กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
บทที่ 22 จบจริง อะไรจริง
“ข้าวจ้าว ข้าวจ้าว” ไข่ตุ๋นกลับมาบ้าน หลังจากเสร็จธุระทั้งหมด
“เอะอะ โวยวายอะไร”
“แม่ ข้าวจ้าวละครับ” ไข่ตุ๋นรีบไปถามคุณหญิงที่นั่งดูโทรศัพท์อยู่ในห้องรับแขก
“ชั้น จะไปรู้หรอ มือถือนะ เอาไว้ปั่นน้ำผลไม้หรอ แล้วไม่โทรไปล่ะ”
“แม่จะรับน้ำอะไรล่ะครับ ไม่ใช่ ผมโทรแล้ว ข้าวจ้าวปิดเครื่อง โถโว๊ย”
“นี่ ไปไกลๆเลย อย่าเอากริยาแบบนี้ มาทำให้เห็นนะ ชั้นไม่ชอบ”
ไข่ตุ๋น รีบวิ่งออกจากบ้าน ที่หมายที่ต่อไปคือ บ้านข้าวจ้าว
“ฮัลโหล นี่คุณหญิงแม่นะค่ะ”
“………………….”
“มันไปแล้วนะค่ะ คาดการว่าน่าจะไปนั้นแหละค่ะ”
“………………..”
“ค่ะ คุณหญิงแม่ช่วยเต็มทีค่ะ”
“ลองดูกันสักตั้งนะ หึหึหึ” คุณหญิงยิ้มให้กับชัยชนะที่ได้รับ
เอี๊ยด ปัง
ไข่ตุ๋นมาถึงบ้านข้าวจ้าว แล้วรีบลงไปทันที
ปัง ปัง ปัง
“ข้าวจ้าวครับ ข้าวจ้าว”
“………..”
ปัง ปัง ปัง
“ข้าวจ้าวครับ ฟังไข่ตุ๋นก่อนนะ ไข่ตุ๋นอธิบายได้นะ ข้าวจ้าวขอร้องล่ะ ข้าวจ้าว”
ปัง ปัง ปัง
แอ๊ด
“เคาะ หาอะไรหนักหนาว่ะ โอ๊ย มีไรพูดมา”
“พี่ข้าวปั้น ขะ ข้าวจ้าวละครับ พี่”
“ไม่ต้องรน ถ้ามึงตอบคำถามถูกใจกู เร็วๆก่อนกูจะ ถีบมึงไปไกลๆ”
“คือ ผะ ผมไปดูงานจริงๆนะ เค้าเป็นลูกเจ้าของห้างที่ พ่อจะเปิดสาขาใหม่ เลยให้ผมไปช่วยเจรจา”
“หร๊า กูอยากเชื่อนะ จับมือล่ะ”
“เค้าจับผม ผมก็พูดยากนะพี่ แต่ผมไม่คิดอะไรจริงๆ ผมกับพี่เค้า รู้จักกันมานานแหละ”
“ไม่เกี่ยว กูไม่สน ว่ารู้จักหรอไม่ แต่มึงทำแบบนี้เท่ากับ มึงนอกใจน้องกู”
ผลั๊ก ผัวะ
“หมัดนี้นะ ที่มึงทำน้องกูเสียใจ”
ผั๊วะ
“หมัดนี้ ที่มึงโกหก”
ผัวะ
“หมัดนี้ที่มึง ทำให้กูเสียเวลา มึงน่าจะมาไวกว่านี้อีก นี่เกิดเรื่องตั้งสามสี่ชั่วโมงแหละ”
“โอ๊ย ซี๊ด พี่ที่ผมมาช้า เพราะ ต้องเจรจาให้เรียบร้อยไง โอ๊ย”
ผัวะ
“โอ๊ย ยังมีอีกไหมกี่ ขอแบบเหมาที่เดียวเลยได้ไหม”
“หมัดนี่ กูหมั่นไส้มานานแหละ แม่งดันหล่อ รวย สัดเอ๊ย”
“อ้าว ผะ ผมไปหาข้าวจ้าวนะ”
“มึงรอให้ไอข้าวจ้าว งอกรากผลิดอกออกผล ก่อนหรอไง ไอสัดนี้”
ไข่ตุ๋นรีบวิ่งขึ้นบันไดไป ที่หมายคือ ห้องนอน
ก่อนถึงห้องนอน ก็พบกับ
“เดี๋ยว ไม่ต้องรีบ”
“พี่ข้าวปุ้น ผมขอเถอะ”
แกร๊ก ปัง ปัง
“ข้าวจ้าว ครับ เปิดประตูให้ไข่ตุ๋นหน่อยนะ”
แก๊ง
“เรียกให้ตาย มันก็ไม่เปิดหรอก” ข้าวปุ้น โชว์กุญแจห้องที่ตัวเองถืออยู่
“พี่ข้าวปุ้น ผมขอกุญแจ หน่อยครับ”
“มันง่ายไปไหม ทำกับน้องกู แล้วมาขอแบบนี้หน้าด้านๆ”
“พี่ครับ ผม อธิบายได้นะ แต่ผม อยากอธิบายให้ข้าวจ้าวฟังก่อน”
“ทำไม กูฟังไม่ได้ไง”
“ได้พี่ ผมขอก่อนนะ”
“เอา โทรศัพท์มา” ไข่ตุ๋นต้องยอม เอาโทรศัพท์ให้ข้าวปุ้น
“ดูจากประวัติการโทรแล้ว เบอร์นี้สินะ ที่ มึงไม่ยอมรับต่อหน้าไอข้าวจ้าว”
“เบอร์….”
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” ข้าวปุ้นไม่รอช้า รีบโทรออกทันที
“…………………..”
“คุณเป็นอะไรกับไข่ตุ๋นหรอครับ”
“………………..”
“ก็ไม่ทำไมหรอกครับ แค่อยากจะบอกว่า ไข่ตุ๋นมันมีเมียแล้ว ถ้าคุณอยากเป็นผัว หรอเมียน้อยมันก็ได้นะครับ”
“……………….”
“ออ หรอครับ”
“………………”
“ก็ดีครับ ผมหรอครับ พี่เมียมันไงครับ อร่อยไหมครับ แป๊ปซี่ ป๊อปคอร์น”
“……………………”
“ครับ ไม่สนครับ”
“…………………”
“งั้น ถ้าคุณยื่นยันแบบนั้น ก็โอเค ครับ คุณเป็นพูดเองนะครับ ถ้าผมรู้ที่หลังว่า คุณ ทำน้องผมแบบนี้อีก ผมนี้แหละครับ จะจัดการ
ในแบบของผมเอง”
“………………”
“ไม่ใหญ่หรอกครับ แค่9 นิ้วเอง อยากลองไหมครับ”
“……………….”
“๕๕๕๕ งั้นแค่นี้นะครับ เสียเวลา”
ตุบ
“อ่ะ” ข้าวปุ้นโยนโทรศัพท์และกุญแจให้ไข่ตุ๋น
“ถ้าอยากเอาเมียมึงกลับมา อย่าช้านะ มีเวลาอีก ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น”
แกร๊ก แอ๊ด
ไข่ตุ๋น รีบเข้าไปในห้องทันที แต่สภาพห้องแน่นอนไม่มีคนอยู่
“ข้าวจ้าว ครับ ข้าวจ้าว”
ไข่ตุ๋นเดินหาจนทั่วจนพบกับ
ตั๋ว เครื่องบินที่เค้าซื้อให้ข้าวจ้าวกับเค้าไปเที่ยวเกาหลีด้วยกัน แต่มันเหลือแค่ใบเดียวแล้ว และ ซีรี่ย์เกาหลีมากมายกองอยู่
“ฮัลโหล สวัสดีครับ ผมอยากสอบถามเที่ยวบินที่……….เดินทางไปเกาหลีอะครับ หมายเลข……….ครับ”
“ค่ะ หมายเลขของคุณนะค่ะ ได้มีการเลื่อนวันเดินทางมาหนึ่งที่นั่งนะค่ะ”
“เลื่อน วันไหน ยังไง”
“เลื่อนมาเป็นวันนี้ เวลา 20:30 น. ค่ะ”
“ผมขอระงับของที่นั่งนั้นครับ”
“ทางเราต้องขออภัยนะค่ะ หมายเลขของท่านได้มาสแตนซ์บายแล้วนะค่ะ”
“โถ่โว๊ย”
เสียงติดเครื่องยนต์เค้าจำได้ดีว่ามันเป็นรถของเค้าเอง
“เอ๊ย พี่เอาไปไหน ผมรีบ” ไข่ตุ๋น รีบตะโกนมาบอกคนที่กำลังอยู่บนรถเค้า
“เรื่องของมึง กูไปแหละ ล๊อคบ้านด้วยนะโว๊ย บายๆเดี๋ยวกูไปส่งน้องกูไม่ทัน”
“เอ๊ยพี่ พี่ โถ่โว๊ย แม่ง”
มีทางหนึ่งรถยนต์ที่บ้าน
“ฮัลโหล”
“ยอดเงินของคุณใกล้จะหม………..”
“สัด กูรู้แล้ว เทคโอเวอร์บริษัท แม่งเลยดีไหม เสียเวลา”
“ฮัลโหล ลุงดำ”
“ครับ คุณหนูไข่ตุ๋น”
“ลุงเอารถมารับผมที่บ้านข้าวจ้าว ด่วนเลยครับ”
“เกรงว่าจะไม่ได้นะครับ คุณหญิง สั่งเอารถทุกคัน ไปเช็คสภาพนะครับ ได้ก็พรุ่งนี้เช้านะครับ”
“ครับ” ไข่ตุ๋น กำโทรศัพท์ไว้แน่น แท็กซี่ ใช่ต้องแท็กซี่
“พี่ ไปสนามบิน เร็วเลยพี่”
“โอ๊ย คุณเร็วมากไม่ได้หรอก”
“ถ้าพี่ พาผมไปสนามบินใน20 นาทีได้นะ ผมให้พี่ หมื่นหนึ่ง”
“จัดไป น้องชาย”
ฟิ๊วๆๆๆๆๆๆ ปรี้นนนนนนนนน เฟี้ยววววววววววววววว
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ถึงแล้วน้องชาย”
“อ๊วกกกกกกกกกกกก”
“เอา เป็นงั้นไป”
“เอาไปลุง ขับได้ โครตเลย อ้วกก”
ไข่ตุ๋นพยายาม รวบรวมสติของตัวเอง ทำไมคนเยอะจังว่ะ แล้วเด้าก็รีบวิ่งไปที่เคาร์เตอร์ของบริษัทบิน
“สวัสดีค่ะ”
“เที่ยวบินไป เกาหลี เวลา 20:30 น. ออกหรือยังครับ”
“ออกไปสัก 15 นาทีแล้วค่ะ เพราะนี่ 20:55 น. แล้วนะค่ะ”
“โถโว๊ย แล้วมีที่เร็วที่สุดกี่โมง”
“พรุ่งนี้ค่ะ เวลา 7:00 น. ค่ะ”
“แม่งเอ๊ย ขอบคุณ”
ไข่ตุ๋น เดินเหมือนคนที่ไม่มีแรงจะก้าวเดินต่อไปอีก เค้านั่งลงบนเก้าอี้สำหรับ ผู้โดยสาร น้ำตาที่ไม่ค่อยจะไหลออกมาเท่าไหร่มัน
ค่อยๆไหลออกมา
“อื้อ ทำไม อื้อ ทำไม ทำไมไม่ฟังบ้าง”
เค้าก้มลงให้น้ำตาไหลออกมา เค้าเจ็บปวดมากที่ไม่ได้อธิบายอะไรเลย เค้าไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้เลย เค้ารักและห่วงข้าว
จ้าวมาก มันคืองาน เท่านั้น
“อื้อ อื้อ”
Rrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr
“ฮึก ครับ”
“จะทานข้าวเย็นที่บ้านไหม”
“คะ ครับ”
“รีบๆกลับมาล่ะ ชั้นหิวแล้ว”
“ครับ”
ไข่ตุ๋นพาร่างที่เหมือนจะไร้วิญญาณและหัวใจ ออกเดินไปหา แท็กซี่ กลับบ้าน
“น้องบ่าว เป็นไหรอ่ะ”
“หา ผมหรอพี่”
“แล้วน้อง จะให้พี่แหลงกับใครล่ะ ในรถนี้ มีแต่น้องกับพี่นิ”
“อ่ะ ครับ”
“อกหัก หล่าวแหละ พลันนี้ พี่เจอมาเยอะน้องเฮ้อ”
“ป่าวหรอกครับ ผมไม่ได้อกหัก แต่ผมถูกทิ้ง”
“แล้วมันต่างกันพลืออะน้อง”
“ต่างสิครับ อกหัก คือทั้งสองคนตกลงกัน แต่ถูกทิ้งคือ เค้าจากไปทั้งๆที่ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“น้องบ่าว อย่าคิดมากต่ะ พี่ว่านะ มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้”
“นั้นนะสินะ มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้”
“น้องลง ถามตัวเองแหละ ว่าพลันพลือ เค้าถึงทำกับน้องพลันนี้”
“อะไรครับ ปรือ พัน แปลว่า อะไรครับ”
“ไอย่ะ พี่ก็แหลงยากว่ะน้อง ลองถามตัวเองต่ะ ว่าทำอะไรไป แล้วมันสมควรหรอป่าว น้องเลี้ยวซอยหน้านี้ใช่ไหม”
“ครับ”
ไข่ตุ๋นนั่งนึกดูถ้าเค้าบอกล่ะว่า คนๆนั้นเค้าคือใคร มันคงไม่เป็นแบบนี้ก็ได้เนอะ มันผิดที่ผมเองแหละนะ
“น้อง ถึงแล้ว”
“ครับๆ เท่าไหรครับพี่”
“250 น้อง ถ้าให้ขาดละเจอดี ถ้าให้เหลือละไม่ขัด”
“หึ นี่ครับ”
“น้องครับ 250 ไม่ใช่ 2500”
“เอาไปเถอะครับ ขอบคุณที่ฟังผม”
“งั้นพี่ขอให้น้องโชคดี ได้คนรักคืนนะน้อง”
“ครับ”
ปัง
แล้วไข่ตุ๋นก็เดินเข้าบ้าน
“มาแล้วหรอย่ะ ชั้นหิวจะแย่แล้ว”
“ขอโทษครับ แม่ทานก่อนเลย ผมอาบน้ำก่อน”
ไข่ตุ๋นมองพื้นที่ว่างที่โต๊ะกินข้าว ที่เค้าเคยนั่งกับข้าวจ้าว
“ย่ะ รีบๆละกัน”
ไข่ตุ๋น ขึ้นมาถึงห้อง ด้วยความเหนื่อยล้า ห้องๆเคยมีเค้าคนนั้นอยู่ ที่นอนนี่ล่ะ โอ๊ย ไข่ตุ๋นอยากร้องไห้ออกมา ไม่ไหวเลย เค้าเปิด
เพลงแล้วทิ้งตัวเองลงบนที่นอน ที่ยังมีความอบอุ่นของคนๆอีกคน กลิ่นอีกล่ะ
วันนั้นเธอทำเกินเหตุไปหรือเปล่า
เก็บกระเป๋าและเดินจากไปไม่เหลือใยดี
ทิ้งความหลังและตัวฉันเอาไว้ในห้องๆ นี้
ฉันอยู่กับมันทุกวันทุกวินาที
รู้ไหมแม้มันจะผ่านมานานเท่าไหร่
แต่ฉันก็ยังหายใจด้วยความหวังน้อยนิดที่มี
ว่าคงมีสักครั้งเธอคิดถึงห้องๆ นี้
จะได้เปิดประตูต้อนรับเธออีกสีกที
ผ้าผืนนี้ฉันยังเก็บให้เธอไว้เช็ดหน้า
สบู่ก้อนนั้นแม้จะแตะต้องมันยังไม่กล้า
รูปคู่ใบนี้ขอโทษฉันทำเปียกไปแล้วด้วยน้ำตา
กลับมายืนคู่กันอีกทีได้ไหม
กล่องใบนั้นฉันยังวางใกล้ตัวไม่ห่าง
กระดาษเธอเขียน ฉันยังแขวนเอาไว้ข้างหน้าต่าง
สิ่งที่เธอลืมไว้ มันให้อภัยเจ้าของแล้วทุกอย่าง
ตัวฉันก็ไม่ต่างตอนนี้ขอแค่เธอกลับมา
ผ้าผืนนี้ฉันยังเก็บให้เธอไว้เช็ดหน้า
สบู่ก้อนนั้นแม้จะแตะต้องมันยังไม่กล้า
รูปคู่ใบนี้ขอโทษฉันทำเปียกไปแล้วด้วยน้ำตา
กลับมายืนคู่กันอีกทีได้ไหม
กล่องใบนั้นฉันยังวางใกล้ตัวไม่ห่าง
กระดาษเธอเขียนฉันยังแขวนเอาไว้ข้างหน้าต่าง
สิ่งที่เธอลืมไว้มันให้อภัยเจ้าของแล้วทุกอย่าง
ตัวฉันก็ไม่ต่างตอนนี้ขอแค่เธอ
กลับมาได้ไหม กลับมาได้แล้ว
ยังมีของตรงนี้ตรงนั้นที่วางรอเธอเรียงไว้เป็นคู่
คนๆ นี้เขายังเป็นคนเดิม ที่แห่งนี้ก็ยังเป็นที่เดิม
เหลือแค่เธอที่ไม่อยู่
ผ้าผืนนี้ฉันยังเก็บให้เธอไว้เช็ดหน้า
สบู่ก้อนนั้นแม้จะแตะต้องมันยังไม่กล้า
รูปคู่ใบนี้ขอโทษฉันทำเปียกไปแล้วด้วยน้ำตา
กลับมายืนคู่กันอีกได้ไหม
เพลงนี้มันช่างตรงกับเค้าจริงๆ โอ๊ย อินกับเพลงจริงๆ การรอคอย มันช่างทรมานสุดๆ หายใจออกไปอย่างลำบากและไร้ความหมายจริงๆ
“อ้าว นอน อยู่ทำไม”
“ไม่รู้ หือ?”
ไข่ตุ๋น เด้งตัวขึ้นแล้วหันไปตามเสียง พบกับคนที่เค้าตามหาอยู่ทั้งวัน พึ่งออกจาจากห้องน้ำ เหมือนพึ่งผ่านการอาบน้ำมาเลย มัน
ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม
“เปิดเพลง เสียงดัง อุ้ย”
ไข่ตุ๋นวิ่งไปกอด ร่างตรงหน้าอย่างแน่น กลัวว่าจะหายไปอีก กลัวว่ามันจะไม่ใช่ความจริง
“ไข่ตุ๋น”
“ขะ ข้าวจ้าว ไข่ตุ๋นขอโทษ”
“ไข่ตุ๋น ข้าวจ้าวอึดอัด”
ไข่ตุ๋นค่อยๆคลายอ้อมกอดออก
“ร้องไห้ ทำไมเนี้ย เป็นไร”
“คิดถึง”
ไข่ตุ๋นดึงร่างนั้น มากอดแนบอก อีกครั้ง
“รู้แล้วนะ พอแล้ว ป่ะ ไปกินหมูย่างเกาหลีกัน”
“ไม่เอา ข้าวจ้าวฟังไข่ตุ๋นก่อนนะ ข้าวจ้าว อย่าหนีไปเกาหลีนะ”
“หนีอะไร บอกว่า หมูย่างเกาหลี”
“นั้นแหละ ไม่เอา อย่าไปเกาหลีนะ อย่าทิ้งไข่ตุ๋นไปนะ”
“ไข่ตุ๋น”
“ไข่ตุ๋น อธิบายได้นะ มันไม่……”
“พอแล้วไข่ตุ๋น”
“ฟังก่อนนะข้าวจ้าว ขอร้อง”
“ไม่ฟังแหละ เบื่อแหละ”
“ข้าวจ้าว เบื่อ แล้วหรอ ไข่ตุ๋นขอโทษ”
“ไข่ตุ๋น คิดมากอีกแหละ คุณพ่อ มาอธิบายแล้ว ไข่ตุ๋นไม่ผิดสักหน่อย”
“ข้าวจ้าว”
ไข่ตุ๋นดึงร่างนั้น มากอดแน่นอีกที
ปัง ปัง ปัง
“ชั้น หิวแล้วนะย่ะ”
ทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้ม
“ไปๆกินกัน”
“อยากกินข้าวจ้าวมากกว่า”
“บ้า ไอไข่เน่า”
“ไม่เน่านะ ตัวเองก็ลองแล้วนิ ลองจนสลบ”
“พอไม่ต้องพูดเลย”
“จ้าๆ ภรรยา ไปๆ”
“เดี๋ยว ข้าวจ้าว”
“หือ?”
“ไข่ตุ๋น รัก ข้าวจ้าวนะ”
“บ้า หรอ”
“เขินหรอ ข้าวจ้าวละ คิดยังไง”
“ก็นั้นแหละ”
“อะไรล่ะ”
“ถามมากจัง ก็เหมือนกันแหละ”
“ไม่เหมือน”
“ไม่เหมือนยังไง”
“ก็ ไม่มีคำว่ารักไง”
“โอ๊ย ไอไข่ตุ๋น เออๆ”
“ข้าวจ้าว รักไข่ตุ๋น” ข้าวจ้าว พูดเสียงเบา
“อะไรนะ”
“ไม่เอา ไม่พูดแหละ”
“ถ้าไม่พูด งั้น ก็ไม่ต้องลงไปเลย ไข่ตุ๋นจะกินข้าวจ้าวทั้งคืนเลย”
“เอ๊ยๆ บอกแล้ว”
“ข้าวจ้าว รัก ไข่ตุ๋น”
“ไข่ตุ๋นรักข้าวจ้าว มากกว่า”
“รู้ได้ไง ข้าวจ้าวมากกว่าเถอะ”
“หรอ แต่ไข่ตุ๋นมากกว่านะ”
“ข้าวจ้าว เถอะ”
“ไข่ตุ๋น”
“ข้าวจ้าว”
“ไข่ตุ๋น”
“ข้าว…..”
ปัง ปัง ปัง
“แต่ชั้น หิวมากกว่า ถ้าพวกแกยังไม่ลงมาชั้นจะไม่รอแหละ”
ท้องสองมองกัน แล้วร่างสูงๆค่อยๆโน้นหน้าลงมา ประกบปากบ้างๆ
“รักนะครับ”
“รักไข่ตุ๋นเหมือนกัน”
นอกห้อง
“อ๊ากกก สำเร็จแล้วคุณแม่”
“บอกแล้ว แผ่นคุณแม่ โฮฮฮฮฮ”
“ดีมากครับ อ้าวแล้วไอข้าวปุ้นล่ะ”
ทั้งสองมองลงไป
“อ้าม อร่อย”
“ไอข้าวปุ้น รอด้วย อย่ากินหมดนะ”
แล้วทั้งสอง ก็วิ่งลงไป
จบ จริงๆๆๆแหละจ้า
.................................
คงถูกใจนะ รอภาคสองหน่อยนะจ้า ไม่ ต่อกันนะจ้าาาาา เป็นซีรี่ย์ๆๆไป จะอ่านแต่ภาค1 ก็ได้ หรอ อ่านแต่ภาค 2 ก็ได้ ชื่อเรื่องก็อาจจะเปลี่ยนนะจ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
