หัวข้อ: Unbelievable Love [END]

[bluecoco]

 
สนุกมาก
อ่านรวดเดียวจบไม่หลับไม่นอน
ตายังบวมอยู่เลยตอนนี้
ขอบคุณมากค่ะ
รอตอนพิเศษไปเรื่อยๆนะคะ

[NewYearzz]

อ่านจบแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าจะเม้นว่าอะไรดี มามะ ค่อยๆเรียบเรียงกันไป

เรื่องแรกพี่เล่ย์น่ารักมากเลยนะครับ จริงใจอบอุ่น แต่...คนดีไม่มีที่อยู่ ลาโลกไปไว

น้ำพุน่ารัก ไม่แปลกใจที่ใครๆรุมรัก เพราะผลคนอ่านท่ี่ตามอ่านมาราธอน ยังรักเลย

พี่เกียร์ ตอนแรกไม่ชอบใจนะที่ได้อ่านว่าเมียพี่ตกมาเป็นเมียน้อง แต่แบบ...นึกถึงความเป็นจริงที่ว่า นิยายแสนหวานมันเป็นแค่นิยาย ในชีวิตจริง จบแฮปปี้มันยาก เรื่องบังเอิญที่ก่อปัญหามันเกิดมานักต่อนักและมันอาจไม่เป็นที่ถูกใจหรือดีเท่าไหร่ แต่...เมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้ว วิธีจัดการที่ดีที่สุดคืออะไร พี่เกียร์จัดการได้ชาญฉลาด มันไม่ได้ฉาบฉวย แค่จัดการกับความรู้สึกที่ตัวเองมีให้แน่ชัด พี่เกียร์เจ๋งมากๆ รักพี่เกียร์เช่นกัน

พัน ตัวละครตัวนี้น่ารักและเป็นบุคลิกลักษณะนิสัยแบบอุดมคติสุดๆ รักพัน

ตัวละครคนอื่นๆ พ่อแม่พุพัน พ่อแม่พี่เกียร์ น่ารัก สร้างความอบอุ่นให้กับนิยายเรื่องนี้เป็นอย่างมาก เป็นครอบครัวอบอุ่นที่ค่อนข้างหายากในปัจจุบัน

เฮียแพท พี่พิท เพื่อนๆอีกหลายๆคนที่ไม่ได้เอ่ยนามก็น่ารักทุกคน แต่...ซอลกะพี่น้ำ ยังไง? เป็นตัวละครเรื่องอื่นหรือครับ?

อีกคนที่ขออนุญาติกล่าวถึง "น้องปริ๊นซ์" ตัวละครที่เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ที่ต้องการการปกป้อง เอาใจใส่ให้จิตใจที่หมองหม่นให้ดีขึ้นมา น้องปริ้นซ์ดูน่าสงสารมากยังไงก็ไม่รู้ อยากให้น้องได้คนอย่างพันดูแล แต่ว่า...จะเป็นไปได้หรือเปล่าคงต้องแล้วแต่คนเขียนเลยครับ

เรื่องนี้ดำเนินเนื้อเรื่องเรียบแต่น่ารักอบอุ่น

ขอบคุณมากๆนะครับสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ 

[A-J.seiya*]

โอยยยยย
สงสารปริ้นซ์
คือนี่ส่วนเกินชัดๆ เป็นเราก็คิดแบบนั้น
ทุกคนมีความสุขเกินไป
ถึงจะพยายามเอาเราเข้าไปอยู่ด้วย
มันก็ไม่ใช่ป้ะ
ฮือออ น้องปริ้นซ์ของเจ้ ต้องสู้วววว

[kannipa]

สนุก ซึ้ง ประทับใจ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ <คิดถึงพี่เล่ย่์>

[Ball]

คุณเรนโบว์ขาาาาาา คิดถึงจังเลยค่ะ
คิดถึงพี่เล่ย์ด้วยยยย >_______<
แอบอยากรู้ข่าวคราวหนังสือจังเลยค่ะ
เมื่อไหรน้อออ เราถึงจะได้ผชคนนี้มาครอบครอง
ยังไงคุณเรนโบว์แวะส่งข่าวทีนะคะ ขอบคุณค่ะ

[Aeols]

คิดถึงพี่เล่ย์ ฟังเพลงหากฉันตายทีไร คิดถึงพี่เล่ย์ทุกที มันอินมาก น้ำตาคลอ

[O[]OVampire]

บอกตรงๆแม้เราจะชอบและเชียร์พุกับพี่เกียร์ แต่ก็ไม่ลืม
พี่เลย์เลยแม้แต่ตอนเดียว ประทับใจมากในหลายๆอย่าเลย
เราเขามาอ่านเป็นรอบที่สองแล้ว

[sinyou]

เอาพี่เล่ย์คืนม๊าาาาาาาาาาาา โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ T^T

[Ball]

คิดถึงจัง 

[one]

กลับมาอ่านอีกรอบ  เป็นเรื่องที่น่าจดจำอีกเรื่อง

[aa_mm]

น่ารักมาก ๆ อ่านจนไม่ได้หลับได้นอน 
ตอนพี่เล่ย์ตาย ร้องไห้ผ้าเปียกเลย  เศร้ามากกกก
อยากอ่านความคิดของเกียร์บ้างจัง แต่สงสารเกียร์มากเลย
ตอนพี่เล่ย์ตาย แบบอยู่ด้วยกันมาตลอดอ่ะ เป็นเค้ารับไม่ได้เลยนะ
ขนาดพิมพ์ยังฟินอ่ะ น้ำตาจะไหล

แต่ชอบโมเมนต์ของ พุ กับ พัน มาก อ่านไปยิ้มไป
เป็นพี่น้องที่น่าอิจฉามากกกกกก  น่ารักมาก ๆ

อยากตามไปอ่านเรื่องอื่น
แต่เห็นคอมเมนต์อื่นแล้ว บอกเลย ว่าไม่กล้าค่ะ 55
น้ำตารั่วแน่เลย ขอบคุณนะคะ 

[rainbow67]

UNBELIEVABLE LOVE

A Teaser from the Book

 

 

 

มองสำรวจไปรอบๆ เคบินอย่างตื่นตาตื่นใจ ผมหยิบกล้องออกมาเก็บภาพไว้ให้คนอื่นๆ ดูทุกซอกทุกมุม ตั้งแต่อ่างล้างหน้าที่น้ำแรงสะใจมาก กระจกเงา แก้วน้ำบนชั้นวางพร้อมน้ำสองขวด ถุงใส่ขยะที่เขาเตรียมไว้ให้ ปลั๊กไฟที่ไม่รู้ว่าใช้ได้หรือเปล่า เครื่องฟอกอากาศ ช่องแอร์ ไฟอ่านหนังสือ ตาข่ายใส่ของจุกจิก โต๊ะพับพร้อมถุงใส่ไก่ หน้าต่างพร้อมผ้าม่าน เตียงนอนที่ตอนนี้ใช้นั่งแทนเก้าอี้ และเบาะนอนหมอนผ้าห่มที่วางอยู่บนชั้น รวมถึงเพื่อนร่วมทางของผมที่กำลังล้างมืออยู่ด้วย“นายแบบยิ้มหน่อยครับ อย่าทำหน้าบึ้ง”

พี่เล่ย์หันมาแยกเขี้ยวใส่กล้องก่อนจะหัวเราะหึๆแล้วเดินไปนั่งที่เตียง...

ถ่ายไก่และเป๊บซี่ที่วางอยู่บนโต๊ะอีกภาพแล้วผมก็เก็บกล้องลงกระเป๋า เดินไปหาคนที่เตียงและไม่ขัดขืนเมื่อถูกรั้งให้นั่งลงบนตัก

ดึงแขนทั้งสองข้างของคนเป็นตักมาโอบรอบเอว ผมเอียงแก้มให้หอมถนัดๆ แล้วถาม “ผ่านมั้ยครับ"

“หืม?” เสียงงึมงำดังอยู่ตรงซอกคอเพราะไม่ใช่แค่แก้มเท่านั้นที่ถูกหอม

“ห้องนี้อะครับ ใช้ได้หรือเปล่า” ผมถามอย่างมีความหวัง เพราะอยากให้อีกฝ่ายประทับใจกับทริปนี้ที่สุด

“ใช้ได้ครับ...”

“แต่?”

“ผนังมันบางไปนิด” พี่เล่ย์พูดจบ เสียงหัวเราะจากห้องข้างๆ ก็ดังลอดเข้ามา

ผมนิ่วหน้าอย่างกังวล เพราะพี่เลย์เป็นคนที่รู้สึกตัวเร็วมาก ถ้าเสียงดังแบบนี้คงนอนไม่ได้ “เดี๋ยวดึกๆ เขาคงเงียบลงมั้ง ถ้าไม่เงียบเราก็บอกเจ้าหน้าที่ให้ไปเตือนเขาก็ได้หรือถ้าพี่เล่ย์รำคาญ เดี๋ยวพุเดินไปบอกเจ้าหน้าที่ตอนนี้ก็ได้”

“พี่ไม่ได้สนใจเสียงที่ลอดเข้ามา” อีกฝ่ายพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะทำตาเจ้าเล่ห์เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย “แต่พี่กลัวว่าเสียงในนี้จะลอดออกไป”

“เราก็พูดเบ- ฮื้อ ลามก” ผมว่าพร้อมกับตีต้นขาคนลามกไปแปะหนึ่งเมื่อเข้าใจความหมาย

พี่เล่ย์หัวเราะหึๆ ก่อนจะกระซิบชวนหื่นๆ “เปลี่ยนสถานที่บ้างก็ดีนะ บนรถไฟยังไม่เคยเลย”

หน้าร้อนวูบวาบเพราะความอาย แต่ไม่ใช่เพราะเรื่องที่ถูกชวนให้ทำเพียงอย่างเดียว ผมลอบอมยิ้มเมื่อนึกถึงรายการที่เตรียมไว้ตั้งแต่เริ่มเดินทางจนกลับมาถึงบ้านที่กรุงเทพ... หวังว่าจะถูกใจคนหื่นนะ

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูทำให้ผมชะงักความคิด หันไปมองหน้าพี่เล่ย์งงๆ

...อย่าบอกนะว่าเจ้าหน้าที่จะมาปูเตียงให้ตั้งแต่ออกรถเลย

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

ได้ยินเสียงเคาะชุดที่สองผมก็ลุกขึ้นยืนจะเดินไปเปิดประตู แต่พี่เล่ย์รั้งไว้ แล้วเดินไปเปิดเอง

“ครับ?” พี่เล่ย์ถามคนที่มาเคาะประตูซึ่งผมมองไม่เห็นว่าเป็นใครเพราะคนตัวโตยืนยังประตูไว้

“เอ่อ โทษนะครับ พอดีปลั๊กไฟที่ห้องผมเสีย ถ้าไม่เป็นการรบกวน ขอผมชาร์จโทรศัพท์ที่ห้องคุณหน่อยได้มั้ยครับ ผมลืมพกแบตสำรองมา” เสียงคนที่มาเคาะประตูบอก

“เสียครับ” คนเขาอุตส่าห์อธิบายซะยืดยาว ตอบแค่เนี้ย

“คุณลองแล้วเหรอครับ” อีกฝ่ายเซ้าซี้

พี่เล่ย์ไม่ได้ตอบ แค่พยักหน้าและถาม “แค่นี้ใช่มั้ยครับ” ก่อนจะถอยเข้ามาแล้วปิดประตูโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายตอบ และจังหวะนี้เองที่ทำให้ผมได้เห็นว่าคนมาเคาะประตูเป็นใคร

ทฤษฏีโลกกลมมันใช้ได้จริงๆ เพราะคนที่มาเคาะประตูคือคนที่แอบถ่ายรูปพวกเรานั่นเอง

“เขารู้ได้ไงว่าเราอยู่ห้องนี้” ผมเปรยขึ้นมาอย่างสงสัย

พี่เล่ย์ยักไหล่ “เขาอยู่โบกี้เดียวกับเรา” ก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียงและดึงผมนั่งตักเหมือนเดิม

“แล้วพี่เล่ย์รู้ได้ไงอะ”

“เขาเดินตามหลังเรามา”

ผมทำหน้าแปลกใจ “เหรอ พุไม่เห็นจะสังเกตเลย”

“เคยสังเกตอะไรด้วยเหรอเรา” พี่เล่ย์ว่ายิ้มๆ ก่อนจะหัวเราะหึๆ เมื่อผมทำหน้างอ แล้วหยิบไก่มาป้อน “อ๊ะ กินเยอะๆ ลูกจะได้แข็งแรง”

“ไม่ได้ท้อง” ผมแย้งขำๆ ตีมือที่ลูบอยู่ตรงพุงแปะหนึ่ง แต่ก็ยอมอ้าปากรับไก่โดยดีก่อนจะหยิบไก่อีกชิ้นมาฉีกป้อนอีกฝ่ายบ้าง

กินกันไป คุยกันไป จูบกันไปจนไก่หมดโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะช่วยกันเก็บขยะและเช็ดโต๊ะคนละไม้ละมือ เสร็จแล้วก็ไปล้างมือล้างปากแล้วกลับมานั่งที่เดิม...และท่าเดิม

“ไม่หนักเหรอ” ผมถามคนเป็นตัก

พี่เล่ย์สั่นศีรษะแล้วหอมแก้มผมดังฟอด “ตัวนิดนึง”

“คนอื่นเตี้ยกว่าพุก็มีเหอะ” ผมเถียงไม่จริงจังนัก สอดแขนโอบกอดรอบเอวของคนตัวโตกว่า ก่อนจะพิงศีรษะกับไหล่กว้างแล้วถอนหายใจอย่างมีความสุข... ดีนะที่จองชั้นหนึ่ง ถึงจะแพงหน่อยแต่ก็คุ้มเพราะเป็นส่วนตัวและสะดวกสบายพอสมควร

หนังท้องตึงหนังตาหย่อน นั่งคุยนั่งเล่นไปเพลินๆ ผมก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนพี่เล่ย์เขย่าปลุก “พุ ลุกก่อนเร็ว เขามาปูเตียงแล้ว”

ผมรีบลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายบอก แล้วรีบไปล้างหน้าให้สดชื่อเมื่อนึกถึงภารกิจที่ต้องทำในคืนนี้ ส่วนพี่เล่ย์ก็ไปเปิดประตูให้เจ้าหน้าที่เข้ามา... มีแค่คนเดียวครับแต่ก็ทำงานเร็วมาก แป๊บเดียวก็ปูที่นอนทั้งบนล่างเสร็จเรียบร้อย

พี่เล่ย์ตามไปล็อคประตูเมื่อเจ้าหน้าที่เดินออกไป ก่อนจะหันมาถาม “จะนอนเลยมั้ย”

“กี่ทุ่มแล้วครับ”

อีกฝ่ายยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาแล้วบอก “สามทุ่มสิบแปด”

ผมพยักหน้า “งั้นนอนเลยก็ได้ครับ”

“จะเข้าห้องน้ำก่อนมั้ย”

ผมพยักหน้าอีกครั้ง “ครับ” ก่อนจะอาสา “พี่เล่ย์เข้าก่อนก็ได้ เดี๋ยวพุเฝ้าห้องเอง”

พี่เล่ย์ส่ายหน้า “ไปด้วยกันนี่แหละ”

“เดี๋ยวของหาย” ผมแย้งไม่เต็มเสียงนักเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วง

“ไม่หาย มองเห็น” พี่เล่ย์ว่า แต่ผมก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี เพราะถึงจะเป็นชั้นหนึ่งก็ใช่ว่าจะไม่มีขโมย จึงนำกระเป๋าธนบัตรและมือถือของพี่เล่ย์ที่วางอยู่ตรงโต๊ะพับข้างหน้าต่างมาใส่ลงไปในกระเป๋าสะพายพร้อมทั้งหยิบกระเป๋ากล้องขึ้นมาสะพายด้วย “ป๊ะ”

พี่เล่ย์อมยิ้ม ไม่ได้แย้งอะไรแต่ดึงกระเป๋าสะพายและกระเป๋ากล้องไปจากไหล่ผม “เดี๋ยวพี่ถือเอง”

ตามที่ได้ข้อมูลมา ห้องน้ำของตู้นอนชั้นหนึ่งจะมีสองห้องต่อโบกี้ เป็นห้องรวมชายหญิงและมีฝักบัวสำหรับอาบน้ำด้วยและค่อนข้างสะอาดซึ่งต้องรอพิสูจน์อีกที

เพราะเคบินของเราอยู่ตรงกลาง จึงไม่ต้องเดินไกล แค่เลี้ยวออกจากมาห้องนิดเดียวก็ถึง... แต่ต้องรอเพราะมีคนใช้อยู่และฟังจากเสียงน้ำที่ได้ยินทั้งสองห้อง คาดว่าคงจะต้องรอนานแน่ๆ

เราตัดสินใจยืนรอเพราะหากกลับไปที่ห้องแล้วกลับมาใหม่ก็กลัวว่าคนอื่นจะมาเข้าตัดหน้าอีก

ผมใช้โอกาสนี้เปิดกระเป๋าหยิบกล้องออกมาเก็บภาพทางเดิน หน้าห้องน้ำ วิวข้างทาง และคนข้างๆ

...โดยเฉพาะคนข้างๆ ที่เยอะเป็นพิเศษ

“มา เดี๋ยวพี่ถ่ายบ้าง” พี่เล่ย์ว่าพร้อมกับยื่นมือออกมา ก่อนจะบอกท่าทางที่ต้องการเมื่อผมส่งกล้องให้ “ไปยืนตรงหน้าห้องน้ำแล้วชี้สัญลักษณ์ชายหญิงซิ”

ทำตามที่อีกฝ่ายบอก ผมฉีกยิ้มกว้างให้กล้อง ก่อนจะถามอย่างสงสัยเมื่อรอยู่นานตากล้องก็ไม่ยอมกดชัตเตอร์เสียที “อ้าว ไมไม่ถ่ายอะ”

ตากล้องเหมือนพยายามกลั้นขำเพราะไหล่สั่น ก่อนเสียงหัวเราะหึๆ จะหลุดลอดออกมา แล้วสุดท้ายก็กลายเป็น “ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“อะไรอะ” ผมทำหน้ามุ่ย ต่อยแขนคนหัวเราะทั้งๆ ที่ยังไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร แต่ก็เดาได้ว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ “หัวเราะอะไร บอกมาเดี๋ยวนี้เลย”

พี่เล่ย์หัวเราะอีกสองสามหึ ก่อนจะถามกลั้วหัวเราะ “ไม่เข้าใจจริงๆ อะ”

“เข้าใจแล้วจะถามเหรอ”

แล้วแทนที่ผมจะได้คำตอบ กลับเป็นเสียงหัวเราะขำอีกรอบแทน “หึๆๆๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ผมจิ๊ปาก แล้วยกแขนขึ้นกอดอกเซ็งๆ “เป็นบ้าเหรอ หัวเราะอยู่ได้”

“หึๆ คิดดีๆ สิ ท่ากี้นี้มันเหมือนอะไร หึๆๆ” พี่เล่ย์ทั้งถามทั้งพยายามกลั้นขำไปในเวลาเดียวกัน

ขมวดคิ้วนิ่วหน้า ผมพยายามคิด แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก จึงบอก “เหมือนอะไร ก็แค่ชี้ภาพประก-” ก่อนจะชะงักคำพูดเมื่อเข้าใจ “ฮื้อ พี่เล่ย์... นิสัยไม่ดี”

ก็ภาพเมื่อตะกี้... เหมือนตอนตำรวจพาผู้ต้องหาไปทำแผนประกอบคำสารภาพเลย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คนนิสัยไม่ดีหัวเราะขำอีกรอบ และคงไม่ยอมหยุดหากไม่ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำถูกเปิด

“อ้าวบังเอิญจัง เจอกันอีกแล้ว” คนที่แอบถ่ายรูปพวกเรานั่นเองครับ... โลกโคตรจะกลม

ผมยิ้มให้อีกฝ่ายนิดๆ ก่อนคนที่เพิ่งหยุดหัวเราะจะบอก “ไปเข้าสิ เดี๋ยวพี่รอตรงนี้”

“ครับ” ผมพยักหน้า เปิดเอาเจลล้างมือในกระเป๋าสะพายออกมาแล้วเดินหลีกผู้ชายคนนั้นเข้าไปในห้องน้ำ... สะอาดใช้ได้เลยครับไม่เหม็นอย่างที่คิด ได้แต่กลิ่นสบู่กับแชมพู คงเพราะเพิ่งมีคนอาบน้ำออกไปใหม่ๆ

ทำธุระส่วนตัวเสร็จ ผมเปิดประตูออกไปแล้วทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนั้นยังอยู่ “อ้าว”

พี่เล่ย์ที่ยืนเอนๆ พิงหน้าต่างอยู่ หยัดตัวตรงแล้วบอกคนที่คุยด้วย “ขอตัวครับ” ก่อนจะดึงผมเข้าไปหาโอบไหล่พาเดินกลับเคบิน

“พี่เล่ย์ไม่เข้าเหรอ” ผมถามเบาๆ และเมื่อเจ้าของชื่อพยักหน้าก็อุทานออกงงๆ “อ้าว”

“เดี๋ยวค่อยเข้า” อีกฝ่ายบอกให้หายสงสัยขณะเปิดเข้าไปในเคบิน วางกระเป๋าลงบนเตียงชั้นล่างแล้วเดินไปที่ประตู ก่อนพยักหน้าเรียกผม “ล็อคประตู ถ้าไม่ใช่พี่ห้ามเปิด”

“ครับ” ผมรับปาก แล้วทำตามคำสั่งเมื่อพี่เล่ย์เดินออกไปยืนที่หน้าห้องแล้ว

แม้หลายครั้งจะถูกห่วงจนเว่อร์ แต่ผมก็ไม่เคยรู้สึกรำคาญสักนิดเดียว ตรงกันข้ามกลับรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยและตื้นตันใจทุกครั้งที่ได้รู้ว่ามีคนอีกคนหนึ่งนอกจากครอบครัวที่รักและห่วงใยผมไม่น้อย

เมื่ออยู่คนเดียวในห้อง ผมก็ถอดเชิ้ตและกางเกงยีนส์ออกเหลือไว้เพียงเสื้อยืดคอวีและบ๊อกเซอร์อีกตัว ก่อนจะเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน เสร็จแล้วก็รื้อกางเกงนอนผ้าสำลีที่เพิ่งซื้อเพื่องานนี้ออกมาใส่

ใส่กางเกงเสร็จกำลังจะทาครีม เสียงมือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายก็ดังขึ้น “RRRRRRR…. RRRR…”

ผมหยิบขึ้นมาดู เห็นหน้าคนคุ้นเคยก็กดรับ “ครับ?”

[นอนยัง] เฮียแพทครับ

“ยังครับรอพี่เล่ย์อยู่” ลืมตัวตอบออกไปจนหมด ก่อนจะรีบกัดปากเตรียมฟังอีกฝ่ายตัดบท... แต่คราวนี้เฮียแกมาแปลก นอกจากไม่ตัดบท ยังถามถึงอีกด้วย [แล้วมันไปไหน]

“ไปห้องน้ำ”

[อืม…]

“เฮียอยู่ไหนอะ ทำไมเสียงดังจัง” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องพูดเพราะไม่อยากให้บรรยากาศมันกร่อย ถึงเฮียจะยอมรับที่ผมกับพี่เล่ย์เป็นแฟนกันแล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะยังไม่สนิทใจเท่าไหร่

[สุวรรณภูมิ]

“จะไปไหนอะ”

[อังกฤษ]

“อื้อฮือ ไฮโซนะครับอิจฉาอะ” ผมแกล้งว่า

[อิจฉาทำไม มีแฟนรวย ก็ให้มันพาไปสิ] เฮียแกว่า แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบโต้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “ก๊อก ก๊อก ก๊อก... พุ พี่เอง”

“พี่เล่ย์มาแล้ว แป๊บนะเฮีย” ผมบอกคนปลายสาย ก่อนจะเดินไปปลดล็อคประตู แล้วเอาหน้าจอมือถือที่มีรูปเฮียแพทโชว์หราให้คนที่เพิ่งเข้ามาดู เมื่ออีกฝ่ายเลิกคิ้วเป็นคำถามว่าผมคุยกับใคร

พี่เล่ย์พยักหน้ารับรู้ ปิดล็อคประตูแล้วถอดเสื้อกับกางเกงออกเหลือแต่บ๊อกเซอร์ ก่อนจะเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน ส่วนผมก็เอ่ยถามคู่สนทนาที่เงียบหายไป “โหล เฮีย ยังอยู่เปล่า”

[อยู่... เมื่อกี้กูได้ยินเหมือนเสียงหวูดรถไฟเลย ไม่ได้อยู่บ้าน?]

“เปล่าครับ อยู่บนรถไฟ”

[ไปไหน]

“เชียงใหม่” ผมตอบตรงๆ เพราะพี่เล่ย์ก็รู้แล้วเลยไม่ต้องปิดบังอีก

[อืม...] เฮียแกงึมงึมอยู่ในลำคอ ก่อนจะบอก [เฮ้ย กูต้องไปแล้ว แค่นี้ก่อนนะ]

“ครับ เที่ยวให้สนุกนะครับ”

[มึงก็เหมือนกัน…] เฮียแกว่าแล้วเงียบไป แต่ยังไม่ตัดสาย ผมเลยบอก “โชคดีนะเฮีย เอาหอไอเฟลมาฝากด้วยนะ” ก่อนจะถามเพราะไม่แน่ใจ “หอไอเฟลมันอยู่อังกฤษใช่ป๊ะ”

[บ้านมึงดิ หอไอเฟลอยู่อังกฤษ มันอยู่ปารีสเว้ย] เฮียแกว่าเอือมๆ ก่อนจะหัวเราะขำ… แต่เอ๊ะ เหมือนจะไม่ใช่เสียงเฮียคนเดียวนะ

...เหลือบมองก็เห็นเจ้าของเสียงเป็นมนุษย์อีกคนในห้องที่ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้วและกำลังหัวเราะหึๆ

ผมย่นจมูกใส่เจ้าของเสียง ก่อนจะคุยกับเฮียแพทต่อ “แล้วที่อังกฤษมันมีอะไร หอเอนปิซาเหรอ”

[พอเถอะไอ้พุ อย่าเดาต่อเลย แค่นี้แผนที่โลกก็เคลื่อนไปไกลแล้ว] เฮียแพทว่ากึ่งเอือมกึ่งขำ ก่อนจะรีบบอก คงกลัวผมจะเดาต่อ [ที่อังกฤษต้องหอนาฬิกาบิ๊กเบน]

“เออๆ บิ๊กเบนนั่นแหละ มันติดอยู่ที่ปาก” ผมแก้ตัว

[ถุ๊ย!] ถุยแรงไปมั้ย ถ้าอยู่ใกล้ๆ คงน้ำลายเต็มหน้า

ผมทำหน้ามุ่ยแต่ก็อดถามต่อไม่ได้ “ว่าแต่ว่า หอเอนปิซามันอยู่ที่ไหนอะ”

[อิตาลี]

“นั่นไง คิดไว้แล้ว”

ได้ยินที่ผมพูด เฮียแกถึงกับต้องเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น [ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!] แล้วพอหยุดหัวเราะก็บอก [ถ้าอยู่ใกล้ๆ กูจะถุยน้ำลายใส่หน้าให้ดู... เฮ้ย กูต้องไปแล้วแค่นี้นะเว้ย] ประโยคสุดท้ายฟังรีบๆ คงไม่ใช่การตัดบทแล้ว

“ครับ โชคดีครับ”

[เหมือนกัน... ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ] ได้ยินน้ำเสียงจริงจังของเฮียแกแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ แต่สิ่งที่ทำให้ยิ้มของผมฉีกกว้างจนเกือบถึงใบหูก็เพราะประโยคในตอนท้ายต่างหาก [อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว ไอ้เล่ย์มันบอกอะไรก็ให้เชื่อ อย่ารั้น ไปต่างถิ่นมันอันตราย เข้าใจมั้ย]

“ครับผม” ผมตอบรับง่ายๆ ก่อนจะบอก “เฮียก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองดีๆ นะ”

[เออ... ไปละๆ เดี๋ยวเอาบิ๊กเบนมาฝาก บาย]

“บายครับ”

วางสายจากเฮียแพทแล้วผมก็เล่าให้พี่เล่ย์ฟังว่าพูดอะไรกับเฮียแกไปบ้าง และไม่ลืมที่จะเน้นตรงประโยคประวัติศาสตร์ เพราะถึงแม้เฮียแกจะแสดงออกว่าไม่ถูกชะตาพี่เล่ย์สักเท่าไหร่ แต่ก็มั่นใจในตัวน้องชายต่างแม่ขนาดบอกให้ผมเชื่อฟัง ซึ่งน้อยครั้งมากที่คนอย่างเฮียแพทจะเชื่อในตัวของคนอื่น

ผมเผลออมยิ้ม คงอีกไม่นานที่พี่เล่ย์และเฮียแพทจะสามารถคุยกันได้แบบพี่น้องปกติ... ถ้าถึงวันนั้น ผมจะจัดงานฉลองเจ็ดวันเจ็ดคืนเลย

คิดแล้วก็อดหัวเราะอย่างมีความสุขไม่ได้ “หึๆๆ”

“น่ากลัวนะ อยู่ดีๆ ก็หัวเราะ”

ผมทำหน้ายู่ ดันเจ้าของเสียงกลั้วหัวเราะจนอีกฝ่ายหงายลงไปกับที่นอนแล้วขู่ “ถ้าพุบ้า พุจะกัดพี่เล่ย์คนแรกเลย” ก่อนจะตามไปนั่งคร่อมเอวของคนตัวโตกว่า

พี่เล่ย์หัวเราะหึๆ ยกยิ้มท้าทายก่อนจะอ้าปากรับจูบที่ประกบลงไป แล้วปล่อยให้ผมเป็นคนนำ

 

ครบปีหรือยังเนี่ย หายไปนานเลย 555+

หนังสือใกล้จะเสร็จแล้วนะ รอแค่อึดใจแม้ว 555+

[นุ่งหนิง]

  คิดถึง พี่เลย์ กะ พุ มากกก


อ่านไปน้ำตาซึมอ่ะ.  ยังงัย พี่เลย์ก็เป็นเบอร์ 1 ในดวงใจตลอดไป

ดีใจที่เรนโบว์ เอาตอนพิเศษมาฝาก

[Chk~a]

พี่เล่ย์มา คิดถึงพี่เล่ย์

[kabung]

คิดถึงมาก เปิดมาเจอตอนอัพ ปริ่ม 

[malula]

ขอบคุณที่นำพี่เล่ย์และน้องพุมาฝากจ้า น่ารักมาก คิดถึงมาก ๆ
รอหนังสืออยู่นะจ๊ะ

[patchylove]

คิดถึงมากอ่ะ  อยากได้หนังสือสุดๆๆ

[Ball]

คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไปน้ำตาคลอไป น้ำตาจะไหล
ฮือออออออออ คิดถึงพี่เล่ย์ รักมากที่สุดเลยคนนี้ ให้ที่สุดของที่สุดเลย แพ้มาก
พุก็น่ารัก โอยยยย คิดถึงงงงงงงงสุดๆ ขอบคุณนะคะที่มาอัพเดต
จะเฝ้ารอหนังสือใจจดใจจ่อเลยค่ะ

[aa_mm]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด  พี่เล่ย์ คิดถึงโคตรรรรรร

[padthaiyen]

พี่เล่ย์กับพุน่ารักมาก

[BeeRY]

คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกก
หยอดกระปุกรอซื้อหนังสือนะฮะ

[j123]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ น่ารักมากอ่ะ

[iforgive]

กลับมาอ่านอีกรอบด้วยความคิดถึง

[TIKA_n]

พี่เล่ย์น้องพุ  ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อย 
แหม หวานกันได้ตลอด ๆ จริง ๆ เลย เดทบนรถไฟ ก็ได้รสชาติอีกแบบดีนะ
น้องพุนี่ เสน่ห์แรงตลอด ๆ เลยจริง ๆ ดีนะที่พี่เล่ย์รู้ทันก่อนทุกครั้ง
เฮียแพท ตอนนี้ แอบน่ารักเบา ๆ นะเนี่ย เป็นห่วงน้องพุนั่นแน่นอนอยู่แล้ว
แต่คำพูด แสดงออกชัดเจนเลยว่า เฮียแพท เชื่อใจและมั่นใจในตัวพี่เล่ย์มาก ๆ
ถ้าไม่มีเหตุการณ์ร้าย ๆ เกิดขึ้นก่อน เชื่อเลยว่าต่อไป ทั้งสองคนต้องเป็นพี่น้อง
ที่รักและเข้าใจกันได้แน่ ๆ เหมือนอย่างที่พี่เล่ย์กับพี่เกียร์ ถึงไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ
แต่ก็รักกันมากขนาดตายแทนกันได้  เฮ้อ นึกถึงเหตุการณ์ในอนาคตทีไร เศร้าทุกทีเลย
ขอบคุณ คุณเรนโบว์ ที่เอา Teaser มาฝากค่ะ ว่าแต่ ของ Unintentional Love
จะมีมาให้อ่านบ้างมั้ยน้อ  คิดถึงพี่เกียร์ ไม่น้อยไปกว่าพี่เล่ย์เลยน้า
ยังคงรอคอยหนังสือต่อไป อีกอึดใจเท่านั้น สู้ ๆ ค่ะ
ขอบคุณ คุณเรนโบว์มากค่ะ 

[HydrA]

ดีใจที่มาต่อค่ะ พี่เล่ย์ดูแลพุดีมากๆ ชอบอ่ะ
แล้วก็หนังสือใกล้เสร็จแล้ว เย้!

[Silver-Ray]

อ่านมาถึงตอนบทที่ห้า บอกเลยว่าสนุกมาก บรรยายเห็นภาพ บุคลิคตัวละครชัดเจน ประทับใจค่ะ แต่พอมาอ่านคอมเม้นในตอนจบ ทำเอาไม่กล้าอ่านต่อเลย 555 ขอโทษจริงๆค่ะ
เพราะบอกเลย ว่าอ่านไปแค่ห้าบทยังหลงรักเล่ย์มากๆ ถ้ายังฝืนอ่านจนถึงบทสรุป คงทำใจไม่ได้ เลยขอเก็บพี่เล่ย์ไว้ในใจถึงบทที่ห้าพอค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ ^^

[tulakom5644]

พี่เล่ย์กับน้ำพุเค้ายังน่ารักกันเหมือนเดิม ถ้าจะให้หายคิดถึง ต้องเอาพี่เกียร์กับน้ำพุมาฝากอีกตอนค่ะ

คิดถึงพี่เล่ย์ พี่เกียร์ น้ำพุ และคนเขียนมากกกกกกกกกกกค่ะ  ขอบคุณนะค้าาาาาาาาาสำหรับตอนพิเศษ

[mini.tori]

เพิ่งอ่านจบไป  อยากบอกว่าพี่เล่ห์นี่น่ารักจริงๆเลย 
แอบสงสัยอยู่นิดนึง ว่าเกียร์มีรูปคู่กับพุที่ถ่ายไว้ก่อนจะเจอพี่เล่ห์
แล้วตอนพุเจอเกียร์อีกครั้ง พุจำเกียร์ไม่ได้เหรอ
อยากอ่านตอนพิเศษ พุเกียร์
ตอนludwingอีก น่ารักดี

[Aeols]

ฮืออออออ ::คิดถึงพี่เล่ย์ ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึง พี่เล่ย์น่ารักอะ เป็นห่วงแล้วก็หวงพุจริงๆเลย 555555

[Ball]

คุณเรนโบว์หายยยยยย คิดถึงจริงจัง 
คิดถึงพี่เล่ย์ คิดถึงพุ พี่เกียร์ พัน คิดถึงหมดเลย