UNBELIEVABLE LOVE
Chapter Six
“พุ ข้างหน้าเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาหรือตรงไป” ไอ้เล่ย์มันถามเมื่อรถวิ่งมาถึงแยกแถวๆ สิงห์บุรี รถมันไม่ได้ติด GPS ครับ บอกไม่ค่อยได้ใช้
ผมพยายามมองแล้วแต่ก็ไม่เห็นมีป้ายไหนเขียนว่าไปพิษณุโลกเลยส่ายหน้า “ไม่รู้อะ”
“โห ไอ้พุ นี่บ้านมึงป่ะเนี่ย” เสียงไอ้เดียวครับ สอดมาเชียว
“ทำไม มีคนขับรถอะ ไม่เคยต้องจำทาง” ผมตอบมันกวนๆ
ไอ้เดียวมันส่ายหน้าแบบเอือมๆ “ทุเรศจริงๆ เกิดถูกจับไปขาย แล้วหนีออกมา แต่จำทางกลับบ้านไม่ได้ มึงจะทำไง”
“เฮ้ย กินเหล้ามากไปป่ะเนี่ย จินตนาการบรรเจิดจริงๆ แค่จำทางไม่ได้ ทำไมมันเลยเถิดไปถึงโน่นได้วะ” ผมว่ามันขำๆ
“เฮ้ย เล่ย์ แวะปั๊มหน่อยดิ ปวดเยี่ยววะ” เสียงไอ้เอ้บอกคนขับ คนเขากำลังเถียงกันเรื่องทาง ดันจะเข้าปั๊มอีก
“เออ พอดีแหละ อยากกินกาแฟด้วย” ไอ้เดียวเสริม
ไอ้เล่ย์ไม่ตอบแต่หักพวงมาลัยเข้าปั๊มน้ำมันที่อยู่ตรงหน้า… ผมทำธุระส่วนตัวเสร็จ เดินออกมาจากห้องน้ำ ไอ้เอ้ก็ชวนไปซื้อขนมในมินิมาร์ท แต่พอซื้อเสร็จมันก็มีปัญหาอีก“แล้วไอ้เล่ย์มันจะให้เรากินขนมบนรถมันมั้ยวะ”
“เออว่ะ” รถมันสะอาดมาก เงาวับยังกับว่าชีวิตนี้ไม่เคยเจอฝุ่นมาก่อนอะ
พอเดินกลับไปที่รถ ก็เห็นไอ้เล่ย์ยืนคุยโทรศัพท์อยู่คนเดียว พอวางสายมันก็บอก “ไปกินข้าวกันก่อน จะได้ไม่ต้องแวะอีก”
“แล้วคนอื่นอะ”
“ไปที่ร้านแล้ว” มันตอบแล้วก็พยักพเยิดมาที่ถุงขนมในมือผม “เอาไว้ที่รถก่อนมั้ย”
ผมพยักหน้า เปิดประตูเอาขนมไปวางไว้ในรถ “แล้ว…กินขนมในรถได้ปะ”
มันทำหน้างง “ทำไมไม่ได้”
“ก็เงาวับขนาดนี้ ใครจะกล้าทำเลอะล่ะ”
“ก็กินดีๆ อย่าให้เลอะ” พูดแบบนี้ กูจะกล้ากินมั้ยเนี่ย
พอกินข้าวเสร็จ ขึ้นมานั่งบนรถ ผมก็นึกขึ้นได้ “เออ กี้นี้คุยกับใคร คนบอกทางป่ะ”
“ไอ้เกียร์ มันไม่เคยมาเหมือนกัน”
“งั้นเดี๋ยวถามพ่อให้” ผมบอกที่บ้านแล้วครับเรื่องที่จะพาเพื่อนมาบ้าน พ่อกับแม่ก็ไม่ว่า ถามแค่ว่ากี่คนจะได้เตรียมที่หลับที่นอนถูก วันนี้ก็โทรมาแต่เช้า ถามว่าออกหรือยัง จะถึงบ้านกี่โมง จะได้เตรียมกับข้าวไว้รอ…
ฟังเพลงรอสายจนตัดไปพ่อก็ยังไม่รับ โทรอีกสองสามรอบก็ยังไม่รับ ผมเลยเปลี่ยนเป็นโทรหาไอ้พันแทน แป๊บเดียวมันก็รับ…
[โหล]
“พัน พุนะ”
[เห็นเบอร์ก็รู้แล้ว] ไอ้น้องบ้าหนิ กวนจริงๆ
“รู้ก็ดีแล้ว แล้วก็รู้ใช่ป่ะว่าวันนี้จะพาเพื่อนไปบ้านอะ”
[รู้... แล้วออกหรือยัง]
“ถึงสิงห์บุรีแล้ว แต่ว่าไปต่อไม่ถูกอะ ช่วยบอกทางหน่อยสิ”
[โอเค ตอนนี้ให้ตรงไปก่อน แล้วพอเจอแยก…]
“เดี๋ยวๆ คุยกับคนขับดีกว่า จำไม่ได้อะ” แล้วผมก็ยื่นมือถือให้ไอ้เล่ย์ ได้ยินเสียงไอ้เดียวบอก “เป็นเนที่ห่วยมาก กูว่ามึงมานั่งข้างหลังดีกว่ามา”
ผมไม่ตอบ แต่ยกนิ้วกลางให้มันแทน เลยโดนโบกไปที
“ครับ…อืม.....โอเค….อืม…อืม…โอเค ได้…อืม…ครับ” เสียงไอ้เล่ย์มันคุยกับไอ้พันครับ
“ว่าไง ไปถูกป๊ะ” ผมถามมันลุ้นๆ ว่าจะไปกันถูกหรือเปล่า ไอ้เล่ย์ก็พยักหน้า ทำไมมันเข้าใจกันง่ายจังวะ
พอสบายใจว่าไปถูกแล้ว ผมก็หันมาสนใจกับมันฝรั่งในถุงต่อ แต่ยังไม่ทันจะหยิบเข้าปาก ไอ้ซอลก็บอก “เฮ้ย เอามากินมั่งดิ๊”
“อะไรวะ หมดแล้วเหรอ” ก็ข้างหลังมันมีตั้งสามถุง กินหรือยัดวะเนี่ย
แล้วมันก็ตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน “เออ หมดแล้ว”
มองมันฝรั่งในถุงด้วยความอาลัยก่อนจะหยิบใส่ทิชชู่ไว้ห้าหกชิ้น แล้วผมก็ยื่นทั้งถุงให้พวกสัมภเวสีข้างหลัง
“เชี่ย จะแย่งทำไมเนี่ย” เสียงไอ้เดียวบ่นใครไม่รู้ แล้วมันก็ร้องอย่างตกใจ “เฮ้ย! ชิบหายแล้ว”
ผมหันไปมองแล้วก็ต้องเหงื่อตกเมื่อเห็นมันฝรั่งเกือบครึ่งถุงหกใส่รถอันสะอาดเอี่ยมของไอ้เล่ย์
เจ้าของรถมันก็เหลือบมองกระจกหลังแล้วบอก “เตรียมเงินค่าล้างรถไว้เลยพวกมึง” แล้วก็หันไปสนใจถนนตรงหน้าต่อ ท่าทางเหมือนไม่โกรธครับ นี่ถ้าเป็นรถเฮียแพทแล้วมีใครไปทำเลอะขนาดนี้นะ คงจะโดนไม่ใช่น้อย...
ผมหันกลับมา ยังคงได้ยินเสียงง๊องแง๊งๆ จากข้างหลังอยู่ แต่ก็เริ่มจะทำใจได้แล้วครับ ตั้งแต่กลับมาจากพัทยาเมื่อคืนอะ พวกมันก็เป็นงี้ตลอด หยิบมันฝรั่งใส่ปาก แล้วก็นึกถึงคนขับ “กินป๊ะ”
“กิน” มันบอก ผมเลยยื่นมันฝรั่งไปไว้ใกล้ๆ มือมัน แต่มันไม่หยิบ “เดี๋ยวมือเปื้อน”
โห คุณชาย จะกินแล้วยังจะเรื่องมากอีก “แล้วจะกินป่ะล่ะ”
“กิน” มันบอกคำเดิม แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยิบเหมือนเดิม
อ๊ะ เห็นแก่ความดีความชอบที่ผ่านมานะ หยิบให้ก็ได้วะ
“ฮิ้วววววววววววววววววว” เสียงเห่าหอนจากสัมภเวสีที่นั่งอยู่ข้างหลังครับ“เขาป้อนกันแล้ววววว” ไอ้เดียวร้องเป็นเพลง โดยมีไอ้ซอลเป็นลูกคู่ “เขาป้อนกันแน่แล้ววว”
แล้วไอ้เอ้หรือมันจะพลาด “โห่ ฮิ้ว โห่ ฮิ้ว โห่”
“ฮิ้วววววววว” มันทั้งสามตัวประสานเสียงกัน
“หุบปาก ใครแซวอีก กูจะให้ไปนั่งกระโปรงหลัง” ไอ้เล่ย์บอกเสียงดุ แต่ดันยิ้ม…
กูไม่น่ายอมให้พวกมึงมาบ้านเลย!!!
และแล้วด้วยความเชี่ยวชาญในการขับรถของไอ้เล่ย์และการบอกทางของไอ้พันทำให้เรามาถึงพิษณุโลกได้อย่างรวดเร็วและปลอดภัย….
พอลงจากรถได้ ไอ้พวกสามตัวหลังก็กรูเข้าไปไหว้ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ใต้ถุนบ้านผม “สวัสดีครับ แม่!!!”
“เฮ้ย! นั่น น้าข้างบ้านเรา” ทั้งสามคนยืนทำตาปริบๆ ส่วนแม่ก็ทำหน้าดุ “ไปแกล้งเพื่อน”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ผมหัวเราะสะใจ แล้วเดินเข้าไปหอมแก้มแม่ดังฟอด!! “คิดถึงแม่จัง”
ไอ้เล่ย์เดินเข้ามาพร้อมกับกระเช้าของขวัญในมือซึ่งไม่รู้ว่ามันไปซื้อมาตอนไหน “สวัสดีครับแม่”
แม่ผมยิ้มหน้าบาน สงสัยจะชอบของฝาก คึคึ“ไหว้พระเถอะลูก”
“ไปซื้อมาตอนไหนวะ คิดจะทำคะแนน ไม่บอกเพื่อนเลยนะมึง” ไอ้เดียวแซว เลยโดนไอ้เล่ย์โบกไปที
“มากันเหนื่อยๆ พุไปเอาน้ำมาให้เพื่อนกินสิลูก”
“เหนื่อยอะไรแม่ กินมาตลอดทาง” ผมว่า แต่ก็เดินขึ้นเรือนไปหยิบน้ำให้พวกมัน
บ้านผมเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวใต้ถุนสูงครับ หลังก็ใหญ่พอประมาณ มีสี่ห้อง เป็นห้องพระหนึ่ง ห้องพ่อกับแม่ ห้องผม แล้วก็ห้องไอ้พัน งานนี้คงต้องนอนเบียดกันหน่อยแล้ว…
“พ่อไม่อยู่เหรอครับ” ผมถามแม่ หลังจากที่เอาน้ำมาเสิร์ฟคุณชายทั้งหลายแล้ว
“เข้าเมือง เดี๋ยวก็มา” แม่บอก พร้อมกับเสียงมอเตอร์ไซค์คุ้นๆ ดังขึ้นมาพอดี…
ทุกคนมองไปยังที่มาของเสียง เป็นเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนสองคนกำลังขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามา หนึ่งในนั้น ก็คือน้องผมเองครับ…
“จะเอาอะ จะเอา” ไอ้ซอลครับ มันชี้ไปที่ไอ้พันแล้วร้องงอแง เลยโดนไอ้เดียวโบกไปที “ไอ้นี่ ปัญญาอ่อนได้ทุกงาน”
พอจอดรถเสร็จ เพื่อนไอ้พันก็ยกมือไหว้แม่ผม “แม่ หวัดดีครับ”
แม่ยกมือรับไหว้ “ไหว้พระเถอะลูก”
“มันไหว้แม่ ไม่ได้ไหว้พระ” ไอ้พันครับ กวนตีนกระทั่งแม่ นรกจะกินกบาล ในฐานะพี่ที่ดี ผมเลยโบกมันไปที “ทะลึ่ง”
แล้วมันจะทำไงครับ… มันก็ตอบโต้ไม่ได้ เพราะผมเป็นพี่มัน กร๊ากกกก ดีจังที่เกิดก่อนมัน
“เฮ้ย ใครอะ” ไอ้ซอลสะกิดอย่างอยากรู้อยากเห็น ไอ้นี่ เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้
“น้องเรา ชื่อพัน” ผมพูดเสียงดัง ให้คนอื่นได้ยินด้วย จะได้แนะนำทีเดียว “กับเพื่อน ชื่อ… ไรวะ”
ไอ้เด็กที่ผมจำชื่อไม่ได้ทำหน้ามุ่ย “เบ็นครับพี่ เพิ่งจะเจอกันไม่นานนี้เอง ลืมซะแระ”
“แสดงว่าหน้าโหล พี่ถึงจำไม่ได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พูดแล้วไม่มีใครขำ ขำเองก็ได้วะ“ส่วนนี่ เพื่อนพี่ ชื่อซอล เดียว เอ้ เล่ย์”
เมื่อทุกคนทักทายทำความรู้จักกันเรียบร้อยแล้วก็ไม่ได้ไปไหน นั่งคุยเล่นอยู่ใต้ถุนบ้านสักพักเล็กๆ พ่อผมก็มา…
“พ่อ!” ผมวิ่งเข้าไปกอดพ่อ แล้วแนะนำเพื่อนๆ ให้รู้จัก “เพื่อนพุครับ ชื่อ เอ้ เดียว ซอล เล่ย์”
“สวัสดีครับพ่อ” ทุกคนยกมือไหว้ รวมถึงไอ้เบ็นด้วย
พ่อยกมือรับไหว้ยิ้มๆ ก่อนจะบอก “ตามสบายนะทุกคน เดี๋ยวพ่อขอตัวไปอาบน้ำก่อน ร้อน”
“พ่อหล่ออ๊ะ” ไอ้ซอลอีกแล้วครับ ไอ้นี่หนิ กระทั่งพ่อเพื่อนมันยังไม่เว้น
“ทำไมพ่อมึงหนุ่มจังวะ” ไอ้เอ้สงสัย
พ่อผมอายุน้อยกว่าแม่ครับ ประกอบกับต้องทำงานกลางแจ้ง เลยดูแข็งแรงไม่เหยาะแหยะเหมือนหนุ่มออฟฟิศ…
...นั่งคุยนั่งเล่นกันอยู่อีกสักครู่ แม่ก็ไล่ให้เอาของขึ้นไปเก็บ แล้วก็อาบน้ำอาบท่า
ผมเปิดประตูห้องตัวเอง แล้วบอก “เดี๋ยวนอนนี่สามคน แล้วก็ไปนอนกับเราคนหนึ่ง”
“ห้องใครวะ” ไอ้เดียวถาม”
“ห้องเราเอง”
“อ้าว แล้วมึงจะไปนอนไหนล่ะ”
“นอนกับน้อง”
“งั้นเดี๋ยวกูเสียสละไปนอนกับน้องมึงด้วย” ไอ้ซอลอีกแล้วครับ ชักยังไง
ไอ้เดียวโบกไอ้ซอลไปที แล้วบอก “มึงอยากตายเหรอ เห็นขาน้องมันมั้ย ให้ไอ้เล่ย์ไป”
ปกติ ผมว่าห้องผมก็ใหญ่นะ แต่พอต้องมารองรับผู้ชายตัวโตๆ สามคน ก็เลยดูเล็กไปถนัดใจ “นอนกันได้ป่ะ ถ้าเบียดก็ยังมีอีกห้องนะ”
“ห้องไหน”
“ห้องพระ”
พวกมันมองหน้ากัน แล้วทำตาปริบๆ “ไม่เป็นไร กูนอนเบียดกันดีกว่า อบอุ่นดี”
แล้วก็ตกลงกันได้ว่า ไอ้ซอล ไอ้เดียว ไอ้เอ้ นอนห้องผม ส่วนผมกับไอ้เล่ย์ ไปนอนห้องไอ้พัน
ค่ำวันนั้น…
“นายนอนบนเตียงนะ เดี๋ยวเรากับน้องนอนข้างล่างเอง” ผมบอกไอ้เล่ย์ ตอนที่มันกลับมาจากอาบน้ำ แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า “นอนไปเลย เดี๋ยวนอนข้างล่างเอง”
คงจะบังคับมันไม่ได้ ผมจึงพยักหน้าตกลง “งั้นก็ได้ ให้เจ้าของห้องมันนอนเตียงละกัน”
แต่พอถึงเวลานอนจริงๆ“พุ ไปนอนบนเตียง เดี๋ยวพันนอนล่างเอง”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร นอนไปเลย เจ้าของห้อง”
“เหอะน่า ขึ้นมา ยิ่งแก่ๆ อยู่ด้วย เดี๋ยวกระดูกกระเดี๊ยวหักไปทำไง” กวนตีนจริงจริ๊งน้องผม
ผมยกนิ้วกลางให้มันแล้วก็คลานขึ้นไปนอนบนเตียง… ไอ้พันหัวเราะหึๆ แล้วบอก “ด่าเก่งจริ๊ง ตั้งแต่ไปอยู่ไกลบ้าน”
แต่ผมไม่สนใจแล้ว ง่วง นอนดีกว่า….
ตื่นเช้าขึ้นมา อาบน้ำอาบท่าแล้ว ผมก็เดินเข้าไปหาแม่ในครัว...
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ” แม่ทัก ก่อนจะพยักพเยิดไปยังถาดอาหารที่เตรียมไว้ใส่บาตร “ไปใส่บาตรสิ”
ผมพยักหน้า “ครับ” แล้วยกถาดเดินออกมา
ตั้งแต่ไปเรียนที่กรุงเทพฯ พอกลับมาบ้าน การใส่บาตรที่ผมกับไอ้พันเคยผลัดกันก็กลายเป็นหน้าที่ประจำของผมไปแล้ว... สงสัยแม่รู้ว่าลูกเป็นคนบาป เลยให้ทำบุญเยอะๆ
“ไปไหน”
หันไปมองเจ้าของเสียงทักที่น่าจะลุกนานแล้ว เพราะตอนผมตื่นก็ไม่เห็นอีกฝ่ายและที่นอนก็ถูกพับไว้เรียบร้อย... น่าจะเดาได้นะครับว่าเป็นใคร “ไปตักบาตร ไปด้วยกันป๊ะ”
“ที่ไหน วัด?” ไอ้เล่ย์ถาม พร้อมกับดึงถาดใส่อาหารไปถือเอง
“หน้าบ้าน” ทุกๆ เช้าที่ไม่ใช่วันพระหรือวันสำคัญทางศาสนา จะมีพระภิกษุและสามเณรประมาณ 4 รูปเดินมารับบิณฑบาตที่หน้าบ้านครับ ตอนเด็กๆ ผมกับไอ้พันมีหน้าที่ใส่บาตรก่อนไปโรงเรียน แล้วทุกครั้งเราจะไม่ตักข้าวใส่บาตรจนหมด เหลือไว้นิดหน่อย เอาไว้กินเอง เพราะแม่บอกว่ากินข้าวก้นบาตรแล้วจะฉลาด... และตอนเด็กๆ ผมตัวโตกว่าไอ้พัน ทำให้ผมได้กินข้าวเยอะกว่า นี่คือเหตุผลว่าทำไมผมจึงฉลาดกว่ามัน คึคึ
พวกเราไปยืนรอใส่บาตรที่ถนนหน้าบ้าน... ระหว่างถนนกับบ้านคือลานอเนกประสงค์ ทั้งใช้เล่นฟุตบอล ตะกร้อ แบต วอลเล่ย์ บาสที่ไอ้พันมันทำไว้ครับ ไม่ใหญ่มาก กว้างยาวรวมกันประมาณครึ่งไร่
ยืนรออยู่ไม่นานพระภิกษุกับสามเณรก็เดินมาถึง... ผมให้ไอ้เล่ย์ตักข้าวใส่บาตร ส่วนตัวเองเป็นคนใส่กับ
“ว่าเป็นมั้ย” ไอ้เล่ย์ถามตอนจะกรวดน้ำ
ผมส่ายหน้า ลืมครับ ไม่ได้ใส่นาน หนังสือสวดมนต์ก็ไม่ได้เอามาด้วย...
“งั้นก็แตะมือไว้”
ผมเขยิบไปนั่งใกล้ๆ แล้วแตะมือมันไว้ พอพระเริ่มสวดมันก็เริ่มท่องบทกรวดน้ำพร้อมกับเทน้ำลงดิน...
“อิทัง เม มาตาปิตูนัง โหตุ สุขิตา โหนตุ มาตาปิตะโร…อิทัง เม ญาตินัง โหตุ สุขิตา โหนตุ ญาตะโย… อิทัง เม ครุปัชฌายาจริยานัง โหตุ สุขิตา โหนตุ… อิทัง เทวะตานัง โหตุ สุขิตา โหนตุ เทวะตาโย… อิทัง เปตานัง โหตุ สุขิตา โหนตุ เปตะโย… อิทัง สัพพะสัตตานัง โหตุ สุขิตา โหนตุ สัพเพสัตตา”
หลังจากที่พระให้พรจบแล้ว พวกเราก็ช่วยกันเก็บภาชนะที่ใส่ของมาแล้วถือเข้าบ้าน เจอไอ้ซอลกับไอ้เดียวนั่งอยู่ตรงแคร่ใต้ถุนบ้าน...
“ทำไมไม่ชวนมั่งวะ อยากใส่เหมือนกัน” ไอ้เดียวต่อว่า ทั้งๆ ที่ปาท่องโก๋ยังเต็มปาก
“เอาไว้พรุ่งนี้จะปลุก แล้วให้ตื่นนะ” ผมบอกแล้วหยิบปาท่องโก๋ใส่ปากบ้าง “ซื้อมาจากไหนอะ แถวนี้มีขายด้วยเหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกัน แม่เอามาให้” สงสัยจะไปซื้อที่ตลาดในอำเภอครับ อยู่ห่างจากบ้านผมไปประมาณ 15 โล แต่ในต่างจังหวัดระยะทางแค่นี้ วิ่งรถแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว แต่ว่ากินปาท่องโก๋เปล่าๆ มันจะไปอร่อยอะไร “ใครจะเอากาแฟมั่ง เดี๋ยวไปชงให้”
“มีโอวัลตินป่ะ กาแฟมันมีคาเฟอีน กูกินไม่ได้” ไอ้ซอลถาม
“สัส วันก่อนยังแดกแอลกอฮอล์อยู่เลย วันนี้กินคาเฟอีนไม่ได้” ไอ้เอ้ครับ โผล่มาหน้าตาสดใส สงสัยเพิ่งจะอาบน้ำมา
ไอ้ซอลยักคิ้วให้กวนๆ แล้วบอก “หน้าตากูออกจะคุณหนูขนาดนี้ แพ้คาเฟอีนมันผิดตรงไหนวะ”
“เหรอ.....” ไอ้เอ้ลากเสียงอย่างหมั่นไส้
แต่ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายไปมากกว่านี้ ผมก็รีบตัดบท “สรุปใครจะเอาไรกันมั่งเนี่ย โอวัลตินหนึ่ง ที่เหลือกาแฟใช่มั้ย”
“เฮ้ย ของกู เปลี่ยนเป็นมอคค่านะ” ไอ้เดียว ไอ้เรื่องมาก
“ไม่เคยกินเว้ย อะไรคือมอคค่า”
ไอ้เดียวมองหน้าผมประมาณว่า มึงไปอยู่ที่ไหนมา ไม่รู้จักมอคค่า “กาแฟผสมโอวัลตินไง โว้ ทำไมฉลาดงี้ เพื่อนกู”
“พูดมาก เดี๋ยวก็ได้กินบาทาแทนมอคค่า” ผมบอก... ไอ้เอ้กับไอ้ซอลที่เพิ่งจะกัดกันไปหยกๆ ยื่นมือมาแปะกันอย่างถูกใจ “สะใจจริงเว้ย มึงนี่ต้องซวยสุดๆ โดนไอ้พุด่า กร๊ากกก”
ไอ้เดียวทำหน้ามุ่ย “จำไว้เลยพวกมึง รุมกู”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ไอ้เอ้กับไอ้ซอลแหกปากหัวเราะดังลั่น โดยมีผมร่วมแจมเพราะอดขำหน้าไอ้เดียวไม่ได้
“นายล่ะ เอาไร” ผมถามไอ้เล่ย์
“ถ้าไม่เอากาแฟ จะโดนด่าอย่างไอ้เดียวมั้ย” ไอ้นี่ก็อีกคน วอนซะแล้ว
ผมพยักหน้า แล้วบังคับเสร็จสรรพ” โดน ดังนั้นห้ามเลือก กินได้แต่กาแฟอย่างเดียว”
“ฮิ้วววววว” เสียงสัมภเวสีเห่าหอน... จะโห่ทำไม
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก...ผมเดินลงเรือนมาพร้อมแก้วโอวัลตินของไอ้ซอล มอคค่าของไอ้เดียว กาแฟของไอ้เอ้และไอ้เล่ย์
หยิบกันคนละหมับสองหมับ ไม่นาน แม้วิญญาณของปาท่องโก๋ก็ยังไม่เหลือให้เห็น
“มีข้าวต้มหมูด้วยนะ ใครจะเอาบ้าง” เมื่อตะกี้แอบเห็นมาครับ แม่กำลังตักใส่ถ้วยพอดีเลย
“แจกไอติมอย่าถามเด็ก” ไอ้เอ้บอก คำคมวันนี้ครับ
“เกิดเด็กมันเป็นหวัด ทำไงอะ” ไอ้ซอลทำตาแบ๊ว
ผมส่ายหน้าอย่างระอา ขี้เกียจฟังมันเถียงกันเลยเดินขึ้นเรือนไปยกข้าวมาให้พวกมันกิน เผื่อจะหุบปากได้บ้าง...
พอเดินเข้าไปในครัว แม่ก็ชี้ไปยังถาดที่ใส่ชามข้าวต้มไว้เรียบร้อยแล้วห้าชาม “ยกไปเลย แม่จัดให้แล้ว”
ผมยกถาดใส่ชามข้าวต้มขึ้นมา แล้วมองถาดเครื่องปรุง กำลังชั่งใจว่าจะยกไปพร้อมกันดีหรือเดี๋ยวค่อยมายก ถาดที่ถือไว้ก็ถูกดึงออกไปจากมือซะก่อน
“ถือเครื่องปรุงไป” ไอ้เล่ย์บอก แล้วก็เดินออกจากครัวไป
เดินลงบันไดมา ยังไม่ทันที่จะเอาเครื่องปรุงวาง ข้าวในถ้วยพวกมันก็เกือบจะเกลี้ยงแล้ว “เป็นไงมั่ง อร่อยป๊ะ”
“อร่อย ไม่ต้องปรุงเลยว่ะ” ไอ้เดียวยกนิ้วให้
“ใครจะเติมก็บอกนะ แม่ทำไว้เยอะ” ผมบอก แล้วก็ตักข้าวใส่ปากบ้าง พอดีกับที่เสียงมอเตอร์ไซค์คุ้นหูดังขึ้น...
“อ้าว แฟนกูกลับมาแระ” ไอ้ซอลพูดยิ้มๆ แต่ไม่มีใครสนใจมัน... ทุกคนชิน
พอไอ้พันเอารถมาจอด ไอ้ซอลก็แซว “ไปไหนมาครับ คุณแฟน”
“ไปสั่งราวนมหมูครับ จะได้เอามาย่างกินกัน” ไอ้พันบอกยิ้มๆ เพราะตั้งแต่เมื่อคืนละที่ไอ้ซอลเรียกมันว่าคุณแฟน... มันเขินจนเลิกเขินแล้ว
“เป็นไง ราวนมหมู” ไอ้เดียวสงสัย
“ก็... เนื้อแถวๆ ราวนมหมู” ไอ้พันพยายามอธิบาย แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้กระจ่างขึ้น
“กินข้าวยังอะ” ที่ถามเพราะมันมีเพื่อนเยอะครับ หายไปแบบนี้ บางทีมันก็แวะกินกับเพื่อน ไม่ค่อยแบกท้องมากินที่บ้านหรอก...
แต่ครั้งนี้มันส่ายหน้า “ยัง หอมจัง แม่ทำไรกิน”
“ข้าวต้มหมู”
“ไหน ขอชิมหน่อย” มันบอก แล้วก็แย่งช้อนในมือผมไปตักข้าวใส่ปาก น้องใครวะ ไม่มีมารยาทเลย... ยังไม่พอ กินเสร็จทำหน้ายู่อีก “ทำไมจืดแบบนี้ ได้ปรุงปะเนี่ย”
“ก็ชอบกินแบบนี้ อยากกินรสจัดก็ไปเอาถ้วยตัวเองมาสิ”
“ไม่เอา จะกินถ้วยนี้” ดูมัน
แล้วมันก็ตักกินจนหมดชาม “ไปตักถ้วยใหม่มาเลยนะ”
“งก” ไอ้พันว่ายิ้มๆ ก่อนจะถือชามข้ามต้มขึ้นเรือนไป และเมื่อมันถือถาดใส่ชามข้าวต้มลงมาใหม่ พ่อก็ขับรถมาจอดพอดี...
“พ่อ สวัสดีครับ” พวกเพื่อนๆ ผมยกมือไหว้พ่อ
พ่อก็ยกมือรับไหว้แล้วบอก “ไม่ต้องไหว้แล้ว เจอกันบ่อยๆ”
“ไปไหนมาครับ” ผมถาม
“ไปดูไร่มา” ที่บ้านผมทำทั้งนาและไร่ครับ ก่อนหน้านี้ทำนาอย่างเดียว ตอนหลังไปซื้อไร่เพิ่มอีกหมู่บ้านหนึ่ง แล้วก็จ้างคนเฝ้า แต่ยังไงเราก็เป็นเจ้าของจึงต้องไปดู
“พ่อ กินข้าวครับ” ไอ้พันยกชามข้าวต้มมาวางไว้ตรงหน้าพ่อ แล้วก็บอกเพื่อนๆ ผม “ใครยังไม่อิ่ม ไม่ต้องเกรงใจนะครับ มีเยอะ” แล้วก็หายขึ้นเรือนไปอีกรอบ
ผมเลื่อนถาดเครื่องปรุงมาใกล้ๆ มือพ่อ... สองพ่อลูกเขามีรสนิยมการกินคล้ายๆ กันครับ ต้องรสจัดๆ ไม่งั้นกินไม่อร่อย
“เฮ้ย กินดิ” ผมยกชามข้าวต้มในถาดไปวางตรงหน้าไอ้เดียว เมื่อเห็นมันไม่หยิบ ทั้งๆ ที่เมื่อตะกี้นี้มันยังบอกจะต่ออยู่เลย...
แล้วพอเห็นมันทำท่ากระมิดกระเมี้ยน กินเรียบร้อยเชียว ผมเลยหันไปบอกพ่อ “พ่อ มันกลัวพ่ออะ”
“กลัวทำไม พ่อออกจะหล่อขนาดนี้” พ่อพูดยิ้มๆ แต่พวกมันก็ยังเกร็งอยู่ดี พ่อจึงชวนคุย “แล้วนี่เรียนคณะเดียวกันหมดเลยเหรอ”
“เปล่าครับ คนละคณะ มีไอ้เอ้กับไอ้พุที่อยู่บริหาร” พอไอ้ซอลตอบ พ่อก็เลิกคิ้วขึ้น ประมาณว่า แล้วพวกมึงมารู้จักกันได้ไงวะ
แล้วผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เลยยกมือห้ามก่อนที่ไอ้ซอลจะพูดต่อ “เออ ในนี้มีรุ่นน้องพ่อด้วย ให้เดา ว่าใคร”
“จริงอะ” พ่อผมทำหน้าไม่เชื่อ เพราะหุ่นอย่างผมไม่น่าจะเป็นเพื่อนกับเด็กคณะที่พ่อเคยเรียน ถ้าเป็นไอ้พันก็ว่าไปอย่าง
ผมพยักหน้า “จริงดิ๊ ใบ้ให้ก็ได้ มีคนเดียว”
“มันใบ้ตรงไหนวะ” พ่อบ่น แล้วก็เหล่ตามองเพื่อนๆ ผม
“เดี๋ยวนะครับ” ไอ้เดียวยกมือเหมือนขออนุญาตคุณครูเข้าห้องน้ำ “พ่อก็เรียนที่เดียวกับพวกเราเหรอครับ รุ่นไหนอะ”
พ่อพยักหน้า “รุ่นตั้งแต่มหาวิทยาลัยยังเป็นป่าอยู่เลย”
“ว้าว...” ไอ้เอ้ร้องอย่างตื่นเต้น “แล้วแม่ล่ะครับ”
“แม่ก็ด้วย” ผมตอบ พอดีกับที่ไอ้พันเดินลงมาจากเรือนพร้อมข้าวต้มอีกสองชาม
“แล้วพ่อเรียนไรครับ” ไอ้เดียวถาม ผมเลยรีบบอก “ไม่เอา อย่าเพิ่งบอก เดี๋ยวพวกนี้มีพิรุธ ให้พ่อเดาก่อนว่าใครเป็นรุ่นน้องคณะพ่อ”
“มีรุ่นน้องพ่อด้วยเหรอ ใคร” ไอ้พันสงสัย ไอ้นี่มันก็ตั้งใจจะเรียนคณะเดียวกันกับพ่อครับ ไม่ใช่จะเจริญรอยตามหรืออะไรหรอกนะครับ แต่มันชอบ...ตั้งแต่เด็กๆ แล้วที่มันชอบไปไร่ไปนากับพ่อ
พ่อมองพินิจพิจารณาดูเพื่อนๆ ผมแต่ละคน หยุดอยู่ตรงไอ้เดียว กับไอ้เล่ย์นานหน่อย แล้วก็ชี้ไปที่ไอ้เล่ย์ “คนนั้น”
“เอ้ย รู้ได้ไงอะ”
พ่อยักคิ้วให้กวนๆ “แล้วถูกมั้ย”
“ถูกก็ได้” ผมทำหน้าเซ็ง ส่วนพ่อก็หัวเราะชอบใจ
“พ่อเรียนเกษตรเหรอครับ” ไอ้เล่ย์ถาม
“ใช่ พืชไร่ เราล่ะ”
“ผมก็พืชไร่เหมือนกันครับ”
“เออ โลกกลมดีเว้ย แล้วรู้จักอาจารย์วิทยาหรือเปล่า”
“รู้จักครับ เทอมหน้าก็คงจะได้เรียนกับแก”
“เพื่อนรักพ่อเอง ขอเอบวกไปเลย บอกว่าเป็นลูกพ่อ มันให้อยู่แล้ว” พ่อพูดขำๆ
“โห พ่อ คอร์รัปชั่นกันตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเลยเหรอ” ผมลากเสียงถาม ก่อนจะทำท่าคารวะ “ประเทศไทยจงเจริญ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ทุกคนประสานเสียงหัวเราะ ทำให้อาการเกร็งๆ ลดลงไปเยอะ
แล้วพ่อก็เล่าวีรกรรมความซ่าสมัยยังเรียนอยู่ให้พวกเราฟัง ยิ่งมีรุ่นน้องในคณะอยู่ด้วยการเล่าเรื่องยิ่งมีรสมีชาดเพราะคนฟังรู้ว่ากำลังพูดถึงอะไรอยู่ ทั้งเรื่องรับน้อง เรื่องเรียน เรื่องอาจารย์ บลาๆๆๆๆ ประมาณว่าคุยกันยังไม่จบประโยคดี คนฟังก็เก็ทแล้ว คุยยาวจนผมเอาถ้วยเอาชามไปล้างแล้วลงมาใหม่ก็ยังไม่เลิกอะ
...พ่อใครวะ ขี้โม้จริงๆ
+++++unbelievablelove+++++
ขอบคุณที่ติดตามอ่าน แล้วเจอกันตอนต่อไป ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
