- STEP 30 -
ผมสะดุ้งตื่นมาอีกที ตอนที่รู้สึกถึงสัมผัสที่มาคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม พอลืมตามา...ก็เห็นผู้ชายบางคนเขามาทำหน้าตาดีอยู่ตรงหน้า
รู้แล้วครับว่าหล่อ แต่ช่วยเอาหน้าหลบก่อน หน้าชิดจนแทบจะจูบกันอยู่แล้วครับพี่เภา คราวหลังก็ลักหลับผมซะเลยสิ ฮึ่ม!!
“กำลังจะจูบอรุณสวัสดิ์พอดีเลย” คุณชายเขาบอกหน้าตาเฉย ผมเลยก้มดูนาฬิกา
“เปลี่ยนเป็นจูบราตรีสวัสดิ์น่าจะเหมาะกว่า” ผมประชดนะครับ ก็จะห้าโมงเย็นอยู่แล้ว จะมาอรุณสวัสดิ์อะไรกัน คนนะครับ ไม่ใช่นกฮูก
“โอเค! เป็นอันว่ายอม จูบเลยละกัน” ผมรีบยันหน้าพี่เภาออกทันที เผลอเป็นตอดตลอด คิดว่าตัวเองเป็นปลาหางนกยูงเหรอไงเนี่ย
เสียงโทรศัพท์พี่เภาดัง ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะคลายออก ตอนที่พี่เภาป้องปากบอกว่า...
‘พี่เพิร์ลโทรมา’
ไม่ได้หึงนะครับ ไม่ได้หึง แค่สงสัยว่าคุณชายเขามาอเมริกา ยังจะมีใครโทรมาตามอีกเหรอ ก็แค่นี้เอง เชื่อผมใช่ไหมครับ
พอพี่เภาลุกขึ้นยืนรับโทรศัพท์ ผมก็ขยับตัวลุกเหมือนกัน บิดขี้เกียจเล็กน้อย นอนกลางวันซะจนของที่กินมาย่อยเรียบร้อย กระเพาะชักจะร้องหาอาหารเย็น แล้วก็นึกออกทันที ว่าคุณแม่ชวนพี่เพิร์ลกับพี่เภาไปกินข้าวด้วย แต่นี่ก็จวนจะห้าโมงแล้ว แปลก!...พี่เอฟไม่ยักกะโทรตาม
แล้วก็ถึงบางอ้อ บางคอแหลม บางบำหรุ (เอิ่ม...มุกแป้กมาก) ตอนที่หยิบมือถือออกมาดู แหม...หน้าจอมืดสนิทเชียว ตอนรับมาจากคุณแม่ก็เห็นอยู่กับตาว่าแบตเต็ม พอกดเปิดออกมา...แบตมันก็ยงคงเต็มทุกช่องเหมือนเดิม มีสาเหตุเดียวนั่นแหล่ะ...
มีคนมือบอนมาถือวิสาสะกดปิดเครื่อง ตัดการติดต่อของพี่ชายผม พอผมกดเปิดเครื่อง เสียงเรียกเข้าก็ดังทันที เหมือนคนโทรพยายามกดโทรอยู่ตลอด พี่ชายผม ความพยายามเป็นเลิศมาก ท่าทางคงหัวฟัดหัวเหวี่ยงหน้าดู ผมเหล่ตามองพี่เภาก่อนจะกดรับ
“แอลพูดครับ”
((แอล!! ตอนนี้อยู่ที่ไหน แล้วเมื่อไหร่จะกลับ ปิดเครื่องทำไม)) พี่เอฟรัวมาเป็นชุดเลยครับ อาการหนักอีกแล้ว พี่ชายผม
“สงบสติอารมณ์ก่อนนะพี่เอฟ สูดลมหายใจเข้าปอด แล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมา”
((อย่าเพิ่งมากวนพี่ ตอบพี่มาก่อนเร็ว ปลอดภัยดีใช่หรือเปล่า?))
“พี่เอฟ แอลออกมาเที่ยวกับพี่เภานะ ไม่ได้ถูกผู้ก่อการร้ายลักพาตัว อย่าเวอร์ กำลังจะกลับบ้านแล้วเนี่ย”
เมื่อก่อนพี่เอฟก็หวงและห่วงผมเป็นปกติอยู่แล้ว แต่มาอาการหนักกว่าเดิมตอนที่รู้ว่าผมเป็นแฟนพี่เภานี่แหล่ะ
((แล้วตอนนี้อยู่แถวไหน พี่รออยู่ที่อพาร์ทเมนต์แล้วนะ))
“อยู่รูสเวลท์ ไอส์แลนด์”
((อีกยี่สิบนาทีเจอกันที่อพาร์ทเมนต์นะแอล ดูแลตัวเองด้วยนะ พี่วางละ))
แค่จากรูสเวลท์ ไอส์แลนด์จะกลับอพาร์ทเมนต์พร้อมพี่เภา นี่ผมถึงกับต้องดูแลตัวเองเลยเหรอ ผมมองหน้าจอมือถือที่ดับสนิท หลังจากพี่เอฟวางสายแล้วก่อนจะส่ายหัว
“ใครโทรมาเหรอ?” คนที่เพิ่งวางสายปรี่เข้ามาเกาะแกะผมทันที
“พี่เภา แอบมาปิดมือถือแอลใช่ไหมเนี่ย”
“พี่ทำอย่างนั้นเหรอ จำไม่เห็นจะได้เหรอ” หน้าตาน่าเชื่อถือมาก ลูกตาวิบวับเจ้าเล่ห์ที่สุด
“พี่เอฟโทรมาหัวฟัดหัวเหวี่ยงใหญ่เลย”
“หึหึ ก็ตอนนี้เป็นเวลาของสามีนี่นา พี่ภรรยาต้องหลบไปก่อน”
สรุปก็เป็นคนปิดมือถือผมเองสินะ ตกลงพี่เอฟกับพี่เภา ใครจะร้ายกว่ากันเนี่ย ทำไมรอบตัวผมถึงมีแต่คนเจ้าเล่ห์ ผมนี่เหมือนลูกแกะน้อย ท่ามกลางฝูงหมาป่าเจ้าเล่ห์เลย
.
.
พี่ชายผมยืนพิงประตูห้องรออยู่แล้วครับ พอเห็นผมกับพี่เภา ก็ตรงเข้ามาเกาะแขนผมอีกข้างทันที สำรวจความเสียหายเหมือนกลัวผมจะถูกทำมิดีมิร้าย จนพี่เภาต้องกระแอมเล็กน้อย
“แล้วพี่เพิร์ลล่ะพี่เอฟ ไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ” ผมเปลี่ยนเรื่องถามถึงพี่สาวคนสวยแทน
พี่เอฟทำหน้ายุ่งทันที ส่วนพี่เภาหัวเราะอยู่ในลำคอ ไม่อยากบอก ผมก็ไม่เซ้าซี้ เปิดประตูเข้าห้องเลยง่ายกว่าอีก
“อ้าว...น้องแอลกลับมาเร็วจัง”
“จะหกโมงนี่นะเร็ว นี่มันดึกแล้วต่างหาก” พี่ชายผมเถียงทันควัน
หกโมงเย็น แถวบ้านพี่ชายผมเรียกดึกครับ สงสัยคราวหน้าคราวหลังต้องกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ตกดิน
ผมเห็นถุงกระดาษวางกองระเกะระกะก็สงสัย เพราะผู้ชายอย่างพี่เอฟเนี่ย เป็นประเภทที่เกลียดการช็อปปิ้งที่สุดเลย แต่ดูแล้วของทั้งหมดที่กองอยู่ก็น่าจะเป็นของพี่เพิร์ลมากกว่า
“พี่เพิร์ลไปช็อปปิ้งมาเหรอครับ”
“ไปโซโหกับพี่เอฟมาน่ะ พนักงานกับพวกผู้หญิงมองพี่กันเต็มเลย ลากนักธุรกิจใหญ่มาช่วยถือของได้”
ผมอ้าปากค้าง มองพี่เอฟสลับกับพี่เพิร์ล แค่ลากพี่ชายผมไปเดินช็อปที่โซโหด้วยก็เก่งมากแล้ว นี่ยังสามารถทำให้พี่ชายผมไปเดินตามคอยถือของได้อีก ขนาดเวลาไปกับคุณแม่ พี่เอฟยังนั่งจิบกาแฟรอที่สตาร์บัคส์ประจำเลย พี่เพิร์ลสุดยอด!!
“แล้วไปมหาวิทยาลัยมาเป็นยังไงบ้างครับ”
“แวะไปแปบเดียวเองน้องแอล พอดีพี่ลืมว่าโปรเฟสเซอร์ไปทำวิจัยที่ยุโรปอยู่น่ะ พี่เลยเดินช็อปกระหน่ำเพลินเลย นี่ตอนแรกกะว่าจะช็อปจนร้านปิดด้วยซ้ำ”
ผมควรเชื่อดีไหมเนี่ยว่าพี่เพิร์ลลืม ความจริงอาจจะเป็นแผนการของพี่เพิร์ลก็ได้ ที่หาเรื่องช่วยพี่เภากำจัดก้าง พี่น้องคู่นี้เขารักกันดีจริง
“เก็บของเสร็จหรือยัง เสร็จแล้วจะได้ไปกันซะที” พี่เอฟเร่งพี่เพิร์ลที่ยังเอาชุดมาทาบตัวเป็นที่สนุกสนาน
“เสร็จแล้วก็ได้ค่ะ เห็นว่าวันนี้พี่เอฟตามใจเพิร์ลทั้งวันแล้วนะ”
ผมตกข่าวอะไรไปหรือเปล่าครับ แต่ไม่มีเวลาถามหรือสงสัยอะไรมาก เพราะพี่เอฟตัดบทบอกว่าจะลงไปรอที่รถ ผมไม่ลืมเตือนพี่เพิร์ลกับพี่เภาให้เอาเสื้อผ้าไปเผื่อ เพราะบางทีคุณแม่อาจจะเรียกค้างที่บ้าน ส่วนผมก็เขียนโน๊ตแปะบอกเอสกับอาร์ที่ยังไม่กลับบ้าน แต่ยังไม่ทันออกจากบ้าน สองแฝดก็กลับเข้ามาพอดี
“จะไปไหนกัน” เจ้าแฝดประสานเสียงถามทันที
“ไปบ้าน ไปหรือเปล่า?”
คู่แฝดส่ายหัวดิก เห็นพี่เภากับพี่เพิร์ลจัดของกันวุ่นวายก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ทันที
“พี่เพิร์ลกับพี่เภาไปด้วยเหรอ” พอผมพยักหน้าเท่านั้นแหล่ะ...
“แอลจะพาแฟนไปเปิดตัวล่ะสิ”
“บอกคุณป๋าให้เตรียมตังค์ให้อาร์ด้วยนะแอล”
“อาร์จะเอาตังค์ไปทำอะไร”
“อาร์จะไปสู่ขอพี่เพิร์ล”ผมจัดการโบกหัวมันไปทีด้วยความหมั่นไส้ เพิ่งจะมีบัตรประชาชนยังไม่ครบปี จะแก่แดดเกินไปแล้วน้องชายผม อายุแค่สิบห้า ริอาจจะไปสู่ขอสาว หัดเอาอย่างพี่ชายมันซะมั่ง จะมีคนมาสู่ขอแทนอยู่แล้วเนี่ย
.
.
เสียดายที่เราออกจากอพาร์ทเมนต์กันตอนมืด พี่เภาเลยอดเห็นทิวทัศน์สองข้างทางจากแมนฮัตตันเข้าสู่โฮโบเค่น อุโมงค์ลินคอล์นเปิดไฟสว่างแข่งกับไฟรถ เพราะเป็นเวลากลางคืน รถที่ติดช่วงออกจากเมือง เพราะทุกคนพากันออกนอกเมืองหลังเลิกงาน พวกเราเลยเสียเวลาเล็กน้อย
พอมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบทุ่มแล้ว ถึงแม้จะมีแสงไฟที่ลอดออกมาจากตัวบ้าน แต่ก็เห็นบรรยากาศรอบบ้านเพียงลางเลือน สวนหน้าบ้านร่วงโรย เพราะเป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง คงต้องรอฤดูใบไม้ผลิเวียนมาอีกหน ผมถึงจะเห็นดอกไม้บานสะพรั่งเตรียมรับลมร้อน
เข้ามาก็เจอคุณป๋ากับคุณแม่นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกแล้วขับ พี่เภากับพี่เพิร์ลยกมือสวัสดีคุณป๋ากับคุณแม่ ที่ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูทันที ก่อนจะเรียกริต้าเตรียมตั้งโต๊ะได้เลย ผมแอบกระซิบบอกพี่เภา...
“พี่เภา...แอลบอกคุณแม่เรื่องเราแล้วนะ” คนเจ้าเล่ห์เขายืนตัวแข็งเลยครับ สงบเสงี่ยมผิดหูผิดตาทันที
ตอนนั่งกินข้าว คุณป๋านั่งเป็นประธานอยู่หัวโต๊ะ ขวามือเป็นคุณแม่ ผม และพี่เอฟ ส่วนทางซ้ายเป็นพี่เภาและพี่เพิร์ล พี่เภายอมสละที่นั่งข้างผมให้พี่เอฟยึดครองแต่โดยดี อาหารที่กินกัน ก็เป็นอาหารไทยฝีมือพี่กุ้งนี่แหล่ะครับ อดีตแม่ครัวจากร้านอาหารไทยชื่อดังเชียวนะ
“น้องแอลคะ คุณแม่ให้นิคจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินน้องแอลแล้วนะคะ จะได้กลับไฟลท์เดียวกับพี่เภา”
ผมพยักหน้าหงึกหงักเออออไปตามเรื่อง ถ้าไม่ใช่เงินผม ผมก็โอเคหมดแหล่ะ แต่ก็เมื่อมีคนโอเค ก็ย่อมต้องมีคนที่ไมโอเคเป็นเรื่องธรรมดา
“ทำไมต้องให้แอลกลับไฟลท์เดียวกับมันด้วยล่ะคุณแม่ มีเป็นสิบไฟลท์ ไม่เห็นต้องเจาะจงเป็นไฟลท์เดียวกันเลย” พี่ชายผมเหวี่ยงครับ สงสัยเมื่อเช้าโดนไป ยังไม่เข็ด
“ทำไมเอฟเรียกเภาว่ามันล่ะคะ เอฟเป็นผู้ใหญ่แล้วนะคะ อย่าให้คุณแม่ต้องดุอีก”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ” ยิ่งพี่เภาเป็นคนดี พี่ชายผมก็ยิ่งเป็นผู้ร้ายไปเลย หึหึ ชั้นเชิงต่างกันลิบลับ
กว่าจะกินข้าวกันเรียบร้อยก็เกือบสองทุ่ม อย่างที่คิด คุณแม่กับคุณป๋าผมเรียกพี่เภากับพี่เพิร์ลให้ค้างทันที เพราะพี่เอฟจะได้ไม่ต้องกลับไปส่งที่อพาร์ทเมนต์อีก
แล้วคุณแม่ก็เรียกผมกับพี่เภาเข้ามาคุยที่ห้องหนังสือ ไล่พี่เอฟพาพี่เพิร์ลไปเดินเล่นรอบบ้าน พี่เอฟทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็ขัดไม่ได้ตามเคย
.
.
บรรยากาศเหมือนกำลังจะยกน้ำชาเลย ผมกับพี่เภานั่งอยู่ที่พื้น คุณป๋ากับคุณแม่นั่งอยู่บนโซฟา ถ้ามีป่าป๊ากับม่าม๊าพี่เภาด้วยก็ใช่เลย แอบรู้สึกว่าพี่เภาดูเกร็ง แต่ไม่กลัว อย่างคุณชายเขาเคยกลัวใครหรืออะไรที่ไหนกัน เดี๋ยวนี้ยิ่งพัฒนา แอบเนียนงัดข้อกับพี่ชายผมด้วย ร้ายจริงแฟนผม!
“คุณแม่กับคุณป๋ารู้แล้วนะคะ ว่าเภาเป็นแฟนน้องแอล” คุณแม่ผมไม่มีอ้อมค้อมเลยซักนิด
“ครับ ผมเป็นแฟนแอล” นี่ก็ตอบเต็มปากเต็มคำ ถ้าพูดว่าเป็นสามีได้ คงทำไปแล้วด้วยซ้ำ
“แต่เภากับน้องแอลเป็นผู้ชายเหมือนกัน” คุณป๋ากับผมรับบทตัวประกอบเรียบร้อย นั่งเงียบกันสองคน ปล่อยแม่ยายกับลูกเขยเขาเจรจากันเอง
“ผมไม่ได้สนว่าแอลเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ผมรักแอลที่เป็นแอลครับ” โอ้โห...ใจพี่หล่อมากครับ ผมเคลิ้มเลย
“แล้วเภาคิดว่าคุณแม่จะรับได้ไหมคะ แล้วสังคมล่ะคะ” คุณแม่ผมถาม อย่างกับสอบสัมภาษณ์ตำแหน่งลูกเขย
“มันอาจจะแปลกที่ผู้ชายสองคนรักกัน แต่ผมกับแอลจะผ่านมันไปด้วยกันครับ”
คุณแม่ถอนหายใจยาว ก่อนจะหันไปหาพระรอง เอ๊ย...คุณป๋า ที่รอคุณแม่ส่งบทมาจนเกือบจะหลับอยู่แล้ว
“คุณป๋าว่ายังไงล่ะคะ? เภาเขาชอบลูกเราน่ะ”
“ชอบลูกป๋าตรงไหนล่ะ?”
แหม...คุณป๋าล่ะถามง่าย แต่คนตอบมันตอบยากนะครับ จะว่าไปผมก็อยากรู้เหมือนกัน ขออัดเสียงได้ไหมเนี่ย พี่เภาสงวนลิขสิทธิ์หรือเปล่าครับ
“แอลชอบพูดจาหยาบคาย ชอบทำตัวกร่าง บางทีก็เซ่อซ่า แต่ก็เป็นคนใจดีครับ ผมรักทุกอย่างที่รวมกันเป็นแอล” เอาโล่แฟนดีเด่นไปเลยครับ ถึงเริ่มต้นมาเหมือนกำลังหลอกด่าผมอยู่ก็เถอะ
“แล้วรู้หรือเปล่า ว่าสมัยวัยรุ่น เจ้านี่น่ะมีเรื่องชกต่อยกับเด็กฝรั่งที่นี่ประจำเลยนะ เวลาอยู่โรงเรียนก็เกเรชอบโดดเรียน เป็นพวกเอาแต่ใจตัวเอง ดื้อด้านจนน่าเอาไม้เรียวฟาดก้นวันละหลายที”
ถ้าคุณป๋าจะเผาผมต่อหน้าต่อตา แล้วคุณแฟนจะนั่งกลั้นหัวเราะ คุณแอลอยากจะซบอกคุณแม่ทันทีเลยครับ
“มีแต่คนแพ้ลูกอ้อนเจ้าแอล เจ้านี่ก็ฉลาด ช่างออดอ้อน จนคนอื่นเขานึกว่าเป็นลูกคนเล็ก อย่างเรื่องที่จะขออยู่เมืองไทยต่อก็เหมือนกัน อ้อนจนคุณแม่เขาต้องยอม อย่าตามใจมันมากล่ะ แค่มีเจ้าเอฟตามใจมันก็แย่พอแล้ว” คุณป๋าผมได้พูดที พูดยาวเลยครับ
“เอาใจมันได้ แต่อย่าตามใจมัน” ง่ะ...คุณป๋าปิดช่องทางทำมาหากินผม
“คุณป๋า...” ผมครวญทันที
“ไม่ต้องมาโอดครวญเลยนะ ป๋าแค่เตือนพี่เขาเอาไว้ แล้วนี่เจ้าเอฟมันยอมเหรอ”
พี่เภาส่ายหน้าดิกทันทีเลยครับ คุณแม่กับคุณป๋าเลยหัวเราะทันที
“ก็...พยายามเข้าแล้วกันนะ แล้วก็เรียกป๋ากับคุณแม่เหมือนเจ้าแอลมันก็ได้”
“ขอบคุณครับที่เชื่อใจผม รับรองว่าผมจะไม่ทำให้คุณป๋ากับคุณแม่ผิดหวังเด็ดขาด”
“เภาคะ...คุณแม่จะโอเคกว่านี้นะคะ ถ้าเกิดเภาจะยอมเอาน้องเพิร์ลมาแลกกับน้องแอล”
.
.
ตอนจะแยกย้ายกันเข้าห้องนอนก็มีปัญหาตามมาอีก พี่เพิร์ลเป็นผู้หญิง คุณแม่ให้คนจัดห้องส่วนตัวให้ เพื่อความสะดวกสบาย แต่ผมนี่สิ...
“ทำไมคุณแม่ให้มัน เอ๊ย เภานอนกับแอลล่ะครับ” พี่ชายผมทำหน้าบอกบุญไม่รับทันที
“อ้าว...ก็น้องแอลกับเภาเป็นแฟนกัน ไม่ให้นอนด้วยกัน จะให้ไปนอนกับใครล่ะคะ” คุณแม่ผมตีหน้ามึนใส่พี่เอฟทันที
“นอนกับเอฟไง เอฟอยากนอนกอดแอล”
“ว๊า...แย่จัง น้องแอลมีแฟนแล้ว เอฟเลยไม่มีคนกอด คืนนี้คุณแม่ไปนอนกับเอฟดีไหมคะ”
“แล้วคุณป๋าล่ะครับ”
“ห้องนอนเอฟใหญ่ เรานอนด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกก็ได้นะคะ”
“แต่เอฟอยากนอนกับแอล”
“อยากนอนกับน้องแอล หรือไม่อยากให้น้องแอลนอนกับเภากันแน่คะ มานี่เลย อย่าไปกวนน้อง”
“คุณแม่!!!” พี่เอฟร้องโหยหวนทันที ตอนที่โดนคุณแม่ลากไป
ผมกับพี่เภาก็ยืนขำพี่เอฟกันคิกคัก พอรู้ตัวอีกที อ้าว...เหลือกันสองคนแล้วเว้ยเฮ้ย บรรยากาศช่างเป็นใจ แต่กายยังไม่ค่อยพร้อม
“เอ้อ...ห้องแอลแคบไปหน่อยนะ ให้แม่บ้านจัดห้องใหม่ให้พี่เภาดีไหม”
“นอนกับเมีย ห้องเท่ารูหนูก็นอนได้”
หยุดย้ำสถานะกันซักทีได้ไหม กลัวผมลืมหรือไง คราวหลังก็ทำป้ายแขวนคอบอกเลยสิ
.
.
ผมยกห้องน้ำให้พี่เภาอาบก่อน ส่วนตัวผมอาบทีหลัง พออาบเสร็จก็เห็นคิ้วเข้มกำลังขมวดเหมือนเคร่งเครียด เลยเดินไปชะโงกหน้าดูคนที่นอนพิงหัวเตียงด้วยความสงสัย
“เครียดเรื่องพี่เอฟเหรอพี่เภา...”
“เปล่า แค่กำลังคิดว่า...”
“ว่า...”
“เรามาผลิตหลานให้คุณแม่กันดีไหม”
“ขำมากไหมเนี่ย มุกนี้ ผู้ชายบ้านไหนมีมดลูกวะ”
“แต่ถ้าทำบ่อยๆมันอาจจะได้ผลก็ได้”
“ทุเรศ! หาเรื่องทำทะลึ่งก็บอกมาเถอะ อย่ามาหื่น”
“เขาเรียก ‘ทำรัก’ ครับ ไม่ใช่ทำทะลึ่ง แต่ถึงจะทำทะลึ่ง พี่ก็ทะลึ่งกับแอลคนเดียว”
ผมเปลี่ยนใจกลับไปนอนกับพี่เอฟทันไหมเนี่ย ยังไม่อยากเสริมสร้างประสบการณ์ชีวิตที่ต่างแดนนะ ครั้งแรกก็ต่างจังหวัด ครั้งที่สองก็จะจัดต่างประเทศเลยเรอะ!!
“เมื่อเช้าก็ปล่อยไปแล้วหลายรอบแล้วนะพี่เภา ยังไม่พออีกเหรอ”
เผื่อจะลืม เมื่อเช้าพี่เภาเพิ่งทำภารกิจโลกสวยด้วยมือเราไปเองครับ นี่ยังไม่ทันครบยี่สิบชั่วโมงดี อะไรจะสุขภาพร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ขนาดนี้ ฟิตปั๋งเหลือเกินนะคุณชาย
“มือเขย่าก็ไม่สู้เมียขย่ม”ก่อนมาอเมริกา ใครเอาอะไรผิดสำแดงให้พี่เภากินหรือเปล่าเนี่ย ไปกินม้ากระทืบโลงหรือโด่ไม่รู้ล้มมาหรือเปล่าวะ อาการหื่นมันถึงได้กำเริบแบบฉุดไม่อยู่ หรือว่าติดความเสื่อมมาจากน้องภามวะ (ขอพาดพิงหน่อย)
“แอลจะยอมก็ได้นะ ถ้าพี่เภาจะโอนกรรมสิทธิ์ความเป็นสามีมาให้แอล”.
.
สุดท้าย เมื่อคืนผมก็รอดจากกงเล็บหมาป่ามาแบบหวุดหวิด จบลงด้วยการนอนกอดกันตามธรรมดา เพราะอะไรน่ะเหรอครับ จะอะไรซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะว่า...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...พอลุกไปเปิดประตู ในจังหวะที่เกือบจะถูกทำประตู ก็เจอพี่ชายผมยืนหน้าโหดอยู่ โชคดีที่เสื้อผ้า หน้า ผมเรียบร้อยอยู่นะเนี่ย ขืนหลุดลุ่ยมีหวังผมอาจจะได้จัดงานศพพี่เภานี่นิวยอร์ก เพราะโดนพี่ชายผมฆาตกรรมเนื่องจากบันดาลโทสะ
“พี่เอฟมีอะไรหรือเปล่า...”
พี่เอฟพูดกับผม แต่ตาน่ะมองคนที่นอนพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่ แนบเนียนมาก เมื่อห้านาทีที่แล้วยังคลุกวงในกันอยู่เลยนะคุณชาย
“แอลจำได้ใช่ไหม ว่าห้องพี่อยู่ข้างห้องแอล ถ้ามีอะไรก็ตะโกนเลยนะ พี่จะได้เข้ามาช่วยทัน”
เล่นมาดักทางกันซะแบบนั้น พี่เภาเลยกินแห้วเป็นอาหารค่ำตามระเบียบ
แล้วพอพวกผมตื่นมาตอนสาย อย่าเข้าใจผิดครับ เราก็แค่นอนดู CSI New York กันเพลินไปหน่อย ก็ได้รู้ข่าวดีที่ว่า คุณแม่จัดการจองโรงแรมให้พวกเราสี่คน คือผม พี่เอฟ พี่เภา และพี่เพิร์ลไปเที่ยวแอตแลนติก ซิตี้กัน แอตแลนติก ซิตี้นี่ก็อยู่นิวเจอร์ซีย์ เป็นเมืองคาสิโนริมทะเล ฉายา...ลาสเวกัสฝั่งตะวันออก ผมล่ะลูบปากเลย เรื่องเสี่ยงโชคขอให้บอก แต่... มันต้องมีแต่ทุกทีซิน่า
“น้องแอลยังอายุไม่ถึงยี่สิบ ยังเข้าคาสิโนไม่ได้นะคะ”
ถึงอยากจะฝ่าฝืนกฎมากแค่ไหนก็ตาม แต่กฎหมายที่นี่แรงครับ อายุไม่ถึงยี่สิบนี่ห้ามสารพัดจะห้าม ผมเลยหูลู่คอตกเลย พี่เภาเลยปลอบ(?)ผม
“ไม่เป็นไร ถือว่าเราไปฮันนีมูนกันแทนก็ได้” ผิดประเด็นแล้วครับคุณชาย กลับมาก่อน อย่าเพิ่งออกทะเล เอะอะเป็นลากผมเข้าโลกส่วนตัวสีชมพูอมม่วงตลอด
สรุปจากโปรแกรมที่คุณแม่วางเสร็จสรรพแล้ว เราจะออกจากโฮโบเค่นไปแอตแลนติก ซิตี้วันพรุ่งนี้ อยู่ค้างหนึ่งคืน กลับมานอนที่บ้านอีกสองคืนก่อนจะนั่งเครื่องกลับไทย เพื่อเข้าสู่วงจรชีวิตที่คุ้นเคย หมดเวลาลัลล้า กลับไปเฮฮากับเพื่อนฝูง ส่วนพี่เภาก็เตรียมตัวหาสถานที่ฝึกงาน
“แล้วนี่พี่เพิร์ลกับพี่เอฟยังไม่ตื่นอีกเหรอครับ” ผมถามด้วยความสงสัย ยังไม่เห็นหน้าตั้งแต่เช้า
“อ๋อ...พี่เอฟเขาพาน้องเพิร์ลไปเอาท์เลตค่ะ”
“ห๊ะ...” ผมอุทานเสียงหลงทันที
คนที่เกลียดการช็อปปิ้งที่สุดในโลก เรียกได้ว่าเป็นสิ่งสุดท้ายที่คุณชายวิธวินท์จะทำ แต่เมื่อวานไปโซโห วันนี้ไปเอาท์เลต นี่มันโลกาวินาศเหรอครับเนี่ย
“พี่เภา...รู้เรื่องพี่เอฟกับพี่เพิร์ลหรือเปล่า?” พอถามคนข้างตัว คนข้างตัวก็ส่ายหน้าอีก
เหลือตัวช่วยสุดท้าย ที่นั่งยิ้มกริ่มอยู่ ผมรีบพุ่งเข้าไปกอดเอวประจบประแจงทันที
“อ้อนอีกแล้วนะคะ คราวนี้จะเอาอะไรอีก”
“คุณแม่ แอลอยากรู้เรื่องพี่เอฟกับพี่เพิร์ล”
“แต่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่เอฟนะคะ”
“คุณแม่ไม่รักแอลแล้วเหรอครับ แอลก็แค่เป็นห่วงพี่เอฟเองนะครับ บอกแอลหน่อยนะ...นะครับ”
“ความจริงมันก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่...เอฟกับน้องเพิร์ลเขาเคยเป็นแฟนกันมาก่อน!!”ตะลึ่ง ตึ่ง โป๊ะ!! มันไม่มีอะไร...ซะที่ไหนกันละครับคุณแม่!!!- END STEP 30 -
๐ ตอนนี้เรื่อยเปื่อยมาก เดี๋ยวน้องแอลจะกลับมาหาชาวคณะแล้วค่ะ ยิ่งเขียนพี่เภายิ่งหื่น 
๐ พี่เอฟกับพี่เพิร์ลกำลังแง้มอยู่ค่ะ พี่เอฟท่านเล่นอุบเงียบ
๐ อุปสรรคพี่เภายังไม่หมดน๊า แต่ยังมาไม่ถึง หึหึ รักหรอก จึงหยอกเล่น
๐ อาจจะมีผิดพลาด มีคำผิดบ้าง ขออภัยด้วยนะคะ
๐ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1545087 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก