- STEP 31 -
บางที...คนเราก็เลิกกัน แม้ว่าจะยังรักกันมากผมมองเห็นความรักที่ยังคงหลงเหลืออยู่ จากแววตาของพี่ชายผมและพี่เพิร์ล เขาสองคนก็ยังคงพูดคุยกันอย่างสนิทสนม แม้ว่าสถานะของกันละกันคือ
‘อดีตคนรัก’ ที่ปัจจุบันยังคงรักกัน แต่เพราะความรักมีปัจจัยที่ต้องคำนึงถึงมากกว่าคำว่า
‘เรา’ บางทีความรักจึงต้องจบลง แม้ว่าจะยังคงรักกันอยู่ก็ตาม
แต่ผมยังเชื่ออยู่เสมอว่า...ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามและละเอียดอ่อนพี่เภาที่นั่งอยู่ตอนหลังของรถเคียงข้างผมก็สังเกตอยู่เช่นกัน นอกจากเรื่องที่พี่เอฟหวงผมมาก และเอาแต่เขม่นพี่เภา ซึ่งก็ดีขึ้นหลังจากที่คุณแม่คุยกับพี่เอฟแล้ว ผมว่าพี่ชายผมก็เป็นคนดีคนหนึ่งเลย เป็นผู้ชายในฝันของสาวหลายคน ส่วนพี่เพิร์ล...ผมก็คิดว่าถ้าพี่เอฟเป็นเนสกาแฟ พี่เพิร์ลก็คงเป็นคอฟฟี่เมท ถึงจะแตกต่าง แต่ก็เป็นส่วนผสมที่ลงตัวกันพอดี
พอเอาเนสกาแฟกับคอฟฟี่เมทมารวมกัน จากกาแฟสีดำ ก็จะถูกเจือจางความเข้มข้นด้วยครีมเทียม กลายเป็นความกลมกล่อมที่หอมละมุน บางทีเนสกาแฟก็ไม่จำเป็นต้องมีคอฟฟี่เมท แต่ถ้ามี...มันก็ดีกว่าเดิม
ดังนั้น...พี่เอฟอาจจะอยู่ได้โดยไม่มีพี่เพิร์ล แต่ถ้ามีพี่เพิร์ลอยู่ข้างพี่เอฟก็ย่อมดีกว่าแน่นอน
ผมอยากเห็นชีวิตรักของพี่ชายผม...มีรสชาติกลมกล่อมและหอมละมุน
ตลอดการเดินทางของเรา พี่เอฟรับหน้าที่เป็นสารถีกิตติมศักดิ์ตามบัญชาของคุณแม่ มีพี่เพิร์ลนั่งข้างหน้าคอยช่วยดูทาง ส่วนผมกับพี่เภาก็อัปเปหิตัวเองมาอยู่เบาะหลัง พร้อมสารพัดเสบียงชนิดที่ว่า ไม่ต้องแวะจุดพักรถตลอดทางเลย
ระยะทางก็เหมือนการขับรถจากกรุงเทพฯไปหัวหิน ถึงพี่เภาจะชำนาญการขับรถ แต่บวกลบคูณหารแล้ว ให้พี่เอฟขับน่าจะดีกว่า เพราะพี่เอฟเขาเป็นเจ้าถิ่น ชำนาญเส้นทางอยู่แล้ว และคุ้นเคยกับกฎจราจรที่เอาจริงเอาจังและเข้มงวดของที่นี่เป็นอย่างดี
“พี่เพิร์ลไม่เห็นบอกแอลเลย ว่ารู้จักพี่เอฟมาก่อน” ผมชวนพี่เพิร์ลคุย มือก็ง่วนกับการแกะถุงมันฝรั่ง แต่แกะไม่ได้ซะที คนข้างตัวเลยคว้าไปแกะให้แทน ก่อนจะส่งคืนผมตอนแกะเสร็จเรียบร้อย
“พี่ก็เพิ่งรู้ว่าน้องแอลเป็นน้องชายพี่เอฟ ตอนที่พี่มาเรียนนี่ น้องแอลกับน้องแฝดยังอยู่เมืองไทยอยู่เลยนี่นา”
“ตอนนี้ผมก็ยังอยู่เมืองไทยนะพี่เพิร์ล แต่โดนลากกลับมาต่างหาก” พูดเสร็จแล้วก็เหล่ตามองคนขับ ที่ทำทีเป็นจดจ่อกับเส้นทาง
“พี่เอฟจะหวงน้องแอลทำไม ตัวเองก็ยังเหลือเอสกับอาร์อยู่นะ แบ่งมาให้บ้านเพิร์ลช่วยดูแลมั่งก็ได้”
“จะให้พูดบ้างไหมล่ะ?” พี่ชายผมเอ่ยถามเสียงเรียบ ทำเอาพี่เพิร์ลเบือนหน้าออกนอกรถทันที
ต่อมอยากรู้ของผมทำงานจนต้องหันมาหาคนข้างตัว แต่พี่เภาก็ยักไหล่อย่างเดียว ก่อนจะนั่งเล่นไอแพดที่หนีบมาด้วย ผมเลยนั่งกินขนมต่อ เอาเถอะ...เดี๋ยวค่อยหาจังหวะตะล่อมถามเอาละกัน
ผมนั่งกินขนมขบเคี้ยวมาตลอดทาง จนพี่เอฟส่งเสียงปราม เพราะกลัวว่าเดี๋ยวผมจะปวดท้อง ผมถึงยอมเก็บเสบียงที่เริ่มร่อยหรอ พอหนังท้องตึง หนังตาก็เริ่มหย่อน หนทางยังอีกยาวไกล เลยขอเอนหัวไปพิงไหล่พี่เภา แบบไม่แคร์สายตาพี่เอฟที่มองผ่านกระจกมองหลังหน่อยละกัน
.
.
“ฉันและทุกคนรักแอลมาก ถ้าเกิดนายทำแอลเสียใจ คงรู้นะ...ว่าจะเป็นยังไง”
“ผมจะดูแลแอลให้ดี เหมือนกับที่พี่เคยดูแลเจ๊เพิร์ลเป็นอย่างดี”
“หึ...อย่าพูดมาก”
เสียงคนคุยกัน ปลุกผมจากการนอนหลับอันแสนสุข ก่อนนอนก็ว่าผมแค่เอาหัวมาพิงไหล่พี่เภานะ ทำไมตอนตื่นมาถึงมานอนซุกอกพี่เภาอยู่ล่ะ พอผมขยับตัว พี่เภาก็ก้มลงมามองผมทันที
“รู้เวลาเที่ยวตลอดเลยนะแอล ตื่นตอนจะถึงพอดีเลย”
พอพี่เภาบอกว่าจะถึงแล้ว ผมเลยเหลียวมองรอบตัว แล้วก็เห็นจุดหมายปลายทางอยู่เบื้องหน้า เลยยื่นหน้าไปตรงช่องระหว่างเบาะหน้าทันที
“พี่เอฟ คุณแม่จองโรงแรมอะไรไว้นะ” ผมถาม พอพี่เอฟบอกชื่อโรงแรมก็ยิ่งตาโตกว่าเดิม
โรงแรมที่คุณแม่จองมีคาสิโนอยู่ในตัว อยู่ติดกับบอร์ดวอล์ค ซึ่งเป็นทางเดินเรียบชายหาดเป็นแนวยาว มีร้านค้า ร้านอาหาร และโรงแรมมากมาย ตึกที่นี่ก็เป็นสีสันสดใส เหมือนลูกกวาด บริเวณบอร์ดวอล์คก็จะมีรถลาก ที่เรานั่ง แล้วมีคนมาลาก แต่เห็นแล้วสงสารคนลาก ผมเลยขอบายดีกว่า
ที่นี่เป็นเมืองติดทะเล ถ้าเป็นช่วงซัมเมอร์คนก็จะมาอาบแดด มาเล่นทะเลกันเยอะ แต่นี่เรามาตอนอากาศหนาว ตลกตัวเองเหมือนกัน ที่ต้องสวมเสื้อหนาวเดินเลียบทะเล ดูแล้วดูอีก ผมก็ยังยืนยันว่าทะเลบ้านเราสวยกว่าอยู่ดี พี่เภายังเห็นด้วยเลยครับ บอกว่าทะเลบ้านเรานี่สวยที่สุดแล้ว
คุณแม่จองห้องพักสามห้อง แน่นอนว่าต้องเป็นของพี่เพิร์ลอยู่คนเดียวหนึ่งห้องแน่นอน ผมคิดว่าพี่เอฟคงจะอาละวาดเรื่องแบ่งห้องพักอีกแน่นอน แต่ก็แปลก ที่พี่เอฟยอมลากกระเป๋าเข้าห้องเอง และปล่อยผมมากับพี่เภา พูดแค่ว่า...
“ดูแลแอลด้วยนะ”
ผมเองก็มัวแต่ยืนมึนกับความเปลี่ยนแปลงของพี่ชาย จนโดนพี่เภาลากเข้าห้องมายังไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีสัมผัสอุ่นวาบประทับลงมาที่ข้างแก้ม จนต้องตวัดสายตามองคนฉวยโอกาส ที่เอาแต่ยืนยิ้มกริ่ม ทำเนียนจัดข้าวของเข้าตู้เสื้อผ้า
ผมก็เป็นแฟนที่ดี ไม่อยากจะรบกวนพี่เภา เลยหยิบรีโมทมาเปิดทีวี แล้วนอนดูสบายอารมณ์ พอพี่เภาจัดของเสร็จเรียบร้อย ก็มาล้มตัวนอนข้างผม จากระเบียงห้องพักของเรามองเห็นทะเลด้วย ผมเลยเปิดผ้าม่านนอนมองดูทะเลแทนที่จะดูทีวี
“พี่เภา...” ผมลองเรียกคนข้างตัวดู เห็นนอนนิ่งเงียบ เผื่อว่าหลับแล้ว
“ครับ?”
“แอลอยากให้พี่เอฟกับพี่เพิร์ลกลับมาเป็นแฟนกัน” ผมบอกความต้องการของตนเอง
พี่เภาขมวดคิ้วฉับทันที ผมเลยรีบเบียดตัวเข้าหาเป็นการอ้อนซะก่อนเลย ร้อยทั้งร้อยมีแต่คนยอมแพ้ลูกอ้อนของผม ถ้าพี่เภาใจแข็งก็ใจร้ายเกินไปแล้ว
“มันเป็นเรื่องของคนสองคนนะแอล เราไปยุ่งด้วยไม่ได้หรอก”
“แต่พี่เอฟกับพี่เพิร์ลยังรักกันอยู่นะ” ผมรีบยืนยันตามที่ตัวเองเห็นทันที
สายตาพี่เอฟเวลามองพี่เพิร์ลก็ดูยังรักและยังเป็นห่วง แต่ไม่เหมือนกับเวลาที่มองผมนะ เพราะผมน่ะเป็นน้องชาย ส่วนพี่เพิร์ลเขาเป็นอดีตคนรัก
“หึหึ...อยากเปลี่ยนตัวกันอย่างที่คุณแม่บอกเหรอ แต่ถึงพี่เพิร์ลไม่ยอมไป พี่ก็จะเอาแอลมาอยู่ดี...ดีไหมครับ วีรินทร์ ดิเรกรุจน์ เพราะดีเหมือนกันนะ”
เอิ่ม...ผู้ชายข้างตัวผมนี่ขี้ตู่ที่สุดในโลกเลยหว่ะ คิดว่าตัวเองเป็นนายทะเบียนเหรอ ถึงมาเปลี่ยนนามสกุลคนอื่นหน้าตาเฉย เดี๋ยวโดนหรอก
“แอลว่า...ภีศเดช อิศรานุวัตรเพราะกว่าอีก” ยิ้มแฉ่งตบท้ายอีกที
“ปกติเขาต้องเปลี่ยนนามสกุลตามสามีกันนะ ไหนมาลองดูซิว่าต้องใช้นามสกุลกันแน่”
เฮือก!! พลาดที่สุด ปีศาจหื่นกามออกอาละวาดอีกแล้วครับ.
.
เสียงโทรศัพท์ห้องดัง แต่คนที่กำลังพิสูจน์สถานะตัวเองก็เมินเฉยต่อเสียง ยังคงมุ่งมั่นกับการประกาศความเป็น ‘สามี’ จนผมต้องเบือนหน้าหนี แล้วผลักพี่เภาออก
“รับโทรศัพท์ก่อน น่าจะเป็นพี่เอฟ” เจอชื่อประกาศิต พี่เภาเลยยอมหยุดรุกราน...(เหรอ?)
ผมคว้าโทรศัพท์ห้องมาแนบหู ยังไม่ทันพูดอะไรออกไป เสียงพี่เอฟก็ดังมาตามสายทันที
((แอล เดี๋ยวพี่กับเพิร์ลจะไปเดินเล่นข้างนอก เรากับนายเภาจะไปด้วยหรือเปล่า?))
“อ๊ะ...ที่ไหนนะ...พี่เอฟ” ผมตวัดตามองคนที่เลิกชายเสื้อผมขึ้น แล้วกดจูบลงตรงหน้าท้อง จนผมต้องเผลอครางออกมา แต่ตัวต้นเหตุก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่างแนบเนียน
((ว่าจะไปเดินเล่นเอาท์เลท จะไปด้วยกันหรือเปล่า ทำอะไรอยู่น่ะแอล เสียงฟังดูไม่ค่อยดีเลยนะ)) พี่ชายผมถามด้วยความเป็นห่วงทันที อยากจะบอกว่า...
ไม่ได้ทำครับ แต่โดนกระทำ!!“ปะ...เปล่า พี่เอฟไปเถอะ อื๊อ...” อ๊ากกกก...หลุดเสียงครางออกไปอีกแล้ว
ปีศาจหื่นกามมันกำลังรุกรานพื้นที่ภาคใต้ของร่างกายผมอยู่ครับ เข้าถึงหัวเมืองชั้นในเรียบร้อยแล้ว
((ไม่ไปด้วยกันเหรอ เป็นอะไรหรือเปล่า พี่เป็นห่วงนะ))
ผมต้องรวบรวมพลังลมปราณที่มีอยู่ แล้วเปล่งเสียงตอบพี่เอฟอย่างรวดเร็ว สกัดกั้นเสียงประหลาดอย่างสุดความสามารถ ก่อนที่พี่เอฟจะรู้สึกผิดสังเกต แล้วมาพังประตูห้อง
“ไม่ไป พี่เอฟไปเถอะ แอล...อึอยู่ แค่นี้นะครับ!!”
พอวางสายเสร็จ ผมก็ก้มลงมองตัวการ ที่เงยหน้ามามองผมพร้อมกับยิ้ม ก่อนจะเอ่ยออกมาหน้าตาเฉย
“รู้สึกพื้นที่ภาคใต้ของแอลจะโดนน้ำท่วมนะ เปียกไปหมดเลย เดี๋ยวพี่จะช่วยสูบน้ำออกเอง”
แม่ง...อย่าพูดเรื่องทะลึ่งหน้าตาเฉยได้ไหมวะเนี่ย แฟนใคร? ตอบผมที
พอวางสายจากพี่เอฟเรียบร้อย กางเกงผมก็กองอยู่ที่หัวเข่าแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ แล้วนั่น...กำลังจะทำอะไรเนี่ย
“อื๊อ...พี่เภา จะทำอะไร...” ผมถามคนที่กำลังก้มหน้าอยู่ พี่เภาเลยต้องผละออกมาตอบคำถามผม
“น้ำท่วม พี่ก็ต้องสูบน้ำสิครับ”โทษทีนะครับพี่เภา...น้ำท่วมเขาต้องใช้เครื่องสูบน้ำกันครับ บ้านไหนเขาใช้ปากสูบ แบบนี้เขาเรียกว่า ‘ดูดน้ำ’ แล้วครับ
.
.
อย่าถามผมนะ ว่าโปรแกรมการท่องเที่ยววันแรกเป็นยังไงบ้าง ผมกำลังนั่งอยู่กับพี่เภาในห้องอาหารของโรงแรม ที่จัดเป็นบุฟเฟ่ต์สำหรับมื้อเย็น ระหว่างรอพี่เอฟกับพี่เพิร์ลเก็บของที่ห้อง เพราะพี่เพิร์ล...ช็อปเพลินอีกแล้ว
อย่าถามผมว่าแอตแลนติก ซิตี้มีอะไรบ้าง ถามผมสิ...ว่าห้องพักของโรงแรมมีอะไรบ้าง ผมสำรวจมาแทบทุกซอกทุกมุม ส่วนคนพาสำรวจก็นั่งยิ้มกริ่มอารมณ์ดี จนผมอยากจะคว้าจานเปลใกล้มือ ขว้างใส่หน้าซะเลย
“หยุดยิ้มเลยนะพี่เภา อารมณ์ดีมากเหรอ?” ผมพาล และผมจะเหวี่ยง
“ได้ทำความดี พี่ก็ต้องอารมณ์ดีเป็นธรรมดาสิ”
ห๊ะ...ผมหูฝาดไปหรือเปล่า พี่เภาเนี่ยนะทำความดี ความดีอะไรวะ?
“รู้ได้ไงว่าตัวเองทำความดี” บอกว่าทำความหื่นยังน่าเชื่อมากกว่าอีก
“อ้าว! ถ้าไม่ได้ทำความดี แล้วพี่จะได้
'ขึ้นสวรรค์' ได้ยังไงครับ”
ยอมครับ...ผมยอมเป็นหม้าย เพราะฆ่าแฟนตัวเองตาย
“พี่เภา!! ถ้ายังไม่ยอมหยุดพูดอีก คืนนี้ไปนอนกับพี่เอฟเลยนะ ไม่ใช่แอลที่จะไปนอนด้วย พี่เภานั่นแหล่ะที่ต้องไปนอนกับพี่เอฟ”
“อะไรใครจะมานอนกับพี่ แอลจะมานอนกับพี่เหรอ” พี่ชายผม มาได้จังหวะพอดี พี่เภารีบออกตัวทันที
“เปล่าครับ แอลบอกว่าพี่เอฟเผลอนอนหลับไปหรือเปล่า เลยลงมาช้า” ผมไม่ได้พูดนะ พี่เภามันพูดเอง
พี่เอฟหันมาขยี้หัวผมด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้พี่เพิร์ลและตัวเอง
“แล้วนี่ยังไม่ไปตักอาหารกันอีกเหรอ”
“แอลรอพี่เอฟอยู่”
“ไป! ไม่ต้องรอแล้ว ไปตักกันเลยดีกว่า พี่หิวจะแย่แล้ว”
พี่เอฟลุกไปก่อน แต่เห็นนะ...ว่าแอบทิ้งช่วงยืนรอพี่เพิร์ลอยู่ ยังไม่ทันได้มองให้หนำใจ พี่เภาก็มาลากผมไปตักอาหารเหมือนกัน แล้วจะตักไข่ลวกให้ผมทำไมเนี่ย มีหน้ามาพูดอีกว่า
“กินเข้าไปเยอะๆนะแอล”
ให้กินไข่ลวก วางแผนจะทำอะไรผมอีกหรือเปล่าวะเนี่ย
.
.
พอเสร็จจากมื้อค่ำ พี่เอฟกับพี่เพิร์ลเขาก็แยกตัวกันไปคลับ ผมล่ะอยากตามไปด้วยจะแย่ แต่...
อายุยังไม่ถึงเกณฑ์ครับ!!
ลองเป็นบ้านเราหน่อยเถอะ แค่ผมให้พี่เอฟไปเบ่งก็ได้เข้าไปเดินอยู่ข้างในคลับแล้ว บอกแล้วว่ากฎหมายที่นี่แรงจริงอะไรจริงจนวัยรุ่นเซ็งเลย แต่ก็ดีนะครับ เพราะคนจะได้ไม่กล้าทำผิดกฎหมาย สังคมก็จะได้เป็นระเบียบเรียบร้อยด้วย
พอผมเข้าคลับไม่ได้ เลยมานั่งดูพี่เภาโยกสล็อตแก้เซ็ง คุณชายเขามีงบสำหรับการพนันอยู่ร้อยเหรียญ นั่งเล่นไปก็มีบริกรสาวนมตู้มคอยเดินมาถามว่า...จะรับอะไรดื่มหรือจะรับเดี๊ยนดีคะ เอ่อ...ไม่ใช่ละ เขาถามแค่ว่าจะรับอะไรมาดื่มหรือเปล่า เครื่องดื่มฟรีหมดครับ แต่เวลาเขายกมาเสิร์ฟเราต้องทิปเขา ผมสั่งค็อกเทลสีสวยมาจิบเล่น ส่วนพี่เภาสั่งเบียร์มา ก็ทิปไปหนึ่งเหรียญ คุ้มครับ!!
“พี่เภา นั่งโยกสล็อตอย่างเดียวไม่เบื่อเหรอ จะไปเล่นโต๊ะก็ได้นะ”
“ไม่เอา ห่วงแฟน ข้างในอันตราย อีกอย่างเขาสูบบุหรี่กันคลุ้งเชียว”
ผมกับพี่เภาเหมือนมานั่งหยอดเงินเล่มเกมส์ตู้กันเลยครับ โยกสล็อตอยู่ตรงโซนปลอดบุหรี่ จะมีอะไรที่เด็กกว่านี้อีกไหมเนี่ย
“ต่างจังหวัด ต่างประเทศ ต่างอะไรอีกดี...?” คุณชายเขางึมงำอะไรของเขาซักอย่าง
“บ่นอะไรพี่เภา”
“กำลังคิดว่า...ครั้งแรกต่างจังหวัด ครั้งที่สองต่างประเทศ ครั้งที่สาม...ต่างดาวดีไหม”
ป๊าบ!! ขอตบแฟนตัวเองซักทีเถอะครับ แค่ตบหลังนะครับ อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้ซาดิสต์ คิดออกมาได้ยังไงวะเนี่ย สร้างสรรค์ดีแท้นะพ่อคุณ
“ปัญญาอ่อนหรือเปล่า? คนนะ ไม่ใช่มนุษย์ต่างดาว ไปหาแฟนเป็นมนุษย์ต่างดาวไป”
“อยากได้แฟนเป็นมนุษย์หินมากกว่า”
วันนี้อะไรของเขาเนี่ย กินยาลืมเขย่าขวด หรือว่าเมาเบียร์กันแน่
“ทำไม?” ช่วยถามให้ เห็นทำหน้าอยากบอกเหลือเกิน
“เวลาอยู่กันสองคน พี่จะได้ให้แอลนุ่งใบไม้ใบเดียวเหมือนมนุษย์ยุคหินไง เร้าใจดีเนอะ”
ถ้าความหื่นไม่ได้โอเวอร์โหลดแบบพี่เภานี่คิดไม่ได้เด็ดขาดเลยนะครับ นี่หรือ...อนาคตของชาติ ความคิดอุจาดไม่มีใครเกิน!!
.
.
ตื่นเช้าเราก็ลงมากินบุฟเฟ่ต์อาหารเช้ากันครับ แต่ไม่ยักกะเจอพี่เอฟกับพี่เพิร์ล ลองโทรศัพท์เข้าห้องก็ไม่มีคนรับ เลยคิดว่าคงตื่นแต่เช้าไปเดินเล่นกันแล้ว เอาเถอะครับ...ปล่อยเขาไป เผื่อบรรยากาศดี แล้วบางทีถ่านไฟเก่าอาจจะคุก็ได้ ใครจะไปรู้
ส่วนผม...อย่าหวังเลยว่าจะปล่อยให้พี่เภาได้ใช้พลังงานไข่ลวก ไม่อยากนอนคุยกับกำแพง เพดาน หมอน ผ้าห่มแล้วครับ เดี๋ยวถ้าเกิดมีคนถามว่าแอตแลนติก ซิตี้มีอะไร ผมตอบไม่ได้ขึ้นมาแล้วจะยุ่ง
โชคดีมาก...ที่ผมเอาเสื้อคอเต่ามาด้วยหนึ่งตัว ไม่รู้เลยว่าจะได้ใช้ประโยชน์เอาวันกลับ อาจจะประหลาดที่ต้องมาใส่เสื้อคอเต่าแขนยาวเดินทะเล แต่ทะเลที่พวกผมมานี่มันหนาวยิ่งกว่าบนดอยอีกครับ ลมพัดมาที นี่แทบจะวิ่งกลับเข้าโรงแรมกันเลยทีเดียว
เราสองคนเลือกที่จะมาเดินเล่นตรงบอร์ดวอล์ค แทนที่จะเดินเล่นตรงตัวเมือง ซึ่งเป็นเอาท์เลท เพราะขี้เกียจขนข้าวของกลับเยอะ พอเดินผ่านศูนย์บริการข้อมูลนักท่องเที่ยวเลยแวะหยิบแผนที่มาหน่อย เมืองนี้เป็นเมืองท่องเที่ยวและเมืองตากอากาศริมทะเล ส่วนมากที่เห็นเดินสวนกับพวกเราก็มีแต่นักท่องเที่ยวนั่นล่ะครับ
เราเดินมาจนถึงอนุสรณ์สงครามเกาหลีกัน แล้วก็ต้องเบรกเอี๊ยดทันที
“เฮ้ย! นั่นพี่เอฟกับพี่เพิร์ล” ผมอุทานเสียงเบา ก่อนรีบลากพี่เภายืนแอบตรงซอกตึกทันที
“เรื่องชาวบ้านคืองานของแอล” พี่เภาพึมพำพลางส่ายหัว
“หรือว่าพี่เภาไม่อยากรู้”
เงียบเลยครับ ตัวเองก็อยากรู้เหมือนกันนี่หว่า โชคดีนะเนี่ย ที่เราอยู่ใกล้กับพี่เอฟกับพี่เพิร์ลมากพอที่จะได้ยิน ถ้าเป็นแบบคราวเวย์กับน้องจีน ที่รับชมได้แต่ภาพอีก คงหงุดหงิดพิลึก แต่ดูเหมือนจะคุยกันมาซักพักแล้ว
“พี่ไม่เข้าใจ...ในเมื่อเราสองคนก็ยังรักกันอยู่ แล้วทำไมเราถึงกลับมาคบกันไม่ได้ ในเมื่อพี่ก็รักเพิร์ล และเพิร์ลก็รักพี่ เราจะทรมานตัวเองกันทำไม”
“พี่เอฟคะ...เราเลิกกัน เพราะเราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ เพิร์ลมีครอบครัวของเพิร์ลที่เมืองไทย พี่เอฟมีครอบครัวของพี่เอฟที่นี่ พี่เอฟและเพิร์ลยังมีโอกาสเจอคนอื่นอีกมากมาย พี่เอฟยังจำเหตุผลของเพิร์ลได้ใช่ไหมคะ”
“พี่จำได้ แต่เพิร์ลก็เห็น...ระหว่างเราสองคนไม่มีใครมาแทนที่ได้”
“เพิร์ลรู้ค่ะ เพิร์ลยังแปลกใจเลยว่า เราอยู่ห่างกันคนละทวีป ไม่เจอกันเป็นปี แต่พอมาเจอกันอีกที...ความรู้สึกของเราสองคนที่มีก็ยังคงเหมือนเดิม เรายังคงรักกันเหมือนเดิม และเราต่างก็ไม่มีใคร”
“ถ้าอย่างนั้น...เราก็กลับมาคบกันอีกครั้งนะเพิร์ล ให้โอกาสความรักของเราอีกครั้ง”
ผมกับพี่เภายืนนิ่ง มีคนถึงสามคนที่กำลังรอฟังคำตอบจากพี่เพิร์ลอยู่ พี่เพิร์ลจะให้โอกาสได้ไหม...ให้โอกาสตัวเองและพี่เอฟอีกครั้งหนึ่ง
“ถ้าพี่เอฟยอมให้เภาและครอบครัวเพิร์ลดูแลน้องแอล เพิร์ลก็จะยอมให้พี่เอฟและครอบครัวดูแลเพิร์ลเหมือนกัน”
“แต่ว่า...”
“พี่เอฟยังทำใจไม่ได้ที่จะปล่อยน้องแอลห่างหูห่างตา แล้วป๊ากับม๊าเพิร์ลจะทำใจได้เหรอคะ ถ้าเพิร์ลต้องมาอยู่กับพี่เอฟที่นี่...ตลอดไป”
พี่ชายผมนิ่งเงียบ ครอบครัวผมไม่มีโครงการจะย้ายกลับไปอยู่ที่เมืองไทยอย่างแน่นอน เช่นเดียวกับที่ครอบครัวพี่เภาก็ไม่คิดจะย้ายมาอยู่ที่อเมริกา ถ้าคบกันจนถึงขั้นแต่งงาน พี่เพิร์ลก็ต้องมาอยู่กับพี่เอฟที่นี่ และถ้าผมคิดจะอยู่กับพี่เภาตลอดไป ผมก็ต้องอยู่เมืองไทยตลอดไป
มันเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบากและต้องใช้เวลา เพราะปัจจัยของความรัก ไม่ได้มีแค่ ‘ฉันกับเธอ’ แต่ยังมีคนรอบข้าง ยังมีคนข้างหลัง พี่เพิร์ลเลิกกับพี่เอฟตอนที่เรียนจบ ต้องกลับเมืองไทย เพราะไม่รู้ว่าจะสามารถอยู่กับพี่เอฟที่นี่ตลอดไปได้หรือไม่ ไม่ต่างจากผม ที่พอเรียนจบก็ต้องกลับมาหาครอบครัวที่นี่
ทุกปัญหามักจะมีทางออกเสมออยู่ อยู่ที่ว่าเราจะหาเจอและกล้าที่จะเดินออกไปหรือไม่ผมกับพี่เภาค่อยๆเดินจากมาอย่างเงียบเชียบ อย่างที่พี่เภาพูด ผมกับพี่เภาไม่สามารถไปกะเกณฑ์อะไรในความรักของพี่เอฟกับพี่เพิร์ลได้ ที่เหลือก็ต้องสุดแท้แต่ทั้งคู่จะตัดสินใจ ว่าจะหยุดความสัมพันธ์เป็นแค่พี่น้องกัน หรือจะร่วมฝ่าฟันมันไปด้วยกัน
ผมบีบกระชับมือพี่เภาแน่น ขอแค่วันนี้เรายังมีกัน พรุ่งนี้ที่ยังมาไม่ถึง ผมยังไม่คิดถึงมันได้ไหม?...
.
.
เรากลับมาเจอกันที่ล็อบบีอีกทีตอนเช็คเอาท์ พี่เอฟและพี่เพิร์ลยังคงคุยยิ้มแย้มให้กันเป็นปกติ ผมไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้ว พี่เอฟและพี่เพิร์ลตกลงกันยังไง จะกลับไปคบกันต่อหรือไม่ แต่ก็หวังว่าจะไม่มีใครต้องเจ็บปวด เพราะการเลิกกันทั้งที่ยังรักกันอยู่อีก
พอกลับมาถึงบ้าน ผมก็จัดข้าวของเตรียมตัวย้ายไปอยู่อพาร์ทเมนต์ เพราะจากอพาร์ทเมนต์ที่แมนฮัตตัน ผมไปไหนมาไหนในเมืองสะดวกกว่า จะเดิน ขึ้นรถเมล์ ขึ้นซับเวย์ก็สะดวกหมด แต่ถ้าอยู่บ้านที่โฮโบเค่น ผมต้องรอพี่เอฟไม่ก็นิคขับรถไปส่งผมอย่างเดียว
ผมกับพี่เภาเหลือเวลาอยู่อเมริกากันอีกสามวันสองคืน ก่อนจะถึงเวลาบินลับฟ้ากลับเมืองไทย เราจองตั๋วละครบรอดเวย์ไว้สำหรับคืนสุดท้าย แต่ตอนนี้กำลังมีปัญหาครับ
“The Lion King” ผมประกาศชื่อเรื่องที่ตัวเองจะดูทันที หลังจากไล่สายตาดูตามรายการโชว์
“Phantom of The Opera” พี่เภาก็ประกาศเจตนารมณ์ของตัวเอง
แล้วเราก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ผมเหยียดริมฝีปากออกเป็นรอยยิ้ม พี่เภาเองก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก ต่างคนต่างเงียบเหมือนกำลังรอดูชั้นเชิงกันและกันอยู่
“แฟนธ่อมมันเศร้า”
“ไลอ้อน คิงมันเด็ก”
“ไลอ้อน คิงสิอมตะตลอดกาล”
“แฟนธ่อมสิสุดยอดแห่งความคลาสสิค”
ยังไงผมก็ไม่ไปดูแฟนธ่อม ออฟ ดิ โอเปร่าเด็ดขาด เรื่องที่ผมจะดูต้องเป็นดิ ไลอ้อน คิงเท่านั้น ถึงแม้ว่าคนจ่ายตังค์จะไม่อยากดูก็เถอะ ก็ผมเป็นแฟนคนจ่ายตังค์นี่นา
“งั้นแอลไปดูดิ ไลอ้อน คิงกับพี่เอฟก็ได้”
“โอเค! ไลอ้อน คิงก็ไลอ้อนคิงครับ”
หึหึ...และแล้วผมก็ชนะตามเคย คิดจะขัดใจผม...ยังเร็วไปร้อยปีครับพี่เภา
.
.
ถ้าถามว่านิวยอร์กมีอะไรบ้าง คุณชายเขาคงตอบได้แค่ว่ามีแต่ตึก ตึก ตึก และก็ตึก แต่ไม่ใช่ความผิดผมที่ไม่ยอมพาไปเที่ยวที่ไหนนะครับ ก็เลือดว่าที่สถาปนิกมันแรง คุณชายเขาเลยบอกว่า
“พี่อยากเดินดูพวกอาคารมากกว่า อยากดูรูปแบบสถาปัตยกรรมที่นี่ จะได้เก็บเป็นความรู้”
เชิญครับ ตามสบายครับ พ่อว่าที่สถาปนิกเกียรตินิยม ผมยังไม่เคยอยากดูโครงสร้างหรือผังเมืองเลย
คุณชายเขาทำการบ้านมาดี ข้อมูลแน่นปึ้กมาก มีสถานที่ที่อยากจะไปเรียบร้อย ผมก็มีหน้าที่แค่อาสาพาไป ว่าแต่...ตกลงนี่คือตั้งใจจะมาดูสถาปัตยกรรมใช่ไหม ส่วนมารับผมกลับนี่เป็นของแถม มีเคืองนะ
แต่เอาเข้าจริงก็ดูได้ไม่กี่ที่หรอกครับ เพราะมีเวลาแค่วันเดียว แถมเรายังมีโปรแกรมจะดูละครบรอดเวย์ตอนกลางคืนต่ออีก สุดท้ายก็ได้ไปแค่หอสมุดกลางกับสถานีแกรนด์เซ็นทรัล เป็นฉากในภาพยนตร์และซีรี่ส์หลายเรื่องเลยครับ
อย่างสถานีแกรนด์เซ็นทรัลก็...ฉากเปิดตัวเรื่อง Gossip Girl เลย ของจริงก็สวยมาก คุณชายเขาถ่ายรูปไปหลายช็อตเชียว ผมก็เดินคอยเดินตาม แต่คนเยอะน่าดู
เดินกันซะขาลาก พอไปหอสมุดกลางผมเลยขอนั่งอ่านหนังสือรอ ใครใคร่ชม ก็ไปเดินชมเถอะครับ ผมขอบาย ผมกับหอสมุดไม่ค่อยถูกโรคกันเท่าไหร่ เห็นสันหนังสือแล้วพาลจะหลับทุกที
คุณชายเขาเดินถ่ายรูปจนพอแล้วก็กลับมาหลับผม ที่จะหลับอยู่รอมร่อ เป้าหมายต่อไปของเราคือของฝาก ซึ่งบวกลบคูณหารปริมาณจำนวนเพื่อนพ้องน้องพี่แล้ว เลยตกลงกันว่า...รวมตังค์กันซื้อดีกว่า แบบว่าผมและพี่เภาหุ้นกันซื้อให้อะไรทำนองนี้
ซื้อเสร็จเรียบร้อย ก็หอบข้าวของพะรุงพะรัง ขึ้นรถเมล์กลับไปอพาร์ทเมนต์เพื่อเก็บของ รวมถึงอาบน้ำแต่งตัวสำหรับมาดูบรอดเวย์ด้วย
อา...คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่ผมกับพี่เภาจะอยู่ที่นิวยอร์กแล้วครับ
เพื่อนพ้องชาวคณะ การเปิดเทอม การเรียน และอีกมากมายกำลังรอเราสองคนอยู่ครับ
ถึงเวลาอำลานิวยอร์ก เตรียมตัวสวัสดีกรุงเทพมหานคร เมืองฟ้าอมรของเรากันเสียที- END STEP 31 -
๐ น้องแอลเสร็จพี่เภาอีกแล้วแบบเงียบเชียบ ไม่เปิดเผย พี่เภาหื่นออกนอกหน้ามาก
๐ ส่วนพี่เอฟและพี่เพิร์ลก็เป็นเรื่องของคนสองคนเนอะ แล้วแต่อนาคตว่าจะเป็นยังไงต่อ
๐ ตอนหน้าน้องแอลและพี่เภาก็จะบ๊ายบายนิวยอร์ก บินกลับมาหาชาวคณะแล้วค่ะ
๐ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกการติดตาม ทุกเป็ด ทุกบวกเลยนะคะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1507198 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก