หัวข้อ: เรื่องสั้น [อย่าเงียบสิวะ!] จบในตัว

[BaoBao]

….

…

..

.

ไอ้น้องตี๋หายไปสักพักก็กลับมาโยกลืมโลกที่โต๊ะตัวเองเหมือนเดิม

ไปนานไหม? ผมไม่รู้หรอก เวลานั้นผมเริ่มมึนกับน้ำขมที่ตัวเองเทกรอกปากไม่หยุด

มันขม แต่ยังขมไม่มากเท่าไหร่ เพราะไอ้เพื่อนสนิทของผมที่นั่งอยู่ข้างๆ มันผสมให้จางเหลือเกิน

แต่ก็ดี…ผมไม่ได้อยากเมาให้ลืม

ผมไม่อยากให้เหล้ากระชากตัวผมเองออกมาจากปัญหาที่ต้อง -แก้-

ผมอยากใช้ประโยชน์จากน้ำสีเหลืองอำพันแค่กล่อมความโกรธของตัวเอง

‘มึงจะคุยมั้ย กูจะไปเรียกมันมาให้?’---ไอ้เพื่อนสนิทของผมกระซิบถามกับผมตอนที่งานเลี้ยงวันเกิดในอีกฟากหนึ่งเริ่มขึ้นไปได้สักพักหนึ่ง

สิ่งที่ผมเห็น เพื่อนสนิทผมเองก็ควรเห็น

สิ่งที่ผมรู้ เพื่อนสนิทของผมก็ควรรู้

สิ่งที่ผมกำลังรู้สึก เพื่อนสนิทของผมก็ควรรู้สึก

แต่สิ่งที่ผมต้องการ เป็นคนละอย่างกับที่เพื่อนสนิทของผม…ต้องการ

ผมปฏิเสธที่จะคุยกับแฟนของตัวเองในเวลานี้

ผมไม่อยากให้ความขุ่นเคืองในอารมณ์ของผมทำงานทุกอย่างที่ผ่านมาระหว่าง-เรา-

ผมไม่ปฏิเสธว่าตัวเองเสียใจกับภาพที่ได้เห็นและสิ่งที่ได้ยิน ทว่า…ในเสี้ยววินาทีที่ตัวเองเจอเซอร์ไพรส์ ผมกลับได้คำตอบและมั่นใจในคำตอบที่มันออกมาจากหัวใจของตัวเอง

แฟนของผมยังเหมือนเดิม ในเมื่อแฟนของผมยังไม่เปลี่ยน ผมก็จะไม่เปลี่ยน -มัน-

ผมเห็น -คนโง่- สะท้อนอยู่ในแววตาของเพื่อนสนิทของผม…ตอนที่เพื่อนจ้องผมตาไม่กระพริบ…ยามที่ผมส่ายหน้าปฏิเสธในสิ่งที่เพื่อนเต็มใจจะทำให้

ผมเป็นคนโง่ก็ได้

ผมเป็นอะไรก็ได้

ขอแค่มันยังเป็น -มันคนเดิม- กับผม

มันยังรอรับโทรศัพท์ของผมในเวลาที่เรารู้กัน

มันยังมีเวลาคุยกับผม

มันยังหัวเราะด้วยน้ำเสียงแบบเขินๆ ตอนที่ผมบอกมันว่าผมรักมัน…คิดถึงมัน…

….

…

..

.

ผมต้องการสิ่งนี้

….

…

..

.

และผมจะกลับไปในพรุ่งนี้เช้าโดยที่จะไม่ให้มันรู้ว่า ผมได้รู้เรื่องบางอย่าง ผมจะไม่ให้มันรู้แม้กระทั่งว่าวันนี้ผมมาที่นี่และแอบสะกดตามมันไป

….

…

..

.

เสียงเพลงดังอึกทึกครึกโครมจนทำให้ผมหูอื้อ

แล้วไม่นานเท่าไหร่ หูของผมก็ดับ

ผมปล่อยมัน ไม่ได้อาทรร้อนใจกับอาการหูดับของตัวเอง

ในเมื่อตาของผมยังมองเห็น ผมจึงนั่งดื่มต่อไปเรื่อยๆ จน...เธคปิด

….

…

..

.

[nokkaling]

รู้สึกหน่วงในใจ   


 

[Pepor]

ขอให้เป็นแค่เรื่องที่ "ผม" เข้าใจผิดด้วยเถอะ 

ปล. ขอบคุณนะคะที่มาต่อเรื่องนี้

[BaoBao]

….

…

..

.

ผมเดินออกมาจากโดมชั้นเดียวขนาดใหญ่เท่าโรงยิม…ปูนที่ก่อกำแพงและกระจกมีความหนาเพื่อเก็บเสียงของภายในเอาไว้ภายใน

อาการหูดับของผมเริ่มค่อยๆ หาย มันไม่หายเลยทีเดียว ยังรู้สึกอู้ๆ อึงๆ อยู่ในหูของตัวเอง

ตาผมเริ่มหนัก

ภาพตรงหน้าของผมมันเริ่มดูไม่ค่อยชัด จุดโฟกัสมันไม่นิ่งกับที่เหมือนเคย

“ไอ้ตี๋…” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังของผม แต่ยังไม่ทันที่ผมจะหันไปมอง คนที่เรียกไอ้น้องตี๋ก็เดินผ่านตัวผมไป

“คร๊าบ~” ไอ้น้องตี๋ที่เดินนำหน้าพวกผมขานรับแต่ไม่หันหลังมามองว่าใครเรียกตัวเอง และยังคงเดินเซซัดของต่อไปตามเรื่อง

ผมเห็นคนที่ใส่เสื้อดำกับกางเกงสีดำ…คล้ายเป็นคนที่ไอ้น้องตี๋แนะนำว่าเป็นพี่ชาย…เดินตรงไปกอดไหล่และรั้งไอ้น้องตี๋ให้หยุดเดิน

ชายเสื้อดำซุบซิบพูดกับไอ้น้องตี๋ แต่ไอ้น้องตี๋พูดแบบให้ได้ยินกันทั้งบาง

“ม่ายอาว~ จะกลับบ้านไปคี่!”

ชายเสื้อดำซุบซิบพูดกับไอ้น้องตี๋อีก แล้วไอ้น้องตี๋ก็โวยอีก

“ไปบ้านตี๋ไม่ได้รึไง! บอกว่าปวดคี่ก็ปวดคี่สิ! ตี๋ไม่ได้ล้อเล่นนะ!”

ผมเห็นไอ้น้องตี๋เย่ออยู่กับพี่ชายชุดดำที่มันเรียกว่าพี่ชาย หน้ากับเสียงไอ้ตี๋ดูรำคาญนิดๆ…ไม่มาก

“พวกมึงไม่ไปช่วยเพื่อนมึงเหรอ?” ผมถามเพื่อนของไอ้น้องตี๋คนนึงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“โอย~ พี่น้องเค้าคุยกันพี่~ เสือกไม่ได้~” เพื่อนในก๊วนของไอ้น้องตี๋พูดแล้วก็ขำกันคิก เหมือนไอ้ที่พวกผมเห็นนั่นเป็นสิ่งปกติของเจ้าตัวทั้งสอง

สักพัก…ไอ้น้องตี๋ก็ยกเท้ายันพุงพี่ชายของมันจนเค้าล้มไปกองกับพื้น

“ไม่รอ! ปวดตี่! มีอะไรก็ไปบ้านตี๋!” ไอ้ตี๋บอกพี่ชายเสร็จก็หันมาเรียกเพื่อนมันกับพวกผม “กลับมึง! ไปพี่!”

เจ้าถิ่นเค้าบอกแบบนั้น พวกผมก็ทำตามที่เจ้าถิ่นเค้าบอก

พี่ชายไอ้ตี๋ลุกขึ้นมาได้ก็เดินสวนทางกับพวกผม

ผมไม่ได้มองว่าเขาไปไหน เดินกลับเข้าไปในเธคหรือว่าไปที่รถของเค้า ผมเดินเหมือนตัวลอยตามหลังเพื่อนสนิทตัวเองไปถึงที่จอดรถ

แต่ยังไม่ได้กลับในทันที เพราะรอเพื่อนไอ้ตี๋คนนึงที่ขามามันซ้อนไอ้ตี๋มา…แย่งกุญแจมอไซด์มาจากไอ้น้องตี๋ที่ทั้งเมาและปวดคี่ (ก็มันบอกแบบนั้น!) ให้ได้ก่อน

“มึงหยิบมา!” เพื่อนสนิทของผมเดินไปล๊อคตัวไอ้น้องตี๋ให้อยู่นิ่งกับที่…ด้วยความรำคาญ

ไอ้น้องตี๋โวยวาย

พอเพื่อนไอ้น้องตี๋ล้วงกุญแจมอไซด์มาได้ เพื่อนสนิทของผมจึงปล่อยตัว แล้วเดินกลับมาที่รถของเรา

ผมขึ้นซ้อนท้ายเพื่อนสนิท

ไอ้น้องตี๋โบกหัวเพื่อนตัวเองก่อนจะขึ้นไปนั่งซ้อนท้าย แล้วก็ยังบ่นไม่หยุดว่าเพื่อนตัวเองว่าไม่เชื่อว่ามันไม่เมา มันขับได้

เรามีมอไซด์ด้วยกันสามคัน…เพื่อนไอ้ตี๋นำไปคันแรก ตามด้วยคันที่ไอ้ตี๋นั่งซ้อน ปิดท้ายด้วยคันของผม

ขี่ตามกันไป ตามถนนที่ว่างจนเวิ้ง…ก็แน่ละ! ตี 3 มันเป็นเวลาที่ผู้คนเค้าหลับกันอยู่

ผมนั่งรับลมไปเรื่อยๆ

เวลานี้ไม่คิดอะไรแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรให้คิด มันมีสิ่งที่ยังต้องคิด ทว่ามึนหัวแล้ว คิดก็คิดไม่ออก อยากคิดก็คิดไม่ได้…ความคิดของผมมันตัดฉับตัวเองออกมาจากความรู้สึก

เสียงบิดของมอไซด์เริ่มดังเข้ามาในหูของผม…ชัดเจนขึ้น

ผมเริ่มได้ยินเสียงของไอ้น้องตี๋กับเพื่อนๆ มันที่ตะโกนแข่งกันเล่น…ตลอดทาง จนถึงสี่แยกไฟแดงหนึ่ง

….

…

..

.

รถบางตา แต่ใช่ว่าไม่มีให้เห็น

….

…

..

.

ถนนกว้างมีที่ว่างเหลือเฟือ

….

…

..

.

แต่มอไซด์คันหนึ่งกลับมาเบียดอยู่ใกล้ๆ กับคันที่ผมนั่ง

….

…

..

.

เพราะแปลกใจผมจึงหันหน้าไปมองคนขับมอไซด์คันนั้น

….

…

..

.

ผมสบตากับหางตาของคนที่ขี่มอไซด์คันนั้น

….

…

..

.

“อ้าว!”

….

…

..

.

ไม่ใช่เสียงของผม!

….

…

..

.

“ไง! โลกกลมเนอะ!”

….

…

..

.

คนที่จอดมอไซด์เทียบอยู่ข้างๆ คันของผมเอ่ยทักกับเพื่อนสนิทของผม…อย่างเป็นกันเอง

….

…

..

.

[rainbow67]

แล้วไงต่อ ลุ้นจนเีขียนนิยายตัวเองไม่ออก 

[patchylove]

 เหมือนจุดธูปเรียกวิญญาณเลย รอ คุณ เบา เบา มาต่อ นานแร้วว  มันค้างงงง
 

[Ra poo]

$@$%$%^$%@%$$^%*&#$%^%!!^$!^$^%!$&&(*(&*^^%%$@##$%^&

....
%$%^%T^&Y

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

มา ต่อ เดี๋ยว นี้ ค้าง โพด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ


 

[monoo]

 

[KaorPaor]

ค้างงงงงงงงงสุดๆๆๆๆเลย

ขอร้องงงงง ช่วยองค์ลงต่อเถอะค่ะ อยากอ่านต่อ  พิมพ์ไม่ไหวพรุ่งนี้ก็ได้นะ

ขอบคุณค่ะ

[BaoBao]

….

…

..

.

มอไซด์คันที่จอดเทียบกับคันของผม ขี่ขนาบมากับคันของผม…ตลอดทาง…จนเรามาถึงหน้าบ้านของไอ้น้องตี๋

….

…

..

.

รถมอไซด์ทุกคันถูกดับเครื่อง เพื่อไม่ให้เสียงดังไปรบกวนบ้านอื่นในระแวกเดียวกันนี้

ผมก้มๆ เงยๆ ไม่รู้จะพูดอะไรกับคนที่จอดมอไซด์อยู่ข้างๆ กับคันของผม

ไอ้เพื่อนสนิทผมมันก็ทำคอแข็ง ไม่ยุ่งไม่เกี่ยว มัน ‘อ๊าว’ ขึ้นมาทีเดียว แล้วจากนั้นมันก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย!

จนไอ้น้องตี๋เปิดประตูรั้วบ้านมันแล้วเดินหน้าตึงเหมือนคนปวดคี่ (*.* ก็มันบอกแบบนั้น!) มาถึงจุดที่พวกมันจอดมอไซด์รอเข้าบ้านอยู่…ความเงียบจึงหายไป

“ใครน่ะ?!”

“เพื่อนพี่เมฆ” คนที่นั่งอยู่บนมอไซด์คนละคันกับคันของผมตอบคำถามของไอ้น้องตี๋แบบสั้นกุด

“อ๋อ~”

ไอ้น้องตี๋ก็เสือกรู้เรื่อง!

“พี่เป็นอะไรกับพี่ผมล่ะ?” ไอ้น้องตี๋ถามแบบหาเรื่องนิดๆ

“ตี๋ นี่เพื่อนพี่ครับ บ้านอยู่ใกล้กัน ที่ปราจีน…” ผมรีบชิงบอกก่อน

“อื้อ…ถ้าเพื่อนกันก็ไปคุยในบ้าน โทษทีพี่ นึกว่าอริ” ไอ้น้องตี๋เปลี่ยนมายิ้มให้กับคนที่แนะนำตัวเองว่าเป็น ‘เพื่อนพี่เมฆ’

“ไม่เป็นไร แวะมาทักทายเฉยๆ”

….

…

..

.

คำที่ออกมาจากปากของคนสำคัญ…มีความสำคัญกับหัวใจเราเสมอ

ผมรู้ในทันทีจากน้ำเสียงของแฟนตัวเองว่า…มันกำลังโมโห!

“มึงเข้าบ้านไปก่อนไป…” ผมก้าวขาลงจากรถมอไซด์ที่ตัวเองซ้อน ตบเบาะให้ไอ้เพื่อนสนิทขี่รถเข้าไปจอดในบ้านของไอ้น้องตี๋ก่อน

…เข้าไปก่อน

…ไม่ต้องรอ

“อื้อ…” เพื่อนสนิทของผมรับคำในลำคอ แล้วใช้ขาดันรถไปข้างหน้า เข้าไปในรั้วบ้านของไอ้น้องตี๋แบบเงียบเชียบ

“ยุงมันเยอะนะ จะคุยยาวคุยสั้นก็เข้าไปคุยกันในบ้านผมเหอะ” ไอ้น้องตี๋แสดงน้ำใจของเจ้าบ้านอีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อน…” แฟนของผมตอบสั้นๆ

ไอ้น้องตี๋รับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่บอกบุญไม่รับจากเพื่อนพี่เมฆ ผมมองหน้าผมแบบถามอยู่ในทีว่า… ‘พี่จะเอาไง?’ กับ ‘ให้ช่วยอะไรมั้ย?’

ผมพยักหน้านิดๆ แทนพูดตอบ…เป็นเชิงไล่มันให้ ‘เข้าบ้านไปซะ’ ผสมกับว่า ‘กูดูแลตัวเองได้’

ไอ้น้องตี๋ทำหน้าแบบขัดใจผสมหน่าย…แล้วหมุนตัวกลับหลัง…เดินเข้าไปในบ้านของตัวเอง

ผมมองหลังรุ่นน้องของตัวเองไปจนไม่เห็นแล้ว จึงค่อยหันหน้ากลับมามองหน้าของแฟนตัวเอง…โกรธอยู่จริงๆ ด้วย!

“มึงจะตกใจห่าไรนัก!”

เป็นประโยคแรกที่ออกมาจากปากของแฟนผม

“กูตกใจ…ตรงไหน…ตกใจสิ! จู่ๆ มึงก็ขี่มอไซด์มาเทียบ กูก็ต้องตกใจสิ!”

“มึงจะมาทำไมไม่บอกกู!”

ผมสะดุ้งกับแววตาถมึงของแฟนตัวเอง ผมมึนด้วยฤทธิ์ของน้ำที่ดื่มในเธค ผมคิดอะไรไม่ทัน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องถูกอีกฝ่ายโกรธ

ทั้งที่ผมสิ! ผมต้องเป็นฝ่ายโมโห!

“…กูกะเซอร์ไพรส์มึง…”

“มึงกะเซอร์ไพรส์กูกี่โมงกี่ยาม! มึงมากี่โมง นี่มันตีอะไรแล้ว! แล้วทำไมกูต้องโมโหมึงด้วยวะเนี่ย! ไอ้เชี่ย!”

“มึง…อุ้ย! อุ้ย!” ผมสะดุ้งโหยง เวรกรรม! ยุงกัด

“อะไรของมึง!”

“ยุงกัดกู! เจ็บว่ะ!” ผมยังซอยเท้าไม่หยุด…ยุงน่ะ หากมันรู้ว่าตรงไหนมีอาหารแล้ว มันจะตามพวกมา มากันอีกเป็นโขยง

“เออ…เข้าบ้านไปเหอะ กูไปล่ะ” พูดจบแฟนผมแม่งก็ยกเท้าสตาร์ทเครื่องด้วยความเร็วราวสายฟ้าแลบ

“อ๊าว! มึงนึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไปรึไงวะ!” ผมพูดพลางจับแขนข้างซ้ายของมัน…บีบแน่นไม่กะปล่อย

“ใช่! แล้วมึงพร้อมจะเซอร์ไพรส์กูเมื่อไหร่ก็ไปเซอร์ไพรส์กูละกัน!”

“พอๆ กูผิดเ…! อุ๊ย! เชี่ยเอ๊ย! ทำไมยุงแม่งกัดแต่กูอยู่คนเดียววะ!” ผมแยกประสาทตัวเองไม่ถูกล่ะ จะคุยกับแฟน ยุงก็เสือกรุมกันผม!

แต่ด่ายุงยังไม่ทันไรผมก็ต้องหัวเราะงอหาย เพราะคำพูดของแฟนตัวเอง

….

…

..

.

“ก็กูทากย.”

….

…

..

.

ยิ่งผมหัวเราะ

แฟนผมก็ยิ่งเหมือนหัวเสีย

มันทำท่าจะบิดมอไซด์ไปล่ะ

ผมคิดว่าคงพูดกับมันไม่รู้เรื่องแน่ เลยรีบโดดขึ้นไปซ้อนท้ายมัน…กันเหนียวไว้ก่อน

มันก็ด่าผม

ผมเอาขาหนีบมอไซด์ไว้แน่น ไม่ลง!

แล้วมันก็ดับเครื่องแบบไม่เต็มใจ

มันเงียบ

“ไปคุยในบ้านนะ” ผมชวนมัน

“บ้านใครไม่รู้! ไม่รู้จัก!” มันตอบ

“บ้านน้องพี่เมฆไง แล้วตกลงพี่เมฆนี่ใครวะ?”

“มึงก็ไปถามน้องพี่เมฆสิ”

“มึงโมโหกูทำไม”

“เรื่องของกู”

“เรื่องของกูก็เรื่องของมึง”

แฟนผมเหมือนจะอ้าปากเถียง แต่แล้วก็ก็หันหน้ากลับมาขมวดคิ้วใส่ผม “ไม่ใช่ มึงพูดผิด…หรือมึงตั้งใจวะ?...”

“พูดผิดตรงไหน?”

“ก็……เออ ช่างเหอะ มึงแม่งเมา!”

“นิดหน่อยเอง”

“แค่พูดกลิ่นก็หึ่ง”

ผมยื่นหน้าไปใกล้หน้ามัน

มันสะดุ้งนิดๆ

ผมทำจมูกฟุดฟิด “มึงก็มีกลิ่นเหล้า”

“กูไม่ได้กิน”

“มึงบอกกูว่าจะไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อน มีเรอะมึงจะไม่กิน”

มันไม่ตอบ และเงียบไปอีก

ผมมองหน้ามัน หน้าเสี้ยวเดียวของมัน

ผมคิดอยู่ในใจว่าเมื่อกี้ผมถามอะไรไปนะ แล้วเรากำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่ มองหน้ามันแล้วก็ลืม…ลืมไปทุกอย่าง

ยิ่งอยู่ใกล้มันจนได้ยินเสียงลมหายใจของมัน ผมก็ยิ่งมึน

ผมยกแขนทั้งสองข้างของตัวเองไปรัดรอบเอวของมัน เกยคางของตัวเองไว้ที่บ่าของมัน บอกมันด้วยสิ่งเดียวที่ผมคิดออก นับแต่ผมเห็นหน้ามันตรงสี่แยก

“กูคิดถึงมึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง…”

….

…

..

.

ผมกลับหูหลับตาบอกมันว่าตัวผมเองคิดถึงมัน

บอกมันว่าคิดถึงต่อไป…แม้มันจะด่า

บอกมันว่าคิดถึงต่อไป…แม้มันบอกว่าให้หยุด อายผีสาวเทวดา

บอกมันว่าคิดถึงต่อไปอีกจนมันบอกผมว่า ‘…เหมือนกัน…’

….

…

..

.

เท่านั้น

ผมรอแค่นั้น

‘เหมือนกัน’

คำสั้นๆ ง่ายๆ ในแบบของมัน

คำสั้นๆ ง่ายๆ ที่ออกมาจากใจจริงของมันเสมอ

….

…

..

.

ผมแค่อยากได้ยินคำว่า “รัก” จากปากของคนที่ผมรัก

….

…

..

.

แต่คนที่ผมรักกลับให้คำพูดที่ยิ่งใหญ่และสมบรูณ์อยู่ในคำคำเดียว…กับผม

….

…

..

.


‘เหมือนกัน’

….

…

..

.

ทุกความค้างคาใจของผมสลายไปทันทีที่ผมได้ยินคำสั้นๆ นั้น

….

…

..

.

[BaoBao]

….

…

..

.

คืนนั้น…

ผมพูดยังไงมันก็ไม่ยอมเข้าไปในบ้านของไอ้น้องตี๋

แต่เรายังไม่ได้คุยกันดีๆ เลย…มันเลยพาผมขี่มอไซด์เล่น…แวะซื้อ กย.15 ให้ผมที่ร้านมินิมาร์ท แล้วพาผมไปไหว้ศาลหลักเมือง

ไหว้เสร็จก็เดินกลับมานั่งคุยกันอยู่บนมอไซด์

ผมบอกมันว่ากะมาเซอร์ไพรส์มันจริงๆ แต่มาติดกับรุ่นน้อง เลยไปหามันไม่ได้

“แล้วตอนมึงโทรหากู ก่อนกูออกไปงานวันเกิดมึงอยู่ไหน?”

“แวะกินข้าว”

“แล้วมึงกะจะเซอร์ไพรส์กูตอนไหนล่ะ?”

“ทีแรกกะจะไปเซอร์ไพรส์มึงตั้งแต่เย็นแล้ว พอมึงบอกว่าจะไปงานวันเกิดกูก็ว่าจะไม่แวะลงล่ะ แต่คิดถึงว่ะ

เลยกะว่าจะแตร่กับน้องมัน แล้วจะไปหามึงตอนค่ำๆ แต่ก็ปลีกตัวไม่ได้เลย

พอนั่งนานหน่อยก็มึนสิ กลัวมึงว่ากู เลยกะว่าจะไปหามึงตอนเช้าก่อนขึ้นรถกลับมอ”

“ไอ้ขี้เหล้า!”

“พูดไม่อายปากเลยนะ! ใครขี้เหล้ากันแน่วะ!”

“กูกินของกูปกติ!”

“ฮึ๊!”

“คลึ้มไรล่ะ? มีอะไรรึเปล่า?”

ทำไมผมต้องดีใจลิงโลดกับคำธรรมดาที่ออกมาจากปากแฟนตัวเองด้วยนะ

คำพูดอ้อมค้อมที่แฝงด้วยความเป็นห่วง...แฟนผมเขารู้ว่าผมไม่นิยมการดื่ม ถ้าไม่นึกสนุกไปกับเพื่อน ไม่มีเรื่องให้ต้องคิด ผมจะไม่ไปวอแวกับแอลกกอฮอร์

“นิดนึง แต่เห็นหน้ามึงก็หัวโล่งหัวเลย ขอบใจนะ”

ตั้งแต่นั่งคุยกัน ผมนั่งหันหน้ามองหน้าแฟนตัวเองตลอด…ไม่วางตา…แล้วผมก็เห็นแฟนของผมอมยิ้ม

ผมชอบมองแฟนตัวเองเวลาที่มันพยายามกลั้นยิ้ม...ไม่รู้มันจะกลั้นทำไม แต่ผมไม่ทักล่ะ ตลกดี น่ารักดีด้วย

ผมนั่งมองหน้าแฟนตัวเองเพลิน แล้วอยู่ดีๆ มันก็หันหน้าควับมาหาผม…ไม่อมยิ้มแล้ว…น้ำเสียงก็ไม่มีวี่แววของความเขินอาย…กลับมาเป็นมันในแบบปกติ

“…มึงมานี่ก็ดี กูมีเรื่องจะบอกกับมึงพอดี คุยทางโทรศัพท์ไม่ได้ว่ะ”

….

…

..

.

ผมใจหายวาบ เพราะความจริงจังของหน้ามัน

….

…

..

.

“…เรื่อง…?” ผมเตรียมใจรอฟัง

ไม่มีทางเลี่ยงแล้วนี่ มาถึงจุดนี้แล้ว

“ตอนแรกกูว่าจะไม่บอกมึง กูนึกว่าเรื่องมันจะจบง่ายๆ แต่แม่งไม่ใช่ว่ะ”

ยิ่งมันอ้อมผมก็ยิ่งร้อนใจ “มึงเอาตรงๆ ง่ายๆ เถอะ กูเมา…”

“คออ่อน!”

“เร็ว!”

“รุ่นพี่ที่กูเคารพเค้าให้กูแสดงตัวเป็นแฟนกับแฟนเค้าหน่อย แฟนเค้าอยู่รุ่นเดียวกับกู เรียนคนละสาขา แต่ก็เป็นเพื่อนกับเพื่อนกูอีกที พอดีมีผู้ชายมาตื้อแฟนพี่กู แล้วมันแม่งก็ขาใหญ่ของจัน’ด้วย”

“แฟนตัวจริงไปไหนล่ะ ไม่มีปัญหาปกป้องแฟนตัวเองรึไง!”

“เดี๋ยวกูต่อยเลยนี่!”

“ก็ต่อยสิ!”

“ขี้เกียจคุยกับคนเมาว่ะ!”

มันสะบัดหน้าหนีผม

ผมก็สะบัดหน้าหนีมัน

ผมเงียบ

แต่มันไม่เงียบ มันเล่าต่อ น้ำเสียงที่มันเล่าให้ผมฟัง ไม่ได้มีวี่แววของความขุ่นเคืองอะไรเลยสักนิด

“พี่เค้าไปเรียนต่อ…อยู่กรุงเทพฯ…แล้วคนที่มาตื้อแฟนพี่เค้ามันเป็นคนอันตราย…นักเลงน่ะมึง…ค้ายา…มันเคยรุมโทรมหญิงด้วย…”

“ถ้าไอ้นั่นมันเป็นคนอันตราย แล้วมึงที่ไปขวางทางมันไม่อันตรายรึไง!” ผมหันหน้าไปใส่อารมณ์กับมันเต็มพิกัด

“อันตรายสิ! แต่นั่นเค้าพี่กู เค้าช่วยกูไว้เยอะ! อะไรที่ช่วยเค้าได้กูก็อยากช่วย!” มันจ้องตาผม…เสียงของมันต่างจากของผม เหมือนขอร้องให้ผมเข้าใจมัน

ผมจ้องตามันจนเหนื่อย…เหนื่อยใจ…วันนี้ผมโมโหกี่รอบแล้ว!

“…แล้ว…” ผมยอมแพ้ แล้วปล่อยให้มันเล่าต่อ

“ก็เลยต้องแสดงตัวว่าเป็นแฟนของแฟนพี่เค้า ไปไหนมาไหนด้วยกัน ให้ไอ้นั่นมันเห็นว่ากูเป็นแฟนจริงๆ” มันบอก

“ไม่มีใครรู้เลยรึไงวะว่าใครเป็นตัวจริง” ผมตั้งข้อสงสัย

“พี่เค้าเพิ่งเริ่มคบกับแฟนเค้าตอนสงกรานต์นี่เอง บ้านเค้าอยู่ข้างๆ กัน เพิ่งตกลงกันได้ก็อีตอนพี่กูเค้าจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ เลยไม่ค่อยมีคนรู้

เพื่อนกูน้อยคนมากนะที่จะรู้เรื่องนี้ ส่วนใหญ่กูให้พวกมันเข้าใจว่า กูจีบเค้าเอง คบกันเป็นแฟนอยู่

สายไอ้ห่านั่นแม่งเยอะ หูตาเป็นสับปะรด กูจะบอกมึงตั้งแต่แรก แต่พวกแม่งอยู่ในหอเดียวกับกูด้วย กูเลยพูดไม่ได้สักที กูต้องระวังตัวทุกฝีก้าว เพราะถ้ามันรู้ว่ากูแหกตามัน กูคงเละว่ะ

เมื่อเย็นตอนที่มึงโทรมากูยังคิดอยู่เหมือนกันว่าจะลงไปหามึง แต่มึงก็มาพอดี…”

“เฮ้อ…” ผมถอนหายใจให้กับความโล่งใจของเรื่องหนึ่ง...และหนักใจในอีกเรื่อง “แล้วไอ้นั่นมันได้ทำไรมึงบ้างรึเปล่า?”

ผมถามด้วยความห่วงมันสุดตีนเลย! 

คนที่ค้ายาบ้าแถมยังรุมโทรมคนอื่นแล้วป่านนี้ยังเดินลอยนวลอยู่นอกคุกนอกตาราง…สมควรแล้วที่จะเรียกว่า “คนอันตราย”

“ตอนแรกก็เกือบมีเรื่องกัน แต่พวกกูเยอะ แล้วกูก็ระวังตัวเอง ไปไหนมาไหนกูก็ไปกับเพื่อนกูทั้งฝูง เพื่อนๆ กูมันคอยระวังให้ทั้งกูทั้งแฟนพี่กูแหละ มันเลยคอยมองอยู่ห่างๆ แต่เรื่องยังไม่จบว่ะ แม่งยังจ้องแฟนพี่กูตาเป็นมันอยู่ แม่งไว้ใจไม่ได้!”

“กูไม่ชอบเรื่องแบบนี้เลย”

“...กู.......กู…ขอโทษ…”

ผมรวบมันมากอดทันที

คำขอโทษจากมันไม่ได้ยินกันบ่อยๆ

เพราะความมืดของยามกลางคืน ในสถานที่ที่ไม่มีใครยกเว้นเราแค่สองคน มันจึงกอดตอบผม

ผมกอดมันแน่นด้วยความอึดอัดใจและหนักใจ แต่พอกอดมันนานเข้าผมกลับรู้สึกสบายใจ

ผมไม่รู้ว่ามันคิดเหมือนผมรึเปล่า

คิดเอาเองว่า…ใช่

เดาเอาจากอาการของมัน ที่มันก็กอดตอบผมไม่ปล่อย…เหมือนผม

อีกสิ่งที่ผมเพิ่งคิดได้ระหว่างที่ผมกอดมัน

อันตรายอาจเกิดขึ้นได้กับมันที่ถูกคนอันตรายเขม่นอยู่…หากมันอยู่คนเดียว!

แต่คืนนี้…มันขี่มอไซด์มาหาผมคนเดียว!

….

…

..

.

“มึงออกมาทำไมคนเดียวมืดๆ ค่ำๆ ว๊า~” ผมบ่นมันทั้งที่ยังกอดมันไว้แน่น

….

…

..

.

“ก็มึงมาไม่บอกกูนี่!” มันเถียงผมเสียงอู้อี้

….

…

..

.

“แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูมา” ผมถามมัน

….

…

..

.

“พี่เมฆเค้าเจอมึงที่เธค” มันบอกเสียอู้อี้

….

…

..

.

คือไอ้พี่เมฆแม่งหน้าตายังไง แม่งเป็นคนไหน ผมไม่สนใจล่ะ?

ผมสงสัยอย่างอื่นมากกว่า

“แล้วไอ้พี่เมฆของมึงมันรู้จักหน้ากูได้ไงวะ?”

เท่านั้นล่ะ! มันก็ดิ้นขลุกทันที

แต่มีเรอะที่ผมจะปล่อยมัน…กว่าจะได้กอดมันยากเย็นแสนเข็ญแค่ไหน…ใครจะปล่อยง่ายๆ

….

…

..

.

คบกันมานาน รู้กันเหมือนไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่

แค่มันเผลอหรือเปิดช่องอะไรสักอย่าง แม้นิดเดียว…ก็ง่ายดายเหลือเกินสำหรับผมที่จะรู้และต่อยอดเอาเอง

….

…

..

.






























































































….

…

..

.

ความลับของผม...ยังคงเป็นความลับของผม

มันไม่เคยรู้ว่าวันนั้นผมไปที่นั่นด้วยเหตุผลอะไร

ไม่รู้เลย…จนถึงทุกวันนี้

ส่วนความลับของมัน...ไม่เคยเป็นความลับกับผม

มันไม่เคยมีความลับกับผม…ไม่เคยมี

นับแต่วันนั้นมา ผมตอบแทนมันที่ไม่เคยมีความลับกับผมด้วยการ…หึง…

หึงสะบัดมันทุกอย่าง…ให้มันรู้

สะกิดใจอะไรก็คาดคอเอากับมันทันที

บางครั้งมันไม่ยังไม่ตอบ ผมก็คาดโทษกับมันไว้ และคอยตามทวงเอากับมันในวันหลัง…ที่มันพร้อม

….

…

..

.

ในขณะเดียวกัน…

จากเหตุการณ์เดียวกันนั้น…

ผมไม่เคยไม่เชื่อใจในความรักที่มันมีให้ผมอีกเลย

…ไม่เคยคลางแคลง

…ไม่เคยนึกสงสัย

…ไม่เคยตั้งคำถาม

ไม่อีกเลย

ไม่…แม้แต่นิดเดียว

….

…

..

.



















































































































































….

…

..

.

‘…เหมือนกัน…’

….

…

..

.






เอวัง

[nokkaling]

 

จบแล้วมันกับผม
 
 

[patchylove]

โหยยยยยยย ลุ้นแทบตาย 555555 

[AB^Ton^]

น่ารัก อ่ะ คู่นี้

[KaorPaor]

ในที่สุดก็เจ้าใจกัน

[monoo]

 
 

[Ra poo]

อุ๊ย กลิ้งๆๆๆ หมุนๆๆๆ น่ารักจังเลย

[imissyou]

แล้วตกลงพี่เมฆนี่ใครเนะ 

[snowboxs]

คู่ ผม กับ มัน เป็นความรักที่เป็นความรักจริง ๆ เลยค่ะ
ผม : เป็นคนที่ดูอบอุ่น ควมคุมอารมณ์ได้ดี ไม่วู่วาม ซื่อสัตย์และให้เกียรติคนรักมาก ๆ เลยค่ะ (สงสัย 1 ใน ล้านเลยมั้งนี่)
มัน : เป็นคนขี้อายโดยเฉพาะกับ(ผม) เปิดเผยไม่มีความลับกับแฟน เป็นคนพูดน้อยเนอะ ประมาณพูดไม่ค่อยเก่ง แต่รักหมดใจ
รักกันตั้งแต่ปี 2535 (20 กว่าปีแล้ว) ทั้งคู่ต้องอดทนอย่างมาก เพราะสมัยนั้น จะมีรักแบบนี้อุปสรรคคงเยอะมาก และทั้งคู่ก็อยู่ห่างกันประมาณ 7 ปี ความรักของ ผมกับมัน เล่นเอาขนลุกเลยนะคะ ขอเป็นกำลังให้รักกันไปตลอดทุกชาติเลยนะคะ (จริง ๆ นะ)

ปล.ว่าง ๆ ก็มาอัพเดทเป็นของขวัญให้ FC อีกนะคะ นานแค่ไหนก็จะรอค่ะ

[Chifuu]

ลุ้นมากกก ดีแล้วทีไม่มีอะไรดีแล้วที่ยังรักกัน
ว่าแต่พี่เมฆนี่ใคร? 555

[thevissss]

น่ารักมากก
 
ชอบมากเลยยยย

ขอบคุณผลงานดีๆค่ะ กำลงตามเรื่องอื่นๆ 555

[snowboxs]

ช่วงนี้เป็นช่วงที่คิดถึงเรื่องที่เคยอ่านจบไปแล้ว
และเรื่องนี้ก็เป็นหนึ่วในเรื่องที่คิดถึง เลยแวะมาทักทายค่ะ

[care_me]

เฮ๊ย ชอบบรรยากาศความรักแบบนี้อะ เรียบๆ ไม่หวือหวา ค่อยเป็นค่อยไป

[nnutchachar]

สำหรับเรื่อง อย่าเงียบสิวะ นะคะ
โอ๊ยน่ารักกกกก ตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้ลงเอยกันซะแล้ว
ก็ดูท่าทางอีกฝ่ายไม่ได้มีแววว่าจะชอบชายด้วยกันเลย
แต่ชอบตอนที่ขอเป็นแฟนมากๆเลยค่ะ มีการมึงไม่ยอมมองเองด้วย
น่ารักจัง แฮ่กกกกกกกก 

ส่วนเรื่องแค่นี้ได้ไหม
ชอบตอนที่ให้เหรียญไปกดตู้โทรศัพท์สาธารณะมากอ่ะ
ดูขี้เล่นน่ารักปนห่วงๆ5555ดี
อีกอย่างที่ชอบคือ ..ชื่อของตัวละคร
มันไม่จำเป็นต้องมีอ่ะเนอะ แค่เราสามารถสื่อความรู้สึกออกมาได้ เข้าใจในตัวละคร
มันก็ไม่จำเป็นจริงๆ ชอบทั้งผมทั้งมันเลยค่ะ ชอบการบรรยายแบบนี้จัง

[mukmaoY]

นึกถึงสมัยก่อน
แต่รักครั้งแรก
หัวใจเรากลับแตกสลาย   

ซึ้งใจมาก

[ปลายไผ่]

กรี๊ดดดดดดด

มันหวาน มันคิดถึง มันน่ารัก มันสวยงาม

บรรยายไม่ถูกเหมือนเอาช่วงเวลาเดิมที่มีในตอนเด็กกลับมา

เรื่องของพี่ๆ สอนให้รู้ว่า

"ความเชื่อใจสำคัญที่สุด" 

ยิ่งห่างกันยิ่งคิดถึง

อ่านแล้วยิ้มตลอด

มันรู้สึกดีสุด

[xeruoh]

ชอบบบ

[Inwoสูs]

หึงเยอะๆนะ แล้วค่อยง้อ หึหึ

[EoBen]

ขอบคุณค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขมากก

ชอบจริงๆคะ อบอุ่น ละมุน ละไม

น่ารักมากกกอ่ะ

[Quercia]

นั่งอ่านสามรอบ รู้สึกอบอุ่น

'ผม' กับ 'มัน' น่ารัก