หัวข้อ: เรื่องสั้น [อย่าเงียบสิวะ!] จบในตัว

[sunshine538]

หน่วงแทน "ผม" จริงๆ   

รอคอยให้ "มัน" ยอมบอกคำว่ารักให้ "ผม" ได้ยินเร็วๆ

เมฆหมอกหม่นๆ จะได้จางหายไปจากรักทางไกลของคู่นี้สักที

รออ่านตอนต่อไปค่ะ   

[BaoBao]

ไขข้อข้องใจ

เมื่อวาน (25/11/2555) ----- กะว่าจะแต่งเรื่อง [เรายังจะคบกันอยู่มั้ย?]
แต่พอดีติดสัญญาเก่า วาระดิถีลอยกระทง จึงไปลง "ผม" กับ "มัน" ก่อน

(** แล้วหากพูดถึงสัญญาก็ยังมี  [ไม่นานก็เช้า] อีกหนึ่งที่รอจ่อคิว *0*)

ก็ตั้งใจว่าจะพยายามคั้นมัน"ผม" กับ "มัน"ออกมาจนจบตอนพิเศษก่อน
แล้วถึงเริ่มเรื่องใหม่...ดีกว่าเนอะ (ของใหม่มันจะยาวกว่าตอนพิเศษ)

แต่เพราะอาิทิตย์นี้ เบาเบาอยู่ในช่วงชีพจรลงเท้า
ไม่ได้นั่งอยู่ติดบ้าน เลยไม่สามารถพิมพ์แล้วลงได้

ดังนั้นจะเขียนด้วยลายมือ แล้วกลับมานั่งพิมพ์ทีหลัง
เอาเท่าที่ง่วงแล้วก็พอนะคะ

สรุปแว๊ คราวนี้ไม่ต้อง เอฟ5 กันนะคะ
เอาแบบเรื่อยๆ มาเรียงๆ ค่ะ

ปล.ตอนพิเศษนี้จะจบหรือไม่
เรื่องใหม่จะมาจนจบจริงมั้ย?
เรื่องไหนจะลงเป็นเรื่องใหม่

ไม่แน่นอนค่ะ ไม่ทราบจริงๆ แล้วแต่องค์ท่านจะกรุณาอีกทีนะคะ

อาจเลวหน่อยในสายตาที่รักทุกท่าน
แต่เบาเบาก็จะทำให้ดีที่สุด

ที่รักจะรอจนจบชัวร์แล้วถึงมาอ่านก็ได้นะคะ เบาเบาโอเคคร่า (^^)

[malula]

ไหงเป็นงี้หละ
คู่ในตำนานก็เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกันเนาะ

[Noo_Patchy]

 

มันบีบหัวใจเกินไปแร้ววว

[nokkaling]

 

[Noo_Patchy]

  คืนนี้จะมาต่อมั๊ยนะ 

[BaoBao]

คืนนี้จะมาต่อมั๊ยนะ 

  เงินเดือนยังไม่ออก
ต่อมะด้ายจ้า ใจมันหวิว

[TONG]

เธอมาทำให้ฉันอยากแล้วก็จากไป แถมมาจากตอนที่เรื่องค้างคาอีกด้วย

ทรมานฉันจริงๆนะเธอ

[Noo_Patchy]

    มาต่อเถอะนะ คริคริ

[nokkaling]

 

[PoP~Pu]

เอ๊า ค้างเลย อยากรู้จะอะไรยังไงต่อไป 

[patchylove]

  มารอคุณ baobao

[nokkaling]

 

[punchnaja]

มันค้างประหนึ่งก้างติดคอ55555555555

[patchylove]

  คุณเบาเบา เงินเดือนออกแล้วนา มาต่อได้แล้ววว

[kamikame]

น่ารักอ่ะ อิอิ

[nokkaling]

เมื่อไรจะมาต่อเรื่องนี้อ่ะ   

[chisarachi]

ตามมาจ๊ะเอ๋คุณเบาๆอีกเรื่องค่ะ ฮ่าๆ
เรื่องนี้เป็นอะไรที่ค่อยเป็นค่อยไปมาก
อ่านแล้วเราก็นึกถึงตอนเด็กๆค่ะ คือมีเพื่อนญาติพี่น้องกี่คนจะจำได้หมดเลย
เพราะจะจดไว้ใส่สมุดโทรศัพท์ เมื่อก่อนขายดีมากด้วย
เวลาไปหยอดตู้โทรบ่อยๆก็ทำให้จำเบอร์ได้เอง คนรู้จักมีร้อยคนก็จำได้ร้อยเบอร์หว้าาา
เดี๋ยวนี้หรอ จำเบอร์แม่ได้ก็บุญแล้ววT^T
ตู้โทรศัพท์ยังหายากอีก ฮ่าๆ
ชอบบรรยากาศงี้อ่ะ คืดเขาเข้าใจกัน
ชอบตรงตอบคำถามที่ว่าห่างนานๆไม่นอกใจหรอ
ผมตอบว่าตารางเวลาแบบนี้ไม่มีเวลาให้นอกใจเพราะทุกเวลาคิดถึงแต่กันละกัน
เราว่ามันน่ารักมากนะ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^

[Ra poo]

ไรอ่า ไม่มาต่อแล้วเหรอ

เรื่องจะจบยังไงT^T


ปล.เรียนที่จัน....ใกล้ม๊ากค่าาาาาา

[KaorPaor]

เห็นคนพูดถึงผมกับมันเยอะ เข้ามาอ่านบ้างติดดดแล้วอยากอ่านต่อจ๋า

[หมวยลำเค็ญ]

เอ้าเข้!!!!

วันนี้ว่างๆ อยากอ่านอะไรดีๆย้อนวันวานเลย มาจัดอ่านรอบสอง เจอคุณเบาเบาปล่อยของใส่สะงั้น

เอาเข้าจริง ชีวิตมันก็ต้องมีอย่างนี้บ้างแหละ เราเองสมัยเรียนห่างแฟนแล้วเหงา มีคนนู้นคนนี้มาเอาใจก็เคลิ้ม

จุดธูปเรียกองค์ให้ เผื่อวันไหนฤกษ์ดีมาขยายตอนต่อไปให้จบ

[PoP~Pu]

ตัวเองงงเค้ายังรอตัวเองให้มาต่อ"ผม"กับ"มัน" อยู่น้าาาาา 

[BaoBao]

….

…

..

.

ผมเดินไปหาเพื่อนตัวเองที่นั่งพิงมอไซด์อยู่

“ไปไหนต่อ?”

ผมไม่สามารถตอบคำถามของเพื่อนได้…เพราะผมเองก็ยังคิดไม่ออก

ผมยังไม่รู้จะใช้จังหวะไหนเข้าไปคุยกับแฟนของตัวเอง…และอีกอย่างคือผมกำลังกลัว…

…ผมกลัวคำตอบที่ตัวเองคิดมโนภาพขึ้นมาเอง จะเป็นความจริง

…ผมกลัวที่จะรับรู้ กลัวว่าปัจจุบันจะเปลี่ยนไป

“คิดก่อนละกัน เมื่อกี้มันบอกว่าจะไปงานเลี้ยงวันเกิด…” ผมบอกเพื่อนตัวเอง

“ก็ไปเซอร์ไพรส์มันสิ!”

“งานวันเกิดเพื่อนมัน ไม่ใช่งานวันเกิดมัน…”

“อ้าว! เหรอ!”

แต่กระนั้นผมก็ฉุกคิดว่า…สิ่งที่เพื่อนมันพูด ฟังเข้าท่าอยู่เหมือนกัน

ใจผมไม่อยากแสดงตัวให้แฟนตัวเองรู้ว่า มาเพื่อถามเอาความจริงกับสิ่งที่คาอยู่ในใจผม

ใจหนึ่งผมยังบอกกับตัวเองว่า ไม่ใช่ นั่นคือความเข้าใจผิด…แม้หลายสิ่งได้เห็นแล้วกับตา

…หลายสิ่ง

ภาพถ่ายวันลอยกระทงของเพื่อนในเอกเดียวกัน เพื่อนร่วมเอกคนนั้นบ้านอยู่จันทรบุรี เธอกลับมาเที่ยวที่บ้าน แล้วในภาพถ่ายของเธอ มีแฟนของผมติดอยู่ในภาพนั้นด้วย…ข้างแฟนผมที่ยืนอยู่ในหมู่เพื่อนของมันมีผู้หญิงคนเดียวกับที่ผมเห็นมันมารับ…ที่บขส.

…หลายสิ่งตอกย้ำให้ผมเจ็บ

“เฮ้ย! เฮ้ย! แฟนมึงออกมาแล้วว่ะ เอาไง? ตามเลยเหอะ!” เพื่อนพูดพลางสะกิดบอก

ผมหันหน้าไปมองตามสายตาที่เพื่อนสนิทมันกำลังมอง

แฟนของผม เดินยิ้มเล่นหัวมากับกลุ่มเพื่อนของตัวเอง เดินออกมาจากรั้วของหอพัก แล้วเข้าไปทักทายกับเพื่อนอีกกลุ่มที่มารออยู่นอกรั้ว ในเวลาไล่เรี่ยกับที่ผมเดินไปโทรศัพท์เมื่อครู่นี้

พอคนกลุ่มนั้นทำท่าว่าจะเคลื่อนขบวน เพื่อนสนิทของผมกระชากมือผม ออกอาการให้ผมขี่มอไซด์ตามแก๊งค์นั้นไปด้วย

ทั้งใจตัวเองสั่ง ทั้งเพื่อนกระตุ้น…เช่นนั้นผมจึงขึ้นควบมอไซด์ของตัวเอง สตาร์ทเครื่อง นิ่งรอจนขบวนมอไซด์ด้านหน้าเริ่มออกตัวไปห่างในระยะหนึ่งได้ ผมจึงค่อยเร่งเครื่องและขี่ตามขบวนมอไซด์นั้นไปแบบห่างๆ

….

…

..

.

ระหว่างที่ขี่มอไซด์ตามไปนั้น ผมคิด…คนที่จะรู้สึกเซอร์ไพรส์จะเป็นใครกันแน่? …ผมหรือว่ามัน

….

…

..

.

[BaoBao]

….

…

..

.

โชคดีที่ขบวนมอไซด์ข้างหน้าวิ่งไปในเส้นทางสายหลักทั่วไป ผมจึงขี่ตามพวกเขาไปได้โดยไม่มีใครผิดสังเกตและไม่เป็นที่ผิดสังเกต

ลมเย็นของตอนย่ำค่ำที่สาดปะทะผมที่ซึ่งเร่งความเร็วมอไซด์ให้ทันกับเป้าหมาย ไม่ได้ช่วยให้เหงื่อที่มือและหลังของผมลดน้อยลงเลย

ผมตื่นเต้น

ตื่นเต้นทุกลมหายใจ

….

…

..

.

ขบวนของรถมอไซด์ข้างหน้าเริ่มชะลอความเร็วและเกาะกุมกันตรงเส้นกึ่งกลางถนน…เพื่อเลี้ยว

ผมแกล้งขี่เลยไป เลี้ยวเข้าไปจอดที่ข้างทาง หันหลังไปอีกที…เพื่อนสนิทที่รู้หน้าที่หันหลังไปมองขบวนรถเหล่านั้นให้ผมโดยที่ผมไม่ต้องเอ่ยบอก

“แล้วเว้ย!”

พอเพื่อนบอกว่ากลุ่มนั้นเลี้ยวแน่นอนแล้ว ผมจึงมองรถที่วิ่งมาข้างหลังในเส้นทางของตัวเอง กะระยะและจังหวะเพื่อขี่ต่อไป เตรียมปาดข้ามไปยังถนนอีกเลนหนึ่ง…แกล้งทำให้เหมือนว่ารถของผมจะไปต่อ ในทิศทางที่ตรงกันข้ามกับขบวนรถมอไซด์ขบวนนั้น

โชคดีที่มอไซด์คันสุดท้ายของขบวนหายเข้าไปในซอยขณะที่ผมกำลังจะถึงฝั่งนั้น ผมจึงไม่ต้องเสียเวลากลับรถเพื่อหันหน้ารถกลับมาในทางที่ต้องการจริง

ผมหักคอมอไซด์ตีวงกลับและบิดเร่งความเร็ว

พอหักเลี้ยวเข้ามาในซอยเดียวกัน ปรากฏว่าผมตามทัน…ในระยะห่างเท่าเดิม

ความมืดเริ่มก่อตัว แต่ผมไม่เกิดไฟหน้ารถ อาศัยแค่แสงและเสียงจากขบวนมอไซด์ที่ขี่อยู่ด้านหน้า…นำทาง

ทางเส้นนี้มีสองเลน ขนาดไม่ใหญ่ กว้างพอสำหรับรถยนต์กระบะสองคันขี่สอนกันแบบให้ต้องระวัง ทว่ากลับไม่มีรถยนต์วิ่งเข้ามาหรือสวนทางมาในทางเส้นเดียวกันนี้เลย

…มีแค่พวกเขา

เพราะเป็นเด็กที่เกิดและเติบโตในอำเภอที่ความเจริญยังเข้ามาครอบครองไม่ถึง ผมจึงไม่ได้รู้สึกกลัวกับความมืดและเปลี่ยวนี้ ผิดกับไอ้เพื่อนสนิทที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง…ที่พึมพัมแต่ว่ามืดฉิบหาย จะไปงานเลี้ยงในป่าช้ารึไงวะ และสารพัดที่เพื่อนมันจะนึกขึ้นมาได้

ขี่มอไซด์มาได้ราว 15 นาทีผมก็เห็นแสงจากหลอดไฟหลากสีกลุ่มหนึ่ง แผ่กางคลุมหลังคามุงจากขนาดใหญ่แบบย่อมๆ หลังหนึ่ง

เป็นดังที่คาดไว้ ขบวนรถที่นำผมมาตลอดหักเลี้ยวเข้าไปในรั้วที่พร่างตาด้วยหลอดไฟหลากสีสัน

ผมไม่รู้ว่าร้านแห่งนี้ได้ถูกจองไว้สำหรับงานเลี้ยงเดียวหรือเปิดรับลูกค้าทั่วไปด้วย ด้วยไม่รู้จักสถานที่นี้ดี ผมจึงลดความเร็วของมอไซด์ที่ตัวเองขี่ ขี่ตรงไป จนเลยร้านแห่งนั้น ทำเป็นว่าตนเองเป็นคนที่มีบ้านอยู่ในบริเวณนี้ และกำลังขี่เข้าบ้านตัวเอง

ผมขี่เลยไปจอดข้างทางไกลจากที่ตั้งของร้านแห่งนั้นในระยะหนึ่ง เมื่อเสียงมอไซด์ของผมถูกดับลง แต่ความเงียบก็ไม่ได้ตรึงอยู่ในบรรยากาศของที่แห่งนั้น

เสียงของผู้คนดังผสมกับเสียงดนตรีในจังหวะลุ้นระทึกลอยอยู่ในอากาศ…ดนตรีถูกเปิดหลังจากที่ขบวนผู้มาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดไปถึงสถานที่จัดเลี้ยง

“เอาไงต่อวะ?” เพื่อนสนิทที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังสะกิดถามผม

ผมหันหน้าไปมองตาเพื่อนตัวเอง “เหมาร้านรึเปล่าก็ไม่รู้ เสียงเหมือนมีคนอยู่เยอะเลยว่ะ”

“เออสิ!”

ผมกับไอ้เพื่อนสนิทขมวดคิ้วมุ่นแล้วต่างก็เงียบกันไป…ต่างคนต่างเค้นความคิด

ผมแค่อยากเข้าไปนั่งในร้านนั้น ไปมองดูแฟนของตัวเอง หาโอกาสที่จะเข้าไปทัก และฉวยโอกาสอีกนิดที่จะสอบถามในสิ่งที่ตัวเองค้างคาใจ

แต่มันก็ยากกับ “สิ่งแค่นี้”

“มึงขี่เข้าไปเลย! บอกว่าแวะมาเที่ยว แล้วมึงก็ไปคุยกับมัน!”

“ไม่ได้! เมื่อกี้กูบอกมันว่ากูแวะกินข้าวกลางทางอยู่ ไม่ได้บอกมันว่ากูจะมา!”

“ก็นี่ไงเซอร์ไพรส์ แวะกินข้าวแล้วไง ถึงแล้วไง เลยมาเจอ เป๊ะเช๊ะ!”

“ไม่ดีกว่า นี่มันไม่ใช่หน้าหอมันนะ กูไม่อยากให้มันรู้ว่ากูขี่มอไซด์ตามมันมา เดี๋ยวมันจะคิดมากเป็นอย่างอื่นไป”

เดินเข้าไปเซอร์ไพรส์เลยไม่ได้…ผมกลัวว่าตัวเองต่างหากที่จะเป็นฝ่ายเซอร์ไพรส์

“แล้วมึงกับกูล่ะ? เชี่ย! ใจกูจะขาดตายอยู่แล้ว! นี่ขนาดกูไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกมึงนะ แต่รู้บางอย่างเฉยๆ กูยังอึดอัดซะ!”

“ขอบใจว่ะ”

“ไม่ต้องมาขอบใจกู! มึงเหอะ! เอาให้รู้เรื่องคืนนี้เลยละกัน ห้ามทิ้งคาราคาซังเด็ดขาด! กูไม่ชอบ!”

ผมยิ้มแล้วบอกไอ้เพื่อนสนิทว่า “เออ เออ…อย่างแรกต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าร้านมันถูกเหมาจองไว้ทั้งร้านรึเปล่า?”

“ได้!” ไอ้เพื่อนสนิทที่อยู่ข้างหลังพุดสั้นๆ แล้วก็ลุกลงไปจากรถมอไซด์

“มึงจะไปไหน?”

“ก็ไปถามคนแถวนี้ไง!”

“พ่อมึงคงรู้เรื่องหรอกเนอะ! กะอีแค่เหมาร้าน เค้าต้องโพทะนาให้รู้ทั้งซอยงั้น?!”

“เชี่ยนี่! แล้วมึงจะรู้ได้ไงว่าพวกที่รักมึงแม่งเหมาร้านรึเปล่า?”

“ถามกับคนในร้านเอาชัวร์สุด”

“งั้นกูถามเอง”

“มึงไม่ได้! แฟนกูมันจำหน้ามึงได้!”

“แม่ง! มันจะจำหน้ากูได้ไง?! เจอกันไม่เท่าไหร่”

“แฟนกูมันฉลาดแต่ในเรื่องนอกตำราว่ะ หน้าแบบมึงนะ เห็นแค่สองแวบมันก็คุ้นแล้ว!”

“ขี้อวดว่ะ!”

“หึหึ…ฮ่าฮ่า…ไอ้เลว!”

….

…

..

.

ผมขำได้ในสถานการณ์ที่ไม่น่าจะหัวเราะออก

และการหัวเราะในครั้งนี้ ทำให้ผมมีสติมากขึ้น กล้ามากขึ้น

….

…

..

.

[Ra poo]

แอร๊ยยย ยยยยย ยยย มาต่อแบ้วววววๆๆๆๆๆ


คิดถึงผมกับมันฝุดๆ มีอะไรก็คุยกับสักที เก็บไว้ให้มันได้อะไรขึ้นมา
ความจริงมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้น้า^^

[nokkaling]

ตื่นเต้นเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อนะ   

 

[BaoBao]

….

…

..

.

ผมขี่มอไซด์พาไอ้เพื่อนสนิทออกมาจากซอยนั้น…ขี่ไปหาตู้โทรศัพท์

แล้วเหรียญก็เต็มไปซะทุกตู้ ราวกับจะแกล้งผมให้ทรมานทั้งที่ผมใจเย็นได้แล้ว ผมสะกดกลั้นความหงุดหงิดของตัวเองแล้วขี่ต่อไป จนเจอเครื่องหยอดเหรียญเครื่องหนึ่งในร้านค้าขายของชำริมทาง

ผมบอกให้ไอ้เพื่อนสนิทมันเพจไปหาไอ้น้องตี๋ นัดเจอมันตรงใกล้หน้าสถานศึกษาของแฟนตัวเอง จะนัดที่ใกล้จากจุดนี้ผมบอกไม่ถูก และไม่แน่ใจด้วยว่าไอ้น้องตี๋จะรู้จักบ้านเกิดของตัวเองดีแค่ไหน

…

..

.

ผมขี่รถกลับมาจอดตรงจุดที่นัดกับไอ้น้องตี๋…รอราวครึ่งชั่วโมง ไอ้น้องตี๋กับเพื่อนมันก็ขี่มอไซด์สองคันมาถึงที่นัด

“ไร?! พี่มีอะไร?! ใครมันหาเรื่องพี่! บอกผมมา!”

ไอ้ตี๋จอดรถแล้วเดินหน้าถมึงเข้ามาหาพวกผม

“ใจเย็นตี๋ ไม่ใช่แบบนั้น” ผมรีบยั้งอารมณ์เข้าใจผิดของรุ่นน้อง แล้วหันหน้าไปมองหน้าเพื่อนสนิทตัวเอง เพราะชักไม่แน่ใจแล้วว่าเพื่อนตัวเองมันฝากข้อความแบบไหนไปให้กับเจ้าของเพจเจอร์เครื่องนี้

“อ๊าว!” ไอ้น้องตี๋และผองเพื่อนร้องเสียงหลงไม่ต่างกัน

“แล้วด่วนนี่ด่วนยังไงอ่ะ?” ไอ้ตี๋หัวโจกได้สติก่อนเพื่อนๆ แต่หน้ายังเข้มอยู่เหมือนเดิม

ผมหันไปจ้องตาเพื่อนสนิทตัวเอง ไอ้เพื่อนเลวแม่งก็ทำเงยหน้ามองฟ้าดูค้างคาวบิน ปล่อยขี้ไว้ให้ผมเช็ดคนเดียว!

“เอ่อ…อ่า…คือพี่…พี่มีเรื่องอยากให้ตี๋ช่วยหน่อย…”

“อ๋อ…บอกมาเลยพี่…” ไอ้น้องตี๋ปรับหน้าให้เปลี่ยนมายิ้มจนตาหยี รับปากอย่างหนักแน่น เต็มใจช่วยแบบไม่มีขัดข้อง

“เอ่อ…” ผมกำลังเรียบเรียงคำพูดในหัวตัวเอง

“พี่ๆ ไม่ต้องเกรงใจ จะให้ช่วยไรก็บอกมาเลย ผมหิวกันฉิบหายแหละ เมื่อกี้กำลังจ้วงเตี๋ยวกันอยู่ กินยังไม่ถึงครึ่งชามก็รีบขี่มาหาพี่กันเลย บอกตรงๆ นะพี่ ด้วยความเคารพ ผมอยากกินเตี๋ยวไม่ได้อยากกินหัวพี่ว่ะ” ไอ้ตี๋กล่าวด้วยความเคารพ…ในแบบของมัน

“เดี๋ยวมึงจะได้กินตีนกู ใจเย็นสิวะ!” เพื่อนสนิทของผมเลิกมองค้างคาวที่บินหากินในยามค่ำคืนแล้วหันมาช่วยผม…ซะที!   
“กินไปคุยไปได้มั้ยเล่า! เดี๋ยวตี๋ต้องไปเธคกันต่อ ยังไม่ได้เสริมหล่อเลยเนี่ย!” ไอ้ตี๋เผยต้นเหตุของการเร่งรีบของตัวเอง

“งั้น! พี่เลี้ยงข้าว ไปกัน พี่เจอร้านนึงน่ากิน!” ผมได้รีบฉวยจังหวะทองที่จู่ๆ ก็ลอยขึ้นมานั่น

“เคร!” ไอ้ตี๋และผองเพื่อนหน้าบ้านเป็นกระด้ง

นอกจากเรื่องสนุกแล้ว ไอ้ก๊กนี้มันชอบของฟรีเป็นชีวิตจิตใจ

“งั้น…ขี่ตามพี่ไปนะ!” ผมบอกไอ้น้องตี๋และเพื่อนๆ ของมัน

“ครับผ๊ม!”

….

…

..

.

“เชี่ย! มึงไม่รู้รึไงว่าไอ้ห่าพวกนี้ปอมแม่งลง” เพื่อนสนิทของผมกระซิบกระซาบผมตอนที่เราเดินไปที่รถมอไซด์ของเรา

“กูรู้!” ผมตอบเพื่อนสนิทไปเพียงสั้นๆ

“แล้วถ้าที่รักมึงไม่ได้เหมาร้าน มึงจะบอกพวกมันยังไง?”

“คงไม่ได้บอกอะไรพวกมันหรอก แต่กูว่ากูคงบอกมึงล่วงหน้าไว้ตั้งแต่ตอนนี้ว่ะ”

“…..บอกอะไรกู?”

“ถ้าร้านมันไม่ได้ถูกเหมาไว้ทั้งร้าน กูขอยืมตังค์ในกระเป๋าตังค์มึงด้วยละกัน ถือว่าบอกแล้วนะ!”

“เชี่ย!”

….

…

..

.

[BaoBao]

….

…

..

.

“เอายำทะเลนะ แล้วก็กุ้งแช่น้ำปลา แล้วก็ไก่คั่วเม็ดมะม่วงหินมะพานต์ แล้วก็โป๊ะแตก เอ้อ! เฮียๆ อย่าเอาหัวปลาใส่มานะ เอาแต่เนื้อพอ ตี๋ขี้เกียจแทะ เดี๋ยวกินเสร็จจะไปต่อ คิกคิก~” ไอ้น้องตี๋วางเมนูลงบนโต๊ะ แล้วยักคิ้วให้เฮียหน้าเข้มที่มาจดออเดอร์

“แหม เฮียกำลังจะขอรบกวนมึงให้ไปเอาหัวปลามาจากอ่างข้าวไอ้ดุ๋ยอยู่พอดีเลย”

“โห! ไอ้ดุ๋ยมันงับขโมยให้เฮียได้เหรอ ถึงให้หัวปลามันน่ะ!”

“เปล่า! กูอารมณ์ดีที่เสียทรัพย์ว่ะ เวรตะไล! ลายมือแม่งเต็มร้านกูเลย แต่เสือกตามจับตัวไม่ได้! ตี๋มึงช่วยไปเรียนเป็นตำรวจให้กูหน่อยสิ กูจะได้รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัย!”

“ไม่ทันแล้วล่ะ แต่นี่เรียนวิศวะมาได้ครึ่งนึงละ ไว้เดี๋ยวจะกลับมาสร้างร้านกันขโมยให้นะ”

“ดี! อะ! วันนี้กูเลี้ยงน้ำแข็งโต๊ะมึงฟรีละกัน!”

“โห~ เยอะโคตร!”

“รับไปๆ กูกำลังอารมณ์ดีที่เสียทรัพย์!”

“ไปไป๊ ตี๋หิว เร็วๆ นะ! ลัดคิวๆ”

“จ่ายน้อยอย่าเสือกเรื่องมากไอ้ตี๋”

เฮียที่หน้าเข้มซึ่งคาดว่าเป็นเจ้าของร้านพูดจบก็สะบัดหน้าเดินกลับเข้าไปด้านในของร้าน

“มึงมากินบ่อยเหรอวะ?” เพื่อนสนิทของผมถาม

“บ๊อย! กินตั้งแต่เป็นเพิงโน่นแน่ะพี่ เมียแกทำกับข้าวสุดยอด พี่นี่เซ้นต์ดีนะ” ไอ้น้องตี๋เอ่ยชมรุ่นพี่ของตัวเอง

“ฮึฮึ…” ผมได้แต่ขำในลำคอ

“แล้วธุระพี่เสร็จยังล่ะ ไปเธอกับผมเปล่า? วันนี้มีดีเจมือมันส์มาจัดด้วยนะพี่ ไปมั้ย? ไปมั้ย?” ไอ้น้องตี๋ชวนแบบคึกคัก

“ขอบใจนะที่ชวน แต่พี่ยังไม่เสร็จธุระดี” ผมบอกไอ้น้องตี๋

“เปลี่ยนใจเมื่อไหร่บอกได้เลยนะ ตี๋พร้อมพาตะลุย!”

“แล้วมึงจะเข้าบ้านกี่โมง?” เพื่อนสนิทผมถาม

“ดึกพี่ เธคปิดพวกผมก็กลับ” ไอ้น้องตี๋บอก

“แล้วเธคบ้านมึงปิดตีไหนล่ะวะ?” เพื่อนสนิทผมถามซ้ำ

“โหย! ตีสองตีสามโน่น!”

“แล้วพวกกูเข้าบ้านมึงไปนอนก่อนพ่อแม่มึงจะตกใจมั้ย? มึงบอกพ่อแม่มึงไว้แล้วรึยัง?” เพื่อนสนิทผมถามต่อ

“บอกแล้ว แต่ไอ้บ้านที่ผมพาพี่ไปเอามอไซด์ พ่อแม่ผมไม่ได้นอนนั่นนะ ช่วงนี้เค้านอนบ้านที่ตึกที่ขายของกัน ไม่รู้ยังไง ขโมยชุมพี่ พี่ดูนะ ขนาดร้านเฮียแกไม่ค่อยมีไรนะ ยังโดนยกเค้าเลย แล้วร้านตี๋เนี่ย ของตรึม!”

“พูดอย่างกับบ้านมึงไม่มีของ”

“ที่บ้านน่ะมีพี่สาวผมอยู่ ไม่เป็นไรหรอก คนอยู่ขโมยไม่ขึ้น”

“พี่มึงคนเดียวจะไปสู้ใครได้วะ?”

“หมาเต็มบ้าน”

“เออ…จริงของมึง…”

ระหว่างที่เพื่อนของตัวเองนั่งคุยโช้งเช้งกับรุ่นน้อง…ผมก็อาศัยความมืดแอบมองกลุ่มคนที่อยู่อีกฝั่งของร้านเป็นช่วงๆ

ยังไม่ได้บอกอะไรกับรุ่นน้องของตัวเอง

บอกแค่ว่าธุระของตัวเองยังไม่เสร็จ หิวข้าวก่อนเลยมาหาของกินใส่ท้อง

พูดไปแล้วก็อยากกัดปากตัวเอง ขอคืน…ช่องโหว่บานตะไท แต่ไอ้น้องตี๋มันก็เฉย ไม่ท้วง ไม่ซักไซ้…เขาเลยเฉยบ้าง

เขากะไว้แล้วว่ากินเสร็จจะชวนเพื่อนตัวเองนั่งต่อ ไอ้ตี๋กับเพื่อนห้องมันจะไปเธคก็ปล่อยมันไป ร้านนี้เป็นร้านอาหารที่นั่งดื่มได้อยู่ในตัวแล้ว มันคงไม่แปลกที่บางโต๊ะจะนั่งแช่ต่อไปค่อนคืนหรือทั้งคืน

วันนี้ร้านถูกเหมาแค่ครึ่งเดียว

อาศัยข้อมูลจากที่ไอ้ตี๋ถามเฮียเจ้าของร้านตอนที่เข้ามาในร้าน นักศึกษามาเหมาร้านจัดงานวันเกิดจริง อาหารแบบง่ายๆ หมูกระทะเป็นหลัก มีของกินอย่างอื่นเสริมสามสี่อย่าง นอกเหนือจากนั้นก็คือน้ำหลายแบบตามความชอบของช่วงวัยเจ้าของวันเกิดและผู้มาร่วมฉลอง

นั่งจิบน้ำเปล่ายังไม่หมดแก้ว อาหารที่ไอ้น้องตี๋สั่งก็ถูกนำมาวางให้ที่โต๊ะ

เฮียบอกว่าลัดคิวให้ เพราะอีกเดี๋ยวทางคนที่เหมาร้านจะเริ่มกินแล้ว ในครัวคงยุ่ง…ของกินเล่นถึงไม่เยอะเมนู แต่ปริมาณไม่ใช่แบบทำเดี๋ยวเดียวเสร็จ

กับข้าวถูกนำมาวางจนครบแล้ว ข้าวสวยถึงค่อยถูกเอามาให้…ไม่ใช่เทคนิคการขายอะไร ก็แค่ข้าวเพิ่งสุก

พอพวกผมเริ่มตักข้าวคำแรกเข้าปาก เสียงโห่ร้องรื่นเริงก็ดังขึ้นมาจากอีกฟากหนึ่งของร้าน

เจ้าภาพมาแล้ว พร้อมกับองค์รักษ์พิทักษ์กาย

….

…

..

.

ผมเคี้ยวข้าวในปากตัวเอง พลางมองแฟนของตัวเองกอดไหล่เดินเข้าร้านมากับเจ้าภาพวันเกิด

เธอเปลี่ยนชุด…และแต่งตัวใหม่

กระโปรงกับผมยาวที่ปล่อยสยายไว้ข้างหลัง คาดเก็บผมไม่ให้ปรกรกใบหน้าน่ารักของเธอด้วยที่คาดผมลายดอก

เธอเดินเข้าร้านมาพร้อมรอยยิ้มและท่าทางเอียงอาย

เธอเขินกับคำแซวด้วยความคะนองปากของผู้ที่มาร่วมงานวันเกิดของเธอ

….

…

..

.

“หวานมาเชียวนะมึง!”

“แหม~ ไปรับกันซะนานเลยนะ ไม่ทราบว่าไปรับเฉยๆ หรือแวะทำอะไรกัน~”

“อิจฉาคนมีแฟนว่ะ เห๊ย~”

“เชี่ย! มดกัดๆ มดจากไหนนักวะ เมื่อกี้ยังไม่มีเลย~”

….

…

..

.

[BaoBao]

….

…

..

.

อาหารมื้อนั้นอร่อยสมราคาคุยของไอ้น้องตี๋…แต่ผมจำรสชาติมันไม่ได้เลย ไม่รู้ทำไม

ผมเป็นคนจ่ายเงินร่าอาหารมื้อนั้น…แต่ผมราคาทั้งหมดของมันไม่ได้เลย ไม่รู้ทำไม

ผมขี่รถมอไซด์ตามหลังไอ้น้องตี๋ กลับมาที่บ้านที่ซึ่งคืนนี้ผมจะต้องค้างคืนหนึ่งคืน…แต่ผมขี่มาทางไหน จากไหน ผ่านอะไรบ้าง ผมจำไม่ได้เลย ไม่รู้ทำไม

ผมอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งตัวใหม่ เพื่อตามไอ้น้องตี๋กับพลพรรคของมันไปที่เธอ…แต่ผมมาทำไม ผมไม่รู้ ผมคิดอะไรไม่ออกเลย

….

…

..

.

สิ่งที่ผมจำได้อยู่อย่างเดียวคือรสชาติที่ขมอยู่ในปาก…ตัวเอง

สิ่งที่ผมสัมผัสได้คือเหงื่อที่ชื้นเต็มฝ่ามือของ…ตัวเอง

….

…

..

.

[BaoBao]

….

…

..

.

“พี่! คนนี้พี่ชายผม คนละพ่อคนละแม่ คนละสายเลือด แต่พี่น้องกัน จริงมั้ย?!” ไอ้ตี๋ตบฝ่ามือตัวเองกับหัวไหล่ของชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อดำกับกางเกงลูกฟูกขาตรงสีดำ

“หวัดดีครับ” เพื่อนสนิทของผมพูดตามมารยาท แต่ไม่ได้ยกมือไหว้อีกฝ่าย เพราะดูอายุไม่ห่างจากกันเท่าไหร่

ส่วนผม…ผมแค่ส่งยิ้มให้ ไม่ได้พูดอะไร

“รุ่นพี่ผม ไปค่ายอาสากันมา เลยมาแวะเที่ยวกัน!” ไอ้น้องตี๋ตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ดีเจเปิด

ผู้ชายเสื้อดำยิ้มนิดๆ ให้พวกผมแล้วหันหน้าไปซุบซิบกับไอ้น้องตี๋…ที่ข้างหู

ไอ้ตี๋นิ่งตะแคงหูฟังสักพักจึงแหกปากตะโกนแข่งกับเสียงเพลงในเธคต่อ

“กลับพรุ่งนี้แล้ว! มีเรียนนะ ไม่ได้ว่าง!”

ผู้ชายเสื้อดำซุบซิบพูดกับไอ้น้องตี๋ที่ข้างหูอีกครั้ง

“พี่! เดี๋ยวตี๋มานะ พวกมึง เทคแคร์พี่กูด้วย!” ไอ้น้องตี๋แหกปากแข่งกับเสียงเพลงในเธค…บอกรุ่นพี่…สั่งเพื่อนๆ เสร็จก็เดินไปกับผู้ชายเสื้อดำคนนั้น

หายไปในกลุ่มวัยรุ่นที่นั่งดื่ม ยืนดื่ม ขยับโยกเต้นแบบไม่แคร์สายตาใคร

….

…

..

.