หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[roseen]

เอาแล้วไง!!

[IRIS]

เป็นครั้งที่สองแล้วที่ปอมปล่อยให้คนอื่นมามีอิทธิพลกับตัวเองมากเกินไป..จนทำให้กวินต้องเสียใจ..

[akichan]

นู๋ปอม.........คิดดีๆนะ ผู้ชายดีๆไม่ได้หาง่ายๆ T T

[Aladin]

มาต่อเร็วๆน้า
อึดอัดสุดๆ เห็นใจปอม.... นิดนึง
แต่สงสารกวินมากกว่า
รอน้าาา

[puppyluv]

         กวิน ท่าทางไร่แห้วจะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นเยอะเลยว่ะ
ก็นะ ห่างกาย บางทีใจข้างในอาจได้เห็นอะไรดีๆ ขึ้นบ้าง
         น้องปอม ถ้าไม่กล้าสู้หน้าก็หลังเลนส์เยอะๆ
แอบถ่ายรูปมันตอนเผลอเศร้า...จะได้รู้ว่าพระเอกอยู่ตรงนี้ไม่ใกล้ไม่ไกล
ที่สำคัญ ชัดเจนกับข้างในเราด้วย
ฮิ้ว! ^^เรื่องนี้ทำให้เข้ามารอทุกวัน
        กดบวกปล่อยเป็ดน้อยลอยละล่อง

[naamsomm]

พี่วินแย่แล้วววววว
น้องปอมคิดเยอะไปแล้ว
พี่วินทำใจร่มๆนะ

[Rong]

มาต่อรวดเร็วทันใจมาก ๆ เลย

น้อมปอมไม่น่าสับสนไม่งั้นตอนนี้คงเห็นอะไรหวาน ๆ หวังว่าจะไม่มีมาม่าหนัก ๆ นะค่ะ
น้องปอมอย่าแกล้งพีวินเลยนะ สงสารพี่วิน 

[=นีรนาคา=]

โอ๊ย บีบหัวใจ เจ็บจี๊ดๆ 

สงสารพี่วินจังเลยอ่ะ น้องปอมชอบเก็บคำพูดของคนอื่นมาคิดมาก เสียใจ

[nongrak]

น้องปอมทำไมใจร้ายกับพี่วินอย่างนี้

[tuek]

ปอมกำลังสับสนพี่วินเห็นใจปอมด้วยนะ
อยากให้ทั้งสองคนรักกันไวๆจัง
อยากอ่านตอนหวานๆแล้ว

[ka[ze]na]

เอาแล้ว..ถ้ายังไม่คุยกันดีๆ ก็ยังค้างๆคากันแบบนี้แหละ............

[gayraygirl]

  สงสารพี่วิน

[poompoo]

พี่วินแย่แล้ว   

ถอยห่างมาอีกนิด็ดีนะ  ให้เวลาน้องเค้าหน่อย

 

[Nnsicc]

สงสารพี่วิน แอ่กก ใจสลายเลยดิ
ปอมนะปอม TT หนูอย่าสับสนมากกว่านี้เลยนะ กลัวใจน้องจะขอเลิกทำงานกับพี่เค้า คราวนี้ล่ะ พี่วินหาน้ำใบบัวบกมาซดไม่ทันแน่อ่ะ
เชื่อเลย ไอ่พี่เมษไม่หยุดแค่นี้ TT__TT ตัวเองไม่ได้คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ใช่มั้ยยยย  ชักจะไม่ชอบหน้าพี่แล้วนะ ! 

[♠DekDoy♠]

ถึงแม้ว่าพี่วินจะหวังในตัวน้องปอม แต่ก็หวังดีกับน้องด้วยนินา

แต่น้องคงไม่เข้าใจและยังสับสนให้เวลาน้องอีกนิดนะ

[milkteabeige]

น้องสับสน โคดเข้าใจ ...


แต่งานเข้าพี่วินแล้วววววว
น่าสงสารรรรร

 



พี่วินสู้ๆๆ   

[shoky_9]

   “พี่จะว่าอะไรไหมครับ   ถ้าตั้งแต่วันจันทร์นี้เป็นต้นไปผมอยากจะขอย้ายโต๊ะออกไปนั่งกับพี่ๆคนอื่นข้างนอกบ้าง...”

ขอบคุณที่มาต่อให้    แต่

  ว๊าาาากกกก   ไมตัดจบแบบนี้     

[My_NT]

ไม่ได้เข้ามาอ่าน 3 วัน หวังว่าจะได้เข้ามาเจอตอนหวานๆแล้ว
แต่นี่อะไรร 
เฮอะ หนูปอมจ๋าาา ทำเป็นรังเกียจไปเถอะ
ขอย้ายออกไปนั่งข้างนอกคิดว่าจะดีหรอ หวังว่าไม่ใช่ว่าพอห่างกันตัวเองจะเป็นฝ่ายรู้สึกผิดหรือคิดถึงเค้าเองหรอกนะ
เข้าใจนะว่าอยากแมนแต่ก็เริ่มหมั่นไส้ละหล่ะ

ส่วนพี่ิวิน สู้ๆนะ ฮึบๆ ถ้าเด็กมันรังเกียจก็เลิกรุกมันได้ละ
เสียเชิงชายหมด ยิ่งทำแทนที่จะเป็นผลดี เด็กมันกลับมองในแง่ร้ายซะอีก สงสารอ่ะ 

ขอบคุณคนแต่งค่าา 

[moredee]

เด็กรู้ตัวแล้ว

[papa_paolo]

ให้เวลากับน้องมันหน่อยนะ
เรื่องบางเรื่องต้องมีเวลาได้ลองดูใจตัวเองสักพัก   

 

[Whatever it is]

สงสารพี่กวินจิงจิ๊งงงงงงงงง

[anchoviiz]

งือออออออออออ
ดราม่าหรอๆๆๆๆ โอยยยย
ขอทำใจก่อน สงสารพี่วิน
น้องปอม รู้ตัวได้แล้ว นะอย่าทำร้ายลุงนาน

[arunoki]

หัวใจหลังเลนส์
#23





   ดวงตาคมดุจับจ้องไปยังเฟอร์นิเจอร์ชิ้นล่าสุดของห้องเขาที่กำลังถูกขนออกไปด้วยความรู้สึกเจ็บในอก   เหตุผลที่เจ้าหนูนั่นอ้างกับเขา   ฟังยังไงก็ไม่อาจทำใจให้เชื่อได้



   'ผมอยากรู้ว่าบรรยากาศเวลาที่คนอื่นเขาทำงานกันเป็นยังไง...'



   ก็เล่นพูดออกมาด้วยสีหน้าแบบนั้น...เขาไม่ได้โง่...ทำไมจะดูไม่ออกว่ามันไม่ใช่


   แต่ก็นั่นแหละ...จะให้เอาเหตุผลอะไรอ้างกลับไปเพื่อยื้อไว้ล่ะ   

   สุดท้ายเขาจึงได้แต่นั่งมองการย้ายออกของจักรวาลเงียบๆ    ตอนแรกเขาเป็นคนขนโต๊ะตัวนั้นเข้ามาเองกับมือ   แต่ตอนขนออก...เขาขอแค่ดูแล้วกัน...เพราะมันไม่ใช่ความต้องการของเขาเลยสักนิด



   เมื่อโต๊ะตัวที่ว่าถูกยกออกไปจนสำเร็จ   เด็กหนุ่มก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะของกวินด้วยสีหน้านิ่งเฉย   แต่หากกวินได้ลองเพ่งลงไปในดวงตาคู่นั้นดีๆล่ะก็   จะสัมผัสได้ถึงหลากหลายอารมณ์ไม่ว่าจะกังวล  ลังเล  ผิดหวัง  หรือแม้แต่รู้สึกผิดเจือปนอยู่เต็มไปหมด
   
   “ผมย้ายไปนั่งใกล้ๆพี่เต้นะครับ...ที่ผ่านมาผมขอบคุณมากที่พี่ให้ผมเขามานั่งทำงานด้วย...” ใบหน้าเรียวได้รูปก้มต่ำ   เก็บซ่อนความรู้สึกอึดอัดใจไว้ไม่ให้ส่งไปถึงคนตรงหน้า

   ช่างภาพหนุ่มจ้องมองคนที่ยืนก้มหน้านิ่งๆ   เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยตอบกลับสั้นๆออกมาฟังดูแหบแห้งกว่าที่ควรจะเป็น

   “ไม่เป็นไร...”



   บทสนทนาจบลงแค่นั้นพร้อมการยกมือไหว้ของคนเด็กกว่า   ก่อนเรียวขาทั้งสองข้างจะพาตัวเด็กหนุ่มออกจากห้องนั้นไป



   ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัดในห้องเล็กๆนั้นอย่างน่าใจหาย...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่ถูกย้ายออกมาไว้ข้างนอกพร้อมกับโต๊ะ   ในหัวยังคงครุ่นคิดไตร่ตรองถึงสิ่งที่ทำลงไปด้วยความสับสน


   มันดีแล้วหรือเปล่าที่เขาทำแบบนี้...



   แต่ในเมื่อเรื่องมันดูเหมือนจะออกมาแบบที่ใครๆพูดกัน...การเลี่ยงความเสี่ยงให้ไกลที่สุดก็เป็นสิ่งที่จำเป็นไม่ใช่หรือ...


   ขณะที่ความคิดต่างๆนาๆกำลังแล่นไปโดยไม่มีทีท่าจะสิ้นสุดลงนั้นเอง   ฝ่ามือหนักๆที่กดลงมาบริเวณไหล่ก็เรียกให้เขาต้องหันไปมอง

   รอยยิ้มของเต้ถูกส่งมาให้   เด็กหนุ่มจึงจำต้องยิ้มบางๆตอบ

   “เป็นไงเรา...นั่งเหม่ออะไรอยู่”

   คนถูกทักได้แต่ส่ายหน้าแห้งๆกลับไปให้โดยไม่พูดอะไร...

   “แล้วคิดยังไงถึงออกมานั่งตรงนี้เนี่ย”

   คำถามที่ได้รับมา   จักรวาลตอบมันออกไปอย่างไม่เต็มเสียงนัก “เปลี่ยนบรรยากาศน่ะครับ...”

   ได้ยินอย่างนั้นเต้ก็ขมวดคิ้วกับสิ่งที่ได้ฟัง   ก่อนจะตัดสินใจลดเสียงลงเพื่อเอ่ยถามเจาะลึกลงไปในสิ่งที่เขาสงสัย “อย่าหาว่าพี่ยุ่งเรื่องส่วนตัวเลยนะ...แต่ปอมกับพี่วิน...มีปัญหากันเหรอ” ตอนที่เจอกับหัวหน้าสุดหล่อของเขาเมื่อครู่แวบหนึ่ง   เขาสามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าท่าทางกวินคงมีเรื่องไม่สบายใจอยู่แน่ๆ    ยิ่งได้เห็นเด็กหนุ่มย้ายโต๊ะออกมาเขาก็ยิ่งหาข้อสันนิษฐานได้ง่ายขึ้น   

   
   ถูกถามแทงใจดำเข้าอย่างนั้นในอกก็รู้สึกจุกขึ้นมาดื้อๆ..


   “เปล่าหรอกครับ   ผมแค่อยากลองทำงานในบรรยากาศหลายๆแบบดู”

   พูดไปก็เหมือนยิ่งตอกย้ำความรู้สึกในใจมากขึ้นไปอีก   



   รู้สึกเหมือนคนเนรคุณอย่างบอกไม่ถูก...



   ...งานก็จะทำ   แต่ดันไปรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับเจ้าของบริษัท...



   เลวร้ายไปหรือเปล่า...



   “งั้นเหรอ...” ใบหน้าอวบกลมพยักขึ้นลงเบาๆ   ดูทรงแล้วต่อให้ถามไปเรื่อยๆก็คงไม่ยอมพูดอะไรออกมาง่ายๆ   เห็นทีงานนี้ต้องปล่อยเลยตามเลยให้เขาไปเคลียร์กันเอง “เอาเถอะ...ถ้ามีอะไรสงสัย   ปอมถามพี่หรือไอ้จอมแทนก็ได้นะ    อาจจะไม่เก่งเท่าพี่วิน   แต่ก็คงพอช่วยอะไรได้บ้างแหละ”
.
.

.


.
   ตลอดการนั่งทำงานในช่วงเวลาสองสามวันที่ผ่านมา   เต้คอยสังเกตจักรวาลอยู่เป็นระยะ    และก็ได้เห็นบ่อยครั้งว่าเด็กหนุ่มดูเหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างเห็นได้ชัด    นอกจากจะรู้สึกไม่สบายใจแทนคนเป็นเจ้านายแล้ว    เขายังกลัวว่าอาการแบบนี้จะพาลให้เสียงงานเสียการด้วยอีกต่างหาก

   แม้แต่พวกเขาเองที่ทำงานกันอย่างมืออาชีพก็ยังมีบ่อยครั้งที่เผลอเอาเรื่องส่วนตัวมานั่งคิด  ส่งผลให้งานเขวไปเหมือนกัน

   นับประสาอะไรกับนักศึกษาที่เพิ่งจะเข้ามาลองทำงานแบบนี้ได้แค่เดือนกว่าๆอย่างจักรวาล...เรื่องกังวลใจคงจะมีผลไม่น้อยกับงานที่ทำอยู่...




๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   สองขาเพรียวเดินลากส้นเท้ามาเอื่อยๆตามแนวฟุตบาท   หลังจากขอย้ายโต๊ะออกจากห้องแล้วจักรวาลก็อ้างกับกวินไปทุกเย็นว่าอยากจะขึ้นรถเมล์กลับเองบ้าง   

   พวกเขาทั้งคู่ได้พูดคุยกันน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด   แต่กระนั้นช่างภาพคนดังก็ยังคงคอยเดินมาถามไถ่และให้คำแนะนำเรื่องงานอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง



   แต่น้ำเสียงที่เคยฟังดูใจดีสำหรับเขาก่อนหน้านี้มันกลับถูกแทนที่ด้วยความเย็นชืดชอบกล...



   คิดแล้วก็ปวดลึกๆ...



   เพราะเขาชอบฟังเสียงอบอุ่นแบบนั้นมากกว่าเป็นไหนๆ...


   เมื่อเดินมาถึงหน้าหอพัก   เด็กหนุ่มก็อดที่จะเหลือบมองบริเวณถนนด้านหน้าไม่ได้...ถ้าเป็นวันก่อนๆ   กวินก็จะมาจอดรถส่งเขาลงตรงนี้...

   เส้นผมปลิวกระจายตัวออกตามแรงสบัดน้อยๆ   ความคิดเรื่องเหล่านั้นถูกไล่ออกไปจากสมอง   แม้ว่าจะไล่เท่าไหร่อีกครู่เดียวก็กลับมาใหม่อยู่ดีก็ตาม

   ทันทีที่ขึ้นมาถึงห้องพักของตน   จักรวาลก็ตรงเข้าเปิดคอมพิวเตอร์มือสองรุ่นเก่าคู่ใจเป็นอย่างแรก   หวังจะหยิบงานมาทำเพื่อบรรเทาความฟุ้งซ่านที่เขาไม่ชอบนี้ลง

   และแม้ฮาร์ดดิสก์ที่หยิบกลับมาจากที่บริษัทจะถูกเสียบต่อกับเครื่องเรียบร้อยแล้ว   แต่ข้อมูลต่างๆในนั้นก็ยังไม่ถูกเปิดขึ้นดูเสียที   เนื่องจากตอนนี้   สายตาของเด็กหนุ่มดันหยุดลงอยู่ที่โฟลเดอร์บนเดสก์ท็อปโฟลเดอร์หนึ่ง   ที่ระบุชื่อว่า 'ลองกล้องครั้งแรก'...



   แล้วในที่สุดเขาก็ขัดคำสั่งตัวเองไม่ได้...

   

   เด็กหนุ่มคลิกโฟลเดอร์ที่ว่าเปิดออกดู    ไฟล์ภาพนับสิบทั้งหมดระบุไว้ว่าพวกมันถูกถ่ายในวันที่ที่ตรงกับวันเกิดของเขาพอดี....วันที่เขาเพิ่งได้เจ้ากล้อง7Dมาอยู่ในครอบครองนั่นเอง


   ไม่ถึงสิบภาพแรก   เป็นภาพสิ่งของต่างๆในห้องของเขา...



   แต่หลายสิบภาพที่เหลือ...



   มีใบหน้ายามหลับของกวินเป็นจุดโฟกัสอยู่ทั้งหมด...


   ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นคิดอะไรถึงได้ถ่ายไปเยอะแยะมากมายขนาดนี้   ทั้งๆที่ก็เป็นอิริยาบถการนอนซ้ำๆกัน   แต่ก็ยังอุตส่าห์ถ่ายมาได้เป็นสิบๆ

   จักรวาลค่อยๆคลิกมันเปิดขึ้นดูทีละรูป  ทีละรูป

   พลางในหัวก็นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนั้น...

   

   ยังจำได้ดีว่ากวินใจดีกับเขาแค่ไหน...



   ...ทั้งคำพูด   ทั้งการกระทำ...



   

   แล้วมันจะดูไม่แมนไปหรือเปล่า...หากเขาอยากจะยอมรับกับตัวเองว่าเขารู้สึกได้ถึงม่านน้ำบางๆในหน่วยตาทั้งสองข้างของตัวเองตอนนี้น่ะ...





   ทั้งๆที่เป็นคนเริ่มเองแท้ๆ...แต่ทำไมต้องมานั่งคิดมากอย่างนี้ทุกวันด้วยก็ไม่รู้





   หากให้บรรยายความรู้สึกตอนนี้เป็นคำพูด   สำหรับจักรวาลแล้วคงทำได้ยากเหลือเกิน   เนื่องจากทุกอย่างมันซับซ้อนเสียจนอธิบายไม่ถูก   

   รู้ก็ยังไม่รู้ว่าตกลงแล้วกวินสนใจในตัวเขาแบบที่เมษาว่าจริงหรือเปล่า   แม้การกระทำหลายๆอย่างก็ชวนให้มองเป็นแบบนั้น    แต่กระนั้นเขาก็ยังรู้สึกลึกๆอยู่ในใจว่าความใจดีของกวินมันเป็นของจริง   ไหนจะประเด็นเรื่องศักดิ์ศรี   เรื่องรสนิยมทางเพศ  และอีกหลายๆอย่าง   มันประดังประเดกันเข้ามาพร้อมๆกันให้ปวดหัวไปหมด




   สับสนไปหมดแล้ว....





   จากที่คิดว่าจะหยิบงานขึ้นมาทำเพื่อให้เลิกคิดฟุ้งซ่าน   กลับกลายเป็นว่าเขาต้องมานั่งจ้องรูปของคนหลับเหล่านั้นอยู่นานสองนานด้วยความรู้สึกหน่วงๆในอกที่ดูจะรุนแรงกว่าเก่าเสียอีก

   ภาพๆหนึ่งจากในบรรดาหลายสิบภาพนั้นถูกเปิดขึ้นในโปรแกรมแต่งภาพ    เด็กหนุ่มบรรจงปรับโทนสีให้กลายเป็นภาพขาวดำตามแบบที่ตนชอบอย่างพิถีพิถัน    ให้ความใส่ใจกับมันราวกับเป็นงานที่ต้องส่งให้ลูกค้าชิ้นหนึ่ง...

   เมื่อทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์ตามที่ใจอยากได้แล้ว...   


   ภาพที่ว่านั้น....ก็ถูกตั้งไว้เป็นภาพพื้นหลังบนหน้าเดสก์ท็อป....



   ด้วยเหตุผลอะไรที่ตัวจักรวาลเองก็ไม่อยากจะนึก...



   แต่ถ้าในเมื่อกวินเองก็มีรูปเขาอยู่บนหน้าจอเหมือนกัน   แม้ไม่รู้ว่าตอนนี้มันจะถูกเปลี่ยนหรือยัง   แต่คงไม่ผิดใช่ไหมที่เขาจะทำบ้าง....ถือเสียว่าเจ๊ากันไป



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ชายหนุ่มยืนกอดอกพลางทอดสายตามองคนที่เดินก้มๆเงยๆสำรวจฉากที่ยังสร้างไม่เสร็จดีอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล   ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมาทุกอย่างดูเหมือนภาพซีเปียสำหรับเขา   สีสันมันดูซีดจางลงไป   เหลือไว้แค่บรรยากาศหม่นๆ

   นับจากวินาทีที่ได้ยินว่าเด็กหนุ่มจะขอย้ายออกจากห้องทำงาน   ความสุขอิ่มเอมที่เคยมีตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาก็แห้งเหือดระเหยหายไปจนหมด  เหลือเป็นความทุกข์ความเจ็บปวดเกรอะกรังในใจแทน   เรื่องราวต่างๆถูกเก็บมาคิดซ้ำไปซ้ำมาอย่างที่คนใช้ชีวิตง่ายๆอย่างเขาไม่เคยเป็นมาก่อน

   นับเป็นครั้งที่สองที่เขาต้องคอยต่อสู้กับตัวเองถึงเพียงนี้   ครั้งแรกก็ว่าสาหัสแล้วกว่าจะยอมรับกับตัวเองได้ว่าตกหลุมรักเด็กผู้ชายคนนี้เข้าแล้วจริงๆ    แต่พอมาครั้งที่สองมันกลับหนักหนากว่ากันมากนัก   เมื่อเขาต้องพยายามหักห้ามใจไม่ให้เผลอตัวไปบังคับให้เด็กหนุ่มกลับมาอยู่ใกล้ๆกันเหมือนที่เคย



   เขาไม่อยากเป็นผู้ใหญ่เห็นแก่ตัว...



   แต่ยังไงก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้จริงๆว่าคิดถึงเหลือเกิน   แม้โต๊ะที่ย้ายออกไปจะอยู่เพียงแค่หน้าห้อง   แต่ดูเหมือนว่าใจของเด็กหนุ่มจะถูกย้ายไปไกลกว่านั้นมากแล้ว   เขาสามารถบอกได้จากความเย็นชาทุกครั้งที่พูดคุยกัน



   อยากง้อ...ทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าสาเหตุของเรื่องมันคืออะไร

   แล้วที่สำคัญ...เขาไม่รู้ว่าจักรวาลแค่โกรธ...หรือเกลียดเขาไปแล้วกันแน่



   ซึ่งถ้าเป็นอย่างหลัง   ทำอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์....
.
.

.


.
   จักรวาลก้มลงจดรายละเอียดที่สังเกตได้จากฉากที่ขึ้นโครงคร่าวๆให้เห็นเป็นรูปเป็นร่างบ้างแล้ว   วันนี้เป็นวันที่ทีมงานทุกคนต้องมาทำความคุ้นเคยและตรวจความเหมาะสมของห้องปลอมๆที่ถูกสร้างขึ้นในสตูดิโอนี้อีกทีเพื่อนำไปทำแผนเตรียมตัวสำหรับวันถ่ายจริง

   แม้จะพยายามใจจดใจจ่ออยู่กับสิ่งที่ต้องทำแค่ไหน   แต่เด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะต้องแอบเหลือบมองคนที่ยืนเหม่อมองเขาอยู่เหมือนกัน



   “เป็นอะไรไปน้องปอม   ถอนหายใจเฮือกๆเลย” ก้อ  ช่างภาพเบอร์สองของบริษัทที่ช่วยสำรวจฉากอยู่ข้างๆถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของเด็กหนุ่ม

   คนถูกถามได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ   ก่อนจะพาเปลี่ยนไปคุยเรื่องงานแทน “พี่ว่าช่องตรงนี้มันดูสูงไปไหมครับ   ถ้าถ่ายจากมุมนี้มันจะเห็นสีหน้าของคนข้างในเหรอ..”

   “อืม...พี่ก็คิดอยู่่เหมือนกันเนี่ย” คนเป็นรุ่นพี่เงยหน้ามองไปยังช่องที่ว่าพลางพยักหน้าเห็นด้วยเบาๆ “น่าจะต่ำลงมาประมาณนี้ดีกว่า   สงสัยคงต้องบอกให้ช่างแก้  ตรงนู้นก็มีอีกช่องนึง  แคบไปนิด”

   “งั้นเดี๋ยวผมวัดระยะตรงนี้เอาไว้ให้ช่างแล้วกัน” จักรวาลดึงสายตลับเมตรขึ้นทาบกับผนังชั่วคราวขนาดใหญ่ตรงหน้า

   “โอเค   งั้นพี่ไปวัดอีกช่องนึงแล้วกันนะ   ทำคนเดียวได้ใช่ไหม”

   “สบายมากครับพี่” เด็กหนุ่มตอบกลับไปก่อนจะหันไปง่วนกับตลับเมตรตรงหน้าอีกครั้ง   ก้อเดินออกจากบริเวณนั้นเพื่อไปทำในส่วนของตนบ้าง

   การใช้ตลับเมตรคนเดียวไม่ใช่งานที่ลำบากอะไร   เพียงแต่อาจจะไม่สะดวกไปบ้างเท่านั้น

   ใบหน้าเรียวขาวได้รูปก้มๆเงยๆจัดการกับงานวัดฉากตรงหน้า   สองตามองเพียงตัวเลขบนสายตลับเมตรโดยไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใด



   ...แม้แต่เข็มขัดบนเอวของตนที่บังเอิญไปเกี่ยวหัวตะปูบนพนังไม้หนักๆแผ่นนั้นเข้าพอดิบพอดี...



   โดยไม่ทันตั้งตัว   เมื่อเด็กหนุ่มตั้งใจจะผละตัวออกเพื่อก้มลงจดค่าที่วัดได้ลงกระดาษ   ฉากที่ยังไม่เสร็จดีตรงหน้าก็เอนตามลงมาอย่างรวดเร็ว

   หัวตะปูที่เกี่ยวอยู่กับเข็มขัดหลุดออกจากกันไปแล้ว   หากแต่ด้วยความกะทันหัน    เด็กหนุ่มจึงไม่สามารถหนีออกมาได้ทัน   เมื่อร่างของเขาล้มลงไปกับพื้นด้วยความตกใจ...



   และวินาทีที่ฉากชิ้นโตตรงหน้าจะตกลงมาถึงตัวนั้นเอง...



   ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก็ถลาเข้ามาบังตัวเขาไว้พร้อมเสียงดังตะโกนโหวกเหวกไปทั่วสตูดิโอ...



   แรงกระแทกที่สัมผัสได้ผ่านตัวคนข้างบนทำเอาเขาต้องร้องออกมาสุดเสียง   


   ไม่ใช่เพราะรู้สึกเจ็บ...จะไปเจ็บได้อย่างไรในเมื่อมีเบาะมนุษย์มารองรับแรงกระแทกแทนเขาอยู่..


   แต่ที่ต้องร้องก็เพราะเสียงครวญครางเอย่างเจ็บปวดของคนบนตัวเขาที่ดังอยู่ข้างหูมันเสียดแทงทะลุเข้าไปถึงหัวใจได้อย่างแสบร้อน


   น้ำตาเอ่อคลอออกมาด้วยความตกใจ   สติที่เคยมีกระเจิดกระเจิงไปหมด    จักรวาลสัมผัสได้ว่าตอนนี้กวินกำลังพยายามเกร็งตัวมากแค่ไหนเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเขาต้องรับน้ำหนักไอ้ฉากใหญ่ๆนั่นไปด้วยอีกคน    เสียงผ่อนลมหายใจที่ดังอยู่เป็นระยะบ่งบอกถึงความเจ็บปวดได้เป็นอย่างดี

   ตอนนี้ในหัวของเด็กหนุ่มจินตนาการถึงสภาพของคนข้างบนอย่างใจเสีย...



   และทันทีที่คนอื่นๆช่วยกันยกสิ่งที่ทับตัวพวกเขาทั้งคู่อยู่ออกจนสำเร็จ   ร่างเล็กก็รีบผุดลุกผุดนั่งขึ้นเพื่อสำรวจคนบนตัวเขาให้เต็มตา   ก่อนจะยิ่งต้องน้ำตาเอ่อขึ้นมายิ่งกว่าเก่า...


   นอกจากความเจ็บที่เกิดจากการแรงกระแทกที่เขามองไม่เห็นแล้ว   รอยเลือดเป็นจุดๆบนเสื้อยืดสีอ่อนของชายหนุ่มซึ่งคงเกิดจากการถูกตะปูตำก็เอาทำจักรวาลต้องร้องไห้ออกมาอย่างช่วยไม่ได้....



   และขณะที่คนอื่นๆกำลังยุ่งกับการเรียกรถพยาบาลอยู่นั้น


   น้ำเสียงทุ้มต่ำที่บัดนี้แหบพร่าก็ยังอุตส่าห์ถามออกมาแผ่วเบา...




   “ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมปอม...?”




   ...เจ็บสิครับ...ที่ใจไง...








TBC.

[Millet]

เจ็บ มันเจ็บที่หัวใจ !!!!!



น้องปอมเลิกสับสนแล้วยอมรับความรู้สึกตัวเองซะนะ


นึกซะว่าสงสารพี่กวินของเพ่เถอะค่ะ โอร่ยยยย

[evilheart]

สงสารพี่วินนะ น้องปอมรีบเข้าใจตัวเองซะที

[kiizkziekiizk]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก อยากกรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

พี่กวินนนนนนนนนนน !!!!!

โอ๊ยๆๆ ติดเรื่องนี้แล้วค่ะเพิ่งเข้ามาอ่านวันแรกก็ตามอ่านจนถึงตอนล่าสุดเลย นึกดีใจที่คนเขียนมาอัพพอดีตอนที่กำลังอ่านตอนสุดท้ายล่าสุด 22 เปิดมาเจออ้าววว ตอน 23 มาแล้วเมื่อไม่กี่นาที

สนุกมากกกค่ะ บรรยายอธิบายได้เห็นภาพม๊ากมากกก
จะติดตามเรื่อยๆเลยค่ะ
เป็นแฟนคลับเรื่องนี้แล้วววว 

[dokkaew]

ฮืออ อ่านสองตอนล่าสุดแล้วบาดจิต อึดอัดมาก
สงสารพี่กวิน

[piggie]

รักกวินเลยค่า.... ผู้ชายแบบนี้เลยที่ต้องการ

[aloney]

ปอมรู้ใจตัวเองสักทีน้า า า

สงสารพี่วิน  Y_Y

[ลูกแมวหลงทาง]

  อ่านแล้วเศร้าใจจริงๆเลย ปอมรีบรับรักพี่วินไปเถอะ อย่าให้พี่วินเจ็บไปกว่านี้เลย