หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[jeaby@_@]

อยากอ่านวันละสิบตอน ห้าๆๆ
ตอนหน้ารึจะเป็นบ่อเกิดเเห่งรัก

[Onlymin]

ชอบเรื่องนี้นะ...อ่านมาเรื่อย ๆ ตั้งแต่ตอนแรก(รวดเดียว)

ชอบพัฒนาการความรักของทั้งคู่...ก็คือผู้ชายอ่ะ แล้วคนนึงทำงานแล้วด้วยมันมีความเป็นผู้ใหญ่ในตัวไง

ส่วนอีกคนก็ง้องแง้งเป็นเด็กไรเงี้ย...แต่คือเมื่อความชอบของทั้งคู่มันคือสิ่งเดียวกันและมาบรรจบกัน...มันก็ใช่เลยอ่ะ

รออ่านพัฒนาการของพวกเค้าต่อจ้า

(ป.ล. เราไม่ได้มีความรู้เรื่องกล้องเล้ย...ถ่ายเป็นแต่กล้องอัตโนมัติอ่ะ แต่อยากมาอ่านด้วยได้รึเปล่า)

[♠DekDoy♠]

งานเดียวกันชัวร์เลย

[RoseBullet]

อุ๊ยตาย สงสัยจะงานเดียวกันแน่เลย
คุณกวินน่าจะนัดก่อนซักหน่อยนะคะ ปุบปับกระชั้นชิดแบบนี้เลยต้องแห้วไป ฮ่าาา
แต่อย่างว่าแหละพ่อคุณเขาคงงานยุ่งเนอะ
แล้วไปเจอกันจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

[หมอตัวเปียก]

เดียวได้มีรายการหึง และหวง 

[popeye]

ชอบเรื่องนี้ๆๆๆ
กวิน กับน้องปอม >.<

[NannY]

ว๊า เด่วไปจ๊ะเอ๋กันในงานแน่ๆ เลย อิอิ

[yayee2]

เมื่อวานพออ่านตอนแรกแค่ช่วงเปิดเรื่อง เซ้นส์มันบอกเลยว่า เรื่องนี้น่าติดตาม
แต่มีเหตุให้ต้องพักไว้ก่อน แล้วมาคืนนี้เลยอ่านซะรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลย
เรื่อราวสนุก การดำเนินเรื่องเป็นไปด้วยความเรียบลื่น
ชอบการใช้ภาษานะ เรียบๆง่ายๆ แต่สื่อภาพสื่ออารมณ์ได้ดีจัง

[Giniz]

อ่านตอนต้นแล้วตกใจ นึกว่ากดมาผิดเรื่อง
ก็ว่าทำไมตอนนี้มันมีถอดเสื้อผ้าด้วยวะ ที่แท้ก็เป็นสตูถ่ายภาพของพี่วินนี่เอง 5555+
ส่วนตอนหน้าพี่วินกะน้องปอมคงได้ป๊ะกันอีกแล้วสิเนี่ย รอลุ้นๆ 

[Na_RimKLonG]

ชอบเรื่องนี้อ่ะ

มันแบบว่าถึงจะมีเรื่องกันแต่พอทำงานก็สามารถแยกเยอะออกจากกันได้
มีเหตุผลกันดี ชอบๆ

[BitterSweet~]

ชอบเรื่องนี้ สนุกมากค่ะ
แถมแทรกความรู้เรื่องกล้องกับเทคนิคถ่ายภาพ
น้องปอมน่ารัก เอ๋อบวกเกรียน
คุณกวินเท่ห์ได้ใจจริง ๆ

รอตอนต่อไปนะคะ ^^

[nooklepper]

รอๆๆ น้องปอม

[arunoki]

หัวใจหลังเลนส์
#7





   ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทเรียบหรูยืนมองนาฬิกาข้อมือเป็นระยะๆอยู่ที่มุมหนึ่งบริเวณหน้างานเปิดตัวนิทรรศการแสดงภาพถ่าย  พลางในใจก็นึกหงุดหงิดตัวเองที่ก่อนออกจากบริษัทดันลืมหยิบโทรศัพท์มือถือมาด้วย
   
   อีกเพียงไม่กี่นาทีงานด้านในก็จะเริ่มขึ้น   ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าเด็กปากดีคนนั้นเดินทางถึงไหนแล้ว   และที่สำคัญนอกจากการที่เขาต้องมายืนกังวลว่ามันจะมาถึงทันเวลาหรือไม่ก็ยังมีอีกเรื่องที่ทำให้กวินต้องรู้สึกกลุ้มใจอยู่เล็กๆ   
   ชายหนุ่มไม่ได้บอกผ่านพี่ชายไปว่าทางผู้จัดงานรีเควสให้แต่งกายเป็นทางการเพื่อเป็นการให้เกียรติช่างภาพระดับโลกที่บินมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย    ก็ได้แต่หวังว่าเจ้าเด็กนั่นคงอ่านบัตรเชิญอย่างละเอียดถี่ถ้วนก่อนออกจากบ้าน   ไม่งั้นขืนใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์มาคงได้พลาดโอกาสดีๆไปแน่ๆ

   แต่ทันทีเมื่อร่างๆหนึ่งปรากฏขึ้นในสายตา   กวินก็รู้สึกโล่งอกจนต้องถอนหายใจดังเฮือกเมื่อคนตัวเล็กที่เดินเข้ามาในบริเวณด้วยท่าทางเงอะๆงะๆนั่นอยู่ในชุดสูทสีดำดูสุภาพเรียบร้อย   

   ชายหนุ่มออกตัวก้าวขายาวๆตรงเข้าไปหาจุดหมาย   หากแต่ยังเดินไปไม่ถึงไหนการเคลื่อนไหวก็หยุดชะงักไปดื้อๆ  เมื่อสายตาเหลือบไปสะดุดอยู่กับบัตรเชิญสีขาวในมือร่างบาง...

   สำหรับบัตรเชิญเข้าร่วมงานในวันนี้ได้ถูกจัดพิมพ์ออกมาเป็นสองสีด้วยกัน   ตามตีมงานภาพถ่ายโบราณ

   บัตรสีดำ  สำหรับกลุ่มศิลปินช่างภาพชื่อดังทั้งหลาย
   บัตรสีขาว  สำหรับผู้สนับสนุนที่มีส่วนทำให้งานนี้เกิดขึ้นได้

   และคงไม่ต้องบอกว่าช่างภาพอย่างเขาส่งบัตรสีอะไรไปให้เจ้าเด็กนั่น...

   คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว   แต่คำตอบทั้งหมดก็ตามมาในไม่กี่วินาทีให้หลังเมื่อร่างสูงใหญ่ของใครอีกคนปรากฏขึ้นข้างกายเจ้าหนูในชุดสูทคนนั้น

   “ทำไมหาที่จอดรถนานจังเลยอ่ะพี่เมษ   อยู่ท่ามกลางคนแต่งตัวหรูๆแบบนี้ผมเกร็งไปหมดแล้วเนี่ย” เสียงใสที่เอ่ยกับผู้มาใหม่ดังกระทบหูชายหนุ่มชัดแจ๋ว

   'พี่เมษ' ที่ว่านั่น   ตัวเขาก็พอจะคุ้นหน้าอยู่ว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร   เรื่องนี้สามารถเป็นคำตอบได้อย่างดีว่าทำไมคนทั้งคู่จึงมีบัตรเชิญสีขาวอยู่ในมือ  แต่ที่ทำให้ชายหนุ่มประหลาดใจนั่นคือการที่ทายาทตระกูลดังอย่างเมษา  อนันต์ชัยไปรู้จักแถมยังดูสนิทสนมกับเจ้าตัวเล็กนั่นได้ต่างหาก

   “จะเกร็งไปทำไม  ตัวเองก็แต่งมาซะหล่อขนาดนี้มั่นใจหน่อยสิปอม” เมษายกมือลูบหัวเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู “พี่ว่าเราเข้างานกันดีกว่า   ท่าทางใกล้จะเริ่มแล้วล่ะ”

   

   แล้วคนทั้งสองก็เดินผ่านจุดลงทะเบียนเข้างานไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะเห็นเขาเลยสักนิดเดียว



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ดวงตากลมใสเป็นประกายขึ้นเมื่ออยู่ต่อหน้าภาพถ่ายลำ้ค่า   เด็กหนุ่มไล่พินิจอย่างละเอียดถี่ถ้วนไปทีละภาพๆ   ยิ้มบ้าง  ขมวดคิ้วบ้าง   โดยที่ในหัวใจดวงเล็กๆตอนนี้พองโตไปด้วยความสุขที่อัดซึ่งเป็นผลมาจากการได้มาชมภาพความสวยงามในอดีตเหล่านี้

   เมษาเหลือบตามองคนข้างกายสลับกับบรรดาภาพถ่ายที่โชว์อยู่บนผนังเป็นระยะ   ความสนุกอีกอย่างหนึ่งที่ชายหนุ่มได้รับทุกครั้งเวลามาเดินดูงานอะไรแบบนี้กับจักรวาลคือการได้ตีความสีหน้าของเด็กหนุ่มอีกทอดหนึ่ง   ตัวเขาไม่ใช่คนมีพรสวรรค์ด้านศิลปะ   เมื่อไหร่ที่มีภาพที่เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่มันสื่อนัก   โดยไม่ต้องเอ่ยปากถามเป็นคำพูด  เพียงแค่หันไปมองสีหน้าของคนข้างๆก็เหมือนได้รับคำใบ้ดีๆไปแล้ว

   คนทั้งสองเดินเอื่อยๆชมนิทรรศการจนครบหมดทุกภาพในที่สุด   เมื่อเห็นว่าจักรวาลไม่ได้อยู่ในห้วงอารมณ์สุนทรีย์ส่วนตัวอย่างเมื่อครู่แล้ว  เมษาจึงเริ่มชวนคุยโดยการไล่อธิบายว่าแขกที่มาร่วมงานในวันนี้ใครเป็นใครกันบ้างด้วยเสียงเบาระดับที่สามารถได้ยินกันแค่เพียงสองคน

   ขณะที่กำลังสอดส่ายหาคนดังคนใหม่มาแนะนำกับคนข้างกายนั้น  พลันสายตาของชายหนุ่มก็ไปสะดุดเข้ากับใบหน้าคมคายนิ่งขรึมที่ยืนห่างออกไปเล็กน้อย   ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะรีบจับร่างเล็กๆนั้นหมุนให้หันไปมองไปในทางทิศเดียวกัน

   “ปอม   นั่นไงกวิน  จารุกิตติ์ตัวจริง  คนสูงๆที่ยืนถือแก้วค็อกเทลอยู่ตรงนั้น  เห็นหรือเปล่า” เมษาอธิบายให้เด็กหนุ่มฟังอย่างตื่นเต้น   ด้วยคิดว่าคนตัวเล็กนี่ต้องดีใจมากแน่ๆที่ได้เจอไอดอลตัวเป็นๆในระยะห่างออกไปไม่ถึงสองเมตร   

   หากแต่คนฟังกลับทำตัวแข็งไปตั้งแต่ได้ยินชื่อในตอนต้นของประโยคแล้ว
   
   ดวงตาเรียวจับจ้องไปยังร่างสูงใหญ่ที่คุ้นตาอย่างตกใจ   ก่อนจะนึกได้ในวินาทีถัดมาว่าจริงๆก็ไม่แปลกที่งานใหญ่ๆแบบนี้จะเชิญช่างภาพชื่อดังระดับนั้นมา

   และเหมือนคนที่ตกเป็นบุคคลที่สามจะเซ้นส์แรงเสียเหลือเกิน   เพราะช่างภาพหนุ่มคนนั้นเหลียวหลังกลับมาสบตาเข้ากับคนทั้งคู่พอดิบพอดี

   กวินยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจก้าวเท้าเข้ามาหา

   “ชอบมางานแบบนี้ด้วยเหรอเจ้าหนู” คำถามที่ถูกส่งมาให้คนตัวเล็กจากชายหนุ่มตรงหน้าทำเอาเมษาประหลาดใจ   หากแต่ด้วยมารยาทเจ้าตัวก็เลยยังไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป

   จักรวาลพยักหน้าเบาๆ  ก่อนชี้นิ้วไปที่คนข้างๆตัว “พอดีได้บัตรฟรีมาจากรุ่นพี่น่ะครับ”

   กวินหันหน้าเปลี่ยนทิศทางมามอง 'รุ่นพี่' ที่ว่า   รอยยิ้มสุภาพถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากได้รูป “สวัสดีครับ   คุณเมษาใช่ไหมครับ   ผมกวิน   จารุกิตติ์   เป็นช่างภาพ   ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

   เมษาหัวเราะน้อยๆ “เช่นกันครับ   จริงๆไม่ต้องแนะนำตัวผมก็รู้จักชื่อคุณกวินดีอยู่แล้วครับ   เพราะทั้งผมทั้งปอมเราติดตามผลงานคุณทุกชิ้นเลยล่ะ”

   “งั้นเหรอครับ   เป็นเกียรติจริงๆ” ช่างภาพหนุ่มน้อมรับคำเยิญยอพลางเหลือบตามองอีกคนที่ถูกพาดพิงนิดๆ

   “แล้วนี่ไปรู้จักกันได้ยังไงครับ   อย่าบอกนะว่าปอมแอบไปแสดงตัวเป็นแฟนพันธุ์แท้แล้วไม่ชวนพี่” เมษาถามสิ่งที่สงสัยอยู่ในใจขึ้นก่อนหันไปหยอกคนร่างเล็ก

   จักรวาลรีบหันมาค้อนรุ่นพี่ข้างกาย   ริมฝีปากบางบ่นขมุบขมิบฟังไม่ได้ศัพท์   เลยต้องกลายเป็นกวินที่รับหน้าที่ตอบคำถามนี้ไป

   “พอดีสตูดิโอของผมเป็นผู้สนับสนุนให้การประกวดที่เขาไปชนะมาน่ะครับ   เลยได้เจอกัน” ช่างภาพคนดังตอบเรียบๆ   ใบหน้าหล่อเหลายังคงส่งยิ้มบางๆมาให้คู่สนทนา

   แต่ยังไม่ทันที่คนทั้งสามจะได้พูดคุยอะไรกันต่อ   เสียงหนึ่งจากด้านหลังของเมษาและจักรวาลก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน

   “อ้าว  สวัสดีครับคุณกวิน” ชายวัยกลางคนที่ค่อยๆเดินเข้ามาหา  เรียกอีกสองหนุ่มที่ยืนหันหลังอยู่ในหันกลับไปมองเช่นกัน   และเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนสนทนากับช่างภาพหนุ่มเป็นใครชายร่างท้วมก็เอ่ยทักขึ้นมาอีกครั้ง “สวัสดีคุณเมษาด้วยครับ” และแม้จะไม่รู้จักเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกัน   แต่ผู้มาใหม่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปก้มหัวทักทายด้วยความสุภาพ

   “งานวันนี้เป็นยังไงบ้างครับ  เอ็นจอยกันหรือเปล่า”

   “สวัสดีครับคุณพงศ์   งานจัดออกมาได้ดีมากๆครับ   ผมประทับใจ” กวินส่งยิ้มมีมาดไปพร้อมกับคำชื่นชม

   “จริงครับ  ผมเองก็ประทับใจมากเหมือนกัน” เมษากล่าวเสริม

   ชายผู้เป็นเจ้าภาพงานนิทรรศการครั้งนี้ยิ้มแย้มตอบรับด้วยความยินดี “ขอบคุณมากครับ   ดีใจจริงๆพวกคุณชอบกัน   แต่ถ้ามีอะไรขาดเหลือบอกได้นะครับ    ทางผมจะรีบเอาไปปรับปรุง”

   คนฟังทั้งสามพยักหน้ารับเบาๆ

   “แล้วนี่คุณกวินมาคนเดียวเหรอครับ   ผมส่งบัตรเชิญให้คุณไปสองใบ   นึกว่าคุณจะเอาอีกใบหนึ่งชวนสาวๆมาเสียอีก” ชายร่างท้วมกล่าวถามแกมหยอกเย้า   จริงๆเขาแปลกใจตั้งแต่เห็นชายหนุ่มเดินไปเดินมาคนเดียวในงานแล้วล่ะแค่ยังไม่มีโอกาสได้ถามเท่านั้น

   คนถูกถามเผลอตัวกระตุกหัวคิ้วเบาๆแต่ก็ปรับสีหน้ากลับมานิ่งเรียบเหมือนเดิมได้ในวินาทีต่อมา "คือว่าสาวๆที่ว่าของผม วันนี้บังเอิญนอนป่วยอยู่ที่บ้านน่ะครับ เลยมาไม่ได้"

   ได้ยินแบบนั้นเด็กหนุ่มก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่ยักรู้แฮะว่านิสัยแบบนี้ก็มีแฟนกับเขาด้วย...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ชายหนุ่มเคาะนิ้วลงบนพวงมาลัยแรงๆอย่างขัดใจ

   งานจบลงไปแล้ว   และเขากำลังขับรถกลับคอนโดด้วยอารมณ์หงุดหงิดงุ่นง่าน   รู้สึกอยากยกหมัดขึ้นต่อยปากตัวเองสักสี่ห้าที   ตอนนั้นไม่รู้ว่าคิดบ้าอะไรอยู่ถึงได้โกหกคำโตออกไปแบบนั้น   มารู้สึกตัวอีกทีก็ตะครุบปากตัวเองไว้ไม่ทันเสียแล้ว   สุดท้ายพูดจบก็เลยได้แต่ส่งเสียงหัวเราะเจื่อนๆกลบเกลื่อนความละอายใจไปกลางวงสนทนาเท่านั้น

   ตั้งแต่จำความได้   เขาว่าเขาไม่เคยหลุดมาดอย่างวันนี้มาก่อน   ในบรรดาพี่น้องสี่คน  พ่อบอกเสมอว่าเขาเป็นลูกคนที่ควบคุมสติได้ดีที่สุด   

   ...แต่สงสัยวันนี้จะหน้าแตกแรงไปหน่อย   เลยทำตัวเสียจริตออกมาอย่างไม่เป็นท่า...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   เสียงโหวกเหวกโวยวายที่ดังไปทั่วบริเวณโถงใต้ตึกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์แห่งนี้ช่วยให้ร่างบางที่เพิ่งเดินเข้ามาแทบไม่ต้องเสียเวลามองหาเจ้าพวกเพื่อนๆตัวดีเลย

   “มาแล้วเหรอจ๊ะน้องปอม” อ้นเอ่ยทักทายคนที่ทำหน้าง่วงมาทิ้งตัวลงนั่งข้างกายขึ้น

   “ยังมั้งไอ้สัด”

   “อ้าว  กวนตีนแล้วครับไอ้เตี้ย” ชายหนุ่มยกมือขึ้นโบกเพื่อนตัวเล็กไปหนึ่งทีเบาๆ   ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วล้วงแขนลงไปควานหาของบางอย่างในกระเป๋าสะพายของตน

   ซองจดหมายสีขาวไม่จ่าหน้าซองถูกยื่นมาตรงหน้าจักรวาล

   เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยื่นมันมาให้งงๆ “อะไรวะ?”

   “เมื่อวานอาจารย์วิทย์เขาจะเอาไอ้นี่มาให้มึง   แต่มึงกลับไปแล้ว  เห็นว่าน้องชายเขาฝากมาให้”

   “หือ?” เด็กหนุ่มก้มลงมองซองบนโต๊ะด้วยความสงสัย “ไอ้คุณกวินอ่ะนะ?”

   “กูจะไปรู้เหรอ   ก็ถ้ามึงไม่ได้รู้จักกับน้องชายคนอื่นของอาจารย์ก็ต้องใช่สิ”

   เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย    มือเรียวบางคว้าหยิบซองที่ว่าขึ้นมาเปิดด้วยความสงสัย   พลางในสมองก็นึกไปว่าอาจจะเป็นรูปถ่ายที่เขาไปซ้อมฝีมือมาที่สตูดิโอเมื่อวันก่อน  แต่คิดไปคิดมาก็ไม่น่าจะใช่  ในเมื่อเดี๋ยววันเสาร์นี้เขาก็ต้องเข้าไปที่บริษัทอีกครั้งอยู่แล้ว   

   ...ถ้าอย่างนั้น  คนอย่างกวินจะมีอะไรฝากมาถึงเขากันล่ะ...

   เพียงไม่นานกระดาษแข็งสีดำก็ถูกดึงขึ้นมาจากซองช้าๆ   ทันทีที่เห็นรูปลักษณ์ของมันเต็มๆแผ่น  จักรวาลก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
   “เห้ย...นี่มัน...”
   บัตรเชิญแบบเดียวกับใบเมื่อวานที่เขาได้รับจากพี่เมษต่างกันแค่คนละสีที่อยู่ในมือทำเอาสมองเบลอๆเพราะความง่วงงุ่นต้องรีบประมวลผลอย่างรวดเร็ว

   ปฏิกริยาจากคนร่างบางเรียกให้เพื่อนๆบนโต๊ะหันมามอง

   “เป็นไรป่ะมึง?” เจถามขึ้นอย่างสงสัย

   จักรวาลเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเคราครึ้มเพียงแวบเดียวก่อนจะส่ายหน้า  แล้วก้มลงมองบัตรเชิญสีดำในมือต่อ   จำได้ว่าเมื่อคืน  ผู้จัดงานที่เดินมาคุยด้วยบอกว่าส่งบัตรไปให้กวินสองใบ  ถ้าใบหนึ่งอยู่ที่กวิน  ส่วนอีกใบมาอยู่ที่เขาแบบนี้   แปลว่าคนที่ควรจะไปงานกับช่างภาพชื่อดังคนนั้นก็ต้องเป็นตนน่ะสิ

   ดวงตาเรียวสวยกระพริบขึ้นลงปริบๆ   ความรู้สึกผิดที่ไม่รู้เกิดขึ้นจากไหนแล่นปราดเข้ามาในสมอง

   ….ก็ใครจะไปนึกว่าช่างภาพชื่อดังคนนั้นใจดีเป็นกับเขาเหมือนกัน

   

   





   ฉับพลัน   ประโยคหนึ่งที่ฟังดูฝืดๆของกวินเมื่อคืนก็ผุดขึ้นในหัว....

   


   

   'สาวๆที่ว่าของผม วันนี้บังเอิญนอนป่วยอยู่ที่บ้านน่ะครับ เลยมาไม่ได้ '
.
.
.
.
.



.




.






.



   
   “มึงบ้าป่ะเนี่ยปอม   อยู่ๆก็ยิ้ม”

   


   คนถูกทักยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองพลางหันไปมองคนพูดงงๆ “อะไร  นี่กูยิ้มอยู่เหรอ  ไม่เห็นจะรู้ตัว”






TBC.

[CarToonMiZa]

นายปอมเริ่ม
รู้สึกดีกับกวิน
แล้วสิเนี่ย

[Giniz]

แหม พอรู้ว่าพี่วินไม่ได้มีสาวๆข้างกายอยู่จริงๆก็หลุดยิ้มเลยเหรอน้องปอม 

[Ju]

ยาวมาก เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 2 เอง

[nongrak]

น้องปอมต้องไปหากวินซะแล้ว หนุ่มหล่ออุตส่าห์ชวนไปงานด้วย
น่าเสียดายแทนกวินจัง

+1+เป็ดให้นะ

[janamanza]

อ๊ากกกน่ารักได้อีก
ตั้งสติมากกับการอ่านเรื่องนี้ทั้งๆที่ตาจะปิด เพราะความเหนื่อย 

[didi]

รอลุ้นตอนต่อไป

[ooopimmyooo]

นั่นแน่  น้องปอมเขิยล่ะสิ ><'

[Onlymin]

ปลื้ม....ค่อย ๆ รักกันโดยไม่รู้สึกตัวเลยเนอะ

ความสัมพันธ์แบบนี้น่ารักมากค่ะ

[fuku]

อ่านแล้วอมยิ้มค่ะ
ขำกวิน มาดไม่เหลือซากตอนตอบไม่เท่าไหร่ จะแถยังไงตอนปอมถือบัตรเชิญไปเนี่ย

แค่คิดก็อยากเห็นแล้วว่าจะทำหน้าแบบไหน

[sembia]

น้องปอมน่ารัก 

คนแต่ง สู้ๆจ้า 

[Vesi]

ถึงขนาดต้องโกหกคำโตว่าให้สาวเลยทีเดียว 5555
แต่ไงก็ความแตกอยู่ดี

[patchylove]

  ท่านกวินจะมีคู่แข่งป่าวคะเนี่ย

[bluecoco]

หัวใจที่อยู่หลังเลนส์สองดวงนี้ น่าติดตามมากๆ
คนแต่งสู้ๆนะคะ

[mengsama]

น้องปอมเริ่มชอบกวินแล้วละซิ ^^

[pmnet]

นิยายน่ารัก มากๆ คนแต่งเก่งอ่ะทำให้เราหลงรักนายเอกเลย

[NannY]

ยิ้มแบบนี้ อย่าลืมไปง้อพี่วินด้วยนะน้องปอมมม

[boobooboo]

ความแตกซะงั้นกวินเอ๋ย  รีบมาต่อนะคับ