หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[iforgive]

โห  ชอบเลยเรื่องนี้  เขียนดีจัง  ได้ความรู้ด้วย

[Giniz]

พี่วินนี่ใจดีแต่แอบโหดนะ มีขึ้นมึงขึ้นกู
แต่ก็นะ ไอ้น้องปอมมันดื้อซะขนาดนั้น
ปล.ไม่ถนัดถ่ายวิวกว้างๆเลย อยากให้พี่วินมาสอนบ้าง กร๊ากกกกกก 

[yeyong]

อ่านแล้วทำเอาอยากถ่ายภาพเป็นบ้างจัง

[dimth]

สุโค่ยยยย...สนุกมากมาย 
ว่าแต่ทำไมน้องปอมถึงชื่อจักรวาลล่ะคะ??
อ่านไปเจอชื่อนี้ทีไรจั๊กกะจี้ทุกที..พาลนึกถึงร้านล้าง/อัดรูปตลอดเลย

ขอบคุณผู้แต่งค่ะ
 

[dimth]

หนังสือภาษาต่างประเทศสำหรับเด็กบ้านนอกที่หาเงินส่งตัวเองเรียนมันยากเอาการอยู่นะคะคุณกวิน ~
จะให้เด็กอ่านไป เปิดดิกไปเสียทุกบรรทัดมันจะดีเร้อ ~~~~
เปิดไพรเวทคอร์สสอนพิเศษไปเลยดีกว่ามั้ง ^^

เห็นด้วยกับคุณ swordtails
กิ๊บกิ๊วๆ 

[didi]

อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าเราต้องจับกล้องบ่อยๆบ้างละ
 

[janamanza]

ตอนนี้เป็นตอนแรกที่น้องได้จับเลนส์ไวด์   ฮ่าๆ อดตื่นเต้นแทนน้องไม่ได้
นี่ยังแค่เลนส์ไวด์นะ  แต่เรื่องยังดำเนินไปด้วยความน่ารัก  ท่านกวินนี่เท่ห์จริงๆ
อยากได้เลนส์มาใช้เล่นๆแบบน้องบ้างจังเลยน้า
ปล.คนอ่านเป็นเอฟซี  นิกร  นะค้าาา 

[พิรุณสีเงิน]

อ่านไปก็เขินแทนปอม  อ๊ายยยยย พี่กวินนี้เท่ห์มากมาย 

[Vesi]

ท่านกวินโคตจะขี้แกล้งเอามากๆ ชอบแกล้งเด็กอ่ะ

[fuku]

ถ่ายแต่เลนส์ไวด์ ........ เอิ่มเราแอบคิดว่ามันพ้องเสียงกับ วาย
กร๊ากกกกกกกกก จิตใจเราช่างฝักใฝ่




ดีใจเจอคนชอบถ่ายรูปเหมือนกัน

เค้าชอบมาโครมว๊ากกกกกก มันเหมือนมองเห็นโลกอีกใบนึง
ไวด์ก็ชอบแต่เก็บเงินอยู่ค่า -///////- พึ่งโดนขโมยยกไปทั้งกระเป๋ากล้องต้องเริ่มซื้อใหม่หมด กรอบระยะสุดท้ายมากๆ
ไม่ได้เที่ยวไหนด้วย ถ่ายแต่แมวอ้วนๆ เก็บไว้

http://upic.me/i/sp/0dsc00350.jpg

[sembia]

อ๊ากกกกก   รักคนเขียน   รักเรื่องนี้ค่ะ

ชอบที่เรื่องดำเนินไปอย่างเรียบๆ    ชอบทั้งน้องปอมและพ่อพระเอกเราเลย

ประกาศตัวเป็น  Fc  เรื่องนี้จ้า 

[twenty8]

สวัสดีน้องหนอน น้องนิคมาทักทายนะจ๊ะ ฮืออ
อยากบอกว่าประทับใจเรื่องนี้มากๆเลย อ่านไปได้ความรู้ไป
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วตรงกับความชอบของตัวเองด้วยนี่แหละ 55555
อ่านตอนนี้แล้วอยากลองไวด์มั่งเลยอะ ได้จับแต่เทเลอยากเดียว ฮืออ T^T
อิจฉาปอมมากกก เค้าอยากไปห้องพี่กวินบ้างจัง อยากไปขอยืมเลนส์มาใช้บ้าง 55555

ปล.เดี๋ยวนี้เรายังเห็นคนใช้ 350D อยู่เลยอะ สุดยอดความคลาสสิคเลย

 

[monoo]

 

[Pupay]

เพิ่งเข้ามาอ่านฝากตัวด้วยนะคะ 
เรื่องเรื่อยๆมาเรียงๆ ชอบนายเอกลุคนี้ น่ารักอ่า 
ได้ความรู้เกี่ยวกับกล้องด้วย อยากเล่นกล้องมั่ง แต่ยังเป็นนิสิตจนๆอยู่เลย 
เริ่มนอกเรื่อง

  นะคะ 

[NannY]

โอ๊ยยยย พี่วินปากร้ายใจดีเนอะ น้องปอมรับๆ ไปเถอะลูก ฮี่ๆ

[indy❣zaka]

เค้าจะชอบกันตอนไหนเนี่ยคู่นี้  ถ้าไม่แง้วๆทะเลาะกัน ก็เข้าโหมดขรึมทำงาน  จะได้จีบกันมั๊ยนี่   
สงสัยจะได้มีอิเวนท์ มากระตุ้นหัวใจ 

[w[o]w]

เขียนได้ดีครับ น่าติดตาม อ่านแล้วสบายตาสบายใจดีครับ

[mengsama]

ชอบเรื่องนี้มากคะ น่ารักดี ชอบบรรยากาศด้วย มีทั้งเพือน เพื่อนร่วมงาน ครอบครัว เรื่องกล้อง พระเอกนายเอก สู้ๆนะคะคนเขียน

[PEENAT1972]

น่าสน

[ka[ze]na]

ตื่นเต้นดีอ่ะ อิๆๆๆ

[murasakisama]

สนุกมากค่ะไม่ค่อยได้อ่านแนวช่างภาพเเบบนี้เท่าไหร่ส่วนมากจะเป็นนายแบบกับตากล้องรึน่ยแบบนายแบบม่กกว่า ช่างกับช่างแบบนี้พึ่งเคยอ่านครั้งแรกนี่เลย

[arunoki]

หัวใจหลังเลนส์
#6
 



   
   “ให้หนูถอดเสื้อผ้าเลยไหมคะพี่” น้ำเสียงหวานเอ่ยเหย้ายวนช่างภาพหนุ่มตรงหน้า    สายตาชวนวาบหวามไล่มองไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา

   คนถูกถามพยักหน้าเบาๆ “เอาเลยครับ”

   หญิงสาวแย้มรอยยิ้มยั่วสวาท   ก่อนค่อยๆปลดเสื้อคลุมลงช้าๆเผยให้ชายหนุ่มค่อยๆเห็นทีละสัดส่วน   ไล่ลงมาตั้งแต่ไหล่กลมกลึงไปจนถึงเรียวขาขาวๆ   กระทั่งในที่สุดร่างกายสะโอดสะองก็ไร้อาภรณ์ใดๆปกปิดแม้แต่ชิ้นเดียว

   เจ้าหล่อนยังคงยืนส่งยิ้มเซ็กซี่ให้ช่างภาพคนดังทั้งร่างเปลือยเปล่าแบบนั้น

   เมื่อเห็นปฏิกริยาเชิญชวนจากหญิงสาวตรงหน้า   กวินก็ได้แต่ถอนหายใจเซ็งๆ

   “ผมว่าเริ่มเลยดีกว่าครับ   คุณช่วยนอนลงไปที”

   ฝ่ามือใหญ่ผายลงไปยังผ้าสีขาวที่ถูกจัดเตรียมไว้   ก่อนจะหันกลับมาจัดการกับธุระของตนด้วยสีหน้าเฉยเมย   หากแต่ทันทีที่เขาหันกลับไปอีกครั้งชายหนุ่มก็แทบจะสบถออกมาเมื่อร่างขาวสวยตรงหน้านอนรอเขาอยู่ในท่าทางราวกับดาวยั่ว

   กวินพ่นลมออกทางปากเบาๆ “ช่วยนอนหงายธรรมดาได้ไหมครับ”

   แม้สุดท้ายชายหนุ่มจะสามารถจัดการให้หญิงสาวอยู่ในท่าที่ต้องการได้ในที่สุด   แต่กว่าจะสำเร็จเขาก็ต้องเผชิญกับลีลาการเลื้อยพลิกตัวของเจ้าหล่อนไปดอกใหญ่ๆ

   “กรุณาค้างอยู่ท่านั้นนิ่งๆนะครับ” กวินเอ่ยปากสั่งอย่างสุภาพ    แต่ถ้าหากตั้งใจฟังดีๆก็จะจับกระแสไม่พอใจในน้ำเสียงได้อย่างไม่ยากเย็น

   กล้องรุ่นโปรถูกยกขึ้นมากดชัตเตอร์ไปหลายที   ชายหนุ่มพยายามเปลี่ยนหามุมกล้องที่สื่อถึงซับเจคที่วางไว้ได้ดีที่สุด   แต่ไม่ว่าจะหมุนไปกี่มุมก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมาเป็นที่น่าพอใจ

   กวินลดกล้องลง   ดวงตาคมดุนิ่งมองไปยังนางแบบอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะสาวเท้าไปยังคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่ที่วางอยู่ข้างๆฉาก

   “เอม  ขอพี่ดูรูปตั้งแต่ต้นหน่อยสิ” ชายหนุ่มกล่าวสั่งลูกน้องสาวที่ทำหน้าที่นั่งคุมอยู่ตรงหน้าจอ   

   รูปภาพที่เขาเพิ่งถ่ายไปสดๆเมื่อครู่ถูกคลิกดูทีละภาพตั้งแต่ต้นจนจบ    เจ้าของผลงานยืนพินิจพวกมันนิ่งๆ   จนในที่สุดก็พบจุดที่เป็นปัญหา

   กวินเดินกลับมายังหญิงสาวร่างเปลือยเปล่าที่ตอนนี้เปลี่ยนกลับไปนอนเลื้อยท่ายั่วยวนอีกครั้ง

   “รบกวนคุณช่วยถอดคอนแทคเลนส์ออกหน่อยได้ไหมครับ” และนี่คือปัญหาที่ว่า   บิ๊กอายสีน้ำตาลเบอร์ใหญ่ของเธอ   ซ้อนบดบังลูกตาจริงไว้จนไม่สามารถมองเห็นประกายอะไรได้เลย   

   “ถอดทำไมละคะพี่   ถ้าถอดเดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก” หญิงสาวแย้งอย่างออดอ้อน

   “มนุษย์ทุกคนมีความสวยงามติดตัวมาโดยธรรมชาติครับ   ช่วยถอดออกหน่อยเถอะ” กวินพยายามกล่าวอย่างใจเย็นทั้งที่ในใจนึกรำคาญเหลือเกิน

   แพขนตาหนากระพือขึ้นลงสามสี่ที “น่านะ   ตาโตๆปิ๊งๆน่ารักจะตาย   พี่ไม่ชอบเหรอคะ”

   ช่างภาพหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างหนักใจ   ในหัวก็เร่งนึกหาทางเกลี้ยกล่อมไปด้วย

   แม้จะมีทีมงานเข้ามาช่วยพูด   แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผลอะไรขึ้นมาเลย

   เมื่อเห็นร่างสูงขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย   นางแบบสาวก็ค่อยๆลุกขึ้นเดินไปหา    ร่างขาวเนียนตรงเข้าเกาะท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้ออย่างถือวิสาสะ   หน้าอกอวบอิ่มเปลือยเปล่าเบียดลงไปชนิดเนื้อแนบเนื้อด้วยความจงใจ

   “ถ้าพี่ไม่บังคับหนูถอดคอนแทคนะ   หนูจะยอมทำทุกอย่างเลย” หญิงสาวเอ่ยกระซิบเสียงแผ่วข้างหู “....ไปนอนเป็นเพื่อนก็ยังได้   ฟรีนะ...”

   เท่านั้นแหละ   ลำแขนแกร่งถูกกระชากออกด้วยเดือดดาลทันที   

   “อย่าดูถูกศิลปะให้มันมากนักยัยเด็กใจแตก!” เสียงทุ้มตวาดใส่ใบหน้าสวยๆอย่างเหลืออด “ที่นี่ไม่ใช่โรงถ่ายหนังโป๊!” พูดจบชายหนุ่มก็พ่นลมหายใจออกอย่างแรงทีนึงแล้วหมุนตัวเดินลงส้นเท้าหนักๆจากไป

   โดยไม่ต้องมีใครบอก   ทุกคนสามารถเข้าใจตรงกันได้อย่างง่ายดายว่าการถ่ายในวันนี้ถือเป็นล้มเหลวไป



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   -ปึง!-

   เสียงปิดประตูสตูดิโอดังลั่นเรียกให้บรรดาลูกน้องที่นั่งทำงานกันอยู่เงยหน้าขึ้นมอง

   “ฮั่นแน่!   เดินออกมาสภาพนี้   โดนนางแบบอ่อยมาอีกแล้วอ่ะดิพี่” ไอ้เต้เอ่ยปากแซวเจ้านายหนุ่มอย่างไม่เกรงกรัวเมื่อเห็นร่างสูงเดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากประตูที่กระแทกปิดอย่างแรงเมื่อครู่   เป็นอันรู้กันทั้งบริษัทว่าหากกวินออกจากสตูดิโอก่อนเวลาอันควรเมื่อไหร่   ร้อยทั้งร้อยถ้าไม่มาเข้าห้องน้ำก็โดนนางแบบ 'แต๊ะอั๋ง' นั่นแหละ

   “ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว   แบบนี้เมื่อไหร่จะหาเมียได้ล่ะครับพี่!”

   คนถูกล้อหันไปชูนิ้วกลางให้ใครก็ตามที่เป็นเจ้าของประโยคเมื่อครู่ก่อนก้าวปึงปังเข้าห้องทำงานของตัวเองไป

   ชายหนุ่มเอนหัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยอารมณ์เหนื่อยหน่าย   ไม่ใช่ว่าเขาหวงเนื้อหวงตัวอะไรอย่างที่เจ้าพวกลูกน้องตัวดีพูดหรอก   แม้ว่าสาวคนสุดท้ายที่เขาคบหาในฐานะคนรักจะเป็นอดีตไปตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ   แต่ก็ใช่ว่าหลังกลับจากอเมริกามานี้เขาจะไม่เคยพาผู้หญิงขึ้นห้องเสียเมื่อไหร่   

   แต่กับกรณีนี้มันไม่เหมือนกัน...

   บริษัทแห่งนี้เขาสร้างมันขึ้นมาเพื่อผลิตงานศิลป์   เขาไม่ใช่ตากล้องประเภทที่ใช้กล้องเป็นอย่างเดียว   แต่เขาใช้มันเพื่อถ่ายทอดศิลปะที่เขารัก   

   แม้ภาพถ่ายบางเซ็ทจะเป็นภาพนู้ดอย่างเช่นวันนี้   แต่มันก็เป็นภาพนู้ดที่แสดงออกถึงทัศนคติหรืออารมณ์ดิบในจิตใจ    ไม่ใช่นู้ดเพื่อปลุกใจเสือป่า    เขาไม่เคยเรียกมันว่าภาพถ่ายแนวเซ็กซี่   และทั้งที่ชายหนุ่มก็คอยพร่ำบอกฝ่ายจัดหานางแบบให้เลือกคนที่เข้าใจในจุดยืนของเขา   แต่จนแล้วจนรอดคนที่ยอมแก้ผ้าหน้ากล้องส่วนมากก็ยังมีแต่ผู้หญิงประเภทอย่างเมื่อสักครู่อยู่ดี

   ทุกครั้งที่มีงานถ่ายประเภทนี้เขาให้เกียรติพวกหล่อนโดยการเลือกแต่ทีมงานผู้หญิงมาเป็นผู้ช่วย    แต่สุดท้ายสาวๆเหล่านั้นก็ไม่เคยให้เกียรติในสิ่งที่เขารักเลย

   น่าหงุดหงิดจริงๆ...

   ฝ่ามือหนาเอื้อมหยิบหนังสือรวมภาพในคอลเลคชั่น 'yearning' ที่พิมพ์ออกวางจำหน่ายเมือหกปีก่อนขึ้นมาจากลิ้นชักข้างโต๊ะ   ก่อนจะค่อยๆกางออกดู

   เยิร์นนิ่งเป็นคอลเลคชั่นภาพถ่ายขาวดำ    และจากที่ได้ยินลูกน้องบอก   ดูเหมือนมันจะเป็นหนึ่งในคอลเลคชั่นโปรดของเจ้าหนูตัวกระเปี๊ยกคนนั้นด้วย

   กวินห่างหายจากการถ่ายภาพโทนนี้มานานพอสมควร   หลังจากคอลเลคชั่นเยิร์นนิ่งก็มีต่ออีกเพียงคอลเลคชั่นเดียวซึ่งถึงตอนนี้ก็ล่วงเลยมาเป็นเวลาเกือบห้าปีแล้ว    แต่สำหรับภาพที่ตั้งใจจะถ่ายในวันนี้เป็นเซ็ทภาพขาวดำที่ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆเมื่อไม่กี่วันก่อนก็นึกอยากถ่ายขึ้นมาดื้อๆ  โดยไม่มีเหตุผล   
   
   ชายหนุ่มพอจะเข้าใจว่าทำไมจักรวาลจึงชอบผลงานชุดเยิร์นนิ่งของเขาเป็นพิเศษ    เพราะนอกจากสไตล์ที่เป็นแนวขาวดำคอนทราสท์จัดแล้ว    มันยังถือเป็นงานเซ็ทที่เขาเองก็ชอบที่สุดในแง่การสื่ออารมณ์...

   

   ...ทั้งนี้ทั้งนั้น   เป็นเพราะนางแบบที่ใช้ในคอลเลคชั่นนี้เข้าใจมุมมองทางศิลปะของเขาเป็นอย่างดี

   

   ตอนนั้นกวินเพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัย   หญิงสาวชาวอเมริกันที่มาเป็นแบบให้เป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนที่ไม่ได้รู้จักมักจี่กันเป็นการส่วนตัว   หล่อนไม่ใช่คนสวยประเภทที่หากเดินผ่านแล้วต้องเหลียวหลังมอง    แต่ประกายความสวยแบบผู้หญิงมีสมองทำให้รู้สึกน่าค้นหาหากได้จ้องเข้าไปในดวงตา

   

   เปล่า...เขาไม่ได้ชอบเธอคนนี้เป็นพิเศษ    อย่างที่บอกไปว่าเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อน   แม้แต่ชื่อก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำ

   

   เพียงแต่ชายหนุ่มคิดว่า   หากวันหนึ่งจะต้องมีใครเคียงข้างในฐานะคู่ชีวิตสักคน    ผู้หญิงแบบนี้แหละที่เขาอยากได้...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   เสียงผลักประตูเข้ามาดังครืดเบาๆเรียกให้เด็กหนุ่มหันไปมองก่อนโค้งต้อนรับด้วยความสุภาพนอบน้อมโดยอัตโนมัติ “สวัสดีครับ  ยินดีต้อนรับครับ” แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอกับคนคุ้นเคย   รอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นเต็มใบหน้า
   “อ้าวพี่เมษ  วันนี้มาดูร้านแทนคุณน้าเหรอครับ” เสียงใสกล่าวคำทักทายเจื้อยแจ้ว

   ชายหนุ่มมาดเนี๊ยบในชุดสูทตรงเข้ามาหาคนทักด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “เปล่า   จะมาแสดงความยินดีกับตากล้องคนเก่งต่างหาก” พูดจบหนังสือรวบรวมผลงานทั้งหมดในปีก่อนของ 'กวิน จารุกิตติ์' ก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเด็กหนุ่ม

   คนที่ตั้งท่าจะส่งเสียงดีใจถึงกับชะงักไปเล็กน้อย   แต่ด้วยมารยาทที่พึงกระทำ  ร่างบางจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
   “ขอบคุณมากครับ  ว่าแต่พี่รู้ได้ไงเนี่ยว่าผมได้รางวัล” คนทั้งสองเดินคุยกันเข้ามาที่บริเวณหลังร้าน

   เมษา  บุตรชายคนโตของตระกูลอนันต์ชัย  ครอบครัวที่รู้จักกันในนามผู้ก่อตั้งธนาคารชื่อดัง  หรืออีกฐานะหนึ่งสำหรับจักรวาลก็คือรุ่นพี่ที่โรงเรียนสมัยมัธยม  เรียกได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณที่สำคัญอีกคนในชีวิต  เนื่องจากชายหนุ่มเป็นคนฝากให้เขาเข้าทำงานที่ร้านแห่งนี้ซึ่งเป็นหนึ่งในธุรกิจยามว่างของผู้เป็นมารดานั่นเอง   
   เรื่องที่ทำให้ทั้งคู่มาเริ่มสนิทกันตอนอยู่ที่โรงเรียนก็คงจะเป็นการถ่ายภาพนี่แหละ   และการที่เด็กหนุ่มเริ่มติดตามผลงานของกวินก็เพราะเมษาเป็นคนแรกที่แนะนำเขาให้รู้จักชื่อๆนี้   แต่มาถึงปัจจุบัน  มีเพียงเขาคนเดียวที่ยังคงจับกล้องอยู่   ส่วนเมษาน่ะ  ล้มเลิกไปตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว
   
   “เปลี่ยนคำถามดีกว่า  ว่ามีอะไรที่พี่ไม่รู้เกี่ยวกับปอมมั่ง” ชายหนุ่มตอบกลับยิ้มๆพลางถอดสูทออกพาดเก้าอี้ “สายสืบพี่มีทั่วร้าน  ให้มันรู้ซะบ้าง”

   ได้ยินดังนั้นคนตัวเล็กก็หัวเราะเบาๆ “แล้วพี่ไม่อิจฉาผมบ้างหรือไง  ไม่อยากกลับมาถ่ายรูปบ้างเหรอ” เด็กหนุ่มถามแหย่คนตรงหน้าด้วยแววล้อเลียน
   
   “ถึงกลับมาถ่ายก็ไม่เก่งเท่าคนแถวนี้หรอก” ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาขยี้หัวรุ่นน้องคนสนิทเบาๆด้วยความเอ็นดู “เออนี่ปอม  วันศุกร์นี้ตอนเย็นว่างไหม”

   คนถูกถามนึกอยู่เพียงครู่ก็ตอบกลับมา “น่าจะว่างนะ   มีอะไรเหรอครับ”

   “พอดีพี่ได้บัตรเชิญไปงานเปิดตัวเอ็กซิบิชั่นภาพถ่ายโบราณที่หอศิลป์มาสองใบน่ะ   เลยตั้งใจมาชวนปอม   เห็นว่าจะมีช่างภาพรุ่นคุณปู่จากอังกฤษมาร่วมงานด้วยนะ   สนใจหรือเปล่า” แม้จะเลิกถ่ายรูปไปแล้ว   แต่ชายหนุ่มก็ยังคงเสพงานศิลปะภาพถ่ายอยู่เรื่อยๆ

   เพียงแค่ได้ยินคำว่าภาพถ่ายโบราณดวงตากลมโตก็ลุกวาวเป็นประกายทันที    มีหรือที่คอภาพขาวดำอย่างเขาจะปฏิเสธได้ลง

   เด็กหนุ่มพยักหน้าแรงๆเป็นการตอบรับอย่างแข็งขัน 
   แน่ล่ะ  งานเปิดตัวแกรนด์ๆแบบนี้   ใช่ว่าทุกคนจะเข้าได้เสียเมื่อไหร่



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
   


   “เวลาจับกล้องแล้วพี่ปอมดูเท่มากเลยนะคะรู้ตัวหรือเปล่า” เสียงใสของเด็กสาวเอ่ยกระเง้ากระงอดคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางน่ารักน่าชัง

   -แชะ-

   “พี่ปอมอ่ะ   อยากถ่ายใกล้ๆสิ   เดี๋ยวก็เห็นสิวหมด” หล่อนกล่าวต่อว่าไม่จริงจังนักใส่เด็กหนุ่มที่แกล้งลั่นชัตเตอร์ใส่หน้าอย่างขี้เล่น

   ได้ยินคำพูดน่ารักๆอย่างนั้นจักรวาลก็ได้แต่หัวเราะพออกพอใจ “พี่ไม่เห็นว่าจะมีสิวอยู่บนหน้าน้องแคทสักเม็ดเลยนี่ครับ   หน้าใสจะตาย”

   พอโดนหนุ่มหล่อรุ่นพี่กล่าวหยอด   เด็กสาวก็เขินม้วนไปพักใหญ่

   ภาพหนุ่มสาวหน้าตาดีสองคนที่นั่งจีบกันอยู่ที่ใต้ตึกคณะ   สร้างความหมั่นไส้ให้แก่บรรดาเพื่อนๆของฝ่ายชายเป็นอย่างมาก   เห็นได้ชัดจากการที่อ้นส่งเสียงแซวด้วยระดับความดังที่เรียกว่าได้ยินกันทั่วบริเวณมาเป็นระยะๆ   ยังไม่รวมฝ่ามืออรหันต์จากไอ้เจ็กเม้งที่ตบลงมาบนหัวกลมทุกครั้งที่เดินผ่านไปซื้อของกิน

   แต่คนถูกหมั่นไส้ก็หาได้แคร์ไม่   ทั้งคู่นั่งกระเง้ากระงอดกันต่อไปเรื่อยๆ   และก็คงจะทำอย่างนั้นไปถึงเย็นถ้าจักรวาลไม่บังเอิญต้องรีบกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวไปงานที่นัดกับพี่เมษไว้เสียก่อน

   จักรวาลเดินกลับมาหยิบกระเป๋าที่โต๊ะอีกตัวที่เพื่อนๆนั่งกันอยู่เมื่อเด็กสาวเองก็ขอตัวกลับเช่นกัน

   “แหม   ไอ้ห่า   สาวไม่ซ้ำหน้ากันสักวันเลยนะมึง” ทันทีที่เพื่อนรักเดินมาถึงอ้นก็เอ่ยปากกระแนะกระแหนอย่างรวดเร็วราวกับเตรียมไว้นานแล้ว

   “เอ้า   ก็คนมันอัธยาศัยดีอ่ะ   น้องคนไหนอยากคุยด้วยกูก็ไม่ขัดใจ” จักรวาลยักไหล่ยิ้มกรุ้มกริ่มใส่หน้าคนรอบโต๊ะ   ก่อนจะหลุดขำตัวเองเบาๆ

   เจยกแขนยาวๆขึ้นผลักหัวไอ้คนพูดไม่แรงนัก “สัด  หล่อเลือกได้ว่างั้น”

   “ก็เลือกได้แค่เฉพาะคนที่เตี้ยกว่ามันล่ะวะ   มีไม่กี่คนหรอกไอ้เจ” เมื่อไม่รู้จะเอาอะไรเข้าสู้   เม้งจึงงัดปมด้อยเรื่องส่วนสูงของไอ้ตัวแสบขึ้นมากัดแทน

   คนถูกด่าหัวเราะเอิ๊กอ๊ากก่อนต่อปากต่อคำอีกนิดหน่อย   หลังจากนั้นไม่นานเด็กหนุ่มก็โบกมือลาเพื่อนๆเดินออกจากคณะไปอย่างร่าเริง

   อ้นส่ายหน้าพลางขำน้อยๆเมื่อนึกถึงความกะล่อนของเพื่อนตัวเล็ก    แต่ถึงกระนั้นเขาและชาวแก็งค์ที่เหลือก็รู้ดีว่าไอ้ปอมมันทำหมาหยอกไก่กับน้องๆหนูๆที่เข้ามาหาไปอย่างนั้นล่ะ   เพราะเจ้าตัวเคยหลุดปากบอกตอนเมารับปีใหม่ครั้งที่แล้วว่ามันจะไม่ยอมคบสาวคนไหนเป็นตัวเป็นตนจนกว่ามันจะมีที่ยืนในวงการถ่ายภาพและสามารถสร้างฐานะมั่นคงให้ได้เสียก่อน   เพราะมันอยากให้แม่กับน้าที่ต่างจังหวัดอยู่กันสบายๆเป็นอันดับแรก   สำเร็จเมื่อไหร่เรื่องหัวใจค่อยมาว่ากัน...

   ขณะที่กำลังนึกเพลินๆอยู่นั้นความคิดของอ้นก็เป็นอันต้องสะดุดลงเมื่อเสียงคุ้นเคยดังเรียกขึ้นจากด้านหลัง

   “นี่พวกคุณ    เห็นจักรวาลบ้างไหม”

   คนทั้งโต๊ะยกมือขึ้นไหว้อาจารย์หนุ่ม   ก่อนจะเป็นเจที่ตอบขึ้นมา “ไอ้ปอมมันกลับไปแล้วครับ   เพิ่งออกไปตะกี้นี้เอง”

   กรวิทย์ยกมือขึ้นตบหน้าผากดังป๊าบ “พวกคุณมีเบอร์เขาใช้ไหม   ช่วยโทรให้ผมหน่อยได้หรือเปล่า   ใช้เครื่องผมก็ได้  เอา” มือถือเครื่องบางถูกส่งให้ลูกศิษย์ตรงหน้า

   อ้นรับมาแล้วต่อสายหาเพื่อนตัวดีทั้งที่ยังงงๆ   หากแต่เสียงระบบตอบรับที่ดังกลับมาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าปลายสายปิดเครื่อง

   “สงสัยแบตหมดมั้งครับ   โทรไม่ติดเลย”

   “เวรกรรม   แล้วผมจะติดต่อเขายังไงดีล่ะเนี่ย”

   “มีเรื่องอะไรเหรอครับจารย์”

   กรวิทย์ส่ายหน้าแล้วชูซองจดหมายสีขาวขึ้นมาตรงหน้า “น้องชายผมมันฝากให้เอาไอ้นี่นายจักรวาลน่ะสิ   เห็นว่าเป็นบัตรเข้างานอะไรสักอย่าง”

   “ค่อยเอาให้มันในคลาสพรุ่งนี้ก็ได้นี่ครับ”

   ร่างสูงสั่นศีรษะอีกครั้ง “ไม่ได้หรอก   งานมันมีคืนนี้น่ะสิ”

   ได้ยินดังนั้นอ้นจึงกล่าวขึ้นทันที “งั้นอาจารย์ไม่ต้องกังวลแล้วล่ะครับ   เพราะคืนนี้เห็นไอ้ปอมบอกว่ามีนัดสำคัญอยู่แล้ว”

   “อ้าว  งั้นเหรอ” อาจารย์หนุ่มก้มลงมองซองจดหมายในมืออีกครั้ง  ก่อนยักไหล่ในที่สุด “งั้นช่างมันเถอะ   พวกคุณเอาบัตรนี้ไปแล้วกัน  ผมให้  เผื่อมีใครอยากไป  แต่เป็นงานอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันนะ   ลองไปเปิดดูเองแล้วกัน   ผมขึ้นไปตรวจงานต่อละ” กรวิทย์วางซองที่ว่าไว้บนโต๊ะแล้วเดินจากไปในทันที

   นักศึกษาหนุ่มทั้งสี่คนมองหน้ากันไปมา   พวกเขาก็มีนัดเตะบอลกันในคืนนี้เช่นเดียวกัน   ท้ายที่สุดจึงไม่มีใครสนใจจะแกะซองออกดู   แล้วก็เป็นอ้นเก็บมันลงกระเป๋าไปทั้งอย่างนั้น...






TBC.

[dimth]

อ้าว!! ค้างซะงั้น
งานอะไรนี่ งานเดียวกันรึป่าว จะมีรถไฟชนกันมั๊ยน๊า ฮี่ๆ

[didi]

ปอมเนื้อหอมเหมือนกันนี่ ::ขอบคุณค่ะ

[nongrak]

ปอมก็ไปงานนี้นี่ แต่บัตรฟรีของกวินสงสัยจะไม่ได้ใช้แน่

+1+เป็ดครับ

[janamanza]

ค้างงงงงงงงอ่า  แต่งานนี้มีงานเข้าละ
555 น้องปอมแอบหนีท่านกวินไปกับหนุ่มอื่น
เดี๋ยวก็โดนดีหรอก

[Vesi]

อ้าว บัตรท่านกวินเป็นหมันแล้วอ่าดิ

[Tiamo_jamsai]

  เป็นคนชอบถ่ายภาพอ่านแล้วรู้สึกชอบค่ะ

[CarToonMiZa]

เรื่องน่ารักมากเลย
แถมได้ความรู้เรื่อง
การถ่ายภาพด้วย
ชอบชอบ

[bulldog17]

รถไฟชนกัน 5555