หัวข้อ: [Y]OnLy You รักนี้มีแค่นาย ตอนที่ 39 "จบแล้ว" (หน้า 10) [13/9/2557]

[Serioz]

อยากจะบอกว่าสนุกมากเลยค่ะ
ขอให้พ่อแม่ให้ผ่านด้วยเถอะ-/\-
เราชอบคู่แฮปปี้กับธัญมว๊ากกแอบชอบมากกว่ากันต์ฮ่าๆ
ตอนแรกอ่านมาเรื่อยๆคิดว่าคุณชอบกันต์รึเปล่าแต่ก็ไม่ใช่
พอคุณมีพี่ย้งแล้วคือแรดตัวแม่เลยก็ว่าได้ค่ะ

[chisarachi]

น้องกันต์มันอ้อนนนนมันน่ารักน่าจับมาฟัดแรงๆ
รักกันเลยตอนนี้ เป็นพี่พีชนะนี่ไม่หยุดหรอก ทำต่อจ้าา
คนเขียนหายไปนานนนนนนน คิดถึงง

[numay]

สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ

[kongxinya]

ลุ้นมากกกก ขอให้พ่อกับแม่เข้าใจทีเถอะ

 

[HISY]

ขอคำตอบจากคุณพ่อคุณแม่ด่วนค่าาา

[mild-dy]

สู้ๆนะ
ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี

[gayraygirl]

คุณพ่อกับคุณแม่ปลื้มพี่พีชอยู่แล้วอ่ะ น่าจะรับได้นะ
สู้ๆ นะทั้งสองคน

[Wednesday]

ตามทันแล้ว แต่ค้างมากอ่าาาาาาาา~


                 

รีบๆมาต่อเร็วๆนะคะ 

[heenimz]

ตอนที่ 36

 






“ผม…. ชอบน้อง แล้วเราสองคนกำลังคบกันอยู่ครับ!!....”



ส้ำคำพูดของพี่พีช พ่อกับแม่ผมนิ่ง ไม่ไหวติงใดๆ… มองไอ้พี่พีชอยู่อย่างนั้น  ผมเองก็มองพี่เขาด้วยเหมือนกัน มือใหญ่ๆที่จับผมกำลังสั่นอยู่  พ่อกับแม่ผมนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้นสักพักนึง พ่อก็วางชช้อนลงแล้วถอนหายใจ หลังที่นั่งตรงตอนนี้ผ่อนลงเอนพิงพนักเก้าอี้  พ่อหันมาหาผม..


“เฮ้อ….กันต์ อธิบายให้พ่อฟังหน่อยไหม?” พ่อพูดกับผมครับ ส่วนแม่ผมบีบไหล่พ่อเบาๆแล้วส่ายหน้า แต่พ่อก็ไม่ได้สนใจ



“ผม…ผมคบกับพี่เขาอยู่จริงๆครับพ่อ..”ผมพูดเสียงสั่น




“พวกลูกคิดว่า การคบกันทั้งๆที่ลูกเป็นผู้ชายทั้งคู่ มันดีแล้วใช่ไหม? พวกลูกรู้ใช่ไหมว่าสังคมไทยยังมีคนอีกมากมายที่ยังไม่ยอมรับเรื่องแบบนี้? ”




“ผมรู้ครับ…”ผมกับไอ้พี่พีชพูดพร้อมกัน


“แล้วเคยคิดบ้างหรือเปล่า ว่าพ่อกับแม่จะรู้สึกยังไงห๊ะกันต์!!”


“ผมขอโทษครับ น้องไม่ผิดหรอก ผมเป็นคนเริ่มเอง”พี่พีชพูดขึ้นมาครับ  ส่วนผมนั่งน้ำตาไหล เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ พูดไม่ออก ได้แต่สะอึกสะอื้น ทั้งๆที่พยายามกลั้นน้ำตาไว้แล้ว


“ถ้าคิดจะขอโทษ ก็อย่าทำแบบนี้สิพีช  พ่อไว้ใจพวกลูกทั้งสองคนนะ”


“ผมรักน้องจริงๆนะครับ ผมแค่ไม่อยากปิดบังพ่อกับแม่ อยากให้ยอมรับพวกเราด้วย..” พี่พีชพูด


“พ่อ พวกผมไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยนะครับ…”ผมพูดเสริมเสียงสั่นๆ น้ำมูก น้ำตาไหล


“พอเถอะคุณ เลิกว่าลูกได้แล้ว”แม่พูดครับ


“แม่น่ะเงียบไปเลย พ่อกำลังสั่งสอนเด็กพวกนี้อยู่  ความรักของเด็กๆมันก็แค่นั้นแหละ ถ้าจะเลิก ก็เลิกกันซะตั้งแต่ตอนนี้จะได้มีเวลาทำใจ” พ่อหันมาบอกผมกับพี่พีชด้วยสีหน้าเย็นชา


“ผมไม่เลิกหรอกครับพ่อ ผมรักน้องจริงๆ ในอนาคตของผมจะมีน้องอยู่ข้างๆ น้องทำให้ผมใจเย็นลง ถึงจะดื้อไปบ้างแต่ผมรับมือได้ เรื่องบางเรื่องผมก็ได้น้องคอยบอก ได้โปรดอย่าบอกให้พวกเราเลิกกันเลยนะครับ..”พี่พีชเองเสียงก็เริ่มสั่นแล้วครับ



“ผมเอง ผมเองก็เหมือนกัน ผมเข้ามหาลัยได้ เกรดของผมดีขึ้น หลายๆอย่างพี่พีชก็คอยสอนผม ทั้งเรื่องเรียน งานบ้าน

การใช้เงิน ถึงการที่พวกเราเป็นผู้ชายทั้งคู่จะเป็นเรื่องผิด แต่พวกเราไม่เคยทำอะไรไม่ดี หรือ เดือดร้อนคนอื่นเลยนะครับ

ผมเองก็จริงจังกับพี่เขานะ อยากให้พ่อเข้าใจบ้าง แค่พวกเรารักกันเท่านั้นเอง..” ผมพยายามพูดสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมตั้งแต่รู้จักพี่พีช  พูดไปเช็ดน้ำมูกตัวเองไป


“เรื่องเรียนมุ่งมั่นแบบนี้ไหมเนี่ยกันต์?”พ่อถามผม


“ผมตั้งใจเรียนนะครับพ่อ เกรดผมก็ไม่ได้ตก พี่พีชช่วยผมติวก่อนสอบตลอด..ให้โอกาสพวกเราเถอะนะครับ ยอมรับพวกเราด้วย แค่พ่อแม่เท่านั้นที่ผมอยากให้ยอมรับ..”


“คุณคะ พ่อเถอะ”แม่บอกพ่อ พ่อหันมาทำหน้าเครียดใส่พวกผมอีกรอบ


“ทางข้างหน้า เด็กพวกนี้ไม่รู้จะโดนอะไรจากสังคมบ้างนะแม่  โอเค สังคมมันเปิดแล้วไง แต่มันก็ยังมีคนที่ยอมรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้อยู่ดี อยากจะให้คิดดีๆพ่อไม่อยากให้ทั้งสองคนมานั่งเสียใจทีหลัง”


“ไม่เสียใจหรอกครับ ผมคิดดีแล้ว..”พี่พีชบอก


“ผมก็เหมือนกัน..คนอื่นจะยังไงก็ช่าง ขอแค่แม่กับพ่อไม่โกรธกันต์กับพี่พีชก็พอ..”ผมพูด


“แม่กับพ่อไม่ได้โกรธหรอกนะลูก เลิกร้องไห้ได้แล้ว..”แม่เดินมาหาผมกับพี่พีชครับ


“แต่พ่อไม่ชอบใจเรื่องที่ผมกับพี่พีชคบกันนี่ครับแม่…” ผมพูดครับ ส่วนไอ้พี่พีชไม่พูดอะไร นั่งเงียบๆ


“มีพ่อแม่ที่ไหนจะยินดีปรีดาที่ลูกชายตัวเองมีแฟนเป็นผู้ชายไหมเนี่ย!?”พ่อผมพูดครับ ผมเงียบ พ่อมองหน้าผมกับพี่พีชแล้วถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่


“โอเค…..พ่อไม่ได้โกรธทั้งสองคนหรอก…..แต่ก็ไม่ดีใจหรือรู้สึกแฮปปี้ หวังว่าทั้งสองคนคงจะเข้าใจ”


“ครับ….”ผมกับพี่พีชพูดพร้อมกัน


“ช่วยยืนยันกับพ่อหน่อยทั้งสองคน  รักกันจริงๆใช่ไหม?  พ่อกับแม่ทำงานไกล  พ่อกลัวว่าถ้าหากวันนึงพีชทิ้งน้องขึ้นมา แล้วน้องเสียใจ พ่อกับแม่คงไม่รู้ และปลอบน้องไม่ได้ เพราะพวกเราอยู่ไกล จะบินกลับมาหาลูกก็ลำบาก …

พ่อไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ไม่ใช่ว่า พ่อรักน้องมากกว่า พ่อก็รักทั้งสองคน แต่พีชน่าจะรู้ว่าน้องก็ค่อนข้างเข้ากันคนอื่นได้ยาก ถ้าหากไม่มีพีชสักคน พ่อก็ไม่รู้เลยจริงๆว่านน้องจะทำยังไง อยู่ยังไง แล้วพวกลูกก็เป็นวัยรุ่น ยังเรียนกันไม่จบ งานก็ยังไม่มีทำ พวกลูกคิดว่าจะดูแล และ ประคับประคองกันได้จริงๆเหรอ ชีวิตคู่ในอนาคตพวกลูกไม่เคยคิดเลยเหรอว่า อาจจะเจอคนที่ดีกว่านี้…แต่มันก็เป็นแค่ความเห็นของพ่อเท่านั้น ยังไงคนที่จะจัดการกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตก็คือลูกทั้งสองคนอยู่ดี”

พ่อพูดเสร็จก็หันหน้าไปหาพี่พีชครับ


“….ผมเข้าใจความกังวลของพ่อนะครับ ตัวผมเองก็คงจะดูเหมือนพวกรักสนุกไปหน่อย แต่ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน  ผมรักน้อง รักมากๆจริงๆครับ  อาจจะฟังดูแปลกๆ แต่ผมเองก็เคยกลัวเหมือนกัน กลัวว่าน้องจะทิ้งผมไป  มันเป็นความจริงที่ว่า ในอนาคตพวกเราอาจจะเจอใครอีกหลายคน  แต่ตัวผมคิดว่าจะมีแค่น้องคนเดียวไปตลอดชีวิต ผมไมได้คิดเล่นๆ ผมจริงจังครับ  ผมขยันเรียนมากขึ้น เพื่อที่จบแล้วผมจะได้มีงานการที่ดี ผมจะได้ดูแลและช่วยแนะนำน้องในเรื่องงานและเรื่องเรียนได้  พวกเราทะเลาะกันบ้าง ผิดใจกันบ้าง แต่มันก็เป็นเรื่องปกติของชีวิตคู่ ซึ่งผมว่ามันก็ดี ที่เวลาทะเลาะเราจะได้รู้ว่า อีกฝ่ายเขาไม่ชอบหรือไม่พอใจอะไรเราบ้าง…เพราะงั้น เรื่องที่ผมจะทิ้งน้อง ผมไม่อยากให้พ่อคิดแบบนั้นเลยครับ…ผมไม่ทิ้งน้องแน่ๆ..อยากให้เชื่อใจผมด้วย..”พี่พีชสบตาพ่อผมแล้วพูดอย่างใจเย็น พี่เขาพยายามทำให้เสียงดูปกติ แต่มันก็สั่นอยู่ดี


“ผมเองก็เหมือนกันครับ….”ผมพูดต่อจากพี่เขา


“หืม…พี่เขาพูดซะยาว เราพูดแค่นี้ ขี้โกงนี่”พ่อหันมาหาผม 


“ผมก็รู้สึกแบบที่พี่เขารู้สึกนี่ครับพ่อ….ถ้าหากมีอุปสรรค์อะไรก็จะผ่านมันไปด้วยกันครับ พวกเราจะไม่ทิ้งกัน”ผมพูดครับ แล้วพ่อผมก็ยิ้ม


“ถ้าพวกลูกยืนยันแบบนั้น พ่อก็สบายใจไปหน่อยนึง กันต์เองก็ทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วยพี่เขาจะได้ไม่เหนื่อยที่ต้องดูแลเด็กแบบเรา  พีชเอง….พ่อกับแม่ขอฝากน้องด้วยนะ .ในช่วงที่พ่อแม่ไม่อยู่ พอกลับมาเห็นน้องโอเคขึ้นทั้งการเรียนและหลายๆอย่าง ก็คงเพราะได้พีชคอยดูแล ยังไงก็ฝากเลี้ยงต่อไปด้วย…”
พ่อพูดจบ ไอ้พี่พีชทำตาโต แล้วหันมาหาผม ที่นั่งมึนๆอยู่ข้างๆ 

แล้วแม่ก็กอดผมสองคนพร้อมพูดว่า ไม่ต้องร้องนะ

ยิ่งทำให้ผมสองคนร้องไห้หนักขึ้นไปอีกครับ


“จะไหวไหมเนี่ย หยุดร้องได้แล้ว ข้าวก็ไม่ต้องกินมันแล้วมั้งเนี่ย!!  เดียวเย็นนี้ไปกินข้าวนอกบ้านแทนแล้วกัน”

พ่อพูดครับ พวกผมก็พยักหน้าหงึกๆในอ้อมกอดแม่นั่นแหละ  บอกพ่อกับแม่แล้วรู้สึกดีกว่าได้เกรด A อีกครับ




------------------------------------



หลังจากที่พวกผมได้บอกความจริงกับพ่อและแม่ไป ผมกับพี่พีชก็ทำตัวสบายขึ้นเวลาอยู่ที่บ้านครับ พ่อกับแม่เองก็ไมได้ว่าอะไรพวกเราเลย มีแนะนำนิดหน่อย สอนให้ผมทำอาหารด้วย แม่บอกว่า เพราะเวลาพี่พีชไปทำงานผมควรจะทำข้าวเช้าให้พี่เขาทานตอนเช้า เป็นหน้าที่ของแฟนที่ดี แม่บอกแบบนั้นครับ พอผมลองทำแล้ว พี่พีชกินแล้วบอกว่า เดียวไปซื้อซาลาเปาเซเว่นกินก็ได้ น่าเตะจริง=_=  แม่ก็หัวเราะแล้วบอกให้ผมค่อยๆฝึกไปครับ  นี่คือผมต้องเข้าสู่โหมดการเป็นแม่บ้าน!!???? ไม่เอานะเฮ้ย=[]=!!

“กันต์ ปลุกพี่สิลูก วันนี้พี่เขามีเรียนช่วงเช้าไม่ใช่เหรอ”


“อื๋อออ”แม่เดินมาเคาะประตูห้องผมกับพี่พีชครับ คือตอนแรกคิดว่าพ่อกับแม่จะจับเราแยกกันนอนซะอีก แต่เปล่าเลยครับ   ผมนอนคลุกอยู่ในผ้าห่ม  ผมใช้เท้าค่อยๆดันไอ้พี่พีชให้ตกจากเตียงเบาๆมันจะได้ตาสว่าง




พลั่ก!!!!!!!




“โอ้ย!!!” ผมตกลงจากเตียงโดยที่ไม่ทันตั้งตัว จากแรงถีบของไอ้คนที่นอนอยู่บนเตียงนี่แหละ



“คิดจะถีบกูยังเร็วไปร้อยปี”ไอ้พี่พีชพูดเสียงงัวเงีย ผมเลยลุกนั่งมองมัน พอสายตาผมเหลือบผ่านเตียงขึ้นไป ก็เห็นไอ้พี่พีชนอนคลุมผ้าห่มอยู่บนเตียงจนถึงคอ ผมเพ้ากระเซอะกระเซิง ตาบวมหน่อยๆ  มันกำลังยิ้มแล้วมองมาที่ผม ผมไม่พูดอะไร


“อรุณสวัสดิ์….”มันพูดขึ้นมา


“อรุณสวัสดิ์……”

ผมพูดและยิ้มตอบ เราสบตากันอยู่แปปนึง ไอ้พี่พีชก็กระเถิบเข้ามาหาแล้วหอมแก้มผมไปหนึ่งที  แน่นอน!ผมไม่ได้ขัดขืน


“มะ….แม่บอกให้พี่เตรียมตัวไปมหาลัยได้แล้วนะ”ผมพูดแล้วลุกขึ้น พร้อมกับดึงผ้าห่มที่พี่พีชห่มอยู่ลงมาห่มตัวเองที่อยู่บนพื้น


“ได้ยินแล้วครับ ไปเดียวนี้แหละ”พี่พีชลุกขึ้นจากเตียงแล้วขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะเดินผ่านผมเข้าไปในห้องน้ำ
ผมรู้สึกเหมือนบรรยากาศมันเปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปในทางที่ดีรึเปล่า แต่มีความรู้สึกว่าอบอุ่นขึ้นยังไงไม่รู้
ผมนั่งเหม่อคุยกับตัวเองอยู่ในใจอย่างนั้นพักใหญ่ๆจนพี่พีชออกมาจากห้องน้ำ



“กันต์ หยิบเสื้อให้พี่หน่อย”พี่พีชเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำ  ผมที่ได้ยินก็รีบลุกจัดเสื้อผ้าไว้ให้พี่พีชใส่ แล้วผมก็นั่งอยู่บนเตียงมองพี่เขาแต่งตัวเงียบๆ


“มองอะไรล่ะน่ะ”ไอ้พี่พีชคงสังเกตว่าถูกผมจ้องมาพักนึงแล้ว ถามขึ้น


“เปล่านี่ ก็แค่อยากมอง ไม่ได้หรือไง?”ผมตอบคืนไป ไอ้พี่พีชยักไหล่แล้วติดกระดุมเสื้อ


“หลงกูหัวปักหัวปำเลยสินะเนี่ย”ไอ้พี่พีชหันมายิ้มให้กวนๆ


“ใครกันแน่!!!!”

ผมปาหมอนใส่มันครับ แล้วเราก็หัวเราะกัน  พอไอ้พี่พีชจัดการตัวเองเสร็จก็เดินลงไปข้างล่าง ผมที่ยังไม่ได้ทำอะไรกับร่างกายตัวเองก็เดินตามลงไป   เห็นแม่ผมกำลังจัดเนคไทให้ไอ้พี่พีชพอดีเลยครับ



“โห  ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้แม่ เดียวไปถึงมหาลัยเนคไทพี่เขาก็อยู่ในกระเป๋าแล้ว”ผมพูดในขณะที่เดินลงมา


“พูดมากจริง  ไปตักข้าวมาให้พี่เขากินก่อนไปเรียนเร็ว”แม่มองค้อนผมแล้วสั่งเสียงดัง ผมก็เดินปวกเปียกไปตักข้าวใส่จาน ราดแกงพะแนงที่แม่ทำไว้ ยื่นให้ไอ้พี่พีชที่นั่งประจำที่แล้ว


“ขอบคุณครับ^^”ไอ้พี่พีชมองเงยหน้าผมแล้วพูด


“…………ขนลุก”ผมลูบแขนตัวเองแล้วเดินออกมา เจอพ่อเดินถือหนังสือพิมพ์กำลังจะเดินเข้าห้องครัวพอดีครับ



“ตักน้ำให้พี่เขาสิลูก” พ่อบอกผม แล้วเดินไปนั่งตรงข้ามไอ้พี่พีช



……………..นี่ลูกหรือคนใช้ไอ้พี่พีชครับ=_=


ผมเดินไปรินน้ำใส่แก้วแล้วเดินกลับไปวางไว้ให้ไอ้พี่พีชตามคำสั่งท่านพ่อ


“ขอบคุณครับ  แล้วนี่กันต์จะไปพร้อมพี่ไหม ถ้าจะไปก็รีบไปอาบน้ำเลย”พี่พีชเงยหน้ามาคุยกับผม


“ไม่ไปหรอก กันต์มีเรียนบ่าย เดียวโชมารับ”ผมตอบ ไอ้พี่พีชพยักหน้าแล้วก้มลงกินข้าวต่อครับ


“แม่เนี่ยทำอะไรก็อร่อยไปหมดเลยนะครับ  ผมขอห่อไปกินที่มหาลัยด้วยได้ไหม”ไอ้พี่พีชหันไปหาแม่ผมแล้วพูด


“ได้สิลูก แม่ทำไว้เยอะเลย  แล้วกันต์นั่นยืนทำอะไรน่ะ ไปอาบน้ำไป!”

แม่หันมาเห็นผมที่ยืนทื่อๆอยู่ข้างตู้เย็น พอเห็นแม่ก็ไล่ผมไปอาบน้ำซะงั้น 

นี่มันเชี่ยอะไรวะเนี่ย=[]=!!!!  ผมเดินหน้าบูดออกจากห้องครัวไปอาบน้ำแต่งตัว พอแต่งตัวเสร็จเดินลงมาไอ้พี่พีชก็ไม่อยู่แล้วครับ แน่ล่ะมันคงไปมหาลัยแล้ว ใกล้จะจบแล้วด้วย=_= แล้วต่อไปถ้าไอ้พี่พีชทำงานใครจะช่วยทำงานส่งครูให้วะเนี่ย


“แม่!! พะแนงไปไหนหมดอ่ะ!!”ผมเดินไปตักข้าว แล้วจะเดินไปตักพะแนง แต่พอไปถึงก็เห็นว่า แกงในหม้อหมดแล้ว


“พี่พีชห่อไปกินที่มหาลัยหมดแล้วลูก พ่อก็เพิ่งตักกินไปเมื่อกี้ เอาเงินไปซื้อข้าวกล่องแทนแล้วกันนะ”


“แม๊!!!!!!!!!!!! ToT!!!!!” ผมเดินงอนตุ๊บป่องขึ้นห้องโทรหาไอ้โชครับ มันเพิ่งจะตื่น ผมบอกให้มันรีบอาบน้ำแล้วมารับผมเดียวนี้!!  พอวางสายจากมันผมก็นอนรอบนห้อง ผ่านไปประมาณเกือบ ชั่วโมงแม่ผมก็ตะโกนเรียก


“กันต์!! น้องโชมารับแล้วลูก”

พอได้ยินผมก็หยิบเอาสมุดกับปากกาเดินลงจากห้องไป เห็นแม่กำลังยืนคุยกับไอ้โชอยู่ครับ


“ทำไมหน้ามุ่ยแบบนั้นล่ะ”ไอ้โชถามผม แต่ผมไม่ตอบครับ เดินหน้าเน่าลงมา


“สงสัยงอนที่แม่เอากับข้าวให้พี่พีชหมดมั้งเนี่ย”


“เชอะ!!” ผมทำท่างอนแล้วสะบัดหน้าใส่แม่


“ไอ้ลูกคนนี้นิ เดียวเถอะ”แม่ทำท่าจะตีผม แต่ผมหลบได้ทัน


“ไปก่อนนะแม่”ผมพูดแล้วยกมือไว้  ไอ้โชเลยยกมือไหว้ตาม


“ไปก่อนนะครับ”


“ตั้งใจเรียนนะลูก ขับรถดีดีล่ะ” แม่พูดแล้วโบกมือให้พวกผม  ผมกับไอ้โชก้เดินขึ้นรถ แม่ก็ยืนมองดูพวกผมจนรถพวกเราเริ่มขยับ


“งอนแม่อะไรวะมึง”

“ไอ้เชี่ยพี่พีชแม่ง เอาพะแนงไปหมดเลย ไม่เหลือให้กูกินเลย แม่ก็ไม่แบ่งไว้ให้ กูหิว T^T” ผมบ่นๆในขณะที่กำลังคาดเข็มขัด


“แค่เนี๊ย!?? ฮ่าๆๆ หยิบขนมอยู่เบาะหลังมากินก่อนก็ได้มึง” ไอ้โชบอกแล้วชี้ไปที่เบาะหลัง  ผมเลยเอื้อมไปหยิบขนมของผมมาแกะกินไปพลางๆ ระหว่างการเดินทางไปมหาลัย


“ไม่แค่นั้นนะมึง พ่อกับแม่กูเอาแกเอาใจไอ้พี่พีชกันหมดเลย ไม่สนใจกูเลย”ผมพูดพลางจกขนมใส่ปาก


“พ่อแม่เบื่อมึงแล้วแน่เลย พี่พีชขยันกว่า หล่อกว่า เป็นเด็กดีกว่า พูดจาก็เพราะ นิสัยก็ดี ช่วยงานบ้านได้ มีความรับผิดชอบ”


“นี่มึงพูดถึงใครว่ะน่ะ=_= ใช่เหรอ มันเป็นแบบนั้นแค่ต่อหน้าพ่อกับแม่เท่านั้นแหละ”


“แล้วนิสัยจริงๆแม่งเป็นไงวะ”


“ป่าเถื่อน โหด ซาดิสม์ ชอบใช้ความรุนแรง หยาบคาย ไม่มีความอ่อนโยน” ผมตอบหน้าตาย


“โห….ชั่วขนาดนั้นแต่มึงก็ยังอุตส่าห์ชอบนะ”ไอ้โชเหลือบมามองผมหน่อยนึงแล้วพูดออกมา


“แต่พักนี้ไอ้พี่พีชแปลกไปหน่อยนึงว่ะมึง ไม่รู้กูคิดไปเองไหมนะ”


“แปลกยังไงวะ กูก็เห็นแม่งแปลกกันทั้งกลุ่มนั่นแหละ”


“……กูว่ามันอ่อนโยนขึ้น”ผมคิดนิดนึงก่อนจะพูดออกมา พอพูดจบผมก็หยิบขนมใส่ปาก


“…………………”ไอ้โชเงียบไม่พูดอะไรเลยครับ


“เงียบทำไมวะ!!!”


“โนคอมเม้นท์=_=”


“เอ้า ไอ้สัด ก็มึงถาม”


“หยุดๆ เงียบไปเลยมึง กูไม่ได้อยากได้ยินคำว่าอ่อนโยน กูขนลุก ยิ่งกูนึกภาพไอ้พี่พีชอ่อนโยนแล้วเนี่ย แม่งเอ้ยยย ลุกชูชันยันดาก”


“กูก็เหมือนกันแหละมึง  เฮ้ยๆๆ นั่นไอ้คุณ จอดหน่อยมึง จอดๆๆๆ” ผมหันไปเห็นไอ้คุณที่เดินอยู่ข้างถนนในมหาลัย ซึ่งทางที่มันเดินไม่ได้ไปที่คณะมันครับ  ผมเลยตีแขนบอกให้ไอ้โชจอด 


“ไอ้คุณ!! ไปไหนวะมึง!!!”ผมลดกระจกลงแล้วตะโกนถามมัน


“มาพอดีเลยมึงเอ้ยย แดดเมืองไทยนี่ร้อนเหี้ยๆ กูขอติดรถไปด้วย”ไอ้คุณเห็นหน้าผมปุ๊บมันก็เดินดุ่มๆเปิดประตูรถเข้ามานั่งเฉยเลยครับ


“เอ้า มึงรู้เหรอเนี่ยว่าพวกกูจะไปไหน”ไอ้โชหันมาถามมันครับ  ส่วนมันกำลังเอากระดาษมาซับหน้าตัวเองอยู่ นิ้วกระดกเชียวนะมึง


“ไปคณะพวกมึงไง….ไม่ใช่เหรอวะ?”ไอ้คุณพูดแล้วมองหน้าผมกับไอ้โชสลับไปมา


“ใช่ แล้วมึงจะไปคณะกูทำไม?”ผมถามมันต่อ


“เอ้า ไปหาแฟนสิวะ ถามได้ เร็วๆ รีบไป อีกชั่วโมงนึงจะหมดคาบเรียนพี่ย้งแล้ว” นี่มึงว่างมากเลยใช่ไหมเนี่ย=_=


“รถมึงไปไหนวะ ทำไมถึงเดินมา”


“รถกูจอดไว้บ้าน”มันตอบเรียบๆ


“อ้าว แล้วมึงมาไงวะ”


“พี่ย้งมีเรียนเช้า กูมีเรียนวิชาเดียวตอนบ่ายสาม กูเลยบอกให้พี่ย้งมารับกูด้วย กูมีเรียนเช้า”


“เดียวนะ! ตกลงมึงมีเรียนเช้าหรือบ่ายสาม?”


“กูมีเรียนตอนบ่ายสาม!!!! แต่กูมาเรียนเช้า”


“อะไรของมึงวะเนี่ย!??”


“มันมีเรียนตอนบ่ายสาม แต่อยากนั่งรถมามหาลัยพร้อมพี่ย้งตอนเช้า เลยโกหกไปว่ามีเรียนตอนเช้า กูเข้าใจถูกไหม”ไอ้โชพูดในระหว่างที่ขับรถไปเรื่อยๆ


“ถูก!! ตามนั้นแหละ”


“มึงก็พูดแบบนั้นตั้งแต่แรกสิวะ!”


“แอร์ๆ เปิดแอร์แรงๆหน่อย ”ไอ้คุณไม่ตอบโต้ผม  มันพูดแล้วโผล่หน้ามาพร้อมเอื้อมมือมาเปิดแอร์เองอีกด้วยครับ


เราขับรถแปปเดียวไม่ถึงห้านาที ก็ถึงตึกคณะพวกผมแล้วครับ ระหว่างที่พวกผมวนๆหาที่จอดรถไอ้คุณก็ขอลงก่อน แล้วมันก็พุ่งขึ้นตึกคณะผมไปอย่างกับเป็นคณะตัวเอง


“ไปก่อนนะพวกมึง แล้วเจอกัน”มันตะโกนบอกก่อนจะวิ่งออกไป  ไม่รู้แม่งจะรีบไปไหน เดียวตอนเที่ยงๆก็สุมหัวกันที่เดิมอยู่แล้วนี่หว่า=_=!

 ผมกับไอ้โชเอารถไปจอดแล้วไปนั่งเล่นที่ม้าหินอ่อนข้างตึกคณะครับ  เราก็คุยเรื่องงานที่จะส่งในปลายเทอมนี้กัน ซึ่งงานผมไม่ค่อยคืบหน้าไปไหนเลย เพราะพี่พีชยุ่ง หมดเทอมนี้ พี่พีชก็จบแล้วครับ ผมล่ะโคตรอิจฉา  ผมกับไอ้โชนั่งคุยกันไม่ถึง สิบห้านาที  ไอ้โชก็สะกิดให้ผมหันไปมอง  คือไอ้คุณมันเดินคอตกลงมาจากตึกครับ



“เฮ้ยมึง  ทางนี้!!”ผมตะโกนแล้วโบกมือให้มัน  พอมันเห็นก็พยักหน้าแล้วเดินมานั่งลงข้างๆ


“เป็นไรวะ หงอยมาเชียว”ผมถาม


“พี่ย้งไล่กูลงมา T_T  พี่ย้งเขาไม่รักกูแล้วใช่ไหมวะ”  เป็นกู กูก็ไล่ครับ  ผมกับไอ้โชมองหน้ากัน และดูเหมือนเราจะคิดเหมือนกันนั่นแหละครับ 555


“ก็พี่เขาเรียนอยู่ มึงนี่เป็นเด็กหรือไง?”ผมตอบมันไปครับ ส่วนไอ้โชก็พยักหน้าเห็นด้วย


“……….เออ  กูก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองแหะ  ทำไมกูเกาะแกะพี่ย้งขนาดนั้นวะ?”จู่ๆไอ้คุณก็หันมาถามพวกผมเฉยเลย


“เอ้า  มึงไม่รู้แล้วพวกกูจะรู้เหรอ?” ไอ้โชพูดขึ้นมาครับ  ส่วนไอ้คุณมันก็นิ่งเงียบ เหมือนมันกำลังคิดอะไรของมันอยู่คนเดียว พวกผมก็กินขนมไปไม่สนใจ




“………………..มึง กูไปก่อนนะ  แล้วขนมห่อนี้กูขอ ไปล่ะ!!!” ไอ้คุณที่นั่งเงียบมาสักพักโพล่งขขึ้นมา พร้อมกับคว้าเอาถุงขนมที่พวกผมกำลังนั่งกินอยู่ไปต่อหน้าต่อหน้าด้วย  เชี่ยอะไรของมันวะ   

พอไอ้คุณไป ผมกับไอ้โชก็คุยกันต่อครับ แล้ว เมย์กับบีก็เดินมาเห็นพวกเราสองคนเข้าพอดี เลยนั่งคุยงานด้วยกันซะเลย

แล้วก็ตามที่คิดครับ เมย์นั่งแหมะข้างไอ้โชเลย  บีก็มานั่งข้างผม



“นี่โช เมย์ไม่ค่อยเข้าใจว่าส่วนตรงนี้เราต้องคำนวณยังไง ช่วยดูให้หน่อยสิ” เมย์พูดแล้วขยุกขยิก หยิบเอาสมุดงานขึ้นมากางให้ไอ้โชดูครับ แล้วไอ้โชก็อธิบายให้ฟัง


“กันต์เสร็จแล้วเหรอ”บีถามผมครับ


“ยังเลย กะจะให้ไอ้โชทำให้เนี่ยแหละ”


“กูไม่ทำ….” พอผมพูดจบ ไอ้โชก็สวนขึ้นมาเงียบๆครับ แต่มันไม่ได้เงยหน้ามามองผมหรอก


“ไอ้คนไม่มีน้ำใจ!!”


“มึงนั่นแหละ หัดทำเองสิวะ เดียวกูสอนไง”


“น่าๆ อย่าทะเลาะกันสิ  แล้วทำไมสองคนนี้มาเร็วจัง ปกติเห็นเข้าห้องเรียนแบบเฉียดฉิวตลอด”


“ไม่มีอะไรหรอก พอดีตื่นเร็วแล้วมี่อะไรทำน่ะ”ผมตอบไปครับ ส่วนไอ้โชก็ยังอธิบายงานให้เมย์ฟังอยู่ ผมเองก็เล่นมือถือบ้าง


จิ้มเอวไอ้โชพอให้มันสะดุ้งเล่นบ้าง  บีก็ชวนผมคุยเรื่อยๆครับ เรื่องไร้สาระทั่วไป อารมณืเหมือนอยู่คนล่ะที สองคนนั้นคุยเรื่องเรียน ผมกับบีคุยเรื่องอะไรกันก็ไม่รู้  พอรู้ตัวอีกทีก็เที่ยงแล้ว  ผมเงยหน้าขึ้นมองตึกคณะ เห็นพวกไอ้พี่พีชเดินหอบของลองมาแบบทุลักทุเลครับ  ใกล้จะจบมันยุ่งยากเพียงนี้เลยหรือ….

พอเดินลงมาสักพัก ไอ้พี่พีชก็หันไปหาพี่ย้งเหมือนให้พี่ย้งช่วยถือครับ ทั้งๆที่ของในนมือพี่ย้งก็เยอะพอพอกัน  ไอ้พี่พีชล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดๆๆๆ แนบหูตัวเอง  แล้วมือถือในมือผมก็ดังขึ้น พร้อมชื่อไอ้พี่พีช

ผมกดรับทันทีครับ


“ฮัลโหลว” ผมทำเสียงดัดจริต


[มามหาลัยหรือยัง?]มันถามผมในขณะที่มันก็ดูๆเหมือนจะเขียนอะไรสักอย่างลงบนกระดาษที่พี่ชินถือ พร้อมทำมือเหมือนอธิบาย พี่ชินก็พยักหน้าหน่อยๆ แล้วพี่ธัญก็เข้ามาดูด้วยครับ 


“ทำอะไรกันน่ะ?”ผมที่มองอยู่ก็ถาม


[อะไร มึงอยู่ไหน มองเห็นกูเหรอ] ไอ้พี่พีชพูดแล้วก็กวาดสายตามองหาครับ  พอมันมองมาทางผม ผมเลยยกมือโบกมือให้  มันก็โบกมือตอบแล้วกดวางสาย พอวางสายมันก็สะกิดพวกพี่ย้งแล้วเดินดุ่มๆมาทางผมทันทีเลยครับ  แล้วเหมือนพี่ย้งทิ้งของมันลงพื้นครับ เลยมีการตบหัวกันนิดหน่อย ก่อนที่พวกมันจะหัวเราะกัน  อี่พีชก็ก้มเก็บของตัวเองแล้วเดินมา


“แฟนโทรมาเหรอ”บีถามผม  พอผมตอบว่าใช่ บีก็กระทุ้งสีข้างผมครับ


“แหม่ หวานกันจังเลยนะยะ! อิจฉาอ่ะ!!”

บีพูด ผมก็หัวเราะแหะๆ  ส่วนไอ้โชก็เก็บงานตัวเองเตรียมตัวไปหาอะไรกินก่อนเข้าเรียนครับ  แปป เดียวไอ้พี่พีชก็เดินมาถึงตัวผม  มันเดินอ้อมมาแล้วกอดผมจากข้างหลัง แล้วหอมแก้มผมไปหนึ่งทีแบบไม่ทันได้ตั้งตัว


“เฮ้ย!! ทำอะไร ปล่อยนะเว้ย=[]=!”ผมพยายามจะแกะมือไอ้พี่พีชออกครับ แต่มันไม่ยอมปล่อยสักที   


“ถ้าพวกมึงจะขนาดนี้ก็กลับไปนอนกอดกันที่บ้านเถอะ”ไอ้พี่ชินพูดขึ้นมาครับ


“พี่ชิน พี่ต้องบอกเพื่อนพี่นะครับ  เพื่อนผมมันไม่ได้สมยอมนะเออ”ไอ้โชพูด  คือ กูอ่ะสมยอมเว้ย ถ้ามันไม่ทำต่อหน้าคนอื่นแบบนี้-0-!!!! ผมเห็นบีกับเมย์ทำหน้าเหวอไปหน่อยนึงด้วย


“กุก็ว่างั้นแหละ มึงแม่งเหมือนหมาที่เห็นเจ้าของกลับบ้านเลยว่ะพีช หางนี่กระดิกเชียวนะมึง”พี่ธัญพูดขึ้นมา


“ทีมึงล่ะไอ้สัด  เวลาอยู่กับไอ้แฮปต่อหน้าพวกกูนะ เรียกมัน  ‘ไอ้ปี้ ไอ้เหี้ย อย่ามาใกล้กู อย่ามาจับกู!’  แต่พออยู่ด้วยกันสองคน ‘แฮป ไม่เอา อื้อออ  พอแล้วแฮป…’ โอ้ย เชี่ย!!!” ไอ้พี่พีชคลายมือออก แล้วพูดพร้อมทำท่ากอดตัวเองไปมา  แต่เหมือนยังพูดไม่ทันจบ พี่ธัญก็เตะก้นพี่พีชเข้าให้ จนมันเซมาชนหลังผมหน่อยนึง  ส่วนพวกผมนี่หัวเราะกันเสียงดังเลยครับ

พี่ธัญเขินทีไรลงไม้ลงมือตลอด แซวนิดแซวหน่อยก็เขินซะล่ะ

“จำไว้เลยนะมึง อย่าให้ถึงทีกูบ้าง”


“พอๆๆๆ เดียวแม่งต่อนกันจริงๆขึ้นมาพวกกูก็ซวยอีก”พี่ย้งเข้ามาห้ามทัพครับ


“แล้วพวกมึงสองคนจะลุกไหมเนี่ย แล้วนี่กูเพิ่งสังเกต น้องสองคนเป็นใครครับ?” ไอ้พี่พีชหันไปมองแล้วถาม
เมย์กับบีอึ้งๆ เอ๋อๆ ไปหน่อยนึง


“เพื่อนกันต์เอง พี่มีปัญหาอะไรไหม?”ผมหันไปบอกมัน  รู้สึกว่าตัวเองแมนไปชั่วขณะ


“เพื่อนเรียนคลาสเดียวกันครับพี่พีช”ไอ้โชช่วยตอบด้วยครับ


“แล้วไป  แต่ไอ้เตี้ยนี่พี่หวงนะครับ”มันไม่พูดเปล่า มีเอามือมาโอบผมด้วย


“….คะ….ค่ะ…..”บีกับบเมย์ตอบแบบมึนๆครับ ผมรู้สึกอาย TwT


“โช มึงก็เหมือนกัน ถ้ามึงคิดจะรักใครก็ต้องรักให้จริง ถึงมึงกับโทโมะจังจะอยู่ห่างกัน แต่มึงจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย ผู้หญิงเข้าไม่ชอบให้แฟนตัวเองคุยกับคนอื่นนะมึงรู้ไหม” ไอ้พี่พีชหันมาเทศนาไอ้โชต่อครับ  คือ ไอ้เชี่ยพี่พีชเป็นอะไรวะ=_=


“อะไรวะ ผมเปล่านะเว้ย บอกแล้วไงว่านี่เพื่อน”


“ลุกได้แล้วพวกมึง กูหิวจะแย่แล้ว” พี่ชินเดินมากระตุกเสื้อผมกับไอ้โชครับ


“มึงไม่เท่าไหร่ ดูกูนี่ หอบทั้งของตัวเองกับของมัน  พีชนี่มึงจะให้กูถือของให้จนถึงบ้านเลยไหม?”


“เออๆ เอามานี่ เดียวกูถือเอง กันต์ลุกได้แล้ว รีบกินแล้วรีบเข้าเรียน”ไอ้พี่พีชบอกแล้วจับแขนผมให้ลุกขึ้น  ผมก็หยิบของแล้วโบกมือลาสองสาวตามกลุ่มพี่พีชไปครับ พอไปถึงโรงอาหาร ไอ้เต้กับไอ้ทอมก็มานั่งรออยู่ก่อนแล้วครับ แต่ไม่เห็นไอ้คุณเลย


“ทำไมมีแต่พวกมึงวะ ไอ้คุณล่ะ?” ผมเดินไปหาพวกมันแล้วถาม พวกมันสองคนมองหน้ากันแล้วยักไหล่ครับ


“พวกกูไม่เห็นว่ะ คิดว่ามันมาอยู่นี่แล้ว”


“ก่อนหน้ามันมาหาพวกกูนะ แต่มันเดินกลับไปแล้ว”ไอ้โชพูด


“ใช่”


“มันบอกวันนี้มันมีธุระ เลยไม่มา”พี่ย้งเงยหน้าจากมือถือแล้วพูด พร้อมหันหน้าจอมือถือมาทางพวกผม


“อ๋อ โอเค  งั้นรีบกินกัน เดียวอีกสามสิบนาทีคลาสพวกผมจะเริ่มแล้ว”

พวกผมก็กินข้าวไปตามปกติครับ จะมีแต่กลุ่มพี่พีชที่ค่อนข้างเครียดกันเพราะโปรเจคจบ

“เออนี่ พวกมึง คืนนี้ไปผ่อนคลายกันหน่อยไหม”พี่ย้งพูดขึ้นมา


“ผ่อนคลาย อะไรวะมึง  จะเสร็จไหมเนี่ย! สมงสมองกูตื้อไปหมด กูไม่มีอารมณ์ไปผ่อนคลายที่ไหนหรอก”พี่ธัญพูดเสียงดัง


“ก็เพราะงั้นแหละ กูว่าพวกเราแม่งเครียดไป ไปปลดปล่อยหน่อย คงดีกว่านี้ กูว่ากลับมางานมันจะเดินกว่านี้ สมองคงแล่นมากกว่านี้”


“ผ่อนที่ไหนวะ?”พี่พีชพูดแล้วตักข้าวเข้าปากผมทั้งๆที่ตัวเองมองหน้าพี่ย้งอยู่  ผมนี่งับช้อนแทบไม่ทัน


“ไปเล่นดนตรีที่ร้านเหมือนเดิม เล่นเพลงหนักๆหน่อยกูว่าคงโล่ง”

พี่ย้งพูด  ส่วนพี่ๆทั้งสามก็มองหน้ากันไปมา ก่อนจะตอบตกลง  ว่าแล้วพี่ย้งก็หยิบมือถือขขึ้นมาโทรหาเจ้าของร้านบอกว่าวันนี้ขอเล่น เล่นให้ฟรีครับ   และทางนั้นก็ตอบตกลงกลับมา

  ผมกับไอ้โชรีบกิน เพราะมัวแต่ฟังพี่ๆเขาคุยกัน  พอกินเสร็จ ผมก็ขอตัวไปเข้าเรียนทันทีครับ  และวันนี้เป็นวันหยุดของผม  แน่นอนว่าคืนนี้ผมจะตามพี่พีชไปด้วย ไม่ได้ไปตั้งนานแล้วด้วย  แต่ไอ้โชขอบายครับ  มันบอกว่าพรุ่งนี้ที่บ้านมีงาน เลยจะไปช่วยแม่ทำขนมไว้เลี้ยงแขก  ผมก็บอกว่า ไม่เป็นไรแต่ช่วยขโมยขนมมาให้ผมกินด้วยแล้วกัน  มันหัวเราะแล้วบอกจะแอบจิ๊กมาให้ครับ ฮ่า


----------------------------
ต่อข้างล่าง

[heenimz]

-------------------------------------


หลังจากเลิกเรียนผมก็กลับมาบ้านพร้อมพี่พีช ที่จริงพี่เขามีเรียนแค่ช่วงเช้านั่นแหละ แต่ก็นั่งทำงานรอผมจนถึงเย็นเลย

พี่พีชกลับมาบ้าน อาบน้ำ แต่งตัว เซทผม ใส่เสื้อหนัง หล่อเฟี้ยวมากครับ ผมไม่เห็นพี่เขาแต่งตัวแบบนี้มานานแล้ว ดูเพลย์บอยนิดๆ   ส่วนผมก็อาบน้ำใส่เสื้อผ้าสบายๆครับ ตั้งใจไปเมาอย่างเดียว  แต่ไอ้พี่พีชห้ามผมไว้แล้วล่ะ มันซื้อนมมาไว้ให้พร้อมเลยด้วย  พวกผมนัดกัน สองทุ่มครับ  พอแต่งตัวเสร็จพี่พีชก็เดินลงไปข้างล่าง  ส่วนผมก็หิ้วขวดนมแล้วเดินตามลงไป  เห็นพ่อกับแม่กำลังลากกระเป๋าเดินทางมาไว้ที่ห้องรับแขก  อีกสองวัน พ่อแม่ผมก็จะกลับแล้วครับ…


“ทำไมไม่บอกให้ผมช่วยครับ มันหนักนะ” ไอ้พี่พีชเห็นก็รีบวิ่งกุลีกุจอเข้าไปช่วย ผมเองก็เหมือนกัน


“แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก  แล้วนี่แต่งตัวหล่อเชียว จะไปไหนเหรอลูก”พ่อผมถามพี่พีช


“วันนี้ผมจะไปเล่นดนตรีที่ร้านครับพ่อ  ขอพาน้องไปด้วย  อาจกลับดึกนิดหน่อยครับ แต่พ่อไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ให้น้องดื่ม  ผมซื้อนมไว้ให้น้องแล้วครับ” ไอ้พี่พีชพูดจบ พ่อก็หันมาหาผม  ผมทำหน้าเซ็งๆครับ แล้วยกถุงนมขึ้นให้พ่อดู


“ฮ่าๆๆ เออๆ ดีๆๆๆ ดูน้องด้วยล่ะ”พ่อตบบ่าพี่พีชสองสามทีอย่างพอใจครับ  T^T


“ไปก็ ระวังกันด้วยนะลูก อย่าไปมีเรื่องกับใครเขาล่ะ” แม่บอกผมครับ


“ไม่มีหรอกแม่ สบายใจได้  งั้นเดียว เราไปกันเลยไหมพี่พีช”พอผมบอก พี่พีชก็ดูนาฬิกาแล้วพยักหน้า


“งั้นเดียวพวกผมกลับมานะครับ  ไปก่อนนะครับ”พี่พีชพูดแล้วยอมือไหว้ลาพ่อกับแม่ผม  แล้วเดินไปหิ้วกีต้าร์ที่วางอยู่มุมห้องไปด้วยครับ


“ไปก่อนนะครับ~~~~”ผมโบกมือบ๊ายบายแล้วเดินออกจากบ้านไป  พอหันกลับมา ผมก็ยังเห็นไอ้พี่พีชเดินก้มหัวปลกๆให้พ่อกับแม่ผมก่อนออกจากบ้านอีกครั้งหนึ่ง


ผมขึ้นไปนั่งบนรถ ส่วนไอ้พี่พีชก็เอากีต้าร์ไว้ท้ายรถก่อนจะเดินมาอีกฝั่งแล้วเปิดประตูขึ้นรถมา   พวกผมขับรถกันไปเรื่อยๆ

ส่วนไอ้พี่พีชก็ฮัมเพลงไปเรื่อย มือมันที่ว่างก็ยื่นมาจับมือผมไปตลอดทาง

“นี่ เรียนเป็นไงบ้าง”ไอ้พี่พีชถามผมขึ้นมาดื้อๆ


“ยากว่ะพี่  แต่ก็โอเคนะ กันต์ชอบ”


“ชอบแต่ให้กูทำงานให้เนี่ยนะ”


“แล้วพี่ยอมทำให้ทำไมล่ะวะ”


“กูกลัวมึงเรียนไม่จบไง  แต่มึงก็โอเคขึ้นนะ พักหลังๆที่กูยุ่งๆ มึงก็ทำงานเอง พี่ก็ไปแอบดูนะ  ค่อนข้างโอเคเลยล่ะ”ไอ้พีพี่ชบอกผม


“ใช่ไหมล่ะ  กันต์ก็ไม่อยากรบกวนพี่มากนี่หว่า เหนื่อยไหมล่ะโปรเจคน่ะ”


“กูอธิบายไม่ถูกว่ะ เดียวมึงก็จะรู้เองแหละ เหนื่อยนะ แต่ก็สนุก งานชิ้นสุดท้ายแล้ว กูก็อยากทำให้มันดีๆ”พี่พีชพูดแล้วยิ้มหน่อยๆ 


“จบแล้วทำอะไรต่ออ่ะ” ผมถาม


“จะทำอะไรล่ะ หางาน หาเงิน เลี้ยงมึงไง”


“ไม่ต้องมาหาเงินเลี้ยงกันต์หรอก เงินกันต์ก็หาได้ รอให้จบก่อนเถอะ”


“ให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน!! ”ไอ้พี่พีชพูดแล้วผลักหัวผมแรงๆ จนหัวผมไปโขกกับกระจกรถ  พอมันเห็นผมร้องโอ้ย ก็หัวเราะชอบใจใหญ่เลยครับ แม่ง=_=   แล้วพอถึงร้าน  มันจอดรถนิ่งสนิท ไอ้พี่พีชปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วเอื้อมตัวเข้ามาใกล้ผม


“อะ อะไร ทำอะไร…”ผมถามมัน


“ หลับตา…”มันกระซิบบอกผมเบาๆ  ผมก็หลับตาปี๋ทันทีครับ  และอย่างที่คิด มันจูบผม จูบอยู่นานมาก ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย ไอ้พี่พีชจูบผมซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะขบที่ริมฝีปากผมเบาๆ แล้วถอนจูบออก



“ไม่บอกให้กูหยุดสักที คงจะได้เสียกันในรถนี่แหละ….”ไอ้พี่พีชพูดเสียงเบาครับ   ผมทำอะไรไม่ถูก โอเค มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เราจูบกัน แต่พักนี้..ผมรู้สึกว่ามันไม่พอ…เฮ้ย!! ไม่ๆๆ แค่นี้ล่ะ พอแล้ว!!!!

ระหว่างที่ผมกำลังตบตีกับตัวเองในความคิด ไอ้พี่พีชก็จูบผมอีกครั้ง  เชี่ยเอ้ย….รู้สึกดีเกินไปแล้ว….ผมเองก็จูบตอบพี่เขาซ้ำไปซ้ำมา จนรู้สึกว่าร่างกายมันร้อนๆยังไงไม่รู้…. อีกครั้ง ที่พี่เขาหยุดแล้วมองหน้าผม


“เอาจริงป่ะนี่ย?”มันถามผม  ผมที่มึนๆอยู่ ก็เริ่มรู้สึกตัว



“อะ เอาอะไร?!”



“เอากันในรถนี่แหละ กูไม่เล่นแล้วดนตรี”



“เชี่ย!!!!”ผมถีบยอดอกไอ้พี่พีชทันทีที่มันพูดจบครับ  ส่วนมันทั้งๆที่กระเด็นกลับที่เดิมก็ยังหัวเราะ


“เคลิ้มใช่ไหมล่ะครับน้องกันต์….”มันขยับเข้ามาหาผมแล้วเอามือสองข้างยันกระจกไว้


“ไม่เคลิ้มโว้ย!!!! แค่คิดเรื่องงานเพลินๆเท่านั้นแหละ พอได้แล้ว ลงไปเช็คเครื่องได้แล้วไป!”ผมพูดแล้วดันอกมันออก



“ไม่เคลิ้มอะไรล่ะ……ลิ้นซนไม่เบาเลยนะเรา”ไอ้พี่พีชพูดด้วยเสียงกับหน้าตากวนๆในประโยคท้ายครับ


“กูลงไปเองก็ได้สัด!!!!!!”ผมพูดจบก็หันหลังจะเปิดประตูรถออกไป เกรงว่าถ้ายังอยู่ในนี้คงเสียงซิงเป็นแน่ 
แต่พลาดครับ มือไอ้พี่พีชไวกว่า  มันดึงตัวผมไว้แล้วจับหน้าผมให้หันไปมามันแล้วมันก็จูบผมอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยผมไป


“พี่ชอบเวลาทีได้จูบกับกันต์นะ…รู้สึกดีกว่าตอนที่นึกถึงหน้ากันต์แล้วช่วยตัวเองอีก…”ไอ้เชี่ยนี่ก็เปรียบซะกูเห็นภาพ



“จิตอกุศลจริงๆให้ตาย  ลงไปได้แล้วพี่พีช”ผมพูดแต่ไม่สบตามันครับ ผมได้ยินเสียงมันหัวเราะหน่อยๆก่อนที่มันจะเปิดประตูลงไป


 ผมนั่งหายใจเข้าออกลึกๆอยู่ในรถ ไม่ทันไรไอ้พี่พีชก็มาเคาะกระจกรัวๆ  พอผมหันไปสบตากับมัน ก็เห็นมันเอานิ้วเขียนกระจกเป็นรูปหัวใจ แล้วชี้มาที่ผม  ผมเลยยกนิ้วกลางให้มัน  พอมันเห็น เลยทำท่าเอานิ้วเชือดคอประมาณว่ามึงตาย

ผมเลยยิ้มๆแล้วทำท่ารูปหัวใจให้มัน  ยิ้มพยักหน้ายิ้มพอใจแล้วยกนิ้วให้ผม  แล้วผมก็หัวเราะ มันก็หัวเราะ
 ผมเปิดประตูลงไปหามัน


“นึกว่ามึงจะไม่ลงมาซะล่ะ”มันพูดครับ


“พูดมากน่า ไปได้แล้ว”ผมพูดแล้วเดินนำมันไป  พอไปถึงทางเข้าไอ้พี่พีชก็บอกผมว่าจะไปด้านหลังเวที แล้วบอกให้ผมไปนั่งโต๊ะใกล้ๆเวทีได้เลยเพราะมันจองไว้ให้แล้วครับ  พอผมไป ก็เห็นมีพี่แฮปนั่งกินน้ำเปล่ารออยู่ก่อนแล้วครับ


“พี่แฮป สวัสดีครับ”ผมเดินไปหาแล้วยกมือไหว้พี่เขา  พอพี่แฮปเห็นก็รับไหว้ผมครับ


“มาดูคุณพีชเหรอน้องกันต์” พี่แฮปถามผมตอนที่ผมกำลังจะนั่งครับ


“ใช่ครับพี่ ผมไม่ได้มานานแล้ว  แล้วนี่ พี่เขาซื้อนมไว้ให้ครับ กินด้วยกันนะครับพี่”ผมวางถุงขวดนมลงบนโต๊ะ พี่แฮปเห็นก็หัวเราะครับ


“ได้เลยๆ” พี่แฮปเปิดขวดนมแล้วเทใส่แก้วให้ผม แล้วก็ของตัวเอง


“ชนแก้วกันหน่อยไหมครับ” พี่แฮปยื่นแก้วมาให้ผม


“ด้วยความยินดีครับพี่”

ผมรับแก้วมา แล้วเราก็ชนแก้วกันไป พอชชนเสร็จเราก็หัวเราะกันเองครับ  คนก็มองกันประมาณว่าพวกเหี้ยนี้เอานมมาแดกทำไมที่ร้านเหล้า 

ผมกับพี่แฮปนั่งดื่มกันไปพักนึงครับ ไม่นานนัก วงของพวกพี่พีชก็ขึ้นเวทีกัน ทุกคนดูหล่อมากครับ หล่อกว่าตอนที่ผมเห็นครั้งแรกซะอีก  ผมเห็นพี่แฮปที่มองพี่ธัญแล้วยิ้มพร้อมโบกมือให้ ส่วนพี่ธัญ ยิ้มหน่อยๆ พร้อมยกนิ้วกลางให้พี่แฮปครับ5555

“ดูคุณธัญวาเขินสิครับน้องกันต์”พี่แฮปหันมาพูดกับผมแล้วยิ้มใหญ่เลยครับ ผมเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับพี่เขา


ส่วนพอผมหันไปสบตาไอ้พี่พีช มันขยิบตาส่งจูบมาให้ครับ ผมเลยทำท่าปัดจูบมันทิ้ง ไม่สนใจแล้วกระดกนมกับพี่แฮปต่อ


เพลงเล่นไปเรื่อยๆครับ วันนี้เป็นเพลงร็อค แต่ถูกคัฟเวอร์ให้เป็นแนวสบายๆหน่อย  เล่นไปสักพัก ผมหันขึ้นไปมองบนเวที


เห็นพี่ย้งกำลังมองอะไรบางอย่างที่อยู่ไกลออกไปครับ ผมพยายามมองตามแต่ก็มองไม่เห็น สงสัยคงเจอคนรู้จัก

ผมก็ไม่ได้สนใจ เพราะพี่ย้งมองแค่แปปเดียวก็หันกลับมาร้องเพลงเล่นกีต้าร์ต่อ  ผมกับพี่แฮปเองก็กินนมไปเรื่อยๆจนจะหมดแล้วครับ โคตรอิ่ม โคตรอืด อีนมพ่องมันเนยของไอ้พี่พีชเนี่ย  ผมไม่กินไม่ไหวเลยนั่งฟังดนตรีเฉยๆ


พอเล่นจนครบทุกเพลง ปกติพี่ย้งจะพูดนั่นพูดนี่ก่อนลงจากเวที แต่วันนี้พี่ย้งยื่นไมค์ให้พี่พีช ทำหน้าเครียดๆแล้วก็โดดลงจากเวที เดินไปแถวๆทางออกร้านครับ


พี่พีชก็หันซ้ายขวามองพี่ชินกับพี่ธัญ  พี่ธัญก็บอกให้พี่พีชพูด  ก่อนที่มันจะพูด ไอ้พี่พีชหันมาหาผมแล้วบอกให้ผมตามพี่ย้งไปครับ  ผมเลยรีบลุกแล้ววิ่งตามไปพร้อมพี่แฮป  พอผมวิ่งตามพี่ย้งไป ก็เห็นพี่ย้งยืนอยู่ที่โต๊ะ
โต๊ะหนึ่งครับ …..และคนที่นั่งที่โต๊ะนั่นคือ

…..ไอ้คุณ…







…และ…









..พี่ปั่น..!!!!!!!!???????


 

TBC.

 ---------------------------------------------



รู้สึกกดดันเวลาที่ตัวเองเขียนแล้วดองไว้นานๆ รู้สึกผิดด้วย T_T...ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก ขอโทษครับ!!!!

[Candy Venus]

เค้าจะรอต่อไป
 

[heenimz]

ตอนที่ 37

ภาพที่ผมเห็นคือ ไอ้คุณนั่งดื่มกับพี่ปั่นอยู่ โดยที่มีพี่ย้งกำลังยืนมองครับ  ผมที่วิ่งตามไปเห็นก็ตกใจ พี่แฮปเองก็เหมือนกัน และดูเหมือนคนรอบข้างก็เริ่มจะสนใจแล้วเหมือนกัน  พี่ย้งยืนนิ่งเงียบ มองสองคนนั้น ไม่นานนักพวกพี่พีชก็วิ่งตามมาครับ

“เชี่ยแล้วไหมล่ะมึง….”พี่ชินพูดเสียงเบา ใกล้หูผม=_=


“ไอ้คุณ..”พี่ย้งเรียกมันครับ  มันก็หันหน้ามา  ผมก็มองหน้ามันประมาณว่า มึงทำเชี่ยอะไรเนี่ย!?


“ว่าไงครับพี่”ดู๊มันตอบ ไร้ซึ่งความตกใจ-0-!!!!


“…………..เฮ้อ….กลับไหม?”พี่ย้งถอนหายใจแล้วถามมัน


“………กลับทำไมครับ ผมเพิ่งมา ขอดื่มต่ออีกหน่อยดีกว่า”เป็นครั้งแรกที่อยากต่อยหน้าเพื่อนตัวเอง=_= เพื่อนพี่ย้งไม่มีใครพูดอะไรเลยครับ ทุกคนเงียบหมด ผมแอบเห็นพี่ปั่นยิ้มสะใจด้วยล่ะ=_=


“คุณ….พี่จะถามมึงอีกที จะกลับไม่กลับครับ”พี่ย้งถามอีกรอบ  ไอ้คุณมองหน้าพี่ย้งนิ่งๆ 

ผมได้ยินเสียงพี่ชินพึมพำว่า โมโหแล้ว ไอ้ย้งโมโหแล้ววว


“ถ้าไม่กลับจะทำไมครับ?”ไอ้คุณวางแล้วลงทำหน้ากวนตีนใส่พี่เขาครับ  ผมพยายามจะพูดแต่ไอ้พี่พีชเอามือปิดปากผมไว้ก่อน


“ไม่ทำไมหรอก แต่กูกำลังให้โอกาสมึงอยู่”พี่ย้งกอดอกพูดครับ


“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง น้องคุณเขาบอกไม่กลับไง”พี่ปั่นพูดขึ้นมาครับ


“เสือก!”

พี่ย้งหันไปพูดใส่หน้าพี่ปั่นสั้นๆคำเดียว แล้วหันกลับมาคุยกับไอ้คุณต่อ พี่ปั่นแอบกัดปากโมโหใหญ่เลยครับ

“พี่ย้ง! พูดดีดีก็ได้!!”ไอ้คุณพูดเสียงดังใส่พี่ย้ง


“กูจะถามมึงอีก  จะ กลับ ไหม?”  ผมที่ยืนฟังได้แต่ภาวนาให้มันบอกว่ากลับ แล้วทุกอย่างก็จะจบครับ แต่ไอ้คุณ..


“……………….”นิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรเลย


“………………………” พี่ย้งก็เงียบ


“อย่างี่เง่านะคุณ กูไม่ชอบ”พี่ย้งพูด


“…………..”ไอ้คุณเงียบ



“โอเค ครั้งสุดท้าย เพรากูเริ่มเหนื่อยแล้ว และกูไม่ชอบที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้
นับ หนึ่ง ถึง สาม  ถ้ามึงไม่ลุกขึ้นมา กูถือว่าเลิกกันเลยนะ ” จบคำพูดพี่ย้ง ไอ้คุณมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัดเลยครับ



“หนึ…”


“กลับครับ กลับเดียวนี้เลย!!!”ยังไม่ทันนับหนึ่ง ไอ้คุณก็ลุกขึ้นมาจากโต๊ะ ส่วนพี่ปั่นก็ตาค้างไปเลยครับ ผมนี่โคตรรู้สึกโล่ง


พอไอ้คุณลุกขึ้นมา มันก็เกาะแขนพี่ย้งครับ ส่วนพี่ย้งสะบัดมือออกแล้วเดินหนีไป  ไอ้คุณทำหน้างง หันมามองพวกผม


“มันโกรธมึงแล้ว ล้านเปอร์เซ็น”พี่ชินพูด ส่วนไอ้คุณก็พยักหน้าแล้วเดินตามพี่ย้งไปครับ


“ให้พวกมันสองคนเคลียกันไป งั้นพวกเราก็แยกกันกลับ คู่ใครคู่มัน”พี่พีชพูดครับ


“คู่เชี่ยอะไรล่ะ ไม่มีเว้ย”


“มึงเลิกปฏิเสธได้แล้วธัญ  แฮป เอามันกลับบ้านดีดีล่ะ อย่าไปแวะโรงแรมข้างทางนะพวกมึง  กันต์ ป่ะ กลับบ้าน”ไอ้พี่พีชพูดแล้วเดินนำผมไป ผมก็ก้มหัวให้พี่ธัญกับพี่แฮปก่อนจะเดินตามออกมา ได้ยินเสียงแหลมๆด่าลอยตามหลังมาด้วยครับ


พอไปถึงรถ มองไกลๆ เห็นไอ้คุณขึ้นรถพี่ย้งไปครับ แล้วรถมันล่ะ=_=?




-----------------------------------------

[น้องคุณ]



“พี่ย้ง….!”ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามพี่ย้งออกมาจากร้านครับ พี่ย้งเดินไปถึงรถตัวเองแล้วก็เปิดประตูเข้าไปนั่ง ผมเลยเข้าไปนั่งด้วย ส่วนรถผม ทิ้งไว้นี่แหละ TwT  พอเข้ามานั่ง ในรถเงียบมากๆครับ ผมก็กล้าๆกลัวๆ


“พี่ย้ง…….ครับ…”ผมหันไปพูดเสียงเบา แต่พี่ย้งก็ไม่ตอบอะไรผมกลับมาเลย  พี่เขาขับรถไปเงียบๆ ขับไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ทั้งเส้นทางที่จะกลับบ้านผม หรือบ้านพี่เขา  และเราทั้งคู่ก็นั่งเงียบไปตลอด ไม่รู้ว่าพี่เขาจะขับไปไหนครับ ผมเองก็ไม่ได้ถาม


พี่ย้งขับไปเรื่อย แล้วจู่ๆก็จอดรถในที่เปลี่ยวครับ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทีไหน เพราะมันมืดมาก  แล้วพี่เขาก็ทับพวงมาลัยรถแรงๆทีนึงก่อนจะหันหน้ามาหาผม



“อยากพูดอะไรกับกูไหม? ”พี่ย้งพูดขึ้นมาในความเงียบ


“ขอโทษ…” ผมตอบออกไปเสียงเบา


“มึงคิดก่อนหรือเปล่า ว่าทำแบบนี้แล้วกูจะโกรธ?”


“กะ ก็คิดนิดหน่อย…แต่ไม่คิดว่าจะโกรธขนาดนี้….”


“คราวหลังมึงก็หัดคิดให้มากกว่านี้หน่อยนะ” พี่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ


“………………………..” ส่วนผมก็นั่งเงียบฟังอย่างเดียว…


“กูไม่ชอบเวลาที่ตัวเองโมโหหรือโกรธใครสักคน และคนนั้นเป็นคนที่กูรู้สึกดีด้วย!!” พี่ย้งถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา


“กู!!! ไม่ชอบที่มึงยั่วให้กูหึงด้วยวิธีนี้ และมันเสือกได้ผล! มันยิ่งทำให้กูโมโหมากขึ้นไปอีก”


“….ขะ ขอโทษจริงๆครับ….”

ผมเพิ่งเคยเห็นพี่เขาโกรธเป็นครั้งแรกครับ ปกติเวลาที่ผมเกาะแกะ พี่เขาไม่
ชอบก็จริง แต่พี่เขาไม่ได้โมโหแบบนี้!!!!!


“กูเกลียด เกลียดคนที่แม่ง วันๆไม่ทำเชี่ยอะไร เอาแต่ตามเกาะแกะกู!

กูโคตรพ่อโคตรแม่เกลียด คนที่ตัวเท่าควายแต่ชอบทำเสียงง้องแง้งฟังแล้วมันน่ารำคาญ!!!!

"กูเกลียด คนที่เอาแต่คิดถึงกูมากกว่าคิดถึงตัวมันเอง!"

"กูเกลียดคนที่ชอบทำอะไรงี่เง่า!!โดยที่ไม่ใช่สมองเล็กๆของมันคิดให้ดีก่อน!!"

"กูเกลียด ไอ้พวกที่ชอบแท็คกลอน หรือคำพูดน้ำเน่ามาหากูทางเฟสบุ๊ค เกลียดหมาที่แม่งชอบมาเสือกส่องทวิตกูแล้วเมนชั่นคำพูดหวานๆมาหา ”


ผมรู้สึกผิด เพราะที่พูดมานั่นรู้สึกเหมือนจะเป็นตัวผมเอง…

“กูเกลียดทุกคนที่เป็นแบบนั้น  แต่ไม่ใช่มึง และวันนี้มึงทำให้กูโกรธมาก มึงจำสิ่งที่มึงทำวันนี้เอาไว้ให้ดี”พี่ย้งหันมาพูดกับผมด้วยสายตาที่ดูผิดหวังสุดๆ


“คุณขอโทษจริงๆ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว คุณสัญญา” ผมบอกพี่เขาไป ทั้งจะร้องไห้ แต่ก็ไม่อยากร้อง


“อย่างมึงจะทำได้เหรอคุณ”


“ทำได้สิ คุณจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”


“แต่มึงจะหาวิธีอื่นใช่ไหม”


“มะ ไม่ใช่ ไม่ทำก็คือไม่ทำไง คุณจะไม่ทำให้พี่ย้งรู้สึกไม่ดีอีกแล้ว”


“คุณ กูให้เวลามึงคิดก่อนก็ได้  ตัดสินใจดีดีก่อน ถ้าเลิกกันตอนนี้ มึงยังพอมีเวลาทำใจ เพราะอีกหน่อยกูก็จบแล้วกูจะหายไปจากชีวิตมึง  บางครั้งกูก็ไม่ต้องการให้มึงมาตามกูมากเกินไป ไม่ใช่เพราะกูรำคาญ แต่ในบางเวลา มัน มันมากเกินไปจริงๆ กูกลัวว่าวันนึงถ้าไม่มีกู หรือกูไปอยู่ที่อื่น  มึงจะทนไม่ได้ แล้วมึงจะไปหาวิธีแก้เหงาอย่างอื่น ซึ่งกูคิดว่ามันคงทำร้ายจิตใจกู..เหมือนที่มึงทำวันนี้”


“……ก็ผมชอบพี่ย้งนี่ครับ……”ผมตอบออกไปแล้วปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหลลงมา


“กูต่างหากที่ควรร้อง มึงจะร้องทำไม!”


“ก็พี่ย้งชอบพูดว่า จะเลิกกันนี่!!”


“ไม่มีอะไรที่มันแน่นอนหรอกคุณ กูแค่เผื่อเอาไว้ ถ้าวันนึงมึงหมดรักกูขึ้นมามึงก็เลิกกับกูอยู่ดี”


“แล้วทำไมคุณต้องหมดรักพี่ด้วยวะ!! ตัวเองก็เหมือนกันนั่นแหละ!! เกลียดแล้วใช่ไหมล่ะ ไม่ชอบกันแล้วใช่ไหมล่ะ เอาแต่ไล่ เอาแต่ถามว่าจะเลิกกันไหม อยู่นั่นแหละ!!! ฮึก ฮืออออออออออ” ผมพูดแล้วร้องไห้ไม่หยุด


“เงียบ”


“ถามบ่อยๆว่าเลิกกันไหม เลิกกันไหม!!! ในใจคงอยากให้คุณตอบตกลงว่า เลิกใช่ไหมล่ะ!!!!” ผมพูดแล้วผลักอกพี่เขา


“กูบอกให้มึงเงียบไง!!??” พี่ย้งพูดเสียงดังแล้วกระชากคอเสื้อผม จนก้นผมนั่งไม่ติดเบาะ ผมยังปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อยู่อย่างนั้น


“ตะคอกทำไมเล่า!!!!!!!!!!!”ผมพูดเสียงดังใส่


“แล้วมึงเสียงดังใส่กูทำไม!!!!!!”


“เออ!! เลิก เลิกกันก็ได้ พอใจแล้วใช่ไหม!! แค่นี้ใช่ไหม!!!”ผมไม่อยากจะพูดออกไป แต่ผมน้อยใจมาก…







“กูไม่เลิก!!!!!!!!!”



พูดจบพี่เขาก็ผลักผมลงแล้วจูบผมแบบไม่ทันตั้งตัว ผมพยายามดันพี่เขาออก


“พี่ พี่ย้ง! ปล่อยนะ!!!”


“อยู่นิ่งๆ แล้วเงียบซะ….”พี่ย้งพูดแล้วถอดเข็มขัดตัวเองมามัดข้อมือผมทั้งสองข้างไว้



“ฮื่อ……..อ”


ถ้ามีรถขับผ่านไปคงสงสัยว่าทำไมรถคันนี้ขย่มแรงผิดปกติ…ไม่มีอะไรครับ…แค่เรากำลังปรับความเข้าใจกันอยู่……


--------------------------------------------



[พี่ธัญ]


อย่างที่คิดแหะ ไอเดียพุ่งกระฉูดเลยเว้ย!!!!!!!!!  ผมนั่งอยู่บนรถของไอ้ปี้ครับ กำลังยิ้มกับตัวเอง พลางจดไอเดียที่จะใส่ในงานไว้ในสมุดของตัวเองที่พกมาด้วย

“ทำอะไรอยู่ครับ เดียวก็สายตาเสียหรอก”ไอ้ปี้มันทักผม พร้อมดึงสมุดของผมไป


“เอาคืนมานะเว้ย! อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่องได้ไหมวะ ”


“ไม่ยุ่ง ก็ต้องยุ่งครับ ถึงบ้านก่อนค่อยทำ”


“มันจะลืมโว้ยไอ้โง่!”ผมพูดแล้วดึงสมุกกลับคืนมาครับ ส่วนมันที่ขับรถอยู่คงไม่อยากยื้อแย่งกับผม มันเลยไม่สนใจแล้วครับ


“ดื้อตลอดเลยนะครับ นิสัยแบบนี้แก้ได้ไหม”


“กูเป็นของกูแบบนี้ดีแล้ว”ผมพูดในขณะที่ตัวเองกำลังจดข้อมูลลงในสมุด


“ผมห่วงนะ อย่างตอนนี้มันก็มืดแล้ว แถมยังอยู่บนรถอีก คุณธัญวาไม่ควรจะเขียนหรืออ่านอะไรบนรถในเวลาแบบนี้นะครับ มันทำให้สายตาเสีย เชื่อผมสักครั้งเถอะนะ..”

…………..ทำเสียง ทำตาแบบนี้โคตรขี้โกงเลยเว้ย  ยอมให้สักครั้งก็ได้วะ


“เออๆๆๆ   พอใจยัง?!”ผมปิดสมุดลงแล้วหันไปถามมัน


“ดีมากครับ”มันเอามือมาลูบๆหัวผม  ผมเลยปัดออกอย่างที่เคยทำ


“คุณธัญวาเนี่ยดูท่าจะไม่ชอบผมเอามากๆเลยนะครับ”


“เออ!! ใครจะชอบมึงวะ มึงบ้าหรือเปล่า” ผมพูดโดยที่ไม่หันไปมองหน้ามัน แล้วผมก็เปิดเพลงเสียงดัง  ส่วนมันก็ขับรถไปเรื่อยจนถึงบ้านผม


“ดึกแล้ว ผมจะค้างที่นี่”มันพูด 


“หืม…ตามใจมึงสิ บอกกูทำไม” ผมพูดแล้วเปิดประตูรถลงไป  ในบ้านก็มืด เพราะไม่มีใครอยู่บ้าน  ผมเปิดประตูบ้าน ส่วนมันก็เดินตามเข้ามาอย่างคุ้นเคย


“หิวไหม ให้ผมทำอะไรให้ทานหรือเปล่า”มันเดินเข้ามาแล้ววางกระเป๋าไว้ที่โซฟา ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม


“ไม่ล่ะ อยากอาบน้ำแล้วนอนเลย”ผมพูดแล้วถอดเสื้อปาไปที่โซฟา มันมองตามแล้วเดินเข้ามากอด ผมเลยใช้ศอกกระทุ้งท้องมัน จนมันถอยไปด้านหลัง


“อย่ามาจับกู! ”

ผมบอก  ส่วนมันก็ไม่สนใจครับ เดินหนีไปเปิดทีวีดู  ผมเลยเดินเข้าห้องน้ำไปครับ  ผมถอดกางเกงออก เปิดน้ำใส่อ่างแล้วนอนแช่ครับ  ถ้ามันเมาป่านนี้คงเดินปึงปังตามผมเข้ามาในห้องน้ำแล้วล่ะ


ผมนั่งชันเข่าคิดอะไรต่างๆในห้องน้ำ  ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะพูดไม่ดีกับมันหรอก  แต่มันก็อดโมโหไม่ได้เวลาที่คิดถึงเวลาที่ผมกับมันมีอะไรกัน  ทุกครั้งมันจะต้องเมาก่อน….ไม่มีเลยสักครั้งที่มันจะทำโดยที่ตัวมันเองรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่


พอทำเสร็จตื่นเช้ามาก็ทำหน้า เอ๋อๆตลอด  ทั้งๆที่ตอนที่อยู่บนเตียงแม่ง…ยังกับเป็นคนล่ะคน…


“ผมขอเข้าไปนะ” ในช่วงที่ผมคิดๆอยู่ ไอ้แฮปก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับพูด ที่จริงมันควรจะพูดก่อนที่จะเปิดประตูเข้ามานะ  พอมันเดินเข้ามาผมก็ปาฟองน้ำใส่มันครับ  แต่ไม่โดน  มันไม่ได้ใส่แว่น  ใส่แต่บ็อกเซอร์เดินเข้ามาหา


“ไอ้สัด มึงจะเข้ามาทำไม!!!!”


“ผมก็จะอาบด้วยไง”พูดจบมันก็ก้าวขาลงอ่าง ไม่แฟร์เลยครับ ผมแม่งไม่ได้ใส่อะไรเลย แต่มันมีกางเกงในตัวนึงเลยนะเฮ้ย=[]=!!!! 

อ่างเล็กๆ และผมกับมันที่นั่งอยู่ในอ่างคนล่ะฝั่ง  มีไอน้ำลอยอยู่ในอากาศ ทำให้ผมเห็นหน้ามันไม่ค่อยชัดเท่าไหร่… แต่มันก็ชัดพอที่ทำให้ผมเห็นหุ่นของมัน  ท่าทางดูปวกเปียก แต่ร่างกายมันกลับดูแข็งแรงไม่เข้ากับหน้าตาเลยครับ…


“มึงจะทำอะไร!!!!” ผมที่มองเพลินๆ พอมือมันยื่นมาจะจับที่หน้าผม ผมก็รีบปัดออกแล้วพูดเสียงดัง มันก็มองหน้าผม



“……กูแค่จะจับหน้ามึง แค่นี้อย่ามาทำหวง!” WHAT!????


“มึงแอบแดกเบียร์ในตู้เย็นกูเหรอ!??”

ผมถามมันครับ ถึงจะลางๆ ผมเห็นมันยิ้ม แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมพ่นลมปากใส่หน้าผม


“มีกลิ่นไหมล่ะ?”




“……………….ไม่” ผมตอบมัน แล้วมันก็ถอยห่างออกไปครับ



“ก็นั่นแหละครับ ผมน่ะไม่ได้ดื่มหรอก คุณธัญวาคิดมากเกินไปแล้ว”


ซ่า!!


ผมสาดน้ำใส่หน้ามันครับ

“มึงเล่นเหี้ยอะไรของมึงหะ แฮป” ไอ้แฮปเอามือเสยผมข้างหน้าของมันที่เปียกขึ้น เผยให้เห็นตาของมันที่ดูเจ้าเล่ห์สุดๆ


“เปล่านี่ครับ………….ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!”มันพูดปกติ ก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา จนดังก้องไปหมด และมันทำให้ผมรู้สึกกลัวนิดๆ…


“ทำหน้าแบบนั้นทำไมหะ ธัญวา กลัวกูเหรอ?”


“ไอ้เหี้ย นี่มึงเป็นใครวะ”


“ถามมาได้  กู….ก็…..เป็น………….. ผัวมึงไง!! >_<!”พูดจบมันก็ดึงแขนผมเข้าไปหามันครับ ตอนนี้ตัวผมติดกับตัวมันเลย แถมท่อนล่างของผมแม่งก็ไม่มีอะไรอีก ชิบหายแล้วไหมล่ะมึงธัญวา ผมตกใจ เลยถีบท้องมันสุดแรง


“อั๊ก!!!”  มันร้องหน่อยนึง แล้วมือมันก็คลายออก


“เชี่ยเอ้ย!!”

ผมสบถแล้วลุกขึ้นจากอ่าง  แต่ไอ้เหี้ยนี่มันลุกขึ้นมา พร้อมรวบข้อมือผมไว้เหนือศรีษะทั้งสองข้าง บอกเลย สภาพตอนนี้จะเสียวก็เสียว จะทุเรศก็ทุเรศ  ผมรู้สึกโคตรพ่อโคตรแม่อายตัวเองในสภาพนี้มากครับ  ไอ้แฮปมันใช้มือของมันที่ว่างอีกข้างกดไหล่ผมให้นั่งลงในอ่างตามเดิม


“แสบนักนะมึง มีแรงแค่นี้อย่ามาคิดสู้กับกู” มันพูดแล้วยิ้ม ตอนที่ผมนั่งลง ตรงนั้นของมันอยู่ตรงหน้าผมพอดี ผมเห็นนะว่ามัน โด่ อยู่ ผมเลยเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองของทุเรศแบบนั้น

“ธัญวา  เจ็บเหรอ  โอ้ย!!!” มันก้มลงมาถามผม ผมเลยเอาหัวโขกมันไปเต็มแรงทีนึง  โคตรเจ็บ!!!!!!


 “ปล่อยมือกูได้หรือยัง มึงต้องการอะไร”ผมถาม  แล้วมันก็ปล่อยมือผมและนั่งลงอีกครั้ง คราวนี้มันขยับตัวเข้ามาชิดกับผม


“มึงเอาแต่พูดว่าเกลียดกู ไม่ชอบกู….”


“ก็กูไม่ชอบมึง จะให้กูบอกว่าชอบมึงเหรอสัด”


“พูดกับกูดีดีจะตายเหรอมึงน่ะ”


“เอ้า มึงก็พูดกับกูดีดีก่อนสิวะ!!!”


“ถุ้ย!! กูพูดกับมึงดีจะตายห่า แล้วมึงก็พูดภาษาเหี้ยกลับมาหากูตลอด!!”


“เรื่องของกู!!!”


“เออ!! เรื่องของมึง แต่แคร์กูบ้าง”


“ถ้ามึงเมานักก็ขึ้นจากอ่างแล้วไปนอน กูไม่อยากคุยกับมึงตอนเมาแบบนี้”


“กูไม่ได้เมา ไม่เคยเมาด้วย กูแค่หาเรื่องอยากทำอะไรกับมึงเท่านั้นแหละ กูรู้สึกว่า คนเมาทำมันมีความผิดน้อยกว่าหน่อยนึง”


“………ไอ้เหี้ย….เหี้ยเกินบรรยายจริงๆมึง…”ผมพูดออกไป  มันก็ยิ้มตอบกลับมาครับ


“มึงชอบกูบ้างไหม นิดนึงก็ยังดี….”มันถาม


“ไม่!!!!” ผมตอบเสียงดัง


“ชอบกูไหม….”มันถามผมแล้วจูบที่ซอกคอผม ผมวางมือที่อกมันแล้วออกแรงดันมันออกแต่ก็ไม่เป็นผล


“ไม่!!!โว้ยย”ผมตอบมันออกไปอีกครั้ง


“ชอบกูหรือยัง….”มันจูบผมที่แก้ม


“….ไม่!!!”



“ชอบกูแล้วหรือยัง…”มันถามผมอีกครั้งแล้วประกบปากจูบผม แล้วก่อนออกมาพร้อมจ้องหน้าผม





“ไม่…..”




“…………ถ้าปากแข็งนัก กูจะให้ร่างกายมึงตอบคำถามของกูแทนเอง….”



“อื้อออ……”


สิ้นคำพูดมัน มันก็จัดการเค้นเอาคำตอบจากร่างกายของผม……


……………


ผมไม่ชอบมันเลยจริงๆ…..ให้ตาย…….



-------------------------------

ต่อด้านล่างนะ!

[heenimz]

--------------------------------- 



[น้องกันต์]



กลางดึกวันนี้ผมกับพี่พีช แล้วก็เพื่อนๆ มาส่งพ่อกับแม่ที่สนามบินเพื่อบินไปที่ กรุงเทพ แล้วต่อเครื่องอีกที ครับ ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า  ไอ้คุณดูเหนื่อยๆ เพลียๆครับ ตามันแดงๆใต้ตาก็คล้ำๆ เดินแปลกๆ  ผมว่าคงทะเลาะกันหนักจริงๆนั่นแหละ แต่ผมว่เคลียกันได้แล้วนะ เพราะไอ้คุณกอดแขนพี่ย้งตลอดเวลาเลยครับ เวลามันเดินๆพี่ย้งก็ใช้มือพยุงมันหน่อยๆ  พี่ธัญเองก็เหมือนกันครับ  แต่พี่แฮปดูปกติดีนะ ร่าเริงไปหน่อยด้วยมั้ง


“ขอบใจที่มาส่งพ่อกับแม่นะเด็กๆ”แม่ผมพูดครับ

“จะได้เวลาแล้ว เดียวพ่อกับแม่จะไปเช็คอินแล้วนะ ถ้าถึงกรุงเทพแล้วจะโทรมาบอกนะกันต์”พ่อบอกผมครับ


“ครับ เดินทางดีดีนะ…”ผมพูดแล้วเข้าไปกอดพ่อกับแม่ครับ พ่อกับแม่ผมก็มองไอ้พี่พีชแล้วกวักือเรียกเข้ามาด้วย เรา4คนเลยกอดกันอยู่พักนึง พ่อกับแม่ผมก็น้ำตาซึมครับ


“ไม่นึกไม่ฝันเลยว่า วันนึงพ่อจะต้องฝากลูกชายไว้กับผู้ชายอีกคน ดูแลน้องแทนพ่อกับแม่ด้วยนะลูก แล้วก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วย…” พ่อพูดจบ พี่พีชกับเพื่อนๆก็หัวเราะกันครับ


“แน่นอนครับ ไม่ต้องห่วง ผมจะรายงานให้ฟังเป็นระยะนะครับ”พี่พีชบอก พ่อกับแม่ผมก็พยักหน้ายิ้มตอบ
ไม่นานนักที่พวกเราล่ำลากัน พ่อกับแม่ผมก็เดินเข้าไปที่จุดตรวจ ผมโบกมือให้พ่อกับแม่ พวกท่านก็ยิ้มแล้วโบกมือตอบกลับมา


มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาส่งพวกท่าน แต่ทุกครั้งผมก็รู้สึกเหงาตลอดเวลาที่พวกท่านไป…..ไอ้พี่พีชกอดปลอบผมพอเห็นว่าผมทำท่าจะร้องไห้


“น่าๆ เดียวพอจบแล้วพี่จะพาไปเยี่ยมพ่อแม่ที่นู้นนะ ไม่ร้องๆ”มันลูบหัวผม แต่ยิ่งพูดว่าอย่าร้อง ผมยิ่งอยากร้องครับ T^T


“เอ้าๆ ไปกันเถอะพวกมึง เดียวพวกกูจะไปทำงานต่อ”พี่ชินพูดขึ้นมาแล้วเข้ามากอดคอที่พีชที่กอดผมอยู่


“ป่ะกันต์  พี่ต้องไปมหาลัยเลยนะ กันต์ให้ไอ้โชไปส่งที่บ้านแล้วกัน แล้วจะรีบกลับนะ”พี่พีชบอกผม


“คร๊าบ คร๊าบ  ผมจะไปส่งให้เองคร๊าบ  แต่ก่อนไม่เคยเห็นจะให้อยู่กับมันสองต่อสองเลย เดียวนี้ละใช้เอาใช้เอา”ไอ้โชบ่นครับ


“ไปคุณ มึงก็ไปกับกับไอ้กันต์นั่นแหละ พวกพี่จะรีบไปทำงาน ถึงเส้นตายแล้ว”พี่ย้งที่ประคองไอ้คุณอยู่ บอกมันครับ


“ครับ  พยายามเข้านะพี่ย้ง”หือ  ไอ้คุณว่าง่ายผิดปกติครับ=[]=!!! ปกติมันจะ ‘ไม่เอาๆๆๆ คุณจะไปด้วย! ไม่เกะกะหรอก คุณจะไปนั่งช่วยพี่ย้งด้วยยย!!!’

พอไอ้คุณพูดจบ พี่ย้งก็ลูบหัวมันครับ ไอ้คุณก็เดินเตาะแตะมาหาพวกผม


“งั้นผมขอไปส่งคุณธัญวาที่คณะเลยแล้วกันนะครับ”พี่แฮปหันไปพูดแล้วยิ้มให้พี่ธัญ


“เออ ถ้าอยากไปส่งกูนัก ก็ตามใจ=_=”พี่ธัญพูดแล้วเดินหนีไป ครับ


“เชี่ยแม่ง ที่จริงอยากให้มึงไปส่งจะแย่”พี่พีชพูดกับพี่แฮปครับ


“นั่นสิครับ ฮ่ะๆๆ”


“กูไปกับพวกมึงด้วยแล้วกัน วันนี้ว่างว่ะ”ไอ้เต้ลากไอ้ทอมมาด้วยครับ


พอตกลงกันได้ พวกผมก็แยกย้ายกันไป แต่ไอ้คุณนี่ เกาะไหล่ผมเดินตลอด  พอผมถามว่าเป็นอะไรมันก็ยิ้มอย่างเดียวเลยครับ  ผมกับไอ้คุณนั่งรถไอ้โชครับ เต้กับทอมขับรถมาอีกคัน พอขับไปถึงบ้านผม ไอ้เต้กับทอมก็ขนเครื่องดื่มลงมากจารถครับ ไอ้คุณก็ยังเกาะไหล่ผมเดินเข้าบ้าน


พอเข้าถึงบ้าน ไอ้เต้กับทอมมันก็จัดการหยิบแก้วหยิบจานมาวางเหมือนเป็นบ้านตัวเองครับ  เปิดทีวี เล่นเกมกัน


“ไหวไหมมึงคุณ” ผมถามไอ้คุณครับ มันกระกระสับกระส่ายพิกล มันหันมายิ้มเคลิ้มๆให้ผม แล้วยกนิ้วให้ผม ประมาณว่า กูโอเค


“เชี่ยอะไรของมันวะ”ผมหันไปถามไอ้โช ไอ้โชก็ส่ายหัวไม่รู้ครับ


“เฮ้ออออ  ที่จริงกูก็ไม่อยากเล่าหรอกนะ” ไอ้คุณพูดขึ้นมาครับ แล้วใครอยากรู้เรื่องของมันวะ?


“เล่าอะไรวะมึง”ไอ้เต้กับไอ้ทอม ทิ้งจอยเกมแล้วหันมาทางไอ้คุณครับ  ผมกับไอ้โชก็ไม่ได้อยากรู้หรอก แต่มันทำท่าเหมือนอยากจะเล่าไงครับ ฮ่าๆๆๆๆ

“พวกมึงอาจจะยังไม่รู้ วันก่อนกูกับพี่ย้งทะเลาะกัน”มันพูดครับ


“กูรู้”

ผมเลยพูดขึ้นมาหลังจากที่มันพูดจบ แล้วไอ้พวกที่เหลือก็หันมามองผม ก่อนจะหันกลับไปหาไอ้คุณ


“นั่นแหละ…พวกเราทะเลาะกันหนักมาก…เพราะพี่เขาหึงกู…..>////<”มันพูดไปเขินไปครับ บอกตามตรงว่าน่าถีบมาก


“แล้วไงวะ? ก็ดีกันแล้วไง”


“กะ ก็ใช่ไง แต่ก่อนที่เราจะดีกัน….โอ้ยมึง แค่คิดหัวใจกูก็จะละลายแล้ว!!!” มันพูดแล้วเอาหน้าซุกกับหมอนครับ ส่วนตีนมันก็เขย่าไปมา


“ไอ้สัด จะพูดอะไรก็รีบพูดมา!!”ไอ้ทอมพูดแล้วมึงหมอนออกมาจากหน้าไอ้คุณครับ


“กูค้นพบโลกใบใหม่แล้วมึง…….. ตอนที่พี่ย้งโกรธกูแล้วทำกูบนรถ………อ๊าย!!!!!!!!!!!!!”

ไอ้คุณพูดแล้วกลิ้ง สะดิ้ง ลงไปนอนดิ้นที่พื้นครับ ไม่ต้องเล่าต่อ ผมก็พอจะรู้ว่ามันจะบอกอะไร


“จะบอกว่า พี่ย้งหึงมึงมาก เลยเอามึงในรถว่างั้นเถอะ” ไอ้โชพูดด้วยท่าทางสบายๆครับ ส่วนไอ้ทอมกับไอ้เต้เอ๋อไปแล้วล่ะครับ


“ใช่!!! แต่ไม่ใช่แค่นั้นนะมึงง  พี่เขารุนแรงมาก….รู้สึกดีมากเลยมึง…กูยังเจ็บไม่หายเลย….”


“โว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!! มันใช่เรื่องที่จะเอามาเล่าให้พวกกูฟังไหมน่ะห๊า!!!”ไอ้เต้ลุกขึ้นพูดเสียงดังแล้วเตะไอ้คุณครับ


“ โอ้ยๆๆ  ก็กูอยากเล่าอ่ะ!!! พวกมึงอิจฉาใช่ไหม อิจฉากูใช่ไหม !!!ฮ่าๆๆๆๆๆ”


“ใครจะอิจฉามึงวะ!!!!”ไอ้ทอมลุกขึ้นกระทืบไอ้คุณอีกคนครับ


“โอ๊ะ โอ้ย!! เตะกูเลย เตะกูเลยพวกมึง แรงเตะพวกมึงทำอะไรกูไมได้หรอก!! เพราะกูมีความรักของพี่ย้งปกคลุมร่างกายกูอยู่!!!  โอ้ย!! แรงไปแล้วสัด!!!”

ที่จริงผมกะจะห้ามนะครับ แต่เห็นมันเป็นแบบนี้เลยลุกขึ้นรวมวงกระทืบมันด้วยอีกคน  ไอ้คุณที่โดนกระทืบก็เอาแต่หัวเราะไม่หยุด สงสัยมันคงจะมีความสุขของมันมากจริงๆนั่นล่ะ=_=


ไอ้เต้กับไอ้ทอมดูท่าจะหงุดหงิดครับ มันมืถือขึ้นมาโทรหาแฟนแล้วก็ออกจากบ้านผมไปเลย มันทิ้งท้ายไว้ว่า


“กูไม่ยอมแพ้มึงหรอก!!” อะไรของพวกมันวะ

ส่วนไอ้คุณก็นั่งหัวเราะอยู่คนเดียวครับ


“แล้วมึงกับพี่พีชเป็นไงบ้างวะกันต์”ไอ้คณหันมาถามผมครับ  ส่วนไอ้โช เอามมือปิดหูไปทันทีที่ไอ้คุณถาม


“มึงเอามือปิดหูทำไมน่ะ”ผมหันไปถามมัน


“กูไม่อยากฟังเรื่องแสลงหู=_=” มันหันมาตอบผม มันก้ได้ยินนี่หว่าแล้วจะปิดหูทำไม=_=


“พวกูก็ไม่ทำไมนี่ มึงจะถามทำไม”


“เปล่า ก็มึงเป็นเพื่อนกู แล้วเราก็มีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกัน กูแค่อยากรู้ว่า เออ..พี่พีชเขารุนแรงกับมึงหรือเปล่า ..แต่กูว่าน่าจะ…นะ” มันพูดจบ ผมเลยถีบมันไปทีนึงครับ


“น่าจะอะไรของมึง!! พวกกูยังไม่เคยเว้ย!”ผมบอกมัน มันทำหน้าแบบ กูไม่เชื่อ!!!!


“เฮ้ยกันต์  เราเพื่อนกันนะเว้ย เรื่องแค่นี้ไม่ต้องปิดกันก็ได้”ไอ้คุณขยับเข้ามากระแซะผม  ไอ้โชตอนนี้มันฉีกกระดาษเอามาอุดหูครับ


“เอ้ากูพูดความจริง!!! ไม่มีก็คือไม่มีเว้ย! กูรักนวลสงวนตัว”


“อะไรว่ะ จริงเหรอมึง? พี่พีชแม่งไม่ทำอะไรมึงเลยเหรอ หรือพี่เขาเนหน้ามึงแล้วไม่เกิดอารมณ์วะ?”


“พรูดด”

พ่อไอ้คุณพูดจบ ไอ้โชก็หัวเราะออกมาหน่อยนึงครับ ผมเลยหันควับไปหามัน มันเลยทำท่ากินขนมต่อ

“ใครว่าล่ะวะ!!  แค่เห็นหน้ากูก็ของขึ้นแล้วเหอะ!!”


“คำพูดมึงไม่น่าเชื่อเลยว่ะ” ไอ้คุณพูด ส่วนไอ้โชพยักหน้าเห็นด้วยครับ


“จริงๆนะเว้ย!!!!”


“หรา!!”ไอ้คุณทำเสียงกวนตีนใส่ผมครับ


“เออ!! อย่างเวลากูถอดเสื้อ หรือเวลากูทำตัวน่ารัก พี่เขาก็ชอบเข้ามานัวเนียกู”

ผมเถียงสู้มันต่อไปครับ


“เอ๊าะเหรอ! กูไม่เคยรู้นะเนี่ยว่ามึงน่ารักได้ด้วย! แล้วขี้ก้างแบบมึงเนี่ย เวลาถอดเสื้อมันเป็นไงวะ กูเห็นมาบ่อยจะตาย แต่ไม่ยักกะมีอารมณ์” ไอ้โชพยักหน้าอีกรอบครับ


“อะไรของมึงหะโช!! มึงอุดหูแล้ว ไม่ได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอวะ”ผมหันไปพูดกับไอ้โชครับ


“อ้าว กูลืมตัว โทษทีๆ พอดีมันอดเห็นด้วยไม่ได้น่ะ” มันตอบเสร็จ ไอ้คุณก็ยกมือขึ้น ไฮไฟว์กับมันครับ


“อะไรของพวกมึงเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมพูดเสียงดัง


“ใครแกล้งแฟนกู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

ยังไม่สิ้นเสียงผม เสียงไอ้พี่พีชก็ลอยมาพร้อมกระเป๋าของมันที่เขวี้ยงมาโดนหัวไอ้โชครับ


“โอ้ย! เจ็บนะเว้ยพี่!!” ไอ้โชหันไปหาไอ้พี่พีชครับ ข้างๆพี่พีชก็มีพี่ย้งตามมาด้วย  พอให้คุณเห็นพี่ย้งมันก็รีบลุกขึ้นเดินไปหาทันทีเลยครับ


“แล้วนี่พวกมึงทำอะไรกันเนี่ย บ้านเละเชียว”พี่พีชมองรอบตัวพวกผมแล้วพูดขึ้นมา


“พวกเรากำลังนั่งคุยกันถึงเรื่องไอ้กันต์มันเป็นคนไม่ค่อยมีเสน่ห์ครับพี่”ไอ้โชตอบ


“ช่ายยยย  ดูกูเป็นตัวอย่างนี่ ถึงขนาดที่พี่ย้งทำกู….”ไอ้คุณยังพูดไม่ทันจบ มันก็สะดุดกับสายตาพี่ย้งที่กำลังจ้องมันประมาณว่า ถ้ามึงพูด มึงตายแน่…. ผมก็พอเข้าใจพี่ย้งนะ..เพราะพี่ดูไม่เหมือนคนที่จะทำแบบนั้นเลยครับTwT

“ทำให้กูกลายเป็นคนดีเว้ยยยย!!”ไอ้คุณพูดต่อจนจบ พร้อมถอนหายใจแบบโล่งๆ


“เสน่ห์เหรอ…..”

ไอ้พี่พีชเดินเข้ามาหา แล้วนั่งยองๆตรงหน้าผม  มันนั่งจ้องผม เอามือจับคางผม หันซ้ายขวา
ผมก็มองมัน หวังว่าจะมีคำตอบดีดีให้ผมดีใจบ้าง  แต่ไม่เลยครับ มัยจูบผมเอาดื้อๆ ต่อหน้าทุกคนนั่นล่ะ ผมเลยถีบมัน จนมันลงไปนั่งกองที่พื้น


“ไอ้ ไอ้!! ไอ้พี่พีช มึงทำอะไรวะ!!!!!!!!!!” อยู่กันสองคนไม่ว่านะเว้ย =[]=!!


“กูจ้องมึงนานไปเลยหลงเสน่ห์ไง”


“มึงอย่ามาอ้าง!!!!! นอนนอกห้องไปเลย!!!!”ผมชี้หน้ามัน แต่มันก็หัวเราะครับ นี่กูซีเรียสนะสัดดด!!


“นี่แหละ กูชอบเวลามันโวยวายใส่กูเวลาเขินแบบนี้ น่ารักดีใช่ไหมล่ะพวกมึง” มันไม่สนใจผมครับ แต่หันไปพูดกับไอ้คุณ


“รสนิยมพี่ประหลาดดีว่ะ…..ผมกลับบ้านดีกว่า ไปนะมึง”ไอ้โชพูดแล้วลุกขึ้น พร้อมตบบ่าลาผมสองสามที


“ขับรถดีดีนะมึง”ผมบอกมัน  มันขานรับแล้วก็เดินออกจากบ้านไปครับ


“พี่ย้ง เหนื่อยไหม”ไอ้คุณเดินไปเอาน้ำมาให้พี่ย้งกินครับ


“เหนื่อย แต่เรียบร้อยแล้วล่ะ” พี่ย้งเดินๆมานั่งเล่นที่โซฟา แล้วรับแก้วน้ำจากไอ้คุณไปดื่ม ส่วนไอ้คุณก็เดินไปนั่งเงียบๆตรงข้ามพี่ย้ง


“มานี่”พี่ย้งกวักมือบอกให้ไอ้คุณไปหาครับ ผมนี่นั่งแทะขนมอยู่ข้างล่าง ส่วนไอ้พี่พีชเดินขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุด ไอ้คุณก็เดินไปหาพี่ย้ง แล้วพี่ย้งก็ดึงมันไปกอด มันนี่ตาโตเลย ถ้ามีหาง หางมันก็คงกระดิกอยู่


“กอดมึงแล้วสบายใจดีจัง”พี่ย้งพูด ไม่อาบน้องที่นั่งอยู่ตรงนี้เลยเหรอครับ


“คุณก็สบายใจเหมือนกันครับพี่”ไอ้คุณมันรีบกอดตอบเลยครับ  เหมือนเห็นภาพหมาซ้อนทับไอ้คุณเลย=_=
พอพี่พีชลงมา พี่ย้งก็ปล่อยไอ้คุณครับ


“เดียวกูกลับเลยแล้วกัน”พี่ย้งลุกขึ้นแล้วบอก


“มึงจะค้างก็ได้นะ”พี่พีชบอกพี่ย้งไปครับ


“ไม่ล่ะๆ กูกลับไปนอนบ้านดีกว่า เดียวไอ้นี่รบกวนพวกมึงเปล่าๆ”พี่ย้งพูดแล้วมองไปที่ไอ้คุณ


“ไม่รบกวนสักหน่อย! คุณกับไอ้กันตืก็เป็นเพื่อนสนิทกันนะ”


“เถอะน่า กลับได้แล้ว”พี่ย้งบอกมันอีกที มันก็รีบลุกเดินตามที่ย้งไปครับ  ก่อนไปไอ้คุณก็โบกมือให้ผม


“แล้วเจอกันนะมึง”ผมพูดตามหลังไอ้คุณไป

พอหันกลับมาก็เห็นไอ้พี่พีชกำลังฉีกซองมาม่าอยู่ครับ ผมเลยเดินไปหา


“ทำให้กันต์ด้วย เอา2ห่อนะ”ผมบอกมันแล้วเดินมานั่งที่โซฟา เปิดทีวีดู  แล้วจู่ๆก็มีห่อมาม่าลอยมากระแทกหัวผม พอหันไปมองก็เห็นไอ้พี่พีชถือมาม่าอีกห่อกำลังจะปามาใส่ผมครับ


“ทำอะไรวะ!?”ผมถามมัน


“มาทำเอง กูไม่ใช่คนใช้มึงนะ ลุกมาเลย”มันบอก ผมเลยปามาม่ากลับคืนไปหามัน


“ไม่กินก็ได้=3=!”ผมไม่สนใจมันครับ มันพูดกลับมาว่า แล้วแต่มึงนะเว้ย!! แต่ผมก็เปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อย  สักพักไอ้พี่พีชก็เดินมานั่งข้างผมพร้อมชามมาม่าของมัน หอมเตะจมูกมาก  มันแย่งรีโมทจากมือผมไปกดเปลี่ยนช่อง ดูการ์ตูนครับ

ผมก็นั่งดูไปเงียบๆ กินขนมไปด้วย ส่วนมันก็ซดเส้นมาม่าดังซู้ดดด ซู้ดดดดด


“เออ นี่พี่พีช”ผมเรียกมันแต่ไม่มองหน้า



“อะไร?”



“พี่รู้ป่ะวะ ว่าพี่ย้งข่มขืนไอ้คุณบนรถตอนที่ทะเลาะกันอ่ะ”




พรูด!!!!!!!!!!!!!!



“ฮ่าๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!”

 ผมพูดถึงคำว่าข่มขืนบนรถ ไอ้พี่พีชก็พ่นเส้นมาม่าออกมา ทั้งจมูก ทั้งปากเลยครับ มีเส้นมาม่าลอยไปแปะที่หน้าจอทีวีด้วย=_=   แล้วมันก็ไอไม่หยุด  ส่วนผมนี่หัวเราะลั่นตั้งแต่เส้นพุ่งออกมาจากปากมันแล้วครับ



“แค่ก!! ค๊อกกกก  ”  ผมเห็นว่ามันดูท่าจะทรมาณ ผมเลยวิ่งไปเอาน้ำกับทิชชู่มาให้มันครับ มันรับทิชชู่จากมือผมไปแล้วรีบสั่งน้ำมูกครับ ส่วนผมก็เอาไปเช็ดๆทีวีกับพื้น


พอมันตั้งตัวได้ มันก็ตบหัวผมแรงๆทีนึง


“โคตรฮาเลยอ่ะ น่าจะถ่ายคลิปไว้  เป็นไง แสบมากไหม โธ่ๆๆ จมูกแดงหมดเลยยย”ผมพูดแล้วบีบจมูกไอ้พี่พีชครับ ส่วนมันปัดมือผมออกแบบงอนๆ


“คราวหลังพูดอะไรหัดดูสถานการณ์บ้างนะมึง”มันพูดแล้วขยี้จมูกตัวเองครับ



“โอ้ยยย กันต์คาดการณ์ไว้หมดแล้ว แต่มันแค่เกิดความคาดหมายไปนิดนึง ฮ่าๆๆๆ”



“แล้วมึงพูดว่าไงนะ เอาอีกที เผื่อกูหูฝาด” ผมอมยิ้มกลั้นหัวเราะครับ ไอ้พี่พีชตาแดงด้วย น้ำตาคลออีกต่างหาก มือก็ยังเช็ดๆจมูก สงสัยมันจะแสบมากจริงๆ  แต่ก็แน่ล่ะ รสต้มยำกุ้งนี่หว่า



“ไอ้คุณมันเล่าฟังน่ะ ว่าพี่ย้งจับมันปล้ำบนรถตอนที่ทะเลาะกัน”ผมเล่าให้ไอ้พี่พีชฟังครับ



“ไอ้ย้งเนี่ยนะ!!???”


“ใช่! ไอ้คุณมันเล่าให้กันต์ฟังอ่ะ”


“นี่พวกมึงสุมหัวพูดเรื่องอะไรกันวะเนี่ย=_=!”


“กันต์เปล่านะ  ไอ้คุณมันพูดขึ้นมาเองอ่ะ…แล้วมันก็หาว่ากันต์ไม่มีเสน่ห์”ผมบอกไอ้พี่พีช


“แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ?”


“กะ ก็ ก็คงมีอยู่นิดนึงแหละน่า!!!!!” ผมพูดเขินๆครับ รู้สึกเหมอืนชมตัวเองกลายๆ


“หึ…”ไอ้พี่พีชมองผมแล้วหัวเราะหึ ออกมาคำเดียว 


“ทำไมวะ มีปัญหาหรือไง!!!!!”


“เห็นไอ้คุณเสียตัวเลยอยากลองบ้างหรือไง…”มันถามผม  เออะ เอ่อ


“ปะ เปล่า!!!!! กันต์ไม่ได้พูดสักหน่อย!!!”


“ถึงว่า พักนี้ไม่ค่อยขัดขืนเท่าไหร่เลย”


“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง!!!! ”ผมหยิบหมอนอิงฟาดมันครับ แต่มันหลบทันซะนี่


“อยู่ในวัยอยากรู้อยากลองเหรอหะมึงน่ะ!!!”


“กูไม่ได้อยากลอง!!! กูแค่เล่าให้ฟังเฉยๆโว้ย!!!”


“อะไรนะ อยากเสียตัวให้พี่เหรอครับน้อง  คิดหนักจังเลยแหะ อย่างน้องเนี่ย จะไหวเร้ออออ”


“ใครอยากเสียตัวให้มึง เลิกพูดเองเออเองได้แล้ว!!! =[]=!! แล้วอย่างกันต์มันทำไมวะ!!”


“ผอมแห้งแบบน้องเนี่ย  ดูท่าว่าไม่น่าจะทนได้ถึงสามนาทีนะครับ”ไอ้พี่พีชมองผมแล้วถอนหายใจ


“มึงจะลองดูไหมล่ะครับ!!!!!!!” ผมโพล่งออกไป



“กูรอมึงพูดคำนี้มานานแล้ว!!!!!!!!!!!!!”

ไอ้พี่พีชยิ้มแล้วลุกขึ้น อุ้มผมพาดบ่าครับ เฮ้ย!!! เดียว!!!! เดียวๆๆๆๆ


“กูพูดเล่น!!!! ปล่อย!!!! ปล่อยก่อนนนนนน” ผมดึงเสื้อมันในขณะที่โดนมันอุ้มเดินขึ้นบันได คือ ไม่กล้าดิ้นครับ กลัวตกลงไปคอหักตาย  ผมถลกเสื้อมันขึ้นมาครับ ไม่ใช่เพราะรีบ แต่กลัวตก


“โอ๊ะ  ใจเย็นๆครับน้อง คืนนี้เดียวพี่จัดเต็มให้” มันพูดแล้วตีก้นผม กรี๊ด!! ไอ้โรคจิต=[]=!!


“ไม่เอาโว้ย!! บอกแล้วไงว่าพูดเล่น กูไม่ทำ!!! ไม่เอา!!!!!!”


“พูดอะไรครับเนี่ย ทำไมพี่ไม่ได้ยินเลยยยยย” มันเดินไปจนสุดขั้นบันไดแล้วหยุดครับ ผมได้ยินเสียง กุกกักๆ แล้วพอมองที่พื้น กางเกงมันก็หลุดพรืดลงไปกองที่พื้น  นี่มึงจะรีบไปไหน!!!!!!!!!!


“ดะ  เดียว เดียว เดียว!!  อั๊ก!!!”

ผมพูดเดียวๆอยู่อย่างนั้นจนไอ้พี่พีชทิ้งผมลงที่เตียง แล้วมันก็ขึ้นมาคร่อมอย่างไว จนผมที่กำลังตั้งตัวจะหนี ก็ไม่สามารถหนีได้แล้วครับ พอมันคร่อมตัวผมได้ มันก็ถอดเสื้อออกแล้วปาทิ้งลงไปที่พื้น มันหันกลับมามองหน้าผม


“ถามความสมัครใจกูบ้างไหม!!!!!!”ผมใช้ตีนยันมันไว้ตอนที่มันกำลังจะก้มลงมาจูบครับ


“มาถึงขั้นนี้กูไม่ถามแล้วครับ มึงอาจจะชอบแนวข่มขืนก็ได้ อยู่เฉยๆให้กูปล้ำเถอะ!”มันไม่พูดเปล่า จับขาผมแหกออกจากกัน แล้วมันก็แทรกตัวเข้ามา ใช้มือปลดกางเกงผมออก


“ไอ้เหี้ย พี่พีชชช อย่านะเว้ยยยยย!!!! กันต์ไม่ชอบแบบนี้!!”ผมพูดเสียงดัง  ไอ้พี่พีชเลยหยุดแล้วมองหน้าผม
“แล้วมึงชอบแบบไหน?”



“….โร….โรแมนติก!!! ทะ ทั้งฝ่ายมันต้องสมยอมกัน!”ผมอธิบายแล้วดึงกางเกงตัวเองขึ้นมาอยู่ที่เดิม  แล้วไอ้พี่พีชเลยก้มลงมาหอมแก้มผม  แล้วเลื่อนไปจูบที่หู ก่อนจะขยับมาที่ซอกคอ แบบช้าๆ


“เฮ่ย เฮ่ย….อะ เอาเลยเหรอ…”ผมถามมัน พอผมขยับปากพูด มันก็เลื่อนหน้ามาจุ๊บที่ปากผม


“อย่าพูดอะไรให้ชวนหมดอารมณ์….”มันพูดเสียงเบา…ผมก็พยักหน้าหงึกๆ


พี่พีชค่อยๆ เล้าโลมผมไปทั่วร่างกาย มันค่อยๆถลกเสื้อผมขึ้น แล้วก้มลงจูบหัวนมผมเบาๆ  มันจูบไปทั่วหน้าอกเลยครับ  ผมได้แต่หลับตา มันจั๊กจี้ แต่ก็รู้สึกดี  ไอ้พี่พีชจูบผมอีกครั้ง แล้วมือของมันก็สอดเข้าไปในกางเกงผม  พอมันจับน้องผม ผมก็สะดุ้งทันทีเลยครับ แต่มันก็ส่งเสียง ชู่ว……บอกให้ผมทำตัวสบายๆ 


พี่พีชค่อยๆลูบของผมขึ้นลงช้าๆ  ผมรู้สึกอาย ครับ เลยเอามือมาปิดปากตัวเอง กลัวว่าจะมีเสียงแปลกๆลอดออกมา 


แต่พี่พีชกลับ เอามือผมออกแล้ว จับไปวางที่ตรงนั้นของพี่เขาครับ  พี่เขาพูดเบาๆว่าช่วยลูบให้หน่อย  ฟังแล้วผมรู้สึกชาๆ เขินๆ แต่ก็ทำไปครับ….ตอนที่ผมกับพี่เขาทำให้กันอยู่ พี่เขาก็เอาแต่จูบผมไม่หยุด ผมเองก็จูบตอบพี่เขายังกับไม่ได้จูบกันมาเป็นชาติ…รู้สึกกระหายยังไงไม่รู้ครับ…รู้สึกมันไม่พอ…รู้สึกเหมือนตัวผมเองต้องการมากกว่านี้….

ผมค่อยๆยันตัวลุกนั่ง ทั้งๆที่ยังจูบกับพี่เขาอยู่  ท่าตอนนี้ของผมคือ ผมนั่งคร่อมอยู่บนตักของพี่เขาครับ มือผมก็ยังทำงานไม่หยุด  พี่พีชเขาค่อยๆนอนลง และปล่อยให้ผมทำ…. ผมถอนจูบออกมาแล้วถอดเสื้อตัวเองออก  ไม่รู้อะไรเป็นอะไรแล้วครับ….


แค่เห็นตรงนั้นของพี่พีชก็ทำอารมณ์ของผมมันพุ่งขึ้นมาเอาดื้อๆ….ผมลูบมันขึ้นลงไม่หยุด พี่เขาก็หลับตาพริ้ม ส่งเสียงทุ้มๆในลำคอออกมาเป็นระยะๆครับ  ผมยิ่งรู้สึกว่า…ทำไมมันสนุกแบบนี้นะ……  แล้วจู่ๆพี่พีชก็ยกมือบอกให้ผมหยุดก่อนครับ


 พอผมหยุด พี่เขาก็เอื้อมมือเปิดลิ้นชักที่อยู่บนหัวเตียง แล้วหยิบถุงยางออกมา…. ผมนั่งมองพี่เขาใส่ สลับกับของตัวเองที่ไม่มั่นใจว่าต้องใส่ไหม  แต่พี่พีชบอกว่าไม่ต้องครับ พอมันใส่เสร็จพี่เขาก็กลับขึ้นมาอยู่ด้านบนอีกครั้ง ผมรู้สึก อยากจะหยุดแล้วครับ เพราะพี่พีชถอดส่วนล่างของผมทิ้งไปหมดแล้ว …..จู่ๆก็รู้สึกอายขึ้นมา…. ผมแอบมองพี่เขาเอาเจลทาตรงนั้นของตัวเองแล้วกำลังจะตั้งท่าสอดเข้ามา…




[Let it go, let it go Can’t hold it back any more  Let it go, let it go  Turn away and slam the door  I don’t care......]



เสียงมือถือมันดังลั่นห้องเลยครับ  และเพลงนั่นผมเป็นคนเปลี่ยนเองแหละ อะแหะ…  ไอ้พี่พีชดูอารมณ์เสียครับ  มันไม่ยอมรับ แถมมือถือแม่งก็ไม่ยอมหยุดสักที  ผมแอบโล่งนิดๆเพราะอีกนิดเดียวพี่พีชก็จะใส่เข้ามาแล้ว…


พอเสียงมือถือเงียบลง ไอ้พี่พีชก็ถอนหายใจ แล้วหันมายิ้มอ่อนโยนให้ผมครับ มันก้มลงมาจูบผมหนึ่งทีก่อนจะตั้งท่าใส่เข้ามาอีก  …




[Let it go, let it go Can’t hold it back any more  Let it go, let it go  Turn away and slam the door  I don’t care......]







เสียงมือถือมันดังขึ้นอีกครั้งครับ  ไอ้พี่พีชหลับตากัดฟันแบบอารมณ์เสียสุดๆ  แล้วพอเสียงเงียบไม่ถึงสามวินาที มันก็ดังขึ้นมาอีกครับ


“ระ รับก่อนก็ได้…..”ผมบอกพี่เขา ทั้งๆที่ตัวเองก็อารมณ์เสียไม่แพ้กัน


“พี่ขอด่ามันแปปเดียว…”พี่พีชจูบผมก่อนนะเอื้อมไปหยิบมือถือที่หัวเตียง ส่วนผมหยิบเอาผ้าห่มมาคลุมตัว นั่งหายใจเข้าออก ต้องไม่เจ็บ…ไม่เป็นไร…มันต้องรู้สึกดีแน่นอน….. ผมคิดซ้ำไปซ้ำมา จนรู้สึกโอเค



“มีอะไร….กูยุ่งอยู่….เฮ้ยธัญมึงขอให้คนแถวนั้นช่วยก็ได้…โทรหาไอ้ย้งก็ได้ ไอ้ชินก็ได้ หรือมึงจะเข็นรถกลับบ้านก็ได้ ตอนนี้กูไม่ว่างจริงๆ….ธัญมึงอย่า มึงไม่รู้หรอกว่ากูรอวันนี้มานานแค่ไหน…ไม่ ธัญ…ไอ้สัดเอ้ย!!! เออ!!!! แปปนึง!!!”




ไอ้พี่พีชวางสายแล้วปามือถือทิ้งครับ  มันเกาหัวตัวเองจนยุ่งไปหมด


“อะ อะไรเหรอพี่พีช มีอะไร….”พี่พีชไม่ตอบผมครับ เข้ามากอดผมแน่นๆทีนึง แล้วปล่อย



“กูขอโทษนะกันต์…ไอ้เชี่ยธัญไม่มียางอะไหล่ โทรไปหาใครก็ไม่มีคนรับ แล้วทำไมกูต้องรับสายมันด้วยวะ…ฮืออ กูอยากตาย” ……………………ผมนั่งฟังพี่เขาเงียบๆ



“ไม่เป็นไรหรอกพี่พีช ไปก่อนก็ได้ เดียวกันต์จะรอ….แต่ไม่ต้องรีบนะ มันอันตราย…”ผมบอกพี่เขาไป
“ที่กูไปไม่ใช่เพราะเห็นเพื่อน หรือใครสำคัญกว่ามึงนะ แต่ที่กูไปเพราะมันเดือดร้อนจริงๆ”มันพยายามอธิบายครับ 




“ไม่เป็นไรพี่ ผมเข้าใจ รีบไปสิ”



“พี่จะรีบกลับมา”พี่พีชทำท่าจะร้องไห้แล้วจูบหน้าผากผม  มันลุกขึ้นใส่กางเกงใส่เสื้อ แล้วหันมามองผมที่นั่งอยู่บนเตียง ท่อนบ่นมีแต่รอยจูบ ท่อนล่างที่ถูกผ้าห่มปิดอยู่ก็ไม่มีอะไรเลย…มันมองแบบเสียดายก่อนจะสบถด่าพี่ธัญแล้ววิ่งลงไปครับ



ผมมองเศษซองถุงยางที่ตกอยู่ที่เตียง  ขวดเจลที่อยู่ปลายเตียง เสื้อผ้าของผมและไอ้พี่พีชที่กองอยู่ข้างล่าง…ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว…..




………………………………..




……………………….



……………….







“ไอ้เหี้ยพี่ธัญ………….T_T…”

ผมพูดกับตัวเองเบาๆแล้วตีผ้าห่มด้วยความแค้น   ผมเปิดผ้าห่มมองน้องชายตัวเองที่แม่งยังแข็งโด่อยู่เลย  รู้งี้กูไม่เล่นตัวก็ดีหรอก  ฮืออออออออออออออ!!!!!!!!!!!  ผมหยิบตุ๊กตามาต่อยๆๆๆๆระบายอารมณ์ครับ บอกไม่มีอารมณ์แม้กระทั่งจะชักว่าว T_T!!!!!!!!!!!!!!


บางที่นี่อาจจะเป็นบาปที่ผมเคยทำไว้กับพี่พีชก็เป็นได้ ToT!!!








TBC

------------------------------------------- 

รอบนี้ไม่ช้านะ T^T

[heenimz]

ตอนที่ 38

หลังจากผ่านคืนนั้นไป พอไอ้พี่พีชกลับมา ผมก็หลับไปแล้วครับ มันว่างั้นนะ แต่ผมไม่รู้ตัวหรอกว่ามันกลับมาเมื่อไหร่ แล้วพอตื่นเช้ามา ผมก็ไม่เจอพี่เขาครับ เจอแต่โน้ตที่เขียนไว้บอกว่าไปมหาลัยแล้ว จะไปเชคโมเดลอีกรอบ ผมก็ลุกมามึนๆ ไปมหาลัย  ทุกวันในช่วงนี้ของผม และพวกพี่ๆ ยุ่งๆครับ ไม่ได้มีเวลามาพบเจอกันเท่าไหร่  ไอ้พี่พีชรื้องานออกทำใหม่ ยิ่งทำให้เราไม่มีเวลามากขึ้นไปอีก เพราะผมเองก็เริ่มสะสางงานที่ดองเอาไว้ เพราอาจารย์เริ่มทวงงานแต่ล่ะชิ้นแล้ว ผมก็เอาแต่สุมหัวอยู่กับไอ้โชทั้งวัน ช่วยกันทำงาน บางครั้งนั่งมองกระดาษทั้งวันก็มีครับ เพราะมันนึกอะไรไม่ออกเลย  พอใกล้เส้นตายทีไร บ้านแทบไม่ได้กลับครับ นอนมันที่มหาลัยนี่แหละ อยู่คณะเดียวกันบางทีผมก็เดินไปให้พี่เขาช่วยบ้าง แต่พอเดินไปหาทีไร ก็เห็นพี่แกหัวฟู นั่งเครียดอยู่ เลยไม่กวนแล้วดีกว่าครับ แล้วผมก็ ลาออกจากงานแล้วด้วย เพราะไม่มีเวลาแล้วT^T น่าเสียดายอยู่เหมือนกัน


ทางฝั่งไอ้คุณเอง ผมก็ไม่ค่อยได้ข่าวอะไรนัก รู้แต่ว่ามันกำลังถ่ายหนังสั้นอยู่ครับ เป็นพระเอกด้วยล่ะ  ไม่ว่างเหมือนกันเลยครับ แต่พวกนั้นงานมันดูสนุกๆนะ  พวกผมก็สนุกครับ แต่แอบเครียดกันนิดหน่อย  =_= 
แถบอยู่ในช่วงโค้งสุดท้ายก่อนสอบด้วย  ผมทั้งอ่านหนังสือ ทั้งทำงาน   มึนครับบอกตรงๆ อาหารที่ได้กินในช่วงนี้ก็มีแต่ มาม่ากับของกินในเซเว่น 

“โช….มึงไปไหนมา…..”ผมนอนแผ่อยู่ใต้ตึกคณะครับ เห็นไอ้โชเดินมาพร้อมถุงขนมแหละ แต่อยากถามมันไปงั้น

“กินก่อนมึง กูไม่ไหวแล้ว”มันทิ้งถุงลงที่พื้นแล้วนั่งลงตาม  พ่อกับแม่มันก็โทรเช็คมันเป็นระยะๆด้วยครับ

ผมก้มหน้ากินขนมไป มืออีกข้างก็หมุนดินสอไปมา   ไอ้โชเห็นเลยตบบ่าปลอบใจผมครับ TwT  งานไอ้โชนี่ไปแล้ว 60% ของผมอยู่ที่ประมาณ 20%ครับ   แล้วที่นี่ก็ไม่ได้มีแค่ผมหรอก มีซอมบี้หลายตัวเลยครับ บางคนนี่ร้องโอดโอย บางคนนั่งกอดเสา  บางคนเอากระดาษมาคลุมตัวเองแล้วนอน เมื่อกี้ผมเห็นไอ้โจ้นั่งแดกกระดาษอยู่ด้วย=_=

ก่อนหน้านี้เมย์กับบีนั่งอยู่กับพวกผมนี่ล่ะครับ แต่ทั้งสองคนออกไปซื้อขนมกับไอ้โช แต่ไม่ยักกะเห็นกลับมาด้วยกันเลย


“กูเพิ่งสังเกต บีกับเมย์ล่ะมึง”

“ไปนั่งนู้นล่ะ”ไอ้โชชี้บอกผมไปทางอีกฝั่งนึงของอาคารครับ พูดเสร็จไอ้โชก็ขยับมาใกล้ผม แล้วกระซิบเบาๆ

“ตอนไปซื้อของ บีเป็นคนอาสาลงไปซื้อเว้ย แล้วเมย์ก็บอกว่าชอบกูตอนที่นั่งอยู่บนรถ” ไอ้โชเล่าให้ผมฟัง

“แล้วมึงว่าไงวะ”

“กูบอกว่ากูมีคนที่ชอบแล้ว”มันตอบผมสบายๆ

“อิมพอร์ตมาซะด้วยนะมึง ฮ่าๆๆ”ผมบอกมันครับ มันไม่พูดอะไรตอบ คงเพราะเหนื่อย พอผมพูดจบมันก็นอนลงที่ตักผม

“เอ้า ทำไมมึงไม่ทำงานต่อล่ะ”ผมถามมัน แต่ตอนนี้มันหลับตาไปแล้วครับ

“กูต่อให้มึงก่อนเลย ไม่ไหวแล้ว กูขอพักสายตาแปปนึง ” ผมปล่อยให้มันนอนไปครับ แล้วตัวผมเองก็นั่งขีดๆเขียนๆงานต่อไป ตัน ตันโว้ยครับ คิดเชี่ยอะไรไม่ออกเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“ฮืออ กูอยากตาย กูทำไม่ได้  นี่งานจะส่งวันมะรืน เป็นเรื่องโกหกใช่ไหม บอกกูที!!!!!!!!! T^T”

“ไม่อยากลงเรียนใหม่มึงก็รีบๆทำเลยไอ้กันต์” เพื่อนผู้หวังดีที่นั่งอยู่ใกล้ๆหัน หันมาบอกให้ผมยอมรับความจริงครับ

“กูทำไม่ด๊ายยยยยย”ผมตะโกนกลับไปครับ  ในช่วงที่ผมกำลังกัดดินสออยู่ ก็มีเงาคนเดินเข้ามาหาผมครับ
ผมเงยหน้าขึ้นมอง ไอ้พี่พีชนั่นเองครับ สภาพเยินใช้ได้

“ช่วยเค้าด้วย T^T”ผมเกาะขามัน แต่มันสะบัดออกแล้วเอาเท้าไปเขี่ยไอ้โชให้ตกจากตักผมครับ  หัวไอ้โชฟาดลงที่พื้นมันยังไม่ตื่นเลยครับ  แล้วไอ้พี่พีชก็มานอนแทนมันซะงั้นน่ะ  เพื่อนๆมองกันหมดเลยครับ เพราะมันมาเงียบๆ


“เอามาให้กูดูสิ”ไอ้พี่พีชบอกแล้วยื่นมือมาหาผม  ผมเลยเอากระดาษเน่าๆของผมให้มันดู  มันดูพักนึงแล้วเอาปากกาไปขีดๆเขียนๆให้ผม แล้วอธิบายส่วนต่างๆให้ผมฟังครับ ผมนั่งฟังมันพูด ตาก็มองแปลนไปด้วย  พอมันอธิบายเสร็จมันก็ลุกขึ้นครับ


“ไปนะ แล้วลองทำดู เดินไปตึกนู้นเอามาให้พี่ดูให้ด้วยก็ได้  ของพี่ก็ใกล้เรียบร้อยแล้วล่ะ ตั้งใจทำเข้าล่ะ”มันบอกแล้วลูบหัวผมก่อนจะเดินไปแบบนิ่งๆครับ  ผมพอไอ้พี่พีชพูดสมองก็แล่นขึ้นมาบ้างครับ เลยรีบทำก่อนที่จะลืมไปหมดซะก่อน…..
ผมทำไม่หยุดเลยครับ จนกระทั่งไอ้โชงัวเงียลุกขึ้นมา


“กี่ทุ่มแล้ววะ”มันลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจแล้วถาม

“เที่ยงคืนครึ่ง!!!”ผมตอบแต่สายตาไม่ละจากงานตรงหน้า

“ขี้เกียจโว้ย!..”มันพูดเสียงดังแล้วทำงานต่อครับ

“พยายามเข้ามึง”

“Ha……i!!”ไอ้โชขานรับแบบชาวญี่ปุ่นที่ขี้เกียจแล้วเราสองคนก็ตั้งหน้าตั้งตางานต่อไป……



-------------------------------------- 



พวกเราทุกคนผ่านเส้นตายมาได้อย่างฉิวเฉียดครับ  ผมกับไอ้โชไปส่งงานในวินาทีสุดท้าย อจารย์บอกว่า อีกสิบวินาทีอาจารย์จะปิดรับงานแล้วด้วย เกือบไปครับ พรีเซนต์ตะไรเรียบร้อย ดีมากครับ ซ้อมกับไอ้พี่พีชทั้งคืน


 ส่วนไอ้พี่พีชกับพวกพ้องก็ยื่นเรื่องจบแล้วรอผลกันครับ เวลานี้พวกมันและผมก็มีเวลาสบายๆกันบ้าง  คลิปหนังสั้นของไอ้คุณก็อัพโหลดลงยูทูปเป็นที่เรียบร้อย คนเข้าไปดูเยอะเหมือนกันครับ ส่วนใหญ่ก็ชมมันแหละว่าหล่อ อยากได้ น่ากิน  คนดูประมาณ สองแสนกว่าครับ ชอบ ห้าหมื่น คนไม่ชอบ พันนึง  และผมก็เป็นหนึ่งในคนที่ไม่ชอบครับ มี่เหตุผลอะไร กดเพราะหมั่นใส้มันล้วนๆเลยครับฮ่าๆๆๆๆๆ   


พี่ๆไอ้พี่พีชคนอื่น หางานกันครับ ส่วนมันบอกว่ายังไม่มีอารมณ์จะหา หรือไม่ก็อยากรับงานแบบอิสระ  มันเหนื่อยอยู่ มันอยากจะเที่ยวครับ มันบอกว่า อยากเที่ยว อยากไปกันสองคน ไม่ต้องมีเพื่อนๆไปด้วย 


“ก่อนกูรับปริญญา ไปเที่ยวกันไหม เอาที่ไกลๆ ไม่ต้องให้ใครติดต่อเราได้ ”ไอ้พี่พีชนอนอยู่ที่พื้น พูดขึ้นมาครับ


“ต่างประเทศเหรอวะพี่….เรามีเงินเหรอ”ผมแกะส้มเข้าปากตัวเอง

“กูมีเงินเก็บก็ของที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้นั่นแหละ…แล้วมึงมีเท่าไหร่?”ไอ้พี่พีชถามผม คือจะว่ามีก็มีนะ แต่ก็เสียดายอ่ะ

“มีไม่เยอะอ่ะ ห้าหมื่นกว่าเอง เป็นเงินที่พ่อกับแม่ส่งมาให้กันต์ใช้ แต่กันต์ใช้ไม่เยอะเลยเก็บมาเรื่อยๆ”ผมบอกมัน ไอ้พี่พีชดีดตัวลุกขึ้นมาทันทีเลยครับ

“ไปหาพ่อกับแม่ดีกว่า!!”มันพูด

“หะ?”

“นิวซีแลนด์ไงลิง  ไปกัน ไปหาพ่อกับแม่”

“มึงพูดยังกับ มันไปง่ายยังงั้นแหละ นิวซีแลนด์นะเว้ย!”

“เพราะมึงยังไม่ลองไง ขนาดไอ้โชยังไงญี่ปุ่นคนเดียวได้เลย!” ผมทำหน้าเอือมๆ แล้วไม่พูดตอบโต้มันครับ

“เดียวกูจัดการเอง”ไอ้พี่พีชพูดเสร็จก็ลุกไปเปิดคอม ผมเลยเดินๆไปดูกับมันด้วย มันเปิดหาข้อมูลประเทศครับ เส้นทาง การเตรียมตัว   

“เอาจริงเหรอวะพี่ มันไกลนะเว้ย แล้วนี่เราจะไปกันกี่วัน”

“สัก…..อาทิตย์หนึ่งแล้วกัน เดียวกูขอดูวิธีเดินทางก่อน มึงไปเตรียมเอกสารไป”

“นี่มึงจะเดินทางพรุ่งนี้เลยหรือไงวะ รีบไปไหนเนี่ย!!”

“เอาปฏิทินมาให้กูด้วย”

“เอ้า ฟังที่พูดไหมเนี่ย!!!”

“ทำตามที่กูบอกเงียบๆได้ไหมหะ ”ไอ้พี่พีชหมุนเก้าอี้หันมาทำหน้าดุใส่ผม ผมเลยจำเป็นต้องเดินไปเอามาให้มันครับ
ไอ้คนเผด็จการ!!!   

“เช่ารถขับแล้วกันนะ……อืม…….”ไอ้พี่พีชใจจด ใจจ่อกับการหาข้อมูลครับ ส่วนผมก็นั่งมองอยู่ข้างๆ มันก็หันมาถามว่า ไปนู้นดีไหม ไปนี่ดีไหม ผมก็ได้แต่ตอบว่า แล้วแต่มึงเถ๊อะ!!!


สุดท้ายแล้วไอ้พี่พีชก็จัดการทุกอย่างครับ ทั้งตั๋วเครื่องบิน  รถ  ส่วนที่พัก เราจะพักที่บ้านพ่อกับแม่ครับ เราจะไม่ออกไปเที่ยวกันสองคนนานๆ เพราะจุดมุ่งหมายคือ ไปเยี่ยมพวกท่าน



พอตกลงกันได้ ไอ้พี่พีชกับผมก็จัดการไปขอวีซ่ากันเงียบๆ โดยที่เพื่อนๆไม่มีใครรู้เลยครับ เพราะต่างคนต่างยุ่งกับการหางาน   ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ พวกเราก็ได้วีซ่ามาครองครับ  หลังจากนั้นเราก็ซื้อตั๋วเครื่องบินราคาโปรโมชั่น ต้องไปต่อเครื่องที่สิงคโปร์ก่อน   แล้วผมกับพี่พีชเราก็ไปช้อปปิ้งกันครับ ตอนแรกไม่อยากไปนะ  แต่พอแบบนี้แล้วรู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้ครับ


“พี่พีช! เอาผ้าพันคอด้วยย!!” ผมวิ่งไปวิ่งมาในห้างครับ

“นี่มึงซื้ออะไรเยอะแยะ ที่บ้านก็มี เอาแค่พอใช้ เนี่ย เอารองเท้าคู่นึง กับเสื้อกันหนาว แล้วก็กระเป๋าเดินทาง แค่นี้พอ”

“เอาแว่นกันแดดด้วยนะ!”

“ของกูก็มี เอาของกูไปใช้”

“ไอ้ขี้งก!”

“นี่กูทำเพื่อมึงนะเนี่ย!! เอาไปเก็บที่เดิมเลย”ไอ้พี่พีชไล่ผมเอาผ้าพันคอไปเก็บครับ
ผมอุตส่าห์เอามาผันคอตัวเองแล้วนะเนี่ยT^T  ผมเดินคอตกเอาของไปเก็บ พนักงานก็หัวเราะคิกคักกันครับ  พอผมเอาไปเก็บ เดินกลับมาหามัน มันก็กวักมือเรียกผมให้มาลองรองเท้าดูครับ


“นั่งลง”มันบอก  ผมก็นั่งลงครับ แล้วไอ้พี่พีชก็เอารองเท้าสีน้ำเงินเข้มมาให้ผมดู

“คู่นี้ชอบไหม กูว่ามันน่าจะใส่เดินสบายนะ ดูแล้วพื้นรองเท้าดีด้วย ไม่หนักเท่าไหร่ชอบไหม?”มันถามผม

“ก็สวยดีนะ” ผมบอกแล้วหยิบมาดูครับ

“ลองดูก่อนแล้วกัน” ไอ้พี่พีชนั่งลงตรงหน้าแล้วจับผมถอดรองเท้าออก

“เฮ้ยๆ ไม่ต้อง กันต์ใส่เองได้”เชี่ยเอ้ย คนมองกันเต็ม T^T ถ้ามึงไม่อายก็คิดบ้างสิว่ากูจะอาย

“นั่งนิ่งๆสิวะ”มันบอกแล้วจัดการใส่รองเท้าให้ผมครับ

“เอ้า ยืนขึ้น แล้วมึงลองเดินดูว่าโอเคไหม” ผมลุกขึ้นตามที่มันบอก แล้วลองเดินดูครับ  เป็นรองเท้าที่ใส่สบายอย่างที่มันบอกจริงๆด้วย  ผมชอบมากเลยล่ะ

“เอาคู่นี้แหละ!!!!!”ผมบอกมัน

“โอเค  ขอโทษนะครับ เอา สองคู่ อีกคู่หนึ่ง ขอเบอร์ใหญ่กว่านี้เบอร์หนึ่งนะครับ”พี่พีชหันไปบอกพนักงาน ในขณะที่ผมกำลังถอดรองเท้าออกอยู่ครับ 

“พี่พีชเอาคู่นี้เหมือนกันเหรอ”

“ใส่คู่กันไงลิง”มันหันมายิ้มให้ผม  โด่ว  ทำอะไรยังกับคู่รักปัญญาอ่อน=////=     พนักงานยิ้มแล้วมองพวกผมกันครับ

“นั่นแฟนน้องเหรอคะ”พนักงานหญิงคนหนึ่งถามผมระหว่างที่ผมเดินดูรองเท้าคู่อื่นอยู่ครับ  เอ่อ จะบอกว่าไงดีวะ

“เอ่อ…ครับ….”ผมตอบเขินๆ ระหว่างที่ไอ้พี่พีชยืนรอของอยู่

“เฮ้ยเตี้ย! ไปต่อได้แล้ว!”มันเรียกผมเสียงดังครับ  มึงเรียกกูดีดีสักชื่อได้ไหมว่ะ=_=!!
พอผมวิ่งไปหามัน มันก็ยื่นถุงให้ผมครับ

“อะไร”

“ถือ”


=_= โถ่ ไอ้สุภาพบุรุษ……ผมบ่นในใจแล้วรับถุงจากมือมันมาถือครับ

“เดินไปดูกระเป๋าต่อ ไม่เอาแบบล้อลากนะ”ไอ้พี่พีชพูดแล้วเดินนำไป

“กันต์อยากได้แบบล้อลาก!!!”

“มันลำบากเวลาลากไปลากมา เอาเป็นเป้ดีกว่า คล่องตัวดีด้วย!”

“อยากลากโว้ย!!”

ผมกับไอ้พี่พีชเดินเถียงกันไปตลอดทางครับ  จนไปถึงแผนกกระเป๋า

“ล้อลาก!!!”ผมพูดแล้วชี้ไปที่กระเป๋าสีขาวแลดูผู้ดีมีสกุล

“เป้!!!” ส่วนไอ้พี่พีชชี้ไปที่เป้ลุยๆครับ

“คุณลูกค้าสนใจแบบไหนคะ สอบถามได้นะคะ” พนักงานเดินเข้ามาหาพวกผมด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มครับ

“กระเป๋าลากแบบไหนดีครับ”ผมถาม

“ไม่ต้องไปสนใจไอ้เตี้ยนั่นครับ ผมอยากได้เป้แบ็คแพค ใบใหญ่ๆหน่อยนะครับ”ไอ้พี่พีชพูดสวน ส่วนพนักงาน มองหน้าพวกผมสลับกันไปมา

“พี่พีช!!! ”

“เอ่อ  ลูกค้าจะใช้กระเป๋าใบเดียวกันเหรอคะ?”

“………….”ผมกับไอ้พี่พีชเงียบครับ

“เออ…งั้นแยก แยกกระเป๋ากัน”ไอ้พี่พีชพูดขึ้นมา

“เออ แยกอยู่แล้วโว้ย!”

ผมพูดแล้วสะบัดตูดเดินดูประเป๋าครับ โดยที่มีพนักงานอีกคนเดินตามและแนะนำผม
ส่วนไอ้พี่พีชก็เดินไปอีกทาง  แล้วผมก็ได้กระเป๋าใบนึงครับ ขนาดไม่ใหญ่มาเท่าไหร่ กำลังดีเลยล่ะ  ผมตกลงเอาใบนี้ครับ
เลยเดินไปหาไอ้พี่พีช มันก็ได้แล้วครับ และกำลังจ่ายเงินอยู่ ผมเลยเดินลากๆกระเป๋าไปหามัน

“ใบนี้ๆ”ผมเอาให้มันดู

“อือ หึ จ่ายสิ”มันพูดแล้วยื่นการ์ดของมันให้กับ พนักงานครับ แต่พนักงานก็มองพี่พีชแบบ เลิ่กลั่ก เพราะไม่มั่นใจว่าต้องคิดราคากระเป๋าของผมด้วยไหม

“อ้าว จ่ายให้กันต์ด้วยดิ”

“เอ้า ก็บอกว่าแยกกระเป๋ากันไง!”มันพูดครับ

“พี่พีช!! อย่ากวนตีนเว้ย=[]=”

“พูดกับกูเพราะๆก่อน แล้วกูจะพิจารณาอีกที” มันวางท่าแล้วหันไปบอกพนักงานว่า แปปนึงนะครับ  หลังจากนั้นมันก็หันกลับมามองผม

“กูจ่ายเองก็ได้เว้ย!! เท่าไหร่ครับพี่”ผมควักกระเป๋าเงินออกมาแบบอารมณ์เสียครับ

“แปดพันเก้าครับ”……………….250 คือจำนวนเงินในกระเป๋าผมครับ มีเศษเหรียญอีกนิดหน่อย  ไอ้พี่พีชชะเง้อมองแล้วกลั้นหัวเราะครับ  เพราะไอ้พี่พีชจ่ายให้จนติดเป็นนิสัยT^T  บัตรเบิตก็ไมได้เอามา เพราะมันบอกว่าจะจ่ายให้


“เอ้า จ่ายสิ!”มันเร่งผมแหนะ  มึงก็เห็นอยู่ว่ากูมีเงินเท่าไหร่!!!

“ไม่มีเงินเว้ย ไม่เห็นเหรอเนี่ย!”ผมเปิดกระเป๋าใส่หน้ามัน แล้วทำหน้ามุ่ยครับ อายก็อาย T^T

“พูดเพราะๆแล้วจะจ่ายให้”มันบอกผมอีกรอบ

“…..พี่พีชครับ….จ่ายให้กันต์หน่อยครับ T^T!”ผมพูดแล้วจับชายเสื้อมันครับ

“คิดรวมกันเลยนะครับ กระเป๋าใบนี้ด้วย”ไอ้พี่พีชถือกระเป๋าของผมยื่นให้พนักงานแล้วบอกไปครับ  พนักงานก็หัวเราะคิกคักกัน แล้วแซวว่า น่ารักจังเลย  แต่กูว่าโคตรน่าอายมากกว่าครับT^T

“จำไว้เลยนะ…”ผมบ่นพึมพำ

“ไม่จำ!! มึงนั่นแหละจำเอาไว้ ไปถึงนู้นแล้วอย่ามางอแงขอแลกกระเป๋ากับกูแล้วกัน”

“ไม่มีทางงง พี่พีชนั่นแหละ อย่ามาให้กันต์ช่วยถือแล้วกัน”
ผมกับมันยืนเถียงกันอยู่จนพนักงานเอาบัตรมันมาคืนพร้อมกับกระเป๋าของพวกผมครับ  ไอ้พี่พีชมองหน้าผมแล้วมองกระเป๋า

“ถือ”มันพูดสั้นๆคำเดียวอีกแล้วครับ

“ถือช่วยกันบ้างสิเฮ้ย!! หนักนะเนี่ย!”

“กูจ่าย มึงถือ” ดูมันสนุกกับการแกล้งผมเหลือเกินครับ

“ไม่! หนักเว้ย นี่ก็เต็มมือแล้ว!”

“ฝากไว้ก่อนก็ได้ค่ะ พอจะกลับค่อยมาเอาก็ได้ค่ะ” พนักงานคงเห็นว่าท่าจะไม่ดีเลยเข้ามาห้ามทัพพวกผมครับ  ผมตกลงฝากของไว้ก่อน แล้วพอจะกลับค่อยมาเอา  หลังจากนั้นพวกผมก็เดินเล่นในห้างกันครับ

“ไปชั้นบนกัน”ไอ้พี่พีชชวนผมขึ้นไป ผมก็เดินถือของตามมันขึ้นไปครับ  ไอ้พี่พีชพุ่งไปที่โซนเกมทันทีที่ถึง แล้วบอกให้ผมเดินตามมันมาไวๆ

พอไปถึงมันก็แลกเหรียญ เดินไปที่ตู้

“มึงจำได้ไหม ตอนนั้นที่กูคีบตุ๊กตาจีบมึงน่ะ”มันหันมาถามผมยิ้มๆ  นั่นมึงเรียกว่า จีบ เหรอครับ=_=


“แบบนั้นกันต์ไม่เรียกว่าจีบว่ะครับ”ผมตอบมันไป แล้วเอาเหรียญในมือมันหยอดตู้เล่น

“มานี่กูทำให้ กูไปหาวิธีคีบในยูทูปมาแล้ว ”มันพูดแล้วดันผมออกครับ  ไอ้พี่พีชยืนเล็งอยู่นาน ก่อนจะกดคีบ
มันคีบตุ๊กตาขึ้นมาได้ครับ!!!!!!!! แต่ว่าพอคีบขึ้นมาไอ้เหล็กไม่มีเรี่ยวแรงมันก็ปล่อยตุ๊กตาลงมาดื้อๆ


“เชี่ยเอ้ย….”ไอ้พี่พีชสบถกับตัวเอง แล้วหยอดคีบใหม่อีกทีครับ  ผมก็ยืนมองดูมันแล้วยิ้มครับ เหมือนย้อนกลับไปวันนั้นเลยล่ะ มันตั้งท่าจะคีบอย่างเดียว พอคีบไม่ได้ก็ทุบตู้บ้าง สบถเสียงดังบ้าง  ซึ่งแม่ง ไม่ใช่ความทรงจำที่ดีเลยนะ=_=


“พี่พีช พอเหอะ ไปทำอย่างอื่นกันดีกว่า”ผมบอกมันครับ เพราะมันเริ่มจะหงุดหงิดที่คีบตุ๊กตาไม่ได้แล้ว


“ไม่โว้ย!! ถ้ากูเอาอีตุ๊กตาเหี้ยขึ้นนี่ขึ้นมาไม่ได้ กูไม่เลิก!!!!”มันหันมาตะคอกใส่ผม   นั่นไง กูว่าแล้ว=_=

ไอ้พี่พีชคีบอยู่นานครับ แล้วมันก็เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนคนที่ผ่านไปผ่านมาก็เริ่มมองครับ  ผมนี่ต้องเดินไปแลกเหรียญให้มันตั้งสองรอบแหนะ  พอมันทุ่มความพยายามของมันทั้งหมดที่มี ในที่สุดมันก็ได้ตุ๊กตามาครับ


“หู้ว….ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น”มันหยิบตุ๊กตาหมีขึ้นมาแล้วพูดคนเดียว ผมก็มองมันแบบ เอือมๆด้วย อยากจะขำด้วย


“เอา กูให้”มันพูดแล้วเอาตุ๊กตามาจุ๊บที่แก้มผม  ผมเลยรับตุ๊กตามาถือไว้


“ขอบคุณครับ….”ผมบอกมัน มันก็ยิ้มครับ


“เอ้า ไปต่อ อย่าลืมถือของตามมาด้วยล่ะ”มันพูดแล้วเดินออกไปเฉยเลย แล้วพวกของมันก็ปล่อยให้ผมถืออีกแล้วครับ=[]=!  เมื่อกี้นี่มึงเพิ่งจะทำซึ้งนะ!!!



-------------------------------------------- 



ต่อข้างล่าง

[heenimz]

[วันเดินทาง]

ผมกับไอ้พี่พีชเดินทางกันเงียบๆครับ ผมลากกระเป๋าตัวเองไป ส่วนไอ้พี่พีชก็สะพายเป้ของมัน ดูทะมัดทะแมงดีครับ  แล้วเราก็ใส่รองเท้าเป็นคู่ด้วย  พอมาถึงสุวรรณภูมิ เราก็เดินไปเช็คอิน แล้วเข้าไปนั่งรอข้างใน  เพราะพี่พีชมันกะเวลามาดีครับ เรารออยู่ประมาณ ชั่วโมงกว่าๆ ก็ขึ้นเครื่องแล้ว


ตื่นเต้นมากครับ นี่เป็นครั้งแรกที่เราจะไปเที่ยวกันสองคน   ไอ้พี่พีชเอายาแก้เมาให้ผม ผมกินเสร็จก็หลับเลยครับ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ถึงสิงคโปร์แล้ว  เพราะผมไมได้เตรียมตัวมา พี่พีชเลยช่วยผมแทบทุกอย่าง  ผ่านไปพักนึง เราก็ขึ้นเครื่องอีกครั้งครับ คราวนี้บินยาวเลยไปลงที่ ไครเชิร์ทครับ  ผมหลับไปตลอดทาง มีตื่นมากินข้าวก็ดูวิวด้านนอกบ้าง  พอผมทำท่าดูตื่นเต้น ไอ้พี่พีชก็หัวเราะครับ  แล้วเราสองคนก็เผลอหลับไป  ก่อนเครื่องแลนดิ้ง ผมก็ตื่นขึ้นมาทานข้าว  พอทานเสร็จแล้วประมาณชั่วโมงนึง เครื่องก็ลงจอดอย่างปลอดภัยครับ  เราสองคนผ่าน ตม มาได้อย่างง่ายดาย  แล้วเราก็เดินไปรอรับกระเป๋าที่สายพานครับ 


“ของเราเมื่อไหร่จะมาอ่ะพี่พีช!”ผมพูดขึ้นหลังจากที่รอมาสักพัก


“เดียวก็มา ถึงก็ใจเย็นๆสิ”พี่พีชบอกผมแล้วเอาผ้าผันคอในเป้ใบเล็กมาพันรอบคอตัวเอง แล้วเอาอีกผืนมาให้ผม


“เอ้าของมึง ถ้ากูไม่หยิบมาด้วยมึงคงได้หนาวจนจบทริปแน่”

มันบอกแล้วเอามัดคอผมไว้  ผมลืมของตัวเองครับ แต่ก็ยังดีที่มันหยิบมาให้ด้วย  เรายืนรอกันแปปนึง เป้ไอ้พี่พีชก็มาถึงครับ  พี่พีชเดินไปหยิบขึ้นมาแล้ววางไว้ข้างๆ  ไม่ถึงสองนาทีของผมก็ตามมมา  ผมเดินไปเอาของตัวเองครับ พอได้มาแล้ว พี่พีชก็สะพายเป้ตัวเอง  ผมก็เตรียมลากกระเป๋าของตัวเองครับ 


“เฮ้ย!!!!” ผมร้องเสียงดัง แล้วก้มลงมองกระเป๋าตัวเอง


“อะไรวะ”พี่พีชเดินตามมาดูครับ  คือ กระเป๋าผมล้อมันแตกไปล้อนึงเว้ย!!  แปด….แปดพันเก้า!!


“เป็นไงล่ะมึง ฮ่าๆๆๆๆๆ”ไอ้พี่พีชนอกจากจะไม่ช่วยแล้ว มันยังหัวเราะผมอีกด้วยครับ

“ทำไมเป็นเงี้ย!!!”

“กูจะรู้เรอะ!!! ลากตามมาเหอะ ยังพอลากได้อยู่”

ไอ้พี่พีชมันไม่ได้มาช่วยจับอะไรแล้วเดินดุ่มๆออกไปเลยครับ  ผมก็เลยต้องลากๆแบบทุลักทุเลไปเอง พอออกไปด้านนอก ไอ้พี่พีชก็เดินไปยื่นเอกสารใบจองรถเช่าไว้ครับ  ที่ที่พ่อกับแม่ผมอยู่ ห่างจากไครเชิร์ทพอสมควรเลยครับ  พวกท่านอยู่เมือง Hokitika  พอได้รถมา เราก็ขนของขึ้นรถกันครับ  พี่พีชบอกว่าใช้เวลาเดินทางน่าจะ สองสามชั่วโมง กว่าจะถึงครับ


“เอ้า ออกเดินทางง!!!”ผมตะโกนลั่นหลังจากที่คาดเข็มขัดแล้วครับ


“โอเค!!!” ไอ้พี่พีชขานตอบแล้วเหยียบคันเร่งออกไปครับ  ผมมองดูวิวด้านนอกที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยความตื่นเต้น


“พี่พีช เปิดกระจกวิ่งเหอะ!!!”

ผมบอก  ไอ้พี่พีชก็พยักหน้าครับ แล้วเราก็เปิดกระจกรถขับไปเรื่อยๆ ลมเย็นมาก  นี่ถ้าได้รถเปิดประทุนคงจะดีกว่านี้  ผมนั่งรถแบบตื่นตาตื่นใจกับวิวสองข้างทางไปตลอดเลยครับ  แล้วพอขับมาได้สักพักเราก็จอดรถถ่ายรูปด้วยกัน เป็นมุมด้วยดีครับ ฉากหลังเป็นสะพานยาวววมาก มีภูเขา ตั้งเป็นฉากหลังอีกที  พอถ่ายกันเสร็จเราก็ขับรถกันต่อไปครับ ขับตาม GPS ไปนั่นแหละ


“พี่พีช!!! แกะ!!!! จอดก่อนนน กันต์จะถ่ายกับแกะ!!!” ผมที่มองนอกหน้าต่างก็เห็นฝูงแกะครับ เลยบอกให้ไอ้พี่พีชจอดก่อน

“มึงนี่ ยังกับไม่เคยเห็น”มันบ่นแต่ก็จอดให้โดยดีครับ


“เคยเห็นแต่อยู่ในคอกนี่หว่า ไอ้ที่อยู่แบบธรรมชาติแบบนี้ไม่เคยเห็น  มาๆ ลงมาถ่ายรูปให้หน่อย!”ผมบอกแล้วเปิดประตูรถลงไปครับ  ผมค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆแกะ กลัวว่าถ้าวิ่งปรู้ดเข้าไปหา มันจะตกใจเอา

“มึง ระวังมันพุ่งใส่นะ…”ไอ้พี่พีชถือกล้องยืนรอถ่ายอยู่ใกล้ๆกับรถครับ

“เออ น่า มันไม่ทำอะไรหรอก”ผมบอกในขณะที่ค่อยๆเดินไปหาแกะ  และในที่สุดผมก็เข้าไปอยู่กับมันได้สำเร็จครับ  ผมชูสองนิ้วไปที่ข้างหัวของแกะ  ไอ้พี่พีชก็ยกกล้องขึ้นเตรียมถ่าย


“หนึ่งงงงง สองงงง  สาม!” ผมฉีกยิ้มกว้าง….


พลั่ก!!


“เชี่ย!!”

แชะ!

“ฮ่าๆๆๆๆ!!!”

ไอ้พี่พีชหัวเราะลั่นครับ เพราะตอนที่มันนับสามแล้วจะกดชัตเตอร์ ทีแกะที่อยู่ด้านหลัง พุ่งเข้ามาชนก้นผม จนผมล้มหน้าทิ่ม แล้วแกะที่ผมจะถ่ายคู่ด้วยก็วิ่งหนีไป เป็นภาพที่ดูทุเรศมากครับ  ทันทีที่ผมลุกขึ้น ไอ้แกะตัวนั่นมันก็ทำท่าจะพุ่งเข้ามาหาผมอีก

“เฮ้ยๆๆๆ อย่าๆๆๆ”ผมลุกขึ้นเดินถอยหลัง แล้วพูดกับมัน


“แกะนิวซีแลนด์นะกันต์!! มึงต้องพูดภาษาอังกฤษ!!!!!!”ไอ้พี่พีชตะโกนบอกผม ในขณะที่มันถือกล้องถ่ายผมอยู่ครับ


“โนๆๆๆๆ  สต๊อป!! สต๊อป พลีส!!! เวรี่ซอรี่ โอเค๊!!!!”  ผมทำเป็นเล่นครับ ไอ้พี่พีชยิ่งหัวเราะชอบใจใหญ่ กับภาษาอังกฤษ สำเนียงไทยของผม  แต่ดูเหมือน แกะมันจะไม่เล่นกับผมครับ มันถอยหลังไป แล้วพุ่งเข้ามาเต็มที่ ผมเลยหันหลังแล้ววิ่งเลยครับ


“อ๊ากกกกก”ผมตะโกนระหว่างที่วิ่งหนีมัน


“ขึ้นรถสิโว้ย!”ผมหันไปตามเสียง เห็นไอ้พี่พีชนั่งอยู่ในรถแล้วครับ  นี่มึงคิดจะช่วยกูบ้างสักนิดไหม!!! 
ผมเห็นว่าแกะมันผ่อนแรงวิ่งลง ผมเลยวิ่งขึ้นรถไปครับ ไอ้พี่พีชก็รีบเหยียบคันเร่งไป


“ไม่ได้แดกกูหร๊อก!!!”ผมตะโกนทิ้งท้ายใส่หน้าแกะครับ  มันมองหน้าผมแบบว่า มึงอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกนะ!!!!!
กูไม่มาหรอก ไอ้แกะบ้า!!=[]=!!!


“เป็นไงล่ะ ”

“เจ็บสิวะ ถามได้! แม่ง โดนเต็มๆเลยนะ” ผมพูดแล้วหยิบกล้องขึ้นมาดูรุปครับ  อือ หือออ  แต่ล่ะรูป ทุเรศๆทั้งนั้น แถมถ่ายรัวๆอีกต่างหาก

“พี่พีช ทำไมไม่ถ่ายดีดีวะ”

“กูอ่ะถ่ายดีแล้ว แต่มึงไม่ดีเอง! อย่าบ่น ห้ามลบด้วย”ไอ้พี่พีชพูด แล้วแย่งกล้องไปจากมือผม   

เราขับรถกันไปจนถึงจุดพักครับ มีร้านค้าอยู่เยอะพอควร  ผมก็รีบลงไปซื้อของกิน  แซนวิช นม ขนม  ไอติม  พอซื้อเสร็จผมก็หอบกลับมานั่งกินที่โต๊ะ  แล้วมองหาพี่พีช  มันกำลังเดินดูของที่ระลึกอยู่ครับ  พอมันซื้อเสร็จ มันก็หันมาเห็นผมที่นั่งเลียไอติมอยู่พอดี

“หนาวจะตาย มึงยังจะกินไอติมอีก เดียวก็เป็นหวัดหรอก” มันเดินมานั่งด้านตรงข้ามผมแล้วหยิบแซนวิชไปกิน

“อร่อยอ่ะ!!!!!!”ผมบอกมันแล้วกัดไอติมไปจนหมดครับ  ผมกินไอติมเสร็จก็กินแซนวิชต่อ=_= พี่พีชบอกผมว่ากินเยอะเกินไป แต่ก็หาได้แคร์ไม่!!!   พอเรากินเสร็จ ก็เดินถ่ายรุปกันนิดหน่อยก่อนจะออกเดินทางต่อไปครับ

เส้นทางเป็นการขับบนภูเขาครับ คดเคี้ยวมาก เพราะไม่ชำนาญทางเลยมีช่วงให้หวาดเสียวอยู่หลายช่วงเหมือนกัน=_= และในที่สุด….


“อุ๊ก!!!  พี่พีช จะอ้วก เมารถ”ผมเอามือปิดปากตัวเอง ไอ้พี่พีชนี่รีบจอดเลยครับ


“เฮ้ยๆๆ มึงอย่านะ ลง ลง ลง”ไอ้พี่พีชบอก  ผมก็รีบเปิดประตูลงไป แล้วอ้วกเลยครับ  ไอ้พี่พีชก็เดินมาลูบหลังผมให้


“เป็นไงล่ะ ยัดไปเต็มที่เลย=_=”มันบอกแล้วลูบหลังให้ผม จนผมหยุดอ้วกครับ   มันเอาผ้ามาชุบน้ำแล้วเช็ดหน้าผมให้

“โอเคขึ้นหรือยัง?”

“T^T อื้อ”


“กินยาด้วย”พี่พีชเอายามาให้ผมสองเม็ด  ผมก็รับมาแล้วกินครับ  พี่พีชบอกให้ผมลุกขึ้นยืน สุดหายใจลึกๆ  ก่อนที่เราจะเดินทางต่อครับ แต่พอขึ้นรถมา พี่พีชก็บอกให้ผมเอนเบาะลงไปนอนเลย  ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย กลัวว่ามันจะมีระรอกสองอีก 


ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ แต่พอตื่นมาอีกทีก็เพราะพี่พีชปลุกครับ  เรามาถึงเมืองเล็กๆที่พ่อแม่ผมอาศัยอยู่แล้ว พี่พีชถามผมว่า บ้านพ่อกับแม่อยู่ตรงไหน  ผมก็เอาที่อยู่ที่แม่เขียนไว้ให้ขึ้นมากรอกใส่ GPS ครับ  เราก็ขับรถตามไป  เป็นบ้านเลขที่ 191 ตรงข้ามเป็นสถานีดับเพลิงครับ  พอไปถึง  กะเซอร์ไพร์ส เราไม่ได้บอกพวกท่านเลยก่อนมา หึหึ


ผมสองคนจอดรถ แล้วผมเดินไปกดกริ่งที่หน้าบ้านครับ  กดครั้งแรก  เงียบ…..ครั้งที่สอง  เงียบ…….ลองกดอีก  ก็ เงียบ….
ผมกับไอ้พี่พีชเลยยืนเอ๋อที่หน้าบ้านเลยครับ  ลลืมไปว่าวันนี้วันทำงาน แล้วแม่น่าจะอยู่บ้าน แต่แม่ผมไปไหน=[]=!!

ระหว่างที่ผมยืนงงงๆอยู่ ก็มีคนข้างบ้านเดินออกมาครับ  เป็นผู้หญิงมีอายุ  เธอถามพวกผมว่า มาหาใคร  พี่พีชเลยเข้าไปพูดด้วยครับ  ป้าคนนั้นบอกว่า  สามีเขาออกไปทำงาน ส่วนภรรยาน่าจะออกไปซื้อของ เพราะปกติก็อยู่บ้าน


“Thank you”ไอ้พี่พีชบอกแล้วก้มหัวให้ทีนึง ก่อนมันจะเดินมาหาผม


“งั้นเอางี้  เขียนโน้ตไว้ แล้วติดไว้ที่หน้าประตู  แล้วเราออกไปเดินเล่นกันก่อนดีไหม พี่ขับรถมาตั้งนานแล้ว อยากยืดเส้นยืดสาย”

“อืออ  เอางั้นก็ได้พี่  งั้นก็ถอยรถเข้าไปจอดเลย”

ผมบอกมัน แล้วไอ้พี่พีชก้ถอยรถเข้าไปจอดในบ้านหลังเล็กๆของแม่ผมครับ
  ผมกับพี่พีชก็ถือกล้องเดินเล่นรอบๆ  ที่นี่อากาศดีมากเลย ผมเริ่มอิจฉาพ่อกับแม่ทีได้มาอยู่ในที่แบบนี้ครับ  คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ทักทายเป็นมิตรมาก


“hello”

พวกผมเดินผ่านคนต่างชาติพวกเราก็ทักครับ แล้วผมกับพี่พีชก็ทักตอบพร้อมรอยยิ้ม  เดินไปประมาณ สามร้อยเมตรจะมีสวนสาธารณะอยู่  เป็นสนามฟุตบอลเล็กๆครับ มีเด็กวัยรุ่นเตะบอลกันอยู่ด้วย  พวกผมสองคนก็เดินลัดสนามไปครับ เด็กพวกนั้นก็มองพวกผม

“คนนิจิว๊า!!!!!!!” เด็กพวกนั้นตะโกนมาครับ  คือมันคิดว่าพวกผมเป็นคนญี่ปุ่นหรืออย่างไร=_=


“I’m from Thailand!!!”พี่พีชตะโกนกลับไปแล้ว เด้กพวกนั้นก้หยุดเล่นบอลครับ  มันสุมหัวกัน ซุบซิบๆ ผมกับพี่พีชก็ยืนดู
พักนึงพวกนั้นก็หันมาแล้วตะโกนมาหาพวกผมใหม่ครับ


“ซาหวาดดีขรั่บ!!!!” หะ ฮ่าๆๆๆๆ  ผมกับพี่พีชหัวเราะกัน แล้วไอ้พี่พีชก็ยกนิ้วโป้งให้เด็กพวกนั้นไปครับ  เราสองคนก็เดินต่อไป จนพ้นสวน ก็จะเห็น ถนนเล็กๆ   ผมเริ่มได้กลิ่นหอมๆลอยมา


“หอมอ่ะพี่พีช น่าอร่อย ”ผมมองซ้าย มองขวา  ก็เห็นร้านเล็กๆอยู่ทางขวามือ ถัดไปประมาณ ร้อยเมตรครับ! มองที่ป้ายเขียนว่า ฟิชแอนด์ชิพ!!


“พี่พีช กันต์อยากกินนั่นอ่ะ”ผมชี้ไป


“ป่ะ ไปลองดู”

ผมกับพี่พีชก็เดินเข้าไปในร้านครับ  มีคนต่อคิวรอซื้ออยู่ประมาณ 5 คน ผมกับพี่เขาก้เดินเข้าไปต่อคิว ดูเมนูด้านบนไปพลางๆ  ไม่นานก็ถึงคิวพวกผมแล้วครับ  พนักงานไม่ถามอะไรครับ แต่มองหน้าแล้วยิ้ม  ผมเลยบอกว่า เอาฟิชแอนด์ชิพ  แล้วชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว  พนักงานพยักหน้าแล้วบอกผมว่า  แปดดอลล่า  ผมหันไปเอาเงินกับพี่พีชจ่ายไปครับ  แล้วเราก็นั่งรอกันแปปเดียว ก็ได้ของกินมา  อาหารของพวกผมใส่อยู่ในถุงกระดาษสีน้ำตาล หอมมากกก 


“น่าอร่อยว่ะพี่!”ผมพูดตอนที่เดินนออกมานอกร้านครับ  ไอ้พี่พีชมันก็มองหาที่นั่งกิน  แล้วก็ไปเห็น โต๊ะไม้เล็กๆ ตั้งอยู่ข้างร้าน  เราก็ไปนั่งกินตรงนั้นกัน  ระหว่างที่กินๆอยู่ ก็มีนกบินมาเยอะเลยครับ พอไอ้พี่พีชโยนเฟรนฟรายไป นกมันก็แย่งกันกิน 


“เอ้าๆ พอได้แล้ว เดียวกูไม่ได้กินกันพอดี”ไอ้พี่พีชบอกนกครับ ซึ่งแน่นอนว่ามันฟังไม่รู้เรื่อง และยังทำท่าเหมือนขอกินอีกเรื่อยๆ

“อร่อยอ่ะพี่พีช  แต่ถ้าได้ซอสมะเขือเทศคงดีกว่านี้”ผมพูดในขณะที่กินไปเรื่อยครับ

“ทำไมไม่ซื้อล่ะ ข้างในเขาก็ขาย”

“เดียววันหลังค่อยมากินอีกก็ได้”

พอผมกับพี่พีชกินเสร็จ เราก็เดินเล่นไปเรื่อยครับ แต่ไม่แวะดูอะไร เพราะก็เริ่มค่ำแล้ว  ผมกับพี่พีชเลยตัดสินใจกลับบ้านครับ  พอไปถึงก็เห็นไฟในบ้านเปิดอยู่แล้ว  เลยเดินไปกดกริ่งหน้าบ้าน

สักพัก ประตูก็เปิด พร้อมแม่ผมที่ยิ้มต้อนรับอยู่ครับ  แม่เดินเข้ามากอดพวกผมสองคนแน่นเลย


“ไปไงมาไงเนี่ยลูก ทำไมไม่บอกก่อน  แม่ไมได้เตรียมอะไรไว้ให้เลยเห็นไหม  มาๆๆ เข้ามา ข้างนอกมันหนาวนะ”
ผมกับพี่พีชก็เข้าไปในบ้านครับ เป็นบ้านหลังเล็กๆ  พอเข้ามาแล้วอุ่นมาเลย  เพราแม่ผมคงเปิดฮีตเตอร์ไว้ด้วย

“เซอร์ไพรส์ไหมแม่ ฮ่าๆๆ”ผมพูดแล้วถอดโค้ทออก

“ตกใจมากกว่า เซอร์ไพรส์อีกนะกันต์ คราวหลังจะมาก็บอกก่อนเข้าใจไหม”แม่บอกพวกผม

“พี่พีชเขาอยากเซอร์ไพรส์นี่นา กันต์ไม่ผิดนะ”

“ขอโทษครับแม่ พีชอยากให้แม่ตกใจเล่นนี่แหละ”พี่พีชพูดแล้วแม่ผมก็ยิ้มใหญ่เลยครับ

“ไหนล่ะกระปงกระเป๋า เอามาเก็บเร็ว แล้วนี่มาอยู่กันกี่วันล่ะลูก”

“ก็ รวมไปกลับแล้วก็ 7วันครับแม่ เราจะค้างที่นี่ ห้าวัน ครับ วันที่หกตอนเย็นๆ ผมกับน้องต้องขับรถกลับไป ไคร์ทเชิร์ท แล้วกลับกัน ไฟล์ทดึกของวันที่ 7ครับ” พี่พีชบอกแม่ผม ในช่วงที่เดินดูรอบๆบ้าน

“โธ่ มากันแค่แปปเดียวเอง น่าจะมาอยู่สักเดือนสองเดือนนะ ให้แม่หายคิดถึง”

“พี่พีชเขาต้องหางานแล้วก็เตรียมรับปริญญาด้วยครับแม่ เราพอมีเวลาช่วงนี้เลยรีบมากัน”

“แม่ก็อยากไปงานรับปริญญาด้วยนะ น่าเสียดายจัง….”

“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ เดียวพีชจะส่งรูปมาให้ดูนะ”

“แม่จะรอนะ เอ้า นั่นไง คุยเพลิน  เดียวแม่ไปดูไก่งวงก่อนนะ ส่วนน้องกันต์กับพีพี่ชก็ไปเอากระเป๋ามาเก็บซะนะ ห้องนอนแม่จัดไว้ให้แล้ว”

พอแม่บอกพวกผม  ผมกับพี่พีชก็ออกไปเอากระเป๋าที่รถเข้ามาเก็บไว้ในห้องนอนครับ  เห็นห้องนอนเล็กๆ มีเตียงใหญ่เตียงนึง  ตรงข้ามเป็นห้องนอนพ่อแม่ผมครับ  พอเราเก็บกระเป๋าเสร็จ แม่ก็บอกให้พวกผมไปอาบน้ำ  ผมอาบก่อนครับ  ไอ้พี่พีชอาบทีหลัง ห้องน้ำไม่มีกลอนครับ แม่ผมบอกว่า เวลาใช้ถ้าปิดประตูแสดงว่ามีคนอาบ แล้วถ้าอาบเสร็จให้เปิดประตู คนอื่นจะได้รู้ว่าห้องน้ำว่างแล้วน่ะครับ พอผมอาบเสร็จเดินออกมา ก็เห็นพี่พีชช่วยแม่ทำกับข้าวอยู่ครับ ซึ่งมันหอมมากกก
ผมรีบเอาผ้าไปผึ่งแล้วเดินหามาแม่กับพี่พีช


“เอ้า น้องอาบเสร็จแล้ว ลูกพีชเข้าไปอาบต่อได้เลยจ๊ะ จะได้หายเหนื่อยนะ”

“ครับ  กันต์ มาช่วยแม่นะ”พี่พีชบอกผม  ผมตอบโอเคแล้วเข้าไปหาแม่ครับ ส่วนพี่พีชก็เดินหายไปในห้องน้ำเรียบร้อย

“แม่ ทำอะไรมั่งอ่ะ”

“มันบน สตูว์เนื้อ ไก่งวงอบ”

“โห้!!!!!!!!! ใกล้เสร็จยังอ่ะแม่ กันต์หิวแล้ว”

“รอ พ่อ กับ พี่เขาก่อน! อย่ามาทำตัวตะกละแถวนี้นะ”แม่บอก แล้วตีมือผมที่กำลังจะเอานิ้วจิ้มมันบดเข้าปากครับ
โธ่……T^T   

พอทำกับข้าวเสร็จ พี่พีชอาบน้ำเสร็จ พวกเราก็นั่งคุยกันรอพ่อครับ แม่บอกว่า แม่จะไม่โทรบอกพ่อ ให้กลับมาเจอแล้วเซอร์ไพรส์เอง  เรานั่งคุยกันไปพักใหญ่ครับ ประมาณ สองทุ่ม พ่อก็กลับมาถึงบ้าน  พอพ่อเห็นพวกผมก็ทำท่าตกใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นดีใจครับ  กอดพวกผมใหญ่เลย 

ระหว่างที่เรากินข้าวกัน ก็คุยไม่หยุด พ่อก็ถามถึงเรื่องที่พี่พีชใกล้จะจบนี่แหละครับ ถามถึงเรื่องงานด้วยว่าได้งานหรือยัง แต่พี่พีชก็ตอบไปตามตรงครับว่า ยังไม่ได้หา กะว่ากลับจากเที่ยวแล้วจะเริ่มหาครับ  เราคุยไปกินไป จนพ่อบอกว่า วันนี้พอแค่นี้ก่อน ให้พวกผมรีบกินรีบไปนอนกันครับ  พรุ่งนี้ก็พักผ่อนกันก่อน ไม่ต้องรีบ เพราะเวลามีแค่นี้คงออกไปเที่ยวไกลๆได้ยาก แล้วเพราะพวกผมไม่บอกพ่อกับแม่ก่อน พ่อเลยลางานพาไปไม่ได้ เพราะ กะทันหันเกินไป แต่พวกผมก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ เพราะเราบอกพวกท่านไปแล้วว่า พวกเราตั้งใจมาเยี่ยม ไว้คราวหน้าเก็บเงินได้แล้วจะมาเที่ยวใหม่ครับ   


แล้วพอกินเสร็จ พี่พีชจะเข้าไปช่วยแม่เก็บจาน แต่โดนแม่ไล่ไปนอนซะนี่  ผมกับพี่พีชเลยต้องเข้าไปนอนอย่างช่วยไม่ได้ครับ และก็อย่างที่ว่า เรายังปรับเวลาได้ไม่ดีนัก พอหัวถึงหมอนก็สลบกันไปเลยล่ะครับ……


----------------------------------------- 

ต่อข้างล่างอีกรอบ

[heenimz]

“อื้ออออออออออ”ผมลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ แล้วมองไอ้พี่พีชที่ยังหลับอยู่เลยครับ  ผมลลุกขึ้น เดินกอดตัวเองออกไปนอกห้อง
เดินไปที่ตู้เย็น มีโน้ตเขียนแปะไว้ครับ


‘แม่จะออกไปข้างนอก แม่ทำแซนวิชไว้ให้แล้ว พ่อสั่งห้ามเราขับรถไปไหนไกลๆวันนี้ ให้เดินเที่ยวแถวนี้กันไปก่อน
 แล้วก็แม่ตากผ้าไว้หลังบ้าน ถ้าตื่นแล้วช่วยออกไปเก็บให้แม่ด้วยนะ’

ผมดึงโน้ตออกมาอ่าน แล้วเปิดม่านดู เห็นผ้าตากไว้อยู่หลังบ้านครับ  ผมขยี้ตาตัวเองปรับแสงหน่อยยนึง ก่อนจะเดินเปิดประตูออกไป และเมื่อเท้าผมเหยียบพื้นหญ้า…


“^&#@$^*@#%!!!” เชี่ย!! เท้าชาไปหมดเลยครับ!!! เย็นมาก=[]=!!!! ผมรีบเด้งตัวกลับเข้ามาในบ้าน จากที่สะลึมสะลืออยู่ ตาสว่างเลย  ผมเดินไปเอารองเท้าในห้องแล้วออกไปเก็บเสื้อผ้าเข้ามาไว้ในบ้านอีกรอบนึง


 พอเก็บเสื้อผ้าเสร็จ ผมก็เข้าห้องน้ำไปล้างหน้า แปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้าครับ  แน่นอนว่าผมไม่ได้อาบน้ำ
พอเรียบร้อยแล้วผมก็เดินไปเปิดตู้เย็นอีกครั้ง  หยิบนมมาเทใส่แก้ว และค้นตู้ เจอ โอรีโอ้ครับ เลยเอามาจิ้มๆกินกับนมระหว่างรอไอ้พี่พีชตื่น


“บิด……ชิมครีม……จุ่มนม….”ผมพูดคนเดียวในห้องครัวครับ


“ทำอะไรวะ….”ไอ้พี่พีชตื่นมาในสภาพผมชี้โด่เด่ มันยืนพิงกำแพงมองผม บิดโอริโอจุ่มนมอยู่ครับ

“แม่ออกไปข้างนอก แม่บอกว่า วันนี้ให้เราเดินเที่ยวแถวนี้ไปก่อน อย่าพึ่งขับรถไปไหนมาไหน แม่ทำแซนวิชไก่ไว้ให้ด้วย พี่พีชรีบไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าไป นี่เที่ยงกว่าแล้ว”

“โอเคๆ  เทนมไว้ให้ด้วยนะ”

พี่พีชบอกผมแล้วก้หันหลังเดินเข้าห้องน้ำไป  ผมก็ เตรียมแซนวิชขอองตัวเอง กับของพี่เขาไว้ครับ วางบนโต๊ะ พร้อมกับนม  อ่าห์…..ได้ฟีลเด็กนอกดีจังเลย  ปกติอยู่ไทย ตื่นมา ถ้ารีบก็ไม่ได้กินอะไร ถ้าไม่ได้รีบก็ต้มมาม่ากิน แต่ดูนี่สิ วันนี้ผมได้กินแซนวิชกับนม แถมมีโอรีโอด้วย แต่ที่จริงอยู่ไทยก็ซื้อกินได้นะ=_=

ผมนั่งกินแซนวิชของตัวเองไปแปปนึงพี่พีชก็เดินออกมาในสภาพเรียบร้อยดีมากครับ มันเอาโค้ทมาแขวนไว้ที่เก้าอี้แล้วนั่งลง

“กินไม่รอเลยนะ”

“ก็มันหิวนี่  เอ้า นี่ของพี่”ผมยื่นจานให้ พี่พีชก็รีบหยิบมากินเลยครับ  แปปเดียวก็หมดล่ะ ผมเองก็เหมือนกัน
เสร็จแล้วเราสองคนก็ ใส่โค้ทแล้วเดินออกจากบ้าน แต่ก็ไม่ลืมล็อค ส่วนกุญแจ แม่เอาลูกสำรองไว้ให้เราเรียบร้อยแล้วครับ
พอเราออกไปข้างนอก ลมเย็นๆก็ตีใส่หน้าทันทีเลยครับ ผมด้านหน้าที่เซทไว้อย่างดี คือ พัง เลยครับ เปิดเหม่ง  ทั้งผมแล้วก็ได้พี่พีช  พอเห็นแบบนั้นเราสองคนก็หันมาหัวเราะกันเองก่อนจะลูบๆผมให้อยู่ทรงเดิม แล้วใส่หมวกไหมพรมคนล่ะใบครับ


ไอ้พี่พีชใส่แล้วดูเกาหลี๊เกาหลี ผมนี่ใส่แล้วเหมือนคนเป็นลูคีเมีย=_=   ผมกับไอ้พี่พีชก็เดินท้าลมหนาวออกไปขข้างนอกกันครับ เมืองนี้เป็นเมืองเงียบๆ ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ซึ่งนั่นก็ดีเหมือนกัน  มากันแบบนี้ พี่พีชกับผมตกลงกันไว้ว่า เราจะพยายามไม่แสดงออกว่าเป็นแฟนกันครับ เพื่อความสงบสุขของพ่อกับแม่ กลัวว่าคนบ้านข้างๆจะนินทาได้


ผมกับพี่พีชเดินมาเรื่อยๆแล้วจู่ๆฝนก็ตกลงมาซะงั้นน่ะ!!! ตกแบบปรอยๆ  เลยทำให้ผมกับพี่พีชต้องหาที่หลบกันครับ เราวิ่งๆไป จนโชคดี เจอร้านขายของร้านหนึ่ง เลยเข้าไปหลบในนั้นครับ อุ่นดีด้วย   ผมเดินดูของไปเรื่อย แต่ก็จบลงที่ บราวนี่ชิ้นนึง กับไอติม อีกแล้ว

“จะกินอะไรนักหนาวะเนี่ย หนาวจะตายห่า”

“ก็คนมันอยากลองนี่ อยู่ในนี้ไม่หนาวหรอก!”  ผมกินไปน้ำมูกไหลไปครับ

“ดื้อเอ้ยยย” ไอ้พี่พีชไม่สนใจผมครับ มันเดินไปเคาท์เตอร์สั่งกาแฟร้อนมากิน

ผ่านไปสักพัก ฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เราเลยต้องซื้อร่มแล้วเดินออกไปกันครับ  ซื้อร่มคันนึง แต่เดินกางด้วยกัน แต่มันชอบแกล้งเบียดผมให้ออกไปอยู่นอกร่มตลอดเลย มือผมก็ถือไอติมอยู่ ไอติมนี่ไหลอาบเลยครับ เหนียวมากเลย


“ทิ้งๆไปเหอะมึง เต็มมือแล้ว”มันบอกผมที่ยังเลียไอติมอยู่


“เสียดายอ่ะพี่…”


“อยู่ไทยร้อนๆไม่เคยจะกิน พอมาอยู่นี่บ่ะกินเอากินเอา หนาวก็หนาว เอามานี่!”ไอ้พี่พีชมันแย่งไอติมจากมือผมไปแล้วทิ้งลงถังขยะที่เรากำลังเดินผ่านแบบหน้าตาเฉยเลยครับ=[]=!!!


“เฮ้ย!!!”ผมร้องแต่ก็ไม่ทันแล้ว มันทิ้งไปแล้ว


“หาที่ล้างมือเลยมึง”พี่พีชมองซ้ายขวาก็ไม่มีห้องน้ำสาธารณะเลยครับ เราเลยต้องเดินกันไปเรื่อยๆ  พอเดินไป ก็เจอโรงเรียนมัธยมซะงั้นน่ะ=[]=


“ไปล้างในโรงเรียนนี่แหละ”ไอ้พี่พีชบอกแล้วเดินเข้าไปเฉยเลยครับ มันไม่กลัวโดนเขาไล่ออกมารึไงน่ะ!!  ผมเดินตามมันเข้าไปครับ  โรงเรียนเงียบมาก อาจเป็นเพราะเขาเรียนกันอยู่ด้วยแหละ  พอเดินๆอ้อมไปก็เจอห้องน้ำ  ผมกับพี่พีชเลยเข้าไปล้างมือในนั้น แล้วรีบออกมากันครับ   


เราเดินเล่นกับในเมืองเงียบๆนี่ จนกระทั่ง ฝนหยุดตกแล้วครับ ค่อยยังชั่วหน่อย  เราเดินๆกันอยู่แล้วไอ้พี่พีชก็สะกิดผมชี้ให้ดูร้าน ร้านนึง มันไม่ใช่สวนสัตว์ครับ แต่ กึ่งๆ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน=_=

ผมกับไอ้พี่พีชเดินเข้าไป  ค่าเข้าคนล่ะ 4ดอลล่า  เข้ามาก็เจอปลาไหล ตัวใหญ่มาก โคตรน่ากลัวเลยครับ  เราเดินตามป้ายไปเรื่อยๆ จนไปเจอนก กีวี่ แต่ตลอดทางก็มีแต่ปลาไหล ที่นี่มันเป็นศูนย์อรุรักษ์ปลาไหลหรือเปล่าวะ=_=!

“กูนึกถึงข้าวหน้าปลาไหลขึ้นมาเลยล่ะ”ไอ้พี่พีชพูดแล้วมองปลาไหลว่ายน้ำไปมาครับ


“กันต์เห็นแล้ว ไม่อยากจะกินเลยว่ะ…..”ผมเองก็มองแล้วพูดขึ้นมาเหมือนกันครับ

เราเดินดูแค่แปปเดียวก็ออกมาด้านนอก  เดินตามถนนไปเรื่อย ถ่ายรูปประหลาดๆกันสองคน  พอรู้สึกหนาวหน่อยก็เข้าไปหลบในร้านค้าครับ

“พี่พีชๆ มาดูนี่ดิ เราเอาอันนี้ไปฝากพวกนั้นดีไหม”ผมเรียกพี่พีชที่เดินดูของอยยู่ ให้มาดูตู้กาชาครับ ข้างในตู้มีแต่ก้อนหิน แต่สีมันสวยมากนะ!!!! แลดูมีราคาอ่ะครับ 


“จะเอาเหรอ”

“ใช่!! ขอเงินหน่อย” ผมแบมือขอเงินไอ้พี่พีชครับ มันก็ยื่นเหรียญให้อย่างง่ายดาย  ผมก็หยอดแล้วหมุนๆๆ


กริ๊ก กริ๊ก กร๊ก   คลุกกกกกก


พอหมุนเสร็จผมก็เอามือล้วงหินที่ได้ออกมาครับ  เป็นหินสีทองมีประกายด้วย

“มึงนี่ชอบอะไรเหมือนเด็กผู้หญิงเลยนะ=_=”

“ก็มันสวยนี่หว่า กันต์ชอบ มีปัญหาอะไรวะ?”

“ไม่มีครับ ไม่มี  เสร็จแล้วมาดูนี่มา”พี่พีชมันดึงแขนผมไปอีกทางครับ  พอไปถึงมันก็ชี้ให้ผมดูสร้อย

“หยกเหรอ”

“ใช่  ซื้อไหม  ใส่คู่กัน”

“ทำไมพักนี้ชอบซื้ออะไรเป็นคู่ๆวะ”ผมถามมันครับ  ลุงคนขายก็มองเราสองคนแปลกๆด้วยแหละ อยากบอกว่า ไอไม่ใช่คนแถวนี้นะ=[]=!

“ก็ไม่ทำไมนี่หว่า กูก็ประสบความสำเร็จเรื่องเรียนแล้ว เรื่องพ่อกับแม่ก็ผ่านมันมาแล้ว เหลือแค่งาน กูก็อยากหาอะไรมัดจำมึงไว้ก่อน ของเล็กๆน้อยๆแบบนี้น่าจะโอเค”

เขินครับ มึงจะมามัดจำอาร๊ายยยยยย  ไม่ต้องมัดจำก็ได้ มาถึงขนาดนี้แล้ว คงไม่มีใครอยากได้กูนอกจากมึงแล้วล่ะครับบ


“ไม่ต้องมัดจำก็ได้ ยังไงกันต์ก็เป็นของพี่อยู่ดีแหละน่า”เราพูดกันต่อหน้าลุงคนขายนั่นแหละครับ เพราะรู้ว่าแกฟังไม่ออก แต่ผมก็พยายามจะปกปิดท่าทางกระมิดกระเมี้ยนของตัวเองเอาไว้


“หืม ลองพูดแบบนี้ตอนอยู่ที่บ้านสิ กูจะปล้ำให้…นี่กูรอมานานล่ะยังไม่เป็นของกูสักที”

“ถึงร่างกายยังไม่เป็นของพี่ แต่หัวใจกันต์เป็นของพี่นะ..”อ้วกกกกกกครับ!!

“แหม พูดจาน่ารักเชียวนะลิง ถ้าไม่ติดว่าลุงนี่ยืนมองอยู่ กูจะจูบมึงตรงนี้เลย”

“พอแล้วเว้ย  จะซื้อไหมเนี่ย ถ้าซื้อให้ก็เอา!!!”ผมพูดเสียงดังแล้วชี้ไปที่ตู้กระจกที่โชว์สร้อยครับ

“ขอโทษนะครับ ผมอยากได้แบบนี้ 2 เส้น”ไอ้พี่พีชหันไปพูดภาษาอังกฤษกับคนขายครับ ส่วนผมก็เดินดูของไปเรื่อย ที่นี่เน้นขายพวก แกะ นกกีวี่ อะไรเทือกนี้ครับ  ต้องซื้ออะไรไปฝากพวกนั้นไหมหว่า…..

ระหว่างที่ผมเดินดูแปปเดียว ไอ้พี่พีชก็เดินมาหาพร้อมถุงสวยๆในมือมันครับ

“ป่ะกันต์ ไปดูอย่างอื่นต่อ”พี่พีชเดินนำผมออกจากร้านครับ แต่มันก็ยังไม่ให้ผมใส่สักที


“เอาไว้ถึงไทยแล้วค่อยใส่นะ เกรงใจพ่อกับแม่”พี่พีชมันหันมาบอก ทั้งๆที่ผมก็ยังไม่ได้ถาม  มีอะไรให้เกรงใจวะ รองเท้าก็ใส่เหมือนกันเนี่ย จะมีของอีกชิ้นที่เหมือนกันก็ไม่เห็นจะเป็นไร


“รองเท้าก็มีเหมือนกันแล้ว ใส่ของอีกชิ้นให้เหมือนกันก็ไม่เห็นเป็นไร ถ้ามีคนถามก็บอกว่า เราเป็นแฝดกันก็ได้เลยชอบใช้ของเหมือนๆกันไง”ผมบอกมัน  ส่วนมันมองหน้าผมแบบอึ้งในความคิดของผม

“อย่างมึงน่ะนะ จะมาเป็นแฝดกู……ส่วนสูงก็ไม่ได้แล้วเตี้ยเอ้ย หน้าตายิ่งไปกันใหญ่ ก่อนพูดเนี่ยมึงคิดแล้วเหรอ” พี่พีชพูดแล้วจับหัวผมโยกไปมา  ครับๆๆ กูมันไม่เจียมตัวเองแหละ T^T

“โอ๋ๆ ล้อเล่นนะล้อเล่น แต่ที่กูพูดมานี่เรื่องจริงทั้งหมดเลยนะ”

“รู้แล้วโว้ยยย ไม่ต้องย้ำ!!”

พอเห็นผมโมโหมันยิ่งชอบใจใหญ่  ผมวิ่งไล่เตะก้นมันพักนึงก็ต้องกลับมาเดินอย่างเคยครับ  เราเดินกันยังไงไม่รู้ ไปโผล่ที่สวนอีกแล้วครับ  ก็เห็นเด็กวัยรุ่นเล่นบอลกัน  แต่จู่ๆบอลก็ลอยมาทางพี่พีช  แต่มันก็รับได้ครับ

เด็กพวกนั้นบอกให้ส่งบอลมาให้หน่อย  ไอ้พี่พีชเลยวิ่งเข้าไปหา  ผมก็เดินตาม  สรุปว่า มันขอเล่นบอลด้วยครับ
เด็กพวกนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“พี่พีช กันต์เดินไปซื้อของกินแปปนึงนะ เดียวกลับมา”

ผมบอกพี่พีชก่อนจะเดินข้ามไปอีกฝั่งซื้อฟิชแอนด์ชิปครับ พอดีมันติดใจอ่ะ  ผมเดินไปซื้อ กลับมาเห็นไอ้พี่พีชถอดเสื้อเล่นบอลครับ เฟรนฟรายในมือผมมันสั่นไปหมด  เอ้ยย ไม่ใช่ล่ะ  หนาวจะตายห่า มันจะมาถอดเสื้อเล่นทำไม  ผมนั่งมองมันเล่นบอลแล้วถ่ายคลิปไปด้วย  แลดูมันสนุกน่าดูครับ


มีสาวต่างชาติแอบถ่ายรูปมันเยอะอยู่เหมือนกันนะ  ฮอทจริงๆเลยนะ   ผมนั่งมองมันไป กินไปครับ จนเริ่มค่ำ
พวกมันก็แยกย้ายกัน แต่กลับกลายเป็น ไอ้พี่พีชเดินถือเสื้อมาหาผมพร้อมพวกที่เล่นบอลด้วยกันเมื่อกี้ครับ


“นี่น้องชายฉันน่ะ”ไอ้พี่พีชเอามือวางที่หัวผมแล้วบอกกลุ่มเด็กวัยรุ่นครับ  ผมก็ก้มหัวหน่อยๆ ปากยังเคี้ยวเฟรนฟรายอยู่เลย


“ตัวเล็กชะมัดเลย”ใครสักคนเป็นคนพูดครับ =_=…..ต่อยมันซะเลยดีไหม

“แต่พวกนายหน้าไม่เหมือนกันเลยนะ”อะไรไม่รู้ครับ ผมมองหน้าไอ้พี่พีช มันก็หันไปคุยกับพวกนั้น แล้วพวกมันก็ อ๋อๆๆ พยักหน้ากัน  พอเห็นว่ามันค่ำมากแล้ว พี่พีชเลยขอตัวกลับครับ แล้วพวกเราก็โบกมือลากัน


“see ya!”กลุ่มวัยรุ่นโบกมือให้พวกผม  เราสองคนก็โบกมือตอบกลับครับ ไอ้พี่พีชเดินใส่เสื้อไป

“เมื่อกี้พี่พูดอะไรวะ”ผมถาม

“ก็ พวกนั้นบอกว่า เป็นพี่น้องหน้าไม่เห็นเหมือนกันเลย”

“แล้วพี่ว่าไงอ่ะ”

“ฉันก็บอกว่า พ่อกับแม่ เก็บมึงมาเลี้ยง เลยหน้าตาดูมีปมด้อยนิดหน่อย”อะ…ไอ้เหี้ยพี่พีช!


“ไอ้…..ไอ้….ไอ้ชั่ว=[]=!!! เห็นว่าฟังไม่ออก นึกจะพูดอะไรก็พูดเฉยเลย!!!”


“ใครใช้ให้มึงฟังไม่ออกล่ะวะ ฮ่าๆๆๆ” ผมเตะมัน แต่มันก็หลบได้ครับ  ผมกับมันวิ่งเตะกันจนไปถึงบ้าน พอเปิดไปก็มีกลิ่นหอมๆลอยฟุ้งเต็มบ้านเลยล่ะครับ 


วันนี้พ่อกลับเร็วด้วยครับ พรุ่งนี้เราจะออกไปเที่ยวขข้างนอกกัน  เราพูดคุยกันระหว่างกินข้าว แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปนอนครับ  แล้วมันก็หมดไปอีกวัน…..





TBC

--------------------------- 



โห่ย....พยายามจะมาลงเรื่อยๆนะคะ

[DeShiWa]

มาให้กำลังใจจ้า

เหนมาลงให้บ่อยๆ

แต่เพิ่งได้มาอ่าน

แบบว่าสนุกดี

ชอบๆ

ขอไปอ่านก่อนจ้า อิอิ

[heenimz]

มาให้กำลังใจจ้า

เหนมาลงให้บ่อยๆ

แต่เพิ่งได้มาอ่าน

แบบว่าสนุกดี

ชอบๆ

ขอไปอ่านก่อนจ้า อิอิ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ 

[Ayla]

น่ารักมากคะ

[crystal_on]

แวะมาบวกเป็ด เรื่องสนุกดีค่ะ

น้องกันต์เมื่อไหร่จะเสร็จพี่พีชล่ะนี่

รอออออออออ

[heenimz]

ตอนที่ 39

ผมกับบพี่พีชยังคงเที่ยวเล่นในนิวซีแลนด์ครับ วันนี้พ่อกับแม่พาพวกผมไปเที่ยวล่ะ  พ่อเป็นคนขับ เพราะดูจะดีกว่าให้ไอ้พี่พีชขับครับ  เราเที่ยวเล่นไปเรื่อย  ใช้เวลาหมด วันแล้ววันเล่า พอตกเย็นมา ถ้ากลับมาทัน พี่พีชก็จะไปเล่นบอลกับพวกเด็กวัยรุ่นเป็นประจำครับ ทุกคนทำตัวปกติกับพี่พีช แต่เวลามองผมทุกคนจะทำหน้าตาแบบ ‘เด็กคนนี้น่าสงสารจริงๆ…’

ผมจะชอบนั่งชันเข่า กินขนม ดูพี่ชายเตะบอลกับเพื่อนๆด้วยสีหน้าและแววตาที่น่าสงสาร เหมือนอยากเข้าไปเล่นด้วยแต่ร่างกายอ่อนแอ แถม(หน้าตา)มีปมด้อย   บางคนก็ซื้อนม ซื้อขนมมาให้ผมนั่งกินเวลาที่พวกมันเตะฟุตบอลกันครับ=_=!!!
พวกเรามารู้ทีหลังว่า พวกนี้เป็นเด็กไฮสคูลที่พวกผมแอบเข้าไปล้างมือนั่นเองครับ

พรุ่งนี้พวกเราก็จะกลับกันแล้วล่ะ แต่เป็นช่วงเย็นๆ  แต่ถึงอย่างนั้นผมกับพี่พีชก็คงจะออกจากที่นี่เร็วหน่อยเพราะไม่ชัวร์ในการขับรถตอนกลางคืนเท่าไหร่เลยครับ แล้วถ้าไปถึงเร็วก็อาจเที่ยวแถวนั้นด้วย

แล้วพอพวกนั้นเตะบอลเสร็จก็มายืนสุมหัวคุยกันครับ ผมก็นั่งมองอย่างเคย  สักพักไอ้พี่พีชวิ่งมาหาผม

“เฮ้ยลิง คืนนี้มีปาร์ตี้แฟนซีที่โรงเรียนเว้ย  ไปกันไหม”

“ไปได้เหรอวะ เดียวก็ถูกจับได้หรอก”

“เออน่า เสียเงินเข้า ไม่มีใครรู้หรอก เขาอาจคิดว่าเราเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนก็ได้ คืนสุดท้ายแล้วมึง เอาสักหน่อยน่า”

ผมคิดก่อนนิดนึงแล้วตอบตกลงไปครับ  แล้วไอ้พี่พีชก็ตะโกนไปบอกพวกนั้นว่า ตกลงจะไป เจอกันตอน สองทุ่มครับ
พอแยกย้ายกันเสร็จ เราก็กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ซึ่งเราก็ไม่มีอะไรที่เป็นแฟนซีเลย=_=

ตกลงว่าแต่งแบบธรรมดาไปกันนั่นแหละครับ  เราเตรียมตัวกันเรียบร้อยตอน ทุ่มครึ่ง พ่อก็ขับออกไปส่งที่โรงเรียน  พอเดินเข้าไปก็มีคนมองครับ อารมณ์คงจะแบบ ไม่เคยเห็นหน้าเลย ใครวะ    แต่พอเดินๆไปก็เจอกลุ่มที่เล่นบอลกับพี่พีชครับ แต่ล่ะคนจัดเต็มมาก-0-!!

คนนึงใส่ชุดมาสคอตหมีพูห์  อีกคนใส่ชุดนักอวกาศ  อีกคนเป็นผีดูดเลือด  เยอะอ่ะ!!!!!  พอพวกนั้นเห็นพวกผมก็โบกมือเรียกครับ เราก็เดินเข้าไปหา

“โหย แต่งอะไรเนี่ย แต่งเป็นคนธรรมดาเหรอ”คนที่เป็นผีดูดเลือดตีหลังไอ้พี่พีชแล้วพูดครับ  ซึ่งแปลว่า???

“ก็ไม่คิดว่าจะได้มางานแบบนี้นี่หว่า”ไอ้พี่พีชพูดตอบกลับไปยิ้มๆครับ ผมนี่ ยืนยิ้มแบบ เฮ้ย พวกมึงคุยอะไรกัน ช่วยทำซับให้กูหน่อยได้ไหม

“นี่น้องชาย ทำตัวให้สนุกนะ เรื่องอะไรแย่ๆก็ลืมมันไปซะ”เพื่อนมันอีกคนตบบ่าผมแล้วพูดด้วยครับ ผมก็ยังยืนยิ้มอยู่อย่างนั้น…..

“แน่นอน!”ไอ้พี่พีชตอบแทนผมแล้วลูบหัวผมครับ ซึ่งมันไม่ได้บอกผมก่อนว่ามันแปลว่าอะไร มันอาจแปลว่า เออแกน่ะ หน้าตาทุเรศอย่างหมาเลยนะ  ก็ได้=_=


   เรายืนคุยกันนิดหน่อยจนเพื่อนมันมาครบแล้วเราก็เข้าไปในงาน  งานจัดอยู่ในห้องประชุมโรงเรียน ขนาดไม่ใหญ่มากเท่าไหร่ครับ พวกเราจ่ายเงินแล้วเดินเข้าไปข้างใน มีแต่เสียงเพลงดังมาก เด็กนักเรียนแต่งตัวแปลกๆเต้นกันสนุกสนานเลยครับ แสงสีเสียง ตรึม!!

 เหมือนผับเล็กๆในโรงเรียน มีเครื่องดื่มเป็นน้ำส้ม กับโคล่าครับ วางอยู่ที่บาร์ด้านข้าง  ผมก็เดินไปหยิบมาแก้วหนึ่ง  จิบน้ำส้มไป โยกไปตามเสียงเพลงเบาๆครับ แหม่ โคตรแบ๊ว ที่ถ้าโรงเรียนเก่าผมทำคงเปิดเพลงมาร์ชโรงเรียนให้เต้นกันแน่ๆ   แต่เพื่อนๆไอ้พี่พีชนี่ โดดขึ้นเวทีไปหมดแล้วครับ


“เป็นไงบ้าง”พี่พีชเดินมาคุยยกับผมครับ

“สนุกดีนะ ไม่คิดเลยว่ามาเที่ยวแค่อาทิตย์เดียวก็เนียนมาปาร์ตี้ที่โรงเรียนเข้าได้เฉยเลย”

“ชนแก้วกันหน่อย”พี่พีชยื่นแก้วมันมาครับ ผมเลยชนแก้วกับมันไปทีนึง เราสองคนยืนดูเด็กๆพวกนี้เต้นกันอย่างสนุกสนาน ดูแล้วก็อดคิดถึง พวกนั้นไมได้ครับ ถ้ามาด้วยล่ะก็นะ วุ่นวายน่าดูเลยล่ะ

“เป็นพี่น้องที่รักกันดีจังเลยน๊า  นี่น้องชาย ขึ้นไปเต้นกันไหม ยืนอยู่เฉยๆแบบนี้น่าเบื่อตายเลย”ไอ้คนที่ใส่ชุดนักอวกาศเดินมาพูดกับผมครับ ผมไม่เข้าใจเลยมองหน้าไอ้พี่พีช  ไอ้พี่พีชบอกให้ผมตอบว่า โอเค ครับ

“โอะ โอเค”พอผมพูดจบ ไอ้นั่นมันก็ลากผมพุ่งไปหน้าเวทีเลยครับ  เดียวก่อนสิเฮ้ย!!!!   ไอ้พี่พีชไม่ได้ช่วยอะไรครับ ยืนถ่ายคลิปอยู่นั่นแหละ 

เอาก็เอาวะ ยังไงซะพอกูกลับมาที่นี่อีกที พวกมึงก็คงจำกูไม่ได้แล้ว!  ผมสะบัดมือมันนออกแล้ว โดด ขึ้นเวทีเองเลยครับ
ไม่รู้ว่าเต้นท่าไหน รู้สึกว่าตัวเองบ้ามากๆครับ บ้าแต่ก็สนุกมากๆ ยิ่งเสียงเพลงดังเท่าไหร่ ยิ่งสนุกเท่านั้น  ผมกระโดดๆๆ สะบัดหัว  หัวเราะเสียงดัง  พอรู้ตัวอีกที ไอ้พี่พีชก็มายืนข้างๆแล้ว มันจับมือผมแล้วเราก็เต้นแบบ บ้าๆไปด้วยกัน พร้อมๆกับกลุ่มวัยรุ่นพวกนี้ครับ 


เราเต้นกันไม่หยุด จนกระทั่งเพลงหยุดลง และคนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็น ผอ ก็ขึ้นมากล่าวอะไรสักอย่าง พอพูดเสร็จนักเรียนก็ปรบมือ ผิวปาก โห่ร้องดีใจกันครับ  ไอ้พี่พีชเลยก้มมากระซิบบอกผมว่า  ผอ บอกว่า ปิดเทอมแล้ว ขอให้ทุกคนมีความสุขในวันพักผ่อน และขอบคุณที่เข้าร่วมปาร์ตี้ในค่ำคืนนี้ 


หลังจากนั้นเราก็เต้นกันต่ออีก สองเพลง และ ปาร์ตี้ก็สิ้นสุดลงครับ  ทุกคนดูมีความสุข ผมเองก็เช่นกัน  ผมที่เซ็ทมานี่แบบ กระจายครับ กระจาย!!! ผมกับไอ้พี่พีชเดินออกมา กึ่งๆเหมือนคนเมาน้ำส้ม เดินกอดคอกับพวกเพื่อนออกมายืนหล่ออยู่หน้าโรงเรียน  ตอนนี้ก็ประมาณ สี่ทุ่มนิดๆ

“เฮ้ พรุ่งเดียวฉันจะกลับแล้วนะ เล่นบอลกับพวกนายสนุกมาก แล้วก็ขอบใจที่ชวนมาปาร์ตี้ด้วย”ไอ้พี่พีชพูด ส่วนผมมีหน้าที่ยืนทำหน้าเหมือนเด็กมีปมด้อยแล้วยิ้มอย่างเดียว

“แน่นอน เพื่อน  แล้วก็น้องชายของนายก็ไม่เลวนี่ ใช้ได้เลยนะ” พี่ดำคนหนึ่งในกลุ่มพูดแล้วตบหลังผมครับ

“สงสัยเก็บกดน่ะ ฮ่าๆๆ”ไอ้พี่พีชพูดแล้วหัวเราะกันครับ ผมเลยหัวเราะด้วยไปกับเขาด้วยครับ

ก่อนกลับ พวกพี่พีชก็มีกอดลากันครับ แต่พอพวกนั้นจะเข้ามากอดผม ไอ้พี่พีชก็ทำท่าห้ามซะนี่ หึหึ หึงกูล่ะซี่

“เฮ้ยๆ ไม่ต้องกอดก็ได้ มันเป็นคนเอเชียที่ไม่คุ้นกับเรื่องแบบนี้น่ะ”ผมยืนฟังทำตาแป๋วเลยครับ

“โห้ นายน่าจะสอนน้องไว้หน่อยนะ งั้นแค่จับมือก็คงได้  โชคดีนะไอ้น้องชาย” พี่ดำจับมือผมครับ แล้วผู้ชายก็เดินมาจับมือผมพร้อมตบบ่า บอกให้ผม สู้ๆ

“แต๊งกิ้วๆ”ผมพูดครับ ไอ้พี่พีชทำหน้าดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่  แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ครับ แอบสะใจ    พวกเราสองคนตัดสินใจเดินกลับบ้านแทนการโทรให้พ่อมารับครับ   เพราะเดินไปก็แปปเดียวเอง

หลังจากที่พวกเราล่ำลากันเสร็จ ก็โบกมือลาครับ บางคนก็เดินกลับ แต่ไปกันคนละทาง บางคนพ่อกับแม่ก็มารับ
พอพวกนั้นไปกันหมด ผมกับพี่พีชก็เดินกลับบ้างครับ

“พวกนั้นเรียกมึงว่า น้องๆ แต่ไม่ได้รู้เลยว่ามึงแก่กว่าฮ่าๆๆ”พี่พีชพูดขึ้นมา

“คราวหน้าพวกนั้นพูดอะไรก็หัดแปลให้ฟังบ้างนะเว้ย”

“มึงนั่นแหละที่ต้องไปเรียนเพิ่ม!! เดียวกลับไปกูจองคอร์สเรียนภาษาอังกฤษให้”

“เรียนเชี่ยอะไรอีก แค่นี้ก็จะตายแล้ว”

“งั้นเรียนกันที่บ้านก็ได้ครับ เดียวพี่สอน  จุ๊บ!”

ไอ้พี่พีชใช้ช่วงเวลาระหว่างเดินที่มืดและไม่ค่อยมีคน ก้มมาหอมแก้มผมอย่างไว

“ทำอะไรไม่ระวังเลยพี่พีช!”ผมตีมันแล้วมองซ้ายขวา

“กูไม่ได้จูบ ไม่ได้จับมาจะเกือบอาทิตย์แล้ว แล้วตอนนี้ก็ไม่มีคนด้วย มีอะไรกันตรงพุ่มไม้ข้างทางก็ไม่มีคนรู้หรอก”ผมเตะก้นมันไปเต็มแรงที่นึงให้กับความคิดที่แสนจะอัปมงคลของมัน

ผมกับพี่พีชย่องเข้าบ้านกันเงียบๆครับ กลัวว่าพ่อกับแม่จะหลับกันแล้ว เพราะไฟในบ้านมืดไปหมด  ผมกับพี่พีชเข้าไปในบ้าน เราสองคนไม่อาบน้ำ เข้าห้องนอนแล้วหลับ ด้วยความเพลียกันทั้งคู่….


------------------------------------------   



ตื่นมาสายๆเกือบจะเที่ยงอีกแล้วครับ=_=  ผมกับพี่พีชก็รีบเก็บของ เพราะเมื่อคืนมาถึงก็หลับเก็บแรงไว้ขับรถน่ะครับ  วันนี้แม่อยู่บ้านช่วยเก็บของด้วย มันไม่มีอะไรมากหรอก ผมก็ยัดๆของฝากใส่กระเป๋า  แม่ก็ทำแซนวิชไว้ให้ไปกินระหว่างทางครับ ส่วนคุณพ่อออกไปทำงานแต่เช้าแล้ว น่าเสียดายจริงๆครับ T^T

“เก็บของเรียบร้อยหรือยังเด็กๆ เช็คดีดีด้วยนะ  เสื้อผ้าไม่ต้องเอากลับก็ได้นะ หนักเปล่าๆ” แม่เดินมาดูพวกผมจัดกระเป๋าครับ  ของผมนี่ ล้อหักไปแล้วครับ  น้ำตาจิไหล T^T

“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมขนกลับได้ เอาไว้นี่เดียวรกเปล่าๆ” พีพี่ชพูดแล้วรูปซิปกระเป๋าตัวเองครับ  ของมันเก็บเรียบร้อยแล้ว!!
“พี่พีชช่วยกันต์ด้วยดิ T^T”ผมขอให้มันช่วยครับ

“เห็นไหม บอกแล้ว ยัดๆเข้าไปเลย”พี่พีชพูดแล้วเดินเข้ามาช่วยผมจัดครับ  กว่าจะเสร็จผมนี่ต้องยืนดูเฉยๆ พี่พีชจัดการให้หมดเลยครับ   พอเรียบร้อยผมกับพี่พีชก็ขนของขึ้นรถกันก่อน แล้วเดินกลับเข้ามาในบ้านอีกทีครับ ยังพอมีเวลากันนิดหน่อย
“เจ็ดวันแปปเดียวเอง เห็นไหมแม่บอกแล้ว”แม่ผมพูดครับ

“กันต์ไม่อยากกลับแล้วอ่ะ T^T”ผมงอแงเข้าไปกอดแม่ครับ

“ทำเป็นมาอ้อน ไม่ต้องเลย”แม่พูดแบบนั้นแต่ก็กอดผมครับ ส่วนไอ้พี่พีชเดินไปเช็คของในห้องว่าลืมอะไรหรือเปล่า
พอเรียบร้อยมันก็เดินออกมาหาพวกผมที่ยังกอดกันกลมดิ๊กอยู่เลยครับ

“กอดผมด้วยครับแม่”ไอ้พี่พีชอ้อนด้วยครับ แม่ก็ไม่กอดผม แล้วไปกอดมันแทน=[]=!!! ไอ้พี่พีชกอดแล้วหอมแม่ผมด้วยล่ะ
ก็ดูน่ารักดีนะครับ….

“ขับรถกันดีดีนะลูก ถึงสนามบินแล้วโทรหาแม่ด้วย เดินทางกันดีดีนะ”

แม่จับมือผมกับพี่พีชคนล่ะข้างแล้วบอกกำชับพวกผม  ผมเห็นแม่น้ำตาคลอหน่อยๆด้วยครับ


“ครับแม่..”ผมกับพี่พีชพูดพร้อมกัน

“ดูแลกันดีดีนะลูก เอาใจใส่กันด้วย ถ้าทะเลาะกันก็รีบปรับความเข้าใจกัน  รักกันนานๆนะลูก…”แม่ลูบแก้มผมกับไอ้พี่พีชแล้วน้ำตาไหลลงมาครับ


“แน่นอนครับแม่….แล้วพวกผมจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ..”พี่พีชยิ้มแล้วพูด ส่วนผมนี่ ปากสั่นแล้วครับ

“แม่อ่ะ อย่าร้องไห้ดิ T^T”ผมเอามือไปเช็ดน้ำตาแม่

“มาให้แม่คิดถึงทำไมกันล่ะ หึ”แม่พูด

“ก็กันต์คิดถึงแม่นี่ ToT!!!”

“จ๊ะ จ๊ะ  เฮ้อออ เอาล่ะ เด็กๆ เดินทางกันดีดีนะ” แม่บอกพวกผมแล้วยื่นถุงแซนวิชที่ทำให้ พร้อมกับน้ำขวดหนึ่งครับ  เรารับมาแล้วยกมือไหว้ลาแม่

“แม่ไม่ออกไปส่งนะ ขับรถกันดีดี กันต์ก็ห้ามหลับเข้าใจไหม อยู่เป็นเพื่อนพี่เขา”แม่บอกย้ำผมอีกครั้ง

“รับทราบแล้วครับ!!!”

“ไปก่อนนะครับแม่ ขอบคุณมากครับ”พี่พีชไหว้อีกรอบแล้วเดินขึ้นรถไป  ผมก็มองหน้าแม่แปปนึงแล้วเดินขึ้นรถไปเหมือนกันครับ พอพวกผมขึ้นรถไปแล้ว แม่ก็เข้าบ้านปิดประตูเลย ไม่ยืนส่งพวกผม 

เราขับรถกันไปแบบเงียบๆ…….

เงียบจนไปถึงครึ่งทาง ผมก็นั่งเหม่อมองวิวรอบกระจก  สักพักได้ยินเสียง

ฟืดดด….

พอหันไป ไอ้พี่พีชกำลังเช็ดน้ำมูกน้ำตาตัวเองครับ


“ร้องทำไมเนี่ย!!!”

“กูไม่ได้ร้อง  ลมตีหน้ากูเฉยๆ”

“ลมเชี่ยอะไร ไม่ได้เปิดหน้าต่าง!!!”

“ก็คิดถึงแม่นี่หว่า….แถมแม่ก็อวยพรให้เรารักกันนานๆด้วย…ดีใจเว้ย! เราต้องรักกันนานๆนะกันต์ รักไปตลอดชีวิตเลยนะ”

“มองถนนยสิเฮ้ย!”ผมบอกมัน มันก็รีบกลับไปมองถนนครับ ผมเลยเอามือไปจับมือมันไว้

“กันต์ไม่รู้ทางข้างหน้านะพี่พีช  แต่ตอนนี้กันต์อยากอยู่กับพี่ไปชั่วชีวิตเลย”

“พี่ก็เหมือนกัน…”
จบคำพูดเราก็เงียบ ผมก็จับมือพี่เขาอยู่อย่างนั้น แล้วเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ครับ
แต่ที่รู้คือ ผมตื่นเพราะแรงกระแทกที่หัว…..


“ตื่นโว้ย!!!!ถึงแล้ว!!! นี่มึงไม่ได้นอนมาสามชาติรึไง!!!”ไอ้พี่พีชเขกหัวผมเต็มที่เลยครับ รู้สึก จี๊ดๆ  ผมตื่นมาเบลอๆ รู้สึกได้ถึงน้ำลายที่เปื้อนมุมปากตัวเอง  ผมใช้มือปาดๆออก มองซ้ายมองขวา แบบมึนๆ


“มาขนลองลง พนักงานจะมาเช็ครถ ”ไอ้พี่พีชบอกผม ผมเลยมองดูในรถว่ามีอะไรบ้างที่ผมต้องเอาลง พอเช็คเสร็จผมก็เดินลงจากรถ  ก็เห็นกระเป๋ากองอยู่ที่พื้นแล้ว ไอ้พี่พีชก็ยืนดูรถกับ พนักงานครับ หลังจากที่คืนรถแล้วเราก็เข้าไปนั่งจับเจ่ากันอยู่ในสนามบิน  ผมนั่งซบไหล่พี่พีชครับ ส่วนมันก็เอาซบหัวผมอีกที


“เหนื่อยไหม”ผมถามมัน


“เหนื่อยสิวะ!! แม่บอกให้มึงอยู่เป็นเพื่อนห้ามหลับ ขับไปชั่วโมงเดียวมึงก็หลับแล้ว กูหิวแซนวิชจะตายห่า ไม่มีคนแกะให้ กูต้องจอดรถแล้วแกะเอง จะปลุกมึงก็น่าสงสาร น้ำลายนี่ไหลยืดดด มือก็ไม่ยอมปล่อยกู”ไอ้พีพี่ชพูดไปมันก็เอาหัวมันโขกกับหัวผมเบาๆไปทีนึงครับ

“ก็มันง่วงนี่หว่า พี่พีชก็นอนสิ นอนตักกันต์ก็ได้”


“ไม่เอา จะรอขึ้นไปนอนบนเครื่อง”

ปากมันพูดไปงั้นแหละ สุดท้ายก็หลับครับ  เวลาเหลือเฟือมากกันการที่ต้องมานั่งเล่นในสนามบิน  ผมชวนพี่พีชออกไปเดินเล่นในเมือง แต่มันบอกกลัวกลับมาไม่ทัน เล่นในนี้แหละ แล้วมันก็หลับต่อ

พอตื่นขึ้นมา เราก็เดินเที่ยวกันในสนามบิน ซื้อของไปฝากเพื่อนๆ โดยที่พวกผมก็ไม่รู้จะซื้ออะไร เลยซื้อตุ๊กตาแกะไปฝากพวกมันคนล่ะตัวครับ น่ารักมุ้งมิ้งมาก=_=   
หลังจากที่ซื้อของเสร็จพวกเราก็เช็คอิน  นั่งรอ แล้วก็ขึ้นเครื่องบินลัดฟ้ากลับบ้านครับ……..


----------------------------- 



หลังจากที่ถึงไทยแล้ว ไอ้พี่พีชก็หยิบมือถือขึ้นมาอัพเฟสบุ๊คครับ อัพแค่แปปเดียวเท่านั้นแหละ มือถือนี่ดังไม่หยุดเลย
ทั้งของผม ทั้งของไอ้พี่พีช

สรุปว่า เพื่อนๆโทรมาด่าว่า ไปไม่ชวน ไปไม่บอกครับ งอนกันเป็นแถวเลย กลับไปนี่คือต้องไปเลี้ยงไถ่โทษ  หลังจากที่ลงเครื่องถึงไทย เราก็นั่งไปต่อที่ เชียงใหม่ครับ

และก็ตามคาด พอเดินออกมาเท่านั้นแหละ เพื่อนๆยืนกอดอกทำหน้าสลอน  พอเห็นพวกผมเดินออกมานี่แบบ ชี้หน้า วิ่งเข้ามาหาเลยครับ คนอื่นดูอาจจะรู้สึกเหมือน แก๊งเด็กแว๊น กำลังวิ่งเข้าใส่คู่อริ


“เห็นพวกกูเป็นเพื่อนบ้างไหมห๊า!”พี่ชินโดดขี่หลังไอ้พี่พีชครับ

“อยากไปกันสองคนบอกพวกกูก็ได้ พวกกูไม่ไปด้วยก็ได้ แต่มึงอย่าไปเงียบๆแบบนี้ดิวะ”พี่ย้งพูด

“รู้จักกันมากี่ปี ทำไมมึงไม่บอกไม่ชวนกูบ้าง กูว่างจะตายห่า” ไอ้คุณทำหน้ามุ่ยใส่ผม

“ของฝาก!!เอาของฝากมาไถ่โทษพวกกูเลย!” พี่ธัญโวยวายกับเขาด้วยครับ

“อะไรของพวกมึงเนี่ย!!! เอ้า อยากได้ก็เอาไป นี่ของฝาก แล้วไม่ต้องแย่งกันนะ กูซื้อมาให้ทุกคน”

ไอ้พี่พีชพูดแล้วเอาตุ๊กตาแกะ บี้ไปหน้าพี่ธัญครับ  พี่ธัญก็รับมาแล้วมองหน้าไอ้พี่พีช

“ตุ๊กตา!!!!!!!!!!!!??????”

“เออ ก็นิวซีแลนด์มีแกะ กูก็เลยซื้อมา เนอะกันต์”

“ช่าย ก็ไม่รู้จะซื้ออะไรมาฝากนี่หว่า เอ้านี่ของมึง คุณ ฝากไปให้ไอ้เต้กับไอ้ทอมด้วย”ผมยื่นถุงให้ไอ้คุณไปครับ มันก็รับจากมือผมไปบ่นๆๆๆว่า ซื้ออะไรมาเหมือนเด็ก พอผมบอกว่า งั้นมึงก็คืนมา มันก็ไม่ให้ผมคืนนะ เอาไปซ่อนไว้ด้านหลังซะงั้นน่ะ


พอกอดกันหายคิดถึง พี่ย้งก็ไปส่งพวกผมที่บ้านครับ พี่ๆคนอื่นแยกย้ายกัน เพราะพี่ธัญ กับพี่ชินยังหางานไม่ได้เลย ฮ่าๆๆๆ
คือ มันก็มีที่เขารับ แต่สองคนนี้เรื่องมากกันเองครับ อารมณ์แบบ จะเลือก! หล่อเลือกได้


พอผมขึ้นรถไป ไอ้คุณก็ถามใหญ่เลยครับว่าเป็นไงบ้าง  ขอดูรูป  พี่พีชเลยยื่นกล้องให้มันไปดู  มันก็ดูไปแล้วบ่นว่าอยากไปๆ อยากไปกับพี่ย้งบ้าง  แต่พี่ย้งบอกว่า รอไปอีกสิบปี ขอเวลาเก็บเงินก่อนครับ   ไอ้คุณโวยวายใหญ่เลยล่ะว่า นานไป!
เราพูดคุยกันระหว่างที่ขับมาที่บ้าน  พอถึงบ้าน ไอ้คุณกับพี่ย้งก็ขอตัวไปทำธุระต่อ เหลือแต่ผมกับไอ้พี่พีช
เราสองคนช่วนกันขนกระเป๋าเข้าบ้านครับ บ้านก็ดูเงียบๆ มีฝุ่น เพราะเราไม่ได้อยู่มาอาทิตย์หนึ่ง 


“หู้ววว สงสัยต้องทำความสอาดกันสักหน่อยแล้วล่ะ”พี่พีชเท้าเอวมองฝุ่นในบ้านครับ  ผมนี่ตอนนี้คืออยากจะนอนก่อน=[]=!!


“พรุ่งนี้ได้ไหม….”


“ไม่ได้!!! เอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปลงเครื่องซักผ้าซะ แยกด้วยล่ะมึง!!!” ไอ้พี่พีชออกคำสั่งพร้อมชี้นิ้ว  ผมได้แต่บ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ทำตามที่มันสั่งครับ  ส่วนให้พี่พีชก็รวบผมขึ้นมัดจุก จัดการกวาดบ้าน ถูบ้าน

พอผมเห็นว่าไอ้พี่พีชไม่ค่อยได้มอง ผมก็แอบไปอู้ แต่สุดท้ายมันก็ขึ้นมาด่าแล้วลากผมลงไปทำงานอีกจนได้ครับ
เราทำงานจนถึงเย็น บ้านถึงเข้าสู่สภาวะปกติ  แต่ผมว่ามันสะอาดกว่าปกตินะ

“ร้อนโว้ยยยยย!!”ผมบ่นแล้วทิ้งตัวลงที่พื้นห้องรับแขก   ไอ้พี่พีชเดินผ่านมามันก็เอาตีนมาเหยียบท้องผมเบาๆ


“ไอ้ตัวขี้เกียจ”ไอ้พี่พีชพูด แล้วออกแรงเหยียบท้องผม แต่มันก็แรงพอที่ทำให้ผมหายใจไม่ออก=[]=!!

“อ๊อก!! เอาออกไปนะ!”ผมบอกแล้วตีขามัน มันก็เหยียบแช่ไว้แบบนั้นแหละ แต่แปปนึงพอเห็นผมใกล้ตายมันก็ยกออก=_=

“คิดจะฆ่ากันหรือไงวะ!!”

“แค่หยอกเล่นเอง ทำเวอร์ไปได้”มันพูดแล้วก็นอนลงข้างๆผม แล้วจู่ๆมันก็จับมือผมซะงั้นน่ะ จับแน่นซะด้วย

“จับทำไม เหนียวตัวจะตายห่า”

“กูอยากจับเฉยๆ ไมได้หรือไง”

“ถ้าไม่ได้ก็สลัดทิ้งไปแล้วล่ะครับ”

“เออ ก็แค่นั้นแหละ”





“……….”



จบคำพูดไอ้พี่พีช ผมก็เงียบ มันก็เงียบ เราสองคนนอนมองเพดานห้องกันเงียบๆ โดยที่ไม่มมีใครพูดออกมาเลย ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของกันและกัน แล้วมือมันก็บีบผมแรงขึ้น


“ทำไมกูถึงชอบมึงขนาดนี้วะ…”จู่ๆมันก็พูดขึ้นมา  ผมเลยหันไปมอง แต่มันก็เอาแต่มองเพดาน ผมเลยหันหน้ากลับขึ้นไปมอง
เพดานเหมือนเดิม

“จะไปรู้เรอะ”ผมตอบ


“แล้วทำไมมึงถึงชอบกูวะ”


“ไม่รู้เว้ย จะรู้ไปทำไม” ผมก็ยังตอบอย่างเคย

“ เหมือนเวลามันเพิ่งผ่านไปแปปเดียว แต่กูว่ากูอยู่กับมึงมาก็นานแล้วนะ”

“ทำไม? ไม่อยากอยู่ด้วยกันนานกว่านี้เหรอ”

“เปล่า กูแค่รู้สึกว่า ทำไมกูถึงอยู่แบบนี้ได้”

“ยังไง?”

“มึงขี้เกียจ ซกมก ชอบแอบกินเหล้า  หลายๆอย่างมั้ง ที่กูไม่ชอบ แต่กูต้องอดทนแบบนี้ทุกวันเลย แอบหงุดหงิดเหมือนกันนะ”

“ก็วัยรุ่นนี่………แต่จะพยายามเปลี่ยนนิสัยแล้วกัน”

“อย่างมึงเขาเรียกสันดาร..” ดูมันพูดสิครับ แถมพูดกลับมาด้วยเสียงเรียบๆ

“แล้วมีอะไรที่มึงไม่ชอบกูไหม…”มันพูดต่อ  ผมเงียบคิดสักพักหนึ่ง….

“หล่อไป สูงไป เวลาเดินด้วยแล้วรู้สึกมีปมด้อย…”ผมบอกมัน

“….มึงคงมีปมด้อยไปตลอดชีวิตนั่นแหละ …นี่กูถามดีดี ตอบดีดีหน่อย”มันบีบมือผมหน่อยนึง ผมยิ้มนิดนึงแล้วบอกมันไปอีกที

“บางทีก็ทำตัวซาดิสม์ แล้วจู่ๆก็อ่อนโยน  ชอบเอาหัวกันต์โขกกับกระจกรถ มันเจ็บนะพี่รู้ไหม? แต่ข้อเสียหลักๆเลย เวลาที่พี่โมโห พี่น่ากลัวมาก กันต์โคตรไม่ชอบเลย  อารมณ์ก็แปรปรวนง่ายอย่างกับผู้หญิงเป็นเมนส์”

“ก็ที่กูโมโหก็เพราะมึงเป็นสาเหตุทั้งนั้นแหละน่า แต่พักนี้กูก็ดีขึ้นไม่ใช่เหรอ?”

“อื้ม ดีขึ้นแล้วล่ะ แต่อยากให้ดีกว่านี้นะ แล้วก็ไม่ต้องงอ่อนโยนมากก็ได้ กันต์ขนลุก โอ้ย!”พอพูดจบ มันก็เอาหัวมันมาโขกกับหัวผมทีนึง  ผมเลยหันไปมองหน้ามัน

“อ่อนโยนครึ่งหนึ่ง ซาดิสม์ครึ่งหนึ่ง”มันหันมาพูด

“ไม่เอาแบบนี้โว้ย!!”ผมถีบสีข้างมันไปทีหนึ่ง แล้วมันก็ถีบผมกลับ เราถีบกันไปมาจนดูเหมือนว่า ใกล้จะลุกขึ้นตีกันจริงๆแล้วล่ะครับ แต่มันก็ยังไม่ปล่อยมือ  แต่ในที่สุดเราก็หยุดครับ ระบมไปตามๆกัน

“มึงถีบกูก่อนนะ”

“แต่มึงเอาหัวโขกหัวกูก่อน”

“งั้นหายกัน”

“หายเชี่ยไร!! นี่มึงถีบมาเต็มแรงเลยนะ”ผมพูดใส่อารมณ์ แต่มันกลับหัวเราะครับ

“ครับๆ ขอโทษๆ เผลอไปหน่อย”ไอ้พี่พีชเอามืออีกข้างมาขยี้หัวผม

“กันต์มีลูกไม่ได้นะ…”ผมพูดขึ้นมา

“นี่มึงคิดว่ากูโง่ขนาดไม่รู้ว่าผู้ชายมันไม่มีมดลูกเลยเหรอว่ะ”

“เปล่าเว้ย  แค่อยากบอก ว่าถ้าเกิดอนคตพี่อยากจะอุ้มลูก กันต์ก็มีให้พี่ไม่ได้นะ”

“เรื่องแค่นั้นกูรู้  กูอุ้มมึงแทนก็ได้”

“ไม่ใช่ว่า จู่ๆอยากมีลูกแล้วทิ้งกันต์ไปหาสาวนะ”

“ไม่มีทาง ไม่มีทาง ถ้ากูอยากอุ้ม กูจะรออุ้มลูกไอ้คุณกับไอ้ย้งนั่นแหละ”

“ไอ้คุณก็ท้องไม่ได้นะ”

“กูว่าเพื่อนมึงน่าจะรับเด็กมาเลี้ยงแน่ๆในอนาคตน่ะ”

“เออว่ะ  ถ้าเป็นไอ้คุณล่ะก็ไม่แน่นะ”

“ฮ่าๆ กูว่า แน่ๆเลยล่ะ  หาวววววววว กูว่า กูเริ่มง่วงแล้วล่ะ…”พี่พีชพูดขึ้นมาแล้วเอื้อมมือไปหยิบหมอนที่อยู่บนโซฟาลงมาหนุน

“อะไร จะนอนเลยเหรอ ไม่อาบน้ำเหรอ=[]=?”

“ไม่อาบ วันนี้กูยอมซกมกเป็นเพื่อนมึงวันนึง”ผมหันไปมองตอนนี้มันหลับตาไปแล้วครับ

“ใจดีจังเลยนะ”ผมพูดแล้วขยับๆเข้าไปหนุนหมอนใบเดียวกันกับมัน มันยิ้มหน่อยๆทั้งๆที่หลับตา

“ขอจับมือทั้งคืนนะวันนี้….”มันพูด

“อืม…อย่าเผลอปล่อยมือล่ะ”ผมพูดแล้วเปลี่ยนท่าจับมือเป็นสอดประสานมือกับไอ้พี่พีช

มันยิ้มอีกครั้งตอนที่รู้ว่าตอนนี้เราจับมือสอดประสานกันอยู่

“ฝันดีนะ..”ผมพูดเสียงเบาแล้วหลับตา



“ฝันดีครับ…”




-----------

ต่อด้านล่าง

[heenimz]

----------------------------------------------------   
สามเดือนต่อมา.....



[ตี 4……]

“เฮ้ย!!!! กันต์ ไม่ไปพร้อมกันจริงๆเหรอ”พี่พีชเขย่าตัวผมที่นอนอยู่บนเตียง  แต่ผมก็เอาหน้าซุกที่นอนอยู่อย่างนั้น

“ไม่ล่ะ พี่ไปก่อนเลย เดียวโชมารับ จะไปตอนนั้นแหละ พี่พีชไปแต่งตัวเถอะ เดียวเข้าพิธีไม่ทันนะ” ผมพูดด้วยเสียงอู้อี้ๆ
พี่พีชเองก็พยายามปลุกผมอีกครั้ง แต่ผมก็ไม่ยอมลุกครับ  จนพี่พีชถอนหายใจออกมา

“ถ้างั้นก็รีบตามไปแล้วกันนะ..พี่ไปก่อนนะ”

พี่พีชพูด แล้วสักพักผมก็ได้ยินเสียงปิดประตู  ผมหลับต่อสักพักใหญ่ๆ  จนนาฬิกาที่ตั้งไว้ปลุกผม ตอน 8 โมงเช้า   ผมรีบเด้งตัวลุกขึ้น กดมือถือโทรหาไอ้โชทันทีเลยครับ  ผมอาบน้ำแต่งตัวรอมัน ประมาณเกือบหกโมง ไอ้โชก็โผล่หัวมา

“นี่ กูง่วงจะตายห่า มึงจะรีบไปไหน” ไอ้โชมาในชุดสะบายๆ แต่ก็ดูดีครับ ผมนี่เซตมาซะหล่อเชียวแหละ

“ช่างกูเถอะน่า เอาของที่กูขอมาให้ไหม”

“เอามา…กูต้องซื้อใหม่เลยนะ เพราะของกูแม่เอาไปทิ้งหมดแล้ว”

“เออ เดียวกูใช้คืนทีหลังนะ”ผมพูดแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออก แล้วใส่ของที่ไอ้โชเตรียมมาให้ครับ

“เป็นไงบ้าง”ผมหมุนตัวให้ไอ้โชดู

“อืม….ก็ไม่เป็นไง เหมาะๆ แล้วนี่มึงจะไปเลยเหรอ?”ไอ้โชถามผม

“ไม่ล่ะ กูหิว หาอะไรกินก่อนดีกว่า”ผมตอบมันไปครับ เพราหิวจริงๆ T^T

“เอางั้นเหรอมึง”

“เออ”

“งั้นดี เพราะกูซื้อมาแล้ว!!!” ไอ้โชยกถุงกับข้าวขึ้น


“GOOD!!!”

----------------------------------------------



[พี่พีช..]

ผมยืนถ่ายรูปอยู่ที่ตึกคณะตัวเองกับพวกเพื่อนๆในชุดครุย วันนี้ทุกคนเรียบร้อยเป็นพิเศษครับ แถมคนก็เยอะเป็นพิเศษด้วย แล้วที่ผมออกมาแต่เช้า เพราผมไปรับตากับยายที่นั่งรถโดยสารมาหาผมที่นี่ครับ  ทั้งคุณพ่อคุณแม่ของเพื่อนๆผม แล้วก็มีพวกญาติๆของเพื่อนๆผมอีก วันนี้คนเลยดูแออัดเป็นพิเศษ แต่บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความสุขครับ เพราะวันนี้เป็นวันที่ใครหลายๆคนรอคอยอยู่เหมือนกัน รวมทั้งผมด้วย


“ร้อนโว้ยยยยย”ไอ้ธัญยืนบ่น หลังจากมีรุ่นน้องผู้หญิงเดินมาขอถ่ายรูปด้วยครับ  แต่สักพักไอ้แฮปมันก็เดินมาพร้อมทิชชู่ น้ำเย็นๆ ผ้าเย็น  พัด   

“อดทนหน่อยนะครับธัญวา แค่นี้เอง เดียวผมพัดให้”พูดเสร็จมันก็จัดการซับเหงื่อ แล้วยื่นน้ำไปให้ไอ้ธัญดูดครับ

“พี่ย้ง พี่ย้งหล่อที่สุดเลยนะวันนี้!!! คุณจะถ่ายให้พี่ย้งเยอะๆเลยนะ  โอ๊ะ พี่ย้งเหงื่อไหลแหนะ ”เพื่อนไอ้กันต์ครับ มาพร้อมกล้องตัวเบอเร่อ=_= เลนส์อีกเพียบ  เห็นเหงื่อไอ้ย้งไหลก็รีบไปซับทันทีเลย

“เวอร์ไปแล้วมึงน่ะ เอามานี่ พี่เช็ดเองได้”


“โห้ยยยยย เช็ดเหงื่อยังเท่ห์เลยอ่ะ”


แชะ แชะ แชะ แชะ



ไอ้คุณถ่ายรูปไอ้ย้งรัวๆครับ ทุกอิริยาบถ เก็บทุกเม็ด  ผมมองไปรอบๆยังไม่เห็นแม้แต่เงาของไอ้กันต์ ซึ่งมันสายมากแล้ว!! อีกแปปหนึ่งผมก็ต้องเข้าพิธีแล้วด้วย


“มาแล้วคร๊าบบบบบบบบบ”ผมหันไปตามเสียงทันทีครับ….ไอ้เต้กับไอ้ทอมนั่นเอง=_=


“อะไรกัน พวกมึงเองเหรอ=_=”

“ทำหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัดเลยนะพี่ น้องนุ่งอุตส่าห์มานะเนี่ย!!” ไอ้ทอมบ่นให้ผม

“เรื่องของกูเว้ย!! อากาศยิ่งร้อนๆอยู่ พวกมึงอย่ามายั่วโมโหกูดีกว่า”ผมพูดไปพวกนั้นรีบวิ่งไปหาไอ้คุณทันทีเลยครับ แต่ก็พอดีเลยล่ะ ไอ้คุณใช้พวกมันถือของที่พี่ย้งได้จากพวกน้องๆซะเลยครับ

“เป็นยังไงบ้างหลาน น้องเขายังไม่มาเหรอ”ตาเดินมาถามผมครับ  ผมให้พวกท่านนั่งรอที่ม้าผินอ่อนในร่ม เพราะอากศที่นี่ร้อนแถมคนเยอะ กลัวว่าจะเป็นลมไปก่อน

“ครับตา เดียวก็คงมา” ผมบอก  ตาผมก็ตบหลังผมเบาๆแล้วเดินกลับไปหายาย

“พี่พีชคะ ของขวัญค่ะ ยินดีด้วยนะคะ” ผมรับของจากพวกรุ่นน้อง  ส่วนใหญ่มาจากคณะอื่นครับ ซึ่งผมก็ไมได้รู้จักพวกเธอหรอก


“ขอบใจ”

ผมรับมาแล้วพูด จากนั้นพวกเธอก็ขอถ่ายรูปคู่กับผม  ผมก็ได้แต่ปั้นหน้ายิ้มให้พวกเธอถ่ายรูปครับ

“โอ้ยๆ หนักๆ เราจะเอาของไปไว้ทีไหนดีวะ”ไอ้ชินเดินมาพร้อมของพะรุงพะรัง ข้างๆเป็นแฟนสาวของมันครับ แล้วก็มีพวกรุ่นน้องที่ถือของเดินตามอีกเป็นพรวน

“มึงไปไหนมาวะ!”ผมถาม

“เดินไปแถวนู้นอ่ะ โดนดึงไว้ถ่ายรูป ไมรู้ว่าญาติใครมั่ง กูก็งงๆ ฮ่าๆ”มันพูดแล้วหัวเราะ ก่อนจะวางของไว้ที่พื้น

“ขอโทษนะครับบ ที่ผมวางไม่ได้หมายความว่าทิ้งนะ แต่ผมไม่มีมือจะถือแล้วก็ไม่มีที่วางด้วย T^T”

“เอามานี่ครับพี่ชิน เดียวผมกับไอ้เต้จะเอาของไปเก็บบนรถให้ ผมกะไว้แล้วล่ะ เลยยืมกระบะพ่อมา”ไอ้เต้เดินมาทางพวกผมแล้วหยิบๆเอาของขวัญต่างๆไปครับ 

“เฮ้ยมึง ไปช่วยไอ้พวกนั้นด้วยสิ”ผมบอกรุ่นน้องของผมไปครับ พวกมันก็รีบวิ่งเอาของไปเก็บกัน
พวกผมเดินไปถ่ายรูปทั่วคณะเลยครับ เหนื่อยมาก แต่ก็สนุกดี แต่มันจะสนุกกว่านี้ถ้าไอ้กันต์มันอยู่นี่ด้วย นี่ผมไม่มีแรงจะยิ้มเลยนะ


“พี่ย้งงงง เอานิ้วชี้ขึ้นฟ้าหน่อยครับบ ทำหน้าหล่อๆนะ แต่พี่ย้งไม่ทำก็หล่ออยู่แล้วล่ะ!!!”


“พอมึงเป็นคนบอกกูไม่อยากทำเลยแหะ”

“ธัญวา ไหวไหมครับ เอ้านี่น้ำ  นั่งพักก่อนไหม”



“ร้อนอ่ะ…ทำไมเมืองไทยมันร้อนแบบนี้วะ แฮป”




“พัดครับ พัดๆ  เดียวผมวิ่งไปหาพัดลมมือถือมาให้นะ พัดเองไปก่อนนะครับ”


“พี่ชินครับ มาถ่ายรูปทางนี้หน่อยครับ!”


“โว๊ะ เอ้า ไปเว้ย ไปๆๆๆ”

“พี่ย้งคร๊าบบบ กอดอกด้วยๆ แปปนึงนะครับ  เฮ้ยทอมมาถ่ายให้หน่อยดิ๊! คุณถ่ายด้วยน๊า”


“เอ้า  หนึ่งงง  สองงง สามมมม”


แชะ


“อีกรูปหนึ่งๆ  พี่ย้งๆ ทำท่าหัวใจคู่กันหน่อย”


“อายพ่อกับแม่ไหมเนี่ยมึง…เอ้า ทำก็ทำ”


“หนึ่งง สองง สามมมม”


แชะ




“ธัญวา พัดลมมาแล้วครับ  น่าจะดีขึ้นนะ”

“ขอบใจนะ แล้วนี่มึงก็เหงื่อไหลเยอะเหมือนกันนี่ เอ้านี่ผ้า เอาไปเช็ด”

“ถ้าธัญวาเช็ดให้จะหายเหนื่อยมากกว่านะครับ”


“เรื่องมาก…  เออ เดียวเช็ดให้..”


".…………………………………………………… "



เมื่อไหร่มันจะมาครับ ผมได้แต่มองพวกนี้ถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน ใจหนึ่งก็หมั่นใส้พวกมัน แต่ก็ยิ้มครับ พวกเราก็เหนื่อยกันมามากกว่าจะมีวันนี้ ไม่ได้หลับ ไม่ได้นอนกัน อากาศร้อน แต่ทุกคนก็ยิ้ม ทั้งคนที่มาร่วมยินดี ทั้งตัวบัณฑิตเองก็ด้วย
ผมกวาดสายตาไปรอบๆครั้งแล้วครั้งเล่า หวังว่าจะเจอมัน รู้แบบนี้น่าจะอุ้มมันขึ้นรถมาด้วยซะก็ดี
ผมเริ่มจะคิดว่า เออ ช่างมันเหอะ…ไม่มาก็ช่างมัน  แต่สายตาผมก็ไปพบใครบางคนพอดี…..


ไอ้โช=_=!!!!  มันกำลังวิ่งมาครับ


“โอ้ย พี่ขอโทษๆ เกือบมาไม่ทัน” มันวิ่งมาหอบอยู่ตรงหน้าผม

“ไอ้กันต์ล่ะ?” ผมถามมัน  ไอ้โชเลยยิ้มๆ แล้วชี้ๆไปที่กลุ่มคน ผมก็เพ่งมองครับ  สักพักหนึ่ง ผมก็เห็นไอ้เตี้ยพยายามเดินฝ่าฝูงชนเข้ามา พร้อมดอกไม้ช่อใหญ่  แต่ที่ทำให้ผมประหลาดใจก็คือ….


“ยินดีด้วยนะพี่พีช!!!! แต๊นนนนนนนน” ไอ้กันต์เดินเข้ามาหาผมแล้วยื่นช่อดอกไม้ให้  ผมมองมัน  มันก็ยิ้ม  เพื่อนๆของพวกผมก็เข้ามารุมหลังจากที่มันมาถึง  ทุกคนหัวเราะมันครับ ผมเองก็เผลอๆยิ้มด้วยล่ะ

มันมาในชุดนักเรียนครับ  ตัดรองทรงมาด้วย  ไม่อยากจะพูดหรอก แต่มันไม่มีชุดที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ?

“ช้า ช้ามากเลยนะมึง  แล้วคิดยังไงถึงใส่ชุดนี้มา”ผมยิ้มแล้วขยี้หัวมัน  มันก็ยิ้มเขินๆ

“กันต์เจอพี่ครั้งแรกในชุดนี้ ที่โรงเรียนนี่นา  ที่จริง แค่อยากจะใส่มาเท่านั้นแหละ”มันบอกผม  ถึงจะไม่เข้าใจ แต่ก็ทำให้นึกถึงมันในวันที่เจอกันครั้งแรกอยู่นะ…


“ไอ้กันต์แม่งใส่ชุดนี้ขึ้นว่ะ เพราะส่วนสูงมันไม่เพิ่มขึ้นด้วยมั้ง เลยดูเหมือนเด็กมัธยมตลอดเวลา” ไอ้คุณแซวมันแล้วถ่ายรูปไว้ครับ ส่วนมันพอเห็นกล้องก็หันไปชูสองนิ้วใส่เลยล่ะ


“เขาเรียกว่าหน้าอ่อนโว้ย!!”ไอ้กันต์มันเถียงกลับไปครับ
 
“นี่ ตากับยายอยู่ตรงนั้นแหนะ”ผมบอกมัน  มันก็หันตามมือผมไป  พอเห็นตากับยายมันก็วิ่งเข้าไปกอด แล้วก็คุยอะไรกันไม่รู้ครับ
 
“พี่พีช!!”มันเรียกผมแล้วมันก็เดินเข้ามาหาครับ  ผมก็ยืนกอดอกมองหน้ามัน  แอบขำไอ้ผมรองทรงมันจริงๆครับ ไม่ได้เห็นนานแล้วแหละ

“ว่าไง จะบอกให้ เรื่องที่มึงมาช้า มึงต้องกลับไปเคลียกับกูต่อที่บ้าน”ผมบอกมัน

“เตรียมตัวตายได้เลยมึงกันต์ ตอนมึงยังไม่มานะ ไอ้พีชมองซ้ายขวา หงุดหงิดใส่พวกกูด้วย”ไอ้ชินเป็นคนพูดครับ ว่าแต่มึงโผล่มาจากไหน

“มึงน่าจะมาเร็วกว่านี้นะ วันนี้เป็นวันสำคัญนะเว้ย”ไอ้ธัญพูดครับ

“ถึงมึงจะมาแล้ว แต่ก่อนหน้านั้นมึงทำให้เพื่อนกูใจเสีย มึงดูหน้ามัน หมองเลยเห็นไหม”ไอ้ชินเสริมอีกแรงพร้อมจับหน้าผม

“ใช่ครับ ผมก็แอบสงสารคุณพีชเหมือนกันนะ เอาแต่มองหาน้องกันต์ตลอดเลยล่ะ”ไอ้แฮปก้เอาด้วยครับ

“ผมบอกมันแล้วนะ แต่มันบอกว่าอยากจะมาวินาทีสุดท้าย”ไอ้โชนี่รีบแก้ตัวเลย

“มึงต้องเอากูเป็นตัวอย่าง  กูไปรอพี่ย้งตั้งแต่ ตีสองเลยนะเว้ย  ปีนี้กูต้องได้ตำแหน่งแฟนดีเด่นแน่นอน”ไอ้คุณพูดแล้วเข้าไปเกาะแขนไอ้ย้งครับ

“มึงน่ะเกินไปแล้วคุณ”ไอ้ย้งพูดแล้วเขกหัวไอ้คุณไปทีหนึ่ง

“พวกกูก็โดนแฟนมึงหงุดหงิดใส่นะ”ไอ้เต้กับไอ้ทอมร่วมด้วยครับ  แต่พอผมหันไปมองไอ้กันต์มันก็ยังยิ้มแปลกๆอยู่แบบนั้นแหละ
ดูประหม่าพิลึก


“พี่ครับๆ”มันเรียกแล้วสะกิดผม ผมก็มองมัน เพื่อนๆพวกผมก็มองมันครับ มันดูเขินๆ


“อะไร?”


“…….เรียบจบแล้ว…”


“?”


“ถ้าผมเรียนจบแล้ว….. .แต่งงานกันนะ..” ไอ้เตี้ยของผมพูดเสียงเบา แล้วก็คุกเข่าลงที่พื้น มันยื่นกล่องแหวนมาตรงหน้าผมครับ  เหมือนจะซึ้ง แต่พวกผมกลับหัวเราะมันซะนี่


“ผิดบทหรือเปล่ามึง!!!!!”ไอ้โชพูด ส่วนผมก็พยายามจะกลั้นหัวเราะครับ ตอนนี้ไอ้กันต์มันก้มหน้าอย่างเดียว ผมว่าแม่งเขินจนไม่กล้ามองรอบข้างแน่นอน เพราะมีทั้งเสียงผิวปาก เสียงโห่แซวดังขึ้นตอนที่มันพูดจบ

ผมรับกล่องแหวนจากมือมันมา แล้วจับมันให้ลุกขึ้นยืนครับ เหมือนมันจะอ๊ายอาย เพื่อนผมก็แซวมันไม่หยุดเลย

“โธ่ กันต์มึงนี่ลงทุนจัง ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ธัญพูดแซวมัน มันเลยแตะมันไปทีหนึ่งครับ

“ไม่ขำเว้ย!! มึงเห็นไหมเนี่ยว่าแฟนกูมันซีเรียส”ผมบอก เพื่อนๆผมเลยพยายามจะกลั้นหัวเราะกันครับ  ขอบใจพวกมึงมาก


“กูต้องใส่ให้มึง หรือมึงจะใส่ให้กู”ผมพูดหยาบ  แต่ก็รู้สึกเขินๆเหมือนกัน


“ยังไงก็ได้…”

มันตอบ ผมเลยจับมือมันมาใส่แหวน ท่ามกลางแสงแฟลช เสียงชัตเตอร์  เสียงกรีดร้อง เสียงโห่แซวทั้งหลาย  พอผมใส่ให้มันเสร็จ ผมก็ยยื่นมือไปให้มัน มันก็ใส่ให้ผม  พอใส่เสร็จ ผเลยดึงมันมากอดเต็มแรงเลยครับ 

เสียงโห่แซวรอบข้างยิ่งดังกว่าเดิมอีก

“ไม่คิดว่ามึงจะกล้าทำแบบนี้ ขอบใจนะ”ผมพูดกับมันเบาๆ

“ไม่คิดว่าจะกล้าทำเหมือนกัน…”มันตอบผมกลับมาครับ แล้วจู่ๆ เราก็ถูกจับแยกออกจากกัน

“เอ้าเร็ว โค้งสุดท้ายแล้ว ถ่ายรูปหมู่หน่อย!!!”ไอ้คุณเป็นคนดึงไอ้กันต์ออกจากผมครับ  มันพูดขึ้นแล้วพวกเราก็เดินมารวมกัน
พร้อมเก๊กท่าเตรียมถ่ายรูป  ข้างๆผมเป็นไอ้กันต์นี่แหละ ผมกับมันจับมือกันไว้แน่นครับ 

ไอ้คุณวิ่งไปรบกวนให้เพื่อนอีกคนช่วยถ่ายรูปพวกเราให้

“นับ 1 2 3 แล้วกระโดดนะ”ไอ้คนที่จะถ่ายรูปให้บอกพวกผมหลังจากที่มันเปลี่ยนเลนส์กล้องเรียบร้อยครับ

เราจัดท่าตามคำสั่งมันสักพักใหญ่

“กันต์ มึงเอาเงินจากไหนไปซื้อแหวนวะ เลือกได้ดีนี่”ผมนึกสงสัยเลยถามมันขึ้นมาระหว่างที่พวกเรากำลังจะถ่ายรูป


“หนึ่งงงงง”


“อ๋อ….”




“สองงงงง”




“ยืมจากบัตรพี่พีชอ่ะ เดียวใช้คืนนะ…”มันตอบผมพร้อมย่อตัวลงเตรียมกระโดด




“สาม!!!!!”



“ไอ้!!!!!!!กันต์!!”  มันกระโดดขึ้นพร้อมหัวเราะ




แชะ!!!!








อ่า…..อืม…… ภาพทีได้ ก็คือ ทุกคนกระโดดขึ้นยิ้มกันอย่างสดใสครับ ในขณะที่ผมหลับตาอ้าปาก กำลังหันไปหาไอ้กันต์เพื่อจะด่ามัน  แต่สุดท้ายก็ยังไม่ได้จัดการมันให้เรียบร้อยก็ต้องเข้าพิธีซะแล้วล่ะครับ  เดียวค่อยกลับไปเช็คบิลที่บ้าน


ผมกับเพื่อนๆฝากของต่างๆไว้ที่รุ่นน้อง  แล้วผมกับพวกไอ้ย้งเดินไปเข้าพิธี



“พี่พีช!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงไอ้กันต์ตะโกนกังมาแต่ไกล  ผมหันไปมองมันแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่




“??”




“ยินดีด้วยนะ!!!!!!!!!!” ไอ้เตี้ยหน้าลิง ตะโกนเสียงดังพร้อมกับรอยยิ้มน่ารักๆของมัน ทำให้ผมคิดเลิกที่จะทำโทษมันไปชั่วขณะ




“คร๊าบ!!!!!!!!!!” ผมตะโกนกลับไปพร้อมโบกมือ แล้วหันหลังกลับวิ่งไปข้างหน้า….พร้อมทุกคน





มันดูเหมือนจะเป็นจุดสิ้นสุด  แต่ผมก็คิดว่า  จากนี่ไปล่ะมั้ง ที่จะเป็น จุดเริ่มต้นจริงๆ………ไว้พบกันใหม่ครับ








END.

-----------------------------------------

เย่.............จบแล้ว

พอลองอ่านดูตั้งแต่ต้นๆ มีหลายอย่างที่อยากจะปรับเปลี่ยนอยู่เหมือนกันนะ
สำหรับคนที่หลงเข้ามาอ่าน ขอบคุณมากนะคะ  ใช้เวลาดองเรื่องนี้ไว้นานเหมือนกัน
คราวหน้าคิดว่า เขียนๆให้จบก่อนแล้วค่อยเอามาลงคงจะดีกว่า  TT

ขอบคุณค่ะ  ถ้ามีโอกาส ไว้เจอกันเรื่องหน้านะคะ

[ΩPRESTOΩ]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆของกันต์กับพีช
 

[mild-dy]

จะมีตอนพิเศษมั้ยน้าาาา
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ

[KhunToOk]

จบแล้วววว  น่ารักมากๆเลยค่ะ   

[zhai]

จบแล้ว
 
คู่ฟัดคู่เฮ จบแล้วเหรอ
รักกันได้ครบรสเลยอ๊ะ (ดีใจที่ไม่ต้องกินมาม่าเรื่องนี้ จากใจจริง)
เริ่มติดใจตั้งแต่น้องกันต์ โดนลากจากห้องจนต้องเข้าเฝือก ต่อว่าพี่พีชด้วยน้ำตา 
ทุกตอนมี ทั้งขำ ทั้งซึ้ง ตบด้วยฮากลิ้งอีก 
อ่านแล้วบรรยากาศเหมือนอยู่ในฉากนั้นด้วยเลย
คู่พี่ย้ง+น้องคุณ  ธัญ+แฮป ที่มาคั่นก็สนุกตลอดเลย

ถึงตอนจบแล้วสิน่ะ
ขอบคุณมากๆ ขอบคุณจริงๆ กับนิยายเรื่องนี้
ทำให้เราหัวเราะออกมาดังๆ ได้หลายๆ ครั้งเลยล่ะ
       

[PURE LOVE]

แฮปปี้เอ็นดิ้ง เย้ๆๆๆๆ  น้องกันต์สุดยอดมากจ้ะ ขอพี่พีทแต่งงานเองเลย ว้าย 
เรื่องนี้สนุกมากกกจริง ๆ นะ แต่ละคู่ก็น่ารักกันไปคนละแบบ
ทำให้เราขำได้ทุกตอนที่อ่านจริง ๆ  ถึงจะมีดราม่าบ้าง แต่ก็ไม่หนักมาก
ส่วนใหญ่จะได้สนุกไปกับความเฮฮาของตัวละครมากกว่า อ่านแล้วไม่เครียดดี
ที่สำคัญต้องขอบคุณคนเขียนมาก ที่ไม่ให้มีเรื่องเศร้าเกิดขึ้นกับโช
แถมยังให้โชได้มีคนมาดามอกที่หักจากน้องกันต์อีก น่ารักมากเลย
โดยเฉพาะตอนจบนี่ แบบ น้องกันต์น่ารักมาก สมแล้วที่พี่พีทหลงรักหัวปักหัวปำ
แล้วพี่พีททิ้งท้ายไว้นี่ อย่างกับจะเจอกันภาคสองงั้นแหละ แบบวัยทำงานอะไรอย่างนี้ (คิดไปเอง แหะๆ)
แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนเขียน เขียนนิยายดี ๆ น่ารัก ๆ อย่างนี้ให้พวกเราได้อ่านกันอีกน้า
แล้วพบกันอีกนะคะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ 

[punchnaja]

สนุกมั่กๆค่าาาาา

อยากอ่านตอนทำงาน ตอนคบกันหลายๆปีแล้ว

[ReiSei]

โห กรี๊ดอะ อ่านเรื่องนี้เมื่อนานมากมาแล้ว วันนี้มาได้อ่านตอนจบ ปลื้มปริ่ม ชอบทุกคู่เลย ย้งกับคุณก็แซ่บ ชอบตอนคนมาดเยอะอย่างพี่ย้งน็อตหลุด 5555  ส่วนหมอแฮป ที่แท้แอ๊บมาตลอดเหรอเนี่ย 555555555

[boworange]

   อ่านเรื่องนี้แล้วนั่งขำคนเดียวเหมือนคนบ้า คนเขียนแต่งเก่งมากๆหยอดมุกตลอด
สนุกมากๆอ่านแล้วอารมณ์ดีเหมือนคนเมากัญชาทั้งวัน    
    ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกสนานเรื่องนี้นะคะ