ตอนที่ 33
“สวัสดีจ่ะ โทโมะจังงงงงงงงงงงงง”
อย่างพร้อมเพรียง พอผมกับไอ้โชเดินมา พี่ๆเพื่อนๆที่นั่งรออยู่ก่อนก็ทักทายกันอย่างเริงร่า
“นั่นไง กูว่าแล้ว….เพราะงี้ไงถึงไม่อยากเล่าให้ฟังT_T”ไอ้โชจากที่เดินร่าเริงมากับผม มันเดินเหี่ยวๆไปนั่งข้างพี่ชิน ส่วนผมเดินไปนั่งข้างไอ้คุณ
“โธ่โทโมะจัง กะอีแค่มีแฟนไม่เห็นต้องปิดบังพวกเราเลยเนาะ!! .ใช่ไหมพวกเรา” พี่ชินกอดคอมันแล้วหันมาเอาคำตอบจากพวกผม
“ใช่แล้วล่ะ โท โมะ จัง !”ทุกคนพูดพร้อมกันแล้วยิ้มให้ไอ้โชครับ
“ผมชื่อ โช ไม่ใช่ โทโมะจัง โว้ยครับบ! เห็นไหมล่ะ ถูกล้อจนได้!”ไอ้โชเอามือพี่ชินออกแล้วแย่งเอาขนมในมือผมไปกินครับ
“ไม่ได้ล้อโว้ย พวกกูแสดงความยินดีไง ในแบบของพวกกูน่ะโทโมะจัง”
พี่ธัญเอื้อมมือมาตบหลังมันครับ
“ผมก็ขอยินดีกับพี่ที่มีผัวเป็นหมอด้วยนะครับ ชาตินี้จะได้ไม่ต้องกลัวเป็นเอดส์”
ไอ้โชพูดตอบกลับไปในขณะที่ขนมเต็มปาก พอพวกผมได้ยินก็ตบมือหัวเราะชอบใจกันใหญ่ มีแต่ไอ้พี่ธัญนี่แหละที่ตั้งท่าจะชกไอ้โช ฮ่าๆ
“ไอ้เด็กเวร! อย่าให้กูเจอแฟนมึงนะ โดนกูล่อแล้วจะพูดไม่ออก”ไอ้พี่ธัญที่โดนพี่ย้งห้ามตอนนี้ได้แต่ชี้หน้าด่าไอ้โชครับ ฮ่าๆๆ
“เออ ไหนล่ะรูปโทโมะจังของมึง”ไอ้เต้พูดขึ้นครับ
“โอ้ยเต้ มึงถามไปก็เท่านั้นแหละ ขนาดกูเป็นเพื่อนมัน มันยังไม่ให้ดูเลย”ผมหันไปบอกไอ้เต้
“โห่ย อะไรวะ กลัวว่าพวกกูจะแย่งหรือไง!”ไอ้เต้มองไอ้โช ส่วนไอ้โชมันก็ยักไหล่ไม่สนใจแล้วกินขนมต่อครับ
“หมั่นใส้ว่ะ แย่งมือถือแม่งเลยดีไหมวะ=_=”พี่ธัญมองมันด้วยสายตาหงุดหงิดสุดๆครับ
“วุ้ย! อะไรของพวกพี่เนี่ย ไม่ให้ดูเว้ย อย่ามาล้วงเซ่!!” ไอ้พี่ธัญไม่พูดเปล่า เลื่อนมือไปลูบๆคลำๆกระเป๋ากางเกงไอ้โชครับ ส่วนมันก็รีบปัดมือพี่ธัญออก
แต่ไม่ทันไรคนของพี่ธัญก็เดินมาครับ
“คุณธัญวา” พี่แฮปเดินหน้าหล่อๆตรงมาทางโต๊ะพวกผม แล้วเดินอ้อมไปด้านหลังพี่ธัญจากนั้นจู่ๆพี่แกก็กอดเฉยเลยครับ-0-!
“เฮ้ย! ไอ้แฮป! มึงทำอะไรเนี่ย!!”พี่ธัญสะดุ้งแล้วพยายามแกะมือพี่แฮปออกแต่ไม่เป็นผลครับ ฮ่าๆ พวกผมก็มองหน้าพี่ธัญด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย
“คิดถึงครับ พักนี้งานเยอะมากจนไม่มีเวลากอดเลย..ขอผมกอดหน่อยนะครับ”
“ขอเหี้ยอะไรล่ะ มึงกอดกูก่อนจะขออีก ปล่อยนะแฮป นี่มันโรงอาหารมหาลัยกูนะโว้ย!”พี่ธัญดิ้นครับแต่พี่แฮปนี่หลับตตาพริ้มทั้งกอดทั้งซุกเลย
“อดอยากมาจากไหนเนี่ยแฮป กูว่าปล่อยไอ้ธัญก่อนที่มันจะเขินตายดีกว่านะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”ไอ้พีพี่ชพูดแล้วหัวเราะ
“เขินเชี่ยอะไร กูไม่ได้เขินเว้ย กูรำคาญ!!!!”ไอ้พี่ธัญพูดเสียงดังใส่หน้าไอ้พี่พีชครับ
“จ้า จ้า ไม่เขินเลย หน้ามึงแดงหมดแล้วสัด”พี่ชินพูดแล้วหันไปแทคมือกับพี่พีชครับ พวกผมก็หัวเราะกันใหญ่กับท่าทางลนลานของพี่ธัญ
“คุณธัญหอมจังเลยครับ เปลี่ยนยาสระผมเหรอ…อืม..”พี่แฮปเอาจมูกไปซุกๆที่หัวพี่ธัญ แต่ดูเหมือนกำลังจูบหัวมากกว่า
“โอ้ยแม่ง ไอ้หมอเพี้ยนนี่มันได้ยินที่พวกเราพูดกันไหมวะเนี่ย มาดมหัวกูทำไม!!”
“ก็คิดถึงนี่ครับ..”
พี่แฮปไม่พูดเปล่า ก้มลงมาหอมแก้มพี่ธัญไปจุ๊บนึง ทุกคนในโต๊ะเริ่มมีสีหน้าอยากจะลุกหนีออกจากวังวนแห่งความรักที่แสนเร้าร้อนของสองคนนี้ คนที่นั่งแดกๆข้าวอยู่รอบๆ ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจมากนะ เพราะพอไอ้พี่แฮปหอมแก้มเท่านั้นแหละ ได้ยินเสียงสำลักข้าวดังลอยมาตามสายลมเลยครับ
“เฮ้ยๆๆ พวกมึง ถ้าไม่ติดว่ามีคนนั่งอยู่แถวนี้พวกมึงคงจะปี้กันแล้วใช่ไหม=_=”ไอ้พี่ชินพูดครับ และพวกผมก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง
“……พะ พูดอะไรน่ะครับคุณชิน เรื่องแบบนั้นยังไงผมก็ต้องไปทำที่บ้านอยู่แล้ว ทำในที่แบบนี้ไม่ได้หรอกครับ ก็คุณธัญน่ะชอบร้องเสียงดังนี่นา…”
พรู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
“ไอ้เหี้ยแฮป!!!!!!!!! พูดอะไรของมึงวะเนี่ย!!! ปล่อยกูนะโว้ย!!!! สัดเอ้ย กูไม่อยู่แล้วแม่ง”
ไอ้พี่ธัญสะบัดตัวสุดแรงแล้วรีบลุกหนีไปเลยครับ โธ่ จะสะบัดแรงๆก็สะบัดได้นี่นา แล้วตอนแรกทำเป็นแกล้งสะบัด ฮ่าๆๆๆ
“โอ้ย กูปวดท้องฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“แฮป มึงจงใจพูดใช่ไหมเมื่อกี้น่ะ”พี่ย้งที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้น
“ก็เวลาคุณธัญเขินมันน่ารักดีนี่ครับ ผมก็ต้องกลับมหาลัยแล้วล่ะ แล้วเจอกันใหม่นะครับ ^^”
พี่แฮปพูดจบก็หยิบกระเป๋าพี่ธัญที่ลืมทิ้งไว้แล้วเดินออกจากโรงอาหารไปท่ามกลางสายตาของคนครึ่งโรงอาหารที่จับจ้องตัวเอง
“กูว่าไอ้แฮปแม่งซาดิสม์ขึ้นหรือเปล่าวะ”พี่ชินพูด แต่ไม่ทันหรอก เพราะผมคิดก่อน อุอุ
“ก็ดีแล้วนี่ครับ ผมว่าสองคนนั้นเหมาะกันดีออก แน่นอน ผมกับพี่ย้งด้วย ใช่ม๊า>_<” ไอ้คุณพูดแล้วหันไปขยิบตาให้พี่ย้ง
“พี่ย้งครับ ถ้าหมดรักไอ้คุณแล้วผมยังว่างนะครับ ไม่ปัญญาอ่อนแบบไอ้คุณด้วย”ไอ้ทอมมองพี่ย้งแล้วพูด
“เอิ่บ…….” พี่ย้งมองไอ้คุณกับไอ้ทอมสลับกัน
“ทอม ไอ้ส้นตีน! มึงอย่าคิดมาตีท้ายครัวกูนะ=[]=!! พี่ย้งอย่าไปมองมันนะ! มันไม่เคยจริงจังอะไรกับใครเลยสักนิดเดียว แถมฟันแล้วทิ้งอีกต่างหาก!” ไอ้คุณใช้มือดันหน้าไอ้ทอมให้หันไปอีกทาง แล้วพูดรัวๆใส่พี่ย้ง
“=_= กูก็ไม่ได้ชอบผู้ชายไปทั่วสักหน่อย มึงนี่ห่วงอะไรแปลกๆ” พี่ย้งพูดเอือมๆ
“พี่ย้งหมายความว่า เพราะเป็นคุณพี่ถึงชอบใช่ไหม!”
“อืม……งั้นมั้ง เฮ้ยพีช กูไปล่ะนะ=_=”พี่ย้งหลบตาไอ้คุณนิดหน่อยแล้วเดินหนีไปอีกรายครับ
“พี่ย้งงงง คุณจะไปส่งที่ห้องนะ~~~~~~” ไอ้คุณรีบโดดออกจากโต๊ะแล้ววิ่งไปเกาะแขนพี่ย้ง ผมกับพวกที่เหลือเลยมองหน้ากันแล้วหัวเราะ
“พีช เพื่อนมึงเขินเป็นด้วยเหรอวะ”พี่ชินหันไปพูดกับพี่พีช
“มันก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆ”
“เฮ้ยกันต์ พวกกูไปลากไอ้คุณออกมาก่อนนะ เลยเวลาพักมาแล้วเนี่ย ไปก่อนนะเว้ย! ไปก่อนนะครับพี่พีชพี่
ชิน” ไอ้เต้พูดแล้วยกมือไหว้พี่ๆทั้งสองก่อนจะวิ่งตามไอ้คุณไป
“นี่มึง ให้กูดูคนเดียวก็ได้ พวกเวรนั่นไปหมดแล้ว”ผมสะกิดไอ้โชที่นั่งเล่นมือถืออยู่
“ถุ้ย! มึงแหละตัวดี ไม่ให้ดูเว้ย กูบอกแล้วไงว่าถึงเวลาเดียวมึงก็เจอเองแหละน่า”ไอ้โชรีบเก็บมือถือใส่กระเป๋าหลังจากที่ผมพูดจบ
“กันต์มึงนี่ก็ตื้อมันไม่เลิกจริงๆ เห็นแล้วมึงจะเอาไปทำอะไรวะ ชักว๊าวว เหรอ โอ้ย!! ไอ้พีช”
“พูดอะไรเกรงใจแฟนกูหน่อยมึงนี่” พี่พีชตบปากพี่ชินไปเบาๆแต่หนักหน่วงไปหนึ่งที
“แฟนมึงมีอะไรให้กูเกรงใจวะเนี่ย=_=!”
“นั่นน่ะสิ=_=”ไอ้โชพูดแล้วมองหน้าผม
“เออๆๆๆๆ กูไม่ดูแล้วก็ได้”
งก งก งก งก งก ! กูแค่อยากเห็นผู้หญิงญี่ปุ่น กูผิดตรงไหน!!! ถ้าตะโกนแบบนี้ออกไปพวกมันคงจะบอกให้ผมไปเปิดกูเกิ้ลดูแน่นอน หลังจากที่ผมแห้วเรื่องแฟนไอ้โช ก็มีเรื่องดีดีเกิดขึ้นคือ วิชาต่อไปงดคลาสนั่นเองครับ เหนื่อยๆแบบนี้ผมจะกลับบ้านไปเคลียงานที่ดองไว้สักหน่อย ส่วนไอ้พี่พีชที่มีเรียนต่อก็ตามผมกลับบ้านมาด้วย
ซึ่ง มันจะตามมาทำซากอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน=_=
“ไม่ไปเรียนเหรอ เดียวไม่จบพร้อมเพื่อนนะ”ผมถามมันขณะที่นั่งอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ล่ะ เหนื่อยๆเหมือนกัน พักนี้นอกจากงานมหาลัยแล้วบางวันก็ออกไปเล่นดนตรีอีก เหนื่อยเหมือนกันนะ ยังไงวันนี้ก็ว่างอยากพักผ่อนสบายๆกับแฟนสักวันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” -////- แฟนเหรอ…..ฟังแล้วจั๊กจี้พิกลแหะ
“จบพร้อมกันต์ไม่รู้ด้วยนะเว้ย=_=”
“หึหึ คิดว่ากูโง่ขนาดที่จะปล่อยให้ตัวเองจบพร้อมมึงหรือไง”มันพูดล้วยื่นมือหนาๆมาผลักหัวผม ….
“เลิกเล่นได้แล้วขับรถไปดีๆเลย!!”ผมปัดมือไอ้พี่พีชออก ส่วนมันก็ยิ้มๆแล้วขับรถไปเงียบๆ
ไม่นานนักก็ถึงบ้านครับ พอลงจากรถพร้อมไอ้พี่พีช ผมก็ล้วงกุญแจบ้านเสียบแล้วหมุน แต่ทำไมประตูบ้านผมถึงไม่ได้ล็อคนะ ผมหันไปมองหน้าไอ้พี่พีช
“มองอะไร มึงนั่นแหละเป็นคนออกจากบ้านคนสุดท้าย ถ้าของในบ้านหายจะทำยังไง ทำไมมึงสเพร่าแบบนี้เนี่ย!!!”
…….ยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำแต่มันด่ามาเป็นชุดเลย
“ล็อคแล้วเว้ย!!! กันต์จำได้ว่าล็อคแล้ว” ผมเปิดประตูเข้าไปได้กลิ่นหอมๆคลุ้งเต็มบ้านเลยครับ
“ใครทำกับข้าววะกันต์”ไอ้พี่พีชเดินตรงไปที่ห้องครัวอย่างไม่ลังเลเลยครับ ผมก็ทิ้งกระเป๋าแล้วรีบเดินตามมันเข้าไป
ภาพที่ผมกับไอ้พี่พีชเห็นก็คือ พ่อกับแม่ผมกำลังช่วยกันทำอาหารอยู่ครับ!!!!!!!!!
“อ้าว เด็กๆกลับมาแล้วเหรอ” แม่ผมหันมายิ้มให้ในขณะที่มือกำลังจับตะหลิวอยู่
“เซอร์ไพรส์ใช่ไหมล่ะ ฮ่าๆๆ”พ่อผมกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ครับ
“พ่อ แม่ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ทำไมไม่บอกก่อน!”ผมรีบถลาเข้าไปหาทั้งสองคนทันทีครับ
“ก็กะจะมาเซอร์ไพรส์ลูกไง เนี่ยแม่ทำของโปรดเราทั้งนั้นเลยนะ!”แม่ให้ผมดูอาหารที่แม่ทำครับ ส่วนคุณพ่อก็เดินเข้ามาแล้วกอดผม
“โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ยเรา ไม่เจอแปปเดียวเอง”พ่อเข้ามาขยี้หัวผม
“พ่อก็เลี้ยงแม่ดีเกินไปนะ อ้วนขึ้นเยอะเลยฮ่าๆๆๆๆๆ”
“จะกินข้าวดีดีหรืออยากกินตะหลิวของแม่ก่อนจ๊ะกันต์!!”แม่ก็ทำท่าจะเอาตะหลิวเคาะหัวผมอยากที่เคยทำมาก่อน
ระหว่างที่ผมกับพ่อแม่กอดกันกลมผมก็ลืมคนที่อยู่ข้างหลัง จนกระทั่งพ่อผมหันไปแล้วกวักมือเรียกไอ้พี่พีชเข้ามาหาครับ
“มานี่ซิลูกพีช”พ่อผมเรียกแล้วยิ้มให้พี่พีชครับ พี่เขาก็เดินเอื่อยๆเข้ามาหาพ่อผม แล้วพ่อผมก็ลูบหัวสลับขยี้เล็กน้อย
“ขอบคุณนะที่ช่วยดูแลน้องให้ ลำบากไหมฮึ?”
“ไม่ลำบากเลยครับ กันต์เป็นเด็กดีมากครับ..คุณพ่อ” ขากกกกกกกกก ถุ้ย เมื่อกี้ยังด่ากูอยู่แหม่บๆ
“พีชไม่ต้องโกหกแม่ก็ได้ลูก ถ้าน้องกันต์ดื้อพีชก็จัดการได้เลย”
“โห อะไรเนี่ยแม่ ผมเป็นลูกแม่นะทำไมสั่งให้พี่พีชรังแกผมล่ะ”
“งั้นก็อย่าดื้อ เชื่อฟังพี่เขาด้วยเข้าใจไหม แล้วนี่กลับมากันแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาช่วยแม่กับพ่อทำกับข้าวนะ”
“คร๊าบบบบบ”ผมตอบรับแม่เสียงยานๆแล้วมองไอ้พี่พีชที่ยืนคุยกับพ่อผมอยู่
“พี่พีช ขึ้นมาดิ!!”
ผมเรียกมัน มันก็หันมาพยักหน้า แล้วหันกลับไปก้มหัวให้พ่อผมก่อนจะเดินตามผมขึ้นมา
ไอ้พี่พีชเดินตามผมขึ้นเงียบๆ ผมหันหลังไปมองมันก็ก้มหน้าไม่ได้มองผม พอขึ้นไปถึงห้องผมเปิดประตูเข้าไป
แล้วจู่ๆไอ้พี่พีชก็พุ่งเข้ามากอดจากด้านหลังแล้วปิดประตูล็อคห้องดังกรึ๊บ
“เฮ้ยๆๆ ทำอะไรวะเนี่ย พ่อแม่อยู่ข้างล่างนะเว้ย”ผมกระซิบมันเสียงเบา ส่วนมันก็กอดผมนิ่งๆ ไม่เคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้นครับ
“พี่พีช เป็นอะไร…”ผมพูดแต่ไม่ได้หันกลับไปมองมันครับ ส่วนมันไม่ตอบแต่ส่ายหัวถูๆกับหลังผม
“……..ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ”ผมถามมันอีก มันเลยปล่อยผมออก พอหันกลับไปมองเห็นว่าตามันแดงๆ
“เป็นอะไร…ร้องทำไม..”ไม่รู้เป็นอะไรผมรู้สึกเหมือนจะร้องตามมันไปด้วย ผมยื่นมือไปจับหน้าไอ้พี่พีชแล้วลูบเบาๆ
“เปล่า….แค่…รู้สึก…คิดถึง..พ่อกับแม่..ขึ้นมาเท่านั้นเอง..” มันพูดจบดูเหมือนน้ำตามันจะหยดแหมะลงมาอีก มันก็รีบเอามือปาดออก
“ไม่เป็นไรนะ มีกันต์อยู่ด้วย มีพ่อแม่กันต์อยู่ด้วย พ่อกับแม่กันต์รักพี่พีชมากเลยรู้ไหม”ผมเข้าไปกอดแล้วลูบหลังไอ้พี่พีช
“อืม…ขอบใจนะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”
ไอ้พี่พีชหอมแก้มผมทีนึง ผมเลยคลายกอดมันแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นมันเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วครับ ผมเลยเดินไปจับมือมันแล้วลงไปข้างล่างด้วยกัน แต่มันก็รั้งไว้ครับ
“กันต์…เรื่องของเรา..จะไม่เป็นความลับกับพ่อแม่ตลอดไปหรอกนะใช่ไหม?”…สีหน้าของมันที่ดูกังวลทุกครั้งที่พูดเรื่องนี้กับผม และผมก็ไม่ค่อยชอบสีหน้าที่ดูกังวลของมันสักเท่าไหร่ ผมเดินเข้าไปหาแล้วใช้สองมือตบที่แก้มมันเบาๆ
“ไม่มีอะไรให้พี่ต้องกังวลขนาดนั้นหรอก..แล้วก็เลิกทำหน้าหมาหงอยแบบนั้นด้วย กันต์ไม่ชอบ”
พูดจบมือหนักๆของมันก็ตบเข้าที่แก้มของผมคืนครับ เพียงแต่มันไม่ได้ออมแรงก่อนตบเท่านั้นเอง เจ็บนะเนี่ย!
“พูดมาก ยังกะคนหน้าลิงอย่างมึนกูชอบนักแหละ”
พูดจบมันก็ยิ้มให้แล้วเดินลงไปก่อนผมครับ
พอผมเดินลงไปก็เห็นไอ้พี่พีชใส่ผ้ากันเปื้อนช่วยแม่ผมทำกับข้าวอยู่ครับ ส่วนผมก็เข้าไปหาคุณพ่อที่เตรียมถ้วยจานอยู่
“พ่อครับ มีอะไรให้กันต์ช่วยมั่ง”
“จะเสร็จแล้วล่ะกันต์ ไปช่วยแม่เขานู้น ทำอะไรเยอะแยะจะกินหมดไหมเนี่ย”
พ่อพูดจบผมก็เดินไปหาแม่ครับ
“แม่ ให้กันต์ช่วยอะไรดีอ่ะ”
“ช่วยนั่งรอเฉยๆก็ได้ลูก อุ้ย! พีช ลูกไปเรียนทำอาหารมาจากไหนเนี่ย ผัดเหมือนมืออาชีพเลยนะเรา”
“ไม่หรอกครับๆ ทำง่ายๆเอง คุณแม่ลองดูสิฮะ”
……….ว่าแล้วไอ้พี่พีชก็ยื่นกระทะให้แม่ของผมแล้วสอนครับ
ไม่มีใครสนใจกูเลย=[]=!!!!!!!!!!!!!! ไอ้พี่พีช เพราะไอ้พี่พีชคนเดียว!! ไอ้คนตอแหลหลอกหลวง! แน่จริงลองทำตัวเหมือนตอนที่อยู่ด้วยกันสองคนสิวะ!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมจ้องไอ้พี่พีชด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแค้น ไม่นานมันก็หันกลับมาสบตาผมพอดี พอมันเห็นผมทำหน้ามุ่ยอยู่มันก็แสยะยิ้มแล้วเข้าไปประจบแม่ผมต่อ….
ผ่านไป ครึ่งชั่วโมง อาหารทุกอย่างก็ถูกจัดลงบนโต๊ะอาหารครับ ผมนั่งกับแม่ ส่วนไอ้พี่พีชนั่งกับพ่อ
พวกเรา4คนนั่งกินอาหารไปคุยเรื่องสัพเพเหระไปเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันครับ
“พีช ที่มหาลัยน้องเป็นยังไงบ้างลูก มีสาวๆมาจีบบ้างไหม” เอิ่บ จะหาสาวมาจีบขอให้กันต์มีเพื่อนในคณะก่อนได้ไหมแม่
เวลาทำงานกลุ่มนะ ไอ้โชก็เดินไปบอกกลุ่มอื่นว่า ‘ช่วยยัดไอ้กันต์ลงไปในกลุ่มด้วยสิมันไม่สร้างปัญหาหรอก’ ผมถึงอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้T^T
“สาวเหรอครับ ไม่เห็นมีนะครับแม่ มีแต่น้องนี่แหละที่แอบเหล่สาวประจำ”พูดจบไอ้พี่พีชก็เหล่มองผม อะไร๊!! ใครมองสาว ไม่มี๊!!!!!
“ฮ่ะๆ ให้มันได้แบบนี้สิลูกพ่อ ” พ่อหัวเราะแล้วลุกมาขยี้หัวผม
“โธ่ อย่าเชื่อพี่พีชมากสิแม่ ไม่อยากจะคุยหรอก กันต์อ่ะ สาวติดตรึม! เดินไปไหนมาไหนนะ สาวๆมองแทบคอหัก”
มองจริงๆครับ มองด้วยสายตาอาฆาตพยาบาท ประมาณว่า ‘มึงบังอาจเอาพี่พีชสุดหล่อไปครอบครองไว้คนเดียว อีลิงตุ๊ด!!’
“เหรอ=_=”ไอ้พี่พีชพูดน้อยๆสั้นๆแล้วตักข้าวใส่ปาก อยากตะโกนใส่หน้ามันว่า เออ!!!!! แต่เดียวแม่ตะตบปากเอา
“แล้วพีชล่ะลูก หล่อๆแบบนี้ มีแฟนกับเขาหรือยัง แต่แม่ว่าไม่น่าจะเหลือนะเราอ่ะ”แม่ถามไอ้พี่พีชครับ ไอ้พี่พีชสำลักหน่อยๆแล้วยิ้มให้แม่ผม
“อ่า..เอ่อ…ก็มีบ้างแหละครับแม่ แหะๆ”ไอ้พี่พีชเหลือบมองผมหน่อยนึงแล้วพูด
“คราวหน้าพามาแนะนำบ้างนะพีช”พ่อตบบ่าไอ้พี่พีชแล้วพูดครับ แนะนำอะไรกัน พ่อกับแม่รู้จักแฟนมันดีที่สุดเลยล่ะ T_T นั่งกินข้าวอยู่ตรงนี้ไงครับทุกคน!
“จะว่าไป น้องคุณเป็นไงบ้างกันต์ แม่คิดถึงนะเนี่ย ”
แม่หันมาพูดกับผมครับ จะบอกแม่ว่าไงดีอ่ะ มันสบายดีและมันกลายร่างเป็นแรดไปแล้วครับแม่ หรือจะบอกว่า มันสบายดีมากครับมีแฟนเป็นผู้ชายหล่อเฟดเฟ่พอพอกับไอ้พี่พีชด้วย แต่ถ้าพูดไปบรรยากาศในโต๊ะคงประหลาดเป็นแน่แท้
“ไอ้คุณสบายดีครับแม่ ก็บ้าๆบอๆเหมือนเดิมแหละ”ผมตอบไปสั้นๆ
“จะหล่อขึ้นไหมน๊า ลูกชายแม่”แม่ผมทำท่าเพ้อครับ=_=
“กันต์หล่อกว่ามันเยอะครับแม่!”ผมพูดแล้วตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆครับ ไม่นานก็มีเสียงตะโกนของใครบางคนที่ดังมาจากในบ้านนี่แหละ!!
“ไอ้กันต์!! ทำไมมึงไม่ล็อคประตูวะ กูเข้ามาแล้วน๊า!!! อุ๋ย….”
เสียงเดินตึงตัง บวกกับเสียงตะโกนของไอ้โชมันดังเข้ามาเรื่อยๆจนถึงห้องครัวนี่แหละครับ พอมันโผล่หน้ามาเห็นพ่อกับแม่ผมมันก็ทำหน้าตกใจปนเจื่อนๆเล็กน้อย
“อ้าว โชมานี่ดิ นี่พ่อแม่เราเอง เพิ่งกลับมาจากนิวซีแลนด์น่ะ” ไอ้โชทำหน้า งงๆตอนที่ผมแทนตัวเองว่า เรา แต่มันก็ทำหน้ามึนๆแล้วไหว้พ่อกับแม่ผมครับ
“สวัสดีครับ ผมชื่อ โช เป็นเพื่อนที่คณะของกันต์ครับ อะแหะ…”มันเกาหัวเขินๆครับ ผมเลยกวักมือเรียกมันเข้ามาหา
“เพื่อนกันต์เหรอลูก มาๆๆ มากินข้าวด้วยกัน กันต์ไปหาเก้าอี้มาให้เพื่อนสิ!”แม่หันมาบอกผม นี่ผมยังกินอยู่นะ
“โอ๊ะ ไม่เป็นไรครับๆ ผมแค่แวะมายืมของเฉยๆ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกลูก เพื่อนกันต์ก็เหมือนลูกของพ่อกับแม่นั่นแหละ มาๆมานั่งตรงนี้”
พ่อผมกวักมือเรียกไอ้โชด้วยอีกคนครับ ผมเลยลุกไปหาเก้าอี้มาให้มันนั่งข้างๆไอ้พี่พีช ส่วนไอ้พี่พีชนี่หันไปฉีกยิ้มให้ไอ้โชครับ
“หวัดดีครับพี่พีช” ไอ้โชยกมือไว้พี่พีชครับ ไอ้พี่พีชก็ยกมือไหว้ตอบแล้วบอกว่า ครับน้องสวัสดีครับ
พอไอ้โชไอ้ยิ้มมันก็เกือบหัวเราะออกมาครับ ส่วนไอ้พี่พีชนี่มีสีหน้าไม่พอใจมันอย่างเห็นได้ชัดเลยทีเดียว
“อ่ะน้องโช นี่ข้าวจ่ะ กินเยอะๆนะแม่ลงมือทำเอง”แม่บอกไอ้โชหลังจากที่ยื่นจานที่เต็มไปด้วยข่าวสวยร้อนๆพูนจานครับ
“ผมได้กลิ่นมาตั้งแต่อยู่หน้าบ้านแล้วครับ หอมน่าอร่อยมากจนเผลอเดินตามกลิ่นมาถึงนี่เลยครับคุณแม่”
“ต๊าย ปากหวานนะเรา เอ้าๆ กินเยอะๆเลยนะ”ว่าแล้วพวกเรา ก็เริ่มลงมือกินข้าวกันอีกครั้งครับ
“ว่าแต่โชจะมายืมอะไรเหรอ”ผมถามไอ้โชที่ดูตั้งใจกินข้าวยิ่งกว่าคนในบ้านผมซะอีกแ ล้วทีตอนแรกทำเป็นเกรงใจ=_=
“อ้อ เราว่าจะมายืมการ์ตูนอ่ะ เอาเล่มเก่ามาคืนด้วย”
“อ๋อ ได้ๆ แล้วนี่อิ่มยัง ตั้งใจกินเหลือเกินนะ=_=” ผมพูดออกไปโดยลืมคิด เลยโดนแม่ตีเบาๆที่ไหล่ครับ
“พูดอะไรน่ะกันต์ เพื่อนกินข้าวอยู่นะลูก ถ้าอิ่มแล้วก็เก็บจานตัวเองไปล้างเลย”แม่ไล่ผมครับ ตลอดอ่ะแม่ แม่ยังไม่รู้โฉมหน้าที่แท้จริงของพวกนั้นต่างหาก กันต์เนี่ยเป็นเด็กดีที่สุดในสามโลกแล้วลูกไหม T^T
“ครับๆๆ อิ่มแล้วก็ตามมานะ”ผมลุกเอาจานไปล้างครับ ส่วนแม่ก็ยังคุยเรื่องผมกับไอ้โชไม่หยุดเลย แต่ดีนะที่ไอ้โชไม่เผลอพูดเรื่องผมกับไอ้พี่พีชออกไป
“ผมก็อิ่มแล้วครับแม่ ให้พีชเก็บจานของพ่อกับแม่ไปเลยไหมครับ”หลังจากที่ผมล้างจานเสร็จก้เดินกลับมาครับ ไอ้พี่พีชก็อิ่มพอดีพร้อมๆกับพ่อแม่ผม
“จ๊ะ ฝากด้วยนะลูกพีช” แม่กับพ่อผมพูดพร้อมกันครับ ไอ้พี่พีชยิ้มให้แล้วยกจานของทั้งสองออกมาล้าง ไอ้พี่พีชเดินสวนผมมันก็เดินกระแทกไหล่ผมแล้วยิ้มให้ ผมก็ยิ้มตอบมัน แล้วผมก็เดินไปหาไอ้โชครับ
“กันต์ แม่นายทำกับข้าวอร่อยอ่ะ เราขอมากินที่นี่ทุกวันได้ไหมเนี่ย” มันหันมาพูดกับผม เห่ยยย=_= มาทุกวันไอ้พี่พีชประสาทแดกพอดี
“ชมแม่แบบนี้เดียวทำให้กินทุกวันเลย”แม่ผมนี่ก็บ้ายอครับ ยิ้มใหญ่เลย
“น่าๆ รีบกินได้แล้ว” ผมบอกมัน มันเลยรีบกินจริงๆแล้วครับ พอกินเสร็จมันก็ขอตัวเอาจานไปวางให้ไอ้พี่พีชล้างครับ ผมแอบเห็นไอ้พี่พีชตบหัวมันทีนึงด้วย
“เดียวพ่อเก็บโต๊ะเองกันต์ ไปคุยกับเพื่อนเถอะลูก” พ่อบอกผมในขณะที่ผมกำลังจะเก็บแก้วน้ำ ผมก้พยักหน้าแล้วเดินลากไอ้โชขึ้นห้องครับ
“เดียวสิกันต์ นายจะลากเราไปไหนเนี่ย >[]<”ไอ้โชพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนตีนที่สุดครับ ผมลากมันเข้ามาในห้องได้แล้วผมก็ปล่อยมันทันที
“อย่าพูดเสียงกวนตีนแบบนั้นให้ได้ยินอีกนะโว้ย”ผมพูดครับ
“อะไรกัน กันต์พูดไม่เพราะเลยอ่ะ โอ้ย!! ไอ้บ้าเจ็บนะเว้ย!” มันพูดจบผมเลยเหยียบตีนมันไปทีนึง
“เออ แบบนี้ค่อยยังชั่ว” พูดยังไม่ทันจบดีไอ้พี่พีชก็เดินเข้ามาในห้องแล้วตรงมาที่ไอ้โชทันทีครับ พี่พีชใช้มือยืดแก้มไอ้โชแรงๆ
“ตอนกินข้าวมึงหัวเราะกูใช่ไหม”
“โอ้ยๆๆๆๆ เอ็บ เอ็บ อั๊บ!”จากข้อความที่อ่านผ่านๆอาจจะคิดว่าเป็นเสียงกบร้อง แต่มันคือเสียงของที่โชที่แปลไทยได้ว่า เจ็บครับ ไอ้พี่พีชเลยปล่อยมัน
“นี่ถ้าโชไปฉีดโบท็อกซ์มาหน้าคงเละไปแล้วนะเนี่ย=_=”
“สมน้ำหน้ามึง”ผมพูด
“โหย ทั้งผัวทั้งเมียเลยนะ เอาการ์ตูนมา กูจะกลับแล้ว”ไอ้โชพูดแล้วเปิดกระเป๋าเอาการ์ตูนที่ยืมไปออกมากองไว้ครับ
“มึงต้องไปพูดกับไอ้เจ้าของการ์ตูนนู้นนน”ผมพูดแล้วบุ้ยปากไปหาไอ้พี่พีช
“พี่พีชสุดหล่อครับบ ขอยืมไททั่นหน่อยย”ไอ้โชเอามือไปบีบๆนวดๆไอ้พี่พีช ส่วนไอ้พี่พีชก็กวนมันครับ บอกว่า ปวดตรงนั้น ปวดตรงนี้ ไอ้โชก็รีบนวดให้ทันที ฮ่าๆ
“เอ้าๆ พอได้แล้ว นี่หนังสือ อย่าทำพังล่ะ”
ผมหมั่นใส้ไอ้พี่พีชเลยเดินไปหยิบมาให้ไอ้โชเองซะเลย พอไอ้โชได้หนังสือแล้วก็ยัดใส่กระเป๋า พูดขอบคุณแล้วออกจากบ้านผมไปทันทีครับ
ส่วนเรื่องที่พี่พีชกังวล ที่จริงผมตั้งใจจะบอกพ่อกับแม่ก่อนที่พวกท่านจะกลับนิวซีแลนด์น่ะครับ อยากบอกเร็วๆ ถ้าหากท่านไม่ยอมรับผมก็จะได้หาทางทำให้ท่านยอมรับระหว่างที่อยู่ที่นี่ แต่ผมคิดว่า พ่อกับแม่ผมคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก…
“พี่พีช กันต์ลงไปหาพ่อกับแม่แปปนึงนะเดียวมา”
“หืม ให้พี่ลงไปด้วยไหม?”ไอ้พี่พีชที่นอนอ่านการ์ตูนอยู่ก็ลุกขึ้นมาทำท่าจะลงไปด้วย
“ไม่ๆ กันต์มีเรื่องจะคุยกับพ่อแม่ พี่รอตรงนี้แหละ”
ผมพูดแล้วเปิดประตูออกไปทันที ระหว่างที่ผมค่อยๆเดินลงบันไดมา สมองผมก็คิดอะไรเยอะแยะไปหมด หัวใจผมก็สั่นเต้นไม่เป็นจังหวะ เรื่องที่เราคบกันไม่ใช่เรื่องผิด มันไม่มีอะไรเสียหายเลย แต่ผมจะบอกพ่อกับแม่ยังไงดี….
’แม่ครับพ่อครับผมเป็นแฟนพี่พีช’
บอกไปโต้งๆแบบนี้คงหัวใจวาย ‘ที่จริงกันต์ชอบพี่พีช’บอกแบบนี้ล่ะ! แต่ถ้าเกิดทั้งสองคนคิดว่ามันเป็นแค่ความสับสนในช่วงวัยรุ่นแล้วพาเราไปนิวซีแลนด์ล่ะ !!
ม่ายๆๆๆๆ จะพูดยังไงดีวะ
‘แม่ครับที่จริงกันต์คิดว่ากันต์เป็นเกย์’
เอ๊ะหรือจะบอกว่าเป็นกระเทยดีวะ ถ้าบอกไปพ่อจะเอาเก้าอี้ฟาดไหมอ่ะ ToT
‘กันต์ชอบผู้ชายครับ!!!’
หรือจะบอกแบบนี้วะ โอ้ย ข้อสอบยังไม่ยากเท่ากับการสารภาพกับพ่อแม่ว่าคบกับผู้ชายอยู่เลยนะเนี่ยT_T
เอาวะ!! เป็นไงเป็นกัน ไม่รอด ก็ตาย!!!
พอคิดได้ผมก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินลงไป พอผมจะก้าวลงขั้นบันไดสุดท้ายแม่ก็โผล่มาพอดี
“อ้าวกันต์ จะไปไหนลูก”
ฮึ้บ!!!!!!!!!!!!!!!
“แม่…แม่ครับ! คือกันต์…….”
TBC.
-----------------------------------
ช่างทิ้งช่วงไปนานเหลือเกิน ขออภัยจริงๆนะครับ ทำวิจัยส่งครูไม่ผ่านด้วยแหละ T_T แล้วจะรีบมาต่อนะครับ
หัวข้อ: [Y]OnLy You รักนี้มีแค่นาย ตอนที่ 39 "จบแล้ว" (หน้า 10) [13/9/2557] (อ่าน 282631 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก