ทะลึ่ง : กามที่ 21
ผมยังมีใจไม่กล้าพอที่จะเอ่ยปากคุยกับตรัสเรื่องสำคัญ นี่ก็วันที่สามเข้าไปแล้วตั้งแต่กลับมาจากบ้านพี่เชษฐ์ เมื่อโดนถามก็บอกแค่ว่าอย่าเกลียดคุณฉัตรพันธ์ก็พอ ขอให้มันกดอคติของตัวเองไว้ให้ลึกสุดใจเพราะไม่ว่าอย่างไรความรักก็ไม่ใช่สิ่งผิด แต่ที่ผิดคือเวลาและความเหมาะสมที่มนุษย์เรายึดติดกันมากมาย
แรงจูบย้ำ ๆ ที่หัวไหล่ไล่ขึ้นมาถึงใบหูรบกวนการนอนจนต้องส่งเสียงประท้วง พลิกตัวหนีก็แล้ว ส่งมือไปผลักก็แล้ว แต่ไอ้คนหน้าด้านมันก็ยังไม่รู้สึกรู้สา นึกอยากกระโดดลงจากเตียงไปนั่งดิ้นปัด ๆ บนพื้นแล้วร้องโวยวายให้รู้ว่าง่วงจริงไม่ใช่จริตมารยาเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว ปากบอกว่าอย่าค่ะ ๆ แต่ก็โน้มคอพระเอกลงมาจูบซะเอง
ซึ่งในกรณีนี้...ให้ย้ายลงไปนอนใต้เตียงผมก็จะทำ
“ตรัส...พอ” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก มันไม่ตอบ ไม่ขานรับ ไม่หือไม่อือ แต่ก็ไม่หยุดมือไม้ที่ป่ายแปะไปทั่วตัวอย่างคนหูเสีย แบบนี้มันเกินไปหน่อย บังอาจขัดใจท่านเท็ตมึงต้องได้รับบทลงโทษที่สาสม
“ตรัส บอกว่าพอ สองรอบแล้ว” ก็ไม่รู้ว่าจะนับให้เสียหน้าตัวเองทำไม จะรอบเดียว สองรอบ หรือสิบรอบก็ช่างหัวมันเถอะ แต่ที่ยอมไม่ได้คือพรุ่งนี้ต้องทำงาน จะไปนั่งปวดเอวปวดสะโพกให้พี่สาเขาจับพิรุธได้ก็ใช่ที่ มีแต่ไอ้บ้ากามนี่แหละที่ไม่ยอมเห็นใจคนอื่นเขาบ้าง อุตส่าห์เก๊กเสียงแข็งห้ามปรามแล้วมันหยุดไหม ไม่เลย ยังเอาคางสากลากผ่านแก้มให้รู้สึกจั๊กจี้จนต้องหดคอหนี
“หมกมุ่นจนสิวขึ้นแล้วเห็นไหม” มีที่ไหนล่ะ คิดได้ไงวะกู อ้างไปเรื่อยเผื่อว่าจะช่วยกระตุ้นต่อมสามัญสำนึกของมันให้ชักมือที่กำลังลูบอยู่ตรงช่วงเอวกลับไป สามวันที่ผ่านมามีคืนไหนที่มันปล่อยให้ผมได้พักหายใจหายคอบ้างไหม อย่าว่าแต่หายใจ เสียงครางตัวเองยังดังหลอนหูผมอยู่เลย ช่วยออมแรงไว้ตอนแก่บ้างเถอะ ถือว่ายังหนุ่มยังแน่นแล้วจะหักโหมขนาดนี้ เดี๋ยวกูแช่งให้เสื่อมสมรรถภาพ หมดสิทธิ์ต่อยอดพันธุกรรมขั้นเทพบุตรของมึงแล้วอย่ามาหาว่าใจร้าย
“ตรัส จะเที่ยงคืนแล้ว” นาฬิกาข้างหัวเตียงส่องแสงริบหรี่บอกเวลาเป็นตัวเลขดิจิตอล อ้างมันให้หมด มองเห็นอะไรก็เอามาพูดดักทางไว้ก่อน แล้วดูมันเถอะ สงสัยจะรำคาญที่ผมพูดมากเลยก็เอื้อมหน้ามาจูบปิดปากกันดื้อ ๆ จูบซับ ๆ ย้ำ ๆ จนเกือบสำลักอากาศหายใจ บาปนะโว้ย ทรมานชาวบ้านเขาด้วยปากของมึงเนี่ย ไปปีนต้นงิ้วกับกูซะดี ๆ
“ไม่เล่าเรื่องคุณศุภเชษฐ์ คืนนี้ก็ไม่ต้องนอน” นี่คือจุดประสงค์มึงเหรอหล่อ เป็นการคาดคั้นความจริงที่มีแต่ได้กับได้เกินไปไหม ถึงมึงจะยังไม่รู้เรื่องพี่เชษฐ์แต่มึงก็กำลังจะได้ตัวกูรอบที่สาม หลังจากปีนต้นงิ้วแล้วกูจะอ้อนวอนท่านพญายมให้ท่านลากมึงลงกระทะทองแดงซะด้วยเลย
“เดี๋ยวค่อยเล่า”
“เดี๋ยวค่อยนอน” ฮือ เวรกรรมอะไรแต่ชาติปางไหนถึงต้องมานอนนึกข้ออ้างให้หลุดพ้นจากบ่วงกามของมันด้วย ถ้าพรุ่งนี้กูไปทำงานไม่ไหวก็ฝากตอกบัตรแทนด้วยแล้วกัน ฝึกงานไม่ครบกำหนด เรียนไม่จบพร้อมเพื่อน มึงต้องรับผิดชอบอะตรัส
“เล่าพรุ่งนี้เช้าได้ไหม”
“ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยนอนพรุ่งนี้เช้า” ลมเพลมพัด ผีหื่นเข้าสิงตรัสกลางดึก ผมรีบตะคลุบมือที่กำลังจะเลิกชายเสื้อของผมขึ้นทั้งที่เพิ่งใส่ได้ไม่ถึงสิบนาที ไอ้คนทำยังมีหน้ามาหัวเราะเสียงต่ำอยู่ข้างหู เอาไงดี ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างมีหวังได้คล้อยตามมันไปอย่างเสียไม่ได้แน่ ๆ ยิ่งแพ้ทางจูบมันอยู่ แล้วดูมัน โน้มหน้ามาอวดขนตาหนาเป็นแพเยี่ยงกันสาด ปากก็ยังคลอเคลียอยู่แถวคาง มันยิ่งเป็นพวกพูดจริงทำจริงอยู่แล้วด้วย ซวยหมาไอ้เท็ตแท้ ๆ
“เอ้า ๆ เล่าก็เล่า” หมายมั่นว่าจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟให้ลุกขึ้นมานั่งคุยกันดี ๆ แต่เห็นทีจะไม่เป็นผล นอกจากมันจะไม่ยอมให้ผมได้ทำอย่างที่ตั้งใจแล้ว คล้ายว่าหน้าขาผมก็กำลังถูกโลมเล้าด้วยฝ่ามือร้อนรุม ๆ ที่ไม่น่าไว้ใจอย่างแรง
“ถ้าจะให้เล่าก็หยุด...พอแล้ว ไม่หยุด...ไม่เล่านะ...ตรัส” ชักจะพูดไม่เป็นคำ สรรพเสียงเริ่มขาด ๆ หาย ๆ กลายเป็นคนติดอ่างชั่วคราว แล้วที่ผมออกปากขอร้องแกมข่มขู่มันฟังเสียที่ไหน ซ้ำร้ายยังส่งนิ้วมาเกี่ยวอยู่แถว ๆ ขอบกางเกงยางยืดให้ขนแขนขนขาพากันลุกเกรียว ตัดสินใจผุดลุกขึ้นไปนั่งค่อมทับช่วงเอวมันไว้ ล่อแหลมไปหน่อยแต่แบบนี้มันคงทำอะไรไม่ถนัด จะได้คุยกันถนี่ ๆ
“เก็บมือ เลิกซน ถ้าไม่หยุดไม่เล่า” ยื่นคำขาด เป็นอันว่าคุณชายต้องยอมนอนนิ่ง สงบลิ้น สงบมือ สงบปาก สงบคำ อาจขยับตัวนิดหน่อยเพื่อให้ผมนั่งสบายขึ้นก่อนจะครางอือเป็นนัยว่าพร้อมรับฟัง แต่ก่อนนั้นผมขอลีลาเป็นค่าเสียหายที่โดนไอ้คุณชายมันจูบได้จูบเอาสักหน่อย
“อืม...จำไม่ค่อยได้แล้วอะ คุยกับพี่เขาตั้งหลายวันแล้ว”
“เท็ต...” หูย แค่นี้ก็ต้องทำเสียงเข้ม คนจนแต้มอย่างกูจะทำอะไรได้ ลูกไล่มึงอยู่แล้วนี่
“ล้อเล่นน่า ตรัสจำเรื่องที่เคยเล่าให้ฉันฟังได้ไหม พนักงานบัญชีที่มีอะไร ๆ กับคุณฉัตร”
“จำได้”
“แต่ตรัสไม่รู้ใช่ไหมว่าคุณฉัตรเป็นคนแบบไหน มีอุปนิสัยยังไงบ้าง” ระหว่างที่รอมันตอบก็รู้สึกได้ว่าถูกจับมือไปคลึงเบา ๆ จะยื้อคืนมันก็รั้งไว้ แบบนี้มันไม่ต่างอะไรกับการกล่อมทางอ้อม เดี๋ยวกูก็หลับก่อนเล่าจบกันพอดี
“ไม่รู้ครับ ไม่เคยคลุกคลี”
“แล้วรู้ไหมว่าท่านมีวิธีล้วงความลับของคนอื่นแบบแปลก ๆ”
“เท็ต อย่าย้อนถามกันแบบนี้ มีอะไรเล่ามาให้หมด”
“เอ้า เล่าเลยก็ไม่ตื่นเต้นดิ ใจร้อนนะเนี่ยเรา”
“ร้อนทั้งตัวนั่นแหละ” มึง...อย่าทำคนอื่นเขาเขวได้ไหม คุยเรื่องคุณฉัตรอยู่ดี ๆ พาเข้าเรื่องใต้สะดือเฉยเลย
“พี่เชษฐ์บอกว่าคุณฉัตรแค่หลอกจีบเพราะท่านรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคิดไม่ซื่อ ทำทีว่าพูดโน้มน้าวให้ยักยอกเงินบริษัท แล้วพอเรื่องแดงขึ้นมาคุณฉัตรก็โอนเงินคืนทุกบาททุกสตางค์ไม่ได้เก็บเอาไว้เลย”
“เขาเล่า ก็เชื่อเขาหรือ”
“อ้าว ถ้าไม่เชื่อพี่เชษฐ์แล้วจะให้เชื่อใคร”
“แล้วคุณศุภเชษฐ์นี่สำคัญแค่ไหน ทำไมต้องเชื่อด้วยหืม”
“ต้องเชื่อสิ เพราะเขาเป็น...เลขาฯ ของคุณฉัตรไง”
“เลขาฯ พูดให้ท้ายเจ้านายก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร แล้วอีกอย่างถ้าเป็นแผนจริง ทำไมคุณปู่ท่านถึงไม่รู้เรื่อง”
“เป็นนิสัยส่วนตัวของท่าน พี่เชษฐ์บอกว่าคุณฉัตรไม่ชอบพูดจาโอ้อวด อยากทำอะไรก็ทำ กล้าได้กล้าเสียขอแค่ผลที่ได้รับกลับมาคุ้มค่ากับการทุ่มเท จะถูกใครมองอย่างไรก็ไม่สน ปิดทองหลังพระ อะไรประมาณนั้นแหละ”
“แต่ทองคำเปลวที่ว่าน่ะ มีมูลค่าเป็นล้าน” คุณชายมันย้อน แต่เตรียมการมาขนาดนี้แล้ว ลงว่ามีพี่เชษฐ์คอยหนุนหลังผมก็เบาใจว่าข้อมูลที่ได้มาไม่ผิดพลาดแน่นอน ค่อย ๆ แบไต๋ให้มันรู้ทีละนิด ไม่เร่งรัด ด้วยกลัวมันจะรับไม่ได้แล้วช็อกตาตั้งไปซะก่อน
“ทำเป็นพูดดี ยอดเงินในบัญชีของบริษัทนับเลขศูนย์แทบไม่หวาดไม่ไหวเลยไม่ใช่หรือไง”
“คุยกันวันเดียวล้วงความลับมาขนาดนี้ สงสัยคุณศุภเชษฐ์อะไรนี่จะไว้ใจไม่ได้ สั่งเก็บเสียดีไหม” จ้ะพ่อมาเฟียใหญ่ พูดกลั้วหัวเราะให้คนที่นอนฟังใจกระตุกได้อีก จะบอกมันยังไงดีว่าความลับที่รู้มามันไม่ใช่แค่เรื่องขี้ประติ๋ว ที่เล่าเมื่อกี้คืออารัมภบท ยังไม่รวมเนื้อความและคำลงท้าย ส่วนใครจะยิงใคร จ้างมือปืนที่ไหนค่อยว่ากันอีกทีเถอะ
ไม่รู้ว่าเผลอเลื้อยลงมานอนซบไซ้หนุนไหล่คุณชายตั้งแต่ตอนไหน คงเพราะอากาศหนาวหรือไม่ก็อาการปวดเกร็งหลังและขาที่ต้องคุดคู้ค่อมตัวมันไว้ ผมซุกหน้าเข้าอุณหภูมิที่ต่างไปจากความเย็นยะเยือกรอบตัวเพราะเครื่องปรับอากาศที่ทำงานเต็มประสิทธิภาพ ก่อนจะมีผ้านวมผืนหนาคลุมขึ้นมาถึงต้นคอ ตรัสกระชับอ้อมแขนก่อนจะเอ่ยถามแทรกความมืดมิด
“ทำไมถึงอยากให้ฉันยกโทษให้ฉัตรพันธ์”
“เพราะท่านเป็นพ่อของตรัส” ผมเชื่อว่าสายสัมพันธ์บาง ๆ ระหว่างสายเลือดนั้นจะช่วยเชื่อมโยงความผูกพันและโหยหาความรักที่น้อยคนนักจะสละทิ้งได้จนหมดสิ้น ซึ่งผมเองก็ได้เห็นกับตาแล้วว่ามันมีอยู่จริง ข้อพิสูจน์ที่ชัดเจนที่สุดคือตรัสไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างที่ใจนึกกลัวเมื่อรู้ว่าผมแอบไปพบคุณฉัตร อาจจะฉุนเฉียวอยู่บ้างแต่หลังจากนั้นมันยังทำตัวปกติอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมสังหรณ์ใจ ขออย่าให้มันเก็บอารมณ์ไว้พร้อมระเบิดเมื่อเวลานับถอยหลังถึงเลขศูนย์ ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย
“นึกว่าหลงเสน่ห์ หลงคารมเขาไปแล้ว”
“ถ้าจะคิดแง่นั้น ก็อย่ามาพูดกันให้เสียเวลาดีกว่าตรัส” เบี่ยงหน้าหนีไอ้คนที่เก่งแต่วิชาการ อยากให้มันขนเกรดเอบนใบทรานสคริปไปคืนอาจารย์ให้หมด สักแต่เหมาให้คนอื่นเขาคิดอกุศล แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วว่ายังไงมันก็ต้องดึงเข้าเรื่องชู้สาวอยู่วันยังค่ำ แล้วมันหลงกันง่าย ๆ หรือไอ้เสน่ห์ที่ว่า มองหน้าคุยกันไม่กี่คำแล้วมันตกหลุมพรางกันง่าย ๆ เสียที่ไหน ถ้าไม่เชื่อใจกัน ถ้าคิดว่าที่เคยบอกไปเป็นคำพูดพล่อย ๆ ไม่จริงใจ ก็พอแค่นี้ดีกว่า
ยังไม่ทันได้พลิกตัวหันหลัง มือที่แข็งแรงกว่าก็เอื้อมมารั้งเอวผมไว้แล้วกระชับกอด รู้ตัวอีกทีโคมไฟหัวเตียงก็ถูกเปิดจนห้องสว่างไสว ตรงข้ามกับสติสตังที่เริ่มจะพร่าเบลอเพราะสายตาที่โลมไล้ไปทั่วใบหน้าจนรู้สึกว่าแก้มร้อนผะผ่าว ใจง่ายชะมัด ตั้งการ์ดป้องกันการอ้อนแบบกะทันหันไม่ทันก็เลยยอมให้มันกอดแน่นจนหน้าแทบฝังเข้าไปในอก ได้ยินมันกระซิบขอโทษเบา ๆ ผิดกับเสียงหัวใจที่ดังระงมอยู่ข้างหู นอนฟังนาน ๆ แล้วมือไม้มันพาลอ่อนแรงเอาดื้อ ๆ
“อึดอัด”
“ขอโทษ”
“รู้แล้ว ๆ ปล่อยก่อน หายใจไม่ออก” อ้อนไปมันก็ยอมคลายแรงรั้งนิดหนึ่ง ขอย้ำว่านิดเดียวจริง ๆ เพราะเวลาที่พูดปากผมยังงับ ๆ อยู่แถวไหปลาร้ามันอยู่เลย
“ยังอยากจะคุยอยู่ไหมเรื่องนี้” มันพยักหน้าตอบ
“ถ้ายังอยากฟังก็ช่วยทำความเข้าใจใหม่ด้วยว่าฉันเอาตัวเองเข้ามาวุ่นวายก็เพราะมันเป็นเรื่องของตรัส ไม่ใช่เพราะคุณฉัตรพันธ์ อยากให้ตรัสเปิดใจรับข้อมูลใหม่เพื่อหักล้างความเชื่อที่ปักใจมาตลอดว่าเขาผิด เขาชั่วร้าย ถ้าสิ่งที่ฉันรู้มามันตรงกันข้าม ฉันก็พร้อมจะอยู่ข้างตรัส จะเลิกยุ่งเลิกข้องแวะกับคุณฉัตรโดยที่ตรัสไม่ต้องออกปากด้วยซ้ำ โอเคไหม”
“ครับ ขอโทษนะ” ผมกอดตอบแทนคำพูด
“แต่รู้อะไรไหมเท็ต ต่อให้คุณศุภเชษฐ์ชักแม่น้ำทั้งห้ามาบรรยายความดีของผู้ชายคนนั้น ฉันก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจได้”
“ทำไม”
“เพราะไม่ว่ายังไง...แม่ก็ไม่ฟื้น” ความจริงหนึ่งเดียวที่เพิ่งรับรู้ทำให้ผมหมดแรงใจที่จะไปต่อ ประสงค์ดีส่งริมฝีปากแตะแผ่วที่ปลายจมูกหวังปลอบประโลมแต่กลายเป็นเข้าทางคนเจ้าเล่ห์ โดนไอ้เทพบุตรริบลมหายใจไปหลายนาที กว่าจะแหวกว่ายโผล่พ้นทะเลน้ำลายก็เล่นเอาหอบ ต่อยที่ไหล่มันไปให้รู้ว่าคนกำลังจริงจัง อย่าเพิ่งมาทำพังเพราะตัณหาของมึงได้ไหม
“ตรัส...ถ้าคุณปานรับรู้ว่าลูกชายคนเดียวของท่านใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกรังเกียจรังชังพ่อตัวเองแบบนี้ ท่านจะมีความสุขไหม แม่น้ำทั้งห้ามันคงใช้ชะล้างความจริงที่ว่า...คุณฉัตรรักตรัสและแม่ของตรัสไม่ได้หรอก”
“เอาอะไรมาพูด”
“เอาความจริงมาพูด”
“พิสูจน์สิ”
“มีแค่คนเดียวที่บอกได้ว่าทำไมผู้ชายที่มุทะลุ กล้าได้กล้าเสีย ใจนักเลงอย่างคุณฉัตรพันธ์ถึงร้องไห้แทบขาดใจในคืนที่แม่ตรัสเสีย”
“คุณศุภเชษฐ์บอกหรือ”
“ใช่ เพราะคืนนั้นเขาอยู่ด้วยกัน ความทรงจำของเด็กเจ็ดขวบที่ปักใจว่าคุณฉัตรอยู่กับผู้หญิงก็ผิดไปแล้วหนึ่ง”
“แต่เขาไม่อยู่ดูใจแม่ครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ” เด็กเจ็ดขวบคนนั้นกำลังยกมือขึ้นปัดจมูก เดาได้ไม่ยากว่าตรัสกำลังกลั้นน้ำตาอย่างสาหัสสากรรจ์ ได้เวลาสลับตำแหน่งกันบ้างแล้ว ผมขยับตัวพร้อมกับสอดมือขึ้นรับหัวทุย ๆ มาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะนวดเบา ๆ ที่ท้ายทอย
“เขาทำแล้ว คำสั่งเสียครั้งสุดท้ายของคุณปานพี่เชษฐ์ก็ได้ยินชัดเจน แค่คำพูดง่าย ๆ อย่างดูแลตรัสให้ดี อย่าให้ตรัสต้องเสียใจ เพียงแต่ว่าไม่ใช่คืนสุดท้ายที่ท่านเสีย”
“ถ้าอย่างนั้นฉัตรพันธ์ก็ผิดคำพูดจนไม่น่าให้อภัย”
“ก็จริงอยู่ที่เขาเจ้าชู้ มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาแต่ก็ไม่เคยมีใครได้เป็นที่หนึ่งแทนที่แม่ของตรัส พอรู้ว่าท่านมีลูกยากคุณปานก็ไม่อยากให้ความอ่อนแอของตัวเองทำให้คุณปู่ต้องเสียใจ เพราะคุณฉัตรก็ลูกคนเดียวเหมือนกันใช่ไหม ถ้าไม่มีลูกหลานไว้สืบทอดวงตระกูลคงเป็นความรู้สึกผิดบาปในใจ ความจริงเรื่องนี้ก็เกินกว่าเหตุไปหน่อยแต่พี่เชษฐ์บอกว่าคุณแม่ของตรัสเต็มใจจริง ๆ นะ แล้วก็โชคดีจริง ๆ ที่ท่านตั้งท้องตรัส” ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะหาหน้าเทพบุตรแบบนี้ได้ที่ไหน แรร์ไอเทมของชาวโลกแท้ ๆ
“คุณศุภเชษฐ์รู้เรื่องครอบครัวฉันมากเกินไปหรือเปล่า” ตรัสพึมพำ
“ไม่รู้สิแปลก เพราะเขาก็เคยเสียท่าคุณฉัตรมาก่อน”
“นั่นไง” ไอ้คุณชายมันทำท่าจะเงยหน้า ผมก็เลยกดมันไว้ด้วยปลายคางแล้วทำเสียงเข้ม
“เฉย ๆ เถอะน่า ตั้งใจฟังอย่างเดียวพอ”
“เสียท่า...ความหมายไหน”
“ก็ไม่รู้ยังไงแหละ แต่ว่าเขาเคยสนิทกันมากมาก่อน เรียนที่ต่างประเทศด้วยกัน ครอบครัวก็สนิทกัน แล้วยังดึงเพื่อนสนิทมาร่วมงาน แต่นั่นก็เป็นเรื่องก่อนที่คุณฉัตรจะมาพบรักกับแม่ตรัสนะ เป็นการคลุมถุงชนที่มีเหตุผลของหัวใจมาเกี่ยวด้วยล้วน ๆ”
“แน่หรือ”
“แน่ ไม่อย่างนั้นพี่เชษฐ์จะแต่งงานแล้วมีลูกน่ารัก ๆ อย่างชีต้าร์ได้ยังไง”
“แล้วเขาลาออกทำไม หลังจากแม่เสีย”
“เขาถนัดเรื่องหุ้นมากกว่าไง คุณฉัตรก็คงไม่อยากถ่วงเขาไว้ให้เป็นแค่เลขาฯ แทนที่จะมีสิทธิ์ก้าวหน้ามากกว่านั้น”
“แล้วถ้าสมมติว่าฉันถูกคลุมถุงชนบ้าง...” แล้วมันจะสมมติเพื่อ
“ก็เรื่องของตรัสดิ มาถามฉันทำไม”
“เท็ต...”
“ถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงที่ดี ฉันก็ยินดีด้วย” แล้วตรัสมันก็เงียบไป เอาละไง ล้อเล่นก็ไม่ได้ด้วยเว้ย เดี๋ยวพ่อก็ลุกหนีปล่อยให้งอนเก้อซะเลย “เงียบทำไมล่ะ”
“เงียบลองใจ” ชิชะ หน้าด้านตอบ ได้ยินมันหัวเราะหึแล้วนึกหมั่นไส้อยากงับหัวคน
“พูดจริงนะ ถ้าอะไรที่มันดีสำหรับตรัส ฉันก็เลือกอันนั้นแหละ”
“เลือกตัวเองได้ไหม อย่าพูดอะไรที่มันทำร้ายฉันนักเลย” แล้วมึงเสือกตั้งคำถามก่อนทำไม ถามอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ หรือถ้าวันไหนมันต้องแต่งงานกับใครขึ้นมาจริง ๆ ผมก็จะทำอย่างที่พูดนี่แหละ
เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตรัส
การฝึกงานผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว ผมยังมีชีวิตสุขสบายดี ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรกับใครเขา งานการก็ไม่ค่อยมีให้ทำแอบอู้เสียเป็นส่วนใหญ่ ใกล้สิ้นปีฝ่ายบัญชีจึงยุ่งเป็นพิเศษ พี่รินเลยหายจ้อยไม่แวะเวียนมาทักทายน้องเท็ตคนนี้บ้างเลย ส่วนพี่สาก็รีบเคลียร์งานที่ค้างคาก่อนจะลาหยุดเพื่อแต่งงานและลาคลอดยาวไป ซึ่งตอนนี้ผมมีเพื่อนคุยคนใหม่เป็นพี่หญิงฝ่ายจัดซื้อ เห็นผลุบ ๆ โผล่ ๆ เฉพาะช่วงเช้า พอตกบ่ายก็ออกไปทำธุระข้างนอกเกือบทุกวัน
ความจริงพี่หญิงเป็นคนสวยครับ สวยเรียบ ๆ ไม่หวือหวาเพราะพี่เขาไม่แต่งหน้าจัดเหมือนอย่างพี่ริน แต่ก็ไม่เรียบร้อยประหนึ่งกุลสตรีไทยอย่างพี่สา ติดจะห้าว ๆ ถึงไหนถึงกันอยู่ไม่น้อย อุปนิสัยตรงข้ามกับชื่อตัวแบบสุดโต่ง พอได้คุยได้สนิทก็เลยรู้ว่าพี่เขาเป็นหญิงเดียวในวงล้อมพี่ชายหนึ่งและน้องชายสอง ทำให้ไม่ติดใจสงสัยในบุคลิกภาพ ถึงพี่เขาจะยืนยันว่า ‘พี่ชอบผู้ชายนะ’ ก็เถอะ
หลังจากไปนั่งฟังพี่เขานินทาคุณสามารถที่ห้องรับรองก็เดินกลับมาที่โต๊ะทำงานพร้อมหลับ เอ้ย พร้อมรบเต็มกำลังสำหรับช่วงบ่ายวันนี้ พี่หญิงเขาใจดีเลี้ยงพิซซ่าถาดใหญ่ให้เป็นขวัญกระเพาะ ส่วนไอ้คุณชายมันติดพันงานประชุม แทะโต๊ะแทะแฟ้มแทนข้าวเที่ยงอีกเหมือนเคย
แต่ยังไม่ทันได้นั่งประจำตำแหน่งก็ต้องแปลกใจกับช็อกโกแลตบาร์ที่ฉลากโชว์หราว่าเมดอินเบลเยี่ยม หันซ้ายหันขวาเผื่อมีใครมาวางไว้ผิดโต๊ะแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เลยทำได้แค่มองไม่กล้าไปแตะต้อง อันเบ้อเริ่มชนิดที่ว่าปาหัวหมาแตกมูลค่าน่าจะสาหัสอยู่ เกิดกินไปแล้วไม่ใช่ของตัวเองขึ้นมา มีหวังได้หน้าแหกและกระเป๋าฉีกในคดีเดียว
ผมเก็บความสงสัยเอาไว้จนกระทั่งพี่สาเดินกลับมา เห็นพี่เขายกแฟ้มเล่มหนามาด้วยก็รีบเสนอตัวเข้าไปช่วยถือ ได้รับสินน้ำใจเป็นรอยยิ้มสว่างไสวพร้อมคำขอบคุณ น่ารักจนนึกอิจฉาคุณปรมัตถ์ขึ้นมาติดหมัด
“ทานข้าวหรือยังครับ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณปอบังคับให้พักก่อนประชุมเสร็จ ช่วงนี้ทำงานไม่คุ้มค่าจ้างยังไงไม่รู้สิ”
“ก็คุณปอเขาเป็นห่วงนี่ครับ อย่าคิดมากเลย อยากเห็นหน้าปรมัตถ์จูเนียร์จะแย่แล้วเนี่ย” ประโยคหลังแอบกระซิบกระซาบ พี่สาก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ผมรอจนพี่เขานั่งที่โต๊ะเรียบร้อยก่อนจะชี้ไปที่ช็อกโกแลตเจ้าปัญหาแล้วถามไปว่าอันนี้ของใคร ใช่ของพี่เขาหรือเปล่า
“ไม่ใช่ของพี่หรอกค่ะ ก่อนไปประชุมยังไม่เห็นเลยนะ มีใครเอามาฝากน้องเท็ตหรือเปล่า”
“ไม่ทราบสิครับ ของฝากก็น่าจะทิ้งโน้ตไว้สักหน่อย ถ้าหลังเลิกงานแล้วไม่มีใครมาขอคืน ผมยึดเลยแล้วกัน พี่สาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นนะครับ” ทำหน้าทะเล้นพูดทีเล่นทีจริง พี่เขาก็หัวเราะพร้อมพยักหน้าสมยอม
หลังจากวันนั้นผู้สมรู้ร่วมคิดก็ยังต้องร่วมรู้เห็นเหตุการณ์ขโมยช็อกโกแลตข้างโต๊ะทำงานต่อไปอีกหลายวัน นี่ก็อาทิตย์กว่าแล้วที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเอามาวางไว้ ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งคงหนีไม่พ้นท่านว่าที่ประธาน ความจริงผมมองข้ามมันไปเลยด้วยซ้ำเพราะตรัสมันไม่ใช่มนุษย์จำพวกที่จะมาทำอะไรกุ๊กกิ๊กน่ารัก ต้องบอกว่าอยากได้มันถึงจะประเคนให้ ก็เลยไม่คาดหวังว่าคนที่ส่งขนมหวานแทนใจคือท่านตรัสผู้เถรตรง
แล้วผิดจากที่คาดไว้เสียที่ไหน พอถามไปว่ามันใช่เจ้าของช็อกโกแลตหรือเปล่า คุณท่านก็ปฏิเสธทันที ยังมีหน้าย้อนถามกลับด้วยว่าไปขัดขาใครในบริษัทหรือเปล่า ระวังเขาจะวางยา พ่อมึงช่วยคิดอะไรให้เหมือนผู้เหมือนคนเขาหน่อยได้ไหม อย่าให้มันพิลึกพิลั่นวิจิตรพิสดารนักเลย
วันนี้ไม่มีประชุมแต่คุณฉัตรจะแวะมาก็เลยต้องใส่สูทอบซาวน่าไปทั้งวัน จวนจะเลิกงานอยู่แล้วตอนที่ตรัสเรียกเข้าไปในห้อง แค่เรียงแฟ้มลูกค้าหนาเป็นตั้งเข้าตู้ก็ต้องลำบากผู้ช่วยเลขาฯ อย่างผมด้วย สมควรประณามความขี้เกียจของมันนัก
ผมเดินกลับออกมาพร้อมเอกสารสำหรับส่งอีเมลให้ลูกค้าที่ตรัสฝากให้พี่สา แต่ยังไม่ทันได้ส่งถึงมือก็ต้องมายืนประจันหน้ากับคุณฉัตรพันธ์เสียก่อน ผมกดยิ้มกริ่งเกรงพร้อมยกมือไหว้คุณเขาไป ไม่วายเหลือบเห็นลิ่วล้อที่เดินตามกันมาติด ๆ วันนี้กัณฑ์ธรก็เรียบหรูดูดีมีอีโก้สูงพอฟัดพอเหวี่ยงกับไอ้คุณชาย ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงก็เลยเสหลบตามองไปหาพี่สาแล้วก้าวกระเถิบ ๆ ไปนั่งแหมะที่เก้าอี้ก่อนจะยื่นเอกสารให้พี่เขา
หลงนึกว่าสองพ่อลูกแค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่ไหงไอ้คุณธรเขาถึงหันบอกพ่อบังเกิดเกล้าว่า ‘เดี๋ยวผมตามไป’ สิ้นคำก็มาหยุดยืนที่หน้าโต๊ะผมพอดิบพอดี ก่อนจะวางอะไรบางอย่างไว้ให้ดูต่างหน้าแล้วทำท่าจะเดินหนี “เดี๋ยวครับ” สายตาคมกริบมองมาปราดเดียวก็เสียวถึงไส้ติ่ง
มึงจะเรียกเขาไว้หาสวรรค์วิมานอะไรวะเท็ต ปล่อยพี่ท่านเดินกลับไปทิ้งไว้แค่ ‘ช็อกโกแลต’ ก็พอ
“ให้ผมทำไมครับ” ไม่ผิดแน่ ตรัสเดาถูกแล้วเรื่องที่ว่าผมกำลังโดนวางยาพิษ รวบช็อกโกแลตทั้งหมดออกมาจากลิ้นชัก คะเนดูจากสายตาไม่น่าจะต่ำกว่าสิบแท่ง ซึ่งแต่ละอันมันก็ช่างมโหฬาร แค่เห็นก็เลี่ยนไปถึงชาติหน้าโดยไม่จำเป็นต้องยัดเข้าปาก นี่คนนะครับพี่ ไม่ใช่ร้านเบเกอรี่ ส่งวัตถุดิบเป็นว่าเล่นเลย
“ไม่ชอบช็อกโกแลตหรือ” เอาเข้าไป หล่อซะเปล่าแต่หูไม่ดีหรอกหรือครับ ทำไมตอบไม่ตรงคำถาม
“ก็ชอบครับ แต่นี่เยอะเกินไป” ยืนอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไปพักใหญ่ พี่ชายตรัสเขาก็ไม่ว่ายังไง หันไปเห็นหน้าพี่สายิ่งแล้วใหญ่ นี่มันเรื่องคอขาดบาดตายเลยเถอะ ถ้ายังไม่รู้สาเหตุของเรื่องทั้งหมดมันต้องกลายเป็นประเด็นอื้อฉาว คบชู้สู่ชาย โดนท่านตรัสฆ่าตายสถานเดียว
ผมยังจำสีหน้าของคุณธรเมื่อตอนที่เจอกันครั้งสุดท้ายได้ติดตา ตั้งท่ารังเกียจผมขนาดนั้นแท้ ๆ แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน ของแทนคำขอโทษหรือไง แล้วทำไมไม่ให้ด้วยตัวเองตั้งแต่ทีแรก ทำลับ ๆ ล่อ ๆ แอบเอามาวางลับหลังตอนผมไม่อยู่ตลอด
“ถ้าไม่ชอบก็เอาไปทิ้ง” อะไรวะ ไอ้น้ำเสียงเฉียบขาด ดุดัน ไร้ความปราณีนั่น มีอย่างที่ไหนเป็นคนเอามาให้เองแท้ ๆ แต่กลับสั่งให้คนอื่นเอาไปทิ้ง อยากทำตามคำบัญชาอยู่หรอกแต่ติดที่เสียดาย ยังไม่ได้ลองชิมสักคำเลยอะ
ผมเงยหน้ามองคนที่จู่ ๆ ก็อารมณ์เสียขึ้นมาเฉย ๆ มิหนำซ้ำยังทำท่าจะเดินหนีไปอีก ความขัดข้องใจยังจุกอยู่ที่ลิ้นปี่แล้วมีหรือที่ไอ้เท็ตจะปล่อยวางง่าย ๆ ด้วยความสิ้นคิดจึงเอื้อมมือไปคว้าแขนคุณธรไว้ ซึ่งผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูจากทางด้านหลัง
พัง! ชีวิตกูพังแน่งานนี้!▩▩▩
หัวข้อ: เรียงร้อยด้วยรักฯ : ทฤษฎี บทที่ 16 l 2018.06.16 หน้าที่ 93 (อ่าน 966016 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก