-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1. ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใด ๆ ที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม, ติดเรท x, ทำให้กระทู้กลายพันธุ์, ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่น ๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็งจากทางราชการ
3. การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใด ๆ ไปโพสต์ที่นี่หรือที่อื่น ๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4. ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5. ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10% ก็ตามเพราะมีคนมากมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch Quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
:: เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใด ๆ บนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
:: ข้อความใด ๆ ก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใด ๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
(http://upic.me/i/5w/9duck.png)
-
•-•-• เรียงร้อยด้วยรัก ถักทอด้วยใจ •-•-•
STORIES BY LIPSTICK MURDER
สายใยที่หนึ่ง ท.ทะลึ่ง
◣สารบัญ◥
กามที่ 01 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2049699#msg2049699) ◆ กามที่ 02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2053151#msg2053151) ◆ กามที่ 03 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2057864#msg2057864) ◆ กามที่ 04 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2061288#msg2061288) ◆ กามที่ 05 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2065761#msg2065761) ◆ กามที่ 06 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2069092#msg2069092) ◆ กามที่ 07 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2072343#msg2072343) ◆ กามที่ 08 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2075340#msg2075340)
กามที่ 09 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2079903#msg2079903) ◆ กามที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2083854#msg2083854) ◆ กามที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2089023#msg2089023) ◆ กามที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2092819#msg2092819) ◆ กามที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2096298#msg2096298) ◆ กามที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2100096#msg2100096) ◆ กามที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2102023#msg2102023) ◆ กามที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2104965#msg2104965)
กามที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2110471#msg2110471) ◆ กามที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2118727#msg2118727) ◆ กามที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2123420#msg2123420) ◆ กามที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2126723#msg2126723) ◆ กามที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2131951#msg2131951) ◆ กามที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2140082#msg2140082) ◆ กามที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2147031#msg2147031) ◆ กามที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2179138#msg2179138)
กามที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2202118#msg2202118) ◆ กามที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2284062#msg2284062) ◆ กามที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2301402#msg2301402) ◆ กามที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2317635#msg2317635) ◆ กามที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2334327#msg2334327) ◆ กามที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2347327#msg2347327) ◆ กามที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2356957#msg2356957) ◆ ส่งท้าย... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2356962#msg2356962)
สายใยที่สอง ท.ทฤษฎี
◣สารบัญ◥
บทที่ 01 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3663352#msg3663352) ◆ บทที่ 02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3667946#msg3667946) ◆ บทที่ 03 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3672306#msg3672306) ◆ บทที่ 04 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3678519#msg3678519) ◆ บทที่ 05 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3684367#msg3684367) ◆ บทที่ 06 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3687330#msg3687330) ◆ บทที่ 07 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3694554#msg3694554) ◆ บทที่ 08 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3698343#msg3698343)
บทที่ 09 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3707529#msg3707529) ◆ บทที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3711982#msg3711982) ◆ บทที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3724077#msg3724077) ◆ บทที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3733956#msg3733956) ◆ บทที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3744822#msg3744822) ◆ บทที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3766325#msg3766325) ◆ บทที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3795579#msg3795579) ◆ บทที่ 16 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3847550#msg3847550)
-
ทะลึ่ง : กามที่ 1
‘เทพบุตร’ คุณรู้จักคำนี้ดีแค่ไหน
เดินไปทางไหนก็เหมือนมีสปอร์ตไลท์ส่องอยู่ตลอดเวลา
เข้าห้องน้ำยังยืนอะร้าอร่ามส่องประกายวิบวับอยู่หน้าโถส้วม
ไม่ว่าซ้ายขวาหน้าหลังก็เหมือนรูปปั้นเทพเจ้ากรีกให้มนุษย์เดินดินอย่างเราเคารพบูชา
ที่ว่ามาทั้งหมดทั้งมวล...ครับ...ผมหมายถึง ตรัส รัตนภูมิเศรษฐ
หาใช่ความอิจฉา ริษยา หรือหมั่นไส้ใด ๆ ผมกล้าสาบาน แต่ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจที่เหตุไฉนผมถึงเกิดมาเอวบางร่างน้อยแลดูน่าปลุกปล้ำมากกว่าไปปล้ำใคร ซึ่งผมก็หาได้แคร์ไม่ อย่างไรเสียชายชาตรีอย่างเราก็ต้องนิยมชมชอบสิ่งสวยงามเจริญหูเจริญตาอย่างเด็กนิเทศน่ารัก ๆ สักคน หรือสาวแว่นในชุดกาวน์ที่กำลังเดินออกมาจากตึกคณะแพทยศาสตร์
“ไอ้เท็ต น้อย ๆ หน่อย มองน้องเขาอย่างกับจะแหวกสาบเสื้อเข้าไปเห็นอะไรต่อมิอะไร”
“อะไรของมึง กูมองหน้าน้องเขาต่างหาก”
“ถุย หน้าหรือหน้าอก ระวังจะโดนส้นสูงเขวี้ยงใส่ลูกกะตาเข้าสักวัน”
“ขอบคุณสำหรับความหวังดีครับคุณศาสตราวุธ”
ความจริงผมไม่ใช่คนทะลึ่งตึงตังอะไรหรอก ก็แค่คิดว่าความสุขของผู้ชายก็คือการได้มองความสวยงามของผู้หญิง ใครมีมากก็มองมาก ใครมีน้อยก็มองแค่แป๊บเดียวพอ เพราะสิ่งที่ผลักเสื้อให้นูนขึ้นมามันสะดุดตาน้อยเสียเมื่อไหร่
เป็นไงครับ ตรรกะผม
ตอนนี้ผมกำลังนั่งรับลมรอข้าวเรียงเม็ดหน้าตึกนิติศาสตร์หลังจากฟาดอาหารกลางวันกันจนอิ่มหนำ เดิมทีกลุ่มผมมีกันอยู่ห้าหน่อ แต่ที่เห็นนี่มีแค่ผมกับไอ้แซน ส่วนอ้นและซันแฝดพี่ของแซนหายตัวไปตั้งแต่หมดชั่วโมงเรียน เห็นบอกจะไปหอสมุดเพื่อหาหนังสือทำรายงานอะไรสักอย่าง ส่วนอีกคน...คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ไอ้เทพบุตรจุตินั่นแหละ
“ตรัสไปไหนของมันวะ”
ผมคว้านิตยสารจีเอ็มเล่มล่าสุดของไอ้แซนมาอ่านแล้วทำเนียนถามหาคนที่หายหัวไม่ยอมมาร่วมโต๊ะอาหาร ก่อนจะได้ยินเสียงตอบอู้อี้เพราะไอ้แซนฟุบหน้าลงกับแขนหวังงีบระหว่างรอเรียนคาบบ่าย ส่วนผมว่างแล้วแต่กลับห้องไปก็ไม่มีอาหารตา หอพักนักศึกษาชายที่แสนจะหดหู่สู้อยู่ดูน้องเฟรชชี่ที่นี่ดีกว่า
“กลับไปตั้งนานแล้ว เห็นบ่นว่าปวดหัวจะกลับไปนอนพัก ไม่ได้คุยกันหรือ”
“เปล่า ไม่ทันได้เจอ คอนโดก็ไกลกว่าชาวบ้านแถมยังอยู่คนเดียวด้วย ถ้าอาการหนักถึงขั้นลุกไม่ไหวแล้วมันจะทำยังไงวะ ไม่ต้องนอนไส้แห้งหิวโซเลยเหรอ ดีไม่ดีพรุ่งนี้ได้เห็นมันขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์มหา’ลัยแน่”
“แช่งมันทำไม มึงควรเห็นใจมันมากกว่าว่ะเท็ต” ไอ้แซนผงกหัวขึ้นแล้วจ้องหน้าคาดโทษ
“เมื่อคืนมันปั่นรายงานให้มึงถึงตีสาม รู้อยู่แก่ใจแล้วยังทำปากดี”
อ้าว ทำไมหวยมาออกที่กู ขอให้มันทำรึก็เปล่า แค่บ่นปอดแปดตามประสาเด็กอนามัยว่านอนแต่หัวค่ำตื่นแต่เช้าตรู่จะเอาเวลาที่ไหนไปทำรายงาน พูดแค่นั้นคุณชายท่านก็รับอาสา จริงอยู่ที่กำหนดส่งจวนตัวแต่ถ้าผมตั้งใจจริงไม่เขวไปกับกิจกรรมบันเทิงมันก็น่าจะเสร็จทันอยู่หรอก ดังนั้นจึงสรุปได้ว่าตรัสมันหวังดีเกินไป ไม่ใช่ความผิดของผมเลย
“มึงต้องไปดูมันหน่อยว่ะเท็ต ไหน ๆ ก็ไม่มีเรียนแล้วก็ไปหามันซะเลยไป”
“แต่กูไม่อยากเป็นสก๊อย” ผมเกือบจะตะเบ๊ะรับคำบัญชาแต่ติดที่ว่ามันเป็นภารกิจที่ใหญ่หลวงมาก เนื่องด้วยทางบ้านมีฐานะปานกลางแค่พอมีพอกินตามแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง อย่าพูดถึงการซื้อรถรามาขับขี่เพราะมีเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้คือศูนย์ จะไปไหนทีก็ต้องลำบากรถประจำทางหรืออาศัยเพื่อนฝูง เพราะฉะนั้นฝันไปได้เลยที่ผมจะยอมลำบากนั่งรถสองล้อทรมานบั้นท้ายไปถึงคอนโดคุณชาย
“เมื่อเช้าตอนรับเล่มรายงานมาหน้าระรื่นเลยไม่ใช่หรือ มีงานเร่งด่วนมันก็ช่วยมาตลอดจนรอดมาได้หวุดหวิด แล้วนี่ยังคิดจะทอดทิ้งผู้มีพระคุณให้นอนป่วยคนเดียวที่คอนโดได้ยังไง ไม่แสดงความรับผิดชอบแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน”
“เดี๋ยวใจเย็น ไม่ต้องบ่นยาวกูก็กะจะไปอยู่แล้วน่า ไม่ได้ไร้น้ำใจขนาดนั้น จะบอกว่าขอยืมรถหน่อยเท่านั้นเอง เทศน์กูทำไม”
“ไม่ได้เอามา เมื่อเช้ามากับซัน”
“ถ้าอย่างนั้นก็เอากุญแจรถซันมา อยู่กับมึงใช่ไหม ถ้านั่งแท็กซี่เงินเดือนนี้กูหมดแน่”
“ไม่รู้ซันจะออกจากหอสมุดตอนไหน รีบไปรีบมาแล้วกัน” เสร็จโจร
ถึงจะไม่มีรถเป็นของตัวเองแต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคในการขับรถของผมสักเท่าไหร่ ได้ใบขับขี่มาตั้งแต่อายุครบยี่สิบ เป็นที่ไว้วางใจให้ขับไปรับไปส่งแม่ด้วยรถของพ่อเสมอ รถของเพื่อนฝูงทุกคนก็ล้วนแต่ผ่านมือผมมาแล้วทุกคัน ทั้งรถญี่ปุ่นอิมพอร์ตของอ้น รถยุโรปราคาระยับขับไปทางไหนก็มีแต่สาวเหล่ของไอ้แซน ของซันเองก็ไม่น้อยหน้าเป็นฝาแฝดที่รสนิยมต่างกันนิดหน่อย ออดี้หรูโคตรที่ผมไม่ค่อยกล้าแตะแต่เจ้าของเขาก็ไม่หวง ส่วนท่านตรัสเลกซัสเท่านั้นครับ
ออดี้สีบรอนซ์เงินกำลังแล่นฉิวบนถนนสุขุมวิทตัดตรงเข้าสู่คอนโดเลียบทางด่วนที่ผมได้แต่เบ้หน้าด้วยความริษยา ผู้ชายงบน้อยอย่างผมก็ได้แต่อยู่หอในกับพวกเด็กปีหนึ่งที่สุดแสนจะวุ่นวาย ไอ้ปีสามที่อยู่แก่ไปวัน ๆ ก็ได้แต่โดนเด็กมันถอนหงอก
‘พี่เท็ต ทำไมไม่ย้ายออกไปหอนอกล่ะพี่ ที่ผมทนอยู่นี่ก็เพราะโดนบังคับหรอกนะ ถ้าขึ้นปีสองเมื่อไหร่ผมจะชิ่งให้ไวเลย’ แหงสิวะ หอชายล้วนแบบนี้มันหลีหญิงหิ้วหญิงเข้าห้องไม่สะดวก ไอ้เด็กเวร
โชคดีนิดหน่อยตรงที่แอบใช้เส้นในฐานะที่ซี้กับพี่ฝ่ายจัดการ ขอร้องเขาให้ผมได้อยู่คนเดียวโดยไม่ต้องมีรูมเมท ทั้งที่ห้องอื่นต้องแชร์กันสองถึงสามคน เพราะอะไรน่ะหรือครับ พอดีผมมันเป็นพวกหูทิพย์ แค่เสียงหายใจแรงยังทำให้ผมสะดุ้งตื่นได้เลย นับประสาอะไรกับเสียงกรน จาม ไอ หรือเสียงอะไร ๆ ที่ผู้ชายวัยกระสันเขาทำกันยามวิกาล แล้วทำไมผมต้องทนนอนฟังเสียงประกอบกิจกรรมพรรค์นั้นด้วย แขยงหูพิลึก
ผมขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นห้าก่อนจะก้าวขาฉับอย่างชำนาญทางไปยังห้องเป้าหมาย ถึงคอนโดมันอยู่ไกลแต่ก็ใช่ว่าไม่เคยมา ปกติผมโดนซันหิ้วเกือบทุกอาทิตย์ รายนั้นเขาชอบชวนผมด้วยสาเหตุแปลก ๆ อย่างมาคนเดียวเปลืองน้ำมัน หาเพื่อนนั่งมาด้วยดีกว่า ก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันยังไง สงสัยจะเรียนหนักแล้วเพี้ยน
ผมเคาะประตูเบา ๆ เป็นสัญญาณหลังจากเปลี่ยนความคิดที่จะกดออด กลัวมันหลับอยู่แล้วจะดูเป็นการรบกวนคนป่วยเกินไป แต่สงสัยว่าผมจะคิดผิด ยังไม่ทันได้เคาะประตูรอบที่สองคุณชายท่านก็เดินตัวหอมฟุ้งออกมาต้อนรับ
“ไม่ได้หลับอยู่เหรอวะ” ผมทัก
“เปล่า เพิ่งอาบน้ำเสร็จ” ตรัสตอบก่อนจะถอยหลบให้ผมเดินแทรกเข้าไปในห้อง
จะว่าไปห้องของตรัสมันเกินจะทำใจให้ยอมรับได้ว่าเป็นห้องของชายโสด ไร้ซึ่งสาวน้อยมาคอยเก็บกวาด ตรงนั้นก็ใหม่เอี่ยม ตรงนี้ก็เลี่ยมเชี่ยม ก็เข้าใจว่ารวย คงมีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ประจำ แต่มันต้องมีร่องรอยของความรกความสกปรกบ้างสิวะ แต่นี่อะไร หนังสือสักเล่มเอกสารสักแผ่นก็ไม่มีหลุดออกมาจากตู้หนังสือ โซฟาหน้าทีวีไม่มีบิดเบี้ยว และหลักฐานสำคัญในห้องนอนคือเสื้อคลุมอาบน้ำที่มันเพิ่งใช้มาด ๆ กับไม้แขวนที่ห้อยอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า เนี้ยบอย่างกับยังไม่ได้ใช้ เจ้าระเบียบสุดโต่งไปเลย
ส่วนห้องผมน่ะหรือ ไม่อยากจะคุย แม่บงแม่บ้านอะไรไม่มีหรอก พี่ภารโรงหอเขาก็เก็บกวาดแค่ตรงทางเดินกับหน้าตึก นักศึกษาต้องรับผิดชอบห้องใครห้องมัน สภาพก็เลยสถุลสมตัว ขยะกองเป็นภูเขา กลิ่นเน่า ๆ ของเศษอาหารที่ระเบียง นี่ยังไม่รวมความรกรุงรังของกองหนังสือกองกระดาษจิปาถะ กว่าจะไปเรียนได้แต่ละที ค้นกันเป็นชาติ
ทำไมชีวิตผมกับมันถึงต่างกันราวดาวดึงส์กับอเวจีอย่างนี้วะครับ!
“แซนบอกมึงป่วย ไม่น่าฝืนว่ะ ถ้าไม่ไหวก็น่าจะนอนอยู่ห้อง ไปเรียนทำไม”
ผมเดินเซื่อง ๆ อารามกริ่งเกรงในสถานที่ไปนั่งบนโซฟา เหลือบมองท่านที่กำลังเช็ดผมเปียกมาด ๆ แล้วสายตาเจ้ากรรมก็ดันไปจ้องกล้ามแขน แผ่นอก ลามถึงหน้าท้อง เห็นแล้วรู้สึกเสียชาติเกิดชะมัด โชคดีที่มันใส่กางเกงผ้ายืดขายาวปกปิดอะไรต่อมิอะไรไว้ ไม่อย่างนั้นผมคงได้นอนฝันถึงกล้ามก้นมันเป็นแน่แท้
“แค่ปวดหัวนิดหน่อยไม่เป็นอะไรมาก นี่แซนบังคับมาใช่ไหม”
“เออสิวะ ขู่กรรโชกฉกกุญแจรถซันมาด้วยเนี่ย ถ้ามันไม่ให้ยืมก็ไม่มาหรอก” โว้ย ปากเปราะบอกมันทำไม แต่ผมมันจอมแถก็เลยหันไปยิ้มยิงฟันให้ก่อนจะทำปากว่า ‘ล้อเล่น’
“ทานอะไรหรือยัง หิวไหม” ป่วยแล้วยังมีหน้ามาถามผมอีกเถอะ มันคงไม่รู้ว่าหน้าตัวเองซีดอย่างกับไก่ต้มเอาไปแช่ตู้เย็นไว้สามคืน ว่าแต่นี่ผมมาเยี่ยมคนป่วยแล้วทำไมไม่มีหยูกยาติดไม้ติดมือมาบ้างวะ ไร้มารยาทกับคุณชายจริง ๆ เลย
“กินที่โรงอาหารคณะนิติฯ กับไอ้แซนมาแล้ว มึงล่ะ กินไรยัง”
“ยังไม่หิว”
“เฮ้ยได้ไง ไม่หิวก็ต้องกิน ไม่กินข้าวก็กินยาไม่ได้น่ะสิ แสดงว่ายาก็ยังไม่ได้กินใช่ไหม ตายขึ้นมากูก็ซวยสิ” อุวะ! เอาอีกละ ไอ้ปากเฮงซวยพากูลงเหวเรื่อยเลย
“ไม่เป็นไร แค่ปวดหัว นอนสักพักก็หาย”
“ถ้าไม่หายล่ะ ถ้าเป็นหนักกว่าเดิมไอ้แซนเอากูตายแน่ ไปนอนเลย เดี๋ยวกูทำอะไรให้กินเอง”
“ไม่เป็นไร ถ้ากลัวแซนขนาดนั้นเดี๋ยวโทรสั่งเอาก็ได้” เฟี้ยวไหมล่ะ ออกปากเสียดิบดีแล้วไอ้เท็ตคนนี้เคยทำกับข้าวไหม ไม่เคยโว้ย! แต่ถือว่าโชคช่วยที่มันไม่ไหลตามน้ำ ไม่อย่างนั้นคงได้แซ่บกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจากเท็ตเรสเตอร์รองจนห้องไส้ปั่นป่วนแน่นอน
และด้วยเหตุฉะนี้ คุณท่านจึงโทรสั่งอาหารจากร้านหรูมาเป็นลาภปากไอ้เท็ตคนยากคนนี้ด้วย
คือจริง ๆ จะเรียกข้าวราดแกงมันก็ใช่แหละ แต่แบบว่าพนักงานร้านเขายกต้มยำกุ้งมาเป็นหม้อไฟ ปูผัดผงกะหรี่ก็จานเท่าบ้าน แล้วยังมีต้มจืดสาหร่ายและอื่น ๆ อีกมากมายมหาศาล มีกันอยู่สองกระเพาะแล้วจะยัดเข้าไปยังไงหมดวะเฮ้ย! คุณชายแม่งฟุ่มเฟือย ฟุ้งเฟ้อ โอเว่อร์มาก!
ไอ้คุณตรัสเนี่ยเขาเป็นคนพูดเพราะครับ ประมาณว่าเพราะอะไรมึงถึงเลือกปฏิบัติ ต้องฟังมันพูดกับซันนึกว่าผมหลุดไปยุคพ่อขุนรามคำแหงเลยเถอะ ต่อหน้าผม วะ โว้ย แทบจะนับคำได้ แต่ลับหลังทีไรถ้อยคำอัศจรรย์หลุดปากคุณท่านเสมอ ที่ผมรู้ก็เพราะเคยแอบฟังมันคุยกันที่คอนโดของซัน นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่ามันแยกโสตประสาทอย่างไรไม่ให้หันมาหาผมแล้วพ่นคำหยาบใส่หน้า ดูอย่างบทสนทนาบนโต๊ะอาหารที่เห็นอยู่นี่ก็เทียบเคียงกับชายกลางแห่งบ้านทรายทองได้สบาย ต่อให้พูดหยาบกับมันแค่ไหนสุดท้ายก็ได้ยินวลีหวานหูตอบกลับมาอยู่ดี
หลังจากอิ่มหนำสำราญกับมื้อที่สามของวันผมก็บังคับคุณชายให้ทานยาซึ่งหามาได้แค่พาราเซตามอลจากตู้ยาสามัญประจำบ้าน เสร็จสรรพก็พักปากพักท้องที่โซฟา ความจริงก็คือผมรอให้มันหลับจะได้แอบกลับเอารถไปคืนซัน จะชิ่งตอนนี้ก็เหมือนมาให้มันเลี้ยงข้าวเฉย ๆ เห็นแก่ตัวยังไงชอบกล เอาเป็นว่าการแอบหนีเป็นทางเลือกที่ส่งเสริมภาพลักษณ์ที่สุด
“รีบไปไหนไหม กลับก่อนก็ได้ฉันยังไม่ง่วง” นั่น มึงมีจิตสัมผัสหรือครับไอ้ตรัส!
“ไม่ล่ะ กลับตอนนี้เดี๋ยวไอ้แซนสวดกูยับ รอมึงค่อยยังชั่วก่อนแล้วค่อยกลับ”
“ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ ทานข้าวทานยาแล้วเดี๋ยวก็ดีขึ้น” มันยิ้มน้อย ๆ แต่ว่า...ฮือ หล่อฉิบหายเลย
นั่งเล่นได้สักพักก็เห็นตรัสลุกไปที่ตู้หนังสือแล้วหยิบตำราเศรษฐศาสตร์ออกมาเล่มหนึ่ง ใช่สิ มีงานรออยู่อีกล้านแปด อาจารย์ทุกท่านล้วนรักลูกศิษย์ด้วยกลัวว่าจะจำเนื้อหาที่ร่ำเรียนมาไม่ได้จึงจรดปลายปากกากับไวท์บอร์ดเป็นหัวข้อรายงานสั้น ๆ แต่ผลของมันเข้าขั้นมหันตภัย แล้วถามว่าผมแคร์ไหม ใส่ใจจะเร่งมือทำบ้างหรือเปล่า โนเวย์ครับ ตราบใดที่ไม่มีไฟมาล้นก้นไอ้เท็ตจะยังนั่งตีดอทอัพเวลดูหนังฟังเพลงอย่างสุขสำราญ และมันจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป
“เริ่มทำงานของอาจารย์พิพัฒน์บ้างหรือยัง”
“ยัง ขี้เกียจ”
“รีบหน่อยก็ดี ปลายเทอมแบบนี้ระวังงานจะรุม” แหมะ ทุกวันนี้ยังไม่เรียกรุมอีกเหรอพ่อ
“อย่าห่วงงานนักเลย ห่วงตัวเองก่อนเถอะว่ะ เอาเป็นว่ากูจะไม่ให้มึงทำรายงานให้แล้ว เดี๋ยวป่วยแบบนี้อีก”
“ไม่เป็นไร ช่วงนี้ฉันนอนน้อยเอง ไม่เกี่ยวกับงานนายหรอก”
ผมผุดลุกเดินตามไปบ้างซึ่งเป้าหมายไม่ใช่ตู้หนังสือเรียนของมัน แต่เป็นชั้นวางนิตยสารด้วยจุดประสงค์บางประการที่ไม่ใช่นิตยสารรถยนต์ เพลง ภาพยนตร์ หรือหนังสือแนะแนวทางธุรกิจ เอ อยู่ไหนหว่า...
“หาอะไร”
“หนังสือผู้ใหญ่” ชั้นบนสุดก็ไม่มี ชั้นล่างสุดที่เป็นลิ้นชักปิดมิดชิดก็ไม่มี แล้วมันเอาไว้ไหนล่ะ
“ไม่มีหรอก”
“อย่าโกหก”
“ฉันไม่อ่าน” แหมพ่อคุณ หนังสือปลุกใจเขาเอาไว้ชื่นชม ไม่ใช่เน้นหนักทางเนื้อหาเหมือนหนังสือวิชาการทั่วไปหรอกนะครับ
“แน่เหรอ ไม่ใช่ว่าซุกไว้ใต้เตียง”
“ไม่มีจริง ๆ ไม่ชอบ”
“แล้วชอบแบบไหน...อ๋อ หนังเอวีใช่ไหม แล้วก็ไม่บอก” มันอ้าปากจะตอบแต่เงียบไปผมก็เลยเดาสุ่ม ก่อนจะหน้าม้านหันหลังหนีเพราะอยู่ดี ๆ มันก็จ้องมาไม่พูดอะไร แต่สาบานได้ว่ามึงครับ...ไอ้การยกยิ้มมุมปากเมื่อกี้มันกระชากหนังหน้าหนาสามนิ้วของกูไปจนรู้สึกละอายแก่ใจมากเลยเถอะ
ผมยังไม่ทันได้ค้นใต้เตียงของมันแก้เขินเผื่อจะเจอเพนท์เฮ้าส์สักเล่มหรือเอวีสักเรื่อง เสียงออดก็ดังขึ้น แล้วคนที่เปิดผ่างเข้ามาก็ไม่ใช่ใคร ผู้ชายตัวสูงไล่ ๆ กับตรัสและหนุ่มหน้าหวานอีกคน
“ไอ้แซนบอกว่ามีคนขโมยรถมา” ซันเดินเข้ามาล็อคคอแล้วจี้เอวผม ทำไมมันต้องใช้ปมด้อยคนอื่นให้เป็นประโยชน์ด้วยวะ เตี้ยก็เตี้ย ตัวก็เล็กกว่าเยอะ เสียเปรียบฉิบเป๋ง
“เฮ้ย ปล่อย!” ผมกึ่งโวยกึ่งหัวเราะ ดิ้นสุดแรงก็ไม่พ้นวงแขนของยักษ์ซันสักที แต่ไม่นานหลังจากนั้นท่านเทพบุตรก็เห็นใจเดินมาฉุดผมไปนั่งที่โซฟาด้วยท่าทีปกติสุข ซึ่งผมทันเห็นด้วยว่าซันส่งสายตาวาววับให้กับอ้นที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“ตามมาทำไมวะ อีกเดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“จะไปรู้หรือ นึกว่าจะนอนเฝ้าไข้คนป่วย”
“เฝ้าทำไม มันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย แค่ปวดหัวใช่ไหมตรัส”
“อืม” มันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ตอบไม่เต็มเสียง
“สำออยนี่หว่าคุณชาย ตอนอยู่ในห้องเรียนจะเป็นจะตายซะให้ได้ ต้องลำบากคุณหนูเท็ตเลยเห็นไหม” อ้าว กวนมันเองก็รองมือรองเท้ากันเองสิครับ ไหงมาลากไอ้เท็ตไปร่วมด้วย ดูซิน่ะ คุณชายเขาหันไปจ้องหน้าแล้วเห็นไหม แต่โชคดีที่อ้นขัดขึ้นมาได้ทันเวลาไม่อย่างนั้นคงได้เห็นสองซี้มันวางมวยกันแน่
“ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว เห็นคาบสุดท้ายฟุบลงไปนอนกับโต๊ะเลย นึกว่าจะเป็นหนักกว่านี้”
“ไหน ๆ มึงก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก กูขอกลับเลยได้ไหม” และแล้วผมก็ได้จังหวะเหมาะขอกราบลา
“ตามใจ”
“ไม่ยื้อหน่อยหรือไอ้ป่วย” ยัง ซันมันยังไม่เลิก ต้องโรมรันกันก่อนใช่ไหมถึงจะพอใจ แต่ยังไงผมก็ไม่เกี่ยว คล้องแขนอ้นแล้วก้าวฉับออกจากห้องทันทีเพื่อความปลอดภัย
จะว่าไปแล้วคนที่สนิทกับตรัสที่สุดก็เห็นจะเป็นท่านซันนี่แหละ ส่วนผมสนิทกับแซนแฝดน้อง อ้นเองก็ตัวติดกับซันตลอด ใช่ว่าผมจะไม่สงสัยในความสัมพันธ์ของคู่หลังสุดแต่กล้าถามเพราะกลัวจะได้หมัดลุ่น ๆ แทนคำตอบ ขอถนอมหน้าตาไว้หน่อยดีกว่า เพราะใช่ว่าผมจะมีแต้มสำรองความหล่อไว้ใช้ยามฉุกเฉินเหมือนใครบางคน
ซันยืนยันจะขับรถของตัวเองกลับทีหลังเพราะจะอยู่คุยกับตรัสสักพัก ส่วนผมสบโอกาสมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้อ้น ระหว่างทางก็ถามไถ่จิปาถะว่าไปทำอะไรที่ห้องสมุด งานนี่นั่นโน่นเสร็จหรือยัง ประเด็นคืออยากยืมมาเป็นต้นแบบหน่อยนั่นเอง
“ตรัสมันเสนอตัวช่วยตลอดทั้งที่งานของมันเองก็เยอะอยู่แล้ว รายงานเล่มนี้ก็เลยอยากจะทำเองบ้าง” ผมพูดหยั่งเชิงอย่างมีวาทศิลป์และน้ำใจอันล้นปรี่
“ดีแล้ว อาจารย์คงออกข้อสอบจากงานพวกนี้แหละ ถือว่าเป็นการทบทวนเนื้อหาไปในตัว ถ้าไม่ทำเองมีหวังแย่แน่” ใช่ไหมล่ะ ก่อนจะแย่ก็ช่วยรับพิจารณาคำขอร้องของเพื่อนคนนี้หน่อยแล้วกัน
“ขอยืมดูของอ้นหน่อยได้ไหม”
“ไม่ได้”
“ทำไมเล่า”
“เพราะมันยังไม่เสร็จ อย่าลอกนะเท็ตเดี๋ยวจะซวยกันหมด คิดจะทำเองน่ะดีแล้วแต่ถ้าไม่ไหวก็ให้ตรัสช่วยบ้างก็ได้ เพราะยังไงมันก็เต็มใจ” ให้มันได้อย่างนี้สิ สรุปต้องทำเองใช่ไหมวะเนี่ย!
ความจริงผมก็ไม่ได้สมองน้อยขนาดเอาตัวไม่รอดหรอกครับ ไม่อย่างนั้นนักศึกษาคณะเศรษฐศาสตร์คนนี้คงไม่สามารถถีบตัวเองขึ้นมาถึงชั้นปีที่สามได้หรอก แต่ขอเปิดอกยอมรับว่าผมเคราะห์ดีที่มีโชคช่วยนิดหน่อย
โชคหล่อ ๆ ที่ชื่อว่า...ตรัส
ผมกับตรัสอยู่คณะเศรษฐศาสตร์ ไอ้แซนถึงจะปากร้ายแต่เป็นถึงว่าที่นักกฎหมายแห่งนิติศาสตร์ ซันกับอ้นคร่ำเคร่งอยู่กับระบอบการเมืองการปกครองของรัฐศาสตร์ อาจมีบางวิชาเลือกเสรีที่รวมฝูงกันได้ยกตัวอย่างเช่นวิชาที่ผมกำลังเซ้าซี้ขอลอกรายงานอ้นอยู่ตอนนี้ จะว่าไปพวกเราเองก็ยังนึกไม่ถึงว่าจับพลัดจับผลูมาสนิทกันได้ยังไง เรื่องของเรื่องคือตรัส ซัน อ้นมาจากโรงเรียนมัธยมปลายที่เดียวกัน ส่วนผมสนิทกับแซนที่ต่างคนต่างมาตอนรับน้องรวมคณะ ก่อนจะได้รู้จักกับซันที่เป็นฝาแฝดของมันและเพื่อนอีกสองคนที่บังเอิญว่าหนึ่งในนั้นอยู่คณะเดียวกัน
ความประทับใจครั้งแรกน่ะหรือ ผมจำได้แม่นทีเดียว ว่าด้วยหน้าตาของท่านตรัส อนึ่งว่ามันหล่อล้นฟ้ามหาสมุทรสุดจะหาไหน นิสัยใจคอก็น่าคบหา แล้วยังพูดจาดีไม่มีระคายหู เอาเป็นว่าอย่าให้ผมต้องบรรยายสรรพคุณมันอีกรอบเลย ผู้ชายด้วยกันแท้ ๆ อายปาก
ผมไม่อยากบอกเลยว่ามันคิ้วเข้ม ตาคม นัยน์ตาสีน้ำตาลเหมือนหลุดมาจากนิยายตะวันออกกลาง ประหนึ่งชีคอาหรับ เส้นผมดกดำเงางาม แต่ผิวขาวสะอาดสะอ้านอย่างผู้มีอันจะกิน ตัวสูง รูปร่างสมส่วนอย่างคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ นี่ก็แค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น อย่าให้พูดถึงฐานะทางบ้าน ธุรกิจครอบครัว หรือบ้านช่องห้องหับ มนุษย์อย่างผมแทบอยากจะกลายร่างเป็นแมลงหวี่แมลงวันไปเลยด้วยซ้ำ
ก็ว่าจะไม่บรรยายแล้วเหอะ!
หลังจากที่กลับถึงหอได้ไม่ถึงสิบนาที เสียงโทรศัพท์ก็ดังสนั่นลั่นห้อง ผมพอจะเดาได้ลางเลาว่าปลายสายเป็นใคร
“ว่าไงครับคุณศาสตราวุธ” แล้วผมก็เดาถูก
(( คุณทัศนัยกลับถึงหอแล้วหรือครับผม ))
“ครับท่าน ผมไปเยี่ยมคุณตรัสมาแล้วครับ”
(( ทำไมรีบกลับ มันหายดีแล้วหรือไง ))
“ก็เจ้าของห้องเขาไล่ ใครจะหน้าด้านอยู่”
(( ใครไล่ ตรัสเนี่ยนะไล่มึง ขอพักสายก่อนแล้วกัน กูจะโทรไปถามมัน ))
“เฮ้ยไอ้บ้า มึงจะโทรทำปลวกอะไร ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ว่ะ”
(( ก็มึงมันชอบพกลม เล่าความจริงมา ))
“ก็ได้คร้าบ เล่าก็เล่าคร้าบไอ้โหด ตรัสมันแค่ปวดหัวนิดหน่อยไม่ได้เป็นอะไรมาก บังคับกินข้าวกินยาไปแล้ว บอกให้นอนพักผ่อนแต่มันรั้นว่าไม่ง่วง แล้วพอดีแฝดมึงเขาโผล่ไปพร้อมเมียมัน กูก็เลยขอติดรถกลับมาด้วย ส่วนซันน่าจะยังอยู่ที่นั่นแหละ ไม่รู้เหมือนกัน มึงโทรไปถามมันเองเถอะ”
(( ก็แค่นั้นแหละ แต่ไอ้คำว่าเมียน่ะ กูว่ามึงเก็บไว้ในใจดีกว่าไหม ขืนไปพูดต่อหน้าซันเห็นมันใจดีแบบนั้นแต่หมัดหนักใช่เล่นเลย อยากปากแตกก่อนหน้าหนาวก็ลองดู ))
“พูดเล่นแค่นี้มึงจะจริงจังทำไม แล้วนี่กูก็กำลังพูดกับมึงด้วย ซันไม่ได้ยินสักหน่อย รู้จักกาลเทศะว่ะ เห็นอย่างนี้ก็มีมารยาทเหมือนกัน”
(( มึงก็รู้ว่าอ้นมันคิดยังไง ถึงแม้ว่าในบรรดาพวกเรามันจะดูเรียบร้อยสุด แต่มันก็ผู้ชาย สงสารซันมันหน่อยแล้วกัน ))
“เออ รู้แล้ว ๆ”
โถแซนดี้ กว่าจะวางสายได้ทำพี่เท็ตปลงตกเรื่องรักข้างเดียวไปเลย ถึงจะไม่ใช่ประสบการณ์ตรงแต่มันน่าปวดใจน้อยเสียเมื่อไหร่ อยู่ด้วยกันมาตั้งสามปีมีหรือเรื่องพรรค์นี้จะรอดพ้นสายตาผม ดูก็รู้ว่าท่านซันคิดยังไงกับอ้น ต่อให้ทำดีแทบตายสุดท้ายคนหน้าหวานก็วางอีกฝ่ายไว้แค่เพื่อนสนิท แต่เขาคงมีข้อตกลงเพื่อเว้นช่องว่างกันไว้แล้ว ไม่อย่างนั้นอ้นคงไม่ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับซัน เพราะมันเท่ากับเป็นการให้ความหวังที่โจ่งแจ้งน่าดู สองคนนั้นอยู่คณะเดียวกัน ลงเรียนวิชาเดียวกัน อีกทั้งยังอยู่คอนโดร่วมห้องเดียวกัน แม้จะมีรถทั้งคู่แต่เวลาไปไหนทีก็มีแต่รถซันที่ออกหน้า ป๋าสุด ๆ ส่วนผมน่ะหรือ ตัวคนเดียวสันโดษ รถราก็ไม่มี แถมยังดักดานอยู่หอใน หันไปทางไหนก็มีแต่คนหล่อรวยรุมล้อม แล้วพอย้อนกลับมาดูตัว...
โลกนี้มันช่างไม่ยุติธรรม!
▩▩▩
-
:o8: :-[ :impress2:
สวัสดีค่า เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในเล้าเลยค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ
ถ้าทุกคนรู้สึกสนุกจะดีใจมากเลย ตอนแรกบรรยายอดีตซะเยอะ
เอาเป็นว่าตอนหน้าจะดำเนินเรื่องมุ่งอนาคตลูกเดียว
เจอกันตอนหน้าค่า จุ๊บุ จุ๊บุ
พูดคุยหรือแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
เชิญที่ Lipstick_Murder@Twitter นะคะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: เข้ามาเป็นกำลังใจให้ :กอด1: อยากอ่านตอนต่อไปแรวอะ
ปล. เป็ดน่ารักอะ :m1: :m1:
-
อั่ยยะ!!เกรียดอ่ะเธอว์!!!แต่เขาชอบ!!!
น้องคะ พี่เทพบุตรเขาชอบน่ะ แค่นี้ไม่รู้ได้ไง!!!ถ้าเป็นเพื่อนนะ จะจับรมยาแล้วขังอยู่ในห้องเดียวกันซะเลย หึ!
o18
-
อุ๊ เหม๊ แหม แม่งเกรียนเนาะ555+ รอมาต่อนะค่ะ
-
เกรียนได้โล่จริงๆ
-
ตักอักษรมันเล็กมากกกก อ่านยากจัง
แต่ว่าเรื่องสนุกอยู่ เลยทนอ่าน ตอนนหน้าปรับหน่อยนะจ๊ะ
-
พลอตท่าจะดีค่ะ บวกเป็นกำลังใจให้นะ รออ่านต่อ
-
ถูกจริตอย่างแรง ชอบอ่ะ นายเอกมึน อึน
-
อื้อหื้อ!!!!!!! เข้ามาเพราะชื่อเรื่องเลยนะเนี่ยขอบอก
เห็นชื่อเรื่องปุ๊บ มือมันก็เคลื่อนไหวปั๊บแบบอัตโนมัติทันที
ถ้าตรรกะของเท็ตคือ ส่วนเว้า ส่วนนูน แล้วไซร้
ขอมอบคำนิยามแด่เท็ตว่า "อึน ซึน มึน เกรียน"
(อยากใส่ 'โคตร' ไว้ด้านหน้าอยู่ไม่น้อย แต่ติดเกรงใจนิดหน่อย)
-
นึกว่ามาลงตอนใหม่ เห็นเปลี่ยนชื่อ หลอกกันนี่นา!อะฮึก! :o12:
-
หัวอกเดียวกะรีบนเลยนึกว่าอัพแรวเลยเข้ามาดู :o12:. งอลแรววิ่งไปนอนก่อนเดวพุ่งนี้มาดูใหม่ถ้ายังไม่อัพจะงอลเพิ่มสองวิ :a14: :a14:
-
>\\\< เรื่องนี้ เอาใจไปเรยยยย <3
-
ชอบอ่ะ o18
-
เปิดเรื่องน่าสนใจมากค่ะ รอตอนต่อไป
-
มาเจิมๆ ... อ่านได้เรื่อยๆ สนุกดีนะค้าบ
-
น่าน้อยใจแทนตรัสจริง ๆ นายเอกเรามึนได้อีก
-
เท็ตนี่ท่าจะดูไม่ออกว่าตรัสชอบ อึนๆ :really2:
-
เปิดเรื่องมาสนุกอ่ะ รอติดตามอ่านนะ
-
มีอะไรให้ น่า สืบอีกเยอะเลย
อิอิแซนอ้น เอย
ชายตรัส และ เท็ตดี้แบร์
-
เปิดเรื่องมาได้น่าสนใจทีเดียวค่ะ
ลงชื่อว่าเป็นคนหนึ่งที่ติดตามตอนต่อไปนะคะ :)
-
เท็ตหื่นอ่ะ
:laugh:
-
มาติดเรื่องนี้อีกเรื่อง
รีบมาต่อนะ
-
:L2:แง่ง นายเอกชั้นทะลึ่งจริงๆ
-
ง่ะ ชอบอ่ะะะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ว๊ายยย แอบน่ารักอ่ะ :give2:
เท็ตนี่ก็ปากเสียดีจัง เดี๋ยวเจอปากปิดปากหรอกเธอ :m12:
ตรัสก็ปากหนักเนาะ แต่ก็อย่างว่าแหละ เท็ตมันบ้าๆบอๆ ใครจะไปกล้าบอกความในใจ เดาทางมันไม่ค่อยถูกอ่ะเนอะ :laugh:
-
:z2: :z2: :really2: :really2:
-
ทะลึ่ง : กามที่ 2
วันนี้ผมมีเดท เปล่าหรอกครับไม่ใช่ผู้หญิงที่ไหน แต่เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่สาวกว่าครึ่งมหาวิทยาลัยตามกรี๊ด แต่ไม่ใช่ผมคนหนึ่งล่ะ
แม้ว่ากำหนดส่งรายงานมันจะใกล้ตัวเข้ามาทุกทีแต่ผมไม่มีความขยันขันแข็งขนาดนั้น ขอกล่าวโทษผู้ร่วมชะตากรรมที่มันหายป่วยเร็วเกินไป ผมก็เลยโดนไอ้แซนบังคับให้รีบทำงานส่งอาจารย์ก่อนเส้นยาแดงผ่าแปด อีกทั้งยังมีอ้นช่วยเป็นกระบอกเสียง คุยกันในรถไม่กี่คำก็นำความไปกราบทูลคุณชายโดยพลัน แล้วหลังจากนั้นมันก็โทรมาหาผมสิครับ บอกว่าวันนี้ให้ไปค้างที่คอนโดจะได้ช่วยกันทำรายงาน ใจง่ายไปไหม
พูดถึงตรัสมันก็อึดสุด ๆ ไปเลย นอนคืนเดียวลุกขึ้นมาฟาดงวงฟาดงากับซันได้เหมือนเดิม แล้วสภาพมันเป็นแบบไหน หน้าซีดไหม โทรมลงหรือเปล่า อย่าต้องให้บรรยายซ้ำซากดูเอาเองก็แล้วกัน หน้าขาวตาฉ่ำแก้มระเรื่อ ขืนปล่อยมันอยู่คนเดียวในดงนักศึกษาสาวคงโดนฉุดเข้าข้างทางแล้วกลายเป็นพ่อคนแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“วันนี้มีเรียนถึงกี่โมงวะแซน”
ผมหันไปโพล่งถามคนข้าง ๆ ระหว่างที่กำลังจัดผมเผ้าตอนพักเบรกคาบสุดท้าย วันนี้โชคดีนิดหน่อยที่ได้เรียนคลาสเดียวกัน ปกติเด็กนิติศาสตร์จะมากันเต็มเซคชั่นแต่วันนี้ลากันเยอะ อาจารย์เลยอนุโลมให้ห้องผมเข้าเรียนพร้อมกันได้
“คาบสุดท้ายแล้ว มึงล่ะ”
“กูก็คาบสุดท้าย ดีเลย ไปคอนโดไอ้ตรัสเป็นเพื่อนกูหน่อย ห้องมันน่าเบื่อจะตายชัก ขืนไปขลุกอยู่กับมันสองคนกูต้องเฉาตายแน่”
“ไปทำรายงานไม่ใช่หรือ จะมีเวลามาเบื่อได้ไง”
“เถอะน่านะ อยู่กับมันแล้วกูรู้สึกมีปมด้อย ไปด้วยกันเหอะ”
“สงสัยจะไม่ได้เพราะพรุ่งนี้มีเทสต์ย่อย ต้องกลับไปปล้ำกับประมวลกฎหมาย วันนี้ที่ห้องมันลากันเยอะก็เพราะโดดไปโด๊ปมาตรากันอยู่นั่นแหละ”
“เฮ้ยได้ไง หลอกให้ความหวังกันนี่หว่า อุตส่าห์ดีใจนึกว่าจะมีเพื่อนไป”
“เลิกพล่ามแล้วกลับเข้าห้องเรียนได้แล้ว หมดเวลาพักแล้วเท็ดดี้แบร์”
หลังหมดชั่วโมงเรียนผมก็หอบสังขารอันโหยรากลับหอเพราะถูกวิชากฎหมายธุรกิจดูดวิญญาณ ผมมันคิดสั้นเอง เห็นว่าไอ้แซนเรียนนิติศาสตร์มาได้ตั้งหลายปี เอฟสักตัวก็ไม่มี ดรอปสักคำก็ไม่เคยพูดถึง ซึ่งผมอาจจะลืมไปว่าไอคิวคนเรามันต่างกัน เพราะฉะนั้นวิชานี้ผมจะรอดไหมก็แล้วแต่พระพุทธองค์จะเห็นใจ บุญกุศลแต่ชาติปางไหนก็ตาม ขอให้ลูกช้างผ่านวิชานี้ด้วยเถ้อ สาธุ
“บ่นพึมพำอะไร” หือ!
“เข้ามาได้ไงวะตรัส ตกใจหมด” ขณะที่ผมกำลังเก็บกระเป๋าเตรียมตัวสู่คอนโดหรู จู่ ๆ พ่อเทพบุตรมันก็โผล่มาข้างหลังแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง แล้วยังยื่นหน้ามาใกล้เหมือนจะกวนอารมณ์ ก่อนผมจะนึกขึ้นได้ว่าแง้มประตูห้องทิ้งไว้นี่หว่า ถ้ามันเข้ามาไม่ได้สิแปลก
“ขวัญอ่อนเหลือเกิน”
“เรื่องของกู” ปากตอบแต่มือก็ยังหยิบนั่นคว้านี่สุ่ม ๆ ไป เพราะเวลานี้สังขารของผมไม่เอื้ออำนวยต่อการดำเนินชีวิตในรูปแบบใดทั้งสิ้น ก่อนจะตั้งสติได้อีกทีตอนที่ถูกตรัสคว้าหมับที่ข้อมือจนสะดุ้งโหยง
“ไอ้นี่ไม่ต้องก็ได้” ผมถูกริบ ‘ไอ้นี่’ ออกจากมือแล้วก็ได้แต่ยืนเกาหัวแกรก ไม่รู้เหมือนกันว่าเผลอหยิบไปได้ยังไง ไอ้ ‘ถุงยางอนามัย’ นั่นน่ะ ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าแซนเป็นคนให้พร้อมกับกำชับว่าต้องพกไว้เป็นเครื่องราง เพราะเห็นว่าอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปีแต่ก็ยังไม่เคยเห็นผมจีบสาวติดสักที ดวงอาภัพเนื้อคู่แน่ ๆ
ผมหยิบเสื้อผ้าและของใช้เพลินมือไปหน่อย หันมองอีกทีก็เกือบจะปิดกระเป๋าไม่รอด คิดเอาไว้ว่าจะอยู่คอนโดตรัสสักคืนสองคืนเพราะพรุ่งนี้ไม่มีเรียน แต่ดูไปแล้วของพวกนี้สามารถสิงสู่ห้องคุณชายได้แรมเดือน ไอ้คนที่ยืนมองเฉย ๆ แทนที่จะปรามตั้งแต่ต้นดันมาห้ามเอาตอนหยิบถุงยางฯ นี่นะ น่าอายว่ะ
“ไม่ต้องเอาออกหรอก เผื่อไว้ดีแล้ว” อ้าวคุณชาย ไม่เห็นหรือไงว่ากระเป๋ามันแน่นเกินไปจนปิดไม่ได้แล้ว ผมทำท่าจะหยิบเสื้อบางตัวออกมันก็มาขัด แถมยังถือวิสาสะเดินไปหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ข้างตู้เสื้อผ้ามาใส่ของใช้ของผมลงไปแทน แล้วหลังจากนั้นกระเป๋ามันก็โล่งขึ้นทันตา
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง” จ้า ๆ พ่อคนฉลาดหลักแหลม
ผมไม่รู้หรอกว่าใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะมาถึงคอนโดตรัส ช่วงเย็นวันศุกร์ที่ทุกคนกำลังเฮโลกันออกมาจากบริษัท ห้างร้าน โรงเรียน หรือหน่วยงานราชการประมาณสี่ห้าโมงเย็นแบบนี้ จะเพราะอะไรเสียอีกนอกจากหลับเป็นตาย รถหรูแอร์มันเย็น เบาะก็นุ่ม พื้นที่กว้างขวางเหยียดแขนขานอนสบาย แล้วจะให้ผมนั่งหลังขดหลังแข็งอยู่ทำไม
“อาบน้ำก่อนไหมจะได้สบายตัว แล้วทำเริ่มทำรายงานกัน” ดูมัน เพิ่งมาถึงเหนื่อย ๆ ก็เริ่มวางตารางงานให้ผมทันที มึงช่วยดูบ้างว่ากูพร้อมไหม มีแก่ใจหรือยัง
“กูเหนื่อย กูเพลีย กูจะอ้วกแล้วครับตรัส วันนี้กูเรียกกฎหมายมาครับพวก เห็นใจกูบ้าง” ผมเหวี่ยงถุงกระดาษไว้บนโต๊ะข้างตู้หนังสือ ส่วนมันยกกระเป๋าผมไปไว้หน้าตู้เสื้อผ้าในห้องนอน ถือโอกาสเดินอาด ๆ ไปนอนแหมะบนโซฟาแล้วเอาหมอนปิดหน้าหวังตัดทางโลก แต่ดูเหมือนความประสงค์ของผมจะไม่บรรลุเมื่อเจ้าของโซฟาเดินมาคว้าหมอนออกแล้วฉุดแขนผมให้ลุกขึ้นนั่ง
“เรียนมาทั้งวันไม่เหนียวตัวบ้างหรือ”
“ไม่เหนียว ห้องเรียนติดแอร์ หรือมึงลืม”
“ไม่ลืมแต่มันสกปรก”
“ไม่สกปรก ป้าแม่บ้านเขาก็ทำความสะอาดกันทุกเย็น ทั้งเช็ดโต๊ะเลคเชอร์ ทั้งกวาดพื้นห้อง พื้นทางเดิน พื้นระเบียง มึงก็เห็น”
“เท็ต”
“กูจำชื่อตัวเองได้น่า มึงอย่าพูดมาก กูอยากนอน” ตั้งท่าจะทิ้งตัวลงอีกรอบซึ่งคราวนี้ท่านไม่พูดอะไรครับ แต่มันอุ้ม! ไม่ใช่อุ้มพาดบ่า พาดไหล่ พาดเอว อย่างที่พวกแมน ๆ เขาทำกัน มันเล่นอุ้มผมแบบเจ้าชายฟิลลิปส์อุ้มเจ้าหญิงออโรร่า! โอ๊ยอยากจะบ้า! กูบอกมึงแล้วใช่ไหมแซน กูบอกมึงแล้วว่าไอ้บ้านี่ทำให้กูมีปมด้อย!
“เฮ้ยปล่อย! ตรัสปล่อยกูลง”
“จะอาบเองดี ๆ หรือจะให้อาบให้”
“กูอาบเองคร้าบ กูอาบเองก็ได้ กูยอมแล้ว ปล่อยกูเหอะ กูไหว้ล่ะ” ผมจะยกมือมาไหว้มันจริง ๆ ตามคำอ้อนวอน แต่ติดที่ว่ามันยื่นหน้ามาขวางไว้ก่อนที่มือสองข้างของผมจะประกบกัน ผลก็คือ...ปลายจมูกผมห่างจากหน้ามันแค่แมลงวันบินผ่าน
“เอ่อ...” ผมอ้ำอึ้ง มึงค้างนานไปครับสหาย กรุณาหดคอกลับไปด้วยครับ สถานการณ์ตอนนี้มันค่อนข้างล่อแหลมเกินไป กูรับไม่ไหว ซึ่งหลังจากนั้นพอมันฟื้นคืนสติก็ได้ยินคุณชายพึมพำขอโทษก่อนจะวางผมลงกับพื้นแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาให้ผืนหนึ่ง แต่ผมยังไม่ทันได้ก้าวเข้าห้องน้ำก็นึกครึ้มใจเลยเดินไปชกไหล่ไอ้เจ้าของห้องเต็มแรง
“อย่าเล่นอีกนะมึง ขนลุกหมดแล้วเห็นไหม” ยกแขนประกอบคำคุยให้มันเห็นจะ ๆ คุณชายก็อมยิ้ม ค่อยยังชั่วหน่อยเพราะเมื่อกี้พี่แกเล่นเก๊กหน้าขรึมขึ้นมาเฉย ๆ เห็นแล้วไม่สบายใจ เรื่องแค่นี้จะจริงจังทำไมไม่รู้ ผมเองยังแกล้งจูบไอ้แซนบ่อย ๆ ไม่เห็นมันจะว่าอะไรเลย (แค่โดนไล่เตะไปสามวัน)
ทุกอย่างที่เกี่ยวกับตรัส รัตนภูมิเศรษฐไม่มีคำว่าธรรมดาอยู่แล้ว แม้แต่ห้องน้ำ อ่างจากุซซี่สีทองอะร้าอร่ามพร้อมสุขภัณฑ์สุดหรูที่ดูแล้วน่าจะแพงกว่าค่าเช่าหอของผมรวมกันทั้งสี่ปี แต่ผมเลือกที่จะเดินไปยังโซนฝักบัว มุมโปรดของผมเวลาที่ต้องมาค้างพร้อมกับซัน เหตุเพราะว่ามันใช้ง่ายไม่ยุ่งยาก และอีกอย่างกลัวทำอ่างมันพังแล้วไม่มีกะตังค์ชดใช้
ไม่นานนักผมก็เดินตัวลอยออกจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูพันเอว ก่อนจะตะโกนเรียกไอ้หล่อถามหาผ้าขนหนูผืนเล็กสำหรับเช็ดผม
“อยู่ในตู้เสื้อผ้า ลิ้นชักชั้นล่าง” มันตะโกนกลับมาแต่ผมรู้สึกว่าเสียงมันอยู่ไกลแปลก ๆ ก็เลยเดินออกไปดู แล้วก็จริงอย่างที่หูผมได้ยิน มองผ่านกระจกสีชาเห็นตรัสกำลังยืนอยู่ตรงระเบียง ก่อนจะสะดุดตากับสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ในมือของมัน...บุหรี่มวนสีดำที่เหลือเพียงครึ่งเดียว
“มึงสูบบุหรี่ด้วยเหรอ” ผมเดินออกไปยืนข้าง ๆ พร้อมเช็ดผมไปพลาง ก่อนจะเห็นว่าที่มือมันคีบอยู่นั่นคือแนทเชอร์แมนแบล็คแอนด์โกลด์
“สูบ แต่ไม่ติด” แหงแซะ ถ้าติดกูคงเห็นมึงเดินเป็นสิงห์อมควันไปทั่วมหา’ลัยแล้ว
“ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ตรงนี้ลมแรงเดี๋ยวเป็นหวัด” ผมทำหูทวนลมยืนเช็ดผมเปลือยอกไปเรื่อย ๆ ก่อนที่คนยืนข้าง ๆ มันจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนกัน ตรัสดับบุหรี่ที่ถังขยะมุมระเบียงก่อนจะผลักหลังผมจนถลาเข้าห้องอย่างไว
“ขอโชว์หน่อยก็ไม่ได้ เผื่อห้องข้าง ๆ มีผู้หญิง”
“ไม่มี”
“แต่กูอยากโชว์อะ”
“รีบไปแต่งตัว เดี๋ยวจะเอาหนังสือที่พอจะเป็นประโยชน์ในการทำรายงานให้ ฉันโทรสั่งอาหารแล้ว ถ้าเขาเอามาส่งก็แค่เปิดประตูรับแล้วพนักงานจะจัดการเรื่องโต๊ะอาหารเอง” สั่งเสร็จสรรพก็เดินฉับไปที่ชั้นหนังสือ ผมก็ต้องเดินไปค้นเสื้อผ้าจากกระเป๋าตามคำบัญชา
“เดี๋ยวค่อยทำไม่ได้เหรอวะรายงาน พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ ขอพักหน่อยสิ”
“รีบทำตอนนี้แล้วพักทีเดียวเลยดีกว่าไหม ไม่ต้องพะวักพะวง สบายใจกว่ากัน” ได้ยินเสียงดับตุบ มันคงเอาหนังสือที่ว่าไปวางรอผมที่ข้างคอมพิวเตอร์ ก่อนผมจะจำใจตอบรับมันไป ก็คงจะดีกว่าจริง ๆ ถ้าวันอาทิตย์ได้เล่นเกมอย่างโล่งใจแทนที่จะต้องปั่นรายงานอย่างฉุกละหุก
“และอีกอย่างที่สำคัญ...” ตรัสมันก้าวเข้ามาประจันหน้าหลังจากผมแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเรียบตึง
“ดูอินเตอร์คอมที่ข้างประตูทุกครั้งก่อนเปิด ต้องแน่ใจว่าเป็นพนักงานร้านอาหารเท่านั้นถึงจะเปิดได้ เข้าใจไหม”
“ทำไมวะ ใครจะมาปล้นมึง”
“ฟังกันหน่อยเท็ต”
“คร้าบ ๆ รับทราบแล้วครับผม ถ้าเจอคนแปลกหน้าที่ไม่ใช่พนักงานร้านอาหารจะไม่เปิดเด็ดขาดคร้าบ ว่าแต่ที่เอาแต่สั่งกูอยู่นี่ มึงจะไปไหน”
“อาบน้ำ” อ๋อยาว ๆ เลยครับท่าน
ผมนั่งหาวหวอด ๆ ขณะเปิดหนังสือสามสี่เล่มของไอ้ตรัสสลับกันไปมา ผมก็ไม่รู้ว่าจะจับใจความตรงไหนมารวมตรงไหนเพราะเนื้อหามันแน่นมาก ขนาดเด็กที่ไม่โง่เท่าไหร่ (แต่ขี้เกียจไปหน่อย) อย่างผมยังถึงขั้นตาลายคล้ายจะวิงเวียน
ระหว่างนั้นผมได้ยินเสียงออดดังเบา ๆ อย่างรื่นหูอยู่ไม่กี่ครั้ง ลุกขึ้นไปส่องอินเตอร์คอมตามที่เจ้าของห้องเขาสั่ง ก่อนจะเห็นผู้ชายสองคนในชุดบริกรหน้าตาดูคุ้นนิดหน่อย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาเป็นพนักงานคนเดียวกับที่มาเสิร์ฟอาหารมื้อใหญ่ของผมเมื่อวานนี้
“เชิญครับ” ผมยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรให้กับพนักงานหลังจากเปิดประตูให้ เขายิ้มตอบพร้อมกับก้มไหว้อย่างนอบน้อม แต่ไม่ต้องก็ได้กระมังครับพี่ อยากอายุยืนเป็นร้อยปีก็เลยรีบพนมมือรับไหว้อย่างไว
ลอบนั่งมองพนักงานจัดโต๊ะกันอย่างขะมักเขม้นแล้วก็เพลินดีเหมือนกัน ไหน ๆ ก็ไม่มีแก่ใจจะทำรายงานผมก็เลยนั่งดูพวกเขาฆ่าเวลาซะเลย แค่ครู่เดียวโต๊ะอาหารก็สวยหรูดูน่านั่ง จากเซ้นส์อันแรงกล้าผมว่ามื้อนี้เป็นอาหารอิตาเลี่ยน ได้ยินพนักงานพูดทิ้งท้ายก่อนจะเลื่อนรถเข็นออกไปและตอนนั้นเองที่ผมนึกขึ้นได้ว่า ท่านตรัส...มึงอาบน้ำนานไปนะ เข้าใจว่าห่วงลุคคุณชายแต่ไม่ต้องขัดสีฉวีวรรณเป็นชั่วโมงจนผู้หญิงอายแบบนี้ก็ได้ อ่อนใจจนต้องทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนโซฟาแล้วตะโกนสุดเสียง
“เฮ้ยตรัส มึงเข้าไปอาบน้ำหรือจำศีล”
“มีอะไร” มันขานตอบให้รู้ว่ายังไม่หลับหรือจับไข้จนสลบคาอ่างจากุซซี่ไปแล้ว แต่อย่างไรก็ดีช่วยเกรงใจกูบ้างเถอะ กูอยู่คนเดียว กูไม่อยากทำรายงาน กูมองอาหารแล้วหิวกระหาย เขมือบได้ทั้งโต๊ะแล้วเนี่ย!
“เร็วสิวะ ทำอะไรชักช้า” แล้วมันก็เงียบ ผมรู้ว่ามันได้ยินก็เลยไม่พูดอะไรต่อ แล้วพอดีว่าแอร์มันเย็น โซฟาก็นุ่มนิ่มสบายตัว ความหิวจึงแปรเปลี่ยนเป็นความง่วงขั้นพีคซึ่งสาเหตุหลักน่าจะเกิดจากยานอนหลับประเภทอักขระตัวอักษรที่ผ่านตามาเมื่อครู่ หนังท้องเหี่ยวหนังตาก็หย่อนได้ใครจะรู้
ผมหลับเป็นตายไร้สติประหนึ่งลืมความหิวทั้งหมดทั้งปวง ไม่แม้แต่จะพลิกตัวกลับขยับหยุกหยิก มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็ตอนที่มีผ้าห่มหอม ๆ อุ่น ๆ มาคลุมไว้ทั้งตัว มองไปรอบห้องก็เห็นคุณชายกำลังสาละวนกับคอมพิวเตอร์โดยมีแก้วชาวางอยู่ข้างกัน
“ทำไมไม่ปลุก” ผมหาวปากกว้างพร้อมสะบัดหัวไล่ความง่วงงุน ผุดลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปหามัน ก่อนจะเห็นว่าที่ตรัสกำลังรัวพิมพ์อยู่นั่นไม่ใช่หัวข้อรายงานของมัน แต่เป็นของผมเอง
“ทำให้กูทำไม ของตัวเองเสร็จแล้วหรือไง ไม่ต้อง ๆ” ผมปัดมือมันออก ใช่ว่าแสร้งทำเป็นเกรงใจอย่างที่ใช้กับไอ้แซนบ่อย ๆ เพราะตอนนี้ผมกำลังรู้สึกอย่างนั้นจริงไม่อิงมารยา งานผมเยอะ งานของมันเองก็เยอะไม่ต่างกัน เพราะฉะนั้นจะงอมืองอเท้าพึ่งใบบุญคุณชายตลอดไปมันก็ยังไงอยู่ ขอคำแนะนำนิดหน่อยแล้วค่อยจัดการเองน่าจะดีกว่า
“ของฉันใกล้เสร็จแล้ว เหลือสรุปจบอีกนิดหน่อย แต่ของนายยังไม่ได้เริ่มเลย”
“ใกล้เสร็จแล้วก็ไปทำให้เสร็จสิ ส่วนของกูเดี๋ยวกูทำเองได้ แล้วนี่กินข้าวแล้วเหรอ”
“ยัง” มันตอบโดยที่มือยังติดพันพิมพ์เนื้อหาบางส่วนลงในหน้าเวิร์ด ผมถอนหายใจรดหัวมันก่อนจะรวบรวมพละกำลังหิ้วปีกข้างหนึ่งให้ลุกขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ไปกินข้าวก่อน หิว”
“อีกนิดเดียว จะจบบทนำแล้ว”
“ช่างมันเหอะตรัส กินก่อนได้ไหมหิวมาก นับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่ลุกกูจะแดกหัวมึงแทนแล้วนะ หนึ่ง...สอง...” ผมแกล้งงับหยอกเส้นผมที่ยังชื้นอยู่นิด ๆ อีกทั้งยังมีกลิ่นยาสระผมที่ต่างไปจากกลิ่นบ้าน ๆ ที่วางขายอยู่ดาษดื่น ถ้าพลาดไปอยู่ใกล้รัศมีกลิ่นหอมทีไรต้องอดใจไม่ไหวทุกที
ขอสารภาพอย่างหน้าไม่อายว่าผมแอบหลงใยไหมยี่ห้อตรัสมานานแล้ว ผู้ชายแท้ ๆ แต่เส้นผมกลับลื่นมือเงางามแล้วยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ กำจาย เผลอเป็นไม่ได้ต้องเดินไปปัดไปเฉียดให้ได้กลิ่นสักนิดก็ยังดี มีอะไรที่ฟังดูแอบจิตกว่านี้อีกไหมให้ทาย...
“กินก็กิน” จู่ ๆ มันก็ลุกพรวดพราดขึ้นมา ผมหันไปมองหน้าจอดูยังไงมันก็ยังไม่ถึงย่อหน้าสุดท้ายของบทนำ ไหนมึงว่าจะทำให้เสร็จก่อนไง ขี้โม้ว่ะ
“มึงนี่เปลี่ยนใจง่ายเนาะ” ผมค่อนแคะ คนกำลังงับเพลิน ๆ ลูบเพลิน ๆ ตกใจหมด
ตรัสเดินไปเปิดฝาครอบอาหารสีเงินเงาวับออกจากจาน ก่อนจะเห็นว่าอาหารที่อยู่ภายในเป็นสปาเก็ตตี้สีสันน่าทานชวนให้น้ำลายสอ แล้วเจ้ามือก็ชี้ไปยังจานที่อยู่ตรงหน้า
“จานนี้ซีฟู้ด อีกจานเป็นมีทบอล เลือกสิ”
“ซีฟู้ด” ตอบแล้วก็ปรี่เข้าไปนั่งตรงจานสปาเก็ตตี้ซีฟู้ด ลืมตัวยิ้มแฉ่งจนคนมองต้องยิ้มตาม คนกำลังดีใจไม่ผิดใช่ไหม ยิ่งเห็นว่าเป็นของโปรดก็ยิ่งเปรม พ่อจะฟาดให้เรียบเลย
แล้วสุดท้ายเป็นยังไงน่ะหรือ ก็นั่งเขี่ยเส้นเล่นอยู่นี่ไง คงเพราะหิวมากไปอีกทั้งยังล่วงเลยเวลาอาหารเย็นมานานแล้ว แต่ก็ใช่ว่าไม่ถูกปาก ร้านอาหารระดับนี้มีหรือจะไม่อร่อย เห็นแล้วยังเสียดายแต่ละเลียดต่อไม่ไหวจริง ๆ
“มึงเลี้ยงข้าวกูหลายรอบแล้วเกรงใจว่ะ เอาไว้วันหน้าอยากกินอะไร เดี๋ยวกูพาไปเลี้ยงบ้าง”
“ไม่เป็นไร เก็บเงินไว้ซื้อเอวีเถอะ” โหไอ้นี่ ไม่เสียแรงที่คบกันมานานปี รู้ใจตลอด ก่อนได้ยินมันหัวเราะเบา ๆ ติดจะล้อเลียน มันน่าแปลกตรงไหน ของแบบนี้ผู้ชายคนไหนเขาก็ดูกัน มีมันนี่แหละวิปริตผิดธรรมชาติ
“ยังไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่ามึงไม่เคยดู เอาแบบนี้ดีกว่า ตามมานี่สิเดี๋ยวกูให้ดูอะไร” หันมองนาฬิกาเห็นว่าแค่สองทุ่มกว่าก็เลยกวักมือให้ตรัสที่กำลังรวบช้อนเดินตามผมมาที่คอมพิวเตอร์ คลิกค้นหาอะไรบางอย่างอยู่พักหนึ่งก็ชี้หน้าจอคอมให้ไอ้คนที่นั่งข้าง ๆ ดูเป็นขวัญตา
“สวยไหม คนนี้เป็นนางแบบเพลย์บอย”
“อือ” มันตอบสั้นแบบไม่ยี่หระ
“แล้วคนนี้อะ นี่เพนท์เฮ้าส์เลยนะเว้ย” มันพยักหน้ารับรู้
“นี่ ๆๆ คนนี้แม็กซิม หุ่นเป๊ะ” คราวนี้มันนั่งยิ้มเฉย ๆ เลยครับ
“ซูอะ ชอบไหมวะ โคตรอึ๋ม”
“ก็ดี”
“อะไรนะ”
“ก็ดี”
“มึงบ้าหรือเปล่าวะเนี่ย สวยขนาดนี้มึงบอกก็ดี นี่มึงเบี่ยงเบนใช่ไหม” ผมโวยวายแบบไม่มองหน้ามัน ตั้งหน้าตั้งตาหาภาพปลุกใจเสือป่า กะว่าจะล่อเสือออกจากถ้ำต่อไป
“นี่เลย คนนี้มึงต้องชอบแน่ น้องเขาขึ้นปกเอฟเอชเอ็มบ่อยมาก เป็นไง” ผมหันหน้าไปยักคิ้วใส่มัน เห็นว่ามันนั่งจ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้วก็เลยขมวดคิ้วฉับ
“มึงได้ดูหรือเปล่า ที่กูเปิดให้ดูเมื่อกี้”
“ดู” มุสาวาทา บาปหนานะมึง
“แล้วเป็นไง”
“ก็...น่ารัก”
“อกแบบนี้ เอวแบบนี้ บั้นท้ายแบบนี้ แถวบ้านมึงเรียกน่ารักเหรอวะ บ้านกูเรียกเซ็กซี่โคตรพ่อว่ะ” ผมกอดอกหันประจันหน้ามัน ชักจะมั่นใจนิด ๆ แล้วว่าตรัส รัตนภูมิเศรษฐ ถ้าไม่เบี่ยงเบนทางเพศก็ต้องกามตายด้าน
“มึงเสื่อมเหรอวะ ให้กูพาไปตรวจไหม”
“ไม่หรอก ก็ปกติดี”
“จริงดิ” ผมแกล้งก้มมอง ก่อนจะได้ยินมันหัวเราะเสียงต่ำ
“ตั้งใจทำงานได้แล้ว เดี๋ยวจะดึก” ไอ้เสื่อมมันพาผมเปลี่ยนเรื่องก็เลยต้องเบ้หน้าอย่างหมดอาลัย คนอุตส่าห์พามาพบทางสว่างแต่เสือกไม่รู้ร้อนรู้หนาวซะอย่างนั้น ผู้ชายอะไรวะ
คุณท่านกำชับผมว่าให้ดูเนื้อหาจากหนังสือตามที่มันไฮไลท์ไว้ให้ เพียงแค่ผมต้องเรียบเรียงใหม่เล็กน้อย แต่เนื่องด้วยเหตุที่ว่าเนื้อหามันเยอะมาก ผมก็เลยแอบพักแอบอู้โดยอ้างว่าให้มันสลับมาทำของตัวเองบ้าง ไอ้ส่วนที่เหลือนิดเดียวของมันจะได้เสร็จ ๆ ไป ไอ้หล่อมันก็หลงกล
ระหว่างที่ผมนอนบนโซฟาเล่นเกมในแท็บเล็ตของตรัสอยู่เกือบสองชั่วโมง หน้าหล่อ ๆ ของมันก็ยื่นพ้นพนักพิงมาถามเบา ๆ
“หิวอะไรไหม อยากได้ของว่างหรือเปล่า”
“ไม่ว่ะ ไม่ชอบกินมื้อดึก”
“นมหรือโกโก้ร้อนสักแก้วไหมจะได้หลับสบาย ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว ที่เหลือเอาไว้ทำต่อพรุ่งนี้”
“ของมึงเสร็จแล้วเหรอ”
“เรียบร้อยแล้ว” มันตอบเสียงนุ่ม แค่บิดขี้เกียจซ้ายขวายังดูดีเอามาก ๆ แล้วนับประสาอะไรกับหน้าตามันเวลาง่วงจัด ดูเอาเถอะ ตาฉ่ำหน้าแดงระเรื่อแบบนั้น ถ้าไม่ติดที่มันสูงกว่าแถมยังเป็นผู้ชายเหมือนกัน ผมคงจับมันปล้ำไปแล้ว ผิวก็ขาวจัด ปากก็แดง ใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงนอนตัวบาง...
“มองอะไร” ชะอุ้ย พรายกระซิบเหรอมึง
“ใครมอง”
“เห็นอยู่แล้วยังจะเถียง”
“มึงนี่ง่วงแล้วเลอะเทอะ ไปเอามาดิ กินก็ได้ เอานมร้อน” มันยิ้มแล้วเดินหายไปในครัวครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับออกมาพร้อมแก้วมัคสีขาวในมือ
“ระวังนะ มันร้อน” กูรู้แล้วน่า ก็กูสั่งนมร้อน
“โอ๊ย” ไม่ทันขาดคำนมมันก็กระฉอกโดนนิ้วผมไปนิดหนึ่งตอนที่ยื่นมือไปรับ ตรัสรีบยกกลับไปแล้วหยิบทิชชูมาพร้อมกับหลอดอะไรสักอย่างจากในตู้ยา มันเช็ดมือผมก่อนจะทายาให้แถมยังเป่ามือผมจริงจังอย่างกับจะหลอกเด็กว่าเพี้ยงหาย
“เจ็บไหม”
“เจ็บอะไร บ้าเปล่า โดนแค่นิดเดียวเอง”
“แค่นี้ก็เป็นแผลเป็นได้ ถ้ามันพอง”
“รู้น่า ไม่เจ็บหรอก ขอบใจ” ผมทำท่าจะชักมือกลับแต่ตรัสมันไม่ยอมปล่อย แลดูประหลาดจะตาย ผู้ชายสองคนมานั่งกุมมือกันในที่รโหฐาน แถมยังยื่นหน้ามาคุยกับใกล้ ๆ น่าขนลุกไปหน่อยไหม
“อยู่เฉย ๆ จะปิดแผลให้ เดี๋ยวปิดไว้หลวม ๆ แผลจะได้ไม่อับ” ผมพยักหน้า
“ว่าแต่นี่จะนอนกันยังไง ให้กูนอนตรงนี้ไหม ไม่อยากไปเบียดกับมึง”
“ไม่เบียด เตียงกว้าง” ปากตอบ แต่มือก็ยังง่วนกับผ้าพันแผล
“มึงจะไม่รำคาญกูเหรอ กูนอนดิ้นนะ” มันส่ายหน้าพร้อม ๆ กับตรวจดูผ้าพันแผลว่าปิดสนิทดีหรือยัง ก่อนจะชี้ไปที่แก้วนมที่วางอยู่ข้าง ๆ แล้วถามว่ายังจะดื่มอยู่ไหม ผมไม่ตอบแต่คว้าแก้วมาถือไว้
“ไปนอนก่อนเหอะ เดี๋ยวกูต้องแปรงฟันอีกรอบ”
ความจริงผมก็ไม่ได้ตะกละงกกินอะไรหรอก แต่มันอุตส่าห์ทำมาให้จะทิ้งไปก็เสียดาย ครั้นจะนั่งดื่มนมชมโคมไฟตรงโซฟาคนเดียวมันก็น่าเบื่อเกินไป ผมเลยลุกมาที่ระเบียงรับลมเย็น วิวจากห้องนี้เรียกได้เลยว่าสวรรค์ แสงสีเบื้องล่างทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด
ดื่มจนนมพร่องไปค่อนแก้วแล้วแต่ก็ยังไม่มีแก่ใจจะหันกลับ ยืนเพลินจนได้สติอีกทีก็ล่วงเวลาไปนานโข เดินกลับเข้าไปเก็บแก้วแล้วแปรงฟัน หลังจากนั้นก็เข้าห้องนอนแบบย่างสามขุมประหนึ่งตีนแมวขึ้นเตียงให้เบาที่สุด
“ทำไมนาน” ผมแอบสะดุ้งเพราะคำถามของไอ้คนที่คิดว่าหลับไปแล้ว หันมองก็เห็นว่ามันยังหลับตาอยู่ ก่อนจะกระซิบตอบแล้วตะแคงตัวนอนหันหลังให้ ไม่กล้าหันเข้าหาเพราะกลัวฟ้าผ่าตาย
“ออกไปที่ระเบียงมา”
“เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก ตัวเย็นหมดแล้ว” เหอะ เพราะอะไรมันถึงรู้ว่าผมตัวเย็นน่ะหรือครับ ก็พี่ท่านใจกล้าทำตัวเป็นสายล่อฟ้าเอื้อมกอดผมจากทางด้านหลังได้ล่อแหลมและบัดสีสุด ๆ
“ตรัส กูอึดอัด”
“เตียงมันแคบ” แคบพ่องเซ่! เตียงมึงใหญ่กว่าดาดฟ้าหอกูอีก ผมได้แต่กัดฟันกรอด ไม่รู้มันขาดความอบอุ่นมาจากไหน พอผมขยับมันก็กระชับกอด ผมขยับมากขึ้นมันก็กอดแน่นขึ้น โอ๊ย อัจฉริยะอย่างมึงถึงขั้นเพี้ยนไปแล้วใช่ไหม กูไม่มีหน้าอกหน้าใจให้มึงหลอกลูบคลำเหมือนน้องหนูที่ขึ้นปกหนังสือลามกหรอกนะโว้ย
“อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวตกเตียง” ก็เพราะมึงไม่ใช่หรือไงเล่า!
“ฝันดี” แล้วมันก็กระซิบข้างหู ดูดู๊ดู มึงทำร้ายกูทำไม กอดกูแน่นขนาดนี้ยังมีหน้ามาอวยพร ฝันดีของกูคือดูม ๆ เต็มไม้เต็มมือไม่ใช่แบนราบพร้อมกล้ามเนื้อแข็งปั๋งเหมือนอกสามศอกของมึงที่ชิดหลังกูอยู่นี่ เพราะฉะนั้นช่วยถอยกลับไปก่อนกูจะฝันร้ายดีกว่าไหม
“ตรัส...ตรัส” เปล่าครับ ผมไม่ได้จะขอให้มันปล่อย ไม่อยากใส่จริตหวงตัวเหมือนนางเอกร่างบางที่กำลังจะโดนตัวร้ายปลุกปล้ำอย่างในละคร แต่เผอิญว่า...
“มือมึงอะ อย่าล้วงเข้าไปในเสื้อกูสิ” มันรู้สึกหวิวแปลก ๆ เหอะ ถึงมือมันจะใหญ่อย่างผู้ชายทั่วไปแต่ก็นุ่มนิ่มดี น่าจั๊กจี้จะตายไป แต่ไม่ไหวว่ะ ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุ มันยังดึงดันที่จะลากมือร้อนไปทั่วอย่างกับจงใจแกล้ง ฮือ แล้วมันยังตีหน้ามึนถามกลับมาด้วยว่าล้วงที่ไหน แล้วแบบนี้แถวบ้านมึงเขาเรียกว่าอะไร เข้าใจบ้างไหมว่ากูกำลังผวาสุดชีวิตชายชาติทหารของกูเลย
ทางออกสุดท้ายเห็นจะเป็นการพลิกตัวหลบฝ่ามือดื้อแพ่ง แต่ด้วยความที่ผมหันเร็วไปหน่อยมือมันก็เลยเฉียดเอาตรงเอวจนเกือบหลุดขำ เมื่อนอนเผชิญหน้าผมก็เห็นว่าตรัสมันลืมตาแล้ว ลอบกระตุกยิ้มมุมปากหายใจรดปลายจมูกมันเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร เอาสิ ถ้ามึงหลับได้ก็หลับไปไอ้เทพบุตร
“ยิ้มอะไร”
“ไม่ได้ยิ้ม” ถามตอบกันก็เหมือนจะงับปากกันอยู่รอมร่อ ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้มันอีกนิด คิดว่าอีกเดี๋ยวมันคงรำคาญก็อาจจะขยับถอยกลับไปเอง แต่ที่ไหนได้...
หน้าหล่ออาหรับของมันโน้มเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นแชมพูที่ผมรักนักหนา ได้ยินมันสบถไม่ได้ใจความก่อนที่ความรู้สึกอุ่นร้อนจะทาบทับลงบนริมฝีปากอย่างรวดเร็วและแผ่วเบา...แค่เสี้ยววินาที ก่อนที่มันจะลุกหนีออกจากห้องไป
ขอเวลาสมองผมประมวลผลสักครู่...เมื่อกี้ใช่จูบหรือเปล่า
▩▩▩
-
สำหรับกามที่ 2
ขอ สาม คำ
:bye2: :bye2: :bye2:
พูดคุยหรือแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
เชิญที่ Lipstick_Murder@Twitter นะคะ
--------------------------------------------------------------
@ทุกคน : ใจ เย็น เย็น
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
เค้า อาย แทน :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
กด แม่ม เลย :laugh: :impress2:
-
ตรัส โคตร เนียน
-
อย่า แค่ หยอก
จัดเต็มเลยตรัส 555
-
จะๆๆๆๆๆๆ. จูบบบบบบบบบบ. อัยย่ะ :z1:
ขอบคุณคนเขียนค่าาา :กอด1:
-
อยากได้พระเอกแบบนี้มากอดบ้างจัง อิอิ
-
เท็ต อึ้ง แดร-ก
ตรัส จูบ อีก
แล้ว กด เลย
ก๊ากกกกก :oo1:
-
อย่างเนียน อย่างมึนอ่ะ.... เสร็จแน่
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
รอต่ออยู่นะค่ะ
-
มัน แซ่บ มาก!
:z1: :z1:
-
จะ จบอย่างนี้ จบตอนอย่างนี้ ถ้าจะจบอย่างนี้
ก็เอามีดมากระซวกกันเลยดีกว่า!!!
:m31:
แม่งเอ๊ยคะ น่าจับรมยาเสียสาวคู่แล้วขังไว้ในห้องที่อุปกรณ์พร้อมจริงโว๊ยคู่นี้!!!!!!!
-
แอร๊ยยยยยยยยย
เขินว่ะ :o8: 55
-
เท็ดมึนล่ะ
ตรัสเริ่มเนียน
-
โอ้ยยยยยจับตรัสปล้ำไปเล้ยยย นายเอกทีดีต้องรุกก่อน รุกแบบมึน ๆ อึน ๆ นั่นแหละ อิอิ
-
ตรัส แอบ เนียน
เท็ด โดน จูบ
เอา แล้ว ไง
ตอน ต่อ ไป
คง แซบ เว่อร์
-
รออ่ะ
ถ้าได้อย่างตรัสนะ หึๆ
จะจับมัดไว้บ้านเลยชิ ดูดีทุกอย่างจริงๆ ผช.คนนี้
-
เนียน เทพ จัง
พ่อ เทพ- บุตร
555 รอครับ ♥
-
:-[ :-[ อ้ายยย จุ้บกันแล้วอ่าาา -..-
-
น่า ติดตาม o13
-
รอตอนต่อคะ ใจกล้ารุกต่ออีกนะ ตรัส
-
เริ่มจูบแล้น :z1:
-
ตรัสทำเนียน
จัดหนักเลย
รีบมาต่อนะกำลังสนุก
-
ตรัส ไป ว่าว
แว๊กกกก พูดอะไรออกไป
-
อยากเม้นท์เกินสามคำอ่ะค่ะ ทำไงดี 55555555555
ตรัสคะ ตรัส !!!! ตรั๊สสสสสสส !!!!!!!!! /อ่านไป เสียงก็สูงขึ้นเรื่อย ๆ แบบห้ามไ่ม่อยู่/
คือเราคิดว่า อย่างตรัสเนี่ย ด้วยบุคลิกแบบนี้ น่าจะ "ทน" ได้นานกว่านี้นะคะ
ที่ไหนได้ กลายเป็นว่า เพียงแค่คืนแรกของการทำรายงาน ฮีก็ไม่ไหวซะละ
กอด - ล้วง - แล้วจูบ นี่มันนนนนนนนนนนนนนนน ... !!!!!
เอาความมั่นใจในตัวเธอที่อิป้าเพิ่งให้ไปคืนมาเดี๋ยวนี้นะลูก 5555555
เอาล่ะ นี่เพิ่งคืนแรก ... คอยดูต่อไปว่า คืนต่อไปจะเป็นยังไง
หลานเท็ตของป้าจะเสร็จหลานตรัสหรือไม่ ( บางทีอาจจะไม่ต้องรอให้ถึงกลางคืน ? )
ลุ้นตัวเกร็ง/me
-
พี่ตรัสอดใจไม่ไหว จุ๊บซะเลย ฮิฮิ ><
-
ริออออออออออ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด โโนจัยอ่าาาตรัสเนียนมากกกกกกกก :impress2:
-
ตรัส อย่าง เนียน
โอ้ โดนเข้าแล้ว อิอิ
ปล.ทีหลังจะจูบก็ ใส่ ลิ้น ด้วย อิอิอิ o18 o18
-
เอ่ออออ มันเอ๋อขนาดเน้ ตรัสยังมีอารมณ์เหรอลูก :laugh:
-
อยากอ่านภาค ตรัส จัง
-
ทะลึ่ง : กามที่ 3
ผมไม่ได้เจอตรัสมาสามวันแล้วตั้งแต่กลับมาจากคอนโด พยายามทำเป็นลืมว่าถูกมันฉกจูบแบบหน้าด้าน ๆ ไปเมื่อหลายวันก่อน ไม่ค่อยอยากจะระลึกถึงเท่าไหร่หรอกนะแต่เอาเป็นว่าคืนนั้นที่มันลุกพรวดพราดออกจากห้องไปก็เพื่ออาศัยนอนที่โซฟา ตื่นเช้ามาก็เห็นมันยืนจิบกาแฟสบายใจอยู่ที่ระเบียงแล้ว วันเสาร์ทั้งวันผมก็ตั้งหน้าตั้งตาปั่นรายงาน ส่วนไหนไม่เข้าใจก็ให้มันทำ เสร็จสรรพได้รูปเล่มพร้อมส่งก็ตอนพลบค่ำพอดี ยืนยันคำเดียวว่าให้มันไปส่งกลับหอแม้เจ้าของรถเขาไม่ค่อยเต็มใจไปส่งก็ตาม เผอิญว่าผมไม่ชอบใช้ชีวิตบนความเสี่ยง คืนแรกเสียปาก คืนที่สองจะเสียตัวไหม อันนี้ไม่อยากคาดเดา
“เฮ้ยเท็ต”
ผมได้ยินเสียงเรียกคุ้นหูจากทางด้านหลังระหว่างเดินผ่านตึกศิลปกรรมเพื่อมุ่งหน้าไปยังหอสมุด หันไปก็เห็นตี๋สอง (ฉายาไอ้แซน ซันคือตี๋หนึ่ง) กำลังเดินตัวปลิวเข้ามาหาอย่างกับมีอะไรรีบร้อนนัก
“มีอะไรวะแซน นี่มึงไม่มีเรียนเหรอ”
“กำลังจะไป สายแล้วด้วยเนี่ย กูฝากมึงเอาหนังสือของไอ้ตรัสไปคืนหน่อยได้ไหม กูยืมมันมาเป็นอาทิตย์แล้ว เกรงใจมัน เดี๋ยวมึงก็ต้องขึ้นไปเรียนคลาสเดียวกับมันอยู่แล้วใช่ไหม” ใช่มั้ง สองสามวันที่แล้วผมก็ต้องเรียนคลาสเดียวกับมันเหมือนกัน แต่ไม่ยักกะเห็นว่าคุณชายท่านจะโผล่หน้าโผล่หนวดมาเลยสักวิชา
“ไม่รู้สิ กูไม่เจอมันมาหลายวันแล้ว”
“อ้าว แล้วไหนซันบอกว่าอยู่กับไอ้ตรัสตลอด อ๋อ กูรู้แล้ว สงสัยจะย้ายเซคฯ บางวิชาไปเรียนพร้อมซัน แล้วมันไม่ได้บอกมึงหรือ”
“เปล่า ไม่เห็นบอก” ส่ายหน้าแล้วยืนเอ๋อสับสนชีวิตอยู่สักพักก่อนจะโดนฝ่ามือพิฆาตจากไอ้แซนเป็นขวัญหัว
“สงสัยงานมันจะยุ่ง ไม่มีอะไรหรอก ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ เดี๋ยวตอนเย็นกูไปหามึงที่ห้องแล้วกัน ห้ามกินข้าวก่อนนะกูจะพาไปร้านใหม่ เด็ดมาก” ผมตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะแยกกับมันแค่นั้น
ห้าโมงกว่าแล้วที่ไอ้แซนไปถึงห้องผม อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยและกำลังปั่นรายงานเล่มสุดท้ายของเทอมอย่างขะมักเขม้น วิชานี้ไม่ยากเท่าหัวข้อรายงานที่ตรัสช่วยทำ ยังพอถูไถใช้สติปัญญาอันเรืองรองของผมไปได้
“เหลืออีกเยอะไหมวะ ทำให้เสร็จก่อนก็ได้” พอเห็นว่ามันเข้ามาในห้องแล้วผมก็ทำท่าจะลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่มันดึงแขนผมไว้ก่อน ขยับเข้ามานั่งข้างกันก่อนจะมองหนังสือที่ผมกำลังวิเคราะห์เนื้อหา
“เออ ใกล้เสร็จแล้ว กูปล้ำกับมันมาสามวัน ไม่เสร็จให้มันรู้ไป”
“เท็ต กูขอถามหน่อย มึงกับตรัสมีอะไรกันหรือเปล่าวะ” เพิ่งเข้าใจอาการสำลักน้ำลายก็ตอนนี้เอง จู่ ๆ ไอ้แซนมันก็ถามอะไรพิลึก พอจะเข้าใจว่าไอ้ตี๋ต้องการจะสื่ออะไรแต่คำศัพท์ที่ใช้มันทำให้ผมคิดไปไกลกว่าความหมายจำเพาะ
“ถามทำไม”
“ไม่รู้สิ เมื่อกี้กูโทรชวนมันไปกินข้าวด้วยกันมันบอกไม่ว่าง ยุ่งทำงานห่าเหวอะไรไม่รู้ ปกติถ้ากูชวนไปไหนแล้วมีมึงไปด้วยมันไม่เคยปฏิเสธ ก็เลยสงสัยว่าพวกมึงทะเลาะกันอยู่หรือเปล่า” มันเล่าพึมพำเว้นช่วงหนักเบาแปลก ๆ
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ ไม่มีอะไรหรอก มึงคิดมาก” ผมผลักหัวมันก่อนจะก้มหน้าก้มตาพิมพ์สรุปจบรายงานต่อไปแต่ก็ไม่วายถูกมันซักไซ้ต่อ โชคดีที่ผมไม่เผลอเปลี่ยนสีหน้าแต่หันมาค้อนใส่มันซะก่อน
“ที่ไปนอนคอนโดมัน ไม่มีอะไรใช่ไหม”
“มึงจะให้มีอะไร กูไม่จับมันปล้ำหรอกตัวใหญ่ออกปานนั้น ไม่สเปคกู”
“ที่ถามก็เพราะเป็นห่วง ไม่อยากเห็นเพื่อนทะเลาะกัน”
“เอ๊ ก็บอกไม่มีอะไรไง ให้กูโทรคุยกับมันโชว์มึงพิสูจน์ไปเลยไหม”
“เอาสิ”
“เฮ้ยกูพูดเล่น มึงจริงจังมากไปเปล่าเนี่ย”
“แต่กูจะให้มึงทำจริง เอาไป” จู่ ๆ มันก็ยัดโทรศัพท์ที่กดโทรออกแล้วใส่มือผม ทำท่าจะกดวางมันก็ชี้หน้าหาเรื่อง
“จะให้กูคุยอะไร”
“ชวนมันไปกินข้าวด้วยกัน”
“นี่มึงความจำเสื่อมใช่ไหม เพิ่งเล่าไปหยก ๆ ว่ามันไม่ว่างแล้วจะให้กูชวนมันทำบ้าอะไร”
(( ว่าไง )) แล้วตรัสมันก็รับสายด้วยประการฉะนี้ โชคดีที่ไม่ทันได้ยินประโยคสุดท้ายที่ผมพูดกับไอ้แซน มันกรอกเสียงแหบพร่ามาตามสายเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนยังไงชอบกล
“ตะ...ตรัส ไปข้าวกัน ไอ้แซนชวน” ตั้งตัวไม่ทันก็เลยแอบติดอ่างไปนิดหน่อย เห็นไอ้ตี๋สองมันลอบถอนหายใจแบบเอือมระอา อ่านปากได้ว่า ‘มึงจะบอกว่ากูชวนทำไม’
(( ทานแล้ว ขอบใจ ))
“แล้วไงวะ กินแล้วทำไมจะไปไม่ได้” ชักขัดใจเหมือนกันที่มันทำตัวประหลาด ต่อให้มันยัดอาหารคาวหวานดินเนอร์ซัพเพอร์อะไรก็ตามแต่ ถึงอย่างนั้นมันก็ยังหอบซิกซ์แพคที่นูนขึ้นมานิดหน่อยไปกับพวกผมอยู่ดี
(( เหลืองานอีกหลายเล่ม เอาไว้วันหลังได้ไหม )) ฟังดูก็รู้ว่ามันโกหก อย่างมันน่ะเหรอจะดองงาน อาจารย์สั่งวันนี้ พรุ่งนี้มันก็ทำแล้ว ไอ้คนที่ขี้เกียจสุด ๆ อย่างผมยังเหลือแค่งานเดียวที่กองอยู่ตรงหน้า มึงตอแหลผิดคนแล้วไอ้สลัด
“ตามใจมึง” ผมกระแทกเสียงแล้วชิงวางสาย ก่อนเจ้าของโทรศัพท์จะรีบรับคืนไปคงเพราะกลัวเวอร์ทูรุ่นใหม่จะลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้นห้องแทนพื้นโต๊ะ
“มันว่าไง”
“มันไม่ไป มันก็พูดเหมือนอย่างที่บอกมึงแล้วจะให้กูโทรไปเสียอารมณ์ทำไม”
“เผื่อมันจะเปลี่ยนใจนี่หว่า แต่ร้านที่กูจะพาไปอร่อยจริง มึงรีบทำ เดี๋ยวกูหลับรอ” พูดเสร็จก็ปีนขึ้นเตียงไปงีบแบบไร้น้ำใจ ถามกูบ้างก็ได้ว่าให้ช่วยอะไรหรือเปล่า
ร้านที่ไอ้แซนแนะนำว่าเด็ดคือร้านอาหารญี่ปุ่นเล็ก ๆ หน้าคอนโดมัน เป็นร้านเพิ่งเปิดใหม่ได้ไม่กี่อาทิตย์แต่มีลูกค้าขาประจำแล้ว แสดงว่าของเขาดีไม่หยอกซึ่งอันนี้ไม่ลองก็ไม่รู้ เห็นเจ้ามือเดินกลับมาพร้อมรอยยิ้มกว้างหลังจากหายไปโทรศัพท์หน้าร้านเพราะข้างในมีแต่เสียงจอแจ
“กูโทรตามไอ้ซันแล้ว อีกเดี๋ยวมันคงตามลงมา อ้นด้วย”
“ขาดแค่ไอ้ตรัสคนเดียว หึ เล่นตัวเหลือเกิน นาน ๆ จะได้อยู่พร้อมหน้ากันสักที” ผมบ่นปอดแปดอย่างขัดใจ ปลายเทอมอย่างนี้อย่าหวังว่านักศึกษาห้าคนต่างคณะต่างช่วงเวลาเรียนจะมานั่งประจ๋อประแจ๋กันอย่างปกติได้ ไม่มีทาง
“มันคงงานยุ่งจริงนั่นแหละ มึงอย่าคิดมากเลย” มันพูดปลอบประกอบกับบริกรเดินมารับออเดอร์พอดี มันหันเมนูมาให้แต่ผมตอบมันไปว่า ‘แล้วแต่มึง’
ขณะที่กำลังนั่งมองสาวสวยในชุดนักศึกษาต่างสถาบันโต๊ะข้างเคียง ที่เจ้าหล่อนสวมกระโปรงสั้นกันม๊ากมาก เสื้อก็รัดติ้วจนมองทรวดทรงทะลุปรุโปร่งไปถึงไหนต่อไหนอยู่นั้น ผมก็สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างจากทางด้านหลัง
“เท็ดดี้แบร์ เอาทิชชูเช็ดน้ำลายหน่อยไหม” สะดุ้งหันไปมองก็เห็นอ้นเดินมานั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะร่วน
“อ้นเริ่มปากร้ายแล้วนะ ซันเสี้ยมมาใช่ไหม อย่าไปจำ ห้ามทำนิสัยเหมือนมัน”
“อ้าวไอ้เท็ต มาปรักปรำฉันได้ไง เห็น ๆ กันอยู่ว่าน้ำลายไหล”
“บ้าแล้ว” ผมหลงกลยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดมุมปาก กว่าจะรู้ตัวก็ได้ยินคนทั้งโต๊ะหัวเราะครืนใหญ่ นั่งคุยสัพเพเหระกันไม่นานอาหารที่ไอ้แซนสั่งก็มาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ ผมไม่รอให้ใครเชิญก็รีบคว้าแชลมอนโรลทั้งจานมาวางไว้ตรงหน้า
“อันนี้ของกู”
“เออ กูสั่งมาให้มึง ตะกละนักก็กินให้หมด ไม่หมดกูคิดตังค์”
“มึงจะบ้า กินหมดนี่กูได้กลายเป็นชูชกพอดี อ้นช่วยเท็ตด้วยนะครับ” หันไปกะพริบตาปริบ ๆ ออดอ้อนชนิดที่คิดว่าน่ารักสุดชีวิต ก่อนอ้นจะตอบรับด้วยการนั่งอมยิ้ม
“เสียดายแทนไอ้ตรัสจริง ๆ ที่มันไม่ยอมมา”
“เออ กูเห็นด้วย” ซันพูดก่อนแซนจะช่วยเสริม ไอ้ลูกคู่แฝดสองเมื่อกี้มันอะไรกัน เสียดงเสียดายทำไม ร้านอาหารญี่ปุ่นแบบนี้ที่ไหนก็มีเกลื่อนกลาด ถึงแซลมอนโรลที่ผมกำลังหยิบเข้าปากอยู่นี่จะอร่อยจนน้ำตาเล็ดก็เหอะ
“มึงจะใส่วาซาบิทำไมเยอะแยะ สมน้ำหน้า” ปากว่าแต่ไอ้แซนมันก็ยื่นแก้วน้ำอัดลมมาให้ผมอยู่ดี
“อร่อยดีว่ะ อ้นเอาหน่อยไหม อ้ามมม” ใส่จริตสุดฤทธิ์ครับเพราะกลัวกินไม่หมด เดี๋ยวไอ้แซนมันชาร์ตเงินผมเต็มราคาก็ซวยสิ อ้นพร้อมพยักหน้ายืนยันว่าอร่อยจริงก่อนจะชี้ไปทางซันคล้ายว่าจะให้ผมหันไปป้อนทางนั้นด้วย ท่านซันหรี่ตาเขม่นมองต้นเหตุก่อนอ้าปากรับแซลมอนโรลจากผมแต่โดยดี หลังจากนั้นผมก็หันขวับไปหาไอ้แซน มันส่ายหน้ายิกจนแฝดมันขำพรืด
“โซบะเย็นพูนจาน ยังไม่รู้จะกินหมดหรือเปล่า อย่ามายุ่งกับกู”
“ร้อนตัว กูยังไม่ได้บอกเลยว่าจะให้มึง” ลอยหน้าลอยตาหยิบเข้าปากจนไอ้คนฟังมันหมั่นไส้ก็เลยส่งนิ้วมาจิ้มหน้าผากจนหงายหลัง
“กวนตีนแบบนี้ มึงได้อยู่เป็นโสดไปตลอดชาติแน่ไอ้เท็ต”
“โสดอะไร นี่ไง กูมีอ้นอยู่ทั้งคน” ฉวยโอกาสออเซาะคนข้างตัวไปอีกรอบ เอาสิ แฝดน้องปากดีแฝดพี่รับเคราะห์ แฟร์ ๆ
“อ้นรำคาญไหม บอกแซนได้ เดี๋ยวถีบให้” ผมชูนิ้วกลางให้มันเป็นคำตอบ ก่อนจะหันไปหยิบตะเกียบมาคีบโซบะเย็นจากจานมันมากินซะเลย
“ว่าแต่กู อย่างกับมึงมีแฟน”
“ไม่มี”
“นั่นน่ะ แล้วมึงจะแขวะกูทำไม”
“กูกำลังพูดถึงหลักความน่าจะเป็นว่ามึงน่ะสมควรมี บ้ากามขนาดนี้มึงต้องตั้งหน้าตั้งตาจีบใครสักคนไปแล้ว แต่ไม่ยักกะเห็นว่ามึงจะจีบใครติด มีแต่แซวเล่นหรือไม่ก็หลีแบบขอไปทีไม่เป็นกิจจะลักษณะ ส่วนกูไม่มีเพราะกูไม่อยากมี เพราะถ้ามีแล้วมันจะเรื่องใหญ่ ไม่เชื่อถามซัน” แอบเตะหน้าแข้งคนพูดมากใต้โต๊ะไปหนึ่งทีถ้วนข้อหาว่าผมบ้ากาม อย่างกูไม่ได้เรียกบ้ากามโว้ย แต่เขาเรียกผู้มีศิลปะในการส่องหญิง
“จริงเหรอซัน”
“จริง เรื่องใหญ่มาก ถึงขนาดบ้านแตก”
“ขนาดนั้นเลย ทำไมอะ แม่กับป๊าเขาอยากให้มึงเป็นตุ๊ดเหรอวะแซน” แล้วผมก็โดนนิ้วไอ้ตี๋จิ้มที่หน้าผากเป็นรอบที่สอง
“เปล่า กูมีคู่หมั้น”
“หา!” ผมแหกปากลั่นก่อนจะได้มืออ้นมาอุดไว้
“อ้นก็รู้เหรอ” อ้นพยักหน้า บ้าฉิบ อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปีมีแค่ผมคนเดียวที่ไม่รู้เรื่อง
“ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังแต่ไม่รู้จะเล่าให้ฟังทำไม เพราะกูก็ไม่ได้พิศวาสยายนั่นสักเท่าไหร่เลย ถ้าสวยหยาดฟ้ามาดินป่านนี้คงป่าวประกาศลั่นโลกไปแล้ว”
“ไม่สวยเหรอวะ อยากเห็น”
“สวย แต่ไม่สเปคกูว่ะ กูไม่นิยมคุณหนูวีนแตก อะไรนิดอะไรหน่อยก็พี่แซน เอาแต่ใจที่หนึ่งแล้วยังเลือกมากอีก อยู่ด้วยกันตามลำพังกูแทบอยากจะลาโลก ผิดกับตอนอยู่ต่อหน้าแม่ลิบลับ ไม่รู้จะตีบทแตกไปถึงไหน” ไอ้แซนปากจัดผมรู้ดี แต่ไม่คิดว่ามันจะพูดถึงว่าที่ภรรยาในอนาคตได้เจ็บแสบแบบหน้าตาเฉย จนผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าใครมีกรรมหนักกว่ากัน ระหว่างคุณหนูวีนแตกคนนั้นกับคุณหนูแซนดี้คนนี้
“แสดงว่ามึงถูกคลุมถุงชนใช่ไหม ยอมได้ไงวะ”
“แล้วกูจะเอาปัญญาที่ไหนไปปฏิเสธ เขาจับกูหมั้นตั้งแต่สองขวบ”
“หือ นี่กูกำลังฟังเรื่องย่อบทละครช่องไหนอยู่ใช่ไหม ชีวิตมึงนี่มันละครชัด ๆ” หลังจากนั้นผมก็ได้ฟังไอ้แซนเผาคู่หมั้นตัวเองอย่างเมามัน มารู้ทีหลังว่าเจ้าหล่อนชื่อคุณหนูรพี ในใจผมก็ผุดคำถามประหลาดมาเป็นระยะ ๆ แต่ไม่ค่อยอยากเอ่ยปากเพราะกลัวพวกมันจะเข้าใจผิด คิดไปไกล หรืออะไรก็ตามแต่ที่เข้าข่ายเรื่องพิลึก
“แล้วคู่หมั้นซันล่ะ” ผมลองเชิงถามดู
“ไม่มี ไม่เคยหมั้น”
“แล้วไหงแม่ของคุณรพีอะไรนี่ถึงเลือกแซน”
“เคยถามแม่เหมือนกัน เห็นบอกว่าเป็นเรื่องของโหราศาสตร์ ไสยศาสตร์อะไรเนี่ยแหละ”
“โหราศาสตร์เถอะ ไสยศาสตร์กูว่าไม่ใช่แล้ว แม่ของรพีเขาคงไม่เล่นของใส่เด็กสองขวบ” ผมหยอก ทั้งโต๊ะก็ขำกันอีกรอบ และผมอาศัยจังหวะนี้เองถามแทรกขึ้นมา
“แล้วไอ้ตรัสล่ะ หมั้นหรือยัง”
“ถามทำไม” ซันถามกลับพร้อมรอยยิ้มมีนัย
“ไม่ทำไม แค่ถามดู เห็นพวกผู้ดีเขาชอบมีอะไรมาให้แปลกใจเรื่อย อย่างเรื่องไอ้แซนมีคู่หมั้นก็เพิ่งรู้เมื่อกี้ ช็อกดีเหมือนกัน”
“โถ น้อยใจไปได้เท็ดดี้แบร์ พี่แซนขอโทษ ทีหน้าทีหลังมีอะไรจะเล่าให้ฟังเป็นคนแรกเลย” มันแกว่งมือไปมาพร้อมกับร้อง ‘แต่ช้าแต่’ เดี๋ยวพ่องับนิ้วให้ร้องไห้แทนซะเลย
“ไม่มีหรอก ตรัสมันเซลฟ์เซ็นเตอร์ ใครจะมาบังคับมันได้” ซันเขาว่ามาแบบนั้นผมก็พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะมาขัดหูขัดตาก็ตอนที่อ้นพูดแทรกพร้อมรอยยิ้มบาง
“สบายใจได้แล้วนะ”
“สบายใจอะไร”
“ก็สบายใจที่...นอกจากแซน ก็ไม่มีใครมีความลับกับเท็ตแล้วไง”
“ก็แล้วไป พูดอะไรกำกวม ไม่น่ารักเลย”
“โอ๊ย ยังไงก็น่ารัก ไม่เชื่อถามซัน” แล้วแซนดี้เพื่อนรักก็ตอกกลับจนไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่ออีกเลย รู้สึกว่าคราวนี้ ต่อให้ผมเซ้าซี้ถามซันก็คงไม่ยอมตอบหรอก ผมกับไอ้แซนก็เลยได้แต่นั่งกลั้นขำจนท้องแข็ง
คุยเพลินกินเพลินจนล่วงเวลาไปหลายชั่วโมง อาหารพร่องทุกจานอรรถรสในการพูดคุยก็เริ่มจืด สาเหตุหลักมาจากการที่ซันสั่งงดแอลกอฮอล์เพราะเป็นช่วงใกล้สอบ ก็เลยนึกเรื่องไร้สาระมาเพ้อเจ้อไม่ออก พอทั้งโต๊ะเริ่มเงียบใครบางคนก็เริ่มฉุกคิดถึงเรื่องอื่นขึ้นมาได้ ไอ้แซนสบถทันทีที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
“บ้าฉิบ วันนี้วันพุธกูลืมไปเลย ซันมึงไม่เตือนกูบ้าง”
“พาลนี่หว่า เห็นไม่พูดอะไรก็นึกว่าไม่ไปแล้ว”
“อะไร ไปไหนกัน” ผมถามแทรก
“สนามบิน ต้องไปรับเพื่อนแม่ว่ะ แลนดิ้งเที่ยงคืนแต่นี่ห้าทุ่มครึ่งแล้ว ถ้าไปไม่ทันกูโดนแม่สวดยับแน่” มันบ่นปอดแปดทำหน้าเซื่อง ผมก็เลยเสนอไปว่าคืนนี้ไม่ต้องไปส่งผมกลับหอ ค้างที่ห้องมันซะจะได้ไม่เสียเวลา
“พรุ่งนี้กูไม่มีเรียนเช้าเหมือนมึงว่ะ กลับดึกแล้วเดี๋ยวต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เช้าไปส่งมึงที่มหา’ลัยอีก”
“ซันกับอ้นด้วยเหรอ”
“พรุ่งนี้อ้นไม่มีเรียน ไอ้ซันมีช่วงบ่ายเหมือนกู”
“เอ้า ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปส่งกูดิ นั่งพูดมากอยู่ได้” ผมโวยวายผุดลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันไปบอกลาอีกสองคนที่นั่งฟังผมเถียงกับไอ้แซนเงียบ ๆ
ไม่น่าหลงไว้ใจหน้าเซื่อง ๆ ของไอ้แซนเลยให้ตาย แทนที่มันจะพาผมกลับหอในแต่มันดันแวะส่งผมที่คอนโดสูงลิ่วเลียบทางด่วนด้วยข้ออ้างที่ว่าดึกป่านนี้หอในคงปิดแล้ว ถ้าเจอยามโหดหน่อยก็ห้ามนักศึกษาเข้าออก เพราะฉะนั้นมันจะลดความเสี่ยงในการโดนแม่ด่าเพราะไปรับแขกบ้านแขกเมืองไม่ทันด้วยการปล่อยผมลอยแพที่คอนโดไอ้ตรัส!
“ไอ้บ้า มันหลับไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้ พากูกลับคอนโดมึงเลยไอ้แซน” ผมโวยลั่นโฟล์คสวาเกนของมัน
“ปกติมึงเคยเกรงใจมันด้วยหรือ ไหนบอกว่าไม่ได้ทะเลาะกันแล้วมึงจะกังวลอะไร เดินขึ้นไปทำหน้าสวย ๆ ใส่อินเตอร์คอม เดี๋ยวมันก็เปิดให้มึงเข้าไปเอง”
“ทำหน้าสวยห่าอะไร มันจะแดกหัวกูล่ะสิไม่ว่า มึงบอกเองว่ามันงานยุ่ง”
“โอ๊ย ป่านนี้แล้วมันไม่ยุ่งอะไรแล้ว มึงรีบขึ้นไปเถอะว่ะเสียเวลากู ถ้ากูไปไม่ทันมึงจะช่วยออกตัวรับผิดแทนกูไหม”
“เรื่องอะไร กูไม่ถูกโรคกับพ่อแม่ใครทั้งนั้น”
“แต่มึงควรเอาใจพ่อไอ้ตรัสว่ะ กูแนะนำ”
“มึงนี่เพ้อเจ้อ ก็ได้ กูจะลองขึ้นไป แต่ถ้ามันไม่อยู่หรือหลับไปแล้ว มึงต้องวนรถกลับมารับกู เข้าใจนะ” พูดจบก็ก้าวลงรถ ไม่ลืมที่จะหันไปชี้หน้าคาดโทษไอ้ตัวการหาเรื่องให้ผมปวดหัว แทนที่จะสบายใจสบายตัวหลังทำรายงานเสร็จ
ผมก้าวขาฉับขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นคุ้นเคย ก่อนจะสำนึกได้ว่าควรประหม่าสักหน่อยไหม ถ้ามันเก๊กหน้าขรึมใส่แล้วจะหยอกกลับไปยังไงดี สามสี่วันที่ผ่านมาทำไมจะไม่รู้ว่ามันหลบหน้าผมอยู่ ดีไม่ดีก็คิดว่าผมโกรธ เพราะเมื่อวันเสาร์ผมรีบร้อนจะกลับท่าเดียว ไม่ใช่ว่าจะตั้งป้อมรังเกียจอะไรหรอก...เพื่อนกัน ผมไม่ถือ
“เท็ต” มีเครื่องหมายคำถามอยู่ในน้ำเสียงของคนที่เปิดประตูต้อนรับ ผมยิ้มทะเล้น
“ไม่มีที่ซุกหัวนอนว่ะ ขอนอนด้วยดิ”
“มายังไง ใครมาส่ง” มันถามขณะปิดประตู ส่วนผมเดินมาหาวปากกว้างอยู่กลางห้องแล้ว เห็นคุณชายมันเดินลูบหน้าลูบตาเหมือนยังไม่ตื่นดี อีกทั้งตอนนี้มีไฟดวงเดียวที่เปิดอยู่คือโคมข้างโทรทัศน์ สงสัยจะมารบกวนคนกำลังนอนฝันหวานซะแล้ว
“ไอ้แซน มันพาไปกินข้าวแล้วก็พากูมาปล่อยเกาะที่คอนโดมึง”
“มึงไปนอนต่อก็ได้ เดี๋ยวกูนอนโซฟาเอง เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอามาแต่กูอาบน้ำก่อนออกมาจากหอเรียบร้อยแล้ว”
“มีให้ยืม ไปอาบเถอะ อยู่ในร้านอาหารตั้งนานอย่านอนทั้งอย่างนี้เลย” เรื่องมากจริงวุ้ย ได้ยินมันบ่นเป็นคนแก่ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูพร้อมเสื้อผ้ามาส่งให้ แต่ผมยังไม่ทันที่จะก้าวถึงห้องน้ำก็ได้ยินมันถามไล่หลังมาเบา ๆ
“ไม่หิวอะไรนะ”
“ไม่อะ อิ่มจนท้องจะแตกอยู่แล้ว”
ระหว่างที่อาบน้ำก็ฮัมเพลงเบา ๆ อย่างอารมณ์ดีเพราะไม่มีอะไรให้ต้องคิดมาก ตรัสมันดูปกติ ไม่พูดจาประหลาดหรือหลบหน้าหลบตา สบายใจแล้วก็เลยนึกพิเรนทร์ขึ้นมา...อยากสระผมว่ะ
“ตรัส ยาสระผมขวดไหน” ฤกษ์งามยามดีถือโอกาสนี้ทดลองยาสระผมกลิ่นที่ผมชอบนักหนา อยากรู้ว่าถ้ามันมาอยู่บนหัวผมแล้วจะสุขโคตร ๆ อย่างเวลาที่ได้กลิ่นจากตรัสหรือเปล่า แง้มประตูนิดหนึ่งแล้วตะโกนถามออกไป เห็นตรัสมันเดินมานั่งลงบนเตียงพอดี
“ขวดสีฟ้า” มันตอบ ผมหันไปมองก็เห็นมีขวดปั๊มสีฟ้าอมเขียวขวดใหญ่วางอยู่ก็ร้องอ๋อ
“ขอใช้หน่อยนะ” ไม่รอคำอนุญาตก็กดมาละเลงบนฝ่ามือ ความรู้สึกแรกคือเย็นและหอม กลิ่นนุ่ม ๆ หวาน ๆ คล้ายมะพร้าวหรือวนิลา ซึ่งมันน่ากินมากกว่าเอามาสระผมอย่างไรชอบกล
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วผมก็ปลงตกเรื่องรูปร่างตัวเองในบัดดล เสื้อผ้าของตรัสนั้นใช่ว่าตัวใหญ่โตมโหฬารอะไร แต่ผิดที่ผมมันแคระแกร็น เสื้อกางเกงที่สวมอยู่มันก็เลยดูหลวมโพรกไปถนัดตา เดินออกมาจากห้องน้ำผ่านเตียงนอนก็เห็นไอ้ตรัสนั่งอ่านหนังสือเล่มเล็กที่คล้ายว่าเป็นสมุดโน้ตอะไรสักอย่างโดยอาศัยแสงสว่างจากโคมไฟข้างหัวเตียง ยืนนิ่ง ๆ ให้มันสังเกตเห็นแล้วคุณชายเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองจริง ๆ มันหลุดขำเมื่อเห็นว่าขากางเกงผมลงไปกองอยู่ที่พื้นเยอะแค่ไหน...ใช่สิ กูมันเตี้ย
“มึงตัวใหญ่เกินไปว่ะตรัส” ผมค่อนขอดก่อนจะเดินสะบัดขากางเกงอย่างยากลำบากไปที่เตียงนอน
“พับขากางเกงขึ้นสิ” มันว่าอย่างนั้นตอนที่ผมก้าวขึ้นเตียงพอดี เห็นคุณชายเขาวางสมุดโน้ตลงใต้หมอนก่อนจะหันมาพับขากางเกงให้เบามือ ผมขืนขาอย่างเกรงใจแต่พอได้ยินไอ้หล่อมันหัวเราะเยาะไปด้วย ผมก็เลยไม่รู้จะเกรงมันไปทำไม
“ตรัส” เมื่อรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างผมก็คว้าแขนมันไว้ตอนที่พับขากางเกงเสร็จพอดี ผมยกมือขึ้นทาบหน้าผากแล้วรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่ไม่ต่างจากฝ่ามือมันเท่าไหร่
“ตัวร้อนจี๋เลย”
“อืม เป็นไข้ แต่ไม่เป็นไร ทานยาแล้ว” ปกติตรัสมันไม่ค่อยเป็นอะไรกับใครเขาง่าย ๆ แต่รู้สึกว่าช่วงนี้มันจะอ่อนแอผิดวิสัย แต่ตื้นลึกหนาบางอย่างไร มันหักโหมงานไหน ผมไม่อยากเซ้าซี้
“ทำไมไม่ไปหาหมอวะ ถ้าช็อกขึ้นมาจะทำยังไง”
“ไม่เป็นไรจริง ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็หายแล้ว” มันพูดเสียงอ่อนอย่างเอาใจ แต่ผมไม่เบาใจขึ้นเลย
“กินยาแล้วแน่นะ” มันพยักหน้า บอกว่ามีกระปุกยาเป็นหลักฐานวางอยู่ที่โซฟาก็คงจะไม่โกหก ผมผลักไหล่ให้มันนอนลงบนเตียงก่อนจะจัดแจงดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้แล้วส่งตัวเองลุกขึ้นไปในครัว ได้ยินเสียงมันถามไล่หลังมาก็ได้แต่สั่งให้มันนอนเฉย ๆ อยู่ตรงนั้น
ผมคว้าภาชนะใบเล็กเพื่อใส่น้ำอุ่นและผ้าผืนเล็กสำหรับเช็ดตัวมาหนึ่งผืน ก่อนเดินกลับเข้าห้องไปเห็นไอ้ป่วยมันนอนเท้าแขนรอคำตอบจากผมอยู่
“เช็ดตัวบ่อย ๆ ไข้จะได้ลดเร็ว ๆ” ผมว่า ก่อนจะเดินไปวางอ่างใบเล็กไว้ข้างหัวเตียง บิดน้ำหมาด ๆ เช็ดใบหน้า ลำคอ แขนขา และหน้าอกให้อย่างเบามือ ได้ยินคนป่วยพึมพำว่าขอบใจ ผมก็ส่ายหน้าแทนคำว่าไม่เป็นไร
“เบาแอร์หน่อยไหม หนาวหรือเปล่า”
“ไม่หรอก กำลังดี” มันโกหกผมรู้ เพราะผมเคยบอกมันว่าผมชอบนอนเปิดแอร์เย็นฉ่ำแล้วมุดอยู่ในผ้าห่มหนา ๆ
“แน่นะ อาการหนักกูไม่รับผิดชอบด้วย” ไอ้ป่วยหัวเราะชอบใจ
“กลัวติดไข้หรือเปล่า”
“ไร้สาระ ถ้ากลัวคงไม่มาเช็ดตัวให้หรอก” ตอบมันไปโดยที่มือยังเช็ดวนอยู่แถวลาดไหล่ยืนยันคำพูด
“พอแล้ว ขอบใจนะ นอนเถอะ” มันบอก ผมเองก็ไม่อยากขัดใจคนป่วย เดินเอาอ่างน้ำอุ่นไปวางไว้ในห้องน้ำ เช็ดไม้เช็ดมือก่อนจะเดินมาทิ้งตัวนอนลงข้างกัน รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ไอ้หล่อมันขยับหนีผมไปยังอีกฝั่งเตียง...
รู้ว่ามันไม่ได้รังเกียจแค่กลัวผมติดไข้ แต่ผมหมั่นไส้ ก็คนบอกแล้วว่าไม่กลัว ไม่กลัว จะอะไรนักหนา แกล้งขยับเข้าไปใกล้มันก็ขยับถอยไปอีก คราวนี้ผมขยับจนชิด ด้านหลังไอ้ป่วยก็ติดขอบเตียงแล้วด้วย ผมหยักยิ้มน้อย ๆ รอดูว่ามันจะทำยังไงต่อ
“เท็ต ชอบแกล้ง” มันกระซิบก่อนจะส่งมือมาบีบปลายจมูกจนต้องเบี่ยงหน้าหลบ
“ก็ตัวมึงอุ่นดี” ผมอ้าง ถือโอกาสส่งแขนไปโอบตัวมันไว้ รู้สึกได้ว่าไอ้หล่อเกร็งตัวไม่ขยับเขยื้อน มีแต่ผมที่สบจังหวะซุกหน้าเข้าหาหัวไหล่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ นึกหมั่นเขี้ยวอยากขบฟันแรง ๆ แต่ก็ห้ามใจตัวเองไว้ทัน ก่อนจะสอดมือขึ้นสัมผัสเส้นผมนุ่มที่กรุ่นกลิ่นหอมจาง ๆ ไม่ต่างจากผมของตัวเองเท่าไหร่ แล้วหลังจากนั้นคุณชายก็ทำลายสุนทรียภาพในการนอนของผมด้วยการพลิกตัวหันหลังให้เสียอย่างนั้น ผมทำเสียงลอดฟันอย่างขัดใจ หวังจะชักมือที่ยังค้างอยู่ตรงเอวสอบกลับมา แต่ยังไม่ทันได้ออกแรงหมอนข้างชั่วคราวของผมก็รีบรั้งมือไว้
“หน้าใกล้กันเดี๋ยวติดไข้” ใจชื้นขึ้นมาเป็นกระบุงโกย ผมลอบยิ้มอยู่กับแผ่นหลังของมันเงียบ ๆ
เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่ดังระรัวอยู่ในอก
▩▩▩
-
:z2: :z2: :z2:
ตัดจบ!
แฮ่ ครบวาระจบตอนพอดี ขออภัยค่ะ
สปอยล์
เผื่อใครไม่สบายใจเรื่องคู่หมั้นแซน
ขอแอบกระซิบว่า รพีมีพี่ชายนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่า รักคนอ่าน พิศวาสคนเม้นต์
พูดคุยหรือแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
เชิญที่ Lipstick_Murder@Twitter นะคะ
-
:กอด1: : ใกล้เข้ามาอีกนิดชิดเข้ามาอีกหน่อยฉันคงหายใจเลื่อนลอยถ้าเทอบอกว่ารักกัน :กอด1:
รอลุ้นต่อไปค่าาาาา.
ขอบคุณคนเขียนค่าาา
-
เขินเบาๆ >< เท็ตลวนลามตรัสสสส
-
เท็ดรุกหรอ
-
มาอีรอบนี้เสร็จชายตรัสแน่ๆ o18
แซน....คำถามเดียว
รุกหรือรับว่ะ 55555
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอะ
อยากรู้เรื่องแซนแล้วก็ซันกับอ้น
รีบมาต่อนะ
-
เรื่องเท็ดดี้แบร์เป็นพระเอก หรา 555
-
งี๊ดด,, เท็ดดี้ โดนฟัดแน่!!
-
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่......
โถ จะเห็นใจ สงสารตรัสดีมั๊ยหนอ เท็ตมาเสิร์ฟถึงที่แบบไม่รู้ตัวเลย
-
เท็ตจะรู้ตัวเมื่อไหร่เนี่ย
-
ตรัสจับกดเลยเน้ :z1:
-
อยากขบฟันแรง ๆ อย่างหมั่นเขี้ยวแต่ก็ห้ามใจตัวเองไว้ทัน
โหยยยย หื่นได้อีกอ่ะเท็ดดี้ :m30:
คืออาการนี้นี่มันบ่งบอกชัดเจนโคตรๆแล้วนะ ยังเอ๋ออีกเหรอไอ้หมีน้อยเอ๊ย!! 555+ :m20: :m20:
อ้น,ตรัสสสส,เท็ดดี้ จะมีคนไหนเป็นพี่ของสาวรพีมั๊ยหว่า? :m21:
-
:sad4: อยากอ่านอีกกกกกกกกกกก
ยังรู้สึกว่าตรัสกับเท็ตยังไปกันไม่ถึงไหนเลย
อยากเห็นพัฒนาการมากกว่านี้
แอร๊ยยย มาต่ออีกเร็วๆนะ
-
:-[
-
ชอบๆๆสรรคำได้ดีมากอ่านแล้วเป็นธรรมชาติไม่ติดขัด
รอตอนต่อไปนะ :bye2:
-
ฮือๆๆ สนุกจังเลยฮับ
มาต่อเยอะๆเลยนะฮับ อ่านได้รื่นไหลมาก
ภาษาเป็นธรรมชาติ
เนื้อเรื่องสบายๆน่าติดตามจังเลยฮับ o13 o13
-
ชอบอ่ะ ชอบบบบบ
ไม่ได้เข้าเล้ามาช่วงหนึ่งเพราะติดสอบ
เปิดมาเจอเรื่องนี้เขินเลย T///////T
-
:กอด1:น่าอ่านมาก
-
เท็ดดี้แบร์~~~ นิสัยเกรียนอ่าาา น่าร๊ากกกกกอ่า
ตรัสกับเท็ดดี้แบ อร๊ายยยย ทีเล่นทีจริง กันจนน่าคิดไปไกลม๊ากกกก
เท็ต เอ๋ออ มึนมากกก ไม่คิดอะไรให้มากกว่าเพื่อนหรือไง ส่วนอีกคนหน่ะ คิดเกินเพื่อนไปนานแล้ว
คนทั้งกลุ่มเค้าก็รู้กันหมดแล้วมีแต่เจ้าหมีน้อยนั่นแหละไม่รู้เรื่องรู้ราว ฮ่าๆ เอ๋อดีอ่ะ
นิสัยไม่น่าจะเอ๋ออ เล๊ยย ออกจะหื่นขนาดน้าน กร๊ากกกกกก
อ๊ากกกกกก แหย่นิดแหย่หน่อย เดี๋ยวกอด เดี๋ยวจูบ มีอุ้มนั่นนิดนี่หน่อยยย ค่อยๆมากขึ้นๆนะเนี่ย หึหึ
เมื่อไหร่จะตบะแตกจับกดเนี่ยยย ฮ่าๆๆ น่าสงสาร อดทนไว้นะพ่อเทพบุตรสุดหล่อออ อิอิ
ลุ้นอ่าาาา สนุกดีค่าา ฮาดี อ่านเพลิน จะตามอ่านเรื่องนี้ต่อน้าา สู้ๆน้าคนเขียนน
:กอด1:
-
พ่อยอดชายนายตรัสจะแสนดีเกินไปแล้ว ~
อยากจะถามจริงๆว่าทนได้ไง 555555555555555
เท็ตเอ้ย ! ชาวบ้านเค้ารู้กันหมดแล้วนะ
-
ตรัสจะหายไข้หรือยิ่งไข้ขึ้นละเนี้ยยยย มีเท็ดดี้แบร์นอนกอดแนบชิดขนาดนี้ แอร๊ยยยยย >\\\\\\\<
ถ้าไม่ใช่เทพบุตรยอดชายนายตรัสนี่ เท็ตจะรอดมั้ยน้อออ หรือต้องห่วงว่าตรัสจะรอดจากเท็ตมั้ยดี? กร๊ากกกก
-
ยังไม่ได้อ่านเรื่องนี้นะ แต่แอบสงสัยเรื่องสัญลักษณ์หน้าเรื่องน่ะ
สัญลักษณ์ ♂ ♀ หน้าเรื่องมันคือ ชาย หญิง ไม่ใช่เหรอคะ?
หรือว่าเรื่องนี้เป็นนิยาย ชาย หญิง >_<
-
สนุกมากๆ เลยค่ะ เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน
แบบว่า... นายเอกนี่ซื่อบื๊อซื่อบื้อเนอะ -..- คนอื่นเค้ายังรู้กันหมดแล้วเลย 555555 สงสารตรัส
สู้ๆ นะคะ จะรออ่านอยู่
ปล. เห็นคห.นึงถามตรงกับใจเรามากเลย ...ตกลงแซนรุกหรือรับคะ? -..-55555555
-
ชอบเรื่องนี้มากคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ
ขอบคุณครับ ^^
-
อ๊าค!!!คนแต่งแกล้งอ่ะ!!!!งืออออออออ
บ้าบอ สองคนนี้แม่งน่ารัก คนนึงก็ห้ามใจ คนนึงก็ยั่วซะ ฮึ๋ยๆๆๆ
น้องเกรียนเรานี่น่ารักจริงๆ ถ้าเป็นตรัสนะ แกเสร็จฉันตั้งแต่อาทิตย์แรกแล้ว!!!
ปล.ตัวอักษรขาวเลิศมากอ่ะ
-
:-[ :-[ :-[
-
เท็ดดี้แบร์ลวนลามตรัสนะเนี่ยยยย 555
-
กรี๊ดดดด ที่หันหน้าหนีหน่ะไม่ใช่กลัวติดไข้หรอกแต่พี่ตรัสเค้ากลัวจะอดใจมะไหวต่างหาก กรี๊ดกร๊าดดด :-[ :-[ :-[
-
แต่ละตอนช่างยาวได้ใจดีแท้
เท็ตเป็นผู้ชายที่ไม่อยู่ในสเปกเรา
(กลัวโดนหมัดคุณชายตรัสต้องรีบออกตัวไว้ก่อน :laugh: )
ยังมีหน้าไปลวนลามเขาอีกนะเท็ดดี้แบร์
คนไม่สบายก็ละเว้นบ้างเถอะ
ระวังเขาเอาคืนแล้วจะหนาววว
-
น่ารักอ๊ะ :o8:
-
คุณตรัสเจ้าคะ ก็ออกกำลังเรียกเหงื่อเลยเจ้าค่ะ ไข้จะได้ลดเร็วๆ :m20: :m20:
-
สนุกมากค่ะ
เท็ตมึน ๆ อึน ๆ เก็กแมนสุด ๆ
ตรัสเงียบแต่เท่ห์
ชอบสำนวนของคนเขียนด้วยค่ะ
ไม่มีคำผิดให้อ่านสะดุด
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
-
So cute
อยากอ่านต่ออีกจัง
-
เลิฟตรัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
:impress2: :impress2: :impress2:
เอาใจไปเล้ยยยยย น่ารักมากๆๆๆๆ >__<
มาต่อไวๆนะค่ะ พลีสสสสสสสสสสสสส
-
เท็ตน่ารักอ๊ะ :-[
เข้ามากอดน้องเท็ตต่อจากพ่อเทพบุตรตรัส
จริงๆแล้วแอบเป็นเพื่อนสนิทคิดแทงข้างหลังอยู่ใช่ไหมเนี่ย :haun4:
รอลุ้น เพื่อนอะไรเค้านอนกอดกัน :z1:
-
เท็ดดี้แบร์เอ๊ย ไม่รู้อะไรซะแล้ว :o8:
ตรัสถ้าทนไม่ไหวก็จับกดไปเลย
-
ทะลึ่ง : กามที่ 4
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่เพื่อพบกับความว่างเปล่าของเตียงนอนขนาดคิงไซส์ มองไปทางไหนก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของตรัส ผมรีบร้อนลุกขึ้นจนเกือบสะดุดผ้าห่ม ก้าวเร็ว ๆ ออกจากห้องนอนก่อนจะเห็นว่าไอ้คนที่ผมตามหากำลังนั่งอ่านแฟ้มเอกสารเล่มใหญ่อยู่บนโต๊ะทำงาน เมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตากันมันก็รีบปิดแฟ้มแล้วลุกขึ้นเดินมาหา
“ตื่นแล้วหรือ หิวไหม”
“ยัง เช้าขนาดนี้ใครจะกินลง” ไอ้นี่มองผมเป็นคนเห็นแก่กินหรือไง เจอหน้าเป็นถามไถ่ถึงของกินตลอด ผมตอบพร้อม ๆ กับสองขาก้าวเข้าหาแล้วถือวิสาสะยกมือขึ้นทาบหน้าผากมัน
“ตัวยังรุม ๆ อยู่เลย จะรีบตื่นทำไม” ผมโวยเพราะไม่เห็นว่ามันจะเป็นเหมือนคำคุย ไหนเมื่อคืนบอกพรุ่งนี้เช้าก็หาย เหม็นแมงโม้ว่ะ
“ดีขึ้นมากแล้ว ที่เช็ดตัวให้ขอบใจนะ” มันบีบไหล่ผมเบา ๆ
“กาแฟไหม” ผมส่ายหน้า เผอิญเป็นมนุษย์จำพวกที่ไม่ถูกโรคกับคาเฟอีนเท่าไหร่ แต่ไม่ปฏิเสธแอลกอฮอล์
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปอาบน้ำได้แล้ว มีเรียนเช้าใช่ไหม”
“เออ แต่มึงไม่ต้องไปส่งกูหรอก เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปเอง”
“มีเรียนเช้าเหมือนกัน ยังไงก็ต้องไปอยู่ดี” มืออุ่นที่เมื่อครู่ยังอยู่ตรงหัวไหล่ ตอนนี้มันย้ายขึ้นมาไล้อยู่แถว ๆ ข้างแก้ม
“วันนี้มึงเรียนอะไร เศรษฐศาสตร์มหภาคเหรอ”
“เปล่า สถิติฯ”
“ปกติวันนี้มึงเรียนมหภาค” ผมมุ่นคิ้ว นิ้วของตรัสก็ตามขึ้นมาปัดไรผมให้
“ขออาจารย์ย้ายเซคฯ เรียนมหาภาคไปตั้งแต่เมื่อวันจันทร์แล้ว ติดงานที่บ้านนิดหน่อย” มิน่าล่ะ นึกแปลกใจกับธุระเร่งด่วนที่ทำให้มันต้องขอย้ายเวลาเรียนกะทันหัน แต่ไม่อยากถามจู้จี้ เดี๋ยวมันหาว่าสอดรู้
“ถามได้” มันยกยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน ไม่ได้การ ออร่าหล่อบรรลัยฉายระยะประชิดอย่างนี้ ดีไม่ดีเดี๋ยวผมหลอมละลายลงไปตายแทบเท้า ผู้ชายหายนะชัด ๆ
“ไม่อยากรู้” ผมหลบตาขวับ เดินหนีไปบิดขี้เกียจซ้ายขวาก่อนจะเบิกตาโพลงอย่างตกใจ
“แล้วกูจะเอาชุดนักศึกษาที่ไหนใส่ไปเรียนวะ”
“ก็ถึงบอกให้รีบอาบน้ำ เดี๋ยวต้องแวะไปแต่งตัวที่หอใน”
“แล้วไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า”
หลังจากปิดประตูห้องน้ำได้ผมก็ทิ้งตัวพิงกำแพงแล้วถอนหายใจยาว บรรยากาศสีม่วงหวานแหววรัญจวนใจเมื่อกี้คืออะไร ไม่เคยมีวันไหนที่ผมจะอึดอัดใจเพราะเพื่อนผู้ชายที่เฮ้วฮากันมาหลายปี ประเด็นหลักคือใช่ ตรัสมันหล่อมาก หล่อมหากาฬขั้นแอดวานซ์ แต่แซนกับซันก็หล่อเหมือนกัน ถึงคู่นั้นจะหล่อซอฟต์ ๆ แบบผู้ดี มีผิวพรรณเปล่งปลั่งขาวผ่องเป็นยองใย แถมไอ้แซนยังได้ลักยิ้มมาเป็นของขวัญวันเกิดอีกด้วย แต่ไม่เคยมีวันไหนที่ผมจะใจเต้นเพราะพวกมัน แต่กับตรัสนี่อะไร ยืนใกล้กันนิดหน้าใกล้กันหน่อย หัวใจก็กระเด้งกระดอนแทบจะหลุดออกมานอกอก เห็นทีกูจะโดนไสยศาสตร์ก็คราวนี้แหละวะแซน
“มึงเคยจูบกับเพื่อนไหม”
ในโรงอาหารที่คลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาหลากหลายคณะพร้อมด้วยเสียงเซ็งแซ่ฟังไม่ได้ศัพท์ ผมก็สบโอกาสถามไอ้คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามไปเบา ๆ เห็นมันเกือบทำกระป๋องน้ำอัดลมหลุดมือ ผมก็ยิ้มแหยแต่ไม่ต่อความยาว เพราะภาษาที่ผมใช้ก็เข้าใจง่ายไม่กำกวม
“เคย ถามทำไม” ผมอ้าปากค้าง ไอ้แซนมันตอบหน้าตายไม่ยี่หระ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าผมไม่ได้จำกัดความว่าเพศไหน ไม่เห็นจะแปลกอะไรที่จูบกับเพื่อนเพศตรงข้าม
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“มึงอยากรู้ไปทำไม” คราวนี้ตี๋สองมันถึงกับลอบยิ้ม
“เถอะน่า รู้ไว้เป็นวิทยาทาน”
“วิทยาทานบ้าบออะไร ตอบกูมาก่อน มึงอยากรู้ไปทำไม” ผมทำเสียงลอดฟันอย่างไม่พอใจก่อนจะจิ้มไส้กรอกเข้าปาก เป็นอันรู้กันว่าผมไม่ตอบ
“กูเคยจูบกับผู้ชาย” เวรเอ๊ย แล้วมึงมาบอกกูตอนยกน้ำขึ้นดื่มทำไม ไม่สำลักจนน้ำหูน้ำตาไหลก็บุญเท่าไหร่แล้ว ผมจ้องตามันคาดโทษก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ แล้วกระซิบถาม
“ใครวะ กูรู้จักหรือเปล่า” แล้วคำตอบของไอ้แซนก็มาพร้อมกับนิ้วที่จิ้มลงบนหน้าผากผมอย่างจัง “มึงไง!”
นั่งเอ๋อไปพักใหญ่กว่าจะระลึกชาติได้ว่าผมนี่แหละที่เคยแกล้งลักจูบมัน จูบเล่น ๆ แต่ปากประกบจริงชนิดไม่ใช้สแตนอิน ไม่ใช้ตัวแสดงแทน ก็กะว่าจะล้อเลียน ‘เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ’ อย่างซันสักหน่อย แต่กลายเป็นว่าไอ้แซนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟไล่เตะผมรอบห้อง
“ไม่นับกูดิว้า คนอื่นล่ะ ไม่มีเหรอ”
“ไม่มีไม่เคย ทำไมวะ มึงไปจูบกับใครมา” ดูมันมีความสุขกับการจับพิรุธผมเสียเหลือเกิน ผมไม่ตอบก้มหน้าก้มตาจิ้มไส้กรอกเข้าปากต่อไป แต่ดูเหมือนไอ้ตี๋มันจะไม่ยอมความง่าย ๆ นั่งจ้องหน้ากันไม่เลิกรา ผมก็เลยแถมุขสดให้มันฟัง
“กูยังอยู่ในวัยเรียนรู้ กูก็แค่สงสัย แล้วที่จูบกับมึงกูก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เพราะฉะนั้น...ช่างมันเหอะ” พูดไปก็คงไม่ช่วยอะไร เพราะมันยังนั่งยิ้มร้ายพร้อมสายตาหลุกหลิก “เอาเป็นว่ากูไม่ได้พูดถึงไอ้ตรัสก็แล้วกัน”
“นั่นแน่”
“นั่นแน่อะไรของมึง”
“ร้อนตัวจังเลยนะเท็ดดี้แบร์”
“ร้อนตัวกะผีอะไร มึงอย่ามารวนว่ะแซน”
“โถ ว่ากูรวน มึงไม่หนักกว่าหรือไง จู่ ๆ ก็มาถามว่าเคยจูบเพื่อนไหม พูดไปพูดมาก็วกเข้าหาไอ้ตรัส เมื่อคืนก็ไปนอนอยู่ด้วยกันแท้ ๆ แล้วมึงจะให้กูคิดยังไง แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวเก็บเป็นความลับให้ กูจะเหยียบไว้เลย” เหยียบภาษาไอ้แซนคือซันต้องรู้ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงแน่นอน ดังนั้น...มึงกรุณาเปิดโปงกูไปเลยครับ!
ผมพยายามตีมึนใส่มนุษย์ทุกหน้าที่พยายามล้อผมเรื่องไอ้ตรัส หนักสุดก็คงไม่พ้นไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดจอมแฉ ต่อหน้าคุณชายไอ้แซนมันไม่พูดอะไร แต่ลับหลังเมื่อไหร่ได้เข้ามากระเซ้าเย้าแหย่ให้ผมนึกอยากเอาสก๊อตเทปมาปิดปากมันไว้จริง ๆ
หลังจากช่วงเวลาแห่งอิสระผ่านพ้นไป สัปดาห์แห่งนรกก็เข้ามาแทนที่ อีกหนึ่งอาทิตย์จะถึงวันสอบไฟนอล ความวิเวกเริ่มเข้าครอบงำหอในและตึกคณะ ผมเองก็ทุ่มสุดชีวิตกับการสอบทุกครั้งเหมือนอย่างนักศึกษาทั่วไป จึงเก็บเนื้อเก็บตัวเพราะไม่มีเวลาสังสรรค์เฮฮา ใต้หอมีอะไรให้กินก็กินไป ไม่เหาะไปหากินแถวคอนโดไอ้แซนเหมือนอย่างเคย จนกระทั่ง...
(( เฮ้ยเท็ต ไปอ่านหนังสือสอบห้องซันกัน รวมพล )) ไอ้แซนโทรมาขณะที่ผมกำลังทบทวนเนื้อหาวิชาสภาพคล่องและการวิเคราะห์สินเชื่ออย่างมีสมาธิสุดโต่ง
“ล้อเล่นใช่ไหม ไปที่นั่นกูคงจะได้อ่าน” ผมประชด
(( พูดจริง อ่านจริง กูไม่กวน กูสาบาน ))
“คำพูดมึงไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นว่ะเพื่อน”
(( แล้วถ้าเป็นคนอื่นพูด มึงจะเชื่อถือไหม ))
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าคนไหน”
(( มาไหมเท็ต )) ตายล่ะหว่า เสียงไอ้แซนเปลี่ยนไป ฟังดูคล้ายว่าจะเป็นไอ้คนที่ดั้งโด่ง ๆ ปากแดง ๆ ไอ้หล่ออาหรับฉบับประเทศไทย
“อยู่ด้วยเหรอ”
(( อืม ซันชวนมา จะได้ช่วยติววิชาที่ลงเรียนเหมือนกัน ))
“ไอ้แซนไม่กวนใช่ไหม รำคาญมัน”
(( ไม่หรอก ถ้ากวนเดี๋ยวให้ซันจัดการ )) แล้วผมก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเป็นแบคกราวด์
“ก็ได้ ไปก็ไป มารับหน่อย” ได้ยินตรัสรับคำก่อนจะวางสายไป
ผมรู้สึกถึงแรงดันแปลก ๆ ในอกอีกแล้ว แค่คุยโทรศัพท์กันไม่กี่คำบรรยากาศสีม่วงก็ฟุ้งกระจายไปรอบตัว ไม่ไหว ต้องหัดสงบจิตสงบใจเสียบ้าง ไม่อย่างนั้นผมคงกลายเป็นอุเคะที่มีออฟชั่นพร้อมสรรพบริบูรณ์
ระหว่างทางผมจงใจไม่พูดอะไรกับตรัสมากนัก ยอมรับตามตรงว่าอยากจะเว้นระยะห่างจากมันสักพักเผื่ออาการประหลาดจะทุเลาลง ซึ่งไอ้หล่อมันก็คงไม่รู้สึกแปลกใจอะไร เห็นผมถามคำตอบคำแล้วคงรำคาญ ก็เลยเลือกที่จะไม่เอ่ยปากอะไรเลยดีกว่า
“หอบมาทำไมเยอะแยะวะเท็ต มึงจะอ่านยังไงหมด” ไอ้แซนทักทันทีที่เห็นว่าผมถือถุงหนังสือใบใหญ่แค่ไหนมาด้วย ทำไงได้ พอวางสายเสร็จผมก็นอนเอกเขนกลืมเตรียมเนื้อเตรียมตัว อยู่หอสภาพไหนก็โผล่มาที่นี่สภาพนั้น คนมันกำลังสับสนชีวิต นักศึกษาที่กำลังอยู่ในช่วงสอบคงเข้าใจกันดี
“กูไม่รู้ว่ามึงจะติววิชาไหนบ้างนี่หว่า รีบก็เลยคว้ามาหมดเลย”
“รีบทำไม ไอ้ตรัสเร่งเหรอ” มันไม่ได้เร่งหรอก แต่กูรนเอง ถ้าตอบแบบนี้คงสมใจมึงสินะ
“เปล่าหรอก กูเกรงใจ ไม่อยากให้มันรอ” ผมตอบเสียงเบา ก่อนคนฟังจะพยักหน้ารับรู้
หลังจากนั้นซันที่กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กับอ้นก็หันมาพูดกับผมเกี่ยวกับวิชาเลือกเสรีที่ผมเรียน มันเป็นหนึ่งในภาควิชารัฐศาสตร์ หลงคิดว่าซันหรืออ้นจะเป็นคนช่วยผมทบทวนเนื้อหา แต่ที่ไหนได้ซันกลับโบ้ยไปให้สารถีที่ขับรถมาส่งผมเมื่อกี้ ก่อนตัวเองจะหันไปเคลียร์กับอ้นเรื่องการเก็งข้อสอบที่ดูเหมือนทั้งคู่จะคิดไม่ตรงกัน
ตรัสเดินตรงมาหาผมแล้วนั่งลงข้างกัน ส่วนแซนมันหลบไปทำสมาธิอยู่คนเดียวที่ระเบียงห้อง
“อ่านตรงไหนบ้างแล้วหรือยัง”
“อ่านผ่านตามานิดหน่อย แต่ยังไม่ได้ทำความเข้าใจ” พูดจบก็เห็นตรัสคว้าปากกาไฮไลท์สีสดมาขีดใจความสำคัญให้ผมแทนที่จะอ่านกระจัดกระจายแต่ไม่ได้เนื้อหาอะไรใส่หัวเลย
“อ่านย้ำส่วนที่มาร์คไว้ให้ ถ้าสงสัยอะไรถามได้” มันบอกแค่นั้นก่อนลุกเดินหนีผมไป ปกติมันต้องอธิบายหรือช่วยสมมติโจทย์ให้ผมด้วยสิ แต่คราวนี้มาแปลก ผีเข้าหรือไง
ผ่านไปหลายชั่วโมงที่ไร้ซึ่งสรรพเสียงใด ๆ จากผู้ชายห้าคนที่นั่งจดจ่อสมาธิอยู่กับกองหนังสือตรงหน้า อาจมีกระซิบถามกันบ้าง อธิบายกันบ้างแต่ก็ไม่ได้โหวกเหวกโวยวายจนทำลายสมาธิคนอื่น จะว่าไปการอ่านหนังสือสอบพร้อมเพื่อนฝูงมันก็เป็นแรงผลักดันที่ดีเหมือนกัน ปกติถ้าผมอ่านคนเดียวที่หอ ยังไม่ทันพ้นสองชั่วโมงก็ได้ลงไปนอนสลบอยู่บนเตียงเรียบร้อย
วันแรกของการสอบเป็นวิชาที่ผมเลือกเรียนพร้อมตรัสก็เลยได้สอบห้องเดียวกัน ใช้เวลาสอบสามชั่วโมง ฟังดูเหลือเฟือแต่ผมก็นั่งเอื่อยพิจารณาคำตอบจนหมดเวลา มั่นใจว่าถูกต้องไหมมันก็ต้องมีบ้าง อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตาอ่านล่วงหน้ามานาน เห็นข้อสอบแล้วก็สมกับความตั้งใจ หลังจากส่งกระดาษคำตอบผมเห็นหลังไว ๆ ของตรัสเดินผ่านหน้าห้องสอบ เหมือนมันรน ๆ อย่างกับรีบร้อนนักหนา ซึ่งผมไม่ใช่เด็กเก็บกดที่จะอดทนความอยากรู้อยากเห็น ก็เลยรีบวิ่งไปขวางหน้ามันไว้กะทันหันจนตรัสเกือบเบี่ยงตัวหลบไม่ทัน
“อย่าเล่นแบบนี้เท็ต ถ้าล้มไปจะทำยังไง” ถ้าล้มมึงก็หมดหล่อไง ก็แค่คิดในใจ ขืนพูดออกไปโดนมันต่อยปากแตกซวยเลย ก็ดูหน้ามันสิ ถมึงทึงอย่างกับคนอารมณ์เสียเต็มแก่
“รีบไปไหน”
“กลับบ้าน มีธุระ” ธุระอีกแล้ว ธุระตลอด ใช้คำนี้กับกูเหมือนกูเป็นเด็กน้อย บอกกูมาเลยก็ได้ว่าธุระของมึงคืออะไร ได้แต่ค่อนขอดในใจโวยวายเท่าไหร่มันก็คงไม่ได้ยิน
“ไม่มีสอบช่วงบ่ายเหรอ”
“ไม่มี ทำข้อสอบได้ไหม” แล้วมันก็ไม่ลืมถามเสียงอ่อนเกี่ยวกับการสอบวิชาแรกที่เพิ่งผ่านพ้นไป ผมยักไหล่อมภูมิ
“จิ๊บ ๆ” ไอ้หล่อมันยิ้ม จะว่าเพราะมองหน้ามันเพลินหรือเพราะออร่าความหล่อมันทิ่มตาหรือเพราะอะไรก็ไม่รู้ ผมถึงได้ตกใจโอเวอร์จนต้องเอียงคอหลบมือที่กำลังจะส่งมาลูบที่เส้นผม เห็นตรัสมันหน้าตึงไปเสี้ยววินาที ความรู้สึกผิดก็ล้นปรี่ขึ้นมาถึงคอหอย
“คืนนี้ตั้งใจอ่านหนังสือด้วย ฉันต้องไปแล้ว” มันทิ้งท้ายก่อนจะเดินหายเข้าไปในลิฟต์
“เท็ต มึงจะมานอนตายอืดอยู่แต่ห้องอย่างนี้ไม่ได้นะเว้ย ง่อยแดกกันพอดี ตื่นโว้ย ตื่นนน”
เที่ยงกว่า ๆ พระอาทิตย์ตรงหัว ผมได้ยินเสียงไอ้แซนเข้ามาในฝันลาง ๆ อย่างกับเห็นผี แต่เผอิญว่าวิญญาณตนนี้สัมผัสได้จริงทั้งรูปรสกลิ่นเสียง อุปมาอุปไมยคล้าย ๆ ว่ามันดึงหมอนที่ผมนอนอยู่มาฟาดแสกหน้าแบบไม่ยั้ง จนกระทั่ง...
“โว้ยยย มึงจะมาก่อกวนวันหยุดกูทำไมเนี่ย” ผมลุกขึ้นมาดิ้นปัด ๆ พลิกซ้ายพลิกขวาอย่างเหลืออด นี่มันวันหยุดหลังสอบ วันหยุดที่นักศึกษาทุกคนต้องเสวยสุขอย่างเต็มที่ ใครมีเกมเล่นเกม ใครมีแฟนก็อยู่กับแฟน ส่วนตัวผมมันโสดสนิทชนิดสาวไม่แลก็นอนสิครับ นอนลูกเดียวตั้งแต่เช้ายันค่ำ ค่ำยันเช้า นี่ก็ปาเข้าไปสามวันแล้ว จู่ ๆ ไอ้เพื่อนรักสุดสวาทขาดใจก็โผล่มาแบบไม่บอกไม่กล่าว ทำเอาผมหมดอารมณ์กับฝันกลางวันของตัวเองไปเลย
“มึงกินข้าวกินปลาบ้างไหม โทรมาทีไรก็บอกหลับอยู่” มันนั่งลงปลายเตียงก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างอเนจอนาถใจ คือแบบว่าช่วงสอบชีวิตผมยุ่งเหยิงมากไง ไม่มีเวลาเก็บข้าวเก็บของ สภาพห้องมันเลย...สถุลโคตร
“กิน” ผมขยี้หน้าขยี้ตาตอบมันไป
“กินอะไร ไม่เห็นมึงออกไปไหน”
“มาม่า จากห้องอาหารระดับห้าดาว” พอเริ่มฟื้นคืนสติก็กวนตีนมันไป ลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะหันมาประจันหน้าคาดคั้นไอ้แขกไร้มารยาท
“มาหากูมีอะไร คงไม่ได้ห่วงกูถึงขนาดแวะมาถามสารทุกข์สุกดิบหรอกใช่ไหม”
“กูแค่มาถามมึงว่าจะไปไหม ฉลองสอบเสร็จ”
“ที่ไหน” ผมตาลุกวาว ให้ความสนใจขึ้นมายี่สิบเปอร์เซ็นต์
“ไนต์คลับญาติอ้น เมมเบอร์เท่านั้นถึงจะเข้าได้” สี่สิบเปอร์เซ็นต์
“เมื่อไหร่”
“คืนนี้” หกสิบเปอร์เซ็นต์
“มีใครไปบ้าง”
“เพื่อนมึงมีใครล่ะ”
“ไอ้ตรัสไปไหม”
“ไม่พลาด” แปดสิบเปอร์เซ็นต์ ปัดเมินรอยยิ้มกริ่มบนหน้าไอ้ตี๋
“ผู้หญิงเยอะไหมวะ”
“คืนวันเสาร์ ไม่ละลานตากูให้ถีบ”
“สวยไหม”
“นางแบบล้วน ๆ” แม่โว้ยยย
“กูไปด้วยยย”
สี่ทุ่มกว่า ๆ ช่วงเวลาแห่งการท่องราตรี ผมถูกอันเชิญจากหอด้วยรถของไอ้แซน ล่วงหน้ามาก่อนโดยที่ซันกับอ้นจะตามมาทีหลัง ส่วนไอ้คุณตรัสท่านปิดโทรศัพท์ ไม่มีใครติดต่อมันได้ตั้งแต่เย็นแล้ว แต่เป็นอันรู้กันว่ามันต้องมาแน่ เพราะเมื่อเช้าตกลงกันดิบดี ถ้ามีอะไรฉุกเฉินมันคงโทรศัพท์กลับมาบอกเอง
“ไอ้ตรัสนี่ชอบทำตัวลึกลับ”
“มันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มึงยังไม่ชินอีกหรือไง” ผมบ่นขณะยกบรั่นดีสีอำพันขึ้นกรอกปาก ไอ้แซนก็ตะเบ็งเสียงแข่งกับดนตรีแจ๊สที่บรรเลงสดอยู่เบื้องหลังตอบกลับมา
ความจริงผมก็ไม่อยากจะใส่ใจอะไรมากหรอก แต่อยู่ด้วยกันมาตั้งสามปีที่บ้านใครทำอะไรผมรู้หมด บ้านแฝดสองทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เก็งกำไรที่ดินอะไรประมาณนั้น ส่วนพ่อของอ้นท่านเป็นนักการทูตประจำการสถานกงสุลใหญ่กรุงเบอร์ลิน คาดหวังมาตลอดว่าอยากให้ลูกชายคนเดียวเจริญรอยตาม ส่วนคุณตรัส ข้อมูลในหัวผมเป็นศูนย์ เคยได้ยินซันเปรย ๆ ว่าครอบครัวรัตนภูมิเศรษฐเขาทำธุรกิจค้าอัญมณีส่งออก อัญมณีอะไร ส่งออกไปไหน บ้านมันมีกี่คน พี่น้องมีไหม บ้านอยู่แถวไหน ไม่มีใครทราบครับผม
“ความลับมันเยอะเกินไป บางทีกูก็อึดอัดอยากถามแต่กลัวมันไม่ตอบ ดีไม่ดีก็หาว่ากูเสือก”
“ไม่ลองก็ไม่รู้ มันอาจจะรอมึงถามอยู่ก็ได้”
“ธุระไม่ใช่ ไม่อยากยุ่งเรื่องของมัน คบกันแบบนี้บริสุทธิ์ใจดี มันไม่รู้เรื่องกู กูก็ไม่รู้เรื่องมัน ไม่รกสมอง”
“มึงรู้ได้ไงว่ามันไม่รู้เรื่องของมึง” ผมมุ่นคิ้วแต่ยังไม่ทันได้ถามกลับ ซันกับอ้นก็เดินมานั่งที่โต๊ะพร้อมรอยยิ้มบาง
“ซูบไปเยอะเลยนะ แซนบอกเท็ตนอนสลบไปสามวันเลยเหรอ” อ้นทักผมซะเสียจริต ซูบที่ไหนหล่อบาดใจขนาดนี้
“แซนมันปากหมา อ้นดูดี ๆ สิ เท็ตยังหล่ออยู่เลย”
“หล่อน่ะหล่อ แต่ข้าวปลาไม่กินก็โทรมน่ะสิ ตรัสเห็นได้ช็อกสองต่อแน่” ซันพูดโดยที่มือก็หยิบแก้วเหล้าหลบจากหน้าอ้นก่อนจะวางค็อกเทลสีหวานลงไปแทน เห็นคนหน้าสวยหันไปค้อนขวับให้ทีหนึ่ง แต่ผมไม่มีแก่ใจจะขำขัน นึกแปลกใจกับคำพูดเมื่อกี้ของซันมากกว่า
“อะไร ทำไมสองต่อ”
“ตรัสไม่บอกหรือ คุณปู่ของมันเพิ่งเสีย ท่านป่วยมานานแต่ทรุดหนักเมื่อต้นสัปดาห์ที่แล้ว ตรงกับช่วงสอบพอดี ตรัสมันก็เทียวไปเทียวมาระหว่างมหา’ลัยกับโรงพยาบาลทั้งอาทิตย์” ผมร้องอ๋อในใจ ไม่สงสัยกับเรื่องเล่าของซันเท่าไหร่เพราะผมก็ได้เห็นเองกับตาว่าตรัสมันรีบร้อนแค่ไหนเมื่อวันสอบ ที่แท้ธุระของมันก็เรื่องนี้นี่เอง
“รายละเอียดปลีกย่อยให้เจ้าตัวเขาเล่าเองดีกว่า มันมาโน่นแล้ว” ผมมองข้ามหัวไอ้แซนเพื่อพบกับตรัสในเชิ้ตขาวสแลคดำอย่างคนไว้ทุกข์ แต่ดูเหมือนสาวในร้านที่มันเดินผ่านจะสุขซะเหลือหลาย ลอบมองกันจนเหลียวหลัง
“เสียใจด้วยเรื่องปู่มึง ซันเพิ่งเล่าให้ฟัง” มันนั่งลงตรงกันข้ามก่อนบริกรจะเดินมารินบรั่นดีส่งให้ พูดตอบรับผมแค่คำเดียวแล้วก็ปิดปากเงียบสนิท หน้าบอกบุญไม่รับของผมคงไม่ช่วยให้มันสำนึกขึ้นมาเลยว่าได้ทำผิดครั้งใหญ่กับเพื่อนตายอย่างนายทัศนัย มีอย่างที่ไหน สุขให้กูร่วมเสพแต่ทุกข์มึงเสือกเก็บไว้คนเดียว
“ขอบใจคำเดียวเนี่ยนะ มึงไม่คิดจะขยายความให้กูฟังบ้างหรือไง”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย” มันพูดหน้านิ่งแถมยังกระดกเหล้าเข้าปากแบบไม่สะทกสะท้าน
“ใหญ่ หมาไอ้แซนตายยังใหญ่สำหรับกูเลย”
“เอาน่า ใจเย็น ๆ สิวะ กูพามาสังสรรค์ไม่ได้พามาทะเลาะกัน” แซนมันส่งมือมาลูบหลังก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมาจ่อปาก ผมไม่ดื่ม วางแก้วใบนั้นลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปหาบริกร
“ออนเดอะร็อค”
“เท็ต” อย่า ไม่ต้องมาเรียกชื่อกูเสียงอ่อนเสียงหวาน กูไม่หลงกลมึงแล้วตรัส กูจะไม่มองหน้ามึง กูจะไม่ถามเรื่องเกี่ยวกับชีวิตมึง กูจะไม่เสือก กูจะไม่ยุ่ง กูจะไม่...อื้อหือ สวยฉิบ!
“นั่นใครวะ” ผมตาลอย จิตหลุด สมองเลอะเลือนไปชั่วขณะ ลืมไปเลยว่ากำลังโกรธคุณชายเป็นฟืนเป็นไฟเพราะมัวแต่มองนางฟ้าที่เพิ่งเดินผ่านไป ถ้าไม่หลงตัวเองขนาดหนักก็คงตาฝาดที่เห็นว่าน้องเขาก็มองผมตอบกลับมาเหมือนกัน
ไม่มองเปล่า แต่หยักยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากสีอ่อนนั่นด้วย
“ลูกค้าประจำ ชื่อเคทเธอรีน เป็นนางแบบสังกัดเอ็นวายซี มีเพื่อนสนิทนั่งอยู่โต๊ะด้านในอีกหกคน” อ้นตอบคำถามผมอย่างกับอ่านเรียงความ เห็นซันหันขวับมองหน้าอย่างสงสัย ก็ใครจะไม่งง หน้าซื่อ ๆ พูดจาประหยัดถ้อยประหยัดคำอย่างอ้นดันร่ายประวัตินางแบบให้เพื่อนฝูงฟัง ฟ้าถล่มดินทลายก็วันนี้แหละวะ
“เคยมาช่วยงานอาตอนปิดเทอมปีหนึ่ง ช่วงนั้นที่ร้านขาดบาร์เทนเดอร์ก็เลยได้คุยกัน”
“สวยว่ะ มีแฟนหรือยัง”
“จะไปรู้เขาเหรอ” อ้นผลักหน้าคนข้าง ๆ ที่หันมาจ้องจับผิดไม่เลิกก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นป้อนเสียเลย
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปถามเอง”
“เฮ้ยเท็ตอย่า” ผมผุดลุกขึ้นยืน ไอ้แซนก็รีบคว้าข้อมือผมไว้ก่อนจะหันไปมองคู่อริผมหน้าตาเหลอหลา
“อะไรของมึง กูจะไปห้องน้ำ”
“กูไม่เชื่อ”
“ถ้าอย่างนั้นตรงนี้เลยนะ” ผมทำท่าจะปลดเข็มขัด ไอ้แซนก็ร้องเฮ้ยอีกรอบ
“จะให้กูไปไหม” หันไปย้ำถาม มันก็ยอมปล่อยมือแต่โดยดี
ความจริงผมไม่ได้มีธุระหนักเบาอะไรกับห้องน้ำหรอก ก็แค่รำคาญสายตาไอ้ตรัสที่มองมาอย่างตัดพ้อ เป็นผมเสียอีกที่ควรน้อยใจ แต่ไหงมันมานั่งหน้านิ่งทำบรรยากาศมาคุ เสียอารมณ์ส่องสาว
“ขอโทษนะคะ” ขณะที่กำลังยืนพิงผนังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ตรงทางเดินแคบ ๆ ก่อนถึงห้องน้ำ ผมก็ได้ยินเสียงใสกระซิบที่ข้างหูซึ่งพอดีว่าตรงนี้ไฟมันสลัวก็เลยทำให้มองเห็นหน้าคู่สนทนาไม่ชัดนัก ผมจึงเบี่ยงตัวหลบนึกว่าสาวเจ้าจะขอทางเดินแต่ที่ไหนได้เธอกลับส่งมือมาแตะที่หัวไหล่
“ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกเหรอคะ” ตอนนั้นเองที่ผมเพ่งไปที่ใบหน้าขาวเนียนอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง โป๊ะเชะ! ผู้หญิงที่ฟุ้งกลิ่นดีเคเอ็นวายคนนี้คือแคทเธอรีนคนสวย
“อ่า...ครับ” ถึงกับติดอ่าง รีบยัดโทรศัพท์ตกรุ่นเข้ากระเป๋ากางเกงอย่างไว ไม่ได้ ๆ ต้องสร้างความประทับใจแรกพบ
“ว่าแล้วเชียว ชื่ออะไรเหรอคะ” เธอปรายยิ้มก่อนจะเบี่ยงตัวมายืนพิงกำแพงข้างกันเพราะมีคนอีกกลุ่มเดินสวนมา
“เท็ตฮะ”
“แคทเธอรีนนะคะ เรียกเคทเฉย ๆ ก็ได้” ผมยิ้ม..ยิ้มแบบประหม่าสุดชีวิต เกิดมาก็เพิ่งเคยพูดคุยกับผู้หญิงที่สวยขนาดนี้เป็นครั้งแรก จะว่าคุยเฉย ๆ ก็เรียกได้ไม่เต็มปากนัก แต่จะบอกว่าเธอทอดสะพานให้ก็ติดเกรงใจเพศแม่ เอาเป็นว่ามือที่ส่งมาดึง ๆ รั้ง ๆ แถวชายเสื้อทำเอาผมพูดไม่เป็นคำ ง่อยแดกเอาง่าย ๆ
“นี่ ๆ เท็ต...” และถ้านั่นยังไม่หนำใจ ก็ใช่ว่าเธอจะหยุดแค่ยืนคุยกันห่าง ๆ เผลอยืนยิ้มค้างครู่เดียวคุณเธอก็ยี่นหน้ามากระซิบข้างหูอย่างสนิทสนมซะแล้ว
“หายไปไหนมาตั้งนานสองนาน” พอก้าวกลับถึงโต๊ะไอ้แซนก็หันมาถามลั่น ผมยักไหล่ไม่ตอบ แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นว่าไอ้ซีเคร็ทแมนจ้องมาตาเขม็ง ผมเดินวนรอบโต๊ะจนเกือบจะวนรอบที่สอง ซันถึงถามขึ้นมา
“หาอะไร”
“กระเป๋าตังค์”
“เอาไปทำไมวะ” ไอ้แซนขมวดคิ้วฉับ แต่ถึงอย่างนั้นก็เห็นมันหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงส่งมาให้ ผมไม่พูดพล่ามทำเพลง ตั้งท่าจะจ้ำอ้าวลูกเดียว
“กูกลับก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน” โบกมือหยอย ๆ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน มือยาว ๆ ของอ้นก็คว้าเข้าที่ชายเสื้อ
“ไปไหน” อ้นจ้องหน้าถาม สีหน้าคนอื่นก็ไม่ต่างกัน
“มีสาวชวนไปนอนด้วยว่ะ”
“ใคร” คราวนี้ไอ้แซนเป็นคนซัก
“แคทเธอรีน”
“หา! ใครนะ” ผมย้ำคำตอบไปอีกครั้ง มือของอ้นถึงกับย้ายขึ้นมารั้งข้อมือไว้แทน
“ได้ไง ไปคุยกันเมื่อไหร่ ไหนว่าเมื่อกี้ไปห้องน้ำ”
“ไม่มีเวลาคุยรายละเอียดอะซัน เอาไว้จะเล่าให้ฟังทีหลัง”
“แล้วทำไมมึงต้องเป็นฝ่ายไปกับเขาวะ”
“จะให้กูพาเขาเข้าหอในหรือไงแซน ถามโง่ ๆ เว้นแต่ว่าจะมีใครให้กูยืมห้อง” แล้วความสงัดก็เข้าครอบงำในบัดดล ผมคิดอะไรก็พูดไปแบบนั้น ห้องไอ้แซนแคบ แค่หนังสือประมวลกฎหมายก็วางกองไปครึ่งห้องแล้ว ซันกับอ้นก็อยู่ห้องเดียวกัน เต็มความจุ ไม่ควรเพิ่มจำนวนประชากร ดังนั้น...
“ให้กูพาเขาไปนอนห้องมึงได้ไหมล่ะตรัส” จบข่าว
▩▩▩
-
โอ้ววว คอมเม้นต์เยอะขึ้นมาก ปรีดาจ้า
แซนรุกหรือรับ : เราไม่บอกเธอหรอก อุ๊อิ๊
เรื่องสำนวน : อิฉันชอบภาษาบ้าน ๆ แต่คงความเป็นภาษาไทยไว้ค่ะ ชอบเล่นสำบัดสำนวนแต่พยายามไม่ให้เยิ่นเย้อ น้อมรับทุกคำติชมค่ะ
เรื่องคำผิด : ดีใจมากจริง ๆ ที่คนอ่านเล็งเห็นส่วนนี้ ก่อนลงทุกตอนจะต้องทวนแล้วทวนเล่าเฝ้าแต่ทวน ไม่ให้มีคำผิดเล็ดลอดออกไป ใช้เว็บไซต์บัณฑิตยสถานให้เป็นประโยชน์เสมอมา เนื่องด้วยว่า...อิฉันเกลียดภาษาวิบัติ! ถ้าสะดุดตาคำไหน รีบบอกให้ไว จะแก้ไขทันทีจ้า
เรื่องสัญลักษณ์หัวเรื่อง : สิ่งนั้นแทนรสนิยมของเท็ดดี้แบร์นะจ๊ะ ตราบใดที่เท็ตยังมองหน้าอกหน้าใจสาว ๆ อยู่เป็นนิจ ♂♥♀ ก็จะยังอยู่ตลอดไป ไม่แน่ เผื่อตอนไหนเท็ตสนใจจะเป็นเกย์เลสฯ ขึ้นมา อาจจะ ♀♥♀ ก็ได้น้า ครุคริ ๆ
แต่ละตอนยาวเหลือเกิน : สะใจไหมล่ะ ไม่อยากขัดอารมณ์ด้วยคำว่าครึ่งแรกครึ่งหลัง จัดหลักไปเลยทีเดียว ดีไหมจ๊ะ ฮี่ ๆ
เจอกันตอนหน้า มาช้ามาไว ขึ้นอยู่กับคอมเม้นต์โดนใจ นะจ๊ะ ๆ
พูดคุยหรือแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
เชิญที่ Lipstick_Murder@Twitter นะคะ
-
คงได้มีคนตบะแตก :z1:
ยัยแคทนั่นไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ
-
ตรัส ลากอิเท็ตดี้แบร์ออกมา
พาขึ้นห้องไปเลย
ถ้าเท็ตอยากทำก็ให้ทำกับตรัสนี่เเหล่ะ หึๆ
-
เท็ตแรงงงงงอ่ะ...เห็นใจตรัสบ้างไรบ้าง
นั่งมองตลอดเวซะขนาดนั้น พระเอกเรายิ่งคิดเ้ยอะอยู่ด้วย
ตรัสเดินหน้าเยอะ ๆ ดิ เหลือแค่เปิดอกพูดกันแค่นั้นเอง ท่าทีดูออกกันซะขนาดนั้น
ขอบคุณคะ
-
เท็ตใจร้ายจังนะ ตรัสได้ช้ำใจตายเลยดิ
-
ตรัสอย่าไปยอม ลากเท็ดกลับห้องเลย ถึงห้องแล้วจะทามอะไรก้แล้วแตตรัสแล้วกัน ฮิฮิ จะทำอย่างที่เท็ดคิดจะทำกะผุหญิงคนนั่้นก้ได้นะเพียงแค่เปลี่ยนสถานะของเท็ดจากที่จะรุกเปนรับแทน :z1:
-
:serius2:
-
เจ็บแทนตรัสเลยอะ :z6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาต่อไวๆค้าาาาาา ด่วนๆๆๆๆๆ
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากเห็นตรัสพูดกูมืง อยากเห็นตรัสแบบดาร์คๆ ด้านมืด หึหึ
ยัยแคทเธอรีน นางแบบว่า....เอิ่มม แรว๊งงงส์ 555
-
เท็ดใจร้ายอ่ะ ไม่ส่งสารตรัสบ้างเลยหรอ :sad11:
ยืมห้องมันต้องยืมตัวเจ้าของห้องด้วยดิเท็ด
-
ตรัสอย่านิ่งเกินไปสิ
เท็ตมันอ่านใจคนไม่ออกหรอกนะ
แต่เล่นขอใช้ห้องนอนกับสาว..
:angry2: เกินไปอ่ะเท็ต
-
แย่แล้น ไม่ได้นะเท็ด :serius2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก สนุกมากเจ้าค่ะเรื่องนี้ ภาษาอ่านแล้วเพลินดีสุดๆ
แคทเธอรีนชีไม่่น่าไว้ใจซักกะติ๊ดดดดดด o18
ค้างอย่างรุนแรง มาต่อไวๆเลยขอรับ o13
-
จบ!แต่ตรัสเจ็บแน่ๆ
-
เท็ตแรดเนาะ -o-
ตรัสเผด็จศึกเท็ตสักทีเหอะ
-
พึ่งอ่านเมื่อเที่ยงคืนของเมื่อวาน
เเต่ได้มาเม้นเที่ยงคืนวันนี้
สนุกมากค่ะชอบ
ก็ยังคงลุ้นอยู่ว่าใครกดใคร
เอาในใจเลยนะ(เท็ดกดก็ชอบน่ะ:กระซิป)
เเต่เเอบเชียร์ ตรัสโกรธเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เเล้วก็จับกดซ่าาาาาาาาาาาาาา :oo1:
อุบ๊ะๆ คิดเเล้วหื่นน
ต่อไวๆนะค่ะ
-
ความสัมพันธ์แบบกระดื้บๆ
อย่าบอกนะว่ารพีเป็นหนุ่มน้อยขี้วีน ขี้หึงและขี้อ้อน :m20: :z3:
-
บ้าไปแล้วเท็ดดี้แบร์ สงสารตรัสอ่ะ
ไม่ยอมๆ เราไม่ยอม
-
เท็ตตตตตตตตตตต พาสาวขึ้นห้องนี่ยังพอทน แต่นี่มัน...ห้องตรัสนะเออ
-
เท็ตทำไมใจร้ายงี้อะ ถามแบบนี้เพราะอยากจะลองใจตรัสหรือเปล่า :monkeysad:
แต่ไปกับผู้หญิงที่ชวนง่ายๆแบบนี้ หวังว่าไม่ได้ชอบหล่อนจริงจังหรอกนะ :เฮ้อ:
หรือว่าแค่จะพิสูจน์ตัวเองว่าชอบแบบไหนมากกว่ากัน :haun4:
เฮ้อ แต่ไงก็ไม่อยากให้ไปกับยัยแคทอะไรนี่อยู่ดี o9
-
:z3:เท็ดเล่นแรง!!!! สงสาร ตรัสจัง T T
-
เท็ตนี่ปากหาเรื่องเน๊อะ ฮ่าๆๆ พูดอะไรไม่คิด หึหึ
ระวังตรัสฟิวส์ขาดนะเออ จะหาว่าไม่เตือน อิอิ
ตอนแรกนึกว่า ชี คนนั้น มองตรัสซะอีก จู่ๆมาชวนเท็ตซะง้าน เง้ออ
คืนนี้เท็ตหน่ะไปห้องตรัสได้ แต่กับสาวคนนั้นคงจะอดนะเท็ต ฮ่าๆๆๆ
ง่าาา ไม่อยากให้มึนตึงกันแบบนี้เลย อยู่ใกล้ๆ แหย่นิดแหย่แบบเดิมๆกันดีกว่าแบบนี้อีก
ปรับความเข้าใจกันซะทีเต๊อะ เง้ออออ ถ้าตรัสไม่เริ่มอะไรสักที เท็ตมันก็มึนๆเอ๋อๆอยู่แบบนี้นั่นล่าา ฮ่าๆๆ
คนเขียนสู้ๆเน้อออ ^^
:กอด1:
-
สนุกมากคร่าาา นายเอกมึนๆดีชอบ
แอบค้างง่ะ ตรัสจะว่ายังไงล่ะเนี่ยน่าสงสารจริงๆ
-
อูยส์ เท็ตนะเท็ต ทำไมหนูใจร้ายอย่างนี้ล่ะลูก :m15:
-
อ้าว ๆ เท็ตทำไมทำแบบนี้ล่ะ สงสารตรัสนะเนี่ยะ
-
แคทไม่น่าไว้ใจอ่ะ :z2:
-
สงสารตรัสอ่ะ เท็ดคิดไรอยู่กันแน่
แคท เธอดูไม่น่าไว้ใจยังไงก็ไม่รู้อ่ะ
-
เท็ตแรง!!!เอาไปเลย10คะแนน!
ว่าแต่ว่า ไม่เชื่อใจยัยแคทเลยอ่ะ!เท็ตจะโดนหลอกไปปู้ยี้ปู้ยำไหม!!!
ส่วนตรัสคะ เป็นเรา เราก็โกรธ :beat:
-
เพิ่งมาอ่าน หนุกอ่ะ
เท็ดมันก็เรื้อนเกิ๊น
-
ขอบคุณครับ
อยากรอหลาย ๆ ตอนแล้วค่อยมาอ่านทีเดียวจะได้อินมาก ๆ แต่ทนไม่ไหว วันนึงเข้ามาเช็คดูตั้งหลายรอบ 555
สงสารตรัส :(
-
อ่าน 4 ตอนรวดชอบมากค่ะ เท็ดทำแบบนี้ แต่จะว่าเท็ดก็ไม่ถูกน้า เพราะตรัสเองก็ยังไม่ทำอะไรให้ชัดเจนเหมือนกันอ่ะ
-
ตรัสทำอะไรสักอย่างสิ :a5:
เท็ตอย่าทำอย่างนี้ อ๊ากกกก :z3:
:pig4: :3123: :L2:
-
จากการประมวลผลแล้วอยากให้พ่อเจ้าประคุณรุนช่องยอดชายนายตรัสลากชายเท็ตไปห้อง
อย่างที่ชายเท็ตหวังไว้ แล้วล็อคประตูใส่หน้าแคตตอนที่แคตกำลังจะเข้าห้อง
คงจะสะใจข้าพเจ้าไม่ใช่น้อย ! o18
แล้วก็เชื่อว่านายเท็ตของเราคงจะโมโหเป็นแน่แท้ #เริ่มเพ้อเจ้อ
เป็นการเขียนทำให้เรื่องราวน่าสนใจในทุกๆตอนมากค่ะ หาจังหวะตัดได้ดีเลยทีเดียว o13
สามารถทำคนอ่านค้างกันได้เลย :z3: :z3:
แต่อย่าปล่อยให้ค้างนานนะเออ เดี๋ยวจะโดนจุดธูปเรียก :call: :call:
-
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ~~~ / เพลงขึ้น - ดีเจบอกขอมอบเพลงนี้ให้เท็ดดี้แบร์ /
โอ๊ย ! รู้สึกหงุดหงิดจังค่ะ T T ชาวบ้านชาวช่องเขารู้เขาเห็นกันหมด ทำไมมีแต่เท็ดดี้แบร์ที่ไม่รู้อะไรบ้างเลย !
เพื่อนก็ชงให้ซะขนาดนั้น ! พี่ตรัสเขาก็ออกจะแสดงกิริยาอาการออกซะขนาดนี้ ! /ชอบตอนไล้มือเข้ากับข้างแก้มเท็ตจริงๆค่ะ/
แล้วทำไมเท็ดดี้แบร์ของพี่ตรัสถึงไม่รู้สึกนึกเฉลียวใจอะไรบ้างงงงงงงงงงงงงง
นอกจากจะทำร้ายกันด้วยการไม่รู้หัวจิตหัวใจเขาแล้ว ยังจะมาขอพาหญิงไปค้างห้องเขาอีก
เท็ดดี้แบร์ นายนี่มันใจร้ายที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
/ขีดเส้นแบ่งเขตแดน แล้วก้าวเข้าไปยืนเขตแดนข้างตรัสเป็นที่เรียบร้อย/
เราขอให้ตรัสโกรธจนระเบิดอารมณ์ออกมาแล้วจัดการเท็ดดี้แบร์สักทีเถอะค่ะ ! ฮึ้ยยยยย ย้ากกกกกกกก
แม่ยกตรัสไม่ทนแล้วอ่ะ !!!! T T
คุณคนเขียนสู้ ๆ นะคะ ~
-
:m16: เท็ดใจร้ายอ่ะ
สงสารตรัสอ่าาาาาาาาาาา
-
เรื่องนี้มันส์...เท็ตร้ายอ่ะ ถ้าเราเป็นตรัสนะคงเจ็บฉึกๆแล้ว
-
:กอด1:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน
ติดตามต่อไปๆ
-
เท็ดดี้แบร์ แรว๊งงงง
ไปเอ่ยปากยืมห้องตรัสเพื่อไปกับสาวเนี่ยนะ
-
ติดตามนะคับๆ >\\<
-
เท็ตใจร้ายอ่ะ :sad4:
ตรัสลุกมั่งดิ ร่ายไปจัดหนักเลย
ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ไหวนะ
-
เท็ตอ่ัะ สงสารตรัสมั่งดิ่ :z3: :z3:
-
เท็ตดี้ทำไมถึงไปรู้ตัว
ตรัสก็ไม่พูดรมั้งเลย -0-
รอตอนต่อไปนะค่ะ อยากกกอ่านต่อะมันๆชอบๆ
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ เนื้อเรื่องน่าติดตามสุดๆ แต่ละคนน่ารักมาก
ในตอน3 ชอบฉากจบมากๆเลย เอามือมากุมตรงหัวใจ มันน่ารักมาก! เห็นภาพเลยค่ะ :-[ :-[
เท็ดดี้แบร์แรงอะ! เห็นใจตรัสบ้างสิเท็ต อึนไม่รู้ความรู้สึกเขาแล้วยังทำร้ายจิตใจเขาอีก ฮืออ~ :o12:
-
พี่เท็ต ทำร้ายพี่ตรัสเราได้ไง !!!!!
มามะพี่ตรัส มาหาเรา....
-
ไม่คืบหน้าเลยอะ
-
อ่ะโหวววว
เท็ดทำร้ายจิตใจอ่ะ ถึงหลังจากนี้จะยังไงแต่คำนี้มันสุดๆเลยนะ
ตรัสจะว่ายังไงล่ะทีนี้
-
รออ่านอยู่นะคับๆ ^^
-
เชรดดดดด พาชะนีขึ้นห้อง(ว่าที่)สามี :a5:
.
.
.
.
เท็ด... นายแน่มาก :try2:
-
วู๊ววว มาตามอ่านๆๆ สนุกมากเลยยย ชอบบๆ ><
-
คำเตือน : อ่านช้า ๆ อย่างตั้งใจ ไม่ต้องรีบ...นะจ๊ะ
ทะลึ่ง : กามที่ 5
ผมกำลังขับเลกซัสสีดำเงาวับไปตามท้องถนนอย่างไม่รีบร้อนนัก ถามว่าได้มาอย่างไร ขโมยใครมา หรือมีตุ๊กตาหน้ารถหรือไม่ เอาเป็นว่าผมได้มาพร้อมกุญแจห้องที่ตรัสยื่นให้ มันไม่บอกไม่กล่าวอะไร แค่ส่งให้พร้อมสีหน้าที่ผมอ่านไม่ออก อีกสามคนก็พาลปิดปากเงียบนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาจนผมอยากจะ...ระเบิดหัวเราะดัง ๆ
‘เคทเป็นเลสฯ นะคะ คืนนี้ไปด้วยกันนะ’
จะให้กลั้นขำยังไงไหว ไม่ใช่เพราะตลกอะไรแต่อยากหัวเราะเยาะตัวเองมากกว่า มั่นหน้ามาทั้งชีวิตว่ารูปหล่อสมชายชาตรีหลีหญิงมานักต่อนัก แต่กลับมาตกม้าตายเพราะกลายเป็นทอม โชคดีที่ผมเก็บอาการไว้ทันก็เลยแอ๊บทอมรับคำคุณเธอไป ก่อนจะนัดแนะเวลาเจอกันหน้าร้านเสร็จสรรพ เดินกลับมาที่โต๊ะก็นึกขึ้นได้ว่าอยากแกล้งคน เดิมทีจะเนียนติดรถไปกับสาว แต่ไหน ๆ ได้ทีเอาคืนไอ้หล่อ ขอแบบสะใจไปเลยแล้วกัน
ระหว่างทางที่ออกมาจากคลับ ผมแสร้งทำเป็นขอแวะร้านสะดวกซื้อที่กำลังจะถึง เคทคนสวยก็ถามทันทีว่าจะซื้ออะไร จอดรถได้ผมก็หันเข้าหาแล้วยิ้มกริ่มก่อนจะตอบช้า ๆ เน้น ๆ ให้เธอได้ยินอย่างชัดเจน ‘ถุงยางอนามัย’ เท่านั้นแหละ คิ้วเรียวก็ขมวดผูกเป็นปม ก่อนคุณเธอจะขยับปากเหมือนอยากจะถามอะไรแต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา เพ่งมองหน้า มองแขน มองขา ก่อนย้อนกลับมามองบางอย่างที่อยู่ใต้เข็มขัดของผม เห็นนิ้วเรียวเล็กเป็นลำเทียนอย่างนั้นก็เถอะ ตบเจ็บไม่ใช่เล่นเลย แต่ก็ถือว่าได้คุ้มเสีย คืนนี้ผมได้เป็นเจ้าของรถหรู ได้ครอบครองคอนโดราคาหลายสิบล้านแต่เพียงผู้เดียว เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยโทรตามเจ้าของห้องกลับมาแล้วอธิบายทุกอย่างให้มันฟังก็แล้วกัน
ผมเยื้องย่างอย่างใจเย็นขั้นสุดเข้าไปในห้องของตรัส ถือวิสาสะยึดครองเปิดไฟเปิดแอร์ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วนึกขึ้นได้ว่าผมยังไม่สะใจกับแอลกอฮอล์ที่เพิ่งเริ่มซึมซับเข้าสู่กระแสเลือด จากแผนที่จะฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนฝูง กลายเป็นมานั่งหงอยคนเดียวในห้องคุณชาย ถึงจะหรูหราแค่ไหนก็เซ็งได้เหมือนกัน เดินเข้าไปในครัวรื้อค้นจนถึงตู้ที่อยู่ด้านในสุดแล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ไอ้คุณตรัสเขามีสมญาว่าพ่อพระไม่ดื่มเหล้าสูบบุหรี่ แต่ไม่นานมานี้ก็เพิ่งรู้ว่าแอบสูบเวลาเครียด แล้วมีหรือที่เหล้ามันจะไม่แอบดื่มเวลาอยาก และที่เห็นนี่ก็มีทั้งชีวาสรีกัล จอห์นนี่วอล์กเกอร์ ทั้งเรด แบล็ค โกลด์ บลู ไอ้ตรัส...ไอ้เสือซุ่ม
ได้เสียงเพลงจากเครื่องเสียงราคาระยับที่รู้สึกว่าจะมีไว้ประดับห้องเฉย ๆ เปิดคลอเบา ๆ ขณะซัดโฮกออนเดอะร็อค ที่จริงก็ไม่ประสงค์จะมานั่งก๊งโชว์ความดิบให้ตัวเองดูแต่เผอิญว่าในตู้เย็นไม่มีอะไรที่พอจะใช้เป็นมิกเซอร์ได้ คว้ามาแต่น้ำแข็งก็เลยเป็นอย่างที่เห็น ดื่มเพลิน ๆ ฟังเพลงเพลิน ๆ ก็ชักง่วง หันมองก็เห็นชีวาสรีกัลพร่องไปกว่าครึ่งขวดเลยรีบทำลายหลักฐานโดยการยัดเข้ากล่องแล้วเอาไปเก็บไว้ที่เดิม ก่อนเดินตุปัดตุเป๋ไปหยิบผ้าขนหนู ก็คุณชายเขาสอนไว้ไปไหนมาไหนต้องกลับมาอาบน้ำ แม้จะดูเหมือนไม่เจียมสังขารก็ตาม
เมื่อก้าวออกมาจากห้องน้ำได้ก็แทบผงะหงายหลัง ตั้งสติว่าไม่ได้ตาฝาดหรืออาจมองผิดว่าคนที่สวมเชิ้ตขาวปลดกระดุมนั่งฟรีสไตล์อยู่ปลายเตียงคนนี้คือตรัส รัตนภูมิเศรษฐ ซึ่งเผอิญว่ามันใช่ ยืนยันได้จากน้ำเสียงที่...เซ็กซ์ซะ
“ไหนผู้หญิง” มันทักคำแรกทำเอาฮาไม่ออก ก็กะจะหลอกขำ ๆ แต่ดูจากสีหน้าแล้วมันคงไม่ตลกด้วย ผมยิ้มเผล่แล้วเดินไปใกล้ ๆ ไอ้โคมไฟหัวเตียงก็ไม่รู้จะริบหรี่ไปไหน ทำบรรยากาศวังเวงโดยใช่เหตุ
“อยู่ใต้เตียง” ผมกวนตีนโดยที่มันยังจ้องหน้า ไม่มีทีท่าว่าจะก้มลงไปมองตามคำบอกเล่า แน่ล่ะ ก็ไอ้หล่อมันไม่ได้ปัญญาอ่อน
“อยู่ไหน”
“ไม่รู้ หนีกลับไปแล้วมั้ง” ตอบไปพร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดอกเปลือย ๆ ของตัวเองไว้ ขอเซฟหน่อย เผื่อมันลุกพรวดพราดขึ้นมาชกต่อย ปอดจะได้ไม่ช้ำตาย
“เท็ต”
“มึงนี่เซ้าซี้ว่ะ เออ กูไม่ได้พาเขามาหรอก พอใจยัง”
“ยัง”
“แล้วมึงจะเอาอะไรอีก กูขอแต่งตัวก่อนได้ไหมแอร์ห้องมึงเย็นจะตาย หวัดแดกกันพอดี” พอยืนอยู่ใกล้แบบนี้ก็เลยได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ ลอยมากระทบจมูก ปกติที่ดื่มสังสรรค์กันตรัสจะจัดแค่พอเป็นกระษัย ไม่ตั้งหน้าตั้งตากระดกอย่างใครเขา แต่ดูคราวนี้เหตุการณ์จะไม่ปกติเท่าไหร่ ท่านถึงได้คลุ้งกลิ่นน้ำเมาตลบอบอวล
“มึงเมาเหรอ ไปอาบน้ำตั้งสติหน่อยไหม” ที่พูดไปแบบนั้นเพราะมันส่งมือมาจับแขนผมไว้ไม่ให้ไปแต่งตัวอย่างที่ตั้งใจ พูดไปแล้วมันก็ยังไม่ยอมปล่อยแถมยังกำมือแน่นขึ้นอีก มึงควรปล่อยก่อนนะตรัส ผ้าขนหนูผืนหนาของกูดูจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยนะตอนนี้
“ทำอะไรกันหรือเปล่า” โอ้ สวรรค์ ทำไมท่านสรรสร้างมนุษย์อย่างลำเอียงได้ถึงเพียงนี้ น้ำเสียงสั่นเครือของไอ้เทพบุตรทำเอาเข่าผมแทบทรุดแล้วนั่งศิโรราบ
“ทำ” ดูเหมือนคำตอบสั้น ๆ แบบยียวนจะยิ่งกวนน้ำให้ขุ่น ทำไงได้ ก็นิสัยผมมันเป็นแบบนี้ และไม่อยากจะบอกเลยว่าเวลาทำให้คนที่เก็บอารมณ์เก่งที่หนึ่งอย่างไอ้ตรัสเป็นเดือดเป็นร้อนได้ ผมโคตรสะใจเลยเถอะ
“กูโดนเขาตบ อะเนี่ยมึงดู ไม่รู้เป็นรอยไหมแต่เจ็บฉิบ” ผมยื่นแก้มแล้วชี้จุดเกิดเหตุ เห็นมันลุกขึ้นยืนก็ยิ่งขยับเข้าไปใกล้เพราะนึกว่าแสงมันน้อยคงมองไม่ถนัด แต่ที่ไหนได้...
คุณชายเขาส่งมืออุ่นมาสอดรับท้ายทอยอย่างช้า ๆ โน้มใบหน้าเข้ามาก่อนแตะปลายจมูกเบา ๆ ที่ผิวแก้มคล้ายปลอบประโลม ด้วยความที่ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรอย่างปากว่า ผิวสัมผัสมันจึงกลับตาลปัตรกลายเป็นแรงกระตุกเบา ๆ ในอกข้างซ้าย คล้ายคนละเมอถึงยอมปล่อยให้ปลายจมูกแปรเปลี่ยนเป็นริมฝีปากอุ่นที่ค่อย ๆ ไล้แผ่วเบามาจนถึงมุมปาก ชะงักไปนิดเหมือนจะขออนุญาตแต่ผมไม่โต้ตอบอะไร รู้สึกได้แค่ว่าผิวแก้มร้อนจนแทบไหม้เมื่อใบหน้าคมคายโน้มมาจูบย้ำที่ปลายจมูกก่อนริมฝีปากจะถูกครอบครอง
สมองเลอะเลือนไปชั่วขณะหนึ่งจึงรับรู้ถึงรสขมเฝื่อนของบรั่นดีผสมกลิ่นกรุ่นวนิลาที่มาจากเส้นผม ปลายนิ้วที่ท้ายทอยคลึงเบา ๆ คล้ายสั่งให้เผยอริมฝีปาก ในวินาทีที่ไม่มีอำนาจต่อรองก็ทำได้เพียงคล้อยตาม รั้งไหล่เอาไว้เพื่อไม่ให้เข่าที่อ่อนแรงทรุดนั่งลงกับพื้น แอลกอฮอล์ที่ตีรวนอยู่ในท้องก็เริ่มทำพิษ ทั้งมึนและเบลอจนเผลอสัมผัสตอบปลายลิ้นอุ่น แม้จะประหม่าจนมือไม้สั่น ใจก็เต้นระส่ำจนแทบกระดอนออกมานอกอก
เนิ่นนานจนต้องบีบไหล่อีกฝ่ายประท้วง ซึ่งมันได้ผล ผละใบหน้าออกจากกันเพียงนิด เทคลมหายใจกันตายไปได้ไม่กี่เฮือกก็เหมือนจะถูกลิดรอนสิทธิ์อีกหน แต่ผมกดจูบแรง ๆ กลับไปจนตรัสชะงัก
“พอแล้ว ขนตามึงทิ่มหน้ากู จั๊กจี้” ได้ยินมันหัวเราะเสียงต่ำก่อนจะยอมถอยทัพแต่โดยดี ผมได้แต่ยืนเกาหัวแก้เก้อ
“โทษที แค่จะขอดูรอยที่แก้ม” เหี้ยอะไรนะ ไอ้หล่อมันพูดอะไรนะเมื่อกี้ นี่เรียกว่าขอดูรอย ถ้ามึงขอจูบกูคงโดนข่มขืนไปแล้วใช่ไหม เห็นมันอมยิ้มหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ดูอารมณ์ดีขึ้นจม
ผมคว้าเสื้อกล้ามกับกางเกงนอนมาจากตู้ของไอ้หล่อ เม้มปากไปสวมเสื้อผ้าไปโดยที่ใจยังสั่นไม่หาย ก็ไม่ได้อยากหาเหตุผลอะไรจากสิ่งที่เกิดขึ้น ผมเองก็กรึ่ม ๆ ตรัสมันก็เมา จะทำอะไรโดยขาดสติยั้งคิดก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก ผู้ชายเหมือนกันก็ไม่รู้จะดัดจริตถือตัวทำไม คิดได้อย่างนั้นก็ผ่อนลมหายใจยาว รู้สึกคอแห้งเลยเดินไปในครัว กลับออกมาอีกทีก็เห็นตรัสมันยืนเช็ดผมอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้ว
“เท็ต”
“ไม่ต้องถามหรอก กูไม่หิว” แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ คงไม่พ้นถามว่าหิวไหมอีกตามเคย
“ไม่ใช่ จะถามว่าไม่หนาวหรือไง เปลี่ยนเสื้อไหม” อย่าพูดกลั้วหัวเราะอย่างนั้นครับสหาย กูไม่สำลักอากาศตายก็ให้รู้ไปสิ ผมส่ายหน้าปฏิเสธ เพื่อความปลอดภัย ตอนนี้ให้ตัวเย็นไว้เป็นดีที่สุด
ผมคลานขึ้นเตียงไปนั่งกดโทรศัพท์เล่น ทำเป็นมองไม่เห็นแผ่นหลังขาวจัดที่มีกล้ามเนื้อเต็มอัตรา ปัดเมินแรงดันในอกจนอยากจะทิ้งตัวลงนอนแล้วเอาผ้าคลุมโปงหลีกหนีภาพตรงหน้า แต่มันล่อสายตาเกินกว่าจะหันหนีได้ มาสะดุ้งสุดตัวอีกทีก็ตอนที่คุณท่านเขาหันกลับมาแบบไม่ทันตั้งตัว ก็เลยประสานสายตากันจะ ๆ แบบหาข้ออ้างไม่ได้
“มึงหุ่นดีว่ะ กูอิจฉา” โอ๊ย เชี่ยเท็ต เดี๋ยวกูตบปากฉีก มึงจะพูดตามที่คิดทำไม เงียบไว้มันก็ไม่หาว่าเป็นใบ้หรอก
“อิจฉาทำไม” คำถามแบบนี้มันมีคำตอบให้เลือกไหมวะ ควรตอบว่าอะไร หรือเป็นคำถามที่ไม่จำเป็นต้องตอบ นั่งคิดไม่ตกไม่รู้จะพูดอะไรต่อจนไอ้เจ้าของเตียงมันทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ นั่นแหละถึงได้หันไปมอง
“ไม่นอนหรือ”
“ยังไม่ง่วง” แหลเนียน ๆ ก้มหน้าก้มตาจิ้มเกมในโทรศัพท์ต่อ กะว่าจะรอพักใหญ่ ๆ แล้วค่อยนอนเพื่อความปลอดภัยในการถูกล่วงละเมิด
“นอนเถอะ” มันพูดเสียงอ่อนคล้ายจะอ้อน อย่านะหล่อ มือที่แตะมาโดนต้นขาอย่าไต่ไปตรงอื่นเชียวนะ ผมขยับตัวหลบมือปลาหมึกแต่ยังไงก็ไม่พ้น ปัดทิ้งมันก็ยกขึ้นมาวางใหม่ โดนตรัสมันรวนใส่แล้วไหมล่ะ
“นอนก็นอน” พอผมว่าอย่างนั้นมันก็ชักมือกลับไปแต่โดยดี
แต่ก็ใช่ว่าผมจะได้นอนอย่างสงบสุข ตรัสที่นอนหันหลังให้มันก็หายใจปกติ แต่เป็นผมเองที่หูดีผิดมนุษย์มนา นอนนับเสียงหายใจเข้าออกของมันมาพักใหญ่แล้ว อีกทั้งยังต้องขดขาคู้ตัวอยู่กับความรู้สึกเจ็บแปลบตรงท้องน้อย เข้าใจดีว่ามันคืออะไร พยายามข่มตาให้หลับ ทำสมาธิ เลิกคิดฟุ้งซ่าน แต่การปฏิบัติมันยากกว่าทฤษฎีเป็นไหน ๆ ผมลังเลที่จะเอื้อมมือไปแตะที่หัวไหล่ไอ้คนที่หลับเป็นตายตรงหน้า กระซิบเรียกชื่อเบา ๆ บังคับเสียงไม่ให้สั่นจนผิดสังเกต แต่ก็ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบกลับ มิหนำซ้ำลมหายใจยังผะแผ่วเป็นจังหวะเดิมไม่มีสะดุดแม้แต่น้อย
“ตรัส” เรียกย้ำไปอีกหน แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ผมผุดลุกขึ้นนั่งกอดเข่า ซบหน้าลงแล้วกัดฟันแน่น ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกกระตุ้นจากแรงเสียดสีมากขึ้นเท่านั้น
“บ้าฉิบ” ผมสบถ รู้สึกได้ว่าตรัสขยับตัวพลิกเข้าหาแต่เปลือกตายังปิดสนิท ผมตัดสินใจตอนนี้เดี๋ยวนี้ว่าจะไปอาบน้ำอีกรอบ เผื่อไอ้อารมณ์บ้าบอนี่จะทุเลาลงบ้าง หรือถ้าอับจนหนทางจริง ๆ ก็คงต้องใช้วิธีนั้น
แต่ยังไม่ทันที่จะพยุงตัวลุกขึ้นยืน เพียงแค่หยอนขาข้างหนึ่งลงข้างเตียงก็รู้สึกถึงแรงดึงจากด้านหลังจนเสียหลักลงไปนอนอีกหน พร้อมกับถูกกักตัวไว้ในกรงแขนแข็งแรง กายสัมผัสที่แนบชิดกันทำให้ผมรู้สึกอย่างชัดเจนเลยว่ามันร้อนจัด ขัดกับความเป็นจริงที่ว่าแอร์ในห้องเย็นเฉียบแค่ไหน
“จะไปไหน” เสียงแหบพร่าเอ่ยกระซิบชิดริมฝีปาก ใกล้ขนาดนี้เมื่อสังเกตดี ๆ จะรู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่แววตาของคนที่เพิ่งตื่นนอน ผมโดนแกล้งอย่างไม่น่าให้อภัยซะแล้วสิ
“ไม่ได้หลับอยู่ใช่ไหม”
“เปล่า” นั่นปะไร ผมปิดเปลือกตาไว้อาลัยตัวเอง กัดริมฝีปากอย่างเจ็บใจก่อนชันขาขึ้นเพื่อปกปิดบางอย่างไว้ให้พ้นสายตา แต่ดูท่าว่าจะสายเกินไป มุมปากที่หยักยิ้มทำเอาใจผมกระตูกวูบ
“ยังไม่ตอบเลยว่าจะไปไหน”
“เข้าห้องน้ำ”
“เข้าไปทำอะไร” ผมมองริมฝีปากที่กระซิบถามอย่างไม่มีสติที่จะรับฟัง สามารถยับยั้งความรู้สึกไว้ได้ดีที่สุดแค่ตรงนี้ สิ้นคำถามที่ฟังดูก็รู้ว่าแกล้งถาม ผมกดริมฝีปากเบา ๆ ที่ปลายคาง และขอเอาคืนข้อหาที่แกล้งหลับด้วยการฝังเขี้ยวเบา ๆ จนคุณชายครางเสียงต่ำในลำคอ
ปลายลิ้นชื้นที่ไล้แผ่วบนริมฝีปากแห้งผากของผมกลับกลายเป็นการยั่วยวนโดยไม่เจตนา ตรัสผ่อนลมหายใจขาดช่วงก่อนจะส่งปลายนิ้วร้อนสอดเข้ามาใต้ชายเสื้อ ไล้ช้า ๆ ไปตามขอบกางเกงจนผมขดเกร็งตัวงอ แอบนิ่วหน้าอย่างขัดใจเพราะเจ้าของมือดูจะพึงใจกับการกระทำของตัวเองซะเหลือหลาย แถมยังยักคิ้วท้าทายจนผมต้องกัดฟันกรอด
แล้วผมก็เป็นต่อเมื่อคนแข็งแรงกว่าตกอยู่ใต้อาณัติ ตัดสินใจผลักไอ้คนที่ถือวิสาสะใช้วงแขนกักตัวผมไว้ให้พลิกมานอนหงาย ซึ่งมันดูง่ายดายเกินจริงไปสักหน่อยหากคำนวณจากรูปร่างแต่ผมไม่อยากใส่ใจ นั่งค่อมช่วงเอวมันไว้ป้องกันเชลยขัดขืน เห็นไอ้หล่อยกสองมือขึ้นยอมแพ้ ผมก็เอียงคอล้อเลียน ยกยิ้มอย่างภูมิใจในผลงาน ก่อนจะรู้สึกถึงความร้อนของอีกฝ่ายที่เสียดสีกับต้นขา ซึ่งดูท่าว่ามันจะรู้ตัวและกลัวว่าผมจะแกล้งก่อนถึงได้ส่งปลายนิ้วมาเฉียดสัมผัสสิ่งที่ร้อนจัดกลางลำตัวจนต้องนิ่วหน้า
“...อย่า” หาลิ้นตัวเองไม่เจอไปพักใหญ่กว่าจะพูดออกมาได้เป็นถ้อยคำ ยิ่งผมเขว ไอ้หล่อก็ยิ่งสนุก พอสนุกก็ยิ่งแกล้ง ผมเอาคืนด้วยการเม้มปากแน่น งดใช้เสียงชั่วคราว
“อย่าอะไร” ดูเอาเถอะ น้ำเสียงกระเส่าฟังไม่ได้ศัพท์ก็ยังมีหน้ามายอกย้อน ผมจงใจบดเบียดต้นขากับสิ่งเร้าที่ดึงดันอยู่ในกางเกงผ้านิ่ม ค่อย ๆ ขยับแรงขึ้นจนถึงกับสั่นสะท้าน คุณชายเขาไม่ทนให้ผมแกล้งไปมากกว่านั้น ฉุดแขนไปปล้นจูบกันดื้อ ๆ ปล้น...แบบหมดเนื้อหมดตัวเลยด้วย
นี่ไม่ใช่แค่จูบที่ร้อนแรงและเร่งรัด แต่มันยังละลายสติสัมปชัญญะของผมจนเลอะเลือนไปหมดสิ้น จนกระทั่งฝ่ามืออุ่นล่วงล้ำเค้นคลึงอยู่ตรงสะโพก ผมถึงมีแรงมาประท้วงด้วยการทุบไปที่ไหล่เบา ๆ ไอ้หล่อกระตุกยิ้มโดยที่ปลายลิ้นยังละเลียดคลอเคลียกับริมฝีปากล่าง
ไม่ใช่ ที่ผมต้องการไม่ใช่แบบนี้ ผมอยู่บน ผมต้องคุมเกม แต่ไหงถึงได้คล้อยตามมันไปทุกอย่าง
“ยอมเป็นของกูดิตรัส”
“อะไรนะ” พอผมกระซิบที่ข้างหู มันก็หยุดทุกการกระทำ พร้อมทั้งชักน้ำเสียงอย่างกับข้องใจอะไรนักหนา มันน่าตกใจตรงไหน สถานการณ์ก็เลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว มันต้องยอมเป็นของผมสิ
“พูดอีกที” อย่ามาโง่ตอนนี้ได้ไหม กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ถือโอกาสตอนสับสนชีวิตถอดเสื้อยืดของมันออกก่อนจะไปวุ่นวายกับปมเชือกที่ขอบกางเกง มันรีบคว้ามือผมไว้ทั้งที่ยังไม่ได้ปลดออกไปไหน
“ใครเป็นของใคร”
“มึง...เป็น...ของ...กู” ผมเน้นหนักชัดถ้อยชัดคำ ประสานสายตากันได้ไม่นานผมก็ถูกจับกดลงกับเตียงนุ่ม สับสนกับการเปลี่ยนตำแหน่งกะทันหันแต่ยังไม่ทันได้ร้องอุทธรณ์ใด ๆ ริมฝีปากของผมก็ไม่ว่างพอจะส่งเสียงซะแล้ว
“พูดใหม่ ใครยอมใคร” หอบหนักอย่างคนขาดอากาศมานานหลายนาที ส่ายหน้าประหนึ่งว่าพูดไม่ออก ปากอุ่นที่เพิ่งละจากกันตอนนี้ย้ายไปละเลียดอยู่หลังใบหู ลามมาจนถึงแอ่งชีพจร พรมจูบย้ำตรงลาดไหล่ ก่อนจะใช้ปลายจมูกปัดผ่านยอดอก ผมสะดุ้งเบา ๆ เผลอไผลจนเสื้อที่ใส่หลุดพ้นตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มองดูเหมือนว่ากางเกงขายาวก็จะหลุดพ้นข้อเท้าไปแล้วเหมือนกัน
จะด้วยอารมณ์ที่โหมกระพือหรือความเชี่ยวชาญโชกโชนของไอ้คนที่ดูเจนจัดอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่ว่าจะอย่างไหนก็ทำผมแทบคลั่งตายได้ทั้งนั้น นอกจากเสน่ห์มหาศาลที่อยู่บนหน้าของมันแล้ว ทั้งริมฝีปาก ฝ่ามือ และปลายลิ้น ก็ทำให้ผมสละทิ้งความเป็นตัวเองได้จนหมดสิ้น
“ตรัส...” กว่าจะส่งเสียงได้อีกครั้งก็ล่วงเวลาไปนานพอดู เอื้อมมือไปสอดรับเส้นผมนุ่มก่อนจะได้ยินเสียงแหบพร่าตอบกลับมา
“ครับ” ผมไม่พูดอะไรต่อเพราะคนที่ขานรับมันไม่ได้หยุดแค่คำพูด ริมฝีปากอุ่นยังพรมจูบอยู่ตรงหน้าท้อง พร้อมทั้งคางสากยังลากต่ำลงเรื่อย ๆ ...ก่อนจะวกขึ้นมาใหม่ยังจุดเริ่มต้น
“ตรัส...” ผมลากเสียงประท้วง มันแกล้งผม ผมรู้ได้จากเสียงหัวเราะทุ้มต่ำที่แว่วมา สัมปชัญญะที่เลื่อนลอยจากสิ่งเร้าทำเอาผมถึงกับครางหวิวจนต้องยกมือขึ้นปิดปาก ยิ่งนานเข้าก็ยิ่งบิดเกร็งจนต้องจำยอมกับแผนร้ายที่ไอ้เทพบุตรสร้างขึ้นมา ก็ได้...ตรัส
“กู...ยอม” กระซิบแผ่วเบาแต่ชัดเจนนักในความมืด
นาฬิกาปลุกเช้านี้สำเนียงแปร่งหูนิดหน่อย มันเป็นเส้นเสียงคุ้นเคยที่ได้ยินมาทั้งคืนแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นภาษาต่างชาติที่ผมฟังไม่เข้าใจ มุ่นคิ้วพร้อมขยับตัวทั้งที่นอนคว่ำหน้าเข้าหาเนื้อกายอุ่นก่อนจะสำเหนียกได้ว่านั่นเป็นเสียงตอบรับโทรศัพท์ และตอนนี้ปลายสายก็วางไปเรียบร้อยแล้ว
“ขอโทษที่ทำให้ตื่น” ไม่ใช่แค่คำพูดแต่บรรจงจูบซับที่ขมับไล้มาจนถึงมุมปาก ผมยกมือขึ้นปรามผู้ร้ายก่อกวนการนอน ก่อนจะเกาที่ปลายคางเป็นนัยว่าไรหนวดมันทำให้ผมจั๊กจี้ คุณชายก็หัวเราะเสียงต่ำ
“รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม” ห้ามจูบแต่ไม่ได้ห้ามจับก็เลยรู้สึกได้ว่ามีมืออุ่นคลึงปลอบอยู่แถวต้นคอ ผมไม่เอ่ยปากแต่ตอบด้วยภาษากายเอี้ยวตัวชี้นิ้วไปที่บั้นเอว แต่ไอ้หล่อดันยียวนคลำไปที่ต่ำกว่านั้นใต้ผ้าห่ม ผมลืมตาอาฆาตโทษแล้วหยิกไปที่ซิกซ์แพคของมันเต็มแรงจนร้องโอย
“ซาดิสม์ก็ไม่บอก”
“ลามก”
“อะไรนะ” มันได้ยินเสียงพึมพำของผมแต่แกล้งถามย้ำพร้อมยื่นหูมาฟังใกล้ ๆ ผมได้ทีเลยฝังเขี้ยวให้พอรู้สึกเจ็บไปที่ใบหู แต่ไหงถึงกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบก็ไม่รู้ มันหันหน้ามาพร้อมจูบลงโทษปล้นลมหายใจกันดื้อ ๆ
“ซาดิสม์จริง ๆ” มันยืนยันความเข้าใจของตัวเองชิดริมฝีปากแถมยังจูบซับแผ่ว ๆ อีกหลายหน ก่อนจะถอยกลับไปนอนพิงพนักเตียงเหมือนเดิม
ผมชั่งใจนอนจ้องหน้ามันอยู่พักใหญ่ กลัวจะเป็นการละลาบละล้วงคุณชายเกินไปแต่ผมไม่อาจเก็บความคับข้องใจเอาไว้ได้ ก็เลยเอื้อมมือไปแตะข้างแก้มคนที่นอนหลับตาพริ้มก่อนจะเอ่ยถามเบา ๆ
“เมื่อกี้ใครโทรมา”
“ญาติผู้ใหญ่” ได้ยินคำตอบแล้วเหนื่อยใจ มันชอบใช้คำกำกวมไม่อธิบายอะไรให้ชัดเจน ผมถึงชอบค่อนมันบ่อย ๆ ว่าเป็นพวกความลับเยอะ และดูท่าว่าครั้งนี้ก็คงไม่ต่างจากที่แล้ว ๆ มา หมั่นไส้หนักเข้าผมก็ขยับขึ้นไปนอนทับมันไว้ทั้งตัวแล้วจ้องหน้ากันตรง ๆ
“อ๋อเหรอ”
“ถามทำไม”
“ก็ไม่ทำไม แค่ลองถามดูเผื่อตาแก่ปากหนัก พ่อนักธุรกิจใหญ่จะเผยไต๋อะไรออกมาให้รู้บ้าง”
“อยากรู้จริงหรือแค่ลองใจ” ไม่ถามเปล่า มือไม้ใต้ผ้าห่มยังลูบผ่านช่วงเอวไปหยุดอยู่ตรงสะโพก ผมยื่นหน้าขึ้นไปกระซิบที่ข้างหูก่อนจะฝังเขี้ยวที่ต้นคอไปเต็มรัก
“แล้วแต่จะคิด”
“อ๋อเหรอ” ตรัสมันล้อเลียนเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วผมจะยอมได้ยังไง กัดเบา ๆ ที่ปลายคางอย่างหมั่นเขี้ยวไปอีกหน คนถูกกระทำก็ดูเหมือนจะชอบใจ ไม่มีบ่นสักแอะแถมยังนอนยิ้มกริ่มไม่สะทกสะท้าน
“เถียงไม่ได้แล้วนะว่าไม่ซาดิสม์” ตรัสส่งมืออีกข้างมาปัดไรผมให้ สายตาก็ชักจะฝ้าฟางเต็มทีถึงได้เห็นว่าริมฝีปากสีเข้มตรงหน้าล่อใจแค่ไหน ผมเม้มปากหลบสายตาที่มองมาอย่างรู้ทัน แต่ก็เห็นได้จากหางตาว่ามันลอบยิ้มพร้อมยักคิ้วยียวน
“จะทำอะไรก็ทำสิ” ดูมันพูด ผมว่าไอ้หล่ออาหรับคนนี้เข้าข่ายมาโซคิสม์ไม่มากก็น้อย อย่าคิดว่าคิ้วหนาขนตาเรียงเป็นแพจมูกโด่งคางสวยแล้วจะมอมเมาคนอื่นเขาได้ ผมก็แค่ไม่ชอบให้ใครมาท้า เสนอมาไม่สนองตอบก็เสียเชิงชายกันพอดี มีปากให้จูบก็จูบ มีอกให้ลูบก็ลูบ แต่ลืมไปว่ามือมันก็มี ลิ้นมันก็มีเหมือนกัน
“ตรัส...ขี้โกงว่ะ” รู้ตัวอีกทีผมก็คล้อยตามปลายลิ้นร้อนแต่ให้ความรู้สึกดีชะมัดไปซะแล้ว จากเป็นฝ่ายเริ่มก่อนตอนนี้ตกมาอยู่ใต้ร่างมันเรียบร้อย ผิวเนื้อที่ร้อนรุม ๆ เป็นเหตุเป็นผลกับแววตาเชื่อมที่มองสบมา
“...ได้ไหม”
“ถ้าตอบว่าไม่...จะหยุดหรือเปล่า” มุมปากที่หยักยิ้มไม่เห็นแก่จังหวะหัวใจที่เต้นเขวไปผมเลย
“ไม่มีทาง”
▩▩▩
-
เขิน งดทอล์ค!
ซะที่ไหน
*ยื่นไมค์* ขอสัมภาษณ์ผู้อ่านทั้งหลายว่าความรู้สึกก่อนอ่านตอนนี้กับหลังอ่าน
ความรู้สึกแตกต่างกันอย่างไร ไม่ต้องตอบหรอกค่ะ เข้าใจ *ยื่นทิชชูให้*
ใครว่าเลี่ยน เยอะไป ไม่พอใจอะไร ก็บอกนะ เจ๊จะงด
หรือใครบอกเอาอีก ชอบ (พร้อมซับน้ำลาย) คอมเม้นต์มาซะดี ๆ
แต่งตอนนี้รู้สึกเหนื่อยยังไงไม่รู้ นอนตายหน้าจอคอมมาหลายวัน
ให้กำลังใจกันหน่อยนะคะ ขอเลือดกรุ๊ปบีหน่อยก็ดี เจอกันตอนหน้า!
PS. เปลี่ยนสัญลักษณ์หัวเรื่องแล้วนะขอบอก
:z10: :z10: :z10:
พูดคุยหรือแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
เชิญที่ Lipstick_Murder@Twitter นะคะ
-
:m25:
รู้สึกร้อนแรงแบบละมุนๆ
เอ๊ะยังไง??ไม่รู้เหมือนกัน555
-
เพิ่งตามมาอ่าน และพอถึงตอนนี้ก็.... :jul1: :jul1: :jul1:
พี่ตรัสหึงแบบอร๊ายยยยยยยยยย แล้วดูท่าตอนนี้จะมีความสุขน่าดูเลยยยยยยยย
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ :-[
ชั้นชอบตอนนี้ที่สุด หวานเวอร์
อยากได้อีก ไม่เอามาม่านะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยตายยยยยยยยยยยยยยยย ใครจะไปคิดว่าจะออกมาเป็นแบบเน้ *เป็นลม*
-
จะพาหญิงมาซ่ำ ไหงมาโดนซะเองหล่ะ 555
-
เขินนนน :-[
-
ตรัส ฟาดเรียบ กุ๊กกิ๊ก กันเบาๆ >,,,<
-
:pighaun: ไม่ผิดหวังที่รอคอยย้ากกกก
ต่อไปจะเป็นไงต่อๆๆๆๆๆๆ รอลุ้นๆ
-
โอ้ยไม่ไหวแล้วววววว :m25:สลบ
-
เรียบร้อยโรงเรียนตรัสนะคะนะ :z1:
-
:กอด1:
กรี๊ดดด ชอบ น่ารักอ่ะ
-
โดนจนได้ เขิน :o8: :-[ :impress2:
-
ผิดตาดไปหน่อยที่เท็ตจะยอมง่ายๆแบบนี้
หรือเป็นเพราะนิสัยอยู่แล้ว เลยไม่ได้อะไรมาก
แต่แบบว่าคุณชายตรัสร้อนจริงแรงจริงนะคะ
เพราะเท็ตบอกว่าน้ำเสียงที่ได้ยินมาทั้งคืน :o8:
เขินเลย เอ็นซีแบบนี้ชอบค่ะ
บรรยายแบบนี้เราว่ามันก็ได้อารมณ์น่ารักต่างจากที่มีเสียงนะ ><
คุณชายตรัสสสสสสสสส *เพ้อ*
-
เท็ตจ๋า ว้ายยยยยย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เขียนดีมากๆเลยค่ะ,,,ชอบตรัสที่สุขุม. กับเทตที่ลามก555,,,แอบอยากอ่านแซนกับพี่ชายรพี -//-
-
ร้ายไม่เบา
:impress2:
-
ตอนที่แล้วยังอึนๆ กันอยู่ ...ตอนนี้มานี่ เอร๊ยยยย~ น่ารักอ่ะ :-[
เราคิดว่ามันกำลังดีเลยอย่างนี้ ชอบๆ
รอตอนต่อไป ฮี่ๆ
-
โอ๊ะเลสกับทอม ฮ่าๆๆๆ เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง นึกว่าจะเปลี่ยนแนว กร๊ากกกก
นอจากจะเมาเหล้าแถมด้วยเมาจูบไปด้วยซะเลย ฮึ่ยยย มันก็เคลิ้มๆเรื่อยๆสุดท้ายเท็ตเสร็จคุณชายตรัสซะแล้ว
ยอมแล้ว เท็ตยอมจนได้ ฮ่าๆๆๆๆ จุดพลุฉลองให้คุณชายตรัส อดทนมาซะนาน
ถ้ารู้ว่าเท็ตจะยอมแบบนี้มอมเหล้ากึ่มๆจู่โจมไม่หยุดไปนานแย้วใช่ป่าววว
ชอบอ่ะ ต่างคนต่าง รู้ทันกัน ต่อไปจะคบกันยังไงต่ออ่าา เปิดตัวให้เพื่อนรู้เลยป่าว อิอิ
คุณชายตรัสค่ะ ดีใจด้วยที่เฝ้าฟูมฟักดูแลมาซะนาน กินอิ่มมั้ยเนี่ย กร๊ากกก
รีบไปเก็บข้าวของเท็ตย้ายสำมะโนครัวมาอยู่คอนโดหรูด้วยกันเต๊อะ ฮ่าๆๆ
มันก็หวานๆ ฮาๆ น่ารัก จักจี้ดีอ่าน้าาา รออ่านต่อไปจ้าาา สู้ๆ ^^
:กอด1:
-
อ่านแล้วอดอ่านเร็วไม่ได้ แต่พอเร็วแล้วมันคิดภาพตามแต่ละคำไม่ทันเลยต้องเลื่อนกลับไปอ่านใหม่ในแต่ละประโยค อ่านหลายๆที สุดยอดมากครับ ^^
ไม่คิดว่าจะได้กันง่ายแบบนี้ ฮิฮิ แต่อ่านแล้วเขินกำเดาไหล 55
ขอบคุณครับ.. รอตอนต่อไป ~
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:haun4:
:กอด1:
-
ร้อน ร้อนเหลือเกิน ถ้าตรัสจะหวานขนาดนี้นะ
รู้เลยว่าต้องมีรอบสอง แอบอยากให้อธิบายเอ็นซีเล็กน้อย แต่แค่นี้ก็เขินจะตายแล้วค่ะ >/////<
ชอบมาก ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกอยากเกิดเป็นผู้ชายย~
ดังนรกชัง หรือสวรรค์แกล้ง~~~
เพื้อหนักแล้วค่ะตอนนี้ ขอตัวไปสงบสติอารมณ์ก่อนนะคะ >,,<
รักเท็ดดี้แบร์ตรัส รักคนเขียนด้วยยยย <3
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
โอ้ สมใจนายตรัสเขาเลย
ตอนท้ายเท็ตของเราดูเชื่องไปเลยนะ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
เท็ตตต ขอโทษที่เคืองนายเมื่อตอนที่แล้ว T..T
ตอนนี้รักหมดใจเลย อ้ากก เซ็กซี่มาก!
ค่อยๆอ่านแบบที่คนเขียนบอกแล้วมันเป็นฉากอัศจรรย์ที่ละมุนมาก เขิน :o8:
-
ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดด :impress2:
-
หวานมากกกก ชอบสุดๆ เอาอีกๆๆๆ :impress2:
ในที่สุดก็มีวันนี้ ตรัสเค้าหล่อรวย แสนดีแบบนี้ ยอมเค้าอะถูกแล้ว :haun4:
ต้องค่อยๆอ่านจริงด้วย ซึมซับความหวาน :-[
-
ตามมาจากทู้แนะนำนิยาย สนุกเว้อร์ๆค่ะ โดยเฉพาะตอนล่าสุด หวานได้อีกอ่ะ><
-
:z1:ยอมอาไรกานอะไม่รุ้จิงๆนะเนี้ย :-[ :-[
-
แอร๊ยยยย
ชอบหวานๆ เซะซี่ๆ แบบนี้ล่ะค่ะ
มาม่าน่ะมีน้อยๆ แต่พองามก็พ๊ออออ
มันไม่มีประโยชน์นะกินเยอะๆ น่ะ ฮาาาา
-
แอร้ยยยย เขินจังงงง >.,< ชอบเรื่องนี้อะๆๆๆๆๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
หวานซะ
-
หวานล้ำซะ แต่ฮาตรงที่เคทเป็นเลสนะคะ โถ ๆ ๆ ๆ เท็ตเอ้ยย ช่างหล่อล่ำซะจริง ๆ
-
ชอบค๊าาาา เท็ตน่ารักดี แต่ชอบคุณชายตรัสที่ซู๊ดดด
เป็นเอ็นซีที่น่ารักๆ อ่านเพลินดีคะ
ลงเอยกันแบบนี้ชอบบบบ
ไม่เอามาม่าได้มั้ยคะะะะ
-
ทำไมหนูเท็ดยอมง่ายหยั่งงี้ละ :-[
-
วว๊ายยยย หวานแล้วววว
ตกลงได้กันแล้วนะ แต่เหมือนมันแบบ ไม่ลงรอยไงกะไม่รู้ คงไม่ประมานว่า เสกปุ๊บกลับไปเปนเหมื่นเดิมก่อนหน้านะ ><
-
ขอกริ๊ดให้กับตอนนี้ หวานน้ำตาลขึ้น ดูนุ่มนวล พอดี และเซ็กซี่
ชอบจังเลย อ่านกำลังสนุก รีบมาต่อนะคะ :haun4:
-
><!!! :z2:
:3123: :pig4:
-
ตายๆๆๆ :jul1:
ตรัสเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่น อ่อนหวาน นุ่มนวล แบบว่าละลายอ่ะ เป็นใคร ใครก็ยอม
ชอบ ตอนนี้มากอ่ะ มันไม่ใช่แค่ร้อนแรง แต่ยังมีหวานๆ ด้วย เอาอีกๆ o13
-
โอ้ยยยยย หวานจนมดจะขึ้นคอม
เเต่รู้สึกเซ็.นิดๆตรงที่ตรัสมีความลับเนี่ยเเหละ555
เเต่ก็ชอบอยู่ดี.....ชอบเเซนด้วยเชียร์ให้เเซนชอบเท็ตนะเเต่...
อยากให้เท็ตกับตรัสรักกันเหมือนเดิมอ่ะ5555+
สนุกมากๆๆๆ ติดตามต่อค่ะ o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
บอกได้คำเดียวว่าสวดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หวานอ่ะ แต่หลังจากนี้อย่ามีดราม่านะจ๊ธ o13
-
ไม่อยากจะบอกเลย ว่าพออ่านประโยคที่ว่า เคทเป็นเลส ไปกับเคทนะคะ >>>>แอบกรี๊ดดดดด แล้วก็นั่งขำมากมาย
หญิงเท็ตนะหญิงเท็ต ช่างไม่รู้ตัวเลยนะลูกขาาาา :a14:
ต่อมาก็
โอววววววววววววววว พูดไม่ออกเค้าเขินอ๊ะะะะะะะะะ :-[ :-[
ท่านเจ้าคุณตรัสก็เจ้าเล่ห์ได้อีก หญิงเท็ตเค้าก็แค่..... :impress2:
นี่ขนาดว่ามาแค่นี้นะ ยังจิ้นเองได้ระเบิดระเบ้อ แล้วถ้าตอนหน้าขอแบบลงรายละเอียดอีกนิสสสสสสสสสสสสส
(http://upic.me/i/5y/display_031_onion.gif)
แบบว่าอินี่ไม่ค่อยจะหื่นเลย โฮ่ะ โฮ่ะๆๆๆๆ(http://upic.me/i/e6/yenyo105.gif)
-
:o8: เท็ตดี้หมีน้อย แมมมันน่ารักจะไม่ให้ตรัสเขารักเขาหลงได้ไง
เช้านี้หมีสุดๆอะ>////<ทำเอาเขินท่านั่งค่อมกัดคอกัดคาง อ๊อยยยยยนัวเนีย พี่ตรัสชอบละสิ
แอบฮาสาวเจ้าชวนไปนอนเพราะคิดว่าเป็นทอม55555
-
เท็ดน่ารัก :impress3: เป็นหมีน้อยที่น่ารักของตรัสอ่ะ :impress2:
มันน่ารัก :o8: :o8: :o8:
-
มานเยี่ยมมากกกกกก o13
-
:jul1: :jul1: :jul1:
โอ๊ยยยยเขิลมากกกกกกก
เท็ดเล่นแรงไปนะ คนหล่อถึงกับอดใจไม่ไหวแล้วก็...
ต้องทำให้น้องเท็ดยอมตรัสสุดหล่อ :-[
-
ชอบจริงๆฉากนัวเนียๆกันบนเตียงเนี้ยะ :-[
-
เพิ่งจะได้ตามเข้ามาอ่านค่ะ
หลงใหลความเกรียนของน้องเท็ตค่ะ
จะติดตามเป็นแฟนนิยายต่อไปค่ะ
ปล.มีนิยายเรื่องอื่นที่เขียนมาก่อนไหมค่ะ อยากอ่านค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เขินนน
-
:haun4: รวดเร็วทันใจ
เราชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
:m25:
เสร็จคุณชายตรัส
-
แอร๊ยยยย สิ่งที่เกิดขึ้นนั่นมันคืออะไร~~~~ ลึกซึ้งเกินไปแล้วนะคู่นี้ สรุปจะเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย
แต่อย่าประมาทความซึนของเท็ต เธออาจเปลี่ยนได้ตลอดเวลา...อืม...ตรัสนี่มานิ่งแต่รุกแรงนะคะ
อาจเป็นเพราะหึงด้วยแหละ เท็ตกระทำการข้ามหน้าข้ามตาขนาดนั้น ใครมันจะไปไหวทน
แถมเท็ตมีเมาแอบยั่วและเซ็กซี่เล็ก ๆ โดยไม่รู้ตัว...กองเชียร์ดีใจค่า :L2:
แอบฮาเท็ตที่โดนสาวตบ สรุปเธอคิดว่าน้องเท็ตเป็นหญิง กร๊ากกก ไม่ไหวจะอายแทน
ไม่ต้องคิดมากค่ะ เท็ตคือคุณค่าที่ตรัสคู่ควร ไม่ต้องคิดถึงคนอื่นแล้ว
ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ด ดดดดดดดดดดดดดดด
โดนไปเเล้วเท็ดดี้เเบร์ :haun4: :haun4: :haun4:
-
o13 ไม่มีทาง....ฮิ้ววว อยากอ่านต่อ อิอิ
แอบขำอ่ะ สาวมองว่าเป็นทอมซะะงั้น
-
อ๊ากกกกกเลือด :pighaun: :m25: :jul1:
-
เขิล มาต่อด่วนๆ >_<
-
เป็นฉากเรทที่น่ารักมาก -//////////////-
แบบดูเท็ตเหมือนจะไม่ยอมแต่ก็ยั่วๆนิด
ถ้าเป็นชายตรัสจะไม่ปล่อยให้จบแค่รอบเดียว คึคึคึคึ
-
ติดตามครับ
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องคิดว่าจะได้เลือดมากกว่านี้ซะอีก
แต่พอได้อ่านแล้วผิดคาด กลับได้ฮาจนท้องคัดท้องแข็ง
ชอบแซนมากมาย ตบมุขและกวนได้ใจจริงๆ
แล้วก็ยังลุ้นคู่ซัน-อ้นด้วย ไปแบบเรียบๆเรื่อยๆน่ารักดี
แล้วพอได้อ่านตอน5 ล่าสุดนี่ยิงผิดคาดไปกันใหญ่
ไม่คิดว่าคู่หลักตรัส-เท็ตนี้ จะมีฉาก(?)นี้กันไวขนาดนี้เลย
แล้วก็เป็นฉากที่น่ารักมากมาย อ่านไปยิ้มไปกรี๊ดไปฮาไป โอ๊ยยย
โดยเฉพาะตอนที่หยอกกันนี่ โอ๊ยยย กรี๊ดไปหลายตลบเลย ไม่ไหวๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
ในที่สุด ก็จะ :oo1: กันเสียที o13
-
โอ๊ะโอ ในที่สุดก็ลงเอยกัน แต่ขำตอนเท็ตบอกให้ตรัสยอมอะ 5555
-
เท็ตถูกมองว่าเป็นทอมไปซะงั้น
ตรัสนี่ดูอบอุ่น แต่พูดน้อยอ้ะ :-[
-
ฉากรักตอนนี้ เหมือนกินไวน์ต้องค่อยๆละเลียด รสมันนุ่ม ละมุนละไม ขมนิดๆหวานหน่อยๆ
แต่ก็เมาได้เหมือนกัน :o8:
คนแต่งคะ คุณเขียนฉากนี้ได้ o13 ไม่หยาบโลน แต่อ่อนหวาน อ๊ายยยยยย :-[
-
หวานมากค่ะ อร๊ายยยยยยยย
-
:o8: น่ารัก
:a5: เริ่มค้าง
:เฮ้อ: ตอนนี้รอ
.............. :t3: ปลุกด้วยนะ
-
ว้าววว TBL ทำปุ่มใหม่สวยจัง ชอบพี่ตรัสอ่ะ 5555+
-
เข้ามาอ่านครั้งแรก เอิ่ม!! แบบว่าสุดยอดมากกกกกกกกกกกกกก :m25: o13
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอดูช่วงต่อไป
-
สนุก หวานๆ เอาอีก
รอดู
:กอด1:
-
กรี๊ดดดด ชอบตอนนี้มากเลยอ่ะ o13
-
เขินนนนนน -////-
เท็ตยั่วพี่ตรัสมากเลยอะะะะ ><
-
น่ารักอะะะะะะะะ :impress2: :impress2: :impress2:
เข้าคิวรออีหคนนะคะะ :L2: :L2:
-
เอิ๊กกกกก แว๊บมาเขินนนนน
ขอตัวไปอ่านก่อน 5555 อัพต่อเร็วๆนะะะ เป็นกำลังใจให้ :-[ :-[
-
คิดถึงเท็ดดี้แบร์แล้ว รีบมาต่อนะค่ะ :)
-
โอ้ย!!
หูอื้อ ตาลาย คล้ายจะเป็นลม ฮา!
ตามอ่านทันตอนที่ 5 แล้ว เย้!
ร้ายใช่ย่อยนะพ่อตรัส หึหึ
จริงๆถ้ารู้ว่ารวบหัวรวบหางแล้วโอเคแบบนี้...
รวบมันไปซะตั้งนานแล้วเนอะตรัส!!
ติดตามตอนต่อไปนะคะ :)
-
มันเป็นอะไรที่............................................ทะลึ่ง!!
ตรัสเอ๊ย!!!! อย่างแบบ... )&!_(!)#!_+)!)*$(@)&!(_)!_(@&* อ่ะ
อ่อย...เขินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.คห.ที่อยู่บนเรา ชิส์!!! เข้ามาเม้นก่อนเพราะมีเน็ต งอนๆๆๆๆ
ปล.2 ทีหลังอย่าล้อเราเรื่องตรัสอีกนะ!! >^<
-
ทะลึ่ง : กามที่ 6
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะแผดเสียงลั่น มองชื่อคนโทรเข้ายิ่งขยาดหวาดหวั่นว่าจะทำยังไงกับมันดี ใจหนึ่งอยากรู้ว่าปลายสายโทรมาเรื่องอะไร แต่อีกใจก็กลัวว่าสิ่งที่ผมคิดจะเป็นจริง เอาวะ! อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
“ว่าไง”
(( เท็ต ทำไมติดต่อไม่ได้เลย )) ความห่วงใยที่ปนมากับเนื้อเสียงปลายสายทำให้ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยไอ้แซนก็โทรมาเพื่อถามสารทุกข์สุกดิบ ไม่ใช่เรื่องอื่น
รู้ทุกครั้งที่เปิดเครื่องดู สายที่ไม่ได้รับสิบกว่าสายกลายเป็นกิจวัตรของมันตั้งแต่หลายวันที่แล้ว ผมปิดเครื่องตัดปัญหาตั้งแต่กลับมาจากคอนโดไอ้ตรัส ด้วยความวิตกจริตว่าบรรยากาศเฮฮาสังสรรค์ฉันท์เพื่อนจะเปลี่ยนไป ผมไม่อยากให้ใครรู้ อย่างน้อยก็ไอ้แซนคนหนึ่ง จึงกำชับกับตรัสเมื่อวันที่มันมาส่งผมกลับหอว่าห้ามบอกเรื่องคืนนั้นกับใครเด็ดขาด แม้แต่ซัน ฝาแฝดกันมันหลุดปากไอ้แซนตอนไหนใครจะรู้ ตรัสมันไม่ว่ายังไง เห็นเงียบไปไม่ตอบคำผมก็ถือว่ามันรับปาก จนไอ้ตี๋โทรเร้าหนักเข้าทำให้ผมชักไม่แน่ใจ
“กูลืมเอาที่ชาร์ตมาจากหอว่ะ โทษที” ผมโกหก
(( อ้าว แล้วนี่มึงเปิดเครื่องได้ยังไง ))
“ไปซื้ออันใหม่มาแล้ว”
(( ใจคอก็ไม่คิดจะโทรกลับเลยนะ ไอ้ตรัสเพิ่งบอกว่ามึงกลับบ้าน ))
“อือ แล้วมึงกับซันอยู่ไหนล่ะ”
(( บ้านเหมือนกัน หยุดยาวอีกตั้งหลายวันขี้เกียจนอนแกร่วอยู่คอนโด มาฟังแม่บ่นอยู่บ้านดีกว่า )) มันหัวเราะ
“เออ กูก็หูชาไปแล้วเหมือนกัน ว่าแต่โทรมามีอะไรหรือเปล่า”
(( มีสิ จะโทรมาเตือนว่าอย่าลืมถามคุณอากอบเรื่องบริษัทที่จะขอฝึกงานนะ จบโปรเจคต้นเทอมก็ต้องเริ่มแล้วไม่ใช่หรือ มึงยิ่งเป็นพวกหวานเย็นเห็นอะไรไกลตัวไปหมด ))
“รู้แล้วน่าอย่าย้ำมาก มึงจะฝึกงานกับที่บ้านใช่ไหม ไม่เป็นไรแน่เหรอ”
(( ไม่เป็นไรถามอาจารย์แล้ว ธุรกิจขนาดกลางขึ้นไปไม่มีปัญหา บ้านกูก็ต้องการคนประสานงานด้านกฎหมายอยู่พอดี คุณลุงที่ทำอยู่ส่วนนี้ท่านก็เก่ง จะได้สั่งสมประสบการณ์ ))
“โชคดีว่ะ พ่อกูไม่เป็นเจ้าของบริษัทบ้าง”
(( อย่าถ่อมตัวไปเลย ได้ข่าวว่าพ่อมึงก็ถือหุ้นบริษัทไม่ใช่น้อย ))
“รู้เรื่องครอบครัวกูได้ยังไง ใครบอก”
(( เท็ต มึงดูถูกพ่อตัวเองเกินไปหรือเปล่า พวกที่คลุกคลีอยู่กับวงการอิเล็กทรอนิกส์ใครบ้างจะไม่รู้จักคุณกอบ เกียรติพัชรเมธี ))
“ก็คงอย่างนั้น ตอนนี้พ่อก็อยู่ในครัวกับแม่ข้างล่างนี่แหละ”
(( วันหยุดท่านหรือ ))
“โดนบังคับพักร้อน วันหยุดเยอะเกินไป”
(( มีอย่างนี้ด้วย เออเท็ต ต้องออกไปข้างนอกกับแม่แล้วว่ะ เดี๋ยวโทรไปใหม่แล้วกัน คุยกับคุณอาเรื่องฝึกงานให้เรียบร้อยนะ ถ้ามีปัญหาอะไรจะได้เตรียมการแต่เนิ่น ๆ เพราะบริษัทของท่านตรัสพร้อมรับนักศึกษาฝึกงาน เข้าใจนะ ))
พลิกโผอย่างแรง จากที่เครียดเป็นหน้าเป็นหลังกลับสบายใจได้อย่างน่าประหลาด แถมไอ้คนที่โทรมายังทำหน้าที่เป็นโปรแกรมเตือนความจำได้อย่างดีเลยด้วย นึกขอบคุณคุณชายที่มันไม่ปากโป้งอย่างที่นึกกลัว
พอวางสายจากแซนผมก็เดินไปคุยกับพ่อขอยื่นเรื่องฝึกงานอีกครั้งหลังจากเกริ่นไว้เป็นเดือนแล้ว ความจริงท่านไม่อยากให้ผมไปทำที่บริษัทของท่านเท่าไหร่ ใช่ว่ามีคุณสมบัติไม่ถึงขั้นแต่ท่านกลัวว่าพนักงานพี่เลี้ยงจะติดเกรงใจจนไม่กล้าใช้งานอะไรมากกว่า จะไปนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่บริษัทก็ใช่เรื่อง ก็เลยเป็นปัญหาที่ยังคิดไม่ตกอยู่ตอนนี้ ซันกับอ้นลอยตัวจนน่าอิจฉา คุณพ่อของอ้นเป็นถึงท่านทูตประจำการประเทศเยอรมัน เส้นสายที่จะให้ลูกชายคนเดียวกับเพื่อนสนิทเข้าศึกษางานไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย ส่วนไอ้แซนก็อย่างที่มันบอก บริษัทอสังหาริมทรัพย์กับงานที่ปรึกษาด้านกฎหมายมือสมัครเล่น และอีกคนก็คงไม่พ้นบริษัทอัญมณีของที่บ้านมันนั่นแหละ ไม่วายโดนไอ้แซนมันแซวอีกจนได้ แต่ยังไงบริษัทของตรัสก็ไม่ใช่หนึ่งในตัวเลือกของผมแน่นอน
เย็นย่ำมากแล้ว ผมกำลังหยิบถั่วลันเตาเข้าปากอยู่หน้าทีวีก็ได้ยินเสียงแม่ตะโกนมาจากชั้นสองว่ามีสายเข้า ลืมไปเสียสนิทว่าไม่ได้หยิบโทรศัพท์ติดมือลงมาด้วย ก็เลยก็วิ่งตาเหลือกลนลานจนเกือบสะดุดบันไดให้แม่บ่นไปอีกหลายนาที โดนดุมาตั้งแต่สามขวบแล้วมั้งเรื่องวิ่งขึ้นลงบันไดเนี่ย
“ว่าไงซัน” คราวนี้เป็นแฝดพี่ที่โทรเข้า ทำให้ผมนึกแปลกใจได้อีก
(( เท็ต ตอนนี้อยู่บ้านไหม ))
“อยู่ครับผม มีอะไรหรือเปล่า”
(( ทานข้าวเย็นหรือยัง ไปหาอะไรกินกัน ))
“ยังไงวะซัน ไม่ใช่ว่าโดนอ้นเมินแล้วจะหันมาหาเท็ตสุดหล่อคนนี้หรอกนะ”
(( เท็ต... ))
“ล้อเล่นน่า ไปสิ ที่ไหนอะ ใครไปบ้าง”
(( แค่สองคน ร้านอยู่แถวอโศก อร่อยนะ อาหารญี่ปุ่น ))
“ญี่ปุ่นอีกละ แล้วไอ้แซนล่ะ ไม่ไปด้วยกันเหรอ”
(( เห็นออกไปกับแม่ตั้งแต่บ่ายแล้ว ธุระเรื่องคู่หมั้นของมันนั่นแหละ เอาไว้จะเล่าให้ฟังตอนกินข้าว แต่งตัวรอได้เลย เดี๋ยวไปรับ ))
ตอนอยู่หอใน ไม่แซนก็ซันจะเป็นคนเวียนเอาเสบียงไปส่งผมประจำ ขนมนมเนยไม่เคยขาดปาก แต่อย่างไรเสียผมก็ไม่อาจเทียบเท่าหนึ่งเดียวในใจอย่างอ้นไปได้ ก็เลยแปลกใจนิดหน่อยที่จู่ ๆ มาชวนไปกินข้าวกันสองคนทั้งที่บ้านก็ไม่ได้ใกล้กันเท่าไหร่เลย เมื่อกี้ก็ลืมถามว่าทำไมไม่ชวนอ้นไปด้วย มัวแต่จ้องจะแซวเขา เหมือนเป็นเวรกรรมยังไงไม่รู้ นิสัยเสียชอบแซวเรื่องอ้นกับซันก็เลยเจอไอ้แซนปากหมาใส่เรื่องไอ้ตรัสเหมือนกัน อดคิดไม่ได้ว่าโดนไอ้ตี๋สองมันแก้แค้นแทนแฝดพี่มันอยู่หรือเปล่า
ร้านอาหารที่ซันพามาเอร็ดอร่อยสมคำคุย และตอนนี้ผมก็ได้อาหารญี่ปุ่นจานโปรดเพิ่มขึ้นอีกอย่างคือซาบะย่างซีอิ้ว ท่านซันก็ใจปล้ำสั่งให้ผมอีกหนึ่งจานใหญ่ แต่เผอิญท้องมันรับได้อีกแค่นิดหน่อยก็เลยเหลือเกือบทั้งตัว เสียดายจะตายชัก
“ว่าจะถามก็ลืมไปเลย อ้นไปไหนล่ะ ทำไมไม่ชวนมาด้วยกัน”
“ไปเยอรมันได้สามวันแล้ว กลับพรุ่งนี้ตอนเย็น”
“มิน่าล่ะ” ไม่พูดเปล่าแต่แอบอมยิ้มให้คนมองนึกหมั่นไส้ ก็เลยโดนดีดผึงที่ปลายคางไปสองที
“มิน่าอะไร ปากว่างแล้วเริ่มพูดมาก กินเข้าไปให้หมดเลย”
“โอ๊ย ไม่ไหวแล้วครับพี่ แค่นี้ท้องก็จะแตกตายอยู่แล้ว นี่ถามจริง ๆ นะซัน แค่พามาเลี้ยงข้าวเฉย ๆ เหรอ เห็นไอ้แซนบอกว่าปกติถ้าไม่เอาสิบล้อมาลากก็ไม่มีทางออกจากห้อง”
“แซนมันเว่อร์”
“ไม่เว่อร์ล่ะ ไอ้ที่ไม่ยอมออกจากคอนโดก็พอเข้าใจแหละนะ แต่ว่าบ้านเนี่ย...” รอบนี้โดนดีดไปที่ต้นแขนอย่างจัง ก็มันจริงนี่หว่า ถึงรูมเมทจะเป็นผู้ชายแต่ก็หน้าตาสละสวยไม่แพ้ผู้หญิง แถมยังพูดคุยกันถูกคออยู่สองคน ไม่หลงก็บ้าแล้ว
“เราเอาความจริงมาพูดกันดีกว่า เข้าเรื่องเลยนะ”
“กูว่าละ” ผมเบ้ปาก โดนซันจับหัวโยกไปมาอย่างเอาใจก่อนจะย้ายมานั่งเก้าอี้ตัวข้าง ๆ ผมเท้าคางนั่งจ้องหน้า รอฟังความจริงจากปากนักศึกษารัฐศาสตร์อย่างตั้งใจ
“วันนี้มาในฐานะนักการทูต”
“ครับ ไม่ต้องเกริ่นเยอะ มีอะไรก็ว่าไปเลย”
“ไม่อยากรู้เหรอว่าใครจ้างวาน”
“ไม่เห็นต้องเดา ไอ้แซนแหงอยู่แล้ว” ผมหัวเราะ
“มะเหงกแหนะ”
“ช่างหัวไอ้คนจ้างเถอะ พูดมาเลย ทำใจได้แล้ว”
“ต้องทำใจด้วยหรือ ยังไม่รู้เลยว่าเรื่องอะไร”
“ซัน จะพูดไม่พูด ไม่พูดพากลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
“โธ่ ทำงอนเป็นสาวน้อยไปได้ ก็แค่จะมาเล่าชีวประวัติท่านตรัส รัตนภูมิเศรษฐให้ฟังเท่านั้นเอง ก็เจ้าตัวเขาพูดไม่เก่ง...”
“ก็เลยต้องให้นักการทูตอนาคตไกลอย่างคุณศิรานุวัฒน์มาพูดแทน” ผมพูดแทรกล้อเลียน
“ถูกต้องครับผม เอาเป็นว่าตอนนี้เท็ตรู้อะไรเกี่ยวกับตรัสบ้าง มันบอกเวลาเท็ตถามเรื่องที่บ้านแล้วมันพูดไม่ออก ไม่รู้จะเล่าจากจุดไหนดี”
“ก็เล่ามันทุกจุดนั่นแหละ คนบ้าอะไรความลับเยอะ อยู่ด้วยแล้วโคตรอึดอัด”
“อึดอัดจริงหรือ”
“ซัน กวนกันอยู่ได้ ถ้าไม่เล่าดี ๆ ก็พากลับบ้านเหอะ” ผลักหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้อย่างจงใจแกล้ง ก่อนจะทำทีลุกขึ้นยืนตามคำพูดแต่โดนซันดึงแขนไว้ก่อน อย่าให้ถึงทีสาวน้อยขี้งอนคนนี้บ้างแล้วกัน พ่อจะล้อให้มองหน้าอ้นไม่ติดเลยคอยดู
“โอเค ๆ จริงจังนะ เท็ตก็คงรู้เรื่องของตรัสพอ ๆ กับคนอื่นนั่นแหละ แต่ทุกอย่างที่มันทำมีเหตุผลนะ อยากให้ทำความเข้าใจกับตรงนี้ก่อน คงไม่มีใครอยากปิดบังภูมิหลังของตัวเองหรอกถ้ามันสวยหรูจนน่าอิจฉา และในทางตรงกันข้ามถ้ามันไม่น่าพิสมัยใครอยากจะโพนทะนา จริงไหม” ผมพยักหน้า “บ้านมันรวยใครก็รู้ แล้วมันก็หล่อมาก อันนี้เท็ตรู้ดี”
“ซัน...”
“ไม่ ๆ จะบอกว่ามันหน้าเหมือนแม่ คือฉันก็ไม่เคยเห็นตัวจริงของท่านนะ เห็นแค่ภาพถ่ายเพราะท่านเสียไปตั้งแต่ตรัสยังเด็ก”
“ไม่เคยรู้มาก่อนเลย”
“ตรัสมันถือว่าเป็นปมด้อย พวกเสพติดความเพอร์เฟคอย่างมันไม่มีวันเล่าให้ใครฟังง่าย ๆ หรอก ถึงจะอย่างนั้นแต่เท็ต...เป็นข้อยกเว้นนะ”
“ครับ ๆ เข้าใจแล้วครับ” ท่านทูตพูดตามหน้าที่ก็พอนะครับ อย่านอกบทจนกลายเป็นพ่อสื่อให้กูเขินผิดเวลานักเลย เนื้อเรื่องกำลังซีเรียสดันพาออกทะเลอีกแล้ว
“ยังมีความลับอีกอย่างที่มันไม่เคยบอกใคร แต่จะให้เจ้าตัวมันเล่าเองก็คงเป็นไปไม่ได้”
“เรื่องอะไร”
“ฟังแล้วอาจรู้สึกไม่ดีแต่เรื่องนี้เท็ตช่วยเปิดใจหน่อยแล้วกันนะ รู้ใช่ไหมว่าปัญหาส่วนใหญ่ของแต่ละบ้านคือความเจ้าชู้ของคนเป็นพ่อ แต่ครอบครัวนี้อาจจะหนักหน่อยเพราะคุณฉัตรพันธ์ท่านหน้าตาดี ชาติตระกูลดี อีกทั้งยังมีฐานะ ถึงแม้ตอนนี้อายุอานามไม่น้อยแล้วแต่ก็ยังเป็นเสือซ่อนเล็บ เสือทั้งเรื่องผู้หญิงและแวดวงธุรกิจ” ซันเงียบแล้วมองหน้าเหมือนจะรอดูปฏิกิริยา แต่ผมไม่พูดอะไรแค่นั่งสบตารอฟังเท่านั้น
“คุณฉัตรพันธ์ทำผิดต่อแม่ของตรัสในคืนที่ท่านกำลังจะสิ้นใจ ตรัสที่ตอนนั้นอายุแค่เจ็ดขวบยืนยันว่าเห็นพ่อตัวเองพาผู้หญิงเข้าบ้านทั้งที่ควรอยู่เคียงข้างภรรยา เรื่องนี้ตรัสมันฝังใจมากก็เลยบานปลายกลายเป็นความบาดหมางทำให้มองหน้ากันไม่ติด ฉันรู้ว่าเท็ตโตมาในครอบครัวที่อบอุ่นอาจจะไม่เข้าใจปัญหานี้ แต่ที่ตรัสปิดบังเรื่องของตัวเองมาตลอดเพราะไม่อยากให้เท็ตมองมันในแง่ลบ ได้ยินแบบนี้แล้วอย่าโกรธมันเลยนะ”
“แล้วทุกวันนี้อยู่ด้วยกันไหม” ผมไม่ตอบแต่เลือกที่จะย้อนถาม
“กับคุณฉัตรน่ะหรือ เปล่าหรอก ตรัสมันแยกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่สอบเข้ามหา’ลัย ไม่เคยกลับไปที่บ้านใหญ่อีกเลย”
“แล้วค่าใช้จ่ายทั่วไปล่ะ”
“เรื่องนั้นคุณปู่ท่านช่วยส่งเสียมานานแล้ว คอนโดที่อยู่ทุกวันนี้ก็เงินคุณปู่ ท่านรักของท่านนะ ถึงจะเป็นหลานที่เกิดจากลูกชายที่ท่านไม่เคยคาดหวังอะไร อีกทั้งยังใช้คนละนามสกุลกัน อ่า...ลืมบอกไป พ่อตรัสชื่อคุณฉัตรพันธ์ รามานุสรณ์”
“แล้ว รัตนภูมิเศรษฐ นามสกุลใคร”
“คุณปานทิพย์ แม่ของตรัส”
“มีด้วยหรือเรื่องแบบนี้ นึกว่ามีแต่ในละครซะอีก”
“จินตนาการบวกประสบการณ์เท่ากับบทละคร เคยได้ยินไหม อย่างน้อยก็เห็นได้จากคนใกล้ตัวนี่แหละ” ซันยิ้มบางหวังปลอบใจ ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำหน้าแบบไหนแต่บอกได้เลยว่าผมกำลังช็อกนิด ๆ
“ตอนนั้นตรัสก็เพิ่งเจ็ดขวบเอง ความเข้าใจของเด็กอาจคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริงก็ได้”
“ก็ใช่ แต่คนสนิทของคุณฉัตรที่คิดว่าน่าจะเป็นเลขาฯ ลาออกทันทีหลังจากเกิดเรื่อง ตรัสมันค่อนข้างมั่นใจเพราะปกติคุณเขาจะมาเล่นด้วยประจำ แต่พ้นคืนนั้นก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย”
“มีพี่น้องไหม”
“แม่เดียวกันไม่มี เป็นลูกชายคนเดียว ต่างแม่ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ถึงยังไงมันก็ลูกเมียหลวง บริษัทส่งออกอัญมณีเป็นของคุณปู่ ส่วนคุณฉัตรเป็นเจ้าของสาขาหลักจึงมีอำนาจรองจากคุณปู่เมื่อท่านยังมีชีวิต สถานการณ์ของบริษัทตอนนี้คือรอตรัสเรียนจบแล้วรับช่วงต่อ เห็นมันเกริ่น ๆ ว่าจะศึกษาเรื่องเครื่องประดับเพิ่มเติม น่าจะเป็นปริญญาโทที่อังกฤษเพราะมีญาติอยู่ที่นั่น ก่อนจะกลับมารับตำแหน่งประธานอย่างสมเกียรติโดยไม่เป็นที่ครหา และคงสมใจมันที่ได้อยู่เหนือคุณฉัตรสักที คงยากแล้วล่ะหากจะลบล้างอคติที่มีมาตลอดสิบกว่าปี จะว่าไปตอนนี้ตรัสก็มีสิทธิทุกอย่างในทรัพย์สมบัติของคุณปู่นะ เพราะท่านยกให้ทั้งหมด คำสั่งเสียของท่านชัดเจนกว่าพินัยกรรมซะอีก”
“มันคงเสียใจมาก...เรื่องคุณปู่”
“ตอนรู้ข่าวฉันโทรไปหลายครั้งหวังปลอบใจให้มันปลงสังขาร แต่มันคงทำใจไว้นานแล้วเพราะท่านก็ทรง ๆ ทรุด ๆ มาหลายปีดีดัก ที่ชวนไปเลี้ยงฉลองสอบเสร็จคืนนั้นก็เพราะกลัวมันฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว แต่พักหลังมาเห็นมันดีขึ้นผิดหูผิดตา ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ยังหาสาเหตุไม่ได้”
“ซันพูดจาหาเรื่องว่ะ เมาวาซาบิใช่ไหม ไหนว่าจะจริงจังไง”
“ก็จริงจัง ยังไม่นอกเรื่องตรงไหนสักคำ”
“เล่าต่อเลย เสียอารมณ์หมด”
“ก็เอาเป็นว่าถ้าคุณฉัตรเป็นเจ้าของโลกนี้ทั้งใบ ตรัสมันคงย้ายไปอยู่ดาวอังคาร”
“มีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่าความลับของตรัส อย่างเช่นมีคู่หมั้นแต่งกันไปแล้ว หรือแอบมีลูกมีเมียแต่ใฝ่ดีเลยหันกลับมาเรียนต่อ อะไรเทือกนี้” ซันหัวเราะไปยกใหญ่ ก็มันจริงนี่หว่า คนอะไรวางตัวอย่างกับอายุสักสามสิบสี่สิบ โกงอายุมาเรียนหรือเปล่าเถอะ
“ไม่รู้สินะ เรื่องคู่หมั้นมันไม่มีจริง ๆ มีลูกไหมก็คงไม่มี แต่แอบมีเมียระหว่างเรียนหรือเปล่า อันนี้ก็ไม่เคยเห็นกับตา เท็ตเคยเห็นไหมล่ะ”
“ถ้าไม่มีอะไรจะเล่าแล้วก็กลับบ้านกันเถอะซัน”
ความสงสัยที่มีมาตลอดสามปีกับสี่ชั่วโมงที่นั่งคุยอยู่กับซัน...ไม่รู้มันเทียบกันได้ไหม
ก็โอเคที่รู้อะไรมากขึ้นหลายอย่าง ไม่ใช่แค่คบกันไปวัน ๆ มันอยากเล่าอะไรแค่ไหนผมก็ได้รู้แค่นั้น ผิดกับผม กับแซน กับซัน หรือแม้แต่อ้นที่ใครถามอะไรก็ตอบเสียจนหมดเปลือก ไม่เหลือความลับอะไรให้ข้องใจเลย แต่ถึงอย่างนั้นจะว่ามันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของตรัสไหม ไม่ปฏิเสธเลยแหละ ผมยอมเทหมดหน้าตักแลกกับการง้างปากมันแต่ละครั้งในเรื่องที่อยากรู้ แต่ดูคุณชายเขาจะไม่สนกับข้อแลกเปลี่ยนของผมเท่าไหร่
สี่ทุ่มกว่าแล้วที่ซันมาส่งผมที่หน้าบ้าน พ่อกับแม่คงเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำเพราะในบ้านมีแค่ไฟห้องโถงที่เปิดรอผมอยู่ เดินขึ้นไปถึงห้องนอนก็ต้องสะดุ้งอีกรอบเพราะเสียงโทรศัพท์ คราวนี้ไม่ใช่ทั้งแซนและซัน แต่เป็นคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
“ดึกแล้ว นอนแล้วครับ สวัสดีครับ”
(( อาบน้ำก่อนดีไหม )) ผมแสร้งรับสายด้วยน้ำเสียงง่วงงุนสุดฤทธิ์ แต่เสียงที่ตอบกลับมาไม่ยักกะติดเกรงใจเหมือนอย่างทุกทีที่โทรมารบกวนยามวิกาล แถมยังมั่นอกมั่นใจกับการสั่งให้ผมไปอาบน้ำ โดนซันหักหลังเข้าให้แล้วไง
“อะไร อาบแล้ว นอนแล้วด้วย”
(( เพิ่งถึงบ้านไม่ใช่หรือ ))
“รู้ได้ไง”
(( ซันโทรบอก )) กูว่าละ
“เออ ก็เพิ่งถึงเนี่ย กำลังจะอาบน้ำพอดี ยังไม่ทันได้แก้ผ้ามึงก็โทรมาขัด แค่นี้ละกัน”
(( เดี๋ยวสิ คุยก่อน ))
“ก็ว่ามา รีบ ๆ เลยมันดึกแล้ว นอนดึกเดี๋ยวหน้าเหี่ยว หน้าเหี่ยวแล้วไม่หล่อ พอไม่หล่อสาวก็ไม่แล” แล้วมันก็เงียบไป อะไรวะ ปกติพูดกวนประสาทไปแบบนี้ต้องได้ยินมันหัวเราะกลับมาทุกที ผีเข้าอีกแล้ว
“ก็บอกว่ากูรีบไง”
(( ซันเล่าอะไรให้ฟังบ้าง ))
“ทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่บ้าน บริษัท คุณฉัตรพันธ์ คุณปานทิพย์ แล้วก็คุณปู่”
(( แล้ว... ))
“ก็แค่นี้ มีเรื่องอื่นอีกหรือไง ความลับมึงอะ”
(( ไม่ใช่อย่างนั้น แค่อยากถามว่ารู้สึกยังไงกับเรื่องที่ได้ยิน ))
“แล้วกูจะต้องรู้สึกยังไง สงสารเหรอ ต้องกอดปลอบไหม ไม่รู้สิวะ มึงก็ยังเป็นมึง เป็นตรัส รัตนภูมิเศรษฐ”
(( กอดหน่อยก็ดี )) ทีแบบนี้มาทำเสียงกลั้วหัวเราะ รู้สึกโชคดีที่ไม่มาคุยกันต่อหน้า ขี้เกียจนั่งเขินอวดมัน นิสัยเสียชอบตีหน้าขรึมใส่แต่คำพูดมันไม่ใช่เลย ถ้าผมเป็นผู้หญิงก็คงหลงคิดว่าโดนไอ้บ้านี่มันจีบหน้าตายเข้าให้แล้ว
“ล้อเล่นเถอะ แล้วนี่กูจะไปอาบน้ำได้หรือยัง”
(( ยัง ทำไมโทรติดต่อไม่ได้ตั้งหลายวัน ))
“มึงรู้ได้ไง” สงสัยก็เพราะเวลาเปิดเครื่องไม่เคยเห็นว่าเบอร์มันโทรมาเลยสักครั้ง มีแต่ไอ้แซนเป็นสิบสาย แล้วมันรู้ได้ยังไงว่าโทรศัพท์ของผมติดต่อไม่ได้
(( ให้แซนโทรเช็ค )) โอ้โห พวกมึงทำงานกันเป็นทีมดีเนาะ ซันเป็นทูต แซนเป็นเลขาฯ ได้ยินแล้วกูอยากตั้นหน้าพวกมึงเรียงตัว
“เช็คทำไม แค่กลับบ้านไม่ได้ไปรบ กูไม่เป็นอะไรง่าย ๆ หรอก”
(( เป็นห่วง )) เอ้า เอาเลยตรัส จะพูดอะไรก็พูดมากูหน้าด้านอยู่แล้ว แต่จีบเสร็จก็แงะศพกูด้วยละกัน
“มึงนี่เพ้อเจ้อ แค่นี้เหอะ กูจะอาบน้ำนอนแล้ว”
(( ถอดเสื้อผ้าหรือยัง ))
“แล้วจะทำไม”
(( จะไปช่วย )) โอ๊ยพ่อมึง พอเถอะ คืนนั้นก็ทำกูอดสูมากพอแล้ว อย่ามาเซ็กซ์โฟนกับคนอย่างกูเลย พอผมเงียบตอบมันก็กระแอมเบา ๆ คงกระดากปากไม่น้อย แหงล่ะ นี่ใช่นิสัยมันที่ไหน เดี๋ยวกูแซวให้เสียผู้เสียคนเลย
(( ไปอาบน้ำเถอะ อย่าเปิดแอร์เย็นนักนะ เดี๋ยวไม่สบาย ))
“รู้แล้วน่า แม่มาปรับให้แล้วก็ยึดรีโมทไปละ” ได้ยินมันหัวเราะหล่อ ๆ ให้ฟังครู่หนึ่งก่อนจะขอวางสายอย่างละม่อม
ตอนนี้ผมยังไม่ค่อยเข้าใจมนุษย์จำพวกที่ยึดติดกับภาพลักษณ์ของตัวเองอย่างตรัสเท่าไหร่ คงเพราะผมถูกเลี้ยงดูมาแบบบ้าน ๆ ติดดิน ไม่ฟุ้งเฟ้อ ตรงกันข้ามกับคุณชายโดยสิ้นเชิง เป็นมันเองแท้ ๆ ที่ไหว้วานให้ซันมาเล่าเรื่องราวที่ผมไม่เคยรู้ แล้วก็เป็นมันเองที่ดูวิตกกังวลว่าผมจะคิดอย่างไรกับมัน ทำไมไม่ไปถามแซนถามอ้นบ้าง วุ่นวายกับกูเหลือเกิน
ยังครับ วันหยุดยาวของผมยังสงบไม่ได้เมื่อจู่ ๆ ไอ้แซนก็แอบมาเยี่ยมเยียนแบบไม่บอกกล่าวล่วงหน้า เดินทำตาละห้อยอย่างกับโดนฟ้องล้มละลายเข้ามาในบ้าน ทักทายแม่ผมพอเป็นพิธีเพราะมันมาบ่อยอย่างกับเป็นลูกหลานญาติสนิท ไม่ต้องรอให้เชื้อเชิญมันก็เดินตัวลอยขึ้นไปบนห้องนอนผมเรียบร้อย
“เท็ต มึงต้องช่วยกู”
“มีอะไรก็ว่ามา แต่ก่อนอื่นช่วยเลิกทำหน้าแบบนั้นก่อนได้ไหม เห็นแล้วนึกถึงเจ้าปั๊กบ้านข้าง ๆ”
“ขอร้องล่ะอย่าเพิ่งแหย แค่นี้กูก็แย่พอแรงอยู่แล้ว จู่ ๆ แม่ก็ยื่นคำขาดไม่อนุญาตให้ไปฝึกงานกับลุง เขาบอกกูหัวรั้นกลัวไม่ได้งานได้การ คิดดูเถอะ มาพูดเอาป่านนี้แล้วกูจะเตรียมตัวทันได้ยังไง เอกสารที่เตรียมไว้ก็กรอกข้อมูลเรียบร้อยแล้วด้วย แม่นะแม่ เห็นกูเป็นเด็กทั้งกะปี นี่ยี่สิบเอ็ดไม่ใช่ห้าขวบ”
“อ้าว ก็ไหนว่าคุยกันแล้ว”
“คุยแล้ว แต่กูคุยกับป๊า พอแม่ขัดป๊าก็แปรพรรคซะอย่างนั้น งานด้านกฎหมายใช่ว่าหาที่สมัครกันง่าย ๆ ธุรกิจบางประเภทเขาถือเป็นความลับองค์กร บริษัทเอกชนส่วนใหญ่ถ้าไม่เกี่ยวข้องกับกฎหมายโดยตรงเขาก็ไม่รับนักศึกษาฝึกงานกันหรอก ที่สำคัญกูไม่อยากสมัครสำนักงานทนายความ คงไม่พ้นโดนใช้จัดการงานเอกสารน็อกคาที่แน่” ผมว่าคุณน้าโฉมฉายกำลังเข้าใจผิดจริง ๆ นั่นแหละ แซนมันไม่ใช่เด็กห้าขวบแต่เป็นชายแก่อายุแปดสิบที่กำลังบ่นพึมพำได้น่าเอ็นดูสุด ๆ ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมความใจเย็นและรอบคอบไม่ถ่ายทอดทางสายเลือดบ้าง ดูอย่างซันเถอะ รายนั้นเขาคิดเห็นอะไรน้าโฉมฉายเป็นเห็นดีเห็นงามด้วยเสมอ ผิดกับแฝดน้อง ทั้งที่อายุเท่ากัน เกิดเวลาไล่เลี่ยกัน แต่ไหงถึงโอ๋แซนดี้มากกว่าซันนี่ก็ไม่รู้
“แล้วธนาคารกับบริษัทประกันที่เคยดูไว้ล่ะ”
“ไม่ล่ะ ไม่สันทัด”
“ก็ยังดีกว่าหาที่ฝึกงานไม่ได้ไม่ใช่เหรอวะ อย่าเลือกมากสิ กูซะอีกที่ยังไม่รู้อนาคตตัวเองเลย”
“บอกให้ไปทำกับตรัส บริษัทมันเป็นเจ้าของสบายจะตาย แถมยังตรงสายที่เรียน มึงต่างหากที่เลือกมาก”
“ไม่เอา กูอยากทำบริษัทพ่อ”
“แล้วคุณอาท่านว่าไงบ้าง”
“ตกที่นั่งเดียวกับมึงไง พ่อกลัวพนักงานคนอื่นเกรงใจไม่กล้าใช้งาน ตอนนี้กูก็เคว้งเลย” จากใบหน้ายุ่งเหยิงของไอ้แซนกลับกลายเป็นยิ้มกริ่ม ลุกจากเตียงลงมานั่งบนพื้นข้างกันก่อนจะกระแซะให้ผมขนลุกได้อีก
“เท็ต สนใจงานโรงแรมไหม”
“โรงแรมก็โอเค ธุรกิจท่องเที่ยวก็น่าสนใจดี ทำไมวะ”
“คือแม่กูเขาเสนอโรงแรมหนึ่งมา ก็ไม่เชิงเป็นโรงแรมหรอก เป็นรีสอร์ทกึ่งสปาอยู่ที่สุราษฏร์ฯ”
“ที่ไหนนะ”
“เออ สุราษฏร์ธานี ลองขออนุญาตคุณอาดูก่อนก็ได้ ไปไม่ไปค่อยว่ากันอีกที”
“ไม่เอา ไกล กูเป็นสัตว์สังคม อยู่ห่างบ้านห่างเพื่อนฝูงไม่ไหวว่ะ”
“กลัวห่างเพื่อนอย่างซันอย่างอ้น หรือกลัวห่างใครกันแน่”
“กูคงให้ความช่วยเหลืออะไรมึงไม่ได้แล้วแซน กลับไปซะเถอะ”
“แหนะ เอะอะก็ไล่ เอาแบบนี้ดีไหม ไปดูสถานที่ก่อนก็ได้ ถ้าไม่ถูกใจกูก็ไม่บังคับ ถือโอกาสไปเที่ยวก่อนเปิดเทอม ปีสี่เทอมแรกก็ต้องลุยโปรเจคจบแล้ว เที่ยวให้เอือมก่อนจะอดอีกนานหลายเดือน” อันนี้ค่อยเข้าหูหน่อย จะให้ไปฝึกงานเกือบครึ่งปีที่ภาคใต้ ให้ตายผมก็ไม่ไป
“เมื่อไหร่ล่ะ มึงจะไปเมื่อไหร่”
“อาทิตย์หน้า มีฟูลมูนปาร์ตี้ที่เกาะพะงันพอดี ไม่อ้วกไม่กลับ”
“ไปแค่สองคนจะสนุกอะไร”
“ใครว่า เรื่องอะไรจะไปกันแค่นี้ สองคนเขาเรียกฮันนีมูน ต้องห้าคนเท่านั้นเท็ดดี้”
“พวกนั้นมันว่างเหรอ เห็นอ้นไปเยอรมันอยู่บ่อย ๆ”
“เห็นซันบอกว่าจะกลับเย็นนี้ มีหน้าที่รับส่งอีกตามเคย ช่างคู่นี้เถอะ กูบังคับไปได้แน่นอน แต่ตรัสต้องให้มันเคลียร์งานล่วงหน้า เดี๋ยวกูโทรไปตื้อมันเองมึงไม่ต้องห่วง หรือมึงจะโทรเอง” ประโยคหลังมันหันมายิ้มย่องลองใจ
“ไม่เอา กูไม่โทร”
“ว่าแต่เมื่อวานไปไหนกับซัน กลับมาซะดึกดื่น”
“ถามกูทำไม ไม่ถามแฝดมึงล่ะ อยู่บ้านเดียวกันซะเปล่า”
“ถามแล้วแต่มันไม่เล่า ไม่ยักกะรอกูด้วย ปกติไม่เคยเห็นไปไหนกันสองคน อดคิดไม่ได้ว่ามึงจะตีท้ายครัวอ้นหรือยังไง”
“ประสาท แค่ไปกินข้าวแล้วก็พากลับแค่นั้น”
“เหรอ ไอ้ตรัสไม่หึงแย่”
“แซน เดี๋ยวกูถีบปากให้พูดไม่ได้ยันอาทิตย์หน้าเลย”
“โถ กูพูดเล่นหรอกคร้าบ ถือเป็นจริงเป็นจังไปได้” มึงก็ช่วยทำหน้าให้กูรู้ว่าล้อเล่นหน่อยเถอะ เสือกถามหน้าตายไม่ใส่เอฟเฟกต์แบบนั้น...
คนมีชนักปักหลังอย่างกูก็อยู่ไม่สุขสิวะ
▩▩▩
-
เม้นก่อนอ่าน คิคิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตกใจคอมเม้นต์มาก! มาจากไหนกันอะจ๊ะ?
ใครเรียกหาดราม่านะ! อ๋อ ไม่เอาดราม่าสินะ หุหุ
มีหน่อยให้พอมีรสชาดได้ไหม นิดหนึ่งน่า เนาะ
ขอบอกหน่อยว่าเรื่องนี้วางพล็อตไว้ยาวมากนะคะ
ถ้าใครกลัวตัดจบเร็ว ๆ นี้ หรือเชียร์ให้หวานกันเร็วเหลือเกิน
ไม่กลัวเนื้อเรื่องน่าเบื่อหรือ? หึหึ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
กอดอีกที ตกใจคอมเม้นต์จริง ๆ
ขอบคุณมากนะคะ ฮึดมากอะตอนนี้
ตอนหน้าไปเที่ยวสุราษฎร์กัน!
ดูคอมเม้นต์ตอนนี้ก่อนตัดสินใจว่าตอนหน้าจะทำอะไรดี
เห็นคำถามว่าเคยแต่งเรื่องอื่นก่อนหน้านี้ไหม
เคยค่ะ เยอะด้วย แต่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องสั้น
ไม่ได้ใช้นามแฝงเดียวกัน เพราะฉะนั้นหาไม่เจอแน่ค่ะ (หัวเราะ)
ไม่สนุกหรอก สำนวนแปลก ๆ อ่านเรื่องนี้ดีกว่าโนะ
ถือว่าเรื่องนี้เป็นเดบิวต์โนเวลเลยแล้วกันค่ะ (โค้ง)
:z2: :z2: :z2:
พูดคุยหรือแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
เชิญที่ Lipstick_Murder@Twitter นะคะ
-
คุณชายตรัสเขาใช้เพื่อนแฝดคุ้มมาก แล้มเมื่อไรจะมาดูและควบคุมเองล่ะจ้ะ
-
ปากหนักมากพระเอกเรา
โผล่มาแว๊บๆยังหวานได้อีก :o8:
รอตอนหน้า :z10:
-
ตกลงคืนนั้นยังไงๆ
-
อ้าววว!!! ค้างง่าาา :เฮ้อ:
-
เอ ยังไงกันว้า
:pig4: :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ
ชอบมาก สนุกดี o13
แอบค้างน่ะ :z3:
มาต่อเร็วๆน่ะ :กอด1:
-
:กอด1:
-
ตรัสพูดน้อยแต่สอยตลอด 55555เค้าทำงานกันเป็นทีมเนอะอยากให้เพื่อนเป็นฝั่งเป็นฝารวมหอซะที o18 พลูมูนคราวนี้จะสำเร็จเสร็จตรัสไหมน้อ
-
เอ็นดูเท็ตจริงๆให้ตายเถอะ!
แม่ให้กินอะไรฟ๊ะ ทำไมถึงได้ซื่อขนาดนี้
ได้กับตรัสก็แล้ว เพื่อนแซวเป็นสิบก็แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีก!
ให้ตรัสได้ปู้ยี้ปู้ยำอีกซักสี่ห้าตอนเถอะ
เผื่อเท็ตจะรู้ตัวขึ้น ฮา!
รอตอนหน้านะคะ :)
-
ตอนนี้ก็มาเฮฮาน่ารักอีกแล้ว ฮิ้วๆๆ
ถึงจะมีช่วงสเทือนใจตอนเล่าประวิตชีวิตตร้สนิดหน่อย
แต่โดยรวมก็ยังคงความฮา สนุกสนานเหมือนเดิม
รออ่านตอนหน้า ไปเที่ยวทะเล โอ้เย~~~~~
:L2: :pig4: :L2:
-
อ่านครั้งแรกค่ะ สนุกกก o13
-
ถ้ายังไม่รู้ก็จะได้รู้กันเพาะเอะอะก็ไล่กลับนี่ล่ะเท็ต ฮ่าๆ
คุณชายเขาเป็นห่วงขนาดนี้ก็ยังจะไปตีรวนเขินเขาอีก
ไปเที่ยวกันตอนหน้ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างน้ออออ
-
555 เท็ตจ๋าใจเย็นจ๊ะ เพื่อนก็แซวตามประสา ร้อนตัวแบบนี้พวกเพื่อน ๆ ก็ยิ่งสนุกอ่ะสิ
น้องเท็ตเย็นชากับตรัสจัง ปิดโทรศัพท์หลายวันเกิ้น โทรมาก็ทำไม่อยากคุยอีก
แต่ตรัสก็มึน ๆ คุย และแซวได้เนอะ ฮาดีอ่ะ บ้านตรัสเป็นแบบนั้น เธอถึงเป็นคนดูเย็นชานัก
น้องเท็ตดูแลด่วนจ้า
ไปเที่ยวคราวนี้คงจะหวานเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
พอได้เขาเป็นสามีก็ไม่รับผิดชอบเลยนะเท็ต
:m16:
-
ค่อยๆรุกสำหรับตรัส ส่วนพ่อสื่อทั้งหลายเร่งงานกันใหญ่เลยนะ เสร็จแน่เลยเท็ต เสร็จไปแล้วนี่หว่า 555+
-
ฟลูมูนท่าจะหนุกเนอะ อิอิ
-
ทำงานกันเป็นทีมดีมาก 5555
แต่ตอนนี้หวานน้อยไปหน่อยนะ อิอิ
-
:impress2: เมื่อไหร่จะมีบทรักเเบบหวานๆ บ้างเนอะ
-
ชอบตรัสกับเท็ตจัง
อย่างอ่านคู่ซันกับอ้นอะมีไหมคับ
เวลาอัพบอกหน้าด้วยก็ดีนะคับ
ติดตามต่อ
-
ว้าวๆ ตรัสนี่ไม่ต้องทำไรเองเลยเนอะ ให้เพื่อนแฝดจัดการ คนนึงเป็นฑูต อีกคนเป็นเลขา ฮ่าๆ
ไปเที่ยวคราวนี้จะมีอะไรไหมนะ แล้วเท็ดจะไปฝึกงานที่สุราษฎร์อ่ะป่าว ลุ้นๆ
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
ไปเที่ยวกันไหมจะไปก้อรีบไป ไปกับพี่แล้วสบาย เดี๋ยวพี่พาไปกินตับ ๆ ๆ ๆ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากครับ น่ารักดี (ไม่เอามาม่านะ อ่านแล้วมันเครียด)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ แล้วอย่าลืมมาลงตอนต่อไปเร็วๆนะครับ ฮ่าๆๆๆ
-
ตอนหน้าท่าทางจะหวานแหล่ม ไปฟูลมูนปาร์ตี้ก็เหมือนพรีฮันนีมูนดี ๆ นี่เอง
-
ซัดกันนัวขนาดนั้น ยังจะมึนอีกรึเหนื่อยแทนตรัสจริง ๆ
-
ชอบอ่านแนวนี้มากๆ ค่ะ เยี่ยมที่สุด แต่ถ้ามีมาม่าเค้าคงไม่ค่อยปลื้มอ่ะ กลัวร้องไห้ :กอด1:
-
จะน่ารักไปลูกเท็ดดี้แบร์ :) คุณชายคฃตรัสนี้ติดตามยิ่งกว่าเรียลลิตี้อีก มีลูกสมุนคอยช่วยเยอะขนาดนี้ รายงานทุกฝีก้าวกันเลยทีเดียว 5555 ไปสุราษคราวนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างหนอ ^^
-
น่ารักอะเท็ต กวนเค้าแล้วก็เขินเอง
ตรัสเป็นคนเจ้าวางแผนเหมือนกันนะ แถมใช้เพื่อนคุ้มอีกต่างหาก
อย่างงี้เท็ตจะไปไหนรอด 555
ดราม่านิดนึงก็โอคะ แต่อย่าให้ดราม่านาน 555 กลัวท้องอืดดดด
ปล.เป็นเรื่องยาวดีมากคะ จะได้ติดตามอ่านนานๆ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไปพะงันเหรอเธอ กร๊ากกกกกกกก
รอ :oo1: :oo1: :oo1: 55555555555555
ปูเสื่อนอนแทะป๊อบคอน...
-
ตรัสหล่อมากกกก 555555+
เท็ตนี่ก็น่ารักน่าหยิก :man1: :man1: :man1:
-
ตรัส ไปเที่ยวกันแวะรับหนูด้วย
จะไปส่อง อิอิ
-
น่ารักน่าหยิกจริงๆ น้องเท็ต
อย่างนี้ตรัสไม่หลงได้ไง 555
-
:impress2: รอที่สุราฎร์ฯแล้วกัน บ้านอยู่นี่ ฮา
-
ตรัสมาไม้ไหนน ??
-
ตั้งแต่ต้นจนตอนล่าสุด o13 น่ารักมากกกกก สนุกด้วย สมชื่อเรื่องจริงๆ
-
รู้ดีนะแซน หิหิ o18 o18
-
บางทีชายตรัสก็อยากทำอะไรให้เท้ตเขิน
แต่เท็ตก็เขินแล้วคิดว่าขัดกับลุคส์ของชายตรัสแน่ๆ
แต่ก็น่ารักอยู่ดี
ขอชายตรัสเถอะเท็ต *0*
-
555+ ตรัส รู้สึกความหน้าด้านเพิ่มขึ้นนะ o13
-
รอๆๆๆๆๆ
จะหวานกันอีกมั้ยตอนหน้า
(เตรียมตัวเขิน)
-
อ่านไปลุ้นไปจริงๆ นะ เมื่อไหร่อะไรๆ มันจะชัดเจนเสียที
พ่อพระเอกก็ความลับเยอะจริงๆ มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลอีกแน่ๆ
รอตอนต่อไปค่า :-[
-
อ่ะ ชอบเวลาตรัสคุยกับเท๊ตอ่ะคับ มันดูน่ารักๆแต่ไม่เลี่ยน(รึเปล่า) o3
ชอบๆๆๆ อ่ะ เว้นวรรคบทพูดแต่ละบรรทัดหน่อยได้ป่ะคับ :o11:
ดิส อิท อะ ตาลายยยยย o2
ปล.เป็นกำลังจายให้เสมอๆเลยเน้อครับบบบ o13
-
ตรัสเสือซ้อนเล็บ o13
-
Love the story very very much !!!
-
:o8: :impress2: :-[ แอบหลงรักตรัสอ่ะ เท็ดอย่าหึงน่ะ :-[ :-[ :-[
-
เขินมาก อยากเจอฉากหวานๆเซ็กซี่ๆอีกซักหลายๆรอบ
ตอนหน้าลุ้นมากว่าจะมีมั้ย ติดตามๆ
-
เจ๋ง.. o13
ติดตามตอนต่อไป
-
อยากให้คุณชายตรัสหลุดมาดจริงๆ 55
เพื่อนก๊กนี้เค้าทำงานกันเป็นทีมจริงๆ ชอบๆ
ตรัสหยอดที แซวทีก็น่ารักกก เป็นหนูเท็ตซะเองที่เขิน 55 อย่าไปยอมๆ
รออ่านตอนต่อไปนะะ สู้ๆ :กอด1:
-
ซะง้านนนน อยากอ่านต่อ
-
แอร้ยยยยยย เท็ตน่ารักอะๆ
-
ตรัสนี่นะความลับเยอะจริงๆ
-
สนุกมากเลย
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
น้องเท็ตอย่าตีเนียนนะ
มาขนาดนี้แล้วยอมรับได้แล้วแหละ :z1:
ตรัสแผนสูงนะเนี่ยย
ใช้เพื่อนได้คุ้มจริงๆๆ o13
-
ทะลึ่ง : กามที่ 7
บ่ายคล้อยแดดร่มลมตก มนุษย์ผู้ชายห้าคนก็เดินทางมาถึงท่าอากาศยานสุราษฎร์ธานีโดยสวัสดิภาพ ถ้าไม่ได้ไอ้แซนโทรไปเตือนสติและเร่งรัดให้ไอ้ตรัสเก็บกระเป๋า ว่าที่ประธานรามานุสรณ์จิวเวลรี่ก็คงไม่ได้มาเดินหล่อบรรลัยอยู่ข้างผมตอนนี้แน่ และด้วยความที่รีบร้อนเดินก้มหน้าก้มตาลากกระเป๋าตามประสาคนขาสั้น กลัวเดินตามฝูงไม่ทัน พอไอ้แซนที่เดินอยู่ข้างหน้ามันเบรคกะทันหันก็เลยชนหลังเข้าอย่างจังจนไอ้ตี๋สองร้องโอย
“เท็ต มึงจะรีบไปไหน”
“โทษที กูไม่ได้มองทาง”
“แล้วมองอะไร เมาเครื่องบินใช่ไหม ตรัสช่วยสงเคราะห์อุ้มมันหน่อย เดี๋ยวเดินไปตกท่อหน้าแหกหมดสนุกกันพอดี” ไอ้ประโยคหลังนี่ชักไม่เข้าท่า คนยิ่งประหม่าจนก้าวขาแทบไม่ออก ไม่ได้เจอกันมาตั้งพักใหญ่ก็ว่าทำใจเรื่องคืนนั้นได้แล้ว แต่ไหงตอนเจอหน้ามันที่สุวรรณภูมิถึงได้ใจสั่นเข่าอ่อนเป็นคนอยากยา โชคดีที่บนเครื่องได้นั่งฟังแซนมันบ่นเรื่องที่บ้านแทนการมองหน้าหล่อเหลาของคุณชาย เพราะคุณเขาเสียสละไปนั่งแถวหน้ากับซันและอ้น
“หุบปากไปเลยเพื่อนเวร” ผมยื่นมือไปผลักหัวไอ้คนปากมากพร้อมคำสรรเสริญ หันมองรอบ ๆ ก็เห็นอ้นยืนจุดยิ้มสวยอยู่ข้างซัน ส่วนตรัสน่ะเหรอ...มองให้โง่สิ
“เดี๋ยวโทรหาคนขับรถของรีสอร์ทก่อน ป่านนี้น่าจะมาถึงแล้วแท้ ๆ” แต่แซนมันยังไม่ทันได้หยิบฉวยโทรศัพท์ เสียงเรียกอย่างสุภาพก็ดังมาจากหน้ารถตู้คันหนึ่ง เจ้าของเสียงเป็นคุณลุงสูงอายุหน้าตาโอบอ้อมอารี เมื่อสังเกตดี ๆ ก็คงไม่ต้องเดาว่าเป็นคนขับรถของรีสอร์ทแน่
“เดี๋ยวไปต่อเรือเฟอร์รี่ขึ้นเกาะสมุยกัน รีสอร์ทอยู่ที่นั่น วันนี้พักผ่อนนอนเอาแรงเพราะกว่าจะถึงก็คงมืด ส่วนพรุ่งนี้มีฟูลมูนปาร์ตี้ที่หาดริ้น เกาะพะงัน ช่วงกลางวันฟรีสไตล์ จองบังกะโลที่ห่างจากหาดไว้ให้แล้ว เผื่อใครเรื้อน นั่งเรือกลับสมุยไม่ไหว” ไอ้แซนร่ายยาวเกี่ยวกับกำหนดการต่าง ๆ ระหว่างนั่งรถตู้ไปท่าเรือ ผมที่ยึดพื้นที่สามเบาะหลังสุดเพื่อนอนเอกเขนกก็โพล่งขึ้นมาอย่างตั้งใจ
“มึงใช่ไหมที่จะเรื้อน” ได้ยินซันหัวเราะร่วน
“เงียบไปเลย ลุงคนขับหัวเราะเยาะแล้วเห็นไหม” ไอ้แซนที่นั่งอยู่ข้างโชเฟอร์ชี้ให้ดู เห็นลุงแกหัวเราะจนไหล่ไหว ที่พูดไปก็เพราะประสบการณ์ตรงล้วน ๆ พวกเราทุกคนเจียมสังขารเสมอ ถ้าดื่มต่อไม่ไหวหรือกลับบ้านไม่ได้ก็จะหยุด แต่ไอ้แซนมันนอกรีต ถือคติไม่อ้วกไม่เลิก ไอ้ตี๋นี่โคตรขี้เมาผิดกับแฝดพี่มันลิบลับ
แล้วหลังจากนั้นรถทั้งคันก็ตกอยู่ในความเงียบสงบสลบกันตามอัธยาศัย แต่ผมไม่ได้ไร้สติขนาดไม่รู้ตัวว่าถูกจ้องมองเป็นระยะ ๆ จากคนที่นั่งอยู่เบาะหน้าเยื้องกัน ซึ่งสายตาที่มองมานั้นก็ไม่ธรรมดาจนรู้สึกว่านอนไม่หลับแน่แล้ว ก็เลยทำใจกล้าลืมตาจ้องเขม็งรอมัน ถ้าหันมาอีกเมื่อไหร่พ่อจะเขวี้ยงโทรศัพท์ใส่หน้าให้ตาบอดเลยคอยดู
แต่พอเอาเข้าจริง มันมองมาผมก็ทำได้แค่หันรีหันขวางแล้วผุดลุกขึ้นนั่ง ก็ไม่ใช่ว่าอึดอัดอะไรหรอก แค่อยากให้มันสำนึกว่าผมรู้ตัวว่าถูกมอง แล้วก็รู้สึกรำคาญใจที่มันไม่เอ่ยปากพูดอะไรสักคำ
“มองอะไร” ผมกระซิบด้วยเสียงที่คิดว่าเบาที่สุด ก่อนจะเห็นไอ้หล่อชี้ไปที่เบาะตรงกันข้ามพร้อมรอยยิ้มบาง
“เอาผ้าห่มไหม” โธ่ ก็นึกว่าอะไร มึงพูดตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้วเหอะ ให้กูนอนเกร็งอยู่ได้ตั้งนานสองนาน
“ไม่เอา ไม่หนาว”
“นั่งด้วยกันไหม” พูดเสียงหวาน ทำตาหวานไม่พอ ยังมีการตบเบาะข้าง ๆ อย่างกับน่ารักตาย แล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากส่ายหน้าหลบตามันวุ่นไปหมด เรื่องอะไรจะไปนั่งให้เป็นขี้ปากไอ้แซน ว่าแล้วก็รู้สึกถึงออร่าประหลาดจากหน้ารถ หันไปก็เห็นไอ้ตี๋มันจ้องสะท้อนกระจกมองหลังมาพร้อมแววตาจับผิด แถมยังอมยิ้มแบบกวนตีนสุดฤทธิ์
ไอ้บ้าตรัส...มึงทำให้กูมีพิรุธอีกแล้วเห็นไหมเนี่ย!
กว่าจะถึงท่าเรือก็เกือบห้าโมงแล้ว โพล้เพล้ใกล้ค่ำเต็มที ผมเดินเซื่องไปรับกระเป๋าจากคุณลุงที่ส่งให้ทางหลังรถ แต่ไม่รู้ว่าเพราะมันหนักหรือผมยังตื่นไม่เต็มตา ก็เลยเซถลาถอยหลังไปชนเข้ากับแผงอกของใครบางคน หันไปก็เห็นตรัสส่งมือมาจะยกกระเป๋าให้ ผมรีบชักมือกลับเพราะเห็นจากหางตาว่าไอ้แซนกำลังยืนจ้องอยู่ไม่ไกล
“ไม่ต้อง” ผมบอกก่อนจะเดินจ้ำนำไป เห็นมันรับกระเป๋าของมันก่อนจะเดินตามมาเงียบ ๆ
ไม่ได้หรอก มองมันนานไม่ได้ วันนี้ไอ้เทพบุตรดูดีเป็นพิเศษ ชุดลำลองบิลลาบองดูราคาระยับขึ้นมาทันตาเวลาอยู่บนตัวมัน ไม่นับรวมเส้นผมดำขลับที่ถูกลมทะเลพัดจนไม่เป็นทรง คุณท่านจึงกลายร่างจากหล่อไร้ที่ติเป็นหล่อเซอร์ ลมสลาตันขนาดนี้ยังไม่มีผลกระทบกับมาดอาหรับของมันเลยสักนิด มึงเป็นคนจริง ๆ หรือเปล่าตรัส
ระหว่างยืนรอให้อ้นกับซันเดินมาถึง เรือเฟอร์รี่ขนาดกลางก็เทียบท่า ไอ้แซนบอกว่าลำนี้เป็นของรีสอร์ทผมก็ตั้งหน้าตั้งตาจะก้าวลงลูกเดียว จนไอ้คนข้างหลังบอกว่าเดี๋ยวพร้องส่งมือมาให้จับนั่นแหละ ผมถึงได้ผงะถอยหลังแล้วทำเป็นมองไม่เห็นมือมัน ก่อนจะหันไปเร่งให้ซันเดินมาเร็ว ๆ ผมยังหน้าระรื่นอยู่ได้จนถึงตอนที่ตรัสมาหยุดยืนใกล้ ๆ แล้วพูดเสียงแผ่วให้ผมได้ยินคนเดียวก่อนจะเดินผ่านลงเรือไป
“รังเกียจกันขนาดนี้เลยหรือ”
เอ๋อแดกสิครับท่าน สับสนชีวิตไปยกใหญ่ทีเดียว หลังจากได้ยินคุณชายพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ มันก็ตัดผมออกจากสารบบมนุษย์รอบตัวมันทันที ตอนอยู่บนเรือผมแสร้งเดินไปนั่งใกล้ มันก็เดินหนีผมไปนั่งคุยกับซัน หมั่นไส้หนักเข้าก็เลยเรียกร้องความสนใจด้วยการไปนั่งจี๋จ๋ากับไอ้แซนที่ตอนนั้นหน้ามันเริ่มบอกบุญไม่รับแต่ก็ยังมีแก่ใจหรี่ตามองผมสลับกับตรัสอย่างรู้ทัน
ถามว่าไอ้แซนเป็นอะไรเพราะตั้งแต่ออกเดินทางมามันก็ดูปกติดี มารู้ทีหลังว่ามันต้องไปเจอคนที่ไม่ค่อยชอบหน้า พอผมถามว่าใครมันก็ไม่ตอบ จนกระทั่งพวกเรานั่งรถต่อจากท่าเรือเกาะสมุยมาอีกไม่กี่กิโลเมตรก็ถึงรีสอร์ทจุดหมายปลายทาง
ที่นี่เป็นรีสอร์ทกึ่งสปาที่จัดว่าน่าประทับใจมากทีเดียว ต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่มร่มรื่นแม้ในยามเย็น แต่ผมสนใจวิวทะเลที่ล่อตาอยู่ใกล้ ๆ นี่มากกว่า พนักงานเบลล์บอยของรีสอร์ทกระตือรือร้นมารับสัมภาระของพวกเราเข้าห้องอย่างรู้งาน ก็อย่างว่า ไอ้แซนเป็นคนติดต่อมา หมายมั่นว่าจะมาฝึกงานด้วย ไม่ต้อนรับขับสู้อย่างดีมีหรือคุณน้าโฉมฉายจะแนะนำ หลังจากที่ก้าวเข้ามาภายใน พนักงานต้อนรับหน้าตาสละสวยก็เชื้อเชิญอย่างเป็นมิตร ผมเห็นไอ้แซนทำหน้าเอือมระอาหนักกว่าเดิมนิดหน่อย ก่อนจะได้ยินพนักงานคนเดิมบอกว่าให้รอคุณพีระมิดสักครู่ ใครวะ?
ความสงสัยของผมคงอยู่ไม่นานนัก ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีก็มีชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานวัยสามสิบต้น ๆ เดินออกมาจากด้านหลังที่คล้ายว่าเป็นสำนักงาน คุณพีระมิดคนนี้รูปร่างสมส่วนและมีรสนิยมดีเยี่ยม สังเกตจากเครื่องแต่งกายและกลิ่นน้ำหอมราคาระยับที่ลอยมาเตะจมูก เขายิ้มแย้มให้กับเราทุกคนพร้อมทั้งแนะนำตัวให้ทราบว่าเป็นเจ้าของรีสอร์ท มองไปที่ไอ้แซนเห็นรายนั้นเขาทำหน้าซังกะตายแถมยังไม่ได้รับความสนใจจากเจ้าของธุรกิจหนุ่มคนนี้โดยสิ้นเชิง
“เชิญตามสบายนะครับ ติดขัดตรงไหนเรียกใช้พนักงานได้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณมากครับ” ซันเป็นตัวแทนตอบรับคำ ก่อนดวงตาคมกริบที่แลดูเป็นมิตรเมื่อครู่จะแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา แล้วหันไปหาไอ้แซนก่อนจะพูดเบา ๆ
“ศาสตราวุธ เดี๋ยวคุณอยู่คุยกับผมก่อน” น้ำเสียงเหี้ยมโหดสิ้นดี
พอเดินพ้นล็อบบี้มาได้ สิ่งที่ผมสงสัยก็ถ่ายทอดไปพร้อมกับแววตาสู่รู้ให้ซันอธิบายมาซะดี ๆ ไม่อย่างนั้นมีเฮกับเพื่อนฝูงแน่ รู้แค่ว่าเป็นรีสอร์ทที่คุณน้าโฉมฉายแนะนำให้ลูกชายมาฝึกงาน เจ้าของชื่ออะไรก็เพิ่งรู้เมื่อกี้ มีประเด็นอะไรกันอันนี้ยิ่งข้องใจหนัก
“คุณพีระมิด ศิรจักรภพ เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของคุณรพีพิชญ์ที่เป็นคู่หมั้นของไอ้แซน เคยทำงานฝ่ายมาร์เก็ตติ้งให้บริษัทพ่อ แต่ลักษณะงานไม่ถูกใจก็เลยแยกตัวมาเปิดรีสอร์ทบริหารงานเอง” ฟังดูชิลดี คนมีตังค์คิดจะเริ่มธุรกิจใหม่นี่มันช่างง่ายดายยิ่งกว่าเล่นขายของ ผมก็พยักหน้าเออออทั้งที่ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงวางท่าใหญ่โตกับเพื่อนของผมขนาดนั้นก็เถอะ “เขาไม่ค่อยชอบใจที่แซนเป็นคู่หมั้นของน้องสาว ก็ดูมันทำตัว ทีเล่นทีจริงหาความแน่นอนหรือความเป็นผู้ใหญ่ในตัวมันไม่มีเลย”
“แล้วทำไมไม่ถอนหมั้น” ผมพูดตามที่คิด แต่ก็ไม่ผิดที่ซันจะตอกกลับมาว่าทำแบบนั้นแล้วฝ่ายหญิงเขาเสียหาย
“ถ้าแม่ของพวกเราไม่สนิทกันก็คงพูดง่ายกว่านี้ แซนมันเป็นประเภทที่ไม่เคยขัดใจแม่ซะด้วย ข้อดีก็เห็นจะมีเรื่องนี้นี่แหละ” เอาเป็นว่าประเด็นนี้แทรกแซงยาก ผมขอผ่านไม่ยุ่งด้วยแล้วกัน แต่ติดใจนิดหน่อยตรงที่พี่ชายหล่อเหลาเอาการขนาดนี้ ชักอยากเห็นหน้าน้องสาวขึ้นมาตงิด ๆ แล้วสิ
แล้วพิษสงของคนที่ผมอุตส่าห์เห็นอกเห็นใจก็ย้อนกลับมาทำร้ายจนหน้าชา แซนมันกล้ามากที่จัดให้ผมนอนห้องเดียวกับตรัส ไอ้คนที่เอาแต่เดินตามอยู่ห่าง ๆ ตั้งแต่ก้าวออกมาจากล็อบบี้ หน้าผมมันก็ไม่แลสักนิด เอาแต่เสมองต้นไม้ใบหญ้าริมทางเดิน น่าโมโหชะมัด
เมื่อตระหนักว่าสัมภาระของผมไม่ได้อยู่ในห้องของไอ้ตี๋ก็เดาออกทันทีว่าอยู่ห้องใคร แล้วก็ไม่ผิดจากที่คาดไว้ เปิดห้องของตรัสเข้าไปก็เห็นกระเป๋าเดินทางของผมวางอยู่ข้างสัมภาระคุณชาย ก้าวช้า ๆ เข้ามาในห้องแล้วจ้องหน้ามันลองเชิง เผื่อว่าอยู่กันแค่สองคนมันจะยอมพูดอะไรบ้าง แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะมันยังยืนนิ่งปิดปากเงียบ ด้วยความน้อยใจและฉุนขาดผมจึงเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางกึ่งลากกึ่งกระชากอย่างประชดประชัน ก่อนจะหันไปกระแทกเสียงใส่ไม่เบานัก
“ที่มึงถามเมื่อเย็น เออ กูรังเกียจ”
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพูดแดกดันใครแล้วทุกข์ใจเท่านี้เลยเถอะ ทำตัวเป็นสาวน้อยขี้งอนอย่างที่ซันชอบค่อน แต่ทำไงได้ ตรัสมันทำตัวไร้เหตุผลก่อนเอง แค่ผมไม่ตอบรับความหวังดีแค่นี้ถึงกับโดนกล่าวหาว่ารังเกียจเลยเนี่ยนะ โถ ใครจะกล้าปฏิเสธรูปโฉมงดงามราวเทพบุตรของมันได้
แซนกลับมาหลังจากผมสั่งรูมเซอร์วิสเป็นสเต็กจานใหญ่มานั่งกินคนเดียวหน้าทีวี เห็นหน้าหมาหงอยของมันแล้วอดถามไม่ได้ว่าโดนอะไรมาบ้าง ปกติมันเป็นมนุษย์จำพวกที่ไม่นิยมความรุนแรงและการทะเลาะวิวาททุกประเภท แต่ในกรณีนี้คงหลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ
“บ่นจนแม่กูพ่ายเลยว่ะ ขุดคุ้ยข้อเสียคนอื่นมาพูดหน้าตาเฉย ไม่รู้ไปทำบาปทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องนั่งฟังเขาพูดอยู่ฝ่ายเดียว อุตส่าห์วางแผนพาพวกมึงมาวันที่เขาลางานแต่ดันมีพนักงานปากสว่าง สั่งกำชับไว้แล้วเชียวว่าห้ามบอกคุณพี ตั้งใจว่าจะมาค้างสักคืนสองคืนแล้วรีบกลับจะได้ไม่ต้องเจอหน้า เพราะแม่คะยั้นคะยอให้กูมาดูสถานที่ก่อนตัดสินใจ บอกว่าดีอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งบรรยากาศทั้งระบบงาน ตั้งแต่ก้าวเข้ามามันก็ดีจริงอย่างแม่ว่า แต่กูจะไม่อภิรมย์ก็เพราะเจ้าของเนี่ยแหละ” แล้วมันก็ผ่อนลมหายใจ เข้าใจเรื่องที่ซันพูดอย่างแจ่มแจ้งทีเดียวประเด็นที่ว่าไอ้แซนไม่ยอมโตเป็นผู้ใหญ่ มีอย่างที่ไหนสั่งลูกน้องห้ามบอกเจ้านาย เขาคงเอาความมั่นคงในหน้าที่การงานมาเสี่ยงกับเด็กที่ไหนก็รู้ที่โทรมาจองห้องพักตัดหน้าแขกคนอื่นแล้วยังอยู่ฟรีกินฟรี แต่เห็นหน้าไอ้ตี๋แล้วไม่อยากจะซ้ำเติม หวังดียื่นแก้วน้ำเย็นให้แต่มันส่ายหน้า “เพิ่งรู้จากลุงคนขับรถว่าวันนี้คุณพีเข้าออฟฟิศ เซ็งตั้งแต่อยู่ในเรือเลยกู เออ ว่าแต่ทำไมมึงมานอนห้องนี้”
“กูพอใจ”
“แล้วไอ้ตรัสล่ะ”
“ก็อยู่ห้องมันสิ ถามทำไม” แล้วมันก็ทำตาขวางใส่ผม เปลี่ยนอารมณ์เร็วไปไหมมึง เบนประเด็นปุบปับกูตามไม่ทันนะ ที่สำคัญกูยังไม่ได้สังคายนาเรื่องที่มึงถือวิสาสะจัดห้องตามใจตัวเองโดยไม่ถามความสมัครใจกูเลย
“ไม่นอนเป็นเพื่อนมันหน่อยล่ะ ทิ้งคุณชายนอนคนเดียวได้ยังไง”
“ปล่อยมันไปเถอะ ผีเข้า อยู่ดี ๆ ก็พาลหาเรื่องโกรธกู”
“ทะเลาะอะไรกัน”
“ไม่รู้ ช่างเหอะ มึงอย่าใส่ใจไอ้คุณชายวัยทองเลย มากินสเต็กกับกูดีกว่า เอาไหม กูอิ่มแล้ว” เชิญชวนอย่างมีน้ำใจไมตรีแท้ ๆ แต่กลับโดนมันให้ของลับโทษฐานชวนมันกินของเหลือ ก็กูเสียดายนี่หว่า มันแพง
เช้าวันถัดมาผมเดินไปที่ห้องอาหารเพื่อรองท้องก่อนไอ้แซนจะพาไปร่อนทั่วเกาะ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ชาวต่างชาติหาคนไทยด้วยกันยากเต็มที มีที่นั่งในห้องอาหารว่างอยู่โต๊ะหนึ่ง ซึ่งโต๊ะนั้นมีท่านตรัสและท่านซันนั่งครองอยู่ ไอ้หล่อกำลังคนแก้วกาแฟด้วยใบหน้าอิดโรย ส่วนอีกคนแลดูแช่มชื่นผิดวิสัย
“อ้นไปไหนล่ะ” ผมทักหลังจากเลือกนั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับตรัส ก่อนจะหันตามนิ้วของซันที่ชี้ไปยังเคาน์เตอร์เครื่องดื่มร้อนที่มีเพื่อนตัวสูงยืนอยู่
“โกโก้ของเท็ตด้วยครับ” ผมกะพริบตาปริบ ๆ บอกกับอ้นที่เดินมาวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ เห็นไอ้แซนส่ายหน้าเอือมระอา ก่อนผมจะได้โกโก้ร้อนแก้วใหญ่มาวางอยู่ตรงหน้า เอื้อมมือไปจับน้ำตาลก้อนมาปล่อยลงแก้วแต่ไม่ทันระวัง โกโก้ที่กำลังร้อนได้ที่จึงกระเด็นมาโดนนิ้วผมเต็ม ๆ ชีวิตช่วงนี้มีเคราะห์เกี่ยวกับของร้อนหรือไงวะ ต้องหาเวลาไปทำบุญสักหน่อยแล้ว
ผมสบถเบา ๆ อย่างเกรงใจโต๊ะข้างเคียง สะบัดมือปอย ๆ ไล่ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อน เห็นตรัสทำท่าจะส่งมือมาจับแต่มันกลับชะงักไปก่อนจะเปลี่ยนใจหยิบทิชชูมาส่งให้แทน ทุกคนรอบโต๊ะก็ได้แต่มองพฤติกรรมประหลาดของมันเงียบ ๆ
“ตรัสมันโกรธอะไรมึง” ผมเดินออกมาจากห้องอาหารแล้วตอนที่ไอ้แซนมันกระซิบถามอย่างสอดรู้ ผมส่ายหน้าไม่อยากตอบ ไอ้ตี๋มันก็ก้าวขามายืนขวางหน้าไว้ทันที
“กูถามจริง”
“กูไม่รู้ อยู่ดี ๆ มันก็หาว่ากูรังเกียจมัน”
“แล้วมึงไปทำอะไรไว้”
“ทำอะไร กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย กูก็ปกติแต่มันหาเรื่องกูเอง จะให้อี๋อ๋อออเซาะกันเหมือนข้าวใหม่ปลามันหรือไงไม่รู้ เพื่อนเถอะ ไม่ใช่ผัวเมีย” ฉิบหายละ หลุดปากพูดจาภาษานรกอะไรออกไป เรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจพรั่งพรูออกมาเกือบหมด แล้วสะเออะบอกใครไม่บอกมาบอกไอ้บ้าแซน ผมรีบเบี่ยงตัวเดินหนีมันทันที ไม่อยากโดนจ้องหน้านาน ๆ เดี๋ยวความแตก
“ไม่คุยกันให้รู้เรื่องล่ะ ต่างคนต่างเงียบเหมือนเด็กโกรธกันไม่มีผิด ยิ่งนานวันเข้าจะยิ่งแย่ เสียสุขภาพจิตกันพอดี เดี๋ยวจะหาว่าพี่แซนไม่เตือน” ไหงคราวนี้ไอ้ตี๋สองกลับพลิกบทสุดโต่ง นอกจากไม่ล้อเลียนเรื่องคำพูดแปลก ๆ ชวนคิดลามกเมื่อกี้ ยังมีการส่งไม้ส่งมือมาลูบไหล่ปลอบโยน อาเพศชัด ๆ ทะเลสุราษฎร์ฯ จะหวานก็คราวนี้แหละวะ
ระหว่างเดินเล่นไปเรื่อย ๆ แซนมันก็ถามผมว่าวันนี้อยากทำอะไร มีให้เลือกทั้งขี่ช้าง ทัวร์วัด ทัวร์น้ำตก ทัวร์ภูเขา หรือแม้แต่ดำน้ำดูปะการัง แต่ผมไม่ยักกะมีแก่ใจจะทำอะไรสักอย่าง จนสุดท้ายมาได้คำตอบตอนถามมันว่าพวกตรัส ซัน อ้นไปไหนกัน
“สปา”
“กูอยากสปาด้วย”
กว่าจะเดินไปถึงเรือนสปาต้องผ่านสวนหย่อมขนาดกลางที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ แต่ผมกลับรู้สึกอย่างนั้นได้เพียงครู่เดียว เพราะสายตาเจ้ากรรมดันมองปราดไปหาคนตัวสูงที่นั่งยิ้มพรายหล่อเหลาอย่างกับภาพวาดอยู่ตรงที่นั่งม้าหินกลางสวน ยิ้มแย้มอยู่กับอ้นกับซันแต่พอหันมาเห็นผมกลับขึงหน้าตึงขึ้นมาเสียอย่างนั้น ตรัสมันเป็นเอามากจริง ๆ
ด้วยความตะขิดตะขวงใจที่ให้ผู้หญิงแปลกหน้ามาจับเนื้อต้องตัว (แม้ว่าผมจะโปรดปรานเหล่านารีในหน้ากระดาษก็เถอะ) ผมเลือกแค่สปาเท้า ในขณะที่อีกสี่คนเขาสปาตัว สบายไหมก็สบายแหละ แต่ผมควรกลับไปสบายอยู่ห้องมากกว่า เพราะว่ายังไม่ทันไรผมก็หลับเป็นตายคาเตียงสปาแล้ว พนักงานเขาก็ปล่อยให้ผมหลับจนหนำใจ กว่าผมจะตื่นก็ล่วงเวลานานไปนานโข โผล่มาหน้าเรือนก็เห็นหนึ่งในสี่นั่งเปิดนิตยสารอ่านรอคนอื่น
ผมเดินเข้าไปนั่งห่าง ๆ อย่างไม่รู้ว่าท่านอยู่ในภาวะอารมณ์ไหน ก่อนจะกระแอมเบา ๆ ก็ไม่เห็นว่ามันจะเงยหน้าขึ้นมามอง คงรู้อยู่แล้วว่าเป็นผมหรือไม่ก็คงไม่อยากใส่ใจ
“คนอื่นล่ะ” ผมลองเชิงเอ่ยถามเบา ๆ เห็นมันลดมือลงนิดหนึ่งก่อนจะตอบกลับมาให้ผมผิดคาดได้อีก
“ไปแล้ว”
“ไปไหน”
“เล่นพารามอเตอร์” ตรัสตอบหน้าตายแต่คนถามอ้าปากค้างไปแล้ว เพื่อนฝูงครับ มึงห่วงกูมากเลย ถ้ากูโดนพนักงานสปาข่มขืนขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ
“ไอ้แซนใช่ไหม แล้วซันกับอ้นล่ะ” มันส่ายหน้าแปลว่าไม่รู้ ผมเข้าใจดีว่าเวลาอึน มึน เซื่องโต้ตอบคนอื่นเป็นอย่างไร แต่ไม่คิดว่าจะโดนกับตัว ไอ้ตรัสกำลังเล่นแง่ถามคำตอบคำกับผม ตาก็ไม่มองสบ มีแต่ปากที่ขยับตอบอย่างจำใจ
“แล้วมึงนั่งทำอะไรอยู่นี่” ถามจบ ไม่ใช่แค่มือที่วางนิตยสารลง ตาคมคู่นั้นก็เงยขึ้นมามองสบด้วย คำตอบของมันสั้น ๆ ง่าย ๆ แต่ตรงใจอย่างร้ายกาจ “รอ”
ผมกับตรัสเดินกลับมาที่ห้องพักอย่างเงียบเชียบไร้สรรพเสียงสนทนา ก่อนจะแยกย้ายเข้าห้องใครห้องมัน หลังจากนั้นผมก็มีสายเข้าจากคุณศาสตราวุธเพื่อนเนรคุณ
“แซน มึงหนีกูไปเที่ยวคนเดียวได้ไงวะ”
(( ก็มึงหลับนี่หว่ากูไม่อยากปลุก มาเล่นพารามอเตอร์รอบเดียวเอง อยากลองมานานละ หวาดเสียวฉิบ ))
“ไม่ต้องเล่า กูไม่อิจฉา กูกลัวความสูง”
(( รู้อยู่แล้วไงถึงได้ไม่ชวนมึง แล้วนี่อยู่ไหน ยังอยู่ที่เรือนสปาใช่ไหม ))
“กลับมาห้องแล้ว”
(( ตรัสล่ะ ))
“กลับมาด้วยกัน”
(( นี่กูโทรมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า )) นั่น นึกแปลกใจได้ไม่ทันไร มันหันกลับมาพูดจาล้อเลียนกวนประสาทอีกแล้ว
“ขัดจังหวะห่าเหวอะไร ตรัสอยู่ห้องมัน กูก็อยู่ห้องกู”
(( อ๋อเหรอจ๊ะ เดี๋ยวมึงเตรียมตัวไปเกาะพะงันได้แล้วนะ จองเรือเที่ยวบ่ายเอาไว้ )) พอนัดแนะเสร็จสรรพก็วางสายไป และด้วยความหวังดีผมก็เลยเดินไปเคาะประตูห้องข้างกันให้รับทราบกำหนดการช่วงบ่ายด้วย ท่านตรัสมันไม่ว่ายังไง แค่ยืนฟังเงียบ ๆ ก่อนจะ...ปิดกระตูใส่หน้าผม
โดนตรัสปิดประตูใส่หน้า...รู้สึกถึงความซวยที่กำลังมาเยือนยังไงไม่รู้ อารมณ์เดียวกับจิ้งจกทักหรือไม่ก็งูเลื้อยตัดหน้ารถอะไรประมาณนั้น คุณชายมันไม่ใช่พวกมารยาททรามที่จะทำอะไรแบบนี้ได้ เมื่อครู่ยังเดินด้วยกันมาดี ๆ แล้วไหงมาผีเข้าเอาตอนจบ อุตส่าห์ดีใจที่มันรอกลับด้วยกัน หลงเพ้อฝันว่ามันให้อภัยแล้ว แต่ก็เปล่าเลย
ผมก้าวขึ้นมาบนเกาะพะงันพร้อมสมาชิกครบทีม ระหว่างนั่งเรือผมหลอกถามซันว่าหลังจากสปาแล้วแอบไปเที่ยวที่ไหนกับอ้นมา ตี๋หนึ่งเขาก็ตอบหน้าทะเล้นว่าส่องสาว โถ กล้าโป้ปดมดเท็จ คุณซันจะส่องผู้หญิงทำไมให้เปลืองสายตา ส่องหนุ่มที่หน้าสวยจนสาวอายอย่างอ้นล่ะสิไม่ว่า
เกาะพะงันนี่มันสวรรค์ชัด ๆ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ชาวต่างชาติสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้น ผู้ชายผมไม่หมายปอง เดินจ้องแต่สิ่งที่นูนสะดุดตาของผู้หญิง มองทางบ้างไม่มองบ้างจนไอ้แซนต้องเดินมาผลักหัวเรียกสติ ผมก็ผลักมันคืนไปก่อนจะหันหาซันที่พูดพึมพำอะไรสักอย่าง
“ว่าอะไรนะซัน”
“บอกว่าไปเดินเล่นหาดอื่นกันก่อนดีไหม หาดริ้นคนเยอะเกินไป” ก็เยอะจริงอย่างที่ซันว่า แต่อาหารตาเต็มทุกตารางนิ้วขนาดนี้จะไม่เสียดายยังไงไหว
“หาดอื่นสาวเยอะไหม” ถามไปก็เลยโดนไอ้แซนผลักหัวให้อีกรอบ
“เลิกกามแล้วตามกูมานี่เลย”
จุดหมายปลายทางของไอ้แซนคือหาดลีลาที่แสนเงียบสงบ ผิดกับหาดริ้นลิบลับทั้งที่ถัดลงมาทางใต้ไม่ไกลเท่าไหร่ เห็นมันชี้ไปยังบังกะโลหลังใหญ่หลังหนึ่งแล้วบอกว่านั่นคือที่พักคืนนี้ ก่อนที่มันจะเดินถือกระเป๋าเข้าไปด้านในเพื่อเก็บเสื้อผ้าที่เตรียมมากันเหนียว เผื่อใครนึกครึ้มใจอยากกระโดดลงน้ำอย่างที่ผมรู้สึกอยู่ตอนนี้
น้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลา นอกจากปลาแล้วก็ยังเห็นโขดหินแหลมคมและหอยเม่นกระจัดกระจาย ไม่ไหว อันตรายเกินไป เกิดว่ายไปเจอหอยเม่นตรงจุดสำคัญ เป็นหมันกันพอดี
หลังจากปลงตกและถามทุกคนแล้วว่าไม่มีใครอยากลงน้ำ ตอนนี้ก็เลยมีปาร์ตี้ขี้เมาทดแทนโดยไอ้แซนเป็นเจ้ามือ ผมจับจองเบียร์หนึ่งแพ็คใหญ่กันไว้เป็นของตัวเอง ส่วนคนอื่นเขาก็รินเหล้าเคล้ามิกเซอร์กันตามอัธยาศัย พอกรึ่ม ๆ ก็นั่งน้ำลายแตกฟองกันไป ไอ้แซนที่ยังไม่เรื้อนเท่าไหร่ก็พูดมากแบบไม่หุบปาก วิจารณ์นี่นั่นโน่นตั้งแต่การเมืองยันเรื่องเรียน ผมก็ฟังบ้างมองหน้าตรัสบ้างตามประสาคนมีประเด็น โดนมึงปิดประตูใส่หน้า ใครลืมก็บ้าแล้ว
พอพลบค่ำ โต๊ะไม้ตัวใหญ่หน้าบังกะโลก็เต็มไปด้วยขวดเหล้าขวดเบียร์ ไอ้แซนมันยังมีสติดีพอที่จะชวนไปเฮฮาที่หาดริ้น มันเป็นพวกดื่มหนักคอทองแดงมาแต่ไหนแต่ไรก็เลยเดินไม่เป๋เท่าไหร่ ส่วนผมกับซันแค่หน้าแดง ๆ อ้นไม่ต้องพูดถึง รายนั้นเรียกได้ว่าแค่จิบ ส่วนตรัสเห็นมันนั่งละเลียดอยู่แก้วเดียวจนน้ำแข็งละลายหมดนั่นแหละ
ตอนนี้ฟ้ามืดสนิทเห็นแค่แสงไฟรำไรจากร้านรวงที่เรียงรายริมชายหาด แสงสีที่ตกกระทบพื้นทะเลยามนี้ช่างงดงามชวนโรแมนติก แต่ติดที่ว่าเพลงที่เปิดดังลั่นสะนั่นโลกาตอนนี้มันออกจะเรกเก้ไปสักหน่อย ผมเดินเลี่ยงฝูงชนมายืนกระดกเบียร์อยู่ตรงรั้วไม้ด้านหนึ่งของหาด ยืนพิงรั้วจิบเบียร์มองวิวทะเลและดวงจันทร์ที่สุกสว่างอยู่กลางท้องฟ้า หาสุขใดเทียบเทียม ก่อนบรรยากาศสุดประทับใจของผมจะถูกรบกวนด้วยคนที่ปิดประตูใส่หน้าที่มันเดินมายืนข้าง ๆ ขัดลาภฉิบ อุตส่าห์ยืนอ่อยเผื่อมีสาวไหนเดินมาทัก แต่ตรัสมันดันเดินมายืนพิงรั้วอีกด้านดักทางไว้
“ไอ้แซนล่ะ” ผมถามก่อนจะกระดกเบียร์เข้าปากอีกหน มันไม่ตอบแต่ชี้ไปยังบาร์หนึ่งไม่ไกลนัก เห็นไอ้ตี๋สองกำลังนั่งป้อสาวผมสีเข้มหน้าระรื่น นึกริษยาจนตาลุกเป็นไฟทีเดียว
“ถ้าดื่มไม่ไหวแล้วก็กลับที่พักนะ” มันพูดทิ้งท้ายคล้ายว่าจะหนีกลับไปนอน แล้วผมจะยอมได้ไง ฟูลมูนปาร์ตี้ก็ต้องดูจันทร์จนกว่าดวงอาทิตย์จะโผล่มายิ้มแฉ่งอีกครั้งนั่นแหละ งานเลี้ยงจึงเลิกรา
“จะรีบไปไหนวะ ไม่อยู่ดูจันทร์ด้วยกันก่อน” ผมรีบก้าวฉับไปยืนขวางหน้ามันไว้ เห็นตรัสเบี่ยงไหล่หลบตัวผมอย่างรวดเร็วจนนึกฉุน ชักไม่แน่ใจแล้วว่าฝ่ายไหนแน่ที่รังเกียจกัน
ผมยืนจ้องหน้าหาเรื่องมันพักใหญ่โดยไม่พูดจาอะไร คุณชายเขาก็ไม่ได้คิดที่จะเดินหนีไปไหน ผมก็เลยลองใจมันด้วยการเดินเข้าหา ส่งใบหน้าเข้าไปใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ตรัสประหม่า ผมรู้สึกได้จากสายตาที่มองสบกันตลอดเวลา เปล่าหรอกครับ ผมไม่ได้คิดจะจูบมันจริง ๆ หรอก แค่อยากรู้ว่ามันจะถอยหนีหรือแบ่งรับแบ่งสู้แค่ไหน แต่สรุปว่ามันไม่ทำอะไรเลยนอกจากยืนนิ่ง ถ้าผมโน้มไปอีกสักนิด นี่ก็คงเป็นจูบที่โจ่งแจ้งที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่งเลยล่ะ
แต่ไม่เอาดีกว่า เขินดวงจันทร์
▩▩▩
-
อูยยย ค้างงง
ตอนนี้เอามาลงเร็วกว่าปกติหนึ่งวันค่ะ
เห็นคอมเม้นต์แล้วฮึดอย่างแรง!!
ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ
:L1: :L1: :L1:
เดี๋ยวตอนหน้าจะมาชดเชยให้ที่ขัดอารมณ์
เห็นมีคนจะแย่งตรัสกันเยอะ เท็ตบอกเอาไปได้เลยค่ะ
(น้องมันซึนดาเระ) แต่เอามาคืนด้วย เดี๋ยวพระเอกหาย
ใส่หน้าที่หัวเรื่องให้แล้วนะคะ แต่เรื่องเว้นบรรทัด
เว้นเยอะไม่ได้นะคะ แต่ละตอนมันยาวเกินไป
ไม่อยากลงสองกระทู้เนอะ ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ
เจอกันตอนหน้าเร็ว ๆ นี้น้า
พูดคุยหรือแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
เชิญที่ Lipstick_Murder@Twitter นะคะ
-
ค้าง แล้วก็แอบเคืองเท็ดดี้แบร์ มากๆ ทำร้ายจิตใจตรัสเกินไปมั้ย?
รอนะคะ เพราะมันไม่เคลียร์ค้างมากกกก
-
น่ารักอ่ะ :-[
-
พ่อแง่ แม่งอนกันอยู่นั่นแหละ ฮู้
-
เท็ดจะเขินไปไหนนักหนา
-
ไม่ชอบเท็ตเลยอะตอนนี้ รู้มั้ยว่าตัวเองผิด ทำท่ารังเกียจเค้า ยังมาโทษตรัสอีก เท็ตหญิงอะ =_=
-
:m16: สงสารตรัส หมั่นไส้เท็ดดี้
-
ไม่คุยกันไปตรงๆอ่ะ
-
เท็ดกินเบียร์ใช่ป่ะ เด๋วเมาใช่ป่ะ แล้วเด๋วจะเรื้อนมาบนตัวตรัสด้วยมะ
หุหุ รอเท็ดมันอ้อนตรัส :really2: :-[
-
งอนกันซะงั้น :m31:
-
ไม่เชียร์เท็ตแม่งและครับ ยุให้ตรัสให้เมียใหม่ดีกว่า o18
-
น้องเท็ตตอนนี้แอบงี่เง่า เอาแต่ใจ อย่างไรชอบกล แต่ก็ยังน่ารักอยู่นะจ๊ะ :-[
ถึงจะไม่อยากให้เพื่อนรู้ความสัมพันธ์ของตัวเองกับท่านตรัส (เรียกตามเท็ตนั่นแหละ) แต่ก็ไม่น่าทำท่าห่างเหินขนาดนั้น
เพื่อนจะรู้กันหมดก็คราวนี้แหละ หนูอะทำเกินไป :monkeysad:
รีบคืนดีกันในวันพระจันทร์เต็มดวงนี่แหละ โรแมนติก :o8:
-
:n1: :n1: :n1:อึดอัดแทนอ่ะ อย่าทำแบบนี้เลย ตรัสง้อเค้าหน่อยจิ แมนๆๆไป :L2: :L2: :L2:
-
เท็ต ลูก ไปพูดใส่หน้าเค้า ว่า เออ รังเกียจ
ขนาดนั้น ใครเค้าก็ต้องถอยห่างอะ ต้องเสียใจ น้อยใจเป็นธรรมดา
รู้ว่าอยากประชด แต่ตรัสจะรู้มั้ยยยย
เฮ้อ ค้างงงง ค้างแทนตรัส 555
-
ค้างรุนแรง :z3: รอคอยตอนหน้าใจจดจ่อค่ะ
น้องเท็ตอ่ะหาเรื่องให้ตัวเองทั้งนั้น ทำเป็นปากแข็งกลัวเพื่อนจะรู้ กลัวทำไม๊ก็มันรู้กันหมดแล้ว
แล้วพอพูดไม่ดีกับเค้าไปไปโมโหเค้าอีก หนูนี่น่าตี อ่ะนะ ก็เข้าใจหนูว่าต้องให้เวลานิดนึง คนมันเพิ่งเริ่มมีความรัก
ก็ต้องค่อย ๆ เข้าใจไปอ่ะเนอะ...สงสารตรัส เงียบหงอยจ๋อยสนิท แต่ทำแบบนี้ก็ดี น้องเท็ตจะได้เข้าใจบ้าง
จะตามใจอย่างเดียวคงไม่ได้...เอิ่ม...ว่าเค้าโน้นนี่ แต่ตอนท้ายไปรุกเค้าซะงั้น ระวังจะโดนรุกกลับนะคะ
(ทายว่าไม่รอดค่ะจุดนี้ 555)
ขอบคุณค่ะ
-
เท็ตนี่มันซึนและซื่อจริงๆ
จะกลัวเพื่อนรู้ไปถึงไหน
เค้ารู้ไปตั้งแต่เท็ตยังไม่เกิดแล้ว!! (ห๊ะ)
ตอนหน้าตรัสพาไปขึ้นสวรรค์ทีเถอะ
จะได้เลิกฟุ้งซ่าน 555
รอตอนหน้าค่า ^^
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
มาต่อเร็วๆๆๆๆ
อย่างอนกันนาน รีบหวานกันได้แล้ว
-
เพราะความระแวงเพื่อนๆ กลัวจะรู้
เลยทำให้เข้าใจผิดกันไปเลย
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
จะมีซันกับอ้นไหมอะ
แล้วคุณพีระมิดเนี้ยคู่แซนปะ
เดามั่วละ
รอตอนต่อไปคับ
-
ตรัส....ซึน อึน มึน มากกว่าอีกอ่ะ!!!!!!!
อ่อย!!......... แต่ก็ชอบนะ
เท็ต...งอนๆไปเลย คุณชายเค้าง้อเองล่ะ
งานนี้ใครง้อก่อนแพ้ๆ 555555
ปล.คนเขียนอย่าทิ้งนาน ค้างสวดๆ
-
:m16: :m16: :m16:
ค้างๆๆๆๆๆด้วยคน
-
คู่นี้จะมึนตึงกันไปถึงไหนห๊า!!
อย่างอนนานนักสิตรัส
-
ยาวดี ชอบบบบ o13 :call:
-
บอกได้คำเดียวว่า ค้างงงงงงงงงงงง :z3:
-
อย่าใจร้ายกับตรัสนักเลยหนูเท็ต หนูซึนได้ใจร้ายอ่ะ แต่ยังไงตรัสก็สู้นะ ระวังจะโดนเอาคืน o18
-
หญิงเท็ตนะหญิงเท็ต ก็หนูไปทำอย่างนั้นใส่ชายตรัสก่อนทำไมล่ะ คุณชายเขาก็ต้องน้อยใจเป็นธรรมดา
นี่แถมไปโกรธประชดใส่เขาซะงั้น คุณชายเค้าก็เลยจัดให้ตามคำขอ (http://upic.me/i/zq/3a019.gif)
ตอนหน้ารีบง้ออย่างเร็วเลย เพราะนู๋ไปทำกิริยาไม่งามใส่เขานะลูก กร๊ากกกกก :laugh:
-
งงกับเท็ต นี่ไม่รู้จริงๆเหรอว่าอะไรเป็นสาเหตุให้ตรัสมีท่าทีเปลี่ยนไป
มัวแต่คิดว่าเพื่อนโกรธ แล้วก็โกรธเขากลับ
สิ่งหนึ่งที่เท็ตไม่ได้หันกลับไปมองก็คือการกระทำของตัวเองนั่นแหละ
แต่ก็นะ เราว่าทั้งสองคนนี้ก็มึนพอกันอ่ะ ไม่ชัดเจนเสียที
หุหุ คู่ของแซนออกมาแล้วววว
-
เย็นชาจริงๆ นะ :z10:
-
อ่านรวดเดียวหมด 555 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
สนุกมากกกกๆๆๆๆ :3123: :3123: :3123:
มาต่อไวๆน้า ค้างงงง :a5: :a5: :a5: o22 o22
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ้าาา หลบหน้ากันไปหลบหน้ากันมาอยู่นั่นอ่ะ
เดี๋ยวอีกคนงอน อีกคนก็งอนมั่ง แล้วมันจะเปิดเผยกันตอนไหนละฟร่ะ
กลัวอะไรกันอยู่ เง้ออออ คุณชายก็ปากหนักชะมัด เท็ตก็เลี่ยงอยู่นั่น
แล้วชาตินี้มันจะรู้เรื่องกันมั้ยเนี่ยยย แง่งๆ
-
คุณชายตรัสส ตัวใหญ่ใจเล็กขี้งอนนนนนนนนนนนนน :man1: :man1:
เท็ตนี่ก็นะ ทำพ่อคุณงอนหนักก น่าจับมาตีก้นจริงๆ :laugh: :laugh:
-
คุณชายคิดอะไรในใจนะ อยากรู้ๆ :z3:
-
เท็ตมันซึนน พอเข้าใจ
ตรัสก้อรุกหน่อยจิ เด่วเท็ตก้อใจอ่อนเองงง :z1:
-
เท็ดชักจะเยอะไปแล้ว ชักจะรำคาญตะหงิด ๆ --"
-
:กอด1:
ค้างงงง
เท็ตซึนมากเลย
-
น่ารักอ่ะ :L1:
-
งอนกันซ่ะงั้นอ่ะ ตอนหน้าให้พี่ตรัสจับจูบแม่งเลย
โทดฐาน ยั่วแร่วไม่ต่อ :sad4:
-
มาติดตามเรื่องนี้ด้วยคนค้าา :กอด1: :กอด1:
อ่านไปก็หัวเราะไปเหมือนคนบ้า :laugh: :laugh: :laugh:
แต่ทำไมเท็ตพูดแบบนั้นกับตรัสล่ะ ตรัสก็เสียใจสิ :เฮ้อ:
-
รักเด็กซึนแถมหื่นกามต้องทำใจ :laugh:
-
ต่อด่วนเลยจ้าาาา อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อแล้วววว
-
กรี๊ดดดด น่ารักงอนกันได้แบบน่าลุ้นมากกก มาลงต่อเถอะค่ะ รอออยู่><
-
:a5: อ้าว หนุ่มๆยังไม่ทันคืนดีกัน ตัดฉับซะแล้ว
ไม่เป็นไรค่ะ รอตอนหน้าเอาก็ได้ 5555
จริงๆเพิ่งมาเม้นตอนนี้รวดเดียว รู้สึกหมั่นไส้คุณชายตรัสขึ้นมาตงิด
แน่นอน เพราะอีป้านี่มันไม่เคยเข้าข้างพระเอกเรื่องไหนสักเรื่อง ><
เท็ดดี้แบร์งอนเลย คือ ท่านตรัสคิดได้ไงว่าน้องจะรังเกียจ ถ้ารังเกียจแล้วเรื่องคืนนั้นจะเกิดไหม พูดไม่คิดจ้า !
ตอนหน้า รีบมาแก้ตัวเลยนะท่าน !
ชอบคู่ซันอ้นค่ะ เค้าดูไม่เลี่ยน แต่หวานกันตลอดเวลา
นิสัยคุยชายซันดูน่ารักอ่ะ ><
แซนนี่ คู่กับพี่พีแน่นอนเลยล่ะซี๊ อยากอ่านทุกคู่เลยค่าา
รอตอนต่อไปค่ะ
-
หญิงเท็ตนะหญิงเท็ต ก็หนูไปทำอย่างนั้นใส่ชายตรัสก่อนทำไมล่ะ คุณชายเขาก็ต้องน้อยใจเป็นธรรมดา
นี่แถมไปโกรธประชดใส่เขาซะงั้น คุณชายเค้าก็เลยจัดให้ตามคำขอ (http://upic.me/i/zq/3a019.gif)
ตอนหน้ารีบง้ออย่างเร็วเลย เพราะนู๋ไปทำกิริยาไม่งามใส่เขานะลูก กร๊ากกกกก :laugh:
เห็นด้วยอย่างแรงเดี๋ยวท้องไม่มีพ่อแล้วจะรู้สึกนะยิ่งแบบนี้หายากนะ ทั้ง หล่อ ทั้ง รวย เป็นที่หมายปองของใครต่อใครอย่างอนกันมากนะ
[attachment deleted by admin]
-
เล่นแบบนี้ เด๋วเอ็งโดนๆ ตรัส จับจูบแม่งเล้ยยยยยย
-
เขินจริงเร้ออออ เท็ตดี้แบร์
เอาเถอะ เดี๋ยวบรรยากาศก็พาไป(ไหนไม่รู้)
ถ้าบรรยากาศไม่พาไป เดี๋ยวพ่อเทพบุตรเขาก็คงพาไปเองแหละ
:laugh:
-
อยากอ่านคู่แซนนน
-
เท็ดเขินจนได้เรื่อง ส่วนตรัสนี่จะงอนไปไหนค่ะ :เฮ้อ:
เค้าง้อแล้วก็ยอมๆไปเหอะตรัส เดียวบอกเท็ดจับจูบง้อซะเลย :-[
-
ตรัสเอ้ยยยยย มัวแต่น้อยใจ เดี๋ยวกะโดนคนอื่นตัดหน้าไปหร๊อกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เพราะความปากไวแท้ๆเลยเทตดี้แบร์
เลยโดนคุณชายเมินเลย
แต่วิธีง้อนี่มันช่างงงงงงง
พอเมาแล้วถึงเนื้อถึงตัวตลอด
ถึงบอกว่าอายพระจันทร์แล้วจะถอย
คุณชายเค้ายอมถอยด้วยเปล่าจ๊ะ
ปล.คู่ของแซนคือคู่หมั้นคุณรพีแน่เหรอ
กลิ่นวายลอยมา
สงสัยจะเป็นคุณพีระมิดป่ะเนี่ย
-
โธ่ เท็ต.. ไอ่หล่อบรรลัย(<<ชอบคำนี้อ่ะ 55) ไม่ได้ทำให้มีพิรุธเล้ยย มีแต่ตัวเองน่ะทำตัวเอง
เขินเค้าก็บอกไปสิ ทำหลบหน้าหลบตา จนพี่ท่านคิดว่ารังเกียจแล้วน่ะ แถมยังพูใส่หน้าตรัสว่า "เออ รังเกียจ" อีก
กำ.. ตรัสเอ้ย งอนนานๆเลย ให้เท็ตมันง้อซะบ้าง :m16:
อ่านตอนนี้แล้วอมยิ้มจนเมื่อยแก้มเลย น่ารักอ่ะ!! :-[
ยิ่งตอนท้ายๆยิ่งน่ารัก -..-
ตรัสส เค้ารู้นะ ที่ยืนนิ่งๆไม่ยื่นหน้าเข้าไปหาน่ะ ความจริงแล้วอยากกระชากตัวเข้ามากอดเลยล่ะสิ 5555
รออ่านต่ออย่างใจจดจ่อ 55
-
กรี๊ดดดดดดด ค้างอย่างแรง
-
เท็ดสมควรโดนทิ้งมากๆอ่ะ
เป็นคนอื่นเขาไม่มาทนกับเท็ดมันหรอก งี่เง่าน่ารำคาญขนาดนี้ หาใหม่ดีๆกว่าเท็ดมัน มีถมถืดไปนะ o12
แต่ตรัสยังทนได้อยู่นี่ ก็สุดๆแล้วนะ หาคนอย่างตรัสได้ที่ไหนอีกนี่ :z3:
-
อั๊ยย่ะ อะไร ยังไง กันนี่ ค้าง นะเนี่ย
ถ้าแซนคู่กับคุณพีระมิด แซนก็เป็นรับดิ่เนี่ย ดูจากคำบรรยายแล้ว แก่กว่า หน้าดุ สมส่วน
แต่แซนดูน่าเป็นรุกมากกว่านะ ภาพที่คิดไว้คือ หล่อ แมน ตัวใหญ่หน่อยแต่ไม่ล่ำ
แล้วยังไงหล่ะนี่ แต่ก็ยังไม่แน่เนอะ คุณพีแค่สมส่วนไม่ได้บอกว่าล่ำซะหน่อย
แต่ไงเรายังเชียร์ให้แซนเป็นรุกอยู่ดีนะ ฮ้าๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
คำเตือน : ไม่ถึงสิบแปดผ่านเลยจ้า เราเตือนคุณแล้ว...♪
ทะลึ่ง : กามที่ 8
ผมโดนคุณตรัส รัตนภูมิเศรษฐหมางเมินโดยสิ้นเชิง แค่แกล้งให้เข้าใจผิดคิดว่าผมจะจูบมัน แต่สุดท้ายผมหันหนีไปจิบเบียร์ชมจันทร์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณท่านก็เดินล้วงกระเป๋ากลับบังกะโลแบบไม่บอกลา ก็ว่าจะไม่หันไปมองแล้วเถอะแต่ฝืนใจตัวเองไม่ไหว และความรู้สึกที่ได้หลังจากสบตากับคนที่มองกลับมาเหมือนกันคือ...เจ็บเหี้ย ๆ
ผมยืนแกว่งกระป๋องเบียร์ที่ยังเหลือเกินครึ่งไปมาอย่างไม่มีแก่ใจจะมองอะไรรอบตัว ก่อนจะรู้สึกถึงมืออุ่นที่หัวไหล่ คาดหวังว่าเป็นมือคุณชายแต่เมื่อหันไปกลับเห็นว่าเป็นซันยืนยิ้ม
“ยืนทำอะไรคนเดียว”
“ดูจันทร์”
“ใช่หรือ เห็นจ้องแต่กระป๋องเบียร์”
“มาจับผิดกันทำไมอะครับ อ้นไปไหนล่ะ” ผมหันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นว่าคนหน้าสวยจะเดินตามมาจากทิศไหนสักทิศ ก่อนจะได้คำตอบว่าเข้าห้องน้ำหลังจากพากันไปดูพลุที่จุดขึ้นฟ้าอย่างต่อเนื่องอีกฝั่งหนึ่งของชายหาด
“ขากลับจากลานพลุเดินผ่านบังกะโลด้วยนะ เจอตรัสพอดี”
“อืม เพิ่งแยกกันเมื่อกี้”
“มีผู้หญิงตามไปด้วย” หือ...
“ใคร”
“ไม่รู้เหมือนกัน เห็นไกล ๆ แต่ก็มองออกว่าสวยมาก ได้ยินเสียงแว่ว ๆ น่าจะคนสเปน”
“เหรอ ก็เรื่องของมันสิ”
เรื่องของมัน...เรื่องของมัน แล้วนี่กูเดินกลับบังกะโลทำไม อาจเพราะทำใจไม่ได้กับคำว่าสาวสเปน เผอิญว่านั่นสเปคผม ตาคมผมสีเข้มแต่ผิวขาว มองมานานแต่ก็ไม่เคยได้มาเป็นของตัวเองสักคน แล้วทำไมตรัสมันคว้ามาง่าย ๆ ยังไงก็ขอเห็นกับตาตัวเองสักหน่อยเถอะ
ผมยืนพิงราวระเบียงหน้าบังกะโลพร้อมซดเบียร์ย้อมใจอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจเดินไปเคาะประตูด้วยกระป๋องเบียร์เบา ๆ ก็ด้วยมารยาท ถึงจะเป็นที่พักของผมเหมือนกันก็เถอะ เกิดเปิดพรวดพราดเข้าไปเจออะไรตำตาแล้วมันจะแย่ แต่ที่แย่ยิ่งกว่าคือปากผมชา หาลิ้นตัวเองไม่เจอตอนที่คนในห้องเปิดประตูให้ในสภาพผ้าขนหนูพันเอว ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์อย่างคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เห็นผมเผ้าชื้นเปียกและได้กลิ่นสบู่อ่อน ๆ จนต้องยืนสงบปากอย่างไม่รู้จะพูดอะไร โยนกระป๋องเปล่าใส่ถังขยะก่อนจะก้าวเข้ามาข้างในเพราะคุณชายเขาหลีกทางให้ แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นวี่แววของสาวสักเชื้อชาติ ผมมุ่นคิ้วสงสัยก่อนเดินไปที่ระเบียงหลังห้องก็เห็นแต่วิวทะเล ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตสักสายพันธุ์
“ผู้หญิงอยู่ไหน” พอเดินกลับเข้าห้องก็เอ่ยปากถามทันที ตรัสที่กำลังเช็ดผมก็หันมาจ้องหน้า มันคงงงว่าผมรู้ได้ยังไงในเมื่อเดินกลับมาคนเดียว หารู้ไม่ว่าพยานปากเอกคือซี้มึง
“ผู้หญิงสเปนที่ซันเห็น” หึ อย่าคิดนะว่าหลบทัน มันไม่ตอบแต่กลับหยักยิ้มมุมปากแล้วซ่อนไว้หลังผ้าขนหนูผืนเล็กที่เคลื่อนมาเช็ดหน้าปิดบัง แต่อะไรก็ช่างเถอะ ผมต้องการแค่คำตอบแต่ดูท่าว่ามันจะไม่ให้ความร่วมมือ ตีมึนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ผมก็เลยต้องก้าวไปยืนประจันหน้าถามย้ำอีกหน
“กูถามว่าผู้หญิงอยู่ไหน”
“ใต้เตียง” สัด โดนไอ้ตรัสย้อนเข้าให้แล้วไง
“กูจริงจัง” มันยังทำหูทวนลมเดินไปรื้อกระเป๋าหยิบเสื้อยืดขึ้นมา ก่อนจะหันหนีเพื่อบดบังรอยยิ้มยียวนและแววตาขี้เล่นที่ไม่มีโอกาสได้เห็นบ่อยนัก แต่ตราบใดที่ยังไม่ได้คำตอบผมก็จะถามมันอยู่อย่างนี้ ดูซิว่าใครจะชนะ
“ตรัส” ผมกระชากเสื้อที่อยู่ในมือมันมาซ่อนไว้ข้างหลังแล้วจ้องหน้ารอคำตอบ แต่ก็ใช่ว่าจะง่ายดายขนาดนั้นเพราะพี่ท่านเล่นแบมือขอคืนดื้อ ๆ แล้วคำตอบกูเล่า
“ตอบกูมาก่อน”
“กลับไปแล้ว”
“ไปไหน”
“ไม่รู้ เขาแค่ขอเข้าห้องน้ำ” เอ่อ...อะไรนะ ต่อล้อต่อเถียงมาตั้งนานเพื่อบทสรุปแบบนี้น่ะหรือ ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย รู้ทันทีว่าตรัสมันจงใจแกล้งรวน ผมก็ได้แต่ยืนนิ่งยอมให้มันเดินอ้อมมาหยิบเสื้อคืนไป แต่รู้อะไรไหม มันระมัดระวังมากอย่างกับกลัวว่าการสัมผัสตัวผมแล้วจะติดเชื้อโรคร้ายแรง จากที่กำลังจะอารมณ์ดีมีอันต้องฉุนเฉียวเพราะท่าทีของมัน
มึงกำลังทำให้กูหงุดหงิดมากเลยว่ะตรัส โมโหจนขาดสติพอที่จะพูดอะไรก็ได้เพื่อความสะใจของตัวเอง ปากกูที่บอกว่ารังเกียจยังไม่เคยแสดงออกชัดเจนสักที แล้วมึงมีสิทธิ์อะไร...
“พนันกันไหมตรัส...” ช่วยไม่ได้ มึงเป็นฝ่ายทำให้กูเฟล ยึดติดกับลมปากที่พ่นออกไปเพราะโทสะหาความจริงไม่ได้ แล้วทำไมจะต้องจริงจัง ดังนั้นก็ช่วยรับผิดชอบการกระทำของตัวเองด้วยแล้วกัน “ถ้าแตะตัวกูเมื่อไหร่ มึงต้องชดใช้”
ไม่ใช่เพราะความมึนเมาแน่ ผมมีสติครบถ้วนดี จะมีก็แค่ความกล้าที่เพิ่มขึ้นมาเท่านั้น กล้าที่จะดึงเสื้อมันออกมาจากมือ กล้าที่ผลักจนหลังมันชิดผนัง กล้าที่จะปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นเดียวของมัน และกล้าที่จะทำมากกว่านั้นจนตัวผมเองยังคิดไม่ถึง
“แลกกับอะไรดี...เลกซัสได้ไหม หรือซื้อคันใหม่ให้กูก็โอเค” กำหนดรถหรูเป็นเดิมพัน ก่อนจะหันเข้าหาสิ่งที่อยู่ต่ำกว่าสายตา ย่อตัวลงพร้อมกับเงยหน้ามองคนที่ผมมั่นใจว่ามันต้องยอมแพ้ตั้งแต่ต้น
แต่ผมคิดผิดถนัด ตรัสกัดฟันกับริมฝีปากล่างก่อนจะกุมขมับซ่อนแววตาระยับที่ปิดไว้ไม่มิดตอนที่ผมแตะปลายลิ้นกับความอุ่นร้อน มันทำให้ผมก็รู้สึกถึงชัยชนะรำไรที่ทำให้อีกฝ่ายกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คุณชายกลั้นเสียงในลำคอแต่ลมหายใจมันฝืนกันไม่ได้ ขาดห้วงกระเส่าเร้ารับปฏิกิริยาตอบสนองที่ชัดเจนอยู่กับปลายลิ้น ผมยกยิ้มมุมปากอย่างย่ามใจ
“ไหนว่า...รังเกียจ” ไม่ใช่การตัดพ้อในน้ำเสียงแต่เปี่ยมด้วยแรงอารมณ์ ผมไม่ตอบแต่ส่งฟันซี่คมลากผ่านความยาวที่แข็งขืนจนคนที่ยืนอยู่หมดความอดทนจนต้องครางเสียงต่ำในลำคอ
“รังเกียจ...รังเกียจมาก” เวลาล่วงเลยไปหลายนาทีกว่าจะตอบคำ แต่การกระทำนั้นตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง ปลายลิ้นร้อนยังสนองตอบรับกับสิ่งที่ร้อนยิ่งกว่า แกล้งเม้มปากอย่างแรงหลายครั้งจนมือข้างหนึ่งเคลื่อนมาใกล้คล้ายจะจับต้องใบหน้าด้านข้างอยู่รอมร่อ แต่คนเป็นรองกลับถอดใจกำมือแน่นค้างไว้อย่างนั้น
“หวงรถขนาดนั้นเลย...” ผมยิ้มหยอก เงยสบตากับคนที่มีเหงื่อพรายผุดตามเครื่องหน้าหล่อเหลา เอาสิ ทนได้ทนไป ทนไม่ไหวเมื่อไหร่ก็เตรียมเซ็นโอนกรรมสิทธิ์ได้เลย “ขี้ขลาด...”
และกว่าจะรู้ตัวว่าคำพูดท้าทายของผมได้จี้ใจดำคนฟังอย่างร้ายกาจ ร่างของผมก็ลอยหวือจนแผ่นหลังสัมผัสกับพื้นเตียงนุ่มด้วยฝ่ามือร้อนรุ่มที่คล้ายว่าสามารถละลายทุกสิ่งอย่างที่จับต้อง เสื้อผ้าของผมอันตรธานหายไปแต่ไม่มีเวลาจะใส่ใจนัก ความรู้สึกนึกคิดจดจ่อกับความร้อนจากปากอิ่มที่ละเลียดไปตามสันจมูกก่อนจะหยุดที่ริมฝีปาก ผมส่งปลายลิ้นแตะแผ่วอย่างเชื้อเชิญ คุณชายจุดยิ้มพรายอย่างกับมีอะไรน่าขำขัน และกว่าจะรู้ตัวก็ถูกปลายนิ้วเรียวไล้มุมปากเช็ดสิ่งแปลกปลอม ก่อนผมจะรู้สึกได้ถึงเลือดที่สูบฉีดไปทั่วใบหน้า บ้าฉิบ...น้ำของตรัส
“สองคัน...” ผมเสนอข้อต่อรองใหม่ที่เพิ่งคิดขึ้นได้เมื่อสถานการณ์พาให้เป็นฝ่ายเสียเปรียบ สะบัดหน้าไล่ความรู้สึกร้อนเร้าจนคอแห้งผากเพราะกายเนื้อที่ขยับรุนแรงเบื้องล่างทำให้ทุกอย่างพร่าเรือนจนเหมือนเป็นความฝัน แต่พนันได้เลยว่าใบหน้าหล่อเหลาที่คลอเคลียอยู่ข้างหูคือของจริงเสียยิ่งกว่าจริง
“แถมเงินให้ด้วย” มันกระซิบตอบทั้งที่หอบหนักยิ่งทำให้สติผมกระเจิดกระเจิง แต่เพราะคำตอบไม่ถูกใจจึงขบฟันที่สันกรามเบา ๆ แต่ก็โดนเอาคืนด้วยการฉกจูบซึ่งหน้า หาลิ้นตัวเองไม่เจอพักใหญ่
“ยังคิดว่าขี้ขลาดอยู่ไหม”
“เดี๋ยว...ช้าหน่อย...ไม่ไหว” ผมตอบไม่ตรงคำถาม จะเอาสมองส่วนไหนไปคิดตามได้ทัน สำนึกขึ้นมาว่าไม่น่าปากดีแต่คิดได้ตอนนี้คงสายไปแล้ว
จังหวะรักหนักหน่วงที่ทำให้ผมแทบคลั่งยังดำเนินต่อไปไม่รู้จบ กำแน่นที่กล้ามเนื้อต้นแขนอย่างสุดทน คนอะไรมุ่นคิ้วกัดฟันยังดูดีเอามาก ๆ เผลอไผลส่งนิ้วไปแตะที่ริมฝีปากเพราะเห็นกัดแน่นจนกลัวว่าจะเจ็บ แต่คงไม่เท่าไหร่ ตรัสหยอกขบปลายนิ้วเบา ๆ ทำเอาความรู้สึกแล่นริ้วไปถึงกลางใจ
แล้วหลังจากนั้น...
ผมก็ส่งเสียงครางหงิง ๆ เป็นลูกหมาเพราะความอับอายที่แทรกซึมแทนความลุ่มหลงเมื่อครู่ นอนนิ่งเอาหมอนปิดหน้าและมีผ้าห่มผืนบางคลุมส่วนล่างเอาไว้ ตรัสมันหัวเราะไปพร้อมกับมือที่หยิบทิชชูมาเช็ดวนอยู่ตรงหน้าท้องผม ถามว่าที่เช็ดอยู่นี่ของใคร ก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง ผมไม่ผิด
“หุบปากไปเลยตรัส” ฟังมันหัวเราะนานเข้าก็ชักหงุดหงิด ฟาดงวงฟาดงาเรื่อยเปื่อย หยิบหมอนออกจากหน้าแล้วปาไปที่หัวไหล่ไอ้คนที่ดูอารมณ์ดีขึ้นมาผิดหูผิดตา ถ้าไม่ติดที่เซอร์วิสดีได้วางมวยกันแน่งานนี้
“พาล เมื่อกี้ยังทำตัวน่ารักอยู่เลยแท้ ๆ” นั่นน่ะ ลามกหน้าระรื่นเลยนะมึง
“อย่าลืมที่ตกลงกันไว้แล้วกัน”
“ฉันรับปากแล้วหรือ”
“อะไร นี่มึงจะเบี้ยวกูเหรอ รู้แบบนี้แอบถ่ายวิดีโอไว้เป็นหลักฐานก็ดี” ฮึ หรือไม่ดี ดูจากสีหน้าไอ้บ้านี่แล้วคำพูดของผมคงถูกอกถูกใจไม่น้อยทีเดียว
“เข้าท่า เอาไว้ครั้งหน้านะ” มันยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาส่งให้ ผมลุกขึ้นนั่งเสยผมอย่างหมดอาลัยตายอยาก พลาดมากนะคืนนี้ มองไปตรงไหนก็เห็นแต่รอยจ้ำแดงเต็มไปหมด แต่ก็ซาบซึ้งน้ำใจที่มันเลือกฝากไว้ในร่มผ้า ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนเหมือนกัน
“ไปอาบน้ำสิ ตัวเหนียวหมดแล้ว” มันคงไม่ได้หมายถึงเหงื่อไคลที่ได้มาจากกิจวัตรประจำวัน เพราะมันยกยิ้มมุมปากก่อนไล้สายตาไปตามเนื้อตัวจนผมต้องยกนิ้วขึ้นชี้หน้า ก่อนจะปล่อยหมัดลุ่น ๆ ไปที่สีข้างจนไอ้หล่อร้องโอย
ก้าวออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่ามีดวงไฟริบหรี่ที่พนังห้องเปิดอยู่ดวงเดียว มองที่เตียงก็เห็นแขนขาวโผล่พ้นเสื้อกล้ามสีดำนอนตะแคงหันหลังให้ สงสัยคุณเขาจะง่วงผมก็เลยอาศัยแสงไฟที่สว่างน้อยนั่นค้นกระเป๋าเจอเสื้อใครกางเกงใครไม่รู้ก็หยิบมาใส่แก้ขัด แต่ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลานอนของผม ก็เลยเดินออกไปที่ระเบียงรับลมคนเดียวเงียบ ๆ
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนเปลชายหาดที่บังกะโลจัดเตรียมไว้ให้ สูดลมหายใจลึก ๆ รับความสุขที่กำลังล้นปรี่ขึ้นมาเต็มอก ถึงแม้ความสัมพันธ์นี้จะเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม แต่มันก็เป็นข้อสงสัยที่ไม่จำเป็นต้องหาคำตอบ ผมพอจะรู้ลางเลาถึงเหตุและผลที่เป็นไป ถึงจะไม่ค่อยแน่ใจแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมรู้สึกดีเอามาก ๆ เวลาได้อยู่กับตรัส เวลาได้เห็นหน้ามัน เวลาได้คุยกับมัน เวลาได้ยินเสียงมัน...
“ยังไม่ง่วงหรือ” ใช่ เสียงทุ้ม ๆ แบบนี้แหละ ผมหลับตารับสัมผัสอุ่น ๆ ที่ขมับก่อนจะเห็นเจ้าของริมฝีปากย่อตัวนั่งลงข้าง ๆ ผมเลิกคิ้วสงสัย
“นึกว่าหลับแล้ว”
“หลับแล้ว แต่แซนมาเคาะประตู” ซวยละ ลืมสนิทเลยว่าคืนนี้นอนรวม หันซ้ายขวาหน้าเลิกลั่กจนไอ้หล่อยิ้มขัน แต่ขอโทษเถอะ แววตามันไม่ได้ยิ้มตามเลยสักนิด
“กลับออกไปแล้ว แค่แวะมาบอกว่าจะไม่กลับมานอนห้อง” อีหรอบนี้โดนสาวหิ้วชัวร์ และดูท่าว่าคงไม่พ้นคนที่ผมเห็นที่บาร์นั่นแน่ ๆ นึกห่วงมันอยู่เหมือนกันแต่แซนไม่ใช่คนมักง่าย สุดท้ายก็เลยหันมาสนใจคนที่อยู่ตรงหน้าแทน
“แล้วซันกับอ้นล่ะ”
“สงสัยจะรอดูพระอาทิตย์ขึ้นพร้อมนักท่องเที่ยวคนอื่น” นึกแล้วก็เสียดาย ผมเองก็อยากดูเหมือนกัน แต่คงต้องตัดใจ “เข้าห้องเถอะ น้ำค้างลงเยอะแล้ว เดี๋ยวไม่สบาย” ผมแกล้งแบมือเหมือนเวลารองน้ำฝน ทำหน้าเหลอหลาว่าไหนวะน้ำค้าง ตรัสหัวเราะชอบใจก่อนพยักหน้าชวนกลับเข้าข้างในอีกรอบ ผมก็ยอมลุกตามไปแต่โดยดี
ตอนที่เดินผ่านกระจกหน้าห้องน้ำผมก็มุ่นคิ้วเพราะไซส์เสื้อที่ตัวเองหยิบมาใส่ มันพอดีจนคิดว่าหยิบถูกตัวเลยเถอะ แต่ลายไม่คุ้นตาก็เลยหันไปถามคุณท่านว่าเสื้อยืดตัวนี้ของใคร
“ของอ้น อ้นชอบใส่เสื้อยืดนอน” ข้อมูลใหม่เลยครับ ปกติคุณเปมทัตเขาจะสวมเชิ้ตเป็นเอกลักษณ์ เวลานอนก็คิดว่าจะใส่ชุดนอนคุณชายจำพวกผ้าฝ้ายอะไรประมาณนั้น นึกแปลกใจจนเผลอจ้องตัวเองในกระจกนานไปหน่อย คนที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงก็เลยส่งเสียงแซว
“หล่อแล้วครับ มานอนเถอะ” ตบเตียงแปะ ๆ แต่ผมไม่ค่อยไว้ใจรอยยิ้มกริ่มบนหน้ามันเลยให้ตาย ก็เลยเลือกที่จะชี้ไปยังเตียงที่อยู่ใกล้กัน “กูนอนเตียงนี้ดีกว่า แอร์ตกเย็นดี ไม่ต้องนอนเบียดกันด้วย จะได้ไม่อึดอัด”
เสนอออกไปด้วยความหวังดีแท้ ๆ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกได้ว่าถูกปองร้ายจากสายตาคมกริบ ตอนเดินไปปิดไฟมันก็ไม่ขัดผมสักคำ ไม่ได้บอกให้ไปนอนด้วยกันหรือเป็นฝ่ายเดินมานอนกับผม มันยังเอกเขนกอยู่ที่เตียงเดิมแต่สายตากลับรุกล้ำมาแทนร่างกายเป็นที่เรียบร้อย
ผมขยับตัวพลิกซ้ายพลิกขวาเพราะนอนไม่หลับ ส่วนตรัสยังนอนพิงหลังกับพนักเตียงแล้วจ้องมาที่ผม ผิดไหมถ้าจะขอจำกัดความว่าผมกำลังโดนข่มขืนทางสายตาจากคนที่ผมคิดว่ามันหล่อเกินไปในความมืด มันกอดอกหรี่ตามองมาไม่ลดละจนผมอึดอัดเกินทน ตัดสินใจลุกขึ้นเดินกลับไปเตียงเดิมอย่างไม่มีทางเลือก แสงจันทร์ที่เล็ดลอดเข้ามาทำให้ผมเห็นว่าไอ้หล่อยกยิ้มร้าย ผมไม่ใส่ใจ...หันไปคว้าท้ายทอยมันมากดจูบแรง ๆ แก้เผ็ด
“นอน!” ออกคำสั่งชิดริมฝีปากก่อนจะทิ้งตัวลงนอน หล่อมันก็ไหลตัวตามมา ทีแบบนี้ละว่าง่ายเชียวนะมึง
ตีห้าจวนจะหกโมง ผมกำลังยืนแกว่งกระป๋องเบียร์อยู่ตรงระเบียงหลังห้องโดยมีตรัสยืนเขม่นมองอยู่ข้าง ๆ ไม่รู้จะเรื่องมากทำไม ผมมาพักผ่อน ไม่ว่าเช้ามืดหรือพลบค่ำมันก็หย่อนใจได้ทั้งนั้น จะดื่มตอนไหนก็ไม่ผิด เนื่องด้วยโดนไอ้ตรัสปลุกตอนรุ่งสาง เห็นแสงอาทิตย์รำไรแต่ยังไม่โผล่ขึ้นมาที่ขอบฟ้า อ้างมันไปว่าไม่มีปัญญาลืมตาตื่นก็เลยเดินไปควานหาเบียร์มาแก้ขัดแทนกาแฟ ดื่มด่ำกับบรรยากาศยามเช้าได้พักใหญ่ก็รู้สึกหนาวจับใจจนต้องเบียดกายเข้าหาคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ แต่ดูท่าว่ามันจะอาการหนักกว่า ยืนเฟี้ยวใส่เสื้อกล้ามตัวเดียวเท้าแขนกับราวระเบียง แอบเห็นว่าขนลุกเป็นพัก ๆ ก็อยากจะไล่ให้มันไปเปลี่ยนเสื้อก่อนจะเป็นปอดบวมตาย แต่สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นรอยแดง ๆ คล้ายผดร้อนใต้แขนเสื้อ
“เป็นอะไรวะตรัส”
“โดนแมวต่อยเมื่อคืน” ไม่ใช่ละ ไอ้ที่โดนผมต่อยมันเป็นรอยช้ำนิด ๆ ที่เอว ไอ้นี่ก็ผิวบอบบางเกินเหตุ แตะนิดแตะหน่อยต้องทิ้งรอยไว้เป็นหลักฐานด้วย ไว้คราวหน้าพ่อจะดูดให้เป็นรอยทั้งตัวเลย
อ่า...คราวหน้าอะไรวะ
“กูหมายถึงตรงนี้” ผมวนนิ้วตรงที่มันเป็นตุ่มแดงหลายจุด คุ้นว่าคล้ายโรคอะไรสักอย่างที่ไม่ค่อยน่าพิสมัย แต่ตรัสมันดันหัวเราะตอบกลับมาเสียอย่างนั้น
“ไม่เคยโดนยุงกัดหรือ” แล้วมันก็จับแขนผมไปพลิกซ้ายพลิกขวาหาข้อพิสูจน์แต่ก็ไม่เจอ จะมีได้ไง ผมไม่เคยนั่งตากยุงที่ไหน เวลานอนก็คลุมผ้าห่มถึงต้นคอ มีก็แต่มันที่ใส่เสื้อกล้ามล่อยุง “คุณพ่อคุณแม่เลี้ยงดีจริง ๆ” ไม่พูดเปล่า เนียนแตะจมูกไปตามท้องแขนจนผมต้องผลักหน้ามันออก
“กูนึกว่าเป็น...” มันหันขวับมาจ้องหน้า ทั้งที่คนอุตส่าห์เป็นห่วงแต่มันดันก้มหน้ากลั้นหัวเราะ ผมก็เกาหัวแก้เก้อสิครับ ทำไมวะ ข้อสันนิษฐานของกูมันน่าขำมากนักหรือไง
“นี่เป็นห่วงหรือว่าแช่ง”
“จะไปรู้เหรอ นึกว่ามึงสำส่อน”
“ช่วงหลังมานี่ก็มีอยู่คนเดียว ถ้าฉันเป็นจริง ๆ เท็ตก็คง...ติดไปแล้วแหละ” สัดเอ๊ย ไม่น่าขุดหลุมฝังตัวเองเลย มันพูดหน้าไม่อายถามยื่นปากมาใกล้ ส่อว่าให้จูบมันตอบชัด ๆ ผมส่งเสียลอดฟันอย่างขัดใจ ไอ้คำว่าช่วงหลังนี่มันอะไรยังไงวะ แสดงว่าก่อนหน้านี้ก็มีไม่น้อยใช่ไหม แต่สุดท้ายก็จูบตอบมันไป ไม่ใช่อะไร มุมเงยของไอ้หล่อมันเร้าใจพอ ๆ กับเสียงครางของมันนั่นแหละ
มัวโอ้เอ้อยู่ที่ระเบียงหลังห้องนานไปหน่อย รอดวงอาทิตย์ขึ้นจนพ้นขอบฟ้าก่อนจะเดินกลับเข้าห้องมาล้างหน้าแปรงฟัน ได้ยินไอ้หล่อมันบ่นเป็นหมีกินผึ้งว่ากลิ่นเบียร์ติดปาก แล้วใครใช้ให้มึงมาจูบกู จูบได้จูบเอา ยืนดูตะวันสักพักก็หันมาจูบ ถอนปากได้ชั่วครู่เงยหน้ารับลมทะเลได้ไม่เท่าไหร่ก็หันมาจูบใหม่ ถ้ากูเรียกร้องให้ชดใช้ค่าเสียหายแล้วอย่ามาโวยแล้วกัน
ผมแต่งเนื้อแต่งตัวเสร็จแล้วตอนที่ตรัสก้าวออกมาจากห้องน้ำ เห็นคุณท่านยิ้มแย้มเริงร่าประหนึ่งว่าทำกำไรให้บริษัทคุณปู่สักสองร้อยล้าน ติดจะหมั่นไส้ไม่น้อยก็เลยเดินหนีไปกดโทรศัพท์เล่น ความจริงก็คือเห็นท่านตรัสเปลือยอกแล้วใจไม่ดี ไม่มีสมาธิในการใช้ชีวิต ขอหลบลี้ไปทำใจสักพัก
“หิวหรือยัง” นั่นปะไร มาอีกแล้วไงคำถามนี้
“ยังไม่หิว บอกแล้วว่าไม่ชอบมื้อเช้า”
“เมื่อวานยังทานเลย”
“เพราะเมื่อวานรู้ว่าต้องเจอมึงที่ห้องอาหารก็เลย...” ก็เลย...พลาด! กูพลาดแล้ว!
“ว่าอะไรนะ” หล่อมันสวมกางเกงยีนส์เสร็จแล้วตอนเดินเข้ามาหาก่อนจะจ้องหน้าจับผิดสุดฤทธิ์ ก็ได้ครับพี่ ความจริงผมไม่ได้โกรธอะไรพี่หรอกครับ ก็แค่โมโหตัวเองที่งี่เง่า ระหว่างนั้นก็รอแล้วรอเล่าว่าเมื่อไหร่จะได้โอกาสง้อสักที
จะให้กูพูดแบบนี้น่ะหรือ ฝันไปเถอะ!
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“พูดใหม่”
“เซ้าซี้” ผมลุกขึ้นผลักหัวไหล่ที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อของมันไปจนเซแท่ด เดินเลี่ยงไปกลางห้องตรัสมันก็เดินตามมาทั้งยังเปลือยท่อนบน คนยิ่งมีภูมิต้านทานต่ำแต่ก็ชอบทำให้ใจแกว่งเรื่อยเลยว่ะ
“แล้วเรื่องรถว่ายังไง”
“มึงยังไม่จบนะ” กูอุตส่าห์ทำเป็นลืม ๆ ไปจะได้ไม่ต้องระลึกถึงเรื่องเมื่อคืน มึงก็ยังจะปากดีอีก
“ถามจริง”
“ถ้าให้กูก็เอา”
“กลับกรุงเทพฯ แล้วเดี๋ยวซื้อให้เลย”
“กษัตริย์ ตรัสแล้วไม่คืนคำ”
“ตรัสก็ไม่คืนคำครับ แถมคนขับให้ด้วย”
“พูดจริงใช่ไหม”
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันก่อน” เอาแล้วไง มีข้อแลกเปลี่ยนซะด้วย แต่คิดไปแล้วผมก็มีแต่ได้กับได้ ไม่ต้องเสียค่าหอค่ารถแถมยังมีคนขับ ฟังดูสะดวกสบายไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน แต่ยังไงก็ต้องถามให้ถี่ถ้วน ตรัสมันหัวหมอเดี๋ยวเสียรู้เล่ห์เหลี่ยมมันล่ะแย่เลย
“มีอย่างอื่นอีกไหม นอกจากต้องย้ายไป”
“ก็...ไม่มี” กูว่ามีแน่ ดูจากรอยยิ้มมึงแล้วกูว่ามีแน่ ๆ
ผมได้ยินเสียงหาววอด ๆ จากใครสักคนหน้าบังกะโลก็เลยเดินออกมาดู เห็นแซนดี้ยืนตาโหลพิงราวระเบียงอยู่ก็มุ่นคิ้วสงสัย อะไรดลใจให้มันมายืนรอแทนที่จะเคาะประตูห้องแล้วขานเรียกอย่างทุกที
“มายืนทำอะไรอยู่นี่วะ”
“เห็นประตูยังล็อคอยู่ ไม่กล้าเคาะ” มันตอบหน้าซื่อตาใส ถ้ายิ้มกริ่มกวนประสาทอย่างทุกทีผมคงโวยกลับไปแล้ว แต่เห็นแบบนี้แล้วสงสาร ไม่รู้ว่ายืนรอมานานแค่ไหนแล้ว
“เข้าไปสิ เปิดให้แล้ว”
“สภาพห้องเรียบร้อยดีใช่ไหม” นั่น ไม่ทันขาดคำ อยากจะบริภาษสรรเสริญแต่เห็นตรัสเดินตามออกมาพอดีหลังจากนัดแนะว่าจะไปหาอะไรกินกัน แซนมันก้าวเร็ว ๆ เดินสวนเข้าห้องไปแต่ก็ไม่วายใช้หลังมือตีหยอกตรัสไม่แรงนัก
“ไปกันเลยไหม” หล่อมันหันมาถาม
“ไปสิ แซนเอาอะไรหรือเปล่า” ผมตะโกนถามเข้าไปตอนตรัสกำลังจะส่งมือมาโอบเอว มันรีบชักมือกลับทันที เข้าใจดีว่ากำลังคิดอะไรอยู่ คงกลัวว่าผมจะโกรธที่ทำอะไรประเจิดประเจ้อ แต่เมื่อเห็นแซนหันกลับมาผมก็สบโอกาสตอบความคิดอีกฝ่ายด้วยการโน้มคอลงมาเบา ๆ ซึ่งตรงกันข้ามกับแรงสัมผัสที่ริมฝีปากอย่างสิ้นเชิง
จูบตรัสโชว์ไอ้แซน รู้สึกแมนขึ้นมาทันตา
▩▩▩
-
จิ้มมมม :mc4: :mc4:
-
ฉากอัศจรรย์หฤหรรษ์มากเกินไป...
แอบเห็นใครว่าเท็ต! เดี๋ยวเค้าเอาแส้ฟาดเลย!
ตอนนี้ทำย่อหน้าให้แล้วนะคะ ไม่รู้ว่าอ่านง่ายขึ้นไหมนะ
ถ้ามีคำแนะนำอย่างอื่น บอกได้ค่ะ เดี๋ยวลองทำดู
ตกใจที่มีคนพูดถึงอิมเมจแซน จะให้น้องแซนรุกจริงเหรอ
คือหน้าเหมือนซันก็จริง แต่อุปนิสัยมันกะโหลกกะลามากนะ
อันนี้เดี๋ยวไปพิจารณาอีกทีนะคะ
จะบอกว่าตอนนี้เกิดขึ้นได้เพราะมีคอมเม้นต์บันดาลใจนะ
ใครเม้นต์อะไรถูกใจอีกจะเซอร์วิสต์เรื่อย ๆ เลย
ใครรอภาคซันอ้น พีแซน เดี๋ยวขอดูความขยันตัวเองก่อนนะคะ
อาจแยกภาคใหม่ไปเลยเนาะ (จะมีคนอ่านไหมฮึ)
เจอกันตอนหน้าค่ะ ส่งจูบโบกมือ
พูดคุยหรือแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
เชิญที่ Lipstick_Murder@Twitter นะคะ
--------------------------------------------------------------
อุ๊บส์ ขอบคุณที่ทักเข้ามาค่ะ
รู้อยู่แก่ใจแท้ ๆ ว่าเลกซัสคือไฮเอนด์ของโตโยต้า
ก็ยังจะพิมพ์เพลินไปว่ารถยุโรปเสียอย่างนั้น...
ชอบจับเหมารวมกับเมอร์เซเดส กับบีเอ็มดับเบิลยูเรื่อยเลย
แก้ไขแล้วนะคะ เจอคำผิดหรือติดขัดตรงไหนบอกได้เลยค่ะ
ขอบคุณมากสำหรับคอมเม้นต์เอื้อประโยชน์ กอดดดดดด
ส่วนชื่อจริงของซัน บอกไปแล้วตอนที่ 6 นะคะ
เท็ต ทัศนัย
ตรัส (ต้องบอกไหม ฮ่า)
ซัน ศิรานุวัฒน์
แซน ศาสตราวุธ
อ้น เปมทัต
พี พีระมิด
สงสัยอะไรอีกถามได้จ้ะ...
-
อ่านไป เขินนนนไป
จูบตรัสโชว์แซนมันทำให้แมนขึ้นจริงหรอ? 555
-
o13น่ารักสุดยอดค่า
-
*กรี๊ดดด* โดนคนเขียนเอาแส้ฟาด
ตอนนี้หนูเท็ตแรงได้ใจนะยะ กรีดร้องกับฉากขอรถอ่ะ *กำเดาพรวดๆ*
แอบเห็นอักษรสีฟ้าด้วยนะ เนียนเชียว เกือบพลาดไปแล้ว ฮ่าๆๆ
ชอบฉากตอนท้ายที่เท็ตจูบโชว์ด้วย เปิดเผยไปเลยๆ ไม่มีใครไม่รู้แล้วจ้ะ
สองคนนี้เหมือนไม่ต้องพูดกันตรงๆ แต่ก็รู้กันอ่ะ
ส่วนตัวชอบและอยากให้แซนเป็นรับนะคะ ลุ้นเงียบๆในใจไว้ตั้งแต่ก่อนเปิดตัวคุณพีระมิดเสียอีก
ไหนๆซันก็รุกไปแล้ว ให้แซนเป็นรับเพื่อความสมดุลเนอะๆๆๆ
-
ฮาประโยคปิดท้ายสุดๆ เท็ดเอ๊ยยย คิดได้ไงเนี่ยยย :m20:
-
:impress2: หวานนะตอนนี้
-
เฮ้ยยย ตอนนี้เท็ตน่ารักบรม!!! เป็นเพราะพลานุภาพของพระจันทร์กลมโตหรือเปล่าที่ทำให้นายกล้าได้ขนาดนี้
วุ้ยๆ น่ารักโว้ยยย มีทั้งหึง หวง รุกได้รุกดี ตรัสคงครึ้มอกครึ้มใจไปหมด 5555
คราวนี้เท็ตจะยอมไปอยู่กับตรัสที่คอนโดเรอะ? 555 มีแต่ได้กับได้จริงๆ (ตรัสนะที่ได้กับได้) 555555555
เท็ตเอ้ย จูบโชว์แซน มันแมนมากจริงๆ แน่จริง จูบอีกสักทีสองทีสิ :impress2:
-
อืมม หายงี่เง่ากันแล้ว หุๆ
-
:oo1:
ชอบอ่ะ
-
:o8:
ฮ่าฮ่า แมนมาก
อยากอ่านคู่พีแซนด้วยนะ
-
เปิดตัวหรอเธอ
แอร๊ยยยย :-[
-
นายเอกที่ตอนแรกซึนๆ กลายเป็นแร๊งตอนหลังก็น่ารักดี ชอบน้องเท็ต
แต่ลุ้นคู่ข้างเคียงด้วยเช่นกัน ถ้าจะเขียนคู่อื่นแยกออกมาเป็นอีกภาค ยกจั๊กกะแร้สนับสนุนเต็มที่ค่า
ปล.บทอัศจรรย์คราวนี้น้องเท็ตแร๊งได้ใจ
-
อ่ะแน่ะ เดี๋ยวนี้แรงเฮ้ย มีจูบโชว์เพื่อน ความเขินหนูหายไปไหนหมดเท็ต
แต่แบบนี้พี่ชอบชะมัด รวมทั้งคุณชายตรัสคงทั้งชอบทั้งปลื้มเลยแหละ
ในที่สุดเท็ตก็ง้อพระเอกสำเร็จเนอะ คุณชายเค้าแพ้ทางหนูอยู่แล้วล่ะ อยากได้อะไรก็ให้ได้หมดเหอะ
ตอนเช้าดูพระอาทิตย์ด้วยกันอีก โรแมนติกมาก แต่ที่จริงไม่่่ค่อยได้ดูเท่าไรมั้ง 555
หนูเท็ตแรงให้ตลอดนะคะ ไม่ใช่แรงไปฝ่อไป จุดนี้พระเอกพี่พร้อมเป็นแฟนหนูมากค่ะ
สนุกค่ะ รอตอนหน้านะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
55555555555555 ได้เสียกันแล้ว o13
-
เดี๋ยวนี้กล้าจูบโชว์เลยหรอออ เท็ตดี้แบร์ ไม่เขิลแล้วหราาาา 55
-
เด๋วนี้ นายเอกเรา แรงนะ
กร๊ากกก :laugh:
-
:haun4: รอคอยตลอด ฉากนี้
ชอบเท็ตๆๆๆๆ แมนมากเลย :กอด1:
:pig4:
-
:haun4:ฮาตอนที่น้องเท็ดท้าทายอำนาจมืดคุณตรัส โดนข่มขืนด้วยสายตา ตรัสสุดยอด
-
รุกก่อนบ้างอะไรบ้างนะคะนะ :z1:
-
ดูแมนขึ้นจริงๆ ด้วย หนูเท็ดดี้ o13
-
จูบโชว์แบบนี้กะได้เลกซัสเลยใช่มั้ย หุหุ
-
เอ้ยยยยยยย
เขินทุกตอน -////-
-
ชอบน้องเท็ตตอนตีเนียนไปปล้ำตรัส ทุกครั้งเลย เท็ตน่ารัก :impress3:
-
:z1: เท็ดดี้เริศมากลูก
-
ท่านตรัส ทุ่มอ่ะ รถเลยนะเฮ้ย รถ !
แต่ก็คุ้มไหม แลกรถกับอะไรต่อมิอะไร แอร๊ยยยย :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
น้องเท็ดน่ารักมากค่ะ ยั่วขนาดนี้ ท่านพี่ตรัสยอมปล่อยไปแค่รอบเดียวนี้โคตรสุภาพบุรุษ
ตกลงว่า อิน้องมันจะย้ายมาอยู่ด้วยกันจริงๆใช่ไหมคะ ><
รู้สึกว่าพอคุณตรัสอะจึบึฮึ่ย(ห๊ะ!)กับเท็ตแล้วเนี่ย คุณชายเธอพูดมากขึ้นเย้อออ
นี่รักจริงหวังแต่งแน่นอนอ่ะ 5555
ปล้นจูบเท็ดดี้แบร์วันๆนึงเนี่ย มันเป็นการเพิ่มพลังชีวิตใช่ไหม
ฮีดูอิ่มเอมมาก เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวจูบ ถ้าเกิดไปเจอซันนี่โดนล้ออีกแน่นอน
แอบสงสารแซน ง่วงแสนง่วงแต่ไม่กล้าเคาะห้องนี่ 5555
แอบ งง ว่าตกลงแซนรู้เรื่องตรัสกับเท็ตหรือเปล่า ?
อยากจะบอกน้องเท็ตว่า จูบท่านตรัสโชว์แซน ก็ไม่ได้ทำให้ดูแมนขึ้นสักเท่าไรหรอกค่ะ 555
รอตอนต่อไปนะฮ๊าบบบ :-[
-
เปิดตัวกันไปเลยว่างั้น :o8:
-
ในที่สุด เท็ตก็ดีขึ้น o13 หลังจากซึนและประชดประชันตรัส
อย่างว่าแหละหลงรักเค้ายังจะปากแข็งอีก
พอซันมาบอกว่าตรัสหิ้วผู้หญิงเท่านั้นแหละทิฐิก็หมดช่ายม่ายยย
เท็ตน่ารักอะ มีจูบโชว์(แมน :m20:)ด้วย ดีใจแทนตรัสจริงๆ
จะย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว
อย่างงี้ก็.......เหอๆๆๆ
:haun4: :haun4:
ปล. ถ้ามีภาคแยกไปเค้าก็จะตามอ่านน่า
รออ่านตอนต่อไปจ๊า
-
ตรัสร้ายอะ แต่น่ารัก :o8:
ขำเท็ต ทำเป็นแน่ ที่ไหนได้เสียรู้ตลอด 5555555 :m20:
-
เท็ดอยากได้รถ. แต่พี่อยากได้คนขับ
-
ห๊ะ!
จูบตรัสต่อหน้าแซน??
คุณพระ!
น้องเท็ต(?)เราไวไฟแล้วเว้ย!! คิคิ
สารภาพว่าตอนแรก(ที่คุณพียังไม่โผล่มา)
นึกว่าแซนเป็นรุกล่ะ
แต่พอเจอคุณพี...ให้แซนรับไปเถอะ! 555
รอตอนหน้านะคะ :)
-
เท๊ด นายสุดยอดมากกกก
o13 o13 o13 :-[ :-[ :-[
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
หญิงเท็ตเนี่ยหึงหื่น เอ๊ยหึงโหดเหมือนกันนะคะลูก o13
ไม่อยากจะบอกเลยว่าเป็นการง้อที่เกรียนมากกกกกก ตอนแรกนึกว่าหญิงเท็ตเป็นคนเดียว
เอิ่ม สรุปแล้วมันเกรียนพอกันเลย(http://www.yenta4.com/cutie/upload/163/1163/4890993d5d7cb.gif)
ชายตรัสคะ ตอนแรกนึกว่าจะนิ่งๆเท่ๆ แต่รู้สึกเริ่มเจ้าเล่ห์ขึ้นเรื่อยๆนะเรา (แต่ก็ดีนะจะได้ทันหญิงเท็ต เดี๋ยวโดนเมียข่มไม่รู้ด้วยนา)
คุณเพื่อนๆแท็คทีมกันดีมากกกก อย่างนี้แหละ ต้องส่งเสริมให้หญิงเท็ตโชว์แมน(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a2279b36b.gif)บ่อยๆ กร๊ากกก
-
แมนมากเท็ด o13 ทำงี้บ่อยๆนะตรัส และคนอ่านชอบ55
-
จ๊าาา น้องเท็ตแมนที่สุดเลยลูกกก :man1: :man1: :man1:
-
แอร๊ยยยยยยยยประโยคสุดท้ายไม่ไหวแล้ว :กอด1:
-
แมนมากค่ะคุณน้อง อิอิ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
ทำไมไม่รู้ พออ่านตัวเอกเรื่องนี้มันหนุงหนิงก็เขิลล
จนอยากจะทะลุจอคอมไปอยู่ร่วมเหตุการณ์ด้วยสะเลย
เอาไงหละทีนี้ ประกาศตัวกันสุดโต่ง
อยากเม้นให้ยาวๆ กว่านี้ แต่ไม่รู้จะพิมพ์ยังไง
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วหงะ อ้ากกกกก ว้ากกกก โอ๊ยยยยยย เขิลตาย :z3: :z3:
-
"จูบไอ้ตรัสโชว์ไอ้แซน รู้สึกแมนขึ้นมาทันตา" ฮ้าๆๆๆ ขำกับความคิดเท็ตจริงๆเลย
ที่ตรัสเค้าเอามือออกเพราะคิดว่าเท็ตจะอาย และยังไม่พร้อมจะบอกใครมากกว่าเปล่า
แต่ตัวตรัสเองนี่ น่าจะอยากบอกคนอื่นมากมานานแล้วอ่ะนะ เท็ตทำงี้เข้าทางตรัสเลยอ่ะดิ่
ฮ้าๆๆ พลาสอีกแล้วเปล่าอ่ะเท็ต
ซัน ชื่อจริงว่าอะไรเหรอ รุ้ชื่อจริงทุกคนหมดแล้วนะเรื่องนี้
ยกเว้นซันนี่แหล่ะ ตอนแรกที่ยังไม่ถามเพราะคิดว่าเดี๋ยวคงบอก
เพราะชื่ออ้นก็ยังไม่รุ้ แต่ตอนนี้รุ้ชื่ออ้นแล้ว แต่ยังไม่เห็นชื่อซันเลย
:L2: :pig4: :L2:
-
กระทืบไลค์ประโยคสุดท้าย เท็ตดี้แบร์ฮามาก :laugh:
ตอนนี้ช๊อบชอบอ่ะ ชอบตอนที่พนัน อยากให้ท้าพนันบ่อยๆนะเนี่ย
ว่าแต่เล๊กซัสมันบ่ใช่รถยุโรปมิใช่หรือคะ?
-
จูบตรัสโชว์แล้วแมนเลยอะเท็ตตตตตต. 55555555555
-
กล้าจูบโชว์เลยหรอ
-
อ๊ากก :jul1:
ถ้าจะน่ารักกันขนาดนี้
เท็ด นายแมนมาก 55555
-
ชอบเท็ตจังเลย
ตอนนี้หวานดี
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอะ
-
เท็ตน่ารักอ่ะตอนนี้ มีทั้งหึงทั้งหวง รุกคุณชายอีก แถมจะเอาทรัพย์สินด้วย ยังไงเขาก็ยกให้อยู่แล้ว :o8:ชอบประโยคท้ายมาก ฮาคะ :laugh:
-
:-[ :-[ :-[
เท็ตน่ารักได้อีก
-
รอตอนหน้านะครับ ชอบมากเลย
-
ตอนนี้เค้าแจก + กับแถมเป็ดกระจาย ชอบที่สุด น่ารักในสามโลกเลยหนูเท็ต :impress2:
-
:L2:แซนกับพี่ชายคนนั้นสินะ แยกเรื่องดีกว่า เพราะท่าจะดุเด็ดเผ็ดมัน แล้วเรื่องของซันกับอ้นคงหวาน แยกเป็น3ซีรี่ย์ :laugh:
-
เท็ต โชว์แมนนนน จูบตรัส o22
อ่านๆไป งง มันโชว์แมนได้จิงๆเหรอค้าบบบ :a5:
เฮ้อ :เฮ้อ: เอาเป็นว่า โชว์แมนบ่อยๆไปเล้ยยยย :impress2:
ตรัสมันจะได้ดีใจและไม่งอนอีก :laugh:
งอนที ง้อยากโพดๆ :serius2:
-
มันฟินมากจ้า
-
กรี๊ดมากจริงๆตอนนี้ :z1: อ่านไปยิ้มไป เขินไป แก้มจะฉีกอยู่แล้ว :-[ :o8:
นู๋เท็ตลูก นู๋พัฒนาแล้วนะค่ะ มีตีเนียนปล้ำปู๋ชายแบบนี้ แอดว๊านซ์แล้วลูกเอ๊ย 55555 :laugh: :3125:
ตรัสก็เซอร์วิสแบบนี้กันบ่อยๆนะจ๊ะ แหววๆแบบนี้กันไปเรื่อยๆนะจ๊ะ :กอด1:
-
ทำแบบนี้ ..เขินอ่าาา :-[
-
ตาย ๆ ๆ ๆ อย่างนี้ ตรัสจะยิ่งหลงหัวปักหัวปำนะเนี่ยะ ทำไปได้
-
จูบโชว์??? เอ๊ะยังงัย อิิอิ :man1:
-
:-[
-
แอร๊ยยยย ชอบตอนตรัสบังคับทางสายตาให้เท็ตมานอนด้วยอ่ะะะ
-
-.,- ตอนนี้แจ่มโคตร
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
สามตอนล่าสุดนี่มัน .... !!!!!!!! :z10:
ทำไมหนูยังมึนยังงงอีกล่ะลูกกกกกกกกกกกกกกกกก เท็ดดี้แบร์ !!!!!!!
คือ ... ถ้าถึงขนาด " นั้น " แล้ว ยอมกันถึงขั้น " นั้น " แล้ว
หนูควรจะรู้ตัวได้แล้วนะลูกว่าหนูมีความรู้สึกไม่ธรรมดา กับหลานตรัสของป้า ~
ถ้าเกลียดขี้หน้า ไม่ได้รู้สึกอะไรพิเศษด้วย หนูจะยอมให้หลานป้ากอด จูบ ลูบ คลำ ขยำ ขยี้ อะไรขนาดนี้ไหมมมมมมมมมมม
ทำไมหัวช้าแบบนี้ล่ะลูก เท็ดดี้แบร์ :sad4:
เรียนไม่เก่งป้าไม่ว่า แต่มาหัวช้าเรื่องแบบนี้ป้าไม่ปลื้มนะ สงสารหลานป้าหน่อยเหอะ :เฮ้อ:
แต่ก็เอาเถอะ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือเท็ดดี้แบร์หลานสะใภ้ป้า ยังมีหลานตรัส
ไอ้เื่รื่องจะซื้อรถให้พร้อมกับแถมคนขับ ถ้ายอมย้ายไปอยู่คอนโดด้วยกันนี่ ...
ก็คิดว่า คงจะหัวช้าคิดไม่ทันมันอีกใช่ไหม 555555
โถ่เอ๊ย ลูก ..... /ลูบหัวเอ็นดู/
เอาเถอะ /ถอนหายใจ/ วันนี้ยังไม่รู้ใจตัวเอง วันหน้าก็รู้เองล่ะ
ยังไง ๆ ก็ไม่รอดเงื้อมมือหลานป้าร้อกกกกกกกกกกก
+เป็ดให้ค่ะ ^^
-
นอกจากจะไม่ได้รถแล้ว นายยังจะเสียแต้มอีกนะคุณเท็ต 55555555555555
อยากจะฮาให้ฟันร่วง แต่ตรัส...นายหื่นชิงๆ เขินโฮกฮาก
แล้วไอ้ที่จูบโชว์แซนอ่ะ ไม่ได้แมนนะเธอ เค้าเรียกให้ท่า(ว้าก)
คิดว่าแซนมันโง่รึไงๆๆๆ ม้ายยยยย
ชอบตรัสแนวนี้มากมาย เขินได้อีก
กรี๊ดกร๊าด
-
:o8:
แรงจ้าาาาาาาาาาาา
แรงขึ้นทุกวันนายเอกเรา
ง้อก็ไม่เหมือนชาวบ้าน
แถมยังมีจุบชว์เพื่อนอีก
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
นายเอกยุคใหม่ต้องแบบนี้
-
อ่านรวดเดียวจบ หุหุ
ทำย่อหน้าเหมือนตอนล่าสุดดีเลยครับ อ่านง่าย สบายตากว่าตอนอื่นๆ
ว่าแต่จูบโชว์แซนจะแมนขึ้นจริงเหรอ 55555
แล้วตัวสีฟ้าอย่านึกว่าไม่เห็นนะ คริคริ
:z1: :z1:
-
55555 น่ารักไปละเท็ต ใช่หรอเท็ตที่ว่าจูบตรัสโชว์แซนแล้วดูแมนขึ้นเนี่ย ทฤษฎีใหม่สินะ 555
-
o13 o13 :jul1: :haun4: :haun4:
-
ถ้าตรัสจะหื่นเงียบขนาดนี้ ก็คงต้องปล่อยให้เท็ตทำแมนโชว์บ่อยๆ
เดี๋ยวสักวันคุณชายตรัสก็หลงกลด้านตามเจ้าเท็ตออกสื่อเองนั่นล่ะ กร๊ากกกก
เง้อออออ สรุปว่าเท็ตพร้อมเปิดตัวแล้วใช่ป่ะ อิอิ
คู่พีกับแซนก็น่าสน ปราบพยศเด็กดื้อเร๊อะพี่พี ฮ่าๆ ซันกับอ้นก็อยากอ่าน อิอิ
รอตอนต่อไปจ้าา สู้ๆ
:กอด1:
-
:m25: :m25:
ประโยคสุดท้ายเท็ตก็กล้าคิดเนอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
คึคึคึ อยากอ่านอีกกกก
-
มาตามอ่าน ตามเก็บแล้วนะคับๆ ><
-
แอร้ยยยยยยย เท็ตน่ารักอะ ชอบบบบบบบ ><
-
ชอบโชว์ซะด้วย :jul3:
-
เท็ตกล้าขึ้นอ่ะ
-
ขำเท็ตจะโชว์แมนอวดเพื่อนๆเค้ารู้อยู่แล้วนะหนู แถมยังรู้เห็นเป็นใจให้ตรัสอีก มีแอบตีตรัสด้วย
เท็ตนี้เอ๋อเบลอของแท้อ่ะ โชว์แบบนี้ก็เข้าทางพ่อตรัสเลยอ่ะดิ อิอิ
แซนกับพี ก็น่าสนใจ แซนดูดื้อๆแถมยังไม่ปลื้มพีอีก
ซันกับอ้นก็ดูแลกันดีเนอะแต่ซันดูขี้หึงและก็หวงอ้นมาก
-
:o8: เขินมากกก อยากจะม้วนตัวเป็นเลขแปด
เท็ดดี้แบร์เธอเซ็กซี่เกินไป! โดนตรัสจัดซะTT//TT
คนเขียน เขียนฉากอัศจรรย์ดีจัง ไม่ต้องใช้คำหวือหวา
แต่อ่านแล้วเขินมากๆ อีโรติกเหลือเกิน 55555
ชอบตอนจูบโชว์ แซนคงอึ้งแล้วภูมิใจในตัวเพื่อนคนนี้น่าดู 5555
-
แหมทำมาอ้างแมนอวดแซน
หลงตรัสจะแย่อยู่แล้วนู๋เท็ตเอ้ยยยยยยย
ขยันอ้าง(อ้อน)ขยันหวง(หึง)
ขนาดนี่้ตรัสจะไปไหนพ้นนนนน :impress2:
-
ไอ้คำสีฟ้านี่มัน่านยากจริงนะ รอบแรกไม่เห็นอ่ะ ฮ่าๆ
โหยยยยย ถ้าทำถึงขนาดไปกินข้าวตอยเช้าแล้วก็นะเท็ต
ยอมๆคุณชายเขาไปเถอะ ไม่มีอะไรสึกหรอหรก
มีแต่ได้กับได้เนี่ย
-
จูบโชว์ซะด้วย ~
ติดตามตอนต่อไป
-
อั๊ยยะ เท็ตเค้าหึงแรงจริงๆๆๆ
หึงบ่อยๆนะ คนอ่านชอบบบ :z1:
น้องแซนรับเลยค่ะ
ชอบเคะพยศๆ :m20:
ปล. เดี๋ยวนี้เท็ตมีจูบโชว์ อิอ๊างงง :impress2:
เริ่มเปิดเผยมากขึ้นเรื่อยๆนะเท็ต
ตรัสได้กำไรเต็มม
-
น่ารักกกมากกกก มาต่อเร็วๆนะคะ อ่านไปยิ้มไปอ่ะเรื่องนี้
-
รีบๆมาต่อค่าาาาาาา เขินมากกกกกกกกกกกจูบชงจูบโชว์
โอ้ยเรื่องนี้เคะหึงแรงจ้า ป้าชอบมาก o13
-
ThankS
-
เริ่มเปิดตัวละ อิอิ ย้ายไปอยู่ด้วยกันเสมือนเป็นสามีภรรยากันจริงๆเลยน๊า
-
:z1: อ่านตอนแรก ตรัส"เนียนน :laugh:
-
เท็ตแรงงงงงงงงง 5555
-
เหมือนคุณตรัสจะหลงไอ้คุณเท็ตไม่ลืมหูลืมตาแบบที่ไม่ได้รู้ตัวเลยเนอะ
รู้สึกเขิลและฟินมาก T.T
บรรยายน่ารักเนอะ
-
แซนรุกหรือรับ :
เรื่องสำนวน :
เรื่องคำผิด :
เรื่องสัญลักษณ์หัวเรื่อง :
------------------------------------------------
ไม่ขอเมนต์ตอนข้างบน
เม้นต์อันนี้ จริงดังพูดทุกอย่างเลยอ่ะ
-
อ้าวน้องเท็ต ไหงทำงั้นต่อหน้าแซน คิคิ
:L2: :L2: :L2:
แยกเรื่องไปเลยนะคนเขียน
เราชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ถ้ายังไงเขียนเรื่องนี้ให้จบก่อน
แล้วเรื่องอื่นตามมาก็ได้
แต่จะให้ดีก็เขียนไปพร้อมๆกัน (แต่อย่านานนะ มันจะขาดใจตายก่อนอ่ะ รออ่าน) 5555555
:call:
-
เท็ตแหม แมนมากกกกกกกกกกกกเลยอ่ะ 555555
มีจูบชงจูบโชว์ แอร้ยยย :กอด1:
-
ทะลึ่ง : กามที่ 9
ผลพลอยได้จากการจูบท่านตรัสโชว์ตี๋สองก็คือผมไม่เคยโดนแซนล้อเลียนเรื่องคุณท่านอีกเลย ไม่ว่าจะทางสายตาหรือคำพูด วันนั้นที่เกาะพะงันเห็นมันหรี่ตามองครู่เดียวก่อนจะยกนิ้วโป้งให้คล้ายชมเชย ก็ชักไม่แน่ใจว่ามันง่วงหรือเมายากันแน่ แต่เอาเป็นว่าผมได้ใจตรัสไปเต็ม ๆ เห็นมันหน้าชื่นตาบานทั้งวัน ไม่มีหุนหันอารมณ์เสียเป็นพัก ๆ เหมือนแต่ก่อน แถมยังย้ำจับย้ำจูบตอนนั่งเครื่องบินขากลับด้วยกัน จนต้องเบรกมันด้วยหมัดหนัก ๆ ไปตามลำตัว อย่างไรก็ขอเว้นใบหน้าไว้สักหน่อย เสียดายของ
หลายอาทิตย์ต่อมา หลังจากโดนตื้อโดนเร้าให้ย้ายไปคอนโดหรูหนักเข้าก็จำใจเปลี่ยนที่พำนัก ตอนนี้ที่หอในก็เลยไม่มีสมบัติของผมแม้แต่ชิ้นเดียว โทรบอกพ่อแม่ว่าย้ายที่อยู่กะทันหันท่านก็ไม่ว่าอะไร เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนกันช่วยกันหารค่าห้องก็น่าจะโอเค แต่จะให้ผมหารอะไร ตรัสมันซื้อขาดไว้แล้วจะต้องจ่ายเงินให้มันอีกทำไม แต่ก็ตอบแม่เลี่ยง ๆ ไปว่าหารก็หาร เพราะกลัวว่าท่านจะไม่สบายใจ
คอนโดตรัส เงินตรัส รถตรัส เปรมเลยครับผม
หลังจากแม่บ้านทำความสะอาดห้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทิ้งไว้แต่กลิ่นน้ำยาถูพื้นที่หอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ ผมกำลังจดจ่อสมาธิอยู่กับคอมพิวเตอร์เรื่องข้อมูลงานวิจัยเชิงวิเคราะห์เกี่ยวกับระดับความเสี่ยงของหุ้นที่น่าสนใจในการลงทุนที่จะใช้เป็นโปรเจคจบ แต่ผมไม่ค่อยมีความรู้ทางด้านนี้เท่าที่ควรก็เลยยังเป็นปัญหาว่าทำสำเร็จลุล่วงหรือไม่ หันไปเห็นเจ้าของคอนโดกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดกับแฟ้มเอกสารเล่มยักษ์บนโต๊ะทำงานก็นึกเกรงใจ แต่ทำไงได้คนมันสงสัย
“ถามไรหน่อยดิตรัส” มันเงยหน้าขึ้นมาแทบจะทันทีที่ผมพูดจบ เลิกคิ้วเป็นนัยว่าพร้อมตอบ ผมขยับตัวบนโซฟาหันเข้าหาก่อนจะอ้ำอึ้งเกริ่นนำ
“ก็...ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่นะ แค่สงสัยเฉย ๆ จะตอบหรือไม่ตอบก็ได้”
“ถามมาสิ” มันคลี่ยิ้มน้อย ๆ พร้อมคำอนุญาตอย่างรู้ทัน ผมก็แค่กลัวว่าท่านจะหาว่าละลาบละล้วง แต่เพราะเห็นมาหลายรอบแล้ว พวกแฟ้มกองพะเนินที่นาน ๆ จะโผล่มาให้เห็นสักที คราวก่อนก็หักโหมทำเอาจับไข้ไม่สบายไปเลย แต่ที่ไม่อยากถามเพราะกลัวเป็นความลับระดับชาติ ถ้าใครรู้ต้องโดนฆ่าปิดปากประมาณนั้น
“นั่นอะไร”
“แฟ้มงาน” ดูมันตอบ คนอุตส่าห์หน้าด้านถามก็ไม่คิดจะตอบอะไรให้มันชัดเจนบ้างเลยหรือไงไม่รู้ ผมถอนหายใจยาวก่อนจะหันกลับมาปล้ำกับข้อมูลในวิกิพีเดีย ตัดใจไม่อยากรู้ แต่ครู่เดียวหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงลากรองเท้าสลิปเปอร์ ยังไม่ทันได้หันไปมองวิสัยทัศน์ก็ถูกบดบังด้วยแฟ้มเล่มหนาเปิดกางอยู่ตรงหน้า ตรัสที่ค่อมตัวจากด้านหลังซบแก้มชิดแก้มก่อนไล่เลียงให้ฟังเสียงเรียบ
“นี่คือแฟ้มบัญชีของบริษัทคุณปู่ครับ ท่านไหว้วานตั้งแต่ก่อนเสียว่าให้ตรวจสอบเป็นหูเป็นตาแทนท่าน ถ้าเป็นไปได้เดือนละครั้งก็ยังดี ท่านไม่ไว้ใจฉัตรพันธ์ แม้แต่พนักงานบัญชีที่ท่านรับทำงานมาตั้งแต่ก่อตั้งบริษัทยังแอบลักลอบเป็นชู้กัน เงินในบัญชีรั่วไหลโดยที่ท่านไม่ทราบ กว่าจะรู้บริษัทก็เกือบวิกฤตแล้ว” เสียงนุ่มน่าฟังแข็งกระด้างขึ้นนิดหน่อยตอนที่เรียกชื่อพ่อบังเกิดเกล้าแบบห้วน ๆ ผมพยักหน้ารับรู้
“แล้วทำไมคุณ...ฉัตรพันธ์ถึงมายุ่มย่ามที่สาขาใหญ่ได้”
“เพราะเป็นฝ่ายคิวซี ยอมรับว่าเป็นคนมีฝีมือเพราะได้พรสวรรค์เรื่องอัญมณีจากคุณปู่ แต่เรื่องผู้หญิงเป็นโดยกมลสันดาน ไม่มีใครถ่ายทอด” ผมส่งมือไปตีแก้มเตือนไม่แรงนัก ปรามว่าบาปก่อนจะบอกให้มันเล่าต่อ
“เรื่องมันเกิดขึ้นนานมากแล้วก็จริง ก่อนฉันเกิดเสียอีก ถึงแม้ว่าท่านจะไม่เคยให้อภัยแต่เพราะว่าเป็นลูกชายคนเดียว ลูกที่ท่านเลี้ยงเหมือนงูเห่า โดยที่ท่านยอมเป็นชาวนาแม้จะรู้อยู่แก่ใจ” อ่า...รู้สึกว่าสภาวะจิตใจเด็กชายที่เติบโตมาในครอบครัวธรรมดาอย่างผมจะรับเรื่องพรรค์นี้ไม่ค่อยได้เท่าไหร่ จะว่าเป็นมนุษย์ที่มองโลกในแง่ดีมาตลอดก็คงไม่ผิดนัก ตอนที่ซันเล่าให้ฟังก็ว่ารู้สึกแย่แล้ว แต่ได้ฟังจากปากของตรัสเองผมว่าแย่ยิ่งกว่า เพราะนี่มาจากประสบการณ์ตรงและความทรงจำที่เลวร้ายล้วน ๆ
“แย่ว่ะ” ผมเปรยขึ้นมาเบา ๆ หลังจากเงียบกันไปพักใหญ่ ตรัสเดินอ้อมมานั่งลงบนโซฟาวางแฟ้มลงบนโต๊ะก่อนจะยิ้มกริ่มตัดอารมณ์ ผมหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจนักก่อนจะเห็นมันผายมือออกข้างหนึ่ง
“กอดปลอบได้หรือยัง” อารมณ์ไหนของมึงครับท่าน เล่าอดีตให้กูฟังจนจิตตกแล้วจู่ ๆ มาทวงกอดที่เคยคุยเล่นกันตั้งแต่ปีมะโว้ ตรัสมันเป็นพวกคุ้มดีคุ้มร้ายแบบนี้เอง ผมผลักแขนมันก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ขยับปากบอกว่า ‘ฝันไปเหอะ’ แล้วเดินหนีออกไปที่ระเบียงทันที ได้ยินมันบ่นไล่หลังว่าใจร้ายแต่ใครจะสน
ผมยืนรับลมสักพักก็คลายยิ้มกว้าง รู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจกว่าตอนสอบเสร็จแล้วได้เกรดเอหลายร้อยเท่า อย่างน้อยตรัสก็ยอมเปิดใจเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังเป็นครั้งแรก ไม่นับรวมครั้งก่อนที่ซันเป็นหน้าม้า น่ายินดีจะตายไปใช่ไหม
ยืนเหม่อได้สักพักผมก็รู้สึกถึงแรงสั่นในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเห็นว่าไอ้แซนเป็นคนโทรมา หวังว่าเรื่องที่ร้องขอไปจะได้ผล เพราะตอนนี้ผมอารมณ์ดีเกินกว่าจะรับรู้เรื่องน่าหงุดหงิดใจ
“ว่าไง”
(( เท็ต คุณศุภเชษฐ์เขาตกลงนะ ไปพบเขาวันมะรืนได้เลย วันหยุดเขาพอดี ))
“เฮ้ยจริงดิ ขอบใจมากว่ะแซน ว่าแต่ที่ไหนวะ”
(( เดี๋ยวเขาโทรแจ้งเรื่องสถานที่อีกที มึงก็แต่งตัวสุภาพหน่อยแล้วกัน เสื้อยืดกางเกงยีนส์ไม่เอานะ ))
“รู้แล้วน่า ใครจะบ้าใส่ไป”
คุณศุภเชษฐ์ที่แซนพูดถึงคือผู้เชี่ยวชาญด้านการวิเคราะห์หุ้น ทำงานอยู่ในตลาดหลักทรัพย์ เป็นคนรู้จักของที่บ้านแฝดสอง ผมเคยบ่นให้แซนมันฟังเกี่ยวกับหัวข้อโปรเจคว่ายากเย็นและไกลตัวหนักหนา มันก็เสนอขึ้นมาทันทีว่ามีคนรู้จักถนัดด้านนี้ เพื่อนดีมีชัยไปกว่าครึ่งจริง ๆ
“ใครโทรมา” พอเดินกลับเข้ามาในห้องได้ไอ้คุณตรัสก็เอ่ยปากถามทันที ผมไม่ตอบแต่เดินเข้าไปใกล้แล้วยื่นโทรศัพท์ที่มีชื่อไอ้แซนโชว์หราให้ดู มันก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตรวจสอบบัญชี ผมถือโอกาสนี้โน้มตัวลงแตะจูบเบา ๆ ที่ข้างแก้มก่อนจะกระซิบ “พอใจยัง” เห็นคิ้วสีเข้มเลิกสูงอย่างแปลกใจครู่หนึ่งก่อนมุมปากจะกดยิ้มเจ้าเล่ห์จนต้องเบือนหน้าหนี
“ครับ ดีกว่ากอดเยอะเลย”
ผิดคาดนิดหน่อยเมื่อสถานที่นัดพบคุณศุภเชษฐ์ดันเป็นบริษัททัวร์ที่ผมไม่คุ้นทำเล นึกว่าจะเป็นห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่ไหนเสียอีก แซนที่เป็นคนมาส่งก็ไม่อธิบายอะไรมากเพราะมันต้องรีบกลับบ้าน อ้างว่ามีธุระด่วนอะไรสักอย่างที่ไม่สามารถบอกได้ ซึ่งผมก็ไม่อยากเซ้าซี้
เมื่อก้าวเข้ามาภายใน พนักงานหน้าร้านก็พูดคุยสอบถามด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ผมก็บอกไปตามตรงว่ามารอพบคน ไม่ได้จะมาจองทัวร์ เขาก็ให้ผมนั่งรอที่โซฟาด้านในพร้อมทั้งยกแก้วน้ำมาเสิร์ฟ บริษัทนี้น่าประทับใจควรค่าแก่การใช้บริการจริง ๆ
“น้องทัศนัยใช่ไหมครับ ขอโทษที่ให้รอนาน” ผมเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ฉบับวันนี้ เห็นผู้ชายวัยสามสิบปลาย ๆ ท่าทางภูมิฐานพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร มองปราดเดียวก็รู้ว่าเจอเจ้าพ่อแฟชั่นเข้าให้แล้ว ทั้งสูทจอร์โจอาร์มานี นาฬิกาแฮมมิลตันและรองเท้าหนังปิแอร์กาแดงเงาวับ นี่เป็นเรื่องน่าแปลกใจรอบที่สองของวัน
“สวัสดีครับคุณศุภเชษฐ์ ผมทัศนัยครับ เป็นเพื่อนของแซน อ่า...เพื่อนของศาสตราวุธครับ” ผมลุกขึ้นยืนยกมือไหว้นอบน้อมอย่างที่แม่สอนสั่งก่อนจะแนะนำตัวว่าเขาทักถูกคน
“ครับ เพื่อนน้องแซน แต่ไม่ต้องพูดเป็นทางการขนาดนี้ก็ได้ ตามสบายดีกว่านะ จะได้ไม่ต้องเกร็ง เอาเป็นว่าเรียกผมว่าพี่เชษฐ์ แล้วน้องทัศนัย...”
“เท็ตครับ”
“ครับน้องเท็ต เดี๋ยวเราไปกันเลยไหม นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว เดี๋ยวพี่พาไปร้านอร่อย ทานไปคุยไปดีกว่านะ”
จากที่แซนบรรยายคุณลักษณะไว้ว่าคุณศุภเชษฐ์มีตำแหน่งหน้าที่การงานเป็นที่นับหน้าถือตาแก่ผู้บริหารบริษัทใหญ่โตทั่วไป ผมก็หลงคิดว่าจะอาวุโสกว่านี้ อาจมีรูปร่างลักษณะค่อนไปทางคุณลุงที่น่าเกรงขาม ไม่คิดว่าจะเป็นคนหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มีท่าทางกระฉับกระเฉง จนผมอดรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเองเป็นมนุษย์ดักแด้ที่มาเดินเคียงข้างผีเสื้อโตเต็มวัยที่มีลวดลายสวยงาม
แล้วผมก็ได้มาห้างสรรพสินค้าอย่างที่คาดการณ์ไว้ ที่นี่มีร้านอาหารไทยที่ผมรู้จักดีแต่ไม่มีปัญญาเดินเข้ามากิน อาหารคาวหวานหลากหลายเมนูวางเรียงรายอยู่ตรงหน้า ก็ยอมรับว่าการพูดคุยพร้อมรับประทานอาหารมันทำให้สมองผมจดจำข้อมูลต่าง ๆ ได้ดีกว่าเวลาปกติมาก มีรายละเอียดเกี่ยวกับหุ้นที่นักลงทุนให้ความสนใจมากมาย และนอกเหนือจากข้อมูลปากเปล่าแล้วผมยังได้รับเอกสารที่ไม่เป็นความลับสำหรับนักศึกษาอีกหนึ่งแฟ้มใหญ่
“ว่าแต่น้องเท็ตอยู่ปีสี่เหมือนน้องแซนน้องซันใช่ไหมครับ”
“ครับผม อยากจบเต็มแก่แล้ว”
“มองสถานที่ทำงานไว้บ้างหรือยัง หรือว่าจะต่อปริญญาโท ความจริงเด็กสมัยนี้ก็มีความสามารถรอบด้าน จะเรียนไปทำงานไปก็คงโอเคทั้งสองอย่างเลยใช่ไหมล่ะ”
“ยังไม่ทราบเลยครับ ตอนนี้ผมยังไม่มองไกลถึงการทำงาน สถานที่ฝึกงานสำหรับเทอมหน้ายังมีปัญหาอยู่เลยครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“พอดีสนใจบริษัทของคุณพ่อ เป็นบริษัทเกี่ยวกับอุปกรณ์อิเลคทรอนิคส์ครับ แต่ท่านไม่ค่อยสนับสนุนเท่าไหร่ก็เลยยังมืดแปดด้าน”
“ให้พี่ช่วยดูให้ไหม รู้จักผู้บริหารของบริษัทใหญ่อยู่หลายแห่งเหมือนกัน” แบบนั้นก็เข้าข่ายใช้เส้นสินะครับ ที่ผมเลี่ยงบริษัทไอ้คุณตรัสก็เพราะเหตุผลนี้แล
“ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากใช้ความสามารถตัวเองมากกว่า ขอบคุณนะครับ” ยกมือขึ้นไหว้แสดงความจริงใจไปพร้อมกับเปิดแฟ้มข้อมูลหุ้นไปเรื่อย ๆ เขาให้ผมลองอ่านดูเผื่อมีข้อสงสัยอะไรจะได้คลี่คลายตรงนี้ ไม่ต้องไปหาข้อมูลเพิ่มเติมทีหลังให้ยุ่งยาก และระหว่างที่ผมกำลังพยักหน้ารับฟังข้อมูลหุ้นตัวหนึ่งที่กำลังข้องใจก็มีเด็กผู้ชายที่ไหนไม่รู้วิ่งมาชนเข้าที่ข้อศอกก่อนล้มลงไปก้นจ้ำเบ้า ผมลุกไปพยุงให้ยืนขึ้นพร้อมเสียงร้องไห้โยเย ผมก็ลูบหัวยิ้มให้พร้อมกับบอกไม่เป็นไร ไม่เจ็บนะ เพี้ยงหาย แล้วเด็กคนนั้นวิ่งกลับไปหาพ่อแม่
“ชอบเด็กหรือ”
“ก็ชอบครับ ชอบเล่นด้วย น่ารักดีไม่มีพิษไม่มีภัย”
“แสดงว่าเจอผู้ใหญ่เจ้าเล่ห์มาเยอะ” เขายิ้มกริ่มตอนที่แกล้งหลอกถาม ผมก็หัวเราะส่ายหน้าตอบไป
หลังจากเสพข้อมูลจนพอใจแล้วคุณเชษฐ์เขาก็ใจดีพาผมมาส่งถึงคอนโด ทั้งที่ปฏิเสธด้วยความเกรงอกเกรงใจไปแล้วแท้ ๆ แต่เขาก็ยืนยันว่าทางนี้เป็นทางผ่านขากลับบ้านของเขาพอดี
“วันนี้ขอบคุณมากจริง ๆ นะครับ ถ้าไม่ได้พี่เชษฐ์ผมคงแย่แน่เลย หัวข้อโปรเจคที่เสนออาจารย์ไปเหลวไม่เป็นท่ากลับมาทุกที ก็มีแต่หัวข้อนี้ที่จะพอเข้าเค้าหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้ามีปัญหาอะไรสงสัยตรงไหนก็โทรมาได้ เบอร์อยู่ในนามบัตรที่พี่ให้ไว้นั่นแหละ ไม่ต้องเกรงใจนะ”
“ขอบคุณมากครับ เอาไว้ผมจะเลี้ยงข้าวคืนพี่เชษฐ์สักวัน” ผมยกมือไหว้บอกลาเป็นนัย ๆ เห็นเขาเลิกคิ้วสูงก่อนยกยิ้มอมภูมิ
“แต่พี่มีไอเดียที่ดีกว่าการเลี้ยงข้าวนะ”
“อะไรครับ บอกมาได้เลย ผมยินดี”
“พี่มีลูกชายคนหนึ่ง...”
“ครับ”
“เอาไว้นัดครั้งหน้าจะพามาเจอ”
ผมยืนมองจนปอร์เช่สีควันบุหรี่แล่นไปลับตาก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องด้วยความสงสัยนิดหน่อย ลูกชายของพี่เชษฐ์อายุเท่าไหร่ ถ้าเจอกันแล้วผมต้องทำอะไรทำไมเขาไม่เห็นบอก แต่ก็ช่างเถอะ อาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลยก็ได้ เพราะรู้สึกว่าข้อมูลที่ได้มาก็เหลือเฟือเกินคาดแล้ว
ผมเดินแบกแฟ้มเข้าห้องรับรองแขกเงียบ ๆ มันเป็นข้อตกลงระหว่างผมกับตรัสว่าถ้าให้ย้ายมาอยู่ที่นี่ผมจะไม่นอนห้องเดียวกับมันเด็ดขาด สาเหตุหลักเลยคือผมไม่สามารถข่มตาหลับบนเตียงเดียวกับมันได้ ไม่ว่าคุณท่านจะอ้างอะไรร้อยแปดผมก็ยืนยันคำเดียว สุดท้ายมันก็ยอมความแต่โดยดี หลังจากจัดเก็บแฟ้มเข้าที่เข้าทาง เดินกลับออกมาก็เห็นตรัสนั่งอยู่ที่โซฟาแล้ว
“ไปบริษัทมาเหรอ” ผมทักเพราะเห็นสูทเวอร์ซาเช่สีเทาเข้มพาดบนพนักโซฟา ส่วนเจ้าของเสื้อนอนเอนหลังหลับตาอย่างอ่อนล้า นี่มันเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเหมือนผมแน่ไหม
“อืม กลับมานานแล้วหรือ ไปไหนมา” มันลืมตาก่อนจะถามเสียงอ่อน
“เพิ่งกลับมาก่อนหน้ามึงไม่ถึงสิบนาทีหรอก ไปขอคำปรึกษาเรื่องโปรเจคจบ”
“กับใคร”
“คนรู้จักของไอ้แซน” ระหว่างนั้นผมเดินเลี่ยงไปรินน้ำจากตู้เย็น ไม่อยากจะย้ำคิดย้ำทำบ่อยนักหรอกนะ แต่ว่า...มุมแหงนหน้าคุยของตรัสยังสะท้านใจผมเลยเหอะ
“ฉันรู้จักไหม”
“ชื่อศุภเชษฐ์ ไม่ทราบนามสกุล” มันหรี่ตามองตอนที่รับน้ำเย็นจากมือผมไปดื่ม
“ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟัง แซนอยู่ด้วยทั้งวันหรือเปล่า”
“เปล่า มันแค่ไปส่ง ขากลับพี่เชษฐ์เขามาส่ง”
“เรียกชื่อเล่นตีสนิทกันแล้ว เพิ่งเจอกันวันนี้ไม่ใช่หรือ”
“ก็นั่งคุยกันทั้งวัน พี่เขาไม่ค่อยถือตัว เขาบอกให้เรียกอย่างนั้นก็เรียกตาม กูผิดไหม” ผมเดินไปนั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน ประจันหน้าส่งสายตาด่าเป็นนัย ๆ ว่ามึงกำลังเหนื่อยแล้วพาล เห็นมันวางแก้วลงบนโต๊ะก่อนจะหันมามองหน้าตรง ๆ
“ปากไปทำอะไรมา”
“ปากกู...ทำไม” ยกมือขึ้นคลำปากก็ปกติดีนี่หว่า แล้วมันถามถึงอะไร
“แดง...อย่างกับ...” อย่างกับเหี้ยอะไร! ไอ้บ้านี่มันคิดเรื่องอกุศลพรรค์นั้นขึ้นมาได้ไง กับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก นิสัยใจคอก็ยังไม่รู้จักดี แล้วมึงจะให้กูไปจูบกับเขาเนี่ยนะ! ว่าแต่ศุภเชษฐ์น่ะชื่อผู้ชายหรือเปล่า มึงคิดตื้นเกินไปไหม ถ้าผู้ชายในโลกนี้มีรสนิยมเดียวกันมนุษยชาติได้สูญพันธุ์ภายในศตวรรษนี้แน่
“มึงจะบ้าเหรอตรัส” ผมถูปากตัวเองไปมา ไม่เผลอปล่อยหมัดสวนคำพูดของมันจนปากแตกก็ดีแค่ไหนแล้ว มามีปากบวมแดงเป็นเพื่อนกันซะเถอะมึง “กูแดกพริก เขาพากูไปกินอาหารไทยแล้วมึงจะให้ปากกูซีดขาวอยู่ได้ยังไง ตอนอยู่ในร้านแทบจะพ่นไฟได้เหอะ” ยังหรอก คุณชายเขายังไม่เชื่อ มันตีหน้านิ่งแถมยังถอนหายใจเฮือกใหญ่ อะไรของมึงอีกล่ะวันนี้ จะมีปัญหากับปากกูมากไปไหม
“ช่างเถอะ ขออาบน้ำก่อน”
“สรุปมึงเข้าใจที่กูพูดไหม” มันไม่ตอบแต่หันไปคว้าสูทตัวนอกมาคล้องมือ นี่มึงจะรวนมากไปแล้วนะ เดี๋ยวนี้บังอาจปล่อยให้กูพูดคนเดียวด้วย ไอ้บ้าตรัส...
ผมกระชากข้อมือข้างหนึ่งให้มันทิ้งตัวนั่งลงตามเดิม ด้วยขนาดตัวที่เป็นรองทำให้ผมต้องส่งตัวขึ้นค่อมหน้าขามันไว้ก่อนจะหลับตากลั้นใจส่งริมฝีปากทาบทับคนปากดีที่หาว่าผมไปจูบกับคนอื่น ถ้าจูบจริงตามที่มันจินตนาการก็ช่วยล้างปากให้ด้วยแล้วกัน
จากสัมผัสแรกที่แตะแผ่วไปบนกลีบเนื้ออุ่น ความประสงค์ของผมคือละเลียดจูบให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงรสเผ็ดร้อนที่ยังติดอยู่กับปลายลิ้น แต่กลับกลายเป็นว่าฝ่ายถูกกระทำนำเกมบดเบียดกลีบปากรุนแรงจนผมต้องเผยอริมฝีปากตอบรับปลายลิ้นอุ่น ผิดแผกไปจากความแสบร้อนของพริกโดยสิ้นเชิง มันร้อนจัดตั้งแต่มุมปากถึงลำคอ เป็นความเผ็ดที่ไม่โหยหิวกระหายน้ำ หากแต่อยากได้ความร้อนจากอีกฝ่ายตอบกลับมา เผ็ดลึกซึ้งจนคอแห้งเหือด จำต้องตัดใจถอนริมฝีปากออกก่อนที่จะหมดแรงหายใจ ก้มหน้าสูดลมหายใจถี่โดยไม่ลืมที่จะส่งมือไปปิดตาคนที่กำลังจ้องระยะประชิดอย่างผู้มีชัย แล้วใครล่ะที่เสียหน้า เห็นไอ้หล่อแตะปลายลิ้นไล้ริมฝีปากยั่วกัน มันน่าหมั่นไส้จนผมอดใจย้ำจูบหนัก ๆ ให้อีกหนไม่ได้
“เชื่อหรือยังว่าเผ็ด” คนฟังส่ายหน้า ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงรื่นหู “ไม่สักหน่อย...หวานจะตาย”
ตอนนี้หัวข้องานวิจัยของผมพร้อมเดินหน้าเพราะมีข้อมูลสนับสนุนเป็นชิ้นเป็นอันเสียที หลังจากนี้มีสอบงานวิจัยหกสิบเปอร์เซ็นต์เพื่อพรีเซ้นต์ข้อมูลเบื้องต้นต่ออาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจค ตรงส่วนนี้ผมมีไอ้แซนเป็นผู้ช่วยคนสำคัญเพราะไม่อยากรบกวนท่านตรัส เห็นมันต้องรับบทหนักทั้งงานราษฎร์งานหลวงไม่มีวันหยุดก็เลยไม่อยากเอางานที่ผมพอจะช่วยเหลือตัวเองได้ไปเพิ่มเป็นภาระของมันอีก ถึงคุณเขาจะมีแก่ใจถามไถ่เป็นระยะ ๆ แต่ผมก็ตอบไปว่าสบายมากอยู่ดี
ผมกำลังนั่งหน้ามุ่ยพิมพ์งานอยู่ในห้องของแซน ตั้งแต่ก้าวเข้ามาก็เห็นมันเอาแต่นอนทำหน้าซังกะตายอย่างกับจะลาโลกอยู่รอมร่อ ไอ้ผมที่ต้องการกำลังใจเลยกลายเป็นจิตตกตามมันไปด้วย
“โอ๊ยแซน มึงจะถอนหายใจหาน้าโฉมหรือไง มึงจะถอนทำไมนัก กูไม่มีสมาธิทำงาน”
“ก็กลับไปรังรักมึงสิ จะมาอยู่ห้องกูทำไม”
“กูเบื่อ ตรัสมันไม่ค่อยอยู่ห้อง อยู่คนเดียวผีหลอก กลัวแม่บ้านปล้ำด้วย”
“เพ้อเจ้อใหญ่โต มึงพิมพ์งานไปเถอะ เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อนแล้วออกไปหาอะไรกินกัน หิวแล้ว”
สรุปว่ามันรอผมพิมพ์จนเสร็จบทความสำคัญก่อนจะลากสังขารหน้าละห้อยบอกบุญไม่รับลงมาหาอะไรกินใกล้คอนโด ระหว่างที่รอสเต็กมาเสิร์ฟผมเห็นไอ้แซนก้มมองโทรศัพท์ก่อนจะลุกออกไปที่หน้าร้าน มีรถหรูอีกคันจอดซ้อนโฟล์คสวาเกนของมันแต่ผมมองเห็นหน้าคนขับไม่ชัดนักเนื่องจากระยะห่างไกลพอสมควร ดูเหมือนว่าจะมีปากเสียงกันด้วย นึกเป็นห่วงอยากจะลุกไปดูสถานการณ์แต่ก็ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนแซนมันก็เดินกลับเข้ามาในร้านพอดี ก่อนรถคันที่ว่าจะแล่นฉิวจากไป
“ใครวะแซน”
“คุณพีระมิด”
“อ้าว เขาไม่อยู่ที่สุราษฏ์ฯ เหรอ”
“พักร้อนตัวเอง แต่มาวุ่นวายกับคนอื่น”
“มีอะไรเล่าให้กูฟังได้นะ ที่วันนี้มึงอารมณ์ไม่ดีก็เพราะเขาด้วยหรือเปล่า”
“ก็ส่วนหนึ่ง แต่ไม่มีอะไรหรอกเท็ต ขอบใจมาก” ใช่สิ กูมันไม่น่าไว้ใจ ให้คำปรึกษาใครไม่ได้ น่าน้อยใจว่ะ
การสอบงานวิจัยหกสิบเปอร์เซ็นต์ของผมผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ตรัสสอบก่อนผมไปตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว แต่ดูท่าว่าความวุ่นวายในชีวิตมันจะไม่ได้ลดน้อยลงแต่อย่างใด มีธุระให้เข้าออกบริษัทอยู่ไม่เว้นแต่ละวัน พอผมถามก็บอกว่ามีประชุมผู้บริหารปลายปี เลขานุการประจำตัวคุณปู่ตอนท่านยังมีชีวิตแนะนำให้มันเข้าร่วมทุกครั้งเพื่อศึกษางานไปในตัว ซึ่งมันก็ยินดีปฏิบัติตามคำแนะนำ ถึงแม้ว่าต้องเจอหน้าพ่อบังเกิดเกล้าตลอดการประชุมก็ตาม
ช่วงนี้ก็เลยไม่มีใครคอยถามเช้าถามเย็นว่าหิวไหม ทานอะไรหรือยัง ผมก็แค่อยากมีเพื่อนคุยเวลาพักสายตาจากคอมพิวเตอร์บ้าง แต่หันไปทางไหนก็เห็นห้องโล่ง ๆ น่าเบื่อจะตาย ครั้นจะไปขลุกอยู่กับไอ้แซนยิ่งแล้วใหญ่ พักหลัง ๆ เห็นมันไม่ค่อยระเริงราตรี ชักมั่นใจนิด ๆ ว่าคุณพีระมิดคนนั้นคือต้นเหตุสำคัญ เพราะโทรคุยกับซันครั้งหลังสุดตี๋หนึ่งบอกว่าคุณว่าที่พี่เขยของตี๋สองผลุบ ๆ โผล่ ๆ ที่คอนโดบ่อยจนชินตา ชักได้กลิ่นไม่ชอบมาพากลยังไงไม่รู้
ขณะที่ผมกำลังนั่งดูหนังที่สั่งซื้อทางอินเทอร์เน็ตอย่างเบื่อหน่าย ไม่สนุกอย่างที่คิดไว้เพราะไม่มีเพื่อนดูอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดจนต้องรีบกดรับด้วยความตกใจ
“สวัสดีครับ...ฮัลโหล” คล้ายว่าปลายสายจะติดพันพูดคุยกับคนข้างตัว ผมจึงย้ำเสียงตอบรับไปอีกครั้ง
(( อ้า สวัสดีครับน้องเท็ต )) หือ น้องเท็ต น้ำเสียงคุ้นหูแปลก ๆ ผมจึงมองดูเบอร์แต่ก็ไม่คุ้นตา ใครหว่า นอกจากแม่และญาติสนิทก็ไม่มีใครเรียกผมว่าน้องเท็ต พอเงียบเสียงไปนานปลายสายจึงบอกชื่อตัวเองกลับมาด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
(( พี่เชษฐ์เองครับ ศุภเชษฐ์ ลืมกันแล้วหรือ ))
“อ้าว สวัสดีครับพี่เชษฐ์ สบายดีไหมครับ”
(( สบายดี เราล่ะ ไม่เห็นติดต่อมาบ้างเลย ))
“สบายดีครับผม พอดียุ่ง ๆ เรื่องงานวิจัยที่ได้พี่เชษฐ์ช่วยนี่แหละครับ เพิ่งจะสอบครั้งที่สองผ่านไป ขอโทษจริง ๆ ครับที่เสียมารยาท ไม่ได้ติดต่อกลับไปเลย ว่าแต่พี่ได้เบอร์ผมมาจากไหนครับ”
(( ขอจากน้องแซนมาน่ะ ถ้าข้อมูลที่พี่ให้ไปเป็นประโยชน์ก็ดีแล้วครับ ไม่ต้องคิดมาก พี่แค่จะโทรถามว่างานวิจัยมีปัญหาอะไรหรือเปล่าเท่านั้นเอง มีอะไรที่ต้องการเพิ่มเติมบอกได้เลยนะ ))
“เกรงใจมากแล้วครับ เอาไว้วันไหนเจอกันให้โอกาสผมเลี้ยงตอบแทนสักมื้อหนึ่งนะครับ”
(( ความจริงที่โทรมาเพราะเรื่องนี้ด้วยแหละ ช่วงนี้ว่างไปทานมื้อเที่ยงหรือมื้อเย็นกับพี่สักมื้อไหม ))
“ว่างสิครับ กำลังเบื่อ ๆ อยู่พอดีเลย สอบงานวิจัยอีกครั้งก็ตั้งเดือนหน้า ช่วงนี้ว่างยาวเลยครับ”
(( ดีเลย เป็นพรุ่งนี้ตอนเย็นสะดวกไหม พี่จะพาไปเจอใครคนหนึ่ง ))
“สะดวกครับ ยินดีครับ” แล้วผมก็ระลึกถึงเรื่องลูกชายของพี่เชษฐ์ขึ้นมาตอนนี้เอง ไม่ได้ติดต่อกันเป็นเดือนแล้วนี่นะ ผมไม่ได้สมองดีถึงขนาดจำรายละเอียดยิบย่อยจุกจิกได้ทุกอย่าง แค่เรื่องงานวิจัยหัวก็แทบระเบิดอยู่แล้ว
ว่าแต่คนที่ต้องเจอพรุ่งนี้...ใช่ลูกชายของพี่เขาไหม
▩▩▩
-
เอาล่ะ!
หลังจากที่อะไรๆมันเริ่มจนลงตัว
คลื่นลูกที่หนึ่งก็กำลังจะพัดมา~
เท็ตหรอเท็ต ระวังตัวไว้ก็แล้วกัน
คลื่นหึงมันซัดแรงนะ
เดี๋ยวจะระบม(?)
คิคิ :impress2:
-
อยากรู้เรื่องของแซนจัง
คุณพี่เชษฐ์แกจะจับคู่ให้ลูกชายป่าวหว่า
-
ดูมีลับลมคมใน
-
พี่เชษฐ์เพิ่งจะสามสิบกว่าเองนะ
เกรงว่าจะเอาเองอ่ะจิ่ :m26:
-
มาต่อไวไวเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปลตรัสน่ารักอะ :-[
-
ถ้าตรัสรู้จะให้ไปหรอ? :o11:
-
พี่เชษฐ์จะหาแม่ให้ลูกเหรอคะ :sad4:
-
เอะ!ยังไง ไปเจอลูกชายเพื่อ....อยากรู้ซะแล้วสิ :really2:
-
แอร๊ยยยย
มีแววเสียตัว(อีกรอบ) เพราะพายุหึงหวงนะเคอะน้องเท็ดดี้ที่รัก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
พี่เชษฐ์นี่กะเอาเด็กมาล่อสินะคะนี่ แหม.... :laugh:
ตรัสรีบกลับมาจับเท็ดดี้เข้ากรง เอ๊ยยย ห้องหอเร้วววว :impress2:
มาช้าเดี๋ยวได้เห็นอะไรที่มากยิ่งกว่าปากเจ่อ(เพราะพริก) จะหาว่าแม่ยกมิเตือน :angry2: :angry2: :angry2:
-
ตรัสต้องหึงแน่ๆรุย
-
พี่เชษฐ์นี่...อยากได้เท็ตเป็นลูกสะใภ้ (?) หรือเปล่า
-
ตอนแรกแอบระแวงพี่เชษ แต่แกมีลูกแล้วคงไม่...แต่ลูกชายแกนี่วัยไหน แล้วทำไมต้องมาเจอเท็ต
เพราะเท็ตรักเด็กใช่มะ...
เท็ตน่ารักขี้อ้อนดีเนอะ รู้จักหอม จูบ ง้อ อย่างนี้คุณชายตรัสปลื้มแย่เลย
ตรัสขี้หึงเนอะ สัญญานไวเวลามีใครมาใกล้แฟน ชอบคุณชายกับสูทอาร์มานี่ที่แขวนไว้ นึกถึงตอนใส่คงเท่ห์น่าดู
น้องแซนกับคุณพีระมิดดูน่าสงสัยตลอดเวลา อยากรู้เรื่องเค้าอ่า
รอมาต่อนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตรัสน่ารัก
เท็ตน่ารัก
ซัน แซน น่ารัก
คนเขียนน่าร้ากกกกกกกกกก
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
คุณตรัส หึง มากกว่าที่คุณคิด???
แล้วนี้ถ้า นู๋เท็ต ไม่อ่านสายตาเก่งจะรู้เรื่องไหมมมมมมมมม
ถ้าเวลาคุณตรัสมาเล่าเรื่องบ้าง คงละลายอ่ะ
คือสัมผัสได้ถึงความรักอ่ะ (เว่อร์ เนอะ) :z2: :z2: :z2:
:กอด1:
-
เอาล่ะสิ จะโดนพ่อหรือลูกชายกินกันแน่นะ อิอิ ตรัสยิ่งหึงโหดอยู่
-
เขียนเรื่องได้ดีมากๆเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ ให้อารมณ์เหมือนกับว่าละครไทยสมัยโบราณเลย o13
(มโนขึ้นมาเองคนเดียวรึป่าววะ o22 )
อืมๆๆลุ้นค่ะลุ้นมากเลยว่าคุณพี่เชษฐ์เนี่ยจะมาทำให้คู่รักเค้าร้าวฉานรึป่าว :z3:
ปล1 อยากอ่านคู่รองทั้งสองคู่เลยค่ะ ฮ่าๆๆ
ปล2 เจอคนอนุรักษ์ภาษาแล้ว ดีจัง :mc4:
:pig4: นะคะ จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
อย่าลืมนะจ๊ะหนูเท็ตว่าพ่อตรัสเค้าหน่ะหึงโหดดดดดด
-
พายุกำลังจะเข้าสินะ
:z10:
-
อยากอ่านคู่แซนอ่ะ
-
ระวังตรัสหึงนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เท็ตก็ทำตัวน่ารักไปปปปป :-[ :-[
เขิลเเทนตรัส 5555555
กลับบ้านกลับช่องมั้งเหอะตรัสเดี๋ยวจะมีคนสอยเท็ตไปนะเออ
-
ลูกชายนี่ลูกชายความหมายโดยตรงใช่มั้ยคะ?
เราไม่ได้คิดลึกนะ แต่เพื่อนเราคิด เลยสงสัยตาม 555555555555
ยิ่งอ่านยิ่งสนุกอ่ะ ชอบตรัสจัง
ปล. จูบกันเป็นงานอดิเรกเลยนะคู่นี้ >~<
-
น้องเท็ตทำอะไรระวังหน่อยน้า
ระวังจะซวยเพราะพิษรักแรงหึงของตรัสล่ะ
แล้วจะหาว่าไม่เตือนนน :z1:
แซนกะคุณพีระมิดไปถึงไหนกันแล้ววว
อยากรู้ๆๆ :z3:
-
นั่นนนน!!!! หญิงเท็ตงานกำลังจะเข้าแบบไม่รู้ตัีวนะเนี่ย ชายตรัสก็นะ งานเยอะก็จริงแต่แบ่งเวลาซักนิดดดดดดมาให้หญิงบ้าง
หญิงเท็ตเค้าขี้เหงานะเออ
คุณพี่เชษฐ์เนี่ย กะเอาเด็กมาล่อหรอยะ ชิชะ :a14:
-
ค้าง มากกกกกกก
-
ขอคู่คุณพีระมิดกะน้องแซน กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
-
หวังว่าลูกชายเค้าคงยังเปนเด็กตัวเล็กๆอยู่นะ แต่พี่เชษคงไม่คิดอะไรนะ ไม่อยากให้ตรัสเหนื่อยมากนัก ><
-
คู่แซนนี่น่าลุ้นกว่าวุ้ย อะไรยังไงกันเนี่ยคู่นี้ :impress2:
ที่สำคัญ แซนจะรุก หรือ รับ ??? :laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบเท็ต เวลาอยู่กับตรัส ช่างอ้อน อ้อนในแบบของเท็ต น่ารัก :impress3:
ตรัส .. ระวังพ่อลูก พี่เชษฐ์นั่นด้วยน๊าาา o22
-
หว๊านนนนนหวาน มดขึ้น 5555
ริจะมาแนะนำลูกชาย หึหึ ฝันไปเถอะ พี่ตรัสดีที่สุดแล้ว!! :m31: :m16:
-
ตรัสน่ารักมากกกกก ส่วนอีตานั่นหวังไรเนี่ย!!
-
ชอบมากเลยอ่ะครับ เรื่องนี้ น่ารักดี รอตอนหน้านะครับ
ทำงานมาเครียดๆมาอ่านเรื่องน่ารักๆแล้ว รู้สึกดีจังครับ
-
กลิ่นมาม่าโชยมาาาา
:a5:
-
อีพี่เชษฐ์นี่ชักจะยังไงๆ อยู่น้าา คิดไรป่ะเนี่ย
อยากแอบไปดูคู่แซนกับคุณพี่บ้างจัง
-
ท่านตรัสจะยุ่งอะรายนักหนา
-
พี่เชษฐ์นี่คงไม่อยากให้ลูกชายมีแม่ใหม่เป็นน้องเท็ตหรอกนะ เพราะน้องเท็ตน่ะของตรัสคนเดียว :o8:
แต่เรื่องที่น่าสนใจไม่แพ้กันคือตี๋สองนะ มีอะไรกับเจ้าของรีสอร์ทที่สุราษฎร์อ๊ะ :z1:
-
ตรัสไม่มีเวลาให้เท็ตเลย ระวังโดนขโมยเน๊อ หุหุหุหุ o18 o18 o18
-
เห็นอนาคตลางๆ ว่าเท็ตจะงานเข้า หรือเปล่า :laugh: :laugh: :laugh:
-
หวังว่าพี่เชษฐ์คงไม่ได้เอาลูกมาล่อหรอกนะ o18 o18
ตรัสก้อย่าละเลยแท็ตมากนักซิเด่วโดนจีบยุ่งเลยยิ่งมึนๆไม่ค่อยทันใครอยู่5555
อยากอ่านคู่แซนกะคุนพีระมิด :o8:
-
ลูกชาย? ถ้าคิดชวนทะลึ่งก็นะ ระวังตัวไว้หน่อยเท็ต
และให้ระวังหลังด้วย พี่เชษท่าทางดูไม่ใช่คนดีเท่าไหร่
-
ช่วงนี้ตรัสห่างหาย
แล้วลูกชายของพี่เชษฐ์นี่จะเป็นยังไงนะ เป็นคู่แข่งตรัสได้ป่าว
หรือว่าเป็นเด็กเล็กๆ (อันนี้เกรงว่าจะหักมุม 555)
-
ค้าง!!!!! อยากอ่านต่อมากมาย
แซนกับนายพีระมิดนี่ชักจะได้กลิ่นอะไรแปลกๆ เค้ามีอะไรกันเหรอ + + อยากรู้อ่ะ
ตรัสเอ้ย อย่าปล่อยให้น้องเท็ตมันอยู่คนเดียวมากนัก เห็นเปล่า ใครชวนไปไหนรีบตอบรับเลย ดูแลด่วน!!!
ตอนหน้าท่านตรัสหึงแน่อ่ะ ตื่นเต้นๆ 55555
-
ฮาประโยคนี้ของเท็ตมากเลย ฮ้าๆๆ
- ไอ้นี่มันคิดเรื่องอกุศลพรรค์นั้นขึ้นมาได้ไง กับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก นิสัยใจคอก็ยังไม่รู้จักดี แล้วมึงจะให้กูไปจูบกับเขาเนี่ยนะ
ว่าแต่ศุภเชษฐ์น่ะมันชื่อผู้ชายไหมวะ มึงเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ผู้ชายในโลกนี้ต้องมีรสนิยมเดียวกันหรือยังไง มนุษยชาติสูญพันธุ์กันพอดี-
ว่าแต่คู่แซนนี่ ตกลงแซนเป็นรับจริงดิ่ เหอๆๆๆ
แล้วพี่เชษกับลูกชายนี่ยังไงเนี่ย
สังสัย คาใจ มากมาย อยากรุ้เร็วๆอ่ะ
มาต่อเร็วน้า
:L2: :pig4: :L2:
-
เชษฎ์จะจีบเท็ตหรอ?? ไม่ได้นะ! -^-!
-
อั๊ยย่ะ!!!
:m22:
เพิ่งได้เข้ามาอ่านวันนี้
แถมจบท้ายด้วยความค้าง
:a5:
ดูท่าพายุลูกโตกำลังจะเข้ามาเยี่ยมน้องเท็ตกับตรัสแล้วสิ
อิตาพี่เชษฐ์ทำมาพูดถึงลูก
ดูท่าจะพยายามหาแม่ใหม่ให้ลูกรึเปล่าเนี่ย เหอะๆๆ
:laugh:
จะว่าไปอยากรู้เรื่องคู่แฝดมากกว่านี้จัง
:impress2:
-
เอ๋ จะเอาเด็กมาล่อหนูเท็ตใช่ไมค่ะ คิดจะหาเเม่ใหม่ให้ลูกอ่ะดิ
เดี๋ยวพายุหึงเข้าเน่ๆ
-
ค้างลูกชายเขาเป็นใคร
รีบมาต่อนะอย่างให้รอนานนะ
อยากอ่าน
-
เค้าจะเป็นคนยังไงน้ออ จะมาดีมั้ยน้อออ
อ๊าาา อยากรู้ อยากรู้ อยากรู้ .. :serius2:
-
อั๊ยย๊ะ พาดูตังหรอ กะเอาเองปะเนี่ย..ตรัสยิ่งขี้หึงยุด้วย 5 5+ :z1:
-
เท๊ตตตตตตตตต ระวังน้า
-
ระวังตรัสงอนนะน้องเท็ต
-
o22 o22 o22
ค้างอ่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มาก ก ก ก!!!!! :L2:
มาต่ออีกเร็วๆ น้าาา
รอ รอ รอ :call:
-
เข้ามาติดตามอ่านทันตอนปัจจุบันแล้ว
ในกลุ่มนี่สนิทกันมาก่อนแล้วเท็ดดี้แบร์เพิ่งเข้าร่วมกลุ่มตอนมหาลัยละนะ
ดูท่าเพื่อนๆในกลุ่มจะรู้อะไรดีๆ ว่าท่านตรัสนะชอบเท็ตจริงแท้แน่นอน
แต่พ่อหนุ่มเราเพิ่งจะเก็จทีหลังใช่ไหม หรือว่ายังไม่แน่ใจ
แต่ตัวนะไปแล้วนะ :o8:
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
พี่เชษฐ์จะให้ไปเจอลูกชาย :m28: ทำไมนะ
-
น้องเท็ดดี้แบร์เข้าใจคุณชาย แต่ว่าน้องลืมไปรึปล่าว ว่าเขาหึงหื่น :laugh:
-
รอติดตามตอนต่อไปจ้า
-
ไม่ได้เข้าบอร์ดมาสองอาทิตย์ เรื่องนี้ไปไกลมากๆๆๆ เท็ตกับตรัสไปโคตรไกล แถมด้วยตี๋สองกับพี่พี อั่ยยะ จริงๆ เขาอยากให้แซนลงกับคู่หมั่นนะคะ แบบ อยากให้โลกเหลือสายพันธุ์ดีๆไว้ให้เราจิ้นต่อไปในเจเนอเรชั่นหน้าบ้าง แต่เอาเหอะ เขาท่าจะไม่รอดแล้ว อะหุ!
ชอบเสมอต้นเสมอปลาย กี่ตอนเขาก็ชอบความเกรียนของน้องเท็ตจริงๆ แต่ไอ้คุณตรัสคะ จะหล่อไปไหน(ว่ะ) อ่านแล้วต้องครูดเล็บกับกำแพงแก้เขิน ฮา
-
เท็ตโดนแน่! ... หึหึหึ
-
คุณ พี่เชษฐ์ นี่ใจดีจังเลย
แต่คู่ที่อยากรู้คือ
แซนกับคุณพี่เขย
มันยังไงกันจ๊ะเนี่ย
อยากรู้คู่นี้มากกกกกกกกกกกกกก
-
ตามอ่านจนทันแล้ววว ชอบมาก สนุกดี ชอบคำที่เขียน อ่านง่าย เวลาบรรยายความหล่อคุณตรัสเนี้ย ถ้าเห็นจริงๆคงอายม้วนเลยคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ รออ่านตอนต่อไปคะ คุณตรัสอย่าหึงโหดแล้วกัน สงสารเท็ต....
-
มาแปลกนะ --",,,ซันพี>.<
-
โอยย พี่ตรัสแกขี้หึงมากจ้า
ในที่สุดน้องเท็ตก็ย้ายมาอยู่กับคุณสามีได้สักที
ท่านตรัสดูหลงมากนะ จริงจัง นิดนึงก็ขอกำลังใจ หน่อยนึงก็ขอรางวัล
ชอบ >< 55555
แต่คาดว่าท่านตรัสจะเริ่มมาคุอีกแล้วเพราะพี่เชฐเนี่ยยย
เท็ดดี้แบร์หนูก็น่าจะบอกพ่อยอดชายของหนูหน่อยว่าหนูจะไปไหนนะลูก
จริงๆไม่ชอบให้เค้างอนกันนะ
แต่คู่นี้งอนทีไร ได้ลุ้นตอนง้อทุกที 55555
ลุ้นน้องแซน กับ คุณพีด้วยค่ะ น่าติดตามนะ ดูท่าตี๋สองจะโดนแกล้งไม่เว้นวัน
ชอบที่พูดว่า วันหยุดตัวเองแต่มารบกวนคนอื่น 5555
รอตอนต่อไปค่ะ ><
-
สนุกมากเลยเรื่องนี้
-
สรุปเป็นแฟนกันแล้วใช่มั๊ย
เหใอนว่สแซนจะมีคู่และนะ ไม่รู้ว่าคนที่เท็ตจะไปเจอ จะสร้างปัญหามั๊ยนะ
จะรอตอนหน้าค่ะ :z2:
-
จะจีบผ่านลูกใช่ป่าว
-
อยากรู้คู่ของแซนเปิดเรื่องใหม่ อิอิ
ส่วนคู่พระนาย หวานซะจนอิจฉา
อีตาพี่เชษฐ์ ขอให้ลูกแกสองขวบทีเถอะ เพี้ยงๆ
-
ติมตามๆ
-
ทะลึ่ง : กามที่ 10
สุดท้ายแล้วผมก็ออกมาพบคุณศุภเชษฐ์โดยไม่ได้แจ้งคุณตรัสล่วงหน้าอีกตามเคย ความจริงมันควรพิจารณาให้เป็นความผิดตัวเองเสียมากกว่า ก็ใครล่ะที่ไม่ค่อยอยู่ห้อง กว่ามันจะกลับมาผมก็หลับฝันไปสวรรค์ชั้นฟ้าแล้ว
ผมเดินเตร็ดเตร่อยู่บริเวณล็อบบี้โรงแรมชื่อดังได้พักใหญ่ก็มีสายเข้าจากบุคคลที่นัดพบ ปลายสายบอกให้ผมเดินไปหาเขาที่จอดรถรออยู่ตรงหน้าห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้กัน ช่างเป็นมนุษย์ลึกลับที่ควรค่าแก่การคบหาจริง ๆ นัดที่หนึ่งแต่พาไปอีกที่หนึ่งตลอด
ระหว่างทางผมกับพี่เชษฐ์ก็คุยกันสัพเพเหระ ผมเล่าเรื่องการพรีเซ้นต์งานวิจัยไปพลาง เขาก็สาธยายความผันผวนในตลาดหุ้นให้ฟังเป็นวิทยาทานไปพลาง จนผมลืมถามถึงจุดหมายปลายทางไปเสียสนิท มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รถหรูมาจอดนิ่งที่หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง
โรงเรียนอนุบาลชื่อดังที่มีเด็กนักเรียนตัวน้อยหน้าตาน่ารักยืนเรียงรายรอผู้ปกครองมารับกลับบ้าน และหนึ่งในนั้นเป็นเด็กผู้ชายตัวกลม ผิวขาวจัดจนแก้มป่องอมชมพูระเรื่อ น่าฟัดน่าหยิกเกินห้ามใจ ผมเห็นได้ในทันทีเพียงแค่กวาดตามองเพราะน้องสะดุดตากว่าเด็กคนอื่น
“ปะป๊า!” แล้วเด็กคนที่ผมนั่งมองพลางอมยิ้มเพราะความน่ารักน่าชังก็วิ่งถลาเข้ามาหารถ แต่โชคดีที่คุณครูคว้าแขนไว้ได้ทันท่วงที ส่วนผมรีบหันขวับมองคนขับเพื่อความแน่ใจ
“ลูกชายผมเอง เจ้าชีต้าห์”
“น่ารักจังเลย กี่ขวบครับ” ผมถามกลับอย่างตื่นเต้น
“สี่ขวบย่างห้าขวบแล้ว อยู่อนุบาลสอง ห้องคุณครูเปรมฤดี” พูดล้อเลียนเสียงเด็กพลางเดินลงจากรถไปรับลูกชาย ผมก็พลอยยิ้มขันไปกับเขาด้วย เห็นแล้วชักอยากมีเป็นของตัวเองสักคน แต่ติดที่ว่ายังหาแม่ของลูกไม่ได้เท่านั้น
ชีต้าห์มองหน้าผมเหลอหลาตอนเดินไปหาพร้อมคุณพ่อเขา แอบได้ยินน้องกระซิบถามว่าผมเป็นใคร คุณพ่อขายาวก็ตอบว่าเพื่อนก่อนจะบอกชื่อผมไป น้องก็ประนมมือป้อมไหว้แบบไม่ถนัดนักเพราะกระเป๋านักเรียนที่สะพายอยู่ข้างหลังรั้งไหล่
“สวัสดีฮะพี่เท็ต”
“สวัสดีครับผม น้องชีต้าห์ใช่ไหม” น้องพยักหน้า ด้วยความหมั่นเขี้ยวที่สั่งสมมาตั้งแต่เมื่อครู่ก็เลยส่งมือไปลูบแก้มน้องเบา ๆ อย่างเอ็นดู ในใจก็ได้แต่ร่ำร้องว่าเด็กอะไรไม่รู้น่าลักพาตัวกลับบ้านที่สุดเลย (โว้ย)
ปอร์เช่คันงามแล่นออกจากหน้าโรงเรียนได้ครู่ใหญ่ น้องต้าร์ที่อนุญาตให้ผมเรียกเขาแบบนั้นกำลังนั่งอยู่บนตักพร้อมกับจ้องหน้าผมไม่ลดละ มีขี้ตาหรือเปล่าหว่า แก้มเลอะเทอะอะไรไหม ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ก็เลยยกมือขึ้นปัดหน้าเสียหนหนึ่ง
“มีอะไรติดหน้าพี่หรือเปล่าครับ”
“ไม่มีฮะ”
“แล้วจ้องพี่ทำไมล่ะ ไม่เคยเห็นใครหล่อเท่าพี่ใช่หรือเปล่า” ผมพูดหยอก พี่เชษฐ์ที่ชะลอรถขณะติดไฟแดงก็หันมาขำรับมุข ก่อนที่คำตอบของน้องจะทำให้คุณพ่อเขาหัวเราะเสียงดังหนักกว่าเดิมหลายเท่า
“เคยสิ ปะป๊าหล่อกว่าตั้งเยอะ” หมดกันความมั่นใจที่สั่งสมมา ผมหัวเราะแล้วลูบหัวทุย ๆ ของเด็กช่างพูด มิน่าคุณพ่อเขาถึงหลงนักหนา ปากหวานแบบนี้เอง
“แล้วต้าร์มองหน้าพี่เขาทำไมครับ”
“ต้าร์แค่สงสัยว่าพี่เท็ตเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่งตัวเหมือนผู้ชาย เสียงก็เหมือนผู้ชาย แต่หน้าเหมือนผู้หญิง” นายทัศนัยขอลาตายด้วยประการฉะนี้ เกิดมาก็เพิ่งเคยมีเด็กมาทักว่าหน้าเหมือนผู้หญิงครั้งแรก พี่ออกจะแมนปานนี้ กล้ามเนื้อสมตัวตามมาตรฐานชายไทย หนวดเคราก็มีเหมือนบุรุษเพศทั่วไป ถึงจะรำไรแต่ก็พอมีอะนะ เพราะฉะนั้นอย่าเหยียดหยามพี่เยี่ยงนี้เลย
“แล้วทำไมต้าร์ไม่ถามพี่เท็ตเลยล่ะว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย มองนาน ๆ พี่เขาก็อึดอัดแย่”
“พี่เท็ตอึดอัดเหรอฮะ”
“ไม่อึดอัดครับ”
“คุณแม่เคยบอกว่าผู้หญิงที่พูดครับ ไม่ใช่คะ แสดงว่าเป็นทอม พี่เท็ตเป็นทอมเหรอ” คุณพระ ปีนี้มันมหาวิปโยคสำหรับผมมากไปไหม โดนทักว่าเป็นทอมรอบที่สองของชีวิต แล้วเผอิญว่าคนล่าสุดนี่ใสซื่อบริสุทธิ์ คิดอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น ซึ่งมันเป็นอะไรที่น่าเชื่อถืออย่างยิ่ง
หน้าผมมันยังไงนะ อยากได้กระจก
ผมทำท่าชะโงกไปมองกระจกส่องหลัง คนขับที่ลอบมองอยู่เงียบ ๆ ถึงกับหัวเราะจนตัวงอ คือตอนนี้ผมไม่มั่นหน้าอะไรทั้งนั้นครับพี่ ขอกระจกหน่อยก็ดี
“พี่เท็ตเป็นผู้ชายครับต้าร์ พูดแบบนี้พี่เขาเสียใจแย่” ไม่แค่เสียใจ แต่เสียหน้าโคตร ๆ ครับ
“ว้า”
“อะไรตัวแสบ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดถอนหายใจนะเรา” คนพูดยื่นมือมาบีบจมูกลูกชายเบา ๆ
“ต้าร์นึกว่าพี่เท็ตเป็นผู้หญิงซะอีก อุตส่าห์แอบชอบ แต่ไม่เป็นไร ต้าร์จะรอนะฮะ พี่เท็ตเปลี่ยนใจอยากเป็นผู้หญิงเมื่อไหร่ต้าร์ค่อยจีบนะ” แก่แดด! ชีต้าร์ผู้น่ารักที่ผมประทับใจแรกพบคนนั้นไปไหนแล้ว เอาคืนมา!
“ป๊า...อย่าบอกคุณแม่นะว่าพาต้าร์มากินอันนี้”
“ทำไมล่ะ”
“เดี๋ยวคุณแม่ดุป๊าอีก ทำไมไม่เข้าใจนะว่าของพวกนี้อร่อยแค่ไหน ไม่ใช่อาหารขยะสักหน่อย” เจ้าเด็กสมบูรณ์กำลังเคี้ยวตุ้ยเฟรนช์ฟรายส์จนเต็มแก้ม ก้มก็กินเงยก็กินจนผมอดยิ้มเพราะความน่ารักไม่ได้ ถึงจะแก่แดดแค่ไหนก็ยังเด็กน้อยอยู่ดีแหละนะ
สรุปว่าร้านที่พี่เชษฐ์พาผมกับลูกชายมาเลี้ยงมื้อเย็นคือร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดที่มีจุดเด่นเป็นโจ๊กเกอร์หัวแดงชุดเหลืองยืนรับแขกอยู่หน้าทางเข้าโดยที่เจ้าตัวเล็กเป็นคนเรียกร้อง ส่วนผมนั้นไม่มีปัญหากับอะไรที่ได้มาฟรี ๆ จากที่ควรเป็นฝ่ายเลี้ยงตอบแทนตามที่คุยกันไว้แต่พี่เขาบอกว่าผมยังเป็นนักศึกษารบกวนเงินพ่อแม่ไม่เห็นสมควรที่จะต้องเลี้ยงอาหารผู้ใหญ่วัยทำงานอย่างเขา ก็เลยพบกันครึ่งทางโดยให้พี่เขาเลี้ยงแต่ชีต้าร์เป็นคนเลือกร้าน ระหว่างที่พูดคุยกันก็นั่งละเลียดเบอร์เกอร์ชิ้นโตไปพร้อมกับมองเด็กที่ ‘กินดูน่าอร่อย’ แล้วรู้สึกอิ่มท้องอิ่มใจได้อย่างน่าประหลาด
“พี่เท็ตอยากทานเฟรนช์ฟรายส์เหรอฮะ อะ” มือป้อมยื่นเฟรนช์ฟรายส์สองชิ้นคู่ชุ่มซอสมะเชือเทศมาให้ แต่เพราะแขนไม่ยาวผมก็เลยต้องก้มหน้าลงไปงับเข้าปาก เจ้าต้าร์ก็ยิ้มแก้มปริ
“อร่อยกว่าที่เคยทานไหมฮะ”
“ทำไมล่ะ” ผมถามกลับ คิดในใจว่าเฟรนช์ฟรายส์ที่ไหนมันก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง แต่คำตอบที่ได้ทำให้ผมต้องหลุดขำเพราะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบไร้เดียงสา
“เพราะต้าร์เป็นคนป้อน”
“เดี๋ยวเถอะ ทะเล้นใหญ่แล้วเรา ไปจำมาจากไหนนัก ดูละครกับคุณแม่มากไปใช่ไหม เดี๋ยวป๊าจะสั่งห้าม”
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวคุณแม่ไม่มีเพื่อนดู”
“อย่าถือสาเด็กเลยนะน้องเท็ต เจ้าต้าร์ก็พูดไปตามประสาเด็ก จำแบบอย่างมาจากหนังจากละคร”
“ไม่ถือหรอกครับ น่ารักดี อยู่ด้วยทั้งวันคงมีความสุข” ดูเหมือนว่าคำพูดผมจะไปสะกิดความคิดพิลึกของเจ้าหนูต้าร์ เห็นหน้ากลม ๆ หันขวับมาพร้อมแววตาเป็นประกาย ไม่ใช่ว่าจะพาผมกลับบ้านไปด้วยหรอกนะ
“ป๊า ต้าร์อยากอยู่กับพี่เท็ต”
“ไปกันใหญ่แล้ว พี่เขาแค่เปรียบเปรยว่าคนที่อยู่กับต้าร์ทั้งวันคงมีความสุขเท่านั้นเองลูก”
“ป๊ากับคุณแม่มีความสุขมาเยอะแล้ว ให้พี่เท็ตมีความสุขบ้าง” คำพูดแบบนี้ถ้าเป็นผู้ใหญ่วัยฉกรรจ์ก็คงไม่พ้นหลังมือหรือหมัดลุ่น ๆ แต่เพราะเป็นเจ้าชีต้าร์ หน้ายุ้ย ๆ แก้มอูม ๆ ของน้องทำให้ผมได้แต่นั่งหัวเราะขันอย่างเอ็นดูสุดใจ
“เอาสิ ไว้วันหน้าเราไปเที่ยวกันสองคนนะ พี่จะพาไป”
“พูดจริงนะ โกหกตกนรกลงกระทะทองแดง”
“จริง ๆ สัญญา”
ผ่านพ้นมาเดือนกว่า คำสัญญาของผมก็ยังไม่สัมฤทธิ์ผลสักที
เช้านี้ตรัสตื่นสายที่สุดในรอบหลายสัปดาห์ ผมเดินตุปัดตุเป๋ออกมาจากห้องครัวพร้อมแก้วนมร้อนก่อนจะนั่งแหมะบนโซฟาหน้าทีวี จวนจะเที่ยงอยู่รอมร่อก็เลยไม่มีอะไรให้ดูนอกจากรายการข่าว รื้อค้นกองดีวีดีก็เห็นหนังแอ็คชั่นอยู่เรื่องหนึ่งที่ยังไม่ได้ดูสักที เพิ่งได้ฤกษ์ดีวันนี้เอง แต่ยังไม่ทันได้กดเล่นแผ่นก็ได้ยินเสียงประตูห้องนอนข้าง ๆ เปิดผ่างออกมาพร้อมไอ้หล่อที่หัวฟูนิดหน่อย สภาพดูไม่จืดเท่าไหร่แต่ก็ไม่ถึงกับโทรม ในพจนานุกรมของไอ้ตรัสไม่มีคำนั้นหรอก
“ไม่ไปบริษัทเหรอ”
“ไม่ต้องไปแล้ว หมดวาระการประชุม”
“จริงดิ ดีใจด้วย ถ้าอย่างนั้นมาดูหนังกับกูดีกว่า” ดีใจด้วยบ้าอะไร ไอ้คนที่ดีใจนั่งหน้าระรื่นอยู่ตรงนี้ต่างหาก หัวใจลิงโลดแบบฉุดไม่อยู่ ถึงจะแสร้งตีหน้านิ่งสนิทแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวก็เถอะ แต่หัวใจมันบังคับกันได้ที่ไหน ไม่ต้องอยู่คนเดียว พูดคนเดียว กินข้าวคนเดียวอีกแล้ว และอย่างน้อยตอนนี้ผมก็ไม่ต้องดูหนังคนเดียว
“เรื่องอะไร” ตรัสเดินมานั่งข้าง ๆ ก่อนจะถามเสียงอ่อน
“ระห่ำระฟ้าท้านรก เคยดูยัง”
“ยัง ใครเล่น”
“พระเอกอวตารไง เชย” มุมปากสีเข้มจุดรอยยิ้มบางก่อนจะเอียงตัวลงมานอนหนุนตักเนียน ๆ แบบไม่บอกกล่าว คุณชายเขาอยู่ในภาวะอารมณ์ไหนไม่อาจบอกได้ แต่ที่แน่ ๆ เส้นผมมันโชยกลิ่นคุ้นเคยฟุ้งติดปลายจมูกทีเดียว
“นั่งดูดี ๆ ดิวะ”
“ปวดหลัง นั่งประชุมทั้งวันติดกันเป็นอาทิตย์ ขอนอนหน่อยนะครับ” คำพูดน่ะไม่เท่าไหร่ แต่สายตาติดอ้อนนิด ๆ ของมันทำเอาผมหมดปัญญาจะปฏิเสธ เอ้า ตามสบายเลยครับพี่ ยังไงที่นี่ก็ตังค์มึง
มือตรัสลูบเพลิน ๆ ที่หน้าขาผ่านกางเกงผ้าตอนที่หนังกำลังถึงฉากตื่นเต้น น้องชายพระเอกกำลังคิดอยู่ว่าจะผ่านเข้าตึกอย่างไรโดยไม่ให้เซ็นเซอร์ตรวจจับความร้อนร้องเตือน คนกำลังลุ้นตัวโก่ง โทรศัพท์เจ้ากรรมที่วางอยู่ใกล้ ๆ ก็ดันแผดเสียงลั่นตอนที่ถังดับเพลิงถูกฉีดใส่เครื่องตรวจจับความร้อน ไอ้เท็ตที่กำลังอินก็สะดุ้งสุดตัวสิครับ
“สวัสดีครับพี่เชษฐ์” ไม่ต้องเดาเสียงคนโทรมาอีกต่อไปเพราะผมบันทึกเบอร์พี่เขาไว้ในโทรศัพท์แล้ว ก็เลยกรอกเสียงไปอย่างมาดมั่น แต่ที่ไหนได้ปลายสายที่ตอบรับกลับมาดันกลายเป็นเสียงเล็ก ๆ ของเด็กตัวกลมหน้าแป้นแทนซะนี่
(( พี่เท็ต ต้าร์คิดถึงพี่เท็ตจังเลย ))
“คิดถึงเหมือนกันครับ” ตรัสที่กำลังหยิบรีโมทมากดหยุดแผ่นถึงกับชะงัก มันพลิกตัวเข้าหาก่อนเงยหน้ามองอย่างสงสัย จะแปลกใจก็ไม่ผิดหรอกเพราะมันได้ยินแต่เสียงผมฝ่ายเดียว เสียงเจ้าเด็กแก่แดดที่ริจีบผม ตรัสมันไม่ได้ยิน
(( เมื่อไหร่จะมารับต้าร์ไปเที่ยวล่ะครับ ให้ต้าร์รอนานจังเลย ถามปะป๊า ปะป๊าก็บอกว่าพี่เท็ตงานยุ่ง จริงเหรอ ))
“จริงครับ ต้องทำรายงานส่งอาจารย์” เสียงเจื้อยแจ้วที่อ้อนเอา ๆ ไม่ได้ทำให้ผมรำคาญใจเท่าสายตาของไอ้คนที่นอนหนุนตักอยู่นี่หรอก มองตาขวางอย่างกับผมทำอะไรผิดนักหนา แต่ผมไม่ได้โกหกนะเรื่องรายงานที่บอกชีต้าร์ไป วันศุกร์นี้ผมต้องจัดทำรูปเล่มงานวิจัยให้เรียบร้อยพร้อมส่ง เพราะนำเสนองานวิจัยร้อยเปอร์เซ็นต์ไปแล้วเมื่อปลายสัปดาห์ก่อน
(( แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จล่ะ เมื่อไหร่จะพาต้าร์ไปเที่ยว ต้าร์คิดถึงพี่เท็ต ))
“อาทิตย์หน้าได้ไหม...ครับ” เสียงขาดช่วงเพราะมีมือร้อนมาแตะเข้าที่หลังเอวใต้เสื้อยืดตัวบาง ไม่แตะเปล่า แต่ตรัสมันลูบเบา ๆ ให้ผมขนลุกได้อีก
“ตรัส ทำอะไร” ผมกระซิบพร้อมยกมือปิดโทรศัพท์เพื่อป้องกันเสียงเล็ดลอด แต่มันไม่ตอบ ผมก็เลยละมือไปคว้าหมับที่ต้นแขนเพราะกลัวว่ามือมันจะลูบต่ำลงไปกว่าขอบกางเกงด้านหลัง
(( พี่เท็ต เงียบทำไมฮะ ได้ยินต้าร์ไหม ))
“ได้ยินครับ” แต่พี่รบกับปลาหมึกอยู่
(( เมื่อกี้ต้าร์ถามป๊าแล้ว อาทิตย์หน้าก็ได้ แต่ป๊าให้ถามพี่เท็ตว่าจะมาหาเองหรือให้ป๊าพาไป ))
“แล้วแต่สะดวกครับ แต่ว่า...โอ๊ยเชี่ย” ด้วยประสบการณ์ก็รู้แก่ใจว่ามันไม่หยุดแค่มือแน่ เสื้อยืดที่ถูกดึงขึ้นพร้อมกับจูบหนัก ๆ ที่หน้าท้องทำให้ผมเผลอสบถคำหยาบ แต่โชคดีที่หรี่เสียงตัวเองได้ทันไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะสู้หน้าพี่เชษฐ์ได้ยังไง ในโทษฐานสอนศัพท์ใหม่ให้ลูกชายเขา ศัพท์ฮาร์ดคอร์เสียด้วย
“ตรัส...อย่าเล่น”
“ไม่ได้เล่น ทำจริง” ชักคุยไม่รู้เรื่อง ชักจะเลยเถิดกันไปใหญ่ ก็ยอมรับว่าทำแบบนี้มันได้ใจไม่น้อย แต่ขอติหน่อยเหอะ ไรหนวดมึงระคายผิวกูมากว่ะตรัส
(( พี่เท็ตยุ่งอยู่เหรอ ต้าร์โทรไปหาใหม่ก็ได้นะ เดี๋ยวบอกป๊ากดให้ ))
“เอาไว้พี่โทรกลับไปเองก็ได้ครับ แล้วเราไปเที่ยวกันนะ...ชีต้าร์” เน้นพยางค์สุดท้ายเสียงหนักจนคนที่พรมจูบขึ้นมาถึงต้นคอชะงักไป แต่ก็เท่านั้น ผมวางโทรศัพท์ลงข้างตัวมันก็ยังทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ฝ่ามือยังลูบแผ่วอยู่ข้างสะโพก
“ตรัส...กูจั๊กจี้ พอได้ยัง” กลางวันแสก ๆ ช่วยอายผีสางเทวดาบ้างนิดหนึ่งเถอะ กูกราบล่ะ
“ใคร ชีต้าร์”
“แฟนกู” สงสัยคำตอบไม่ถูกใจ ก็เลยโดนจูบไปเต็มรัก ซึ่งคราวนี้ไม่ใช่ที่ลำคอ หัวไหล่ หรือหน้าท้อง แต่เป็นแหล่งกำเนิดเสียงที่ตอบมันไปเมื่อครู่ แกว่งปากหาลิ้นแท้ ๆ เลยกู ซวยฉิบ
“บอกได้หรือยัง ใครคือชีต้าร์”
“ลูกพี่เชษฐ์” มันเลิกคิ้วสูงอีกทั้งยังทำท่าจะโน้มหน้าเข้ามาอีกหน ผมเลยรีบยกมือขึ้นปิดปากมันไว้
“สี่ขวบ ชีต้าร์เพิ่งอยู่อนุบาลสอง”
“โทรมาทำไม” มันพูดเสียงอู้อี้ก่อนจะดึงมือผมออก
“เคยเจอกันหนหนึ่งแล้วน้องเขาติดกูนิดหน่อย สัญญากันไว้ว่าจะพาไปเที่ยว แล้วกูก็กะว่าจะขอยืมรถมึง”
“พาไปไหน ใครไปบ้าง”
“แค่กูกับน้องต้าร์ แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะไปไหนดี น่าจะสวนสัตว์ไม่ก็สวนสนุกใกล้ ๆ นี่แหละ”
“ไปด้วย”
“อะไรนะ” ผมถามกลับหน้าตาเหลอหลา
“บอกว่าไปด้วย อาทิตย์หน้าว่าง จะพาไปเอง”
“หวงรถหรือไง” หึ อย่าให้กูหวงปากบ้างแล้วกัน
“เปล่า แค่อยากไปดูให้เห็นกับตาว่าสี่ขวบจริงหรือเปล่า” คราวนี้ท่านยิ้มครับ แล้วก็ถอยกลับไปนั่งปกติเหมือนมนุษย์มนา ไม่โอบแขนกักตัวผมไว้กับพนักพิงเหมือนอย่างเมื่อกี้ มันเปลี่ยนโหมดเร็วจี๋จนผมนึกสังหรณ์ใจ
“แน่ใจนะว่าแค่ไปดู” ไม่ใช่คิดจะเปิดศึกสร้างศัตรูกับเด็กแสบ
“ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยไปสวนสนุกเลย อยากรู้ว่าเป็นยังไง” อึ้งแดกสิครับ เห็นมันตอบพร้อมรอยยิ้มบางแถมยังทำตาวิบวับอย่างกับเด็กประถม ถ้าผมไม่ได้นั่งมองหน้ามันอยู่อย่างนี้คงคิดว่ามันโกหกแน่ คนบ้าอะไร โตจนป่านนี้แต่ไม่เคยไปเที่ยวสวนสนุก เมื่อนึก ๆ ไปแล้วก็คงไม่แปลกหรอก แค่คุณฉัตรพันธ์ท่านทำหน้าที่พ่อได้บกพร่องอีกหนึ่งเรื่องเท่านั้นเอง
“ก็ไปสิ หลายคนสนุกดี แต่มีข้อแม้ว่ามึงห้ามดุ พ่อน้องเขามีบุญคุณกับกู ถ้าพาไปเที่ยวหนเดียวได้น้ำตากลับมา กูโดนฆ่าแน่”
“ได้ครับ รับทราบ” รับปากเป็นมั่นเหมาะแล้วอย่าคืนคำก็แล้วกัน เพราะเห็นสายตามันแล้วผมไม่ค่อยวางใจสักเท่าไหร่เลย
อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามีเด็กชายวัยสี่ขวบ สโลแกนใหม่ของนายทัศนัย จากที่ตกลงกันดิบดีว่ามะรืนนี้จะไปรับน้องชีต้าร์ที่บ้าน คุณศุภเชษฐ์ก็ส่งเมลแผนที่มาให้พร้อมแนะนำเส้นทางที่ใกล้ที่สุดจากคอนโดตรัส แต่กลายเป็นว่าวันนี้พี่เขาโทรมาเสียงอ่อนและกำลังรบเร้าให้ผมเป็นพี่เลี้ยงลูกชายชั่วคราว
(( พี่ติดธุระด่วนจริง ๆ ต้องบินกะทันหัน แต่กล่อมเท่าไหร่เจ้าแสบก็ไม่ยอมท่าเดียว บอกจะไปเที่ยวกับพี่เท็ต ร้องไห้โยเยทั้งวัน ))
“ไปกี่วันนะครับพี่”
(( หนึ่งอาทิตย์ครับ ภรรยาพี่ก็มีประชุมเหมือนกัน ตอนแรกก็กะว่าจะขอยกเลิกนัดเพื่ออยู่ดูแลเจ้าต้าร์ แต่เขาก็ไม่ยอมฟังคำอธิบายอะไรเลย บอกว่างานนี้สำคัญมาก ถ้าไม่ได้ภรรยาพี่เป็นแม่งานเขาก็ไม่ยอม )) จากที่คุยกันเมื่อครู่ทำให้รู้ว่าภรรยาพี่เชษฐ์หรือคุณแม่ของชีต้าร์เป็นเจ้าของบริษัทรับจัดอีเว้นท์ใหญ่ทั่วราชอาณาจักร มีผลงานเป็นที่ถูกตาต้องใจของบริษัทต่างชาติ ส่วนพี่เชษฐ์ไปเป็นวิทยากรในงานสัมมนาของบริษัทอีกแห่ง เรียกได้ว่าบินครั้งนี้ โป้งเดียวได้นกสองตัว
“แค่อาทิตย์เดียวคงไม่มีปัญหาอะไร ให้น้องมาอยู่ด้วยกันก็ได้ น่าสนุกดีครับ”
(( จริงหรือ ไม่รบกวนแน่นะ ถ้าเท็ตไม่สะดวกเดี๋ยวพี่จ้างพี่เลี้ยงดูแลพิเศษก็ได้ แต่ช่วยเกลี้ยกล่อมให้น้องเลิกงอแงหน่อย รู้สึกช่วงนี้เจ้าแสบจะไม่ฟังใคร อ้อนให้โทรหาแต่พี่เท็ตอย่างเดียว ))
“ไม่รบกวนหรอกครับ ยินดีครับ”
แล้วพี่เขาก็ถามผมว่าพาน้องมาส่งเย็นนี้เลยสะดวกไหม เพราะต้องเช็คอินไฟลท์บินพรุ่งนี้ช่วงบ่าย กลัวว่าจะวุ่นวายกับการเตรียมข้าวของ ผมก็ยิ้มแป้นสิครับ กำลังเซ็งสุดขีดกับการอยู่แต่ห้องไปวัน ๆ ส่วนตรัสก็เอาแต่จ้องแฟ้มงานเก่าของบริษัทเพื่อศึกษาข้อมูลองค์กร มันคงพร้อมเต็มที่สำหรับตำแหน่งผู้บริหาร แต่ผมไม่พร้อมจะเป็นเพื่อนกับมันสักเท่าไหร่เลยตอนนี้ วันหนึ่ง ๆ คุยกันแทบนับคำได้ ได้ยินแต่หิวไหม ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว ก่อนจะหมดไปอีกหนึ่งวัน ไอ้ทัศนัยอยากจะบ้าตาย
ผมเดินออกมาจากห้องนอนหลังหลบไปคุยโทรศัพท์กับพี่เชษฐ์ได้พักใหญ่ ไอ้ตรัสที่กำลังนั่งอ่านแฟ้มงานที่ระเบียงอยู่นั้นก็หันมามองพร้อมคำถาม
“ใครโทรมา”
“พี่เชษฐ์”
“โทรมาบ่อย มีอะไรหรือเปล่า” ท่านซันโทรมาบ่อยกว่าไหม ทำไมมึงไม่ถามถึงบ้าง
“น้องต้าร์อะน่ารักนะ เป็นเด็กผู้ชายตัวกลม ๆ ขาว ๆ น่าเอ็นดู อยู่ด้วยแล้วหัวเราะตลอด” ผมตีเนียนเดินเข้าไปหาก่อนจะยืนพิงราวระเบียงมองหน้ามัน กอดอกก้มหน้าชั่งใจว่าจะพูดต่อดีหรือจะให้มันเซอร์ไพรส์ตอนน้องมาถึง แต่เห็นว่ามันกำลังอารมณ์ดีและบรรยากาศตรงนี้ก็เป็นใจ ผมเลยเลือกอย่างแรก “ช่างพูด หน้าตาน่ารัก ใครไม่หลงก็แย่ละ”
“แล้วยังไง”
“ก็...อยากพามาอยู่ด้วยว่ะ” มันมองหน้าผมนิ่งไม่ตอบความ “คือพี่เชษฐ์เขามีสัมมนา ส่วนภรรยาพี่เขาก็ติดประชุม แล้วทีนี้เจ้าต้าร์ก็รั้นว่าจะอยู่ไทยไม่ยอมตามไปด้วย เลยกะว่าจะพามาอยู่กับเราสักอาทิตย์...ได้ไหม”
“อาทิตย์เดียว” มันถามกลับพร้อมประกายวิบวับในแววตา
“อือ อาทิตย์เดียว...นะ”
“เอาสิ” หือ อะไรมันจะง่ายดายปานนั้น “แต่มีข้อแม้” นั่น กูว่าแล้ว
“อะไร”
“ไปฝึกงานที่บริษัทด้วยกัน อย่ารั้นจะไปบริษัทคุณพ่อเลย อย่าทำให้ท่านลำบากใจ” คุยกันไปหลายรอบแล้วเรื่องนี้ ผมอยากหาบริษัทฝึกงานด้วยความสามารถตัวเอง แต่วกไปวนมาก็วิ่งเข้าหาบริษัทพ่ออีกเหมือนเคย ตรัสก็รบเร้าให้ไปทำที่บริษัทมันเหลือเกิน ตอนนี้ผมก็เลยยังคิดไม่ตกเรื่องอนาคตของตัวเอง
ว่าแต่เมื่อกี้มันเรียกพ่อผมว่าอะไรนะ คุณพ่อหรือเปล่า
▩▩▩
-
ได้อ่านแล้ว หลังจากที่เข้ามารอทุกวันเลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งในทุกๆเรื่องนะครับ
-
เอาแล้ว ท่านชายตรัสเจอคู่แข่งแล้ว ฮ่าๆ
-
อุ๊ยๆ คุณพ่อ (ตา) สินะั 55555555555555
-
จะมาแย่งเท็ตกันรึเปล่าเนี่ย :laugh:
-
หลงน้องต้าร์แล้วซิ
-
พี่ตรัสแย่แน่ ๆ :laugh:
-
รอดไปนะ!
น้องชีตาร์เป็นเด็กสี่ขวบซะงั้น
แล้วก็โล่งไปเรื่องพี่เชษฐ์
นึกว่าจะชอบเท็ต...ประมาณว่าพ่อหม้าย
แต่ยังมีภรรยาอยู่แบบนี้ก็โอเคล่ะนะ
-
เค้าชอบเด็กมากกกกกก โดยเฉพาะเด็กอ้วน น่ารักมากกกกก :o8:
น้องชีต้าร์จะมาเป็นศัตรูหัวใจกับท่านตรัสหรือเปล่าน้อ :z1:
-
น้องชีต้าร์ น่ารักน่าหลงที่สุดเลย :o8:
หึหึ ตรัสหึงเด็กเหรอ กะเด็กสี่ขวบยังหึงอีกน๊า
แต่ตรัสหึงแล้วหากำไรนิ่ :o8:
เท็ตเริ่มเห็นข้อดีของการอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม
ไม่ต้องคุยคนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว
อิจฉา...ขอแบบตรัสหนึ่งคน
-
เหมือนว่าจะมีสิ่งมากระตุ้นคุณชายตรัสให้แสดงอารมณ์ต่างๆมากขึ้น
สิ่งนั้นก็คือ ชีต้าร์ นั่นเอง ฮ่าๆๆๆ
สงสัยว่า ตรัสกับต้า (ต.เต่าเหมือนกันเลย) ต้องกัดกันแย่งเท็ตแน่ๆเลย
แต่แววตาประกายตาของตรัสที่อยากเล่นกับเด็กๆหรืออยากไปสวนสนุกนั่นก็น่าสนใจ
หรือว่าตรัสจะได้เพื่อนเล่นคนใหม่ ไม่แน่เน๊อะ กัดกันไปกัดกันมา สามัคคีกันปรองดองช่วยกันกดเท็ต ฮ่าๆๆๆ
ก็อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ เพราะคุณชายตรัสเค้านิ่งๆแต่เจ้าเล่ห์อ่ะ
ก็แหมเป็นถึงผู้บริหาร คงจะเก่งด้านการวางแผงอ่ะ อิอิ
ส่วนเรื่องพี่เชษก็เหมือนจะเบาใจหายห่วง สรุปว่าถูกใจเท็ตเพราะอยากเอามาเป็นพี่ชายให้ต้างั้นหรอ
โล่งอกที่พี่เชษยังมีภรรยาอยู่ ฮ่าๆๆ ครอบครัวเค้ายังรักกันดีอยู่ ฮ่าๆ
รออ่านตอนหน้า ตัวป่วนสี่ขวบจะมาทำอะไรป่าป๊าตรัสกับม่่าม๊าเท็ตบ้าง กร๊ากกกก
คนเขียนสู้ๆจ้าาา ^^
:กอด1:
-
:กอด1: รักเท็ดดี้ ชอบตรัส กะน้องต้า บวกเป็ด
-
ต้าร์ปะทะตรัส
อยากรู้ว่าท่านตรัสผู้เก่งกาจจะปราบคู่แข่งทางความรักลฝได้หรือไม่
เชื่อได้ว่า งานนี้มีหืดขึ้นคอ 5555
-
แล้วก็โล่งไปเรื่องพี่เชษฐ์
นึกว่าจะชอบเท็ต...ประมาณว่าพ่อหม้าย
แต่ยังมีภรรยาอยู่แบบนี้ก็โอเคล่ะนะ
เห็นด้วยว่ารอดเรื่องพี่เชษฐ์ แต่ชีต้าร์นี่สิ ก้างตัวหย่ายยยยยของชายตรัสเลยนะ 555
-
น้องต้าร์น่ารักที่สุดในโลกกก
-
ร้ายมาก ท่านตรัสตร้ายจริงๆ !!
คือต่อรองนี่ไม่ได้ว่านะ แต่อีที่เรียก 'คุณพ่อ' เนี่ย หมั่นไส้ 5555
เชียร์น้องชีตาร์ค่ะ 555 (จะโดนท่านตรัสเมินใส่ไหมน้อ)
น้องน่ารักมากก ถ้าโดนมาคงเป็นเด็กที่ทะเล้นน่าดู แถมดูเหมือนว่าน้องจะทำให้เท็ตอารมณ์ดีตลอด
ตลกท่านตรัสด้วย คาดว่าตอนเท็ดดี้แบร์รับโทรศัพท์ เฮียแกคงจะกรุ่นๆแล้วล่ะ จินตนาการล้ำเลิศด้วย 555
คือ ถ้าจะหึงกระทั่งเด็กน้อยอายุ 4 ขวบขนาดนี้น้าาา
เกือบได้แสดงหนังสดโชว์น้องผ่านทางสายโทรศัพท์แล้วป่ะล่ะเท็ต !!!
ตลกเด็กชายตรัส ที่ตาเป็นประกายตอนพูดถึงสวนสนุก
นี่พ่อคุณเขาโตมาในบ้านแบบไหนนะ ถึงไม่เคยไปเที่ยว
ตอนแรกคิดว่าเท็ตจะต้องพาเด็ก(?) สองคนไปเที่ยวเสียอีก กลายเป็นว่าน้องต้าร์ได้มาอยู่กับพี่เท็ตก่อนกำหนด ? ยุ่งน่าดูน่าชมเลยเชียว
รอตอนต่อไปนะคะ >< *จูบแก้ม*
ย่องออกจากกระทู้ เหมือนที่ย่องเข้ามา 55555
-
ตรัสดูไม่มีเวลาเลยยยยย
เฮ้ออออออ
เชียร์ซีต้าร์ดีกว่า อิอิ
-
น้องชีต้าร์น่ารัก :กอด1: :กอด1:
-
:impress2:
-
เป็นคู่แข่งวัยเดียวกันด้วยมั้งคะ
ท่าทางตรัสก็แอบอยากกลับไปเป็นเด็กอยู่นะ :ped149:
-
อรั้ยยยยยย พี่ตรัสสสส <3
-
คุณตรัสเนียนนะครับ :laugh:
-
น้องชีต้าร์ สู้ๆ :impress2:
-
เท็ตคบชู้!! เป็นน้องชีต้าร์! 555
พี่เชษฎ์พ้นข้อหาพยายามตีท้ายครัวตรัส-เท็ต 55
รอค่า =)
-
แหะๆ แอบหลงประเด็นไปนึกว่าพี่เชษฐ์จะอะไรซะงั้น
เอาละเว้ยย สงสัยได้เกิดศึกชิงตุ๊กตาหมีกันซะละมั้ง ระหว่าง
ชาย(ใหญ่)ตรัส รัตนภูมิเศรษฐ
(http://www.yenta4.com/cutie/upload/130/130/46808ced4e58f.gif)
Vs
ชาย(เล็ก)ต้าร์ ศิษย์ครูเปรม(http://www.yenta4.com/cutie/upload/265/265/4696f9320186b.gif)
ศึกนี้ใหญ่หลวงยิ่งนัก
หวังว่าชายใหญ่คงไม่ไปเกรียนใส่ชายน้อยนะ กร๊ากกกก (http://upic.me/i/1y/kapook165113872.gif)
-
55บักตรัสมีคู่แข่งที่หน้ากลัวปรากฏตัวขึ้นแล้วละ
เชียร์น้องซีตาร์จ้า -.,-
รออ่านตอนต่อไป
-
ไม่บวกเพราะไม่เชียร์น้องต้าร์ เชียร์ท่านตรัสคนเดียวววววววววววววววววว
เขารักเขาหลงของเขามาหลายปีดีดัก อย่าแกล้งเขาสิคะคุณคนแต่งงงงงงงงงงงงงงงงงง
เท็ตนี่นา น่าตีก้น!เห็นเป็นเด็ก4ขวบเลยอมเรอะ ยังไงก็ผู้ชายนะ!!!คนอ่านไม่ยอมแทนตรัสนะเออ!!!
-
:m20:
เหอะ ๆ ศัตรูหัวใจตรัสเป็นเด็กสี่ขวบ แต่ตรัสอย่าไว้ใจเพราะน้องต้่าร์น่ารักเว่อร์แถมอ้อนเก่งอีกตะหาก
มีแววว่าคู่นี้ต้องมีฟาดฟันกันแบบน่ารัก ๆ เพื่อแย่งเท็ต วะฮ่าฮ่า รออ่านตอนต่อไปค่ะ
หน้าเท็ตหวานจริงไรจริง เด็กเห็นยังชม
ขอบคุณค่ะ
-
ชีตาร์น่ารักอ่ะ มารอดูว่าน้องจะป่วนได่ขนาดไหน อิอิ
ตรัสหึงที ก็นัวเนียทีอ่านะ :z2:
-
เค้ายืนยันเชียร์ตรัสน่าาาา
แต่ขอชีต้าร์เป็นตัวขัดความสุขตรัส 5555
-
น้องชีต้าร์กำลังมาแรง!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
:pig4:
-
ก๊ากกกกก
ฝากตัวเป็นลูกเขยเต็มเเล้วดิตรัส ... คุณพ่อสะเต็มที่เลย
รอตอนต่อไป จะมีตัวป่วน(น่ารัก)เข้ามาเเล้ว
-
คู่แข่งตัวน้อยดูท่าจะคะแนนนำห่างนะเนี่ย
ทั้งขี้อ้อน ทั้งปากหวาน แถมยังน่ารักซะขนาดนี้
พี่ตรัสเตรียมตัวโดนทิ้งได้เลย XD
-
เด็กน้อยชีตาร์น่ารัก แต่ท่าจะแสบน่าดู
ไม่รู้มาอยุ่ด้วยหนึ่งอาทิตย์จะป่วนกันขนาดไหน
ตรัสจะเปิดศึกกับเด็กอนุบาลป่ะเนี่ย
แต่ถ้ายังเก็กนิ่งขรึมหล่ะก็ ตกกระป๋องแน่
น้องตาร์ได้ผูกขาดพี่เท็ตไว้ตลอดทั้งอาทิตย์แน่ๆ ฮ้าๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
ยังเชียร์ตรัสพันล้านเปอร์เซ็น
ถ้าวันไหนหนูเท็ดงอนตรัส เราจะไปหิ้วตรัสมาอยู่ด้วย
ถึงจะเชียร์ตรัสแต่ก็บวกเป็ดให้นะ รอเด็กมันโต อิอิ :z2:
-
เอาแล้วซิ น้องต้าร์จะมาแรงแซงโค้งท่านตรัสรึเปล่าน๊า....
ตอนแรกแอบหวั่นๆคุณพี่เชษฐนะ แต่กลับกลายเป็นเจ้าตัวเล็กแทน
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ^___^
-
ตรัสแอบเข้าทางครอบครัวเท็ตแล้วแน่ๆเลยยยย ><
-
ตรัสหึึงเด็กสี่ขวบ ฮ่าๆ
รอติดตามจร้า
-
น้องต้าร์น่ารักกกกกกกกกกอ่า
-
ตรัสแอบไปขอน้องเท็ดดี้กับพ่อแม่เค้ามาแล้วอ่ะสิท่า กิ๊วๆ :m12: :impress2:
ส่วนชีตาร์เนี่ย เห็นคนสวยหน่อยไม่ได้ อ้อนใส่ทันทีเลยเชียว
น่าหมั่นเขี้ยวมากกกกกกกอ่ะ :m3: :m3: :m3:
-
บวกเป็ดให้น้องต้าร์ค้าาา
-
เชียร์น้องต้าร์
กดบวกปล่อยเป็ดอย่างไว
ตรัส นายจะโดนเด็กเล่นมิใช่น้อย
เตรียมตัวไว้ อุอุ
เสียอย่าง เท็ดดี้คนเก่งไม่น่ารีบเฉลย
อดฉากนัวเนียออนโซฟาไปได้ 555
-
ในที่สุดท่านก็กลับมา
กระผมรอมาหลายวัน
ชอบตรัสกับเท็ตจัง
รอตอนต่อไป
-
ยุ่งละสิ สอง ต. มาเจอกัน แต่ซีต้าร์ได้เปรียบเห็นๆ เพราะเด็กกว่า หุหุ o18
-
น้องต้าร์น่ารักจริงๆเลย
ท่านตรัสจะสู้ได้รึป่าวเนี่ย อิอิ
-
เฮ้อ โล่งอกไปเรื่องพี่เชษฐ์ นึกว่าจะมาจีบเท็ดซะแล้ว
แต่ไอ้เจ้าลูกชายจะเอาปัญหามาให้มั้ยเนี่ย
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ น้องชีต้าร์จะมาอยู่ด้วย คงสนุกพิลึก 555
ท่านตรัสน่ารักเนอะ เป็นกำลังใจให้ต่อนะ สู้ๆ
-
:laugh: ขอแย่งเท๊ตด้วนคนนนนนน :impress2:
เราอ่านเรายังอยากเข้าไปร่วมแย่งเท๊ตด้วยเลย :a5:
คนอาไร้ มานน่าร้ากกกกก 5555+ :กอด1:
-
ตรัสแผนสูง ได้เท็ดดี้แบร์ไปอยู่ในสายตาตลอดการฝึกงาน :laugh:
-
คึคึ ทีนี้เค้าจะเล่นพ่อแม่ลูกกันใช่เปล่าคุณพ่อตรัส :z1:
-
ท่านตรัสจะเกลียดเด็กก็คราวนี้แหละน้า
น้องต้าร์ขี้อ้อน พูดเก่งขนาดนี้
-
ช่วงนี้ท่านตรัสหื่นไม่ออกเลยนะเออ :z1:
ยิ่งชีต้าร์มาอยู่ด้วยจะได้สวีทกันไม๊น้อ :a5:
-
อ๋อสรุปพ่อไม่ได้จีบ
แต่ลูกจีบ :laugh:
น้องต้าร์น่าร้ากกกกก
-
น้องชีตาห์น่ารักเชียว ตกลงพี่เชษฐ์มะได้มีแผนอะไรเหรอเนี่ยยย ทำไมเหมือนผิดหวัง กะแล้วพลาด 555
-
ชีต้าร์สู้ๆ 555
ให้รู้ว่าเด็ก 4 ขวบก็ชนะทั่นตรัสได้! กรั่กๆๆ
-
น้องชีตาร์มาอยู่ด้วยท่าทางจะสนุก
-
นึกว่าพี่เชษฐ์จะเป็นพ่อม่าย... ว้า ผิดหวัง 5555
-
ชีตาร์น่ารักจัง แอบปันใจมาเชียร์ได้มั้ยอ่า
-
ศึกชิงเท็ตกำลังจะระเบิดขึ้นแล้ว !!!!
ผู้เข้าชิงคือยอดชายนายตรัส กับ น้องต้าหน้าทะเล้น -..-
-
น้องต้าร์น่ารักจังลูก ก :o8: :o8:
เจอคู่แข่งแล้วคุณตรัส :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
ครบซักที พ่อ แม่ ลูก 55555555
-
แหม พี่ตรัสก็หึงไปทั่ว 55
เอาล่ะเว้ย น้องต้าร์ปะทะพี่ตรัส จะเป็นยังไงเนี่ยย
รอตอนต่อไป
-
มารออ่าน :3123:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกดีจัง
ชีตาร์จะกลายเป็นก้างของตรัสเปล่านะ
-
น้องต้าร์น่าร๊าก น่ารักอ่ะ
ได้ฝึกหัดเลี่ยงลูกเลยเนอะ
จิ้น พ่อตรัส แม่เท็ต และลูกต้าร์
ฟินไปสองวันเศษๆ :pig4:
-
o13 o13ชอบชีตาร์ แก่แดดได้ใจน้ามาก อิอิ
-
พิ่งมอ่นชอบตรัสมกบบร้ยงียบ
-
ชีต้าร์น่ารักจัง ตรัสมีคู่แข่งเป็นเด็กสี่ขวบ :m20:
-
แอบเนียนเรียกพ่อนะตรัสส
รอดูความน่ารักของน้องชีตาร์ :impress2:
จะป่วนขนาดไหนน้า
เอาให้ตรัสหึงจนต้องหาเวลาให้เท็ตเลยนะ :z1:
-
สงสัยพี่ตรัสต้องรบกับมารน้อยชีตาร์ซะแล้ว
-
:กอด1: :กอด1:
-
ทะลึ่ง : กามที่ 11
ถามว่าทำไมนายทัศนัยถึงต้องมานั่งรวบรวมหนังสือล่อแหลมใส่กล่องพลาสติกใบใหญ่อยู่อย่างนี้ด้วย
ข้อแรกคือในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ผมจะมีเพื่อนร่วมห้องเป็นเยาวชนวัยกำลังอยากรู้อยากเห็น และคงเป็นที่น่าสังเวชหากน้องค้นเจอหนังสือพวกนี้ที่กองรวมกันอยู่ใต้เตียง
สองผมขี้เกียจตอบคำถามต่าง ๆ นานาจากฝีปากช่างฉอเลาะ เพราะที่เห็นอยู่นี่ก็มีแต่คอลัมน์ส่อเรื่องใต้สะดือทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น...ใช้ปากวัดขนาด แตกตรงไหนเร้าใจที่สุด และอีกมากมายหลายกระบวนความ
สามผมไม่อยากโดนคุณศุภเชษฐ์เขม่นหากน้องไปเล่าให้คุณพ่อฟังว่าผมพาลูกเขาอ่านหนังสืออะไร รูปเล่มเป็นแบบไหน ใครขึ้นปก
และข้อสุดท้าย...ไอ้คุณตรัสสั่งห้ามเด็ดขาดที่จะให้ผมเก็บหนังสือพวกนี้ไว้ มันบอกไร้สาระไม่มีประโยชน์ ใช่สิ เพราะมันไม่มีส่วนได้เสียอะไรกับหนังสือหย่อนใจ มองแล้วไม่เห็นเงินเห็นทองเหมือนหนังสือแนะแนวธุรกิจ
โถ...ไอ้หน้าเลือด
ผมสะดุ้งนิดหน่อยตอนตรัสเปิดประตูเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง มันเดินมายืนเต๊ะจุ๊ยกอดอกอยู่ข้างเตียงก่อนเอ่ยถามเสียงเรียบ “ทำอะไรอยู่ ยังไม่เสร็จอีกหรือ”
“เก็บอยู่นี่ไง มึงจะรีบไปไหนล่ะ”
“เก็บอะไร เห็นนั่งเปิดดูอยู่ตั้งนานแล้ว”
“ขอดูส่งท้ายหน่อยไม่ได้ไง ไหน ๆ ก็จะเอาของสะสมกูไปทิ้งอยู่ละ”
“บอกว่าไม่ได้ทิ้ง แค่ย้ายไปไว้ห้องเก็บของ”
“แต่กูก็ไปรื้อมาดูไม่ได้”
“ทำไมต้องฝักใฝ่ขนาดนั้น”
“กูพอใจ มึงจะทำไม” ดึงดันรั้นเถียงไปข้าง ๆ คู ๆ ก็คนมันเสียดาย อุตส่าห์เก็บสะสมไว้เป็นกำลังใจในการศึกษาเล่าเรียน ทั้งรายปักษ์รายเดือน เล่มหนึ่งก็ตั้งหลายตังค์ มันคงไม่รู้ว่าทั้งกล่องนี้มูลค่ารวมกันนั้นขูดเลือดขูดเนื้อผมมากแค่ไหน แต่สุดท้ายผมก็ต้องจำใจวางหนังสือลงก่อนที่มันจะจ้องจนผมละอายแก่ใจไปมากกว่านี้ เพราะหน้าเมื่อกี้ที่เปิดค้างไว้มันตรงกับคอลัมน์ ‘เคล็ดไม่ลับทำอย่างไรให้อึด’ ซึ่งตรัสมันไม่ได้แค่จ้อง แต่มองไปอมยิ้มไป กลัวมันจะอุตริคิดว่าผมศึกษาทฤษฎีไว้ใช้ปฏิบัติซึ่งมันก็ไม่ผิดนัก แต่หามิได้นะขอรับ บทเรียนนี้กระผมเรียนรู้ไว้ใช้กับผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายแต่อย่างใด
เพราะฉะนั้น...เลิกยิ้มได้แล้วครับหล่อ
หลังจากตรวจสอบรอบเตียงและในตู้เสื้อผ้าว่าไม่มีหนังสือผู้ใหญ่เล่มไหนหลงเหลืออยู่ให้เป็นที่สะดุดตาแก่เด็กน้อยอย่างถี่ถ้วนดีแล้ว ผมก็ปิดกล่องก่อนจะช่วยตรัสยกเข้าห้องเก็บของ ห้องที่ว่าเป็นห้องเล็ก ๆ สำหรับเก็บอุปกรณ์แม่บ้านที่อยู่ติดกับห้องของผม ในนั้นมีชั้นวางสแตนเลสสูงสามชั้น กล่องหนังสือจึงถูกยกขึ้นวางไว้ชั้นบนสุดเพื่อให้พ้นมือเด็ก ไม่ใช่เด็กชายชีต้าร์ แต่หมายถึงเด็กชายทัศนัยคนนี้ต่างหาก
“ยกของแค่นี้ถึงกับเหงื่อตกเลยหรือ”
“โหตรัส ทำเป็นพูดดี มึงไม่ได้เป็นคนเก็บเข้ากล่องนี่”
“แล้วใครใช้ให้ซื้อเยอะแยะ”
“พูดมากว่ะ บ่นเป็นคนแก่ไปได้ เดี๋ยวต่อยเลย” ยกมือยกไม้กำหมัดเป็นนักเลงโตเข้าหน่อยคุณชายก็ยิ้มบาง ทำปากขมุบขมิบว่ากลัวจังเลยก่อนจะหันไปย้ายกล่องกระดาษที่วางระเกะระกะให้เข้าที่ แต่ไม่เข้าท่าแฮะ คุณผู้ชายต้องมาก้ม ๆ เงย ๆ ยกของมันไม่เข้ากัน ผมเลยเสนอตัวผลักไหล่มันออกแล้วยกเรียงแทน
“ขอบคุณครับ” มันพูดเบา ๆ ก่อนจะส่งมือมาเสยผมที่ปรกบังตาทัดหูให้ “แต่ทีหลังไม่ต้องนะ แขนเล็กแค่นี้เดี๋ยวหักขึ้นมาล่ะแย่เลย”
“บ้าหรือไง กูไม่ได้บอบบางขนาดนั้น เห็นแบบนี้ก็มีกล้ามนะ ดูซะ” เบ่งใส่อย่างมาดมั่น แต่ทว่าคุณชายกลับหัวเราะร่วน ใช่สิ ใครจะกล้ามใหญ่ไหล่ผ่ายเหมือนมึง ถึงแม้ช่วงนี้จะไม่ค่อยได้ไปฟิตเนสอย่างทุกที แต่ก็ไม่ได้ทำให้กล้ามเนื้อต้นแขนและหน้าท้องของมันหย่อนคล้อยด้อยความหล่อล่ำแต่อย่างใด
ด้วยความหมั่นไส้ก็เลยปั้นหน้าบึ้งเดินออกจากห้อง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นกรอบประตูคุณชายก็คว้าต้นแขนไว้เสียก่อน หันไปมองก็เห็นมันหยักยิ้มหล่อจู่โจมระยะประชิด ไอ้ผมที่เกราะกำบังไม่แข็งแรง สายตาก็เลยฝ้าฝางมองไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร จนกระทั่ง...
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นก่อนที่ริมฝีปากมันจะโน้มมาถึง ลมหายใจอุ่นที่พ่นอย่างขัดใจตรงปลายจมูกทำให้ผมต้องเผยยิ้มกว้าง ก่อนล้วงหยิบก้างขวางคอออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกรอกเสียงลงไป
“ครับพี่เชษฐ์ ถึงแล้วเหรอครับ ได้ครับ เดี๋ยวผมลงไป”
พอวางสายผมก็โบกโทรศัพท์ไปมาใส่หน้าคนที่กำลังฉุน ตรัสมันทำหน้าตึงอย่างกับเด็กโดนแย่งของเล่น เห็นแล้วขี้เกียจชวนว่ามันจะลงไปรับน้องกับผมหรือเปล่า ดูท่าว่ายังไงมันก็คงปฏิเสธแน่ ลงไปคนเดียวก็ได้วะ
ชีต้าร์ผู้น่ารักที่ใส่เสื้อลายหมีมีฮู้ดเดินอาด ๆ ลงมาจากรถ ผมยื่นมือไปรับกระเป๋าใบโตมาจากคุณพ่อของเขาพร้อมรับฟังข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับกิจวัตรของลูกชาย จากที่กังวลว่าต้องพาไปส่งโรงเรียนทุกเช้าไหม ตรัสจะให้ยืมรถไปส่งหรือเปล่า ก็ตัดไปได้เลย ช่วงนี้ชีต้าร์ปิดเทอมระหว่างภาคเรียน โดยเดิมทีครอบครัวนี้เขามีแผนไปเที่ยวพักร้อนกัน แต่ว่ามาติดงานกะทันหันเสียก่อน เอาเป็นว่าชีต้าร์กินง่าย นอนง่าย ไม่ฉี่รดที่นอนแล้ว ผมก็หมดปัญหาคาใจ
เสียงใสของเด็กชายวัยสี่ขวบเล่าเรื่องสัพเพเหระให้ฟังตลอดเวลาที่ขึ้นลิฟต์มายังชั้นห้า ผมกดออดหน้าประตูพร้อม ๆ กับพยักหน้ารับรู้ว่าชีต้าร์มีของสะสมเกี่ยวกับเบ็นเท็นเยอะแค่ไหน ทั้งนาฬิกาแปลงร่าง กระเป๋า เสื้อยืด เข็มขัด รองเท้า และหมอนอิง ที่สำคัญมันอยู่ในกระเป๋าที่ผมถืออยู่นี่ด้วย น้องพูดเสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุดจนกระทั่งเห็นใครอีกคนเดินมาเปิดประตูให้
“สวัสดีครับ ชีต้าร์ใช่ไหม” เจ้าของห้องย่อตัวลงนั่งคุยกับแขกวัยกระเตาะ เห็นน้องทำหน้าเหลอหลาก่อนจะกระตุกชายเสื้อผมเบา ๆ หลายหน
“ใครฮะ”
“พี่ตรัสครับ เพื่อนพี่เอง ไม่ต้องกลัวนะ”
“ไม่ได้กลัวฮะ แต่ต้าร์แค่สงสัย”
“สงสัย...สงสัยอะไรครับ”
“สงสัยว่าพี่เท็ตมีแฟนแล้วทำไมไม่บอกต้าร์” ผมมองตรัสที่เงยหน้าขึ้นมาสบตา เห็นมันยิ้มขันกับเด็กช่างถามด้วยความเอ็นดู คำถามของน้องมีคำตอบให้เลือกหลายอย่าง ผมขอเลือกที่มันไม่สร้างความร้าวฉานในความสัมพันธ์ที่คลุมเครืออย่างทุกวันนี้ก็แล้วกัน
“ใช่ที่ไหนล่ะ ต้าร์ดูดี ๆ สิ พี่ตรัสเป็นผู้ชายนะครับ จะเป็นแฟนพี่ได้ยังไง”
“ได้สิ พี่ตรัสอาจจะรอให้พี่เท็ตเป็นผู้หญิงก่อนเหมือนต้าร์ก็ได้” คราวนี้ผมได้ยินเสียงหัวเราะหล่อ ๆ ของตรัสเต็มสองรูหู มันหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะถอยหลบให้ผมเดินเอากระเป๋าเข้าไปวางไว้ในห้อง ก็ไม่รู้จะอธิบายให้น้องฟังยังไงว่าเพศหญิงเพศชายมันไม่ใช่สวิตซ์เปิดปิดไฟ กลางวันเป็นชายกลางคืนเป็นหญิงอะไรเทือกนั้น ซึ่งมันก็อธิบายยากอยู่ เอาไว้น้องพร้อมที่จะเรียนรู้ประสบการณ์ชีวิตก็คงจะบอกน้องเอง
“เดี๋ยวชีต้าร์นอนห้องเดียวกับพี่เท็ตนะครับ พี่ตรัสนอนดิ้น เดี๋ยวโดนยักษ์ทับนะ”
“จริงเหรอฮะ” น้องหันไปมองคนโดนพาดพิง
“ไม่จริงครับ พี่เท็ตต่างหากที่นอนดิ้น” โดนผู้ใหญ่รวนใส่เจ้าชีต้าร์ถึงกับเกาหัวแกรก ผมกลั้วหัวเราะบอกกับน้องว่าล้อเล่นก่อนจะพากันรื้อข้าวของออกจากกระเป๋า
ระหว่างที่ผมแขวนเสื้อผ้าน้องเข้าตู้ ผู้ที่คลั่งไคล้เบ็นเท็นสุดขั้วโลกก็ใส่ชุดเก่งมาอวดอย่างเต็มภาคภูมิ ผมเห็นแล้วก็อดหอมแก้มขาวไม่ไหว เจ้าต้าร์ก็หัวเราะชอบใจใหญ่เลย หยิบโทรศัพท์มาให้น้องโพสต์ท่าถ่ายรูปจนหนำใจก่อนจะหันกลับไปเร่งมือกับเสื้อผ้าต่ออีกครู่ใหญ่ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย รวมถึงตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลสองตัวที่น้องติดกอดจนต้องเอามานอนด้วยที่นี่ ก็ถูกวางไว้บนหัวเตียงด้วยฝีมือเจ้าตัว หลังจากนั้นชีต้าร์ก็หยิบหนังสือสามสี่เล่มที่วางอยู่ข้างกระเป๋ามายื่นให้ผมบนเตียงหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาเป็นเสื้อหมีมีฮู้ดเหมือนเดิมแล้ว
“นี่อะไรครับ”
“การบ้านปิดเทอมฮะ พี่เท็ตสอนต้าร์หน่อยนะ”
“ได้สิครับ แต่ว่าเราไปทำที่โต๊ะตรงโซฟาดีกว่าเนาะ กระเป๋าดินสออยู่ไหนนะ เมื่อกี้พี่เท็ตเห็นแวบ ๆ” ชีต้าร์รีบไปคว้ามาก่อนจะเดินนำหน้าผมออกจากห้อง
ท่านตรัสกำลังยึดครองพื้นที่ใช้สอยส่วนรวมอยู่พอดีตอนที่ผมกับต้าร์เดินออกมาเพื่อทำการบ้าน ในมือคุณชายมีแฟ้มงานบริษัทอีกตามเคย เหมือนอย่างที่คุ้นตาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
“ขยับหน่อยครับลูกพี่ เจ้าสัวน้อยจะทำการบ้านตรงนี้” คนโดนไล่ที่หันมายิ้มให้ก่อนจะขยับไปอีกฝั่งหนึ่งของโซฟา ตรัสมันวางแฟ้มลงก่อนจะให้ความสนใจกับการบ้านที่ผมถือมากางลงบนโต๊ะ เป็นวิชาภาษาอังกฤษหนึ่งเล่ม ศิลปะหนึ่งเล่ม และภาษาไทยอีกหนึ่งเล่ม
ภาษาอังกฤษให้โยงเส้นตัวอักษรกับความหมาย อย่างเช่น ตัวเอโยงไปหามด หรือบีโยงไปหานก ส่วนศิลปะให้ระบายสีภาพสัตว์โดยบังคับใช้สีตามคำสั่ง ส่วนนี้ต้องมีผู้ปกครองอ่านวิธีทำให้ฟังจึงจะถูกต้อง ส่วนภาษาไทยง่าย ๆ เลยคือคัด ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูก พร้อมตัวเลขไทยศูนย์ถึงเก้าตามรอยประ มีเวลาเหลือเฟือกว่าจะถึงมื้อเย็นผมจึงค่อย ๆ สอนน้องอย่างไม่รีบร้อน จนกระทั่งน้องบ่นหิวขณะที่ระบายสีดำบนลูกกะตากระต่ายตัวจิ๋วในวิชาศิลปะ
“น้องต้าร์อยากทานอะไรครับ” ตรัสที่ลงไปนั่งอยู่บนพื้นข้างเจ้าสัวน้อยถามเสียงอ่อนระหว่างที่ช่วยเลือกสีมาระบาย ส่วนผมที่สอนภาษาอังกฤษเสร็จแล้วก็เลยมานอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา ชีต้าร์หันขวับมาหาตอนที่ตรัสถามจบ
“พี่เท็ตอยากทานอะไรฮะ” ดีแฮะ ถามกันเป็นทอด ๆ ช่วยสมทบหันไปถามตรัสด้วยดีไหมว่าอยากทานอะไร จะได้ครบวงพอดี
“แล้วแต่น้องต้าร์เลยครับ น้องต้าร์เลือก แต่มีข้อแม้ว่าห้ามเป็นอาหารฟาสต์ฟู้ดนะ” เพราะเป็นคำสั่งตรงจากปากคุณพ่อเขาว่าห้ามตามใจบ่อย ตอนนี้น้องอยู่ในช่วงควบคุมน้ำหนักตามคำแนะนำของคุณหมอนักโภชนาการ
“ทำไมล่ะ อร่อยออก”
“อร่อยแต่ทานบ่อย ๆ ไม่ดีนะครับ อาหารพวกนี้มีไขมันสูง ถ้าสะสมในร่างกายมาก ๆ อาจเป็นต้นเหตุของโรคร้าย ชีต้าร์ไม่กลัวหรือ” คราวนี้ท่านตรัสเป็นคนช่วยอธิบาย และดูท่าว่าการขู่ด้วยโรคภัยร้ายแรงจะทำให้น้องขยาดกลัวไม่น้อย เจ้าตัวเล็กถึงได้นิ่งไป
“ต้าร์ทานไปเยอะแล้วด้วยสิ ต้าร์จะเป็นโรคอะไรไหมพี่เท็ต พี่เท็ตต้องรอต้าร์โตแล้วหล่อเหมือนพี่ตรัสก่อนนะ อย่าเพิ่งมีแฟนไปก่อน” อะไรนะครับ วกมาเรื่องนี้ได้ยังไงหนู แล้วดูจริงจังกับการวางแผนอนาคตมากด้วย น่าหมั่นเขี้ยวจนอดส่งมือไปหยิกหยอกแก้มอิ่มเบา ๆ ไม่ได้
“พี่ตรัสไม่ทานฟาสต์ฟู้ดใช่ไหมฮะ ต้าร์ก็จะไม่ทานบ้าง จะได้หุ่นดี”
“พี่ออกกำลังกายด้วยครับ น้องต้าร์ออกกำลังกายบ้างไหม”
“ฮะ ที่โรงเรียนคุณครูให้วิ่งรอบสนามกับเต้นแอโรบิค แล้วเสาร์อาทิตย์ปะป๊าก็พาไปว่ายน้ำตลอด”
“ดีแล้วครับ ออกกำลังกายบ่อย ๆ ร่างกายจะได้แข็งแรง โรคภัยจะไม่เบียดเบียน เพราะฉะนั้นวันนี้เราจะไม่ทานฟาสต์ฟู้ด ไปทานอาหารญี่ปุ่นกันดีไหม ทานปลาดีต่อสุขภาพ” ผมเสนอ แต่ก็ลืมไปว่าอาหารญี่ปุ่นส่วนใหญ่จะเป็นปลาดิบ เด็กจะทานได้ไหมหว่า
“สุกี้ได้ไหมฮะ”
“สุกี้โอเคเลย ต้าร์ระบายสีเสร็จเมื่อไหร่ เราค่อยไปทานสุกี้กันนะ” ผมบอกไปอย่างนั้นชีต้าร์ก็ยู่หน้าอย่างขัดใจ รู้หรอกว่าจะเนียนให้พาไปทานเลย แต่เหลือระบายสีช่วงตัวกระต่ายอีกนิดหน่อยใช้เวลาครู่เดียวก็เสร็จแล้ว จะได้ไปทานข้าวเย็นอย่างสบายใจ กลับมาค่อยทำภาษาไทยกันต่อ
ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะวนหาที่จอดรถได้ ห้างสรรพสินค้าช่วงเย็นวันศุกร์ไม่ต่างอะไรกับความโกลาหลขนาดย่อม ทั้งผู้คนและรถราที่หนาตากว่าทุกวัน ทั้งด้านหน้าและด้านในแทบจะไม่มีที่ให้แทรกเดิน
เราสามคนยืนรอคิวไม่นานก็ถูกเรียกเข้าไปในร้าน ระหว่างนั้นตรัสมันกระซิบเบา ๆ ข้างหู “เหมือนพ่อแม่ลูกเลยนะ” ใครแม่ ไอ้เท็ตคนนี้เนี่ยนะแม่ กางเกงยีนส์เข่าขาดของกูไม่ช่วยให้ดูแมนขึ้นมาบ้างเลยใช่ไหม พูดเสร็จแล้วมันก็ขำ ก่อนผมจะหยุดความเส้นตื้นของมันด้วยหมัดหนัก ๆ ที่หัวไหล่จนคุณชายร้องโอยนั่นแหละ
ร้านสุกี้ชื่อดังที่มีหม้อสีแดงวางอยู่กลางโต๊ะ ผมสั่งชุดผักสุขภาพสำหรับชีต้าร์โดยเฉพาะ แต่สุดท้ายเจ้าตัวเล็กกลับตักแต่หมูกุ้งและลูกชิ้นลงจานตัวเองจนพูน ไหนว่าอยากหล่อเท่เหมือนพี่ตรัสไง เด็กหนอเด็ก
“ชีต้าร์ ผักพวกนี้ล่ะ”
“พี่เท็ตทานเยอะ ๆ นะฮะ พี่เท็ตผอมเกินไปนะ” ว่าแล้วก็ยื่นมือป้อมมาตักผักใส่จานผม เนียนได้อีก
“เมื่อตอนก่อนออกจากบ้าน ใครน้าบอกว่าอยากหุ่นดี” ชีต้าร์ที่นั่งอยู่ข้างผมก็หัวเราะคิกคักแต่ก็ไม่ใส่ใจ ลอยหน้าลอยตาตักลูกชิ้นเข้าปากคำใหญ่จนผมต้องปรามว่าระวังติดคอ ก่อนจะยื่นน้ำให้แล้วบอกน้องว่าเคี้ยวช้า ๆ
“เท็ต ให้ต้าร์ทำเองตัดสินใจเองบ้าง ถ้ามีลูกแล้วประคบประหงมแบบนี้ระวังจะเสียเด็ก” แล้วนี่ตรัสมันมาแนวไหนของชีวิต พูดซะทำให้เข้าใจผิดคิดว่ามันจะเป็นพ่อเด็กให้เลยเหอะ ไอ้เท็ตก็ขนลุกเกรียวสิครับ
“เดี๋ยวติดคอขึ้นมาทำไงล่ะ”
“บอกเฉย ๆ ไม่ต้องป้อนน้ำ ฝึกให้ต้าร์รู้จักคิดเอง”
“ใช่ครับ ต้าร์จะได้โตเป็นผู้ใหญ่แบบเท่ ๆ” ยังไม่จบเรื่องเท่ ชีต้าร์เคี้ยวช้า ๆ อย่างที่ผมบอกก่อนจะดื่มน้ำตามแล้วหันมาพูดเสียงใส ผมก็ลูบกระหม่อมเรียกขวัญให้เสียทีหนึ่ง
เราตกลงกันไว้ว่าจะไปสวนสนุกวันอาทิตย์ ซึ่งพรุ่งนี้ที่เป็นวันเสาร์เราก็ว่างทั้งวัน ดังนั้นจึงเป็นโอกาสอันดีที่จะนั่งดูเบ็นเท็นเป็นเพื่อนชีต้าร์ แต่ว่าถ้าน้องเกิดเบื่อกลางคันล่ะแย่เลย ผมจึงเสนอให้ไปซื้อการ์ตูนพร้อมตุนขนมนมเนยที่ไขมันต่ำก่อนกลับบ้าน
▩▩▩
-
ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมขนมจากซุปเปอร์มาร์เก็ตหอบใหญ่ ดูไปก็คล้ายครอบครัวสุขสันต์อย่างที่ตรัสมันว่าจริง ๆ แต่ติดตรงที่ใครจะเป็นแม่ ผมไม่เป็นเด็ดขาดอะครับ ให้ต้าร์กับผมเป็นลูก ส่วนไอ้คุณตรัสเป็นพ่ออะพอไหว
หลังจากอาบน้ำให้เจ้าตัวเล็กเสร็จเรียบร้อยแล้วก็พากันมานั่งที่พื้นพรมตรงโซฟาพร้อมหนังสือแบบฝึกหัดภาษาไทย แค่ลากดินสอไปตามรอยประเพื่อเขียนพยัญชนะทั้งสี่สิบสี่ตัวพร้อมตัวเลขไทยอีกสิบหลัก ชีต้าร์บอกว่าสบายมากแต่ขอเวลาตั้งใจทำสักครู่ ผมนั่งบนโซฟารอคนเก่งเขาทำเองโดยไม่ต้องสอน แค่มองดูอยู่ห่าง ๆ ว่าน้องเขียนถูกต้องไหม ลากจากหัวตัวอักษรหรือเปล่า ชีต้าร์ก็ทำตามวิธีเขียนอย่างเคร่งครัดโดยไม่ต้องตำหนิติเตือนกัน
ผมลอบยิ้มด้วยความเอ็นดูก่อนจะผุดลุกขึ้นหวังเดินไปชงโกโก้มาให้เป็นกำลังใจในการทำการบ้าน แต่ก็ต้องมาสะดุดเข้ากับสายตาคมจากระเบียงห้องเสียก่อน ตรัสยังคงติดภารกิจอ่านแฟ้มงานบริษัท ไม่รู้ว่ามันมีอะไรน่าพิสมัยตรงไหนถึงได้ตั้งอกตั้งใจเหลือเกิน แต่เผอิญว่าเมื่อกี้คงไม่ใช่ มันไม่ได้ก้มมองแฟ้มในมือเพราะมัวแต่จ้องมายังโซฟาที่ผมนั่งอยู่ นั่งยิ้มอมภูมิตาเป็นประกาย เห็นได้ชัดเจนทั้งที่แสงไฟตรงระเบียงมีเพียงริบหรี่ มันกวักมือเรียกให้เข้าไปหา แต่เรื่องอะไรล่ะ ผมจะไปชงโกโก้ร้อนให้น้อง
ผมเดินกลับออกมาจากห้องครัวพร้อมแก้วสองใบในมือ แก้วหนึ่งเป็นโกโก้ร้อนกลิ่นหอมฉุยที่ถูกวางลงข้างคนตัวเล็ก น้องหันมายกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะก้มหน้าก้มตาเขียนตัว ภ.สำเภา อย่างบรรจง ส่วนแก้วอีกใบเป็นชาใบเตยที่ช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดได้ชะงัดนัก ผมเดินไปส่งให้คนที่นั่งพักสายตามองทอดต่ำไปยังแสงสีเบื้องล่าง
“ขอบคุณครับ” คุณชายพูดหลังจากรับแก้วไปถือไว้ในมือ ก่อนจะตบพื้นเก้าอี้ตัวยาวเป็นนัยว่าให้นั่งลงข้างกัน
นั่งข้างตรัสครู่ใหญ่ก็รู้สึกได้ว่ามือข้างหนึ่งที่ผมเท้าแขนไว้ถูกอีกฝ่ายคว้าไปกุมไว้หลวม ๆ แก้วชาว่างเปล่าถูกวางไว้ที่พื้นข้าง ๆ ผมเลิกคิ้วตาปรือเพราะบรรยากาศชักพาให้ง่วงงุน แต่ก็แอบมุ่นคิ้วเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมตรัสต้องทำสีหน้าอ่อนโยนแบบนั้นด้วย เบนสายตามองด้านในก็เห็นเด็กชายชยังกูร (ชื่อจริงของชีต้าร์ อ่านมาจากหน้าปกหนังสือเรียน) กำลังเขียนหยุกหยิกอย่างมีสมาธิผมก็เผลอยิ้มอีกหน ก่อนข้อนิ้วที่ถูกคลึงเบา ๆ จะทำให้ผมหันกลับมาสนใจคนข้างตัว
“ชอบเด็กหรือ”
“ชอบ”
“แล้วชอบผู้ใหญ่ไหม” รวนตลอด คุยเรื่องหนึ่งพาออกอีกเรื่องหน้าตาเฉย ตรัสมันคลึงเบา ๆ ตั้งแต่นิ้วมือถึงข้อศอก ก่อนจะนวดย้ำที่ต้นแขนอย่างเพลินมือ ผมไม่ว่าอะไรเพราะรู้สึกสบายดีไม่ค่อยมีคนมานวดให้แบบนี้บ่อยนัก พอเริ่มโอนอ่อนตามเข้าหน่อยคุณชายก็ถือโอกาสช้อนหน้าผมไว้ด้วยมือข้างนั้น
“ไม่เล่นดิ ชีต้าร์อยู่ด้วยนะ” สำนึกสักนิดเหอะ
“เมื่อบ่ายโดนขัด” โถ ที่แท้ไอ้คุณชายก็เป็นพวกชอบเอาชนะ พอโดนขัดใจเข้าหน่อยก็เลยฝังใจ เจอแบบนี้เข้าไปผมถึงกับพูดอะไรไม่ออก เสมองชีต้าร์แล้วหันมาจ้องหน้าไอ้คนรอจูบ อยากได้นักผมก็จัดให้แต่ขอโทษเถอะ...ไม่ใช่ที่ปาก แตะจูบแผ่ว ๆ กลางฝ่ามือมันแล้วผลักคืนกลับไป ลับหลังเด็กค่อยว่ากันใหม่นะจ๊ะ
ผมเดินกลับมานั่งที่โซฟาได้พักใหญ่แล้วตอนที่มีสายเข้า กำลังส่งยิ้มล้อเลียนให้คนที่ยังนั่งหน้าตึงอยู่ตรงระเบียงเป็นอันต้องหันไปคว้าโทรศัพท์มาเปิดดู
“ชีต้าร์ ปะป๊าโทรมาแหนะ”
“ไหน! พี่เท็ตรับเร็ว ต้าร์จะคุย ๆ” เจ้าของเสียงใสรีบละความสนใจจากหน้าหนังสือมาหาโทรศัพท์ทันที ผมกดรับแล้วยื่นให้ชีต้าร์เป็นคนกรอกเสียงทักทาย
“ปะป๊า!” ...
“อยู่ฮะ อยู่กับพี่เท็ตแล้วก็เพื่อนพี่เท็ต ชื่อพี่ตรัส” ...
“ใจดีฮะ หล่อด้วย” ผมหันไปเบ้หน้าใส่คนถูกชม เห็นมันนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บ้ายอนี่หว่า ...
“กำลังทำอยู่เลยฮะ วิชาสุดท้ายแล้ว พี่เท็ตกับพี่ตรัสช่วยสอนต้าร์ด้วย” ...
“ทานแล้วฮะ พี่ตรัสพี่เท็ตพาไปทานสุกี้มา อร่อย ไว้วันหน้าปะป๊าพาต้าร์ไปนะ เย้” ...
แล้วหลังจากนั้นผมก็ได้ยินคุณพ่อและลูกชายเขาบอกลากันพักใหญ่ก่อนจะวางสายไป ชีต้าร์ยื่นโทรศัพท์กลับมาแล้วหันไปทำการบ้านต่อ สมาธิดีเยี่ยมจนผมนึกปลื้มใจแทนคุณพ่อ เลี้ยงลูกยังไงให้เป็นเด็กฉลาดและว่านอนสอนง่ายอย่างนี้ ถ้าลองเป็นเด็กคนอื่นป่านนี้คงร้องงอแงอยากกินขนมดูการ์ตูนไปแล้ว
ผมย้ายลงไปนั่งข้างน้องตอนที่เขาหันมาถามผมว่าเลขห้าไทยเขียนอย่างไร เพราะตัวนี้มันมีหัวกลมถึงสองหัว ผมก็บอกน้องไปว่าให้เริ่มเหมือนเลขสี่ ชีต้าร์ก็พยักหน้าก่อนจะหันไปเขียนตัวเลขอย่างบรรจงอีกไม่กี่บรรทัดก่อนจะเฮลั่นห้อง
“เย้ เสร็จแล้ว"
“เก่งจังเลย ชีต้าร์เก่งที่สุด” ผมส่งมือไปลูบหัวทุยพร้อมคำชมเชย
“ไม่ให้รางวัลต้าร์หน่อยเหรอฮะ ปะป๊ายังให้รางวัลทุกครั้งที่ทำการบ้านเสร็จเลย”
“เอาอะไรดี ขนมไหม ที่ซื้อมาต้าร์เลือกได้เลยครับ”
“ไม่เอาขนม ต้าร์อิ่มแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นเอาอะไรดีล่ะ” ตรัสเดินยิ้มเข้ามาร่วมวงดีใจกับผลงานพยัญชนะไทยของชีต้าร์ มันนั่งลงที่โซฟาก่อนจะมองหน้าเจ้าสัวน้อยรอคำตอบเหมือนกัน
“จูบ พี่เท็ตจูบต้าร์เป็นรางวัลหน่อยนะฮะ” ไม่ต้องตอบคำผมก็ยื่นปลายจมูกไปแตะเบา ๆ ที่แก้มนิ่ม เห็นเจ้าต้าร์ยิ่มพึงใจแต่กลายเป็นว่านี่ไม่ใช่จูบที่เจ้าหนูแก่แดดพูดถึง
“จูบนะฮะพี่เท็ต ไม่ใช่หอมสักหน่อย” เอาแล้วไง งานนี้ได้มีตะขิดตะขวงใจกันบ้างล่ะ หันไปมองหน้าคุณชายก็ไม่เชิงว่าจะขออนุญาตเพราะยังไงนี่ก็ปากผม แต่เมื่อกี้เพิ่งปฏิเสธจูบมันมาหยก ๆ แต่กลับต้องมาเสียปากให้เด็กสี่ขวบจอมเจ้าเล่ห์แทนซะนี่
ชีต้าร์ทำหน้าทะเล้นก่อนหลับตารอผมให้รางวัล ทัดทานไม่ได้เสียด้วย อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้านไปสามวิชาในหนึ่งวัน ถือว่าเป็นกำลังใจให้เจ้าสัวน้อยแล้วกัน คิดได้อย่างนั้นผมก็โน้มหน้าไปจุ๊บเบา ๆ ที่ปากอิ่ม จูบเด็กแต่สายตาทอดมองผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ในระยะสายตาพอดี มีแรงกระตุกที่หัวคิ้วเข้มจนผมต้องลอบยิ้มคนเดียว หลังจากได้จูบสมใจ เจ้าต้าร์ก็หัวเราะคิกคักหน้าแดงไปยกใหญ่ก่อนจะยกโกโก้ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ได้ยินน้องบ่นว่าง่วงผมก็เลยบอกให้ไปแปรงฟันอีกรอบก่อนจะพาเข้านอน
ชีต้าร์ไม่ใช่เด็กงี่เง่าที่พร่ำเพ้อเรื่องผีสางหรือความน่ากลัวของความมืด น้องนอนอย่างว่าง่ายบนเตียงเดี่ยวชิดพนังพร้อมทั้งปิดไฟมืดสนิท ได้ยินเสียงใสเล่านิทานให้ฟังก่อนนอน แต่ฟังยังไงมันก็แค่เรื่องเล่าที่โรงเรียนเท่านั้นเอง มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง เธอเป็นที่หมายปองของนักเรียนชายชั้นอนุบาลสองทุกคน ชีต้าร์แอบชอบน้องคนนั้นมาตลอด คอยซื้อขนมเป็นของฝากแทบทุกเช้า แต่สุดท้ายเธอก็ย้ายโรงเรียนหนีไปโดยไม่บอกกล่าวสักคำ
นี่หรือคือโศกนาฏกรรมของเด็กชายวัยสี่ขวบ
ผมแอบย่องออกมาดื่มน้ำในครัวหลังจากชีต้าร์หลับไปแล้ว ขณะที่ยืนพิงเอวกับขอบเคาน์เตอร์พร้อมแก้วน้ำในมือผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูมาจากห้องใดห้องหนึ่ง กว่าจะรู้ได้ว่าห้องใครก็ตอนที่คุณชายเขาเดินมารินน้ำดื่มจากตู้เย็น ก่อนจะขยับมายืนข้างกัน
“เลียนแบบว่ะ มาหิวน้ำอะไรตอนนี้” ผมเอ่ยแซวขำ ๆ แต่คำตอบมันทำเอาผมต้องหุบยิ้มทันที
“ได้ยินเสียงเปิดประตู” ดูเอาเถอะ พฤติกรรมส่อแววโรคจิตขนาดไหน เห็นทีจะอยู่คุยด้วยไม่ไหว อาจเสียเปรียบได้ในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง ผมจึงเดินหนีไปล้างแก้วคว่ำไว้ คุณชายก็ดันเดินตามมาอีก มันวางแก้วลงก่อนจะคว้าข้อมือผมโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ก็พอเข้าใจว่ามันต้องการอะไร ย้ำคิดย้ำทำจนผมอดค่อนในใจไม่ได้ว่าถ้าถูกปฏิเสธมันคงนอนไม่หลับแน่คืนนี้
มีอะไรตลกกว่านี้อีกไหม ตรัส รัตนภูมิเศรษฐง้อจูบผมทั้งวันเลย
“อย่า เดี๋ยวต้าร์ตื่น” ผมบิดข้อมือหวังให้พ้นจากการเกาะกุม แต่เห็นทีคงยากเพราะนอกจากมือจะไม่หลุดออกจากกันแล้ว ตัวผมกลับถูกดึงให้ชิดกับตัวมันมากขึ้นอีก ผมผ่อนลมหายใจอย่างไม่มีอะไรจะเสีย ไหน ๆ ก็ขัดอะไรไม่ได้แล้ว จะทำอะไรก็ทำเถอะ
“ถ้าฝืนใจ ไม่ต้องก็ได้” แล้วจู่ ๆ มันก็ปล่อยมือผมอย่างง่ายดายแล้วเดินผ่านผมไปเฉย ๆ อารมณ์ไหนอีกล่ะทีนี้ แต่ผมไม่มีเวลาคิดนานนัก เดินไปดักทางแล้วยึดไหล่มันไว้ คล้ายว่าตอนนี้คนที่ง้อจูบไม่ใช่ตรัสซะแล้วสิ
“โกรธทำไม” ผมถาม
“แล้วถอนหายใจทำไม”
“ถอนหายใจก็ผิดด้วยหรือไง”
“ผิด เพราะไม่อยากให้ฝืนใจ ถ้าฉันทำอะไรที่ไม่ชอบใจก็บอกได้ จะไม่ทำ” มันปลดมือผมให้หลุดจากหัวไหล่ก่อนใบหน้าคมคายจะโน้มลงจูบเบา ๆ ที่หน้าผากคล้ายบอกลา
ได้ไงวะ...ใครจะยอม
ผมรั้งชายเสื้อมันไว้อย่างแรงจนคนที่กำลังจะก้าวพ้นห้องครัวต้องหันกลับมา ผมทอดสายตาลงต่ำไม่กล้าจ้องหน้ามันโดยตรง เพราะกลัวว่าคงพูดอะไรไม่ออกสักคำ
“ทำ” ผมพึมพำ
“อะไรนะ”
“ไม่ได้ฝืนใจ”
“ได้หรือ” ตรัสถามกลับเสียงอ่อน “ไม่ฝืนแน่หรือ” ผมเงยหน้าจ้องมันตาขวาง อยากตอกกลับไปว่าถ้ายังถามอยู่อย่างนี้จะเปลี่ยนใจแล้วเดินกลับไปจูบเด็กสี่ขวบที่นอนอยู่ในห้องแทน แต่ไม่ควร ไม่อยากยียวนใส่คนที่กำลังส่งสายตาละมุนละไม แล้วทีนี้ผมจะเอาอะไรไปสู้ไหว แข้งขาพาลอ่อนแรงเพียงแค่มองตามัน
มืออุ่นถูกส่งมาคลึงเบา ๆ ที่หลังใบหู ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจผะแผ่วรดปลายจมูก ก่อนที่ความหวามไหวในอกจะตีรวนเพราะริมฝีปากที่บดเบียดอย่างสุภาพไม่รุนแรง รสหวานล้ำที่ปลายลิ้นส่งผลให้ผมไม่อาจรั้งสติไว้กับตัวจนเผลอไหลคล้อยตามความอ่อนโยน
ถูกยกตัวขึ้นมานั่งที่เคาน์เตอร์ตอนไหนก็ไม่รู้ มีเพียงมือข้างหนึ่งที่รั้งไหล่อีกฝ่ายเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียการทรงตัว ตรัสละจากริมฝีปากพรมจูบแผ่วไปตามลำคอจนถึงแอ่งชีพจร ความอุ่นร้อนของลมหายใจทำให้ผมเผลอคลายยิ้ม แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดไม่อยู่ ก่อนที่จะห้ามใจตัวเองไม่ไหว ผมคว้ามือที่กำลังโลมไล้ไปทั่วทั้งแผ่นหลังอย่างขัดอารมณ์ ตรัสช้อนตามองอย่างสงสัยตอนที่เลื่อนจูบลงไปถึงกลางอก ผมก้มหน้าลงแตะแผ่วที่ริมฝีปากคุณชาย
“ตรัส...แค่จูบ” นี่มันเลยเถิดไปถึงไหนแล้ว พอเรียกสติกลับคืนมาก็ค้นพบว่าสถานการณ์ตอนนี้อันตรายแค่ไหน ถ้าห้ามใจไม่ไหวอาจกลายเป็นหนังอีโรติกในห้องครัวยอดนิยม ซ้ำร้ายอาจได้อุปกรณ์เสริมเป็นเครื่องครัวชนิดใดชนิดหนึ่ง ไม่ไหว ๆ เสี่ยงเกินไป
“ครับ...แค่จูบ” คำตอบของตรัสทำเอาผมถึงกับหน้าชา แค่จูบจริง ๆ อย่างเขาว่าแต่ไม่ใช่ที่ริมฝีปากเท่านั้น มันเคลื่อนย้ายไหวเอนไปตามแรงอารมณ์ ทั้งลาดไหล่ ชายโครง และหน้าท้อง ทีหลังต้องบอกด้วยใช่ไหมว่าอนุญาตตรงไหนบ้าง เจ้าเล่ห์สุดขั้วโลกเหอะมนุษย์คนนี้ มันยังตีหน้านิ่งอยู่ได้สักพัก จนกระทั่งผมส่งมือไปบีบจมูกจนมันร้องโอยนั่นแหละถึงได้หัวเราะออกมา
ตรัสนี่มันมาโซคิสม์ตัวพ่อเลย
▩▩▩
-
ยาวเกินไป!! โพสต์ครั้งเดียวไม่ได้!! งงจ้า!!
ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ ยาวสะใจไปเลยไหมเนี่ย
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ ทั้งที่นี่และทวิตเตอร์
ทุกคนน่ารักจริง ๆ *กอดแน่น*
ตอนหน้าไปเที่ยวกันนะ
ขอกำลังใจเหมือนเดิมเนอะ แล้วก็...
(http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/Emoticon/RabbitFam/emotion_yo_off.jpg)สุขสันต์วันแม่ค่ะ(http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/Emoticon/RabbitFam/emotion_yo_shinMay.jpg)
-
คืนต่อไปนะ
วางยาน้องชีต้าร์เลยนะ
เอาแบบให้หลับยาวๆเลย ฮ่าๆ
แล้วทีนี้ก็จะปล้ำจูบกันตรงไหน สถานที่ไหนก็เอาให้หนำใจ! :impress2:
-
น้องชีต้าร์น่ารักมาก เด็กฉลาด ชาติเจริญ
ฟีลแบบพ่อแม่ลูกมาก
แต่คุณพ่อมีหวงมีงอนคุณแม่บ่อยนะ หึหึ
ปล. อ่านตอนแรกฮามาก
เท็ตจะหมกมุ่นไปไหนเนี่ย?? อาลัยอาวรณ์ทรัพย์สมบัติอย่าแรง :laugh:
-
:z1: :z1: :z1: ซีตาร์แก่แดด อิอิ
-
เหมือนพ่อแม่ลูกจิงๆด้วยยย
น่ารักกกกกกกกกกกกกก
ชีต้าร์ น่ารักเชียวว
-
โอ้ววว นึกว่าเปิดศึกกับน้องต้าร์ซะอีก
น้องต้าร์น่ารักมากกกกกไม่งอแงเลยอ่ะ
-
ครอบครัวสุขสันต์
ชีต้าร์แก่แดดแต่เด็กเชียว
-
ตัวเองก็ซาดิสม์น่ะแหละ :laugh:
-
เหมือนพ่อแม่ลูกจริงๆด้วยอะ ครอบครัวสุขสันต์ ชีตาร์แอบเจ้าเล่ห์แต่เด็กเลยนะ ตรัสก็แอบงอนเรื่องจุ๊ฟด้วยอะ น่ารักๆ
-
ชีตาร์มันแก่แดดจัง แต่น่าร๊ากอ่ะ
-
มาแบบยาวๆสะใจดี o13
-
ตรัสหึงเด็กน้อยอ่าาาาา เง้ออออออออออออออออออออ
-
พ่อ แม่ ลูก ครอบครัวสุขสันต์
ชีตาร์เอ๊ยยย เด็กอาร้ายยย เจ้าเล่ห์ แก่แดดแก่ลม แต่น่ารักมวาก
ส่วนตัวพ่อก็ใช่ย่อยนะ
-
โอ๊ย เขิน T////T ระวังน้องซีตาร์ละเมอออกมาเจอนะ
-
โอ๊ย น้องต้าร์ ว่าง่ายเกินไปแล้ว น่ารักกกกกกกกเกิน
คุณตรัส ยังยืนยันว่า ให้รีบทำแต้มนะค่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ ^^
-
น้องชีต้าร์น่ารักมาก เราชอบเด็กอ้วน แก้มยุ้ย แอร๊ยย :m3:
บรรยากาศพ่อแม่ลูกสุขสันต์จริงๆนะ :man1:
-
ดูเป็นครอบครัวที่มีความสุขมากๆ
โดยเฉพาะฉากสวีตในครัวของคุณพ่อคุณแม่ :o8:
-
พ่อแม่ลูกจริงๆเล๊ยยยยย
ชีต้าร์อย่าไปขัดความสุขพี่เขาบ่อยนะลูกกก
-
น่ารักจริง ครอบครัวสุขสันต์
-
แค่จูบ :o8:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
-
อ่านมาถึงตอนนี้ ก็มันก็ยังไม่สุขสุดๆ
ถึงเค้าจะหอบเสื้อผ้าตามกันมาแล้ว
แต่ก็ยังไม่ระบุ ฐานะกัน เลยเป็นเพื่อที่เกินเลยกันไปเท่านั้น :oo1:
ช้ำใจแทนตรัสนะเนี่ย ยิ่งตอนนี้มีคู่แข่งเป็น เด็ก 4 ขวบซ๊ะด้วยสิ :laugh:
-
หูยยย น่ารักจริงๆ
เขิล "จูบ"
-
:impress2:วางยาต้าร์ไปเลยยยยยย
-
ชอบชีต้าชิงช้า น่ารักมากเลยอะ แอร้ยยย
-
อย่าหายไปนานๆอีกนะครับ คิดถึงอ่ะ ตอนนี้น่ารักดีครับ
ว่าแต่เท็ตไม่เป็นห่วงความรู้สึก(ต้องการ)ของตรัสบ้างเหรอ ไม่ได้...กันต้องแต่กลับมาจากเที่ยว ใช่มั้ย
แถมยังนอนคนละห้องอีก เฮ้ออออ (หื่น)
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานละมุน น่ารักอ่ะ :กอด1:
เจ้าตาร์น้อยก็เป็นเด็กที่น่ารักมากๆ
รอไปเที่ยว อิอิ
-
คุณตรัส อย่าทำงานเยอะไปนะครับ คุณเท็ตจะเหงาได้ :impress2:
คุณเท็ตอย่าว่อกแว่กไปเลี้ยงเด็กอย่างเดียวนะ คุณตรัสจะน้อยใจ :really2:
-
:-[ :impress2: :impress2:
น่ารักกันทั้งสามคนเลยย
พ่อแม่ลูก
-
โอยยยย ตอนแรกนึกว่าน้องตาร์น้อยจะเขม่นท่านตรัสซะอีก
แต่น้องน่ารักมากเลย มาคำแรกก็ถามโดนใจมาก !! พี่เท็ตมีแฟนแล้วทำไมไม่บอกตาร์ 555
แถมยังเห็นสุดหล่อเราเป็นไอดอลอีก เอาใจไปเลยเด็กคนเนี๊ยะ
เราว่าเด็กชายตรัสนี่งอแงกว่าน้องต้าร์อีกนะ 555
ถ้าไม่ได้ของที่ตัวเองจะเอา ฮีก็ไม่ล้มเลิกความตั้งใจป่ะ ?
แบบ ขอจูบเน็ตตลอดดด คนอ่านระทวยแทน ><
เดี๋ยวน้องเน็ตต้องพาเด็ก 2 คนไปเที่ยวแล้ว
รอตอนต่อไปค่ะ จุบจุบ o13
-
:m25:
แหมม
ชักอยากจะวางยาเด็ก5555
-
ฮ๊า!อ่านแล้วความหื่นพุ่งปรี๊ด!!!ไอ้คุณตรัสแม่งหล่อ!!!!!!!โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องต้าร์ร้ายจริงเชียว ได้จูบจากเท็ตไปอย่างเร็วอะ!ต่อหน้าตรัสด้วย เมพ โตขึ้นมาจะขนาดไหนนะน้องต้าร์...
สุขสันต์วันแม่คะ :L2:
-
จูบอย่างเดียวจริงๆด้วย :m20:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ตอนแรกว่าจะอ่านวันละสองตอน
แต่มันทนไม่ไหว มันสนุกมากจนต้องอ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด
รอตอนต่อไปจ้า o13
-
ชีต้าร์น่ารัก น่าฟัดที่สุด :กอด1:
ส่วนเท็ต แกยอมรับได้แล้วนะ ว่าแกนะให้ฟีลแบบแม่ชัดๆ :laugh: :laugh:
รอตอนต่อไปน้า +1 +เป็ดเป็นกำลังใจให้จ้า :pig4:
-
พ่อ แม่ ลูก :L2:
ยาวสะใจมาก กๆ ><'
-
ตอนนี้น่ารักมาก ยาวคุ้มค้าสมการรอคอยจริงๆ ค่ะ o13 o13
-
เหมือนพ่อ แม่ ลูก เลย
-
ได้ฟิล พ่อเเม่ลูก มากเลย อิอิ
-
ชอบตาร์อะ เด็กอะไรน่ารักเกินไปแล้ว
รออ่านต่อจ้า
-
นึกว่าจะหวานแหว๋วไม่ได้ซะแล้ว เพราะน้องต้าร์มาอยู่ด้วย
แต่ก็หาเป็นอุปสรรคไม่ ^____^
ขอบคุณคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :impress2:
-
โรแมนติกตลอดล่ะสองคนนี้ พี่ตรัสง้อจูบเท็ตทั้งวัน...อ่ะนะ ก็ของมันเคย ๆ
เด็กน้อยฉลาดและน่ารักมากเลยเนอะ ไม่งอแงแถมยังขยันทำการบ้านอีก
ชอบตอนตรัสแอบมองเท็ตสอนการบ้านน้อง แบบมองนิ่ง ๆ เค้่ามีความสุขของเค้าแหละ..
ในที่สุดตรัสก็สมใจอ่ะนะ ก็ลองไม่ให้สิ มีงอน 555
ขอบคุณค่า
-
คือเราชอบเรื่องนี้มากอ้ะ เขินไม่ไหวแล้ววววว !!
เขินจนเหนื่อย =___=;; แบบพวกเอ็งเลิกหวาน เลิกหยอดกันได้แล้วว้อยยย
สงสารคนอ่านแบบฉันบ้างงงงงง ! // เอาปากกัดหมอนจนน้ำลายเปียก
:o8:
ท่านตรัสน่ารักมาก แบบเอาใจเราไปเลย TwT
ส่วนน้องเท็ตนี่เอาไปเลยค่ะ ให้ไปทั้งตัว
เคะน้อยแอบซึนบางอารมณ์ แต่แรงตลอดเวลา
โห่ยยยยย ! มีการท้าทายท่านชายด้วย
แล้วเป็นไงลูก คนเสียหายน่ะเอ็งคนเดียวเลยนะเหวย
แต่เข้าใจว่าน้องเท็ตชอบ น้องเท็ตซาดิสก์ ท่านตรัสก็มาโซฯ
เอาละเหวยเรื่องนี้ sm แต๊ๆ :laugh: 5555555555555555555555555
ยังไงก็สมัครเป็นแฟนคลับเลยค่ะ หลงรักท่านตรัสไปเต็มๆ
รอตอนต่อไปค่า >[]<
-
สองคนนี้มีลูกก็ดีนะคะ ^^
-
:m20:+1 น่ารักอ่ะ เรื่องนี้ :กอด1:ชอบ
-
อร๊ายยยย หวานๆแบบอบอุ่น คุณพ่อ คุณแม่ คุณลูก ตอนแรกแอบหวั่นๆ นึกว่าจะเกิดศึกชิงนายซะแล้ว
ที่ไหนได้(http://upic.me/i/yr/yenta4emoticon0056.gif)
เห็นแบบนี้ชายตรัสคงอยากมีเป็นของตัวเองซักคนล่ะสิ ถามแม่หมีเค้ารึยังล่ะ รายนั้นเค้ายังทำเป็นมึนไม่เห็นใจอารมณ์คนอยากสวีทมั่งเล้ย :เฮ้อ:
-
อ่ะแน่ะ คนอ่านชอบ มาเยอะๆหลายๆหน้า อิอิ
แหมๆ เอาใจคนอ่านใช่ไหม ที่หายไปหลายวัน
(วันหยุดยาวหนิเนอะ)
-
:m25: :m25: :m25:
แงะ เขิลตายไปแล้ว
ตรัสหัวหมอจริง!
เท็ตก็นะยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมตลอด
(ชอบๆ 555555 o13 o13)
รอตอนต่อไป อิ_______อิ
มาไวๆน๊าาาาาา
-
น้องชีต้าร์น่าฮักแต้~~
กลายเป็นครอบครัวสุขสันต์ไปแล้ววว
เท็ตจ๋าา ยอมรับซะดีๆว่าตัวเป็นแม่ 5555 :laugh:
-
น่ารักอ่ะ .... เรารออีกคู่อยู่นะ อิอิ
-
5555+ น่ารักสุดๆเลยอ่าาา ทั้งน้องต้าร์แระคุนชายตรัสสส 55 5+ :m25: แด้ดิ้นนน :m25:
-
ตอนแรกหมั่นไส้ ชีตาร์ แต่พออ่านไปเรื่อยๆ ก็น่ารักดี ให้อภัยย 555
:o8: :o8: สองคนนี้ หวานกันได้ตลอดดด
-
ถึงท่านตรัสจะมาโซแต่เท็ตก็ดูท่าจะชอบมากนะ
คำก็หล่อสองคำก็หล่อแบบนี้ -..- :o8: :o8:
-
อยากได้แบบชีต้าร์สักคน คนยิ้มได้ทั้งวัน
-
เฮียตรัสน่ารัก :z3: :z3: :really2: :really2: :กอด1: :กอด1:
-
ลับหลังเด็กค่อยว่ากัน อิอิ
น้องตาร์แรงนะเนี่ย ไม่อยากจะนึกตอนโตจะเจ้าเล่ห์ขนาดไหน
-
ชีต้าร์อย่าเผลอตื่นขึ้นมานะหนู เดี๋ยวเด็กน้อยจะใจแตกซะก่อน :laugh:
พี่เท็ตกับพี่ตรัส เขากำลังช่วยกันติววิชา... อย่างคร่ำเคร่งกันเลยทีเดียว :impress2:
-
สนุกมากกกกกอีกเรื่องแล้ว เท็ตน่ารักอ่ะ น้องเท็ตคะน้องมีความเป็นแม่ในตัวสูงมากเลยนะคะ555
ตรัสหวานมากกกกกหาแบบนี้ได้ที่ไหนอีกบ้าง กรี้ดดดดดชอบอย่าปล่อยให้หลุดมือนะน้องเท็ต
ส่วนชีต้าร์น่ารัก น่าฟัดอ่ะอยากได้หลานแบบนี้ชอบๆๆ
เราเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ และตอนนี้ติดแล้วสนุกมากเลยนะเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
ขอบคุณคับลงยาวได้ใจจริงๆคับ
รอตอนต่อไปคับ
-
แค่จูบ o22
แค่จูบ :a5:
แค่จูบ.........ได้ยังไงกันฟร๊าาาาาาาาา :serius2: :angry2:
แฮ่ๆ ไม่ได้หื่นนะเออ :impress2:
-
กดบวกให้ชีต้าร์ เจ้าหนูกำลังฝึกเป็นวายร้ายตั้งแต่วัยเด็กเลยวุ้ย
แต่ตอนจูบ หวานจน-----
อ๊าซซซซ ตายคาคอม :-[
-
มานั่งรอตอนต่อไปปปปปปปปปปป
-
พี่ตรัสหึงเด็กเจ้าคะ :laugh:
-
น่ารักง่า ช่างพูดช่างฉอเลาะ จริงนะชีต้าร์
เท็ตกับตรัสเองก็น่ารักง่าตอนนี้
อยากมีแบบชีต้าร์ไว้เลี้ยงบ้าง ฮ้าๆๆๆ
ทำให้นึกถึงน้องที่บ้านเลย
:L2: :pig4: :L2:
-
แค่จูบจ้าน้องเท็ต
แต่พี่ตรัสเค้าไม่ได้บอกว่าที่ดียว :laugh:
งานนี้เสียรู้คนเจ้าเล่ห์ไปตามระเบียบบ :z1:
-
น่ารักมาก ๆเลย
-
ถ้าเด็กทุกคนน่ารักแบบน้องชีต้าร์ก็คงดี
(แต่แก่แดดไปหน่อยนะ)
คุณชายตรัสชักขี้งอนนะช่วงนี้ แอบอิจฉาเด็กป่าวเนี่ย
-
นา่รักที่สุดเลย คู่นี้
-
:-[
-
ทะลึ่ง : กามที่ 12
สวนเสือศรีราชา
แผนการเที่ยวถูกเปลี่ยนกะทันหันเนื่องจากเมื่อวานนี้ตอนที่ดูเบ็นเท็นจบไปหลายแผ่น ชีต้าร์บอกว่าเบื่อแล้วอยากดูเรื่องอื่นบ้าง ระหว่างที่เปลี่ยนแผ่นดีวีดีหน้าจอก็ตัดกลับไปเป็นสัญญาณฟรีทีวี มีรายการหนึ่งไปถ่ายทำที่สวนเสือพอดี เจ้าหนูชีต้าร์ดูแล้วก็บอกว่าอยากไป ตอนแรกไม่เข้าใจเพราะเห็นว่าน้องอยากเที่ยวสวนสนุกมากกว่า มารู้เหตุผลทีหลังว่าอยากเจอเพื่อน
เพื่อนของชีต้าร์...ก็เสือชีต้าห์ไง
ท่านตรัสไม่ขัดศรัทธา เจ้าสัวน้อยขอมาคุณชายใหญ่ก็จัดให้ ออกเดินทางกันตั้งแต่เช้า เตรียมข้าวของตั้งแต่เมื่อคืน ซึ่งผมไม่หลงกลเดินออกมาดื่มน้ำกลางดึกอีกแล้ว เดี๋ยวจะโดนกล่าวหาว่าให้ท่าเพราะตรัสมันคุ้มดีคุ้มร้าย อยู่ด้วยกันสองคนไม่เห็นจะมีท่าทีประหลาดอะไร แต่พอมีเจ้าตัวเล็กมาอยู่ด้วยกลับพลิกบทเป็นคนโรคจิตเฉยเลย
วันนี้ชีต้าร์ใส่เสื้อยืดลายเบ็นเท็นตัวเก่ง พร้อมหมวกสีเขียวและนาฬิกาเข้าชุดกัน ส่วนคุณตรัสก็เชิ้ตกับยีนส์ธรรมดา แต่ก็เรียกสายตาจากผู้หญิงจนเหลียวหลังได้เหมือนเคย
“พี่เท็ต ต้าร์อยากได้” ผมเดินกลับมาจากช่องซื้อตั๋วก็ได้ยินเสียงใสร้องอ้อนทันที บริเวณด้านหน้าจะมีซุ้มขายของที่ระลึกเรียงรายอยู่หลายร้าน สิ่งที่ชีต้าร์อยากได้ไม่ใช่อะไรแปลกใหม่พิสดาร แค่มันคือตุ๊กตาเสือขนาดเหมาะมือ
“ได้สิ เดี๋ยวพี่เท็ตซื้อให้นะครับ แต่เราไปเดินเที่ยวข้างในกันก่อนนะ ขากลับค่อยแวะซื้อดีกว่าไหม” น้องพยักหน้า หันมองท่านตรัสที่ยืนอยู่ไม่ไกล รายนั้นเขากำลังให้ความสนใจกับรูปปั้นเสือที่อยู่ตรงป้ายใหญ่สำหรับถ่ายรูป อย่าบอกนะว่านอกจากไม่เคยเที่ยวสวนสนุกแล้ว เสือก็ไม่เคยเห็น
ผมเดินเข้าไปใกล้ ได้ยินมันกระแอมเบา ๆ ก่อนจะถามเสียงแผ่วติดเขินนิดหน่อย “นี่มันเท่าตัวจริงไหม” นั่นไง ไอ้คุณตรัสไม่เคยเห็นเสือจริง ๆ ด้วย
“เสือมันก็มีหลายขนาดเหมือนคนนั่นแหละ มึงตัวใหญ่ กูตัวเล็กแบบนี้ไง” แล้วผมก็อยากตะครุบปากคืนคำเดี๋ยวนั้น ชีต้าร์ที่จับมือผมอยู่มุ่นคิ้วก่อนจะปล่อยมือแล้วเดินไปคว้ามือตรัสแทน
“พี่เท็ตพูดไม่เพราะ” ซวยแล้วไง ผมย่อตัวนั่งลงก่อนตบปากเบา ๆ ไปสองสามทีเป็นการลงโทษตัวเอง ชีต้าร์ยิ้มแทนการให้อภัยแต่ก็ยังไม่ยอมเดินกลับมาผมอยู่ดี
“พี่เท็ตจะพูดเพราะ ๆ นะครับ สัญญา ถ้าพี่เท็ตพูดไม่เพราะอีกจะให้คุณครูชีต้าร์ลงโทษเลยนะ” ยกนิ้วก้อยขึ้นตรงหน้า ตัวเล็กก็หัวเราะคิกคักก่อนจะยอมยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกัน
“สัญญาแล้วนะฮะ”
“ครับ สัญญา ๆ”
แต่จนแล้วจนรอดน้องก็ยังไม่ยอมมาเดินกับผมอยู่ดี ตอนนี้เราอยู่ในส่วนแรกของกิจกรรมชมความน่ารักของแม่เสือเลี้ยงลูกหมู และการดูแลอนุบาลลูกเสือพร้อมถ่ายภาพจนหนำใจ ซึ่งตากล้องไม่ใช่ใครที่ไหน ผมเอง ชีต้าร์ดูจะชอบใจกับโซนนี้มาก ยืนดูอยู่นานจนผมต้องบอกมีอีกอย่างอื่นที่น่าสนใจอีกเยอะ น้องจึงยอมเดินต่อไป
เราเดินผ่านซุ้มถ่ายภาพกับลูกเสือและลูกจระเข้มาเพราะว่าชีต้าร์บอกว่าตัวใหญ่เกินไป ไม่กล้าถ่ายด้วย ตรัสเองก็ทำหน้าแปลก ๆ ผมก็เลยสรุปเอาเองว่าไอ้หล่อก็กลัวเหมือนกัน
ส่วนต่อมาเป็นอุทยานกลางแจ้งที่เห็นได้จากโบชัวร์ว่ามีสัตว์อะไรบ้าง ทั้งกวาง ลา อูฐ หนูยักษ์ ลิง กระต่าย แต่ไฮไลท์เห็นจะเป็นงูเหลือมตัวเบ้อเริ่มที่นักท่องเที่ยวกำลังยกขึ้นมาพาดไหล่เพื่อถ่ายรูป ผมแกล้งหันไปถามชีต้าร์ว่าสนใจหรือเปล่า เจ้าตัวเล็กก็ส่ายหน้ายิก แต่ดูน้องจะถูกอกถูกใจเจ้าอูฐเป็นพิเศษก็เลยซื้อถั่วฝักยาวมาหลายกำ ป้อนจนมันเดินหนีชีต้าร์ถึงพอใจ ก่อนจะเดินไปดูอย่างอื่นบ้าง
ก้าวเข้าอุโมงค์มาก็ถึงส่วนจัดแสดงนางพญาแมงป่อง ชีต้าร์บอกว่ากลัวก็เลยพากันเดินพ้นมาอย่างรวดเร็ว ผมเคยมาที่นี่กี่ครั้งก็ยังนับถือความกล้าของเธอเสมอ เป็นผู้หญิงแท้ ๆ แต่เอาแมงป่องมาเดินอยู่บนตัว ก็เข้าใจว่ามีเสื้อป้องกัน แต่มันก็น่าหวาดเสียวไม่ใช่น้อยเลย
หลังจากนั้นก็มีกิจกรรมขี่ช้าง ชมโชว์เสือ โชว์จระเข้ และโชว์หมู ชีต้าร์กระดี๊กระด๊าใหญ่ บอกว่าหมูฉลาดบวกลบเลขเป็นด้วย ซึ่งความจริงครูฝึกเขาสอนมันให้คาบตัวเลขอย่างไรเราก็ไม่รู้ แต่ผมไม่อยากเอาหลักความจริงมาขัดจินตนาการ ไหลตามน้ำไปว่ามันเก่ง
พอสนุกสนานกันเต็มที่ คราวนี้ก็หิวสิครับ ตรัสที่อุ้มชีต้าร์ตั้งแต่เดินออกมาจากอุโมงค์นางพญาแมงป่องเริ่มถามผมเสียงอ่อนว่าหิวหรือยัง ผมพยักหน้าแต่ก็ยังเก็บภาพประทับใจไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งชีต้าร์บ่นว่าอยากเข้าห้องน้ำ ผมก็เลยยื่นกล้องให้ตรัสแล้วรับน้องมาอุ้มเอง ก่อนจะพาเดินไปห้องน้ำ
เสียเวลากับห้องน้ำไปพักใหญ่ทีเดียวเพราะคนเยอะ วันหยุดอย่างนี้ย่อมมีนักท่องเที่ยวหนาตา กลับออกมาก็เห็นคุณชายที่ควรยืนอยู่คนเดียวมีผู้หญิงสองคนยืนขนาบข้าง มิหนำซ้ำยังยิ้มแย้มเป็นกันเองอย่างผิดวิสัย ดูท่าว่าจะไม่ใช่คนแปลกหน้าแน่ ๆ เจ้าหล่อนทั้งสองถึงได้หัวเราะหน้าระรื่นแบบนั้น หนึ่งในสองผมยอมรับเลยว่าสวยจับตา การแต่งตัวดูดีแม้จะมิดชิดไม่หวือหวา ผิดกับอีกคนที่ดูมั่นใจเกินพอดี กางเกงของคุณเธอนี่ไม่ต้องพูดถึง สั้นเต่อรัดติ้วเห็นทรวดทรงไปถึงไหน ๆ
พอผมเดินเข้าไปถึงระยะสายตาคุณชายก็หันมาแนะนำให้รู้จักกัน ทราบว่าเป็นพนักงานในบริษัทรามานุสรณ์จิวเวลรี่ คนหนึ่งเป็นพนักงานบัญชี ส่วนอีกคนเป็นผู้ช่วยเลขานุการ ถ้าให้คาดเดาจากการแต่งตัว ไม่ว่าใครก็คงคิดว่าคุณคนที่แต่งตัวจัดจ้านเป็นผู้ช่วยเลขานุการอย่างแน่นอน แต่เปล่าครับ อีกคนต่างหาก
“คุณเท็ตคือเพื่อนที่คุณตรัสจะพาไปทดลองงานที่บริษัทใช่ไหมคะ”
“ทราบหรือครับ” คุณว่าที่ประธานถามกลับ
“ทราบสิคะ ข่าววงในสื่อสารกันรวดเร็วทันใจกว่าซีเอ็นเอ็นเสียอีก” แล้วเธอก็หัวเราะ
คนถามคือพนักงานบัญชีที่มีชื่อว่าณรินทร์หรือคุณริน จากความน่าจะเป็นที่ว่าผู้ช่วยเลขานุการน่าจะทราบก่อนใคร แต่กลายเป็นว่าคุณเขาไม่พูดอะไร อาจเพราะพูดไม่เก่งหรือเอาแต่มองหน้าผมอย่างไรไม่ทราบถึงได้สงบปากสงบคำ ทั้งที่ผมชอบเวลาเธอพูดไปยิ้มไปมากกว่า เหมือนอย่างตอนที่เธอพูดว่ายินดีที่ได้รู้จักเมื่อครู่นี้ ดูมีเสน่ห์กว่าการยืนยิ้มนิ่ง ๆ เป็นไหน ๆ
“แล้วคุณนิสาทราบไหมครับ” ผมหยั่งเชิงถามบ้าง
“ทราบค่ะ รินเล่าให้ฟัง”
นิสาคือชื่อของเธอ เป็นผู้ช่วยเลขานุการของคุณปรมัตถ์ซึ่งทำหน้าที่บริหารงานแทนท่านประธานผู้ล่วงลับ ผมรู้ได้จากการลักจำบทสนทนาที่ผ่านหู ทำทีเป็นยืนมองชีต้าร์ดูดน้ำผลไม้จากแก้วใบโตที่ผมซื้อให้น้องหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่เปล่าหรอก ผมกำลังหลบสองสายตาที่มองมาคนละแบบ
ตรัส...ที่มองอย่างจับผิด กับคุณสา...ที่ลอบมองอย่างมีนัยแอบแฝง
ใช่ว่าผมจะมองว่าไม่เหมาะสม เธอวางตัวดี ความมั่นใจที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเรียบร้อยทำให้ผมคิดว่าเธอน่าสนใจ ส่วนตรัสมันคิดอะไร ผมไม่รู้
ระหว่างทางกลับกรุงเทพฯ ชีต้าร์นั่งอยู่เบาะหลังเล่นกับตุ๊กตาเสือสองตัวจนผล็อยหลับไป ตอนอยู่ในร้านอาหารที่แวะไปฝากท้องก็ไม่ค่อยได้พูดอะไรกับตรัสนัก แค่ถามถึงเรื่องเอกสารฝึกงานนิดหน่อย มันบอกว่าติดต่อไว้แล้ว รอเขาส่งเอกสารกลับมาเท่านั้น
เย็นย่ำ คนขับถอดเรย์แบนกันแดดออกจากวงหน้าก่อนจะคลึงเบา ๆ ที่สันจมูกอย่างอ่อนล้า ผมที่นั่งหาววอด ๆ ก็หันไปถามด้วยความหวังดี “ขับให้ไหม”
“ง่วงขนาดนั้นจะขับถึงหรือเปล่า”
“ดูถูกว่ะ แค่หาว กูไม่ได้แอบงีบสักหน่อย”
“พูดไม่เพราะ” หลุดปากคำเดียว เสียวสันหลังไปสามสิบวิ หันมองน้องก็โล่งใจเพราะชีต้าร์ยังหลับสบายอยู่กับเจ้าเสือ ตัวหนึ่งเอามาหนุนหัวอีกตัวเอามากอด น่ารักจนอดเอี้ยวตัวส่งมือไปลูบแก้มอิ่มเบา ๆ ไม่ได้ หันกลับมานั่งพิงหลังกับเบาะ ชั่งใจอยู่สักพักก็เอ่ยปากเรียกชื่อมันเบา ๆ
“ตรัส...”
“ครับ”
“คุณรินน่ะ ไม่ใช่คนเดียวกับที่เคยเล่าให้ฟังใช่ไหม”
“เรื่องไหน”
“ก็พนักงานบัญชีที่ว่าเป็นผู้หญิงของ...คุณฉัตรพันธ์”
“ไม่ใช่ เรื่องมันเกิดมาหลายปีแล้ว คุณปู่ไล่ออกไปนานแล้ว” ก็รู้อยู่หรอก แค่อยากเบี่ยงประเด็นเป็นเรื่องอื่นก่อนเท่านั้น ผมขยับตัวหยุกหยิกจนตรัสเข้าใจผิดคิดว่าผมหนาวจึงปรับแอร์ให้ แต่ไม่ใช่ ผมกำลังนึกคำพูดอยู่ต่างหาก
“คุณสาเขาทำงานมานานหรือยัง”
“ทำไม”
“แค่สงสัย เห็นอายุยังน้อยอยู่เลย”
“สองปี เป็นผู้ช่วยคุณปรมัตถ์ที่เป็นเลขาฯ คนสนิทของคุณปู่อีกที” มันตอบเสียงเรียบ
“แล้ว...แต่งงานยัง” เพราะถามโดยที่มองหน้า ก็เลยเห็นว่ามันปรายตามามองผม รู้ไว้ไม่เสียหลายนี่หว่า ถามแค่นี้ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ผู้หญิงตรงสเปคก็ใช่ว่าจะมีมาบ่อย ๆ ถ้าเขาแต่งงานแล้วจะได้ปล่อยผ่านไป แต่ถ้าไม่...ค่อยว่ากันอีกที
“ยัง โสด”
“เหรอ”
“ถ้าอยากรู้มากกว่านี้ เดี๋ยวไปอ่านแฟ้มประวัติที่ห้อง”
“อืม” ผมตอบรับสั้น ๆ แล้วคิดว่ามันจะจบแค่นี้ไหม...
มันไม่พูดไม่บอกอะไรอีก ไม่ถามต่อด้วยซ้ำว่าทำไมผมถึงสนใจคุณนิสานัก ถ้ามันถามผมก็จะอธิบายให้ฟัง ทั้งที่เป็นอย่างนั้น แต่มันดัน...เหยียบคันเร่งหนักขึ้นเรื่อย ๆ
“ตรัส...ช้าหน่อย ชีต้าร์จะกลัวนะ” ผมแตะแผ่วที่ต้นแขน แต่มันไม่สนใจ อยากจะสบถเสียงดังแต่ก็กลัวน้องจะได้ยิน หันมองก็เห็นว่าเจ้าตัวเล็กยังหลับอยู่ และตรัสมันก็ยังดูมีความสุขกับการเร่งความเร็วต่อไป นั่งพิงหลังเกี่ยวพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียวไม่ยี่หระกับสิ่งรอบตัว
เหี้ย ใจเสียหนักเข้าผมก็กระทืบเท้าแล้วนั่งกอดอก รอดูว่าไอ้ตรัสจะหายบ้าเมื่อไหร่ แต่ไม่เลย มันยังเหยียบจนรถลอยละลิ่วเวลาตกหลุม โชคดีที่รถสายนี้ไม่เยอะ ไม่อย่างนั้นมันคงปาดซ้ายแซงขวาให้ผมได้เสียวไส้มากกว่านี้อีก เข้าใจว่ารถมึงแรง แต่โปรดพึงสังวรด้วยว่ากูยังไม่มีเมีย ช่วยเห็นใจกันหน่อยเหอะ
“พี่เท็ตฮะ ต้าร์ปวดฉี่” ...และเสียงสวรรค์นี้เองที่ทำให้ไอ้ตรัสชะลอความเร็วลง
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำของปั๊มน้ำมันพร้อมชีต้าร์ เห็นไอ้ตีนผียืนพิงรถพร้อมกระป๋องกาแฟในมือ พอผมเปิดประตูกำลังจะก้าวขึ้นรถมันก็ยื่นกระป๋องน้ำอัดลมพร้อมขนมของชีต้าร์มาให้
“ขอโทษ” ไอ้หล่อง้อด้วยเป๊ปซี่ ผมจะหายโกรธดีไหม...
ตรัสไม่เคยผิดคำพูด มันยื่นแฟ้มประวัติของคุณนิสาให้ผมทันทีที่กลับถึงห้อง ผมก็รับมาแต่ไม่มีแก่ใจจะเปิดดูเท่าไหร่ ไม่อยากให้ผีเข้ามันอีก เอาไว้ฤกษ์ดีไม่มีผีไอ้ตรัสคอยรังควาน ผมค่อยแอบอ่านคนเดียวเงียบ ๆ แล้วกัน
ถึงจะอย่างนั้นมันก็ทำตัวประหลาดไปทั้งอาทิตย์ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาถามคำตอบคำตลอด ส่วนผมกับชีต้าร์ยังคงบันเทิงเริงใจกับการ์ตูนต่อไป เมื่อเช้าก็พากันออกไปเที่ยวห้างโดยที่ไอ้ตรัสมันอ้างว่าต้องเข้าบริษัทไปด้วยกันไม่ได้ แต่ผมก็ชิงเอารถมันมาขับ ส่วนว่าที่ท่านประธานเขามีราชรถมารับถึงที่ จนกระทั่งคุณศุภเชษฐ์โทรมาเมื่อกี้ และมีแววว่าความสุขของผมกำลังจะหมดลง
“กลับก่อนกำหนดหนึ่งวัน”
(( ครับ ชีต้าร์ไม่กวนใช่ไหม งอแงอะไรหรือเปล่า ))
“ไม่เลยครับ น้องน่ารักมาก ทำไมถึงกลับก่อนกำหนดล่ะครับ”
(( คุณแม่เขาคิดถึงลูกชายน่ะ บ่นว่าทนคิดถึงไม่ไหว อยากเห็นหน้าไว ๆ ก็เลยต้องรีบกลับ )) เข้าใจเลยครับเหตุผลนี้ คุณแม่ของชีต้าร์โทรมาคุยกับน้องเกือบทุกวัน เจ้าตัวเล็กก็อ้อนเอา ๆ บอกคิดถึงบ้างล่ะ อยากกอดบ้างล่ะ ปากหวานออกปานนี้แล้วใครจะทนได้
“จะมารับน้องตอนไหนนะครับ ผมจะได้เตรียมกระเป๋ารอ”
(( แลนดิ้งพรุ่งนี้เช้า แต่อาจจะไปรับได้ช่วงบ่าย ๆ ยังไงก็ขอบคุณมากเลยน้องเท็ต ไว้พี่จะเอาของฝากไปให้นะ ))
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่เชษฐ์ เกรงใจเปล่า ๆ ผมก็ได้น้องต้าร์เป็นเพื่อนแก้เหงาไปเกือบทั้งอาทิตย์เลย มารับกลับไปผมคงคิดถึงแย่”
(( ก็มาเที่ยวหาน้องสิ พูดอย่างกับห่างกันข้ามประเทศ ))
“จริงด้วยนะครับ” ผมหัวเราะ
หลังจากวางสายผมก็เดินไปหาชีต้าร์ที่กำลังนั่งระบายสีอยู่ที่ระเบียง น้องดีใจใหญ่ในตอนแรก แล้วก็เปลี่ยนมาทำหน้าเศร้าบอกคิดถึงพี่เท็ต การเป็นเด็กนี่ดีจริง ๆ รู้สึกอย่างไรอารมณ์ไหนไม่ต้องคาดเดา เพราะเขาจะแสดงออกมาทางสีหน้าและแววตาจนหมด ผิดกับผู้ใหญ่บางคนที่ตอนนี้จวนจะค่ำอยู่รอมร่อก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาเลย
เมื่อคืนผมอยู่กับชีต้าร์แค่สองคน...
ตรัสไม่กลับมา ผมไม่กล้าแม้แต่จะโทรไปถามว่ามันอยู่ที่ไหน นอนกับใครด้วยซ้ำ ทั้งที่มันไม่เคยเป็นแบบนี้ ปกติถ้ามีธุระจำเป็นต้องกลับดึกมันจะโทรมาบอกก่อนเสมอ แต่คราวนี้หายไปเลยทั้งคืน อยากจะโทรไปหาซันแต่ถ้ามันไม่อยู่ด้วยกันผมก็จะกลายเป็นคนสอดรู้อีก ตอนนี้ก็เลยทำได้แค่รอ
ระหว่างนี้ก็เก็บข้าวของชีต้าร์ใส่กระเป๋ารอคุณพ่อเขามารับ น้องก็พูดไปตามประสาเด็กว่าอยากให้พี่เท็ตไปรับกลับมานอนด้วยทุกเสาร์อาทิตย์ ผมก็บอกไปตามตรงอย่างมีเหตุผลว่ากำลังจะฝึกงาน ไม่มีเวลาเที่ยวเล่นเหมือนอย่างตอนนี้แล้ว น้องก็เข้าใจ พร้อมทั้งให้สัญญากันเสร็จสรรพว่าถ้ามีเวลาว่างจะไปหาน้องบ่อย ๆ
และขณะที่กำลังพาน้องเสือสองตัวจากศรีราชาลงไปนอนในกระเป๋าอยู่นั้น เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น แวบแรกผมนึกดีใจว่าเจ้าของห้องกลับมาแล้ว แต่ไม่ใช่แน่ ถ้าเป็นตรัสมันจะเปิดเข้ามาเลยไม่เคยกดออดสักที
“เท็ต ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่อาทิตย์ มีลูกโตขนาดนี้แล้วเหรอวะ” สัด อยากจะทักทายด้วยคำนี้จริง ๆ แต่ติดที่ว่าชีต้าร์ยืนอยู่ใกล้ น้องอาจได้ยินคำแสลงหู
แซนมันก้าวเข้ามาในห้องก่อนจะย่อตัวนั่งลงตรงหน้าน้องแล้วยื่นมือไปลูบแก้มอิ่มเบา ๆ รู้และเข้าใจอารมณ์มันเพราะผมเคยเป็นมาก่อน ชีต้าร์น่ารักขนาดนี้ ใครไม่หลงตั้งแต่แรกเห็นก็ให้รู้ไปสิ
“น่ารักจังเลยครับ ลูกใครวะเท็ต”
“ลูกพี่เชษฐ์”
“หา ชีต้าร์เหรอเนี่ย เคยเห็นตั้งแต่แบเบาะ ตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้วนี่นา” ชีต้าร์หัวเราะคิกคัก
“ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ คุณพ่อไปไหนครับ”
“พี่เชษฐ์มีสัมมนาที่ไปต่างประเทศ แม่ชีต้าร์ก็ไปด้วย แต่น้องไม่อยากไปก็เลยมาฝากไว้นี่”
“แล้วนี่ไอ้ตรัสไปไหนวะ ยังไม่กลับมาอีกเหรอ”
“รู้ได้ไงว่ามันไม่อยู่”
“รู้สิ ก็มันฝากเอกสารฝึกงานไว้ที่กูตั้งแต่เมื่อคืน” ผมยกนิ้วจรดริมฝีปากพร้อมทำเสียงชู่ กูเต็มปากเชียวนะมึง
“เดี๋ยวค่อยคุยกัน พาชีต้าร์ไปอาบน้ำเก็บข้าวของก่อน” มันพยักหน้า
แขกที่ไม่ได้รับเชิญกำลังนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาตอนที่ผมอาบน้ำให้ชีต้าร์และจัดกระเป๋าน้องเสร็จแล้ว ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวเล็กยังอยู่ในห้องนอนและกำลังตั้งอกตั้งใจดูหนังสือนิทานที่ผมซื้อให้ตั้งแต่เมื่อวานตอนไปเที่ยวห้างกัน
“แซน...ตื่น” ผมเรียกไอ้คนที่นอนพักสายตาให้ลุกขึ้นมาคุยกัน มันขยับไปนั่งด้านหนึ่งของโซฟา ก่อนจะยื่นซองเอกสารให้มา ผมเปิดดูด้านในก็เห็นเอกสารพร้อมลายเซ็นอนุมัติยอมรับนักศึกษาฝึกงาน
“ไปเจอมันที่ไหน”
“ห้องซัน เมื่อคืนมันนอนกับซัน”
“อะไรของมันวะ ไม่เห็นโทรบอกกูสักคำ”
“ทะเลาะอะไรกัน เห็นคุณชายมันหน้าเครียด ๆ”
“เปล่าว่ะ ก็ปกติดี” มั้ง
“ใช่เหรอ ไม่ใช่ทะเลาะกันหรอกเหรอ” มันลากเสียงยานคาง กวนประสาทสุดฤทธิ์ “ถ้าอย่างนั้นมันคงมีอะไรต้องคุยกับซันหรือเปล่า ไม่เจอกันสักพักแล้วด้วย”
“ใช่ พักใหญ่ ๆ มึงเองก็ไม่โทรมาหากูเลย โทรไปก็ไม่เคยจะรับ ติดต่อไม่ได้บ้าง สายไม่ว่างบ้าง” ผมค่อนขอด
“ที่บ้านยุ่งนิดหน่อยว่ะ ช่วงนี้แม่เดินทางบ่อยเรื่องที่ดินนั่นแหละ แต่ท่านไม่ค่อยไว้ใจคนขับก็เลยใช้กูดะเลย”
“เหรอ แล้วเรื่องพี่เขยมึงนี่ยังไง”
“ใครเล่าให้ฟังอีกล่ะ เชี่ยซันล่ะสิ”
“เออ มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”
“ไม่มี แต่ยังไงกูก็คงต้องไปฝึกงานที่สุราษฎร์ฯ โดนแม่บังคับ มึงจะเข้ามหา’ลัยไปยื่นเอกสารบ่ายนี้พร้อมกูเลยไหม ไหน ๆ ตรัสมันก็ฝากมาให้แล้ว” ฟังแล้วทะแม่งหู ดูมันจงใจเฉไฉเปลี่ยนเรื่องยังไงไม่รู้
“มันบอกไหมว่าวันนี้ไปไหน จะกลับคอนโดหรือเปล่า”
“ไม่รู้เหมือนกัน กูแค่บอกว่าวันนี้จะมาหามึง มันก็ฝากมาด้วยแค่นั้น ไม่โทรไปถามมันเองล่ะ หรือว่าทะเลาะกันจริง ๆ”
“ก็บอกว่าเปล่า แต่ตรัสมันทำตัวแปลก ๆ มาหลายวันแล้ว ไม่รู้เป็นห่าอะไร ถามอะไรไปก็ไม่ค่อยตอบ สงสัยจะวัยทอง”
“วัยทองแต่หล่อขนาดนั้น กูยอมฟ้าเหลืองว่ะ” ไม่ขัดศรัทธา สิ้นประโยคผมก็ตบหัวมันสังเวยวาจาไปเต็มแรงหนึ่งที เอาหน้ามืดไปก่อนแล้วกันมึง
“เจ็บ อย่าเล่นตัวนักสิวะเท็ต ตรัสมันรูปหล่อปู่รวยก็ง้อ ๆ มันหน่อย ทะเลาะอะไรกันก็ดีกันซะ ถ้ามันหันไปหาผู้หญิงคนอื่นแล้วน้ำตาเช็ดหัวเข่า จะหาว่าพี่แซนไม่เตือน”
“กูไม่เอาเพื่อนทำเมียว่ะแซน เพราะตอนนี้กูมีเป้าหมายใหม่” ผมขยับตัวอย่างตื่นเต้น แซนมันก็บ้าจี้ขยับตาม
“ใครวะ”
“ชื่อคุณนิสา ทำงานอยู่บริษัทไอ้ตรัส”
“เหี้ยอะไรนะ” ทั้งที่ผมกำลังจะเล่าความลับขั้นสุดยอดให้ฟังแต่แซนมันเสือกทำหน้าอย่างกับฟ้าถล่ม ไม่สอดรู้สอดเห็นเหมือนอย่างทุกทีแถมยังชักสีหน้าประหลาดสุดหูรูด
“สวย เรียบร้อย กูชอบ”
“ไอ้ตรัสรู้ไหม”
“น่าจะรู้ เจอกันอาทิตย์ก่อนตอนไปสวนเสือ”
“ทำไมชอบ เขาทอดสะพานให้หรือไง เพราะปกติมึงไม่เคยเข้าหาผู้หญิงก่อน ถึงจะชอบแอบมองทรงเขาก็เถอะ”
“ก็ไม่เชิงหรอก แต่ดูไปแล้วเขาก็คงสนใจกูอยู่เหมือนกัน อิจฉาล่ะสิ”
“อิจฉาห่าอะไร เตรียมตัวบรรลัยเถอะงานนี้ ตัวใครตัวมันแล้วกันนะเท็ต ถึงกูจะรักมึงมากแต่กูก็รักตัวเองเหมือนกัน” มันตบไหล่ผมแปะ ๆ แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี อะไรคือบรรลัย ทำไมต้องบรรลัย แทนที่จะอวยพรให้เพื่อนได้ผู้หญิงดี ๆ มาเป็นแฟน แทนที่อวยชัยให้ได้กันเร็ว ๆ มันเสือกแช่ง
“มึงพูดอะไร กูขอภาษาคน”
“เดี๋ยวมึงก็เข้าใจเอง แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้กูไม่สงสัยแล้วว่าทำไมตรัสมันถึงไปนอนกับซัน แล้วนี่คุณศุภเชษฐ์จะมารับชีต้าร์ตอนไหน”
“บ่าย ๆ ถ้าน้องกลับแล้วค่อยไปมหา’ลัยกัน ชุดนักศึกษากูอยู่ไหนก็ไม่รู้”
“เตรียมชุดนอนด้วยก็ดี คืนนี้ไปนอนกับกูเลยก็ได้ ตรัสมันคงไม่อยากนอนที่นี่กับมึงสองคนแน่ เพราะชีต้าร์ก็ไม่อยู่แล้ว”
“ทำไมวะ”
“เถอะน่า เชื่อกู...”
“มึงยังไม่พร้อมจะรับรู้หรอกว่าที่จริง...ตรัสมันเป็นคนยังไง”
▩▩▩
-
แต่พวกเราพร้อมจะรู้แล้วว่าตรัสเป็นคนยังไง คิคิ
เจ้าเท็ต...เจ้าตายแน่!!
แต่เท็ตมันก็แปลกคนนะ...
ได้กับตรัสไม่รู้กี่กระบวนท่าก็แล้ว
อยู่ด้วยกันก็แล้ว
ยังจะกล้ามองผู้หญิงคนอื่นอีก
อะไรของมันวะ :เฮ้อ:
-
โด่ นึกว่าเท็ตจะหึงเลขาซะอีก ดันจะจีบซะงั้น
-
ชอบเรื่องนี้ ขอบคุณคนแต่งที่ไม่ปล่อยให้รอนานนะครับ คนเสพย์ติด"ความวาย"คิดถึง
อยากอ่านตอนต่อไป! เป็นกำลังใจให้คนแต่งทุกเมื่อ เชื่อวัน นะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ววว รอดาร์กไซด์ ชอบค่ะ [เบื่อเท็ตอ้ะ]
-
อ้าว เท็ดดี้แบร์ ไม่รู้เหรอว่าตรัสรัก ตรัสหลง ตรัสหึงหื่น :m20:
-
เท็ตยังไม่พร้อมแต่ข้าพเจ้าพร้อมรับรู้เรื่องดาร์กของท่านตรัสละนะคะ :z3:
โอยย ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z13:
-
ทำไมชอบใจร้ายกับตรัสจังงง :m16: :m16: :m16:
-
ไม่เข้าใจเท็ตเล้ย
-
อยากอ่านอีกไมเท็ตทำงี้อ่ะ
-
นี่เท็ตไม่รู้จริงๆหรอ?ว่าตรัสคิดยังไงกะตัวเองน่ะ :m21: :m21:
ใสซื่อซะจริ๊งงงงงงงง :m17:
ดาร์กไซด์ของท่านตรัส.... :m11: :m11:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่าาาาา :serius2:
-
เท็ตคร้าบบบ ตรัสแสดงออกอะไรต่างๆก็มากมาย
เท็ตจะซึนไปรึเปล่าเนี่ยยยย ขัดใจมาก
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ้าว แย่ละ ไหงเป็นแบบนี้ละจ๊ะ พ่อตัวเล็ก
จะยังไงต่อไปน้า...
รออ่าน และขอบคุณจ้า
-
เท็ตเริ่มทำตัวน่ารำคาญอีกละ
เมื่อคืนจูบตรัส วันถัดมา อยากสีหญิงต่อเลยเนอะคนเรา o12
ถ้าไม่เห็นใจตรัสบ้าง จะอยู่ด้วย จะความหวังกันทำไมวะ?!! บอกตรงๆ เริ่มเอือมกับนิสัย(หรือไม่ก็สันดาน) ของเท็ตละ :เฮ้อ:
-
เซ็งเท็ตอ่ะ นึกว่าจะแอบมีเรดาร์ว่ายัยเลขาคิดแปลก ๆ กับตรัสรึป่าว กลับคิดชอบซะงั้น
คุณชายเค้าก็ยิ่งไวเรื่องพวกนี้อยู่ หึงขึ้นสิครับ เท็ตทำเค้าผิดหวังอ่ะผิดหวัง :m31:
อยู่กันขนาดนี้ยังคิดมองคนอื่นอีกเหรอ...
ดาร์คไซด์ของตรัสอยากเห็นมากค่า เอาให้เท็ตเข็ดหลาบไปไหนไม่รอดเหอะ ร้ายเหลือเกินคนนี้
ขอบคุณค่ะ
-
ตกลงเรื่อระหว่างเท็ตกะตรัสคืออะไร?
ถ้าเป็นตรัสเราคงบาดเจ็บสาหัสมาก
:เฮ้อ:
-
ลุ้นนนนนนนน น น น น น นนน น น น นนน น น น นนน น น น นนน น ! ลุ้นเหมือนดูหนังฆาตกรรม ว๊ากก กก ก
-
โอ๊ะ
น้องเท็ตต หนูมีผัวแล้วนะลูกก o18 o18
-
ลุ้นจัง อยากรู้ว่าดาร์คไซด์เป็นไง อิๆ
อยากอ่านตอนต่อไปสุดๆ
o13
-
ฮะรึ่ยยยย
ค้างอะ เราอยากรู้ว่าตรัสเป็นคนยังไงงงงง :impress2: :impress2: :impress2:
-
:เฮ้อ:
-
เจอเท็ตจะสีหญิง ตรัสเลยต้องอวตารอีกภาคลงมา จะโหดหรือจะหื่น
-
ค้างจ้ะค้าง 555
เอาล่ะเหวย อยากรู้ดาร์กไซด์ของท่านตรัส! เอาให้หมอบราบคาเตียง เอ้ย! (คิดอะไรออกมา..) 55
เท็ตหนอเท็ต เวลามันอ้อน(?) มันง้อตรัสน่ะ น่ารักนะ แต่ไอ้เวลาที่มันแอบปันใจให้ใครนี่มันน่าแจกมะเหงก!!
-
โอ้ววววว!! รอตอนต่อไป ความดาร์คของท่านตรัส หึหึ
-
จะเกิดเรื่องอะไรอีกหนอ o22
-
อ้าวเท็ตไมจะทำงี้เนี่ย
-
โอ๊ย ค้างค่ะค้าง
ใครไม่พร้อมแต่หนูพร้อมค่ะ พี่ตรัสจัดดาร์กไซด์มาเลยค่ะ อิอิ
คิดว่าโมโหหึงธรรมดา? แต่คงจะไม่ธรรมดาซะแล้ว เท็ตช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย เสร็จแน่ๆ
รอตอนหน้าค่ะ
-
คุณนิสาจะมาแนวไหนนะ
แต่ตอนนี้อ่านแล้วแบบ...ตรัส..
อร๊าง!!! เขิน! ชอบ! คลั่ง! กรี๊ดเลย
พี่แกหึงชัวร์ป้าบๆๆๆ
บอกตรงๆชอบจริงๆ
ตอนแรกนอนอ่านในไอพอด
แต่นี้ลงทุนเปิดคอมมาเม้นเลยนะคนเขียน
5555555555555
แซนบอกให้ไปนอนที่ห้อง แต่ตรัสคงไม่ปล่อยไปง่ายๆมั้ง
แต่ตรัสก็นะ....พี่รอน้องจัดหนักอยู่นะ จัดน้องเท็ตให้พี่ด้วย กร๊ากกกก
ลาภปากจริงๆ 5555555555 (อินี่โรคจิต)
รอๆๆๆ
:oo1: :oo1:
-
บอกตรัสจัดเท็ตหนักให้ฟ้าเหลืองไปเลย แสดงออกโครตๆขนาดนี้ ไม่รู้จริงๆ หรือว่าหลับหูหลับตาไม่สนใจกันแน่
สมน้ำหน้าเท็ต หมั่นไส้ พอเค้าไม่ใส่ใจก็มาอ่อย ทำมาเสียใจ พอเค้าดูแลรักกันหวานๆก็มทำนิสัยแบบนี้อีก ขัดใจ! :beat:
-
เบื่อเท็ตอ่ะ ตรัสเปลี่ยนใจไหมเชียร์เต็มที่เลยนะเปลี่ยนนายเอกไปเลยก็ดี
-
ไม่รู้เรามึนตรงไหนหรืออ่านข้ามจุดไหนไปเปล่า แต่ที่ผ่านมาเราเข้าใจว่าเท็ตรับรู้แล้วว่าตรัสรู้สึกยังไงกับตัวเอง
ประกอบกับการกระทำของเท็ต ทั้งจูบเขา และยอมให้เขาจูบหรือกระทำกับเนื้อตัวร่างกายพอสมควร
เราคิดว่าทั้งสองคนใจตรงกันแล้วเสียอีก เพียงแต่ไม่มีการบอกมาตรงๆเท่านั้นเอง
พ่อพระเอกเขาปากหนัก นายเอกก็มึนเชียว อันนี้แสดงว่าเท็ตเห็นตรัสเป็นเซ็กส์เฟรนด์ป่ะ
ถ้าเท็ตสนใจจะจีบคุณนิสาจริงจัง เราคงผิดหวังมากๆ ตอนที่เท็ตพูดกับแซน ความรู้สึกเรามันวูบดิ่งลงไปเลยอ่ะ
ถ้าไม่รักตรัสก็อย่าให้ความหวังดิ
-
อ่านแล้วก็งงๆ นะ เพราะคิดว่าเท็ตน่าจะชอบตรัสเหมือนกัน
ที่บอกกับแซนไปแบบนั้น มีแผนอะไรหรือเปล่า?
-
ทุกคนรู้อยากจะรู้มุมมืดของท่านตรัสอย่างออกหน้าออกตา 555
แท็ตต้องโดนจัดหนักบ้างนะอะไรไปสนใจหญิงซะงั้นงงเลยแกรมีสามีเป็นตัวตนแล้วแม้จะไม่เปิดตัวเป็นทางการก็เถอะ
-
ท่านตรัสหึงด้วย กิ๊วๆๆๆๆๆ
-
ค้างงงงงงงง
มาต่อไวๆน้าาาา
-
ทีแรกจะให้เท็ตแกล้งสักหน่อยที่ตรัสปล่อยให้เท็ตอยุ่คนเดียว
ที่ไหนได้เท็ตนี่เน้อออ เป็นภรรยาเค้าแล้วยังไม่สำนึก ไปชอบคนอื่นอีกเฮ้อออออออออออออออออออออออ
-
กิ๊ดดดด ดาร์คไซส์ด่วนๆ ค่ะ :impress2:
-
สงสารตรัสอะ ดูเหมือนเท็ตจะเข้าใจและรักตรัสนะ
แต่ก็เหมือนจะทำให้ตรัสคิดไปเองเลย
งงกับเท็ต ตกลงคือก็ยังจะเอาเมียอยู่ดี?
รอดาร์กไซร์ของตรัส จัดหนักไปเลยยยยย
-
อุกรี้ดดดดดดด
คนหล่อขอเลวเหรอ ตอนต่อไปอ่ะ ><
ไม่สามารถรอได้ มาต่อพรุ่งนี้เลยได้ไหมมมมมมมมมมม
เขารอไม่ไหวอ่ะ
นะนะนะ
ขอร้องงงงงงงงง
อิน้องเท็ตนี้ ยังไง จะหาสาวอยู่ร่ำไป เหอะ =,=
ภาคแซน อยากอ่านจัง
เท็ตนี้ สงสัย something ... ของคนอื่น ง่ายดาย
แต่ของตัวเองนี้ ไม่เคยจะรู้เรื่องเลย
-
:m16: :m16: :m16:
เท็ตทำงี้ได้ไง
-
ถ้าตรัสจะดาร์คบ้างไรบ้างก็คงไม่แปลก เท็ตนี่จะใสซื่อ(บื้อ)เกินไปแล้ว :m16:
งงว่าตอนยอมตรัสน่ะคิดอะไรอยู่ ถ้าไม่อยากมีเมีย(?)เป็นเพื่อนเนี่ย :z3:
อยากเห็นตรัสตอนดาร์คๆนี่แหละ จะทำให้เท็ตสำนึกได้ไหมเนี่ย ว่าตัวเองมีซะมีแล้วนะ :jul3:
-
o22 o22
แท๊ตนี่วอนจริงๆ
มีเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้แล้วยังจะกล้าอีกนะ
ตอนแรกก้นึกว่าหึงที่ไหนได้พี่แก :z3:
ตรัสรีบกลับมาสอนซักหน่อยซิจะได้ไม่กล้านอกลู่นอกทาง555
-
อยากอ่านดาร์กไซด์ของท่านตรัสเหมือนกัน
จัดการไปเลย เท็ตดี้แบร์อยากสนใจคนอื่นดีหนัก
โดนแน่!
-
โอย เท็ตเอ๊ย อยากเอามะกอกใส่หัวแกจริงๆเล๊ย o12
นึกว่าจะหึงตรัสกับแม่เลขา ที่ไหนได้อยากเก็บไว้เองซะงั้น
อยากเห็นตรัสดาร์คมาก :interest:
-
ฮึ้ย....เท็ตทำไมทำแบบนี้ล่ะ
นึกว่ามีใจให้ตรัส ทำไมไปชอบหญิงซะแล้วล่ะ
เราเป็นตรัสเราก็เคืองเท็ตนะ
แต่ถึงเท็ตอาจจะไม่อยากรู้ว่าที่จริงแล้วตรัสเป็นคนยังไง
แต่คนอ่านอยากรู้ค่ะ
อยากเห็นท่านตรัสโหมดดาร์ค หึหึ :o8:
-
ตอนแรกนึงว่าจะสงสัยคุณเลขาว่าจะทำไรหรือเปล่า
กลายเป็นถามเพื่อจะจีบซะนี่
ตกลงยังไงเนี่ย ตรัสน้อยใจไปแล้วนะเนี่ย
-
โอ๊ะ ตื่นเต้น อยากรู้แล้วอ่ะ ตรัสเป็ฯยังไงๆๆๆ
-
โอ้วว ท่านตรัสองค์ลงนี้เอง
ตอนแรกคิดว่าเท็ตแอบหึง ที่แท้จะสี อิอิ
แล้วเจ้าตัวก็ช่างไม่รู้อะไรมั้งเลยเนอะ
-
ค้างงงง. มากกกก.
-
อ่านจบแล้วแอบหมั่นสัยเท็ตเบาเบา คือตลอดมานี่ไม่รู้จริงๆเหรอว่าตรัสรู้สึกยังไงกับตัวเอง
คือทั้งจับจูบลูบคลำไม่รู้จริงดิเพื่อนกันเค้าไม่ทำแบบนี้นะเฮ้ย
แล้วใจร้ายอ่ะไม่ว่าจะรู้ตัวรึไม่รู้ตัวก็ตาม ให้สามคำ ตรัส จัด หนัก น้องเท็ตซักทีเหอะจะได้รู้ตัวรู้ใจตัวเองได้แล้ว :serius2: :serius2:
-
อ้าวเท็ด ไหงทำงี้อ่ะ ตอนแรกนึกว่าจะหึงที่ไหนได้จะจีบซะงั้น เซงงงง
แอบอยู่ข้างท่านตรัส
-
แต่คนอ่านพร้อมนะค่ะ :z2:
-
ตรัสไม่ค่อยพูดด้วยแหล่ะ
ส่วนเท็ตก็แบบ อารมณ์แกล้งโง่ ไม่รู้ ไม่สน ตรัสไม่บอกก็ทำเป็นไม่รู้ซะงั้น
เราว่าตรัสต้องเป็นคนขี้หวง และขึ้หึงมากๆแน่ๆเลย
รอตอนต่อไปอยู่นะ อยากเห็นตรัสจัดเต็ม เท็ตจะได้เข็ดสักที
มองผญ. อื่นอยุ่นั่นแหล่ะ :m16:
-
อ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนที่12เลย
น่าสงสารตรัสที่แอบรักเท็ตมาตั้งนานแล้ว
แต่จะโทษเท็ตก็ไม่ได้ก็ชอบผู้หญิงมาตลอดนี่น่ะ
แต่ก็น่าจะรักษาน้ำใจกันหน่อย เท็ตใจร้าย
:z13:
-
อยากเห็นๆ ท่านตรัสเวอร์ชั่นดาร์ก
-
เท็ตไม่อยากรู้ตัวจริงของตรัสเหรอ :laugh:
-
ทำไมเท็ตถึงกล้าไปสนใจหญิงอื่นอีกเนี่ย :serius2: :serius2:
ว่าแต่ความจริงตรัสเป็นคนยังไงหว่า :z3:
-
:serius2: :serius2: :angry2:
-
จัดการเลยตรัส อิอิ
-
ดาร์คไซด์ท่านตรัส น่ากลัว ๆ :m4:
-
:m16:
เเม่งเซ็งเท็นว่ะ นี้ถ้าไม่ติดว่าเป็นนายเอกจะกระโดดถีบสักสิบรอบ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
อยู่กับตรัสซะขนาดนี้มีอะไรกันซะขนาดนี้ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกหรอว่ะ อยากให้ตรัสได้กับเเซนแมงซะเลย :m31:
เคลีย์ด่วนนนน โดนซะบ้างจะได้เข็ดเเละจำไปจนวันตาย เพี้ยงงง
-
คนอ่านพร้อมจะรับรู้แล้วค่ะ 555555
-
เฮ้อ เท็ดดี้ กับคุณชายตรัสก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังไปจีบสาวต่อหน้าต่อตาคุณชายเขาได้
ถึงน้องเท็ตไม่พร้อมรับรู้ แต่พวกเราพร้อมเสมอนะ :m13:
-
กมันง่วขนนท้อ่ท็ต
-
เซ็งเท็ตว่ะ อยากให้ตรัสไปรักแซนเลยซะ เฮ้อออออ
รอ ดาร์กไซด์
-
ดาร์กไซต์ๆๆๆ :z1:
อยากรู้ด้วยคนนน
เท็ตสมควรจะเจอพี่ตรัสเวอร์ชั่นดาร์กแล้วว
ทำตัวไม่ดี ชอบออกนอกลู่นอกทาง :m16:
-
ป้าไม่เข้าใจ !!!! /กัดผ้าเช็ดหน้าน้ำตาไหลริน :o12:/
หลานตรัสของป้าไม่ดีตรงไหน เท็ดดี้แบร์ถึงได้ปันใจไปหาสาวอื่น !!!
แล้วทำไมหนูถึงได้ชะม้อยตาหาสาวอีกล่ะลูก หือ ? ถ้าหนูยังโสดและซิง /พูดเสียงแผ่ว/ ป้าจะไม่ว่า
แต่นี่หนูได้หลานตรัสของป้าไปแว้ววววทั้งตัวและหัวใจ แล้วทำไมถึงทิ้งกันได้ง่ายดายแบบนี้ :sad4:
ไหนเคยบอกเองว่า ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์นี้จะยังคลุมเครือ แต่ก็รู้สึกดีเวลาที่ได้อยู่กับหลานป้า
อิป้าก็เข้าใจว่าหนูจะเริ่มฉลาดขึ้นตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนะลูก ไหงสุดท้าย ทำป้าหน้าหงายแบบนี้ล่า :serius2:
แล้วตอนนี้หลานตรัสของป้าจะเป็นเยี่ยงไร ? หอบแผลใจไปหาซันแล้ว ซันมันจะช่วยอะไรได้บ้างไหม ?
ณ จุดนี้ อิป้าขอถือหางข้างหลานป้าเต็มที่ ดาร์คได้ดาร์คไปเลยคนดี คนแถวนี้จะได้รู้เสียบ้างว่าเราคิดยังไง
/จะว่าไป หลานอิชั้นก็ไม่เคยพูดว่ารู้สึกยังไงกับเท็ดดี้แบร์นี่หว่า ดีแต่เนียนไปวัน ๆ o22/
อิป้าลุ้นพาร์ทหน้าตัวโก่งค่า !!!! ต้องเตรียมทิชชู่ไหมคะคุณคนเขียน 5555555555
/จิ้นไปแล้วว่าเขาคงจะเคลียร์กันรุนแรง :-[/
สุดท้าย ต้าร์หลานป้า ~~ /มีหลานคนเล็กเพิ่มมาอีกคน/ จะกลับบ้านแล้วเหรอลูก มาให้ป้าจุ๊บ ๆ ทีม่ะ !
ขอบคุณสำหรับการมาเร็วเคลมเร็วนะคะ ไม่ได้เม้นท์ให้เสียหลายตอนเพราะยุ่งมากจนไม่ได้เปิดคอมเลยค่ะ :z3:
-
อยากอ่านดาร์คไซด์ของท่านตรัสสสสสสสสสสสสสสสส
มาต่อไวๆนะค้า ^^
-
ไม่เข้าใจเท็ตมันเลย ได้กับตรัสมาไม่รู้เท่าไรแล้ว
ทำไมยังสนใจผู้หญิงคนอื่นอีก สงสารตรัส แต่ยังไงเรื่องนี้ตรัสคงต้องจัดการอยู่แล้วใช่ม่ะๆ :z3:
รอโหมด Dark side ของตรัส อิอิ :o8:
-
อยากให้นิสา เป็นภรรยาน้อยพ่อตรัสไปเลย ฮึ่มมมมม แง่ง น้อยใจแทนตรัส
เชียร์ตรัสๆ เท็ตนะเท็ต เดี๋ยวจะโดน
อยากอ่านพีแซน ซันอ้น จังเลยครับ
แต่ที่อยากอ่านมากมาก คือ ด้านที่ตรัสกำลังรู้กสึกนึกคิด
ส่วนที่อยากอ่านมากที่สุด คือ ตอนต่อไปครับ ^^
-
เพิ่งได้อ่าน >< ชอบท่านตรัส น่ารักดี ซึนดี ชอบๆๆ
-
อะไรกัน ?! อยากรู้ ๆๆ
รออ่านตอนต่อไปไป
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
วันนี้เป็นวันเฟลแห่งชาติหรือไงกันหืออออ
ปกติจะเข้าข้างน้องเท็ดนะ แต่วันนี้ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ท่านตรัสก็ออกจะชัดเจน(หรือเราคิดไปเอง)ขนาดนั้น เท็ดจะไม่รู้เชียวหรือว่าเขารักเขาหลงของเขาขนาดไหน
แล้วนี่ไปบอกว่าจะจีบเลขา โธ่ทั้ง !!!
เสียใจแทนตรัสจัง :o12:
เม้นสั้นๆนะคะตอนนี้ หมดแรง 5555
ตอนหน้าคงจะเข้าใจกันใช่ไหม T T
ขอบคุณค่ะ รักไรท์เตอร์เสมอเน่อจ้าว จุบจุบ
-
ถ้าทั้ง 2 คนชัดเจนกันมากกว่านี้คงจะดีนะ
-
ยกมือ พร้อมมมมมมม พร้อมแล้ว วว ว ว
-
ยกมือ พร้อมมมมมมม พร้อมแล้ว วว ว ว
ไปต่อนิยายตัวเองเลยยยยยยยยยยยยยยยยย
คิดถึงปันเน็ตบีม
คิดถึงท่านตรัสกับเท็ตด้วยน้า :กอด1:
-
แต่คนอ่านอยากรู้ มากๆด้วย :z3:
มาทิ้งไว้แบบนี้ไม่ได้นะ
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ ชอบม้ากกกกกกกก 5555 XD
อยากเห็นดาร์กไซด์คุณชายตรัสด้วย เท็ตไม่พร้อม แต่คนอ่านพร้อมนะคะ ฮาาา << ไม่ค่อยเลย
แต่ตรัสขี้หึงนะเนี่ย พอเท็ตทำท่าจะไปจีบไปยุ่งกับคนอื่นหน่อยนี่เปลี่ยนอารมณ์ไปเลย ทีนี้น้องชีตาร์ไม่อยู่กัน(?)ให้แล้วซะด้วย
ปล.น้องชีตาร์หนูแก่แดดนะลูก 555
-
อ่านเพิ่งจบตอนสาม คือ... ถ้าเท็ดดี้แบร์จะหื่นแต่ซื่อบื้อขาดนี้ละก็นะ！
*หนีไปอ่านตอนหน้าพร้อมเจอยัยคู่หมั้น*
-
ในที่สุดก้อตามทันจนได้ :mc4:ยิ่งอ่านยิ่งหนุกจ้ะ ชอบตรัสน่ะดูเป็นคนลึกลับมีมิติดีน่ะ คิดว่าต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็นน่ะ แต่เท็ดนี่สิบางครั้งก้อแอบโมโหแทนตรัสเหมือนกันน่ะ แต่ก้อเข้าใจการกระทำของเขาน่ะ เพราะตลอดที่ผ่านมาก้อออกจะแบบบ้าผู้หญิงปานนั้นอยู่ดี ๆ จะให้ยอมรับความสัมพันธ์อีกด้านก้อคงยังรับตัวเองไม่ได้น่ะ
ยังไงมาต่อเร็ว ๆ น่ะจ้ะ จะติดตามตลอดจ้ะ o13
-
มันค้างคาในใจอ่ะ 5555
มันจิ้นถึงกับว่าถ้าคืนนี้เท็ตไม่ไปกับแซน สงสัยฟ้าเหลืองแน่ๆ >\\\\<
ขอบคุณนะคะ สนุกมากคะ อยากอ่านต่อไวๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^____^
-
ขอสักคน. ผู้ชายอย่าตรัสเนี่ย. !!!! เป็กเจ๊อ่ะ :laugh:
เกย์น้อยนามชีตาร์ :laugh: น่ารักเวอร์
นู๋เท็ด จะถอดตัวมาชอบผญตอนนี้ก็ไม่ทันละ น่ะ :z2:
P.S. ดาร์กของตรัสหรอ :z1: ดูท่าจะขี้หึงโน๊ะ จะแบบ เฆี้ยนด้วยแซ่ ราดด้วยเทียน ป่ะเจ๊ชอบนะ :laugh:
-
ทะลึ่ง : กามที่ 13
ผมกำลังหลงทาง...
แซนมันว่าอย่างนั้นหลังจากที่กลับออกมาจากมหาวิทยาลัยและกำลังมุ่งหน้าไปบ้านแสนสุข คุณน้าโฉมฉายรับทราบการเดินทางไปของแขกทางโทรศัพท์ ทั้งที่บอกไปแล้วว่าอย่าทำให้ยุ่งยากเพราะผมนอนตรงไหนกินอะไรก็ได้ แต่ไอ้แซนมันก็ไม่ฟัง
คำว่าหลงทางที่ว่า...ไม่ได้หมายถึงถนนสายใหญ่ที่กำลังมุ่งหน้าไป แต่เป็นการอุปมาอุปไมยถึงตัวผมเอง มันพูดจาสู่รู้บอกให้ผมลองทบทวนเรื่องตรัสอีกที มันบอกว่าผมไม่ผิดที่จะคิดเรื่องนี้ด้วยสมอง
แต่อยากให้ลองตรองดู...ด้วยหัวใจ
สงสัยมันจะดูลิเกมากไป ผมก็แค่มนุษย์ธรรมดาที่เสพติดคำว่าเรียบง่าย โตมาจากครอบครัวที่สุขสบายไม่มีเรื่องยุ่งยาก แล้วทำไมผมจะต้องใส่ใจกับเพื่อนคนหนึ่งที่เคยมีอะไรเกินเลย...แค่ครั้งสองครั้ง
ไม่เถียงว่ารู้สึกดี...มาก แต่ก็อย่างว่า ผู้ชายเหมือนกัน มันไม่ท้องผมไม่ท้องก็ไม่มีอะไรต้องติดใจ ตรัสจูบเก่ง อันนี้ก็ยอมรับกันตามตรง จูบของมันเหมือนมาร์ชเมลโลหอมหวานนุ่มลิ้น แต่ถ้าไม่กินก็ไม่ตาย
เรื่องของเรื่องคือ...ผมไม่ชอบเวลามันโกรธ ทะเลาะกับท่านแล้วรู้สึกคันยุบยิบในใจ กินไม่ได้นอนไม่หลับยังไงชอบกล ตอนปีสองเคยจีบหญิงไม่ติดแล้วพาลไปลงกับมัน พอดีว่าน้องเขามีเจ้าชายในดวงใจแล้ว ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ไอ้คนที่นั่งกินข้าวอ่านหนังสือด้วยกันทุกวี่วัน แต่ท่านตรัสมันเมินทั้งที่ผมทุ่มเทแจกขนมจีบแทบตาย ก็เลยกลายเป็นเรื่องใหญ่โต สุดท้ายได้ซันมาช่วยไกล่เกลี่ยผมก็เลยขอโทษมันไป หลังจากนั้นก็โล่งใจอย่างกับยกภูเขาออกจากอก
ว่าก็ว่าเถอะ ผมจับไต๋คุณชายได้อย่างหนึ่งนะ ถ้าเห็นแววว่าพายุจะตั้งเค้าก็แค่เอาปากไปประกบ แล้วเรื่องก็จะจบแบบง่าย ๆ ไม่ต้องมาง้องอนกันให้เสียเวลา จรรโลงใจกว่าการเห็นมันโกรธเป็นไหน ๆ
แต่เรื่องพวกนี้จะให้รู้ถึงหูไอ้แซนไม่ได้เด็ดขาด เพราะดูมันจะคาดหวังกับการจับคู่ผมกับตรัสเอามาก ๆ ทั้งที่เมื่อก่อนผมกับมันก็ล่มหัวจมท้ายหม้อน้องปีหนึ่งด้วยกันมานับไม่ถ้วน แต่พอมันเห็นว่าผมจีบใครไม่ติดสักทีก็เลยจับใส่ตะกร้าล้างน้ำแล้ววางบนพานถวายให้คุณชายเอาดื้อ ๆ
“ตรัสมันไม่มีแฟนเหรอวะแซน” ไอ้ตี๋สองที่กำลังหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าปั๊มถึงกับเสียจังหวะ เห็นว่าชวนคุยตอนนี้คงไม่ปลอดภัยก็เลยเงียบปากไปก่อน รอจนกระทั่งเด็กปั๊มเอาบิลมาส่งพร้อมเงินทอนแล้วไอ้แซนก็เคลื่อนรถมายังถนนสายหลักอีกครั้งนั่นแหละ ผมถึงย้ำถามอีกหน “อย่าบอกนะว่ามีแต่มันเก็บงุบงิบไว้คนเดียวไม่ยอมบอกเพื่อนบอกฝูง สังคายนากันยาวแน่ประเด็นนี้”
“เออ กูก็ว่ายาว”
“อะไรยาว”
“ประเด็นมึงไง ทำไมถึงเข้าใจอะไรยากนักวะเท็ต กูล่ะอยากเป็นบ้าแทนไอ้ตรัสวันละหลายสิบหน” มันปลดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะเอาหัวโขกพวงมาลัยไปหนึ่งที
“เอาอย่างนี้...กูขอถามอะไรมึงหน่อย” ไอ้แซนมันชะลอน้องโฟล์คสวาเกนคันงามก่อนจะจอดสนิทที่จุดพักรถ หันมาประจันหน้าแล้วพ่นลมหายใจรดกันเป็นการเกริ่นนำ มันกระแอมเบา ๆ ก่อนจะถามเสียงเรียบ “นอกจากจูบโชว์กูวันนั้นแล้วมึงทำอะไรกับมันไปบ้าง” สัดเอ๊ย ถามอะไรไม่ถาม ไม่คิดจะให้กูตั้งตัวบ้างเลยหรือไง ถ้ากูช็อกตายใครจะรับผิดชอบ
“จะรู้ไปทำไม”
“เอ้า มึงเองยังอยากรู้เลยว่าตรัสมันคบใครหรือเปล่า กูเองก็อยากรู้ว่าเพื่อนที่จูบกันโชว์กูมันเป็นอะไรกัน” ผมนิ่งไปพักใหญ่ ไม่รู้จะตอบมันว่าอะไรดี มีรถราแล่นผ่านไปหลายคันก็เฉไฉหันไปมองเสียอย่างนั้น จนไอ้แซนมันต้องปรบมือใส่หน้าก่อนถามย้ำมาอีกหน
“ว่าไง ตัวกูเองยังไม่เคยคิดจะจูบไอ้ตรัสโชว์มึงเลยนะ” แค่คิดก็ขนลุกแล้วไหม มึงกล้าลอยหน้าลอยตาพูดให้กูฟังได้ยังไง เพื่อนเวร
“ทำอะไร มึงจะให้กูทำอะไรมัน ตัวใหญ่ยักษ์ขนาดนั้น กูกดไม่ลงหรอก”
“แล้วในทางกลับกัน มันกดมึงแล้วใช่ไหม” โอ๊ย สัดแซน มึงจะต้อนกูทำหอกอะไร
“กูว่านี่มันชักไม่เกี่ยวกับเรื่องที่กูถามแล้วนะ”
“เกี่ยวยิ่งกว่าเกี่ยว คบกันมาจะสี่ปีอยู่แล้ว มันเคยสีผู้หญิงให้มึงเห็นสักคนไหม”
“เพราะกูไม่เคยเห็นถึงได้ถามมึงอยู่นี่ไง ลับหลังมันอาจคาสโนว่าตัวพ่อก็ได้ ใครจะรู้”
“มันไม่มี มึงรู้อยู่แก่ใจ” อย่าแซน...อย่ามาตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ
“กูไม่รู้ กลับจากมหา’ลัยกูไม่เคยไปซุ่มดูว่ามันไปไหนกับใครบ้าง ต่างคนต่างอยู่ตลอด จะมีก็แต่ช่วงนี้ที่ได้ไปอยู่กับมันนี่แหละ”
“ถ้าอย่างนั้นมึงช่วยบอกเหตุผลที่ย้ายไปอยู่กับมันให้กูฟังหน่อย”
“มันขอ”
“แล้วทำไมมึงถึงยอม”
“เพราะฟรี”
“โอ๊ย...เท็ต” ร้องอย่างกับเจ็บปวดนักหนาแต่ว่าผมยังไม่ได้แตะตัวมันแม้แต่ปลายเล็บ มันคงเบื่อบทสนทนาที่ไม่รู้จะคุยไปทำไม ก็เลยกระชากรถออกมาจากตรงนั้นโดยไม่พูดอะไรต่ออีกเลย
ผมก้าวเข้ามาในบ้านของครอบครัวภัทรกูลโดยมีลูกชายเดินนำหน้า ทักทายบุพการีเพื่อนก่อนจะก้าวขึ้นไปยังชั้นสองแล้วตรงดิ่งไปห้องนอนของมัน ไม่ว่าจะมาสักกี่หนก็รู้สึกว่าบ้านหลังนี้ใหญ่เกินไปสำหรับพ่อแม่ลูกแค่สี่คน แต่ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่กำลังดำเนินอยู่คงดูหลอกลวงชอบกลหากเจ้าของกิจการอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ยืนมองจากระเบียงห้องไอ้แซนลงไปด้านล่างก็เห็นคนสวนกำลังขะมักเขม้นจัดแต่งกิ่งไม้เลื้อย มองเพลิน ๆ จนไม่ทันสังเกตว่ามีคนอื่นเข้ามาอยู่ในห้องด้วย
“น้องเท็ต น้าเอาขนมมาให้รองท้องก่อนจ้ะ” ผมรีบก้าวขาฉับกลับเข้าห้องหลังจากได้ยินเสียงหวาน ๆ ของน้าโฉมฉาย คุณแม่ของแฝดสอง ท่านเดินเข้ามาในชุดผ้ากันเปื้อนสีหวานพร้อมถาดคุกกี้ อีกทั้งยังมีน้ำส้มเหยือกใหญ่
“ขอบคุณครับน้าโฉม เท็ตกำลังหิวอยู่พอดีเลย”
“มาชิมให้น้าหน่อยสิจ๊ะ เจ้าแซนชอบติว่าหวานเกินไปทั้งที่น้าว่ากำลังดีแล้ว” ผมหยิบคุกกี้มะพร้าวจากจานมาชิมตามคำเชิญ รสละมุนที่ปลายลิ้นและกลิ่นหอมของมันทำให้ผมที่กำลังมึนตึงกับคำพูดของไอ้ตี๋ตอนที่อยู่บนรถผ่อนคลายลงได้มาก
“พอดีแล้วครับ ไม่หวานเกินไปหรอก อร่อยมากเลย”
“อร่อยก็ทานเยอะ ๆ นะ ถ้าไม่พอมีอีกเยอะเลย น้าขอตัวก่อนนะจ๊ะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
ทุกครั้งที่มาผมจะได้ลิ้มชิมรสขนมฝีมือคุณน้าโฉมฉายเสมอ ส่วนลูกชายเธอไม่ชอบของหวาน มักแต่สุราเมรัยก็เลยตินั่นตินี่ว่าหวานไปหมด แต่ซดเหล้าขม ๆ ไม่เห็นจะบ่นสักแอะ ระหว่างนั้นคนถูกนินทาในใจก็ก้าวออกมาจากห้องน้ำพอดี เปลี่ยนจากชุดนักศึกษาเป็นชุดลำลองสบาย ๆ พอผมเห็นแบบนั้นก็นึกอยากเปลี่ยนบ้างเลยเดินไปค้นกระเป๋า
“เรื่องที่คุยกันบนรถยังไม่จบนะ” ไอ้แซนพูดพร้อมกับนั่งลงบนเตียง ผมเดินเลี่ยงไปหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้ามันก่อนจะเค้นเสียงตอบ “จบเหอะ”
“ทำไมมึงไม่ลองถามตรัสมันดูล่ะว่ามันมีแฟนไหม คบกับใครอยู่หรือเปล่า อาจจะได้คำตอบเด็ด ๆ จนมึงนึกไม่ถึง”
“ตอนนี้กูไม่อยากรู้ละ อยากอาบน้ำมากกว่า”
“มึงนี่มัน...อย่าลืมโทรไปบอกตรัสมันด้วยว่าจะนอนกับกู”
“กูแปะโน้ตทิ้งไว้ที่หน้าห้องมันแล้วไง ไม่อยากโทร กลัวมันไม่ว่าง” แล้วก็นึกข้ออ้างอย่างอื่นไม่ออก ก็เลยผลุบเข้าห้องน้ำไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
ผมอาบน้ำไม่นานเพราะไม่อยากโอ้เอ้เสียเวลา ด้วยความหิวก็เลยรีบแต่งตัวเร็ว ๆ แล้วก้าวออกมาจากห้องน้ำ เห็นไอ้แซนกำลังนั่งคุยโทรศัพท์และดูมันลุกลี้ลุกลนจนผิดสังเกตตอนผมเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะได้ยินมันขอวางสายแล้วเงยหน้ามามองผม
“คุยกับใครวะ”
“ซันโทรมา”
“มันว่าไงบ้าง ตรัสอยู่ด้วยหรือเปล่า”
“ไม่อยู่ว่ะ ไปบริษัทตั้งแต่เช้าแล้ว ซันมันแค่โทรมาบอกว่าจะกลับมานอนที่นี่” ผมพยักหน้ารับรู้แต่คิดในใจว่าไม่ใช่แน่ เรื่องแค่นั้นจะแอบกระซิบกันเหมือนกลัวว่าผมจะได้ยินทำไม ถ้ารู้ว่าซันจะกลับมานอนบ้านมันคงตะโกนให้ผมได้ยินตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำแล้วเถอะ แต่ไม่มีแรงจะซักไซ้ เพราะตอนนี้ท้องผมมันร้องประท้วงขึ้นมาอีกหนแล้ว
“หิวยัง เมื่อกี้แม่ให้เด็กมาตามลงไปกินข้าว บอกว่าจัดโต๊ะเสร็จแล้ว”
“นั่นน่ะ เรื่องใหญ่เลยเห็นไหม กูบอกแล้วว่าไม่ต้องบอกล่วงหน้า น้าโฉมเลยต้องวุ่นวาย”
“วุ่นที่ไหน ดีซะอีก มึงมาทีไรกูได้กินแต่อาหารดี ๆ ตลอด” มันทำหน้ากรุ้มกริ่ม ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้เถอะว่าที่แท้เป็นแผนของมัน
ระหว่างที่ผมกำลังสวาปามอาหารสารพัดอย่างอยู่ที่ห้องโถงพร้อมไอ้แซนและน้าโฉม ไม่ครบองค์ประชุมเพราะคุณพ่อของแซนต้องไปบริษัทกะทันหันยังไม่ทันได้ร่วมโต๊ะอาหาร มีผู้ชายสองคนก้าวเข้ามาในบ้านอย่างเงียบเชียบไม่เอิกเกริก แต่ก็ทำให้ทุกคนวางช้อนของตัวเองได้โดยปริยาย
“อ้าวคุณพี มาได้ยังไงคะเนี่ย ไม่โทรมาบอกน้าก่อน จะได้รอทานอาหารพร้อมกัน นั่งก่อนสิคะ” คุณโฉมฉายรับไหว้แขกที่มาใหม่ บอกแม่บ้านที่ยืนอยู่ไม่ไกลให้นำจานมาเพิ่ม ก่อนจะหันไปเบ้หน้าใส่ผู้ชายอีกคนที่เดินเข้ามาจรดปลายจมูกกับผิวแก้มที่แลดูเรียบตึงกว่าอายุจริง
“คิดถึงจังครับแม่” คนเป็นแม่ตีเบา ๆ ไปที่ต้นแขนแข็งแรง
“คิดถึงอะไรกัน ไม่เห็นซันมาหาแม่บ้างเลย ดูอย่างเจ้าแซนสิ มาวันเว้นวันเลยด้วยซ้ำ” น้าโฉมค่อนไปอย่างนั้นก่อนจะหันมาหาอีกคนที่จงใจนั่งลงข้างไอ้แซน ผมที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามก็เลยเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าไอ้ตี๋สองมันชักสีหน้าเบื่อหน่ายขนาดไหน จำใจหันไปไหว้พี่เขากระดกกระเดิดยังไงชอบกล
“แล้วนี่มากับน้องซันได้ยังไงคะคุณพี”
“พอดีขับรถสวนกันที่หน้าหมู่บ้านครับ ซันก็เลยชวนมา”
“แล้วไม่พาน้องมาด้วยหรือคะ น้าไม่เจอน้องนานแล้วเหมือนกันนะ บอกให้เจ้าแซนพาไปก็อิดออดเดี๋ยวปวดหัวเดี๋ยวปวดหลังอะไรนักไม่รู้ ทั้งที่น้าก็ดูออกว่าเจ้าแซนน่ะชอบน้องพิชญ์”
“แม่...” คนที่โดนพาดพิงอิดออดประท้วง ผมไม่เห็นว่ามันจะขวยเขินหน้าแดงอย่างที่ควรจะเป็น ยังนั่งทำหน้าซังกะตายอยู่เหมือนเดิม เห็นทีข้อมูลเรื่องนี้ของน้าโฉมจะผิดพลาด
พิชญ์ของน้าโฉมคงหมายถึงรพีพิชญ์ที่ซันแซนเรียกติดปากว่ารพี จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้พบประสบพักตร์เจ้าหล่อนเลย อยากจะเห็นว่าหน้าตาสะสวยคู่ควรกับคุณศาสตราวุธแค่ไหน จะหน้าตาดีสูสีกับพี่ชายที่นั่งหล่ออยู่ตรงนี้หรือเปล่า
“ก็ว่าจะพามาด้วยกันครับแต่วันนี้พิชญ์ติดเรียน สัปดาห์หน้าก็สอบกลางภาคแล้วด้วย ช่วงนี้ก็เลยไม่มีเวลาเถลไถล”
“ถ้าอย่างนั้นสอบเสร็จแล้วพาน้องมาเที่ยวหาน้าบ้างนะคะ น้องคุยสนุก ปกติก็ได้น้องพิชญ์นี่แหละเป็นเพื่อนคุย ช่วงนี้ที่บ้านเงียบเหงาไปเยอะเลย”
“ได้สิครับ เอาไว้ยายพิญช์สอบเสร็จเมื่อไหร่ผมจะพามาหาคุณน้าทันที” คุณน้าคนสวยได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มกว้าง
“มัวแต่คุยเพลิน ทานข้าวกันดีกว่าจ้ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นชืดหมด”
ผมมีโอกาสถามไถ่หลังจากนั้นว่าจำกันได้ไหม ที่โผล่ไปกินฟรีนอนฟรีที่รีสอร์ทเมื่อเดือนก่อน คุณเขาก็บอกว่าจำได้ดี มีกันอยู่ไม่กี่คนจำหน้าได้แม่นแถมยังจำชื่อได้อีก ผมก็เลยหมดเรื่องที่จะชวนคุยไปโดยปริยาย
และหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้จะกลั้นยิ้มยังไงไหว ไอ้หน้าบูด ๆ เป็นตูดลิงบาบูนของไอ้แซนมันตลกยิ่งกว่ามิสเตอร์บีนเสียอีก เห็นคุณพีระมิดตักแครอทจากชามต้มจืดให้ ไอ้แซนก็เขี่ยไว้ข้างจานแบบไม่ใส่ใจจะตักเข้าปาก แต่ยังมีแก่ใจยื่นมือไปตักพริกขี้หนูที่ลอยอยู่ในชามต้มยำปลามาใส่จานอีกฝ่ายกลับคืนไป จนกระทั่งซันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นว่าผมไม่ไหวแน่ ก็เลยส่งข้อศอกกระทุ้งมาเบา ๆ ปรามไว้
ช่วยไม่ได้นี่หว่า ผมไม่เคยเห็นไอ้แซนโหมดนี้ ดูพ่อแง่แม่งอนยังไงชอบกล ถ้าไม่ติดที่ว่าจะเป็นพี่เขยน้องเขยกันอยู่รอมร่อ ผมจะขอจับคู่ให้ซะเลยเหอะ
เมื่อมื้ออาหารสุดสำราญสิ้นสุดลง ผมเดินกลับขึ้นมายังห้องนอนไอ้แซนเพื่อจัดการกับสัมภาระที่เพิ่งขนมา จะให้อยู่กี่วันมันก็ไม่บอก ผมเลยยัด ๆ มาเท่าที่กระเป๋าใบเล็กจะเอื้ออำนวย แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นตอนที่ผมกำลังยัดกระเป๋าเปล่าเก็บเข้าตู้พอดี
“สวัสดีครับผม”
(( พี่เท็ตฮะ คิดถึงจังเลย )) ปากหวานแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากน้องชีต้าร์ผู้น่ารัก
“คิดถึงกันแล้วเหรอครับ ปะป๊าเพิ่งมารับไปเมื่อบ่ายเองนะ”
(( คิดถึงแล้ว คิดถึงมากด้วย ))
“พูดแบบนี้คุณแม่น้อยใจแย่เลย ไม่เจอหน้าลูกชายตั้งหลายวัน พอเจอกันลูกชายกลับคิดถึงคนอื่น”
(( ก็นึกว่าปะป๊าจะไปรับพรุ่งนี้นี่นา ต้าร์ยังไม่ได้สารภาพรักกับพี่เท็ตเลย )) เอาแล้วไง โดนเจ้าเด็กแก่แดดพูดหยอดใส่อีกแล้ว
“สารภาพรักอะไรกันฮึ ตัวแสบ”
(( ก็สารภาพรักแบบหนังญี่ปุ่นไง ต้าร์ชอบดูมาก ๆ พระเอกบอกนางเอกว่าแอบชอบมานานแล้วนะ หลังจากนั้นก็จูจุ๊บกัน แล้วหนังก็จบแบบมีความสุข )) ผมควรเตือนภรรยาของพี่เชษฐ์หน่อยไหมว่าให้คัดกรองเนื้อหาของหนังที่จะเอามาเปิดให้ชีต้าร์ดู ไม่อย่างนั้นมีหวังได้เห็นลูกชายไปไล่จูบเพื่อนที่โรงเรียนแน่ แถมน้องยังไม่แคร์ด้วยว่าเพศไหนเป็นเพศไหน
ซวยไปนะครับคุณศุภเชษฐ์
ระหว่างนั้นสัญญาณเตือนว่ามีสายซ้อนก็ดังขึ้น มองดูก็เห็นชื่อคุ้นตาโชว์หราอยู่บนหน้าจอ ตะล่อมบอกชีต้าร์ว่าจะโทรกลับเพราะมีธุระด่วน เด็กว่าง่ายก็ใจดีวางสายให้ทันที
“ว่าไง” ผมกรอกเสียงไปแบบไม่คิดอะไรนานนัก
(( อยู่ไหน ))
“ก็แปะโน้ตบอกไว้แล้วไงว่ามาบ้านแซน”
(( อืม )) อืม...อืมแล้วก็เงียบ อะไรของมันจะพูดอะไรก็ไม่พูด ที่บ้านไม่ใช่เจ้าของสัญญาณมือถือ ทุกนาทีมีค่าแล้วก็ใช่ว่าถูก ๆ จะมาอืมคำเดียวสั้น ๆ กูก็อ่านใจมึงไม่ออกหรอกนะครับ
“โทรมามีอะไรตรัส”
(( เริ่มงานจันทร์นี้เลยไหม ))
“งาน...ฝึกงานที่บริษัทน่ะเหรอ”
(( อืม ))
“ทำไมเร็วนัก ตามปฏิทินนักศึกษาให้เริ่มต้นเดือนหน้าไม่ใช่เหรอ”
(( ก็ใช่ แต่ช่วงนี้ก็ว่างไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ))
“แต่เอกสารที่ส่งคณะไป กรอกเวลาตามตารางฝึกงานนะ”
(( ไม่เป็นไร ถือว่าทำความคุ้นเคยกับออฟฟิศก่อนฝึกงานจริงก็ได้ หรือถ้าลำบากใจค่อยไปต้นเดือนทีเดียว )) น้ำเสียงมันกึ่งบังคับกึ่งขอร้องยังไงบอกไม่ถูก แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้เจอคุณนิสาเร็วขึ้นอีกหน่อย
“ก็ได้ จันทร์นี้ก็ได้”
(( แล้วจะกลับมา...เมื่อไหร่ )) วันนี้ก็วันเสาร์เข้าไปแล้ว ให้เริ่มงานวันจันทร์มีสองทางเลือกคือกลับทันทีหรือกลับพรุ่งนี้ ไอ้คนที่เพิ่งหายเหนื่อยจากการจัดเสื้อผ้าเข้าตู้มาหยก ๆ จะให้มาหอบลงกระเป๋าใหม่อีกรอบ เห็นทีจะไม่ไหว
“พรุ่งนี้ได้ไหม”
(( ครับ )) มันตอบรับแล้วก็เงียบไปอีก จากปกติที่พูดน้อยถึงน้อยที่สุดอยู่แล้ว ตอนนี้ก็เลยกลายเป็นใบ้ไปอย่างไม่มีข้อกังขา
“แค่นี้ใช่ไหม”
(( อืม ))
“ถ้าอย่างนั้นกูวางนะ”
(( อย่าเพิ่ง ))
“มีอะไรก็ว่ามาสิ” เงียบฉี่ ตกอยู่ในภาวะเงียบงันโดยที่โทรศัพท์ยังแนบหูอยู่พักใหญ่ แล้วจู่ ๆ คุณชายก็วางสายไปพร้อมวลีสั้น ๆ อย่าง...ไม่มีอะไร
มีแน่ อาการแบบนี้มันต้องมีแน่ ๆ แต่ผมไม่อยากเซ้าซี้โทรกลับไปให้วุ่นวาย และพอดีกับที่ไอ้ตี๋สองเดินกลับเข้ามาในห้อง ผมก็เลยถือโอกาสปัดเรื่องรบกวนจิตใจไปให้พ้นทาง แล้วสวมหน้ากากสอดรู้เรื่องของไอ้แซนทันที
“คุณพีล่ะ”
“กลับไปแล้ว”
“ทำไมกลับเร็ว”
“กูไล่” นั่น...ไอ้แซนมันโชว์บทแสนงอนให้ผมดูเป็นขวัญตาอีกแล้ว
“มีอะไรกัน มึงไปโกรธเคืองเขาเรื่องอะไร เล่าให้ฟังหน่อยดิ”
“มึงไม่รู้แหละดีแล้วเท็ต มันซับซ้อน วุ่นวายจนกูเองยังปวดกะบาล” ดูท่าว่ามันคงจะไม่อยากเล่าให้ฟังจริง ๆ ผมก็ไม่ย้ำถามให้น่ารำคาญ เป็นเพื่อนกัน ถ้าวันไหนมันอยากเล่าผมก็คงได้รู้เองโดยไม่ต้องคะยั้นคะยอ
มองไปนอกระเบียงเห็นท้องฟ้ามืดสนิทไปแล้วก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นเกมแก้เซ็ง ไม่ลืมหันบอกกับคนที่กำลังหยิบหมอนและผ้าห่มมาเพิ่มด้วยกลัวว่ามันจะน้อยใจ
“เดี๋ยวกูจะเริ่มฝึกงานที่บริษัทไอ้ตรัสวันจันทร์นี้นะ”
“ทำไมวะ อาจารย์ให้เลื่อนเหรอ”
“เปล่าหรอก ตรัสมันโทรมาถาม กูก็ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ ไปแก้เซ็งที่บริษัทหน่อยก็ดี”
“แก้เซ็งหรือสีหญิง”
“รู้ทันตลอดว่ะ” ผมหัวเราะ ไอ้แซนเอาหมอนมาวางข้าง ๆ แล้วส่ายหน้าเอือมระอา ก่อนที่มือหนึ่งจะส่งมาลูบเบา ๆ ที่กลางหน้าผาก ซึ่งไม่ต่างอะไรกับเสียงพูด
“เมื่อไหร่จะรู้ตัวสักที...ว่าไม่ได้มีแค่มึงที่เป็นเจ้าของหัวใจตัวเอง”
ให้ฟ้าผ่าสิเอ้า โดนไอ้แซนจีบเข้าให้แล้วไง
▩▩▩
-
เท็ตไม่ได้ใสซื่อ แต่ซื่อบื้ออย่างที่สุด!!
ไม่ด่าเท็ตตามที่คนเขียนขอไว้
แต่ขอทำแบบนี้แทน...
:beat: :beat: :beat:
เอาไปสามที แล้วเลิกมึนได้แล้วนะเจ้าเท็ต!!
ปล.จะหันมาเชียร์พี-แซนแล้วนะ ถ้าเท็ตยังมึนๆอึนๆ และตรัสยังปากแข็งอยู่แบบนี้ หุหุ o18
-
เหวยๆ สงสารตรัส เท็ตซึนตลอดอ่ะ
เรื่องหญิงนี่ไวเชียวแต่เรื่องตรัสเนี่ย ช้า ช้าตลอดอ่ะ ขัดใจจริงวุ้ย
แล้วนี่คิดได้ไงเนี่ยยยว่าแซนจะจีบ จะบ้าตายยแว๊กกก :a5:
-
โอยยย ก็คือไม่รู้จะว่าเท็ตหรือจะว่าคุณชายตรัสดี
ก็น่าโมโหพอกันทั้งคู่แหละน้า !
คนนึงก็ปากหนัก ไม่บอกเค้าไปสักทีว่าต้องการอะไร
อีกคนก็เนียนมึนๆไป ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่าเขาคิดอะไร หรือตัวเองรู้สึกยังไง
ตอนแรกนึกว่าคู่นี้จะไม่ต้องลุ้นนะน้าา ที่ไหนได้ คงต้องลุ้นตัวโก่งต่อไปค่ะ
หันมาเชียร์พี่พีกับน้องแซนแทนดีกว่าไหม ???
อยากรู้ว่าท่านตรัสจะทำยังไงถ้าเท็ตไปหลีคุณนิสาจริง
แต่เค้าว่า คุณนิสาอาจจะรู้ก็ได้ว่าคุณชายแกคิดยังไง เซ้นท์ผู้หญิงดูถูกไม่ได้นะ 555
รักน้องชีตาร์มากค่ะ น้องน่ารักมาก โตมาต้องเป็นผู้ชายปากหวานแน่เลย ><
แปะโป้งน้องไว้ก่อน โตแล้วจะมาขอ 555
ขอบคุณมากนะคะ รอตอนต่อไป จุบบบบบบ :กอด1:
-
เอิ่มม เท็ต ครับ ผมว่าบางทีคุณก็ .... :z3: :m31: 555555555555555555555
โอย สงสารตรัส
-
โอยยยยย เท็ตซึน!!
-
ชีตาร์เห็นแววแต่เด็กเลยนะ หึๆ เมื่อไรเท็ตจะรู้ใจตัวเองสักทีหืม คนอ่านลุ้นจะแย่ละ
-
เอ็งไม่รู้หรือไม่ยอมเข้าใจกันแน่เนี่ย :serius2:
-
ฮึ้ย...แอบหงุดหงิดเท็ต
ซึนไปไหนเนี่ย คิดได้เนอะว่าแซนจะจีบ
สงสารตรัส หลงรักหนุ่มซึน
เกินเลยกันไปขนาดนั้น ยังกล้าสีหญิงเนอะคนเรา
-
ตรัสต้องทำใจแล้วล่ะ ดูเท็ตมันไม่หือไม่อือเลย :z3:
-
ตอนนี้สงสารตรัสยังไงไม่รู้ค่ะ มันอึน ๆ คาใจแปลก ๆ =^=
น้องเท็ตอย่าไปสนสาวเลยยยยย สนคนที่เขากดหนูไปแล้วดีกว่า (อ้าว!?)
ปล.ชอบคู่น้องแซนกับพี่เขยนะคะ น่ารักจัง >w<
-
แหม เท็ตเห็นคุณพีกับแซน แล้วยังจะไปคิดจับคู่ให้คนอื่นเขาอีกเนอะ
ตัวเองกับตรัสไปถึงไหนๆกันแล้ว เพื่อนจะอยากจับคู่ให้ก็คงไม่แปลกนะคะ ^^
แต่ก็นะ คนเขาไม่รักจะไปบังคับใจเขาได้อย่างไร แซนอย่าไปพยายามไปคาดหวังหรือจับคู่ให้เพื่อนเลย
ถ้าเท็ตไม่รัก ตรัสก็ต้องทำใจยอมรับผลนะ พ่อพระเอกก็ตัวดี อมหินไว้ในปาก ก้อนใหญ่เชียว
สงสัยมันจะดูลิเกมากไป ผมก็แค่มนุษย์ธรรมดาที่เสพติดคำว่าเรียบง่าย โตมาจากครอบครัวที่สุขสบายไม่มีเรื่องยุ่งยาก
แล้วทำไมผมจะต้องใส่ใจกับเพื่อนคนหนึ่งที่เคยมีอะไรเกินเลย...แค่ครั้งสองครั้ง
อืม จริง 'ง่าย' จริงๆนั่นแหละเนอะ สลดนิดนึงกับความง่ายของเธอนะ
กับเพื่อนสนิทนี่ก็ไม่คิดอะไรเลยเหรอ วู้ว *เอาเท็ตไปจับจิ้นกับเพื่อนคนอื่นในกลุ่มทันควัน* ฮ่าาา
แต่ก็จริง กับแค่มีอะไรกันครั้งสองครั้งจะไปคิดเยอะทำไม ถ้าไม่ใช่คนที่เราแคร์
ว่าก็ว่าเถอะ ผมจับไต๋ไอ้ตรัสได้อย่างหนึ่งนะ ถ้าเห็นแววว่าพายุจะตั้งเค้า ก็แค่...เอาปากไปประกบ แล้วเรื่องก็จะจบแบบง่าย ๆ
ไม่ต้องมาง้องอนกันให้เสียเวลา จรรโลงใจกว่าการเห็นมันโกรธเป็นไหนๆ
วิธีง้อรวดเร็ว ตัดปัญหาฉับบบ!
ถ้าไม่มีไอ่ประโยคที่ว่ารู้สึกกังวลใจเวลาโดนโกรธ เราจะเข้าใจว่าทางนี้ทำเพื่อตัดปัญหาอย่างเดียวเลย
แต่อย่างไรก็ยังมองว่าเป็นวิธีลัดที่ทำให้ผ่านๆไป มันจะดีในระยะยาวเหรอ คุยกันบ้างไรบ้างดิ (ก็ไปคิดแทนเขาเนอะเรา)
แต่ยังไงสองคนนี้มันก็พระเอกนายเอก ที่สุดท้ายก็คงต้องคู่กันอยู่ดี
การที่เท็ตเป็นแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบนะ เพราะโดยพื้นฐานฮีก็ไม่ได้ชอบผู้ชายอยู่แล้ว
แถมยังบื้อได้โล่ จะให้มารักเพื่อนผู้ชายของตัวเองในระยะเวลาอันสั้นหรือด้วยสถานการณ์บางอย่างก็อาจจะเร็วไป
มันต้องค่อยๆมีการพัฒนา ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆสินะ
ตอนนี้เราเข้าใจแล้วว่าเราเองที่คาดหวังมากเกินไป ทึกทักคิดเป็นตุเป็นตะเอาเองเกิน ถึงได้ผิดหวัง
อยากอ่านคู่คุณพีน้องแซนจังเล๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:กอด1:
-
โห เท็ตครับ มึนได้ใจมั่ก
-
ขอสองคำ "จัดง้าววววววว". :เฮ้อ: แด่นู๋เท็ต เรื่องคนอื่นละรู้ดีจริง จริง
ตรัสปันใจมาให้เจ๊บ้างก็ได้นะ :laugh: แบบสงสารตรัส เท็ตแม่งใจร้ายยยย
P.S. แซนกะคุณพี มีอะไรในกอไผ่ ??
-
กำลังจะกากบาทปิดเล้าแล้วออกไปกินข้าวแล้วค่ะ
แต่มีลางสังหรณ์เลยรีเฟรชเพจอีกรอบ ก็เลยได้ป๊ะเข้ากับเท็ดดี้แบร์ก่อนไป
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :sad4:
นี่มันอะไรกัน !
พออิป้าได้ล่วงรู้ความคิดของเท็ดดี้แบร์แล้วอิป้าก็แทบคลั่ง :serius2:
หนูติด " ง่าย (และสบายๆ) " ไปนิดนึงไหมลูก ?
โอเค ๆ อิป้าเข้าใจว่าหนูเป็นผู้ชาย ตลอดมานี่ก็ใช้สายตามองแต่เพศตรงข้ามมาตลอด
แล้วจู่ ๆ วันหนึ่ง พรหมลิขิตก็บันดาลชักพา อารมณ์วาบหวามพาไป ( และอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์สุราร่วมด้วย )
หนูกับหลานป้าก็เลยตกเป็นของกันและกัน :-[
หนูบอกว่าเพราะเป็นผู้ชายเหมือนกัน ก็เลยไม่มีอะไรเสียหาย ท้องไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะพิรี้พิไรเสียใจทำไม
คือ ... นะ ... หนูคิดแบบนั้น แต่ระหว่างนั้น หนูไม่คิดเอะใจอะไรบ้างเลยเหรอวะ ?
ไม่คิดบ้างเหรอว่า หลานป้ามัน " เยอะ " กับหนูไปหน่อยไหม ?
ผู้ชายที่ไหนมันจะมาง้อจูบเพื่อนตัวเองซึ่งเป็นผู้ชายเหมือนกันได้บ่อยขนาดนั้น ?
แล้วเพื่อนผู้ชายที่ไหนมันจะขยันง้อ ขยันงอนได้บ่อยอย่างที่เห็น ?
นี่ยังไม่นับอารมณ์รุนแรง และสายตาวาววับ เวลาเห็นหนูไปสนิทสนมกับมนุษย์อื่นอีกนะ
สรุปเลยละกัน เพราะหนูหัวช้า ( ฮา ) " ก็ถ้าหลานป้าไม่ได้รู้สึกพิเศษด้วย มันจะทำกับหนูอย่างที่ป้าว่ามาข้างบนป้ะ ? "
หนูเคยเห็นมันง้อจูบแซนกับซันบ้างหรือเปล่าเล่า ! ปัดโถ่เว้ย ! :sad4: /ชั้นสงสารหลานตัวเอง/
ขนาดอิป้านั่งอ่านอย่างเดียวอิป้ายังรู้ใจหลานอิป้าเลยค่ะ แถมแซน ซัน อ้น มันก็รู้ !
ขอบคุณแซนที่มันไม่ทน ช่วยกระตุ้นหลานป้าอีกทาง /ซึ่งไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือไม่ แต่อิป้าเห็นมองทรงแล้วเห็นว่ายากเหลือใจ/
แล้วดูหลานป้าสิ งอนหนูไปพักใจกับซัน จนไม่ได้เห็นหน้าหลายวันก็เลยทนไม่ไหว ต้องโทรหา
หลานอิป้าง้อแล้วนะคะ ! มันง้อแล้ว ! ได้โปรดฉุกใจคิดนิดหนึ่งเถอะ !
และถ้าหนูไม่ว่าอะไร เจอหน้ามันครั้งหน้า ได้โปรดประกบปากมันนำไปก่อนล่วงหน้าให้อิป้าชื่นใจด้วยค่ะ :o12:
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น การประกบปากกันที่ว่านั่น ได้โปรดทำขึ้นหลังจากรู้ใจตัวเองก่อนด้วยนะ /อิป้าจะร้อง.../
หลานตรัสของป้า ...
ชวนเขาไปฝึกงานนั่นคิดดีแล้วใช่ไหมลูก /เขย่งตัวลูบหัวหลานรัก/
มีแผนรับมือกรณีเท็ดดี้แบร์มันจะเล่นไม่ซื่อไปอื้อหืออ้าหากับคุณนิสาแล้วใช่ไหม ?
พร้อมแล้วแน่นะลูก ไม่ใช่ว่า ชวนเขาไปทำงานด้วย เพื่อที่ว่าจะได้อยู่ใกล้ใจ
กลับกลายเป็นว่าเป็นการทำร้ายหัวใจตัวเองทีหลัง ตอนเห็นภาพบาดตานะลูก โถ ... /ลูบหัวรัว ๆ /
อิป้าก็อินมากจนลืมเพื่อนหลานเลยค่ะนั่น ... แซนลูก หนูกับพี่พีนี่ก็มีอะไรในกอไผ่ใช่ไหม
โมเม้นท์ตักแครอทกับพริกให้นี่มันทำอิป้าอ๊ะอ๊างจนลืมความหนักอกของหลานป้าไปชั่วขณะเลยนะนั่น
ฮึก ... รอตอนต่อไปด้วยใจร้าวรานค่ะ
-
ถ้าเท็ตจะสีหญิงเอาเลย สีไปเลย :beat:
แต่ถ้าเมื่อไหร่มีหญิงมาสีตรัส เท็ตอย่ามาพร่ำรำพันนะ
เจ็บที่ตรงหัวใจเคยหรือยังเท็ตดีซึน
สงสารตรัส :monkeysad:
-
แอบเห็นใจตรัส เท็ตก็ทำตัวโหดร้ายจริงๆ เดี๋ยวบอกให้ตรัสจัดการแบบจัดหนักเลยนี่
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
นั่นนะสิ เมื่อไหร่จะรู้สักทีว่าไม่ได้มีแค่เท็ตคนเดียวเป็นเจ้าของหัวใจตัวเอง
แต่มีเราด้วย :impress2: (ผลั่ก! โดนท่านตรัสส่งรังสีอำมหิต :jul1: )
เขารู้กันหมดละ เมื่อไหร่เท็ตจะรู้ ไม่รู้ขนาดนี้แนะนำงานดีๆให้น้องเท็ตคือไถนาโล้ดดดดดดดดดดด :m16:
-
ไปกันไหญ๋แล้วววววววว :z3:
-
เห็น เม้นชาวบ้านแล้ว ไม่กล้าอ่าน
จองที่ละกัน 555
-
เบื่อเท็ตมา=_=
-
:m16: รู้สึกเริ่มลำคานเท็ดขี้นมาจริงๆแล้วละสิ แม่ง ง้าววววว ไปป่าว โอ้ยไม่ไหวจะเคลีย์ ตรัสโว้ยทำไรสักอย่างสิ!!!!!!!!!!!!!
-
ก็ยังคงให้ความรู้สึก อึมครึม อึดอัด มืดๆมัวๆ ยังไงไม่รู้
"แล้วทำไมผมจะต้องใส่ใจกับเพื่อนคนหนึ่งที่เคยมีอะไรเกินเลย...แค่ครั้งสองครั้ง"
:undecided: :undecided:
โห นี่ถ้าชายตรัสรู้ว่าเท็ตคิดแบบนี้ จะเสียใจแค่ไหน ขนาดเราเป็นคนอ่าน อ่านแล้วยังอึ้ง นี่เท็ตมันคิดแบบนี้จริงหรอ รึว่าหาข้อแก้ตัวแถไปเฉยๆ
แต่จะว่าไปแล้ว สองคนนี้มันก็พอๆกันเลย
คนนึงก็ไม่พูด แล้วใครเขาจะเข้าใจ
อีกคนก็ซึน ตีมึนไปเรื่อย
เฮ้อ....
เมื่อไรจะเข้าใจ เมื่อไรจะรักกัน
หากเราทั้งสองไม่ยอมเปิดใจ
ให้คำว่ารักเดินทางมาเจอกัน ... :o11:
-
ฮรือออออออออออออออออ
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
เท็ต :z6: เอาซะทีให้หายซึนมะ โอ้ยยยยยยยตรัส :กอด1: มันพูดไม่ออกใช่มะ เจ็บจี๊ดๆเลย น่าจะให้ตรัสลองควงสาวมั่ง อย่างเท็ตบอกไปสะกิดไปก็ไม่รู้หรอกต้องรู้สึกด้วยตัวเอง
เพีิ้ยงงงง ขอให้คุณนิสาเป็นสาววายด้วยเถอะ :call:
-
เเท็ตซึนนัก ตรัสจับปล้ำเลยดีไหม
-
อ้ยท็ตม่ด้ดั่งจลย
-
โอ๊ยย เท็ต ที่เรื่องคนอื่นนะรู้ดี
เพื่อนพูดขนาดนี้ ยังไม่เข้าใจอีก จะบ้าตาย
:z3:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ถอนหายใจหนักๆ
ไม่ได้โล่งอกนะ หนักอกหนักใจ มากเลย
น้องเท็ต นี้มันอะไรกันเหรอ
:m31: :m31: :m31:
ฝั่งโน้นก็ปากหนัก ฝั่งนี้ก็แสนซึน แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สมมติว่าไม่มี สองแฝด ที่คอยรบเร้า
แล้วมันจะได้คุยกันบ้้างไหมเนี้ยะ
รีบๆเข้าใจกันนะตัวเอง เขาเป็นห่วง
-
เซ็งอ่ะ พอกันทั้ง 2 คนเลย เมื่อไหร่จะชัดเจนซะที
ปล. ไปแอบลุ้นคู่ "แซนกะคุณพี" ดีกว่า
-
เท็ตนี่มันซึนจนถึงขั้นบื้อจริงๆเลย
-
สรุปว่าเท็ตแค่เป็นซึนใช่มะ ที่ตรัสแสดงออกคงยังไม่พออ่ะนะ ที่จริงตรัสเองก็ไม่เคยพูดอะไรออกมาชัดเจน
หนักไปทางแสดงออกมากกว่า ซึ่งคงหวังว่าเท็ตจะเข้าใจ แต่ไม่ซักนิดค่ะ ตรัสควรปรับกระบวนท่าด่วนนะคะ
แอบสงสารคุณชายตรัสม้ากมากค่ะ...เนี่ย ๆ พอเค้าไม่อยู่ห้องก็คิดถึงเค้า โทรมาหงมาหา
จะไปทำงานด้วยกันถ้าเท็ตไปสีหญิง คุณชายไม่ไฟลุกเหรอ
แซนกำลังจะได้คู่ชิมิคะ คู่นี้จุ๊ก ๆ จิ๊ก ๆ กันแปลก ๆ น้า...แซนคงไม่ได้น้อง แต่มีแววจะได้พี่แทน
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
เท็ตอย่าทำแบบนี้กับตรัสดิ สงสารจัง
-
โอ้ยยยย น้องเท็ตจ๋าาา ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยย
-
น้องเท็ต เดี๋ยวให้ตรัสติวเข้มเลยหนิ
ทำร้ายจิตใจตรัสอย่างแรง ชิๆๆๆๆ
-
ให้สามคำ
ไอ้ เท็ต เกรียน
โอ้ย เท็ตทำไมเป็นเด็กงี้เนี่ย ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ตรัสพายุเข้าสักทีเท็ตมันจะได้รู้
ปล. รอเเซนซันอยู่นะอยากรู้ทั้งสองคู่เลย อิอิ
-
อ่านตอนนี้จบก็คิดนะว่าบางที่เท็ตก็ใจร้ายแบบไม่รู้ตัวเลยทีเดียว
คือจูบกันอะไรกันนี่ไม่รู้ว่าตรัสคิดอะไรด้วยเลยรึไง จะบ้าตายขัดใจเท็ตมากๆๆๆๆ
ส่วนตรัสบางทีการเงียบแล้วรอให้อีกฝ่ายรู้ตัวก็อาจจะช้าไปนะจัดการเลยดีกว่าป่ะ555
อีกคนก็เงียบอีกคนก็ซึน(แต่ใจร้ายอ่ะ)แล้วเมื่อไหร่มันจะรู้ใจกันซักทีว่ะคะ :angry2: :angry2:
-
เซ็งนายเอกที่ชื่อเท็ดเป็นที่สุด
-
ปึกแท้หลาวเท็ต
-
รู้สึกเพลียกับเท็ต :m16:
เดี๋ยวแย่งพี่ตรัสเลย !
-
โครตเบื่อ โครตเซ็งเท็ตเลย ถ้าจะโง่จะเรื่องมากขนาดนี้ ให้ตรัสไปหาใหม่เหอะ รำคาญเท็ต
ตรัสมันรุกจีบแกเห็นๆมาหลายตอนแล้ว พอเค้าไม่สนใจก็มาเหวี่ยงมาน้อยใจ
อยากจีบหญิงก็จีบไปเลย ขอให้มีผู้หญิงดีๆมาชอบตรัสแล้วตรัสเปิดใจให้เหอะ ปล่อยไอเท็ต
ไปลุ้นคู่อื่นยังจะเหนื่อยใจน้อยกว่า
-
อยากรู้แล้วว่าตรัสเป็นคนยังไง
รีบมาเฉลยนะ
รอคับ
แต่อย่านานนะ
-
สงสารตรัส :z3:
-
ตรัสไม่ชัดเจน หรือ เท็ตซื่อบื้อ (?)
-
ต้องให้ตรัสมีแฟนเป็นตัวเป็นตนก่อนมั้ง เท็ตถึงจะรู้สึกตัว :เฮ้อ:
มันก็ออกจะเกินไปนะเท็ต ถ้ามีอะไรเกินเลยกับเพื่อนตัวเองตั้งหลายครั้งแล้ว แต่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรเนี่ย :z3:
ที่เท็ตได้ไปฝึกงานเร็วขึ้นนี่ก็เป็นหนึ่งในความดาร์คของตรัสหรือเปล่านะ :z1:
-
คนแต่ง เก่งค่ะ สามารถทำให้เรารู้สึก....กับเท็ตได้ o13
-
เท็ตอย่าปิดหู ปิดตา ปิดใจ
-
:เฮ้อ: เท็ต
ชอบน้องชีต้าร์ สงสัยโตไปจะเป็นเมะที่ขี้อ้อนแน่เลย น่ารัก
-
ปวดหัวแทนตรัสจริงๆสิพับผ่า จะยุให้กดๆจะได้รู้กันก็ทำไปแล้ว อีหรอบนี้เห็นทีนายท่านต้องซื้อน้ำมันตับปลามาให้นายเอกของเรากินกันเสียบ้าง
แหม มันซื่อแบบซึนๆจริงๆค่ะ
-
เหนื่อยใจแทนตรัส
-
บื้อไม่มีใครเกินล่ะเท็ตเนี่ย
พีแซนนี่ยังไงกันล่ะเนี่ย
-
เท็ดเอ๊ยยย.... ขัดใจแม่ยกเป็นที่สุด
เด๋วแช่งให้ท้องซะเลยจะได้ทบทวนอะไรเยอะๆหน่อย 555
ขอบคุณและรออ้านต่อจ้า
-
เท็ตไม่ได้ซื่อ แต่ บื้อ
-
เท็ตเอ้ยยยยย ลูกจะมึนไปหน่อยแล้วนะคะ
-
เบื่อเท็ตอ่ะ สงสารตรัส
เชียร์คู่ พีแทน ดีกว่า อยากอ่านนนนนนนนน :impress2:
-
เท็ต จะมึนเกินไปแล้วจิงๆ
แกควรจะรู้สึกอะไรบ้าง ไม่ใช่มึนแบบนี้ โอยยย
ตรัสส รวบยอดเลยเหอะ มึนแบบนี้ กว่าจะรักกัน แก่ตายพอดี
-
เอาเท็ตไปเก็บด่วนนนนนนน!!!!!
สงสารตรัสอ่ะ การกระทำก็ออกจะชัดเจนโจ่งแจ้งซะขนาดนั้น
เฮ้อออออออ~!
-
สงสารตรัสมากกกก
-
เมื่อไหร่เท็ตจะรู้ตัว
สงสัยต้องเจอพี่ตรัสเวอร์ขั่นดาร์ก :z1:
-
เท็ต ถ้าเท็ตยังคงตึมึนทำงงอยู่แบบนี้ล่ะก็
ขอแช่งให้พี่ตรัสสุดแมนแอนด์แฮนซั่มได้เจอคนใหม่ที่ไฉไลกว่าเท็ตนะ
คือเห็นแล้วมันหมันไส้ หาข้ออ้างได้ตลอด คือแบบมันไม่ง่ายไปเหรอเท็ต เสียเชิงชายให้เพื่อนนะเฮ้ย
ถ้ามันไม่คิดไรมันก็ประสาทแล้ว รู้ตัวซักทีเหอะ ลุ้นจนเยี่ยวเหนียวแล้วว๊อยยย :z3:
ปล.จะเชียร์ให้แต่ง คู่ซัน กับ คู่แซน แทนซะเลย สงสารตรัสอ่ะ ปวดใจไปเห๊อะ :เฮ้อ:
ปล2. ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่ มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้นนนนนน :serius2:
-
ทั้งสงสาร ทั้งหมั่นไส้คุณชายตรัสอ่ะ
สงสารที่โดนอย่างนี้ แต่ก็หมั่นไส้บวกสมน้ำหน้า มีอะไรก็เก็บเงียบดีนัก หึหึ
-
เม้นแทบไม่ออก เอือมกับสันดาน เอ๊ย! นิสัย ของเท็ตมากๆๆอ่ะ :z3:
เป็นนิยายวายเรื่องแรก ที่อยากเชียร์ให้พระเอกมีแฟนเป็นผู้หญิงไปเลย :เฮ้อ:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
สงสารตรัส ชอบตรัส เชียร์ตรัส
-
ตามอ่านทันแล้ววววววววววววววว
ชอบค่ะชอบ มันก้ำกึ่งดี :laugh: เท็ตซื่อมาก ทั้งซื่อทั้งบื้อ
ท่านตรัสก็นิ่งเว่อ เป็นคู่เคมีที่เข้ากันสุดๆ (เหรอ?!)
:เฮ้อ:
-
- ลึกๆก็สมน้ำหน้าตรัสนะ คิดอะไรก็ไม่พูด มัวแต่เงียบ ใครมันจะไปตรัสรู้ว่าท่านคิดอะไรอยู่
- เท็ตที่เป็นผู้รับมาตลอดและไม่ใส่ใจใครนอกจากตัวเอง ก็ไม่แปลกที่จะไม่ใส่ใจ 'เพื่อนที่มีแต่ให้เท็ต' อย่างตรัส
ปล.นึกว่าตอนนี้จะมีตรัสดาร์คไซด์มาให้อ่านนะเนี่ย รอตรัสดาร์คไซด์จ้า :bye2:
-
อะหยังนี่ ตอนนี้...เอิ่ม
เลยไล่อ่านเม้นท์ซะว่อน ถูกใจจี๊ดต้องนี่เลย
swordtails เมื่อ16-08-2012 22:18
ป้าไม่เข้าใจ !!!! /กัดผ้าเช็ดหน้าน้ำตาไหลริน /
หลานตรัสของป้าไม่ดีตรงไหน เท็ดดี้แบร์ถึงได้ปันใจไปหาสาวอื่น !!!
ใช่เลย กดไลค์ให้แรงๆ
กดบวกแล้วลากขาจากไปอย่า่ง... :sad4:
-
เท็ตอย่าหลอกตัวเอง ทำไมเป็นคแบบนี้
:impress3:สงสารตรัส
-
สงสารตรัสอยากให้ตรัสบอกความรู้สึกกับเท็ตไปเถอะจะได้จบ ๆไปถ้าเท็ตไม่รับก็ปล่อยเขาไปดีกว่า
-
เฮ้อ...กลุ้มใจกลับความฉลาดของน้องเท็ต
ข้าวสารก็กลายเป็นข้าวสุขไปแล้ว ยังไม่ยอมรับ ไม่เปิดตามองหัวใจตัวเองอีก
-
เท็ตเข้าใจไปคนละเรื่องแล้ว
จะสงสารใครดีเนี่ย
-
ชอบจังเลย สนุกคะ มีพิเศษ แซน&พี ด้วยก็ดีนะคะ
-
:เฮ้อ:ยังไม่รู้ตัว
-
นี่เท็ต เอ็งซื่อบื่อมากนี่บอกเลยนะ
สงสารตรัสสุดพลัง 55555+ :z3:
-
เอิ่ม ระหว่างท่านตรัสกับเท็ต ควรสงสารใคร 5555+
ซึน อึน ซื่อ บื้อ 55+
-
เหอะๆ ฝึกงาน เดี๋ยวอาจได้ฝึกอย่างอื่นไปด้วย :laugh:
อั๊ยย๊ะ เท๊ตโดนเล่นแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ :impress2:
-
อิน้องเท็ตจะซื่อบื้อไปอีกนานแน่ไหน :m16:
-
:m15:เมื่อไหร่จะมาอ่ะ
-
เอ่ออออออออ...เท็ตตตตตตตตตตต!
ง่ายไปป้ะะะะะ
-
เท็ตเมื่อไหร่จะรู้ตัวเองเนี้ย
งั้นตรัสก็รีบๆบอกไปเหอะ เผื่อจะได้มีอะไรมากระตุ้นเท็ต
รอๆๆๆๆ ตอนต่อปายยยยยยย
-
:เฮ้อ:
-
มึนได้น่าหมั่นไส้จริงๆ เลยเท็ต :เฮ้อ:
-
เม้นแรกของเราขอมอบให้เรื่องนี้เลย
โอ้ยยยยยไม่ไหวแล้วนั่งตามอ่านตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้
อ่านทันล้ะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่เข้าใจเท็ตดี้แบร์ทำไมมันเข้าใจอะไรอยากจังฟ่ะ
เจ็บแทนตรัสจริงๆ คือแบบไม่เข้าใจอ่ะไม่เข้าใจ
แต่ละประโยคแม่งโครตบั่นทอนความรู้สึกมาก
ที่ทำไปทั้งหมดนี่เพราะอะไรสนุกงั้นหรออิเท็ตดี้แบรร์
ทั้งที่ก็น่าจะรู้ใจตัวเองอยู่แล้วเชียว เลิกทำซึนสักที
อ่านไปก็อยากร้องไห้แทนตรัส
รู้สึกตรัสจะเป็นอะไรที่เข้มแข็งมากกก โอ้ยยยย
เป็นเรานี่ระเบิดตู้มใส่เท็ตให้รู้แล้วรู้รอด
แอบรักมาตั้งนานอิเท็ตดี้แบร์ก็ไม่รู้ T T
รอต่อนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ! ;)
-
อยากรู้เหมือนกันว่าตรัสหึงหรือเปล่าเนี่ย
-
" อ่า...ให้ฟ้าผ่าสิเอ้า โดนไอ้แซนจีบเข้าให้แล้วไง " โอ๊ย...คิดไปได้นะเท็ต
คิดเหมือนแซนเลยว่า"อยากจะบ้าตายแทนตรัสวันละหลายสิบครั้ง" เฮ้ออออ
นี่เท็ตยังไม่รุ้ใจตัวเองหรือว่าแกล้งมึนทำเป็นไม่รุ้ไม่ชี้ ไม่ยอมรับกันแน่เนี่ย
ฮึ่ย...อ่านแล้วอึดอัดแทนจริงๆเรื่องนี้ แต่ละคู่ๆ ฮึ้ยยยยย...โอ๊ยยยยย
:L2: :pig4: :L2:
-
ทะลึ่ง : กามที่ 14
ผมเดินลูบหน้าผากปอย ๆ ออกมาจากห้องไอ้แซนเพราะโดนตี๋สองมันดีดผึงเข้าที่หว่างคิ้ว แค่แกล้งถามว่ามันไม่อยากแต่งงานกับน้องรพีพิชญ์แล้วเหรอ ถึงได้มาพูดจาเกี้ยวพาผม มันก็ชักสีหน้าแล้วฝากรอยรักมาที่หน้าผากทันที
ก้าวช้า ๆ มายังห้องข้างกัน เคาะเบา ๆ ที่ประตูอยู่สองสามครั้งคนข้างในก็เดินมาเปิดให้ เห็นตี๋หนึ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมายืนต้อนรับแบบหล่อสบาย ๆ ไม่หวือหวาอย่างคุณท่าน ถึงหน้าจะเหมือนกันกับไอ้คนห้องข้าง ๆ แต่ให้อารมณ์สุขุมกว่าเยอะ ห้องนี้ดูกว้างกว่าห้องของแซนนิดหน่อยเพราะเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นกว่า ไม่มีโต๊ะวางของระแกะระกะก็โล่งตาดี ถือวิสาสะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงก่อนจะกระอ้อมกระแอ้มถามเสียงอ่อน
“ตรัสไปนอนด้วยเหรอเมื่อคืน”
“แซนบอกหรือ”
“อือ”
“นอน แต่ตอนตีสามมันก็กลับ” ผมขมวดคิ้วฉับ ก่อนจะขยับตัวเพราะสายตาจับผิดของคู่สนทนา
“กลับไปไหนอะ ไม่เห็นมันมาคอนโด”
“ไม่รู้สิ กลับบ้านใหญ่หรือเปล่า เท็ตไม่ถามตรัสมันเองล่ะ”
“อ้าว ก็นึกว่าซันรู้ เห็นตัวติดกันตลอด”
“ฉันหรือเท็ต ที่ตัวติดกันตลอด” พอเลยครับ รอยยิ้มกรุ้มกริ่มแบบนั้น ผมทำเสียงรอดฟันอย่างขัดใจเพราะโต้ตอบไม่ได้ ก็ไม่รู้จะเถียงทำไมเพราะอยู่คอนโดเดียวกันมาเป็นเดือนแล้วจริง ๆ
ถึงจะอย่างนั้นผมก็ยังตามอารมณ์คุณท่านไม่ทันสักที มีอะไรก็ไม่ยอมพูดไม่ยอมบอก มีอย่างที่ไหนออกจากบ้านแล้วหายไปเฉย ๆ โทรมาบอกสักคำก็ไม่มี ที่ต้องมาตื้อถามซันอยู่แบบนี้ก็เพราะเป็นห่วงหรอก ช่วยสำนึกบุญคุณสักนิดเถอะ
“มันเครียดอะไรหรือเปล่า ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจามาเป็นอาทิตย์แล้ว”
“เครียดสิ เครียดมากด้วย”
“เรื่องที่บริษัทเหรอ เล่าให้ฟังหน่อยสิ” ซันเลิกคิ้วสูงก่อนจะเดินมานั่งข้างกัน
“ถ้าจะถามฉัน ถามตัวเองดีกว่าไหมเท็ต เป็นห่วงมันใช่ไหม”
“ก็ห่วงอะ เพื่อนกัน” ซันพยักหน้าเนิบ ๆ
“ห่วงเท่าฉัน เท่าแซน เท่าอ้นไหม”
“เท่าสิ เพื่อนกันนี่หว่า ถ้าไม่ห่วงเพื่อนแล้วจะให้ห่วงแมวที่ไหน” ผมส่งมือไปตบบ่ามันปุ ๆ ท่านซันก็ยิ้มก่อนจะตบคืนกลับมาไม่แรงนัก
“เหรอ แต่รู้อะไรไหม เท็ตไม่เคยถามถึงแซนตอนที่มันหายไปด้วยน้ำเสียงแบบเมื่อกี้เลยนะ” ก็ยังจำความรู้สึกได้ดี ตอนที่ไอ้แซนหายตัวไปติดต่อไม่ได้เกือบเดือน โทรไปหาซันแบบติดกังวลว่าไอ้ตี๋สองมันตายหรือยัง ฝังที่ไหนอะไรเทือกนั้น แล้วทำไมจะต้องทำน้ำเสียงอะไรด้วย เขาแยกแยะกันยังไงวะ
หรือบางที...ถ้าวิเคราะห์จากความน่าจะเป็น คงเพราะผมกับตรัสข้ามขั้นเร็วไปหน่อยจึงมีจุดเชื่อมโยงที่แน่นแฟ้นมากกว่าเพื่อนคนอื่น นึกย้อนถึงเรื่องที่คุยโทรศัพท์กับน้องต้าร์เมื่อกี้แล้วก็ยิ่งมั่นใจ ลำดับขั้นตอนสุดคลาสสิกของหนังโรแมนติก แอบรัก สารภาพรัก จูบกัน (หรืออาจจะมากกว่านั้น) แล้วหนังก็จบแบบแฮปปี้
ส่วนผมกับตรัสมันข้ามสเตปอย่างแรง เป็นเพื่อนกัน ทำรายงานด้วยกัน ทะเลาะกันบ้าง เฮฮาสังสรรค์กันบ้าง พอเมาแล้วดันมีอารมณ์ก็เลือกเอาคนที่นอนข้าง ๆ มาแก้ขัด แล้วมันทันมามีความรักกันตอนไหน อาจจะมีง้อจูบกันบ้างพอเป็นกระษัย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเก็บมาคิดมากอะไรไม่ใช่เหรอวะ ซันเห็นผมนั่งเงียบพักใหญ่ก็เลยจับหัวผมโยกไปมา
“คิดเยอะ ๆ นะเท็ต ถ้ายังคิดไม่ตกก็คิดใหม่ ถามใจตัวเองบ่อย ๆ แล้วเท็ตจะรู้เอง”
เท็ตคิดแล้วนะซัน แล้วก็ได้คำตอบว่า...กูไม่ได้บ้า! ทำไมจะต้องมาพูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาทุกวันแบบนี้ด้วย!
ผมขนของกลับคอนโดตรัสในช่วงเย็นของวันถัดมาโดยมีไอ้แซนเป็นพลขับ ชวนมันขึ้นมาด้วยแต่ก็ถูกปฏิเสธเพราะตี๋สองมีหน้าที่รับส่งคุณหญิงโฉมฉายไปงานเลี้ยงตอนค่ำ ถ้ามัวโอ้เอ้อาจจะโดนบ่นจนหูชา มันเข็ดขยาดมาแล้วจากการรั้นเถียงที่จะไม่ไปฝึกงานที่สุราษฏร์ธานี แต่สุดท้ายก็ทนเสียงบ่นไม่ไหว ต้องจำใจไปแต่โดยดี
วันนี้ตรัสก็ไม่อยู่เหมือนอย่างเคย ห้องก็เลยเงียบเชียบขาดชีวิตชีวาเพราะไม่มีชีต้าร์อยู่ด้วยแล้ว ก้าวเข้าไปในห้องนอนก็ต้องแปลกใจกับสูทสากลจากห้องเสื้อแบรนด์ดังสี่ตัวที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า หยิบเอามาลองสวมก็พอดีอย่างกับมีสายวัดมาพันรอบตัว
ตรัสรู้ไซส์ผมได้ไง...อันนี้ไม่สงสัยเพราะสัมผัสร่างกายไปแล้วทุกตารางนิ้ว แต่มันจำได้ยังไงนี่สิ นอกจากจะอัจฉริยะในทุก ๆ เรื่องที่คนอายุเท่ากันเทียบไม่ติดแล้ว จะเอาดีทางสรีรวิทยาด้วยหรืออย่างไร แต่ผมก็ไม่นึกเป็นบุญคุณอะไรหรอก เพราะยังไงซะก็ถือว่าเป็นค่าทำงานล่วงเวลาที่ผมต้องไปทำก่อนนักศึกษาคนอื่นตั้งสองอาทิตย์ มียูนิฟอร์มฟรีให้ใส่ก็ถือว่าเจ๊าไปละกัน
ใช้เวลาจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ไม่นานก็จัดการอาบน้ำอาบท่ารอคุณชายเพราะตอนนี้หิวมาก กินช้างได้ทั้งตัว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่ามันจะกลับมาสักที แอบเข้าห้องมันไปเอาแท็บเล็ตเครื่องบางมานั่งเล่นเกมที่โซฟา แต่เล่นไปได้ไม่เท่าไหร่
คิดถึงว่ะ...คำนี้ก็วนไปวนมาอยู่ในหัว
นั่งนิ่งอยู่พักใหญ่ก็ทนไม่ไหวต้องหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกไปยังหมายเลขคุ้นเคย ระหว่างนั้นเสียงรอสายก็พ้องกับเสียงที่ดังขึ้นหน้าประตูพอดี ผมจึงวางโทรศัพท์ลงข้างตัว มองดูก็รู้เลยว่าคนที่ก้าวเข้ามากำลังเหนื่อยอย่างที่สุด จากที่คิดจะโวยวายว่าทำไมกลับช้าเป็นอันต้องกลืนคำผรุสวาทลงคอ ลุกจากโซฟาเดินเข้าไปหาหวังจะถามไถ่ แต่คุณชายมันดันเดินหนี
“เป็นอะไร”
“เหนื่อย”
“ทำไม งานยุ่งเหรอ”
“อืม” ผมเดินตามมันห่าง ๆ อย่างกับว่าง้อคุยนักหนา แต่มันน่าแปลกไหมล่ะ ทุกทีมันต้องถามผมแล้วว่ากลับมานานแล้วหรือ ทำอะไรอยู่ หรือคำถามประจำวันอย่างหิวไหม กินอะไรหรือยัง แต่นี่ไม่ได้ยินสักคำ
โลกาวินาศมาเยือนอีกแล้วครับท่าน
เนียนตามมันเข้ามาในห้องนอน นั่งแหมะลงบนเตียงแล้วจ้องทุกอิริยาบถของมันเพื่อให้ท่านรู้ตัวว่าผมแอบเคือง คุณชายก็ยังทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ถอดนาฬิกาหน้าปัดล้อมเพชรระยิบระยับกระแทกตาก่อนจะปลดกระดุมแขนเสื้ออย่างใจเย็น ไม่ได้ จะมองอย่างเดียวไม่ได้แล้ว เพราะยังไงซะตอนนี้ผมก็...หิวมาก
ย่างสามขุมไปยืนต่อหน้าแล้วจ้องตามันหยั่งเชิงก่อนจะช่วยปลดกระดุมเสื้อให้ ก็มันถอดเองไม่ทันใจ กว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้ากว่าจะอาบน้ำเสร็จ ผมคงหิวจนลมจับไปก่อน
เนคไทที่ถูกปลดไว้หลวม ๆ ถูกถอดออก ก่อนจะจัดการกับกระดุมคอเสื้อเรียงกันลงมาจนถึงเม็ดสุดท้าย ก็กะว่าจะช่วยคลายหัวเข็มขัดให้ด้วยแต่ว่าคุณชายรีบคว้ามือผมไว้ แล้วก้มหน้าลงมาถามเสียงแผ่ว
“จะเอาอะไรอีก” มีความหมายแฝงอะไรในคำถามนี้หรือเปล่า รู้สึกว่าผมชาที่ปลายมือปลายเท้าเพราะน้ำเสียงของมัน เมื่อเงยหน้าก็พบกับแววตาที่พาหินหนัก ๆ มาถ่วงที่ลำคอ พูดไม่ออกบอกไม่ได้ว่าที่ทำไปเพราะคำว่าหิวและต้องการเรียกร้องความสนใจ ไม่ใช่พิศวาสเสน่หา..อย่างที่สถานการณ์มันพาไป
ยืนมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นหลายอึดใจ จนกระทั่ง...ท้องผมมันร้องบอกแทนคำพูด
“หิวหรือ”
“เออ”
“แล้วทำไมไม่รีบบอก”
“แล้วทำไมไม่ถาม มึงเป็นอะไรตรัส”
“พูดไม่เพราะ”
“แล้วไง ชีต้าร์ไม่อยู่แล้ว”
“พูดเหมือนตอนชีต้าร์อยู่สิ ไม่มีมึงกู มันไม่น่าฟัง” อะไรของมัน อยู่ดี ๆ ก็เนียนเปลี่ยนประเด็นไปเฉยเลย แถมยังริอาจเบ่งด้วยความเป็นเจ้านาย บังคับคำพูดผมตั้งแต่ยังไม่เริ่มงานเลยด้วยซ้ำ บ้าอำนาจเกินไปไหม
“ฟังมาได้ตั้งหลายปี จะมาหูบางอะไรตอนนี้วะ”
“วะโว้ยก็ไม่เอา” แล้วทีมึงกับซันเล่า ด่ากันปาวๆ อย่าคิดนะว่าไม่ได้ยิน
“จะคุมความประพฤติกันอีกนานไหม ตอนนี้หิวมาก ถ้าไม่รีบจะกินตรัสแทนละนะ” ความหมายของผมคือหิวจนกินช้างได้ทั้งตัว เปรียบเปรยว่ามันเป็นช้าง แต่คุณชายคงตีความหมายผิดไปถึงได้เม้มปากแล้วถอนหายใจ อะไรอีกล่ะทีนี้ ไม่อยากให้พูดหยาบก็ไม่พูดแล้ว ที่ตามใจก็เพราะหิวมากไง แล้วจะมาตีหน้าเศร้าให้ใจผมมันหวิวตามทำไมไม่รู้
“ถ้าไม่คิดอะไร ก็อย่าพูดจาให้ความหวังแบบนี้กับใครอีก...เข้าใจไหม” ไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่รู้จะถามใคร เพราะมันเดินหนีเข้าห้องน้ำไปแล้ว ไปพร้อมกับรอยจูบอุ่น ๆ ที่หางคิ้ว ทำเอาความรู้สึกผิดถาโถมเต็มกำลังจนต้องเดินไปนั่งนิ่งที่ปลายเตียงอีกหน ที่อึ้งไปเพราะไม่เข้าใจคำว่าให้ความหวัง ความหวังบ้าบออะไร ผมทันไปให้มันเมื่อไหร่ แล้วทำไมผมต้องมานั่งรู้สึกแย่สุดชีวิตเพราะคำขอร้องประโยคเดียวนั่นด้วย เกลียดความรู้สึกแบบนี้ว่ะ ความรู้สึกเดียวกับเวลาที่โดนโกรธ ถ้าจะโทษก็คงเป็นความผิดผมเองที่เมื่อกี้รั้งตรัสมาจูบไม่ทัน แต่ก็ไม่มั่นใจนักหรอกว่ามันจะให้อภัยไหม ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าโดนโกรธเรื่องอะไร...อึดอัดจนอยากจะร้องไห้โวยวายเป็นเด็กสี่ขวบไปซะเลย
เมื่อคืนตรัสไม่ได้พาไปที่ไหนไกล แค่ร้านอาหารใกล้ ๆ คอนโดเพราะผมบอกว่าขออะไรก็ได้ง่าย ๆ เพราะหิวเกินทน แต่คุณท่านก็ยังมีแก่ใจพาไปร้านที่เห็นราคาแล้วไม่กล้าสั่งอาหารอยู่ดี
สำนักงานรามานุสรณ์จิวเวลรี่ตั้งอยู่ในย่านธุรกิจที่มีตึกสูงตระหง่านระฟ้า มองจากด้านหน้าเด่นสะดุดตาด้วยอักษรภาษาอังกฤษ ‘อาร์แอนด์เจ’ สีทองวาววับตัดกับกระจกเงาสีดำที่สูงขึ้นไปหลายชั้นจนลับตา มองเข้ามาในตัวตึกการตกแต่งส่วนใหญ่เน้นไปที่สีทองและสีดำ ยิ่งกว่าคำว่าเรียบหรูตระการตา
ตอนนี้ผมกำลังกดดันสุดชีวิตกับการก้มไหว้พนักงานรุ่นพี่ในบริษัทโดยมีคุณณรินทร์ นักบัญชีสาวสวยที่ป๊อปปูล่าไม่หยอกเป็นสื่อกลางให้เนื่องด้วยว่าเคยเจอกันแล้ว คุณว่าที่ประธานก็เลยไหว้วานให้เป็นธุระเพราะมันกลัวผมเกร็ง ส่วนตัวเองมีประชุมด่วนกับซัพพลายเออร์ที่บินตรงมาจากรัสเซีย ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นเจ้าของเหมืองพลอยอะไรสักอย่าง
“นี่เป็นโต๊ะทำงานคุณเท็ตนะคะ มีอะไรขาดเหลือเรียกดิฉันได้เลย” อ่า...ผมเป็นเด็กฝึกงานนะครับ ไม่ใช่เจ้านายคนใหม่ ไม่ต้องเกรงอกเกรงใจกันขนาดนั้นก็ได้
เพราะเป็นแบบนี้กันทุกคนนี่แหละผมถึงได้เกร็งจนตัวแข็งเป็นหิน แทนที่จะเป็นกันเองกับเด็กฝึกงาน แต่ไหงจ้องจะนอบน้อมใส่ท่าเดียว ไอ้คนอายุอ่อนกว่าก็กลัวว่าจะบาป เห็นแต่ละคนรับไหว้แล้วผมอยากจะนั่งลงไปกราบแทบเท้าเสียให้ได้
“ไม่ต้องเรียกคุณหรอกครับ เรียกเท็ตเฉย ๆ ก็ได้”
“ได้หรือคะ กลัวคุณตรัสจะดุเอานะ”
“ไม่หรอกครับ ถ้าดุเดี๋ยวผมจัดการให้...นะครับพี่ริน” ถือวิสาสะเรียกชื่อเล่นพร้อมยิ้มแป้นใส่อย่างเอาใจ พี่เขาก็ยิ้มรับ จะว่าไป...เดินไปเดินมาตั้งหลายแผนก แต่ก็ยังไม่เห็นเป้าประสงค์ที่หมายตาสักที แล้วมีหรือที่ทัศนัยจะปิดปากเงียบ ‘ถ้าอยากรู้อะไรก็ถามพี่เขาได้เลยนะ’ ตรัสมันว่ามาอย่างนั้น ผมก็ดำเนินการตามคำแนะนำสิครับ
“แล้วคุณนิสาล่ะครับ ตั้งแต่เข้ามายังไม่พบเลย”
“อ๋อ สาเข้าประชุมพร้อมคุณตรัสค่ะ เป็นผู้ช่วยเลขานุการก็ต้องตามคุณปรมัตถ์ทุกฝีก้าวทีเดียว เพราะตอนนี้คุณปรมัตถ์เธอทำหน้าที่แทนท่านประธานคนเก่าทุกอย่างค่ะ ส่วนคุณตรัสก็ทำในส่วนที่พอจะทำได้ในตอนนี้”
“อ๋อครับ” เข้าใจครับ ถ้าตรัสประชุมเสร็จก็จะได้พบคุณสาด้วยนั่นเอง
โต๊ะทำงานของผมอยู่ในส่วนของแผนกจัดซื้อ หน้าที่ของผมเกี่ยวข้องกับงานเอกสาร เป็นญาติสนิทชิดเชื้อกับน้องแฟกซ์และน้องซีร็อกซ์ไปชั่วคราวก่อนที่จะมีงานใหญ่มามอบหมายให้ ตอนนี้ก็นั่งว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ มีแฟ้มประวัติองค์กรมาวางไว้ให้ก็ยังไม่ได้ฤกษ์เปิดอ่านสักทีเพราะมัวแต่เปิดคอมพิวเตอร์เช็คข่าวเช็คเมลจิปาถะ จนกระทั่งพี่รินเดินผ่านมาแล้วกระซิบเบา ๆ ว่า ‘คุณตรัสประชุมเสร็จแล้วนะ’ เท่านั้นแหละ จากที่นั่งง่วงก็ลุกพรวดขึ้นมาอย่างกับติดสปริง แต่ว่าโดนพี่เขาเบรกไว้เสียก่อน บอกว่าอย่าเพิ่งไปพบดีกว่า อาจมีการติดพันเรื่องงานเอกสาร ผมก็อืออารับคำก่อนจะนั่งลงที่เดิม
มีพนักงานฝ่ายประชาสัมพันธ์จะเดินทางไปสิงคโปร์เดือนหน้าจึงให้ฝ่ายจัดซื้อเทียบราคากล้องถ่ายภาพที่จะได้เป็นสวัสดิการจากบริษัท งานนี้ผมได้รับเป็นภารกิจแรกเลย ร้านอุปกรณ์ถ่ายภาพที่ติดต่อทำคอนแทคไว้มีอยู่หลายร้าน ผมกำลังตรวจสอบรุ่นและราคาที่ใกล้เคียงกับความต้องการของพนักงานที่ส่งใบพีอาร์มา หลังจากนั้นก็เปิดใบสั่งซื้อเพื่อรอคำอนุมัติจากหัวหน้าแผนก และระหว่างนั้นเองที่หน้าประตูกระจกใสปรากฏร่างของผู้หญิงสวยเฉียบที่ผมมองผ่านแล้วต้องหันขวับกลับมามองใหม่เพื่อความแน่ใจ
ไม่ใช่ใครอื่น...คุณนิสา ผู้ช่วยเลขานุการนั่นเอง
เธอเดินผ่านหน้าแผนกไปหลังจากผมวางใบพีโอให้คุณสามารถ หัวหน้าแผนกจัดซื้อ แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่ผมก็เลยถือโอกาสอู้งานด้วยการเดินตามร่างระหงนั่นไปห่าง ๆ อย่างไม่เป็นที่น่าสังเกต ระหว่างทางผมเดินผ่านแผนกบัญชีที่อยู่ในห้องมิดชิด พี่รินที่เปิดประตูออกมาสวนกันพอดีก็ทักขึ้น
“น้องเท็ต สาเพิ่งเดินผ่านไปเมื่อกี้เอง น่าจะเสร็จธุระแล้วล่ะ ไปหาคุณตรัสสิคะ”
“ครับ ผมก็เห็นอยู่เหมือนกัน”
“ว่าแต่ต้องการคำปรึกษาอะไรหรือเปล่า ถามพี่ก็ได้นะ ยังไงคุณตรัสเธอก็ฝากฝังพี่ไว้แล้ว ถ้าเทคแคร์ไม่ดีเดี๋ยวพี่จะโดนดุเอา” อะไรกันหว่า คำก็ดุสองคำก็ดุแบบนี้ สงสัยเบื้องลึกเบื้องหลังตรัสมันจะโหดไม่ใช่เล่น
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณสามารถให้คำแนะนำอย่างดีทีเดียว ตอนนี้ผมมีงานที่ได้รับมอบหมายเป็นของตัวเองแล้วด้วย ยังไงผมจะบอกตรัสให้นะครับว่าพี่รินดูแลดีมาก”
“อุ๊ย ขอบคุณมากค่ะ น้องเท็ตนี่น่ารักจริง ๆ เอาไว้พี่จะพาไปเลี้ยงขนมนะ” พี่ณรินทร์คนสวยทำหน้ากระจุ๊กกระจิ๊กอย่างกับได้เพื่อนสาวที่คุยกันถูกคอยังไงชอบกล แต่ช่างเถอะ ตอนนี้เป้าหมายผมสำคัญกว่า ว่าแต่เขาเดินไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
นักศึกษาฝึกงานคนนี้กำลังโดดงานมาเดินลอยชายและกำลังทิ้งหลักฐานด้วยการถามพนักงานที่เดินผ่านมาว่าเห็นคุณนิสา ผู้ช่วยเลขานุการหรือเปล่า เขาก็บอกว่าเพิ่งเดินเข้าห้องคุณตรัสไปเมื่อครู่ ก็กะว่าจะมาทักทายไม่ใช่เดินหน้าจีบอะไร ผมเลยยืนชั่งใจอยู่ที่หน้าห้องทำงานของคุณชายอยู่พักใหญ่...ใหญ่มากจนอดคิดไม่ได้ว่ามีงานเร่งด่วนอะไรที่ต้องเร่งรัดเจ้านายแล้วอยู่ด้วยกันสองต่อสองนานขนาดนี้ ซึ่งผมก็มีข้ออ้างที่จะเปิดเข้าไปอย่างไร้มารยาทแล้วด้วยสิ
ผมเคาะประตูไม่กี่ครั้งเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยอย่างดีก็ขานรับ ก้าวเข้ามาก็สัมผัสกับความเย็นยะเยือกของเครื่องปรับอากาศที่กระทบใบหน้า แต่ติดที่ว่ามันยังเย็นไม่เท่า...มือผม คล้ายว่าปลายเท้าจะชาจนเกือบก้าวขาไม่ออกไปแล้วเหมือนกัน เพราะภาพที่เห็นคือคุณผู้ช่วยเลขานุการในเดรสสั้นสีโอรสหวานแหววกำลังเอื้อมมือรับแฟ้มเอกสารจากว่าที่ประธาน สายตาเจ้าชู้ที่ถูกส่งให้เจ้าของปลายนิ้วเรียวเมื่อสัมผัสต้องกันทำให้ผมต้องเพ่งมองให้แน่ใจ คุณผู้ช่วยเลขาฯ สะเทิ้นเขินอายจนหน้าแดงก่ำ ละล่ำละลักพูดว่าเอกสารเรียบร้อยดี ถึงจะดึงเข้าเรื่องงานได้อย่างแนบเนียนแต่อย่างไรก็เข้าข่ายชู้สาวในสายตาผม เข้าใจว่าออฟฟิศทั่วไทยเห็นได้ถมเถไปสำหรับเรื่องพรรค์นี้ แต่มันผิดมหันต์ตรงที่...
คนหนึ่งคือผู้ชายที่ผมเคยมีความสัมพันธ์ กับอีกฝ่ายคือผู้หญิงที่ผมกำลังสนใจ
“ถ้าหมดธุระแล้ว สาขอตัวนะคะคุณตรัส” คนเป็นนายพยักหน้า ผมมองตามร่างบางที่เดินสวนมาก็รับรู้ได้ว่าแววตาเธอเปลี่ยนไปจากครั้งสุดท้ายที่เจอกัน มันไม่วิบวับอย่างเชื้อเชิญแต่กลับหลุกหลิกจนน่าสงสัย
“สวัสดีค่ะคุณเท็ต”
“สวัสดีครับ” แต่ผมก็ยังมีแก่ใจทักตอบไปตามมารยาท
“สาขอตัวก่อนนะคะ”
“ครับผม” ผมยิ้ม ก็ไม่เชิงว่ายิ้ม เรียกว่ากระตุกมุมปากเห็นจะถูกต้องมากกว่า แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือทำไมตรัสยังนั่งนิ่งแทนที่จะอธิบายอะไรให้มันกระจ่างชัด ไม่มีข้ออ้างไม่มีคำแก้ตัวใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากปาก มีอย่างที่ไหนแย่งผู้หญิงที่เพื่อนสนใจไปอย่างหน้าด้าน ๆ ทั้งที่ผมแสดงออกชัดเจนว่าชอบพอคุณนิสา แต่มันเลือกที่จะหักหลังอย่างไม่น่าให้อภัย
“มีอะไรหรือเปล่า งานมีปัญหาไหม”
“งานน่ะไม่มี...” แต่จะมีกับมึงเนี่ย
“เป็นอะไร โดนใครแกล้งหรือเปล่า” น้ำเสียงปกติ สีหน้าปกติ ทุกอย่างดูปกติจนผมอยากจะย้อนถามเหลือเกินว่าเมื่อกี้มันใช่อย่างที่ผมเข้าใจไหม เพียงแต่ผมใจไม่กล้าพอ กลัวคำตอบที่ได้รับจะทำให้ตั้งตัวไม่ติด ช็อกคาบริษัทแล้วมันจะอื้อฉาว
“ไม่มีใครแกล้งหรอก พี่รินใจดี คุณสามารถก็ช่วยให้คำแนะนำทุกอย่าง”
“แล้วมีข้อสงสัยอะไรไหม อยากถามอะไรเกี่ยวกับงานหรือเปล่า นั่งก่อนสิ” ผมส่ายหน้า เหมือนมันจะรู้เลยนะว่าผมกำลังข้องใจอย่างอื่นที่ไม่ใช่เรื่องงาน ถึงได้เน้นว่าอยากถามอะไร ‘เกี่ยวกับงาน’ หรือเปล่า
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก ยุ่งอยู่ไหม ไม่กวนแล้วก็ได้”
“นิดหน่อยครับแต่คุยได้ มีอะไรก็ว่ามาสิ” จากตอนแรกที่คิดว่าจะมาตีเนียนคุยเรื่องเพชรพลอย เพราะเห็นจากภาพตัวอย่างอัญมณีที่เรียงรายตามโถงทางเดินทั่วตึกคล้ายแกลเลอรีหรูหรา ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าของจริงเป็นอย่างไร และอีกนัยหนึ่งคืออยากคุยกับคุณนิสา ก็ว่าจะมาเหนี่ยวไกแล้วได้นกหลาย ๆ ตัว แต่กลายเป็นว่าได้รับรู้เรื่องที่ไม่น่าพิสมัยพ่วงด้วยอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งอย่างหลังผมไม่ค่อยยินดีเลยให้ตาย
ความรู้สึกปวดหนึบที่อัดแน่นอยู่ในอกหาใช่ว่าแค้นเคืองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้ แต่มันกลับกลายเป็นความชิงชังที่หาสาเหตุไม่ได้ ถามตัวเองในใจหลายสิบหน ความจริงก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
ผมกำลังโกรธคุณนิสา...ด้วยเหตุผลบ้าบออะไรก็ไม่รู้
▩▩▩
-
จิ้มก่อน
... โด่ หึงอ่ะดิ เด็กน้อยเอ๋ยยย
-
:z13: :z13:
-
อุ๊ยๆ ใกล้จะรู้ตัวแล้วสิเท๊ต
-
หึหึ เท็ดเอ้ยย ให้อกมันระเบิดไปเลย อยากซึนดีนัก :z6:
-
นายเท็ตหึงเค้าอ่ะดิ กิ๊วๆๆๆๆ ยังไม่รู้ตัวเองอีกว่าชอบท่านตรัสไปซะแล้ว
-
หึงไงเท็ต! 5555
คิด คิด คิดเข้าไปนะเท็ต รู้ใจตัวเองเร็วๆล่ะ
-
เท็ตหึงตรัสละสิ -.,-
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ตามหาเหตุผลของหัวใจแล้วกันนะเท็ต
-
สรุป เท๊ต โง่ เหรอ o22 กรรม
-
ไอ้เท็ต :เฮ้อ: เรื่องโง่ล่ะฉลาดนัก
อ๊ายยย ขัดใจกับเท็ต หึงตรัสแล้วอ่ะดิ :beat:
ยังจะทำหน้างงใส่ตรัสอยู่นั่นแหล่ะ ฮึ่ย....
ตรัสจับตีก้นสักทีสองทีสิ :z6:เผื่อเท็ตมันจะรู้เรื่องขึ้นมาบ้าง
-
จิ้มไว้ เดี๋ยวคืนนี้มาอ่าน ^^
-
โธ่ น้องเท็ตคะ หึงค่ะลูก
-
เท็ตมันความรู้สึกช้ามากอ่ะ
-
บื้อจริงๆ
-
เมื่อไหร่เท็ต จะรู้ใจตัวเองซักทีน๊าาา :z3:
-
หึงเขาแล้วยังไม่รู้ตัวอีกเนาะคนเรา :m16:
-
ตรัสช้วิธีนี้จดีหรอ
-
555+ เอาใจช่วยท่านตรัสต่อไป คนมันบื้ออะนะ
-
เอริ่ม...ตอนนี้อ่านแล้วก็เครียดตามไปด้วยเลยอ่ะ :serius2:
ไม่ได้แค้นแต่ชิงชังนี่ ชังท่านตรัส หรือนิสากันเล่า แล้วที่ว่าโกรธนิสา แสดงว่าจะเริ่มรุ้ใจตัวเองแล้วใช่ไหมอ่ะ
ไม่ใช่ว่าตีมึนคิดว่า โกรธเพราะโดนแย่งคนที่หมายตาเอาไว้อีกหรอกนะ ตัวเองโกรธเพราะหึงท่านตรัสตะหากเล่า
จะเข้าใจตัวเองได้ยังอ่ะเท็ต เฮ้อออ ท่านตรัสเองก็แกล้งจีบนิสาเพราะจะดึงไม่ให้ไปสนใจเท็ตป่ะเนี่ย
ไม่รุ้ได้แกล้งจีบไปยัง หรือนิสาทอดสะพานให้เองไม่รุ้ แต่ท่านตรัสช่วยคิดหาวิธีกำจัดมารหัวใจวิธีอื่น
ที่มันจะไม่ทำให้ตัวเองถูกเข้าใจผิด จนต้องถูกโกรธแล้วมาทะเลาะกะนจะได้ไหมเนี่ย เฮ้อออ
จะว่าไปซันกับอ้นไม่ค่อยมีบทเลยน้า ยิ่งอ้นนี่แทบจะไม่มีบทเลยทั้งเรื่อง
แต่เค้าก็ตามลุ้นคู่นี้อยู่นะ เขียนคู่นี้มาเป็นตอนพิเศษบ้างก็ได้น้า เค้าอยากอ่าน
หรือถ้าจะเขียนแยกเป็นอีกเรื่องไปเลยก็ได้ คู่ของแซนด้วย แต่เขียนรวมก็หนุกดีน้า โฮ่ๆๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
ไหนว่าจะจีบเขา กลายเป็นมานั่งหึงคนของตัวซะนี่ อิอิ โสนะน่านะเท็ดนะ o3
-
*จับเท็ตกดน้ำ* *ตะโกนใส่หู* แถวบ้านเค้าเรียกว่าหึงเว้ย!!
หึงน่ะหึง เข้าใจป่ะเจ้าเท็ตดี้แบร์!!! :z3:
คุณชะนีนิสานี่ก็อีกคนนะ
เดี๊ยะๆ เดี๊ยะจะโดนตรัส FC เอาไม้จิ้มตูด!
เท็ตหนอเท็ต กินปลาให้เยอะๆ ดื่มวีต้าก่อนนอนซะหน่อยก็ดีนะ 555
*รักหรอกจึงหยอกเท็ต :กอด1:
-
เฮ้ย! สั้นไป๊ ยังอ่านไม่ถึงไหนเบยยย
ว่าแต่เอาดีๆดิ หึงครายยย เท็ดดี้แบร์
-
ต้องดัดนิสัยเท็ตให้ขัด
คิดว่ากับตรัสยังแค่เพื่อนเนี่ย สงสารตรัสบ้างงง
เอาดาร์กไซร์มาใช้เลยตรัส เราชอบบบบ
-
หึง!!!!!
เท็ต บื้อ อ่ะ :m16:
เหนื่อยแทนตรัส
-
ไม่อยากบอกเลยว่า
สมน้ำหน้าว่ะ เท็ต
-
เท็ต ดูจะไร้เดียงสานะ 555+
-
ช่วยตอบให้...
หึงไงเท็ต!!!!!!!
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย เท็ตซื่อได้อีก
-
จองที่จ้า
-
เมื่อไหร่เท็ตจะรู้ตัว ?? TT
-
หึงแล้ว หึงแล้ว
-
อยากจับเท็ตปู้นี้ปู้ยำจริงๆ ไม่ใช่ล้ะ 555
น่าจะรู้ตัวได้แล้วนะอิเท็ตดี้แบร์ ไม่ใช่เข้าข้างตัวเอง
ว่าหึงสานะ จะตบฟว่ำให้ กร้ากกกกกกก
อยากให้ตรัสแก้เผ็นเท็ตอ่ะ ทำเป็นเมินเลยก็ดี
จีบสาต่อหน้าเท็ตนี่น่าสนใจจจ #หื้อออออ ><
-
หึงไง
นี่คือสาเหตุ
-
กดบวกปล่อยเป็ดให้ตรัส
เอาเลยพวก เมินให้เท็ดดี้น้อยจ๋อยซะบ้าง
จะได้รู้ซะทีว่ารูปหล่อคนนี้ รอความรักจากคุณหมีผู้เข้าใจตัวเองช้า...แสนช้า
แต่ก็แอบสงสารเท็ดดี้น้อยนะนี่
โอ๋ๆ
-
:a5:เอางี้เลยหรอตรัส นี่คือดาร์กโหมดเรอะ :impress2: :impress2:
-
โถ่ๆ ช่างไร้เดียงสาเหลือเกินพ่อเท็ตดี้ ไม่รู้จักคําว่ารัก.
รู้ตัวเร็วๆเลยหนู สงสารตรัสเขาอ่ะ :z3:
-
เค้าเรียกว่า "หึง" เท็ด เข้าใจอะไรบ้างสิ :serius2:
จะเริ่มเซงกับความซื่อบื้อของเท็ดซะแล้ว ฮ่าๆๆ
-
ผมกำลังโกรธคุณนิสา...ด้วยเหตุผลบ้าบออะไรก็ไม่รู้ >>>>เฮ้อ ไอ้เท็ตไม่เคยรู้อะไรตลอด
ตอนหน้าเตรียมทิชชูด้วยนะจ๊ะ >>>เตรียมไว้ซับน้ำตาเหรอ
มันจะอึนอึน ต่อไปปปปปปปปปปป :z3: :z3: :z3:
ร้องไห้ก็ไม่ออก หัวเราะก็ไม่ได้
แผนพี่ตรัสนี้มันแย่กว่าที่คิดไว้ ถ้า เท็ตมันไม่หึงจะทำไงล่ะ???
-
เท็ตเลิก อึนๆงงๆ ซะทีได้มั้ย
ตรัส นายชัดเจนกว่านี้ก็น่าจะดีนะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง รออ่านตอนต่อไปนะครับ
-
หวงใครกันแน่ ถามจริงงงงงงงงงงงงง o18
-
เท็ต เอ็งจะซึนอีกนานม่ะ :angry2:
ระวังจะโดนชะนีคาบนะ :laugh:
+1 ให้ค่ะ :กอด1:
-
จากเหตุการณ์มะกี้ เท็ตต้องโกรธตรัสสิ เพราะทำเจ้าชู้ใส่นิสาที่เท็ตชอบไง
แต่ทำไมกลับบอกว่าโกรธนิสาก็ไม่รู้เนอะ :z1:
อย่างที่เพื่อนบอกแหละ คิดเยอะๆนะน้องเท็ต ตอนนี้ยังไม่สายหรอกค่ะ :กอด1:
-
เท็ตช่างอ่อนต่อโลกเสียจริง 5555555
:z3:
-
โอ๊ะโอ้ว :z2: 55555555 ขอหัวเราะหน่อยเหอะ ตอนแรกนึกว่าพี่ตรัสจะมีสาวเจ้านางอื่นมาทำให้พระนายเรารู้สึก แต่นี้กลับมาเป็นผู้หญิงที่เป็นจุดใต้ตำตอซะเอง หุ หุ หุ ดูเหมือนพี่ตรัสมีแผนเลยน้า
เอาละซิ หึงแล้วไง วินาทีนี้อยากให้คุณนิสารุกพี่ตรัสให้เห็นจะ จะ กรี๊ดดดดเค้าอยากเห็นเท็ตเหวี่ยงงง
-
หึงหน้ามืดตามัวเลยน้าน้องเท็ต อิอิ
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อค่ะ ^^
-
เท็ตเอ๊ยไม่รู้จะว่ายังไงแล้วตรัสก็เมื่อไหร่จะบอกความรู้สึกตัวเองซักที
-
แนะนำให้ตรัสไปจีบหญิงอื่นที่เท็ตไม่ได้หมายตาไว้ จะได้ไม่ต้องอ้างว่าโกรธที่โดนเพื่อนจีบตัดหน้า
เรื่องความรู้สึกบางครั้งก็พูดยากและเข้าใจยาก แต่บางเรื่องง่ายๆก็น่าจะเข้าใจไม่ยากเย็นนะ
อย่าบื้อเกินไปกว่านี้เลยนะหนูเท็ตเอ๋ย เยอะเกินก็แอบรำคาญปนขัดใจอ่ะ (แต่ตอนนี้เห็นสัญญาณดีนิดหน่อย)
ที่โกรธอาจจะเป็นหวงก้างอะไรทำนองนั้นก็ได้เนอะ ถามว่าใช่รักชอบหรือหึงไหม
ขนาดเจ้าตัวเขายังไม่รู้ แล้วเราจะไปรู้ใจเขาดีกว่าได้ยังไงเนี่ย เท่าที่อ่านมามันก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกนั้นตรงๆนะ
แต่เรื่องนี้ต้องโทษตรัสด้วยอีกคน ที่ไม่ยอมพูดบอกเท็ตตรงๆว่ารู้สึกอย่างไรต้องการอะไร
ต้องเข้าใจว่าคนแต่ละคนน่ะมีความสามารถในการรับสารไม่เท่ากัน
บางคนไม่ต้องพูดก็รับรู้ ขณะที่บางคนต้องการความตรงไปตรงมา และบางคนบอกตรงๆก็ยังไม่เข้าใจ
อย่างเท็ตนี่อยู่ในเคสที่อาจจะต้องการการบอกตรงๆพูดตรงๆให้เข้าใจแบบแจ่มแจ้งแดงแจ๋นะ
การกระทำหรือแสดงออกอย่างเดียวแม้จะมากมายแค่ไหนก็อาจจะไม่พอให้อีกฝ่ายเข้าใจได้
ติดตามดูพัฒนาการของเจ้า้เท็ดดี้แบร์ทึ่มต่อไปจ้า
-
อยากจะแปลงร่างไปตะโกนใส่หน้าเท็ตให้หายโง่ซักที :m31: :m31:
ตรัสจะซิ่วไปเพราะเท็ตสนใจหล่อนนั่นแหละ โธ่ๆๆๆๆๆๆๆ :m16:
-
มันค้างมากกกก :monkeysad: :monkeysad:
เท็ดหนูรู้สึกอะไรหนูก็บอกเค้าไปสิลูก
หนูจะมาอย่างงี้ไม่ได้นะหนูเท็ด :z3: :z3: :z3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารตรัสมาก เฮ้อ :เฮ้อ:
เท็ตดี้แบร์ เอ้ย รู้ใจตัวเองดีๆน่ะ
-
โดนซะบ้าง
ต่อมความรู้สักจะได้กระทบกระเทือนให้รู้ตัวสักที
-
:-[
-
ค้างค่ะ โอ้ว
เริ่มอีรุงตุงนัง แต่ว่าท็ตเริ่มมีพัฒนาการแล้ว อิอิ
อีกไม่นานก็คงได้รู้สักทีว่ารู้สึกยังไงกันแน่
รอตอนหน้า
-
สมน้ำหน้า ให้ทรมาณอกแตกตายไปเลยนะเท็ด หึหึ
-
ยังคงเอือมกับเท็ตเช่นเดิม :เฮ้อ:
คนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งตัวเอง คือคนที่โง่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
ปล.ขอเชียร์ ตรัส-นิสา เลยแล้วกันนะคะ คนอย่างเท็ตไม่สนับสนุนให้ใครเอาไปเป็นภาระค่ะ!
-
แน่ะๆๆ เท็ตมีแอบหึงตรัสล่ะสิ
-
ขอมอบรางวัลซึนอวอร์ดให้กับน้องเท็ตค่ะ... :L2: ซึนได้โล่ห์ งงได้ใจแบบไม่มีใครเกิน แต่พี่ก็เอ็นดูหนูนะ
ท่านตรัสคงอยากแกล้งทำเป็นจีบตัดหน้า...หรือไม่ก็อยากทำให้น้องเท็ตหึง
ซึ่งทำสำเร็จแล้วค่า เธอหึงจริง แต่เธอสติลไม่รู้ตัว ปวดตับกับคู่นี้มาก
คนนึงพูดน้อย อีกคนหนึ่งงงมาก...ทางที่ดีควรสื่อสารกันให้มากกว่านี้นะคะ...ด้วยรักและห่วงใย
รอวันเค้าหวาน ๆ กัน แบบน้องเท็ตไปไหนไม่รอดแล้วไรเงี้ย อิ๊อ๊างงงง :-[
ขอบคุณค่ะ
-
บอกให้ชัดๆไปเลยเซ่ไอ้คุณตรัส :m31: :m31: :m31:
-
หึงอะดิ เท็ต โธ่! อย่าบื้อดิ!
-
เท็ตไม่ยอมรู้ใจตัวเองงงงงง
อ๊ากกกกกก :z3: :z3: :z3: :z3:
-
หึงชัวร์!
-
หึงเค้าอ่ะดิ...
รีบๆรู้ตัวเหอะเท็ดดี้แบร์...สงสารตรัสอ่ะ
-
เท็ดแก ต้องเข้าคลอสอบรมละแหละ. โคตะระซึน :เฮ้อ:
อยากเป็นแฟนเท็ดต้องชัดเจน แจ่มแจ้ง ทุกประเด็นเดี๋ยวแม่งมัวอีก. ตรัสบอกเค้าไปตรง ตรงเลยเชื่อเจ๊
P.S. ตำราบทที่54บรรทัดที่98 บอกว่าอาการนี้ คือ หึงนะ :laugh: หัดอ่านมั่งก็ดีนะแก
-
แถวบ้านเจ๊เรียกว่า "หึง" นะเท็ต :laugh: :laugh:
ว่าแต่ตรัสวางแผนทำไรหรือเปล่าเนี่ย :serius2:
-
:z1: :z1:
สมน้ำหน้าหมีเท็ด
เอาให้ตายยิ่งดีน้องตรัส คนอะไรซื่อบื้อขนาดนั้น
ถึงแม้ว่าน้องตรัสเองจะปากหนักเป็นศิลาแลงปราสาทหินขนาดไหน
แต่การกระทำทุกอย่างมันก็พาไปสู่เหตุผลเดียวอยู่แล้ว คือเค้ารักแกไง
เอาอีกนะจ๊ะคนแต่งจ๋า ยั่วให้เท็ดโมโหไปอีกซักห้าหกตอน เอาให้อกแตกตายไปเลย อิอิอิอิิอ :laugh:
-
พอเห็นว่าเท็ตเริ่มหึง
เราก็เริ่มมีกำลังใจ ว่าแต่เมื่อไหร่นายจะรู้ใจตัวเองซะทีเนี่ยยเท็ต
-
เห้ยรู้ตัวได้แล้วเหอะเท็ต
อยากได้ฉากหวานๆบ้าง
ตรัสก็บอกไปเลยดี๊ ~
โอยยยยย จะรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว อยากอ่านๆๆๆๆๆ :z2:
-
หึงไงเท็ต ไม่ยากกกกกกก
-
หึงก้อบอกมานะเท็ตนะ :z1:
-
อ้าวเท็ต ! ไหนบอกว่าชอบคุณนิสา -.-
โธ่ ! แค่ตรัสทำเจ้าชู้ใส่นิสาหน่อยเดียว ถึงขนาดชิงชังใส่เลยททีเดียว
55555555555555
รู้ตัวมั้ยว่าอาการนี้เรียกว่าหึงเนี่ย -.- :z2: :z2: :z2:
-
นายเท็ต เด็กน้อยแท้
นี่ไม่รู้จริงๆ หรือไม่อยากรับรู้กันแน่
:angry2:
-
นั่นๆๆๆ หึงแล้วเว้ยเฮ้ย :laugh:
อยากให้ตรัสเย็นชาและมึนตึงกับเท็ดจัง
อยากเห็นเท็ดเจ็บปวดใจบ้างอะไรบ้าง คนอ่านคงสะใจพิลึก o18 o3
-
ฮึ่มมมมมมมมมมมมมมม ตรัสสสสสสสสสสสสสสสส
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนตรัสไม่ชัดเจนเลยนะ ยังไง ยังไง
เข้าใจเท็ตเลยอะ เคืองคุณนิสาอะเด้ โด่วว
คุณนักเขียนคร๊าบบ ขอความกระจ่างด่วนๆๆๆๆ
แล้วจะรอตอนต่อไปคร๊าบบ
-
หึงอะหึง เท็ตเข้าใจป้ะ
-
เหอะๆ บอกให้ก็ได้ เหตุผลบ้าบอที่ว่า ก็คือหึงตรัสไง
เป็นไงล่ะ ซึนมานาน ควรจะคิดได้แล้วซะทีนะเท็ต! :angry2:
ฉันละเพลีย~ :เฮ้อ:
ปล.อยากถามแบบโง่ๆหน่อยอะว่า ตรัส เนี่ย อ่านว่าอะไรกันหรอ
อ่านแบบ ตรัสรู้ (ตัด) หรือแบบไนตรัส (ตั๊ด)
ก็เข้าใจว่าเขียนอย่างนี้น่าจะอ่านว่า (ตัด) แต่เวลาอ่านชอบอ่านว่า (ตั๊ด) มากกว่าอ่า --*
-
ฮุ้ยยยย พ่อเด็กน้อยเอ๋ย....
นี่ต้องไปฝึกจิตนะลูก จะได้ลองค้นหว่าว่าจิตเราอยู่ที่ไหน รู้สึกอย่างไร
จะได้ไม่หลงเพ้อไปกะสิ่งฟุ้งที่ไม่จริงรอบกาย
((เจ้พูดเหมือนตัวเองรู้เรื่อง ฮา))
เอาล่ะ พ่อตรัส จะแก้ตัวยังไงก็ว่ามา แม่ยกรอฟังคำพิพากษาอยู่จ๊ะ!! ฮื่มๆๆๆ
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
เท็ตรู้ตัวไวๆ สักทีเซ่!!!!!!
แอบสงสารตรัส
ตรัสก็ระวังนะ ไม่ชัดเจน เดี๋ยว ยุให้เท็ตมีคนมาจีบซะหรอกกก
-
หมั่นไส้หญิงเท็ตจริงๆเลย ทำตัวเป็นนางเอกละครยุงชุมไปได้ ชริ!!
ชายตรัสก็พอกัน นึกว่าตัวเองเป็นพระเอกซีรี่ย์เกาหลีมั้ง ฉันเงียบ นิ่ง ขรึม หล่ออออ (ออกทะเลละ) :m20:
เส้นเสียงอักเสบโดยเฉพาะเวลาเจอหน้านางเอก แผ่ออร่าทะมึนๆ ให้รู้สึกอึดอัด
มีอะไรรู้สึกอะไร ห้ามพูดนะเดี๋ยวผิดคอนเซ็ปต์ ให้ใช้สายตาพิฆาตสื่อแทน นางเอกมันจะได้มึนๆอึนๆ งงๆ ไป :laugh3:
แต่ว่าจะโทษใครคนใดคนหนึ่งก็ไม่ได้ พอกันทั้งคู่แหละ
หญิงเท็ตเอ๊ย ถ้าคนไม่คิดอะไรกันเนี่ย เค้าไม่มาง้อจูบกันหรอกนะหนู เพื่อนกันเค้าไม่โกรธหรอกถ้าเห็นเพื่อนเดินคุยกะสาว
ไม่เรียกร้องความสนใจแปลกๆ และไม่คิดจ้องแต่จะคว้าคอมาจูบเพื่อให้หายงอนหรอกนะ!!!
เพื่อนบ้านหนูนี่มันถึงเนื้อถึงตัว นัวเนียกันดีเหลือเกินนะเฟ้ยยย :angry2:
ชายตรัสก็เหมือนกัน จะประหยัดคำพูด อารมณ์ ความรู้สึกไปไหน กลัวจนเรอะ แค่นี้ยังรวยไม่พอ อืมๆ เข้าใจละ
อย่าบอกนะว่าไม่รู้ว่า เพื่อนพ้องท้องติดกันคนนี้น่ะมันซึน มึน ขนาดไหน
รุ่นนี้ต้องพูดให้เคลียร์ คุยและตกลงกันให้เข้าใจ การกระทำอย่างเดียว มนุษย์ซึนพวกนี้ไม่ซึมซับหรอกนะจ๊ะหล่อ
หัดพูดสิ่งที่อยู่ในใจให้มันมากกว่านี้หน่อย ไม่งั้นใครมันจะไปเข้าใจกัน
บางครั้งคนเราก็ต้องการถ้อยคำ และความชัดเจน ฟุ่มเฟือยคำของหัวใจมากกว่านี้อีกนิดดดดนึง
ไม่จนหรอก เชื่อเจ๊เหอะ กร๊ากกกก
จะว่าไปมียัยนิสามาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาซึนก็ดีเหมือนกันเนอะ
:กอด1: คนแต่งนะจ๊าาาา ที่ทำให้อินได้เป็นเรื่องเป็นราว
:z2: :z2:
-
ทักทายคนเขียนจ้า
แต่งน่ารักดีค่ะ....อุอุ เพิ่งเข้ามาอ่าน+เม้นท์
ปี 3 จะขึ้นปี 4 อายุก็น่าจะ 20 ขึ้นแล้วน่ะ
เมิงคือปึกแท้ว่ะ บักเท็ต
ไอ้คุณชายตรัส อิฉันยังพอเข้าใจ (คนมันมีปมเยอะ) แต่บักเท็ตนี่สิ!!
ได้ข่าวว่าเมิงก็ ปถุชนคนธรรมดานะครับ! ทำไม make sense ตรรกกะเมิงมันผิดธรรมชาติจังว่ะ
ป.ล.ตรัสอย่าไปสนบักเท็ตเลย มาซบอกพี่ดีกว่า :z1:
-
รู้ตัว้ชาเหลือเกินน้อ หนูเท็ต
-
หึงไม่รู้ตัวอะดิ โธ่..หนูเท็ดผู้น่าสงสาร :sad4:
-
สงสารตรัสจังเลย T_T
-
เตรียมทิชชูไว้เช็ดเลือด หรือเช็ดน้ำตาอ่าา
-
:z3: โอ้โห ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกเน่อ โธ่ถังกะละมังไห
นายเอกมองข้ามตรัสตลอดเลย เดี๋ยวพระเอกน้อยใจไปหาคนอื่นหรอก หึหึ
-
เท็ต หึงตรัสจากเลขา แต่ก็ชอบเลขา แกจะเอายังไงง
โอ๊ย จะบ้ายตาย รอบ 2 ซื่อเกินไปแล้วววววว
:z3:
-
ยังไม่อยากยอมรับความจริงสินะ น้องเท็ต
ก็น้องเคยแมนขนาดนั้น การจะทำให้มาเป็นฝ่ายรับแบบนี้ เหนื่อยหน่อยนะคะคุณตรัส
รอดูว่าคุณสา จะช่วยดำเนินเรื่องต่อไปในทางไหน :)
-
:z3:
-
อยากจะบอกว่าเอ็งหึงโว้ย!!!!
-
ทะลึ่ง : กามที่ 15
ผมกลับมานั่งสงบสติอารมณ์ที่โต๊ะทำงานได้พักใหญ่ คุณสามารถที่ออกไปธุระข้างนอกก็กลับมา ผมแจ้งเขาว่ามีใบพีโอรออนุมัติวางอยู่ที่โต๊ะ คุณเขาก็ลัดคิวพิจารณาให้ครู่หนึ่งก่อนจะเซ็นยินยอมแล้วส่งคืนกลับมา เดินไปส่งแฟกซ์ใบสั่งซื้อให้ร้านอุปกรณ์ถ่ายภาพแล้วรอเวลาสักครู่ทางร้านก็โทรกลับมายืนยันสินค้าว่ามีอยู่ในสต๊อก สอบถามวิธีรับสินค้ากันเรียบร้อยแล้วจึงแจ้งคุณสามารถว่าให้พนักงานขนส่งไปรับสินค้าที่ร้านได้เลย คุณหัวหน้าแผนกเขาก็พยักหน้ารับทราบ
คุณสามารถเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ดูเงียบขรึมแต่ก็เป็นอันเองดี ในแผนกนี้ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงแต่ผมก็จำชื่อไม่ค่อยได้นักหรอกเพราะเพิ่งมาวันแรก แต่ที่จำได้ขึ้นใจคือพี่หญิงที่นั่งโต๊ะข้างกัน เผอิญว่าวันนี้เธอมีงานด่วน ต้องไปประมูลราคาสินค้าข้างนอกตั้งแต่เช้า ก็เลยได้พูดคุยแนะนำงานกันแค่ครู่เดียว
ด้วยความที่ผมกำลังไม่สบายใจก็เลยเผลอถอนหายใจทำหน้าเซื่องอยู่ที่โต๊ะคนเดียว ไม่มองดูว่าชาวบ้านเขาทำอะไรกัน พอหันมองอีกทีก็มีแค่ผมกับคุณสามารถสองคนที่ยังไม่ออกไปพักกลางวัน
“ทัศนัย ไม่ไปทานข้าวหรือ”
“อ่า...กำลังจะไปครับ คุณสามารถล่ะครับ”
“ผมทานมาจากข้างนอกแล้ว ถ้าคุณไม่รีบไปจะหมดเวลาพักเอานะ”
“ครับ ๆ” ผมปิดแฟ้มประวัติองค์กรที่กำลังอ่านผ่าน ๆ อยู่ เพราะไม่รู้จะต้องจดจำตรงส่วนไหนบ้าง ระหว่างที่ลุกขึ้นยืนก็รู้สึกถึงแรงสั่นที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง ล้วงหยิบโทรศัพท์ก็เห็นว่าเป็นคุณว่าที่ประธานโทรมา
“ครับ”
(( พักเที่ยงแล้ว ทานอะไรหรือยัง ))
“ยัง”
(( ไปรอที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ก่อนนะ เดี๋ยวลงไปหา ))
ผมก็เออออรับคำสั่งไปด้วยน้ำเสียงเอือมระอา รู้สึกไม่อยากคุยกับมันยังไงไม่รู้ว่ะ รำคาญไอ้แรงเสียดจี๊ด ๆ ข้างในจนอยากจะนั่งทุบอกตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดไป ไม่อยากจะบอกว่าเหนื่อยล้าเหลือเกินทั้งที่ยังไม่ได้แตะงานใหญ่เป็นชิ้นเป็นอัน ปั่นป่วนจนต้องถอนหายใจออกมาอีกหน
ผมลงมายังชั้นหนึ่งบริเวณโต๊ะประชาสัมพันธ์ตามคำสั่งของเจ้านาย นั่งรอที่โซฟาหนังสีดำได้ไม่เท่าไหร่ร่างสูงในสูทปราด้าสีกรมท่าก็ก้าวออกมาจากลิฟต์...พร้อมข้างกายมีคุณผู้หญิงในชุดเดรสสีหวานตามติดมาด้วย
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยกินสเต็กร้านไหนที่รสชาติห่วยเท่านี้มาก่อน...
พูดกันตามตรงว่าไม่ใช่ความผิดของเชฟแต่อย่างใด ไม่ใช่เพราะบรรยากาศที่แสนสบาย ไม่มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจ ไม่ใช่เพราะจัดแต่งจานอาหารเรียบหรูแต่ดูน่ารับประทาน ไม่ใช่เพราะอาหารมีปริมาณน้อยแต่แสนอร่อยทุกครั้งที่ปลายลิ้นสัมผัสรส แต่มันเป็นเพราะรอยยิ้มขวยเขินของผู้หญิงตรงหน้าเวลาที่ถูกไอ้หล่อรวยมันหยอดจีบ
น่าจะเตือนกันก่อนว่าจะพามาดูคู่รักข้าวใหม่ปลามัน เห็นหัวเราะรื่นยิ้มเอียงอายใส่กันไม่เว้นสักนาที จะมีก็แต่ไอ้เท็ตคนนี้ที่นั่งหน้ามึนอยู่เงียบ ๆ คนเดียวจนคล้ายว่าจะเป็นส่วนเกิน ให้กูย้ายไปนั่งโต๊ะข้าง ๆ ก็ได้นะ แค่บอกมาคำเดียว
ผมนั่งเขี่ยบรอกโคลีแบบไม่มีแก่ใจจะรับรส รู้แค่ว่าพอตักเข้าปากก็เคี้ยวกลืน ฝืนกินได้ไม่กี่คำก็วางช้อนก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม คุณชายที่กำลังสรวลกับเรื่องขำขันจากมหาเศรษฐีรัสเซียที่เจอกันเมื่อเช้า เป็นเรื่องตลกที่รู้กันเฉพาะคนที่เข้าประชุม ส่วนผมก็คนนอกแบบไม่ต้องจำกัดความ
“อิ่มแล้วหรือ” ก็ยังดีที่มีแก่ใจหันมาถามไถ่ ผมไม่พูดแต่พยักหน้าตอบคำ ก่อนหันไปยิ้มกว้างกับคนที่ส่งทิชชูมาให้ คุณนิสาเธอยังน่ารักเหมือนเดิม มีออร่าความน่าคบฟุ้งกระจายอยู่รอบตัว ไม่มีมารยาที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอจ้องจะจับเพื่อนผม เธอไม่มีจริตจะก้านจนเกินพอดี จะมีก็แต่เสียงหัวเราะตามเรื่องเล่าที่ควรจะขำขันเท่านั้น
แต่เป็นไอ้คุณตรัสเองต่างหากที่เป็นฝ่ายเข้าหา ผู้ชายที่พูดน้อยที่สุดในโลกเท่าที่ผมเคยรู้จักมาทั้งชีวิต มีหรือที่มันจะชวนผู้หญิงพูดคุยเป็นจริงเป็นจัง กับผมเองยังแล้วแต่อารมณ์มันเลยว่าจะพูดมากหรือพูดน้อย หนักหน่อยก็ไม่พูดเลยเหมือนอย่างตอนที่กลับมาจากสวนเสือ
“ขอบคุณครับ”
“คุณเท็ตทานน้อยจังค่ะ น่าอิจฉาจังเลยนะ ผอมแบบนี้”
“คุณสาก็ใช่ว่าอ้วนเสียที่ไหนล่ะครับ”
“ถ้าทานเยอะน้ำหนักก็จะขึ้นทันทีเลยค่ะ อยากทานน้อยอย่างนี้บ้าง ว่างทีไรหาของกินตลอด” ผมหัวเราะขันตามคำเล่า แต่ก็ตลกได้ไม่สุดเพราะสะดุดเข้ากับสายตาของคนที่นั่งข้างคุณสา
ตรัสมันวางช้อนของตัวเองลงบ้าง ก่อนจะหยิบทิชชูแล้วถือวิสาสะซับมุมปากให้คนหน้าสวย คุณสาพูดขอบคุณแบบตะกุกตะกักหน้าแดงแจ๋เพราะไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะหยิบทิชชูมาเช็ดเอง ทั้งที่ริมฝีปากเธอก็ยังสวยด้วยลิปกลอสสีอ่อน ไม่มีอะไรเลอะเทอะเลยสักนิด
แต่ก็พอจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไรเมื่อหันไปมองหน้าไอ้คนไร้มารยาทที่บังอาจขัดบทสนทนาของคนอื่น มันยกยิ้มพอใจที่ทำให้ผมหยุดพูดคุยกับคุณนิสาได้สำเร็จ นี่มันจะประกาศสงครามกับผมโจ่งแจ้งเกินไปไหม ไม่พูดอะไรแต่การแสดงออกชัดเจนสุด ๆ ถอดใจจะเป็นคู่แข่งว่ะ เพราะผมสู้อะไรมันไม่ได้สักอย่าง...
ผมทิ้งตัวนอนแผ่ลงบนเตียงเมื่อกลับมาถึงห้องด้วยความเหน็ดเหนื่อยสุดขีด ไม่มีแรงจะเดินไปอาบน้ำด้วยซ้ำ ก็ใช่ว่าถูกใช้ไปเป็นกรรมกรแบกหามเสียที่ไหน แค่ช่วงบ่ายต้องออกไปรับสินค้ากับคุณสามารถที่ร้านอุปกรณ์สำนักงานใกล้บริษัท หลังจากนั้นก็นั่งว่างจนเลิกงาน แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกอ่อนล้าคือสภาวะจิตใจที่มองอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด นั่งรถกลับมากับคุณชาย แค่มันอมยิ้มตอนเปิดเพลงฟังอย่างสบายอารมณ์ก็อยากจะส่งหมัดลุ่น ๆ ไปที่สีข้างอย่างหมั่นไส้
มันช่วยใส่ใจความรู้สึกของผมบ้างจะได้ไหม มันไม่รู้จริง ๆ หรือไงว่าผมกำลังสนใจคุณนิสา แล้วสิ่งที่มันทำทั้งต่อหน้าและลับหลับมันเป็นการข้ามหัวเพื่อนคนนี้เกินไปหรือเปล่า โธ่เว้ย...อึดอัดจนอยากจะระเบิดตัวเองตายให้รู้แล้วรู้รอดไป
“อยู่ที่คอนโดใช่ไหม เดี๋ยวกูไปหา”
ผมโทรบอกแซนทันทีที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองธรรมดา และถ้าตรัสมันถามว่าผมจะไปไหนกับไอ้ตี๋ก็จะบอกตามตรงว่าเอาไฟล์รูปถ่ายของน้องชีต้าร์ไปอัด ไปเที่ยวด้วยกันตั้งนานแล้วแต่ยังไม่ได้ฤกษ์อัดภาพให้น้องเป็นระลึกสักที ไหน ๆ ก็นึกขึ้นได้แล้วก็เลย...ผิด ใช่เสียที่ไหน ผมไม่ได้ละเมอขนาดนั้น
ในวันที่ภาวะจิตใจไม่เอื้ออำนวยต่อการใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แล้วทำไมผมจะต้องนึกครึ้มใจเอารูปไปอัดวันนี้ด้วย ก็แค่ข้ออ้างเท่านั้น ข้ออ้างที่ทำให้ผมไม่ต้องอยู่กับมันคืนนี้ แซนมันตอบตกลงทั้งที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุว่าทำไมจู่ ๆ คนที่มีที่ซุกหัวนอนอยู่แล้วถึงต้องหอบผ้าหอบผ่อนไปรบกวนมัน
ไม่ได้ใช้บริการรถไฟฟ้ามหานครนานแล้วเหมือนกัน ช่วงเย็นอย่างนี้ผู้คนพลุกพล่านไม่ต่างอะไรกับบีทีเอส ผมเดินออกมาจากสถานีโดยมีเป้พาดหลัง หันมองซ้ายขวาก็เห็นไอ้แซนกับแว่นสีชากำลังยืนพิงกำแพงอยู่ไม่ไกล
“ทะเลาะกับตรัส” มันทักอย่างรู้ทันแต่ผมส่ายหน้า ก็ไม่เชิงว่าทะเลาะกัน ผมแค่เคืองที่มันจีบหญิงตัดหน้า
ใช่แล้วล่ะ...ผมโกรธมันเรื่องนั้นแน่ ๆ
ระหว่างทางที่เดินมาคอนโดก็โดนแซนมันบ่นเอาว่าทำไมไม่ให้ขับรถไปรับจะได้ไม่ลำบาก ผมก็เถียงว่ามันนั่นแหละที่จะลำบาก อากาศร้อน รถก็ติดเพราะเป็นช่วงเวลาเลิกงาน กว่าจะมาถึงคอนโดมันคงค่ำก่อนพอดี
เมื่อก้าวเข้ามาในห้องก็ต้องแปลกใจ เพราะแทนที่จะมีแต่ความว่างเปล่ากลับพบสองซี้ที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา
“อ้าว ซันกับอ้นก็อยู่เหรอ”
“ไหนบอกหน่อยสิว่าทำไมนายทัศนัยที่ควรนอนตีพุงสบายใจอยู่ที่คอนโดคุณชายตรัสถึงได้ระเห็จมายืนอยู่นี่”
“เพราะเบื่อไงซัน อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เข้าใจไหม” ผมวางกระเป๋าที่โต๊ะก่อนจะเดินไปสมทบนั่งที่โซฟากับเขาด้วย มองหน้าอ้นแล้วซุกพิงเข้ากับไหล่ เห็นคนหน้าสวยไม่ว่าอะไรก็เลยวาดแขนโอบไปรอบตัว
“คิดถึงจังเลย”
“ขออนุญาตฉันหรือยัง”
“ทำไมต้องขอ อ้นเป็นของเท็ตตั้งนานแล้วเนาะ” อ้นพยักหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะส่งมือไปผลักหัวไอ้คนที่แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของด้วยคำพูดเมื่อกี้ ซันแกล้งเบ้หน้าจะร้องไห้เหมือนเด็กจนผมอดหัวเราะเสียงดังไม่ได้
“สมน้ำหน้า แล้วนี่อ้นหายไปไหนมา ไม่เห็นโทรติดต่อมาบ้างเลย”
“อยู่บ้าน บินไปต่างประเทศกับพ่อบ้างแต่ก็ไม่บ่อย เท็ตล่ะเริ่มฝึกงานวันนี้แล้วไม่ใช่หรือ ซันบอก”
“อือ วันนี้วันแรก”
“เป็นยังไงบ้าง”
“พี่ที่ออฟฟิศก็น่ารักดี แต่น่าเบื่อตรงที่โดนไอ้ตรัสแย่งสาวอีกแล้ว”
“อะไรนะ” มีแค่อ้นคนเดียวที่ถามกลับอย่างประหลาดใจ ส่วนแซนมันรู้เรื่องแล้วเพราะผมเกริ่นให้ฟังทางโทรศัพท์ ส่วนท่านซันนั่งเฉยเมย ไม่หือไม่อือ
“เป็นผู้ช่วยเลขานุการชื่อคุณนิสา น่ารักดี เคยเจอกันหนหนึ่งก่อนหน้านี้แล้ว ตรัสมันรู้ว่าชอบแต่ก็ยังไปจีบตัดหน้าเหมือนอย่างตอนน้องฟอง จำได้ไหมซัน เด็กนิเทศปีหนึ่งที่ฉันเคยจีบ”
“จำได้”
“นั่นแหละ มันน่าแปลกตรงที่แรก ๆ น้องเขาก็เหมือนจะเล่นด้วย แต่ตอนหลังไหงมาบอกชอบไอ้ตรัสเฉยเลย คุณนิสาก็เหมือนกัน”
“ยังไง” อ้นถามกลับ
“ก็ตอนเจอกันครั้งแรกยังมอง ๆ กันอยู่ แต่พอเข้าบริษัทไปเจออีกที แค่โดนตรัสจับไม้จับมือก็หน้าแดงแจ๋ไปทั้งวัน”
“ตรัสน่ะนะ จับมือผู้หญิง” ซันถามกลับเหมือนไม่เชื่อหู ชอบทำให้กูดูเป็นเด็กเลี้ยงแกะเรื่อยเลยว่ะ
“ก็ไม่เชิงว่าจับหรอก แค่แตะโดนกันตอนส่งแฟ้มให้”
“ก็พูดให้กระจ่างหน่อยสิครับ ชอบทำให้ตกใจ”
“ทำไม พูดอย่างกับว่าไอ้ตรัสไม่มีทางแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงอย่างนั้นแหละ”
“ก็ใช่น่ะสิ” ไอ้แซนพูดแทรกพร้อมเดินมานั่งที่โซฟาอีกตัว ก่อนจะยื่นแก้วน้ำในมือส่งมาให้
“ทำไม”
“เพราะมันมีเท็ตอยู่แล้วทั้งคน”
“แซน...กวนตีนว่ะ”
“อ้าว พูดความจริงก็โดนด่าด้วยเว้ย ทำคุณบูชาโทษแท้ ๆ”
“ตรัสมันเคยโดนผู้หญิงของคุณฉัตรพันธ์ทำยุ่มย่ามด้วยตั้งแต่เด็ก ดังนั้นการสัมผัสตัวผู้หญิงถ้าเลี่ยงได้มันจะเลี่ยง แต่ไม่ถึงขั้นรังเกียจหรอกนะ แค่ลำบากใจ” ซันอธิบายเสียงเรียบ ผมมุ่นคิ้วกับข้อมูลใหม่แต่ก็ไม่เอะใจอะไร คนเรามันเปลี่ยนกันได้ ถึงจะเคยต่อต้านเพศแม่แค่ไหนแต่ยังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ เพราะฉะนั้นข้อหาที่ตรัสมันแย่งผู้หญิงของผมก็ยังไม่ถูกยกคำร้องเสียทีเดียว ท่านศิรานุวัฒน์อย่ามาเปลี่ยนประเด็นเสียให้ยากเลย
“คิดพิเรนทร์อะไรอีกล่ะเท็ต” เปล่าครับ ไม่ใช่แซนหรือซันที่เป็นคนถาม ผมหันขวับมองหน้าคุณเปมทัตอย่างตกตะลึงสุดขีด อะไรวะ ไม่เจอกันแค่ไม่กี่เดือนนิสัยช่างจับผิดของไอ้แซนถ่ายทอดไปอยู่กับอ้นได้ยังไง ไอ้แฝดสองมันคอยแต่จะรุมให้ผมสมรสสมรักกับท่านตรัส ปกติก็ได้อ้นนี่แหละเป็นไม้กันหมาให้ แล้วไปเสียรู้ตี๋หนึ่งอีท่าไหนถึงได้พลอยเป็นไปกับเขาด้วยแบบนี้
“ว่าไงเท็ต คิดอะไรอยู่” อ้นคงเห็นว่าผมเงียบไปนานก็เลยถามย้ำ แต่เผอิญว่าผมไม่ได้คิดอุตริอะไรอย่างที่เขากล่าวหา ก็แค่ตั้งข้อสันนิษฐานขึ้นมาในใจคนเดียว หันมองหน้าตี๋หนึ่งที่นั่งกลั้นยิ้มแล้วก็นึกหมั่นไส้ขึ้นมาติดหมัด
“กำลังคิดว่า...เมื่อไหร่อ้นจะรับรักซันสักที” จบบทสนทนาแต่เพียงเท่านี้ เพราะไม่มีใครพูดอะไรต่ออีกเลย
วันรุ่งขึ้นผมไปบริษัทด้วยเชิ้ตขาวและกางเกงแคชชวลสีเทาเข้มธรรมดา เพราะเจ้านายเขาบอกแล้วว่าให้ใส่สูททางการเฉพาะวันที่มีแขกสำคัญ รบเร้าให้ซันไปส่งเพราะแซนมีธุระต้องเข้ามหาวิทยาลัย อุตส่าห์ออกมาแต่เช้าแล้วแท้ ๆ แต่ก็ไม่วายเจอรถติดหนัก ทั้งที่อีกไม่กี่ช่วงตึกก็จะถึงบริษัทอยู่รอมร่อ ผมมองนาฬิกาแล้วตัดสินใจหันไปบอกพลขับว่าจะลงตรงนี้ เพราะขืนยังรอไฟเขียวคงได้ไปสายทั้งที่เพิ่งเริ่มทำงานได้สองวัน แต่ซันก็ห้ามไว้ บอกอากาศมันร้อนใส่เชิ้ตหนาเดี๋ยวจะไม่สบายเอา แต่ผมก็รั้นไปข้าง ๆ คู ๆ ว่าถ้าไม่ไหวเดี๋ยวจะถอดเสื้อเดิน
แล้วมันคุ้มกันไหมที่ต้องมานั่งมึนหัวอยู่ที่โต๊ะทำงานอย่างนี้ ขมับทั้งสองข้างแข่งกันเต้นตุบตับคงเป็นผลพวงมาจากอากาศร้อนจัดเมื่อเช้าและอาการนอนไม่หลับเมื่อคืน ก็จะข่มตานอนได้อย่างไรในเมื่อผมโทรไปหาคุณชายแล้วมันไม่รับสาย เมื่อวานเย็นก่อนออกมาจากคอนโดก็หันบอกมัน คุณท่านก็ไม่ขวางผมสักคำ ไม่ถามด้วยซ้ำว่าจะไปห้องแซนทำไม มันยังดูสบาย ๆ ไม่ทุกข์ร้อน จิตสำนึกฝ่ายต่ำก็โอนเอนไปหาคุณนิสา ก็ใช่ว่าคุณเขาดูเป็นผู้หญิงหิ้วง่ายหรืออะไร แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงปัดความคิดเลวทรามแบบนี้ออกไปไม่ได้สักที
“ทัศนัยไหวไหม สีหน้าไม่ค่อยดี” คุณสามารถที่เดินผ่านมาทักขึ้นเมื่อเห็นผมนั่งกุมขมับอย่างไม่มีแก่ใจจะพิมพ์ใบสั่งซื้อตามที่ได้รับมอบหมายมา แถมช่วงบ่ายยังต้องออกไปรับสินค้าพร้อมคุณสามารถเหมือนอย่างเมื่อวาน ผมฝืนยิ้มด้วยความเกรงใจ
“ปวดศีรษะนิดหน่อยครับ”
“อย่าฝืนดีกว่า ผมมียาพาราฯ ทานแล้วไปนอนพักที่ห้องรับรองนะ”
“ขอบคุณครับ”
ผมรับยามาจากคุณสามารถแต่ไม่คิดว่ามันจะช่วยบรรเทาอะไรได้สักเท่าไหร่นัก เมื่อก้าวเข้ามาให้ห้องรับรองหรือห้องชงชากาแฟ ด้านหนึ่งเป็นโซฟาและตู้หนังสือนิตยสารสำหรับหย่อนใจ มองไปเห็นคุณผู้ช่วยเลขาฯ คนสวยกำลังกดน้ำร้อนใส่ถ้วยกาแฟอยู่พอดี ผมยิ้มให้เธอเป็นการทักทายก่อนจะหยิบน้ำเปล่าอุณหภูมิห้องมาขวดหนึ่งเพื่อทานยา
“คุณเท็ตไม่สบายเหรอคะ”
“อ่า...ครับ ปวดศีรษะนิดหน่อย”
“หน้าซีดมากเลย พักผ่อนน้อยใช่ไหมคะ” ผมพยักหน้าตอบไปหลังจากกลืนยาขมลงคอ
นอกจากความสวยแล้วเธอยังมีน้ำใจกว้างขวาง วางถ้วยกาแฟของเจ้านายลงก่อนจะเดินไปค้นชั้นเก็บของเพื่อหยิบผ้าห่มมาให้ แสนดีจนผมคนนี้ต้องรู้สึกผิดอย่างที่สุดเมื่อเห็นสร้อยข้อมือสีหวานแปลกตา ระยิบระยับประเมินค่าไม่ได้ เมื่อถามว่าซื้อมาจากที่ไหน เธอก็ตอบด้วยความเขินอาย
“คุณตรัสให้มาค่ะ” น่ารังเกียจอะไรแบบนี้วะเท็ต แค่ฟังเขาพูดในสิ่งที่ไม่ต้องการได้ยินถึงกับรับไม่ได้จนต้องชักสีหน้าใส่เขาไปโดยไม่รู้ตัว น่ารังเกียจที่รู้สึกอิจฉาทั้งที่ควรจะบ้าคลั่งเกรี้ยวกราดใส่คนที่เป็นเจ้าของ แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกมันถึงได้กลับตาลปัตรไปแบบนี้
ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ผมจะอึดอัดใจเพราะมีใครมายุ่มย่ามตรัส อาจเพราะมันไม่เคยเล่นหูเล่นตา ไม่เคยมีทีท่าว่าจะคล้อยตามใคร ไม่ว่าผู้หญิงหน้าไหนผมก็ยิ้มรับทั้งนั้น ก็ถือว่าเพื่อนกัน ถ้าเพื่อนเลือกแล้วผมก็ไม่ขัด อย่างไอ้แซนเองก็มีแฟนมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ ทิ้งเขาบ้างโดนเขาทิ้งบ้าง แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะยุ่งแม้ว่าจะอีรุงตุงนังแค่ไหน แต่ทำไมพอเป็นเรื่องของตรัสแล้วผมถึงอยู่เฉยไม่ได้
ความจริงก็คือ...ผมถามไปอย่างนั้นเอง
ความจริงก็คือ...ผมรู้ดีว่าทำไม
ผมเอนตัวลงนอนบนโซฟาหนังอ่อนนุ่ม ปลดกระดุมคอเสื้อแล้วผ่อนลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เหนื่อยกับการบังคับความรู้สึกตัวเอง เหนื่อยที่ต้องเถียงกับตัวเอง เหนื่อยที่ไม่ยอมรับตัวเอง เหนื่อย...ว่ะ
แล้วจะพอได้หรือยัง...
แม้จะครึ่งหลับครึ่งตื่นแต่ผมก็ได้ยินว่ามีใครอีกคนก้าวเข้ามาในห้อง แรงยวบข้างตัวทำให้รู้ว่าใครคนนั้นทิ้งน้ำหนักนั่งลง กลิ่นน้ำหอมคุ้นเคยทำให้ผมไม่ต้องลืมตามอง แค่ลองบังคับใจตัวเองไม่ให้เต้นแรงก็ยากเกินพอแล้ว ผมพลิกตัวเข้าหาโดยที่ยังไม่ลืมตาขึ้น รู้สึกได้ถึงมืออุ่น ๆ ที่ส่งมาสัมผัสอย่างอ่อนโยนข้างแก้ม ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบแผ่ว ๆ ข้างหู
“เป็นอะไรครับ”
“ปวดหัว” ผมทาบทับมืออุ่นแล้วกุมไว้หลวม ๆ อย่างกับกลัวว่ามันจะปล่อยไป ทุกอย่างแน่นิ่งอยู่อย่างนั้นหลายนาทีจนทนไม่ไหวก็เลยเปิดเปลือกตาขึ้นเพื่อพบกับสิ่งที่ทำให้ใจเต้นระส่ำหนักยิ่งกว่าเดิม เทพบุตรที่ใส่แค่เชิ้ตดำพับแขน กับริมฝีปากที่โหยหา และใบหน้าที่ห่างกันแค่คืบ
จูบแรกในรอบหลายหลายสัปดาห์...ไม่นำพาให้ถอนปากออกเลยจริง ๆ
“เท็ต” ผมลืมตามองริมฝีปากที่เพิ่งละจากกัน ลืมตัวแตะแผ่วไปอีกหนจนตรัสต้องเม้มปากหลบ ผมมุ่นคิ้วอย่างขัดใจ “ถ้าไม่หยุดร้องไห้ ฉันจะข่มขืนนายตรงนี้นะ” อ่า...จริงด้วยว่ะ ถ้าตรัสไม่บอกก็คงไม่รู้ว่ารอยชื้นที่หางตา
มันคือหลักฐานของความเสียใจ
▩▩▩
-
:z13:
-
กว่าน้องเท็ตจะยอมรับความรู้สึกตัวเองได้ ทำเอาคนอ่านเครียดกันเป็นแถว :z3:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น้องเท็ตต รู้ใจตัวเองสักทีเถิด
กระซิกๆๆ อยากอ่านต่อแล้วค่ะ กำลังเข้มข้นมากๆเลย
ขอบคุณคนแต่งนะค่ะ สนุกๆๆค่ะ รอตอนหน้า ^^ :กอด1:
-
:sad4: :sad4: ไม่รู้จะสงสารใคร
-
:monkeysad: อ่ะ! เท็ตร้องไห้เลย เท็ตจะรู้ใจตัวเองแล้วใช่มั้ย
-
ถ้าไม่ปากแข็ง
ก็ไม่ต้องเสียน้ำตานะเท็ต
:z10: :z10: :z10:
-
:m3:
-
น้องเท็ต น้อยใจ เสียใจ ที่สำคัญหึง...จนร้องไห้เลยเหรอ น่าสงสาร
ตรัสตั้งใจจะทำให้เท็ตหึงสินะ สำเร็จแล้วล่ะ จะทำเย็นชากับเท็ตอีกกี่วันเหรอ
เห็นเป็นแบบนี้ก็สงสารเท็ตอีกอ่ะ (คนอ่านใจอ่อนโอนเอนม้ากมาก)
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตรัสนยมันน่นัก อบร้องห้กับท็ตบๆ
-
เท็ตรู้ตัวเร็วๆหน่อย
อาการงี้เค้าเรียก หึงกับหวง
-
นี่ตกลงเท็ตรู้แต่ไม่ยอมรับใช่มั้ยเพื่ออะไรในเมื่อมันมีแต่ทำให้เจ็บปวดกันทั้งสองคน
-
ทิชชูเหรอ คงไม่ได้ซับน้ำตาหรอกใช่ไหม อุกรี๊ดดดดดดดดด [รอ]
-
ทิชชูเหรอ คงไม่ได้ซับน้ำตาหรอกใช่ไหม อุกรี๊ดดดดดดดดด [รอ]
-
ทิชชูเหรอ คงไม่ได้ซับน้ำตาหรอกใช่ไหม อุกรี๊ดดดดดดดดด [รอ]
-
ทิชชูเหรอ คงไม่ได้ซับน้ำตาหรอกใช่ไหม อุกรี๊ดดดดดดดดด [รอ]
-
ทิชชู่ตอนหน้า ใช้ซับเลือดหรือน้ำตา คริคริ
-
ทิชชูเหรอ คงไม่ได้ซับน้ำตาหรอกใช่ไหม อุกรี๊ดดดดดดดดด [รอ]
-
ทิชชูเหรอ คงไม่ได้ซับน้ำตาหรอกใช่ไหม อุกรี๊ดดดดดดดดด [รอ]
-
ทิชชูเหรอ คงไม่ได้ซับน้ำตาหรอกใช่ไหม อุกรี๊ดดดดดดดดด [รอ]
-
:sad2: หน่วงแทนทั้งคู่
-
แม้ตอนท้ายหนูเท็ดจะแลน่าสงสารขึ้นมามั่ง
แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความสะใจที่เห็นเท็ดกระวนกระวายลดลง :laugh: :laugh:
แสดงว่าเท็ดก็รู้ตลอดว่าตัวเองคิดยังไงแต่ก็ต้องข่มใจไว้สินะ
ถ้าอย่างนี้ก็ต้องเป็นหน้าที่ตรัสแล้วล่ะที่ต้องใช้คำพูดมายืนยันการกระทำ
แต่ประชดโดยใช้คุณนิสาเป็นเครื่องมือต่อก็สะใจดีนะ แต่คงยากละ
หนูเท็ดเค้าเอาน้ำตามาซะขนาดนี้แล้ว
สนุกมากนะจ๊ะ o13
-
:z3: :z3: :z3:
-
เท็ตคงค่อย ๆ ยอมรับความรู้สึกตัวเอง :กอด1:
-
กว่าจะรู้ตัวรู้ใจนะเท็ตนะ :เฮ้อ: พี่ตรัสก็แสบใช่ย่อย o13
-
-v- ขอกริ๊ดดังๆให้กับฉากสุดท้ายที่หวานได้ใจมาก
น้องเท็ตเริ่มรู้สึกรู้สากับเขาบ้างแล้ง งี้สิหนามหยอกต้องเอาหนามบ่ง
ต่อเร็วๆนะจ๊ะ o13
-
ตอนท้ายซึ้งง่ะ :sad4:
-
:serius2:
-
อ่านแล้วเครียดเลย
กว่าเท็ตจะเข้าใจตัวเอง
แต่โกรธตรัสอะ .. ทำให้เท็ตร้องไห้
-
โอยค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
โคตรอิน อะ รู้ตัวเองไดเเล้วเหอะเท็ต
ไม่รู้จะสงสารใคร อ้ากกกกก
รออออออออ ตอนต่อไปปปปปป
-
เป็นไงล่ะเท็ต อยากไม่ยอมรับดีนัก เสียน้ำตาเลย
-
มันเป็นแผนของตรัสที่มาเพื่อยั่วเท็ตโดยเฉพาะเลยใช่มั๊ย
ในที่สุดเท็ตก็ยอมรับความจริงงวะที
รอตอนหน้าค่ะ
-
เท็ตกระอักเลือดหรือยัง :really2:
ถ้าตรัสไม่ทำแบบนี้ เท็ตจะรู้ใจตัวเองมั้ย แค่ยอมรับก็ไม่เหนื่อยแล้ว :กอด1:
-
เท็ตเอ๊ยยยยย ไหวไหมมมมม รู้ใจตัวเองได้แล้ววววว
-
โอ้ยยยยยยยยเท็ตรู้ตัวแล้วใช่ไหมมมมมมม
กรี้ดดดดดดดดดอยากจะจูบขมับเท็ตจริงๆๆ :z2:
-
ตรัสใจร้ายอะ
-
เก็บทิชทู่ไว้ตอนหน้าอีกหรอ แงงงงงงงงงง
สงงสารน้องเท็ตตตตต (วันนี้ขอเอนเอียง ชายตรัสใจร้าย)
-
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองน้อเท็ต :z3:
-
อยู่ดีๆ ก้ร้องไห้หรอออ
มันดีจายใช่ไหม ที่ตรัส จูบอ่า
คิดถึงละซิ ก้ยอมรับใจตัวเองได้แล้ววว
-
:monkeysad:Lovethispart!!
-
กว่าจะรู้ตัวนะเท็ต เฮ้อ..ถึงขั้นร้องไห้เนี่ย ตรัสเลิกแกล้งได้แล้วมั้ง
-
อือม์ ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกเหรอเท็ด
-
ที่จริงมีเรื่องที่สงสัยมาตั้งแต่ตอนที่แล้ว แต่ไม่ได้เม้นต์ถามไว้
ตกลงว่าตรัสนี่เค้าจีบคุณนิสาจริงจังโดยมีจุดประสงค์แอบแฝงเพื่อกระตุ้นเท็ตหรือตัดหน้าเท็ตใช่ไหม
แบบว่าไม่ได้เป็นการขอให้นิสาช่วยเล่นละครหรืออะไรแบบนั้น คือคนถูกจีบมิได้รู้ตัวหรือสมรู้ร่วมคิดอ่ะ
ตอนที่แล้วอ่านเจอคำว่าสายตาหลุกหลิกอะไรซักอย่างของคุณนิสา
แล้วมันเกิดสะกิดใจสงสัยขึ้นมาน่ะค่ะว่าคุณนิสาจะร่วมแผนการนี้ด้วยหรือเปล่า
ถ้าตรัสตั้งใจจีบนิสาเพื่อตัดหน้าหรือกันเท็ตจริงๆโดยที่สาวเจ้าไม่รู้เรื่อง เราว่าก็แย่ใช้ได้เหมือนกันนะ
อย่างนี้ไม่เท่ากับทำร้ายคนบริสุทธิ์คนนึงหรือใช้เขาเป็นเครื่องมือเลยเหรอ ถ้าเท็ตหันมายอมรับความรู้สึกตัวเอง ตรัสสมหวังดังใจ
แล้วอย่างนี้คุณนิสาผู้หมดประโยชน์จะเป็นตัวอะไรอ่ะ ไม่โดนเฉดหัวทิ้งเร้อ ตรัสจะรับผิดชอบยังไงล่ะ? (อันนี้ถามเผื่อไว้เฉยๆ)
อย่างนี้การบอกไปตรงๆหรือทำวิธีอื่นที่ไม่ต้องดึงคนอื่นเข้ามายุ่งด้วยมันจะง่ายกว่าดีกว่าไหมอ่ะตรัสเอ๊ย (ภาวนาให้ไม่ใช่แบบที่คิดเถิด)
เท็ตจะเอายังไงก็เลือกซักทาง เลือกเร็วๆ ปัญหามันจะได้ไม่ลุกลามใหญ่โต
เซ็งทั้งคนทึ่มๆปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้ เซ็งทั้งคนที่อมก้อนหินไว้ไม่ยอมคาย หนักบ้างม๊ายยยคุณเพ่
:z3:
-
:sad4: คุณชายแกล้งน้องเท็ตอ่ะ แต่ก็ทำให้เขาเข้าใจความรู้สึกของตัวเองซะทีนะ
(เปลี่ยนข้างไปเรื่อย)
-
ถึงงั้นก็เหอะ แต่ก็ยังคง still เอือมเท็ต :เฮ้อ:
คนอย่างเท็ต ถ้าไม่ใช่ตรัสแล้ว ไม่มีใครเขามาทนด้วยหรอกนะ นิสัยเสียจริงๆ โดนสปอยล์จนเคยตัวรึป่าว? :z3:
-
ฮิฮิ
ไม่รู้ทำไม รู้สึกสมน้ำมะหน้า น้องเท็ต
ร้องไห้ทำไม นู๋...
โอ๋ โอ๋ มาๆๆๆ พี่เช็ตน้ำตาให้
:z6: :z6: :z6:
โดนคุณตรัสกระโดดขาคู่
ห้ามมายุ่งกะนู๋เท็ต
เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ในที่สุด
แต่น้องเท็ตนี้ (แผนน้องเท็ตทำให้ตัวเองป่วยไหม???)
ถามอะไรแบบนั้นละเนอะ น้องเท็ตของเราออกจะใสซื่อ
ไม่ซึน ไม่อึน ???
รอตอนหน้าด้วยใจจดจ่อ ครับ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เง้อ~ เศร้าอ่าาาาาาาาาาาาา TT________TT
-
ดีใจมากๆในที่สุดเท็ตก็ยอมรับใจตัวเองแล้วววววว :กอด1:
-
รอลุ้นอยู่นะเนี่ย...เมื่อไหร่หนอเมื่อไหร่จะยอมรับตัวเองซที
-
ร้องรอเลยแล้วกัน :m15:
-
:เฮ้อ:น้องเท็ตจ๊ะที่นี้รู้รึยังว่าไอ้อารมย์ที่เป็นอยู่เขาเรียกว่า หึง แล้วไอ้ความรู้สึกที่มีต่อตรัสนะเขาเรียกว่า รัก
แล้วที่มันมากมายขนาดนี้เพราะรักเค้ามากไงจ๊ะ กว่าจะรู้ตัวคนอ่านลุ้นกันจะตายแล้วน้องเอ๊ยยย :m31:
ถ้าเป็นขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ใจตัวเองอีกนี่ให้ท่านตรัสไปอธิบายแบบจัดหนักซักคืนเผื่อจะเข้าใจตัวเองแบบลึกซึ้งซะที :laugh: :laugh:
-
แอบสงสารเท็ดเบาเบา แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้เท็ดก็จะไม่รู้ตัวซักที
ถึงกับร้องไห้เลยเท็ด คราวนี้รู้ตัวแล้วใช่ไหมว่าคิดยังไง :กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เรามักจะไม่รู้ว่าสิ่งที่ครอบครองนั้นดีเพียงไร มีคุณค่าเพียงใด
ก็ต่อเมื่อ เราได้สูญเสียสิ่งนั้นไปแล้ว...
-
เอิ่ม ไม่เข้าข้างใคร คนหนึ่งก็ซึน คนหนึ่งก็อึน เอาๆๆ น้ำตาแห่งความเสียใจมาแล้ว
คราวนี้จะยังไงต่อ ซึน อึน กันต่อไปมั้ย ลุ้นๆๆๆ *w* สะบัดพู่เชียร์ท่านตรัส
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วครับ สนุกมากเลย
-
:serius2: :serius2: :serius2:
เท็ตรู้ตัวซักทีเดี๋ยวตรัสก็ไปชอบนิสาหรอก
-
ตรัสไม่ควรใช้วิธีนี้เลย ถ้านิสารู้เห็นเป็นใจร่วมมือด้วยก็ดีไป
แต่ถ้าไม่ก็น่าสงสารแย่ ตั้งแต่อ่านมาตรัสมีแต่ดูแลเทคแคร์เอาใจ
ใส่เทต มีเพื่อนคอยแซวช่วยลุ้น แต่ตรัสก็รู้ว่าเทตเป็นยังไง
ในเมื่อเทตไม่เข้าใจถึงสิ่งที่ตรัสทำให้
และมาถึงขนาดมีอะไรกันแล้ว แต่มีอยู่อย่างนึงที่ตรัสยังไม่ได้ทำ
นั่นคือบอกรักเทต น่าจะลองบอกไปตรงๆดีกว่าน่ะ
ปล.จริงจังไปหน่อย 5555
-
:z3:อ่ะ เท็ตรู้จัยตัวเองแล้วช่ายไหม
-
มึน อึน ซึน ปากแข็งอย่างเท็ต ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ
จัดหนักซะบ้าง จะได้รู้ตัวซะที
-
:m15:
ยอมรับความรู้สึกของตัวเองเถอะ
แต่ แซนกับคุณพี นี่มีอะไรแน่ๆ
-
น้องเท็ตยอมรับความจริงในใจได้แล้วนะค่ะ คนอ่านจะได้หายเครียดด้วย :impress2:
-
:o12: :o12: :o12:
ฮืออออออออออออ
เท็ตนะเท็ต เข้าใจความรู้สึกเลย
หึงแต่ไม่รู้ว่าตัวเองหึง
สู้ต่อไปนะลูก!! :ped149:
-
บางทีก็ไม่เข้าใจตรัสว่าทำไปเพื่ออะไร
รออ่านต่อจ้า
-
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย อึดอัดเป็นเพื่อนเท็ต
-
สรุปว่าแกล้งโง่หลอกคนอ่านรึเท็ต
น่าตีจริงเชียว
ตรัสก็เลิกแกล้งเท็ตได้แล้วนะ สงสาร ฮ่าๆ
-
ยุคนเขียนให้เปลี่ยนพระเอกใหม่เถอะค่ะ :3125: :3125:
-
โอ้ย สะใจจริงๆเลยว่ะ
เห็นเท็ตรู้สึกแบบนี้แต่ทำไมเค้าอ่านแล้วสะใจวะ
ถึงตอนท้ายเท็ตจะยอมรับใจตัวเองได้ซักที
แต่เค้าก็ยังอยากเห็นเท็ตทรมานมากกว่านี้อีกนะ
คนเขียนจะหาว่าเค้าซาดิสต์ป่าวเนี่ย :laugh:
-
หงึกกกกก อ่านตอนท้ายแล้วใจเต้นตึกตักค่ะ >////<
ร้องไห้ไม่รู้ตัวเลยเหรอหนูเท็ต โถ ๆ น่ารักน่าสงสาร การแสดงออกก็ยังคงกำกวมกันทั้งคู่ อาจจะอยู่ในช่วงที่ยังไม่แน่ใจ ก็เป็นผู้ชายทั้งคู่นี่นะ =3= แต่ก็ดูมีทิศทางไปจะได้สวย ตอนจบนี่เคลิ้มไปไกลแล้วค่ะ 5555
ปล. อันนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับนิยายเท่าไหร่แต่แค่อยากเวิ่นให้คุณคนเขียนฟังค่ะ เป็นความเห็นส่วนตัวเฉย ๆ
ว่าเราอ่านชื่อพระเอกนายเอก ตรัส เท็ต แล้ว ความคิดแรกเกี่ยวกับความหมายของชื่อที่เข้ามาในหัวคือ
ตรัส ที่แปลว่าพูด กับเท็ต ซึ่งออกเสียงแบบ "เท็จ"
พอเขียนเรียงกันออกเสียงเป็น ตรัด-เท็ด ให้ความรู้สึกเหมือนพูดคำเท็จเลยค่ะ(ฮาา) สงสัยจะคิดอยู่คนเดียว
-
เท็ตปากแข็งอ่ะ ตัวเองรักตรัสแล้วไง แง่ม...
ส่วนตรัสก็แนะนำให้ข่มขืนเท็ตเลยนะ 5555555555
-
ตาเท็ต!!!!!! แค่เรื่องหัวใจตัุวเองยังเอาไม่รอด แล้วนี่....จะงมหาอะไรอีกนานแค่ไหน?
ต้องกลับมาดูเรื่องเก่าที่เล่าใหม่อีกรอบ (แย่งคนที่ถูกใจ) อีกแล้วหรือไร????
จะเครียดก็เครียด จะขำก็ขำ แต่ทำไมหัวเราะไม่ออกก็ไม่รู้นี่ซิ......เฮ้อ!!!!!
-
เมื่อไรจะรู้ใจตัวเองน้า
-
โถถ เท็ต จะรู้ใจตัวเองได้ยังเนี่ย เค้ารู้กันทั้งบางแล้วนะ :เฮ้อ:
เตรียมทิชชู่ไว้ซับเลือดใช่มั้ยคะคนเขียนนน!!!!!!!!!!!!!!! :o12:
-
ทำไมพี่ตรัสทำแบบนี้อะ ;_______; :z3:
-
ทิชชู่ที่เตรียมมาก็ใช้เช็ดน้ำตาให้น้องเท็ตแทนแล้วกัน โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะ :man1:
ถ้าเรื่องนิสากับตรัสเป็นแค่เรื่องที่ลองใจเท็ตก็คงดี เพราะความจริงเท็ตรู้ใจตัวเองดีตลอด แค่ไม่ยอมรับใช่ไหม :กอด1:
หายงอนเท็ตแล้วก็ได้ เหลือแค่รับความจริงกับตรัสก็จะได้ใช้ทิชชู่แล้วใช่ป่ะ :haun4:
-
ค้างมาก :z3:
เท็ตรู้ใจ รู้ความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อตรัสแล้วสินะ และเหมือนจะทำใจยอมรับได้แล้ว?
เหลือแค่บอกตรัสออกไป กำๆ แต่เท็ตน้อยจะหาญกล้าขนาดนั้นเชียวหรือ?
ค้างอ่ะ ค้างงง กำลังเข้มข้นเลย อยากอ่านต่ออออออออออออออ :sad4:
-
โอ๊ย เจ็บปวดแทน
-
ถ้าตรัสจะทำให้เท็ตหึง ตรัสทำสำเร็จแล้ว
แต่ทำไมเราสงสารเท็ตจังเลยอ่า :m15: :m15:
-
อ่านตอนนี้เเล้วรู้สึกว่าเท็ตน่ารักกกก :m21:
-
อ่านแล้วจี๊ดใจมาสองตอนแล้วน้า :monkeysad:
-
โหเท็ตดี้ อาการขนาดนี้ละ ยอมรับไปเต๊อะ!!!
แหม แอบมีแว๊บๆคู่ซันกับอ้น อิอิ :z1:
-
อยากให้เท็ตหึงจนสุดๆ แล้วอยากให้มีคนมาจีบเท็ตให้ตรัสหึงบ้าง 55
-
vอย่าทรมานกันแบบนี้ ค๊างงงงงง
เท็ตรู้ตัวเถอนะว่าชอบตรัส ไม่งั้นอาจจะเสียตรัสไปนะ :sad4: :sad4:
-
โฮ้~~~~ ในที่สุดเท็ตก็ยอมรับความรุ้สึกของตัวเองแล้วใช่ไหม
แล้วอย่าลืมบอกท่านตรัสเค้าซะล่ะ เค้าจะได้เลิกแกล้งจีบหญิงซะที
ท่านตรัสคงฝืนใจน่าดูเลยมั้งนั่นน่ะ แล้วท่านตรัส ปิดออฟฟิสฉลองไปเลย
แต่งานนี้คงต้องคอยดูกันต่อไป แม้เท็ตจะยอมรับใจตัวเองได้แล้ว
แต่ก็ใช่ว่าจะยอมเอ่ยปาก หรือแสดงท่าทีอะไรที่ชัดเจนอะไรออกไป
อาจจะยังแกล้งตีมึนว่าฉันไม่รุ้สึกอะไรต่อไปหรือเปล่า
:L2: :pig4: :L2:
-
รออ่านต่อๆ เท็ตนายรู้ความรู้สึกตัวเองแล้วใช่มั้ย รอลุ้นๆ ตามอ่านนะคะ
-
ค้างงง T^T เตรียมร้องไห้เต็มที่ มาต่อเร็วๆนะฮะ :z3:
-
โอยยยย ปวดใจ แหง้. บีบหัวใจสุดๆไปเลย เท็ตหงะ ตรัสหงะ ฮื่ออออออ!!!!!! :'( รออ่านตอนต่อไปเคิ๊บบ
-
ทั่นตรัสร้ายนะเนี่ย จัดการผู้หญิงที่เท็ตสนใจด้วยการจีบตัดหน้าซะเลย
สมน้ำหน้าเท็ตอะ ซึนนัก :laugh:
-
อ่ะนะ ก็รู้ว่าตรัสเป็นจอมวางแผน :z3:
-
ตามอ่านทันตอนล่าสุดแล้ว
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี่้มากเลยค่ะ
ภาษาอ่านง่ายไม่ติดขัดเนื้อเรื่องก็สนุกมาก
ชอบทุกตอนเลย แล้วยิ่งเป็นเรื่องยาวๆแบบนี้
จะคอยติดตามตอนต่อไปนะคะ
เท็ดดี้แบร์ของเราน่ารักแบบอึนโคตร 5555
พี่ตรัสนี่ผู้ชายในสเปคเลย ><
รอคู่ซันอ้น พีแซนด้วย
หวังว่าคนแต่งจะไม่ใจร้ายนะคะ
รักๆๆๆๆๆคนแต่งเรื่องนี้ >/////<
-
ตรัสแกล้งเท็ตแรงเชียว
แต่ถ้าไม่แรง เท็ตก็อาจไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองสักทีนิ
-
กลับมาอ่านตอนที่ 15 ซ้ำอีกรอบ
ไม่ไหวนะ มันบีบหัวใจเกินไป อึดอัดแทนเลย :z3: :z3: :z3:
-
พ่อหนุ่มน้อยเอ๊ยยยย!!! เฮ้อ :really2:
-
ฟินนนนนนนนนน
-
อ่านๆไป คนที่เจ้าเล่ห์ที่สุดก็นายตรัสนั่นแหละ ชริ ปากหนักจริง!
-
เห้อออ ยอมรับใจตัวเองได้แล้วเท็ต
-
อ๊ากกกก อยากอ่านต่ออ่ะ T_T
เหมือนจะเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วอ่ะเท็ต...แต่ก็อยากให้คุณชายพูดกับเท็ตให้มากกว่านี้อ่ะ
เพราะเท็ตชอบคิดไปเองอ่ะ....
ขอบคุณคนแต่งนะคะ รออ่านต่อ > <
-
:กอด1:
-
ตรัส เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวนะค่ะ ยิงปืนนัดเดียวได้นก2ตัว o18
ตัวแรก นู๋เท็ดของเจ๊จะได้ไม่ยุ่งกะคุณนิสา
ตัวที่สอง นู๋เท็ดจะได้ยอมรับความรู้สึกของตัวเองซักที
P.S. แม่งเจ๋งวะ!! o13
-
เท็ตๆๆ รู้ตัวแล้วใช่ไหม ยอมรับแล้วใช่ไหมว่ารักตรัสอ่ะ
กรื๊ดดดดดด ปลื้มค่ะ
-
ทะลึ่ง : กามที่ 16
ผมเดินลากเท้าเข้ามาในห้องนอนเพราะอาการปวดหนึบที่ขมับยังไม่ทุเลาลงแต่อย่างใด ได้คนขับรถของบริษัทมาส่งที่คอนโดเพราะคุณชายมีงานช่วงบ่ายรออยู่ ตัดสินใจล้างหน้าล้างตาด้วยหวังว่าจะทำให้สมองปลอดโปร่ง ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงแต่อาการปวดหัวก็ยังไม่หายเป็นปลิดทิ้ง ผมเลยยึดพื้นที่เตียงห้องตรัสนอนพักสักหน่อยแล้วค่อยหามื้อเที่ยงทานก็แล้วกัน
เจ็บใจ...ยอมให้มันจูบอีกแล้วทั้งที่อะไร ๆ ก็ยังไม่คลี่คลาย สร้อยข้อมือพยานรักเส้นนั้นยังติดตาผมอยู่เลย ตรัสไม่เคยซื้อเครื่องประดับให้ใคร ไม่ว่าหญิงหรือชาย มันก็เลยเป็นหนามตำใจตอกย้ำว่ากับคุณนิสา...ตรัสมันคิดจริงจังด้วยหรืออย่างไร
ไม่รู้ว่าโดนนางเอกละครเรื่องไหนปล่อยของใส่ ถึงต้องมานอนช้ำใจอย่างกับโดนฟันแล้วทิ้งแบบนี้ ไม่ว่าจะข่มตายังไงก็นอนไม่หลับ ทั้งที่ง่วงจนปวดระบมไปทั้งเบ้าตา คว้าหมอนที่คุณชายใช้หนุนมากอดแทนคนแล้วค่อยยังชั่ว กลิ่นแชมพูที่ผมคลั่งไคล้ทำให้ผ่อนคลายได้อย่างน่าประหลาดใจ จนในที่สุดก็ละทิ้งสติสัมปชัญญะ จมจ่อมไปกับนิทรารมณ์
ผมมั่นใจมากว่าเตียงนี้ไม่มีเหลือบยุงลิ้นไรกวนใจแน่ แต่ทำไมสิ่งรบกวนการนอนของผมถึงเป็นแมลงตัวใหญ่ที่มีมือไม้ป่ายแปะไปทั่วตัว แถมยังย้ำจูบแผ่วไปทั่วใบหน้า ทั้งผิวแก้ม เปลือกตา ปลายจมูก และปลายคาง
โดนท่านตรัสลักหลับเข้าให้แล้วไง
“อย่า...” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าที่ไม่แน่ใจว่าจะห้ามปรามได้ แต่ตรัสมันก็เห็นใจ คงเพราะเห็นว่าผมไม่สบายถึงได้หยุดริมฝีปากแค่นั้น และ...หันมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้แทน
ผมเบิกตาโพลงจ้องเขม่งไปที่คุณชาย กินยาผิดมาหรือไงถึงได้หน้ามึนบ้ากามกลางวันแสก ๆ แบบนี้ ทั้งที่เมื่อเช้ายังทำให้ผมกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่เลยแท้ ๆ แน่จริงก็อย่ามายิ้มโปรยยิ้มทรงเสน่ห์ตัดกำลังกันแบบนี้สิวะ อยากจะบอกมันด้วยว่าอย่าหยิบเสื้อตัวนี้มาใส่อีก ตรัสกับเชิ้ตสีดำ..มันทำให้นึกถึงอบายมุขที่รู้อยู่แก่ใจว่าผิด แต่ก็น่าหลงใหลจนห้ามใจไว้ไม่ได้ยังไงชอบกล มีผู้หญิงที่หมายตาอยู่แล้วแท้ ๆ แต่มาทำรุ่มร่าม ปล่อยให้มันทำตามอำเภอใจปลดกระดุมไปได้ไม่กี่เม็ด ผมก็ผลักมันนอนลงแล้วยกตัวทาบทับกับแผ่นอกให้ตายใจ ก่อนจะใช้มือหยิกเต็มแรงที่หน้าท้องจนคุณชายร้องเสียงหลง
“โอ๊ย...”
“เจ็บเหรอ”
“เจ็บ...”
“แล้วมายุ่งด้วยทำไม ไม่ไปอยู่กับคุณสาล่ะ” ถ้าสะบัดหางเสียงอีกหน่อยนะ ใช่เลย ตุ๊ดฉิบหายว่ะเท็ต แต่ก็ยั้งปากไว้ไม่ทัน พูดออกไปแล้วค่อยมาคิดได้ เห็นคุณชายมันพรายยิ้มก่อนจะผงกหัวมาลักจูบที่หน้าผาก
“หึงหรือ”
อ่า...ก็รู้อยู่แก่ใจ ไม่รู้จะปฏิเสธทำไมให้เสียเวล่ำเวลา ผมเฉไฉมองนาฬิกาหัวเตียงไม่ตอบคำ เห็นว่าบ่ายสามโมงกว่าแล้ว ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงรู้สึกหิว และดูเหมือนว่าอาการปวดหัวจะมลายหายไปอย่างกับก่อนหน้านี้ไม่มีจังหวะอาร์แอนด์บีหนัก ๆ ที่ขมับและหว่างคิ้วแต่อย่างใด
ได้ยาดีตอนตื่นเสียกระมังอีหรอบนี้
“หายปวดหัวหรือยัง”
“หายแล้ว”
“หิวไหม”
“หิว”
“ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวพาไป” ผมหยัดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างว่าง่ายก่อนจะปลดกระดุมเสื้อต่อจากที่ตรัสมันทำค้างไว้ เดินไปขโมยผ้าขนหนูแต่นึกขึ้นได้ว่าคุณชายก็ต้องอาบเหมือนกัน แต่ตัวมันยังหอมฟุ้งก็เลยไม่แน่ใจ ขอหันไปถามสักหน่อย
“อาบน้ำไหม”
“ชวนกันแบบนี้เลย” ผมเลิกคิ้วสูง จากที่คิดจะเดินไปส่งผ้าขนหนูให้กับมือเป็นอันต้องล้มเลิกไป ก่อนจะปาผ้าทั้งผืนใส่หน้ามันแทน
พูดมาได้...ให้ตายกูก็ไม่มีทางอาบน้ำพร้อมมึงหรอก
“รีบอาบ หิวมาก” คุณชายนั่งเสยผมปอย ๆ คอยแต่จะห่วงภาพลักษณ์จนน่าหมั่นไส้ ไม่รู้ว่าเอามากินได้ไหม ไอ้ความหล่อนั่นน่ะ แต่ที่แน่ ๆ ผมแพ้ทางเสื้อมัน รีบเดินกลับห้องก่อนจะเสียรู้ดีกว่า เพราะมันเริ่มแจกจ่ายรอยยิ้มละลายจริตสาวอีกแล้ว
“จะพาไปไหน” ผมหันมองหน้าคนขับเพราะไม่ค่อยแน่ใจว่าเคยมาแถวนี้ ปกติตรัสจะพาไปฝากท้องร้านอาหารที่ไม่ห่างจากคอนโดนัก เพราะผมเป็นคนกำชับเองว่าขอของง่าย ๆ ราคาไม่แพงแต่อร่อย ซึ่งก็ไม่ค่อยได้ตามคำขอสักที
“ร้านอาหาร หิวไม่ใช่หรือ”
“ก็หิว แล้วจะไปไกลทำไม (วะ)”
“นัดกับใครคนหนึ่งไว้ ถ้าไม่ไหวก็บอกนะ” หมายความว่าไง ผมมุ่นหน้าให้รู้โต้ง ๆ ไปเลยว่ากูไม่เข้าใจที่มึงพูด ไอ้หล่อมันก็หันมามองขณะที่ชะลอรถจอดติดไฟแดง
“ถ้าปวดหัวขึ้นมาอีกก็บอก จะได้พากลับ แล้วไปหาอะไรทานใกล้ ๆ คอนโด โอเคไหมครับ” ไม่โอเค เพราะยังไม่บอกเลยว่าจะพาไปที่ไหน นัดกับใครไว้ ผู้หญิงหรือผู้ชาย หรือที่อาจเป็นไปได้ก็คุณนิสา ถ้าอย่างนั้นผมขอลาตรงนี้เลยได้ไหม
“คุณนิสาเหรอ”
“ก็ไม่เชิง”
“ไม่ไปได้หรือเปล่า” ใจผมยังไม่พร้อมเท่าไหร่ ทั้งที่อยากรู้แทบตายว่าเรื่องราวระหว่างตรัสกับคุณคนนั้นไปถึงไหนกันแล้ว ผมยังไม่กล้าเปิดปากถาม แล้วนับประสาอะไรกับการที่ต้องไปนั่งปั้นหน้ามองดูเขาห่วงใยกันเหมือนเมื่อวาน จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนฝืนใจตัวเองอย่างที่ผ่านมา บอกตามตรงว่าฆ่ากันเลยง่ายกว่าจริง ๆ
“ไม่ได้ ต้องวันนี้” ตรัสตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งบังคับ ผมตัดพ้อทางสายตา ก่อนจะก้มหน้าผ่อนลมหายใจ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปผมต้องแย่แน่เลย มันอยากจะจูบก็จูบ อยากจะกอดก็กอด แต่วันไหนครึ้มใจอยากพาไปหาผู้หญิงของมันก็ทำได้ โดยที่ผมไม่มีสิทธิ์อุทธรณ์ใด ๆ
นั่งร้องไห้กลางไฟแดง แม่ง...ความแมนที่สั่งสมมายี่สิบกว่าปี ไม่มีเหลือ!
“แล้วกัน...” ตรัสส่งมือมาแตะที่ข้อศอก แต่ผมชักแขนหลบ ไหน ๆ ก็จะเทกระจาดละทิ้งความแมนแล้ว ก็เอาให้แต๋วสุดฤทธิ์ไปเลยทัศนัย
“หุบปาก”
“ร้องไห้ทำไม แค่จะพาไปทานข้าว”
“กูไม่อยากกินแล้ว”
“บอกกันดี ๆ ก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องงอแงเลย” ไหงไอ้คุณตรัสมันถึงดูมีความสุขกับน้ำตาของผมขนาดนั้น อยากจะหันไปชกหน้ามันแต่กลัวแก้มช้ำก็เลยทำได้แค่กำมือแน่นนั่งนิ่งอยู่อย่างนี้
สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ หยิบทิชชูมาเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วนั่งทำใจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะก้าวตามคุณชายไปยังห้องอาหารกลางแจ้งที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรมชื่อดัง
เรามาถึงก่อนบุคคลที่นัดพบ ผมทิ้งตัวนั่งลงอย่างไร้อารมณ์เพราะความรู้สึกหิวปลิวหายไปตั้งแต่รู้ว่าจะต้องเจอใครที่โต๊ะอาหาร เสมองวิวเบื้องล่างที่เป็นแม่น้ำเจ้าพระยายามเย็น สวยจับจิตแท้ ๆ แต่ยังไม่ช่วยทุเลาอาการอึดอัดในใจให้เบาบางลงได้เลย มีลูกค้าทั้งไทยและเทศเดินกันขวักไขว่ เพราะเป็นห้องอาหารกึ่งค็อกเทลเลาจน์เคล้าดนตรีแจ๊ส ส่วนใหญ่จะเดินรับลมชมวิวพร้อมแก้วเครื่องดื่มในมือ ผมที่ยังต้องรอผู้ร่วมโต๊ะอาหารจึงยังไม่สั่งอะไร มีแค่ตะกร้าขนมปังกับเบียร์เยอรมันที่วางอยู่ตรงหน้าเท่านั้น
ไม่นานเกินรอ ขณะที่ผมกำลังหลบตาคนที่นั่งตรงกันข้าม เพราะท่านเอาแต่จ้องมาจนผมไม่เป็นอันทำอะไร ตาบวมหรือก็ไม่ใช่ ผมเช็คจนมั่นใจแล้วก่อนลงมาจากรถ แล้วคนที่ทำให้ผมต้องนั่งหลุกหลิกอยู่ไม่สุขก็ลุกขึ้นพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม ผมหันไปมองก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่คุ้นเคยอย่างดีในชุดชีฟองสีขาวสะอาดตา...ควงคู่มากับผู้ชายวัยกลางคน
“รอนานไหมครับคุณตรัส”
“ไม่เลยครับคุณปรมัตถ์ เชิญนั่งครับ” ผมที่ลุกขึ้นตามตรัส ก็นั่งลงด้วยเหมือนกัน หันไปมองหน้าคุณที่ชื่อปรมัตถ์แล้วก็ต้องตกตะลึงพรึงเพริดเพราะหลงคิดว่าจะสูงอายุกว่านี้เสียอีก ได้ยินว่าเป็นเลขาฯ คนสนิทของคุณปู่ก็นึกว่าจะมีอายุไล่เลี่ยกัน แต่ไหงยังหล่อเหลาเอาการอยู่เลย
ผมสั่งสลัดผักฝรั่งเศสหน้ากุ้งอลาสก้ากับคารามารีมานั่งจิ้มเล่น นึกสงสัยอยู่ว่าทำไมคุณปรมัตถ์กับคุณนิสาถึงมาด้วยกันได้ แล้วก็คิดเองเออเองว่าเขาเป็นลูกน้องเจ้านาย ติดรถมาด้วยกันก็ไม่เห็นแปลกอะไร
แต่ที่สงสัยมากกว่าคือ...พากูมาด้วยทำไมวะตรัส
“คุณทัศนัยทำอยู่แผนกจัดซื้อของคุณสามารถใช่ไหมครับ”
“ครับ เพิ่งเริ่มงานได้ไม่กี่วัน” ผมตอบ
“ไม่ต้องหักโหมหรอกนะครับ เพราะมีงานที่เหนื่อยมากกว่ารออยู่” คุณปรมัตถ์พูดก่อนจะหันไปหัวเราะกับตรัส พูดอะไรที่เข้าใจกันสองคนจนผมต้องเลิกคิ้วสงสัย แล้วหันไปมองหน้าคุณนิสาที่นั่งอยู่ข้างกัน เห็นเธอยิ้มขวยเขินก่อนจะอ้อมแอ้มบอกเสียงแผ่ว
“สาจะขอลาสักระยะ...ไปคลอดน้องค่ะ”
“ครับ?” มีเครื่องหมายคำถามตัวใหญ่ ๆ แปะอยู่ที่หน้าผาก
ลาคลอดคืออะไร...แล้วใครคือพ่อของเด็ก
ผมค้นเจอคำว่ามารยาทในสมองที่กำลังว่างเปล่าร่วมแสดงความยินดีกับเขาไป มองหน้าคุณตรัสแล้วมันก็ตีเนียนคลี่ยิ้มสวยมาให้โดยไม่บอกกล่าวอะไรเพิ่มเติม ฟังคุณว่าที่ประธานกับคุณเลขานุการคุยกันเพลิน ๆ อีกพักใหญ่ก็แยกย้ายกันกลับ ไม่ลืมหันไปอวยพรให้น้องสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรงและหน้าตาดีเหมือนคุณแม่ เพราะรู้ได้จากตอนที่คุยกันว่าอัลตร้าซาวด์แล้วคุณนิสากำลังจะได้ลูกชาย
แล้วก็ถึงเวลาเคลียร์ปัญหาชีวิต ตรัสมันเคาะนิ้วกับพวงมาลัยตามจังหวะเพลงบรรเลงของเคนนี่จี ทำเป็นมองไม่เห็นสายตาอาฆาตจากผมที่จ้องมันตั้งแต่ก้าวขึ้นรถ จนต้องส่งกำปั้นทุบไปเต็มแรงที่หัวไหล่ “เชี่ยตรัส”
“อะไร...เจ็บนะเนี่ย” ยังมีหน้ามาบ่น เห็นมันลูบแขนปอย ๆ แล้วอยากจะส่งหมัดไปซ้ำที่เดิมมาก
“มึงหลอกกู”
“หลอกอะไร” มันถามกลับกลั้วหัวเราะ
“ไหนบอกคุณสาโสดไง ยังไม่แต่งงาน”
“ก็ยังไม่ได้แต่ง กำลังจะแต่ง”
“ก็เขาท้องอยู่นั่นน่ะ แล้วมีการบอกว่าโสด”
“คุณปรมัตถ์ให้ปิดเป็นความลับ เพราะเขากลัวคุณสาจะอายที่อายุห่างกันตั้งหลายรอบ” โห บอกกูก็ได้ว่ะ กูไม่ใช่คนปากเปราะ ปล่อยให้กูหน้าด้านหลงตัวเอง ตู่ว่าเขาชอบอยู่ตั้งนานสองนาน น่าอายฉิบหายเหอะ
“แล้วนี่ก็แสดงว่ามึงเป็นชู้กับเมียเขาใช่ไหม”
“อะไรนะ”
“ก็มึงคุยอะไรกับเขาล่ะเมื่อวาน หน้าแดงแจ๋ขนาดนั้น”
“ดูไม่รู้หรอกหรือว่าคุณนิสาเป็นคนขี้อาย เขาเขินกับทุกคนนั่นแหละ ยิ่งถ้าแตะเนื้อต้องตัวด้วยแล้ว กับเด็กสิบขวบเธอยังเขินเลย” อันนี้ก็รู้อยู่หรอก แต่ไม่คิดว่าจะเว่อร์ขนาดที่ตรัสมันพูด เพราะเมื่อกี้ที่โต๊ะอาหารคุณนิสาคุยกับผมไปก็หน้าแดงไป คงเพราะโต๊ะมันไม่ค่อยใหญ่ เก้าอี้จึงอยู่ใกล้กันเกินไป ถึงจะกระซิบเสียงเบาแค่ไหนก็ยังได้ยินชัดเจน
“แล้วสร้อยข้อมือนั่นล่ะ”
“สร้อย...เห็นด้วยหรือ”
“เห็น คุณสาบอกเมื่อเช้าว่าตรัสให้มา” แล้วคนฟังก็ยิ้มกว้าง...อย่างคนที่เข้าใจอะไรมากขึ้น
เออ กูร้องไห้เพราะสร้อยเส้นนั้นนั่นแหละ มึงจะทำไม
“แค่ของขวัญแต่งงานครับ ไม่มีความหมายอะไรลึกซึ้ง”
“อ๋อเหรอ”
“ตอนนี้เขาเริ่มแจกการ์ดแล้วด้วยนะ กำหนดการเดือนหน้า ไปด้วยกันไหมล่ะ” ผมพยักหน้าอย่างหมดอาลัย มีอย่างที่ไหน แค่ของขวัญแต่งงานชาวบ้านถึงกับเก็บมาคิดมากจนเสียน้ำตา บ้าบอสิ้นดี
“แล้วอีกอย่างนะเท็ต บอกให้เลิกพูดมึงกู”
“เออ ๆ รู้แล้วน่า”
“นี่...แล้วที่สวนเสือเขาจ้องฉันทำไม” ผมเริ่มสาดคำถามใส่คุณชายอีกครั้งหลังจากรถเคลื่อนตัวพ้นด่านทางด่วน ตรัสก็หันมาตอบพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ยังไม่จางไป
“เคยได้ยินความเชื่อนี้ไหมเท็ต ที่บอกว่าอยากให้ลูกหน้าตาแบบไหน ก็ให้มองหน้าคนนั้นบ่อย ๆ นี่เขาขอรูปไปด้วยนะ บอกว่าจะเอาไปแปะไว้ในห้องนอน”
“ว่าไงนะ”
“เขาบอกเท็ตน่ารัก อยากได้ลูกชายหน้าตาแบบนี้น่ะ” อ่า...ดีใจดีไหมหว่า ผมออกจะหล่อเร้าปานนี้แต่ดันมีคนชมว่าน่ารัก
ผมเงียบไป...ใบ้กินชั่วขณะ ถ้าตีปีกบินได้ผมคงทำไปแล้ว ลมพอง ๆ ที่อัดแน่นอยู่ในอกมันทำให้ผมต้องหันหนีคนขับแล้วนั่งลอบยิ้มอยู่คนเดียวอย่างกับคนเสียจริต ไม่แคร์สายตารถราที่ขับสวนมาเลยสักนิด โล่งใจจนอยากจะป่าวประกาศให้โลกรู้ทั้งที่เมื่อเช้าเพิ่งฟูมฟายเพราะผู้ชายคนเดียวกัน เข้าขั้นบ้าแล้วมั้งทัศนัย
“หมดคำถามหรือยัง” และในที่สุดตรัสก็เป็นคนทำลายความเงียบลง ผมพยักหน้าตอบไป ก็ไม่รู้จะถามอะไรต่อ ทุกอย่างที่เพิ่งได้ยินเป็นเหตุเป็นผลในตัวของมันเอง ไม่อยากขุดคุ้ยอะไรให้มากความ รู้แค่ว่าตรัสไม่ได้คิดอะไรกับคุณนิสาก็ดีใจจนไม่รู้จะหุบยิ้มยังไงแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามบ้าง...” ผมหันเข้าหาแล้วจ้องหน้ารอฟัง เห็นตรัสเอื้อมมือหรี่เสียงเพลงลงจนเงียบไป ก่อนจะลูบท้ายทอยตัวเองอย่างชั่งใจโดยที่สายตายังจดจ้องถนนเบื้องหน้า
แล้วมันก็ไม่พูดอะไรสักที ไม่รู้จะลีลาทำไมว่ะ ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าหล่อแต่ไม่ต้องท่ามากก็ได้ ใจมันเต้น ไอ้คนที่รอฟังก็ขยับตัวลุ้นคำถามตามไปด้วย จนในที่สุดคุณท่านก็กระแอมไอแล้วพูดออกมาไม่เต็มเสียงนัก
“เมื่อไหร่จะเลิกสนใจคนอื่นสักที...มีฉันอยู่แล้วทั้งคน”
เอ...แล้วคนถามมันมีสิทธิ์อะไรหว่า ผมก้มหน้ากลั้นยิ้มก่อนจะถูกจมูกตัวเองไปมาไม่ตอบคำ
รถหรูยังเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ เป็นเวลานานกว่าผมจะเงยหน้ามองคนถาม เห็นไอ้หล่อนั่งอมยิ้มแล้วปรายตามองมา ผมก็กะพริบตาถี่ ๆ หลายหน จ้องจนมั่นใจว่า...คุณชายตรัสมันหน้าแดง ก่อนจะหันหนีมา
พับผ่าสิ อกจะระเบิดตายให้ได้ใช่ไหมวันนี้
“ร้อนว่ะ” ผมหน้ามึนเปลี่ยนเรื่อง แถมุขสดแล้วปลดประดุมคอเสื้อประกอบคำ ปรับแอร์เข้าหาแล้วพิงหลังกับพนักเบาะ คุณชายมันก็เลียนแบบพิงตามบ้าง หลังจากที่ฝืนนั่งหลังตรงมาตลอดทาง
“เท็ต...”
“คุณครับตั้งใจขับหน่อย แบบนี้มันอันตราย”
“ทัศนัย...”
“อะไรเล่า!”
“ตอบมาสิ อย่าเฉไฉ”
“จะให้ตอบอะไร จะไปรู้ได้ไงว่าเมื่อไหร่ ในเมื่อตอนนี้ก็ยังโสด ไม่มีพันธะอะไร”
“จริงหรือ”
“ก็จริงสิวะ” และถ้าอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันมากขนาดนั้น “ไหนลองบอกมาหน่อยตรัส...”
“...เราเป็นอะไรกัน ทำไมฉันถึงมองคนอื่นไม่ได้” พอได้ยินแบบนั้นท่านเทพบุตรก็ซ่อนดวงตาที่ฉายแววผิดหวังหลังแพขนตาหนา รู้สึกได้ว่ารถเสียจังหวะไปนิดหน่อยแต่ก็กลับมาเป็นปกติพร้อมเสียงถอนหายใจ
เริ่มรู้แกวคนปากหนักแล้วว่าถ้าโดนกดดันมากเข้าคุณเขาจะตีหน้าขรึมประหนึ่งองค์ลง ผมลอบมองเป็นพัก ๆ อย่างใคร่รู้ว่าคุณผู้ชายจะคลายปากพูดออกมาเมื่อไหร่ แต่สรุปว่ารอไม่ไหว คงต้องใช้อะไรมาช่วยง้างสักหน่อย
“คิดอะไรอยู่” ผมถาม
“หืม”
“ถามว่าคิดอะไรอยู่ ทำไมไม่ตอบที่ถามไปเมื่อกี้”
“กำลังคิดว่า...เมื่อไหร่จะถึงห้องสักที” จบกัน...
หลังจากที่รู้ตัวแล้วว่าพาชะตากรรมตัวเองดิ่งลงเหว ผมก็หวังจะกู้ชีพด้วยการบ่นทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องว่าคนอดข้าวมาทั้งวัน จะพาไปกินทั้งทีทำไมเลือกอาหารเมดิเตอร์เรเนียนที่มีอยู่กระหย่อมเดียวกลางจาน แล้วมันจะไปอิ่มอะไร
ก็ได้แค่คิดแหละครับ ยังก้าวไม่ถึงโซฟาเลยด้วยซ้ำตอนที่โดนรั้งเอวเข้าไปหา ใบหน้าคมเข้มที่พักหลังได้แต่มองไกล ๆ โน้มเข้ามาใกล้จนหายใจสะดุด...ก่อนจะหยุดอยู่แค่นั้น เผอิญว่าผมไม่เผลอไผลไปกับริมฝีปากสีสดล่อใจที่รอให้ผมแตะจูบก่อน เรื่องอะไรล่ะ ผมไม่ได้แพ้ทางมันขนาดนั้น ย้ายมาอยู่ด้วยกันพักใหญ่แล้วคล้ายว่ามีภูมิคุ้มกันโดยธรรมชาติ จึงยืนมองตาไม่มีลดละ แม้จะไม่โผเข้าหาแต่ก็ไม่ผละออกจากกัน
“เตียงหรือโซฟา” อ่า...ทางเลือกกูน้อยจัง
“อดอยากมาจากไหน ไม่มีใครให้ทำแก้ขัดหรือไง” ผมค่อนขอด ถึงจะไม่ยอมจูบก่อนแต่ก็ไม่วายส่งมือไม้ไปสอดรับวงหน้าคุณชาย ปลายนิ้วยังไล้แผ่วที่ปลายคางปรกไรหนวดเพลินมือ และผมคงหลงกลบดจูบไปแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงตอบขัดขึ้นเสียก่อน
“ทำไม่ได้...”
“ทำไม”
“เดี๋ยวมีคนร้องไห้โยเย” คำก็งงแง สองคำก็โยเย แค่ร้องไห้ให้เห็นหนสองหน ผมก็กลายเป็นเด็กในสายตาของท่านตรัสโดยสมบูรณ์
“ถ้าชอบก็เอาเลย ไม่ห้าม”
“ไม่ห้าม แต่หวงใช่ไหม” อะไร...ไอ้รอยยิ้มหลงตัวเองแบบไม่หมกเม็ดนั่น เห็นแล้วหมั่นไส้จนอดฝังเขี้ยวไปที่ปลายคางไม่ได้ ตรัสก็เสแสร้งร้องโอดโอยทั้งที่ไม่น่าจะรู้สึกรู้สาอะไร ผมไม่ตอบคำแต่ย้ายมือลงไปปลดกระดุมเสื้อให้แทน
“เลือกก่อนสิ” ไอ้หล่อเน้นย้ำพร้อมกับกำมือผมไว้ แต่พอดีว่าผมมีคำตอบในใจอยู่แล้ว
ตรัสพรมจูบที่หน้าผากและหว่างคิ้วเรื่อยมาจนถึงปลายคาง เว้นว่างริมฝีปากเอาไว้อย่างขัดอารมณ์ ผมจมดิ่งไปกับความหลงใหลจนลืมไปว่ายังไม่ได้ตอบคำถาม ใครจะกลั้นใจตอบไหว...ในเมื่อโดนตรัสมันยั่วแบบจงใจขนาดนี้ อยากจะกระทืบเท้าเต้นเร่า ๆ แล้วปล้ำจูบมันซะ แต่ผมคงจะรู้สึกเสียหน้าไปทั้งชีวิต คิดจะเดินหนีก็คงเป็นการหักหาญน้ำใจตัวเองเกินไป ผมเลยกระซิบเสียงแผ่วให้พอได้ยิน
“อ่างน้ำได้ไหม” รู้สึกได้ว่าตรัสรีบละริมฝีปากจากหางคิ้ว เห็นมันทำหน้าตกใจแล้วผมก็หัวเราะไปยกใหญ่ ใครจะบ้าคิดพิเรนทร์ขนาดนั้นวะ
“จะอาบน้ำเหอะ คิดอะไรไอ้โรคจิต” ได้ยินผมตอบแล้วตรัสก็ยิ้มส่ายหน้า “ว่าจะหาอะไรกินอีกรอบ พาไปกินอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะอิ่มเลย”
“แล้วไม่บอกตั้งแต่อยู่ในรถ จะได้พาไปที่อื่น”
“จะเอาเวลาที่ไหนบอกอะตรัส ก็ใครไม่รู้ที่เอาแต่พึมพำว่าเมื่อไหร่จะถึงห้องสักทีว้า...บ้ากามฉิบเป๋ง” ก็รู้ตัวว่าพูดจาน่าหมั่นไส้ เลยเสียแก้มไปสองทีติด ๆ กินแก้มกูไปเลยก็ได้ตรัส ถ้าจะหอมแรงขนาดนี้
“หิวมากไหม เดี๋ยวพาไปทานก่อนแล้วค่อยกลับมาอาบน้ำ”
“ไม่อะ นมสักแก้วก็พอ แต่ตอนนี้ปล่อยก่อนได้ไหม...”
“...ใจมันเต้นแรงจนเข่าอ่อนไปหมดแล้ว”
▩▩▩
-
ไม่ทันได้ใช้ทิชชูอีกแล้วค่ะ...(http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/Emoticon/RabbitFam/emotion_Heart_off.jpg)
ขอตอบคอมเม้นต์นิดหนึ่ง...
ชื่อพระเอกอ่านว่าอะไร : ตรัส อ่านว่า ตรัด จ้า
ไม่ต้องผันวรรณยุกต์นะฮ้าบ แต่ก็แล้วแต่ความสะดวกใจด้วยค่ะ
ชอบมุข ตรัสเท็จ มากด้วย ฮ่า ๆๆๆๆ
แต่ชื่อของน้องมีความหมายนะคะ ถามท่านตรัสดู ท่านรู้เห็นทุกสิ่งอย่าง
ยิ่งแต่งยิ่งอยากให้ทุกคนรู้เบื้องหลังอะ
อยากอ่านภาคตรัสไหม คนแต่งอดใจไม่ไหว ฮ่า ๆๆๆๆ
เอาไว้ตอนหน้ามาใช้ทิชชูกัน (หือ?)
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ เบี้ยวนัดบ้าง ลงผิดวันไปบ้างก็อย่าโกรธกันนะ
รักทุกคนที่อ่านเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณทุกบวก และทุกเป็ด *กอดแน่น*
(http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/Emoticon/RabbitFam/emoticon_009shinMay.jpg)(http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/Emoticon/RabbitFam/emoticon_009shinMay.jpg)(http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/Emoticon/RabbitFam/emoticon_009shinMay.jpg)(http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/Emoticon/RabbitFam/emoticon_009shinMay.jpg)(http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/Emoticon/RabbitFam/emoticon_009shinMay.jpg)
-
^
^
^
กรี๊ด!!!!!!!!!!!! โอ้แม่เจ้า~~~~~
ขออีกหน่อยได้ไหม????? อารมณ์เหมือนจะ Fin แต่ไม่ Fin ซักที อีกนิดๆๆๆๆ
-
เท็ดน่ารักอ่ะ น่าแกล้งที่สุด :กอด1:
ตอนนี้อ่านไปยิ้มไปแก้มแทบแตก >____<
-
:L2: ดีกันเถอะนะ รักกัน ๆ
-
ปากหนอปาก เท็ตเอ๊ยยย ชอบทำให้ตรัสน้อยใจอยู่เรื่อยเชียว
ตอนหน้า อิ อิ ขอภาคตรัสบ้างก็ดีนะ
-
โอ้ว สรุปเท็ตโดนต้มจนเปื่อยยุ่ย แต่ก็ยังปากหนักทั้งคู่ สงสัยต้องมีตัวช่วยมาง้างปากแล้วล่ะมั้ง อิอิ
แสดงออกกันขนาดนี้ รีบนอมรับแล้วคบกันซะทีเถอะ
รอตอนหน้าค่ะ
-
ต่างคนต่างรักกัน ไม่ไม่มีใครยอมรับตรงๆๆอากซะที่ ได้โปรดดดดดด :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตรัส .. คุณหลอกดาวววเท็ตเองก็เลิกซึนซะที ..
เห็นตรัสนึ่งๆเงียบๆหื่นใช้ได้นะ -////-
-
ทิชชูไม่ได้ใช้ก็จริง. แต่กำจนขาดแล้วอ่ะ :m3: แย่ๆสงสัยต้องซื้อม้วนใหม่ละ...
-
โดนตรัสแกล้งเต็มๆเลยบักเท็ต :laugh:
ท่าทางตรัสจะหมั่นเขี้ยวเท็ตไม่เบา
ถ้าวันไหนเป็นแฟนกันแล้ว เท็ตช้ำไปทั้งตัวเเน่เลย
ตรัสฟัดทั้งวัน ^^ :-[ :-[
รอตอนอ่านตอนต่อไปนะ
-
เท็ดน่าเขกกะโหลกนิดนะ
ทำเป็นถามเค้า แล้วตัวเองก็ไม่ตอบเหอะ
ประมาณว่าให้ดูจากการกระทำเหรอจ๊ะ?
น่ารักอ่ะ ตอนหน้าต่อ(ฉาก)นี้อีกนะ 555
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
โฮ่ๆๆ :jul1: :jul1:
-
ป๊าดดดดด นู๋เท็ด ความรักมันบังตาสินะ เลยดูไม่ออก :laugh:
เอ..... อะไรนะ อ่างน้ำหรอ ก็ดีนะ :z1:
ผู้ชายคนนี้น่ารักเวอร์อ่ะ ตรัสของเจ๊ :-[
P.S. นะจุดจุดนี้ ถ้าจะเล่นตัวไม่คบกันก็ไม่ไหวละนะ กร๊ากกกก
-
มอบโล่ให้นักเขียนคนขยันค่ะ น่ารักมากเลยต่อบ่อยมาก น่ารักจริง :pig4:
ปล.เค้าเตรียมกระดาษทิชชู่มาหลายตอนแล้วนะ :z1:
-
ถ้าจะบอกรักกันตรงๆ จะเสียฟอร์มกันมากมั้ยคุณตรัส คุณเท็ด :impress2:
-
อ่าห์ห์... อะไร ๆ ก็เริ่มจะเข้าที่เข้าทางนะคะนะ :m1:
-
อ๊ากกกก เท็ด โล่งงงงงงงงงงง
-
:really2: :really2: ขอบคุณมากๆครับ
-
อ่านตั๊ดมาโดยตลอด :a5:
-
เข้าใจกันแล้วใช่มั้ย :เฮ้อ:
-
เริ่มรู้สึกว่าเท็ดน่ารักขึ้นนะ >O<
-
อั๊ยย่ะ ใกล้แล้วๆ
แหมๆเท็ต หน้าแตกเลย 55
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เริ่มหวานชื่นกันแล้ว :L1:
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะเท็ตดี้ แอร้ยยย เขินนน
-
ไหน ๆ ก็จะเทกระจาดละทิ้งความแมนแล้ว ก็เอาให้แต๋วสุดฤทธิ์ไปเลยทัศนัย o13
=v= ฮ่าๆๆๆๆ หลุดมากอะเท็ต อยากอ่านภาคตรัสบ้างงงงงงงง
ปล อยากใช้ทิชชู่ :z2: :z3:
-
ตอนนี้หวานมากกก ....ชอบๆๆๆๆๆ
เท็ตรู้จัยตัวเองแล้ว เข้าจัยกันแล้วว :-[
-
:-[
ค้างอ่ะ รอและเตรียมทิชชู่พร้อมค่ะ
:z2:
-
กรี๊ดแทน หวานอ่ะ
-
มันปากหนักกันทั้งคู่เลย
-
บอกรักไปเซ่!!!
นายตรัส :angry2:
-
:impress2: :impress2:
กรี๊ด หวานซะ
-
โอ้ยยยยยย
หวานนนนนน
ชอบจุงงงงง
น่ารักมากกกกกกกกกก
เอาแบบนี้อีกกก
-
หลังจากที่แอบเคืองน้องเท็ตมาหลายตอนมาตอนนี้อยากจะกอดน้องเท็ตแน่น ๆเลย :man1:
-
ตัดจบแบบนี้ :a5:
ปั่นอารมณ์ให้ขึ้นแล้วตัดฉึบตอนมันกำลังจะสุดอ่ะ ใจร้ายมากกกกกก :z3:
รีบมาต่อด่วนเลยน๊า :monkeysad:
-
ไม่เสียใจที่รอคอยมาตลายเพลา อ้ากกกกกกกก
หวานสะจนมดตอมม โว้ววววว
รอตอนต่อไปไม่ไหวละนะ
มาไวๆๆๆๆ
-
อ๊ายน่ารักอ่ะ หวานเวอร์
-
โอ้ยยยยยยยยย นี่นั่งฟินไป ขย้ำทิชชู่ไป
อะไรค่ะคุณตรัสค่ะ คุณอย่าประหยัดคำให้มันมากนะค่ะ สงสารน้องเท็ต
กว่าจะเข้าใจน้องเครียดจนปวดหัวนะค่ะ :laugh:
-
โห่ อุตส่าเตรียมทิชชู่มาตั้ง2ม้วน 5555
แต่ไม่เป็นไร ได้เห็นท่านตรัสน่ารัก+เขินก็พอใจแล้ว คิคิ
ปล.อยากอ่านภาคท่านตรัสค้าบบบบ
-
:-[ :o8:
-
“...ใจมันเต้นแรงจนเข่าอ่อนไปหมดแล้ว”
:m25:
-
ตรัสหื่นนน!! กรี๊ดดดดดดดด ชอบบบบบบบ
-
โอ่ยยยยยยยยยย ลุ้นตอนหน้าาา :o8:
-
:L2: :L2: :L2:
ในที่สุดก็คืนดีกันแล้ว เหนื่อยซึน และ อึนมาก
ชอบโครงเรื่องเนอะ เรื่อยๆแต่มีประเด็น
น้องเท็ตนี้ใครๆก็หลงของจริง ถึงขนาดขอรูป ตรัสต้องตามหวงอีกบาน
เบื่อคนปากหนัก ตอนเด็กๆแม่ไม่เอากบตีปากเนอะ
พูดยากพูดเย็น
:z6: ฝากรอยเท้าให้คุณตรัส ทีนึง
:m20: :m20: :m20: ขำให้ัคนขี้แย อ่อนว่ะ เท็ต คริคริ
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณนักเขียน ขอเอ็นซีมันๆได้ไหม ฮุฮุ
:กอด1:
-
ชอบตอนนี้สุดๆ
หวานได้โล่เลย
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อยากได้ลูกหน้าแบบเท็ต 5555555
สุดท้ายก็เข้าใจกันซักทีนะ อึมครึมมาหลายตอน
-
ร้องไห้ฟรีเลยสิเท็ต :laugh:
แต่ทิชชู่อะ เปื่อยหมดแล้ว ไม่ได้ใช้ซะที รออยู่นะคะ :haun4:
-
เท็ตน่ารักอะ ขอแบบนี้สักคน :z1:
-
อยากได้เด็กงอแงมาเล่นมั่งอ่ะ อิอิ
เท็ดน่ารักมาก ตอนหน้าคงได้รู้กันทั้งสองแล้วล่ะมั้งว่าเป็นอะไรกัน อิอิ
-
หนูเทตงอแงจนลืมแมน รอตอนต่อไป อันตรายต่อหัวใจ
-
เอาอีกกก :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไม่คิดว่าเท็ตจะกล้าร้องไห้ งอแงกลางไฟแดง 555 o13
ที่พี่ลิปบอกว่าตอนหน้าต้องใช้ทิชชู ใช้ซับอะไรคะ :o8: :o8:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าตรัสต้องยิ้มจนเมื่อยแก้มแน่ๆ
และยกมืออยากอ่านภาคตรัสด้วยคน
และ...กอดด้วยยยยยย
-
แน๊ หึงแล้วโยเยแบบนี้น่าโดนขังไว้ห้องทั้งวันนะเท็ต
-
ในที่สุด เท็ดดี้แบร์ก็เป็นของตรัสแบบภาคภูมิใจ ก๊ากกก
-
ดีกันก็ดีล้ว
-
น่ารักถึงความสัมพันธ์มันจะชัดเจนแล้วก็เถอะแต่ดูยังมั่วๆมึนๆกันอยู่นะ โดยเฉพาะน้อง
คิดว่าย่าจะรู้ตัวแล้วละมั้ง ฮ่าๆส่วนคุณตรัสน่ารักเกินนนนน
อยากได้ผู้ชายแบบนี้บ้าง
-
เท็ตอุตส่าห์ร้องไห้แทบตาย กลายเป็นแบบนี้ไปซะงั้น
-
ค้างงงงงงงง *-*
รอ ๆค่าา
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
พอรู้ความจริง โลกสดใสขึ้นมาทันทีเลยนะ
คนอ่านก็ลุ้นแทบตาย :laugh:
-
คิคิ รอท่านตรัสอยู่นะ :oo1:
-
เข้าใจผิดกันนี่เองเรื่องคุณนิสา...เท็ตสบายใจแล้วใช่มั้ยจ๊ะ
คู่นี้เค้าไม่ค่อยพูด ใช้ทำเอาแทน หวังว่าครั้งนี้น้องเท็ตจะเข้าใจนะว่าตรัสมีสิทธิ์อะไร
เกินเพื่อนไปเยอะแยะหลายปีแสงแล้วเหอะ ตรัสต้องจับเท็ตให้มั่นคั้นให้ตายนะ คนนี้ดิ้นหนีตลอด
ขอบคุณค่ะ
-
ตรัสร้ายกาจ !!!!!!!!
-
ตรัสอย่างหื่นอ๊ะ
ชอบจังงงง :z1:
เท็ตร้องไห้โยเยน่ารักโคตรรร
หลงรักอีกหลายรอบ :impress2:
-
o13
-
น่ารักมาก ท่านตรัสแกล้งเท็ตทำไม >< ทำไมอ่านตอนนี้แล้วเขิน จิกหมอนใาก ไม่เห็นมีอะไรเลย (เหรอ)
-
กรี้ดดดดดดค้างอารมย์เมื่อดูหนังโป๊แต่แผ่นสะดุดอ่ะ55555
กว่าจะเข้าใจยอมรับความรู้สึกตัวเองได้คนอ่านลุ้นแทบตายเลยแล้วจะไปปรับความเข้าใจที่ไหนดีน้องเท็ต :-[ :-[ :-[
-
เท็ต ตอนนี้นายน่ารักมากเอาใจไปเลย o13 :กอด1:
หลังจากจะฟันสาวโดนไม่ดู
ตอนนี้ก็ยอมรักใจตัวเองเสียทีว่า รัก ว่าหลงตรัสขนาดไหน
ตรัสเจ้าเล่ห์มากกกก แต่เค้าชอบบบบบบ
เท็ตะจะเสร็จตรัสมั้ย รอรอรอ :haun4:
-
โอ้ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
สบายใจได้เเล้วนะเท็ตเอ๋ย ฮ่าๆ
รอตอนต่อไป :z1:
-
อารมณ์มันเหมือนไม่สุดอ่ะ
-
เขินอะ -/////- :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:o8: :o8: :o8:
ดูเหมือนจะเข้าใจกันแล้ว
แต่สองคนนี้ ยังไม่พูดออกมาเป็นชิ้นเป็นอันนะ ว่ารักกัน
-
ดีกันแล้ว!! :mc4:
สรุปทั้งหมดคือเท็ตคิดไปเอง? ที่เกลียดยัยคุณนิสาไปไร้ประโยชน์?
หักมุมมาก :m20:
-
แอ่นน แอ้นนนนนน :really2: :really2:
เขินอ่ะ :o12:
-
:o8:
แอบเขินอ่ะหวานนนน
-
อ่านเรื่องนี้แล้วบอกได้คำเดียว.........
ตายยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!
เขินมาก จะสำลักความสุข กรี๊ด! ขอบคุณนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก
ตอนนี้จะตั้งใจรอ อิอิ สู้ๆนะคะ เย่!!!! >,,<
-
ตรัสอ่า เมื่อไรจะพูดน๊าา เท็ตรอนานแล้ววว
-
:o8: :-[
คือ หายไปนานมาก จริงๆตามอ่านตลอดแต่พอจะเม้นทีไรมันต้องมีเหตุให้ใช้ไม่ได้ทุกทีสิน่า
เลยกลายเป็นว่า กลับมาตอนคุณคุณคู่นี้เขาดีกันเสียแล้ว
เรื่องคุณนิสา ตอนแรกคิดว่าคุณเธอจะเป็นนักแสดงให้ตรัสแกล้งหนูเท็ตสักหน่อย
ปรากฏว่าเปล่า คือ ตรัสมันจงใจแกล้ง คุณนิสาที่น่ารักไม่ได้รู้เรื่องเลยสักกะติ๊ด
จริงๆแอบโมโหน้องเท็ตเล็กน้อยนะที่เอาแต่จะจีบคนอื่นท่าเดียว แต่อ่านไปอ่านมา 2-3 ตอน ใจมันโอนเอนไปเข้าข้างเท็ตหมดเลยอ่ะ โทษเป็นความผิดท่านตรัสที่ไม่ยอมบอกรักน้องสักทีก็แล้วกัน นังคุณชายปากหนัก
เอากับเขาสิ ขนาดเท็ตบี้ถาม เธอยังคงความปากหนักไว้ จิ๊ !!!
เกือบได้ใช้ทิชชู่แล้วค่ะ ฮรึ่มมมม ><
ถ้าเท็ตไม่หิวซะก่อนอ่ะนะ 55555
รอตอนต่อไปนะคะ *จูบแก้มมม*
-
ตามอ่านทันละ สนุกมากกกกกกกกก
เขินตรัสมาก อยากจะสลับร่างกับเท็ตแทนเลย ได้แบบนี้จะจับไม่ปล่อยเลยค่ะ ฮ่าๆๆ
เท็ตอย่าทะเลาะกับตรัสบ่อยนัก แล้วก็แสดงความรู้สึก หรือพูดออกมาบ้าง สงสารตรัสเบาๆ
ส่วนคุณชายตรัสนี่ เห็นเงียบๆ แต่จริงๆแล้วหื่นมากนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
น่ารักจน เมื่อยแก้ม :-[
การกระทำกับคำพูดมันช่างสวนทางกันดีแท้
-
แล้วตกลงตรัสได้ขอเท็ตเปนแฟนรึยังเนี่ยะะะ
-
โอยยย โล่ง รอตอนต่อไปนะคร๊าบบ ครานี้ ไปแบบไม่ค้างงง 55555
อยากอ่านพาร์ทตรัสบ้าง
ตอนนี้ขำเท็จ 555555 น่ารักจริงๆ
-
อ๊ากกกกกกก อ่านตอนนี้แล้วเขิลลลลอ่า อ่านแล้วก็กลิ้งๆๆไปกลิ้งๆๆมา ฮ้าๆๆๆ
เท็ตตตตตต ตอนนี้ชั่งน่าร๊ากกกกกก ตรัส มุมนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ เขิลหน้าแดงด้วย
เรื่องคุณนิสานี่ พลิกล็อกกลับตาลปัดอย่างแรงเลย แต่เรื่องออกมาแบบนี้ก็ดีอ่ะ
เพราะคุณสาดูเป็นคนดีออก ถ้าคิดไรกับตรัสจริง ก็จบไม่สวยอ่ะน้าาา
:L2: :pig4: :L2:
-
อ๊ากกกก อยากอ่านภาคตรัส !!!!! อยากรู้ว่าคนพูดน้อย(น่าจะเฉพาะกับเท็ต)อย่างคุณชายเนี้ย คิดอะไรอยู่
แต่ที่แน่ๆ ความรู้สึกตอนอ่านบอกได้เลย ว่ารักเท็ตมาก มากถึงมากที่สุด รอลุ้นอยู่นะเนี้ย
ว่าเมื่อไร พ่อหมีเท็ตดี้แบร์ของคุณชายจะยอมรับใจตัวเองซะที
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ รออ่านตอนต่อไปค๊า
*ตอนนี้อ่านไปยิ้มไปหลายตลบแระค๊า*
-
ตอนนี้น่ารักมากเลยอ่ะ อ่านไป ยิ้มไป
รอตอนหน้านะครับ เตรียมทิชชูรอเลยแล้วกัน (หื่นตลอดอ่ะ)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเช่นเคยนะครับ
-
กลับมาหวานๆกันได้ซะทีเนอะ
ว่าแต่...ตกลงเราเป็นอะไรกัน
ตรัสยังไม่ตอบเท็ตเลย :o8:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ อ่านไปยิ้มไปมีความสุขมาก
ภาษาดี เรียบเรียงได้เก่งมากเลยค่ะพาให้อ่านแล้วมีอารมณ์ร่วมด้วยเลย
อ่านถึงตอนล่าสุดก็ดีใจว่าในที่สุดก็(เหมือนจะ)ยอมรับกันซะทีเนอะ 555 +
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ มาต่อบ่อยๆนะจ๊ะ o13
-
ปากหนังกันจริงจริ๊งงงง :impress2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
นึกว่าน้องเท็ตจะเสียให้คุณตรัสแล้วซะอีก
รอตอนต่อไปคับ
-
เมื่อไหร่จะลงเอยกันซะทีน๊าาาาาาาาาาา
รอตอนต่อไปค่ะ :) :) :)
-
ประโยคสุดท้าย อย่างยั่วอ่ะเท็ต
-
ด้านมืดของท่านตรัส ทำเอาเด็กร้องไห้เลย 555555555555555
-
เหมือนเท็ดโดนเอาคืนเลยง่ะ
-
แหม ความสามารถในการทำให้เท็ตซึนแตกของชายตรัสนี่น้าาา
ทั้งกดดันด้วยความรู้สึกอึมครึม สร้างสถานการณ์ให้เข้าใจผิด คลุมเครือเป็นเลิศ ชริส์ :m16:
จนหญิงเท็ตน้ำตาร่วง แหมะ แหมะ...
แต่พอเจอ .....
“เมื่อไหร่จะเลิกสนใจคนอื่นสักที...มีฉันอยู่แล้วทั้งคน”
นั่งอ่านอยู่ที่ทำงาน ปิดปากแทบไม่ทัน แล้วก็กรีดร้องในลำคออย่างบ้าคลั่ง(http://www.yenta4.com/cutie/upload/826/1826/4ea672f5d0226.gif)
หลังจากนั้นข้าน้อยขอลาตาย มันเขินอ่ะ
แต่หญิงเท็ตก็น้าาา ตั้งใจยั่วกันรึป่าวเนี่ย ชายตรัสก็อมพิกุลอยู่นั่นแหละ
แอบหวังว่าตอนหน้าอยากอ่านด้านคุณชายที่ยืนยันสถานะทั้งคำพูด และการกระทำ
:m1: :m1:
-
ตามอ่านทันแล้วววววว :o8:
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ อ่านแล้วมันชุ่มชื่นในหัวใจ กว่าน้องเท็ดจะรู้ใจตัวเอง
ทำเอาสงสารพี่ตรัสแทบแย่ ตรัสก็น่าจะบอกความรู้สึกกับเท็ดไปตรงๆเลยน๊าาา
อะไรๆจะได้ชัดเจน แต่อย่างว่าเท็ดมันยังงงในตัวเองอยู่เลย 555555
-
เท็ดไปไหนไม่รอดแระ ตรัสหยอดใส่ขนาดนี้
ชอบความสุขุม นุ่มลึก แต่แอบหื่นเล็กๆ ของท่านตรัสจริง ๆ :กอด1:
-
โอยยยย เข่าอ่อนด้วยคนนนน :-[
แค่นี้ก็ฟินเวอร์ละฮะ เท็ตดี้เหมือนจะรู้ใจตัวเอง เหมือนจะยอมรับ แต่ก็ยังซึนอยู่วันยังค่ำ :เฮ้อ:
ปากแข็งไม่มีใครยอมใครเลยนะ แข็งเอาโล่กันหรอจ๊ะ แม่ยกก็เหนื่อยเป็นนะ :เฮ้อ:
ตัดไปตอน 15
ตอนนี้อ่านไปก็เสียดใจไม่แพ้เท็ตดี้เลยอะ ยิ่งตอนร้องไห้เรื่องสร้อยก็นะ น่าสงสารมากอะหนูเท็ต :sad4:
ยายนิสานี่ก็เกือบถูกแม่ยกรุมสกรัมแล้วมั้ยล่ะ หึหึ :m16:
ปล.คนเขียนใส่ยาเสน่ห์ในนิยายเรื่องนี้ป้ะเนี่ย เป็นไรไม่รู้ รู้แต่ว่าติดมากกก ต้องเข้ามาดูทุกวันเลย
รู้สึกขาดไม่ได้ 55555 เวอร์ป้ะ แต่จริงๆนะ นี่เก็บตังค์รอรวมเล่มละ (ออกเเนวบังคับต้องรวมเล่ม) :impress2:
ปล.2 ตอนหวานๆอะไรเนี่ย ทำให้ใจคนอ่านทำงานหนักนะ จะอ่อนระทวยตามคู่พระ-นาย(?)ไปละ
แต่ชอบนะ!! อยากไปฟินแลนด์บ่อยๆ เตรียมตั๋วล่วงหน้ากะทิชชู่(?)ไว้ละ พร้อมเสมอจ้ะ :z1:
-
:pig2: :pig2: :pig2:
-
ไม่ได้เข้าเล้าสองสามวัน
อ่านสองตอนรวด!!
นึกว่าจะได้กินมาม่านานกว่านี้ซะแล้ว
เห้อ...เอาวะ! เริ่มแย้มๆออกมาทั้งคู่แบบนี้แล้วล่ะก็
อีกไม่นานคงลงตัวซะที
คนนึงก็ปากหนัก อีกคนก็ชอบหลอกตัวเอง มันน่านัก!!
ตอนหน้าเดี๋ยวเอาผ้าขนหนูมาเช็ดเลือด คิคิ
-
โถ่...ทิชชู่เป็นหมันอีกล่ะ :เฮ้อ:
นึกว่าจะได้เอาไปโปะที่อ่างแล้วซะอีก :z1: :z1:
-
ด้วยรักและขอบคุณสำหรับนิยาย
อ่านแล้วแก้มจะแตก ปากจะฉีก
ยิ้มกันสุดๆ ปวดใจบ้าง หวานบ่อย
ชอบเท็ตให้ความรู้สึกธรรมชาติสุดๆ
ชอบซันอ้น น่ารักสม่ำเสมอและมักชี้ทางสว่าง
ชอบแซนที่เป็นเพื่อนที่น่ารัก
และคุณชายตรัสที่รูปหล่อ ปู่รวย อัธยาศัยดี และรักเท็ต
ฝากตัวเป้นแฟนคลับเลยจ๊ะ เลยตอนหน้าด้วยคนค่ะ
เดี๋ยวบวกน้องเป็ดให้ด้วย
-
โอ้ยยยยยยอีกคนปากแข็ง อีกคนทำซึน
มันน่าาาาาาาาาาาาาา :z3:
แอบฟิลขาดตอนสุดท้าย
นึกว่าจะได้ :haun4: สะแล้ว 55555555555
-
ตอนนี้ประโยคเด็ดเยอะมากเลย
ชอบมากจ้า o13
-
:กอด1: :pig4:
-
แอร๊ย เตรียมทิชชู่ไว้แต่ไม่ได้ใช้ซะงั้น :z3:
แล้วก็ไม่ตอบซักทีไอ้ที่หวานๆกันเนี่ยตกลงว่าเป็นอะไรกัน :laugh:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านอาทิตย์กว่าๆเพราะไม่มีเน็ต
กลับมาอ่านรวดเดียวหกตอน
ป้าดดดดดดดด...ตรัส
คิดว่าจะโหดหรืออะไรตามที่แซนบอก
แต่กลายเป้นหื่นซะงั้น
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เท็ตก็นะ....ชอบอ่ะ ซึนๆ มึนๆ อึนๆ ไม่แพ้ใคร
กรี๊ดกร๊าด...
แล้วคุณนิสาท้องเท็ตไม่เห็นท้องคุณนิสาเลยเหรอ หรือว่าท้องสาวเลยไม่เห็น
ป้าดๆๆๆ
-
เผลอไม่ได้เข้ามาไม่กี่วันไปโลดเลย :z1: เฮ้อ :o8:ในที่สุดนายเท็ดก้อกระจ่างแจ้งสักทีน่ะ แต่ยังไงช่วยหวาน ๆ กับตรัสหน่อยได้ไหมจ้ะ สงสารตรัสน่ะ :m16: ชอบตรัสจังเลย :impress3:ฝันหวานอิจฉาเท็ดน่ะเนี่ย ถ้าไม่รักษาของดี ๆ แบบนี้ไว้ก้อไม่รู้แล้วน่ะ :impress2: รอจ้า :o8:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน พอถึงตอนล่าสุดเนี่ยรู้เลยว่า ชื่อเรื่องเหมาะกับเท็ต ส่วนชื่อตอนเนี่ยเหมาะกับตรัส :laugh:
-
อ๊ากกกกกกส์ ค้างๆๆ o9
เื่มื่อไหร่ตรัสจะขอเท็ตเป็นแฟน :onion_asleep:
-
ภาคคุณชายตรัสคงจะมันส์น่าดู
รวมหัวกับเพื่อนวางแผนโน่นนี่นั่น หาเรื่องใกล้ชิดกับน้อง สานสัมพันธ์รัก แล้วยังจะให้น้องยอมรับด้วยตัวเองอีกนะว่าชอบตัว
กลัวจะจู่โจมแล้วน้องจะเตลิดหนีไปเลยหล่ะสิ กิ๊วววว
รอตอนต่อไป พร้อมทิชชู่ม้วนใหญ่
ขอให้แซ่บสมกับการรอคอยที่เลื่อนมาหลายตอนนะจ๊ะๆ :)
-
ติดเรื่องนี้งอมแง้มเลย o13
-
อ่านรวดเดียวตามทันแล้ว
หลงใหลน้องเท็ตดี้ไปกับคุณตรัสด้วย
ขนาดมีเพื่อนซี้คอยกล่อมอยู่ทุกเช้าค่ำ น้องยังซึนได้อีก
ถ้าไม่สร้างสถานการณ์ สงสัยจะยังบื้อไปได้เรื่อย ๆ
ถูกใจที่สุดก็ตอนร้องไห้ตรงไฟแดงนั่นแหละ น่ารักซะ
-
เท็ต ใครกันแน่ที่ปากแข็ง -.-
ชายตรัสนี่แทบจะพูดออกมาทุกอย่างขนาดนี้เหลือแค่เท็ตแล้วนะลูก :z2:
-
หายไปไหนงะ รออยู่นะค้า T^T
-
ดีใจที่พ่อพระเอกแกไม่ได้ทำแบบที่เราเดาไว้ ไม่งั้นแย่เลย
ผิดคาดกับการร้องไห้ของเท็ต ไม่โวยวายแต่บ่อน้ำตาแตกซะงั้น
คิดดิว่าทำไมนะทำไม จะได้เคลียร์กันทั้งคู่
ตอนนี้ยังแลดูมึนอยู่ ต่อไปคงมีความคืบหน้า
-
:haun4: :haun4: :haun4:
อ๊ากกกกกกกก ถึงกับเข่าอ่อนกันเลยรึ
แอบลุ้นอยู่ตั้งนานว่าเมื่อไรเท็ตจะแสดงความในใจออกมาสักที หลังจากสับสนกะตัวเองนานสองนาน
เค้าชอบตรัสอ่ะ น่ารักๆๆ ชอบๆพระเอกแนวนี้มั๊กมากกกก :o8: :o8:
-
เข้ามารอตอนใหม่ อิอิ เปลี่ยนหัวแล้ว
-
กรี๊ดดดด เข้าได้แล้ว แต่ ท่านตรัส ? เปลี่ยนหัวเรื่องแล้วจากไป
รอๆๆๆ ท่านตรัส
-
รรอนื้อรื่องอยู่น
-
วิ่่งไปซื้อป๊อปคอนรอออออ
-
:pigha2:ดื่มน้ำแดงโซดารอ มันจะหวานไปแล้วท่านตรัส
-
ขนม นม เนย น้ำ อาหาร และเครื่องดื่มพร้อมละ รอเท็ต กะตรัส แค่สองคน :z2:
-
มารอ
-
ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองหรือตรัสกันแน่ที่หื่น -.,-
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เข้ามารอค่ะ :L2:
-
(0.0 ) ...( 0.0)? ตรัสมีฉากต้องเซ็นเซอร์เหรอ ไม่มาซะที :z2:
-
คำเตือน : ถ้าหลงเข้ามาตอนกลางวัน ให้จิ้มเป็ดไว้แล้วค่อยมาอ่านตอนกลางคืนนะคะ ψ(｀∇´)ψ
ทะลึ่ง : กามที่ 17
สรุปว่าผมได้ซีเรียลบาร์มาประทังชีวิตแก้ขัด ก่อนจะมานั่งที่โซฟาหน้าทีวีพร้อมเสียงเพลงที่เปิดคลอเบา ๆ อย่างง่วงงุน ที่นอนไปหลายชั่วโมงเมื่อบ่ายก็ไม่ได้ช่วยให้ผมกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาสักเท่าไหร่ แค่ทุเลาอาการปวดหัวเฉย ๆ ทั้งที่เมื่อกี้ก็อาบน้ำไปอีกรอบแล้วแท้ ๆ แต่ต้นเหตุที่ทำให้ผมเดินกลับเข้าห้องนอนไม่ได้สักที...คือหัวทุย ๆ ที่วางอยู่บนตักนี่ไง
“ตรัส...ง่วงยัง” ไอ้หล่อนอนตะแคงข้างหันหน้าออกไปทางทีวี ผมก็เลยไม่รู้ว่ามันมีสีหน้ายังไง ทำได้แค่นั่งลูบแก้มคุณชายไปพลาง ฟังเพลงไปพลางอย่างไม่รู้จะคุยอะไร
“ยัง”
“แต่ฉันง่วงแล้วว่ะ จะกลับห้องแล้วนะ”
“อย่าเพิ่ง” มันพูดพร้อมกับคว้ามือที่วางอยู่ข้างแก้มไปแตะจูบแผ่ว ไหน ๆ คุณชายเขาก็ไม่อนุญาตแล้ว ถ้าขืนยังนั่งปรือตาไม่พูดไม่จาอะไรคงได้หลับไปทั้งอย่างนี้แน่ ผมควรหาหัวข้อสนทนามาชวนคุยแก้ง่วง
“คุณสานี่ท้องเล็กนะ ถ้าไม่บอกก็คงไม่รู้”
“ท้องแรกก็แบบนี้แหละ ห้าเดือนแล้วด้วย”
“เห็นบอกว่าจะลาคลอด แล้วตำแหน่งผู้ช่วยเลขาฯ ใครจะมาแทน”
“เท็ตไง”
“หือ บ้าแล้ว ทำไม่ได้หรอก ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับบริษัทเลย หาคนอื่นแทนเถอะ”
“ไม่ต้องทำอะไร แค่อยู่ข้างฉันทุกวันก็พอ”
“อย่ามาน้ำเน่า”
“พูดความจริง” หน้าไม่อายว่ะ พูดจาแบบพระเอกลิเกชิดซ้ายแล้วยังมีหน้ามาย้ำคำยืนยัน ผมขยับตัวให้นั่งสบายขึ้น ตรัสก็ขยับตามแต่ยังไม่ยอมหันหน้ามาคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวสักที มีการถามว่าเมื่อยไหมแต่ผมก็ปฏิเสธไป หัวเรียวหน้าเล็กนิดเดียวจะไปหนักอะไร
“ตรัส...”
“ครับ”
“ที่ถามในรถ...ยังไม่ตอบเลยนะ”
“เรื่องไหน”
“เราเป็นอะไรกัน” แล้วคุณชายก็เงียบไป ผมไม่อยากฝืนใจ ถ้าเขาไม่อยากตอบผมก็จะไม่ย้ำถาม แต่ต้องการขยายความไม่ให้บรรยากาศมันอึมครึมก็พอ ”ก็ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่หรอกนะ แค่อยากมั่นใจว่าตรัสไม่ได้จริงจัง” ด้วยความปากไว พูดไปอย่างนั้นทั้งที่ไม่ได้รู้สึกดีกับมันเลยสักนิดเดียว แย่ว่ะ
“อะไรนะ”
“จะจริงจังได้ยังไงใช่ไหม ในเมื่อหน้าที่การงานกำลังจะมั่นคง เป็นถึงประธานบริษัทและสักวันก็ต้องแต่งงานมีครอบครัวที่อบอุ่น จะมาวุ่นวายกับเพื่อนอย่างฉันมันคงไม่ใช่เรื่อง” รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามือของตรัสที่สัมผัสกันอยู่แข็งเกร็ง ผมยังไหลตามน้ำพึมพำทำนายอนาคตของคุณชายต่อไปอีกไม่กี่คำก็ถูกขัดด้วยเสียงกระด้าง ที่รู้ได้จากประสบการณ์ว่ามันโกรธแน่
“ให้โอกาสอีกครั้ง พูดใหม่ทัศนัย”
“ทำไมล่ะ ผู้หญิงน่ะน่าทะนุถนอมออก อกเป็นอกเอวเป็นเอว ไม่มีกล้ามเนื้อขัดอารมณ์ น้ำเสียงก็ไพเราะหวานหู ไม่แหบห้าวแบบผู้ชาย น่าฟังกว่ากันเป็นไหน ๆ” ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพูดไปสองไพเบี้ยแต่ก็หยุดปากตัวเองไม่ได้แล้ว ยิ่งเห็นมันนิ่งเงียบก็ยิ่งอยากพูดอะไรก็ได้ให้มันสะทกสะท้านแล้วหันหน้ามาคุยกันตรง ๆ
“เลือกคนที่ฐานะทางบ้านคู่ควรด้วยรู้ไหม ถึงจะไม่สนใจคุณฉัตรพันธ์ แต่ก็ต้องเห็นแก่คุณปู่” ปากดีตลอดว่ะเท็ต เห็น ๆ อยู่ว่ามันยังเคี้ยวดอกพิกุลเป็นอาหารว่าง แต่ก็ยิ่งน่าแกล้ง กวนโมโหมันไปทั้งที่ไม่ได้คิดอะไรตามที่พูด ยังสนุกกับการโหมเชื้อไฟใส่กองเพลิงอย่างต่อเนื่อง
“แล้วอีกอย่าง...ผิวผู้หญิงก็นุ่มมือ ไม่ว่าตรงไหนก็หอมไปหมด เส้นผมก็สลวยน่าสัมผัส ที่สำคัญ...”
“ไม่เหมือนเท็ตสักคนหรอก” แล้วในที่สุดผู้ฟังที่ดีก็ค้นพบหลอดเสียงของตัวเอง ตรัสพลิกตัวนอนหงายก่อนจะรั้งท้ายทอยผมลงไปบดจูบแบบไม่ปรานีปราศรัย ปลายลิ้นชื้นที่สำรวจไปทั่วอย่างหยาบคายไม่ทำให้ผมโกรธเลยสักนิด เผลอจุดยิ้มร้ายอย่างสมใจด้วยซ้ำไป
แผนการบรรลุเป้าหมาย ถึงจะเสียเปรียบสักหน่อยแต่ก็ภาคภูมิใจมากครับงานนี้
“ยิ้มอะไร”
“แล้วตรัสโกรธอะไรล่ะ”
“โกรธคนสู่รู้ พูดจาไม่เข้าหู” พูดจบแล้วก็แตะจูบมาอีกหน
“ทำไม ไม่อยากแต่งงานมีลูกหรอกเหรอ”
“ไม่ครับ แค่เท็ตคนเดียวก็เลี้ยงไม่ไหวแล้ว” เอ่อ...หมายความว่าไงวะ
“ไม่รบกวนดีกว่านะ พ่อแม่ดูแลได้”
“แล้วถ้าท่านยกให้ฉันแล้วล่ะ” หล่อมันพล่ามอะไรไม่เห็นเข้าใจ ผมเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากซุกซนที่เริ่มไล้ไปยังใบหูและต้นคอ พอเห็นว่าผมไม่ยอมตามใจเจ้าของริมฝีปากจึงลุกขึ้นนั่งจ้องหน้ากันตรง ๆ ไม่หลบสายตา
“ถ้าลูกชายคนเดียวของบ้านเกียรติพัชรเมธีจะไม่มีวันได้แต่งงานกับผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น ทัศนัยจะว่ายังไง”
“...ไม่ได้ เดี๋ยวพ่อแม่เสียใจ” ผมอ้าง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังอยากให้มันหันหน้ามาคุยกันอยู่เลยแท้ ๆ แต่พอได้อย่างใจแล้วกลับเป็นฝ่ายหันหนีเสียเอง การสบตาระยะประชิดทำให้รู้สึกว่าตัวเองตกเป็นเบี้ยล่างต้องคล้อยตามมันไปทุกอย่าง ทั้งที่น่าหงุดหงิด...แต่ทำไมผมถึงได้เขินสุดฤทธิ์ขนาดนี้ก็ไม่รู้
“ท่านไม่เสียใจหรอก เชื่อเถอะ”
“อะไรวะตรัส สรุปว่าเรากำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่” ผมเฉไฉด้วยความไม่แน่ใจ ก่อนคำตอบของคุณชายจะทำให้ผมอึ้งไป โดยที่อดสงสัยไม่ได้เลยว่าผมยังนั่งนิ่งอยู่ได้ยังไงในเมื่อหัวใจมันลอยไปติดฝ้าเพดานแล้ว
“คุยเรื่องคำสัญญา...ว่าฉันจะรักเท็ตคนเดียว” อ่า...เสี่ยวซะไม่มี
แล้วหลังจากนั้นหูตาก็ฝ้าฟางไปหมด รู้ตัวเลือนรางว่าถูกจูบไปอีกหนก่อนได้ในยินเสียงทุ้มต่ำถามผะแผ่วข้างหู
“...ได้ไหม” แล้วผมจะเอาแรงที่ไหนไปปฏิเสธ
ถูกยกตัวเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย แล้วนับประสาอะไรกับเสื้อนอนที่ถูกปล่อยลงข้างเตียง ริมฝีปากอุ่นร้อนบดเบียดพร้อมปลายลิ้นชื้นจนต้องครางแผ่วในลำคออย่างสุดฝืน โครงหน้าหล่อเหลาที่พร่างพรายในความมืดเคลื่อนต่ำลง มั่นใจว่าที่หน้าอกคงมีแต่รอยจูบสารพัด แต่ผมไม่ทัดทานโต้ตอบใด ๆ ยังยอมนอนยิ่งเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่อย่างนี้ โดยไม่มีแก่ใจจะห้ามปรามอะไรทั้งนั้น
เสียงบอกรักเมื่อครู่มันดังเกินไป แว่วหวานย้ำชัดอยู่ในใจ...ซ้ำไปซ้ำมา
ตรัสรู้ดีว่าผมมีจุดอ่อนตรงไหนบ้าง ทั้งท้องแขน หน้าขาและหน้าท้อง ริมฝีปากอุ่นค่อย ๆ ละเลียดไปอย่างอ่อนโยนไม่เร่งรีบ แต่ก่อนที่อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายจะถูกปลดเปลื้อง ผมรั้งมืออีกฝ่ายเอาไว้ไม่แรงนัก
“ตรัส...”
“ครับ”
“ปวดหัวอีกแล้ว” ผมกระซิบ อ้อนไปว่าอาการหนักหน่วงเมื่อเช้ามันกลับมาอีกระลอก แม้จะมีเพียงแสงไฟอันน้อยนิดแต่ก็เห็นได้ชัดว่าตรัสก้มหน้า เลา ๆ ว่าคุณชายเขามุ่นคิ้วแล้วส่ายศีรษะไปมาละทิ้งความรู้สึก ก่อนจะขยับตัวเอื้อมมือไปหยิบเสื้อของผม
แสนดีเกินไปไหมหว่า รู้สึกตัวลอยจนอยากถาโถมทับไว้ทั้งตัวแล้วบังคับจูบ ซึ่งผมก็ไม่อดใจไว้แค่ความคิด
ตรัสขืนตัวนิดหน่อยตอนที่โดนผมผลักให้นอนลง ก่อนจะส่งริมฝีปากไปตะโบมจูบอย่างที่ใจอยากทำ รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ฝืนใจหรือตอบรับอย่างจำทน ปลายลิ้นชื้นดูจะสนุกกับการไล่ต้อนคนข้างบนจนหายใจไม่ทัน ผมจึงถอนปากออกมา
“บอกให้หยุด...ก็หยุดได้ด้วยเหรอคนเรา” ผมเอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงขำขันแต่คุณท่านคงจริงจังเกินไป ถึงได้ตอบกลับมาด้วยวาจาติดเลี่ยนจนผมต้องหลบตา แค่คิดยังเขินเลยว่ะ กล้าพูดออกมาได้ยังไง
“เท็ตขออะไรฉันทำให้ได้ทั้งนั้น แต่ฉันขอแค่อย่างเดียว...รักฉันบ้างก็พอ” ตรัส...มึงเป็นญาติกับสารทำละลายหรือเปล่า ทำไมมือไม้กูมันอ่อนยวบยาบอีกแล้ว พูดได้พูดไป อยากพูดอะไรก็เชิญ แต่คนฟังขอตั้งหน้าตั้งตาปลดกระดุมเสื้อให้คุณชายแทนแล้วกัน แต่มือมันสั่นทั้งที่อาการปวดหัวที่ว่านั่นก็แค่แกล้งเล่นเท่านั้นเอง
“ไหวไหม ถอดเองได้นะ”
“เงียบเถอะ”
“เท็ต...” ไม่ไหว มืออ่อนเกินไป บังคับให้ปลดกระดุมไม่ได้เลย ตัวต้นเหตุแย้มยิ้มพรายพร้อมทั้งส่งมือมาไล้อยู่ที่ข้างเอว ยิ่งไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรอยู่แล้วก็เลยกลายเป็นคนพิกลพิการ หมดศักยภาพการเป็นมนุษย์สามัญโดยสมบูรณ์
ตรัสช้อนปลายคางผมไปแตะจูบเบา ๆ ก่อนบรรจงจรดริมฝีปากเรื่อยมาถึงต้นคอ พอใจแล้วมือข้างหนึ่งจึงปลดเปลื้องเสื้อตัวเองให้หลุดพ้นไป ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพรมจูบแผ่วตามแนวสันกรามก่อนจะงับหยอกที่ใบหู ดูอีกฝ่ายจะพึงใจจนต้องส่งเสียงทุ้มต่ำในลำคอ
“จะทำอะไรก็รีบทำ...หลับก่อนไม่รู้นะ” กระซิบส่งสาสน์ท้าทายแล้วมีหรือคุณชายจะยอมทน รู้สึกตัวอีกทีแผ่นหลังก็ถูกห่อหุ้มด้วยพื้นเตียงอ่อนนุ่ม สุ้มเสียงก็กลืนหายไปเพราะถูกอีกฝ่ายขวางไว้ด้วยริมฝีปาก พูดมากปากจะมีสีตามที่โบราณว่าไว้จริง ๆ
ซอกคอและหลังใบหูที่โดนขบเม้มจนขนลุกไปหมดทำให้ผมไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดอะไรอีก ทำได้แค่ขยุ้มเส้นผมลื่นมือที่เจ้าของกำลังพรมจูบแถวหน้าท้องจนต้องหายใจแรงขับไล่อารมณ์คุกรุ่นที่พุ่งสูงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
“อย่าเปรียบเทียบตัวเองกับผู้หญิงคนไหนอีก...รู้ไหม” ไม่รู้จะตอบอย่างไรเพราะหูอื้อตาลายคล้ายคนละเมอ กดเกร็งปลายเท้าลงกับพื้นเตียงเพราะปลายลิ้นชื้นแรกสัมผัส ปัดเป่าความร้อนจนแทบละลายด้วยการหายใจแรงหลายครั้ง ความลุ่มหลงพลุ่งพล่านไปทั้งร่าง ก่อนจะถูกหยุดยั้งด้วยน้ำเสียงที่แว่วมาในความมืดมิด
“ใครจะหวานเหมือนเท็ต” พระเจ้าครับ เอาตรัสคนเดิมของผมคืนมา ไอ้ลามกคนนี้คือใคร
“หยุด...หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะตรัส” เค้นเสียงโต้ตอบด้วยสัมปชัญญะอันน้อยนิด คิดอยากกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้รอดไป จะพูดอะไรทำไมไม่นึกถึงหัวอกคนฟังบ้าง ต้องทนกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากเย็น เพราะคนที่ ‘เล่นลิ้น’ กำลังลอบหัวเราะเสียงทุ้มต่ำอย่างย่ามใจ
เงาสลัวของโครงหน้าหล่อเหลาที่ขยับขึ้นลงกระชั้นขึ้น ทำให้ผมต้องชันเข่าอย่างสุดฝืนแต่ถูกมือแข็งแรงบังคับให้เหยียดตรงลงอย่างเดิม ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นถี่เข้าขั้นอันตรายจนกลัวว่าจะวายในสักวินาที ทั้งที่มีมืออุ่นลูบอยู่ที่ช่วงเอวอย่างอ่อนโยน ขัดกับแรงปรารถนาเบื้องล่างที่ริมฝีปากชวนฝันของใครหลายคนกำลังปรนเปรอให้ เผลอส่งเสียงน่าอายออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อทนไม่ไหวแน่แล้วจึงก็ยกข้อมือขึ้นมากัดกลั้นเสียงไว้ แต่ทำอย่างนั้นได้ไม่นานก็ถูกมืออีกฝ่ายดึงออกไปพร้อม ๆ กับการกลั้นใจเฮือกสุดท้าย ก่อนปลดปล่อยพรั่งพรูลมหายใจพร้อมไอร้อนไม่ต่างจากเปลวไฟในความรู้สึก
เมื่อเรียกสติกลับมาได้แม้จะไม่เต็มร้อยนัก สิ่งแรกที่ทำคือฝืนหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วง้างปากคุณชายด้วยปลายนิ้ว แม้จะเลอะเลือนเพราะแรงอารมณ์แต่ก็ไม่พร่าเบลอถึงขนาดไม่รู้ว่าตรัสไม่คลายริมฝีปากจนหยาดหยดสุดท้าย ไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกดีแต่มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาทำอย่างนี้ให้ใคร แต่รู้สึกว่าคุณชายจะไม่สะทกสะท้าน กลับดุนดันปลายลิ้นกับนิ้วมือจนความวาบหวิวแล่นพล่านในอกอีกหน
“สกปรก...” ผมผรุสวาทเสียงสั่น แต่คนถูกตำหนิกลับยกยิ้มก่อนส่งปลายลิ้นมาแตะริมฝีปากล่าง ผมไม่มีทางเลือก...รับสิ่งแปลกปลอมมากระหวัดพันเกี่ยวให้โพรงปาก เนิ่นนานกว่าจะถูกรั้งให้นอนลงอีกหน แต่คราวนี้ผมจนปัญญาจะเคลิ้มตาม ถอนริมฝีปากออกกะทันหันแล้วผลักมือขืนไหล่หนาไม่ให้โน้มลงมาใกล้กว่าเดิม
“ฉันง่วงแล้วตรัส...”
“ครับ” ตอบรับแล้วจูบต่อทำไม กลัวว่าจะไม่เข้าใจก็เลยเบี่ยงหน้าหนีแล้วย้ำชัดอีกที ก่อนจะโดนคุณชายตอกกลับมาจนหน้าชากึ่งละอาย “ลอยตัวแล้วจะทิ้งกันกลางคันได้ยังไงทัศนัย” ใครว่าจะทิ้ง ใช้ปากให้ก็ได้หรอก เพราะยังไงก็เป็นความผิดของมันเองทั้งนั้น ใครไม่เจอกับตัวไม่มีวันเข้าใจ
หากจะพูดว่า ‘ของมันเคย ๆ กันอยู่’ ในกรณีของผมไม่ได้เด็ดขาด เพราะด้วยหลายสาเหตุมันทำให้ตรัสดู ‘ฟู่ฟ่า’ เกินกว่ามาตรฐานชายไทยไปมากโข รังแต่จะทุรนทุรายเจียนตายเหมือนอย่างทุกทีสิไม่ว่า แล้วใครจะกล้าเสี่ยงชีวิตขนาดนั้น ผมควรตัดไฟแต่ต้นลม
“ง่วงจริง ๆ นะ”
“ไม่เป็นไรครับ หลับไปก่อนก็ได้” เอ่อ...นี่มันเข้าข่ายขืนใจยังไงชอบกลเถอะ ผมอ้าปากจะเถียงแต่ถ้อยคำก็ถูกริบไปพร้อมฝ่ามือใหญ่ที่ลูบไล้ทั่วแผ่นหลัง ชักพาอารมณ์หวามไหวให้เตลิดไปไกลจนยั้งใจไม่อยู่อีกหน
แพ้จูบของตรัสย่อยยับ...เสมอต้นเสมอปลายดีจริง ๆ
จิตใจที่เริ่มลอยละลิ่วไปไกลถูกเรียกกลับมาอีกครั้งเมื่อปลายนิ้วชุ่มของเหลวแตะเบา ๆ ที่จุดไวต่อสัมผัส แม้จะไม่แรงนักแต่ก็ทำให้สะดุ้งได้ไม่ยากเย็นอะไร อุณหภูมิที่ต่างกันทำให้เผลอกัดริมฝีปากอย่างห้ามไม่อยู่ ดูท่าว่าจะแกล้งหลับตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว ได้แต่ส่งเสียงแว่วไปให้รู้ว่ายังทำใจไม่ได้เลย
“อย่าเพิ่งได้ไหม”
“เท็ต...อย่าทรมานกันแบบนี้” อ่า...โดนคุณชายอ้อนไม่เต็มเสียง แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะพลีกายให้
ปลายนิ้วที่จดจ่ออยู่รอมร่อยังลีลาให้รู้สึกกระสับกระส่ายไปอีกพักใหญ่ แล้วคนที่ทนไม่ไหวก็คือตัวผมเอง พลิกกายทาบทับช่วงเอวก่อนส่งปลายนิ้วเรียวของอีกฝ่ายชำแรกลึกอย่างไม่พิรี้พิไรจนกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่
คำตำหนิที่แหบพร่าตัดพ้อว่าถ้าบาดเจ็บขึ้นมาจะทำยังไง ก่อนจะได้รับบทลงโทษเป็นจูบห่าม ๆ แต่กลับหวานลิ้น พร้อมปลายนิ้วเฉียบเย็นที่เริ่มเคลื่อนไหวไม่รุนแรงนัก ผมสะบัดหน้าไล่ความรู้สึกทรมานเพราะจังหวะเต้นตุบ ๆ ที่ตำแหน่งนิ้ว จำนวนลำเทียนที่น่าหลงใหลถูกเพิ่มเข้าไปช้า ๆ แต่คงยังไม่สาแก่ใจ เจ้าของถึงได้ร่ำไรไม่แทนที่ด้วยอย่างอื่นสักที
ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ผมเอี้ยวตัวเอื้อมมือไปสัมผัสสิ่งแข็งขืนด้านหลังก่อนจะยกตัวผลักข้อมือออก คะเนจากขนาดแล้วต้องหลับตาข่มใจก่อนกัดฟันบดเบียดครอบครองลงไป โดยไม่ใส่ใจว่าเสียงใครจะครางกระเส่าออกมาก่อนกัน
หนักหนากว่าที่คาดการณ์ไว้มากนัก ต้องผ่อนลมหายใจแรงโดยที่ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด ความรู้สึกเจ็บเสียดแล่นริ้วขึ้นมาถึงท้องน้อยจนต้องกำแน่นที่หัวไหล่หนา ตำแหน่งที่ชีพจรเต้นเป็นจังหวะเร่งรัดให้ทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่อีกฝ่ายจะหยอกเย้าปานเด่นที่หน้าอกอย่างประเล้าประโลม โดยไม่ทันตั้งตัว ถูกทำให้ตายใจก่อนจะได้ยินเสียงเกินกลั้นจากลำคอของตัวเองอีกหน...ตรัสขยับสะโพกช้า ๆ อย่างชะล่าใจ
กายเนื้ออุ่นตรงหน้าเริ่มพร่างพรายไปด้วยหยาดเหงื่อ อดรนทนไม่ไหวต้องส่งฟันซี่คมไปงับหยอกที่ต้นคอด้วยหวังว่าจะช่วยระบายความร้อนที่อัดแน่นอยู่ข้างในให้ระเหยระเหิดไปบ้าง ร่างทั้งร่างพาลอ่อนแรงจนถูกอีกฝ่ายประคับประคองให้นอนลงอย่างเดิม
ชัดเจนนักในความรู้สึก ถึงความอ่อนโยนที่มีให้ นี่ไม่ใช่จังหวะรักรุนแรงเหมือนอย่างที่ใครเขาทำกันเมื่อสัญชาตญาณดิบเข้าครอบงำ ตรัสยังคงเป็นตรัส ยังยั้งสติและทะนุถนอมผมด้วยฝ่ามืออุ่นที่ลูบไล้อยู่ข้างแก้ม ของเหลวที่กลิ้งผ่านลูกนัยน์ตานั้นไม่ได้แปลว่าผมเสียใจหรือได้รับความเจ็บปวดใด ๆ
แต่เป็นเพราะหัวใจที่พองโตจนแทบล้นทะลักออกมานอกอกตอนนี้ต่างหาก
“เจ็บหรือ” ตรัสหยุดทุกการกระทำ ผมส่ายหน้าพัลวันก่อนจะขยับเข้าหาบางสิ่งที่กำลังจะถอนตัวออกไป ละล่ำละลักว่าไม่ใช่แล้วโน้มใบหน้าคมคายลงมาแตะจูบเบา ๆ อย่างที่ใจต้องการ
จูบ...ที่นุ่มนวลน่าหลงใหล จูบ...ที่ใครหน้าไหนก็มาแทนไม่ได้
“รักฉันบ้างหรือยัง” อ่า...มาถามอะไรตอนนี้ เสียแรงที่เป็นนักศึกษาเรียนดี เรื่องแค่นี้ก็ต้องให้บอก ตรัสถามย้ำมาอีกหนแล้วคนที่กำลังเป็นรองจะทำอะไรได้ ก็ร้องไห้ตอบไปเท่านั้นเอง
“มองแค่ฉันคนเดียวได้ไหม” เงื่อนไขเยอะได้อีก ประจักษ์แล้วว่าถ้าตอบรับไปคงได้พ่อมาพร้อมสรรพ ผมส่ายหน้าสะบัดไอร้อน แต่คุณเขาคงเข้าใจผิดถึงได้เร่งจังหวะเร้าเบื้องล่างให้กระชั้นถี่อย่างจงใจ อย่างกับจะฆ่ากันให้ตายคาเตียงในคืนเดียว
เสียงประกอบที่น่าละอายยังบรรเลงไม่หยุด มิหนำซ้ำยังดังขึ้นเรื่อย ๆ จนผมต้องยกตัวขึ้นรั้งคออีกฝ่ายอย่างสุดฝืน จิตใจหลุดลอยไปไกลเกินกว่าจะกู่กลับมาพร้อมสายตาที่พร่าเลือน ลมหายใจถูกลิดรอนก่อนที่ความหอมหวนในรสเพศจะพวยพุ่งสูงเสียดฟ้า พาลพาให้กล้ามเนื้อทั่วร่างต่างขมวดเกร็ง
ตรัสทิ้งตัวนอนลงข้าง ๆ ก่อนพรมจูบไปตามลาดไหล่ทั้งที่ยังหายใจแรง เมื่อผมขยับปากหมายจะร้องอุทธรณ์อะไรคุณชายก็ห้ามไว้ด้วยริมฝีปากเจ้าเล่ห์ เคลิ้มไปกับปลายลิ้นอุ่นไม่นานก็ถอดใจถอนจูบ ก่อนจะทุบไปที่ต้นแขนแข็งแรงแบบไม่ยั้งมือ
“เอาออกไป” ผมผลักหน้าท้องอีกฝ่ายที่ยังแนบชิดกับแผ่นหลัง ได้ยินไอ้หล่อหัวเราะพึงใจแล้วต้องกัดฟันกรอด จะลามกไปไหนไม่รู้ ผมที่ยังตามเล่ห์เหลี่ยมไม่ทันก็ได้แต่อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี “เอาออกไปตรัส...อึดอัด”
“เมื่อกี้ไม่เห็นพูดแบบนี้ ใครนะที่บอกว่าง่วง” ปัดโธ่ ล้อกูทำไม แค่นี้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว
คิดจะถอนตัวออกมาเองแต่เห็นทีจะไม่ไหว ถ้าไม่มีอาการปวดแปลบที่บั้นเอวก็อยากจะทำใจกล้าท้าทายดู แต่สุดท้ายคุณชายก็ยอมลงให้ ทำตามใจอย่างที่ผมต้องการ ความรู้สึกร้อนเร่ายังคุกรุ่นกับแรงเสียดสีครั้งสุดท้ายที่ทำให้ต้องมุ่นหน้าพร้อมสุ้มเสียงที่ระบายออกมาอย่างอัดอั้น ตรัสเองก็เหมือนกัน
ยุรยาตรออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กนุ่มนิ่มในมือแล้วก็ต้องมุ่นคิ้วเพราะอาการไม่สู้ดีนัก เห็นหลักฐานหลายอย่างให้พึงตระหนักทั้งทิชชูในถังขยะและผ้าปูเตียงคอตตอนซาตินสีดำสนิทที่มีร่องรอยปรากฏชัดเจน ไอ้หล่อในอาภรณ์ครบองค์ที่นอนพิงพนักเตียงจ้องมาไม่ละสายตา บังคับให้ผมต้องซ่อนหน้าหลังผ้าขนหนูทันที หลังจากนั้นก็ปิดไฟแล้วคลำทางด้วยสัมผัสพิเศษมาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงได้สำเร็จ
“เป็นอะไร เขินทำไม” ตรัสถามพร้อมดึงเอาปราการชิ้นเดียวของผมออกไป หล่อ...กูขอมีช่วงหน้าบางเหมือนอย่างคนอื่นเขาบ้างได้ไหม ไม่ใช่อะไรก็เลยตามเลยไปซะหมดหรอก
“ไม่มีอะไรจะพูดหน่อยหรือ” ผมส่ายหน้า มือที่ยื่นไปขอคืนผ้าขนหนูถูกกอบกุมไว้ไร้อิสระ ก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะโน้มลงมาคลอเคลียที่ข้างแก้ม เหมือนรู้โดยสัญชาตญาณว่าต้องหันหน้าเข้าหา แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัสกัน...ผมขยุ้มคอเสื้อตรัสเอาไว้
“หิวน้ำ” ผมกระซิบ ตรัสไม่รั้งรอเลยที่จะกระถดถอยตัวกลับแล้วทำเหมือนว่าจะเดินไปรินน้ำมาให้อย่างที่ผมแสร้งพูด ผมยื้อข้อมือไว้ไม่ส่งเสียงใด ๆ ก่อนจะได้ยินตรัสผ่อนลมหายใจยาว
“สนุกไหม แกล้งกันแบบนี้” อยากจะบอกว่าสนุกดีแต่จังหวะเต้นของหัวใจหยุดปากผมเอาไว้ ก่อนจะพูดตอบไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ขอโทษ นอนเถอะ" อยากรู้...ว่ามันเคยแสนดีแบบนี้กับใครมาก่อนหรือเปล่า เคยพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจใครแบบนี้ไหม ก็ไม่รู้หรอกว่าผมมีสิทธิ์หึงหวงอะไร แค่คิดก็เจ็บไปทั้งอกจนต้องข่มตาลงเมื่ออีกคนขยับห่างออกไป
นอนไม่หลับ...ทั้งที่ง่วงแทบสิ้นสติ
ความกังวลใจสำแดงอาการรุนแรงถึงขั้นกระสับกระส่ายคล้ายคนจับไข้ นอนมองอกที่กระเพื่อมไหวหายใจสม่ำเสมอมานาน สุดท้ายก็ต้องยอมเป็นฝ่ายขยับตัวเข้าหาก่อนจะซบหน้ากับไออุ่นที่คุ้นเคย
อาจเพราะเหม่อลอยและสะลึมสะลือจึงเผลอไผลไล้มือลากผ่านสันจมูกคมที่มองเห็นอย่างชัดเจนในความมืด ก่อนจะหยุดแตะแผ่วที่ริมฝีปากช่ำชอง ลองนึกแผลง ๆ ว่าใครได้จูบของผู้ชายคนนี้บ้าง ความเจ็บปวดทุรนทุรายก็ตีรวนรุนแรงอีกระลอก
“รัก...”
ด้วยความสัตย์จริง ผมไม่ได้ละเมอ ถ้อยคำนี้ไม่ใช่เพราะความพลั้งเผลอ แต่ด้วยสติครบถ้วนสมบูรณ์ดี มั่นใจว่าอีกฝ่ายคงไม่รับรู้จึงได้หาญกล้าเอ่ยปากไปตามตรง
“รัก...ได้ยินไหมตรัส”
ละเลียดจูบหวานน้อยไม่ค่อยเลี่ยนเท่าลมปากอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่าจะกลายเป็นจูบปลุก ผมอาจคิดไปเองว่าได้รับการสนองตอบจากคนที่นอนหลับเป็นตาย แต่ไม่ใช่เลย...ตรัสจูบตอบกลับมาจริง ๆ
“ได้ยินครับ...แต่อยากฟังใหม่ พูดอีกครั้งได้ไหม” อืม...ผมขอคืนคำ ตรัสมันไม่ใช่แค่แสนดี
แต่มีความร้ายกาจซ่อนอยู่ตั้งแต่โคนผมจรดปลายเท้าทีเดียว
▩▩▩
-
เอ่อ...นิยายทำลายเยาวชนโดยแท้
จะบอกล่วงหน้าว่าทิชชูไม่ต้อง...ให้เอาถังมารอง
แต่คงไม่ทันแล้วใช่ไหม ฮ่า ๆๆๆๆ
จะอัพตั้งแต่เมื่อคืนแต่เข้าไม่ได้เลยค่ะ
ขอโทษที่ให้รอนะคะ *ไหว้งาม ๆ หนึ่งที*
เจอกันตอนหน้าน้า รักคนอ่านทุกคนค่ะ
(แอบเห็นทุกคนที่ทวีตกรีดร้องนะ นั่งขำน้ำตาเล็ดเลย)
(http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/Emoticon/RabbitFam/emotion_off6.jpg) LIP M FANPAGE (http://www.facebook.com/pages/LIP_M/513112585369567) (http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/Emoticon/RabbitFam/emoticon_010shinMay.jpg)
ฝากแฟนเพจหน่อยนะคะ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: จุดพลุฉลอง เท็ตบอกรักแล้ว ฮิ้ววว
-
บอกรักเขาไปแล้ว กริ๊ววว
-
:haun4: คำเดียวล้วนๆ
ในที่สุดก็บอกรักไปจนได้ ดีใจด้วยน่ะเท็ต
-
ชอบอ้ะ.... ไร้คำบรรยาย.....ละลายกลายเป็นน้ำไปเรียบร้อย :jul1: :m25: :jul1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด หวานไปล่ะ อ๊ายยยยยยยยยยยยย :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
เท็ตแพ้ทางตรัสหมดรูป
-
แค่คำบอกรักของเท็ดคำเดียว
ทำเอาบทวาบหวามจืดสนิท
ชอบบบบบบบบ
-
ใครว่าตรัสหวานได้คนเดียวเท็ตดี้ก็หวานไม่แพ้กันเลยวุ้ย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก บอกรักแล้วว อ่านแล้วเขินน :-[
อยากเต้นระบำเลยตอนน้องเท็ตบอกว่ารัก อ๊ากกก
ขอบคุณคนแต่งนะค่ะ รอตอนหน้า ^^ คึคึคึ :pig4:
-
บอกรักแล้วววว :z2:
-
ท่านตรัส จัดเต็ม กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ รักกันแล้ว หวานจริงไรจริง คนอ่านอ่านไปเขิลไป :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
^
^
^
^
เหอะๆๆๆ กาแฟไม่ใส่น้ำตาลซักหน่อยไหม????
เพราะดูท่าว่าในนี้ หวานเกิ๊น!!!!!! 555+++ o13
-
ขนาดเท็ตออิดออดแบบนี้ ตรัสยังยอมอ่อนข้อให้
เพราะว่ารักเท็ตคนเดียว แค่นี้ยังไม่พอหรือไง :m31:
-
เฮ้อออออ กว่าจะเข้าใจกันเนอะ !!!!
-
โอ้ยเขินแทนเท็ต
-
สั้นๆ เขิน จิก หมอน
-
บอกรักกันแล้วโว้ย!!! :mc3:
-
ในที่สุดเท็ตก็บอกรักตรัสซักที
ลุ้นแทบแย่
-
"รัก" ตรัสได้ยินแล้ว เราก็ได้ยินด้วย อิอิ
:L2:
-
ในที่สุด ในที่สุด..
เม็ตก้อบอกรักตรัสสสสส... :o8:
-
ตอนนี่จัดเต็ม เลือดไหล :haun4: :haun4: :haun4:
-
:jul1:
เลือดท่วม อ๊ากกก หวานละมุนที่สุด
-
คึคึ พูดไปแล้ว คนทั้งเล้าเป็ดก็ได้ยินนะหนูเท็ต :laugh:
-
//ฉีดดีดีที
ตอนนี้มดวิ่งกันพล่านเลยนะคะนะ :m1:
-
รักละเมียดละไมเหลือเกิน :L2:
-
ในที่สุดเท็ตก็พูดคำว่ารักออกมาได้ซะที :เฮ้อ:
ตอนนี้ทั้งเสียเลือด ทั้งเขิน ทั้งละมุนละไม หลากอารมณ์จริงๆ :-[
-
:jul1:
:กอด1: :กอด1:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress3:
บอกได้เลยว่าที่หลงเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ ไม่ผิดหวัง ไม่ผิดหวังเลยจริ๊งงงงงงงงงงจริง
ขอบคุณ เจ้าหน้าเหลืองผู้โชว์ยิ้มเห็นฟันที่อยู่หน้ากระทู้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :pig4:
มาอ่านมาสัมผัสแล้วขอบอกว่าอยากจับเอาผู้เขียนมาหอมสักฟอดดดดดดดดดดดดดยักษ์ๆ :กอด1:
ทำมายยยยยยยยยยยยยยยย ทำได้อย่างไรรรรรรรรรรรรรร หนูเท็ตถึงได้น่ารักบาดจิตบาดขั้วหัวใจได้เยี่ยงนี้
เป็นเรื่องราวที่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านตอนไหนๆ ถ้าไม่ยิ้มไม่หัวเราะหรือว่านั่งอึดอัดไปกลับหนูเท็ตและตรัส
เหมือนเป็นเรื่องของตัวเองล่ะก็นะ ให้เหยียบเลยเอา.......นั่งอ่านไปยิ้มไปจนปวดแก้มไปหมดแล้วววววววววววววววววววววววว
ขอบอกตรงๆ เลยว่า ตามหานิยายที่ได้ใจอย่างนี้ไม่ได้ง่ายๆ เลยจริงๆ เพราะฉะนั้นเลยรู้ึสึกดีใจมากกกกกกกกกกกกกก ที่ได้
คุณมาแต่งนิยายน่ารักๆ สนุกเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกัน ขอเชียร์ตอนต่อไปอย่างรวดเร็วเลยคร้า......เพราะอยากสัมผัสความน่ารัก
ของเท็ตและตรัสเต็มแก่แล้วนะคะ ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกก ขอบอกว่าไ้ด้ใจไปเต็มๆ เลยค่ะ :L2:
-
เนื่องจากคิดถึงหนูเท็ตมากกกกกกกกก เราจึงไม่เชื่อคำเตือน!!!!!!
แล้วเป็นไงล่ะ :a5:
สุดท้ายอ่านได้แค่ครึ่งเรื่องแล้วต้องรีบเลื่อนลงไปอ่านตอนท้ายอย่างรวดเร็ว
ไม่งั้นเพื่อนร่วมงานคงสงสัยว่าทำไมนั่งทำงานไปหน้าแดงไป :haun4:
คืนนี้เจอกันใหม่นะจ๊ะหนูเท็ต :haun4: :haun4: :haun4:
-
อั๊ยย๊ะ ถังมารองก็ไม่พอแล้วคร้าบบบบ :haun4:
ขอเอาโอ่งมารองเลยละกัน อิๆ :jul1:
เลือดหมดตัว ตายก่อนแหงๆเรา :m25:
-
ในที่สุดนะเท็ตนะ!!
ิอิชั้นแทบปิดซอยเลี้ยงจ๊ะ!!!
-
ในที่สุดตรัสก้อได้สมใจสักที ดีใจจัง :impress2: แต่นายเท็ดยังเขิน ๆ อยู่น่ะเนี่ย ตอนหน้าขอหวาน ๆ ต่อหน้าคนอื่นบ้างน่ะนายเท็ด :man1:
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ ตามติดตลอด ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องนึกว่าแนวฮา ๆ น่ะ ที่ไหนได้ดราม่าน่ะเนี่ย o13
-
เฮ้อ เท็ตยอมรับซักทีว่ารักตรัส หุๆๆ
หวานได้อีกกก :impress2: :impress2:
-
เขินมาก ถึงมากที่สุดดดดดดดดดด
ตรัสเจ้าเล่ห์อะ และหวานมากมาย อยากได้สักคนนนนน
เท็ตบอกรักแล้ว แถมถวายตัวแล้วด้วย
หวานมาก เขินมาก อ่านไปจะละลยไปพร้อมเท็ต :-[
-
สารภาพรักกันแล้ว น่ารักทั้งสองคนเลยล่ะคู่นี้
-
เย้ๆ
บอกรักกันซักที
:z1: :z1: :z1:
-
ถ้าเราเป็นผู้ชายน้ำคงหมดตัวอะนะ :haun4: :haun4:
-
เลือด ๆ ต้องการเลือดด่วน!!! ตอนนี้เลือดหมดตัวไปแว๊ววววว :m25:
-
กรี๊ดเป็นบ้า เขินอยู่คนเดียวหน้าคอม
อร๊ายยยยยย ท่านตรัสค่ะจะน่ารักไปไหนอ่า .. รู้สึกได้เลยว่าตรัสอ่อนโยนต่อเท็ตมากกกกกกก
อิจฉา T_________________T
-
บอกรักแล้ววววววววว
เขินแทน :-[
-
จนได้ซินะ :pighaun: :pighaun: :jul1:
อย่างนี้ต้องฉลอง :mc4: :mc4:
-
นึกว่าแท็ตจะไม่ตอบซะแล้วอิดออดอยู่นาน
กลัวตรัสจะไม่รักล่ะเซ่เลยแอบบอก- -''
ดีนะตรัสใช่ย่อย o18
แอบอยากเหนแท็ตหึง
-
น้ำเต็มถังเลยอ่ะตอนนี้ :z1: :z1:
-
ฮั๊วะๆๆ เต้นกังนัมสไตล์ไป เลือดรั่วไป
ตรัส! yes!
เล่นเอาน้องเท็ดดี้หายนอยด์ไปสลบแทน
ชอบตอนนี้ :z1:
อ้อ กดบวกเป็ดน่อยให้ไว
-
โอ๊ย ปลาบปลื้มใจจัง
5555555555+
-
:-[. :impress2: เท็ตบอกรักแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดด ในที่สุดก็มีวันนี้ เท็ตบอกรักตรัสสักที
โอ๊ยๆๆๆ หวานมากกกกก หวานได้อี๊กกกกก
คุณชายตรัส โฮกกกกกกก แสนดี เจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ ตามเจ้าเท็ตให้ทันนะ ฮ่าๆ
เท็ตก็แกล้งตรัสตลอดดด ฮ่าๆ หมั่นไส้ คุณชายจัดหนักโล้ดดด
แบบว่าให้เท็ตละลายกลายเป็นน้ำตาลไปเลยยยย
สุดยอดดดด ใจตรงกับปากกันสักทีนะทั้งคู่ แบบนี้ล่ะที่รอคอย ฮิ้วววว
:กอด1:
-
หวานมากกกกก ตอนนี้น้ำตาลหก มดเพียบ
ตรัสได้ยินคำว่า รัก แล้วนะ :L1:
-
เย่ บอกรักกันซักที รักกันๆ หุๆ
-
กรี๊ดดดดด บอกแล้วๆ และแล้วเท็ดก็บอกรักตรัสซะที :กอด1:
ตรัสแสนดีจริงๆแต่แอบเจ้าเล่ห์นิดนึง ฮ่าๆๆๆ
-
ตรัสร้ายลึกนะเนี่ยเล่นเอาเท็ตตามไม่ทันเลย
-
อร๊ายยย ในที่สุดก็พูดออกไปแล้วสินะเท็ต o13
-
น้องเท็ตตต ตาสว่างแล้วใช่มั้ยยย :man1: :man1:
ตรัสนี่ o13 o13
-
ฮั๊ยย๊ะะะะะะะะะ :-[ :o8: :jul1: :haun4: :L2: :กอด1:
-
ท่านตรัสทำสำเร็จแล้ว
น้องเท็ตทำเป็นปากแข็ง
เฉไปเรื่อยนะ
-
หมดทิชชู่ไปเป็นลัง
:pighaun:
-
เท็ตก็แกล้งตรัสก่อน
เป็นไงล่ะ.... โดนตรัสจัดเต็ม
มีบอกรักกันด้วย หวานซะ อิจฉาอ่ะ!
ปล. รอคู่เพื่อนเท็ตอยู่นะ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดด :pighaun: ไม่ไหวแล้วอ่ะ อ่านไปเขินไป ใจแทบทะลุออกมานอกอก ตอนนี้หวานมาก สมกับที่รอลุ้นมานานแสนนาน ว่าเมื่อไหร่เท็ตจะเลิกซึนเดเระสักที โอ๊กกกกก ขอบอกว่าฟินมากจ้า ฮี่ๆๆๆ
ชอบภาษาและคำบรรยายของคนเขียนนะคะ ไม่ค่อยได้เจอเลย ใช้คำไทยหลากหลายดี อีกอย่างต้องขอชมนะคะ o13 คำผิดน้อยมาก ชอบมากๆเลยค่ะ รู้สึกปลื้ม ที่มีคนอนุรักษ์ภาษาไทยแบบเราด้วย (เราก็ไม่ชอบเขียนภาษาวิบัติเหมือนกันค่ะ"
อ่า.. หวังว่าหลังจากนี้เท็ตจะขี้อายน้อยลงนะ :o8: โอ้.. อ่านแล้วฟินมากจ้า คนเขียนสู้ๆนะ o13
-
นึกว่ท็ตจม่บอกซล้ว ดีจกันตรัส
-
ตายอย่างสงบ
:m2:
-
ตอนนี้น้องน่ารักมาก :-[ แอบเห็นนะ ว่าใจร้อนขนาดไหน ถึงกับทนไม่ไหวเลยเหรอ กิ๊วๆ :impress2: :impress2:
5555555555 เอาไปเลย เต็มสิบ น่ารักอ่ะ :jul1:
-
น่ารักมากเลย อ่านแล้วยิ้มแก้มปริ
-
ชอบการบรรยายของเรื่องนี้มากเลยค่ะ ภาษาสวยดี นักเขียนเจ๋งสุดยอด o13
ในที่สุดก็พูดคำว่ารักจนได้สินะน้องเท็ต จริงๆก็รักเค้ามาตั้งนานแล้วแต่ไม่กล้าบอกละสิ หึหึ
-
เลือดจะหมดตัวแล้วคะ หวานไปไหนกันอะสองคนนี้
แบบว่าไม่ไหวนะ ตรัสดูนิ่งๆแต่พอทำอะไรทีเล่นเอาแอบเขินเลยอะ
แบบว่าน่ารักมากๆเลยคะ เท็ตก็มึนๆะตนแรกนึกว่าจะไม่กล้าบอกรักตรัซะแล้วสิิ
ชอบที่เท็ตหึงมากๆเลยอะ แบบกดดัน ชวนให้ลุ้นดีอะ
ปล คู่แซนก็น่าลุ้นอะ >< คุณพี่เขยออกโรงบ่อยๆก็ดีนะคะ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
อืมม เห็นด้วยเลยว่าแค่ทิชชู่ไม่พอจริงๆ โฮกกกกกกกก
หวานมว๊ากกกกกกกก
เป็นตอนที่โคตรรรรรรรตั้งใจอ่านเลย
แล้วก็ไม่ผิดหวัง ที่รอมาหลายวัน
เดินทางไปถึงฟินแลนด์โดยสวัสดิภาพเลยยยยย
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววววว
รีบมาต่อเถอะนะ ถือว่าสงสารผู้อ่านตาดำๆคนนี้ งืออออออ
-
:pighaun: :pighaun:
-
ทำไมมันหวานขนาดนี้
-
:-[ :-[ :-[
หวานอ่ะ ชอบตรัสจังเลย อยากมีไว้ในครอบครอง ฮ่าๆๆๆ
-
โอ้ย.....จะน่ารักไปไหนเนี้ยเท็ต น่ารักเวอร์อ่ะ
ตอนนี้หวานมากๆ ชอบมากๆคะ ตอนหน้าต้องหวานกว่านี้นะคะ
บอกรักกันแล้ว เย้ เย้ ดีใจอ่ะ ลุ้นมากมาย
ขอบคุณนะคะและเป็นกำลังใจให้ในตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
:impress2: :impress2:
-
แหม คู่นี้ ยังหวานกันได้อีก
สรุปพ่อแม่ยกเท็ตให้ชายตรัสจริงอ่ะ :a5:
-
กรี้ดดดดอิเท็ตกว่าจะหลุดปากว่ารักออกไปได้
เสียตัวเสียจูบไปกี่ครั้งล่ะห๊าาาาา มันน่าหมันใส้จริงๆ 555555
-
อั้ยยะ
-
ร้ายกาจอ่ะ ฮึๆ :กอด1:
-
:-[ :impress2: เขินดั่งตัวเองเป็นเท็ดดี้
-
:-[ ตรัสนี้น่ะแผนสูง เท็ตก็ขี้แกล้ง :o8:
-
กรีดร้อง ทำไมมันหวานกันอย่างงี้
-
:haun4: โว้วววววว!! นานๆครั้ง เท็ตจะแสดงออก
สำลักความหวาน อร๊ากกกกก ชอบตอนบอกรัก
เขินดี หึ้ยย อิจฉา :laugh:
-
เท็ตแลดูเจ้าเล่ห์ๆยังไงก็ไม่รู้ 5555
น่ารักมากก
-
มาถึงก็สูบเลือดเลยค่ะ
ชัดเจนขนาดนี้ ประกาศตัวกันเลยเถอะ
-
เย้ยยย :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: จุดพลุฉลอง เค้าดีใจกับตรัสมากมาย เท็ตบอกรักตรัสแล้ว
คุณชายตรัสหวานและอ่อนโยนมากกกกก คนอ่านยังย้วย นับประสากับน้องเท็ต
พรุ่งนี้ตื่นมาก็ห้ามสับสนนะคะน้องเท็ต พี่ไม่อนุญาติ อนุญาติให้รักคุณชายตรัสเท่านั้นค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เขินนนนนนนนนนนน ในที่สุดเท็ดก็บอกรักตรัสสักที กรีซซซซซซซซซซซซซซซวว น่ารักที่สวดดดดดดดดด :o8:
-
กำลังดีจัง เขินแทนเลยยย ในที่สุดก็บอกรักกันแล้วววว ดีใจจังงงง
-
อยากได้ผช.แบบนี้อะะะะะะะ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
+1 o13
-
สมใจคุณชายตรัสเค้าละทีนี้
:L2: :L2:
-
เชื่อเหอะ ว่าทุกคนต้องอยากกรีดร้องเหมือนเรา :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
แอร๊ยยยยยยยยยยย >< รับบริจาคเลือดกรุ๊ปเอบีด่วนค่ะ !!! น้องเท็ตทำเราตายไปแล้ว ><
คือ ไอ้ที่น้องพูดประชดประชันจนโดนพ่อคุณตรัสฟัดเอา มันเทียบไม่ได้กับตอนท้าย
คนบ้าอะไรบอกรักได้หวานขนาดนั้นห๊าา !!!
อาจเป็นเพราะน้องปฏิเสธมาโดยตลอดหรือเปล่า ??
พอน้องบอกรักที เลยทำให้อึ้ง ทึ่ง และ ....... ไปตามๆกัน 5555
ตอนแรก คิดว่าทำไมตรัสถึงไม่บอกสักทีว่าเป็นอะไรกับเท็ต คิดไปคิดว่าก็น่าโมโหอยู่หนา
แต่คิดอีกแง่นึง คุณชายเธอก็บอกทุกอย่างผ่านการกระทำมาตลอด
คือทุกคนเห็น ทุกคนรู้ (เหมือนอ้นกับซันที่ใครๆก็ดูรู้งี้)
แต่ก็นะ ถ้ามองในมุมเท็ต พ่อคุณชายเธอก็ไม่เคยบอกอะไรให้แน่ใจสักอย่าง
จนมาอีตอนเนี๊ยะ อั๊ยยยยยย ><
พรมจูบให้พี่ลิป :กอด1:
หวานสุดดดดด เปรมมากค่ะ!
-
รอๆๆๆๆจ้า สนุกมากๆๆเลย สมหวังสักที อิอิ
-
“ใครจะหวานเหมือนเท็ต” อ่าา... คนอ่านเข่าอ่อนเลยจ้ะ ตรัสพูดอะไรก็มิรู้ :-[
ตอนนี้มีแต่คำพูดหวานๆเลี่ยนๆ ทำให้ใจคนอ่านสั่นไหวเหลือเกิน แต่ชอบมากจริงๆ :z1:
เท็ตดี้บอกรักไปแล้ววว ทั้งสองคนบอกรักกันและกัน คนอ่านโคตรฟินไปสามโลกละ
บอกด้วยคำพูดไม่พอ ยังบอกด้วยการกระทำอีก จะไม่ให้ฟินยังไงไหว :oo1: :haun4:
ปล.ทำตามคนเขียนเตือนเลยนะ อดทนเพื่อมาอ่านตอนกลางคืนเลย แบบว่าโคตรโรแมนซ์อะ อั้ยย่ะ :impress2:
-
ถือว่ามาถูกเพลา 55555 5555555555 แอร๊ยยยยยย
-
นั่งน้ำตาไหล ซักที แง๊ๆๆๆๆ
กว่าจะบอกกันได้นะึคนเรา
เหลือบมองเป็ด ร้อบกว่าตัว เยี่ยมเนอะ
แต่มันดีมากๆเลยบทนี้ หลายสิ่ง ไม่รู้ซิ
o13
ขอบคุณมากนะคนแต่ง
เราสนุกกับเรื่องนี้มากเลยอ่ะ
:กอด1:
-
กรี๊ด.....สลบไปเลย อ่านตอนนี้
น่ารักมาก หวานมาก เห็นแบคกราวเป็นไอหมอกสีขาวเลย
โรแมนติกมาก จนเห็นละอองสีชมพูลอยวิ้งๆอยู่ในหมอกด้วย
และที่สำคัญ... ในที่สุดสองคนนี้มันก็บอกรักกันแล้วววววววววว
ฮิ้ววววว อยากจะจุดพลุฉลองจริงจริ๊งงงง ปากแข็งกันอยู่ได้ตั้งนาน
อ่านตอนนี้จบ น้ำตาลในเลือดพุ่งสูงลิบลิ่วเลย ฮ้าๆๆๆ
แล้วรักกัน เข้าใจกันดีแบบนี้แล้ว จะจบรึยังเอ่ยเนี่ย
หรือว่าจะมีอุปสรรค์อะไรมาให้คู่รักได้ฝ่าฟันกันอีก
แต่ดูแล้วยังไม่น่าจะจบใช่ไหม งั้นรอตอต่อไปน้าาา
:L2: :pig4: :L2:
-
o13 o13 o13
-
กว่าเท็ตจะรู้ใจตัวเอง แอร๊ยยยยยย ดีใจกับตรัสด้วยนะคะ สมหวังแล้วววววว
-
ตามมาอ่านจากลิงค์ที่เขาแนะนำค่ะ (อีกแล้ว 55)
สนุก + น่ารักจัง o13
แล้วจะอ่านตั้งแต่เริ่มนะคะ ^ ^
-
:m11: อ๊ายยยยๆๆๆๆ ในที่สุดเท็ตก็หายซึนสักที :-[
-
:jul1: :jul1:
โอ้ยยยยยยยยย เค้าบอกรักกันแล้ว
ดีใจเหลือคณา ตรัส-เท็ต :z2:
-
ไม่รู้จะเม้นอะไร เพื่อนๆในเล้าเม้นไปหมดแล้วครับ
เอาเป็นว่าตอนหน้าอย่าให้รอนานขนาดนี้นะครับ (คนอ่านใจจะขาด)
-
อ๊ายยยบอรักแล้ว
หวานอ่ะ รอติดตามจร้า
-
:m1: :m1: :m1: :m1:
รักกันซะทีนะเท็ตกับตรัส :mc4: :mc4:
-
ภาษาดีมากเลย ถึงมีตัวละครหลายตัว คนอ่านก็ไม่งง ตามนะๆๆ
ยังเดาเรื่องไม่ออกเลย ติดตามๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอกรี๊ดยาวๆเรียกสติก่อนแป๊บนึง
โอยยย ใจมันหลุดลอยหายไปพร้อมกับประโยคบอกรักของคุณชายเค้า
บทจะหวานก็เอาซะไปไม่เป็นเลย คนคนนี้มีอีกมั้ย อยากได้กลับบ้านนนนนน(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a2bc63c65.gif)
ฟู่ววว (หลังจากสงบสติอารมณ์เป็นรอบที่เท่าไหร่เนี่ย)
หญิงเท็ตพอหายเมาจากคำมั่นสัญญา ก็เริ่มเกรียนเลยนะตัวเธออออ
กำลังแบบว่า....ยังจะมีอารมณ์ไปแกล้งชายตรัสเขา จนตัวเองแพ้ความดีจนหื่นแตก
แต่ก็นะทำไมตอนนี้คำพูดคำจาของคุณชายเค้าเลี่ยนได้อีกอ่ะ แต่ขอบอก ชอบมากกกกกกกกกกก(http://www.yenta4.com/cutie/upload/666/1666/4c08825d2625b.gif)
เขินอ่ะ คุณชายพูดไรมา เราก็เขินเป็นเพื่อนหญิงเท็ตไปแล้วเรียบร้อย
หมอนเหมิน ผ้าห่ม ผ้าปู โต๊ะ โอ๊ยยยยยจิกมันเข้าไป ทุบโต๊ะแทบพังกันไปข้าง
ในที่สุด ความ(เจ้าเล่ห์)แสนดีของคนบางคน ก็ทำให้ซึนบางคน พูดคำๆนั้น....
คำว่า "รัก" แค่พูดเบาๆ แต่ดังสะเทือนไปทั้งใจ
(http://www.yenta4.com/cutie/upload/826/1826/4ea67215a6ec9.gif)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ได้มาเม้นท์ ในตอนที่ฟินนาเล่ที่สุด โอยยยยยยยยยยย
อยากจะทึ้งหัว กรีดร้อง คลุ้มคลั่งให้สมกับความโครตดีใจ
น้องเท็ตหายซึนแล้วโว้ยยยยยย รักๆๆๆๆ ได้ยินไหม แอร๊ยยยยย :-[ (แต่อิพี่ตรัสมันร้ายมาก นะจุดนี้ อะคึอะคึ)
-
หวานมว๊ากกกกก :o8:
ในที่สุดก็บอกรักกัน ไอ้เราก็นั่งเขินไปสิ :-[
ตอนนี้เท็ตรักตรัสแล้ว แต่สำหรับตรัสมันคงมากกว่ารักมาตั้งนานแล้วสินะ เท็ตน่าอิจฉามากเลยรู้ไหม
เพราะงั้นต้องรักษาความรู้สึกนี้ไปนานๆนะ ผู้ชายแสนดีอย่างนี้มีน้อยนาเท็ต :z1:
-
คุณตรัสแลดูร้อนแรงง แอร้ยยย อ่านแล้วก็เขินนนนนน
-
เรียกเลือดเหมือนเดิม :m25:
ตอนแรกนั่งอ่านในห้องเรียน เปิดมาเจอคำเตือนแต่ก็ยังอ่านต่อนะ 555
เพื่อนบอกว่าจะสิงโทรศัพท์หรอ ไม่กล้าบอกมันเลยว่าเราอ่านอะไรอยู่ :try2:
-
อ่าๆ เขาบอกรักกันเเล้ว
-
มาดันให้ อิ_____อิ
กลับไปอ่านตั้งตอนแรกใหม่อีกรอบ
ฆ่าเวลารอตอนต่อไป :z2: :z2: :z2:
-
อ๊ายบอกได้คำเดียวเขินมาก ตรัสหวานเกิน :กอด1: ทั้งยังมั่นคงแถมเข้าใจนิสัยของเท็ตว่าปากแข็งปากไม่ตรงกับใจแค่ไหน :-[
เหมาะสมกันที่สุด
-
ขอบคุณครับ
-
:o8: :-[ :o8:
บอกได้คำเดียวว่าฟินนนนน
เขินมากค่ะ ชอบมากกกกก
ถูกใจตอนนี้มากกกกกก
ท่านตรัสเอ่ยอะไรมาเรารู้สึกร่วมได้หมด เขินเป็นเพื่อนน้องเท็ต
แบบเขินมาก ยิ้มจนเหนื่อยอะค่ะ :laugh:
มันแบบ เห้ย เขินจริงๆนะคะ
เราอ่านนิยาย เรื่องอื่นๆมันจะมีพวกมึง กู คำหยาบโผล่มาตลอดเรื่อง ส่วนไอ้เรื่องที่ใช้คำสุภาพมากๆเราก็ว่าเราไม่ค่อยอิน
แต่เรื่องนี้รู้สึกว่า ภาษาสวยมากก ถึงเค้าจะพูดสุภาพกัน แต่มันก็ลื่นไหล ดูจริงใจ
ที่ท่านตรัสพูดกะน้องเท็ต มันดูสุภาพและจริงใจมาก แบบรักเค้ามากยอมทุกอย่างจริงๆ
ดูเป็นสุภาพบุรุษ อยากอ่านในมุมของตรัสบ้างแล้วค่ะ
ว่าที่มาที่ไปมันเป็นยังไง เห็นมีไปขอกับพ่อแม่เค้ามาแล้วด้วยหรอคะ เอ๊ะยังไง อยากรู้ :z2:
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนมากค่ะ เรื่องนี้ดีมากจริงๆ มาต่อไวๆนะคะ o13
-
นี่แหละของจริง!!!!!!!!!!!!!
ให้ตายสิคะ อ่านทีจะเข้าไปอยู่ในเรื่องด้วยและ 55555555
เลือดหมดไปครึ่งตัว.... -,,-
-
บอกไปแล้วววว
ดีใจแทนตรัสสสส
แต่ตอนนี้ขอเช็ดเลือดก่อน
-
:mc4:
-
กำเดาแทบแตก ><
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก ในที่สุดก็บอกรักกันแล้วววว :z2: :z2:
เหลือแซนแล้วสิเนี่ย อิอิ :oo1:
-
:laugh: เพิ่งรู้ตัวเหรอว่า ตรัสเขาเป็นคนมีของ ไม่อย่างนั้นคงไม่มารัก เพื่อนบ๊องๆคนนี้ได้
-
:mc4: อยากจะกรี๊ดเป็นภาษาฮิบรู (?)
เท็ตน่ารักมาก เเอบบอกรักตอนตรัสนอน
รอตอนต่อไปคะ :กอด1:
-
ได้ยินสิ เจ๊ก็ได้ยินนะ ว่าไงนะ "รักตรัสคนเดียวหรอ" :laugh: นู๋เท็ด
ตรัสไม่ใช่ญาติกับสารละลาย แต่เป็นอะไรที่อันตรายต่อหัวใจ นะสิทัศนัย กร๊ากกกก
P.S. ทัศนัย ช่างร้อนแรงจริง จริง SO HOT :m25:
-
:serius2: ค้างอะ
-
อ่านรวดเดียวจบ... สนุกกกกกกกกกกกกก ><
อั้ยยะ ตรัสสสสสสสสสสสส!!!
ก็ดีอะ! เป็นคนแบบนี้ หาไม่ได้แล้วในโลกมนุษย์ ฮาาา
ชอบมากเลยยยยยยย สนุกอิ้สอิ้ส สู้ๆนะ :~)
-
สัมผัสได้ว่าตรัสเป็นผู้ชายที่อบอุ่น
อบอุ่นกับเท็ต เพียงคนเดียว
:กอด1:
-
:haun4: :haun4:
นิยายสนุกมากครับ แต่อยากจะถามผู้แต่งว่าต้องการสื่ออะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า เพราะลักษณะนิยาย ค่อนข้างอึมครึม ไม่ถึงกับลึกลับ แต่มันก็ไม่โปร่งโล่ง ลักษณะคล้ายท่านตรัสที่เหมือนมีความลับตลอด ไม่มีการเปิดเผยคำตอบให้กระจ่าง มีคำตอบที่จะต้องตีความและให้คิดตลอด ประกอบกับที่คุณทัศนัยก็เป็นคนไม่ค่อยใส่ใจในรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆ ไม่แสดงความสนใจใคร่รู้ เลยต้องอาศัยตัวช่วยจากซันและแซน เป็นผู้คอยให้ความกระจ่างในแต่ละช่วง หรือแม้แต่แบ็คกราวน์ของคุณเปมทัตเองก็ยังไม่กระจ่าง ไม่ชัดเจน ซึ่งคาดว่าผู้แต่งคงจะเก็บไว้เป็นพล็อตของตอนหลังๆ ซึ่งก็ดีครับทำให้รู้สึกอยากติดตามตลอด
ชอบการใช้ภาษาและคำในบทอัศจรรย์ของผู้แต่งนะครับ ไม่ให้ความรู้สึกที่ประเจิดประเจ้อ ไม่หยาบ รู้สึกละมุนละไม หวามๆ ไม่เร่งเร้า และก็มีความสุขครับอันนี้ก็คล้ายๆ มุมหนึ่งของคุณตรัสเหมือนกันนะ สุขุม นุ่ม ลึก
สุดท้ายนี้เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะครับ แล้วจะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆ นะครับ
:L2: :L2: :L2:
-
จูดประทัดฉลองงงง :mc4:
ในที่สุดน้องเท็ตก็บอกรัก
เป็นปลื้มแทนตรัสจริงๆๆๆ :z1:
-
อ๊ากกกกกกกกก อ่านทันแล้วในที่สุด
ตอนที่ผ่านๆมาเคืองตรัสนะ แกล้งเท็ตทำไม (เข้าข้างนายเอกสุดฤทธิ์)
ชอบแบบให้ตรัสหึงเท็ตมากกว่า :z1: :z1:
แล้วก็ชอบตรงที่ตรัสดูใส่ใจเท็ตอ่ะ มันแบบว่า น่ารัก :m3: :m3:
แต่ตอนล่าสุดนี่ เสียเลือดไปมากนะ 55555555 :haun4: :haun4:
เขินอ่ะ เท็ตบอกรักน่ารักดี :impress2:
-
อร๊ายยยยยยย เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านค่า สนุกมากมาย
ทีแรกนึกว่าตรัสจะแย่งจีบนิสาจริงๆ เพื่อให้นิสาไม่มองเท็ตซะอีก
ตรัสเป็นคนอบอุ่นมากเลยอ่ะ ทะนุถนอมกันสุดๆ น่ารักมาก
สารภาพว่าตอนตรัสขอความรัก เราน้ำตาไหลเลยอ่ะ มันอบอุ่นมาก
แต่แอบสงสัยว่าสองครั้งที่ผ่านมาเค้าไม่ได้ไปกันถึงขั้นสุดท้ายหรอกหรอ
เพราะครั้งนี้บรรยายเหมือนเป็นครั้งแรกของเท็ตเลย
ปล.เท็ตปากแข็งแต่ชอบหลุดร้องไห้นะ เหอๆๆ
-
ขอติดตามด้วยคนครับ
เพิ่งมีโอกาสอ่าน ทำเอาวางไม่ลงเลย
ขอบคุณสำหรับความสนุกที่นำมาแบ่งปันให้กันนะครับ
-
ตรัสเจ้าเลห์ แต่ชอบ ..เนอะ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
แทบจะไม่มีคำบรรยายแล้วสำหรับเรื่องนี้
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาแต่ละตอนนี่ฟินทุกตอน
ตอนนี้ทั้งชายตรัสและท่านเท็ตก็น่ารักกันมาก :o8: :o8: :o8: :o8:
รอตอนต่อไปค่ะ o18 o18
-
มาแปะก่อนน้าา แล้วจะมาอ่านค่าาา
-
ตรัสเป็นหมาป่าห่มหนังแกะจริงๆด้วย
ส่วนเท็ตก้อเลิกปากแข็งซะที
-
อ่าน17ตอนรวด!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ลุ้นแทบตาย
เท็ต!!!
แกซึนมากกกกกกกกกกกก
แต่พอมาเจอบอกรักแบบนี้ คุณตรัส
คงฟินระเบิดตัวเองเป็นโกโกครันช์ ท่วมทุ่งข้าวสาลีเลยสินะ
แอบรักเค้ามานานแล้วหนิเนอะ
-
อ่านแล้วรู้สึกชอบมาก
เขินจนแทบจะเอาหน้ามุดตะกร้าผ้าแ้ล้ว :give2:
-
กลับมาได้มั้ย .. . ?
กลับมาได้รึเปล่า .. . ?
แง๊!
:sad4:
อยากอ่านน้องเท็ตกับท่านตรัสสสสสสสสสสส
-
ตรัสนี่ก็ยอมเท็ตเขาตลอดอ่ะ จนเท็ตต้องจัดเองเลย ฮ่าๆๆ
แต่เราชอบนะ เป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยนดี
แถมตอนขอความรักเนี่ยน่าเอ็นดูเป็นบ้าเลย พ่อคู๊ณณณ มักน้อยจริง แต่ก็ชอบอ่ะ
ดีใจแทนตรัสที่ได้ยินเท็ตบอกรักแบบเต็มปากเต็มคำเต็มรูหูเลย ฮิฮ่าาา
ปล.ข้อเสียของการที่อ่านไว้ก่อน(แต่มีเวลาไม่พอ)เลยค่อยตามมาเม้นต์ทีหลัง
ทำให้คิดไม่ออกเลยว่าตอนอ่านจบครั้งแรกจะเม้นต์อะไร แป่ว
ครั้งหน้าจะเม้นต์ทันทีที่อ่านจบเลย เหอๆ
-
5 วันแล้วนะครับ >คนแต่งไปใหน<
-
มาต่อเร็วๆ เถอะ
กำลังหวานได้ที่เลย~~~~~~~~~ ~
-
ตามทันแล้วจ๊าาา
บอกได้คำเดียวว่า น่ารักอ๊าาา
อร๊ายยย
ชอบมากผู้ชายแบบตรัส พูดน้อยๆ อบอุ่น ใส่ใจ แถมหล่ออีก เอาเถอะ
ตรูไม่ไปไหนจิงๆอ่ะเอาสิ ไล่ก็ไม่ไป 5555555555555+
อยากได้บ้าง อิจฉาเท็ต รักษาไว้ดีๆละ กว่าจะรู้ใจตัวเองมันนานนะเว้ยยยย
อ่า อยากอ่านคู่ ของแผดสยามด้วยย สองคนเลย เอาเป็นว่าตามลุ้นละกันนะจ๊า
เอออ ตอนแรก เบนไม่กล้าอ่านเรื่องนี้ เนื่องจากชื่อเรื่อง ดูส่อมากก กลัวจะเอากันทั้งวันทั้งคืนอย่างเดียวว
ที่ไหนได้ ทะลึ่งอ่ะ 5555+ นิดหน่อยๆพอเขิน หน้าบานไม่หุบเลยทีเดียวว
ขอบคุณนะคะ สนุกมากกก
-
ตรัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
อ๊ากกกกกก น่ารักที่สุดอ่ะ
ขอบคุนค๊าาาาาาาาาา
-
คอยท่านตรัส
-
เพิ่งมาอ่าน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน้า :L2:
-
ตอนนี้น่ารักมากกกก
ตรัสกับเท็ดบอกรักกันแล้ววว. :o8:
-
สนุก!!!
-
เท็ตเริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะสิ -/////
-
เรื่องนี้ เลิฟเลย :กอด1: :กอด1:
-
มาทันเค้าบอกรักกันแล้วววววว :z2:
ติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
มาร่วมติดตามค๊า;)
-
ชอบเรื่องนี้มาก
-
น่ารักเน๊อะ
-
รอๆๆๆ :กอด1:
-
มาซุ่มรอด้วยคน อิอิ
-
ปลี่ยนหัวล้ว
-
รอตอน 18 ของน้องหมีน้อย :กอด1:
-
มารอเจ้าค่ะ
-
รอจ้า คิคิ
-
พึ่งตามอ่านทันตอนบอกรักกันด้วย รอตอน 18ด้วยคนนะ
:กอด1: :L2:
-
:z13:
-
ไหนอ่ะไหน รอนะค่ะ
-
รอด้วยเหมือนกัน :really2:
-
เอ๋ ? ทำไมตอนที่สิบแปดไม่ขึ้น ?
อิป้าอยากเม้นท์หลานตรัสแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา /ดิ้นปัดๆ/
-
ตรัสดูเป็นสุภาพบุรุษมากๆเลยคะ
ชอบน้องเท็ดด้วยน่ารักดี
-
รอๆๆๆๆๆ
-
รอด้วยยยย 5555
เห็นเปลี่ยนหัวแล้ว อิอิ
-
รอจ้าาาา
-
:-[ :o8: :กอด1: :m25: เขิลง่า :impress2: :o8:
-
รอ o4
-
ต่อคิว :man1:
-
ปูเสื่อรอด้วยคน อิอิ
-
รอด้วยคน
-
รอจ้า รอ
-
:z2:รอๆๆๆๆอ่านจ้า
-
ไหน ๆ :m32:
-
รอๆๆๆๆจ้า
-
อะไร? ใหน?
-
ง๊ะ!!ทำไมเข้ามาแล้วพบความว่างเปล่าอ๊า :undecided:
รอๆๆๆๆๆๆ :sad4:
-
ไหนอ่า :impress2: :impress2:
-
ไหนน้อ :m32:
-
รอๆ
-
... รอ ...
-
รอ
-
รอ
-
รอด้วยคน :o8:
-
ตอนที่ 18 อยู่หนายยย
-
ทะลึ่ง : กามที่ 18
ลองทายดูไหมว่าผมได้ของสมนาคุณอะไรจากการ ‘บอกรัก’ สั้น ๆ แค่คำเดียว
ผมกำลังเดินควงกุญแจคู่ขาของรถเลกซัสรุ่นใหม่ป้ายแดงสีเงินเมทัลลิกที่จอดนิ่งยั่วใจโจรอยู่ในลานจอดรถชั้นใต้ดินของคอนโด ทั้งที่ไม่ได้ร้องขออะไรแต่คุณชายมันซื้อมาให้แบบไม่บอกกล่าวล่วงหน้า พอผมถามว่าทำไมไม่ซื้อให้ตั้งแต่กลับมาจากสุราษฎร์ธานี ดูเป็นเหตุเป็นผลกันมากกว่าเพราะว่าตกลงกันไว้แล้ว แต่คำตอบของไอ้หล่อก็ทำให้ผมได้แต่ยืนอึ้ง
‘ตอนนั้นยังไม่แน่ใจว่าเท็ตรู้สึกยังไง ถ้าซื้อให้แล้วเท็ตขับไปรับผู้หญิงที่ไหน ฉันคงทำใจไม่ได้แน่’
น้ำเน่าเข้าขั้นปรมาจารย์ ใครจะไปคิดว่าท่านตรัส รัตนภูมิเศรษฐผู้เลิศเลอจะเพ้อได้ขนาดนี้ อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปีไม่มีวี่แววว่ามันเป็นพวกคิดเล็กคิดน้อย แต่ไหงถึงมาเผยธาตุแท้เอาตอนนี้ ผมเสียทีผู้ชายขี้หึงเข้าให้แล้วไง
การฝึกงานล่วงหน้าผ่านพ้นไปสองสัปดาห์แล้ว อาจดูทุลักทุเลไปหน่อยแต่ก็พอจะกู้หน้าไหว เดี๋ยวป่วยกายเดี๋ยวป่วยใจก็แล้วแต่สถานการณ์จะพาไป ซึ่งปลายสัปดาห์ที่ผ่านมาค่อนข้างจะลื่นไหลไม่มีปัญหาอะไรเพราะได้คุณสามารถเป็นที่ปรึกษามาตลอด หนักหน่อยก็คงเป็นสัปดาห์หน้าที่ต้องย้ายออกจากแผนกจัดซื้อไปศึกษางานกับคุณนิสาที่เดือนหน้าเธอจะต้องแต่งงานและลาคลอดอย่างเป็นทางการ ไอ้ผมที่โดนบังคับอย่างไม่มีทางเลือกก็ต้องจำใจช่วยงานส่วนนี้แทนไปก่อน ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าจะทำได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า แต่โชคยังเข้าข้างที่ตรัสมันไม่โยนมาเป็นความรับผิดชอบของผมคนเดียวทั้งหมด ได้ยินว่าจะมีพนักงานจากแผนกอื่นมาช่วยเหลือไปพลาง ๆ
สาเหตุหลักที่ผมปฏิเสธไม่ได้คืองานผู้ช่วยเลขานุการเป็นข้อแลกเปลี่ยนกับรถยนต์ส่วนบุคคลที่ผมได้มา และอีกอย่างหนึ่งที่สำคัญกว่าก็คือต่อไปนี้ห้องรับรองแขกที่คอนโดจะถูกปล่อยร้างว่างเปล่า เพราะผมต้องย้ายไปนอนห้องเดียวกับคุณชายอย่างไม่มีเงื่อนไข รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่เรื่องผิดแผกเพราะผมกับมันเกินเลยทางพฤตินัยล่วงหน้าสถานะไปถึงไหนต่อไหนแล้ว มิหนำซ้ำยังหลุดปากบอกความรู้สึกกับคุณชายแบบโจ่งแจ้งชัดเจน ผมก็หมดหนทางจะปฏิเสธโดยสิ้นเชิง
เสียงพวงกุญแจกุ๊งกิ๊งในมือเงียบไปเมื่อผมก้าวเข้ามาในห้องแล้วพบว่าใครอีกคนกำลังฟุบหลับอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ ผมออกจากคอนโดไปตั้งแต่เช้าแต่เพราะวันนี้เป็นวันหยุดก็เลยขับรถเถลไถลไม่ได้เข้าบริษัท ส่วนตรัสยังคงทำตัวเป็นนักวิชาการ ศึกษานี่นั่นโน่นอยู่ไม่เว้นแต่ละวัน เข้าใจว่าอยากขึ้นรับตำแหน่งแทนคุณปู่ได้อย่างเต็มภาคภูมิ แต่แบบนี้มันหักโหมเกินไปหน่อย ผมไม่ค่อยเห็นดีเห็นงามด้วยสักเท่าไหร่เลย
ผมวางกุญแจที่เคาน์เตอร์หน้าห้องครัวเบา ๆ ก่อนจะสาวเท้าไปยืนกอดอกมองเทพบุตรนอนหลับ ตอนตื่นหล่ออย่างไรตอนหลับก็ยังหล่ออย่างนั้น ดวงตาที่ปิดสนิทไม่ได้บั่นทอนเสน่ห์ชวนมองให้ลดลงเลยสักนิด ห้วงหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมออย่างคนหลับลึกทำให้ผมลังเลที่จะปลุกในตอนแรก แต่ดูไปแล้วท่านอนมันไม่ค่อยน่าสบายตัวผมก็เลยส่งมือไปแตะเบา ๆ ที่หัวไหล่
“ตรัส ไปนอนในห้องดิ มานอนอะไรตรงนี้” เห็นไอ้หล่อปรือตาตื่นแล้วก็ได้แต่ยืนลอบยิ้ม น่าเสียดายที่ผ่านมาเวลานอนด้วยกันไม่เคยตื่นก่อนมันเลยสักที ไม่อย่างนั้นคงได้เห็นภาพประทับใจในทุก ๆ เช้าอย่างที่เห็นอยู่ตอนนี้
ชีต้าร์ตอนตื่นนอนน่าเอ็นดูแค่ไหน ไอ้หล่อก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่เลย
“กลับมาแล้วหรือ” ตรัสถามพร้อมเอนหลังกับพนักพิง
“อือ ง่วงแล้วทำไมไม่ไปนอนในห้อง”
“รออยู่...ทำไมกลับดึก ไหนว่าไปบ้าน”
“ก็ไปบ้านน่ะสิ” ผมตอบก่อนจะเอื้อมมือไปเลื่อนเมาส์หวังปิดคอมฯ ให้คนที่กำลังนวดหลังคอตัวเองอย่างอ่อนล้า แต่กว่าจะรู้ตัวว่าเป็นการให้ท่าครั้งมโหฬารก็ตอนที่ถูกรวบเอวจนเสียหลักทิ้งตัวลงไปนั่งแหมะที่ตักคนฉวยโอกาส ยังไม่ทันได้อุทานก็ส่งหางตาค้อนขวับไปแบบลืมตัว
“ปล่อย จะไปอาบน้ำแล้ว เหนียวตัว”
“ไปทำอะไรมา”
“ทำไมต้องบอก”
“ต้องบอกสิ เพราะ...” เพราะมึงใคร่รู้ด้วยความหวาดระแวง วิตกจริต คิดมาก เวิ่นเว้อ หรืออะไรก็ตามแต่ที่มันเข้าข่ายคำว่าหึงหวง ผมขยับตัวหันหน้าเข้าหา หมดปัญญาที่จะลุกเดินหนีเพราะลำแขนไอ้หล่อมันโอบแน่นอยู่รอบเอว จ้องตาชนิดที่ว่าจริงใจสุดชีวิตก่อนจะบอกความจริงไป
“ไปช่วยแม่จัดห้องพระมา ทำเพลิน ๆ คุยเพลิน ๆ จนลืมดูเวลา ได้ทานมื้อเย็นอีกทีก็เกือบสองทุ่มแล้ว กว่าจะได้ออกบ้าน กว่าจะขับรถมาถึงคอนโดก็ดึกดื่นป่านนี้แหละ” หันมองนาฬิกาก็เห็นว่าสี่ทุ่มนิด ๆ ไม่มีอะไรน่าสงสัยในเนื้อความ แถมยังมีพยานรู้เห็นเป็นคุณนายบ้านเกียรติพัชรเมธี ไม่มีอะไรน่าเชื่อถือกว่านี้อีกแล้ว มองริมฝีปากได้รูปคลายยิ้มอย่างพอใจในระยะประชิดแล้วสายตาเจ้ากรรมก็พาลจะพร่ามัว เบี่ยงหน้าหลบปลายจมูกที่โน้มมาอย่างถือดีทั้งที่เมื่อกี้ยังทำหน้าตึงอยู่เลยแท้ ๆ
“ปล่อยเถอะ อยากอาบน้ำจริง ๆ ง่วงด้วย เมื่อยด้วย”
“ทำไมไม่ใช้แม่บ้าน เก็บเองทำไม”
“แม่กลัวว่าของมีค่าจะหายน่ะสิ เด็กที่บ้านไว้ใจไม่ค่อยได้หรอก ยกเว้นป้าวิ”
“อืม...ท่านน่ารักดีนะ”
“พูดอย่างกับรู้จัก”
“รู้จักสิ คุยกันถูกคอด้วย” ป้าวิภาเป็นแม่บ้านคนเก่าคนแก่ตั้งแต่รุ่นคุณพ่อ เห็นท่านกระฉับกระเฉงแบบนั้นแต่จวนจะหกสิบอยู่อีกไม่กี่ปีข้างหน้า แต่มันน่าแปลกตรงที่คนนอกอย่างตรัสไปสนิทสนมได้ยังไง
คำตอบมันอยู่ในใจของผมอยู่แล้ว...
ความจริงจุดประสงค์ที่ผมอยากกลับบ้านในวันนี้ไม่ได้มีแค่ความคิดถึงที่การคุยโทรศัพท์ก็ไม่ช่วยให้บรรเทา แต่ยังพาความคับข้องใจไปเป็นของฝากให้แม่ด้วย เป็นผมเองที่ชวนท่านคุยเรื่องคุณชาย ก่อนที่แม่จะนึกขึ้นได้ว่าอยากคุยเรื่องนี้กับผมมานานแล้วเหมือนกัน แต่มีเรื่องอื่นให้บ่นจนลืมนึกไปทุกที
‘น้องตรัสมาเยี่ยมพ่อบ่อยมากเลยนะ เท็ตไม่เห็นเคยบอกแม่เลยว่าเพื่อนที่ย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกันคือน้องตรัส’
แล้วก็ไม่ผิดกับที่คาดไว้จริง ๆ ตรัสมันไม่ได้โม้เรื่องที่รู้จักมักจี่กับพ่อแม่ผม และสาเหตุที่เดินเข้านอกออกในได้สบายโดยที่ลูกชายไม่จำเป็นต้องเสนอหน้าเลยก็เพราะว่าพ่อเคยร่วมธุรกิจกับคุณฉัตรพันธ์เมื่อนานมาแล้ว ดังนั้นความน่าเชื่อถือของบุพการีจึงมีผลถ่ายทอดมาถึงทายาทโดยไม่ต้องกังขา
ถามว่ามันบอกแม่ผมไปหรือยังเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคน ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา ในเมื่อมันประกาศกร้าวว่าลูกชายคนเดียวอย่างผมจะไม่มีวันได้แต่งงานกับผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น มันคงไม่อมพะนำคำพูดไว้ประดิษฐ์ดอกพิกุลแน่นอน
‘คบกันอยู่ใช่ไหม’
ผมเกือบจะสำลักจนน้ำหูน้ำตาไหลตอนที่แม่ยกน้ำมาให้ดื่มหลังจากที่เสร็จสิ้นภารกิจทำความสะอาดศาสนวัตถุ ไม่รู้ว่าตรัสมันตู่เอาเองว่าผมรักชอบมันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้แม่รู้แล้วว่ามันรู้สึกยังไง ผมกลัวแม่เสียใจ กลัวท่านจะรับไม่ได้ พาลเดือดดาลโกรธเคืองไอ้ตัวต้นเรื่องที่ไม่ไตร่ตรองอะไรให้ดี แต่มันติดตรงที่แววตาของแม่ตอนพูดเรื่องนี้แลดูมีประกายวิบวับ ผิดกับอาการของคนเสียใจยังไงชอบกล
‘แม่ไม่ห้ามนะ สมัยนี้มันไม่เหมือนสมัยก่อนแล้ว สังคมไม่จำกัดแค่หญิงหรือชาย จะเพศไหนก็เป็นคนดีได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นเลือกในสิ่งที่ทำให้ลูกมีความสุขนะเท็ต’
ซาบซึ้งน้ำตาแทบไหลแต่นี่มันแปลกเกินไปไหม ทางเดินชีวิตผมคงไม่โรยด้วยกลีบกุหลาบสวยงามแบบนี้แน่ มันต้องมีตื้นลึกหนาบางมากกว่านี้สิ หลังจากที่ได้ยินผมหรี่ตามองคุณแม่คนสวยแล้วจ้องอยู่อย่างนั้นหวังเค้นความจริง แล้วก็ไม่พลาด สุดท้ายคุณมนรยาก็หลุดปากมาว่าเธออยากได้ลูกสาวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่เพราะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงก็เลยล้มเลิกการวางแผนครอบครัวว่าจะมีลูกสาวอีกสักคน ซึ่งเรื่องนี้ผมรู้ดี มีความภาคภูมิใจอยู่ไม่น้อยที่หน้าตาละม้ายคล้ายเพศที่แม่ต้องการ ประมาณว่าได้ลูกชายแถมลูกสาวอย่างไรอย่างนั้น
จากที่ข้องใจว่าทำไมผู้ชายหน้าตาระดับตรัส รัตนภูมิเศรษฐที่มีดีกรีเป็นทายาทเจ้าของธุรกิจอัญมณีถึงมาเทียวไล้เทียวขื่อ มีของฝากติดไม้ติดมือมาให้ตลอดไม่ขาดสาย คิดจะรักษาระยะห่างไว้ให้แค่เป็นลูกชายของคนรู้จัก แต่สุดท้ายก็คุยกันถูกคอเพราะตรัสมันหัวไว รู้ว่าพ่อผมสนใจเรื่องอะไร มองการตลาดแบบไหน ก็เลยกลายเป็นเพื่อนรักต่างวัยในเวลาไม่นาน แล้วหนหลัง ๆ ที่แวะเวียนไปคุณชายเขาก็เริ่มเผยจุดประสงค์ พูดถึงผมบ่อยขึ้น เล่าเรื่องที่มหาวิทยาลัยด้วยสีหน้าที่แม่บอกว่าฟังไปก็เขินไป เขินทำไม สีหน้าที่ว่ามันเป็นแบบไหน จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจ
เรื่องที่ผมสงสัยมากที่สุดคงไม่พ้นคำพูดที่ตรัสบอกกับแม่ คุณชายเขาโน้มน้าวจิตใจเก่งด้วยความความสามารถเฉพาะตัวที่ไม่สิ้นเปลืองคำพูด อย่างว่าแหละ แค่หน้าตามันก็กินขาดแล้ว อยากรู้ว่ามันเอาความกล้าที่ไหนมาเปิดปากพูดเรื่องเสี่ยงตาย มั่นอกมั่นใจแค่ไหนว่าจะไม่โดนตอกกลับจนหน้าหงาย ถ้าโดนไล่ตะเพิดออกจากบ้านไปมันจะทำยังไง แต่แม่ไม่ยอมเล่าครับ บอกว่าเป็นความลับระหว่างท่านกับตรัส ขออุบไว้คนเดียว ขี้โกงจริง ๆ
ถึงจะอย่างนั้นแต่แม่ก็เก็บงำความปลื้มปีติเอาไว้คนเดียวไม่ไหว ถึงขนาดโทรไปเล่าให้คุณยายฟังว่าจะได้ลูกเขยแทนลูกสะใภ้ อะไรมันจะกลับตาลปัตรขนาดนี้ ซึ่งประเด็นสำคัญมันอยู่ตรงหน้าตาของว่าที่ลูกเขย (เป็นคำเรียกที่แม่ตู่เอาเอง) ไม่รู้คุณชายเขาทำบุญมาด้วยอะไร ถึงได้หล่อล้ำประหนึ่งหลุดมาจากเทพนิยาย สาวแก่แม่ม่ายยังไม่ละเว้น โดนมนต์สะกดกันถ้วนหน้า โดยเฉพาะคุณมนรยา
‘น้องตรัสนี่หล่อจริง ๆ แม่เห็นครั้งแรกถึงกับตะลึงไปเลย’
ผมเชื่อครับแม่ เพราะผมเองก็เหมือนกัน เจอมันครั้งแรกที่ตึกคณะก็แทบจะคุกเข่าศิโรราบเพราะนึกว่าเซฟีรอธตัวเป็น ๆ หลุดออกมาเดินให้ยลโฉม ทำไมมันต้องจู่โจมทั้งแม่ทั้งลูกแบบนี้ด้วย ตอนแม่เล่าไปก็คล้ายจะเพ้อนิด ๆ แต่เพราะเข้าใจดีก็เลยไม่ได้พูดโต้แย้งอะไร จะเถียงได้ไงในเมื่อความหล่อที่ว่าก็ลอยไปลอยมาอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ เป็นการยืนยันว่าหล่อจริงไม่อิงจำนวนเงินในกระเป๋าแต่อย่างใด
“คุยอะไรกับคุณแม่บ้าง” นั่นน่ะ ถือวิสาสะเรียกแม่ว่าคุณแม่อีก พูดอะไรไม่รู้จักคิด ทำกูเขินมาก ๆ เดี๋ยวพ่อต่อยเลือดกบปาก
“หลายเรื่อง”
“เล่าให้ฟังบ้างสิ”
“ไม่เล่า ไม่อยากเล่า”
“นะ” อย่ามานะ ไม่ต้องอ้อน ไม่ต้องทำตาเชื่อม เดี๋ยวกูก็ใจอ่อนกันพอดี
“ไม่ค่อยได้คุยหรอก ตั้งหน้าตั้งตาเก็บของกันมากกว่า”
“อย่าโกหก”
“เปล่าสักหน่อย”
“โกหก” แล้วบทลงโทษของการโกหกก็คือสัมผัสอุ่น ๆ ที่ริมฝีปาก โดนขโมยจูบซึ่ง ๆ หน้าแต่ผมไม่กล้าขัดขืน
ก่อนหน้านี้ที่เคลื่อนรถออกมาจากบ้าน ในใจก็ได้แต่ร่ำว่าเมื่อไหร่จะถึงคอนโดสักทีเพราะความคิดถึงที่ประดังประเดเข้ามาตั้งแต่ก้าวขาออกจากคอนโดเมื่อเช้า อีกทั้งยังดีใจอย่างหาที่สุดไม่ได้เมื่อไม่ต้องสู้รบกับปราการด่านสำคัญอย่างคุณนายมนรยา แค่นี้ก็ไม่รู้จะเอาความสุขไปฝากไว้ที่ไหนแล้ว
“...พอแล้ว” เมื่อระยะห่างริมฝีปากถูกเว้นว่างผมจึงร้องไป “วันนี้เหนื่อยจริง ๆ”
“เหนื่อยก็ลุกสิครับ” เจ้าเล่ห์นัก เหลือบมองก็เห็นว่าอ้อมแขนที่กักตัวผมไว้ในตอนแรกย้ายไปโอบหลวม ๆ ที่ข้างเอว มือข้างหนึ่งส่งมาไล้เบา ๆ ที่ข้างแก้มพร้อมรอยยิ้มบาง เมื่อรู้ตัวว่ากำลังเสียหน้าเพราะเผลอเคลิ้มไปกับจูบของมัน ผมก็ผุดลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องไปทันที มีเสียงหัวเราะไล่หลังจนนึกโมโหขึ้นมาติดหมัด
ต้อนได้ต้อนไป โดนกูต้อนกลับเมื่อไหร่แล้วอย่ามาโอดโอย
ผมทิ้งตัวนอนแผ่คว่ำหน้าหลังจากอาบน้ำอาบท่าจนสบายตัว ผ่อนลมหายใจยาวอย่างโล่งใจที่ได้นอนพักสักที เพราะแข้งขามันอ่อนล้าเกินกว่าจะก้าวเดินไปไหนได้อีก
“โดนคุณแม่ใช้งานหนักเลยหรือ” ตรัสที่นอนเอนหลังอยู่ข้าง ๆ ถามล้อเลียน
“ยกโต๊ะหมู่บูชาไม้สักคนเดียว จากขั้วโลกเหนือไปขั้วโลกใต้ หนักไม่หนักคิดดูแล้วกัน”
“ขนาดนั้นเชียว ถ้าเมื่อเช้าชวนฉันไปด้วยก็คงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้” หัดกระแนะกระแหนคนอื่นนะ แต่เรื่องอะไรล่ะ ถ้าพามันไปคงไม่ได้ซักไซ้แม่กันพอดี ตอนที่ผมบอกว่าจะกลับบ้าน คุณชายมันจ้องหน้ารอให้ผมชวนอยู่ตั้งนานสองนาน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยปาก ใจจริงก็อยากให้ไป เอาให้เรื่องมันแดงแบบโจทก์จำเลยอยู่กันครบองค์ แต่ผมคงไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ไหน
แล้วเป็นไงล่ะ โดนแม่ใช้ให้ย้ายทั้งหิ้งพระทั้งชั้นวาง แล้วก็พระพุทธรูปจากห้องชั้นล่างขึ้นชั้นสอง คุณนายมนรยาเธอช่วยยกเฉพาะของเบา ๆ อย่างพวกกระถางธูปกับแจกันดอกไม้ เพราะผมห้ามไว้แท้ ๆ ไม่อย่างนั้นแม่คงบ้าพลังยกพระขนาดหน้าตักสิบสองนิ้วเดินขึ้นบันไดคนเดียวแน่ แต่เพราะคุยกันเพลิน ๆ ผมก็เลยลืมเหนื่อย สุดท้ายมานั่งเดี้ยงเป็นหมาหอบแดด หมดสภาพไปตามระเบียบ
“นวดไหม” ตรัสถามพร้อมกับส่งมือมาไล้เบา ๆ ที่ต้นแขน
“เมื่อยขามากกว่า นวดขาให้หน่อย” สั่งเสร็จก็ซุกหน้าลงกับหมอน ได้ยินพนักงานสปาจำเป็นพูดพึมพำว่าค่าบริการแพงนะ แต่ผมขี้เกียจจะต่อรอง นอนรอรับสัมผัสจากฝ่ามืออุ่นเงียบ ๆ
ผลที่ได้จากแรงเฟ้นคลึงคืออาการปวดตึงที่ข้อเท้าเริ่มเบาบางลง รู้สึกว่าพนักงานสปาจะเป็นงานมากกว่าที่คาดการณ์ไว้ พึงพอใจจนต้องส่งเสียงอืออาในลำคอเป็นการชมเชยแทนคำพูด อีกทั้งแอร์ยังเย็นจัด เตียงนอนก็อุ่นนุ่มนิ่ม สุขใดไหนจะปาน แต่ก่อนที่ผมจะผลอยหลับก็ต้องหายใจสะดุดเพราะฝ่ามือที่เลื่อนขึ้นมาถึงต้นขาด้านใน หันมองก็เห็นไอ้คนลามกยกหลังมือขึ้นปิดปากกลั้นยิ้ม
หล่อ...มึงเล่นแรงเกินไปละ
“บอกว่าเหนื่อยไงตรัส”
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลย” ยังมีหน้ามาพูดกลั้วหัวเราะ ผมผลักมือมันออกก่อนจะพลิกตัวหนี แต่แล้วก็มีมือปลาหมึกมาทำยุ่มย่าม บอกว่าเมื่อยแค่ขาแต่ดันมาลูบ ๆ คลำ ๆ อยู่ตรงช่วงเอวเฉยเลย
“จั๊กจี้ พอแล้วน่า จะนอน”
“อย่าเบี้ยวสิ” นึกว่ามันพูดเล่นนะเรื่องค่านวด เงินของตัวเองก็มีเยอะแยะ ไม่รู้มาไถกันทำไม
“พรุ่งนี้เช้าละกัน ให้หมดกระเป๋าเลย” ตอบแบบขอไปทีเพราะตอนนี้สติสตังผมชักไม่ไหวแล้ว ตาปรือใกล้จะปิดอยู่รอมร่อ แต่พอได้ยินเสียงสวบสาบจากเตียงอีกฝั่งผมก็หันมอง เห็นตรัสพลิกตัวนอนหันหลังให้ ผิดวิสัยเกินไปไหม ปกติไม่นอนกอดก็ต้องหันเข้าหา แต่ว่านี่มันไม่ใช่ พ่อมึง...งอนอะไรกูอีก
“ตรัส...” ส่งมือไปสะกิดเบา ๆ ที่หัวไหล่ก่อนจะกระซิบเรียกชื่อ แต่คุณชายเขาเล่นตัว ไม่ยอมขานตอบ “เป็นอะไร”
“เปล่า” ชิชะ กล้าทำเสียงแข็งใส่กู รู้จักไอ้เท็ตคนนี้น้อยไปซะแล้ว ผมทำทีขยับเข้าไปซุกหน้ากับแผ่นหลังก่อนจะสอดแขนโอบไปที่ช่วงอกช้า ๆ แล้วชูนิ้วก้อยใส่หน้ามัน
“ดีกัน”
“ไม่ได้โกรธ”
“ไม่โกรธก็หันหน้ามาดิ” พูดจบก็แตะจูบไปที่หลังใบหู คนอุตส่าห์ง้อแล้วแต่ตรัสมันยังหยิ่ง ทั้งที่ไม่รู้ว่าผิดอะไรแต่ผมก็กระชับแขนให้แน่นขึ้น ก่อนจะพูดเสียงอ่อนอย่างเอาใจ
“แม่พูดถึงตรัสด้วยนะวันนี้” เว้นช่วงไปนิด หวังว่ามันจะถามกลับแต่ก็เปล่าเลย “แม่ชมว่าตรัสหล่อ”
“ท่านก็สวย” มารยาทดีเลิศ ถูกชมมาก็ชมกลับด้วยเว้ย พอเห็นว่าพูดเรื่องแม่แล้วได้ผล ผมก็นอนนึกอยู่พักใหญ่ว่าจะคุยอะไรดี ทั้งที่ตอนนี้ง่วงแทบไหลตาย ตรัสไม่มีเหตุผลเลยว่ะ โกรธอะไรก็ไม่บอก คิดอะไรก็ไม่พูด น่าโมโหฉิบ
“นอนเถอะ” คุณชายบอกเสียงเรียบหลังจากผมหาววอด ๆ ทั้งที่ยังซบหน้าอยู่กับแผ่นหลัง จะนอนได้ไงในเมื่อยังคิดไม่ตกเลยว่ามันโกรธผมเรื่องอะไร เดี๋ยวก็เดินไปหยิบกระเป๋าตังค์มายื่นให้ซะเลยนี่
“หายโกรธก่อน”
“อืม”
“ง่าย ๆ แค่นี้น่ะนะ”
“อืม”
“ถ้าอย่างนั้นก็หันหน้ามาดิ” มันไม่ตอบและไม่ยอมหันตามคำสั่ง ชักจะเหลืออดก็เลยฝืนสังขารลุกขึ้นนั่งแล้วคลานเข่าข้ามตัวมานอนเผชิญหน้า ตรัสก็หลบตาด้วยการแกล้งหลับทั้งที่เมื่อกี้มันยังเหลือบมองผมอยู่เลยแท้ ๆ
รวนแบบนี้...เจอของจริงหน่อยไหม
ไม้ตายของผมคือการแตะแผ่วไปที่ริมฝีปาก แค่แรงสัมผัสเบา ๆ ก็ต้องมุ่นคิ้วก่อนจะเม้มปากตัวเองซ้ำ ๆ เพราะกลิ่นหอมที่ไม่ค่อยคุ้นเคยเลยต้องยื่นหน้าไปพิสูจน์ให้แน่ใจ ภาพที่เห็นเลยคล้ายว่าผมบังคับให้ตรัสมันจูบปลายจมูกยังไงชอบกล
“กลิ่นอะไรอะ”
“คาโมมายล์” แวบแรกก็แปลกใจว่ามันเอาแป้งเด็กมาทาปากทำไม แต่ก็ฉุกคิดได้ว่า อ๋อ...ชา จะว่าโรคจิตก็แล้วแต่จะคิดเถอะ แต่ผมชอบ ขอแตะจูบอีกสักรอบสองรอบแล้วกัน
“พอใจยัง นอนได้แล้ว” ตรัสพูดพร้อมกับลูบเบา ๆ ที่ต้นแขน
“ก็หอมอะ”
“ไหนว่าง่วง”
“ง่วง แต่นอนไม่หลับ” ใครจะหลับลง ความรู้สึกไม่สบายใจมันมีอิทธิพลมากเกินไป แล้วต่างคนก็ต่างเงียบ เป็นผมเองที่อึดอัดจนทนไม่ไหว โพล่งออกไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “มีอะไรก็พูดสิตรัส ไม่พอใจอะไรก็บอก คิดแล้วเก็บไว้ในใจคนเดียว คนอื่นเขาจะรู้ได้ยังไง ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษมาจากไหนนะ อ่านใจคนอื่นไม่ออก”
“บอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ...แค่น้อยใจ”
“น้อยใจ เรื่องอะไร”
“ทุกเรื่อง ไม่ยอมพาไปบ้านด้วย ปล่อยฉันอยู่ที่นี่คนเดียวทั้งวัน โทรหากันสักนิดก็ไม่มี พอถามว่าคุยอะไรกับคุณแม่บ้างก็ไม่ยอมเล่าอีก และเมื่อกี้...นวดให้ทั้งทีรางวัลก็ไม่ให้ น่าน้อยใจไหม” โอ้โห กระตุ้นไปนิดเดียวถึงกับพูดน้ำไหลไฟดับเลยเหรอครับพ่อ นี่สรุปว่าที่ทำไปทั้งหมด หวังผลตลอดเลยใช่ไหม
ตรัส...มึงนี่หล่อเลว สเปคสาวมาก ๆ
“อะไรวะ...”
“ห้ามวะ”
“จะพาไปได้ยังไงตรัส ก็ฉันไปคุย...ธุระกับแม่ ที่ไม่โทรมาเพราะกลัวว่าจะกวน เดี๋ยวตอนเย็นก็กลับแล้ว ส่วนเรื่องที่คุยกับแม่ ฉันบอกไม่ได้จริง ๆ” แต่ถ้ามึงยืนยันจะให้กูเล่า กรุณาเอาเครื่องปั๊มหัวใจมาวางไว้ข้าง ๆ ด้วย เพราะกูอาจจะเขินเกร็งจนหัวใจวายเฉียบพลันได้
“แล้ว...”
“แล้ว...เรื่องรางวัล ฉัน...ก็ เอ่อ...เป็นของตรัสอยู่แล้ว ก็ เอ่อ...” ช่างแม่งเหอะ กูระเบิดตัวเองตายดีกว่า
“เป็นของฉันแล้วยังไง...” โอ๊ย มึงจะย้ำคำทำไมวะ
“ช่างเถอะ นอน ๆ” ตบบ่าแปะ ๆ แล้วซุกแก้มเข้าหาความอบอุ่น ก่อนจะรับรู้ได้ว่าความคิดของผมถูกส่งถึงอีกฝ่าย มือข้างหนึ่งที่สอดเข้ามายังแผ่นหลังกับจูบอุ่น ๆ ที่เปลือกตา ทุกอย่างบอกกับผมว่า...ตรัสคือเจ้าของ
“คิดถึงแทบตายรู้ไหม” ไม่ต้องพูดอะไรการกระทำก็บอกชัดเจนอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น...เงียบเถอะ
ถ้าทำให้ใจเต้นเร็วกว่านี้ กูคงมีชีวิตรอดไม่ถึงพรุ่งนี้เช้าแน่ ๆ
▩▩▩
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ในที่สุดก็ตามทันซะที !!!! *จุดพลุ* ลุ้นกันจนเหนื่อยอ่ะ กว่าน้องเท็ตจะเลิกซึน เลิกหลอกตัวเองได้นี่ลุ้นจนแทบบ้าอะ คุณชายตรัสเธอก็พอกัน รักเค้าเข้าไปเต็มเปา แต่ก็ทำเนียนไปเรื่อยจะปากหนักไปถึงไหน มันก็ไม่แปลกที่น้องเท็ตจะอึนแล้วอึนเล่าได้แต่อึนล่ะนะ ถ้าไม่มีเรื่องของคุณนิสาเข้ามาเกี่ยวนะ ป่านนี้คู่นี้คงยังไม่คืบหน้าไปไหนแน่ จากนี้ก็หวานๆกันหน่อยนะ ให้คนอ่านได้ชื่นใจบ้างหลังจากที่ลุ้นกันมาหลายตอน แอบอยากเห็นมุมดาร์กของท่านตรัสจริงๆ จะน่ากลัว น่าหวั่นเกรงแค่ไหน คู่คุณพี กับแซนนี่อะไรยังไงกัน เหมือนเค้าพ่อแง่แม่งอนกันอยู่เลยนะนั่น พี่เขยจะมาติดว่าที่คู่หมั้นน้องสาวซะแล้วก็ไม่รู้ อยากอ่านคู่นี้บ้างจัง น่าสนใจดี ส่วนคู่ซันอ้นก็น่าสนใจไม่เบา ตัวติดกันตลอด ท่าทางก็ใจตรงกันนี่นา แต่ทำไมถึงไม่คบกันให้มันเป็นกิจลักษณะไปเลยนะ สุดท้ายน้องชีตาร์น่ารักมากกกกกก จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปค่า ~ ชักจะติดใจละ ตัวละครน่ารักมาก ภาษาก็ไหลรื่น ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านกันนะคะ
-
:sad4:ไม่เสียแรงที่รอเลย ^ ^
-
ตัวโตขี้งอนจริงวุ้ย :man1: :man1:
-
:z13:
หนุ่มหล่อพ่อเทพบุตรเค้าขี้หึง ขี้งอน ..แต่ก็รักนะ :-[
-
:o8:
-
คุณแม่ความจริงอยากได้ลูกเขยอยู่แล้วก็ไม่บอกลูกไป 55555 เออน่ะ :laugh:
เท็ต อ้อนเก่งง้อเก่งแบบนี้ตรัสไปไหนไม่รอดหรอก
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
หุหุหุ น่ารักจิงๆ
-
ตรัสเอ๊ย ท่าจะเป็นเอามากนะเนี่ย :-[ :-[
-
วุ้ย คนตัวโตใจน้อย
ตรัสเข้าทางคุณพ่อคุณแม่มาตั้งนาน เท็ดดี้ไม่รู้เรื่องเลย
-
คุณชายขี้งอน แบบนี้น้องเท็ตเหนื่อยแย่เลย :z1:
:กอด1: :L2:
-
หวานมากกกกกกกกกก แหมๆๆ คุณตรัสน้อยใจไปได้ ติดแฟนซะแล้ว
-
สมกับที่รอจริงๆ
น่ารักกันจัง
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นั่นไง ......
อิป้าว่าแล้วว่าหลานอิป้ามันต้องดอดไปทำความรู้ัจักกับพ่อกับแม่ของเท็ดดี้แบร์แล้ว
หรือจะพูดให้ถูกต้องกว่านั้นก็คือ ไปขอลูกเขามาเป็นเจ้าของหัวใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
โดยส่วนตัวแล้ว อิป้าก็ไม่ปรารถนาดราม่าสักเท่าไหร่หรอกนะคะ แต่ มันไม่มีสักหน่อยเรอะ ?
คือ ชีวิตเท็ดดี้แบร์มันจะโรยด้วยกลีบกุหลาบมากไปหน่อยไหม ?
เพราะปกติแล้ว ถ้าไม่ใช่ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายพระเอกต้องลุกขึ้นมาโวยวายไม่ยอมรับความสัมพันธ์
ก็ต้องเป็นญาติผู้ใหญ่ฝ่ายนายเอกนะ ที่ต้องเป็นฝ่ายตีรวนกลับไป
อย่างน้อย ก็ต้องมีการกลั่นแกล้งคนที่จะมาเป็นลูกเขยหลานเขยบ้าง ตามประสานิยายไทย /ฮา/
แต่นี่อะไร !!! หลานอิชั้นชนะเลิศได้เท็ดดี้แบร์ไปกกกอดโดยที่ไม่ต้องเสียหยาดเหงื่อและแรงงาน
เพียงแค่เอาหน้าหล่อ ๆ ไปเยี่ยมพ่อตาแม่ยายบ่อย ๆ พร้อมของฝากแค่นั้นอ่ะ !
วุ้ย ! ชาติที่แล้วทำบุญร่วมขันด้วยกันมาใช่ไหม !
เห็นเท็ดดี้แบร์บรรยายความน่าเอ็นดูของหลานตรัสแล้วอิป้าก็อ๊ะอร๊าง อยากเห็นบ้างหลานตรัสตอนเพิ่งตื่นหมาด ๆ บ้างจังค่ะ
ตื่นมาแล้วก็มือปลาหมึกกันเลยทีเดียวนะ เีดี๋ยวลูบเดี๋ยวจูบ อร๊ายยยย ใช่ซี่ ก็ได้ยินเท็ดดี้แบร์บอกรักไปแล้วนี่
ไฉนเลยจะต้องมาอดมาทนกับความต้องการของตัวเองอีกเล่า โอ๊ย หลานอิช้านนนนนนนนนน
รู้สึกเป็นห่วงสวัสดิภาพของเท็ดดี้แบร์จริง ๆ เพราะหลานอิป้าไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกลตลอดอะ
อะไรนิดอะไรหน่อยก็ทำเป็นงอน เพราะรู้อยู่แล้วว่าเท็ดดี้แบร์มันจะต้องง้อ
เท็ดดี้แบร์ หนูพลาดแล้วล่ะลูกที่มาตกหลุมรักหลานป้า ...
ตลอดชีวิตนี้ก็อย่าหวังว่าจะขึ้นจากหลุมนั่นได้เลย
อีกสองวันตอนใหม่จะมาใช่ไหมคะ หมายถึงวันที่แปดเนอะ ? อร๊ายยยย เดี๋ยวอิป้าจะมาเกาะขอบจอรอดูค่ะ
ตอนหน้าจะเปลี่ยนตำแหน่งไปเป็นคุณเลขาใ้ห้หลานอิป้าหรือยังนะ ติดตามค่ะ !
-
:-[
อยากได้ตรัส
-
แก้มแตก อิ่มใจ ฝันดี :impress3: :-[
อีกสองวันเจอกัน :impress2:
เท็ตน่ารัก ขี้อ้อน :sad4:
-
เป็นของตรัสอยู่แล้ว ขอระเบิดด้วยคนเช่นกันนนนนนนนนนนน
คุณตรัสจะเอาอะไรจากน้องเท็ตอีกคะ ฮ่าๆๆๆ
แบบนี้รอบหน้าต้องพาตรัสไปหาคุณพ่อคุณแม่อย่างเป็นทางการนะคะ
-
หล่อมันขี้หึง....ขี้น้อยใจ....ครบสูตรจริงๆ
รอตอนต่อไปจร้าาาาาาา
+เป็ดให้เลยยยย
-
เพิ่งเม้นไปเองมาต่ออีกตอนละ ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกก อ่านตอนนี้แล้วค่อยชื่นใจหน่อย พอสถานะชัดเจนแล้ว ตรัสเริ่มจะออกอาการ หึง น้อยใจ หื่น แทบจะทุกทีที่มีโอกาสเลยนะเน่ีย แถมยังใจปล้ำซื้อรถราคาแพงหูฉีกให้อีก หลงเท็ตไม่เบาเลยนะเนี่ย ตรัสฉลาดวะเข้าทางพ่อเพื่อเป็นใบเบิกทางให้ตัวเอง ร้ายใช่เล่นเลยนะ พอรู้ความจริงเท็ตก็เขิน และแทบจะระเบิดตัวเองไปตามระเบียบสินะ ตรัสงอนแล้วน่ารักไม่เบาอะ อย่างนึงที่เห็นด้วยกับเท็ตคือ ถ้าตรัสไม่พอใจอะไร ไม่ชอบอะไร โกรธหรือเคืองอะไรเท็ตอยู่ก็ควรจะบอกกันนะ ความไม่เข้าใจมันคือจุดเริ่มค้นของการทะเลาะกันเลยนะนั่น ชอบวิธีการง้อของเท็ตจังน่ารักอะ ใครจะใจแข็งได้นานละเนอะ
-
ตรัสจะขี้ใจน้อยไปไหนนี่ :angry2: :angry2:
เดี๋ยวนายเท็ดดี้เเบร์เบื่อจะง้อขึ้นมาวันไหนนะ o18
-
เราว่าเท็ดชักจะแย่แล้วนะ
ถ้าอัตราการเต้นของหัวใจยังคงเป็นไปในอัตรานี้
คงช็อคเข้าสักวัน :m1:
-
โอ้ยยยยยยยยย. ท่านตรัสสสสสสส!!!!
เขินยกกำลังสิบบบบบ. :impress2: :impress2:
-
ไม่เป็นไรค่ะ จริงๆมานั่งจ๋องแอบซุ่มรอตั้งกะเปลี่ยนหัวเรื่องแรกๆแล้ว แต่ตอนหน้ามาเร็วๆน้า
ที่ตรัสบอก(อย่างมั่นใจ)ว่าเท็ตไม่ได้แต่งงานกับสาวแน่ๆ ทำนองว่าไปคุยกับบ้านฝ่ายนู้นมาแล้ว
ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง แหม เล่นไปคุยกับทางครอบครัวเท็ตเสียขนาดนี้แล้ว เรียกว่าปิดล้อมทุกทางเข้าออกเลยนะ
เท็ตนี่จะว่าไปก็เป็นนายเอกที่โชคดีคนนึงนะ คุณพระเอกเธอทำการกรุยทางให้เรียบร้อยเดินสบายเลย
เหตุผลที่รีรอยังไม่ซื้อรถให้ทันทีนี่ก็แอบน่าเอ็นดูนะพ่อพระเอกเราเนี่ย
ว่าแต่ขี้น้อยใจแบบนี้ ระวังหัวล้านไวนะพ่อคุณ น้องเท็ตพาไปปลูกผมด้วยนะ ฮ่าาาาาาาาา
ปล.เจอคำผิดตรงที่คำว่าวิเศษค่ะ
-
ตรัสแลดูเป็นผู้ชายขี้น้อยใจ
แต่เราก็ชอบนะ อยากได้แบบนี้บ้างงงงงงงงงงง :z3: :z3:
-
ทำไมอ่านเรื่องนี้แต่ละตอนมันจะมีคำว่ารู้สึกดีเข้ามาในใจทุกครั้ง :o8: :o8:
ประหนึ่งตัวเองเป็นเท็ต :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
5555555555555
อีกสองวันจะรอนะค่ะ :L2: :L2:
-
พอเท็ตเข้าใจตัวเองแบบนี้แล้วน่ารักขึ้นเยอะเลยอ่ะ
แบบ...ดูน่ารักมากๆจริงๆนะ
ฮือ...ดีใจกับตรัสด้วยจริงๆ
แต่หวังว่าคงไม่มีอะไรมาทำให้เท็ตมันรั่วเหมือนที่ผ่านมาอีกนะ!
หึหึ
รอตอนต่อไปค่า~
-
ตรัสขี้งอนอ่ะ แกมหื่นด้วย :laugh:
-
เขินเเทนเท็ตอยากมีแบบตรัสสักคน
หล่อ นุ่ม สุภาพ อบอุ่นแต่ก็แอบร้ายนิดๆ
อ่านแล้วอิจฉา บรรยากาศมันฟุ้งมาก :o8:
-
นี่ขนาดคุณตรัสเธองอนยังหวานมดขึ้นขนาดนี้ อ๊าย อ๊าย
-
+1 :o8: :jul1:
-
ตรัสนี่ครบสูตรจริงๆเลย หล่อ รวย ขี้งอน
-
:กอด1: :impress2: :-[
-
ในที่สุดก็ได้อ่าน
หวานอีกแล้ววววววววววว
จะเป็นเบาหวานตายก่อนที่จะอ่านเรื่องนี้จบปะเนี้ย
ยังรออ่านเหมือนเดิมน๊าาาาาาา >3<
-
คนหล่อขี่น้อยใจเนาะ :bye2:
-
อร๊ายยยย นึกว่าตอนนี้จะได้เลือดอีก ที่ไหนได้ แต่ถึงมาแค่นี้ก็ทำเอายิ้มแก้มแทบแตก เขินซะ
จนคนข้างๆ หันมามอง อินี่มันเป็นอะไร ยิ้มอยู่คนเดียว
คุณนายมนรยาขา แอบเป็นสาววายก็มิบอก ถูกใจล่ะสิได้ลูกเขยหล่อออออออออขนาดนี้ :-[
ชายตรัสเนี่ยตั้งแต่เปิดอกคุยกันแล้วเนี่ย เดี๋ยวนี้มีงอน งุ้งงิ้งๆ
เล่นบทพ่อแง่แม่งอนกะหญิงเท็ตซะน่าร้ากกกกกกกกกกกกกก
และก็ยังขอยืนยันจากเม้นท์อันก่อนของตัวเองว่า......
ผู้ชายคนนี้มีอีกม้ายยยยยยยย อยากได้กลับบ้านนนนนนนนนนนนน :z2:
-
:o8:อยากอ่านต่ออออ
-
หวานกันเล็กน้อยแต่ก็ทำให้ทั้งเท็ตทั้งคนอ่านเขินนะท่านตรัส :-[
-
โอ้ คนเขียนชอบเซฟิรอธเหรอ? แต่ผมชอบแซ็คกับเจเนซิสนะ >.< (ถ้าเค้าหมายความว่าเทวดา หน้าแตกเลยผม 555+ :laugh: )
-
กริ๊ดดดดดดดด
ชั้นก้เป็นของตรัสอยู่แล้ววว
:-[ :-[ :-[
-
:-[ :-[ :-[
น่ารักอ่ะ
-
มันขินล็กๆน
-
:o8: โอ๋ย คนอ่านจะเขินจะบิดจะม้วนตายแล้วค่ะ ก็ถ้าคุณตรัสจะหวานใส่น้องเท็ตขนาดนี้
ผู้่ชายอะไรเพอร์เฟ็ค ไม่ใช่รักเ้ค้าแล้วไม่รับผิดชอบนะ เล่นไปเปิดตัวกับพ่อตาแม่ยายตั้งนานแล้ว
แถมกรุยทางเรื่องคบกันไว้เรียบร้อย ตรัสเริ่ดที่สุดอ่ะ
น้องเท็ตนี่แบบอ้อนตัวแม่นะ เธอทำไปโดยเธออาจไม่รู้ตัวบางครั้ง แต่อำนาจการทำลายล้าง
ขอบอกว่าสุดยอดมาก อีตอนข้ามไปง้อจุ๊บปากนี่ที่สุดแล้วล่ะ คนอะไร๊น่ารักน่าปล้ำน่าหลง
เข้าใจอารมณ์คุณตรัสจริง ๆ ค่ะตอนนี้
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
ท่านตรัสน่ารัก >< โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยจะน่ารักไปไหนคู่นี้
:กอด1: :L2: :3123:
-
คู่นี้เค้าหวาน โอ๊ย!! เอาหน้ามุดหมอนนน :m3:
-
น่ารัก โมเม้นน้อยใจเธอนี่นะตรัส สุดยอดเลยแต่ก็ชอบบบบ
ชอบเวลาเท็ตเขินด้วยน่ารัก
ถ้าอยู่กับตรัส เท็ตได้ระเบิดตัวเองกับหัวใจวายหลายๆรอบต่อวันแน่ๆ
รักกันๆ :-[
คุณแม่เท็ตก็น่ารัก หุหุ ความหล่อตรัสชนะทุกอย่างงง o13
-
เคลิ้มที่สุด หวานไม่มีใครเกินจริงๆ
บวกเป็ด
-
น่ารักมากกกก ><
-
น่ารักจริงๆ คุณตัวโตก็ขี้งอนสุดๆ!!
-
ท่านตรัสงอนเหมือนสาวน้อยเลย :laugh:
-
อ่านทีไร กรี๊ดตลอด โคตรมีความสุขเลยอ่ะ........... :-[
-
หวานซ้าาา
-
โอยยยยยยยยย...ละลายๆๆๆ
เขิน ยิ้มแก้มแตกอยู่หน้าคอมคนเดียว :o8:
ตรัสน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากได้แบบนี้อ่า
:pig4:
-
:o8: :-[ :impress2: ท่านตรัสสุดยอด ขี้น้อยใจ ขี้งอน คิดมาก ครบสูตร
แต่ก็ :กอด1: :กอด1: :กอด1: รักน่ะ
-
วุ้ย อ่านไปก็เขินไปเน๊อะ ตรัสนี่งอแงขี้งอล แต่ก็น่ารัก
ดีที่ว่าเท็ดดี้น้อยเลิก ซึนแล้ว ถึงไม่มีฉากเรียกเลือดแต่ก็อุ่นไปถึงหัวใจ
-
ตรัสนี่ก็น่าหยิก น่ากอด น่าต่อย น่าฟัดไปในตัวทีเดียว
มีอะไรก็บอกเด้ เท็ตมันซึนแล้วก็เขินนะเฟ้ยยย
-
เขิลลลล :m3: :m3: :m3:
-
Ohhhhhh!!!! Finale.what the cute they are!!! I'm reallly excited when they kissed each other. I cant wait for the next chapterrr!!!!!! Hooiiiiiiii so shy ><~
-
ตรัสเอ๊ยยย ขี้หึงไม่พอ ยังขี้งอนได้โล่อีกอ่ะ :laugh: :laugh:
-
ไม่ได้อ่านตั้งหลายตอนน ตามอ่านครบหมดแว้วว กดบวกเรียบร้อย >///<
เข้าใจกัน รักกันหวานๆกันซะที ลุ้นจนเหนื่อย ฮ่าๆๆ
น่าร๊าากกกกก ทั้งคู่เลยย อิอิ เดี๋ยวว่างๆจะมาตามอ่านอีกน๊าา สู้ๆนะคนเขียน ^^
:กอด1:
-
คุณชายตรัสขี้งอนเนอะ แต่ชอบอ่ะ ชอบให้คุณชายงอนแล้วเท็ดง้อ :z1:
-
o13 o13
:กอด1:
-
헐~~~ กลิ้งงงงงงงงง ตัวไปมา
น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาห์ ><
จับแก้ม น้องเท็ต :-[
ถึงเวลาที่ตรัสควรเล่าได้แล้ว อยากรู้ว่า ตรัส อะไรยังไงกับเท็ต แค่ไหน
บทนี้ ถ้าตอนท้าย เท็ตมันจะบอกว่า "เหมือนกัน" ตรัสคงฟินขาคู่ คิคิ
แต่ก็นั้นแหละ ถ้าบอกไปคงไม่ใช่เท็ต
ตรัส แม่ง งอน อะไร ยังไม่รู้เลย อยาก จิ บ้า
-
หวานเว่อออออออออ อยู่กันกันอย่างสามีภรรยาเลยนะ :laugh:
-
นับวันรอความหวาน (อีก 2 วัน)
-
ตรัสเหมือนเด็กเลยนะ
แต่เด็กเฉพาะกับเท็ต
ต้องการคนเอาใจใส่และดูแล
น่ารักไปมั้ยอ่า :กอด1: :กอด1:
-
หวาน ๆ
:กอด1:
-
จะละลายไปกับึคุณชายตรัสแล้วคะ คนอะไรงอนได้น่าง้อซะ
แถมเนียนเป็นที่หนึ่งเลยอะ ถูกใจแฟนคลับมากเลยคะ
-
โอ๊ย พ่อคนหล่อเจ้าเล่ห์ เท็ตนายตกหลุมถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
-
ตรัสน่ารักกกกกกกก
-
:-[ โครตอิจฉาเท็ตเลยยยยยยย
กรี๊ดดดดดด มีอย่างท่านชายอีกไหม
-
หวานฉ่ำ ท่านตรัสนี่น่ารักจริงๆ :o8:
-
:กอด1: หวานเว่อร์ อิจฉาเท็ดดี้เป็นที่สุด อิอิ
-
ตรัสหวานเว่อร์
ตอนรอคงกระวนกระวายน่าดู
555 อดทนมากนะนี่ ไม่ยอมโทรไปกวน
เท็ตก็นะ แม่รู้แล้วด้วย
แม่กับป้าวิท่าจะสาววาย ใจกว้างกับลูกชายน่าดู
แบบนี้กดบวกปล่อยเป็ดให้คุณแม่อย่างไว^^
ชอบตอนนี้ แต่มีต่อตอนเช้าแบบหื่นๆ บ้างมั้ย
รออยู่ อุอุ :z1:
-
อั๊ยย๊ะ ตอนนี้หวานอ่า :-[
โคตรหวานเลยถือเป็นการบอกรักที่หวานมากอ่ะ
เป็ขของตรัสอยู่แล้ว
คลั่งคร้าบบบบบบบ :z1:
-
คนอ่านก็เขินตัวแทบระเบิดเหมือนกันนน อ๊าางงงง :o8:
-
ยอดเลยครับ
-
เฮือกเลยยยย นึกว่าคุณตรัสจะงอนหนูเท็ดเกินงามซะแล้ว
-
หวานชื่น :กอด1:
-
ถูกใจคุณแม่จัง ฮาาาาาา~
-
ว๊ะะะะะ บอกรักได้รถ :o :o :o. ป๋าเกินไปแล้วนะคุณชายตรัส. [ป๋าขา หนูอยากได้มั่งอ้ะ :haun5:]
-
ขอพี่ตรัสเถอะ พลีสสสสสสส.
T_T :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักมากมาย.....ยิ่งคุณแม่ยิ่งน่ารักอ่ะ
ตรัสงอนน่ารักไปมั้ยเนี้ย. เจอลูกง้ออย่างเท็ตเข้าไป..... ไม่รักก็ไม่รู้ว่าไงแล้ว
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
โถถถถถ ไอ้คุณตรัสคะ มีอะไรไม่ยอมพูด
เดี๋ยววันไหนน้องเท็ตไม่ง้อ จะแย่เอานะจ๊ะ ฮ่าาาาา
-
น่ารักอ่ะ
งอนง้อกันไป
-
เท็ต อย่าลืมให้รางวัลตรัสนะ
จะเอาตรัสๆๆๆๆๆ น่ารักมากกกกก
-
น่ารักจริงๆ แต่ตรัสนี่งอนแล้วเงียบน้า เอาใจยากจริงๆน่ารั
-
หวานไม่เกรงใจเลยน้า
-
หวานละมุนมากอ่านแล้วรู้สึกเขินแทนเท็ตเลย :-[
-
ณัสเนี่เล่นตัว?เก่งจังเลยนะ อิอิ
ที่แท้ก็เตรียมการไว้พร้อม เหลือแต่เท็ตที่ไม่รู้เรื่อง
ทุกอย่างก็ลงตัวแล้วอ่านะ รอตอนหน้าค่ะ
-
ในเมื่อคุณนายมนรยาเค้าเปิดไฟเขียวให้แล้ว
ตรัสเตรียมตัวยกขันหมากไปสู่ขอลูกชายคุณนายเค้าได้ล่ะ
ลูกชายคนเดียว แถมน่ารัก ซะด้วยค่าสินสอดคงจะแพงน่าดู สู้ไหวม่ะ :m1:
ปล.ช่วงหลัง ๆมานี่รู้สึกคุณชายตรัสจะหื่นขึ้นเรื่อยๆนะวันๆจ้องแต่จะ :oo1: เท็ตอยู่ท่าเดียวอ่ะ อึ๊ยยยคิดแล้วขนลุกแทนอ่ะ
-
ตรัสขี้น้อยใจนะเนี่ย หึหึ แบบนี้ต้องเจอลูกง้อของเท็ตซะแล้ว :o8:
คู่นี้มันน่ารักจริงๆเลย
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ตรัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส แกกำลังทำให้คนคนหนึ่งระเบิดตัวเองตายไปก่อนเท็ดแล้ว
เพราะเขินแทนอ่ะ เขินมากกกกกกกกกกกกกกกก อ่านไปอายม้วนไปด้วย อะรายยยยยยมันจะหวานๆๆๆ หวานได้ใจแบบนี้
รอค่ะ อีกสองวันเจอกันนะคะพี่ตรัสของเดี้ยนนนนนนนนนนนนนนนน ( พลั่ว!!!! โดยต่อยด้วยมือของเท็ด )
-
อิจฉาเท็ดจังเลย
-
:-[ :-[ :-[
หวานซ้า ท่านตรัสหล่อแล้วก็ขี้ใจน้อยอีกต่างหาก แล้วเท็ตต้องง้อขนาดไหนเนี้ยะ
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะคร้าบ รอตอนต่อไปครับ
-
:o8:ดีใจ๊ ดีใจ เวลาเท็ตง้อ มันน่ารักอ้ะ :z3:
-
ถ้าจะหวานซะขนาดนี้ :m25:
-
ตรัสน่ารักมากกกก แต่งอนบ่อยๆก็ไม่ดีนะ 555
-
:o8: :-[
-
ถ้าจะหวานจนมดกัดขนาดนี้นะ
-
อร๊ายยยย คู่นี้นี่พอเข้าใจกันแล้วก็นะ...
หวานกันจริ๊งงงง หวานกันไม่เลิกอ่ะ แต่ก็น่ารัก ฮ้าๆๆๆ
แต่แม้พระ-นายของเราจะเข้าใจกันแล้ว และแม่เท็ตก็เข้าใจดี
ไร้อุปสรรคแล้ว แต่เรื่องก็ยังไม่จบ ทำให้ชวนคิดว่า...
แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปหล่ะเนี่ย เลยชักจะขัดใจแปลกๆ
จะมีเรื่องยุ่งๆเข้ามาใหม่ หรือว่าจะเป็นเรื่องของเพื่อนคนอื่นๆกันแน่
เหอๆๆๆ รู้สึกลุ้นดีแฮะ
:L2: :pig4: :L2:
-
:-[
-
มาอัพต่อเรวๆนะค่ะ ติดใจจนรอไม่ไหวแล้ว >< :haun4:
ทำไมช่างหวานกันอย่างนี้ ตรัส-เท็ต น่ารักเกินห้ามใจกันเจงๆ :z3:
อยากรีเควตคู่แซนกับคุณพีจัง อยากอ่านคู่นี้อีกคู่ :กอด1:
มาต่อๆเรวๆนะค่ะ :sad4:เด๋วจะลงแดงตายก่อน :a5:
...แอ๊ก... o13
-
ยิ่งเป็นแฟนกันก้อยิ่งหวานอ่าา
คนอ่านก้อจะระเบิดตูมเหมือนกัน
น้องเท็ตโคตรน่ารักอ่าา อ่านแล้วเขิน
ตรัสเด่วนี้ก้าวหน้ามากก มีขอรางวัล มีน้อยใจ มีหื่นด้วยย :laugh:
-
จะหวานเกินไปแล้วนะ
ไอ่คุณชายมันน่ารักกับน้องเท็ตเกินไป
โอ้ย มีความสุขน
-
อยากได้เเบบตรัสซักคน :เฮ้อ:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เพิ่งอ่านจบวันนี้เอง ติดงอมแงมเรยจ้า ชอบตรัสมากๆๆ เท็ตก็น่ารักซะ ^___^ แล้วมาต่อไวๆนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
ตามอ่านจนทันแล้วค่ะเย้ๆ :o8:
ตรัสเท็ตน่ารัก ตรัสนี่สมกับที่เขาว่าให้เข้าทางแม่เปี๊ยบ ^^
แต่จะให้ดี ตรัสควรจะพูดให้เยอะกว่านี้นะเวลามีอะไรในใจ
เงียบๆแล้วอึดอัดพิกล
รออย่างใจจดใจจ่อค่ะ!
-
อ่านไปเขินไป ละลายเองซะงั้น
ชอบมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย ตรัสน่ารักเว่อร์ นี่แหละ ผู้ชายในฝัน
555+ จะหาได้มั๊ย -_-"
-
อ่านไปเขินไป ตรัสนี่ขี้หึง+ขี้งอนมากมาย แต่หล่อ เลยให้อภัย ฮ่าๆๆ
-
มาปูเสื่อรอ
-
สนุกมากกกกก. อ่านรวดเดียวตามทันเลยค่ะ
เขินตรัสมาก เขินจริงจัง ยิ่งอ่านยิ่งหลงมาก
อิจฉาเท็ต ตรัสดูอบอุ่น ดูรักเท็ตมาก งืออ เขินทุกครั้งเวลามีบทจึ้กจึ้กกัน ._____.
มันแบบ ตรัสอ่อนโยนมาก ชอบตอนเท็ตร้องไห้มาก ตอนก่อนหน้าบทนั้นยังแอบคิดว่าอยากให้มีบทเท็ตร้องไห้บ้าง555.
แต่ยังแอบสงสัยตอนที่แซนบอกว่าเท็ตยังไม่รู้ด้านดาร์คของตรัส
ตรัสดูไม่ดาร์คเลยนะ ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นน่าจูบมาก แอร๊ยยย -////////////-
สนุกมากค่ะ มาอัพบ่อยๆนะคะ จะติดตามตลอดเลย ชอบมาก
ปล.ตอนแรกที่อ่านนึกว่าแซนจะเมะ ไปๆมาๆ ให้พี่พีเป็นเมะก็ได้ คิคิ. แล้วซันกับอ้น ยังแอบงงเบาๆว่าตกลงใครเมะใครเคะ -..-
-
มาหรือยังน๊าาา :m7:
-
รออออ
เห็นหัวเปลี่ยนแล้ว คิคิ
-
วิ่งเข้ามารอด้วยค่ะ >.<
-
อุ้ยๆ มายังเอ่ย
-
ทะลึ่ง : กามที่ 19
วันนี้มีแขกสำคัญ ผมรู้เพราะเมื่อเช้าโดนลากลงจากเตียงเร็วกว่าทุกวัน อีกทั้งยังต้องเดินเข้าบริษัทในชุดสูทสากลที่เพิ่งหยิบมาใส่เป็นครั้งที่สอง อึดอัดนิดหน่อยแต่ก็ยืดอกได้พอสมควร คนหน้าตาดี ใส่สูททั้งทีจะไม่มีสาวแลได้ยังไง แต่ก็ชักไม่มั่นใจเพราะสายตาเจ้าหล่อนทั้งหลายคล้ายว่าจะมองผ่านผมไปหาอีกคนที่เดินอยู่ข้างกันมากกว่า
บ้าฉิบ เทียบรัศมีมันไม่ติดเลยว่ะ
จากที่เดินอกผายไหล่ผึ่งก็เริ่มแผ่วลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งก้าวเข้ามาในลิฟต์ โชคดีที่ไม่มีใครเดินตามเข้ามาจึงสบโอกาสจัดผมเผ้า ดึงตรงนั้นขยับตรงนี้เพิ่มความมั่นใจแต่ก็ยังไม่ได้ดั่งใจสักที ซึ่งท่าทางหลุกหลิกของผมมันคงขวางตาไอ้คุณชายที่ยืนล้วงกระเป๋าพร้อมกับมืออีกข้างที่พิมพ์บางอย่างใส่โทรศัพท์อย่างขะมักเขม้น มันชำเลืองมองก่อนจะมุ่นคิ้วถาม
“เป็นอะไร”
“ใส่สูทแล้วไม่มั่นใจว่ะ” ผมตอบพร้อมหลุดคำต้องห้ามไปเบา ๆ ยังมีหน้ามาถามอีก ก็มันนั่นแหละที่ทำให้ผมรู้สึกต่ำต้อย ดูเอาเถอะ หน้าตาก็ปานนั้น รูปร่างก็ปานนี้ ต่อให้เป็นนายแบบจากเอเจนซี่ไหนก็ตามแต่ ลองยืนเทียบกันเป็นอันต้องสิ้นชื่อทุกรายแน่นอน แล้วผมจะเหลืออะไร
“วันแรกก็ใส่ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“เหมือนกันที่ไหน ตอนนั้นยังไม่มีใครรู้จักฉันนี่หว่า”
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
“ตอนนี้ก็เริ่มมีคนรู้จักแล้วไง อย่างน้อยก็คนในแผนกจัดซื้อ รู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้” อธิบายไปพร้อมกับมองเงาสะท้อนที่พนังโลหะ ก่อนจะเงยหน้ามองหมายเลขชั้นที่ขยับเลื่อนไปอย่างเชื่องช้า เห็นจากหางตาว่าตรัสสอดเก็บโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อแล้วกอดอกเคาะนิ้วไปพลางระหว่างรอ
สองสัปดาห์ที่ผ่านมา ตรัสไม่เคยแสดงออกให้ใครรู้สถานะของเรา ถึงแม้ว่าผมจะบอกความรู้สึกนึกคิดไปจนหมดสิ้นแล้ว แต่มันก็ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวให้ใครเห็นเลยสักครั้ง จับมือสักนิดก็ไม่มี แม้แต่ที่รโหฐานอย่างในลิฟต์หรือห้องทำงานของมันเอง น่าเลื่อมใสศรัทธาอย่างแรงเหอะ
ระหว่างที่คิดอะไรเพลิน ๆ ประตูลิฟต์ถูกเปิดออกก่อนถึงชั้นเป้าหมาย แล้วคนที่ก้าวเข้ามาใหม่ไม่ใช่ใครแปลกหน้า คุณณรินทร์คนสวยจากแผนกบัญชีนั่นเอง
“สวัสดีค่ะคุณตรัส น้องเท็ต”
“สวัสดีครับ” ผมทักทายกลับพร้อมฉีกยิ้มกว้าง พี่เขาไม่ได้หอบอะไรพะรุงพะรังก็เลยไม่ได้เสนอตัวช่วยยก มีแค่แฟ้มหนึ่งเล่มกับกระเป๋าสะพายหนึ่งใบเท่านั้น
ยืนเงียบกันอยู่อึดใจพอเห็นว่าไม่มีใครต้องพูดธุระปะปัง ผมก็เลยถือโอกาสเยี่ยมหน้าไปหาพี่รินแบบเว้นระยะห่างนิดหน่อยเพราะกลัวว่าจะดูไม่งาม ก่อนกระซิบถามเบา ๆ
“ผมใส่สูทแล้วดูแปลก ๆ ไหมครับ”
“พี่กำลังจะทักอยู่เลยค่ะว่าน่ารักดี” เอ่อ...สูทกับผู้ชายเนี่ย มันต้องเท่ไม่ใช่หรือครับ
“น่ารักจริง ๆ นะ ทรงปกแบบนี้ของจิล แซนเดอร์แน่เลย ตาถึงนะเนี่ย แบรนด์นี้สูทผู้หญิงก็สวยค่ะ พี่มีอยู่ชุดหนึ่ง ไม่กล้าซื้อหลายตัว มันแพง” เธอกระซิบกระซาบ คงเพราะเห็นว่าผมทำหน้าแปลก ๆ ก็เลยสำทับคำชมมาอีกหน แถมยังขยิบตาให้ด้วยความขี้เล่น ผมพยักหน้าตอบก่อนจะพาเปลี่ยนเรื่องไป จะให้พูดยังไงว่าตรัสมันซื้อมาให้ มิหนำซ้ำไม่ใช่แค่ชุดสองชุด ยังมีอีกสามตัวเรียงกันอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่ห้อง
“วันนี้มีแขกสำคัญเหรอครับ”
“ค่ะ คุณตรัสยังไม่ได้บอกเหรอ”
“ทราบว่ามีแขกก็เลยต้องใส่สูท แต่ตรัสไม่บอกว่าเป็นใครครับ” เหล่หางตามองคนความลับเยอะเข้าให้ ตรัสมันไม่พูดอะไรผมก็เลยหันกลับมาหาพี่ริน แต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบลิฟต์ก็ถึงชั้นเป้าหมายพอดี แฟ้มหนาที่พี่รินถือมาถูกส่งให้ตรัสแล้วก็ยืนรอให้ท่านว่าที่ประธานเดินนำหน้าออกไป ก่อนจะหันมาตอบคำถาม
“คุณฉัตรพันธ์จะมาประชุมที่นี่ช่วงบ่ายค่ะ เตรียมตัวด้วยนะ”
กิจกรรมฆ่าเวลาของเช้าวันนี้คือการนั่งหาว เมื่อสองชั่วโมงก่อนผมได้รับข้อมูลลักษณะงานเลขานุการจากคุณนิสาที่นั่งอยู่โต๊ะข้างกัน ฟังดูแล้วเหมือนจะไม่ยากแต่ถ้าจัดตารางเวลาผิดนิดเดียวชีวิตก็จะยุ่งเหยิงไปทั้งเดือนแน่นอน โชคดีที่ตรัสมันยังไม่รับงานเต็มตัว ไม่อย่างนั้นมีหวังไอ้เท็ตตายหยังเขียด
โต๊ะของผมกับคุณสาอยู่หน้าห้องทำงานของตรัสที่เยื้อง ๆ กับห้องของคุณปรมัตถ์นิดหน่อย สะดวกแก่การเรียกใช้งานดีนักแล โทรปุ๊บถึงตัวปั๊บแบบไม่ต้องเดินไกลให้เมื่อยตุ้ม แต่ส่วนใหญ่คุณปรมัตถ์จะเป็นฝ่ายเดินมาหาว่าที่ภรรยาเองเสียมากกว่า แต่เพราะยังไม่มีใครในบริษัทล่วงรู้ ผมก็เลยถามไถ่เรื่องสุขภาพพี่เขามากไม่ได้ กลัวเขาโกรธเอา
คุณนิสาก็ยังสวยเหมือนเดิม ถ้าเผลอเป็นต้องหันมองทุกที ถึงรู้อยู่แก่ใจว่าเขากำลังจะมีน้องและที่สำคัญเป็นเด็กผู้ชาย แต่ไม่รู้ทำไมความเชื่อโบร่ำโบราณถึงใช้กับพี่เขาไม่ได้ ‘ท้องลูกชายคุณแม่จะโทรม’ กรณีนี้ผิดมหันต์เลยครับ
“มีอะไรข้องใจอีก ถามพี่ได้นะคะ” พอดีตีซี้พี่เขาไปแล้ว ก็เลยเรียกพี่เรียกน้องกันตามอัธยาศัย
“ขอบคุณครับ ตอนนี้ยังไม่มีครับ” ดูเหมือนพี่สาจะว่างงานพอตัวเหมือนกัน เห็นปิดแฟ้มเอกสารที่คุณปอเพิ่งเดินมาส่งให้แล้วนั่งอ่านหนังสือจำพวกคุณแม่มือใหม่อย่างตั้งอกตั้งใจทีเดียว ผมก็แอบแซวอยู่เหมือนกันว่าพร้อมเป็นคุณแม่หรือยัง พี่เขาก็ยิ้มเขินส่ายหน้ามาให้
ผมกำลังนั่งอ่านตารางประชุมและกำหนดการของซัพพลายเออร์ที่จะมาเยี่ยมเยือนในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าไปพลาง ๆ ระหว่างที่ว่างจนแทบจะฟุบหลับ ก่อนจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ประจำตำแหน่งดังเบา ๆ
(( ขอกาแฟสักแก้วสิครับ ไม่มีสมาธิเลย )) นี่คงเป็นคำสั่งของเจ้านายที่หวานหูที่สุดในโลกแน่ ๆ
ผมตอบรับคำบัญชา เดินไปที่ห้องรับรองก่อนจะชงกาแฟมาให้ มาดคุณชายอย่างตรัสถึงไม่บอกแต่ใครก็คงเดาออกว่าเอสเปรสโซโนครีมเทียมเท่านั้นครับ
เปิดเข้ามาภายในห้องทำงานก็ถูกต้อนรับด้วยไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศเหมือนอย่างเคย มู่ลี่ที่ปิดทึบทั้งแถบทำให้ระบบไฟกลางห้องสว่างไสวกว่าที่ควรจะเป็น ผมนำเอาแก้วกาแฟไปวางไว้บนโต๊ะขณะที่ตรัสกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ข้างตู้เก็บเอกสารกับชาวต่างชาติซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นซัพพลายเออร์จากประเทศใดประเทศหนึ่ง และผมคงเดินกลับออกไปแล้วถ้าตรัสไม่ดีดนิ้วเรียกไว้เบา ๆ
ไอ้บ้านี่ กูไม่ใช่บ๋อยนะ
ผมยืนนิ่งรอมันคุยอยู่นานสองนานกว่าจะวางสายได้สักที จับใจความได้แค่ว่าไดม่อนอะไรสักอย่าง หลังจากนั้นมันก็เดินเข้ามาหาก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เป็นยังไงบ้าง ไหวไหม” อะไร แค่ใช้ชงกาแฟไม่ถึงกับตายมั้ง
“ถามถึงอะไรล่ะ”
“งานเลขาฯ”
“ก็พอได้อะ แต่ไม่รับรองว่าจะทำได้ดีหรือเปล่า อย่าคาดหวังมากก็แล้วกัน”
“แค่เท็ตพยายามเต็มที่ ฉันก็ดีใจแล้ว” แล้วก็เหมือนว่าบทสนทนาจะจบลงแค่นี้แหละ แต่ผมยังก้าวออกไปไม่ได้เพราะมีคำถามที่ติดอยู่ในใจ ‘จะจ้องหน้ากูอีกนานไหม’ ถ้ามันละสายตาไปยกกาแฟดื่มผมก็จะเดินกลับออกไปอยู่หรอก แต่มันเล่นจ้องกันแบบนี้เหมือนมีอะไรที่ต้องพูด แต่ติดที่ดอกพิกุลขวางปากไว้อีกแล้ว
“เอาอะไรอีกไหม” มันส่ายหน้า “งั้นไปนะ” ได้ยินอืมเบา ๆ แต่ผมยังไม่มั่นใจ “ไม่มีแน่นะ จะพูดอะไรก็รีบพูด เสียเวลา” เสียเวลาไปนั่งมองหน้าพี่สา ถึงหน้าหล่อ ๆ ของมันจะจรรโลงใจไม่แพ้กันก็เถอะ
“ขอบคุณสำหรับกาแฟ” ถ้าจะพูดแค่นี้จริง กูว่ามึงนึกนานไปนะครับ
ผมตัดใจที่จะตื้อถาม เดินกลับมาที่โต๊ะเพื่อเห็นว่าพี่สากำลังเปิดดูรูปเล่มบางอย่างที่คล้ายอัลบั้มภาพ แล้วนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว “ดูอะไรอยู่เหรอครับ”
“รูปค่ะ น้องเท็ตดูไหม” แล้วอัลบั้มรูปที่พี่สายื่นมาให้ก็ทำให้ผมแทบผงะ ไอ้บ้าตรัส...
“พี่สาเอามาจากไหนครับ”
“คุณตรัสค่ะ น้องเท็ตนี่น่ารักจริง ๆ เลยนะ หน้าไม่เปลี่ยนเลย” ภาพที่เห็นคือเด็กชายทัศนัยอายุประมาณสามขวบเศษเพราะคำนวณจากตัวเลขวันเดือนปีที่มุมล่างขวา เหมือนสิ่งนี้จะช่วยยืนยันด้วยว่าตรัสมันไปบ้านผมมาหลายครั้งจนนับไม่ถ้วนแล้วจริง ๆ
“เอ่อ...” พี่สาเห็นผมอ้ำอึ้งก็เลยแย้มยิ้มจนตาหยี ก่อนจะอธิบายเพิ่มเติมด้วยน้ำเสียงน่าฟัง
“แค่ให้ยืมค่ะ เดี๋ยวก็ต้องเอาไปคืนแล้ว เขาหวง” ที่เห็นนี่มีตั้งแต่ภาพตอนแบเบาะจนถึงช่วงรับน้องกันเลยทีเดียว ตรัสมันไม่เคยร่วมกิจกรรมสันทนาการหรือเข้าฐานเลยสักครั้งด้วยข้ออ้างร้อยแปด ผมจึงอดสงสัยไม่ได้ว่ารูปแอบถ่ายพวกนี้มันได้มายังไง ขอเก็บความข้องใจไว้ก่อน เย็นนี้ค่อยเคลียร์
“อย่าดูมากเลยครับพี่สา เสียสุขภาพจิตเปล่า ๆ” พูดอย่างนั้นแต่ก็ยื่นอัลบั้มคืนให้พี่เขาไป พี่สาก็เอาแต่ย้ำอยู่นั่นแหละว่าน่ารักดีออก เขินเถอะ จู่ ๆ ก็โดนชมต่อหน้าแถมยังต้องนั่งมองคนอื่นดูรูปตัวเองแบบนี้ พี่เขาบอกว่าตรัสให้มาสักพักแล้ว เปิดดูทุกวันจนกลายเป็นกิจวัตร
อ่า...ทัศนัยจะมีฝาแฝดก็คราวนี้แหละวะ
มื้อเที่ยงวันนี้ผมฝากท้องที่ห้องอาหารพนักงานของบริษัท ไม่ได้ออกไปทานข้างนอกอย่างทุกวันเพราะท่านตรัสติดพันงานฝ่ายบัญชี มีเพื่อนร่วมโต๊ะเป็นพี่สากับพี่ริน สองคนนี้สนิทกันตั้งแต่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยแถมยังได้งานที่เดียวกัน ถึงนิสัยจะต่างกันสุดขั้วแต่ดูพี่ ๆ เขาจะรักกันมากเลยทีเดียว เพราะผักในจานของพี่รินถูกย้ายไปใส่จานว่าที่คุณแม่จนไม่เหลือแม้แต่เศษใบ
“ณรินทร์...” เจ้าของชื่อกะพริบตาปริบ ๆ ขานรับ “จ๋า”
“เอาคืนไปเลย ตัวเองไม่ชอบผักบุ้งแล้วเอามาให้คนอื่นทำไม” แล้วก็กลายเป็นประเด็นงุ้งงิ้งสุดน่ารัก ผลพลอยได้คือผมรู้สึกเจริญอาหารอย่างบอกไม่ถูก ทานข้าวไปหัวเราะไปจนหมดเวลาพัก
ผมกลายร่างเป็นพนักงานเดินเอกสารชั่วคราว วิ่งวนอยู่ในฝ่ายการตลาดตลอดช่วงบ่าย ส่วนตรัสเข้าประชุมกับผู้ถือหุ้นพร้อมคุณปรมัตถ์และพี่สา ผมก็เลยสบโอกาสทักทายพี่หญิงในแผนกจัดซื้อที่เธอกำลังจะร้องไห้เพราะสินค้าที่สั่งมาเกินจำนวน ความจริงคุณสามารถน่ะโหดใช่ย่อย แต่กับผมที่เป็นแค่นักศึกษาฝึกงานคุณเขาก็เลยไม่ค่อยตีหน้ายักษ์ใส่เท่าไหร่ ผมทำได้แค่ปลอบใจพี่เขาก่อนจะถอยหนีไปจากบรรยากาศมาคุ
พี่รินบอกผมว่าฝ่ายการผลิตที่อยู่ชั้นใต้ดินเป็นเขตหวงห้าม ถ้าจะลงไปต้องมีพนักงานที่เกี่ยวข้องให้คำแนะนำระหว่างเยี่ยมชมด้วย จากที่คิดจะลงไปสอดส่องเพราะว่างงานเป็นอันต้องล้มเลิกไป ก่อนจะย้ายตัวเองจากแผนกบัญชีมานั่งแกร่วคนเดียวรอเวลาเลิกประชุม
ผมเงยหน้าจากแผ่นพับสวยหรูที่มีภาพเครื่องประดับราคาระยับเรียงรายอยู่ภายในที่คว้ามาได้จากแผนกลูกค้าสัมพันธ์ เห็นจากหางตาทำให้คิดว่าตรัสกลับมาแล้วเพราะท่าทางของผู้ที่มาใหม่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องทำงาน
แต่เผอิญว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่
ไม่ต้องเสียเวลาคาดเดา พินิจจากรูปร่างหน้าตาและความสง่างาม ผิดกันพียงวัยวุฒิที่เห็นได้จากผมสีดอกเลาและริ้วรอยร่องแก้ม ทุกอย่างบ่งบอกชัดเจนว่าตรัส รัตนภูมิเศรษฐถอดแบบมาจากคุณฉัตรพันธ์ รามานุสรณ์อย่างไร้ที่ติ
ไม่ข้องใจเลยว่าทำไมผู้ชายที่อายุอานามร่วมห้าสิบปีจะยังเปลี่ยนผู้หญิงได้ไม่ซ้ำหน้า ถ้าไม่รูปสวยก็ต้องรวยทรัพย์ ซึ่งทั้งสองปัจจัยรวมอยู่ในผู้ชายคนนี้คนเดียว แล้วผู้หญิงที่ไหนจะปล่อยให้หลุดมือ
ผมผุดลุกขึ้นยืนก่อนจะก้มไหว้คนที่เผยยิ้มจริงใจมาให้ ไม่ลืมที่จะมองเลยไปหาผู้ชายอีกคนที่เดินตามหลังมา ถ้าไม่ติดที่ว่ารอยยิ้มที่เห็นนั้นไม่ต่างอะไรกับคนที่เพิ่งก้าวเข้าห้องไปก่อน ผมก็คงไม่ต้องมานั่งมุ่นคิ้วสงสัยแบบนี้
“เท็ต” ผินหน้ามองเจ้าของเสียงเรียกก่อนจะปะทะสายตากับความหล่อที่สามแบบจังเบ้อเริ่ม และรู้สึกว่าหล่อสุดท้ายนี้จะมีอิทธิพลกับผมมากกว่าใคร ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ยิ้มกว้างแบบนี้แน่ “เป็นอะไร นั่งหน้ามุ่ยเชียว”
“เมื่อกี้ใครเหรอ ที่เดินมากับคุณฉัตรพันธ์” ผมกระซิบเพราะกลัวคนที่อยู่ในห้องจะได้ยิน
“กัณฑ์ธร”
“ใครนะ”
“เอาไว้ถามคุณนิสาแล้วกัน ฉันต้องเข้าไปข้างในแล้ว” ผมพยักหน้ารับ
หลังจากที่เห็นหลังตรัสไว ๆ พี่สาก็เดินกลับมาพร้อมคุณปอที่ถือแฟ้มแทนภรรยา พอพี่สานั่งลงที่โต๊ะคุณปอก็หายเข้าไปในห้องของตรัสอีกคน อะไรกันหว่า บรรยากาศกดดันสุดปรอทแบบนี้
“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ ดูเครียด ๆ”
“นิดหน่อยค่ะ ศึกครอบครัว ไว้ให้คุณตรัสเล่าเองดีกว่านะ” ตงิดใจกับคำว่าศึกครอบครัว คำพูดของพี่สายิ่งเพิ่มพูนคูณทวีความอยากรู้อยากเห็นของผม ก็เลยถามแทรกไปอีกหนขณะที่พี่เขากำลังเปิดแฟ้มตรวจสอบข้อมูล
“ใครเหรอครับ ผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่คุณฉัตรพันธ์”
“คุณกัณฑ์ธรค่ะ เป็นพี่ชายต่างแม่ของคุณตรัส”
“พี่ชาย...เหรอครับ”
“ค่ะ พี่ก็ไม่รู้อะไรมากนักนะคะ ทราบแต่ว่าแม่ของคุณตรัสไม่ค่อยแข็งแรง มีบุตรยาก คุณตรัสเธอสมบูรณ์แข็งแรงนี่ถือว่าโชคดีมากเลย พี่ก็ฟังมาจากคุณปออีกทีนะ” ไม่เคยรู้มาก่อนเลย ซันบอกว่าตรัสเป็นลูกที่เกิดจากภรรยาตบแต่งก็นึกว่าจะเป็นคนโตซะอีก แต่ไหงมีพี่ชายที่คล้ายว่าจะเป็นลูกไล่ของคุณฉัตรพันธ์ ที่สำคัญ...หล่ออีกแล้วว่ะ ตระกูลนี้มันชักจะเลิศเลอเกินไปละ
หลังจากนั้นผมก็ตะล่อมถามพี่สาจนทราบว่าคุณกัณฑ์ธรเป็นกรรมการผู้จัดการของสาขาคุณฉัตรพันธ์ ถือหุ้นแยกกันและมีอำนาจบริหารงานเทียบเท่าคุณพ่อ ซึ่งศึกที่ว่าไม่ได้หนักหนาถึงขนาดแย่งสมบัติกันเหมือนนิยายน้ำเน่า ก็แค่ก่ายเกี่ยงกันรับรองเจ้าของเหมืองเพชรแอฟริกาที่ติดต่อทำธุรกิจกันมานานนม แต่ยังคงเอาใจยากที่หนึ่งเหมือนเดิม เลา ๆ ว่าน่าจะเป็นคนที่ตรัสคุยโทรศัพท์ด้วยเมื่อเช้า และก็เดาเอาเองว่าตรัสคงไม่ถูกโรคกับพี่ชายคนนี้เท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นมันคงเรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อเล่นและไม่ชักสีหน้าเวลาพูดถึงอย่างเมื่อกี้นี้ด้วย
“คุณธรอายุมากกว่าคุณตรัสห้าปีค่ะ จบปริญญาโทจากแคนาดา เพิ่งกลับมารับตำแหน่งเมื่อปีก่อน เป็นคนมีความสามารถพอตัวทีเดียว กว้างขวางในวงการนี้เพราะศึกษาเรื่องอัญมณีและเครื่องประดับโดยตรง”เพียงแค่นี้ก็ช่วยไขข้อข้องใจให้ผมได้มากโข
ภายในรถของตรัส ผมกำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความโต้ตอบไอ้แซนที่มันส่งมาบอกว่าถึงท่าอากาศยานสุราษฎร์ธานีเรียบร้อยแล้ว อวยพรอวยชัยให้โชคดีก่อนที่คนขับจะส่งมือมาจับผมทัดหูให้
“คุยกับใคร”
“แซน มันบอกว่าถึงสุราษฎร์ฯ แล้ว”
“เริ่มงานพรุ่งนี้หรือ”
“อือ แล้วซันกับอ้นเป็นไงบ้าง ไปเยอรมันตั้งแต่อาทิตย์แล้วใช่ไหม” มันตอบรับเอออา “แล้วสรุปว่ายังไง เรื่องแอฟริกา”
“กัณฑ์ธรเป็นคนรับรอง”
“แล้วตรัสล่ะ”
“ไม่ต้องทำอะไร” คุณชายพรายยิ้มเจ้าเล่ห์ น่าหมั่นไส้ได้อีก
“ขี้โกงนี่ โยนงานหินให้เขาเฉยเลย”
“เข้าข้างคนอื่นทำไม” อย่ามาแอ๊บเสียงน้อยอกน้อยใจ มันไม่เข้ากับหน้ามึงเท่าไหร่เลยตรัส
“เปล่าสักหน่อย” แล้วหลังจากนั้นก็ต่างคนต่างเงียบ มีแค่เสียงเครื่องยนต์ให้นั่งฟังเพลิน ๆ ก่อนที่ผมเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่อยู่ ก็คนอยากรู้นี่หว่า ถ้ามันไม่อยากตอบค่อยว่ากันอีกที “คุณฉัตรพันธ์เป็นคนยังไงเหรอ”
“เจ้าชู้” มันตอบแทบจะทันที
“อันนี้รู้อยู่แล้ว บอกเรื่องอื่นบ้างสิ”
“เจ้าชู้ หน้าเงิน คบคนเพราะผลประโยชน์” สรุปมนุษย์คนนี้มีด้านดีบ้างไหมวะ ไม่น่าถามเลย คำตอบของตรัสมันออกแนวประชดประชันด่าพ่อตัวเองทางอ้อม กลายเป็นคำถามชักนำให้มันทำบาปเสียอย่างนั้น
‘เอาเป็นว่า...อย่ายุ่งเกี่ยวด้วยเป็นดีที่สุด’
คำพูดของตรัสเมื่อสามวันก่อนยังวนเวียนอยู่ในหัว ผมได้รับโทรศัพท์จากปลายสายนิรนามว่าหลังเลิกงานให้รอพบใครคนหนึ่งที่หน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ซึ่งน้ำเสียงที่ได้ยินนั้นบังคับเป็นนัย ๆ ว่าห้ามปฏิเสธ
ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายที่วันนี้ผมกับตรัสต่างคนต่างมา ด้วยเหตุว่าเมื่อเช้าต้องพาเจ้าเลกซัสป้ายแดงไปเติมน้ำมัน บอกตรัสให้กลับคอนโดไปก่อนเลย อ้างว่าขออยู่คุยเล่นกับพี่รินสักพักซึ่งผมก็ทำอย่างที่พูดจริง เพียงแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันจนเย็นย่ำค่ำมืด แฟนพี่เขามารับกลับไปตั้งนานแล้ว
ความจริงผมก็ไม่อยากจะปิดบังแต่กลัวว่าตรัสมันจะไม่สบายใจ ยิ่งวิตกจริตชอบคิดเยอะกว่าชาวบ้านชาวเมือง แล้วเรื่องนี้ผมก็คิดว่าพอจะรับมือไหว ยังไงซะก็เป็นผู้ชาย คงไม่มีใครอุตริพาไปทำมิดีมิร้ายหรอก
หลังจากที่นั่งรอเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ผมก็ได้รับข้อความว่าอีกฝ่ายติดธุระสำคัญที่โรงแรมใกล้ ๆ ให้ผมขับรถไปหา ‘ถ้าสะดวก’ ติดใจตรงคำนี้นี่แหละ ให้รอตั้งนานแต่กลับมาถามความสมัครใจเอาตอนนี้เนี่ยนะ นี่มันเข้าข่ายท้าทายชัด ๆ หนีกลับก่อนก็ไม่ใช่ไอ้เท็ตละ
ยี่สิบนาทีให้หลัง ผมก็มาเดินผึ่งผายในห้องโถงโรงแรมหรูที่อยู่ถัดมาไม่กี่บล็อก รองเท้าหนังเงาวับตัดกับพื้นพรมสีแดงเกิดเป็นเสียงตุบ ๆ ช่วยให้ลุ้นระทึกตลอดเวลาที่ก้าวย่าง เพราะเป็นโรงแรมสำหรับนักธุรกิจจึงมีห้องจัดประชุมสัมมนาที่อยู่ห่างไปจากล็อบบี้เลาจน์พอสมควร และที่นั่นเองคือจุดนัดพบ
ชื่อห้องประชุมที่เด่นสะดุดตาอยู่ด้านบนทำให้ผมมั่นใจว่ามาไม่ผิด กลั้นใจเคาะประตูไม่กี่ครั้งก็มีคนเปิดประตูให้จากด้านใน ยืนทำใจไม่นานผมก็สาวเท้าก้าวเข้าไปโดยพยายามตีสีหน้าให้ห่างไกลคำว่าตื่นตระหนก
“เชิญนั่งครับทัศนัย” ไม่ผิดไปจากที่คาดเดา คุณฉัตรพันธ์ รามานุสรณ์นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะประชุมอย่างสง่าผ่าเผย ขวามือมีพี่ชายต่างแม่ของตรัสนั่งชำเลืองมองมาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก ผิดกับท่าทีก่อนหน้านี้ลิบลับ พร้อมทั้งบริวารสี่ห้าคนที่ยืนกระจายอยู่รอบห้อง
“คุณฉัตรพันธ์มีธุระอะไรกับผมหรือครับ” เป็นคำทักทายที่ไม่ค่อยจะมีมารยาทเท่าไหร่ แต่ก็นึกอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้ หัวตื้อคอตีบตันขึ้นมาเสียอย่างนั้น ถ้าตรัสรู้ว่าผมแอบมาเจอคู่อริสายเลือดเดียวกันของมัน ไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าไอ้คุณชายที่เก็บอารมณ์เก่งที่หนึ่งจะแสดงอาการยังไง
“ไม่มีอะไรสลักสำคัญหรอก ผมก็แค่อยากทำความรู้จักกับ...เพื่อนสนิท...ของลูกชายเท่านั้นเอง ไม่ต้องเกร็งนะ”
“มีอะไรก็พูดเลยครับ ผมต้องรีบไป”
“รีบไป แล้วทำไมยังอยู่รอได้จนป่านนี้” เสียงนี้เองที่ผมได้ยินทางโทรศัพท์ เส้นเสียงที่สุขุมเยือกเย็นเป็นของคุณกัณฑ์ธรที่กำลังปิดแฟ้มตรงหน้า ก่อนจะหันมายิ้มเยาะเปิดประเด็น ฉากแบบนี้เคยเห็นแต่ในละคร เพิ่งจะมีประสบการณ์ตรงก็วันนี้ เดี๋ยวนี้เอง
“เพราะรับปากไว้แล้วครับ”
“ไม่นั่งหรือ คุยกันสบาย ๆ ไม่อยากให้ซีเรียสนะ” คุณฉัตรพันธ์พูดแทรก มันจะไม่เครียดเลยครับถ้าลูกชายของคุณไม่ออกอาการเหยียดหยันผมขนาดนั้น เคยเจอกันมาก่อนหรือก็ไม่ใช่ ไม่รู้ไปทำอะไรให้คุณเขาถึงได้ตั้งท่ารังเกียจ
“ขอบคุณครับ แต่ผมรีบจริง ๆ”
“เข้าใจแล้ว สรุปว่าวันนี้ไม่ว่างคุยแล้วใช่ไหม น่าเสียดายที่ประชุมเกินเวลาไปเป็นชั่วโมง แล้วถ้าฉันจะขอนัดอีกครั้งเป็นสุดสัปดาห์นี้ล่ะ”
ผมกลับมาถึงคอนโดในเวลาโพล้เพล้จวนจะค่ำ เห็นตรัสนั่งไขว่ห้างเคาะนิ้วที่เข่าไปพลางอย่างกับรออะไรสักอย่าง แล้วสิ่งนั้นก็กำลังยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องเสียเวลาชั่งใจ ผมเลือกที่จะเดินไปหาคนที่เท้าแขนกับพนักพิงทันทีที่เห็นหน้า แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากถามอะไร ทุกอย่างก็ถูกกลืนหายไปพร้อมจูบของผม จูบที่มีความหมายแฝงนอกเหนือจากความเสน่หา
นี่คือคำขอโทษ...ที่ผมตอบตกลงคุณฉัตรพันธ์
▩▩▩
-
:z13: :z13: :z13:
-
ปลี่ยนล้ว ปูสื่อรอ
-
คุณฉัตรพันธ์ต้องการอะไรจากเท็ต >.<
-
คุณฉัตรพันธ์ต้องการอะร๊ายยยย
-
คุณพ่อคุณพี่ต้องการไรคะ
คงไม่มาบอกว่า เท๊ตไม่คู่ควร ถ้ารักตรัสจริงก็เลิกกันซะนะคุณพ่อ
มาม่ากันซักนิดเพื่อพิสูจน์ความรักก็ดีนะ
-
แงๆ
ไม่อยากได้มาม่าเลยอ่ะ
พ่อตรัสรู้แน่เลยว่าเป็นอะไรกัน ห้ามบอกให้เลิกนะ
ไม่งั้นโกรธพ่อจริงๆด้วย :z6:
-
งะ อะไรเท็ต นายไปตอบตกลงอะไร?????????????
-
มานัดเจอเท็ตทำไมเนี่ยยยยย
-
:pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
-
มันจะมาม่ามั้ยน้อ พ่อสามีกีดกันลูกสะใภ้ไรงี้
เอาใจช่วยเท็ตจังนะจ๊ะ
-
:m28:แง้ว มาทิ้งท้ายกันด้วยจูบที่น่าสงสัย
-
จะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นไหมเนี่ย
-
มาม่าหน่อยไหมหรอค่ะ
ไม่เป็นไรค่ะ แหะๆ :laugh: :laugh:
:bye2:
-
มันจะเกิดอะไรขึ้นกันหนอ
-
ลางร้ายมาแต่ไกล(หรือเปล่า)
-
คือเท็ตจะดื้อใช่มะ?
เดี๊ยะ! จะให้ตรัสมัน "ทำโทษ" จนลุกไม่ได้เลยคอยดู๊!!!
-
ไม่เอามาม่านะคะ ทุกวันนี้ก็กินจนเบื่อแล้วค่ะ ช่วงนี้ขาดน้ำตาลมากเลยค่ะ
ขอเป็นขอหวานแล้วกันนะคะ
ปล.คุณพ่อรู้ใช่ไหมเนี่ย ไม่อยากคิด กลัว
-
งานจะเข้าเท็ตรึเปล่าเนี่ย
-
สองพ่อลูกกำลังทำอะไรกันแน่ ต้องการอะไรถึงนัดเท็ตมาหาแบบนี้ หวังว่ามันคงจะไม่ดราม่าหรอกนะ พ่อต้องรู้แน่เลยว่าคุณตรัสกับเท็ตเป็นมากกว่าเพ่ือนกัน ไม่งั้นจะมีเหตุผลอะไรที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับคนที่ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันน่ะ แต่ก็แปลกว่ารู้ได้ยังไงน่ั่นแหละเพราะสองคนก็ไม่เคยแสดงออกว่ากำลังคบหากันอยู่ไม่ใช่เหรอ เท็ตไปรับปากอะไรไว้ถึงได้มาจูบขอโทษตรัสแบบนี้เนี่ย หวังว่าคงไม่ใช่ให้เลิกกันหรอกนะ ถ้าหวังดีกับลูกจริงก็ไม่ควรทำร้ายลูกทางอ้อมแบบนี้ ดราม่ามากมั้ยเน่่ย แงงงงงง
-
โอยยยยยย เท็ตตตตตตต ตอบตกลงทำไมมมมมม
ตรัสพูดแล้วไม่ฟังกันเลยใช่มั้ย เดี๋ยวก็ได้มีเรื่องจริงๆหรอก :เฮ้อ:
-
ต้มน้ำรอเลยยยย มาม่าแน่นอน
-
คุณพ่อกะคุณพี่ชายจะรวมหัวกันแกล้งเท็ดดี้ล่ะสิ
เดี๋ยวให้ท่านตรัสจัดการเลยนิ
-
:serius2: :serius2: :serius2: อย่าล่อเหยื่ออย่างนี้นะ
-
เท็ดไปก่อเรื่องมาใช่มั๊ย
ไร้สาระจริง ๆ เลย :angry2:
-
เค้าจะคุยอะไรกันน้า .. :m17:
-
พ่อจริงหรือเปล่าเนี๊ยะ ทำไมเกลียดกันได้ขนาดนี้
-
มันจะเกิดรัยขึ้นหนอ อย่าดราม่านะคร่า :m15:
-
มาม่ามาแว้วววว o22
-
พ่อตรัสอยากเจอน้องเท็ตทำไม แม่เลี้ยงก็ดูไม่มีจิตสัมพันธ์ด้วย แถมพี่ชายคนนั้นอีก
จะพูดอะไรรึป่าว เพราะเรื่องสองคนนี้สนิทกันคงไม่รอดหูรอดตาคุณพ่อไปได้หรอก
หวังว่ามันจะไม่ออกมาแย่อย่างที่คิด ต้องเตรียมดราม่าล่วงหน้ามั้ยคะ
ตรัสปกป้องน้องเท็ตด้วยนะ
ขอบคุณค่ะ :L1:
-
ไปตกลงอะไรกันลับหลังตรัสเนียะ
-
เท็ตจะไปจริงๆหรอ อย่าไปเลยนะๆๆ
-
ไม่รู้จะเม้นท์อะไร
คงต้องรอดูเหตุการณ์ต่อไป :z3:
-
มาม่าชามนี้จะอร่อยมั้ยยยย?
-
รอมาม่า.. จัดมาอย่าให้เสีย ขอแบบพิเศษใส่ไข่ อิอิซาดิสม์ :o8: :o8:
-
เท็ตทำแบบนี้ทำไมเล่าให้ตรัสฟังซิ จะได้หาทางป้องกันเตรียมทางหนีทีไล่ได้
ผู้ชายคนนั้นกับลูกชายเค้าต้องการอะไรถึงเรียกเท็ตไปพบ ตลกสิ้นดีมีสิทธิอะไรถ้าจะมากีดกัน ตรัสโตมาโดยไม่จำเป็นต้องมีผู้ชายคนนั้น
(ขอโทษนะที่ไม่เรียกพ่อ ไม่คู่ควรอ่ะ) แล้วยังมีหน้ามาถามถ้ารีบแล้วรอถึงต้อนนี้ เท็ตก็ดีเกินเป็นเราย้อนให้แสบ
ไม่เอามาม่านะค่ะ ขอให้ตรัสรู้ทันหาหนทางแก้ไขได้
-
"มาม่าหน่อยไหม?"
:serius2: ไม่อาวววววววว :serius2:
อ่านมาถึงตอนท้ายแล้วลุ้นระทึกมากมาย
เท็ตตตตตต คิดทำไรเสี่ยงๆอีกแล้ววววววว
ซื่อเกินไป ประมาทเกินไปแล้ว อย่าคิดแง่ดีนักเซ่!
เดี๋ยวได้ซวยกันหรอก โธ่ๆๆๆ เท็ตนี่น้าาา
:L2: :pig4: :L2:
-
ฉีกซอง.ๆๆ ....
บทนี้ เนิบๆนะเรา
:seng2ped: ไอ้เท็ต จะปิดปากกันง่ายไปไหม ไม่อยากให้ถาม ก็ทำงี้อ่ะนะ
(แต่มันก็ปิดปากจริงๆนะ เออ!!!)
-
:z13: ลางร้ายเริ่มปรากฎ
-
พ่อลูกผู้ทรยศต่อสายเลือดคิดจะทำอะน้าาาาาา
พูดคำนี้แล้วคิดถึงแฮรี่เลย แอร๊ยยยยฟิน
-
:call: :call: :call:
ไม่อยากเสียน้ำตาเลย
-
จะแจกมาม่าเหรอ ไม่เอาได้ป่ะ เดี๋ยวน้ำตาร่วง เอ๊ย ผมร่วง :z3:
-
เท็ตดี้น้อยกําลังแอบทําอะไรอยู่นะ ระวังตัวด้วยนะจ๊ะ o18
-
กรซวกพ่อลวด้วยคน
-
กลิ่นมาม่าเริ่มโชยยย
-
ซื้อมาม่าตุนแล้ว... รอต้มอย่างเดียวจร๊า!!!!!!!!
-
ไม่เอามาม่า!!!!!
กรีดร้องงงงงง :serius2:
กลับไปหวานๆ เขินๆ ง้อๆ กันเเบบปกติไม่ได้เหรอ
เพิ่งหวานกันได้แปปเดียวเองอ้ะ แงๆๆๆๆ
-
พวกนั้นต้องการอะไรจากเท็ตกันแน่ หวังว่าคงจะไม่ดราม่านะ
-
เค้าไม่อยากกินมาม่าอ่ะ
มันมีเรื่องอะไรกันหนอ :เฮ้อ:
-
เท็ตจังไปแอ่วอะหยังกะคุณพ่อ?
มันค้างงงงงงงงงง
(แอบเชียร์คุณเลขากะคุณพ่อล่ะ อุอุ---กดบวกปล่อยเป็ดรอ)
-
หรือจะมีอะไรแอบแฝงรึปล่าวเนี่ยยยย งื่อ........
-
จูบ ใครว่าไม่สำคัญ
แง้ๆ ทิ้งท้ายได้ชวนค้างมากอ่ะ
-
เท็ตเอ้ยยยย ทะลึ่ง สมชื่อเรื่องจริงๆ
เรื่องบางอย่าง ไม่ต้องไปรู้เห็นบ้างก็ได้นะ
-
ถ้าดราม่ามาจะทำยังไง >>>> ก็สะบัดบ๊อบใส่แล้วเลิกอ่าน o18
-
:z3: :z3: :z3:
จะดราม่าหรอๆๆๆๆๆ
ไม่นะ พึ่งหวานชื่นได้สองตอนอยู่เลย
แงงงงงงงงง
รอตอนต่อไปนะ (ยังรอคนเขียนเสมอนะ)
มาบ่อยๆนะ >..<
-
ไม่ใช่คุณพ่อมาหลอกเล่นกับเท็ตนะ
-
อืมม ยังไงต่อล่ะเนี่ย
-
:a5: :a5: เก๊าชอบ ยำยำ
-
"มาม่าหน่อยไหม?"
ไม่เอานะคะ ขอร้องเถอะ!!
อยากได้ฉากหวานๆมากกว่า (เพราะมีน้อย 55 ส่วนมากมีแต่งอนกัน)
P-L-E-A-S-E :impress3:
-
ความรู้สึกมันหน่วงๆนะ
-
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งดราม่าผิดคาดกับชื่อจริง ๆ เลยจ้ะ แต่ก้อชอบน่ะได้อารมณ์ไปอีกแบบนึง อยากรู้จังว่าอุปสรรคระหว่างทั้งสองจะเป็นอะไรน่ะ นายเท็ดสู้ ๆ น่ะ สองแรงแข็งขันไม่มีใครล้มได้ :mc4:
-
หวังว่าจะเป็นจูบขอโทษที่ตอบตกลงนัดไม่ใช่ตกลงอย่างอื่นนะ >___________<;;
-
เอาแล้วไง ฝนตั้งเค้า เริ่มแววทะมึนมาแต่ไกล...
กลิ่นมาม่า หอมกรุ่นๆ... :undecided: :undecided:
-
ทางด่านของครอบครัวเท็ตนี่ถือว่าเคลียร์ไปเรียบร้อยแล้ว
แต่เหลือด่านใหญ่คงเป็นทางตรัสสินะ เพราะบรรยากาศแลดูไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย
ใจจริงไม่อยากให้มาม่ามาเสิร์ฟเร็วขนาดนี้ แอบอยากให้ทั้งตรัสทั้งเท็ตแน่นแฟ้นกันยิ่งกว่านี้
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นไม่ว่าอะไรจะมาเราก็ไม่กลัว ฝั่งตรัสอ่ะเค้าแน่นอนอยู่แล้ว แต่เจ้าเท็ตนี่สิ... = =
แต่ยังไงจะคิดเสียว่าเป็นอุปสรรคที่ไม่ได้มาทำลายแต่กลับช่วยกระชับความสัมพันธ์ก็ได้เนอะ
หวังว่าน้องเท็ตจะรับมือได้ ถ้าฝั่งโน้นเขาอะไรมาก็ตอกกลับไปเล๊ย
เอ้อ มีอะไรก็ปรึกษาตรัสเค้าบ้างนะตัว อย่าคิดหรือทำอะไรไปเองโดยไม่ปรึกษาก่อนนะ หวั่นใจ
-
พ่อกับพี่นี่จะมาทำไมๆๆ :z3:
ไม่เอามาม่าได้มั้ย
:กอด1: :L2:
-
ช่วงนี้งดกินมาม่าค่ะ คิกคิก o18
-
ศึกสายเลือก ท่าทางตรัสจะมีปัญหาซะแล้ว หวังว่าคุณพ่อกะลูกสะใภ้คงไม่ได้ไม่ลงรอยกานนัคะ (O OX
-
จะนัดเท็ตไปทำมัยอีกน้องเท็ตต้องเล่าให้ตรัสฟังนะอย่าแอบไปโดยที่ตรัสไม่รู้นะ
-
โอ๊โอ อ่านได้ ๑ ตอนแล้วรู้สึกมันโดนจิตโดนใจอะไรก็ไม่รู้ เราว่าคืนนี้ไม่ได้นอนกันละ ๕๕๕++
-
ท่าทางจะต้องเตรียมซดมาม่า :เฮ้อ:
-
เท็ตดี้มีอะไรต้องบอกพี่รตรัสเค้านะ อย่าเก็บไว้คนเดียว เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
แล้วคุณพ่อกับคุณพี่นี่ยังไง...ร้ายตั้งแต่แรกเจอเลยป่าวเนี่ย
-
โอยย ดูท่าจะมาม่าอีกหลายตอน โอยย
-
เห็นแววดราม่ามาแล้ว คุณฉัตรพันธ์ กับ คุณกัณฑ์ธร จะทำอะไรกันแน่ ต้องติดตามตอนต่อปายยยยย~~~~
-
ทิ้งท้ายแบบนี้มันชวนให้หนักใจจริงๆว่าเท็ตไปตกลงอะไรไว้ :เฮ้อ:
ท่าทางพ่อกะพี่ชายสามีไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย
เดาว่าพ่อกับพี่คนละแม่ตรัสคงไม่ใช่กีดกันไม่ให้คบกันหรอก
แต่ที่ดึงเท็ตมาเกี่ยวข้องน่าจะเป็นเรื่องเงินๆทองๆและศึกสายเลือดo8
-
เหมือนจะได้อ่านหวานๆอยู่ไม่กี่ตอน
พอคุณพ่อกับพี่ชายของคุณชายตรัสโผล่มา ทำไมเหมือนได้กลิ่นมาม่าลอยมาห่างๆ
เท็ตเอ้ยย มีไรก็บอกก็ปรึกษาคุณชายตรัสที่รักบ้างสิค๊าาาา
หัดเอาแต่ใจซะบ้างนะ คุณชายเค้าพร้อมให้อ้อนอยู่ตลอดนั่นล่ะน้าา
แอบเป็นห่วงความปากหนักของทั้งสองคนแบบที่ผ่านมาจัง เฮ้ออ
รออ่านรอลุ้นต่อไปน้าาา คนเขียนสู้ๆน้าา ^^
:กอด1:
-
จะเกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว เท็ตต้องบอกตรัสทุกเรื่องสิคนรักกันห้ามปิดบังกันน้า
มีอะไรตรัสจะได้ช่วยกันคิดช่วยกันแก้
-
สองพ่อลูกดูท่าทางกวนตีนจัง
-
อย่ามาม่านะ ToT
-
เท็ต มันคืออะร๊ายยยยย คงไม่ใช่เรื่องดี โอ๊ยยยยย!! :z3:
รอตอนต่อไปนะ
-
โหยยย ดูเท็ตรักครัสมากเลยอ่ะ
ปมในใจตรัสนี่สงสัยจะแก้ยากนะคะ แหะๆ
ขอบคุนค่ะ
-
สองพ่อลูกกะจะให้เท็ดเป็นไส้ศึกรึเปล่าหว่า..
แบบว่าแอบส่งข้อมูลทางบริษัทให้ไรเงี้ย อืม... น่าสงสัย
-
ไม่มาม่านะได้โปรด
-
ตัดจบ ได้โหดร้ายมั่กมากก แหง้ YY
-
เย้!!! อ่านตามทันแล้ววววว
-
ไม่เอามาม่านะ ไม่อยากกินอ่ะ เดี๋ยวน้ำท่วมก็ได้แล้ว ไม่ต้องแจกแล้วครับ
-
อ้าวกำ สองพ่อลูกคู่นั้น เค้าจะอยากรู้จักเท็ตทำไมมมม
ตรัสเอ้ย ควบคุมคนในความประพฤติด่วน ก่อนที่อะไรๆจะสายไป กำกำ
แอบเห็นว่าเปลี่ยนหัวเรื่องแล้ว รอๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
:t3: นอนรอ
-
:duck1: :duck1:
-
รอ :a3:
-
:amen: :amen: :amen:
-
ทะลึ่ง : กามที่ 20
ชีวิตช่วงนี้มีแต่คำว่า ‘ข้ออ้าง’ เต็มไปหมด ยกตัวอย่างเช่นการที่ผมขับรถออกมาจากคอนโดด้วย ‘ข้ออ้าง’ ที่ว่าจะหาซื้อเสื้อเชิ้ตตัวใหม่ใส่สักหน่อย พร้อมทั้งเอาซีดีภาพเก่า ๆ ที่ถ่ายเก็บไว้แต่ยังไม่ได้ฤกษ์ล้างสักทีติดมือมาด้วย และก็ยัง ‘อ้าง’ ด้วยว่าขอกลับช้าหน่อย เพราะอาจนัดเจอกับเพื่อนตอนม.ปลาย...ซะที่ไหนล่ะ
เพื่อนม.ปลายของผมไม่มีใครอายุเกินห้าสิบปี ไม่มีใครร่ำรวยมหาศาล ไม่มีใครมีลูกน้องบริวารล้อมหน้าล้อมหลังเหมือนอย่างผู้ชายที่นั่งประจันหน้าอยู่ตอนนี้แน่นอน วันนี้คุณพ่อโดยนิตินัยของตรัสมาเดี่ยว ไม่มีมือขวาตามติดมาด้วย ลูกสมุนก็บางตาแต่ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่กว่าจึงทำให้ผมรู้สึกหวั่น ๆ อยู่ไม่น้อย
“ทานอะไรดี” คุณฉัตรพันธ์นัดผมมายังสวนอาหารที่ตั้งอยู่แถบชานเมือง ไร้ซึ่งความแออัดวุ่นวาย ด้วยบรรยากาศร่มรื่นเต็มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่ม ช่วยให้ความตะขิดตะขวงใจของผมจากการนัดพบครั้งก่อนลดน้อยลงได้อย่างน่าอัศจรรย์
“อะไรก็ได้ครับ” แค่อย่าวางยาฆ่าผมเป็นพอ
“ต้องขอโทษด้วยที่คราวก่อนกัณฑ์ธรเสียมารยาท”
“อ่า...ไม่เป็นไรครับ” ไม่ยักรู้ว่าคุณฉัตรจะทันสังเกตเห็นปฏิกิริยาประหนึ่งตัวร้ายในละครของลูกชายตัวเอง แต่ก็อย่างว่า เขาพ่อลูกกัน ความรู้สึกนึกคิดอาจสื่อถึงได้โดยไม่ต้องพูดจา หลังจากนั้นผมก็ถูกขัดการยกน้ำขึ้นดื่มจนเกือบทำแก้วน้ำหลุดมือด้วยส่วนขยายที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากอีกฝ่าย
“เขาเพิ่งรู้ว่าคุณกับตรัสไม่ได้เป็นแค่เพื่อนร่วมมหา’ลัย”
“ครับ” ผมถามกลับเสียงสูง แสร้งไม่เข้าใจนัยแฝงจากสิ่งที่ได้ยิน
ตรัสไม่ปริปากบอกใครแน่ ผมมั่นใจ อาจมีการแลกเปลี่ยนความลับกันนิดหน่อยระหว่างมันกับคุณปรมัตถ์ ซึ่งทำให้คุณนิสามีท่าทีที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ารู้เรื่องของเรา แต่ผมไม่เห็นความจำเป็นที่ตรัสต้องบอก ‘พ่อในนาม’ ที่มันยอมทำทุกอย่างเพื่อให้อยู่ห่างมากที่สุด
“ครับ ไม่ใช่แค่นั้น เพราะเราเป็นเพื่อนสนิทกัน”
“ไม่จำเป็นต้องปิดบังผมหรอกทัศนัย เอาเป็นว่าผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตรัสมากกว่าที่คุณคิดก็แล้วกัน” ผมนิ่งไป เพิ่งสำนึกได้ว่ามานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออะไรที่นี่ เพราะความสอดรู้สอดเห็นไม่เข้าท่า แล้วมันใช่เรื่องไหมที่ต้องมานั่งหลบสายตาคุณฉัตรพันธ์ที่บทบาทตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับผู้พิพากษา ส่วนผมก็จำเลยดี ๆ นี่เอง
“โธ่ ทำหน้าแบบนั้นก็ทานข้าวไม่อร่อยกันพอดี ผมไม่มีเจตนาร้ายหรอกนะ สาบานได้” เขายกมือยกไม้ประกอบคำ ก่อนจะส่งเมนูคืนให้บริกรแล้วสั่งไปว่าขออาหารแนะนำที่ขึ้นชื่อทุกอย่างของร้าน
คุณฉัตรพันธ์ยืนยันว่าจะคุยทุกอย่างหลังมื้ออาหาร ผมไม่ได้เป็นคนเห็นแก่กิน ความสงสัยในเนื้อความยังค้ำคอ หนักหนาพอจะทำให้น้ำย่อยในกระเพาะอาหารทำงานผิดปกติ แล้วผมจะกลืนอะไรลง จะบอกว่าข้าวคำน้ำคำก็คงไม่ผิดนัก จนในที่สุดก็ฝืนไม่ไหว รวบช้อนที่ขอบจานบ่งบอกว่าไม่ขอทานอาหารอะไรอีก
“อิ่มแล้วหรือ”
“ครับ”
“ไม่น่าชวนคุยก่อนเลยนะ เข้าใจว่าคุณน่าจะรู้เรื่องของผมมาพอสมควร ไม่อย่างนั้นคงไม่รักษาระยะห่างและประหยัดคำพูดคำจาแบบนี้” เขาคาดเดาด้วยน้ำเสียงที่ไม่บ่งบอกภาวะอารมณ์ใด ๆ ก่อนจะรวบช้อนแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เป็นสัญญาณว่าพร้อมจะคุยเข้าประเด็นกันเสียที
“ตรัสเล่าเรื่องแม่ของเขาให้ฟังบ้างไหม”
“ครับ” ผมตอบรับ ถึงแม้จะไม่ได้ฟังจากปากของตรัสเอง แต่ก็เป็นความยินยอมของเจ้าตัวโดยให้ซันเป็นสื่อกลาง
“แล้วเขาเล่าด้วยไหมว่าการจากไปของผู้หญิงคนนั้น...คนที่ผมรักที่สุด คือความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต ตรัสเคยรับรู้แล้วบอกเรื่องนี้กับคุณไหม” ผมส่ายหน้า “ผมขี้ขลาด ทุกอย่างมันเลวร้ายเพราะความอ่อนแอของผมเอง คุณเคยรู้สึกกลัวจับขั้วหัวใจจนคล้ายว่าหูหนวกตาบอดไปชั่วขณะบ้างไหมทัศนัย”
แววตาหมองหม่นที่ผมกำลังสบมองเหมือนกับตรึงทุกอย่างที่เคลื่อนไหวให้หยุดอยู่กับที่ ไม่มีแม้แต่เสียงรถราเข้ามาในโสตประสาท ถ้านี่คือคำโกหกพกลม ก็คงจะแนบเนียนที่สุดในโลกกลม ๆ ใบนี้แน่ “ไม่เคยครับ”
“ดีแล้วล่ะ เพราะมันยากเหลือเกินที่ต้องเลือกระหว่างการเผชิญหน้ายอมรับความจริง กับหลบลี้หนีไปให้ห่างแล้วสร้างโลกส่วนตัวขึ้นมา ผมมันทั้งเลว ทั้งเห็นแก่ตัว ไม่คู่ควรที่จะรักเขาด้วยซ้ำไป” คุณฉัตรพันธ์พูดแค่นั้นก่อนจะนั่งจมจ่อมความคิดเงียบ ๆ คนเดียว ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเลือกที่จะพูดเรื่องนี้กับผม แม้จะไม่พูดออกมาตรง ๆ แต่ก็พอจะคาดเดาได้ว่าเปรียบเปรยถึงใคร เขาเลือกที่จะหนีไปในคืนที่ผู้หญิงที่เขารักกำลังจะสิ้นใจ แล้วลูกชายคนเดียวของเธอก็โตพอที่จะรับรู้เรื่องราวทั้งหมด มันน่าอดสูตรงนี้แหละ
“แล้ว...คุณต้องการอะไรจากผมครับ”
“พูดตรงดีนะ มิน่าตรัสถึงถูกใจ” ใช่เสียที่ไหน ผมเคยพูดเปิดใจกับตรัสแทบนับครั้งได้ แต่ที่คราวนี้ยอมถามออกไปตามตรงก็เพราะข้องใจจริง ไม่อิงนิสัยส่วนตัวแต่อย่างใด ผมนั่งนิ่งไม่ตอบรับคำพูดหยอกล้อ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ
“ไม่อ้อมค้อมแล้วนะ ถือว่าเป็นคำขอร้องจากลุงแก่ ๆ คนนี้ก็ได้ ผมอยากให้คุณช่วยพูดเกลี้ยกล่อมตรัส ขอให้เขากลับไปเยี่ยมบ้านบ้างสักครั้ง เพราะหลังจากเข้ามหา’ลัยตรัสก็ไม่เคยกลับไปเหยียบที่นั่นอีกเลย ทุกวันนี้มีแค่บ้านปู่ที่นาน ๆ เขาจะแวะไปสักหน” แค่นี้เองหรือ จุดประสงค์อันคลุมเครือของคุณฉัตรพันธ์ “แล้ว...ถ้าคุณข้องใจในสิ่งที่ผมพูด อยากให้คุณลองโทรไปคุยกับคนที่รู้จักผมดีที่สุด เราอยู่ด้วยกันมานาน ถึงอายุจะห่างกันหลายปีแต่ก็เปรียบเสมือนพี่น้อง เขาจงใจตัดขาดการติดต่อกับผมไปนานแล้วตั้งแต่แม่ของตรัสเสีย แต่ผมก็ยังระลึกถึงเขาเสมอ...”
“นี่นามบัตร เขายังใช้เบอร์เดิม ถ้าได้คุยกันก็ฝากบอกเขาด้วยนะทัศนัย” ผมรับกระดาษใบเล็กที่การออกแบบไม่ทันสมัยเท่าไหร่มาถือไว้ในมือ บ่งบอกถึงเวลาที่ล่วงเลยแต่คุณฉัตรยังเก็บรักษาไว้อย่างดี มีข้อมูลชื่อ เบอร์โทรศัพท์ และตำแหน่งงานอย่างชัดเจน
เจ้าของนามบัตรเคยทำงานที่รามานุสรณ์จิวเวลรี่ในตำแหน่งเลขานุการของคุณฉัตรพันธ์ ผมมองผ่าน ๆ ก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ ไม่ประหลาดเกินไปหน่อยหรือหากเด็กที่ไหนไม่รู้โทรไปหาแล้วบอกว่าขอทราบประวัติของคนที่คุณขาดการติดต่อไปนานแล้วอย่างคุณฉัตรพันธ์ ผมคงไม่บ้าดีเดือดขนาดนั้น แต่ทว่า...
“ผมขอถามบ้างได้ไหมครับ”
“ได้สิ เชิญเลย”
“ทำไมถึงเป็นผม”
“เพราะผมเชื่อว่า...คุณเป็นคนเดียวที่ตรัสจะยอมเปิดใจรับฟัง”
ผมกลับมาถึงคอนโดเพื่อพบว่าตรัสไม่อยู่ เห็นโน้ตสีสดแปะที่หน้าประตูห้องนอนใจความว่าคุณชายไปอัพกล้ามที่ฟิตเนส เป็นกิจวัตรที่ห่างหายไปนานแล้วเหมือนกัน เพราะตรัสมันยุ่งแต่กับงานที่บริษัทในวันธรรมดา ส่วนวันหยุดก็ทุ่มเวลาทั้งหมดให้ผม ไปไหนไปกัน อาหารหายากแค่ไหนก็พาไปกิน ไม่มีบ่นจู้จี้ให้รำคาญใจ
ปลดกระดุมคอเสื้อแล้วเดินอาด ๆ ไปวางอัลบั้มรูปที่อัดมาบนโต๊ะหน้าทีวี ก่อนจะก้าวเข้าครัวไปชงชามานั่งจิบ ชาคาโมมายล์ที่ตรัสชอบนักหนา แล้วผมก็ติดเชื้อมาด้วยวิธีการที่วาบหวามนิดหน่อย นั่งหายใจทิ้งอยู่สักพักก็คว้าเอาอัลบั้มรูปมาชื่นชม เกือบทุกภาพมีแต่เด็กชายชยังกูรวัยสี่ขวบเศษในอิริยาบถต่าง ๆ ภายในสวนเสือ และแน่นอนว่าไม่มีรูปผมที่ทำหน้าที่เป็นตากล้องจำเป็น จะมีแค่บางภาพที่ตรัสปล่อยมือจากชีต้าร์มาถ่ายให้ เพราะวันนั้นน้องงอนที่ผมเผลอพูดคำหยาบคาย นึกได้แล้วก็นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่ผมกำลังจะเดินไปอาบน้ำ ปลายสายถามไถ่ว่าผมทานอะไรมาหรือยัง อยากได้อะไรไหมจะได้แวะซื้อให้ก่อนกลับ ทำเหมือนไม่ได้ออกรถมาไว้ให้ขับอย่างนั้นแหละ ผมปฏิเสธไป แค่บอกให้มันรีบกลับมาไว ๆ เท่านั้นพอ
นั่งดูทีวีอยู่พักใหญ่ เสียงประตูที่เปิดเข้ามาทำให้รู้ว่าตรัสกลับมาแล้ว ผมหันไปมองก่อนจะเห็นว่ามันใส่ชุดลำลองอย่างเสื้อยืดและกางเกงสปอร์ตตัวใหญ่ ไม่มีความสงสัยเคลือบแคลงใจในแววตายิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด เอื้อมมือหยิบรีโมทมากดปิดโทรทัศน์ก่อนจะเดินปรี่เข้าไปหาแล้วโน้มคอลงมาแตะจูบเบา ๆ ...เพื่อไถ่โทษ
“จูบอีกแล้ว ครึ้มใจอะไร”
“จูบไม่ได้เหรอ”
“ได้ครับ เมื่อไหร่ตอนไหนก็ได้” รอยยิ้มบางยิ่งซ้ำเติมผมหนัก ออกปากไล่คนเหม็นเหงื่อไปอาบน้ำ ไม่ลืมทิ้งท้ายไว้เบา ๆ ว่ามีเรื่องจะคุย คุณชายที่ยังไม่คลายยิ้มก็ตอบรับ สำทับว่าจะรีบอาบด้วยความอยากรู้ว่าผมจะคุยเรื่องอะไร แต่ผมกลับภาวนาให้มันอาบช้า ๆ จะได้มีเวลาทำใจสักหน่อย
“วันนี้นัดเจอกับคุณฉัตรพันธ์” ตรัสชะงักมือที่กำลังจะส่งมาแตะที่ข้อศอก ผมเลือกที่จะออกมาคุยกับมันที่ระเบียงห้อง หวังเป็นอย่างมากว่าบรรยากาศตรงนี้จะช่วยให้มันยอมรับฟังเหตุและผลทุกอย่างบ้าง แต่ดูเหมือนว่าผมจะคาดผิด ตรัสหลับตา สันกรามที่นูนขึ้นบ่งบอกภาวะอารมณ์ว่ามันพร้อมจะกลายเป็นระเบิดมือเพียงแค่ผมเผลอไปปลดสลักเล็ก ๆ ที่ตำแหน่งใกล้หัวใจ ไม่รวมถึงการสูบลมเข้าปอดแล้วค้างไว้อย่างนั้น ก่อนจะทอดถอนออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย และมันก็คงจะหันหลังกลับไปแล้วถ้าผมไม่รั้งแขนเอาไว้เสียก่อน
“ตรัส...”
“ไม่คิดจะฟังกันเลยใช่ไหม ผู้ชายคนนั้นไว้ใจไม่ได้ ย้ำกี่ครั้งแล้วเท็ต ฉันบอกกี่หนแล้วทำไมไม่เชื่อกันบ้าง”
“เออ ฉันผิดเอง ฉันรั้นเอง แต่ไม่มีอะไรจริง ๆ นะ แค่คุยกัน...อย่าเพิ่งโกรธได้ไหมล่ะ” ตรัสก็ยังเป็นตรัสที่ยอมลงให้ผมเสมอ แค่ผมอ้อนเสียงอ่อนท่าทีขึงขังของมันก็หายวับไปกับตา โดนคว้าที่ข้อมือเบา ๆ ก่อนจะมานั่งประจันหน้ากันที่โซฟา ผมขยับหยุกหยิกอย่างร้อนรน จับต้นชนปลายไปถูกเพราะมีสายตาจับผิดจากคนที่นั่งประชิดตัว ถอยไปนิดได้ไหมวะ ตอนนี้มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกอึดอัดที่โดนเค้นความจริง แต่กลิ่นยาสระผมมันลอยมาแตะจมูกให้รู้สึกอย่างอื่นควบคู่ไปด้วย
ทัศนัย...มึงนี่หื่นไม่ดูเวล่ำเวลา อยากกัดลิ้นฆ่าตัวตายประชดตัวเอง
“ฉัตรพันธ์ไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม”
“ตรัส...ฉันเป็นผู้ชาย”
“ใช่ว่าเขาไม่สน”
“ว่าไงนะ” อาจหูแว่ว หูเฝื่อน หูฝาดก็เลยย้อนถามกลับ ถือว่าเป็นข้อมูลใหม่ที่น่าสนใจทีเดียว คุณฉัตรพันธ์ไม่ใช่เสือผู้หญิงแต่เป็นเสือไบ ท่านพึงใจอิสตรีแต่ทว่าหมายตาบุรุษด้วย...เหรอวะ ถึงอย่างนั้นบทสนทนาของคุณฉัตรวันนี้ก็ปกติดี ไม่มีหยอก หยอด ตอด กระเซ้าอะไรให้ระคายหูอย่างที่ตรัสมันหวาดระแวง ไน่แน่ว่าคุณชายอาจมีผีหึงเข้าสิงจนหน้ามืดตามัวก็เป็นได้
“ไม่ถึงเนื้อถึงตัวใช่ไหม”
“แค่คุย (โว้ย) นัดกันที่ร้านอาหาร แขกเต็มร้าน พนักงานก็แทบจะเดินสวนสนาม อย่าถามอะไรแปลก ๆ ได้ไหม” ไม่ใช่อะไรกูขนลุก คุณเขาก็อาวุโสมากมาย ไม่อยากเปลี่ยนเป้าหมายชีวิตเป็นเมียเก็บคนแก่ ถึงจะหล่อจนกูอิจฉาแต่ก็ใช่ว่าจะเทียบมึงได้ เอ่อ...ไม่ใช่ละ ผิดประเด็น
“คุยอะไรกัน”
“เรื่อง...คุณแม่ของตรัส” พูดไปแบบนั้นแล้วมันก็จ้องหน้าผมนิ่ง อยากเล่าให้หมด อยากบอกทุกอย่าง ถึงจะทำร้ายจิตใจคนฟังไปบ้างแต่ก็เพื่อความสบายใจ ไม่อยากให้มีอะไรค้างคาต่อกัน อยากให้มันรู้ว่าผมจริงจัง ตั้งแต่มั่นใจในความรู้สึกตัวเองก็อยากจะแสดงออกให้มันรู้
“นิทานหลอกเด็ก”
“รู้เหรอว่าเขาเล่าอะไรให้ฉันฟัง”
“บอกว่ารักแม่มากใช่ไหม ทนเห็นแม่ตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้ใช่หรือเปล่า” ตรงเผงเลย
ทำไมผมต้องเขวไปเขวมาเพียงเพราะอยากรู้เรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตัวเองสักนิด หนึ่งเพราะตรัส สองเพราะตรัส และสามก็เพราะตรัส ผมไม่อยากให้ตรัสต้องขัดข้องหมองใจกับพ่อบังเกิดเกล้า อคติหรือทิฐิอะไรก็ตามแต่ แค่ลดมันลงสักนิด ปรับตัวเข้าหากันสักหน่อย ก็ไม่น่าจะใช่เรื่องยากอะไรไม่ใช่เหรอวะ หรือเพราะว่าผมมันเป็นพวกที่คิดอะไรง่ายเกินไป ถึงไม่เข้าใจปัญหาโลกแตกของพวกมหาเศรษฐี
“ตรัสไม่ลองเปิดใจดูบ้าง”
“เท็ต โดนฉัตรพันธ์ซื้อใจไปแล้วหรือ” ใจกูไม่ได้มีไว้ขาย ตอบไปก็จะกลายเป็นประเด็นใหม่เสียเปล่า ๆ ทำได้แค่ยู่หน้าก่อนจะคว้ามือคุณชายมากุมไว้หลวม ๆ แหมะ รู้สึกแมนขึ้นจม เอาไว้วันไหนมีแรงเยอะ ๆ จะลองจับมึงกดดูนะหล่อ
“อยากให้ตรัสมีความสุข”
“ทุกวันนี้...ฉันก็มีความสุขจนคนทั้งโลกต้องอิจฉาแล้ว” เว่อร์มากเหอะ ถ้าพูดเลี่ยนกว่านี้อีกนิด ทำตาเชื่อมกว่านี้อีกหน่อย มีหวังได้หลอมละลายลงไปตายแทบเท้ามันแน่ ใจเต้นตึกตักอย่างกับเพิ่งแตกเนื้อหนุ่มริมานั่งกุมมือจีบสาว แต่เผอิญว่าสาวเจ้าตัวใหญ่ไปหน่อยก็เลยได้แต่นั่งมองตาจนรู้สึกจุกเสียดในอกคล้ายเป็นโรคหัวใจโป่งพอง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังมีเรื่องอื่นที่ต้องพูด
“ตรัส...ถ้ามีพยานบุคคลล่ะ”
“หืม”
“เลขาฯ ของคุณฉัตรเมื่อหลายปีก่อน ยังจำได้ไหม” ผมผลักไหล่ไอ้คนละโมบ มีความสุขแต่ก็โกยได้โกยเอา มันทำท่าจะโน้มหน้าเข้ามาฉกจูบเนียน ๆ แต่ก็ชะงักไป ผมเหลือบมองอัลบั้มรูปที่มีนามบัตรของคนที่ผมพูดถึงสอดอยู่ด้านใน คว้ามาส่งให้คุณชายมันก็เอาแต่มองหน้าผม ไม่ยอมรับไปถือจนต้องจับมันแบมือแล้วส่งตาหวานเป็นใบเบิกทาง เพราะไอ้หล่อมันเริ่มชักสีหน้าพาบรรยากาศชวนสยองอีกรอบแล้ว
“ไม่จบง่าย ๆ ใช่ไหมเรื่องนี้”
“น่านะ ฉันอุตส่าห์ไปคุยกับเขามา อย่าให้เสียแรงสิ ทั้งลุ้นทั้งเสี่ยงที่ต้องไปนั่งคุยกับคุณฉัตรพันธ์สองต่อสอง”
“ไหนว่าคนเยอะ”
“ก็เยอะ แต่ที่โต๊ะมีแค่สองคน” แล้วมันก็ไม่พูดอะไร เอาแต่ลอบถอนหายใจ
“ตรัส...ไม่รักฉันไม่ทำนะ” ไม้ตายไอ้เท็ต ถ้าไม่เด็ดถึงใจคุณชายก็อย่ามาจูบกันให้เสียปาก รู้ดีว่าไม่ควรใช้คำนี้มาเป็นเครื่องมือ แต่ผมไม่ได้โกหก ผมไม่มีนิสัยสักแต่ใช้ปากพูด ทุกคำล้วนกลั่นกรองออกมาจากใจ ถึงบางทีจะติดนิสัยปากแข็งจากตรัสมาบ้าง แต่ถ้าถึงเวลาต้องพูด...ก็ควรพูดจริงไหม
สุดท้ายมันก็ยกธงขาวยอมแพ้ ก้มมองของในมือแล้วพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบอกเสียงเรียบ
“นานมากแล้ว จำหน้าเขาไม่ได้แล้ว ทำไมหรือ”
“คุณฉัตรบอกว่าถ้าไม่เชื่อเรื่องที่เขาพูด ให้ถามคุณคนนี้” ตรัสมองกระดาษใบเล็กสลับกับหน้าผมอยู่หลายครั้ง ชักแปลกใจขึ้นมาตงิด ๆ กับสีหน้าประหลาดของมัน ตรัสหรี่ตามองนามบัตรอีกครั้งอย่างชั่งใจก่อนจะหยักยิ้มบางส่งมาให้
“ฉันจำไม่ได้ แต่คิดว่าเท็ตน่าจะรู้จักดี”
“บ้าเหรอ ฉันจะรู้จักได้ไง” ขมวดคิ้วฉับ ผมเนี่ยนะจะไปรู้จักอดีตเลขาฯ ของคุณฉัตรพันธ์ แม่บ้าน คนสวน คนขับรถก็ว่าไปอย่าง ตรัสเพี้ยนว่ะ พูดอะไรพิลึก
“ดูสิ นี่นามสกุลของชีต้าร์” ตรัสพลิกนามบัตรกลับมาตรงหน้า
“แล้วเขาก็ชื่อ...ศุภเชษฐ์”
ศุภเชษฐ์ อนันตฤกษ์ คือชื่อที่อยู่ในนามบัตรสองใบ ใบหนึ่งได้มาจากคุณฉัตรพันธ์ ส่วนอีกใบได้มาเองกับมือ ผมเกือบลืมไปว่ามีนามบัตรที่ได้รับมาจากพี่เชษฐ์เมื่อตอนที่พบกันครั้งแรกแล้วเขาใจดีทิ้งช่องทางการติดต่อไว้ให้ บอกว่ามีอะไรให้โทรไปถามไถ่ได้เสมอ ตอนนี้ผมได้โอกาสหยิบฉวยมาใช้ประโยชน์แล้วล่ะครับพี่ มีคำถามไปฝากเยอะแยะเลย
เบอร์เดียวกัน ชื่อเดียวกันเด๊ะ ผิดแค่หน่วยงานและตำแหน่งหน้าที่ ผมนี่มันก็สมองกลวง อ่านอะไรผ่านตาไม่เคยจำเข้าสมอง แต่ก็ชมเชยตัวเองเหลือเกินที่สามารถใช้ประโยชน์จาก ‘ข้ออ้าง’ ที่คิดขึ้นได้เมื่อวาน
อัลบั้มรูปของชีต้าร์
ตรัสไม่ว่าอะไรสักคำที่ผมขอไปเที่ยวบ้านพี่เชษฐ์ มันรู้จุดมุ่งหมายของผมดี ขอแค่ไม่มีคุณฉัตรพันธ์มายุ่งเกี่ยวด้วยเป็นพอ ขอกลับเย็นหน่อยมันก็อนุญาต แกล้งถามว่าไปด้วยกันไหมคุณท่านก็ปฏิเสธเสียงแข็ง แต่เชื่อเถอะว่ามันต้องมีข้อต่อรอง เดี๋ยวค่อยเคลียร์เรื่องนี้ตอนกลับมาก็แล้วกัน
ที่พำนักของคุณศุภเชษฐ์เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังใหญ่ตั้งอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรย่านธุรกิจ คลำทางได้ไม่ยากโดยดูจากแผนที่ที่ยังอยู่ในเมลส่วนตัว ผมโทรแจ้งพี่เขาแล้วว่าขอแวะไปเยี่ยมเยียนโดยให้เก็บเป็นความลับ ห้ามบอกน้องชีต้าร์ล่วงหน้าเพราะหมายมั่นว่าจะเซอร์ไพรส์เจ้าหนู พี่เชษฐ์ก็รับปาก และพี่เขายังปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดทีเดียว
“พี่เท็ต!” แรงถาโถมที่มีจุดสตาร์ทตรงหน้าประตูบ้านทำให้ผมเกือบตั้งตัวไม่ทัน แต่ก็สามารถยกน้องที่มีน้ำหนักเกินมาตรฐานเด็กสี่ขวบขึ้นอุ้มได้อย่างปลอดภัย ก่อนส่งปลายจมูกไปหอมซ้ายหอมขวาให้หายคิดถึง เจ้าตัวดีก็กอดคอผมแน่นไม่ยอมปล่อย
“พี่เชษฐ์สวัสดีครับ” ยกมือไหว้ปลก ๆ เพราะมีเสือตัวกลมมาขวางไว้ เจ้าของชื่อก็ยิ้มขัน
“สวัสดีครับ เป็นไงหลงไหม มายากหรือเปล่า ไม่เห็นโทรมาถามทางเลย”
“ไม่เลยครับ หาง่ายมาก คิดถึงชีต้าร์จังเลยนะเนี่ย” ประโยคหลังหันไปพูดกับลูกชาย ก่อนพี่เขาจะเชิญเข้าไปในบ้านโดยที่ผมยังอุ้มชีต้าร์ที่หน้าแดงเถือกเพราะโดนบอกว่าคิดถึง
ความแก่แดดของชีต้าร์ มันช่างแปรผันตรงกับขนาดตัวจริง ๆ
ผมนั่งลงที่โซฟาก่อนพี่เขาจะยกน้ำยกท่ามาให้ดื่ม วางชีต้าร์ลงกับตักก่อนจะแกล้งแซวว่าตัวสูงขึ้นมาก น้องก็ไม่เถียงแถมยังแอบกระซิบด้วยว่ารีบโตไปแต่งงานกับพี่เท็ต ช่างมีความตั้งใจที่แรงกล้าหาที่สุดไม่ได้ ผมก็เลยหัวเราะไปยกใหญ่ พี่เชษฐ์ที่ไม่ได้ยินเสียงลูกชายก็ได้แต่เลิกคิ้วสงสัย
“อะไรกันชีต้าร์ นินทาป๊าใช่ไหม”
“เปล่าสักหน่อย”
“ถ้าอย่างนั้นก็เล่าให้ป๊าฟังด้วยสิ บอกแต่พี่เท็ตคนเดียวได้ไง”
“บอกปะป๊าไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ”
“เป็นความลับของลูกผู้ชาย” เป็นงั้นไป ผมกับพี่เชษฐ์ก็ได้แต่นั่งหัวเราะประโยคเด็ดประจำวัน
ของฝากที่ผมนำมาถูกส่งให้เจ้าของบ้านเรียบร้อยแล้ว อัลบั้มรูปทั้งสามเล่มถูกเปิดดูด้วยมือป้อมที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปด้วย เดี๋ยวบอกว่าหล่อบ้างล่ะ น่ารักบ้างล่ะ หลงตัวเองซะไม่มี
“แล้วนี่ภรรยาพี่ไปไหนเหรอครับ”
“ติดงานน่ะ มีอีเว้นท์ที่ต่างจังหวัด วันหยุดไม่ค่อยอยู่บ้านหรอก โดนชีต้าร์งอนประจำ” ผมพยักหน้ารับรู้
คว้าโอกาสทองตอนนี้เสียดีไหม ไหน ๆ ชีต้าร์ก็กำลังก้มหน้าก้มตาดูรูป ตกลงใจแล้วผมก็เอื้อมตัวไปพูดกับพี่เขาเสียงเบาแต่ไม่ถึงกับกระซิบ “พี่เชษฐ์รู้จักคุณฉัตรพันธ์ รามานุสรณ์ไหมครับ” มือที่กำลังเลื่อนจานคุกกี้มาให้ผมชะงักกึก สังเกตจากสิ่งที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าคุณฉัตรไม่ได้โกหก
“รู้จักเขาด้วยหรือ”
“ครับ ก็นิดหน่อย เขาเป็นคุณพ่อของเพื่อน”
“เพื่อนน้องเท็ต คุณตรัสหรือ”
“ใช่ครับ” กระจ่างชัดว่าไม่ผิดตัว แววตาที่มีชีวิตชีวาเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง ไม่บ่งบอกความรู้สึก ถ้าเปรียบเป็นน้ำทะเล ภายในนั้นคงมีสึนามิลูกใหญ่ซ่อนเอาไว้แน่ ๆ “ถ้าลำบากใจที่จะพูดถึง...”
“ไม่เป็นไร อยากถามอะไรล่ะ” คุณศุภเชษฐ์หยักยิ้มพิกลพิการ ความตะขิดตะขวงใจเริ่มบังเกิด แต่ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว พี่เขาก็ออกปากอนุญาต ผมไม่ควรยืดเยื้อบรรยากาศคลุมเครืออย่างนี้ไว้นานเกินไป มันไม่จรรโลงใจ
“ผมอยากถามเกี่ยวกับคุณแม่ของตรัสครับ”
“รู้เรื่องนี้ด้วยหรือ ใครเล่าให้ฟัง”
“ทั้งสองฝ่ายครับ ทั้งตรัส ทั้งคุณฉัตรพันธ์ ผมถึงอยากทราบความจริงว่าฝ่ายไหนกำลังเข้าใจผิด หรือฝ่ายไหนกำลังโกหก” ตอบเขาไปกึ่ง ๆ ละอายใจ เรื่องของตัวเองก็ไม่ใช่แต่กลับมาถามเขาปาว ๆ อย่างกับเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรด้วย
“คุณฉัตรเขาเล่าอะไรให้ฟังบ้าง”
“เขาบอกว่าเขารักคุณแม่ของตรัสครับ แต่ว่าไม่กล้าอยู่กับเธอจนถึง...นาทีสุดท้าย” พี่เชษฐ์ไม่ถามแทรกหรือพูดอะไร ผมจึงตัดสินใจเล่าต่อ “แต่ตรัสยืนยันว่าคุณฉัตรพันธ์อยู่กับผู้หญิงคนอื่นตลอดทั้งคืน” เหมาเอาว่าตรัสเป็นคนยืนยันทั้งที่จริงซันเป็นคนพูด แต่ผมมั่นใจว่าเรื่องคอขาดบาดตายอย่างนี้ซันคงไม่ตีขลุมสุ่มเดา
“ไม่มีใครเข้าใจผิด ไม่มีใครโกหก”
“หมายความว่ายังไงครับ” ยังมีหน้าไปย้ำถามเขาอีกทัศนัย ไม่รู้จักหักห้ามความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองเอาซะเลยว่ะ นั่งมือเย็นเฉียบลุ้นทุกคำพูดที่ออกจากปากคุณศุภเชษฐ์ แต่แล้วเขาก็นิ่งไป ผมยังไม่เข้าใจในคำอธิบายก่อนหน้า และเหมือนว่าท่าทางของผมจะแสดงออกได้อย่างน่ารังเกียจว่าใคร่รู้ พี่เขาจึงค่อย ๆ เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
“คุณฉัตรพันธ์รักคุณปานจริง ๆ และคืนนั้น...คุณฉัตรก็อยู่กับคนอื่นจริง ๆ”
“ครับ...”
“เขาอยู่กับผม”
ชีต้าร์ที่นั่งดูรูปพร้อมกับทานคุกกี้ไปเพลิน ๆ ก็ผล็อยหลับแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว หันมองอีกทีก็มีเศษคุกกี้ติดแก้มฟุบหลับคาอัลบั้มรูปได้อย่างน่าเอ็นดู คุณพ่อเขาก็เลยอุ้มไปนอนที่โซฟาก่อนจะเดินมาส่งผมที่หน้าบ้านเมื่อหมดเรื่องคุย
“น้องเท็ต ที่เล่าให้ฟังเมื่อกี้เป็นความลับลูกผู้ชายนะครับ ห้ามบอกใครเด็ดขาด” เล่นมุขเดียวกับลูกชายพร้อมรอยยิ้มสบาย ๆ ผิดจากเมื่อครู่ลิบลับ
“แล้วตรัส...”
“คนเดียวเท่านั้นนะ” ผมพยักหน้าพร้อมยิ้มตอบคุณพ่อลูกหนึ่ง ฝากพี่เขาบอกชีต้าร์ว่าผมจะแวะมาหาใหม่ พร้อมด้วยของฝากที่ไม่ใช่แค่รูปภาพเหมือนอย่างวันนี้ เพราะมีเวลาเตรียมตัวน้อย คอยแต่ตื่นเต้นว่าจะใช่คนเดียวกันจริงไหม ไม่ผิดคนแน่หรือ แต่แล้วก็ได้รู้ความจริง ความสัมพันธ์อันซับซ้อนของคุณศุภเชษฐ์กับคุณฉัตรพันธ์ ผมขอเหยียบเอาไว้ตรงนี้เลย...
เขาเคยรักกันจริง ๆ
▩▩▩
(http://upic.me/i/qy/emoticon_011shinmay.jpg)
เกย์ทั้งแผ่นดิน
-
จิ้มมมมม
-
แอบช็อคเล็กๆตอนนี้แบบว่า :serius2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่จริงใช่ม้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เห้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
พี่เชษฐ์กับคุณฉัตรพันธ์ :a5:
โอ้ยช็อคมากครับพี่ท่าน
แล้วมันจะคลี่คลายยังไงละเนี่ย TT
ตรัส...ไม่รักไม่ทำหรอกนะ
ประโยคนี้ กินขาด !
-
อัยยะ คุณพ่อตรัสมีมุมนี้ด้วย :sad4:
น้องเท๊ตยังน่ารักเสมอ :กอด1:
-
เขาเคยรักกันจริง ๆ
หมายถึง
คุณพ่อ-กับ-คุณแม่ของตรัส หรือ คุณพ่อ-กับ-พี่เชษ กันล่ะเนี่ย??? :z3: :z3: :z3:
-
:a5:
-
ว้ากกกกกกก ช่างซับซ้อนซ่อนเงื่อนยิ่งนัก o22
เป็นเกย์กันให้หมด ทั้งพ่อทั้งลูก 5555
แล้วตกลงความจริงเรื่องพ่อตรัสเป็นไงเนี่ยย
หนูเท็ตต้องรักตรัสมากนะเนี่ย ถึงพยายามช่วยสามีขนาดเนี้ยย :กอด1:
ขอบคุณค่าา :pig4:
-
อ้าวเฮ้ยยยยยยย !!! ไหงเป็นงั้นอ่ะ
-
ความสัมพันธ์อันซับซ้อนของคุณศุภเชษฐ์กับคุณฉัตรพันธ์ <<< เซอร์ไพร์ส !!!!!!!
โอ้มายก๊อดดดด!!!!!
-
ห๋า พ่อตรั :n1:ส กะ พี่เชษฐ์ ม่ายๆๆๆๆๆ :z3:
-
อยู่ด้วยกันแบบว่าเป็นคนรักกันหรอ แล้ว .. แล้ว สรูปว่าที่มาอยู่ด้วยกันเพราะทนเห็น แม่ของตรัสตายไม่ได้จริงหรือป่าว หรือว่า รักนะแต่อยากสนุกกับพี่เชษฐ์มากกว่าอะไรอย่างนี้ ไม่เคลียร์อ่ะ
-
o22 o22 o22
โอ้ววววววววววววววว คุณพระ :amen: :amen: :amen: พุธโธ ธัมโม สังโค
เม้นท์ไม่ถือกกันเลยทีเดียวคุณขา ช๊อคค่ะช๊อค เรื่องราวมันซับซ้อนมากเลยอ่ะ แต่พอเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่ว่าเรื่องราวของผู้ใหญ่มันทำร้ายเด็กคนนึงมากเลย สงสารตรัส เท็ตดูแลคุณชายดีๆนะ
รอตอนต่อไปแล้วกัน ขอบคุณค่ะ
-
ซับซ้อน,,,อยากรู้่ความจริงจัง
:L2: :L2:
-
เหยดดดดดดด (ด.เด็ก7ตัว) ไม่น่าเชื่อ :a5:
มิน่า ตรัสถึงได้เชื้อมาจากที่ไหนแถมยังล่ามไปชีต้าร์ด้วย ว้ายๆๆ o18
แล้วใครรุกใครรับคะ มันคือความจริงใช่ม้ายยย :L2:
-
เฮ้ยยยยยยยย!! :a5:
-
แอบช็อคนิดหน่อย แต่อยากรู้ว่าอยู่ด้วยกันแล้วทำอะไรกันด้วยรึป่าว 555
สรุปแล้วจริงๆตรัสก็ไม่ได้เข้าใจผิดใช่ปะ :z10:
เท็ตน่ารักตลอดๆ ไม่รักไม่ทำนะ โดนจายยยย :-[
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านปย.สุดท้ายแล้วช็อคมากกกกกกกกกกกค่ะ มายกอท
แล้วยังไงต่อ อะไรยังไง อยากรู้เต็มไปหมดเลย
ขอบคุณคนแต่งนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอตอนหน้าน๊า ^_______^
-
เรื่องจริงๆๆๆๆๆๆเหรอ :a5: :a5: แล้วจะเป็นไงต่อไป
:กอด1: :L2:
-
:a5: o22 :serius2:
-
อุ๊ยตาย ทำไมเรื่องมันหักเลี้ยวเข้าเรื่องแม่ตรัสเสียได้ ผิดคาดจริงๆ
แล้วก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ที่พี่เชษฐ์ก็เกี่ยวข้องด้วยตรงๆเลย โอเอ็มจี
เรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไปละเนี่ย
-
เรื่องราวมันช่าง .... เอิบ
ช็อคตรงพี่เชษฐ์เนี่ย อะไรกันนะ
เขาเคยรักกันจริงๆอ่อเท็ต = = เจอเรื่องเครียดเลยไหมล่ะ
ยิ่งเท็ตห่วงตรัสเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกว่าน้องเปลืองตัวเท่านั้น
คือ ชอบที่เห็นเค้ารักกันแบบนี้จัง >< แบบ ปลื้มอ่ะ
ชอบนิสัยเท็ต แล้วก็ชอบนิสัยตรัส ฮรืออออออ
รอตอนต่อไปนะคะ ><
-
:a5: :a5: o22 o22
พ่อของตรัส สามารถใช้คำว่าเคยรักกับพี่เชษฐ์ได้เลยเหรอเนี่ย แลวตอนนี้ล่ะ
เท็ตจะบอกตรัสมั้ยเนี่ย
-
ช็อคครับพี่น้อง =[]=;;;;
เอาเถอะ! ยังไงเราก็ลุ้นให้ตรัสกับพ่อเข้าใจกันได้เร็วๆ นะ
สู้ๆ นะน้องเท็ต ><
-
กลายเป็นคนที่ไม่คาดคิดไปซะได้
-
หืมมมมมมมมมมม
หักมุมโคตรๆ
มันยิ่งน่าติดตามมมมม!!!!
อัพเร็ว ดีใจจัง มาอีกนะ เค้ารออยู่
-
ว๊ายยย แซ่บอ้ะ พี่เชษฐ์กับคุณฉัตรพันธ์ ขอตอนพิเศษค่ะ ชอบคุ่คนแก่ 555555555555 :laugh:
-
เรื่องในอดีตมันก็ผ่านไปแล้ว
พี่เชษฐ์เองก็มีลูกมีครอบครัว และคงอยากให้คุณฉัตรกับลูกเข้าใจกันให้มากกว่านี้
เรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้ครอบครัวไม่มีความสุข คุณเชษฐ์เลยตัดสินใจเล่าให้ฟังในฐานะพ่อคนล่ะมั้ง
เท็ดต้องอยู่ข้างตรัสไปเรื่อย ๆ นะ :เฮ้อ:
-
ลุ้นให้เข้าใจกันเร็วๆค่ะ
-
OMG!!!! :a5:
ถ้าเชษฐ์ไม่แต่่งงาน จะเชียร์ฉัตร-เชษฐ์ซะหน่อย
เย้ยยยยยยย พิมพ์อะไรออกไปปป
ความลับไม่มีในโลกหรอกนะพี่เชษฐ์ หึๆ
-
:a5:
คืออะไร มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รู้แล้วน้องชีตาร์ทำไมจะแต่งงานกับพี่เท็ต
มันเป็นอย่างนี้นิเองงงงงงงงงงงงงง
:เฮ้อ:
เราก็อุตส่าห์ฉีกซองมาม่ารอ...
เป็นแบบนี้แล้ว คุณตรัสจะเอาไง
รีบคืนดีกับพ่อได้แล้วนะ
ความอยากรู้ของเท็ตมันมีประโยชน์ตรงนี้ นะคร้าบบบบบ
ตอนนี้เท็ตติดหนี้อยู่กี่คดีแล้ว ต้องรีบใช้คืนคุณตรัสนะ
รอตอนต่อไปนะ นักเขียน
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
o22 o22 o22
น่าตกใจมาก
-
ห๊ะ อะไรนะ มันคือ
พี่เชษ กะคุณฉัตร
ว็อท?????
เอ่อ :serius2:
-
....................................อึ้งไปเลย................................ซับซ้อนนะเนี่ย
-
:call: :a5: o22
-
จริงๆมันก็ช็อกนะเนี่ย พี่เชษฐ์เคยกิ๊กกับคุณฉัตรงั้นรึ :a5:
แต่มาขำแตกตรงข้อความสั้นๆจากคนเขียนนี่แหละค่ะ เกย์ทั้งแผ่นดิน :jul3:
ตอนนี้คงไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว พี่เชษฐ์ก็มีน้องชีต้าร์ที่น่ารักแล้วด้วย ถ่านไฟคงไม่คุหรอกมั้ง :z3:
แต่ถ้าตรัสรู้ว่าคนที่พ่อตัวเองอยู่ด้วยในคืนนั้นเป็นผู้ชายจพช็อกเหมือนเขาหรือเปล่านะ o22
-
เฮ้ย !!!!!!!
-
คดีพลิก!!!!!!
แต่ตรัสก็เข้าใจไม่ผิดหรอก
จะไปอยู่กับชายหรือหญิง ประเด็นมันก็ไม่ต่างกัน
-
:a5: :a5: :a5:
-
อึ้งไปกับความลับนี้
คุณฉัตรนี่ไม่แปลกใจ
แต่พี่เชษฐ์อ่ะ เป็นไปได้นะเนี่ย
-
o22 พี่เชษฐ์กับคุณฉัตรพันธ์ เคยมีสัมพันธ์กัน
โอ้ว จริงเหรอ
-
:เฮ้อ:
รอต่อไปว่าเรื่องจะคลี่คลายยังไง
บวกเป็ด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด คุณป๊าชีต้าร์
เคยเป็นคนรักกับคุณพ่อตรัส
เฮือกกกกกกก
-
แอบตกใจ+งงนิดๆนะเนี้ย
-
เวรกรรม งั้นที่ตรัสระแวงระวังเท็ตเรื่องพ่อนี่ก็ไม่เกินจริงเลย
พระเจ้าช่วย งั้นถ้าตรัสจะโกรธจนไม่ยอมพูดคุยกับพ่อก็สมควรแล้วล่ะ
ทางที่ดีเท็ตไม่ควรไปเซ้าซี้ตรัสเรื่องพ่ออีก
เพราะสิ่งที่ตรัสรู้คือเรื่องจริงทั้งหมด
-
เห้ยยยยย(http://www.yenta4.com/cutie/upload/222/1222/48b43c1a66807.gif)
อย่างนี้กัณฑ์ธรก็ไม่เหลือ ชัวร์!!!!
(http://www.yenta4.com/cutie/upload/826/1826/4ea6735d3b81c.gif)
-
อยากรู้รายละเอียดต่อแล้ว
ว่าคืนนั้นมันเป็นยังไง
เป็นอย่างที่คิด หรือมีอะไรมากกว่านั้นอ่า
-
เอิ่ม!! เหนือความคาดหมายจริงๆ :z3:
-
:a5: :sad5:
ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่
-
:a5: เอออออออออออออออออ...................(~_~;)
คุณฉัตร จะแก้ตัวแบบนี้ มันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยสักฝ่าย หรือคิดว่าแค่ได้สารภาพความจริงแล้วตัวเองจะรู้สึกว่าไม่ปิดบังลูกแล้วมันต่างกันตรงไหน ยังไงยังไงคุณก็นอกและเป็นสาเหตุให้ผู้หญิงคนหนึ่งเสียใจอยู่ดี ตรัสคงรู้สึกดีหรอก! Σ(￣。￣ﾉ)ﾉ
งานนี้ลากเอาพ่อน้องซีตาร์มายุ่งวุ่นวายด่วยอีกตะหาก :เฮ้อ:
-
ช็อคกันเลยทีเดียว ไหงเป็นงี้ :a5:
-
ซื้อหวย หมดไปเป็นหมื่นไม่ยักกะถูก ....แต่มาเดาถูกเอาตรงนี้แหละ
เครียด!!!!!!!!
-
พลิกล็อกกันน่าดู...ถล่มทลาย :z2:
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย :a5:
แอบตกใจนิดหน่อย
(นี่นิดหน่อยเรอะ?) o22
ม่ายเจงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
โอ้วววววววโน้วววววววววว :serius2:
-
:a5: o22 ซะงั้น ไปไม่เป็นทันใด
-
ฮว้ากกกกกกกกกกกกก ตกใจ
แต่แบบเรื่องดีอ่ะ นึกว่าจะเเบบพ่อกีดกัน :เฮ้อ:
โคตรหักมุมเลย ชอบๆๆๆๆ
มาต่อบ่อยๆน้าา
ตรัสเท็ต แอร๊ยยยยยยย
:man1:
-
มึนฮะ
อะไรนะ โอย อะไรยังไงวะเนี่ย
เค้าเคยรักกัน แล้วยังไงต่อออออออออออ :sad4:
-
โย่! หงายเงิบกันเลยทีเดียว
โอ้ Lipstick_Murder เอามีดมาแทงกันเลยดีก่า
อยากอ่านต่อเฟ้ย!
แบบนี้เท็ตต้องงุงิกับตรัสเยอะๆ ดิ อ่า รออยู่ อุอุ
อีโมตอนจบ เกย์ทั้งแผ่นดินมันช่าง กร๊าซซซซซ...ได้ใจ
กดบวกปล่อยเป็ดให้พลัน
-
รักมากจนไม่กล้าไปอยู่ด้วยนาทีสุดท้าย แต่ก่อนจะเสียทำอะไรเพื่อผู้หญิงที่บอกว่ารักมากกกบ้าง และถ้าเคยรักกับพี่เชษฐ์จริงยิ่งเลวนะคุณพ่อเพราะคุณนอกใจภรรยาตัวเอง โคตรจะรับไม่ได้
-
o22 คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นแบบนี้อ่ะ
-
พลิกโพดมาก เฮอะๆ
-
:a5:
โลกอะไรจะกลมขนาดเน้ ++
-
แว้กกกกกกก เห้ยย :a5: ไปต่อไม่ถูกเลย ช็อคจ้า o22 ติดตามๆ มิน่าละ หนูชีต้าร์เชื้อแรง คุณชายก็ชัดเจน เพราะคุณพ่อทั้งหลายอย่างนี้นี่เอง o13 :really2:
-
แอบช็อกเล็กๆคะ ปะป๊าพระเอกเรานี้ท่าจะความลับเยอะนะ
-
:a5: อารมณ์นี้พี่ :a5:
o22 o22
-
น้องเท็ดดี้ นับวันจะอ้อนเก่งขึ้นนะ
คุณฉัตรเกย์ตัวพ่อเลยนี่
-
o22 o22 o22
อธิบายด่วน!!!!!
-
:a5: :a5:
-
หว๋าย ... อ่านตอนนี้แล้วอึ้งกิมกี่!!
-
ไม่แปลกที่ลูกจะชอบผู้ชาย เพราะว่าคุณพ่อก็เคยชอบผู้ชายมาก่อนเหมือนกัน กรี๊สสสสสสสสสสสสสสส
อะไรยังไงคะ????? ช๊อคซีนีม่าเบาๆๆๆ
-
เดี๋ยวนะ!
คุณพ่อตรัสกับคุณพี่เชษฐ์เคยมีสัมติงรองต่อกัน??
ไม่ไหวมั้งแบบนี้ :a5:
คือหนึ่งพี่เชษฐ์ก็ออกจะแมนแอนด์แฮนซั่ม
มีลูกออกมาแลดูเจ้าชู้แต่เด็ก
คงจะไม่มีอดีตเคยเป็นเมียใครมั้ง!!
ไม่เอ๊าาาาาาาาาาาา :serius2:
-
เอิ่ม................................ . ไม่รู้จะอธิบายยังไง~~~~~~~~ ~
:z3: :z3: :z3:
-
เท็ตเกือบจะงานเข้าแล้ว ดีที่ใช้ลูกอ้อนเอาตัวรอดมาได้แบบเนียนๆๆๆ
-
"เขาเคยรักกันจริง ๆ" ประโยคสุดท้ายตัวหนาอันนี้
หมายถึง ฉัตร กับ เชษฐ์ ใช่ไหม ไม่ได้หมายถึง ฉัตร กับ ปาน ใช่ป่าว
หมายถึงคู่ไหนแน่อ่ะ ชักจะงง ไม่แน่ใจ
แล้วตอนนี้เชษฐ์รักแม่น้องชีต้าจริงๆใช่ไหม
เราก็ว่าแล้วเชียว ช่วงแรกๆเชษฐ์ยังหยอกหยอดเท็ตไว้นิดหน่อยเลย
พอมารุ้ว่ามีลูกยังงงเลย ว่าอ้าว.. ไม่ได้เป็นเกย์เหรอ แต่งงานมีลูกด้วยเหรอ
แต่พอตอนหลังเห็นวางตัวเป็นพี่ชายที่ดี เลยคิดว่าไม่มีไรแล้วซะอีก
เหอๆๆๆ ไม่คิดว่าคนเขียนจะเก็บไว้มาเล่นไม้นี้
เอ้ามาลุ้นกันต่อไป ยังไงกันล่ะนี่
ปล.ประโคยสุดท้ายสงสัยจริงๆนะว่าหมายถึงคู่ไหนแน่
:L2: :pig4: :L2:
-
จิ้มๆ มีสอบหงะ ขอติดไว้ก่อนนะ เดี๋ยวมาอ่าน 5555555
กลัวเพ้อ รีบมาต่อนะครับ เผื่อได้อ่านสองตอนรวด ครุคริ ^^
สอบพรุ่งนี้่บ่าย คงมาอ่าน มืดๆคร๊าบบบ
-
เยียบให้จมดินเลยนะเท็ด
สรุปให้ตอนท้ายขนานนั้น
เขารกกัน :z2:
-
เอิ่ม แล้วพ่อเค้าก็เป็นคนดีเลยเหรอ แค่เปลี่ยนจากอยู่กับผู้ชายแทนผู้หญิง เหอะๆ
-
ฝนตก น้ำท่วมซอย. เปียกไปหมด. เข้ามาช็อค.ด้วยคน เบาๆ o22 :a5: :freeze:
-
คุณพระ!!!!! o22
ตกใจ :a5:
-
omo!!! พ่อน้องตรัสกับคุณศุภเชษ แว้กๆๆๆๆ อะไรยังไง อยากรู้โดยละเอียด
เรื่องไม่ดราม่าพ่อห้ามอย่างที่คิด กลายเป็นดราม่าส่วนตัวของตรัสเอง ถ้าผ่านเรื่องนี้ไปได้คุณชายเย็นชาของเรา
คงสดใสขึ้นเยอะเนอะ (มั้ง) นี่ถ้าเท็ตไม่รักไม่ทำนะเนี่ย...น่ารักขึ้นทุกวัน อย่างนี้ตรัสรักตายเลย
ขอบคุณค่ะ
-
:a5: นั่นไงล่ะ เรื่องมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนอย่างนี้ไงล่ะ
ตะหงิดใจมานิดๆละ พอเจอประโยคสุดท้ายนั่นก็ชัดเลย :serius2:
-
o22 หมายความว่าไงใครเคยรักกันพ่อตรัสกับแม่ตรัสหรือว่าพ่อตรัสกับพี่เชษฐ์
-
ช็อค !!!! 0.0 แต่ชอบแบบนี้ หักมุมสุดๆ โอ้ย ประทับใจ ทำให้แปลกใจได้ตลอดเลยนิยายเรื่องนี้ ^^ ชอบภาษาตอนนี้มาก อ่านแล้วรู้สึกติดใจ อธิบายไม่ถูก เป็นกำลังใจให้คุณลิปนะคะ สู้ๆ
ปล.อ่านแล้วเขิน ><~ ตื่นเต้นเบาๆ
-
บ๊ะ น่าสนใจมาก อยากรู้เรื่องรุ่นพ่อด้วย แต่เสียดายจังที่จบไม่สวย
-
อะโห
ซับซ้อนอ๊ะ
-
เข้ามาอ่านอีกทีก็อัพสองตอนแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
งานเยอะพักนี้ คิดถึงเรื่องนี้ทุกวันให้ตายเถอะ
อยากจะกรี๊ดพ่อชายตรัสเคยรักกับคุณเชษฐ์
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบเท็ตที่เป็นคนพูดตรงๆ อ่ะ ดีแล้วล่ะมีอะไรก็บอกกันแบบนี้เลย ยังไงตรัสฟังเท็ตเสมอ
-
o13 ชอบคำสุดท้ายเนี่ยแหละ "เกย์ทั้งแผ่นดิน"
ฮ่าๆ เรื่องนี้มันชักซับซ้อน ปมเยอะ?
-
อ่อมมมมมมมมมมมมมมม หักมุมสุดๆ :laugh: :laugh:
-
ช็อค!! :a5:
คุณพ่อเป็นไบหรอคะ?
ตรัสคงตกใจตายเลยถ้ารู้ :serius2:
-
"เขาเคยรักกันจริงๆ"
โอ้ว มาย ก็อด :a5:
-
เอิ่ม...ผิดคลาดสุดๆ
ซับซ้อนจัง มันเป็นยังไงกันแน่น้า
-
OMG :a5:
-
ตรัสน่าจะรู้นะว่าพ่อชอบผู้ชายเหมือนกัน
เห็นถามเท็ตด้วยนี่หน่า
-
ใจเสียนะ เป็นจริงหรอ :o11:
-
ตามอ่านจนทันแล้ววว อ๊ากกกกก อ่านตอนนี้จบอยากจะตะโกนว่า ช่วยยยล่วยยยยยยยยยยยย !!!
ช็อค อึ้ง !! = [ ] = !!!!
สนุกมากกกค่า รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
เง๊อะ..................
คนเขียนไม่ได้จะสับขาหลอกเราใช่มั๊ยย??? :m29:
แต่เราคิดแล้วนะ :undecided:
ตรัสรู้ว่าพ่อตัวเองเป็นไบด้วย งั้นก็แสดงว่าเรื่องคืนนั้นตรัสก็รู้อ่ะดิ่
หรือว่าไม่เกี่ยวกัน?? งงงวยดีแท้ :m28: :m28:
ตอนนี้แอบแย่งซีนตรัสเท็ตเบาๆอ่ะ อิอิ o3
-
โอ้ว ที่เดาไว้ผิดซะงั้น แถมพี่เชษฐ์ยังมาเกี่ยวข้องด้วย :a5:
แล้วความลับลูกผู้ชายระหว่างเท็ตกับพี่เชษฐ์มันคืออะไร :serius2:
-
:a5: o22
-
ช็อคมก
-
โอ้วววววว :a5: :a5: :a5:
-
คุณพ่อกะพี่เชษฐ์ O.O
-
โอ้ววววว ความลับลูกผู้ชาย !!!!!!!!!!!!!!!!! :o
-
งงงงงง ไก่ตาแตก ตกลงมันยังไงกันเนี้ย
-
-โอ้วว ค้างมากจริงๆ ^___^
-
ค้าง
-
:a5: เเหงะ เค้าเคยรักกัน
เเอบช็อคง่ะ :really2:
-
o22
-
เหมือนว่าจะปูทางมาตั้งแต่ตรัสบอกว่าพ่อเป็นเสือไบแล้ว พ่ออ่านๆไป น้องเท็ตไปบ้านพี่เชษฐ์ กลิ่นเริ่ม บรรยากาศเริ่มไป พอเจอประโยคสุดท้าย เราถึงกับเผลออุทานออกมา "กูว่าแล้ววววววววว" ไม่ช็อคเท่าไหร่ แต่แอบงงเล็กๆ
-
อุตส่าห์กะแล้วว่ามันต้องมีอะไรลึกๆ
แต่พออ่านเจอประโยคสุดท้ายแล้ว...
ช็อกเลยท่าน :a5: :a5:
-
:L2:
-
โอีะ มายก็อด อะไรกันเนี่ย?
-
เพิ่งตามอ่านครับ
เจอตอนล่าสุดไปเล่นเอาเงิบเลยจ้าาาา
ฮ่าๆๆ
ไอ้เท็ตของเราน่ารักนะ คุณชายก็น่ารักเหมือนกัน
รอความจริงต่อไปครับตอนนี้งงมาก
-
กรี๊ดดดดดดด มากค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านโอ๊ยติดงอมแงมเลยค่ะ สนุกมากชอบเท็ตมากเลยค่ะ น่าร๊ากกกกกกกกกดี ขอบคุณคนแต่งน่ะค่ะ คุณยอดมากกกกกกกก o13
-
อั้ยยะ..........
ผิดคาด o22
-
เพิ่งได้ตามอ่านเอง แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน 555
แอบชอบเท็ดตรงนี่มันหื่นจริงอะไรจริง ก๊ากกกก นายเอกหื่นๆแบบนี้ชอบบบบ
มาอัพต่อเร็วๆนะคะ :L2:
-
โอ๊ะโอ เรื่องราวมันกลับลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนขึ้นแล้ว
เอาล่ะสิ อยู่ดีๆได้มารู้ความจริงเยี่ยงนี้ ก็ช๊อคกันไปถ้วนหน้าเลย o22
ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าต่อไปมันจะเป็นยังไงแล้วน้า ><"
-
พี่เชษฐ์กับคุณฉัตร อ๊ากกกกก อยากรู้เรื่องต่อเลยอ่ะ ..... :a5:
เป็นกำลังใจให้นะคะ จุ๊บ จุ๊บ
-
มาตามหาคนแต่งครับ
-
:mc4: สนุกมากครับ
-
ถึงจะช็อกกับเรื่องรุ่นพ่อก็เถอะนะ แต่ก็แอบฮาคำท้ายเรื่องไม่ได้ ชอบอะ !
เกย์ทั้งแผ่นดิน -.,-b
รออ่านต่อจ้า
-
มานั่งรอ!!!
-
มารอค่ะ เห็นเปลี่ยนเป็นตอนที่ 21 แล้ว >.<
-
รอ
รอ
รอ
รอ
รอ
-
รออออ
-
รอๆ :z2:
-
งื้ออออ
-
เปลี่ยนหัวแล้วววววว รอต่อไป~~~ 55555
-
รออออออออ >.<
-
รอจ้า
-
ทะลึ่ง : กามที่ 21
ผมยังมีใจไม่กล้าพอที่จะเอ่ยปากคุยกับตรัสเรื่องสำคัญ นี่ก็วันที่สามเข้าไปแล้วตั้งแต่กลับมาจากบ้านพี่เชษฐ์ เมื่อโดนถามก็บอกแค่ว่าอย่าเกลียดคุณฉัตรพันธ์ก็พอ ขอให้มันกดอคติของตัวเองไว้ให้ลึกสุดใจเพราะไม่ว่าอย่างไรความรักก็ไม่ใช่สิ่งผิด แต่ที่ผิดคือเวลาและความเหมาะสมที่มนุษย์เรายึดติดกันมากมาย
แรงจูบย้ำ ๆ ที่หัวไหล่ไล่ขึ้นมาถึงใบหูรบกวนการนอนจนต้องส่งเสียงประท้วง พลิกตัวหนีก็แล้ว ส่งมือไปผลักก็แล้ว แต่ไอ้คนหน้าด้านมันก็ยังไม่รู้สึกรู้สา นึกอยากกระโดดลงจากเตียงไปนั่งดิ้นปัด ๆ บนพื้นแล้วร้องโวยวายให้รู้ว่าง่วงจริงไม่ใช่จริตมารยาเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว ปากบอกว่าอย่าค่ะ ๆ แต่ก็โน้มคอพระเอกลงมาจูบซะเอง
ซึ่งในกรณีนี้...ให้ย้ายลงไปนอนใต้เตียงผมก็จะทำ
“ตรัส...พอ” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก มันไม่ตอบ ไม่ขานรับ ไม่หือไม่อือ แต่ก็ไม่หยุดมือไม้ที่ป่ายแปะไปทั่วตัวอย่างคนหูเสีย แบบนี้มันเกินไปหน่อย บังอาจขัดใจท่านเท็ตมึงต้องได้รับบทลงโทษที่สาสม
“ตรัส บอกว่าพอ สองรอบแล้ว” ก็ไม่รู้ว่าจะนับให้เสียหน้าตัวเองทำไม จะรอบเดียว สองรอบ หรือสิบรอบก็ช่างหัวมันเถอะ แต่ที่ยอมไม่ได้คือพรุ่งนี้ต้องทำงาน จะไปนั่งปวดเอวปวดสะโพกให้พี่สาเขาจับพิรุธได้ก็ใช่ที่ มีแต่ไอ้บ้ากามนี่แหละที่ไม่ยอมเห็นใจคนอื่นเขาบ้าง อุตส่าห์เก๊กเสียงแข็งห้ามปรามแล้วมันหยุดไหม ไม่เลย ยังเอาคางสากลากผ่านแก้มให้รู้สึกจั๊กจี้จนต้องหดคอหนี
“หมกมุ่นจนสิวขึ้นแล้วเห็นไหม” มีที่ไหนล่ะ คิดได้ไงวะกู อ้างไปเรื่อยเผื่อว่าจะช่วยกระตุ้นต่อมสามัญสำนึกของมันให้ชักมือที่กำลังลูบอยู่ตรงช่วงเอวกลับไป สามวันที่ผ่านมามีคืนไหนที่มันปล่อยให้ผมได้พักหายใจหายคอบ้างไหม อย่าว่าแต่หายใจ เสียงครางตัวเองยังดังหลอนหูผมอยู่เลย ช่วยออมแรงไว้ตอนแก่บ้างเถอะ ถือว่ายังหนุ่มยังแน่นแล้วจะหักโหมขนาดนี้ เดี๋ยวกูแช่งให้เสื่อมสมรรถภาพ หมดสิทธิ์ต่อยอดพันธุกรรมขั้นเทพบุตรของมึงแล้วอย่ามาหาว่าใจร้าย
“ตรัส จะเที่ยงคืนแล้ว” นาฬิกาข้างหัวเตียงส่องแสงริบหรี่บอกเวลาเป็นตัวเลขดิจิตอล อ้างมันให้หมด มองเห็นอะไรก็เอามาพูดดักทางไว้ก่อน แล้วดูมันเถอะ สงสัยจะรำคาญที่ผมพูดมากเลยก็เอื้อมหน้ามาจูบปิดปากกันดื้อ ๆ จูบซับ ๆ ย้ำ ๆ จนเกือบสำลักอากาศหายใจ บาปนะโว้ย ทรมานชาวบ้านเขาด้วยปากของมึงเนี่ย ไปปีนต้นงิ้วกับกูซะดี ๆ
“ไม่เล่าเรื่องคุณศุภเชษฐ์ คืนนี้ก็ไม่ต้องนอน” นี่คือจุดประสงค์มึงเหรอหล่อ เป็นการคาดคั้นความจริงที่มีแต่ได้กับได้เกินไปไหม ถึงมึงจะยังไม่รู้เรื่องพี่เชษฐ์แต่มึงก็กำลังจะได้ตัวกูรอบที่สาม หลังจากปีนต้นงิ้วแล้วกูจะอ้อนวอนท่านพญายมให้ท่านลากมึงลงกระทะทองแดงซะด้วยเลย
“เดี๋ยวค่อยเล่า”
“เดี๋ยวค่อยนอน” ฮือ เวรกรรมอะไรแต่ชาติปางไหนถึงต้องมานอนนึกข้ออ้างให้หลุดพ้นจากบ่วงกามของมันด้วย ถ้าพรุ่งนี้กูไปทำงานไม่ไหวก็ฝากตอกบัตรแทนด้วยแล้วกัน ฝึกงานไม่ครบกำหนด เรียนไม่จบพร้อมเพื่อน มึงต้องรับผิดชอบอะตรัส
“เล่าพรุ่งนี้เช้าได้ไหม”
“ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยนอนพรุ่งนี้เช้า” ลมเพลมพัด ผีหื่นเข้าสิงตรัสกลางดึก ผมรีบตะคลุบมือที่กำลังจะเลิกชายเสื้อของผมขึ้นทั้งที่เพิ่งใส่ได้ไม่ถึงสิบนาที ไอ้คนทำยังมีหน้ามาหัวเราะเสียงต่ำอยู่ข้างหู เอาไงดี ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างมีหวังได้คล้อยตามมันไปอย่างเสียไม่ได้แน่ ๆ ยิ่งแพ้ทางจูบมันอยู่ แล้วดูมัน โน้มหน้ามาอวดขนตาหนาเป็นแพเยี่ยงกันสาด ปากก็ยังคลอเคลียอยู่แถวคาง มันยิ่งเป็นพวกพูดจริงทำจริงอยู่แล้วด้วย ซวยหมาไอ้เท็ตแท้ ๆ
“เอ้า ๆ เล่าก็เล่า” หมายมั่นว่าจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟให้ลุกขึ้นมานั่งคุยกันดี ๆ แต่เห็นทีจะไม่เป็นผล นอกจากมันจะไม่ยอมให้ผมได้ทำอย่างที่ตั้งใจแล้ว คล้ายว่าหน้าขาผมก็กำลังถูกโลมเล้าด้วยฝ่ามือร้อนรุม ๆ ที่ไม่น่าไว้ใจอย่างแรง
“ถ้าจะให้เล่าก็หยุด...พอแล้ว ไม่หยุด...ไม่เล่านะ...ตรัส” ชักจะพูดไม่เป็นคำ สรรพเสียงเริ่มขาด ๆ หาย ๆ กลายเป็นคนติดอ่างชั่วคราว แล้วที่ผมออกปากขอร้องแกมข่มขู่มันฟังเสียที่ไหน ซ้ำร้ายยังส่งนิ้วมาเกี่ยวอยู่แถว ๆ ขอบกางเกงยางยืดให้ขนแขนขนขาพากันลุกเกรียว ตัดสินใจผุดลุกขึ้นไปนั่งค่อมทับช่วงเอวมันไว้ ล่อแหลมไปหน่อยแต่แบบนี้มันคงทำอะไรไม่ถนัด จะได้คุยกันถนี่ ๆ
“เก็บมือ เลิกซน ถ้าไม่หยุดไม่เล่า” ยื่นคำขาด เป็นอันว่าคุณชายต้องยอมนอนนิ่ง สงบลิ้น สงบมือ สงบปาก สงบคำ อาจขยับตัวนิดหน่อยเพื่อให้ผมนั่งสบายขึ้นก่อนจะครางอือเป็นนัยว่าพร้อมรับฟัง แต่ก่อนนั้นผมขอลีลาเป็นค่าเสียหายที่โดนไอ้คุณชายมันจูบได้จูบเอาสักหน่อย
“อืม...จำไม่ค่อยได้แล้วอะ คุยกับพี่เขาตั้งหลายวันแล้ว”
“เท็ต...” หูย แค่นี้ก็ต้องทำเสียงเข้ม คนจนแต้มอย่างกูจะทำอะไรได้ ลูกไล่มึงอยู่แล้วนี่
“ล้อเล่นน่า ตรัสจำเรื่องที่เคยเล่าให้ฉันฟังได้ไหม พนักงานบัญชีที่มีอะไร ๆ กับคุณฉัตร”
“จำได้”
“แต่ตรัสไม่รู้ใช่ไหมว่าคุณฉัตรเป็นคนแบบไหน มีอุปนิสัยยังไงบ้าง” ระหว่างที่รอมันตอบก็รู้สึกได้ว่าถูกจับมือไปคลึงเบา ๆ จะยื้อคืนมันก็รั้งไว้ แบบนี้มันไม่ต่างอะไรกับการกล่อมทางอ้อม เดี๋ยวกูก็หลับก่อนเล่าจบกันพอดี
“ไม่รู้ครับ ไม่เคยคลุกคลี”
“แล้วรู้ไหมว่าท่านมีวิธีล้วงความลับของคนอื่นแบบแปลก ๆ”
“เท็ต อย่าย้อนถามกันแบบนี้ มีอะไรเล่ามาให้หมด”
“เอ้า เล่าเลยก็ไม่ตื่นเต้นดิ ใจร้อนนะเนี่ยเรา”
“ร้อนทั้งตัวนั่นแหละ” มึง...อย่าทำคนอื่นเขาเขวได้ไหม คุยเรื่องคุณฉัตรอยู่ดี ๆ พาเข้าเรื่องใต้สะดือเฉยเลย
“พี่เชษฐ์บอกว่าคุณฉัตรแค่หลอกจีบเพราะท่านรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคิดไม่ซื่อ ทำทีว่าพูดโน้มน้าวให้ยักยอกเงินบริษัท แล้วพอเรื่องแดงขึ้นมาคุณฉัตรก็โอนเงินคืนทุกบาททุกสตางค์ไม่ได้เก็บเอาไว้เลย”
“เขาเล่า ก็เชื่อเขาหรือ”
“อ้าว ถ้าไม่เชื่อพี่เชษฐ์แล้วจะให้เชื่อใคร”
“แล้วคุณศุภเชษฐ์นี่สำคัญแค่ไหน ทำไมต้องเชื่อด้วยหืม”
“ต้องเชื่อสิ เพราะเขาเป็น...เลขาฯ ของคุณฉัตรไง”
“เลขาฯ พูดให้ท้ายเจ้านายก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร แล้วอีกอย่างถ้าเป็นแผนจริง ทำไมคุณปู่ท่านถึงไม่รู้เรื่อง”
“เป็นนิสัยส่วนตัวของท่าน พี่เชษฐ์บอกว่าคุณฉัตรไม่ชอบพูดจาโอ้อวด อยากทำอะไรก็ทำ กล้าได้กล้าเสียขอแค่ผลที่ได้รับกลับมาคุ้มค่ากับการทุ่มเท จะถูกใครมองอย่างไรก็ไม่สน ปิดทองหลังพระ อะไรประมาณนั้นแหละ”
“แต่ทองคำเปลวที่ว่าน่ะ มีมูลค่าเป็นล้าน” คุณชายมันย้อน แต่เตรียมการมาขนาดนี้แล้ว ลงว่ามีพี่เชษฐ์คอยหนุนหลังผมก็เบาใจว่าข้อมูลที่ได้มาไม่ผิดพลาดแน่นอน ค่อย ๆ แบไต๋ให้มันรู้ทีละนิด ไม่เร่งรัด ด้วยกลัวมันจะรับไม่ได้แล้วช็อกตาตั้งไปซะก่อน
“ทำเป็นพูดดี ยอดเงินในบัญชีของบริษัทนับเลขศูนย์แทบไม่หวาดไม่ไหวเลยไม่ใช่หรือไง”
“คุยกันวันเดียวล้วงความลับมาขนาดนี้ สงสัยคุณศุภเชษฐ์อะไรนี่จะไว้ใจไม่ได้ สั่งเก็บเสียดีไหม” จ้ะพ่อมาเฟียใหญ่ พูดกลั้วหัวเราะให้คนที่นอนฟังใจกระตุกได้อีก จะบอกมันยังไงดีว่าความลับที่รู้มามันไม่ใช่แค่เรื่องขี้ประติ๋ว ที่เล่าเมื่อกี้คืออารัมภบท ยังไม่รวมเนื้อความและคำลงท้าย ส่วนใครจะยิงใคร จ้างมือปืนที่ไหนค่อยว่ากันอีกทีเถอะ
ไม่รู้ว่าเผลอเลื้อยลงมานอนซบไซ้หนุนไหล่คุณชายตั้งแต่ตอนไหน คงเพราะอากาศหนาวหรือไม่ก็อาการปวดเกร็งหลังและขาที่ต้องคุดคู้ค่อมตัวมันไว้ ผมซุกหน้าเข้าอุณหภูมิที่ต่างไปจากความเย็นยะเยือกรอบตัวเพราะเครื่องปรับอากาศที่ทำงานเต็มประสิทธิภาพ ก่อนจะมีผ้านวมผืนหนาคลุมขึ้นมาถึงต้นคอ ตรัสกระชับอ้อมแขนก่อนจะเอ่ยถามแทรกความมืดมิด
“ทำไมถึงอยากให้ฉันยกโทษให้ฉัตรพันธ์”
“เพราะท่านเป็นพ่อของตรัส” ผมเชื่อว่าสายสัมพันธ์บาง ๆ ระหว่างสายเลือดนั้นจะช่วยเชื่อมโยงความผูกพันและโหยหาความรักที่น้อยคนนักจะสละทิ้งได้จนหมดสิ้น ซึ่งผมเองก็ได้เห็นกับตาแล้วว่ามันมีอยู่จริง ข้อพิสูจน์ที่ชัดเจนที่สุดคือตรัสไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างที่ใจนึกกลัวเมื่อรู้ว่าผมแอบไปพบคุณฉัตร อาจจะฉุนเฉียวอยู่บ้างแต่หลังจากนั้นมันยังทำตัวปกติอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมสังหรณ์ใจ ขออย่าให้มันเก็บอารมณ์ไว้พร้อมระเบิดเมื่อเวลานับถอยหลังถึงเลขศูนย์ ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย
“นึกว่าหลงเสน่ห์ หลงคารมเขาไปแล้ว”
“ถ้าจะคิดแง่นั้น ก็อย่ามาพูดกันให้เสียเวลาดีกว่าตรัส” เบี่ยงหน้าหนีไอ้คนที่เก่งแต่วิชาการ อยากให้มันขนเกรดเอบนใบทรานสคริปไปคืนอาจารย์ให้หมด สักแต่เหมาให้คนอื่นเขาคิดอกุศล แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วว่ายังไงมันก็ต้องดึงเข้าเรื่องชู้สาวอยู่วันยังค่ำ แล้วมันหลงกันง่าย ๆ หรือไอ้เสน่ห์ที่ว่า มองหน้าคุยกันไม่กี่คำแล้วมันตกหลุมพรางกันง่าย ๆ เสียที่ไหน ถ้าไม่เชื่อใจกัน ถ้าคิดว่าที่เคยบอกไปเป็นคำพูดพล่อย ๆ ไม่จริงใจ ก็พอแค่นี้ดีกว่า
ยังไม่ทันได้พลิกตัวหันหลัง มือที่แข็งแรงกว่าก็เอื้อมมารั้งเอวผมไว้แล้วกระชับกอด รู้ตัวอีกทีโคมไฟหัวเตียงก็ถูกเปิดจนห้องสว่างไสว ตรงข้ามกับสติสตังที่เริ่มจะพร่าเบลอเพราะสายตาที่โลมไล้ไปทั่วใบหน้าจนรู้สึกว่าแก้มร้อนผะผ่าว ใจง่ายชะมัด ตั้งการ์ดป้องกันการอ้อนแบบกะทันหันไม่ทันก็เลยยอมให้มันกอดแน่นจนหน้าแทบฝังเข้าไปในอก ได้ยินมันกระซิบขอโทษเบา ๆ ผิดกับเสียงหัวใจที่ดังระงมอยู่ข้างหู นอนฟังนาน ๆ แล้วมือไม้มันพาลอ่อนแรงเอาดื้อ ๆ
“อึดอัด”
“ขอโทษ”
“รู้แล้ว ๆ ปล่อยก่อน หายใจไม่ออก” อ้อนไปมันก็ยอมคลายแรงรั้งนิดหนึ่ง ขอย้ำว่านิดเดียวจริง ๆ เพราะเวลาที่พูดปากผมยังงับ ๆ อยู่แถวไหปลาร้ามันอยู่เลย
“ยังอยากจะคุยอยู่ไหมเรื่องนี้” มันพยักหน้าตอบ
“ถ้ายังอยากฟังก็ช่วยทำความเข้าใจใหม่ด้วยว่าฉันเอาตัวเองเข้ามาวุ่นวายก็เพราะมันเป็นเรื่องของตรัส ไม่ใช่เพราะคุณฉัตรพันธ์ อยากให้ตรัสเปิดใจรับข้อมูลใหม่เพื่อหักล้างความเชื่อที่ปักใจมาตลอดว่าเขาผิด เขาชั่วร้าย ถ้าสิ่งที่ฉันรู้มามันตรงกันข้าม ฉันก็พร้อมจะอยู่ข้างตรัส จะเลิกยุ่งเลิกข้องแวะกับคุณฉัตรโดยที่ตรัสไม่ต้องออกปากด้วยซ้ำ โอเคไหม”
“ครับ ขอโทษนะ” ผมกอดตอบแทนคำพูด
“แต่รู้อะไรไหมเท็ต ต่อให้คุณศุภเชษฐ์ชักแม่น้ำทั้งห้ามาบรรยายความดีของผู้ชายคนนั้น ฉันก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจได้”
“ทำไม”
“เพราะไม่ว่ายังไง...แม่ก็ไม่ฟื้น” ความจริงหนึ่งเดียวที่เพิ่งรับรู้ทำให้ผมหมดแรงใจที่จะไปต่อ ประสงค์ดีส่งริมฝีปากแตะแผ่วที่ปลายจมูกหวังปลอบประโลมแต่กลายเป็นเข้าทางคนเจ้าเล่ห์ โดนไอ้เทพบุตรริบลมหายใจไปหลายนาที กว่าจะแหวกว่ายโผล่พ้นทะเลน้ำลายก็เล่นเอาหอบ ต่อยที่ไหล่มันไปให้รู้ว่าคนกำลังจริงจัง อย่าเพิ่งมาทำพังเพราะตัณหาของมึงได้ไหม
“ตรัส...ถ้าคุณปานรับรู้ว่าลูกชายคนเดียวของท่านใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกรังเกียจรังชังพ่อตัวเองแบบนี้ ท่านจะมีความสุขไหม แม่น้ำทั้งห้ามันคงใช้ชะล้างความจริงที่ว่า...คุณฉัตรรักตรัสและแม่ของตรัสไม่ได้หรอก”
“เอาอะไรมาพูด”
“เอาความจริงมาพูด”
“พิสูจน์สิ”
“มีแค่คนเดียวที่บอกได้ว่าทำไมผู้ชายที่มุทะลุ กล้าได้กล้าเสีย ใจนักเลงอย่างคุณฉัตรพันธ์ถึงร้องไห้แทบขาดใจในคืนที่แม่ตรัสเสีย”
“คุณศุภเชษฐ์บอกหรือ”
“ใช่ เพราะคืนนั้นเขาอยู่ด้วยกัน ความทรงจำของเด็กเจ็ดขวบที่ปักใจว่าคุณฉัตรอยู่กับผู้หญิงก็ผิดไปแล้วหนึ่ง”
“แต่เขาไม่อยู่ดูใจแม่ครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ” เด็กเจ็ดขวบคนนั้นกำลังยกมือขึ้นปัดจมูก เดาได้ไม่ยากว่าตรัสกำลังกลั้นน้ำตาอย่างสาหัสสากรรจ์ ได้เวลาสลับตำแหน่งกันบ้างแล้ว ผมขยับตัวพร้อมกับสอดมือขึ้นรับหัวทุย ๆ มาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะนวดเบา ๆ ที่ท้ายทอย
“เขาทำแล้ว คำสั่งเสียครั้งสุดท้ายของคุณปานพี่เชษฐ์ก็ได้ยินชัดเจน แค่คำพูดง่าย ๆ อย่างดูแลตรัสให้ดี อย่าให้ตรัสต้องเสียใจ เพียงแต่ว่าไม่ใช่คืนสุดท้ายที่ท่านเสีย”
“ถ้าอย่างนั้นฉัตรพันธ์ก็ผิดคำพูดจนไม่น่าให้อภัย”
“ก็จริงอยู่ที่เขาเจ้าชู้ มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาแต่ก็ไม่เคยมีใครได้เป็นที่หนึ่งแทนที่แม่ของตรัส พอรู้ว่าท่านมีลูกยากคุณปานก็ไม่อยากให้ความอ่อนแอของตัวเองทำให้คุณปู่ต้องเสียใจ เพราะคุณฉัตรก็ลูกคนเดียวเหมือนกันใช่ไหม ถ้าไม่มีลูกหลานไว้สืบทอดวงตระกูลคงเป็นความรู้สึกผิดบาปในใจ ความจริงเรื่องนี้ก็เกินกว่าเหตุไปหน่อยแต่พี่เชษฐ์บอกว่าคุณแม่ของตรัสเต็มใจจริง ๆ นะ แล้วก็โชคดีจริง ๆ ที่ท่านตั้งท้องตรัส” ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะหาหน้าเทพบุตรแบบนี้ได้ที่ไหน แรร์ไอเทมของชาวโลกแท้ ๆ
“คุณศุภเชษฐ์รู้เรื่องครอบครัวฉันมากเกินไปหรือเปล่า” ตรัสพึมพำ
“ไม่รู้สิแปลก เพราะเขาก็เคยเสียท่าคุณฉัตรมาก่อน”
“นั่นไง” ไอ้คุณชายมันทำท่าจะเงยหน้า ผมก็เลยกดมันไว้ด้วยปลายคางแล้วทำเสียงเข้ม
“เฉย ๆ เถอะน่า ตั้งใจฟังอย่างเดียวพอ”
“เสียท่า...ความหมายไหน”
“ก็ไม่รู้ยังไงแหละ แต่ว่าเขาเคยสนิทกันมากมาก่อน เรียนที่ต่างประเทศด้วยกัน ครอบครัวก็สนิทกัน แล้วยังดึงเพื่อนสนิทมาร่วมงาน แต่นั่นก็เป็นเรื่องก่อนที่คุณฉัตรจะมาพบรักกับแม่ตรัสนะ เป็นการคลุมถุงชนที่มีเหตุผลของหัวใจมาเกี่ยวด้วยล้วน ๆ”
“แน่หรือ”
“แน่ ไม่อย่างนั้นพี่เชษฐ์จะแต่งงานแล้วมีลูกน่ารัก ๆ อย่างชีต้าร์ได้ยังไง”
“แล้วเขาลาออกทำไม หลังจากแม่เสีย”
“เขาถนัดเรื่องหุ้นมากกว่าไง คุณฉัตรก็คงไม่อยากถ่วงเขาไว้ให้เป็นแค่เลขาฯ แทนที่จะมีสิทธิ์ก้าวหน้ามากกว่านั้น”
“แล้วถ้าสมมติว่าฉันถูกคลุมถุงชนบ้าง...” แล้วมันจะสมมติเพื่อ
“ก็เรื่องของตรัสดิ มาถามฉันทำไม”
“เท็ต...”
“ถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงที่ดี ฉันก็ยินดีด้วย” แล้วตรัสมันก็เงียบไป เอาละไง ล้อเล่นก็ไม่ได้ด้วยเว้ย เดี๋ยวพ่อก็ลุกหนีปล่อยให้งอนเก้อซะเลย “เงียบทำไมล่ะ”
“เงียบลองใจ” ชิชะ หน้าด้านตอบ ได้ยินมันหัวเราะหึแล้วนึกหมั่นไส้อยากงับหัวคน
“พูดจริงนะ ถ้าอะไรที่มันดีสำหรับตรัส ฉันก็เลือกอันนั้นแหละ”
“เลือกตัวเองได้ไหม อย่าพูดอะไรที่มันทำร้ายฉันนักเลย” แล้วมึงเสือกตั้งคำถามก่อนทำไม ถามอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ หรือถ้าวันไหนมันต้องแต่งงานกับใครขึ้นมาจริง ๆ ผมก็จะทำอย่างที่พูดนี่แหละ
เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตรัส
การฝึกงานผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว ผมยังมีชีวิตสุขสบายดี ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรกับใครเขา งานการก็ไม่ค่อยมีให้ทำแอบอู้เสียเป็นส่วนใหญ่ ใกล้สิ้นปีฝ่ายบัญชีจึงยุ่งเป็นพิเศษ พี่รินเลยหายจ้อยไม่แวะเวียนมาทักทายน้องเท็ตคนนี้บ้างเลย ส่วนพี่สาก็รีบเคลียร์งานที่ค้างคาก่อนจะลาหยุดเพื่อแต่งงานและลาคลอดยาวไป ซึ่งตอนนี้ผมมีเพื่อนคุยคนใหม่เป็นพี่หญิงฝ่ายจัดซื้อ เห็นผลุบ ๆ โผล่ ๆ เฉพาะช่วงเช้า พอตกบ่ายก็ออกไปทำธุระข้างนอกเกือบทุกวัน
ความจริงพี่หญิงเป็นคนสวยครับ สวยเรียบ ๆ ไม่หวือหวาเพราะพี่เขาไม่แต่งหน้าจัดเหมือนอย่างพี่ริน แต่ก็ไม่เรียบร้อยประหนึ่งกุลสตรีไทยอย่างพี่สา ติดจะห้าว ๆ ถึงไหนถึงกันอยู่ไม่น้อย อุปนิสัยตรงข้ามกับชื่อตัวแบบสุดโต่ง พอได้คุยได้สนิทก็เลยรู้ว่าพี่เขาเป็นหญิงเดียวในวงล้อมพี่ชายหนึ่งและน้องชายสอง ทำให้ไม่ติดใจสงสัยในบุคลิกภาพ ถึงพี่เขาจะยืนยันว่า ‘พี่ชอบผู้ชายนะ’ ก็เถอะ
หลังจากไปนั่งฟังพี่เขานินทาคุณสามารถที่ห้องรับรองก็เดินกลับมาที่โต๊ะทำงานพร้อมหลับ เอ้ย พร้อมรบเต็มกำลังสำหรับช่วงบ่ายวันนี้ พี่หญิงเขาใจดีเลี้ยงพิซซ่าถาดใหญ่ให้เป็นขวัญกระเพาะ ส่วนไอ้คุณชายมันติดพันงานประชุม แทะโต๊ะแทะแฟ้มแทนข้าวเที่ยงอีกเหมือนเคย
แต่ยังไม่ทันได้นั่งประจำตำแหน่งก็ต้องแปลกใจกับช็อกโกแลตบาร์ที่ฉลากโชว์หราว่าเมดอินเบลเยี่ยม หันซ้ายหันขวาเผื่อมีใครมาวางไว้ผิดโต๊ะแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เลยทำได้แค่มองไม่กล้าไปแตะต้อง อันเบ้อเริ่มชนิดที่ว่าปาหัวหมาแตกมูลค่าน่าจะสาหัสอยู่ เกิดกินไปแล้วไม่ใช่ของตัวเองขึ้นมา มีหวังได้หน้าแหกและกระเป๋าฉีกในคดีเดียว
ผมเก็บความสงสัยเอาไว้จนกระทั่งพี่สาเดินกลับมา เห็นพี่เขายกแฟ้มเล่มหนามาด้วยก็รีบเสนอตัวเข้าไปช่วยถือ ได้รับสินน้ำใจเป็นรอยยิ้มสว่างไสวพร้อมคำขอบคุณ น่ารักจนนึกอิจฉาคุณปรมัตถ์ขึ้นมาติดหมัด
“ทานข้าวหรือยังครับ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณปอบังคับให้พักก่อนประชุมเสร็จ ช่วงนี้ทำงานไม่คุ้มค่าจ้างยังไงไม่รู้สิ”
“ก็คุณปอเขาเป็นห่วงนี่ครับ อย่าคิดมากเลย อยากเห็นหน้าปรมัตถ์จูเนียร์จะแย่แล้วเนี่ย” ประโยคหลังแอบกระซิบกระซาบ พี่สาก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ผมรอจนพี่เขานั่งที่โต๊ะเรียบร้อยก่อนจะชี้ไปที่ช็อกโกแลตเจ้าปัญหาแล้วถามไปว่าอันนี้ของใคร ใช่ของพี่เขาหรือเปล่า
“ไม่ใช่ของพี่หรอกค่ะ ก่อนไปประชุมยังไม่เห็นเลยนะ มีใครเอามาฝากน้องเท็ตหรือเปล่า”
“ไม่ทราบสิครับ ของฝากก็น่าจะทิ้งโน้ตไว้สักหน่อย ถ้าหลังเลิกงานแล้วไม่มีใครมาขอคืน ผมยึดเลยแล้วกัน พี่สาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นนะครับ” ทำหน้าทะเล้นพูดทีเล่นทีจริง พี่เขาก็หัวเราะพร้อมพยักหน้าสมยอม
หลังจากวันนั้นผู้สมรู้ร่วมคิดก็ยังต้องร่วมรู้เห็นเหตุการณ์ขโมยช็อกโกแลตข้างโต๊ะทำงานต่อไปอีกหลายวัน นี่ก็อาทิตย์กว่าแล้วที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเอามาวางไว้ ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งคงหนีไม่พ้นท่านว่าที่ประธาน ความจริงผมมองข้ามมันไปเลยด้วยซ้ำเพราะตรัสมันไม่ใช่มนุษย์จำพวกที่จะมาทำอะไรกุ๊กกิ๊กน่ารัก ต้องบอกว่าอยากได้มันถึงจะประเคนให้ ก็เลยไม่คาดหวังว่าคนที่ส่งขนมหวานแทนใจคือท่านตรัสผู้เถรตรง
แล้วผิดจากที่คาดไว้เสียที่ไหน พอถามไปว่ามันใช่เจ้าของช็อกโกแลตหรือเปล่า คุณท่านก็ปฏิเสธทันที ยังมีหน้าย้อนถามกลับด้วยว่าไปขัดขาใครในบริษัทหรือเปล่า ระวังเขาจะวางยา พ่อมึงช่วยคิดอะไรให้เหมือนผู้เหมือนคนเขาหน่อยได้ไหม อย่าให้มันพิลึกพิลั่นวิจิตรพิสดารนักเลย
วันนี้ไม่มีประชุมแต่คุณฉัตรจะแวะมาก็เลยต้องใส่สูทอบซาวน่าไปทั้งวัน จวนจะเลิกงานอยู่แล้วตอนที่ตรัสเรียกเข้าไปในห้อง แค่เรียงแฟ้มลูกค้าหนาเป็นตั้งเข้าตู้ก็ต้องลำบากผู้ช่วยเลขาฯ อย่างผมด้วย สมควรประณามความขี้เกียจของมันนัก
ผมเดินกลับออกมาพร้อมเอกสารสำหรับส่งอีเมลให้ลูกค้าที่ตรัสฝากให้พี่สา แต่ยังไม่ทันได้ส่งถึงมือก็ต้องมายืนประจันหน้ากับคุณฉัตรพันธ์เสียก่อน ผมกดยิ้มกริ่งเกรงพร้อมยกมือไหว้คุณเขาไป ไม่วายเหลือบเห็นลิ่วล้อที่เดินตามกันมาติด ๆ วันนี้กัณฑ์ธรก็เรียบหรูดูดีมีอีโก้สูงพอฟัดพอเหวี่ยงกับไอ้คุณชาย ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงก็เลยเสหลบตามองไปหาพี่สาแล้วก้าวกระเถิบ ๆ ไปนั่งแหมะที่เก้าอี้ก่อนจะยื่นเอกสารให้พี่เขา
หลงนึกว่าสองพ่อลูกแค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่ไหงไอ้คุณธรเขาถึงหันบอกพ่อบังเกิดเกล้าว่า ‘เดี๋ยวผมตามไป’ สิ้นคำก็มาหยุดยืนที่หน้าโต๊ะผมพอดิบพอดี ก่อนจะวางอะไรบางอย่างไว้ให้ดูต่างหน้าแล้วทำท่าจะเดินหนี “เดี๋ยวครับ” สายตาคมกริบมองมาปราดเดียวก็เสียวถึงไส้ติ่ง
มึงจะเรียกเขาไว้หาสวรรค์วิมานอะไรวะเท็ต ปล่อยพี่ท่านเดินกลับไปทิ้งไว้แค่ ‘ช็อกโกแลต’ ก็พอ
“ให้ผมทำไมครับ” ไม่ผิดแน่ ตรัสเดาถูกแล้วเรื่องที่ว่าผมกำลังโดนวางยาพิษ รวบช็อกโกแลตทั้งหมดออกมาจากลิ้นชัก คะเนดูจากสายตาไม่น่าจะต่ำกว่าสิบแท่ง ซึ่งแต่ละอันมันก็ช่างมโหฬาร แค่เห็นก็เลี่ยนไปถึงชาติหน้าโดยไม่จำเป็นต้องยัดเข้าปาก นี่คนนะครับพี่ ไม่ใช่ร้านเบเกอรี่ ส่งวัตถุดิบเป็นว่าเล่นเลย
“ไม่ชอบช็อกโกแลตหรือ” เอาเข้าไป หล่อซะเปล่าแต่หูไม่ดีหรอกหรือครับ ทำไมตอบไม่ตรงคำถาม
“ก็ชอบครับ แต่นี่เยอะเกินไป” ยืนอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไปพักใหญ่ พี่ชายตรัสเขาก็ไม่ว่ายังไง หันไปเห็นหน้าพี่สายิ่งแล้วใหญ่ นี่มันเรื่องคอขาดบาดตายเลยเถอะ ถ้ายังไม่รู้สาเหตุของเรื่องทั้งหมดมันต้องกลายเป็นประเด็นอื้อฉาว คบชู้สู่ชาย โดนท่านตรัสฆ่าตายสถานเดียว
ผมยังจำสีหน้าของคุณธรเมื่อตอนที่เจอกันครั้งสุดท้ายได้ติดตา ตั้งท่ารังเกียจผมขนาดนั้นแท้ ๆ แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน ของแทนคำขอโทษหรือไง แล้วทำไมไม่ให้ด้วยตัวเองตั้งแต่ทีแรก ทำลับ ๆ ล่อ ๆ แอบเอามาวางลับหลังตอนผมไม่อยู่ตลอด
“ถ้าไม่ชอบก็เอาไปทิ้ง” อะไรวะ ไอ้น้ำเสียงเฉียบขาด ดุดัน ไร้ความปราณีนั่น มีอย่างที่ไหนเป็นคนเอามาให้เองแท้ ๆ แต่กลับสั่งให้คนอื่นเอาไปทิ้ง อยากทำตามคำบัญชาอยู่หรอกแต่ติดที่เสียดาย ยังไม่ได้ลองชิมสักคำเลยอะ
ผมเงยหน้ามองคนที่จู่ ๆ ก็อารมณ์เสียขึ้นมาเฉย ๆ มิหนำซ้ำยังทำท่าจะเดินหนีไปอีก ความขัดข้องใจยังจุกอยู่ที่ลิ้นปี่แล้วมีหรือที่ไอ้เท็ตจะปล่อยวางง่าย ๆ ด้วยความสิ้นคิดจึงเอื้อมมือไปคว้าแขนคุณธรไว้ ซึ่งผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูจากทางด้านหลัง
พัง! ชีวิตกูพังแน่งานนี้!
▩▩▩
-
ฮาาาา...
ซวยตลอดเลยเท็ดเอ้ยยยยยยย
พังแน่....ฮาาาา
-
พังจริงจังแน่เท็ตตต
พายุแรงหึงกำลังพัดเข้าฝั่งแล้วววว o22
รีบแก้ไขสถานการณ์ด่วนๆๆ
-
ต๊ายยยยยยย น้องเท็ตงานเข้าแล้วไงคะ 5555555
ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เดี๋ยวเคลียร์ตอนกลางคืนก็หายแล้วเนอะ :laugh:
ส่วนคุณธร เอ๊ะ! ยังไงของเฮียแกเนี่ย มาแถลงไขด่วนค่ะ
ค้างมาก :z3:
-
พี่ธรนี่ต้ัองการอะไรจากน้องเท็ดดี้แบร์
ถ้าต้องการหัวใจน้องนี่คงไม่ได้ พี่ตรัสยึดไว้หมดแล้ว 55555555
-
เตรียมเดี้ยงบนเตียงเถอะเท็ตงานนี้
-
เท็ตเอ๋ย ได้นอนบนเตียงหลายวันแน่ หึหึหึ
-
เตรียมตัวโดนขังอยู่แต่ในห้องได้เลยเท็ต :impress2:
มีอะไรจะสั่งเสียก่อนโดน....มั๊ยจ๊ะหนู หุหุ :laugh:
-
นู๋เท็ตซวยละเหอะ :monkeysad:
-
ตายแน่เท็ตเอ๊ยยยยยยยยย
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
^
^
^
จิ้มไว้ก่อนเดี๋ยวไปอ่านก่อน
-
ยัดช๊อกใส่มือคืน แล้ววิ่งไปอ้อนฉัตรจะทันป่าวเนี่ย
เค้ากลัวเท็ดซีดตายคาเตียงมาก
-
งานเข้าแล้วเท็ตเอ๊ยยย
คุณธรคิดไรกับเท็ตแหงๆเลย
-
ไม่ได้นอนแน่คืนนี้
-
Very crystal clear. .......'ซึนเดเระ'.....
-
เท็ตซวยอีกแล้วครับท่านนน
แก้ตัวให้หันนะ คุณตรัสอาจจะหึงจนงอนไปก่อนได้อธิบาย เหอๆ
-
อูยยยยย ตื่นเต้น!!!!!!
เกิดศึกชิงนายหรือเปล่าหว่า
-
หายไปกี่วันเนี้ยะ o18
เชื่อแล้วว่าบ้านนี้มันเหมือนกัน จริงอะไรจริง
อย่าบอกนะว่า คุึณธร มาหลงไอ้เท็ตอีกคง
จะฮามากนะ
ไอ้เท็ตมีดีอะไร ??? (แต่น่ารักมากนะ เท็ตอ่ะ)
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ท่าทางจะหลงน้องเท็ตกันทั้งพี่ทั้งน้อง
-
ชีวิตอาจไม่พัง แต่ตูดพังแน่ ๆ
-
งานเข้าน้องเท็ตแน่เลย เอาใจช่วยน่ะจ๊ะ :pig4:
-
สงสัยหลงเสน่ห์น้องเท็ตแน่ๆเลย แต่งานจะเข้าน้องเอานะจ๊ะ อิอิ
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
ตรัสแม่มกำไรสุดชีวิตอ่ะ
เท็ตจ๋าา ตายแน่! 55555
-
เท็ตน้อยทำไมมีงานเข้าตลอด :z3:
-
OMG!!!! พระศุกร์เข้า่ พระเสาร์แทรก 555+++
-
เป็นแผนหรือชอบจริงกันน้า :impress2:
บวกเป็ด และรอตอนต่อไปค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนีิ้ สนุกมากกกกกกกกกค่ะ
ชอบเท็ตอะ น่ารักน่าหยิกดีจริงๆ
ตอนนี้ละโคตรซวย ตรัสมาเห็นละก้ ชีวิตอาจจะไม่พัง
แต่อย่างอื่นอาจพังแทน 5555555
รอตอนต่อไปนะคะ
-
น้องเท็ตสเน่ห์แรงเกินไปใช่มั้ยเนี่ย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากเห็นท่านตรัสหึงแบบดาร์คๆเอาให้เท็ตระทวยไปเลยนะคะ
ว่าแต่แอบเชียร์พี่ชายเท็ตงะ หึหึ
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคับ
รีบกลับมาต่อนะ
:กอด1: :L2: :3123:
-
โครม 55555
-
R.I.P. นะเท็ดนะ :monkeysad:
-
ความซวยมาเยือนแล้วจ้า
:call: :call: :call:
-
:beat:คุณธรไปห่างๆๆน้องเท็ตเลยนะ
น้องเท็ตทำบุญบ้างนะหนู งานเข้าบ่อยเกินไปแล้ว :เฮ้อ:
:กอด1: :L2:
-
:m30: :m30:
กรรม ซวยจริงน้องเอ้ยย ขอให้น้องเท็ต ไปสบายนะลูก :m2: คืนแรก พี่จะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงกระเพาะปลานะเท็ตนะ
-
อืมมมมม งานนี้คาดว่าโดนกักตัว(ไว้ใต้วงแขนของท่านตรัส)แน่ๆ อืมมมม กี่วันกี่คืนน้าาาาา
-
เท็ตงานเข้าแน่ๆ ท่านตรัสยิ่งขี้หึงอยู่ อิอิ
-
เรื่องคุณฉัตร ดีใจที่ตรัสเปิดใจยอมรับฟัง
ครอบครัวที่ไม่เข้าใจกัน ก็ไม่มีความสุข
นี่อาจเป็นแค่จุดเล้ก ๆ แต่ก้เป็นการเริ่มต้นที่ดี
ได้น้องเท็ดเข้ามาในชีวิตอะไร ๆ ก้ดีไปหมด ^^
ทำไมซื้อหวยไม่ถูกเหมือนทายเรื่องช็อคโกแลต
ว่าแล้วว่าต้องเป็นคุณธร
ก็รอดูกันตอนหน้าว่าน้องเท็ดจะเป็นช้างตัวเมีย ---> พังหรือไม่ อิอิอิอิ :z2:
-
โถๆๆๆ คุณตรัสเอ๋ยยยย พ่อทูนหัว
เปิดประตูออกมาได้เหมาะเจาะจริงๆ
หนูเท็ตงานเข้าอีกแล้วไง ฮ่าาาาา
-
งานเข้าแล้วเท็ต
งานช้างซะด้วยนะ
คืนนี้ไม่ได้นอนแน่ๆ (เกี่ยว?) ฮา!
-
เท็ตนี่อ่านไปอ่านมานิสัยเหมือนนางเอกละครไทยจริงๆ :laugh:
-
เหอๆๆ o22
-
o22 งานเข้า จะไปจับแขนเค้าทำไมละเท็ตจัง อีพี่ธรนี้แปลกๆผีเข้าผีออก อยากมีน้องชาย? อยากได้เท็ต? ต้องการอะไร?
พี่ตรัส :-[ วิธีล้วงความจริงนี้ทำเอาเขินนะค่ะ (>/////<)~
-
555555555555555555555555555555555555 :laugh: :laugh:
คืนนี้ต้องเคลียร์กันแบบยาวๆแล้วล่ะตรัสเท็ต o18
-
เท็ตงานเข้าไหมหล่ะ.... :laugh:
-
งานเข้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
ซวยยยยยยยยยยยแล้วววววววววว
เอาใจช่วยวู้ยยยยย....อ้อนๆๆดีๆๆนะหนูเท็ต...งานนี้หล่อเค้าอาจจะเอาคืน
-
แก้ตัวกับคุณชายตรัสให้ดี ๆ นะจ๊ะ น้องเท็ต
:m29:
-
ช่วยตัวเองนะเท็ต ช่วยไม่ได้จริงๆ
#จับกดกลางห้องทำงานเลยตรัส :z2:
#ส่งเสริม :impress2:
-
ขอสารภาพตามตรงว่าครั้งแรกเห็นชื่อเรื่องเราไม่กล้าอ่านอ่ะ กลัวมันจะทะลึ่งอย่างชื่อเรื่องจริงๆ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่เรื่องนี้น่ารักมากกกกกกกก กรี๊ดดดดดดด ..!!!! :-[
อ่านไปลุ้นไปค่ะกว่าเท็ตจะรู้ใจตัวเองบอกรักตรัส โอ้ย แม่ยกล่ะลุ้นจนกัดปากตัวเองเลือดซิบ
เห็นใจตรัสนะคะ เข้าใจอย่างนั้นมาตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ไม่แปลกที่จะยังทำใจไม่ได้
ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปนะจ๊ะ ยังไงก็อย่าไปคิดแค้นบุพการี ถ้าไม่มีคุณฉัตรก็ไม่มีตรัสที่ได้มารักเท็ตหรอกเนอะ :)
คืออ่านนิยายมาหลายเรื่องแล้ว แต่นิยายเรื่องนี้นายเอกเป็นบุคคลประเภทหน้าหวานติดจะสวยแถมยังหุ่นบอบบางน่ากด
แต่ .. "ดันไม่รู้ตัวเอง" สินะคะ 55555555555555555555555555555555555555555555
ขำสุดๆตอนแรกๆ เลยที่เคทมาชวนเท็ตเพราะดันเข้าใจว่าเท็ตเป็นทอม .. พรืดดดดดดด
ละยังพี่สาอีก โอ้ยยยยย 555555555 :m20:
แต่เท็ตก็น่ารักตรงที่ไม่รู้ว่าตัวเองน่ารักเนี่ยแหละ
ส่วนตรัส นายแรงมาก นายเข้าหาพ่อแม่เท็ตก่อนที่จะได้เขาเป็นเมียทางพฤตินัยซะอีกนะ 555555
ชอบพระเอกเจ้าเล่ห์ ขี้หึง ขี้หวง ...
แล้วจะเกิดศึกสายเลือดชิงนายขึ้นมั๊ยเนี่ยยยยยยย พี่ชายเริ่มเข้ามาวุ่นวายกับเท็ตซะแหละ
ตรัสใจเย็นนะคะ เท็ตต้องมาทำงานอีกหลายวัน อย่าเล่นจนน้องเขาลุกจากเตียงไม่ได้ละ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :m25:
ปล.อยากจะฝากถึงน้องเท็ต .. เข้าใจค่ะว่ารักตรัส อะไรที่คิดว่าดีก็อยากจะเสนอให้ แต่ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน
สิ่งที่คิดว่าดี ก็ต้องดีต่อทั้งเท็ตและตรัสด้วยนะ อย่าพูดอย่างนั้นเลย .. เศร้า .. ตรัสเป็นเทพบุตร ผู้หญิงที่เข้ามามีรึจะไม่อยากครอบครอง
อยู่กันสองคนอย่างนี้นานๆ ไปตลอดน่ะดีแล้วนะเธอออ :m15:
คุณคนเขียนมาต่อเร็วมาก น่ารักยังงี้ตลอดไปนะคะ จุ๊บๆ :กอด1:
ps. แวะมากดเป็ดให้ *กอดคุณคนเขียน*
-
เอิ่ม...สงสัยจะพังจริงอ่ะเท็ต เพราะตรัสทั้งรักทั้งหวงยิ่งกับพี่ชายที่ไม่ถูกกับตัวเองด้วยแล้ว ไฟลุกค่ะงานนี้ :m31:
(รึป่าวหว่า) แต่คุณธรมีเจตนาอะไร ชอบเท็ตเหรอ หรือต้องการอะไร งานเข้าแน่เท็ตเอ๊ย ไม่ได้ทำอะไรเลยก็งานเข้าได้ค่ะ
นับวันเท็ตยิ่งน่ารักและโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก แบบคิดทำเพื่อตรัสหลายอย่างเลย ธรรมดาคุณชายตรัสเค้าก็รักมากอยู่แล้ว
ยิ่งรักหนักเ้ข้าไปใหญ่
โอ๊ย อยากอ่านตอนหน้ามากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
โหยยยยยยยยย ซับซ้อน ซ่อนเงื่อนม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เอ่อ...
เท็ต!!!!!!!!!!!!! พังจิงพังจังเลยเหอะ
จะเลือกถูกมั้ยเนี่ย เอ้ย ไม่ใช่จะอธิบายถูกมั้ยเนี่ย แหะๆๆ
-
กลิ่นตุๆนะงานนี้ มันจะมีเรื่องอะไรมาอีกว่ะเนี้ยหวังว่าไม่ตกหลุมเท็ตดี้อีกคนนะ :a5:
-
ซวยแระ!
-
555555555555 งานเข้าเท็ตจังซะแล้วววว :a5:
-
เฮ้ยยย แล้วไง ต่อ
-
เท็ตเอ้ย นายตายคาเตียงแน่
5555+
โอ๊ย ในที่สุด คนแต่งก็มาอัพให้อ่านแล้ว เย้ๆๆ
-
อ้าวงานเข้าล่ะสิเท็ตเอ๋ย
-
งานเข้าอีกแล้วเท็ต...
สู้ๆ น่ะเป็นกำลังใจให้น่ะเท็ต&ตรัส...
มาต่อไวๆ น่ะ...
-
ซวยเท็ต เท็ตซวย เดี๋ยวเจอประเด็นคบชู้สู่ชายหรอก :a5:
-
ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง :o12:
-
ค้างมากๆ
งานเข้าพอดีเลย :laugh:
-
งานงอกละลูกเอ๋ย โชคดีสำลีแปะหัวนะ ส่วนเจ๊..เผ่นไปหาที่แอบดูก่อนละ 555+
-
:L2:
เท็ตดี้แบร์ยังโชคดีนะ มีพี่สาช่วยเป็นพยานเต็ม 2 ลูกกะตา
ก่อนพายุขึ้นฝั่งที่เมืองเท็ดดี้ เลยเบนไปทางอื่น
แต่เอ๊ะ มันจะดีกว่ากันแน่เรอะ! o22
-
เอาละครับ ได้เวลาทดสอบ teddy bear แล้วสินะ สู้ๆ หมีน้อย
-
งานเข้า มีงานเข้าเว้ย เท็ตตตตตตตตตตตตตตต
-
งานงอกล่ะเ็ท็ต :a5:
-
อูวววววววว ตอนต่อไปนี่หน้าติดตามยิ่งนัก ฮิๆๆๆๆๆ :haun5: :haun5:
กะแล้วเชียวคุณธรอะไรเนี่ย ต้องมีอะไรซักอย่าง (ถ้าไม่ใช่ก็หน้าแหก)
อะไรจะถูกเวลาขนาดนั้น o13
ต่อไปคงต้องเรียก ตรัส ญาณทิพย์ แล้วล่ะ 5555
จะว่าอะไรมั๊ย ถ้าบอกว่าชอบ อยากให้ตรัสหึง :z1: :z1: :z2: :z2:
-
คาหนังคาเขาแบบนี้ โดนหลายรอบแน่ๆ :z1:
-
เท็ตมีงานเข้าาาาา
-
พัง !!!!!!!!!!
555555555555 ซวย เท็ต ซวยยยย 555555555555
ยาวจุใจ ชอบมากเลยเวลาตรัสเท็ต คุยกันอะ ^^
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
ความเนื้อหอมทำเอางานเข้าเลยหรือน้องเท็ต
ไม่ไหวจะเคลียกะเรื่องนี้ สนุก หวาน น่ารัก ดราม่านิด ครบทุกรสชาติ
สรุปคือชอบมากกกกกกกกกกก รอตอนต่อไป -3-
-
อ่อ ได้อ่านตอนนี้แล้วถึงเข้าใจตอนที่แล้ว ฮ่าๆๆ
สรุป คุณฉัตรรักคุณปานจริงๆ แต่ก็เคยมีความสัมพันธ์กับคุณเชษฐ์จริงๆ เหมือนกัน
อ่านตอนที่แล้ว เท็ตกั๊กไว้คนเดียว รุ้เรื่องอยู่คนเดียว ทำเอาสับสนมากมาย
แล้วตอนนี้นี่มันอารายยยยยย ธรคิดจะทำอารายยยยย จะจีบเท็ตเรอะ
จีบด้วยความบริสุทธิ์ใจ เพราะเกิดปิ๊งเท็ตขึ้นมาจริงๆ งั้นเหรอ
หรือว่ามีปมในใจ จีบเพราะความอิจฉาน้องชาย คิดจะแย่งของรักของน้องชายกันแน่
อะไรยังไงคงต้องรอดูกันต่อไป แต่ที่แน่ๆคือ ไอ้คุณเท็ตซวยจริงๆ ตายแน่งานนี้
ฮ่าๆๆๆ (คนอ่านแอบฮาด้วยความสะใจเล็กๆ)
:L2: :pig4: :L2:
-
ชอบอ่านมากเลยเรื่องราวแบบว่าพระเอกหึงนายเอกอ่ะ (อ่านแล้วยิ้มทุกที)
ปล1.คนแต่งรีบกลับมาอัพเร็วนะครับ
ปล2.มาม่าไม่เอานะครับ ช่วงนี้น้ำจะท่วมแล้ว เดี๋ยวก็คงได้กินกันแน่ๆ
-
:a5: :a5: :a5:
ตายแน่เท็ต
-
คุณธรหลงเสห่น์หนูเท็ดของเราอีกหรือเปล่าเนี้ย
ก็แหม.........คนเค้ามันเสน่ห์แรงนี้เนอะ ดูอย่างตรัสสิ ไปไหนไม่รอดเลยทีเีดียวงานนี้
รอตอนต่อไปค้า...
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก น้องเท็ตงานเข้าแล้วจ้า :m20:
-
เท็ตงานเข้าแล้วไง 555
-
เท็ตคบชู้ 555
-
“เลือกตัวเองได้ไหม อย่าพูดอะไรที่มันทำร้ายฉันนักเลย”กดไลค์ประโยคนี้ค่ะ
แมนมากค่ะคุณตรัส อิอิ
-
ความสัมพันธ์ช่างซับซ้อนซ่อนเงื่อนเสียจริง ๆ ยังไงมาต่อน่ะจ้ะ คนเขียนชอบค่ะ ชอบมากกกกกกกก ยังไงจบแล้วอย่าลืมตีพิมพ์น่ะ :กอด1:
-
เสน่ห์แรงงมากกก น้องเท็ต
-
คุณพี่ชายแอบคิดอะไรกับเท็ตป่ะเนี่ย!!~
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะ คนนี้น้องชายจองแล้วจ้า o18
-
ซวยละ วันนี้คงเป็นอีกวันที่เท็ดจำจนแก่อ่ะ
วันซวยแห่งชาติของเท็ด
-
โอ้ววว!! มาได้จังหวะพอดี เอาล่ะสิ น้องเท็ต
:กอด1: :กอด1:
-
เท็ตบอกได้คำเดียวเลยว่าซวย !!
รออ่านต่อจ้า
-
พี่ชาย จะมาเป็นมือที่สามหรือ แต่งานนี้ เคลียร์กันยาวแร่ อิอิ
-
『ทะลึ่ง』♂♥♂ กามที่ 21
ซวย...ซวย......เจ้าเท็ดดี้.....ตรัสโผล่มาเจอพอดี คืนนี้ต้องโดนทำโทษหนักอย่างสาสมแน่ จับไม้จับมือถือแขนคนที่ฝาละมีไม่ชอบต่อหน้าต่อตา อธิบายกันดี ๆนะจ๊ะ ไอ้หล่อขี้ึหึงใช่น้อย ว่าไปแล้วบางทีเหตุการณ์ต่อไปอาจหักมุมจบแบบคราวก่อน ๆก็ได้นะ ขอบคุณผู้แต่ง ที่เอาใจใส่กับภาษาในการเขียน อ่านแล้วไหลลื่น เห็นภาพชัดเจนด้วยถ้อยคำที่สละสลวย ฝากตัวเป็นอีกหนึ่งสมาชิกที่ติดตามเรื่องราวต่าง ๆในเล้า ผ่านเรื่องนี้หลายรอบแต่เพิ่งเข้ามาอ่านอย่างจริงจังเพราะชื่อเรื่อง....หื่น..เกินห้ามใจจริง ๆ รอ....รอ....ติดตามตอนต่อไปครับ
-
ก๊ากกกกกก อ่านแล้วฮา เท็ตเอ้ย ฟีโรโมนเริ่มแผ่กระจาย 555
ดูท่าจะมีคนมาแอบชอบอีกคนแล้วสิ ตรัสสสกัดพี่ชายเลย 5555555555555555555
-
เท็ตซวยแล้วววว :serius2:
ตรัสจะทำยังไงล่ะทีนี้ 555
-
ไอ้เท็ตเอ้ยยยยยยยย
งานเข้าละมึ๊งงงงงงงงงงงง~~~
-
เท็ตเอ๋ย เอ็งเตรียมแบหราได้เลยอ่ะ ลมหึงพัดแรงแน่นอนอ่ะ :z10:
-
หรือว่า งานนี้ท่านตรัสจะมีศัตรูหัวใจที่เป็นผู้ร่วมสายเลือดเดียวกัน สู้ๆนะเท็ต ซวย บอกได้ว่าซวย คึๆๆๆ
-
อัยย๊ะ เท็ต ตรัสเห็นจะจะแน่เลยอะ ซวยแน่
-
เพิ่งได้อ่านและอ่านจนทันในสองวัน
ทั้งสนุก ทั้งหน่วง ทั้งฮาเท็ด เรื่องของแซน
ก็น่าติดตาม ตรัสหื่น ชอบเงียบสงสัยเขิน
อยู่ด้วยแล้วแอบอึดอัดแบบเท็ดว่าจริง
แต่น่าค้นหาและให้อิจฉาเท็ดอยากได้แบบตรัสบ้าง
-
เข้ามาตามคนแต่งครับ
-
รออออ
-
รออออ
-
รออออ
-
ไม่น่าเชื่อ 20 กว่าตอน จะแสนวิวแล้ว :a5:
-
รอด้วยคนนน :mc4: :mc4:
-
ทะลึ่ง : กามที่ 22
ผมรีบปล่อยมือที่รั้งแขนคุณกัณฑ์ธรทันทีที่เห็นว่าตรัสเดินออกมาจากห้องทำงาน ก่อนจะรีบหอบเอาหลักฐานชิ้นเป้งมาถือไว้หลังจากตัวต้นเหตุเดินลับตาไปแล้ว สูดลมเข้าปอดเรียกขวัญและกำลังใจหันกลับไปมองก็เห็นตรัสยืนทำหน้านิ่ง...นิ่งสนิทติดลบหนึ่งร้อยองศาเซลเซียส ก่อนไอเย็นดังกล่าวจะแล่นร้าวสู่กลางใจแบบไม่ปรานีปราศรัย ไม่คิดอะไรนานนักก็โกยแนบออกจากจุดเกิดเหตุไปแผนกจัดซื้อแล้วเทกระจาดยกสมบัติให้พี่หญิงแต่เพียงผู้เดียว พี่เขาที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกและกำลังจะหย่อนตัวนั่งลงก็เป็นอันต้องชะงักงัน
“นี่อะไรน่ะน้องเท็ต”
“ของฝากครับ”
“ทำไมมันเยอะแยะแบบนี้ล่ะ”
“ผมได้มาเยอะก็เลยเอามาแบ่ง ช่วยผมหน่อยนะครับ ถือซะว่าตอบแทนที่เลี้ยงพิซซ่าอาทิตย์ก่อน”
“เรื่องพิซซ่าช่างมันเถอะ แต่ช็อกโกแลตพวกนี้ จะให้พี่กินยังไงหมด”
“แช่ตู้เย็นไว้ก่อนก็ได้ครับ น่าจะเก็บไว้ได้นาน”
“เอาคืนไปบ้างเถอะ เยอะแบบนี้พี่กินคนเดียวไม่หมดแน่ ๆ”
“อยากอยู่ครับ แต่ไม่ได้จริง ๆ เอาไว้ผมจะแอบมากินที่นี่นะ พี่หญิงเก็บไว้ให้ผมด้วย ผมต้องกลับแล้วครับ ไปก่อนนะ” โบกมือหยอย ๆ แล้วถอยทัพกลับทันที
ระหว่างที่เดินย้อนไปเก็บของก็นึกตลอดทางว่าจะพูดกับตรัสยังไงดีไม่ให้มีเลือดตกยางออก แต่ผมจะอ้างอะไรได้ ในเมื่อทุกอย่างมันตำตาคาหนังคาเขา ถึงมันจะบอกให้ผมเอาไปทิ้งตั้งแต่เล่าเรื่องช็อกโกแลตปริศนาให้ฟังใหม่ ๆ แล้วก็เถอะ เผอิญว่าที่บ้านสอนให้เป็นคนมัธยัสถ์ ประหยัดและอดออม ของดี ๆ จะเอาไปทิ้งทำด๋อยอะไร ไม่กินเองก็ให้คนอื่นสิวะ ซึ่งทั้งนี้ทั้งนั้นผมก็ไม่ใช่ฝ่ายผิด คุณกัณฑ์ธรเป็นฝ่ายหยิบยื่นมาเองไม่ได้ขอให้เขาซื้อให้ แล้วประเด็นเนี่ยคือการจับมือถือแขนผู้ชายด้วยกันมันแปลกตรงไหนวะ ดูก็รู้ว่าเป็นเหตุสุดวิสัยไม่ใช่ยั่วยุเชิงชู้สาว ไอคิวเกินผู้เกินคนอย่างตรัสมันคงจะไม่...คงจะไม่...โกรธจัดแล้วมายืนหล่อมากอยู่หน้าลิฟต์แบบนี้!
ไอ้คุณชาย! ไอ้บรรลัย! จะมายืนดักทางกูทำไมไม่ให้สุ้มให้เสียง บทบรรยายที่นึกไว้ในหัวเลยอันตรธานหายเกลี้ยง แถมยังโดนมันฉุดเบา ๆ เข้าลิฟต์ไปแบบอุทานไม่จบคำ ‘เฮ้ย’ ของผมเลยกลายเป็น ‘เฮ้’ แบบเท่ได้ใจ
“จะรีบไปไหน ยังไม่ได้เก็บของที่โต๊ะเลย” โวยทันทีที่โดนเหวี่ยงเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ แต่อย่าเพิ่งเพ้อพกว่าจะเป็นไปตามท้องเรื่องพิมพ์นิยม ตบจูบแล้วลงท้ายด้วยเตียงอะไรเทือกนั้น ผมไม่ได้ถูกผลักจนหลังติดกำแพง สำทับด้วยริมฝีปากบดเบียดจนเสียงกระเส่า เปล่าครับ มันแค่ลากผมเข้ามาแล้วผละตัวออกไปยืนห่าง ๆ ทำทีล้วงกระเป๋าพักขาแล้วตีหน้าขรึม นี่มึงช่วยทำอะไรให้มันกระจ่างหน่อยได้ไหม อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าคนวัยทองซะอีกเถอะ
“ไม่ต้องเก็บ” เอ่อ...เมื่อกี้เราคุยเรื่องอะไรกันอยู่นะ อ๋อ ของบนโต๊ะทำงาน เอกสารและเครื่องเขียนยังกระจุยกระจายแล้วจะทิ้งไว้แบบนั้นมันออกจะไร้ความรับผิดชอบไปหน่อยไหม ดีไม่ดีอาจลำบากพี่สาที่กำลังท้องกำลังไส้ให้ช่วยเก็บ บาปสุด ๆ
“มีเหตุผลหน่อยดิ ไปรอที่รถก่อนก็ได้ เดี๋ยวขึ้นไปเก็บแป๊บเดียว”
“บอกว่าไม่ต้องเก็บ” อย่ามาขึ้นเสียงกับกูนะตรัส เห็นรักสงบแบบนี้แต่กูก็มีขีดจำกัดนะ ถ้ามึงทำหน้าเหี้ยมเสียงโหดกว่านี้อีกนิด พ่อจะกระโดดดูดปากมึงจริง ๆ ด้วย
“โกรธเหรอ” ชิ้ง ไม่มีสรรพสิ่งใด ๆ เคลื่อนไหวระหว่างสองเรา ถือโอกาสขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วส่งมือไปกระตุกชายเสื้อสูทตื้อให้มันตอบ ตรัสมันก็แค่มองด้วยหางตาไม่พูดอะไร ครึ้มใจเลยไถลตัวไปยืนต่อหน้าหวังจะเขย่งปลายเท้าเพื่อจูบง้อมันเหมือนอย่างที่เคยทำ แต่ยังไม่ทันได้ดั่งใจฝ่ามืออรหันต์ก็แพ่นมาเต็มรักที่กลางหน้าผาก
“เจ็บ” ลูบปอย ๆ แล้วต่อยท้องแก้แค้นมันไป ไม่ถึงกับสาหัสแต่ก็ทำให้มันยอมเปิดปากพูดออกมาสักที แต่พอดีว่าสิ่งที่มันพูดไม่ใช่เรื่องที่ผมอยากได้ยิน...
“มีกล้องวงจรปิด” เวรตะไล! ให้ธรณีสูบเถอะ! มึงไม่บอกกูตอนที่ฝึกงานจบไปแล้วล่ะ พี่ยามเขาไม่เห็นหมดแล้วหรือว่าไอ้นักศึกษาฝึกงานคนนี้กำลังง้อเจ้านายด้วยจูบลุ่น ๆ ไม่มีแย็บซ้ายแย็บขวา ที่สำคัญกูใส่กางเกงไม่ใช่กระโปรง ปัดโธ่โว้ย แล้วนี่กูจะเอาหน้าไปไว้ไหน เข้าใจหัวอกกูบ้างหรือเปล่า เห็นกูยืนอ้าปากค้างแล้วทำไมมึงไม่ช่วยแก้หน้าให้บ้าง ไอ้คนใจดำ
“ไม่เป็นไร มอนิเตอร์ของลิฟต์จอเล็ก” มันใช่ประเด็นไหมน่ะ ยังไงภาพหลักฐานก็ถูกบันทึกลงหน่วยความจำไปแล้ว ก็โอเคที่ไอ้คุณชายมันมีแก่ใจให้ข้อมูลเพิ่มเติมแต่มันยังยืนยันที่จะทำหน้าถมึงทึงเหมือนเดิม ถ้าจะเจ็บแค้นเคืองโกรธก็โน่นเลยครับ พี่มึง ไม่เกี่ยวกับกูอะ ตอนนี้ของกลางมัดตัวก็ไม่มีแล้ว ถือว่าหลุดพ้นข้อกล่าวหาด้วยประการทั้งปวง
“ฉันไม่ได้เก็บช็อกโกแลตไว้แล้วนะ อย่าโกรธดิ” ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อประตูลิฟต์ก็เปิดพอดี ทั้งที่ตรัสมันก็เดินออกไปธรรมดาแท้ ๆ ไม่ได้โพสต์ท่าทางเหมือนนายแบบบนรันเวย์แต่อย่างใด แต่ไม่รู้ทำไมพี่ ๆ ฝ่ายประชาสัมพันธ์ถึงได้หันมาจ้องด้วยสายตากลัดมันไปจนถึงโรงจอดรถด้านหลัง
ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามคุณชายแบบสงบปากสงบคำ ต่างคนต่างเงียบจนกระทั่งขายาว ๆ ที่เดินนำหน้าจะหยุดฝีเท้าเมื่อก้าวมาถึงรถ ก่อนจะหยิบเอากุญแจในกระเป๋าเสื้อมาส่งให้
“อะไร” ผมเลิกคิ้วถาม เมื่อเช้ามาด้วยกันเพราะผมยึดอุดมการณ์ลดโลกร้อน ตอนเย็นก็เลยต้องกลับด้วยกันอีก ซึ่งพาหนะคันนี้คือเลกซัสสีดำ ตรัสเป็นเจ้าของมันก็ต้องขับ ตรรกะง่าย ๆ แล้วมันจะยื่นกุญแจมาทำเผือกอะไร
“ขับ” เอาละครับ ตรัสโหมดเอาแต่ใจออกโรงแล้ว แต่ผมไม่ควรสร้างเงื่อนไขหรือข้อต่อรองใด ๆ ในเพลานี้ มีอะไรที่ทำแต้มได้เยอะเก็บสแปร์ได้มากก็ควรปฏิบัติ มิฉะนั้นอาจซวยในภายภาคหน้า ต้องไปนอนร้องอู้อ้าง้อมันนั่นเรื่องใหญ่ แต่กูจะจำไว้ ได้เอาคืนมึงทีหลังแน่หล่อไม่ต้องห่วง
คว้ากุญแจแล้วก้าวฉับไปนั่งประจำตำแหน่ง ไอ้คุณชายก็ยุรยาตรตามมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถ ดีแค่ไหนที่มันไม่เดินไปนั่งเบาะหลังให้ผมรู้สึกถึงการเป็นโชเฟอร์อย่างเต็มภาคภูมิ ผมเหล่มองมันแวบหนึ่งก่อนจะเคลื่อนรถออกมา เห็นได้จากหางตาว่าตรัสปรับเบาะเอนหลังแล้วนอนนิ่งไป หวังดีเอื้อมหยิบหมอนอิงส่งให้ก่อนจะได้ยินมันพึมพำขอบใจเบา ๆ อะไรวะ ก็ไม่ได้โกรธนี่หว่า แล้วหมาบ้าอะไรเข้าสิงล่ะเมื่อกี้
“เป็นอะไร”
“ง่วง” มันตอบพร้อม ๆ กับเท้าศอกถอดเสื้อสูทตัวนอกออกก่อนจะคลายปมเนคไท ถ้านั่นยังไม่หนำใจยังมีการปลดกระดุมเสื้ออีกสองสามเม็ดบนแล้วพับแขนขึ้นมาทั้งสองข้าง ผมรีบเปิดไซเรนในใจข่มความคิดตัวเองไว้ทันที มีอย่างอื่นให้มองอีกตั้งมากมาย ต้นไม้ใบหญ้าบนเกาะกลางถนน ไฟแดงทางม้าลายสะพานลอย ตำรวจจราจรหรือเด็กขายพวงมาลัย อะไรก็ได้แต่ไม่ใช่ไอ้คนที่เปลื้องผ้าโชว์อยู่นี่!
จะมีมนุษย์โลกสักกี่คนที่หลังเลิกงานแล้วยังรักษาระดับความหล่อไว้คงที่ ไม่มีดิ่งดาวน์ให้สาว ๆ ในบริษัทชอกช้ำใจ คงไม่ต้องบรรยายแล้วกระมังว่ามันหล่อถึงขั้นไหน แต่ก็อยากให้รู้ไว้ว่าเพลย์บอยหน้ากระต่ายยังต้องอายม้วนหลบมัน แค่เสื้อเชิ้ตธรรมดา ๆ ออกฤทธิ์รุนแรงยิ่งกว่าไวอากร้าซะอีก
ตั้งจิตนับหนึ่งถึงสิบในใจแล้วคิดเข้าประเด็นเก่ากันอีกหน ขับรถมาพักใหญ่แต่ตรัสก็ยังไม่ปริปากถามเรื่องคุณกัณฑ์ธรสักคำ ที่ผมสงสัยคือมันกำลังเคืองผมจริงหรือเปล่า หรือว่าแค่ง่วงก็เลยดักฉุดกลางทางเพื่อที่จะมานอนงีบในรถแบบนี้ แต่ถ้ามันโกรธแล้วน้ำท่วมปากเหมือนอย่างที่ผ่าน ๆ มาก็เตรียมสยองขวัญสั่นประสาทในรังรักหลังงามได้เลย
“ตรัส” หล่อมันขานตอบทั้งที่ยังนอนกอดอกหลับตาสนิท
“โกรธหรือเปล่า”
“เรื่องอะไร”
“คุณธร”
“เปล่า” นั่นไงกูว่าแล้ว มึงนี่มันจริตมารยาร้อยเล่มเกวียน เสียแรงที่อยู่ด้วยกันมานานแต่ไม่ยักรู้ว่าแอบมีมุมนี้ ทำให้คนอื่นเขาเข้าใจผิดแล้วยังมีหน้ามาหยักยิ้มยั่วกำปั้น ไอ้คนเจ้าเล่ห์ ไอ้คนปากว่าตาขยิบ ไอ้คนกลับกลอก ไอ้...ไอ้ไวอากร้าเอ๊ย
“ไม่โกรธแล้วลากมาทำไม ผลีผลามทำอะไรไม่รู้จักคิดไม่กลัวคนอื่นเขาครหาหรือไง เมื่อกี้มันจะได้เวลาเลิกงานอยู่แล้วนะ ถ้ามีใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง”
“ไม่เห็นต้องทำยังไง ฉันง่วง อยากกลับบ้านเร็ว ๆ ผิดด้วยหรือ” อยากจะตะโกนใส่หน้าดัง ๆ ว่า...ผิดโว้ย! เหตุผลบ้อบออะไรฟังไม่ขึ้นสักนิด ถ้าเกิดมีใครรีบกลับก่อนเวลาสักห้านาทีไม่ต้องมายืนงงเต้กเพราะหนังสดหน้าลิฟต์หรือไงวะ แล้วนี่มึงนึกจะกลับลำทำตัวเป็นเด็กโข่งเอาแต่ใจอะไรวันนี้ คิดบ้างไหมว่ามันมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าการนอน อย่างน้อยก็ช่วยกูคิดหน่อยว่าจะทำยังไงให้พรุ่งนี้เช้าไม่มีช็อกโกแลตมาวางบนโต๊ะทำงาน พอรู้ว่าใครเป็นเจ้าของแล้วมันหวั่นไหว เอ๊ย หวั่นใจยังไงไม่รู้
ผมจะไม่แสดงความห่วงใยถามไถ่มันหรอกว่าทำไมถึงอ่อนเปลี้ยเพลียแรงทั้งที่เป็นชายอกสามศอก ถ้ามันพี้งานหนักก็จะเจ็บไข้ได้ป่วยเหมือนอย่างที่แล้วมา แต่กรณีนี้มันเน้นหนักไปทางนอนน้อยไม่ค่อยมีแรง แล้วเอาแรงไปทำอะไร โหมงานนอกรอบที่ไหน ฟ้าเหลืองเลยไหม จุดนี้ผมขอยกตัวข่มมันเลยแล้วกัน กูแข็งแรงกว่ามึง (วะฮะฮ่า)
แล้วรถสมรรถนะสูงก็แล่นปราดมาถึงย่านศูนย์การค้าขนาดใหญ่ที่แน่นขนัดไปด้วยรถราและผู้คน ขับไปได้นิดหน่อยก็ต้องจอดสนิทเพราะรถติดหนัก ไฟเขียวแค่ชั่วพริบตารถยังเคลื่อนไปไม่ถึงหนึ่งไม้บรรทัดไฟแดงก็กลับมาโชว์หราอีกหน ผมเคาะนิ้วกับพวงมาลัยผ่อนลมหายใจแล้วหันไปมองว่าที่ผู้บริหารที่วุฒิภาวะเริ่มร่อยหรอนอนหลับสนิท ดูไม่มีพิษไม่มีภัยจนเผลอส่งหลังมือไปลูบเบา ๆ ที่โครงหน้าสากเพราะเคราบาง ๆ ที่ช่วยขลับรูปหน้าให้คมเข้ม ก็คิดว่าเบามือที่สุดแล้วแต่กลายเป็นว่าโดนคุณท่านริบมือไปจูบทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“นี่...” มันครางอือแล้วปรือตามอง “ไม่โกรธจริง ๆ ใช่ไหม”
“ถามบ่อย อยากให้โกรธหรือ”
“ก็เปล่า แค่แปลกใจ นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กนะ” เพราะช็อกโกแลตมันอันใหญ่ แถมยังมีตั้งหลายอัน ไม่เล็กอะไม่เล็ก
“อย่าคิดมากเลย ฉันจัดการได้”
“ยังไง”
“ฉันมีวิธีของฉันแล้วกัน” ก็ดีครับ กูจะได้ไม่ต้องออกปากเอง เห็นหน้าทายาทคุณฉัตรพันธ์คนพี่แล้วรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ไม่ค่อยถูกโรคเท่าไหร่ ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากจะเสวนาด้วย เมื่อเย็นที่จับแขนเขาไปก็ไม่รู้ว่ามือจะพองหรือเปล่า คนอะไรพิลึกชะมัด อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนตามไม่ทัน นึกภาพไม่ออกว่าคนอย่างคุณกัณฑ์ธรจะมานั่งละเมียดละไมเจียระไนเครื่องประดับ ภาพลักษณ์สวนทางกันสุดกู่
น่าแปลกที่ผมไม่ยักกะอารมณ์เสียเพราะมหกรรมรถติดแห่งชาติ พิงหลังกับเบาะโดยที่มือข้างหนึ่งยังถูกกุมไว้หลวม ๆ มองตัวเลขที่นับถอยหลังเพลิน ๆ จนกระทั่งคำพูดต่อมาของตรัสจะดึงความสนใจของผมไป
“ฉันเชื่อใจเท็ต” เกือบจะซึ้งแล้วเชียวถ้าไม่ติดที่ดวงตาคู่นั้นมันฉายแววหม่นไม่สอดคล้องกับคำพูด
“ให้มันจริงเถอะ”
“เท็ตรักฉัน” ละเมอใช่ไหมมึง หรือเพราะบรรยากาศมันพาไป นั่งหลับอยู่ดี ๆ ก็มาทำชาวบ้านเขาเขินแบบไม่มีเหตุผล ไร้มนุษยธรรมว่ะ ทำท่าจะเอื้อมมือเปิดเครื่องเสียงก็ถูกมันชักมือกลับไปอีก หมดกัน ทางหนีทีไล่กู
“รักฉันใช่ไหม”
“ตรัส มันไม่ใช่คำที่จะมาพูดพร่ำเพรื่อ เคยพูดไปแล้วก็หัดจำซะบ้างเหอะ” โธ่เว้ย ไฟแดงจะนานไปไหน ถอนหายใจแก้เขินจนใกล้จะหมดลมแต่สัญญาณไฟก็ยังไม่เปลี่ยนสีสักที ไอ้คนที่นั่งข้าง ๆ ก็จ้องมาอยู่ได้ ไหนว่าเชื่อใจแล้วจะมาย้ำถามกันทำไม ไม่ได้อย่างใจก็ตื้ออยู่นั่น “คุณกัณฑ์ธรไม่ใช่สเปคฉันหรอกน่า”
“ตอบไม่ตรงคำถาม” ใครจะสน เรามาเบนหางเสือเปลี่ยนทิศเรือกันเถอะที่รัก
“ฉันชอบแบบเข้ม ๆ สูง ขาว หุ่นดี มีลักยิ้มแบบไอ้แซนก็โอเค น่าเสียดายคุณธรผอมไปหน่อยแต่หน้าเขาก็คมดี”
“เท็ต”
“อะไรเล่า” ตีหน้ามึนแล้วชักมือกลับ คุณชายมันก็ไม่ได้ยื้อไว้เพราะเห็นพร้อมกันว่ารถคันหน้าเคลื่อนตัวนำไปแล้ว
ฝันไปเถอะท่าน ถ้าไม่คอขาดบาดตายจริง ๆ ก็อย่ามาคาดคั้นกันเสียให้ยาก ยังไงกูก็ไม่พูดหรอกยิ่งมานั่งจ้องหน้าแบบนี้ด้วยแล้ว เอาสัจจะเซรุ่มเทกรอกปากกูเลยง่ายกว่า
ใครจะกล้าบอกว่ามันคือร่างอวตารของเจ้าชายในอุดมคติ ใครจะกล้าบอกว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้ผมพร่ำเพ้อรำพึงรำพันกับตัวเองเหมือนคนบ้า ใครจะกล้าบอกว่ามันตัวใหญ่เกินไปจนไม่รู้จะเอาพื้นที่หัวใจส่วนไหนแบ่งให้คนอื่นได้ ใครจะกล้าบอก...
หลายสัปดาห์ที่ผ่านมาไม่มีของฝากมาวางบนโต๊ะอย่างที่หวาดระแวง ผมไม่ต้องทักทายเจ้าช็อกโกแลตเบลเยี่ยมในทุก ๆ เช้า ซึ่งจนถึงบัดนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นไส้ศึกรับของจากคุณธรแล้วเอามาวางที่โต๊ะผม แต่ก็มั่นใจได้อย่างหนึ่งว่าตรัสมันทำตามคำพูดตัวเองเสมอ แค่บอกว่าจะจัดการให้ทุกอย่างก็เรียบร้อยโดยไม่จำเป็นต้องยืมแรงคนอื่น ตอนนี้ผมก็เลยหายใจหายคอได้สะดวกหน่อย แต่ก็โล่งได้ไม่สุดเพราะหลังจากนี้จะไม่มีพี่สามาคอยให้คำแนะนำระหว่างการทำงาน อย่างน้อยก็ร่วมสี่เดือน กว่าพี่สาจะกลับมากำหนดการฝึกงานของผมก็คงเสร็จสิ้นไปแล้ว
ห้องบอลรูมใหญ่ภายในโรงแรมชื่อดังแน่นขนัดไปด้วยผู้คนจากหลากหลายวงการ เนื่องด้วยคุณปรมัตถ์เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางประกอบกับหน้าที่การงานปัจจุบันไม่ต่างอะไรกับผู้บริหารใหญ่แห่งรามานุสรณ์จิวเวลรี่จึงมีคนนับหน้าถือตามากมาย พูดได้เต็มปากว่าเจ้าบ่าวงานนี้มีอิทธิพลล้นฟ้าทีเดียว
ผมกำลังยืนพินิจไลน์บุฟเฟ่ต์ค็อกเทลที่ถูกจัดตกแต่งให้เข้ากับธีมงาน สนใจเป็นพิเศษตรงจานเปลใบใหญ่ที่เรียงรายด้วยเนื้อสัตว์ที่ถูกขดม้วนเป็นรูปดอกกุหลาบ ถามตรัสที่เดินอยู่ข้างกันเมื่อครู่มันบอกว่าเนื้อม้าเรียกว่าซาลามี่ ผมก็เบ้หน้าทันที มันกินได้ด้วยเหรอวะ
สรุปแล้วผมก็ไม่ได้ทดลองชิมแต่เดินไปรอบ ๆ งานพร้อมพี่หญิงที่บังเอิญเดินมาเจอกันพอดี เห็นพี่ณรินทร์แวบ ๆ เมื่อหลายนาทีก่อนในชุดราตรีสีฟ้าอมเขียวช่วยให้พี่เขาดูสวยหวานขัดกับลุคแอบเปรี้ยวที่เห็นจนชินตา ส่วนท่านตรัสปลีกตัวไปรับรองลูกค้าที่ถูกเชิญมางานพร้อมกับบ่าวสาว ผมอาจจะมีความคิดขวางโลกแต่ก็อดค่อนขอดในใจไม่ได้ว่านี่มันงานเลี้ยงสังสรรค์ เชิญแขกเหรื่อมาเพื่อแสดงความยินดีแล้วจะพูดคุยเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ให้เสียบรรยากาศทำไม ไม่เข้าใจพวกนักธุรกิจเลยจริง ๆ
พี่หญิงกับเดรสสั้นสีครีมนวลตาทำให้ผมอดแซวตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นไม่ได้ พี่เขาก็ต่อยที่หัวไหล่มาเป็นค่าชม เขินแล้วทำร้ายร่างกายคนอื่นเฉยเลย ระหว่างที่เดินคุยเล่นกับพี่หญิงไปพลางมองคลื่นมนุษย์ไปพลางก็ต้องสะดุดอากาศยืนแน่นิ่ง แขกผู้มาใหม่เป็นบุคคลที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตา คุณฉัตรพันธ์กับคุณกัณฑ์ธรมาพร้อมผู้ติดตามที่หยุดทัพแค่หน้างาน มีเพียงสองพ่อลูกที่ก้าวพ้นซุ้มถ่ายภาพสำหรับสื่อโทรทัศน์และสิ่งพิมพ์ที่เกี่ยวข้องกับแวดวงธุรกิจ ผมที่ตั้งตัวไม่ทันก็เลยทำได้แค่หันหลังหลบหน้า อาจจะเป็นการเสียมารยาทกับคุณฉัตรแต่เพื่อความปลอดภัยผมไม่ควรเสี่ยงตายกับกัณฑ์ธรเด็ดขาด
แล้วการยืนหันหลังแบบนี้มันช่วยให้คุณภาพชีวิตผมดีขึ้นไหม ไม่เลยครับ เมื่อผมรีบหันหนีในขณะที่ทุกคนกำลังมุ่งความสนใจไปหาเขามันค่อนข้างจะสะดุดตา จุดนั้นก็เลยประสานตาด้วยแรงพิศวาสกันอย่างจัง
ทัศนัย...ทำไมมึงโง่แบบนี้ แทนที่จะเนียนแทรกตัวไปกับฝูงชน มึงควรเอาซาลามี่อุดจมูกตายไปซะ
“พี่หญิงเดี๋ยวผมขอไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยนะครับ ในนี้เริ่มอึดอัดแล้ว คนเยอะ”
“เอาสิ แต่อย่าเดินไปไกลนักนะเรา เดี๋ยวหลง”
“พี่ครับ ผมยี่สิบกว่าขวบแล้วนะ” ล้อเลียนเสียงเด็กพี่เขาก็ขำพรืด
หลังจากเห็นคุณฉัตรและกัณฑ์ธรเดินพ้นไปผมก็เริ่มคิดหาทางเอาตัวรอดทันทีเพราะสายตาเมื่อกี้ของพี่ชายไอ้ตรัสบอกกับผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน แต่ก็สบายใจได้เปราะหนึ่งว่ามีพยานบุคคลแล้ว ถ้าเกิดผมเป็นอะไรไปตรัสมันจะได้คลำทางหาศพถูก ก้าวขาฉับออกจากบริเวณงานแล้วมุ่งหน้าลงชั้นใต้ดินตามแผนผังโรงแรมที่บอกว่าห้องอาหารกึ่งผับกำลังเปิดให้บริการ
เสียงเบสจังหวะหนักเป็นเข็มทิศนำทางได้ดีทีเดียว แม้จะไม่ดังกระหึ่มแต่ก็พอจะรู้ว่ามาจากส่วนใดของชั้น ก้าวเร็ว ๆ ไปยังต้นตอแล้วก็พบว่าเพลงอาร์แอนด์บีที่กำลังเปิดอยู่มันชวนให้มึนเมาจนอยากจัดเหล้าหนัก ๆ ชดเชยเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่กลับมาจากสุราษฎร์ธานีแอลกอฮอล์ก็ไม่เคยได้เป็นส่วนหนึ่งในกระแสเลือดผมเลย ตรัสปฏิเสธหัวชนฝาเวลาผมขอกระดกเบียร์สักกระป๋อง โคตรใจแคบ ทีมันยังแอบซุกจอห์นนี่วอล์กเกอร์ครบทุกรุ่นไว้ในครัว
ผมสั่งเตกีล่านำร่องจากบาร์เทนเดอร์หน้าตาดีที่ยืนหยักยิ้มมุมปากต้อนรับ ยึดพื้นที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ปักหลักอยู่ตรงนี้รอจนกว่าพิธีการจะเลิก ไม่ลืมส่งข้อความไปบอกคุณชายว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ในงาน กลัวว่ามันมองหาไม่เห็นแล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ นั่งดื่มด่ำกับเสียงดนตรีพักใหญ่จนน้ำเมาหมดไปสามแก้วถ้วน ซึ่งผมก็ไม่ได้คออ่อนขนาดที่จะสิ้นสติเพียงเพราะเครื่องดื่มแก้วจิ๋วที่ราคาไม่จิ๋วตาม จนกระทั่งอรรถรสของผมจะถูกขัดด้วยน้ำเสียงน่าฟังที่หยิบยื่นมาพร้อมแก้วใส
“แก้วนี้ฟรีครับ” แอลกอฮอล์สีสันแปลกตาถูกวางลงตรงหน้า มองจากลักษณะแล้วไม่น่าจะพ้นแบล็คสกรูไดรเวอร์เครื่องดื่มขึ้นชื่อของโรงแรม แต่อารมณ์นี้พี่ไม่มักค็อกเทลเลยน้อง ขอเตกีล่าเพียวฟรีอีกแก้วไม่ได้หรือไง คงเพราะหน้าตาที่ไม่ยินดียินร้ายบาร์เทนเดอร์รูปหล่อก็เลยเฉลยต่ออีกนิด “คุณผู้ชายท่านนั้นเลี้ยงครับผม”
โชคไม่เข้าข้างผมเลยจริง ๆ หนีมาใกล้แค่นี้แล้วมีหรือคนอย่างกัณฑ์ธรจะตามไม่เจอ!
กรอกตาอย่างไว้อาลัยตัวเองเมื่อหันไปมองคุณผู้ชายที่น้องบาร์เทนเดอร์เขาบอก แม้ไฟจะสลัวแต่ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคุณกัณฑ์ธรกำลังนั่งจ้องมาจากที่นั่งด้านหนึ่งของร้านพร้อมกับมือที่แกว่งแก้วเครื่องดื่มอย่างใจเย็น เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ผมย่างสามขุมเข้าไปหาแล้วยืนเผชิญหน้าอย่างถือดีสุดฤทธิ์
“ตามผมมาทำไม”
“แล้วนายหนีมาทำไม”
“ผมไม่ได้หนี แค่อยากหาอะไรดื่มสักหน่อย”
“โกหก เห็นฉันแล้วรีบร้อนออกมาจากงานขนาดนั้นแท้ ๆ” โว้ย จะเถียงผมชิงถ้วยรางวัลคิงส์คัพหรือไงวะ ไม่ได้หนีก็คือไม่ได้หนีดิ ผมไม่ได้ป๊อดไม่ได้ปอดแหก ก็แค่...แค่...ช่างแม่งเหอะ
“นั่งด้วยกันก่อนสิ”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมว่าจะกลับเข้าไปในงานแล้ว”
“เห็นไหม หนีจริง ๆ ด้วย” โธ่ถัง พี่ท่านอยากได้ถ้วยคิงส์คัพจริง ๆ ด้วย
“เปล่าครับ ตรัสโทรตามแล้ว”
“เมื่อไหร่”
“เมื่อกี้ครับ ผมขอตัว”
โกหกคำโตแล้วเดินเป๋ไปตามทางเดินเพื่อกลับเข้างานอย่างที่บอกคุณธรไป คนอะไรตื้อชะมัดยาด ไม่รู้จะไล่บี้ไล่ต้อนผมให้ได้อะไรขึ้นมา ก็เลยต้องชิ่งหนีกะทันหันบิลก็ยังไม่ทันได้เคลียร์ เดี๋ยวค่อยให้คุณชายมันจัดการทีหลังแล้วกัน คลำกระเป๋ากางเกงหวังโทรหาแต่ก็ต้องช็อกสุดขีดเพราะไม่ว่ากระเป๋าไหนก็ไม่มีโทรศัพท์คู่ใจของผมอยู่เลย ซวยอะไรแบบนี้วะ วางทิ้งไว้ที่เคาน์เตอร์ตอนส่งข้อความหาตรัสชัวร์เลย
ทางออกที่ดีที่สุดของผมเวลานี้คงไม่ใช่การเดินย้อนกลับไปยังห้องอาหาร ผมยังไม่พร้อมจะสู้หน้ากัณฑ์ธรอีกหน สุดท้ายก็ต้องฝืนสังขารที่ชักจะกรึ่ม ๆ เดินตามหาพี่หญิงในงาน ซึ่งก็ใช้เวลาพอตัวทีเดียวเพราะตอนนี้แขกเหรื่อเริ่มหนาตา ผมยืมโทรศัพท์พี่เขาโทรเข้าเครื่องตัวเองแต่เสียงที่ตอบรับกลับมานั้นไม่ใช่เสียงของน้องบาร์เทนเดอร์อย่างที่หวัง เบื้องหลังคนรับสายเงียบเชียบไร้ซึ่งเสียงดนตรีอย่างที่ควรจะเป็น มันเงียบเสียจนอดคิดไม่ได้ว่าน่าจะเป็นห้องส่วนตัว
(( ทัศนัย ถ้าอยากได้โทรศัพท์คืนมาหาฉันที่ห้องบีหนึ่งห้าสองศูนย์ ))
บรรลัยแล้วไง นี่มันเสียงคุณกัณฑ์ธร
▩▩▩
สั้น ๆ คำเดียวเลย...ขอโทษนะคะ
กำลังอยู่ในช่วงมึน ๆ กับชีวิต
ขอเวลาปรับตัวสักครู่แล้วจะมาต่ออย่างสม่ำเสมอเหมือนเดิมค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ทวงถามมานะคะ รู้สึกมีแรงฮึดตลอดเลย (มาโซอ่อน ๆ)
อย่าเพิ่งเลิกอ่านกันน้า ขอโทษจริง ๆ ค่ะ
-
เย้ๆ โหยยยยยยยยยยยยยยยย ใจเรากับลิปติกตรงกันตลอดเลย -..-
5555555555
รออยู่จ้า :mc4: :mc4: :mc4:
-
กำลังสนุกเลยยยยยยย
จะช้ายังไงแต่ก็อ่านแน่นอนค่า
-
งงานเข้าาา :z6: :z6: :z6:
-
หวั่นใจแปลกๆ คุณกัณฑ์ธรคิดจะทำอะไร
นิสัยอย่างเท็ตคงต้องตามไปเอาใช่ไหม
แล้วคุณกัณฑ์ธรก็คงจะใช้โอกาสนี้แหละทำร้ายตรัส
เพราะฉนั้นเท็ตถ้ารักตรัสก็อย่าไปเลย
-
จะรอดมั๊ยเท็ต :กอด1: :กอด1:
-
:z13: :z13: :z13: เอาแล้ว ! รู้สึกเหมือนจะมีงานเข้าท่านเท็ตของชายตรัสซะแล้ว
วัดระดับความเชื่อใจกันไปเลยคราวนี้ ! -..-
-
คงไม่ไปก่อนจะบอกตรัสหรอกนะ
-
น้องเท็ตงานเข้าของจริงแล้วสิ แบบนี้อย่าได้ไปคนเดียวเลยนะ เรียกพี่ตรัสไปด้วย
ไม่งั้นได้ง้อยาวแน่อะ :z3:
-
งานงอกแล้วเท็ตเอ้ย :m20: :m20:
-
คุณพี่ชายต่างมารดานี่ ชักน่าตื้บเข้าไปทุกวันเลยแฮะ :m16:
-
ไม่เอาแบบนี้!! :z3:
อีคุณพี่ชายคะ อย่ายุ่งกับน้องเท็ตนะเว้ย :z6:
รู้สึกถึงความดีของตรัส
เลยไม่อยากให้เข้าใจอะไรเท็ตผิดๆ
ประมาณไม่อยากให้เป็นเครื่องมือของใคร
เท็ตยิ่งเอ๋อๆอยู่ด้วย 555
รอตอนหน้านะคะ
อย่าห่วงเลยเรื่องจะเลิกอ่าน ไม่เลิกหรอก!! :กอด1:
-
เค้าไม่เลิกอ่านแน่ๆ ค่ะ บอกแล้ววว ว่าหลงรักเรื่องนี้ :o8:
ขอแค่คุณคนเขียนสัญญาว่าจะเขียนจบเท่านั้นแหละค่ะ น้าาา งี๊ดๆๆๆ
ยังไงก็ไม่เชื่อว่าตรัสไม่หึงอ่ะ ไม่มีทางงงง ๕๕๕๕ พ่อเทพบุตรแอบจิตอย่างนายตรัสเนี่ยนะจะไม่หึงน้องเท็ตกับพี่ชายตัวเอง
แต่ก็เป็นที่น่าสงสัยเหลือเกินว่าคุณตรัสไปจัดการอะไรมายังไง
สารพัดของฝากถึงน้องเท็ตถึงได้หายไปหมดอย่างนั้น :m20:
แต่น้องเท็ตคะ พลาดแล้วเห็นไหมมมม ม ม ม ม มม ม ม
อย่าไปหลงกลเขานะคะ !!
ไปหาตรัสก่อนแล้วค่อยไปเอามือถือคืนด้วยกันเถอะคะ เชื่อเจ๊!
มันดูท่าทางไม่น่าปลอดภัยเลยนะเออ ๕๕๕๕
ไม่ว่าคุณพี่ชายจะมีวัตถุประสงค์ใดก็ตาม มันเสี่ยงกับการที่น้องเท็ตจะลุกขึ้นจากเตียงไปไม่ได้หลายวัน ๕๕๕
คุณคนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอ กริ๊วกร๊าวววววว :กอด1:
-
แม่เชื่อนู๋จ้ะว่านู๋ต้องบอกตรัสแน่ๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกก ลุ้นๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เท็ตดี้ก็ชวนตรัสไปด้วยสิ o18
-
:really2: :really2: :really2:
วันนี้มานั่งรีเฟสรอ สุดท้ายก็มาจนได้
*กอด* :z2: :z2: :z2:
หวานกันเหมือนเดิม >//////<
แต่มือที่สามนี้มันอะรายยยยยยยยยยยยยย
:angry2: :angry2: :angry2:
รอตอนต่อไปนะ มาไวๆนะ :sad4: :sad4:
-
ทำเค้าลุ้นใจหายใจคว่ำทุกตอนเลยเท็ดเอ๊ยยย :m29:
-
อ๋า....โดนชายอื่นชวน(ขึ้นไปหาบน)ห้อง >.<
-
รำคาญอีพี่จริงๆ
จะคืนก็คืนน ทำยุ่งยากทำไม
-
งานเข้าแล้วน้องเท็ตเอ้ยยยย
-
อ๊ากกกกกกกกกก
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
รักน้อง เสียดายพี่
เข้าห้องไปเลยเท็ตจ๋า 5555+
:laugh:
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ อิอิ
-
b1520 เจอกันหน่อยเป็นไร
:z6:
ทิ้งไว้เป็นปริศนาอีกล่ะ
งึมๆๆๆๆ
รีบมาต่อนะฮับ จะรอ
หายไปไม่เป็นไร แต่ขอให้กลับมานะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยังไงก็รออ่านตลอดๆ ไม่เลิกอ่านแน่นอนจร้า
-
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เท็ดอย่าไปหนา ถ้ารอบนี้น้องตรัสมาเห็นเรื่องใหญ่กว่ารอยที่แล้วแน่
อีคุกัณฑ์ธร มันต้องการอะไร สร้างความร้าวฉานเรอะ โฟ่ว
-
ไอ้คุณธรทำแบบนี้เพื่อ!!!!... แล้วเท็ตจะทำยังไงหล่ะทีนี้
คงไม่ใช่คิดว่าไม่อยากให้ตรัสโกรธ แล้วซื่อบื้อสิ้นคิดไปเอาโทรศัพท์คืนคนเดียวนะ :o10:
-
ตามไปเอาสิทัศนัย
:m29:
-
งานงอก!!!!
-
ขอแนะนำว่าให้พาคุณชายตรัสไปด้วยค่ะ ถ้าแอบไปแล้วมีอะไรถึงหูอาจหึงบ้านบึ้มได้ค่ะ
ไม่แน่ใจเจตนาพี่ชายคุณตรัสว่าคิดจะทำอะไร ชอบเท็ต หรืออยากเรียกร้องความสนใจจากตรัส
แต่ตรัสนี่แสบดีนะทำเท็ตร้อนใจนั่งไม่ติดตลอด ตอนง้อเยอะ ๆ น่ารักดี
ขอบคุณค่ะ
-
เขาไม่ได้บอกว่าห้ามเอาตรัสไปนี่ เอาตรัสไปด้วยยยยย
ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็จะไม่เกิดเรื่องใช่ไหมล่ะ
ก็คงต้องไปคนเดียวล่ะ ทุกคนคงอยากเห็นเท็ตโดนทำโทษ(โดยท่านตรัส)
-
เท็ตดี้อย่าไปนะเว่ยยยยยยยย :serius2:
ถ้าจะไปโทรหาตรัสก่อน ให้ตรัสไปเป็นเพื่อน
โอ่ยยยยย ยิ่งกรึ่มๆอยู่ด้วย คุณชายรู้เข้าเดี๋ยวก็โดนจัดหนักหรอ :เฮ้อ:
-
เฮอะๆๆ แล้วเท็ตจะไปคนเดียวป่ะเนี่ย
ไปคนเดียวจะโดยฉุดขึ้นเตียงป่ะเนี่ย
หวังว่าคงไม่ใช่นะ จะไปไหนก็บอกให้ตรัสรุ้เถอะ
เกิดไรขึ้นจะได้ไปช่วยทัน ไม่รุ้เค้าจะมาไม้ไหน
:L2: :pig4: :L2:
-
แอร้ยยย จะเป็นไรไหม ถ้าจะบอกว่า ชอบไอ้คุณกัณฑ์ธรอ่ะ ชอบบบบบ :o8: หนูชอบคนเลววววว ฮ่าๆ
แต่ยังไง เท้ตก็คงไม่เล่นด้วย ตรัสก็ไม่ยอมใช่ม้าาาา ตอนต่อไปเท็ตน่าจะงานเข้าของจริง กลัวมันจะพลาดท่าอ่ะ ไม่น่า ไม่อยากให้ดราม่า :sad4: แต่ก็อยากเห็นอีเท็ตถูกกัณฑ์ธรแย่งไป เอ๊ะ ยังไง งง หลายใจวะเรา ฮ่าๆ :really2:
ต่อด่วนเลยนะคะ ข้อร้องงงงง ไม่ได้อ่านหลายวัน เหมือนจะลงแดงตาย ฮ่าๆๆ
ปล, ตราบใดที่คุณลิปไม่เลิกเขียน ก็ไม่มีคนเลิกอ่านเหมือนกันค่า อย่ากดดันตัวเองนะคะ สู้ๆ เข้าใจคนเขียนคนแต่งเพราะก็ทำเหมือนกัน อารมณ์ไม่มา เราก็จะเขียนไม่ได้ ถึงแต่งมาเราก็จะรู้เองว่า เฮ้ย มันไม่ใช่ว่ะ สู้นะคะ เรารอเสมอและ :bye2:
:pig4: :กอด1:
-
ดูหลอนๆนะ o18
กลับเข้าไปหาตรัสข้างในเถอะ
ดูท่ามีความเป็นไปได้ว่าจะมีชีวิตรอดมากกว่านะ o22
-
ชวนขึ้นห้องด้วยเท็ต ตายแน่นอนนน
ตรัสสสส อยู่ไหนนน
-
ไม่เป็นไร รอได้ครับ ^^ ค้างๆ ลุ้นๆ อิอิ
-
เท็ตคงซื่อบื้อไปเอาโทรศัพท์คนเดียวนะแหละ.....ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเท็ตโคตรสงสารตรัส เพราะอุตส่ารักมานาน หวงมานาน ไม่อยากให้ใครแตะต้องแต่ต้องมารู้สึกไม่ดีกะความโง่ของคนที่รัก =_=
-
:serius2:
-
ตื้อไม่เลิกเนาะ - -
ตรัสจ๋า จัดการ !!!!
-
งานเข้าอีกแล้วเท็ตเอ๊ย
-
:angry2: :angry2: :angry2:
รำคาญอิคุณพี่ชายโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :beat: :beat:
ปล.ถึงมาลงช้า แต่ตัวสัญญาว่าจะมาต่อจนจบเค้าก็รออ่านไม่ทิ้งไปไหนหรอกจ้ะ :กอด1: ให้กำลังใจให้หายมึนกลับชีวิตเร็วๆนะ
-
ไม่เห็นยาก
ให้ตรัสพาไปสิจ๊ะ
-
เอ๋ งานงอกแล้วซิเท็ตเอ๋ย
อิคุณกัณอะไรนั่นต้องการอาราย
-
คุณกัณฑ์ธร คิดจะทำอะไร???
เอาใจช่วยเท็ดให้รอดพ้นทั้งกัณฑ์ธรแล้วก็ตรัสนะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า สู้ๆนะ :กอด1:
-
งานงอกอย่างแรงงงง
-
:a5: :a5: :a5:
ลุ้น ๆ ลุ้น
-
เสน่ห์อันลึกลับ กับปริศนาเรื่องใหม่ ฮิๆๆๆ :impress2: :impress2: :impress2:
-
:z3:ห้องบีจะมีอะไรๆ
-
ค้างเลย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ
-
OMG งานงอกอย่างรุนแรง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เอาตรัสไปด้วยยยยยยยยยยยย
อย่าริไปคนเดียวเชียวนะ!!
ไม่งั้นได้เจอลูกหึงเพชรฆาตของพี่ตรัสแน่ๆน้องเท็ตเอ่ย
-
เท็ต......งานนี้มันบรรลัยจริงๆ :z1: :z1:
ขอให้หล่อมันเชื่อใจ......
-
เท็ดมีเสน่ห์สุด ๆ ตรัสก้อเท่สุด ๆ เหมือนกัน มาอัพต่อน่ะจ้า ชอบ ๆ จ้ะ :z1:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คนเขียนมาแล้ว อ่านไปอ่านมาอยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านต่ออ่ะ คิดถึงคนแต่งนะ 5555
-
พี่ธรว่างมากหรือไงมายุ่งกับแฟนน้องเนี่ย
อยากแกล้งเท็ตหรืออยากแกล้งตรัสกันแน่
-
กัณฑ์ธรนี่ยังไงกับเท็ตน้า ปิ๊งหรือไง
สนุกแล้วงานนี้ :z2: :z2: :z2:
-
ค้างงงงงงง
รอตอนต่อไปใจจดจ่อ!!!!!!!!!!!
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
เง้อ อย่าไปคนเดียวนะเท็ต เอาตรัสไปด้วย!
-
งานเข้า 555
-
โทรซง โทรศัพท์ไม่ต้องไปเอาแล้วว ให้ตรัสซื้อให้ใหม่เลยดีกว่า
ไม่น่าไว้ใจเอาซะเลยยยย
-
อ้าวไอ่คุณพี่จะล่อลวงน้องเท็ตไปทำอะไรน่ะห้ะ!! :m16:
-
กัณฑ์ธร :z6:ไปไกลๆๆๆเถอะนะ
:กอด1: :L2:
-
เรื่องวันนั้นรอดไปได้ แต่เรื่องนี้ถ้าจะไม่รอดนะ
คิดเยอะๆก่อนจะทำอะไรนะ กัณฑ์ธร ทำแบบนี้
ต้องการอะไรอยากแกล้งตรัสหรือชอบเท็ตจริงๆ
-
เท็ตพาตรัสไปด้วยนะ อย่าไปคนเดียว ><
ปล.ถ้าคนเขียนไม่เลิกเขียน เราก็ไม่เลิกอ่านค่า
-
ไอคุณพี่มันคคิดจะทำอะไรฟ่ะ
จะมาแย่งของน้องรึกะแกล้งเล่นๆ
-
น้องเท็ตอย่าไปน๊าาาา
ไม่กะเอาท่านตรัสไปด้วยยย ไม่งั้นมีมาม่าแน่ๆ
-
้งานจะเข้ามั้ยน่ะ เหอะๆ
-
:call: :call: :call:
-
เท็ตเอ๊ย อย่าไปคนเดียวนะ ยิ่งกึ่มๆแบบนั้นถ้าฉายเดี่ยวล่ะเสร็จแน่ :m16:
คุณคนเขียนไม่ต้องคิดมากน้าาา คนอ่านรอได้อยู่แล้ว ขอแค่มาต่ออย่าหายไปเลยแค่นั้นแหละ คนเรามันก็ต้องมีวันที่จิตใจ อารมณ์ไม่ปกติ สมองไม่แล่น ตื้อๆ กันบ้าง ไม่แปลก ไม่แปลก ..
:กอด1: :กอด1:
-
มันค้างๆนะครับ...เอาเป็นว่าค้างแบบนี้ไม่เป็นไร ขอให้รีบมาต่อแล้วกันนะครับ
-
เท็ต สู้ๆ
แต่ อยากให้ตรัสโมโหหึงบ้างจัง o18
รอตอนต่อไปนะคร๊าบบบบบบ
-
เห้ย....!!!!! ถ้าจะงานเข้าอย่างแรงอ่ะ เท็ตเอ๋ย สู้ๆ นะ บอกได้แค่เนี้ย อะไรมันจะซวยขนาดนี้ว่ะ
ตอนต่อไปก็ขอให้ไอ้คุณชายไปช่วยให้ทันนะ 55555 ขอบคุณจ้า รออ่านต่อนะจ๊ะ o13
-
o22
-
เออะ...เท็ต ถึงแกจะบื้อไปบ้าง
แต่หวังว่าคงไม่โง่ดั่งนางเอกละครหลังข่าวนะ
และหวังว่าตรัสน่าจะฉลาดกว่าพระเอกละครเช่นกัน
-
อัยย๊ะ เอาแล้วงัยเท็ต พาตรัสไปด้วยนะ
-
ต้องให้ตรัส่สงโทษหรือไงวะเท็น :oo1:
-
สั้นๆ นะเท็ต
บรรลัย!
-
บรรลัยของแท้เลยค่ะเนี่ยยยยย งื่อ........
-
อย่าลืมบอกตรัสก่อนนะเท็ต
-
เท็ด งานเข้าแล้วนะ :a5:
-
งานงอกของแท้เท็ตเอ๋ยยยยย~
บุญรักษานะเท็ต :try2:
ตอนหน้าสนุกแน่ๆ ฮึๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แล้วมาต่อไวๆ นะค้าาา ค้างอย่างแรงเลยจ้าาาา :call:
-
งานเข้าอีกแล้ววววววววว
หายมึนแล้วรีบมาต่อนะ
-
โอ้ย ! เพราะความสะเพร่าแท้ ๆ ดันลืมโทรศัพท์ทิ้งไว้ ให้เป็นเงื่อนไขต้องตามไปเอา ทัศเอ๋ย....อย่าได้อวดเก่งไปคนเดียวเชียวนะ รีบไปหาตรัสซะ....บอกเขาตามจริง ให้เขาช่วย....อย่าได้คิดเป็นเรื่องเล็ก ๆ เชียว ...อย่างน้อยกัน..ตนเอง...ให้ออกจากเหตุการณ์ล่อแหลมข้างหน้าบ้าง.....อย่าประมาทเป็นอันขาด......มิเช่นนั้นแล้ว หากผิดพลาดขึ้นมา....จะเสียใจโดยใช่ที่ :angry2: :3125:......................รอติดตามตอนต่อไป............... :pig4:
-
น้องเท็ตขยันหาเรื่องให้น้องตรัสจริงจังนะคะ
อิอิ
ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว
ตอนแรกๆที่อ่านก็เหมือนว่า เรื่องนี้มันจะไม่ใช่ มาย เวย์
แต่ลอง เอาวะ น้องเท็ตน่ารักดีว่ะ อ่านต่อๆ
กลายเป็นว่าติดเรื่องนี้ไปเลย ฮา ฮา
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ
มาต่อเร็วๆเน้อ
-
ทำไงดี นายเท็ต .. :laugh:
-
บ๊ะ!!! :a5: งานเข้าแล้วเท็ตตี้บอย
-
รอ รอ
-
รอๆๆๆๆๆ
-
ใกล้มาและเห็นชื่อเปลี่ยน อิอิ
-
รอออ
-
รอออออ ^^
-
รอ รอ อยากอ่านแล้วววววว^^
-
:z13:
มารอแล้วเน้
-
จะมาแล้วหรอ >..<
รออยู่น๊าาาาาาาาาา
-
ขนม นมเนย พร้อม~!
-
เข้ามารอค่าาาาา ^^
-
เข้ามารอค่าาา
-
รอด้วยๆๆๆๆๆ
-
มารอด้วยจ้า :a12: :a12:
-
มารอเท็ต งุงิ
-
รอไป รอมา ตอนที่ 23 อาจจะได้ลงหน้าที่ 63 นะครับ?
-
รอจ้าาาา
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
กรี๊ดดดดดดด วิ่งเข้ามารอค่าาา *โยนหนังสือสอบทิ้ง*
-
เอิ่มมมม รอด้วย -_- คน
-
ต่อแถวรอ.. :กอด1:
-
ทะลึ่ง : กามที่ 23
ทางเลือกที่หนึ่ง...ทัศนัยต้องเดินออกจากงานแต่งคุณปรมัตถ์และคุณนิสาเพื่อขึ้นไปยังห้องพักชั้นสิบห้าที่ฟังมาจากปลายสายโดยลำพังไร้พยานร่วมรู้เห็น สุ่มเสี่ยงและโลดโผนเกินไปไม่น่ารอดกลับมาครบสามสิบสอง
ทางเลือกที่สอง...ทัศนัยควรส่งตัวแทนไป และคนที่ใกล้มือที่สุดเห็นจะเป็นพี่หญิงผู้เด็ดเดี่ยวเข้มแข็ง กล้าเสี่ยงกล้าลุยทุกสถานการณ์ แต่ก็มีมุมอ่อนไหวอยู่บ้างเพราะยังไงก็เป็นผู้หญิง แล้วเรื่องอะไรจะส่งพี่เขาไปเผชิญภยันตรายกับผู้ชายอย่างกัณฑ์ธร ไม่เอาไม่เข้าท่า
ทางเลือกสุดท้าย...ทัศนัยควรเดินไปบอกท่านตรัส รัตนภูมิเศรษฐให้จัดการกับปัญหาที่ยังคิดไม่ตกเรื่องนี้ ยอมสละโทรศัพท์ตกรุ่นที่ใช้มาตั้งแต่ปีหนึ่ง แหล่งหน่วยความจำหมายเลขโทรศัพท์ของคนรู้จักทั้งหมดในชีวิต ไม่ว่าจะเป็นครูบาร์อาจารย์ เพื่อนสมัยมัธยมต้น มัธยมปลาย และญาติโกโหติกาอีกมากมายหลายเชื้อชาติ ไม่ต้องไปเสียดงเสียดายอะไรมัน
แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้เลือกสักอย่าง ผมไม่กล้าไปคนเดียวเพราะพรรคพวกของกัณฑ์ธรเยอะเกินไป ไม่ได้กลัวจะถูกกระทำชำเราแต่กลัวโดนฆาตกรรมอำพรางมากกว่า ส่วนพี่หญิงในชุดเดรสสีหวานแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับลูกกวางตัวเล็ก ๆ ที่จะกลายเหยื่ออันโอชะของเสือ สิง กระทิง ไฮยีน่า จะส่งพี่เขาไปเป็นแม่ทัพก็ใช่ที่เพราะผมยังมีมโนธรรมความเป็นลูกผู้ชาย ถึงจะลดน้อยถอยลงไปบ้างตั้งแต่สมยอมท่านตรัสก็เถอะ
ซึ่งทางเลือกสุดท้ายนั้นดูจะเป็นความหวังที่ริบหรี่และไม่มีผลดีอะไรกับผมเลย ถึงจะอย่างนั้นแต่ความเป็นจริงมันโหดร้ายเสมอ อุตส่าห์ทำใจว่าจะบอกตรัสแล้วช่างหัวโทรศัพท์มัน แต่ก็กลายเป็นว่าผมมองหาคุณชายไม่เจอ ทั้งที่ตั้งใจจะบอกทุกอย่างตั้งแต่หนีออกจากงานเลี้ยงไปซัดเตกีล่าซึ่งบังเอิญว่าพี่ชายต่างแม่ของมันตามไปแล้วดันเผอเรอทำโทรศัพท์หาย พี่ชายมันเลยเก็บไว้เป็นตัวประกัน ถึงจะโดนสวดยับก็ยอม
แล้วท้ายที่สุดผมทำยังไงน่ะหรือ ก็บากหน้าไปเอาโทรศัพท์คืนด้วยความเสียดาย แต่ไปแบบแพ็คคู่โดยมีพี่หญิงเป็นฝ่ายดูต้นทางและประสานงาน
“ถ้าผมเข้าไปนานสถานการณ์ไม่น่าจะโอเคก็โทรบอกตรัสเลยนะครับ เดี๋ยวมันมาดูใจไม่ทัน”
“พูดอะไรพิลึก”
“เกินสิบนาทีนี่ถือว่าวิกฤตแล้ว พี่หญิงต้องโทรบอกตรัสทันทีเลยนะ รับปากผมสิ”
“เข้าใจแล้ว ๆ แต่ไม่เห็นจะต้องเข้าไปในห้องเลยนี่ แค่มาเอาโทรศัพท์ไม่ใช่หรือ”
“บอกเผื่อไว้ก่อนไง คุณกัณฑ์ธรไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นหรอกครับ”
ยืนสั่งเสียพี่หญิงอยู่ในลิฟต์ด้วยความพรั่นพรึงเพราะไม่วางใจในสถานการณ์ แต่ที่น่ากลัวมากกว่าเห็นจะเป็นไอ้ตรัสถ้ามันรู้ทีหลังต้องโดนโกรธแน่ แล้วใครใช้ให้มันหายหัวหาจนทั่วงานก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ปกติมันเด่นมากในฝูงชนแท้ ๆ เปล่งประกายพวยพุ่งจนคนรอบข้างกลายเป็นตัวประกอบโดยปริยาย สุดท้ายจึงลงความเห็นเอาเองว่ามันคงไม่ได้อยู่ในงาน เลิกเดินหาให้เมื่อยแล้วหันมายืมพื้นที่สมองของพี่หญิงช่วยคิดว่าจะทำอย่างไรกันดี
ทั้งนี้ทั้งนั้นผมก็ไม่ได้บอกพี่เขาหรอกว่าช็อกโกแลตหอบใหญ่ที่ให้ไปวันก่อนคืออภินันทนาการจากคุณกัณฑ์ธร กลัวพี่เขาจะมองว่าผมเป็นชายชาตรีที่เนื้อหอมกับเพศเดียวกัน ไม่ได้หลงตัวเองถึงขนาดคิดว่าการเจอคุณธรแค่สองสามครั้งจะทำให้พี่ท่านนึกชอบพอ เพราะไอ้ครั้งที่สองนี่ค่อนข้างสร้างความบาดหมางใจได้ลึกและเจ็บแสบทีเดียว ตั้งแต่เกิดมาไม่ค่อยโดนใครเขม่นซึ่ง ๆ หน้าบ่อยนัก พฤติกรรมของกัณฑ์ธรวันนั้นมันก็เลยฝังใจนิดหน่อย
หลังจากย้ำคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกับพี่หญิงว่าผมจะไม่ยอมสิ้นลมหากไม่ได้พบท่านตรัสเป็นครั้งสุดท้าย พี่เขาก็หัวเราะพร้อมกับผลักผมออกมาจากลิฟต์ ก็แค่ทำเป็นตลกโปกฮาข่มอาการตื่นกลัวที่ชักจะกำเริบหนัก หลังจากมองไปตามโถงทางเดินร้างคนพี่หญิงก็เสนอว่าจะรออยู่บริเวณหน้าลิฟต์ ผมก็เห็นด้วยทันทีเพราะถ้ามีอะไรฉุกเฉินพี่เขาจะได้ปลอดภัย ซึ่งตอนนี้ก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าผมมาเอาโทรศัพท์คืนหรือดวลปืนกันแน่
ผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกดออดหน้าประตูห้องพักหมายเลขเดียวกับที่ได้ยินมา รอครู่หนึ่งก็ได้ยินใครบางคนปลดล็อคให้จากด้านในแต่ไม่ยอมดึงประตูเปิด ผมก็เหวอสิครับ ตั้งใจว่าจะมาขอโทรศัพท์คืนโดยปฏิเสธการเชิญเข้าห้องทุกกรณี แต่พี่ท่านดันเล่นไม้นี้ก็เลยผิดแผนอย่างแรง
ผมยืนหวาดระแวงด้วยสติไม่สมประดีอยู่อย่างนั้น ไม่ผลักประตูเข้าไปอย่างที่เจ้าแผนการเขาออกอุบาย เล่นแง่มาก็ขอเล่นกลับสักหน่อยให้สมน้ำสมเนื้อ แต่ยังไม่ทันได้สะใจก็รู้สึกถึงแรงดึงที่ข้อมือจนลอยหวือเข้ามาในห้องอย่างกับภาพลวงตา ยังไม่ทันเห็นด้วยว่าใครเป็นเจ้าของมือ ไม่น่าเลยเท็ต...ไม่น่าซัดโฮกเตกีล่าไปตั้งสามแก้วเลย
“นั่งสิ” ผมมองไปรอบ ๆ หลังจากคนที่ออกคำสั่งเดินเลี่ยงไปรินน้ำ ไม่ยักกะมีลูกสมุนอยู่เต็มห้องเหมือนอย่างที่คิดไว้ ก่อนเขาจะยื่นแก้วน้ำมาให้ซึ่งก็ไม่รู้ว่าใส่อะไรลงไปหรือเปล่า ยอมถูกมองว่าเป็นคนเสียมารยาทด้วยการวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะใกล้มือทั้งที่ยังไม่ได้ดื่ม ก่อนจะหันไปมองหน้าคุณกัณฑ์ธรตรง ๆ ชนิดตาต่อตา
“ขอบคุณครับแต่ผมอยากได้โทรศัพท์คืนมากกว่า ขอคืนเถอะนะครับแล้วผมจะรีบกลับ”
“กลัวฉันหรือ”
“ครับ” สงสัยจะตอบตรงเกินไปคนฟังจึงจุดรอยยิ้ม
“ฉันไม่มีนิสัยชอบฝืนใจใครหรอกนะ น้ำนั่นก็ไม่ได้ใส่อะไรหรอก ดื่มได้ อย่ากังวลเลย”
“แต่ว่า...”
“คุยกันหน่อยไม่ได้เลยหรือ”
“คือว่าตอนนี้งานเลี้ยงใกล้เลิกแล้วครับ ผมขอโทรศัพท์คืนก่อนได้ไหมเพราะยังติดต่อตรัสไม่ได้เลย”
“อยู่ด้วยกันหรือ ทำไมต้องกลับพร้อมกัน”
“อ่า...ประมาณนั้นครับ” รู้ตัวดีว่าตอนนี้กำลังทำหน้าแหยสุดพิลึกเพราะความเกรงใจที่คุณเขาอุตส่าห์พูดดีด้วย ไม่มีท่าทางจ้องจะวางมวย สุ้มเสียงแววตาก็ติดจะขอร้องตามน้ำคำ โธ่ นี่ผมเป็นโรคแพ้ผู้ชายตระกูลนี้ไปแล้วใช่ไหม ถ้าไม่ติดที่อยู่ด้วยกันลำพังแค่หายใจยังดังสะท้อนไปรอบห้องแบบนี้ก็ว่าจะนั่งคุยด้วยอยู่หรอก พี่หญิงก็ยังรออยู่ข้างนอกนั่นเพราะฉะนั้นรีบกระทำการชิงตัวประกันแล้วถอนกำลังเพื่อหลีกเลี่ยงการวิสามัญน่าจะเวิร์คสุด
ระหว่างที่นั่งเงียบชั่งใจเสียงสั่นครืนของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น คุณธรลุกจากโซฟาไปเปิดลิ้นชักแล้วคว้าต้นตอมาถือไว้ เห็นได้ระยะไกลว่าสิ่งที่อยู่ในมือคือโทรศัพท์ของผม จากที่คิดว่าเขาจะยื้อยุดเล่นตัวไม่ยอมคืนง่าย ๆ แต่กลายเป็นว่าพี่ท่านเดินเอามายื่นให้แบบไม่ลีลาอะไรมากมาย
“โทรมาจนน่ารำคาญ”
“ขอบคุณครับ” ผมรับมาถือไว้แล้วมองที่หน้าจอก็เห็นชื่อคุ้นตาโชว์หรา ไม่แปลกไปหน่อยหรือที่เพิ่งจะโทรมาเอาป่านนี้ แทนที่จะโทรถามตั้งแต่ส่งข้อความไปบอก แต่เมื่อสัญญาณตัดขาดก็เห็นตำตาว่าสิบห้าสายที่ไม่ได้รับมันคือหายนะ คำขอบคุณที่บอกกับคุณธรจึงหมายความรวมถึงการที่เขารำคาญแล้วปิดเสียงไม่ใช่รับสาย ไม่อย่างนั้นคงต้องอัพเลเวลจากหายนะกลายเป็นพินาศย่อยยับแน่นอน
ผมยังมีแก่ใจไหว้ลาคุณกัณฑ์ธรก่อนจะก้าวฉับไปยังประตู นึกโล่งใจที่ไม่เสียเวลาพูดคุยนานนัก หลังจากนี้ต้องรีบโทรกลับหาท่านตรัสก่อนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ยังไม่ทันได้คว้าลูกบิดเจ้าของห้องก็กล่าวทิ้งท้ายด้วยวาจารุกฆาต เดินหมากเนิบ ๆ แต่ไหงมาล้มโต๊ะเอาตอนนี้ล่ะครับพี่
“ฉันไม่ชอบฝืนใจใครก็จริง แต่เสียนิสัยอยู่อย่างหนึ่ง ไม่รู้ทำไม...ถ้าฉันอยากได้อะไรแล้วต้องได้ ยิ่งยากยิ่งท้าทาย ยิ่งต้องขวนขวายเพื่อให้ได้มาเป็นของตัวเอง น่าตื่นเต้นดีใช่ไหม ไว้เจอกันนะ” คืออะไร อยากได้อะไร มาบอกผมทำไม กระแสเสียงเรียบนิ่งแต่มันช่างทำร้ายกล้ามเนื้อหัวใจคนฟังนัก ถามความสมัครใจกระผมบ้างจะได้ไหมว่าอยากเจอหรือเปล่า ให้ตายก็ไม่ขอพบกันในห้องส่วนตัวแบบนี้อีก ถ้าเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง หลบได้ก็จะหลบ เว้นแต่มีความจำเป็นจริง ๆ อย่างเดินสวนกันในบริษัทอะไรทำนองนี้ ผมไม่ตอบคำแค่จ้ำอ้าวออกจากห้องทันที
เคราะห์หามยามร้ายแท้ ๆ ยังไม่ทันได้โทรหาคุณชายอย่างที่ตั้งใจไว้แต่กลับพบว่าเจ้าตัวมายืนจังก้าด้วยหน้าตาโกรธจัดอยู่ข้างพี่หญิงที่ยืนกะพริบตาปริบ ๆ ผมก็ได้อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออกนอกจากเอ่อ ๆ อ่า ๆ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์” เอาแล้ว น้ำเสียงเฉียบเย็นขัดกับรูปลักษณ์ที่โซฮอตอย่างยิ่ง วันนี้ตรัสหล่อแค่ไหนให้ทาย สูททรงไทยกับใบหน้าคมจัดมันช่างเปลี่ยนบรรยากาศรอบตัวให้กลายเป็นดินแดนสุขาวดีได้อย่างง่ายดาย ผิด! นี่ไม่ใช่เวลามาเพ้อเรื่องนี้ว่ะเท็ต มึงควรแก้สถานการณ์ก่อนดีไหมว่าทำอย่างไรไม่ให้โดนสังหารหมู่ แต่ดูท่าว่าตอนนี้จะหัวเดียวกระเทียมลีบ เพราะพี่หญิงผู้ภักดีได้กระทำการตัดช่องน้อยแต่พอตัวก้าวถอยหลังแล้วส่งตัวเองลงชั้นล่างด้วยชักรอกอัตโนมัติโดยไม่บอกลาสักคำ โหดร้ายที่สุด
“เอ่อ...เรื่องมันยาว จะกลับแล้วใช่ไหม ไปกันเถอะ เดี๋ยวเล่าให้ฟังในรถนะ” จับจูงประหนึ่งว่าหลอกเด็ก แต่เด็กมันไม่หลงกลนี่สิ ตรัสขืนข้อมือแล้วจับหมับมาทีต้นแขน โอ๊ยไอ้แรงวัว กูเจ็บ
“ตรัส เจ็บ”
“เท่าที่ฉันเจ็บไหม ไปไหนมา กัณฑ์ธรก็หายไปจากงานเลี้ยงแล้วจะให้ฉันคิดยังไง เมื่อกี้ออกมาจากห้องใคร ทำไมเท็ต ไหนบอกให้ฉันเชื่อใจแล้วทำไมทำแบบนี้” ฟ้าดินเป็นพยาน ท่านตรัสพูดมากที่สุดในรอบสองสัปดาห์ ก็รู้อยู่แล้วนี่หว่าว่านั่นห้องกัณฑ์ธรแล้วจะถามทำเปรตอะไร ขอเปลี่ยนคำถามได้ไหมว่าเป็นไงมาไงถึงมาอยู่ในห้องพี่ท่านได้ มันฟังลื่นหูกว่ามาก เพราะอย่างไรเสียมิจฉาทิฐิก็ยังไม่ครอบงำกูถึงขนาดนั้น ยังไม่ถึงขั้นเห็นกรงจักรเป็นดอกบัว
“ฟังก่อนได้ไหม เมื่อกี้ไปห้องอาหารชั้นใต้ดินมา แล้วบังเอิญเจอ...คุณธร ฉันซุ่มซ่ามทำโทรศัพท์หายแล้วคุณเขาเก็บได้ก็เลยมาเอาคืน นี่ไง” ยกโทรศัพท์ให้ดูประกอบคำเล่า ตรัสมันก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนออกแรงดึงแขนผมไปตามทางเดิน “ไปไหน”
“ห้อง”
“ห้อง...ห้องอะไร ไม่กลับบ้านล่ะ” มารู้คำตอบอีกทีตอนที่โดนลากเข้ามาในห้องพักอีกฝั่งหนึ่งที่ห่างจากห้องของกัณฑ์ธรพอสมควร ก็เคยได้ยินอยู่ว่างานเลี้ยงระดับผู้บริหารเขาจะเปิดห้องพักให้กับแขกคนสำคัญที่ถูกเรียนเชิญ แต่ไม่คิดว่าตรัสที่พักอยู่คอนโดที่ห่างจากโรงแรมไม่กี่กิโลเมตรจะได้รับสิทธิ์นี้ด้วย แต่ก็อย่างว่า คุณชายมันว่าที่ท่านประธานอยู่แล้ว ไม่มีข้อยกเว้นแน่นอน
“สรุปว่าเชื่อฉันไหม” ผมออกปากถามทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง
“เชื่อ”
“แล้วโกรธอะไร”
“โกรธที่ไม่ยอมรอ ทีหน้าทีหลังถ้าต้องไปพบใครตามลำพังช่วยบอกฉันก่อนได้ไหม ถ้าหาไม่เจอก็ต้องรอ ห้ามบุ่มบ่ามทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า ถ้าเท็ตเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไง” ลงแบบนี้พี่หญิงคงโดนสาวไส้ไปหมดยวงแล้วแน่ ๆ ตรัสปล่อยมือก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งที่ปลายเตียง ยกศอกเท้าเข่าแล้วกุมขมับทำเอาบรรยากาศเปลี่ยนโดยเฉียบพลัน แค่นั่งเงียบไปพักหนึ่งโดยไม่พูดอะไรแต่ก็ทำให้กูรู้สึกผิดได้ สามารถนะหล่อ
“คิดมากไปได้ ฉันไม่เป็นอะไรง่าย ๆ หรอก” คลานเข่าเข้าไปใกล้เพราะไม่แน่ใจว่าถ้าเดินไปนั่งข้าง ๆ จะโดนหลังมือสวนกลับมาไหม พอถึงระยะที่กะเกณฑ์ก็วางคางลงกับเข่าคุณชายแล้วช้อนตามองเหมือนเวลาอ้อนแม่ขอเงิน ไม่ได้ทำนานแล้วกลัวฝีมือตก ก็เลยไม่แน่ใจว่าจะได้ผลกับไอ้หล่อด้วยหรือเปล่า
“ทำเป็นเล่นตลอด รู้ไหมว่าเป็นห่วงแค่ไหน โทรเท่าไหร่ก็ไม่รับสักที”
“จะรับได้ไงล่ะโทรศัพท์ไม่ได้อยู่กับตัว แล้วตรัสหายไปไหนมา หาจนทั่วงานก็ไม่เจอ”
“ธุระ” เกลียดคำนี้จริง ๆ ให้ตายเหอะ เอะอะก็ธุระ มันเป็นคำอ้างสุดหรูของผู้ใหญ่เวลาใช้ปกปิดความจริงกับเด็กแส่รู้ แล้วตรัสมันเอามาใช้กับผมทำไม แถมยังใช้บ่อยจนน่าโมโห อย่าให้กูมีโอกาสได้พูดบางนะ จะบอกธุระ ๆ มันทุกงานเลยคอยดู
“ถ้าไม่อยากบอกก็ช่างเถอะ” งอนแม่งเลย ยันตัวลุกขึ้นตั้งใจจะเดินไปอาบน้ำแต่เป็นอันต้องถูกรวบตัวลงมานั่งทับตักคุณชายเต็มแรง หมันแดกเลยไหมมึง
“อย่ารวนสิ ฉันต่างหากที่ต้องงอน” พูดแบบนั้นแล้วมันก็ยื่นปลายจมูกมาตรงมุมปาก เวรกรรม ลืมสนิทเลยว่าก๊งมาก็เลยไม่ทันได้หันหลบ “กลิ่นเหล้า”
“ดื่มมานิดหน่อย พี่หญิงไม่ได้บอกเหรอ”
“บอก” โห ไอ้คนลวงโลก นี่หลอกแต๊ะอั๋งกูใช่ไหม แสดงว่ามันรู้ทุกอย่างตั้งแต่แรกแล้วแต่ทำมึนตีหน้าขึงขังเจ้าบทบาท เมื่อกี้กูก็โดนมึงเค้นแขนฟรีเลยสิ นิสัย
“ขอโทษนะ” เหมือนมันรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรก็เลยแตะจูบอุ่น ๆ ที่ต้นแขนผ่านเนื้อผ้าที่ช่วยให้อาการปวดหน่วง ๆ หายเป็นปลิดทิ้ง นี่อาจเป็นเภสัชศาสตร์ขนานใหม่ที่ท่านตรัสเป็นผู้คิดค้น
“ฉันโมโหจริงแต่ดีที่คุณญาดาห้ามไว้ ไม่อย่างนั้นคงพรวดพราดเข้าห้องกัณฑ์ธรไปแล้ว”
“เลือดร้อนเหลือเกิน” ผมประชดลากเสียงยานคาง
“แค่กับบางคนเท่านั้นเท็ต สาบานได้ว่าถ้าฉันเห็นเสื้อนายกระดุมหลุดแม้แต่เม็ดเดียว เรื่องนี้ไม่จบง่าย ๆ แน่” ท่านตรัสโหมดนักเลงโต นึกหมั่นไส้แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรให้คุณชายมันเดาเอาเอง ชอบนักนี่ตีหน้านิ่งอมพะนำ แต่บทจะพูดก็ทำเอาคนฟังเหมือนโดนควักหัวใจไปทั้งดวง
ผมนั่งเงียบนานพอดูจนกระทั่งตรัสขยับแขนที่โอบรอบเอวมากุมมือไว้ พอไม่มีเรื่องให้คิดและอีกฝ่ายก็ไม่มีเรื่องเข้าใจผิดจึงมีเวลาสอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆ ถือว่าเป็นห้องพักที่หรูหราทีเดียว การตกแต่งแบบไทยแท้ทั้งโอ่อ่าและหรูหราด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้สักทองรวมถึงของแกะสลักลวดลายสวยงาม มองเพลินจนรู้สึกตัวอีกทีตอนที่มีปลายจมูกโด่งมาฉกหอมแก้ม “คิดอะไรอยู่”
“คิดว่า...ถ้ากระดุมหลุดตอนนี้จะผิดไหม” เป็นไงครับพี่ นี่ประโยคเด็ดแห่งปีเลยนะ อึ้งเลยสิ เห็นมันปั้นหน้าไม่ถูกแล้วรู้สึกสาแก่ใจมากที่ได้เอาคืนมันบ้าง แต่ก็ลำพองใจอยู่ได้ไม่นาน...ซวยแล้วไง
ผมถูกพลิกตัวลงมานอนแผ่อยู่บนเตียงก่อนไอ้คุณชายจะทาบทับตามลงมา ถ้าไม่หน้าด้านจริงพูดไม่ได้นะเมื่อกี้แล้วนี่มึงจะเอาอะไรกับคนอย่างกูอีก ล้อเล่นนิดหน่อยต้องถือเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้เลยเหรอ กูขอโทษตอนนี้คงไม่ทันแล้วใช่ไหม
“ไม่ผิดหรอก กระดุมของเท็ต...ฉันปลดได้คนเดียว” รับทราบสุดใจ แต่ไม่คิดจะให้กูอาบน้ำก่อนเลยหรือไง แอบไปพี้เตกีล่ามานะ กลิ่นละมุดกำลังกรุ่นได้ที่เลยครับมึง
วันต่อมาเป็นวันหยุดตื่นสายสุดได้สิบโมง เช็คเอ้าท์เที่ยงตรงคิดได้ลงตัวแล้วก็คลานลงจากเตียง...ย้ำว่าคลาน เพื่อไปอาบน้ำแล้วหลังจากนั้นค่อยปลุกท่านตรัสที่กำลังนอนขี้เซา แต่เป็นอันว่าฝันสลายเพราะเมื่อผมเดินออกมาจากห้องน้ำไอ้คุณชายก็ลุกขึ้นมาสูดอากาศอยู่ที่ระเบียงโน่นแล้ว
“เท็ต” ผมที่ยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำก็เลิกคิ้วถามกลับแทนการขานรับ กำลังจะเดินไปแต่งตัวก็ถูกคุณชายมันกระดิกนิ้วเรียกให้ไปหา ทำปากถามว่าอะไรมันก็บอกว่าเถอะน่าให้ออกมาหน่อย เอาแต่ใจจริงวุ้ย
หลงกลโดนท่านตรัสอ้อนกอดจากทางด้านหลังอยู่ตรงระเบียงพักหนึ่งทั้งที่ยังสงสัยอยู่ว่ามันเรียกมาทำไม มองไปข้างล่างก็ไม่เห็นมีอะไรน่าดูนอกจากตึกรามบ้านช่องและถนนที่รถราบางตาเพราะว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ จนกระทั่งคำพูดที่ตรัสกระซิบข้างหูจะช่วยไขข้อข้องใจ
“ไปอังกฤษด้วยกันไหม”
“อะไรนะ”
“ฉันต้องไปเรียนต่อ อยากให้เท็ตไปด้วย แค่หนึ่งปีครึ่งคุณพ่อกับคุณแม่ไม่น่าจะว่าอะไร”
“พูดจริงพูดเล่น”
“พูดจริงครับ”
“ไม่ไปหรอก”
“ทำไม”
“ไม่มีเหตุผลที่ฉันต้องไป ยังไม่อยากต่อปริญญาโท” ซันเคยบอกไว้แล้วแท้ ๆ แต่ไม่คิดว่าเมื่อถึงเวลาแล้วมันจะน่าหดหู่แบบนี้ ตรัสคืออนาคตของรามานุสรณ์จิวเวลรี่แล้วจะเอาผมติดสอยห้อยตามไปเป็นตัวถ่วงทำไม และที่แน่ ๆ พ่อกับแม่ต้องไม่ยอม ท่านอยากให้ผมมีความเป็นผู้ใหญ่พอที่จะดูแลชีวิตของตัวเองได้ ดูอย่างตอนเลือกที่ฝึกงาน รั้นแทบตายพ่อยังไม่ให้ผมทำที่บริษัทของท่านเลยแล้วนับประสาอะไรกับการตามใครสักคนต้อย ๆ เหมือนเขาเป็นศูนย์กลางอย่างกับดวงจันทร์ที่โคจรรอบโลก นอกจากชีวิตจะไม่รุ่งโรจน์แล้วยังส่อแววรุ่งริ่งอีกด้วย
“ไม่มีฉัน เท็ตอยู่ได้หรือ”
“ได้ สบายมาก”
“แต่ถ้าไม่มีเท็ต...ฉันอยู่ไม่ได้” พูดจาชวนคลื่นไส้ว่ะ ดีนะที่ไม่ได้สบตากันอยู่ ไม่อย่างนั้นคงได้เลื้อยลงไปเป็นเพื่อนพลูด่างข้างลูกกรงนั่นแหง ๆ คุณชายมันทำเป็นคนหลงยุคไปได้ ติดต่อกันทีต้องใช้นกพิราบอะไรเทือกนั้น เงินถุงเงินถังอย่าขี้เหนียวนักเลย ถ้าอยากคุยก็โทรมาสิไม่เห็นยากอะไร
“เว่อร์ตลอด”
“เชื่อเถอะว่าฉันพูดจริงทุกคำ ชักไม่อยากไปแล้วสิ”
“ไร้สาระน่า อย่ามาทำให้คนอื่นรู้สึกผิดดิตรัส หน้าที่ก็คือหน้าที่ ว่าแต่จะไปเมื่อไหร่”
“หลังรับปริญญา”
“ก็อีกตั้งนานเห็นไหม”
“แต่ฉันไม่ไว้ใจกัณฑ์ธร”
“ถ้าไม่เลิกพูดเรื่องนี้ ก็ไม่ต้องมาคุยกันอีกเลย”
ทำเป็นปากดีแล้วนี่มึงมานั่งหน้าม่อยเป็นคนท้องผูกทำไมเท็ต บอกว่าอยู่ได้บอกว่าไม่เป็นไรแต่ไหงมานั่งจิตหลุดทำงานผิดพลาดซ้ำซาก ส่งแฟกซ์ผิดเบอร์บ้างล่ะ จะตอบเมลลูกค้าแต่ดันคลิกตอบด้วยเมลส่วนตัวบ้างล่ะ หนักหน่อยก็ถ่ายเอกสารผิดแฟ้ม มาเห็นอีกทีตอนที่หน้ากระดาษไหลผ่านไปครึ่งเล่มแล้ว ไหวไหมมึง
สี่ปีที่ผ่านมาผมไม่เคยอยู่ห่างจากตรัสเกินหนึ่งเดือน แล้วหนึ่งเดือนที่ว่าก็ไม่ใช่ใครหลบหน้าไปไหน แค่ช่วงปิดเทอมระยะสั้น ถึงจะอย่างนั้นก็ยังนัดแนะกันไปสังสรรค์เฮฮาตามประสา สรุปว่าไม่เคยขาดการติดต่อกันเลยตั้งแต่รู้จักกันมา แล้วจะให้ยิ้มหน้าระรื่นรอมันไปเรียนต่อที่อังกฤษตั้งปีครึ่ง ผิดวิสัยเด็กชายเจ้าอารมณ์
‘อยากไปไหม เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ’ ตรัสมันก็ย้ำถามอยู่ได้ไม่เว้นวัน ถ้าเหลืออดหลุดปากขอตามไปด้วยใครจะรับผิดชอบ พ่อแม่กูไม่ตัดออกจากกองมรดกเลยหรือ น่าหงุดหงิดใจจนต้องโทรไประบายกับไอ้แซนหลังเลิกงาน สุดท้ายก็โดนมันค่อนกลับมา ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่โทรไปปรึกษามัน
(( ถ้าไม่มีเรื่องกลุ้มใจ มึงคิดจะโทรหากูบ้างไหมเท็ต )) โดนสำเร็จโทษทันทีที่ระบายให้มันฟังว่าท่านตรัสกำลังจะอพยพไปเรียนต่อที่เมืองนอกเมืองนา ทิ้งคู่ขาให้ช้ำรักและตรอมใจอยู่สยามประเทศ ซึ่งจุดนี้ก็อยากจะบอกมันด้วยว่ามึงประสบความสำเร็จแล้วที่อุตส่าห์เป็นพ่อสื่อพ่อชักมาตลอด แต่ไม่ดีกว่า ค่อย ๆ สะสางทีละคดีความเพราะยังไงตอนนี้คนหูไว ตาไว จมูกไว ไอ้ตูบเรียกพี่ก็น่าจะเอะใจนิดหน่อยแล้ว
“เอาน่า อย่าน้อยใจไปใย งานที่บริษัทคุณชายมันวุ่นวายไปหน่อย แต่กูก็ยังรักมึงเหมือนเดิมนะแซนคุง”
(( ข้ออ้างล่ะสิ แล้วนี่สรุปยังไง อยากไปกับมันหรือเปล่า ))
“ไม่อยาก ไม่ใช่ไปเที่ยววันสองวันกลับซะเมื่อไหร่ แต่นี่ไปเรียนตั้งปีครึ่งเลยนะครับ พ่อแม่กูก็มี ธุระก็ไม่ใช่ กูไม่ฝักใฝ่การเรียนขนาดนั้นว่ะ นี่ก็ว่าจะลองคุยกับพ่อดูว่าที่บริษัทมีตำแหน่งงานว่างหรือเปล่า ถ้าท่านยินยอมก็ว่าจะสมัครเลย”
(( แล้วมึงไม่สบายใจเรื่องอะไร ))
“ก็ตรัสมันตื้อเอาโล่ บอกว่าไม่เป็นใช่ บอกว่าเออะเป็นเออ สงสัยประสาทกลับ เอะอะก็จะลากกูไปด้วยท่าเดียว ย้ำคิดย้ำทำจนกูกลัวมันจะเป็นโรคจิต”
(( มึงไปทำอะไรไว้ล่ะ )) นั่นน่ะ รู้ใจกันยิ่งกว่าเอ็ดเวิร์ดกับเบลล่าเสียอีก แค่นี้ก็เข้าใจแล้วว่าไม่มีความจำเป็นต้องโทรหาไอ้ตี๋อีกต่อไป ให้มันกับตรัสส่งโทรจิตหากันแหละดีแล้ว จะได้ไม่สิ้นเปลืองเงินทอง (( มึงไปเล่นหูเล่นตากับผู้หญิงที่ไหนอีกหรือเปล่า ปกติตรัสมันมีเหตุผลกว่านี้ ))
“เข้าข้างกันเข้าไป เอาเป็นว่าถ้าเป็นผู้หญิงก็ดี กูจะไม่เครียดแบบนี้เลย”
(( ว่าไงนะ ผู้ชาย! )) ไอ้บ้าเอ๊ย ตะโกนมาได้ ถ้าแก้วหูกูร้าวมึงต้องขึ้นมาจากสุราษฎร์ฯ แล้วพากูไปหาหมออะแซน
“กูก็ยังไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร ได้แต่ขอว่าอย่าให้เป็นอย่างที่กูสังหรณ์ใจเลย เพราะมันน่าขนลุกมาก”
(( ใครมันช่างหาญกล้ามาจีบมึงวะเท็ต ถ้าถึงขั้นทำให้ท่านตรัสเป็นเดือดเป็นร้อนได้นี่แสดงว่าร้ายกาจพอตัว แต่ตอนจบอาจศพไม่สวย กูฝากบอกหน่อย ))
“กูไม่บอกหรอก เพราะกูยังไม่แน่ใจ”
(( ไม่เป็นไรน้อง เดี๋ยวพี่โทรถามสายสืบเอง )) เกือบลืมไปว่าตี๋หนึ่งกับท่านตรัสเขาไม่เคยมีความลับต่อกัน ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเวลาพักเที่ยงปุถุชนอย่างผมก็ทำได้แค่นั่งมองคุณชายทั้งสองเขาเสวนา อย่าถามว่าผมรู้เรื่องที่คุณท่านเขาคุยกันไหม จะเข้าใจได้ยังไงในเมื่อมันไม่ได้คุยกันด้วยภาษาแม่หรือภาษาที่สอง เลา ๆ ว่าน่าจะเป็นภาษาเยอรมันเพราะคุณอ้นเขาก็นั่งยิ้มบางร่วมวงด้วยเสมอ ชิชะ ไอ้พวกชนชั้นสูง ทำเป็นข่มคนอื่นด้วยศัพท์แสงพิลึกพิลั่น นึกย้อนกลับไปแล้วยังโมโหไม่หาย ถ้าผมโดนนินทาซึ่ง ๆ หน้าแบบไม่รู้อีโหน่อีเหน่จะขอสาปแช่งทุกคนที่มีส่วนร่วมรู้เห็นให้หมดเลย
ผมเรียกสติตัวเองได้เร็วกว่าที่คิด ใช้เวลาไม่นานก็ปลงตกเรื่องความไม่แน่นอนในชีวิตได้ การฝึกงานกำลังจะจบลงในไม่ช้า ผมคงไม่ได้พบพี่หญิง พี่นิสา และพี่ณรินทร์อีกนาน แต่ก็ยังดีที่มีเบอร์โทรศัพท์ไว้ติดต่อกันในวันที่คิดถึงมาก ๆ แม้จะเป็นช่วงเวลาที่น่าเศร้าใจ วันรับปริญญาก็ถูกวางในตารางนักศึกษาแล้ว วันที่ตรัสต้องเดินทางไปเรียนต่อก็ใกล้เข้ามา แต่ผมกำลังโล่งใจด้วยเหตุผลที่ไกลตัวเหลือเกิน...
ลาแล้วลาลับนะครับ คุณกัณฑ์ธร รามานุสรณ์
▩▩▩
-
จิ้มไว้ก่อนเดี๋ยวมาเม้นนะครับ
-
อะไร? ตรัสจะเมืองนอกจริงๆเหรอ? ไม่น้าาา
-
คุณกัณฑ์ธร ต้องตื้อเท็ตแน่ ๆ เลย ท่าทางจะไม่ยอมปล่อยเท็ตไปง่าย ๆ หรอก
เดี๋ยวตรัสก็ต้องไปเมืองนอก
ฮรื่ออออววววววววว >.<
ขอบคุณค่ะ ^^
-
ตรัสจะไปเมืองนอกกกกกกกกกก ฮือออออออออออออ
เอาเท็ตไปด้วยเหออะะะะ พกใส่กระเป๋าเอาไปด้วยเลยยยยย
ก่อนอื่นตรัสไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่น้องนาเธอก่อนนะ ว่าอยากให้เธอไปเรียนต่อโทที่นู่น
เชื่อเค้าาาา คุณธรไว้ใจไม่ได้ !
เท็ตมันซึนและซื่อบื้อ ตามใครเขาไม่ทัน ! T.T ตรัสไม่อยู่แล้วเท็ตจะดูแลด้วยังไงงงง
ฮืออออออออออ *นอยด์ไปสามบ้านเจ็ดบ้าน*
อย่าพรากคนรักออกจากกัน แง๊ววๆๆๆๆ
คนเขียนสู้ๆ มาต่อเร็วๆนะคะ จุ๊ฟๆ :กอด1:
-
สาธุ ขอให้ลาแล้วลาลับจริงเถอะครับพี่น้อง555555555555555555
“คิดอะไรอยู่”
“คิดว่า...ถ้ากระดุมหลุดตอนนี้จะผิดไหม”
ฟินนนนนนนนนน 555555 ผิดสิ! ผิดที่ไม่หลุดให้ฉันเห็น :z1:
ขอบคุณที่มาต่อนะคะช้วบบบบบบ รอตอนต่อไป เท็ตเอ้ยใจอ่อนเถ้อะะะะะ
ตรัสช่วยพามันไปด้วยนะ ไม่อยากให้ห่างกัน ฉันไม่อยากฟังเท็ตบ่น : PPP
-
:3123: :3123: :3123:
-
กลัวอ่ะ กลัวแทนตรัส กลัวไปหมดเลย T T
เป็นโรคกลัวนะยะทางไปแล้วค่ะ (เว่อร์ตามท่านตรัสใช่ไหม) คือ ประสบการณ์ตรง
แต่เรามั่นใจทั้งตรัสทั้งเท็ตนะ แบบว่า ความรู้สึกเขามั่นคง กลัวแค่เหตุการณ์ที่อาจจะทำให้ผิดใจกันบ้าง เพราะอยู่ห่างกันเกือบค่อนโลก
อีกอย่างคือกลัวนิสัยน้องเท็ต ทีชอบทำอะไรไม่บอกเนี่ย ,,
ขอให้น้องเท็ตคิดดีดีนะคะ :serius2:
ฮรืออออ ชอบคำน้ำเน่าของท่านตรัสมากกกก !
กลัวคุณพี่ชายต่างแม่อ่ะ เจ่าเล่ห์อย่างไรพิกล
ขอบคุณมากค่ะ
-
เหมือนความวัวไม่ทันหายความควายก็มาแทรก
เรื่องอิคุณพี่กัณฑ์ ยังไม่เคลียร์นี่ก็มาเรื่องจะห่างกันอีก
-
แหม่ๆ นี่น้องเท็ตเนื้อหอมกับผู้ชายใช่มั้ยคะเนี่ย? ระวังตรัสองค์ลงนะจ๊ะ 555555
ว่าแต่น้องเท็ตนี่ซึนชัดๆ เลยอ่ะ ดูก็รู้ว่าอยากอยู่กับตรัส ทำไมไม่บอกไปตรงๆ ล่ะค้า
:impress2: :impress2:
-
ประโยคเด็ดมากน้องเท็ต :z1:
:กอด1: :L2:
-
โหวต Lipstick_Murder เป็นนักเขียนดาวรุ่ง
ในเซ็งเป็ดอวอร์ดครั้งที่ 6 กันนนนน
-
หวายๆ เท็ดยอมไปด้วยเถอะ สงสารตรัส
อยู่นี่ไม่น่าไว้ใจอย่างแรง :เฮ้อ:
-
เห็นเน้นตัวอักษรดำใหญ่
ต่อไปคุณกัณฑ์ธรต้องมีบทสำคัญแน่ๆเลย
-
กัณฑ์ธรไม่ปล่อยเท็ตแน่ๆ
-
เขาจะลาด้วยกับน้องเท็ตเหรอ จะตามติดเป็นผีหลอกวิญญาณหลอนน่ะสิไม่ว่า
คิดดีแล้วเหรอที่จะแยกกับตรัสน่ะ เท็ตทำใจได้เหรอ
-
:impress2:
-
เท็ตจะไม่ไปกับตรัสจริงๆ หรอ
จะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ ถ้าต้องแยกกัน แอบกลัว
ลาแล้วลาลับ ไม่ต้องกลับมานะคุณธร :bye2:
-
สุดท้ายตรัสจะยอมไปหรอ อิอิ
-
ตรัสลากเท็ตไปด้วยยยยยยย
อย่าทิ้งไว้งี้ เด่วพวกเราจะได้ดราม่าแทนความฟิน
โอยยยยยตอนนี้ก็หวานอีกแล้ว
อยากเกิดเป็นธาตุอากาศตอนคู่นี้เค้าคุยกันจริง
รอนะ ยังรอตอนต่อไปเหมือน เดิม
น่าจะทำโปรโมชั่นพิเศษ 1อาทิตย์เอาไปเลย 5ตอน(กูก็ฝันเฟื่อง)
สู้ๆนะ คนเขียน คนอ่านจะไม่หนีไปไหน(ถ้าตัวเองไม่ทิ้งเค้าไ่สะก่อน) ยังรออ่านทุกอาทิตย์เลย
-
กัณฑ์ธรไม่ได้รักเท็ตหรอก
แค่อยากเอาชนะเพราะรู้ว่าเท็ตเป็นของใครตะหาก
อ่านแล้วคิดถึงการ์ตูนเรื่อง junjou romantica
เท็ตเองก็ซึนเดเระพอกันกับมิซากิเลยนะ ฮ่าๆ
ไปเถอะอังกฤษน่ะ
อย่าอยู่เลยไทย...ตรัสมันจะอกแตกตายซะก่อน
รอตอนต่อไปนะคะ :)
-
ตรัส
ตะเองทิ้งเท็ดไว้ไม่ได้นะ ไม่ได้อย่างเด็ดขาดเลยนะ o12
-
อย่าเกิดอะไรกับเท็ตนะ
ถ้ามีอะไรขึ้นมา ตรัสบินมาจากอังกฤษแน่ๆ
ปล.เรื่องเท็ตตรัสยังไม่เคลียร์แต่ก็ขอให้ราบรื่นตลอดๆ ระหว่างรอเท็ตตรัสก็ขอคู่ฝาแฝดมาขัดก่อนก็ได้นะคะ อิอิ
-
แหงะ คุณชายไปเรียนต่อตั้งปีครึ่ง
แล้วเท็ตก็ดื้อไม่ยอมไป
คุณกัณฑ์ธรก็บอกว่าจะไม่ยอมรามือจากเท็ตง่ายๆ
..
:serius2:
-
โหยยยยยยยยยย มีแวว จะมาม่า
-
เท็ต..ถ้าท่านตรัสไม่อยู่แกเสร็จแน่เลยอะ แบบนี้จะให้ตรัสไว้ใจได้ไง
:z3:
-
โอ๊ยยยย ตรัสกล้าทิ้งน้องไปได้ไงห๊ะ น้องไม่ไปกะลากไปโล๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เข้าใจทั้งตรัสและเท็ตเลยนะ คนนึงไม่อยากห่าง อีกคนก็อยากยืนด้วยตัวเอง
แต่ไอ้มือที่สามที่มันจ้องจะฉวยโอกาสนี่สิ คงเป็นนาทีทอง
-
ตรัสจะไปโดยไม่เอาเท็ตไปด้วยไม่ได้นะคะ แล้วฉากหวานๆ ที่รอมันจะไปอยู่ตรงไหนหล่ะ
-
:z3:งอแง กับประโยคทิ้งท้าย
-
แน่ใจนะเท็ตว่าจะไม่ไปกับตรัสจริง ๆน่ะ
-
ตั้งรับบบบ
น่ากลัวจริงๆ
-
ตรัส จะไปคนเดียวแน่เร้อ อ อ อ อ ไม่ได้มีแผนอะไรสำรองไว้ใช่มั้ย o18
ว่าแต่เท็ตก็เถอะ จะอยู่ได้จริงเหรอ o22
-
เท็ตมั่นใจได้ไงว่าเค้าจะจบแค่นี้ เจ๊ว่า "ไม่มีทาง" เล่นประกาศซะชัดโจ่งแจ้งขนาดนั้น
ท่านตรัสคะ ลักพาตัวเลยค่ะ เจ๊ช่วย
-
คุณพี่กัณฑ์เดินเครื่องจีบน้องเท็ตให้ไวเลยค่ะ
เอาใจช่วย o18
แบบว่าชอบอะ ศึกสายเลือดไรงี้
-
เท็ตไปเถอะมีตรัสไปด้วยจะเครียดทำไม ตัวเองก็ต้องช่วงงานตรัสในอนาคตอยู่แล้วไปเรียนพร้อมกันแระดี
แถมอีกอย่างอยู่นี้ไม่ปลอดภัยชัวร์
-
เม้นท์ว่าอะไรดี
เบื่อคน ซึน ปากแข็ง ทำไมไม่ไปอังกฤษอ่ะ
:z6:
ยังไม่อยากเห็นคนร้องไห้ ขี้มูกโปร่ง แถวนี้
ไอ้เท็ต น้อ ไอ้เท็ต
พี่ตรัส ลากคอมันไปให้ได้นะ :กอด1: :กอด1:
=========================
โหวต Lipstick_Murder เป็นนักเขียนดาวรุ่ง ในเซ็งเป็ดอวอร์ดครั้งที่ 6 กันนนนน
เราไม่อยุ่ในเกณโหวต แต่ เราเชียร์ เธอนะ สู้สู้
o13 o13 o13
-
รอต่อ สู้ๆคะ
-
ตรัสนี่ขี้หึงสุดๆ เลยนะเนี่ย
คุณกัณฑ์ธร นี่ชอบเท็ตหรือชอบตรัสเนี่ย
-
กัณฑ์ธรต้องอาศัยตอนตรัสไปเมืองนอกจีบเท็ตแน่เลย!! :(
-
ขอให้ลาแล้ว ลาลับกะอิคุณกัณนะคะ
ท่านตรัสจะได้ไม่คิดมาก
ง่ะเท็ตตามไปเรียนกะตรัสเหอะ
-
ยังไงวะ
ยุ่งอะคุณธร กว่าสองคนนี้จะลงตัวมันนานนะ
แล้วจะมาป่วนทำไมวะ ไม่ปลื้มมมมมมมม
แถมตรัสยังต้องไปนอกอีก เซ็งงงงงงงงงงงงง
-
เท็ด ไปเรียนเมืองนอกซะ ชิ่วๆ :call: :call: :call:
-
ขอให้ลาแล้วลาลับ พ้นจริงๆเถอะน้องเท็ต
ไม่งั้นท่านตรัส บินกลับมาลงโทษแน่ๆ
-
5555++
เท็ตนายนี่มึงได้ตลอดเลยสิน่ะ
-
ตรัสจะไปนอกหราเนี้ย แล้วเท็ตจะไม่โดนกัณฑรตื้อหราเนี้ย
-
อ่านแล้วอารมณ์เสียนิดหน่อย เท็ตทำไมมองโลกในแง่ดีปานนั้น
แถมไม่ค่อยระมัดระวังตัว คนคิดไม่ดีมีอีกเยอะนะ!!
-
กลัวลาไม่ลับน่ะซิ .......ซอมบี้กัณฑ์ธร เหอะๆๆ
-
เชื่อเลยว่าคุณตรัส ต้องบินกลับมา ทุกเดือนแหงๆ 555 :sad4:
-
จากกันตั้งปีครึ่งน่ะ เราเชื่อมั่นว่าเท็ดคงไม่เปลี่ยนหรอกรวมทั้งตรัสด้วยน่ะ ออกจะรักขนาดนั้น แต่จะทนไหวเร้อ ยังคิดไม่ออกเลยน่ะ :sad4:หวังว่าคนเขียนคงหาทางออกที่ดีให้กับความรักของคนทั้งคู่น่ะ ยิ่งอ่านยิ่งชอบน่ะค่ะเรื่องนี้น่ะ
-
ตรัสคงจะติดต่อกลับมาบ่อยมากแน่ ๆ เพราะคงเป็นห่วงน่าดู
ยิ่งมีคู่แข่งด้วยแล้ว :z2:
-
มันเพิ่งจะเริ่มหวาน จะดราม่าได้ไงอ่า ไม่ยอม
-
กลัวตรัสไปเรียนแล้งต้องกลับมาทุกอาทิตย์นี่ดิรักมากหวงมาก 5555 เรียนไม่รู้เรื่องเลย แป่ววว
ว่าแต่กันธรนี่... ร้ายนะเนี่ย ตีมึนมาซะงั้นจิ๊ๆ หึหึ จับตาดู ^^
-
“แต่ถ้าไม่มีเท็ต...ฉันอยู่ไม่ได้” โอย เจอประโยคนี้คุณชายเข้าไป คนอ่านใจอ่อนนะคะนะคะ
น้องเท็ตไม่ใจอ่อนบ้างเหรอ เท็ตอยากไปมั้ยล่ะ อยากไปก็ไปสิ ปีครึ่งเลยนะ แต่ถ้าไม่คิดอะไรก็แป้บเดียวแหละ
แต่คุณชายเค้าไม่ไว้ใจพี่ธรนี่ดิ คนนี้ก็อะไรกับเท็ตไม่รุ ชอบไม่ชอบอะไรยังไง ถ้าตรัสไม่อยู่เท็ตโดนรุกหนักแน่
ตอนเท็ตอ้อนตรัสโคตรน่ารักอีกแล้ว เอาคางไปหนุนเข่าทำตาวิ้ง ๆ งื้ออออ
ขอบคุณค่ะ
-
อยากจะบอกคนแต่งว่าตอนนี้เป็นตอนที่ครบทุกรสจริงๆ ชอบมากเลย.
แต่จะบอกว่าสงสารตรัสมากเลยอ่ะ ส่วนเท็ตก็ตอบแบบ...(เซ็งเลย)
ตอนนี้พระเอกของเราได้ใจไปเต็มๆ (ว่าแต่เท็ตไม่ไปกับตรัสจริงๆเหรอ)
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่ง ทุกเมื่อ เชื่อวันนะครับ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก !
ทำไมต้องต่อนอก TT^TT
ท่านตรัสเก่งเกินไปแล้ว ไม่ต้องเรียนแล้วท่านตรัสสสสส :z3: :z3: :z3:
ไปขอชายเท็ตแต่งงานเถอะนะ ดีกว่าเยอะ :L2: :L2:
-
แน่ใจแล้วเหรอเท็ต ว่าคุณธรเค้าจะลาลับกับเธอน่ะ
ถึงเค้าจะไม่ได้เจอเธอที่บริษัทอีกแล้ว
แต่เค้าก็ต้องหาทางตามตื้อเธอจนได้แหล่ะ ถ้าเค้าต้องการ
เพราะงั้นอย่าเพิ่งวางใจไปนักนะ เดี๋ยวจะตั้งตัวไม่ทัน
ตรัสไปเมืองนอกแล้วเท็ตจะหันไปมองผู้หญิงอีกไหมเนี่ย
ไม่ใช่ว่าตรัสกลับมาเจอเท็ตควงสาวเตรียมงานแต่งซะล่ะ
:L2: :pig4: :L2:
-
โหหหหหห ได้เวลาพิสูจน์ความรักแล้วสิเนียะ
หวั่นใจกะคุณธรนี่แหละ
-
คู่นี้เค้ามีเรื่องเข้ามาได้ตลอดดดดด
เน็ตสู้ ๆ :ped149:
-
อย่าแยกกานนนนนนนนนนนนนน
-
ท่านตรัสแอบน่ารักน่ะตอนี้ อ้อนซะ
-
จะได้ลากันง่ายๆเหรอ
ตรัสก็จะไม่อยู่แล้วด้วย
-
แต่งงานกันก่อนแล้วค่อยไปเรียน สร้างพันธะระหว่างกัน :o8: :o8:
ชอบเรื่องนี้มากเลยอ่ะ หนุกดีๆ o13 o13
-
ชอบตรัสอ่ะ ทำไมน่ารักอย่างงี้
แต่ถ้าไม่มีเท็ต..ฉันอยู่ไม่ได้
กรี๊ดดดดด คนทางนี้ละลายไปแล้วค่าาาา :-[
ตรัสจะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว เฮ้อออออ :เฮ้อ:
เอาจริงๆคือไม่อยากให้เท็ตไปด้วย
อ่านแล้วนึกถึงเพลง เหตุเกิดจากความเหงาจึงทำให้รู้ว่ารักเธอเท่าไหร่..~ (แลดูเยอะไปป่ะ 555)
แล้วคุณธรนี่ก็นะ เค้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ว่างั้น อืมมมม ก็ดีนะ
อยากเห็นตรัสหึงอ่ะ ตรัสหึงแล้วน่ารักดี อิอิ :m1:
-
พอถึงเวลาให้ตรัสฉุดเท็ตขึ้นเครื่องบินไปด้วยเลยนะ
-
มันจะลาลับจริงเร้อ เท็ต?
พี่แกก็ว่าอยู่ ว่าอยากได้อะไรก็จ้องได้ เหอๆ
-
ทางปั๋วก็จะไปเรียนต่อเมืองนอก :o10:
ทางเมียก็มัวแต่ซึนและสับสนในชีวิตและความคิด :m29:
ทางพี่ปั๋วก็จ้องจะแย่งเมียน้อง :z6:
จะมีงานอะไรเข้ามากกว่านี้อีกมั้ยเนี่ย :undecided:
-
อ่านทันแล้ว~
สรุปเท็ตจะไปหรือไม่ไปอะไรยังไงเนี่ยยย
ต้องติดตามตอนต่อไป! :z10: :z10:
-
เห้อออออ ไปจิงดิ
-
ถ้าเท็ตไม่ไปมีหวังตรัสบินกลับมาทุกเดือน
-
มันจะไม่ลาแล้วลาเลยน่ะสิเท็ตเอ๋ย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ชายตรัสจะไปจริงหรอ มีคนจ้องรอเสียบอยู่นะ...
-
:call: :call:
รอ
-
ประกาศตามหาคนแต่งครับ
-
เท็ตดี้อย่าดื้อ ตามๆตรัสมันไปเถอะนะ
ไม่ก็ตรัสโป๊ะยาหอบขึ้นเครื่องไปเลย หุหุ
-
ทำไมต้องไปเรียนไกลด้วยยยยยยยยยยยยย เอาตรัสไปด้วยเลย
ไม่งั้นก็กลับมาหาบ่อย :serius2:
โอ้ยยยย ไม่เอามาม่า อืดดดน้ำท่วมเเล้ว
:man1:
-
คุณพี่ชายมาได้ไงเนี๊ย ... ชักตื่นเต้นแล้วสิ :z1:
-
จะไปจิงหรอตรัส... :เฮ้อ:
-
เท็ต ไปกับ ตรัส เถอะ
ขอร้องอย่าเพิ่งมาซึนตอนนี้
:เฮ้อ:
-
คนแต่งไปใหนอ่ะ
-
คนแต่งหายไปเลย ย ย
อยากอ่่านๆๆ
:o12:
-
miss miss
-
แวะมาดัน ๆๆ
คิดถึงตรัสกับเท็ต
-
คิดถึงจุงเบย
-
คุณชายหายไปไหนแล้วววววว :serius2:
นี่มันครึ่งเดือนแล้วน้าาาา กลับมาเดี๋ยวนี้ๆๆๆ :o12:
-
โอ้ววว
จะมาแย่งกันทำไม พี่น้องคู่นี้
เท็ต ของ ตรัสนะ อย่ามายุ่ง
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ
สนุกมากเลยยย
อยากให้เท็ดไปอังกฤษด้วยนะคะ
จะได้หวานๆกันท้าลมหนาว เดินจับมือกันไรงี้ ที่ต่างประเทศ
เผลอๆกลับมาอาจได้ทายาท 5555
-
Ted u should go there w Thrud na
-
ThankS
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยังไม่มาเลย
-
อ่านกามรวดเดียวจบ
มาต่อเร็วไนะค้าา
ไม่อยากให้คุณตรัสไปเลยยยย :z3:
พ่อหมีน้อยจะเฉาเอา (?)
คุณพี่ชายก็ร้ายกาจ หึหึ
ริติดตามค่าาาาา :กอด1:
-
คนแต่งหายไปใหนอ่ะครับ ไม่มีการมาส่งข่าวใดๆเลย เฮ้อ
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
:sad4: หายไปไหนหง่าาาาาา คิดถึงๆๆๆๆ
มาได้แล้วเน้อ
-
:-(
-
เธออยู่ไหน ~
ฉัน(รออ่าน)อยู่นี้ ~
-
คิดถึงเท็ต คิดถึงตรัส :m15:
-
ไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานนนนนน อ่านตั้งแต่ตอนมี 5 หน้า ตอนนี้มีอยู่ 65 หน้าแล้ววว อ๊ากกกก จะตามอ่านทันมั๊ยเนี่ยๆ เดี๋ยวว่างๆ มาตามอ่านนะคับๆ
-
เราแวะมาดันเฉยๆแหละ
แต่..... จริงๆคือโคตรอยากอ่านหงะ ㅠ ㅠ
-
คิดถึงตรัส!!!!!!!!!! คิดถึงคนแต่ง มาต่อเร็วๆนะ รออยู่จ้า!!!!!!!!
-
เท็ดดี้แบร์กะชายตรัสหายไปไหนน้าาาาาา
เข้ามาส่องงงงงง :เฮ้อ:
-
เห้นหน้า 66 แว๊ป ดีใจมากกกก มาแล้วใช่มั้ยคะ โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ปาดรอ คิคิ
-
มารอด้วย ... ห้ามตรัสเท็จนะ!!
-
รออออออออออออค่า
-
เกาะขอบเวที : 222222: : 222222: : 222222: : 222222:
-
กาแฟขมๆ หนมปัง มานั่งกินรออออออ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หาหนม นม เนย มานั่งกินรอแล้ว^^
-
อ้าวยังไม่มาหรือจ้ะ หายไปนานมากกกกก เลยน่ะเนี่ย มากางโต๊ะรอจ้ะ
-
รอ ร้อ รอ~~~~
-
ทะลึ่ง : กามที่ 24
วันว่างหลังจากส่งมอบเอกสารการฝึกงานกับทางมหาวิทยาลัยคือการเดินเตร็ดเตร่ที่ห้างสรรพสินค้า แต่ไม่ใช่ว่ามาคนเดียวเปลี่ยวเหงาเพราะผมมีเด็กชายหน้าตาคลับคล้ายคุณศุภเชษฐ์เดินเป็นเพื่อนด้วย ผมไปรับชีต้าร์ที่โรงเรียนโดยขออนุญาตคุณพ่อเขาทางโทรศัพท์ น้องที่อยู่ในชุดพละกำลังโหยหิวเพราะสูญพลังงานไปกับการวิ่งเล่นและเต้นแอโรบิค บ่นงุ้งงิ้งตลอดทางว่าช่วงหลังมาปะป๊าไม่ค่อยตามใจก็เลยอดทานเบอร์เกอร์และเฟรนช์ฟรายส์ของโปรด ผมเสนอเมนูอาหารแบบพบกันครึ่งทางโดยการพาน้องเข้าร้านอาหารจีนที่มีโภชนาการครบถ้วน แลกกับการตบท้ายด้วยขนมหวานและไอศกรีมที่น้องชอบไม่แพ้กัน ชีต้าร์รีบพยักหน้ารัว ๆ ยินยอม
ผมกำลังยิ้มขันกับความพยายามที่จะทานปอเปี๊ยะทอดโดยใช้ส้อมทั้งที่ชีต้าร์ไม่ถนัด อนุโลมให้ใช้มือแต่น้องบอกว่ามันไม่เท่ก็เลยทุลักทุเลอย่างที่เห็น ผมให้รางวัลความมานะเป็นเป๋าฮื้อยัดไส้กุ้งชิ้นโตก่อนจะปิดท้ายด้วยไอศกรีมเกาลัด หลังจากนั้นก็ชดใช้ค่าเสียหายแล้วพากันไปห้องน้ำ เดินเข้าร้านหนังสือซื้อนิทานภาพและสมุดวาดเขียนให้น้องหลายเล่ม ก่อนจะรับโทรศัพท์จากพี่เชษฐ์ที่โทรมาถามด้วยความเป็นห่วงว่าน้องดื้อหรือเปล่า อีกทั้งยังกำชับว่าอย่าพาน้องเที่ยวเล่นนาน ต้องรีบกลับก่อนค่ำเพราะน้องต้องทำการบ้าน ผมก็รับคำทันที
และขณะที่กำลังเดินออกจากประตูห้าง สายตาก็เหลือบเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่เพิ่งก้าวลงจากรถ แม้จะไกลจนเกือบติดอีกฟากของลานจอดแต่ผมจำได้ไม่ผิดแน่ ผู้ชายตัวสูงโดดเด่นคนนั้นคือกัณฑ์ธร ส่วนผู้หญิงอีกคนผมมองเห็นไม่ชัดนัก จะว่าเป็นความโชคดีในโชคร้ายก็ได้ที่สายตายาวขนาดนี้ ไม่รีรอให้เขามองกลับมา ผมพาชีต้าร์จ้ำหลบจากรัศมีการมองเห็นแล้วรีบขึ้นรถขับออกมาด้วยความไวเหนือแสง
ผมย้ายออกจากคอนโดตรัสกลับมาอยู่บ้านตัวเองได้หลายเดือนแล้ว ซันแซนอ้นก็เทียวมาหาไม่เว้นวัน พาไปเที่ยวบ้างแต่ไม่บ่อยเพราะต่างคนต่างมีงานต้องทำ หลังจากการฝึกงานที่ผ่านไปเร็วเหลือเกินก็ได้เวลาลิ้มรสชีวิตมนุษย์เงินเดือนอย่างแท้จริงสักที ผิดกับผมที่ทุกวันนี้ยังนอนแผ่หลาฟังแม่บ่นด้วยความรักใคร่เป็นขวัญหูอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ต่อให้ผ่านประสบการณ์ชีวิตมามากมายแค่ไหน แต่คนขี้เกียจก็ยังเป็นคนขี้เกียจอยู่วันยังค่ำแหละนะ พอพ่อเสนอว่าให้ลองสมัครงานที่อื่นดูก่อน ถ้าไม่ได้จริง ๆ แล้วค่อยเริ่มงานที่บริษัทของท่าน แต่เอาเข้าจริงมวลสารความขี้เกียจมันมีความหนาแน่นมาก กว่าจะคิดได้ว่า ‘เอาวะ ลองสมัครที่นี่ก่อน’ ตำแหน่งงานที่หมายตาไว้ก็โดนคนอื่นเขาคาบไปแหลกเรียบร้อย
ความปีติยินดีมีผลให้ผมเตรียมการทุกอย่างเกี่ยวกับการรับปริญญาได้ล่วงหน้า ไม่มีขาดตกบกพร่อง ชุดครุยวิทยฐานะประดับเข็มกลัดสถาบันอันทรงเกียรติ เมื่อสวมใส่แล้วรู้สึกได้ถึงความภาคภูมิใจ ทั้งนี้ความยินดีของผมไม่ใช่แค่การสำเร็จการศึกษาด้วยเกรดเฉลี่ยที่สุดแสนจะพึงพอใจ ไม่น้อยหน้าเพื่อนฝูงคนอื่น แต่รวมถึงการหลุดพ้นจากวังวนของคุณกัณฑ์ธร อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าเขามีคนที่คบหาไม่ใช่มาเพ่งเล็งผู้ชายอย่างผม ใครจะลืมลงล่ะ ไอ้ประโยคโคตรเอาแต่ใจวันนั้น ‘ฉันอยากได้อะไรแล้วต้องได้’ แต่สุดท้ายกลับไปควงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา สงสัยจะอยู่ในช่วงสับสนชีวิตหรือไม่ก็เครียดเรื่องงานมากไปหน่อย
งานรับปริญญายิ่งใหญ่เฉกเช่นทุกปี พิธีซ้อมใหญ่ผ่านไปอย่างราบรื่นจนมาถึงวันนี้ที่เป็นวันจริง กิจกรรมยอดฮิตอย่างถ่ายรูปพวกผมไม่ค่อยตามกระแสเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะโดนผู้หญิงที่เคยเรียนคลาสเดียวกันขอยืมตัวถ่ายด้วยเสียมากกว่า นั่นก็เพราะว่าก่อนหน้านี้มีการนัดถ่ายรูปรวมกลุ่มกันไปเรียบร้อยแล้ว ผมกับแซนดี้จัดเต็มจนอ้นกับตรัสยอมแพ้สั่งคัตยกเลิกกองถ่ายกลางคันกันเลยทีเดียว พ่อกับแม่ที่ยืนยันว่าจะมาให้กำลังใจลูกชายก็ถูกผมยืนคำขาดว่าขอกลับเอง ไม่ต้องรอจนเสร็จพิธี ผู้คนพลุกพล่านแถมอากาศก็ร้อน ไม่อยากให้พวกท่านลำบากจึงอ้อนให้กลับไปตั้งแต่ช่วงเช้า เพราะยังไงเย็นนี้ก็ต้องไปรวมตัวกันที่บ้านของผมอยู่แล้ว
พี่ณรินทร์กับพี่หญิงญาดาก็มาร่วมแสดงความยินดีด้วย พี่รินรีบมารีบกลับเพราะมีธุระต่อ ท่านตรัสได้ช่อดอกไม้ส่วนตุ๊กตาตัวใหญ่เป็นของผม ได้คุยเล่นกันเรื่องพี่นิสาครู่หนึ่ง บอกว่าคุณแม่มือใหม่คลอดลูกชายแล้วเมื่อสัปดาห์ก่อน ผมหันขวับไปถามตรัสว่ารู้เรื่องไหม มันบอกว่ารู้ เบื่อคนปากหนักต้องหาชะแลงมางัดแบบมันมาก ตามมารยาทคนรู้จักกันมันต้องไปเยี่ยมพี่เขาที่โรงพยาบาลบ้างสักครั้งไม่ใช่หรือ ถึงผมกับมันจะอยู่คนละบ้านแล้ว แต่คงไม่หนักหนาเกินไปกระมังกะอีแค่กดเบอร์โทรออกแล้วบอกกล่าวกันทางโทรศัพท์ ที่ไหนได้มันอ้างหน้าตายบอกว่าลืม
ผมยังโทรติดต่อกับพี่หญิงอยู่บ่อย ๆ ก็เลยมีโอกาสได้บอกเรื่องวันรับปริญญา แต่พี่เขาโผล่มาเกือบได้เวลาเข้าหอประชุมด้วยเหตุผลสุดชิคอย่างตื่นสาย ผมไม่ว่าอะไรเพราะได้นาฬิกาแท็คฮอยเออร์เป็นของกำนัล ส่วนท่านตรัสเป็นปากกาที่อยู่ในกล่องทองคำหรูหรา พี่หญิงนี่แอบรวยว่ะ
“แล้วดอกไม้นี่...” ผมอ้อมแอ้มแกล้งถาม เพราะเห็นว่าพี่เขายังกอดแน่นอยู่กับวงแขนไม่ยื่นให้ใครสักคน มันเป็นดอกคาร์เนชั่นสีขาวที่ช่อใหญ่โตมโหฬารมาก กะจะแซวเพราะนึกว่ามีใครให้พี่หญิงมา แต่กลับกลายเป็นว่าต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
“คุณธรฝากมาให้แหนะ” ตายล่ะหว่า ทำไมต้องส่งมาให้ต่อหน้าไอ้คุณชายด้วย “พอดีพี่แวะไปบริษัทก่อนมา บังเอิญเจอกันแล้วเขาถามว่าพี่จะลางานไปไหน พอบอกไปเขาก็โทรสั่งมาให้เนี่ย ช่อเบ้อเริ่มเลย” โธ่คุณญาดา แค้นเคืองเรื่องอะไรถึงมาแกล้งกันแบบนี้ ไม่อยากให้น้องใช้ชีวิตอย่างปกติสุขหรอกหรือครับ จำได้อยู่แท้ ๆ ว่าคืนงานแต่งของพี่นิสาเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วไหงมาแทงข้างหลังกันแบบนี้ ดูเถอะ ทำตาหลุกหลิกขี้เล่น แต่เห็นทีตอนนี้จะขำไม่ออก
หลังจากยิงขีปนาวุธมาตูมใหญ่พี่หญิงก็ขอตัวกลับทันที ปล่อยให้ผมยืนใบ้กินอยู่กับตุ๊กตาหมียักษ์และช่อดอกไม้ใหญ่น้อยที่ได้รับมาจากญาติ ๆ ในรั้วมหาวิทยาลัยตั้งแต่หลานยันปู่รหัส แต่ปัญหาสำคัญเห็นจะเป็นเจ้าคาร์เนชั่นช่อเดียวนี่แหละ ไม่กล้าหันไปมองหน้าตรัสเลยว่ะ
“เอาไปทิ้ง” ประกาศกร้าวเสียงเหี้ยมกันเลยทีเดียว
“น่าเสียดายออก สงสารดอกไม้ เอาไปให้แม่ได้ไหมล่ะ ช่อใหญ่ขนาดนี้ลำบากรถเทศบาลเปล่า ๆ” ข้ออ้างดิบเถื่อนสิ้นดี นางเอกการ์ตูนตาหวานนะครับโหมดนี้...สงสารดอกไม้
อีกสามคนมันเดินกลับมาหลังจากโดนเพื่อนลากไปถ่ายรูปจนหนำใจ เรดาร์ตรวจจับสิ่งผิดปกติของซันไม่เคยพลาด เห็นออร่าดำทมิฬฟุ้งกระจายรอบตัวคุณชายแล้วรีบถามทันทีว่าเป็นอะไร ตรัสมันไม่ตอบก็เลยเบนเข็มมาถามผมแทน ผมบอกไปว่าได้ของขวัญไม่ถูกใจก่อนจะเปลี่ยนเรื่องให้ทุกคนเอาของไปเก็บที่รถก่อนจะเข้าหอประชุม ไม่ลืมฝากดอกคาร์เนชั่นไปกับรถแซน ขืนวางไว้ในรถตรัสมันคงไม่ถึงบ้านผมโดยสวัสดิภาพ
งานเลี้ยงฉลองรับปริญญาถูกจัดขึ้นที่บ้านของผม เป็นงานเล็ก ๆ เฉพาะคนในครอบครัว ตี๋สองเป็นคนต้นคิดส่วนผมเป็นฝ่ายสนับสนุน หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการก็แยกย้ายกันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะมุ่งหน้ามายังบ้านผมก่อนหนึ่งทุ่ม มีคุณนายมนรยากับป้าวิภาเป็นหัวเรือใหญ่ในการทำอาหาร ไม่ว่าใครก็พ่ายแพ้เสน่ห์ปลายจวักของแม่ผมทั้งนั้น โดยเฉพาะไอ้แซนคนออกหัวให้มาฉลองกันที่บ้านผมนี่แหละ ตัวดีเลย
ถึงจะบอกว่าเป็นงานฉลองแต่ก็งดแอลกอฮอล์ทุกประเภท มีผู้ใหญ่ร่วมรู้เห็นตั้งสามท่านคือพ่อแม่แล้วก็ป้าวิ กลัวจะกลายเป็นเรื่องวุ่นวายไม่สนุกเอาเสียเปล่า ๆ มีแค่อาหารคาวหวานฝีมือคุณหญิงมนก็เกินพอแล้ว ไอ้ตี๋ขี้เมาไม่บ่นสักแอะ แต่มันลิสต์เมนูยาวเป็นหางว่าวให้แม่ผมแทน ถึงจะเป็นปลื้มที่อาหารของแม่ถูกปากมัน แต่ช่วยเกรงใจกันบ้างจะได้ไหมวะ ดูอย่างไอ้ตรัสที่เดินมาไกล ๆ นั่นสิ ยังมีของติดไม้ติดมือมาเป็นของแลกเปลี่ยนเลยเห็นไหม ตะ...ตายห่า
ผมเกือบจะสำลักมิกซ์เบอร์รี่สมูธตี้ส์ที่จ่อค้างอยู่ที่ปากตอนหันไปเห็นไอ้คุณชายเดินเข้ามาในบ้านพร้อมช่อลิลลี่หลากสี ซันแซนที่ยืนขนาบข้างถึงกับมุ่นคิ้วพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ผมไม่รอให้ใครเอ่ยปากถามอะไร วางแก้วแล้วจ้ำพรวดเดียวถึงตัวมันก่อนจะกระซิบกระซาบหาความเต็มที่
“นี่อะไร”
“ดอกไม้” กวนได้อีก ตอบแบบนี้อย่าตอบดีกว่าว่ะ
“ของใคร” มันยื่นมาให้ผมแทนคำตอบ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเหล่าผู้สังเกตการณ์ที่ยืนอยู่ด้านหลังกำลังเหิมใจแค่ไหน มีเสียงจิ้งจกตุ๊กแกจากปากไอ้แซนทันทีที่ผมรับดอกไม้มาถือไว้ “เปลืองเงิน กินก็ไม่ได้ เดี๋ยวมันก็แห้งเหี่ยวทิ้งไปเปล่า ๆ ทำอะไรเป็นเด็ก ๆ หึงไม่เข้าเรื่อง” ใส่มันไปชุดใหญ่ทั้งที่ผมเองยังสั่งให้ปากหุบยิ้มไม่ได้ กลายเป็นพวกมีความขัดแย้งในตัวเองสูงไปซะแล้วทัศนัย
สรุปว่างานวันนี้มีแต่แจกันดอกไม้วางอยู่รอบทิศด้วยหัตถศิลป์ของนางเอกลิเกเก่าอย่างป้าวิ ตำแหน่งจัดวางโต๊ะอาหารคือศาลาพักใจในสวนหย่อมหลังบ้าน ช่วงเวลาโพล้เพล้อากาศเย็นกำลังดี มีแสงไฟสลัวจากโคมระย้ากลางศาลานอกนั้นเป็นแสงธรรมชาติล้วน ๆ ผมยังนั่งละเลียดสมูธตี้ส์กับไอ้แซนอยู่ในบ้าน ซันกับอ้นกำลังดูทีวี ส่วนพ่อกับตรัสกำลังนั่งคุยกันอย่างออกรสที่ศาลาระหว่างรอแม่และลูกมือจัดเตรียมอาหาร นั่งเงียบด้วยความรู้สึกเต็มตื้นแปลก ๆ ได้สักพัก แซนมันก็พูดขัดขึ้นมาเสียฉิบ “พ่อตากับลูกเขยบ้านนี้สมานฉันท์กันดีนะ” นึกอยากเอาหลอดพลาสติกจิ้มคอหอยมันโทษฐานพูดมากในเวลาไม่สมควร แต่ไม่ดีกว่า ปล่อยมันพล่ามไป เพราะตอนนี้ผมอารมณ์ดีเกินกว่าจะเล่นสงครามน้ำลายกับใคร
เพิ่งเคยเห็นกับตาครั้งแรก ก่อนหน้านี้มีแต่แม่ที่เล่าให้ฟังว่าพ่อกับตรัสเขาคุยกันถูกคอ ดูไปแล้วเหมือนจะเข้ากันได้ดีกว่าเวลาตรัสมันคุยกับผมเสียอีก พ่อถามมันก็ตอบฉะฉาน หรือไม่ก็เป็นฝ่ายชวนพ่อคุยเสียเอง อย่างเมื่อกี้ที่พูดถึงเรื่องหุ้น ซันกับอ้นก็ช่วยผสมโรง สรุปว่าอาหารมื้อนี้บันเทิงที่สุดในรอบปี ทั้งที่ผมไม่มีส่วนร่วมในบทสนทนาเลยแม้แต่น้อย “หุบยิ้มบ้างก็ได้เท็ดดี้ เดี๋ยวคุณชายมันไม่มีสมาธิกินข้าวกันพอดี” ตลอด มึงต้องเยี่ยมหน้ามาขัดอรรถรสกูตลอดนะแซน
“หุบปากไปเลย” ตักปูจ๋าเข้าปากไอ้ตี๋ทันทีที่มันทัก จะว่าผมลืมตัวก็ใช่เพราะมัวแต่เงี่ยหูฟังคนอื่นเขาคุยกัน ทั้งที่สายตาเอามองแต่ปลาสามรสที่วางอยู่ใกล้ตรัส ซึ่งมันคงสังเกตเห็นก็เลยแบมือขอจานใบเล็กจากผมไปตักให้ก่อนจะส่งคืนกลับมา แล้วน้องปลากะพงก็ทำพิษ อย่างอื่นมีให้กินไม่กิน ดันตักพริกทั้งเม็ดเข้าปาก อยากจะกระโดดลงอ่างปลาคาร์ปที่วางอยู่ใกล้ ๆ แทนการพ่นไฟซะเลย หยิบน้ำเปล่ามากรอกปากแต่เห็นทีว่ามันคงไม่ช่วยอะไร ก็เลยลุกไปห้องครัวเพื่อใช้น้ำอัดลมดับอาการผิดสำแดง ได้ยินไอ้แซนหัวเราะไล่หลังมา อยากคว้าหินสีปาใส่หัวมันมากแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว เผ็ด!
▩▩▩
-
ตรัสมันต้องแกล้งผมแน่ ๆ เพราะจานนั้นมีพริกเม็ดเป็นของประดับไม่ได้มีไว้สำหรับกิน แล้วมันนึกพิเรนทร์อะไรถึงตักมาให้ผม ฝากไว้ก่อน เดี๋ยวกูได้เอาคืนมึงแน่คุณชาย แต่ตอนนี้ขอซัดโฮกเครื่องดื่มอัดก๊าซกันตาย เผ็ดจนน้ำหูน้ำตาไหลอนาถตัวเองพิลึก ยืนแลบลิ้นรับลมอยู่พักหนึ่งก็รู้สึกดีขึ้น หวังจะเดินกลับไปที่ศาลาแต่ก็ต้องปะทะกับกำแพงหน้าอกจังเบ้อเร่อ สะดุ้งแล้วเงยหน้ามองถึงได้เห็นว่าเป็นไอ้คุณชายที่มายืนหล่อสาดเสียเทเสียขวางประตูครัวไว้
“จะเอาอะไร” ถามเพราะหวังดีจะได้ช่วยหา แต่ทำไมมันตอบมาแบบนั้นวะ “เอาเท็ต”
ถ้าไม่เห็นแก่ป้าวิหรือแม่บ้านคนไหนที่อาจจะเดินผ่านมา ก็ช่วยคิดเสียว่าเกรงใจผีบ้านผีเรือนเถอะนะ รุกคืบมาตะบี้ตะบันจูบจนกูลืมเผ็ดขนาดนี้ มึงข่มขืนกูเลยดีกว่าไหม เข้าใจว่าตั้งแต่ย้ายออกมาจากคอนโดก็หาเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังยากเต็มที พิธีซ้อมรับปริญญาต่างคนต่างมาแล้วรีบกลับ วันนี้ก็เจอกันที่หน้าหอประชุมไม่กี่ชั่วโมงแล้วยังมีก้างตัวใหญ่ ๆ เป็นดอกคาร์เนชั่นนั่นอีก ก่อนหน้านี้ตรัสก็ได้แต่โทรหาเพราะไม่ค่อยมีเวลาว่าง ต้องรีบเคลียร์งานก่อนเดินทางไปเรียนต่อ พอเห็นสายตามันหลังจากถอนจูบแล้วผมก็จนปัญญาจะต่อว่า แค่ลูบปากตัวเองปอย ๆ เพราะไม่ค่อยแน่ใจว่าเมื่อกี้จูบไปนานแค่ไหน ถ้าเกิดมีใครเดินมาตามจะทำยังไง
“คิดถึง” ได้ยินบ่อยแล้วเถอะคำนี้ ขอคำอื่นบ้างได้ไหม “ไม่อยากไปอังกฤษเลย” นี่ก็ด้วย
“ถ้าพนักงานของรามานุสรณ์จิวเวลรี่มาได้ยิน คงลาออกยกบริษัท” มันถามกลับว่าทำไม “ก็เพราะประธานไม่มีความรับผิดชอบ ถืออารมณ์เป็นใหญ่ ไม่เห็นแก่ความก้าวหน้าของบริษัท แทนที่จะสั่งสมประสบการณ์ในช่วงเวลาที่ตัวเองกำลังไฟแรง แต่กลับบ่นอุบว่าไม่อยากทำในสิ่งที่สมควร”
“ไม่อยากให้บ่นก็ไปกับฉันสิ” หล่อ ถ้ามึงชวนอีกคำเดียวนะ...กูหอบผ้าตามมึงไปจริง ๆ ด้วย
“ฉันว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
“ทำไมใจแข็งขนาดนี้” ก็เพราะมีผู้ชายใจอ่อนอย่างมึงตามติดเป็นเงา สวนทางกันไว้จะได้สมดุล เมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเกิดหลงทาง อีกฝ่ายจะได้ช่วยฉุดรั้งอย่างที่มึงกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ไง “ถ้าฉันขอคุณพ่อตอนนี้ ท่านน่าจะ...”
“ไม่ไปก็คือไม่ไป ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง” ผมตะเบ็งเสียงแทรก “เลิกรบเร้าสักที มันน่ารำคาญ” ไม่อยากใช้คำรุนแรงเลยสาบานได้ แต่ถ้าไม่พูดแบบนี้ตรัสมันคงไม่รับฟัง ไม่อยากให้หวังลม ๆ แล้ง ๆ กับอีแค่ปีครึ่ง ถ้าเกิดผมคิดนอกใจหรือระลึกได้ว่าการคบผู้ชายมันเป็นเรื่องผิดพลาด คนอย่างผมคงไม่คู่ควรที่จะได้รับความรักจากมันอีกต่อไป...ฟังดูน้ำเน่าใช่ไหม แต่ผมคิดแบบนี้จริง ๆ
ตรัสพูดขอโทษสั้น ๆ ด้วยแววตาที่ผมหาคำบรรยายไม่ได้ การฝืนใจตัวเองมันทรมาน การขัดใจผู้ชายตรงหน้าก็เหมือนกัน แต่ผมก็ต้องทำเพื่ออนาคตของท่านประธานรามานุสรณ์ และต่อให้เป็นการบริภาษที่เล็กน้อยแค่ไหน ความเจ็บปวดของอีกฝ่ายมันก็แพร่กระจายมาถึงผมอย่างเท่าเทียมกันอยู่ดี ดังนั้นเราควรยุติเรื่องทำร้ายจิตใจแล้วกลับออกไปที่โต๊ะอาหาร ก่อนที่ทุกคนจะสงสัยว่าผมกับมันมาทำอะไรในครัวตั้งนานสองนาน...ดีกว่าไหม
ไม่ดีว่ะ เพราะทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างครึกครื้น อาหารบนโต๊ะก็เลยพร่องไปกว่าเดิมแค่นิดหน่อย แต่ผมกลับทานไม่ลง ความอยากอาหารหยุดชะงักตั้งแต่บทสนทนาในห้องครัว โดนไอ้แซนกระซิบหยอกว่าไปกินน้ำมาปากมันวาวเชียวนะ ผมโต้กลับด้วยการหยิกเอวมันจนร้องโอย โวยวายว่าผมซาดิสม์ เออ กูยอมรับ ถามคนที่นั่งปั้นหน้าเป็นปกติข้างพ่อนั่นก็ได้ มันอาจจะช่วยยืนยันอีกเสียง แต่ไม่รู้ทำไมมาโซคิสม์อย่างมันถึงไม่ยินดีที่จะได้รับความเจ็บปวดจากการอยู่ห่างกันในคราวนี้
ผมนั่งหน้าบูดสนิทตอนที่ทุกคนขำขันเรื่องตลกในการฝึกงานของแซน จนพ่อต้องทักว่ายังไม่หายเผ็ดอีกเหรอ ตอบท่านไปว่าหายแล้วแต่ง่วง อ้างไปทั้งที่นั่งเบิกตาตลอดคืนก็ยังไหว เพราะการใช้ชีวิตช่วงนี้ของผมไม่ต่างอะไรกับนกฮูก ตื่นกลางคืนนอนกลางวันอยู่แล้ว จนกระทั่งพ่อกับแม่ขอตัวไปอาบน้ำนอน คุณกอบไม่ลืมสำทับว่าให้ผมรีบตามเข้าไปเหมือนกัน เพราะสีหน้าสีตาเหมือนหมาจูเข้าไปทุกที ยู่หน้ายืนยันไปเสียเลยว่าเหมือนจริงไม่ต้องอิงความง่วง พ่อก็เดินหัวเราะขึ้นบ้านไป ปล่อยให้บัณฑิตใหม่ห้าชีวิตนั่งเล่นกันอยู่ในสวน โต๊ะอาหารมีแม่บ้านมาจัดการไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้จึงมีแต่ความเงียบเป็นดนตรีประกอบฉาก
อ้นก้าวมาโอบไหล่ผมพาเดินไปนั่งเล่นที่ชิงช้ากันสองคน ปล่อยให้ที่เหลือนั่งมองจากศาลาด้วยความสงสัย ซึ่งผมเองก็ข้องใจไม่แพ้กัน “มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามแต่อ้นกลับเลิกคิ้วเป็นคำตอบ
“ฉันต่างหากที่ต้องถาม เท็ตเป็นอะไรหรือเปล่า” โดนย้อนถามมาแบบนี้ก็เลยไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี เพราะผมก็สงสัยเหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร อยากให้ตรัสไปเรียนต่อก็ใช่ ไม่อยากให้มันไปก็ใช่อีก มันชวนไปอยู่ด้วยกันก็ปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ถ้ารออยู่นี่ก็กลัวว่าจะเหงา ทำไมโจทย์ชีวิตมันยากขนาดนี้ มีคำถามเดียวแต่สรรหาคำตอบได้ร้อยแปด ไม่มีเฉลย ไม่มีถูกผิด ไม่มีใครช่วยตัดสินได้เลย
เหตุผลหลักที่ผมรีบย้ายออกมาจากคอนโดตรัสแต่เนิ่น ๆ ก็ด้วยสาเหตุนี้ ถ้าจู่ ๆ คนที่เคยกินข้าวด้วยกันทุกเช้าเย็น นอนด้วยกันทุกคืนหายหน้าไป ผมจะเป็นยังไง ใจหายหรือเปล่า ทางออกที่ดีที่สุดคือการลองแยกกันอยู่ก่อนวันนั้นมาถึง โดนตรัสหว่านล้อมแต่ก็ไม่สำเร็จ พอบอกจะย้ายผมก็ย้ายทันทีไม่ร่ำไรรอจนใจอ่อน แล้ววิธียับยั้งความกระวนกระวายเมื่อความคิดถึงจู่โจมก็คือการหลับทั้งวันนั่นไง จะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านจนต้องเหยียบคันเร่งไปหามันที่บริษัทหรือคอนโด พอตกกลางคืนช่วงเวลาตื่นนอนของผม ตรัสก็จะโทรมาหา คุยกันไม่นานผมก็เป็นฝ่ายขอวางสายก่อนเสมอ หลังจากนั้นก็คิดเสียว่ามันหลับไปแล้ว จะได้รู้สึกสบายใจมากขึ้น คาบเกี่ยวระหว่างโรคซึมเศร้ากับวิตกจริตยังไงชอบกล
“มีอะไรเล่าให้ฟังได้นะ อย่าเก็บไว้คนเดียว เสียสุขภาพจิต” อย่างอ้นว่าก็ถูก เพราะตอนนี้ผมรู้สึกเคว้งคว้างและมึนงงเอาการ รู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้พ่อลำบากใจ แทนที่จะออกไปหางานหาการทำ กลับนอนลืมโลกใช้ชีวิตกลับตาลปัตรผิดมนุษย์มนาอยู่แบบนี้ ได้ระบายให้ใครสักคนฟังก็คงจะดีเหมือนกัน
“เรื่องตรัสกับเรื่องงาน”
“อยากทำงานแล้วหรือ” เหมือนอ้นจงใจจะเลี่ยงประเด็นแรกให้พ้นตัว มีเพื่อนอย่างอ้นก็ดีไปอย่าง เว้นช่องว่างสำหรับความเป็นส่วนตัวให้เสมอ แต่ไม่ดีก็ตรงที่เว้นให้ซันมากไปหน่อยเท่านั้นเอง ผิดกับไอ้แซน รายนั้นมันคงเสนอหน้าถามรัว ๆ เรื่องตรัสก่อนเป็นอย่างแรก
“ยังหรอก แต่ไม่อยากอยู่บ้านเฉย ๆ เกรงใจพ่อ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เที่ยวเล่นให้เบื่อก่อนเป็นไง ได้ชาร์จพลังจากการเปลี่ยนบรรยากาศ ก่อนจะเริ่มหางานจริงจังสักที” เข้าท่าแฮะ แต่จะเที่ยวที่ไหนได้ในเมื่อทุกคนต้องตั้งหน้าตั้งตาทำงานปั๊มเงิน แต่มีอยู่ที่หนึ่งน่าสนใจ อ้นน่าจะรู้ว่าผมคิดอะไรจึงหันขวับมองไอ้แซนเป็นตาเดียว เหมือนไอ้ตี๋มันรอให้เชิญอยู่ก่อนแล้ว ก็เลยรีบก้าวขาฉับตรงมาหาโดยไม่ต้องอ้าปากเรียก
“อะไรกัน”
“แสนรู้นะ แค่มองตาก็กระดิกหางมาหาแล้ว” หนึ่งฝ่ามือกลางหน้าผากเน้น ๆ เจ็บฉิบเป๋ง
“แซนยังทำงานที่รีสอร์ทคุณพีระมิดเหมือนเดิมใช่ไหม” อ้นถาม แซนมันก็พยักหน้ารับ “ฝากงานให้เท็ตหน่อยได้ไหม ถือซะว่าช่วยเพื่อนเปิดโลกทัศน์ เผื่อหมอนี่จะเลิกวิจัยฝุ่นแล้วหันมาหยิบจับงานการจริงจังสักที”
“เอาสิ เดี๋ยวกูลองคุยกับคุณพีให้ สัปดาห์หน้าก็ว่าจะกลับแล้ว รอส่งไอ้ตรัสไปอังกฤษก่อน” สะท้อนใจได้อีก “ว่าแต่เป็นอะไรเท็ต ทำหน้าแปลก ๆ ตั้งแต่กลับมาจากห้องครัว ไปกินน้ำอัดลมหมดอายุมาหรือไง”
“ยุ่งน่า ไม่ใช่เรื่องของมึง”
“ใช่สิ กูไม่ใช่ไอ้ตรัสนี่”
“เลิกค่อนกูสักวันเหอะแซน วันนี้กูไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงว่ะ หมดแรงจริง ๆ” อ้นส่งมือมาคลึงหลังคอเบา ๆ คล้ายจะปลอบ “ขอบคุณครับ แต่ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวซันหึง” แล้วแรงคลึงก็เปลี่ยนเป็นแรงทุบดังอึก หมดแรงเถียงกับไอ้แซน แต่ไม่ได้บอกว่าหมดแรงแซวอ้นเสียที่ไหน ตรัสมันด่าว่าผมใจแข็ง แล้วอย่างอ้นนี่เรียกว่าอะไร ใจหินแมกมาชัด ๆ
“เรื่องตรัสไม่ต้องคิดมากนะ เท็ตทำถูกแล้ว โต ๆ กันแล้วจะมาใช้ชีวิตโดยที่ตัวติดกันตลอดเวลาได้ยังไง ถ้าเท็ตหนักแน่นซะอย่าง ตรัสก็ทำอะไรไม่ได้หรอก นอกจากนั่งปั้นหน้าบึ้งตึงแบบนั้น” ผมมองตามปลายนิ้วที่ชี้ไปยังศาลา เห็นตรัสเค้นขมับตัวเองในขณะที่ซันพูดพึมพำอะไรสักอย่าง ก่อนคุณชายจะถอนหายใจ
“สรุปว่าปมเดิมใช่ไหม ไม่อยากให้ไอ้ตรัสไปเรียนต่อ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้”
“แสนรู้จริง ๆ ด้วยว่ะแซน” คราวนี้มันไม่ถึงเนื้อถึงตัวแต่เดินเลี่ยงไปนั่งลงที่ม้าหินข้างชิงช้า “ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ไปหรอกว่ะ แค่ยังไม่ชิน อย่างมึงเองที่ผ่านมาต้องไปอยู่สุราษฎร์ฯ ตลอด กูก็รู้สึกเหงา ๆ อยู่เหมือนกัน”
“อย่าเบี่ยงประเด็นซะให้ยาก เหงาอะไรไม่เคยโทรหากันเลย บทจะโทรก็ขนเรื่องกลุ้มใจไปฝากกู แล้วมีการบอกว่ารักเพื่อนเท่ากันทุกคน ไอ้คนสับปลับ” โดนมันหลอกด่าแต่ไม่มีอะไรจะย้อน เพราะที่มันพูดคือเรื่องจริงทุกคำ ถ้ามันไม่เป็นฝ่ายกลับมาแล้วพาผมไปเที่ยว ก็แทบจะหาเวลาคุยกันไม่ได้เลย “ว่าแต่ว่า ทำไมอ้นไม่บรรยายความรักในมุมมองของคุณเปมทัต เหมือนอย่างที่เคยเล่าให้ฉันฟังวันนั้นล่ะ เผื่อหมีมันจะทำใจง่ายขึ้น”
“ไม่จำเป็นหรอก ตอนนี้เท็ตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ผิดกับตรัส หมอนั่นเพี้ยนไปเยอะตั้งแต่คบกับใครบางคน สงสัยคน ๆ นั้นจะมีอิทธิพลกับคุณชายมากเกินไปหน่อย” อ้นยิ้ม แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินคำล้อเลียน
“แอบไปคุยอะไรกันที่ไหนเมื่อไหร่ เล่ามาเดี๋ยวนี้”
“ทำไมต้องแอบ ก็นั่งคุยกันดี ๆ ที่คอนโดซัน มึงนั่นแหละที่ขลุกอยู่แต่ในบ้าน ไม่รับรู้โลกภายนอกกับใครเขา หน้าหนวดก็ไม่โผล่มาให้เห็นเป็นเดือน ๆ น้ามนบอกว่ามันเอาแต่นอนตอนกลางวัน แล้วตื่นมาเล่นเกมตอนกลางคืน คนแบบนี้เรียกว่าโตเป็นผู้ใหญ่ได้ยังไงวะอ้น”
“ฉันพูดถึงความคิด ไม่ใช่ความประพฤติ”
“อ้าวอ้น เริ่มเรื่องมาดี แต่ทำไมส่งมือมืดมาฆ่าพระเอกแบบนี้ล่ะ ไถ่โทษด้วยการเล่าเรื่องที่แซนมันบอกเลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันโวยวายจริง ๆ ด้วย” แล้วแซนมันก็ยืนยันคำพูดตัวเองอีกหน ว่าผมเป็นผู้ใหญ่ตรงไหนวะ
เรื่องที่อ้นเคยพูดกับแซนก็คืออย่าแสวงหาความมั่นคงในความรัก ต่อให้เราพยายามสร้างสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นแค่ไหน แต่สุดท้ายเมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเปลี่ยนใจ ทุกอย่างก็จะสูญเปล่าและสิ้นสุดลง ดังนั้นเราไม่ควรยึดติดกับมัน ไม่มีอะไรจีรังเท่ามิตรภาพความเป็นเพื่อนอีกแล้ว ซึ่งหลังจากที่ฟังแซนเล่า สำนึกแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวกลับไม่ใช่ท่านตรัส แต่เป็นท่านซันแทนเสียนี่ น่าสงสารจังเลยว่ะศิรานุวัฒน์
จุดประสงค์ของไอ้แซนไม่ได้คาดหวังให้ผมปลงตกเรื่องคุณชาย แค่อยากบอกต่อให้ผมรู้ว่าคู่ซันอ้นหมดหวังแน่แล้ว อย่าลงแรงเชียร์ให้เสียเวลา หนุนหลังผลักดันอย่างไรก็ไม่เป็นผลแน่นอน อ้นยิ่งเป็นพวกมีอัตตาธิปไตยสูง อีโก้รุนแรงประหนึ่งนางพญาน้ำแข็ง เพราะฉะนั้นรีบเปลี่ยนหัวข้อกิจกรรมมาช่วยกันดามใจท่านซันระหว่างที่ตรัสเดินทางไปเรียนต่อที่อังกฤษแก้เซ็งแทนดีกว่า
ตลอดทางไปสนามบินผมกับแซนพูดกันไม่หยุดปาก ถ้ามันเริ่มนิ่งเพราะหมดเรื่องคุย ผมจะรีบเสนอเรื่องใหม่ที่น่าสนใจกว่าขึ้นมาทันทีอย่างมีนัย ไม่อยากนั่งเงียบให้แรงบีบอัดในอกมันจู่โจม ตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าต้องห่างจากตรัส อาการนี้มันก็ไม่มีแนวโน้มว่าจะทุเลาลง กลับหนักข้อขึ้นทุกนาที ยิ่งใกล้วันเดินทางก็ยิ่งกำเริบหนัก สุดท้ายเลยย้ายที่อยู่ชั่วคราวไปพึ่งพาห้องไอ้แซน ตะลอนกินดื่มเที่ยวกับมันแทนการอยู่คนเดียวแล้วหมกมุ่น วันนี้ก็เลยต้องติดรถมันมาส่งตรัส ไม่ต้องฝืนสังขารขับรถมาเอง
ผมกับไอ้ตี๋วิ่งหน้าตั้งจากลานจอดรถตอนที่อ้นโทรมาบอกว่าเที่ยวบินของตรัสขึ้นสถานะไฟนอลคอล คงเพราะคุยกันสนุกปากไปหน่อยก็เลยลืมดูเวลา ถึงแม้ว่ารถติดหนักก็ยังสบายใจกันอยู่ได้ สุดท้ายจึงต้องไปยืนล่ำลากันอยู่หน้าเกท วันนี้ตรัสใส่เชิ้ตสีดำอีกแล้ว สงสัยคราวหน้าต้องเตือนมันจริงจังเสียทีว่าลุคแบบนี้มันเป็นอันตรายแก่สายตาของสามัญชน
“ไปนะ”
“อือ ถึงแล้วโทรมาด้วย” ผมคุยตอบปกเสื้อมัน ไม่กล้ามองหน้า กลัวสบตาแล้วต้องมายืนเป่าปี่โชว์ ได้ยินไอ้แซนกระแอมเบา ๆ ก่อนจะส่งแขนมาโอบที่หัวไหล่
“คือว่านะ เพื่อนอีกสามคนก็ยังยืนกันอยู่ทนโท่อะครับ กรุณาอย่าสร้างโลกส่วนตัว”
“ไปนะแซน ซัน อ้น แล้วจะรีบกลับ พร้อมของฝาก” ท้ายประโยคหันไปแซะตี๋หนึ่งเต็ม ๆ เห็นซันยืนยิ้มกริ่มพึงพอใจ ไม่รู้ว่าเขานัดแนะอะไรกันไว้ แต่ผมไม่ได้อยากรู้มากไปกว่า ”กลับวันไหน”
“ยังไม่รู้วันแน่นอน แต่ฉันจะโทรหาทุกวันถ้าเป็นไปได้ โอเคไหม” ผมพยักหน้า
“โทรหากู หาอ้นบ้างก็ได้นะ” แซนมันค่อน ตรัสไม่ตอบอะไรแค่ยิ้ม “รีบไปเถอะ เดี๋ยวตกเครื่อง โชคดีนะ” อ้นเป็นคนตัดบทหลังจากผมยืนนิ่งไม่รู้จะพูดอะไร แต่ก่อนไป ตรัสกระชับโอเวอร์โค้ทที่พาดแขนไว้ก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้แล้วกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน จนผมรู้สึกซาบซึ้งสุดหัวใจว่าทำไมตรัส รัตนภูมิเศรษฐถึงโรแมนติกได้ขนาดนี้
“นอกใจโดนแน่” กูไม่กล้าก็ได้โว้ย!
▩▩▩
หายไปนานเลย ฮือ สำนึกผิดค่ะ ให้เอามีดมาแทงคนละที อะ *ยื่นมีดให้*
คิดว่ายุ่ง ๆ แป๊บเดียว กลับมาดูวันโพสต์ตอนล่าสุดแล้วช็อกเลยค่ะ เกือบเดือนเลยเนอะ ฮือ
ขอโทษจริง ๆ น้า จะกลับมาปั่นสม่ำเสมอแล้วค่ะ น่าจะใกล้จบแล้วแหละ
รักคนอ่านทุกคนเลยยยยย *กอดรวบ*
-
จิ้ม!!!!
ตรัสแอบโหดอ่ะ มีขู่ด้วย o18
ใจจริงอยากให้เท็ตตามไปนะ
อยู่ไกลๆกัน กลัวจะมีเรื่องหน่ะสิ :เฮ้อ:
-
555555 ท่านตรัสขี้หึงนะเนี่ยยยย เท็ดดี้น่ารักตลอดๆ :m20: :m20:
-
ตรัสโหดเสมอจริงๆ
แต่แอบคิดว่าเค้าไปง่ายไป (คิดไปเองๆ)
(กอดด้วย)
-
บอกเลยไม่นอกใจตรัสสุดหล่อแน่นอน
-
:กอด1: :กอด1: กอดด้วย
เอาหล่้ะ บทพิสูจน์ความรักของทั้งคู่ ถ้าก้าวผ่านตรงนี้ไปได้ ต่อไปก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วหล่ะ
แต่ :z3: :z3: :z3: :z3: ซันอ้น ทำมายยยย :o7: :o7:
-
อ๊าาา จะเป็นไงต่อไปน้าาาาา
รอตอนต่อไปค่าาา > <!
ปล.ไม่กล้าแทงเดี๋ยวไม่มีคนมาอัพพพ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ o18
-
ขอบคุณที่กลับมา :pig4: :pig4: :pig4:
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ฮือออออ ใจหายมากๆเลย น้ำตาจะไหลลล :m15:
ขอให้เท็ตทนไม่ไหวจนตามคุณชายไปอังกฤษเลยนะ :sad11:
ปล.คนเขียนหายไปนานมากค่าาาาาาาาาาาาา :z3:
-
พอมาอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าพอเท็ตคบกันตรัสแล้วดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจริงๆ นะ 55555555
ตรัสน่ารักอ่ะ เป็นคุณชายที่อ้อนแฟนได้น่ารักมาก TT//////TT
งื้ออ ตรัสกลับมาเร็วๆนะ
กลัวเท็ตจะตรอมใจ 5555 ไหนจะมีเรื่องพี่ชายอีก OTL
ดีใจที่กลับมาต่อค่ะ
กลับมาอีกเร็วๆน้าาา หลงรักเรื่องนี้อย่างแรง !
-
เท็ตไม่นอกใจหรอก
แต่ถ้ามีใครไล่ปล้ำเท็ตล่ะไม่เเน่นะตรัส
-
ม่ายยยยยยยยยน๊าาาาาาาาาาาาาาาา
ตรัส อย่าป๊ายยยย!!!! :m15:
-
โธ่ พระเอกของเรา ไปซะแระ :sad11:
-
เท็ดเกาะเพื่อนไว้แน่นๆเดี๋ยวกัณฑ์ธรจะมาเกะกะ
กอดตอบคนเขียน ไม่กล้าจับมีดเดี๋ยวขาดตอนอีก จะรอตอนต่อไปจ้า
-
น่ารักโรแม้นนนจริงๆ พ่อตรัส o13 o13 o13 o13 o13
-
ขู่ได้น่ารักว่ะ ตรัส 55555
-
กลัวคุณธรมายุ่งกับเท็ตจังเลยยยยยย
แต่ไม่อยากให้ตรัสไปเรียนเลยอะ
ตอนนี้มันดูรวบรัดไงไม่รู้ เร็วๆ ฝึกงานเสร็จ รับปริญญา ส่งตรัสที่สนามบิน
แงงงงงงง
ไม่เอานะๆๆๆๆ
ไม่อยากให้ตรัสห่างจากเท็ตเลย
-
น่ารักมากมาย รอ รอ แล้วก้อจะรอ ตอนต่อไป
o13
-
เท็ตไม่นอกใจหรอก เพราะโลกนี้คงไม่มีผู้ชายแสนดีที่รักเท็ตมากไปกว่าท่านตรัสแล้วล่ะ :impress2:
รออีกไม่นานก็คงได้อยู่ด้วยกันตลอดไป เป็นกำลังใจให้สองหนุ่ม :กอด1:
กอดคนเขียนด้วย :กอด1:
-
ขู่ได้น่ากลัวมากๆๆคุณชาย :laugh:
:pig4: :กอด1: :L2:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เท็ตใจแข็งเว่อร์อ่า
ทำไมใจแข็งแบบนี้
ตรัสรีบกลับมาน้าาา
-
สงสารตรัสอ่ะ เท็ตใจแข็งมากๆ
สงสารซันด้วย จะมีวันที่อ้นจะใจอ่อนมั๊ย
มันก็หลายปีแล้วนะ ไม่ผูกพันอะไรกันบ้างเลยเหรอ
-
คิดถึง(คนเขียน) :กอด1:
ตอนนี้ดูเท็ตบ่นๆๆอย่างเดียว จนคุณชายเขาไปแล้ว
เศร้าเลยสิเท็ต
ตรัสก็ทิ้งท้ายไว้อย่างหวานซึ้ง
-
ตรัสไปซะแล้ว ตอนหน้าคนเขียน
จัดแบบ หนึ่งปีครึ่งผ่านไป อะไรงี้
ก็ได้เน้อ เดี๋ยวเท็ตมันเฉาพอดี
รอตอนหน้าจ้า
-
ตรัสไปเรียนต่อ เท็ตไม่ตามไปด้วย ก็พอเข้าใจ
แต่ซัน-อ้น หมดโอกาสนี่สิ ทำเศร้าไปเลย
-
บทพิสูจน์รักทางไกลเริ่มแล้ว!!!
-
ดีใจที่มาต่อแล้ว คิดถึงชายตรัสกะหญิงเท็ตมากมาย
เฮ้อออ ชายตรัสไปแล้วจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมั้ยเนี่ย กลัวใจกัณฑ์ธรจริงๆเลย
เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วหรอ ไม่อยากให้จบเลยอยากอ่านต่อ :z3:
-
อ๊ายเขาแยกกันแล้วอะ เข้าโหมดเศร้าเลย
แล้วมันจะเป็นยังไงต่อ หวังว่ากัณฑ์ธร คงไม่ฉวยโอกาสนะ
-
ตรัส โหดมากกก ฮาๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
รีบกลับมานะตรัส เด๋วคุณธรเค้าคาบเท็ตไปกิน :laugh: :laugh: :laugh:
-
เท็ตทำไมชอบทำร้ายจิตใจตรัสจังสงสารตรัสอ่ะ
-
คิดถึงคนแต่งมากเลยครับ (หายไปนานเลย)
แต่..มาถึงก็ให้เท็ตใจร้ายเลยนะครับ ไม่ไปกับตรัสอ่ะ
ปล.คนแต่งบอกว่าใก้ลจะจบแล้ว....ขอให้จบแบบ Clear ชัดเจนทุกคู่นะครับ
-
เท็ตใจแข็งหว่ะ แอยโกรธเท็ตที่บอกว่าตรัสน่ารำคาญ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจพูดก็เถอะ
ตรัสก็รีบๆกลับมานะ
-
:o8:
:L2:
:pig4:
-
ดีแล้วล่ะ ฝึกความคิดถึงให้แข็งแกร่ง
สงสัยคู่อ้นซัน เหลือแค่ความเป็นเพื่อนเหรอ???
:กอด1:คนแต่ง
-
อ้ากกกก
ตรัสไปแล้ววว
เดวก็กลับมาเนาะ
อ้นซัน ยังไงอ่าาา
-
อ่า...คุณชายตรัสไปเมืองนอกแล้วเหรอ ต้องห่างกันตั้งปีครึ่ง แต่คงได้กลับมาก่อนหน้านั้นบ้างละเนอะ
คงเติบโตเป็นผู้ใหญ่กันมากขึ้น
ตอนนี้เท็ตใจร้ายเบา ๆ นะ ใจแข็งมาก คิดยังไงไม่บอกให้ตรัสรู้บ้างเลย หวังว่าตรัสจะรับรู้ผ่านเพื่อน ๆ
ที่ปรึกษาทั้งหลายแล้วกันเนอะ ตรัสเข้าใจเท็ตใช่มั้ย แต่ก็เข้าใจเท็ตนะ อารมณ์แบบอยากรั้งไว้
แต่ก็ทำไม่ได้เลยต้องฝืนตัวเองแบบสุดตัวแบบนี้...เท็ตเองก็คิดมากไม่น้อยกว่าใครเหมือนกัน
เล่นเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองหมดขนาดนั้น ไม่รักมากไม่เป็นแบบนี้หรอกนะคุณชาย
ประโยคตอนจากกันนั่นน่ารักมากค่ะ ดูสดใสและมีความหวัง
ชอบตอนคุณชายหึงคนส่งดอกไม้มาให้ เลยต้องเอามาให้เองบ้าง น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
คำพูดทิ้งท้าย ได้ใจความสำคัญทั้งหมด!
-
ในที่สุดตรัสก็ไปแล้วจ้า
แบบนี้เท็ตก็เป็นอิสระแล้ว เรื่องวุ่นต้องตามมาแน่ๆ อิอิ
-
55555 ขำนอกใจโดนแน่ o18
เนื้อเรื่องเดินเร็วดีค่ะชอบๆ
-
น่ารักจังเลยเรื่องนี้ ตรัสมีโหดขู่ทิ้งท้าย งี้เท็ตจะกล้าหนีไปไหน มีคนหล่ออยู่ด้วยทั้งที
แต่แอบหวั่นตรัสกับเท็ตจะเอาชนะระยะห่างกันได้มั้ยนะ
สนุกมากจ้ะ รอต่อนะ
-
สงสารทั้งเท็ตทั้งตรัส :monkeysad:
แต่อยากรู้อ่ะว่ากัณฑ์ธรจะทำอะไรบ้าง ==
-
:call: :call: :call:
-
:m4:
ต้อนรับคนเขียนเย้ๆๆ
รออ่านมาตั้งนานแล้วอ่ะ
^____________________________^
-
เห็นในทวิตเตอร์ก็รีบตามมาอ่าน เเล้วเพื่อนก็ลากไปกินข้าวเลยพึ่งมาเม้น ><
อ่านตอนนี้เเล้วแอบสงสารตรัส คือเข้าใจว่าเท็ดก็แบบอยากทำใจก่อน
เเต่น่าจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้คุ้มที่สุดมากกว่า ตรัสไปนานเลยนะ....เท็ดน่าจะใจอ่อนยอมไปด้วย แงๆ
-
ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ ชอบอะ จะมีรวมเล่มมั้ยครับ ^^
-
:sad4: :sad4: :sad4:
คิดเหมือนหลายๆคนเลย กลัวกัณฑ์ธรมาทำอะไรเท็ต ตอนที่ตรัสไม่อยู่อ่ะ :z3: :z3:
ไม่อยากเศร้าเลย :sad2:
เท็ตสู้ๆ
o13 o13
-
ตรัสแอบมีโหดทิ้งท้ายด้วยนะ
-
ในที่สุด ! ก็มา
เท็ตไมใจแข็งงี้อะ = = b
สงสารคุณชายเหมือนกันนะเนี่้ย
มีแอบขู่แบบน่ารักทิ้งท้ายด้วย 55555
อะไรใกล้จบแล้วหรอ ไม่น๊าาาาาา
ขอยาวๆได้ป่ะ ไม่อยากให้จบเลย ;ㅁ;
-
เท็ดใจแข็งมาก ๆ o13 อ่ะ แต่เพื่ออนาคตที่ดีกว่าก้อดีน่ะ และเป็นการทดสอบใจระหว่างกันด้วยน่ะ ว่าจะรักกันเหนียวแน่นขนาดไหน แต่ไม่ต้องรอถึงปีครึ่งก้อได้น่ะ สักเดือนสองเดือนใจอ่อนไปหาตรัสดีกว่าน่ะ เพราะคนรักกันน่ะอยู่ห่างกันนาน ๆ มันก้อไม่ดีน่ะ มันต้องเติมความหวานให้กับชีวิตบ้างน่ะ อย่าปล่อยให้ตัวเองทุกข์น่ะ เพราะภูมิต้านทานความเหงาของแต่ละคนมันไม่เท่ากันเน้อ รักก้อคือรักน่ะแหละแต่ถ้าเมื่อไหร่มีคนที่อบอุ่นเข้ามาในช่วงนั้นมันก้อเผลอกายกันได้เหมือนกันน่ะ :monkeysad:
ป.ล.คนแต่งอย่าทิ้งกันไปนานนักน่ะ มาสักอาทิตย์ละครั้งก้อยังดีน่ะ :call:
-
น้องเท็ดทำถูกแล้วที่ไม่ไปด้วย
อนาคตเป็นสิ่งสำคัญ ห่างกันไปไกล ถ้าวันที่เรากลับมาอยู่ด้วยกันแล้วมันจะมีความสุขมากขึ้นนะ ^^
-
สงสารซัน ตรัสรีบๆเรียนให้จบเร็วๆนะ เท็ตยิ่งเจ้าชู้อยู่ :laugh:
-
นั่น! ก่อนจะไปยังมีทิ้งท้ายอีก -_-
-
เป็นคำขู่ที่ดูน่ารักอ่ะ
-
กลับมาไว ๆ น๊าาาา ตรัส >.<
-
แยกกันได้ไง...เศร้าแทน :m15:
-
และแล้วเท็ตก็ใจแข็งไม่ยอมไปกับตรัสจริงๆ
"นอกใจโดนแน่" อย่าลืมบอกตัวเองด้วยนะตรัส
-
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นช่วงกล้ำกลืนแบบนี้นะ :z3: อึดอัดแทนจริงๆ
-
เราก้อแพ้คนใส่เสื้อสีดำ >.,<
มาต่อไวๆนะค๊า
-
ขำตรงตรัสไปซื้อดอกไม้มาให้เหมือนกัน
ขี้อิจฉาเหมือนกันนะเนี่ย 5555
-
จะทำได้หรอเท็ต เท็ตซะด้วย ขี้หลีได้โล่เลยนะหนูอ่ะ o18
-
รีบต่อเลย คุณคนเขียน
อยากจะบอกว่าหลงรัก คุณตรัส
-
โทรหาทุกวันด้วยอ่ะ :z1:
รออ่านตอนต่อไป หุๆๆ :-[
-
"นอกใจโดนแน่!!!"
เป็นคำบอกลาที่น่ารักน่าชังจิงๆ :-[
ว่าแต่หมีเท็ตจะโดนอะไรค่ะหล่อตรัส อิๆ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน ..รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
เวลาปีครึ่งก็ไม่นานเท่าไหร่นะ
แต่สำหรับคนรักกันที่ต้องรอกันนี่ต้องเป็นอะไรที่นานมากแน่ๆ
หวังว่าเท็ตจะรอดพ้นจากเนื้อมือคุณธรไปได้นะ
ปล.แอบเสียดายซันกับอ้น T_T" ..อ้นจะไม่ใจอ่อนซักนิดเลยหรอ สงสารซันอะ :impress2:
-
โดนแน่ๆ เท็ต!
-
ตามไปเถอะนะเท็ด แง๊ๆๆๆๆ
-
เพิ่งมาอ่านของคุณคนเขียนครั้งแรก อยากรู้ว่าเคยเขียนเืรื่องอื่นๆมาก่อนรึเปล่าคะ (ยอมรับว่าเข้ามาเพราะชื่อเรื่องเลยค่ะ ฮาาา)
ชอบวิธีเล่าเรื่องของเท็ตมากๆ แถมมุกเยอะ หลายๆฉากของเท็ตกับตรัสมักจะเร้าใจเสมอเลยค่ะ :o8: 55555555
แบบว่ากระตุ้นหัวใจ ฮา ชอบหลายประโยค หลายคำเลยในเรื่องนี้ สั้นๆแต่เข้าใจ!
รอตอนหน้าค่าาาา ><
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ช้านนพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงงงง
อ่านรวดเดียว 24 ตอนเลยค่ะ ชอบมาก
ไม่ค่อยได้อ่านนิยายเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะอ่านเรื่องเล่า แต่นิยายเรื่องนี้สุดยอดจริงๆ
ตรัส ผู้ชายในอุดมคติของสาวๆ โคจรมาเจอกับเท็ต เด็กหนุ่มมหาลัยใช้ชีวิตธรรมด๊า ธรรมดา
โอ๊ย อ่านแล้วมันอมยิ้มได้ตลอด และขอชมนักเขียนนะคะ เขียนภาษาได้สวยมาก
อ่านแล้วไม่มีติดขัด และไม่มีคำผิดมาให้ระคายตาเท่าไรนัก ไม่เสียอรรถรส (มีบ้างเล็กน้อย ไม่สะดุด)
สุดยอดจริงๆเลยค่ะ บรรยายไม่หมด จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ ยังไม่อยากให้จบเลย
รอตอนต่อไปค่า^^
-
ฮือออออ คิดถึงตรัสด้วย เท็ตด้วย คุณลิปสติกด้วย !!!! :กอด1: :กอด1:
เห็นทะลึ่งอัพแล้วกรีดร้องโวยวาย
โค้งงามๆอีกรอบ เราเองก็หายหน้าไป 55555
เท็ตใจแข็งจริง เจอลูกอ้อนท่านตรัสไปแล้วยังไม่ยอมไปด้วยนี่เจ๋ง
แต่จริงๆก็คงคิดถึงกันแทบขาดใจทั้งคู่นั่นแหละหนา
รู้สึกเชื่อใจน้องเท็ตแต่ไม่เชื่อใจเสือสิงกระทิงแรดรอบตัว คุณพี่ของตรัสนี่จะยอมถอยจริงรึ
กลับมาเร็วๆนะคุณชาย กลัวเกิดเรื่องจังเวลาคุณชายไม่อยู่
เรื่องซันอ้น แอบเสียใจ
ชอบคู่นี้นะ แต่อ้นใจแข็งสุด !!! ทั้งๆที่ก็ดูรักกันอยู่แล้วนี่นา
เพื่อนมันอาจจะยั่งยืนก็จริง แต่มันก็ไม่มีสิทธิอะไรเลย T T
ขอบคุณนะคะ
-
ต.....ตรัส บินมาหาเราใช่ไหม T_T
-
เท็ตคงเหงา แต่คุณชายน่าจะเหงากว่านะ >__<
กลับมาเร็วๆ ก็ดีน่า คิดถึงอ่า....
-
:bye2: :bye2: ส่งไปเรียนต่อด้วยคน รีบๆกลับมานะ คิดถึง
-
งงเรื่องซันอ้นมากๆ อยากรุเรื่องเต็มๆจังค่ะ
-
อ้าวๆๆ ใกล้จะจบซะแล้วหรอเนี่ย
แล้วคู่แซนไม่มีไรหรอตกลง หรือจะเขียนแยกอ่ะ
แล้วคู่ซันอ้นนี่ตกลงจะป็นไปไม่ได้จริงๆหรอ
ฮือออออออออ สงสารตี๋ซันง่ะ
:L2: :pig4: :L2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านแล้วมันรู้สึกขัดแย้งกันในตัวอย่างรุนแรง
อารมณ์หนึ่งก็รู้สึกเศร้าใจที่ตรัสกับเท็ดต้องแยกกันอยู่ และจมูกเหมือนจะได้กลิ่นตุๆ ลอยมา
กลิ่นมันคล้ายจะเป็นมาม่าเลยอ่ะ หวังแต่ว่าคงไม่ใช่เส้นใหญ่นะ
แต่อีกอารมณ์หนึ่ง ก็กัดริมฝีปากกั้นยิ้มไว้ เพราะหลงตรัสอย่างรุนแรงงงงงงงงงงง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ผู้ชายในฝันของเดี้ยนนนนนนนนนนนนนนนน
loveeeeeeeeee เลิฟคร้าาาาาาาา รักมากมาย
..............รอตอนต่อไปอย่างสุดใจขาดดิ้น...........
ปล. จากแม่ยกตรัสฮ้า
-
ติดตามอ่านเรื่องนี้มานานมาก แต่ไม่มีโอกาสเม้นท์เลย เขินจัง ._____.
บอกตามตรงว่าดูจากชื่อเรื่องแล้วเฉยๆมาก แต่เห็นคนแนะนำเยอะเลยลองเข้ามาอ่าน
ปรากฏติดใจมาก ภาษาดีมาก ส่วนมาก ไม่มีสะดุด ชอบมากเลยค่ะ
ประทับใจตรัสมาก เป็นผู้ชายในฝันเลย หล่อรวยสุภาพบุรุษ และหื่นบ้างพอสมควร
ยิ่งตอนฉากจึ้กจึ้กนะ โอ๊ยยยย เขินตรัสมาก มโนว่าตัวเองเป็นเท็ต
เป็นนิยายที่ประทับใจและควรแก่การแนะนำคนอื่นให้มาอ่านมากๆค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ตามอ่านทันแล้ว ตรัสเท็ดน่ารักมากกก พี่เท็ดของเราประกาศตัวซะดิบดี สุดท้ายก็เสร็จคุณชายตรัสของเราจนได้
แล้วมีฉากต่อสู้เพื่อความเหนือกว่าด้วยนะ เท็ดนี่สุดยอดจริงๆ
พ่อคนเจ้าชู้ ต้องให้คุณชายปั้นปึ่งก่อน ถึงจะยอมรับความรู้สึกตัวเอง คุณชายก็สุภาพบุรุษจุติเหลือเกิน
แสดงออกว่ารักตั้งแต่ตอนแรกเลยทีเดียว ฉากน้ำเน่ามีให้เห็นเยอะมาก แถมคู่นี้ยังมีซาดิสก์มาโซคิสเป็นฝั่งๆอีก
คุณชายรีบกลับมานะคะ เท็ดเค้าเหงา 555
-
ดัน
ฮึบๆ
-
กลับมาเร็วๆนะตรัสสสสส~
ชอบประโยคสุดท้ายของตรัสอ่ะ o3 o3
-
ทะลึ่ง : กามที่ 25
แผนการรักษาแผลใจให้ซันเริ่มขึ้นทันทีหลังจากตรัสเดินทางไปเรียนต่อ จะมัวรีรออะไรไม่ได้อีกต่อไปเพราะแซนกับผมจะต้องลงใต้ไปชิมลางการทำงานผิดสาขาที่เล่าเรียนมา แต่ก็ถือเสียว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต ผู้หญิงที่ตี๋สองแนะนำให้ตี๋หนึ่งสานสัมพันธ์เป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย เคยมาขอคำปรึกษาเรื่องเรียนกับแซนอยู่บ่อย ๆ เมื่อตอนปีสามเทอมแรก ผมจำหน้าได้เพราะเวลาว่างที่สามารถพูดคุยและให้คำแนะนำกันคือพักเที่ยง ผมก็เลยได้รู้จักกับน้องเขาโดยปริยาย
น้องฐาเป็นคนน่ารัก พูดจาน่าฟังแถมยังเรียบร้อย แต่ถ้าเทียบกับอ้นแล้วอาจมีแต้มพิศวาสห่างชั้นกันอยู่มาก อย่างไรก็ดีมีความเป็นไปได้ว่าน้องเขาอาจตรงสเปคท่านซัน ผมก็เลยให้ความร่วมมือช่วยเป็นพ่อสื่อ นัดวันเวลาที่ว่างตรงกันให้ทั้งสองฝ่าย เลือกสถานที่ ทิ้งเบอร์โทรศัพท์และภาพถ่ายสำหรับการดูตัวอย่างไม่เป็นทางการเสร็จสรรพ ก่อนจะหอบสัมภาระขึ้นเครื่องบินตรงลงสุราษฎร์ธานีเมื่อแผนการลุล่วง
“ซันโทรมาหรือยัง” ผมถามไอ้แซนทันทีที่เห็นมันเดินเข้ามาในห้องพักที่คุณพีระมิดจัดเตรียมไว้ให้ เดิมทีคุณเขาใจดีจะเปิดห้องใหม่อีกห้อง แต่ด้วยความเกรงใจก็เลยบอกเขาไปว่าขออยู่ห้องเดียวกับแซน ไม่อยากรบกวนและสร้างความวุ่นวายเพราะผมมาเพื่อศึกษางานชั่วคราว ไม่ได้คาดหวังเงินเดือนเป็นกอบเป็นกำหรืออาชีพที่มั่นคง
“โทรมาแล้ว เพิ่งวางสายไปสักพักนี่เอง”
“ว่าไงบ้างวะ” แซนที่เพิ่งกลับจากออฟฟิศเจ้าของรีสอร์ทเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนจากเชิ้ตแขนยาวเป็นเสื้อยืดธรรมดาก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียง
“มันบอกแค่ถูกชะตา แล้วก็ไม่ว่ายังไงต่อ”
“ถูกชะตาก็ยังดี ของแบบนี้คงต้องใช้เวลาสักหน่อย ดีไม่ดีอาจมีจะใครรู้ใจตัวเองขึ้นมาบ้างก็ได้”
“มึงคิดจริง ๆ หรือว่าคนที่ชอบผู้ชายไปแล้วจะกลับมาคบผู้หญิงได้หน้าตาเฉย ถ้าสมมติว่าฐานึกจริงจังขึ้นมา แล้วซันมันเกิดเปลี่ยนใจเพราะลืมอ้นไม่ได้ มึงไม่สงสารน้องเขาหรือ”
“อ้าวแซน ก็ตามน้ำด้วยกันมาดี ๆ แล้วไหงมาขวางลำกันแบบนี้วะ มึงเองไม่ใช่เหรอตัวต้นคิด แล้วมาถามกูทำไม” เลยต้องมานั่งทำหน้าบูดสนิทกันทั้งคู่ สงสัยมันคงคิดได้ระหว่างที่คุยกับคุณพีระมิด หรือไม่ก็โดนซันพูดอะไรมาแน่ ๆ แต่ผมไม่มีเวลาคิดนานนัก เพราะตอนนี้มีปัญหาที่ใหญ่หลวงกว่ามาก
“อย่าเพิ่งหลับ กูหิว” ยังไม่ทันได้ส่งปลายเท้าไปเขี่ยย้ำคำ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัด เดาได้ไม่ยากว่าเจ้าของเบอร์โทรศัพท์ทางไกลที่ขึ้นโชว์อยู่เป็นใคร “ครับ”
(( ถึงรีสอร์ทแล้วหรือ ))
“อือ ถึงตั้งแต่เที่ยงแล้ว”
(( ทานข้าวหรือยัง ))
“ยังครับ กำลังจะออกไป โทรมาทีไรก็ถามแต่เรื่องเดิม ๆ ไม่เบื่อบ้างหรือไง”
(( แล้วเท็ตเบื่อไหมที่ฉันโทรหาทุกวัน ))
“ไม่เบื่อ”
(( ฉันก็เหมือนกัน )) แปลกแต่จริง คุยกันไม่กี่คำก็ทำให้เขินเป็นเรื่องเป็นราว แต่จะให้นั่งม้วนโชว์ไอ้แซนคงไม่ไหว เห็นมันยิ้มล้อเลยต้องเดินเลี่ยงไปคุยที่หลังห้อง แล้วป้องปากกระซิบกระซาบให้ได้ยินเฉพาะผมกับปลายสาย
“เมื่อไหร่จะกลับ”
(( เห็นไหม เท็ตเองก็ถามแต่เรื่องเดิม ๆ เหมือนกัน ))
“ไม่ถามก็ได้ ไม่อยากรู้แล้ว อยากกลับเมื่อไหร่ค่อยกลับ ไม่อยากกลับก็ไม่ต้อง จะอยู่ที่นั่นตลอดไปก็ตามใจเถอะ” เพิ่งตระหนักเมื่อไม่นานมานี้เองว่าความรักความใคร่มันทำให้คนเราพูดจาเลื่อนเปื้อนได้อย่างน่าพิศวง จากคนเคยมีความคิดความอ่านตามวุฒิภาวะกลับกลายเป็นเด็กงี่เง่าเพ้อเจ้อไร้เหตุผล คล้าย ๆ ว่าปัญญาอ่อนเฉียบพลันอะไรประมาณนั้นแหละ
(( โธ่เท็ต ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ))
“แล้วหมายความอย่างไหน นอกจากรำคาญ ไม่อยากให้ถามแล้ว”
(( ที่ฉันตั้งใจจะพูดก็คือ...คิดถึง อยากกอดจะแย่อยู่แล้ว อยากกลับไทยตอนนี้เดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ )) แหวะใส่โทรศัพท์จะทำให้เปลืองค่าโทรทางไกลมากขึ้นไหม พูดอะไรไม่อายหอนาฬิกาบิ๊กเบนเลยว่ะ ชอบโทรมาพูดจาน้ำเน่าเปลืองงบโดยใช่เหตุ แล้วก็เป็นผมที่ต้องฝืนใจตัวเองขอวางสายก่อน ไม่อย่างนั้นค่าโทรศัพท์ของตรัสคงแพงกว่าค่ากินอยู่ทุกอย่างรวมกันแน่
สุดท้ายแล้วแผนการจับคู่ก็ทำได้แค่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ เพราะเวลาส่วนใหญ่ถูกใช้ไปกับงานรีสอร์ท ผมมีหน้าที่เป็นฝ่ายรับรองแขกวีไอพี ทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ เน้นภาษาแม่และภาษาอังกฤษเป็นหลัก ส่วนภาษาอื่นได้แค่คำทักทาย คำขอโทษ และคำกล่าวลา จนปัญญาจะเอามาใช้ในการทำงาน
ถ้าพูดถึงสวัสดิการเรียกได้ว่าเกินคุ้ม ฟรีทุกอย่างตั้งแต่ที่พักจนถึงอาหารการกิน คุณพีระมิดใจปล้ำกับว่าที่น้องเขยจนผมรู้สึกเกรงใจแทนเจ้าตัว แต่เขายืนยันว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่ผมรับเงินตอบแทนเพียงน้อยนิด ผิดกับการคาดหวังของนักศึกษาจบใหม่ทั่วไป ทำยังไงได้ ผมแค่ต้องการชดเชยเวลาว่างที่เปล่าประโยชน์ด้วยการฝึกปรือภาษา ถ้าแขกคนไหนรับมือยากก็รบกวนพนักงานประจำออกหน้าแทน แล้วลูกจ้างที่มีสิทธิพิเศษเหนือคนอื่นขนาดนี้จะมีหน้าเรียกร้องเงินเดือนมากมายจากเจ้าของรีสอร์ทได้ยังไง
แซนมันทำหน้าที่ให้คำปรึกษาด้านกฎหมาย แต่ไม่รู้ทำไมถึงชอบไปขลุกอยู่กับแผนกต้อนรับส่วนหน้า คงเพราะว่ามีพนักงานสวยเฉียบ มองแล้วเจริญหูเจริญตาอีกทั้งยังได้พบปะผู้คน ดู ๆ ไปแล้วมันก็มีความสุขดี ไม่เหมือนคนฝืนใจมาทำงานต่างจังหวัดเพราะถูกแม่บังคับเลยสักนิด ซึ่งบางทีมันอาจจะมีความสุขเกินไปจนคล้ายว่าลืมเรื่องหนักใจของซันไปแล้วก็ได้
“พอดีว่าไกด์ที่เราว่าจ้างประจำเขาติดธุระสำคัญจริง ๆ ถ้ายังไงรบกวนทัศนัยช่วยดูแลแขกครอบครัวนี้หน่อยได้ไหม เขาเป็นลูกค้าวีไอพี ปีก่อนที่เคยมาก็พานั่งรถแทรมเที่ยวจนทั่วเกาะแล้ว เขาอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างแต่ติดใจการบริการของเรา ไม่อยากเข้าพักโรงแรมอื่น ปัญหาอย่างนี้ฉันเองก็ลำบากใจแต่วางกำหนดการไว้แล้ว เลื่อนไม่ได้จริง ๆ”
“ภูเก็ตเหรอครับ”
“อืม แค่วันเดียว ช่วยหน่อยเถอะ”
“ได้สิครับ แต่ผมไม่ค่อยเจนสถานที่ จะมีปัญหาอะไรไหม”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง พนักงานขับรถจะอำนวยความสะดวกเรื่องสถานที่เอง เขาทำงานที่ภูเก็ตมาก่อน คุณแค่ช่วยเรื่องการสื่อสารก็พอ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงครับ”
“ขอบคุณมาก”
ทำงานอย่างปกติสุขมาหนึ่งเดือนเต็ม จู่ ๆ ก็ได้รับมอบหมายงานนอกจากคุณพีระมิด แต่ผมจะปฏิเสธทำไมในเมื่อภูเก็ตก็ยังไม่เคยไป แขกที่ว่าก็มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักเป็นสมาชิกครอบครัว ผมจำใจเพราะเธอชอบยิ้มให้ตอนเดินสวนกันในห้องอาหารตอนเช้า นัยหนึ่งคือได้ท่องเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศไปในตัว แซนมันก็ถามอยู่บ่อย ๆ ว่าลงใต้มาทั้งทีจะวนเวียนอยู่แต่บนเกาะนี้หรือไง ช่วยไม่ได้ มาทำงานก็ต้องตั้งใจ จะไปตะลอนสำมะเลเหมือนแต่ก่อนคงไม่ใช่เรื่อง เพราะอีกคนที่อยู่ไกลกันมันยังตั้งใจเรียนหน้าดำคร่ำเครียด อายเขาแย่เลย
กลับจากออฟฟิศคุณพีระมิดในเวลาเช้าตรู่เพื่อเตรียมตัวเดินทางข้ามจังหวัด ระหว่างทางกลับห้องพักเผอิญเจอไอ้แซนพอดีก็เลยมีโอกาสได้บอกมัน ไม่วายโดนล้อมกรอบโทษฐานที่ทำตัวไม่น่าไว้ใจ ไม่น่าจะเอาตัวรอดได้ในเวลาคับขัน
“ถ้ามีปัญหาติดขัดอะไรก็โทรหาคุณพี อย่าตัดสินใจบุ่มบ่าม ไม่ใช่คนพื้นที่ยังไงก็อันตราย เข้าใจไหม”
“ครับ ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงเว่อร์ขนาดนี้ก็ได้ ดูทำหน้าเข้า”
“ก็มึงไปคนเดียว”
“ไปกับคนขับรถของรีสอร์ทด้วย ห่วงมากไปด้วยกันเลยไหม”
“อย่าทำเป็นเล่น”
“รู้แล้ว ๆ เอาไว้ถึงภูเก็ตแล้วกูจะโทรหา”
“ดีมาก”
กรุ๊ปทัวร์เล็ก ๆ ของผมเดินทางมาถึงภูเก็ตก่อนเที่ยงนิดหน่อย กองทัพต้องเดินด้วยท้องก็เลยตรงดิ่งเข้าร้านอาหารก่อนเป็นอันดับแรก ทราบข้อมูลคร่าว ๆ ว่าทริปนี้เป็นการท่องเที่ยวที่มุ่งเน้นการจับจ่ายซื้อของเสียเป็นส่วนใหญ่ โดยคุณแม่เป็นคนออกไอเดีย คุณพ่อกับคุณลูกจึงเป็นผู้ตามที่ดี มีสินค้ามากมายหลายหลากทั้งกลางแจ้งและในร่ม ความสามารถด้านภาษาของพนักงานขายก็เรียกได้ว่าคล่องแคล่วจนผมแทบจะหมดประโยชน์เลยด้วยซ้ำ แต่ที่ต้องมาด้วยก็เพื่ออำนวยความสะดวก เพื่อความอุ่นใจ และเป็นหลักประกันว่าแขกจะไม่โดนลอยแพทิ้งไว้กลางไข่มุกอันดามัน
หลังจากหอบหิ้วถุงข้าวของพะรุงพะรังขึ้นรถเป็นผลสำเร็จ ลางไม่ดีก็ตั้งเค้า ฟ้าฝนลมมาพาให้บรรยากาศอึมครึมจนต้องหยุดกิจกรรมทุกอย่างแล้วเข้ามาหลบฝนในรถ จากตอนแรกที่คุณแม่จะขอแวะร้านสินค้าปลอดภาษีอีกที่หนึ่งก่อนกลับ แต่เป็นอันต้องยกเลิกไปเพราะตอนนี้ใกล้ค่ำเต็มที กว่ามินิแวนจะแล่นถึงท่าเรือ กว่าจะนั่งเฟอร์รี่ข้ามไปถึงเกาะ ถ้าโชคร้ายก็อาจจะไปไม่ทันเรือเที่ยวสุดท้าย เพื่อความปลอดภัยผมจึงต้องอธิบายให้เขาเข้าใจว่าเรามีเวลาไม่มากนัก
เมื่อตกลงกันได้แล้วว่าจะเคลื่อนรถฝ่าสายฝนด้วยความเร็วระดับเต่าคลานเพราะมีลมกรรโชกแรง คุณคนขับก็หันมาหาด้วยสีหน้าวิตกกังวล ในขณะที่ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือเป็นพัก ๆ เพราะฝนห่าใหญ่ไม่มีทีท่าว่าจะทุเลาเบาบางลง เห็นสมาชิกครอบครัวคนตัวเล็กสุดหลับผล็อยคาตักคุณพ่อก็ยิ่งร้อนใจ เพราะกลัวว่าจะถึงท่าเรือดึกเกินไปจนไม่สามารถข้ามเกาะได้ภายในคืนนี้
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”
“ข่าววิทยุบอกว่ามีถนนหลายสายถูกน้ำเซาะจนตัดขาด แล้วที่เขาพูดถึงเป็นเส้นทางที่เราต้องขับผ่านพอดี ไม่มีทางรัดหรือเส้นอ้อมเมือง” ผมมัวแต่พะวักพะวนถึงที่พักใกล้ท่าเรือก็เลยไม่ได้ตั้งใจฟังเสียงวิทยุที่เปิดไว้เบา ๆ คุณโชเฟอร์เร่งเสียงขึ้นอีกนิดแล้วมองหน้าผมรอคำตอบ ไม่กล้าตัดสินใจคนเดียวก็เลยจะทำตามที่ไอ้แซนบอกคือปรึกษาคุณพีระมิด
ทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่คือการมองหาที่พักแหล่งใหม่ในเขตป่าตอง แม้ว่าราคาจะสูงแต่ก็เพื่อความปลอดภัยของทุกคน ไม่ควรฝืนเดินทางต่อไปให้ไกลจากแหล่งชุมชน เจ้าของรีสอร์ทแนะนำโรงแรมให้แขกเลือกหลายแห่ง ซึ่งการตัดสินใจของแขกถือเป็นอันสิ้นสุด ไม่มีการต่อรองใด ๆ เมื่อตกลงกันทางโทรศัพท์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว คุณคนขับก็วนรถกลับไปยังโรงแรมเป้าหมายทันที
โรงแรมแนวบูติคระดับห้าดาวคือสถานที่หลบพายุฝนของผมในคืนนี้ เดิมทีแบ่งลงตัวเป็นครอบครัวแขกหนึ่งห้อง และพนักงานอีกหนึ่งห้อง แต่พอดีว่าพี่คนขับเขามีบ้านญาติอยู่ไม่ไกลจากโรงแรม สามารถโทรเรียกได้ตามสะดวกถ้าแขกต้องการจะเดินทางไปไหน ผมจึงแจ้งขอเปลี่ยนจากห้องเตียงคู่เป็นเตียงเดี่ยวเพื่อประหยัดงบประมาณรีสอร์ท
เมื่อตรวจสอบแล้วว่าแขกได้รับการอำนวยความสะดวกเป็นอย่างดี หน้าที่มัคคุเทศก์จำเป็นก็สิ้นสุดลง ใช้เวลาจัดการธุระส่วนตัวไม่นานก่อนจะลากสังขารพาไส้กิ่ว ๆ ของตัวเองลงไปยังชั้นล่างสุด ไม่มีมานะจะเดินตากฝนก็เลยต้องฝากท้องที่ห้องอาหารภายในโรงแรม สนราคาไม่กล้าอาจเอื้อมแต่จุดนี้สุดวิสัยจริง ๆ ก็เลยต้องจำทน เจียดเงินเดือนอันน้อยนิดเพื่ออาหารสูตรฮ่องเต้
“เท็ต!” ขณะที่ผมกำลังจะเดินกลับห้องพักหลังจากชำระค่าอาหารราคาระยับกับบริกร ได้ยินเสียงเรียกแต่ยังไม่ทันได้ขานตอบ เพราะสำนึกแรกเตือนไว้ว่าอาจมีคนชื่อซ้ำกัน มันคงเป็นเรื่องบังเอิญเกินไปหน่อยที่จะเจอคนรู้จักในพื้นที่ต่างถิ่น ซึ่งในกรณีนี้...มันบังเอิญมากจริง ๆ
“พี่หญิง...”
“เท็ตจริง ๆ ด้วย มาทำอะไรที่นี่น่ะเรา”
“ทำงานครับ เจอพายุกลับรีสอร์ทไม่ได้เลยต้องค้างคืนที่นี่ พี่หญิงล่ะครับ”
“อ๋อ รีสอร์ทบนเกาะสมุยที่เคยบอกใช่ไหม” ผมพยักหน้า “พี่มาเที่ยว เป็นโบนัสของบริษัท คนอื่นกลับขึ้นห้องไปนานแล้วล่ะ แต่พี่ลืมของไว้เพิ่งเดินมาเอา โชคดีจริง ๆ ที่บังเอิญได้เจอกัน”
“นั่นสิครับ พี่ณรินทร์ฝ่ายบัญชีมาด้วยไหม”
“ไม่นะ รู้สึกว่าแผนกบัญชีมีงานด่วน ไม่มีใครว่างเลย เดี๋ยวเขาคงหาโอกาสเหมาะ ๆ มาด้วยกันทีหลัง แล้วนี่จะพักถึงวันไหนล่ะ”
“จนกว่าถนนจะซ่อมเสร็จครับ พี่หญิงมาหลายวันแล้วเหรอ”
“สามวันเอง ยังเที่ยวไม่ทั่วภูเก็ตก็ดวงซวยเจอพายุ เช็คอินไว้หนึ่งสัปดาห์ น่าจะกลับตามกำหนด รีบไปไหนหรือเปล่าล่ะ ไปนั่งคุยกันที่บาร์ก่อนไหม”
“ไม่รีบครับแต่เหนื่อยนิดหน่อย ได้เบียร์ฟรีสักแก้วก็น่าจะโอเค” เจอตลกรับประทานเข้าให้ พี่หญิงถึงกับแหล่ตามอง
“นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ”
“นิสัยดีมีอัธยาศัย”
“ขี้เหนียวต่างหากย่ะ”
เสียงหัวเราะร่าของผมกับพี่หญิงยังคงดังเคล้ากับจังหวะดนตรีคลาสสิกฟังสบาย ถ้าไม่ติดที่แอร์เย็นเกินไปก็จัดว่าเป็นบาร์ที่สมบูรณ์แบบเลยทีเดียว ออกปากว่าอยากเบียร์ ผมก็สั่งแค่เบียร์ตามคำพูดเพราะพี่หญิงเขาเลี้ยงจริง ด้วยความเกรงใจและไม่มีจุดประสงค์จะเมา แค่ต้องการสถานที่พูดคุย สนทนากันทางโทรศัพท์เหมือนอย่างที่ผ่านมามันไม่ค่อยได้อรรถรส มือไม้และสีหน้าช่วยเติมเต็มอารมณ์ของเนื้อความได้เป็นอย่างดี รวมถึงการที่พี่เขาบ่นอุบเกี่ยวกับงานจัดซื้อ ปัญหาใหญ่คงไม่พ้นเจ้านายอย่างคุณสามารถ ทราบจากพี่หญิงด้วยว่ามีพนักงานจากฝ่ายอื่นมาช่วยรับผิดชอบงานเลขานุการของคุณปรมัตถ์แทนพี่นิสา
“ขาดเท็ตไปก็แย่เหมือนกันนะ พี่ไม่รู้จะระบายเรื่องงานกับใคร ถ้ากลับกรุงเทพฯ ก็ไปเที่ยวหากันบ้างสิ”
“ได้เลยครับ แต่ยังไม่รู้ว่าจะได้กลับเมื่อไหร่ เพราะตอนนี้ติดใจงานบนเกาะนิดหน่อย”
“จริงหรือ นึกว่าเราไม่ชอบงานไกลบ้านแบบนี้ซะอีก”
“ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้นครับ แต่พอได้ลองจริง ๆ แล้วก็สบายใจดี ที่สำคัญได้เห็นวิวทะเลตลอดเวลา ต่อให้เครียดแค่ไหนได้ยืนรับลมสักพักก็ค่อยยังชั่ว”
“น่าอิจฉา ที่รีสอร์ทขาดแม่บ้านบ้างไหมล่ะ” ผมหัวเราะ
“ถ้าผมชวนขึ้นมาจริง ๆ อย่าปฏิเสธก็แล้วกัน”
อาการง่วงเหงาหาวนอนก่อนหน้านี้มันหายวับไปกับตาเมื่อสัมผัสรสนุ่มลิ้นของเบียร์เยอรมัน อีกทั้งยังมีเสียงหวาน ๆ ของพี่หญิงชวนคุยตลอดเวลา ตั้งใจว่าจะดื่มแค่แก้วสองแก้วแล้วแยกย้ายกันกลับห้อง เป็นอันต้องผิดแผนเพราะตอนนี้ผมมีแก้วลาเกอร์ว่างเปล่าวางอยู่ใกล้มือทั้งหมดห้าใบ พี่หญิงเองก็ไม่น้อยหน้าน้อยกว่าผมแค่แก้วเดียว
“กลับกันก่อนดีไหมครับ พรุ่งนี้นัดแขกไว้ตอนแปดโมงเช้า ถ้าลุกไม่ไหวล่ะแย่เลย”
“ได้ ๆ แต่ช่วยเดินไปส่งพี่ที่ห้องก่อนนะ”
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ความจริงก็คือผมต้องช่วยพยุงพี่หญิงกลับห้องต่างหาก เพิ่งรู้ว่าพี่เขาเป็นพวกเมาหลบใน สีหน้าแววตาการพูดจาปกติทุกอย่าง แต่พอลุกขึ้นยืนเท่านั้นแหละ เห็นคุณเธอโงนเงนทรงตัวไม่ไหว แล้วจะปล่อยให้เดินเป๋เป็นปูกลับห้องตามลำพังก็คงไม่ได้เสียด้วย ขออนุญาตแตะเนื้อต้องตัวแล้วค่อย ๆ พาพี่เขาเดินกลับห้องทันทีหลังจากออกบิลค่าเครื่องดื่ม
ส่งคนเมาถึงแค่หน้าประตูแล้วบอกลาสั้น ๆ กลัวคนรู้จักผ่านมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี พี่เขาจะเสียหาย อยากนอนเต็มแก่จึงรีบจ้ำกลับห้องที่อยู่ถัดขึ้นไปอีกสองชั้น ไม่ทันเห็นว่ามีคนเดินสวนมาก็เลยชนไหล่เขาจนต้องหันไปขอโทษขอโพย สายตาพร่ามัวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์จึงไม่ได้สังเกตว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร รู้เพียงว่าเขาสวมเสื้อโปโลและโดดเด่นด้วยกลิ่นน้ำหอมที่คละคลุ้งไปทั่วฟลอร์ ผมคงก้าวถึงลิฟต์ขึ้นไปนอนเหยียดกายสบายใจอยู่บนเตียงของตัวเองแล้ว ถ้าไม่ถูกผู้ชายแปลกหน้าคว้าข้อมือไว้ก่อนจะเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“ทัศนัย...” เพราะความมึนเมาด้วยหรือเปล่า ถึงได้เห็นว่าคนตรงหน้าคือพี่ชายต่างแม่ของตรัส “มาทำอะไรที่นี่” หรือบางทีโลกใบนี้มันอาจจะกลมเกินไปสำหรับผมหรือเปล่า ทำไมโชคชะตาต้องพาคุณกัณฑ์ธรมาเผชิญหน้าในเวลาอย่างนี้ด้วย!
ยืนตื่นตะลึงชั่วอึดใจ ยังไม่ทันได้พูดโต้ตอบอะไรก็ถูกดึงตัวเข้ามาในห้องพัก ถ้าสติสตังไม่ฟั่นเฟือนเกินไปนักห้องของคุณกัณฑ์ธรน่าจะอยู่ตรงข้ามกับห้องพี่หญิง ผมไม่นึกเฉลียวใจสักนิดเลยว่าผู้ชายคนนี้ก็เป็นหนึ่งในบุคลากรของบริษัท อีกทั้งยังเป็นผู้บริหารคนสำคัญ มัวแต่ตื่นเต้นที่ได้เจอพี่หญิงก็เลยไม่ทันได้เอะใจ นอกจากฉลาดน้อยแล้วยังไม่มีไหวพริบปฏิภาณ สมองตีบตัน แก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าไม่ได้ เป็นผู้ชายซะเปล่ากลับโดนฉุดเข้ามาในห้องคนอื่นเขาง่าย ๆ ความรู้สึกตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับการยืนเวิ้งอยู่ปากเหวรอใครสักคนมาผลักให้ร่วงลงไป ซึ่งใครคนนั้นกำลังเดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำในมือ
“ดื่มมาหรือ” ผมส่ายหน้า กล้าปฏิเสธทั้งที่ทรงตัวแทบไม่ไหว ถ้าไม่ยืนพิงประตูไว้มีหวังได้ทรุดลงไปนั่งกับพื้นแน่ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเบียร์ที่ดื่มไปเพิ่งสำแดงเดชเอาตอนนี้ ทั้งที่เมื่อครู่ยังเดินตัวตรงส่งพี่หญิงถึงห้องอย่างปลอดภัย จนปัญญาจะหาคำอธิบายหลักกายวิภาคของตัวเอง
“อยากโกหกก็ตามใจ แต่สภาพของนายมันบอกฉันหมดแล้ว ดื่มน้ำหน่อยไหมจะได้สร่างเมา” พูดจบเขาก็ยื่นแก้วที่ถืออยู่มาให้ “อยู่ห้องไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้” ตั้งใจว่าจะเปิดประตูแล้ววิ่งหนีไป แต่เป็นอันต้องยืนเอามือค้ำกำแพงเพราะโลกหมุน ได้ยินคนที่เหมือนจะมีน้ำใจหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกแก้วน้ำเย็นเฉียบขึ้นแตะแก้มจนผมสะดุ้ง
“อวดดี เดินโซเซอย่างนี้จะกลับถึงห้องได้ยังไงกัน” เขาพูดถึงอะไร ใครเดินเซ ไม่มี๊ “ดื่มน้ำก่อนเถอะ นั่งพักสักหน่อย ค่อยยังชั่วแล้วเดี๋ยวฉันเดินไปส่ง”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ”
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานก็ยังหัวรั้นเหมือนเดิมนะ” ผมไม่ตอบคำ ฝืนสังขารหมุนลูกบิดแต่ยังไม่ทันดึงประตูเปิด จู่ ๆ แข้งขามันก็อ่อนแรงทรุดฮวบจนคุณเขาต้องลดตัวลงมาประคองไว้ โถ...แลดูอ่อนแอและบอบบางสุดทีนไปเลยทัศนัย
“ขะ...ขอบคุณครับ” ผมกุมขมับแล้วเดินตามแรงพยุงมายังโซฟา เสียหน้าฉิบ เห็นคุณกัณฑ์ธรยืนกอดอกมองผมยกน้ำขึ้นดื่มแล้วหยักยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ”ฉันชอบสายตาที่นายมองฉันอย่างไม่ไว้ใจแบบนี้นะ มันเป็นจุดเด่นรู้ไหม ก่อนหน้านี้ที่งานแต่งของคุณปรมัตถ์ก็เหมือนกัน ฉันเห็นนายทันทีที่ก้าวเข้าไปในงาน ไม่ต้องเสียเวลามองหาเลยด้วยซ้ำ” เขากำลังจะบอกว่าแววตาไร้ซึ่งความเป็นมิตรของผมเป็นสิ่งที่น่ายินดีและมีเสน่ห์ดึงดูดใจอย่างนั้นใช่ไหม ไม่คิดเลยว่ารสนิยมของคุณกัณฑ์ธรจะเข้าขั้นวิกฤต เฉียด ๆ คำว่าวิปริต เหมาเอาว่าสายตาหวาดระแวงของคนอื่นเป็นข้อดีอย่างหนึ่ง ถึงจะรูปหล่อพ่อรวยแต่ช่วยรับคำปรึกษาจากจิตแพทย์บ้างก็ดีนะขอรับ
ผมส่งแก้วน้ำคืนไป ไม่รู้จะโต้ตอบอะไรก็เลยเอาแต่มองไปรอบ ๆ ห้อง นึกแปลกใจว่าทำไมไม่มีบอดี้การ์ดหน้าโหดรายล้อมเหมือนอย่างปกติ สงสัยคราวนี้จะมาพักผ่อนกับพนักงานของบริษัทอย่างส่วนตัวจริง ๆ แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาใส่ใจเรื่องอื่นนอกจากสวัสดิภาพความปลอดภัยของตัวผมเอง นึกข้ออ้างหัวแทบระเบิดเพื่อเอาตัวรอดกลับห้อง แต่จนปัญญาเต็มที เพราะมีสายตาของอีกฝ่ายจู่โจมเพื่อบั่นทอนรอยหยักในสมอง อีกทั้งยังทำให้ผมประหม่าหนัก นอกจากยิ้มบางแล้วยังจ้องไม่วางตา ทำถึงขนาดนี้แล้วใครจะกล้าพูดด้วยล่ะวะครับ
แต่แล้วคนบนฟ้าก็ไม่ใจร้ายเกินไปนัก ส่งพ่อพระมาโปรดเป็นเสียงโทรศัพท์ขัดขวางบรรยากาศวังเวง ผมรีบคว้ามารับสายโดยไม่ใส่ใจจะดูหน้าจอ ขอแค่มีคนโทรมาอย่างนี้ผมก็พอจะมีข้ออ้างเพื่อออกไปคุยนอกห้อง แต่สุดท้ายสวรรค์ล่ม แค่ทำท่าจะลุกเดินออกไปก็ถูกคว้าต้นแขนไว้แล้วบังคับให้นั่งลงที่เดิม ผมทำปากว่าธุระด่วน คุณกัณฑ์ธรก็ทำเป็นหูทวนลม ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ผมก็เลยต้องคุยกับปลายสายให้เขาได้ยินตรงนี้
(( คุณทัศนัย แขกลืมกระเป๋าใบเล็กไว้บนรถ กลัวว่าจะเป็นของสำคัญผมก็เลยรีบเอามาให้ ตอนนี้อยู่ที่หน้าโรงแรมครับ )) ผมจำได้ดีว่านี่คือเสียงของพี่คนขับรถที่ตะลอนทัวร์ด้วยกันมาทั้งวัน
“ครับ ๆ เดี๋ยวผมลงไปเอามาคืนให้แขกนะครับ ขอบคุณมากครับ” แล้วข้ออ้างก็กลับกลายเป็นเรื่องจริงโดยปริยาย นี่คือธุระจริง สำคัญจริง ไม่ใช่หลอกให้ตายใจแล้วคิดจะวิ่งหนีไปเหมือนอย่างเมื่อกี้ มีโทรศัพท์ยืนยันคุณกัณฑ์ธรคงไม่ไร้มารยาทกักตัวผมไว้อีก แต่บางที...ชีวิตมันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด
“เดี๋ยวฉันไปเอง นายรออยู่ที่นี่แหละ”
“ไม่ได้นะครับ ของสำคัญ ผมต้องเอาไปให้แขกกับมือ” ไหลไปเรื่อย ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่ากระเป๋าที่พี่คนขับพูดถึงบรรจุอะไรไว้
“ถ้าอย่างนั้นบอกฉันมาก่อนว่าอยู่ห้องไหน เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“เรื่องอะไรครับ พูดตอนนี้เลยได้ไหม”
“พูดน่ะพูดได้ แต่นายจะเข้าใจหรือเปล่า เอาไว้นายมีเวลาคุยกับฉันเมื่อไหร่ค่อยติดต่อมา ที่สำคัญขอเป็นตอนที่นายไม่ดื่ม เจอกันทีไรไม่เมาก็พูดไม่ค่อยรู้เรื่องตลอด” เขาเดินไปหยิบเอกสารบางอย่างจากโต๊ะใกล้ ๆ ไม่วายหยิบนามบัตรของตัวเองติดมือมาด้วย “แท็บลอยด์จากอังกฤษ ถ้าคิดว่าอ่านแล้วเข้าใจก็ไม่ต้องโทรหาฉัน” เหมือนกำลังโดนดูถูกกราย ๆ ยังไงไม่รู้ เห็นอย่างนี้ผมก็มีพื้นฐานภาษาที่สองแน่นพอสมควรนะครับ อ่านหนังสือพิมพ์แค่นี้จิ๊บ ๆ ว่ะ
คนเรามันช่างหาความแน่นอนในชีวิตไม่ได้เลยจริง ๆ เมื่อหลุดพ้นจากคุณกัณฑ์ธรที่มองส่งผมตั้งแต่หน้าห้องถึงหน้าลิฟต์ แต่ยังไม่ทันได้กดหมายเลขชั้นคุณคนขับก็โทรมาอีกหนบอกว่าจำผิด กระเป๋าที่บอกว่าเป็นของแขกในตอนแรก แท้จริงแล้วคือกระเป๋าของเพื่อนเขา โล่งใจไปเลยว่าไม่ได้ทำงานสะเพร่าแค่เข้าใจผิดนิดหน่อย จากที่ตั้งใจว่าจะลงไปชั้นล่างเป็นอันต้องยกเลิก เปลี่ยนเป้าหมายเป็นห้องแสนสบายของตัวเอง
ผมคงจะได้นอนหลับตามที่ต้องการเสียที ถ้าไม่ติดที่ว่าก่อนก้าวขึ้นเตียงดันหยิบแท็บลอยด์เล่มนั้นติดมือมาด้วย เปิดผ่าน ๆ เพราะไม่มีข่าวน่าสนใจก่อนจะไปหยุดอ่านหน้าวงการบันเทิงเสียนาน เกือบจะปิดเล่มนอนอยู่แล้วถ้าหน้ารองสุดท้ายไม่ใช่ข่าวแวดวงธุรกิจ ผมจำได้ดีว่าผู้ชายในภาพสี่สีคนนี้คือใคร ผมคงตื่นเต้นดีใจที่เห็นคนรู้จักอยู่ในหน้าหนังสือพิมพ์ เพียงแต่ว่าประโยคพาดหัวมันชวนให้หายใจไม่ออกมากกว่าปีติยินดี
งานเปิดตัวคู่ครองของทายาทธุรกิจอัญมณีชื่อดังจากประเทศไทย
▩▩▩
-
แปะ!
ตอนนี้ยาวได้ใจมากค่ะ
------------------------------------
อ่านมาเรื่อยๆ ง่วงๆ มึนๆ จนบรรทัดสุดท้าย..
เห้ยอะไรอ่ะ ตรัสทำเรื่อวแล้วไง
แบบนี้เห็นทีต้องตามไปคุมถึงอังกฤษแล้วล่ะเท็ต
-
อยากบอกว่า"คิดถึง"คนแต่งมว๊ากครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
บรรทัดสุดท้ายนั่นมันคืออะไร!!!
:m31: :serius2:
ตอนนี้ยาวได้ใจมาก คิดถึงคนเเต่งนะ
:man1:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
ตรัสเกิดอะไรขึ้น
เป็นฝีมือของพ่อตรัส หรือไม่ก็ของคุณกัณฑ์ธรใช่ไหม
ตรัสไม่ได้เต็มใจใช่ไหม
-
กลับมาทั้งที...ก็มาทิ้งระเบิดไว้ให้อีกแหละ :เฮ้อ:
แต่ก็ดีใจนะค่ะที่คุณกลับมาต่อนิยายให้เราอ่านอีก :pig2:
-
โอ้
เท็ต งานเข้าแล้วววววววววววววววว
-
ใคร :a5:
-
แอบวางแผนอะไรไว้หรือเปล่านะ
-
งานเข้าแล้วเท็ตดี้ o22
-
เอาละไงงงงงงงง หวังว่าคุณพี่ชายคงจะทำให้เข้าใจผิด
หายไปนานกลับมาก็เตรียมน้ำร้อนรอต้มมาม่าเลย(รึเปล่า)
-
อะไรนั่น!!!! กำลังจะดราม่าเรอะ! :a5: :a5: :a5: :a5:
-
เอาแล้วไง ตรัสเป็นเรื่องแล้ว อร๊ายดีใจที่ได้อ่านต่อ คิดถึงมากๆ อย่าทำร้ายทัศนัยแบบนี้น่ะคุณตรัส :m16:
-
ข้อความนั้นมันคืออะไร :z3: :z3: :z3:
:pig4: :กอด1: :L2:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ยังไงก็ไม่เชื่อ ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ท่านชายเราอาจเชื่อ
-
โอ๊ย.... งานเข้าตรัสแน่
ถ้าเลือกความเจริญก้าวหน้าให้ตรัส เท็ตคงยอมถอยออกมาแน่ๆ
สงสารเท็ต นี่คือสิ่งที่พี่ชายของตรัสพยายามยัดเยียดให้เท็จรู้ใช่มะเนี่ย
อยากอ่านตอนต่อไปจะแย่แล้ว!!! ค้าง
-
ทิ้งท้ายแบบกระชากใจเหลือเกิน
เท็ดคงสร่างเมาทันทีเลย :m15:
ใจแข็งไว้น้องเท็ด เอาใจช่วยนะ :กอด1:
-
เกิดอะไรขึ้น
รอตอนต่อไปอย่าใจจดใจจ่อ
รีบมาต่อนะ
-
คุณกันธร หวังดีประสงค์ร้ายว่ะ!!!! ร้ายกาจ!!!
-
นั่นไง ใคร อะไร ยังไง :m31: :m31:
-
โหย คงไม่ใช่ตรัสนะ แล้วเท็ดจะทำงัยอะ
-
เฮ้อ! มารผจญเยอะจริง
และที่สำคัญมารในใจของเท็ดเองนี่แหละ
ที่จะทำให้ตกเป็นเหยื่อของผู้ไม่หวังดี
-
อ้าวว เลวละข่าว หรือคน :beat:
-
แหม แท๊บลอยด์
ถ้าตรัสนอกใจเท็ดได้ พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันออกล่ะ
-
มาต่อด่วนๆเลยค่า :z3:
-
เรียบร้อย......เสียบกาน้ำร้อนรอตอนต่อไป เหอะๆๆ
-
ไม่จริง ไม่เชื่อ อย่างตรัสนะเหรอจะกล้านอกใจน้องเท็ต
-
รอบนี้ไม่รู้งานเข้าใคร ระหว่างเท็ตและตรัส เหอๆๆ
-
เห้ยยยยยยยยย เอาแล้วไง !!
-
ไอ๋หยะ!!!!!
อะไรกัน!!!!!!
-
:a5:
อ้าวววว งานเข้าแล้วจ้า
ตรัสรู้เรื่องมั้นเนี่ย :z3:
-
โอ๊ยยยย อุปสรรคมาอีกแล้ว เมื่อไหร่จะอยู่กันเป็นสุขสักที :sad4:
-
พี่ชายตรัสโผล่มาปุ๊บพาเรื่องมาปั๊บเลยนะ ยังไงคะยังไงคุณชาย เคลียร์ด่วนจ้า เห็นยังโทรคุยกันอยู่เลยนิ
เท็ตปล่อยตัวให้เมาขนาดนี้อันตรายมากนะ ดูแลตัวเองด้วยซี่ ถ้าตรัสรู้จะเป็นห่วงมากนะ
มาทำงานไกลบ้านแบบนี้เพราะไม่อยากคิดถึงคุณชายสินะ เฮ้อ ขอให้เรื่องจบด้วยดี
ขอบคุณค่ะ
-
ตรัสโดนจับคู่เข้าแล้ว
ปัญหามาอีกแน่เลย
-
o22 o22 o22 o22
-
โอ้ยยยยยย.....จะอะไรกันนักหนา
สู้ตายเท็ตดี้แบร์
-
อะไรเนี่ย
จะได้กินมาม่าอีกแล้วเหรอ
-
บอกตรงๆว่าคนอ่านมั่นใจว่าคุณชายตรัสไม่นอกใจเท็ตแน่ๆ :a2:
และจะรอดูว่าเท็ตจะคิดเยอะจนเต้นตกลงไปในกับดักของนายกัณฑ์ธรมากขนาดไหน :onion_asleep:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
คิดถึง ท่านตรัส มะไหร่จะกลับมาหา เท็ต
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดีใจจังเลยมาต่อแล้ว
กำลังคิดถึงพอดี
สนุกมาก :sad4:
o13
:pig4:
-
ผมว่ามุมมองผมอาจจะต่างจากหลายท่านเหมือนกันนะฮะ แต่ผมมองได้อย่างนี้นะ
1. คุณกัณฑ์ธรไม่เคยโกหก นิสัยเขาเหมือนตรัสจนน่ากลัวเลยทีเดียว ชอบพูดจริง แต่พูดไม่หมด เป็นคู่ชกที่สูสีกันเลยทีเดียวนะ (แต่ตรัสมีจุดด้อยข้อหนึ่ง เดี๋ยวจะพูดต่อ) อีกอย่างนึงคือแท็บลอยด์ส่วนมากของอังกฤษมักเขียนให้เว่อร์เพื่อให้ขายได้ (จากประสบการณ์ตรงน่ะนะฮะ) แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่เขียนไม่ใช่เรื่องจริง เป็นเรื่องจริงแน่นอนถ้าลงในหนังสือพิมพ์ของอังกฤษได้
2. ข้อเสียที่จะทำให้ตรัสไม่ประสบความสำเร็จในอนาคต คือเรื่องอคติ เป็นเรื่องธรรมดามากของมนุษย์ที่จะเชื่อในสิ่งที่สัญชาตญาณของตนเองบอกในช่วงเวลาแห่งการเกิด Trauma และโดยส่วนมากความจริงมักจะซับซ้อนกว่านั้น
ยกตัวอย่างง่ายๆ ผมเชื่อเต็มร้อยเปอร์เซนต์ในเรื่องที่พ่อของตรัสและคุณศุภเชษฐ์เล่า กระบวนการ Self-defense ทางจิตใจ และความรู้สึกผิดชอบชั่วดีทางด้านการสำนึกผิดของพวกเขา ถูกต้องตามตำราเป๊ะ ความสำนึกผิดจะทำให้คนเอนเอียงเพื่อหาคนระบาย และพยายามที่จะไถ่โทษในวิธีที่เขาคิดว่าถูก
ถามเข้าจริงๆ ถ้าคุณฉัตรพันธ์ไม่สนใจคุณแม่ของตรัสจริง เขาจะทำอะไรให้ตรัสบ้างรึเปล่า...ก็ไม่ เขาย่อมไม่สนใจลูกชายด้วยอยู่แล้ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร แม้จะไม่แสดงออกแบบอบอุ่นด้วยรากฐานนิสัย คอยดูแลอยู่ห่างๆ แต่เขาก็แสดงความรักแบบที่คนบางคนเท่านั้นที่จะมองเห็น และจากเหตุการณ์หลายๆอย่าง ผมก็คิดว่าเขาแสดงให้เห็นว่าเขายังรักลูกชายคนนี้อยู่ และค่อนข้างมากพอสมควร มากระดับที่ทำให้จิตใจของเขาร้องขอ forgiveness จากตรัสได้ด้วย
กระบวนการสร้างเข้าใจในสิ่งที่ผิดๆและเชื่อมั่นมันเอาไว้จะทำให้เกิดเกราะทางบุคลิกภาพและความมั่นใจในตัวเองที่สูงกว่าคนอื่น ซึ่งนั่นเป็นเรื่องดีในระยะวัยเรียนและการตัดสินใจที่อาจต้องใช้อารมณ์ในการพึ่งพา แต่หากนั่นเป็นการตัดสินใจในเรื่องที่สำคัญ คนประเภทนี้อาจเข้าใจในเรื่องความจริงที่ซับซ้อนได้ แต่สุดท้ายแล้วก็จะเกิดความกังขาในความจริงแบบ simple ที่ตัวเองเลือกที่จะเชื่อเนื่องจากเหตุการณ์เลวร้ายในวัยเด็ก และเมื่อเวลานั้นมาถึง จิตของมนุษย์จะ split ออกเป็น 2 ส่วน ซึ่งนั่นล่ะ เหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุด...
ขณะที่มามองคุณกัณฑ์ธร ใจเย็น นิ่ง ขรึม พูดน้อย แต่พูดแต่ละทีชกน็อกเอาท์ทุกหมัด เหมือนตรัสแทบทุกกระเบียดนิ้ว จะว่าไปแล้ว ผมมองว่าคุณกัณฑ์ธรนี่ก็เป็นคนที่ใจกว้างพอสมควร เด็กที่รู้ดีเต็มอกว่าเบื้องลึกของบิดาเป็นอย่างไร ความสนใจของเขาตกอยู่ที่ใครมากกว่า แต่กระนั้นก็ยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตั้งใจทำทุกอย่างให้ดี...และดีกว่าเด็กคนนั้น แม้จากมุมมองของ philosopher มันจะเป็นการ struggling ที่ไร้ประโยชน์ในระดับนึงก็เถอะ
เทียบง่ายๆจากฟอยด์ คงเทียบได้ว่าอิทของทั้งคู่อันตรายพอกัน แต่ถูกกลบด้วย ego และ super-ego ซึ่งข้อนี้กัณฑ์ธรทำได้ดีกว่า แต่ว่านั่นก็เพราะว่าอิทของเขาเป็นอิทที่ถูกทับถมมากขึ้นเรื่อยๆ จึงต้องใช้ความพยายามของ ego and super-ego มากขึ้นด้วยในการทำให้ระเบิดด้าน ขณะที่ของตรัสนั่นมีแต่ ego และ super-ego ที่จะเพิ่มขึ้นและพยายามเปลี่ยนทัศนคติด้านลบของเขาเท่านั้น (และยิ่งมีเท็ต ด้านดีก็ยิ่งมีพลัง) [ย่อหน้านี้เป็นแค่การเปรียบเทียบเบื้องต้น นิยามเชิงลึกอาจเปลี่ยนแปลงได้ตามสถานการณ์และบริบทที่ใช้อ้างอิง]
-
เหยด....... คุณพี่ตรัสสุดหล่อ งานจะเข้าแล้วไง..... โทรมารายงานตัวด่วนๆ ก่อนที่คุณกัณจะใส่ไฟไปมากกว่านี้นะ o22
-
เห้ยยยยยยย
-
อารมณ์ดีตอนต้นเรื่อง (และก่อนอ่าน) เพราะคนแต่งกระซิบบอกให้เราลุ้นซันอ้นต่อ
อารมณ์ดีต่อมาเพราะท่านตรัสกับน้องเท็ตคุยโทรศัพท์กันถูกใจเหลือเกิน
เริ่มเป็นห่วงตอนน้องเท็ตจะไปภูเก็ตแต่คุณแซนไม่ไปด้วย
พอเจอพี่หญิงก็เป็นกังวลไปก่อนว่าต้องเจอคุณพี่ชายแน่ๆ = =
แล้วก็เจอจริงๆ (ชื่อคุณพี่ชายพิมพ์ยาก กลัวจะพิมพ์ผิด 555)
กลัวคุณพี่ชายจะลากน้องไปทำอะไร กลัวมากกก
แต่ตอนสุดท้ายปุ๊บ อยากจะเขวี้ยงหนังสือพิมพ์ใส่หน้าพ่อคุณชาย !!
นายตรั๊สสสสสสสส คู่หมั้นนั่นคือใครย๊ะ !!!
โวยวายไปก่อน ด่าตรัสไปก่อนแล้ว ยังไม่ยอมเม้นแล้วมานั่งสงบจิตสงบใจ 555
จริงๆตรัสคงไม่มีใคร แล้วก็ไม่ยอมให้คุณพ่อมายุ่งกับชีวิตตัวเองง่ายๆ ดังนั้นข่าวที่ออกมาไม่รู้ว่าเจ้าตัวสมยอม(?)หรือเปล่า = = อาจจะลงโดยที่ไม่รู้ หรืออย่างอื่นก็ได้
ค่อนข้างจะเชื่อใจท่านตรัสนะ (ถึงจะโวยวายไปแล้วก็เถอะ 555) คือ รักมาตั้งนานแน้
กลัวใจน้องเท็ต ถ้าเราเป็นน้องเท็ตคงแป้วไปเหมือนกัน ข่าวหราขนาดนี้
ได้แต่ภาวนาให้น้องเท็ตถามตรงๆ แล้วท่านตรัสไม่ปากหนักเป็นพอ
รอตอนต่อไปนะคะ ><
ยังคงเม้น งงๆ เหมือนเดิม 5555 คิดถึงทะลึ่งมากกก
-
อั้ยย่ะ เจออีพี่เสี้ยม มาคอยเสียบด้วยเว้ยเฮ้ย
-
มารความรักคุณตรัสมาอีกแล้ว
คู่ครอง? ชิบหายยยยยยยยยแล้วววว :z3: :z3:
-
อั๊ยย่ะ!! งานเข้าอีกแล้วววว คู่นี้ เฮ้ออ...หลายเรื่องเกินนะ
แต่ว่าๆๆๆ ... แล้วคู่ซันอ้นอ่ะ เค้าจะไม่ได้รักกันจริงๆหรอเนี่ยะ
เราลุ้นจนไม่รุ้จะลุ้นไงแล้วนะ ทั้งๆที่มันน่าจะเป็นคู่ที่หานเรียบๆน่ารักๆแท้
แล้วตี๋สอง แซนนี่ตกลงมันมีคู่กะเค้าไหมว้าาา ไม่เห็นมีไรคืบหน้าซักกกกที
เอ้าๆๆ ... รอดูต่อไปแล้วกัน
:L2: :pig4: :L2:
-
เท็ตเจอเซอร์ไพร์ส!!!
-
เฮ้ยยยยย ไหงเป็นงี้อ่าาาา
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
พี่ตรัสมาแก้ข่าวด่วนๆเลยค่ะ :m16:
-
งานเข้า.....
ว่าแล้วมันต้องมีเรื่องหมั้น ไม่ก็แต่งงานเข้ามา
-
กลับมาพร้อมกับมาม่าชามโตอ๊ะป่าว o22 o22
-
ตรัส :z6:
เท็น :a5: :sad11: o22
-
เราเชื่อใจตรัสนะ
สงสารตรัสถ้าเรื่องแค่นี้เท็ตจะโกรธตรัส
ตรัสอาจจะไม่รู้เรื่องก็ได้
-
แง่วววว!! กัณฑ์ธร ใจร้าย ชอบหาเรื่องให้เท็ต ตลอดดดดดดดด
จับโยนทะเลดีม่ะ หะ 5555 เท็ต สู้สู้ อย่าคิดเอาเองอีกล่ะเทอ
:กอด1: :กอด1:
-
ตรัส โทรมาหา แล้วทำไมไม่บอกไม่เคลียร์เลยวุ้ย
เดี๋ยวเจอเท็ดดี้วีนบ้านแตกแน่
-
แกว้กกกกก ทำเรื่องแล้วไงท่านตรัส :z3:
อยากอ่านแซน-พี มั่งอ่ะคนเขียน :call: :z2:
-
เฮ้ออออ
ดีใจมากครับที่มาต่อให้อ่าน :')
แต่ว่า
ค้างงงงงงงครับ
เฮือกกกกกก
ดราม่า อิส คัมมิ่ง YY หรือป่าวววว
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
บร๊ะ !!! งานเข้า !!!
-
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบตรัสมากเลย เนี้อเรื่องก็ดีมากๆ ไม่ค่อยมีคำผิดเลยด้วย อ่านแล้วไหลลื่นได้อารมณ์สุดๆๆ
:L1: คนแต่ง ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
โดนทิ้งระเบิดอีกล่ะ
ไหนบอกว่าคุยกับตรัสทุกวันไง
เรื่องนี้เขาไม่บอกแกเหรอ ไอ้เท็ต
-
แหงะะะะะ แล้วทำไงอ่ะ ~
พี่ตรัสมาแถลงไขด่วน !!! :z3: :z3:
-
เท็ตจะยอมหลีกทางหรอ ม่ายยยยยยยยยยยยย
-
:call: :call: :call:
-
:a5: ทำไมทิ้งท้ายไว้อย่างนี้
ตรัสรู้เรื่องนี้ด้วยไม่เนี่ย
-
หวังว่าเท็ตคงไม่ตัดสินใจทำอะไรหรือตัดใจจากตรัสก่อนถามเพื่อนๆนะ
เอาจริงๆมันดูบังเอิญไปมั้ยตั้งใจให้เท็ตเห็นชัดๆ ตรัสนะจริงจังขนาดบอกพ่อแม่เท็ตอยู่ดีๆจะไปมีคู่หมั้นได้ไง สงสัยอิตาพี่ชายกับพ่อเนี้ยแระเล่นไม่ซื่อ เท็ตโทรหาซันก่อนนะ
อีกเรื่องที่สำคัญเท็ตทำไมปล่อยตัวเมาขนาดนี้อันตรายมาก ไม่รู้จักระวังตัว
-
เจอบรรทัดสุดท้ายไป จบข่าว!
ตรัสกลับมาเคลียร์ด่วน ก่อนเท็ดจะโดนกัณฑ์ธรเคลม
-
อ่าาาา
บรรทัดสุดท้าย!
มันคืออัลไล
เท็ต อย่าเพิ่งวู่วามนะ
กลัวใจจังเลย
-
ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตรัสไม่ทำแบบนี้กับเท็ตใช่มั้ย :o12: :sad4:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทำไมทำกันอย่างนี้...........โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
นอกจากที่เท็ตและตรัสต้องอยู่ห่างไหลกันเิกินตาจ้องตาแล้ว
ทำมายยยยยยยยยยยยยยยทำไมต้องจบตอนลงแบบนี้
นอกจากไม่เห็นเรื่องหวานๆ แล้วยังมีเรื่องชอกช้ำระกำใจอีก
ตรัสทำอะไรรรรรรรรรรรรรร ตอนต่อไปด่วนเลยค่ะ
-
นั่นไง ว่าแล้วเชียววว
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o12:
-
นี่มันอาร้ายยยยยยยยยยย
ตรัสกลับาอธิบายด่วนค่าาาาา
-
:a5: ตรัส!!!!!!เกิดอะไรขึ้น
ทำใจดีๆไว้เท็ดดี้ :กอด1:
-
โอ้ย!!!!ค้าง....เท็ต....พูดไม่ออก บอกไม่ถูก หายเมาเลยมั้งอ่ะ ทุกอย่างต้องมีเหตุผล (มั้ง)
เอาใจช่วยนะจ๊ะทั้งคู่เลย ขอบคุณคนเขียนด้วยนะคะ สู้ๆคะ
-
คิดถึงอ่ะ
-
^^
-
:-/
-
หาย หายไปไหนอ่ะ อยากอ่านใจจะขาดแล้วว :sad4: :m15:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตรัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส เท็ตล่าาาาาาาาาาาาาาา มันเกิดอะไรขึ้น!
กันธรเริ่มเห็นโอกาศเข้าใกล้เท็ตแล้ว! (หรือเปล้วหว่า)
ตรัสเท็ตจะดราม่ากันมั้ย? :o12: เป็นกังวลจัง เราชอบตรัสกับเท็ตตอนแหววใส่กันและฉาก (ปิ๊บๆๆ) กันที่สุดอ่ะ งือออ
รอลุ้นตอนไปจะมีหักมุมไหมหรือไม่หัก
-
"งานเปิดตัวคู่ครองของทายาทธุรกิจอัญมณีชื่อดังจากประเทศไทย"
รู้สึกว่าคนรวย นักธุรกิจกับการคลุมถุงชน โดนพ่อแม่หาคู่ครองให้นี่เป็นของที่คู่กันเลยนะ
เอาน่าคบกับคนรวยมันก็อุปสรรคเยอะแบบนี้แหละ
ขอแค่ทั้งสองคนไว้ใจ เชื่อใจ และมั่นคงต่อกันให้มากๆ ก็ไม่มีอะไรมันสั่นคลอนได้แล้วแหละ ตรัสออกจะรักเท็ตขนาดนั้นเนาะ
เท็ตเองนั่นแหละ ที่ต้องระวังตัวเองให้มาก ..ถ้าคุณธรเอาจริงขึ้นมาละก็ เท็ตจะเอาอะไรไปสู้เค้าละเนี้ย
ขอบคุณที่ทำงานอย่างหนักนะคะ
:L2:
-
ตรัสเตรียมเคลียร์ยาวเลย...ถ้าเท็ตตัองการเคลียร์น่ะนะ
-
:z13: :z13:
แวะมาดัน
-
ดัน ดัน ดัน
-
ค้างอย่างแรง
เท็ตอย่าเพิ่งเชื่อไปหมดนะ รอเคลียร์กับตรัสก่อน
-
o22 o22 o22
ตรัสงานเข้าหรือเปล่าเนี่ย
-
รออยู่นะค้าาาา คิดถึงตรัสเท็ต :call:
-
ข่าวช็อกอะ ตรัยอยู่ไหนมาอธิบายซะดีๆ
-
:o12: :o12: :o12:
-
คิดถึงตรัสกับเท็ตแล้วนะ
-
ThankS
-
เฮ้อ พอถึงตอนสำคัญ ทำม่าย ทำมาย ต้องขาดช่วงไปหลายวัน
-
ตรัสทำไมทำกับเท็ดงี้อ้ะ มีไรไม่พูดจาปรึกษากันเลยยยยย :monkeysad:
ตลกน้องหมีเท็ดเจอคุณพี่ทีไรโลกเอียงตลอด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ อย่าไปเสียท่าให้คุณกัณฑ์เขาล่ะเท็ดดดดด
รออยู่น้าไรท์เตอร์ :man1:
-
=[]=!!
ได้กลิ่นอะไรตุๆ
ตรัสยังไง
จะมาม่าไหม
อร๊ากกกกกก
ค้าง TwT
-
หายไปไหนนานแล้วน๊าาาา
-
สวัสดีปีใหม่ฮะ
ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง
ปีใหม่แล้ว ขอให้มาอัพนิยายบ่อยๆนะฮะ ^_^
-
:z13: รออยู่นะครับ :กอด1:
-
คิดถึงตรัสกับเท็ตจังเลยค่ะ
รออยู่น้า :m15:
-
คิดถึงคุณชายตรัสกับ น้องเท็ต :call: :call: :call:
สุขสันต์วันเด็ก :กอด1: :L1:
-
เห้ยอะไร ซีเอ็็นเอ็็็นแน่ๆ ใส่สีตีไข่มั่ว ระวังไว้
จะดราม่าไหมเนี่ย ย้าก :serius2:
-
อ่านรวดเดียวถึงตีสามไม่หลับไม่นอน อิอร๊างกับเรื่องนี้มากว่าฉันไปอยู่ไหนมาถึงเพิ่งมาอ่าน พลาดมากกกกกกกกกกก
แต่บรรทัดสุดท้าย ฮืออออ ทำเรานอนไม่หลับแล้วค่ะคุณขา นี่ก็นานนมแล้ว กลับมาลงตอนต่อเถอะค่ะ คนอ่านหัวใจจะขาดรอน ๆ เห็นแววดราม่าแต่ไกล ทั้งระยะทาง ทั้งอิชชู่หลากหลาย สงสารน้องเท็ตดี้ ฮือๆๆๆๆ
-
หายไปไหนอ่า
เค้าคิดถึงตรัสกะเท็ต
-
หายไปนานจัง พาท่านตรัสกลับมาเคลียร์ข่าวด่วนๆเลย
-
คิดถึงเท็ดดี้น้อยกลอยใจ
เที่ยวปีใหม่กลับมายังน้อ
คนอ่านลอยคอมากดบวกให้พลางๆ อุอุ :L1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ชอบมากกกกกกกก
สนุกมากๆ เลยด้วย o13
มาต่อเร็วๆ นะคะ รอติดตามอยู่ :กอด1:
-
ไอ้พี่ธร, ต้องการแบบนี้นี่เอง!
:z3:
เท็ต...อย่าใจร้อนนะ...คุยกันให้เข้าใจก่อนน้าาา
-
เพิ่งตามมาอ่านสนุกมาก รอติดตามตอนต่อไป ขอให้อย่าให้มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นกับเท็ต
-
มาต่อเร็วๆนะครับกำลังสนุกเลย
เดี๋ยวขาดตอน อิอิ
-
อ่านรวดเดียวจบ เห็นตอนท้ายๆกำลังแฮปปี้(?)
ตอนล่าสุดจบช็อคมากค่ะ :a5:
-
หายไปไหนค้าาาา ฮืออออ :o12: :o12: :o12:
-
ทะลึ่ง : กามที่ 26
ผมพาตัวเองและลูกทัวร์กลับถึงรีสอร์ทได้อย่างปลอดภัยในช่วงเย็นวันถัดมา หลังจากกรมทางหลวงแจ้งว่าถนนสายหลักใช้การได้ตามปกติแล้ว สบโอกาสบอกลาพี่หญิงแค่ทางโทรศัพท์ ส่วนคุณกัณฑ์ธร ผมยังไม่พร้อมจะพูดคุยอะไรกับเขาทั้งนั้น แต่ยังเก็บนามบัตรของเขาไว้เป็นอย่างดี รวมถึงแท็บลอยด์ที่มีข่าวของตรัสเล่มนั้นด้วย
ไม่สงสัยเลยว่าทำไมตลอดหนึ่งสัปดาห์ก่อนไปภูเก็ต ผมถึงได้รับเพียงข้อความสั้น ๆ จากคนไกลบ้าน เรียนหนักบ้างล่ะ กลับดึกบ้างล่ะ มิหนำซ้ำยังย้ำอยู่บ่อย ๆ ว่ากลัวผมเสียงานเพราะเวลาของเราไม่ตรงกัน ไม่อยากปักใจว่านั่นคือข้ออ้าง ผมมีเหตุผลพอที่จะฟังความทั้งสองฝ่ายมากกว่าตีโพยตีพายว่าตรัสปิดบังเรื่องสำคัญ ทั้งที่มันเป็นเรื่องน่ายินดีและถูกต้องตามทำนองคลองธรรม แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนมีเข็มนับร้อยเล่มทิ่มแทงกลางใจไม่เว้นสักนาที
สิ่งเดียวที่จะช่วยเยียวยาอาการโคม่าของผมได้คือการฟังความจริงจากปากเจ้าตัว แต่จะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม ตรัสปิดโทรศัพท์ ไม่ว่าจะโทรไปเมื่อไหร่ตอนไหนก็ได้ยินเพียงเสียงสัญญาณที่ส่งไปไม่ถึง ‘ขอเวลาฉันแก้ปัญหาสักหน่อย แล้วจะติดต่อกลับ ขอโทษ’ ข้อความที่ได้รับมันแสดงถึงความไม่พร้อมที่จะคุย ไม่พร้อมที่จะเปิดใจ ไม่พร้อมที่จะให้ผมได้รับรู้ความจริงที่ว่า...ชีวิตนี้มันไม่สวยงามเหมือนในนิยายประโลมโลก
แซนรู้ทุกอย่าง ผมบอกมันทุกเรื่อง ข่าวนั้นมันก็ได้เห็นเองกับตา แม้จะอ่านทวนทุกประโยคซ้ำไปซ้ำมา ความหมายทั้งหมดก็ยังคงเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ตรัสกับว่าที่เจ้าสาวคนสวยที่ยืนเคียงข้างกันในงานเลี้ยงโอ่โถง แม้ภาพที่เห็นจะไม่ค่อยคมชัดแต่ก็มองออกว่าเธอผู้โชคดีคนนั้นไม่ใช่คนที่มีเชื้อสายเอเชียร้อยเปอร์เซ็นต์ อาจจะเป็นลูกครึ่งลูกเสี้ยวยุโรป รูปโฉมงดงามไร้ที่ติ คู่ควรกับตรัสทุกกระเบียดนิ้วทั้งหน้าตาและราศี ซึ่งความเหมาะสมนี้เองที่ทำให้ผมไม่อาจมองภาพประกอบเนื้อข่าวได้เกินชั่วอึดใจ
ผมสำคัญตัวผิดมาตลอด ทั้งที่เคยคิดว่าตัวเองเป็นมนุษย์คนหนึ่งในโลกที่รู้จักผู้ชายคนนี้ดีที่สุด แต่แล้วก็เป็นได้แค่คนแปลกหน้า ผมไม่เคยเข้าถึงตรัส ไม่เคยเข้าถึงฐานความคิดที่มีแต่ความลับเต็มไปหมด ตรัสในฐานะผู้ชายคนหนึ่งกับบทบาทความเป็นผู้นำ อีกหน่อยก็ต้องขึ้นรับตำแหน่งประธานรามานุสรณ์จิวเวลรี่ ต่อให้ไม่ใช่ตอนนี้แต่สักวันหนึ่งตรัสก็ต้องแต่งงานอยู่ดี ความสมบูรณ์แบบในชีวิตที่ทุกคนขวนขวาย แต่ปัญหาใหญ่ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก
ผมมีแค่ตรัสทุกลมหายใจเข้าออก ถลำใจผูกขาดอนาคต ถ้าเป้าหมายชีวิตที่ถูกวางไว้คือการเอื้อมให้ถึงผู้ชายคนนี้ แล้วจู่ ๆ กลับมีอุปสรรคขวากหนามที่แหลมคมและสมบูรณ์แบบมากั้นกลาง ผมคงไม่มีความอดทนถึงขนาดนั้นแน่ ท้ายที่สุดแล้วผมไม่อาจรอคอยอย่างนิ่งเฉยเพียงเพราะตรัสบอกให้รอ ก็เลยหันเข้าหาตัวช่วยสุดเบสิคอย่างเสียงเพลงและแอลกอฮอล์
“เท็ต มึงลาเกินเจ็ดวันแล้วนะ แจ้งคุณพีไว้แค่อาทิตย์เดียวไม่ใช่หรือไง” ผมไม่ตอบแต่พลิกตัวนอนหันหลังให้คนที่เพิ่งกลับเข้ามาในห้อง ผมกำลังหวนคืนการใช้ชีวิตรูปแบบเดิม ๆ อย่างนอนกลางวันตื่นกลางคืนเลียนแบบพวกนกฮูกนกเค้าแมว ทั้งที่คิดว่าตัวเองมีความรับผิดชอบมากกว่านี้ ไม่สมควรที่จะทำตัวเหลวแหลกไร้สาระ ผมก็แค่ไม่เข้าใจว่าเรื่องแค่นี้ทำไมตรัสต้องปิดบังกัน ถ้าพูดมาตามตรงผมคงมีเวลาทำใจมากขึ้น หรือแค่รับโทรศัพท์ผมบ้าง...สักนาทีเดียวก็พอ
“กูพอจะเข้าใจว่ามึงรู้สึกยังไง แต่มึงไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว จะมาทำตัวหลักลอยแบบนี้ไม่ได้ อย่างน้อยก็รอให้ตรัสมันอธิบายทุกอย่างให้ฟังก่อน อย่าเพิ่งตีตัวไปก่อนไข้ ตั้งสติหน่อยสิวะเท็ต”
“เออ กูรู้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ไป”
“ไปไหน”
“ทำงานไง”
“แน่นะ”
“เออ โทรบอกคุณพีแล้ว พอใจหรือยัง หุบปากซะทีจะนอน” ควานมือหยิบหมอนอีกใบมาปิดหูแล้วถอนหายใจ ไม่ว่ายังไงแซนมันก็ยังเจ้ากี้เจ้าการได้ทุกเรื่อง ขาดมันไปก็ไม่รู้ว่าชีวิตผมจะเป็นยังไงเหมือนกัน
ผมไม่ได้โกหกว่าพรุ่งนี้จะกลับไปทำงานตามปกติ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าคืนนี้จะไม่ออกมาดื่มสั่งลาที่บาร์ร้านประจำ นึกเกรงใจที่ได้อยู่ฟรีกินฟรีแล้วยังหนีเที่ยวเป็นกิจวัตร แต่คุณพีระมิดก็ไม่เคยตำหนิด้วยถ้อยคำรุนแรง คงเพราะเข้าใจหัวอกเด็กจบใหม่ที่ยังปรับตัวไม่ได้ทั้งที่เริ่มงานมาเดือนกว่าแล้ว จะว่าไปก็ผิดวิสัยคนปากจัด เจ้าระเบียบ เข้มงวดและเคร่งครัดกับงานอย่างที่ไอ้แซนมันชอบค่อน คิดเข้าข้างตัวเองว่าบุญหนาที่ไม่ต้องมาพบพานคุณพีระมิดในโหมดนั้น
คืนนี้ก็เหมือนทุกคืนที่มีเสียงเพลงจังหวะหนักดังสนั่นไปทั่วร้าน บาร์เทนเดอร์หน้าเคาน์เตอร์ที่กลายเป็นคนคุ้นเคยไปแล้วส่งแก้วค็อกเทลสีสวยมาให้อย่างรู้หน้าที่ ยอมรับตามตรงอย่างปลงตกว่าเป็นคนคออ่อน ถ้าสั่งเหล้าแรงอาจนั่งอยู่ได้ไม่ถึงครึ่งคืน ไม่ล้มลงไปนอนกับพื้นก็คงโดนใครหิ้วปีกไปโยนทิ้งหน้าร้าน
“มาคนเดียวอีกแล้วนะครับ” ผมยิ้มตอบกลับคำทักทาย เคยบอกเขาไปแล้วว่าผมทำงานที่รีสอร์ทใกล้ ๆ ไม่ใช่ว่าเหงาหรือต้องการเพื่อนคุย ดังนั้นเขาจึงต้อนรับตามมารยาทก่อนจะสงบปากสงบคำ ปล่อยให้ผมจมจ่อมความคิดไปกับเสียงเพลง
“ขอนั่งด้วยได้ไหมคะ” เสียงเล็ก ๆ ที่ดังแทรกจังหวะดนตรีทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเจ้าของเสียงเป็นผู้หญิงผิวขาวผมยาวสลวยคนหนึ่งพร้อมรอยยิ้มในดวงตา เธอไม่รอคำอนุญาต ยึดพื้นที่เก้าอี้ข้างผมก่อนจะสั่งค็อกเทลกับพนักงานชงเครื่องดื่ม นึกสงสัยอยู่ว่าจะถามหาความสมัครใจทำไมในเมื่อมันเป็นเคาน์เตอร์ส่วนกลาง ไม่ใช่โต๊ะส่วนตัว มิหนำซ้ำยังมีที่นั่งอีกตั้งมาก อะไรดลใจให้คุณเธอเลือกมานั่งเบียดที่เก้าอี้ตัวติดกันนี่ก็ไม่รู้
“มาคนเดียวเหรอคะ” ผมยิ้มตอบเพราะไม่อยากตะเบ็งเสียงแข่งกับทำนองเพลงสากล ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงตีอกชกหัวอย่างบ้าคลั่งด้วยความดีใจที่มีผู้หญิงเข้าหา แต่เวลานี้ไม่ยักกะมีอะไรดึงดูดสายตาผมได้ดีไปกว่าแก้วเมรัยรสหวานที่อยู่ในมือ รวมถึงคนที่พยายามโน้มหน้าเข้ามากระซิบกระซาบสร้างความสัมพันธ์
“ที่นี่เสียงดังจัง ไปหาที่เงียบ ๆ คุยกัน...แค่สองคน...ดีไหมคะ” ความหมายแฝงในคำพูดเชิญชวนเหล่านั้นไม่ต่างอะไรกับการก้าวขาขึ้นเตียงไปแล้วข้างหนึ่ง คืนนี้ผมมาที่นี่เพื่อฟังเพลงหย่อนใจ แล้วจะลุกหนีเสียงดนตรีไปหาที่เงียบ ๆ ทำบ้าอะไร ทึกทักมานั่งข้าง ๆ แล้วยังรบกวนโลกส่วนตัวของคนอื่นอย่างนี้ ไม่มีเสน่ห์เอาซะเลย ผิดกาลเทศะไปหน่อยนะน้อง
“ขอโทษนะครับ ช่วยเงียบหน่อยได้ไหม ผมกำลังฟังเพลง” ตัดบัวไม่เหลือใยก็เลยได้เห็นปฏิกิริยาตอบกลับที่ผิดกับตอนแรกพบลิบลับ เธอเหวี่ยงทั้งน้ำเสียงและกิริยา สบถหยาบคายก่อนจะสะบัดบั้นท้ายได้รูปเดินจากไป ยอมรับว่าโง่ดักดานที่มีโคนมมาป้อนถึงปากแต่กลับปฏิเสธน้ำใจ ผมยักไหล่ไม่ยี่หระกับรอยยิ้มบางของบาร์เทนเดอร์ที่ร่วมรู้เห็นเหตุการณ์ หลังจากนั้นเสียงหัวเราะทุ้มต่ำที่ดังอยู่ข้างหูก็ทำให้ผมต้องชะงักมือที่กำลังยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก
“เมินผู้หญิงซะแล้วทัศนัย”
“คุณกัณฑ์ธร!” บ้าน่า ผมอาจตาฝาด เวลานี้กัณฑ์ธร รามานุสรณ์ควรนอนพักผ่อนที่บ้านของเขา ไม่ใช่บาร์ริมชายหาดบนเกาะต่างจังหวัดอย่างนี้ หรือถ้ามีเหตุสุดวิสัยเขาก็น่าจะยังพำนักอยู่ในโรงแรมที่ภูเก็ต ไม่ใช่มายืนเท้าแขนบนเคาน์เตอร์บาร์โดยที่มือข้างหนึ่งคีบบุหรี่ไฟแดงวาบ
“หลงคิดว่านายชอบ...แบบนั้น” เขาชี้นิ้วไปมาบริเวณหน้าอกตัวเองพร้อมกลั้วหัวเราะ แสงเงาสลัวที่ตกกระทบโครงหน้าคมคายทำให้ผมละเลยกลิ่นนิโคตินฉุนจมูก คืนสติอีกทีตอนที่เบี่ยงตัวหลบคนถือวิสาสะโน้มหน้ามาใกล้เพื่อก้มมองเครื่องดื่มในมือ ก่อนจะเห็นด้วยหางตาว่าเขาหยักยิ้มมุมปาก “ฉันกำลังเดาอยู่ว่าคนถือดีที่ชอบดื่มหนักจะเลือกอะไรมาใช้ย้อมใจตัวเอง ที่แท้ก็แค่ค็อกเทลธรรมดา”
“นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเหมือนคราวก่อนใช่ไหมครับ” ผมเลี่ยงที่จะต่อปากต่อคำคนกวนโมโห วางแก้วแล้วลุกขึ้นจ้องหน้าหาเรื่องประหนึ่งตั้งการ์ดพร้อมลงมือลงไม้
“โกรธทำไม ฉันแค่อยากคุยกับนาย”
“ก็เลยรุกล้ำความเป็นส่วนตัว สะกดรอยตามผม”
“ช่วยไม่ได้ นายไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉันเอง ถ้าไม่ตามถึงตัวจะรู้หรือว่านายคิดยังไงกับข่าวนั่น อ่านหรือยัง”
“ครับ” ผมตอบเสียงห้วน
“ไม่สงสัยสักนิดเลยหรือว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ใจแข็งเหลือเกินนะ ถ้าเป็นฉันคงกุลีกุจอหาข้อมูลทันที หรือว่าที่ไม่ยอมตามตรัสไปอังกฤษก็เพราะนิสัยหัวรั้นแบบนี้” ก็ไม่รู้ว่าเขาใช้อำนาจบาตรไหนมาวิเคราะห์นิสัยของคนที่ไม่ได้รู้จักมักจี่ แต่ที่แน่ ๆ เขาเดาถูก
“ว่ายังไง ไม่มีคำถามเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเลยหรือ” ผมเลือกที่จะส่ายหน้า “ไม่สงสัย...หรือไม่อยากรับรู้”
“ผมแค่อยากฟังคำอธิบายจากตรัสเองมากกว่า ไม่ใช่คนอื่น”
“คนอื่น การที่ถูกนายขีดเส้นแบ่งจุดยืนชัดเจนขนาดนี้มันรู้สึกแย่เอาเรื่องเหมือนกัน ฉันเป็นพี่ชายของตรัส อย่างน้อยสายเลือดเดียวกันครึ่งหนึ่งในตัวฉันน่าจะทำให้นายไว้เนื้อเชื่อใจได้บ้าง แต่ถ้านายรู้สึกตรงกันข้ามฉันก็ควรพิจารณาตัวเองใหม่ จริงไหม”
“ไม่ใช่นะครับ ผมแค่...”
“แค่อะไร จะเถียงหรือว่าท่าทีของนายที่ฉันเห็นอยู่นี่ไม่ใช่เพราะมองฉันเป็นศัตรู”
“ก็ได้ครับ อยากพูดอยากบอกอะไรก็เชิญเลย ผมรอฟังอยู่”
“ที่นี่เสียงดังเกินไป กล้าพอที่จะคุยกับฉันตามลำพังไหม หรือถ้านายลำบากใจก็แยกกันแค่นี้” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเดินตามคุณกัณฑ์ธรไปง่าย ๆ ไม่แม้แต่จะฉุกคิดไตร่ตรองว่าผู้ชายคนนี้มีประวัติไม่หล่อเหลาอย่างหน้าตา ผมแค่เกลียดการถูกท้าทาย และดูเหมือนว่าคุณกัณฑ์ธรจะจับไต๋ผมได้ อย่างอยู่หมัดเสียด้วย
ความจริงคือผมไม่อยากใส่ใจ เขาบอกให้ขึ้นรถก็ขึ้น บอกให้เดินเข้าโรงแรมที่พักไปกับเขาก็ทำตามโดยไร้ซึ่งคำถามจุกจิก อยากทักท้วงว่ารีสอร์ทของคุณพีระมิดก็บรรยากาศดี ไม่มีเสียงโหวกเหวกเหมาะแก่การนั่งสนทนา แต่ท้ายที่สุดก็คิดได้ว่ามันคงไร้ประโยชน์ เพราะถึงอย่างไรผมก็ตามคุณกัณฑ์ธรมาจนถึงที่นี่แล้ว พูดไปก็รังแต่จะถูกกล่าวหาว่าขี้ขลาด
ประชดตรัสหรือ ก็อาจจะใช่ แต่ผมค่อนข้างจะมั่นใจว่าคุณกัณฑ์ธรคนนี้ยึดมั่นถือมั่นในเกียรติและศักดิ์ศรี ไม่น่าจะยอมลดตัวลงมาคลุกคลีกับคนอย่างผม สิ่งแรกที่ควรพึงสังวรคือใจแข็งเข้าไว้ ไม่ว่าเขาจะชักจูงจู่โจมด้วยวิธีไหนก็ไม่ควรโอนอ่อนตาม เพราะการที่เดินตามเขาต้อย ๆ มาจนถึงโรงแรมก็ถือเป็นยกแรกที่พ่ายแพ้ย่อยยับเกือบนับสิบแล้ว
ก้าวเข้ามาในห้องพัก ผมได้รับคำถามเกี่ยวกับเครื่องดื่มเป็นการแสดงน้ำใจไมตรี หลังจากที่ตอบไปว่าอะไรก็ได้ก็หลงคิดว่าอาจจะเป็นน้ำดื่มเย็น ๆ ล้างคอสักแก้ว แต่ไม่ใช่ ของเหลวสีอำพันที่คุณกัณฑ์ธรรินมาให้กลับกลายเป็นเบียร์สดแก้วใหญ่พร้อมรอยยิ้ม ยอมรับว่าชะล่าใจเพราะทุกอย่างดูปกติดี ไม่มีคนคุ้มกันรกหูรกตาก็เลยกระดกเบียร์ขึ้นดื่มอย่างใจเย็นจนเหลือเพียงค่อนแก้ว แต่แล้วประโยคที่ได้ยินถัดมาก็เกือบทำให้ผมสำลัก
“ความจริงแล้วแอลกอฮอล์พวกนี้น่ะ ล้างแผลใจให้นายไม่ได้หรอก ทำไมไม่ลองมองหาใครที่รู้สึกกับนายไม่ต่างจากตรัสดูบ้าง”
“อะไรนะครับ”
“นายคงไม่ไร้เดียงสาถึงขนาดไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันกำลังพูดอยู่หมายถึงอะไร”
“ผมเข้าใจครับ เพียงแต่อยากทราบว่าคุณพูดเพื่ออะไร”
“เพื่อทำให้นายตัดใจง่ายขึ้น เพราะถึงยังไงตรัสก็ต้องแต่งงานกับฮันนา” ผมขมวดคิ้วฉับ “ฉันหมายถึงผู้หญิงที่นายเห็นในแท็บลอยด์เล่มนั้น” แล้วในที่สุดผมก็ได้รู้ชื่อของเธอ ผู้หญิงสวยหมดจดที่ยืนเคียงข้างตรัสได้อย่างสง่างาม รัศมีความเหมาะสมที่ทำให้คนอย่างผมสงบนิ่งได้อย่างน่าประหลาดใจ
“อย่าลำบากเลยครับ ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำ”
“ฉันไม่ได้แนะนำ แต่ฉันเสนอตัว” มือข้างหนึ่งที่สืบเข้าหาอย่างรวดเร็วเกือบจะทำให้ผมปัดแก้วหล่นจากขอบโต๊ะ ถ้าสังเกตจะรู้เลยว่าเบียร์ของคุณกัณฑ์ธรไม่ได้พร่องไปกว่าเดิมสักนิด ผมพลาด พลาดอย่างมหันต์ที่ตามเขามา
คุณกัณฑ์ธรบอกเล่าข้อมูลสารพัดเกี่ยวกับว่าที่คู่หมั้นของตรัส ทั้งเรื่องที่เป็นลูกครึ่งอังกฤษเยอรมัน จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง ธุรกิจทางบ้านเป็นคู่ค้ากับรามานุสรณ์จิวเวลรี่มาช้านาน รูปสวยรวยทรัพย์ไม่อับปัญญา ผู้หลักผู้ใหญ่จึงเห็นดีเห็นงามหมายมั่นว่าจะให้ดองกันเพื่อความก้าวหน้าทางธุรกิจและความสมบูรณ์แบบในชีวิต ทั้งนี้ถ้าสืบเชื้อสายกันอย่างละเอียดถี่ถ้วน พวกเขาทั้งสองคนอาจจะเป็นญาติห่าง ๆ กันด้วยซ้ำ นัยว่าเรือล่มในหนองทองจะไปไหน
อย่างไรก็ดี เรื่องที่ผมได้ยินได้ฟังนั้นไม่ได้น่าสนใจน้อยไปกว่ามือแข็งแรงที่ยังพยายามรั้งให้ผมขยับตัวเข้าใกล้ โซฟาขนาดกลางดูเล็กไปถนัดตาเมื่อผู้ชายวัยทำงานสองคนมานั่งเบียดเสียดยื้อยุดกันเหมือนเด็ก ๆ ค็อกเทลหลายแก้วที่บาร์กับเบียร์เหยือกใหญ่ที่เพิ่งดื่มเข้าไปทำเอาหมดแรงจะส่งเสียงห้ามปราม ทำได้ดีที่สุดแค่ส่งสายตาแทนคำร้องขอ
“ที่นายยอมตามฉันมาไม่ใช่เพราะว่าอยากรู้เรื่องคู่หมั้นของตรัสหรอกหรือ” ผมขบริมฝีปากล่างแน่น “ฉันก็บอกทุกอย่างที่นายต้องการแล้ว ไม่คิดจะจ่ายค่าตอบแทนกันหน่อยหรือไง” เงินทองคงไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเป็นของแลกเปลี่ยน ดูจากสถานการณ์แล้วคงไม่พ้นตัวผมที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ ทั้งสิ้นคิดทั้งไร้สติ โมโหตัวเองชะมัดเลยว่ะ ถ้าแซนมันรู้ว่าผมหนีมาเที่ยวสั่งลาแถมยังโดนคุณกัณฑ์ธรมอมเหล้า ไม่พ้นโดนมันสวดยับจนหูชาแน่ แต่ก่อนหน้านั้นควรคิดให้ตกก่อนว่าจะรอดพ้นเงื้อมือมารไปฟังไอ้แซนเทศน์ได้ยังไง
“คุณ...คุณธรครับ ผม...” ผมกำลังถูกขืนใจด้วยการจูบ! สำนึกเดียวในเวลานี้คือคลื่นไส้ ปลายลิ้นชื้นที่กระหวัดพันเกี่ยวในโพรงปากคลุ้งกลิ่นแอลกอฮอล์ ทำให้ผมอยากจะสำรอกออกมาทั้งที่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกผู้ชายจูบ ต่างจากตรัสโดยสิ้นเชิง จูบของตรัสไม่หยาบคาย ไม่รีบร้อนเร่งรัด หรือบ่งบอกชัดเจนถึงความต้องการของตัวเองแบบนี้
กัณฑ์ธรไม่ให้โอกาสผมร้องอุทธรณ์ใด ๆ ไม่อนุญาตให้หายใจด้วยซ้ำ ทางเลือกเดียวที่มีคือขบฟันซี่คมไปเต็มรักที่ปลายลิ้นของอีกฝ่าย เขารีบผละถอยไปแต่มือยังบีบแน่นที่หัวไหล่จนผมอุทานเสียงดัง อาศัยจังหวะนั้นลุกพรวดไปยืนพิงบานประตู พอดีกับสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ผมรีบกดรับพร้อมกับสำเหนียกได้ว่า...เดจาวูชัด ๆ เลยว่ะ
(( มึงอยู่ไหนไอ้เท็ต )) ตายล่ะหว่า นึกถึงโจโฉ โจโฉก็มา ไอ้บ้าแซนตายยากฉิบ
“แซน กู...” ผมเอามือป้องปากแล้วจ้องหน้าคนที่มองตอบมาจากโซฟา “กูอยู่กับคุณกัณฑ์ธร”
(( ที่ไหน! )) เผลอส่งเสียงชู่ว์เพราะกลัวว่าเสียงจากปลายสายจะดังถึงหูคู่กรณี (( มึงไปเจอเขาได้ยังไง ไหนบอกว่าพรุ่งนี้จะทำงาน พอเคลียร์เอกสารเสร็จกลับมาห้องมึงก็หายจ้อยไปอีกแล้ว เท็ต มึงนี่มัน... ))
“เดี๋ยว ใจเย็นก่อน กูขออธิบายหลังจากที่มึงมารับได้ไหม ช่วยมารับตอนนี้เลยเถอะ กูขอร้อง” หลังจากนั้นผมก็บอกชื่อโรงแรมไปพร้อมกับยืนใจตุ๊มต่อมจ้องพี่ชายตรัสไม่วางตา ซึ่งเวลานี้นอกจากจะเสียการทรงตัวแล้วผมก็เพิ่งตระหนักได้ว่าสมองสั่งการช้า หูตาฝ้าฟาง เห็นจุดโฟกัสอีกทีก็ตอนที่คุณกัณฑ์ธรมายืนประจันหน้าพร้อมกับหยักยิ้ม มิหนำซ้ำยังก้มลงมากระซิบชิดใบหู
“ใครโทรมา” ผมส่ายหน้า แปลว่ากูบอกไม่ได้ครับ เพราะถ้าบอกไปกลัวโดนสำเร็จโทษซึ่งคงเป็นอย่างอื่นที่น่าขนลุกมากกว่าการจูบ ดีไม่ดีผมอาจจะหน้ามืดสวนหมัดใส่ปลายคางขาวเนียนแล้วเรื่องมันจะยุ่ง และอย่าหลงคิดว่าผมจะอ่อยเขาด้วยการยืนรอเฉย ๆ โดยไม่ทำอะไร เบื้องหลังลำตัวที่บดบังลูกบิดประตูไว้ ผมพยายามส่งมือไปลองหมุนอยู่หลายครั้งจนมั่นใจว่ามันไม่ได้ถูกล็อคจากด้านนอก ก่อนจะถ่วงเวลารอแซนด้วยการอ้ำอึ้งทำหน้าอินโนเซ้นท์อยู่หลายนาที จนกระทั่งคำพูดต่อมาของคุณกัณฑ์ธรจะทำให้ความหวังของผมพังครืน
“ต่อให้นายตามใครมาช่วย แต่กว่าจะผ่านด่านคนของฉันที่หน้าโรงแรมเข้ามาก็คงเสียเวลาไปหลายนาที ป่านนั้นฉันคงสมใจอยากแล้ว นายว่าไหม” ไม่เอาน่า อย่าล้อกันเล่นแบบนี้สิวะครับ จากที่ทรงตัวไม่อยู่ตอนนี้ผมแทบจะคุมสติไม่ไหว ใครใช้ให้มาเล่นกับคนอย่างกัณฑ์ธร เขาย้ำชัดแล้วแท้ ๆ ว่าอยากได้อะไรต้องได้ ไม่น่าความจำเสื่อมเลยไอ้เท็ต
“คือ...ผม...”
“ฉันไม่อนุญาตให้นายพูดอะไร เก็บเสียงไว้ใช้หลังจากนี้ดีกว่า” โอย พ่อจ๋าแม่จ๋า เกิดมาชาตินี้ไม่คิดไม่ฝันว่าจะโดนล่วงละเมิดทางเพศ ผมมันไม่รักดีที่ริอาจมาเข้าถ้ำเสือ ที่สำคัญเสือหน้าขาวมือเย็นคนนี้มันโคตรเผด็จการ ผมผลักก็แล้วถองศอกก็แล้วแต่ดูเหมือนคุณเขาจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย แถมยังขู่เสียงเข้มว่าถ้าไม่ยอมอยู่นิ่ง ๆ จะทำตรงนี้
ผีบ้านผีเรือนเป็นพยาน ช่วยเอาพี่ท่านไปลงนรกปีนต้นงิ้วสักร้อยปีพันปี!
“คุณธรครับ...ผมเป็นผู้ชาย” ช่วยเตือนความจำให้ เผื่อว่าเขาจะเมาจนเลอะเลือน
“ฉันมั่นใจว่าตรัสรู้ข้อนี้ดี”
“แต่นี่มัน...ไม่เหมือนกันนะครับ” มือเย็นเฉียบตรงข้างเอวเลื่อนไปหยุดที่กลางหลังก่อนจะผลักให้ตัวผมชนกับอกของเขาจนเรียกได้ว่ากระแทก ใกล้มากจนได้ยินเสียงหายใจและมองเห็นความหมายหลายอย่างในแววตาคู่นั้น เหมือนกับมันคือคำเฉลยทุกสิ่ง
“มีอะไรที่ไม่เหมือน ตรัสดีกว่าฉันตรงไหน หน้าตา ฐานะ การศึกษา หรือว่า...”
“ความรู้สึกต่างหากครับ คุณ...ไม่ได้รัก” เขาสบตานิ่ง ไม่ตอบคำ “คุณไม่เคยรู้สึกแบบนั้น คุณแค่ต้องการเอาชนะตรัส ผมพูดถูกไหม”
“แล้วทำไมต้องรัก จำเป็นด้วยหรือ ฉันอยากได้ตัวนายก็เพราะอยากได้เป็นสำคัญ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำให้ฉันใจอ่อนแล้วปล่อยนายไป ฉันพูดถูกไหม” ยอกย้อน ปากจัด เอาแต่ใจ อย่าให้กูมีอิทธิพลล้นฟ้าลูกน้องล้อมหน้าล้อมหลังแบบนี้บ้างแล้วกัน พ่อจะจับเฉือนเป็นขันทีซะเลย
ผมไม่ขอสาธยายว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น บอกได้เพียงว่ามันน่าอดสูมากสำหรับผู้ชายคนหนึ่งที่ไร้พละกำลังถึงขนาดปล่อยให้คนเห็นแก่ได้มาล่วงเกิน น่าแปลกที่ทุกสัมผัสของเขาทำให้ผมรู้สึกมากกว่าที่เคยรู้สึก ทั้งที่รังเกียจรังชังและไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้เลย จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูดังสะนั่น กัณฑ์ธรสบถอย่างหัวเสียผละจากโซฟาก่อนจะกระชับเสือเชิ้ตที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่เข้าทาง
“ปล่อยเขาซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะโทรรายงานท่านฉัตรพันธ์เดี๋ยวนี้”
“พีระมิด” ผมปรือตามองหาเจ้าของชื่อที่กัณฑ์ธรพึมพำ อยากจะลุกขึ้นนั่งแล้วเอ่ยปากถามเพื่อไขข้อข้องใจว่าเขาสองคนรู้จักกันได้อย่างไร แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่ตั้งใจก็รู้สึกได้ว่ามีคนมาพยุงให้ยืนขึ้นก่อนจะพาออกจากห้องนั้นได้อย่างละมุนละม่อมโดยไม่มีเลือดตกยางออก
ได้สติอีกทีตอนที่นอนเอนหลังอยู่ในรถแล้ว ไอ้แซนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาพร้อมกับกลัดกระดุมให้อย่างประชดประชัน “ก่อนจะทำอะไรคิดบ้างหรือเปล่าวะเท็ต มึงตามเขามาเองใช่ไหม คนอย่างกัณฑ์ธรไม่น่าจะฉุดใครเข้าโรงแรมแน่” ผมไม่ตอบ ได้แต่ทอดถอนหายใจแล้วหลับตาลงอีกครั้ง “นี่โชคดีแค่ไหนที่เขายังไม่ทันได้ทำอะไร กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามึงเต็มใจมา”
“เขายังไม่พร้อมจะฟังคุณหรอก อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย”
“คุณหมายความว่าไง”
“ผมคิดว่าทัศนัยไม่ใช่แค่เมาเหล้า กัณฑ์ธร...น่าจะใช้ยา”
เช้าวันต่อมากลับกลายเป็นผมต้องโดดร่มอีกจนได้ อาการเมาค้างทำให้เส้นเลือดในสมองแข่งกันเต้นตุบตับจนลุกจากเตียงไม่ไหว พอถึงเวลาใกล้เที่ยงได้ยินเสียงท้องร้องโครกครากจนหนวกหูนั่นแหละถึงได้ฝืนยันตัวลุกไปยังห้องครัว ได้น้ำผลไม้ขวดใหญ่มาประทังชีวิตก่อนจะลากสังขารไปจัดการธุระในห้องน้ำ ก้าวกลับออกมาแล้วพบว่ารูมเมทที่วันนี้หล่อเหลาเป็นพิเศษกำลังยืนกอดอกพิงกำแพงด้วยสีหน้าแววตาคาดโทษอย่างไม่ปิดบัง
“ใส่ยูนิฟอร์มทำไม ปกติไม่เคยเห็นใส่” ผมถามไม่ยี่หระ เดินผ่านมันไปแล้วนั่งเช็ดผมที่โซฟา ก่อนคำตอบที่ได้ฟังจะทำให้เบิกตากว้างแล้วสวนคำถามกลับไปทันที
“คุณฉัตรพันธ์มาที่นี่”
“มาทำไม!” ผมจำเรื่องเมื่อคืนได้ไม่ค่อยปะติดปะต่อเท่าไหร่นัก มีเพียงคำถามเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวคือคุณกัณฑ์ธรกับคุณพีระมิดรู้จักกันได้ยังไง จากที่คิดว่าเบลอหนักถึงขั้นหูเฝื่อน แต่สิ่งที่แซนเพิ่งบอกเป็นเครื่องยืนยันย้ำชัดว่าผมฟังไม่ผิด
“คุณฉัตรพันธ์รู้เรื่องมึงกับคุณกัณฑ์ธรแล้ว เขาจะช่วยจัดการให้”
“จัดการอะไร”
“ปัญหาทุกอย่างมันยืดเยื้อเรื้อรังมานานเกินไป จะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว”
“มึงกำลังปิดบังอะไรกูอยู่หรือเปล่าแซน มึงรู้อะไรมา ก่อนอื่นช่วยบอกกูด้วยว่าคุณธรรู้จักกับคุณพีได้ยังไง”
“กูพูดอะไรมากไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่ปัญหาของกูคนเดียว เอาเป็นว่าหลังจากนี้กัณฑ์ธรคงไม่มายุ่มย่ามกับมึงอีกแน่ กูสาบานได้...”
“เพราะผู้ชายคนนั้นเขาได้ผู้หญิงที่รักกลับคืนไปแล้ว”
▩▩▩
แอบมาแปะตอนดึก ๆ ค่ะ คราวนี้หายไปนานจริง ๆ รู้สึกผิดจนไม่รู้จะพูดยังไงดี
ขอบคุณมาก ๆ ที่หลายคนคอยทวงถามตลอด มีทั้งแบบนุ่มนวลและฮาร์ดคอร์ ♥
ความจริงมีข้ออ้างมากมายว่าทำไมถึงหายไปนาน แล้วท้ายที่สุดแล้วก็ต้องโทษตัวเองว่าขี้เกียจนี่แหละค่ะ ฮือ
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ ขอสัญญาว่าจะแต่งจนจบแน่นอน ยังมีคู่อื่นที่ยังรออยู่ด้วย ช่วยเป็นกำลังใจกันเหมือนเดิมนะคะ
คนอ่าน : หายไปนานแล้วยังจบตอนแบบนี้อีกนะ!! ลิปเอ็ม : แหะ ๆ ขอโทษค่า //วิ่งหนี
-
กรี๊ด ตกลงว่าคุณกัณฑ์ธรชอบฮันนา เเต่ฮันนาต้องเเต่งงานกับตรัส เลยมาลงที่เท็ตเเทน
เยี่ยมไปเลยเย้ๆ สุดท้าบเท็ตกับตรัสก็กลับมาคู่กัน
-
ค้างคาค่ะค้างงง
ความจริงมเราแอบเผลอใจเชียร์คุณธรไปด้วยนิดนึงล่ะ
ชอบจังผู้ชายหล่อเลวรวยดูมีความลับปบบนี้
แต่ยังไงก็เอาใจช่วยน้องเท็ดกับตรัสอยู่นะ 555555
-
โฮวววววววววววววววววว โกรธตรัส รับมาแก้ตัวเลยนะก่อนเราจะนุให้เท็ตงอนไปสิบชาติ
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
ค้างงงงงงง
เอาอีกกกกกกกกกก ยังไงเนี่ย งง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด คุณคนเขียนกลับมาแล้วววว ดีใจจังเลยยยย
ยังคงสงสารเท็ตเหมือนเดิมง่ะ TT^TT
ตรัสกำลังจัดการหรือเคลียร์ปัญหาอะไรอยู่เราก็ไม่รู้ แต่ว่าคนที่รออยู่น่ะเหมือนจะตายทั้งเป็นเลยนะตรัส ; ;
คือพี่ธรรักฮันนา แต่คนรักตัวเองดันไปเป็นคู่หมั้นของน้องชาย เลยแค้นตรัสมาลงที่เท็ต
...เสียดายนะ... คือถ้าพี่ธรหลงรักเท็ตจริงๆ จะแอบเชียร์ หมั่นไส้ตรัส (โดนพระเอกตบ)
ยังไงก็อย่าหายไปนานอีกนะคะ
-
ผู้หญิงที่รักเหรอ ฮาน่าอะไรนั่นรึป่าว ที่ทำนั่นประชดหรือมีแผนอะไรใช่มั้ยอีตากันฑ์ธร
บรึ๋ย น่ากลัวชะมัด หื่นสุดไรสุดนะ ชอบผู้หญิงจริงเหรอ ดูจากการลวนลามเท็ตนี่ดูจริงจังนะ
มอมยาด้วย ถ้าเท็ตไม่เสียอกเสียใจคงไม่ยอมตามเค้ามาขนาดนี้ เฮ้อ คิดแล้วก็น่าสงสาร
แฟนหายไปหมั้นกับคนอื่นใครจะไม่กลุ้มฮึ แถมติดต่อก็ไม่ได้ เอาเป็นว่ารอพระเอกสุดหล่อ
มาชี้แจงจ๊ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ดีๆเลยจะได้หมดมาม่า เมื่อไหร่ตรัสจะมาแก้ตัว
มาต่อทีต้องกลับไปอ่านตอนก่อนลืมหมด 555
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆ
-
หายไปซะนานเลยเลยนะจ๊ะ :กอด1:
ถึงจะมีคนมาช่วยคลี่คลาย แต่คนอ่านก็จะรอฟังความจริงจากปากท่านชายตรัสนะ o8
-
อยากด่า 2 พี่น้องตระกูลนี้มาก ตรัสที่เคยเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวหายไปไหน ทำไมทำแบบนี้ เจ้าใจนะว่าอยากอธิบายให้ฟังด้วยปากตัวเอง แล้วถ้าวันนึงเท็ตอยู่ในสภาพที่รับฟังอะไรไม่ได้ล่ะ
ส่วนคุณธรณ์ ขอด่าคำโตๆ ไอ่ควายยยยยยยยยยยยย ไอ่ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ รังสรรค์แต่เรื่องทุเรสๆให้คนอื่นตลอดดดดดด
เครียด สงสารเท็ต
-
นึกว่าจะมาต่อให้จบซะอีก
แอบเซ็ง อะไรมันก็วุ่นวายไปหมด
พี่ตรัสที่เคยจัดการได้ทุกสิ่งดันหายหัวไป
กี่ตอนแล้วเนี้ยะ
T.T
-
ลุ้นตั้งนาน เท็ตเกือบเสียตัวแล้วมั้ยล่ะ
-
เอ้อ....ยิ่งอ่านยิ่งงง 5555
-
*กรีดร้อง15ที*
เห็นเรื่องนี้อัพกดเข้ามาด้วยความเร็ว3ล้านปีแสง TvT
-
:z2: :z2:
มาแล้ววววววววววว
เห้ออออ เกือบไปแล้วนะเท็ต แต่เข้าใจเท็ตหว่ะ เราเชื่อใจนะ ว่าคุณชายเค้าไม่นอกใจแน่
แต่การให้รอโดยไม่อธิบายโดยเฉพาะเรื่องแบบนี้ ต่อให้เชื่อใจกันแค่ไหน มันก็สั่นคลอนได้
ไอ้พวกการที่คิดเองทำไรเอง ไม่บอกกล่าว บอกตรงๆ เลิกกันมานักต่อนัก
คนรักกัน มันต้องช่วยกัน จับมือกันแก้ปัญหานะ
-
ได้อ่านต่อแล้ว
ความลับเริ่มคลี่คลาย
-
สรุปกันตธรณ์รักอยู่กับฮันนา?
แล้วมาทำกับเท็ดแบบนี้อ่ะนะ บ้าจริง!
สงสารเท็ดจนพาลไปไม่พอใจตรัส
อยากให้พ่อคุณกลับมาง้อแต่เท็ดไม่ให้อภัยจริงๆ
อยากเห็นพ่อหล่ออาหรับทุรนทุรายบ้าง หมั่นไส้นัก ฮึ่ยยย!
-
ดีใจๆๆ. ประเด็นที่ดีใจคือคนแต่งกลับมาแล้ว :really2: ขอบคุณมากที่ไม่ปล่อยให้ค้างงงง 555
-
หายไปนานเลยนะ ดีใจที่กลับมาต่อแล้ว
สงสารเท็ตจัง ตรัสกลับมแถลงการณ์ด่วน
เฮอ! มันค้างอีกแล้ว
-
แต่ทำไมเราชอบคุณธรหว่า หรือว่าเราจะ S โหะ โหะ โหะ
-
เพื่อนมันบ้า คนที่รักมันบ้า
ไม่ยอมบอกอะไรเพื่อน ไม่ยอมบอกอะไรคนที่รัก
ให้เท็ตมันขาดใจตายไปเลย
-
ผู้หญิงที่กัณฑ์ธรรักคือ ฮันนา งั้นหรอ
งั้นตรัสก็รอดแล้วใช่ม่ะ
-
อิพี่ตรัส ทำไมมันยุ่งอย่างงี้ มาอธิบายด่วน :z3:
-
พี่น้องสองคนนั้นแกล้งกันเองใช่ไหม แล้วทำให้เท็ตต้องทุกข์ใจ ใช้ได้ที่ไหน
-
เอาจริงๆเลยเนี่ย เราว่าเท็ดเหมาะกับคุณกัน มากๆเลยนะ
เพราะคนอย่างเท็ด ดื้อสุดๆแบบนี้ ต้องให้คนที่เขาทำจริงแรงจริงมาคุมถึงจะสงบได้ o18
ส่วนเท็ดกับตรัส นิสัยเท็ดคือดื้อ แต่ตรัสเวลามีอะไรก็เงียบ คู่รักแบบนี้ มันจะไปรอดตลอดฝั่งได้รึ มันยากอ่ะ :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดด เกือบไปแล้วเจ้าเท็ต ว้ากกกกกก ใจหายใจคว่ำหมด
ตรัสรีบเคลียร์ด่วนค่าาาาาาาาร :z3:
-
ล่อซะเอาใจหายใจคว่ำไปหมด......
กัณฑ์ธรคิดอะไรอยู่กันแน่นะ...
คิดถึงเท็ตดี้แบร์.....จะยังคงรอต่อไป....
-
รอตรัสมาเคลียร์ :z10:
-
เออ....ฉลาดโคตร!!!!
คุณกัณฑ์ธรชอบฮันนา แถมไม่คุยกับตรัสว่าจะเอายังไง
แต่มาลงกับแฟนน้องแทน รวยอย่างเดียวไม่ได้ ต้องงี่เง่าด้วย
ให้ตายเหอะ กัณฑ์ธร..........
-
ฮันนานี่ของคนพี่แน่เลย ตอนนี้พ่อตรัสหายออกไปจากสารบบ กลับมารับผิดไวไวเลยพ่อคุณ เท็ดเกือบหายไปกับอากาศแล้วนะ เดี๋ยวเท็ดก็เตลิดหรอกพ่อคุณ
-
ตรัส
หายไปเลยนะ ไมไม่มาเคลียร์กับเท็ต
เท็ตก็เกือบเสียตัวไปเลยนะ ตรัส
-
เท็ตน้อยเกือบเสียตัวให้ชายอื่นแล้วไหมล่ะนั่น :เฮ้อ:
ไอ้คุณกันต์ธรคะ ถ้ามีผู้หญิงที่รักแล้วทำไมยังทำอย่างนี้กับเท็ตอีกล่ะ นิสัยไม่ดีอย่างแรง :angry2:
แล้วเมื่อไหร่ตรัสจะอยู่ข้างๆเท็ตซะทีล่ะ :monkeysad:
อย่าหายไปนานอย่างนี้อีกนะคะ คิดถึงค่ะ :กอด1:
-
เป็นแบบนี้นี่เอง เฮ้อโล่งอก :เฮ้อ:
-
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ
-
นึกว่าจะมึศึกชิงนายยยยย :z3:
-
แทบจะจุดพลุตอนเห็นว่าอัพ
คิดถึงเหลือเกินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ตรัวหายไปไหน โผล่มาได้แล้ว :z3:
-
ฮะ ฮะ ฮะ อะไรยังไงหล่ะเนี่ย o18
เรื่องดูจะยุ่งอีรุงตุงนังขึ้นเรื่อยๆ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนเสียจริงวุ้ย
แล้วท่านตรัสจะเอาไงทำหนูเท็ตดี้เสียศูนย์ไปเลยนะเนี่ย
เฮ้อออ เหอๆๆๆ..... งานนี้คงต้องรอคนแต่งมาเคลียร์
มาต่อเร็วๆน้า...
:L2: :pig4: :L2:
-
พ่อพระเอกของเราหายไปใหนเอย ออกมา Clear ให้ชัดๆหน่อยได้มั้ย
ปล.คนแต่งหายไปนานมากกกกกกกกกก
ปล.กลับมาอัพแล้ว(ดีใจจัง) แต่จบตอนแบบค้างๆเหมือนเดิม(อันนี้ชินแล้ว) แต่อย่าค้างนานนะครับบบบ.
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เข้าใจตรัสนะที่พยายามเคลียร์ปัญหาทุกอย่าง แต่บอกตรงๆว่าโกรธเฮียแกมากมาย
ไม่มีเวลาขนาดไม่โทรหาเท็ตบ้างเลยหรอ อย่างน้อยก็อธิบายอะไรบ้างสิ
คนรอก็ได้แต่รอต่อไปแบบไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดตรงไหนหรือว่าไม่ควรรอแล้ว
โกรธมากอะไรมากอะ!! เท็ตเกือบโดนปล้ำด้วย อ๊ากกกก นี่แกจะรู้อะไรบ้างไหมพ่อพระเอกกกกก
เท็ตอย่าไปยอมดีด้วยง่ายๆนะ!!!!!
-
อยากจะเขย่าหน้าจอโน้ตบุค!
ค้างมากค่ะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
อะไรคืออะไร แล้วยังไงเป็นยังไง???
-
เฮ้อ ตรัสเอ๋ย โอ้เอ้ไม่ส่งข่าว ไม่รู้หรือว่าเท็ตเสียใจนะ
-
ตรัสรีบมาอธิบายน๊าาาา T^t
-
รีบมาต่อนะครับ
กำลังลุ้นเลย
-
อ่านรวดเร็วตั้งแต่ต้น
น้องเท็ดน่ารักอะ ตรัสก็มั่นคง :o8:
แต่ตอนล่าสุดนี่มัน :a5:
มาต่อไวๆนะคะ รอค่ะ ค้างคามากๆๆๆๆๆ :sad4:
-
แบบว่ากลัวค้าง ค่อยอ่านที่เดียวน๊า
-
กลับมาแล้วเท็ตจ้า แต่ตอนนี้ไม่มีคุณชายตรัสเลยอ่า
สงสัยตอนหน้าโผล่มาเต็มๆ ลุ้นมากมายกลัวคุณเท็ตจะเสร็จโจร!!!!
รอคนแต่งนะคะ เพราะว่ามันค้างงงงงงง
อย่างมากกกกก ^___^
-
โหย เคืองตรัสอ่ะนี่พูดเลย
ส่งข้อความมาแล้วก็หายเงียบไปเลย มันน่าให้เท็ตโกรธไปสามวันเจ็ดวัน
ฮึ่ยยยยยยยยยยย~
เค้าที่ได้ผู้หญิงคืนนี่คือใคร สงสัยและค้าง :sad4:
-
หะๆๆๆๆ พี่ธร
นายทำอะไรกับเมียน้องชาย
ดีที่ช่วยไว้ทัน แง่มๆๆๆๆๆ
เท็ตน้อยปลอดภัย
อยากอ่านต่อ
เอาหวานๆ นะ
กดบวกปล่อยเป็ดติดสินบน
-
เท็ตน่าสงสารนะ เหมือนเจ้าหญิงบนหอคอยงาช้างที่ไม่ถูกอนุญาติให้รับรู้หรือตัดสินใจ
รอแค่ผลว่าจะออกมาแบบไหนแล้วมีหน้าที่แค่รับมันให้ได้
-
หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกก :t3: จนแทบจะลืมเนื้อเรื่องไปหมดแล้วน่ะ :a5: พอเห็นขึ้นในกระทู้อัพเดท งงมากกกกกกกก ว่า กลับมาแล้วหรือ o18 ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งกันน่ะจ้ะ :pig4:
นายตรัสเมื่อไหร่ ๆ ก้อยังชอบเก็บงำทุกเรื่องไว้ไม่ให้นายเท็ดได้รู้เรื่อง ดูสิ นายเท็ดเกือบเสร็จซะแล้ว อ้าวกลายเป็นว่า ๆ ที่คู่หมั้นของตรัสคือคู่รักของกัณ เร๊อะ แล้วทำไมนายกัณฑ์ยังมายุ่งกับผู้ชายอีกล่ะ เป็นงง ๆ น่ะเนี่ย สงสัยต้องรอสรุปตอนหน้าอีกที :เฮ้อ: แล้วอย่าหายไปนานน่ะจ้ะ ขอร้อง :3123:
-
สวัสดีคุณคนเขียนอย่างเป็นทางการนะคะ
อ่าน 2 วัน รู้สึกว่าาาาาาาาาาา
........
....
...
..
.
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก หลงละเมอเพ้อพกไปกับคุณชายตรัส อร๊ายยยยยย :m3:
แถมมีอึดอัดมากๆๆตอนที่เท็ตยังไม่รู้ตัว แต่พอรู้แล้วก้โล่งงงงงงงงง
ชอบอ่าาาาาาาา ชอบสำนวนการเขียนมากเลยค่ะ แอบนอยด์ตอนน้องเท็ตเสียซิงครั้งเเรก
แหม่ะ...มันไม่เต็มเลยอ่าาาาา เราเลยจัดการจิ้นต่อเองจน :pighaun:
ตอนนี้หน่วงงงงมาก เสียใจนะที่ตรัสไม่เข้าใจ..ใจของคนรออ่ะ....มันทรมานนะ แค่โทรมาให้ได้ยินเสียงหรือตัวหนังสือสักนิดก็ยังดี ไม่ใช่หายเงียบไปแบบนี้ ระวังนะตรัส....มัวแต่ทำภารกิจให้มัน Mission Complete แต่คำว่า "เรา" ระหว่างตรัสกับเท็ตหายไป
เราไม่อยากให้ทั้งคู่เป็นเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นจริงของคุณปอกับลุงกอล์ฟเลยอ่ะ(เด็กเสิร์ฟปากร้ายฯ)
บอกตรงๆจนถึงวันนี้ยังนอยด์จากเรื่องของคุณปอไม่หายเลย :o12:
แต่เค้ามั่นใจว่าคนเเต่งไม่ให้เป็นแบบนั้นหรอกเนอะ แต่ตรัสรีบกลับมาเร็วๆนะ คนอ่านก็ใจจิขาดด้วยเหมือนกัน
ปล.ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมทุกคนต้องความลับเยอะเเยะใส่เท็ตด้วยก็ไม่รู้ :m16:
ปลล.สรุปมันจะไม่ "ซันอ้น" แล้วจริงๆเหรอคะ ฮือๆๆๆๆๆๆ อุตส่าห์จิ้นจนฟิน กระซิกๆ :sad4:
-
กรี๊ดดดดดดดด ชอบเนื้อเรื่องแนวนี้ค่ะ น่ารักมากๆ เลย
ชอบ ชอบ ชอบ อะ :กอด1:
-
คุณชายตรัสรีบกลับมาเคลียด่วน
-
ขอบคุณที่มาต่อ และเฝ้ารอตอนต่อไป :impress:
-
เย้ มาแล้ววววววววว ~ :pig4:
-
น่่าจะเสร็จกัณฑ์ธรไปสิ้นเรื่องสิ้นราว
ไหน ๆ ตรัสก็ไม่รักแล้วนิ
เกลียดตรัสแล้ว หาคนอื่นให้เท็ดเหอะนะ :m16:
-
สงสารน้องเท็ต :impress: เคืองตรัสมากๆๆๆมีอะไรไม่บอกน้องเลย :z3:
อยากโบกหัวอิพี่กัณฑ์ธร :beat:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ตรัสก็น่าจะเข้าใจเท็ดบ้างนะ ว่าคนรอมันทรมานขนาดไหน
ปล่อยให้ล่วงเลยมากี่วัน ไม่แปลกที่เท็ดจะเตลิดไปแบบนี้
ไหนว่ารักนักหนา รักจริงคงไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายเจ็บได้นาน
หรือไม่รักก็ปล่อยมันไปเถอะ เท็ดมันก็ไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยากนักหรอก
ความผิดครั้งนี้ข้าพเจ้าว่า..ใหญ่หลวงนัก
จงมาให้เท็ดสำเร็จโทษโดยด่วน :z6:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมากกกกกกกกกกกกกก
ข้ามปีเลย... ไปฝึกงานมาแบบ...โอ่วววว
คิดถึงมากกกกก อ่านตามทันสักที...แต่งงแตกผู้หญิงของคุณธรคือใคร?
แอร๊ยๆๆๆ
ตรัส...นายละมุนเฟ่อร์ๆๆ
o13 o13 o13
-
ไม่ว่าเหคุผลจะคืออะไรก็แล้วแต่
เราอยากจะให้เท็ตงอนยาวเลย งอนแบบเป็นสิบๆ ชาติ
โมโหตรัสอ่ะ มีอะไรทำไมไม่คุยกัน เท็ตเกือบโดนข่มขืนแล้วยังไม่โผล่มาอีก
มันน่านัก เลิกกับตรัสไปเลยเท็ต เอาให้รู้สึก เราไม่ใช่คนที่จะต้องมานั่นรอ :z6:
-
:กอด1:
-
:call: :call: :call:
-
เย่เย้ ขอบคุณนักเขียนที่มาต่อนะคะ :L1: :pig4: :กอด1:
-
อย่าหายไปนานน่ะครับ คนอ่านจะขาดใจ
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดอยากรู้มากมายผู้หญิงคนนั้นคือใครกัน
มาต่อเร็วๆนะค่ะรออยู่ยยยยยยยยยยยยยยยย :bye2: :bye2: :bye2:
-
ThankS
-
ในที่สุดก็มาอัพตอนใหม่จนได้ อ่านซ้ำไปหลายรอบแล้ว ใจจะขาด ดด ดด :impress2:
ตรัส คนปากหนัก ความลับเยอะ
ระวังไว้เหอะเป็นมากๆเข้า เท็ตดี้แบร์ทนไม่ไหวแล้วจะรู้สึก
ตอนที่โทรศัพท์เท็ตดัง นึกว่าคุณธรจะไปแย่งมา ไม่ให้รับซะอีก
ถ้าเป็นแบบนั้นนะ เท็ตคงโดนปล้ำชัวร์ ..แล้วหลังจากนั้นคงจะต้องได้ซดมาม่าชามโตแน่ๆเลย
อย่าหายไปนานนะคะ คนอ่านรออยู่ สู้ สู้คะ
ขอบคุณที่ทำงานอย่างหนักนะคะ
:L2:
-
สงสารเท็ต ตรัสปากหนักเกินไป
-
:L2:
-
ไม่ได้อ่านานเลย สงสัยต้องไปเก็บของเก่ามาอ่านก่อน
แต่ตอนนี้แอบเสียงอะ ถ้าแซนมาไม่ทันอ่า น้องเท็ตของเราจะเป็นไงเนี่ยย
-
รอ ร้อ รอ
อิอิ
:L1: :L1: :L1:
-
รออยู่นะ :call:
-
ผู้หญิงคนนั้น ฮันนา!
-
ทะลึ่ง : กามที่ 27
ผมไม่คาดหวังข้อมูลอะไรจากไอ้แซนเพื่อนทรยศอีกต่อไป มันยืนกรานที่จะอมพะนำความลับที่ผมไม่ควรรู้ให้ตายไปพร้อมกับมัน หรือไม่อย่างนั้นก็คงเป็นปัญหาระดับประเทศ เข้าข่ายการก่อการร้ายและกระทบกระเทือนต่อความมั่นคงของชาติประมาณนั้น ซึ่งหลังจากที่คิดได้ว่าผมทำตัวเหลวไหลเกินกว่าจะสู้หน้าคุณพีระมิดก็ตัดสินใจขอลากลับบ้าน แซนมันไม่ห้ามผมสักคำ แค่บอกให้ระวังตัวจากคุณกัณฑ์ธร และถ้ามีอะไรเร่งด่วนสามารถโทรหามันได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหนก็ตาม
ผมไม่ได้กังวลว่าลูกชายคนโตของคุณฉัตรพันธ์จะรามือจากการระรานผมหรือไม่ เพราะเรื่องเดียวที่ผมสนใจคือผู้หญิงของเขา ผู้หญิงคนสำคัญที่สามารถทำให้ผู้ชายคนนั้นหยุดพฤติกรรมร้ายกาจกับเหยื่อที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่างผม ร้อยทั้งร้อยคงไม่พ้นคนที่ข้องเกี่ยวกับตรัส ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณฮันนาห์ว่าที่คู่หมั้นคู่หมาย สบายใจได้เปราะหนึ่งว่าการทำงานหลังจากนี้จะไม่มีอุปสรรคทางเพศเป็นตัวถ่วงความเจริญ
ท้ายที่สุดแล้วคุณกอบ เกียรติพัชรเมธี พ่อบังเกิดเกล้าก็ทนลูกตื้อของผมไม่ไหว ยอมให้เข้าทำงานที่บริษัทของท่าน แต่หาใช่ว่าสมัครมาเป็นเจ้าคนนายคนเพราะผมเริ่มต้นด้วยการเป็นเจ้าหน้าที่เช็คสต็อก ได้รับเงินเดือนขั้นพื้นฐานทัดเทียมเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ เพื่อป้องกันคำครหาว่าร้าย ผมยินดีและยินยอมอย่างเต็มใจไม่เกี่ยงงอน ขอแค่มีที่พักใจ ไม่ใช่อยู่กับตัวเองแล้วคิดฟุ้งซ่านไปวัน ๆ เท่านั้นพอ
ห้าเดือนที่พ้นผ่านกับหน้าที่การงานที่ซ้ำซากจำเจ จมปลักกับคอมพิวเตอร์เครื่องเดิม ภายในคลังสินค้าและเพื่อนร่วมงานหน้าเดิม ๆ จะแปลกใหม่ก็แต่เพียงพนักงานผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่แวะเวียนมามีธุระปะปังอะไรไม่รู้ในโกดังสินค้าหลังตึกสำนักงานที่พวกเธอประจำอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นบางคนถึงกับหยิบยื่นของฝากมาให้เป็นสินน้ำใจ ก่อนจะกระมิดกระเมี้ยนขอเบอร์โทรศัพท์ไปเป็นของแลกเปลี่ยน ซึ่งจนแล้วจนรอดผมก็สามารถหาข้ออ้างล้านแปดปฏิเสธอย่างแนบเนียน
อย่าให้พูดดีกว่าว่าโทรศัพท์ดึกดำบรรพ์ของผมมีอันเป็นไปกี่รอบแล้ว ทั้งตกน้ำ ตกพื้น จอดับ อับสัญญาณ ก็แล้วแต่สมองจะเอื้ออำนวยในเวลานั้น ๆ เข้าใจดีในเจตนาที่ชัดเจนของทุกคน หรือถ้ามองอีกแง่ผมมันก็แค่ลูกชายของผู้บริหารบริษัท อาจจะมีประโยชน์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งจึงคิดผูกสัมพันธ์ไว้ไม่เสียหลาย แต่มันคงไม่ใช่เรื่องที่จะเที่ยวแจกเบอร์ของตัวเองไปทั่ว เพราะกับคนที่อยากให้โทรมา...ตั้งความหวังให้ตายก็คงไม่มีวันสมหวัง
ผมขาดการติดต่อจากตรัสไปนานแล้ว ห้าเดือนที่ผ่านมาจึงไม่ต่างอะไรกับห้าปี จากความเหงาแปรเปลี่ยนเป็นความด้านชา ไม่ว่าใครจะพูดก็อะไรก็ไร้ความรู้สึกไปโดยปริยาย ซันกับแซนที่ค่อยโทรถามข่าวคราวก็จนปัญญาที่จะหาถ้อยคำมาปลอบใจ แต่มันไม่จำเป็นเลย เพราะสำนึกหนึ่งเดียวในเวลานี้คือผมโสดและสบายใจกับการใช้ชีวิตประจำวัน ไม่ต้องคอยเป็นห่วงเป็นใยใครนอกจากพ่อกับแม่ ไม่ต้องคอยใส่ใจความรู้สึกของใครในเมื่อคน ๆ นั้นยังไม่แยแสความรู้สึกของผมสักนิด จบกันแบบนี้ก็ดี มีเวลาทิ้งระยะห่างและทำใจง่ายกว่าการที่ยังอยู่ใกล้กันเป็นไหน ๆ
“เท็ต ทำงานไม่มีวันหยุดแบบนี้ ระวังสุขภาพจะแย่เอานะลูก” คุณนายมนรยาคนสวยส่งมือมาแตะที่บ่าผมเบา ๆ พร้อมน้ำผลไม้แก้วใหญ่ หลังจากที่ผมกลับมาจากบริษัทแล้วนั่งคิดอะไรเงียบ ๆ คนเดียวที่สวนหลังบ้าน ส่วนพ่อกลับมานานแล้วและท่านกำลังเดินตามมาสมทบ
“ที่บริษัทก็เหมือนกัน ถ้าไม่ส่งคนไปบอกให้พักเที่ยง ลูกชายตัวดีของแม่ก็ไม่ยอมวางมือจากงาน ทำตัวแปลก ๆ ตั้งแต่กลับมาจากสุราษฎร์ฯ แล้วนะเรา มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่กำลังปรับตัว”
“ปรับตัวเรื่องอะไร”
“ผมอยากเปลี่ยนตัวเองครับพ่อ อยากเป็นเท็ตคนใหม่ที่ไม่งี่เง่าเอาแต่ใจเหมือนแต่ก่อน มีงานทำก็ต้องตั้งใจทำงาน ถ้าไม่จริงจังแล้วผมจะประสบความสำเร็จเหมือนพ่อได้ยังไง”
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเอาใจ ลูกไม้ตื้น ๆ แบบนี้คิดหรือจะหลอกพ่อได้ พ่อมีลูกคนเดียว ลูกเปลี่ยนไปทำไมพ่อจะไม่รู้ ให้พ่อเดา เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับลูกชายคนเล็กของคุณฉัตรพันธ์หรือเปล่า”
“ไม่เกี่ยวครับ” ผมตอบทันที มีปฏิกิริยาตอบกลับจากพ่อแม่ทันทีเหมือนกัน
“ปากแข็ง ตอนเด็กปากแข็งยังไง โตมาก็ยังไม่เคยเปลี่ยน” แม่ว่า
“ไม่เกี่ยวอะไรกับตรัสหรอกครับ ผมสบายดี มีความสุขเหมือนตอนห้าขวบ สิบขวบ หรือเมื่อสี่ปีก่อนตอนที่ยังไม่เข้ามหาวิทยาลัย”
“ไม่เกี่ยวก็ดี เพราะถ้ามีใครมาทำอะไรให้ลูกแม่เจ็บช้ำน้ำใจ แม่จะไม่มีวันให้อภัยคน ๆ นั้นเลย”
แล้วข่าวงานหมั้นของตรัสก็ตอกย้ำความรู้สึกที่ชาชินของผมให้ตายด้านโดยสมบูรณ์ ไม่ใช่เพียงสื่อต่างประเทศเท่านั้นที่ให้ความสนใจคู่รักแวดวงธุรกิจ สื่อในประเทศที่ผมเห็นผ่านตาตามแผงหนังสือและอินเทอร์เน็ตยิ่งย้ำชัดว่าผมกำลังจะถูกลืม ในความคิดมีแต่คำถามว่าทำไม...ทำไม...วนเวียนอยู่อย่างนั้น ไหนแซนบอกว่าคุณกัณฑ์ธรได้ผู้หญิงที่เขารักกลับคืน แล้วทำไมกำหนดวันหมั้นหมายถึงยังไม่เปลี่ยนแปลง
ผมพยายามปล่อยวางทุกสิ่งอย่างแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำงาน แต่ด้วยความที่มุมานะเกินไป ทำให้โดนแม่ตำหนิอยู่บ่อยครั้งว่าผมกำลังข้ามขั้นความขยันกลายเป็นการหักโหม แม้ว่าตอนนี้จะแข็งแรงดี แต่ถ้าขืนทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้ต่อไปคงได้ล้มหมอนนอนเสื่อแน่ ซึ่งผมมันรั้นเกินกว่าจะปฏิบัติตามคำแนะนำ ทำเป็นหูทวนลมไม่เชื่อฟังความหวังดีของท่าน จนในที่สุดสิ่งที่สามารถหยุดความฟุ้งซ่านและบ้าระห่ำของผมได้ก็คือคำพูดสั้น ๆ ของพ่อ
“พ่อจะพาไปดูตัว”
“อะไรนะครับ”
“พรุ่งนี้วันหยุดใช่ไหม พ่อเป็นธุระให้แล้ว แค่แต่งตัวรอรถมารับตอนสิบเอ็ดโมง ห้ามสายเด็ดขาด” ท่านว่าอย่างนั้นแล้วกลับออกไปจากห้องผม ไม่ถามความสมัครใจกันสักคำ มิหนำซ้ำต่อรองอะไรก็ไม่ได้ อ้างว่าผมยังไม่พร้อมจะมีใครท่านก็บ่ายเบี่ยง ทั้งที่แม่รู้เรื่องของผมกับตรัสอยู่แล้วแท้ ๆ แต่พ่อ...ผมไม่รู้ว่าท่านคิดอย่างไรกับเรื่องนี้
คล้ายว่าสวรรค์เป็นใจที่เช้านี้ตื่นมาเจ็บคอจนเสียงหายฟังไม่ได้ศัพท์ ประหนึ่งว่าหวัดลงคอ แม่เห็นท่าไม่ดีก็เลยชงน้ำผึ้งมะนาวอุ่น ๆ มาให้พร้อมทั้งสำทับว่าห้ามดื่มน้ำเย็นเป็นอันขาด ไม่วายตอกย้ำซ้ำเติมด้วยการตีต้นแขนเบา ๆ ข้อหาที่คุณหญิงเธอเตือนดี ๆ แล้วไม่ยอมฟัง
“นี่ถ้าหายไม่ทันเที่ยงนี้มีหวังพ่อเราเสียหน้าแย่ เป็นฝ่ายทาบทามไปเองเสียด้วย” โถแม่ครับ ผมเป็นคนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ เข้าโปรแกรมรักษาโรคแล้วหายทันท่วงที ที่สำคัญมีเวลาเยียวยาแค่สี่ชั่วโมงเศษ ๆ หายทันก็มหัศจรรย์แล้วครับ แต่ผมจนปัญหาจะยอกย้อน แค่กระแอมไอเบา ๆ ก็ระคายคอจนน้ำตาเล็ดแล้ว ปล่อยให้คุณหญิงเธอมีความหวังไปว่าไอ้บ้าเท็ตจะหายทันสิบเอ็ดโมง
คุณกอบเป็นคนตรงต่อเวลาอย่างที่สุด ห้านาทีก่อนเวลานัดคุณท่านก้าวลงจากลีมูซีนสามตอนมายืนหล่อเนี้ยบในมาดพ่อสื่อ ผมที่ยังนอนอยู่บนเตียงในชุดลำลองมองนาฬิกาแล้วชะโงกหน้าผ่านบานกระจกดูลาดเลาบริเวณรั้วบ้าน วิเคราะห์เหตุการณ์ว่าคุณนายมนรยาจะรับมือกับเรื่องนี้ยังไง
แม่ออกโรงอธิบายด้วยสีหน้าเรียบนิ่งอยู่หลายนาที ก่อนจะเห็นได้จากระยะไกลว่าพ่อไม่ตอบคำแค่ก้าวเข้ามาในบ้าน ซึ่งผมพอจะเดาได้ว่าจุดมุ่งหมายของท่านอยู่ที่ไหน ไม่นานก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
“ไม่สบายมากหรือเปล่าเรา” ผมส่ายหน้าตอบท่านหลังจากเดินมาเปิดประตูให้ พ่อส่งมือมาคลำหน้าผากผมเบา ๆ ก่อนจะถอนหายใจ “ไม่มีไข้ก็ดีแล้ว รู้ไหมเท็ต การเอาใจใส่งานที่ทำน่ะเป็นเรื่องดี ทุกคนมองเห็นความพยายามที่ลูกตั้งใจจริง มุมานะบากบั่น แต่พ่ออยากให้เราพักผ่อนเสียบ้าง ของในสต็อกมันไม่หายไปไหนหรอก ไม่ต้องเฝ้าตรวจสอบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ได้ เข้าใจไหม”
“ผมทราบครับ” อื้อหือ เสียงประมาณว่าเป็ดเรียกเจ้าคุณปู่ ทางที่ดีหลังจากนี้งดใช้เสียงเถอะทัศนัย
“ยกเลิกนัดวันนี้ไปก่อนแล้วกัน พ่อจะโทรไปขอโทษฝ่ายนั้นเอง” ผมยิ้มพราย แต่ยังยิ้มได้ไม่สุดเพราะคำพูดทิ้งท้ายของท่านก่อนจะเดินกลับออกไป “วันหลังยังมี”
เหตุการณ์น่าประหลาดใจยังคงดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่อง เพิ่งทราบเมื่อวานว่าบุพการีกลัวผมจะแห้งเหี่ยวตายเพราะไร้คู่ แต่เช้าวันดูตัวกลับล้มป่วยกะทันหันจนต้องยกเลิกนัด ช่วงบ่ายคล้อยแทนที่ผมจะได้นอนหลับพักผ่อนตามประสาคนป่วยกลับต้องมารับรู้เรื่องช็อกโลกจากคุณนายมนรยา
“ฝ่ายนั้นบอกว่าไม่เป็นไรที่เลื่อนนัด แต่เขาอยากจะมาเยี่ยมลูกที่บ้าน พ่อเราก็ตอบรับไปแล้วด้วย” จะว่าไปคู่ดูตัวเป็นใครป่านนี้ผมยังไม่รู้เลย ซึ่งอิหรอบนี้ก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าผู้หญิงที่พ่อเลือกจะเป็นกุลสตรีมีชาติตระกูลหรือเปล่า ถึงกลับยอมเป็นฝ่ายมาหาผู้ชายเองถึงบ้าน ครอบครัวของคุณเธอคงร้ายไม่เบา
ผมได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดในรั้วบ้านขณะที่ยังนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง แม่อุตส่าห์เดินขึ้นมาบอกให้เตรียมตัวล่วงหน้าหลายนาที แต่ผมยังไม่มีแก่ใจพบเจอใคร สารรูปดั้งเดิมเป็นอย่างไรก็คงต้องออกไปพบแขกสภาพนั้น คิดเสียว่าเป็นเครื่องแสดงความจริงใจไม่เสแสร้งต่อกันนะครับคุณผู้หญิง
จัดการเซ็ทผมตัวเองลวก ๆ แล้วนั่งหายใจทิ้งไปพลางระหว่างรอ ก้มมองเสื้อยืดคอกลม กางเกงผ้านิ่มขายาวกับรองเท้าสลิปเปอร์แล้วได้แต่ถอดใจ ความประทับใจแรกพบจบกันก็คราวนี้ แต่ถ้าเป็นเนื้อคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกัน ไม่ถูกใจรูปลักษณ์ในวันนี้ก็ต้องมีสักวันที่โดนใจ ขอคิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนจะได้ไม่เป็นกังวล
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอย่างมีมารยาททำให้ผมต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูด้วยตัวเอง ผิดวิสัยคนที่บ้านเกินไปหน่อยเพราะไม่ค่อยมีใครยอมเสียเวลายืนคอยนอกจากพ่อ จับลูกบิดแล้วใช้เวลาปล่อยวางชีวิตแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะรั้งประตูเปิดออกเพื่อพบกับแขกผู้มาเยือน
ผิวขาวจัดราวกับเรืองแสงได้ทำให้ผมต้องเพ่งมองอย่างถี่ถ้วนเพื่อตอบตัวเองว่า...ผู้หญิงอะไรตัวสูงจัง แผงอกที่กำลังจดจ้องก็ไม่มีส่วนโค้งเว้าตามสรีระสตรีอย่างที่ควรจะเป็น และด้วยความสัตย์จริง ให้พรมเช็ดเท้าเป็นพยานก็ได้ เบลเซอร์สูทพอดีตัวที่อยู่ตรงหน้ามีกลิ่นอวลที่ผมคุ้นเคยจนต้องร้องอ๋อในใจ โดยไม่ต้องเสียเวลาเงยหน้าขึ้นมองว่าแขกลึกลับคนนี้เป็นใคร
ชั่วอึดใจเท่านั้นที่ผมยืนนิ่งเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง เมื่อตั้งสติได้จึงก้าวถอยกลับแล้วเหวี่ยงประตูปิดเสียงดังสนั่น ปล่อยให้ใครอีกคนยืนอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดแม้แต่คำทักทาย กลับมาทำไม ยังไม่ครบหนึ่งปีครึ่งอย่างที่ตั้งใจแล้วมันรีบกลับมาทำไม น่าจะแต่งงานสร้างครอบครัวอยู่ที่นั่น ปล่อยให้ผมรอต่อไปโดยไม่ต้องกลับมาดูดำดูดี แค่เท่านี้ผมก็ทรมานกับการบังคับใจตัวเองมากพออยู่แล้ว บังคับให้หยุดคิดหยุดเพ้อถึงเรื่องอดีต ควบคุมสติตัวเองให้อยู่กับร่องกับรอย แล้วทำไมต้องรีบกลับมาตอกย้ำความรู้สึก ทั้งที่ผมกำลังจะลืมได้อยู่แล้วแท้ ๆ ทำไม...วะ
“เท็ต...ฉันขอเข้าไปนะ” ผมกลืนน้ำลายทั้งที่ลำคอแห้งหาก น้ำตาไม่มีสักหยดเหมือนด้านชากับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น นั่งอยู่ที่ขอบเตียงรอคนแปลกหน้าก้าวเข้ามาช้า ๆ ก่อนจะหยุดนิ่งข้างหน้าต่าง ก็ดีที่เว้นระยะห่างเพราะผมยังไม่อยากอยู่ใกล้มันตอนนี้
“ฉันเพิ่งกลับมาเมื่อเช้า คุณพ่อของเท็ตท่านหวังดีอยากทำให้เท็ตประหลาดใจ อย่าโกรธท่านเลย” เซอร์ไพรส์มากครับพ่อ คู่ดูตัวของผมต่างจากที่จินตนาการไว้ราวฟ้ากับเหว แต่ผิดว่ะตรัส ฉันไม่ได้โกรธพ่อเลยสักนิด ที่กำลังนั่งหงุดหงิดจนไม่อยากมองหน้าใครเป็นเพราะโมโหคนอื่นต่างหาก
ตลอดเวลาที่นั่งอยู่อย่างนั้นผมทำได้ดีที่สุดแค่เงียบ ตรัสที่ถนัดเรื่องนี้กลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม พยายามอธิบายว่าห้าเดือนที่หายไปทำอะไร อยู่ที่ไหน กับใคร แต่ผมไม่ได้อยากรู้สักนิดว่าเรียนหนักแค่ไหน สภาพอากาศที่เวสต์มินสเตอร์เป็นอย่างไรบ้าง หรือว่าญาติพี่น้องที่นั่นอยู่กันสุขสบายดีไหม ที่ผมอยากรู้คือเรื่องชีวิตคู่ที่กำลังเป็นที่โจษจันนั่นมากกว่า
“ไม่คิดจะพูดกับฉันสักคำเลยหรือ” นึกขอบคุณเหลือเกินที่ดันเป็นหวัดเสียงหายเอาวันนี้ มีข้อแก้ตัวแล้วว่าทำไมไม่ยอมคุยกับตรัสดี ๆ ถ้าเผื่อว่ามันจะเข้าทางแม่ แต่ใครจะคิดล่ะว่าคนอย่างตรัสจะยอมคลานเข่าเข้าหาแล้วจ้องตาระยะประชิด จุดนี้แค่หายใจยังลำบากเลย จะอ้อนให้พูดด้วยน่ะหรือ ฝันเฟื่องเกินไปไหม
“ฉันผิดเองที่ขาดการติดต่อกับเท็ต ขอโทษได้ไหมครับ” หายเข้ากลีบเมฆครึ่งปีกว่าแล้วมาบอกว่าขอโทษสั้น ๆ แค่นี้ ไม่สมเหตุสมผลเลย “เพราะความอดทนของฉันมีจำกัด จะให้รอถึงหนึ่งปีครึ่งตามกำหนดคงไม่ไหว อยากทุ่มเทตั้งใจในระยะเวลาสั้น ๆ ก็เลยเพิ่มชั่วโมงเรียนจนเต็มวัน ไม่มีเวลาสำหรับมื้อเที่ยงด้วยซ้ำ เชื่อเถอะเท็ต ฉันอยากกลับมาที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้” กลับมาทำไม ผมอยากย้อนถามใจจะขาด กลับมาเพื่อบอกผมว่าตัวเองกำลังจะแต่งงานน่ะหรือ ถ้าเป็นอย่างนั้นสู้หายไปเฉย ๆ ยังจะดีซะกว่า อย่าจับปลาสองมือแบบนี้เลย
ผมไม่ได้โง่งมจนดูไม่รู้ว่าตรัสพยายามปิดบังความจริงบางอย่าง ตลอดเวลาที่ง้อพูดง้อคุยมันไม่เอ่ยปากถึงคุณฮันนาห์สักคำ แต่อย่างไรก็ดีความลับไม่มีในโลก ยิ่งอยากเก็บงำไว้กับตัวเองเท่าไหร่ เสียงที่อยู่ข้างในมันก็ยิ่งเปล่งออกมาดังเท่านั้น ผมตัดสินใจเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งออกมา เปิดช้า ๆ ไปยังหน้าที่ต้องการแล้วส่งให้คู่สนทนา สีหน้าของตรัสไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมแม้แต่น้อย แค่กะพริบตาช้า ๆ ก่อนจะถอนหายใจ
“ฉันอธิบายได้” ไม่จำเป็นเลย ไม่จำเป็นสักนิด ทุกกระทำของนายมันบอกฉันหมดแล้ว ไม่ต้องเสียเวลามาพร่ำพรรณนาว่าไม่ได้รัก แค่เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันหรืออะไรก็ตามแต่ ผมยอมปิดหูปิดตาดีกว่าฟังคำแก้ตัวที่สุดท้ายแล้ว...ผมก็ต้องเสียตรัสไปอยู่ดี
แม่เยี่ยมหน้าเข้ามาหาในเวลาที่เหมาะสมที่สุด บอกเพียงสั้น ๆ ว่าอาหารกลางวันพร้อมแล้ว ซึ่งไม่ต้องรอให้ท่านเร่งรัดอย่างทุกทีว่าให้รีบลงไปเพราะอาหารจะเย็นชืด คล้อยหลังไม่นานผมก็ลุกขึ้นตามท่านไปทันที ปล่อยให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญนั่งมุ่นคิ้วอยู่บนเตียงโดยไม่เอ่ยคำชวน
ท้ายที่สุดแล้ววันนี้ตรัสก็ไม่มีโอกาสได้ยินเสียงผมแม้แต่คำเดียว นึกสะใจอยู่เหมือนกันที่ได้อมพะนำความคิด จนทำให้อีกฝ่ายอึดอัดจนต้องแสดงออกทางสีหน้าและแววตา ตลอดมื้ออาหารได้ยินแต่เสียงพ่อที่ชวนแขกพูดคุย ส่วนแขกก็เอาแต่ถามคำตอบคำ ไม่เจริญอาหารเอาซะเลย
หลังจากไอ้คุณชายกลับไปได้พักใหญ่ก็ถึงเวลาชำระความ คุณกอบแสร้งทำเป็นเดินยิ้มกริ่มขึ้นบันไดแต่ไม่ไวเท่าลูกชายที่วิ่งแซงไปขวางหน้า ก่อนจะหรี่ตามองเจ้าแผนการ “พ่อ...” เอาวะ ถึงสรรพเสียงจะพิกลพิการบาดหูคนฟัง แต่เพื่อความสบายใจก็ควรเปิดใจคุยกับท่าน ไม่อย่างนั้นคืนนี้คงนอนหลับไม่สนิท
“อะไรเจ้าเท็ต หลบสิ พ่อจะขึ้นไปอาบน้ำ” อย่าทำเป็นตีหน้ายักษ์ชักหน้าขรึมให้เหนื่อยเลยขอรับท่าน ไม่เนียน ๆ
“พ่อทำแบบนี้ทำไมครับ แกล้งผมทำไม” แจงเข้าประเด็นโดยไม่ต้องอ้อมค้อม พ่อก็ยอมตามน้ำโอบไหล่ผมแล้วก้าวขึ้นบันไดไปพร้อมกัน “เพราะพ่อเบื่อสีหน้าอมทุกข์ของเราเต็มทน”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตรัสสักหน่อย”
“จะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวพ่อขอพิจารณาเอง คนเราน่ะ ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจก็ควรพูดคุยกัน ไม่ใช่เก็บงำความคิดเอาไว้ ต่อให้เป็นนักจิตวิทยามือหนึ่งก็คงอ่านใจคนอื่นไม่ออกหรอก จริงไหม”
“แล้วถ้ามันไม่ใช่เรื่องที่จะพูดออกมาง่าย ๆ ล่ะครับ ถ้ามันซับซ้อนเกินกว่าจะมองหน้าแล้วระบายความในใจออกมา ผมควรจะทำตามคำแนะนำของพ่อไหม”
“มันขึ้นอยู่กับว่าลูกมีความกล้าแค่ไหนต่างหาก กล้าที่จะยอมรับความจริงแล้วพูดมันออกมา หรือว่าจะใช้ชีวิตต่อไปด้วยความวิตกกังวล และถ้าลูกเลือกอย่างหลัง พ่อกับแม่คงพลอยทุกข์ใจตามไปด้วย”
“ผมขอโทษครับ”
“ลองเก็บไปคิดดูแล้วกัน พ่อเชื่อว่าเท็ตไม่ใช่คนที่เข้าใจอะไรยาก พ่อรักลูกนะ” มืออุ่น ๆ ของพ่อที่ลูบแผ่วตรงกลางกระหม่อมช่วยเติมเต็มความสุขจนล้นอก ความสับสนต่าง ๆ นานาก็คล้ายว่ามันมลายหายไปในชั่วพริบตา
“ผมก็รักพ่อครับ”
อาการเจ็บคอของผมทุเลาลงมากแล้ว แต่โรคบ้างานยังคงกำเริบอยู่เป็นพัก ๆ วันหนึ่งกลับบ้านเร็ว อีกสองวันกลับเช้าก็มี เพราะผมกำลังหนีใครบางคนที่เทียวแวะมาเยี่ยมเยียนที่บ้านไม่เว้นแต่ละวัน ซึ่งหลังจากที่ไตร่ตรองคำพูดของพ่อดูแล้ว ผมไม่มีเหตุผลอื่นใดจะโต้แย้งความหวังดีของท่านได้เลย แต่ก่อนจะเปิดอกคุยกับตรัสแบบแมน ๆ ผมขอแก้แค้นให้สาแก่ใจที่มันหายไปจากสารบบชีวิตผมโดยไม่กล่าวลาสักคำ
โทรศัพท์แผดเสียงดังลั่นอยู่ข้างหูตอนที่ผมเผลอฟุบหลับคาโต๊ะทำงาน มองนาฬิกาเห็นว่าล่วงเลยเวลาเลิกงานมานานโข แต่ผมโทรไปบอกแม่ล่วงหน้าแล้วว่าจะค้างที่คลังเพราะไม่อยากทำให้ท่านกังวลใจ แล้วใครโทรมา...
(( ลืมกันแล้วใช่ไหมเท็ดดี้แบร์ )) น้ำเสียงหล่อเหลาทัดเทียมหน้าตาแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากท่านซัน จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่โทรมาเห็นจะเป็นเมื่อสองเดือนก่อนโน่น
“ใครจะลืมเพื่อนฝูงได้ลงคอ สบายดีไหมครับท่าน”
(( สบายดี แต่ได้ยินว่าคนแถวนี้เป็นหวัด หายดีแล้วหรือ ))
“หายดีแล้วครับ ว่าแต่รู้ได้ยังไง”
(( มีสายรายงานมา )) เห็นทีสายสืบที่ว่าจะแสนรู้เกินไปซะแล้ว ยังไม่ทันได้คุยกันสักคำแต่กลับรู้ว่าผมป่วย สงสัยงานนี้มีคนในร่วมรู้เห็นแน่นอน (( ช่วงนี้มีเวลาว่างบ้างไหมเท็ต อยากนัดเจอกันสักหน่อย อ้นก็บ่นคิดถึงอยู่เหมือนกัน ))
“ไม่ค่อยว่างครับ แต่ถ้าเป็นหลังหกโมงเย็นโอเคเลย”
(( ถ้าอย่างนั้นเป็นช่วงสี่ทุ่มพรุ่งนี้ได้ไหม ติดงานอะไรหรือเปล่า ))
“ไม่ติดงานแต่ติดใจ มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าซัน ทำไมจู่ ๆ โทรมานัดกะทันหัน บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าเห็นไอ้คุณชายโผล่ไป กูกลับทันที”
(( โกรธมันมากเลยหรือ ถึงแม้ว่าตรัสจะมีเหตุผลสำคัญก็ยังยืนยันที่จะโกรธใช่ไหม ))
“คิดว่ามันมีเหตุผลอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง กูเองก็มีเหตุผลสมควรที่จะโกรธมันจนวันตายเหมือนกัน” จบคำประชดประชันซันเงียบไปพักใหญ่ ผมถอดใจที่จะพูดเรื่องนี้จึงซักถามหาความแน่ใจ “สรุปว่าตรัสไปด้วยจริง ๆ ใช่ไหม กูจะได้ไม่ไป”
(( เปล่า มีแค่ฉัน แซน อ้น และใครอีกคนที่อยากแนะนำให้เท็ตรู้จัก ))
“ใคร” ผมไม่ชอบเวลาซันเล่นใบ้คำเลยให้ตาย เพราะนอกจากจะไม่เฉลยแล้ว ยังตบท้ายด้วยคำยียวนอีกต่างหาก หวังว่าคงไม่ใช่ญาติของแฝดสองที่ผมต้องไปนั่งปั้นหน้าจนหาความสนุกไม่ได้
(( ไปถึงก็รู้เอง แต่ถ้าไม่ไปก็ไม่รู้ ))
จุดนัดพบที่ไอ้แซนเป็นคนเลือกคือสถานบันเทิงชื่อดังย่านธุรกิจ ผมสอดส่ายสายตามองหาบริกรก่อนจะแจ้งชื่อคนจองห้องวีไอพี คุณศิรานุวัฒน์เขาค่อนข้างรู้ใจจึงเลือกโซนที่ห่างไกลจากความพลุกพล่านจอแจ เดินตามพนักงานมาจนสุดทางเดินแล้วเปิดประตูกระจกเข้าไปเพื่อพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมไม่แน่ใจว่ามาถูกที่จึงหันมองหน้าคนนำทาง เขาไม่พูดอะไรแค่เดินจากไปเงียบ ๆ วิบากกรรมจึงตกอยู่กับผม
ไฟสลัวเลือนรางทำให้มองเห็นหน้าคนมาก่อนไม่ชัดนัก ทั้งที่มั่นใจว่าตัวเองมาเร็วแล้วแท้ ๆ เพราะเดินทางล่วงหน้าก่อนเวลานัดเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ไม่แน่ว่าเธอคนนี้อาจจะเป็นบุคคลที่ท่านซันอยากให้ผมเจอก็เป็นได้
“สวัสดีครับ” ทักก่อนได้เปรียบ เธอยิ้มละไมโชว์ฟันซี่สวย
“สวัสดีค่ะ คุณเท็ตใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ แล้วคุณคือ...”
“ฮันนาห์ โจนส์ค่ะ” หมดข้อกังขาว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงพูดภาษาไทยไม่ชัดเจน สำเนียงจัดว่าเพี้ยนมากถึงมากที่สุด แต่ที่ผมข้องใจคือไม่รู้ว่าสามคนนั้นคิดจะทำอะไรกันแน่ แค่นี้ผมยังเจ็บไม่พออีกหรือถึงได้อันเชิญว่าที่ภรรยาของไอ้คุณชายมาเยาะเย้ยกันถึงถิ่นแคว้นแดนไทย เสียแรงที่อุตส่าห์รีบมาตามนัด แต่จะให้หันหลังกลับตอนนี้คงโดนตราหน้าว่าปอดเต็มทน จนใจนั่งลงที่โซฟาตัวหนึ่งก่อนยิ้มบางกลบเกลื่อนความคิดร้าย ๆ ของตัวเอง
นั่งลิ้มรสน้ำแร่อยู่พักใหญ่กว่าสหายรักจะโผล่มาครบองค์ประชุม พินิจพิจารณาเพื่อนฝูงด้วยรอยยิ้มทั้งที่เมื่อกี้ยังขัดเคืองใจอยู่เลยแท้ ๆ อ้นไม่เปลี่ยนไปเลย ยังขาวสูงราศีผู้ดีจับแน่น ซันเองก็ภูมิฐานดูเป็นผู้ใหญ่ ผิดกับตี๋สองที่ดูยังไงก็ไม่พ้นนักศึกษาจบใหม่อยู่วันยังค่ำ
“ทำไมมาเร็วนักวะเท็ต” ผมไม่ตอบ แค่จ้องหน้าไอ้แซนด้วยเจตนาหาเรื่อง สบโอกาสตอนที่มันนั่งลงข้าง ๆ หลังจากทักทายคุณฮันนาห์ ส่งศอกไปถองเบา ๆ ที่สีข้างอย่างแนบเนียน
“มึงคิดจะทำอะไร” ผมกระซิบ
“ชี้ทางสว่างให้กับคนใจดำ” มึงพูดอะไร กูขอภาษาคนได้ไหม อยากย้อนแบบนี้แต่ติดที่ว่ามีแขก ขมวดคิ้วฉับจับต้นชนปลายไม่ถูกก่อนจะเห็นซันยกยิ้มเหมือนกับได้ยินคำถามของผม
“คุยกับคุณฮันนาห์บ้างหรือยัง”
“ยัง ไม่รู้จะคุยอะไร” ผมตอบซันไปตามตรง
“ถ้าอย่างนั้นเท็ตคงยังไม่รู้ความจริงเรื่องคุณฮันนาห์กับตรัส”
“ยังค่ะ ดิฉันยังไม่ได้บอก” ยอมรับเลยจริง ๆ ว่าเธอมีทักษะภาษาไทยดีมาก มิหนำซ้ำยังตอบคำถามฉะฉานแทนคนไทยอย่างผมที่มัวแต่อ้ำอึ้ง ซึ่งประโยคต่อมาของเธอยิ่งทำให้ผมอึ้งหนัก “ความจริงก็คือตรัสกับดิฉันไม่ได้รักกันค่ะ”
บอกทำไมใช่ว่าผมจะอยากรู้ เรื่องของหัวใจกับความเหมาะสมคู่ควรมันคือสิ่งที่ตรงข้ามกันอยู่เสมอ ๆ เห็นบ่อยไปเรื่องคลุมถุงชน ผมจึงสรุปเอาเองในใจว่าต่อให้ไม่ได้รักกัน ทั้งสองคนก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี
และต่อให้มีเหตุผลที่สำคัญมากกว่านี้ ผมก็จะไม่มีวันกลับไปหาตรัสแน่นอน
▩▩▩
-
หมีน้อยยอย่าถอดใจสิ :o12: :o12:
-
ใจแข็งไว้เนะเท็ดเนะ
อย่าไปใจอ่อนกับตุณชายใจร้ายใจดำ
มีอะไรไม่บอกไม่กล่าวกัน เลิก ๆ ไปเลยเนะ ห่าใหม่ ๆ
เด๋วให้คนเขียนหาตัวละครใหม่มาให้คู่กับเท็ดเนะ
//เกลียดคุณชายแล้ว
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี อึดอัดได้ใจ (แอบสงสารเท็ตมากกว่านิดนึงงง ^___^ )
:z3: :z3: :z3:
-
:m15: :m15: :m15: สงสารเท็ด
-
สมควรโดนล่ะ ห้าเดือนไม่โทรมา ข้อความไม่มี เข้าข้างเท็ตเต็มที่เลย
-
ขอด่าเท็ตหนึ่งคำ...
'เท็ตก็ยังงี่เง่าเหมือนเดิม'
ไหนบอกโตแล้วไง...ไหนบอกจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่
แต่แค่ 'รับฟัง' แค่นี้ยังทำไม่ได้เลย
จะโกรธจะเกลียดตรัสไม่ว่า สมควรด้วยซ้ำกับสิ่งที่ตรัสทำกับเท็ต
แต่พื้นฐานของการใช้ชีวิตคู่คือการ 'รับฟัง'
ฮือออออออ เราก็โกรธตรัสนะที่มันหายหัวไป ปล่อยให้เท็ตรอ
แต่เท็ตทำแบบนี้มันไม่ถูกกกกกกกกก TwT
อ่านมาทั้งเรื่องยังไม่เจ็บใจเท่าประโยคสุดท้าย...
'และต่อให้มีเหตุผลที่สำคัญมากกว่านี้ ผมก็จะไม่มีวันกลับไปหาตรัสแน่นอน'
ทำไมเท็ตงี่เง่าแบบนี้!!!
-
สงสารเท็ตนะ เหมือนโดนปิดบังไม่ให้รู้ความจริงตลอด
ถึงจะผิดที่ยังไม่ยอมรับฟัง แล้วใครละที่ไม่ยอมพูดซักที เหอะๆๆๆ
-
เอริ่ม เรื่องสำคัญอะไรยังไงถึงขนาดจะหมั้นกับคนอื่นถึงบอกคนรักไม่ได้
ใบ้นิดนึงก็ไม่ได้เหรอ ตั้งครึ่งปีคนรอก็ไร้ทิศทางในการรอนะ ชีวิตจริงคงมีใหม่ไปแล้วไม่รอหรอก :angry2:
ถ้ารักกันจะคบกันก็ควรเปิดใจพูดคุยไม่ว่าเรื่องจะเล็กแค่ไปซุปเปอร์มาร์เกตนะ หรือกินข้าวไปก่อนนะไม่ต้องรอ
นี่มันไม่ใช่อะตรัส แถมเพื่อนยังมาว่าคนใจดำอีกแน่ะ เคืองๆ อินๆ :fire:
-
โอ๊ะโอ จะสงสารใครล่ะเนี้ย
-
เวลาตั้ง 5 เดือนไม่ยอมมาพูด
ตอนนี้จะมาว่าไม่ยอมรับฟัง มันไม่ใช่แล้วอ่ะ
เค้าจะเอาพระเอกคนใหม่ เปลี่ยนพระเอก เปลี่ยนพระเอก
//ร่วมด้วยช่วยกันอิน :laugh3:
-
เบื่ออ่ะพวกอมพะนำ
เจออย่างงี้รู้สึกตัวเองช่างโง่เหลือเกิน
คิดว่าถ้าบอกความจริงเราจะไม่มีปัญญารับฟังเลยหรอ?
สู้ต่อไปเท็ดดี้แบร์ของเค้า :กอด1:
-
ไม่ได้รักแล้วไง แต่ก็หมั้นแล้วใช่มะ :m16: :m16: แถวหายหัวไป ไม่มีติดต่อกลับ ไม่บอกอะไรเลยสักนิส ไม่ผ่านๆ
ขอพระเอกใหม่ได้ไหม คริคริ :impress2: :impress2:
-
ชีวิตคู่นะ มีอะไรต้องคุยกันสิ ไม่ไช่เก็บไว้คนเดียว แล้วให้อีกคนรู้จากคนอื่น แถมยังไม่ติดต่อกันนานขนาดนี้ ไม่คิดถึงใจกันเลยไช่ใหม
เคืองคุณชายอย่างแรง :m16:
สนับสนุนให้เท็ตเอาคืนให้สาสมเลย :laugh3:
-
อ้าว....งานเข้าคุณชายซะแล้ว.....
เท็ต หมีน้อยกลอยใจของฉ้าน อย่าโกรธคุณชายเลยนะ.
งอลพองามนะลูกนะ สงสารไอ้คุณชายหน่อยนะ เค้ามาง้อ มาขอคืนดี
เค้ามาขอโทษแล้ว ยอมรับผิดแล้ว แก้แค้นพอเป็นกระสัยพอนะเท็ตน้อย(อิน~)
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ ค้างงงงงงงงงงงงอย่างแรงงงงงงงงง T_T :z3:
-
เพราะตรัสทำให้เท็ตเหมือนคนงี่เง่า...หรือแม้แต่เพื่อนๆเองก็เถอะ ไม่ยอมบอกไม่ยอมเล่ายังมาระรื่นว่าเหมือนเท็ตงี่เง่าใจดำอีก...ก็เท็ตไม่รู้นี่น่าจะงี่เง่าก็ไม่แปลก.....สิ่งสำคัญที่สุดที่คนรักกันคือการบอกเล่าพูดคุยกัน เชื่อใจ และคิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย....ฝ่ายที่รอกับฝ่ายให้รอมันต่างกันมากนะ.......ตรัสงี่เง่า
-
ใช่ๆอยากได้พระเอกใหม่แล้ว :fire:
ไอ้ตรัสเฮงซวย ไอ้เพื่อนงี่เง่า!!!!
-
โอ๋ๆๆๆๆ ไม่เอาน่าเท็ดดี้แบร์ อย่าโกรธคุณชายเลยนะ :m15:
เอาใหม่ๆ โกรธได้ แต่หายได้ด้วยเถอะ
เค้าสงสารคุณชาย สงสารตัวเองด้วย
อยากให้กลับมากิ๊บกิ้วกันไวๆ นะ :o12:
-
สมน้ำหน้าไอ้พระเอก :laugh: :laugh:
-
ใจแข็งจังเลยนะ
-
ตั้งห้าเดือนที่หายไปไม่ส่งข่าว
แถมเรื่องงานหมั้นที่ไม่ยอมบอกไม่ยอมอธิบาย :m16:
บอกได้คำเดียวว่าเราสมน้ำหน้าตรัส!!!! :z6:
-
วรั๋ยๆๆๆ ฟังเค้าก่อนค่ะลูกเท๊ดของดิชั้นนน :เฮ้อ:
อย่าเพิ่งถอดใจดิ :กอด1:
-
เท็ดใจแข็งมาก ชอบบบบบบ :laugh:
เคืองคุณชายมากกกกกกก :angry2:
ใจแข็งเข้าไว้ ให้เค้าง้อเราเยอะๆ :laugh3:
-
ทำไมคนบอกว่ารัก ถึงเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องทุกทีเลยล่ะ
ความรักอย่างเดียวไม่พอนะ ต้องมีความเชื่อใจและให้เกียรติกันด้วย ถ้าเชื่อใจคนอื่นมากกว่าก็คงเป็นแค่คู่นอนเท่านั้น
คำว่ารักก็แค่ลมปาก
-
ฟังคุณชายหน่อยนะหนูเท็ต :เฮ้อ:
:กอด1: :L2:
-
อยู่ๆ ก็กลับมาขอโทษลอยๆ ง่ายๆ เฮ้ย!!! มันไม่ใช่นะเฮ้ยยยย
เข้าใจความเจ็บปวดของคนรอแบบไม่มีหลักยึดกันบ้าง พอโกรธกลับโดนหาว่าใจดำ
ไรของพวกเอ็งงงงง ฮึ่ย!!! :m16:
ปล.อินเนอร์ไปนิด ขออภัย :z3:
-
ไม่ติดต่อ ไม่โทรหา ไม่แมสแสทมา 5 เดือน! ย้ำว่า 5 เดือน จะบ้าเหรอ!!! :z6:
ต่อให้ไม่มีข่าวคู่หมั้นบ้าๆนี่ คนรักกันเขาแคร์กันไม่ทำกันอย่างนี้หรอก
จะยุ่งขนาดไหน แค่โทรมา 1 นาที นี่ไม่ได้เลยใช่มั๊ย
พอโผล่มาง้อ (หรือพ่อเขาตามให้มาก็ไม่รู้) โดนไม่รับฟังแค่ไม่กี่วัน เท็ตก็กลายเป็นคนใจดำ
ถ้าโดนเข้ากลับตัวเอง คงจะดีใจยิ้มต้อนรับการกลับมาได้สินะ
-
ตอนหน้า เอาให้เคลียร์นะคะ ฮึ่มๆ
-
โอ๊ย เท็ต ขัดใจคนอ่าน ฟังหน่อยสิไอ้หนู
ห่วย ดื้อจริงๆ
:เฮ้อ:
-
เท็ดดี้แบร์มันโกรธจริงจังแฮะ แต่ถ้าเป็นเราก็โกรธนะ เล่นหายไปเลยแบบนี้
ถ้ามีอะไรก็น่าจะบอกกันบ้าง เฮ้อออ จะรอฟังเหตุผลของตรัสละกันนะ
ไม่ว่าจะยังไงเราก็ว่าตรัสควรจะบอกเท็ตบ้างอะไรบ้าง :m16:
-
เท็ตมีพ่อแม่ที่ดีมากๆ และกำลังจะมีคนรักที่ดีมากด้วยถ้าเปิดใจให้โอกาสให้ตัวเองรับรู้ ถึงจะมาช้ามากจนน่าโมโห แต่น่าจะยังไม่ช้ลเกินไป
-
ถ้าเราเป็นเท็ด เราก็โกรธประมาณนี้แหละ
รักกันมากไม่ใช่เหรอ ทำไมเรื่องไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ นะ ข่าวคราวออกใหญ่โต
ตรัสไม่คิดมั่งเหรอว่าเท็ดจะรู้สึกยังไง จริงอยู่ที่ก็รีบเรียนรีบกลับ
แต่จะง่ายกว่าไหมถ้ารีบปรับความเข้าใจก่อนจะทิ้งมาเป็นครึ่งปีขนาดนี้
คนเสียใจจนเลิกเสียใจ จนด้านชาไปหมดอ่ะ คิดเหรอว่าแป็บเดียวหาย
ง้อนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:m15:
-
ทิ้งไป 5 เดือนนะ ไม่ใช่ 5 วัน ความรู้สึกอะไรหลายอย่างมันตกตะกอนไปแล้ว
เป็นเรา ถ้าไม่ได้คนที่เป็นต้นเหตุจริงๆมาอธิบาย เราคงไม่ให้อภัย ต่อให้เฉือนหัวใจตัวเองก็เถอะ
-
ก็เข้าใจนะว่าทำเพื่อเท็ต
แต่ห่างหายขนาดไม่โทรมาก็น่าน้อยใจนะ
-
สะใจและเข้าข้างหมีน้อยที่สุด
ใครจะว่ายังไง ก็แล้วแต่ แต่กับอีแค่โทรศัพท์ มาพูดมาคุย หรือ อธิบายในเรื่องที่สำคัญที่สุดของคนรักกัน ยังทำไม่ได้ ก็สมควรแล้วที่จะเลิกกัน ใครจะว่าใจดำก็ว่าไป
ใครไม่เจอคงไม่รู้สึก ไม่โทรหา แถมยังไปหมั้นกับใครอื่น ไม่ว่าเหตุผลห่านเหวของคุณชายคืออะไร มันสายไปแล้ว
-
คนแต่งมาทิ้งระเบิดไว้อย่างนี้อย่าหายไปนานๆอีกนะครับ...กลับมา Clear ให้ชัดเจนด่วนๆ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่ทุกเมื่อเชื่อวันนะครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
บ้าเหรอ5เดือน. 5วันเราก็ไม่ทนแล้ว :z6:
-
ทุกคนปิดบังเท็ต
ถ้าเป็นเราคนที่รักกันไม่ติดต่อมา แถมยังมีผู้หญิงคนใหม่มาให้เห็น
มันก็ต้องเจ็บปวดใจ น้อยใจ แล้วเสียใจ
ฮือๆๆ สงสารอ่ะ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เท็ตอย่าไปยอมตรัสง่ายๆนะ หายไปไม่ไปส่งข่าว ไม่โทรหา ไม่มีแม้แต่เมสเสสตั้ง 5 เดือน
คนรักอย่างน้อยก็บอกกันบ้างไรบ้าง ยุ่งแค่ไหน ส่งเมสเสสมันใช้เวลาไม่กี่วิเองนะ เวลาให้เท็ตแค่นั้นยังให้ไม่ได้เลยเหรอ
รู้หรอกว่าตรัสไม่อยากโทรหา เพราะกลัวจะทำอย่างที่ตั้งใจไว้ไม่ได้ กลับมาหาเท็ตก่อนเวลา
แต่ทำอย่างนี้ก็เหมือนตรัสเห็นแก่ตัว คิดแต่ฝ่ายตัวเอง ไม่คิดถึงใจฝ่ายคนรออย่างเท็ตบ้างเลย
ยิ่งรอโดยไม่รู้อะไรอย่างไร้จุดหมายอย่างนี้ ยิ่งทรมารนะ คนรักกันต้องไม่ทำให้อีกฝ่ายเสียใจอย่างนี้สิ
-
เหตุผลมีทำไมไม่พูด
อย่าว่าแต่ห้าเดือนเลย ให้รอห้าปีก็รอได้ ถ้าบอกกันดี ๆ
นี่อะไร ขาดการติดต่อ ทั้งยังมีภาพมีข่าวว่าหมั้นกับคนอื่นให้เห็น
คิดถึงใจคนรอบ้างไหม
ถ้าใจเสาะก็ฆ่าตัวตายไปแล้ว
ถ้าใจง่ายก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว
เท็ตอยากทำยังไงอิป้าไม่ว่าเลย เข้าข้างเต็มที่
ใครใจดำกับเราก่อน ก็สมควรได้รับผลของกรรมนั้นไป ชิส์
-
ไม่พยายามจะพูด ก็อย่ามาว่าคนอื่นเค้าไม่ยอมรับฟัง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งานนี้ขออยู่ข้างเท็ตละกันค่ะ
เราคิดอยู่แล้วนะว่ายังไงเรื่องตรัสกับคู่หมั้นอะไรนั่นต้องไม่ใช่เพราะความเต็มใจแน่ๆ แน่ใจอีกต่างหากว่าตรัสน่ะรักเท็ตร้อยเปอร์เซ็นต์
แต่ถึงสิ่งที่ทำอยู่จะทำเพื่อเท็ตก็ตาม การที่เงียบหายไม่ติดต่อมาเลยเป็นห้าเดือนนี่มันก็เกินทำใจให้อภัยได้ง่ายๆนะ
คือแค่คุณบอกคุณอธิบายให้พอเข้าใจก่อนมันจะตายไหม
ทุกคนรอบตัวกระทั่งเพื่อนสนิทก็รู้ แต่ปิดปากอมพะนำไม่พูดไม่บอก ทำเหมือนเท็ตเป็นไอ้โง่ไอ้งั่งอยู่คนเดียว
ปล่อยให้เคว้งปล่อยให้รออย่างไม่มีความหวัง ไม่รู้ม่างอะไรเลย ทำกันแบบนี้ยังจะมาว่าเท็ตใจดำ ใครกันแน่ที่ใจดำวะ
จะมาขอให้คนอื่นเข้าใจรับฟังกันได้ง่ายๆทั้งที่ตัวเองทำกับเขาขนาดนั้นแล้วเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ คนที่รอรอจนด้านชาไม่รู้สึกอะไรแล้วล่ะ
-
เท็ต ถึงรู้ความจริงแล้ว ก้ยังต้องงอนอยู่
ให้สมกับที่มันปล่อยให้คิดมากกก
อย่าใจอ่อนเร็วนะ
ให้ตรัสง้อไปก่อน ชิส์ คิดว่าตัวเองจะทำอะไรก้ได้หรือไง
-
ขอบคุณมาก ๆ คับ
-
สงสารเท็ดที่สุด คนไม่รู้อะไรเลย น่าสงสารที่สุดนะ :เฮ้อ:
อย่าไปยอมดีง่ายๆนะ
-
กรรม ฟังอธิบายก่อนก็ได้ม้างพ่อคุณ ~ 555555
-
ไม่ว่าตรัสจะมีเหตุผลยังไง แต่เท็ตไม่ผิดที่จะโกรธนะ ซันกับแซนก็น่าจะรู้ความเป็นไปฝ่ายตรัสแท้ๆ ถ้าคิดอีกแง่อาจเป็นคนคอยรายงานเรื่องเท็ตด้วยซ้ำ
ไม่ว่าจะใช้มาตรฐานไหนวัด คนที่ผิดก็ควรจะขอโทษและอธิบายทุกอย่างสิ แต่ตรัสไม่แม้แต่จะพูดถึงปัญหาที่ทำให้เท็ตคิดว่าทำให้ทั้งสองเลิกกันแล้ว
แล้วยังส่งผู้หญิงให้เป็นฝ่ายมาอธิบายแทนเนี่ยนะ พูดกับเท็ตตรงๆแต่แรก ถ้าเท็ตไม่เชื่อค่อยทำอย่างนี้จะไม่ว่าเลย
-
เท็ตใจแข็งให้พอกับที่ต้องรอคอยมาห้าหกเดือนเลยนะ เอาใจช่วย ครั้งนี้งอนตรัสมากนะ
คือคนรักกันถ้าบอกหรืออธิบายกันให้เข้าใจมันจะไม่ได้เลยเหรอ ปล่อยเวลาทิ้งให้เท็ตทำร้ายใจทำร้ายร่างกายตัวเองแบบนี้
ตรัสคิดผิดแล้วล่ะ เฮ้อ แต่ที่สุดแล้วก็อยากให้เท็ตมีความสุขนะ ส่วนคุณชายตรัส คนอ่านของอนอีกสามเดือนรวด
พ่อแม่เท็ตน่ารักจังเลย รักลูกมากนะ ยอมได้ทุกอย่างเลยแค่ลูกมีความสุข
ขอบคุณค่ะ
-
ตรัส นะ ตรัส คิดจะหายก็หายไปเลย ปล่อยคนรอเป็นกังวลและคิดมากอยู่ทางนี้ เป็นไงหละ ให้เท็ตเอาคืนซะให้เสร็จ
แล้วรีบมาแก้ตัวเลยนะ ก่อนจะยกเท็ตให้ครฃนอื่น ชริ :m16:
-
ยิ่งอ่านเเล้วยิ่งเซ็งตรัส ให้ตายสิ
-
ค้างนะ รอตอนต่อไป
เสียใจกับหลายๆสิ่ง
งอนแทนเท็ตมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เข้าใจเท็ตนะ
ห้าเดือน เวลามีตั้งเยอะ ทำไมไม่คิดจะบอก จะอธิบายกันมั่ง ไม่ทราบว่ารออะไรอยู่?
ปล่อยให้อีกคนรอ แล้วตัวเองก็หายไปเลย แล้วดันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ใครมันจะไปหวังลมๆแล้งๆว่าเขาจะกลับมาเหมือนเดิมได้ว๊า
ทีงี้เขาไม่พูดด้วยแค่ไม่กี่วัน ทำเป็นร้อนรน หาคนโน้นนี้มาช่วย .... เพื่ออะไรอ่ะ?
ห้าเดือนไม่ติดต่อมา ยังทำมาแล้วหนิ แค่วันสองวันก็รอต่อไปสิ แค่นี้ยังไงมันก็ไม่ต่างจากเดิม ที่ตรัสตัดขาดเท็ตไปหรอกนะ :เฮ้อ:
-
ตอบดีๆ นะตรัส
5 เดือนที่รอคอย
น้องยังรออยู่นั่นล่ะ
ไม่งั้นมีแฟนใหม่ไปนานแล้ว
ไม่ทำงานบ้าระห่ำแบบนี้หรอก
กดบวกและเป็ด
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีระหว่างตรัสกับเท็ดน่ะ ตรัสก้อใจร้ายไปหน่อยหายไปโดยมีแต่ข่าวทางหน้า นสพ.ให้เห็นเป็นใครก้อต้องเจ็บปวดน่ะ แล้วมาก้อยังพูดจาแบบไม่ชัดเจนอีกน่ะ ลงโทษสักหน่อยก้อดีแหละ รู้สึกว่าแต่ละคนต่างมีความลับกันทั้งนั้น :o12:
-
ใจแข็งจังเท็ตดี้แบร์
-
เหมือนเท็ตจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยสักอย่าง แต่เพื่อนรู้หมด ไม่แฟร์เลย
สมควรโกรธมาก ๆ คนรอน่ะ...มันทรมานนนนนน
ตรัสก็มีเหตุผลของตรัส แต่เท็ตก็ยังงี่เง่า เขากลับมาแล้วก็คุยกันให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า กลับไม่กลับไปหาคุยกันแล้วค่อยคิดอีกที
-
ถามว่าผิดไหมที่เท็ตจะทำแบบนี้?
ไม่ผิดเลยซักนิดกับการที่จะไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย คิดดูนะ 5 เดือนที่อยู่กับการไม่รู้อะไรเลย คนรักกันต่อให้จะเกิดอะไรแค่บอกซักคำว่ากำลังทำอะไรอยู่ บอกซักคำว่ามันเกิดอะไรขึ้น ปล่อยให้รอ รอต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้จุดหมาย ไม่รู้ว่ารออะไร อย่างนั้นหรอ?
ตรัสเป็นคนที่ใจร้ายมาก ใจดำมาก เห็นแก่ตัวที่สุด
นี่อาจเพราะตรัสเป็นตรัสแบบที่เป็นมา แบบที่รู้จักมาตั้งแต่ต้น
แต่นายเป็นคนรักที่แย่มากที่สุดเลยแหละที่ทำแบบนี้
ไม่มีใครอยากเป็นคนโง่หรอกนะ ไม่มีใครที่ไม่อยากจะรู้เรื่องราวอะไรทั้งหมดหรอกนะ
แต่ไม่มีใครเคยบอกอะไรเท็ตซักนิดก็ไม่มี เป็นใคร ใครจะทน
ขอซักนิด เดี๋ยวให้โอกาสง้อล่ะกันนะคุณชายตรัส :m16:
-
เท็ตงอนนาน ๆ หน่อย
อยากเห็นตรัสง้อ :z2:
-
ไอเรื่องเซอไพรส์อะไรนี่บางทีมันเหนือความคาดหมายนะ ทำไมตรัสทำแบบนี้กับเท็ดอ่ะ บอกว่าเป็นคนรัก เป็นคนสำคัญ แต่ให้เท็ดรู้เรื่องคนสุดท้ายทุกทีเลย ต้องมีคนกลางมาเล่าให้ฟังตลอด
คราวนี้ตรัสต้องจัดชุดใหญ่ง้อเท็ดเลยเนี่ย นิสัยมีความลับนี่แก้ยังไงก็ไม่หาย ไม่ข้อความไม่ติดต่อมาเลยห้าเดือนนี่ใจอำมหิตชัดๆ เชียร์เท็ดใจขาดดิ้นเลยเอาสิ
-
รู้สึกจุกในอก :เฮ้อ:
-
ปากแข็งเอ้ย!!!! ไอ้ซึนนนนนนนน มันหน้าโดนฮุกจริงๆ
-
:เฮ้อ:
:กอด1:
-
:pig4:
-
โอ๊ยๆๆๆๆๆ......อ่านตอนนี้ แล้วอยากอ่านตอนหน้าเร็วๆจังเลย
อยากรุ้ว่าถ้าเท็ตดี้รุ้ความจริงทั้งหมดแล้วจะทำหน้ายังไงน้า
แล้วจะคิดยังไง รุ้สึกยังไง จะรุ้สึกผิดที่โกรธท่านตรัสรึเปล่า
แต่คิดว่าคงไม่อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
มาต่อเร็วๆน้า..........
:L2: :pig4: :L2:
-
จะว่าเท็ตใจร้ายไม่ได้นะ 5 เดือนที่ทนรอกับข่าวที่เห็นและไม่มีคำพูดใดๆ จากตรัสหรือเพื่อนๆเลย คนที่ต้องรอมันทรมานแค่ไหน จะมาให้ใจอ่อนง่ายๆ ตรัสก็จะทำแบบเดิมอีก ขอสักหน่อยเถอะ จะได้เข็ดนะตรัส และหวังว่าจะมีเหตุผลที่ดีมากพอต่อการทนทรมานของเท็ต
-
เป็นคนรักกันประสาอะไร ไม่พูดไม่บอก ใครมันจะไปตรัสรู้เนอะเท็ตเนอะ
โดนซะมั้ง!! ทีหลังจะได้อ้าปากง่ายๆหน่อย
อย่าไปใจอ่อนน้อง.. สอนผัวอีกสักพัก :laugh:
-
อย่าใจอ่อนนะ ปล่อยไว้แบบนี้ซักพัก
-
ถ้าเป็นเท็ตเราจะเงียบใส่ให้นานที่สุด
ฮันน่าก็เหมือนกัน เค้าไม่จำเป็นต้องมาอธิบายอะไรเลย
ดีไม่ดีอาจโดนเหวี่ยง เพราะถ้าเรารู้สึกเหมือนกัน
ตอนนี้ใครทำอะไรเข้าข้างตรัสเราจะพาลว่า ไม่เข้าใจเรา
ทั้งที่เป็นฝ่ายเสียใจอยู่คนเดียว (อินจัด เพราะรอมานานเหมือนกัน ฮ่าาา)
-
ก็ยังไม่เห็นเหตุผลที่หนักแน่นพอที่จะเข้าข้างตรัสได้
การหายไปครึ่งปีโดยทิ้งให้อีกฝ่ายไม่รู้อะไรเลยมันโหดร้ายไป คนรักกันไม่ทำแบบนี้แน่
เท็ดมันเจ็บจนชาเลยนะ .. แล้วอยู่ดีๆก็กลับมาตอนมันกำลังทำใจเกือบได้ ก็สมควรโกรธมากหรอก
เพื่อนก็ด้วย ทำไมพอตรัสกลับมาแป๊บเดียวดันมารุมว่าเท็ดใจดำไม่ฟังเหตุผลซะงั้น
ตอนมันเจ็บปางตายเพื่อนไม่เห็นเหรอฟะ..ทำให้มันดูโง่มาตลอด แล้วยังว่ามันอีก..น้อยใจแทนนะเนี่ย
มาให้กอดแน่นๆหน่อยเท็ดน้อย สงสารว่ะ :กอด1:
-
:เฮ้อ: อันนี้จะโทษเท็ตดี้คนเดียวก็ไม่ได้นะคะ
เพราะคุณชายไม่ยอมอธิบาย
ปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปตั้งนมนาน
คนเค้าจะโกรธก็ว่าไม่ได้เน่อ o18
เราต้องเข้าใจทั้งสองฝ่ายอ่ะเนาะ
-
รอค้า :เฮ้อ:
-
ชอบคนใจแข็ง :t2: ถึงจะไม่ได้ทำผิดจริง แต่การที่ตรัสไม่อธิบายให้ชัดเจนมันก็ทำให้เท็ดเสียใจ(ตั้งหลายเดือนด้วยนา) เพราะงั้นปล่อยให้กลุ้มเล่นสักพักก็ดี 555+
-
เออเนอะ ดีจัง
คนที่ขาดการติดต่อไป 5 เดือน แค่โทรศัพท์มาซักกริ๊กหรืออีเมลล์ซักนิดยังไม่มี
แถมยังมีโปรพิเศษข่าวการหมั้นระดับโลกพ่วงท้าย กลายเป็นคนที่น่าสงสาร
ส่วนคนที่รอโดยไร้จุดหมายตั้ง 5 เดือน แถมยังต้องมาเจอข่าวที่ช๊อคใจขนาดนี้
ทำไมถึงโดนมองว่า"ใจดำ"ไปซะได้อ่ะ แค่เพียงเพราะไม่รับฟังสิ่งที่ตรัสพยายามจะอธิบายงั้นเหรอ?
รู้จักคำว่าสายเกินไปป่ะ? เวลาตั้ง 5 เดือน มันเยอะนะ เยอะพอที่จะอธิบายได้เลยนะ
แล้วเวลานั้นมัวทำอะไรอยู่ ไม่ว่างขนาดนั้นเลย แค่ไม่ว่างมังเเต่ยุ่งจัดการหลายอย่าง
ก็เลยโดนมองว่าน่าสงสาร แล้วคนที่รอล่ะ ไม่น่าสงสารเลย? คิดว่าคนที่รอไม่ต้องทำอะไรเลยงั้นสิ
คิดว่าคนที่รอก็เเค่รออย่างเดียว จะไปลำบากอะไร ยังงั้นใช่มั๊ย?
รู้รึเปล่าว่าไอ้การรออยู่เฉยๆนี่เเหล่ะ ทรมานที่สุดเลย คนที่ไม่เป็นคนรอ มันไม่มีวันรู้หรอกว่าเเย่เเค่ไหน
แล้วมาบอกว่าเท๊ตใจดำ มันใช่หรอ ใครกันแน่ที่ใจดำ!!!
ตรัสกับเเซนตะหากที่ใจดำ...สำหรับตรัสแค่นี้ยังน้อยไป
คนที่ใจดำก็คือเเซน รู้ทุกอย่างเเต่ไม่พูด จะบอกว่าไม่ใช่เรื่องตัวเองเลยไม่พูดไม่บอก
แต่พอถึงเวลาที่เท๊ตไม่รับฟังแล้วก็มาว่าเท๊ตใจดำ ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเท๊ตถามเเล้วก็ไม่บอก
ที่ผ่านมาเท๊ตไม่เคยรับรู้อะไรเลย ในขณะที่เเซนรับรู้มาตลอด
ก็ลืมไปนะว่าตรัสตะหากที่เป็นเพื่อนเเซน เพื่อนก็ต้องเข้าข้างเพื่อนอยู่เเล้ว แล้วมีใครเข้าใจเท๊ตบ้างล่ะ
รู้เเหละว่ายังไงตรัสก็เป็นพระเอกไปแล้ว(ทำไงได้ล่ะ :a14:) ก็คงต้องง้อนานหน่อย พยามยามเข้าละกัน
ไม่รู้จะให้กำลังใจยังไง เพราะก็สมควรโดนเเล้ว
ส่วนประโยคสุดท้ายของเท๊ต......คนมันกำลังอยู่ในอารมณ์รุนเเรง ไม่รับฟังอะไรทั้งนั้นหรอก ฟังไปก็ไม่รู้จะเข้าใจรึเปล่า
เอาเป็นว่าเท๊ตมีสติให้มากๆนะ ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่าสติเเล้ว สติมาปัญญาเกิด สู้ๆนะเท๊ต :กอด1:
-
อุตส่าห์ดีใจที่เท็ตจะไปดูตัว
แต่ผิดหวังมากที่คู่ดูตัวกลายเป็นตรัส :z6:
จริงๆแล้วเชียร์ตรัสมาตลอด
แต่หลังจากเห็นสิ่งที่ตรัสทำกับเท็ตแล้วรับไม่ได้ว่ะ
คนเป็นแฟนกันแม่มทำกันแบบนี้ได้ลงคอ
ตั้ง 5 เดือน มีข่าวกับผู้หญิงแถมเรื่องหมั้นอีก
เท็ตเอาคืนให้หนักเลยนะ เอาให้คุณชายมันได้สำนึก
เอาคืนซัก 5 เดือนเหมือนที่เท็ตโดนเลย o18
-
เพิ่งได้ติดตามอ่านหลังปิดเทอม555 :') ติดหนึบเลย อ่านวันละ6-7ตอน จนในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว ก่อนอื่นคอมเมนต์ตอนก่อนๆก่อนแล้วกัน น้องเท็ดไม่ได้ซื่อสินะ แค่กำลังหลอกตัวเองอยู่ แต่ในที่สุดเท็ดกับคุณชายก็ลงเอยกันด้วยดี อีกหนึ่งความประทับใจ ชอบน้องซีตาร์มากเลย อ่านแล้วอยากหาเด็กมาเลี้ยงสักคน อิอิ สงสัยจังคนรักกัณฑ์ธรคือใคร ใช่คู่หมั่นแซนน้องสาวคุณพีหรือเปล่า?
Commentตอนล่าสุด
เท็ดงอนนานๆเลยจ้า 555
ปล.อยากอ่านเรื่องแซนกับพีจัง อิอิ
-
สงสารทั้งคู่เพราะงั้นคุยกันก่อนน้า แล้วค่อยตัดสินใจ คนรักกันมันต้องคุยกัน
-
เอียงลำไปทางเท็ตสุดตัว
ถึงตรัสจะมีเหตุผลแค่ไหนก็เถอะ
แต่การหายไปเงียบๆตั้ง5เดือน มันไม่น่าให้อภัยได้ง่ายๆหรอก
ใจแข็งไว้เท็ตดี้น้อย จะอภัยน่ะได้อยู่แล้ว แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้
เคืองตรัสสุดอะไรสุด ให้ง้อเท็ตไปซักเดือน2เดือนเป็นไงล่ะ :m16:
-
ตอบให้มันดีๆนะตรัส 5เดือนเชียวนะที่หายไปโดยไม่ติดต่อเลย
นึกถึงใจคนรอหน่อยว่าเค้าเสียใจขนาดไหน 5เดือนนะเว้ยไม่ใช่5วันหรือ5ชม.
ที่จะหายไปแล้วกลับมาพูดแค่ว่า'ผมขอโทษ'ได้อ่ะ นึกถึงคนที่รอบ้าง
แล้วที่บอกว่าไม่ยอมโทรหาเพราะกลัวใจอ่อนกลับบ้านก็อีกเรื่อง
แต่ถ้าบอกว่าไม่มีเวลาโทรนี่รับไม่ไหวนะ 5เดือนเวลาตั้งเยอะ
จะอ้างว่าเรียนหนักงานเยอะไม่มีเวลาไม่ได้หรอก เพราะถ้าใจจะโทรหามันก็จะเจียดเวลาโทรหาอยู่ดี
โกรธตรัส เท็ตงอนนานๆ ให้มันรู้ไปเลยว่าเราโกรธแค่ไหน
-
เพิ่งไล่อ่านจบค่ะ สนุกมากมาย ><
สำหรับความรู้สึกในตอนนี้ หมั่นไส้ตรัสมากกกก
เรื่องอะไรหายไปตั้ง 5 เดือนแล้วจะให้เท็ตมายอมง่ายๆเหรอ ไม่ใช่แล้ว :angry2:
มาต่อไวๆนะคะ ค้างงง :pig4:
-
ไม่ได้มาอ่านนานมากค่ะหลังจากที่จู่ๆตรัสก็หายไปจากชีวิตของเท็ด
อ่านแต่ละความเห็นแล้วยังไม่อยากอ่านเลย เป็นคนอินง่ายค่ะ หายยากอีกต่างหาก
ขอทำใจแป๊บนะคะ แล้วจะตามอ่านแน่นอนค่ะ :กอด1:
-
เชียร์หนูเท็ตสุดใจ :ped149:
-
ตอนแรกๆ นายเอกเรื่องนี้ซึนสุดๆ อ่ะ
ซึนจนรู้สึกว่า เอ้ย รู้ใช่ปะ แต่แกล้งไม่รู้ ไม่ยอมรับ กลัวอะไร
แต่ตอนล่าสุด อืม ความคิดแรกที่โผล่มาในหัวก็คือ
อนาคต คู่นี้จะไปรอดเหรอ ไม่พูดกับแบบนี้ ถ้าไม่มีเพื่อน
ไม่มีพ่อแม่จะทำไง การที่แซนไม่พูดน่าจะถูกนะเพราะเรื่องนี้
มันเรื่องของคน 2 คน อีกฝ่ายหายไป 5 เดือนไม่บอกอะไร
แล้วเพื่อนจะพูดได้เหรอ ถ้าจำไม่ผิดแซนเป็นเพื่อนกับตรัสมานาน
การเก็บความลับย่อมดีกว่าเท็ตนะ เท็ตมันก็เด็กเกิ้น ตอนเรียนนี่ผ่านมาได้
เพราะเพื่อนเลยนะ แล้วตอนทำงานถ้าไม่มีแรงกระตุ้น ให้ตายยังไง
ก็ยังไม่มีความรับผิดชอบอยู่ดี บางทีการที่ตรัสทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
นอกจากจะรู้ว่าเท็ตแคร์และรักตรัสแค่ไหนแล้ว เท็ตยังเป็นผู้เป็นคน
ขยันทำงาน ไม่ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลเหมือนเดิม
ถ้าไม่รู้ตัวซะที สุดท้ายคนที่แย่คือเท็ตแหละ ตรัสดูแลราวกับไข่ในหินเลย
-
ใครก็ได้............ช่วยประกาศตามหาคนแต่งด่วนเลยครับ
อยากอ่านต่อแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
อย่าไปยอมนะเท็ตดี้!!!
อย่าไปสนใจคนอย่างตรัส
จะเหตุผลอะไรก้อไม่สำคัญหรอก
ถ้าตรัสเห็นเท็ตสำคัญก็ต้องติดต่อมาบ้าง
แต่นี่อะไร ไม่มีเลย หายไปเลย
คนอย่างงั้นสมควรโดนนนน
-
ทะลึ่ง : กามที่ 28
ผมยิ้มรับข้อมูลจากปากคุณฮันนาห์คนสวย ด้วยอคติที่มีอยู่ในใจทำให้มองข้ามความงดงามหมดจรดบนใบหน้าตอนที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ อีกทั้งยังมีน้ำเสียงหวานหูที่ใครได้ฟังทุกวันคงชื่นใจ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคู่หมั้นของเธอที่เป็นผู้โชคดีคนนั้น และจู่ ๆ ก็คล้ายว่าอากาศภายในห้องนี้มันลดน้อยลงกะทันหัน หายใจหายคอติดขัดขึ้นทุกที ได้ยินแต่เสียงอื้ออึ้งในหูจนกระทั่งสายตาพร่ามัวจนมืดดับ ไม่รับรู้เรื่องราวใดอีก
ผมหลับไปหนึ่งวันเต็ม ๆ คุณหมอวินิจฉัยว่าร่างกายอ่อนเพลียเนื่องจากพักผ่อนไม่เพียงพอ สมองอ่อนล้าเกินกว่าจะรับไหวก็เลยชัตดาวน์ตัวเองเสร็จสรรพ ล้มพับลงต่อหน้าธารกำนัลให้เป็นที่อับอาย ไอ้บ้าแซนก็เอาแต่สวดผมตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา จนไม่มีเวลารำลึกด้วยซ้ำว่าผมมาอยู่โรงพยาบาลได้ยังไง และไม่รู้ว่ามันยืมปากนางร้ายจากละครเรื่องไหน ถึงได้จัดจ้านสิ้นดี นึกอยากจะหลับต่อไปอีกสักสิบตลบ แต่ติดที่ว่าไอ้คนที่ยืนหน้านิ่งกอดอกพิงกำแพงข้างประตูห้องทำให้ผมต้องเหลือบมองจนข่มตาไม่ลง
ผนังห้องสีขาวสะอาดสะอ้านดูหม่นหมองทันตา เมื่อเห็นรังสีความตรึงเครียดที่แผ่ออกมาจากคนที่เอาแต่ก้มมองปลายเท้าตัวเอง ตรัสผอมลงมาก ผมเพิ่งมีโอกาสสังเกตเห็น ตลอดหลายวันที่ผ่านมาผมหลีกเลี่ยงที่จะมองหน้ามันโดยตรงเพื่อป้องกันไม่ให้ความรู้สึกที่หลากหลายตีรวนผิดทิศทาง ใจของผมยังไม่แข็งแรงพอที่จะต่อต้านแววตาตัดพ้อ ไม่เถียงเลยว่าหวั่นไหว ต่อให้มันหายไปสักสิบปียี่สิบปีผมก็ยังมีเยื้อใยต่อกันอยู่ดี แต่ถึงจะอย่างนั้น มันก็คนละเรื่องกับการให้อภัย
“นี่กูเพิ่งรู้จากคุณน้าว่ามึงอาการหนักถึงขนาดอดหลับอดนอนเพราะบ้างาน ดูแลตัวเองบ้างสิวะ ถ้ามึงเป็นอะไรไปคุณอากับคุณน้าจะอยู่ยังไง ท่านมีมึงคนเดียว ไม่เห็นแก่ตัวเองก็เห็นแก่ท่านเถอะ” แซนมันผ่อนลมหายใจยาวก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงเกรี้ยวกราดด้วยความโมโหไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแย่เลยสักนิด ตรงกันข้าม ผมรู้สึกปลอดภัยเพราะเข้าใจเจตนาของมันดี “พวกท่านเพิ่งกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนมึงตื่นไม่นาน อีกสักพักค่อยโทรบอกท่านแล้วกันว่ามึงฟื้นแล้ว ส่วนซันกับอ้นลงไปกินข้าว เหลือแค่กูกับตรัส...ที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้า”
“ไล่มันไปซะ”
“ว่าไงนะ”
“กูบอกว่าไล่มันไป บอกให้มันไปกินข้าว กลับบ้าน หรือกลับอังกฤษไปเลยก็ได้ แต่ไม่ต้องมาเฝ้ากู จะเป็นจะตายก็เรื่องของกู ไม่ต้องมาสนใจใยดีอะไรทั้งนั้น”
“แต่เท็ต...ตรัสเป็นห่วงมึงมาก”
“มันควรห่วงกูตั้งแต่ห้าเดือนที่แล้ว ไม่ใช่ตอนนี้ หมดเวลาจะรับความรู้สึกนั้นจากมันแล้วว่ะแซน” อย่าหลงคิดว่าผมจะออมเสียงเพราะกลัวว่าคนที่ถูกกล่าวถึงได้ยินถ้อยคำถากถาง ผมตะเบ็งสุดเสียงป่วย ๆ ของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
“แล้วรู้อะไรไหม ต่อให้ใช้คำว่าเพื่อนมาอ้าง...กูก็ไม่นับว่ามันเป็นเพื่อนแล้วเหมือนกัน”
ใช่ ทุกอย่างมันต้องลงเอยแบบนี้แหละถูกต้องแล้ว ผมไม่ใช่ของตายที่นึกอยากจะมาหาก็มา นึกอยากจะทิ้งไปก็ไป มันไม่ใช่วิถีของคนที่มีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาล้อเล่นกับหัวใจของผมอีก และหลังจากนี้ผมขอปฏิเสธหัวชนฝาที่จะพูดจาเปิดใจกับมัน หวังว่าคุณพ่อท่านจะเข้าใจ
ผมเกลียดคนขี้ขลาด และตรัสกำลังแสดงความใจเสาะของตัวเองให้ผมเห็นเต็มสองตา ตรัสกลับมาพร้อมคุณฮันนาห์แต่ไม่กล้าพาเธอมาพบผม ไม่กล้าพูดแม้แต่ความจริงแล้วจะให้ผมเปิดใจคุยกับมันเพื่ออะไร คุยกันไปก็คงได้รับรู้แค่เรื่องที่มันอยากให้ผมรู้ ส่วนเรื่องที่เป็นความลับก็ยังคงเป็นความลับต่อไป
ผมจะไม่สนใจแล้วว่านอกเหนือจากนี้ตรัสยังมีเรื่องที่ยังปกปิดผมอีกหรือไม่ ผมจะไม่สนใจด้วยว่าตรัสรักคุณฮันนาห์หรือเปล่า รวมถึงเรื่องที่ว่าพวกเขาจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ ผมจะไม่มีวันสนใจคนที่กำมือตัวเองแน่นแล้วหลบหน้าหนีหายจากผมไปตั้งแต่วันนั้น ผมรู้ตัวดีว่าคำพูดของตัวเองมันรุนแรงและร้ายกาจ แต่มันก็สาสมแล้วกับทุกการกระทำของตรัสที่ปฏิบัติต่อผม
การที่ตรัสหายหน้าเปรียบเสมือนการตายจากชีวิตของผมโดยสมบูรณ์ ไร้ซึ่งผลกระทบใด ๆ ไม่ว่าจะต่อสมองหรือหัวใจ ไม่คิดถึง ไม่ถวิลหา หรือว่ากระวนกระวายใจ แม้แต่ไอ้แซนเองยังสงสัยว่าทำไมผมทำใจง่ายนัก มันคิดผิดถนัด ใช่ว่าผมเพิ่งเริ่มทำใจเมื่อตอนที่แตกหักกันครั้งหลังสุด ผมเตรียมใจก่อนหน้านั้นนานแล้ว ตั้งแต่เห็นแท็บลอยด์ของคุณกัณฑ์ธรก็ตระหนักได้ว่าชีวิตนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ก่อนจะสายเกินไปผมควรถอดใจเสียแต่เนิ่น ๆ
“เท็ตคิดดีแล้วใช่ไหม เรื่องนี้สำคัญเกินกว่าจะทำเพียงเพื่อประชดใครนะลูก”
“แม่ครับ คนที่แม่พูดถึงเขาไม่ได้มีความหมายกับผมขนาดนั้น ที่สำคัญคำขอของผมครั้งนี้ก็มีชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือของพ่อกับแม่เป็นเดิมพัน ผมขอยืนยันว่าผมคิดอย่างละเอียดรอบคอบดีแล้วครับ”
“ถ้าอย่างนั้นแม่ก็เบาใจ”
“แม่ควรจะดีใจมากเลยต่างหาก เพราะหลังจากนี้ผมก็คงมีหลานให้แม่อุ้ม พ่อเองก็ไม่ต้องหนักใจว่าผมจะนอกลู่นอกทางไปไหนอีก”
“พ่อเขาไม่เคยกังกลหรอกว่าลูกจะรักใครชอบใคร ขอแค่ลูกของท่านเป็นเด็กดีก็พอ”
เลา ๆ ว่าการดูตัวครั้งใหม่คงจะได้ดั่งใจเสียที คิดมาตลอดเรื่องความเหมาะสมเพราะผมเองก็ลูกคนเดียวหัวแก้วหัวแหวน เป็นความหวังของบุพการี อยากเป็นหน้าเป็นตาให้พ่อกับแม่ได้ชื่นใจ แล้วถ้าใครต่อใครเขารู้ว่าผมผิดแผกก็รังแต่จะทำให้ท่านทั้งสองขายหน้า ดังนั้นการที่ไม่มีตรัสคือความสมบูรณ์แบบในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้
(( เท็ต ตอนนี้อยู่ที่ไหน )) น้ำเสียงสั่น ๆ ของซันทำให้ผมใจเสียหนัก ทั้งที่กำลังลุ้นระทึกว่าจะไปทันเวลานัดดูตัวกับลูกสาวของเพื่อนแม่หรือเปล่า ผมติดประชุมสำคัญที่กินเวลาเกินกำหนดกว่าครึ่งชั่วโมง เหยียบคันเร่งจนเกร็งไปหมดแล้วยังต้องมาได้ยินน้ำเสียงไม่สู้ดีของตี๋หนึ่งมันอีก
“ขับรถอยู่ มีอะไรด่วนหรือเปล่าซัน”
(( ด่วนมาก ฉันติดต่อตรัสไม่ได้เป็นอาทิตย์แล้ว ))
“แล้วยังไง”
(( ตอนนี้ฉันอยู่ที่ฮ่องกงกำลังจะบินกลับไทย โทรหาตรัสเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด กลัวจะเกิดเรื่องไม่ดี เท็ตช่วยหน่อยได้ไหม ))
“ขนาดซันยังโทรไม่ติด แล้วใครจะโทรติด”
(( ป่านนี้แล้วไม่ต้องโทรแล้ว ช่วยไปดูมันหน่อยเถอะ ฉันรู้ว่าเท็ตลำบากใจ ไม่อยากมองหน้ามันด้วยซ้ำ แต่คิดซะว่ามันเป็นเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งก็ได้ จะปล่อยให้มันตายไปต่อหน้าต่อตาเลยหรือ ))
“ตอนนี้ไม่ได้จริง ๆ ซัน ฉันติดธุระสำคัญ”
(( แล้วถ้าเป็นตอนเย็น หรือพรุ่งนี้ หรือวันไหน ๆ ก็ได้ ถ้าเท็ตจะสงสารมันบ้าง ถือว่าฉันขอร้องแล้วกัน ))
จนได้...อุตส่าห์หมายมั่นว่าจะตัดขาดให้ถึงที่สุด ซันก็เล่นทีเผลอปั่นหัวผมจนได้ คำพูดของแฝดพี่รบกวนจิตใจจนต้องส่งข้อความไปหาแฝดน้องเพื่อถามว่ามันอยู่ที่ไหน สะดวกไปคอนโดตรัสด้วยกันหรือเปล่า แต่รอเท่าไหร่มันก็ไม่ตอบกลับมา คิดเอาเองว่าคงติดงานจนไม่มีเวลาเปิดดูโทรศัพท์
“อาหารไม่ถูกปากเหรอคะ” ผู้หลักผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายแยกย้ายกลับไปแล้ว เหลือเพียงผมกับสุภาพสตรีที่นั่งตรงกันข้าม ท่าทีลุกลี้ลุกลนของผมคงขัดตาเธอจนต้องเอ่ยถามตามมารยาท แต่เผอิญว่าความวิตกกังวลที่แสดงออกมามันไม่ได้เกี่ยวข้องกับสรรพสิ่งรอบตัวเวลานี้เลย ความสวยหวานละเมียดละไมของคู่ดูตัวยังไม่สามารถแทรกผ่านหมอกควันจาง ๆ ที่เร่งจังหวะการเต้นของหัวใจ ไม่มีแรงพิศวาสจนตกหลุมรักใครตอนนี้แน่นอน
มันคงมหัศจรรย์เกินไปหน่อยหากคำพูดสั้น ๆ ของซันจะเปลี่ยนใจที่ตั้งมั่นมาตลอดของผมให้โอนอ่อนตาม จะเชื่อได้ยังไงว่าไม่ได้แสดงละครตบตากันอยู่ ดีไม่ดีซันก็ร่วมรู้เห็นกับคนที่บอกว่าหายตัวไปร่วมสัปดาห์ แต่สิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจว่าหมอนั่นพูดความจริงก็คือ...เมื่อสิบนาทีก่อนหน้านี้ ตอนที่เดินไปส่งแม่ที่หน้าร้านอาหาร ผมได้รับข้อความจากเบอร์คุ้นตา เพียงแค่เท่านั้นก็ทำให้ใจผมสั่นจนแทบยืนไม่ไหว
‘ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉันมีความสุขทุกนาทีที่มีเท็ตอยู่ข้าง ๆ ต่อจากนี้ไปคงไม่มีฉันคอยอยู่ขวางหูขวางตา ดูแลตัวเองด้วยนะ ลาก่อน’
ผมคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยนอกจากเรื่องร้าย ๆ พยายามโทรกลับไปก็ติดต่อไม่ได้เลยสักครั้ง ตัดสินใจโทรเข้าออฟฟิศคอนโดก็ได้ความว่าตรัสเก็บตัวอยู่ในห้องหลายวันแล้ว เหมือนอย่างที่ซันบอกไม่มีผิดเพี้ยน แต่การนัดดูตัวครั้งนี้ก็สำคัญ ผมจะยกเลิกกลางคันไม่ได้เสียด้วย ร้อนใจจนต้องส่งข้อความไปบอกไอ้แซนอีกหนว่าด่วนมาก เพราะไม่รู้ว่าตรัสเป็นตายร้ายดีอย่างไร ขอให้มันอย่าเป็นอย่างที่ผมคิดเลย
“ไม่ค่อยหิวน่ะครับ” ผมตอบพร้อมแสร้งยิ้มทั้งที่มืออ่อนแรงจนหยิบจับช้อนส้อมแทบไม่ไหว คล้ายกับเป็นไข้ขึ้นมากะทันหัน ลนลานยกแก้วน้ำขึ้นจิบไม่ต่ำกว่าสิบหน จนอีกฝ่ายหมดความอดทนที่จะมองผมอยู่เฉย ๆ
“ถ้ามีธุระด่วนก็ไม่ต้องเกรงใจนะคะ”
“คือผม...”
“ไปเถอะค่ะ ดิฉันก็มีธุระสำคัญหลังจากนี้เหมือนกัน เอาไว้จะอธิบายกับคุณป้าให้เองค่ะ รีบไปเถอะ” ดั่งนางฟ้ามาโปรดก็ไม่ปาน แต่ผมไม่มีเวลาซาบซึ้งน้ำใจนานนัก รู้ดีว่ามันเสียมารยาทมากแต่ผมบังคับตัวเองไม่ได้เลย ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาตญาณ ทั้งการที่มือสั่นเสียงสั่น เหงื่อซึมฝ่ามือและหน้าผาก หนักสุดเห็นจะเป็นการถอนหายใจซ้ำ ๆ ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพราะผมวิตกจริต ตื่นกลัวในสิ่งที่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร
ทุกอย่างดูเชื่องช้าไปหมดทั้งที่ผมรีบเร่งสุดกำลัง สัญญาณไฟจราจรที่นับถอยหลังสองนาทีไม่ต่างอะไรกับสองชั่วโมง ทุกลมหายใจคล้ายจะบั่นทอนเรี่ยวแรงในการเหยียบคันเร่ง ผมยังไม่ละความพยายามที่จะโทรหา แต่ภาวนาบนบานอย่างไรก็ไม่มีหวังที่ปลายสายจะเชื่อมต่อ นึกท้อแท้จนต้องทุบพวงมาลัยเพื่อระบายความอัดอั้น
แล้วในที่สุดคอนโดมิเนียมจุดมุ่งหมายก็ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ผมลืมสนิทเลยว่าไม่ได้พกกุญแจห้องตรัสติดตัวนานแล้ว อาศัยความใจกล้ามุ่งหน้าไปยังออฟฟิศที่ยังเปิดทำการ กล่าวอ้างว่าผมเคยอยู่ที่นี่ ซึ่งก็โชคดีเหลือเกินที่มีพนักงานบางคนจำผมได้ พกลมคำโตว่าผมลืมกุญแจไว้ในห้องและไม่แน่ใจว่ารูมเมทยังอยู่ข้างในหรือเปล่าเพราะติดต่อไม่ได้ เขาก็ใจดีให้กุญแจสำรองมาชั่วคราว
ระหว่างที่อยู่ในลิฟต์จนก้าวถึงโถงทางเดิน ผมระลึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลกให้ช่วยดลใจผู้ชายที่อยู่ชั้นห้า จงล้มเลิกความตั้งใจที่จะทำร้ายตัวเอง หรือไม่อย่างนั้นก็ขอให้ผมเข้าใจผิด คิดไปเองว่าตรัสกำลังจะสร้างอัตวินิบาตกรรม เพราะไม่อย่างนั้นต่อจากนี้ชีวิตของผมคงจะไม่รู้จักความสุขอีกเลย
ผมจงใจที่จะไม่กดออด อาศัยคีย์การ์ดใบนี้บุกรุกเข้าไปโดยไม่ส่งเสียงดัง ไม่มีแรงจะตะโกนโวยวายด้วยซ้ำว่าตรัสอยู่ไหน อย่าเพิ่งคิดทำอะไรบ้า ๆ เพราะแค่ทรงตัวยืนตรงก็ปาฏิหาริย์แล้ว สิ่งแรกที่เห็นคือทุกอย่างว่างเปล่า ทั้งหน้าโทรทัศน์ เคาน์เตอร์เครื่องดื่ม หรือแม้แต่ในห้องครัว จะมีก็แต่เพียงขวดเหล้าที่กระจัดกระจายและกลิ่นบุหรี่ที่ตลบอบอวลอยู่ภายใน ผมก้าวช้า ๆ ไปยังประตูห้องนอน เคาะเบา ๆ โดยไม่รู้เหมือนกันว่าทำเพื่ออะไรก่อนจะเปิดแง้มเข้าไป
มั่นใจอย่างหนึ่งคือตรัสไม่อยู่ในห้องนี้ มีเพียงกระเป๋าเดินทางสองใบที่วางไว้ข้างตู้เสื้อผ้า ผมจึงเดินเข้ามาดูในห้องน้ำก็ไม่เห็นใครสักคน จนปัญญาจะคิดแล้วว่าตรัสหายไปไหน นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าตรัสจะไปที่ไหนได้อีกนอกจากที่นี่ หรือต่อให้มีผมก็ไม่เคยรู้ บ้านคุณปู่ที่เคยพูดถึงก็ไม่เคยได้ย่างกรายไปสักหน หรือถ้าเป็นบ้านของคุณฉัตรพันธ์ผมก็ไม่รู้ว่าสองพ่อลูกเขาเว้นระยะห่างมากน้อยแค่ไหนแล้ว ยืนมืดแปดด้านอยู่ข้างโซฟาจนกระทั่งหันไปเห็นว่าประตูห้องรับรองแขกที่ผมเคยพึ่งพาถูกเปิดทิ้งไว้ ใจหนึ่งนึกยินดีว่าตรัสอาจอยู่ในนั้น แต่อีกใจ...มันทำให้ผมไม่ก้าวขาไม่ออก
ภาพที่เห็นคือผู้ชายในชุดสูทกำลังนอนคว่ำหน้า โต๊ะข้างหัวเตียงมีกระปุกยาและแก้วน้ำที่พร่องไปกว่าครึ่ง สาบานได้เลยว่าผมก้าวพรวดเดียวถึงตัวโดยไร้สรรพเสียงใด ๆ แค่กัดฟันแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเงียบ ๆ รัวกำปั้นไปที่กลางหลังแล้วขยำเสื้อเชิ้ตเนื้อดีอย่างแรงหลายครั้งจนยับยู่ยี่ไปหมด ย้ำคิดย้ำทำอยู่อย่างนั้นจนหมดแรงแล้วทรุดนั่งลงข้างเตียง ปล่อยเสียงสะอื้นฮึกฮักอย่างหน้าไม่อาย
จนกระทั่ง...ผมถูกลิดรอนอากาศหายใจ
ผมไม่รู้ว่าคนที่นอนแน่นิ่งลุกขึ้นมารั้งไหล่ผมให้หันไปหาแล้วโน้มหน้าลงมาลักจูบนานแค่ไหน แต่คิดว่านานพอจะทำให้ผมหลงลืมตัวจนถูกพยุงขึ้นมาอยู่บนเตียง โดนกักตัวในวงแขนทั้งที่น้ำมูกน้ำตายังเปรอะเปื้อนเต็มหน้า ตัดสินใจด้วยสติสัมปชัญญะอันน้อยนิดกระชากปกเสื้อมันหวังจะหาความ ซึ่งก็ได้ผลระดับหนึ่ง เห็นได้จากการที่ตรัสยอมเว้นระยะห่างระหว่างใบหน้าประมาณคืบฝ่ามือ
“ร้องไห้ทำไม กลัวฉันตายหรือ”
“หุบปาก” แล้วใครใช้ให้มันมานอนหายใจแผ่ว ๆ อย่างกับคนใกล้สิ้นลมแบบนั้น
“ฉันเป็นโรคนอนไม่หลับมาหลายเดือนแล้ว ต้องใช้ยาคลายเครียดที่มีผลข้างเคียงทำให้นอนหลับสนิท”
“ไม่ต้องบอกไม่อยากรู้ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ปล่อย จะกลับบ้าน”
“เท็ต...ฉันกำลังจะกลับอังกฤษ ข้อความที่ส่งไปไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เข้าใจผิด ฉันขอโทษ” หมดข้อสงสัยว่าทำไมถึงมีกระเป๋าเดินทางอยู่ในห้องนอน ลางสังหรณ์ผมไม่ค่อยผิดพลาดนัก แต่มันน่าประหลาดใจตรงไหน ในเมื่อที่ผ่านมามันก็สรรหาเรื่องช็อกโลกมาให้ผมแปลกใจเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว อีกสักครั้งจะเป็นไรไป
“ไปคราวนี้...จะไม่กลับมาอีกใช่ไหม ก็ดี จะได้ไม่ต้องฝืนใจมาเจอกันอีก ชักจะเบื่อหน่ายเต็มทนแล้วเหมือนกัน” ผมกัดฟันพูดจนร้าวไปทั้งอก พยายามเก็บซ่อนสีหน้าทั้งที่เจ็บเจียนบ้า อุตส่าห์หักห้ามใจกลับต้องมาพังไม่เป็นท่าเพียงเพราะว่าเข้าใจผิด มึงมันโง่เท็ต โง่งมงายอย่างหาที่สุดไม่ได้
“ปล่อยตรัส ปล่อยสักที...” ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่หัวใจที่มันเคยเหนี่ยวรั้งไว้ ผมก็ขอคืนเหมือนกัน
“ฉันขอโทษ” ตรัสพูดซ้ำอยู่อย่างนั้นพร้อมกระชับอ้อมแขนที่กอดผมไว้แน่น แต่มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ผมไม่เข้าใจว่าทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นมันคืออะไร ตรัสทำแบบนี้ทำไม ยื้อหัวใจผมไว้ทำไม ถ้าเดาไม่ผิดการกลับอังกฤษครั้งนี้คืองานหมั้น และอีกไม่กี่เดือนหลังจากนั้นคืองานแต่ง ทำแบบนี้มันยิ่งกลายเป็นคนใจร้ายในสายตาผม ทั้งที่อยากจบกันแบบเรียบง่ายไม่ต้องฟูมฟายอะไรมากนัก แต่มันกลับทำลายทุกอย่าง เห็นผมเจ็บหนักขนาดนี้มันยังไม่สาแก่ใจหรือยังไง ต้องตายต่อหน้ามันเลยใช่ไหม...ถึงจะหยุดสักที
“ไม่น่ามาเลย เท็ตไม่น่ามาหาฉันเลย”
“ปล่อย...”
“ขอร้องล่ะ ขออยู่แบบนี้สักพักแล้วฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง”
“มันสายไปแล้วตรัส จะแต่งงานอยู่แล้วแท้ ๆ เลิกทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้สักที ระวังจะไม่มีใครเขาเชื่อถือ”
“ใครบอก...ว่าฉันจะแต่งงาน”
“มาถึงขั้นนี้แล้วตรัส คนเขารู้กันทั้งบ้านทั้งเมืองแล้วว่าทายาทรามานุสรณ์จะหมั้น” ผมได้ยินเสียงถอนหายใจจากคนที่ยังไม่ละความตั้งใจที่จะกักตัวผมไว้ในวงแขน ขยับเท่าไหร่ก็ไม่หลุดจนสุดท้ายต้องจำยอมนอนหันหลังให้
“เท็ตกำลังเข้าใจผิดนะรู้ตัวหรือเปล่า งานหมั้นถูกยกเลิกไปตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว ฮันนาห์เป็นผู้หญิงรักสนุกรักอิสระ ถึงขนาดยอมตัดขาดจากกองมรดกเพียงเพราะต้องการใช้ชีวิตอย่างที่เขาชอบ”
“แต่ข่าวในไทยยังประโคมกันยกใหญ่ว่าตรัสจะหมั้น”
“ฉันก็คงแปลกใจอยู่เหมือนกัน ถ้าไม่มารู้ทีหลังว่ากัณฑ์ธรเป็นเต้าข่าว หมอนั่นมีนิสัยกัดไม่ปล่อยมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” อ่า...กลายเป็นว่าผมเพ้อพกไปเองคนเดียว ทุกอย่างมันน่าจะจบตั้งแต่รู้ว่าคุณฉัตรพันธ์อนุญาตให้คุณกัณฑ์ธรปลูกต้นรักกับผู้หญิงของเขา แต่เพียงเพราะสื่ออินเทอร์เน็ตที่ผมเปิดผ่านตา ทำให้ผมหลงลืมที่จะพิจารณาความเป็นจริง
“สรุปว่าเท็ตโกรธเพราะคิดว่าฉันต้องแต่งงานกับคุณฮันนาห์ใช่ไหม”
“เปล่า”
“ถ้าอย่างนั้นก็โกรธเพราะฉันขาดการติดต่อ”
“ส่วนหนึ่ง”
“แล้วเรื่องอะไร”
“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”
“ฉันจะไม่เซ้าซี้ถ้าเท็ตไม่อยากเล่า เพราะฉันเองก็ทำผิดกับเท็ตไว้มาก ฉันขี้ขลาดเกินไป กลัวว่าถ้าบอกเรื่องหมั้นแล้วฉันจะเสียเท็ตไป แต่ฉันไม่ได้โกหกนะเรื่องเร่งเวลาเรียน และรู้อะไรไหม ต่อให้คุณฮันนาห์ไม่ใช่ฝ่ายยืนกรานว่าจะขอยกเลิกพิธีการ ฉันเองก็กำลังหาทางประนีประนอมกับญาติฝ่ายนั้นอยู่พอดี เพราะมันมีเรื่องธุรกิจของคุณปู่มาเป็นข้อต่อรอง เท็ตเข้าใจฉันใช่ไหม”
“อืม”
“อืมแปลว่าเข้าใจ หรือแค่รับรู้เฉย ๆ”
“ไหนว่าจะไม่เซ้าซี้ไง” ขอเวลาทำใจหน่อย ยังปรับตัวไม่ทัน
“ก็ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นฉันขอนอนพักสักหน่อยนะ เพิ่งทานยาเข้าไปก็มีคนร้ายบุกเดี่ยวมาทุบเอา ๆ”
“จะนอนแล้วก็ปล่อยดิ”
“ขอนอนทั้งอย่างนี้ได้ไหม อย่าเพิ่งหนีกลับไปตอนนี้เลย” ไม่อยากจะสารภาพเลยว่าผมเองก็รู้สึกง่วงขึ้นมาตงิด ๆ แค่ได้กลิ่นคุ้นเคยติดปลายจมูกแบบนี้ มันก็ออกฤทธิ์เหมือนยานอนหลับดี ๆ นี่เอง
ตรัสบอกว่าตัวเองเป็นโรคนอนไม่หลับเพราะวิตกกังวล แล้วคิดหรือว่ามันเป็นอยู่ฝ่ายเดียว ถ้าผมนอนหลับสนิทไม่มีอะไรต้องคิดคงไม่ไปนั่งแหกตาเฝ้าโกดังสินค้าอยู่ครึ่งค่อนคืนแบบนั้นแน่
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาตอนที่ท้องฟ้าข้างนอกเป็นสีขลับทองใกล้ค่ำเต็มที ไม่แปลกใจว่าทำไมจึงรู้สึกหิว พลิกตัวเบา ๆ เพราะแขนข้างหนึ่งของตรัสยังพาดอยู่บนตัว ก่อนจะเดินโงนเงนไปยังห้องครัวเพื่อรินน้ำดื่ม มีเวลาคิดทบทวนระหว่างนั้นว่ามันตลกร้ายเหลือเกิน ทั้งที่เครียดจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ทุกอย่างกลับพลิกปมเพียงแค่เปิดใจคุยกัน ถ้าผมตัดสินใจผิด คิดสั้นว่าช่างมัน ตรัสจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่างมัน ผมคงไม่ได้มายืนโล่งใจจนต้องลอบยิ้มกับตู้เย็นแบบนี้แน่
แต่ก็ยิ้มได้ไม่นานเพราะจู่ ๆ มีแขนปริศนาส่งมาโอบรอบตัวตอนที่ผมกำลังวางแก้วลงในอ่างน้ำ ซึ่งถ้าคนนิรนามเงียบนานกว่านี้อีกนิดเดียว ผมคงส่งหมัดลุ่น ๆ เสยปลายคางข้อหาทำตัวน่าหมั่นไส้
“ตกใจแทบแย่ นึกว่าหนีกลับไปแล้ว”
“เอาน้ำไหม” ผมจงใจถามกลับเพราะไม่อยากต่อความคนที่แกล้งทำเสียงขึ้นจมูกคล้ายจะงี่เง่าเหมือนเด็ก บอกตามตรง ผมยังปรับตัวกลับมาสู่สถานะเดิมไม่ได้จริง ๆ
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ” แล้วตรัสก็เงียบไป ไม่มีใครพูดอะไรอีก ยืนนิ่ง ๆ ปล่อยให้มันกระชับกอดที่ดูท่าว่าจะไม่ปล่อยง่าย ๆ จนในที่สุดผมก็ยอมจำนน ล้มเลิกความตั้งใจที่จะเก็บงำความคิดของตัวเองเอาไว้ ยอมพูดออกไปพร้อมปล่อยวางหินหนัก ๆ ที่ถ่วงอยู่กลางอก
“ฉันเคยถูกกัณฑ์ธรมอมเหล้า...รู้บ้างหรือเปล่า” ตรัสส่งเสียงครางต่ำในลำคออย่างคนที่เข้าใจอะไรมากขึ้น ก่อนจะวางคางที่หัวไหล่แล้วฟังต่อไปเงียบ ๆ “ครั้งแรกคนขับรถช่วยไว้ ครั้งที่สองโชคดีที่คุณพีกับไอ้แซนมาทันพอดี”
“โกรธฉันเพราะเรื่องนี้เอง”
“ใช่ มันไร้สาระ แต่ถ้าไม่เจอกับตัวเองคงไม่รู้หรอกว่ามันหมิ่นเหม่แค่ไหน”
“รู้สิ ฉันรู้ดีว่าเท็ตตกอยู่ในอันตราย ถึงได้ส่งคนของฉันไปเป็นพนักงานที่รีสอร์ท คอยติดตามคอยส่งข่าวให้กับคุณพีระมิดตลอดว่าเท็ตอยู่ที่ไหน ปลอดภัยหรือเปล่า ไม่แปลกใจเลยหรือว่าทำไมแซนถึงไปช่วยเร็วนัก”
“อะไรนะ”
“คนขับรถที่อยู่กับเท็ตตลอดทัวร์ภูเก็ตคือคนของฉัน ไม่ใช่พนักงานประจำของรีสอร์ท เข้าใจหรือยัง”
“กูเข้าใจแล้วครับ แต่มึงช่วยเข้าใจและเห็นใจกูหน่อยเถอะ นี่กูนอนรอมาเป็นชั่วโมงแล้ว”
“ไอ้แซน!” ผมหันขวับไปมองต้นตอเสียงกระเง้ากระงอด เห็นตี๋สองยืนขวางประตูครัวหน้าตางัวเงีย ชายเสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ย สภาพดูไม่จืด “มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่เปิดโทรศัพท์แล้วเห็นข้อความว่าไอ้เทพบุตรแย่แล้วนั่นแหละ กำลังติดพันการประชุมสำคัญแล้วต้องหลบออกมากลางคัน เพื่อบินมาดูคนนอนกอดกันเนี่ยนะ นี่มันเวรกรรมอะไรของกู” ฉิบหายละ แสดงว่ามันมาถึงหลายชั่วโมงแล้วจริง ๆ “โทรกลับเท่าไหร่ก็โทรติด มึงปิดเครื่องทำไมเท็ต”
“สงสัยแบตหมด” พิสูจน์ด้วยการหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงก็เห็นว่าเป็นอย่างที่คิดจริง ๆ “แล้วซันล่ะ”
“นอนตายอืดอยู่ในห้องไอ้ตรัสนั่นไง อ้นก็มา ทีหน้าทีหลังกรุณาตรวจสอบข้อเท็จจริงก่อนแจ้งข่าวทุกครั้งด้วยนะครับ กูลำบากหาตั๋วเครื่องบิน” ได้ยินเสียงคุณชายมันหัวเราะไม่หยุดแล้วอารมณ์เสียขึ้นมาติดหมัดเลยให้ตาย
คล้ายเป็นการรวมพลโดยมิได้นัดหมายยังไงชอบกล หลังจากปลุกซันกับอ้นมาล้างหน้าล้างตาแล้วก็ถึงเวลาอาหารเย็น ไอ้แซนเป็นคนเลือกร้าน ส่วนผมเป็นคนขับเพราะตรัสยังมีอาการอ่อนเพลียตกค้างจากฤทธิ์ยา กลัวว่าจะไม่ปลอดภัย
ระหว่างที่รถจอดติดไฟแดงก็หันไปเห็นว่าตรัสเอนหลังพิงเบาะหลับตาสนิท ดูไม่พร้อมสำหรับมื้ออาหารสักนิดเดียว “ไหวไหม” ตรัสแค่ยิ้มบางตอบมา “บอกให้รออยู่ที่ห้องก็ไม่เชื่อ”
“เดี๋ยว ๆ ใครก็ได้ช่วยสงเคราะห์กูหน่อย เล่าให้ฟังทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ ทำไมเรื่องมันกลับตาลปัตรแบบนี้”
“ธุระไม่ใช่ว่ะแซน นั่งเงียบ ๆ เก็บปากไว้เคี้ยวข้าวเถอะ”
“แต่กูเพื่อนมึงนะ จะมาจีบกันต่อหน้ากูโดยไม่พูดไม่บอกอะไรไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้...” แต่ก่อนที่แซนมันจะเถียงอะไรขึ้นมาอีก คุณเปมทัตเขาก็ช่วยขัดขวางด้วยประโยคเด็ดที่มีความน้ำเน่าอยู่เต็มเปี่ยม เดี๋ยวเลี้ยงไวน์ปีแปดหกสักขวดแล้วกัน โทษฐานที่พูดถูกใจ
“ของแบบนี้ไม่ต้องมีคำอธิบายอะไร แค่ใช้หัวใจสื่อสารก็พอ”
▩▩▩
-
จะไปยังไงต่อจากนี้ ขอให้มันดีขึ้นๆเถอะ
-
ดีกันแล้ว...แต่ก็ยังไม่เต็มร้อยอยู่ดีสินะ
เอาหน่า...ยังดีกว่าไม่ดีกันเลย
เฮ้อเท็ต...
-
อาวเห้ยดีกันแล้วววววววว
ได้หวานกันสักที
-
ดูดิ เท็ตคืนดีกับตรัสเฉยเลย
แต่คนอ่านยังเคืองอยู่นะ
อิโธ่ ถ้าไม่มามุกจะเป็นจะตายนะ จ้างให้ก็ไม่แล
-
ดีกันเสียที ลุ้นแทบแย่ ><~
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เข้าใจกันซักทีน้าาาาาาาาา
-
ดีกันเสียที อึดอัดมานานนนนนแระ :z3: :z2:
-
อืมม อืมมม อืมมมม...
ปรับอารมณ์ไม่ทัน เป็นแค่คนอ่านแท้ๆแต่ทำไมถึงได้รู้สึกเงิบๆพิลึก -_-
ตอนต้นลั่นวาจาไว้จะเป็นจะตาย พอมาตอนท้ายอิฉันงง มันเกิดขึ้นเร็วมาก ฮา
ยังรู้สึกไม่เคลียร์เท่าไหร่ เอาเถอะ
-
กรีซ..... คิดถึงเท็ด คิดถึงตรัส ในที่สุดก็เข้าใจกันสักที
ฮือ.....คิดว่าตรัสจะคิดสั้นแล้วเชียว
กอดคุณลิปสติคด้วยค่ะ =]
-
ในที่สุดก็กลับคืนสู้สภาวะปรกติแล้ว
-
ตรัสนี่นะ รู้ทันเท็ดไปหมด
รู้ว่าเท็ดยังรักตัวเอง ไม่งั้นคงไม่กล้าเล่นมุขนี้หรอก
-
ดีแล้ว .. :กอด1:
-
ฉันจะเป็นจะตายแทนมันสองคนอยู่นานเลยนะ :o12:
ในที่สุดก็กลับมาดีกันสักที
แอบคิดในใจไปว่า หรือคนแต่งมันจะใจร้าย ให้เลิกกันวะ
โหย แอบเถียงตัวเองในใจว่า ไม่หรอก ที่ผ่านมาก็แต่งเป็นนิยายใสๆหวานๆเสี้ยวๆ
ไม่น่าโหดกับ ตรัสเท็สขนาดนั้น
อ่านจบตอน :เฮ้อ: โล่งอก
ดีใจที่เขาคืนดีกันแล้ว ลุ้นจะแย่
ตอนต่อไปก็อยากอ่านไวไวนะ
-
ตกลงเขาดีกันแล้วหรอ งงๆ
เหมือนแค่เท็ตเออ ออ ไปเฉยๆแค่นั้นเองอ่ะ
-
เฮ้อ อย่างน้อยก็โล่งใจหน่อยที่สองหนุ่มกลับมาประสานใจกันอีกครั้ง
แม้จะครึ่งๆกึ่ง กันเล็กน้อยก็ตาม
-
เฮ้อ อออออ ในที่สุดก็ดีกันซะที
ลุ้นแทบแย่ว่าเมื่อไหร่ตรัสจะเลิกขี้ขลาด เลิกปากหนัก แล้วหันมาอธิบายให้เท็ตฟัง สุดท้ายก็ต้องพึ่งคนอื่นก่อนอยู่ดีสินะ
ส่วนเท็ตดี้ของเรานึกว่าจะใจร้าย ใจแข็งได้นาน ..สุดท้ายก็ทิ้งตรัสไม่ลงอยู่ดี
แต่อย่างว่าแหละ ส่งข้อความมาแบบนั้น แถมยังติดต่อไม่ได้อีก เป็นใครก็คิดในแง่ร้ายกันหมด
หวังว่าต่อไปจะไม่มีเรื่องมาบีบคั้นหัวใจคนอ่านอีกนะคะ พอก่อนน นน หัวใจทำงานไม่ทัน
ว่าแต่ว่า...
ตรัสจะกลับไปอังกฤษอีกหรอ ไปทำไม ไม่ต้องไปหรอก อยู่กับเท็ตเหอะ นะ นะ นะ
อ๊าก กก ก ก กกก ก
เพิ่งอ่านจบแต่อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ
ขอบคุณที่ทำงานอย่างหนักนะคะ
:L2:
-
ดีกันแล้ววววว
ถึงจะยังค้างๆคาๆก็เหอะ
อ่านตอนนี้แล้วสงสารตรัสมาก
เท็ตกลายเป็นคนใจร้ายเลยอะ
-
พอคุยกันมันก็ดีขึ้น เห็นมะ :impress2:
หวังว่าตรัสจะคิดได้ คราวหน้าต้องบอกเท็ตไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม
เพราะเท็ตก็เป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตตัวเองนินา :o8:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ในที่สุดก็ดีกันแล้ว..... รึเปล่า :เฮ้อ:
มาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
งงเว้ยเฮ้ย
ดีกันได้ยังไง
//กลับขึ้นไปอ่านอีกรอบจิ่ :m1:
-
เราเข้าใจนะ เท๊ตดี้ เอาจริงๆ เราก็โกรธเหมือนเท็ต และเชื่อว่า เท็ตก็โกรธ และ "อยากเกลียด" ตรัสเหมือนทุกคน
ที่เท็ตทำทุกอย่างทั้งตัดใจ ทั้งบอกเลิก ทั้งที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครอื่น ทั้งหมดที่ทำไปเพราะเท็ตยังรักตรัสอยู่ทั้งนั้น
คนเรา เมื่อเจอคนที่รักอยู่ในช่วงความเป็นความตาย ไอ้ทิฐิ ความโกรธ ความน้อยใจ ที่มีถามจริงๆ มันจะยังมีเหลืออยู่ไหม ถ้าตรัสตายไปจริงๆ ก็คงไม่มีอีกแล้ว เราเชื่อว่า ณ วินาทีนั้นที่เท็ตเจอ ตรัสนอนอยู่ ในใจคงไม่เอาอะไรอีกแล้ว
เราไม่แปลกใจเลยถ้าเท็ตจะยอมให้ง่ายๆ
คงได้รับบทเรียนพอแล้วมั้ง ตรัส
ปล.ถามจริงว่าจะยอมตัดใจจากหมีน้อยจริงเหรอ
-
หุหุ ดีกันแล้ว เย้เย้
-
ต่อไปอย่าให้มีอีกนะตรัส
รักเท็ตก็ต้องเชื่อใจและบอกได้ทุกเรื่องเข้าใจมั้ย
ต่อไปนี้ขอให้ทุกอย่างแฮปปี้กระดี๊กระด๊านะจ๊ะ
-
ขอแค่มีโอกาสได้พูดกัน และอีกคนรับฟัง เรื่องก็จะไม่มี :กอด1:
สมหวังเร็วๆ :-[
-
สรุปว่าจบลงแล้วด้วยดี เรื่องมันกลับตาลปัตรไปหมดเพราะความห่วงใยของตรัสนี่แหละ แค่พูดว่าคนขับรถเป็นคนของตัวเอง เท็ดน่าจะหายโกรธแล้ว
คนอะไรช่างห่วงใย กลับมาจีบกันเหมือนเดิมแล้วนะ
-
เขาดีกันแล้วใช่มั้ย เขาดีกันแล้วๆๆๆๆๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ตกใจแทบแย่ เฮ้อออออออออออ โล่งอก!!
:z2: :impress2: :mc4:
-
ขอแบบเคลียร์ๆหน่อย...ตรัสยังจะไปอังกฤษอีกมั้ย? แล้วไปทำไม?
ปล.รอตอนหน้านะครับ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
ปล.คนแต่งหายไปนานเกิ้น
-
o13 เข้าใจกันแล้วดีจัยจุงเบย
-
ในที่สุด
เท็ตกับตรัสเอ๋ยใจเย็นๆ เคลียร์กันทั้งคู่นั่นล่ะ
ใช่อย่าที่บอก ของอย่างนี้ต้องใช้หัวใจ
กดบวกและเป็ด
จะบอกว่าคิดถึงเรื่องนี้เสมอ^^
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[เค้าดีกันแล้วใช่มั๊ย
-
ทำไมเหมือนความรู้สึกไม่เหมือนเดิม
รอนะ รอวันที่ทุกอย่างจะเหมือนเดิม สู้ๆ
-
หวังว่าตรัสจะได้บทเรียนแล้วนะ
ขัดใจเท็ตที่ยอมง่ายๆ ถึงจะเข้าใจว่าคงคิดได้ตอนคิดว่าตรัสจะตายก็เถอะ
-
ในที่สุด ทุกอย่างก็ไปได้สวย
ดีใจที่ได้อ่านตอนใหม่!!!!!'
ha ha ha
-
เท็ตใจแข็งดีในช่วงแรก ก็ทำให้พระเอกเมาเหล้าได้่เป็นอาทิตย์ล่ะวะ สะใจเบาๆกับคุณชาย
โห มีไปดูตัว ที่บ้านเท็ตเอาจริงหรือทดสอบลูกชายเนี่ย คุณชายตรัสทำใจหายนะมานอนนิ่งแบบนั้น
โรคนอนไม่หลับนี่คงเป็นเพราะกังวลเรื่องที่ไม่บอกเท็ตเรื่องหมั้นด้วยใช่มั้ย เป็นคนรวยนี่ยากจริงวุ้ย
ยังดีที่มีส่งคนมาคอยดูแลเท็ต ความผิดเลยเบาบางลงนิดหน่อย สุดท้ายก็ดีขึ้นเนอะสองคน
ฮาเพื่อน ๆ ในแก๊งค์มาก มากันครบเลยน่ารักดี
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารเท็ตมากกว่า การที่ไม่รู้อะไรๆ มันอึดอัด ถึงตรัสจะบอกว่ารักมากก็ตาม
-
:impress3:
-
แค่เปิดใจทุกอย่างก้อสวยงาม :impress3: ปล่อยให้เรื่องมันแย่เพราะคุณตรัสไม่เคยบอกเล่าอะไรเลย นายเท็ดก้อคิดเองเออเองตลอด เพื่อน ๆ ในกลุ่มน่ารักมากกกกกกก เลยน่ะ ยังไงก้อหวาน ๆ กันบ้างก้อดีน่ะ คนอ่าน ๆ แล้วอึดอัดแทนน่ะ ส่วนคนแต่งก้อมาบ่อย ๆ น่ะจ้ะ นานเกินนนนนนนนน มาทีต้องทบทวนความจำกันใหม่ทุกทีเลย :m16:
-
นี่แหละน้า มีปัญหาอะไรแล้วไม่หันหน้ามาปรึกษากัน ต่างคนต่างคิด สุดท้ายเจ็บทั้งคู่
กว่าจะเข้าใจกันก็เกือบสาย ถึงจะยังไม่ค่อยเคลียร์เท่าไร แต่ก็ยังหายใจหายคอโล่งหน่อย
-
อยากจะยุให้ตรัสหาคนใหม่จริงๆเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเท็ตคนเดียวที่ไม่ยอมฟังอะไรเลยคนที่ไล่ให้ตรัสไปเรียนคนเดียวก็คือเท็ตทั้งๆที่จะไปด้วยกันก็ได้เหมือนกับเท็ตเห็นแก่ตัวนะนึกถึงใจตรัสบ้างว่ารักเท็ตแค่ไหนต่อไปถ้ามีปัญหาอีกก็ฟังตรัสบ้างนะสงสารตรัสเพราะตรัสคือคนที่รักเท็ตมาตลอด
-
เข้าใจเท็ดนะว่าอารมณ์นั่น เห็นตรัสฟุบแบบนั่นมันจะใจอ่อนก็ไม่แปลก :เฮ้อ: ก็คนมันรักนี่นะ
แต่ก็ยังขัดใจตรัสอยู่ดี :angry2:
ทำไมตรัสเป็นพระเอกที่งี่เง่าไม่พูดไม่บอกไม่อธิบายให้เท็ดฟังตั้งแต่เเรกๆ
ดีใจที่ดีกัน แต่ก็ยังเคืองตรัสอยู่ดีอะ :serius2:
-
กลับตาลปัดอย่างแรวงงงงงงงง
แต่ก็ดีละ ดีกันไว้ รักกันๆเนาะ อิอิอิ
-
จุดพลุๆ :o8:
-
ตกลงเค้าดีกันแล้วใช่มั้ย
-
โอะ! มาม่าชามใหญ่เบ้อเริ่มมมมม :m15:
หนักหน่วงมาก จะร้องไห้แล้วววววววว น้ำตาปริ่มกันเลยทีเดียว
สรุปแฮปปี้กันแล้วใช่มั้ยยยยย หวาดกลัว รู้สึกเป็นโรคจิตตก ฮ่าๆๆๆๆ
คืนดีกันไวๆ เถอะนะตรัสเท็ต สงสาร ทั้งคู่เลย
#จะบอกว่าเห็นคนเขียนอัพทีไรคือ กรี๊ดก่อนเลยอ่ะ กรี๊ดจริงๆ แบบดีใจมาก มาต่อไวๆ นะคะ อยากบอกว่าคนอ่านตัวเล็กๆ ( :laugh: ) คนนี้กำลังรออยู่ และเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ :กอด1:
-
ดีกันสักที ลุ้นแทบแย่ อิอิ
-
ดีกันก็ดีแล้ว แต่ก็เหมือนยังมีอะไรติดอยู่ในใจ ตรัสหายไปนานเกินอะ
ไม่พูดไม่ติดต่อไรมาเลยมันก็น่าโกรธจริงๆแหละนะ อยู่ดีๆก็กลับมาบอกว่างานยุ่ง จบ!!
เฮ้ออออ สงสารเท็ตตอนไม่มีตรัสมากเลยนะ ให้อภัยง่ายไปนะลูก :z3:
-
ร้องเพลงนี้ได้ไหมคะ "รักกันไว้เถิดเราเกิดร่วมแดนไทย"!
แต่ใจอ่อนไปนิด น่าจะนึกถึงตอนที่ตัวเองต้องอยู่คนเดียวโดยที่
ไม่รู้อะไรเลยให้มากกว่านี้ เฮ้อ!
-
สารภาพว่า โก้ดดด โกรธตรัสมากมาย
แต่ทำไมเป็นห่วงและยิ้มไปด้วยที่ตรัสกับเทดดี้คืนดีกัน... เพราะรักสินะ :L1:
ถึงตอนนี้ความรู้สึกจะไม่เต็มร้อยแต่ตรัสก็ต้องทำคะแนนหน่อยละกันนะจ๊ะ
แหม๋ ส่งคนมาเฝ้าเค้าได้แต่เมสเสจซักอันไม่มี้ ไม่มี คิดแล้วยังน้อยใจอยู่เลยอ่า
-
:mc4:
-
ดีกันซะที่นึกว่ามาม่าจะมาเป็นสปอตเซอร์เรื่องนี้ด้วยจะบ้าตายช่วงนี้มาม่าหลายเรื่องเกิน
ดีกันก็ดีแล้วรักกันมากทั้งคู่แต่ไม่พูดไม่ถามคิดเองกันไปเรื่องเลยยิ่งร้ายแรง คิดถึงกลุ่มนี้จริงๆชอบแซนที่ต้องแหย่ต้องกัดกับเท็ต
ซันกับอ้นก็น่ารักนะอิอิ
-
เท็ตต้องเข้าใจชีวิตของตรัส ตรัสเองก็เลิกมีความลับสักที
ยิ่งอ่านเหมือนยิ่งค่อยๆรู้ตัวตนของตรัสอะฮ่าๆ
แต่ดีกันแล้วก็ดีอะยังไม่อยากดราม่าไม่ชอบมันไม่บราโว่5555
-
ดีกันแล้ววว~ :mc4:
-
:กอด1: ดีกันแล้ว แม้ยังไม่เต็ม100%ก็ตาม
แต่ก็คงดีขึ้นเรื่อยๆ
-
ขอให้ทุกอย่างเป็นไปในทางที่ดี!!!
-
เค้าดีกันแล้ว เค้าดีกันแล้ว เค้าดีกันแล้ว เค้าดีกันแล้ว เค้าดีกันแล้ว เค้าดีกันแล้ว เค้าดีกันแล้ว เค้าดีกันแล้ว เค้าดีกันแล้ว
เย้ๆ จุดพลุฉลอง
-
อ่านจบแล้วก็ว่าอยู่ว่าทำไมยังไม่โล่งใจ ที่แท้ตรัสยังต้องไปอังกฤษอยู่นี่
คาใจอะ
-
กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด :z3:
เราชอบเวลาเท็ตกับตรัสหวานใส่กันมากเลยรู้ไหม ในที่สุดวันนี้ก็กลับมา ขอชดเชยความมาม่าด้วยนะคะะะ :monkeysad: :impress2:
แต่ตรัสเอ๊ย หายไปไม่บอกไม่กล่าวแบบนั้น ไม่พูดอะไรสักคำ มีเหตุผลอะไรแค่ไหนก็โกรธสิ เป็นปมในใจได้เลยนะเออ
โชคดีเท็ตใจอ่อน :o8:
-
ดีกันเร็วจริงวุ้ย
เอาคืนตรัสให้สำนึกกว่านี้หน่อยๆสิ
-
อ่าาาา ค่อยยังชั่วหน่อย
+1 ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาต่อเรื่อยๆๆๆ ..
-
สนุกมากเลยครับ
ขอบคุณครับ
-
ที่แท้ก็เป็นฉะนี้แล....แหมๆๆๆๆ ดีกันเเล้วอ่าาาา ดีใจจุงเบยยยยยยยย :man1:
แถมยังมีหวานเบาๆอีกนะ แต่มันยังดีแบบหน่วงๆอยู่นะ อาจเพราะเรื่องดูตัวของเท็ตก็เป็นได้
แล้วไหนจะเรื่องที่ตรัสจะไปอยู่อังกฤษอีก จะเอาไง? รีบเคลียร์เร็วๆล่ะ o13
แต่ว่าเรื่องที่หายหน้าไป ก็...นะ โทรมาหน่อยก็ไม่ได้ อะไรจะปานนั้น
เอาเป็นว่าจากนี้ก็ประคับประคองเท็ตและความรักดีๆแล้วกัน เป็นกำลังใจตลอดแหละ :กอด1: :L2:
-
อ้าว..ดีกันแบบงงๆ
สรุปเหตุผลที่หายไป ไม่บอกกล่าวคือ แค่กลัวเท็ดโกรธที่รู้ว่าหมั้น??? อธิบายไปตรงๆมันง่ายกว่ามั้ย
กลัวเค้าโกรธตัวเอง แต่อีกฝ่ายจะเจ็บยังไงไม่แคร์เลยเนอะ
แหม..ส่งคนมาดูแล แต่ตัวเองหนีปัญหาซะงั้น ก็ขี้ขลาดและเห็นแก่ตัวจริงอ่ะ อิคุณชายตรัส
แต่ก็เอาเหอะ เพื่อความสุขของเท็ด ให้อภัยมันไปซะ แล้วเริ่มต้นใหม่
รักเค้าไปแล้วนี่ ทำตัวน่าสงสารอีกต่างหาก เป็นเท็ดก็คงตัดใจลำบาก
กอดเท็ด :กอด1:
-
อั๊ยยะ ในที่สุดตรัสกับเท็ตก็คืนดีกันแล้ว :impress2: บอกตรงๆว่าก่อนหน้านี้สงสานเท็ตมากเลย :sad4:
แต่เราก็สงสานตรัสนะ :o12:
(อีนี่ จะเอาไงกันแน่= =*) (งะ-3- ก็เค้าสงสานทั้งคู่อะ)
-
บทที่ 9 แล้ว
-
ง่ายไปป่าว เหอะๆ
-
คนอ่านเองก็ "ยังปรับตัวกลับมาสู่สถานะเดิมไม่ได้จริง ๆ" ขอเวลาอีกหน่อยนะ
-
ตอนที่ 16 แล้ว
-
มาลงชื่อตามอ่านค้าาาา
พึ่งอ่านถึงตอนที่ 10 เอง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค้าา สู้ๆ
-
ตามมาจนทัน :เฮ้อ:
-
บทที่ 19 แล้ว
-
ตอนที่ 22 แล้ว
-
ได้อีกนิด ..
-
ทะลึ่ง : กามที่ 29
ผมกำลังเคี้ยวเสี่ยวหลงเปาจนเต็มแก้มตอนที่แซนมันยื่นหน้าเข้ามาแล้วถามว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น ลืมไปว่าตี๋สองมันชอบเซ้าซี้ ถ้าไม่ได้ดั่งใจก็จะคะยั้นคะยอจนกว่าจะสมหวัง ปากหนักให้ตายก็ไม่มีวันชนะลูกตื้อของมันแน่นอน
แค่นิดเดียวก็ได้ สัญญาว่าจะไม่ล้อ” นั่นไง ทำไมมันถึงมั่นใจว่าเป็นเรื่องน่าอาย แต่ต่อให้ผมไม่ได้เสียหน้าก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องรายงานมันทุกความเป็นไป เพราะเรื่องที่มันสมควรบอกผม ยกตัวอย่างเช่นเรื่องของตรัส มันยังไม่คิดจะแง้มปากบอกกันสักนิด เพราะฉะนั้นอยากรู้อะไรก็ถามกับไอ้คุณชายเองแล้วกัน
“เลิกรบเร้าเถอะแซน เท็ตไม่บอกหรอก” ขอบคุณอ้นเหลือใจที่ช่วยห้ามทัพ ไม่อย่างนั้นขนมจีบกุ้งร้อนจัดที่ปลายตะเกียบของผมคงได้พุ่งหลาวไปลวกปากคนในอีกสองวินาทีต่อจากนี้แน่
“ก็ได้ ๆ ไม่บอกก็ไม่บอก แต่ถ้ามีปัญหาอะไรแล้วคิดจะโทรมาปรึกษา ก็อย่ามาหาว่าใจร้าย”
“คุณฮันนาห์กลับไปแล้วเหรอวะตรัส” ผมเห็นคนถูกถามชะงักมือไปนิดขณะที่กำลังแกว่งช้อนคนข้าวต้มเห็ดหอมของตัวเองช้า ๆ เพื่อไล่ไอร้อน ผมรู้จุดประสงค์ที่ซันโพล่งถามออกไปแบบนั้น คงเป็นความหวังดีที่อยากให้ผมสบายใจ หลังจากที่ได้ยินเสียงครางต่ำของตรัสเป็นคำตอบ “เห็นว่ามากันตั้งหลายคน นึกว่าจะอยู่นานกว่านี้”
“แค่มาเที่ยว คงไปประเทศอื่นกันต่อ”
“อย่างนั้นก็ดี จะได้ไม่มีใครเป็นลมล้มพับจนโกลาหลไปทั้งร้าน” โดนแขวะแผลฉกรรจ์ ถ้าไม่หันไปเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนพูดก็กะว่าจะส่งต่อขนมจีบลูกนี้ไปให้ “ฉันไม่โทษเท็ตหรอกนะที่เข้าใจผิด เพราะทุกอย่างมันไม่โปร่งใสมาตั้งแต่ต้น เป็นใครก็ต้องคิดมากกันทั้งนั้น ฉันพูดถูกไหม” ผมยิ้มบาง อย่างน้อยก็มีซันเป็นพวกแหละวะ ไม่ต้องกังวลว่าไอ้แซนมันจะเล่นแผนสูง ทำทีเป็นพ่อพระแต่มีจุดประสงค์จะล้วงความลับ
“แล้วตอนนี้ยังคิดจะกลับไปใช่ไหม”
“ต้องไป”
“เอกสารก็อยู่ที่นั่นหมดแล้ว ทำไมต้องไปด้วยตัวเอง” บรรยากาศรอบโต๊ะตอนนี้มีแค่เสียงตรัสกับซัน พาลให้คิดว่ากำลังสอบปากคำกันอยู่โดยที่คนอื่นไม่รู้เลยว่าหัวข้อสนทนาคืออะไร ซึ่งหลังจากคำถามนั้นตรัสก็ไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย
ทุกคนแยกย้ายกันบริเวณหน้าคอนโดฯ ของตรัส ซันกับอ้นที่ติดรถแซนมาก็พากันหอบสัมภาระที่ขนมาจากสนามบินกลับบ้านไป เข้าใจว่าคงไม่มีเวลาตัดสินใจอะไรนานนัก ผมเองก็ผิดที่ปล่อยให้โทรศัพท์แบตฯ หมดจนไม่มีใครสามารถติดต่อได้...บรรลัยแล้ว!
ลืมสนิทเลยว่าวันนี้หนีพิธีดูตัวกลางคัน เพราะไอ้พวกนั้นแหละที่เอาแต่บ่นว่าหิวจนลืมหน้าลืมหลัง ผมตบกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางรนราน จนตรัสที่ยืนอยู่ข้างรถต้องโพล่งถาม
“หาอะไร”
“โทรศัพท์”
“เท็ตวางไว้ในห้องครัว” เวรแท้ ๆ ว่าจะรีบกลับไปอธิบายทุกอย่างกับแม่ แต่ต้องเสียเวลาเพราะเรื่องไร้สาระจนได้ ฝ่ายหญิงเขาอุตส่าห์ออกโรงปกป้องแต่ฝ่ายชายกลับไม่ทำอะไรเลย หายหัวไปเฉย ๆ แบบนี้...คำว่าขี้ขลาดยังน้อยไป
ซวยจริง ๆ ที่ไม่ได้บอกแม่ทันทีที่กลับออกมา ซวยมากที่เป็นเจ้าความคิดและออกปากเองว่าอยากให้แม่เป็นสื่อกลางเพื่อสานสัมพันธ์กับใครสักคน และซวยที่สุดเมื่อแม่เจาะจงเลือกคนใกล้ตัวอย่างลูกสาวเพื่อนสนิทของท่าน ซวยทั้งขึ้นทั้งร่องเลยไอ้เท็ต
“จะกลับบ้านหรือ” ตรัสถามไล่หลังตอนที่ผมก้าวพรวดพราดเข้ามาเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องครัว น้ำเสียงปกติดีไม่ใช่ว่าติดจะเซ้าซี้หรือน้อยใจอะไร ผมตอบอืออาในขณะที่กำลังเล่นซ่อนหากับโทรศัพท์ก่อนจะเห็นว่ามันนอนแน่นิ่งอยู่ข้างอ่างล้างจาน
“เท็ต...” ผมถอนใจเบา ๆ ตอนที่ตรัสใช้เสียงรั้งไว้ก่อนที่ผมจะก้าวถึงประตู ตัวผมยังยืนอยู่ตรงนี้ก็จริง แต่ใจผมกลับถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ไม่อยากเสียเวลากับสิ่งอื่นไปมากกว่านี้ เพราะความรู้สึกผิดที่กัดกินใจอาจทำให้ผมไม่กล้าสู้หน้าแม่
“รู้อะไรไหมตรัส ก่อนมาที่นี่ฉันกำลังอยู่ในร้านอาหารกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกอย่าง และมันสำคัญตรงที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนรู้จักที่สนิทสนมกับแม่มาก ซึ่งถ้าไม่รีบกลับไปอธิบายทุกอย่างกับแม่ ท่านต้องโกรธมากแน่ ๆ” ผมพูดออกไปโดยไม่หันมองหน้าตรัสสักนิด ก่อนจะกัดฟันกลั้นใจเดินออกมาแล้วทิ้งมันไว้เบื้องหลังโดยไม่พูดแม้แต่คำลา คิดเพียงแค่ว่าผมทำถูกแล้ว เว้นระยะห่างอย่างที่ควรจะเป็น ใจเย็นไว้เท็ต...แล้วทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี
แต่ไม่รู้ทำไมคนที่ประกาศกร้าวว่าตัวเองไม่ใช่ของตายถึงเดินย้อนกลับมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องเดิม เมื่อลิฟต์เคลื่อนตัวถึงชั้นหนึ่งนิ้วมือมันก็กดอัตโนมัติให้ขึ้นมายังชั้นห้า สาบานได้เลยว่าผมไม่รู้ตัวสักนิด รู้แค่ว่าน้ำเสียงสั่น ๆ ที่ตรัสใช้เรียกชื่อผมมันออกฤทธิ์กัดกร่อนยิ่งกว่าน้ำกรดเสียอีก ใจมันอ่อนยวบยาบไร้แรงต้านทานอย่างห้ามไม่อยู่
ผมมีมารยาทพอที่จะกดออดแต่ไม่รอให้ตรัสเปิดประตู ใช้คีย์การ์ดที่ยังไม่ได้คืนพนักงานปลดสลักก่อนเดินกลับเข้าไปโดยไม่ไตร่ตรองอะไรทั้งสิ้น ตรัสกำลังนั่งอยู่ที่โซฟา...ด้วยแววตาที่มองปราดเดียวก็รู้ว่ามันกำลังเจ็บหนักด้วยบาดแผลที่มองไม่เห็น ขวดเหล้าเบียร์ที่ล้มระเนระนาดอยู่บนพื้นพรมทำให้ผมอดหนักใจแทนแม่บ้านไม่ได้ ผ่อนลมหายใจก่อนจะพูดแกมสั่งด้วยสุ้มเสียงไม่ต่างกระซิบ
“ไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวเก็บห้องให้” ตรัสมองอย่างไม่เชื่อสายตาเมื่อเห็นว่าผมก้าวกลับเข้ามาพร้อมกับปลดกระดุมแขนเสื้อแล้วพับขึ้น ผมไม่ย้ำคำเพราะคิดว่ามันได้ยินทุกพยางค์อย่างชัดเจน กำชับด้วยสายตาว่านี่ไม่ใช่แค่คำแนะนำแต่เป็นคำสั่งที่มันต้องทำตามทันที ก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจแล้วทิ้งมันไว้ตามลำพังอีกครั้ง ซึ่งสาบานได้เลยว่าคราวนี้ผมจะไม่เยี่ยมหน้ากลับเข้ามาเป็นหนที่สองแน่
ตรัสยอมลุกขึ้นแต่โดยดี ถึงแม้ว่ายังกะพริบตาถี่ ๆ ด้วยความไม่เข้าใจ ผมลอบยิ้มกับขวดบลูเลเบิ้ลที่กำลังก้มเก็บ พลางส่ายหน้าให้กล่องแนทเชอร์แมนที่ยังเหลืออยู่ไม่กี่มวน รวบหยิบกระป๋องเบียร์ไปได้สักพักก่อนจะหยัดตัวยืนตรง ปั้นหน้าตึงแล้วหันไปหาคนที่กำลังก้าวช้า ๆ ไปยังตู้เสื้อผ้า “ขอยืมสายชาร์จโทรศัพท์ด้วย”
“อยู่ที่เดิม” เป็นอันว่ารู้กัน หันมองก็เห็นว่ามันขดม้วนอยู่ข้างเต้ารับใกล้โทรทัศน์
“อ้อ แล้วก็...โกนหนวดซะด้วยนะ ปล่อยตัวแบบนี้แล้วโทรมชะมัด” ไม่รู้ว่าผมยังมีสิทธิ์วิจารณ์หรือเปล่า แต่คิดเสียว่าเป็นคำแนะนำด้วยความหวังดีก็แล้วกัน ซึ่งตรัสก็คงเข้าใจถึงได้จุดยิ้มบางก่อนจะเดินเข้าห้องไป
ผมใช้เวลาไม่นานกับเศษซากอารยธรรมด้านมืดของตรัส ดูนาฬิกาก็เห็นว่ายังไม่ดึกเท่าไหร่ หลังจากกู้ชีพโทรศัพท์จนใช้งานได้ตามปกติแล้วก็ตัดสินใจติดต่อหาแม่เป็นคนแรก เรียบเรียงคำแก้ตัวไว้ในหัวก่อนจะผิดแผนเมื่อพ่อเป็นฝ่ายรับโทรศัพท์
(( ว่ายังไงไอ้ลูกชาย วันนี้ไปสร้างเรื่องอะไรไว้ ))
“พ่อ...ผมอธิบายได้นะครับ มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริง ๆ แม่ล่ะครับ”
(( แม่เราหลับไปสักพักแล้ว คืนนี้จะกลับบ้านหรือเปล่า ))
“เปล่าครับ ผมจะค้าง...ที่คอนโดฯ ของตรัส ผมขอโทษนะครับ”
(( ไม่เป็นไรพ่อเข้าใจ เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้เถอะ พ่อรู้ดีว่าลูกของพ่อมีเหตุผลมากพอ ไม่ต้องกังวล )) ในเมื่อท่านพูดถึงขนาดนี้แล้วผมยิ่งรู้สึกผิดจับใจ ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย ทั้งที่ยังไม่พร้อมจะมีใคร ผู้หญิงคนนั้นเขาก็สมบูรณ์แบบทุกอย่าง หวังก็แต่เพียงผมจะไม่เข้าตา อยากให้เขามองว่าผมเป็นเพื่อนคนหนึ่งก็พอ
ผมไม่อยากบ่อนทำลายความสุขของใคร โดยเฉพาะพ่อกับแม่ที่สำคัญยิ่งชีวิต ผมยอมหายไปจากโลกนี้เสียยังดีกว่าที่จะทำให้พวกท่านเสียใจ กับแม่เองท่านตั้งความหวังกับผมไว้มาก ตามใจผมทุกอย่าง ปูทางชีวิตด้วยกลีบกุหลาบจนผมเคยตัว อดคิดไม่ได้ว่าผมจะสู้หน้าท่านได้อย่างไรในวันพรุ่งนี้
ผมระบายความหนักใจด้วยการทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เหลือบมองกระเป๋าเดินทางของตรัสแล้วนึกขัดใจขึ้นมาติดหมัด อยากลุกขึ้นไปต่อยแทนกระสอบทรายให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ก่อนที่ผมจะทำอะไรไร้สาระก็รู้สึกถึงวัตถุบางอย่างที่นอนทับไว้อยู่กลางหลัง เบี่ยงตัวเพื่อคว้ามาก่อนจะเห็นว่าเป็นโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดของคุณชาย ซึ่งไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจให้ผมกลายเป็นคนช่างสอด ปลดล็อกเข้าเครื่องโดยไม่ต้องใส่รหัส ประมาทเกินไปหน่อยแล้ว
ทุกอย่างภายในดูปกติดี ไม่มีข้อมูลที่เป็นรูปหรือเอกสารสำคัญใด ๆ อยู่เลย หมดข้อสงสัยว่าทำไมตรัสถึงไม่ตั้งรหัสรักษาความปลอดภัย แต่ก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงเหมือนเดิม ผมเอะใจเรื่องข้อความ ตอนที่ตรัสยังอยู่ที่อังกฤษใช่ว่าผมจะรอให้มันโทรมาหาฝ่ายเดียว โทรไม่ติดก็ส่งข้อความมือเป็นระวิง จึงอยากรู้ว่าความรู้สึกในรูปแบบตัวอักษรที่ผมเสียเวลานั่งพิมพ์ส่งไปให้ มันได้รับบ้างไหมก็เท่านั้นเอง...
ตรัสเดินกลับออกมาจากห้องน้ำพอดีตอนที่ผมวางโทรศัพท์ลงข้างตัว ผมเม้มปากแน่นเพื่อซ่อนอาการพิรุธก่อนจะโพล่งออกไปด้วยประโยคกันตาย “โกนหนวดแล้วค่อยยังชั่วหน่อย”
“มีใครโทรมาหรือเปล่า” โชคร้ายเกินไปไหม นึกว่ามันไม่ทันเห็นเถอะ แต่เผอิญว่าผมมีไหวพริบปฏิภาณดีเกินกว่าจะยอมให้ตัวเองถูกจับได้
“ไม่มี เมื่อกี้เผลอนั่งทับก็เลยหยิบออก” แถหน้าตาย ตรัสเองก็ซื่อเหลือเกินที่หลงเชื่อง่าย ๆ ก่อนจะเดินมานั่งเช็ดผมข้างกัน “ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” ตรัสไม่ตอบแค่เลิกคิ้วเชิงอนุญาต “จะไปอังกฤษอีกทำไม”
“มีปัญหาเกี่ยวกับเอกสารของทางมหา’ลัย อยากไปด้วยกันไหม” ผมส่ายหน้าพัลวัน “ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามบ้าง เท็ตย้อนกลับมาที่นี่ทำไม”
“เพราะอยากรู้เรื่องที่ถามไปแล้ว ถ้ากลับไปทั้งที่ยังคาใจก็คงนอนไม่หลับ” สมเหตุสมผลออกจะตายไป แต่ไม่รู้ทำไมตรัสต้องยิ้มล้อผม
“เท็ตน่าจะกลับบ้านไปคุยกับคุณแม่เรื่องวันนี้ จู่ ๆ ก็หลบหน้าจะไม่โดนท่านโกรธเอาหรือ”
“เปล่าสักหน่อย เพิ่งวางสายจากพ่อเมื่อสักพักนี่เอง ท่านให้กำลังใจแล้วบอกว่าให้กลับไปอธิบายทุกอย่างกับแม่พรุ่งนี้เช้า แต่ถ้าตรัสลำบากใจ อยากให้ฉันกลับตอนนี้ล่ะก็...”
“เท็ตรู้คำตอบดีอยู่แล้ว” ตรัสส่งมือมาจับไรผมทัดหูก่อนจะพูดเบา ๆ “ผมยาวขึ้นเยอะเลย ทำไมไม่ตัด”
“จะเอาเวลาที่ไหนไปตัด ไม่ว่างขนาดนั้นหรอก”
“ไม่เป็นไร แบบนี้ก็น่ารักดี”
“ตรัสเองก็โทรม ยังมีหน้ามาทักคนอื่น” ผมแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำชมที่ฟังแล้วใจเต้นแปลก ๆ ด้วยการย้อนถามถึงความเป็นจริงที่อยู่ตรงหน้า ตรัสผอมมากจนแก้มตอบดูซูบซีด แต่ถึงจะอย่างนั้นมันก็ไม่ได้บั่นทอนรัศมีความดูดีที่สั่งสมมา “ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้าง เรียนหนักก็ควรแบ่งเวลามาพักผ่อนด้วย”
“ฉันมีเรื่องต้องคิดเยอะ ไม่ใช่แค่เรื่องเรียนหรือเรื่องงาน เรื่องอื่นก็หนักหนาไม่แพ้กัน” บ้าว่ะ นี่มันคำถามฆ่าตัวตายชัด ๆ ผมถูจมูกไปมาก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูโดยไม่ลืมหันไปพูดทิ้งท้าย
“ถ้าง่วงก็นอนก่อนเลยนะ ฉันจะนอนอีกห้อง”
ตรัสหลับไปแล้วตอนที่ผมก้าวกลับออกมาจากห้องน้ำ ความเย็นยะเยือกจากเครื่องปรับอากาศทำให้ผมต้องห่อไหล่ก่อนจะเดินไปปิดไฟทุกดวง เหลือไว้เพียงโคมตั้งพื้นข้างโทรทัศน์ ก่อนจะก้าวเข้าห้องที่คุ้นเคย
ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจรังชัง แต่เพราะช่องว่างที่ตรัสเว้นไว้มันถูกเติมเต็มด้วยความเหงาจนชาชิน ความตะขิดตะขวงและคลางแคลงใจจึงตามหลอกหลอนผมอยู่ร่ำไป ทำได้แค่เพียงนอนนิ่ง ๆ จมจ่อมความคิดกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหนกว่า ‘เรา’ จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เช้าวันรุ่งขึ้นผมสะดุ้งตื่นเพราะแสงแรกของวันฉายผ่านแนวม่านเข้ามารบกวนสายตา ก่อนจะพบว่าผมอยู่ที่นี่คนเดียว ตรัสหายตัวไปแล้วพร้อมกระเป๋าเดินทางทั้งสองใบ ทิ้งไว้แค่เพียงโน้ตใบเล็กที่หน้าประตูห้อง
‘โชคดีนะ’ คืออะไร เป็นผมไม่ใช่หรือที่ควรอวยพรให้มันโชคดีและเดินทางปลอดภัย แล้วไหงมาทิ้งข้อความสั้น ๆ ชวนสงสัยแบบนี้ หรือถ้าคิดในแง่ดีตรัสอาจจะหมายถึงการเอาตัวรอดจากคุณนายมนรยา ผมเองก็หวังว่าแม่จะเข้าใจถึงเหตุและผลที่ทำให้ผมต้องบากหน้าหนีงานสำคัญออกมาแบบนั้น
ผมกลับถึงบ้านก่อนที่พ่อจะออกไปทำงานอย่างฉิวเฉียด รั้งตัวท่านไว้เป็นกำลังใจก่อนเดินไปพบแม่ในห้องครัว คุณมนเงยหน้ามองผมตอนที่กำลังวางแก้วกาแฟของพ่อลงอ่างน้ำ ป้าวิที่ยืนอยู่ไม่ไกลพอจะเข้าใจสถานการณ์ก็เลยเดินเลี่ยงไปทางสวนหลังบ้าน หลังจากนั้นผมสาวเท้าเข้าไปใกล้แม่ด้วยหวังว่าท่านจะใจอ่อนกับสายตาสำนึกผิดของผม
“แม่ครับ...”
“เท็ตทำให้แม่ผิดหวังมาก แม่ถามย้ำเราแล้วแท้ ๆ ว่าจริงจังกับเรื่องนี้แค่ไหน แล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจในเวลาจวนตัว เท็ตไม่คิดถึงใจแม่เลย” แม่พูดโดยไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ ความรู้สึกผิดเกาะกินใจจนเจ็บแปลบ และผมเกือบจะหลั่งน้ำตาอยู่แล้วถ้าพ่อไม่ยื่นมือมาโอบไหล่ไว้
“คุณฟังลูกก่อนได้ไหม อย่าเพิ่งแกล้งดุแก เดี๋ยวก็พาลพูดอะไรไม่รู้เรื่องกันพอดี” สงสัยจะเสียใจจนหูเฝื่อนถึงได้ยินว่าคำตัดพ้อของแม่คือการกลั่นแกล้ง ผมหันมองหน้าพ่อก่อนจะเห็นว่าท่านยิ้มกว้าง และเมื่อย้อนกลับมามองแม่...ผมแทบจะทรุดนั่งลงตรงนั้น คุณนายมนรยาหัวเราะออกมาโดยไม่เกรงใจสีหน้าตื่นโลกของผมสักนิด
“ก็ใครใช้ให้เท็ตหลอกแม่ คิดว่าแม่อายุปานนี้จะดูไม่ออกเชียวหรือว่าเท็ตรู้สึกแบบไหนกับใคร ปากก็บอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับน้องตรัส และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงทำไมลูกของแม่ที่ห่วงความรู้สึกของคนในครอบครัวยิ่งกว่าใครถึงได้ยอมหักหน้าพ่อกับแม่แล้วไปหาเขา”
“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันครับ ตรัสส่งข้อความมาหาแล้วผมคิดไปเองว่าตรัสจะคิดสั้น ทุกอย่างมันสอดคล้องกันหมดตั้งแต่ซันติดต่อตรัสไม่ได้มาเป็นอาทิตย์ ผมโทรกลับไปหลังจากได้รับข้อความแต่ดูเหมือนว่าตรัสจะปิดโทรศัพท์ไว้ พนักงานที่คอนโดฯ ยังบอกอีกว่าตรัสไม่ได้ออกจากห้องไปไหนมาหลายวันแล้ว ผมก็เลย...”
“แม่ไม่ได้โกรธเรื่องที่เท็ตไปหาตรัสเมื่อวานนี้ แต่แม่โกรธที่เท็ตหลอกตัวเองว่าลืมตรัสได้ ทั้งที่แท้จริงแล้วเท็ตไม่สามารถรักใครคนอื่นได้อีก ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย แม่พูดถูกไหม” ผมให้คำตอบแม่ไม่ได้ แค่ยืนนิ่งไปพร้อม ๆ กับพ่อที่เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร “ทำไมเท็ตไม่นึกถึงผลที่ตามมาถ้าหากว่าผู้หญิงที่เป็นคู่ดูตัวของลูกเขาคิดจริงจัง โดยไม่มองว่าอีกฝ่ายเป็นแค่เครื่องมือเพื่อใช้ลืมใครอีกคน”
“แม่ครับ...ผมตั้งใจที่จะเปิดโอกาสให้กับตัวเองจริง ๆ ผมแค่อยากลองมองหาคนอื่นบ้าง อยากเปิดใจเพื่อรับเรื่องราวใหม่ ๆ ไม่ใช่ทุ่มเทความรู้สึกให้กับคนที่ไม่เห็นความสำคัญ”
“แม่เข้าใจแต่ลูกยังไม่พร้อม ปัญหาที่จะตามมาอีกมากมายเท็ตก็คงรับมือไม่ไหว ถ้าหากตกลงปลงใจแต่งงานกัน มีหลานให้แม่อย่างที่หวัง แต่เมื่อวันหนึ่งข้างหน้าเท็ตเกิดเปลี่ยนใจล่ะ ครอบครัวของเท็ตที่ไม่ได้เกิดจากความรักตั้งแต่ต้นคงไม่พ้นเป็นภาระที่หนักอึ้ง”
“ผม...เข้าใจแล้วครับ ผมขอโทษครับแม่” ส่งอ้อมแขนตระกองกอดคนที่ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับผม ไม่เว้นแม้แต่สติ ถ้าคำเตือนของแม่ครั้งนี้ไม่เป็นผล ถ้ายังดื้อแพ่งสร้างเรื่องไม่รู้จบ ผมก็คงเป็นผู้ชายที่โง่งมที่สุดในโลก คิดในใจว่าการนัดพบคู่ดูตัวครั้งหน้าจะอธิบายทุกอย่างให้เธอฟังว่าผมยังไม่พร้อมจะสร้างรังรักกับใครด้วยประการทั้งปวง
“เอาเถอะ ๆ แม่เองก็ผิดที่ตลบหลังเท็ตด้วยการวางแผนกับเพื่อนของแม่ ลูกสาวของเขาเองก็รู้เห็นเป็นใจ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นทางการอะไร ไม่ต้องคิดมากนะเรา” หา!
“แม่ช่วยพูดอีกครั้งได้ไหมครับ” ผมอาจฟังผิด
“แม่บอกว่าอย่าคิดมาก ทุกอย่างเป็นการซ้อนแผนไม่จริงจังอะไร เพราะต่อให้เท็ตไม่ตะลีตะลานออกจากร้านอาหารไปแบบนั้น แม่ก็ไม่คิดให้เราคบกับน้องเขาจริง ๆ หรอก อ้อ น้องฝากแม่มาบอกเราด้วยนะว่า...ปากนิดจมูกหน่อยจนผู้หญิงอายแบบนี้จะปกป้องใครได้ อย่าพยายามทำอะไรที่ไม่เข้าท่าเลย”
“แม่!”
“น้องเขาพูดเองนะ แม่ไม่เกี่ยว” หลังจากนั้นก็มีเสียงหัวเราะของพ่อดังคลอเป็นดนตรีประกอบฉาก
ผมขาดการติดต่อกับตรัสสามวันแล้วตั้งแต่มันไปอังกฤษครั้งหลังสุด สำนึกในความกรุณาที่อุตส่าห์อวยพรให้ผมโชคดี ซึ่งมันก็สมพรปากตามนั้น ความจริงผมเองยังไม่คิดเรื่องกลับไปคืนดีเพราะผมไม่มีหวังถึงขั้นนั้น ถ้าวิเคราะห์ตามเนื้อผ้าทุกอย่างไม่ผิดไปจากที่แม่พูดเลยสักนิด ผมลืมตรัสไม่ได้ และต่อให้พยายามแค่ไหนก็ทำไม่ได้แน่ ๆ อย่างดีก็แค่ห่างกันไป ซึ่งสุดท้ายแล้วผมก็คงกระวนกระวายใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่ดี
ผมปิดแฟ้มเล่มหนาก่อนจะวางรวมไว้กับเล่มอื่น ๆ บนโต๊ะ ถอนหายใจพร้อมกับมองนาฬิกาที่ฝาผนังเพื่อเห็นว่าเป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว ล่วงเลยเวลางานมานานโขแต่ยังคงกระปรี้กระเปร่ากับกองเอกสารที่คั่งค้าง เสียงเพลงบัลลาดจากคอมพิวเตอร์ช่วยเพิ่มอรรถรสในการเฝ้าคลังสินค้า ลุงยามด้านหน้าทำให้ผมรู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบ ก่อนจะหันไปเห็น...
“ทำไมไม่กลับบ้าน” ผีไอ้ตรัสตัวเบ้อเริ่ม!
“ตรัส มาได้ยังไง (วะ)” สาบานได้ว่าผมไม่ได้ยินเสียงลากเท้าหรือบานประตูเลื่อนเลยสักนิด ตีนแมวชัด ๆ “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“สักพัก ทำงานเสร็จหรือยัง” สักพักแปลว่าอะไร ไม่ใช่ว่าลงเครื่องปุ๊บก็ตรงดิ่งมาหาผมปั๊บหรอกนะ บ้าดีเดือดเกินไปหรือเปล่า ขอเดา คนให้ข่าวว่าผมยังอยู่ที่โกดังคงไม่พ้นคุณนายมนรยาที่เป็นฝ่ายสนับสนุนจนออกนอกหน้า
“ยังเหลือเอกสารที่ต้องตรวจสอบอีกเยอะ กลับคอนโดฯ ไปพักผ่อนเถอะ ฉันคงกลับเช้าเพราะพรุ่งนี้วันหยุด”
“ไม่ได้ เรามีเรื่องต้องคุยกันเท็ต” อุบร๊ะ กล้าดียังไงมาทำกร่างแถวนี้ ช่วยสังเกตสังกาหน่อยว่าที่นี่มันถิ่นใคร เห็นลุงยามแก่ ๆ แบบนั้นแต่ฝีมือฟาดตะบองของแกก็หนักไม่แพ้ใครนะโว้ย
“เดี๋ยวค่อยโทรคุยกันก็ได้”
“ไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นก็คุยมันที่นี่แหละ”
“ไม่ได้” วะ!
“ตรัส ฉันไม่ว่างมาต่อล้อต่อเถียง” สำนึกหน่อยเถอะว่ากำลังรบกวนการทำงานของคนอื่น ทำมาเป็นยืนซ้อนหลังเท้าแขนกับโต๊ะ คิดหรือว่าจะทำให้คนอื่นไขว้เขว...แต่ก็เสียสมาธิไม่น้อยว่ะ
“ขอแค่คืนนี้ ขอแค่คุยกันแล้วฉันจะยอมจบแต่โดยดี จะไม่มากวนใจเท็ตอีก ฉันสาบาน”
ผมจนปัญญาจะปฏิเสธ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ก้าวเข้ามาในห้องของตรัสเรียบร้อยแล้ว เจ้าของห้องส่งโทรศัพท์ของตัวเองมาให้แล้วจ้องหน้า ผมพอจะรู้แล้วว่าตรัสต้องการจะคุยเรื่องอะไร
“คืนก่อนฉันเห็นเท็ตหยิบโทรศัพท์เครื่องนี้” ผมรับมาถือไว้ก่อนจะตีหน้านิ่งทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าอะไรเป็นอะไร “แล้วหลังจากนั้นก็มีบางอย่างสูญหายไป บอกฉันหน่อยได้ไหมว่ามันหายไปไหน”
“อะไร ฉันไม่ได้ยุ่งกับโทรศัพท์ตรัสสักหน่อย”
“จะให้ฉันเชื่อแบบนั้นหรือ ลบใช่ไหม เท็ตลบไปหมดแล้วใช่ไหม”
“ลบอะไร”
“เท็ต...”
“บอกมาก่อนสิว่าลบอะไร ถ้าไม่บอกฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเรากำลังคุยเรื่องอะไรกัน”
“ข้อความร่างที่ฉันบันทึกไว้”
“อ๋อ” ผมยียวน ยังคงปั้นหน้าบึ้งตึงโดยไม่สนใจสีหน้าเจ็บปวดจวนจะร้องไห้ของตรัสสักนิด
“อ๋อแล้วยังไง ฉันขอเหตุผลที่ลบหน่อยได้ไหม ฉันติดใจแค่เรื่องนี้ เท็ต...เกลียดฉันมากเลยหรือ”
“ไร้สาระ”
“ฉันรู้ว่าข้อความพวกนั้นมันไร้สาระ แต่ไม่คิดว่าเท็ตจะลบมันไปโดยไม่ใยดี ฉันแค่เสียใจ”
“ตรัสนั่นแหละที่ไร้สาระ...”
“เอาเป็นว่าค่าโทรศัพท์เดือนนี้ ฉันจะช่วยจ่ายก็แล้วกัน”
▩▩▩
ใกล้จบแล้วจ้า ฮิ้วววว~ ถ้าไม่ผิดพลาด น่าจะจบตอนที่สามสิบพอดิบพอดีค่ะ
ก็ไม่รู้จะทิ้งท้ายอะไรแล้วแหละ ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านช่วงเวลาอันยาวนานมาด้วยกัน
คนที่ยังอ่านจนถึงตอนนี้ลิปเอ็มขอบคุณมากนะคะ หวังว่าภาคต่อ ๆ ไปก็จะติดตามกันอีกน้า
อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคะ พีแซน ซันอ้น ยังรออยู่น้า~ ♥
:hao5: :hao5: :hao5:
(เอโมจิใหม่น่ารักจุงเบย)
-
แปะไว้ก่อนนะครับ.
ข้อความอะไร? ยังงัย? ทำไม? งงอ่ะ
อีกตอนเดียวก็จะจบแล้ว.........แต่ตอนนี้ยังไม่มีไรชัดเจนเลย เฮ้อออออออออ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ฮือออออออออออออออออออออ กรีดร้องงงงงงงงงงงงง อยากร้จังเท็ตลบข้อความอะไรของท่านตรัสไป
จะจบแล้วเหรออออออ อยากอ่านต่อจังเลยค่ะ >w<
-
ห่ะ!ค่าโทรศัพท์อะไรอ่ะ
ลบข้อความ?ข้อความที่เท็ตส่งไป?
เรื่งนี้จะจบแล้ว?ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai1:
-
บทสนทนาก่อนจบนั่นมันคืออะไร???
รีบมาต่อโดยไว
คิดถึงตรัสจนจะขาดใจอยู่แล้ววววว
-
ลุ้นคู่นี้มากค่ะ ขอให้ทุกอย่างกระจ่างปละกลับมาเหมือนเดิมไวๆนะ :กอด1: :กอด1:
ปล. แต่ก่อนเหมือนเดิม ขอให้เท็ตเอาคืนตรัสก่อนนะ แ่ค่นี้ยังไม่พออ่ะ สงสารเท็ต :m16: :m16:
-
ข้อความไรอ่ะ
-
งงเนะ :hao3:
-
เท็ตลบข้อความอะไรไปเนี้ย แล้วค่าโทรศัพท์อะไรอะ
-
เอาข้อความร่างมาดูหน่อยจิ >.<
+1 ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
ค้างอะธะธะธะธะธะธะธะธะธะ
เท็ตลบขคอะไร ขคที่ตัวเองส่งรึเปล่า
ตอนแรกนึกว่าตรัสจะเป็นคนลบ
โธะธธธธ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
งง ตกลงข้อความอะไร ถ้าเดาคือข้อความที่ตรัสจะส่งถึงเท็ตแล้วไม่ได้ส่ง
ใช่ไหมมม หึหึ รวมทั้งประโยคสุดท้าย ที่บอกว่าจะช่วยจ่ายค่าโทรคือ เท็ตกดส่งไปแล้วใช่ไหม ข้อความมันถึงหายไปไม่ได้ถูกลบ
อยากรู้ว่าเขียนว่าอะไร
อ่านตอนแรกหน่วงนะ เหมือนแบบ ตรัสท้อแล้วไม่เอาแล้ว ไม่เหมือนตรัสคนเดิมที่บูชาเท็ตหายไปเลย ถึงจะยังโกรธตรัสไม่อยากให้ดีง่ายๆแต่รู้สึก ตรัส ยอมแพ้ง่ายๆจัง
-
:z3: แงะ
ค้างง่ะ อะไรยังไง ข้อความอะไรกัน สงสัยม๊ากกกกกกก :katai4:
ตอนต่อไปขอเร็วหน่อยได้มั๊ยคะ งุงิ งุงิ สงสัยอะ ต่อมอยากรู้พุ่งปรี๊ดดดดด :katai1:
รอตอนต่อไป (ตอนจบแล้วสินะ)อย่างใจจดจ่อ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :L2:
-
คำเดียวสั้นๆเลย
งง
-
เท็ตมันส่งเข้าเครื่องตัวเองหมดแล้วป้ะ ???
5555555555555
-
ง่ะ อะไรอ่ะ นอนไม่หลับอ่ะ ฮึกๆๆ
-
ลบจริงๆๆเหรอ :hao6:
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
:กอด1: :L2:
-
อิหนูเท็ตมันทำอะไร ค่าโทรศัพท์คืออะไร
ค้างงงงงงง :katai1:
ขอตอนจบหวานเว่อให้หน่อย เอาแบบเลือดท่วมด้วย :hao6: ทำอึนมาหลายตอน
-
:katai2-1:รึที่ตรัสไม่กล้าส่งข้อความ เพราะกลัวเท็ตเปลืองตัง สองคนนี้น่าจะทำแพ็กเก็จคู่ช่วยกันหารค่าโทรรึเปล่า ถ้างั้นตรัสก็ไร้สาระจริงๆนั่นแหละ คิดว่าน่าจะเป็นงี้นะ
-
เอ๊ะ อะไรยังไง??
ข้อความไรหว่า แล้วค่าโทรศัพท์อะไรอ่ะ
ห๊ะ อะไรนะจะจบแล้ว!!! :ling1:
-
มันค้างวะเฮ้ยยยย!!! ข้อความอะไร ค่าโทรศัพท์อะไรรรรรร๊ :serius2:
-
เรื่องราวที่ดำเนินมาตั้งแต่ต้นดีมากๆแต่พอมาถึงตอนที่ตรัสไปเรียนต่อเมืองนอกเรื่องที่ดำเนินต่อมารู้สึกมันเหมือนหนังคนละม้วนยังไงไม่รู้แฮะความรู้สึกของเท็ตกับตรัสก็ดูงงๆเบลอๆอยากให้ขยายความมากกว่านี้จะได้มั้ยคะอย่าพึ่งจบเลยนะ
-
งะ
งงงงงงงงงง
มาต่อเลยยย งงมากกกกก
อิอิ
-
ข้อความอะไรอะ อ๊ากกก อยากรู้ๆๆๆ
-
มึนและงง รอเฉลยค่ะ :ruready
-
:katai5: อยากอ่านตอนต่อไปแย้ววววววววววว รีบๆมาต่อนะคร๊าบบบ :hao5:
-
เง้ออออออออ จะจบแล้วเหรอออ :ling1: :ling1: :ling1:
ต่ออีกสักนิดเถอะนะ อยากเห็นฉากหวานๆมากกว่านี้อ่าา :mew6: :mew6:
-
อ๊ากกกกกกกก ค้างมากมาย หนูเท็ตทำอะไรหรอลูก
แล้วจริงๆควรเป็นเท็ตโกรธตรัสไม่ใช่หรอ ไปๆมาๆกลายเป็นตรัสโกรธเท็ตซะงั้น 5555
จริงๆอยากให้ตรัสได้รับบทเรียนมากกว่านี้นะ แต่ก็สงสารพระเอกเรา :mew2:
-
:serius2:
-
:ruready อ่ะจะจบแล้วเหรอ ยังไม่เคลียเลยอ่าา
-
อ๊ากกกกกกกก มันคืออะไร อยากรู้ อยากรู้ :katai1:
-
เท็ตลบไรไปอ่า แล้วค่าโทรศัพท์คืออะไร งงๆๆๆๆๆ
-
ตอนแรกก็งงประโยคท้าย แต่แอบมาอ่านความคิดท่านอื่น ๆ
อืม ส่งสัยให้จ่ายค่าโทรศัพท์นี่มันต้องมีนัยยะสำคัญ
ยิ่งขนาดให้จ่ายแสดงว่า ข้อความมันต้องไม่ใช่น้อยๆ แน่ :mew4: :mew4: :mew4:
-
แหม่้ พ่อแม่น้องเท็ตทำไมน่ารักอะไรยังงี้ ช่างเป็นพ่อแม่ที่เข้าใจหัวอกคุณลูกซะจริง ปลื้มอ่ะ
ฮาตรงน้องคนนั้นบอกว่าเท็ตปากนิดจมูกหน่อย กร๊ากกกก หน้าหวานเกิ้น
ตอนเท็ตกลับมาห้องนี่แบบ แพ้แล้ว แพ้ให้ผู้ชายคนนี้ แต่ก็ยังพยายามเว้นระยะห่างนิดนึง
ข้อความพวกนั้นถ้าให้เดาอาจเป็นข้อความร่างที่ตรัสอยากจะส่งให้เท็ตหรือเปล่า
บอกความในใจ คิดถึง โน่นนี่ คิดในแง่ดีนะ ... บางที เท็ตอาจจะส่งเข้าเครื่องตัวเองหมดแล้วก็ได้
คุณชายตรัสกลับมาเร็วมาก ดีใจจัง มาถึงก็เร่งเร้าดี ชอบพระเอกตอนรุกคืบ
ขอบคุณค่ะ
-
มันหน่วงนะ ดีกันเถอะ
:hao3:
-
เออ...คือ ว่าาาาา งงงงงงงค่ะะะะ
:mew5:
-
:sad4:เท็ตอะ หาเรื่องมานอยอีกแล้ว
ตรัสก็เหมือนกันทำไมขี้น้อยใจเป็นนางเอกการ์ตูนสาวน้อยบ่อยจัง
เมื่อไหรจะได้อยู่อย่างสุขๆ กันสักทีอะนิ
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อย่างอนกันนานนะ มีโอกาสแค่ตอนจบนิดเดียวเอง เท็ดเอ้ยย :mew6:
-
ยังอยากเห็นตรัสทรมานมากกว่านี้อีกจริงๆ
แต่พอคิดถึงว่าเท็ตจะทรมานไปด้วยก็ไม่เอาดีกว่า
รีบๆดีกันซะก็ดี อยากอ่านความหวานของสองคนนี้แล้ว
คู่นี้ใกล้จบ รออ่านคู่ต่อไปนะ อยากอ่านแซนกะคุณพีระมิด
-
ส่งข้อความที่ร่างไว้เข้าเครื่องตัวเองหมดแล้วแน่เลยมันถึงหายไปจากจดหมายร่าง แต่ถึงขนาดบอกว่าจะช่วยจ่ายค่าโทรศัพท์ แสดงว่ามันเยอะมว้ากกกก
-
อุบร๊ะ!!! :z3:
แม้จะยังงงๆเรื่องข้อความไรนั่น แต่เท็ตอย่าตอบคลุมเครือดิ ตรัสเข้าใจผิดแล้วนะ
ที่ว่าไม่สำคัญ เพราะตอนนี้กลับมาเจอกันเเล้วใช่มั๊ยล่ะ
อย่าให้มันบานปลายเลยยยยยยยย ขอร้องงงงงงงงงง :o12:
อีกอย่างคนอ่านเงิบมากเลยนะ นึกว่าคืนดีกันเเล้วซะอีก นี่สรุปยังอีกเหรอเนี่ย ชั้นก็เผลอเข้าใจปิด
เซ็งเลยยยยยย อย่าให้ลุ้นเยอะได้มั๊ยเนี่ยยยยยยยย :katai1:
แล้วก็นะ จะจบไม่ว่า แต่ตอนพิเศษจัดหนักๆหลายตอนเเทนเเล้วกันนะคะ
แล้วอีกอย่าง อันนี้สำคัญมากเลยค่ะ
จะรวมเล่มมั๊ยคะ
ฮือๆๆๆๆ อยากได้มากเลยอ่ะค่ะ
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อเลยค่าาาาาาาาาาาา :กอด1: :L2:
-
ค้างอย่างแรงเลยน่ะ :mew5: ยังไงมาต่อด่วน ๆ น่ะจ้ะ ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มามันให้ความรู้สึกของคำว่าอึดอัดตลอดมาเลยน่ะ ไม่รู้ว่าตรัสคิดอะไรพอเฉลยออกมาเรื่องนึงก้อจะมีอีกเรื่องนึงให้งงงวยได้ตลอดเลยน่ะ :ling1: แต่ก้อชวนให้ติดตามมาก ๆ ยังไงจะรอติดตามเรื่องต่อ ๆ ไปน่ะจ้ะ 30 ตอนเองเร๊อะ แต่รู้สึกเหมือนว่าเรื่องมันยาวมาก ๆ เลยน่ะ :heaven อาจเป็นเพราะนาน ๆ คนเขียนจะมาสักทีนึง ไม่ได้ต่อว่าน่ะ แค่น้อยใจนิดนึง :ling3:
-
โอยยยยย มันหวานแบบทรมานใจคนอ่าน :katai1:
ลบข้อความที่ร่าง แม่จ้าววววว
อยากรู้ๆๆๆๆๆ
ตรัสไม่ต้องคุย ไม่ต้องโทร ไม่ต้องเคลียร์ใดๆ ทั้งสิ้น
จุดๆๆ บนเตียงอย่างเดียวพอ
เท็ดดี้น้อยตัว นี้มันจอมกวนปากไม่ตรงกับใจตั้งแต่บทแรกจนจะบทสุดท้ายเลยวุ้ย
จะจบจริงดิ :hao5:
กดบวกและเป็ด
-
ยุ่งเหยิงกันจริงเชียว :katai1: :katai1: :katai1:
-
:hao7: ค้างงงงง
อยากอา่นคู่พีแซนนนนนนน รออ่านนะๆ
-
:hao6: :katai5:
-
ประโยคสุดท้ายนั่นเท็ตพูดใช่ป่ะ
ตรัสคงร่างข้อความไว้ส่งหาเท็ตแต่ไม่ยอมกดส่ง
เท็ตมาเห็นเลยส่งเข้าเครื่องตัวเองแล้วลบออกจากเครื่องตรัสใช่มั้ย
-
ตรัสสสสส แกมันช่างงงงงง
....น่าฆ่าให้ซะจิง =0=
-
ขอจบแบบแฮปเอนด์ กิ๊บก๊าว วู้ๆ ว้าวๆ นะคะ :mew1:
สัญญาว่าจะติดตามต่อไป ตราบเท่าที่คนเขียนยังมาลงให้อ่าน อิๆ :katai5:
รอคู่แซนพี ซันอ้น หนูอยากได้ :hao5:
-
ข้อความๆ??? จาจบแล้วหรอ :katai5:
-
ค้าง!!!
ส่งเข้าเบอร์ตัวเองละสิ ,,,,
-
บทที่ 28 แล้ว
-
รอตอนจบ
-
บทที่ 29 จนได้ ..
-
เค้าจะรอนะจ๊ะ ชอบมากมาย ...รอภาคต่อๆไปด้วย ชอบลุ้นๆ ^^
-
นั่นสิ เท็ตลบอะไรอ่ะ อยากรู้
-
จะจบแล้วหรออออออออออ ม่ายยยยยยยย :katai1:
-
แอบงงเน้ออออ
-
ข้อความอะไร
ค่าโทรยังไง
จะจบแล้วเหรอ
มีแต่คำถาม 555
-
รู้สึกดีชะมัด ที่เท็ตได้เหนือกว่าตรัสบ้าง
-
ใกล้จะจบ ขอถามคำนะ เรื่องนี้ทะลึ่งตรงไหน ทำไมใช้ชื่อนี้อ่ะ
-
มาต่อไวๆ น๊า
-
เย้ ๆ ตามทันแล้ว ..
-
ทะลึ่ง : กามที่ 30 ตอนจบ #1
ข้อความร่างทั้งหนึ่งร้อยยี่สิบสองฉบับที่มีชื่อของผมแฝงอยู่ ถูกส่งต่อมายังเบอร์โทรศัพท์ของผมเรียบร้อยแล้วตั้งแต่คืนนั้น ลุ้นจนหัวใจเกือบวายว่าตรัสจะออกมาเห็นก่อนทุกอย่างจะเสร็จสิ้นหรือไม่ โชคดีที่ตรัสไม่เฉลียวใจแต่โชคร้ายที่ข้อความทั้งหมดมันหายไปทันทีที่ถูกส่งต่อ จึงโดนตรัสจับได้อย่างไม่ต้องสงสัย
ผมไม่มีโอกาสได้อ่านในทันทีก็เลยไม่รู้ข้อความแรก ๆ ที่มีเนื้อหาธรรมดาอย่าง ‘ทานอะไรหรือยัง ดูแลสุขภาพด้วย ฉันเป็นห่วง’ จะมีอะไรน่าสนใจ แต่คืนถัดมาก็ทำให้ผมได้รู้ว่าทำไมตรัสถึงไม่กล้ากดส่งข้อความเหล่านั้น จะว่าเป็นคำเฉลยของปัญหาทุกอย่างก็ว่าได้ ผมเองก็พอจะเข้าใจว่าตรัสค่อนข้างหน้าบาง ดังนั้นเรื่องน้ำเน่าอย่างนี้ความเป็นไปได้ที่ผมจะได้อ่านคือศูนย์
‘เหงาบ้างไหม เปลี่ยนใจยังทัน’ บ้างล่ะ ‘อากาศที่นี่เย็นมาก อยากมีคนให้กอด’ บ้างล่ะ หรือไม่ก็ ‘อยากกลับไทย คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว’ และข้อความสุดท้ายที่เป็นจุดเปลี่ยนความคิด ตั้งต้นความทรงจำ ลบเลือนความสับสนทั้งหมดให้พ้นไปจากสมองทึบ ๆ ของผม
“ฉันรักเท็ต รักมากจนทรมาน อยากเห็นหน้า อยากรู้ว่าทำอะไรอยู่ไม่ใช่แค่เพียงจินตนาการ อยากสัมผัส อยากรับรู้ทุกความเป็นไป หากว่าฉันท้อแท้และเหน็ดเหนื่อยจนตายลงตรงนี้เท็ตคงไม่ชอบใจ ฉันจะอดทนแล้วกลับไปบอกทุกอย่างกับเท็ตด้วยตัวของฉันเอง” ทุกถ้อยคำทุกพยางค์เหมือนกำลังอ่านข้อความฉบับนั้นจากหน้าจอ แต่เปล่าเลย ผมไม่มีแม้แต่โพยในมือด้วยซ้ำ ทุกตัวอักษรยังย้ำชัดแก่สายตา รวมถึงตรัสที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นโรมันตรงหน้านี้ด้วย ส่วนตัวผมเดินเลี่ยงมาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา
“เท็ต...อ่านหรือ”
“อ่านหมดแหละ เรื่องเล่าเกี่ยวคุณฮันนาห์ที่สาธยายว่ายุ่งเหยิงน่าเบื่อหน่ายแค่ไหน ฉันก็เข้าใจหมดแล้ว ถ้าส่งมาให้ตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง”
“หมายความว่า...”
“เออ ฉันส่งเข้าเครื่องตัวเองหมดแล้ว ทำไม มีปัญหาอะไรไหม เพราะถึงยังไงมันก็เป็นของฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เลิกอมพะนำความลับบ้า ๆ บอ ๆ ของนายสักทีตรัส ฉันเบื่อไขปริศนา อ้อ ส่วนเรื่องที่ไม่กล้าโทรมาเพราะรู้ว่าไอ้แซนอยู่กับฉันตลอดเวลานั่นก็เหมือนกัน เขินอะไรไร้สาระมาก” ตรัสยกมือข้างหนึ่งกุมขมับ แล้วก้าวถอยไปพิงหลังกับผนังห้อง ถือว่างานนี้เป็นการเอาคืนที่สาสมทีเดียว
ตรัสผ่อนลมหายใจยาวแล้วส่ายหน้าช้า ๆ แบบให้รู้ว่า...โคตรจะอาย ผมยิ้มเยาะไม่เกรงใจจนตรัสที่แอบเหล่สายตามองมาต้องแกล้งกระแอมไอ ก่อนจะเค้นเสียงพูดอย่างไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก “ไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้ ฉันผิดเอง ฉันขอโทษ”
“มันสายไปแล้วตรัส”
“ฉันรู้ เท็ตมีคนอื่นแล้วฉันเข้าใจ และฉันก็ขอทำตามคำพูด...จะไม่ยุ่งวุ่นวายกับเท็ตอีก”
“เปล่า ฉันหมายความว่าขอโทษตอนนี้มันสายไปแล้ว” คำพูดของผมหนักแน่นเกินกว่าที่ตรัสจะยอมละสายตา น้ำเสียงฉะฉานบ่งบอกว่าผมไม่ลังเลเลยที่จะพูดออกไป “เพราะฉันให้อภัยตรัสตั้งแต่ได้อ่านข้อความพวกนั้นเมื่อคืนก่อน”
ตรัสไม่ตอบอะไรสักคำแค่หลับตาแล้วก้มหน้า ผมมองปฏิกิริยาเหนือความคาดหมายอย่างนั้นแล้วได้แต่ถอดใจ ตรัสยืนนิ่งไปนานมากจนผมกังวล และในที่สุดตรัสก็หลุดคำถามที่ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง “เรื่องวันนั้นคุณแม่ของเท็ตท่านว่าอย่างไร โดนดุหรือเปล่า”
“ไม่ได้โดนดุเรื่องที่หนีนัดสำคัญ แต่เป็นเรื่องอื่น”
“เรื่องอะไร”
“อย่ารู้เลย” มันน่าอาย ไม่ค่อยอยากสาธยายเท่าไหร่ว่ะ
“แล้ว...ไปกันได้ดีไหม กับผู้หญิงคนใหม่”
“ผู้หญิง อ๋อ คนที่แม่หาให้น่ะหรือ ก็น่ารักดี” ตอบไปตามความจริงเพราะเธอไม่มีข้อเสียอะไรให้ติติง จะว่าไปน้องเขาก็เป็นผู้หญิงในอุดมคติของแม่เหมือนกัน จากที่สงสัยว่าตรัสจะชวนคุยเรื่องนี้ทำไม แต่เมื่อหันไปเห็นสีหน้าของคนที่เดินมานั่งใกล้ ๆ ก็ไขข้อข้องใจทุกอย่างทันที...ตรัสยังไม่รู้เรื่อง “ได้โทรคุยกับแม่บ้างหรือเปล่า”
“เพิ่งมีโอกาสโทรหาวันนี้ตอนที่กำลังจะขับรถไปบ้านเท็ต แต่ท่านบอกว่าเท็ตอยู่บริษัท ทำไมหรือ” ใช่จริง ๆ ซะด้วย แต่ก่อนอื่นอยากให้มันช่วยปรับสีหน้าชวนปวดใจให้ลดน้อยลงกว่านี้สักนิด มองนาน ๆ แล้วพาลจะพูดไม่ออกเอาดื้อ ๆ
“ก็แค่แปลกใจว่าทำไมตรัสถึงถาม เพราะปกติถ้าใครได้คุยกับแม่ ท่านก็จะชมเชยว่าที่ลูกสะใภ้ให้ฟังตลอด”
โป้ปดมดเท็จ...
“ทั้งหน้าตาสละสวย พูดจาน่าฟัง มารยาทก็งาม การศึกษาก็ดี คำยกยอของท่านไม่พ้นคำพวกนี้หรอก”
โกหกตกนรกแน่นอน...
“มิหนำซ้ำท่านยังย้ำอยู่บ่อย ๆ ว่าเหมาะสมทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ ถ้าตรัสได้เห็นก็คง...”
และในที่สุด พูดมากปากก็พาจน...
ตรัสไม่สนใจสถานะของเราเลยสักนิด คิดจะตัดบทด้วยการจูบก็ไม่รีรอแม้วินาที แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป ผมไม่มีความรู้สึกวูบวาบในใจเพราะสัมผัสได้ถึงน้ำอุ่น ๆ ที่ระรินข้างแก้ม แค่ความชื้นบาง ๆ เท่านั้น แต่จิตใต้สำนึกของผมบอกว่ามันไม่ต่างอะไรกับน้ำร้อนจัดที่ราดรดทั่วใบหน้า ไม่คิดเลยว่าการกลั่นแกล้งที่สิ้นคิดจะกลายเป็นดาบสองคม พูดเอง...ก็เจ็บเอง
“ตรัส...ขอโทษ” ผมโอบแน่นรอบลำคอจนใบหน้าของตรัสซบลงที่ตรงตำแหน่งหัวใจ แล้วไม่กล้าพูดอะไรหลังจากนั้น ตรัสไม่กอดตอบแค่วางมือไว้บนตักผม จนปัญญาจะอธิบายจึงไม่ขอปริปากเพื่อเป็นเกราะป้องกันตัว
“อย่าใจดีกับฉัน ถ้าเราไม่มีโอกาสจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” น้ำเสียงอู้อี้ที่เล็ดลอดผ่านเนื้อผ้าทำหน้าที่เสมือนกระสุนที่พุ่งตรงทะลุอกซ้าย หายใจไม่สะดวก คำพูดติดขัด อึดอัดแทบบ้า ไม่คิดเลยว่าผู้ชายอย่างตรัสจะเสียน้ำตาเพื่อผม
“ยอมแล้ว...ฉันยอมแล้ว” จำนนต่อสถานการณ์จึงยกธงขาวด้วยการฟุบหน้าลงกับลาดไหล่แล้วค่อย ๆ อธิบายด้วยเนื้อเสียงแหบพร่า “ฉันยังไม่มีใครทั้งนั้น ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิด แม่แค่จัดพิธีดูตัวขึ้นหลอก ๆ เพราะท่านอยากแกล้งที่ฉันหัวรั้น ไม่ฟังคำแนะนำของท่านเรื่องที่ว่า...ฉันยังไม่ลืม”
“ลืมอะไร...”
“ฉันลืมตรัสไม่ได้ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะโกหก” ความคะนองปากอย่างสิ้นคิดกลับทำร้ายความรู้สึกของคนอื่นจนไม่น่าให้อภัย แต่กรรมก็ตามสนองทันใจ ความเจ็บปวดที่หยิบยื่นให้อีกฝ่าย...มันได้ย้อนกลับมารุนแรงยิ่งกว่า
“นิสัยไม่ดี”
“ขอโทษ” น้ำเสียงของตรัสเปลี่ยนไปทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาได้นิดหนึ่ง และยังเพิ่มขึ้นอีกระดับตามแรงกอดตอบ สุดท้ายแล้วก็ต้านแรงยื้อไม่ไหวต้องขยับขึ้นมานั่งเกยตักแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก “หายโกรธหรือยัง”
“หายก็ได้” เอ้า ยังไงแน่ “ฉันดีใจนะที่เท็ตเป็นห่วงความรู้สึกของฉัน และขอบคุณมากที่ทำให้เรื่องนี้จบง่ายขึ้น เพราะถึงอย่างไรฉันจะไม่ยอมแพ้เพียงแค่เท็ตมีคนอื่น” เนื้อความฟังดูราบเรียบไร้พิษภัย แต่แววตาและรอยยิ้มหาได้แปรผันตรงกับสิ่งที่ผมได้ยินไม่ ร้ายกาจ ๆ
“เข้าใจแล้วก็ดี ถือว่าหายกันเพราะตรัสทำฉันเจ็บ ตรัสก็ควรเจ็บบ้าง”
“ไหนว่าไม่ได้ตั้งใจ เท็ตอยากให้มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม” ความจริงคือมันเป็นมุขสดที่เพิ่งคิดได้หยก ๆ แถมยังได้ผลเกินคาดอีกต่างหาก น้ำตาของท่านตรัสหยดนั้นควรเก็บใส่หลอดแก้วไว้เป็นที่ระลึก
“ทำคนอื่นเสียการเสียงานแล้วยังมีหน้ามาบ่น พากลับบริษัทได้หรือยัง เหลืองานค้างอีกตั้งเยอะแยะ”
“มีหน้าที่แค่ไปรับ ไม่อาสาไปส่งครับ”
“ไม่มีเหตุผลเลยว่ะ กลับเองก็ได้” ผมผุดลุกขึ้นยืนแล้วมองหาของสำคัญ แต่ก็ไร้วี่แวว “กุญแจรถอยู่ไหน” เห็นตรัสตบกระเป๋ากางเกงแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ต้องเล่นชักเย่อกลางดึกจริง ๆ ใช่ไหม “ขอยืมหน่อย”
“มีงานอย่างอื่นที่สำคัญกว่าฉันอีกหรือ”
“สำคัญตัวว่ะ”
“นี่ก็ดึกมากแล้ว อาบน้ำพักผ่อนเถอะ อย่าหักโหมนักเลย...ฉันขอร้อง” พ่ายแพ้ลูกอ้อนของตรัสทุกทีสิน่า แต่เอาเถอะ คิดเสียว่าเห็นแก่ข้อความร้อยแปดที่พร่ำเพ้อพรรณนาว่าคิดถึงผมแค่ไหน เป็นอันว่ายอมลงให้ครั้งหนึ่งแล้วกัน
ผมยึดพื้นที่เตียงห้องรับรองแขกเป็นของตัวเองอีกครั้งหลังจากอาบน้ำและส่งข้อความบอกพ่อว่าคืนนี้ผมนอนค้างที่คอนโดฯ ของตรัส ท่านไม่ติดต่อกลับมาเป็นนัยว่าอนุญาตหรือไม่ท่านก็หลับไปแล้ว ก่อนหน้านี้ตรัสอุ่นนมร้อนให้ผมแก้วหนึ่งและตอนนี้มันยังวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ยกขึ้นจิบพร้อมจุดยิ้มกับตู้เสื้อผ้า จิตใจมนุษย์นี่มันช่างน่าพิศวงเหลือเกิน ครั้งก่อนที่นอนบนเตียงนี้ผมยังจะเป็นจะตายว่าเรื่องของเราจะสิ้นสุดลงอย่างไร แต่อีกไม่กี่วันถัดมาหัวใจของผมมันกลับพองโตได้มากกว่าล้านเท่า
ถ้าจะหาคนผิด มันก็ผิดด้วยกันทั้งหมด แต่ถ้าผมมองข้ามมันไปแล้วเริ่มต้นใหม่ด้วยคำว่าให้อภัยก็คงไม่ใช่เรื่องที่เสียหายอะไร ไม่อย่างนั้นแล้วผมก็คงจะจมอยู่กับความคับข้องใจว่าทำไมตรัสต้องปิดบังเรื่องคู่หมั้น ทำไมผมต้องรู้เรื่องสำคัญอย่างนี้จากผู้ชายอันตรายอย่างคุณกัณฑ์ธร ทำไมผมต้องเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่อง และทำไมผมต้องรอคน ๆ เดียวถึงห้าเดือนกว่าโดยไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาไหม มันมีแต่คำถามเต็มไปหมด จนในที่สุดผมก็ค้นพบกุญแจไขปริศนา ข้อความที่ช่วยดามหัวใจที่แตกร้าวให้กลับคืนสู่สภาพเดิมโดยสมบูรณ์
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความพวกนั้นอีกครั้ง ตลอดสามวันที่ผ่านมาผมทำแบบนี้ตลอดเวลาที่หมดกำลังใจจะทำงานหรือเหน็ดเนื่อยจนไม่อยากก้าวเดินไปไหน ความลำบากของตรัสที่ผมรับรู้ผ่านตัวอักษรทำให้ความย่อท้อมลายหายไป เหลือไว้เพียงแรงใจที่ทำให้ผมอยากเจอตรัสอีกครั้ง แล้วจู่ ๆ ก็โผล่มาในช่วงเวลาที่ผิดกาลเทศะสุด ๆ รวมถึงเสียงเคาะประตูที่กำลังดังเป็นจังหวะอยู่ตอนนี้ด้วย
“มีอะไร” ผมวางแก้วแล้วลุกขึ้นมาเปิดประตูด้วยการแกล้งชักสีหน้า เหมือนกับจะหลอกอีกฝ่ายว่านอนหลับไปแล้วมารบกวนทำไม
“อย่าปรับแอร์เย็นนักนะ ห่มผ้าด้วย” พ่อพระมาโปรดแท้ ๆ แค่นี้ก็ต้องเดินมาเคาะห้องบอกกันด้วย แสนดีเกินไปหน่อยไหม อย่างนี้ต้องโปรยยิ้มให้เป็นรางวัลก่อนปิดประตู
ผมนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอีกพักใหญ่จนใกล้จะเคลิ้มหลับขึ้นมาจริง ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังอีกหน แต่คราวนี้เสียงเบากว่ารอบแรกนิดหน่อยคล้ายว่าติดจะเกรงใจ “อะไรอีก”
“นอนสบายไหม อยากได้หมอนหรือผ้าห่มเพิ่มหรือเปล่า” เป็นความหวังดีที่ดูจะผิดที่ผิดเวลาเกินไปหน่อย ชักไม่ค่อยน่าเชื่อถือ ในมือก็ไม่มีหมอนมาสักใบ อยากย้อนกลับไปว่าถามเพราะความเป็นห่วงหรือมีจุดประสงค์อื่นกันแน่ แต่ที่ผมตอบคือทุกอย่างโอเคแล้ว
ครั้งนี้ผมเดินกลับมาที่เตียงแต่ไม่ได้ทิ้งตัวลงนอน นั่งชันเข่าที่ปลายเตียงแล้วรอเวลา พนันได้เลยว่าไม่เกินสิบนาที หรือถ้ามีอะไรผิดพลาดผมก็อาจคิดมากไปเอง
แล้วผมก็พลาดจริง ๆ แต่ไม่ใช่ว่าผมคาดการณ์ผิด เพราะสำหรับผมแล้วความคิด ‘เรื่องพรรค์นั้น’ ของตรัสเป็นเหมือนวัตถุโปร่งแสงที่อ่านออกง่ายกว่าพยัญชนะไทยทั้งสี่สิบสี่ตัว ที่บอกว่าพลาดเพราะมันไม่ใช่สิบนาที แต่นี่ยังไม่ทันพ้นสามนาทีแรกตรัสก็มายืนยิ้มหวานอยู่หน้าห้องผมพร้อมเสียงกระแอมไอ
“นมร้อนอีกสักแก้วไหม” ไม่เนียนเลย ไม่คิดว่าตรัสจะมามุขนี้ ซึ่งในมือก็ไม่มีแก้วเครื่องดื่มใด ๆ สักใบ ผมอยากจะหัวเราะแล้วฝังเขี้ยวที่หัวไหล่เปลือยโทษฐานทำตัวน่าหมั่นไส้ แต่เผอิญว่าปากผมไวเกินกว่าจะยั้งใจได้ทัน
“ไม่เอา ตอนนี้อยากได้อย่างอื่นที่ร้อนกว่า” ฉุดแขนคนเจ้าเล่ห์เข้ามาในห้องแล้วตะโบมจูบอย่างลืมตัว ตรัสไม่ขัดขืนสักนิด ปล่อยตัวคล้อยตามจนถูกผลักลงบนเตียง เสียงเครื่องปรับอากาศดูจะไร้ประโยชน์ในการเตือนสติ ผมคร่อมทับแสร้งทำเป็นไม่เห็นแววตาวิบวับที่เด่นชัดมากในความมืด มือของตรัสสอดรับท้ายทอยตอบสนองรสจูบ ทุกอย่างกำลังจะหยุดไม่ได้ คล้ายว่าถูกมอมเมาด้วยปลายลิ้นชื้น บดเบียดรุนแรงอย่างลุ่มหลง จนกระทั่งเสียงอุทานของตรัสทำให้ผมรู้สึกตัว
สำนึกแรกเมื่อสัมผัสได้ถึงรสชาติคาวเฝื่อนของเลือดคือความละอายใจ พึมพำคำขอโทษก่อนจะละโลมปลายลิ้นที่ริมฝีปากหวังสมานแผลแต่ผลที่ได้กลับตาลปัตร ตรัสพลิกตัวจนผมตกอยู่ใต้อาณัติแล้วลงโทษด้วยวิธีการเดียวกันจนผมหายใจไม่ทัน ส่งเสียงอืออาทัดทานแต่ดูจะไม่เป็นผล เสื้อยืดสีขาวดูไร้ค่าไปถนัดตาเมื่อมันถูกวางลงข้างเตียง แต่ก่อนที่ปลายจมูกของตรัสจะระรานฐานลำคอ ผมห้ามทัพด้วยฝ่ามือผลักหัวไหล่ก่อนจะยื่นข้อเสนอพร้อมจุดยิ้มร้าย
“พูดให้ฟังหน่อย ประโยคในข้อความที่ตรัสไม่เคยส่งมา”
“ประโยคไหน” ผมไม่ตอบเพราะอยากให้ตรัสตรองดูว่าสิ่งไหนสำคัญจนทำให้ผมอยากได้ยินกับหูอีกครั้ง คงไม่เหลือบ่ากว่าแรงคนที่มีไหวพริบดี นอกเสียจากอยากยื้อเวลาด้วยนิสัยมากเล่ห์ ทำเป็นลีลาครางเสียงต่ำอย่างครุ่นคิดแล้วไล้ปลายนิ้วข้างเอวให้รู้สึกจั๊กจี้จนผมต้องเบี่ยงตัวหนี “ฉันคิดถึงเท็ต...ใช่ไหม” ผมส่ายหน้า “อยากกอด...ใช่หรือเปล่า”
“ไม่ใช่”
“แล้วคำไหน”
“ถ้าไม่รู้จริง ๆ ก็ช่างเถอะ” ผมพลิกตัวหลบเพราะไม่อยากเล่นแง่กับคนปากหนัก ปัดป้องมือปลาหมึกที่พยายามง้องอนแต่ผมไม่เล่นด้วย จนในที่สุดตรัสก็แพ้ใจยอมลงให้แต่โดยดี
“ฉันรักเท็ต” เสียงกระซิบแผ่วข้างหูแต่ดังกังวานเหลือเกินในหัวใจ ตรัสกระชับกอดก่อนจะพรมแผ่นหลังด้วยแรงจูบ ถูกรั้งไหล่ให้หันเข้าหาเพื่อเผชิญหน้ากับการย้ำคำ ตรัสพูดประโยคเดิมซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้นจนมือข้างหนึ่งเลื่อนลงไปถึงขอบกางเกงผ้านิ่ม ปมเล็ก ๆ ที่ผูกเอาไว้ไม่ช่วยให้ผมรู้สึกปลอดภัย ตรงกันข้าม ตรัสพยายามกลั่นแกล้งด้วยการสะกิดเงื่อนกระตุกคล้ายว่าจะขออนุญาต ผมเลือกจะตอบด้วยอวัจนภาษา รั้งชายเสื้ออีกฝ่ายขึ้นมาจนหลุดพ้นโครงหน้าคมคายก่อนจะซับจูบที่ปลายคางสาก ผมถูกลิดรอนอากาศหายใจอีกครั้งจนกระทั่งรู้สึกได้ถึงไอร้อนจัดที่หน้าท้อง
ผมจำไม่ได้ว่าสิ่งปกปิดชิ้นสุดท้ายร่วงลงสู่พื้นไม้ปาเก้ตอนไหน แต่ดูเหมือนตรัสจะไม่เข้าใจว่ามันเป็นสถานการณ์คับขันเพราะผมเกือบจะกลั้นเสียงไว้ไม่ไหวตอนที่ตรัสค่อย ๆ ขยับปลายนิ้วทั้งที่ฝังหน้าลงกับหมอนและกัดฟันแน่น อยากจะโวยวายให้รับรู้ถึงความทรมานที่เกิดจากการเว้นระยะห้าเดือน แต่ติดที่ว่าแค่หายใจยังเหนื่อยมาก อย่างดีที่สุดจึงทำได้แค่เงียบแล้วปล่อยให้ตรัสทำตามอำเภอใจ
“ถ้าฉันหยุดแค่นี้ เท็ตจะโกรธไหม”
“ทำไม” ก่อนจะได้ยินคำตอบเป็นน้ำเสียงตัดพ้อว่าผมไม่พร้อม ตรัสก็เลยไม่คิดจะสานต่อ ผมนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะควานมือหยิบเสื้อตัวที่ใกล้ที่สุดมาสวมโดยไม่ใส่ใจว่าเป็นของใคร ก่อนลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป
ตั้งแต่เกิดมาไม่คิดเลยว่าจะถูกปฏิเสธเรื่องบนเตียงจากผู้ชายขี้สงสาร แค่ผมแสดงอาการอ่อนแอให้เห็นนิดหน่อยถึงกับหยุดกลางคัน ขอถอนคำพูดที่บอกว่าตรัสไม่เข้าใจว่าผมกำลังรู้สึกไม่ดี แต่นี่มันเข้าใจมากเกินไปต่างหาก อยากจะโกรธแต่ก็โกรธไม่ลงเลยเถอะ คนอะไรใจเด็ดชะมัดยาด
ผมก้าวเข้ามาในห้องน้ำแล้วล้างหน้าล้างตา ก่อนจะก้มมองปัญหาใหญ่ภายใต้เสื้อยืดตัวโคร่งของตรัส ใช้เวลาไตร่ตรองชั่วครู่แล้วเดินไปเปิดลูกบิดฝักบัว ปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นเดียวพาดไว้กับขอบอ่างหวังให้สายน้ำช่วยระงับอารมณ์ที่ยังร้อนผ่าวในอก ซึ่งมันก็ช่วยได้ดีระดับหนึ่ง แต่คงเป็นเพราะว่าผมห่างหายจากเรื่องจำพวกนี้นานเกินไป แม้แต่เวลาใส่ใจตัวเองยังไม่มีเลยแล้วนับประสาอะไรกับการยุ่งเกี่ยวกับคนอื่น ดังนั้นต่อให้ผมแช่น้ำจนตัวเปื่อยผลมันคงไม่ได้ดั่งใจเท่าไหร่นัก
ขณะที่ยังยืนคิดไม่ตกเบื้องล่างหยาดน้ำที่โปรยปรายก็ยินเสียงกระแอมไอจากทางด้านหลัง ผมไม่คิดจะปกปิดร่างกายให้พ้นจากสายตาของคนที่กำลังจ้องมองมาจากหน้ากระจก ผ้าขนหนูพันเอวหมิ่นเหม่ตัวนั้นถูกเจ้าของมันปลดออกแล้วกองทิ้งไว้ที่ปลายเท้า ไม่ต้องเสียเวลาคาดเดา ตรัสเดินเข้ามาใกล้โดยไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้ฝ่ามือทำหน้าที่ด้วยความเอาแต่ใจ ไล้ปลายนิ้วผ่านช่วงท้องจนถึงจุดที่ทำให้ผมเสียการทรงตัว ทิ้งน้ำหนักพิงหลังกับแผงอกที่จงใจเบียดเสียดเข้าหา
ผมพยายามละเลยเสียงตัวเองที่ดังสะท้อนในห้องกระจกคับแคบ ผิวสัมผัสที่ตรัสยัดเยียดให้รุนแรงขึ้นทุกลมหายใจ จนในที่สุดห้วงอารมณ์ความปรารถนาก็พุ่งทะยานสาดกระเซ็นไม่ต่างละอองน้ำ กิริยาตอบสนองของผมคือเข่าอ่อนเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป ตรัสรวบเอวของผมไว้ก่อนใช้อุณหภูมิร่างกายหลอมละลายผมอีกครั้ง ปลายนิ้วเรียวแทรกผ่านด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ช่วงเวลาที่ว่างเว้นทำให้ผมตื่นตัวกับสิ่งที่สมควรคุ้นชิน ตรัสเองก็เหมือนกัน ความแข็งขืนที่บดเบียดเรียกเสียงครางต่ำได้อย่างน่าประหลาดใจ ผมแกล้งเพิ่มแรงเสียดสีแต่ก็ถูกตรัสเอาคืนด้วยการรุกล้ำชำแรกลึก ปลายนิ้วถูกแทนที่ ไม่มีที่ยึดเกาะอื่นใดนอกจากผนังฉ่ำน้ำ
เสียงผิวกายกระทบกันไม่อาจกลบเกลื่อนด้วยสายน้ำไหล น่าอายแต่ผมไม่มีแก่ใจจะสำนึกผิดเพราะความรู้สึกนึกคิดกำลังจดจ่อกับแรงถาโถมด้านหลัง “ตรัส...” ผมเค้นเสียงเรียกชื่อทั้งที่กัดฟันแน่น อยากตำหนิว่ามือหนักเกินไปแต่ได้ยินเสียงชู่ว์ขัดขวางที่ข้างหู ตรัสผ่อนแรงแค่ชั่วอึดใจก่อนจะกระซิบว่าขอโทษซ้ำ ๆ อย่างเสียไม่ได้ คล้ายว่าอึดอัดและผมเองก็เข้าใจ ยอมให้ตรัสถูกครอบงำด้วยความลุ่มหลงก่อนจะรู้สึกได้ถึงความอุ่นวาบในร่างกาย พายุฝนจึงสงบลง
ผมสวมแค่ชุดคลุมอาบน้ำตอนที่ก้าวเข้ามาในห้องนอนของตรัส เห็นเจ้าของห้องกำลังจัดการกับเส้นผมเปียกชื้นด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก ตรัสเลิกคิ้วเป็นคำถามเมื่อหันมาเห็นผมทิ้งตัวนั่งลงที่ปลายเตียงก่อนจะเดินเลี่ยงไปหยิบไดร์
“มานั่งตรงนี้สิ” ตรงนี้ของตรัสคือพื้นพรมข้างเตียง โดยที่ช่างแต่งผมเขาพร้อมปฏิบัติหน้าที่ด้วยอาวุธครบมือ ผมค่อย ๆ นั่งกอดเข่าก่อนจะยินยอมให้มือใหญ่รวบเส้นผมไปไว้ด้านหลัง รู้สึกผ่อนคลายกับปลายนิ้วที่เค้นคลึง ตรัสถือโอกาสเฟ้นเบา ๆ ที่ต้นคอก่อนจะล่วงล้ำเข้ามาในสาบเสื้อ ผมรีบคว้าหมับที่มือเจ้าปัญหา ได้ยินเสียงคนลามกหัวเราะร่วนแล้วนึกหมั่นเขี้ยว รีบผุดลุกขึ้นยืนแต่ลืมไปว่าตัวเองไม่ค่อยสมประกอบเท่าไหร่จึงเกือบทรุดนั่งลงกับพื้น โชคดีที่ตรัสคว้าเอวไว้ทันไม่อย่างนั้นผมคงระบมไปทั้งตัว “ระวังหน่อย”
ตรัสพันเก็บสายไฟของไดร์ขนาดกะทัดรัดก่อนจะหันมาเผชิญหน้าโดยที่ตัวผมยังนั่งม้วนอยู่บนตัก ลูบแก้มลูบคางแก้เก้อไปพลางระหว่างที่ตรัสจ้องมอง “จะนอนห้องนี้หรือ” ผมตอบแค่อือเบา ๆ ก่อนเบนสายตาไปหากระเป๋าเดินทางที่ดูใหญ่ขึ้นนิดหน่อยเมื่อเปรียบเทียบกับขาไป นึกเรื่องพูดคุยแก้เขินได้ในทันที
“ของฝากล่ะ” แค่แบมือตรัสก็รวบไปบังคับให้กำแล้วเหลือไว้เพียงนิ้วชี้ ก่อนจะระบุตำแหน่งของฝากคือปลายคางตัวเอง ผมหรี่ตามองของที่ระลึกจากอังกฤษที่ดูยังไงก็เมดอินไทยแลนด์ชัด ๆ ตรัสยักไหล่ไม่ยี่หระอย่างกับว่านี่แหละคือสิ่งที่คู่ควรกับผมที่สุด
“อยากให้เท็ตรับไว้แล้วช่วยดูแลใส่ใจเป็นอย่างดี” ผมลอบยิ้มจำยอมกับความหน้าไม่อายและขี้ตู่ระดับพระกาฬ คนอะไรจะฝากฝังชีวิตตัวเองกับคนอื่นด้วยสีหน้าเรียบนิ่งยิ่งกว่ากระดาษแบบนี้
“แล้วถ้าฉันปฏิเสธ”
“ของฝากชิ้นนี้เปราะบาง...แตกหักง่าย และจะไม่ยอมรับคำปฏิเสธใด ๆ ทั้งนั้น” มัดมือชกสิ้นดี ผมไม่มีอะไรจะต่อกรนอกจากเสียงหัวเราะ ไม่รู้ว่าตรัสไปจดจำคำพูดน่าขนลุกพวกนี้มาจากไหน แต่บอกได้เลยว่ามันตรงใจอย่างร้ายกาจ เมื่อเหล่มองกล้ามแขนและแผงอก เชื่อผมเถอะว่ามันห่างไกลคำว่าแก้วเจียระไนไปหลายขุมทีเดียว ซึ่งที่ตรัสพูดถึงคงไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก ต้องมองลึกเข้าไปในอกข้างซ้ายแล้วจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้คือหินผาหรือว่าแก้วที่มีรอยร้าว
ผมพบคำตอบเมื่อก้มลงไปแตะจูบแผ่ว ๆ โดยที่มือข้างหนึ่งยังยึดเกาะกับหัวไหล่ และรู้สึกได้ทันทีว่าแรงเต้นของหัวใจกระชั้นขึ้นอย่างบิดเบือนไม่ได้ ตรัสไม่เคยโกหกผม ไม่ว่าภาวะอารมณ์ไหนความต้องการมีมากเท่าไหร่ก็ไม่เคยโป้ปด ความรู้สึกของตรัสมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น “ฉันรักเท็ต”
“รู้แล้วครับ”
“กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม” ถ้าไม่อนุญาตแล้วการปลุกปล้ำอย่างอุกอาจในห้องน้ำเมื่อสิบนาทีก่อนมันจะเกิดขึ้นหรือเปล่า อยากยอกย้อนแต่กลัวจะเสียบรรยากาศจึงสบตาแทนการสื่อสาร ผมยิ้มตรัสก็ยิ้มตอบ แต่รอยยิ้มของผู้ชายคนนี้มันค่อนข้างจะหลุกหลิกมีพิรุธไม่น้อย แล้วผมก็คลายความสงสัยเมื่อเป้าหมายใหม่ของตรัสไม่ใช่การแหวกสาบเสื้อคลุมอาบน้ำ แต่เป็นปมเล็ก ๆ ที่ขมวดอย่างไม่แน่นหนานักตรงข้างเอว
“ไม่เอา” ผมตะครุบมือตรัสแล้วกำแน่นเพื่อลดความเสี่ยง ไม่อยากบอกเลยว่าข้างในไม่มีอะไรห่อหุ้มร่างกายเลยแม้แต่ชิ้นเดียว หลังจากอาบน้ำเสร็จรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เดินเข้ามาในห้องนี้แล้ว อย่าว่าแต่เสื้อผ้าเลย อันเดอร์แวร์สักชิ้นยังไม่คิดจะใส่ติดตัว
“ทำไม”
“พอแล้ว”
“ไม่เคยมีคำนั้นในหัวฉันเลย...ตั้งแต่เจอเท็ต” อยากจะด่าไอ้ลามกคนนี้เป็นภาษาสวาฮีลีแต่ผมกำลังเสียเปรียบ มารยาของเพศแม่ไม่ว่าเล่มไหนก็คงใช้ไม่ได้ผลเพราะคนที่กำลังสู้ศึกด้วยมันมีสีหน้าและแววตาเป็นอาวุธ แค่คำว่า ‘นะ’ สั้น ๆ ก็เหมือนโดนสะกดจิต มือไม้อ่อนจนยอมให้ตรัสคลายเชือกผูกเอว มิหนำซ้ำยังโดนต้อนจูบจากใบหูจนถึงกลางอก เลา ๆ ว่าถูกพลิกตัวให้นอนลงบนเตียงก่อนสติจะพร่าเลือนอีกหนเหมือนคนโดนมอมยาไม่มีผิด กลิ่นผ้าคลุมเตียงที่คุ้นเคยยิ่งทำให้ความรู้สึกที่คลุมเคลือกระจ่างชัดขึ้นอีกครั้ง ทั้งแรงย้ำจูบและผิวสัมผัส ทั้งความอ่อนโยนและสุ้มเสียงนุ่มนวล ทุกอย่างบอกผมว่าถ้าไม่ใช่ตรัส...
ผมคงรักใครไม่ได้อีก
▩▩▩
-
♫ ♪ ♭ ♪ สวัสดีวันปีใหม่ไทยจ้า ♫ ♪ ♭ ♪
สบโอกาสมาลงวันสงกรานต์พอดีเลย
ขอให้ทุกคนสุขภาพแข็งแรง ไม่เจ็บไม่จน
ระวังเรื่องอุบัติเหตุและคำนึงถึงความปลอดภัยกันด้วยนะคะ
และด้วยเหตุที่เป็นวันพิเศษอย่างนี้ ลิปเอ็มจึงมีความขยันอยากเม้าธ์มอย ฮ่า ๆ
ก่อนหน้านี้มีคำถามมาเยอะเลยแต่ไม่มีโอกาสได้ตอบเพราะรีบทำเวลาสุด ๆ (ข้ออ้างอีกตามเคย)
ขออนุญาตแบ่งเป็นข้อ ๆ นะคะ ตอบตามคำถามที่พอจะจำได้เนอะ
เพราะลิปได้อ่านทุกความเห็น (อ่านหลายรอบด้วย) แต่ไม่มีเวลาตอบเท่านั้นเองค่ะ
▦ ลิปเอ็มเป็นผู้หญิงจ้า
▦ ผลงานเรื่องก่อน ๆ เคยแต่งมาแล้วทั้งหมด 26 เรื่องค่ะ
เป็น FICTION เรื่องสั้นเสียส่วนใหญ่ เรื่องยาวเกินหนึ่งร้อยหน้ามีแค่เรื่องเดียวเท่านั้น
(ซึ่งนั่นแปลว่าดิฉันไม่ถนัดเรื่องยาวแต่อย่างใด) ไม่ได้ใช้นามปากกานี้
และมีแฟนฟิคจำนวนหนึ่งค่ะ (ซึ่งก็คงไม่รู้หรอกว่านางแปลงร่างมาเป็นลิปเอ็ม)
▦ ก่อนหน้านี้มีคนสับสนเรื่องนิสัยตัวละคร อาจเป็นเพราะลิปฝีมือยังไม่ถึงขั้น
ต้องขอโทษด้วยนะคะ โดยเฉพาะซันกับแซน
พอถึงจุดนี้ลิปคิดว่าน่าจะมีความแตกต่างให้เห็นบ้าง (หรือเปล่า)
ไม่ขออธิบายเป็นคำคุณศัพท์แล้วกันนะคะ อยากให้ซึมซับจากเนื้อเรื่องเองง่า
▦ ความเป็นมาของชื่อเรื่อง ขอตอบว่าสิ้นคิดค่ะ นึกขึ้นมาได้ว่าอยากแต่งนิยายผู้ใหญ่
โดยที่ฉากอย่างว่าดูสวยงามมากกว่าหื่นกาม ก็เลยเกิดเป็นเรื่องนี้ขึ้นมาดื้อ ๆ
พอแต่งไปได้สักพักก็รู้สึกว่าพระเอกสมบูรณ์แบบเกินไป ควรใส่ปมด้อยสักหน่อย
มันก็เลยบานปลายอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ (เพราะปกติถนัดเรื่องสั้นมาก) ฮ่า ๆ
▦ ความจริงอีกอย่างคือนิยายเรื่องนี้ไม่มีพล็อตค่ะ
ด้นสดตลอดกาล ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมมาต่อเร็วบ้างช้าบ้าง
(ข้ออ้าง) หลัก ๆ คืองานประจำยุ่งมาก สองคือคิดพล็อตแล้วเพี้ยน แต่งเองงงเอง
สามคือเกลาสำนวนเท่าไหร่ก็ไม่ถูกใจสักที ก็เลยต้องพักแล้วค่อยลุยต่อ
▦ มีช่วงหนึ่งที่หายไปนานมาก จนหลายคนคิดว่าลิปเอ็มเลิกแต่งไปแล้ว
คือช่วงนั้นท้อแท้แบบหาสาเหตุไม่ได้ ก็เลยพักไป ก่อนจะกลับมาเกลาสำนวนตอนเก่า ๆ
เกือบ ๆ จะรีไรท์ในบางตอน คนที่ตามอ่านมาตั้งแต่ลิปเริ่มโพสต์เรื่องนี้
สามารถย้อนกลับอ่านใหม่ได้นะคะ แต่บางตอนก็แทบจะไม่ได้แก้ไขอะไรเลย
▦ ช่วงที่มีเซ็งเป็ดอวอร์ดก็ลืมขอบคุณผู้อ่านที่น่ารัก ที่ช่วยกันโหวต
ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ ทั้งที่ลิปเพิ่งแต่งมาลงเป็นเรื่องแรก แต่มีคนชื่นชอบ
อาจขอบคุณช้าไป แต่ประทับใจมาตลอดนะคะ ขอบคุณมากจริง ๆ
▦ สุดท้ายนี้ลิปก็ขอปิดท้ายผู้ที่ติดตามเรื่องทะลึ่งด้วยวลีจากใจตัวโต ๆ
และโปรดติดตามภาคคุณพีระมิดกับแซนดี้ ซันนี่กับอ้นด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
อ๊ะ! อ๊ะ! ทะลึ่งยังไม่จบนะคะ ยังมีต่อตอนที่ 30 #2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg2356957#msg2356957) จ้า
-
ฉากอัศจรรย์ มันรวบรัดไปนิดนะคะ ก็แอบๆงงนิดหน่อย แต่ก็โอเคกะสำนวนค่ะ เป็นเอกลักษณ์ สู้ๆ ค่ะ ^^
-
:mew1: :mew1: :mew1:
รักตรัสที่สุดดดดดด
-
:heaven
-
น่ารักมากค่ะ อ่านไปอมยิ้มไปม้วนไปด้วยเลยเอ้า... ขอโทษนะคุณชายตรัสที่เคยโกรธเคยงอน
สมัยที่หายไปหลาย ๆ เดือน ปล่อยเท็ตทุกข์ระทม ที่จริงคุณชายเค้าก็ทุกข์ไม่่ต่างกัน ออกแนวทรมานด้วย
ข้อความออกจะน่ารักจะเขินทำไมเนอะ คนหล่อมาดเยอะ เท็ตแกล้งคืนซะน้ำตาร่วงเลย
เรื่องเท็ต คุณชายตรัสอ่อนไหวเสมอ
เท็ตนี่ยั่วเล็ก ๆ น้า จะแยกห้องนอนทำไม ตรัสยอมที่ไหนล่ะวนเวียนเซ้าซี้ไม่หยุด แอบตกใจตอนหยุดชะงักกันไป
แล้วก็ไปง้อกันต่อในห้องน้ำ เขินจุงเบย ตรัสอ่อนโยนเหมือนเดิม ชอบตอนถามว่าของฝากอยู่ที่ไหนแล้วชี้ที่ตัวเอง
อร๊าย จะน่ารักไปไหนนิ รักกันนาน ๆ น้า รออ่านตอนหน้าต่อค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ติดตามไม่ห่างหายกะเรื่องนี้
จำได้ตอนช่วงแรกๆติดงอมแงม
ชอบภาษาที่เขียนชอบคาแรคเตอร์ตัวละคร
นายเอกไม่ออกสาวไป พระเอกก็หล่อหื่น ฮึยยยยย ชอบ <3
รอพาทสอง นะ
อย่าอ่านฟิคที่เคยแต่งอะคะ ไปตามอ่านได้ที่ไหนบ้าง
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ถึงยังไง เท็ตก็ยอมให้ตรัสอยู่ดี เพราะรักคำเดียวสินะ :กอด1:
-
แหม่ะ เขินแทน
นะ คำเดียว ตายคาที่ ทั้งเท็ต ทั้งคนอ่าน :m3:
ตอนนี้ชายตรัส โมเอ้มากกกกก :m1:
-
= q =/// ผิดไหมแอบสะใจตอนตรัสช้ำเพราะเท็ตอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ (สายเอสนิยมชมชอบการทำร้ายพระเอก??)
มาอัพรับรับสงกรานต์ ทำเอาคนอ่านชุ่มชื้นหัวใจโดยไม่ต้องออกไปเปียก เค้าคืนดีกันแล้ว!
แถมยังหวาน!! มีฉากเซอรวิส!? ฟินนาเล่ค่ะ จบ แฮ่กๆ
ขอบคุณมากค่ะที่อัพนิยายดีๆให้ได้อ่าน จบแล้ว หรือใกล้จบหว่า? แต่ยังไงก็ตาม เรื่องนี้สนุกมากครบรสดีนะสำหรับเรา ชอบมากค่ะ
-
ตรัสหน้านายบางจนทำให้เป้นเรื่องเลยนะ :angry2: :angry2:
แต่ก้อสงสารตรัสตอนโดนเท็๖แกล้ง 5555 :heaven :heaven
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เราชอบมากเลย เข้าใจกันซะที
แต่เราอยากตินิดนึง พอคุณคนเขียนมาบอกถึงเหตุผลที่หายไป เราเลยไม่อยากติเท่าไหร่ เพราะเรารู้สึกว่า ช่วงครึ่งแรก(ก่อนคุณคนเขียนหายไป)กับช่วงครึ่งหลัง นี่ค่อนข้างจะแปลกไปเลย ครึ่งหลังเราว่ามัน ดูรวบรัด ตัดตอน ตัวละครดูสับสน อารมณ์มันจะสุดก็ไม่สุด แล้วก็งงกับความรู้สึกของตัวละคร ว่าเห้ย ตกลงจะเอายังไง เห้ยง่ายแบบนี้เลยเหรอ เห้ยยมันไม่ใช่
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ เหมือนเดิม
-
เข้าใจกันซักทีนะ
-
บอกได้คำเดียวว่า...ดีใจ :mc4:
-
เข้าใจกันซะที
-
:pig4:
-
ตรัสไม่เคยโกหกแต่ก็แอบซึนอยู่เหมือนกันนะ
-
ท่านตรัสก็อ้อนเป็น แต่ทำไมไม่ยอมส่งให้เท็ตน๊าาาา ไม่งั้นคงหายงายอไปนานแล่ววววว :katai2-1:
-
:o8: :o8:ตรัสออดอ้อนได้น่ารักอะไรแบบนี้ เรียกคะแนนสงสารไปเยอะเลย
-
:a9: ตามทันแล้ว หนุกมากเลย รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ตอนจะเอาเขานี่พูดคล่องจังนะตรัส
แล้วตอนปกติทำไมหนังหน้าบางไม่ยอมพูดจนทำให้เกิดเรื่องขึ้นมาได้
จะรออ่านคุณพีกะแซนนะ
-
น่ารักรอตอนหน้านะครับ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
น่ารัก เอาอีก ๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
แหม่ ๆ
เจอลูกอ้อนตรัสแบบนี้ อิชั้นก็ใจอ่อนตามพ่อเท็ดไปด้วยนะคะนะ :m1:
-
ตรัสไม่ค่อยเลยนะฮ้าาาา
แล้วมีคู่ของแซนกับคุณพีระมิดมั้ยงะ คู่นั้นฟินมาก :o8:
-
เขาดีกันแล้วนะ :katai2-1:
-
น่ารักมากกกกกกกกก
ตรัสรักเท็ตมาก คนอ่านเขินแทนเท็ตแล้วอะ :กอด1: :o8:
-
รักตรัสมากมาย
แล้วจะรอตอนต่อไปค่ะ อิอิ
-
หวานตามสไตล์ตรัสเท็ต แค่นี้ก็ถือว่าหวานแล้วล่ะเนอะ 5555 :mew1:
-
ข้อความช่วยชีวิต ลึกๆใครมันจะอยากโกรธแบบไม่ให้อภัย แค่ลึกๆอยากได้คำอธิบายที่ทำให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
-
:mew3:
-
ไม่บอกหน่อยเหรอว่าเรื่องสั้นเรื่องอื่นเรื่องอะไร จะตามไปอ่านนนนนนนน
-
ขอบคุณนะคะ ที่สู้มาจนถึงตอนนี้ ตอนแรกคิดเลยว่า หายไปนานอย่างงี้จะ....
อ่านมาตั้งแต่แรกเพราะสะดุดชื่อเรื่องเลยจ้า ...อ่านไปเรื่อยๆ สนุกเว้ยน่าติดตาม
รอลุ้นน้องหมีน้อยเท็ตดี้แบร์จะตอบรับรักตรัสมั้ย....^^ ชอบๆ รออ่านอีกนะคะ :mew3:
-
สรุปแล้ว*หื่น*กันทั้งคู่สินะคะ อิอิอิ
แต่ก็นะ..เล่นเอาคนอ่านลุ้นอยู่ซะนาน
นึกว่าเท็ดดี้จะไม่ให้อภัยพี่หล่อจริงๆซะอีก
-
น่ารักมากๆๆ
รอพาร์ท 2
-
คิดถึงเท็ตกะตรัส เลยได้เจอฉากหวานลึกสุดๆ
เซอร์ไพร์ส+เซอร์วิสพิเศษ ใช่มะ
-
ตรัสน่ารักมาก อยอุ่น อ่อนโยนและที่สำคัญคือรักเท็ดคนเดียว >////<
+1 เลยค่ะ ชอบพล็อตเรื่องมากๆ
-
หุหุ ยังงัยเท็ตก้อยอมตรัสคนเดียวแระ
-
หยวนๆให้กับความขี้ขลาดของตรัสละกัน
ถ้าจะหวานกันขนาดนี้
-
122 ตัวเลขนี้ ยกโทษให้ท่านชายตรัสไปเลย
ดีใจที่คืนดีกันได้แบบนี้ :m25: :m25:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
น่ารักจังค่ะ >.<
ยังไงก็รอ 30#2 นะคะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอค่ะ +1
:กอด1:
-
กรี๊ดด ตรัสท่าน... เพอร์เฟคชันนิสมาก แม้แต่เรื่องนั้นทำแบบนั้นทั่นยังขอโทษ
สะใจมากที่เท็ตเอาคืนตรัส คือมันน่าโมโหจริงๆนะ หายไปเฉยๆเนี่ย บอกซักคำไม่มี ไม่เห็นใจคนคอยเลย
น่ากระทืบซ้ำซักแปดล้านรอบ
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ สนุกมาก ใช้ภาษาสวยมาก รออ่านตอน#2
-
แปลว่ายังมีอีกนิด ..
-
ไม่จบเร็วจังเลยอ่ะ :mew2:
-
แอบสะใจที่เห็นเท็ตได้เอาคืนตรัสซะบ้าง :hao3:
ใกล้จบแล้วววว ขอตอนพิเศษด้วยได้ไหมคะ?
:impress2:อยากให้ตรัสเล่าบ้าง เราอยากรู้ว่าพ่อเทพบุตรสุดเพอเฟ็คเค้าคิดอะไรอยู่
อยากรู้ตอนที่ตรัสปิ๊งเท็ตแรกๆด้วยอะ
เป็นกำลังใจให้และรอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
บทหงอ ๆ หงอย ๆ ไม่เหมาะกับท่านตรัสเอาเสียเลย
ต้องบทหื่น บทหน้ามึนนี่สิ เป๊ะ
ดีใจกับหนูเท็ตนะจ๊ะ สุขสมอารมณ์หมายทุกประการ
-
ตรัสน่ารักมากมาย ขอบคุณคนเขียนมากๆที่สร้างตรัสขึ้นมา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :-[
น่ารักมากๆเลย ดีใจจังที่เข้าใจกัน นึกเเล้วเรื่องข้อความ....อิอิ
ตรัส เค้าขอโทษที่ว่าไปเยอะ แต่นายก็ผิดจริงๆ(กึ่งนึง) ถ้าบอกตั้งเเต่เเรก ปัญหาก็จะไม่หนักขนาดนี้
คราวหน้ามีอะไรคุยกันนะทั้งสองคน
รอทุกอย่างเลยค่ะ ไม่เคยลืมด้วย สุขสันต์วันสงกรานต์ย้อนหลังนะคะ :กอด1:
ปล.อย่าลืมรวมเล่มน๊าาาาาา เค้าอยากได้ > < :hao5:
-
ทะลึ่ง : กามที่ 30 ตอนจบ #2
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาตอนฟ้าสาง คงเพราะนอนไม่เป็นเวลานาฬิกาชีวิตก็เลยเพี้ยนไปหมด ได้ยินเสียงหายใจเป็นจังหวะดังอยู่ข้างหู ตรัสยังนอนอุตุไม่รู้ร้อนรู้หนาว แอบลักหลับคนขี้เซ้าที่เปลือกตาก่อนจะหย่อนปลายเท้าลงข้างเตียง วางแผนคร่าว ๆ ว่าวันนี้จะไปบริษัทในช่วงเช้า ส่วนช่วงบ่ายจะกลับไปช่วยแม่ออกแบบสวนหลังบ้าน โดยที่ยังคิดไม่ตกว่าจะขโมยรถตรัสไปใช้ได้ยังไงในเมื่อเจ้าของรถยังไม่วี่แววว่าจะตื่น คุณชายเขาคงกำลังปรับตัวกับเวลาที่แตกต่าง
ใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก่อนจะเดินไปเปิดดูตู้เสื้อผ้าที่คิดว่ายังมีชุดหลงเหลืออยู่บ้าง อย่างน้อยก็สูทที่ตรัสเคยซื้อให้ ซึ่งมันก็ยังถูกแขวนไว้อย่างเป็นระเบียบเหมือนเช่นเคย หยิบมาสวมอย่างปราณีตด้วยความที่มันมีคุณค่าทางจิตใจก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนหวังปลุกคุณชาย แต่กลับพบว่าคุณท่านลุกขึ้นมานั่งเสยผมด้วยสภาพเปลือยอก ช่างเป็นทิวทัศน์ยามเช้าที่งดงามอะไรเช่นนี้หนอ
“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก” ตรัสมุ่นคิ้วบ่นด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมตาขวางอย่างกับทำอะไรผิดนักหนา งอนเสียดีไหม “จะไปไหน”
“บริษัท จะเคลียร์งานที่ค้างไว้เพราะหัวหน้าจะไปต่างประเทศสัปดาห์หน้า ช่วยไปส่งหน่อยได้หรือเปล่า” ไม่เชิงว่าขอร้องแต่คล้ายว่าเป็นคำสั่งมากกว่า ตรัสลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบข้างหูแล้วซับจูบที่ขมับ ทุกอย่างจึงกระจ่าง
“นึกว่าหนีกลับไปแล้ว รอก่อนนะ เดี๋ยวไปส่ง” เข้าใจเลยว่าทำไมคุณชายเขาต้องอารมณ์เสียตั้งแต่ลืมตาตื่น ได้ยินอย่างนี้แล้วหายโกรธเป็นปลิดทิ้งเลยเถอะ
ผมเหม่อมองคอนโซลรถโดยไม่ที่เฉลียวใจเลยว่าตรัสกำลังจะพาไปที่ไหน มาเอะใจอีกทีตอนที่รถชะลอตัวผ่านรั้วเหล็กดัดสูงสองเมตรครึ่งโดยประมาณ รถจอดสนิทตรงหน้าประตูก่อนที่ระบบอัตโนมัติจะทำงาน รั้วบ้านถูกเปิดออกด้วยคำสั่งจากภายในคฤหาสต์หลังงามที่ตั้งอร่ามเป็นขวัญตา
“บ้านใคร พามาที่นี่ทำไมตรัส” คนถูกถามแค่ยิ้มบางด้วยแววตาที่อ่านยากจนผมไม่กล้าถามย้ำ กุญแจรถเลกซัสเอลเอสสี่หกศูนย์ถูกส่งต่อให้กับผู้ชายในชุดสูทซาฟารีสีกรมท่าหลังจากรถแล่นผ่านสวนหย่อมเข้ามา ความสงสัยยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อชายอีกกลุ่มที่ยืนเรียงแถวหน้าประตูไม้สักบานยักษ์พร้อมใจกันโค้งคำนับโดยไม่ต้องนัดหมาย แล้วสิ่งที่เอะใจก็เป็นจริงขึ้นมาเมื่อพบว่าหลังประตูบานนี้มีใครยืนอยู่
“กลับมาทำไม” คุณกัณฑ์ธร รามานุสรณ์อริเก่าของผมกำลังถือแฟ้มเดินสวนออกมาพอดี ตรัสแค่ปรายตามองโดยไม่มีแม้แต่คำทักทาย ส่วนตัวผมได้รับหมายท้าชนด้วยการหรี่ตาจ้องตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนที่เขาจะก้าวพ้นไป ไม่เข้าใจเลยว่าตรัสจะพาผมมา ‘บ้าน’ ทำไมในเมื่อตัวเองยังไม่อยากกลับมา
“นั่งก่อนสิ” ทุกความเป็นไปภายในรั้วรามานุสรณ์คุณฉัตรพันธ์คงรับรู้ทั้งหมด ความเรียบนิ่งในแววตาบอกผมว่าท่านทราบเรื่องแล้วที่ผมกับตรัสรุกล้ำเข้ามาโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า หลังจากรับไหว้ท่านก็ผายมือไปยังเก้าอี้ไม้ฉลุลายเงาวับ ผมก็ได้แต่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ จนกระทั่งตรัสบอกความประสงค์ของตัวเอง
“ผมจะขึ้นไปไหว้แม่” สิ้นคำตรัสก็กุมมือผมไว้หวังจะพาเดินขึ้นไปด้วยกัน แต่เจ้าบ้านกลับขัดตาทัพด้วยน้ำเสียงสุภาพ และด้วยมารยาทผมจึงปฏิเสธไม่ได้
“ทัศนัยอยู่คุยกับฉันสักประเดี๋ยวจะได้ไหม”
“ไม่...”
“ไม่เป็นไรตรัส ฉันอยู่ได้” ผมยืนยันพร้อมคลายมือที่ตรัสกำแน่น มองสบตากันครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเดินขึ้นบันไดวนไปยังชั้นบนที่ผมเดาว่าน่าจะเป็นห้องเก็บรูปของคุณแม่ที่ตรัสรักหนักหนา หันกลับมาชั่งใจกับสถานการณ์ตรงหน้าด้วยอาการประหม่าอย่างไม่หมกเม็ด คุณฉัตรยังยืนยันที่จะให้ผมนั่งในตำแหน่งตรงกันข้ามหวังเปิดใจแบบลูกผู้ชาย แต่ผมไม่ค่อยกล้ามองตาท่านเลยให้ตายเถอะ
“ไม่ต้องกลัว ฉันแค่มีเรื่องที่ต้องคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว ก่อนอื่นเลย...ขอบคุณที่พาเขากลับบ้าน” ผมอ้าปากจะลบล้างความเข้าใจผิดเพราะผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด ถึงจะเคยพูดโน้มน้าวใจแต่นั่นมันก็ตั้งแต่ก่อนตรัสไปอังกฤษเสียอีก ดังนั้นมันไม่น่าจะเกี่ยวกันโดยสิ้นเชิง แต่คุณพ่อของตรัสท่านไม่เปิดโอกาสให้ผมอธิบาย ทำได้เพียงรับแก้วน้ำเย็นจากแม่บ้านก่อนจะหันกลับมาสนใจผู้อาวุโส
“ไม่ต้องพูดอะไรแค่ฟังฉันก็พอ ความจริงถ้าตรัสไม่พาเธอมาวันนี้ฉันก็ตั้งใจว่าจะติดต่อไปหาแน่นอน ฉันอยากขอโทษแทนกัณฑ์ธรที่เกะกะระราน พาลพาโลเหมือนคนไม่รู้จักโต ทัศนัยอย่าถือโทษโกรธเคืองเขาเลยได้ไหม ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันเองที่มองโลกแคบเกินไป ไม่เสมอภาคเท่าเทียมกันทุกคน เรื่องทุกอย่างมันก็เลยชุลมุนวุ่นวาย” ผมรับฟังคำลุแก่โทษของคุณฉัตรพันธ์อย่างโปร่งใส เพราะไม่อยากกินแหนงแคลงใจกันอีกต่อไป ท่านอาจจะอ้ำอึ้งบ้างฉะฉานบ้างแต่ผมก็พอจะเข้าใจ เรื่องราวต่าง ๆ ก็ผ่านมาตั้งมากมาย จะให้อธิบายอย่างโจ่งแจ้งในคราวเดียวก็คงจะน่าเหลือเชื่อ
“ต่อแต่นี้ไปฉันให้สัญญาว่าเธอกับตรัสจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ฉันรู้แล้วว่ากัณฑ์ธรต้องการอะไร และฉันได้ตอบสนองความปรารถนาของลูกชายก่อนที่จะสายเกินไป ความจริงฉันต้องขอบคุณเพื่อนของเธอด้วยอีกคน”
“เพื่อนผม...ใครครับ”
“ศาสตราวุธ ภัทรกูล” แล้วเรื่องนี้ไอ้แซนมันเกี่ยวอะไรด้วย ผมเกือบจะหลุดปากถามถ้าไม่เหลือบไปเห็นตรัสที่ก้าวกลับลงมา คุณฉัตรพันธ์ลอบยิ้มก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มปกปิด และด้วยความใกล้ชิดที่ตรัสเดินมานั่งไม่ห่างกันนักทำให้ผมได้กลิ่นธูปจาง ๆ ที่กระอวลมาจากเสื้อสูท
“เรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่มีปัญหาอะไรครับ” อ่า ตรัสกับคุณฉัตรพันธ์ก็คุยกันปกติได้นี่หว่า ไม่เห็นจะต้องปั้นหน้าบึ้งตึงใส่กันเหมือนแต่ก่อนเลย ความเครียดสะสมที่เก็บกดมาตั้งแต่หน้ารั้วบ้านทำให้ผมผ่อนลมหายใจออกมาอย่างปลอดโปร่ง ยกแก้วน้ำจรดริมฝีปากระหว่างที่ฟังพ่อลูกเขาสนทนาภาษาดอกไม้
ได้ยินว่าตรัสจะไม่เข้าพิธีรับวุฒิบัตรเพราะอยากทุ่มเทความสามารถให้กับรามานุสรณ์จิวเวลรี่ทันที แค่ส่งเอกสารรับรองการศึกษาให้ถึงมือก็เพียงพอแล้ว นอกจากนี้ยังมีถ้อยคำให้กำลังใจมากมายจากคนเป็นพ่อ ถึงแม้วันนี้คุณฉัตรพันธ์จะยังไม่ได้รับรอยยิ้มจากลูกชายคนเล็ก แต่ผมเชื่อว่าในใจของตรัสกำลังมีความสุขมากมายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“เมื่อไหร่ที่มีปัญหาแล้วไม่มีที่ปรึกษาก็อย่าลืมนึกถึงฉัน” คุณฉัตรพันธ์หมายความรวมถึงผมเพราะท่านปรายตามองมาอย่างอ่อนโยน ผมตอบรับความมีเมตตาด้วยคำขอบคุณ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนครับ มีธุระต้องจัดการอีกหลายเรื่อง” ผมเองก็ลืมสนิทเลยว่ามีงานมีการต้องทำ พอได้ยินตรัสพูดอย่างนั้นก็มีท่าทางรนรานขึ้นมาทันที ไม่มีแก่ใจจะซาบซึ้งกับสายใยแห่งรักที่น่าชื่นชมอีกต่อไป
“ถ้ามีเวลาว่างก็กลับมาที่นี่ได้เสมอ แม้ว่าจะไม่มีเรื่องจำเป็น บ้านนี้ยินดีต้อนรับ” ผมลุกขึ้นเดินตามตรัสจนใกล้จะถึงหน้าประตูอยู่แล้วหลังจากประนมมือไหว้แทนคำลา คุณฉัตรพันธ์ท่านก็โปรยความห่วงหาจนผมต้องแย้มยิ้มแทนลูกชายด้วยความยินดี ก่อนที่กิริยาตอบสนองของผมจะไร้ค่าไปในทันทีเมื่อตรัสตอบรับ
“ครับ...พ่อ แล้วผมจะกลับมา”
ผมแกล้งจ้องหน้าคนที่ยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษด้วยความสงสัย ก่อนจะยิงคำถามแทงใจพลขับ “ไม่ได้เรียกท่านว่าพ่อมานานแค่ไหนแล้ว”
“ตั้งแต่แม่เสีย”
“เรียกชื่อเฉย ๆ มาตลอดเลยเนี่ยนะ บาปว่ะ”
“สำนึกผิดแล้วครับ” ยังกล้าทำเสียงล้อเลียนอีกแหนะ ความจริงผมค่อนข้างแปลกใจตั้งแต่เห็นสีหน้าของตรัสตอนเดินกลับลงมาจากชั้นบนของคฤหาสต์ แต่ยังไม่กล้าเอ่ยปากตอนนั้น สบโอกาสตอนนี้เพราะเห็นว่าตรัสอารมณ์ดีขอละลาบละล้วงหน่อยแล้วกัน
“ตรัสไปเจออะไรมา เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม” อยากรู้ว่าทำไมขอบตารื้นแต่มุมปากกลับหยักยิ้มเหมือนคนที่กำลังปลาบปลื้มและตื้นตันจนไม่อาจเก็บกั้นน้ำตาเอาไว้ได้
“ไม่มีอะไร แค่ดีใจที่ได้กลับบ้าน”
“แน่เหรอ” ตรัสยิ้มอีกแล้ว เพราะรอยยิ้มมักง่ายนี่แหละที่ทำให้ผมวางใจไม่ได้ ถ้าไม่เล่าก็อย่าหวังว่าผมจะเลิกทู่ซี้เพราะนี่คืออาการอยากรู้อยากเห็นขั้นแม็ก แต่ใช่ว่าจะเอ่ยปากร้องขอ แค่จ้องหน้าแล้วรอต่อไปอีกสักพักเท่านั้น
“อยากรู้ขนาดนั้นเลย” ผมพยักหน้ารัว ตรัสจึงยอมเปิดเผยข้อมูลลับฉบับคุณชาย “มันแค่เป็นเรื่องตลกที่ฉันหาแม่ไม่พบเพราะพ่อย้ายรูปของท่านไปไว้ห้องอื่น ลำบากแม่บ้านให้ช่วยอธิบายก่อนจะรู้ว่าพ่อตกแต่งห้องนอนของแม่ใหม่ แล้วทำการย้ายรูปและสมบัติของท่านไปเก็บรักษาไว้ในห้องนั้น จากเดิมที่เคยอยู่ในห้องพระ...อย่างโดดเดี่ยว”
“ตรัสก็เลยใจอ่อนยอมยกโทษให้คุณฉัตรพันธ์” ผมพูดเสริม “แต่ไม่เห็นต้องแอบไปร้องไห้คนเดียวเลยนี่หว่า”
“ฉันดูเหมือนเด็กขี้แยขนาดนั้นเลยหรือ” ผมหัวเราะ
“ฉันดีใจด้วยจริง ๆ ถ้าตรัสยอมเปิดใจเร็วกว่านี้ก็คงไม่ต้องเก็บกดความเจ็บปวดไว้ข้างในโดยไม่รู้ว่ามันจะระเบิดออกมาวันไหน อย่างน้อยความรู้สึกผิดบาปต่อคุณฉัตรพันธ์ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อบังเกิดเกล้าก็คงจะลดน้อยลงบ้าง ฉันอยากให้ตรัสมาเยี่ยมท่านบ่อย ๆ ได้หรือเปล่า”
“สัปดาห์ละครั้งดีไหม ฉันจะพาเท็ตมาที่นี่สัปดาห์ละครั้ง”
“ฉันเกี่ยวอะไรด้วย”
“ในฐานะลูกสะใภ้” ไม่ใช่แล้วครับท่าน ก่อนที่ผมจะเขินจนมุดเบาะรถได้โปรดแตะคันเร่งเพิ่มขึ้นอีกนิดเถอะ อยากถึงบริษัทเร็วกว่านี้อีกหน่อย ไม่ค่อยถูกโรคกับคนปากหวานเท่าไหร่ว่ะ
ผมสูญเวลาช่วงบ่ายไปกับกองเอกสารและอาหารว่าง ผู้หญิงจากตึกบริหารยังคงโปรดปราณรอยยิ้มของผมตอนที่น้อมรับของฝาก ทั้งที่ปกติแล้ววันนี้เป็นวันหยุด แต่เผอิญว่าตอนที่ก้าวลงจากรถคุณชายมีหลายคนสังเกตเห็น ผลที่ได้จึงเป็นคุ้กกี้กล่องใหญ่และมาการองจากร้านดัง
ตรัสไม่บอกผมสักคำว่าหลังจากนั้นจะไปที่ไหนต่อ ทิ้งไว้เพียงปริศนาจากข้อความที่ส่งมาว่าเย็นนี้จะมารับไม่ต้องกลับพร้อมรถพนักงาน ทั้งที่ตรัสไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเลิกงานเมื่อไหร่ แล้วนี่ท่านประธานรามานุสรณ์เขาไม่มีธุระปะปังบ้างหรืออย่างไร เทียวไปเทียวมาอยู่ได้
หลังจากเสร็จสิ้นงานเอกสารจุกจิกก็ได้แต่เฝ้ารอคนมารับตามคำสั่งของคุณชาย แก้เผ็ดคนที่ชอบปิดบังด้วยการตัดสายอย่างไม่ใยดี ต่อให้ตรัสโทรย้ำแค่ไหนผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ห้องรับรอง จนกระทั่งราชรถมาเกยถึงหน้าตึก มองผ่านกระจกห้องในช่วงใกล้ค่ำทำให้โครงหน้าคมคายเด่นชัดตัดกับขอบฟ้าขลับทอง
สารถีหน้าตาดีของผมกำลังหัวเสียนิดหน่อย สังเกตได้จากหัวคิ้วและแววตาตอนที่ก้าวเข้ามาในตึก ผมรีบลุกขึ้นเดินไปดักทางไว้ก่อนที่ตรัสจะก้าวเข้าไปในห้องทำงานของผมด้วยความเคยชิน เห็นลุงยามนั่งอยู่ไม่ไกลผมจึงไม่อยากสะสางคดีความกันตรงนี้ ขันอาสาพาคนถูกกลั่นแกล้งกลับขึ้นรถเพื่อสงบศึก
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
“ไม่มีเหตุผล”
“เท็ต...เล่นแบบนี้ไม่ดีเลย ฉันเป็นห่วง”
“แล้วตรัสหายไปไหนมาทั้งวัน บอกกันสักคำก็ไม่มี”
“ธุระ” จบบทสนทนา ผมยังอ่อนใจกับความไม่โปร่งใสของผู้ชายคนนี้ คำสั้น ๆ อย่างธุระผมสามารถต่อยอดความคิดกลายเป็นเรื่องจิปาถะได้อีกล้านแปด ทำไมไม่เข้าใจกันบ้างว่าผมกังวลใจที่ไม่ได้รับรู้ในเรื่องที่สมควรรู้ ผมกำลังโกรธตรัสในเรื่องซ้ำซากอีกแล้ว
“ช่างเถอะ จะไปทำอะไรที่ไหนก็เชิญเถอะครับ” อย่าให้ต้องย้ำอีกครั้งเลยว่าผมเกลียดคำว่าธุระของตรัสมากแค่ไหน และดูเหมือนท้องฟ้าจะเป็นใจเพราะจู่ ๆ ฝนก็เทลงมาอย่างไร้วี่แววเมฆหมอก ถึงแม้ว่ารถจะจอดติดสัญญาณไฟผมก็ไม่ปริปากพูดอะไร จงใจสร้างบรรยากาศน่าอึดอัดภายในรถ
สงครามจิตวิทยาขนาดย่อมส่งผลให้ตรัสขับรถช้าลง จนในที่สุดก็จอดสนิทที่หน้าร้านอาหารฟิวชันที่ไม่ห่างจากบริษัทของผมเท่าไหร่นัก ชักมั่นใจนิด ๆ ว่าอารมณ์คุกรุ่นของผมน่าจะเป็นผลโดยตรงมาจากกระเพาะอาหาร ซึ่งมหาบัณฑิตป้ายแดงคงฉุกคิดได้เร็วกว่าตัวผมเอง
“ทานอะไรก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน” คุณเขาว่าอย่างนั้นแล้วหยอดยิ้มอย่างรู้ทัน
ผมวนปลายนิ้วกับขอบแก้วไปพลางระหว่างรอบิลจากพนักงาน ตรัสจ้องมาไม่วางตาด้วยหวังว่าจะทำให้ผมสำนึกผิด ซึ่งดูก็รู้ว่าคุณท่านชนะใส ๆ ไม่ต้องรอน็อคเอ้าท์ ก็คนโมโหหิวแบบไม่รู้ตัวนี่หว่า อย่าถือโทษโกรธเคืองคนงี่เง่าอย่างกระผมเลยนะขอรับ
“แล้วหลังจากนี้จะพาไปไหน กลับบ้านเลยใช่ไหม”
“ถ้าเท็ตอยากกลับ”
“วันนี้คงต้องกลับ เดี๋ยวแม่เป็นห่วง” ตรัสพยักหน้ารับรู้ก่อนบริกรจะเดินมาส่งบิลพร้อมรับบัตรเครดิตกลับไป เหมือนตรัสจะชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยปากถาม
“พ่อกับแม่ท่านว่าอย่างไรบ้างเรื่องของเรา”
“ไม่รู้สิยังไม่ได้คุย ถามทำไมมีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันแค่กังวล เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดเรื่องนี้กับพวกท่านอย่างไรดี” แหมะ อยากโพล่งออกไปว่าไม่ต้องเกริ่นนำอะไรให้มากความหรอก เพราะคุณนายมนรยาท่านอ้าแขนต้อนรับลูกเขยคนนี้มานานแล้ว แต่ไม่ดีแน่ ขืนบอกไปเสียหน้าแย่ มิหนำซ้ำก็เพิ่งคืนดีกันหมาด ๆ ไม่อยากให้ตรัสมองว่าผมเป็นของตาย ถึงแม้ว่าความจริงแล้วมันจะไม่ต่างไปจากนั้นเท่าไหร่เลย
-
สายฝนยังโปรยปรายตลอดเส้นทาง มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นแต่ความพร่ามัวและแสงไฟระยับ ผมกระชับอ้อมแขนกอดอกตัวเองไว้เพื่อป้องกันอากาศเย็นจัด ตรัสถามเบา ๆ ว่าหนาวไหมก่อนจะหรี่แอร์ให้เหมือนอย่างที่เคยทำเสมอ ๆ นึกขอบคุณที่วันนี้รถติดหนักเพราะไม่บ่อยนักที่ผมจะรู้สึกดีกับการนั่งเฉย ๆ บนรถหลังเลิกงาน เห็นทีว่าปัจจัยหลักที่ทำให้ผมรู้สึกอย่างนั้นคงจะเป็นบุคคลร่วมเดินทางและบรรยากาศชวนหลงไหลในเวลาหัวค่ำ
“ก่อนไปส่งเท็ตที่บ้านฉันขอแวะที่บริษัทหน่อยได้ไหม ลืมของสำคัญ”
“เอาสิ ไม่รีบ” แค่คำตอบห้วน ๆ สั้น ๆ แต่ไม่รู้ว่าตรัสถูกใจอะไรหนักหนาถึงได้ยิ้มจนรู้สึกว่าคำอนุญาตนี้มีผลกับของสำคัญของตรัสมากมายเหลือเกิน
“จะเข้าไปด้วยกันไหม” ผมมองไปรอบ ๆ ลานจอดรถแล้วรู้สึกวังเวงพิกลจึงพยักหน้าตอบทันที เดินตามตรัสเข้าไปในตึกแบบจ้ำอ้าวเพราะกลัวสาวเท้าตามไม่ทัน ก็มันน่าพิศวาสตรงไหนล่ะ ไอ้ลานจอดรถในตึกพาณิชย์ยามวิกาลไร้ผู้คนแบบนี้
“ของอยู่ที่ชั้นใต้ดิน เท็ตอยากรอที่โซฟาหน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์หรือว่าจะลงไปด้วยกัน” ภายในอาคารรามานุสรณ์จิวเวลรี่มีพนักงานรักษาความปลอดภัยเดินกันขวักไขว่ ไม่รู้ทำไมถึงไม่แยกย้ายไปเดินเล่นที่ลานจอดรถกันบ้าง แต่แล้วผมก็เฉลียวใจได้ว่าชั้นใต้ดินคือส่วนที่มีการคุ้มกันแน่นหนา เป็นแผนกที่ใช้เก็บรักษาเครื่องประดับที่เป็นสินค้าขององค์กร น้อยคนนักที่จะมีสิทธิ์ได้เข้าถึง ผมจึงไม่อาจปฎิเสธเพราะใจมันเรียกร้องด้วยความอยากรู้อยากเห็น
กว่าจะก้าวลงมาถึงพื้นหินอ่อนขัดมันแวววาวก็ทำเอาใจเต้นระทึกอยู่หลายนาที ด่านปราการประตูนิรภัยหลายขั้นตอนและซับซ้อนทำให้เสียเวลาไปอักโข คุณชายเจ้าของบริษัทดูจะชำนิชำนาญกับประตูบานหนา แต่ด้วยความที่ผมใจร้อนทำให้คิดว่ามันยุ่งยากทั้งที่ความจริงแล้วมันเป็นระบบเซฟตี้ที่มีประสิทธิภาพมากเลยทีเดียว
แล้วสิ่งที่ได้พบหลังบานประตูก็คือความวิจิตรเกินจะพรรณนา ตู้เพชรพลอยเครื่องประดับทั้งหลายล้วนแล้วดึงดูดความสนใจจนผมไม่กล้ากะพริบตาสักเสี้ยววินาที ลองจินตนาการถึงห้องกว้างผนังบุกำมะหยีที่รวบรวมเอาอัญมณีเลอค่ามาประดับตกแต่งด้วยแสงไฟนวลตา ร้อยทั้งร้อยต้องกระโจนเข้าหาด้วยความตื่นใจกันทั้งนั้น ผมเองเมื่อรู้ตัวอีกทีก็มายืนเบิกตาอยู่ข้างตู้กระจกที่บรรจุบลูแซฟไฟร์ที่ผ่านการเจียระไนขนาดเท่าฝ่ามือ ตรัสยิ้มน้อย ๆ กับท่าทีตกตะลึงที่ผมไม่ค่อยแสดงออกบ่อยนัก ก่อนจะอ้อมแอ้มขอตัวไปจัดการธุระ ปล่อยให้ผมชื่นชมสิ่งสวยงามตรงหน้าตามลำพัง
ผมพินิจเพชรนิลจินดาและอ่านชื่อจำเพาะด้วยความสนใจไปรอบห้อง ก่อนจะสะดุดกับชุดเครื่องประดับที่โดดเด่นกว่าใคร ทองคำขาวและเพชรน้ำงามแวววาวทำให้ผมใคร่รู้รายละเอียดมากกว่าชื่อประเภทที่ถูกระบุไว้ แต่พอเงยหน้ามองหาแหล่งข้อมูลกลับไม่พบตัว ตรัสหายออกไปจากห้องนี้นานแค่ไหนแล้วผมจำไม่ได้ รู้แค่ว่าไม่มีเครื่องประดับชนิดใดเล็ดลอดจากสายตาของผมแม้แต่ชิ้นเดียว คะเนว่าไม่น่าจะต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง
ไหนใครบอกว่าแวะมาเอาของสำคัญแค่ไม่นาน แต่นี่กลับทิ้งให้ผมจดจ่ออยู่กับอัญมณีล่อใจ มองไปมุมไหนก็ว่างเปล่า หลังบานประตูที่เชื่อมต่อก็ไม่รู้ว่าเปิดออกไปแล้วจะเจออะไร จะกลับขึ้นข้างบนก็ไม่รู้รหัส มิหนำซ้ำผมไม่มีนิ้วตรัสติดมือมาด้วย จะใช้นิ้วตัวเองก็กลัวว่าระบบเตือนภัยจะดังสนั่นลั่นตึก ผมกำลังวิตกจริตขั้นสุด ไอ้เจ้าของบริษัทกล้าดียังไงปล่อยผมไว้คนเดียวนานขนาดนี้
และถ้านั่นยังไม่สาแก่ใจ คล้ายว่าฟ้าดินกลั่นแกล้งให้ผมต้องพบเจอกับวิกฤติชีวิตขั้นร้ายแรง จู่ ๆ แสงไฟภายในห้องก็ดับพรึ่บพร้อมกันจนผมเกือบอุทานเสียงดัง โชคดีที่ดวงไฟในตู้เครื่องเพชรยังส่องแสงสลัวให้พอเบาใจ ช่วยให้ความกลัวของผมทุเลาลง ควานมือหาตัวช่วยสุดท้ายในกระเป๋ากางเกงแต่ก็ตกใจแทบทรุดเมื่อพบว่าผมลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ แล้วทีนี้จะทำอย่างไร ประตูนิรภัยจะทำงานไหมเมื่อไร้ซึ่งระบบไฟฟ้า ผมต้องขาดอากาศหายใจตายในห้องนี้หรือเปล่าเพราะอากาศเริ่มเบาบางลงมากแล้ว ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะร้องไห้
ในขณะที่อับจนหนทาง ดาวน์ไลท์ดวงเล็กที่ประจำทุกจุดภายในตู้กระจกก็เกิดทำงานพร้อมกันโดยไม่ทราบสาเหตุ คาดหวังให้โคมระย้าสว่างเป็นปกติเช่นกันแต่มันยังคงมืดสนิทไม่เปลี่ยนแปลง หลังจากนั้นผมได้ยินท่วงทำนองของโมสาร์ทดังแว่วมาแต่ไกล ไม่นานนักบานประตูที่ตรัสหายเข้าไปก็เปิดออกพร้อมกลิ่นน้ำหอมประจำตัว ผมกำลังจะเปิดฉากเม้งใส่คนใจดำแต่คู่กรณีกลับตัดกำลังด้วยผ้าเช็ดหน้า ตรัสซับเบา ๆ ที่แก้มข้างหนึ่งพร้อมพึมพำคำขอโทษ
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมไฟดับ”
“ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษที่ทำให้กลัว”
“กลับกันได้หรือยัง ฉันอยากกลับแล้ว” ผมเริ่มใจไม่ดีตอนที่ตรัสจ้องหน้าผมแปลก ๆ ในความมืด ไม่อยากได้ยินเลยว่าเรากลับออกไปไม่ได้เพราะประตูใช้ระบบไฟฟ้า ด้วยมาตรฐานระดับนี้ไม่มีเหตุผลเลยที่บริษัทจะหลีกเลี่ยงไฟสำรอง เว้นเสียแต่ว่าท่านประธานเขามีลูกไม้อะไรเพื่อใช้รังแกผม
“ไม่สนใจเครื่องประดับชิ้นไหนเป็นพิเศษหรือ ฉันจะช่วยแนะนำ” หมดอารมณ์นั้นไปเมื่อห้านาทีก่อนแล้วเถอะ แต่ว่าก็ว่า ผมไม่อาจละสายตาจากเครื่องประดับชุดนั้นได้เลยจริง ๆ ก็เลยชี้นิ้วไปแบบไม่ต้องเสียเวลาฉุกคิดว่าเหมาะสมกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่นี้หรือไม่
ตรัสพาผมมาดูใกล้ ๆ ก่อนจะใช้สิทธิ์ความเป็นเจ้าของปลดล็อกบานกระจก ผมร้องทักทันทีว่าไม่จำเป็น แค่ได้เห็นจากภายนอกก็เป็นบุญตามากพอแล้ว ไม่อยากล่วงเกินของมีราคา “อยากรู้ไหมว่าเจ้าของคนสุดท้ายคือใคร” แล้วผมก็พยักหน้าไปแบบลืมตัว “เครื่องเพชรชุดนี้เคยเป็นของคุณย่า และแหวนวงนี้คือเครื่องประดับที่ท่านหวงแหนที่สุด เพราะเป็นแหวนหมั้นที่คุณปู่ลงมือทำด้วยตัวท่านเอง หลังจากคุณย่าเสีย แม่ของฉันจึงต้องทำหน้าที่ดูแลรักษาก่อนจะย้ายมาเก็บไว้ที่นี่เพื่อความปลอดภัย”
“สวยจริง ๆ” ผมชื่นชมแหวนทองคำขาวฝังเพชรวงนั้นอย่างตื้นตันใจ ถึงจะอย่างไรความรักที่พวกท่านทั้งสองมีให้กันก็ได้ฉายผ่านความปราณีตวิจิตรบรรจงตรงหน้านี้ ตรัสเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน ไม่อยากนั้นเขาคงไม่หยิบมันออกมาแล้ววางลงบนฝ่ามือ
“มีอีกเรื่องที่ฉันไม่ได้บอกเท็ต ในห้องนอนของแม่มีจดหมายฉบับหนึ่งที่ท่านเขียนทิ้งไว้ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เปิดอ่าน มีแค่ฉันที่สามารถเข้าถึงข้อความสั่งเสียครั้งสุดท้าย และใจความสำคัญคือท่านมอบเครื่องเพชรชิ้นนี้ให้กับลูกชายคนเดียวของท่าน เพื่อส่งต่อให้กับ...คนรักของเขา” ผมคิดว่าคำพูดหลังจากนี้อาจมีประโยคอื่นใดที่น่าตกใจมากกว่าเหตุการณ์ไฟดับ อยากขอทำใจกับความมืดสักพักแต่ตรัสกลับไม่ให้โอกาสนั้นกับผม ผู้ชายคนหนึ่งกำลังคุกเข่าลงตรงหน้า ก่อนจะเอื้อนเอ่ยวาจาที่น่าขวยเขินที่สุดในโลก
“ผมตรัส รัตนภูมิเศรษฐขอรับทัศนัย เกียรติพัชรเมธีเป็นคู่ชีวิต และขอสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเขาทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติเขาจนกว่าชีวิตจะหาไม่” จังหวะเต้นแรงในอกซ้ายทำให้ความอุ่นหวานแล่นปราดไปทั่วร่างกาย ไม่เว้นแม้แต่นิ้วนางข้างซ้ายที่ดูจะสาหัสเอาการ ความเฉียบเย็นของวงแหวนไม่ปราณีต่อมน้ำตา ผ้าเช็ดหน้าของตรัสที่ยังกำแน่นในมืออีกข้างถูกละเลย ผมกำลังปีติกับคำพูดของตรัสที่ยังดังวนเวียนอยู่ในหัว
“คิดดีแล้วหรือ นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะ ตรัสไม่เคยชัดเจนเลย ช่วงปีสามฉันยังแอบคิดเล่น ๆ ด้วยซ้ำว่าตรัสอาจกำลังต่อต้านสังคม อยากใช้ชีวิตแหวกแนวอะไรแบบนั้น”
“แล้วตอนนี้ฉันชัดเจนหรือยัง” ชัดเกินไปมาก บังอาจทำท่านเท็ตเขินจนน้ำตาไหลได้ อะไรก็ยอมแล้วล่ะตอนนี้ “เท็ตไม่ผิดหรอกที่จะคิดอย่างนั้น แต่ความจริงแล้วจุดเริ่มต้นของฉันไม่ใช่ช่วงปีสาม เท็ตแค่รู้สึกตัวช้าไปเท่านั้นเอง”
“อะไรนะ”
“ฉันไม่เคยต้องการเป็นเพื่อนกับเท็ตเลยตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน” พูดแบบนั้นแล้วเดินเลียบ ๆ เคียง ๆ ไปที่ประตู ผมไม่รอให้ตรัสตัดจบคำสารภาพแบบรวบรัด รีบเดินไปคว้าชายเสื้อหวังคาดคั้นแต่ตรัสกลับเอี้ยวตัวมาขโมยจูบเสียอย่างนั้น ไม่แฟร์เลย
จูบครั้งนี้หอมหวานกว่าครั้งใด ริมฝีปากของตรัสละเมียดละไมจนผมไม่กล้าผละห่าง ยากเหลือเกินที่จะหักห้ามใจแต่ในสถานที่แบบนี้ ของสูงค่าที่ประดับประดาภายในห้องนี้ ทำให้ผมต้องเลือกระหว่างความประทับใจและความเหมาะสม
ผมรวบรวมความกล้าเบี่ยงหน้าหลบแล้วเท้าคางลงบนไหล่กว้าง ตรัสถือโอกาสสวมกอดแล้วยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะเค้นเสียงพูด “ฉันไม่ใช่คนเก่ง บ่อยครั้งที่รู้สึกขี้ขลาดจนไม่อาจรับมือได้ แต่อยากให้เท็ตมั่นใจว่าจุดอ่อนหนึ่งเดียวของฉันคือความรู้สึกของเท็ต ต่อแต่นี้ไปถ้าความใจเสาะของฉันทำให้เท็ตเสียใจ ก็อยากให้รู้ไว้ว่าน้ำตาของเท็ตฆ่าฉันทั้งเป็นได้อย่างไม่ยากเย็นเลย” แล้วคุณชายเขารู้ตัวบ้างไหมว่าคำพูดไม่คำก็ทำให้ผมไร้เรี่ยวแรงจะหยัดยืนได้เหมือนกัน และสาบานได้เลยว่าหยดน้ำตาในครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะหลั่งรินเพื่อผู้ชายนามสกุลรัตนภูมิเศรษฐด้วยความเสียใจ
“ก่อนหน้านี้...ตรัสหายไปไหนมา”
“เรียกขวัญและกำลังใจ” ผมยืดตัวกลับมาเผชิญหน้าแล้วจ้องตาเขม่ง “ฉันกลัวเท็ตจะปฏิเสธ”
“ไร้สาระ” ใครกล้าบอกปัดผู้ชายอย่างตรัสก็โง่เต็มทน บทจะหวานก็หวานเลี่ยน บทจะมืดมนก็ทำเอาคนรอบข้างจะเป็นจะตาย ใครไม่เกิดมาเป็นไอ้เท็ตไม่รู้หรอก และสำหรับตรัส...ถ้าไม่ใช่ผมก็คงไม่ได้เหมือนกัน
“เชื่อใจฉันได้ไหมว่าต่อไปนี้จะไม่มีเรื่องปิดบังกันอีก ฉันจะบอกทุกอย่างที่เท็ตอยากรู้ และจะไม่ทำให้เท็ตอึดอัดใจเพียงเพราะความคิดงี่เง่าด้วยกลัวว่า...เท็ตจะไม่รัก” ถ้าไม่นอกใจกัน คำนั้นจะไม่มีวันเล็ดลอดออกไปจากปากผมแน่นอน
“ฉันเองก็อยากให้ตรัสไว้ใจ เพราะถ้าฉันสามารถหวั่นไหวกับอะไรง่าย ๆ จนความรู้สึกที่มีให้ตรัสมันลดน้อยลงอย่างที่พูดล่ะก็...ตอนนี้เวลานี้ตรัสคงยืนอยู่ที่นี่คนเดียว” ผมถูกรั้งตัวไปกอดแน่นอีกครั้งก่อนจะรู้สึกได้ว่าอากาศปลอดโปร่งเย็นสบายไร้ความอบอ้าว ทั้งที่ความจริงแล้วไฟฟ้าขัดข้องเครื่องปรับอากาศก็ต้องไม่ทำงาน ผมขืนตัวจนตรัสยอมปล่อยก่อนจะหรี่ตามองผู้ต้องสงสัย
“ตรัสแกล้งดับไฟใช่หรือเปล่า” ไอ้คุณชายไม่ตอบ แค่ทำตาหลุกหลิกแลดูน่าสงสัยไม่น้อย ก่อนที่ปริศนาจะถูกเฉลยด้วยการดีดนิ้วเพียงครั้งเดียว แชนเดอเลียร์คริสตัลระยิบระยับกลางห้องส่องแสงสว่างจ้า แล้วผมจึงพบที่มาว่าตรัสให้สัญญาณภาพและเสียงกับกล้องวงจรปิดที่อยู่ตรงมุมห้อง อิหรอบนี้มีผู้สมรู้ร่วมคิดแน่นอน
“แกล้งฉันทำไม”
“เพราะกลัวว่าถ้าไม่ทำแบบนี้เท็ตจะให้ความสนใจฉันน้อยกว่าเครื่องประดับ” คิดอะไรไม่เข้าท่าอีกแล้วเห็นไหม ถ้าไม่ใช่ตรัสคิดไม่ได้หรอกนะเรื่องจุกจิกแบบนี้ อยากโกรธแต่ไม่รู้ทำไมถึงหัวเราะออกไป ตรัสก็ได้แต่ลูบหลังคอแก้เก้อ
“มีคนเฝ้าดูฉันตลอดเลยใช่ไหม”
“ก็ไม่เชิง ฉันแค่วานให้พนักงานรักษาความปลอดภัยดูแลแผงระบบไฟกับมอนิเตอร์”
“ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องเห็นเรากอดกัน”
“อืม”
“เห็นเราจูบกันด้วย”
“น่าจะ” หน้าไม่อายเกินไปไหมวะครับ ถอนหายใจใส่คนหน้ามึนแล้วทำท่าฟึดฟัดเหมือนอยากจะกลับบ้านเต็มทน ตรัสเดินมาซ้อนหลังแล้วสวมกอดอีกหนก่อนจะกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ช่วยคิดเสียว่าเขาเป็นสักขีพยาน อย่างน้อยกล้องวงจรปิดอาจจะช่วยให้นึกถึงเหตุการณ์วันนี้ เพราะในภายภาคหน้าเราก็ไม่รู้ว่าต้องพบเจอกับอุปสรรคอะไรบ้าง ขอให้ฉันได้มีข้อผูกมัดที่เป็นรูปธรรมและสามารถสัมผัสได้”
“แค่แหวนวงเดียวไม่พอหรือยังไง ฉันไม่เอาไปขายหรอกน่า” หยอกเล่นไปเรื่อยทั้งที่เขินจะแย่ ยิ่งรู้ว่าทุกการกระทำตกเป็นเป้าสายตาของบุคคลที่สามยิ่งแล้วใหญ่ แต่ทำไงได้ บรรยากาศมันเป็นใจให้ผมฟังคำสารภาพของผู้ชายคนนี้อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
“ฉันรักเท็ต แต่ฉันพูดไม่ได้หรอกว่าจะรักตลอดไป เพียงแค่อยากให้รู้ไว้ว่าฉันจะรักจนกว่าเท็ตจะไม่เห็นค่า จนกว่าเท็ตจะผลักไส” ตรัสรวบมือผมมาคลึงเบา ๆ ที่ปลายนิ้วก่อนจะแนบแก้มแล้วกระซิบถาม “แล้วเท็ตล่ะ”
“นอกจากพ่อกับแม่แล้วฉันไม่เคยรักใครมาก่อนเลย...ตรัสเป็นคนแรก” ด้วยสมองน้อย ๆ และวุฒิภาวะของหัวใจที่ไม่ประสีประสาบอกผมว่าตรัสคือคนแรกและคนสุดท้าย ถึงจะอย่างนั้นผมยังไม่เคยบอกตรัสตามตรงว่ารู้สึกอย่างไร อ้อมค้อมอยู่ร่ำไปจนกลัวตรัสจะไม่มั่นใจ สบโอกาสอันดีในคืนนี้ผมขอเอ่ยปากเป็นครั้งแรกและขอให้มันเป็นจุดเริ่มต้นของ ‘เรา’ จริง ๆ เสียที
“ฉันรักตรัส และฉันเองก็บอกไม่ได้หรอกว่ารักมากแค่ไหน รู้แต่ว่าตอนนี้ใจของฉันมันเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมานอกอกอยู่แล้ว” ตรัสยิ้ม ผมรู้สึกได้จากข้างแก้มที่สัมผัสกัน ผมกำมือตรัสแน่นแล้วเฉไฉด้วยกลัวว่าหัวใจจะหยุดเต้นลงตรงนี้ “กลับบ้านได้ไหม กลับบ้านกันเถอะ”
“บ้านเท็ต...หรือบ้านของเรา”
ไม่จำเป็นต้องเดาแล้วกระมังว่าคำตอบของผมคืออะไร ในเมื่อกลิ่นอายความสุขยังฟุ้งกระจายรอบตัว และหลักฐานชิ้นสำคัญยังพันธการรอบนิ้วนางข้างซ้าย หัวใจของผมกำลังล้นปรี่ด้วยรู้สึกหลากหลายจนไม่อยากแบ่งปันให้ใคร และไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร ตรัสจะเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง
ทะลึ่ง ภาคทัศนัย จบบริบูรณ์
▩▩▩
-
ไชโย! จบจนได้...
จากตอนที่ 1 ถึงตอนที่ 30 : 289 วันที่พ้นผ่าน ยาวนานเหลือเกินสำหรับคนที่รออ่าน (หัวเราะ)
Lipstick_Murder ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กัน
ไม่ว่าจะแสดงออกผ่านตัวอักษรหรือไม่ ไม่สำคัญ แค่ชื่นชอบและอ่านจนถึงบรรทัดนี้ลิปก็ดีใจแล้ว
ขอบคุณที่รักตรัส ขอบคุณที่รักเท็ต ขอบคุณที่เฝ้าทวงถามกันอยู่เสมอ ๆ
ทุกความเห็นและน้องเป็ดจะอยู่ในใจลิปตลอดไปค่ะ
ฮิ้ววววววววววววว~
ภาคต่อของเรื่องนี้ลิปขอตั้งชื่อว่า...ทฤษฎี มีตัวละครหลักคือท่านซันและอ้น
ส่วนคุณพีระมิดกับแซนอยู่ในภาคของ...ทำนาย อาจจะเป็นคู่สุดท้ายของนิยายชุดนี้
หวังว่าทุกคนที่รักตรัสเท็ตจะติดตามคู่อื่น ๆ ของ เรียงร้อยด้วยรัก ถักทอด้วยใจ ต่อไปนะคะ
วันนี้วันดี 23.4.56 ขอให้บุญรักษาค่ะ บ๊ายบาย
-
จบแล้วๆ :katai2-1: หนุกมากมายคราฟผม :กอด1: :hao5:.... ติดตามมาตลอกเลยคับ :katai2-1: :katai2-1:
-
จบแล้วววววว *ปรบมือ*
ขอบคุณทุกตัวอักษร
ที่ถ่ายทอดออกมาเป็นเรื่องราวดีๆให้อ่านกันนะคะ
แม้ว่าจะตอนแรกๆจะหมั่นไส้เท็ต 99% ก็เถอะ!
ฮาาาาาาาาา
-
เท็ตน่าอิจฉามากเลยอะ ตรัสก็น่ารักจัง
-
น่ารักสุดๆ อบอุ่น เขินแทนตรัสจัง อิอิ. ไปรวบรวมความกล้ามาเลยหรอ แต่คุ้มค่ามากเลยจ้า
-
:hao6: :hao6: เขิลลลลลลลลลลลลล
-
หวานนนมากกกกกกกกกกกกก
เท็ตตายรึยังตอนตรัสก้มลงสวมแหวน55555555555555555
ชอบอะ ชอบมากฮือ
อยากเป็นพนง.รักษาความปลอดภัยมากค่ะจุดนี้
อยากรับรู้เรื่องราวก๊ากกกกกกกกกกก
-
รออ่านภาคของคนอื่นต่อคะ
-
ตรัสน่ารักเว่อร์ :katai2-1:
-
ในที่สุดคู่นี้ก็มีความสุขกันเสียที >_<
-
หัวใจมันพองคับอก.....ไม่สัญญาว่าจะรักตลอดไป แต่จะรักจนกว่าจะผลักไสและไม่เห็นค่า......
อยากได้แบบนี้สักคน
หลงรักชายตรัส :katai2-1:
-
หวานๆๆๆกันจังเลย
โคตรโรแมนติกครับ!!
-
จบแล้วววว
คู่นี้หวานกันตลอดเลย
-
:katai2-1: :katai2-1:
555
ท่านตรัสนี่สุดโต่งจริงในเรื่องความคิด น่ารักดี ขอบคุณค่ะ
-
ในที่สุดคู่เท็ตตรัสก็มีความสุขกันซะที :mew3:
ต่อไปก็คู่แซนกะคุณพีใช่ไหมค่ะ รอคู่ต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
เท็ตน่าอิจฉาที่สุดในโลกเลยยยยยยยยยยยยย ตอนตรัสให้แหวนเท็ตเค้าบิดม้วนต้วนเลยอ่าาาาาาาาา
เขิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล :-[ :-[
น่ารักมากจริงๆ อินกับความรักของคนทั้งคู่เลยอ่าาาาาาา
ขอให้รักกันอย่างนี้ หมั่นคอยดูแลเเละรักษาดวงใจ จากนี้ไปจนนิรันดร์ เลยนะ
ขอบคุณนะคะที่ทำให้เรารักพวกคุณได้ขนาดนี้ ขอบคุณคนเเต่งที่ทำให้เราได้รู้จักเรื่องราวดีๆแบบนี้ค่ะ
รอภาคต่อของผองเพื่อนนะคะ
ขอบคุณมากและเป็นกำลังใจเหมือนเดิมค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องราวดีๆให้ชาวเล้าได้อ่านกันนะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่งต่อๆไปนะครับ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมาก ขอบคุณคับ :katai2-1:
-
บ้านของเราชอบคำนี้จัง
-
จบแล้ว แฮปปี้สุดๆ
จบภาคทัศนัย อิอิ มีต่อใช่ม่ะเนี่ย ของใครหว่า???
-
จบแล้ว
สวัสดี :mew1:
กรีดๆๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1: ดังๆให้กับเรื่องนี้ โอ้ยน่ารักมากมายทั้งเท็ตทั้งตรัส หวานซะ :-[ :o8: :-[ สนุกมากเลย :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ด!!! ชอบๆๆๆ ขอพิเศษอีกนิด นะๆๆๆๆๆ
-
ยิ้มแก้มแตกทั้งตอน แอร๊ยยยยยยยยยยย ><
เวลาตรัสโรแมนติกก็ระทวยแทบทรงตัวไม่อยู่เลยทีเดียว
รอติดตามคู่ต่อไปนะคะ :impress2: :impress2:
-
จบแล้วหรอคะเนี่ย ไม่อยากให้จบเลย :ling3:
อ่านนิยายตอนจบทีไรรู้สึกใจหายทุกทีเลยค่ะ
เป็นนิยายที่อบอุ่นมากนะคะ คนอ่านอินจัดมาก เข้าถึงความรู้สึกของเท็ตเป็นอย่างดีเลยล่ะค่ะ
มโนไปบ้างว่าอยากมีตอนจบที่มีจุดเริ่มต้นที่แสนหวานอย่างนี้บ้างสักครั้ง :hao7: :hao7: :hao7:
สุดท้ายแล้วก็ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะที่สรรสร้างนิยายดีๆแบบนี้มาให้คนอ่านทั้งหลายได้เสพกัน
จะรอติดตามเรื่องต่อไปอีกนะคะ
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ :กอด1: :L2: o15
-
จบแล้ว ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุก ๆ มาให้อ่าน
-
น่ารักมาก ก็ขอให้มีความสุขกันไปอย่างนี้ตลอดไปนะ :mew1:
-
จบซะแร้นนน :m1:
-
ปรบมือเกรียวกราว! ภาคแรกจบแล้ว รออ่านภาคสองต่อนะค้า ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
จบแล้ววววววววว!!!
ขอบคุณมากนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน จุ้บๆ
-
แสดงว่ามันต้องมีภาคอื่นๆตามมา :katai2-1:
-
โอยย จบหวานเว่อ
เท็ตเอ๊ย.. ตกถังเพชรแล้วแก :katai2-1:
คิดถึงตรัสเท็ดแย่เลย ถ้ามีตอนพิเศษที่บรรยายความรู้สึกของตรัสจะเลอค่ามาก
รออ่านภาคต่อไป o13
-
จบภาคนี้ แปลว่าต้องมี ภาคต่อไป
-
อ๋าาาาา จบแล้วววว โรแมนติกมากอะะะ
อยากให้คู่น้องแซนมาก่อนอ้นนะเนี่ยยย5555555 :laugh:
-
ถึงแม้จะเป็นนิยายแต่อยากบอกว่าอิจฉาเท็ตมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่สุดน่ารักและประทับใจ
ปล.อยากอ่านคุณพีระมิดก่อนอ่ะ แต่ต้องรอใช่ป่ะ
-
กรี๊ดดด จบได้น่ารักดีค่ะ มันมึนๆ สมกับเป็นตรัสที่นอยด์เฉพาะเรื่องน้องเท็ต
ติดตามคู่ต่อไปแน่นอนค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
-
หวานมากกกกก คุณชายตรัสขอเท็ตแต่งงานในห้องเครื่องเพชรวิบวับ อลังการและหวานสุด ๆ
เท็ตบอกรักคุณชายบ้างก็ดีแล้วเค้ารอคำนี้มานานม้ากมากตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
ก็จริงนะตั้งแต่อ่านมาตรัสแทบไม่เคยละสายตาจากเท็ตเลย เด็ดเดี่ยวมั่นคงมาก
อย่าลืมไปขอเค้ากับพ่อแม่นะคุณชาย ที่จริงคุณพ่อกับคุณแม่เตรียมยกให้อยู่แล้ว 555
ดีที่ตรัสเข้าใจกับพ่อมากขึ้นด้วย มีลูกสะใภ้เป็นตัวเชื่อมส่วนหนึ่ง แต่คุณกัณฑ์ธรแกก็ยังดูแปลก ๆ นะ
ขอบคุณค่า
-
จบแร้ววววว แฮปปี้ๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งมาก ๆ เลยนะคะ
เอาใจช่วยตรัสเท็ตจนถึงตอนสุดท้าย
แทบจะอดใจรออ่านภาคต่อ ๆ ไปไม่ไหว >.<
+1 ค่าาาา :mew3:
-
บ้านของเรา อ๊าย!! :hao5:
ในที่สุกตรัสกับเท็ตก็แฮป์ปี้กันเเล้ว :mc4:
เคีลยร์ทุกปัญหาในใจเท็ตหมดเเล้ว
-
นึกว่ามีภาคหรือมุมของตรัส
แต่อีก 2 ภาค ก็น่าสนใจ
แอบสงสัยว่าแซนมาบอกอะไรพ่อตรัสหนอ
-
จบแล้ว
ว๊ายๆๆๆ ตรัสทำเอาเขินจัง ขอแต่งงานได้หวานเว่อร์มากๆ
-
เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เฝ้าติดตามมาตลอด แม้จะมาอ่านตอนที่ล่วงไปเกือบครึ่งเรื่องแล้วก็ตาม
ชอบมาก รักมากกกกก อ่านเรื่องนี้แล้วได้หลายอารมณ์เลย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ สัญญาว่าจะติดตามต่อไป ทุกๆ เรื่องเลย
อยากอ่านตี๋หนึ่งแล้ววววววว :hao5:
-
งืออออออ จบแล้วอ่า ไม่อยากให้จบเลย
รักคู่นี้มาก รักนิยายเรื่องนี้มาก ต่อไปคงคิดถึงตรัสเท็ตมากแน่ๆ
ตอนตรัสขอเท็ตแต่งงานเค้าน้ำตาซึมเลย ทำไมท่านตรัสถึงหล่อขนาดนี้ รักอะ :monkeysad:
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา เราชอบมากจริงๆนะ ทั้งพลอตเรื่อง คาแรคเตอร์ สำนวน หลายๆอย่าง
อีกสองเรื่องที่จะตามมาเราไม่พลาดแน่นอน :mew1:
-
ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจากหัวใจ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้ผมได้อ่าน แอบยิ้มเสมอเมื่ออ่าน สุดท้ายนี้รักตลอดไปครับ
-
ฮือออออออออออออออ จบแล้วเหรอ ร้องไก้ ยังไม่อยากให้จบเลย *อย่าลืมเขียนตอนพิเศษท่านตรัสกับเท็ตมาให้อ่านด้วยนะคะ*
อ่านไปอ่านมาชักเริ่มอิจฉาเท็ต ไปทำอะไรน๊า ท่านตรัสถึงได้รักได้หลงขนาดนี้ กรีซซซซซซซซซซซซซซซ ฟินนนนนน
-
จบแล้ววววววววววววว เป็นตอนจบที่เรียบง่ายแต่น่าประทับใจมากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์หลายอย่างที่คู่นีเค้าต้องผ่านมา
แฮ่กๆ อยากอ่านตอนพิเศษจังเลย อยากอ่านแบบหวานๆ น้ำตาลหยด มดเรียกพี่ อะไรประมาณนั้น
(ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกเราเพ้อ เห่อๆๆ) อยากเห็นเค้าหวานกันเพิ่มเติมเท่าเอง //หัวเราะ
ต้องขอโทษผู้แต่งจริงๆที่เรามาเม้นต์เอาในช่วงท้ายๆเรื่อง แต่ขอบอกเราชอบนิยายท่านมาก แฮ่กๆ
ดังนั้นเราขอติดตามรอเรื่องต่อไปอย่างไปใจจดจ่อนะคะะะะ แอบอยากบอกว่า อยากข้ามไปอ่านเรื่องสามเหลือหลาย
แฮ่กๆๆๆๆ
-
น้องเท็ตน่าอิจฉา คุณชายตรัสท่านทำตัวน่ารักมากๆๆๆ
ขอบคุณเรื่องราวดีๆๆๆ
:กอด1: :L2:
-
อ่านะ happy ending กันซะที
-
ยิ้มแก้มแทบปริ
อ่านจบแล้วก็ยังยิ้ม ยิ้มอยู่แบบนั้น
ผมรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น เพิ่งจะมาเจอะเอาก็เมื่อไม่นานมานี้
นั่งไล่อ่านอยู่หลายวัน สุดท้ายก็มาจนถึงตอนจบ
ขอบคุณที่มาแบ่งปันเรื่องราวดีๆ ให้ได้อ่านกันครับ
-
ขอบคุณคุณลิปน่ะจ้ะ ที่สร้างสรรค์งานดี ๆ เรื่องนี้ออกมาให้เราๆ ได้อ่านกัน สนุกมาก ๆ จ้ะ :mew1: และอยากให้รวมเล่มด้วยน่ะ เพราะอยากค่อย ๆ ละเลียดอ่านไปทีละหน้าเพื่อค่อย ๆ ซึมซับความรักของเท็ดกับตรัสน่ะ เพราะเรารู้สึกว่าถ้าอ่านไปช้า ๆ จะรับรู้ถึงความรักระหว่างทั้งสองได้มากขึ้น และดีใจจ้ะที่จะได้อ่านอีกสองภาคน่ะ :mew3: ยังไงช่วยรับไว้พิจารณาด้วยน่ะจ้ะ สำหรับการรวมเล่มน่ะ :กอด1:
-
อร๊ายๆๆ
จบแล้ว ปรบมือดังๆ รัวๆ
ขอบคุณทีเขียนนิยายสนุกๆแบบนี้ให้อ่านค๊า
เป็นกำลังใจ แล้วก็ติดตามภาคต่อแน่ๆค่ะ
-
:impress3:
น่ารักอ่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
-
:pig4:
-
ว้าว จบแล้วหรอ
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ ที่ทำให้คนๆนี้ได้อ่านนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่อง ขอบคุณมากค่ะ
-
จบแล้วหรอออออออ
ขอตอนพิเศษหน่อยยย อิอิ
เป็นการของแต่งงานที่ เขินเว่อร์ๆๆๆๆๆ
ตรัสน่ารักเน้ออออออ อิอิ
-
จบภาคนี้ รออ่านภาคต่อๆไปนะจ๊ะ ^^
-
แสดงว่าจะมีภาคต่อชิมิค่ะ :hao6:
-
ห่างหายจากการอ่านเรื่องนี้ไปนาน กลับมาตอนจบพอดี
อ่านแล้วรู้สึกว่าทั้งสองคนเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะค่ะ อบอุ่น
ทั้งตอนที่คุณฉัตรพันธ์ขอโทษและยินดีต้อนรับเสมอ กับ
ตอนที่ตรัสขอเท็ตเป็นคู่ชีวิตค่ะ
ขอบคุณที่รังสรรค์นิยายดีๆให้อ่านนะคะ
-
อ่านจบแล้ว
ขอบคุณมากนะค่ะ
ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าเราตามตรัสเท็ต มานานขนาดนี้
หลงรักตรัสเท็ตมากจริงๆ น่ารักมากค่ะ
รออ่านเรื่องต่อไปด้วยใจจดจ่อนะ
คู่ต่อไป ถ้าจะดราม่าพอตัว เพราะอ้นเล่นตัดเยื่อใยขนาดนั้น
-
อ๊ากกก เท็ตเป็นคนที่น่าอิจฉามากๆค่ะ จบแลวอย่าหายไปเลยนะคะ คิดถึงสองคนนี้ค่ะ
ปล. ดีใจที่จะได้อ่านขแงคู่อื่นด้วย โดยเฉพาะคู่แซน อยากทราบมากว่าสุดท้ายเปนไงอ่ะค่ะ
-
จบเสียแล้วกับน้องเท็ตจอมมโน (ชื่อนี้ตั้งส่วนตัว ชอบอ่านตอนน้องเท็ตมโน)
แต่ก็อยากอ่านคู่อื่นๆด้วยค่ะ
แล้วจะขึ้นกระทู้ใหม่หรือว่าต่อที่นี่เลยคะ
-
ขอบคุณคนแต่งคะ :L2: :กอด1:
-
แฮปปี้เอ็นดิ้งแล้วนะเท็ตตรัส
จะรออ่านคู่ต่อไปนะจ๊ะ
-
เขิลล เลย ขอบคุณน่ะคับที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน รักเรื่องนี้มาก รอเรื่องต่อไปอีกน่ะจ๊ะ
-
จบแล้วอะ :mc4: อยากอ่านตอนต่อหลังให้แหวนจัง (ไม่ได้หื่นน่ะ :z1: ) แต่เหมือนเราดูโลภไปน่ะ 55
ก็ไม่อยากให้จบอะจะรอภาคต่อๆไปน่ะค่ะ อยากพึ่งทิ้งกันน่ะ ขอสมัครเป็นแฟนคลับในเรื่องต่อๆไปคะ :กอด1:
แต่อยากอ่านแฟนฟิคด้วยอะขนาดนิยายยังสนุกขนาดนี้ :hao7:
-
ตรัสยังงี่เง่ายันตอนสาบานรัก แต่ความหวานอบอวลจนยิ้มไม่หุบ
ขอให้มั่นคงต่อทั้งความรู้สึกของตนเอง และเชื่อมั่นในคนที่เลือกจะวางหัวใจไว้แล้วนะ
-
:กอด1:
:L2:
-
โชคดีมากที่ได้เข้ามาอ่าน
โชคดีมากกว่าที่เข้ามาตอนจบแล้ว...เพราะไม่งั้นคงค้างคามาก
รักตรัส รักเท็ต ชอบมากๆ
อ่านแล้วยิ้มได้
ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านค่ะ :กอด1:
-
จบแล้ว ปรบมือ :katai2-1:
ขอบคุณ ลิปเอ็ม นะ ที่แต่งนิยายให้เราอ่าน มีทังสุข มีทั้งดรามาเสียน้ำตา :katai4:
เท็ต ตรัส น่ารักมากอ่ะ :mew1:
และแล้วเท็ดก็หลอกตัวเองไม่ได้ เลยต้องทำตามหัวใจ รักตรัสต่อไป อิอิ :กอด1:
ทั้งนี้ทั้งนั้นก็จะติดตามภาคต่อไปอีกแน่นอน :hao7:
มาต่อเร็วๆนะ :katai4:
-
ตรัสทำซึ้งได้อีก
หวานมากๆๆๆๆ :mew1:
-
อร๊ายยย หวานเว่อร์ส่งท้าย น่าอิจฉาที่สุดดดดด
-
จบแล้วหราเนี้ย แต่กะหวานอะตรัส
-
นึกว่าจะมีต่อ ..
-
เห็นชื่อเรื่องตอนแรก นึกว่ามันจะ...มากกว่านี้ ที่ไหนได้
มันออกจะหวานมากมาย
เพิ่งจะได้อ่าน แต่ก็อ่านจนจบด้วยความรวดเร็ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
สนุกมากเลยคะ เราชอบตอนที่ตรัสกับเท็ตจีบกันมากเลยอะ อ่านแล้วหัวใจเต้นเลยอะ
โดนเฉพาะตอนที่เท็ตบอกว่า กูยอม อะ จะกรี๊ดๆะ แต่ตอนตรัสไปเรียนต่อนี้ไม่ไหวอะ
ทำร้ายจิตใจเท็ตมากมายไม่ยอมติดต่อเลยอะ ทำน้องเท็ตเราอกหักอะ แต่ตอนง้อนี้เราก้คิดเมือนเท็ตนะแบบว่าติดต่อคุยกะเท็ตแต่แรกจะดีว่านะคะคุณชาย
ฉากขอแต่งงานอะ โรแมนติก >< เขินๆอะ
ps แซนดูมีความลับเยอะเนอะ
-
รายงานตัวครับ อ่านถึงตอนที่สอง พระเอกน่ารักจัง
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก จะตามอ่านคู่ต่อไปนะคะ
-
ขอบคุณมากครับ สำหรับเรื่องราวน่ารักๆ
ตามอ่านตั้งสองวัน ใช้เวลาที่ลาพักร้อนมาอ่านทั้งหมดเลย อิอิ ไม่ทำอะไรเลย ^^
-
ตรัสขอแต่งงานน่ารักดี :o8:
อ่านไปลุ้นไปกับสองคนนี้ :pig4:
-
รู้สึกว่า เหตุเกิดจากการไม่พูดกันจริงๆเล้ย โดยเฉพาะตรัส...
ดีนะ ที่เท็ตมือไว เลยได้อ่านข้อความของตรัส ไม่งั้นล่ะก็นะ...คงยังไม่แฮปปี้แหงมๆ
สนุกค่ะ อ่านแล้วยังงงๆกับบางปมบ้าง แต่สนุกมาก ช่วงมาม่าเล่นเอาหน่วงไปเลย^^
-
อ่านรวดเดียวเลย
สนุกมากเลยค่ะ
ลุ้นน่าดู แต่ก็คุ้ม
กับตอนจบ
จะไปอ่านภาคต่อไปนะคะ
น่าจะเป็นภาคของพีแซน
-
คุณทำให้เรานอนดึกมากกกกกกกกกก ไม่ไหวล่ะ เด่วมาเมนท์ใหม่ค่ะ
-
ในที่สุดก็อ่านจบ เล่นเอาติดงอมแงมเลย ค่อย ๆ ละเลียดอ่าน น่ารักอ่ะ
ไม่รู้ว่าพลาดเรื่องน่ารัก ๆ อย่างนี้ ไปได้ยังไง ไม่อยากให้จบเลย
อยากอ่านมากกกกกกกกกกกก กว่านี้ ช่วงมาม่านี่ ถึงกับน้ำตาซึมเลยอ่ะ :monkeysad:
คุณชายท่านปากหนักมากกกกกกกกกกกกกกก ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ว่าทำไมท่านถึงปากหนักได้ยังไง ตั้ง 5 เดือน ดีนะที่เท็ตเข้าใจ :hao3:
แต่เราไม่เข้าใจ :z1: ยิ่งตอนที่เท็ตวีนใส่นะ สะจายยยยยมาก
ถึงจะสงสารคุณชายก็เหอะ แต่นาทีนั้นสะจายยยยยยยย o13
ตอนที่ท่านพี่ของคุณชาย คิดจะข่มเท็ตนี่
ขนาดเท็ตตัดภาพ ยังถึงกับแขยงแทนเท็ตเลยทีเดียว :mew5:
ขอบคุณนะคะ ที่เขียนนิยายสนุก ๆ มาให้อ่าน ไม่ได้หลับได้นอนกันเลยทีเดียว
ทำงานมึนไปหมดเลย แต่ยอมค่ะ :กอด1: ขอบคุณจร้า :L2:
-
สนุกมากเลย น่ารักสุดๆเลย
เท็ตนี่แอบซื่อบื้อเล็กน้อ
:L2: :L2: :L2: ให้คนเขียน
-
จะมีภาคของ แซนไหม :call:
-
สนุก และน่าติดตามทุกตอนเลยคะ ชอบๆ
คุณตรัส พระเอกพูดน้อย ขี้อาย ไม่ค่อยจะสื่อสารทำให้นายเอกเราวุ่นวายใจ น่าตีนัก
น้องเท็ด น่ารัก น้องเท็ดไม่ผิดเลยจ๊ะที่จะคิดอาไรๆไปเอง 555
ถ้าไม่ได้เพื่อนๆมาช่วยคู่น้ีเค้าจะลงเอยกันได้เมื่อไรน๊า
เพราะคุณตรัสเค้าไปจีบน้องเท็ดตอนไหนหว่า
ขอบคุณนักเขียนคะ :pig4:
-
อย่างแรกคือชื่อเรื่องมันออกแนวส่อเกิ๊น เลยไม่เคยเข้ามาอ่านมาก่อน แต่พออ่านจริงๆ ฉากอะไรก็ไม่ได้เยอะจนน่าเบื่อ
ชวนติดตาม ถึงนิสัยตัวละครจะแปลกๆ งงๆ ไปบ้าง แต่การบรรยายการใช้คำก็น่าสนใจ ช่วงเครียดๆ ก็ยังคาใจอย่างเรื่อง
พี่ชายกับฮันน่า แต่ก็ไม่ใช่คู่หลักเราเลยมองข้ามไปอย่างรวดเร็ว
-
เป็นนิยายที่สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบแบบนอนสต็อป ฮ่าๆๆๆ
อึนทั้งคู่เลยแฮะ ทั้งตรัส ทั้งเท็ด เนื้อเรื่องของนิยายน่ารักมากค่ะ
ไม่มาม่าจนเสียจิต ไม่หวานจนเลี่ยน กลมกล่อมกะลังดี
ชอบมากค่ะ.....จะติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ สู้ๆๆ :mew1: o13
-
:-[ชอบอ่ะ
-
สนุกมากกกกกก
อ่านรวดเดียวเลย
น้องเท็ต นี่ซึนมากนะในช่วงแรก แต่น่ารักมาก :hao5:
เนื้อฌรื่องสนุกมากค่ะ
จะติดงานผลงานเรื่องอื่นๆนะคะ :katai2-1:
-
>//<
-
มันไม่เชิงมาม่า แต่ให้ความรู้สึกอึดอัด :katai1:
แต่พอมันเคียร์มันก้.. :heaven
สุขี ชอบมากฮ้าบบบบ >< :katai2-1:
-
ทะลึ่งได้โดนใจมากค่ะ ตามภะาคต่อไปค่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้ว ขอบคุณมากค่ะ จะรออ่าน ภาค อ้น ซัน แซน พี นะค่ะ
-
สนุกมากกกก ดูดีๆ เท็ตเป็นคนมีเหตุผลสุดๆคนนึงเลย
ถึงตอนแรกๆ จะซื่อมึนมากก็เถอะ ส่วนตรัสจริงใจ ไม่เสแสร้ง
ชอบตรงที่มีความเป็นเด็กอยู่นิดๆนี่แหละ
ตามอ่านเรื่องต่อไปจ้า :katai4:
-
อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลย ชอบ ตรัส กับ เท็ด
เป็นคู่ที่เหมาะกันดี :katai2-1:
อยากอ่านคู่อื่น ๆๆๆ ด้วย :pig4:
-
อ่านจบแล้วน่ารักมากค่ะแม้แรกๆเท็ดดูซึนๆมึนกับตรัสไปซะหน่อย
แต่จบลงแบบแฮปปี้มากแอบอิจฉาเท็ตเบาๆเพราะตรัสดูอบอุ่นมาก
-
อ่านสองวันจบ ฮ่าๆ บอกได้คำเดียวว่าเท็ตซึนมากกกกกกกกก
กว่าจะรู้ตัวได้นี่ก็ลุ้นซะใจแทบขาด ส่วนตรัสก็เป็นผู้ชายปากหนักซะเหลือเกิน
แต่สุดท้ายก็จบแบบแฮปปี้ :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกมากๆ
อ่านไป ร้องไห้ไป ลุ้นไป เขินไป
นิยายเรื่องนี้ ให้ทุกความรู้สึกจริงๆ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย มันสนุกมากและอึดอัดมากเช่นกัน
สนุก ที่นายเอกเป็นคนเล่าเรื่อง เป็นคนที่มีความคิดฮามาก
แต่บางครั้งก็ไม่ค่อยคิดอะไรจนเป็นเรื่องเลยเถิดก็มี :laugh:
เรื่องความอึนก็ต้องยกนิ้วให้ แอบปวดหัวแทนตรัสเหมือนกัน
อึดอัด เพราะไม่ค่อยจะพูดกันนี่แหละ โดยเฉพาะพระเอก
คนเราไม่ใช่ว่ามองตาแล้วจะรู้ใจไปหมดทุกคนหรอกนะตรัส
นี่ดีนะที่ตอนจบเท็ตฉลาดแล้ว ก็เลยรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
ไม่อย่างนั้นเราจะคิดว่าคืนดีกันเพราะโชคช่วยหรือเปล่า :laugh:
ตามลุ้นจนเหนื่อยสุดท้ายก็แฮปปี้ :mew1:
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ :กอด1:
ป.ล.เห็นว่ามีภาคต่อเดี๋ยวตามไปให้กำลังใจนะคะ
-
+1 สนุกคร๊า
น่ารักกันทั้งคู่เลย
อยากอ่านคู่แซนจัง
-
เรื่องนี้สนุกดีลุ้นตั้งนาน555
-
อ่านสองวันรวดเดียวจอด
มึน อึน ซึน กันหมด ทุกคน ทั้ง เท็ต ทั้งตรัส ทั้งแฝด ทั้งอ้น ไม่เว้นแม้แต่พ่อตรัส พี่ชายตรัส
ตอนอ่านอารมณ์หลากหลาย ทั้งเกร็ง ทั้งถอนหายใจ ทั้งฮา ทั้งซึม
ชอบภาษามากค่ะ ฉากเอ็นซี ก็ สละสลวยไม่โจ่งแจ้ง ปล่อยให้คนอ่านนึกภาพตามเอาเอง เกร็งแทบตาย กร๊าก
ชอบค่ะ
ตามอ่านพาร์ท2 ซัน-อ้น
-
หลังจากทะเลาะกันหลายครั้ง เจออุปสรรคเล็กใหญ่ ในที่สุดก็เจอความสุขเสียที
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย >< อ่านตั้งแต่ต้นจนจบรวดเดียว
แฮปปี้มาก ติดงอมแงม งานการไม่ได้ทำ ฮ่าๆๆ
อยากบอกว่าเรื่องนี้เราชอบคุณพีระมิด ซึ่งบทน้อยเหลือเกิน แต่เรากลับชอบ
อยากอ่านคู่คุณพีกับแซนสุดๆ
มาเข้าเรื่องคู่หลักบ้าง อ่านแล้วเรารู้สึกว่า โอ้ยยยน้องเท็ตหนูจะซื่อไปไหน ฮ่าๆๆ
ยิ่งตอนไปที่ฝึกงานอ่ะ เราโมโหมากเลยนะที่ไม่ยอมรู้ใจตัวเอง เพื่อนก็ช่วยบิ้วกันขนาดนั้นแล้ว
เป็นตรัสนี่จับขังที่ห้องปล้ำสามวันสามคืนให้รู้ผลกันไปเลย แต่พออ่านไปมาตอนตรัสหายไปห้าเดือนก็โกรธนะ นี่แบบเท็ตตกอยู่ในอันตรายนะเอ็ง
เอ็งหายไปไหน ไม่ให้ความมั่นใจอะไรเลย พอตรัสกลับมาก็งอนเท็ตอีกทั้งที่รู้ว่าถ้าตรัสต้องแต่งงานโดยไม่ได้รัก ไม่มีความเต็มใจ ก็น่าจะเห็นใจ คุยกันให้รู้เรื่องหน่อย
แต่ตอนที่เท็ตมาหาตรัสแล้วคิดว่ากินยาฆ่าตัวตายนี่แอบสะเทอนใจเลยนะ แบบเห้ย เอาจริงหรอ ใจหายว้าบเลย
เรื่องนี้ดำเนินเรื่องเหมือนไม่มีไรนะ แต่มันมีมุมของมัน อย่างตรัสก็มีปมของเค้าเองให้แก้ไข
เท็ตเองก็ชอบหนีปัญหาอยู่เรื่อย กว่าจะยอมรับได้แต่ละที ต้องให้เพื่อนๆช่วยลุ้น
ส่วนฉากยังงั้น อย่างที่คนแต่งบอกอ่ะเนอะ อยากให้มันออกมาสวยงาม เราว่ามันโอเคเลยค่ะ ><
จะรออ่านอีกสองเรื่องนะคะ
-
อ่านจบแล้ววววววว
คือ...อยากบอกตรัสว่ามีอะไรก็พูดบ้างก็ได้นะ
ไม่มีใครรู้ใจใครได้หรอกถ้าไม่พูดไม่บอก แม้แต่ตัวเราเองบางทียังไม่เข้าใจตัวเองเลย. ชิมิ??
เออ...แหม่...แต่บทจะพูดจะเกี้ยวขึ้นมา ก็ทำเอาชั้นลืมบุคลิคดั้งเดิมแกไปเลยแฮะ ฮ่าๆๆ
ส่วนเท็ตเอ้ยยยยยย ซึนมากลูกกกก
จนมากลางเรื่องแล้วยังทำซึนไม่รู้เรื่องอีกแหน่ะ
คนอ่านนี่รู้ตั้งแต่สองตอนแรกแล่ววว
แกนี่มันช้าจริงๆ 555+
-
อ่านจบแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยาย
o13 o13 o13 o13 o13
-
กลับมาอ่านต่อจนจบแล้วเหมือนกันฮะ : )
ตอนแรก อ่านถึง ที่ตรัสมีคู่หมั้น ปวดใจมากฮะ แล้วก็ยุ่งๆ ผมก็เว้นไปยาวๆ
กลับมาอีกทีก็เก็นว่าเรื่องนี้จบแล้ว และก็เห็นทฤษฎี ตอนแรกแว่บๆ
รอติดตามผลงานนะครับ สู้ๆ
ตรัส โครตเพอเฟค เท็ต น่ารัก ><' ,,
-
อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบให้ความรู้สึกแแบบน่ารักอ้ะ
ตรัสคือผู้ชายในฝันส่วนเท็ตก็น่ารักที่สุด...ชอบมาก
-
อ่านมา 3 ตอน รู้สึกชอบตรัสอ่ะ :mew1:
-
อ่านจบแล้วชอบน้องเท็ตมากมาย อยากได้แบบนี้สักคน :mew1:
-
ปลาบปลื้มแอนด์ตื้นตันใจ :man1:
ทราบข่าวมากจากแดนไกลว่าคนเขียนดองซันอ้นไว้นานแล้ว... ( :katai1:)
แต่จะรออ่านนิยายตระกูล ท. ต่อไปนะแจ้ ♥
-
รอน้าาาาาา :pig4: :pig4:
-
แรกๆนั้นดูเหมือนเท็ตจะหื่น
แต่อ่านไปๆตรัสเองก็ใช่ย่อย
เพียงแต่ไม่โจ่งแจ้งแบบเท็ต
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
อืม เวลาที่อ่านเรื่องนี้แล้วให้อรามณ์คลาสิคๆ ลึกลับๆ แปลกๆ อาจเพราะสำนวนภาษาที่ใช้ค่อนข้างแปลกใหม่ค่อนไปทางสละสลวย ตัวละครมีมิติ ตรัส ผ้ชายที่มีปมปัญหากับพ่อ ทั้งไม่ชอบสัมผัสจากผู้หญิงเพราะความฝังใจแต่เด็ก เท็ด ตัวละครที่มีความเป็นผู้ชายมากๆ ไม่นับเรื่องรูปร่างหน้าตานะ คิดว่า ชื่อเรื่อง ทะลึ่ง น่าจะมาจาก นิสัยส่วนตัวของ เท็ด รึเปล่า ซึ่ง ไม่เคยอ่านเจอนายเอกนิยายเรื่องไหนที่แสดงออกถึงความเป็นชาย ได้มากขนาดนี้มาก่อน ส่วนใหญ่ที่เจอก็ เจ้าชู้ เพลย์บอย ฟันหญิง แต่ไม่แสดงออกต่อธารกำนันมากแบบเท็ดนี่ ส่องพวกนางแบบเกือบเข้าขั้น จิต แต่ดีว่าตรงที่ ไม่มั่ว ฟันหญิงไปทั่ว อย่างมากแค่โลมเลียทางสายตา (มากไปนิด 555+) พอจับคู่นี้มาเข้าคู่ จากตรัสที่ขรึมๆขี้เอาใจ(เฉพาะเท็ด)ก็พัฒนาความร้ายที่พระเอกนิยายพึงมี ส่วนเท็ด จากผู้ชายทะลึ่งธรรมดา เปลี่ยนเป็นสาวน้อยหัดรัก ก็ค่อยน่ารักน่าเอ็นดูสมเป็นนายเอกหน่อย คิคิ แม้ชื่อเรื่องจะส่ออย่างนั้น แต่พอฉากนั้นจริงๆกลับให้อารมณ์คลาสิค ไม่หวือหวา สวนทางกับชื่อเรื่องซะงั้น และต้องบอกว่า ชอบนะ อิอิ คู่นี้เค้าจะไม่สมหวังเลยถ้าขาดบรรดาก๊วนกามเทพ แซน ซันอ้น คาดว่าในเรื่องถัดไป ถึงคราว ซันอ้น ตรัสเท็ดคงได้ผันตัวมาเป็นกามเทพช่วยเพื่อนอีกแรง อ่อ แซนพีด้วยนะ 555+ เข้าใจอารมณ์หนูเท็ด นางคงรอเวลานี้มานาน ได้เวลาเอาคืน คึคึ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ จะตามอ่านเรื่องต่อไปค่ะ
-
สนุกมากๆ อ่านไปลุ้นไป จะมีมาม่าให้กินไหมน้อออ
ดีนะมีพอรองท้อง กำลังดี
ชอบตอนจบ หวาน น่ารัก อิจฉาเท็ต อยากได้ผู้ชายแบบตรัส
-
สนุกมากกกกกกกกก
หวานมากน่ารักเว่อร์ โดยเฉพาะเท็ต
ดราม่านิดๆหอมปากหอมคอ ครบรสสุดๆ o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากๆค่ะ
-
สนุกมากครับ ประทับใจดี ตัวละครมีทั้งด้านดี และด้านงี่เง่า อ่านแล้วเพลินเลยครับ
-
อ่านจบแต่ความรู้สึกคือไม่อยากให้จบเลยค่ะ ทั้งที่เรื่องก็ดำเนินไปจนถึงจุดหมายโดนไม่ต้องต่อยอดอะไรอีก นับถือตรัสจริงๆ ที่รักมั่นในตัวเท็ต แถมยังอดทนเป็นที่สุด อดทนในความซึน อึน และงี่เง่าขอเท็ตมาหลายปี ดูไม่มีความหวังเลยว่าจะสมหวัง แต่ความพยายามอยู่ที่ไหนเท็ตก็อยู่ที่นั่น กว่าจะรู้ตัวได้คนอ่านแทบลากเลือด 555+ สมหวังสักที โล่งอก แต่ทำไมถึงอยากอ่านในมุมของตรัสบ้างก็ไม่รู้ รักแรกพบ อาาาาาาาาาาา อยากอ่านจัง
ขอบคุณนะคะ สนุกจนวางไม่ลงเลยค่ะ
-
อ่านจบแล้ววววว ไม่อยากให้จบเลยยยอ่ะ ชอบเเท็ตกับคุณชาบมากก
น่าจะมีตอนพิเศษหวานๆๆๆฟินๆๆเนอะะ :impress2: :impress2: :-[
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบค่ะ
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
:pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3: :pig3:
-
น่ารัากกก
-
มาราธอนวันเดียวจบ..
แอบเห็นปักอยู่ในบุ๊คมาร์คมานานแล้ว พอลองกดมาอ่านตอนแรกก็เลยติดใจ ยาวยันเย็นเลย ...
สารภาพว่ามาอ่านแบบไม่ดูชื่อเรื่อง ชื่อคนเขียน ไม่รู้อะไรเลย เน้นอ่านเนื้อหา
ขอบคุณที่มีอะไรดีๆมาแบ่งปันกันค่ะ :กอด1:
เรื่องนี้ทำให้เรารู้ว่าการพูดคุยกันสำคัญที่สุดในชีวิตคู่ การคุย การทำความเข้าใจ การให้อภัย มันสอนเราหลายอย่างเลย..
อีกทั้งการที่ดูสิ่งต่างๆที่แก่นแท้ของมัน ไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก.. ปกติเป็นคนประเมินสื่อที่จะรับด้วยชื่อเรื่องอยู่แล้ว.. ต้องคิดใหม่แล้ว
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ :L2:
-
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
ชอบเนื้อเรื่องแนวนี้มากๆๆๆ คนเขียนเขียนก็อ่านง่าย เข้าใจง่าย แต่งได้สนุกจริงๆ
เท็ตตลกมากๆๆ ชอบ หลงรักเท็ตและผองเพื่อน 5555
จะหลงรักตรัสเหมือนกันถ้าไม่มาทำตัวแย่ตอนที่. 20 ปลายๆ
คือติดตรงที่ว่าตรัสรักเท็ตมาก แต่ไม่ยอมติดต่อเลย 5 เดือน
ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุอะไรบ้าง จำได้ว่าเรื่องนึงคือต้องการเรียนจบไวๆ จะได้รีบกลับไทย
แต่ประเด็นคือไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับเท็ต คือรักกันแล้ว ได้กันแล้วอ่า และก็เป็นเพื่อนกันด้วยนะ
ทำไม่ไม่บอกให้เท็ตเข้าใจและรอหน่อย
แถมกลับมาแทนที่จะปรับความใจ งอนง้อ หรือจะตบจูบก็ว่าไป
นี่กลับจะยอมแพ้ คิดว่าเท็ตมีคนอื่น
งงว่าไอ้คุณชายแสนขี้หึงที่หลงรักเพื่อนรักตัวเองมานานหายไปไหนฟะ
ติดอยู่ตรงเนี่ยะ มันเลยได้ไม่เต็มอรรถรสไปหน่อย
ไม่งั้นนะเรื่องนี้จะ perfect มากสำหรับเราเลยอ่ะ
แต่ขอชื่นชมคนเขียนนะคะ เราอินกับเรื้องนี้ทุกบททุกตอนเลย สนุกมากๆๆค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากกกก อยากใหัมีตอนพิเศษจังง :กอด1:
-
ขอบคุณมากๆ คะ :m1:
บอกตรงๆ หมั่นไส้แม่หมีเท็ตจริงๆ :m14:
-
เข้ามาอ่านแบบรวดเดียวเลยค่ะ
อ่านแรกๆมั่นไส้เท็ตดี้แบร์มากกกกก
ซึนได้โล่จริงๆ ขนาดโดนจับกดแล้วน้องยังไม่รู้ตัวอีกแฮะ
ชอบชายตรัสถึงจะบื้อๆไปหน่อยแต่หล่อ ให้อภัย
แอบอยากรู้ว่าสิ่งที่คุณธรต้องการคืออะไร
หวังให้คนแต่ง แต่งเรื่องคุณพีกับแซนดี้อยู่นะ รอจ้า :mew1:
-
เรื่องนี้ทำให้รู้จักคำว่ารักมาก รักแบบหวานๆ ตรัสดูแบบจิงจัง มุ่งมั่นมากๆๆๆ มุ้งมิ้งที่สุดเลย
-
ถ้าพระเอกจะซึนขนาดนี้ อร๊ายย นายเอกก็ใช่ย่อย อิอิ
-
อ่านสองวันจบพอดี นิยายสนุกดีค่ะ
อ่านได้เบาๆ เรื่อยๆ ไม่มาม่าจัด
ตรัสน่ารักเท็ตก็น่ารัก แต่น้องชีตาร์น่ารักที่สุด
อยากให้น้องมาเรื่องอื่นๆ อีกจัง
-
อุ่นๆหวานๆ ยังสงสัยเรื่องคุณพี่ชายอยู่ว่าแค้นอะไรถึงขั้นจะขืนใจแฟนน้องชาย แล้วก็แอบรู้สึกแปลกๆเวลาพระเอกแทนตัวเองว่า"ฉัน" เรน่าไม่เคยได้ยินผู้ชายที่รู้จักแทนตัวเองว่า"ฉัน"เลย อ่านทีไรสะดุดตรงจุดนี้ทุกที
-
o13 o13 o13 อ่านจบในวันสองวัน เพราะหยุด ไม่ได้ทำงาน ไม่งั้นคงอารมณ์ค้าง
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่น่าติดตาม และประทับใจครับ
มีความสุขมาก
:mew1:
-
o13 :o8: :jul1: ไม่อยากให้จบเรย. ฮืออออออ. :katai1:
-
ท่านเทพบุตรช่างหล่อ น่ารัก จริงจัง และแอบหวาน
อร๊ายยยยยยย อยากเป็นน้องเท็ต
ให้แหวนพร้อมปฏิญาณนี่ถือว่าขอแต่งงานปะ อิอิ
โอ๊ยหวั่นไหว ระทวยและละลาย
...................
ขอบคุณนะคะ น่ารักและชอบมากกกกก
ถึงไม่วาบหวิวแต่ก็วาบหวามหัวใจมากๆเลย
:mew3:
-
มีคนแนะนำมาให้อ่าน อ่านไปสองตอนแล้วมสนุกดีคะ ภาษางามมาก ตรัสกับเท็ตและผองเพื่อนน่ารักอะ
-
อ่านไปแล้วรอบนึง รอจ่ออ่านอีกรอบ คึคึ
-
อ่านถึงตอนแปดแล้ว เท็ตยอมปล่อยใจ เอ้ยปล่อยตัวให้ตรัสเชยชมแถมย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว. หวานละมุน ภาษาละไม
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกก
เรื่องดราม่ามาจากความอึนของทั้งคู่แท้ๆ 55555
-
ตอน27. อยากรู้เหตุผลของตรัสนะ. เฮ้อหายไปไม่ติดต่อ เท็ตก็ต้องมีจำฝังใจละ
-
อ่านจบแล้วขอบคุณนะคะ ทึ่แต่งนิยายสนุกๆมาใหัอ่าน ความรักของตรัส เท็ต จะคอยดู่คู่อื่นด้วยนะคะ. ความรับของผองเพื่อนช่างอบอุ่นมากๆ จริงๆ ยากอ่านมุมมองของตรัสย้างนะคะ ว่าหลงรักเท๊ตได้อย่างไร อิอิ
-
จิ้มค่าาาาา
-
อิจฉาเท็ต อยากได้แบบตรัสบ้าง ถึงจะไม่ค่อยพูดแต่รักเราสุดๆ :-[
แต่ให้เท็ตไปนั้นแระดีแล้วเนอะ ฮาาาาาา
ชอบค่ะเรื่องนี้ หวานละมุนสุดๆ จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนที่สู้ดดดด :mew1:
-
ชอบจัง เพราะรักจึงให้ทุกอย่าง :mew1:
-
อยากอ่านอ้นกับซันจัง คนนึงก็ใจแข็งอีกคนก็มั่นคง คืออยากอ่านมาก
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :pig4:
-
:pig4: สนุกดีค่ะ ตามไปอ่านเรื่องถัดไป
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านจบแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหลงรักตัวละครในเรื่องทั้งเท็ตที่มีความรั้นและอวดดีอย่างน่าเอ็นดู ตรัสที่มีความสุขุมแต่ก็ยังมีมุมน่ารักและละเอียดอ่อนที่เป็นเสน่ห์มัดใจคนอ่าน ชอบเรื่องนี้มากเลย เคยอ่านจบรอบนึงในมือถือก่อนหน้านี้ แต่เพิ่งจะมะตามคอมเม้นต์
-
สนุกมากค่า ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ
-
ตอนแรกเข้ามาอ่านเรื่องนี้แบบงงๆนะ แต่ไม่รู้
ทำไมใจเราถึงให้คลิกมาเรื่องนี้ แล้วอ่านไปตอน
แรกก็สนุกอยู่แล้วก็เลยติดตามแต่ไม่มากนักพอ
ตอนหลังๆทีนี้ ติดจนกระทั่งอ่านถึงเที่ยงคืนเลยอะ (ถถถถถ+ :hao7:) แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆคะ เรื่องนี้สนุกมากเลย ขอบคุณที่แต่งให้มันรับชมนะค้า o13 จะรอผลงานต่อๆไปนะ :bye2:
(ถ้าเป็นไปได้ขอตอนพิเศษสักตอนน้าคะ อิอิ :hao6:)
-
สนุกดี แต่แอบเคืองตรัสแทนเท็ตนะที่ไม่ยอมติดต่อเลยห้าเดือนทั้งๆที่มีข่าวเรื่องงานหมั้น อะไรมันจะไม่ว่างขนาดนั้น โทรมาคุยแค่วิสองวิก็ได้มั้งเหอะ
:m16: :m16: :m16:
-
ปลื้มใจเรื่องนี้เฟ่อออ :katai2-1: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :bye2:
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง คิดถึงน้องเท็ด คิดถึงน้องตรัส อยากให้มีตอนพิเศษออกมาเรื่อยๆจัง :hao5:
-
อ่านจบแล้ว เย่!! น่ารักมากค่ะน้องตรัส รักเท็ตมากจริงๆ
ให้ความรู้สึกของคนธรรมดาทั่วๆไปที่ มีกลัว มีเจ็บ แล้วก็มีพลาดกันบ้าง และความรู้สึกรัก
ชอบนะค่ะ แต่บางทีเราอ่านมันมันข้ามๆไปเราก็จะงงๆ ย้อนมาอ่านซ้ำใหม่ถึงได้เข้าใจ ปมปริศนาบางอย่างก็ยังมีอยู่เน้อ
แอบอยากรู้ว่าตรัสไปหลงรักเท็ตมากขนาดนี้ได้ยังไง ปมของธรณ์คืออะไร ชีวิตหลังจากดีกันแบบเอ็กครูซีพ
เดวจะตามไปอ่านเรื่องของซันและอ้นต่อ ขอบคุณสำหรับนิยายนะค่ะ :กอด1:
-
อ่านถึงตอน 12-13 อยากมาเม้น เผื่อจะอ่านไม่จบ
เท็ตเป็นคนที่ไม่ใช่เรียกว่าซึน แต่เห็นแก่ตัว
ตั้งแต่แรกที่ใช้ให้ตรัสทำรายงานให้จนถึงตอนนี้
จริงๆแล้วเราไม่ชอบเท็ตมากเลย ไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้ดูไม่จริงใจ
หวังว่าจะได้อ่านถึงจบและมาเม้นอีกรอบในอีกความรู้สึกนึงนะคะ
ปล.คนแต่งแต่งดีนะคะ ขอโทษที่อาจแรง
-
ทำไมถึงมาเจอนิยายายเรื่องนี้ช้ากว่าคนอื่นนน
เป้นเรื่องที่ดีมากๆๆๆๆเลยค่ะ
ขอบคุณ คุณคนเขียนมากๆที่เอางานดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
อ่านไปก็มีความสุขไป ถึงตอนเส้า น้ำตาก็ไหลมาจนห้ามไม่อยู่
รักเท็ต รักตรัส รักคุษคนเขียนคะ :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับ นิยายดีๆค่ะ สนุกมาก ลุ้นไปกับความรักของทั้งคู่
-
อยากให้นิยายเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์จังเลยค่ะ อยากเก็บเป็นรูปเล่มไว้เป็นที่ระลึก เป็นนิยายเรื่องหนึ่งที่ใช้ภาษาได้ดีมากๆ บางประโยคไม่ผิดกับอ่านกลอนเลยทีเดียว ฝากคุณผู้เขียนเก็บไปพิจารณาด้วยนะคะ :mew1:
-
ขอบคุณค่า
-
อ่านรวดเดียวจนจบ
น่ารักดีค่ะ
-
สนุกมากค่ะทำไมเพิ่เห็นเรื่องนี้ก็ไม่รู้ ขอบคุณนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ สนุกมากกกก
-
จบแล้ว. น่ารักอะ. ขอบคุณ
-
กว่าจะลงเอยได้ บีบหัวใจดีจริง
ดีนะที่มีแต่คนเข้าใจ กองหนุนเยอะ ไม่งั้นตรัสไม่รอดนะบอกเลย
ปล่อยเท็ตให้เศร้าอยู่คนเดียว ปากแข็งดีหนัก
แต่ถึงแบบนั้น ก็ดีใจ คนรอไม่ต้องรอเก้อ คนคิดถึงก็ไม่เศร้า
เท็ตน่ารัก ตรัสก็เจ้าเล่ห์ไปอีก ทีมเพื่อนบอกเลยว่าเป็นกองหนุนที่ดี รักกันดีค่ะ
แต่งเรื่องได้สนุกมากเลยค่ะ รออ่านเรื่องอื่นๆนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบไม่หลับไม่นอนกันเลย
รอแซนนะ แต่เหมือนจะฝันนนน :katai1: :hao5:
-
น่ารักดี ชอบๆ แม้เราจะอ่านข้ามตอนดราม่าไปเลย ปวดหัว แต่ชอบจร้าาาาาาาา มีตอนพิเศษไหมนะ :mew1:
-
สรุปเคทเป็นเลส 5555555
แต่ตอนนี้ใจสั่นมากเลยยย เขินตรัสเท็ต.ฮืออออออ :o8: :jul1:
-
โอ้ยยยชอบตอนที่เท็ตกับตนัสอยู่ด้วยกัน แบบบบบบบ มันแบบ ดูร้อนแรงไงก็ไม่รู้ เขินอะ โอ้ย เท็ตจูบตรัสโชว์แซนด้วยยย
แซนดี้เหมาะเป็นเคะมากกว่าา
-
คุณเชษฐ์นี่จะจีบเท็ตป่ะเนี่ย เอาลูกมาล่อ.หรือยังไง แต่คงไม่ดีแน่
-
นึกว่าพี่เชษฐ์จะเอาลูกมาใช้จีบเท็ต .ดีละที่ไม่ทำ ยังมีภรรยาอยู่โล่งใจไป
-
เหมือนพ่อแม่ลูกจริงๆ น่ารักกกก
-
เห็นเท็ตละเหนื่อยยยยย ทำไมไม่รู้อะไรบ้างเล้ยยย เฮ้อ
-
เท็ตร้องไห้เลยยยย
-
โถ่ ที่แท้นิสาก็มีแฟนแล้ววว มีลูกแล้วอีก โดนต้มเลยเท็ต.แล้วตรัสไม่ขอเท็ตเป็นแฟน จะได้ชัดเจนขึ้น หื้มมมมมม
-
เท็ตบอกรักตรัสแล้ววว
-
พ่อของตรัสจะคุยอะไรกับเท็ตเนี่ยย
-
ธรเอาช็อคโกแลตมาให้เท็ตทำไม จะจีบหรอออ
-
กลัวกัณฑ์ธรอะ อยากให้เท็ตไปกับตรัส
-
อยากให้เท็ตไปกับตรัส เอาจริงคือไม่ไว้ใจกัณฑ์ธร เฮ้อ
-
ดราม่าาา แค่นี้ก็หายใจหายคอไม่สะดวกแล้ววว เฮ้อออออ
-
สรุปแล้วกัณฑ์ธรชอบฮันนา แล้วฮันนาเป็นคู่หมั้นตรัสเลยไม่พอใจ จะมาลงที่เท็ต เป็นบ้าหรออออ ทำไมไม่บอกที่บ้านไปว่าชอบฮันนาวะ ตรัสก็ไม่อธิบายไรเลย พูดสักนิดก็ได้ป่ะแบบ เฮ้ออออ
แล้วเท็ตก็นะ ไปเดินตามเขาเข้าโรงแรม ไม่ระวังตัวเลย รู้ว่าตัวเป็นผช แต่เขาก็เคยพูดเชิงอยากได้แล้วหนิ่ ดีนะที่แซนกับพีไปช่วยทันอะ ไม่งั้นช้ำใจตาย คนอ่านเนี่ยแหละช้ำใจก่อนเลยย
-
เท็ตใจแข็ง แต่เราเข้าใจเท็ต ต่อให้ตรัสกับฮันนาไม่ได้รักกันแล่วยังไงอะ ห้าเดือนที่ตรัสไม่ได้ติดต่อมา ไม่แม้แต่จะอธิบายเลยสักนิด อยู่ๆก็หายไป เป็นเราเราก็โกรธว่ะ แล้วมันก็ชา แล้วเราก็คิดแบบเท็ตด้วย ว่าจะไม่กลับไปคบ มันเหมือนถูกทิ้งขว้างอะ ปล่อยให้ไม่รู้อะไรเลย ไม่มีการติดต่อ อยู่ๆแล้วก็กลับมา แถมยังไม่อธิบายเรื่องที่ควรอธิบาย เหอะๆ แล้วยังให้คนอื่น ถึงแม้จะเป็นเพื่อนก็เถอะมาพูดให้อีก คือแบบแกต้องคุยกันเองป่ะวะ ทำไมต้องให้คนนั้นคนนี้มาพูดแทนอะ
-
คิดว่าตรัสจะคิดสั้นน ดีกันเร็ว จนตามไม่ทัน555
-
เท็ตลบข้อความอะไรของตรัสเนี่ยย
แต่มาคิดอีกทีถ้าลบแล้วทำไมเท็ตถึงบอกจะช่วยจ่ายเงินค่าโทรศัพท์ แสดงว่ากดส่งหรออ อยากเห็นข้อความแล้ว
-
ข้อความแต่ละข้อความที่ตรัสไม่ได้ส่งให้เท็ตตอนอยู่อังกฤษแต่ละข้อความนี่แบบ ถ้าส่งมาหาเท็ตตอนนั้นคงดี 5555 แต่ตอนนี้เท็ตก็ได้อ่านแล้ว
-
หวานมาก ซึ้งง ขอให้รักกันไปนานๆ มีอะไรก็คุยกันนะ
-
กว่าจะรักกันได้ลุ้นแทบตาย .... ไม่ได้ลุ้นอะไรเล้ยยยย ลุ้นน้องเท็ตนี่แหละ ว่าเมื่อไหร่จะยอมรับความรู้สึกตัวเอง ปากแข็งจริง แต่พอได้รักกัน เคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว เฮ้อออออ เหมือนยกภูเขาออกจากอกทั้งทวีป :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนเท็ตไม่ยอมใจตัวเองสักที่นี่ก็ลุ้นเหนื่อยเลย
ตอนแรกก็คิดว่าไม่รู้ตัว ที่ไหนไม่ได้ยอมาับ
สงสารตรัสไปอีกก แต่คุณชายก็ร้ายกาจนะคะ
ทำให้เท็ตเข้าใจผิดคิดไปเองทีเดียว
แต่เรื่องที่ตรัสไม่ยอมพูดอะไรจนทำให้เรื่องมันมาถึงจุดแตกหักนี่ก็เข้าข้างเท็ตนะ
แต่ก็สงสารตรัสแรงง
แต่ก็ผิดที่คุณชายอ่ะ ชอบไม่พูดดีนัก
แต่งานนี้แอบเสียน้ำตาตามเบาๆ
ถึงเท็ตก็จะผิดด้วยนิดหน่อยที่ไม่ค่อยยอมฟังอธิบายนั่นแหละ
แต่คุณชายนั่นแหละลีลาอธิบายดีนัก ขาดการติดต่อ
ถึงจะขาดเพราะไปตั้งใจเรียนก็เห้อออออออออออออ
เป็นไงงง โดนแกล้งคืนให้เสียน้ำ
แต่คุณชายก็ยังเจ้าเล่ห์
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากนอนด้วยก็บอกไม่ใช่มาเคาะห้องบ่อยๆ
อยากได้ของฝากแบบนี้บ้างจังค่ะ รับรองจะดูแลอย่างดี
งานนี้ต้องขอบคุณแก๊งเพื่อนที่มาเป็นคงซงอย่างแซน ทูตซัน และอ้นผู้ทำให้ให้เท็ตเข้าใจง่ายขึ้น
ฮ่าๆๆๆ
ไม่รู้ความคืบหน้าคู่ซันอ้นเป็นยังไง
แต่สงสารซันเบาๆ อ้นใจแข็งมาก แต่ก็มีเหตุผลมิตรภาพมันยืนยาวกว่าอยู่แล้ว
สุดท้ายจบได้ประทับใจจจ โรแมนนนนนเบาๆ
ป.ล. น้องซีตาร์น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เด็กแก่แดดดดดดดด
-
สนุกมากกกกก ชอบบบบ อาจจะมีดราม่ามาบ้าง แต่ถือว่าพอสมควร ช่วยให้เรื่องดำเนินต่อไปได้
-
:hao3: :hao3: :hao3:
บั่บว่าพักมือนานไปหน่อย กระทู้ซันอ้นก็เลยโดนเก็บ ขอลงรวมไว้กับตรัสเท็ตเลยแล้วกันเนอะ อย่าโกรธกันน้า โอ๋เอ๋~
ทฤษฎี : บทที่ 1
‘เพื่อน’ คำหนึ่งพยางค์ที่มีความหมายกว้างขวางเหลือคณานับ
แต่ค่าของมันช่างน้อยนิดเหลือเกินเมื่อเทียบกับความรู้สึกที่มี
ต่อให้แสนดีแค่ไหน ทุ่มเทมากเท่าไหร่ แม้จะให้ไปหมดแล้วทั้งใจ
อย่างไรก็เป็นได้แค่ ‘เพื่อน’ อยู่ดี
ผมไม่มีคำจำกัดความใดจะให้เปมทัต พิรัตน์ไพศาลได้ดีไปกว่าเพื่อนสนิท แปดปีที่อยู่เคียงข้างกันมาไม่เคยมีเลยสักวันที่ห่างไกล แม้แต่หน้าที่การงานยังไม่อาจทำให้เราแยกจาก อาศัยความใจกล้าและโชคชะตาเข้าหาผู้ใหญ่จนกระทั่งได้ตำแหน่งงานที่เทียบเคียงบุตรชายท่านทูต
เปมคือชื่อที่ผมถือสิทธิเรียกเขาแต่เพียงผู้เดียว สิ่งเล็ก ๆ ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองแตกต่างจากเพื่อนคนอื่น ทั้งที่ความจริงแล้วเขาระลึกได้เสมอว่าผมรู้สึกอย่างไร ซึ่งนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคำว่าแตกต่าง แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดหรือแสดงอาการใด ๆ ให้ผมเสียใจ ผมรู้ดีว่าเปมไม่เคยข้ามเส้นความสัมพันธ์ จากวันแรกที่พบกันกำแพงแห่งความเป็นเพื่อนเคยสูงแค่ไหน ทุกวันนี้มันก็ยังคงเป็นเฉกเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ถามว่าผมน้อยใจไหมกับความคลุมเครืออย่างนี้ คำตอบคือไม่เลย ทุกอย่างมันยุ่งยากเพราะหัวใจของผมดื้อแพ่ง ทางออกง่าย ๆ ก็แค่เก็บกั้นอารมณ์และสำรวมใจไม่ให้มันเลยเถิดไปกว่าที่เป็นอยู่ เปมไม่ใช่ฝ่ายผิดและจะไม่มีวันผิด เขาไม่รักก็เพราะเขาเลือกที่จะไม่รัก ไม่ใช่เพราะผมไม่ดีหรือไม่มีความเหมาะสมคู่ควร ผมเชื่ออย่างนั้น
ผมเริ่มคุ้นชินกับการทำงานในสถานเอกอัครราชทูตไทยประจำกรุงเบอร์ลินในส่วนของสำนักงานพาณิชย์ กับตำแหน่งผู้ช่วยดำเนินการด้านการค้าระหว่างประเทศที่ผมภาคภูมิใจ โดยมีคุณปราโมทย์ พิรัตน์ไพศาล คุณพ่อของเปมท่านให้ความกรุณา ส่วนตัวลูกชายประจำตำแหน่งผู้ช่วยทูตฝ่ายพาณิชย์
ผมรีบกลับมาสานต่องานที่ค้างคาหลังจากหัวหมุนกับเหตุระทึกที่มาตุภูมิ เมื่อไอ้คุณชายตรัส รัตนภูมิเศรษฐเขาเกิดเพี้ยน ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาปฏิเสธการติดต่อกับเพื่อนฝูงทุกช่องทาง ทำให้แผนการท่องเที่ยวเกาะฮ่องกงของผมล่มชนิดไม่เสียดายค่าโรงแรมที่จ่ายล่วงหน้า ทั้งที่ตั้งใจว่าจะเปิดหูเปิดตาในย่านคาสิโนของมาเก๊าก็เป็นอันจบเห่
“เอาไว้วันหยุดยาวครั้งหน้าค่อยไปกันใหม่ก็ได้” เปมพูดขณะที่เขี่ยใบเรดโอ๊คในจานสลัด เรากำลังใช้เวลาพักกลางวันในร้านอาหารท้องถิ่น “แค่ตรัสกับเท็ตคืนดีกันได้ ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว” น้อยไปสิ ก็เพราะหน้าตาบอกบุญไม่รับของตัวเองไม่ใช่หรือที่ทำให้ผมเป็นกังวล กลัวว่าเขาจะรู้สึกผิดหวังที่ไม่ได้ใช้เวลาในช่วงวันหยุดอันน้อยนิดให้มีค่า อุตส่าห์รีบเดินทางกลับไทยเพื่อพบว่าคู่กรณีกำลังนอนกอดกันกลมบนเตียงขนาดควีนไซส์ ไม่น่าจิตอ่อนตามไอ้ตรัสมันเลยให้ตาย
ทัศนัย เกียรติพัชรเมธีเป็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันแต่กลับปฏิบัติตัวไม่ต่างจากเด็กมัธยมต้นที่แสนซนและอยากรู้อยากเห็น ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนถึงบัดเดี๋ยวนี้ผมยังไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด เฟรชชี่ปีหนึ่งหน้าเปื้อนแป้งที่โดดเด่นกว่าใครทำให้ตรัสสูญเสียตัวตนจนถึงขั้นยอมย้ายคณะเรียน มันช่างเป็นความคิดที่บ้าบิ่นสิ้นดี ซึ่งถ้าเป็นผม ถ้าคิดว่าเป็นคนที่ใช่ ต่อให้ต้องทุ่มเทอะไรที่มากกว่านั้นผมก็คงพร้อมจะยินยอมเช่นกัน โดยเงื่อนไขสำคัญคืออีกฝ่ายต้องไม่มีพันธะหัวใจ
ตรัสเคยถามผมว่าเชื่อเรื่องรักแรกพบไหม ผมตอบไม่ได้เพราะไม่เคยเกิดขึ้นกับตัว แต่ผมเชื่อเรื่องโชคชะตาที่สามารถนำพาคนของหัวใจมาพบกัน ซึ่งจุดเริ่มต้นอาจจะไม่สวยหรูเท่าไรนัก ยกตัวอย่างเช่นการไม่ชอบหน้า ก่อนจะชักพาให้เกิดเหตุการณ์พลิกผันแปรเปลี่ยนความชังเป็นมิตรภาพ ล่มหัวจมท้ายจนในที่สุดก็ไม่อาจแยกจาก ตัวตนของผมที่มีต่อเปมทัตจึงมีค่าไม่ต่างอะไรกับเงาตามตัว
เปมเคยตำหนิว่าผมชอบแสดงสีหน้าขึงขังไม่เป็นมิตร ครั้งแรกที่พบกันผมไม่สนใจเลยว่าคิ้วผูกโบกับตาดุ ๆ คู่นี้จะทำให้ใครนึกเหม็นหน้า ช่วยไม่ได้นี่นะ วันนั้นผมต้องกลั้นใจให้ตัวเองตื่นเช้าหลังจากการหยุดเรียนที่ยาวนานเมื่อจบมัธยมต้น โรงเรียนมัธยมปลายชายล้วนกับเด็กผู้ชายตัวขาวจัดที่แจกจ่ายรอยยิ้มอย่างฟุ่มเฟือยก็ทำให้ผมนึกเขม่นได้ไม่ต่างกัน ด้วยความสงสัยว่าการมาโรงเรียนมันน่าพิศวาสตรงไหน ตงิดใจตั้งแต่เห็นเขาก้าวลงมาจากรถบีเอ็มดับเบิลยูหรูหรา ก่อนจะรู้ทีหลังว่าอยู่ห้องเรียนเดียวกัน มิหนำซ้ำหมายเลขประจำตัวยังทำให้เราได้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะเรียนชนิดไม่ถามความสมัครใจ
แล้วใครจะรู้เล่าว่าเจ้าโชคชะตาจอมเกเรจะเสกสรรให้คุณหนูผู้เป็นที่รักของเพื่อนติดอยู่บนตึกเรียนในช่วงเย็นวันหนึ่งเพราะฝนตกหนัก จะวิ่งฝ่าสายฝนไปขึ้นรถราคาระยับที่จอดอยู่บริเวณหน้าโรงเรียนก็คงไม่กล้าเพราะว่าร่างกายอ่อนแอ เดี๋ยวหวัดเดี๋ยวไข้ไม่เว้นแต่ละวัน ผมที่เพิ่งกลับจากสนามบาสฯ มองเห็นคนหน้าสวยกำลังยืนเก้ ๆ กัง ๆ อย่างคิดไม่ตก ซึ่งถ้าสามัญชนเช่นผมปล่อยให้เจ้าหญิงที่เพื่อน ๆ ขนานนามกลับบ้านอย่างทุลักทุเล คงไม่พ้นโดนรุมประชาทัณฑ์จากศาลเตี้ย
แล้วสรุปว่าผมทำอย่างไรน่ะหรือ มีร่มของใครไม่รู้ถูกวางลืมไว้ในสนามบาสฯ ผมเอ่ยปากขอยืมกับอัฒจันทร์เบา ๆ ก่อนจะนำไปถวายให้ คุณชายเปมทัตเขาก็ยิ้มรับอย่างปีติทั้งที่ก่อนหน้านี้เวลาที่ต้องเสวนากับผมชอบแสดงสีหน้าไร้ชีวิตชีวาเหมือนคุยกับต้นไม้ใบหญ้าก็ไม่ปาน ช่วงเวลานั้นผมบอกได้เลยว่าเห็นดอกทานตะวันผลิบานอ้อล้อแสงแดดรำไรที่ฉายผ่านดวงตากลมโต ทั้งที่ความจริงแล้วสายฝนภายนอกยังไม่ทีท่าว่าจะสงบลง ผมจึงตกหลุมรักด้วยประการฉะนี้
“ยิ้มอะไร”
“นึกถึงเรื่องเก่า ๆ แล้วตลกดี” ผมวนช้อนในแก้วกาแฟกรุ่นไอร้อนก่อนยกขึ้นจิบกลบเกลื่อน โชคดีที่เปมไม่ใช่คนเซ้าซี้ เห็นเจ้าตัวผินมองออกไปนอกร้านก่อนจะรวบช้อนแล้วเสนอความเห็น
“เดือนหน้ามีวันหยุดราชการติดต่อกันห้าวัน ถ้านายยังอยากเที่ยว ไปปราสาทนอยชวานชไตน์กันไหม ฉันเองก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปสักที”
“เอาสิ ถ้าไม่ติดงานด่วนอะไรฉันจะจองพักที่ให้แล้วกัน” รับปากเป็นมั่นเหมาะก่อนจะทำหน้าที่อารักขาพาคุณชายกลับสถานทูต ผมที่ยังติดพันงานเขียนบทความด้านการค้าที่มีประโยชน์ต่อผู้ส่งออกจึงต้องเร่งมือให้เสร็จทันกำหนด ก่อนจะหมดแสงสุดท้ายของวัน
เปมกลับมารอผมที่ห้องพักนานแล้ว ทั้งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะนั่งอยู่หน้าเตาผิงไฟฟ้า ด้วยสภาพอากาศที่เย็นจัดของค่ำคืนนี้ทำให้คนชอบความหนาวเหน็บถึงกับแก้มเปลี่ยนสี ฝาดชมพูระเรื่อน่ามอง ผมออกปากว่าขอเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าชั่วครู่แล้วค่อยออกไปหาอะไรอุ่น ๆ ดื่มคลายหนาว
ร้านอาหารใกล้ที่พักคือจุดมุ่งหมาย เปมเป็นบุรุษเพศที่ไม่ค่อยเห็นประโยชน์ของอาหารมื้อเย็น ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบออกกำลังกายทำให้ต้องควบคุมอาหารทดแทนกัน ไม่เช่นนั้นคุณชายเปมทัตคงไม่มีรูปร่างสูงโปร่งและสมส่วนอย่างที่เห็น ดังนั้นอาหารมื้อนี้ผมจึงเป็นฝ่ายละเลียดกอร์ดองเบลอที่มาพร้อมกับบราตวรุสต์ยั่วใจคนรักสุขภาพที่เอาแต่จิบชาร้อนอย่างไม่ยินดียินร้าย
“การประชุมวันนี้เป็นไงบ้าง”
“ก็ราบรื่นดีไม่มีปัญหาอะไร งานนายล่ะ”
“บทความสำหรับผู้ส่งออกเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้คงว่างไปอีกสักพัก” เปมยิ้มคล้ายว่าจะแสดงความยินดีก่อนจะเหม่อมองออกไปหน้าร้านอีกครั้ง ด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบ ผู้คนบางตา มีเสียงเพลงแจ๊สเปิดคลอเบา ๆ ทำให้ผมกล้าที่จะถามถึงความเปลี่ยนแปลง “นายมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า พักนี้ไม่ค่อยยิ้มแย้มเลย”
“ช่วงนี้...งานเร่งนิดหน่อย” ถามคำตอบคำก็ถือเป็นสิ่งผิดปกติเช่นกัน
“แน่หรือ ปกตินายไม่เคยเก็บเรื่องงานมาคิดนอกเวลา เว้นแต่ว่าเป็นเรื่องสำคัญ”
“อย่ากังวลเลยน่า รีบทานเถอะ วันนี้ฉันไม่อยากนอนดึก” เปมบอกปัด ดูอย่างไรก็คล้ายว่าปิดบังกันชัด ๆ สองสามวันนี้ผมก็ไม่มีโอกาสได้พบคุณปราโมทย์เสียด้วย ไม่อย่างนั้นจะขอเสียมารยาทไต่ถามถึงสีหน้าไม่สู้ดีของคนที่ไม่มีแก่ใจจะทำงาน จากเดิมเป็นคนพูดน้อยมีเสน่ห์ที่รอยยิ้ม แต่พักนี้เสน่ห์ที่ว่ากลับเลือนหายไปจากใบหน้าสวย ผมเองก็ไม่กล้าซักไซ้เพราะต่อให้ถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยแค่ไหน ถ้าเปมไม่อยากบอก ผมก็ไม่มีทางได้ล่วงรู้
ผมถอดใจนานแล้วเรื่องความสัมพันธ์ที่สิ้นหวัง เปมไม่มีทางปล่อยให้ผมก้าวผ่านเส้นแบ่งของหัวใจ เพื่อนทุกคนทราบเรื่องนี้แต่คนที่ออกอาการเหมือนอกหักแทนกันเห็นจะเป็นน้องชายฝาแฝดตัวดี แซนมันคอยยุยงให้ผมผูกสัมพันธ์ครั้งใหม่กับใครคนอื่น ไม่อยากให้ยึดติดและคิดรักใครเพียงคนเดียวเป็นเวลานาน ๆ เพราะมันไม่เคยเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติอย่างรักแรกพบหรือคนของโชคชะตา ผู้ร่วมแผนการอย่างเท็ตก็คอยเป่าหูว่าน้องผู้หญิงที่แนะนำให้น่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ และเมื่อผมได้พบ...ผมเถียงไม่ออกเลยสักคำ
น้องนิษฐาหรือน้องฐาของไอ้แซนเป็นผู้หญิงน่ารักและคุยสนุก ผมไม่เคยนึกเบื่อเลยเมื่อได้พบปะ ด้วยความที่เป็นคนยิ้มเก่งไม่ต่างจากใครอีกคนผมจึงยอมเปิดใจและยินดีคบไว้ในฐานะคนรักเพื่อความสบายใจของแซน มีโอกาสโทรคุยกันบ้างไม่บ่อยนักตั้งแต่ผมเริ่มทำงานต่างบ้านต่างเมือง เปมทราบเรื่องนี้ดีและไม่มีท่าทีต่อต้านใด ๆ ซึ่งในทางกลับกัน ถ้าเปมมีคนรักผมคงยืนยิ้มละไมในขณะที่ทำความรู้จักกันเหมือนอย่างที่เขาทำไม่ได้แน่ เขาเอ่ยปากแสดงความยินดีโดยไม่มีความคลางแคลงใจเลยว่า...ผมยังรัก
วันต่อมาผมมีเวลาว่างหลังการประชุมในช่วงบ่าย ตั้งใจว่าจะพาคนที่อารมณ์ไม่ค่อยดีไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ อากาศบริสุทธิ์อาจทำให้รอยยิ้มที่เลือนหายไปฉายแววใหม่อีกครั้งบนใบหน้าสวย แต่โชคไม่ดีเลยที่เปมติดงานสำคัญทำให้ผมต้องนั่งจิบกาแฟอย่างสันโดษที่ม้าหินในสวนใกล้สถานทูต เหม่อมองคุณแม่จูงลูกสาวเดินเล่นบนสะพานข้ามบึงน้ำ อีกฝากฝั่งก็เห็นคู่รักทัดผมให้กันใต้ต้นเชอร์รี่ที่ออกดอกบานสะพรั่ง ในความรู้สึกที่อ้างว้างจับจิตไม่คิดเลยว่าเพื่อนคลายเหงาของผมจะโทรมาในช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุด
“ไงครับที่รัก”
(( ลองเรียกอีกที กูจะทำให้เจ้าหน้าที่การทูตไม่มีปากไว้พูดอีกเลย )) เมื่อปล่อยเสียงหัวเราะบรรยากาศรอบตัวผมก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ความจริงแค่เห็นว่าไอ้คุณชายคือสายโทรเข้าก็คล้ายว่ากาแฟยี่ห้อดังจะมีรสชาติกลมกล่อมขึ้นมาติดปลายลิ้น
“เอา ๆ ไม่เรียกก็ได้ครับที่รัก แล้วนี่โทรมาเพราะคิดถึงหรือมีธุระสำคัญ”
(( กูอารมณ์ไม่ดี อย่าชวนทะเลาะเลยซัน กูขอร้อง )) ลงว่าเนื้อเสียงใกล้เคียงสัตว์ป่าถูกทำร้ายอย่างสาหัสแบบนี้ ก็คงมีอยู่เรื่องเดียวเท่านั้นที่ผมพอจะนึกออก แล้วนายพรานก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนไกลตัว น้องเท็ตคนดีของพี่ตรัสแน่ ๆ
“เท็ตทำอะไร”
(( ไม่ได้ทำอะไร แต่กูอึดอัดว่ะซัน คืนนั้นที่ไปกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันก็เหมือนว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย แต่ความจริงแล้วคือกูยังรู้สึกได้ว่าเท็ตเว้นระยะห่างระหว่างเรามากเหลือเกิน มากจน...กูกลัว ))
“ยังรักไหม”
(( เคยรักอย่างไร ทุกวันนี้กูก็ยังเหมือนเดิม )) ฉะฉานไร้ที่ติ
“ก็ไปง้อ ถ้ามันยังไม่หายโกรธก็ง้อจนกว่าจะตายจากกันไปข้างหนึ่ง หรือจนกว่ามึงจะเลิกรัก”
(( ไม่มีวัน )) ชักไม่มั่นใจแล้วว่าเสียงโอดครวญของสัตว์บาดเจ็บเจียนตายกับเสียงผู้ชายที่ห้าวหาญเมื่อครู่คือคนเดียวกันหรือเปล่า แต่อย่างน้อยผมก็รู้สึกดีที่ช่วยปลุกใจคนที่กำลังท้อแท้กับปัญหาความรักให้ฮึกเหิม ทั้งที่เรื่องของตัวเองผมยังเอาตัวไม่รอดเลย
“อย่าลืมว่ามึงเป็นฝ่ายอมพะนำน้ำท่วมปากมาตั้งนานสองนาน มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จู่ ๆ จะมาแกล้งตายให้หมีมันใจอ่อน นี่ชีวิตจริงไม่ใช่นิทาน กูเคยเตือนแล้วว่างานนี้มึงต้องลำบากแน่ถ้าไม่รีบอธิบายก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป แล้วผิดไปจากที่กูพูดไหม คิดมากไปก็เท่านั้น เท็ตมันเข้าใจได้ โตแล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว กะอีแค่มึงโดนจับคลุมถุงชนเพราะผู้ใหญ่หวังดองกันเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ มึงก็บอกหมีไปสิว่าฮันนาห์ปฏิเสธ เล่าทุกอย่างให้มันฟัง แค่มึงเปิดปากเรื่องมันจะง่ายขึ้นเยอะเลย”
(( กูทำแล้ว กูบอกทุกอย่างหมดแล้ว กูถึงไม่เข้าใจว่าทำไมเท็ตยังทำตัวเหินห่าง ถ้าหากเท็ตหมดใจไม่รักกูแล้ว กูจะทำยังไงดีซัน กูจะขาดใจตายไปจริง ๆ หรือเปล่า ))
“ถ้าอย่างนั้นมึงก็ทำได้แค่รอ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมามึงก็รอให้ทุกอย่างมันบานปลายจนเกือบจะหาทางออกไม่ได้อยู่รอมร่อ มีอย่างที่ไหนขาดการติดต่อกันไปโดยไม่มีแม้แต่ข้อความ”
(( กูจะบอกอะไรดี ๆ ให้ ข้อความที่กูอยากส่งถึงเท็ตมีเป็นร้อยแต่มันเต็มไปด้วยคำเลี่ยน ๆ ชวนคลื่นไส้ กูเป็นคนพิมพ์เองแท้ ๆ ยังไม่กล้าอ่านเลยด้วยซ้ำ แล้วใครจะกล้ากดส่งให้คนที่แค่กูพูดว่าคิดถึงก็ขนลุกขนพอง ถ้าเท็ตได้อ่านข้อความพวกนั้นมีหวังโกรธกูเป็นฟืนเป็นไฟแน่ ))
“โกรธด้วยเรื่องพรรค์นี้ดีกว่าโกรธเพราะคิดไปเองคนเดียวว่ามึงอยากตัดความสัมพันธ์ หรือไม่จริง”
(( กูเปล่า ))
“แต่ถ้ากูเป็นเท็ต กูต้องคิดแบบนั้นแน่”
(( มึงไม่เข้าใจซัน อ่านให้ฟังเป็นตัวอย่างไหมว่าข้อความของกูมันน้ำเน่าแค่ไหน รอเดี๋ยว )) แล้วคุณชายก็เงียบไปนานผิดปกติจนผมเกือบวางสาย ก่อนที่เสียงกระซิบติดจะร้อนรนทำให้ผมได้แต่สงสัย (( หายไปแล้วว่ะ หายหมดทุกฉบับเลย กูบันทึกไว้เป็นข้อความร่างแต่ตอนนี้ไม่เหลือเลยสักข้อความ ))
“มึงเปลี่ยนเครื่องหรือเปล่า หรือว่าเผลอลบทิ้งไปหมดแล้ว” แล้วตรัสมันก็เงียบไปอีก ก่อนจะสบถพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์จนผมต้องถามซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น
(( กูกำลังนั่งรถไปหา อย่าเพิ่งกลับที่พัก )) พูดสวนกลับไปว่าเดี๋ยวแต่ก็ไม่ทันแล้ว ปลายสายถูกตัดหลังจากผมวางแก้วกาแฟลงข้างตัว กลอกตาไปมาอย่างมึนงงว่าผมกำลังอยู่ประเทศไหน แล้วตรัสมันจะนั่งรถในระยะเวลาสั้น ๆ มาจากอังกฤษได้อย่างไรในเมื่อผมอยู่เยอรมัน ด้วยความสงสัยจึงตัดสินใจโทรกลับไป แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้ไอ้ตรัสปิดโทรศัพท์ไปแล้ว
ผมอุตส่าห์ได้รับรางวัลความดีความชอบเป็นการกลับก่อนเวลาเลิกงานหลายชั่วโมงเพราะตลอดสามวันที่ผ่านมาผมไม่เคยได้กลับห้องพักตรงเวลา เหตุด้วยงานที่เร่งรัดกลัวว่าบทความจะเสร็จไม่ทันตีพิมพ์และเผยแพร่ในเว็บไซต์ผมจึงเลิกงานช้ากว่าปกติ กดดันตัวเองให้รีบเร่งจนผู้ใหญ่ชมเปราะว่าขยันขันแข็ง อย่างน้อยก็ได้ชื่นใจกับคำยกยอ
แล้วทำไมผมต้องนั่งลอยชายอยู่ในสวนสาธารณะโดยไม่รู้ว่าคนที่มันออกปากว่ากำลังเดินทางจะเยี่ยมหน้ามาถึงเมื่อไหร่ ทั้งที่จุดประสงค์แท้จริงคืออยากให้เปมรู้สึกสบายใจในบรรยากาศที่ร่มรื่น แต่จะด้วยสาเหตุอะไรไม่รู้ ดูเหมือนว่าวันนี้ลูกชายท่านทูตจะมีอารมณ์ขุ่นมัวมากกว่าวันก่อน ๆ เสียอีก
ข้อความที่ได้รับล่าสุดทำให้ผมต้องรีบสาวเท้าจากม้านั่งยาวในสวนมายังหน้ารั้วสถานทูต ประมาณสิบนาทีกว่าเท่านั้นหลังจากบทสนทนาที่ปิดประเด็นไม่ค่อยสวย จู่ ๆ ตรัสมันก็บอกว่ามาถึงแล้ว รวดเร็วทันใจจนผมอดคิดไม่ได้ว่าสิทธิพิเศษของบุตรชายคุณฉัตรพันธ์จะสามารถทำอะไรที่น่าตื่นตะลึงได้มากกว่านี้อีกไหม
“สรุปว่ามึงตั้งใจจะเดินทางกลับจากอังกฤษมาหากูอยู่แล้ว” มันไม่ตอบแค่เหลือบมองอาคารสี่ชั้นอย่างสนอกสนใจ “แล้วทำไมต้องโทรศัพท์มาพร่ำเพ้อทั้งที่กำลังจะถึงอยู่แล้ว เข้าใจว่ารวยแต่มันสิ้นเปลือง”
“อยู่บนรถไฟฟ้านาน ๆ มันน่าเบื่อ” เหตุผลไร้แก่นสาร ถ้าไม่ติดว่าใบหน้าของมันเกลี้ยงเกลาจนไม่กล้าแตะ ผมคงฝากหลังมือไว้เป็นอนุสรณ์ “ที่เชินเนอเฟลด์คนเยอะแยะไปหมด รู้อย่างนี้มาไฟลท์กลางคืนซะก็ดี”
“จะถือกระเป๋ายืนบ่นอยู่ตรงนี้หรือจะไปห้องพัก” คุณชายไม่มีปฏิกิริยากับถ้อยคำกระทบกระเทียบ แค่ถอนหายใจแล้วปรับความยาวของหูจับกระเป๋าสัมภาระ ก่อนจะหันมามองหน้าผมพร้อมเลิกคิ้ว
“อ้นล่ะ” ประสาทสัมผัสสั่งการช้าไปหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่ถามถึงเลย
“ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน โชคดีที่วันนี้กูประชุมเสร็จเร็ว ไม่อย่างนั้นมึงคงต้องไปนอนแกร่วอยู่ที่ห้องคนเดียว จะทำอะไรก็ปรึกษากันบ้าง ชอบตัดสินใจปุบปับ กูตามมึงไม่เคยทันจริง ๆ”
“ถ้ายังไม่คิดจะพากลับห้องก็ส่งมือมาช่วยกูยกกระเป๋าด้วยครับ”
“ธุระไม่ใช่ว่ะ”
สถานที่พักสำหรับเจ้าหน้าที่ชาวไทยใช้เวลาเดินเท้าไม่กี่นาทีก็ถึง ห้องของผมอยู่ชั้นสาม ชั้นเดียวกับเปม ใกล้ชิดกันมากถึงขนาดเปิดประตูออกมาก็เจอหน้ากันทุกเช้าเย็น ตรัสไม่จำเป็นต้องรื้อกระเป๋าจัดเก็บข้าวของเพราะผมคิดว่าถ้ามันโผล่มาแบบไร้วี่แววได้ ก็คงจะหนีกลับแบบไร้เหตุผลได้เช่นกัน
“มึงยังไม่ได้บอกกูเลยว่าข้อความพวกนั้นหายไปไหน” ตรัสมันโยนเสื้อโค้ทไว้บนเตียงแล้วก้าวออกไปรับอากาศบริสุทธิ์ที่ระเบียง ไม่รู้ว่าเพราะสถาปัตยกรรมที่แปลกตาหรือว่าปัญหาจิตใจที่ทำให้ตรัสเหม่อมองออกไปโดยไม่รับฟังคำถาม จนผมต้องเดินตามมาจับไหล่แล้วย้ำถามอีกครั้ง
“ไม่ได้หาย มันแค่ย้ายจากข้อความร่างไปอยู่ในส่วนของข้อความที่ถูกส่งออก”
“ส่งออก ส่งไปให้ใคร ใครส่ง มึงจะบอกว่ามึงเบลอหรือเมาหรือขาดสติถึงขนาดส่งข้อความน้ำเน่าไปให้ใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ”
“เปล่า คนส่งไม่ใช่กู ส่วนคนรับกูก็รู้จักดีเสียด้วย แต่ตอนนี้ขอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แก้เผ็ดเด็กที่ชอบทำอะไรโดยพละการสักหน่อย”
“เท็ตล่ะสิ”
“มีอยู่คนเดียวที่กล้าแตะโทรศัพท์กู”
“เอาน่า อย่างน้อยความในใจมึงก็ส่งไปถึงผู้รับแล้ว เท็ตมันคงยอมลดหย่อนโทษให้บ้าง หรือไม่ก็รู้สึกสะอิดสะเอียนจนไม่กล้ามองหน้ามึงอีกเลย” ส่งมอบกำลังใจให้เสร็จสรรพก่อนจะรีบย้ายตัวเองกลับเข้ามาในห้อง ไม่รอให้ตรัสส่งหมัดมาขอบคุณ แต่ได้นิ้วกลางแทนสินน้ำใจ รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องปากท้องก่อนจะได้รับคำตอบว่า ‘อะไรก็ได้’
ระหว่างเดินกลับจากร้านอาหารใกล้ที่พักเปมโทรศัพท์หาผม ด้วยเวลาและความน่าจะเป็นป่านนี้เขาควรกลับถึงห้องพักแล้ว ดังนั้นประโยคแรกที่รับสายจึงไม่ใช่คำถามว่าอยู่ที่ไหน หรือทำอะไรกับใคร
“หิวไหม ฉันซื้อมื้อเย็นไว้ให้แล้ว”
(( ซัน...มารับหน่อยได้ไหม ))
“มีอะไรหรือเปล่า” เขารู้ว่าผมไม่มีทางปฏิเสธ แต่ด้วยน้ำเสียงทำให้ผมต้องย้อนถามเพื่อความสบายใจ เสียงเปมแปลกไปจนเรียกได้ว่าสั่นเครือ และจะด้วยจิตสำนึกฝ่ายไหนไม่รู้ ผมฟันธงไปแล้วว่าต้องเป็นเรื่องร้าย สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้ตรัสกลับไปรอเก้อที่ห้องพักพร้อมกล่องสลัดอโวคาโด
ผมก้าวยาว ๆ ผ่านประตูหน้าเข้ามาแล้วมองหาคนที่ควรจะนั่งรอผมอยู่ไม่ไกล แล้วผมก็เจอเปมทัตยืนอยู่กับใครอีกคน ผู้ชายที่ยืนพิงกำแพงหันหลังให้ผมคนนั้นทำไมถึงรู้สึกคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก ความสูงประมาณนี้ รูปร่างแบบนี้ผมเคยเห็นที่ไหน นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อ ผมสาวเท้าเข้าไปใกล้...ใกล้จนมองเห็นว่าเขาเป็นใคร
รุ่นพี่ธาวิน รักแรกของเปมทัตกำลังยิ้มให้ผมอยู่ตรงนั้น
▩▩▩
-
จะมาต่อใช่ป่ะคะ :z3: :z3:
มาต่อหน้านี้กลัวบางคนไม่เห็นจัง :mew2:
-
ต้องกลับไปอ่านใหม่ เรารอมานาน
-
ดีใจที่มีงานเขียนออกมาอีกนะค๊ะ แต่ถ้าลงตรงนี้อาจจะมีผู้อ่านเห็นน้อยกว่า เพราะเป็นที่เก็บนิยายที่จบแล้ว
-
รอตอนต่อไปจ้า :pig2: :pig2: :pig2:
-
อ่านภาคทะลึ่งจบแล้วว !! :hao3:
ต้องบอกอ่านจบแล้วก็ยังงงกับหลายๆปม ปัญหาก็ดูเหมือนถูกคลี่คลายไม่ค่อยครบ
แต่ต้องเห็นใจเพราะไรท์เตอร์บอกว่าไม่มีพรอต555555 แต่ขนาดนี้ก็เก่งมากแล้ว o13 o13 o13
เราชอบคาเรกเตอร์ความซื่อๆนะมันดูแบบโก๊ะๆ แต่มันก็ไม่ใช่ไม่ทันคนเลย ชอบๆ
ไว้จะกลับมาอ่าน ท.ทฤษฎี ใหม่น้า จะรอมาเจิ่มหลังจบ อิอิ
ปล.ลิ้งสารบัญของ ท.ทฤษฎี มันเป็นของ ท.ทะลึ่งนะ อย่าลืมแก้
ท.ทฤษฎี
[1]
> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33881.msg3663352#msg3663352 <
:call:
-
จำได้ว่าเคยอ่าน (อ่านไปก็เจ็บไปด้วย...เป็นพวกชอบความเจ็บปวดสินะ) แต่คนเขียนหายไปนานมาก หวังว่าคราวนี้จะแต่งต่อจนจบนะคะ อยากรู้ว่าจะต้องอกหักเพราะรักเพื่อนหรือจะได้สมหวังเสียที
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:hao3: :hao3: :hao3:
จะพยายามมาลงบ่อย ๆ นะคะ อย่าเพิ่งท้อใจกับนักเขียนสันหลังยาวคนนี้เลยน้า~
ทฤษฎี : บทที่ 2
ผมบอกไม่ได้ว่าความรู้สึกที่ปะดังปะเดเข้ามาในเวลานี้คืออะไร แต่ที่แน่ ๆ คำแรกที่หลุดออกจากปากไม่ใช่การทักทายแสนสุภาพอย่างกล่าวสวัสดีแล้วประนมมือไหว้ ผมเผลอเรียกชื่อพี่เขาแผ่วเบาแล้วหยุดฝีเท้าเพียงแค่นั้น ใบหน้าด้านชาระดับที่ไม่คณามือไอ้ตรัส ไม่อยากถามถึงความเป็นมาเป็นไป รู้เพียงว่าสีหน้าของเปมตอนนี้ไม่สู้ดีและมีความเสี่ยงสูงว่าผมจะใช้น้ำเสียงกรรโชกแทนการโอภาปราศรัย
“ผมขอตัวนะครับ” เสียงแหบแห้งของเปมช่วยเตือนให้ผมผ่อนลมหายใจอีกครั้งหลังจากหยุดนิ่งไปหลายวินาที ผมทำได้เพียงสาวเท้าตามแรงดึงจากชายเสื้อสูท โดยไม่คิดจะมองย้อนกลับไปหาคนที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง
ทั้งที่อยากเห็นหน้าคนอมทุกข์ยิ้มได้สักครั้งในรอบสัปดาห์เมื่อเห็นหน้าเพื่อนสนิทบินลัดฟ้ามาหาถึงห้องพัก แต่สถานการณ์กลับตาลปัตร เป็นตรัสเสียอีกที่เป็นฝ่ายประหลาดใจเมื่อเห็นขอบตาชื้นของคนที่โปรดปราณการยิ้มแย้มมากกว่าสิ่งใด เปมยกมุมปากเจื่อน ๆ ขณะเดินไปจับไหล่ตรัสเพื่อทักทาย ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องครัว
“เกิดอะไรขึ้น” ผมส่ายหน้าแล้วเหลือบมองแฟ้มเอกสารที่เปมหยิบติดมือมา และคล้ายว่าตรัสจะอ่านใจผมออก มันคว้ามาเปิดโดยไม่ขออนุญาตให้มากความ
“แฟ้มประวัติ...ที่ปรึกษาฝ่ายเศรษฐกิจเเละการพาณิชย์” ตรัสพึมพำก่อนจะยื่นมันมาให้ผมเพื่อขอคำอธิบายเพิ่มเติม และคำตอบเดียวที่ผมจะให้ได้คือความเงียบ กระนั้นการกระวัดสายตาบนหน้ากระดาษก็ทำให้คุณชายถึงกับหรี่ตาอย่างฉุกใจ
“ธาวิน หรือว่า...” ผมพยักหน้า อากัปกิริยาของไอ้คุณชายบอกผมได้ดีว่าแปลกใจแค่ไหน มันบังเอิญเกินไปจนผมอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะโลกกลมหรือผมมีกรรมเก่าแต่ชาติปางก่อน
เปมเดินกลับออกมาจากห้องครัวพร้อมแก้วน้ำสำหรับตรัสและผม ก่อนจะหยิบแฟ้มเจ้าปัญหาแล้วพูดเปรย ๆ ว่าขอกลับห้องไปทำธุระส่วนตัว ช่วงค่ำ ๆ จะกลับมาพร้อมคำอธิบาย
ผมมองตรัสยืนจ้องจอโทรศัพท์พร้อมถือขวดเบียร์อยู่ตรงระเบียงมานานร่วมชั่วโมง แต่ก็ไม่เห็นมีวี่แววว่ามันโทรหาใครสักที เลา ๆ ว่าน่าจะรอใครบางคนเขาโทรหาเสียมากกว่า ส่วนตัวผมได้แต่ลอบถอนใจกับแฟ้มประวัติสลับกับการเหลือบมองประตูห้อง
เอาเข้าจริงเปมก็ไม่ได้กลับมาที่ห้องผมเลยตลอดทั้งคืน ผมนอนไม่หลับ สาเหตุหลักคงหนีไม่พ้นความกังวลเกี่ยวกับเพื่อนร่วมงานใหม่ของเปมทัต และสาเหตุรองที่ยังเห็นอยู่ตำตา คุณชายตรัสลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านฉัตรพันธ์กำลังนั่งพิงพนักโซฟาอย่างหมดสภาพ มิหนำซ้ำรอบตัวยังรายล้อมด้วยขวดเบียร์นับสิบ
โชคดีเหลือเกินที่วันนี้เป็นวันหยุด ผมนึกชังน้ำหน้านายธาวินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอตอนมัธยมปลายเมื่อหลายปีก่อน ยิ่งรู้วีรกรรมที่เขาก่อไว้กับเปมยิ่งเจ็บใจหนัก ถึงขั้นไม่อยากหายใจร่วมอากาศเดียวกันด้วยซ้ำ และนั่นคงเป็นเรื่องยากถ้าหากผมต้องก้าวเข้าสถานทูตในวันนี้ ผมตัดสินใจเหยียดตัวลุกขึ้น ใช้เวลาทำธุระในห้องน้ำครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกไปยังห้องตรงกันข้าม ปล่อยให้ตรัสนอนอยู่อย่างนั้นไม่รู้วันรู้คืน
ผมเคาะประตูเบา ๆ ไม่กี่ครั้ง เจ้าของห้องที่ยังสวมเชิ้ตตัวเดิมก็ยอมเปิดประตูกว้างให้ผมล่วงล้ำเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว ขอบตาคล้ำของเปมบอกผมได้ดีว่าเขานอนหลับสนิทแค่ไหน เห็นได้จากผ้าปูเตียงที่ยังไม่มีรอยยับย่นสักนิดยิ่งมั่นใจหนัก มีเพียงคอมพิวเตอร์ที่ถูกเปิดทิ้งไว้และกระป๋องน้ำอัดลมที่วางอยู่ข้างกันเป็นหลักฐานว่าทั้งคืนเปมสูญเวลาไปกับอะไร
“ทำงานทั้งคืนเลยหรือ” เปมยิ้มหน่าย ๆ พร้อมกับลูบท้ายทอย “ง่วงก็นอนก่อนนะ ฉันจะปิดคอมฯ ให้ ไว้ช่วงบ่ายออกไปหาอะไรทานกัน” ผมกล่อมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างเอาใจ เปมว่าง่ายเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเตียงนอน
“ขอบใจนะซัน”
“อยากอาบน้ำก่อนไหม”
“ไม่ล่ะ ตอนบ่ายรบกวนปลุกฉันหน่อยแล้วกัน” ผมพยักหน้าพลางเดินไปปิดม่านให้อย่างเบามือ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟามองเจ้าของห้องที่ค่อย ๆ ปิดเปลือกตา ผมผ่อนลมหายใจ ไม่ดังนักแต่ก็ช่วยให้ความอัดอั้นในอกมันระบายออกมาได้บ้าง
ผมมีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบคนแพ้อย่างนี้ ไม่มีเลยสักหนที่ผมจะแสดงออกถึงความเป็นผู้นำ ทำได้เพียงเดินตามรอยเท้าที่เปมเหยียบย่ำนำทางไว้ให้ ไม่แม้แต่จะคิดบิดพลิ้ว ทั้งที่ก้าวเร็วขึ้นอีกนิดผมก็จะนำเขาอยู่แล้วแท้ ๆ แต่ผมเลือกที่จะมองแผ่นหลังเขาอยู่อย่างนี้...เรื่อยมา
ครั้งสุดท้ายที่เห็นเปมเสียใจผมยังจำได้ดี มีเพียงฝ่ามือบนหัวไหล่ที่ช่วยปลอบโยนไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ ถึงจะอย่างนั้น ผมก็ไม่เคยเห็นเขาร้องไห้เลยสักครั้ง มีเพียงแววตาที่สะท้อนบอกผมว่าเขาเป็นทุกข์ใจ และนั่นคือเหตุผลที่ผมเกลียดรักแรกของเขามากกว่าใคร
ตั้งแต่รู้จักกันมาชีวิตของเปมทัตมีแต่ความสงบสุข จิตใจแจ่มใส ร่างกายแข็งแรง ผลการเรียนดีเด่น อีกทั้งยังมีบุพการีคอยสนับสนุนทุกกิจกรรม ไม่มีใครหน้าไหนกล้าขัดใจผู้ชายคนนี้ แม้แต่ผมเองที่เป็นเพื่อนสนิท เส้นกั้นแบ่งความสัมพันธ์จะแน่นหนาแค่ไหน ผมยังไม่เคยอาจหาญล่วงล้ำเลยสักหน แล้วคนอย่างหมอนั่นกล้าดียังไง
หนึ่งปีครึ่งกับความห่างเหินที่เปมหยิบยื่นให้ ผมไม่มีวันลืม ตั้งแต่ปีสุดท้ายของมัธยมปลายจนเข้ามหาวิทยาลัยปีแรก จากคนที่เคยนั่งข้างกันเวลาเรียนกลับกลายเป็นความว่างเปล่า ผมต้องกลับคอนโดฯ คนเดียว กินข้าวคนเดียว ขับรถเล่นคนเดียว ผมไม่ใช่คนขี้เหงาถึงขนาดต้องคว้าเอาใครก็ได้มาแก้ขัด จึงไม่มีความจำเป็นเลยที่จะเก็บคำล้อเลียนของเพื่อนมัธยมมาใส่ใจเวลาเจอกันในงานคืนสู่เหย้า ผมไม่ได้รอให้อ้นของเพื่อน ๆ มารับรัก ไม่เคยคิดให้เขาสงสารหรือเห็นใจ ไม่แม้แต่จะสาปแช่งให้พวกเขาเลิกกัน ผมภูมิใจด้วยซ้ำที่เปมวางผมไว้แค่ความเป็นเพื่อน ความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันขาดสะบั้นง่าย ๆ เหมือนอย่างคำว่า ‘เราเลิกกัน’
เปมขยับตัวตอนที่ผมลุกขึ้นมารินน้ำดื่มจากตู้เย็นก่อนจะกลับไปนั่งมองคนนอนหลับตรงโซฟาที่เดิม เพียงแค่เห็นเขากินอิ่ม นอนหลับสบาย เท่านี้เองความสุขง่าย ๆ ที่หาได้รายวัน เสียแต่ว่าความสุขของผมกำลังถูกบดบังด้วยหมอกควันจาง ๆ คล้ายมลพิษ มลพิษแสนอันตรายที่ชื่อว่านายธาวิน ประกรพิเภก
ผมมองนาฬิกาดิจิตอลข้างหัวเตียงบอกเวลาบ่ายสองโมงตรง ตัดสินใจว่าถ้าคนบ้างานเขาอยากนอนผมก็จะปล่อยให้เขานอนไปก่อน แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที แต่ทว่าเสียงลูกบิดประตูคงจะดังเกินไป เปมจึงหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วถามผมด้วยเสียงแหบพร่าอย่างคนเพิ่งตื่นนอน
“ไปไหน”
“จะกลับห้องไปดูไอ้คุณตรัสมันหน่อย เมื่อคืนมันหลับไปทั้งที่มือยังถือขวดเบียร์อยู่ด้วยซ้ำ ไม่รู้ป่านนี้ตื่นหรือยัง” เปมยิ้มน้อย ๆ ทั้งที่ตาปรือจนเกือบปิดสนิท
“ทะเลาะกับเท็ตใช่ไหม”
“ก็มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ทำให้คนอย่างไอ้ตรัสจะเป็นจะตาย หิวหรือยัง” ผมจงใจเลี่ยงประเด็นเพราะไม่อยากให้เขารับรู้เรื่องทุกข์ใจของใครอื่น ทั้งที่ตัวเองก็มีเรื่องหนักหนารออยู่ข้างหน้า
“กลับไปรอที่ห้องก่อนก็ได้ ขออาบน้ำสักห้านาทีแล้วจะตามไป” ผมยิ้มรับคนที่พูดจบก็ก้มหน้าหาวกับฝ่ามือทั้งสองข้าง
ท่านตรัสของเท็ดดี้แบร์นั้นสบายดีไม่มีอาการแฮงค์โอเวอร์ มันอาบน้ำเรียบร้อยแล้วตอนที่ผมก้าวกลับเข้ามาในห้อง เห็นมันนั่งสารวนอยู่บนโซฟากับแท็บเล็ตคู่ใจ เปรย ๆ ว่ากำลังจองตั๋วโดยสารเที่ยวบินตรงกลับไทย ผมก็ได้แต่หวังว่าการตัดสินใจของมันคราวนี้จะมีผลเชิงบวก เพราะอย่าว่าแต่เท็ตเลย ผมเองก็เบื่ออาการเด็กเก็บกด ปากหนักแต่รักจริงของมันเหลือเกิน
“อร่อยไหม” ผมถามคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามในชุดลำลองอย่างเสื้อไหมพรมสีเข้มและกางเกงยีนส์ เปมพยักหน้าเป็นคำตอบ ส่วนตรัสปฏิเสธที่จะร่วมทานอาหารมื้อนี้ด้วยกันเพราะมันรีบร้อนไปสนามบิน
ผมสังเกตได้ว่าตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในร้าน เปมทัตจงใจมองเมินโต๊ะอาหารที่อยู่ด้านหลังผม พยายามไม่คิดมากแต่ดูเหมือนว่ามันจะมีผลกับความอยากอาหารของเปม ผมตัดสินใจแกล้งทำกระเป๋าเงินหล่น และในขณะที่ก้มเก็บก็เอี้ยวตัวมองจึงได้เห็นเต็มตา นายธาวินกำลังนั่งอยู่ตรงนั้นตามลำพัง
“เปม...”
“ไม่เป็นไร ทานต่อเถอะ” ถึงเปมจะว่าอย่างนั้น แต่ไม่กี่อึดใจผมก็อดรนทนอยู่กับบรรยากาศชวนคลื่นไส้อย่างนี้ไม่ไหว จนต้องออกปากอีกครั้ง
“ไปร้านอื่นกัน” ไม่ใช่คำร้องขอแต่คล้ายว่าเป็นคำสั่งในน้ำเสียง กอปรกับการที่ผมลุกขึ้นยืนแล้วถือวิสาสะยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงานที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ไม่ไกล ก่อนที่เปมจะนำไปที่หน้าร้านแล้วยืนผ่อนลมหายใจอยู่ตรงนั้นจนผมเสร็จธุระ
เราเดินรับลมไปเรื่อย ๆ โดยที่เปมยังตั้งมั่นที่จะไม่คุยเรื่องนายธาวิน ผมตามใจเขาเฉกเช่นที่เคยทำเสมอมา เว้นแต่ว่าเสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินประชิดจะทำให้ผมเสียศูนย์ไปไม่น้อยก็ตามที
“อ้น” ถ้าเทียบกับสรรพสิ่งรอบตัวเวลานี้ เสียงนั่นก็คงมีค่าไม่ต่างอะไรกับสายลมที่พัดอื้ออึงอยู่ในหู แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เจ้าของชื่อหยุดยืนนิ่ง เปมเม้มปากก่อนจะหันกลับไปเพื่อเผชิญหน้ากับคนที่เขาพยายามมองเมิน “ผมขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม แค่ห้านาที”
แววตาคู่นั้นไม่บ่งชัดถึงคำตอบใด ๆ เป็นเวลาครู่หนึ่งจนกระทั่งเขาผินหน้ามาหาผม ก่อนจะยกมุมปากเล็กน้อยเป็นนัยแทนคำว่าไม่เป็นไร ซึ่งการกระทำนั้นก็บอกกับผมอีกเช่นกันว่าจงตระหนักถึงคำว่าส่วนเกิน
ผมก้าวห่างออกมาให้เวลาส่วนตัวกับเขาสองคนโดยไร้ซึ่งจุดหมาย นึกถึงวีรกรรมในอดีตของนายธาวินแล้วร่ำ ๆ อยากเดินกลับไปขัดขวางบทสนทนา เดินมาสักพักมองเห็นโบสถ์เก่าแก่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกล ผมจึงตัดสินใจถ่ายภาพฆ่าเวลา แต่ขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็เห็นเจ้าของเบอร์คุ้นตาเป็นสายเรียกเข้า
“สวัสดีครับน้องฐา โทรมาเร็วจังเลยวันนี้”
(( ไม่เร็วหรอกค่ะ หกโมงกว่าแล้วต่างหาก พี่ซันทำอะไรอยู่คะ ))
“พี่ออกมาทานข้าวค่ะ กำลังรอเพื่อนทำธุระ” ธุระที่พี่ไม่เต็มใจจะรอ
ด้วยเหตุนี้กิจกรรมลดความเหนื่อยหน่ายของผมจึงกลายเป็นการพูดจ้ออยู่หน้าโบสถ์ มีนักท่องเที่ยวมากหน้าหลายตาเดินเข้าออกไม่ขาดสาย ผมไม่เคยชินกับการถูกจับจ้องก็เลยถอดใจเดินกลับไปทางเดิม จนเห็นเปมกับนายธาวินอยู่ในระยะสายตา
รู้แก่ใจดีว่าไม่มีสิทธิ์ แต่ช่วยไม่ได้ที่ผมจะหาข้อแก้ตัวว่าทำไมผมถึงมองเขาสองคนไม่วางตา เปมเป็นเพื่อนสนิท สถานะที่ควรค่าต่อการใช้เป็นข้ออ้าง ปากยังตอบคำน้องฐาว่าจะถ่ายรูปไปฝากมากมาย แต่ในใจกลับนึกกลัวภาพที่เห็น ธาวินแตะปลายนิ้วกับต้นแขนของคนที่ไม่มีทีท่าว่าจะปัดป้อง ด้วยความสูงระดับสายตาทำให้ผมมองเห็นสีหน้าของเพื่อนสนิทไม่ถนัดนัก ผมจึงตัดสินใจไม่ขอทิ้งระยะห่างไปมากกว่านี้
“เพื่อนพี่เสร็จธุระแล้ว ไว้พี่จะโทรกลับนะคะ”
(( ค่ะ ฐาจะรอนะคะ ))
ผมข่มใจให้เย็นเท่าที่แรงฝืนการก้าวเท้าจะทานไหว สองมือในกระเป๋ากางเกงคงจะพอทำให้ดูสงบลงมาก ผมมองเห็นแล้วว่าสีหน้าของเปมไม่ต่างไปจากเมื่อสิบนาทีก่อนสักนิด เว้นแต่เพียงแววตาคู่นั้นดูอ่อนลงมากเหลือเกิน
“หมดเวลาแล้ว” ผมพูดรวบรัดตัดความกับคนอาวุโสกว่า ช่วงโอกาสสั้น ๆ ที่เปมทัตปราณีให้ เท่านี้ก็มากเกินพอ
(( ท่านพี่ ข้าได้ยินข่าวไม่สู้ดีนักเกี่ยวกันนางในดวงใจของท่าน เป็นตายร้ายดีเยี่ยงไรไม่ติดต่อข้าบ้างเลย )) กลับมาถึงห้องก็ได้รับเสียงจากปลายสายโดยที่ผมยังไม่ทันได้กรอกวลีใด ๆ ทักทาย ไอ้แฝดผู้น้องตัวแสบคงรู้เรื่องเปมจากตรัส ถึงได้ส่งความปรารถนาดีก้ำกึ่งเยาะเย้ยมาเป็นกำลังใจ
“ตรัสมันแปลงร่างเป็นม้าไวไปบอกมึงใช่ไหม”
(( มาในร่างตัวอักษรว่ะ ส่วนร่างกายไอ้คุณชายน่าจะยังไม่ถึงไทย นี่กูยังช็อกอยู่เลยเถอะ นึกว่าไอ้คุณพี่วินอะไรนั่นจะล้มหายตายห่าไปแล้วซะอีก ))
“ถึงจะยังไม่ตาย แต่ตอนนี้เมืองสวรรค์อย่างเบอร์ลินก็กลายเป็นนรกไปแล้วในสายตากู”
(( ซัน มึงมีน้องฐาแล้วนะ อย่าลืมบ่อยนักได้ไหมวะ ))
“จะให้กูย้ำอีกกี่ครั้งว่ากูยังทำใจไม่ได้ กูยังตัดใจจากเปมไม่ได้”
(( โถ พ่อคุณ ต่อให้มึงมีกำลังภายในแก่กล้าแค่ไหน ถ้าต้องเจอหน้ากันยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนั้น มีหวังรักเขาข้างเดียวจนใจขาดตายแน่ ))
“ถ้าจะโทรมาซ้ำเติมกัน กูวางแล้วนะ”
(( เฮ้ยเปล่าครับลูกพี่ นี่กูกำลังเตือนสติมึงอยู่นะ และกูก็พยายามสุดกำลังของกูแล้วด้วย มึงรักใครคนหนึ่งนานเกินไปแล้ว ซึ่งมันอาจจะนานเกินเยียวยา แต่ถ้ามึงไม่ก้าวถอยห่างออกมาบ้าง คนที่จะเจ็บเจียนตายก็มีแค่มึงคนเดียวเท่านั้นนะซัน อ้นไม่ได้เกลียดมึง แค่ไม่รัก ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะรัก แต่มันไม่ได้รัก เข้าใจไหมซัน ))
เข้าใจ กูเข้าใจ แต่กูยังไม่พร้อมจะเสียเขาไป แล้วมึงล่ะ เข้าใจกูไหมแซน
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ที่ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล แค่แง้มประตูห้องเปิดออกก็เห็นหน้าคนที่อยากเจอเป็นคนสุดท้ายในโลกใบนี้ ธาวินยกมุมปากส่งให้จากหน้าห้องเปมทัตเมื่อสบตาผม รู้ได้ในทันทีว่าเช้านี้ผมต้องเดินไปที่ทำงานคนเดียวแน่แล้ว
ผมพอจะจับต้นชนปลายได้ด้วยประสาทสัมผัสว่าเมื่อวานนี้เขาสองคนปรับความเข้าใจกัน ในจุดที่รู้ซึ้งอย่างสุดใจว่าคนนอกเป็นอย่างไรก็สายเกินไปเสียแล้ว ผมทำใจไม่ทัน ผมไม่ได้ดั้นด้นมาถึงเยอรมันเพื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์อย่างนี้ ผมตัวคนเดียวกับเปมทัตที่เอื้อมไม่ถึง โหดร้ายเกินไป ผมรับไม่ไหว
แปดชั่วโมงกับการจดจ่อสมาธิให้อยู่กับเอกสารตรงหน้า และดึงสายตากลับมาบนโต๊ะตัวเองทุกครั้งที่รู้ตัวว่าเผลอมองไปยังโต๊ะเปมทัตทุก ๆ ห้านาที เขาเองก็คงรู้ตัวว่าถูกจ้องด้วยความคลางแคลงใจ ไม่อย่างนั้นร่างสูงโปร่งคงไม่เดินตรงมาหาผม
“กลับห้องเลยไหม ฉันมีเรื่องจะปรึกษา” ทั้งที่เป็นคำถามแสนธรรมดาแท้ ๆ แต่มือผมกลับเริ่มขยับเพื่อจัดเก็บข้าวของโดยทันที
“แล้วคุณธาวิน ไม่กลับกับเขาหรือ” แต่ก็ไม่วายถามไปอย่างที่ใจนึก เมื่อเช้ายังอนุญาตให้หมอนั่นไปรับถึงหน้าประตูห้องแท้ ๆ แต่ตอนนี้กลับเฉไฉไม่ตอบคำ หรือเพื่อความสบายใจ เพราะเปมก็คงเข้าใจดีว่าผมรู้สึกอย่างไรกับคนที่มีฐานะไม่ต่างอะไรกับคู่แข่งหัวใจ
เรื่องตลกร้ายในรอบสัปดาห์ที่ทารุณยิ่งกว่าได้รับรู้ว่าต้องเจอหน้าคู่ปรับเก่าตลอดเวลาทำงานก็คือ นายธาวินเชิญชวนเปมทัตไปปราสาทนอยชวานชไตน์ในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้ คาบเกี่ยวระหว่างการท่องเที่ยวส่วนตัวกับเป็นทางการเพราะมีท่านปราโมทย์เป็นหัวเรือใหญ่ โดยให้ชื่อการทัศนาจรครั้งนี้ว่าทริปต้อนรับคุณชายธาวิน ผู้เป็นถึงลูกชายคนรองของเพื่อนสมัยเรียนปริญญาโท
“ฉันอยากให้ซันไปด้วย” ผมก็เป็นเสียแบบนี้ ยังมีลมหายใจแท้ ๆ แต่ทำตัวไม่ต่างจากของตาย รู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจว่าต้องไปเห็นภาพบาดตา แต่ก็ยังเอ่ยปากตอบรับคำโดยไม่คิดให้เสียเวลา
“ยังไงคุณพ่อก็ต้องชวนนายไปด้วยอยู่แล้ว ฉันแค่กลัวนายปฏิเสธ” ด้วยความสัตย์จริง บางครั้งผมอยากพูดอยากระบายทุกอย่างที่วิ่งวนอยู่ในหัวของผม ให้อีกฝ่ายเขาได้รับรู้ความทุกข์ยากลำบากใจของผมบ้าง แต่ผมทำไม่ได้ ผมบอกไม่ได้
จะให้ผมย้อนถามเขาหรือ ว่าตั้งแต่รู้จักกันมามีครั้งไหนบ้างที่ผมไม่ยินยอมน้อมรับความหวังดีที่รังแต่จะบั่นทอนจิตใจ หลายปีก่อนเปมทัตชวนไปบ้าน ผมก็ไปโดยไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีว่าบ้านนี้มีลูกชายคนเดียว ห้องนอนก็ต้องมีเตียงเดียว แล้วจุดจบของคำว่าบรรยากาศพาไปคือผมเผลอบอกความในใจ ก่อนที่เปมจะบ่อนทำลายความหวังอันน้อยนิดของผมด้วยคำว่า...เราเป็นเพื่อนกัน
และในครั้งนี้ ผมมีเสี้ยนหนามตำใจให้สำนึกอยู่ร่ำ ๆ ว่าเปมกับนายธาวินกำลังจะก้าวข้ามความบาดหมางอย่างกับทุกสิ่งไม่เคยเกิดขึ้น อย่างกับ...นายธาวินไม่เคยนอกใจไปกับใครต่อใครมากหน้าหลายตา
รถโค้ชของสถานทูตเดินทางมุ่งหน้าลงทิศใต้จากเบอร์ลินสู่มิวนิคตั้งแต่ก่อนรุ่งสาง กว่าจะถึงจุดหมายก็จวนจะบ่ายโมงอยู่รอมร่อ บ้านพักที่ท่านปราโมทย์เลือกสรรเป็นเรือนรับรองสไตล์ชาเลย์ที่ห้อมล้อมไปด้วยไม้ดอกนานาพันธุ์ ผมเห็นเปมยืนนิ่งประหนึ่งชั่งใจว่าจะแบ่งแยกห้องพักกันอย่างไร แต่ในที่สุดเขาก็ลากกระเป๋าของผมติดมือไปด้วยกัน ส่วนนายธาวินนั้นคงต้องอาศัยบ้านหลังเดียวกับท่านปราโมทย์
หลังจากลูกทัวร์กิตติมศักดิ์และเจ้าหน้าที่จากฝ่ายพาณิชย์อีกสี่คนกลับขึ้นรถด้วยความพร้อมเดินทางอีกครั้ง ผมก็ได้ยินจากพลขับว่าเรากำลังจะเดินทางไปยังภัตตาคารที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะกลับมาเดินทัศนาความงามของปราสาทนอยชวานชไตน์จากมุมมหาชนบนสะพานควีนแมรี่ที่ไม่ไกลจากที่พัก
ผมสังเกตเห็นว่าธาวินพยายามชวนน้องอ้นของเขาพูดคุยตลอดมื้ออาหาร แต่อีกฝ่ายกลับทำตรงกันข้าม เปมเว้นวางตัวกับคนรักเก่าได้อย่างน่าวางใจ ถามคำตอบคำ ยิ้มรับบ้างในบางกรณี ส่วนผมกำลังคุยอย่างออกรสกับคุณปราโมทย์ เรื่องการเมืองบ้าง รสชาติอาหารบ้าง บรรยากาศที่พักบ้างตามแต่น้ำคำจะพาไป
เราเดินเท้ามาถึงใจกลางสะพานควีนแมรี่ก็ตอนที่อากาศติดลบและดวงอาทิตย์จวนจะลับขอบฟ้า นายธาวินแสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการหยิบยื่นผ้าพันคอของตัวเองให้กับเปมทัต แต่รายนั้นเขาไม่ใช่สาวน้อยแต่โดยกำเนิด คำตอบรับของเปมจึงกลายเป็นการส่ายหน้าแล้วขยับเข้ามายืนชนแขนกับผมแทน
ผมจะไม่ขอคิดเข้าข้างตัวเองด้วยเหตุผลใด ๆ ทั้งสิ้นเพราะเจ็บมามากเกินพอ ประสบการณ์ที่สั่งสมเพาะบ่มให้ผมตายด้านกับอาการที่เสมือนการทอดสะพานของเพื่อนสนิท และเดาว่านายธาวินคงไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่จะถูกปฏิเสธบ่อยนัก เขาถึงแสดงสีหน้าไม่เข้าใจกับท่าทางอย่างกับลูกแมวขาดความอบอุ่นของน้องอ้น ที่ตอนนี้กำลังวางแก้มไว้ข้างต้นแขนของผม ผลคือคุณพี่วินมองมาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรโดยสิ้นเชิง
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเปมพยายามทำตัวติดกันแจเพื่อเว้นระยะห่างจากเขาคนนั้น ผมไม่โกรธเคืองเปมทัตเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามผมรู้สึกดีที่มีประโยชน์เป็นก้างชิ้นใหญ่ เพราะต่อให้นายธาวินอยากย้ายร่างมายืนข้างเปมแค่ไหน ถ้าเจ้าตัวไม่อนุมัติก็คงทำไม่ได้อยู่ดี
คณะเรากลับมาถึงที่พักตอนพลบค่ำ แยกย้ายกันทำธุระส่วนตัวหลังจากสิ้นสุดตารางการเดินทางของวัน เปมทัตที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จกำลังสวมเสื้อแขนยาวตัวโคร่งอยู่ข้างโซฟาทั้งที่แผ่นหลังยังไม่แห้งสนิทดี ที่ผมสังเกตเห็นถึงขนาดนั้นเพราะผมจ้องไม่วางตาตั้งแต่เขาเดินพ้นประตูห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว
“ยิ่งดึกอากาศยิ่งเย็น ซันรีบไปอาบสิ เดี๋ยวจะไม่สบาย” เจือความห่วงใยในน้ำเสียงอย่างนั้นผมขัดใจไม่ลง เดินอาด ๆ ไปหยิบของใช้จำเป็นทันที
ผมสูญเวลาในห้องน้ำเพียงชั่วอึดใจ เพราะปกติสภาพอากาศอย่างนี้ไม่ค่อยมีใครเขาสนเรื่องความสะอาดกันสักเท่าไหร่ ห่วงสุขภาพร่างกายเสียมากกว่า ส่วนตัวผมกังวลแค่ว่าเพื่อนร่วมเตียงเขาจะรังเกียจก็เท่านั้น
“เบียร์ไหม” ผมแปลกใจไม่น้อย เพราะเมื่อก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดคลุมของบ้านพักแล้วพบว่าคนที่ไม่เคยเห็นข้อดีของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กำลังถือมันอยู่เต็มสองมือ และขวดหนึ่งถูกส่งต่อมาให้ ผมเพียงรับมาวางไว้ข้างโซฟาก่อนจะรนรานแต่งตัวด้วยความร้อนใจ
ผมนั่งลงข้าง ๆ เขาแล้วมองหาสาเหตุที่ทำให้ขวดเบียร์พวกนี้มาอยู่ในมือเราสองคน “มีอะไรหรือเปล่า”
“วันนั้น...พี่ธาวินเขาขอคืนดี ก็ไม่เชิงว่ารบเร้าให้กลับไปคบกันเหมือนเดิม เขาแค่ขอโอกาส” เปมถ้อยบรรยายด้วยเนื้อเสียงราบเรียบ แปรผกผันกับแรงเต้นในอก ผมนับลมหายใจตัวเองอย่างห้ามอยู่ ก่อนจะตอบคำด้วยเสียงทุ้มต่ำในลำคอ
“น่าอึดอัดเหมือนกันนะ เพราะไม่ว่าจะเลือกคำตอบแบบไหนก็ยังต้องเจอเขาทุกวันอยู่ดี ความทรงจำเดิม ๆ ที่เหมือนจะลืมไปนานแล้ว มันก็ย้อนกลับมาทำร้ายซ้ำ ๆ จนรู้สึกสมเพชตัวเอง” ผมจะไม่ถือว่านี่เป็นวิบากกรรมของใคร จุดยืนของผมเองก็คงน่าระอิดระอาไม่น้อยไปกว่าการแอบรักข้างเดียวของมนุษย์ทุกชาติพันธุ์ จะต่างก็ตรงที่ผมไม่มีโอกาสได้คบหาดูใจกับคนที่เฝ้ารักเฝ้าทะนุถนอมเขามาตลอดหลายปี ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีบนความโชคร้ายหรือเปล่า เพราะผมมั่นใจว่าต่อให้เปมทัตเปิดใจ ผมก็คงไม่ใช่ผู้ชายคนสุดท้ายในชีวิตเขาอยู่ดี ดังนั้นสถานะนี้ผมควรภาคภูมิใจ ไม่ใช่ขุ่นเคืองจนเกือบจะล้ำเส้นไปเฉียดการหึงหวงอย่างที่รู้สึกอยู่ตอนนี้
“สิ่งที่เปมควรทำคือถามใจตัวเองว่าอยากเจอ หรือไม่อยากเจอเขากันแน่ และความทรงจำเดิม ๆ ที่ว่าคือช่วงเวลาที่เคยมีความสุขร่วมกัน หรือช่วงเวลาที่ทุกข์ใจหลังจากเขาหายหน้าไป” เขาไม่ตอบคำถาม เพียงแค่แกว่งขวดเบียร์ไปมา ผมจึงถือโอกาสนี้พูดต่อ “ฉันคือหนึ่งในหลาย ๆ คนที่อยากเห็นเปมมีความสุข อยากเห็นเปมเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง ซึ่งเปมก็ควรจะตัดสินใจได้แล้วว่าควรเปิดโอกาสให้นายธาวินแค่ไหน เพราะไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะคลุมเครือต่อไปไม่สิ้นสุด”
การลงทุนมีความเสี่ยงผมรู้ดี แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหลักทรัพย์ในครั้งนี้จะเป็นสิ่งที่ประเมินค่าไม่ได้อย่างหัวใจของเปมทัต และคำพูดของเขาทำให้ผมเชื่อมั่นเหลือเกินว่าประเทศไทยคือสถานีถัดไปของผม
“ฉันอยากจะลองให้โอกาสเขา...อีกสักครั้ง”
▩▩▩
-
:pig4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
มาช้าดีกว่าไม่มา
ทฤษฎี : บทที่ 3
เมื่อทริปสุขกายแต่ไม่สบายใจสิ้นสุดลงชีวิตของผมก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ...ที่ไม่ปกติสักเท่าไหร่ เปมที่เคยเดินไปทำงานด้วยกันก็มีสารถีรับส่งเช้าเย็น ผมยังไม่ได้คุยกับเปมเรื่องนี้อย่างจริงจัง แต่ผมเคารพสิทธิ์ในการตัดสินใจของเขา ผมจะไม่ย้ำเตือนแล้วว่าพฤติกรรมในอดีตของนายธาวินแสดงความจริงใจแค่ไหน เพราะต่อให้พูดพร่ำไปก็กลัวว่าเปมจะมองผมเป็นเพียงหมาหวงก้าง
ไม่รู้ทำไมคนที่รังเกียจความเฉื่อยชาอย่างผมจึงมักนำพาตัวเองให้จมจ่อมอยู่กับความสิ้นหวัง สลัดความคิดที่ทำให้เสียงานเพื่อจดจ่อกับกองเอกสารตรงหน้าก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าที่ย่างกรายเข้ามาใกล้
“ไม่แปลกใจว่าทำไมนายถึงยังตามติดอ้นเป็นเงาตามตัว” ผมมองแฟ้มเล่มหนาที่วางลงบนโต๊ะ เดาได้ไม่ยากว่าน่าจะรับฝากมาจากคุณปราโมทย์ เมื่อเช้าตอนที่เดินผ่านหน้าห้องทำงานของท่านทูตผมถูกไหว้วานให้ตรวจสอบเอกสารการวิเคราะห์ข้อมูลของสหภาพยุโรปที่มีผลกระทบต่อการค้าระหว่างประเทศของไทย ท่านบอกว่ายังไม่เรียบร้อยดีแต่บ่ายนี้คงเสร็จทัน ผมจึงสาละวนอยู่กับงานที่คั่งค้างระหว่างรอ แต่ไม่คิดว่าคนที่นำมาให้จะเป็นนายธาวิน
“ทำไมครับ”
“ก็ดูนายจะเข้ากับท่านปราโมทย์ได้ดีเหมือนกัน ลิ้นไม่สากไปหมดแล้วหรือ” ธาวินตัดบทเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินหนีไปโดยที่ผมยังไม่ทันได้โต้ตอบ มือข้างหนึ่งที่กำหมัดแน่นจึงทุบลงกับโต๊ะไม่เบานัก
คนอย่างผมน่ะหรือที่ต้องใช้วิธีประจบประแจงสอพลอ ไม่ปฏิเสธว่าท่านปราโมทย์มีส่วนที่ทำให้ได้รับตำแหน่งงาน แต่เพราะท่านมองข้ามคำว่าเพื่อนสนิทของลูกชาย พิจารณาจากความรู้ความสามารถ ผมมีดีพอตัวผมกล้าพูดได้เต็มปาก แต่ไม่คิดว่าคนอย่างธาวินจะใช้จุดอ่อนตรงนี้โจมตีซึ่ง ๆ หน้า
เราไม่เคยญาติดีกันอยู่แล้วตั้งแต่มัธยมปลาย ผมเห็นแก่เปมจึงพยายามหลีกเลี่ยงจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากันให้เสียบรรยากาศภายในสถานศึกษา แต่ดูนายธาวินจะสนุกสนานกับการยุแหย่ให้ผมฉุนเฉียว ทั้งเรื่องบาสเก็ตบอลที่มาไล่ต้อนให้ผมต้องลาออกจากชมรม ทั้งการแข่งขันเชิงวิชาการที่ผลัดกันชนะอย่างสมน้ำสมเนื้อ
จนกระทั่งนายธาวินเริ่มเปิดตัวว่าคบหากับเปมทัตอย่างจริงจัง ผมจึงถอยห่างออกมาเพื่อเว้นระยะให้ความสัมพันธ์ เขาถึงได้ยอมแพ้รามือจากชีวิตผมไป
ผมโทรศัพท์หาตรัสเย็นวันหนึ่งเพื่อไถ่ถามถึงเรื่องที่ค้างคา ไม่รู้ว่าเจ้าข้อความที่หายไปอย่างปริศนาสุดท้ายแล้วจบลงอย่างไร เพราะตั้งแต่มันกลับไทยก็ขาดการติดต่อไปเลยเหมือนกัน
(( เท็ตส่งเข้าเครื่องตัวเองจริง ๆ แต่กูแกล้งทำเป็นไม่รู้ ))
“แล้วหมีมันทำยังไง”
(( เท็ตอ่านให้กูฟัง อ่านจากความทรงจำ เท็ตพูดทุกคำที่กูพิมพ์ในข้อความ ทุกตัวอักษรทุกพยางค์ กูดีใจว่ะซัน ))
“ข้อความไหน”
(( ข้อความที่กูบอกว่ารักเขา )) ผมเผลอยิ้มตามน้ำเสียงเปี่ยมสุข ผมเองก็ดีใจที่ในที่สุดความรักอันยาวนานของไอ้เจ้าชายสมบูรณ์แบบก็เข้าใกล้เส้นชัยอีกขั้นหนึ่ง ทุกคนเชื่อมั่นว่าสุดท้ายแล้วคนที่เท็ตแพ้ทางก็คือคนที่ยิ้มกว้างกว่าใคร อยากให้เท็ตรู้ตัวสักทีว่าโชคดีแค่ไหน เมื่อคนที่รักยอมทำทุกอย่างให้สมรัก
ทุกอย่าง...ที่แม้แต่ตัวเท็ตเองก็จะไม่มีวันได้รับรู้
เมื่อก่อนนี้หน้าที่ยามเย็นของผมคือสายลมรอบตัวของเปมทัต ผมถนัดที่สงบปากสงบคำแล้วใช้ความเงียบสานต่อความสัมพันธ์ที่ดูอย่างไรก็ไร้ผล เขาอยากไปไหนทำอะไรผมก็เต็มใจจะเดินตามโดยไม่ปริปากสักคำ แต่ความจริงแล้วสิ่งที่ผมอยากทำคือนั่งผ่อนคลายในสวนสาธารณะ
ผมรักธรรมชาติ รสนิยมของผมเคยเป็นปัญหามาแล้วในวัยเด็ก คุณหนูแซนดี้ที่ชื่นชอบการต่อเลโก้เป็นชีวิตจิตใจกับพี่ชายฝาแฝดผู้ฝักใฝ่แต่สนามเด็กเล่น หลังเลิกเรียนผมเคยเดินออกจากบ้านโดยลำพังไปยังสวนสาธารณะที่มีชิงช้า ม้ากระดก ท่อลอดอุโมงค์ และซุ้มเชือกสำหรับปีนป่าย ใช่ว่าชอบเล่นดื้อซนจนหมดแรง แต่ที่ผมสนใจคือทิวทัศน์โดยรอบเป็นสำคัญ และกว่าพี่เลี้ยงจะตามตัวเจอแม่ก็มีเวลาหาไม้เรียวไว้ตีจนขาลาย โทษฐานที่หนีหายไปโดยไม่บอกกล่าว ซึ่งวันนั้นก็เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ผมโดนแม่ทำโทษอย่างจริงจัง
นึกย้อนกลับไปแล้วก็ได้แต่ขำขันด้วยความไม่ประสา แต่ถ้าครุ่นคิดให้ดีแล้วเสียงนกที่ร้องเพลงให้ฟังระหว่างนั่งชิงช้านั้นไพเราะยิ่งกว่าซาวด์เอฟเฟกต์ในวีดิโอเกมเป็นไหน ๆ ไม่รู้ทำไมไอ้แซนถึงเปิดเสียงดังกรอกหูได้ทุกวี่วัน
ผมหัวโบราณก็ยอมรับแต่โดยดี โชคยังมีที่ผมใช้โทรศัพท์เป็น รถราก็ได้ไอ้แซนเป็นคนสรรหาให้ ถ้าไม่มีความจำเป็นว่าต้องเดินทางไปมหาวิทยาลัยผมก็ไม่อยากซื้อมาให้สิ้นเปลืองเงินทองด้วยซ้ำ ซึ่งกว่าจะหัดขับจนชำนาญก็ถูกพ่อท่านเคี่ยวเข็ญจนเบื่อหน่าย
ความอนุรักษนิยมของผมยังส่งผลกับการตัดสินใจ ว่าคนที่จะเดินเคียงข้างกายต้องมีอุปนิสัยคล้ายคลึงกัน เปมทัตไม่ถึงกับต่อต้านเทคโนโลยี แต่มีมุมเล็ก ๆ อย่างชอบอ่านหนังสือสิ่งพิมพ์แทนสื่ออิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งผมคาดเดาผิดว่ามีวิถีการดำเนินชีวิตที่คล้ายกันก็ใช่ว่าหัวใจตรงกันเสมอไป
วันหยุดราชการติดต่อกันหลายวันครั้งถัดมา จากที่ตั้งใจว่าจะไปปราสาทนอยชวานชไตน์กับเปมสองคน บังเอิญจับพลัดจับผลูกลายเป็นทริปหมู่ต้อนรับนายธาวินก่อนหน้านี้ ผมจึงยังไม่มีแผนใหม่มารองรับ โชคดีเหลือเกินที่ไอ้แซนโทรติดต่อมากู้หน้าพอดี ไม่อย่างนั้นผมอาจต้องนอนแห้งแล้งในห้องพักขณะที่เพื่อนรักกับแฟนเก่าผู้ขยับสถานะมาเป็นแฟนใหม่ไปท่องเที่ยวกันตามลำพังถึงไหนต่อไหน
(( รอบนี้มึงหยุดกี่วัน ))
“ห้า ถามทำไม จะมาหาหรือไง”
(( เปล่า กูจะไปเชียงใหม่เป็นเพื่อนพ่อ ส่วนมึงช่วยขับรถพาแม่ไปแถวเขาใหญ่หน่อยได้ไหม ))
“ไปทำไม”
(( นายหน้าติดต่อมาว่ามีชาวบ้านจะขายที่ดินหกสิบกว่าไร่ แม่ไม่กล้าตัดสินใจคนเดียว มึงไปเป็นเพื่อนท่านหน่อยสิ ))
“แล้วไร่องุ่นของพ่อมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
(( ไม่มี ๆ แค่ไปดูไปแลตามปกตินั่นแหละ ลุงชาญเขามือหนึ่งอยู่แล้ว ไว้ใจได้ ))
ผมเองก็เพิ่งทราบว่าพ่อตัดสินใจซื้อไร่องุ่นต่อจากคนขับรถที่ลาออกไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่บ้านเกิด ลุงเชี่ยวชาญเคยขับรถพาผมกับไอ้แซนไปโรงเรียนตั้งแต่อนุบาลจนถึงมัธยม มาทราบอีกทีว่าแกลาออกก็ตอนที่อยู่มหาวิทยาลัยปีแรก พ่อที่เข้าใจดีว่าลุงยังรักและหวงแหนแผ่นดินมรดก จึงแต่งตั้งให้ลุงแกเป็นหัวหน้าคนงานสั่งการแทนพ่อได้ทุกอย่าง
(( มานะซัน แม่เห็นจากโฉนดว่าที่แปลงนี้สวยมาก อยากไปดูกับเรา )) แล้วจู่ ๆ เสียงเข้มของไอ้แซนก็เปลี่ยนเป็นหวานฉ่ำชื่นใจ
“คิดถึงจังครับแม่”
(( คิดถึงแล้วทำไมไม่โทรหาแม่บ้างเลย ))
“ก็เวลาเราไม่ตรงกัน ผมกลัวแม่หลับไปแล้ว ไม่อยากให้แม่นอนไม่เป็นเวลา”
(( ข้ออ้างทั้งนั้นน่ะลูกคนนี้ งานยุ่งหรือเปล่า ))
“นิดหน่อยครับ”
(( แล้วสรุปมาไหม หรือว่าติดงานอะไรหรือเปล่า ))
“ไม่ครับ วันหยุดที่ประเทศนี้สำคัญมาก ไม่มีทำงานล่วงเวลาเหมือนอย่างบ้านเรา ถ้าผมถึงสุวรรณภูมิเมื่อไหร่แล้วผมจะโทรบอกนะครับ”
คุณปราโมทย์เรียกผมเข้าพบกะทันหัน หลงคิดว่าเป็นเรื่องเอกสารที่ได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบมีความผิดพลาด แต่กลับกลายเป็นว่าท่านทูตมีความสงสัยเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของผมกับลูกชายคนเดียวของท่าน
“มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า ช่วงนี้ไม่เห็นสนิทสนมกันเหมือนแต่ก่อน” ผมนั่งนิ่งเพื่อนึกคำตอบที่เหมาะสม การโกหกไม่ใช่นิสัยแต่ถ้าคุณพ่อของเปมทัตต้องหนักใจกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ผมก็ไม่รู้จะมีหน้าทำงานที่นี่ต่อได้อย่างไร
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คงเป็นเพราะอยู่กันคนละสายงานทำให้ไม่มีเวลาให้กันเหมือนก่อน แต่ตอนกลับถึงหอพักพวกผมก็พูดคุยตามปกติครับ”
“อย่างนั้นหรือ”
“ครับผม”
“ไม่เกี่ยวกับคุณธาวินใช่ไหม คิดว่ารู้จักกันตั้งแต่สมัยม.ปลายแล้วน่าจะสนิทกันมากกว่านี้”
“เปมทัตสนิทกับรุ่นพี่ธาวินครับ ส่วนตัวผมรู้จักเพียงผิวเผิน เคยเล่นกีฬาด้วยกันบ้างแต่ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันครับ”
“ถ้ารู้สึกกดดันหรือเครียดอะไรก็บอกผมได้นะ ผมไม่อยากให้พ่อแม่คุณตำหนิผมได้ว่าพาลูกท่านมาลำบาก ว่าแต่งานช่วงนี้หนักเกินไปหรือเปล่า”
“ไม่ครับ ผมไม่เป็นไรจริง ๆ ท่านเรียกใช้ผมได้ทุกเมื่อนะครับ ผมยินดี”
ยิ่งได้ยินอย่างนี้ยิ่งย้ำชัดว่าคำพูดของนายธาวินคือความจริง คำติฉินส่งผลโดยตรงกับเกียรติและศักดิ์ศรี ผมไม่อยากเป็นคนมีเส้นสายให้เพื่อนร่วมงานต้องเปลืองน้ำลาย คล้ายว่าฟางเส้นสุดท้ายได้ถูกตัดขาดสะบั้นลง
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการเคาะประตูห้องเปมจะแสนยากเย็น ผมยืนกอดอกพิงกำแพงมาหลายนาทีแล้ว ไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าเจ้าของห้องเขากลับมาหรือยัง หวังเพียงมาลากลับไทย แต่อีกใจก็กลัวเห็นหน้าแล้วพาลอาลัยไม่อยากจากไปไหนทั้งสิ้น
“ซัน...” แล้วเปมก็เพิ่งกลับมาจริง ๆ นาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มสิบนาที คงไม่มีธุระอะไรให้ทำจนดึกดื่นป่านนี้ที่สถานทูต “รอนานหรือยัง”
ผมไม่ตอบคำ แต่รอให้มือเรียวปลดล็อกประตูด้วยคีย์การ์ดก่อนจะเดินตามเข้ามาโดยไม่ขออนุญาตเหมือนอย่างเคย “ไปไหนมา”
“กินข้าวกับ...” เขาชี้นิ้วโป้งบุ้ยใบ้เชิงรู้กัน ซึ่งผมก็รู้ดีและยิ่งสะท้อนในใจว่าต่อให้เปมทัตรู้ทันกันแค่ไหน เขาก็ไม่พร้อมจะถนอมน้ำใจของผมอยู่ดี
รู้ทั้งรู้ว่าแม้แต่ชื่อผมก็ไม่อยากได้ยิน รู้ทั้งรู้ว่าเขาคนนั้นเคยทำให้อดีตที่ควรค่าแก่การจดจำต้องแปดเปื้อนด้วยรอยน้ำตา รู้ทั้งรู้ว่าผมยอมรับให้เป็นใครก็ได้ แต่ไม่ใช่คนที่เคยทำให้คนที่ผมรักสุดหัวใจล้มทั้งยืน
“เขาดีกับเปมหรือเปล่า” สีหน้าติดกังวล อาการภาษาที่ผมตีความได้อย่างเดียวว่าเพื่อนคนนี้กำลังก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว เปมใจดีเกินกว่าจะเอ่ยปากผมจึงเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง “มะรืนนี้ฉันจะกลับไทยนะ ไปทำธุระกับแม่ อยากกลับด้วยกันหรือเปล่า”
“ฉัน...มีนัดแล้ว”
“ไม่เป็นไร” ผมตั้งใจมาเพื่อบอกแค่นี้ และอยากรับรู้แค่เรื่องที่ต้องการได้ยิน แต่เปมเป็นฝ่ายเรียกรั้งผมไว้ก่อนก้าวถึงประตู
“ฝากของให้แม่หน่อยได้ไหม”
ผมไม่ปฏิเสธเลยว่าบางครั้งการพูดคุยกับน้องฐาก็นำพาความสงบได้อย่างน่าประหลาด จากที่กินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะนึกถึงแต่เรื่องของเปมทัต ได้แลกเปลี่ยนคำถามกันว่าตื่นกี่โมง มื้อเช้าทานอะไร ไปดูหนังกับใคร หรือเมื่อคืนนอนดึกไหม เพียงเท่านี้ก็ช่วยฆ่าเวลาได้ไม่น้อย
เครื่องฆ่าเวลาที่มีหัวใจ
ความรู้สึกผิดบาปที่กัดกินอยู่ภายในลึก ๆ ช่วยย้ำเตือนอีกแรงว่าสารบบชีวิตของผมมันเรรวน ผมไม่ควรพาตัวเองมายืนในจุดที่เป็นทางตัน มองไปทางไหนก็ไม่เห็นลู่ทางแห่งความสุข มีแต่ความทุกข์ที่ไม่ว่าใครก็ไม่มีวันได้สมหวัง
(( ถึงแล้วเหรอคะ ))
“ถึงแล้วค่ะ กะเวลาโทรมาพอดีอย่างกับนั่งมาด้วยกันเลย”
(( ก็พี่ซันบอกรหัสเที่ยวบินไว้แล้วนี่นา ฐาก็เช็คได้น่ะสิคะ ))
“ดึกแล้วไม่เห็นต้องโทรมาเลย ยังไม่นอนหรือคะ”
(( นอนแล้วค่ะ แต่ฐาตั้งนาฬิกาปลุก ))
“เสียสุขภาพแย่ นอนต่อเถอะค่ะ เอาไว้พี่จะโทรหาอีกทีแล้วเราไปทานข้าวกันนะคะ”
“ค่ะ ฐาจะรอนะคะ”
ก้าวเหยียบพื้นมาตุภูมิตอนตีสองกว่า แต่น้องนิษฐาก็ยังมีแก่ใจโทรศัพท์มาไถ่ถามความปลอดภัย หลังจากส่งข้อความบอกแม่แล้วว่าผมมาถึงโดยสวัสดิภาพ และไม่อยากรบกวนคนขับรถเพราะค่ำมืดเกินกว่าจะให้ใครมาฝืนสังขารนั่งรอจึงตัดสินใจใช้บริการรถแท็กซี่สาธารณะ ซึ่งผมยังไม่ทันได้เดินพ้นด่านตรวจคนเข้าเมืองโทรศัพท์สายที่สองก็โทรเข้ามา
(( อยู่ไหนแล้ว ))
“แลนดิ้งแล้ว เพิ่งได้กระเป๋า มึงอยู่ไหน”
(( ลานจอดรถโซนสองชั้นสาม ))
“นึกว่ามึงยังอยู่สุราษฎร์ฯ”
(( เออน่า มาเร็ว ๆ กูหลับไปหลายงีบแล้ว )) ผมตัดสายไอ้แซนแค่นั้น
เห็นได้จากระยะไกลว่ามีใครสักคนยืนพิงกระโปรงรถออดี้สีบรอนซ์เงิน เจ้าของรถดูคล้ำลงนิดหน่อยจากฤทธิ์แสงแดดแดนใต้ มันชักสีหน้าอย่างกับรอจนเบื่อเสียเต็มประดา เว้นแต่มุมปากหยักยิ้มที่เห็นได้ชัดสะท้อนหลอดฟลูออเรสเซนต์
เมื่อก้าวประชิดตัว ผมใช้หลังมือตีแก้มคนที่หน้าคล้ายแต่ก็ไม่เหมือนจนถอดแบบเสียทีเดียว แซนสวมกอดผมหลวม ๆ ก่อนจะบอกให้ขึ้นรถ
“เป็นอะไรตาแดง ๆ”
“ไม่ได้เป็นอะไร”
“มารับกูเพราะอยากมาหรือว่ามีอะไรแอบแฝง”
“ทำไม กูจะคิดถึงพี่กูบ้างไม่ได้เลย ทำได้แค่โทรคุยอย่างเดียวหรือไง” ยิ่งได้ยินน้ำเสียงแหบพร่ายิ่งย้ำชัด ผมชักไม่มั่นใจแล้วว่ามันงีบหลับหรือร้องไห้รอผมมาถึงกันแน่
“คิดถึงกูขนาดนั้นเลย”
“กูเพิ่งโทรคุยกับอ้น” ถึงคราวที่ผมต้องอ้ำอึ้งบ้างแล้ว “กูเห็นใจมึงนะซัน แต่กูก็สงสารตัวเองด้วย”
“ทำไม มีเรื่องอะไร”
“กู...รู้สึกผิดยังไงไม่รู้ว่ะ” โชคดีที่รถจอดติดสัญญาณไฟ เพราะมือที่กำพวงมาลัยนั้นแน่นเสียจนผมกลัวมันแตกเป็นเสี่ยง ๆ
“เรื่องอะไร”
“เรื่องรพีพิชญ์” ผมขมวดคิ้วฉับ
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่แซน” มันส่ายหน้าอย่างคนใช้ความคิด “ไม่เป็นไร ยังไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร”
“มึงอยากถอยออกมาบ้างไหม จากทุกวันที่เป็นอยู่ ธุรกิจที่บ้านก็มีนะซัน ไม่จำเป็นต้องฝืนทำในสิ่งที่ใจไม่ต้องการแล้ว มึงรักงานที่สถานทูตหรือว่าแค่รักคนที่สถานทูตกันแน่”
“พูดอย่างกับมึงอยากกลับมาอยู่บ้านเหมือนกัน”
“ก็กำลังคิด ๆ อยู่"
“กูก็จะลองคิดดู”
ผมโทรบอกตรัสว่ากลับมาถึงไทยตอนเช้าตรู่ ได้ยินเสียงคนร่วมเตียงงัวเงียถามสารทุกข์ อย่างน้อยก็มีคู่หนึ่งที่สมหวังก็น่าพึงพอใจแล้วไม่ใช่หรือ แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกหนักหน่วงในใจถึงไม่เคยผ่อนคลายลงบ้างสักนาที
กว่าจะเคลื่อนย้ายร่างจากคอนโดไปยังบ้านใหญ่ได้ก็เกือบเที่ยงตรง ยืนฟังแม่ยิงคำบ่นเรื่องไม่ยอมโทรหาตั้งแต่มาถึงเป็นดอกที่หนึ่ง ไม่ยอมกลับมานอนที่บ้านแต่ไปสิงสู่อยู่ที่คอนโดเป็นดอกที่สอง อีกทั้งยังกลับมาพร้อมไอ้แซนโดยไม่บอกแม่ล่วงหน้าเป็นดอกที่สาม ก่อนจะโดนสวมกอดเต็มรักจนลูกอีกคนได้แต่เบ้หน้า
“เนี่ยลำเอียงชัด ๆ เลยพี่นุชดูสิ ผมเองก็เพิ่งขึ้นมาจากสุราษฎร์ฯ แท้ ๆ แต่แม่กลับกอดแต่พี่ซัน” ได้ยินมันเรียกพี่แล้วก็ขนลุกแปลก ๆ พี่นุชแม่บ้านที่ยืนอยู่ไม่ไกลหัวเราะคิกคักทั้งที่ถูกพาดพิง สังเกตจากรอยยิ้มเต็มแก้มของแม่แล้วก็ได้แต่กอดตอบให้หายคิดถึง
เสียงเข้มที่ตะโกนแว่วมาจากหลังบ้านทำให้ผมต้องผละจากวงแขนของแม่
“มาเจ้าแซน แม่ไม่กอดเดี๋ยวพ่อกอดเอง” พ่อที่มาพร้อมสายยางรดน้ำต้นไม้ก็ปล่อยอุปกรณ์ลงพื้นก่อนจะโอบไอ้แซนไปทั้งตัว
“โอ๊ยพ่อ เปียกไปหมดเลยเนี่ย ผมขี้เกียจเปลี่ยนชุดใหม่แล้วนะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปนั่งกินข้าวทั้งที่ตัวเปียก ๆ แบบนี้นี่แหละ”
หัวเราะครั้งแรกในรอบหลายเดือน ช่วยย้ำเตือนว่าสถาบันครอบครัวคือที่หนึ่ง
▩▩▩
-
ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
-
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปจ้า
-
รพีพิชญ์คือใคร
ใจหนึ่งก็สงสารซัน แต่อีกใจก็กระซิบมาว่าเขายอมเอง (หรือว่าซันจะเป็นพวกมาโซ ฮา)
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ขอให้กลับมาไทยครั้งนี้ซันได้เจอคนใหม่ เจอตอนไปเขาใหญ่เลยยิ่งดี ขอให้เจอคนที่รักจริง ไม่ทิ้งขว้างความรู้สึกด้วยเถิดดดดด :hao5: :z3:
-
สงสารซัน ห่างออกมาแบบนี้ก็ดีแล้ว
-
ทฤษฎี : บทที่ 4
แซนออกจากบ้านไปสนามบินกับพ่อตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อเดินทางไปยังไร่องุ่น ส่วนตัวผมกับแม่อาจมีสวนปาล์มหรือไร่มันสำปะหลังรออยู่ข้างหน้า ก็แค่เดาสุ่มเพราะแม่เองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าที่ดินผืนนี้มีผลหมากรากไม้อะไรจับจองพื้นที่ไว้บ้าง
คุณโฉมฉายคนสวยวันนี้แต่งตัวทะมัดทะแมงพร้อมลุยป่า แต่ด้วยว่าแม่เป็นคนรักสวยรักงามจึงยังคงไว้ซึ่งเครื่องประทินผิวเพียงบางเบา อีกทั้งให้เกียรติเป็นตุ๊กตาหน้ารถพร้อมสำทับหนักแน่นว่าจะไม่เผลอหลับ อยู่เป็นเพื่อนคุยกับผมจนกว่าจะถึงที่หมาย
“กลับมารอบนี้ดูโทรม ๆ นะเรา งานหนักมากเลยหรือ”
“ไม่หรอกครับแม่ ผมแค่เพลียเพราะพักผ่อนน้อยมากกว่า”
“แล้วน้องอ้นล่ะ ทำไมไม่กลับมาด้วยกัน”
“ผมชวนแล้วแต่เขาปฏิเสธ อ้นของแม่เขาคงอยากให้เวลากับเพื่อนสนิทคนใหม่”
“ใคร แม่รู้จักหรือเปล่า”
“เพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ไม่แน่ใจว่าผมเคยเล่าให้แม่ฟังหรือเปล่า”
“วิน ๆ อะไรนั่นใช่ไหม”
“ครับ ธาวินคนนั้น ไม่รู้อะไรดลใจให้เขามาสมัครตำแหน่งงานที่เพิ่งเปิดรับ ช่วงหลังมานี้เปมทัตก็เลยต้องต้อนรับขับสู้สมาชิกใหม่ไม่เว้นแต่ละวัน”
“คู่ปรับเก่าเราไม่ใช่หรือ ธาวินคนนี้น่ะ คนที่หาเรื่องจนลูกต้องลาออกจากชมรมกีฬา แม่จำได้”
“ครับ แต่ตอนนี้เราไม่ใช่เด็กมัธยมกางเกงน้ำเงินอีกต่อไปแล้ว เรื่องในอดีตก็ปล่อยให้มันเป็นบทเรียน ผมขออยู่กับปัจจุบันดีกว่า”
“โตขึ้นเยอะเลยนะ ซันนี่ของแม่เนี่ย”
ผมยังไม่กล้าบอกท่านว่าบทเรียนจากอดีตมันส่งผลกับปัจจุบันของผมมากเพียงไหน ดังนั้นเพื่ออนาคตที่สว่างไสวผมขอใช้ชีวิตเพื่อตัวเองบ้างสักครั้ง หลังจากแปดปีที่พ้นผ่านกับความรักที่ไม่เคยมีรสชาติหอมหวานในความรู้สึก
เราเดินทางมาถึงที่ดินร่มรื่นผืนใหญ่เมื่อตะวันตั้งฉาก จากที่คาดหวังไว้ว่าจะเจอสวนปาล์มกลับกลายเป็นฟาร์มอาชา คอกม้ากว้างสุดลูกหูลูกตาดูอย่างไรก็ไม่น่าจะมีม้าเพียงสองตัวอย่างที่มองเห็น ตัวหนึ่งสีดำขลับกับอีกตัวสีมะฮอกกานี
“คุณโฉมฉายที่จะมาดูที่ดินวันนี้หรือเปล่าครับผม” เดาว่าคนที่เดินเข้ามาเมื่อรถของผมจอดสนิทคงเป็นนายหน้าที่ติดต่อมาผ่านทางโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ เขาชี้แจงข้อมูลทุกอย่างผ่านเอกสารที่ยื่นให้แม่หลายต่อหลายแผ่นก่อนจะหยุดยืนรับลมเย็นที่เพิงไม้สักหลังใหญ่ มองเห็นได้จากระยะไกลแม้จะมีไม้ยืนต้นมากมาย แต่บ้านต้นไม้หลังนั้นก็ยังคงเด่นสะดุดตา
“เดิมทีที่ดินแปลงนี้เป็นของคนต่างชาติ จุดประสงค์มีไว้เพาะพันธุ์ม้าแข่ง แต่หลังจากเขาล้มป่วยจนดูแลไม่ไหวก็ไม่มีใครมาทำแทนได้ ภรรยาคนไทยที่แต่งงานกันก็ไม่มีความรู้ด้านนี้เลย ส่วนลูกม้าที่เคยเพาะเลี้ยงไว้ก็มีคนที่สนใจทยอยซื้อไปปรับปรุงสายพันธุ์จนเกือบหมดแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่สองตัวเท่าที่เห็นนี่แหละครับ”
“หน้าดินแถวนี้สมบูรณ์หรือเปล่าคะ เผื่อว่ามีการเพาะปลูกอะไรจะมีปัญหาหรือเปล่า”
“สมบูรณ์แน่นอนครับ มูลม้านี่ปุ๋ยชั้นดีทีเดียว” แม่พยักหน้า “เสียแต่ไม้ยืนต้นขนาดใหญ่มีอยู่มาก ถ้าเพาะปลูกที่ผิวดินอาจต้องตัดออกบ้าง แต่ก็น่าเสียดายแย่ เพราะเหลืองปรีดียาธรกับกาสะลองคำเวลาออกดอกสวยอย่าบอกใครเชียว”
คุณนายหน้าเขาคงสังเกตเห็นว่าผมยังยืนจ้องมองบ้านต้นไม้จึงพาเดินมาชมใกล้ ๆ ต้นจามจุรีใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาจนเต็มพื้นที่ บันไดที่ทอดยาวลงมาดูแข็งแรงและดึงดูดให้ก้าวขึ้นไป ซึ่งผมก็ไม่รอให้คุณนายหน้าเชิญชวน คุณแม่เองก็เอ่ยปากห้ามปรามผมไม่ทันเหมือนกัน
“บ้านนี้นายฝรั่งเขาสร้างไว้ให้เด็กเลี้ยงม้าครับ กลับมาอยู่เฉพาะเวลาปิดเทอม เป็นแค่เด็กระแวกนี้แต่มีใจรักสัตว์มาก เจ้าของฟาร์มเขาก็เลยเอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลาน เห็นคนงานเล่าให้ฟังแบบนี้ แต่ผมเองก็ไม่เคยเจอเจ้าตัวเขาเหมือนกัน ถ้ายังไงเชิญคุณนายเดินชมรอบ ๆ ตัดสินใจอย่างไรก็บอกผมได้ครับ” คุณนายหน้าพูดจ้อก่อนจะเดินปลิวหายไปกับดอกหญ้า
“แม่อยากขึ้นมาไหมครับ ข้างบนนี้อากาศดีมากเลย” ผมส่งมือให้แม่ที่ก้าวขึ้นมาตามคำชวน ประตูด้านหน้าถูกล็อกไว้ก็จริง แต่พื้นที่ตรงระเบียงกว้างขวางเพียงพอจะยืนชมทัศนียภาพโดยรอบ ทั้งคอกม้ากลางแจ้งและในร่ม กระท่อมมุงจากแต่ดูแข็งแรงหลังหนึ่ง รวมถึงเพิงไม้สักที่เราเพิ่งเดินจากมา และที่แปลกตาเห็นจะเป็นริมขอบรั้วที่กั้นทุ่งหญ้าเขียวขจี มีคลองน้ำธรรมชาติไหลผ่าน ทำให้ผมถึงกับหลงรักตั้งแต่แรกเห็น
“ผมชอบที่นี่”
“แม่ก็เหมือนกัน แต่แม่เลี้ยงม้าไม่เป็นนะ คงต้องให้เจ้าของเดิมเขานำไปเลี้ยง” ผมยิ้มตอบรอยยิ้มสดใสของแม่ แต่ผมมีความคิดที่ดีกว่านั้น
“แม่คงไม่คิดว่าจะเพาะปลูกอะไรอย่างที่บอกคุณนายหน้าเขาไปหรอกใช่ไหมครับ”
“ไม่หรอก แม่ยังไม่ได้คิด”
“แล้วพวกรีสอร์ท บ้านพักตากอากาศอะไรจำพวกนี้”
“แม่ก็ยังไม่มีแผนเหมือนกัน บ้านจัดสรรโครงการล่าสุดยอดขายก็ยังไม่ถึงเป้า แม่ยังไม่อยากลงทุนอะไรมากในภาวะเศรษฐกิจอย่างนี้”
“มิน่าพ่อถึงได้ตัดช่องน้อยแต่พอตัวไปบุกเบิกไร่องุ่น”
“อุตริน่ะสิพ่อเรา เคยจับเสียมจับพลั่วอย่างจริงจังเสียที่ไหน ไร่ออกกว้างใหญ่ปานนั้นจะไปเทียบกับสวนไม้ดอกไม้ประดับข้างบ้านได้ยังไง ถ้าไม่มีคุณเชี่ยวชาญแม่ก็ไม่ยอมให้พ่อเราซื้อมาเล่นสนุกหรอก”
“แล้วถ้าผมอยากกลับมาอยู่ไทย กลับมาช่วยพ่อกับแม่ดูแลธุรกิจ แม่จะว่ายังไงครับ” แม่หันขวับมองอย่างกับตกใจหนักหนา
แรกเริ่มเดิมทีการที่ผมเลือกเรียนภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ แม่ก็ไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ อยากให้ศึกษาในคณะที่เป็นประโยชน์กับธุรกิจที่บ้านมากกว่า เพียงแต่ท่านไม่อาจหักหาญน้ำใจเพราะอาการติดเพื่อนของผมแสดงออกอย่างชัดเจนตั้งแต่มัธยมปลาย อีกทั้งยังจำยอมให้ผมทำงานตรงสายที่ร่ำเรียน ไกลก็แสนไกล ห่วงก็แสนห่วง แต่ท่านก็ไม่เคยขัดขวาง ท้ายที่สุดคนที่ทำร้ายผมก็คือตัวผมเอง
“พูดจริงหรือเปล่าซัน หรือแค่แกล้งให้แม่ดีใจเก้อ”
“ผมคิดมาสักพักแล้วว่างานที่สถานทูตเหมาะกับผมจริงหรือเปล่า หรือว่าผมแค่สนุกกับบรรยากาศแปลกใหม่ ผมเองก็เพิ่งให้คำตอบตัวเองได้ไม่นานก่อนหน้านี้”
“แล้วน้องอ้นล่ะ”
“เขาไม่เป็นไรหรอกครับ ช่วงนี้เขามีคนอื่นให้ตามติดกันแจ ผมคงไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว” แม่ขยับฝีปากเหมือนอยากถามแต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมาเป็นถ้อยคำ ผมจึงเลือกที่จะแกล้งเย้าเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “แม่ ผมกลับไทยทั้งทีขอมีข้อแลกเปลี่ยนหน่อยได้ไหมครับ”
“ว่าแล้วเชียวเจ้าลูกคนนี้ มีอะไรก็ว่ามาเลย”
“ที่แปลงนี้ ผมขอได้ไหม”
“จะเอาไปทำอะไร อย่าบอกว่าปลูกองุ่นอีกคนนะ แม่ค้านหัวชนฝาจริง ๆ ด้วย”
“เปล่าครับ ๆ” ผมตอบกลั้วหัวเราะ “ผมว่าผมถูกชะตากับม้าสองตัวนั้น”
“ม้า ลูกชอบม้าเหรอซัน ทำไมไม่เห็นเคยบอกแม่”
“ความจริงผมชอบเสือ แต่น่าจะเลี้ยงยากกว่ากันเยอะเลย” ผมเหลือบมองเพราะคิดว่าแม่จะเข้าใจในมุกตลกที่ผมปั้นแต่ง แต่ท่านกลับพยักหน้า “ผมล้อเล่นครับแม่ แค่เห็นว่ามันสวยดี ไม่ได้ชื่นชอบสัตว์อะไรเป็นพิเศษ ที่สำคัญแม้แต่คนเรายังไม่อยากย้ายบ้านบ่อย ๆ นับประสาอะไรกับม้าแข่งพวกนี้ จากเคยมีพื้นที่กว้าง ๆ ให้วิ่งเล่น ลองคิดแทนมันว่าถ้าต้องถูกจำกัดอยู่ในคอกแคบ ๆ มันจะน่าอึดอัดขนาดไหน”
“สรุปอยากได้มากเลยใช่ไหม ที่ดินผืนนี้”
“ครับ มันน่าจะทำประโยชน์ได้เยอะเลยเพราะใกล้แหล่งท่องเที่ยว ถนนหนทางสะดวก อากาศก็ดีไม่มีมลภาวะ มิหนำซ้ำสินค้าแปรรูปจากไร่องุ่นของพ่อก็น่าจะแย่งส่วนแบ่งการตลาดของที่ระลึกแถบนี้ได้มากพอดู แม่เชื่อสิว่าผมทำได้”
“ยังไม่ลาออกจากสถานทูตเลยแท้ ๆ ดูพูดเข้า”
“ผมอยากให้แม่มั่นใจไงครับ เพราะนี่คำสัญญา...ว่าผมจะกลับมาจริง ๆ”
พลบค่ำหลังจากเดินทางกลับถึงบ้านก็ได้เวลานัดกับน้องฐาที่ร้านอาหารกึ่งบาร์ เส้นทางการเดินรถในเมืองหลวงยังติดคงขัดเหมือนอย่างเคย นี่อาจเป็นหนึ่งในหลาย ๆ เหตุผลที่ทำให้ผมตัดสินใจย้ายไปอยู่เบอร์ลิน ถึงแม้จะจดจำความคิดของตัวเองในช่วงแรกไม่ได้มาก แต่ผมก็ไม่อยากกลับไปทำผิดพลาดในเรื่องเดิม ๆ ซ้ำอีก
“รอนานไหมคะ” น้องฐาในชุดจัมพ์สูทสีครีมดูสมวัยกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ โต๊ะที่ผมโทรจองไว้ยังไม่มีจานอาหารอะไรยกเว้นแก้วน้ำดื่ม
“ไม่นานค่ะ ฐาเองก็เพิ่งมาเหมือนกัน”
“ขอโทษที่ให้รอนะคะ พี่ไม่คิดว่ารถจะติดมากขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกคะ ฐาเข้าใจว่าที่ไหนก็แย่งชิงตำแหน่งการคมนาคมดีเยี่ยมอันดับหนึ่งจากกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมรไปไม่ได้” ผมหัวเราะ “ร้านนี้สวยดีนะคะ พี่ซันรู้จักได้ยังไงหรือว่าเคยพาใครมา”
รอยยิ้มจริงใจกับนัยน์ตาใสซื่อทำให้ผมไม่อาจโกหก ผมเคยพาเปมทัตมาคือเรื่องจริง มาบ่อยเสียจนบริกรจำได้ว่าพวกเราสั่งอะไรในทุกมื้อที่มาเยือน แต่ผมเลือกที่จะบิดเบือนไม่ตอบตามตรง
“พี่ไม่ได้มานานแล้วค่ะ เจ้าแซนก็ไม่ค่อยถูกโรคกับอาหารรสจัด พี่ก็เลยหาโอกาสมาไม่ได้สักที”
“เหรอคะ ถ้าคราวหน้าอยากมาอีกชวนฐาได้นะคะ ฐาทานได้หมด แต่ว่าวันนี้พี่ซันต้องช่วยฐาสั่งอาหารแล้วล่ะค่ะ ฐาเลือกไม่ถูกมีแต่เมนูน่าทานทั้งนั้นเลย” ผมยกมือเรียกพนักงานที่เดินผ่านมาพอดี
“อ้าวคุณซันสวัสดีครับ” ผมรับไหว้ด้วยใจระส่ำ “วันนี้รับเป็นปลาหิมะอบขมิ้นกับปู่นิ่มทอดกระเทียมเหมือนเดิมไหมครับ” ไม่กล้าเงยหน้าจากเมนู เพราะไม่คิดว่าดวงจะสมพงษ์กับบริกรที่เคยรับรายการอาหารจากเปมทัต สายตาน้องฐาที่มองมาก็เรียบนิ่งเกินกว่าจะเสแสร้ง
“น้องฐาแพ้อาหารอะไรหรือเปล่าคะ จำพวกกุ้ง ถั่ว หรือกลูเตน”
“ไม่ค่ะฐาไม่แพ้ เลือกที่พี่ซันชอบเลยค่ะ ฐาทานได้หมดจริง ๆ” ยิ่งได้ยินอย่างนี้ผมยิ่งละอายแก่ใจ
การพาใครก็ตามมาทับรอยเปมทัตเป็นเรื่องไม่เหมาะสมผมทราบดี แต่ตอนที่โทรนัดแนะกับน้องฐาเรื่องร้านอาหารผมไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้ ผมที่พยายามจะหลีกหนีจากการมีตัวตนของเปมทัตกลับยิ่งถล่ำลึกในเส้นทางที่เขาวางไว้ เราอยู่ด้วยกันนานเกินไป มองทางไหนก็มีแต่รอยเท้าของเขาเหยียบย่ำไว้เต็มไปหมดในความทรงจำ
สุดท้ายแล้วผมเลือกเมนูอาหารที่ไม่เคยทานกับเปมเลยสักครั้งอย่างเมี่ยงแซลมอนทอดและควินัวอบหม้อดินพร้อมไวน์ขาว แม้จะไม่รู้มาก่อนว่ารสชาติเป็นอย่างไรแต่ก็ดีใจที่น้องฐาละเลียดทานโดยไม่ติเตียน
คนคุยเก่งทำลายความเงียบด้วยเรื่องราวสารพัด อีกไม่นานก็จะถึงงานรับปริญญาของน้องฐา แม้ว่าจะเรียนคณะเศรษฐศาสตร์เหมือนเท็ตและแซน แต่ความฝันของว่าที่บัณฑิตคือการเป็นคุณครู เป้าหมายถัดไปคือมหาบัณฑิตครุศาสตร์ในมหาวิทยาลัยที่วาดหวังไว้
น้องวกกลับมาถามเรื่องส่วนตัวผมบ้าง แต่ก็เล่าอะไรให้ฟังมากไม่ได้เพราะผมยังไม่อยากบอกใครเรื่องโยกย้ายกลับมาอยู่เมืองไทย นัยหนึ่งคือติดเกรงใจคุณปราโมทย์ นอกจากพ่อแม่แล้วผมอยากให้ท่านทูตได้รับทราบถึงสาเหตุในการตัดสินใจเป็นคนแรก สาเหตุ...ที่ผมขอใช้ชีวิตในแบบที่เป็นตัวของตัวเองเสียที
“แหวนคู่รักที่กูเห็นตำตาอยู่นี่มันอะไรวะ”
ผมหรี่ตามองทองคำขาวฝังเพชรแทนใจที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของทายาทเกียรติพัชรเมธีและรามานุสรณ์จิวเวลรี่เมื่อไอ้แซนเอ่ยทัก แก้วกาแฟที่ถืออยู่ก็พาลจะหลุดจากมือเท็ดดี้แบร์เอาดื้อ ๆ อีกทั้งใบหน้าก็เปลี่ยนสีดูมีพิรุธ แต่ไอ้ตรัสกลับไม่ทุกข์ร้อน ยกเอสเพรสโซ่ขึ้นจิบแอบมีลอบยิ้มอยู่หลังถ้วยแค่เสี้ยววินาทีเป็นขวัญตา
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกกู” ถึงคราวที่ผมต้องเปลืองน้ำลาย ตอนมีปัญหาฟ้าจะถล่มดินจะทลายไอ้ตรัสก็มีแค่ผมที่คอยรับฟัง ส่วนเท็ตมีไอ้แซนเป็นศิราณีจำเป็น แต่ทำไมช่วงเวลาดี ๆ ถึงไม่เคยแบ่งปัน เลือกที่จะเก็บงำเอาไว้แค่สองคน แต่ปฏิกิริยาของหมีทำให้ผมโกรธไม่ลง ทั้งหลุกหลิกหลบตา หยอดยิ้มกับขอบโต๊ะ แล้วยังจ้องมองช้อนกาแฟอย่างกับมีอะไรน่าสนใจหนักหนา ยิ่งไปกว่านั้นยังนั่งกุมมือแล้วหมุนแหวนเล่นให้คนไร้คู่อย่างผมรู้สึกเหมือนโดนตีแสกหน้า
“สองอาทิตย์ก่อน” หลังจากอ้ำอึ้งกันสักพักใหญ่ไอ้ตรัสก็เค้นเสียงตอบมา อีกทั้งยังปากกล้าเอ่ยชื่อเปมทัตทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร “วันหยุดทำไมอ้นไม่กลับมาด้วยกัน”
“นายธาวินอยู่ด้วยทั้งคน ป่านนี้คงขับรถเล่นกันเพลินจนข้ามเขตแดนถึงโปแลนด์แล้ว”
“ธาวินนี่ใคร” ผมลืมตัว ตรัสมันห้ามไม่ให้เพื่อนทุกคนเอาเรื่องทุกข์ร้อนไปใส่หัวคนรักของมัน แต่ครั้งนี้สุดวิสัย ถือว่ากูพลั้งปากไปก็แล้วกัน
“แฟนเก่าอ้น ตั้งแต่ม.ปลาย” แซนเลือกที่จะตอบแทนกัน
“อ้นเคยคบกับผู้ชายด้วยเหรอ แล้วมึงไปรู้เรื่องอ้นได้ยังไง”
“ไม่รู้สิแปลก พี่ธาวินอะไรนี่ตอนอยู่โรงเรียนเก่าดังจะตายห่า งานกีฬาสีแต่ละทีมีแต่คนไปตามเชียร์ ข้างสนามก็แฟนคลับพี่แกทั้งนั้น”
“แล้วไหงแฟนเก่าอ้นตั้งแต่ม.ปลายไปโผล่ตั้งไกลถึงเยอรมัน”
ถามว่าใครเป็นคนต้นคิดเรื่องนั่งประชุมสภากาแฟบ่ายวันนี้ คงต้องโบ้ยไปให้น้องชายฝาแฝดตัวดี เพราะตั้งแต่กลับจากเชียงใหม่ก็ร่ำ ๆ อยากออกไปเที่ยวไม่เว้นวัน แต่ด้วยสภาพร่างกายของผมยังปรับเวลาไม่ค่อยได้ ก็เลยไม่อยากออกไปไหนไกลให้ฉุนเฉียว
“ไม่เป็นไรแน่หรือวะซัน มึงกำลังปล่อยปลาย่างไว้กับแมว”
“ตัวของเขา ใจของเขา กูจะทำอะไรได้” ผมตอบคำถามไอ้แซนตอนที่เท็ตลุกไปเข้าห้องน้ำ “อ้นของมึงพูดเต็มปากเต็มคำว่าจะให้โอกาสหมอนั่น พูดต่อหน้ากูทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่ากูเกลียดมันแค่ไหน กูไม่เข้าใจเปมเลย เท็ตที่ว่าเข้าใจยากแล้ว แต่นี่เหมือนกูคบกับใครมาก็ไม่รู้ตั้งแปดปี” ผมผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ให้ก้อนหนัก ๆ ในอกมันเบาบางลงบ้าง “กูว่ากูจะถอยแล้ว กูไม่ไหว ทู่ซี้เดินหน้าต่อไปก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นมา”
“ถอย ความหมายไหน” ตรัสถามเสียงเย็น
“เอาไว้กูจัดการทุกอย่างลงตัวแล้วกูจะโทรบอกพวกมึงคนแรก”
“ใครคนแรก กูหรือตรัส มาเป่ายิ้งฉุบ” ผมได้แต่ชักสีหน้าใส่ไอ้คนชอบกวนน้ำให้ขุ่น ก่อนมันจะยกมือขึ้นมาบีบไหล่ผมเบา ๆ แล้วหันไปเช็คราคาหุ้นในแฟบเล็ตของมันอีกหน
กว่าจะตัดสินใจหิ้วของฝากถุงใหญ่ไปบ้านพิรัตน์ไพศาลได้ก็เกือบใช้เวลาวันหยุดจนหมด เพราะมั่นใจว่าไม่มีของชิ้นไหนใกล้หมดอายุจึงไม่รีบร้อน ขับรถไปจอดที่เดิมอย่างที่เคยมาทุกที คนสวนหรือแม่ครัวก็จวนจะมองว่าผมเป็นสมาชิกของบ้านนี้ คิดในแง่ดีมันก็แค่อดีตเท่านั้น เพราะต่อไปผมคงไม่มีธุระอะไรให้มาที่นี่บ่อย ๆ อีกแล้ว
บางครั้งผมก็สงสัยว่าคุณประภัสสรรู้สึกโดดเดี่ยวบ้างไหมที่ต้องห่างจากคู่ชีวิตไกลถึงคนละขอบฟ้า ครอบครัวตัวป.ดูสดใสทุกครั้งที่พร้อมหน้า และกว่าคุณปราโมทย์กับเปมทัตจะหักใจให้เดินทางกลับไปทำงานอีกครั้งก็รั้งรอพอดู
“อ้าวซัน ทำไมมาเอาป่านนี้ลูก” ผมน้อมไหว้คุณแม่ของเปมทัตตั้งแต่ก้าวลงจากรถ ก่อนจะหอบหิ้วของฝากส่งให้แม่บ้าน ไม่ลืมทักทายถามสารทุกข์รายคน
“ผมขอโทษที่มารบกวนตอนนี้ครับ เพิ่งมีเวลาว่างนำของฝากจากอ้นมาให้คุณแม่” รู้สึกผิดจนแสดงออกทางสีหน้า ผมรู้ตัวดีแต่จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อบ้านหลังนี้มีแต่รูปเขาเต็มไปหมดตั้งแต่อนุบาลจนถึงมหาวิทยาลัย ไม่ใคร่ขอยืนชมเป็นรอบที่ร้อย ยิ่งมาดึกเท่าไหร่ก็ยิ่งได้กลับเร็วเท่านั้น
“เมื่อไหร่ตอนไหนแม่ก็ยินดีต้อนรับ คนแก่เหงาจะแย่ คนในบ้านหนีไปทำงานไกล ๆ กันหมด นี่ก็ไม่รู้ติดธุระอะไรถึงกลับไม่ได้ทั้งลูกทั้งพ่อ เราก็อีกคน คุณพ่อคุณแม่ไม่บ่นบ้างหรือวันหยุดก็น้อยงานก็หนัก”
“มีบ้างครับ แต่ท่านจำยอมอย่างเสียไม่ได้มากกว่า” ท่านหัวเราะก่อนจะพาผมไปนั่งที่เก้าอี้สีโอ๊กตัวโปรด
“หิวอะไรไหม ทานอะไรมาหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับ แต่ถ้าคุณแม่ยังไม่ทาน ผมทานเป็นเพื่อนได้ครับ”
“อายุป่านนี้แล้วทานมื้อเย็นช้าไปก็ไม่ไหว” คุณแม่ของเปมทัตชอบถ่อมตัวว่าอายุมากอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ไม่จริงเลย ท่านยังสะสวยผิวพรรณดีอย่างคนรักสุขภาพ ผมก็ได้แต่ยิ้มรับ “ว่าแต่เจ้าอ้นฝากอะไรมาเยอะแยะ ทุกทีไม่เคยซื้อฝากมากขนาดนี้”
“เขาคงกลัวคุณแม่จะน้อยใจที่วันหยุดไม่ได้กลับมาหา ก็เลยส่งของกำนัลมาอ้อนหรือเปล่าครับ” ผมไม่ได้ตั้งใจจะเปิดดู แต่เห็นลาง ๆ จากภายนอกว่ามีทั้งกระเป๋ารองเท้าแว่นตารวมไปถึงเครื่องสำอาง โชคยังเข้าข้างที่ไม่โดนกรมศุลกากรสุ่มตรวจ
“หรือไม่ก็แค่หาเรื่องใช้เงินฟุ่มเฟือย นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยจริง ๆ”
“แต่ก็ดีใจไม่ใช่หรือครับ ที่ลูกชายคิดถึงคุณแม่ขนาดนี้”
“โทรมาทุกวันอยู่แล้ว ข้าวของพวกนี้ไม่มีความจำเป็นสักนิดเดียว เดี๋ยวคืนนี้โทรมาต้องโดนแม่เอ็ดสักหน่อย” แย่ล่ะสิ ผมไม่เคยรู้เลยว่าเปมทัตโทรหาคุณแม่ของเขาทุกวัน ป่านนี้ไม่สงสัยแล้วหรือว่าผมเอาของเขาไปเก็บไว้ไหน ทำไมเพิ่งเอามาให้วันนี้
หลังจากพูดคุยกันอีกสักพักผมก็ขอตัวกลับเพราะไม่อยากรบกวนเวลาจนดึกดื่น คุณแม่เสียอีกที่เป็นฝ่ายรั้งไว้ ผมเองก็อยากจะอยู่คุยเล่นกับท่านเหมือนแต่ก่อน ต่างก็ตรงที่ตอนนี้ไม่มีทายาทคอยนั่งฟังด้วยรอยยิ้ม
คุณโฉมฉายวางมือที่ไหล่ตอนที่ผมกำลังรวบรวมความกล้าและวาทะศิลป์จัดพิมพ์จดหมายลาออก ผมเหลือบมองแม่ครู่หนึ่งก่อนจะเอียงคอซบหลังมือที่หอมกว่าใคร
“พรุ่งนี้เราต้องไปสำนักงานที่ดินก่อนกลับนะ”
“ไม่เห็นต้องรีบขนาดนี้เลยครับแม่”
“ไม่รีบไม่ได้หรอก แม่กลัวเราเปลี่ยนใจ แม่รู้นะว่าซันไม่ใช่คนโลเล ความคิดความอ่านเด็ดขาด แต่เราไม่รู้หรอกว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ห่วงแสนห่วงขนาดไหน แค่โทรหาแค่ได้ยินเสียงมันจะไปพออะไร สู้เห็นหน้ากันก็ไม่ได้ อย่างเจ้าแซนอยู่สุราษฎร์ฯ ก็จริง แต่ก็ยังใกล้กว่าเราเป็นไหน ๆ”
“ผมตัดสินใจไปแล้ว ผมไม่ผิดคำพูดกับแม่หรอกครับ ผมรู้ว่าแม่ไม่อยากให้ผมไปตั้งแต่แรก ผมมันรั้นเอง แต่คราวนี้ผมมั่นใจว่าไม่ใช่เรื่องผิดพลาดแน่นอน”
“แม่ก็เชื่ออย่างนั้น แม่รู้ว่าซันชอบธรรมชาติมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว”
“แม่รู้หรือครับ”
“รู้สิ นี่แม่ทั้งคนนะ ไม่ใช่ตาสีตาสาที่ไหน ลูกรักชอบอะไรทำไมแม่จะไม่สังเกต” กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เพราะไม่รู้ว่าแม่หมายความรวมถึงกรอบรูปที่มีแต่ภาพผมกับเปมทัตเต็มห้องนอนนี่ด้วยหรือเปล่า ผมจึงต้องจนใจเปลี่ยนเรื่องคุย
“ว่าแต่ทันแน่หรือครับ ผมต้องไปสนามบินก่อนสองทุ่ม”
“ทันสิ ทนายเตรียมเอกสารไว้หมดแล้ว รอลูกไปเซ็นเท่านั้นเอง” ผมสวมกอดเอวนุ่ม ๆ ก่อนจะได้รับจูบอุ่น ๆ ที่ไรผม “พรุ่งนี้ตอนเย็นแม่จะเข้าบริษัท ถ้าไปสนามบินตอนไหนโทรบอกแม่ก่อน แม่จะไปส่ง”
“ครับ ขอบคุณนะครับแม่ สำหรับทุกอย่าง”
แปลกใจตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ตลอดสี่วันที่ผ่านมาผมไม่กระวนกระวายใจหรือคิดถึงคนอีกฟากฟ้ามากเท่าที่ควรจะเป็น มีบ้างที่ใจเขวไป กังวลว่าเขากำลังทำอะไร กินอิ่มนอนหลับหรือไม่ แต่เมื่อภาพในหัวตัดไปที่นายธาวิน ความห่วงหาก็แปรเปลี่ยนเป็นความอิจฉา และคนที่กินข้าวไม่ลงก็คงเป็นผมเอง
ด้วยเหตุผลสนับสนุนหลายอย่างทำให้การที่โทรศัพท์ของผมดังขึ้นพร้อมชื่อเปมทัตแสดงอยู่มันจึงเหมือนกับอาการตาฝาดเพราะนอนไม่พอ
(( เดินทางกลับวันนี้หรือเปล่า ))
“อืม”
(( ถึงตอนไหน ให้ไปรับไหม ))
“ไม่เป็นไร โทรบอกคนขับรถของสถานทูตให้มารับแล้ว”
(( แต่ฉันอยากไปรับ ถึงสองทุ่มพรุ่งนี้ใช่ไหม ))
“มีอะไรหรือเปล่า ไม่ต้องมารับหรอก เอาไว้ถึงที่พักแล้วจะไปหาที่ห้อง”
(( อย่างนั้นก็ได้ ))
ผมควรจัดการกับความรู้สึกที่ประดังประเดเข้ามาอย่างไร ทั้งดีใจ เป็นห่วง และกังวล ดีใจที่อย่างน้อยเปมก็โทรหาทั้งที่ผมไม่เคยมีค่าอะไรในสายตาของเขาอยู่แล้ว เป็นห่วงเพราะน้ำเสียงที่ได้ยินเปรียบเสมือนมีดกรีดพร้อมน้ำกรดรดลงกลางใจ และกังวลที่ไม่รู้ว่าเขาจะคุ้มดีคุ้มร้ายโทรหาผมอีกไหม เมื่อรับรู้ว่าผมไม่ขอใช้ชีวิตใต้ร่มเงาของเขาอีกต่อไป
จิตสำนึกฝ่ายแซนตะโกนลั่นว่าให้เปลี่ยนเบอร์ แต่จิตสำนึกฝ่ายตรัสกลับบอกว่าเก็บไว้เถอะ อย่างไรก็เพื่อนกัน
กว่าจะเดินทางถึงสำนักงานที่ดินต่างจังหวัดก็จวนเจียนเที่ยงอีกเหมือนเคย คุณทนายตระเตรียมเอกสารทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วเหมือนอย่างที่คุณแม่บอก มีโอกาสได้พบอดีตเจ้าของฟาร์มที่เดินทางมาพร้อมภรรยาและคุณนายหน้า ผมจึงสอบถามถึงข้อมูลเกี่ยวเจ้าอาชาทั้งสองตัว
โอนิกซ์กับอาเกต
เขาว่าชื่อมันมาจากอัญมณี โอนิกซ์ตัวสีดำคือแร่ควอตซ์ชนิดหนึ่งกับอาเกตแปลว่าหินโมรา ผมไม่อยากถามความเป็นมาเพราะดูก็รู้ว่าเรียกตามสีขนอันเงางามของพวกมัน ได้ความรู้อีกมากเกี่ยวกับการเลี้ยงดู ทั้งอาหาร หยูกยา และการขี่ม้าเบื้องต้น เขายังฝากฝังให้ผมว่าจ้างคนงานชุดเดิมที่คุ้นเคยกับม้าให้ดูแลต่อไป จะได้ไม่เสียเวลากับการฝึกฝนพนักงานใหม่ อีกทั้งสุ่มเสี่ยงเพราะความไม่ชำนาญ เขายืนยันว่าทั้งสามคนทำงานได้ดีและขยันขันแข็งไม่เกี่ยงงอน รวมถึงเด็กเจ้าของบ้านต้นไม้หลังนั้นด้วย ผมรับปากและยินดีให้เจ้าของเก่าเขามาเยี่ยมเยียนม้าที่รักได้ทุกเวลาที่ต้องการ
“แม่จะให้ผมเข้าไปหาที่บริษัทหรือว่ารออยู่ที่บ้านครับ”
ผมสายตรงหาแม่ทันทีที่ตรวจสอบแล้วว่าไม่หลงลืมอะไร จะว่าไปการเดินทางคราวนี้ผมแทบไม่มีสัมภาระเลยด้วยซ้ำ หนึ่งกระเป๋ากับหนังสือเดินทาง โทรศัพท์ กระเป๋าเงิน และจดหมายฉบับหนึ่ง บ่งถึงว่าผมเตรียมใจไว้อย่างสมบูรณ์แบบแล้วจริง ๆ
“เข้ามาหาแม่ที่บริษัทเลยก็ได้ ติดพันเอกสารของพ่อนิดหน่อย” ผมตอบรับก่อนจะขับรถออกไปหาท่านทันที
มีโอกาสโทรลาน้องฐาครู่หนึ่งเพราะไม่อยากโทรทางไกลให้น้องที่ยังเป็นนักศึกษาต้องเดือดร้อน แค่โทรหากันเกือบทุกวันก็เกรงใจจะแย่ ผมผิดที่ทุกครั้งเมื่ออยากโทรหา กว่าจะค้นเจอเบอร์ก็เสียเวลาไปกับอุปสรรคอย่างภาพพื้นหลังหน้าจอ ภาพผมกับเปมทัตในวันรับปริญญา
ว่ากันว่าตัดบัวอย่าเหลือใย ผมไม่ได้ไปหาเปมทัตที่ห้องตามสัญญาเมื่อเดินทางถึงเบอร์ลินตามเวลาพอดิบพอดี เช้าวันรุ่งขึ้นจดหมายที่ผมปราณีตเรียบเรียงอย่างจริงใจก็ถูกส่งให้คุณปราโมทย์ถึงโต๊ะประจำตำแหน่ง ท่านเรียกผมเข้าไปพบทันทีที่เปิดผลึก
“ตัดสินใจดีแล้วหรือ”
“ครับ ผมคิดมาสักพักแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะเหน็ดเหนื่อยอย่างที่ท่านถามผมก่อนหน้านี้ สาเหตุเป็นไปตามที่ผมชี้แจงในเนื้อจดหมายครับ”
“ผมเข้าใจดี ผมขอให้คุณมีความสุขกับฟาร์มในฝันนะศิรานุวัฒน์” ท่านกล่าวส่งท้ายก่อนจะลงลายมือชื่ออย่างชัดเจน
ลายเซ็นที่เปรียบดังปีกกล้าให้ผมโผบินออกจากกรงทองของเปมทัตเสียที
▩▩▩
-
ชักอยากเจอเด็กเลี้ยงม้าเสียแล้วสิ ว่าแต่กับน้องฐานี่คบกับอยู่เหรอ คบกันทั้งที่ไม่ได้รักนี่นะเหรอ
-
ลึกๆแล้วเราก็ยังเชียร์เปมนะ
เด็กเลี้ยงมาคืออะไร มีผลกับซันแน่ๆเลย
-
:pig4: :3123: :3123:
-
เมื่อไหร่จะเจอกันนน เมื่อไหร่จะเจอกับคนที่ใช่คนนั้นนน :hao5: :z3:
-
ดีแล้วที่ออกมา มีความรู้สึกสงสารซัน เปมคือไม่เห็นค่ามากมาย ถ้าเปมไม่แรดไปหาวินแบบออกนอกหน้าเรายังพอเชียให้รักกันแต่ที่นางทำคือไม่เหมาะกันคนอย่างซัน ซันควรออกจากตำแหน่งเพื่อน(ของ)ตาย บางทีกลับมาอาจมีคอยเติมใจให้ก็ได้ ก่อนอื่นควรเลิกทำร่ายฐา เพราะซันจะกลายเป็นเหมือนเปม
เหนือสิ่งอื่นใดคือความอิจอิตรัสกับน้องหมี
-
ทฤษฎี : บทที่ 5
สองอาทิตย์กับการสะสางงานเอกสารที่คั่งค้าง พยายามไม่คิดทบทวนว่าผมทำถูกแล้วใช่ไหมที่ตัดสินใจอย่างนี้ ตอนเช้าตั้งหน้าตั้งตาทำงานตอนเย็นกลับห้องเพื่อตระเตรียมข้าวของเพื่อย้ายกลับปิตุภูมิเป็นการถาวร มีหนังสือและเสื้อผ้าบางส่วนที่ผมต้องใช้บริการขนส่งระหว่างประเทศเพื่อให้สะดวกต่อการเดินทาง
การหลีกเลี่ยงไม่พบเจอเปมทัตเป็นเรื่องยากเหลือเกินสำหรับเวลาที่เหลืออยู่ ถ้าใส่ใจกันบ้างเขาจะรู้ได้ทันทีว่าในสารบบของผู้ชายคนนี้สถานที่หลบหน้าเพียงหนึ่งเดียวคือสวนสาธารณะ แต่เขาก็แค่ไม่สนใจ ยังคงทานข้าวมื้อเช้าเที่ยงเย็นและไปกลับรับส่งด้วยรถของนายธาวินเฉกเช่นเดิม เป็นเหตุให้คำกล่าวลาสุดท้ายของผมคือกระดาษใบเล็กที่ติดอยู่หน้าประตูห้องของเปมทัต แสนขี้ขลาดแต่ผมไม่อาจสู้หน้ากาวใจที่มีผลทำให้ผมอยากยื้อเวลาอยู่ต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด
รถครอบครัวเจ็ดที่นั่งเคลื่อนผ่านรั้วบ้านภัทรกูลอย่างสวัสดิภาพ กลับมาคราวนี้ผมมีโอกาสรบกวนคนขับรถของแม่เพราะตะวันยังส่องแสงเจิดจ้า อีกทั้งสัมภาระมากมายที่ดูอย่างไรก็ไม่น่าจะขนย้ายได้ด้วยระบบขนส่งมวลชน แม่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาสวมกอดพร้อมหอมแก้มอีกฟอดใหญ่ก่อนจะลุกลี้ลุกลนกลับไปที่รถตู้อีกคัน
“ซันมาเหนื่อย ๆ พักผ่อนนะลูก พ่อเรายังอยู่ที่ไร่องุ่น ส่วนเจ้าแซนกลับไปสุราษฎร์ฯ ได้หลายวันแล้ว”
“แล้วนี่แม่จะไปไหนครับ”
“แก้บน” ตอบสั้น ๆ ยิ้มหวานแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ผมยืนนิ่งเป็นหุ่นปูนปั้นประดับสวนหย่อม ก่อนที่เสียงหัวเราะของพี่นุชจะดึงสายตาให้ละมาจากหลังไว ๆ ของแม่
“คุณนายไปบนบานไว้ที่ศาลเจ้านานหลายเดือนแล้วล่ะค่ะ ขอให้คุณซันกลับมาทำงานที่ไทยเพราะอยู่ไกลขนาดนั้นแล้วท่านเป็นห่วง” พี่นุชเล่าไปพลางยกกระเป๋าที่เหลือลงจากรถไปพลาง ส่วนพี่คนขับเดินล่วงหน้าเข้าบ้านด้วยสัมภาระเต็มสองมือ
“อะไรนะครับ”
“ทั้งหัวหมูทั้งไก่ต้มเต็มรถไปหมด ถ้าไม่เชื่อคุณซันลองตามไปดูก็ได้ค่ะ แต่รีบหน่อยนะเพราะข้าวของเตรียมพร้อมแล้ว อีกสักพักก็คงจะออกเดินทาง” ผมทำตามที่พี่นุชแนะนำจ้ำตามแม่ไปติด ๆ หลังจากไหว้วานมือคู่สวยช่วยจัดการกระเป๋าที่เหลือเข้าห้องนอน วางใจได้เพราะเห็นคนสวนเดินมาให้หยิบยืมแรงอีกสองคน
“แม่พูดจริงหรือครับ”
“จริงน่ะสิ แม่บนไว้อย่างละเก้าก็ดูเอาแล้วกันว่าแม่พูดเล่นตรงไหน” ไม่ใช่เรื่องตลกแน่เพราะเครื่องสักการะถูกจัดเรียงไว้เสียกองพะเนินเต็มเบาะรถ พี่คนขับที่รับผมมาจากสนามบินก็โดดขึ้นนั่งประจำตำแหน่งด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ที่ไหนครับ ไกลหรือเปล่า ผมไปด้วยได้ไหม”
“อย่าเลยวันนี้อากาศร้อน เราเพิ่งกลับจากเมืองหนาวเดี๋ยวจะจับไข้เอา เสร็จพิธีเมื่อไหร่แม่ก็กลับไม่แวะที่ไหนหรอก เข้าห้องเปิดแอร์นอนแล้วเย็นนี้รอทานอาหารฝีมือแม่ดีกว่า” ได้ยินแม่พูดอย่างนั้นแล้วหนังตาก็หนักขึ้นมาเฉียบพลัน การเดินทางไกลแม้ที่นั่งชั้นธุรกิจจะสบายอย่างไรก็ไม่เหมือนเตียงที่บ้าน ใจหนึ่งก็ยังอยากไปกับแม่เพราะเป็นต้นเรื่องให้ท่านลำบากพึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่อีกใจผมก็เพลียเกินไปจริง ๆ
ผมคงไม่จำเป็นต้องสาธยายให้ไอ้ตรัสฟังเป็นรอบที่ร้อยว่าทำไมบ้านผมถึงมีเรื่องแต่ยุ่งยากเกี่ยวกับความเชื่องมงายของท่านผู้หญิงโฉมฉาย เรื่องการหมั้นของศาสตราวุธกับรพีพิชญ์ยังคงเป็นสมการที่แก้ไม่ได้ เห็นหน้ามันทีไรก็ได้แต่ทอดถอนใจ ทว่าจะออกตัวรับสมอ้างหมั้นหมายแทนกันแม่ก็ยืนกรานว่าหมอดูเขากำชับให้เจ้าบ่าวต้องเป็นแฝดผู้น้องที่คลอดก่อนเท่านั้นจึงจะสมรสสมรัก
เมื่อตอนที่แซนไปรับที่สนามบิน ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันมีแผนการตัดช่องน้อยแต่พอตัว ถึงกับเอ่ยปากว่ารู้สึกผิดเรื่องพิชญ์มันจะมีอะไรไปมากกว่านี้ แต่ผมก็ยังคิดไม่ตกว่ามันจะมีทางออกที่ดีให้กับเรื่องนี้ได้อย่างไร ในเมื่อฝ่ายนี้ก็ไม่ได้รัก ฝ่ายนั้นก็ไม่ได้อยากมีคำนำหน้าว่านางตั้งแต่ยังเยาว์
กระเป๋าเดินทางหลายใบที่อาศัยแรงคนในบ้านช่วยกันยกขึ้นมายังถูกวางไว้ที่เดิม หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดท่าเพราะความเมื่อยล้าที่สั่งสม แต่ผมก็นอนไม่หลับ กรอบรูปรอบห้องที่มีเปมทัตร่วมเฟรมยังมองจ้องผมอยู่อย่างนี้ต่อให้มียากล่อมประสาทเป็นร้อยชนิดก็คงไม่ช่วยอะไร เรียกแรงเฮือกสุดท้ายควานหากล่องพลาสติกใกล้มือแล้วปลดภาพทั้งหมดลงโดยข่มใจไม่คร่ำครวญหาพระแสงของ้าว ผมรวบรวมทุกอย่างไว้ในกล่องทั้งภาพถ่าย ความทรงจำ และความรู้สึกที่ปิดผนึกล็อกกุญแจปิดตาย
“มึงถามกูว่าอยากถอยออกมาบ้างไหม แล้วทำไมมึงยังกลับไปสุราษฎร์ฯ”
หลังจากตื่นเต็มตาผมก็ควานหาโทรศัพท์เพื่อเม้งใส่คนกลับกลอก ตงิดใจตั้งแต่แม่บอกว่ามันกลับไปรีสอร์ทของว่าที่พี่เขย แต่ยังไม่มีเวลาถามไถ่เพราะข้องใจกับเรื่องแก้บนมากกว่า
(( คุณพีระมิดยังหาคนมาแทนกูไม่ได้ ))
“ไม่ยักรู้ว่าเขาให้มึงทำตำแหน่งสำคัญ”
(( กูก็ได้แต่หวังว่ามันสำคัญ ))
“ตำแหน่งอะไรผู้จัดการห้องอาหาร ฝ่ายจัดเลี้ยง หรือฝ่ายห้องพัก”
(( เดาผิดหมด )) น้ำเสียงหม่นหมองพาลให้คุยไม่สนุก ไม่รู้ทำไมคนที่รักความสำเริงสำราญถึงได้ยอมไปอยู่ใต้อาณัติของครอบครัวคู่หมั้น ผมเคยตั้งคำถามแต่ไม่เคยได้รับคำตอบ คิดเอาเองว่าเพราะบรรยากาศที่ดีทำให้มันมีใจรักธรรมชาติอย่างพลเมืองโลกคนหนึ่ง
“ไม่บอกกันบ้างเลยว่าแม่เหงาถึงขนาดไปบนบานศาลกล่าวให้กูกลับมา”
(( อ้าว นึกว่าเด็กที่บ้านแอบกระซิบให้มึงรู้แล้วซะอีก )) มันหัวเราะร่วน
“เพิ่งรู้จากพี่นุชวันนี้ นี่ก็พากันไปแก้บนเสียใหญ่โต”
(( แม่ทำเรื่องเล่นเป็นเรื่องใหญ่ตลอด ความจริงกูนี่แหละเป็นคนต้นคิดเรื่องบน เพราะท่านเอาแต่บ่นคิดถึงมึงทุกวัน อยากโทรหาแต่ก็กลัวรบกวนเวลานอนอย่างนั้นอย่างนี้ กูเป็นลูกคนอีกแท้ ๆ ยังอิจฉาตาร้อนเป็นไฟเลย เอาไว้กูหายไปอยู่อีกซีกโลกบ้างอยากรู้นักว่าแม่จะบ่นเช้าบ่นเย็นแบบนี้ไหม )) ผมไม่มีทางรู้ได้หรอกว่ามันพูดจาเลอะเทอะหรือแม่นมั่น แม้สุ้มเสียงฟังดูติดตลกไม่ทิ้งลายคนขี้เล่น แต่ประโยคถัดมานี่ต่างหากที่เรียกอย่างเต็มปากว่าจริงจัง
(( ซัน... )) ผมอืออาตอบรับว่าฟังอยู่ (( กูดีใจนะที่มึงยอมทิ้งหัวใจตัวเองแล้วบินกลับมา กูดีใจที่มึงเข้มแข็งพอที่จะเริ่มต้นใหม่ กูขอให้ต่อจากนี้ไปมึงเจอคนที่ใช่จริง ๆ สักที ))
แม่จัดสำรับอาหารชาววังชุดใหญ่ตบท้ายขนมหวานจานโปรด ไม่ลืมถ่ายภาพส่งไปอวดพ่อกับไอ้แซนเพื่อแสดงแสนยานุภาพว่าลูกรักตัวจริงกลับมายึดตำแหน่งคืนเรียบร้อยแล้ว
“ผมว่าจะสร้างบ้านเล็ก ๆ สักหลังข้างคลองท้ายฟาร์ม แม่ว่าดีไหมครับ” ระหว่างรอข้าวเรียงเม็ดที่ม้านั่งตรงชานบ้าน ถือโอกาสเอนหนุนตักแม่แล้วเท้าความถึงมโนคติที่จินตนาการไว้ว่าอยากให้ฟาร์มในฝันเป็นอย่างไร
“จะปักหลักตั้งรกรากที่นั่นเลยหรือ”
“ที่เราเห็นมันมีแค่เพิงไม้สักกับกระท่อมเก่า ๆ เท่านั้นเองนะครับแม่ หรือแม่อยากให้ผมนอนในคอกม้า”
“จริงด้วยสินะ แม่ไม่ทันคิด”
“เรื่องนี้ผมขอจัดการเองนะครับ รบกวนแม่มามากแล้ว กระท่อมผมตั้งใจไว้ว่าจะใช้เป็นโรงเก็บของเก่า ส่วนเพิงหลังนั้นใหญ่พอสมควรผมว่าจะปรับปรุงเป็นร้านสำหรับขายของที่ระลึก”
“พ่อต้องชอบใจแน่ นี่แม่ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าซันซื้อที่ดินผืนนี้ เอาไว้ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วพาเขาไปดูพร้อมกันเลยดีไหม”
“ดีครับ ถ้าแม่ไม่ว่าอะไรผมขอไปสำรวจที่ดินว่าต้องปรับปรุงหรือเพิ่มเติมอะไรภายในอาทิตย์นี้ได้ไหมครับ”
“ต้องรีบขนาดนั้นเชียว แม่ยังไม่หายคิดถึงเลยนะ”
“ถ้ามีที่พักเป็นหลักแหล่งและไม่ลำบากผมก็อยากพาแม่ไปด้วยครับ แต่ผมไม่อยากอยู่เฉยนานเกินไป ยิ่งเราเลี้ยงดูสิ่งมีชีวิตผมยิ่งไม่อยากปล่อยปละละเลยพวกเขา อยากไปทำความรู้จักกับผู้คนและสถานที่ให้มากกว่านี้ แม่เข้าใจผมนะครับ”
“แม่เข้าใจแต่ต้องอนุญาตให้แม่ไปหาบ่อย ๆ นะ เรื่องลำบากแม่ไม่กลัวหรอก”
“ไม่มีปัญหาครับ”
เป้หนึ่งใบกับใจพองโตในรถออดี้ปัดฝุ่น โชคดีที่มีคุณพ่อคอยเอาใจใส่ดูแลเปลี่ยนถ่ายน้ำมัน ตรวจเช็คเครื่องล่าง หรือแม้แต่ต่อประกันภัยภาคบังคับตามพระราชบัญญัติ อีกทั้งยังมีเด็กในบ้านวนเวียนมาขัดสีฉวีวรรณ สภาพทั้งคันจึงไม่ต่างจากครั้งสุดท้ายที่ได้จับต้องเท่าไหร่นัก
ด้วยว่าอยากซึมซับบรรยากาศย่ำรุ่งจึงกล่าวลาแม่ตั้งแต่ก่อนเข้านอน ได้รับพรมงคลเสร็จสรรพ อีกทั้งผมยังกำชับให้พี่นุชและพรรคพวกช่วยกันขนกล่องของเหลือใช้ไปวางไว้ที่จุดทิ้งขยะเพื่อรอรถขนถ่าย มีทั้งเอกสารเก่าเก็บและขยะทั่วไปจากในห้องนอน แต่ตอนที่ผมขับรถผ่านกำแพงหน้าบ้านดูเหมือนกล่องของไม่จำเป็นจะเกินจำนวน พี่นุชหยิบเอากล่องกรอบรูปของผมกับเปมทัตติดมาด้วย ใจแข็งขับผ่านไปได้ไม่เกินร้อยเมตรก็ต้องจำทนถอยรถกลับมา แล้วพาเสี้ยนหนามแทงใจไปฟาร์มม้าด้วยกัน
เมื่อยุรยาตรเข้ามาในฟาร์มภาพที่เห็นคือผู้คนพลุกพล่านกว่าที่ผมคิดไว้มาก ไม่เพียงคนงานทั้งสาม พี่เสือ พี่ยักษ์ และพี่เมฆ แต่ลูกเล็กเด็กแดงจากระแวกใกล้เคียงก็พากันมาเยี่ยมเยียนเพื่อนม้า อาจเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุดเรียนพอดี และเจ้าของเดิมคงมีใจเมตตา มิตรสหายจึงแวะเวียนมาหามากมาย
คุณทนายช่วยสื่อสารไว้ล่วงหน้าแล้วว่าผมจะรับช่วงต่อทุกอย่าง ทั้งเรื่องอาหารการกินและชีวิตความเป็นอยู่ ถ้ามีปัญหาอะไรสามารถติดต่อมายังเบอร์โทรศัพท์ของผมที่ให้ไว้ แต่ความโชคดีในช่วงเลี้ยวหัวต่อนี้ก็คืออาหารม้าทั้งข้นหยาบ หญ้าสดหญ้าแห้ง ข้าวเปลือกและรำยังมีตุนไว้ในโรงเลี้ยงอยู่มาก อีกทั้งพี่สามคนนั้นแก่วิชารู้ว่าเกลือแร่และสารอาหารต่าง ๆ ต้องกะเกณฑ์อย่างไร แม้ผมจะศึกษามาบ้างระหว่างสังคายนางานคงค้างที่สถานทูต แต่จะเทียบเคียงกับผู้มีประสบการณ์มานานปีได้อย่างไร
ท้ายที่สุดแล้วผมก็ไม่ได้เปลี่ยนเบอร์หนีใครเพราะแค่นี้ก็เหมือนคนขี้แพ้เต็มทน ถึงจะอย่างนั้นก็ไม่มีวี่แววว่าเปมทัตจะติดต่อมา ผมขนกล่องกรอบรูปที่คล้องกุญแจใส่รหัสแน่นหนาไปเก็บไว้ใต้แคร่ไม้ไผ่ในกระท่อมมุงจาก ภายในมีหน้าต่างหนึ่งบานกับไม้กวาดหยากไย่หนึ่งอัน ผมว่าผมค้นพบแล้วว่าจะพำนักที่ไหนระหว่างรอวิมานหลังน้อยสร้างเสร็จ
“พี่พักที่ไหนกันหรือครับ” ผมถามพี่เสือระหว่างนั่งทานข้าวกล่องที่โต๊ะหินอ่อนข้างลำธาร วันนี้อากาศดีจึงไม่มีความจำเป็นต้องหลบแดดในร่มข้างคอกเจ้าโอนิกซ์ พูดคุยกันมาก็ตั้งหลายวันแต่ไม่เคยถามเป็นเรื่องเป็นราวสักที พอได้เวลาเลิกงานก็พร้อมใจเดินหายกันไปทั้งกลุ่ม
“พี่กับไอ้เมฆเช่าตึกแถวของยายขวัญเรือน ส่วนไอ้ยักษ์อยู่บ้านกับครอบครัว ลูกสาวมันน่ารักเหมือนตุ๊กตา ไว้ว่าง ๆ จะให้มันพามาเที่ยว เพิ่งสองขวบแต่คุยเก่งอย่างกับนักข่าวภาคสนาม” ผมหัวเราะ
พี่เสือดูอย่างไรอายุอานามก็ไม่น่าจะเกินสี่สิบ แต่ด้วยหนวดเครายาวเฟิ้มและรอยสักจึงหนุนนำให้ดูล้ำหน้าไปกว่านั้นมาก ส่วนพี่ยักษ์รูปลักษณ์ค่อนข้างจะตรงกันข้ามกับฉายานาม ละม้ายคล้ายกับพี่เมฆที่สมส่วนและมีกล้ามเนื้อเพราะทำงานหนัก สองคนนี้ดูอ่อนวัยกว่าพี่เสืออย่างเห็นได้ชัด
“คุณซันยังไม่เคยเจอเจ้านอฟลูกกะจ๊อกพวกผมใช่ไหม มันอยู่หอโรงเรียนชายล้วนในตัวเมือง จะกลับมาเฉพาะวันหยุดยาวแล้วก็ช่วงปิดเทอม บ้านต้นไม้ตรงโน้นก็เคยเป็นของมัน ไม่แน่ใจว่าป่านนี้จะรู้หรือยังว่านายฝรั่งเขาขายฟาร์มแล้ว” พี่ยักษ์ทำให้ผมได้รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเจ้าถิ่นเสียที แม้ว่าตอนนี้ผมจะเป็นเจ้าของที่นี่แล้วแต่ก็ไม่อยากไปแตะต้องข้าวของที่ยังไม่ได้เคลื่อนย้าย เดี๋ยวจะกลายเป็นขโมยโดยไม่รู้ตัว เอาไว้เจอหน้าแล้วค่อยหารือว่าจะทำอย่างไร
ปกติแล้วพี่ทั้งสามคนจะผลัดเวรกันนอนเฝ้าคอกเพราะบ้านเจ้าของเดิมไม่ได้อยู่ในขอบรั้วของฟาร์ม แต่ ณ ตอนนี้มีผมเป็นยามนอนเฝ้ากระท่อมก็เลยไม่จำเป็นต้องกลัวว่าใครจะมาลักลอบขนของในคลัง อีกทั้งต้องดูอาการผิดปกติของเจ้าโอนิกซ์กับอาเกต ไฟฉายคู่ใจที่เตรียมมาจากบ้านจึงได้ใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่
“เจ้านอฟมันใช้ง่ายนะครับ วานให้ซื้ออะไรก็ปั่นจักรยานไปทันที อย่างร้านชำของยายขวัญเรือนเจ้านอฟมันไปบ่อยมาก ไม่รู้ติดใจอะไรทั้งที่ร้านสะดวกซื้อชื่อดังก็มาเปิดใกล้กันตั้งนานแล้ว หรืออย่างเวลาที่พวกผมไม่ว่างมานอนเฝ้าคอก มันก็หอบเสื่อผืนหมอนใบมานอนกอดเจ้าอาเกตหน้าตาเฉย คุณซันช่วยเอ็นดูมันหน่อยแล้วกัน เด็กกำพร้าแม่แต่ขยันเรียนที่หนึ่งเลย” ตบท้ายด้วยพี่เมฆที่อธิบายสรรพคุณของเด็กนอฟให้ผมฟัง สีหน้าสีตาทุกคนดูรักใคร่ลูกน้องหัวเกรียนคนนี้ไม่น้อย ผมใคร่ขอยลเองกับตาสักวันแล้วกัน
ช่างรับเหมาสร้างบ้านและต่อเติมเพิงไม้สักเป็นคนของวิศวกรมืออาชีพที่ได้ทนายช่วยประสานงานให้ เพียงเดือนเดียวเรือนหลังน้อยของผมก็แล้วเสร็จ บ้านหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องน้ำที่สร้างด้วยโครงเหล็กสำเร็จรูปและพนังอิฐเทียม ความสมถะของผมถูกแม่ท้วงติงว่าพื้นที่เท่าแมวดิ้นตายจะอยู่อาศัยเข้าไปได้อย่างไร ผมไม่ให้ค่าความโอ่โถงเท่าไหร่นัก คุณโฉมฉายก็ได้แต่สายหน้าแล้วงอนตุ๊บป่องกลับไป
จุดเริ่มต้นกิจการอาจไม่สวยหรูเพราะผมไม่มุ่งหวังผลกำไร แค่ได้ยินเสียงนกร้องในทุกเช้า มีข้าวให้กินทุกมื้อ อีกทั้งยังมีสายน้ำเย็นให้แช่เท้าเล่นก่อนนอน เท่านี้ก็ไม่มีเงินตราสกุลใดซื้อขายความสุขอันเรียบง่ายของผมได้
เว้นแต่เสี้ยวความคิดที่วนเวียนกลับไปหาเจ้าของหัวใจคนเดิม
กระจ่างชัดจากปากตรัสว่าเปมทัตเพื่อนรักยังมีชีวิตผาสุกที่เยอรมัน นายธาวินก็เช่นกัน ไม่มีใครล่วงรู้ได้หรอกว่าการสานต่อความสัมพันธ์ครั้งใหม่จบลงเช่นไร และอุปสรรคมากบารมีอย่างท่านปราโมทย์จะทราบหรือไม่ว่าลูกชายของเพื่อนรักเคยมีประวัติลึกซึ้งกับผู้สืบสกุล ซึ่งผมค่อนข้างมั่นใจว่าคุณประภัสสรต้องระแคะระคายเรื่องมุมมองความรักของเปมทัตด้วยสัญชาตญาณความเป็นแม่
“คุณซัน เกลือแร่ใกล้หมดแล้วสั่งล็อตใหม่มาลงเลยดีไหม” ผมกำลังแปรงขนดำเงาของเจ้าโอนิกซ์อยู่ในคอกปิดตอนที่พี่เมฆเดินเข้ามาพร้อมเกลือแร่ถังสุดท้าย
“แบบน้ำหรือผงครับที่ใกล้หมด”
“ผมว่าแบบผงกลิ่นราสเบอร์รี่เจ้าโอนิกซ์มันจะชอบมากกว่า แต่เจ้าอาเกตชอบแบบไม่มีกลิ่น คุณซันมีเบอร์บริษัทส่งของใช่ไหม” พูดไปมือก็ผสมน้ำกับเกลือแร่ในสัดส่วนที่เคยชิน พี่เขาเคยบอกผมไว้ก่อนแล้วว่าพวกอาหารและเกลือแร่ต้องจัดสรรอย่างไร ค่อย ๆ เรียนรู้ไปทีละอย่างจนตอนนี้ก็เกือบจะเชี่ยวชาญ ยกเว้นการขี่ม้า
“มี ๆ เดี๋ยวผมสั่งมาเพิ่มทั้งสองแบบเลย แล้วนี่พี่ยักษ์กับพี่เสือไปไหนกันหมดครับ” ผมถามเสียงอู้อี้เพราะยกมือขึ้นปิดจมูกระหว่างฉีดสเปรย์ไล่ยุงไปทั่วตัวจนถึงพวงหาง
“พี่เสือพาอาเกตไปเดินเล่น ส่วนไอ้ยักษ์น่าจะเอารถออกไปตัดหญ้าสดมาเพิ่ม มีอะไรจะเรียกใช้หรือเปล่า เดี๋ยวพี่ไปตามมาให้”
“ครับ ว่าจะแปรงขนอาเกตอีกตัว รบกวนบอกพี่เสือพามันเข้าคอกหน่อย”
“ให้พี่ทำเองก็ได้นะ คุณซันไปพักเถอะ”
“ไม่เป็นไรครับ สนุกดี ผมยังรู้สึกตื่นเต้นกับที่นี่อยู่เลย” พี่เมฆเขาหัวเราะร่วนก่อนจะเดินออกไปตามคำขอหลังจากจัดการปิดถังเกลือแร่เรียบร้อยแล้ว
คนที่พาเจ้าอาเกตกลับมาไม่ใช่ผู้ชายตัวใหญ่พร้อมรอยสักเต็มท่อนแขน แต่กลับเป็นเด็กผู้ชายร่างสูงชะลูดพร้อมรอยยิ้มสดใส ได้ยินเสียงเจ้าม้าสีน้ำตาลเข้มพ่นลมหายใจฮึดฮัดอย่างไม่สบอารมณ์ที่ต้องถูกลากจูงกลับเข้าคอกแคบ ๆ
“พี่ซันใช่ไหมครับ ผมนอฟลูกสมุนของสามทหารเสือ” เจ้าเด็กนอฟประนมมือจรดจมูกไหว้อย่างถูกต้องตามตำรามารยาทไทยเป๊ะ ผมเสียอีกที่สงสัยจนต้องเลิกคิ้วรับไหว้ “อ๋อ ผมหมายถึงพวกพี่เสือน่ะฮะ ผมตั้งฉายาให้ว่าสามทหารเสือ อย่างพี่ยักษ์เองแกก็ไม่ได้ชื่อยักษ์ ชื่อยุทธแต่เพราะหน้ายักษ์ ๆ ไม่เป็นมิตรผมก็เลยตั้งให้ใหม่ แต่ไม่รู้ทำไมลูกสาวพี่แกถึงได้น่าร้ากน่ารัก” ไอ้เด็กนี่มาถึงก็พูดฉอดไม่รอให้ผมตอบรับอะไรบ้างเลย
“แล้วชื่อเราแปลว่าอะไร นอฟจากบานอฟฟี่อะไรจำพวกนี้ใช่ไหม”
“ไม่ใช่ครับ นอฟอักษรย่อเดือนพฤศจิกายน” ผมพยักหน้าระหว่างรอเด็กนอฟปลดบังเหียนออกจากปากเจ้าอาเกต จากที่นึกภาพเอาไว้ว่าคงเป็นเด็กมัธยมต้นผมสั้นติดหนังศีรษะ แต่กลับกลายเป็นทรงเซิร์ฟคัทกับความสูงที่น่าจะพ้นผ่านคำว่าเด็กเร็ว ๆ นี้
“เกิดเดือนพฤศจิกาฯ อย่างนั้นสิ”
“ครับ แล้วพี่ซันเกิดเดือนอะไร”
“มกราฯ”
“เขาว่าคนเกิดเดือนนี้มีเสน่ห์แต่อารมณ์อ่อนไหว ทะเยอทะยานและรักการเรียนรู้ เลือกคบคนอย่างพิถีพิถัน ที่สำคัญข้อเสียคือขี้หึง ผมเดาถูกไหม” เจอกันครู่เดียวก็ร่ายยาวอุปนิสัย ไม่แปลกใจว่าทำไมสามทหารเสือถึงรักชอบ
อ่า...เผลอเรียกตามเจ้าเด็กนอฟเสียแล้วสิ
“ม.ปลายมีแต่สายวิทย์กับสายศิลป์ แต่นี่เรียนสายไสยฯ หรือไงเรา”
“ไสยฯ อะไรฮะ”
“ไสยศาสตร์” คนเกิดเดือนสิบเอ็ดหัวเราะชอบใจก่อนจะแบมือขอแปรงขนอ่อนขนาดใหญ่ ผมยอมส่งให้เพราะเริ่มเมื่อยแขนแล้วเหมือนกัน มองมืออาชีพขัดเกลาเจ้าอาเกตอย่างชำนิชำนาญแล้วหายห่วง ก่อนจะเดินไปหอบหญ้าแห้งมาใส่ในรางเพิ่มเติม
“อ้อ พี่เสือกับพี่เมฆเขาฝากมาบอกว่าจะไปเดินเก็บอึเจ้าสองตัวนี้มาทำปุ๋ยนะฮะ มีโรงปุ๋ยหมักอยู่ท้ายที่ พี่ซันน่าจะยังเดินไปไม่ถึง”
“มีด้วยหรือ”
“มี ๆ โรงไม่ใหญ่หรอกครับ แต่กลิ่นอลังการอย่าบอกใคร” แค่ได้ยินกลิ่นก็เตะจมูก ผมได้แต่ส่ายหน้าให้กับคนช่างจำนรรจา เห็นทีมีเจ้านี่แล้วผมคงคลายเหงาไปได้เยอะ
“แล้วนี่กลับมากี่วัน จะมายึดบ้านต้นไม้คืนด้วยไหม”
“ยึดคืนอะไรกัน พี่ซื้อที่ดินผืนนี้ไปแล้วมันก็ไม่ใช่ของผมแล้ว อีกอย่างปีหน้าผมก็ต้องเข้ามหา’ลัยคงไม่มีเวลามาเที่ยวเล่นบ่อย ๆ ฝากพี่ซันดูแลมันแทนผมด้วย”
“ไม่ได้มานอนที่นี่ประจำหรอกหรือ”
“เปล่าครับผมนอนที่บ้านพ่อ ในบ้านต้นไม้มีแต่ตู้หนังสือกับโซฟา และถ้าไม่เป็นการรบกวนมากไปอย่าให้ปลวกแทะเชียวนะครับ”
ผมรับกุญแจบ้านต้นไม้คืนมาจากเด็กนอฟพร้อมกุญแจรถจี๊ปซีเจไฟฟ์จากพี่ยักษ์ เปิดเข้าไปตรวจสอบพร้อมเจ้าของเดิมว่ายังอยู่ในสภาพเดิมหรือเปล่า ภายในห้องหกเหลี่ยมมีตู้กระจกขนาดใหญ่พร้อมหนังสือปกหนาหลายสิบเล่ม และโซฟาสีครีมบุนวมกลางเก่ากลางใหม่ ไม่มีอะไรนอกจากนี้
“เห็นล็อกกุญแจเสียแน่นหนา นึกว่าจะเปิดมาเจอหีบสมบัติ”
“สมบัติน่ะมีแน่ฮะ แต่มันเป็นแค่ลายแทงซ่อนอยู่ในหนังสือเล่มใดเล่มหนึ่งนี่แหละ” ผมพ่นลมออกจมูกให้รู้ว่าผมเชื่อมาก “จริงจริ๊ง”
“แล้วนี่จะกลับหรือยัง ให้พี่ไปส่งไหม”
“ได้กุญแจไปก็ไล่เลยนะครับ ขออยู่ต่ออีกหน่อยได้ไหม ไว้ใกล้มื้อเย็นแล้วจะพาไปร้านเด็ด”
“ร้านคุณยายขวัญเรือนอะไรนั่นหรือเปล่า โดนพี่เสือเผาไว้เยอะเลย”
“ตลอด ทำไมไม่เผาตัวเองบ้างว่าวันไหนยายแกทำแกงรัญจวนทีไร เหมาหมดหม้อคนเดียวทุกที”
“อร่อยขนาดนั้นเชียว” ผมแกว่งกุญแจรถในมือ ชักเปรี้ยวปากขึ้นมาตงิด ๆ
“ไม่เชื่อใช่ไหม ๆ อย่างนี้ต้องพาไปพิสูจน์ แต่ผมไม่รู้นะว่าวันนี้ยายแกแกงอะไรบ้าง แต่ในช่วงปิดเทอมนี้แกต้องทำแกงรัญจวนสักวันแหละ แล้วผมจะหิ้วมาฝากเพราะถ้ารอพี่ไปกินต้องไม่ทันเฮียเสือแน่นอน”
“มีแค่อาหารเท่านั้นเหรอ ยายแกทำอะไรขายบ้าง เห็นว่าเป็นร้านชำ”
“ก็พวกของกินของใช้จิปาถะนั่นแหละ แต่เพราะมีร้านสะดวกซื้อมาเปิดแข่งแกก็เลยปรับปรุงเป็นร้านอาหารด้านหน้าเสียเลย อย่างพวกขนมไทยก็อร่อยนะฮะ แต่ยายแกไม่ได้เป็นคนทำเองหรอก หลานแกทำ สายตาไม่ค่อยดีก็เลยไม่มีเวลามาเพ่งจับจีบหรือแกะสลักอะไรพวกนี้”
“ถ้าอย่างนั้นไปเลยไหม ไหน ๆ ก็ไม่มีอะไรต้องทำแล้ว”
รถจี๊ปที่ซื้อต่อมาจากชาวบ้านใช้งานได้คุ้มค่าเหลือเชื่อ ด้วยว่าภายในฟาร์มยังไม่มีพาหนะไว้ขนย้ายผมจึงตัดสินใจซื้อมา นี่คงเป็นหนแรกกระมังที่ขับออกนอกอาณาเขต เพราะไม่ว่าพี่ยักษ์จะต้องไปตัดหญ้าที่ไหนก็ไม่เคยไกลกว่าคลองท้ายคอกสักที
“พี่ซันไม่อยากตั้งชื่อฟาร์มหน่อยหรือครับ” ลมแรงทำให้ผมยาวที่เคยปรกหน้าปลิวขึ้นจนคล้ายอัลปาก้าที่มีคิ้วดกดำ “นายฝรั่งเขาอยากได้ชื่อภาษาไทยเก๋ ๆ แต่คิดไม่ตกก็เลยยังไม่ได้ตั้งยันทุกวันนี้ นี่ก็น่าเสียดายที่พี่มาซื้อต่อช้าไปหน่อย ไม่อยากนั้นเจ้าพวกตัวเล็กตัวน้อยก็คงยังไม่ถูกขายไป”
“โอนิกซ์กับอาเกตเคยมีลูกหรือยัง”
“ยังครับ ๆ ตัวเล็กตัวน้อยที่ผมว่าเป็นลูกจากพ่อแม่พันธุ์ตัวอื่นที่ถูกขายไปแล้วเหมือนกัน ถึงแล้ว ๆ ร้านข้างหน้าเลยครับพี่” จู่ ๆ เจ้านอฟก็ชี้ร้านค้าเล็ก ๆ ข้างทาง ผมค่อย ๆ ชะลอรถจนจอดสนิท
“คิดว่าร้านจะใหญ่กว่านี้เสียอีก ถ้าอร่อยอย่างเราว่าลูกค้าน่าจะเยอะ”
“ลูกค้าเยอะจริงครับ แต่ส่วนใหญ่จะซื้อกลับบ้านไม่ค่อยนั่งกินที่ร้านกันหรอก” เห็นขายาว ๆ วิ่งถลาไปกอดคุณยายขวัญเรือนก่อนจะยกมือไหว้ แล้วหลบหายเข้าไปหลังร้าน
“สวัสดีครับคุณยาย เจ้านอฟเขาโฆษณาอาหารฝีมือคุณยายจนผมอดใจไม่ไหวต้องมาลองด้วยตัวเอง”
“โถพ่อหนุ่ม นั่งก่อน ๆ เจ้าเด็กคนนี้ปากมากจริง ถ้าไม่ถูกปากยายจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“วันนี้ทำอะไรบ้างหรือครับ” ก้มมองสีสันพริกแกงในหม้อท้องไส้ก็พาลจะร้องเสียงดัง
“แกงคั่วสับปะรดกุ้งกับแกงชักส้ม เคยกินไหม”
“ไม่เคยครับ แม้แต่ชื่อยังไม่เคยได้ยินเลย”
“เด็กรุ่นใหม่ก็แบบนี้แหละ ของดีโบร่ำโบราณมักถูกละเลย มาเดี๋ยวยายตักให้” ผมหันมองคนนำทางก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับออกมาสักที ไม่อย่างนั้นจะได้ให้คุณยายตักมาให้ทานพร้อมกันเลย
“แล้วขนมล่ะครับ ได้ยินมาว่าหลานสาวของคุณยายก็ทำอาหารเก่งไม่แพ้กัน”
“หลานสาวที่ไหนเล่าพ่อ ยายมีแต่หลานชาย”
▩▩▩
-
อ้าว หรือว่าจะคดีพลิก ตอนนี้มีหลานชายคุณยายเพิ่มมาให้เขวอีกคนแล้ว ฮา
-
ตอนแรกก็เข้าใจว่าคนที่จะมาแทนเปมคือเจ้าเด็กบ้านไม้ แต่ดูท่าจะไม่ใช่ใช่ไหมคะ5555 จริงๆจะดีใจถ้านายธาวินของเปมจะเป็นไนซ์กายที่พร้อมดูแลเปมแต่ดูท่าจะไม่ใช่อีกนั่นล่ะ ยังไงก็ดีใจค่ะที่ตัดสินใจออกมามีชีวิตใหม่เสียที ลุ้นไปเลยว่าตกลงจะคู่ใครกันแน่น้อ
รู้สึกไม่ได้เม้นท์เรื่องนี้นานมากๆ ตั้งแต่เรื่องเก่าจบ ภาษาคุณคนเขียนดีขึ้นมากกว่าเดิมอีกนะคะ ดีใจสุดๆที่กลับมาต่อ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไปนะคะ เดาทางไม่ถูกอ่ะ .....^____^¥ :mew1:
-
ทฤษฎี : บทที่ 6
คนที่ยกขนมอินทนิลในถ้วยดินเผาออกมาจากหลังร้านเป็นเด็กหนุ่มตัวขาวจัดพร้อมปอยผมหน้าที่ถูกมัดขึ้นเป็นจุกน้ำพุ ตามสมทบมาด้วยเจ้านอฟที่ยิ้มกว้างจนตาหยี
“มีขนมให้กินฟรีเป็นลาภปากด้วยนะพี่ซัน” กระซิบกระซาบพอเป็นพิธีก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงตรงกันข้าม ส่วนผู้มาใหม่แค่ยกมือไหว้เมื่อนอฟพูดแนะนำให้รู้จักกันหลังจากนั้นจึงเดินไปช่วยคุณยายยกจานอาหารมาส่ง
“เมื่อวานนี้เรย์ทำช่อม่วงด้วย น่าเสียดายผมกลับมาไม่ทัน”
“หลานคุณยายขวัญเรือนชื่อเรย์หรือ ชื่อเพราะดี”
“จริง ๆ มีอีกชื่อที่ผมตั้งให้ เพราะกว่านี้อีกขอบอก” แปลกคน มีอย่างที่ไหนขนานนามให้คนอื่นเขาไปทั่ว เจอกันไม่กี่ชั่วโมงผมอาจจะโดนเจ้าเด็กแสบตั้งชื่อสำรองให้เรียบร้อยแล้ว
“เมื่อวานกูบอกให้รอกลับรถตู้เที่ยวเดียวกันทำไมไม่รอ มึงมันคนใจร้ายใจดำ”
“ยังไม่จบใช่ไหม ทำขนมมาให้แดกแบบไม่คิดตังค์แล้วนี่ไง ใจดำตรงไหน” เรย์วางจานข้าวสวยร้อน ๆ พร้อมแกงคั่วสับปะรดกุ้งตัวเขื่องกับแกงชักส้มลอยไข่ปลาริวกิวเต็มชามกระเบื้อง ก่อนเบนความสนใจมาหาผม “ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ แต่ไอ้บ้านี่มันกวนประสาทชะมัด”
“ไม่เป็นไรพี่เข้าใจ” เจ้านอฟทำหน้าเป๋อเหลออย่างคนไร้พรรคพวก “แล้วไปทำอีท่าไหนเขาถึงหนีกลับมาคนเดียว”
“ก็หลังจากสอบปลายภาคเสร็จผมต้องอยู่สอบซ่อมอีกวิชาหนึ่ง พอตอนเย็นกลับไปที่หอก็เห็นว่ามันไม่อยู่แล้ว ส่งข้อความมาบอกสักหน่อยก็ไม่มี”
“ก็บอกแล้วไงว่ากูคิดถึงยายคิดถึงบ้าน ไม่รู้จะอยู่รอให้เสียเวลาทำไม ยังไงก็ต้องจ่ายค่ารถเท่าเดิมอยู่ดี” เจ้าของแพขนตาหนาพูดไปก็เช็ดโต๊ะข้าง ๆ ไปด้วย เห็นคุณยายขวัญเรือนยังตักแกงใส่ถุงหยิบนั่นจับนี่อย่างหัวไม่วางหางไม่เว้น ผู้คนก็เริ่มเดินเข้าร้านเพราะคงได้เวลาเลิกงานพอดี
“ว่าแต่พี่ซันอยู่ที่นี่คนเดียวหรือครับ” หลานคุณยายมีน้ำใจหันไปกดน้ำจากตู้มาวางให้ทั้งที่มีป้ายติดอย่างชัดเจนว่าน้ำดื่มบริการตนเอง เจ้านอฟทำปากบ่นปอดแปดว่าใจดำของแท้แค่นี้ยังไม่กดน้ำมาเผื่อมันเลย
“ครับ พื้นเพพี่ไม่ใช่คนแถวนี้หรอก แต่อยากบุกเบิกอะไรใหม่ ๆ ก็เลยมาทดลองบริหารจัดการที่นี่ดู”
“เคยทำฟาร์มมาก่อนหรือครับ”
“ไม่เคยหรอก พี่เพิ่งลาออกจากสถานทูต” คนตัวขาวทำตาโตแต่ก่อนที่จะได้พูดคุยเป็นเรื่องเป็นราวก็ถูกคุณยายเรียกใช้ให้ยกอาหารไปส่งยังโต๊ะของลูกค้าที่มาใหม่
“พี่ซันเคยทำงานสถานทูตจริงหรือเปล่า”
“จริงน่ะสิ จะโกหกทำไม”
“ที่ไหนฮะ ไทยเทศ”
“เยอรมัน ถามทำไมสนใจอาชีพสายนี้หรือ แต่ต้องตั้งใจเรียนหน่อยนะเรา สอบซ่อมบ่อย ๆ นี่ไม่น่าจะไหว”
“คนที่สนใจน่ะไม่ใช่ผมหรอก แต่ไอ้คนที่เก่งภาษาตั้งแต่แรกคลอดนั่นต่างหาก” เด็กคิ้วปลิงเคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ แล้วพยักพเยิดไปทางบริกรที่ยังง่วนกับการยกจานชาม
“เรย์พูดภาษาอะไรได้บ้าง”
“อังกฤษ จีน ญี่ปุ่น เรียนพิเศษมาตั้งแต่ประถมแล้วครับ ลูกคนมีตังค์นะหมอนั่น บ้านจริง ๆ ก็อยู่กรุงเทพฯ แต่ว่ายายขวัญแกยืนยันว่าจะไม่ย้ายไปอยู่กับครอบครัวลูกสาว ขอเฝ้าบ้านเกิดจนลมหายใจสุดท้าย ใครจะอยู่สุขสบายที่ไหนยายแกก็ไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาขายแกงลูกเดียว”
“เรย์ก็เลยต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างที่นี่กับบ้านตัวเองอย่างนั้นสิ”
“เปล่าครับ เรย์มันอยู่ที่นี่เป็นหลักกับหอพักที่ช่วยกันหารค่าเช่ากับผม ไม่ค่อยได้กลับบ้านที่กรุงเทพฯ มีบ้างที่พ่อแม่กับพี่สาวเดินทางมาหาแต่ว่าไม่บ่อย ช่วงอยู่หอมันก็โทรมาหายายทุกคืน ดีที่มีพี่เสือกับพี่เมฆคอยเป็นหูเป็นตาให้”
“เราสองคนอยู่โรงเรียนชายล้วนด้วยนี่พี่ยักษ์บอก”
“ครับ รู้จักกันเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ม.ต้นแล้ว ถึงเพื่อนจะกลุ่มใหญ่แต่ผมก็สนิทกับมันที่สุด” คนถูกพาดพิงเดินกลับมาพร้อมแก้วน้ำอีกใบก่อนส่งให้คนที่พูดไปกินไปไม่หยุดปาก
“พี่ซันเล่าเรื่องที่สถานทูตให้ผมฟังบ้างสิครับ”
“อยากฟังเรื่องไหนก่อนดี”
“ผมอยากรู้ว่าต้องเรียนจบอะไรคณะไหน เกรดเฉลี่ยเท่าไหร่ สมัครยากไหม พี่ทำตำแหน่งอะไร เงินเดือนเท่าไหร่ อะไรจำพวกนี้อะครับ”
“เอาไว้ว่าง ๆ พี่จะทำพาวเวอร์พอยต์มาบรรยายให้ฟังดีไหม” นอฟหัวเราะจนเกือบสำลักน้ำ แต่เรย์แค่นั่งลงข้างเพื่อนสนิทแล้วมองผมด้วยแววตาที่เต็มตื้นด้วยความหวัง ที่กระเซ้าไปเพราะนึกสนุกกลับกลายเป็นความรู้สึกผิดเต็มประตู
“เอาแบบนี้ดีกว่า ตอนนี้เราก็ยุ่ง ๆ อยู่ด้วย พรุ่งนี้ว่างตอนไหนไปหาพี่ที่ฟาร์มแล้วจะเล่าให้ฟังตั้งแต่แนวข้อสอบเข้ามหา’ลัยเลยดีไหม เพราะนี่ก็ใกล้เวลาเลิกงานของสามทหารแล้ว เดี๋ยวไม่มีใครอยู่เฝ้าโอนิกซ์กับอาเกตล่ะแย่เลย”
“ได้ครับ ๆ ถ้าพรุ่งนี้เก็บร้านแล้วผมจะปั่นจักรยานไปหานะ”
“ถ้าไปแล้วหาพี่ไม่เจอก็นั่งเล่นกับเจ้านอฟที่บ้านต้นไม้ก่อนก็ได้ แล้วนี่กินอิ่มหรือยังเรา ตัวแค่นี้ทำไมกินจุนัก เดี๋ยวต้องปั่นจักรยานกลับบ้านอีกไม่ใช่หรือ ระวังจุกจนนอนไม่หลับ”
“อิ่มละครับ ๆ อินทนิลอร่อยมากว่ะเรย์ ถ้าไม่บอกว่าทำครั้งแรกกูไม่เชื่อนะเนี่ย”
“นี่เพิ่งทำครั้งแรกจริงหรือเปล่า อร่อยมาก” ผมให้ความสนใจกับขนมที่เพิ่งลิ้มรสไปจนเกือบหมด
“พรุ่งนี้จะลองทำปั้นสิบไส้เผือก เพิ่งได้สูตรแป้งมา เดี๋ยวผมเอาไปให้พี่ซันลองชิมนะครับ ค่าครู” ยักคิ้วหลิ่วตาก่อนจะเดินไปต้อนรับลูกค้าที่ก้าวเข้ามาอีกกลุ่ม เห็นอาการอ้าปากค้างของเด็กตัวสูงตรงหน้าก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมถึงคุ้นตานัก เพราะไม่ว่าดูอย่างไรประกายวาววับในลูกแก้วคู่นั้นเหมือนภาพสะท้อนเวลาที่ผมเผลอมองเปมทัตไม่มีผิดเพี้ยน
ก่อนลากลับไม่ลืมกล่าวคำชมเชยรสมืออันลือชื่อของคุณยายขวัญเรือนตอนจ่ายเงินค่าอาหารที่รู้สึกว่าคุ้มค่าที่สุดเท่าที่เคยรับประทานมา ส่วนสเน่ห์ปลายจวักของคุณโฉมฉายนั้นไม่นับรวมเพราะผมไม่เคยต้องเสียสตางค์ในการฝากท้อง
น้องนิษฐารับรู้เรื่องราวชีวิตที่ยุ่งเหยิงของผมทั้งหมดทางโทรศัพท์ ปกปิดไว้เพียงสาเหตุที่แท้จริงในการลาออก น้องเข้าใจว่าผมแค่เบื่อหน่ายกับภูมิอากาศและความแตกต่างทางวัฒนธรรม หลังจากกำชับว่าไม่ต้องติดต่อมาบ่อยนักเพราะผมกำลังปรับตัวและน้องกำลังเตรียมสอบปลายภาค เขาก็เชื่อฟังแต่โดยดีจากที่เคยโทรมาทุกวันก็เริ่มลดหลั่นตามสมควร อาจมีข้อความส่งมาว่าคิดถึงบ้างเป็นครั้งคราว ผมเองก็ตอบกลับเมื่อเว้นว่างจากเจ้าอาชาทั้งสองตัว
ผมไม่เคยบอกว่ารักเพราะยังไม่คิดจะหลอกตัวเองถึงขั้นนั้น น้องฐาเองอย่างมากก็แค่เอ่ยคำว่าคิดถึงและห่วงใย ความปรารถนาดีอย่างกัลยาณมิตรมีให้เห็นอยู่เสมอและไม่เคยแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของให้ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนเลยแม้แต่น้อย ผมพอใจในความสัมพันธ์อย่างนี้ ดีแค่ไหนที่มีเพื่อนคุยและปรับทุกข์ในเวลาที่ไม่อยากฝากภาระทางความคิดให้กับน้องชายฝาแฝดเพราะตัวมันเองก็มีปัญหาเกินกำลังอยู่แล้ว
ผมโทรหาแม่อีกครั้งหลังจากที่คิดว่าทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางและอยากให้ผลผลิตจากไร่ของพ่อได้ขยับขยายมาทางนี้เสียที เพิงไม้สักถูกต่อเติมจนสวยงามพร้อมพื้นที่ใช้สอยด้านหลังที่ค่อนข้างกว้างขวาง สามารถแปลงสภาพเป็นโกดังเก็บของได้อย่างเหลือเฟือ
(( แม่นึกข้ออ้างไม่ออกแล้วนะซัน พ่อกลับมาบ้านแต่ละหนแม่ก็อ้างว่าเราไปสุราษฎร์ฯ หาเจ้าแซนบ้าง ไปเที่ยวหย่อนใจต่างประเทศบ้าง ซ้ำร้ายรอบนี้อีตากิตติชัยกลับมาหลายวันเสียด้วย แม่นี่โกหกจนศีลห้าแม่ขาดสะบั้นไม่เหลือคำสัตย์ให้ถือแล้ว )) ผมหัวเราะกลบเสียงบ่นเป็นหมีกินผึ้งแต่ฟังรื่นหูเหลือเกิน
“แม่แน่ใจหรือครับว่าไอ้แซนไม่ได้ปากโป้งบอกพ่อไปแล้ว”
(( ยังหรอก แม่บอกอะไรพ่อเราก็เชื่อไปหมด มารอบนี้เอาไวน์กลับมาเป็นลัง ๆ เลยด้วยนะ อยากได้ไปลองชิมกับเขาสักขวดสองขวดไหมล่ะ ))
“ที่ผมโทรมาก็เพราะเรื่องนี้ แม่ไม่ต้องแกล้งหลอกพ่อเพื่อผมแล้วล่ะครับ สมควรแก่เวลาพาพ่อมาเยี่ยมชมที่นี่ได้แล้ว ช่วงวันหยุดพวกเด็ก ๆ ยังชวนกันมาเล่นสนุกอยู่มากแต่ผมอยากทำเป็นแหล่งท่องเที่ยวอย่างจริงจังสักที”
(( แม่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ การซ่อมบำรุงสิ่งก่อสร้างของเราก็เสร็จมาสักพักแล้วนี่นะ อย่างน้อยพ่อก็ให้คำแนะนำได้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป ไม่ใช่อยู่ไปวัน ๆ หลักลอย แม่รู้ว่าซันไม่ชอบใช้ชีวิตแบบไร้จุดหมายแต่ถ้าเบื่อเมื่อไหร่อย่าลืมบริษัทเรานะลูกรัก ))
“ฟาร์มยังไม่ทันเปิดอย่างเป็นทางการแม่ก็จะอวยพรให้ผมล้มเลิกโครงการม้วนเสื่อกลับบ้านแล้วหรือครับ” เสียงหัวเราะคิกคักทำให้รู้ว่าแม่แค่เพียงหยอกเล่น “อีกอย่างที่สำคัญ แม่ต้องช่วยผมตั้งชื่อที่นี่ด้วย”
(( เอาอย่างนั้นหรือ ให้พ่อกับเจ้าแซนช่วยระดมความคิดอีกสองคนดีกว่าไหมเพราะแม่ไม่ถนัดด้านนี้ มีไร่องุ่นภัทรกูลแล้ว ไม่เอาฟาร์มม้าภัทรกูลอีกหรอกนะ ))
“แย่จริง ทำไมพ่อต้องแย่งตัวเลือกแรกของผมไป” แม่หัวเราะยกใหญ่หลังจากขัดคอผมได้ ชื่อสกุลเป็นความคิดพื้นฐานที่เรียบง่ายแต่มีคุณค่าทางจิตใจมหาศาล แต่ถ้าแม่พูดถึงขนาดนี้ผมคงต้องตรึกตรองใหม่ให้ถูกใจเจ้าของงบประมาณ
(( แซนติดต่อมาบ้างไหม ช่วงนี้เงียบไปเลยแต่แม่ก็ไม่กล้าโทรหา กลัวรบกวนเวลางาน )) แม่เป็นแบบนี้เสมอ เก็บความห่วงหาไว้ในใจแม้จะกระสับกระส่ายจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ กรณีของผมเองยังต้องพึ่งพาเครื่องรางของขลังแล้วนับประสาอะไรกับลูกชายที่ฝากความหวังไว้เรื่องทายาท แต่ดูเหมือนการสานต่อความสัมพันธ์กับรพีพิชญ์จะมืดแปดด้านเพราะลูกชายมัวแต่ไปคลุกคลีอยู่ที่รีสอร์ทของพี่ชายคู่หมั้น
“ผมโทรคุยกับมันครั้งล่าสุดตั้งแต่อยู่ที่บ้านแล้ว แม่โทรเถอะครับ เมื่อไหร่ตอนไหนมันก็รับสายแม่อยู่แล้วอย่าคิดมากเลย คิดถึงก็โทร อยากได้ยินเสียงก็โทรเหมือนผมนี่ไง ผมคิดถึงแม่นะ”
(( อ้อนแบบนี้น่าตบรางวัลจริง ๆ )) ผมรู้ว่าแม่ดีใจ แค่แสร้งพูดกลบเกลื่อนไปเท่านั้น
“แม่ว่างพาพ่อมาเมื่อไหร่ครับผมจะได้จัดเตรียมที่พักไว้ หรือผมจองโรงแรมให้ดีไหมเพราะบ้านผมแคบเกินไปสำหรับสามคน”
(( ไม่ต้องหรอกซัน ไปกลับน่าจะสะดวกกว่า กลับจากไร่คราวนี้พ่อเราคงมาดูแลเรื่องเอกสารบ้านจัดสรรเพราะเห็นไปที่บริษัททุกวัน เอาไว้ขโมยคิวได้เมื่อไหร่แม่จะพาพ่อไปเซอร์ไพรส์ถึงถิ่นเลย ))
“ครับแม่ ผมจะรอนะครับ”
โอนิกซ์เป็นม้าหนุ่มที่มีกำลังวังชามาก หลังจากครั้งแรกที่ร้อนวิชาเรียนรู้ภาคทฤษฎีว่าต้องปฏิบัติอย่างไรให้บังคับมันได้อย่างใจคิดก็กระโดดขึ้นขี่จนมันพยศหนัก เคราะห์ดีที่ไม่มีเลือดตกยางออกให้เป็นที่ขายหน้าธารกำนัล พี่เมฆให้กำลังใจว่าตั้งสติไว้แล้วค่อยทดลองใหม่วันหลัง แต่จนถึงตอนนี้ใจผมก็ยังไม่กล้าหาญพอที่จะเสี่ยงชีวิตอีกหน
แล้วทำไมเจ้าเด็กแขนขายาวเก้งก้างเป็นที่รักของผู้คนไม่พอยังเป็นทูนหัวของพวกม้าอีกด้วย จ๊อกกี้นอฟควบเจ้าอาเกตเสมือนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันอาจเพราะความคุ้นเคยที่สั่งสมมา ส่วนไม้นอกกออย่างผมที่เพิ่งเจอกันเพียงเดือนกว่าริอาจคาดหวังว่าโอนิกซ์จะยอมให้ขึ้นหลังทั้งที่ยังเป็นคนแปลกหน้า
“ฝึกขี่ม้ามานานหรือยัง” หลังจากขับรถไปดูโรงปุ๋ยที่เจ้านอฟเล่าให้ฟังเมื่อวันก่อนก็กลับมาเห็นลูกน้องของสามทหารวาดลวดลายการขี่ม้าอย่างมืออาชีพให้ดูเป็นขวัญตา “ทำยังไงไม่ให้มันพยศ”
“แสดงว่าไม่เคยเลี้ยงม้ามาก่อนจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย”
“ก็จริงน่ะสิ ไม่เคยเลี้ยงไม่เคยอยู่ใกล้ขนาดนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ ในสวนสัตว์ก็มีแต่ม้าแคระไม่ใช่ม้าแข่ง” โดนเด็กถอนหงอกเข้าให้แล้วไหมล่ะ ไอ้นอฟเงยหน้าหัวเราะโชว์ลูกกระเดือกก่อนกระโดดลงจากหลังอาเกตแล้วปล่อยให้มันเดินเล็มหญ้าอยู่แถวนั้น
“ไม่ยากหรอกครับพี่ แผงคอมันนั่นแหละจุดอ่อน เล่นกับมันบ่อย ๆ ตอนจะขึ้นจะลงก็ลูบคอมันก่อนไม่ให้มันตกใจ ตอนวาดขาข้ามตัวมันก็อย่าทิ้งน้ำหนักมาก ถึงมันจะตัวใหญ่แต่ก็มีจิตใจนะครับ” ทำตาปริบ ๆ อย่างล้อเลียน ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่มาปรึกษาเจ้าเด็กพูดเก่งจนลิงหลับ เพราะหลังจากนั้นมันก็สาธยายความรู้สึกที่ขี่ม้าครั้งแรกให้ฟัง น่าหมั่นไส้จนอยากได้ปั้นสิบของเรย์มากรอกปาก
พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา
“คุณยายฝากข้าวผัดโบราณมาให้ด้วยครับ อะ อันนี้ของมึง” เรย์ส่งอาหารในห่อกระดาษคล้ายข้าวมันไก่มาให้หลังจากก้มไหว้อย่างเด็กมารยาทดี ส่วนอีกห่อก็ยื่นให้จ๊อกกี้ปากมากพร้อมขนมปั้นสิบไส้เผือกถุงใหญ่ ก่อนเราสามคนจะพากันไปบ้านต้นไม้ในช่วงแดดร่มลมตก
“ยายขวัญปิดร้านเย็นแบบนี้ทุกวันเลยหรือ” ผมถามเพราะเห็นว่าใกล้หกโมงเต็มที
“ครับ เปิดขายแค่ช่วงสายถึงเย็นเพราะตอนเช้าแกเตรียมข้าวของไม่ทัน อายุก็มากแล้วแต่ยังดื้อเหมือนเด็ก ผมบอกว่าถ้าอยากทำขายจริง ๆ ก็ทำแค่มื้อเที่ยงอย่างเดียวจะได้ไม่เหนื่อยมาก แต่แกก็ไม่ฟัง”
“ท่านมีโรคประจำตัวอะไรไหม”
“แค่ความดันตามประสาคนมีอายุแหละครับ” ปากว่ามือก็คว้าเป้เพื่อหยิบสมุดปากกา ส่วนเจ้านอฟคนท้องยุ้งพุงกระสอบพอมีขนมมาประเคนถึงปากก็เงียบเป็นเป่าสากไปพักใหญ่ มองจากระเบียงจะเห็นได้ว่าพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน โคมไฟที่ติดไว้รอบนอกก็ได้เจ้าของเดิมเป็นคนยกสะพานไฟ โซฟาด้านในดูจะเล็กเกินไปสำหรับผู้ชายสามคนพวกเราจึงนั่งพื้นพิงพนังภายนอกที่มองเห็นบรรยากาศย่ำค่ำได้อย่างชัดเจน
ผมเล่าทุกอย่างในเรย์ฟังจากประสบการณ์ตามสัญญา หน้าพยักมือก็ขีดเขียนอย่างใฝ่รู้ เห็นแววตาเสี้ยวหนึ่งของนอฟที่ลอบมองแล้วยิ่งกระจ่างชัด เจ้าเด็กผิวสีเข้มแอบยิ้มกับปั้นสิบไม่อายฝูงนกที่บินกลับรัง บังอาจมาล้อเลียนผมเรื่องขี่ม้าอิหรอบนี้น่าจะมีเรื่องให้เอาคืนได้เจ็บแสบกว่ากันหลายเท่า
“ขอถามได้ไหมครับ เรียนก็ยากและกว่าจะได้งานนี้ก็แสนลำบาก ทำไมพี่ซันถึงลาออกทั้งที่ทำมายังไม่ครบปีเลยด้วยซ้ำ” จากที่พูดฉะฉานมาตลอดตั้งแต่จุดเริ่มต้นของแรงบันดาลใจ กลับใบ้กินเพราะคำถามเพียงสั้น ๆ ที่ไม่มีอะไรพิเศษเลย ยากเหลือเกินหากต้องย้อนความคิดไปยังถ้อยคำหยามเหยียดที่นายธาวินพูดทับถมเอาไว้ น้ำผึ้งหยดเดียวแท้ ๆ แต่ไม่รู้ทำไมผมต้องให้ราคากับเรื่องที่มันไม่จริง
“พี่...คิดถึงบ้าน”
“โอ้โห ขนาดผู้ใหญ่อย่างพี่ซันยังเป็นโรคโฮมซิกได้ แล้วคนที่มีครอบครัวอยู่สองทางอย่างผมจะเหลืออะไร เคยนึกไว้เหมือนกันว่าถ้าเข้ามหา’ลัยผมจะทนคิดถึงยายได้หรือเปล่า ถ้าแกยังยืนยันว่าจะไม่ย้ายไปไหนแบบนี้”
“อย่าเพิ่งถอดใจสิ งานสายนี้จำเป็นต้องอยู่ต่างประเทศอย่างเดียวเสียเมื่อไหร่ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดแล้วค่อยปรับตัวกับเรื่องที่พาลให้ไขว้เขวในอนาคต อย่าตีตนไปก่อนไข้ ตั้งใจเรียนเพื่อความภาคภูมิใจของครอบครัว จะอยู่ใกล้ไกลมันไม่สำคัญเลยเพราะท่านรับรู้ถึงความห่วงใยของเราได้เสมอ” น่าแปลกที่สามารถปลอบโยนคนอื่นได้อย่างหน้าชื่นตาบาน ทั้งที่ตัวเองกลับวางเรื่องหัวใจไว้เหนือสิ่งอื่นใดโดยไม่ใยดีความเจริญก้าวหน้าในชีวิต
“ไม่ใช่แค่เรื่องนั้นไม่ใช่หรือครับ ผมเห็นพี่ซันชอบจ้องรูปในโทรศัพท์บ่อย ๆ โดนสาวที่ไหนหักอกมา” โดนเจ้าดุรงคีคิ้วปลิงจับไต๋เข้าให้อีกอย่างผมจึงเป็นรองอย่างเห็นได้ชัดทีเดียว เที่ยวเล่นแก่นทโมนไปวัน ๆ ไม่คิดว่าจะช่างสังเกตสังกา อดสงสัยไม่ได้ว่าผมเผลอจ้องรูปเปมมัตให้มันเห็นเมื่อไหร่ตอนไหน คงต้องเปลี่ยนภาพใหม่อย่างจริงจังเสียที
“ใช่ที่ไหนเล่า แค่หยิบขึ้นมาดูเวลา”
“นาฬิกาข้อมือก็มี ไม่เนียนเลย” อย่าให้ต้องย้อนว่าสายตาที่มันชำเลืองมองเรย์ตอนที่น้องตั้งใจฟังผมร่ายยาวประวัติส่วนตัวนั้นก็ไม่แนบเนียนเอาเสียเลยเหมือนกัน แต่ไม่อยากต่อปากต่อคำกับเด็กโข่งจึงเบี่ยงประเด็น
“กลับหรือยังเดี๋ยวพี่ไปส่ง ยกจักรยานขึ้นท้ายรถจี๊ปเลยก็ได้ ปั่นกลับเองคุณยายจะเป็นห่วง”
“แล้วผมล่ะ” ปล่อยให้เจ้านอฟเก็บเศษอาหารที่พวกเรานั่งกินกันไปพูดคุยกันไปใส่ถุงขยะก่อนจะปีนบันไดลงมาสู่พื้นดินที่เริ่มเย็นชื้นเพราะน้ำค้างยอดหญ้า
“ยังไม่ได้พาอาเกตเข้าคอก ไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย”
“เอ้าผมลืมสนิทเลย ยุงคงห่ามแล้วป่านนี้ พี่ซันรอผมหน่อยนะอยากกลับพร้อมเรย์”
“เร่งมือเลย ชักช้าไปก่อนไม่รู้ด้วย” ถือโอกาสแกล้งคนที่ขี่ม้าเก่งกว่าแล้วพาเรย์มานั่งรอที่รถ อากาศอุ่นอวลจากไอแดดเมื่อตอนกลางวันปะทะลมเย็นสบายทำให้ไม่อยากขยับเขยื้อนไปไหน นั่งสูดกลิ่นลีลาวดีโดยไม่รู้ว่ามีต้นตอมาจากที่ใดก่อนแสงไฟจากจอโทรศัพท์จะส่องมาขัดจังหวะ
“นี่เบอร์ของคนที่รับซื้อลูกม้าจากฟาร์มนี้ไปครับ มีตัวหนึ่งชื่อเท็กซัส เป็นม้าที่ไอ้นอฟทำคลอดเองกับมือมันก็เลยผูกพันมากเป็นพิเศษ ตอนที่นายฝรั่งตัดสินใจขายต่อไอ้นอฟไม่เป็นอันกินอันนอน เห็นมันร้องไห้ครั้งแรกก็ตอนนั้นแหละ ผมสังเกตว่าพี่ซันจะถูกชะตากับมันไม่น้อย เพราะเพิ่งเจอกันเมื่อวานแท้ ๆ แต่กลับพูดคุยถูกคอ ผมรู้ว่ามันยังคิดถึงเท็กซัส ที่ขลุกอยู่กับอาเกตเพราะสีคล้ายกันแต่เท็กซัสจะสีอ่อนกว่านิดหน่อย ผมได้เบอร์เจ้าของใหม่มาจากนายฝรั่ง ถ้าพี่ซันไม่ได้จ่ายเงินเดือนให้ไอ้นอฟเป็นเงินล่ะก็...ผมขอยืมล่วงหน้าได้ไหมครับ ผมอยากให้เพื่อนผมมีความสุขอีกครั้ง”
อย่างที่เรย์บอกว่าผมกับคนที่กำลังเดินใกล้เข้ามาเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานก็จริง แต่ผมรู้เท่าทันว่าความสุขที่สุดของเจ้านอฟตอนนี้เห็นที่จะไม่ใช่ม้าเท็กซัสอย่างที่คนตัวขาวเขาวิเคราะห์ แต่เห็นแก่แววตาและน้ำเสียงที่เป็นใครก็คงปฏิเสธไม่ลงผมจึงพยักหน้ายอมรับข้อเสนอ แม้ไม่รู้หรอกว่าลูกม้าจะราคาสูงเท่าม้ารุ่นหรือเปล่า แต่เพื่อแลกกับคุณค่าของคำว่าเพื่อนรัก รากศัพท์ที่สะท้อนบางอย่างจากก้นบึ้งของหัวใจ ชักนำความคิดกระหวัดเวียนไปหาทายาทตระกูลพิรัตน์ไพศาลอีกครั้ง
“คุยอะไรกันหน้าเครียดเชียว” นอฟกระโดดขึ้นที่นั่งหลังคนขับเมื่อยกจักรยานคู่ใจซ้อนไว้กับอีกคันเรียบร้อยแล้ว
“นินทามึงอยู่” เรย์เป็นคนตอบเปลี่ยนบรรยากาศ
“ปากดี กินขี้ม้าซะเถอะมึง” นอฟส่งมือเปื้อนดินแกล้งปัดโดนแก้มของคนนั่งข้างผม พิสูจน์จากกลิ่นคงไม่ใช่ของเสียเจ้าอาเกตแต่เป็นโคลนจากล้อจักรยานมากกว่า
“โสโครก พี่ซันรู้ไหมมันเคยเอาปุ๋ยคอกไปยัดใส่ใต้โต๊ะคู่อริที่โรงเรียนด้วย”
“คงเปลืองไม่น้อยเลยใช่ไหม อย่างนายศัตรูน่าจะเยอะ”
“อ้าวพี่ซันนี่น้องเอง ก็มันกวนตีนชอบเตะบอลอัดผม ถึงจะรับได้ทุกลูกก็เหอะแต่เพื่อความสะใจขอหน่อยแล้วกัน”
“มันเหม็นแค่โต๊ะไอ้เกี้ยวคนเดียวที่ไหนอะ แม่งเหม็นไปทั้งชั้น โคตรเชี่ยเลย”
“อ้าวเหรอ กูไม่เห็นได้กลิ่น”
“ก็มึงอยู่กับขี้ม้าทั้งวันได้กลิ่นก็แปลกละ โชคดีที่พวกอาจารย์ไม่รู้เรื่อง ไม่อย่างนั้นมึงโดนเรียกผู้ปกครองแน่ สุขภาพลุงรองก็ไม่ค่อยจะดีอยู่ด้วย”
“พ่อเราป่วยเหรอนอฟ”
“ครับ เป็นโรคหัวใจแต่ก็ยังไปทำงานที่ไปรษณีย์อยู่ได้ ไกลด้วยร้อนด้วย ผมจะไม่อยากเรียนต่อก็เพราะพ่อนี่แหละ ปล่อยให้อยู่คนเดียวกลัวแกเป็นอะไรไป”
“ตอนนี้ท่านอยู่บ้านหรือเปล่า จะได้ถือโอกาสไปทักทายเสียหน่อยเพราะยังไงพี่ต้องอยู่ที่นี่อีกนาน เอาไว้จะได้ช่วยดูแลยามฉุกเฉินด้วย ส่วนบ้านคุณยายขวัญเรือนมีพี่เสือกับพี่เมฆอยู่เป็นเพื่อนแล้วใช่ไหม”
“ครับ พี่สองคนเขาเช่าห้องที่บ้านมาหลายสิบปีแล้ว คงไม่ย้ายไปไหนแล้วแหละ”
“อายุป่านนี้พี่เสือยังไม่แต่งงานมีครอบครัวอีกหรือ เห็นมีแต่พี่ยักษ์ที่มีลูกสาว”
“อ่า...น่าจะยัง” นอฟพูดด้วยรอยยิ้มมีเลศนัยกับเรย์ที่สบตาผ่านทางกระจกมองหลัง
“แล้วนี่พี่ต้องไปส่งใครก่อน ขับมาตั้งนานไม่เห็นบอกทางสักที เดี๋ยวก็พาเข้ากรุงเทพฯ เสียเลย”
“ส่งไอ้เรย์ก่อนก็ได้ครับ บ้านมันไกลกว่าพี่ซันจะได้มีเพื่อนคุย” ไกลที่ว่าคำนวณอย่างไรก็ไม่น่าจะเกินสามกิโลเมตร แต่ที่ยังไม่รู้ก็คือบ้านเจ้านอฟที่เห็นมันปั่นจักรยานไปกลับแต่ละหนไม่พ้นห้านาทีสักครั้ง
โต๊ะเก้าอี้บริเวณหน้าร้านชำคุณยายขวัญเรือนถูกยกเข้าบ้านหมดแล้วตอนที่จี๊ปสีทึมของผมจอดเทียบหน้าประตูที่แง้มอยู่นิด ๆ เรย์ไหว้ลาก่อนจะยกจักรยานคันของตัวเองลงแล้วพิงไว้ตรงรั้วบานพับเหล็กดัด ไม่ลืมโบกมือฉับหนึ่งให้เพื่อนสนิท
ผมรอให้หลานเจ้าของบ้านก้าวเข้าไปและล็อกกุญแจอย่างปลอดภัยแล้วค่อย ๆ เคลื่อนรถออกมา แต่เจ้านอฟลีลาขอย้ายมานั่งหน้าจึงต้องจอดอีกครู่หนึ่ง และก่อนที่ผมจะได้มุ่งหน้าไปทำการทักทายคุณพ่อของลูกน้องวัยแตกเนื้อหนุ่ม เสียงร้องดังลั่นของเรย์ทำเอาผมเหยียบเบรคจนหน้าผากเจ้านอฟกระแทกกับคอนโซลรถเข้าอย่างจัง
“พี่ซันช่วยด้วยครับ ยายล้ม!”
▩▩▩
-
:katai4: :katai4:
มาแล้ววว
โอ ตอนนี้ก็หักมุมอีกแล้ว นอฟชอบเรย์ไปอี๊ก ฮือ ไม่เดาแล้วค่ะ 5555
เหมือนโดนสับขสหลอกไปเรื่อยๆเรย :z3:
-
มาเร็วดีแท้.....ลุ้นๆๆๆๆๆ นอฟ-เรย์ พี่เสือ-พี่เมฆ (น่าจะ)ใช่รึเปล่าจ๊ะ
-
ทฤษฎี : บทที่ 7
“เปลี่ยนเป็นกาแฟดีกว่าไหมครับ”
นอฟยืนหัวเราะอยู่ใกล้ ๆ ตอนที่ผมกำลังกดน้ำจากตู้บริการน้ำดื่มภายในโรงพยาบาล เผลอยืนเหมอจนน้ำเกือบล้นแก้วกระดาษต้องรบกวนให้เด็กกิจกรรมร้องเตือน “นี่ก็ดึกมากแล้วพี่ซันกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า เดี๋ยวผมอยู่เฝ้ายายกับเรย์เอง แค่นี้ก็รบกวนพี่มากแล้วนะครับ ยายแกตื่นมาบ่นใหญ่ว่าทำไมไม่พาไปอนามัยใกล้ ๆ โรงพยาบาลเอกชนแบบนี้แกจ่ายไม่ไหว”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวพี่จัดการให้ บอกให้ท่านคิดเสียว่าเป็นค่าข้าวผัดกับขนมปั้นสิบก็ได้”
“มันเทียบกันได้พี่ไหนอะพี่ ขืนบอกไปโดนบ่นหนักกว่าเดิม” ผมหัวเราะแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเหนือบ่ากว่าแรงเมื่อเปรียบกับน้ำใจที่คุณยายขวัญเรือนมีให้ ”ไปเถอะ พี่รีบกลับไปนอนดีกว่า พรุ่งนี้เห็นว่านายฝรั่งจะกลับมาเยี่ยมด้วยไม่ใช่หรือ”
“เขามาช่วงเย็น แล้วเราไม่คิดจะอาบน้ำอาบท่าก่อนหรือไง เที่ยวเล่นมาทั้งวัน ให้พี่ไปส่งที่บ้านแล้วค่อยกลับมานอนเฝ้าคุณยายไม่ดีกว่าหรือ”
“แค่คืนเดียวสบายมาก อดหลับอดนอนแถมไม่ได้อาบน้ำสามวันผมก็เคยมาแล้ว” ผมแกล้งยกนิ้วขึ้นปิดจมูกแต่เจ้านอฟกลับกอดอกอย่างภาคภูมิ หนึ่งในข้อดีของการเป็นเด็กวัยคะนองมีอะไรก็พูดได้อย่างสนุกปากไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง บางครั้งภาระติดพันงานสำคัญจะให้เอ่ยปากบ่นว่าหิวจนไส้แทบขาดก็ยังทำไม่ได้เลย
“ฝากด้วยแล้วกัน พรุ่งนี้พี่จะมาแต่เช้า”
“ขอบคุณมากนะครับพี่ จากใจแทนยายขวัญกับเรย์” มือเรียวกอบไหว้ปลก
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก”
เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากตอบคำถามสามทหารถึงอาการของคุณยายขวัญเรือนจนเป็นที่สบายใจและฝากฝังให้พี่เสือช่วยดูแลความเรียบร้อยภายในฟาร์มแล้วจึงขับรถไปโรงพยาบาลที่บังเอิญผ่านบ้านของเรย์ มีกระดาษกับปากกาติดรถมาพอดีจึงจัดการเป็นธุระเขียนป้ายหยุดแจ้งให้ลูกค้าขาประจำ ไม่ลืมซื้ออาหารเช้าเผื่อให้สองเพื่อนรักจากตลาดเล็ก ๆ ข้างทาง
คุณหมอวินิจฉัยว่าคุณยายขวัญเรือนมีภาวะโซเดียมในเลือดต่ำ ห้ามทำงานหนักและต้องพักผ่อนให้เพียงพอ ได้รับยาบำรุงและคำแนะนำในการดูแลผู้ป่วยหลังจากผมจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาล เรย์ดูโล่งใจเมื่อผมแจ้งให้ทราบว่าคุณยายได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้ภายในวันนี้เลย
“พ่อซันไม่เห็นต้องลำบาก ยายกินยานอนสักคืนก็หายแล้ว ดูสิสิ้นเปลืองเงินไปตั้งมากแล้วยายจะเอาปัญญาที่ไหนมาใช้คืน”
“แค่คุณยายพักผ่อนให้หายดีแล้วมีแรงมาทำอาหารให้ผมทานอีกก็พอแล้วครับ อย่ากังวลเรื่องอื่นเลย”
“ไม่ได้หรอก เพิ่งรู้จักกันแท้ ๆ อย่าให้ยายต้องติดหนี้บุญคุณพ่อเลย” คุณยายเกาะแขนผมแล้วก้าวขึ้นรถอย่างระมัดระวัง จะให้ผมรับเงินจากน้ำพักน้ำแรงของท่านได้อย่างไรในเมื่อการทำอาหารเป็นความสุขเดียวของคุณยายที่ดูอย่างไรก็ไม่มุ่งหวังผลกำไรสักนิด ผมกุมมือท่านเบา ๆ ตอนที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับเรียบร้อยแล้ว “เรื่องนั้นเอาไว้คุยทีหลังนะครับ วันนี้กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนดีกว่า เรื่องร้านผมปิดป้ายแจ้งลูกค้าไว้ชั่วคราว ถ้าจะเปลี่ยนแปลงอย่างไรให้เรย์เขียนให้ใหม่นะครับ”
“ไม่รู้ล่ะ อย่างไรยายก็ต้องคืนเงินพ่อซันให้ได้” ความดื้อแพ่งอันเลื่องลือผมได้เข้าใจกระจ่างชัดก็วันนี้ เรย์ยิ้มบางผ่านกระจกมองหลังโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยเป็นคำพูดก็เป็นอันรู้กันว่าคุณยายขวัญหัวรั้นที่หนึ่ง
“เอาแบบนี้ดีไหม ไหน ๆ หมอก็ห้ามไม่ให้ยายทำงานหนักแล้ว ร้านข้าวก็ต้องปิดอีกนานเพราะขืนทำต่อไปยายไม่มีเวลาพักผ่อนแน่ ระหว่างรอเปิดเทอมผมขอไปทำงานพิเศษได้หรือเปล่า จะได้ไม่ขัดสนเพราะเงินจากพ่อแม่ยายก็ไม่รับเหมือนกันนี่นา”
“ไม่ได้หรอกมันอันตราย ยายไม่ให้ทำ”
“เรย์เห็นร้านสะดวกซื้อใกล้บ้านเปิดรับพนักงานอยู่นะ ที่นั่นก็ไม่ได้หรือ”
“เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าวันไหนต้องทำกะดึกถึงจะใกล้บ้านก็อันตราย ไม่มีกินก็ช่างแต่ยายจะไม่ยอมให้เรย์ต้องทำงานหนัก เงินเก็บเราก็พอมีช่วงนี้อยู่อย่างสมถะไปก่อนแล้วกัน”
“ยายก็เป็นเสียแบบนี้ ผิวของไอ้เรย์ถึงได้สวยกว่าพวกผู้หญิงที่โรงเรียนแล้วเนี่ย” เจ้านอฟประสมโรงออกความเห็นบ้าง เห็นขาคนผิวสวยขยับหยุกหยิก เจ้านอฟคงโดนเหยียบเท้าไปเต็มรักจึงได้ทำหน้ายู่แล้วเงียบปากตลอดทาง
โอนิกซ์กับอาเกตกำลังวิ่งเล่นล้อแสงแดดตอนที่คุณโจชัวกลับมาเยือนถิ่นเก่า เขาทักทายสามทหารเสือก่อนรับอาสาแปรงแผงคอให้สองสหาย ชวนคุยด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกันถึงความเป็นอยู่และชมเชยการปลูกเรือนพอตัวหวีหัวพอเกล้าของผม เขาแปลกใจที่คนหนุ่มคนนี้มักน้อยอาศัยในชนบทกับม้าสองตัว เมื่อพูดคุยกันจนทราบว่าผมมีความสนใจในการยกระดับฟาร์มเล็ก ๆ ให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวจึงให้เบอร์โทรศัพท์ติดต่อกับเพื่อนสนิทที่ทำธุรกิจสวนสัตว์อยู่ทางภาคตะวันตก เมื่อสังเกตจากนามบัตรที่คุณโจชัวให้มาจะเห็นได้ว่าเป็นเบอร์เดียวกับเจ้าของเท็กซัสคนปัจจุบัน ถ้าทุนหนักสักหน่อยการยิงปืนครั้งนี้น่าจะมีนกติดมือกลับมาหลายตัว
การเดินทางร่วมสี่ชั่วโมงจากฟาร์มม้าถึงสวนสัตว์มีเพื่อนร่วมทัวร์เป็นพี่ยักษ์กับน้องยี่หวาลูกสาวคนเดียวที่หน้าตาน่ารักสมคำคุย ความฉอเลาะช่วยให้ผมอารมณ์ดีตลอดการขับขี่ที่ยาวนาน วันนี้มีเมฆหมอกกระจายเต็มฟ้าทำให้เบาใจว่าไม่ได้พาลูกของพี่ยักษ์มาลำบากเพราะอากาศที่ร้อนจัด
พวกเรามาถึงก่อนเวลานัดหมาย ผมอุ้มยี่หวาไว้กับอกเมื่อพี่ยักษ์ขอตัวเดินไปเข้าห้องน้ำหลังรถจอดเทียบบริเวณหน้าสำนักงาน ถือโอกาสพาเด็กหญิงในชุดกระโปรงชมพูเดินเตร็ดเตร่ชมดอกไม้และคอกนานาสัตว์ที่อยู่บริเวณซุ้มประตู
“ซันซันแปลว่าอะไร” ผมยิ้มให้กับคำถามที่ยังไม่ค่อยชัดถ้อยชัดคำแต่ก็พอจับใจความได้
“ซันแปลว่าดวงอาทิตย์ค่ะ”
“ดวงอาทิตย์แบบนั้นเหรอ” นิ้วป้อมชี้ขึ้นไปเหนือศีรษะ หยีตาเพราะเมฆที่บดบังอยู่ลอยผ่านไปเผยให้เห็นตะวันดวงใหญ่ส่องแสงลงมาเต็มกำลัง
“ใช่ค่ะ เหมือนดวงนี้”
“ซันซันรู้จักเพลงพระอาทิตย์ยิ้มแฉ่งหรือเปล่า” แล้วหลังจากนั้นเพลงเด็กอนุบาลก็ดังลั่นตลอดช่วงบ่าย เมื่อพี่ยักษ์กลับมาก็ช่วยประสานเสียงประโยคแก้มแด๊งแดงเรียกรอยยิ้มแฉ่งจากผู้คนรอบตัว
ซันแปลว่าดวงอาทิตย์แต่ศิราจากศิรานุวัฒน์แปลว่าสายน้ำ เคยถามแม่ว่าทำไมชื่อของผมจึงไม่สอดคล้องกัน ท่านตอบว่าอยากให้ผมดำเนินอยู่ในทางสายกลาง ไม่ร้อนหรือไม่เย็นจนเกินไป ชีวิตผมจึงไม่ฝักใฝ่การตะเกียกตะกายหรือนิ่งเฉยเพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง ส่วนเปมทัตแปลว่าผู้ให้ความรัก เขามีความรักให้บุคคลทั่วไปทั้งพ่อแม่และเพื่อนฝูง ความรักแก่สัตว์ตัวเล็ก ๆ อย่างนกหรือแมว ความรักแก่วิชาชีพและหน้าที่ แต่ไม่มีหลงเหลือเผื่อแผ่ให้แก่คนอย่างผม ข้อยกเว้นหนึ่งเดียวที่เฝ้าถามตัวเองทุกวันว่าทำไม
สรุปแล้วผมรับเลี้ยงเต่า กระต่าย แพะ แกะ อูฐ วัว กวาง ม้าลาย หมูดำ นกกระจอกเทศและนกยูง เดินผ่านอัลปากาแล้วนึกถึงหน้าเจ้าเด็กเลี้ยงม้าจึงรับมาไว้แก้เหงาอีกคู่หนึ่ง แต่ที่สะดุดตาที่สุดเห็นจะเป็นสัตว์ตัวเล็กหน้าคล้ายหนูแต่รูปร่างเหมือนตัวตุ่น จากป้ายชื่อบ่งชี้ว่าพวกมันคือหนูอ้น ฟันหน้าสองซี่ใหญ่และดวงตาที่เล็กเรียวไม่มีอะไรละม้ายคุณหนูอ้นที่เยอรมัน แต่ก็พาลให้คิดถึงตั้งแต่แรกพบ
หนูอ้นสองตัวคือสัตว์ชนิดสุดท้ายที่ผมได้ติดมือกลับมาที่ฟาร์ม ลงลายมือหนังสือมอบอำนาจให้ทนายทำเรื่องกับสำนักอนุรักษ์สัตว์ป่าเพื่อขอเปิดสวนสัตว์ขนาดย่อม เพียงสามอาทิตย์ทุกอย่างก็เรียบร้อยทั้งการขนส่งและหนังสือคำร้อง แล้วหนูอ้นหน้าตาตลกก็ถูกปล่อยลงในรั้วเล็กข้างบ่อเต่าที่พี่เมฆภูมิใจหนักหนาเพราะว่าเป็นคนออกแบบเอง
“พี่ซันทราบเรื่องงานแข่งม้าเดือนหน้าหรือเปล่าครับ” นอฟเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามเสียงแผ่วขณะที่ผมกำลังป้อนถั่วฝักยาวให้กับอูฐและอัลปากา แสงแดดร้อนจัดไม่อาจทำอันตรายกับผิวหนังหนา แต่กับยี่หวาคนตัวเล็กหลังจากซื้อไอศกรีมจากรถเร่ก็วิ่งเข้าไปขลุกอยู่กับอาเกตในคอกปิด
“รู้แล้ว”
“พี่ซันจะลงแข่งหรือเปล่า” ชั่วแวบแรกคิดว่าเจ้าเด็กเดือนสิบเอ็ดริอ่านล้อเลียนผม แต่ด้วยอาการกอปรกับสีหน้าทำให้เข้าใจว่าเจ้านอฟกำลังเล่นแง่อย่างมีจุดประสงค์ ป้ายเชิญชวนลงแข่งขันขี่ม้าระดับจังหวัดที่ปิดประกาศไปทั่วทุกตรอกซอกซอยเด่นชัดยิ่งกว่าสัญญาณไฟจราจร สงสัยอยู่เหมือนกันว่าจ๊อกกี้ประจำฟาร์มจะสนใจหรือไม่ แต่ยังไม่ทันได้ถามไถ่ผมก็กลายเป็นฝ่ายถูกไล่ต้อน
“เปล่า”
“ถ้าอย่างนั้น...ผมยืมอาเกตได้ไหมครับ” ผมทำเป็นหูทวนลมแล้วเดินย้ายจากคอกอูฐขนทองมาหาเจ้าแพะตัวจ้อย ค่อย ๆ หยิบยื่นถั่วให้อย่างใจเย็น เสยิ้มและโบกมือให้กับเด็กกลุ่มหนึ่งที่กำลังนั่งรุมเจ้าเต่าซูลคาต้าก่อนกำชับว่าห้ามจับเพราะฟันของมันแหลมคม
“พี่ซันนะครับ ผมขอร้อง ถ้าชนะขึ้นมาละก็ฟาร์มนี้ดังเลยนะพี่”
“แล้วถ้าแพ้ล่ะ”
“ถ้าแพ้...ผมจะยอมเป็นลูกน้องพี่ตลอดไปเลยเอ้า”
“ไม่เอาหรอกลูกน้องมีเยอะแล้ว แต่รับปากได้ไหมว่าถ้าพี่อนุญาตให้พาเจ้าอาเกตไปลงแข่งแล้วจะตั้งใจเรียน ห้ามสอบตก ห้ามโดดเรียน”
“ไอ้เรย์ปากบอนอีกแล้วใช่ไหม นี่มันอยู่ไหนครับ วันนี้ยังไม่เห็นหน้าเลยทั้งวัน”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง”
“โธ่ ก็ได้ ๆ รับปากก็ได้” สามนิ้วยกขึ้นฉับแบบฉบับลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่ “ผมจะตั้งใจเรียน ไม่โดด ไม่ซ่อม ไม่นอนหลับในชั่วโมงเรียนแถมให้ด้วยอะ”
“ดีมาก” ผมพยักหน้าอย่างยินดีแต่ก็ไม่ละความสนใจไปจากเจ้าแพะสีน้ำตาลที่ย้ำเท้าอยู่บนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม ส่วนตัวเมียสีขาวก็ยืนลุ้นอยู่ไม่ไกลว่าเมื่อไหร่จะถึงคราวมื้ออาหารของมันสักที
“นี่พี่ซันอนุญาตแล้วใช่หรือเปล่า”
“ยัง”
“อ้าว หลอกเด็กบาปนะครับผม”
“พี่มีอะไรจะให้ดู ไปด้วยกันหน่อย” ผมส่งต่อถั่วฝักยาวกำที่เหลือให้เด็กผู้ชายที่ยืนคุยกับม้าลายอย่างเป็นจริงเป็นจัง น่าเสียดายที่ฟังไม่ทันว่าเขาคุยเรื่องอะไรกัน ดูจากหน่วยก้านแล้วน่าจะไว้ใจให้ขุนถั่วแพะต่อได้เพราะจ้ำม่ำเหลือเกิน
ยี่หวายิ้มร่าขี่คอพี่เมฆอยู่ข้างคอกเจ้าโอนิกซ์ ได้ยินเสียงลมหายใจฮึดฮัดเพราะอากาศร้อนจัดมาแต่ไกล ถ้านอฟตั้งใจฟังสักนิดคงตระหนักได้ว่ามีเสียงม้ามากกว่าสองตัว ผมตีเนียนวานเด็กโข่งตักน้ำมาให้โอนิกซ์เพิ่มเพราะพร่องไปมาก จงใจให้ก้าวผ่านคอกสุดปลายทางที่เคยเว้นว่างมานาน
“เท็กซัส!” พี่เสือที่ขนถ่ายฟางหญ้าอยู่แถวนั้นหัวเราะออกมาด้วยความขำขันเพราะสีหน้าของเจ้านอฟตอนนี้ตลกกว่าพวกหนูอ้นหลายตัวรวมกัน เหมือนอยากจะร้องไห้แต่ก็อายยี่หวาสุดท้ายแล้วจึงกระลับกระเลือกไม่น่ามองเอาเสียเลย
“พี่ซัน...” หันมาทำตาปริบแล้วกัดริมฝีปากอย่างคนไม่รู้จะพูดอะไร ผมไม่พร้อมรับคำขอบคุณจึงเดินเลี่ยงไปลูบหน้าผากเจ้าอาเกตที่กำลังจะถูกลืมเพราะที่หนึ่งในใจของคนที่วิ่งเล่นด้วยกันกลับมาแล้ว รู้สึกเศร้าแทนมะฮอกกานีสี่ขาแต่รอยยิ้มและบรรยากาศรอบตัวช่วยปัดเป่าความคิดไร้สาระ
“ขอบคุณนะครับพี่ซัน” เพิ่งสังเกตเห็นว่าเรย์นั่งหลบมุมอ่านหนังสืออยู่เงียบ ๆ บนกองฟาง แสงแดดที่ลอดผ่านเข้ามาคงเพียงพอกับสายตาเด็กมัธยม ผมส่ายหน้าแทนคำปฏิเสธ
“ไม่อยู่ดูแลยายหรือวันนี้”
“โดนไล่มาครับ แกกลัวผมเบื่อที่ต้องนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่แต่บ้าน สองสามวันมานี้ไม่มีอาการหน้ามืดแล้ว แกฝากขอบคุณพี่ซันสำหรับข้าวต้มที่ฝากพี่เสือไปให้เมื่อเช้าด้วย”
“ไม่เป็นไร ให้ท่านทานยาตรงเวลาแล้วทานอาหารให้ครบห้าหมู่ก็พอ”
“ครับ ว่าแต่พี่ซันแอบพาเจ้าแท็กซัสมาตอนไหนทำไมพวกผมไม่ยักรู้” วางหนังสือลงข้างตัวแล้วเหลือบมองคนที่กำลังดีใจจนน้ำหูน้ำตาไหล ยี่หวาเดินเตาะแตะไปลูบใบหน้าให้อย่างปลอบประโลม
“เมื่อคืนนี้ พอดีต้องให้วัคซีนก่อนพาขึ้นรถบรรทุก ตอนที่เราเล่าว่าเจ้านอฟเป็นคนทำคลอดพี่ก็หลงนึกว่าเป็นลูกม้า แต่ที่ไหนได้อีกไม่เท่าไหร่อายุจะครบสี่ปีแล้วไม่ใช่หรือ”
“อ้าวหรือครับ รู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านมาไม่นานทำไมโตเร็วแบบนี้น้า” ลอยหน้าลอยตาอย่างคนไขสือ แต่ดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์ผมจึงเดินเข้าไปจับเอวเพื่อพิสูจน์ว่าไม่รู้จริงหรือแกล้งอำ คนบ้าจี้หัวเราะจนตัวงอ “ยอมแล้ว ๆ ผมยอมแล้ว”
“เย็นนี้พี่ว่าจะแวะไปเยี่ยมคุณยาย เอาไว้เราไปชำระความกันตอนนั้น”
“ดีครับ แต่ถ้าเป็นเรื่องเงินผมไม่มีให้ชำระนะบอกไว้ก่อน เดี๋ยวผมไปช่วยพี่ยักษ์เฝ้าซุ้มถั่วฝักยาวดีกว่า นั่งอ่านหนังสือนาน ๆ ชักเบื่อ ไปด้วยกันไหมครับหรืออยากอยู่ดูคนเป่าปี่โชว์ที่นี่” หันมองคนถูกพาดพิงก็ต้องชะงักไปเพราะนอฟไม่ได้ร้องไห้แต่กำลังจ้องมองมือของผมที่ถูกเรย์จับไว้เพื่อผลักให้ห่างจากจุดอ่อน
จ้องมอง...ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
แม้รู้ดีว่ากำลังถูกเข้าใจผิดแต่ผมก็นึกสนุกเกินกว่าจะแก้ต่างกับพฤติกรรมคึกคะนองที่แกล้งหยอกเพียงนิด ความรักครั้งนี้คงมีอุปสรรคอีกมากถ้าเจ้านอฟเป็นคนขี้หึงถึงขนาดที่ยังไม่ได้คบหาแต่ก็พาลพาโลไปกับมนุษย์ทุกคนที่เข้าใกล้เรย์
หลังจากลูกน้องกางเกงน้ำเงินกอดรัดเจ้าเท็กซัสจนหน่ำใจก็พากันไปวิ่งเล่นท้าลมที่คอกกลางแจ้ง นอฟขี่อาเกตส่วนเรย์ควบโอนิกซ์โดยมีเด็กใหม่วิ่งรั้งท้าย ไม่นานความขุ่นมัวที่ก่อตัวเป็นหมอกจางก็มลายหายไป
กลิ่นบุหงารำไปอวลอยู่ในอากาศเมื่อผมก้าวเข้าบ้านคุณยายขวัญเรือน ร้านข้าวแกงที่ปิดมาร่วมเดือนทั้งโต๊ะเก้าอี้ถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ ผมนั่งพับเพียบข้างคุณยายที่กำลังสานตะกร้าไม้ไผ่ ไม่แปลกใจว่าทำไมเรย์ถึงเป็นห่วงหนักหนา เพราะว่าคุณยายเป็นต้นแบบของคำว่าหนักเอาเบาสู้อย่างแท้จริง
“จะให้เจ้าเรย์ไปเป็นพนักงานขายของที่ฟาร์มน่ะหรือพ่อซัน”
“ครับ พอดีว่าพ่อของผมมีธุรกิจเกี่ยวกับไร่องุ่น ผมว่าจะรับผลผลิตจากทางนั้นมาวางขายในฟาร์มแต่ยังขาดคนดูแล แค่ช่วงปิดเทอมนี้ ถ้าใกล้เปิดเทอมเมื่อไหร่ผมจะหาคนมาแทน ได้ไหมครับ”
“เอาสิใกล้แค่นี้เอง ไปกลับพร้อมพ่อเสือกับพ่อเมฆก็ได้ ยายไว้ใจพ่อซันหรอกนะเพราะถ้าเป็นที่อื่นยายไม่ยอมแน่ และที่สำคัญไม่ต้องให้เงินทองตอบแทนอะไรหรอก ถือว่าเป็นค่าโรงหมอที่พ่อจ่ายให้ยาย” เรย์วางแก้วน้ำเย็นลงข้างมือก่อนจะยิ้มอย่างพอใจเพราะเรื่องที่ผมร้องขอไม่ยากเกินกำลัง “เจ้าเรย์น่ะซื่อสัตย์ไม่ขี้ลักขี้ขโมย พ่อซันไว้ใจได้”
“ครับ ผมพอจะมองออก อีกทั้งยังขยันได้คุณยายด้วย ตะกร้าพวกนี้สานไว้ใช้เองหรือครับ”
“ยายสานไว้ใช้ แต่ถ้าใครอยากได้ยายก็ขาย” ผมยกน้ำขึ้นจิบมีกลิ่นตะไคร้หอมชื่นใจ คุณยายชวนคุยต่ออีกไม่นานก่อนผมจะลากลับเพราะไม่อยากรบกวนสมาธิ มีหลานชายของบ้านเดินมาส่งที่รถก่อนจะไหว้ลา
พ่อและแม่เดินทางมาถึงบ้านหลังใหม่ของผมในวันช่วงบ่ายสัปดาห์ถัดมา พ่อทำหน้าแปลกใจไม่น้อยเพราะคำว่าฟาร์มเล็ก ๆ ของผมมันเริ่มขยับขยายและเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งฝูงชนที่มาเที่ยวชมและพนักงานภายใน เรย์แสดงฝีมือทางการเกษตรทันทีที่เริ่มงาน ผมให้ทุนรอนคนมือเย็นไปซื้อต้นกล้าดอกไม้เมืองร้อนมาจำนวนหนึ่ง เพียงไม่กี่วันบุปผชาติหลากสีก็ช่วยปรุงแต่งให้สถานที่กลมกล่อมมากยิ่งขึ้น พ่อยกนิ้วให้ผมตั้งแต่แรกเห็นหน้าก่อนจะก้าวเข้ามากอดแน่น ๆ อย่างภูมิใจ
“ผมคิดว่าพ่อจะมาหาผมเร็วกว่านี้” โอบไหล่กว้างพาแขกกิตติมศักดิ์เดินชมรอบบริเวณ มีเสียงทุ้มนุ่มหูคล้ายบทเพลงสุนทราภรณ์เปิดคลอประกอบทำเอาผมหุบยิ้มไม่ลง
“เผอิญต้องสะสางเรื่องโครงการบ้านจัดสรร แต่ตอนนี้พ่อจัดการเรียบร้อยแล้ว ทำได้ดีนี่เรา เห็นใส่สูทนั่งห้องแอร์มาแต่ไหนแต่ไรไม่คิดว่าจะถนัดงานแบบนี้ ถ้าพ่อไม่มาเห็นกับตาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด”
“ผมได้ผู้ช่วยดีครับ แล้วแม่บอกพ่อหรือยังครับเรื่องของจากไร่”
“เกริ่นแล้วแต่ก็ต้องคุยกันเองนะ เรื่องขนส่งไม่น่ามีปัญหาเพราะว่าลุงเชี่ยวชาญเขามีเส้นสาย” แม่ถือร่มคันใหญ่พร้อมทาปากสีสันสดใสดูอารมณ์ดีเมื่อเห็นเด็ก ๆ วิ่งเล่นตรงกรงกระต่าย
“พ่อเอาด้วย ดูจากทำเลแล้วน่าเหมาะกับการขายน้ำองุ่น แยม ลูกเกด หรือแม้แต่ไวน์ จำกัดอายุผู้ซื้อด้วยแล้วกัน”
“ครับ เรื่องนั้นพ่อไม่ต้องเป็นห่วง”
“อ้นไม่ติดต่อมาบ้างหรือ” ผมชะงักไปจนเกือบสะดุดพื้นดินว่างเปล่า
คำตอบคือไม่เลย อย่าว่าแต่โทรหาข้อความสักนิดก็ไม่มี ผมพยายามจะไม่ใส่ใจใช้ชีวิตยึดติดกับปัจจุบัน ไม่ไขว่คว้าหาอากาศธาตุเหมือนที่แล้ว ๆ มา จะโหยหาไปทำไมในเมื่อตอนนี้ผมก็มีความสุข...ความสุขในแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะพึงมี
ผมโทรหาน้องฐาเย็นวันนั้น
“ผมเคยบอกพี่ซันว่าผมตั้งฉายาให้กับเรย์ จำได้ไหมครับ” นอฟชวนผมมานั่งเล่นดูพระอาทิตย์ตกดินที่แคร่ไม้ข้างคลอง เด็กมือบอนโยนหินลงน้ำดังจ๋อม ๆ ผมไม่ได้ทัดทาน เพียงสูดหายใจลึกเพื่อปลดปล่อยอาการหนักหน่วงบางอย่างที่ไม่จางหายไปเลยตั้งแต่กลับมาจากเยอรมัน
“จำได้สิ”
“ความจริงก็ไม่เชิงว่าฉายา แต่ว่าเป็นชื่อเต็มของหมอนั่นที่ผมบัญญัติขึ้นเอง...จากตัวตนของมันที่มีต่อผม”
“คงไม่ใช่ชื่อประหลาดอะไรอย่างที่นายชอบใช้เรียกสัตว์ในฟาร์มหรอกใช่ไหม” มีอย่างที่ไหนเรียกหนูอ้นตัวหนึ่งว่าหมูตุ๋น ทั้งที่ใกล้กันก็มีลูกหมูอยู่ตั้งหลายตัว
“เรย์ออฟซันไชน์” ผมหันมองแววตาเปล่งประกายแข่งกับดวงตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้า “รังสีแสงแดดที่บางครั้งร้อนจัดจนแสบตา แต่ว่าบางทีก็นุ่มนวลเกินห้ามใจ” พูดไปแต่สายตาก็ไม่ละจากภาพที่ธรรมชาติสร้างสรรค์ตรงหน้า
“ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่” เด็กขายาวทำหน้าตกใจแต่ก็ไม่คิดจะปฏิเสธ เพียงอ้ำอึ้งก่อนก้มลงมองปลายเท้าตัวเอง “คิดว่าพี่ดูไม่รู้หรือ กับคนที่แอบรักคนอื่นมาทั้งชีวิตเรื่องแค่นี้เดาง่ายยิ่งกว่าปัญหาเชาว์”
“ใครหรือครับ คนในโทรศัพท์พี่ซัน”
“เพื่อนสนิท”
“เหมือนผมกับเรย์”
“คล้ายกัน จะต่างก็ตรงที่เพื่อนของพี่มีเจ้าของอยู่แล้ว”
“แล้วพี่ซันรู้ได้ไงว่าเรย์ยังว่าง” ผมไม่ปล่อยให้คำถามลอยวนอยู่ในหัว
“เรย์มีแฟนแล้วหรือ เห็นวัน ๆ เอาแต่เรียกหายายกับปลูกต้นไม้แบบนั้น”
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ช่วงนี้มันชอบตัวน่าสงสัยเหมือนมีความลับตลอดเวลา เมื่อก่อนผมเข้าออกห้องนอนมันเป็นว่าเล่นแต่เดี๋ยวนี้แค่เดินเฉียดยังไม่ได้เลย คอมฯ ของมันก็เหมือนกัน ไม่เคยได้แตะ ไม่แน่มันอาจจะมีแฟนออนไลน์ไปแล้วก็ได้”
“ใช่หรือ คิดมาก คนเราก็อยากมีพื้นที่ส่วนตัวกันบ้าง”
“แต่ไม่ใช่คนอย่างเรย์แน่ครับ”
“แล้วทำไมไม่ถามเขาไปตรง ๆ ว่าคบใครอยู่หรือเปล่า”
“คนเรามีความหวังเป็นแรงขับเคลื่อนนะครับพี่ ถ้ามันตอบว่ามีใครแล้วใจผมจะเป็นยังไงล่ะ” เป็นแค่เด็กมัธยมปลายแท้ ๆ แต่ก็ละเอียดอ่อนเหมือนกัน เรื่องของใจมันไม่เข้าใครออกใคร จะเด็กหรือว่าผู้ใหญ่ก็เจ็บปวดได้เท่าเทียม
ผมพยายามแล้วที่จะไม่ให้ความหวังกับนิษฐาเหมือนอย่างที่ได้รับมาจากเปมทัต ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ที่ทำให้ทุกข์ตรมซ้ำซาก เลือกที่จะพูดคุยในขอบเขตของคนรู้จักไม่ใช่คนรู้ใจ ส่วนความลับก็วางไว้ในซอกใจที่ลึกที่สุด แต่บางครั้งความเหงาและพลั้งเผลอก็ทำให้หลุดปากบอกจุดยุทธศาสตร์เมื่อตอนไม่รู้ตัว
น้องฐากับกระเป๋าใบเล็กจึงได้มายืนอยู่ต่อหน้าผมในเวลานี้
▩▩▩
-
เดาว่าเรย์อาจจะชอบซันนี่ แต็ก็หวังอยากจะให้ซันคู่กับนอฟ เหมือนเคมีเข้ากันมากกว่า นอฟช่างสังเกตใส่ใจ อยู่ด้วยแล้วให้ความรู้สึกสบายใจ สดใส
-
ทฤษฎี : บทที่ 8
อีโคคาร์สีเขียวมรกตจอดนิ่งอยู่เบื้องหลังผู้มาใหม่ หลังจากพี่ยักษ์เดินไปตามให้มาพบกับแขกพิเศษที่แนะนำตัวว่าเป็นเพื่อนของผมก็หลงคิดไปว่าน่าจะไม่พ้นท่านตรัส แต่ที่ไหนได้กลับเป็นน้องฐาในเดรสผ้าฝ้ายสีขาวบริสุทธิ์พร้อมกลิ่นน้ำหอมประจำตัว
“น้องฐามาได้ยังไงคะ สอบอยู่ไม่ใช่หรือ”
“ฐาสอบเสร็จตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วต่างหากล่ะคะ ฐาบอกพี่ซันทางโทรศัพท์แล้วนี่นา น่าน้อยใจจริง ๆ เลย” ริมฝีปากสีอ่อนเม้มเข้าหากันดูน่ารัก
“พี่ขอโทษค่ะ เข้าร่มกันดีกว่า ตรงนี้แดดร้อนเดี๋ยวผิวจะเสียเอานะ”
“พี่ซันทนได้ฐาก็ทนได้ค่ะ ผิวคล้ำไปเยอะเหมือนกันแต่สีน้ำผึ้งแบบนี้ก็เข้ากับพี่ซันดีค่ะ” แก้มเนียนแดงระเรื่อไม่รู้ว่ามีสาเหตุจากไอระอุของดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า หรือว่าอีกดวงบนพื้นดินที่กำลังเดินนำคนตัวเล็กมายังโต๊ะสำหรับลูกค้าบริเวณเพิงไม้สักที่บัดนี้ถูกยึดครองด้วยผลิตภัณฑ์จากไร่องุ่นภัทรกูล เรย์กับนอฟที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์จ้องมองอย่างสนอกสนใจ ผมทำได้เพียงแนะนำว่าเป็นเพื่อนสนิท
“ขอบคุณค่ะ” น้ำองุ่นเย็นจัดถูกส่งให้เรียวมือที่ตกแต่งปลายเล็บด้วยสีครีมเหลือบน้ำตาล “ที่นี่อากาศดีมากเลยนะคะ ถึงแดดจะร้อนแต่ลมเย็นมาก บรรยากาศก็ร่มรื่นเพราะไม้ยืนต้นเยอะ พี่ซันออกแบบเองหรือคะ”
“ช่วย ๆ กันค่ะ สิ่งก่อสร้างหลายอย่างเป็นของเจ้าของเดิม พี่แค่ปรับปรุงเพิ่มเติมนิดหน่อย น้องฐาหิวหรือยังคะ” ผมทนสายตาสอดรู้ของสองเพื่อนซี้ไม่ไหว เจ้านอฟหนักข้อถึงขนาดผิวปากเบา ๆ จนผมต้องชี้หน้าคาดโทษ แกล้งเดินเข้าไปจัดเรียงคุ้กกี้มะพร้าวใกล้ ๆ ก่อนกระซิบ “เดี๋ยวมาดูกันว่านายจะแข่งม้ายังไงถ้าไม่มีม้า”
“พี่ซัน...” มันกระซิบเสียงหวานก่อนประกบมือขึ้นชิดหน้าผาก ผมชี้นิ้วขู่อีกหนแล้วเดินกลับไปหาน้องฐาที่ตอบว่าหิวเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย
“ทำไมไม่บอกกันก่อนคะว่าจะมา ถ้าหลงทางจะทำยังไง”
“ถ้าหลงฐาก็โทรให้พี่ซันไปรับไงคะ” ความคิดง่าย ๆ ชนิดไม่แยแสอันตรายทั้งที่เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ทำให้ผมฉุนเฉียวได้ไม่ยาก แต่การไม่ถือตัวและใช้ชีวิตเรียบง่ายโดยใช้ส้อมจิ้มผัดบรอกโคลีฝีมือคุณยายขวัญเรือนที่วันนี้เป็นแม่ครัวกิตติมศักดิ์ประจำห้องอาหารของฟาร์มสามารถลบล้างความผิดได้อย่างน่าฉงน
“พี่แค่บอกว่าเป็นฟาร์มม้าและสวนสัตว์ ชื่ออย่างเป็นทางการก็ยังไม่ได้ตั้ง พี่ยอมรับว่าน้องฐาเก่งจริง ๆ ที่มาถูกโดยไม่โทรถามสักคำ”
“ใจนำทางมากระมังคะ” แววตาเขินอายที่สบมองบอกผมว่าน้องไม่ได้พูดเล่น ฐากำลังรุกคืบโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว จากการที่น้องเดินทางมาหาทั้งที่ยังเป็นนักศึกษาหญิงก็คล้ายจะบอกเป็นนัย ขออย่าให้ความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนแปลงไปเพียงเพราะความรักที่มากขึ้นหรือน้อยลงระหว่างกัน
“อาหารพอทานได้ไหมคะ อาจจะไม่หรูหราเหมือนภัตตาคารแต่ว่าแม่ครัวที่นี่ใช้ใจทำทุกจานเหมือนกัน”
“อร่อยมากค่ะ ยิ่งผัดบรอกโคลีจานนี้ยิ่งอร่อยมาก สงสัยฐาต้องมาฝากท้องที่นี่บ่อย ๆ” คิ้วผูกเป็นปมกับคำตอบแปร่งหู
“น้องฐาไม่ได้มาเที่ยวแค่วันเดียวกลับใช่ไหม”
“เปล่าหรอกค่ะ ความจริงแล้วฐามากับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง เช่าบังกะโลอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ ถือโอกาสพักผ่อนหลังสอบ เผอิญว่าคนอื่นเขามากันเป็นคู่ ๆ ฐาไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอใครก็เลยพาตัวเองปลีกวิเวกออกมา พี่ซันไม่โกรธใช่ไหมคะ”
“ไม่โกรธหรอกค่ะแต่อย่าทำแบบนี้อีกมันอันตรายรู้ไหม แล้วห้องหับนอนกันยังไงไม่เบียดเสียดแย่หรือ”
“ฐาจองห้องแยกค่ะ ฐานอนคนเดียว” ผมพยักหน้าแล้วยกชามะนาวขึ้นจิบ “พี่ซันเหงาบ้างไหมคะ”
“คะ” ผมถามกลับหลังพยายามตีความคำถามในแง่ของคนโลกสวย
“ฐาหมายถึงอยู่ไกลบ้านไกลเพื่อน ไม่คิดถึงพวกเขาบ้างหรือคะ”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นฐาก็รู้ว่าตอนอยู่เยอรมันพี่เคยโดดเดี่ยวมากกว่านี้ ที่นี่มีทั้งเด็ก ๆ ในฟาร์มมีทั้งพี่ ๆ ผู้ช่วยตั้งหลายคน อีกทั้งยังต้องจัดการดูแลหลายอย่าง วันหนึ่ง ๆ ผ่านไปเร็วเสียจนพี่ไม่ทันได้หยุดคิดถึงอะไรเลย แต่ถ้าพูดถึงพ่อกับแม่พี่โทรหาท่านเกือบทุกวันช่วยคลายความห่วงใยไปได้มาก”
“ที่เยอรมันพี่ซันมีเพื่อนสนิทอีกคนนี่คะ” ว่าจะไม่พูดถึงแล้วแท้ ๆ พยายามจะอ้อมค้อมให้มากที่สุดแต่จุดที่ผมยืนต้องมีเขาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเสมอ
“เราเข้ากันไม่ค่อยได้เท่าไหร่ค่ะ” การที่น้องวางช้อนช่วยแก้สถานการณ์ได้ดีเพราะผมไม่มีอะไรติดค้างกับเยอรมันอีกต่อไป “อิ่มหรือยังคะ พี่จะพาไปชมรอบ ๆ แดดไม่จัดเท่าช่วงบ่ายแล้ว เดี๋ยวพี่หาร่มให้”
“ไปค่ะ เมื่อครู่ฐาเห็นกระต่ายสีขาวน่ารักเชียว จะได้ถ่ายรูปไปฝากเพื่อน ๆ ดีไม่ดีพรุ่งนี้พี่ซันอาจจะได้ลูกค้าเพิ่ม”
“ยินดีมากค่ะ”
นิษฐาตื่นเต้นกับนกกระจอกเทศและม้าลาย คนยิ้มสวยแจกจ่ายมิตรภาพให้กับคนไปทั่วรวมถึงสามทหารเสือ พี่เมฆมีสีหน้าสงสัยอย่างเห็นได้ชัด แต่เพียงไม่นานก่อนจะหันไปทำธุระกับคอกสัตว์นานาชนิด โชคยังดีที่เรย์กับนอฟมีหน้าที่ประจำเคาน์เตอร์ชำระสินค้ากับคอกม้า ไม่อย่างนั้นคงได้มาเดินตามล้อเลียนผมอีกนานสองนาน
เมื่อตะวันใกล้ตกดินผมพาน้องฐามาที่ประจำของผมกับนอฟ แตกต่างตรงที่วันนี้ไม่มีเสียงก้อนหินกระทบผิวน้ำ ระยะห่างมือที่วางค้ำบนแคร่ไม้ทำให้ผมรู้สึกประหม่าแต่ไม่อยากดึงละกลับมา นิ้วก้อยที่ปัดต้องสัมผัสกันไม่ทำให้ใจผมเต้นโครมครามเหมือนอย่างที่คู่รักควรจะเป็น
“ฐาน้อยใจรู้ไหมคะ ที่พี่ซันห้ามฐาโทรหาก่อนหน้านี้”
“น้องฐา พี่ไม่ได้ห้ามค่ะ แค่ให้โทรหาเฉพาะเวลาที่จำเป็น พี่คิดว่าฐาต้องการเวลาส่วนตัวและสมาธิช่วงสอบ”
“ฐาบอกอย่างนั้นหรือคะ ความจำเป็นของฐาคือกำลังใจในการอ่านหนังสือสอบ แต่พี่ซันกลับบอกมาแบบนั้นแล้วใครจะกล้าโทรหากัน” เริ่มแล้วใช่ไหมความกระเง้ากระงอดอย่างคนที่คบหากันพึงมี ผมควรวางตัวอย่างไรให้เป็นผู้ใหญ่และไม่เล่นไปตามบทคนรักแสนงอน
“พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ทราบจริง ๆ ว่ามันทำให้ฐาไม่สบายใจ ในอนาคตถ้าพี่พูดหรือทำอะไรให้ฐารู้สึกไม่ดีบอกพี่ตรง ๆ นะคะ อย่าเก็บไปคิดมากแบบนี้อีก”
“ฐาก็แค่น้อยใจอย่างที่บอกนั่นแหละค่ะ ฐาไม่ได้โกรธพี่ซันหรอก”
“ให้พี่ไถ่โทษด้วยอะไรดี”
“ไปส่งฐาที่บังกะโลได้ไหมคะ เย็นมากแล้วฐาไม่อยากขับรถเอง”
“ได้ค่ะ ไปกันเลยไหม” ใบหน้าเรียวเล็กพยักช้า ๆ
บ้านไม้ยางพารายกพื้นสูงหลายหลังที่เรียงต่อกันเป็นทิวแถวบอกผมว่าเรามาถึงบังกะโลที่พักของกลุ่มนักศึกษา ชะลอรถก่อนจอดสนิทเทียบเชิงบันไดบ้านหลังสุดท้ายแต่ยังไม่ทันได้เปิดประตูลง น้องส่งปลายนิ้วมาพันธนาการมือผมไว้กับเกียร์สีดำ เราสบตากันนานจนผมรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ต้องกระแอมเบา ๆ เพื่อปัดเป่าความอาหลักอาเหลื่อ
“เพื่อน ๆ ไปไหนกันหมดคะ”
“น้ำตกค่ะ น่าจะกลับกันตอนค่ำ ๆ พี่ซันอยากไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฐาก่อนไหม” ผมมองสวนเบญจมาศประดับไฟที่อยู่ไม่ไกลแล้วพอจะลางเลาความหมายของน้องฐาได้ ฝีเท้าที่เดินป่ายปัดไปทั่วช่วยสนับสนุนให้สรรพสิ่งรอบตัวครอบงำความคิด ผมเหม่อมองตาข่ายกรองแสงเหนือแปลงดอกไม้ตอนที่น้องเอื้อมมือมาแตะแขนเรียกสติอีกหน
“ฐาทำให้พี่ซันอึดอัดหรือเปล่าคะ” ผมคว้ามือเล็กมากุมไว้โดยไม่โต้ตอบอะไรตามสัญชาตญาณบุรุษเพศ “ฐาขอโทษนะคะที่มากะทันหัน หลงคิดไปว่าพี่ซันจะดีใจที่ฐามาเซอร์ไพรส์แต่ไม่ได้เผื่อใจว่าผลมันจะตรงกันข้าม”
“พี่ดีใจค่ะที่ฐามา และขอบคุณมากที่มีอะไรก็บอกกันตรง ๆ ช่วงนี้พี่แค่กำลังเครียดเรื่องฟาร์ม ถ้าหมดเรื่องยุ่งแล้วพี่จะไปรับฐาที่บ้านแล้วเราไปเที่ยวกันนะคะ”
“พี่ซันพูดจริงหรือคะ”
“จริงค่ะ” กระหวัดก้อยเกี่ยวแทนคำสัญญา ดวงหน้าที่เงยขึ้นสบตาเป็นอวัจนภาษาที่ชัดถ้อยชัดคำ ด้วยการวิงวอนที่ไม่อาจปฏิเสธเพราะความรู้ผิดชอบที่สั่งสมทำให้ผมต้องโน้มตัวลงแตะแผ่วที่ริมฝีปากชุ่มลิปกลอส รอยยิ้มเล็ก ๆ เผยให้เห็นก่อนน้องจะหันหนีไปอีกทาง เราเดินเล่นอยู่แถวนั้นอีกพักใหญ่ก่อนน้องจะชี้นิ้วไปยังหน้าบังกะโลหลังหนึ่ง
“เพื่อน ๆ ฐาน่าจะมากันแล้วล่ะค่ะ” รถแวนห้าประตูถูกเปิดออก ผมไม่อยากพบปะผู้คนแปลกหน้าในเวลานี้จึงขอตัวกลับทันที
“พี่ซันจะกลับยังไงคะ”
“พี่ให้คนที่ฟาร์มขับรถตามมาค่ะ พี่ไปนะ ขอให้สนุกกับเพื่อน ๆ อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วย มีอะไรก็โทรหาพี่นะคะ”
“ค่ะ แล้วเจอกันค่ะ” โบกมือลาแต่ก่อนที่จะเดินหันกลับไปหากลุ่มเพื่อน น้องเอ่ยคำหนึ่งจนผมชะงักไป
“ฐารักพี่ซันนะคะ”
ผิดอย่างมหันต์ จิตสำนึกของผมตะโกนอยู่ใต้ผิวหนังว่าผมทำพลาดตั้งแต่จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ รอยจูบเมื่อครู่มีค่าไม่ต่างอะไรกับปลอกคอที่มีหนามแหลมคมอยู่ภายใน จะหันหน้าไปทางใดก็ถูกทิ่มแทงบาดลึกแสนเจ็บปวด
พี่เมฆเหลือบมองผมเป็นระยะตลอดทางกลับบ้าน เหมือนมีคำถามแต่อยากให้ผมเป็นฝ่ายเอ่ยปากเอง การที่พี่เขาเป็นคนพูดน้อยเป็นเรื่องดีระดับหนึ่ง ผมสบายใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ ทุกบทสนทนาเป็นไปตามความเหมาะสม เรื่องงานบ้างดินฟ้าอากาศบ้างแต่ไม่เคยละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว
“แปลกมากหรือครับที่คนอย่างผมมีผู้หญิงมาหา”
“ไม่แปลก แต่ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย” พี่เขายื่นซองบุหรี่มาให้แต่ผมปฏิเสธไปเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยแตะเลยสักมวน แม้ตรัสจะสูบลับหลังทัศนัยให้เห็นอยู่บ่อยครั้งอีกทั้งยังบอกว่าช่วยคลายเครียด แต่ผมกลับมองเห็นโทษมากกว่าประโยชน์ของมัน
“ผมมีความสุขดีครับ” ได้แต่หวังว่าสายลมที่สวนเข้ามาทางหน้าต่างรถจี๊ปจะช่วยบดบังแววตาของคนโกหกไม่เก่งได้บ้าง ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยผมรู้ดีว่ามีศาสตร์แห่งการวิเคราะห์บุคคลระดับปรมาจารย์ซ่อนอยู่
“คบกันนานหรือยัง”
“ไม่นานครับ” ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรเพราะผมจำวันที่เราเริ่มคบกันอย่างจริงจังไม่ได้ด้วยซ้ำ น้องแค่บอกกับผมว่าไม่มีใครและโดนไอ้แซนเป่าหูว่าพี่ชายยังโสดทั้งกายและใจ นิษฐาจึงเป็นฝ่ายอ้อมแอ้มว่าอยากลองศึกษากันไปก่อนโดยไม่ต้องผูกมัด ถึงจะอย่างนั้นน้องก็แสดงออกอย่างชัดเจนเสมอมาว่าคบหากับผมแค่คนเดียว
“ผมไม่รู้นะว่าสาเหตุที่คุณทำแบบนี้เพราะอะไร แต่ถ้าเพื่อความเหมาะสมทางสังคมไม่ใช่ความรู้สึกทางใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นผู้หญิงเขาคงน่าสงสารแย่” พลขับละสายตาจากท้องถนนมามองหน้าผมครู่หนึ่ง “อย่าหาว่าผมสอนเลย แต่ผมผ่านมาหมดแล้วทั้งโดนพ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน หน้าที่การงานล้มเหลวไปหมดเพียงเพราะคนที่ผมอยากอยู่ด้วยทั้งชีวิตไม่ใช่คนที่พวกท่านหาให้ แม้ตอนนี้จะได้รับการให้อภัยแล้วแต่ความรู้สึกผิดก็กัดกินใจไปกว่าครึ่ง ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทุกอย่างมันเลวร้ายเพราะไอ้คำที่มีความหมายง่าย ๆ อย่างการคาดหวัง” น้ำเสียงที่สั่นเครือท้ายประโยคช่วยเน้นย้ำว่าอดีตยังทำร้ายพี่เมฆทุกลมหายใจ ผมสะท้อนใจทั้งเรื่องของตัวเองและน้องชายฝาแฝดที่กำลังตกที่นั่งลำบากจ่อปากประตูนรก
“ผมไม่ได้ถูกคลุมถุงชนอย่างที่พี่เข้าใจหรอกครับ ผมกำลังคบหาน้องเขาอยู่จริงโดยที่ผมสมัครใจ พ่อกับแม่ยังไม่เคยเห็นหน้าน้องเขาด้วยซ้ำ น้องชายของผมเป็นคนแนะนำให้รู้จักกันเพราะเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย ผมก็ได้แต่หวังว่าสักวันผมจะรักเขาได้อย่างที่เขารักผม”
“ความคาดหวังน่ากลัวจริง ๆ เห็นไหม ถ้าวันนั้นไม่มีทางมาถึง แล้วการจูบที่ไร้ความหมายจะทำร้ายอีกฝ่ายได้มากขนาดไหนคุณลองตรองดูแล้วกัน” พี่เมฆเห็น ผมก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าละอายจนต้องทำในที่ลับ เพียงแต่การถูกจับได้ในเรื่องที่ผมเองก็อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขมันบั่นทอนจิตใจไม่น้อย
“ผมควรทำยังไงดี”
“ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายนะคุณซัน สักวันเธอก็ต้องรู้ ถ้าคุณไม่ได้ถูกล้อมกรอบให้คบหาแต่เป็นตัวคุณเองที่ดื้อแพ่ง ก่อนที่ทุกอย่างถลำลึกไปกว่านี้คุณรู้ดีว่าต้องทำยังไง”
สุดท้ายแล้วน้องฐาก็ไม่ได้กลับมาที่ฟาร์มของผมอีกเพราะเพื่อนชวนไปตั้งแคมป์บนเชิงเขาก่อนลากลับบ้านทางโทรศัพท์ ยืนมองเด็กฤดูหนาวซักซ้อมขี่ม้าเพื่อการแข่งขันที่ใกล้เข้ามาตั้งแต่เช้าแล้วช่วยให้จิตใจผ่อนคลายลงได้มาก
“เหนื่อยหรือเปล่า ทานข้าวหรือยัง” ผมพักสายตาเดินมาหาเด็กมัดผมจุกที่ร้านขายของที่ระลึก ห้องอาหารและคาเฟ่ที่ตั้งอยู่ข้างกันมีผู้คนบางตาเพราะว่าไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ จึงได้อาเมริกาโนและโกโก้เย็นจากบาริสตาสาวที่ทำงานมาตั้งแต่เปิดร้านวันแรก กาแฟเป็นของผมส่วนเครื่องดื่มรสหวานเป็นของพนักงานขายมัธยมปลาย
“ผมทานแล้วครับแต่ไม่รู้ไอ้นอฟได้ทานอะไรหรือยัง เห็นอยู่กลางแดดมาทั้งวัน”
“รายนั้นคุณยายขวัญท่านเอาผัดกะเพราไปป้อนถึงหลังม้า ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เอ้า นี่โกโก้ของเรา”
“ขอบคุณนะครับ ผมขอสั่งไปเผื่อนอฟด้วยได้ไหม ไม่รู้มันหิวน้ำหรือเปล่า” ไม่แปลกใจว่าทำไมเจ้านอฟถึงมีความรู้สึกดี ๆ ให้เพื่อนคนนี้ ทั้งที่ต่อหน้าทะเลาะกันทุกเวลาด้วยเรื่องไร้สาระแต่ลับหลังต่างฝ่ายต่างแสดงออกความห่วงใยอย่างไม่ปิดบัง คนกลางอย่างผมทำได้เพียงรับรู้และรับฟังทว่าไม่อาจสื่อสารออกไปเพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
“พี่สั่งชาไทยไว้ให้นอฟแล้ว กำลังเดินมาโน่นไง” ไม่นานเกินรอจ๊อกกี้ก็วิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมผ้าเย็นผืนเล็ก ถึงจะบอกเรย์ไปอย่างนั้นแต่เจ้าคนตัวสูงกลับเดินมาคว้าแก้วโกโก้ไปจากมือคนที่ยืนหลังเคาน์เตอร์ทั้งที่หลอดยังคาปาก โดนยางลบกระทบหน้าผากแล้วยังยิ้มได้อย่างหน้าไม่อาย ขอแค่ได้แกล้งนิดแกล้งหน่อยก็ดูเจ้านอฟจะอารมณ์ดีขึ้นจม
“หน้าด้านชะมัดของตัวเองก็มี” ณิชาบาริสตามืออาชีพเดินนำชาไทยมาส่งให้ได้จังหวะคนขี้เม้ง
“ก็หลอดใหม่มันไม่อร่อย”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ให้เรย์กินแก้วนี้ก่อนแล้วเราค่อยกินต่อแล้วกันนะ” ณิชาว่าแล้วก็ยื่นเครื่องดื่มสีส้มนวลให้เรย์แทนที่จะเป็นคนที่เหงื่อผุดเต็มหน้าก่อนเดินกลับไปยืนประจำตำแหน่ง นอฟยอมเป็นฝ่ายกินทีหลังอย่างที่คนชงบอกก่อนจะได้รับแก้วกลับคืนมาพร้อมคำพูดเจ็บแสบ
“กูถุยน้ำลายลงไปละ แดกให้อร่อยนะ”
ผมเหม่อมองสปริงเกอร์ปล่อยสายน้ำเย็นกระเซ็นรดต้นอเมริกันบิวตี้และแวววิเชียร สีม่วงเหลือบชมพูช่วยเพิ่มสีสันให้กับความเงียบเหงายามเย็น ร้านค้าภายในฟาร์มล่วงเลยเวลาปิดมานานผู้คนจึงเริ่มทยอยกันกลับ วันนี้ยี่หว่าก็ไม่ได้มาวิ่งเล่นเพราะเป็นไข้หวัดทำให้พี่ยักษ์ดูเซื่องซึมผิดหูผิดตา ผมจึงอนุญาตให้พี่เขาเลิกงานเร็วเพื่อกลับไปดูแลลูกสาว เห็นพี่เสือเดินปัดมือออกมาจากโรงเก็บอาหารสัตว์ก่อนพี่เมฆจะก้าวตามมาพร้อมยื่นผ้าเช็ดมือให้
ภายนอกพี่เมฆอาจเป็นคนแข็งกระด้างแต่ภายในจิตใจอ่อนโยนยิ่งกว่าธารน้ำไหล เขาเอาใจใส่ทุกสิ่งรอบกายไม่เว้นแม้แต่แมลงหรือตั๊กแตนตัวเล็กที่หลงมาบนทางเท้า พี่เขาไม่ใจร้ายปล่อยให้ใครเดินเหยียบย่ำ เลือกที่จะตะครุบจับแล้วปล่อยมันกลับสู่กิ่งไม้ใหญ่ กับผมเองยังได้รับความปรารถนาดีอยู่บ่อยครั้ง หนึ่งในนั้นคือเรื่องที่พี่เขาไม่พูดถึงน้องนิษฐาอีกและไม่คิดจะปากสว่างเปิดเผยความลับกับใครอื่น เพียงเท่านี้ผมก็ขอบคุณมากแล้ว
เรย์กับนอฟขอตัวไปทำการบ้านปิดเทอมที่บ้านต้นไม้หลังเลิกงาน คนเรียนเก่งดูตั้งอกตั้งใจผิดกับทหารม้าที่ตั้งท่าจะหลับลูกเดียว ผมลอบมองครู่หนึ่งก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเพื่อส่งเสบียง ส่วนมื้อเย็นของผมได้พี่เมฆจัดสำรับไว้ให้ก่อนพาคุณยายขวัญเรือนกลับบ้าน
ด้วยเห็นว่ายังไม่ค่ำเท่าไหร่ผมจึงหมายมั่นจะหยิบหนังสือปกสวยที่ชื่อปกรณัมปรัมปราจากตู้ไม้เก่ามาอ่านฆ่าเวลาที่โซฟา เล่มหนากำลังเหมาะอีกทั้งยังทำให้นึกถึงเพื่อนรักที่มักโดนเท็ดดี้แบร์แขวะเอาบ่อย ๆ เกี่ยวกับรูปลักษณ์ที่เหมือนหลุดมาจากพิพิธภัณฑ์โรมัน แต่เจ้านอฟที่นอนเอกเขนกกลับลุกพรวดขึ้นมาฉกฉวยไปจากมือ
“เล่มนี้ไม่ได้ครับ พี่ซันอ่านเล่มนี้ดีกว่า เนื้อหาคล้ายกัน ภาพก็สวยเหมือนกัน” หนังสือชื่อเทวดาฝรั่งกรีกโรมันถูกยัดใส่มือแทนเล่มเก่า นึกสงสัยแต่ในเมื่อเจ้าของเขาหวงก็ไม่รู้จะยื้อยุดกันไปทำไม เพราะอย่างไรก็ไม่ได้ตั้งใจจะอ่านจนจบเล่มอยู่แล้ว เอาไว้วันหลังค่อยมาไขปริศนาว่าในหนังสือเล่มนั้นมีอะไรแอบซ่อน
“ผมถามจริง ๆ ว่าพี่ซันไม่เหงาบ้างหรือ หลังจากพวกเรากลับกันหมดก็มีแต่พี่ยามหน้ารั้วกับสิงสาราสัตว์” มองหางตาเมื่อได้รับคำถามแก่แดดจากคนที่ทิ้งตัวนอนคว่ำลงกับพื้น เรย์ดูจะไม่ใส่ใจกับตัวทำลายสมาธิสักเท่าไหร่ เพ่งความคิดกับวิชาลำดับและอนุกรมอนันต์ “ว่าแต่พี่ผู้หญิงน่ารัก ๆ ที่มาหาเมื่อหลายวันก่อนนี้ใครหรือครับ แฟนใหม่พี่ซันใช่ไหม”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”
“ก็เพราะว่าเป็นคนละคนกับในโทรศัพท์ ผมเลยเดาเอาเองว่าคนที่พี่ซันทำได้แค่มองภาพคือแฟนเก่า”
“นายนี่มันสู่รู้ไม่เข้าเรื่อง การบ้านน่ะเสร็จหรือยัง เอาตัวเองให้รอดก่อนไหม”
“ยังมีเวลาอีกตั้งหลายอาทิตย์ แต่ถึงจะเสร็จไม่ทันเปิดเทอมผมก็ยังมีเรย์อยู่ทั้งคน เนอะ” คนขยันไม่เห็นพ้องแต่คว้าเอาขนมตาลมายัดใส่ปากคนสันหลังยาวทั้งชิ้น พูดไม่เป็นคำไปอีกพักใหญ่เพราะคล้ายว่าแป้งจะติดคอ
“แต่พี่คนนั้นน่ารักจริง ๆ นั่นแหละครับ ลูกค้ามองกันใหญ่ ผมกับไอ้นอฟเลยลงความเห็นว่าน่าจะเป็นแฟนพี่ซัน ไม่อย่างนั้นคงไม่ตามมาถึงต่างจังหวัด” เรย์ปิดปลอกปากกาแล้วเริ่มทะยอยหยิบหนังสือเข้าถุงกระดาษที่เตรียมมา แม้อยากตอบให้ตายผมก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรไม่ให้ผู้หญิงเขาเสียหาย ใช้คำว่าคนรักชื่อก็บัญญัติชัดเจนอยู่แล้วว่าต้องรัก จะตอบว่าเพื่อนก็คงไม่มีมิตรที่ไหนเขาจูบกันเพียงเพราะความจำเป็น
“กำลังดู ๆ กันอยู่” สุดท้ายแล้วคำจำกัดความของผมกับน้องฐาก็มีค่าแค่นั้น เดินเลี่ยงไปเก็บหนังสือเข้าตู้แล้วยืนดูเล่มอื่นทั้งที่ไม่มีแก่ใจ ได้ยินนอฟกระแอมไออีกไม่กี่ครั้งก่อนการบ้านจะถูกจัดเก็บเรียบร้อย
“ผมขอฝากไว้ที่นี่นะครับเดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำต่อ”
“เอาสิ เรียงไว้ดี ๆ แล้วกันระวังลมพัด”
“ครับ พวกเรากลับก่อนนะครับพี่ซัน ดึกกว่านี้กลัวยายเป็นห่วง พี่ซันอย่านอนดึกนะครับ” ผมยิ้มตอบน้ำเสียงน่าฟังก่อนจะเดินไปส่งที่หัวบันได
“ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาบอกเหมือนเดิมนะ”
“ได้ครับ พรุ่งนี้เจอกัน สวัสดีครับ” ไหว้ปลกกันคนละทีสองทีก่อนจะปั่นจักรยานคู่ใจลับสายตาไป
ปกติแล้วถ้าไม่ใช่เรื่องของเปมทัตผมจะไม่เก็บเอามาใส่ใจหรือคิดกังวล แต่หลายวันมานี้ผมพูดได้เต็มปากว่านอนไม่หลับ คล้ายจะพะว้าพะวังถึงการกระทำที่ไม่ควรเกิดขึ้น ตามพฤตินัยจูบแรกของผมคือแม่ แต่นิตินัยและหลักศาสนาทำให้ไม่อาจบอกใครต่อใครได้ว่าเป็นท่าน ดังนั้นเมื่อคัดกรองคุณโฉมฉายออกจากสารบบ นิษฐาก็จะก้าวขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งทันที
ผมทำอะไรลงไป...
(( ว่าไงไอ้พี่ชาย )) แซนรับโทรศัพท์ผมโดยมีเสียงคลื่นซัดหาดทรายดังอยู่เบื้องหลัง
“กูมีเรื่องจะปรึกษา ขอถามหน่อยว่าถ้ามึงเผลอไปจูบกับคนที่ไม่ได้รักแล้วรู้สึกทุกข์ยิ่งกว่าทุกข์ มึงจะใช้ชีวิตต่อไปยังไงทั้งที่อีกฝ่ายก็ดีแสนดี”
(( มึงจูบกับใครซัน อย่าบอกว่าน้องฐา ))
“น้องมาเที่ยวกับเพื่อนก็เลยถือโอกาสแวะมาหา กูผิดมากไหมวะ”
(( น้องไปหามึงตั้งแต่เมื่อไหร่ ))
“สัปดาห์ที่แล้ว”
(( มึงบุ่มบ่ามจูบเขาหรือสถานการณ์พาไป น้องมีท่าทีโกรธเคืองหรือเปล่า ถ้าเขาไปแจ้งความว่ามึงพรากผู้เยาว์กูไม่เกี่ยวนะครับ )) ผมรู้ว่าแซนพยายามปลอบโยนด้วยวิธีของมัน น้ำเสียงขุ่นมัวของผมบ่งบอกชัดเจนที่สุดว่าเครียดจนหัวแทบระเบิด ผมไม่เคยปฏิเสธใครเพราะไม่เคยเอาใจไปวางไว้ที่คนอื่นนอกจากเปมทัต อีกทั้งยังรู้ซึ้งถึงการผิดหวังจากความรักว่ามันทรมานเจียนบ้า ผมไม่อยากให้ใครต้องเผชิญหน้ากับประสบการณ์เลวร้าย
ตรึกตรองบทสนทนาที่พี่เมฆฝากไว้ให้คิด ตัดให้ขาดเสียตอนนี้ยังดีกว่ายืดเยื้อ แต่การที่น้องไม่โทรมาเลยตั้งแต่กลับไปมันทำให้ผมไม่แน่ใจ น้องอาจรอให้ผมทำทุกอย่างให้กระจ่างชัดยกตัวอย่างเช่นการพาไปแนะนำตัวกับพ่อแม่ แต่ท้ายที่สุดกลับกลายเป็นการบอกลา ซึ่งถ้าผมพูดไปอย่างที่ใจคิดโดยไม่ใกล้เคียงความคาดหวังที่น้องตั้งขึ้นมา น้องจะเป็นอย่างไร
“กู...แค่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ความสัมพันธ์ยังคลุมเครือแต่น้องก็ยินดีที่คบกันทั้งแบบนี้ กูสงสารน้อง มึงช่วยกูคิดหน่อยได้ไหมว่าบอกเลิกยังไงให้เจ็บน้อยที่สุด”
(( ขอเลิกปุบปับทั้งที่เพิ่งจูบกันยังไงก็เจ็บ กูแนะนำได้แค่ให้มึงรักษาระยะห่างไว้ เคยคุยมากแค่ไหน สองสามวันครั้ง สัปดาห์ละครั้ง หรือเดือนละครั้งก็ทำแค่นั้น อย่าให้ความหวังมากไปกว่านี้ และถ้าไม่จำเป็นอย่าเจอกันอีก ))
“กูจะพยายาม”
(( เออซัน มึงรู้หรือเปล่าว่าอ้นลาออกจากสถานทูต ตอนนี้กลับมาอยู่ไทยแล้ว ))
▩▩▩
-
:pig4: :pig4: :3123:
-
ความวัวไม่ทันหาย. ความควายเข้ามาแทรก เป็นคำสุภาษิตที่เหมาะกับซันในตอนนี้จริงๆเลย ....
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ทฤษฎี : บทที่ 9
คำพูดของแซนรบกวนจิตใจของผมตลอดหลายวันที่ผ่านมา แม้แต่อาหารเลิศรสฝีมือคุณยายขวัญเรือนและขนมหวานของหลานรักก็ไม่อาจฉุดรั้งความรู้สึกไว้ ผมชิมรสบัวลอยดอกอัญชันไปได้ไม่กี่คำก็ต้องยอมแพ้กับความเบื่ออาหาร ตัวผมยังนั่งอยู่หน้าคอกม้าแต่ใจก้าวขึ้นบันไดบ้านพิรัตน์ไพศาลเรียบร้อยแล้ว
“ช่วงนี้เป็นอะไรทำไมไม่ค่อยพูดค่อยจาเลยครับ” พี่ยักษ์อุ้มยี่หวาที่หายป่วยแล้วมานั่งข้างผม คงเพราะวันนี้อากาศดีไม่มีแดดกวนใจพี่เขาจึงยอมพาตัวเล็กออกจากบ้าน เด็กตาหวานยิ้มให้ด้วยความไม่ประสาผมจึงยิ้มตอบก่อนจะได้รับดอกหญ้าที่น้องถือเล่นติดมือมา
“ซันซันยิ้มแล้ว”
“นี่เป็นแผนของพี่ยักษ์หรือเปล่าครับ”
“ไม่ใช่หรอก หวาบอกว่าวันนี้พี่ซันทำหน้าตาน่ากลัว แกคงดีใจที่ทำให้ซันซันของแกกลับมายิ้มแย้มได้”
ผมอุ้มน้องแนบอกก่อนเดินไปสั่งให้ณิชาทำโกโก้เย็นเพื่อเป็นของสมนาคุณให้กับเด็กที่เรียกรอยยิ้มแรกของวันได้เป็นผลสำเร็จ วันนี้ผู้คนขวักไขว่คงเพราะสภาพอากาศเป็นใจก็เลยไม่ได้เห็นเรย์นำการบ้านปิดเทอมมายืนทำที่เคาน์เตอร์เหมือนอย่างเคย สองมือเป็นระวิงกับการหยิบจับสินค้าใส่ถุง ผมที่ทานข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้วจึงเสนอตัวทำหน้าที่แทนคนขยัน
ส่วนเจ้านอฟหลังจากการซักซ้อมช่วงเช้าก็หลบเข้าซุ้มถั่วฝักยาวไปเป็นลูกมือพี่เมฆ การสวมวิญญาณนักขายช่วยให้ผมเลิกคิดฟุ้งซ่านได้เพียงชั่วครู่ก่อนสายตาเจ้ากรรมจะสบเข้ากับพี่เมฆโดยตรง คนสวมเสื้อผ้าฝ้ายลายตารางพยักพเยิดให้ลูกน้องเดินหยีตาเข้ามาหาอย่างสอดรู้
“พี่เมฆให้ผมมาแทนครับ พี่ซันเป็นอะไรหรือเปล่า เห็นทำหน้าแปลก ๆ มาหลายวันแล้ว”
“ไม่มีอะไรหรอกแค่รู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ตอนนี้ได้ยาดีจากยี่หวามาแล้ว ใช่ไหมคะ” คนตัวเล็กนั่งเล่นป๋องแป๋งอยู่บนเก้าอี้บาร์พร้อมพัดลมประจำตัวที่จ่อใบพัดเข้าหา คนช่างซักเดินมายืนข้างกันก่อนจะมองหายาที่ผมอ้าง
“ไหนล่ะครับยา” ผมชี้ไปยังต้นหญ้าดอกขาวและหญ้าขจรจบที่ยี่หวาเด็ดมาให้ปลอบใจ ซึ่งตอนนี้ถูกนำมาจัดใส่แจกันอย่างสวยงามข้างเครื่องบันทึกเงินสด
“โธ่พี่ซัน ผมก็นึกว่าพี่ป่วยจริง ๆ”
“ก็ป่วย แต่ป่วยใจไม่ใช่กาย” ผมทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วอุ้มยี่หวาเดินหนีมาก่อนที่จะได้รับคำถามจากเจ้าหนูจำไมต่อไปไม่หยุด เห็นพี่เมฆยังมองมาอย่างกับมีเรื่องอยากพูดคุยผมจึงเดินไปแทนที่เจ้านอฟแล้วหยิบยื่นถั่วให้ยี่หวานำไปป้อนสัตว์เลี้ยงบริเวณนั้น
“เรย์ไปไหนเสียล่ะ”
“ทานข้าวครับ เรย์ยังไม่ได้พักทานข้าวเที่ยงเลย”
“อีกไม่กี่อาทิตย์เรย์กับนอฟก็จะเปิดเทอมกันแล้ว คุณซันจะทำยังไงต่อไป จ้างคนเพิ่มไหมเพราะแค่พวกผมไม่น่าจะไหว ไหนจะเลี้ยงสัตว์ ไหนจะเฝ้าซุ้ม อีกทั้งยังต้องดูแลร้านของฝากอีก”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมลงประกาศรับพนักงานผ่านเว็บไซต์ของฟาร์มมาได้สักพักแล้ว มีคนสนใจทยอยส่งใบสมัครมาเยอะเหมือนกันแต่ผมยังไม่มีเวลาพิจารณา พี่ไม่ต้องกังวลผมไม่ทำอะไรเกินตัวแน่นอน” เหม่อมองเด็กชุดขาวพร้อมโบว์สีชมพูผูกเอวที่ยังสนุกกับการให้อาหารแพะก่อนพี่เมฆจะยิงคำถามโดยที่ผมไม่ทันได้เตรียมใจ
“ช่วงนี้สีหน้าไม่ค่อยดีเพราะเครียดเรื่องผู้หญิงของคุณหรือเปล่า”
“เรื่องนั้น...ผมยังไม่มีโอกาสได้คุยกับน้องเขาอีกเลยครับ สองสามวันมานี้ผมคงตื่นเต้นเรื่องงานแข่งม้าของเจ้านอฟมากไปหน่อย มะรืนนี้ก็จะถึงวันแข่งแล้ว” ผมเฉไฉแต่ก็มีมูลความจริง ผมไม่ต้องการให้พี่เขารับรู้หรอกว่าผมคบผู้หญิงเพื่อหักห้ามใจจากใครอีกคน เพราะเพียงเท่านี้ผมก็ดูเลวทรามมากเกินพอ
ผมปิดป้ายบอกลูกค้าที่หน้าประตูใหญ่หลายวันแล้วว่าจะปิดทำการในวันที่มีการแข่งขันขี่ม้า คนในพื้นที่เองก็ตื่นตัวไม่น้อยเพราะเป็นงานเทศกาลที่ใคร ๆ ก็พูดถึงและต้องการมีส่วนร่วม คุณยายขวัญเรือนเชิญชวนแกมบังคับให้เพื่อนสนิทของหลานรักไปทำบุญในวันรุ่งขึ้นเพื่อเป็นสิริมงคลและสร้างขวัญกำลังใจ ตัวผมเองที่ไม่ได้เข้าวัดสวดมนต์มานานจวนจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่านับถือศาสนาพุทธ จึงถือโอกาสนี้อาสาเป็นคนขับรถพาทุกคนไปศาสนสถานใกล้ ๆ ที่คุณยายคุ้นเคยเป็นอย่างดี
หลังจากนำดอกไม้ธูปเทียนถวายพระ กรวดน้ำอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลและแผ่เมตตา พวกเราก็ยกถ้วยรองน้ำมารดลงใต้ต้นหูกวางก่อนนอฟจะรวบรวมเครื่องทองเหลืองไปเก็บไว้ที่เดิม สีหน้าอิ่มเอมของผู้ลงแข่งขันตอนที่หลวงพ่อพร่างพรมน้ำมนต์บอกกับผมว่าคุณยายขวัญเรือนคิดไม่ผิดที่บังคับเด็กวัยห่ามมารับศีลรับพร
“เป็นไง สบายใจขึ้นไหม”
“มากเลยครับพี่ ก่อนหน้านี้ผมตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ แต่พรุ่งนี้ผมจะทำเต็มที่เชื่อมือได้เลย พี่ซันกับทุกคนในฟาร์มไม่ผิดหวังแน่นอน”
“เรื่องเรียนก็ให้มันเต็มที่เหมือนทำกิจกรรมด้วยแล้วกัน เดี๋ยวเรย์ออฟซันไชน์ของนายจบมหา’ลัยโดยที่ตัวนายยังย่ำอยู่กับที่ ระวังเด็กเรียนเขาจะไม่รัก” ประโยคหลังผมกระซิบกระซาบให้ได้ยินกันแค่สองคน เจ้านอฟหน้าแดงเถือกก่อนจะหันมองคนที่ถูกกล่าวถึงเหมือนกลัวว่าจะถูกแอบฟัง แต่เรย์กำลังพูดคุยกับคุณยายโดยไม่สนใจผู้คนรอบตัว
“คุณยายจะกลับบ้านเลยหรือให้ผมไปส่งที่ไหนดีครับ” ผมถามเมื่อพยุงท่านขึ้นนั่งบนเบาะนุ่ม
“เดี๋ยวยายต้องไปเตรียมเครื่องปรุงสำหรับอาหารกลางวันที่โรงครัว คนอื่นยังไม่ค่อยชำนาญเรื่องเครื่องแกงโบราณ พ่อซันคงไม่อยากกินกับข้าวรสชาติพิลึกพิลั่นหรอกใช่ไหมจ๊ะ”
“ไม่ครับ ไม่อยากครับ” ผมหัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นเรากลับฟาร์มด้วยกันเลยนะครับ”
แม่ทำให้ผมประหลาดใจอีกครั้งเมื่อท่านเดินเข้ามากอดตอนที่ผมกำลังยืนมองรถขนส่งเจ้าอาเกตไปยังสนามแข่ง ท่านทราบทางโทรศัพท์ว่าผมจะส่งลูกสมุนมือดีไปคว้าถ้วยรางวัลเพื่อโปรโมทกิจการ
“แม่มาได้ยังไงครับ”
“พ่อเราเขาไม่ว่าง กลับขึ้นไปดูแลไร่องุ่นได้สามสี่วันแล้ว แม่ก็เลยวานคนขับรถมาส่ง นี่ถึงกับปิดฟาร์มไปเชียร์กันหมดเลยหรือ” แม่คงเห็นจากป้ายด้านหน้า ผมอธิบายให้ท่านฟังว่านอฟเป็นเจ้าถิ่นก็เลยสนิทสนมกับทุกคนที่นี่เป็นอย่างดี มีงานใหญ่ทั้งทีจึงไม่มีใครอยากพลาดโอกาสเป็นแรงใจ
“แล้วน้องนอฟที่ลูกพูดถึงอยู่ไหนเสียล่ะ”
“ป่านนี้น่าจะอยู่ที่สนามแข่งแล้วครับ แม่สบายดีนะครับ ทำไมดูผอมลง ทานข้าวตรงเวลาบ้างหรือเปล่า” ผมถามด้วยความเป็นห่วงระหว่างโอบท่านมาขึ้นรถของฟาร์มที่กำลังจะออกเดินทางไปยังงานประจำปี คุณยายและสองคู่หูไปพร้อมกับพี่เสือพี่เมฆ ตอนนี้ที่ฟาร์มจึงเหลือเพียงผม คุณแม่ พี่ยักษ์ แม่ครัวบางคนและยามหน้าประตู
“ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงแม่เลย ดูสารรูปตัวเองเถอะ ผิวไหม้จนจะเกรียมอยู่แล้ว ให้แม่เครียดเรื่องเจ้าแซนตัวดีคนเดียวก็พอ อย่าให้แม่ต้องมาเป็นห่วงเราอีกคนเลย ดูแลตัวเองบ้างนะ ครีมกันแดดน่ะทาเสียบ้าง”
“ผมทาทุกวันครับ แต่ก็อย่างที่แม่เห็น งานของผมไม่เอื้ออำนวยให้อยู่แต่ในร่มเสียด้วย” ผมกระโดดขึ้นนั่งคู่กับแม่โดยมีพี่ยักษ์เป็นสารถี ท่านรู้จักสามทหารเสือตั้งแต่การมาเยี่ยมเยียนครั้งก่อน เมื่อพบกันอีกหนพี่ยักษ์จึงทักทายและถามสารทุกข์สุกดิบตามมารยาท
“เมื่อกี้แม่พูดถึงแซน ไอ้แซนทำไมหรือครับ”
“แม่ก็ไม่ได้อยากจะเร่งรัดหรอกนะ แต่ไหน ๆ ก็เรียนจบมาสักพักแล้ว น้องพิชญ์เองอีกไม่กี่เดือนก็จะรับปริญญา แม่อยากให้จัดงานหมั้นหมายกันอย่างเป็นทางการไว้ก่อน ไม่ใช่หมั้นด้วยลมปากลอย ๆ ผู้หญิงเขาจะเสียหาย แต่ไม่รู้ยังไงน้องชายของเราถึงอ้างว่างานยุ่งทั้งปี ซักเอากับคุณพีระมิดก็เห็นพ้องกันว่ายังเร็วเกินไป เป็นน้องสาวของเขาแท้ ๆ แต่กลับเพิกเฉยอย่างกับไม่อยากได้ลูกชายของแม่ไปเป็นน้องเขยเสียอย่างนั้น ซันช่วยเกลี้ยกล่อมแซนให้แม่หน่อยได้ไหม”
“ผมจะพูดอะไรได้ครับ แม่ก็รู้ว่านิสัยของไอ้แซนเป็นยังไง ดีแค่ไหนที่มันไม่หัวรั้นแล้วยอมตกลงตั้งแต่ต้น แม่ให้เวลามันหน่อยนะครับ ถ้ารักชอบกันจริงสักวันก็คงได้แต่ง”
“กว่าจะถึงวันนั้นแซนไม่ไปคว้าผู้หญิงที่ไหนมาให้แม่ปวดใจหรอกหรือ แล้วนี่ยิ่งอยู่ไกลหูไกลตา ว่าแต่เราก็เหมือนกัน น้องนิษฐาที่เล่าให้แม่ฟังบ่อย ๆ ทำไมไม่พามาให้เจอสักที หรือว่าเลิกรากันไปแล้ว” ผมเหลือบมองพี่ยักษ์ที่ดูท่าจะไม่ใส่ใจในบทสนทนา เอาแต่จ้องมองถนนเบื้องหน้า ผมจึงเบาใจที่จะเล่าความ
“ยังครับ น้องเพิ่งมาหาผมเมื่ออาทิตย์ก่อน”
“เป็นผู้หญิงแต่เป็นฝ่ายมาหาผู้ชายนี่นะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ น้องเขามาเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนแถวนี้พอดีก็เลยถือโอกาสแวะมาหา เราเจอกันแค่ไม่นานก่อนน้องจะขอตัวไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ตามประสาเด็กปิดเทอม แม่อย่าคิดมากถึงขั้นนั้นเลยครับ”
“เรายังไม่ได้รังแกน้องเขาแน่นะ”
“ผมเป็นสุภาพบุรุษพอครับแม่” สุภาพบุรุษที่สภาพจิตใจย่ำแย่เต็มทน เพราะการจูบที่ไร้เหตุผลและเห็นแก่ตัว
การแข่งขันขี่ม้าภายในงานแบ่งออกเป็นสามประเภทคือขี่ม้าโปโล ขี่ม้ากระโดดข้ามเครื่องกีดขวาง และศิลปะการบังคับม้า เจ้านอฟสมัครลงชิงถ้วยรางวัลในประเภทสุดท้าย การฝึกซ้อมอย่างหนักคือหนทางแห่งชัยชนะที่ทุกคนเอาใจช่วย ผมเลือกที่นั่งในร่มให้กับแม่และคุณยายขวัญเรือนพร้อมน้ำดื่มแก้กระหายเพราะวันนี้อากาศเป็นใจไม่มีเค้าลางของเมฆฝน
เรย์กำลังยืนส่งยิ้มสวยให้กับจ๊อกกี้นอฟที่ใส่ชุดเต็มยศพร้อมหมวกและรองเท้าบูท ผมไม่ได้ยินว่าเขานัดแนะอะไรกันแต่แววตาของทหารม้าประหนึ่งว่ามีทุ่งหญ้าลาเวนเดอร์ปรากฎกลางสนาม ส่วนอีกสามคนกำลังคุยกันอย่างออกรส พี่ยักษ์บอกว่าวันนี้ยี่หวาต้องไปซื้อของใช้จำเป็นกับคุณแม่เพื่อเข้าโรงเรียนเตรียมอนุบาลที่กำลังจะเปิดเทอมจึงไม่ได้มาเชียร์พี่นอฟสุดหล่อของแก แต่ก็ไม่ลืมฝากมาบอกว่าสู้ ๆ
แม้ป้ายโฆษณารอบเมืองจะระบุว่าเป็นการแข่งขันระดับจังหวัด แต่ดูอย่างไรก็ยิ่งใหญ่ระดับประเทศเพราะผู้เข้าแข่งขันมาจากทั่วทุกภูมิภาคตั้งแต่เหนือจรดใต้ ชื่อเสียงเรียงนามและภูมิลำเนาของจ๊อกกี้ที่ประกาศก่อนลงสนามบอกอย่างชัดเจนว่าต่อให้มาจากถิ่นแคว้นแดนไกลทุกคนก็มีความตั้งใจจริง นอฟกำลังเตรียมตัวอยู่ในเต็นท์รวมกับผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ตอนที่มองตรงมาทางผม ยกนิ้วโป้งให้เป็นกำลังใจก่อนเด็กชายขายาวจะยกตอบพร้อมยิ้มกว้างโชว์ฟันซี่สวย
เสียงเชียร์ดังขึ้นเป็นระยะเมื่อนอฟพาอาเกตลงสนามแข่ง ผมเพิ่งสังเกตเห็นกลุ่มเพื่อนจากโรงเรียนชายล้วนที่ยืนล้อมหน้าล้อมหลังเด็กผมจุกที่วันนี้ใส่เสื้อสีสันสดใสเป็นพิเศษ ฝูงชนวัยทะโมนร้องลั่นและผิวปากอย่างคึกคะนองเมื่อนอฟแสดงทักษะที่พยายามอย่างหนักตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เมื่อท่าบังคับทั้งหมดได้แสดงแก่สายตากรรมการนอฟจึงควบคุมอาเกตทำความเคารพก่อนจะเดินออกจากสนามอย่างสง่างาม
“เป็นไง ตื่นเต้นไหม” ผมถามลูกสมุนที่วันนี้ดูเท่เป็นพิเศษหลังจากสามทหารพาอาเกตไปล่ามไว้ข้างรถบรรทุกพร้อมถาดอาหารและอ่างน้ำดื่ม เสียงเอ็ดตะโรจากกลุ่มเพื่อนเมื่อครู่เริ่มหรี่ลงเมื่อผู้เข้าแข่งขันคนถัดมาเดินลงสนาม
“นิดหน่อยครับ ถึงบางท่าจะไม่ค่อยสมบูรณ์แต่ผมก็มั่นใจว่าต้องได้ถ้วยมาให้พี่ซันแน่นอน” ตบบ่าคนพูดห้าวหาญก่อนรับไหว้พอเป็นพิธีเมื่อนอฟแนะนำผมที่เป็นเจ้าของม้าคนปัจจุบันให้เพื่อน ๆ รู้จัก ไม่รู้ว่าเพราะแดดแรงจัดหรือรัศมีความหล่อของคนบังคับม้าที่ทำให้ใบหน้าของเรย์แดงระเรื่อ ผมไม่อยากกระเซ้าจึงเดินเลี่ยงมานั่งกับแม่และคุณยายขวัญเรือนที่ตอนนี้ท่านทั้งสองน่าจะกลายเป็นเพื่อนซี้ต่างวัย ฟังจากบทสนทนาพวกท่านกำลังคุยเรื่องฟาร์มและข่าวสารบ้านเมือง
หลังจากนั่งชมความสามารถของผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ได้ครู่หนึ่งผมจึงขอตัวเดินไปซื้อน้ำเย็นดับกระหาย แต่ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจให้ผมเดินอ้อมอัฒจันทร์ไปยังรถบรรทุกที่ตอนนี้มีนักข่าวจากหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นกลุ่มหนึ่งเข้ามารุมถ่ายรูปอาเกตและขอสัมภาษณ์สามทหาร แต่บุคคลนอกเหนือจากนั้นต่างหากที่สะดุดตา แว่นกันแดดบนใบหน้าไม่ช่วยบดบังความคุ้นเคย แต่ก็เป็นเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะก้าวฉับเข้าตรอกแคบข้างอัฒจันทร์อีกฝั่งหนึ่ง
ตาฝาดแน่ ๆ เปมทัตจะมาทำอะไรที่นี่
“คุณซันมาพอดีเลย” ผมเร่งฝีเท้าจะก้าวตามไปแต่ถูกขัดขาด้วยเสียงเรียกขานจากพี่เสือ “คุณซันเจ้าของอาเกตครับ” เขาแนะนำเพียงเท่านั้นก่อนนักข่าวภาคสนามจะกรูเข้ามาซักถามข้อมูลเกี่ยวกับนอฟและม้าคู่ใจ
เจ้าเด็กฤดูหนาวเองก็ไม่รอดพ้นการรุมเค้นประวัติส่วนตัว ผมเห็นว่าเป็นผลดีกับธุรกิจจึงยินยอมเปิดปากโดยไม่อ้อมค้อม แต่ชื่อฟาร์มอย่างเป็นทางการที่ถูกย้ำถามเริ่มเป็นปัญหาหนักอก ในเอกสารราชการยังใช้ชื่อจริงของผมอยู่จึงไม่จำเป็นต้องรีบร้อนแต่งตั้ง แม้ตอนนี้ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ได้รับรู้แต่ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ผมจะบอกพ่อกับแม่เป็นคนแรก
ผมถอดใจที่จะเดินตามหาคนหน้าเหมือนเปมทัตที่ไม่รู้ตอนนี้เขาเดินไปถึงไหนต่อไหน อยากเผชิญหน้าเพื่อความแน่ใจแต่ก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะภายในงานมีผู้คนพลุกพล่าน จนกระทั่งถึงเวลาประกาศผลการแข่งขันความตื่นเต้นทำให้ผมลืมเรื่องทุกอย่างไปจนหมดสิ้น
เจ้านอฟถือถ้วยรางวัลและคล้องเหรียญเงินเดินตรงมาหาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“ยินดีด้วยนะนอฟ นายทำดีที่สุดแล้ว พี่ภูมิใจในตัวนาย”
“ขอบคุณครับ ผมคงคาดหวังกับเหรียญทองมากเกินไป ที่สำคัญถ้าผมได้รางวัลชนะเลิศมันอาจจะทำให้ผมมีความมั่นใจไปขอความรักจากเรย์” นอฟกระซิบก่อนที่เพื่อนฝูงจะเดินเข้ามาตบบ่าตบไหล่ ทั้งชื่นชมและหยิบยื่นกำลังใจ แม้แต่เรย์เองยังยิ้มให้อย่างปลอบประโลม
“มึงโคตรเท่เลยนะ ได้เหรียญเงินก็โคตรน่าปลื้มใจเลย ไม่ต้องถึงกับได้เหรียญทองหรอก แค่นี้ลุงรองก็คงยิ้มไม่หุบแล้ว” วันนี้คุณพ่อของนอฟต้องทำงานจึงไม่ได้มาเชียร์ลูกชายติดขอบสนาม แต่ทราบจากเรย์ว่าพ่อลูกเขาอวยพรอวยชัยให้กันตั้งแต่ที่บ้านแล้ว
“กูขอบใจพวกมึงนะเว้ยที่อุตส่าห์มา”
“แหม เพื่อนกูขี่ม้าให้ดูเป็นขวัญตาทั้งทีจะไม่มาได้ยังไงวะ แล้วยังได้ถ้วยรางวัลมาอวดอีก ปะ ไปฉลองกัน ร้านเหล้าปั่นแถวบ้านมึงดีมะ” เด็กผมหยิกคนหนึ่งจากกลุ่มเพื่อนออกความเห็น แต่ก่อนที่ทุกคนจะยินดียินร้ายนอฟยักคิ้วให้ทุกคนหันมามองหน้าผมก่อนจะร้องอุ้ย คำนวณอย่างไรเด็กมัธยมปลายปีสุดท้ายอายุน่าจะยังไม่ถึงสิบแปดแล้วจะยกโขยงพากันเข้าร้านเหล้าได้อย่างไร แม้จะเป็นเครื่องดื่มผสมวอดก้าปริมาณน้อยแต่แอลกอฮอล์ก็คือของต้องห้ามอยู่ดี
“คาเฟ่ที่ฟาร์มแล้วกัน พี่เลี้ยงเอง”
ผมขับรถจี๊ปไปส่งสามทหารที่บ้านคุณยายขวัญเรือนหลังจากพาอาเกตเข้าคอกเรียบร้อยแล้ว โดยท่านอนุญาตให้เรย์ไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ที่ฟาร์มได้เพราะมีพี่เมฆและพี่เสือคอยดูแล เรย์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนบอกคุณยายเสียงอ่อนว่าจะรีบกลับและรับปากว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเครื่องมึนเมา
วันนี้ณิชาหยุดงานจึงเป็นหน้าที่ของสองซี้ต้องชงเครื่องดื่มทานกันเอง อยากได้โกโก้ขมแค่ไหนหรือชาเขียวหอมหวานเท่าใดก็ตามแต่ใจคนชง ส่วนผมหยิบน้ำองุ่นมายืนจิบเงียบ ๆ คนเดียวใกล้กรงกระต่าย ถึงจะเป็นวันหยุดแต่ทุกคนก็ทำหน้าที่จนเสร็จสมบูรณ์แบบ ไม่มีสัตว์ชนิดใดอดอยากหรือแม้แต่ไม้ดอกไม้ประดับก็ได้รับน้ำปุ๋ยอย่างพอเหมาะ
เสียงโหวกเหวกแต่ฟังรื่นหูเพราะเจือปนไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะทำให้ผมมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ เกือบลืมเรื่องที่อัฒจันทร์ไปแล้วถ้าไม่หยิบโทรศัพท์มาโทรหาแม่เพื่อถามไถ่ว่าท่านเดินทางกลับถึงไหนแล้ว ภาพหน้าจอยิ่งย้ำชัดว่าเขาคนนั้นเหมือนเปมทัตมากจริง ๆ
เรื่องการลาออกจากสถานทูตและเดินทางกลับไทยโดยไม่มีวี่แววนั้นยิ่งสำทับความสับสน เปมทัตอาจจะโดนนายธาวินทำร้ายจิตใจอีกหนด้วยการนอกใจหรือสาเหตุที่คนส่วนใหญ่ชอบใช้อย่างเข้ากันไม่ได้ แม้จะปรับตัวอย่างมากทั้งที่เลิกรากันไปแล้วหนหนึ่งก็ยังไม่เป็นผล ผมขอเรียบเรียงเรื่องราวเอาเองเพื่อความสบายใจว่าเปมไม่ได้ถูกส่งตัวกลับเพราะเรื่องแดงถึงหูคุณปราโมทย์ว่าแท้จริงแล้วสองคนนั้นไม่ใช่แค่รุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทสนมกัน
“ไม่ไปนั่งด้วยกันหรือครับ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” เรย์เดินมาถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง มองกลับไปเห็นกลางโต๊ะกลมมีถ้วยรางวัลแต่เหรียญห้อยคอเจ้านอฟหายไป และเมื่อสังเกตดี ๆ เหรียญเงินวาววับเส้นนั้นย้ายมาดูที่คอคนข้างตัว
“ไม่มีอะไร แค่อากาศดีพี่เลยมายืนรับลมตรงนี้” ผมชี้ไปที่คอ “เจ้านอฟให้มาหรือ”
“ครับ อยู่ดี ๆ มันก็เอามาสวมให้ พอจะถอดออกมันก็ตั้งท่าจะโกรธ สงสัยโมโหหิว พี่ซันเอาอะไรเพิ่มไหมเดี๋ยวผมไปหยิบให้”
“ไม่เป็นไร ไปสนุกกับเพื่อนเถอะ อยากดื่มอยากทานอะไรก็หยิบได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ”
“อย่าไปพูดแบบนี้ให้ไอ้พวกนั้นได้ยินเชียวนะครับ ของหลังร้านไม่เหลือแน่” ผมหัวเราะ ถ้าพูดถึงเรื่องกินดื่มสิ้นเปลืองในโลกนี้คงไม่มีใครเกินไอ้แซน หมาคนข้างบ้านคลอดลูกก็ฉลอง การไฟฟ้ามาซ้อมแซมหลังจากไฟดับไปครึ่งวันก็ฉลอง พ่อแม่หายป่วยจากการเป็นหวัดก็ฉลอง กับท้องแห้ง ๆ ของเด็กไม่กี่คนคงไม่ทำให้ผมล้มละลาย
“โอกาสพิเศษทั้งทีเต็มที่ไปเลย ส่วนเรื่องเหรียญก็อย่าไปหักหาญน้ำใจคนให้เขาเลยนะ เรย์เก็บเอาไว้เถอะ”
“ครับ ผมเองก็ไม่อยากทะเลาะกับไอ้นอฟมันสักเท่าไหร่ ถ้วยรางวัลมันก็ให้วางโชว์ไว้ในคาเฟ่ด้วยนะครับ พี่ซันว่าเอาวางไว้ตรงไหนดี หลังเคาน์เตอร์พี่ณิดีไหม”
“เอาสิ เดี๋ยวพี่อัดรูปที่พี่ยักษ์ถ่ายวันนี้ไปใส่กรอบมาตั้งโชว์ด้วยแล้วกัน” เรย์พยักหน้า
“พี่ซันจะเหนื่อยมากขึ้นหรือเปล่าครับถ้าพวกเราเปิดเทอม พี่ซันไหวนะ”
“ไม่ไหวก็ต้องไหว แต่พี่คงต้องรับคนเพิ่ม ถ้าวันไหนไม่มีเรียนหรือหยุดยาวก็แวะมาหากันบ้างนะ”
“แน่นอนสิครับ บ้านผมอยู่ใกล้แค่นี้เอง ยังไงก็ต้องกลับมาหายายบ่อย ๆ อยู่แล้ว พี่ซันไม่ต้องห่วงเลย จะให้ทิ้งพวกม้ากับสัตว์ทั้งหลายที่เฝ้าประคบประหงมให้ผมสอบตกเสียยังดีกว่า”
“แช่งตัวเองก็เป็นด้วยหรือคนเรา” ยกมือขึ้นลูบเส้นผมนิ่ม ๆ ของคนที่โตเร็วทันตาเห็น นอฟเองก็สูงชะลูดจนเกือบจะเท่าเทียมกัน ไม่รู้ว่าคุณพ่อเขาเลี้ยงดีหรือผมหมดวัยพัฒนาความสูงแล้วกันแน่
คนที่ถูกนินทาในใจมองมาอีกครั้ง นอฟคงเป็นเด็กที่มีนิสัยหวงแหนของรักและจำกัดอาณาเขตพื้นที่ส่วนตัวอย่างชัดเจน ซึ่งไม่ว่าใครต่อให้ยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ไม่อาจลุกล้ำ ผมแกล้งลูบแก้มเนียนเย้ยซ้ำ ๆ เจ้าเพื่อนสนิทอดรนทนไม่ไหวถึงกับยกแก้วใบหนึ่งแล้วเดินตามมา
“อะ น้ำแข็งละลายหมดแล้ว” มันว่าก่อนจะส่งน้ำขิงมะนาวให้เรย์ ผมยิ้มเยาะตอบคนตาขวางก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่ม้าหินใกล้ ๆ รั้วตัวอ้น เรย์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เจ้านอฟจึงรับแก้วกลับคืนมาแล้วหย่อนตัวลงข้าง ๆ กัน
“พี่ซันอย่าแกล้งผมสิ”
“รู้ว่าแกล้งแล้วทำไมต้องโมโหด้วย” คนถูกกระทำเขายังไม่ว่าอะไรเลยสักคำ แต่คนนั่งมองเฉย ๆ กลับลุกพลวดพลาดขึ้นมาอย่างกับจะท้าตี ทั้งที่ผมอายุมากกว่าตั้งห้าหกปี
“มันควบคุมกันได้ด้วยหรือครับ อารมณ์ชั่ววูบน่ะ”
“ทำไม ถ้าพี่ทำมากกว่านั้นนายจะต่อยพี่หรือไง”
“ใครจะกล้าล่ะ มีหวังติดคุกหัวโต ดูคุณหญิงแม่ของพี่สิออร่าเศรษฐีจับอย่างกับตู้เพชรเคลื่อนที่ ผมไม่มีเงินไปประกันตัวเองออกจากคุกหรอก” ผมหัวเราะออกมาเป็นครั้งแรกของวัน มีเสียที่ไหนเครื่องเพชรที่เจ้าเด็กปากจัดกล่าวอ้าง แต่ผมก็ไม่เถียงว่าเครื่องประทินโฉมของคุณแม่มีความสรรพคุณบางอย่างนอกเหนือจากฉลากผลิตภัณฑ์
“อย่าแสดงออกมากจนเรย์ตั้งตัวไม่ทันแล้วกัน คิดเสียว่าเป็นคำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์”
“แล้วสรุปว่าพี่ผู้หญิงที่มาวันนั้นคือแฟนของพี่ซันจริง ๆ ใช่ไหมครับ”
“ขึ้นอยู่กับคำว่าแฟนของนายมีความหมายแบบไหน”
“ในความหมายของผมก็คงเป็นคนที่ใจตรงกันตกลงคบกัน ใช่หรือเปล่า”
“ถ้าอย่างนั้นพี่กับฐาก็ไม่ใช่แฟนในความเข้าใจของนอฟ”
“แล้วพี่ฐาเป็นอะไรของพี่ซันหรือครับ” นอฟจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าระหว่างที่ล้วงความลับคนอื่นอยู่นั้นมันแอบดื่มน้ำจากหลอดของเรย์ไปหลายอึก “พี่ผู้ชายในภาพหน้าจอโทรศัพท์ก็ดูจะสำคัญกับพี่ซันมากเหมือนกัน ผมแค่อยากรู้ว่าความรักมันซับซ้อนขนาดไหนทำไมพี่ซันถึงดูไม่มีความสุข ผมขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ แต่รอยยิ้มของพี่มันดูฝืนมากเลย”
ผมนิ่งงัน ที่ก้มหน้าลงไม่ใช่เพราะคำพูดตรง ๆ จากเด็กอ่อนวัยมันทิ่มแทงจนอยากเสียน้ำตา แต่ว่าผมกำลังนึกคำตอบดี ๆ ที่ไม่ทำให้นอฟรู้สึกว่าความรักมันแย่ อาจมีแค่ผมคนเดียวที่ต้องพบเจอเรื่องราวพรรค์นี้ การที่ได้แบ่งปันความรู้สึกดี ๆ ให้กับเพื่อนสนิทไม่ใช่เรื่องผิดมหันต์อย่างที่บางคนเข้าใจ บางครั้งมันอาจเป็นแรงผลักดันให้เราก้าวต่อไป ไม่จำเป็นต้องบัญญัติขนานนามว่าความสัมพันธ์ที่มีนี้เรียกว่าอะไร ก็แค่ใครสักคนที่พร้อมเดินเคียงข้างกันจนกว่าจะหมดเรี่ยวแรง
“พี่ชอบเขามาตั้งแต่มัธยมปลาย เหมือนนอฟกับเรย์ตอนนี้ เขามีคุณพ่อเป็นท่านทูตอยู่เยอรมัน พี่ไม่เคยคาดหวังหรอกว่าเขาจะรับรักและพี่ก็ไม่เคยเปรียบเทียบด้วยว่าสถานะทางบ้านของเราเหมาะสมกันหรือเปล่า แต่บางครั้งเวลาที่มีใครมาพูดสะกิดให้คิดมากพี่ก็เผลอคล้อยตามไปเหมือนกัน” ผมถอนหายใจ “ที่จริงความรักมันไม่ซับซ้อนหรอกนะถ้าเราไม่วางกรอบว่ามันควรเป็นแบบนั้นแบบนี้ แค่มีมือให้กุม มีหลังให้ซบ มีไหล่ให้กอดก็เพียงพอแล้ว”
“พี่ซันเคยได้รับมาไหม ไหล่ของเขา”
“ไม่เคย เขาไม่เคยรู้สึกกับพี่เหมือนอย่างที่พี่รู้สึก และเขาเลือกที่จะกุมมือคนอื่น”
“อย่างนี้พี่ฐาก็น่าสงสารแย่น่ะสิครับ” นอฟพูดเหมือนพี่เมฆไม่มีผิด
“เอาเป็นว่าให้ดูพี่เป็นเยี่ยงแต่อย่าเอาอย่างก็พอ รัก...ในระยะห่างที่ทุกฝ่ายสบายใจ”
เย็นวันนี้มีเมฆฝนตั้งเค้า เช้าถึงบ่ายผมเรียกสัมภาษณ์คนที่ส่งใบสมัครงานมาทางอีเมล คัดเลือกจากที่อยู่อาศัยว่าใกล้ฟาร์มหรือไม่และความสามารถจากที่ทำงานเดิม แต่ดูเหมือนจะยังไม่มีใครเข้าตา คุณยายขวัญเรือนเดินมาหาผมที่คาเฟ่ขณะกำลังดื่มกาแฟแก้วที่สองของวัน
“เป็นอย่างไรบ้างพ่อ หาคนมาแทนเจ้าเรย์ได้หรือยัง”
“ยังเลยครับคุณยาย ส่วนใหญ่จะมาจากต่างจังหวัด ที่นี่ไม่มีบ้านพักให้เสียด้วย ผมกลัวว่าเขาจะไม่สะดวก”
“ค่อย ๆ ดูไปนะพ่อซัน อย่างไรรกคนก็ดีกว่ารกหญ้า ถ้าดูแล้วเขาน่าไว้ใจก็ลองให้ทำงานดูก่อนก็ได้ อาทิตย์หน้าเจ้าลิงสองตัวก็ต้องย้ายกลับเข้าหอกันแล้ว ไม่มีเวลาให้คิดตัดสินใจมากนัก”
“ครับ ขอบคุณนะครับคุณยาย”
“หิวหรือยังล่ะ ยายทำแกงรัญจวนที่พ่อซันเคยบ่นว่าอยากทานไว้ด้วย สำรับอยู่ที่หน้าระเบียงเหมือนเดิม” แกงรัญจวนที่เจ้านอฟเคยพูดถึงว่าคุณยายทำอร่อยที่หนึ่งในที่สุดผมก็จะได้ลิ้มรส แต่ยังไม่ทันได้ตอบคุณยายที่กำลังจะเดินทางกลับบ้าน พี่เสือกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาพร้อมกับบอกว่า “มีคนมาสมัครงานอีกคนแหนะ”
จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อวันนี้ผมนัดคนมาสัมภาษณ์แค่เจ็ดคน และเสร็จสิ้นไปแล้วทั้งหมดตั้งแต่บ่ายสองโมงตรง พี่เสือก็แค่เดินมาบอกแล้วเดินจากไปไม่รอตอบคำถาม น่าจะกำลังเตรียมตัวกลับบ้านเหมือนคนอื่นเพราะเมฆฝนที่ว่าคงจะซัดสาดลงมาในไม่ช้านี้
ผมเดินย้อนกลับไปโต๊ะยาวหน้าร้านของที่ระลึกเพราะทั้งวันผมใช้ตรงนี้เป็นที่สัมภาษณ์งาน คนสวมหมวกบีนนี่และเสื้อยืดสีขาวยืนหันหลังให้ สารภาพตามตรงว่าใจผมหยุดเต้นตั้งแต่สายลมแรงพัดพากลิ่นโคโลญแสนคุ้นเคยมาปะทะจมูก
เปมทัต พิรัตน์ไพศาลหันมาอย่างช้า ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
▩▩▩
-
อุตส่าห์หนีมาพักใจ เขายังตามมาซ้ำแผล (หรือเปล่า)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทฤษฎี : บทที่ 10
หยาดฝนเป็นใจตกลงมาในวินาทีนั้นเอง กันสาดที่ยื่นบดบังทางเท้าไม่ช่วยให้เปมทัตหลบพ้นสายฝนที่โปรยปราย ผมส่งเสียงลอดไรฟันอย่างขัดใจก่อนจะวิ่งเข้าไปหยิบร่มหลังร้านแล้วกางให้คนที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง
“มาทำไม” ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมสามารถสบตาเขาได้โดยไม่ต้องก้มหน้าลงเพราะความสูงที่แตกต่าง น้ำฝนที่เกาะแพขนตาหนาพาให้ใจวูบไหวแปลก ๆ คลื่นรังสีความคลุมเครือแผ่ผินมาหาคล้ายไอหมอกบนหน้าผาสูงชัน
หนาวเย็น...จับขั้วหัวใจ
“มาหานาย” เสียงทุ้มต่ำที่ทำให้ใจผมเต้นแรงขึ้นทุกวินาที ไม่มีเหตุผลเลย ผมอุตส่าห์ตัดใจหนีมาไกลขนาดนี้ ขาดการติดต่อนานขนาดนี้ แต่เขากลับยืนนิ่งด้วยสีหน้าไม่บ่งบอกความรู้สึก อีกทั้งยังพูดคำนั้นออกมาอย่างง่ายดาย ใจร้ายเกินไปหรือเปล่า
“อ้นรู้ใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงกลับมา” ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าที่ตาคู่นั้นฉายแววขุ่นเคืองก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นปกติ ผมย่ำเท้าอยู่กับที่อย่างร้อนใจทั้งที่อากาศรอบกายชื่นฉ่ำ
“รู้”
“แล้วตามมาทำไม”
“ก็บอกแล้วไงว่ามาหานาย จะถามย้ำอีกสักกี่ครั้งฉันก็ยังยืนยันคำตอบเดิม ฉันมาหาซัน” ผมกระแอมไอแล้วมองไปรอบตัวเพื่อหาสิ่งพักพิงสายตาแห่งใหม่ที่ไม่ใช่ดวงตาคมกริบ เปมทัตไม่หลบตาเลยตั้งแต่ผมมายืนอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกัน รู้สึกได้ถึงอัตลักษณ์บางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปภายใต้เสื้อยืดตัวบางที่เปียกปอน รูปโฉมภาพนอกของเขาไม่เคยแสดงออกถึงความแข็งแรง เป็นเพียงคุณหนูเรียนดีมีผิวพรรณเหมือนผู้หญิงอย่างที่ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำสมัยมัธยมปลาย เวลาเพียงไม่กี่เดือนคนเราสามารถเปลี่ยนแปลงไปได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ
“ตรัสเป็นคนบอกฉันเรื่องที่นี่รับสมัครงาน”
“แล้ว...”
“ฉันมาสมัคร”
“อ้นทำไม่ได้หรอก” เปมทัตไม่เคยทำงานหนัก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแบกหามหรือรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ยต้นไม้ แค่ยืนเฝ้าเครื่องบันทึกเงินสดแปดชั่วโมงต่อวัน เช็คสต็อกสินค้าสี่สิบแปดชั่วโมงต่อสัปดาห์ แค่หน้าที่และความรับผิดชอบนี้เขาก็คงยอมแพ้ตั้งแต่สามวันแรก มือคู่นั้นบอบบางเกินไป ผมไม่อาจยอมให้ลูกชายคนเดียวของคุณประภัสสรมาทำงานเหนื่อยยากเพื่อแลกเงิน
“ฉันดูอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรือ”
“ใครมาส่ง”
“คนที่บ้าน” ผมถอนใจแล้วใช้มือข้างที่ว่างคว้าโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง แต่ยังไม่ทันได้กดติดต่อหาคุณแม่ของแขกที่ไม่ได้รับเชิญเพื่อถามถึงเบอร์โทรศัพท์ของคนขับรถ มือขาวจัดกลับเอื้อมมากุมทับขัดขวาง ฝ่ามือของเปมทัตที่ผมเคยสัมผัสไม่หยาบกร้านและมีเรี่ยวแรงมากขนาดนี้ ความนุ่มนวลที่เคยมีอันตรธานหายไปอย่างไร้วี่แวว
“ฉันมากับคนสวนที่ลากลับบ้านต่างจังหวัด เขาคงไม่วนรถกลับมารับแล้วเพราะญาติของเขาป่วยหนัก” ผมชะงักงันอย่างคนเข้าตาจน ทั้งสับสนทั้งหมดหวัง ความเปลี่ยนแปลงมากมายที่ยังไม่หมดสิ้นทำให้ผมรู้สึกหวั่นใจ ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาต้องการอะไร ถ้าอยากเจอก็ได้เจอแล้ว ถ้าอยากรู้ว่าอยู่สุขสบายไหมก็เห็นกับตาว่ายังไม่ตายจาก แล้วเขาต้องการอะไรอีก
“อ้น...”
“อ้น ๆๆ อยู่ได้ ทำไมไม่เรียกฉันเหมือนอย่างที่เคยเรียก” น้ำเสียงราบเรียบแต่แอบแฝงอารมณ์เต็มเปี่ยมจนปลายนิ้วผมชาไปหมด ตลอดแปดปีที่พ้นผ่านผมไม่เคยเห็นเปมทัตโมโหเลยสักครั้ง ไม่เคยตะคอก ไม่เคยเสียงดัง ถ้าสถานการณ์เลวร้ายเกินเยียวยาเขาก็แค่นิ่งไปแต่ไม่ถึงกับร้องไห้เสียน้ำตา แต่สีหน้าโกรธจัดที่ผมเห็นอยู่นี้คืออะไร
ชื่อเปมที่ผมจดสิทธิบัตรอยู่ในใจไม่ว่าใครในโลกก็ไม่ได้รับเกียรตินี้ กำลังผูกมัดให้ผมยึดติดอยู่กับเขาแต่เพียงผู้เดียว ผมอยากเป็นคนทั่วไปไม่ต้องพิเศษเหนือใครอีกต่อไปแล้ว เพราะไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนเขาก็ไม่มีวันเห็นค่า เหนื่อยมากแล้วควรหยุดได้แล้ว
แต่ทำไมการปรับตัวจากจุดสูงสุดสู่สามัญของผมมันถึงได้ยากเย็นนัก มือที่ยังเกาะกุมกันอยู่ทำให้หน้าจอโทรศัพท์ที่ดำสนิทสว่างขึ้นฉายให้เห็นภาพที่ผมทำใจปรับเปลี่ยนไม่ได้สักที รีบชักมือกลับแล้วหย่อนโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ภาวนาให้เขาไม่ทันสังเกตเห็นหลักฐานความในใจ และถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้เราคงพูดคุยกันไม่รู้เรื่อง กุญแจประตูทั้งหมดผมคงต้องปล่อยให้ยามจัดการแล้วเดินนำคนทู่ซี้ไปยังบ้านพัก บ้าน...ที่แม้แต่แม่ยังไม่เคยได้ก้าวเข้ามา
เรื่องประหลาดใจของผมยังไม่หมดแต่เพียงเท่านั้น เปมทัตถอดหมวกแล้วโยนส่ง ๆ ลงบนกระเป๋าดัฟเฟิลใบเดียวที่เขานำมาอย่างกับมั่นใจหนักหนาว่าผมต้องรับทำงานแน่ ความแปรผันที่ค่อย ๆ เปิดเผยยิ่งกระตุ้นให้ผมตัดใจไล่เขาไม่ลง เส้นผมดำขลับทรงอันเดอร์คัตเมื่อครั้นยังอยู่ที่สถานทูต บัดนี้มีแมนบันขมวดเล็ก ๆ เหนือท้ายทอย ตอกย้ำชัดเจนว่าเปมทัตเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน
“ทำไมไม่ตัดผม” เปมเลิกคิ้วให้อย่างกับคำถามของผมน่าแปลกใจนักหนา
“ไม่ชอบหรือ” เขาถามกลับก่อนจะดึงยางมัดแล้วยีผมไล่ความชื้น หัวใจที่เต้นผิดจังหวะคงเป็นเพราะตั้งแต่เที่ยงผมยังไม่ได้ทานอะไรเลยนอกจากกาแฟ ดังนั้นแกงรัญจวนของคุณยายขวัญเรือนน่าจะเป็นทางเลือกที่จรรโลงใจมากกว่ายืนมองคนมาใหม่ที่เอาแต่จ้องหน้าผม
“หิวไหม” ผมเปิดพลาสติกที่ห่อหุ้มถาดสแตนเลสบนโต๊ะกลมตรงระเบียงหน้าบ้าน เปมส่ายหน้าแล้วเอนตัวพิงไหล่กับกรอบประตู ผมยังยืนกรานไม่ต้อนรับพนักงานใหม่และหวังว่ามื้ออาหารจะช่วยให้เซลล์สมองทำงานดีขึ้น อาจเป็นผมเองที่ต้องขับรถไปส่งเขาที่บ้านก่อนคุณประภัสสรจะทราบว่าผมบังอาจคล้อยตามน้ำคำและอยากรับลูกชายของท่านเข้าทำงานเต็มแก่ ทั้งที่ไม่มีตำแหน่งไหนเหมาะสมกับเปมทัต ยกเว้น...หุ้นส่วนหัวใจ
“ฉันขอนอนพักหน่อยได้หรือเปล่า ฉัน...นอนไม่ค่อยหลับมาหลายวันแล้ว” ผมลุกจากเก้าอี้เปลไม้หวายไปไขกุญแจโดยไม่ตอบอะไร ด้วยความใกล้ชิดคนที่ยังยืนพิงกรอบประตูจึงหายใจรดใบหูทำเอาผมประหม่าจะเกือบลืมไปว่าลูกกุญแจดอกไหนเป็นดอกไหน เห็นจากหางตาว่าเขาลอบยิ้มก่อนจะก้มลงหยิบหมวกและกระเป๋าเดินตามเข้ามาในบ้าน
ข้าวของเครื่องใช้เป็นระเบียบเหมือนอย่างเคย ไม่มีกรอบรูปหรือของแทนใจที่อาจทำให้แขกชั่วคราวรู้สึกอึดอัด หนึ่งเตียงควีนไซส์ หนึ่งตู้เย็น หนึ่งตู้เสื้อผ้า และหนึ่งห้องน้ำ บ้านทั้งหลังมีเพียงเท่านี้ หมอนหลายใบบนเตียงถูกซักทำความสะอาดอย่างดี ผมเอ่ยปากยินยอมให้เขาใช้งานได้ตามสะดวก
“อยากอาบน้ำก่อนไหม ผ้าขนหนูอยู่ในตู้เสื้อผ้า” บอกแค่นั้นก่อนเดินหลบออกมา ได้ยินเขาพูดขอบใจเบา ๆ ก่อนที่ผมจะปิดประตูสนิท
แกงรัญจวนอร่อยถูกปากแต่ในสภาวะจิตใจที่ไม่ค่อยสมประดีจึงมีผลกับความอยากอาหารไม่น้อย วันนี้นอฟกับเรย์ขออนุญาตเลิกงานเร็วเพราะจะรีบกลับไปตระเตรียมสมุดหนังสือและชุดนักเรียน โดยหลานของยายขวัญเรือนมีข้อแลกเปลี่ยนเป็นขนมช่อม่วง ส่วนเจ้าดุรงคีจะล้างคอกม้าให้เป็นการชดเชย ผมรวบรวมจานชามแล้วถือร่มเดินทอดน่องไปให้ห่างจากตัวบ้าน
ผมโทรหาตรัสทันทีที่คิดว่าหลบพ้นจากรัศมีการได้ยินของคนที่นอนหลับ ท่านประธานรามานุสรณ์จิวเวลรี่ไม่ยอมรับสายจนผมเกือบหมดความอดทนแล้วเปลี่ยนใจโทรหาทูนหัวของมันแทน แต่เสียงตอบรับไม่ดังนักทำให้ผมคาดเดาได้ว่ามันยังอยู่ที่บริษัทในเวลาจวนค่ำ
“มึงเอาเรื่องที่ฟาร์มกูรับคนเพิ่มไปบอกเปมทำไม”
(( เพราะมึงไม่ได้ห้ามกูไปบอกใคร )) มันยวน
“ตอนนี้อ้นของมึงอยู่ที่นี่ มึงจะให้กูทำยังไง..กูไม่รู้ว่ากูต้องทำยังไง”
(( ก็รับไว้เสียสิ อ้นมันทำได้มึงรู้ดี ))
“มึงช่วยไตร่ตรองด้วยมันสมองของนักธุรกิจสักนิดได้ไหม มึงก็รู้ว่าเปมเป็นลูกใครแล้วจะให้กูรับมาทำสวนดอกไม้กับดมกลิ่นปุ๋ยคอกน่ะหรือ”
(( มึงเองนั่นแหละที่ลองใคร่ครวญดูให้ดี ว่ามึงกลัวพิรัตน์ไพศาลคนพ่อคนแม่ หรือว่าคนลูกกันแน่ ))
“ทำไมกูต้องกลัวเปมด้วย”
(( ถ้าไม่กลัวแล้วจะกระซิบทำไม )) ผมยืนนิ่งและยอมรับว่าที่ตรัสมันพูดก็ถูก ทั้งที่เดินมาตั้งไกลจนเกือบจะถึงคลองน้ำตื้นที่บัดนี้มีสายฝนตกกระทบจนเกิดเสียงคล้ายขิมบรรเลง (( ถ้ามึงตัดใจได้แล้วอย่างที่ปากว่าจะกลัวอะไร ))
ผมส่งข้อความหาตรัสทันทีที่ทราบว่าเปมทัตกลับมาอยู่ไทย ตอนนั้นท่านประธานมันก็ไม่รู้อะไรมากไปกว่าสิ่งที่ผมสงสัย อ้างไปว่าเพราะความผูกพันฉันเพื่อนจึงเป็นห่วงและไม่อยากเห็นมิตรรักมีปัญหาเพราะเรื่องเชิงชู้สาว มันไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงและภาพลักษณ์ ตรัสมันก็รับปากว่าจะสืบมาให้ แต่จนแล้วจนรอดมันกลับเอาเรื่องของผมไปขายให้อีกฝ่ายแทนเสียนี่
“มึงทำแบบนี้ทำไม กูถามจริง ๆ”
(( มึงคงยังไม่รู้ว่าอ้นมันกลับมาทำอะไรที่ไทย ))
“กูจะรู้ได้ไงในเมื่อมึงไม่เล่าให้กูฟัง ไอ้แซนก็หายหัวไปเลยตั้งแต่ทิ้งระเบิดไว้”
(( แล้วอ้นไม่เล่าอะไรให้ฟังเลยหรือ ))
“ยัง พอดีฝนตก คุยกันไม่กี่คำเปมก็ขอนอนพัก น่าจะหลับไปแล้ว อย่าบอกว่าหมอนั่นโดนคุณปราโมทย์จับได้เรื่องนายธาวิน”
(( ไม่ใช่ สองคนนั้นน่าจะเลิกติดต่อกันตั้งแต่มึงกลับมา )) ผมไม่ควรดีใจเพราะไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรด้วย แต่ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้ ใจผมเต้นแรงอีกระลอก (( จำคลับที่พวกเราไปบ่อย ๆ สมัยเรียนได้ไหม ที่อ้นเคยทำเป็นบาร์เทนเดอร์ฆ่าเวลาตอนปิดเทอม ))
“จำได้ คลับที่ไอ้หมีโดนสาวทักว่าเป็นทอมใช่ไหม” แม้ปลายสายจะไม่ตอบแต่ผมรู้ว่ามันยิ้มอยู่ ความทรงจำคืนนั้นคงย้อนกลับมาเล่นงานได้เจ็บแสบและแสนหวานทีเดียว
(( อ้นกลับไปทำงานฆ่าเวลาอีกรอบ แต่หนนี้เหมือนมันจะฆ่าตัวเองด้วย ))
“ยังไง"
(( มันไม่กลับบ้านเลยเป็นอาทิตย์ จากที่ไม่เคยดื่มก็ดื่มหนักจนคุณประภัสสรท่านโทรมาให้กูช่วยติดต่อหาลูกชาย มึงคิดว่าเพราะอะไร ))
“คงเสียใจเพราะโดนไอ้ธาวินนอกใจอีกรอบ”
(( เปมทัตมีภูมิคุ้มกันเรื่องนั้นแน่นหนากว่าที่มึงคิดไว้เสียอีก แต่กับของบางอย่างที่ได้มาง่าย ๆ เก็บไว้ข้างกายจนเบื่อหน่าย สะกดจิตตัวเองว่าจะทิ้งขว้างเมื่อไหร่ได้ แต่พอเสียไปจริง ๆ กลับเจ็บเจียนตาย มึงพอจะเข้าใจความหมายสิ่งที่กูพูดหรือเปล่า ))
“ไม่เข้าใจ” เพราะไม่อยากเข้าใจ ไม่อยากเจ็บซ้ำซากกับความหวังที่ไร้ทิศทาง ต่อให้ตรัสพูดถึงขนาดนั้นก็ใช่ว่าจะรักษาแผลใจเรื้อรังที่ยังไม่สมาน อย่าเอาเชื้อร้ายจากน้ำลายที่หาความเชื่อถือไม่ได้มาซ้ำเติมให้ยากเลย
(( กูเข้าใจความรู้สึกของมึงดีนะซัน การรอคอยที่ไม่มีจุดสิ้นสุดมันน่าท้อใจ แต่ถ้าสักวันโชคชะตาเข้าข้าง จะไม่ให้โอกาสตัวเองหน่อยหรือ ))
ถ้าความรักมีตัวตน ชั่งตวงด้วยมาตรวัด มองเห็นและสัมผัสได้โดยไม่ต้องคาดเดาจะดีสักแค่ไหนกัน
ผมเผลอนั่งเล่นที่แคร่ไม้ริมน้ำนานจนฝนหยุดตก เมื่อตะวันลับขอบฟ้าจึงติดสินใจว่าจะเดินไปตรวจตรารอบ ๆ อีกหนเพื่อความมั่นใจว่ายามไม่ลืมล็อกประตูคลังสินค้า แสงไฟระยิบระยับจากโคมกลางแจ้งที่ติดประดับไว้ทั่วบริเวณแปรเปลี่ยนความวิเวกเป็นอ้างว้าง อากาศเฉียบเย็นและเสียงจิ้งหรีดเรไรพาลให้ผมนึกย้อนไปถึงคนที่ยังนอนหลับอยู่ในบ้าน หมดข้อกังขาว่าเปมทัตไปอดนอนที่ไหนมาถึงได้ของีบหลับบ้านคนอื่นหน้าตาเฉย ผมเดาว่าการทำงานช่วงกลางคืนคงช่วยให้เขาทำใจเรื่องนายธาวินได้ง่ายขึ้น แต่สำหรับตัวผมเองการทำชีวิตให้ยุ่งเหยิงก็เป็นวิธีที่ไม่เลวเหมือนกัน
เสียงฮึดฮัดจากคอกม้ามีต้นตอมาจากเจ้าเท็กซัส ผมสุมฟืนเพิ่มความอบอุ่นที่เตาดินเผาก่อนจะเดินดูกรงสัตว์อื่น ๆ รอบสุดท้าย กระต่ายขดตัวรวมกันใต้เพิงหลังคาหนาเช่นเดียวกับเต่าและตัวอ้น ส่วนสมาชิกที่เหลือมีคอกใหญ่ให้พักพิงอยู่แล้วผมจึงเดินเลี่ยงมายืนใต้บ้านต้นไม้ เถียงกับตัวเองครู่หนึ่งก่อนลงมติเป็นเอกฉันท์ว่าคืนนี้ผมจะนอนตากยุงที่โซฟาหน้าตู้หนังสือ
เสียงนกร้องกระตุ้นให้ผมลุกขึ้นจากการนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ ตลอดทั้งคืน เกือบพลั้งใจเดินกลับไปบ้านเพื่อถามไถ่แขกพิเศษว่าหิวไหม นอนหลับสบายในที่ต่างถิ่นหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ให้กับความคิดแง่ลบ เปมทัตอาจไม่ต้องการความหวังดี แค่มาที่นี่เพื่อพักผ่อน
พี่เมฆที่กำลังใช้คราดกอบรวมฟางหญ้าหน้าคอกกลางแจ้งถึงกับชะงักไปเมื่อเห็นผมก้าวลงมาจากบันได พื้นดินยังชื้นจัดแต่ไม่ถึงกับเฉอะแฉะเพราะมีหญ้าแพรกช่วยอุ้มน้ำ ทางเท้ายิ่งไม่ต้องกังวลเพราะมีหินเกล็ดละเอียดและแผ่นกระเบื้องกันลื่นอย่างดี แต่ที่น่าหนักใจคือคำถามจากคนที่เดินเข้ามาหาทันทีนี่ต่างหาก
“บ้านมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคุณซัน เมื่อคืนยุงชุมอย่างกับอะไรดีแล้วทำไมมานอนที่นี่”
“ไม่มีอะไรครับพี่ แค่เพื่อนผมแวะมา ก็เลยยกเตียงให้เขาไป”
“เพื่อนคุณซัน คนนั้นหรือเปล่า” ผมมองตามปลายนิ้วโป้งเพื่อพบกับเจ้านอฟที่ยืนยิ้มร่าและเปมทัตที่มัดผมลวก ๆ ด้วยหน้าตาที่ไม่เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนสักนิด ผมพยักหน้าตอบพี่เมฆ พี่เขาหรี่ตาและคงประติดประต่อเรื่องได้เองเหมือนอย่างเคย “คนที่มาสมัครงานคนสุดท้ายเมื่อวานนี้ใช่ไหม”
“ครับ คนนั้นแหละ”
“จะให้เพื่อนมาทำแทนเจ้านอฟกับเรย์จริง ๆ น่ะหรือ”
“ไม่หรอกครับ เขาคงแค่ล้อผมเล่น เมื่อวานฝนตกก็เลยยังไม่ได้คุยอะไรกันมาก แต่เช้านี้คงรู้เรื่องสักที ผมฝากกุญแจสำรองไว้ที่พี่ยามนะครับ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน” พี่เมฆพยักหน้าก่อนจะหันกลับไปจัดการฟางแห้งกองโต
แค่คืนเดียวแท้ ๆ แต่ไม่รู้ทำไมบรรยากาศในบ้านถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เตียงนอนถูกจัดเรียงไว้อย่างดี รวมถึงผ้าขนหนูที่ผึ่งตากตรงระเบียงด้านหลัง ของใช้บางอย่างของเปมทัตก็ถูกนำมาวางหน้ากระจกข้างตู้เสื้อผ้า หรือผมเผลอหลุดปากอนุญาตให้เขามาอยู่ด้วยกันตอนไหนก็ยังไม่แน่ใจ
เมื่อเดินกลับออกมาที่คอกม้าหลังจากอาบน้ำอาบท่าก็ต้องประหลาดใจอีกหนกับรอยยิ้มของพี่เมฆ ปกติแล้วพี่เขาเป็นคนยิ้มยาก กับพี่เสือยังแค่ทำหน้านิ่งมีแต่ตาเท่านั้นที่ยิ้มและบ่งบอกถึงความรู้สึก ต้นเหตุก็คงไม่ใช่ใครแต่เป็นคนที่ช่วยพี่เขาถือบุ้งกี๋สำหรับมูลม้า แล้วคิดว่าคนอย่างผมยอมจะให้คุณหนูเปมทัตไปคลุกคลีกับโรงทำปุ๋ยหมักน่ะหรือ ให้โอนิกซ์กลายเป็นตัวเมียเสียก่อนเถอะ
“ฉันทำเอง” ผมยื้ออุปกรณ์ตักของเสียจากมือคนสวมเสื้อยืดสีเข้มแต่กลับไม่เป็นผลเพราะเปมจับมันไว้แน่น ด้วยแรงฉุดจึงเผลอดึงตัวผมเข้าใกล้ แก้วตาสีอำพันวูบไหวบอกกับผมว่าเขาไม่พอใจแต่ก็ไม่มีคำผรุสวาทใดเล็ดลอดให้ได้ยิน
“ไหน ๆ ก็มาแล้ว ไม่ให้คุณอ้นทดลองงานหน่อยหรือ” พี่เมฆออกความเห็นแทรกแซงอีกทั้งยังเรียกชื่อเล่นเสียสนิทสนม ผมคงโดนเปมทัตซื้อใจหนึ่งในสามทหารไปแล้วแน่ ๆ แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายผมได้เจ้านอฟมาเสริมทัพ เด็กตัวสูงวางพิงแปรงขัดคอกม้ากับรั้วไม้แล้วเดินมาคว้าบุ้งกี๋เจ้าปัญหา ขยิบตาให้ผมทีหนึ่งก่อนก้าวฉับไปยังท้ายรถจี๊ปที่มีลังขนาดใหญ่สำหรับขนถ่ายไปยังโรงปุ๋ย ผมปัดมือปกปิดอาการปั่นป่วนทางความคิดเพราะสายตาที่ยังมองมาไม่ลดละ
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ” ผมว่าก่อนจะเดินนำเปมมาที่หน้าคาเฟ่ เห็นณิชากำลังเตรียมร้านรอต้อนรับลูกค้าอยู่พอดี ผมจึงมีข้ออ้างเป็นอาหารเช้าอย่างบาเกิลสักชิ้น
“ทำไมไม่กลับมานอนที่บ้าน” เมื่อได้รับแฟลตไวท์และอเมริกาโนร้อนจัดมาวางบนโต๊ะเปมทัตก็เริ่มบทสนทนาทันที ผมที่ยังไม่รู้จะเกริ่นนำอย่างไรจึงสบโอกาสนี้สานต่อ “ไปนอนที่ไหนมา”
“บ้านต้นไม้” ผมชี้ไปยังแหล่งกบดานเดิมของเจ้านอฟที่สามารถมองเห็นได้จากทุกมุมของฟาร์ม “จะกลับตอนไหนบอกนะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ถ้าฉันจะกลับ ฉันกลับเองได้ไม่รบกวน แต่ที่อยากบอกคือฉันยังไม่กลับและจะทำงานที่นี่ ต่อให้นายรับใครคนอื่นอีกฉันก็จะอยู่ ไม่ต้องให้เงินฉันก็ได้แต่ขออย่างเดียว...อย่าไล่กันนักเลย” ผมปล่อยมือจากแก้วกาแฟแล้วประสานตากับคนที่พูดปาว ๆ อย่างดื้อรั้นดันทุรัง บอกแล้วหรือว่าเต็มใจรับ ก็เปล่า แล้วทำไมต้องมัดมือชกกันอย่างนี้ด้วย
“แค่มาเที่ยวหรือพักผ่อนฉันต้อนรับเสมอ แต่ถ้าเรื่องทำงานฉันรับนายไว้ไม่ได้จริง ๆ”
“เพราะฉันเป็นลูกของพ่อน่ะหรือ”
“ก็ส่วนหนึ่ง”
“แล้วอะไรอีก บอกกันหน่อยได้ไหมฉันจะได้ทำตัวถูก ฉันไม่ใช่คนขี้เกียจ ไม่เลือกงานและรักความสงบ ที่นี่ให้ฉันได้ทุกอย่างแม้แต่สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุด”
“อย่างเช่นการเอาชนะ” เขาถอนหายใจแทนการตอบโต้ พูดไปอย่างนั้นแต่ทำไมเป็นตัวผมเองที่รู้สึกถึงความพ่ายแพ้ นมอุ่น ๆ ไม่ช่วยให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวชัดเจนขึ้นได้เลย
“หนึ่งอาทิตย์” ผมยกธงขาวผืนใหญ่ “แค่หนึ่งอาทิตย์ถ้าเปมทำได้ ฉันจะรับเปมไว้อยู่ประจำที่เคาน์เตอร์” ชี้ส่ง ๆ ไปยังร้านขายของที่ระลึก เห็นเจ้าเรย์วิ่งลนลานมาจากประตูด้านหน้าพอดี มีกุญแจของพี่ยามติดมือมาด้วย
“พี่ซันสวัสดีครับ” เด็กมืออ่อนหันมองเปมทัตก่อนจะก้มไหว้ทั้งที่ผมยังไม่ได้แนะนำอะไร “ยายหนีมาก่อนจนได้ ผมก็เลยตื่นสายเพราะไม่มีคนปลุก ขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไร ยายขวัญมานานแล้วหรือ”
“ครับ มาพร้อมพี่เมฆ น่าจะอยู่ในโรงครัวแล้ว พี่ซันรับอะไรอีกไหมครับเดี๋ยวผมเอามาให้”
“ไม่เป็นไร ขอบใจมาก” เจ้าของทรงผมจุกน้ำพุยิ้มให้ก่อนก้าวผ่านไปเพื่อไหว้และทักทายณิชาอีกคน
“ฉันรับคนเพิ่มก็เพราะเรย์กับนอฟต้องกลับไปอยู่หอของโรงเรียนสัปดาห์หน้า ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงก็อาจรับเพิ่มแค่คนหรือสองคน มันไม่ใช่แค่ทำหน้าที่ใดหน้าที่หนึ่งแล้วจบ ๆ ไป ที่นี่คนน้อยและงานหนัก ฉันอยากทำงานกับคนที่ไว้ใจได้จริง ๆ เรื่องมิจฉาชีพก็น่ากังวลเพราะที่นี่ตอนกลางคืนค่อนข้างเปลี่ยว”
“แล้วฉันไม่น่าไว้ใจตรงไหน ฉันไม่ขโมยขนมกินแน่ ต่อให้คุกกี้ลูกเกดพวกนั้นจะยั่วน้ำลายแค่ไหนก็เถอะ” ผมกลั้นยิ้มกับคนที่นาน ๆ ทีจะมีอารมณ์ขัน สุดท้ายแล้วก็ต้องลุกขึ้นไปหยิบคุกกี้ที่เปมแสร้งจ้องมองมาให้กล่องหนึ่ง
“มันเป็นผลิตภัณฑ์แปรรูปจากไร่องุ่นของพ่อ ถ้าเบื่อที่นี่แล้วฉันจะพาไปเที่ยวที่นั่นบ้าง”
“คงไม่เบื่อง่าย ๆ หรอก” เปมพูดก่อนจะหยิบขนมอบกลิ่นน้ำผึ้งขึ้นชิมรส ผมฟังไม่ได้ความเพราะใช้สมาธิไปกับการมองริมฝีปากที่เปื้อนเศษแป้งสาลี ลืมตัวส่งมือไปปัดให้อย่างเคยชินเหมือนเวลาที่อยู่กับยี่หวา จะแตกต่างก็ตรงที่น้องไม่ยกมุมปากตอบรับปลายนิ้วจนผมต้องรีบชักมือกลับ
ผมปล่อยให้เปมทัตศึกษางานจากรุ่นพี่ที่สันทัดเรื่องเครื่องบันทึกเงินอย่างเจ้าเรย์แล้วหยิบสมุดบัญชีเล่มหนาจากหลังเคาน์เตอร์คาเฟ่แล้วไปหามุมสงบนั่งคิดคำนวณงบกำไรขาดทุนอยู่คนเดียว จดจ่อสมาธิจนไม่รู้ตัวว่ามีเพื่อนมานั่งด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ หันไปอีกทีเจ้านอฟก็กินแซนด์วิชจนหมดชิ้นแล้ว
“ล้างคอกม้าเสร็จแล้วหรือ” เจ้าของคิ้วหนาพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์ “เมื่อวานเตรียมของใช้เสร็จเรียบร้อยแล้วใช่ไหม พร้อมกลับไปเรียนแล้วใช่หรือเปล่า”
“เรียบร้อยแล้วครับ การบ้านก็ปั่นจนเสร็จตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ไม่อย่างนั้นมีหวังไอ้เรย์โทรมาจิกจนไม่ต้องหลับต้องนอนแน่” ผมหัวเราะเพราะเห็นภาพจำลองทันที เรย์ชะเง้อมองหาเหมือนรู้ว่าเพื่อนสนิทแอบมานั่งอู้ ส่งสายตาอาฆาตมาปราดเดียวเจ้าคนขายาวก็ลุกพรวดทันที
“เดี๋ยว ๆ เมื่อเช้านี้คุยอะไรกับเพื่อนพี่”
“เพื่อนคนที่อยู่ในโทรศัพท์ของพี่ซันน่ะหรือครับ ทำไมถึงยัดเยียดให้พี่เขาเป็นแค่เพื่อนล่ะ...”
“ผมว่าพี่เขาไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับพี่ซันเท่าไหร่เลย”
▩▩▩
-
ได้กลิ่นการพลิกบทบาทจากเคะเป็นเมะลอยลมมา ว่าแต่...อ้นเป็นพวกโตช้าเรอะ ความสูงถึงได้เพิ่มเอาป่านนี้ ฮา
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อยากกรี๊ดดดดดด คุณเปมของซัน....โคตรเท่อ่ะ มาแบบพลิกบทบาทมากอ่ะค่ะ ชอบๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เอ หรือ หนุ่มหน้าสวยจะเป็นรุก
-
มีความเท่ห์ :-[ :-[ :-[
-
อย่าเห็นคุณตรัสเป็นของตายอีกนะคะคุณอ้น ดีกันๆๆๆ รอค่าา :katai5: :katai5:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ คิดถึงแล้วครับ
-
เขินตรัส :katai4: เท็ตน่ารัก จุ้บๆ :o8: :-[ ตรัสหึงหื่น :impress2: ชอบตอนที่เท็ตงอแงร้องไห้ใส่ตรัส 55555555555 น่ารักกกกกกกกก ตรัสจัดหนักเลย :oo1: เขินนนนน!
-
อ่านรวดเดียวจบ ตอนของ ตรัสเท็ตนะ 55555555 สนุกมาก ชอบมาก แต่จะตี5แล้วยังไม่ได้นอนเลย 5555555 เดี๋ยวนอนก่อนพรุ่งนี้จะมาอ่านต่อ :mew1:
-
ตรัสเท็ต รักกันนานๆนะ รักมากมาย :กอด1:
-
ทฤษฎี : บทที่ 11
ผมประเมินความสามารถของบุตรชายท่านทูตต่ำเกินไป เขาดูแลร้านของฝากแทนเรย์ได้โดยไม่มีปัญหาติดขัดอะไร อีกทั้งยังช่วยเหลือพี่เสือดูแลคลังอาหารม้า ช่วยพี่เมฆเฝ้าซุ้มถั่วฝักยาว ช่วยพี่ยักษ์จัดการคอกนานาสัตว์ และหน้าที่พิเศษอย่างเป็นพี่เลี้ยงให้น้องยี่หวา
“กรงนี้มีความหมายพิเศษอะไรหรือเปล่า” เปมทัตถามขึ้นขณะที่ผมเดินผ่านเพื่อไปช่วยพี่ยักษ์ทำความสะอาดคอกแพะกับแกะ ยี่หวากำลังซบหลับอยู่กับบ่าของคนผิวดีที่ตอนนี้เริ่มหม่นลงเพราะฤทธิ์แสงแดด ผมนึกข้ออ้างไม่ออกก็เลยยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น จะให้โกหกอย่างไรว่าเจ้าหนูอ้นตาตี่ที่เดินเล่นไปมาอยู่ในกรงนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตัวเขาเลย ทั้งที่ตอนตัดสินใจซื้อก็เพราะสะดุดตากับชื่อของพวกมันแท้ ๆ
“เห็นว่ามันน่ารักดี ยี่หวาเองก็ชอบด้วย” เขาพยักหน้าเหมือนคำพูดของผมน่าเชื่อถือเสียเต็มประดา ไม่อยากต่อความยาวก็เลยรีบเดินเลี่ยงมาเพราะไม่รู้ว่าเจ้าของชื่อจะนึกสงสัยอะไรอีก
“จะรีบไปไหน” แต่ก็ไม่พ้นโดนเปมทัตเดินตามประชิดตัว
“จะไปช่วยพี่ยักษ์ล้างคอกแพะกับแกะ” โดยไม่ทันได้เตรียมใจ เมื่อได้รับคำตอบเขาก็ส่งยี่หวามาให้อย่างเบามือเพราะกลัวน้องจะตื่น แต่กลับไม่กลัวว่าผมคนนี้จะขวัญหนีเพราะจู่ ๆ คนที่แอบมีใจมานานปีกลับเบียดตัวเข้าใกล้จนได้กลิ่นเส้นผมกรุ่นอวลไอแดดก่อนจะย้ายแก้มน้องมาพิงไว้กับซอกคอโดยที่หลังมือเขาเองก็ลากผ่านอย่างจงใจ
“ฉันบอกว่าจะไปช่วยงานพี่ยักษ์แล้วส่งน้องมาทำไม นายไม่พาน้องเข้าร่มแล้วไปนั่งพักสักหน่อย เห็นอยู่กลางแดดมาตั้งแต่บ่ายแล้ว” ผมกระซิบ
“ซันพาน้องเข้าร่ม เดี๋ยวฉันไปช่วยพี่ยักษ์เอง”
“นายไม่ไหวหรอก ต้องทำคอกม้าลายกับอัลปากาต่ออีก ไปพักสักหน่อยเถอะ”
“ถ้านายพูดดูถูกฉันอีกคำเดียวนะศิรานุวัฒน์” อยากย้อนถามกลับว่าจะทำไม แต่ดูจากสายตาที่จ้องมายังต้นกำเนิดเสียงแล้วทำให้ผมล้มเลิกความคิด ก้าวเท้าเปลี่ยนทิศทางพาลูกสาวของพี่ยักษ์มานอนบนโซฟาในคาเฟ่ที่เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ เสยเส้นผมชื้นเหงื่อพ้นจากหน้าผากให้เด็กขี้เซา ไม่ลืมฝากให้ณิชาช่วยดูน้องก่อนที่ผมจะเดินกลับออกไปหาพี่ยักษ์เพื่อทำงานต่อให้เสร็จ
เปมกำลังกวาดฟางหญ้าเก่าบนพื้นไปไว้มุมหนึ่งของคอกเพื่อวางฟางแห้งชุดใหม่ลงไปแทนที่ เสียงเซ็งแซ่จากนักท่องเที่ยวที่ได้ยินมาทั้งวันเริ่มเบาบางลงเพราะใกล้เวลาปิด แต่ยังมีเด็กสาวกลุ่มหนึ่งลอบมองพนักงานใหม่อย่างเปิดเผย อีกทั้งยังกระซิบกระซาบแล้วผลักกันเข้าหาเหมือนจะส่งหน่วยกล้าตายไปทำความรู้จัก สักพักน้องผู้หญิงคนหนึ่งที่ใจกล้ากว่าเพื่อนเดินเข้าใกล้พร้อมยื่นโทรศัพท์ให้แล้วพูดอะไรบางอย่างที่ผมเดาได้ว่าน่าจะเป็นการขอเบอร์ติดต่อ เปมทัตแค่ยิ้มแล้วพูดไม่กี่คำสำทับด้วยการชี้มายังจุดที่ผมยืนสังเกตการณ์ เขายักคิ้วให้อย่างรู้ทันว่าผมแอบมองก่อนจะหันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง เด็กคนนั้นเดินย้อนมาหาเพื่อน ๆ ด้วยอาการเขินจัดอีกทั้งยังจ้องผมไม่วางตา
เมื่อเห็นว่าพี่ยักษ์มีคนช่วยแล้วผมก็เลยย้ายตัวเองมาจัดการคอกอัลปากา เจ้านอฟที่เพิ่งกลับมาจากการตัดหญ้าวิ่งมาประสมโรงเป็นลูกมือ ไม่นานทั้งคอกอัลปากาและม้าลายก็สะอาดเอี่ยมเรียบร้อย หันมองอีกฝั่งหวังอวดภูมิทีมพี่ยักษ์ว่าพวกผมทำงานลุล่วงด้วยเวลาน้อยกว่า แต่กลายเป็นว่าสองคนนั้นกำลังนั่งคุยกันอยู่ตรงม้าหินอย่างคนว่างงานมานานแล้ว
“พี่ซัน ตกลงให้พี่อ้นมาทำงานแทนพวกผมจริง ๆ ใช่ไหม เพราะดูเหมือนพี่ไม่เรียกใครมาสัมภาษณ์เพิ่มแล้ว” ผมหรี่ตาใส่เจ้านอฟ ไม่รู้ไปฝึกความช่างสังเกตมาจากไหนหรือวัน ๆ เอาแต่จ้องจับผิดชีวิตผมกันแน่ แต่ที่มั่นใจคือคุณยายขวัญเรือนก็ดูจะถูกชะตาลูกจ้างคนใหม่ไม่น้อยหน้าคนอื่นถึงได้จัดอาหารจานพิเศษให้ทั้งสามมื้อ
“ยังไม่รู้ กำลังดู ๆ อยู่ ยังไม่พ้นช่วงฝึกงาน”
“ต้องดูอะไรอีกล่ะครับ ผมว่าพี่เขาทำงานดีออก รูปลักษณ์เหมือนเป็นคนที่มาจากตระกูลผู้ดีแต่ไม่เห็นพี่เขาจะเลือกงานแล้วยังไม่สนใจสภาพอากาศ ยืนกลางแดดทั้งวันก็ยังยิ้มออก ดูสิ ยิ้มมาทางนี้ใหญ่เลย” ประโยคหลังฟังไม่เข้าหูเพราะรู้สึกถูกรุกล้ำความเป็นส่วนตัว แต่รอยยิ้มบางที่ส่งมาไม่มีนัยยะอะไรแอบแฝงนอกจาก...เขากำลังอารมณ์ดี
“ทำไมถึงคิดว่าคนที่เรียนรด. อย่างฉันถึงอ่อนแอไม่เหมือนกับคนที่จับได้ใบดำอย่างนาย” ผมยืนพิงรั้วไม้มองพนักงานใหม่ป้อนถั่วฝักยาวให้อูฐตัวหนึ่งหลังจากทุกคนแยกย้ายกลับบ้านกันหมดแล้ว ฟังดูเป็นถ้อยคำถากถางที่หาความเจ็บแสบไม่พบ น่าขำที่อยู่ดีไม่ว่าดีจับเอาประเด็นนี้มาโต้แย้ง ผมผิดตรงไหนที่จับได้ใบดำแทนใบแดงตอนเกณฑ์ทหารกองเกิน ไม่ปฏิเสธว่าผมถึงกับไปไม่เป็นเมื่อรู้ว่าเจ้าหญิงของเพื่อน ๆ สมัครเป็นนักศึกษาวิชาทหาร บางคนในชั้นเรียนถึงกับลงคัดเลือกตามกันเป็นทิวแถว ส่วนตัวผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ตามน้ำไปกับเหล่าสามัญชนที่อยากแปลงร่างเป็นองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิง
“ฉันขอถามกลับบ้าง ทำไมถึงคิดว่าการตามฉันมาใช้ชีวิตกลางป่าเขาถึงดีกว่าการอยู่สถานทูตเบอร์ลินกับท่านปราโมทย์” เขาไม่ตอบ เพียงหันมามองหน้าแต่มือยังหยิบยื่นอาหารให้เจ้าตัวที่มีขนปุกปุยสีน้ำตาลอ่อน “แล้วยังมีนายธาวินอีกทั้งคน” ประโยคหลังผมพึมพำกับต้นไมยราบ วัชพืชมหัศจรรย์ที่ชาตินี้คงไม่มีวันได้รู้จักถ้ายังทำกิจวัตรอยู่ในเมืองใหญ่ ผมย่อตัวลงแตะใบสีเขียวเข้มของมันที่พับหุบอย่างขี้อาย เหมือนกับหัวใจที่ห่อเหี่ยวฉับพลันเพราะกลัวคำตอบที่ได้ฟังจะทำให้แผลในอกปริแตกอีกหน
“ตั้งแต่รู้ตัวว่าถูกใช้เป็นเครื่องมือในการเรียกร้องความสนใจจากใครบางคนมาตั้งหลายครั้ง วินเขาคงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนอย่างฉันอีกแล้ว” ผมหยัดตัวลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าที่ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่ายิ่งกว่าสับสน น้ำเสียงราบเรียบราวกับชวนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศไม่น่าหวาดระแวงเท่าแววตาที่แฝงด้วยความขบขัน ผมชิงแบ่งถั่วฝักยาวจากกำมือขาวมาให้เต่าซูลคาต้าที่อาศัยอยู่ในบ่อน้ำจำลองเพื่อหลีกเลี่ยงการสบสายตา
“เรียกร้องความสนใจจากใคร”
“จากซัน” ผมก้มหน้าไม่กล้าหันมองคนที่ตอบตรงเสียจนใจแกว่ง ความยียวนทั้งหมดนี้มันมีอยู่ในตัวเขาตั้งแต่ต้นหรือว่าเพิ่งค้นพบแล้วมีพัฒนาการในช่วงเวลาที่เราห่างกันก็ยังไม่มีหลักฐานแน่ชัด แต่ตอนนี้เจ้าเต่ากำลังจะแทะมือผมแทนผักจึงต้องรีบชักมือกลับ
“หิวแล้ว ไปทานข้าวเถอะ” พูดเฉไฉแล้วเดินไปยังคาเฟ่ที่ยังไม่ได้ล็อกประตูเพราะผมเป็นคนถือกุญแจ มีถาดอาหารวางอยู่สองใบที่ถูกหุ้มไว้ด้วยพลาสติกแรปเหมือนอย่างเคย เห็นใบกรีนโอ๊กกับมะเขือเทศสีดาจึงเดาสุ่มทันทีว่าวันนี้เป็นสลัด แต่เมื่อพินิจดี ๆ จะเห็นว่ามีพริกขี้หนูสวนหั่นหยาบโรยอยู่บนยำเซี่ยงไฮ้ แม้จะมีสีสันชวนลิ้มลองแต่คนที่ทานเผ็ดไม่ได้อย่างเปมทัตคงต้องมองหาเมนูอื่น นึกโทษตัวเองที่ไม่เคยบอกแม่ครัวว่าคนมาใหม่มีอาหารต้องห้ามอะไรบ้าง
“ขอโทษที ฉันลืมบอกคุณยายขวัญว่านายไม่ทานอาหารรสจัด ออกไปหาอะไรทานข้างนอกแล้วกัน”
“นั่นฉันตอนม.ปลาย ฉันทานเผ็ดได้หลายปีแล้วนะซัน” เขาล้างมือหลังเคาน์เตอร์แล้วเดินมานั่งทานอาหารที่มีพริกสดเป็นส่วนประกอบอย่างหน้าตาเฉย ถ้าเป็นเปมทัตตอนมัธยมคงได้เห็นคนน้ำตาไหลพรากคาช้อนส้อม ทำไมผมถึงไม่เคยสังเกตเลย หรือเพราะส่วนใหญ่เขาเป็นคนเลือกร้านและผมก็ไม่เคยขัดขวาง เขาเห็นชอบอะไรผมก็ไม่เคยเห็นต่าง ทุกอย่างจึงผ่านสายตาไปโดยไม่ฉุกใจอย่างเคยชิน อาจรวมถึงภาพลักษณ์ที่ผิดแผกทั้งหมดนี้ด้วย
ครั้งสุดท้ายที่ผมมองหน้าแล้วสบตาเขาอย่างจริงจัง ไม่ใช่เอาแต่ก้มหน้าแล้วอืออารับคำโดยไม่ไตร่ตรองมันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แม้มาดมั่นว่าความรู้สึกข้างในไม่เคยแปรเปลี่ยนแต่พฤติกรรมที่สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ล่วงล้ำอาณาเขตแห่งมิตรภาพเด็ดขาดนั้นมันทำให้การแสดงออกของผมมันบิดเบี้ยวไม่ซื่อตรง
“ตรัสบอกว่าก่อนหน้านี้นายกลับไปช่วยงานที่คลับ ทำที่สถานทูตก็ดีอยู่แล้วแท้ ๆ ไม่น่าหาเรื่องเลย นักศึกษาจบใหม่อีกหลายร้อยคนคงยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ตำแหน่งงานของนาย แต่นายกลับหันหลังจากมาเฉย ๆ ไม่รู้สึกเสียดายบ้างหรือ”
“ตัวซันเองยังไม่รู้สึกอะไรเลยแล้วทำไมฉันต้องเสียดายด้วย ผู้ช่วยดำเนินการด้านการค้าระหว่างประเทศที่ทำอยู่แลกมาด้วยอะไรตั้งมากมาย รวมถึงคำปรามาสที่ว่ามีเส้นสายในฐานะที่สนิทกับลูกชายเอกอัครราชทูต”
“มันไม่เหมือนกัน ฉันมีความฝัน ก็แค่อยากเริ่มต้นในสิ่งที่เคยตั้งใจไว้ ที่สำคัญครอบครัวฉันไม่มีตำแหน่งอะไรให้สืบทอด ท่านปราโมทย์คงอยากให้นายรับช่วงต่อ”
“ทำไมถึงชอบคิดแทนคนอื่นอยู่เรื่อย ซันชอบมองไปรอบตัวเพื่อสังเกตความคาดหวังของคนทุกคน แต่กับฉันที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำไมถึงถูกมองข้ามตลอด เคยถามฉันสักคำไหมว่าอยากได้ตำแหน่งงานที่ทำอยู่หรือเปล่า เคยถามฉันสักคำไหมว่าทำไมฉันถึงเลือกหยุดความสัมพันธ์ของเราไว้เพียงเพื่อน และเคยถามฉันสักคำไหมว่าธาวินมีดีที่ตรงไหนทำไมฉันถึงเลือกคบกับเขา ทั้งที่...ชีวิตนี้ฉันมีแค่ซันคนเดียวก็พอแล้ว” ผมทำช้อนหลุดมือ หายใจติดขัดเหมือนอากาศเบาบางลง อีกทั้งเสียงหัวใจเต้นยังดังก้องกังวานจนหูอื้อไปหมด
ใช่ผมเคยคิด ถ้าชีวิตนี้มีแค่เราสองคน ไม่ต้องมีคนรัก ไม่ต้องแต่งงาน ไม่ต้องวุ่นวายกับปัญหาชีวิตคู่ที่เห็นอยู่เกลื่อนเมืองอย่างมือที่สาม ไม่ต้องเจ็บช้ำน้ำใจจากการเลิกรา ไม่ต้องมาคอยเป็นห่วงว่าบ่วงคล้องใจที่มีเลือดเนื้อจะอยู่อย่างไรถ้าขาดบุพการีไปคนหนึ่ง มลพิษทางอารมณ์จะหมดไปทันทีเพียงถ้าเราหยุดแค่มีกันและกัน มีแค่ผมกับเปมทัตในสถานะเพื่อนรักจนวันตาย
“ซันไม่เคยถามอะไรเลย คิดเองเออเองแล้วก็หนีมา ปล่อยให้ฉันคิดมากเป็นบ้าเป็นหลังว่าทุกอย่างที่ลงแรงไปมันสูญเปล่า โทรหากันสักครั้งก็ไม่มี ไม่คิดว่าตัวเองใจร้ายเกินไปหน่อยหรือกับคนที่อยู่ด้วยกันเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงในทุก ๆ วันมาตลอดแปดปี แล้วจู่ ๆ ทิ้งให้ฉันต้องอยู่คนเดียวแบบกะทันหัน ไม่ได้เห็นหน้านาย ไม่ได้ยินเสียงนาย คิดบ้างไหมว่า...ความคิดถึงมันอาจจะฆ่าฉันตายอย่างช้า ๆ ก็ได้” ผมกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอเพราะไม่รู้ว่าในเวลาอย่างนี้จะมีคำพูดอะไรที่เหมาะสมนอกจากสารภาพว่ายังรัก แต่มันอาจจะผิดกาลเทศะอย่างที่สุด เราสบตากันอยู่อย่างนั้นนานจนได้ยินเสียงฟ้าร้องแว่วมา ฝนกำลังจะตกอีกแล้ว
เราเดินกลับบ้านด้วยกันทันทีโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายเอ่ยปากชวน บทสนทนาที่ค้างคาทำให้ผมรู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างลบล้างความผิด กลุ่มเมฆสีดำทมิฬค่อย ๆ เคลื่อนตัวใกล้เข้ามาแต่เปมทัตกลับสาวเท้าอย่างอ้อยอิ่งเหมือนลมพัดชายเขา ผมไม่อยากให้คนป่วยง่ายต้องเปียกฝนเหมือนอย่างวันแรกที่มาถึงจึงคว้าข้อมืออุ่นมาจับจูง เขากระชับฝ่ามือแล้วรีบเดินตามมาโดยไม่ปริปากอะไร
บางทีผมควรซื้อโทรทัศน์หรือคอมพิวเตอร์สักเครื่องมาติดบ้านไว้เพราะไม่อย่างนั้นผมกับเปมคงต้องนอนมองตากันฆ่าเวลาหลังเลิกงาน ซึ่งผมอาจมีสติฟั่นเฟือนไปก่อนที่เจ้าเท็กซัสจะโตเป็นหนุ่ม คืนก่อนผมเลือกที่จะหอบหมอนและผ้าห่มสำรองมานอนบนพื้นห้องเพราะไม่อยากเบียดเสียดกันบนเตียงแคบ คงต้องใช้ชีวิตอย่างนี้ไปสักพักก่อนตัดสินใจได้ว่าจะจัดการอย่างไรกับสถานการณ์คับขัน ถ้าผมต้องย้ายไปอยู่บ้านต้นไม้ชั่วคราวมีหวังเป็นไข้เลือดออกตลอดหน้าฝน
“สัปดาห์ก่อนมีงานแข่งม้า เจ้านอฟลงแข่งฉันก็เลยไปอยู่ที่งานด้วย บังเอิญเจอใครคนหนึ่งหน้าคล้ายเปมมาก ใช่เปมหรือเปล่า” คนผิวขาวจัดที่อาบน้ำเสร็จแล้วสวมเสื้อสีหม่นและกางเกงผ้าคอตตอนมานั่งรับลมที่เปลญวนหน้าบ้าน ฝนตกเป็นละอองบาง ๆ ผมจึงนำหนังสือที่หยิบติดมือจากตู้ไม้ของลูกสมุนมาอ่านเล่นอยู่ใกล้ ๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังมีเรื่องคาใจ
“คิดว่าคุณแม่จะหลุดปากบอกนายไปแล้วเสียอีก”
“นายมากับแม่ฉันหรือ”
“พอดีท่านทราบเรื่องที่ฉันไปทำงานที่คลับจากแม่ของฉันแล้วเป็นห่วงก็เลยโทรมาชวน ฉันไม่กล้าปฏิเสธทั้งที่ไม่พร้อมจะเจอหน้านาย”
“ก็เลยเดินหนีทั้งที่ฉันรีบเดินตามแทบตาย”
“ช่วยไม่ได้ นายเป็นฝ่ายหนีฉันมาก่อนเอง” ผมคว้าเปลือกพิสตาชิโอที่กำลังแกะกินเล่นระหว่างอ่านหนังสือปาใส่คนยิ้มกว้าง เปมทัตส่งมือมาขอแบ่งโดยที่แขนอีกข้างยังใช้หนุนแทนหมอน ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ที่ปกติใช้นั่งทานข้าวส่งถั่วเปลือกแข็งให้กำหนึ่งโดยที่ยังไม่รู้ตัวว่าตกหลุมพรางเข้าอย่างจัง เขาคว้าข้อมือผมแรงจนเสียหลักลงไปนอนทับอยู่บนเปลไม้หวาย โชคดีที่ข้อศอกผมค่อมช่วงท้องไปเท้าอยู่บนฟูกนิ่มไม่อย่างนั้นคงได้เห็นเปมทัตนอนร้องโอดโอยด้วยอาการจุกเจ็บ
“ปล่อยเถอะ สองคนมันหนักเกินไป เดี๋ยวเปลขาด”
“ซันหนักตรงไหน เหลือตัวแค่นี้เอง” เขาจับเอวผมปุบปับจนเผลอสะดุ้ง เหมือนเวรกรรมตามทันเพราะชอบแกล้งทัศนัยอยู่บ่อยครั้งทั้งที่ตัวผมเองก็บ้าจี้ไม่น้อยไปกว่ากัน “ผอมลงมาก ไม่ค่อยทานข้าวหรือ”
“ทาน แต่บางมื้อก็ลืมเพราะมัวแต่ยุ่ง ๆ กับงาน”
“ยุ่งกับงาน แล้วว่างคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า” รู้สึกเหมือนถูกต้อนจนมุม จะก้มหน้าหรือเบือนหนีหลบสายตาทุกอากัปกิริยาของผมก็ยังถูกจับจ้องด้วยลูกแก้วสีเข้มระยะประชิด เมื่อเห็นว่าผมไม่ตอบเขาจึงยอมปล่อยมือ ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งตัวตรงแต่ยังทิ้งน้ำหนักอยู่บนฟูกอีกฟากหนึ่งของเปลสาน
“แกะให้หน่อย” พิสตาชิโอหลายเม็ดที่ยังอยู่ในกำมือเกือบถูกลืม ผมแกะเปลือกออกให้อย่างที่แขกร้องขอ แต่เขาก็ยังไม่พอใจเพราะแทนที่จะส่งมือมารับไปกลับอ้าปากรอให้ผมป้อน แล้วผมมีทางอื่นให้เลือกด้วยหรือ
เปมทัตจงใจให้ริมฝีปากสีกลีบบัวสัมผัสกับปลายนิ้วที่เริ่มสั่นเพราะความประหม่าชักพา จะยื้อมือกลับเขาก็ยึดไว้จนชิดแก้ม “เลิกกับนิษฐาหรือยัง”
“ยะ...ยัง” ผมพึมพำ ตั้งใจจะตัดขาดอย่างปรานีแต่ก็ยังหาโอกาสไม่ได้สักที ผมไม่อยากเลิกรากับน้องทางโทรศัพท์ เมื่อหลายชั่วโมงก่อนก็เพิ่งส่งข้อความตอบกลับเรื่องสภาพอากาศและอาหารการกิน น้องโทรหาหลังเลิกงานในบางวัน พูดซ้ำ ๆ ว่าอยากมาเที่ยวอีกครั้งและรอคอยให้ผมไปหาที่บ้านอย่างที่เคยสัญญาไว้ แต่สุดท้ายไม่มีเรื่องไหนบรรลุจุดประสงค์เลยสักอย่างเดียว อุตส่าห์พยายามเป็นสุภาพบุรุษแทบตายแต่สุดท้ายก็เป็นได้แค่วายร้ายในละคร
“ใจของซันอยู่ที่ใครฉันรู้ดี แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมต้องใจดีกับคนอื่นไปทั่ว”
“แล้วคนที่เอาใจฉันไป...เขาเคยใจดีกับฉันด้วยหรือ”
“ฉันผิดฉันยอมรับ แล้วซันล่ะ ได้โปรดยกโทษให้คนขลาดเขลาอย่างฉันได้หรือเปล่า” ไม่จำเป็นต้องให้อภัยเพราะผมไม่เคยโกรธแต่กำลังสับสน เขาพูดเต็มปากว่าความรักของผมนั้นชัดเจนตำตาแต่ก็ไม่เคยแสดงออกให้เห็นว่าใจตรงกัน มาวันนี้กลับมีท่าทีต่างออกไป ผมทำตัวไม่ถูก แค่ได้อยู่ใกล้กันอีกหนก็ใจสั่นยิ่งกว่ารู้ตัวแรก ๆ ว่าแอบรักเขาเสียอีก
“คิดจริง ๆ หรือว่าจะมีใครมาแทนที่ฉันได้” ไอ้แซนปากโป้งเรื่องแผนดามใจที่มันกับเท็ตเป็นคนต้นคิดหรือเปล่าอันนี้ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ ความมั่นใจเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ที่เปมทัตกำลังแสดงออกมามันคือสันดานของน้องชายฝาแฝดตัวดี หรือว่าเท็ตจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีกคน
“ใครบอกว่าฉันคบน้องแทนที่ใคร ฉันอาจจะรักน้องฐาจริง ๆ ก็ได้”
“ถ้ารักน้องเขาจริง ฉันจับมือแค่นี้...ทำไมซันต้องหน้าแดง” ถือว่าเป็นความอับโชคของคนที่โกหกไม่เก่ง ความจริงผมเป็นคนเก็บความลับมิดชิดระดับตู้เซฟนิรภัยแต่ไม่รู้ทำไมพอเป็นเรื่องของเขาทีไรกลไกทางร่างกายมันก็เป็นไปตามธรรมชาติเสมอ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน สัมผัสฉาบฉวยทำให้การหักห้ามใจแสนทรมานที่ผ่านมาไร้ค่าทันที ผมควรทำอย่างไรกับหัวใจของตัวเองดี
ฝนตกหนักขึ้นจนเริ่มสาดกระเซ็นเข้ามากระทบพื้นไม้ลามิเนต ผมลุกขึ้นหยิบหนังสือเดินเข้าบ้านเพราะไม่อยากให้ตำราพฤกษชาติมีตำหนิจนโดนเจ้านอฟจับได้ว่าแอบลอบหยิบมาโดยไม่ขออนุญาต เปมเองก็ผละจากเปลเดินตามเข้ามาด้วยสีหน้าอ่านยาก
“อยากเปิดใจคุยกันหน่อยไหม”
“ฉันยังไม่พร้อม” ผมตอบทันควัน
“รออะไร”
“รอให้พร้อม” ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงแล้วเปิดหนังสืออ่านด้วยความพยายามอย่างยิ่งที่จะแปรผันอาการพรั่นใจเป็นสุขุมเยือกเย็นโดยมีหนังสือเป็นตัวช่วย เปมทัตสอดตัวใต้ผ้าห่มแล้วเท้าศีรษะมองงานอดิเรกของผมอย่างเงียบสงบ แต่พฤติกรรมแบบนี้มันรบกวนยิ่งกว่าเสียงอึกทึก หมอนที่หนุนหลังอยู่จึงถูกใช้เป็นอาวุธทำร้ายร่างกายบุตรชายท่านทูต เปมหัวเราะเสียงทุ้มต่ำก่อนหยิบหมอนออกจากใบหน้าแล้วคว้าหนังสือจากมือผมไปซ่อนไว้ใต้เตียงฝั่งของเขา
ทางหนีทีไล่ของผมเป็นเตียงนอนชั่วคราวบนพื้นเฉียบเย็นในเวลาที่บรรยากาศด้านนอกมืดสนิทเพราะตะวันลับฟ้าไปแล้ว เปมทัตรู้ทันจึงรวบผ้าห่มที่ผมใช้แทนเบาะเมื่อคืนนี้ไปกกไว้ในอ้อมแขนแล้วนอนจ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้นอย่างผู้กุมชัย ได้กลิ่นคล้ายชินนามอนไม่ใช่จากผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดผิวกายในห้องน้ำแต่เป็นกลิ่นประจำตัวของเปมทัตที่ก่อนหน้านี้จะคล้ายพายแอปเปิลที่เพิ่งออกจากเตาร้อน ๆ มากกว่า ซึ่งความหอมหวานแบบนี้มันไม่ใช่แค่น่ามอง...แต่น่ากิน
“ไม่อยากถามอะไรฉันเลยหรือ”
“อย่างเช่น...”
“อย่างเช่นเรื่องธาวิน เรื่องลาออก หรือว่าเรื่องของเรา”
“ถ้าให้ฉันตั้งคำถาม คืนนี้คืนเดียวเปมไม่มีทางหาคำตอบให้ฉันได้จนครบ อยากเล่าอยากบอกอะไรแค่ไหนก็ทำเถอะ” ผมไม่อาจจับต้นชนปลายได้ ใจจริงอยากหลบไปโทรหาไอ้ตรัสเผื่อมันรู้อะไรมากไปกว่าคนที่นั่งมือไม้อ่อนอยู่ตรงนี้ แต่คงไม่พ้นถูกเดินตามเพราะเขากลัวว่าผมจะไปนอนตากยุงที่บ้านต้นไม้อีกหน
“ทิฐิของฉันมันทำร้ายซันมาตลอดเลยใช่ไหม”
“ฉันเข้าใจว่าทุกคนมีแนวคิดเป็นของตัวเอง ไม่มีใครถูกหรือผิด เราจะห้ามความคิดใครได้ในเมื่อฉันเองก็เลือกที่จะเชื่ออีกอย่างหนึ่ง เชื่อว่าความรักมีสองประเภทคือเสน่หา...ความรักที่ต้องช่วงชิงมาเป็นของตัวเอง กับเมตตา...รักที่ไม่เห็นแก่ตัว มีแต่ความปรารถนาดีปรนเปรอให้อีกฝ่ายโดยไม่สนว่าสถานะระหว่างเราคืออะไร เพื่อนร่วมโลกหรือแค่คนรู้จัก เพื่อนรักหรือแม้แต่ศัตรู และความรักของฉันจัดอยู่ในหมวดหลัง”
สายฝนที่ตกหนักขึ้นไม่ช่วยกลบเสียงหัวใจที่กระดอนเหมือนค้อนปอนด์ในอก จะว่าเป็นการสารภาพสิ่งที่มันอัดแน่นอยู่ในใจก็ไม่เชิงเพราะที่ผ่านมาผมบอกรักเขาด้วยการกระทำเสมอ ไม่เคยเลยสักครั้งที่พลั้งปากเพราะกลัวจะเสียมันไป...ความอบอุ่นที่มีเขาอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา
“คิดว่ามีแต่ตรัสที่เป็นพ่อพระ” ถูกแค่ครึ่งเดียว บอกตามตรงว่าผมยังไม่คุ้นชินกับการร่วมเตียงกับเปมทัตแบบนี้สักที ใช่ว่าเป็นครั้งแรกเสียเมื่อไหร่แต่นับไม่ถ้วนแล้วต่างหาก สาบานได้ว่าไม่เคยคิดลึกซึ้งเพราะที่คอนโดฯ ของเราอย่าว่าแต่ร่วมเตียง ร่วมหมอนร่วมผ้าห่มเดียวกันในคืนก่อนสอบก็เคยมาแล้ว แต่ ณ ตอนนี้เวลานี้ที่นั่งพิงพนักเตียงสบตากันมันทำให้ความคิดนอกรีตนอกรอยก่อตัวขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
“เลิกกับนิษฐาเมื่อไหร่แล้วฉันจะบอกซันทุกอย่าง”
“แล้วถ้าฉันไม่เลิก”
“ซันก็จะไม่มีวันได้รู้”
“พี่ซัน พวกผมไม่อยู่อย่าร้องไห้นะครับ” ผมเขกมะเหงกเบา ๆ ใส่เจ้าเด็กปากกล้าที่แวะมาบอกลาก่อนเดินทางกลับหอพัก ผมอวยพรให้ตั้งแต่การทำงานวันสุดท้ายพร้อมค่าจ้างและทุนการศึกษาก้อนพิเศษที่เด็กกิจกรรมสัญญาว่าจะประหยัดและอดออมไว้จนกว่าจะเรียนจบ
“ถ้าเดินทางถึงแล้วผมจะโทรมาบอกนะครับ” เรย์พูดจบก็เดินเข้ามากอดโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เจ้านอฟที่พูดฉอด ๆ เมื่อครู่ถึงกับสงบปากสงบคำ ผมแกล้งกอดตอบแน่น ๆ อย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะคว้าคนตัวสูงที่แกล้งเบ้ปากเหมือนอยากร้องไห้มาอยู่ในวงแขนด้วยอีกคน
“ตั้งใจเรียนนะนอฟ อย่าให้ได้ยินว่าสอบซ่อมอีกรอบ จะไม่ให้ยืมเจ้าอาเกตอีกเลยคอยดู”
“โธ่ ผมสัญญาแล้วนี่นา ผมไม่กลืนน้ำลายตัวเองหรอก พี่ซันเองก็เหมือนกันอย่าตั้งแง่มากนักนะครับ ระวังจะเสียของรักไปอีกแล้วจะหาว่าผมไม่เตือน” ไม่รู้ไปได้ยินอะไรมาแต่ว่าสายตาที่มองผ่านเลยไปหาเปมทัตที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ร้านของฝากอธิบายความหมายของคำพูดอย่างชัดเจน
“ทำเป็นรู้มาก ระวังหมองูจะตายเพราะงู งูผมจุกตัวขาว ๆ คนนั้น”
“อย่าให้มันได้ยินเชียวนะครับ ไก่ตื่นพอดี” ผมกล้าแกล้งเย้าเพราะคนที่ถูกพาดพิงเป็นงูและไก่เดินไปกอดลาณิชาที่คาเฟ่จึงสบโอกาส “พี่ยักษ์เล่าให้ฟังว่าวันก่อนมีสาวมาขอเบอร์พี่อ้นด้วย ผู้หญิงแถวนี้เรดาร์สืบหาคนหน้าตาดีไวมากเลยนะครับขอเตือน ที่พี่ซันรอดตัวเพราะเขาไปลือกันว่ามีแฟนแล้วหรอก ไม่อย่างนั้นหัวบันไดไม่แห้งแน่ ๆ”
“พี่ยักษ์บอกด้วยไหมว่าพี่อ้นของนายเขาให้ไปหรือเปล่า” ลอยหน้าเหมือนไม่ใส่ใจแต่ไม่เนียน เจ้านอฟก็เลยหัวเราะอย่างรู้ทันก่อนได้รับคำตอบที่พาลให้ใจพองคับอก
“พี่เขาบอกว่าให้ไม่ได้...มีเจ้าของหัวใจแล้ว”
▩▩▩
-
รอติดตามอยู่นะคะ……… นานแค่ไหนก็รอ
ขอตอนต่อไปเน็วหน่อยนะคะ ใจจะขาด 5555
:hao3:
-
รีบเคลียกับนิษฐาเลยนะพี่ซันนนนนนนน
-
อูยน เข้มข้น อยากรู้ใจจะขาดแล้วอ้นจ๋า
-
อยากจะให้เลิกกับสาวซะวันนี้เดี๋ยวนี้ซะเลย..... ซันนนนนนนน .....อ้นเค้ามีเจ้าของหัวใจแล้วนะจ๊ะ ใครน๊าาาาาาาาา
-
ทฤษฎี : บทที่ 12
น่าโมโห...
เปมทัตลุกจากเตียงนอนแต่เช้าตรู่ทุกวันโดยที่ผมไม่เคยลืมตาตื่นทันเขาเลยสักที อย่างเช้านี้ก็เห็นปั่นจักรยานคู่ใจที่ยึดมาได้จากเจ้านอฟไปร้านสะดวกซื้อ มีกาแฟและขนมนมเนยมาฝากสามทหารถุงใหญ่ ไม่รู้ว่ากำลังทำคะแนนแทนลูกสมุนคนเก่าหรืออย่างไร ผมที่ยังงัวเงียคล้ายคนละเมอก็ได้แต่ส่งสายตาปรามว่านั่นไม่ใช่หน้าที่ของแคชเชียร์
ผมเงยหน้ามองซาลาเปารูปกระต่ายที่ถูกหยิบยื่นมาขณะที่กำลังนั่งชันเข่าเช็คสต็อกของหลังร้านที่ระลึก เอกสารรายการสินค้าที่ต้องส่งเมลให้พ่อก่อนเที่ยงตรงยังถืออยู่เต็มมือทำให้ผมไม่สามารถรับความเอื้อเฟื้อ จึงได้แต่บอกปัดด้วยการส่ายหน้าเพราะกาแฟที่ณิชาชงวางไว้ให้บนเคาน์เตอร์ก็ยังดื่มไม่หมด แต่ดูเหมือนเปมทัตแกล้งรวนทำเป็นมองไม่เห็นอวัจนภาษาถึงได้ยืนยันที่จะส่งกระต่ายเจ้าปัญหามาให้
“มื้อเช้าดื่มกาแฟแค่แก้วเดียวไม่ดีต่อสุขภาพรู้ไหม” ผมไม่ตอบแต่ลุกขึ้นยืน ซึ่งถือว่าเป็นการตัดสินใจที่พลาดมหันต์เพราะช่องทางเดินด้านหลังค่อนข้างคับแคบ ถ้าคิดจะเดินสวนกลับออกไปคงต้องแนบเบียดกันทั้งตัว
“ต้องรีบเช็คของให้เสร็จ เดี๋ยวไม่ทันรถส่งสินค้าจากไร่องุ่นรอบบ่าย”
“ให้ฉันทำแทนไหม”
“ไม่เป็นไร ไปดูหน้าร้านเถอะ”
“ยังเช้าอยู่เลยคนไม่เยอะขนาดนั้นหรอก และอีกอย่างฉันทานมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว แต่นายยัง” ผมประสานสายตาแล้วมองหาความจำเป็นที่เขาต้องทู่ซี้ให้ผมทานอาหารเช้าในมุมอับลับตา แค่เขาหายใจยังรู้สึกถึงลมแผ่ว ๆ ที่ปลายคางดังนั้นจงอย่าคาดหวังว่าผมจะยืนนิ่งนานไปกว่านี้ เอื้อมมือคว้าซาลาเปาเนื้อนุ่มมากัดคำใหญ่ เปมทัตดูมีสีหน้าพอใจก่อนจะก้าวถอยกลับไปยังประตูกระจก
บ่ายวันนี้มีลมแรงจัด หลังจากทานข้าวเที่ยงและโทรศัพท์สำทับกับพ่อว่าส่งใบสั่งซื้อสินค้าอย่างไม่ค่อยเป็นทางการให้ท่านทางอีเมลเรียบร้อยแล้ว ผมจึงเดินหลบฝูงชนมาแปรงขนให้เจ้าโอนิกซ์ฆ่าเวลาโดยมีพี่เมฆกวาดเศษหญ้าแห้งอยู่ใกล้ ๆ เป็นเพื่อน
“ตั้งแต่รับคุณอ้นเข้ามาทำงานดูเหมือนคุณซันจะอารมณ์ดีขึ้นมากเลยนะ” คำพูดของพี่เมฆแว่วมาแทรกเสียงแกรก ๆ จากแผงคอม้าสีนิล ผมหันมองว่าพี่เขาต้องการคำตอบหรือเป็นเพียงคำพูดลอย ๆ ซึ่งผมเลือกที่จะต่อความ
“แล้วก่อนหน้านี้ผมเป็นยังไงหรือครับ”
“คุณซันชอบทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ มีหน้าที่อะไรก็ทำไปเหมือนจงใจทำให้ตัวเองดูยุ่ง ๆ อยู่ตลอดจะได้ไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่านเรื่องอื่น” ผมเป็นคนอ่านง่ายขนาดนั้นเลยหรือ ทุกอย่างที่เป็นไปคงไม่รอดพ้นสายตาเหยี่ยวเหนือเมฆ แล้วอย่างเรื่องความรู้สึกของนอฟที่มีต่อเรย์พี่เขาจะรู้ด้วยหรือเปล่าก็ได้แต่สงสัย
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“แล้วผมพูดถูกหรือเปล่า” พี่เมฆจงใจเดินลากเท้าเข้ามาหาเพื่อจะได้ไม่ต้องตะเบ็งเสียงคุยกัน
“ผมก็แค่ดีใจที่มีเพื่อนสนิทมาอยู่ใกล้ ๆ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรไม่ใช่หรือครับ”
“มีเพื่อนอย่างคุณอ้นถือว่าโชคดี เพราะเขาเองก็เป็นห่วงคุณไม่น้อยเลย” พี่เมฆหยิบโทรศัพท์ของเขามาส่งให้ “ชีวิตคนเรามันสั้นเกินกว่าจะทำลายความสุขของตัวเองด้วยความหลัง ตัวผมเองก็ถูกอดีตทำร้ายมามากและไม่อยากให้มันมีอิทธิพลกับอนาคตไปมากกว่านี้ คุณซันเองก็เหมือนกันนะ”
ผมเลื่อนดูภาพที่ถูกแอบถ่ายจากมุมต่าง ๆ ของฟาร์ม ในรูปไม่ได้โฟกัสที่ตัวผมแต่เป็นสายตาที่ถูกมองมาจากพนักงานใหม่ เปมทัตกับอิริยาบถหลายหลากจากหลายหน้าที่แต่มีสิ่งเดียวที่เหมือนกันในทุกภาพคือเขาจ้องมาที่ผม จ้องอย่างหลบซ่อนโดยไม่ให้ผมรู้ตัว จ้องเหมือนกับละสายตาไปไม่ได้ พี่เมฆยิ้มให้เห็นอีกครั้งก่อนจะริบโทรศัพท์กลับคืนไป
“เห็นไหม อนาคตของคุณอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ”
ไม่รู้ตัวหรอกว่าทำหน้าแบบไหนตอนที่พี่เมฆเดินกลับออกไปกวาดพื้นรอบ ๆ คอกม้า แต่ที่แน่ ๆ ผมลืมตาไม่ขึ้นเพราะตอนที่คุกเข่าลงไปแปรงเท้าเจ้าโอนิกซ์พี่เขาเกิดเปลี่ยนใจเปิดประตูคอกกลับเข้ามาอีกหน ลมที่พัดนำมาอย่างกับพายุนั้นพัดพาเศษฟางบนพื้นปลิวว่อนคละคลุ้งไปหมด
“พี่เมฆมีผ้าสะอาดหรือกระดาษทิชชูไหมครับ ฝุ่นเข้าตา” เสียงลากเท้าก้าวเข้ามาใกล้พร้อมกับกลิ่นประจำกายคล้ายเอกลักษณ์เฉพาะตัว ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา ไม่ใช่พี่เมฆแน่นอน
คนมาใหม่พาตัวเองมานั่งอยู่ตรงหน้าแล้วเป่าลมมาจนได้กลิ่นพีชจาง ๆ จากหมากฝรั่งรสหวาน ไม่รู้ว่าเขาไปเรียนรู้วิธีปฐมพยาบาลแบบนี้มาจากไหน แต่พวกเราไม่ใช่นักแสดงในหนักรักโรแมนติกที่เป่าลมเข้าตาแล้วฝุ่นจะปลิวออก และต้องเป็นผมใช่ไหมที่มีจริตเขินอาย กลับกันผมนั่งปรือตามองหาตัวช่วยอื่นเพราะอาการระคายเคืองทำเอาน้ำตาแทบไหล เอาไว้ค่อยเล่าให้ตรัสฟังแล้วกันว่าเพื่อนรักของมันอยากเป็นพระเอก
“ทำแบบนั้นฝุ่นมันไม่ออกหรอก” ผมใช้ดวงตาข้างที่เป็นปกติมองไปรอบตัวทั้งวันก็คงจะหาทิชชูไม่ได้จากในคอกม้า เมื่อตัดสินใจได้ว่าจะเดินย้อนไปที่คาเฟ่ฮีโร่จำเป็นกลับถอดเสื้อยืดของตัวเองออกต่อหน้า อยากถามว่าเขาคิดจะทำอะไรก็ได้แต่อ้ำอึ้งเรียบเรียงประโยคไม่ถูก
“ไหน ตรงนี้หรือเปล่า” เขาใช้สาบเสื้อด้านในปัดฝุ่นตรงหัวตาให้อย่างเบามือ “ออกหรือยัง” ผมลองกะพริบตาแล้วพบว่ามันสัมฤทธิ์ผลเร็วกว่าลมหายใจหลายเท่าตัว
“ออกแล้ว ขอบใจมาก” และแทนที่จะสวมเสื้อแล้วลุกขึ้นยืนเขากลับนั่งนิ่งโชว์เนื้อหนังที่ชาตินี้ถ้าเป็นเปมทัตคนเก่าผมคงไม่มีวันได้เห็น อีกทั้งใบหน้าของเราใกล้ชิดเกินความจำเป็น ลองคิดเล่น ๆ ว่าถ้าผมสานต่อเจตนาคลุมเครือ เบี่ยงองศาใบหน้าเข้าหาเพียงนิดเพื่อพิสูจน์ว่าเขาจะแบ่งรับแบ่งสู้แค่ไหน จะรีบเบือนหน้าหนีไปเลยหรือเปล่า แต่ก็ทำได้แค่ในความคิดเท่านั้น ผมไม่อยากล้อเล่นกับความรู้สึกของใครอีกแล้ว ไม่ว่ากับเขา น้องนิษฐา หรือว่าตัวผมเอง
การสบสายตาเนิ่นนานอย่างไร้เหตุผลมันทำให้ผมมีโอกาสพินิจวงหน้าที่แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีโอกาส ทั้งแพคิ้วและขนตาหนาเรียงเส้นสวยอย่างกับภาพวาด แก้วตาสีอ่อนสะท้อนภาพของผมคู่นั้น สันจมูกคมคายแต่ปลายจมูกโค้งมนน่าสัมผัส และมุมปากสีกลีบบัวหยักขึ้นอยู่เป็นนิจเหมือนกำลังยิ้มอยู่เสมอ
อนึ่งสุนทรียภาพของการหยุดเวลานำพาให้ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง มีเพียงผมกับเขาและสายลมโชยกลิ่นลีลาวดี จนกระทั่งเสียงฝีเท้าคุ้นหูจะเรียกเรากลับสู่โลกความเป็นจริง
“ลูกค้าเต็มร้านเลยคุณอ้น ณิชาบ่นใหญ่แล้ว” พี่ยักษ์จะตะโกนเรียกเปมทัตให้กลับไปร้านของฝากเพราะละทิ้งตำแหน่งประจำมานานแล้ว ณิชาคงทำหน้าที่แทนคนอู้งานจึงต้องดูแลทั้งสองร้านก็เลยวานให้พี่เขามาเรียก ผมรีบหยัดตัวลุกขึ้นขณะที่เปมสวมเสื้อลวก ๆ แล้วเดินตามมา ก่อนเสียงกระซิบของคนที่รีบก้าวเท้าแซงหน้าจะทำให้ยามบ่ายแก่ ๆ ที่แสนน่าเบื่อดูมีเสน่ห์ขึ้นมาทันตา
“ฉันไม่คิดจะยอมแพ้หรอกนะ ซันรอฉันมาตั้งแปดปี แค่นี้ฉันเองก็รอได้เหมือนกัน”
แม่โทรศัพท์มาด้วยน้ำเสียงติดจะน้อยใจเหมือนอย่างเคย บ่นคิดถึงอยากมาหาแต่ไม่มีคนอยู่บ้านแทนเพราะพ่อเองก็ต้องดูแลกิจการไร่องุ่น จะว่าทิ้งให้ท่านดูแลธุรกิจอสังหาริมทรัพย์อยู่คนเดียวก็ไม่เชิงเพราะผู้ช่วยของพ่อนั้นคอยเป็นที่ปรึกษาและสามารถตัดสินใจแทนท่านได้เกือบทุกอย่าง ส่วนผู้ช่วยที่ไร่อย่างคุณลุงเชี่ยวชาญผมเองก็อยากให้ท่านช่วยมาแสดงความคิดเห็นและให้คำแนะนำเกี่ยวกับฟาร์มของผมอยู่เหมือนกัน
(( แม่คิดถูกหรือเปล่าที่ให้เรากับพ่อจับธุรกิจการเกษตร พ่ออยู่เหนือ ลูกคนหนึ่งอยู่ตะวันออก อีกคนอยู่ใต้แบบนี้มันดูไม่เป็นครอบครัวที่อบอุ่นเท่าไหร่เลยนะแม่ว่า ))
“คิดถึงก็มาหาเถอะครับ แม่ไม่อยู่บ้านสักคนพี่นุชเขาคงไม่เหงาจนร้องไห้เหมือนนางเอกละครที่พี่เขาติดหรอก แต่ว่าช่วงนี้อย่าเพิ่งมาจะดีกว่าครับ ฝนตกหนักเกือบทุกวันเลย ถนนหนทางอาจไม่สะดวกสักเท่าไหร่ อันตรายด้วย”
(( บอกแต่ให้แม่ไปหาแล้วไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องบ้างหรือยังไง ))
“ผมมีงานต้องรับผิดชอบนะครับ แม่ไม่อยากเห็นผมเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อหรอกใช่ไหม”
(( ไม่ต้องทำมาเป็นพูดดีเลย ข้ออ้างร้อยแปดพันอย่าง มีเพื่อนไปอยู่ด้วยแล้วนี่ ไม่จำเป็นต้องเห็นหัวแม่แล้ว ว่าแต่น้องอ้นไปอยู่ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เห็นโทรมาเล่าให้แม่ฟังเลย ))
“พูดถึงเปมทัตเรามีเรื่องต้องคุยกันนะครับ แม่เป็นคนพาเปมมาวันที่เจ้านอฟแข่งม้า ทำไมแม่ไม่บอกผมเลยสักคำ ผมก็หลงคิดว่าตาฝาดที่เห็นคนหน้าเหมือนเขาที่งาน ผมเป็นลูกแม่นะ แม่จะทำเป็นมีลับลมคมในกับผมแบบนี้ไม่ได้นะครับ” แกล้งทำเสียงกระเง้ากระงอดทั้งที่ใจจริงก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไรท่านเลย
(( แม่ไม่รู้นี่ว่าพวกเราทะเลาะอะไรกัน เห็นเขาสีหน้าไม่ค่อยดีมาขอร้องว่าอยากมาเห็นด้วยตาตัวเองว่าซันมีความสุขไหมหลังจากลาออก ตอนนั้นแม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องอ้นเองก็เพิ่งลาออกกลับมา ถ้าแซนไม่เล่าให้ฟังแม่คงคิดว่าลูกคุณประภัสสรแค่กลับมาเยี่ยมบ้าน ))
“แล้วแซนเป็นไงบ้างครับ กลับมาบ้านบ้างหรือเปล่า”
(( เพิ่งกลับมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว กับคุณพี ))
“คุณพี พีระมิด พี่รพีพิชญ์น่ะหรือครับ”
(( ใช่ เขามาทานข้าวเย็นด้วยแล้วก็กลับไป ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไม่พาน้องสาวมาด้วย ซ้ำร้ายดูจะสนิทกับเจ้าแซนมากกว่าคู่หมั้นตัวจริงเสียอีก ))
“ไม่แน่ว่าคนที่อยู่ในคำทำนายอาจจะเป็นพี่ชายไม่ใช่น้องสาวก็ได้นะครับ”
(( พูดจาเลื่อนเปื้อน ก่อนอื่นเลยช่วยพาน้องนิษฐาของเรามาพบแม่ได้แล้ว และถ้าภายในเดือนนี้ซันไม่กลับบ้านนะ แม่จะไม่โทรหาอีกเลยคอยดู ))
“โธ่แม่ครับ” คุณโฉมฉายค่อนขอดไว้อย่างนั้นก่อนจะวางสายไปอย่างไม่ใยดี เห็นทีผมคงต้องมีการวางแผนอนาคตระยะสั้นใหม่ทั้งหมด
ไม่รู้คิดผิดหรือเปล่าที่วันนี้มอบหมายให้เปมทัตรับหน้าที่เป็นบาริสตาของคาเฟ่แทนณิชาที่ลาป่วยกะทันหัน ด้วยเห็นว่าคนที่เคยทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์น่าจะมีทักษะในการผสมเครื่องดื่มอยู่บ้าง สูตรการตักตวงน้องเขาก็ตระเตรียมไว้ให้อย่างชัดเจนเรื่องนั้นจึงไม่ใช่สิ่งที่ผมกังวล แต่เพราะผ้ากันเปื้อนกับรอยยิ้มสิ้นเปลืองนั่นต่างหากคือปัจจัยสำคัญที่เรียกคนเข้าร้านอย่างต่อเนื่องจนเสียงกระดิ่งเหนือประตูดังไม่หยุด
ส่วนผมแต่งตั้งตัวเองเป็นพนักงานเฝ้าร้านของที่ระลึก ลอบมองจากหน้าร้านเป็นครั้งคราวว่าเขาติดขัดอะไรหรือเปล่าจะได้รีบไปช่วยเหลือเป็นลูกมือหรือบริกร แต่ดูแล้วปัญหาที่แท้จริงน่าจะมาจากพวกลูกค้าสาว ๆ เมื่อได้รับเครื่องดื่มแล้วไม่ยอมเดินไปนั่งที่โต๊ะ ยืนรุมกันอยู่ที่เคาน์เตอร์เป็นสิบคนแบบนั้นมองอย่างไรก็คล้ายฮาเร็มขนาดย่อม ตัวต้นเหตุก็เอาแต่ยิ้มหวานเกลื่อนกลาดทั้งที่มือเป็นระวิง
เมื่อลูกค้าที่ร้านของผมบางตาลงจึงเดินมานั่งเล่นที่โต๊ะยาวด้านหน้า เฝ้าสังเกตการณ์อยู่พักหนึ่งก่อนที่พี่เสือจะเลียบ ๆ เคียง ๆ เข้ามานั่งด้วย ผมยื่นขวดน้ำเย็นที่หยิบติดมือมาแต่ยังไม่ทันได้ดื่มให้พี่เขาไป ได้รับคำขอบใจเบา ๆ ก่อนเจ้าของท่อนแขนที่เต็มไปด้วยรอยสักจะบุ้ยใบ้ไปทางบาริสตาเนื้อหอม
“กลายเป็นว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่เที่ยวสำหรับเด็กไปแล้วนะครับ”
“นั่นสิครับ ไม่เคยสังเกตเหมือนกันว่ามีลูกค้าผู้หญิงเยอะมากขนาดนี้”
“เริ่มเยอะตั้งแต่คุณอ้นเข้ามาหรือเปล่า” ผมหันมองคนที่ถูกกล่าวหา จากหลักฐานและพยานบุคคลทำให้คำพูดของพี่เสือนั้นมีมูลความจริงไม่น้อย ก่อนที่เสียงนุ่ม ๆ ของเจ้านอฟจะแว่วมาในความคิด ‘ผู้หญิงแถวนี้เรดาร์สืบหาคนหน้าตาดีไวมากเลยนะครับขอเตือน’
“คุณซันไม่คิดจะห้ามทัพหน่อยหรือ กระจกร้านจะแตกอยู่แล้วนะนั่น”
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ ดีเสียอีก ช่วยเรียกลูกค้า”
“แต่ผมว่าถ้าปล่อยไว้อีกนิดจะกลายเป็นสงครามปะทะคารมแย่งคุณอ้นแล้วนะ คุณซันไปเถอะครับ เดี๋ยวทางนี้ผมกับเมฆจะช่วยดูเอง” ผมลังเล “เถอะครับ ข้างนอกนี่แทบจะไม่มีคนแล้ว ไปเบียดเสียดอยู่ในคาเฟ่กันเกือบหมด เมื่อเช้านี้ผมเองก็ยังแปลกใจว่าทำไมวันธรรมดาถึงมีรถที่ลานจอดเยอะขนาดนั้น ถ้าเป็นวันหยุดก็ว่าไปอย่าง ที่ไหนได้...มีศึกชิงนาย” ผมหัวเราะกับการขนานนามสนามประลองเสน่ห์ ยอมแพ้ให้กับความหวังดีของพี่เสือแม้จะมีแรงกระตุ้นในใจอยู่ก่อนแล้ว ก้าวอาด ๆ พาตัวเองไปยืนหลังเคาน์เตอร์กับบาริสตาจำเป็น แสร้งทำมองไม่เห็นแววตาหลุกหลิกคู่นั้น
“ทำไมวันนี้คุยเก่งนัก” ผมทัก
“ลูกค้าเขาถามแล้วจะให้ฉันแกล้งเป็นใบ้หรือ”
“ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย คุยอะไรกันบ้าง โดนขอเบอร์ฯ อีกหรือเปล่า” เปมทัตเหลือบมองหน้าผมครู่หนึ่งก่อนหมุนตัวกลับไปคว้าแทมเปอร์เพื่อกดกาแฟบดละเอียดแล้วหมุนเกลียวเข้าเครื่องชงแรงดันไอน้ำ ผมอ่านจากกระดาษที่ลูกค้าเขียนไว้ว่าเพิ่มวิปครีมจึงหันไปหยิบขวดอลูมิเนียมมารอ เขย่าพอเป็นพิธีแล้วพยายามบีบใส่แก้วแต่กดเท่าไหร่ก็ไม่ออก คนที่เริ่มชำนาญงานจึงขยับตัวมายืนซ้อนหลังแล้วช่วยกดอีกแรง
ความโกลาหลประหนึ่งผึ้งแตกรังเมื่อครู่ค่อย ๆ ลดหลั่นลงก่อนผู้หญิงผมสีเทาเข้มจะพูดแทรกขึ้นมา “พี่อ้นจะมาแทนพี่ณิชาทุกวันเลยหรือเปล่าคะ”
“เรื่องนั้นพี่เองก็ไม่แน่ใจ ต้องถามเจ้านายอีกทีครับ” ลมหายใจอุ่นจนร้อนกระทบหลังใบหูทำเอามืออ่อนแรงจนเกือบประคองขวดไม่ไหว ครั้นจะเดินหนีไปช่วยหยิบฉวยอย่างอื่นคนที่ประสานมือกุมทับกลับไม่ยอมให้ผมทำตามใจ “ว่าไงครับเจ้านาย ให้ผมทำแทนณิชาเลยหรือเปล่า”
“เปม” ผมกัดฟันปรามเขาด้วยเสียงที่หวังว่าจะได้ยินกันแค่สองคน ท้ายที่สุดเมื่อวิปครีมเกือบล้นแก้วเขาก็ยอมปล่อยมือ ผมเดินหนีทำทีเป็นคว้าผ้ามาเช็ดไปรอบ ๆ ทั้งที่ไม่มีอะไรเลอะเทอะเลย
“แล้วที่ลือกันว่าพี่อ้นก็มีคนรักอยู่แล้วเหมือนพี่ซันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าคะ” เจ้าของผมลอนใหญ่เป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง ทุกคนพยายามสืบประวัติเหมือนอย่างที่คิดไว้ ไม่ใช่แค่ชวนคุยเรื่องทั่วไปอย่างดินฟ้าอากาศ แต่ผมก็ไม่มีสิทธิ์หวงห้ามอะไรไม่ใช่หรือ เปมทัตเองก็ดูมีความสุขกับการเป็นจุดสนใจ สิ่งที่ผมทำได้ก็คือการยืนฟังเงียบ ๆ
“ตอนนี้ไม่มีครับ” อิสตรีที่ยืนห้อมล้อมเคาน์เตอร์เริ่มแสดงปฏิกิริยาเชิงบวก“แต่กำลังจะมี อาจเป็นคนแถวนี้ก็ได้ใครจะรู้” เป็นคำตอบที่เรียกคลื่นเสียงคล้ายกรีดร้องอยู่ในลำคออย่างเก็บอาการจากทุกคน ไม่ไหว ถ้าต้องขึงหน้าตึงทำเป็นทองไม่รู้ร้อนทั้งที่ใจสั่นยิ่งกว่าเครื่องทำกาแฟผมต้องยอมแพ้แล้วเผลอพูดอะไรที่ไม่สมควร รู้อย่างนี้นั่งคุยเล่นอย่างเปล่าประโยชน์กับพี่เสือพี่เมฆเสียยังดีกว่า
“แล้วพี่ซันล่ะคะ”
“ครับ...”
“แฟนพี่ซัน ช่วงนี้ไม่เห็นมาที่ฟาร์มบ้างเลย ครั้งก่อนคนเห็นกันทั่ว สวยจนไม่มีใครกล้าแอบมองพี่ซันอีกเลยนะคะ” มองเผิน ๆ ก็พอจะจำได้ว่าคนที่ถามเป็นลูกค้าประจำของคาเฟ่ ผมแค่ยิ้มเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร คนที่ชงโกโก้อยู่ใกล้ ๆ ผินมองอย่างสงสัย
“นิษฐาเคยมาที่นี่ด้วยหรือ” เปมถามขณะย่อตัวลงหยิบแก้วพลาสติกใต้เคาน์เตอร์ขึ้นมาเพิ่ม ภายใต้แววตาที่ถามเหมือนเรื่องทั่ว ๆ ไปผมสังเกตได้ว่าเขากำลังเก็บซ่อนอารมณ์บางอย่าง
“เคย มาเที่ยวหลังสอบเสร็จ...กับเพื่อนหลายคน” ประโยคหลังหวังว่าจะชัดเจนสำหรับคนที่ไม่เคยถูกเชิญชวน ส่วนหนึ่งเป็นความผิดของเขาเองที่ไม่เคยโทรหาผมเลยสักครั้ง แล้วจะมีเหตุผลอะไรให้ผมติดต่อไปก่อนทั้งที่เป็นฝ่ายหนีหน้า เช่นว่า ‘มาเที่ยวกันนะ ฟาร์มฉันเสร็จแล้ว’ อย่างนั้นหรือ
“พักที่นี่ด้วยใช่ไหม”
“เปมเห็นฉันเป็นคนยังไง น้องก็นอนกับเพื่อนน้องสิ ที่บังกะโลใกล้สวนเบญจมาศ” สีหน้าของเขาอ่อนลงก่อนจะส่งแก้วโกโก้ที่ปั่นเสร็จแล้วให้ลูกค้าเจ้าของลายมือหวัด ๆ
“ฉันไม่เคยเห็นซันขับรถออกไปไหนเลย ไม่เบื่อบ้างหรือ”
“น่าเบื่อตรงไหน อยู่แบบนี้สบายใจกว่าเมื่อก่อนเสียอีก”
“สถานทูตที่มีฉันอยู่ด้วยมันทำให้ซันไม่สบายใจขนาดนั้นเลย”
“หาความ ฉันไม่ได้พูดถึงสถานทูต ฉันหมายถึงบ้าน ไม่อยากอยู่เฉย ๆ เป็นภาระพ่อแม่เหมือนเมื่อก่อน อย่าลืมสิว่าฉันสมัครใจขอสอบตามเปมไปเอง ใช่ว่ามีใครข่มเขาโคขืนเสียที่ไหน”
“ซันเป็นวัวหรือ วัวดื้อเสียด้วย”
“อุปมาอุปไมยไหมล่ะ” แฟลตไวท์ฟองนมรูปหัวใจมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ เปมทัตส่งแก้วกาแฟที่ก่อนหน้านี้นึกว่าเขาชงให้ลูกค้าทั้งที่เอะใจอยู่ว่ากระดาษออเดอร์ที่เหล็กเสียบใบสุดท้ายถูกหยิบออกมาแล้ว
“แต่ฉันถามจริง ๆ นะไม่อยากไปเที่ยวที่อื่นบ้างหรือ อยู่แต่กับม้าทั้งวัน”
“ปกติคนรุ่นเราหย่อนใจไปกับอะไรบ้าง ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมหรือประวัติศาสตร์อย่างวัดวาอารามซากเมืองเก่าก็ไม่ใช่ทาง เชิงอนุรักษ์อย่างปลูกป่าชายเลนก็เคยไปจนเบื่อ ที่ไอ้แซนโดนเท็ตปาโคลนใส่หน้าแล้วแอบถ่ายรูปส่งให้ผู้หญิงที่มันคั่วอยู่ตอนนั้นจำได้ไหม แต่ถ้าพูดถึงเชิงเกษตรหรือธรรมชาติแค่มองไปรอบตัวก็มีทุกอย่างครบหมดแล้ว ไม่เห็นต้องขับรถออกไปไหนให้เหนื่อยเลย”
“คิดเยอะจัง ฉันแค่จะชวนไปดูหนังในเมือง” ผมเสหยิบแก้วกาแฟขึ้นชิดริมฝีปาก “บ้านอะไรทีวีก็ไม่มี คอมฯ ตัวเองก็ยังทิ้งไว้ที่บ้านใหญ่อีก อยู่เฉย ๆ แล้วมันทำให้ฉันคิด...ฟุ้งซ่าน ซันไม่รู้สึกเหมือนกันหรือ” ไม่ได้การ หลายสายตาที่รุมมองมาแม้รู้ว่าพวกเขาคงไม่ได้ยินหรอกว่าเราสองคนคุยอะไรกัน แต่มันก็อดแสดงออกทางสีหน้าไม่ได้ว่าผมกำลังรู้สึกเหมือนเป็นนาฬิกาทราย เมื่อไหร่ที่กรวดเม็ดสุดท้ายตกลงผมจะละทิ้งความรู้ผิดชอบแล้วยอมเล่นไปตามเกมหัวใจ
หลังจากหลบฉากมาได้กลับกลายเป็นว่าผมไม่กล้ายื่นหน้าไปขัดจังหวะโลกส่วนตัวของพี่เสือกับพี่เมฆที่กำลังคุยเล่นกันอย่างออกรสในร้านของที่ระลึก เปลี่ยนเป้าหมายเป็นเจ้าเท็กซัสที่กำลังเล็มหญ้าอยู่ไม่ไกล แผงคอหนาพัดปลิวตามแรงลมทำให้มันดูมีความสุขจนผมเองยังอิจฉา พี่ยักษ์ที่กำลังยกถั่วฝักยาวเดินผ่านมาพอดีร้องทักด้วยเสียงไม่เบานัก
“คุณซันวันนี้เจ้าโอนิกซ์อารมณ์ดีมากเลยนะ เราไปลองฝึกกันอีกรอบดีไหม ไม่น่าจะพยศเพราะมันเริ่มคุ้นกับคุณแล้วด้วย”
“พี่ยักษ์ว่างแล้วหรือครับ”
“คุณซันพามันออกมาเดินเล่นก่อนก็ได้ เดี๋ยวรอคนบางตากว่านี้อีกหน่อยแล้วผมจะตามไป”
“ได้ครับพี่ ขอบคุณนะครับ”
เสียงฝีเท้าก้าวดังสาบ ๆ บนพื้นหญ้าสีเขียวสดที่เริ่มรกชัฏเพราะฝนที่ตกหนักตลอดหลายวันที่ผ่านมา แต่ก็คงไม่เป็นอุปสรรคในกิจกรรม เจ้าโอนิกซ์ดูอารมณ์ดีเหมือนอย่างที่พี่ยักษ์บอกจริง ๆ เพราะปลายหูของมันชี้ขึ้นฟ้าพู่หางก็สะบัดไปมาอีกทั้งยังสับเท้าอย่างตื่นเต้นที่ได้ออกกลางแจ้ง เส้นขนดำขลับสะท้อนแสงแดดอ่อนยามเย็นชวนมอง สายลมโชยเอื่อยยิ่งเป็นใจให้ทุกอย่างน่าจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ผมต้องมีท่าขี่ม้าสวย ๆ ไปอวดเจ้านอฟได้แน่
บูทผิดไซส์ที่พี่ยักษ์ให้ยืมมาหลวมนิดหน่อยแต่ก็พอถูไถไปได้เพราะจวนตัว พี่เขานำบังเหียนอานและโกลนมาสวมให้โอนิกซ์ทั้งที่เคยเห็นว่านอฟสามารถขึ้นบังคับอาเกตได้เลยโดยไม่ต้องติดตั้งอุปกรณ์ พี่เขาก็ย้อนทันทีว่าไม่อยากเห็นคนแถวนี้ตกหลังม้าก้นจ้ำเบ้า
ผมทำได้ดีตั้งแต่การเหยียบโกลนขึ้นนั่งบนอานหนัง พี่เขาสอนคร่าว ๆ เกี่ยวกับการบังคับเดินและวิ่งเหยาะ ยกตัวและทิ้งน้ำหนักให้สอดคล้องกับการยกขาของเจ้าม้าดำ ซึ่งมันก็ดูจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ผมจึงใช้เวลาหลังจากนั้นพามันเดินไปรอบคอกกลางแจ้ง สังเกตอาการของมันอยู่เรื่อย ๆ ว่าหงุดหงิดไหม เหนื่อยแล้วหรือเปล่า แต่ปลายหูคู่นั้นก็ยังชี้ตรงเป็นธรรมชาติ ผมเหลียวหลังยกนิ้วโป้งให้พี่ยักษ์ที่ยังยืนกอดอกมองมาอย่างเป็นห่วง
พักใหญ่จนใกล้ค่ำเต็มที เมื่อผมตัดสินใจที่จะควบม้าสีราตรีเข้าร่มก็หันมาเห็นว่าเปมทัตมายืนอยู่ข้างพี่ยักษ์ด้วยอีกคน เย็นป่านนี้เขาคงปิดประตูร้านเรียบร้อยแล้ว ส่วนพี่เสือกับพี่เมฆผมยอมให้เขาสร้างโลกสีชมพูได้นานเท่าที่ต้องการ
ในขณะที่กำลังย่ามใจบังคับโอนิกซ์มาจวนถึงประตูคอกไม้อยู่แล้วแท้ ๆ งูตัวเลื่อมพลายไม่รู้โผล่มาจากไหนเลื้อยตัดหน้าฝีเท้าจนเจ้าโอนิกซ์ยกสองขาหน้าแล้วสะบัดผมตกลงจากอานก่อนจะวิ่งหนีไปทางโรงปุ๋ย ผมจุกจนไม่อาจส่งเสียงร้องออกมาเป็นคำ มิหนำซ้ำยังรู้สึกชาด้านซ้ายตั้งแต่ต้นขาจนถึงปลายเท้า
เปมทัตวิ่งมาถึงก่อนใคร ได้ยินเสียงพี่ยักษ์พูดไล่หลังอย่างใจเย็นคงเพราะไม่อยากให้ผมเสียขวัญ “งูแสงอาทิตย์น่ะคุณซัน ไม่มีพิษ เลื้อยหนีไปทางโน้นแล้ว ช่วงนี้ฝนตกหนักคงหนีน้ำมา พรุ่งนี้ผมคงต้องเอาเครื่องตัดหญ้ามาจัดการแถวนี้สักหน่อย”
“ดีครับ ส่วนหนึ่งคงเพราะหญ้ามันรกมากด้วย” ผมยังมีแก่ใจตอบด้วยน้ำเสียงล้อเล่นไม่จริงจัง แต่คนที่จริงจังเห็นจะเป็นเปมทัตที่นั่งย่อตัวอยู่ข้าง ๆ “รีบไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ อย่าเพิ่งขยับมากนะ”
พี่เมฆกับพี่เสือคงได้ยินเสียงโหวกเหวกจึงรีบกุลีกุจอตามมา ก่อนพี่ยักษ์จะตะโกนบอกให้รีบขับจี๊ฟตามโอนิกซ์ที่เตลิดหนีหายไป เปมไม่รอถามความสมัครใจว่าผมอยากไปโรงพยาบาลอย่างที่เขาบอกไหม ผมจึงหยัดตัวลุกขึ้นยืนให้ดูว่าผมยังสบายดีไม่มีอะไรแตกหัก
“ฉันแค่ตกใจ ไม่เป็นอะไรหรอก”
“แน่ใจ” ผมพยักหน้า “ไหนลองเดินให้ดูหน่อย” ผมกัดฟันก้าวขาทั้งที่เท้าซ้ายยังชาสนิท ไม่เกินห้าก้าวก็ล้มลงอย่างหมดรูปทั้งที่อุตส่าห์ปากเก่ง ไม่น่าเลย
“ว่าแล้ว” เปมทัตประคองผมลุกขึ้นมายืนพิงขอบรั้ว เมื่อสังเกตดี ๆ เขามีสีหน้าวิตกกังวลผิดกับน้ำเสียงติดโมโห “รออยู่ตรงนี้ก่อนนะฉันจะไปเอากุญแจออดี้ ซันเก็บไว้ที่ไหน”
“ลิ้นชักในตู้เสื้อผ้า”
“อย่าเพิ่งฝืนเดินเด็ดขาดเลยนะ...”
“...ถ้าอยากอวดเก่ง เอาไว้ตอนเจอหมอดีกว่า”
▩▩▩
-
เอาแล้วๆๆ คนดื้อแห่งฟาร์ม.....คุณเปมต้องคอยดูแลนะคะ ^___^¥
รอตอนต่อไปจ้า
-
โอ๊ยยยย ดีต่อใจ เข้าใจกันสะทีเถอะคะ จะได้สดชื่นแบบเต็มที่
-
ทฤษฎี : บทที่ 13
ผมกลัวเข็ม กลัวชนิดที่ว่าสามารถมือสั่นและหน้ามืดในคราวเดียว ไม่ต้องพูดถึงมีดหรือเลือดมันค่อนข้างเป็นคำต้องห้ามสำหรับคนที่พยายามออกกำลังกายอย่างหนักเพื่อสุขอนามัยที่ดีจะได้ไม่เจ็บป่วยจนถึงมือหมอ แต่เห็นทีคราวนี้คงหนีไม่พ้นเพราะคำว่า ‘กล้ามเนื้อต้นขาฉีก’ คำเดียว
ยาแก้อักเสบหนึ่งเข็มเล็ก ๆ ส่งผลไม่ต่างอะไรกับไม้หน้าสาม ผมไม่ได้ส่งเสียงหรือแสดงสีหน้าใด ๆ ว่าขยาดกลัวเพราะมันน่าอายที่ผู้ชายตัวใหญ่จะมานั่งหน้าซีดเผือดเหมือนไก่ต้มเพียงเพราะมีจุดอ่อนเป็นเข็มฉีดยา สมัยมัธยมที่โรงเรียนเคยมีการตั้งโต๊ะบริจาคโลหิต ผมทำทีเดินหนีหายไปโดยไม่บอกกล่าวอะไรกับเพื่อนฝูง ทั้งที่คิดว่าแนบเนียนแต่ทุกอย่างรอบกายก็ไม่เคยลอดพ้นสายตาช่างสังเกตของเจ้าหญิงเปมทัต ครับ...เปมทัตในเสื้อยืดทับด้วยเชิ้ตแฟลนเนลพับแขนที่กำลังยืนกอดอกกลั้นยิ้มอยู่ข้างเตียงคนไข้คนนี้
“ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ ฉันไม่บอกใครหรอก” ไม่บอกใครแต่โดนหัวเราะเยาะแน่นอน ผมจ้องตาเขาอย่างรู้ทัน คลำตะโพกตัวเองปอย ๆ ก่อนได้ยินคุณหมอที่กำลังพินิจฟิล์มเอกซเรย์บอกว่าไม่มีกระดูกส่วนใดแตกหัก แต่ให้ใช้ไม้ค้ำยันช่วยพยุงตัวชั่วคราวเพราะอาจมีอาการบวมช้ำที่ข้อเท้าร่วมด้วย ผมคงเผลอทิ้งน้ำหนักลงเท้าซ้ายก่อนตกกระแทกพื้น
“อ่า...แล้วต้องฉีดยาอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่าครับ” ผมรีบถามเมื่อเห็นคุณหมอในเสื้อกาวน์ยังเดินไปมาภายในห้องตรวจ ความรู้สึกแปลก ๆ เริ่มปั่นป่วนในช่องท้อง
“ไม่ครับ เรียบร้อยแล้ว รอรับยาด้านนอกได้เลยครับ” เหลือบมองคนข้างตัวเห็นว่าเขายังยืนยิ้มอยู่ผมเลยดึงชายเสื้อปรามแล้วถือโอกาสยึดเขาเป็นไม้เท้าเสียเลย เปมรับสมอ้างอย่างดีด้วยการช้อนใต้แขนซ้ายแล้วรั้งให้ยืนขึ้นเพื่อย้ายไปนั่งบนรถเข็น ผมทำเป็นมองไม่เห็นว่าเขาปฏิเสธน้ำใจของบุรุษพยาบาลที่พยายามเดินเข้ามาช่วยเหลือ
ยาหนึ่งถุงใหญ่กับไม้ค้ำยันคุณภาพดีแลกมาด้วยอาการปวดแปลบตลอดซีกซ้าย มีรอยช้ำสีคล้ำที่ต้นแขนเป็นของแถม ผมเพิ่งสังเกตเห็นตอนที่ถอดเสื้อจนเหลือแต่ผ้าขนหนูเพื่ออาบน้ำ ส่วนเปมทัตหลังกลับมาจากโรงพยาบาลก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงแล้วแน่นิ่งไป คงหมดแรงเพราะโดนพวกผู้หญิงในคาเฟ่ดูดพลังแล้วยังต้องทำเรื่องเคลมประกันอุบัติเหตุส่วนบุคคลหลังการรักษา ผมที่พอจะพึ่งพาตัวเองได้จึงเดินกะโผลกกะเผลกเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างคราบโคลนที่ยังเปรอะเปื้อน โดยอาศัยอ่างล้างหน้าเป็นเก้าอี้ชั่วคราว
โชคดีเหลือเกินที่ผ้าขนหนูยังอยู่ในที่ในทางของมันตอนที่เปมทัตก้าวพรวดเข้ามาแบบไม่เคาะประตูเลยสักครั้ง นัยน์ตาสีน้ำตาลยิ่งฉายชัดด้วยความตื่นตะหนก ซึ่งความจริงแล้วฝ่ายที่ต้องตกใจสมควรจะเป็นผมมากกว่า
“ขอโทษที ฉันเผลอหลับ”
“ไม่เป็นไร ง่วงก็นอนไปเถอะ ลุกมาทำไม”
“เห็นซันเงียบไป ฉันกลัวว่าจะล้ม” เขาก้าวเข้ามาใกล้แล้วจับแขนผมพลิกดูหลักฐานที่เจ้าม้ามืดฝากไว้ “พี่เสือโทรมาบอกตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลว่าพาโอนิกซ์เข้าคอกเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนพรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวฉันดูแลทุกอย่างแทนเอง ซันพักผ่อนอยู่ที่บ้านแล้วกัน”
“ไหวหรือ”
“ฉันไหวแน่ แต่คนที่ไม่ไหวน่ะ...” เขาแกล้งลงน้ำหนักแรง ๆ ที่รอยช้ำจนผมเผลอสบถ “ทำไมต้องฝืนตัวเอง ไม้ค้ำมีทำไมไม่ใช้ ถ้าหายช้าก็อย่าโทษคนอื่นแล้วกัน”
“ฉันไม่ได้ฝืน ไม้มันเกะกะก็เลยไม่ได้เอาเข้ามา ก็แค่อาบน้ำ”
“โอเค จะอาบยังไง ไหนทำให้ดูหน่อย” ไม่ขอเถียงว่าฝักบัวอยู่ไกลและผมยังนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ไม้ ขยับไปไหนไม่ได้เพราะยาแก้ปวดเริ่มหมดฤทธิ์ กล้ามเนื้อต้นขาสำแดงอาการปวดถี่ ๆ ก่อนหน้านี้มีความคิดจะกระโดดขาเดียวจนถึงวาล์วน้ำและคงทำไปแล้วถ้าอยู่ตามลำพัง แต่ในเวลาที่มีสายตาอีกคู่จับจ้องผมคงไม่กล้าเสี่ยงดวงด้วยอาภรณ์น้อยชิ้น
“ไม่อยากอาบแล้ว เปมหยิบผ้าผืนเล็กให้หน่อยได้ไหม”
“จะทำอะไร”
“เช็ดตัว ขามันเริ่มเจ็บอีกแล้ว อยากนอน” ได้ยินเขาถอนหายใจแต่ผมไม่กล้าเงยหน้ามอง “เปม เรื่องวันนี้อย่าบอกคนที่บ้านได้ไหม ไม่อยากให้พวกท่านเป็นห่วง”
“ไม่ทันแล้ว” ผมค่อย ๆ หันหน้ามองหาความหมายในคำตอบสั้น ๆ ของคนที่กำลังเอื้อมมือหยิบผ้าที่อยู่ในตู้ติดผนังเหนือหัว “คุณแม่ซันโทรมาตอนที่กำลังติดต่อเรื่องประกัน ฉันบอกท่านไปหมดแล้ว อีกสองสามวันซันได้ฟังคำบ่นจนหูชาแน่ ๆ”
“แม่จะมาหรือ” เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้มสัพยอกพร้อมกับรองผ้าที่อ่างน้ำ บิดมาด ๆ ก่อนจะฉวยข้อมือผมไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “อย่าเกร็งสิ ฉันจะช่วย”
“ไม่เป็นไรฉันทำเองได้ เปมกลับไปนอนต่อเถอะ ส่วนเรื่องแม่ถ้าท่านโทรมาอีกฉันขอคุยเองแล้วกัน” ผมพูดเร็วจนลิ้นพัน แค่นั้นเปมทัตก็หลุดขำทั้งที่คิ้วขมวด
“ซันเคยเช็ดตัวให้ฉันตอนป่วยตั้งหลายครั้ง แล้วพอถึงตาฉันบ้างทำไมต้องปฏิเสธเสียงแข็ง เกรงใจหรือ”
“เปล่า ไม่ได้เกรงใจ”
“แล้วเพราะอะไร ถ้าอาย อย่าลืมว่าตอนม.ปลายฉันเห็นหมดแล้ว”
“เปม เราสัญญากันแล้วว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้” เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่น่าจดจำเท่าไหร่ ถ้าเขาไม่จุดประเด็นขึ้นมาผมเองก็คงจะลืมไปแล้วเหมือนกัน ช่วงใกล้สอบปลายภาคตอนม.สี่มีรายงานกลุ่มต้องรีบทำให้เสร็จก็เลยพากันเฮโลไปนอนบ้านเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านที่ร่มรื่นน่าอยู่มากแต่ติดตรงที่มีข้อเสียเป็นลูกบิดประตูห้องน้ำ ด้วยผลกรรมของการเผางานคงดลบันดาลให้มันชำรุด ความซวยจึงตกอยู่กับคนแรกที่อาบน้ำอย่างผม แล้วใครจะไปคิดล่ะว่าทูนหัวของเพื่อน ๆ เกิดง่วงนอนอยากล้างหน้าขึ้นมาในเวลาเดียวกัน ผมเก็บภาพติดตาเป็นใบหน้าแดงระเรื่อของเปมทัตไปนอนฝันถึงเสียตั้งหลายคืน
“พูดถึงเรื่องตอนนั้นซันเปลี่ยนไปมากเหมือนกันนะ จากที่เป็นฝ่ายไล่ตามมาตลอดแต่ตอนนี้กลับเป็นตัวฉันเอง” เปมเปลี่ยนเรื่องกะทันหันจนบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนแปลงฉับพลัน ที่หายใจติดขัดคงไม่ใช่เพราะความอึดอัดแต่เป็นแรงบีบรัดในอกนี่ต่างหาก เขาไม่สบตาแค่ไล้ผ้าไปตามช่วงแขนและหัวไหล่ “ฉันจะไม่ขอให้ซันเป็นเหมือนเดิม เหมือนตอนที่เราเคยอยู่ด้วยกัน แต่ที่อยากขอคือโอกาสแค่สักครั้ง แล้วต่อจากนี้ฉันจะไม่ขออะไรอีกเลย”
การที่เขาเพิ่งตื่นนอนคงไม่ใช่สาเหตุของความรู้สึกอ่อนไหวจนต้องพูดสิ่งที่เก็บอยู่ในใจ มือที่หยุดอยู่นิ่งทำให้ผมเองก็ไม่กล้าขยับ สมองว่างเปล่าคล้ายตกอยู่ในห้วงความคิด กำแพงมิตรภาพระหว่างเรามันถูกทำลายไปตั้งแต่ตอนไหน ทำไมรังสีความห่วงใยจึงได้แผ่ผินรุนแรงโดยไม่ทันรู้ตัว
“ฉันคิดมาตลอดว่าเปมกลัวการเลิกรา”
“ฉันไม่เคยกลัวเลิกรา แต่ฉันกลัวจะเสียเพื่อนอย่างนายไปมากกว่า” คราวนี้เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเหมือนเป็นเครื่องยืนยันว่าสัตย์จริงทุกคำ “ตอนเลิกกับพี่วินฉันยอมรับว่าเจ็บใจที่ถูกสวมเขา แต่ไม่ได้เสียใจเพราะรักมากมายขนาดนั้น เป็นฝ่ายบอกเลิกก่อนยังไม่สะใจเท่าที่ได้หลอกให้ความหวังเมื่อตอนที่เขากลับมาขอคืนดี แต่ก็ลืมนึกไปว่ามันเป็นดาบสองคม ฉันได้กู้หน้าและเสียของมีค่าไปพร้อม ๆ กัน”
หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างนิ่งเงียบไปนานจนมือของผมเริ่มสั่นเพราะอากาศเย็น เปมคงสังเกตเห็นจึงเดินไปเปิดเครื่องทำน้ำอุ่นแล้วรองผ้ากับสายน้ำก่อนเดินกลับมาเพื่อทำหน้าที่พี่เลี้ยงชั่วคราว ผ้าชื้นไอร้อนเลื่อนไปตามแผ่นหลังก่อนจะหยุดที่ข้างเอวนานเกินความจำเป็นทำให้ผมต้องหันไปมอง “อะไร”
“เปล่า ฉันแค่...ดีใจ”
“ดีใจที่ฉันตกม้าเนี่ยนะ” ประกายวิบวับฉายชัดในดวงตาบ่งชี้ได้ว่าเขากำลังยินดีที่เห็นผมเจ็บปวด
“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงฉันดีใจที่ได้ดูแลซันบ้าง คนอะไรเกือบสิบปีไม่เคยป่วยให้เห็นเลยสักครั้ง” ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมไม่ขอยืนยันว่าสิ่งที่เขาพูดถูกต้องทั้งหมด ผมเคยเป็นหวัดช่วงเปลี่ยนฤดูกาลแต่ไม่ถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อ ทุกครั้งที่ไม่สบายจะอาศัยลูกล่อลูกชนหลบเลี่ยงไม่เจอหน้าใครเพราะกลัวถูกกล่าวหาว่าสำออย อีกทั้งยังอยากดูเท่ในสายตาของเปมทัต ฝันไปได้เลยที่จะเห็นผมหอบสังขารอันอิดโรยไปเผชิญหน้ากับคนที่เจ้าสำอางทุกกระเบียดนิ้ว
“อันที่จริงฉันเห็นซันเจ็บ...ฉันก็เจ็บนะ” เขาคว้าแขนอีกข้างไปซับเบา ๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนมีหมัดหนักฮุกเข้าที่อกซ้าย “แต่มันก็เป็นโอกาสที่ช่วยให้ฉันได้ทำดีชดเชยเรื่องแย่ ๆ ที่เคยทำกับซันไว้เหมือนกัน”
“ทำไมถึงคิดว่าเรื่องแค่นี้จะทดแทนกันได้ แล้วเรื่องเอาคืนนายธาวินก็เหมือนกัน ทำไมทำอะไรไม่ปรึกษาเลย ตอนที่เปมย้ายกลับมาที่นี่เขาไม่ชวนทะเลาะเหมือนทุกทีที่มีปัญหาระหองระแหงกันใช่ไหม”
“ฉันไม่อยากดึงซันเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องยุ่งยาก ทั้งที่ฉลาดเป็นกรดแต่คนหน้าเนื้อใจเสืออย่างรุ่นพี่ยังเชื่อสนิทใจเลยว่าฉันจะยอมกลับไปคบทั้งที่ในอดีตสร้างเรื่องไว้เจ็บแสบ ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเคยพูดให้ร้ายอะไรซันไว้บ้าง แต่ซันไม่จำเป็นต้องเก็บเรื่องไร้สาระแบบนั้นมาใส่ใจเพราะคนที่คิดจะประจบสอพลอพ่อของฉันเพื่อหาลู่ทางความเจริญก้าวหน้าคือตัวเขาเอง ฉันรู้ดีว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาซันทำเพื่อใคร รู้...มาตลอด” ได้ยินเขาพึมพำอะไรอีกสองสามคำก่อนจะเดินไปชุบน้ำมาใหม่แล้วส่งต่อให้ผม “ที่เหลือจัดการเองนะ ฉันจะรออยู่หน้าประตู เสร็จเมื่อไหร่ก็เรียกแล้วกัน” ผมพยักหน้าก่อนพูดขอบคุณเบา ๆ
น่าหงุดหงิดไม่ใช่เล่นเลยที่ต้องมานอนหายใจทิ้งไปหลายต่อหลายชั่วโมงโดยไม่เกิดประโยชน์ คุณยายขวัญเรือนใช้ให้คนครัวคอยมาส่งข้าวส่งน้ำตลอดสองวันที่ผ่านมา ส่วนเปมทัตนั้นหายตัวไปตั้งแต่เช้าตรู่ คืนก่อนหลังจากผมจัดการธุระตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาขอตัวอาบน้ำต่อก่อนจะหลับสนิททันทีที่หัวถึงหมอน ถ้าคุณประภัสสรทราบว่าผมใช้แรงงานลูกท่านจนหมดมาดคุณหนูแบบนี้ ผมคงไม่มีหน้าไปพบคนตระกูลพิรัตน์ไพศาลอีกแล้ว
พูดถึงแม่ของเปมทัต ท่านจะเหงาหรือเปล่าที่ผมยึดลูกชายของท่านไว้กับตัวเองแบบนี้ คุณโฉมฉายที่มีทายาทถึงสองหน่อยังบ่นเช้าเย็นว่าคิดถึง แต่เปมเป็นลูกคนเดียว ผมก็ได้แต่หวังว่าเขาจะหาเวลาว่างโทรกลับบ้านบ้างเพราะต่อหน้าผมแทบไม่เคยเห็นเขาหยิบจับเครื่องมือสื่อสารเลยสักครั้ง
“ซัน มีคนมาหาแหนะ” เปมในเสื้อยืดสีดำเปิดประตูเข้ามาตอนที่ผมกำลังนั่งดูบัญชีไปพลางอ่านข่าวในโทรศัพท์ไปพลางเพื่อฆ่าเวลา เขาเสยผมที่ปรกหน้าขณะก้าวเข้ามาก้มมองเอกสารที่ผมกำลังกรอกข้อมูล รู้สึกถึงลางร้ายจนต้องรีบถามสวนกลับว่าใคร
“ไปดูเองดีกว่า ส่วนสมุดบัญชีเล่มนี้พอแค่นี้เถอะ ฉันเห็นแล้วเหนื่อยแทน” ผมวางปากกาก่อนจะหันไปคว้าไม้ค้ำ ได้เปมช่วยพยุงอีกแรงเพื่อพาเดินไปทางคาเฟ่ ด้วยความใกล้ชิดทำให้ผมได้กลิ่นดินที่ติดตัวเขามา “วันนี้เปมทำอะไร ไม่ได้อยู่ที่ร้านขายของที่ระลึกหรอกหรือ”
“รู้ได้ยังไง หรือว่าได้กลิ่นเหงื่อ” เขายกคอเสื้อขึ้นมาพิสูจน์แต่ผมบอกปัด “เมื่อกี้ไปช่วยพี่เมฆพรวนดินกับแต่งกิ่งต้นแวววิเชียร คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กอย่างเรย์จะปลูกไม้ประดับเก่งขนาดนี้ ทั้งที่แปลงไม่ใช่เล็ก ๆ เลย”
“เรย์มีพรสวรรค์หลายอย่าง ทำอาหารก็อร่อย ขนมไทยโบราณหาทานยากยังทำเป็นเลย” ผมจงใจเปลี่ยนเรื่องเพราะความจริงนอกจากกลิ่นอายไอแดดแล้วยังมีความหอมหวานแปลก ๆ ที่เป็นกลิ่นกายของเขาจริง ๆ ไม่ใช่โคโลญจ์หรือน้ำหอม ยกมือขึ้นปัดปลายจมูกเพื่อปกปิดความคิดทั้งที่ผมควรกังวลว่าจะรับมือกับถ้อยคำพร่ำบ่นเพราะรักของแม่ได้อย่างไร
แต่ที่ไหนได้...
“ซันนี่!” ทัศนัยยืนยิ้มร่าอยู่หน้าประตูคาเฟ่พร้อมด้วยไอ้คุณชายในชุดลำลองสีสะอาดตา ซึ่งค่อนข้างคอนทราสต์กับฉากหลังไม่น้อยเพราะมีลูกค้ากลุ่มใหญ่กำลังยกกล้องโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปประธานบริษัทอัญมณีเป็นคนดัง ผมยืนตกตะลึงได้ครู่เดียวก็ถูกตุ๊กตาหมีถลาเข้ากอดทั้งตัว “คิดถึงว่ะ”
“ที่จริงฉันจะพาสองคนนี้ไปหาซันที่ห้อง แต่กลัวว่าซันจะเบื่อที่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในบ้านทั้งวัน เลยพาเดินออกมายืดเส้นยืดสายบ้าง” เปมที่ยังช่วยประคองโน้มตัวมากระซิบบอก ผมยิ้มตอบความปรารถนาดี
“คิดถึงแล้วทำไมเพิ่งมา”
“ตรัสอะดิ ทำงานตลอดไม่เคยว่างเลย พอขอขับรถมาเองมันก็ไม่ยอม”
“แล้วเท็ตเป็นไง สบายดีนะ”
“สบายดี ไม่ได้ไปเล่นซนจนตกม้าที่ไหน” คนปากร้ายโดนผมดีดผึงเข้าที่หน้าผากจนร้องโอย ชำเลืองมองสีหน้าอิ่มอกอิ่มใจของไอ้ตรัสที่ยืนอยู่ไม่ไกลแล้วนึกหมั่นไส้ขึ้นมาติดหมัด เราแลกรอยยิ้มกันเสี้ยววินาทีก่อนเปมทัตจะช่วยรับรองแขกด้วยน้ำองุ่นที่โต๊ะยาว เท็ตคงตื่นเต้นกับบรรยากาศรอบตัวเพราะนั่งสับขาอยู่ไม่สุขเหมือนอยากเดินชมสถานที่เต็มแก่ แต่ตรัสปรามไว้เพราะกลัวว่าแสงแดดของเที่ยงวันจะทำร้ายคนผิวเนียน
“นี่ซันเจ็บจริงหรือแค่อยากอ้อนคุณหนูอ้น”
“ลองดูไหม เดี๋ยวพาไปจำลองเหตุการณ์ที่คอกแล้วจะได้รู้ว่าฉันเจ็บจริงหรือหลอก” เท็ตส่ายหน้าพัลวัน มันน่ารักสมกับที่ไอ้เทพบุตรมันคลั่งรักจริง ๆ นั่นแหละผมไม่เถียง แต่ความทะเล้นก็คู่ขนานไปกับความน่าเอ็นดู ไม่รู้จะดีใจกับไอ้ตรัสดีไหม “เปมเป็นคนโทรบอกใช่ไหมเรื่องฉันตกม้า”
“อือ โทรบอกตรัส ส่วนไอ้แซนเดี๋ยวตอนเย็นก็คงตามมา” ผมเลิกคิ้วทันทีที่ได้ยินชื่อน้องชายครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ และส่วนใหญ่จะได้ยินด้วยน้ำเสียงติดใจน้อยของแม่มากกว่า หันมองคนที่ถูกกล่าวถึงกำลังยิ้มหวานให้กับลูกค้าผู้หญิงคนหนึ่งที่เคาน์เตอร์คิดเงิน สักวันผมจะหาสายสะพายมาให้พร้อมตำแหน่งขวัญใจมหาชน
“เท็ตโทรคุยกับมันบ่อยไหม”
“แซนเหรอ ก็บ่อยนะ เกือบทุกอาทิตย์เลยหลังกลับจากบริษัท ส่วนใหญ่จะโทรคุยเรื่องทั่วไป แต่พักหลังมานี่มันชอบโทรมาปรึกษาเรื่องอื่น”
“ปรึกษา...เรื่องอะไร”
“บอกไม่ได้ ไว้มันพร้อมเมื่อไหร่ก็คงจะเล่าให้ซันฟังเอง ห้ามบอกมันด้วยว่ากูพูดเรื่องนี้” พูดจบก็หันขวับมองคนนั่งข้าง ๆ เหมือนหลุดปาก สงสัยวิชาภาษาไทยของคู่รักดีเด่นจะยังไม่แตกฉาน ทัศนัยจึงพ่นสำเนียงพ่อขุนรามมาคำโต ส่วนไอ้คุณชายคงกลัวน้ำลายบูดถึงได้ตัดสินใจเอ่ยถามเป็นคำแรก
“เจ็บมากหรือเปล่า พักมาตั้งสองสามวันแล้วทำไมยังเดินกะเผลก”
“ไม่ค่อยเจ็บแล้ว แต่หมอไม่ให้ลงน้ำหนักที่เท้าซ้ายมากก็เลยเป็นอย่างที่เห็น แล้วนี่มึงมีเวลาว่างได้ไง นึกว่าหายใจเป็นเพชรเป็นพลอยไปแล้ว” เห็นเท็ตแอบยกนิ้วขึ้นมาชมเชยที่ช่วยพูดสิ่งที่อยู่ในใจ
“ที่บริษัทกำลังยุ่ง ๆ เรื่องงานรับตำแหน่งก็เลยหลบมา”
“ใคร รับตำแหน่งอะไร” มันทำปากคำว่ากูเร็วจนเกือบมองไม่ทันเพื่อหลบสายตาของเท็ต ก่อนจะพูดออกเสียงในประโยคถัดมา “งานต้อนรับประธานคนใหม่รวมกับงานเลี้ยงประจำปี ความจริงก็ทำตำแหน่งนี้อย่างเต็มตัวมาสักพักแล้วแต่คุณปรมัตถ์กับคุณเทวัญอยากให้มันเป็นทางการ”
“งานมีเมื่อไหร่ จัดที่ไหน”
“โรงแรมเดียวกับที่จัดงานแต่งคุณปรมัตถ์นั่นแหละ อีกสองสัปดาห์ จะหายทันไหมอยากให้ไปด้วยกัน”
“อาทิตย์หน้าหมอนัดดูอาการ ค่อยบอกอีกทีตอนนั้นแล้วกันว่าไปได้ไหม ต้องดูสภาพกล้ามเนื้อต่อไปอีกหน่อยเพราะกลัวว่ามันจะเจ็บเรื้อรัง แต่กูว่ามันก็ไม่ค่อยระบมเหมือนวันแรกแล้ว ช่วงนั้นนั่งแล้วแทบไม่อยากลุกเลย”
“ได้พยาบาลดีล่ะสิ” เท็ตที่เมื่อครู่หันรีหันขวางจู่ ๆ ก็หันมาพูดหน้าตาเฉย หลงนึกว่าไม่ได้ฟังว่าคนอื่นกำลังคุยอะไรกัน “แล้วสรุปยังไงเรื่องซันกับอ้น คบกันแล้วเหรอ”
“ยัง ฉันยังคบกับฐาอยู่” อยากขำแต่ก็ขำไม่ออกที่เห็นเท็ตเบิกตากว้างประหนึ่งเพิ่งรับรู้ว่าอีกห้าวินาทีอุกาบาตจะชนโลก “จริงดิ ยังคบกันอยู่จริงดิ นึกว่าเลิกคุยกันตั้งแต่ซันไปเยอรมันแล้วเสียอีก”
“เปล่า น้องฐายังโทรมาหาตลอด ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันก็เลยไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธการรับสาย อีกอย่างน้องเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย คนผิดคือฉันเองที่โลเลและคิดน้อย จริง ๆ เมื่อเช้าก็เพิ่งคุยกัน รู้แล้วด้วยว่าฉันตกม้าแต่ไม่รู้ว่าจะหาเวลาว่างมาเยี่ยมได้หรือเปล่า” ผมไม่รู้ตัวเลยว่าตลอดบทสนทนาคนที่คิดว่าอยู่ไกลเกินได้ยินจะมายืนซ้อนหลังแล้ววางแก้วน้ำแร่ลงตรงหน้าพร้อมยาก่อนอาหาร เขาไม่พูดอะไรเลย แค่เดินกลับไปเงียบ ๆ
“มึงว่าอ้นของมึงดูแปลกตาไปบ้างไหม”
ผมทันเห็นการหยักยิ้มที่มุมปากเล็ก ๆ ก่อนตรัสจะถามกลับ “หมายความว่าไง”
“หมายถึงรูปลักษณ์ภาพนอก ไม่ก็การแสดงออกอะไรแบบนี้”
“ก็ไม่นะ เหมือนเดิมทุกอย่างเลย ยกเว้นทรงผมกับสีผิว” ริมฝีปากระเรื่อชื้นน้ำองุ่นที่ไอ้ตรัสหันมองเป็นพัก ๆ เป็นฝ่ายตอบบ้าง ”อ้นผิวคล้ำลงคงเพราะแดด ส่วนทรงผมก็เห็น ๆ กันอยู่ ไม่เคยเห็นเปมทัตปล่อยยาวแล้วมัดแบบนั้นเลย เท่ดี กูไว้บ้างดีไหม”
“ลองอ้อนตรัสดูสิ กูไม่มีสิทธิ์ออกความเห็น”
“อย่ารวนสิครับ ว่าแต่ซันถามแบบนี้จะสื่ออะไร อ้นไม่เหมือนเดิมยังไง”
“พูดถึงความสูง หน้าตา หรือว่านิสัย ดูเปลี่ยนไปบ้างไหม” เท็ตคงไม่เข้าใจในคำถามของผมจริง ๆ ถึงได้ส่ายหน้าพลางนั่งลูบเส้นผมตัวเองแทนการคิดคำตอบก่อนจะลุกไปเดินเล่นในร้านของฝาก ผิดกับอีกคนที่เริ่มอรัมภบทถึงนิทานอุปมาน
“อ้นคงเข้าใจถูกแล้วจริง ๆ เรื่องความเคยชิน เหมือนกับสิ่งของสักชิ้นที่เห็นเป็นประจำทุกวันจนชินตา ไม่รู้เลยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมามันเปลี่ยนแปลงอย่างไรบ้าง หาความแตกต่างไม่พบจนกระทั่งวันหนึ่งที่สูญเสียมันไป กว่าจะกลับมาค้นเจออีกครั้งรูปลักษณ์ที่เคยจำได้ก็เริ่มเลือนหาย แทนที่ด้วยรูปโฉมใหม่ที่ไม่ได้แปลกไปจากครั้งสุดท้ายที่เจอเลย” ตรัสเล่าช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงเรื่อยเฉื่อย แต่ผมกลับจับใจความได้ชัดเจนทุกพยางค์
“เรื่องความสูง อ้นสูงทันมึงตั้งแต่ม.ห้าแล้วซัน ส่วนหน้าตากูก็ไม่เห็นว่ามันเปลี่ยนไปตรงไหน มันไม่ได้เป็นเจ้าหญิงของใคร ๆ มานานแล้ว หนวดเครายาวเร็วกว่ากูเสียอีก ส่วนนิสัยต้องให้ไล่เลียงไหมว่ามันตรงกันข้ามกับหน้าสวย ๆ ของมันทุกอย่างเลย” ผมไม่ตอบแต่นั่งหายใจทิ้งไปหลายนาที ก่อนจะก้มหน้าลงหยิบยาขึ้นกรอกปาก
“มีสมมติฐานง่าย ๆ จากทฤษฎีของลูกชายท่านทูตบอกเอาไว้ว่า...มึงอาจจะเห็นมันเป็นแค่ตัวแทนของผู้หญิงคนหนึ่งท่ามกลางลิงทโมนในโรงเรียนชายล้วน ผิวพรรณที่ไม่ได้หยาบกร้านกับตาสีน้ำตาลเป็นต้นเหตุให้ทุกคนแต่งตั้งฉายาว่าเจ้าหญิง แต่รู้หรือเปล่าว่าเจ้าตัวคิดว่าคำชมพวกนั้นเป็นปมด้อย และรู้หรือเปล่าว่ามันเองก็ไม่ได้ทรมานน้อยไปกว่าใครที่ต้องข่มใจไม่ให้รู้สึกลึกซึ้งกับเพื่อนสนิท”
จนถึงตรงนี้...สมองของผมทำงานเหมือนไฟฟ้าลัดวงจร
“กูเองก็เพิ่งรู้ว่ามันคิดแบบนี้ตอนที่มันลาออกจากสถานทูต อ้นโทรหากูทุกวันตั้งแต่มึงหนีกลับมาโดยไม่บอกใคร” ผมหันมองคนที่ยังยิ้มได้ทั้งที่มีลูกค้ารุมล้อมจนไม่เป็นอันทำอะไร เขามีความรับผิดชอบสูงแต่ยังติดนิสัยขี้เกรงใจ “ลองทบทวนดูแล้วกัน ว่ามึงชอบที่มันเป็นมัน หรือแค่ผูกใจไว้กับคำว่ารักครั้งแรก”
ผมสามารถตอบได้ทันทีโดยไม่ต้องไตร่ตรองให้เสียเวลา แต่ของแบบนี้ผมขอเก็บไว้พูดกับเจ้าตัวในเวลาที่เหมาะสมจะดีกว่า ส่วนท่านผู้ประสงค์ดีเองนั่นแหละที่ควรระวังศัพท์แสงให้มากกว่านี้เพราะเกรงว่าคนที่กำลังก้าวกลับมานั่งที่โต๊ะจะได้ยินคำแสลงหู
“คุกกี้มะพร้าวกับลูกเกดอร่อยมากเลยว่ะ อ้นแกะให้ก็เลยแอบชิมไปหลายชิ้นเลย ไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับคุณเจ้าของสวนสัตว์”
“จะว่าอะไรได้ พนักงานขายเองยังแอบกินทุกวันเลย หิวหรือยัง ไปหาอะไรกินข้างนอกกันไหม”
“อย่าเพิ่ง ขอเดินดูรอบ ๆ ก่อนได้หรือเปล่าแดดร่มนานแล้ว ไปด้วยกันนะตรัส” สังเกตจากสีหน้าอ้อนได้อ้อนเอา ไอ้คุณชายไม่มีทางปฏิเสธได้แน่นอน
เปมทัตเดินกลับมาหาผมอีกครั้งหลังจากปิดร้านเรียบร้อยแล้ว ก่อนหน้านี้ท่านตรัสและเท็ดดี้แบร์ตกลงกันได้ว่าจะฝากท้องมื้อเย็นเป็นร้านอาหารแนวการ์เดนลอฟท์ที่ขับรถไปไม่เกินยี่สิบนาที ผมขอเวลาแต่งตัวโดยให้แขกสองคนไปรอที่รถแล้วจะรีบตามไป โดยมีเปมทัตเป็นขาที่สามพากลับมาที่บ้าน
“โทรคุยกันบ่อยหรือ กับนิษฐา” ผมที่กำลังค้นกางเกงในตู้เสื้อผ้าต้องชะงักมือแล้วหันมองเจ้าของคำถาม
“ไม่บ่อย ทำไม”
“ฉันให้ซันอยู่ที่ห้องเพราะอยากให้พักผ่อน ไม่ใช่ฆ่าเวลาด้วยการโทรหาใครก็ได้ เข้าใจหรือเปล่า”
“ฉันไม่ได้เป็นฝ่ายโทรไป ส่วนใหญ่น้องโทรมาเอง”
“ข้ออ้างมีตั้งเยอะแยะ ทำงาน นอนหลับ ไม่สบาย หรืออะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่คุยกันลับหลังฉันแบบนี้ เพราะต่อหน้าฉันเห็นแต่ซันโทรหาคนที่บ้านอย่างเดียว” ผมต้องวิเคราะห์อีกพักใหญ่ว่าทำอะไรผิด กว่าจะบรรลุก็ตอนที่ผมเลือกได้แล้วว่าจะใส่เชิ้ตสีไหน ซึ่งคนผิดไม่ใช่ใครหรอก แต่เป็นเขาเองที่จู่ ๆ ก็ชวนทะเลาะ
หลังจากที่พยายามจะเดินตัวตรงแต่ไม่เป็นผล ผมจึงหันไปคว้าแขนคนข้างตัวแทนไม้เท้าที่ไม่ได้เอามาด้วย เราเถียงกันที่บ้านอยู่พักใหญ่เนื่องจากผมไม่อยากดูเหมือนคนพิการในที่สาธารณะ ทว่าท้ายที่สุดเปมก็ยอมแพ้แม้จะแกล้งทำเป็นใจร้ายไม่ช่วยพยุงเดินแต่ก็ไม่สะบัดแขนหนี
ตรัสเปลี่ยนรถคันใหม่ไม่คุ้นตาแต่ผมก็พอจะแยกแยะได้ว่าไอ้หมีมันคงไม่ขับตามมาอีกคันให้สิ้นเปลืองน้ำมัน และรถที่เพิ่งจอดเทียบหน้ารั้วก็ไม่ใช่รถของไอ้แซนเหมือนกัน เมื่อครู่ที่โทรถามมันก็นัดกันไว้ว่าจะไปเจอที่ร้านอาหารเลย ผมจึงไม่แน่ใจว่าลูกค้าที่มาใหม่จะจำเวลาฟาร์มปิดผิดหรือเปล่า
“น้องซัน”
“แม่...” เปมคงรู้สึกได้ว่าผมกำมือที่แขนของเขาแน่นมาก เพราะไม่ได้มีแต่แม่ของผมที่ก้าวลงจากรถคันนั้น คุณประภัสสรแม่ของเปมทัตก็ส่งยิ้มสวยเหมือนลูกชายตามมาติด ๆ และถ้าเรื่องประหลาดใจในเย็นวันนี้ยังเล่นงานไม่สาสม คนขับรถก็ไม่ใช่พนักงานของบ้านใดบ้านหนึ่งเหมือนกัน
แต่เป็น...นายธาวิน
▩▩▩
-
โอ๊ยยยย ค้าง…………อยากอ่านต่อแล้ว
ทำ e-book ขายเถอะคะ ไม่อยากรอ
:o12:
-
ค้างมากกกกกกกก มาต่อไวๆๆๆเถอะค่า :katai4: :katai4:
-
o13
-
เอาเข้าไป เรื่องกำลังจะดีข้น ตัวแปรโผล่กันมาพรึบพั่บ
-
โอ้ย!!!!! อยากอ่านต่อเลยอ่ะ จะต่อประโยคให้ซันเลยว่า "วันนี้เป็นวันพบญาติ" รึเปล่าครับ 555555
อะไรมันจะมากันแบบไม่ได้นัดหมาย สู้ๆนะซันและคุณเปมด้วยจ้า :mew5:
-
ลุ้น :ling1: :ling1: :ling1:
ตรัส เท็ต :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ชอบเวลาเท็ตอ้อนตรัส
เอาล่ะสิ ซันศัตรูหัวใจคนเก่าก็มาด้วย
แต่ซันคงสบายใจแล้ว เพราะอ้นบอกให้ฟังแล้ว
ซัน ก็รีบดีกับอ้นเถอะ อ้นมาง้อซันแล้วนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กำลังจะดีกันอยู่แล้วเชียว วินจะกลับมาทำไมเนี่ย :katai4: :katai4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แล้วเดี่ยวน้องฐา ก็จะตามมาใช่มั้ยคะ :katai1:
-
ทฤษฎี : บทที่ 14
สิ่งที่ซ่อนอยู่ในความโชคร้ายของมื้ออาหารที่สุดแสนเก้อเขินคือผมสามารถพิสูจน์ได้ด้วยตาตัวเองว่านายธาวินกับเปมทัตตัดขาดความสัมพันธ์กันจริงหรือไม่ ด้วยความที่เป็นคนประจักษนิยมผมจึงเฝ้ามองอากัปกิริยาของทุกคนรอบโต๊ะโดยเฉพาะท่านผู้อาวุโสทั้งสองที่กำลังสนทนาภาษาผู้หญิง
“แม่บอกแล้วไงว่าวันนี้มีงานเลี้ยงเกษียณของคนรู้จักที่โรงแรมแถวนี้ ไม่มีเจตนาจะมาตำหนิเราเรื่องตกม้าอย่างที่พูดเล่นกับน้องอ้นทางโทรศัพท์ ไม่เห็นต้องทำหน้าน่ากลัวอย่างนั้นเลย” แม่ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะพูดข้ามศีรษะของตรัสและเท็ตมาถึงผม ส่วนคุณประภัสสรและน้องอ้นของแม่กับอดีตคนรักของเขานั่งอยู่ข้างกันอีกฝั่งหนึ่งพร้อมด้วยไอ้แซนที่เมื่อแรกเห็นหน้าผมอยากจะคว้าไหล่มันมาต่อยแรง ๆ ให้สาสมกับความคิดถึง แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่สวมกอดแน่น ๆ หนึ่งทีก่อนมันจะถูกคุณโฉมฉายสวดเสียกัณฑ์ใหญ่เป็นการชดเชย
“ผมแค่รู้สึกเพลีย ๆ ครับแม่”
“เจ็บแผลตรงไหนหรือเปล่าลูก” เป็นเสียงของคุณประภัสสรที่แสดงความโอบอ้อมอารี ส่วนลูกชายตัวจริงที่นั่งจ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้วเลิกคิ้วสูงก่อนทำท่าจะลุกขึ้นมาหา แต่ผมยกฝ่ามือขึ้นปราม
“ไม่ครับ ไม่ใช่แบบนั้น วันนี้ช่วงบ่ายอากาศค่อนข้างร้อนผมคงเพลียแดดเพราะไม่ได้ออกจากห้องหลายวันแล้ว” เปมทัตหรี่ตาเหมือนรู้ทัน ใครจะไปคิดล่ะว่าการสวมบทบาทเป็นนักสืบของผมจะแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนขนาดนี้ ไม่มีพรสวรรค์เอาเสียเลย
“ไม่เป็นไรแน่นะ” เท็ตที่นั่งข้างกันหันมากระซิบถาม ก่อนห่วงใยคนอื่นผมว่ามันควรเก็บอาการตื่นตะหนกเมื่อเห็นบริกรนำชีสกรูว์แยร์กับผลไม้ถาดใหญ่และไวน์ปีโนนัวร์มาเสิร์ฟ เดาได้ทันทีว่าท่านตรัสไม่เคยพาสุดที่รักผู้ติดดินของมันไปทานดินเนอร์แฟนซี
“กูไม่เป็นไร แต่ชีสนั่นน่ะกินเป็นหรือเปล่า”
“ไม่เป็นว่ะ ปกติกินกับพิซซ่าเพิ่งรู้ว่ามันเอามากินคู่กับผลไม้ได้ด้วย”
“ชีสมันมีหลายชนิดเหมือนนมนั่นแหละ ทั้งนมวัว นมควาย นมแพะ ที่อยู่บนหน้าพิซซ่าส่วนใหญ่จะเป็นมอซซาเรลลา ส่วนชีสกรูว์แยร์เนี่ยตั้งชื่อตามเมืองต้นกำเนิดในสวิสเซอร์แลนด์ รสชาติออกหวานและติดเค็มนิดหน่อย อะลองดู กินกับองุ่นนี่ก่อนก็ได้ ถ้าไม่ชอบก็นั่งจิบไวน์ไปเฉย ๆ แล้วไม่ต้องพูดมาก” ทัศนัยรับไปชิมตามประสาคนซื่อก่อนจะเบ้หน้าแล้วคว้าแก้วไวน์มากระดก
“กลิ่นมันแปลกไปหน่อย กูขอกินแต่ผลไม้แทนแล้วกัน” ไอ้หมีทำตามที่ปากว่าได้ครู่เดียวก็เปลี่ยนเรื่องคุยวกเข้าตัวผม “ว่าแต่รุ่นพี่ธาวินคนนั้นเขากลับมาทำไมไหนว่าตามอ้นไปทำงานที่เยอรมัน หรือว่าอุปทานหมู่ยกโขยงลาออกตามพวกมึงมาอีกคน ฟังดูน่าสนุกดีเหมือนหนังอินเดียที่วิ่งไล่จับกันข้ามประเทศ” เท็ตรับรู้ตัวตนของหมอนั่นได้ก็เพราะก่อนเดินทางมายังร้านอาหารมีการแนะนำตัวอย่างย่อ ด้วยว่าคนแปลกหน้าในกลุ่มพวกเรามีแค่นายธาวินเพียงคนเดียวจึงไม่จำเป็นต้องยืดเยื้อให้มากความ
“ตลก เห็นเป็นเรื่องตลกไปหมด เท็ตถามทำไม”
“คือกูนั่งมองเขามาสักพักแล้วนะ แล้วความคิดของกูมันบอกว่าเขาคล้ายมึงมากเลยอะซัน กูไม่ได้พูดถึงหน้าตาหรอกเพราะคงไม่มีใครคล้ายมึงเท่าไอ้แซนอีกแล้ว แต่กูหมายถึงบุคลิกภาพ อย่างเช่นการแสดงสีหน้าหรือว่าการวางตัว ออร่าพี่เขาเหมือนมึงมากจริง ๆ มึงพอจะเข้าใจที่กูพูดไหมวะ” เข้าใจไม่เข้าใจไม่รู้ แต่เมื่อมองผ่านใบหน้าของคนที่พูดฉอด ๆ แต่รักษาระดับความเบาได้อย่างน่าทึ่งก็พบกับการรอยยิ้มเล็ก ๆ ของไอ้เทพบุตรเหมือนกับว่ามันกำลังตั้งใจฟังทุกประโยคที่คนรักของมันพยายามอธิบาย แล้วเห็นพ้องต้องกันโดยไม่ปริปากสักคำ
“ยังไง”
“ไม่รู้สิ บางทีมันอาจจะมีเหตผลบางอย่างซ่อนอยู่ในความคล้ายคลึงนี้ก็ได้”
ก่อนกลับนายธาวินร้องขอให้เปมทัตไปคุยกับเขาเป็นการส่วนตัวบริเวณสวนไม้ดัดด้านหน้าร้านก่อนที่จะพาคุณแม่ทั้งสองไปยังโรงแรมที่พวกท่านติดต่อสำรองที่พักไว้ แม่ของผมท่านทราบดีอยู่แล้วว่าที่ฟาร์มไม่มีพื้นที่เพียงพอสำหรับทุกคน ส่วนผมใช้เวลาช่วงนี้สาวไส้ไอ้น้องชายฝาแฝดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมามันทำอะไรที่ไหนกับใคร
“กูก็อยู่ที่รีสอร์ทคุณพีนั่นแหละ ที่เดิม ถ้ากูเปลี่ยนงานมึงก็รู้เป็นคนแรกอยู่แล้ว”
“แล้วทำไมไม่โทรหาแม่บ้าง”
“คนเรามันก็ต้องมีโหมดอึดอัดใจกันบ้างไม่ใช่หรือวะ กูกลัวว่าถ้าโทรไปแล้วจะหลุดปากเรื่องที่ไม่สมควรพูดเอามาก ๆ ซึ่งมันร้ายแรงถึงขนาดที่ว่าถ้าแม่รู้ ท่านอาจจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนคนที่อยากเป็นฝ่ายตัดขาดการติดต่อก็คือตัวท่านเอง”
“มันเรื่องอะไรกันแน่วะแซน ทำไมแม่ต้องโกรธขนาดนั้น หลอกถามเอาจากเท็ตมันก็ไม่ยอมพูด บอกแต่ว่าถ้ามึงพร้อมก็คงจะเล่าเอง แล้วเมื่อไหร่มึงจะพร้อมสักที”
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ หยุดเรื่องของกูไว้แค่นี้เถอะ เรามาคุยเรื่องของมึงกับลูกชายคุณประภัสสรกันดีกว่า ยังไงวะ สรุปอ้นมันตามมึงมาทำอะไรที่นี่”
“ปรับความเข้าใจ แต่ไม่รู้ทำไมถึงยังไม่ยอมกลับบ้านสักที ที่ฟาร์มขาดคนก็เรื่องหนึ่งเพราะแค่กูโทรเรียกคนที่เคยมาสมัครเขาก็พร้อมเริ่มงานได้ทันที”
“ไม่ใช่ว่าเพิ่งรู้ใจตัวเองหรอกหรือ”
“ไอ้ตรัสเองก็พูดอะไรทำนองนี้เหมือนกัน แต่กูไม่อยากเก็บเอาคำพูดไม่ชัดเจนมาคิดมากเพราะตัวอย่างก็มีให้เห็น ดูอย่างไอ้หมีก่อนหน้านี้สิ ความสัมพันธ์ทางกายล่วงหน้าไปถึงไหนต่อไหน แต่กลับหลอกหัวใจตัวเองว่าไม่ได้คิดอะไร”
“แต่รอบนี้กูเห็นเองกับตา ที่โต๊ะอาหารอ้นมองมึงอย่างกับว่าถ้ากะพริบตาแล้วมึงจะหายตัวไปอีกรอบอย่างนั้นแหละ ปกติมันเป็นคนเก็บอาการจะตายไป”
“แปลกตรงไหน เขาแค่อยากสังเกตปฏิกิริยาของกูที่เห็นนายธาวินตัวเป็น ๆ มานั่งให้เหม็นขี้หน้า คนบ้าอะไรตายยากฉิบ คิดว่าชาตินี้จะไม่ต้องเจอกันแล้วเสียอีก”
“เออ กูเองก็ไม่ถูกชะตา กูอยากขอโทษมึงเรื่องน้องฐาด้วย รู้ทั้งรู้ว่ามึงเป็นพวกปฏิเสธคนไม่เป็นแต่ก็ยังอุตริอยากเป็นพ่อสื่อช่วยทอดสะพานมาให้ กูก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่เลยเถิดจนกู่ไม่กลับ อยากทำอะไรก็รีบทำเถอะ กูเริ่มคิดได้แล้วว่าถ้าปล่อยให้คาราคาซังแบบนี้น้องจะยิ่งน่าสงสาร นิษฐาเป็นเด็กดี ในอนาคตอาจจะเจอคนที่รักและจริงใจไม่ตีค่าแค่เป็นตัวแทนของใครเหมือนอย่างที่พวกเราทำลงไป”
“ต้องบอกน้องด้วยไหมว่าทั้งหมดเป็นแผนของมึงกับเท็ต”
“อย่าเชียวนะเว้ย ถึงขั้นเสียหมามองหน้าไม่ติดเลยเถอะ กูนี่รุ่นพี่ดีเด่นเลยนะครับ บอกไม่ได้เด็ดขาด”
“กูต้องรับผิดคนเดียวเลยอย่างนั้นสิ”
“ใช่ เพราะคนที่จูบนิษฐามีแค่มึงคนเดียว” แซนมันยกยิ้มมุมปากเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่เพราะเสียงที่ดังขึ้นชิดท้ายทอยของผมทำให้อากาศที่เย็นอยู่แล้วถึงขั้นติดลบ “กลับกันหรือยัง”
“ปะ...ไปสิ” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องติดอ่าง แค่เห็นประกายแวววาวในดวงตาของน้องชายแล้วพอจะอ่านสถานการณ์ได้อย่างเดียวว่ามันจงใจเปิดเผยความลับ
ศาสตราวุธ...ไอ้คนทรยศ
หลังจากตรัสขับรถมาส่งผมกับเปมทัตที่ฟาร์มแล้วต้องเดินทางกลับเมืองหลวงทันทีเพราะวันรุ่งขึ้นมีงานสำคัญรออยู่ ส่วนไอ้แซนตัดสินใจวอล์คอินพักโรงแรมเดียวกันกับแม่ด้วยว่ามีเรื่องให้เทศนากันยาว ผมจะไม่ขอแสดงความเห็นใจใด ๆ เพราะมันก็สร้างเรื่องเอาไว้ได้เจ็บแสบไม่ต่างกัน
เปมรับแล็ปท็อปที่ดูคุ้นตามาจากเท็ตก่อนจะร่ำลากันพอเป็นพิธี ส่วนผมแค่อวยพรให้คู่รักทรหดเดินทางอย่างปลอดภัยและสัญญาว่าจะรีบรักษาตัวให้หายเพื่องานรับตำแหน่งประธานของไอ้คุณชาย ซึ่งดูจากลักษณะการก้าวย่างของผมในตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงและคงหายทันสัปดาห์หน้า
แต่ปัญหาที่น่ากังวลเห็นจะเป็นคนที่กลับถึงบ้านก็หลบไปอาบน้ำโดยไม่พูดไม่จา ปล่อยให้ผมนั่งมองคอมพิวเตอร์ของเขาที่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า เปมทัตคงเบื่อการนอนฟังเสียงแมลงกับสายลมแล้วจริง ๆ
“เอามาคอมฯ มาดูหนังฟังเพลง ที่นี่น่าเบื่อขนาดนั้นเลยหรือ” อยากรู้ก็ต้องถามเมื่อคนที่ตอบได้ก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดลำลอง แต่คำตอบมันค่อนข้างพลิกโผไปแสนไกล
“เอามาทำบัญชี เห็นซันนั่งทำแบบแมนนวลอยู่ได้ ว่างมากนักหรือไง”
“ก็...ไม่ได้ยุ่งอะไรนี่”
“แต่แบบนี้มันน่าเชื่อถือมากกว่า ฉันบอกให้ตรัสลงโปรแกรมไว้แล้วด้วย พรุ่งนี้ถ้าไม่ได้ทำอะไรก็ลองกรอกข้อมูลดูแล้วกัน เดี๋ยวฉันช่วยตรวจสอบให้”
“ขอบใจ” ผมพูดเบา ๆ ก่อนเดินกะโผลกกะเผลกไปอาบน้ำบ้าง คาดหวังว่าหลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วจะเห็นเปมทัตนอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อยล้าเหมือนอย่างที่ผ่านมา แต่วันนี้เขากลับยังนอนพิงพนักเตียงในมือถือโทรศัพท์เหมือนกำลังพิมพ์อะไรบางอย่าง กระทั่งเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมเขาก็วางอุปกรณ์สื่อสารลงข้างหมอน ก่อนจะเลื่อนตัวลงนอนมองผมเดินไปปิดไฟจนเหลือเพียงแสงจากโคมหน้าบ้านที่เล็ดลอดบานหน้าต่างเข้ามา
“ไม่ง่วงหรือ” ผมถามขณะแทรกตัวใต้ผ้าห่ม เครื่องปรับอากาศไม่ถูกเปิดใช้งานเพราะคืนนี้อากาศค่อนข้างเย็นต่างจากความระอุเดือดของแดดเที่ยงวัน เปมทัตตอบรับด้วยเสียงต่ำในลำคอก่อนจะเงียบไปอีกหนจนผมนึกว่าเขาหลับไปแล้ว แต่เมื่อภูเขาหมอนที่คั่นกลางระหว่างเราค่อย ๆ หายไปทีละใบผมจึงมั่นใจว่าเขายังมีสติเต็มร้อย
“ฉันได้ยินที่แซนพูดถึงนิษฐา เป็นความจริงหรือเปล่า”
“เรื่องไหน เราคุยกันหลายเรื่อง”
“ซันรู้ดีว่าฉันพูดถึงเรื่องอะไร” เขาพูดถูก แต่ก็เพราะการอ่านใจได้นี่เองที่ทำให้ผมต้องย้อนถาม ด้วยสาเหตุหลักคืออยากมั่นใจว่าเขาแคร์หรือแค่ถามลอย ๆ ถึงประโยคที่ฟังผ่านหู เหลือบมองเครื่องหมายคำถามในดวงตาที่ฉายชัดผ่านความมืดแล้วต้องส่งมือไปยื้อปราการด่านสุดท้ายไว้ข้างตัว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกผิดกับแค่การแสดงออกทางเพศที่ใคร ๆ เขาก็ทำกัน คล้ายว่าความต้องการของผมถูกผูกขาดไว้เพียงแค่เขาตั้งแต่รู้ตัวว่าแอบมีใจ ไม่ยุติธรรมเลย
“แค่จูบ แค่การแสดงความรักรูปแบบหนึ่งมันแปลกมากหรือ”
“ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าซันรักน้อง” ผมเลือกที่จะไม่ตอบเพราะคำพูดมันติดค้างอยู่ที่ปลายลิ้น แม้การที่คนรอฟังเขาเท้าแขนขึ้นมาจ้องหน้ากันตรง ๆ จะทำให้สมองของผมกลายสภาพเป็นเนบิวลาไร้ค่าไปโดยปริยายก็ตาม
“รักตั้งแต่ตอนไหน เล่าให้ฟังได้ไหม”
“เปมไม่ง่วงแต่ฉันง่วงแล้ว นอนเถอะ” บางครั้งบางคราวความรักก็ทำให้คนเราขี้ขลาดได้อย่างน่าประหลาด พอจะเข้าใจความรู้สึกของเท็ดดี้แบร์คนปากแข็งขึ้นมาลางเลา เรื่องบางเรื่องมันยากที่จะอธิบายและไร้เหตุผลจนน่าโมโห
“ฉันทำให้ซันลำบากใจหรือเปล่า ความจริงแล้วซันไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่แต่เพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนก็เลยไม่กล้าออกปากอย่างจริงจังอย่างนั้นใช่ไหม” น่าสับสนและปวดใจ ผมอยู่ในช่วงวัยที่ไม่สมควรจะทะเลาะกับใครด้วยปัญหาการสื่อสารไม่ชัดเจน แต่ในเวลาอย่างนี้ เวลาที่มีสายตาสัมผัสถึงทุกความเคลื่อนไหวผมไม่อาจปล่อยให้สิ่งที่เก็บอยู่ในใจพรั่งพรูออกมา ไม่ใช่ไม่กล้าแต่ผมกลัวว่าจะหยุดมันไม่ได้
“ไม่ใช่”
“แค่ซันพูดมาคำเดียว ฉันจะกลับพร้อมแม่พรุ่งนี้”
“ก็บอกว่าไม่ใช่” ไม่ได้ตั้งใจจะขึ้นเสียงแต่เพราะทุกสรรพสิ่งกำลังเงียบสงัด “ฉันอยากให้เปมอยู่ที่นี่ ฉันดีใจที่เปมมา พอใจหรือยัง” เขาไม่ตอบแค่ถอนหายใจก่อนขยับถอยไปนอนหนุนหมอนของเขา ส่วนหมอนส่วนกลางอีกใบที่ยังอยู่ในมือของผมถูกวางไว้เป็นกำแพงอีกครั้งก่อนปล่อยให้ความเงียบช่วยกล่อมนอนเพราะผมเหนื่อยเกินกว่าจะโต้เถียงด้วยเรื่องที่ห่างไกลความจริง แต่เปมทัตกลับยังไม่ละความพยายามที่จะทำให้ผมรู้สึกผิดมากกว่าที่เป็นอยู่
“ซันรู้สาเหตุจริง ๆ ที่ทำให้ฉันเลิกกับวินครั้งแรกหรือเปล่า มันไม่ใช่เพราะเขานอกใจหรือมีมือที่สามเหมือนอย่างที่หลายคนเข้าใจ เราทะเลาะกันรุนแรงก่อนหน้านั้นหลายครั้ง เพราะอะไรรู้ไหม” ผมจ้องมองเพดานที่มีเงาของผ้าม่านพลิ้วไหวไปมา เนื้อเสียงทุ้มกังวานทำให้ความเย็นของอากาศภายในห้องอบอ้าวขึ้นมาทันตา
“ส่วนเดียวในร่างกายที่ฉันกับเขาเคยสัมผัสต้องกันคือ...มือ หรืออย่างมากก็แค่โอบไหล่ไม่เคยลึกซึ้งไปกว่านั้น ฉันจึงไม่แปลกใจเลยที่เขาจะเสาะหาใครอื่นที่พร้อมยอมให้ในสิ่งที่เขาต้องการ ยอมให้ในสิ่งที่ฉันไม่พร้อมจะให้” ฝ่ามืออ่อนนุ่มแทรกผ่านผ้าห่มมากอบกุมมือของผมไว้
“ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขาเหมือนสายลมฤดูหนาวที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ตอนที่ซันถามฉันว่าเสียใจไหมที่ต้องเลิกกัน ฉันตอบว่าเสียใจ ความจริงไม่ใช่เพราะการเลิกราแต่เพราะซันทำเหมือนกับว่าฉันไม่อยู่ในสายตาอีกแล้วต่างหาก และนั่นคือสิ่งเดียวฉันยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด เรา...อยู่เคียงข้างกันมานานเกินไป” ผมสะดุดลมหายใจตัวเองอีกครั้ง ผิวหน้าร้อนผะผ่าวเหมือนกำลังอ่านบทอัศจรรย์ในวรรณกรรมชั้นยอด แต่อีกฝ่ายกลับพูดปาว ๆ เหมือนเล่านิทานกล่อมเด็ก ต่างก็เพียงกระแสเสียงที่สั่นเครือกับผิวมือที่เย็นจัด
สรุปแล้ว...ผมผิดเต็มประตูที่ปล่อยใจไปจูบกับนิษฐา ทั้งที่ตัวเขาเองคบ ๆ เลิก ๆ กับนายธาวินหลายครั้งยังทำมากที่สุดแค่เพียงจับมือ อย่างนั้นใช่ไหม
นิ้วมือที่สอดประสานกันทั้งคืนหายไปในเวลาย่ำรุ่ง เหลือเพียงความรู้สึกอุ่น ๆ ในหัวใจตอนที่ผมลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันด้วยสังขารกะปลกกะเปลี้ย แว่วเสียงเครื่องตัดหญ้าที่คาดว่าพี่เสือจะได้ฤกษ์จัดการความรกร้างของคอกกลางแจ้งเสียทีหลังจากมีงูเงี้ยวเขี้ยวขอแวะมาทักทาย ตั้งใจว่าจะเปิดคอมพิวเตอร์ของเปมทัตเพื่อเริ่มต้นทำบัญชีแต่กลับมีเสียงเคาะประตูขัดจังหวะและคนที่อยู่หลังประตูก็ไม่ใช่คนที่คิดเอาไว้เสียด้วย
“ทำหน้าอย่างกับเห็นผี แม่จะมาหาเราอีกไม่ได้หรือไง เมื่อวานนี้ยังไม่ทันได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวเลย” ไอ้แซนที่ยืนอยู่ข้างท่านกำลังอมยิ้มเยาะเย้ยคล้ายว่าถึงตาผมแล้วที่ต้องโดนสังคายนา แต่บังเอิญว่าข้อหาลูกรักที่ใกล้ถูกตัดจากกองมรดกมีแค่มันคนเดียว
“ไม่ครับผมแค่แปลกใจ เข้ามาข้างในก่อนไหมครับ แม่ทานอะไรมาหรือยัง”
“เรียบร้อยจากที่โรงแรมแล้ว เรามานั่งคุยกันที่ระเบียงนี่ก็ได้ อากาศกำลังดี” แซนชะโงกหน้าผ่านกรอบประตูเข้ามาสอดส่องภายในก่อนจะเห็นหลักฐานสำคัญที่ทำให้มันตาโต
“เตียงห้าฟุตเนี่ยนะ พวกมึงนอนทับกันหรือยังไง”
“เปมมากะทันหันกูจะเอาเวลาที่ไหนหาเตียงสำรอง แค่นี้ห้องกูก็แทบจะไม่มีที่เดินอยู่แล้ว ความคิดของมึงสกปรกไม่เคยเปลี่ยน” โชคดีที่แม่เดินห่างออกไปเพื่อหย่อนตัวนั่งบนเปลไม้หวาย ท่านจึงไม่ได้ยินการโต้เถียงที่อย่างมากก็ทำได้เพียงใส่อารมณ์กับมือไม้มากกว่าคำพูด
“ข้ออ้าง ข้ออ้างทั้งนั้นว่ะ”
“ถ้าไม่เลิกรวนกูจะยุให้แม่เค้นถามความลับของมึง และกูไม่ได้ล้อเล่น” ไม่หวังว่าจะเห็นมันทำหน้าตื่นกลัวเพราะนอกจะไม่เลิกหยอกด้วยสายตาแล้วยังมีหน้ามายิ้มปากคว่ำเหมือนจับไต๋ได้ แต่รู้เอาไว้เถอะแซนว่าฝ่ายที่เสียเปรียบไม่ใช่เปมทัตแน่นอน
“คนชับรถของแม่ไปไหนเสียล่ะครับ”
“คุณธาวินขับรถพาคุณประภัสสรกลับไปตั้งแต่เช้าตรู่เห็นว่ามีธุระสำคัญ ส่วนแม่ตั้งใจจะลากเจ้าแซนกลับบ้านพอดีเลยถือโอกาสนี้บังคับเจ้าลูกตัวแสบให้ไปส่งเพราะแม่ยังไม่อยากกลับ”
“ดีครับ” ถึงคราวผมยกยิ้มเย้ย แซนมันไม่ต่อความแค่เดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างกันเงียบ ๆ เมื่อมองผ่านต้นไม้และทางเดินหินสีจะเห็นว่าพี่ยักษ์ยังยืนอยู่ไม่ไกลจากคอกม้าพร้อมด้วยเครื่องตัดหญ้า ส่วนคนผิวขาวจัดที่ควรจะยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ร้านของฝากก็กำลังยืนท้าแสงแดดอยู่แถวนั้นเหมือนกัน
“ดูเถอะ ถ้าคุณประภัสสรมาเห็นว่าเราใช้ลูกเขาเยี่ยงกรรมกรแม่คงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน แปลกใจอยู่เชียวว่าทำไมเมื่อคืนน้องอ้นถึงดูคล้ำนัก นึกว่าเป็นเพราะแสงในร้าน ที่ไหนได้เราให้ลูกเขาทำงานกร้านแดดกร้านลมถึงขนาดนี้เลยหรือเจ้าซัน”
“ผมเป็นคนเอ่ยปากใช้งานเขาเสียที่ไหนล่ะครับ เปมทัตเสนอตัวทำเองทั้งนั้น เตือนก็แล้วห้ามก็แล้วแต่เขาก็ไม่เคยฟัง หน้าที่จริง ๆ ของเขาคือแคชเชียร์ร้านของที่ระลึกนะครับแม่ แต่ที่เห็นนี่เป็นความปรารถนาดีเกินไปของเขาเองทั้งนั้น ถ้าผมผิด อ้นของแม่ก็ผิดครึ่งหนึ่ง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดูแลเขาให้สมกับความทุ่มเทหน่อยแล้วกัน เราเองก็เถอะแม่เบื่อจะทักเรื่องผิวพรรณหน้าตาแล้วนะ อีกนิดเดียวก็เงาะป่าแล้วนะซัน แม่ขอร้องล่ะเรื่องทาครีมกันแดด” ไอ้แซนขำพรืดทั้งที่ตัวมันเองก็หมองลงผิดตา แต่ก่อนแต่ไรผมไม่เคยเห็นประโยชน์ของเครื่องประทินผิว แต่เมื่อแม่บ่นเอามาก ๆ ก็ต้องจำทนทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำจนบางครั้งได้รับสายตาแปลก ๆ จากเพื่อนร่วมห้อง
“พ่อสบายดีนะครับ”
“พ่อสบายดี แต่เพราะงานที่ไร่องุ่นเลยทำให้มาหาเราบ่อยมากไม่ได้ เราสองคนอยากไปไร่ของพ่อบ้างไหมล่ะ”
“ผมเคยไปแล้วแต่ก็อยากกลับไปอีกเหมือนกัน บรรยากาศคล้าย ๆ ฟาร์มนี้แต่มีอากาศเย็นตลอดทั้งปี” ไอ้แซนคงเคยไปตั้งแต่คราวที่ผมพาแม่มาสำรวจที่นี่เพื่อตัดสินใจซื้อขายส่วนมันแยกไปกับพ่อ ถ้ามันไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาผมเองก็คงนึกไม่ถึงเหมือนกันว่าเป็นสมาชิกคนเดียวในบ้านที่ยังไม่เคยไปเยือนธุรกิจรอง
“แล้วขาเราเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า แล้วนี่กินข้าวกินปลาหรือยัง”
“ไม่ค่อยรู้สึกเจ็บหรอกครับ มันชามากกว่า ส่วนข้าวเช้าอีกสักพักคนจากครัวของคุณยายขวัญคงเอามาส่งให้ คุณยายขวัญเรือนที่แม่เจอตอนงานแข่งม้าจำได้ไหมครับ”
“จำได้สิ คุณยายเป็นคนคุยสนุกมาก ความจริงที่แม่ยังไม่อยากกลับบ้านก็เพราะต้องการมาไหว้ขอพรจากท่านก่อน โรงครัวอยู่ที่ไหนล่ะซันพาแม่ไปหน่อยได้ไหม” ด้วยความอายุยืนของท่านเพียงแค่กล่าวถึงหญิงสูงวัยในชุดผ้าไทยก็ปรากฏตัวที่ทางเดินหน้าบ้านพร้อมถาดอาหารในมือ รอยยิ้มสวยโดดเด่นด้วยริ้วรอยแห่งประสบการณ์สว่างไสวเหมือนแสงแดดยามเช้า
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณยาย ทำไมวันนี้มาเองล่ะครับ ลูกมือไปไหนกันหมด”
“ยายได้ยินจากพ่อเสือบอกว่าคุณแม่ของคุณซันมา ยายเลยเดาสุ่มเอาว่าน่าจะอยู่กันที่นี่ แล้วก็คิดไม่ผิดจริง ๆ” ผมรับถาดอาหารหลังจากยกมือไหว้คุณยายพร้อมไอ้แซน คุณแม่เองก็เช่นกันแต่มีอ้อมกอดเป็นเครื่องยืนยันด้วยว่าท่านทั้งสองสนิทสนมกันมากกว่าเพื่อนคุย
ผมใช้เวลากับมื้อเช้าไม่นานเพราะมีสัมภเวสีช่วยทานอยู่ไม่ห่างก่อนจะปล่อยให้ผู้ใหญ่ได้คุยกันตามประสาคนไกล ผมกับไอ้แซนเดินอ้อยอิ่งมายังธารน้ำเพื่อยืดเส้นยืนสาย
“กูนอนเอาตีนก่ายหน้าผากคิดมาทั้งคืนแล้วว่าถ้าคนบนใบโลกนี้เป็นศัตรูกับกูทั้งหมด คนเดียวที่ยังคิดจะปกป้องกูอยู่ก็คงจะมีแค่มึง เพราะฉะนั้นเรื่องต่อไปนี้ที่กูกำลังจะเล่าให้ฟัง มึงช่วยรับฟังเฉย ๆ อย่าเพิ่งตำหนิหรือออกความเห็นได้ไหม” ผมจ้องหน้ามันครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า ไม่แน่ใจว่าอรัมภบทยาวเหยียดนั้นเกี่ยวข้องกับความลับที่เก็บงำมาตลอดมากน้อยแค่ไหน แต่ผมก็ดีใจที่ในที่สุดมันก็รับรู้เสียทีว่าผมมีแต่ความหวังดีหยิบยื่นให้
“คือ...กูแค่คิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้ามึงรับรู้จากปากกู ไม่ใช่คนอื่น และไม่ได้ผ่านเครื่องมือสื่อสารใด ๆ ตาจ้องตาแล้วระบายกันตรง ๆ แบบนี้”
“อืม กูเข้าใจ กูรอได้ ค่อย ๆ เล่า”
“กูขอเกริ่นก่อนว่าไม่ใช่เพราะว่ามึงกับอ้น หรือตรัสกับเท็ตเป็นต้นเหตุให้กูเป็นแบบนี้ แต่คงเพราะเวรกรรมที่กูทำไว้กับผู้หญิงหลายคนกำลังตามทันโดยไม่ต้องรอชาติหน้า หรือไม่ก็เพราะว่ากูไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้อย่างจริงจัง”
“เรื่อง...”
“เรื่องความรักระหว่างผู้ชาย” ทั้งที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้แต่ไม่รู้ทำไมพื้นผิวไผ่ถึงได้วูบไหวแปลก ๆ แค่ถ้อยคำเกริ่นนำก็ทำให้รู้สึกได้ถึงลางหายนะ “กูไม่เคยรักพิชญ์เลยมึงรู้ดี แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกที่มีต่อพี่ชายของเขาถึงได้ตรงกันข้ามขนาดนี้”
“มึงรักคุณพีระมิด”
“มันมากมายเกินกว่านั้นมานานแล้ว จนถึงตอนนี้เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของกู...”
“...กูจะบอกแม่ยังไงดี”
▩▩▩
-
ว่าเรื่องของซันยังคลุมเครือแล้วนะ เรื่องของแซนยิ่งหนักกว่าอีกอ่ะจ้า ลุ้นๆ .....แต่เราว่ามันก็ต้องผ่านไปได้ซิหน่าใช่มั้ยจ๊ะ
-
รอวันอ้นซันชัดเจน
-
รอ ซัน กันต่อไป ว่าจะไปต่อมั้ยครับ ลุ้นนนๆๆๆๆๆมากครับ
-
คุณอ้นเริ่มแสดงออกแล้ว ส่วนคู่คุณแซนรอท.ทำนายนะคะ :katai2-1:
-
ค่อยๆคิดไปนะ เชื่อว่าแม่ต้องเข้าใจ
-
:-[ :-[ อยากอ่านคู่แซนด้วยค่า รอค่าาาา
-
:pig4: :pig4:
-
ก็คิดแล้ว เรื่องระหว่างคุณพี กันแซน
คุณพี ตามตืดแซนเกินว่าที่พี่เขย แต่ไหนแต่ไร
อยากอ่านพาร์ คุณพี แซน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ซัน อ้น ก็ยังไม่คืบหน้า :z3: :z3: :z3:
อยากให้สองคนเข้าใจกันซะที :ling1:
ตรัส เท็ต :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ คิดถึง อ้น กับ ซัน ครับ
-
รอออออออออออออออออออออออออ
-
ทฤษฎี : บทที่ 15
รอยฟกช้ำภายนอกจากอุบัติเหตุน่าอับอายลบเลือนจนเกือบจางหายไป หลงเหลือก็แต่บาดแผลภายในที่ต้องอาศัยหยูกยาหลายขนานที่ได้รับตามใบสั่งแพทย์ คุณหมอกล่าวเพียงสั้น ๆ ว่าถ้ามีอาการผิดปกติให้รีบกลับมาตรวจซ้ำ ส่วนอาการอื่น ๆ นั้นคงไม่จำเป็นต้องนัดหมายกันอีกในครั้งหน้า
ผมยังคิดไม่ตกเกี่ยวกับทางออกของปัญหาใหญ่ที่ศาสตราวุธฝากไว้ให้แก้ไขก่อนจะเดินทางกลับพร้อมรอยชื้นที่หางตา บางทีอุปสรรคความรักของตัวเองที่คิดว่าหนักหนาก็ยังไม่อาจเทียบได้กับขวากหนามของคนอื่นรอบตัว หลังจากวิเคราะห์เรื่องราวทั้งหมดแล้วมีสิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจคือคุณแม่ไม่ใช่คนที่จะเห็นอนาคตของลูกเป็นเรื่องล้อเล่น แต่คำสัญญาท่านก็ยึดมั่นถือมั่นเหนือกว่าสิ่งอื่นใด ซึ่งคนเดียวที่จะเป็นประตูฉุกเฉินของเขาวงกตคลุมถุงชนครั้งนี้เห็นจะเป็นรพีพิชญ์เท่านั้น ผมไม่รู้ว่าน้องสาวของคุณพีระมิดรู้สึกอย่างไรกับน้องชายของผม ก็ได้แต่หวังว่าพิชญ์เองก็ไม่เคยมีใจให้กับไอ้แซนเหมือนกัน
“เป็นอะไร ทำไมคิ้วขมวดแบบนั้น” เปมทัตเข้ามาขัดจังหวะความคิดในขณะที่ผมกำลังกรอกชื่อบัญชีใส่โปรแกรมคอมพิวเตอร์ตรงโต๊ะยาวหน้าบ้านตามลำพัง ถาดอาหารเย็นถูกนำมาวางสักพักใหญ่แล้วก่อนที่คนขยันจะเดินกลับมาพร้อมเหงื่อกาฬผุดผาดบนหน้าผากได้รูป “ช่วยไหม”
“อาบน้ำทานข้าวก่อน คุณยายขวัญทำเสร็จนานแล้ว” เปมยืนพินิจหน้าจอครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังไปอาบน้ำอย่างที่ผมชี้นำ แต่เพราะสายตาเหลือบไปเห็นหญ้าเจ้าชู้ที่ติดชายเสื้อยืดเนื้อดีทำให้ผมต้องเอื้อมไปรั้งข้อมือเขาไว้แล้วค่อย ๆ หยิบออกให้ด้วยกลัวว่ามันจะฝากแผลไว้ที่ปลายนิ้ว เมื่อหนามแหลมคมถูกดึงออกจนหมดผมจึงเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสื้อที่กำลังมองตอบมาด้วยสายตาอ่านยาก
“ไปทำอะไรที่สวนไม้ดอกมาอีกแล้วใช่ไหม”
“แค่เอากาแฟไปให้พี่เสือ” ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้และไม่อยากต่อความ คาดหวังให้เขารีบไปอาบน้ำก่อนอาหารจะเย็นชืดไม่อร่อย แต่คนรับสารกลับไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการสื่อแถมยังจ้องหน้าตาไม่กะพริบจนผมเสียสมาธิ “มีอะไรติดหน้าฉันหรือเปล่า”
“ไม่มี...” ปากตอบอย่างนั้นแต่การที่เปมทัตใช้หลังมือปัดผ่านเบา ๆ ที่ข้างแก้มบอกกับผมว่าคำพูดและการกระทำช่างสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง “คือว่าวันก่อนฉันใช้มือเปล่าดึงวัชพืชที่แปลงดอกบลูซันเวีย ทีแรกคิดว่าเป็นพันธุ์เดียวกันเพราะตรงนั้นมีหญ้าหนวดเสือเต็มไปหมด จนพี่เมฆทักว่ามันเป็นวัชพืชฉันก็เลยอาสาจัดการให้ แต่วันนั้นถุงมือที่โรงเก็บของไม่เหลือสักคู่ผลก็เลยเป็นแบบนี้” เขาแบมือให้เห็นริ้วแผลแดงช้ำบนฝ่ามือที่เคยอ่อนนุ่มไร้รอยขีดข่วน ไม่มีคำพูดใด ๆ ในหัวของผมเลยนอกจากคำสบถ ผมกำลังพาตัวเองไปยืนในจุดที่สามารถโดนฟ้องจากท่านทูตได้อย่างง่ายดายด้วยกฏหมายคุ้มครองแรงงาน แม้ลูกจ้างคนนี้จะดื้อรั้นทำตัวเองทั้งนั้นก็ตาม
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก ไม่ใช่หน้าที่” ผมวางเอกสารในมือก่อนหันไปสบตาด้วยหวังว่าเขาจะฟังที่ผมพูดบ้าง เคยกำชับแล้วแท้ ๆ ว่างานกลางแจ้งปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสามทหาร ส่วนเขาจัดการในส่วนร้านของฝากกับคาเฟ่ก็พอแล้ว
“ทำแผลหรือยัง” เขาส่ายหน้า “ไปอาบน้ำ เดี๋ยวทายาให้”
“แต่ฉัน...ไม่ได้สระผมมาหลายวันแล้ว” ผมเลิกคิ้ว มองไปยังปลายผมที่ขมวดเป็นปมยุ่ง ๆ ที่ท้ายทอยด้วยความไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวกับแผลที่มืออย่างไร แต่เมื่อได้ฟังคำอธิบายก็กระจ่างใจตามนิสัยคนมือบอนเหมือนกัน “มันเจ็บ”
“พาไปสระที่ร้านเอาไหม” ผมถามกลับภาษาซื่อ
“ฉันไม่ชอบให้คนแปลกหน้าจับผม”
“แล้วเปมจะรอจนกว่าแผลสมานอย่างนั้นหรือ”
“ซันสระให้หน่อยได้ไหม” สาบานได้ว่าผมไม่ได้ตกใจจนเผลอทำตาโต แค่นั่งนิ่งไปเพราะไม่คิดว่าคนอย่างเปมทัตจะร้องขอในสิ่งที่ค่อนข้างหมิ่นเหม่ทางศีลธรรม “แค่สระผม ฉันจะไม่ถอดเสื้อผ้าเลยสักชิ้นถ้าซันไม่สบายใจ ฉันแค่อยากสระผมจริง ๆ” ผมกระแอมไอ เกรงว่าความรู้สึกของผมจะไม่ใช่อาการไม่สบายใจแต่เป็นอย่างอื่นเสียมากกว่า
“ไม่เป็นไร เปมอาบน้ำก่อนเดี๋ยวฉันตามไป” พยายามแล้วที่จะบังคับสุ้มเสียงไม่ให้สั่นจนคนฟังจับได้ว่าผมกำลังตกประหม่ายิ่งกว่าสัมภาษณ์งาน เมื่อเปมทัตก้าวเข้าบ้านผมถึงผ่อนลมหายใจที่ไม่รู้ว่ากลั้นไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งสิ่งที่ทำให้ประหลาดใจยิ่งกว่าจะดึงดูดความสนใจของผมไปทั้งหมด
เจ้านอฟกับเรย์กำลังเดินยิ้มแป้นมาจนถึงปลายบันไดพร้อมด้วยถ้วยเซรามิกในมือ “อะแฮ่ม”
“เรารู้จักกันด้วยหรือ” คือคำทักทายที่สวยหรูที่สุดเท่าที่ผมพอจะให้เจ้านอฟได้หลังรับไหว้ ส่วนหลานของคุณยายขวัญเรือนส่งข้อความมาบ่อย ๆ ว่าเรียนหนักบ้างการบ้านเยอะบ้าง ผิดกับอีกคนที่หายเข้ากลีบเมฆพร้อมคำสัญญาว่าจะตั้งใจเรียน เดาว่าเจ้าเด็กเดือนพฤศจิกายนคงตั้งใจเกินไปจนหลงลืมสิ่งอื่น
“โธ่พี่ซัน อาจารย์สั่งงานกองใหญ่เท่าภูเขาเอเวอร์เรสเชียวนะครับ ผมไม่มีเวลาทำอย่างอื่นเลย นี่ ผมเอาขนมอินทนิลสูตรพิเศษมาง้อพี่ซันด้วย หายโกรธเถอะนะครับ”
“ใช่หรือ ไม่ใช่คุณยายฝากมาหรอกหรือ”
“รู้ทันตลอด” ผมหัวเราะหึมองเครื่องปั้นลายน้ำทองที่ถูกวางลงข้างถาดอาหาร “ยังไม่ทานข้าวอีกหรือครับ ยายให้คนเอามาให้ตั้งนานแล้วนี่”
“รอคนดังของฟาร์มเขามาทานพร้อมกัน เพิ่งปลีกตัวกลับมาอาบน้ำได้”
“ผมก็เพิ่งเดินสวนกับพวกสามทหารที่รั้วด้านหน้า ว่าแต่แค่คุยกันทำไมพี่ซันกับพี่อ้นต้องจับไม้จับมือกันด้วยล่ะครับ เมื่อกี้ผมเห็นนะ” ทุกอย่างไม่เคยรอดพ้นคนหูตาไว เรย์ก็เอาแต่ยืนยิ้มมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว ปล่อยให้เจ้านอฟพูดอยู่ฝ่ายเดียว พูดมากเกินความจำเป็นเสียด้วย
“แปลกมากหรือ นายกับเรย์ไม่เคยจับมือกันเลยหรือไง” เรย์ส่ายหน้ายิกก่อนรีบตอบจนลิ้นพัน
“ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องจับนี่ครับ”
“ความจำเป็นเขาใช้อะไรมาวัดพี่ก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ที่เห็นคือพี่อ้นของนายเขายื่นมือมาให้ดูแผลที่โดนหญ้าบาดเมื่อวันก่อนเท่านั้นเอง”
“อ้าวแล้วไม่รีบทำแผลหรือครับ มีแอลกอฮอล์กับยาสามัญหรือเปล่า เดี๋ยวผมไปซื้อให้เอาไหม” นอฟเสนอตัว
“ไม่เป็นไรขอบใจมาก ถ้าพี่เห็นก่อนก็คงรีบจัดการให้ตั้งแต่วันที่ได้แผล เคยเตือนหลายทีแล้วว่างานบางอย่างของที่นี่มันไม่เหมาะกับเขา แต่ก็ไม่เคยฟัง เด็กอย่างพวกนายยังพูดเตือนง่ายกว่าเสียอีก”
“พี่อ้นคงคิดเหมือนผม ต่อให้เป็นสิ่งที่เกลียดที่สุดแต่ถ้าได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่ทำให้สบายใจก็คงไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลย คับที่อยู่ง่ายคับใจอยู่ยากนะครับ”
“แก่แดด” คนถูกตำหนิหัวเราะชอบใจก่อนหันไปมองคนข้างตัวที่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ลูบมือไปตามสันโต๊ะไม้แก้เก้อ “แล้วนี่กลับมากันกี่วัน เป็นวันหยุดยาวหรือเปล่า”
“แค่อาทิตย์เดียวครับ อาจารย์ไปสัมมนา เอาไว้พรุ่งนี้พวกผมจะมาช่วยงานแต่เช้าแล้วกัน วันนี้พักผ่อนนะครับ ฝากบอกพี่อ้นด้วยว่าหายไว ๆ แล้วอย่าไปทำอะไรที่แปลงดอกไม้บ่อย ๆ เพราะอากาศกึ่งร้อนกึ่งฝนแบบนี้เริ่มมีแมลงชุม”
“พี่จะลองขู่ดูแต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า ฝากขอบคุณคุณยายขวัญสำหรับขนมด้วย เดี๋ยวพี่เอาถ้วยชามกลับไปเก็บที่ครัวเอง แล้วพวกนายมากันยังไงให้พี่ไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไรครับ ได้ข่าวว่าจักรยานของผมโดนพี่อ้นยึดไปแล้วก็เลยเอาอีกคันของเรย์มาใช้แทน”
“กลับดี ๆ แล้วกัน อย่าไปท้าแข่งกับพวกแก๊งบิกไบค์” ได้ยินเสียงหัวเราะส่งท้ายพร้อมการประนมมือไหว้ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่บรรยากาศระหว่างเด็กสองคนนี้เปลี่ยนไปจากครั้งสุดท้ายที่ได้พบ
ประโยคพึมพำของเปมทัตทำให้ผมชะงักมือที่กำลังวางคอมพิวเตอร์ลงบนปลายเตียง จากเนื้อเสียงที่ลอยเข้าหูแม้จะผะแผ่วแต่ก็พอจะวิเคราะห์ได้ว่าไม่ใช่บุพการีทั้งสองท่าน ตั้งใจจะเงี่ยหูฟังเงียบ ๆ เพราะอยากรู้ว่าเปมกำลังคุยอะไรกับเพื่อนคนไหน ซึ่งถ้าเป็นไอ้คุณชายผมจะได้ฝากถามไถ่ว่าเตรียมงานใหญ่ไปถึงไหนแล้ว แต่สุดท้ายคำสร้อยที่แทรกเสริมนำหน้าชื่อนั้นได้เฉลยข้อสงสัยไปพร้อมกับสร้างความตกตะลึง
“สัดตรัส เพราะสันดานแบบนี้หรือเปล่าเท็ตมันถึงตกหลุมพรางเอาง่าย ๆ” ไตร่ตรองจากคลื่นอารมณ์สงครามน้ำลายคงไม่น่าจะเพิ่งเริ่มต้น ไม่อย่างนั้นเปมคงได้ยินเสียงแขกมัธยมปลายผู้มาเยือนและเดินกลับออกไปทักทายตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว
ผมไม่ปล่อยให้อาการตื่นตะหนกครอบงำนานนัก เดินลากเท้าไปยืนระหว่างกรอบประตูห้องน้ำที่แง้มกว้างจนแสงสว่างลอดผ่าน ยืนรออยู่เงียบ ๆ จนกว่าเขาจะรู้ตัวว่าผมได้ยินบทสนทนาแสลงหูที่ฟังอย่างไรก็ไม่เข้ากับหน้าหวาน ๆ นั่นเลยสักนิด
“กูไม่เคยฝืนใจใคร ค่อยเป็นค่อยไปอย่างทุกวันนี้โดยที่เขาไม่ไล่กูไปจากชีวิตก็ดีแค่ไหนแล้ว” เมื่อตระหนักได้ว่าตัวเองอาจถูกดึงเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของคารมเกรี้ยวกราดที่ไม่เคยรับรู้มาก่อนว่าเปมทัตก็โกรธเป็น ผมจึงเคาะประตูเบา ๆ สองสามทีก่อนที่เขาจะเผลอหลุดปากอะไรที่ทำให้เรามองหน้ากันไม่ติด
“ซัน...มานานแล้วหรือ”
“นานพอที่จะได้ยินที่นายคุยกับตรัส” เขาอ้ำอึ้งก่อนจะหันหลังกลับไปกระซิบกระซาบกับปลายสาย เดินเอาโทรศัพท์ไปวางไว้ข้างอ่างล้างหน้าแล้วหันมาสบตาอย่างคนที่ต้องการจะเปิดใจ
“ซันได้ยินตั้งแต่แรกเลยหรือเปล่า”
“ถ้าเข้ามาทันฉันจะได้ยินอะไร” เปมทัตดูสับสนและโล่งอกในคราวเดียวก่อนบอกปัดแล้วหันหนีไปให้ความสนใจกับเก้าอี้ไม้ที่เขาคงยกมาจากหลังบ้าน เสื้อยืดสีเทาถูกถอดออกเหลือไว้เพียงยีนส์ตัวเก่งก่อนนั่งลงพร้อมส่งขวดแชมพูมาให้ ผมเผลอยื่นมือไปรับโดยไม่ทันได้ตริตรองว่าเรื่องที่เรากำลังคุยกันอยู่เมื่อครู่นั้นควรจะปล่อยให้มันค้างคาหรือเค้นหาความจริงจากปากคนตีเนียน ผมเลือกอย่างแรก
“ถ้าอาบน้ำเองได้แล้วทำไมถึงสระผมเองไม่ได้”
“ถ้าไม่รังเกียจจะอาบน้ำให้ฉันด้วยก็ได้ ฉันจะซาบซึ้งน้ำใจของซันมาก ๆ เลย” เขาเอียงคอมองลอดเส้นผมที่ปลกตาย้อนความด้วยกระแสเสียงเรื่อยเฉือยเหมือนขอยืมโทรศัพท์โทรกลับบ้าน ถ้าก้าวผ่านสถานการณ์ฉุกเฉินตอนนี้ไปได้คนแรกที่ผมจะสังคายนาก็คือไอ้ตรัส...ไอ้นกสองหัว
“ทำไมซันมือเย็น”
“อากาศเย็น”
“แต่มือฉันร้อนนะ”
“ก็เพราะเปิดเครื่องทำน้ำอุ่นอยู่ไม่ใช่หรือไง” รอยยิ้มมุมปากที่สะท้อนชัดเจนในกระจกทำเอาผมเสียศูนย์ได้ไม่ยาก ผมไม่เคยรวนใส่ใคร ทุกคนรอบกายรู้ดีว่าผมเป็นคนมีเหตุผลมากเกินกว่าจะต่อปากต่อคำ กับเท็ตอาจมีบ้างเพราะหมอนั่นชอบทำตัวไม่ต่างจากเด็กไม่รู้จักโต ให้ความรู้สึกเหมือนมีน้องชายเพิ่มมาอีกคน แต่กับเจ้าของสายตาที่มองสบมาผ่านเงาสะท้อนคู่นั้นไม่ใกล้เคียงกับการเป็นพี่น้องกันเลยสักนิด
“อาบด้วยกันไหม”
“ไม่”
“อุณหภูมิน้ำกำลังอุ่นสบาย ไม่เปลี่ยนใจหรือ” ผมแกล้งลงน้ำหนักแรง ๆ ที่หลังใบหูจนคนที่เอาแต่พูดก่อกวนมุ่นคิ้ว รอยยิ้มบางยังไม่จางไปผมก็ได้แต่ทำใจว่าเขายังอารมณ์ดีที่มีโอกาสออกอุบายไหว้วานผมบ้างหลังจากถูกใช้แรงงานหนักมาแรมเดือน
“เหนื่อยหรือเปล่า”
“ไม่หรอก วันนี้ลูกค้าไม่มากเท่าไหร่”
“ฉันหมายถึงที่ผ่านมางานหนักเกินไปหรือเปล่า อยากให้รับคนเพิ่มไหม หรือถ้าคุณประภัสสรมีงานอื่นรองรับเปมกลับไปได้เสมอนะ ไม่ต้องเป็นห่วงที่นี่” จบคำพูดที่กลั่นกรองอย่างดีแล้วเปมทัตก็หุนหันคว้าข้อมือของผมที่กำลังคลึงเบา ๆ ที่ขมับไปกำแน่น ผมไม่มีเจตนาจะขัดขืนอยู่แล้วเขาจึงผ่อนแรงลงเหลือเพียงกุมมือผมไว้หลวม ๆ
“ซันยังไม่เข้าใจอะไรเลยใช่ไหม” เขาผ่อนลมหายใจก่อนจะหันมาสบตากันโดยปราศจากกระจกเป็นสื่อกลาง สีหน้าไม่ถึงกับขัดเคืองแต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้ผมฉุกใจถึงประโยคที่เคยพูดเตือนสติให้กับทัศนัย
‘คิดเยอะ ๆ นะเท็ต ถ้ายังคิดไม่ตกก็คิดใหม่ ถามใจตัวเองบ่อย ๆ แล้วเท็ตจะรู้เอง’ เรื่องของคนอื่นกลับปากดีแต่พอเป็นเรื่องของตัวเองผมกลับขี้ขลาดที่จะยอมรับว่าทุกสิ่งกำลังเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ แต่จะเปลี่ยนไปยังทิศทางใดนั้นคงต้องปล่อยให้อนาคตช่วยตัดสิน
“ฉันกำลังทำความเข้าใจ ขอเวลาอีกหน่อยแล้วกัน ที่เหลือจัดการเองนะ ฉันจะรอทานข้าวที่หน้าบ้าน”
ผมถือโอกาสระหว่างรอคนร่วมโต๊ะอาหารทำธุระในห้องน้ำให้เรียบร้อยเพื่อโทรสำเร็จโทษคนที่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมก้อร่อก้อติกเมื่อครู่ ทั้งที่ก่อนหน้านี้อ้นคนดีของเพื่อน ๆ ไม่เคยพูดจาเกี้ยวพานใครมาก่อน ดังนั้นลืมไปได้เลยที่จะเห็นทายาทตระกูลพิรัตน์ไพศาลชวนคนอื่นอาบน้ำหน้าตาเฉย
“เมื่อกี้มึงคุยอะไรกับเปม” ไอ้คุณชายมันรับสายทันที
(( อยู่ด้วยกัน คุยกันเองไม่ง่ายกว่าหรือ ))
“ถ้าเปมยอมเล่าดี ๆ แล้วกูจะโทรหามึงทำไม มึงโทรคุยกันแบบนั้นบ่อยแค่ไหน”
(( แบบไหน คงไม่หลงเปมจนหน้ามืดแล้วพาลหาเรื่องกูหรอกใช่ไหม ))
“กูไม่ได้พูดถึงที่พวกมึงแอบคุยโทรศัพท์กันลับหลัง กูหมายถึงคำสบถ แต่ก็ไม่เถียงหรอกว่าได้ยินเปมเรียกมึงด้วยชื่อเต็มแล้วมันลื่นหูดีชะมัด”
(( ชื่อเต็มอะไร เรียกตอนไหน ))
“สัดตรัสไง” ผมเน้นพยางค์แรกจนปลายสายหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนที่ผมจะปรับน้ำเสียง “ถามจริง เปมคุยแบบนี้กับมึงมาตลอดหรือ”
(( เฉพาะตอนที่โดนกูแกล้งยวนใส่ให้หงุดหงิด ต่อหน้ามึงอ้นมันก็คงอยากเป็นสุภาพบุรุษเหมือนอย่างที่มึงวาดภาพเอาไว้ อย่าตีกรอบใครด้วยสิ่งฉาบฉวยภายนอกอีกเลยซัน ความเรียบนิ่งเหมือนสายน้ำในวันไร้ลมที่มึงเห็นมาตลอดก็เหมือนกัน ไม่มีใครสัมผัสได้หรอกว่าลึกลงไปอาจมีคลื่นระลอกใหญ่ซ่อนอยู่ ))
“สำบัดสำนวน”
(( แค่อยากเตือน อยากเห็นมันโหมดไหนก็เลือกเอาเองตามใจกูบอกได้แค่นี้ โทษทีซันกูมีประชุมต่อ ว่างเมื่อไหร่แล้วจะโทรกลับ ))
“ห้ามลืม ถ้าลืมกูตามถึงหน้าประตูห้องท่านประธานแน่”
(( เมื่อก่อนไม่เคยเห็นรบเร้าเอาแต่ใจ มึงเปลี่ยนไปมากนะ )) ตั้งท่าจะโต้กลับด้วยประโยคหวานหูก็มีอันต้องกลืนคำผุรสวาทลงคอเพราะคุณชายมันตัดสายไปก่อน และเปมทัตก็กำลังเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมผมเผ้าที่ยังเปียกชื้น กล่องปฐมพยาบาลถูกนำมาวางไว้ก่อนแล้วผมจึงเอ่ยปากขอมือคนดื้อดึงมาทำแผลให้เรียบร้อยก่อนเริ่มทานมื้อเย็น
“โทรหาตรัสหรือ”
“ใช่ทำไม กลัวฉันรู้อะไร”
“เปล่าแค่ถามดู ความจริงซันอยากรู้อะไรถามจากฉันโดยตรงก็ได้ ไม่จำเป็นต้องรับฟังผ่านคนอื่น”
“ตรัสมันคนอื่นที่ไหน คนกันเอง เพื่อนกันทั้งนั้น”
“ฉันไม่ได้เป็นแค่เพื่อน และเรื่องที่ซันอยากรู้...ถึงเป็นตรัสก็บอกไม่ได้” ก้านสำลีชุ่มเบตาดีนเกือบหล่นลงพื้น มีอยู่แค่สองมือเหมือนเดิมแท้ ๆ แต่กลับรู้สึกเก้ ๆ กัง ๆ ขึ้นมากะทันหัน ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย มันทำให้ผมไม่มีสมาธิคิดอะไรไม่ออกเหมือนคอมพิวเตอร์แรมต่ำยุคระบบปฏิบัติการดอส
“พรุ่งนี้เปมไม่ต้องทำงาน ฉันจะอยู่ร้านของฝากเอง”
“หายดีแล้วแน่หรือ หมอยังเตือนบ่อย ๆ เรื่องห้ามยืนนาน”
“ไม่เป็นไร ช่วงว่าง ๆ จะเอาโปรแกรมบัญชีไปนั่งทำที่นั่นด้วย” ไม่ใช่การร้องขอแต่เป็นคำสั่ง เขาคงพิเคราะห์ได้จากน้ำเสียงซึ่งถือว่าเป็นการเปลี่ยนเรื่องคุยที่แนบเนียนที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้เคยมีประสบการณ์ และดูเหมือนเปมทัตจะไม่ระแคะระคายเลยสักนิด
“บอกตรัสแล้วหรือยังว่าซันจะไปงานรับตำแหน่ง”
“ยัง เพื่อนเปม เปมบอกเอง” เมื่อมองผลงานบนฝ่ามือที่ตอนนี้เต็มไปด้วยริ้วสีเหลืองอมส้มอย่างพึงพอใจแล้วจึงเดินเอาสำลีไปทิ้งก่อนจะถึงเวลาอาหารเย็นจริง ๆ สักที
“ใครเอาขนมมาให้ ก่อนอาบน้ำยังไม่มี”
“คุณยายขวัญฝากเจ้านอฟกับเรย์ยกมา ขนมอินทนิล”
“กลับมากันแล้วหรือ”
“หยุดหนึ่งสัปดาห์ โชคดีเหมือนกันนะ อาทิตย์หน้าว่าจะขอแรงเด็กสองคนนั้นให้ช่วยเป็นลูกมือสามทหารระหว่างที่เราไม่อยู่ อย่างน้อยเรย์ก็ทำแทนได้ทุกร้าน” เขาพยักหน้า เส้นผมที่เริ่มแห้งสนิทปลิวสลวยไปตามแรงลม ผมเผลอจ้องมองนานจนเจ้าของที่กำลังตักอาหารรู้ตัว
“ที่ซันถามในห้องน้ำว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่า ฉันไม่เหนื่อย ฉันทำได้ทุกอย่างแค่ซันเอ่ยปากแต่ขอแค่อย่างเดียว ถือว่าเป็นการอ้อนวอนก็ได้ อย่าพูดจาทำร้ายน้ำใจกันอีกเลย เพราะไม่อย่างนั้นเรื่องที่ซันไม่ร้องขอฉันก็จะทำเหมือนกัน” ผมชะงักมือที่กำลังใช้ส้อมเขี่ยอาหารในจานโดยไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เขาพูดหมายความว่าอย่างไร แต่ก็อดเฉลียวใจถึงคำพูดของไอ้ตรัสไม่ได้
‘ความเรียบนิ่งเหมือนสายน้ำในวันไร้ลม ลึกลงไปอาจจะมีคลื่นระลอกใหญ่ซ่อนอยู่’
วันนี้ฝนตั้งเค้าแต่เช้า ผมหอบหิ้วสมุดบัญชีที่ไม่จำเป็นต้องใช้น้ำหมึกติดมือมาก่อนจะเริ่มกรอกข้อมูลจำเป็นไปพลางระหว่างรอลูกค้า แม้เสียงกระดิ่งเหนือประตูจะดังไม่บ่อยเท่าวันที่เปมทัตยืนประจำที่เคาน์เตอร์แต่ผมก็ยังดีใจที่ได้ยินคำทักทายเป็นระยะจากลูกค้าประจำ
“คุณซันหายดีแล้วหรือ” พี่ยักษ์ที่ถือถุงอาหารกระต่ายกำลังจะเดินผ่านหน้าร้านไป เป็นอันต้องหันกลับมามองอีกหนอย่างแปลกใจด้วยรอยยิ้มกว้างขวาง
“ครับพี่ แค่นี้สบายมาก ไม่เจอยี่หวาหลายวัน วันนี้น้องไปโรงเรียนหรือเปล่าครับ”
“ไป ๆ เอาไว้พรุ่งนี้ผมจะพามาแต่เช้า หวาเองก็เอาแต่พูดถึงคุณซัน ซันซันอย่างนั้นซันซันอย่างนี้ ยกให้เป็นลูกบุญธรรมเสียดีไหม” ผมหัวเราะ “จะยินดีมากเลยครับ”
“ตั้งแต่เจ้าโอนิกซ์วิ่งเตลิดไปจนขาเจ็บเหมือนคุณซันก็ได้คุณอ้นนี่แหละช่วยทุ่นแรง ไม่อย่างนั้นคงวุ่นวายกันไปหมด ถือว่าฟาดเคราะห์แล้วกันนะครับ หลังจากนี้ผมจะระมัดระวังเรื่องสัตว์ไม่พึงประสงค์ให้มากกว่านี้ ดีที่มันไม่ทันเลื้อยเข้ากรงสัตว์เล็กไม่อย่างนั้นผมต้องรู้สึกผิดมากแน่ ๆ”
“โอนิกซ์ขาเจ็บด้วยหรือครับ ไม่มีใครบอกผมเลย”
“เจ็บหนักเลยล่ะ มันวิ่งไปเหยียบตอไม้จนเกือบล้ม ผมเป็นคนโทรตามสัตวแพทย์ที่เคยดูแลม้าตัวเก่า ๆ ของนายฝรั่ง เขาฉีดยาให้แล้วยังเทียวไปเทียวมาอยู่หลายวัน คุณอ้นเขาคงไม่อยากให้คุณกังวลเพราะตัวคุณเองก็เจ็บไม่น้อย ผมขอตัวไปจัดการกรงกระต่ายก่อนแล้วกัน อย่าฝืนยืนนานนักเดี๋ยวจะแย่กันไปใหญ่”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
ผืนเมฆมืดฟ้ามัวดินลอยผ่านไปโดยไม่กลั่นลงมาเป็นเม็ดฝนเลยสักหยดตลอดวันผมจึงชะล่าใจเดินลอยชายไปยังริมคลองหลังจากปิดร้านทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ประหลาดใจนิดหน่อยที่เห็นเปมทัตเองก็นั่งอยู่ที่แคร่ไม้ประจำตำแหน่งของผมกับเจ้านอฟ
“บอกให้พักอยู่ที่ห้องไม่ใช่หรือ”
“ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนี่” ผมนั่งลงข้าง ๆ พร้อมขอแบ่งก้อนกรวดเล็ก ๆ ที่อยู่ในมือของเขา “แต่กางเกงเปมมีเศษหญ้าแห้งติดอยู่นะ” เขาก้มมองหลักฐานคาตาที่ดูอย่างไรก็รู้ว่ารั้นไปช่วยงานที่คอกม้ามาอีกแล้ว
“โดนจับได้อีกแล้วสิ” เราไม่พูดอะไรกันอีกแค่ผลัดกันโยนก้อนกรวดลงน้ำในเวลาที่แม้แต่แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ก็มองไม่เห็นเพราะโดนเมฆฝนบดบังไว้จนหมด
“ทำไมไม่บอกเรื่องโอนิกซ์เจ็บ”
“อืม...เรื่องนี้ก็โดนจับได้ด้วย ใครเล่าให้ฟัง”
“พี่ยักษ์” ผมยังจ้องหน้ารอคำตอบเขาจึงถอนใจก่อนยิ้มบางแล้วยอมเปิดปากอย่างเสียไม่ได้ “ฉันกลัวซันกังวลแล้วฝืนไปทำงานทั้งที่ขายังไม่หายดี”
“ฉันเป็นเจ้าของ ฉันควรรับรู้ ปกปิดกันแบบนี้ไม่ดีเลยเปม แล้วไหนจะเรื่องสัตวแพทย์อีก”
“นี่ไง เพราะซันจริงจังกับทุกเรื่องแบบนี้ไงฉันถึงไม่สบายใจ เหมือนวางแผนชีวิตเอาไว้อย่างเฉียบขาดจนไม่อาจมีอะไรไปแทรกแซงได้เลยแม้แต่อุบัติเหตุสุดวิสัย มันทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าการที่ฉันปรากฏตัวโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้ามันทำให้ฉันกลายเป็นส่วนเกินในชีวิตของซันหรือเปล่า” ผมกำลังจะเอ่ยปากอธิบายแต่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัด และหน้าจอบ่งชัดถึงชื่อคนที่โทรมาผิดเวลา ไม่ใช่ตรัสแต่เป็น...น้องฐา
“ทำไมไม่รับ” ผมกดปิดเสียงเตือนจนเงียบสนิท “ไม่อยากคุยตรงนี้”
“ฉันไปก็ได้” เปมกำลังจะลุกขึ้นยืนพร้อมสายลมโชยพัดผ่าน ชั่วพริบตาหยาดฝนก็โหมกระหน่ำลงมาจนเกือบลืมตาไม่ขึ้นเหมือนจะช่วยชะล้างความรู้สึกอึดอัดอักอ่วน
เราเลือกที่หลบฝนเป็นกระท่อมเล็ก ๆ ที่ผมเคยใช้พักพิงระหว่างรอบ้านสร้างเสร็จตั้งแต่ย้ายมาใหม่ ๆ เพราะถ้าให้วิ่งกลับไปจนถึงบ้านคงเปียกโชกเสี่ยงจับไข้ แคร่ไม้ไผ่ที่ผมเคยใช้ต่างเตียงนอนถูกนำออกไปตั้งไว้ที่ริมธาร เหลือไว้ก็แต่เพียงกล่องกรอบรูปใบโตที่ผมยกขึ้นรถติดมือมาจากบ้านใหญ่ กุญแจยังถูกสลักไว้แน่นหนาเฉกเช่นเดิม แต่เพราะผมลืมไปแล้วว่ามันยังซ่อนอยู่ที่นี่ผมจึงเผลออุทานให้คนที่ยืนอยู่ด้วยกันหันมามองด้วยความสงสัย
“กล่องอะไร”
“ไม่มีอะไร” ผมตอบทันควัน เปมไม่เชื่อแน่เพราะเขาย่อตัวลงหน้ากล่องแล้วขยับกุญแจรหัสดังกุกกัก ผมเริ่มใจไม่ดีเพราะเปมทัตค่อนข้างเก่งเรื่องอ่านสีหน้าคู่สนทนา เขาคงรู้ทันทีว่าผมมีเรื่องปิดบังและการหาทางออกของเขาคือการไขความลับให้แจ้งแก่ใจ ผมเหลือบมองเห็นว่าเขาใช้วันเกิดของผมเป็นตัวเลือกแรกของรหัสทั้งหมดหกตัวซึ่งมันไม่ใช่ ก่อนใช้วันเกิดของแม่และพ่อตามลำดับก็ยังไม่ถูกต้อง ก่อนที่เขาจะหันมามองหน้าผมแล้วลองหมุนเป็นวันเดือนปีเกิดของตัวเขาเอง กุญแจถูกปลดดังกริ๊ก
รู้อย่างนี้ตั้งรหัสเดายากกว่านี้เสียก็ดีหรอก
▩▩▩
-
:mew2:
รอซ้นใจอ่อนนะ
-
:pig4: :pig4:
-
รอออออ บรรยากาศมุ้งมิ้งปนหม่นๆเนอะ
-
ซันเอ๋ยยยยยยยย งานเข้าแล้วจ้าาาาาาา :mew3:
-
หือออ อยากอ่านต่อแล้วอ่าา มาต่อเถอะนะค้าา รอเป็นเดือนแล้วน้าา :ling1:
-
คิดถึงแล้วครับ :katai2-1:
-
อยากอ่านคู่นั้นด้วยยย โอ้ยยย สนุก เหมือนบทบาทคุณชายหน้าหวานจะเปลี่ยนไปเลยนะ5555 อยากเห็นพายุในลมนิ่ง
-
ยังรออยู่นะคะ ฮืออ คิดถึงจัง
-
แวะมาอ่านอีกรอบ เหมือนอะไรๆกำลังจะดีขึ้นน้า
-
มารึยางงง
-
รออยู่นะค่ะ รีบมาต่อเร็วววว อยากอ่านแล้ววว :z10: :z3:
-
ทฤษฎี : บทที่ 16
ภาพในกรอบไม้ทั้งหมดถูกเปิดเผยแต่สายตาคนในรูป มุมปากที่หยักยิ้มเหมือนผู้ชนะพาลให้ผู้แพ้ที่ถูกจับได้คาหนังคาเขาต้องคว้าขอบหน้าต่างเป็นตัวช่วยเพื่อพยุงกายหยาบให้ยังยืนหยัดอยู่ได้ แม้จิตวิญญาณจะทรุดกราวลงแทบเท้า
“ตอนไปบ้านซันคราวก่อนแปลกใจอยู่เหมือนกันว่ารูปคู่ที่ซันอัดมาใส่กรอบติดไว้รอบห้องนอนหายไปไหนหมด ไม่คิดว่าจะมีมานะขนมาเก็บไว้ที่นี่”
“ความจริง...” ไม่ได้ตั้งใจจะเอามาแต่ไม่เล่าดีกว่า ปล่อยให้เขาเข้าใจอย่างนั้นดีแล้วเพราะถึงอย่างไรผมก็ตัดใจทิ้งของสำคัญพวกนี้ไปไม่ได้ ทั้งกรอบรูปน้อยใหญ่ ของขวัญของฝากที่ได้มาจากคนตรงหน้า อัลบัมภาพจากงานพิเศษอย่างปีใหม่หรือวันเกิด หากแม่บ้านไม่เข้าใจผิดว่าเป็นกล่องของเหลือใช้แล้วนำมาวางไว้รอรถขยะที่หน้าบ้านละก็ ป่านนี้เจ้ากล่องฝุ่นเกรอะใบนี้ก็คงยังตั้งอยู่ในซอกหลืบไกลหัวใจที่มุมใดมุมหนึ่งในห้องนอน
“ความจริงอะไร”
“ไม่มีอะไร” เขาเงยหน้าขึ้นมองเหมือนไม่เชื่อแต่ก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ แค่เปิดอัลบัมรูปดูต่อไปเรื่อย ๆ ด้วยอาการที่ตรงข้ามกับคนหัวเสียเพราะติดฝนโดยสิ้นเชิง แทนที่จะหงุดหงิดแต่กลับยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดีและยังมีแก่ใจพลิกหันบางภาพมาให้ผมดูแล้วถามว่าจำตอนนั้นตอนนี้ได้ไหม ชวนให้บรรยากาศเก่า ๆ หวนคืนกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง
“ไม่ยักรู้ว่าซันล้างรูปตอนออกค่ายอาสาปีหนึ่งด้วย”
“ช่วงนั้นคอมฯ รวนบ่อย กลัวว่ารูปในฮาร์ดดิสจะหายก็เลยคัดบางรูปล้างเก็บไว้” ผมตอบอย่างสัตย์ซื่อแต่เขากลับยอกย้อนด้วยความจริงที่เถียงไม่ออก
“ตั้งใจคัดมา...แต่รูปฉัน” ผมหลบตาวูบ เสมองหยาดฝนที่ไม่มีทีท่าจะหยุดลงในระยะเวลาอันใกล้นี้ “รู้อะไรไหม ฉันดีใจนะที่ซันให้ความสำคัญกับฉันมาตลอด ถึงแม้ไม่เคยพูดหรือแสดงออกเลยสักครั้งแต่ฉันดีใจมากจริง ๆ ที่ยังมีซันอยู่เคียงข้างเสมอ และเพราะแบบนั้น...” เขาจัดวางทุกอย่างลงในกล่องตามเดิมก่อนปัดฝุ่นขากางเกงแล้วก้าวมายืนข้างกันที่กรอบหน้าต่าง “ตอนที่ซันหนีกลับมามันจึงเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายมากเหลือเกิน”
ผมไล่สายตาจากชายเสื้อเปื้อนหยากไย่ ป้ายแบรนด์เล็ก ๆ ที่อกขวา เส้นผมสีเข้มปรกระลำคอขาว ริมฝีปากที่เพิ่งเปิดเผยความลับที่อยากได้ยินสุดหัวใจ ก่อนสายตาของผมจะถูกตรึงไว้กับลูกแก้วสีอำพันที่อยู่ใกล้ชิดเสียจนสะท้อนให้เห็นใบหน้าตัวเอง
“ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าถ้าชีวิตนี้ไม่มีซันจะเป็นยังไง ไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการด้วยซ้ำ แต่ซัน...ซันกลับทิ้งฉันไว้โดยไม่บอกลาเลยซักคำ ใจร้ายชะมัด”
“ฉันทิ้งโน้ตไว้”
“ทำไมต้องเขียน ทำไมไม่บอกด้วยตัวเอง หรือกลัวจะเปลี่ยนใจ” เขาเอียงคอ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงใช้คำว่าน่ารัก แต่กับภาพที่เห็นตอนนี้คงต้องเปลี่ยนบริบทบรรยายด้วยศัพท์ตรงกันข้าม เขาใช้สองนิ้วคีบกระเป๋าสตางค์จากกระเป๋าหลังของกางเกงยีนส์แล้วหยิบเศษกระดาษคุ้นตาใบหนึ่งที่มีลายมือของผมขีดเขียนอยู่เต็มไปหมด
“วันนั้นฉันอยู่ที่ห้อง ได้ยินเสียงฝีเท้าแปลก ๆ ก็เลยยืนอยู่หลังประตูและมองดูผ่านตาแมวว่าคนที่เอาแต่ก้มหน้าแล้วเดินวนไปมาจะทำอย่างไรกับโน้ตใบนี้ ฉันคาดเดาไว้เพียงสองทางคือซันอาจเคาะเรียกแล้วยื่นให้กับมือ หรือแปะข้อความสำคัญไว้หน้าตู้จดหมายเหมือนอย่างที่เคยทำ แต่ซันกลับ...” ผมเผลอยกมือขึ้นปิดปากคนที่เล่าเรื่องหน้าตาย แต่ใจคนฟังเหมือนจะหยุดเต้นในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเขากำลังเฝ้ามองทุกอย่าง ถ้ารู้ก่อนผมคงบอกลาด้วยถ้อยคำแทนตัวอักษร
ผมจดจำเรื่องราววันนั้นได้ดีเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ หลังจากจัดเตรียมข้าวของเพื่อย้ายกลับบ้านเกิดผมตัดสินใจเขียนคำลาลงบนโพสต์อิทใบเล็กสีสันสดใสทั้งที่จิตใจขุ่นมัวยิ่งกว่าน้ำครำ เนื้อหาในกระดาษแผ่นนั้นน่าสับสนวกวนยิ่งกว่างูกินหาง จับใจความสำคัญอะไรไม่ได้เลยนอกจากตัดพ้อ พาดพิง โอดครวญถึงเรื่องราวต่าง ๆ เทียบเคียงได้กับภาวะอารมณ์ของผมในเวลานั้นที่รวนเรยิ่งกว่าพายุฤดูร้อน
ผมยิ้มและร้องไห้ในชั่วพริบตาเดียว ก่อนเดินจากมาโดยไร้เสียงสะอื้น
“น้ำตาของซันมันรบกวนความคิดของฉันจนไม่เป็นอันทำอะไร” เขายื้อมือของผมออกแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ ผมเลียริมฝีปากแห้งผากด้วยความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนรถไฟเหาะ ถูกโยนขึ้นฟ้าแล้วพาลงใต้น้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฉันไม่เคยเห็นซันร้องไห้มาก่อน และสาบานได้ว่าชาตินี้จะไม่ขอเห็นอีกเป็นครั้งที่สอง”
“นั่นมันไม่ใช่...อย่างที่เปมเข้าใจ” แก้ต่างข้าง ๆ คู ๆ แม้แต่เด็กยังจับสำเนียงได้ว่าผมโกหก เขายืนยันว่าเห็นกับตาแต่ผมก็ยังยืนกรานว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด ตั้งแต่จำความได้ผมไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นและหยาดน้ำตาที่เคยสัมผัสก็เป็นของไอ้แซนเสมอ เฉียบเย็นเป็นทางบนหัวไหล่บ้างหน้าตักบ้างในช่วงเวลาต่าง ๆ กัน ฉะนั้นแล้วจะให้ผมยอมรับทั้งที่ยืนจ้องตากันอยู่อย่างนี้ บีบคอเค้นความแทนการย้ำถามยังง่ายเสียกว่า
“จะฝุ่นเข้าตาหรือว่าแมลงบินผ่านอะไรก็ช่าง ฉันรู้ตัวดีว่าเห็นอะไร” ผมยังถือโน้ตแผ่นบางที่เขียนเองกับมือไว้แน่น และได้แต่เก็บความสงสัยอยู่ในใจว่าทำไมเขาถึงยังเก็บเศษกระดาษไร้ค่าไว้ใกล้ตัว ขอหลงระเริงคิดเข้าข้างตัวเองได้หรือเปล่าว่ามันเป็นเหตุผลเดียวกันกับการที่ผมไม่สามารถเปลี่ยนภาพหน้าจอโทรศัพท์
“ขอคืนด้วย ซันกำจนยับหมดแล้ว”
“เก็บไว้ทำไม”
“ต้องมีเหตุผลด้วยหรือ”
“ต้องมีสิ มันคือเศษกระดาษ และคนเราไม่เก็บเศษกระดาษ”
“ยกเว้นกระดาษห่อหมากฝรั่งที่มีเบอร์ผู้หญิงที่ได้จากไนต์คลับ” เขาย้อน ผมยิ้ม
“ฉันไม่เคยได้ไม่เคยเก็บ เรื่องพรรค์นี้ต้องถามแซน”
“เรื่องพรรค์นี้...” เขาเลิกคิ้ว ผมไหวไหล่แล้วตอบ “เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ”
“แล้วถ้าถามซันฉันต้องถามเรื่องอะไร เมื่อไหร่จะเลิกกับนิษฐาทั้งที่ไม่เคยมีใจอย่างนั้นหรือ” ตรงเกินไป ผมเม้มปากแล้วก้มมองกระดาษในมืออีกครั้งก่อนยื่นคืนให้ แต่เปมทัตไม่ได้คว้าคืนแค่กระดาษ เขากุมไว้ทั้งมือแล้วกะพริบตาช้า ๆ เหมือนกำลังอ่านใจ “เมื่อไหร่”
เสียงฝนตกกระทบหลังคามุงจากช่วยกลบเสียงหัวใจที่ดังอื้ออึงในอก ไม่ใช่อึดอัดเพราะแรงกดดัน ไม่ใช่หวาดหวั่นที่จะสูญเสียเขาไปถ้าไม่ทำตามใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกชายคนเดียว แต่ผมกำลังชั่งใจว่าความสุขสมหวังนั้นมันง่ายดายถึงเพียงนี้เชียวหรือ แน่นอนว่าต้องมีใครสักคนที่เจ็บปวด แต่ทุกคนก็เคยเจ็บปวดกับความรัก ดังนั้นถ้าปล่อยให้เปมทัตรอต่อไปอีกหน่อยก็คงไม่ใช่เรื่องผิดบาปอะไร แต่ผมจะไม่เลี้ยงไข้ความสัมพันธ์กระท่อนกระแท่นระหว่างผมกับน้องฐาอีกแล้ว และเปมเองก็จะได้ลิ้มรสการฝากใจโดยไม่ได้รับสิ่งใดตอบแทนเช่นกัน
หลังจากฝากฝังนอฟและเรย์ให้ช่วยเป็นหูเป็นตาก็ออกเดินทางมาพร้อมกับความรู้สึกหลากหลาย ทั้งดีใจที่จะได้เจอเพื่อนและน้องชาย ตกประหม่าที่จะได้กลับเข้าสู่วงการหน้ากากรอยยิ้มมือถือสากปากถือศีลในงานเลี้ยงหรูหรา และวิตกกังวลกับภารกิจสุดท้ายของวัน...
การเข้าร่วมงานใหญ่ของตรัสครั้งนี้ไม่มีปืนเพื่อให้ได้นก ผมไม่ขอมองว่าการนัดเจอกับนิษฐาหลังจบงานเลี้ยงเป็นเรื่องน่ายินดีและมีผลประโยชน์กับใครทั้งสิ้น ผมจึงเลือกที่จะไม่บอกเปมทัตและจัดการความยุ่งเหยิงในแบบของตัวเอง
คอนโดมิเนียมสองห้องนอนที่เราเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสมัยเรียนปริญญาตรียังมีสภาพเหมือนเดิมทุกส่วนสัดแม้แต่ความสะอาด กลิ่นอายและความทรงจำพรั่งพรูจนต้องหยุดยืนนิ่งเพื่อซึมซับความรู้สึกจาง ๆ ที่ลอยวนอยู่ในอากาศ เปมทัตที่เดินนำไปแล้วยังต้องเหลียวหลังกลับมามอง รอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้านั้นเศร้าสร้อยเกินกว่าจะเข้าใจได้ว่าเขามีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับสถานที่ของเรา
สูทสากลทั้งของผมและเปมถูกนำไปซักรีดตามคำร้องขอที่ผมโทรแจ้งกับแม่บ้านไว้ล่วงหน้า แต่สุดท้ายก็ผิดแผนเมื่อเพื่อนร่วมเดินทางพาแวะห้องเสื้อเพื่อเลือกสรรชุดใหม่ทั้งหมดด้วยเหตุผลที่ไม่อาจทัดทาน ‘งานพิเศษของตรัสทั้งทีจะใส่ชุดเก่าได้ยังไง’
โทนสีสูทของเราค่อนข้างแตกต่างแต่คนเจ้ากี้เจ้าการเขาพึงใจผมจึงไม่ได้โต้แย้งให้เสียบรรยากาศ ดีพเบจก็โอเคแต่ไลต์เกรย์ที่เขาเลือกมันดูจะเข้ากับผมมากกว่า หลังจากอาบน้ำอาบท่าเปมก็เดินกลับออกมาที่ห้องส่วนกลางด้วยผมเผ้าที่ยังเปียกหมาดโดยในมือของเขากำบางสิ่งไว้ก่อนนำมายื่นให้ ผมไม่ได้คิดอะไรตอนที่แบมือรับมา เกือบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเคยทำให้ผมนอนไม่หลับอยู่เป็นสัปดาห์
“ยังเก็บคัฟลิงก์คู่นี้ไว้อีกหรือ”
“เก็บไว้อย่างดี เป็นของขวัญวันเกิดที่ชอบที่สุดทั้งทีจะทิ้งขว้างได้ยังไง ติดให้หน่อย” เปมยื่นข้อมือออกมาข้างหนึ่งพร้อมคำร้องขอ มันเป็นแค่กระดุมข้อมือทรงกลมธรรมดาแท้ ๆ แต่กลับยกให้เป็นของขวัญชิ้นโปรด ถ้าบอกตั้งแต่ตอนให้เมื่อหลายปีก่อนผมคงจะตื้นตันใจมากกว่านี้เพราะมันค่อนข้างมีราคาสำหรับนักศึกษาปีสอง แต่ที่บอกว่าเครื่องประดับชิ้นนี้ทำให้คิดมากจนนอนไม่หลับไม่ใช่เพราะมูลค่า เพราะผมเลือกดีไซน์ที่เหมาะกับตัวเขาไม่ได้มากกว่า สุดท้ายก็เลือกชิ้นนี้มาเพราะมันเรียบง่ายไม่หวือหวาเหมือนความสัมพันธ์ฉันเพื่อนของเรา
“ถ้าชอบจะซื้อให้อีก” ยินดีคว้าข้อมือเขามากลัดให้อย่างเต็มใจ แต่ด้วยความชิดใกล้ทำให้ต้องหาเรื่องชวนคุยทำลายความเงียบ เขาลอบยิ้ม
“เนื่องในโอกาสอะไร”
“ถ้าไม่ใช่วันพิเศษ ของที่ฉันซื้อให้มันก็จะไม่พิเศษอย่างนั้นหรือ” ผมย้อนถามระหว่างสอดเกลียวทองคำขาวเป็นเงาวาววับสะท้อนแสงแดดยามเย็นที่ทอดผ่านกระจกระเบียงห้อง
“กี่กะรัต” ถึงกับต้องกะพริบตาถี่ ๆ อย่างคนถูกจับได้ว่ามันไม่ใช่คิวบิกเซอร์โคเนียอย่างที่เคยปดไว้เนื่องจากไม่อยากให้คนรับรู้สึกตะขิดตะขวงใจ แต่สุดท้ายก็ปิดไม่มิดอยู่ดี
“สองกะรัต ข้างละหนึ่ง ถามทำไม” ผมหยุดมือแล้วเงยหน้ามอง
“สิ้นปลืองเปล่า ๆ ฉันดูออกตั้งแต่แรกแล้วว่ามันไม่ใช่เพชรสังเคราะห์อย่างที่ซันบอก ให้เป็นพวกเวาเชอร์ร้านอาหาร สปา หรือว่าตั๋วหนังอย่างตอนม.ปลายก็พอแล้ว ไม่ก็สนีกเกอร์หรือเสื้อผ้าอย่างที่เคยซื้อให้คนอื่น”
“สนีกเกอร์นอกจากเข้ายิมแล้วอย่างกับเปมเอามาใส่เล่นนักนี่ เห็นเก็บไว้ในตู้จนฝุ่นจับเต็มไปหมด ส่วนเวาเชอร์...ก็ไม่เคยชวนฉันสักครั้ง” เขายิ้มกว้างเหมือนเข้าใจอะไรมากขึ้น จะว่าเป็นน้ำจิตน้ำใจที่หวังผลก็ไม่ผิดนัก ช่วยไม่ได้ สมัยนั้นมันยังมีเหตุการณ์ให้คิดเข้าข้างตัวเองอยู่บ่อยครั้งก็เลยเผลอทำตามอำเภอใจไปบ้างเมื่อมีโอกาส
“ฉันไม่กล้า ทำแบบนั้นก็เหมือนกับว่าฉันคืนของขวัญก็เลยส่งต่อพวกตั๋วหนังกับเวาเชอร์ร้านอาหารให้ตรัสไปชวนเท็ตแทน ส่วนสปาฉันให้คุณแม่”
“พูดจริงหรือ”
“ไม่ได้มีแค่ซันหรอกที่เป็นกองหนุนอยากให้คุณชายสมหวัง ติดให้เสร็จได้หรือยัง ถ้าไปสายแล้วโดนตรัสเขม่นก็ตัวใครตัวมันแล้วกัน” ละสายตาจากใบหน้าที่ห่างเพียงคืบเพื่อเร่งมือก่อนจะถอยห่างออกมาเพื่อชื่นชมผลงาน มันเข้ากับเขาอย่างที่จินตนาการไว้ ถ้าชอบมากอย่างที่บอกก็น่าจะหยิบออกมาใส่ให้เห็นเร็วกว่านี้ หลงคิดไปว่ามันไม่คู่ควรเขาถึงไม่ใยดี แต่พอได้ยินอย่างนี้แล้วเหมือนตัวจะลอยเสียให้ได้
เมื่อส่งกุญแจให้กับพนักงานรับรถของโรงแรม ผมหันมองเปมทัตที่กำลังกระชับสาบเสื้อสูทแล้วก้าวขึ้นบันไดสู่ลอบบี้ของโรงแรม ตัดสินใจปริปากบอกเรื่องสำคัญก่อนที่ผู้คนขวักไขว่ภายในงานจะทำให้ผมเขวไป
“ขากลับเปมขับรถกลับคอนโดฯ เองนะ ฉันจะไปทำธุระต่อ” เขาหยุดยืนนิ่ง
“แล้วซันจะกลับยังไง ทำธุระที่ไหนให้ฉันไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไร ตั้งใจจะนั่งแท็กซี่เพราะไม่รู้ว่าใช้เวลานานแค่ไหน ไม่อยากให้เปมรอ” นัยน์ตาคู่นั้นบอกผมว่าเขาอยากย้อนถามใจจะขาดว่าธุระอะไรทำไมถึงดูเป็นความลับนัก ผมตอบไม่ได้ ทำได้แค่เพียงสาวเท้ายาว ๆ ไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ที่แสดงป้ายลงทะเบียนงานเลี้ยงของบริษัทรามานุสรณ์จิวเวลรี่
ผู้คนล้นหลามทั้งเหล่าพนักงาน ฝ่ายบริหารและผู้หลักผู้ใหญ่ในตระกูลของตรัส หรือแม้แต่บอร์ดบริหารสาขาต่างประเทศของรามานุสรณ์เองก็มาร่วมงานนี้เหมือนกัน สังเกตจากกลุ่มชาวต่างชาติที่ยืนร่วมวงสนทนากับคุณรังสิมาป้าของตรัส
ผมกับเปมทัตมีโอกาสพยักเพยิดหน้าให้เจ้าภาพตัวเอ้ทีหนึ่งก่อนที่มันจะหายตัวไปในฝูงชน ไม่ได้นึกน้อยอกน้อยใจอะไรเพราะรู้ดีว่างานแบบนี้ท่านประธานคงไม่มีเวลาฉอเลาะกับเพื่อนฝูงนานเท่าใดนัก ผมฆ่าเวลาด้วยเครื่องดื่มย้อมใจให้พร้อมต่อภารกิจหลังจากนี้ แต่ยังมีสติสมบูรณ์ดีตอนที่ฟังคุณชายกล่าวสุนทรพจน์ปลุกขวัญและกำลังใจให้แก่พนักงานทุกฝ่ายทุกแผนก พร้อมคำปฏิญาณหนักแน่นว่าจะนำพาบริษัทสู่จุดสูงสุด
“เชี่ย นึกว่าจะมาไม่ทันแล้ว” ผมหันมองต้นเสียงด้วยหางตา แก้วมาร์ตินีที่ยังไม่พร่องช่วยสำทับประโยคทักทาย
“สายตลอด สายทุกงาน ตรัสเห็นมึงหรือยัง”
“คงยัง เดินเข้างานตอนมันก้าวขึ้นเวทีพอดี ท่านตรัสเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบขนาดนี้ ชักอิจฉาไอ้หมีขึ้นมาตงิด ๆ แล้วสิ มันมาหรือเปล่าวะทำไมไม่เห็น”
“ไม่มา เท็ตส่งข้อความมาบอกแล้ว แต่มึงอารมณ์ดีแปลก ๆ เจอกันรอบที่แล้วยังทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่เลย มีอะไรดี เล่าให้กูฟังเดี๋ยวนี้แซน”
“กูอารมณ์ดีที่เพื่อนขึ้นรับตำแหน่งประธานนี่ไงพี่ชาย อารมณ์ดีก็ต้องมีต้นสายปลายเหตุมาเล่าให้ฟังด้วย โว๊ะ เรื่องของกูเอาไว้ทีหลังเถอะ บอกก่อนทำไมเท็ตไม่มา”
“เท็ตไม่ชอบงานสังคม ขี้เกียจปั้นหน้า” เปมทัตช่วยตอบแทน “แต่อ้นก็ไม่ชอบไม่ใช่หรือ”
“ไม่ชอบ แต่มาเป็นเพื่อนซัน” ไอ้แซนตาโตแล้วเบียดมายืนใกล้ ๆ หลังจากวงดนตรีเครื่องสายในห้องบอลรูมเริ่มบรรเลงขึ้นอีกหน “ยังไงวะ ความสัมพันธ์ของมึงสองคนก้าวหน้าหรือถอยหลัง อย่าหมกเม็ดกับน้องนุ้งนะ กูโกรธจริง ๆ นะบอกเลย”
“กูนัดกับนิษฐาคืนนี้” ผมกระซิบ ไอ้แซนรีบถามย้อน “มีอะไร ทำไมนัดกลางค่ำกลางคืน”
“เบื่อหน่ายความค้างคา” เปมทัตคงไม่ได้ยินแน่เพราะเขาหันไปสนทนากับญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งของตรัสที่ผมยกมือไหว้ไปก่อนหน้านี้แล้ว “จะได้เริ่มต้นใหม่กับใครอีกคนได้สะดวกใจมากกว่าอย่างนั้นสิ”
“กูเองก็ยังไม่แน่ใจนักหรอก เอาไว้ทุกอย่างชัดเจนเมื่อไหร่กูจะบอกมึงเป็นคนแรก” มันเบ้ปากพยักหน้าช้า ๆ ยวนกำปั้น “ให้มันจริง รักข้างเดียวเกือบสิบปีไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้”
“กูก็เหมือนกัน”
เปมไม่ได้เซ้าซี้ที่จะอาสาพาผมไปส่งยังสถานที่ทำธุระที่ผมกล่าวอ้าง แค่มองตามตอนที่ผมยกมือเป็นสัญญาณว่ากำลังจะไปหลังจากทิ้งท้ายส่งข้อความบอกตรัสว่ามีนัดต้องรีบกลับ หวังว่าไอ้คุณชายจะมีเวลาอ่านคำอธิบายก่อนฉุนเฉียวที่ผมหายตัวไปโดยที่ยังไม่ได้ทักทายกันเป็นกิจลักษณะ
ร้านอาหารไกลปืนเที่ยงแต่บรรยากาศดีคือสถานที่ที่ผมนัดพบกับน้องฐา ด้วยเหตุผลหลักว่าน้องคงไม่มีโอกาสผ่านมาเห็นร้านนี้บ่อยนักในชีวิตประจำวันเพื่อเตือนความทรงจำว่าครั้งหนึ่งเคยคบหากับผู้ชายใจโลเลอีกทั้งยังปากพล่อยบอกลากันอย่างง่ายดาย
ผมใช้บริการรถแท็กซี่อย่างที่บอกกับเปมทัตไว้ไม่ได้โกหก น้องส่งข้อความมาบอกล่วงหน้าแล้วว่านั่งรออยู่ที่โต๊ะนอกชานร้านและยังไม่ได้สั่งอาหาร วันนี้นิษฐาใส่เดรสคลุมเข่าสีพีชพร้อมใบหน้าอ่อนเยาว์เหมือนเด็กอย่างที่เคยเห็นทุกครั้ง ผมยิ้มให้ก่อนเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใด ๆ น้องไม่ได้ยิ้มตอบแต่กลับจดจ้องไม่วางตา
“รอพี่นานไหมคะ หิวหรือยัง”
“ไม่ค่ะไม่นานเท่าไหร่ วันนี้พี่ซันแต่งตัวแปลกตาจังค่ะ ไปที่อื่นมาก่อนหรือคะ” นี่คงเป็นต้นเหตุของสายตาเมื่อครู่ ผมเองก็รีบรนจนลืมนึกไปว่าการแต่งกายค่อนข้างผิดแผกไปจากสถานที่ คงไม่มีใครใส่สูทและเนกไทมานั่งในร้านอาหารออกแบบคล้ายบ้านทรงไทยย้อนยุค
“ค่ะ งานเลี้ยงของเพื่อนสนิท ฐาจำพี่ตรัสได้หรือเปล่าคะ”
“จำได้สิคะ ฐาจำเพื่อนสนิทของพี่ซันได้ทุกคน โดยเฉพาะพี่อ้น” น้องยิ้มบางก่อนจะซักต่อ “พี่ซันไม่เคยพูดถึงร้านนี้มาก่อนเลย สวยดีนะคะ”
“พี่เคยขับรถผ่านมาเจอค่ะ จำได้ว่าจัดแต่งร้านสวยดี เห็นลูกค้าเยอะตลอดอาหารก็คงอร่อยด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นฐาขอมอบหน้าที่สั่งอาหารให้พี่ซันเหมือนเดิมนะคะ”
“ยินดีค่ะ”
ทุกอย่างผ่านไปเหมือนอย่างเคย ลิ้มรสอาหารเคล้าเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ถ้าผมมีน้องสาวเพิ่มขึ้มอีกคนความรู้สึกก็คงจะคล้ายอย่างนี้กระมัง รักและเอ็นดู แต่อีกใจกำลังตะโกนบอกชัดว่าน้องไม่ได้คิดกับผมเพียงเท่านั้น แค่พี่ชายก็คงเป็นไม่ได้หากน้องรู้ผมกำลังจะทำอะไรต่อไปหลังจากนี้
ใกล้ร้านอาหารมีสวนหย่อมเล็ก ๆ บรรยากาศดี ยังมีคนรักสุขภาพวิ่งเหยาะอยู่ไม่ไกลหลายคน ไฟฟ้าสว่างไสวไม่เปลี่ยวร้างจนดูน่ากลัว ผมเลือกม้านั่งสีขาวชวนให้น้องนั่งเล่นด้วยกัน
“พี่ซันไม่ได้ขับรถมาหรือคะ ฐาไม่เห็น”
“เปล่าค่ะพี่มาแท็กซี่ ฐาล่ะคะ”
“ฐาให้เพื่อนมาส่งค่ะ คงกลับแท็กซี่เหมือนกัน” น้องห่อไหล่แล้วลูบมือทั้งสองข้างกับหัวเข่า อากาศคงเย็นเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมจึงปลดสูทตัวนอกแล้วคลุมไหล่ให้โดยไม่สัมผัสผิวเนื้อ
“ขอบคุณนะคะ” น้องพูดจาฉะฉานก่อนประโยคถัดมาจะแผ่วเบาไม่ต่างกระซิบ “พี่ซันเป็นสุภาพบุรุษเสมอต้นเสมอปลายจนบางครั้ง...เหมือนเว้นระยะห่าง”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นคะ”
“ฐาทราบนะคะว่าพี่ซันมีหน้าที่การงานต้องรับผิดชอบ จะให้โทรมาคุยกับฐาทุกวันคงเป็นไปไม่ได้ พี่ซันเป็นผู้ใหญ่และฐาเป็นแค่นักศึกษาจบใหม่ ทั้งที่อายุของเราก็ไม่ได้แตกต่างกันมากขนาดนั้นแท้ ๆ แต่ไม่รู้ทำไมฐาถึงรู้สึกว่าพี่ซันอยู่ไกลเหลือเกิน ยิ่งเอื้อมมือคว้าพี่ก็ยิ่งลอยห่างออกไป พี่ซันไม่รู้สึกบ้างหรือคะ คบกับฐาแบบนี้พี่มีความสุขบ้างหรือเปล่า” ผมอ้ำอึ้งพูดไม่ออก จากที่คิดว่าจะเป็นฝ่ายออกโรงเกริ่นนำแต่คำเปรยของน้องนั้นค่อนข้างสร้างความประหลาดใจ อย่างกับว่า...
“ฐาตั้งใจว่าจะไม่รอแล้วล่ะค่ะ ฐารู้สึกเหมือนหนูที่ติดอยู่ในวงล้อโชคชะตาที่เต็มไปด้วยความใจดีของพี่ซัน มันไม่มีทางออก เป็นแค่เขาวงกตแคบ ๆ อากาศก็บางเบา เรา...พอแค่นี้ดีไหมคะ” นิษฐาพูดเร็วจัดด้วยเสียงสั่นเครือ ก่อนผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกที่ได้พูดสิ่งที่คิดไว้ทั้งหมดทั้งสิ้นแล้ว ผมรู้สึกอย่างนั้น
“ฐาหมายถึงให้เราเลิกติดต่อกันอย่างนั้นใช่ไหม”
“ค่ะ รวมถึงความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกของเราด้วย นะคะพี่ซัน”
“ค่ะ ถ้าน้องฐาต้องการแบบนี้”
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ ขอบคุณค่ะพี่ซัน” น้องยื่นเสื้อคืนแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋า คงตั้งใจจะเรียกแท็กซี่ ผมรีบออกปากก่อนจะยั้งใจได้ทันทั้งที่น้องเพิ่งบอกหยก ๆ ว่าความใจดีของผมมันเป็นดาบสองคม “ให้พี่นั่งรถไปส่งไหมคะ ดึกแล้วอันตราย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่ซันอย่าทำแบบนี้กับใครอีกนะคะถ้าไม่รัก อย่าแสดงความห่วงใยถ้าไม่เคยให้ใจ” น้องเดินจากไปจนเกือบลับตาแต่ผมก็ทันสังเกตเห็นว่าน้องใช้หลังมือปัดน้ำตาข้างแก้ม ผมคงกลายเป็นคนที่เลวร้ายโดยสมบูรณ์หากพูดคำว่า...
จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
▩▩▩
-
มาต่อเร็วๆ นะคะ คนรอใจจะขาด
:mew2:
-
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ :mew1:
-
รอตอนต่อไปนะค่ะ อยากรู้ความคืบหน้าอ้นซันจะเป็นยังไงต่อ :hao5:
-
เอาคืนหอมปากหอมคอหน่อยนะจ๊ะ แหม๊ ก็รอมาตั้งเป็น10ปี ดูเเลมาตั้ง10ปี
-
รอ อยู่ที่ฟาร์มม้านานเเว้วววววว คิดถึง
-
ติดตามแบบลุ้นๆ น่าร้ากกอ่ะ :mew1:
-
เปิดหีบเเล้ว ทีนี้ก็เปิดใจกันนะคนดี
-
ไปเคลียร์กันถึงไหนเเว้ววว /// ส่องๆอยู่นะ55555
-
แอบรอเธออยู่นะคะ >__<
-
รออยู่น้าา :katai4: :ling1: :z3:
-
หายไปไหนกันหมดน๊าา
-
ยาวนาน นานแต่ไม่ลืม
-
คืดถึงจัง กดเข้ามาดูทู้กกกวัน :L3:
-
คิดถึง....
-
รอจ้าา สนุกอะชอบๆ การเล่าก็ดี ฟิลของตัวละครคืองงๆหน่อยเเต่บสงครั้งมันลึกซึ้งอะ
-
ต๊ะเอ๋. เล่นซ่อนแอบใช่ม๊าาา หานานละนะ
-
รอน้าาาาา มาต่อเร็วๆน้าา :hao5: :ling1:
-
แวะมานั่งรอ ^^
-
รออออ ด้วยยยยย
-
สนิท จังงงง
-
รออยู่น้าาา คิดถึงจัง อยากอ่านต่อแล้ววว :katai4: :hao5: :z10:
-
:mew1:
-
รออยู่เด้ออออ :z13: :impress:
-
มาเถิดดดด. หายากกว่าหน้าหนาวอีกนะตัวเธอ
-
ถ้าเรื่องนี้มาต่อ ชั้นจะนอนตื่นเช้า วันถัดไปที่ได้อ่านเลยย // มันคือความตั้งใจอันเเรงกล้าของข้าเเล้วนะเฟ้ยย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ยังรออยู่นะ
-
รออยู่น้าาาาา มาต่อเถอะนะๆ อยากอ่านแล้วง่าา :z3: :serius2: :ling1: :katai4:
-
กี่วันเดือนปี~ ~
-
อยากอ่านต่อน้าาา คิดถึงอ้นซันแย้วว :ling1: :katai5:
-
เท็ตควรไปเครียกับตัวเองก่อน ว่ารู้สึกอย่างใงกับตรัสกันแน่ อย่าทำเหมือนใหความหวัง สงสารตรัส
:z10:
-
ตรัสควรจะคุยกับเท๊ตให้รู้เรื่อง ว่าทีเป็นอยูเนี้ยมันคืออะไร สถานระหว่างเรามันไม่ใช่เพื่อน :z3:
-
เข้ามานั่งรอซันนี่กับเปม ฮือออออ :mew2:
-
อิจฉาคนรักกันนน :hao7: :mew1:
-
ปี 2020 แล้ว ยังรออยู่นะ
:t3:
-
อยากอ่านต่อนะ รอน้าาา :monkeysad: :m15:
-
มาเข้าคิวรอเหมือนกัน
-
เพิ่มตามมาอ่านค่ะ
ตรัสกับหมีเท็ด กว่าจะลงตัวกันได้ อยากจะเบิ้ดกับความซึนของเท็ดจริงๆ
เปมซัน ก็กำลังสนุกเลย มาต่อนะคะ รออ่านค่ะ
แซนพี ก็มาขยายเพิ่มได้นะคะ
-
กลับมาอ่านรอบสอง ก็ยังสนุกเหมือนเดิม
-
ขอให้น้องฐาได้เจอคนดีๆนะ
-
มีต่อไหมคะ รออยู่นะคะ รีบๆมาต่อนะคะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: