รสออริจินัลดึกดื่น วันศุกร์ เราสนุกครื่นเครง
ก๊วนเพื่อนมาประชุมกันโดยนัดหมายตามประสาชายโสด โฉด และจน เพราะขี้เกียจเสียเงินไปเข้าผับแพง ๆ เลยยึดเอาบ้านเช่าของคนในกลุ่มเป็นที่สังสรรค์ชุมนุม
นั่งดื่มตั้งแต่หัวค่ำจนเหล้าพร่องไปครึ่งกลม โซดาหมดไปหลายขวด พวกซี่โครงแหนมทอด ถั่วลิสง กับลาบเป็ดแซ่บ ๆ ก็หายวับเกลี้ยงจาน
กับแกล้มหมด แต่เหล้ายังเหลือ ไม่มีหรอกที่คิดจะม้วนเสื่อกลับบ้าน เลยใช้ให้ใครคนหนึ่งไปซื้อของกินมาเพิ่ม ผ่านไปหลายสิบนาที มันกลับมาพร้อมถุงเซเว่นในมือ
เขากำลังอารมณ์กรึ่มได้ที่ เสี้ยนปากหาของแกล้ม รีบคว้าถุงไปเปิด แต่พอเห็นของข้างในก็ต้องขมวดคิ้วถาม
“ทำไมมีแต่เลย์รสออริจินัลวะ”
ซองขนมมันฝรั่งสีเหลืองไซต์ใหญ่สามห่อ รสเดียวกันเป๊ะอัดแน่นเต็มถุง คนฝากซื้อทำแค่เพียงยักไหล่ ตอบสั้น ๆ
“ก็กูชอบรสนี้”
...ชอบรสนี้ เออ เข้าใจ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ทำไมมันไม่หัดคิดถึงเพื่อนตาดำ ๆ ที่ฟาดลาบเป็ดเผ็ดพิเศษ แล้วยังแย่งกันเคี้ยวพริกขี้หนูในถุงแหนมทอดบ้าง
“นี่มึงบ้ารึเปล่าวะ ซื้อมาได้อยู่รสเดียว เลย์เขาผลิตออกมาเป็นร้อยรส บาร์บีคิว ผัดกะเพราเงี้ยไม่ซื้อ ดันไปซื้อรสจืด ๆ เค็ม ๆ มาแล้วมันจะกินคู่กับเหล้าอร่อยมั้ย”
ปากบ่นไปอัตโนมัติ ในฐานะที่เป็นคนออกเงิน อุตส่าห์ให้ตังค์เป็นร้อย คิดว่าจะได้ขนมอะไรแซ่บ ๆมาช่วยเสริมรสเหล้า แล้วดูที่ได้มา ไม่ให้เขาเรียกว่ากวนตีน แล้วจะให้เรียกว่าอะไร แต่เพื่อนในกลุ่มกลับช่วยแนะนำคำเรียกใหม่
“แล้วมึงใช้ให้มันไปซื้อทำไมวะ รู้อยู่ว่ามันเป็นไอ้พวกมนุษย์หน้าจืด”
“จืดเฉย ๆ พอไม่ต้องเติมหน้าให้กู”
คนโดนล้อรีบเถียง ทว่าดันทำให้เขานึกขึ้นมาได้
...ไอ้มนุษย์จืด เออใช่ ตรงกับตัวมันเลย ชอบกินอะไรจืดชืดไม่พอยังชอบทำตัวจืดจาง ลักษณะท่าทางไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษสักอย่าง
“จริงนี่หว่า มึงอ่ะหน้าจืด กูเคยถามชื่อมึงซ้ำตั้งสามรอบ หน้าโหลเกินจำไม่ได้”
พอเขาพูดเสริมขึ้นมา มันก็เปลี่ยนเป้าแค้น หันมามองเขาทันควัน
“แต่กูจำมึงแม่นเลยว่ะ สมองปลาทองแบบนี้มีคนเดียวในคณะ”
เป็นมนุษย์พันธุ์จืดแท้ ๆ แต่ปากดันเปรี้ยวตีนอย่างแรง เพื่อนในกลุ่มหัวเราะเฮฮาถูกใจกับมวยถูกคู่ ก็ตั้งแต่ที่คบกันมาสามปี เขากับมันเป็นต้องปะทะคารมกันตลอด
ถึงอย่างนั้นต่อให้กัดกันแรงแค่ไหนก็ไม่เคยโกรธจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ เพราะสุดท้ายมักจะจบลงที่ใครคนใดคนหนึ่งยอมลงก่อนเสมอ
“งั้นเดี๋ยวกูไปซื้อใหม่ก็ได้”
มันลุกขึ้นเตรียมเดินออกไปนอกบ้าน ทำให้เขาต้องรีบลุกตาม
“เดี๋ยวกูไปด้วย กลัวมึงไปซื้ออะไรจืด ๆ มาอีก”
พอได้ยินเหตุผล มันทำหน้าเซ็ง ๆ พึมพำด่าหงุดหงิดคนเดียว ก่อนเดินนำเขาไป
เซเว่นอยู่หน้าปากซอย ระยะทางเดินประมาณร้อยเมตร ตรงครึ่งทางมีร้านรถเข็นขายบะหมี่เกี๊ยวเปิดอยู่ กลิ่นหอม ๆ ของน้ำซุปลอยมาจากหม้อ เขากำลังเมา ๆ เจอเข้าอย่างนี้ถึงกับตาสว่าง จนต้องสะกิดคนมาด้วย
“แวะกินกันป่ะ”
“ไม่รีบซื้อขนมกลับไป เดี๋ยวพวกนั้นก็รอหรอก”
“อย่างพวกมันไม่อยู่รอกับแกล้มหรอก ป่านนี้ซดเหล้าเพียว ๆ ไม่ต้องน้ำแข็งโซดายังได้เลย”
เพราะรู้นิสัยก๊วนคอทองแดงดีอยู่แล้ว คงมีแค่เขาที่เรื่องมากเวลากินเหล้า เขาไม่ชอบกินเอาเมาจนอ้วก ด้วยถือว่าเหล้ามันเป็นแค่ตัวช่วยเสริมรสคู่กับของกินอย่างอื่น ดังนั้น เขาเลยเดินตรงไปสั่งเจ๊ที่กำลังลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวอย่างไม่ลังเล
“เล็กต้มยำพิเศษขอเผ็ด ๆ เลยนะพี่”
คนที่ตามมาด้วยกันรู้ว่าห้ามไปก็คงไร้ประโยชน์ เลยเดินมาสั่งเพิ่ม
“เล็กน้ำใสลูกชิ้นครับ”
...จืดฉิบหาย
เขาเบ้ปาก นึกเยาะอยู่ในใจ ระหว่างทรุดตัวนั่งรอที่โต๊ะ ก่อนเด็กเสิร์ฟอิมพอร์ตจากประเทศเพื่อนบ้านจะเข้ามาถาม
“เอาน้ำอะไรคะ”
“ขอโค้กครับ”
“ผมเอาน้ำเปล่า”
...นี่ชีวิตมันจะจืดไปไหนวะ ไม่หัดเติมความแซ่บไว้บ้าง แม่งโคตรจะเสียชาติเกิด
เพียงไม่นานก๋วยเตี๋ยวสองชามมาวางบนโต๊ะ สีต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ชามหนึ่งพริกสีแดงลอยฟ่อง ส่วนอีกชามน้ำใสแจ๋ว เขาดึงชามที่สีจัดจ้านมาไว้ตรงหน้า แล้วยกเถาเครื่องปรุงกระหน่ำใส่ทุกอย่างให้ถึงเครื่องถึงรส ตรงข้ามกับใครบางคนที่หยิบตะเกียบคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวใส่ปาก โดยไม่คิดจะแตะต้องขวดน้ำปลา หรือช้อนน้ำส้ม
“ไม่ปรุงหน่อยเหรอ”
คนกินไหวไหล่ “เขาอุตส่าห์ต้มน้ำซุปตั้งนาน ใช้วัตถุดิบธรรมชาติ มันก็ต้องค่อย ๆ ลิ้มรส”
“ธรรมชาติที่ไหน ผงชูรสเป็นถุง”
คงพูดดังไปหน่อย แม่ค้าถึงหันมามอง แถมแผ่รังสีอำมหิตจางๆ เขาจึงแสร้งทำเป็นยิ้มเจื่อน ฟังคู่สนทนารีบอธิบายสรุปเรื่อง
“เอาเป็นว่า เดี๋ยวนี้คนเขาฮิตกินอาหารรักษาสุขภาพ เขาเรียกว่า ‘กินคลีน’ รู้จักมั้ย”
“คลีนเคลินอะไร ต้องเผ็ด ๆ ดิ ชีวิตมันจะได้มีรสชาติ”
“กินเผ็ดขนาดนั้น เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก เมื่อเช้ามึงปวดหัวไม่ใช่เหรอ ปวดกระเพาะมันทรมานกว่านะเว้ย”
...รู้ด้วยเหรอว่าปวดหัว ทั้งที่เขาไม่ได้บอกใครเลยแท้ ๆ ทีเรื่องแบบนี้ทำเป็นรู้ดีนัก แต่พอใช้ให้ไปซื้อขนมมันดันเออเร่อขึ้นมาซะอย่างนั้น
เขาถอนหายใจ ก้มมองชามก๋วยเตี๋ยวรสเข้มของตัวเอง แล้วนึกขึ้นได้
“เออ แต่มีอย่างหนึ่งนะที่กูชอบรสแบบออริจินัล”
“อะไรวะ”
“ไม่บอก”
“เฮ้ยอย่ากวนดิ กูอยากรู้”
“ไม่บอกเว้ย! รีบ ๆ กินเดี๋ยวเส้นอืด”
ก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยวต้มยำเผ็ดซี้ดต่อ ปล่อยให้ไอ้หน้าจืดโวยวายไป โดยเขาแกล้งทำเป็นหูทวนลม
ก็จะให้เขาบอกได้ยังไงว่า...มึงไง
...เพราะกูชอบมึงแบบ ‘รสออริจินัล’
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ENDไม่ได้เขียนเรื่องสั้นรักหลากรสนานเลยค่ะ เลยเอามาฝากพอกรุบกริบเบา ๆ หนึ่งเรื่อง
ถ้ามีคนชอบเราที่เป็นตัวเราจริง ๆ ในแบบ 'ออริจินัล' ก็คงจะดีนะคะ 
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ 
BitterSweet
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
