หัวข้อ: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)

[honeyhoon]

  เข้ามาบวกเป็ดให้คนเขียน

[patee]

เข้ามาอ่านได้ 2 วันตามทันแล้วค่ะ

สนุกนะคะ ชอบ

สงสารเปียว 

[malula]

เปียวต้องเข้มแข็งและเท่ให้ได้อย่างแม่อัญสิ
ก็เข้าใจว่าพ่อรักและห่วงลูกชาย แต่มันสายเกินไปหรือเปล่า
เพราะสิ่งที่เขาทำและเป็นอยู่ มันดีอยู่แล้ว อย่าชักใบให้เรือเสียเลย
ส่วนคุณพี่อเล็กซ์นั่นยังไงกัน มั่วนี่หว่า ยังงี้ไม่ยกน้องพีให้แล้ว ถึงน้องจะขี้เหวี่ยงไปนิดก็เหอะ

[maru]

อเล็กซ์คิดอะไรกับพีกันแน่นะ แต่พีคงต้องมีอะไรที่พิเศษสำหรับอเล็กซ์บ้างเพราะถ้าคาดไม่ผิดอเล็กซ์มาเนี่ยเพราะพีใช่ไหม แล้วอัลล่ะอเล็กซ์คิดยังไง ทำไมทำอะไรไม่คิดถึงจิตใจคนอื่นบ้างนะ อเล็กซ์อยากจะเป็นเหมือนพ่อตัวเองงั้นหรือ ต้องรอให้อัลทนไม่ไหวก่อนหรือไง เปียวอย่าคิดมากสิ ถ้าเปียวคิดมากที่โดนว่า เปียวก็ต้องทำตัวให้คนที่ว่าไม่สามารถว่าเปียวได้ เปียวต้องทำให้เห็นว่าเปียวสามารถช่วยอลันได้ อลันก็ต้องทำให้เปียวเชื่อมั่นในตัวอลันให้ได้ แม่อลันได้ใจมาก

[wanmai]

เล่ห์พรางรัก

ตอนที่ ๑๙ ปล่อยมือ



หน้าโกดังเก็บของของพฤทธาการ เปียวกับพงศกรมองการขนวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างเข้ามาเก็บไว้ด้านในโกดัง เมื่อการขน
ย้ายเสร็จสิ้นลงสองพี่น้องก็ยืนมองของที่กองพะเนินอยู่ด้านใน ของพวกนี้ไม่สามารถส่งกลับคืนได้ และทางผู้ว่าจ้างก็ไม่ขอ
รับผิดชอบต่อค่าใช้จ่ายส่วนนี้ที่มันไม่ตรงตามที่กำหนดไว้ แค่ที่ไม่เรียกเงินมัดจำคืนก็ดีเท่าไหร่แล้ว พฤทธาการจึงต้อง
รับผิดชอบค่าใช้จ่ายพวกนี้เองทั้งหมด

“ของพวกนี้มันส่งคืนไม่ได้หรือพี่ชาย เรายังไม่ได้ใช้เลยนะ” เปียวเอ่ยถามพงศกร รู้สึกเสียดายเงินที่ต้องจ่ายไป

“แต่เราก็เบิกจ่ายไปแล้วของถึงได้มาอยู่ที่เราไงล่ะ มันผิดพลาดเพราะพี่ไม่ตรวจสอบให้ดีเอง”

พงศกรถอนใจกับความผิดพลาดที่มันเกิดขึ้น เขาหละหลวมเพราะคิดว่าคนที่ฉ้อโกงยักยอกเงินของบริษัทไปนั้นก็ถูกจับ
ดำเนินคดีไปแล้ว และที่อยู่ด้วยกันตอนนี้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใดเกิดขึ้นอีก แต่สุดท้ายเรื่องมันก็เกิดขึ้นมาอีกจนได้

“แล้วมาตรฐานมันห่างจากที่เราต้องการมากเลยหรือ?” เปียวยังคงเอ่ยถามพี่ชายถึงวัสดุก่อสร้างที่ถูกสับเปลี่ยนนั้น

“เสป็คมันไม่ได้ ของพวกนี้มันใช้สำหรับสร้างที่พักจำพวกบ้านที่ไม่ต้องรับน้ำหนักมาก ใช้กับตึกใหญ่ๆที่ทั้งสูงทั้งต้องรับ
น้ำหนักอุปกรณ์และคนอีกนับพันมีแต่จะพังเท่านั้น”

“แล้วแบบนี้เราจะทำยังไงล่ะครับ?”

“คงต้องเก็บไว้ในโกดังของเราก่อน มันส่งคืนไม่ได้แล้ว”

เปียวมองของที่กองรวมกันอยู่ตรงหน้าแล้วก็หนักใจ เม็ดเงินมากมายที่ต้องเสียไปโดยเปล่าประโยชน์

“เขาไม่น่าทำแบบนี้เลยนะครับ”

เด็กหนุ่มที่ไม่เคยได้ผ่านโลกมามากนัก นอกจากโลกแคบๆในห้องเรียนเอ่ยกับพี่ชายเสียงหงอย โลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมาย
ให้เขาได้เห็นและเรียนรู้มัน

“เงินมันไม่เข้าใครออกใครหรอกเปียว”

พงศกรถอนหายใจอีกครั้งเมื่อนึกถึง ลูกน้องที่ร่วมงานกันมานาน คนที่คิดว่าจะไม่หักหลังกัน แต่สุดท้ายแล้วมิตรภาพมันก็แพ้
น้ำเงินอยู่ดี

ฮิโรยูกิรับจัดการเรื่องของพนักงานคนนี้เอง ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาก็เสียผลประโยชน์เช่นกัน พงศกรเคยสงสัยว่าฮิโรยูกิกับ
มิสเตอร์แอลมีส่วนเกี่ยวข้องใดต่อกัน แต่เมื่อปัญหาหลายอย่างมันประเดประดังเข้ามาเขาก็ละความสนใจเรื่องนี้ไป ดังนั้น
เรื่องฮิโรยูกิเป็นน้องชายของอลันจึงมีเพียงเปียวที่รู้ และเด็กหนุ่มก็ไม่ได้บอกใครในเรื่องนี้ ส่วนเรื่องพนักงานที่เป็นหนอนใน
บริษัทที่ฮิโรยูกิบอกว่าจะจัดการนั้น จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้ความคืบหน้าว่าเจ้าตัวเขาดำเนินการไปถึงไหนแล้ว



+++++++++++++



พักหลังมานี้เปียวใช้เวลาอยู่ที่บริษัทของครอบครัวมากขึ้น ที่เคยพูดคุยกับอลันเรื่องเข้าไปศึกษางานในบริษัทของอลันนั้นก็
ต้องพับไปตามระเบียบ การใช้เวลาอยู่ที่พฤทธาการนั้นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เปียวเลิกฟุ้งซ่านได้ พอกลับไปบ้านอลันทีไร
สถานที่ที่เขาเคยรู้สึกอุ่นใจกลับทำให้เขาว้าวุ่นจนแทบบ้า ไม่ว่าทำอย่างไรคำดูถูกของวิคเตอร์ก็ไม่ยอมเลือนหายออกไปจาก
ความนึกคิดเสียที สิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้ปัจจัยส่วนหนึ่งก็มาจากเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น พยายามที่จะลบคำดูหมิ่น แต่ยิ่งทำเขากับ
อลันก็ยิ่งห่าง ช่องว่างระหว่างกันกว้างขึ้นเรื่อยๆจนเปียวหาทางย่นมันกลับมาไม่ได้

“เปียว หมอนัดตัดไหมเมื่อไหร่น่ะ?” อลันเอ่ยถามเด็กหนุ่มที่พักหลังมานี้ยุ่งอยู่แต่กับบริษัทของครอบครัวตลอด

“อีกสองวันครับ”

เปียวตอบกลับไปขณะที่ช่วยผูกเน็คไทด์ให้อลันก่อนไปทำงาน เขามีนัดตัดไหมที่แขน แผลที่ได้จากการถูกยิงครั้งที่ผ่านมา

“เดี๋ยวผมพาไปเองนะ” อลันรั้งเอวเด็กหนุ่มเข้ามาชิด หอมแก้มขอบคุณอย่างที่ชอบทำทุกครั้ง

“คุณงานยุ่ง ผมไม่อยากกวน”

คำปฏิเสธกลายๆนั้นทำให้อารมณ์ดีๆเมื่อครู่ปลิวหาย รอยยิ้มจากใบหน้าของอลันเองก็หายไปด้วย

“ผมไม่ชอบคำว่าไม่อยากกวนของคุณเลย แค่ยอมรับน้ำใจจากผมแล้วบอกว่าขอบคุณแค่นั้น ทำได้ไหม?”

ชายหนุ่มเอ่ยถามน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด เปียวเงียบเพราะไม่อยากทะเลาะ อลันก้าวออกจากห้องไปด้วยอารมณ์กระแทก
กระทั้น เปียวถอนใจเบาก่อนเดินตามลงไปส่งที่หน้าบ้านเช่นทุกที



+++++++++++++



มีโครงการสร้างคอนโดมิเนียมแห่งใหม่เกิดขึ้นมาในช่วงเวลาที่พฤทธาการกำลังต้องการความช่วยเหลือ บริษัทพฤทธาการ
เป็นหนึ่งในผู้ที่ได้เข้าร่วมประมูลด้วย หวังเป็นอย่างยิ่งว่าครั้งนี้มันจะออกมาดีได้ เพราะทางเจ้าของโครงการเขาต้องการคนรุ่น
ใหม่ไฟแรงมาร่วมงาน ดูเรื่องมาตรฐานงานเป็นสำคัญด้วยว่ามีมากน้อยแค่ไหน เจ้าของเขาอยากสร้างที่พักที่มีรูปแบบแปลก
ใหม่ไม่ซ้ำใคร ด้วยงบประมาณในการสร้างที่มากมายพอดู

เปียวเข้ามาช่วยดูเรื่องเงินเรื่องค่าวัสดุต่างๆไม่ให้พลาดอีก พนักงานส่วนหนึ่งของบริษัทได้ทำเรื่องขอลาออกไปบ้างแล้ว
เพราะไม่มั่นใจกับทางบริษัทว่าจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้อีก ได้รับเงินชดเชยตามสัญญาจ้างงานครบถ้วน ส่วนคนเก่าๆที่อยู่
ด้วยกันมานานยังคงเป็นที่ปรึกษาที่ดี ฮิโรยูกิช่วยจัดการเรื่องหนอนในบริษัท เห็นว่าครอบครัวของทางนั้นมีปัญหาเลยเลือก
หนทางผิด รู้สึกผิดต่อบริษัทอยู่ตลอดเมื่อทำลงไปเช่นนั้นแล้ว ฮิโรยูกิจึงเสนอหนทางให้ได้แก้ตัว ถ้างานที่กำลังจะร่วมมือกัน
ทำนี้ออกมาดี ทางพฤทธาการสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่อง ภรรยาของพนักงานคนดังกล่าวบอกให้สามีพยายามทำให้ได้ พฤทธา
การจึงได้คนมีฝีมือมาร่วมสู้ด้วยกัน

พิชญที่ไม่เคยต้องทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากทำงานส่งอาจารย์ก็ต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์ที่ตนเองมีช่วยคิดแบบสำหรับ
ตกแต่ง ประกอบกับโครงสร้างของตึกที่ทางผู้ว่าจ้างอยากได้ นำเสนอความคิดแปลกใหม่ เน้นอนุรักษ์วัฒนธรรมโดยการ
แทรกสอดศิลปะแบบไทยๆเข้าไปในเนื้องาน ทุกคนต่างพยายามในส่วนที่ตนเองคิดว่าทำได้ดีที่สุด ร่วมกันสู้เต็มที่

เมื่อวันที่ต้องนำเสนอผลงานของแต่ละบริษัทเพื่อประมูลงานให้ได้มาถึง ในครั้งนี้เปียวกับพงศกรและพิชญเป็นผู้ออกโรงเอง
ฮิโรยูกิก็หลีกทางให้สามหนุ่มได้แสดงฝีมือกันเต็มที่ นายพรตเอ่ยแนะและให้กำลังใจลูกชายทั้งสามคนของตนเอง เมื่อทั้ง
สามหนุ่มจากพฤทธาการมาถึงสถานที่ประมูลงานนั้น คู่แข่งคนสำคัญของพฤทธาการก็ตามมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน นายคนนี้
ชอบเล่นไม่ซื่อ ชอบวางใต้โต๊ะกรรมการให้ช่วยให้ตนเองได้งานอยู่บ่อยๆ พงศกรเตือนน้องชายทั้งสองให้ระวังตัวจากนายคน
นี้ให้มาก

พอคู่แข่งเห็นคนของพฤทธาการทางนั้นก็แทบผิวปากหวือ ชายร่างท้วมท่าทางขี้โกงตามลักษณะนิสัยเดินกร่างเข้ามาหา
ตามหลังมาด้วยลูกน้องคนสนิทที่เป็นธุระจัดการเรื่องต่างๆให้เสมอ พงศกรก้าวออกมารับหน้าขณะที่น้องชายทั้งสองคนยืน
เยื้องอยู่ด้านหลัง

“ขนกันมาทั้งพฤทธาการเลยหรือ แต่จะบอกอะไรให้นะ... กลับไปเถอะ ขายหน้าเขาเปล่าๆ”

ชายร่างท้วมที่เป็นคู่แข่งของสามหนุ่มว่า แล้วพากันหัวเราะเยาะกับลูกน้องที่เป็นลูกคู่รับกันอย่างดี นายว่าขี้ข้าพลอยเสียจริง

“ใครกันแน่ที่ต้องกลับไป เรามาที่นี่เพื่อใช้ความสามารถและมาตรฐานของงานเข้าแลก ไม่ได้เล่นตุกติกเหมือนใครบางคน
แถวนี้”

พิชญสวนกลับ เหยียดปากหมิ่นผู้ใหญ่ใจคด อีกฝ่ายหน้าร้อนวูบกับคำพูดของพิชญ

“เฮ้ย! เก็บปากไว้กินข้าวดีกว่าไหมเจ้าหนู ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมกันทั้งนั้น อย่าริอ่านมาต่อกรกับคนที่เขาอยู่มาก่อนน่า มัน
จะเจ็บตัวเปล่าๆ”

ลูกน้องคนสนิทของฝ่ายนั้นออกหน้าแทนเจ้านาย พงศกรแสร้งถอนใจยาวก่อนเอ่ยวาจาเนิบนาบกวนอารมณ์

“ท่าทางคุณคงไม่ได้ดูคอนเซปของงานนี้นะ เขาต้องการคนรุ่นใหม่ไฟแรงมาร่วมงาน คนที่มีหัวคิดทันสมัย ไม่ใช่พวกเล่นไม่
ซื่อ ไม่พัฒนาแล้วแถมยังถอยลงคลองอีก”

จบคำของพงศกร ชายร่างท้วมก็ออกอาการฮึดฮัด แต่ด้วยสถานที่นี้ไม่ได้มีเพียงตนเองและอีกฝ่ายทำให้ชายร่างท้วมจำต้อง
เก็บอารมณ์ขุ่นมัวไว้ภายใต้สีหน้าท่าทางที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า แต่ก็ทำได้ไม่ดีสักเท่าไหร่ การถูกเด็กรุ่นลูกรุมด่าเอาแบบนี้มันทำ
ให้เขาแค้นใจนัก

“ปากเก่งไปเถอะ พวกแกมันก็เก่งแต่ปากนั่นล่ะ!”

“เดี๋ยวก็รู้”

พงศกรทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มมุมปากก่อนเดินผ่านนายคนนั้นไปอย่างมีมาด พิชญหัวเราะในลำคอ ทิ้งสายตาหมิ่นแคลนไว้ให้
คู่แข่งได้เจ็บใจเล่นเสียเต็มที่ เปียวที่เดินรั้งท้ายเหลือบมองแล้วยกยิ้มมุมปาก ทางนั้นโกรธจนตัวสั่น ควันแทบออกจากหู

“เมื่อกี้แอบยิ้มใช่ไหมเปียว?” พิชญเอ่ยถามพี่ชายคนรองเมื่อเดินเข้ามาใกล้กัน

“ทำไมล่ะ ทีพียังยิ้มได้เลยนี่” เปียวย้อนถามอย่างไม่เห็นแปลกตรงไหน

“ริจะร้ายหรือ?”

“มันก็ต้องมีบ้าง”

เปียวยักไหล่ก่อนยกยิ้มมุมปาก พิชญทำเสียงหึในลำคอก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินเข้าห้องประมูลงานไป อนาคตอยู่ในกำมือ
ของพวกเขา วาดหวังว่ามันจะออกมาดีที่สุด

เมื่อทุกบริษัทมารวมกันครบทั้งหมดแล้ว เจ้าของโครงการก็ก้าวเข้ามาภายในห้อง นายคู่แข่งส่งสายตาพิฆาตเคืองขุ่นมาให้
สามพี่น้อง ทั้งสามหนุ่มก็ยิ้มเยาะกลับไปอย่างไม่กลัวเกรง ก่อนจะเลิกให้ความสนใจ เพราะผู้ที่ก้าวเข้ามาในห้องนั้นทำให้ทุก
คนต้องหันไปให้ความสนใจแทน เปียวเหลียวมองตามพี่ชายแล้วก็ถึงกับอึ้ง นึกไม่ถึงว่าโลกมันจะกลมแบบนี้ ชายหนุ่มที่ก้าว
เดินมาหยุดตรงหัวโต๊ะแล้วส่งรอยยิ้มเป็นมิตรมาให้กับทุกคนคนนั้น... เอิร์ท



++++++++++++++



เปียวกลับมาที่บ้านของอลันเมื่อการเสนองานต่างๆเป็นที่เสร็จสิ้น นึกไม่ถึงว่าเจ้าของโครงการจะเป็นเอิร์ท เพื่อนใหม่ผู้มี
มนุษยสัมพันธ์อันดีคนนั้น นอกจากเป็นเจ้าของกิจการบังกะโลริมหาดแล้วยังขยายกิจการมาสร้างคอนโดมิเนียมในเมืองกรุง
อีกต่างหาก ไม่ธรรมดาเลยจริงๆกับหนุ่มคนนี้ แต่ถึงแม้ว่าเปียวกับเอิร์ทจะเป็นเพื่อนกันก็ใช่ว่าน้ำหนักในการตัดสินใจจะเทมา
ทางบริษัทของเปียว เพราะทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับมาตรฐานของเนื้องาน การออกแบบที่ตรงตามความต้องการและลงมือทำ
ได้จริง

กลับมาที่บ้านอลัน เปียวกับอลันก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ อลันเองก็ไม่มีอารมณ์จะมากวน เหมือนมีเส้นบางๆกางกั้น อลัน
อยากทำลายมันลง แต่อีกคนกลับไม่ให้ความร่วมมือเลย มีแต่จะถอยห่างออกไปเรื่อยๆ

เมื่อถึงเวลาตัดไหม อลันพาเปียวไปที่โรงพยาบาล นั่งรอจนถึงคิวของเปียว เด็กหนุ่มจึงเดินเข้าไปในห้องตามที่พยาบาลบอก
อลันรออยู่ด้านนอก หญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องสูติฯแล้วมานั่งลงข้างๆกัน อลันย่นหัวคิ้วเล็กน้อยก่อนหันมาหา
หญิงสาวที่นั่งข้าง เธอหันมามองเขาพอดีจึงเอ่ยทัก ทำให้อลันต้องทักตอบ

“อ้าว สวัสดีค่ะพี่อลัน” หญิงสาวเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดี วิตา”

อลันทักหญิงสาวกลับ ออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ปวิตายังอยู่ที่เมืองไทย ไหนเคยบอกว่าจะกลับมิลานกันแล้วไม่ใช่หรือ

“พี่อลันไม่สบายตรงไหนหรือคะ?”

“เปล่าหรอก เปียวเขามาตัดไหมน่ะ”

“เปียว อ๋อ คนที่อยู่กับพี่เมื่อคราวนั้นใช่ไหมคะ?”

หญิงสาวทำท่านึกอยู่ชั่วครู่ก่อนอุทานออกมาเมื่อนึกได้ อลันพยักหน้าตอบคำถามของหญิงสาว ปวิตาเองก็ยังคงแย้มยิ้ม
อารมณ์ดี เมื่อไม่รู้จะคุยอะไรอลันจึงเอ่ยถามหญิงสาวกลับไปบ้าง

“แล้วนี่วิตาเป็นอะไรล่ะ?”

“เอ่อ...”

ปวิตาอึกอักเล็กน้อย ท่าทางขวยเขินก่อนแตะมือที่หน้าท้องที่ยังคงแบนราบของตนเองแล้วยิ้มบอก ดวงตาพราวไปด้วย
ความสุข

“วิตากำลังจะมีน้องค่ะ”

อลันอึ้งไปกับสิ่งที่ไดรู้ สายตาของชายหนุ่มเลื่อนมามองที่หน้าท้องของหญิงสาวผู้เป็นอดีตคนรัก เมื่อครู่ใจเขากระตุกวูบ
อย่างไม่รู้สาเหตุ บางทีอาจเพราะความรู้สึกที่ยังติดค้างต่อกันอยู่กระมังที่ทำให้เขารู้สึกไปเช่นนั้น

ปวิตาบอกว่าเพราะเธอท้องเลยทำให้ต้องเว้นการเดินทางไกลออกไป ทำให้มีเพียงคิริที่กลับมิลานไปคนเดียว และคิริเองเมื่อรู้
ว่ากำลังจะได้เป็นคุณพ่อก็ตื่นเต้นใหญ่ เพิ่งรู้ด้วยว่าอาการที่ตนเองเป็นมาตลอดนั้นเพราะแพ้ท้องแทนปวิตา ชายหนุ่มบินไป
บินกลับระหว่างเมืองไทยกับอิตาลีเป็นว่าเล่น ว่าจะขอย้ายกลับมาที่ไทยเลยเหมือนกันเพราะจะได้ดูแลปวิตากับลูกได้ดีกว่านี้

“วิตามีความสุขดีใช่ไหม?”

เมื่อฟังปวิตาเล่าเรื่องราวของตนเองด้วยรอยยิ้มอลันจึงเอ่ยถามขึ้นมา หญิงสาวชะงักไปก่อนส่งยิ้มบางเบาแต่ปะปนไปด้วย
ความเหงาเศร้ามาให้อลัน

“วิตาควรถามพี่มากกว่า เพราะหากพี่ไม่มีความสุข วิตาก็คงสุขไม่ได้”

หญิงสาวเอ่ยบอกเช่นนั้นก่อนที่ทั้งคู่จะเงียบไป เปียวที่ตัดไหมเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้อง เห็นอลันคุยกับใครอยู่ไม่ทราบจึง
เลี่ยงไปจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลเอง ก่อนรับใบกำกับภาษีแล้วกลับมาหาอลัน ทันได้ยินที่ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาวที่นั่งข้าง

“ต่อไปวิตากับคีไม่ต้องคิดเรื่องพี่อีกแล้วนะ เราจะไม่มีอะไรติดค้างต่อกันอีก พี่ให้อภัยวิตา ให้อภัยคี ขอให้วิตาเป็นแม่ที่ดี
เลี้ยงเขาให้ดี ให้เป็นเด็กน่ารัก ให้มีความสุข ให้ชีวิตของวิตามีแต่ความสุข”

“พี่อลัน”

ปวิตาเอ่ยเรียกชื่อของอดีตคนรักอย่างรู้สึกเต็มตื้น ความผิดของเธอได้รับการให้อภัยแล้ว หญิงสาวน้ำตาคลอกับสิ่งที่ได้ยิน
อลันกุมมือเรียวแล้วบีบเบาๆ

“พี่รักวิตานะ”

น้ำตาของหญิงสาวร่วงหล่น ไม่สามารถเก็บกักความรู้สึกได้อีกต่อไป เปียวก้าวผ่านคนทั้งคู่ไปโดยไม่เอ่ยทัก อลันเหลือบไป
เห็นหลังไวๆเลยรีบเอ่ยเรียก

“เปียว เดี๋ยวเปียว!”

เด็กหนุ่มไม่ยอมหยุดเดินตามเสียงเรียกของอีกคน อลันผวาลุกจะรีบตามเปียวไป ปวิตารั้งมือของชายหนุ่มเอาไว้

“พี่อลันคะ”

อลันหันมาหาคนเรียก

“ขอบคุณมากนะคะ ขอให้พี่อลันมีความสุขกับคนที่พี่รักอย่างแท้จริงเช่นกันค่ะ” หญิงสาวยิ้มบอกอย่างจริงใจทั้งน้ำตา

“ขอบใจ”

ชายหนุ่มตอบรับความจริงใจนั้นก่อนรีบตามเปียวให้ทัน ปวิตามองตามแผ่นหลังของอดีตคนรักแล้วยิ้ม รู้สึกโล่งใจกับสิ่งที่
ได้รับจากอลันมา มือเรียวสวยลูบหน้าท้องของตนเองแผ่วเบา



++++++++++++++



อลันวิ่งออกมาหน้าโรงพยาบาลแต่ก็หาเปียวไม่เจอ ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนมาโทรตาม เมื่อเปียวกดรับอลันก็รีบละล่ำละลักบอก
เปียวต้องได้ยินที่เขาพูดกับปวิตาเป็นแน่

“เปียว คุณกำลังเข้าใจผิด…”

“คุณรู้หรือว่าผมเข้าใจว่าอะไร?” เปียวถามกลับมาเสียงเรียบ

“โธ่! คือผม... เอาเป็นว่าเรากลับไปคุยกันที่บ้านนะ นะครับ”

“ผมจะกลับบ้านผม”

“เปียว!” ชายหนุ่มตัวโตตะคอกเสียงดังเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าจะกลับบ้าน

“ผมรับปากพ่อเอาไว้แล้ว” เปียวเอ่ยบอก

“วันหลังไม่ได้หรือ?”

อลันเอ่ยถาม แต่อีกฝ่ายกลับมีเพียงความเงียบตอบกลับมา

“ก็ได้ๆ อยากกลับก็กลับ!” ชายหนุ่มประชดอย่างหงุดหงิดก่อนเป็นฝ่ายตัดสายสนทนาเสียเอง

“ตามใจหน่อยชักจะเอาใหญ่แล้วนะเด็กบ้า”

อลันพ่นลมหายใจยาวยืด พยายามไม่ให้ตนเองโมโหมากไปกว่านี้ ทำตัวดีมาตลอดจะมาตกม้าตายตอนนี้ไม่ได้ อดทนไว้อลัน
อดทนไว้!

ทางด้านเปียวเมื่ออลันวางสายไปแล้วนั้น เด็กหนุ่มก็เรียกรถโดยสารกลับบ้านของตนเอง ภายในใจยังคงคิดวกวนถึงสิ่งที่
ตนเองได้ทำลงไป การดื้อแพ่งตะแบงเอาแบบนี้ไม่ส่งผลดีอะไรกับตัวเขาเลยสักน้อยนิด เขาเองก็หงุดหงิดตนเองไม่แพ้กัน
การจะรักใครสักคนมันยากขนาดนี้เชียวหรือ หรือเป็นเพราะเขาเองที่ทำให้มันยาก แย่จริงเปียว เด็กหนุ่มหน้าม่อยเมื่อคิดไป
คิดมามันก็ยังคงวนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

‘ไม่มีใครสามารถลบอดีตได้อย่างแท้จริงหรอก’



+++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ

[wanmai]

เปียวกลับมาที่บ้านของตนเอง นายพรตเอ่ยถามลูกชายอย่างแปลกใจว่าเหตุใดวันนี้จึงกลับมาได้ ไหนมิสเตอร์แอลบอกไม่
ยอมให้กลับอย่างไรล่ะ นายพรตได้ทำการจ่ายหนี้สินในส่วนของดอกเบี้ยคงค้างและต้นทุนส่วนหนึ่งไปแล้วเรียบร้อย ถึงได้
กล้าบอกกับมิสเตอร์แอลว่าจะพาเปียวกลับ แต่เรื่องที่คิดไว้นั้นก็จำต้องพับเก็บไปเมื่อมิสเตอร์แอลไม่ยอมให้เปียวกลับมา
และเปียวเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ยังคงอยู่กับมิสเตอร์แอลอย่างนั้น นายพรตจึงทำอะไรไม่ได้ แต่มาวันนี้ทำไมเปียวถึงกลับมาค้าง
ที่บ้านได้กันเล่าหนอ คำถามนั้นไม่มีการตอบกลับจากเปียว เด็กหนุ่มขึ้นบ้านไปแล้วไม่ได้ลงมาร่วมโต๊ะทานอาหารเย็นกับ
ครอบครัวด้วย นางวลัยอดแขวะลูกชายนอกไส้ไม่ได้ว่าไม่มีมารยาท แต่พอถูกนายพรตเอ่ยปรามนางก็เงียบเสียงไป

ขณะที่เปียวกำลังจะเข้านอนพิชญก็เข้ามาคุยด้วย ท่าทางเด็กหนุ่มดูเป็นกังวลมาก บอกกับพี่ชายว่ามีคนคอยตามแล้วขอให้
พี่ชายอย่างเปียวช่วยบอกให้มิสเตอร์แอลช่วยได้ไหม เปียวบอกปฏิเสธว่าทำไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้มีสิทธิ์อะไรขนาดนั้น พิชญ
เลยว่าเปียวไม่อยากช่วยมากกว่า

“พี ต่อไปเราต้องช่วยตัวเองแล้วนะ พึ่งพาเขาไม่ได้แล้ว ถ้าเราไม่ลุกขึ้นสู้เอง อีกหน่อยเราคงทำอะไรไม่เป็นเลย” เปียวให้
เหตุผลกับคนเป็นน้อง มัวแต่พึ่งพามิสเตอร์แอลอยู่อย่างนี้ถึงได้มีคนเขาดูถูกเอา

“ทำเป็นพูดดี เรามันตัวเล็กจ้อย จะไปคานอำนาจคนใหญ่คนโตเขาได้ยังไงกัน”

พิชญว่าเสียงสะบัด บอกให้สู้เองอย่างนั้นหรือ สู้กับอเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตันนี่นะ แค่คิดก็ผิดแล้ว

“ถ้าไม่ลอง แล้วจะรู้หรือ?” เปียวเอ่ยแย้ง

“รู้ตั้งแต่ยังไม่ได้ลองแล้ว!”

พิชญกระแทกเสียงแล้วลุกขึ้นยืน เปียวเงยมองน้องด้วยความอึดอัด ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วย แต่ให้ไปขอร้องมิสเตอร์แอลเขา
ทำไม่ได้ พิชญมองพี่ชายคนรองอย่างหงุดหงิด ขอให้ช่วยอะไรไม่เคยได้เลย ให้ตายเถอะ!

“เออๆ ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วย ถ้าฉันหายตัวไปนายก็ไม่ต้องสงสัยเลยนะ มันเป็นเพราะนายนั่นล่ะ”

“พี…”

“ไม่ฟัง! ไม่ต้องมาพูด!”

พิชญเอ่ยตัดบทไม่ยอมฟังคำใดจากพี่ชายก่อนเดินปึงปังออกไปจากห้องของผู้เป็นพี่ เปียวส่ายหน้าก่อนทอดถอนใจอย่าง
หนักอก ได้แต่บอกย้ำกับตนเองในใจว่าพึ่งพาเขาไม่ได้แล้วจริงๆ



++++++++++++++



วันต่อมาอลันขับรถมารับเปียวกลับบ้านด้วยตนเอง นายพรตออกจะแปลกใจอยู่สักหน่อยที่มิสเตอร์แอลเป็นคนมาเองแบบนี้
พอเห็นเช่นนี้แล้วชายสูงวัยก็พอจะเข้าใจอะไรได้อยู่บ้าง แม้จะไม่เห็นควรกับเรื่องนี้นัก แต่เรื่องของหัวใจมันก็ห้ามกันลำบาก
ยิ่งเขาเองเคยทำไม่ดีกับเปียวเอาไว้มากมายนัก ยิ่งเหมือนน้ำท่วมปากที่จะเอ่ยทัดทาน คงต้องแล้วแต่เปียวว่าจะตัดสินใจ
อย่างไรกับเรื่องนี้

นางวลัยให้เด็กรับใช้นำน้ำมาให้แขกก่อนบอกให้ขึ้นไปตามเปียวลงมา อลันนั่งรอเปียวอยู่ด้านล่างกับนายพรตและนางวลัย
จิตใจของชายหนุ่มร้อนรุ่มจนกลัดกลุ้มมาทั้งคืนที่ไม่มีอีกคนข้างกาย มันไม่ใช่ห่างกันไม่ได้ แต่นี่ห่างกันแถมยังมีเรื่องค้างคา
ในใจกันทั้งสองฝ่ายแบบนี้มันทำให้เขาอยู่ไม่สุข เปียวลงมาด้านล่างเมื่อเด็กในบ้านไปตาม เด็กหนุ่มมองหน้าคนที่มารับ
ตนเองนิ่ง ก่อนไหว้ลาพ่อกับแม่แล้วเดินออกไปที่รถของอลัน ชายหนุ่มตัวโตลุกตาม ไหว้ผู้อาวุโสทั้งสองแล้วก้าวเร็วๆมา
จนถึงตัวเด็กหนุ่ม เปียวขึ้นไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับเมื่ออลันปลดล็อคประตูรถให้ อลันก้าวขึ้นมานั่งข้างแล้วสตาร์ทรถออกตัว
ไป ขับมาได้สักระยะอลันจึงเอ่ยแทรกความเงียบภายในรถขึ้นมาเสียงเรียบ

“พอใจหรือยัง?”

“อะไร?” เปียวเอ่ยถามกลับโดยที่ไม่ได้หันมามองอีกคนข้างกาย

“เรียกร้องความสนใจจนพอใจหรือยัง?”

อลันเฉลยความยียวน ตบไฟเลี้ยวก่อนเลี้ยวรถออกถนนใหญ่ เปียวหันขวับมามองคนพูด ก่อนเบือนกลับไปมองถนนด้านหน้า
รถเช่นเดิม

“ผมจะย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านนะ”

เด็กหนุ่มเอ่ยบอก อลันชะงักกับสิ่งที่ได้ยินก่อนเอ่ยแย้งเสียงดัง

“ไม่! ผมไม่ให้มา”

คำโต้แย้งของเขาเหมือนสายลมพัดผ่านเมื่อเปียวยังคงนิ่งเงียบ ท่าทางดื้อดึง

“มันอะไรกันนักหนาวะ!!”

ตบพวงมาลัยด้วยความหงุดหงิด ก่อนเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทาง เหยียบเบรคจนคนที่นั่งมาด้วยแทบหัวทิ่ม

“ไหนลองบอกมาซิว่ามันมีปัญหาอะไรอีก”

อลันหันมาถามพยายามข่มโทสะของตนเอง พยายามที่จะพูดคุยกันดีๆ แต่เปียวกลับไม่ให้ความร่วมมือเลยสักนิดเมื่อเด็กหนุ่ม
ยังคงใช้ความเงียบมาป่วนอารมณ์เขาให้คุกรุ่นขึ้นมาอีก

“เอาแต่เงียบแล้วมันจะรู้เรื่องกันไหม หา!!”

กำปั้นของอลันทุบเบาะที่เปียวนั่งเต็มแรง เด็กหนุ่มสะดุ้งกับอารมณ์ของอลัน ชายหนุ่มหอบหายใจแรงด้วยโทสะที่มันพุ่งสูง

“อลัน”

“.........”

“คุณแน่ใจแค่ไหนว่าเราจะรักกันได้จริงๆ ผมกับคุณไม่มีอะไรที่เท่าเทียมกันเลย…”

“ผมไม่ได้ต้องการความเท่าเทียม!” อลันเอ่ยแทรก

“ที่ผมต้องการคือหัวใจคุณต่างหาก”

สีหน้าเจ็บปวดของอลันทำให้เปียวเม้มปากสีหน้าอึดอัดใจ ก่อนพูดออกมาเสียงเบา

“คุณรักเธอ”

“ใช่ ผมเคยรัก” อลันเอ่ยยอมรับ ก่อนขยายความเมื่อรู้สาเหตุที่เด็กน้อยของเขาออกอาการดื้อดึงขึ้นมา

“แม้แต่ตอนนี้”

“ไม่ ตอนนี้ผมมีแต่คุณ”

เปียวเงียบ หมดคำพูดที่จะแย้ง ข้อโต้แย้งหรือจะเรียกว่าข้ออ้างดี จะอะไรก็ช่างเถอะ สิ่งที่เปียวนำมาพูดในวันนี้มันกำลังบอก
กับอลันว่าเปียวอยากจะไป นี่เขาต้องถูกทอดทิ้งอีกแล้วหรือ

“คุณยังมีเรื่องอะไรให้กังวลอีกหรือเปียว ยังมีอะไรที่คุณต้องการอีก บอกผมสิ ผมให้คุณได้ทุกอย่าง”

“ปล่อยผมไป ช่วยปล่อ…”

อลันกดจูบปิดกั้นทุกคำปฏิเสธที่จะได้รับ บดขยี้รุนแรงตามแต่ใจตัว อยากจะให้หูมันดับไปเสียเดี๋ยวนี้จะได้ไม่ได้ยินคำปฏิเสธ
หากตาบอดไปตอนนี้ก็จะได้ไม่รู้เห็นว่าคนที่เขารักกำลังจะตีจาก เมื่อถูกบดจูบรุนแรงเช่นนี้แต่เปียวก็ไม่ได้ต่อต้านหรือผละหนี
ไปไหน รู้ว่าใจของคนทำคงเจ็บไม่ต่างจากเขา อลันถอนจูบ แตะหน้าผากของตนเองกับอีกคน เอ่ยวอนเสียงพร่าแผ่ว จนคน
ฟังเจ็บปวดไปทั้งใจ

“ผมทำไม่ได้ ได้โปรดเถอะ อย่าทำแบบนี้กับผม”



++++++++++++++



อลันพาเปียวกลับมาที่บ้าน อยากยื้อเวลาออกไปอีกสักนิดก็ยังดี ชายหนุ่มให้เหตุผลว่าเปียวควรจะได้ลาคุณแม่อัญชันกับคุณ
ตาคุณยายด้วยตนเอง ซึ่งเปียวก็ไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอแนะนั้น ตลอดทางที่กลับมาบ้านนั้นมีเพียงความเงียบงันและบรรยากาศ
แสนหนักลอยวนอยู่รอบกายของทั้งคู่ เปียวโทรบอกพี่ชายให้มารับที่บ้านอลันเพราะไม่อยากรบกวนให้อลันต้องย้อนกลับไป
กลับมาหลายรอบ แต่การทำเช่นนั้นยิ่งทำให้อลันเจ็บ เมื่อคิดไปว่าเปียวไม่อยากอยู่ใกล้ตนเองถึงขนาดต้องเรียกพี่ชายมารับ
กลับ ต้องทำร้ายจิตใจเขามากเท่าไหร่ถึงจะพอใจ

เมื่อมาถึงที่บ้านอลันแล้ว เปียวลงไปหาคุณตาคุณยายเป็นอันดับแรก บอกท่านแต่เพียงว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านแล้วเพราะต้อง
ช่วยงานของที่บ้าน ขอบคุณท่านทั้งสองที่ให้ความรักและเมตตาเอ็นดูเขาตลอดมา คุณตาคุณยายบ่นใจหายกันใหญ่ที่จะ
ไม่ได้เจอเปียวทุกวันอย่างที่เคย คนที่เคยอยู่ด้วยกันมาจนคุ้นชิน พอวันหนึ่งต้องหายหน้าหายตาไปมันก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึง
เปียวยิ้มเศร้ากับคำพูดของคุณตาคุณยาย เขาเองก็คงคิดถึงใครบางคนที่นี่เช่นกัน

นอกจากบอกลาคุณตากับคุณยายแล้วเปียวยังบอกกล่าวกับทุกคนในบ้านด้วย ทั้งแม่บ้านและคนสวน คนรถ ที่ให้ความเอ็นดู
เปียวมาโดยตลอด ส่วนคุณแม่อัญชันที่อยู่มูลนิธิเปียวก็จะให้พี่ชายพาแวะไปหาท่านเอง พอจะไปจริงๆก็อดใจหายไม่ได้ เปียว
สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะเดินลงไปหาพี่ชายที่มารอรับที่หน้าตัวบ้านแล้ว อลันคว้าข้อมือเด็กหนุ่มเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้
ลงบันไดไป

“ถ้าผมขอร้อง คุณจะยอมอยู่ที่นี่ไหม?” อลันเอ่ยถามเหมือนนี่คือเดิมพันครั้งสุดท้ายสำหรับเขาแล้ว

“จะให้ผมอยู่ในฐานะอะไร?”

“ทำไมต้องถามหาสถานะของคุณในบ้านหลังนี้ด้วย เราอยู่ด้วยกันมาแบบเดิมไงเปียว อยู่ด้วยกันแบบที่เป็นมา…”

อลันเว้าวอน เขารู้สึกร้าวไปทั้งใจแล้วตอนนี้ แม้จะพยายามเท่าไหร่ แม้จะทำดีแค่ไหน แต่เปียวก็ยังคงทำใจแข็งไม่รับรู้ถึงมัน
เด็กหนุ่มบิดข้อมือตนเองออกจากการเกาะกุม ก่อนก้าวเดินจากไปไม่เหลียวกลับ ปล่อยให้อีกคนมองตามโดยทำอะไรไม่ได้
อยู่อย่างนั้น

รถที่เปียวนั่งเคลื่อนจากไปช้าๆ เหมือนกับหัวใจของอลันที่มันเต้นช้าลงทุกที ชายหนุ่มก้มมองมือของตนเองอยู่อย่างนั้น ราว
กับว่ามันมีลายแทงสมบัติล้ำค่าผุดมา มือของเขา... มือที่ฉุดรั้งเปียวเอาไว้ แต่สุดท้ายแล้วก็จำเป็นที่จะต้องปล่อยมือไป ทำ
ได้แค่เพียงมองเบื้องหลังของคนที่ก้าวเดินจากไปโดยไร้หัวใจ

คำว่ารักที่เขาเคยบอกมันคงไม่มีค่าพอที่จะทำให้ได้ใจคนนั้นมา เพราะถ้ามันมีค่าจริง คนๆนั้นเขาคงไม่จากไป…




TBC



โปรดอย่าปล่อยมือฉัน อย่าจากไปไหนเลย แค่อยากให้เธอรู้ ฉันยังรักเธอเหมือนเคย เสียงร้องของหัวใจ ร่ำร้องหาแต่เธอ
อยากมีเธอเคียงข้างฉัน เหมือนเดิม... ตลอดไป…


ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ ขอบคุณทุกๆบวกที่ให้กันด้วยค่ะ เดี๋ยวค่อยทยอยจิ้มบวกคืนพรุ่งนี้นะคะ

มาช้าจริงจัง แต่ยืนยันว่าไม่ทิ้งไปไหนแน่ค่ะ ต่อจนจบแน่นอนเน้อ

ปล. ตอนตรวจคำผิดเพิ่งร้องไห้มาล่ะ หนูเปียวทำเขาร้องไห้อ่ะ แง เขียนเอง อินเอง ดีเนอะ 555+

ปล.2 เรื่องเฮียอเล็กซ์ ติดตามเฮียแกได้ในเล่ห์พรางรัก ภาค2 หัวใจซ่อนรัก ไม่อยากจะบอกเลยว่า... เตรียมผักกับไข่ไว้ใส่
มาม่าด้วยนะคะทุกท่านนน

วันใหม่ค่ะ

[doomare]

ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาา

[mentholss]

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ ขอบคุณทุกๆบวกที่ให้กันด้วยค่ะ เดี๋ยวค่อยทยอยจิ้มบวกคืนพรุ่งนี้นะคะ

มาช้าจริงจัง แต่ยืนยันว่าไม่ทิ้งไปไหนแน่ค่ะ ต่อจนจบแน่นอนเน้อ

ปล. ตอนตรวจคำผิดเพิ่งร้องไห้มาล่ะ หนูเปียวทำเขาร้องไห้อ่ะ แง เขียนเอง อินเอง ดีเนอะ 555+

ปล.2 เรื่องเฮียอเล็กซ์ ติดตามเฮียแกได้ในเล่ห์พรางรัก ภาค2 หัวใจซ่อนรัก ไม่อยากจะบอกเลยว่า... เตรียมผักกับไข่ไว้ใส่
มาม่าด้วยนะคะทุกท่านนน

วันใหม่ค่ะ

อยากบอกว่าเหมือนกันเลย อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเศร้าๆ
ส่วนเรื่องของเฮียอเล็กนั้น ไม่อยากได้เลยมาม่า แต่ก็
เอาเถอะ จะเตรียมต้มน้ำร้อนไว้รอท่า

[indy❣zaka]

ถ้าเสิร์ฟมาม่า   
เค้าขอเป็นยำมาม่าได้มั๊ยอ่ะคะ
จัดจ้านถึงใจดี  อิอิ   

[Pakbung Mazo]

เปียววววววววววววววว!! ทำไมทำแบบนี้ TT

[bobie]

สงสารอลันอ่า
เปียวไม่น่าไปเลยยยย

[พี่วันเสาร์]

เข้าใจความรู้สึกของเปียวตอนนี้นะ
ความรักที่มีพื้นฐานอยู่บนความไม่แน่นอน
ที่อลันมีให้เปียวบางครั้งทำให้รู้สึกว่า
รักเปียวจริงหรือเปล่าลืมอดีตได้แน่แล้วเหรอ
เพราะดูเหมือนว่าอลันใช่ว่าจะลืมได้ง่าย
เงาอดีตยังคงโผล่มาทำร้ายทั้งอลันและเปียวอยู่เสมอ
เปียวตัดสินใจไปตอนนี้ทำถูกต้องที่สุดแล้ว
จะได้มีเวลาคิดทั้งเรื่องของตัวเองและอลัน
ส่วนอลันก็จะได้มีเวลาคิดว่าอะไรเป็นต้นเหตุให้เปียวจากไป
เป็นเพราะพ่อหรือเป็นเพราะอลันเองที่จิตใจไม่มั่นคง
++ให้เน้อ

[route rover]

หน่วงสุดๆ 

ขอให้มาม่าขึ้นราคาเร็วๆ อย่าต้มนานนะคะ

 

[nongrak]

เปียวใจแข็งจังไม่สงสารคนที่ตัวเองรักหรือไง
แต่บางทีก็หมั่นไส้อลันเหมือนกันนะ รักยังไงของมันว่ะ

บวกหนึ่งให้เปียวกลับมาอยู่กับอลันโดยไว

[inspirer_bear]

เขาเตรียมลูกชิ้นไว้ใส่มาม่าด้วยแหละ

5555 เปียวจ้า ถ้าคิดมากไป หนูจะไม่มีความสุขเลยนะ

เราไม่ได้ให้เขาทำให้ทุกอย่างนิ คนรักกันเราสามารถช่วยเหลือกันและกันได้อยู่แล้ว

ถ้าหนูคิดมาก หนูก็เจ็บ คนที่รักหนูก็เจ็บนะจ้าา

ตอนหน้าขอไม่มาม่าแบบนี้น้า ฮืออออ

[malula]

สงสารทั้งสองคนเลย เกือบร้องไห้ตาม
ปัญหาของเปียวหลายเรื่องเกิน
อย่างที่บอกถ้ามัวพึ่งพาคนอื่นไปซะหมด ก็ยืนด้วยตัวเองไม่ได้ซะที
ไหนจะปมปัญหาหัวใจอีก ไม่แปลกที่น้องจะไม่มั่นใจ
เอาเป็นว่าให้แต่ละคนเคลียร์ปัญหา เคลียร์ใจตัวเองซะก่อน
ใช้แต่อารมณ์มีแต่จะเผาไหม้กันซะเปล่า

[CarToonMiZa]

อืมมมมมมมมมมม

[bobby_bear]

ไม่เข้าใจความรักเลยจริง ๆ ให้ตายเหอะ
ทำให้อะไร ๆ ที่ง่ายมันยากตลอดอ่ะ
ปวดใจแทนอลัน จะบอกว่าโมโหเปียวก็ถูก
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะคืนดีกันล่ะนี่

[ทานตะวัน]

อ่านแล้วบีบหัวใจ
เจ็บปวดกับเรื่องที่ต้องเป็นอย่างนี้ เข้าใจความรู้สึกของเปียวนะ แต่เปียวยังไม่มั่นคงพอ
 บางครั้งการยอมเปิดปากพูดกับอลันอาจจะมีอะไรดีขึ้นกว่านี้
เปิดอกคุยกันสิ งึ่มๆๆๆๆ
อ่านแล้วแอบอึมครึมตามเนื้อเรื่องอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^

[greensnake]

เปียวใจแข็งมากอ่ะ ออกจะดื้อไปหน่อยด้วยซ้ำ
แต่เราเข้าใจนะ เหมือนเปียวถูกกดดันอยู่เลย
เรื่องที่วิคเตอร์พูดก็ยังคงวนเวียนไม่ไปไหน
ไหนจะมาได้ยินอะไรแบบนี้อีกก็เลยไปกันใหญ่
แต่อลันเองก็ยังคงใจร้อนและตีขลุมอยู่นั่นแหละ
บางทีการที่แยกกันอาจจะทำให้ต่างคิดถึงกัน
และมีเวลาได้คิดอะไรๆมากขึ้นก็ได้ หวังว่านะ
หรือไม่ก็เปียวอาจจะแค่ถอยเพื่อไปตั้งหลัก
และพิสูจน์ตัวเองให้วิคเตอร์ได้เห็นก็ได้นะเออ
ก็ได้แต่เดาไปเรื่อย ยังไงก็ต้องได้อยู่ด้วยกันล่ะน่า
ขอบคุณวันใหม่มากค่ะ 
ป.ล.ถึงจะน้ำตาซึมเล็กน้อย แต่ก็ไม่ลืม +1และเป็ดเช่นเคย

[fay 13]

 

[zero3]

เปียว ทำอะไรลงไปเนี้ย
ปกติสงสารเปียว วันนี้ย้ายข้างมาสงสารคุณอลันแทน :sad4

[$VAN$]

เฮียอลันเนี่ย ก็บอกไปสิว่าจะให้อยู่ในฐานะ
"ภรรยาจ้ะ"
แค่นี้ หนูเปียวคงไม่จากไปแร้ววว

บวกๆ^^

[nunnuns]

คือถ้าจะเศร้าขนาดนี้!!!!!!!

[ruby]

เศร้าจัง สงสารทั้งคู่เลย :

[Hikaru23]

ตอนนี้อึนและหนักใจที่สุด เฮ้อ...

[gupalz]

เศร้าจริงๆ ปากหนักกันเหลือเกินอ่ะ

[love2y]

สงสารอลันเบาเบา

ทำไมเปียวไม่พูดไม่อธิบายมากกว่านี้

T^T

[maru]

เปียวคงจะต้องการเวลาคิด เพราะสิ่งที่พ่ออลันพูดมาและก็ปัญหาต่าง ๆ ที่บ้าน รวมไปถึงตัวอลันเอง แต่จริง ๆ เปียวก็คิดมากนะนั่น เปียวจะไปพบแม่อลันใช่ไหม แม่อลันน่าจะพูดอะไรที่ทำให้เปียวคิดได้บ้าง ่สวนอลันอย่าอารมณ์ร้อนเกินไป ให้เวลาเปียวบ้าง อเล็กซ์รู้สึกยังไงกับพีนะ อเล็กซ์ให้คนตามพีใช่ไหมนั่น รออ่านตอนอเล็กซ์

[Pupay]