[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
[18]
ผมมันคนโง่
ทุกวันนี้ ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าจะยื้อความรักที่นับวันก็ยิ่งมองไม่เห็นหนทางก้าวต่อไปเอาไว้แบบนี้เพื่ออะไร
พี่ชิน นับวันก็ยิ่งเหมือนอยู่ไกลออกไป
อนาคตที่ดี บนเส้นทางใหม่ๆ ในแบบของผู้ชายที่โตเป็นผู้ใหญ่สมควรก้าวเดิน
ในขณะที่ผม ยังหยุดอยู่ที่เดิม ที่ตรงนี้ โดยที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย นอกจากอายุที่เพิ่มขึ้นทุกวัน
อนาคตที่ผมเคยวาดฝันเอาไว้ ไม่ใช่แบบนี้
ผม ก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง ที่มีรัก โลภ โกรธ หลง เหมือนกับคนอื่นๆ
แต่ว่าในตอนนี้ ผมเริ่มไม่แน่ใจว่า ความสัมพันธ์ของพวกผมมี ‘รัก’ อยู่ด้วยจริงหรือเปล่า
ความรัก ปกติแล้วไม่ควรจะต้องฝืนใจ ไม่ควรจะต้องทำให้เหนื่อยหัวใจ และไม่ควรจะต้องทำให้เสียน้ำตาจนอ่อนล้าแบบนี้ไม่ใช่หรือ
ตอนที่ผมยังเป็นนิสิต ผมสะดุดตาพี่ชินที่รูปลักษณ์ภายนอก พี่เขาทั้งดูเป็นผู้ใหญ่ สุขุมนุ่มลึก มีเสน่ห์ในแบบที่เขาไม่เคยพบพานจากใครที่ไหนมาก่อน
และนั่นแหละ คือบุคลิกและอุปนิสัยที่เอาไว้ล่อเหยื่อให้กินเบ็ด
แล้วผมก็ติดเบ็ดนั้นอย่างง่ายดายจริงๆเสียด้วย
และแม้ว่าหลังจากนั้น นิสัยที่แท้จริงของพี่ชินจะเริ่มเปิดเผย บางครั้งก็มีตะคอกใส่ หรือลงไม้ลงมือแบบเบาะๆบ้าง แต่ผมก็ยังรักพี่ชินอยู่ โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ในเมื่อผู้ชายคนนี้ไม่ได้เพอร์เฟ็คอะไรอย่างที่เข้าใจในตอนแรกที่พบกัน แต่ผมก็เลิกรักพี่ชินไม่ได้
พี่ชินเคยพูดมาครั้งหนึ่งในสมัยที่เพิ่งเริ่มคบกัน ว่าถ้าหากผมเลิกรักพี่ชิน พี่ชินคงทนอยู่ต่อไปไม่ได้ ผมยังมองว่าเว่อร์จริง ก่อนหน้าที่จะไม่มีผมยังอยู่ได้เลย ส่วนผมน่ะหรือ ไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งด้วยซ้ำว่าจะคบกันได้นานหรือไม่
แต่ ณ วันนี้ กลับกลายเป็นผมเอง ที่ไม่สามารถอยู่ได้ถ้าหากว่าขาดพี่ชิน
ไม่ใช่เพราะพี่เขาเป็นคนแรก ไม่ใช่เพราะพี่เขาแสนดีและมอบความรักให้
แต่พี่เขา --- เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของผม --- ในตอนนี้
ผมยังจินตนาการไม่ออกว่าหากขาดพี่เขาไปแล้วผมจะเป็นอย่างไร
ใจหนึ่ง ก็อยากจะจบความสัมพันธ์ที่เหน็ดเหนื่อยนี้ลงเสียที
แต่อีกใจ ก็ยังไม่พร้อมจะรับมือกับความเจ็บปวดที่มากล้นได้ในวันนี้
ผมคิดแบบนี้มาตลอด ตลอดทุกครั้งที่เกิดเรื่อง ซึ่งนับวันเข้า เรื่องก็ยิ่งเกิดบ่อยขึ้นเสียจนผมเริ่มไม่มั่นใจว่ามันกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วหรือเปล่า
พี่ชินคบผู้หญิงคนใหม่ ผมร้องไห้ เราทะเลาะกัน แล้วพี่ชินก็ง้อผม แล้วก็วนกลับมาเป็นแบบเดิมหลายต่อหลายครั้ง
แม้แต่ตัวของผมเองก็ยังเบื่อเหตุการณ์ซ้ำซากเช่นนี้ แล้วพี่ชินล่ะ ไม่เบื่อหรือ?
แต่ครั้งนี้ พี่ชินไม่ใช่แค่คบกันผู้หญิงคนใหม่
แต่เป็นการแต่งงาน เป็นการเริ่มต้นชีวิตคู่อย่างแท้จริง กับผู้หญิงที่สวย เก่ง และดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า
แล้วผมมีอะไรไปสู้เขาได้
แค่ผมเป็นผู้ชาย ผมก็ผิดแล้ว
บางทีผมก็สงสัยว่า ถ้าผมเกิดมาเป็นผู้หญิง พี่ชินจะไปคบกับผู้หญิงคนอื่นรึเปล่า
นี่ถ้าผมเกิดเป็นผู้หญิงก็คงจะดี ผมเคยคิดแบบนั้น แล้วก็อดโทษตัวเองไม่ได้ ว่าทำไมถึงได้มีความคิดแบบนี้
หากพ่อแม่มารู้เข้า คงเสียใจที่ลูกชายตัวเองคิดอะไรโง่เง่าเช่นนี้
แต่ผมก็ยังอดไม่ได้ที่จะคิดหาหนทาง หาเหตุผลแก้ตัวให้พี่ชินอยู่เรื่อยไป
มันผิดที่ผม หรือผิดที่พี่เขากันแน่
ผมมันดีไม่พอ หรือพี่เขาไม่รู้จักพอเสียที
ผมเหนื่อย น้ำตาไหลออกมามากมายจนแทบจะกลืนไปกับผิวแก้ม
ความรักที่ผมต้องเป็นฝ่ายไล่ตามอยู่ฝ่ายเดียว มันเหนื่อย เหนื่อยทั้งกายและใจเสียจนอยากยอมแพ้ อยากปล่อยมือจากความรักนี้ไปเสียที แม้ว่าจะต้องเจ็บปวด แต่ที่ทนอยู่ทุกวันนี้ ก็ทรมานไม่แพ้กัน
ตั้งแต่พี่ชินแต่งงาน แม้ว่าพี่เขาจะบอกว่าไม่นอนร่วมห้องกับคุณหญิง แต่พี่เขาก็แทบไม่กลับบ้านเลยอยู่ดี ผมติดต่อพี่เขาไม่ได้ แต่เพื่อนของผมก็มักโทรมาแจ้งข่าวเสมอ เห็นพี่ชินอยู่กับผู้หญิงคนนู้นคนนี้ที่ผับประจำ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไรนอกจากปล่อยไป
ก็ในเมื่อเมียหลวงเขายังไม่ว่าอะไร แล้วผมมีสิทธิ์อะไรไปว่าพี่เขากันล่ะ
บางทีพี่เขาก็เมาหนักกลับมา ราวกับเก็บกดหรือเครียดกับอะไรบางอย่าง และหลายครั้งก็มาระบายอารมณ์ใส่ผม
ผมไม่เข้าใจ ว่าทุกวันนี้ผมเป็นอะไรกันแน่
เมียน้อยน่ะ เท่าที่รู้ ผู้ชายจะเป็นฝ่ายเอาอกเอาใจไม่ใช่หรือไง
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นของเก่าที่ใกล้จะเสีย ที่นับวันก็ยิ่งไม่มีค่า
แม้แต่วันพรุ่งนี้ ซึ่งเป็นวันเกิดของผม --- พี่เขาก็ติดธุระ
ผมเองก็ไม่รู้ว่า การยื้อความสัมพันธ์ของพวกเราเอาไว้ มันจะมีประโยชน์อะไรอีก
ร่างบางเดินผ่านประตูกระจกของคลับประจำ เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มไม่ทำให้เขาชะงักไปอย่างร่างสูงที่เดินตามหลังมาติดๆ เขาอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นมนุเชษฐ์ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เคยชินกับสถานที่เช่นนี้นัก
"พี่นท!"
เสียงทุ้มเอ่ยดังคล้ายกับจะตะโกน แต่เจ้าของนามได้ยินอย่างชัดเจนแม้จะพูดด้วยเสียงโทนปกติ เนื่องจากเขาคุ้นชินกับเสียงดังระดับนี้แล้ว
"เพื่อนพี่อยู่ที่ไหนกันเหรอครับ?!"
"ไม่ต้องตะโกนก็ได้ เชษฐ์"
"อะไรนะครับ?! ผมไม่ได้ยินเลย!"
นิชาระบายลมหายใจเมื่ออีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ได้โดยง่าย จึงเขยิบกายเข้าใกล้แล้วเอามือป้องหูเด็กหนุ่มเพื่อพูดย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง
"ไม่ต้องพูดเสียงดังฉันก็ได้ยิน นายคงไม่ชินใช่ไหม ทีนี้พูดกันแบบนี้ได้ยินรึยัง?"
เขาผละห่างออกมาพร้อมรอยยิ้มหวาน ไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่า มนุเชษฐ์นั้น ได้ยินเสียงหัวใจของตนเองเต้นดังยิ่งเสียกว่าเสียงดนตรีที่กระหึ่มอยู่รอบข้างเสียอีก
"เฮ้ นท สุขสันต์วันเกิด!!"
เสียงดังจากเพื่อนๆที่รอคอยอยู่ที่โต๊ะ ทั้งอณุภาและอจลาซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขาต่างทิ้งงานมาร่วมฉลองกันพร้อมหน้า ขาดก็แต่ร่างสูงที่เขาอยากได้คำอวยพรด้วยมากที่สุดที่ไม่มา
"อ้าว คนนั้น น้องเชษฐ์ที่เคยพูดถึงใช่ไหม? มาด้วยเหรอ?"
"ครับ สวัสดีครับ วันนี้ขอรบกวนด้วยคนนะครับ"
"รบกวนอะไรกัน มาด้วยกันเมื่อไหร่ก็ได้ เด็กดีๆอย่างนาย เดี๋ยวนี้หายาก" อณุภาหัวเราะพร้อมกับรินแชมเปญใส่แก้วให้ "เอ้า นี่สำหรับบอดี้การ์ดของท่านชายนท"
"เฮ้ย ณุ บอดี้การ์ดอะไรของนาย"
"อ้าว ก็ตัวติดกันอย่างกับตังเม แถมตัวก็เบ้อเร่อ แค่มีน้องเขาอยู่ด้วยก็ไม่มีใครกล้าหือกับนายแล้วไม่ใช่เหรอ นท"
ทุกคนหัวเราะ รอยยิ้มประดับทั่วทุกใบหน้า ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่เฝ้าหวังว่าจะได้พบมาตลอดทั้งวันเดินผ่านประตูเข้ามา --- พร้อมกับผู้หญิงผมสีน้ำตาลทองที่เดินเบียดตามมาด้วยอีกคน
"นท เป็นอะไรไปน่ะ?"
อจลาเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนรักนิ่งไป เขามองตามสายตาที่ปวดร้าวด้วยความสงสัย ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบกับภาพที่ได้เห็น ซึ่งก็เป็นภาพเดิมๆที่เห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
แต่ในวันนี้ วันพิเศษของนิชา --- ทำไมกันนะ ถึงเลิกนิสัยแบบนี้สักวันเพื่อนิชาไม่ได้
"นิชา เรามาดื่มกันดีกว่า ช่างหมอนั่นเถอะ" อณุภาตบหลังมือบางที่สั่นระริกที่วางอยู่บนตักเบาๆอย่างให้กำลังใจ "นี่ๆ ฉันสั่งเค้กแบบพิเศษมาให้ด้วยนะ เรามาเป่าเทียนกันดีกว่า!"
"นายเพี้ยนป่าวเนี่ย สั่งเค้กกินคู่กับแชมเปญ เดี๋ยวก็เมาไม่ได้กลับบ้านกันหมดโต๊ะหรอก"
"ก็นอนกันอยู่เนี่ยล่ะ แคร์อะไร ร้านก็ร้านของเราเอง"
เจ้าของงานพยายามคลี่ยิ้มกับเสียงหัวเราะของผองเพื่อน พยายามเรียกสติกลับมาสู่วงสนทนา แม้ว่าในใจจะไม่อยากเลยแม้แต่น้อย แต่ก็พยายามคิดในแง่ดี ไม่ว่าอย่างไร สุดท้ายเตชินท์ก็ต้องกลับมานอนที่บ้านกับเขาในคืนนี้อยู่ดี --- รึเปล่านะ?
หลายวันมานี้เตชินท์ดูยุ่งกับงาน --- นั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มพร่ำบอกเขา --- แล้วยังต้องไปๆมาๆอยู่กับนภิสาที่บ้านใหญ่อีกต่างหาก โชคดีแค่ไหนที่หญิงสาวคนนั้นย้ายออกมาอยู่คอนโด ทางผู้ใหญ่จึงไม่รู้ว่าเตชินท์ไม่ได้กลับไปนอนด้วยกันกับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาหลวง หากหลิวเช่อทราบเรื่องเข้า นิชาก็ยังไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะแก้ตัวว่าอย่างไร
แต่เตชินท์ก็อาจจะเบื่อเขาแล้วก็เป็นได้ ถึงได้ตีตัวออกห่างยิ่งขึ้นทุกวัน จะไม่ให้เบื่อได้อย่างไร ในเมื่อเขาเห็นหน้าเตชินท์ทีไร หยดน้ำตาก็เอ่อล้นอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกของการเป็น ‘ที่สอง’ ต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆมันทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจ ทั้งๆที่คนมาก่อนคือเขาแท้ๆ แต่เหตุใดเขาถึงต้องถูกเก็บเอาไว้แต่ในห้อง ไม่มีวันเปิดเผยให้ใครต่อใครรู้ได้ว่าเป็นคนรักที่แท้จริง
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ความรักแบบนี้จะดำเนินต่อไปได้อีกนานแค่ไหน
แต่ครั้นจะให้สิ้นสุดลงเสีย ณ วินาทีนี้ เขาก็ยังไม่พร้อมรับความเจ็บปวดที่มากยิ่งกว่าที่ได้รับในทุกวันนี้
ดวงจับผิดของเขาอาจจะดีเกินไป เพราะไม่ว่าเขาจะพยายามหลับหูหลับตาทำเป็นไม่เห็น แต่สุดท้าย เพียงแค่เขาผละออกจากกลุ่มเพื่อนเพื่อตรงไปยังห้องน้ำ เขาก็ต้องเห็นภาพที่ทำให้ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง พร้อมกับแววเจ็บปวดที่แล่นวาบไปทั่วกาย
"คุณชินคะ กุ๊กกิ๊กเบื่อคลับนี้แล้วล่ะ คืนนี้เราไปฉลองที่กุ๊กกิ๊กได้งานใหม่ด้วยกันที่บ้านของกุ๊กกิ๊กดีไหมคะ? อยากจะอยู่กับคุณทั้งคืนจนถึงเช้าจัง"
"... ขอแบบนั้น ผมก็คงปฏิเสธไม่ได้แล้วสิครับ”
นิชากลั้นใจเดินกลับไปที่โต๊ะ เขาทรุดกายลงนั่งเคียงข้างมนุเชษฐ์ที่หันหน้ามามองด้วยความแปลกใจที่เขากลับมาถึงโต๊ะไวกว่าที่คาดคิดเอาไว้
แปลก ทั้งๆที่เสียงรอบข้างก็ดังสนั่นขนาดนี้ แต่บทสนทนาที่ไม่อยากรับฟังก็ลอยเข้าหูมาจนได้
ภาพของเทียนที่ทุกคนร่วมกันจุดอยู่ตรงหน้ามันเลือนรางเต็มที
ทำไมทุกอย่างถึงได้พร่าเลือนเช่นนี้?นิชาพยายามกลั้นน้ำตา เขาเม้มริมฝีปากเสียจนเรือนกายสั่นระริก แน่นอนว่าเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เคียงข้างย่อมสังเกตเห็นได้เป็นอย่างดี ทว่าก่อนที่จะเอ่ยปากถาม เขาก็ได้เห็นต้นเหตุทั้งสองที่เดินมาเคียงคู่กันเพื่อตรงไปที่โต๊ะ
“พี่นท... กลับกันไหม?”
--- แหมะเสียงของหยดน้ำที่หล่นผล็อยลงบนหลังมือนั้นคือคำตอบ
ทุกคนทอดสายตามองนิชาโดยไม่รู้จะพูดอะไร ขณะเจ้าของร่างเล็กที่สั่นเทิ้มค่อยๆลุกขึ้นยืน ก่อนที่ขาเพรียวจะพาเจ้าของร่างไปยังร่างที่กำลังนัวเนียกันอย่างไม่แคร์สายตาใครหน้าไหนอยู่ไม่ห่างนัก
เสียงหวานเอ่ยออกไปอย่างนิ่งๆ
"พี่ชิน คืนนี้พี่กลับบ้านกับนทนะ"
"... นั่นเพื่อนของคุณเหรอคะ?"
หญิงสาวในชุดราตรีสีดำปักเลื่อมวิบวับเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เพราะดูจากท่าทีสบายๆของชายหนุ่มข้างกายแล้ว ดูชินกับเหตุการณ์เช่นนี้ราวกับเคยเกิดขึ้นมาหลายครั้งแล้ว
"ทำไมต้องกลับด้วย? ก็กลับอยู่ทุกวัน วันนี้ไม่กลับวันเดียวจะเป็นไรไป"
เตชินท์เอ่ยอย่างไม่ร้อนรน ในมือใหญ่ถือวิสกี้ชั้นดีที่เพิ่งรินจากขวดมาหมาดๆ แต่ใบหน้าคมกลับแดงเรื่ออย่างที่นิชาสามารถรู้ได้ทันทีว่า อีกฝ่ายคงไปดื่มมาจากที่อื่นก่อนแล้วค่อยมาที่คลับนี้
"นทเองก็มีเพื่อนอยู่เยอะแยะ วันนี้พาคนอื่นไปค้างที่บ้านก็ได้นะ พี่อนุญาต"
ประโยคนี้ทำให้เส้นด้ายบางๆของร่างเล็กขาดผึงในพริบตา
"นทไม่ใช่คนอย่างพี่นะ ถึงได้นอนกับคนอื่นไม่ซ้ำหน้าไม่เว้นแต่ละวัน!"
"... พูดแบบนี้ จะหาเรื่องกันเหรอ นท?"
"พี่ต่างหากที่หาเรื่องให้นทไม่เว้นวัน ไหนจะแต่งงาน ไหนจะธุรกิจบ้าบอนั่น... แล้วนี่อะไร ยังไม่พออีกเหรอไง?!”
“แล้วทีนทเองล่ะ ไปหัดขึ้นเสียงมาจากไหน? นี่เอากับเด็กนั่นมากี่ครั้งแล้ว มีผัวใหม่แล้วรู้สึกกล้าขึ้นเยอะเหลือเกินนะ”
“พี่พูดอะไรบ้าๆแบบนี้ออกมาได้ยังไง!!”
“พี่ก็แค่พูดความจริง นทรับความจริงไม่ได้รึไง พี่ยังรับได้เลย นทจะนอนกับใครก็เรื่องของนท ส่วนพี่อยากจะนอนกับใคร มันก็เรื่องของพี่เหมือนกันไม่ใช่รึไง?”
“พี่ชิน...”
อะไร --- ทำให้พวกเขาดำเนินมาจนถึงจุดนี้ได้?
‘พี่รักนทคนเดียวนะ’
‘เอาไว้พี่จะพาไปเที่ยวภูเก็ตนะ พี่สัญญา’
คนโกหก ---
ทุกคำพูด ทุกคำสัญญา ล้วนเป็นเพียงลมปากที่ผ่านเข้ามาเพื่อสร้างความสุขชั่วคราวให้กับเขา
แต่แล้ว คำเหล่านั้นกลับหวนกลับมากลายเป็นดั่งมีดนับพันเล่มที่กรีดแทงหัวใจ
ย้ำชัดถึง ‘ความไม่สำคัญ’
นี่เขาเป็นเพียงแค่ของตายที่รอการถูกเขี่ยทิ้งอย่างไร้ค่าอยู่แต่ในห้องนอนหรืออย่างไร?
“... จะมีวันไหนไหมที่พี่ไม่ทำให้นทเสียใจ?”ใบหน้าหวานแดงจัดจากการตะเบ็งเสียงและร้องไห้อย่างหนัก ดวงตาบวมช้ำที่เลอะเปรอะไปด้วยหยดน้ำใสจับจ้องที่ร่างสูงที่ยังคงนั่งไขว่ห้างอยู่ที่เดิมไม่มีเปลี่ยน เสียงเพลงรอบข้างดังกลบเสียงของเขา แต่เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายได้ยินเสียงของเขาแจ่มชัดทุกประโยค
"... คุณชิน ฉันว่าวันนี้ฉันขอตัวก่อนดีกว่า ขอโทษนะคะ"
หญิงสาวร่างสูงรีบผละจากไปเมื่อเห็นว่ามีทีท่าไม่ดี ทำเอาชายหนุ่มร่างหนารู้สึกเสียหน้าและหงุดหงิดมากขึ้นเป็นทวีคูณ นิชารู้ดี จากท่าทีเสยผมอย่างหัวเสีย แปลว่าเตชินท์กำลังไม่พอใจ แต่ตอนนี้เขาก็โมโหไม่แตกต่างกัน
"เอาล่ะ บอกพี่มาซิว่าเราต้องการอะไรนักหนา นท?"
"นทขออะไรมากไปเหรอ? นี่นทเป็นคนรักของพี่จริงๆรึเปล่า? นทยอมพี่แค่ไหน พี่บอกว่าแต่งงานแค่ในนามไม่ใช่เหรอ? แต่นับวัน นทยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนเมียเก็บเข้าไปทุกวัน รอให้พี่กลับบ้าน บ้านของเรา... พี่อยากได้อะไร นทให้พี่ได้ทั้งหมด แต่ขอแค่พี่ช่วยรักนทบ้างเท่านั้น... ทำไมถึงทำให้นทไม่ได้?"
หยาดน้ำตารินอาบผิวแก้มเนียนจนเปียกปอน นัยน์ตาที่สั่นระริกแดงระเรื่อ และเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขากลั้นสะอื้น แต่ก็แทบกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ทุกคำพูดที่วนเวียนอยู่ในใจพรั่งพรูออกมาอย่างหยุดไม่ได้
"พี่เป็นคนรักของนทนะ... นทไม่อยากให้พี่ไปยุ่งกับคนอื่น! นทขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น...ฮึก นท... รักพี่นะ"
เตชินท์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมา ดวงตาฉายชัดถึงความเหนื่อยหน่าย
"นท... พี่ขอเถอะ เราช่วยเลิกนิสัยแบบนี้สักทีได้ไหม ไอ้นิสัยเพ้อเจ้อแสดงความเป็นเจ้าของเนี่ย มันงี่เง่าเหมือนกับพวกผู้หญิงเลย น่าเบื่อจริงๆเข้าใจไหม"
เขาไม่เข้าใจ
เขาขออะไรที่งี่เง่าเกินไปอย่างนั้นหรือ?
ขอแค่เตชินท์รักเขาบ้าง ให้ความรักกับเขาบ้าง
หัวเราะด้วยกันบ้าง เช็ดน้ำตาให้กันบ้าง
เขาก็แค่อยากมีความรักแบบคนธรรมดา อยากแบ่งปันความรู้สึกดีๆ ความทรงจำที่ดีร่วมกัน
ขอแค่นี้มันมากเกินไปสำหรับคนรักกันอย่างนั้นหรือ?"ทำไม... พี่บอกว่าพี่รักนทไม่ใช่เหรอ...? ทำไมถึง... ทำให้นทเสียใจ?"
หยดน้ำใสร่วงเผาะนับครั้งไม่ถ้วน หัวใจเหมือนถูกบีบจนยับเยิน
"งั้นเราเลิกกันไหม?"
นิชาเบิกตากว้างกับประโยคที่ได้ยินอย่างไม่อยากเชื่อหูตนเอง
"... เอ๊ะ?"
"ก็ในเมื่อนทไม่มีความสุข พี่เองก็เบื่อเต็มที พี่พยายามเพื่อนท นทไม่เข้าใจพี่เลยรึไง แต่งงานเพื่อธุรกิจก็เพื่อหาเงินมาเลี้ยงนท ทำไมไม่คิดถึงใจของพี่บ้าง แล้วคนเมื่อกี้ ก็แค่ลูกค้าใหญ่ พี่ก็แค่พาเขามาสนุกๆ ไม่ได้จะกลับไปนอนกับเขาจริงๆสักหน่อย นท”
“... จริงเหรอครับ?”
“แต่ว่านทไม่เชื่อใจพี่เลย งั้นก็เลิกกันซะก็จบ ดีไหม จะได้สบายใจทั้งสองฝ่าย" เตชินท์เอ่ยเบาๆด้วยน้ำเสียงที่ติดจะรำคาญ "ตัดปัญหา นทก็อยู่ของนทไป มีเด็กนั่นอยู่แล้วก็ไม่มีอะไรให้พี่ห่วง พี่ก็จะได้ทำงานได้อย่างสบายใจไม่ต้องกังวลว่านทจะรู้สึกไม่ดีอีก"
"นท... นทไม่ได้ต้องการแบบนั้น..."
"แต่พี่ว่าวิธีนี้ดีที่สุดแล้ว"
"ไม่... ไม่นะ พี่ชิน!"
มือบางพยายามคว้าเสื้อเชิ้ตสีดำของร่างตรงหน้าที่ทำท่าจะลุกหนีเอาไว้แน่น แม้จะถูกอีกฝ่ายพยายามสลัดกายหนี แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยโดยง่าย
ไม่มีทาง ไม่มีเตชินท์แล้ว เขาก็เหมือนไม่มีชีวิตให้ดำเนินต่อไป
จะเจ็บปวดเท่าไหร่เขาก็ยังทนได้ ขอแค่อย่าทิ้งเขาไป
"เงียบสักทีเถอะ!"ซ่า!เสียงหวานหยุดชะงักไป หลังจากที่เสียงน้ำสาดกระเซ็นมาเต็มใบหน้าสวยจนปะปนไปกับรอยน้ำตาที่เปียกปอน เรือนผมสีน้ำตาลเข้มเปียกลู่ไปตามใบหน้างามที่เต็มไปด้วยแววตกตะลึง
ร่างสูงวางแก้ววิสกี้ที่บัดนี้ว่างเปล่าลงกับโต๊ะอย่างแรง
"หุบปาก แล้วไปซะ! เราเลิกกันแล้ว ฟังไม่รู้เรื่องรึไง?!"
นี่น่ะหรือความรัก?
นี่น่ะหรือ --- ความสุข?
ไม่ใช่ --- มันไม่ใช่แล้ว
‘ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่คิดว่าเราสองคนจะผ่านมันไปได้แล้วอยู่ด้วยกันตลอดไป นทเองก็คิดเหมือนพี่ใช่ไหม’
คนโกหก
คนโกหก
คนโกหก
ถึงเวลาแล้วใช่ไหม เวลาที่เขาจะต้องยอมรับความจริงอันแสนปวดร้าวนี้ให้ได้เสียที“ครับ... นทเข้าใจแล้ว เรา... จบกันแล้ว”
Talk: ฮัลโหลวันอังคารค่ะ
ชานมได้หยุดอ่านหนังสือสอบนะ...
แต่ชานมตื่นเช้ามาเพื่อทำอะไรหนอ ไม่เข้าใจตัวเอง = =""
ใกล้จะสอบเสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวปิดเทอมจะมาลงต่อนะคะ ^_^
ตอนต่อไป เราจะได้เห็นความนึกคิดของฝ่ายพี่ชินบ้าง เพื่อความแฟร์ๆเนอะ เดี๋ยวจะหาว่าลำเอียง ฟังความข้างเดียว 555
ขอบคุณสำหรับความอดทนค่ะ
หัวข้อ: [[THE CAGE]] . . . กรงรัก . . . ** รวมเล่มแล้วค่า p.59 ** (อ่าน 567685 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก