รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (14) ไอรักดอกพิกุล (ไอรัก&ตันหยง)
“ไอ โดดลงมาเด้ กลัวอะไรวะ ป๊อดเหรอ?”
“ไอ้ไอป๊อดว่ะ ฮ่าๆๆ”
เสียงโห่แซว เสียงหัวเราะของเด็กชายวัยทโมนหลายคนที่ลอยคออยู่ในแม่น้ำเย็นฉ่ำ ร้องท้าให้เด็กชายอีกคนที่ยืนอยู่บนเนินดินให้โดดตามลงมา เด็กชายไอรักที่ถูกท้าเหย็งๆมองเพื่อนที่เล่นน้ำกันแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ เขาไม่ได้จะมาเล่นน้ำหรอก แต่เขามาตามเฝ้าใครบางคนแถวนี้ต่างหาก
เด็กชายตัวผอมที่ลอยตัวไม่สนใจใครอยู่ในน้ำคือจุดสนใจของไอรัก เพื่อนเขาร้องโหวกเหวกแต่เจ้าตัวกลับตีมึนไม่สนใจเพื่อนเสียอย่างนั้น เพื่อนที่ร้องท้าไอรักเมื่อเห็นว่าไอรักไม่ลงมาแน่จึงพากันโห่เข้าให้ ก่อนจะเลิกสนใจแล้วไปว่ายน้ำเล่นกันต่อ วันหยุดของเด็กน้อยวัยมัธยมต้นเป็นต้องหาอะไรทำ หลังจากวิ่งเล่นโน่นนี่มาเสียทุกที่แล้วก็มาจบที่แม่น้ำสายน้อยนี้ เล่นน้ำกันพอหอมปากหอมคอ หนาวสั่นกันเล็กน้อยก็พากันขึ้นมาแล้วปั่นจักรยานกลับบ้านกัน แสงอาทิตย์ที่เริ่มโรยตัวเสกสรรให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มอมชมพู ดวงอาทิตย์ที่เริ่มคล้อยต่ำทำให้เด็กๆต้องรีบปั่นกันเร็วขึ้น กลับถึงบ้านช้ากว่านี้มีหวังโดนบ่นกันถ้วนทั่วทุกตัวคนแน่
“หนาวไหมหยง?”
ไอรักเอ่ยถามคนที่นั่งซ้อนท้าย แต่ก็ได้เพียงความเงียบตอบกลับมา เพื่อนคนนี้เป็นเช่นนี้ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุครั้งนั้นแล้ว อุบัติเหตุที่เขาเป็นคนทำให้มันเกิด…
เพราะความคะนองของเขาที่คิดว่าตนเองขับรถมอเตอร์ไซค์แข็งแล้วถึงได้พาเพื่อนนั่งซ้อนไปด้วย แต่แล้วมันก็เกิดเหตุขึ้นเมื่อเขาหักหลบรถที่แล่นตัดหน้ามากะทันหันแล้วพาตันหยงล้มไป เจ็บหนักด้วยกันทั้งคู่ แต่ที่มากสุดคือตันหยงที่รั้วไม้ข้างทางแทงไถลทำให้แขนข้างขวาของเพื่อนเป็นแผลยาว ไอรักที่ยังเด็กเห็นเพื่อนเลือดไหลทั้งยังร้องโอดโอยก็ทำอะไรไม่ถูก ทั้งยังตนเองที่เจ็บไม่แพ้กันด้วย ยังดีที่คนแถวนั้นเห็นเหตุการณ์แล้วพาส่งโรงพยาบาลทันท่วงที
ไอรักที่เจ็บน้อยกว่ารักษาตัวไม่นานก็หาย แต่ตันหยงที่แขนข้างที่ถนัดเป็นแผลกว้างจึงจำเป็นต้องงดใช้ชั่วระยะเวลาหนึ่งจนกว่าจะหายดี ทำให้เด็กชายทำอะไรก็ไม่สะดวก เรื่องที่เกิดขึ้นพ่อแม่ของไอรักรับผิดชอบทุกอย่างทั้งเรื่องค่าใช้จ่าย ค่าทำขวัญต่างๆ และดูแลตันหยงเป็นอย่างดี ในทีแรกเสี่ยย้งพ่อของตันหยงโกรธมากที่เกิดเหตุเช่นนี้กับลูกชายคนเล็ก ถึงขนาดจะให้เลิกคบกับไอรักกันเลย แต่พอฟังที่ลูกบอกว่าเป็นคนให้ไอรักพาไปเอง และแม่ของตันหยงช่วยพูดให้เสี่ยย้งจึงเย็นลงแล้วหันมาพูดคุยกันดีขึ้น
ตั้งแต่นั้นมาไอรักก็เหมือนเป็นแขนขวาให้ตันหยง คอยอยู่ช่วย ทำการบ้านให้ ทำโน่นนี่ให้จนเกิดเป็นความเคยชินที่จะทำ จนไม่มองว่ามันคือเรื่องแปลกแต่อย่างใดที่จะทำให้กัน ไอรักที่คิดเสมอว่าตนเองเป็นต้นเหตุให้เพื่อนเป็นเช่นนี้ก็ยังคอยดูแลช่วยเหลือไม่ห่าง ทำให้โดนเพื่อนๆที่โรงเรียนล้อบ่อยๆว่าเหมือนคุณชายกับเบ๊
ถึงจะถูกเพื่อนล้ออย่างไรไอรักก็ยังยิ้มรับ คนที่ทนไม่ได้เสียเองกลับเป็นตันหยงที่ลุกขึ้นมาต่อต้านไล่ไอรักให้อยู่ห่างๆไม่ต้องมาช่วยเหลือตนเองอีก แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะความหน้ามึนหรืออะไรทำให้ไอรักไม่ยอมไป บอกว่าตนเองต้องรับผิดชอบที่ทำให้เพื่อนเจ็บตัว นับแต่นั้นตันหยงเลยพูดกับไอรักน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย ก็รู้ว่าเพื่อนไม่พอใจ แต่ทิ้งไปไม่ได้นี่
จักรยานคันน้อยของไอรักปั่นมาจอดหน้าบ้านหลังค่อนข้างใหญ่ ตันหยงที่นั่งซ้อนท้ายมาโดดลงจากท้ายรถแล้วเดินลิ่วเข้าบ้านไป ก่อนจะหยุดแล้วหันกลับมา ไอรักเลิกคิ้วมองเพื่อนงงๆที่เดินย้อนกลับมาหาตนเอง หรือเพื่อนจะลืมของ?
“ลืมอะไรเหรอหยง...”
“ขอบใจ”
บอกสั้นๆแล้วเดินย้อนกลับเข้าบ้านไปจริงๆแล้วคราวนี้ ไอรักยังนิ่งอยู่กับคำขอบใจที่ได้ยินเมื่อครู่ ก่อนริมฝีปากจะเปิดยิ้ม
“ยินดี”
พึมพำกับตนเองแล้วปั่นจักรยานเลี้ยวกลับบ้านผิวปากด้วยความอารมณ์ดี นึกว่าจะไม่ยอมพูดกันเสียแล้วตันหยง
เมื่อถึงเวลาที่ใกล้จะสอบ ไอรักมักมานอนค้างที่บ้านตันหยง อยู่ช่วยกันติวหนังสือ เฮียฟงพี่ชายของตันหยงก็มาช่วยดูให้บ้าง พ่อของตันหยงจากที่ตอนแรกเขม่นเขา แต่พอผ่านมาจนตอนนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแล้ว ออกจะให้ความเอ็นดูเป็นลูกหลานอยู่ไม่น้อย แต่เวลาจะไปไหนมาไหนท่านก็จะกำชับให้ระมัดระวังอยู่ตลอด ใช่ว่าทุกคนจะลืมเหตุการณ์ครั้งนั้น เพียงแต่ไม่มีใครพูดถึงมากกว่า เวลาพาตันหยงไปไหนไอรักถึงได้ให้ซ้อนจักรยานมากกว่าจะนั่งมอเตอร์ไซค์
เพราะอยู่ด้วยกันมานานหรือเพราะอะไรไม่ทราบได้ ทำให้ไอรักมักจะเผลอมองหาตันหยงอยู่ตลอด รู้สึกตัวทีไรตันหยงก็อยู่ในสายตาอยู่เสมอจนเริ่มแปลกใจตัวเองแล้วว่า เพราะอะไรกัน ความเคยชินใช่ไหมนะ จากที่คิดว่ามันคือความเคยชิน พอมองไปมองมามันก็ชักจะเริ่มเห็นว่าเพื่อนคนนี้น่ารัก จนชักจะไปกันใหญ่เมื่อถึงขั้นแอบหอมแก้มเพื่อนตอนหลับอีก
ไอรักถึงกับเครียดหนัก ยิ่งก้าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นแบบนี้อารมณ์ความรู้สึกต่างๆมันยิ่งพุ่งพล่าน เลยเอาเรื่องนี้มาปรึกษาพ่อถึงความรู้สึกแปลกๆที่เกิดกับเพื่อน พอพ่อได้ฟังถึงกับถอนใจด้วยความหนักอก
“ลูกบอกว่ารู้สึกแปลกๆกับตันหยงหรือไอรัก?”
“ครับ ผมผิดปรกติใช่ไหมพ่อ?” ไอรักถามพ่อสีหน้าเครียด
“แล้วความรู้สึกที่ว่านั่นมันเป็นแบบไหนล่ะ?”
คุณพ่อยังค่อยตะล่อมถาม จะแก้ปัญหาให้เด็กวัยรุ่นนี่ต้องพยายามที่จะทำความเข้าใจกับเขาก่อน ตัดสินไปเองตามความคิดของผู้ใหญ่ก็คงไม่ถูกนัก ที่ไอรักกล้าที่จะมาถามมาปรึกษาก็เพราะคนเป็นพ่อเลี้ยงดูมาแบบเปิดใจ มีอะไรพูดคุยกันได้ไม่ดุด่าว่ากันไปก่อนแล้วค่อยถาม ลูกๆของท่านทุกคนจึงกล้าที่จะปรึกษาเมื่อเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา
“ก็... มันแปลกน่ะ แบบตอนนี้เวลานอนด้วยกันแล้วมันใจเต้นแปลกๆอ่ะพ่อ แล้วผมชอบเผลอมองตามมันทุกทีเวลามันไปไหน นั่งอยู่ใกล้ๆก็ชอบมองปากมัน รู้สึกตัวอีกทีก็โดนมันต่อยหน้าหงายแล้ว ผมท่าจะแย่แน่ๆแบบนี้ อ๊ากกก”
ไอรักยิ่งพูดก็ยิ่งสับสน คุณพ่อรอให้ลูกชายนิ่งลงก่อนแล้วถึงถามต่อ
“แล้วกับคนอื่นไม่เป็นแบบนี้หรือไง เวลาเห็นรุ่นน้องน่ารักๆน่ะ”
“ก็รู้สึกว่าเขาน่ารักดีนะ แต่ผมไม่ได้ชอบเขานี่”
ไอรักบอกตามความรู้สึก รุ่นน้องผู้หญิงที่โรงเรียนเขาก็น่ารักนะ เขาก็เห็นว่าน่ารัก แต่ก็แค่น่ารักอ่ะ ไม่ได้รู้สึกพิเศษด้วยสักหน่อยนี่
“แล้วกับตันหยงเราชอบเขาหรือไง?”
“เฮ้ย! ไม่สิพ่อ มันเป็นผู้ชายนะ” ไอรักรีบปฏิเสธพร้อมโบกมือไปมาก่อนจะชะงักเมื่อนึกขึ้นได้
“นั่นน่ะสิ”
คุณพ่อมองท่าทางลูกชายที่กลับมาสับสนอีกแล้วนิ่งๆ ไอรักเริ่มหูลู่หางตกเมื่อเริ่มจะเห็นเค้าลางความเป็นไป
“พ่อ ผมเป็นเหรอ ผมชอบผู้ชายด้วยกันอ่ะ ทำไงดี”
“ใจเย็นก่อนไอ้เสือ” คุณพ่อโอบบ่าลูกชายที่กำลังสับสนแล้วตบเบาๆ “บางทีเพราะเราอยู่ใกล้กับตันหยงมากไปหรือเปล่า ลองถอยห่างดูไหม แล้วมองเขาแบบเพื่อนธรรมดาทั่วไป แบบนายอ๊อด นายสาม แบบนั้นน่ะ”
คุณพ่อให้คำแนะนำ ไอรักคิ้วขมวดคิดตามแล้วยังถามอีกอย่างไม่แน่ใจตนเอง “แล้วถ้ามันยังเป็นแบบนี้อยู่อีกล่ะพ่อ?”
“จะเป็นอะไรยังไง ยังไงเราก็คือไอรัก คือลูกพ่อ จะไปกลัวอะไร”
ตบบ่าให้กำลังใจลูกอีกที แต่พ่อนี่สิที่คิดหนัก เป็นเอามากขนาดนี้ท่าจะแก้ยากเสียกระมัง และมันก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของคุณพ่อแม้แต่น้อย เพราะพอไอรักทำตามที่พ่อบอกได้ไม่กี่วันก็บอกพ่อว่ามันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ พอลองถอยห่างกลับยิ่งคิดถึง คราวนี้เลยตัวติดกันตลอด
คราวนี้คุณพ่อคงต้องเริ่มทำใจเสียตั้งแต่เนิ่นๆแล้วว่าจะได้สะใภ้ผู้ชาย ต้องไปสู่ขอกับเสี่ยย้งเขาไหมนี่ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำใจกันง่ายๆหรอก แต่เพราะเห็นอยู่ตลอด เลี้ยงลูกมากับมือทำไมจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ต่อให้อยากจะแยกสองคนนี้ให้ห่างกัน แต่สุดท้ายแล้วมันก็จะกลายเป็นทำร้ายลูกตัวเองไปเสียเปล่า คอยดูแลเขา ให้คำปรึกษาเท่าที่ทำได้คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วในตอนนี้
-----------------
“มึงชอบน้องกิป่ะไอ?”
ตันหยงถามไอรักขึ้นมาในวันหนึ่ง หลังจากที่ไอรักได้คำปรึกษาแนะนำจากพ่อแล้วก็ทำให้เขากล้าที่จะแสดงความรู้สึกพิเศษมากขึ้น บางทีอยากจะทำอะไรมากกว่านั้นก็โดนพ่อเขกกบาลเข้าให้ ท่านคงไม่ได้เห็นด้วยกับเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ก็ยังยินดีให้คำปรึกษาลูกคนนี้เสมอ เขาโชคดีมากที่มีครอบครัวที่เข้าใจเขามากขนาดนี้
“ถามทำไมวะ?”
ไอรักย้อนถามกลับ ตั้งแต่เข้าม.ปลายมาตันหยงก็คุยกับเขามากขึ้นกว่าเดิม เรียกได้ว่าเกือบเหมือนเดิมที่เคยเป็นมาในตอนเด็ก แต่มันก็ยังเหมือนมีอะไรบางอย่างกางกั้นเอาไว้ ทำให้เพื่อนของเขาไม่ค่อยจะให้ความสนิทใจกับเขาเท่าไหร่ หรือเพราะเขาชอบเผลอทำอะไรแปลกๆออกไปไม่รู้
“ก็... กูเล็งน้องเขาเอาไว้อยู่น่ะสิ ถ้ามึงชอบผู้หญิงคนเดียวกับกูนี่จบเห่เลยนะ”
ตันหยงว่า เพราะทุกทีที่เขาบอกว่าชอบใคร ไอรักจะไม่ชายตามองผู้หญิงคนนั้นแม้แต่หางตาน่ะสิ ต้องดักทางเอาไว้ก่อน เพราะถ้าเทียบกันแล้วระหว่างเขากับไอรัก ยังไงผู้หญิงก็ต้องชอบแบบไอรักมากกว่า แบบเขานี่ผู้หญิงคงชอบเป็นเพื่อนมากกว่าเป็นคนรัก เพราะฉะนั้นแล้วเราจึงต้องกำจัดศัตรูให้พ้นทางของเราซะ!
“กูยังไม่รู้เลยว่าน้องกิของมึงเป็นใคร”
ไอรักอยากจะหัวเราะไอ้คุณชายตันหยงของเขาจริงๆ ชอบคิดว่าการที่เอาเรื่องที่ตัวเองชอบใครมาบอกเขาแล้วเขาจะไม่ไปยุ่งกับคนๆนั้น ถือเป็นการดักทางไม่ให้เขามาแข่งจีบสาวคนเดียวกับตัวเอง นั่นมันก็ถูกในส่วนหนึ่งที่เขาจะไม่ชายตามองผู้หญิงที่ตันหยงบอกว่าชอบ แต่ที่เป็นเช่นนั้นเพราะเขาไม่อยากมองคนที่ตันหยงชอบให้มันแสลงใจต่างหาก
“เดี๋ยวกูชี้ให้ดู มึงอย่ามาแย่งกูนะ”
นั่นไง ผิดจากที่คาดเสียที่ไหน แต่แบบนี้ก็ดี จะได้ไม่ต้องงมหาว่าน้องกิที่ว่านี่คือใคร
ตันหยงบอกว่าชอบน้องกิและก็มักจะมาพูดให้ไอรักฟังว่าวันนี้พัฒนาไปถึงไหนบ้าง น้องกิน่ารักยังไงบ้าง ไอรักก็ปล่อยให้พูดไป เพราะก็เป็นแบบนี้เรื่อยล่ะรายนั้นน่ะ อีกหน่อยก็ชอบคนใหม่ไปเรื่อย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
และในวันหนึ่งที่ตันหยงตั้งใจจะนัดเดทกับน้องกิ ทุกอย่างก็น่าจะดูราบรื่นดี เพราะน้องเขาก็ไม่เคยมีทีท่าว่าจะรังเกียจรังงอนอะไร มันน่าจะเป็นเช่นนั้น หากว่าน้องกิไม่บอกกับเขาว่าชอบไอรัก แถมยังฝากของมาให้ไอรักอีกต่างหาก นี่เห็นเขาเป็นสะพานว่างั้น?
ไอรักกับเพื่อนคนอื่นที่นั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะประจำของกลุ่มถึงกับแตกฮือ เมื่อตันหยงที่บอกว่าจะไปหาน้องกิเดินกลับมาแล้วโยนของในมือใส่ไอรักท่าทางหาเรื่อง
“อะไรวะหยง อยู่ดีๆมาขว้างข้าวของใส่คนอื่นเขา”
เพื่อนหนึ่งในนั้นทักท้วง แต่ตันหยงไม่ได้ให้ความสนใจ จุดสนใจของเขาอยู่ที่ไอรักที่ลุกขึ้นยืนงงๆนั่นต่างหาก
“ทั้งที่กูบอกมึงแล้วว่ากูชอบน้องกิ” ตันหยงเปิดเรื่องน้ำเสียงไม่พอใจ
“กูก็รู้แล้วไงว่ามึงชอบน้องเขา กูก็ไม่ยุ่งด้วยแล้ว แล้วนี่มึงมาพาลอะไรกูอีกฮ๊ะ!”
พอรู้ว่าต้นเหตุที่ตนเองถูกพาลพาโลมาจากน้องกิอะไรนั่น ไอรักก็ชักจะไม่พอใจขึ้นมาบ้าง
“ก็น้องกิชอบมึงอ่ะ เพราะมึงเลยไอ้ไอ ถ้าไม่มีมึงน้องต้องชอบกูแน่!”
ตันหยงผลักอกไอรัก ทำให้เพื่อนๆต้องเข้ามากันแล้วช่วยไกล่เกลี่ย ขณะที่ไอรักมองแต่ตันหยงนิ่ง
“เฮ้ย! หยง มีเหตุผลหน่อยดิวะ น้องกิอะไรนั่นมันมาชอบไอ้ไอเองนะเว้ย ไอ้ไอมันไม่ได้ไปทำอะไรสักหน่อย”
“ทำสิ มันทำ เพราะมันอยู่ใกล้ชิดกูอยู่แบบนี้ไง น้องเขาถึงได้ใช้กูเป็นสะพานมาหามันเนี่ย!” ตันหยงว่าเพื่อนเสียงดัง
ไอรักมองเพื่อน แวบหนึ่งตันหยงเหมือนจะเห็นแววเสียใจ แต่ตันหยงก็มองข้ามมันไป เขากำลังโกรธ แต่โกรธใครมากกว่าใครไม่รู้ รู้แต่ว่าเขาต้องหาที่ระบาย และไอรักคือผู้โชคร้ายคนนั้น
“มึงอยากให้กูอยู่ห่างมึงเหรอหยง?” ไอรักเอ่ยถามเรียบนิ่ง
“เออ”
คนที่กำลังโกรธก็พาลประชดไปหมด ความผิดหวังแล่นปราดไปทั้งใจ ไอรักจึงถามย้ำกับเพื่อนอีกครั้ง
“มึงพูดเองนะหยง มึงพูดเองนะว่าอยากให้กูไป”
“เออ!”
“ดี ดีมาก งั้นมึงได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้เลย!”
ไอรักผลุนผลันออกไป เพื่อนๆเรียกตามด้วยความตกใจที่ทั้งคู่ทะเลาะกัน ตันหยงมองตามเพื่อนสนิทน้ำตาคลอ ก็มันเจ็บใจนี่หว่า ทำไมน้องกิต้องมาชอบไอรักด้วย ผู้ชายคนอื่นมีเยอะแยะมากมาย ทำไมต้องมาชอบคนๆนี้ด้วย ทั้งที่เขาหาทางป้องกันไอรักแล้วแท้ๆ ใช่ ป้องกันไอรักไม่ให้ใครหน้าไหนมาเข้าใกล้เพื่อนของเขา ใครก็ตามที่มีทีท่าว่าจะชอบไอรัก เขามักจะเข้าไปจีบก่อนเสมอ ก็ไอรักคือคนของเขา ใครก็ห้ามแตะ
ไอรักเอาของไปคืนน้องกิ บอกขอบคุณที่น้องมีความรู้สึกดีๆให้ แต่ตนเองมีคนที่รักมากอยู่แล้ว และคนๆนั้นก็คือตันหยง เขาไม่อยากปิดบังอะไรทั้งนั้น ใครจะว่าอย่างไรก็ช่างแล้ว ความรู้สึกอึดอัดที่มีมันเกินทน แต่น้องกิก็ไม่ใช่คนที่จะเอาเรื่องใครไปโพนทะนา เธอชอบไอรักก็จริง แต่ก็แค่ชอบนี่ ถึงไม่ได้เป็นเจ้าของ แต่ก็มีสิทธิ์ที่จะชอบไม่ใช่หรือ เธออาจจะผิดที่ใช้พี่ตันหยงเป็นสะพาน แต่เธอจะไม่ทำผิดซ้ำอีกด้วยการเอาเรื่องของพี่ๆเขาไปบอกใคร
ไอรักได้แต่คิดว่าถ้าเขาชอบน้องกิได้ก็คงจะดี แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเขายกหัวใจให้ใครคนหนึ่งมาตั้งนานแล้ว
ไอรักทำตามที่ได้บอกตันหยงเอาไว้ไม่มีขาด ไม่มาให้เห็นหน้าเลยทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมาจนตันหยงชักจะหงุดหงิดเสียเอง ไล่เขาแล้วก็ไม่พอใจที่เขาไม่มา ท่าจะบ้าแล้วตันหยง
สุดท้ายพอทนหงุดหงิดไม่ไหวก็เลยจะมาเอาเรื่องกับตัวต้นเหตุของความหงุดหงิดในครั้งนี้ ทั้งที่คนผิดคือตัวเอง แต่ตันหยงก็ยังจะโยนให้ไอรักอ่ะ ใครจะทำไม
“พ่อ ไออยู่ไหมครับ?”
คุณพ่อของไอรักที่นั่งเล่นอยู่ที่หน้าบ้านกับน้องๆของไอรักหันมาตามเสียง ตันหยงเดินเข้ามาไหว้พ่อกับแม่ของไอรัก คุณพ่อท่านเลยเรียกให้นั่งเพราะมีเรื่องจะคุยด้วยสักหน่อย คุณแม่พาน้องแฝดน้อยขึ้นบ้าน จะได้ไม่รบกวนพ่อกับพี่หยงคุยกัน เรื่องที่พ่อจะคุยนั้นคงไม่พ้นเรื่องของไอรักกับตันหยงนั่นล่ะ ปัญหาวัยรุ่นมีมาให้แก้ไม่เว้นแต่ละวัน
แม่น้ำที่ไหลเอื่อยถูกกระทบจากก้อนหินจนเป็นรอยคลื่นกระเพื่อมไหว ไอรักที่นั่งอยู่ที่ริมน้ำโยนหินลงไปในน้ำเล่น ในหัวเฝ้าคิดถึงเรื่องราวเก่าๆมากมายที่เกิดขึ้นกับตนเองและตันหยง มันมีมากจนเกินไป จนเขาคิดไปไกลเกินเพื่อน แต่กับอีกคนไม่ใช่ พอคิดไปเรื่อยก็เริ่มเหนื่อยใจ เหนื่อยที่ต้องคอยในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
“มานั่งทำเอ็มวีอกหักอะไรตรงนี้วะ กูเดินหาขาจะขวิด”
เสียงใสที่ดังมาทำให้ไอรักชะงักเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาจับเจ่าอยู่เช่นเดิม เพียงแค่เหล่มองคนที่นั่งลงข้างๆ ก้อนหินในมือถูกขว้างออกไปอีกครั้ง หินกระทบน้ำกระเด็นกระดอนไปไกล
“ก็กูมันคนอกหัก”
ว่าประชดเข้านั่น ตันหยงแอบเบ้ปากเล็กๆ ก่อนจะทำเนียนถามไปราวไม่รู้เรื่อง ก็เขารู้จากพ่อของไอรักมาแล้วนี่ว่าไอรักเป็นอะไร
“ใครทำมึงอกหักอ่ะ?”
“หมาแมวแถวนี้แหละ”
ไอรักปรายตามองคนถาม อดไม่ได้ที่จะประชดไปอีก มานั่งทำหน้าแป้นแล้นอะไรอยู่ตรงนี้วะ คนกำลังอกหักรักคุด
“เออนะ มีคนให้ชอบดีๆไม่ชอบ ดันไปชอบหมาชอบแมว”
“ก็คนแถวนี้มันใจร้าย ชอบไล่เรา”
ไอรักลุกขึ้นปัดกางเกง ก่อนจะเดินไปจูงจักรยานที่จอดไว้ใกล้ๆนั้นมาเพื่อจะกลับบ้าน ตันหยงลุกเดินตาม ก่อนจะเรียก
“นี่”
“............”
“ถ้าคนๆนั้นก็ชอบมึงเหมือนกันมึงจะว่าไง?” ตันหยงเดินอ้อมมาด้านหน้า จับแฮนด์จักรยานไว้ไม่ให้เพื่อนเข็นไปไหน
“คนนั้นน่ะใคร?”
ไอรักมองหน้าเพื่อนสนิทนิ่งๆ ดวงตากลมที่เขามองสบนั้นกลอกไปมา แล้วอมยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ยั่วกันรึไงไอ้ตัวแสบ
“ก็คนที่ทำให้มึงอกหักอยู่ตอนนี้”
“กูบอกแล้วว่ากูมันคนอกหัก อกหักก็แสดงว่าเขาไม่รักไงไอ้คุณชาย สมองมึงกลับรึเปล่าวะ?”
ไอรักย้อนคนทำโยกโย้ ส่ายหัวไปมาหน่ายๆแล้วจะขึ้นคร่อมจักรยาน ตันหยงรีบพูดก่อนที่เพื่อนจะหนีเขาไปอีก
“ก็กูถามมึงว่า ‘ถ้าเขาก็ชอบมึงเหมือนกัน’ ไงล่ะไอ้นี่!!”
ไอรักถอนหายใจก่อนบอก “มันเป็นไปไม่ได้”
“ทำไม?” คิ้วขมวดกับน้ำเสียงเรียบๆของไอรัก
“ก็เขาชอบคนอื่นอยู่ เอ๊ นี่มึงจะหาเรื่องกูใช่ไหมเนี่ย!”
เสียงดังกลบความรู้สึกเจ็บในใจ จะหันเบี่ยงหน้าจักรยานไปทางอื่น แต่ตันหยงก็จับยึดเอาไว้
“เขาไม่ได้ชอบคนอื่น... แต่เขาชอบมึง”
“?”
“หึงมึง หวงมึง ไม่อยากให้ใครมาอยู่ใกล้ๆมึง แล้วก็ไม่อยากให้มึงมองใครนอกจากเขาด้วย”
“ล้อเล่น?” ถามเสียงสูง หน้าคนถามตอนนี้คงเอ๋อเหรอน่าดู
“แล้วแต่”
ตันหยงกอดอกหน้ามุ่ยที่เพื่อนเข้าใจอะไรยาก ก่อนจะยักไหล่แล้วหันกลับ เสียงรถล้มมาพร้อมกับอ้อมแขนที่รวบกอด และคำถามระรัว
“จริงเหรอ จริงเหรอหยง คนนั้นชอบกูแน่นะ”
“ยิ่งกว่าแช่แป้งอีกเห้อ”
คนในอ้อมกอดทำเสียงสูงกวนอารมณ์ แต่คนถูกกวนกลับรู้สึกยินดีมากกว่าจะอารมณ์เสีย เพราะรอยยิ้มยังเกลื่อนใบหน้า
“โคตรรักมึงเลยว่ะ”
“โห โคตรโรแมนติกเลยมึง”
คนตัวเล็กกว่าต่อว่า ไอรักฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหอมแก้มเพื่อนเร็วๆไม่ให้ทันได้ตั้งตัว ตันหยงตาโตกับการกระทำนั้น มือเรียวกุมแก้มข้างที่โดนหอม หน้าเนียนแดงแป๊ดขึ้นทันตา ก่อนที่จะเขินอายมากขึ้นไปอีกเมื่อไอรักกระซิบบอก
“รักมึงนะ ไอ้คุณชายของไอรัก”
จบพาร์ทพิเศษ
TBCตันหยง หมายถึง ดอกพิกุลมาช้ามาก ต้องขออภัย 
ขอบคุณทุกกำลังใจ จิ้มบวกไปคนละบวกสองบวก 
ไปตรวจตามาแล้ว ผลปรากฎว่าได้ยาหยอดตากับแว่นสายตามาหนึ่งอัน
หมอบอกว่าไม่มีอะไรร้ายแรง เพียงแต่ที่เคืองตาแสบตาเพราะใช้สายตามากไป และที่ตามันมัวๆมองไม่ค่อยชัดเพราะสายตาสั้น
ไอ้เรื่องสายตาสั้นพอรู้ตัวอยู่นะ ตั้งแต่ตอนที่เรียนอยู่ก็มองกระดานดำไม่ชัดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่แบบมันไม่ค่อยมีผลกับการใช้
ชีวิตประจำวันเลยไม่ได้ตัดแว่นใส่ เมื่อวานไปตรวจเลยได้ตัดมาซะหนึ่งอัน เหอๆ
หมอบอกว่าถ้าไม่เคยใส่มาตั้งแต่เด็ก พอใส่แล้วมันจะมึนๆงงๆ ตอนนี้ใหม่ใส่แล้วเวียนหัวอ่ะ ใครใส่แว่นบ้าง มีอาการแบบเดียวกัน
ไหมอ่ะ? (รู้สึกจะไม่เกี่ยวกับนิยาย กร๊าก)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
