รักใสปิ๊ง
ตอนที่ (12) อย่าไว้ใจ
รถทัวร์ที่นีออนนั่งมุ่งสู่ค่ายทหารของจังหวัดด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ เด็กนักเรียนในรถต่างก็ครองไมค์ร้องเพลงเฮฮาไปตลอดทาง นีออนก็ตบมือตามเพื่อนไปด้วย เด็กตัวเล็กค้นกระเป๋าเอาขนมทานเล่นที่แม่เตรียมให้มาแบ่งเพื่อน ซึ่งวันนี้เพื่อนแบบเซียนมาแปลกไม่ค่อยพูดค่อยจา เซียนรับขนมไปแกะแล้วทาน ส่วนนีออนก็ดื่มนมที่พี่ไทม์ซื้อให้เพราะปล่อยไว้นานมันหายเย็นแล้วจะไม่อร่อย สักพักกรที่นั่งอยู่ด้านหน้าก็เดินมาหานีออนกับเซียน ตามติดมาด้วยทิมเจ้าเก่า
“นี่ นายไปนั่งตรงโน้นได้ไหม เราจะนั่งกับนีออน”
กรเอ่ยขอเปลี่ยนที่กับเซียน นิ้วเรียวชี้ไปยังที่นั่งของตนเองด้านหน้า เซียนมองตามมือชี้แล้วกอดอกส่ายหน้า กรหน้ามุ่ยหันไปมองทิมที่ยักไหล่อย่างช่วยอะไรไม่ได้ นีออนมองคนนั้นคนนี้เงียบๆ ไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ เมื่อไม่ได้อย่างใจกรจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปหาคนที่นั่งด้านหน้านีออนแทน เจรจาพาทีอยู่ไม่นานเพื่อนร่วมชั้นคนนั้นก็ยอมลุกไปนั่งแทนที่กร เด็กชายยิ้มย่องอย่างพอใจเป็นอย่างยิ่ง
“เอาจนได้เลยนะ” ทิมค่อนแคะเพื่อนกร แต่กรก็ยังยิ้มอารมณ์ดี ก่อนจะยักคิ้วแล้วบอกอย่างภาคภูมิ
“แน่นอน”
ทิมส่ายหน้าขำเพื่อน ก่อนจะไปเอากระเป๋าของตนเองกับกรจากที่นั่งด้านหน้ามาไว้ที่นั่งปัจจุบัน ตลอดการเดินทางกรกับนีออนจึงได้พูดคุยงุ้งงิ้งกันโดยไม่มีใครมาขวาง เขากลายเป็นเพื่อนที่คุยกันถูกคอไปแล้วคู่นี้
รถแล่นไปสักพักก็มาถึงค่ายทหาร เมื่อรถจอดลงอาจารย์ก็ลงไปด้านล่างก่อน เพื่อทำการพูดคุยกับนายทหารที่รับผิดชอบในการเข้าค่ายของเหล่าลูกเสือถึงการมาในครั้งนี้ นีออนเกาะกระจกมองไปรอบๆบริเวณค่ายทหาร หาที่ที่ตนเองและเพื่อนจะได้ทำการฝึกแต่ก็ไม่เห็น ในการมาครั้งนี้ไม่ได้มีเพียงโรงเรียนของนีออนที่มา แต่ยังมีโรงเรียนอื่นอีก เมื่ออาจารย์คุยกับทางค่ายเสร็จก็บอกให้ลูกเสือกับยุวกาชาดทยอยลงไปได้
โรงเรียนของนีออนน้อยมาถึงเป็นโรงเรียนที่สาม อาจารย์ให้ไปทักทายทำความเคารพพี่ทหารที่จะมาช่วยฝึกตามแบบฉบับของลูกเสือ จากนั้นก็ไปนั่งรวมตัวกันตรงลานที่จัดเตรียมไว้ หัวหน้าทหารที่เป็นคนคุมการฝึกในครั้งนี้มากล่าวทักทายต้อนรับลูกเสือ ยุวกาชาดทุกคน อธิบายถึงฐานในการฝึกร่างกายต่างๆ ก่อนจะให้เหล่าลูกเสือไปเปลี่ยนเป็นชุดไปรเวทแล้วมาร่วมกิจกรรม
ทางด้านอุ้มรักที่ต้องออกเดินทางไกลก็ได้กระดาษนำทางแผ่นเล็กๆมาให้ตีความหมายกันว่าต้องเดินไปตรงจุดไหนบ้าง แต่ละจุดจะมีครูที่เป็นครูประจำฐานนั้นๆอยู่ ความสนุกมันอยู่ตรงที่คุณครูต้องปลอมเป็นคนในใบนำทางนั้นๆ เช่นว่าบอกให้เดินไปที่หนองน้ำสาธารณะแล้วจะเจอคนตกปลา ซึ่ง ณ จุดนั้นก็จะมีคนที่ตกปลาจริงๆอยู่ บางคนก็คิดว่าในใบนำทางนี้หมายถึงคนตกปลาจริงๆเลยไปขอลายเซ็นจากลุงที่ตกปลาอยู่ก็มี
หมู่ของอุ้มรักเดินมาเจอกับฐานแรก ฐานนี้ไม่ได้มีการปลอมตัวอะไรกัน เพราะถือเป็นฐานเริ่มต้นให้ลูกเสือตัวน้อยได้ท่องคำปฏิญาณตนให้ครบถ้วนและถูกต้อง ถ้าทำได้ก็จะผ่านฐานนี้ไปอย่างง่ายดาย ปิงพาหมู่ลูกเสือของตนเองเข้าไปหาครูที่รออยู่ จัดแถวเรียงหน้ากระดาน ทำความเคารพโดยพร้อมเพรียงกัน ก่อนจะก้าวออกไปหนึ่งก้าวเพื่อส่งสมุดลงลายเซ็นให้คุณครูประจำฐาน ปิงก้าวกลับมายืนจุดเดิมก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัด
“ข้าพเจ้า นายหมู่ลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่ หมู่พระเอกาทศรถ ขออนุญาตนำกล่าวคำปฏิญาณตนอย่างพร้อมเพรียงครับ!”
เมื่อปิงขออนุญาตจบครูก็ให้เริ่มกล่าวคำปฏิญาณตน สมาชิกทุกคนในหมู่ทำการบ้านมาอย่างดีทำให้ผ่านฐานนี้ไปได้อย่างง่ายดาย ปิงรับสมุดลายเซ็นพร้อมใบนำทางอีกใบมา ก่อนจะกล่าวลา
“สมาชิกลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่หมู่พระเอกาทศรถทั้งหมดตรง! ทำความเคารพ!”
ทุกคนในหมู่ต่างทำท่าวันทยาวุธตามคำสั่งหัวหน้า
“ขอบคุณครับ!”
เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนความแล้ว ปิงก็พาสมาชิกลูกเสือเดินไปตามทางที่ใบนำทางบอกเอาไว้ ผ่านด่านนั้นฐานนี้ไปจนใกล้จะถึงจุดที่นัดพบ ลูกเสือตัวน้อยก็ออกอาการเหนื่อยล้าให้เห็น ชักจะเดินไม่ออกแล้ว แสตมป์ที่เดินตามหลังอุ้มรักเอ่ยเรียกหัวหน้าหมู่อย่างปิงเมื่อเห็นว่าน้องอ้วนน้อยของเขาท่าจะไม่ไหว
“หัวหน้า พักก่อนได้ไหม?”
ปิงหยุดเท้าแล้วหันกลับมามองคนเรียก ก่อนจะเบนสายตาไปที่รุ่นน้องคนอื่นๆที่เป็นสมาชิกในกลุ่ม และอุ้มรักที่ปาดเหงื่อออกจากใบหน้า แก้มขาวๆนั้นเริ่มแดงจากแดดและความเหนื่อย ปิงจึงให้ทุกคนได้พักกันสักเล็กน้อย
“พัก 5 นาที”
“โหย น้อยไปไหมวะ?” หวินโวยมาเมื่อได้ยินว่าเพื่อนให้พักแค่ 5 นาที หายใจ 2 เฮือกก็หมดเวลาแล้วมั้งน่ะ
“จะเอาไม่เอาเชี่ยหวิน พักนานยิ่งเหนื่อยมาก พอได้นั่งแล้วก็ไม่อยากจะลุก พอได้พักแล้วยิ่งไม่อยากจะเดินต่อ เพราะฉะนั้น 5 นาทีพอแล้ว”
คำพูดปิงถือเป็นอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาด ก็จริงอย่างที่ปิงว่า ยิ่งพักนานยิ่งไม่อยากเดิน และช่วงเวลาที่ตนเองพักอยู่ กลุ่มอื่นก็ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ถ้าไปถึงเป็นหมู่สุดท้ายนี่มีเฮ เมื่อตกลงกันได้แล้วสมาชิกในกลุ่มจึงหยุดพักใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งข้างทาง อุ้มรักเปิดกระเป๋าเอาน้ำออกมาดื่ม ปิงรีบเตือนเพื่อน
“อย่าดื่มน้ำเยอะนะอุ้ม เดี๋ยวปวดท้อง”
“อื้อ”
อุ้มรักพยักหน้ารับ ก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่มเพียงเล็กน้อย ยังต้องเดินอีก ถ้าดื่มเยอะมีหวังจุกแน่ แสตมป์เดินเข้ามาหาเด็กตัวอวบ ก่อนจะส่งลูกอมให้ อุ้มรักมองแต่ยังไม่ได้รับไว้
“เขาว่าความหวานทำให้เรามีเรี่ยวแรงกระปรี้กระเปร่า เผื่อช่วยได้”
อุ้มรักแบมือไปตรงหน้าแสตมป์เพื่อรับน้ำใจนั้นมา ก่อนบอกขอบใจเพื่อน ปิงมองทั้งสองคนแล้วเหสายตาไปที่อื่น ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มเล็กๆ
นีออนที่ต้องฝึกร่างกายที่ค่ายทหารก็ไม่ได้ต่างจากอุ้มรักนัก แต่คงโหดกว่าหน่อยเพราะนี่คือค่ายทหารหาญเชียวนะ ด่านแรกที่ต้องไปคือต้องมุดลอดอุโมงค์เพื่อที่จะเข้าไปยังฐานที่ตั้งด่านต่างๆเอาไว้ ทีแรกเหล่าลูกเสือนึกว่าจะฝึกอยู่ ณ บริเวณที่ตนเองยืนอยู่ แต่ไม่ใช่ เพราะพี่ทหารให้พากันทยอยมุดอุโมงค์ที่ทำจากโครงเหล็กคลุมด้วยผ้าพลาสติกใสต่อกันเป็นทางยาวและค่อนข้างลดเลี้ยว ปลายทางไปโผล่ที่ฐานฝึกที่ล้อมรอบด้วยป่า ป่า! และป่า!!
เพียงแค่เห็นสถานที่ฝึกเด็กตัวเล็กก็แทบเข่าอ่อน ยุวกาชาดหญิงทั้งหลายถึงกับหน้าซีด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ เมื่อมุดออกมาได้แล้วก็เดินตรงไปหาพี่ทหารอีกคนที่รออยู่ที่ฐานแรก ฐานนี้เป็นฐานวัดพละกำลังแขนขาด้วยการปีนขึ้นไปตามยางรถที่พี่ทหารผูกต่อกันกับต้นไม้แทนบันได เมื่อขึ้นไปถึงก็ให้โหนตัวลงมาด้วยเชือกที่ขมวดปมไว้ให้เท้าเหยียบ เหล่าลูกเสือที่ซนหน่อยคงง่ายสำหรับฐานนี้แต่ยุวกาชาดหญิงก็ร้องวี้ดว้ายกันพอสมควร
หมู่ของนีออนผ่านการทดสอบฐานต่างๆไปอย่างง่ายดาย จะติดหน่อยก็ตรงที่โหนเชือกสองเส้นข้ามหนองน้ำที่เรียกว่าสะพานแขวน เด็กตัวเล็กออกจะทุลักทุเล แขนก็จะไม่ถึงเชือกด้านบนคนที่เดินตามมาก็ทำเชือกสั่นโอนไปเอนมาจนเดินจะไม่ไหวเกือบตกน้ำที่สีสันใช้ได้ด้านล่างแล้ว ไม่อยากคิดว่าในน้ำนั่นมีอะไรปะปนอยู่บ้าง แต่พี่ทหารก็บอกอย่างเสร็จสรรพไม่ต้องคาดเดาว่ามันมีมูลสัตว์ผสมอยู่ อันนี้จริงไม่จริงไม่รู้ รู้แต่ว่ามันทำให้ไม่มีใครอยากจะพลาดสักคน
เมื่อโดดไปฐานนั้นฐานนี้จนเกือบครบ กลุ่มของนีออนก็ต้องย้อนวนมาที่อุโมงค์อีกครั้ง ก่อนถึงอุโมงค์ก็ยังมีด่านอีกสองด่านให้ผ่าน ก่อนจะไปถึงด่านต่อไปเด็กตัวเล็กก็สะดุดตากับคนที่นั่งทุบขาอย่างหงุดหงิดอยู่ที่ข้างทางเดิน นักเรียนคนอื่นที่เดินผ่านก็แค่ผ่านไป มีถามไถ่บ้างแต่ก็ไม่ได้ให้ความช่วยเหลือนอกจากบอกว่าจะบอกพี่ทหารให้เท่านั้น นีออนจะเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้น แต่เซียนรั้งแขนไว้แล้วส่ายหน้า แต่นีออนก็ใช้สายตาอ้อนเอาจนได้ เซียนยอมปล่อยมือแล้วเดินตามนีออนไปขณะที่สมาชิกในกลุ่มคนอื่นรอดูสถานการณ์อยู่ไม่ไกล
“เป็นอะไรน่ะบิวตี้?”
นีออนเอ่ยทัก บิวตี้ที่เห็นว่าเป็นใครเดินมาก็ชักสีหน้าใส่ทันที ไม่อยากได้ความเห็นใจจากนายคนนี้หรอกนะ เด็กหญิงยังเงียบไม่ตอบคำถาม ไม่แสดงความใส่ใจนีออนด้วยซ้ำ รีบไปไกลๆเลยยิ่งดี แต่นีออนน้อยก็ยังคงตื้ออยู่
“มีอะไรให้ช่วยไหม?”
“อย่ามายุ่ง!”
คำถามไถ่ถูกตอกกลับด้วยความหงุดหงิดของคนถูกถาม ใบหน้าน่ารักนั่นงอหงิกลดความน่ารักลงไปมากโข เซียนมองนีออนที่ไม่ยอมจะไปไหนแน่ถ้าไม่ช่วยยัยบิวตี้นี่ก่อน เซียนจึงนั่งยองลงแล้วจับขาของบิวตี้ขยับเบาๆ เด็กหญิงก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“โอ๊ยยย เจ็บนะไอ้บ้า!”
ยังไม่วายด่าแถมไปอีก เซียนขยับลุกเมื่อรู้แล้วซึ่งสาเหตุที่ทำให้ยัยบิวตี้นี่มานั่งแหมะอยู่ตรงนี้ ท่าทางจะขาแพลงแล้วโดนเพื่อนทิ้ง ก็นะ อยากทำตัวไม่ดีเองใครเขาจะอยากช่วยเหลือเวลาเดือดร้อน เซียนหันมาหานีออนก่อนจะชวนไปจากที่นี่
“เขาไม่อยากให้ช่วยก็ไปเถอะนีออน”
ถึงเซียนจะชวนไปแบบนั้น แต่นีออนก็ยังยื่นมือให้บิวตี้จับ เซียนจึงถอนหายใจกับความรั้นของเพื่อนเฮือกใหญ่ ดื้อจริงๆเลย
“ลุกขึ้นมาสิ” นีออนกระตุ้นเตือนเมื่อบิวตี้แค่ปรายตามองแล้วเฉย
“นีออนไปเถอะน่า อย่าไปสนใจเขาเลย เขาไม่ได้อยากได้ความช่วยเหลือจากเราเสียหน่อย” เซียนยังเอ่ยชวนซ้ำ แต่ดูเหมือนนีออนจะมุ่งมั่นเอาให้ได้อย่างใจ
“บิวตี้ลุกขึ้นมา”
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
เด็กหญิงยังย้ำคำเดิม นายคนนี้ท่าจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ยิ่งไม่อยากเห็นหน้ายิ่งไม่ยอมไปไหน บ้ารึเปล่า
“เธอจะนั่งอยู่ตรงนี้เหรอ จะยอมแพ้แค่นี้ใช่ไหม?”
“มันเรื่องของฉัน ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันเกลียดนายได้ยินไหม ไปให้พ้นเลยไอ้บ้า!”
นีออนถอนหายใจเบาๆกับความทิฐิของบิวตี้ ก่อนจะเข้าไปพยุงบิวตี้ให้ลุกโดยไม่ต้องขออนุญาตเจ้าตัว เซียนจึงจำต้องเข้าไปช่วยด้วยอย่างเสียไม่ได้
“ฉันบอกว่าอย่ายุ่งไง!”
“ก็ฉันจะยุ่ง มีอะไรมะ?”
เด็กตัวเล็กลอยหน้าบอก บิวตี้ก็มองกลับอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ที่จะทำฮึดฮัดสะบัดออก เพราะตอนนี้ก็เริ่มจะเจ็บมากขึ้นแล้วจึงยอมที่จะให้นีออนกับเซียนพยุงไปหาพี่ทหาร เพื่อนในกลุ่มของนีออนมารับไม้พลองจากนีออนและเซียนไปช่วยถือให้ ก่อนจะเดินตามกันไปเป็นขบวน
พี่ทหารให้บิวตี้นั่งพัก แล้วเอากล่องยาออกมาหายาทาให้บิวตี้ ขณะที่นีออนกับเซียนไปทำกิจกรรมตามฐานกับเพื่อนต่อไป บิวตี้มองตามเด็กตัวเล็กหน้างอ ไม่ได้ขอให้มาช่วยสักหน่อย ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็อดไม่ได้หรอกที่ลึกๆแล้วจะรู้สึกดีที่นายคนนั้นไม่ทิ้งเธอเอาไว้เหมือนคนอื่นๆ
หมู่ลูกเสือของอุ้มรักมาถึงฐานที่มั่นคือจุดนัดพบทันเวลา ไม่ต้องเป็นที่โหล่ให้ใครเขาโห่เอา เมื่อมาถึงกันแล้วก็ไปรายงานตัวกับคุณครู ก่อนจะเอาไม้พลองมาตั้งเป็นกระโจมรวมกันไว้ แล้วไปพักทานข้าวและเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นค่อยมาทำกิจกรรมกันต่อ ปิงพาสมาชิกในกลุ่มหามุมเหมาะๆในการนั่งทานอาหารกลางวันกัน ของที่ทุกคนตระเตรียมมาถูกวางลงกลางวง ก่อนที่จะเริ่มทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยเพราะความเหนื่อยและหิว
เมื่อพักทานข้าวกันเสร็จก็รวมกองอีกครั้ง การทำกิจกรรมต่อจากนี้ต้องอาศัยความสามัคคีและความจำกันสักหน่อย เมื่อมีทั้งฐานที่ต้องทดสอบความจำและฐานที่ต้องปิดตาเดินตามเชือกที่ครูขึงเอาไว้ไปจนถึงจุดหมาย ทุกคนในกลุ่มต้องคอยบอกกันว่ามีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง ให้หลบกิ่งไม้ ให้หลบหลุมบ่อ หรือทางลาดชัน คนที่โดนเยอะสุดคงเป็นหัวหน้า เพราะเดินนำคนอื่น
ส่วนฐานทดสอบความจำ โดยให้ลูกเสือแต่ละหมู่ตั้งแถวยาวเรียงหนึ่ง ให้คนที่ความจำดีสุดอยู่ท้ายแถวแล้วเรียงมาจนคนหน้าสุดพร้อมกระดาษและปากกา ครูให้คนท้ายแถวดูกระดาษต้นแบบที่วาดรูปเลขาคณิตซ้อนทับกันไปมา แล้วให้จำให้ได้ว่ารูปไหนอยู่ตำแหน่งใดแล้วบอกต่อๆกันไปจนถึงคนที่อยู่หัวแถว แล้วให้คนนั้นวาดออกมา แต่ก่อนที่จะไปถึงหัวแถวคำบอกเล่ามันก็เปลี่ยนไปเรื่อย จากที่สี่เหลี่ยมจะอยู่ในวงกลม มันก็จะกลายเป็นวงกลมอยู่ในสี่เหลี่ยม สลับที่กันไปมามั่วไปหมด คงมีน้อยมากที่จะถูกต้องตรงเป๊ะทุกประการ คะแนนฐานนี้ก็วัดจากรูปที่วาดออกมาว่ามีตรงกี่จุดบ้าง ก็ถือเป็นเรื่องที่เรียกเสียงหัวเราะได้ดีทีเดียว
การมาร่วมกิจกรรมในครั้งนี้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเพื่อนพ้องมากขึ้น คนที่ไม่ถูกกันพอได้มาช่วยเหลือกันก็ทำให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้นได้ เช่น อุ้มรักกับแสตมป์ที่ได้พูดคุยกันมากขึ้น ช่วยเหลือกันและกันมากขึ้น และได้เห็นอีกคนในมุมที่ไม่เคยเห็นอย่างใกล้ชิด บางทีเหตุการณ์ในวันนี้อาจจะเปลี่ยนความรู้สึกที่มีไปจากเดิม แต่จะเป็นความรู้สึกอะไรของใครนั้นก็คงมีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้
หลังจากผ่านด่านต่างๆมาเรียบร้อยแล้ว นีออนกับผองเพื่อนก็ได้กลับมาที่ค่ายสักที พี่หัวหน้าทหารเรียกรวมกองก่อนจะบอกกล่าวถึงกิจกรรมถัดไปจากนี้ว่ามีอะไรบ้าง แล้วให้แยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่หลังจากคลุกดินคลุกทรายกันมา ก่อนจะมาทานข้าวเย็นกันหลังจากนั้น
ทิมกับกรจัดเตรียมข้าวของเครื่องใช้เพื่อจะไปอาบน้ำ โดยที่พอไปถึงที่อาบน้ำซึ่งเป็นอ่างอาบน้ำรวม ทิมก็ดันเพื่อนกรให้เข้าไปอาบน้ำให้ห้องน้ำทันที ก่อนที่ตนเองจะมาอาบรวมกับคนอื่น
“เข้าไปอาบในห้องน้ำเลยนีออน” เสียงบอกกึ่งบังคับของเซียนดังมา ก่อนที่คนถูกบังคับจะเอ่ยแย้งเสียงออด
“แต่นั่นมันส้วมนะ”
“ก็ยังดีกว่ามายืนโป๊ให้คนอื่นดู ถ้ากลัวมันไม่สะอาดก็เปิดน้ำก๊อกอาบเลย ไม่ต้องมาอาบรวมกับใครเข้าใจไหม?” เซียนไม่รอให้เพื่อนตัวเล็กได้เอ่ยแย้งอะไรอีก เมื่อดันตัวเพื่อนเข้าห้องน้ำไปแล้วปิดประตูตาม
“อาบแล้วใส่เสื้อผ้าออกมาเลยนะ ห้ามโป๊” เซียนยังคงสั่งการต่อ
“รู้แล้ว สั่งจัง”
เซียนหัวเราะกับเสียงบ่นที่ดังออกมาจากในห้องน้ำ ก่อนจะเดินอารมณ์ดีไปอาบน้ำร่วมกันเพื่อนคนอื่น
“หึหึ”
เสียงหัวเราะในลำคอกวนอารมณ์ดังมาจากคนที่ยืนข้างๆ เซียนหันไปมองหน้าคนที่ทำเป็นฟอกสบู่ไม่รู้ไม่ชี้ แล้วถามน้ำเสียงออกแนวหาเรื่อง
“หัวเราะอะไร?”
“เปล่า แค่คิดว่านายนี่ช่างเป็นคนดีจริงนะ” เจ้าของเสียงหัวเราะอย่างทิมเอ่ยเนิบนาบกวนอารมณ์
“หาเรื่องเหรอวะ!” เซียนชักจะของขึ้น หน้าตามันว่ากวนแล้ว นี่ยังมาทำเป็นคุยกับลมกับน้ำไปเรื่อยแบบนี้หาเรื่องกันชัดๆ
“เปล่า แค่อยากจะบอกน่ะว่า... ไม่ว่ายังไงนีออนก็ไม่ใช่ของนาย” ทิมหันมามองคู่สนทนา ก่อนพูดช้าๆแล้วยิ้มมุมปาก
“มันก็ไม่แน่หรอก” เซียนยังย้อนอย่างไม่ยอมแพ้
“หึ ฉันจะคอยดูละกัน”
พูดกวนประสาทคนอื่นไปแบบนั้นแล้วทิมก็อาบน้ำถูสบู่ต่ออย่างสบายอารมณ์ เซียนที่อารมณ์เริ่มกรุ่นจึงต้องตักน้ำในอ่างสาดใส่ตัวเองแรงๆเพื่อลดความหงุดหงิด เขามาก่อนแท้ๆ นี่มันของๆเขา!
ยามดึกที่แสงจากกองไฟที่พวยพุ่ง เคล้าคลอกับเสียงดนตรีและการละเล่นของบรรดาเหล่าลูกเสือ ภายในบริเวณลานกว้างของโรงเรียนอุ้มรักถูกใช้เป็นพื้นที่จัดงานรอบกองไฟ กลุ่มลูกเสือ เนตรนารี ยุวกาชาด ต่างเตรียมการละเล่นมาสร้างความบันเทิง สร้างสีสันให้กับกิจกรรมครั้งนี้ เก้าอี้ดนตรีเป็นอะไรที่ได้รับความนิยมชมชอบมากสุด ด้วยเพราะลีลาการเต้นของแต่ละคนก่อนดนตรีจะหยุดลงนี่มันกวนได้ใจมากๆ ยิ่งพอดนตรีหยุดแล้ววิ่งหาเก้าอี้กันแทบไม่ทันนี่เรียกเสียงหัวเราะไปทั่วบริเวณเลยทีเดียว
การแสดงของกลุ่มอื่นผ่านไปก็มาถึงหมู่ลูกเสือของอุ้มรักบ้าง ที่ได้จัดเตรียมละครสั้นๆ ที่เน้นความฮามากกว่าดราม่าอย่างที่ปิงเคยบอก พล็อตง่ายๆโดยให้จุดเริ่มต้นอยู่ที่เด็กนักเรียนที่ชอบตีกันแล้วถูกจับไปเกณฑ์ทหาร การฝึกทหารสุดฮาจึงเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนั้น ตอนจบก็แอบแฝงแง่คิดเล็กน้อยเกี่ยวกับการกลับตัวของเด็กนักเรียนเหล่านั้นและผลที่ได้จากการเป็นคนดี
เมื่อการแสดงทุกอย่างจบลงทุกคนก็ร่วมร้องเพลงปิดกิจกรรมเข้าค่ายลูกเสือในครั้งนี้ จากนั้นก็ช่วยกันเก็บกวาดพื้นที่ก่อนจะเข้านอน ที่นอนคือห้องเรียนที่ถูกแปรสภาพโดยการยกโต๊ะกับเก้าอี้ไปรวมไว้ที่มุมห้อง พื้นที่ว่างก็นำเสื่อมาปูแล้วนอนกัน อุ้มรักนอนตรงกลางระหว่างหวินกับปัน ต่อจากปันก็เป็นปิง แสตมป์ และน้องคนอื่นๆในกลุ่ม แต่กว่าจะนอนกันได้แสตมป์กับปิงก็ทะเลาะกันเรื่องที่นอนอยู่นั่นจนครูเดินมาตรวจถึงได้เงียบเสียงลงแล้วยอมนอนในที่สุด
นีออนที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วออกมารับอาหารกล่องจากอาจารย์ รายการอาหารวันนี้ก็มีกะเพราไข่ดาว หมูกระเทียม และไข่เจียว ทิมเลือกหมูกระเทียมกับกะเพรามาอย่างละกล่องแล้วผลัดกันทานกับกร ส่วนของนีออนก็ได้หมูกระเทียมจากเซียนแบ่งมาให้ด้วย ก่อนทานอาหารพี่ทหารก็ให้กล่าวขอบคุณข้าวที่จะทานก่อนแล้วจึงลงมือทานกันได้ เด็กตัวเล็กนั่งทานข้าวกับเพื่อนอยู่ก่อนจะโดนกรที่นั่งอยู่ข้างกันสะกิดบาๆ นีออนหันไปมองด้านหลังก็เห็นว่าบิวตี้เดินมาหาตนเอง เธอยังเดินไม่ถนัดเท่าไหร่ แต่ก็พอเดินได้ เด็กหญิงยื่นกล่องขนมให้นีออน เด็กตัวเล็กชี้ที่ตัวเองอย่างไม่แน่ใจ
“ให้เราเหรอ?”
“อือ ขอบใจที่ไม่ทิ้งฉันไว้ข้างทางนั่น” บิวตี้บอกทั้งยังหน้าเชิดคอตั้งไว้ฟอร์ม
“ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกัน” นีออนบอกยิ้มๆ
“ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะเป็นเพื่อนกับนายสักหน่อย”
“ก็เป็นซะตั้งแต่ตอนนี้เลยสิ”
บิวตี้ออกจะอึ้งกับคำพูดของนีออนน้อย นี่มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ ที่ผ่านมานี่ไม่โกรธหรือไง เด็กหญิงไม่ได้ตอบรับอะไรไปเมื่อเดินออกมา กรมองตามแล้วเปรยขึ้นมาเบาๆ
“ให้อภัยง่ายจังนะ”
“เพื่อนกันนี่”
นีออนว่าอย่างนั้น ก่อนจะแกะขนมในกล่องออกมาแบ่งเพื่อน ทิมหัวเราะเบาๆกับการมองโลกในแง่ดีของคนของพี่ชาย
หลังจากทานข้าวกันเสร็จก็มาร่วมกิจกรรมตอนกลางคืนต่อ ใครที่เตรียมการละเล่นอะไรมาก็ออกมาแสดงให้เพื่อนชม โรงเรียนนีออนจัดการร้องเพลงประกอบท่าทางสร้างสีสันให้การเข้าค่ายครั้งนี้ จบจากนั้นก็ได้เวลาที่ต้องนอนกัน ต้องรีบนอนเพราะตอนเช้าต้องตื่นมาแย่งเข้าห้องน้ำกับคนอื่นอีก
ดึกสงัดในคืนนั้น ภายในเต้นท์นอนของนีออนที่ประกอบไปด้วยเซียนและเพื่อนอีกหนึ่งคน เพื่อนคนนั้นนอนหลับไปแล้ว นีออนน้อยก็หลับไปแล้วด้วย คงจะมีแต่เซียนที่ยังหลับไม่ลงเพราะคำพูดของทิมตอนอาบน้ำนั่น มันยากจะทำใจยอมรับได้ว่าคนที่ตนเองเฝ้ามองเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงอยู่นี้ สุดท้ายแล้วก็ต้องกลายเป็นแค่มดแดงที่ไม่มีสิทธิ์จะได้ลิ้มรสมะม่วงนั้นว่ามันหวานปานใด คนที่มาทีหลังกลับเด็ดไปอย่างง่ายดายโดยที่มดแดงอย่างเขาไม่มีสิทธิ์จะโต้แย้ง
เซียนพลิกกายมามองหน้านีออนที่นอนตะแคงมาทางที่ตนเองนอนอยู่ ใจเกิดเต้นแรงขึ้นมาเมื่อคิดจะทำอะไรบางอย่างลงไป ลมหายใจที่มียังติดขัด หรือเพราะมันคือเรื่องที่ผิดเขาถึงได้มีอาการเช่นนี้ เซียนขยับยกกายขึ้น ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้คนหลับช้าๆ ช้าจนแทบเรียกได้ว่าไม่ได้ขยับเลยด้วยซ้ำ เพราะความกังวลที่เริ่มตีกันเองในหัว เด็กชายค่อยๆก้มลงหากลีบปากจิ้มลิ้มอมชมพูของเพื่อนตัวน้อย และก่อนที่จะทันได้แตะสัมผัสนีออนก็ขยับพลิกกายไปอีกด้าน
เซียนเกือบจะร้องออกมาด้วยความตกใจ หัวใจเต้นกระหน่ำกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ เขา... เกือบทำให้เสียเรื่องแล้ว เด็กชายปรับอารมณ์ตนเองชั่วครู่ มองแผ่นหลังของเพื่อนที่นอนนิ่ง กระซิบบอกเพื่อนให้หลับฝันดี ก่อนจะนอนลงที่เดิมทั้งที่ไม่สามารถหลับลงได้
คนที่แกล้งทำเป็นหลับลืมตาขึ้นช้าๆ ผ่อนลมหายใจยาว ก่อนจะบอกกับเพื่อนในใจอย่างรู้สึกผิด
‘ขอโทษนะเซียน แต่หัวใจเรายกให้ใครไม่ได้อีกแล้วล่ะ’
TBCตั้งชื่อตอนเพราะจะบอกว่าอย่าไว้ใจคนเขียน กร๊าก
เขียนเรื่องนี้แล้วเหมือนกำลังเฝ้าดูการเติบโตของลูกชายตัวเองยังไงยังงั้น
ขอบคุณทุกท่านสำหรับกำลังใจค่ะ จัดบวกคืนทุกท่านคนละบวกเมื่อบวกได้ค่ะ 
ปล. เขาถูกกดลบคะแนนล่ะ นี่เขาไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจเนี่ยยยย ฮืออออ 
คะแนนบวกกินไม่ได้ แต่มันบอกเราได้ว่ามีคนชอบหรือไม่ชอบเรา ถึงขนาดถูกกดลบกันเลย นอยด์อ่ะT^T
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
