♥[สะดุดรัก หอพักอลเวง]♥ "รักติดดิน" ตอนพิเศษ HNY 2016! ♥ [หน้า 106] (02/01/59)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

โพลล์

หมอไอซ์*น้องอุ่น
104 (32.7%)
หมีกริช*พี่เอม
112 (35.2%)
คิมกิมจิ กับบุคคลลึกลับที่ขออุบไว้ก่อนว่าเสะหรือเคะ
102 (32.1%)

จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 239

ผู้เขียน หัวข้อ: ♥[สะดุดรัก หอพักอลเวง]♥ "รักติดดิน" ตอนพิเศษ HNY 2016! ♥ [หน้า 106] (02/01/59)  (อ่าน 950689 ครั้ง)

MiiCell

  • บุคคลทั่วไป
โห ถ้าจากกันจริงจะดราม่ามากอ่ะ แม่ไก่ไปไหนไม่รอดละ
ไปไหนคงต้องกระเตงลูกเจี๊ยบไปด้วยอ่ะ ฮ่าๆ

ออฟไลน์ moredee

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-8

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
สงสารลูกเจี๊ยบจัง  แต่แม่ไก่กำลังจะกลับไปกกแล้วนะ

ออฟไลน์ sukie_moo

  • ปัจจุบัน คือ อดีตของอนาคต
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3488
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +457/-15

ออฟไลน์ poompoo

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 107
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0

ออฟไลน์ AllRiseApril

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 507
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-0
เกือบอ่ะ  เกือบร้อง
แต่ก็ขำก็ตรงต้องไปดูแลลูกไก่ที่ร้านนี่แหละ
55555555555555
โอเคๆ  ไม่ดราม่าเท่าไรเนอะ
ปิ่นหยกเปลี่ยนใจกะทันหันนนนน คึคึ
ไม่ใช่ลูกหรอกค่ะ จริงๆ

ออฟไลน์ donutnoi

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-7
ดีใจที่ปิ่นหยกเลือกดูแลลูกไก่  :sad11:

ออฟไลน์ tarkung

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 997
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
จะติดตามต่อไปนะครับ

ออฟไลน์ chin-ruyze

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 226
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-10
อ่านไปเกือบร้องไห้ตาม -*-;

AnimajuS

  • บุคคลทั่วไป
 :monkeysad: พอซะที คนอ่านรับไม่ได้

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
ในที่สุดเพื่อลูกเจี๊ยบปิ่นหยกก็ยอมทิ้งความงก จริงๆแล้วก็รักอาทิตย์มาก
เศร้า บีบหัวใจ กดดัน เครียดในตอนแรกมาโล่งใจตอนที่ปิ่นหยกไม่ทิ้งไอ้หน้ามึน
คุณอานนท์แค่เข้ามาทดสอบความรักของลูกชายไม่ใช่พ่อปิ่นหยกหรอกเนอะคนแต่ง


ออฟไลน์ ทิวลิปสีส้ม

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 867
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-0
อ่าน อะ อ่าน อ่าน อ่าน อ่าน ทะ ทัน ทันแล้วค่ะ !!!!!!!!! เฮ้อ ..........เฮือก! สูดหายใจ
แทบจะหายใจไม่ทัน ล่าสุดค้างไว้ตอนไหนนะ ราวๆ หน้าที่ยังขึ้นด้วยเลยหนึ่งเลยมั้ง นานมาก!
มาอีกทีตอนที่ 35 แล้วเจ้าค่า บร๊ะ! หอยทากมากๆ ค่ะฉัน กร๊าก
ถึงงั้นก็ "อ่านทันแล้วค่ะ (ยิ้มแป้นแล้น)"
และยิ่งยิ้มได้แป้นแล้นกว่า กับตอนล่าสุดที่ปิ่นหยกวิ่งลงจากออดี้คันงาม เพราะว่า ...
หนูทำดีมากลูก โฮ อิเจ้คนนี้แทบอยากจะถลาเข้าไปหา กอดรัดฟัดเหวี่ยงให้สาแก่ใจ
มันจะซึ้งอะไรเยี่ยงนี้ค่า!!!!!! น้ำตาจะไหล

ไม่ทันได้โหวตตัวละครที่ชอบ แต่จริงๆ ก็ชอบทุกตัว ชอบทุกตรงเลยด้วย
ยังอยากอ่านคู่ของคิมกิมจิเช่นเคยค่ะ จะเป็นคู่กับบ๊อมบ๋อม (บอมบ์ : ชื่อใครฟระ!)
รึจะเป็นคู่กับคุณอานนท์ ยังไงก็ได้ ไม่เกี่ยงฮ่ะ จะฟิค จะตอนมหาลัย ได้ทั้งน้านนนนนน
แม่หยกหนับหนุนสุดฤทธิ์เลยค่ะ

จะว่าไปพักหลังมานี่คุณอานนท์เสียเครดิตความเป็นหนุ่มใหญ่หน้ามึน นิสัยป๋าขาน่าซบไปเยอะเลยนะคะ = =;
แต่เอาเหอะน่า มนุษย์มันก็มีด้านมืดกันทุกคนละนะ //นั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่ในซอกตึกเงียบๆ
ทำไมคุณอานนท์ทำอย่างนี้ๆๆ อย่างนี้ๆๆๆ ทำมายยยย

อ่านความหลังปิ่นหยกแล้วปริ่มๆ ใจจะขาด มันเกินขั้นกว่าของคำว่าโชคร้ายไปแล้ว
สุดแสนจะเจ็บปวดใจ ได้แต่หวังว่าจากนี้คงไม่มีอะไรมาทำให้ปิ่นเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว
เพราะงั้นถ้าเกิดคุณอานนท์คิดจะลุกจึ้นมาขัดขวางล่ะก็ หึหึ
เตรียมใจไว้เลย ถล่มยับแน่ค๊า !!!!

Ps. ฮามากตอนที่อาทิตย์บอกยังไม่อยากใส่ฟันปลอมก่อนบัว 5555555555555555555

cutybuay

  • บุคคลทั่วไป
โอ้ย...แบบว่าตอนนี้มันซึ้งมากกก  :impress3:
พอหนูปิ่นกำลังจะออกจากร้าน.....น้ำตาเริ่มคลอ  :monkeysad:
พอเจ้าเจี๊ยบเปิดประตูร้านแล้ววิ่งตามมา.....น้ำตาหยดแหมะ  :m15:
พอหนูปิ่นกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งกลับร้าน.....น้ำตาไหลพรากๆ  :o12:

ส่วนเรื่องสายเลือดก็ยังคลุมเครือ....รอลุ้นกันต่อไป

รอตอนต่อไป+เป็นกำลังใจให้คนเขียน


ออฟไลน์ MoMoRin

  • I am Fujoshi! (・∀≦)ゞ
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1749
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +229/-2
เหมือนจะดราม่าเล็กๆเนาะ  :sad11:
นึกว่าแม่ไก่จะทิ้งเจ้าลูกเจี๊ยบไปซะแล้ว
 :o8: แต่ก็นะ..สุดท้ายก็รู้ใจและยอมรับตัวเองซะที
ว่าหนูปิ่นก็รักพี่อาทิตย์เค้าหทดหัวใจแล้วเหมือนกันน่ะ
โฮะๆๆๆๆๆๆ รักกัน รักกัน  :กอด1:

ออฟไลน์ CarToonMiZa

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +820/-41
ไม่อยากให้เรื่องค่อยๆๆ
เปิดแล้วอ่ะเปิดแบบ
เคลียร์ๆเลยได้มั๊ย
ลุ้นจะแย่แล้วววววววว :z3:

ออฟไลน์ TONG

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-4
ใจหายมากนึกว่าจะไปจริงๆ

ดีใจที่ลงรถมา โล่งใจมากกกกกกกกกกก

ออฟไลน์ iammz

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2681
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +292/-6
ตามอ่านทันแล้ว ^^

+++++++++++++++++++

อาทิตย์ดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจัง
ชอบทุกคำที่อาทิตย์หยอดปิ่นหยก
ทำเอาเราเคลิ้มไปด้วย 55555+

แต่อย่าให้ไอ้ลูกเจี๊ยบมันเมานะ (.__.)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 10-09-2012 23:27:21 โดย iammz »

mamaUM

  • บุคคลทั่วไป
ลูกเจี๊ยบของเค้า เจ็ยไหมคะลูกกกก เดี๋ยวหม่าม๊าปิ่หยกก็กลับไปกกแล้วน้า

อย่าร้องไห้นะคะบูกนะ ><

nemesis

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ appattap

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 293
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
ขอบคุณ ปิ่นหยก ที่ไม่ทิ้ง ไอ้ลูกเจี๊ยบไป กระโดดกอด
เกือบไปแล้วไหมล่ะ อาทิตย์เอ้ย พ่อโหดร้ายอ่ะ :(
อ่านแล้ว น้ำตาซึมเลย รักคนแต่ง
 :กอด1: :กอด1:

ออฟไลน์ RainyMooD

  • กลิ่นของต้นหญ้าในฤดูร้อน สายลมในหมู่เมฆสีขาว ไม่ว่าจะผ่านไปอีกสักกี่ปี ก็เหลือเราอยู่เพียงลำพัง...
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 367
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +208/-3
คำขอร้องของเจี๊ยบ...
เธออาจมีร้อยเหตุผล ที่เธอจะไป
แต่ฉันมีเพียงเหตุผลเดียวจะให้เธออยู่
ฟังเสียงหัวใจของฉัน แล้วเธออาจจะรู้
เหตุผลเดียวมีอยู่ก็คือรักเธอ...
และที่แม่ไก่กลับมาก็ด้วยเหตุผลเดียวกันนี่แหละนะเจี๊ยบนะ
มันช่างเป็นตอนที่ทั้งเศร้าปนสุขเล็กๆยังไงบอกไม่ถูก

ออฟไลน์ MixsinDee

  • การ ขอ โทด แบบ จิงใจ จะ ได้รับ การ อภัย ด้วย ใจ จริง....
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 46
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
ทำ ไม ????  แบบ นี้ ล่ะ ปิ่นหยก  เทอ .... ทำ ฉัน :monkeysad: นะ
รีบ กลับ ไป ห า ไอ่ ลูกเจี๊ยบ  เลย ป่า นี้ นั่งร้องไห้  แล้ว  มั้ง   :sad11:

ออฟไลน์ Lemon_Tea

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1641
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-2
ไม่มีแม่ไก่ ลูกเจี๊ยบก็เหงาแย่สิ
อย่าพรากสองแม่ลูก(?) ไปเลย

ปิ่นหยกเข่าเจ็บ
อาทิตย์มาดูแลด้วย
อย่าปล่อยให้แม่ไก้ไปไหนอีกนะ

ออฟไลน์ ben

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 501
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +49/-3
น่ารักจุงงงงงงงงงงงงงงงงงงง><" :m25: เสียน้ำตาเบาๆ แต่มายิ้มออกตอน สุดท้ายยยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดด :pighaun:

ออฟไลน์ RAINYDAY

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1247/-5
    • FB page
Dormitory Boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง

“รัก...ติดดิน”


Chapter 36 - พิสูจน์




ปิ่นหยกเย็นชาเกินไปหรือเพราะคำอ้อนวอนของเขาไร้ความหมาย..?


เขาวิ่งออกมาโดยพลการ ทิ้งงานเอาไว้ไม่ได้บอกกล่าว...เพื่อพบกับความจริงว่าตัวเองอาจไม่ได้มีความสำคัญกับอีกฝ่ายอย่างที่คิดมาเนิ่นนาน 

เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นที่ขมับแล้วไหลลงมาเกาะอยู่ตรงปลายคางทั้งจากแสงแดดซึ่งส่องลงบนศีรษะและความเหน็ดเหนื่อยจากระยะทางที่วิ่งมาตั้งไกล เขาระบายลมหายใจอ่อนล้า ที่ร้านยังมีอะไรต้องทำอีกมาก ควรกลับเสียที แต่ขากลับไม่มีเรี่ยวแรงจนต้องทรุดลงมานั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ปล่อยผู้คนที่เดินสวนไปมาเหลียวมองด้วยสายตาแปลก ๆ


เสียงฝีเท้าจังหวะประหลาดเหมือนเจ้าของขาวิ่งได้ไม่สะดวกนักดังแว่วขึ้นกลางความจอแจวุ่นวายของผู้คนซึ่งทำมาค้าขายอยู่แถวนี้  ทว่าไม่มีสิ่งใดนำพาให้เขาคิดเงยหน้าขึ้นมองอีกตั้งแต่รถยุโรปสีดำคันนั้นหายลับจากสายตา



“...ปิ่นหยก”


จุกในอกเสียจนพูดอะไรมากไปกว่านั้นไม่ออก ถ้ารักใครสักคนแล้วจะต้องเจ็บปวดขนาดนี้...







“ไอ้ลูกเจี๊ยบ!”




“!!!?”


เขาสะดุ้ง รูม่านตาขยาย...ลมหายใจถี่กระชั้นแต่ไม่เท่าจังหวะหัวใจโครมคราม เงยหน้าขึ้นมองหาต้นเสียงเป็นปฏิกิริยาตอบรับซึ่งแทบไม่ได้ผ่านสมอง คนที่เรียกเขาอย่างนั้นมีเพียงคนเดียวในโลก
แม้ระยะห่างยังมากเกินกว่าจะเห็นหน้าได้ชัด แต่เขาไม่มีทางจำร่างโปร่งของคนที่เพิ่งจากไปโดยไม่มีแม้คำร่ำลาซึ่งกำลังวิ่งกะเผลกมาทางนี้ผิดไปแน่นอน


เด็กหนุ่มยกมือขึ้นขยี้ตาแรง ๆ แล้วเพ่งมองอีกครั้ง อยากให้แน่ใจว่าไม่ได้เพ้อเจ้อหรือเสียใจจนเห็นภาพหลอนไปเอง กระเป๋าเสื้อผ้าสีน้ำเงินหม่นใบโตซึ่งแกว่งอยู่บนไหล่ไหลลงหมิ่นเหม่ใกล้ร่วงเต็มทีเมื่อเจ้าของกระเป๋าเคลื่อนตัวเข้าใกล้  ถึงระยะที่มองเห็นใบหน้าชัดเจนจึงได้รู้ว่าพวงแก้มอีกฝ่ายมีแต่คราบน้ำตาเต็มไปหมด



เขาทั้งอยากฉีกยิ้มและร้องไห้ออกมาในเวลาเดียวกัน



“ปิ่นหยกครับ”


ขาขยับวิ่งเข้าหา เอื้อมมือไปหมายจะคว้าตัวเอาไว้แล้วดึงมากอดแน่น ๆ เสียให้แหลกคามือ จะไม่ปล่อยหนีไปไหนได้อีกแล้ว...





“ไอ้เวร!!!  แม่งเอ๊ยยยยยย!!!”


ปิ่นหยกสบถออกมาดังลั่นด้วยถ้อยคำที่หาความโรแมนติกไม่มีเหมือนวิ่งกลับมาเพื่อด่าเขาโดยเฉพาะ ก่อนจะพุ่งตัวแทงศอกเข้าเน้น ๆ เต็มท้องซึ่งต่อให้มีซิคซ์แพคยังไงก็ถึงกับจุกจนลงไปกองพับเพียบเรียบร้อยกับพื้นอีกรอบ ตามด้วยเสียงปล่อยโฮอย่างไม่อายสายตาประชาชีของคนที่เพิ่งประเคนศอกใส่เขาแบบไม่คิดถนอมอายุการใช้งานพร้อมกับย่อตัวตามลงมารัวทุบพลั่ก ๆ บนไหล่เขาตุ้บตั้บ ความคิดเพ้อฝันเรื่องอยากกอดรัดให้แหลกคามือเหมือนตอนคู่รักพบกันในภาพยนตร์เป็นอันจบไป



ฝ่ายที่จะแหลกคามือคิดดูอีกทีแล้วคงเป็นเขานี่เอง



.........................................................................



......................................


.


.


.


.


“ไหวหรือเปล่าครับ” 

อาทิตย์เหลือบมองข้อเท้าซ้ายของคนข้างกายซึ่งเริ่มบวมขึ้นมาน้อย ๆ ปิ่นหยกเดินกะโผลกกะเผลก เปลือกตาสองข้างทั้งช้ำทั้งแดงอย่างน่าสงสาร สูดน้ำมูกฟืดฟาดมาตลอดทางแต่ยังทำตัวแมนผิดที่ผิดเวลาด้วยการกระชากกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ซึ่งเขาพยายามแย่งมาช่วยถือเอากลับไปแบกไว้เอง

“ไหวเว้ย ถือเองได้”

“งั้นนายถือกระเป๋า แล้วฉันอุ้มนายอีกทีดีไหม”

“เลว! เอากระเป๋าไปหิ้วเลย!”

อาทิตย์หัวเราะน้อย ๆ  หลุดพึมพำออกมาน้ำเสียงอ่อนโยน  “น่ารัก”
ก่อนจะอุ้มกระเป๋าที่ถูกโยนใส่ไว้ในมือแล้วเหวี่ยงขึ้นคล้องบนไหล่  มือข้างที่ยังว่างยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มอีกฝ่ายทะนุถนอม

“ดื่มเหล้ามาหรือเปล่า ร้องไห้ไม่หยุดเลย”

ปิ่นหยกขมวดคิ้วแน่น ยกมือขยี้ตาจนแทบควักลูกตาตัวเองติดออกมาด้วย เขาว่าเขาหยุดร้องตั้งนานแล้วแต่ไอ้น้ำใส ๆ ที่คอยจะหยดแหมะลงมาตลอดเวลานี่คืออะไร ปกติเขาไม่ใช่พวกขี้แยงี่เง่าอย่างนี้เลยสักนิด ทว่าตั้งแต่อยู่ด้วยกันเขาร้องไห้ชนิดน่าอับอายขายขี้หน้าเพราะมันมากี่ครั้งกี่หนแล้ว หมดกันความแมนอันแสนภาคภูมิใจ  ไอ้ลูกเจี๊ยบเฮงซวย ...โทษมันคนเดียวเลย ยังมีหน้ามาถามอีกว่าดื่มเหล้ามาหรือเปล่า

“จะไปกินตอนไหนล่ะเบื๊อกนี่!”

“งั้นร้องไห้เพราะฉัน?”

“รู้ตัวก็ดี!!”


ฉิบหายแล้ว


เผลอหลุดปากแล้วจึงรู้ตัวว่าขุดหลุมพร้อมกระโจนลงไปฝังกลบตัวเองเรียบร้อยเมื่อเห็นนัยน์ตาดำขลับเบิกกว้าง ก่อนสีหน้ายิ้มกริ่มจนอยากดึงให้ปากฉีกชนิดที่ความหล่อก็ไม่ช่วยลดโทษจะปรากฏขึ้นในวินาทีต่อมา

“แล้วที่ฉันรักปิ่นหยก...รู้ตัวบ้างหรือยัง”


ว้อยยย ไอ้หน้าด้าน!!! มันควรสงสารกล้ามเนื้อหัวใจเขาบ้างที่ต้องทำงานหนักขนาดนี้ไม่เว้นแต่ละวัน


“รักมาก ๆ นะครับ แต่ไม่ที่สุด”



“.....”


เดี๋ยวนะ นั่นฟังดูประหลาดบอกไม่ถูก

ด้วยความสัตย์จริง...ใช่ว่าเขาหวังจะได้ยินคำเลี่ยน ๆ อย่าง 'รักที่สุด' อะไรอย่างนี้แม้แต่น้อย แค่รู้สึกว่ามันฟังดูขัดหูพิลึกเท่านั้น แต่ปากเจ้ากรรมก็สักแต่ถามออกไปไม่ทันยั้งคิด
“ทำไมไม่ที่สุด”

ไม่มีหูรูด! น่าตบปากตัวเองนักเชียว

“เพราะพรุ่งนี้ฉันจะรักนายมากกว่าเดิม”


ไม่น่าถามเลย... เหลือหลุมไหนเขายังไม่ได้โดดลงไปอีก จะตามไปฝังกลบตัวเองให้หมด


"...และวันถัดไปก็จะรักมาก ๆ ขึ้นอีก"
อาทิตย์ว่าพลางขยับเข้ามาเบียดทั้งที่ทางเดินตั้งกว้าง เหลียวมองรอบกายเห็นไม่มีใครจึงช้อนแขนไว้ข้างหลังแล้วโอบอีกฝ่ายดึงเข้าหาตัว  ก้มลงขโมยจูบลงบนแก้มเปียกชื้นก่อนกลับมาทำตัวแนบเนียนเป็นปกติเหมือนไม่ได้เพิ่งแสดงอาการใจกล้าหน้ามึนลวนลามคนอื่นนอกสถานที่ 
”...รักแบบนี้เลยหาที่สุดไม่เจอสักที....เพราะฉะนั้นอย่าหนีไปไหนอีกนะครับ”


อยากระเบิดบู้มกลายเป็นโกโก้ครันช์  มันเอาสมองส่วนไหนคิดเรื่องน้ำเน่าพรรค์นี้ออกมาได้  ชาติก่อนเขาคงไปติดหนี้หรือสร้างเวรสร้างกรรมกับมันไว้และนี่อาจเป็นอีกรูปแบบหนึ่งของการจองเวรซึ่งโอกาสรอดติดลบ ถึงไม่พูดขนาดนั้นเขาก็รู้ตัวดีว่าคงไปไหนไม่พ้นแล้ว...แต่จะให้รับง่าย ๆ ก็เจ็บใจตัวเองเป็นบ้า


”..ต้องดูพฤติกรรมก่อน” 

เขาบ่นงึมงำ มัวแต่ก้มหน้าจึงไม่ได้ระมัดระวังขณะที่ถูกดึงตัวปลิวไปพิงเสาไฟฟ้าข้างทาง เงยขึ้นมาอีกทีก็พบเพียงแต่ใบหน้าคมของอีกฝ่ายครอบครองการมองเห็นแทบทั้งหมด


“…ดูไปนาน ๆ เลยนะ อย่าได้ละสายตา”


ที่เด่นชัดสุดคงเป็นตาโศกคู่เดิมซึ่งส่องประกายวิบวับเมื่อเจ้าตัวยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม มือไม้ซึ่งแม้จะเหลือข้างเดียวเพราะอีกข้างถือกระเป๋าเอาไว้เริ่มอยู่ไม่สุข มีส่งมาเกาะแกะป้วนเปี้ยนแถวที่ชอบ ๆ ตรงเอวเขาพร้อมกับเสียงกรุ้มกริ่มระยะประชิดจนขนลุกซู่



“เพราะถ้าไม่อยู่เฝ้าให้ดี ไม่รับประกันว่าจะรอจนสมยอมไหวนะครับ”



อยากโวยวายเต็มแก่ แต่กลับมีเพียงเสียงครางผะแผ่ว
ปิ่นหยกขมวดคิ้วเมื่อปลายลิ้นตัวเองสัมผัสเข้ากับความเย็นของเหล็กซึ่งยึดฟันหน้าอีกฝ่ายเอาไว้ ตระหนักได้ว่าหลุมที่เขาจะกระโจนหัวทิ่มลงไปยังมีอีกเยอะทีเดียว



.......................................................................


.................................


.


.


.


.


“พี่ปิ่น!!!!”  อุ่นใจทักได้น่ารักเสมอ

“อ้าว ปิ่น?” พี่เอมยังดูสุขุมเหมือนเคย

”ไอ้งกปิ่น!?” พี่แววก็ปากตรงกับใจอย่างทุกที

”กลับมาทำไมเนี่ย” 
แล้วหมีกริชมาไงวะ!?


”...อ่า....คือเปลี่ยนใจแล้ว”

“ไหงตาแดงขนาดนี้”  แวววันตั้งข้อสังเกตไม่มีไว้หน้า คนอื่นก็คงเห็นแต่ไม่ได้พูดออกมาให้แทงใจจึ้ก ๆ อย่างเธอ
“ร้องไห้ขี้มูกโป่งมาเลย?”


พี่แววโคตรโหด...ไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ทั้งสิ้น จะมาทำอ้างเป็นนางเอกละครหลังข่าวว่าฝุ่นเข้าตาก็ดูปัญญาอ่อนสิ้นดี เลยตัดสินใจไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธข้อกล่าวหาแล้วหันไปฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกจ้างผู้ซื่อสัตย์ของร้านเค้กทานตะวันอีกครั้ง


“รับพนักงานอีกสักคนได้ไหมครับพี่เอม”


เอมจิตเลิกคิ้ว วางท่าทำเป็นไม่เข้าใจที่พูดให้ปิ่นหยกใจเสียเล่น


“..ผมเคยมีประสบการณ์การทำงานร้านเค้กมาก่อนแล้วสองปีกว่า อึด ถึก บึก ทน”  ปิ่นหยกแจกแจง เจี๋ยมเจี้ยมเรียบร้อยราวกับนักศึกษาสัมภาษณ์งาน  “เจ้านายคนเก่าใจดีและหล่อมาก...น้องชายเจ้านายก็น่ารักแถมชอบมีขนมมาแบ่ง..”

อุ่นใจแทบจะกระโดดขี่หลังเขา ส่วนพี่ใหญ่ยืนหัวเราะชอบใจ เอานิ้วดีดหน้าผากอดีตลูกจ้างซึ่งกำลังจะกลับมาเป็นลูกจ้างปัจจุบันอีกครั้งทั้งที่ยังไม่ทันพ้นวัน


“โอเค เริ่มงานวันนี้ได้เลยครับน้อง”


อาทิตย์แอบกำมือพร้อมกับพึมพำ “เยส”  มองปิ่นหยกซึ่งถลาไปหาชุดพนักงานมาเปลี่ยนแล้วก็คลี่ยิ้มออกมาหน้าบานแฉ่ง


เขาไม่รู้สาเหตุแน่ชัดของความวุ่นวายเหล่านี้ ไม่รู้ว่าคุณพ่อต้องการอะไรจากพวกเขา แต่ตอนนี้ปิ่นหยกอยู่ที่นี่ ...เรื่องอื่นค่อยเอาไว้ว่ากันทีหลังคงไม่สายในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะมั่นคงและซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น





กว่าปิ่นหยกจะทำใจเช็ดหน้าเช็ดตารอจมูกหายแดงก็กินเวลาไม่น้อย เขากลับมาทำงานได้ไม่ทันจะเท่าไรเป็นต้องมีเรื่องให้อยากโวยวายว่าชีวิตมันจะอะไรเยอะแยะขึ้นมาอีกแล้ว


“ปิ่นหยก มีโทรศัพท์”

“หา!?”
เจ้าของชื่อหันไปมองงง ๆ  เมื่อกี้ได้ยินถูกแล้วใช่ไหม ...มีโทรศัพท์ โทรเข้าที่ร้าน.... ถึงเขาเนี่ยนะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นมีใครโทรมานอกจากแม่เพชร ซึ่งก็เคยแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้น
“ผมเหรอ?”

เอมจิตพยักหน้า วางหูโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วยิ้มให้ก่อนจะกลับไปทำงานต่อ ปล่อยเขาเดินไปยกมันขึ้นมาสีหน้างงชีวิตแล้วกรอกเสียงลงไปตามสาย 

“สวัสดีครับ ปิ่นหยกพูดครับ”


“ปิ่นหยก”


เสียงคุ้นไปนะ


“ฉันเอง”


“...ใครครับ”


“เพิ่งแยกกันไม่นาน ลืมแล้วหรือ”



เขาใจหายวาบ ก่อนที่มันจะเริ่มเต้นรัวอย่างกับกลอง คน ๆ นี้จะอะไรกับเขานักหนา


“คุณอานนท์!?”



..............................................................................



............................................



.



.


.



.






ขอลางานมาจนได้





“ตรงไปอีกนิดครับ บ้านหลังที่เป็นร้านขายข้าวแกง”

อานนท์พยักหน้า ชะลอความเร็วรถเมื่อเข้าสู่เขตตลาด ความคับข้องใจของเขาใกล้จะสิ้นสุดเสียที หากเป็นความผิดของเขาตั้งแต่ครั้งอดีตก็พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง

ความจริงเขาอยากพาปิ่นหยกไปตรวจดีเอ็นเอเสียตั้งแต่รู้ว่าเป็นลูกของกิ่งพลอยแล้ว ทว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แถมใช่ว่าอยู่ ๆ จะเที่ยวลากคนโน้นคนนี้ไปขอตรวจกันได้ง่าย ๆ เรื่องละเอียดอ่อนเช่นนี้เขาเองก็ลำบากใจ คิดจะยืดระยะเวลาออกสักพักให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปแต่สุดท้ายเขาก็ร้อนรนจนเรียกร้องให้อีกฝ่ายมาทำงานด้วยที่บ้าน ไม่นึกว่าเจ้าตัวจะผูกพันขนาดนั้นกับที่ทำงานและหอพักเดิม...หรืออาจรวมถึงลูกชายเขาด้วยหากข้อสงสัยของเขาไม่คลาดเคลื่อนจากความจริงนัก  ตอนขู่ว่าจะกระโดดลงจากรถนั่นทำเอาตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว


...เด็กคนนี้เหมือนเธอไม่มีผิด...


อยากให้เวลาปิ่นหยกอีกสักระยะหนึ่งเหมือนกัน แต่ยิ่งช้าก็ยิ่งอึดอัดจนทนความสงสัยใคร่รู้ของตัวเองไม่ไหวจึงโทรศัพท์ไปหาด้วยเบอร์ของร้านซึ่งเขาหยิบนามบัตรติดมือมาเมื่อครั้งมาเยือนคราวแรก


“หลังนี้ใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

รถจอดเลียบทางเท้าห่างออกไปจากบ้านเล็กน้อย พวกเขาต้องใช้เอกสารบางอย่างก่อนจะไปตรวจ สำเนาทะเบียนบ้าน สำเนาบัตรประชาชน สูติบัตร และที่สำคัญ เขาอยากพูดคุยอะไรสักหน่อยกับมารดาบุญธรรมของปิ่นหยกผู้เป็นน้องสาวฝาแฝดของกิ่งพลอย



ปิ่นหยกเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน แต่ใจนึกไปถึงคนที่รออยู่ที่ร้านเค้ก...

เขาไม่ได้บอกอาทิตย์ว่าจะมากับคุณอานนท์ เล่าเพียงแต่มีธุระต้องกลับบ้านไปเอาเอกสารจำเป็นในการสมัครเรียนต่อ แน่นอนว่าเจ้าตัวรบเร้าอยากมาด้วยให้ได้ ทว่าครั้งนี้เขาใจแข็งพอ


“อาทิตย์”

“.....”

“อย่างี่เง่าดิ”

ท่านชายทำท่าเหมือนจะงอน แม้คำนั้นดูน่ารักไปหน่อยหากเทียบกับขนาดร่างกายแต่ก็ถือว่าความหมายใกล้เคียง 

เขาพอเข้าใจความรู้สึกอีกฝ่าย อาทิตย์ไม่รู้เลยว่าพ่อของตัวเองก่อเรื่องอะไรไว้บ้าง ไม่รู้ว่าทำไมคุณอานนท์ถึงมาตามเขาต้อย ๆ แถมยังรบเร้าอยากให้ไปอยู่บ้านด้วย ในหัวคงเต็มไปด้วยความสงสัยกับเงื่อนงำซึ่งมีแต่ยิ่งทำให้สับสน และเขาก็ไม่ได้มีความกล้าพอจะบอกมันทุกเรื่องที่คุยกับคุณอานนท์ แม้ความขี้ขลาดที่ว่ารังแต่จะทำให้เรื่องราวยิ่งยืดเยื้อ


ต้องทำใจ...หรือไปต่อ?

หากมันชัดเจนตรงนี้ได้อาจเป็นเรื่องดีกว่า



ความคิดเรื่องพิสูจน์ดีเอ็นเอหลังจากวางหูโทรศัพท์ลงวันนั้นรบกวนสมาธิเขาจนแทบเรียนไม่รู้เรื่องทั้งสัปดาห์ จะเกิดอะไรขึ้นหากเป็นพ่อลูกกันจริง ๆ  ปฏิเสธลำบากเหลือเกินว่าเรื่องที่เขาได้รับรู้ทำให้ความรังเกียจก่อตัวขึ้นลึก ๆ ในใจต่อคนที่อ้างว่าอาจเป็นพ่อของเขา คุณอานนท์ทำเรื่องแบบนั้นกับแม่พลอยได้อย่างไร



“ไม่ได้แค่ไปเอาเอกสารสมัครเรียนต่อหรอกใช่ไหม”

อาทิตย์สบตาเขานิ่ง นั่นทำให้เขาไม่สามารถโกหกจริงจังได้สักที

“...ใช่”

อีกฝ่ายเม้มปาก “เกี่ยวกับคุณพ่ออีกแล้วใช่หรือเปล่า”
 
เขาไม่อยากเห็นมันทำหน้าแบบนี้เลย
 
“........ใช่....”   

เกี่ยวกับคุณอานนท์ เกี่ยวกับแม่พลอย เกี่ยวกับเขา...และเกี่ยวกับมันด้วย

“ปิ่นหยก....”  อีกฝ่ายกุมมือเขาไว้ ดึงขึ้นมาแนบกับแก้มตัวเอง  “คิดจะทำอะไรกันแน่ครับ”

เขาขยับนิ้วมือ...สัมผัสแผ่วเบาที่ผิวละเอียดตรงโหนกแก้ม ระไปตามแพขนตาดำสนิทบนเปลือกตาซึ่งค่อยพริ้มปิดลงเมื่อปลายนิ้วเฉียดผ่าน  ดวงหน้างดงามราวรูปสลักนั้นนิ่งงันเสียจนเขาอดหวั่นใจอยู่ลึก ๆ ไม่ได้


“....อาทิตย์”


มาไกลขนาดนี้แล้ว


“..ฉันกับแก...ถ้าเกิดว่า...”



อาทิตย์ก็ควรมีสิทธิจะรู้ไม่ใช่หรือ...?




“ถ้าเกิดพวกเรา...”



...ปีศาจอะไรสักอย่างคงเอาลิ้นหรือไม่ก็กล่องเสียงเขาไปซ่อนอีกแล้วจึงไม่สามารถพูดอะไรได้ต่อ สุดท้ายเขาก็ปล่อยให้ประโยคนั้นลอยหายไปเหมือนไม่เคยเอ่ยมันออกมา



.


.


.


.



กิ่งเพชรสาละวนกับการตักกับข้าวใส่ถุงให้ลูกค้า หลังจากเงยหน้าขึ้นรับเงินจึงได้เห็นว่าใครบางคนซึ่งไม่คิดว่าจะเจอในเวลานี้กำลังเดินตรงเข้ามา

“ปิ่นหยก!? มาไงเนี่ยไอ้เปี๊ยก”

เด็กหนุ่มยกมือไหว้ ฟังเธอบ่นสามสี่ประโยคเรื่องมาไม่บอกไม่กล่าวก่อนกิ่งเพชรจะสังเกตว่าลูกชายของเธอไม่ได้มาคนเดียว

“แล้วคนนี้?”


อานนท์เผลอเหม่อมองผู้หญิงตรงหน้า ใจนึกไปถึงอีกคนซึ่งเขาเคยรู้จัก


......พลอย....


ไม่ใช่... เขาส่ายหน้าเบา ๆ  แม้รูปลักษณ์ภายนอกเหมือนกันแต่กิ่งพลอยไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว


“เป็นพ่อเพื่อนน่ะครับ”  ปิ่นหยกรีบแทรกแล้วอธิบายต่อ “พ่ออาทิตย์ แม่เพชรจำอาทิตย์ได้ไหม”


“อ้อ...”  เธอเลิกคิ้ว ก็นึกอยู่ว่าหน้าตาชวนให้นึกถึงใครใคร พ่อกับลูกชายคล้ายกันมากทีเดียว
“สวัสดีค่ะ ฉันเป็นแม่ปิ่นหยก”


“กิ่งเพชร”


“ทำไมรู้จักชื่อฉัน?”


“เหมือนเราจะเคยเจอกันสองหรือสามครั้ง” อานนท์แจกแจง
“อีกอย่างคุณเหมือนพลอยขนาดนี้”


หญิงสาวมุ่นคิ้ว ส่งสายตาสงสัยไม่คิดปกปิด ...คน ๆ นี้รู้จักพลอยและบอกว่าเคยเจอเธอมาแล้ว..?

“....ขอโทษด้วยค่ะที่ฉันนึกไม่ออก คุณ...”



“อานนท์ครับ”




“.........อานนท์...?” 


กิ่งเพชรทวนคำ ชื่อนี้ทำให้ความทรงจำบางเรื่องผุดขึ้นมา จะใช่คนเดียวกันหรือ?

“....รู้จักกับพลอยหรือคะ?”



“ครับ  ผมเป็น...” 

เขาชะงัก ครุ่นคิดว่าควรเรียกตัวเองเป็นอะไรดี ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าปฏิกิริยาตอบสนองของคนตรงหน้าจะเป็นอย่างไรหากเขาพูดโดยไม่ไตร่ตรอง สุดท้ายจึงตัดสินใจเอ่ยกลาง ๆ ไว้ก่อน 

“เป็นเพื่อนสมัยเรียนกับพลอย”




“อานนท์ วิจิตรนิรันดร์ใช่ไหม?”




น่าแปลกที่เธอบอกว่าจำไม่ได้แต่กลับรู้ไปถึงนามสกุลของเขา

ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับ กำลังจะอ้าปากบอกว่าใช่ทว่าเปล่งเสียงยังไม่ทันเป็นคำ.. 




พลั่ก!!!!! 

หมัดของเธอก็พุ่งเข้ามาเต็มดั้งจมูก




ความแรงนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าหมัดของปิ่นหยกเลยหากเขาจะลองโดนปิ่นหยกต่อยเหมือนที่ลูกชายตัวเองโดนดูสักครั้ง
ร่างสูงเซลงไปกองอยู่บนพื้นโดยมีปิ่นหยกที่ร้อง “เฮ่ย!!” ออกมาลั่นร้านพร้อมทำหน้าตาตื่นถลาเข้าไปช่วยประคองขึ้นมาทุลักทุเล งุนงงกับการกระทำของผู้หญิงซึ่งนับถือเป็นมารดาไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าคนที่ยังเมาหมัดอยู่ไม่หาย

อานนท์ส่งเสียงครางออกมา รู้สึกได้ว่ามีของเหลวอุ่น ๆ ซึมออกจากจมูก สายตายังปรับโฟกัสได้ไม่ดีนักแต่หูซึ่งเริ่มกลับมาทำงานหลังจากอื้ออึงไปครู่ใหญ่ได้ยินเสียงของผู้หญิงตัวเล็กแต่หมัดหนักจนน่ากลัวเอ่ยขึ้นด้วยท่วงทำนองราบเรียบ




“ขอโทษด้วยค่ะ หมัดเมื่อกี้เป็นของพลอย”





To be continued…


=======================================


ไม่ต้องสงสัยเลยว่าปิ่นหยกหมัดหนักเหมือนใคร บ้านนี้สมควรเปิดค่ายมวยมากกว่าขายข้าวแกง (ฮา)
ไม่เครียดเนาะ อย่าเพิ่งกินหัวคนเขียน...อีกนิดค่ะ...อีกนิดนึง


รักคนอ่านไม่ที่สุดเพราะจะรักมากขึ้นอีก(ต๊ายเสี่ยว) งือออออ กอดฟัดพร้อมบวกเป็ด ขอบคุณงาม ๆ ค่ะ :กอด1: :L2:

***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ***
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-09-2012 11:40:06 โดย RAINYDAY »

ออฟไลน์ RAINYDAY

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1247/-5
    • FB page
โซนของแถมค่ะ XD


DormBoys Toon #05 "ปลอกหมอน"






รูปปลอกหมอนเต็ม ๆ คลิกนี่ค่ะ //เขิน..ไม่กล้าแปะ 555
http://fc08.deviantart.net/fs71/f/2012/255/0/1/doodle10a_resize_by_xx_rainyday_xx-d5efs6x.jpg
เราว่าปิ่นหยกเป็นเด็กเซะซี่แบบไม่รู้ตัวดีนะคะ ชอบวาดจัง (ฮาา)



แม่ไก่ลูกเจี๊ยบ คนเค้ามีภาระต้องกลับมาเลี้ยงลูก 555
แอบเปลี่ยนอายุนิดหน่อยเพื่อความฟินตอนวาดเล่นค่ะ =////=


แล้วพบกันตอนหน้าค่าาา >3<


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-09-2012 00:47:51 โดย RAINYDAY »

ออฟไลน์ chisarachi

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1019
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +49/-1
 :z13: :z13: :z13: :z13:
----------------
แหม๊ะ เรื่องนี้ฉากจูบฮอทอีกแล้วววว ตรงเสาไฟฟ้า มีแสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าสีส้มๆอบอุ่นๆ
นึกภาพตามเลยยยยยย ปิ่นหยกน่ารักจัง แต่รักอาทิตย์มากกว่า อ้าววววว
ชอบตรงนี้ค่ะ
อ้างถึง
ปิ่นหยกเดินกะโผลกกะเผลก เปลือกตาสองข้างทั้งช้ำทั้งแดงอย่างน่าสงสาร สูดน้ำมูกฟืดฟาดมาตลอดทาง
เห้นภาพตามเลยว่าต้องน่ารักมากแน่ๆ อยากหยิกแก้มปิ่นหยกเบาๆสักร้อยที 55555
สู้ๆค่าาารอตอนต่อไปนะตอนนี้แลดูสั้นเน๊าะ แต่มีเหตุการณ์เกิดขึ้นเยอะมาก
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-09-2012 23:52:56 โดย chisarachi »

ออฟไลน์ GETIIZ

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1186
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +90/-4
เชื่อเต็มหัวใจว่ายังไงก็ต้องไม่ใชืทพี่น้องกัน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไอ้ลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่โคตรจะน่ารักกกก
ไอ้ลูกเจี๊ยบนี่ได้จังหวะเป็นแอบหยอดตลอด

ออฟไลน์ patchylove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1585
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-4
 :laugh: เอ่อ พ่อโดนไปหมัดนึงแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด