มาต่อแล้วครับ ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านนะเนี่ย ยังไงก็ขอขอบคุณทุกแรงใจครับ
ตอนที่ 9
"อ้าวน้องครับ พูดจาให้ดีๆหน่อยนะครับ พี่ไปอ่อยน้องภูมิตอนไหนครับ" ผมถาม
"ยังมาถามว่าตอนไหนอีกหรอ ทุกตอนอ่ะมึงอ่ะ คันจนไม่มีปัญญาหาเองหรอค่ะ ถึงได้มายุ่งกับของคนอื่น ชอบนักหรอกินน้ำใต้ศอกนะ" อีน้องน้ำฟ้ามองหน้าผมอย่างหาเรื่อง (ขอใช้ "อี" ล่ะ ไม่ไหวกับมัน)
"อ้าวอีเหี้ย กุไม่ไหวล่ะนะ มาด่ากุปาวๆ มึงมีหลักฐานไหม ผัวมึงมายุ่งกับกุเอง"
"หน้าด้าน ถ้ามึงไม่อ่อย เค้าจะมาหามึงหรอ มึงเสนอ ภูมิก็สนองไง"
"หรอ กุมีปัญญาหาเองได้ ควาย สันดารไพร่จริงๆเลยมึง พาลหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว มิน่าแหละเค้ามึงไม่เอาทำเมีย หน้าตาก็ดีแต่กิริยาวาจาสถุนสิ้นดี ถ้าจะพูดจาต่ำอย่างนี้กลับไปให้แม่มึงสอนที่บ้านแล้วค่อยมาคุยกับกุใหม่" ผมด่าอีน้องน้ำฟ้าจนมันว่าผมไม่ทัน จะให้ทำไงได้ล่ะครับ ผมก็ไม่ได้อยากด่านะ แต่อีเด็กนี่มันมาหาเรื่องผมก่อน
"มึงได้เจอดีแน่ๆ" มันพูดแล้วมองไปเหมือนกำลังหาใครบางคนอยู่ แล้วจู่ๆมันก็เอาข้าวผัดกุ้งผมเทใส่ตัวเอง แล้วก็ร้องกรี๊ดออกมา ทำให้คนทั้งโรงอาหารหันมามองและเป็นจังหวะที่น้องภูมิกำลังเดินมาพอดี
"เกิดไรขึ้นครับ ทำไมน้ำฟ้าเลอะอย่างนี้" ไอเด็กภูมิถามแล้วพยายามเช็ดข้าวออกจากกระโปรงให้อีน้องน้ำฟ้า
"ฮือๆ ภูมิช่วยน้ำฟ้าด้วย พี่โดนัทบอกให้น้ำฟ้าอย่ามายุ่งกับภูมิ แค่น้ำฟ้าบอกว่าสนิทกัน พี่เค้าก็เอาข้าวเทใส่น้ำฟ้า" มันพูดแล้วบีบน้ำตาออกมา
"ทำไมพี่ถึงต้องทำขนาดนี้ พี่ไม่น่ารักรู้ไหม เป็นรุ่นพี่ซะป่าวรังแกรุ่นน้อง"
"กุไม่ได้ทำนะ มันเอาจานข้าวกุไปเทเอง" ผมบอกความจริงกับมัน
"หลักฐานก็เห็นกันอยู่ คิดว่ามีตำแหน่งเป็นประธานสภา ใหญ่โตแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ"
"มึงจะว่าก็ว่ากุ อย่าเอาตำแหน่งมาเล่น และกุไม่เคยใช้อำนาจข่มใคร" ผมพูดเสร็จก็เดินออกมาจากโรงอาหารเลย ไม่ฟังกุ ก็ไม่ต้องฟัง แล้วก็เดินดิ่งไปที่สระน้ำหลังโรงเรียน เป็นที่ที่ผมชอบนะครับ เพราะไม่มีใครมาเลย เป็นที่ที่ สงบ เงียบ และสบายใจ
ผมมานั่งขว้างก้อนหินลงในน้ำแล้วกับด่าว่าไอเด็กภูมิที่ไม่เชื่อกันเลย ทั้งๆที่ผมพูดความจริง คิดแล้วแค้นใจอีน้องน้ำฟ้านั่น อยู่ดีๆก็มาร้ายใส่ผม
"ประธานสภานักเรียนโปรดทราบ ขอให้มาที่ห้องประชุมโดยด่วน" เสียงประกาศตามสายดังขึ้น
จะมีไรเกิดขึ้นอีกว่ะ แมร่งเมื่อกี้ก็มีเรื่อง จะมีอีกแล้วหรอ แล้วเป็นอย่างที่ผมคาดไว้จริงๆ ตอนนี้ผมเห็นคณะกรรมการนักเรียนของไอน้องเมฆนั่งอยู่ที่ประชุม แล้วที่นั่งข้างๆคืออีน้องน้ำฟ้าที่นั่งร้องไห้
"เชิญนั่งครับ ท่านประธานสภา เนื่องจากเราทราบข่าวมาว่า ท่านได้ทำร้ายรุ่นน้อง เราจึงขอให้ท่านมาเล่าเหตุการณ์ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากเราไม่อยากฟังความฝ่ายเดียว"
"นายมีหน้าที่ตัดสินหรอ นายดูแลเด็กประถมดิ"
"มีไม่มีไม่รู้ แต่จดหมายจากครูฝ่ายปกครองนี้ คงเป็นสิ่งที่แก้ไขความสงสัยได้ เพราะคดีนี้ ครูฝ่ายปกครองให้ผมมาตัดสิน จบป่ะ" มันทำหน้ายิ้มเยาะผมเหมือนกันว่าผมเป็นลูกไก่ในกำมือ
"ความจริงคือ ผมไม่ได้ทำ จบไหม"
"แต่คนทั้งโรงอาหารเห็นคุณทำนะ"
"ทำไมปรักปรำกันแบบนี้ ผมไม่ได้ทำไง มุมที่ผมนั่งก็ไม่มีใครเห็น แล้วงี้จะรู้ได้ไงว่าใครผิดถูก"
"แต่คนที่คุณทำร้าย เค้าบอกเองว่าเป็นคุณ ถ้าไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใคร ในเมื่อคุณอยู่กับเค้าสองคน"
"มันทำเอง"
"คุณอย่าตัดช่องน้อยแต่พอตัวสิ คุณทำก็ยอมรับมา โทษหนักจะได้เป็นเบา เรื่องครั้งนี้อาจจะทำให้สภาคุณอยู่ต่อหรือไปก็ได้นะ" นี่กุเป็นนักเรียนหรือจำเลยว่ะ แมร่งเหมือนว่าคดีความกันเลย
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่เมฆ น้ำฟ้าไม่ถือหรอกค่ะ น้ำฟ้าไม่อยากมีเรื่องไร เอาเป็นว่าน้ำฟ้ายกโทษให้ค่ะ"
"ไม่ได้นะครับ น้องน้ำฟ้า ถ้ามีครั้งแรกก็จะต้องมีครั้งต่อไป แล้วจะให้เค้าใช้อำนาจข่มคนอื่นได้อย่างไร"
ผมเห็นสายตาและรอยยิ้มที่อีน้องน้ำฟ้าส่งมาให้ผมโคตรเยาะเย้ยเลยเหมือนกับว่ากุชนะมึงแล้ว อะไรประมาณนี้
"ตกลงคุณไม่ยอมรับใช่ไหม"
"เออ ก็กุไม่ได้ทำนี่ จะให้กุยอมรับได้ไง"
"งั้นเราคงต้องยุบสภานักเรียนลงเพื่อความเป็นธรรมแก่ทุกฝ่าย" บ่าเด็กเวรเมฆนี่ มึงจ้องแต่จะยุบสภานักเรียนกุลูกเดียวเลยใช่ไหม
"ไม่ได้นะ ทำงี้ได้ไง"
"แล้วคุณจะเอายังไง ยอมรับผิดสภานักเรียนอาจจะไม่ถูกยุบก็ได้"
เอาไงดีว่ะ จะต้องยอมรับผิดทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ทำหรอ เพื่อรักษาสภานักเรียนเอาไว้งั้นหรอ จะดีไหม ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่จู่ๆประตูห้องประชุมก็เปิดออก มีบุคคลคนหนึ่งซึ่งผมไม่คุ้นหน้าเปิดประตูเข้ามา
"ขอโทษครับ ผมเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ผมขอเล่าให้ฟังเองครับ มาทันใช่ไหมครับ ดาร์ลิงค์ของผม (^_____^)"
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
