หัวข้อ: >> กอด~ ตอนพิเศษ แมวเมา กับความลับ P.26 25/12/13

[Whatever it is]

เหอะๆ หนูแพนจะรอดมั้ย

[kitty08]

งานนี้ภาคจัดเต็มจริง ๆ แต่ถูกใจน้องแพนเต็ม ๆ เหมือนกัน  สงสัยตอนหน้าน้องแพนจะต้องนอนติดเตียงไปนาน 

[CarToonMiZa]

คิดถึงงงงงงงงง

[Tassanee]

แอบหนีไปเที่ยวมาค่ะ  ต้องเคลียร์งานเลยยังไม่ได้แต่งเลย แต่คาดว่าเสาร์อาทิตย์นี้น่าจะอัพนะคะ

ถ้าแต่งเสร็จทัน

[Tassanee]

“อุ้ม”   ผมยื่นมือไปในอากาศ หันไปหาอีกฝ่ายที่มองมาแล้วส่ายหน้าน้อยๆ เหมือนกับเบื่อ แต่ที่มุมปากกับแอบอมยิ้มเล็กๆ

ให้ผมจับสังเกตุได้อยู่ทุกที  ผมถึงกับเผลอยิ้มตาม ส่ายหน้าเบาๆ เบื่อคนชอบทำหน้าแกล้งเบื่อ  แล้วส่งสายตาพราวระยับ

กับมุมปากที่ยกยิ้มจนหุบไม่ได้อยู่อย่างนั้น  ภาคก็รู้ว่าผมน่ะรู้ว่าภาคแกล้ง  แต่ก็ยังทำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน  ตลอดสามวันที่ผ่านมา

“เห้อ~  ไม่ไหวๆ ตัวหนักจะแย่” บ่นเสร็จก็เดินมาหา ด้วยริมฝีปากยิ้มๆ นั่นแหล่ะ  ผมก็มองอีกฝ่ายด้วยสายตาอมยิ้มเช่นกัน

ภาคเดินมาถึงก็โน้มตัวมาข้างหน้า ยื่นมือมาไล้แก้มผมเบาๆ  เมื่อเห็นสายตาผมอมยิ้มอยู่  ดูอีกฝ่ายก็ทนกลั้นยิ้มไม่ไหว

หันหน้าไปมองฝาผนังด้านข้าง แล้วมองกลับมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง  แค่นั้นก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายจะมาแผนไหน

“ก็....ไม่เป็นไร ไม่ต้องอุ้มแล้วก็ได้  แพนนั่งอยู่ตรงนี้แหล่ะ  ไม่ไปไหนก็ได้”  ผมพูดยิ้มๆ  ดูสิว่าอีกฝ่ายจะว่ายังไง

“โถ~ ขี้งอน  ใครว่าไม่อุ้มคร๊าบบบบ...  ก็แค่....”   อีกฝ่ายเลื่อนมือมาแตะที่ริมฝีปากผมบางเบา  ตาคมจ้องตามนิ้วมือมาด้วย

“ก็แค่?...”    ผมหันไปเลิกคิ้วถาม  พร้อมแสร้งทำหน้าไม่เข้าใจ  อีกฝ่ายถึงกับหลุดขำ ช้อนตามองมาที่ผมอย่างเอ็นดู

“ก็แค่อยากได้รางวัลนิดๆหน่อยๆ สำหรับคนน่ารักอย่างภาคไง”  น้ำเสียงออดอ้อน พร้อมกับใบหน้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ผมเผลอมองเพลิน ยังไม่ทันได้อนุญาตอย่างที่เจ้าตัวเอ่ยปากขอ  ริมฝีปากร้อนๆ ของอีกฝ่ายก็วาดทับมาบนปากผม

ค่อยๆ ละเลียดชิมอย่างอ่อนโยน  ได้แต่หลับตาพริ้มรอรับสัมผัสที่ว่า...  ทั้งอบอุ่น   และอ่อนโยน   

หากแต่......  กลับทำให้ใจผมสั่น เต้นไม่เป็นจังหวะ  ร่างกายไร้เรี่ยวแรงยามที่ถูกสัมผัส  ผมจิกมือที่ไหล่ของอีกฝ่ายแน่น

เพื่อบรรเทาความเสียวซ่าน  และพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลงไปเสียก่อน ภาคสอดลิ้นร้อนซอกซอนเข้ามาในริมฝีปาก

ควานหาความหวานที่ซ่อนอยู่ภายใน เนิ่นนานจึงค่อยดึงลิ้นกลับ  แต่กลายเป็นผมที่รู้สึกเสียดายจึงสอดลิ้นเล็กของตัวเอง

เข้าไปในริมฝีปากของอีกฝ่าย ไล่ต้อนลิ้นแกร่ง....ที่แสร้งหลบหลี้ จนผมต้องไล่จี้ตามหา เมื่อจนมุมก็หันมาต่อสู้ด้วยการ

เกี่ยวลิ้นเรียวเล็กที่ไล่ต้อนอย่างผมกลับ  ดูดกลืนกันและกันอย่างเร่าร้อนจนผมแทบจะถอนตัวไม่ขึ้น หากอีกฝ่ายไม่ละออก

“พอก่อนครับ”  เสียงครางปนหอบกระเส่าหลุดออกมาจากปากของภาค เมื่อริมฝีปากของเราละออกจากกัน  อีกฝ่ายยัง

ไล้ลิ้นเลียรอบริมฝีปากของตัวเองอย่างเสียดาย  แม้แต่ผมก็เผลอจ้องเพลินตามลิ้นที่ไล้เลียนั่นที่เชื่องช้า

จนดูเหมือนกำลังจะยั่วกันเสียมากกว่า   ภาคจ้องเข้ามาในตาผม จนผมต้องหลบสายตาด้วยความเขินอาย... ไม่ได้คิดจะ
แสดงออกขนาดนี้


อีกฝ่ายก็หัวเราะเสียงเบา ดึงผมเข้าไปกอดแนบอก แล้วลูบหัวผมเบาๆ

“ต้องห้ามใจตัวเองแทบแย่แน่ะรู้ไหม” ภาคพูดเสียงเบา ดันผมออกเล็กน้อย ก่อนจะสอดมือเข้าท้ายทอย ใช้นิ้วหัวแม่มือ

ดันคางให้ผมเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย  ผมสบตาภาคได้นิดหน่อยก็ต้องหลุบตาลงต่ำ รู้สึกร้อนไปทั้งหน้า วูบวาบไปทั่วอก

“จะทำยังไง.....   ถึงจะเลิกอยากจับแพนกดได้ซะทีล่ะเนี่ย”  ผมรีบซุกตัวเข้าหาอกอีกฝ่าย มันอายเสียจนแทบมุดแผ่นดินหนี

“บ้า..  ทะลึ่งตลอดอ่ะ”  ผมโต้ตอบ พร้อมกับทุบอกอีกฝ่ายเบาๆ  อายเสียจนหน้าทั้งหน้าคงเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างที่ภาคชอบ
แซว

“หึหึ....  รักแพนนะ  ถ้าไม่ได้บอกสักวัน ความรักมันคงจุกอกภาคตายแน่ๆ เลย”   น้ำเสียงอบอุ่นที่คลอเคลียอยู่ข้างใบหู

ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้ว่า “ความสุข”   มันมากมายจนจุกอก มากกว่าแต่ก่อน.... มากเสียจน......ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเท่าไหร่

ได้แต่กอดรัดอีกฝ่ายจนน้ำตาซึม...   เพราะเมื่อมันมากเข้าๆๆ  ......  ผมเองก็กลั่นเป็นคำพูดออกมาไม่ถูก 

รู้แต่ว่ารักมาก....  รักจนร่างกายมันสั่นสะท้าน  ทั้งซาบซึ้งและหอมหวาน  หากอีกใจหนึ่งก็กลับกลัวจนวูบไหว 

ถ้าต้องปล่อยมือไป.......   แล้วตัวผมเองจะยังยืนอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างไรกัน

“ร....รัก.... ฮึก...........รัก......รักภาคเหมือนกันนะ”  ได้แค่ส่งเสียงพึมพำ....  สะอึกสะอื้นไห้  เรื่องราวเมื่อสามวันก่อน

ยังแจ่มชัดหนักหนา  ถึงแม้จะรู้ความจริง  ถึงแม้ผมจะกลับมายืนตรงนี้ในที่สุด  แต่ความกลัวว่าจะต้องจากกัน

ทำไม......  ถึงฝังใจหนักหนา   หวาดกลัวจนถึงขั้นตื่นขึ้นมาดูหน้าอีกฝ่ายกลางดึก....   เพียงเพราะกลัวว่าจะไม่มีโอกาส

ผมกอดภาคแน่นขึ้นอีก ซุกตัวเข้าหาอกอีกฝ่าย กลั้นเสียงสะอึกสะอื้นให้มันจางหาย แม้จะห้ามน้ำตาไม่ได้ก็ตามที

ภาคที่รู้ดีอยู่แล้ว กระชับกอดผมแน่นขึ้นอีกนิด .... ลูบหัวผมแผ่วเบาเพื่อเป็นการปลอบโยน กดจุมพิศบนหัวอีกที

“ไม่ต้องกลัวนะแพน.....  หัวใจภาคจะเป็นของแพนคนเดียว  คนเดียวตลอดไป....คนดีของภาค”  น้ำเสียงอ่อนโยน

แต่หนักแน่น..... ก้มลงมาสบตาผม ที่เงยหน้าขึ้นไปหา  รอยยิ้มสดใส พร้อมทั้งสายตาเอ็นดูของภาค ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย

“ครับ” ผมพยักหน้ารับ  อีกฝ่ายสอดมือเข้าใต้สะโพกผมก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยอุ้มผมที่เกี่ยวขาแน่นอยู่กับเอวอีกฝ่าย

เพราะกลัวตก  ภาคหันตัวกลับแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ขณะที่ผมนั่งอยู่บนตักอยู่บนตัก โยกตัวไปมาเหมือนตอนเด็กๆ

เวลาผมงอแงไม่ยอมนอน  ภาคจะอุ้มผมนั่งบนตักทั้งๆ ที่เราตัวใกล้เคียงกัน กอดผมไว้ทั้งตัว แล้วโยกตัวไปมา

จนผมหลับไปในที่สุด ผมค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง  รู้สึกสบายจนสุดท้ายก็เผลอหลับไป

.

.

.

.

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปสักพัก  ....  จ้องมองใบหน้าหล่อเหลา  ผู้ชายที่ผมรักนักรักหนา ....เผลอให้ไป

หมดทั้งตัวทั้งหัวใจ  ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งมีความสุข ....  จนไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าหมดอาทิตย์หน้าผมก็ต้องกลับไปเรียนอีกแล้ว

ผมยื่นหน้าไปจูบภาคเบาๆ เพราะกลัวจะตื่น แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มรับราวกับว่าตื่นมาก่อนหน้านั้นอยู่แล้ว
เราจ้องตากันยิ้มๆ 

“อาทิตย์หน้ากลับบ้านกันนะ....คิดถึงพ่อกับแม่” ภาคยิ้มตาหยี พยักหน้าเบาๆ

“อืม....ภาคก็คิดถึงเหมือนกัน    แล้วเรื่องเราหล่ะจะเอายังไง”  ภาคหันมาถาม  พร้อมมุ่นคิ้วน้อยๆ ส่วนผมทำหน้างงๆ

ก็ยังคบกันต่อไปไง  แล้วทำไมจะต้องถาม

“ก็คบกันต่อไปไง  ....  ไม่เห็นจะต้องทำอะไรเลย  ทำไมอ่ะ”  ผมถามกลับอีกฝ่าย  แต่ภาคกลับยกยิ้ม

“คบน่ะ.....มันคบอยู่แล้ว  แต่ภาคหมายถึงตรงนี้อ่ะ จะให้ภาคจัดการยังไง”  ภาคดึงมือผมให้ลงต่ำ ลูบไล้ส่วนที่มันพองโต

จนคับเป้ากางเกง  ผมได้แต่หน้าเหวอ....ยังงี้แล้วยังจะถามเรื่องนี้อีก ผมเขินจนต้องชักมือกลับแต่อีกฝ่ายดึงแล้วจับสอดเข้าไป

“เล่นกับมันหน่อยนะครับ  มันน่าสงสารนะไม่มีใคร “ให้รัก” เลยตั้งสามวันแล้ว ”  ผมชักมือกลับแกล้งอีกฝ่าย

อาจเป็นเพราะตลอดสามวันที่ผ่านมาผมกับภาคไม่ได้ทำอะไรกันเลย  เพราะผมไม่ยอมถึงตอนนี้จะหายเจ็บแล้ว

แต่ผมยังอยากแกล้งภาคอยู่  ทั้งให้อุ้มตลอดเวลา เวลาจะไปไหน  โดยจะแกล้งพันแผลไว้ที่เท้าเหมือนเท้าเจ็บ เพื่อไม่ให้คนอื่น
สงสัยมาก

แล้วก็ขี่หลังภาคลงไปซื้อของกินบ้าง ไปนั่งที่สวนสาธารณะที่อยู่ห่างออกไปบ้าง อุ้มไปอาบน้ำบ้าง หรือแม้แต่กินข้าว

เพราะผมเล็งเห็นแล้วว่าไอ้แผนแรกน่ะ  ผมน่าจะเสียเปรียบมากกว่า เลยเปลี่ยนมาให้อีกฝ่ายอุ้มซะเลย สะใจดี

ที่สำคัญไม่ยอมให้กินผมด้วยสิ  อันนี้สะใจสุดๆ  แต่ภาคก็ยินยอมแต่โดยดีไม่ได้อิดออดอะไร

“แพนคร๊าบบบบ  นะนะนะ”   ผมกระซิบข้างๆ หู ทำผมขนลุกซู่แบบไม่ทันตั้งตัว  ทุกวันก็เห็นว่าง่ายวันนี้คงไม่ง่ายซะแล้ว
ผมรีบพลิกตัวหันหนี เดี๋ยวเผลอไปสบตาพ่อสุดหล่อเข้าจะละลาย เผลอใจไม่รู้ตัว


“ขอกินหน่อยนะคร๊าบบบบ  ภาคอยากจนจะขาดใจแล้ว”  ว่าจบก็กระแซตัวเข้ามาโอบกอด  แถมถูไถไอ้ตัวดีกับสะโพกผม

“พาแพนไปเที่ยวสวนก่อน ถ้าบริการดีจะพิจารณาอีกที”  ผมต่อรองสุดขีด   ...  ขืนอยู่อย่างนี้ใจอ่อนแน่ๆ
“กินก่อนไม่ได้เหรอคร๊าบบบบ”  เสียงอ้อนได้อีก  โอยยยยยย  ผมจะละลาย กลั้นใจตอบเสียงแข็ง


“ไม่”
“ก็ได้ๆ  ป่ะ ๆ  รีบไปสวนกัน”



สุดท้ายเราก็ไปสวนกัน ภาคยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิง  บริการดีชนิดไม่มีตกหล่อน  ผมแทบไม่ได้ก้าวไปไหนด้วยตัวเอง

แค่คิดจะขยับพ่อเจ้าพระคุณก็ปรี่เข้ามาอุ้มช้อนผม  ราวกับตัวผมเองเป็นเพียงปุยนุ่น  เราทานอาหารเย็นกันที่นั่น

หน้าสวนสาธารณะมีอาหารหลากหลายขาย  ทั้งก๋วยเตี๋ยว ลูกชิ้น ไก่ย่าง ส้มตำ หรือแม้แต่ ลาบ น้ำตกยังมี

ผมกับภาคทานก๋วยเตี๋ยวกัน ตามด้วยข้าวเหนียวไก่ย่างส้มตำ  กินกันจนพุงกายเลยนั่งต่อกินลมกันอีกหน่อยแค่พอย่อย

ดูนาฬิกาเห็นว่าจะทุ่มแล้ว  นึกอะไรขึ้นมาได้อย่าง  ......ก็ไอ้คำสัญญาที่ผมให้ไว้ก่อนออกมาน่ะสิ

ผมเหลือบมองภาคเล็กน้อยว่าอีกฝ่ายจะลืมไปแล้วมั้ย แต่ก็คิดผิดเมื่ออีกฝ่ายหันมาจ้องผมตาเยิ้มอย่างรอคอย

ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆ  เอิ่ม...จะหาทางหนีทีไล่ยังไงดี แล้วก็นึกอะไรดีๆ ออก ให้ภาคอุ้มผมกลับนี่แหล่ะ

กลับไปคงหมดแรง.....จนง่วงไปเองแหล่ะ  หึหึหึ  ......  โว๊ะ  ฉลาด   ผมยิ้มกริ่มหันไปสบตาอีกฝ่าย
“อุ้ม”  ผมหันไปเลิกคิ้วยิ้มๆ  ทั้งที่ตอนแรกตกลงกันว่าจะนั่งแท็กซี่กลับ  แต่ผมเปลี่ยนใจดีกว่า

“อ้าว  ไหนว่าจะนั่งแท็กซี่กลับ”   ภาคหน้าเหวอ  หันมาถามผม

“ก็มันอากาศดี แพนอยากให้ภาคอุ้มกลับไง จะได้ดูวิวสวยๆ ข้างทาง”  ผมแถไปเรื่อย

“รถติดเนี่ยนะ”  ภาคหันมาคาดคั้น ดวงตาหล่อคมหลี่ลงอย่างจับผิด  ผมก็ได้แต่อมยิ้ม

“ใช่...   ก็อยากดูรถนี่แหล่ะ   ฮ่าๆ”  ว่าจบก็ขำกลบเกลื่อน  ภาคหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างรู้ทัน

“ได้อยู่แล้วครับ  ว่าแต่.....อย่าลืมสัญญาของภาคแล้วกัน หึหึ”  อีกฝ่ายยกยิ้มมุมปากเป็นเชิงท้าทาย

“แน่อยู่แล้ว”  ผมยกยิ้มตอบ  ทำให้ภาคหมดแรงซะตอนนี้  ดีกว่าเป็นไหน  ว่ะฮะฮ่าๆๆๆๆ

.

.

.

.

.

.

.

“อ๊าาาาาา~ ภาค  อ๊ะ  ดะ..เดี๋ยว”    ผมจิกแน่นที่สะโพกของอีกฝ่ายที่โถมเข้าใส่รุนแรง ไม่รู้เหลือเรี่ยวแรงมาได้ยังไง

ภาคก้มกดจูบไปทั่วไปใบหน้าผม  ...   ก่อนจะกระซิบเบาๆ ที่หู  ในสิ่งที่ผมลืมไป

“ลืมไปแล้วเหรอที่รัก  ว่าภาคเป็นนักกีฬา เดินชิวๆ แค่นี้ไม่สะเทือนกำลังเลย หึหึหึ”  ทำไมผมถึงรู้สึกว่าภาคหัวเราะ

ได้โรคจิตสุดๆ   ริมฝีปากหนาไม่ปล่อยเวลาให้ผมได้ครุ่นคิดเนิ่นนาน  ก็ทาบทับครอบครองริมฝีปากผม
ลิ้นร้อนซอกซอน จนผมละลายไปหมด   ยิ่งภาคไล้เลียบนยอดอก แล้วจ้องกลับมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา

 เพียงเท่านั้น.....ก็ยิ่งกว่าไฟบรรลัยกัลป์ ที่แผดเผาให้เพลิงปรารถนาคลุกกลุ่นจนท่วมใจ

สัมผัสรัก......ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่.....ก็ทำผมหมอดไหม้ไปได้ทุกที  พร้อมจะกลายเป็นเปลวไฟอุ่นเติมความแรงของเชื้อไฟ

.

.
“อึก”

“อ่า”

“ร.....แรงอีก”

“อ่าาาาาาา~   ///  อืมมมมมมม”   

จบบทรัก......ด้วยน้ำฉ่ำหวานเฉกเช่นเดิม

[Nus@nT@R@]

ภาคก็ยังคงเส้นคงวาเหมือนเดิมเนาะ อิอิ

[พลอยสวย]

   ทำไมนู๋ร้อนแรงงั้นล่ะแพน

[hembetaro]

หนูแพนจะเล่นตัวทำไมกันคะ เด๋วต้องกลับไปเรียนแล้วน้าาาา

พี่ภาคจัดเต็มเลยค่ะ  FC อนุญาตเต็มที่

 

[Naenprin]

ความหื่นของภาคไม่แบ่งใครจริงๆ

[kitty08]

 :z1:แพนจะใช้วีธีไหน ภาคก้อโต้กลับได้หมด สามารถจริง ๆ ข้าน้อยขอคารวะ 

[CarToonMiZa]

ภาคนี่ไม่ไหวหื่นเกิน
+1และเป็ด

[Tassanee]

ลักลอบ




“สวัสดีครับพ่อแม่ / สวัสดีครับลุงจีป้าอร”  ผมกับภาคพูดพร้อมกันต่างคนต่างยกมือไหว้  เสร็จแล้วก็เป็นผมที่วิ่งถลากระโจนเข้าใส่แม่

ดึงแม่มากอดแน่นๆ หอมซ้ายทีขวาทีจนแม่ขำเสียยกใหญ่    แต่ก็หอมแก้มผมตอบแล้วยกลูบหัวอย่างรักใคร่

“คิดถึงจังเลยครับคนสวย” ผมพูดพร้อมกับซบหน้าบนไหล่มา พร้อมกระชับกอดให้แน่นขึ้นอีกตามแรงคิดถึง แม่หัวเราะเบาๆ
ปล่อยผม

ซุกไซร้ตามสบาย แล้วเอ่ยปากแซว

“คิดถึงเหมือนกันไอ้ลูกแมว กลับมาถึงก็อ้อนใหญ่เลยน๊า  ว่าแต่ไปกวนอะไรภาครึเปล่าไปอยู่ด้วยกันเป็นเดือน”  แม่หันไปถาม
ภาค

อีกฝ่ายยิ้มรับ ส่ายหัวเบาๆ

“เปล่าเลยครับป้าอร ดีซะอีกอยู่คนเดียวเหงาจะตาย ได้น้องไปอยู่ด้วยหายเหงาเป็นปลิดทิ้งเลยครับ”  ภาคว่าไม่วายแอบทำสาย
ตาเจ้าชู้มาให้ผม

“เป็นไงไอ้ลูกแมวคิดถึงแม่บ้างเปล่าเนี่ย  อยู่กับภาคคงลืมแม่ไปเลยสินะยะ” แม่ว่าเสียงแหลม ทำเอาทุกคนขำกันยกใหญ่ ผม
เลยรีบ

หอมแก้มแม่ซ้ายทีขวาทีอย่างเอาอกเอาใจ

“โหยย  ทำเป็นงอนนะแม่ ตัวเองพึ่งกลับมาเหอะ  แล้วไปดูงานสนุกมั้ยครับ เดี๋ยวนี้ไม่มีเวลาให้ลูกเลยน๊างอนอ่ะ”  ผมทำหน้ายู่
แม่หัวเราะข่มทันที

เอามือตีปากผมดังเพี๊ยะ อย่างหมั่นเขี้ยว 

“พอเลยไอ้แมวขี้อ้อน  รู้ป่ะว่าตอนนี้เป็นแมวหัวเน่าแล้ว?”   แม่ว่า  เอ๊ะ....ผมได้แต่สงสัย  หันไปเลิกคิ้วถามพ่อ อีกฝ่ายก็ยักคิ้ว
ตอบกลับมายิ๊กๆ

“แบบว่า......คนมันมีน้ำยาอ่ะ ไอ้แมว   ฮ่าๆๆ”  พ่อหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างภาคภูมิใจ   ส่วนผมตาโตด้วยความแปลกใจ

“เห้ย....จริงเหรอพ่อ  โหถ้าไม่บอกนี่ผมนึกว่าแม่ลงพุงซะอีกนะเนี่ย  แล้วน้องผมเป็นผู้หญิงผู้ชายอ่ะแม่...อูยย”  ผมหันไป
ถามอย่างสนใจ

พร้อมกับลูบแขนตัวเองป้อยๆ เพราะโดนแม่ฟาดเข้าให้

“ผู้ชายลูก...  รอเลี้ยงน้องแล้วกัน  ฮ่าๆ  ”   แม่ว่ายิ้มๆ  ส่วนผม ซบหน้าลงกับท้องฟังเสียงน้อง คร็อกๆ  ซึ่งไม่อาจสื่อความหมาย
ได้

ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าน้องพูดอะไร เอ๊ะ หรือน้องผมเป็นเอเลี่ยน  พ่อเดินมาผลักหัวผมออก ก่อนหัวเราะร่า   แล้วหันมาประคองแม่
แทน

ส่วนผมก็ยู่หน้าใส่ด้วยความหมั่นไส้  ที่พ่อเริ่มออกอาการหวงแม่และน้องอย่างออกหน้าออกตา  อะโด่ผมก็รักน้องเหอะ

“ชิ่วๆ  ไอ้หมาหัวเน่า  ไปไกลๆเลย ฮ่าๆๆ”    ผมวิ่งอ้อมพ่อไปอีกด้าน เพื่อประคอง แม่เข้าบ้านด้วยกัน ไม่ได้ๆ งานนี้ต้องเรียกร้อง
ความสนใจ

จากแม่ไว้ก่อน เดี๋ยวแม่ไม่รักผม  ฮ่าๆๆ

“เอ้าๆๆ  อะไรกันเนี่ย  ชั้นท้องนะจ๊ะไม่ได้พิการ  ปล่อย  ปล่อยเลย ทั้งพ่อทั้งลูกน่ะแนะ  ชั้นจะเดินเองน่ารำคาญจริงๆ ”  แม่ว่า

พร้อมผลักผมกับพ่อให้ออกห่าง  ก่อนจะเดินตัวปลิว หนีเข้าบ้านไปเหลือแต่หนุ่มๆ สามคนที่มองหน้ากัน งงๆ


“เพราะแกแหล่ะ  พ่อเป็นหมาเน่าด้วยเลย”   พ่อว่าขำ ๆ ก่อนจะโอบแขนมากอดที่ตัวผม  มืออีกข้างขยี้หัวอย่างหมั่นเขี้ยว

“โห...  พ่ออ่ะ  หมดหล่อกันเลย”  ผมว่าหัวเราะเบาๆ โอบเอวพ่อแล้วเดินตามกันเข้าบ้าน  ส่วนภาคที่มองผมกับพ่อแล้วส่ายหน้า
ขำๆ

 หอบหิ้วกระเป๋าที่เป็นของตัวเองกับผม   เดินเข้าบ้านตามมาด้วย   ดีป่ะหล่ะแฟนผม   

.

.

.

หลังจากนัวเนียกับพ่อและแม่จนเป็นที่พอใจแล้ว  ผมกับภาคก็เดินขึ้นมาบนห้อง โดยภาคยังอาสาเอากระเป๋ามาเก็บให้ถึงที่ 


พอปิดประตูได้ภาคดึงผมไปกอดและหอมแก้มเบาๆ   อีกมือลูบหัวอย่างเอ็นดู  ผมก็ยิ้มรับ และหอมแก้มอีกฝ่ายตอบ

“เดี๋ยวภาคกลับบ้านก่อนนะ  ...เย็นๆ จะมาหา พ่อกับแม่ภาคคงกลับมาเย็นๆ เหมือนกัน”   ภาคว่าพร้อมคว้ากระเป๋าตัวเองมาไว้ใน
มือ

“ไม่ต้องมาหรอก  ...เดี๋ยวแพนไปหาเองดีกว่า คิดถึงน้าณีกับน้านพด้วย   แพนยังไม่ได้ไปสวัสดีเลย”  ผมหันไปบอกภาค อีก
ฝ่ายก็ยิ้ม

“ทำไมครับจะไปฝากตัวเป็นลูกสะใภ้หรือไง  หึหึ”   รอยยิ้มมุมปากอันมีเสน่ห์  แต่ผมว่าภาคมักจะใช้มันเสียจนสิ้นเปลืองกับผม
เสมอ

คนอะไร....มาทำให้คนอื่นละลายแล้วละลายอีกอยู่ได้   แต่ผมก็เริ่มมีภูมิต้านทานแล้วนะ  ผมยกยิ้มตอบแล้วส่ายหน้าแบบหน่ายๆ

“ปากดี   กล้าบอกรึเปล่าหล่ะ  ว่าแพนเป็นอะไร”   ผมยักคิ้วกวนๆ  อีกฝ่ายยิ้มกริ่ม หัวเราะชอบใจ

“กล้า”   ภาคตอบมาแบบไม่สะทกสะท้าน    สายตาจริงจังยิ่งกว่าครั้งไหน แต่กลับกลายเป็นผมที่สะท้าน... ผมทราบดีว่าภาคกล้า

และพร้อมที่จะเผชิญหน้า ที่จะบอกเรื่องของเรากับผู้ใหญ่  ไม่ใช่ไม่อยากบอกให้ใครรับรู้เรื่องของเราหรอกนะครับ

แต่ผมไม่อยากให้ผู้ใหญ่ที่ผมรักทั้งสี่คนต้องเสียใจ  ผิดหวังในตัวเราทั้งคู่  และที่สำคัญผมกลัว.....กลัวจะโดนแยกเราทั้งคู่ออก
จากกัน

เพราะยังไงเสียเราก็ยังเด็กกันทั้งคู่  ต่อให้พูดออกไป.... คำว่าเด็ก.....จะต้องถูกนำมาใช้ตัดสินความรู้สึกของเราแน่นอน

ฉะนั้น....ผมจะให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์  รอจนกว่าเราจะเป็นผู้ใหญ่ ถึงตอนนั้น.....คงไม่มีข้อห้ามข้อไหนที่จะมาทำให้เราห่างกัน
ได้

ผมจะใช้เหตุผลทุกๆ อย่าง  ว่าผมได้พิสูจน์  ได้ผ่านเวลา  และได้ทบทวน  ได้ลองเลือกเส้นทางนี้  จนแน่แก่ใจ....ว่าเรารักกัน   
แน่นอน

เพื่อจะได้เดินไปข้างหน้า....   เพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน......ตลอดไป   

ผมเดินเข้าไปกอดอีกฝ่ายแน่นๆ  เพื่อให้ภาคได้สัมผัสความอบอุ่นและความจริงใจจากใจผม

“รอก่อนนะภาค.......รอจนกว่าจะถึงเวลาของเรา  ถึงเวลานั้น....แพนจะร่วมยืนอยู่ข้างๆ ภาคเอง แค่รอ.....รอจนกว่าจะเป็น
ผู้ใหญ่   

ภาครอได้ไหม.... ถึงตอนนั้น.....เราจะยืนยันความรักของเราว่ามั่นคงแค่ไหน  แพนเชื่อว่าพ่อกับแม่  น้านีและน้านพต้องเข้าใจ”

ผมมองเข้าไปในตาของอีกฝ่าย  ซึ่งกำลังจดจ้องเข้ามาในดวงตาผมเช่นกัน ราวกับกำลังความเชื่อมั่น  ในสิ่งที่ผมบอกได้

บอกออกไปด้วยแววตาทั้งสองคู่นี้  ภาคดึงผมเข้าไปกอดแน่นๆ  กดจูบที่หัวทุย ก่อนเสียงตอบรับที่แสนแผ่ว

แต่ผมก็รับรู้ได้ว่ามันหนักแน่นแค่ไหน ...   หนักแน่นพอ......ที่ทั้งชีวิตผมจะฝากชีวิตไว้.....    ก็เท่านั้นเอง

“ครับ....ภาคจะรอ”  จากนั้นเราก็ต่างแยกย้ายกันไปนอนพักผ่อน  จะให้ตัวติดกันแบบที่หอคงไม่ไหว  พ่อกับแม่คงจับได้กันพอดี

ผมทิ้งตัวลงบนเตียงรู้สึกเหนื่อยกับการเดินทางจนอยากจะพักผ่อน  ค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง .... ในหัวกำลังคิดถึงเรื่องราวต่างๆ

ที่วนเข้ามาในสมองราวกับกำลังดูหนัง ปรากฎภาพสดใสในวัยต่างๆ กัน ตั้งแต่เล็กจนโต  เคยมีไหม.....ที่เราต้องห่างกัน

เคยมีไหม......ที่ในหัวใจ......ไม่จะมีภาพใครอีกคน   ไม่เลย.......ทุกๆ ภาพในความทรงจำของผมมันย้ำชัด   ชัดเจนเหลือเกิน

ว่าในทุกๆที่ ของมโนสำนึก  ผม....มีภาคอยู่ในนั้นเสมอ  หวนนึกถึงวันวานเหตุการณ์ที่ทำให้ภาคมาอยู่ตรงนี้ 

ทำให้เราได้ใกล้ชิดกันมาขนาดนื้  มันเพราะอะไรกันนะ.......  ถ้าไม่ใช่เพราะปอนด์  น้องชายที่ผม.....คิดถึงเหลือเกิน

“ขอบคุณนะปอนด์......ที่ทำให้แพนได้เจอกับคนดีๆ  คนที่รักแพนจริงๆ”   ผมพึมพำแผ่วเบา  ความคิดถึง...อุ่นซ่าน

ราวกับว่าปอนด์กำลังรับรู้  น่าแปลก.....ไม่ว่าเนิ่นนานสักแค่ไหน  ผมกับรู้สึกได้ว่า.....ทุกๆ ที่ที่มีผม 

ปอนด์เองก็ยังคอยจ้องมองอยู่เสมอ   น้องหมาสี่ขาปุกปุย.....  รักแรกที่บริสุทธิ์..ความรักที่มันก้าวข้ามระหว่างคนกับสัตว์เลี้ยง

ผมรู้สึกได้ทุกครั้งว่าปอนด์คือ  “น้องชาย”  ตัวเล็กๆ น่ารัก  จะดีแค่ไหนน๊า  ถ้าวันนี้ปอนด์ยังอยู่  ปอนด์คงจะโตเสียจน

ผมอุ้มไม่ไหว  ....  แต่จะกลายเป็นผมที่จะขี่หลังปอนด์แทน  อ้าว!ลืมซะได้  ปอนด์เป็นแค่ลูกหมาพันธุ์ปอมเมอเรเนี่ยนเท่านั้น

คงจะต้องตัวเล็กตลอดไปสินะ  ภาพที่น้องหยอกล้อ..... เลียหน้า  เลียปาก  เลียขา  ทุกๆ อย่าง  เสียงเล็กที่เห่ายามผมกลับ

“ปอนด์.....   คิดถึงนายจริงๆ ”   

[Naenprin]

ถ้าเรื่องราวเปิดเผขจะเป็นยังไงนะ อยากให้ผ่านไปได้ด้วยดีจังเลย อย่ามีอะไรเลยนะ สงสารอ่ะ

[Mclvblue]

อย่าหาอะไรไปแก้แค้นสามีเลยหนู ดูทรงแล้วไม่วายเสียตัวหลอก !!! 
ส่วนน้องชาย (ในท้อง!!) คงไม่แคล้มเป็นปอนด์หลอกมั้ง ???
รออ่านตอนต่อไปจ้า   

[CarToonMiZa]

อุ้ยคุณแม่มีน้องขอให้เป็นปอนด์
มาเกิดจะได้ทดแทนที่นู๋แพนต้อง
ไปอยู่กับพี่ภาค

[maru]

ปอนด์คงดีใจที่แพนมีความสุข

[Nus@nT@R@]

น้องของแพนคงจะน่ารักเหมือนแพนเนอะ

[Tassanee]

ผมนั่งรออยู่สักพักว่าจะไปตาม สายตาก็มองลอดไปทางประตูด้านข้างตัวบ้านที่กำลังเปิดอ้าออก มันถูกทำไว้เป็นพิเศษ

จากแบบบ้านที่ตกลงจะสร้าง  เพื่อเชื่อมต่อไปยังรั้วบ้านที่ไม่ได้มีประตูกลั้นกลางระหว่างบ้านสองหลัง ทำให้คนในบ้าน

สามารถเดินทะลุเข้าออกบริเวณบ้านของอีกฝ่ายได้ตามต้องการ  ผมไม่รู้ว่าพ่อแม่ของผมกับแพนสนิทกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่

ไม่มีใครเคยถามไม่ว่าผมหรือแพน รู้แต่เพียงว่าเนิ่นนาน  นานถึงขนาดที่ว่าผมเกิดมาก็แทบจะกลายเป็นเด็กที่มีสองบ้าน

แถมยังมีพ่อกับแม่อีกสี่คน ทุกคนในบ้านถึงได้ทั้งผูกพันธ์กันเกินกว่าคำว่า “เพื่อนบ้าน” ธรรมดา  มันแน่นแฟ้นกันเสียจน

จะเรียกว่า “ญาติ”  ต่างสายเลือดได้รึเปล่า  เพราะเราก็ต่างเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันเสมอมาทั้งชีวิต

ผมกำลังเหลือบมองไอ้ตัวเล็กที่กำลังเดินมาที่บ้านพอดี  วางหนังสืออ่านเล่นลงก่อนจะมองอีกฝ่ายที่ยังไม่รู้ตัวเสียทีว่าถูกมองอยู่

แทนที่จะเดินเปิดประตูรั้วแล้วมาหาผม  แต่ผมกลับพบว่าอีกฝ่ายเดินเลาะตามริมรั้วไปด้านหลังบ้านตัวเองเสียอย่างนั้น

สร้างความสงสัยให้กับผมจนถึงกับต้องมุ่นหัวคิ้ว  วางหนังสือลงแล้วลุกตามไปดูว่าอีกฝ่ายจะไปไหน

หรือมีใครมาแอบล่อลวงเมียผมไปทำมิดีมิร้าย    ผมเดินตามอีกฝ่ายไปเงียบๆ  ซึ่งเจ้าตัวก็รู้หน้าที่เป็นอย่างดี

คือเดินไปข้างหน้าด้วยความมุ่งมั่น  ไม่มีสักครั้งที่แพน...จะหันกลับหลังมาสังเกตุสังกาคนที่เดินตามหลังต้อยๆ  อย่างผม

 จะว่าทำตัวเป็นสายลับก็ไม่เชิงเพราะผมก็เดินของผมเฉย ๆ  โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเองก็เท่านั้น  ยิ่งเดินก็ยิ่งทำให้รู้ว่าน้องจะไป
ไหน

ต้นแก้วสูงใหญ่ส่งกลิ่นหอมหวนของดอกแก้วที่บานสะพรั่งไปทั่วทั้งต้น  ขาเรียวเล็กค่อยๆ เดินช้าลง จนหยุดอยู่ตรงหน้าต้น

น้องค่อยๆ ย่อตัวลง สายตาเพ่งลงไปที่จุดเดียว .....  หลุมฝังปอนด์

สิบกว่าปีแล้วสินะ  .....  เนิ่นนานขนาดนั้น......  ก็ไม่เคยลืมเลือนจากใจของน้องเลย ความทรงจำเก่าๆ คงหวานหอมสำหรับน้อง

การเสียปอนด์ ซึ่งเปรียบเสมือนน้องชายคนเล็กไปคงยากจะลืมเลือน  รู้สึกเจ็บแปลบนิดๆ ที่อก  ไม่ใช่อิจฉา ริษยาแต่ประการใด

แต่เป็นเพราะผมเสียใจ......  ที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้สมาชิกตัวน้อยของครอบครัวจากไป เป็นเหตุที่ทำให้คนตรงหน้า

เจ็บปวดมากมายในวันนั้น   ผมยังได้ดี ทั้งสีหน้าและแววตา  ริมฝีปากอวบอูมถูกเม้มเน่น แก้มยุ้ยน่ากดจมูกสูดดมโป่งพองออก

จากการพยายามแสดงสีหน้าเจ็บปวดแบบเด็ก ๆ นัยตากลมโตแดงก่ำเรื่อไปด้วยน้ำตา  ร่องรอยแห่งความเจ็บปวด

ที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้า ที่แลดูจะฝังรากลึกไปในหัวใจของผมจนถึงทุกวันนี้  เหมือนถูกจองจำด้วยความรู้สึกผิด

แม้จะเคยลางเลือนไปบ้าง แต่ไม่เคยจางหาย  ตอนนี้มัน ค่อยๆ ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาตอกย้ำความทรงจำอันเก่า

เพราะคนตรงหน้า.....ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็พร้อมจะกลับมาตรงนี้ กลับมาหาน้องชายคนสุดท้องที่ผมทำให้จากไป   

ถึงจะเสียใจมาก   หากแต่...  อีกใจก็นึกขอบคุณเหตุการณ์ทั้งหลาย  ถ้าไม่มีวันนั้น.....ผมกับน้องจะเดินมาถึงวันนี้ไหมนะ. 
ผมไม่เห็นว่าแพนทำสีหน้าแบบไหน  ...  รู้แต่แค่ว่าผมต้องเข้มแข็ง   ...คอยปลอบโยนและปลอบใจคนตรงหน้า

น้องทรุดตัวลงนั่ง  หัวเข่าสองข้างค้ำลงที่พื้นดินเพื่อพยุงตัว มือเรียวยื่นไปลูบไล้พื้นดินที่วางตรงหน้า ดอกแก้วหลายช่อ

ล่วงลงมาทับถมเป็นหย่อม  ส่งกลิ่นหอมรัญจวนใจ ผมยืนมองภาพนั้น  ได้ยินเสียงแผ่วเบา...จากปากอีกฝ่าย

“ปอนด์.....  คิดถึงนะ”   สิ่งที่ผมสัมผัสได้ไม่ได้มีความโศกเศร้าเสียใจปนอยู่ในน้ำเสียงนั่น  มันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

อีกหน่อย  มือของแพนยังลูบไล้อยู่บริเวณกองดินเช่นนั้น

“เสียดายเน๊าะ...ที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน  แพนยังไม่ได้ขอบใจปอนด์เลย ขอบคุณที่ดูแลแพนมาตลอดจนถึงทุกวันนี้

ขอบคุณที่มอบของขวัญที่ดีที่สุดให้กับแพน  ขอบคุณที่มอบ  “ภาค” ให้มา ขอบคุณจริงๆ นะ  แพนอยากบอกว่า

ตอนนี้แพนมีความสุขมาก   มีความสุขมากเหลือเกิน  มันล้นจนเต็มหัวใจแพนเลย  ถึงแพนจะกลัวว่าวันข้างหน้า

มันจะยังคงเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า  แต่ภาคก็พิสูจน์แล้วกับอะไรหลายๆ อย่าง  แพนอยากให้ปอนด์มีความสุขบ้าง

อยากให้ปอนด์สัมผัสความสุขแบบที่แพนได้  อยากให้ปอนด์ได้รับความรักเหมือนๆ กับแพน  เลิกห่วงแพนเถอะนะปอนด์

ไปเกิดได้แล้ว  ไปมีความสุขของตัวเอง  อย่าให้แพนต้องเป็นภาระปอนด์อีกเลย  แพนสัญญาว่าแพนจะมีความสุขให้มากๆ

จะดูแลตัวเองให้ดี  และที่สำคัญแพนจะรักษาความรักครั้งนี้ไว้เป็นอย่างดี  ปอนด์ก็ต้องสัญญานะว่าปอนด์จะมีความสุขมากๆ

ให้เหมือนกับแพน  แพนรักปอนด์นะ  ......น้องชายของแพน”  น้องหยิบช่อดอกแก้วจุมพิศบางเบา ก่อนจะวางมันลงที่พื้น
“ไปเกิดนะเชื่อแพน”  อีกฝ่ายยิ้มสดใจ  นั่งมองพื้นดินอยู่อย่างนั้น ขนาดผมที่เดิมเข้ามาใกล้ขนาดนี้น้องยังไม่รู้สึกตัว

ผมแตะมือที่ไหล่ของอีกฝ่าย  น้องเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมด้วยรอยยิ้มสดใสแบบเดิม ไม่มีแววตาเศร้าสร้อยอีกต่อไป

“แพน...”  เหมือนคำพูดมันถูกกลืนหายไปในลำคอ  ไม่รู้ตอนนี้ผมทำหน้ายังไง รู้แต่ว่าอีกฝ่ายส่ายหน้ายิ้มๆ

“เลิกคิดได้แล้ว...  แพนแค่มาลาน้อง   แพนอยากให้ปอนด์ปล่อยวางแล้วไปเกิดเสียที  ไม่อยากให้ห่วงแพนอีกแล้ว

เพราะว่าแพน......”  อีกฝ่ายเงยหน้ามาสบตาผมเล็กน้อย  ก่อนจะบ่ายเบียงจ้องมองพื้นดินแทน

“........”    ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย  เป็นคำถามทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่เห็นนั่นแหล่ะ แต่ช่วยไม่ได้นี่นามันเป็น ปฏิกิริยาอัตโนมัติ

“เพราะว่าแพนมีภาคดูแลอยู่แล้วทั้งคนยังไงหล่ะ”  เสียงงุงงิ้งแผ่วเบา  แต่ราวกับน้ำทิพย์ที่เข้ามาชะโลมหัวใจเหี่ยวเฉาใกล้ตาย

ให้พื้นคืนชีวิต  ความรู้สึกผิด..... ความรู้สึกเจ็บ  ที่ฝังรากลึกมาเป็นสิบปี  ค่อยๆ เจือจางลงอย่างไม่น่าเชื่อ ริมฝีปากผมยิ้มกว้าง

ดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่นๆ ความรู้สึกมากมายวิ่งพล่านอยู่ในหัวใจ  พร้อมๆกับคำพูดอีกนับหมื่นนับพัน  แต่ผมกลับกลั่น

มันออกได้เพียงคำๆ เดียว 
“ขอบคุณ”    น้องกอดตอบแน่น.....

“แพนมากกว่าที่ต้องขอบคุณ   ขอบคุณนะที่ดูแลแพนมาตลอด”  ผมรู้ดีใจและมีความสุขจนหุบยิ้มแทบไม่ได้ สิ่งที่พยายามมา

ตลอดไม่ได้ไร้ค่า  หากแต่.....มันมีความหมายเสมอ   ในคนที่ตั้งใจจะมองเห็น  ไม่ใช่แค่ผ่านเลย

“อืออ   ขอทั้งชีวิตเลยนะ.........ที่จะได้รับสิทธิ์ดูแลแพน”  ผมกดจูบเบาๆที่กระหม่อม  ได้ยินเสียงงุ้งงิ้งตอบกลับมา

“พูดแล้ว...ห้ามคืนคำหล่ะ”    พูดเสร็จ น้องก็ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดผม หูแดงๆ ที่เล็ดลอดออกมา จะเดาได้ไหมว่าอีกฝ่าย

กำลังเขินจนหน้าแดงสักแค่ไหนแล้ว   ความรู้สึกหนึ่งก่อตัวขึ้นในใจ........อยากจูบ  แต่มันคงประเจิดประเจ้อเกินไป

แต่ความรู้สึกตอนนี้บอกได้เลยว่า  “ไม่ไหวแล้ว”  ผมเงยหน้าขึ้นมองไปที่ตัวบ้านของเราทั้งสองคน ไม่ปรากฎผู้ใดที่เดิน

เพ่นพ่าน หรือขัดหูขัดตาผมสักคน  อากาศยามพลบค่ำ ผมดึงน้องไปหลังต้นแก้ว ค่อยโน้มตัวลงไป ทาบทับริมฝีปาก

ตัวเองลงริมฝีปากบางเรื่อ   ค่อยๆ บดชิม  ไล้เลีย สอดลิ้นชิมความหวาน  เพียงครู่ก็ผละออก

“รักแพนนะครับ.....รักแพนจริงๆ” ผมกระซิบเสียงพร่า  บอกแล้วใช่ไหมถ้าไม่ได้บอกความรักมันคงจุกอก
“ครับรู้แล้ว...  แพนก็รักภาคนะ  รักมาก   มากเสียจนชีวิตนี้คงรักใครไม่ได้อีกแล้ว” น้องหันมาตอบผม  เขย่งปลายเท้า

ขึ้นจุ๊บปากผมเบาๆ  ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กัน  ความสุขที่ฟุ้งกระจายไปทั่วนี่จะมีใครแอบอิจฉาผมหรือเปล่านะ

“ป่ะครับ  ไปบ้านภาคได้แล้ว” 

“อืม”   ค่อยๆ กอบกุมมือเรียวเล็ก  สอดปลายนิ้วเพื่อประสานมือเข้าหากัน  ก่อนจะกอบกุมไว้แน่นๆ  จูงมือกันเดินไป

ยังบ้านที่เปิดไฟสว่างรออยู่

[hembetaro]

 
อู๊ยรีบมาต่อตอนต่อไปด่วนที่สุดเลยฮับ
ทำอย่างนี้มันค้างมากมาย
 

[Nus@nT@R@]

คราวนี้ปอนด์คงหมดห่วงจริงๆ ^^

[Tassanee]

ใจเย็นๆ ค่ะ   ......  ช่วงนี้  ยังไม่มีเลือดสาดนะคะ  เพราะ เลือดสาดกันหลายตอนแล้ว  ฮ่าะะ

[ormn]

  แพนน่ารัก

[Naenprin]

 

โอ้ย หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

ขออย่าให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยนะ

[kitty08]

  น่ารักทั้งคู่เลยน่ะ เราว่าปอนด์ต้องไปเกิดใหม่เป็นน้องแน่ ๆ เลยน่ะ  ตอนนี้แพนกลับมาอยู่ไทยแล้วเร๊อะ 

[heroza]

หวานกันได้อีก.............. น่ารักมากมาย

[CarToonMiZa]

หวานมากกกกกกกก

[Tassanee]

ขอโทษนะคะไปต่างจังหวัดมา  จะแต่งก็ไม่ได้ เพราะอยู่กับครอบครัว  อิอิอิ

รออีกนิดนะคะ

[Tassanee]

“สวัสดีครับพ่อแม่/ สวัสดีครับน้าณีน้านพ”  ผมกับแพนปล่อยมือที่จับกุมกันออก แล้วหันไปยกมือไหว้พ่อกับแม่เสร็จ

ก็เป็นแม่ผมที่ถลาเข้ามาหวานคนโปรด แล้วดึงไปกอดหอมแก้มซ้ายทีขวาทีด้วยแรงคิดถึง

“ไหว้พระเถอะลูก หนูเป็นยังไงบ้างหืมสบายดีมั้ยครับ  นี่เราโตขึ้นอีกนิดแล้วนี่นา ดูสิขาวขึ้นอีกแล้ว ตัวก็ผ๊อมผอม

คิดถึงหนูจริงๆ เลยลูก เมื่อไหร่จะเรียนจบกลับมาไทยหล่ะน้าคิดถึง”  แม่ผมร่ายยาวด้วยความคิดถึง  พูดจบก็ลูบตัวลูบหัวอีกฝ่าย
ไม่หยุด  น้องยิ้มกว้างกอดตอบแม่ผมอย่างเอาใจ พ่อก็เอาแต่มองแล้วยิ้มๆ ตามเคย 

“สบายดีครับ แพนอยู่ที่โน่นคุณป้าก็ดูแลและรักแพนเหมือนกับลูกคนหนึ่งเลยครับน้าณี  เสียแต่ก็เหงามากๆ นี่แหล่ะครับ

แพนอยากกลับไทยใจจะขาดก็ติดเรื่องเรียน อีกปีกว่าๆ ก็จบเกรด 15 แล้วครับ ยังไม่รู้เลยว่าจะต่อที่โน่นให้จบไฮสคูล

เลยรึเปล่า  หรือว่าจะกลับมาต่อที่ไทยดี  แต่แพนกลัวว่าหลักสูตรมันจะไม่ต่อเนื่องน่ะครับ ไม่แน่อาจจะต่อที่โน่น แล้วค่อย
มาสอบเข้ามหาลัยในไทย”  น้องหันไปตอบแม่  ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มอย่างเอ็นดู ก้มลงหอมแก้มแพนอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะยอม


ปล่อยตัวน้องออกมา  มันเป็นภาพที่น่าประทับใจ  แต่กลายเป็นผมที่แอบเสตามองไปทางอื่นเพื่อทำใจ ...ไม่ใช่ว่าอิจฉาแม่

แต่เป็นเพราะคำตอบของแพนต่างหาก  ผมเองก็คิดไว้อยู่ว่า....น้องคงจะเรียนต่อที่โน่นน่ะแหล่ะ  แต่ก็แอบเสียใจนิดๆ ไม่ได้

ผมอยากให้น้องกลับมาเร็วๆ มาอยู่ใกล้ๆ กัน อยากกอด อยากหอม  อยากเป็นเจ้าของ อยากใช้ชีวิตร่วมกันอย่างทุกวันนี้

แม้เราจะยังเปิดเผยกับครอบครัวตัวเองไม่ได้  แต่เราก็มีสังคมคนรอบข้างที่รับรู้ และผมก็สามารถแสดงความรักได้อย่างเปิดเผย

พอมาได้ยินว่าอีกฝ่าย....ตั้งใจจะไปแน่ๆ  มันเลยทำให้อดน้อยใจไม่ได้  ว่าอีกฝ่าย...คงไม่ได้คิดเหมือนผม

กำลังมองออกไปข้างนอกเพลิน ก็สะดุ้งนิด ๆ ที่อีกฝ่ายกระตุกมือผมซึ่งมากอบกุมกันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พร้อมเรียกเบาๆ

“ภาค...คิดอะไรอยู่  ไปกินข้าวกันป่ะ?”   น้องหันมามองด้วยสายตาเป็นกังวล แพนคงรู้แหล่ะว่าผมเป็นอะไร ...ช่วยไม่ได้

ความรู้สึกของผมเรื่องแพน.....  มันห้ามไม่อยู่  ซ่อนก็ไม่ไหวจริงๆ  คงเป็นเรื่องเดียว นอกเสียจากเรื่องพ่อกับแม่แล้ว 

เรื่องของแพนมีอิทธิพลกับหัวใจผม...   ถึงปิดเท่าไหร่ก็ไม่มิด  ผมยกริมฝีปากยิ้มน้อยๆ พอให้อีกฝ่ายเบาใจ ก่อนจะหันมอง

รอบตัว ก็ไม่เห็นพ่อกับแม่อยู่ข้างๆ เราแล้ว

“พ่อกับแม่หล่ะ?”  ผมหันมาถามด้วยความสงสัย  แพนเอาแต่หัวเราะขำ แล้วส่ายหน้าน้อยๆ

“น้าณีกับน้านพอ่ะ เดินไปนู่นแล้ว  ภาคน่ะแหล่ะมัวแต่เหม่อ ป่ะกินข้าวกัน?” น้องพยักหน้าเบา ผมก็อมยิ้มเขินๆ เออ มัวแต่เหม่อ

“ครับ ป่ะไปกินกัน”   เราเดินจูงมือกันเล็กน้อย พอจะเข้าสู่ตัวบ้านมือของเราก็ผละออกจากกันโดยปริยาย

วันนี้มาทานข้าวบ้านแพนลุงจีกับป้าอร ทำกับข้าวไว้หลายอย่าง ทั้งของชอบของผม และของชอบของแพน

ละลานตาเต็มโต๊ะไปหมด ทุกคนยิ้มและคุยกันอย่างออกอรรถรส  แน่นอนว่าศูนย์รวมของความสนใจอยู่ที่ “แพน”

เทวดาตัวน้อยที่ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ พูดคุยเจื้อยแจ้ว จนผมเองก็เผลอมองเพลิน  เรื่องต่างๆ ถูกซักถาม และบอกเล่า

จากปากไอ้ตัวเล็ก  โดยมีผู้ใหญ่ทั้งสองบ้านสอบถามไม่ขาดปาก  ทั้งเรื่องที่ผมรู้แล้ว  ทั้งเรื่องที่ผมไม่ได้เอ่ยปากถาม

เรื่องตลก เรื่องเปิ่น เรื่องความเหงา การปรับตัว  ทุกๆ อย่างถูกถ่ายทอดออกมาผ่านมื้ออาหารมื้อเย็น

ทำให้ผมรู้ว่า ป้าของแพนรักแพนมากขนาดไหน  ....  รักมาก  จนผมนึกกลัว  กลัวว่าอีกฝ่ายจะรั้งน้องไว้ด้วยวิธีต่างๆ

ป้าของแพนไม่มีลูก  มีแค่หลานชาย ...... แค่คิดถึงมัน   ผมก็รู้สึกโมโหจนไม่อยากจะคิดถึง หน้ามันจะโผล่มาทุกครั้ง

ที่ผมออน คุยกับแพนในห้องนอน  มันชอบยกยิ้มมีเลศนัย ...ให้กับผม แต่ถ้าน้องหันไป รอยยิ้มจะถูกเปลี่ยนเป็นยิ้มพิมพ์ใจ

ใสซื่อ   มือของมันชอบโอบไหล่น้อง  ขยี้หัว  ถึงเนื้อถึงตัว...ซึ่งผมหวง   หวงมาก  ...  เคยบอกอีกฝ่ายเท่าไหร่

น้องก็หาว่าผมคิดมาก....  ไอ้ห่านั่นมีแฟนแล้วเป็นผู้หญิง   สวยมาก แล้วที่มาคอยเกาะแกะน้องอย่างนี้หล่ะ  เพื่ออะไร

“อ้อ...ลูกชอบที่นั่นหรือเปล่า”  อยู่บทสนทนาก็เปลี่ยนไปเป็นของป้าอรที่ถามขึ้นมากะทันหัน จนทุกคนหันไปมอง

“ครับ...ก็ดี เพราะป้าใจดีกับผมมาก”  น้องยิ้มรับ อย่างหน้าชื่นตาบาน  แต่กลับเป็นที่รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกยังไงไม่รู้

“ป้า...เปรยกับแม่มาหลายทีแล้ว ว่าอยากได้เราเป็นลูกบุญธรรม  แพนจะว่าไงลูก?”  ผมหันขวัญไปมองทันที
เพราะถ้าน้องตกลงก็แปล น้องจะไม่ได้กลับมาอยู่ที่นี่ และคงต้องใช้ชีวิตอยู่ที่โน่น  แน่นอน..ความรักของเรา 

มันคงเป็นไปไม่ได้  ผมจุกจนหายใจแทบไม่ออก  ได้แต่จ้องมองอีกฝ่ายสายตาเว้าวอน มันเหมือนผมกำลังรอฟังคำตัดสิน

ว่าความรักของผมจะเดินต่อ  หรือสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้  น้องมองมาที่ผมเล็กน้อย ก็จะเบี่ยงสายตาจ้องมองบนพื้น

แล้วค่อยช้อนมันกลับขึ้นมาสบตา ป้าอรกับลุงจี  ไอ้ตัวเล็กยืนขึ้นเดินเข้าไปกอดป้าอรไว้แน่น ซุกหน้าลงบนไหล่

“แม่ไม่รักแพนแล้วเหรอฮะ  ไม่อยากให้แพนกลับมาที่นี่แล้วเหรอ?”  เสียงเว้าวอนอย่างน่าสงสาร ผมอยากดึงน้องเข้ามากอด

แต่ก็ทำได้แค่มองอยู่ตรงนี้  มันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องก้าวก่าย....อย่างน้อยก็ตอนนี้

“รักสิลูก...พูดอะไรอย่างนั้นน้องแพน  เพราะแม่รักหนู แม่ถึงได้ถามหนู  ถ้าหนูชอบที่นั่นแล้วมีโอกาสก้าวหน้า มีคนที่แม่ไว้ใจรัก
หนู ดูแลหนูอยู่ที่นั่น  แม่ก็ไม่ว่าอะไรถ้าเราอยากจะใช้ชีวิตที่นั่นเลย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าแม่ไม่ต้องการหนูเลยนะลูก

แม่รักแพน  อยากอยู่กับลูก  แต่แม่ก็ต้องเปิดโอกาสให้หนูได้เลือกทางเดิน และตัดสินใจด้วยตัวเอง ”   ป้าอรกอดแพนแน่นมาก

แล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปิ่มใจจะขาด  พลอยทำให้แม่ผมที่มองอยู่ ผู้ที่เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ด้วยกัน ว่าหวังดี
กับลูกของตัวเองมากเท่าไหร่นั้นถึงกับน้ำตาซึม โดยมีพ่อผมคอยปลอบเป็นระยะ  ผมเองก็เข้าใจ... แต่ก็เสียใจไปด้วย

จะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้.....  แต่ทั้งชีวิตนี้ผมไม่เคยมองใครเลยนอกจากแพน  ถ้าไม่มีน้อง...ผมก็ไม่รู้จะเดินหน้าต่อไปยังไงไหว

ที่อดทนอยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะผมยังหวัง...แค่อดทนรอให้เวลามันผ่านไป  เพื่อที่เราจะกลับมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน  จึงได้แต่

เม้มริมฝีปากแน่น  ใจสั่นๆ พูดไม่ถูกได้แต่มองภาพตรงหน้าที่พาผมปิ่มจะขาดใจตามไปด้วย

“แพนไม่ไปไหนหรอกครับแม่  ให้แพนอยู่ที่นี่นะฮะ อยู่กับพ่ออยู่กับแม่ ไหนจะน้าณี น้านพ แถมยังภาคอีก แพนขอนะฮะ

ขอให้ได้อยู่กับคนที่แพนรัก.”    ไอ้ตัวเล็กของผมโถมตัวกอดป้าอรแน่นมาก ผมเห็นน้ำตาที่เริ่มคลอหน่วยจากดวงตาคู่สวย
พร้อมกับหัวใจผมที่ชุ่มชื้นขึ้นอีกเป็นกอง  ราวกับยกภูเขาออกจากอก ลมหายใจที่แทบขาดกลับมาเป็นปกติ

อยากดึงน้องมากอด แต่ก็ทำได้เพียงส่งสายตาไปเท่านั้น  อีกฝ่ายยกยิ้มทั้งน้ำตาที่เริ่มห้ามไม่ไหว มองมาที่ผมด้วยสายตา

ที่ห่วงใย และปลอบใจอยู่ในที   มื้อนั้นจบด้วยความซาบซึ้ง .....  และความเศร้าของผม  ...ก็เพราะ



.

.

.

.
.


“เลิกร้องนะเด็กดี  คืนนี้......แม่จะนอนกอดน้องแพนให้ชุ่มปอดเลยลูก”   ห...เห้ย ! จบแบบนี้ได้ไงแล้วผมหล่ะ?

ผมได้แต่กู่ร้องอยู่ในใจ  ใบหน้าเริ่มซีดเผือด หลังจากวางแผนอะไรไว้มากมาย.......ดูท่า    จะล้มไม่เป็นท่า

“ครับ  แพนรักแม่นะ”  น้องหันไปตอบเสียงหวานแล้วหอมแก้มป้าอรโชว์ผมอีกแน่ะ   ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ 

“จ้า...  พ่อตัวดี”  ป้าอรหอมกลับ  ผมได้แต่เสตามองไปทางอื่นด้วยความเซ็ง  ๆๆๆๆ  เซ็งโว้ย

[Nus@nT@R@]

แหม,,,,คุณแม่ทำเค้าใจเสียนะ อิอิ
ส่วนอิตาภาค ,,,แผนคืนนี้ล้มไม่เป็นท่าเลยล่ะสิ 5555

[Naenprin]

 

อะไรมันจะเป็นดังที่ภาคคิดขนาดนั้น

แพนน่าจะตัดสินใจอยู่ที่เมืองนอกไปเลย

ปล่อยให้ภาคลงแดงไป