หัวข้อ: ♀ TOM (or) BOY ♂ :::::: P.15 ซื้อรวมเล่มได้ที่งานตลาดฟิค 22มีนา บูธ H2-3

[bangkeaw]

โอยยยยย น่ารักไปไหน
น่าอิจฉาที่สุด 

[fastation]

หวานเอาโล่จริงๆคู่นี้ คนอ่านอิจฉาคร้าบบบ
รออ่านตอนต่อไปจ้า

[bozang]

♀ TOM (or) BOY ♂
21

นิ้วมือที่จับปากกาลายการ์ตูนค่อยๆ คลายออก ตาคู่เรียวปรือลงด้วยความง่วงนอนเต็มที แต่ก่อนจะเข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา คนตัวเล็กก็ถูกมือปริศนาโยกมาทำร้ายร่างกาย  นิ้วมือขาวๆ นั้นบรรจงหยิกลงที่แก้มใสเข้าอย่างจัง ซ้ำยังส่งแววตาดุเข้าขู่ใส่อีกต่างหาก
คชาได้แต่ถ่างตาเรียนต่อไปทั้งๆ ที่อยากจะฟุบลงหลับตั้งแต่หลายนาทีก่อน เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเพราะมัวแต่อ่านการ์ตูนเลยอยู่ในอาการนี้ แต่ครั้นจะบอกเหตุผลก็ไม่กล้า เพราะคนให้ยืมการ์ตูนที่ว่าน่ะ คือคนเดียวกับที่คอยเตือนไม่ให้หลับ!
โดนว่าน่ะไม่เท่าไหร่ ที่กลัวจริงๆ คือกลัวไม่ได้ยืมนารูโตะมาอ่านต่างหาก! จริงๆ การ์ตูนเป็นของน้องเต๋อแท้ๆ แต่คนพี่นี่สิคอยบงการตลอด
ถ้าเช่าร้านตั้งเล่มละห้าบาทเชียว แถมร้านก็ไม่ได้ใกล้หอสักเท่าไหร่

“ตั้งใจเรียนสิ อีกสองอาทิตย์จะสอบแล้วไม่ใช่หรอ?”  เสียงทุ้มที่เอ่ยถามแม้จะฟังดูตำหนินิดหน่อยแต่แววตาคนถามกลับส่งความห่วงใยไม่ปกปิด

“อ้าว อีกสองอาทิตย์หรอ”  หากแต่คนฟังกลับไม่ได้สังเกต คชาทำหน้างงใส่ก่อนจะกลับมาเป็นสีหน้าเบลอๆ อย่างคนนอนไม่พอเช่นเดิมด้วยความที่ไม่คิดอะไร... สองอาทิตย์แล้วไงล่ะ อีกตั้งนานนี่นา

“นี่ไม่ได้ฟังที่อาจารย์พูดเลยใช่ไหมเนี่ย”  เต๋าทำหน้าหน่ายๆ ตาก็เหลือบมองสมุดโน้ตเล่มบางบนโต๊ะที่จดเล็กเชอร์ด้วยลายมือเป็ดเขี่ยเอาไว้  คิ้วหนาขมวดมองมันอย่างพิจารณา  “เดี๋ยวจดให้”  ว่าแล้วก็หยิบอุปกรณ์การเรียนของอีกคนไปโดยไม่ที่เจ้าตัวไม่ได้ร้องขอ  เจ้าเกมแองกรี้เบิร์ดที่ถูกหยิบขึ้นมาเล่นฆ่าเวลาจึงกลายเป็นหมันไปโดยปริยาย

“ตั้งใจฟังอาจารย์สอนล่ะ”  เต๋าพูดทิ้งท้ายโดยมีเสียงตอบรับเบาๆ ของอีกคนในลำคอ



มือหนากำปากกาตั้งใจจดเลกเชอร์มือเป็นระวิง ตาก็มองสไลด์หูก็ฟังเสียงบรรยายของอาจารย์ที่หน้าห้อง จนกระทั่งไหล่กว้างสัมผัสกับปลายผมเส้นบางของคนข้างๆ นั่นแหละจึงรู้สึก

คชาหลับตา ศีรษะโงนเงนจนกระทั่งมาเบียดไหล่ของอีกคน พอชนเข้าจังๆ ก็กระเด้งไปนั่นตัวตรงอย่างเดิมทั้งที่ตายังหลับสนิท  เต๋าเหลือบมองเจ้าชายน้อยที่นอนหลับสะลึมสะลือไม่รู้เรื่องรู้ราว... ลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความเป็นกังวล
อีกสองอาทิตย์คชาจะสอบกลางภาคแล้ว...

เช่นเดียวกัน... อีกสองอาทิตย์ นักศึกษาหลักสูตรนานาชาติอย่างเต๋าก็จะเปิดภาคเรียนจริงๆ หลังหมดคอร์สเรียนซัมเมอร์  และนั่นหมายถึงเต๋าไม่มีโอกาสมาตามกำกับดูแลอีกคนเหมือนอย่างตอนนี้อีกต่อไป

เต๋ายกมือหนาลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะจัดแจงให้ศีรษะฟุบลงบนแขนที่เจ้าตัววางไว้บนโต๊ะ

เฮ้อ...จะไหวไหมเนี่ย???







อาหารมื้อเที่ยงวันนี้คชาหลบมาที่โรงอาหารคณะรัฐศาสตร์กับเต๋าสองคน  คงเพราะวันนี้เลิกก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงเลยยอมเดินไกลมาถึงนี่  และยังไม่ไกลจากตึกเรียนของเต๋าในตอนบ่ายมากนัก

“อาทิตย์หน้าไม่มานั่งเรียนด้วยแล้วนะ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางมองหน้าอีกคนที่นิ่งเงียบไปถนัดหลังจากได้ยิน  “เรียนซัมเมอร์จบแล้วน่ะ พวกไอ้น้ำแข็งมันชวนไปเที่ยว”

“อ่าวหรอ”  คชาตอบกลับอีกฝ่าย มือซ้ายยังคีบตะเกียบหยิบลูกชิ้นในจาน

“ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ อาทิตย์หน้าหนสุดท้ายก่อนมิดเทอมแล้ว”

“รู้น่า สั่งยังกะเป็นแม่”  คชายู่หน้าก่อนจะเคี้ยวลูกชิ้นปลา ตาคู่ใสหลบลี้จากพิกัดสายตาของอีกคน  ไอ้การที่เต๋ามานั่งเรียนด้วย ตอนแรกเขาก็ไม่ได้ชอบหรอกนะ กลัวอาจารย์จับได้แล้วจะโดนว่า แล้วก็อายเพื่อนๆ อีก
แต่พอเจ้าตัวบอกจะไม่มานี่สิ มันกลับโหวงๆ ชอบกล

“แล้วไปเที่ยวที่ไหนอะ?”  คชาเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากคิดอะไรให้มากไปกว่านี้

“ไม่รู้พวกไอ้น้ำแข็งมันเหมือนกัน”  เต๋าตอบ  “อยากไปด้วยไหม?”

“หา...เอ่อ ไม่ดีมั้ง”  คำตอบนั้นทำเอาคนถามขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย  “จะสอบแล้วไง ต้องอ่านหนังสือสิ”
สาบานได้ว่านี่คือคำพูดของนายนนทนันท์ตัวจริงเสียงจริง... และนั่นทำเอาเต๋ายิ้มรับบางๆ  “ดีแล้ว...” เขาพูดแค่นั้นโดยหารู้ไม่ว่าที่จริงอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร
มันก็แค่เรื่องไม่สำคัญ...




- - -




ตั๋วหนังสองใบรอบวันศุกร์บ่ายเป็นการพักผ่อนครั้งสุดท้ายก่อนคชาจะเข้าสู่ช่วงสอบ ภาพยนตร์แนวซูเปอร์ฮีโร่ของโปรดคนตัวเล็กถูกเลือกมาสำหรับโอกาสนี้  เต๋าเห็นอีกคนนั่งมองจอภาพยนตร์ตาแทบไม่กะพริบก็อดยิ้มขำไม่ได้  ดูตาแวววับนั่นสิ ยังกับเด็กน้อยนั่งเฝ้าหน้าจอทีวีดูการ์ตูนตอนเช้าวันเสาร์

เขาว่ากันว่า ความเป็นเด็กมีอยู่ในตัวทุกๆ คน  สำหรับคชา...อาจจะมีเยอะหน่อยล่ะมั้ง

“โหยเต๋า โคตรสนุกเลยอะ อยากดูอีกรอบชะมัด”  ขนาดที่ว่าเดินออกจากโรงจนมาขึ้นแท็กซี่แล้วยังโม้ไม่เลิกนี่แหละ

“อืม... ก็ดี”

“ก็ดงก็ดีอะไร สนุกจะตาย”  คชาพูดสวนทันควัน  “ไว้ชวนพวกเฟรมมาดูดีกว่า”  คนพูดเอ่ยลอยๆ อย่างไม่ได้คิดอะไรนัก แต่คนฟังน่ะยิ่งกว่าคิด

“ทำไมต้องดูกับเฟรม?”

“อ้าว แล้วจะให้ดูกับใครล่ะ?”

เต๋าไม่ได้ตอบหากแต่นั่งนิ่งเผื่อว่าอีกคนจะเข้าใจเองเสียบ้าง แต่สุดท้ายก็ทนมองอีกคนทำหน้าเป็นหมาขี้สงสัยไม่ไหว เลยยกนิ้วมาชี้ที่ตัวเอง  “ดู กับ เต๋า”

เพียงเท่านั้นก็เรียกรอยยิ้มจากอีกฝ่ายได้ไม่น้อย... แม้ข้อสงสัยบางประการจะยังคงอยู่  “แต่วันนี้ดูไปแล้วนี่ จะดูอีกหรอ?”

“ก็แล้วใครล่ะอยากดูรอบสอง”

“ก็เราชอบหนิ”  คชาเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะยู่ปาก  “แต่เต๋าบอกแค่ ‘ก็ดี’ เอง”

“มันไม่เกี่ยวกับหนังเสมอไปหรอก”

ไม่ทันที่คนตัวเล็กได้พูดตอบอะไร รถแท็กซี่ก็มาจอดเลียบถนนทางเข้าตรอกบ้านเต๋าเสียแล้ว... ทั้งคู่ลงมาจากรถเดินมาไม่นานก็ถึงบ้านของเต๋า

แน่นอน... คชามานอนบ้านเต๋าทุกอาทิตย์จนเป็นกิจวัตรไปซะแล้ว

ไม่นานนัก ไฟบนห้องชั้นสี่ก็ถูกปิดลงพร้อมๆ กับการเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันของคนสองคน
คืนนี้เป็นคืนที่ดี...







   แสงตะวันยามเช้าที่ส่องแยงตาผ่านรอยต่อของผ้าม่านไม่มีผลใดๆ เมื่อคนตัวเล็กขยับใบหน้าหนี  คชายังคงซุกกอดเจ้าของห้องต่างหมอนข้างด้วยความเคยชิน ในยามไม่ได้สติ ใบหน้าหวานขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายราวกับจะยั่วเย้า โดยเฉพาะปลายจมูกรั้นที่ลากผ่านแก้มขาวสว่างของลูกชายคนโต

   เต๋าอมยิ้มน้อยๆ  มองดูเวลาจากนาฬิกาที่ฝาผนังก่อนจะยกมือลูบศีรษะคนตัวเล็กเบาๆ

   “ตื่นได้แล้ว”  เพิ่มระดับเสียงเพื่อปลุกคนขี้เซา  “ตื่นเร็ว อาบน้ำกินข้าวเสร็จจะได้มาอ่านสอบไง”

   “อ...อือ”  หากแต่ผลตอบรับมีเพียงตาคู่เรียวที่หรี่มองเขาก่อนจะขยับตัวหนีไม่สนใจ

   “ชา... อย่าว่ายากสิ”  กดเสียงดุแต่ที่ทำเพราะความเป็นห่วงไม่ใช่อะไร เต๋าลุกขึ้นนั่งก่อนจะก้มลงประชิดใบหน้าของเด็กดื้อ  เห็นสีหน้าตื่นๆ ของคนที่ตื่นแล้วแต่ยังไม่อยากลุกแล้วก็นึกสนุกขึ้นมา

   “จะตื่นได้รึยังครับ?”  คำถามที่สุภาพเป็นพิเศษยิ่งฟังดูเจ้าเล่ห์ขึ้นกว่าเดิม  ตาคู่คมจ้องมองใบหน้านิ่งกับตาที่เบิกโตขึ้นก็ยิ้มกริ่ม

   “คนตื่นสาย ต้องโดนลงโทษ”

   “ลงโทษ...อ..อะไร?”  คนตัวเล็กหน้าเหวอแต่เช้า คิ้วขมวดเป็นปม แก้มขึ้นสีจางเมื่ออีกคนกำลังเข้าใกล้กว่าเดิม  ตาจ้องมองริมฝีปากแดงสุขภาพดีแทบไม่กะพริบ

   ถึงจะเคย(จูบกัน) แต่เอาจริงๆ มันก็ยังไม่ชิน  ตาคู่เรียวหลับลงยอมรับโทษแต่โดยดี


   ‘เป๊าะ!’


   แต่ผิดคาด แทนที่จะเป็นเสียงจ๊วบจ๊าบ(?) ดันกลายเป็นเสียงดีดหน้าผากเข้าอย่างจัง  คนถูกกระทำลืมตามองอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ ยกมือลูบหน้าผากมนพลางค้อนใส่ทันทีที่เห็นอีกคนยิ้มล้อเลียน

   คงหาว่าเขาคิดทะลึ่งอยู่แน่ๆ …เปล่านะ ก็ก่อนหน้านี้มันเคยมีประสบการณ์นี่นา!
   




   บรรยากาศบ้านครอบครัวเพียงพอในวันเสาร์ยังคงเป็นไปอย่างสบายๆ  คชานั่งอ่านหนังสือสอบอยู่ที่โซฟาด้านล่าง ข้างๆ กันมีคุณลูกชายคนโตที่มานั่งเป็นเพื่อน

   ไม่รู้ว่าหนังสือเล่มหนาในมือมันมีเวทมนตร์อะไร คชาถึงรู้สึกเหมือนถูกเสกให้ง่วงทุกครั้งที่เข้าใกล้แบบนี้... เพิ่งอ่านไปได้ 20 กว่าหน้าเองนะ

   ออกสอบร้อยกว่าหน้า... แล้วยังต้องจำให้ได้อีก!

   หากแต่เมื่อคชาหันไปหาคนข้างๆ ก็ต้องเบิ่งตาโต

   ‘นินจาคาถาโอ้โฮเฮะ’ หรือที่เรียกกันตามชื่อตัวละครหลักว่า ‘นารูโตะ’!!!


   “อ่านมั่งดิเต๋า”  คชาพูดเสียงเอื่อยๆ กับคนที่นั่งอ่านการ์ตูนสบายใจเฉิบ  “นะนะนะ”  สะกิดแขนเบาๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจ

   “อ่านหนังสือให้จบก่อนสิ”  เต๋าหันมาตอบเรียบๆ อย่างเป็นต่อ

   “ไม่เอา น่าเบื่อจะตาย”  ทำหน้าย่นแสดงอาการเบื่อหน่ายเต็มประดา  “เต๋ารู้ป้ะ ตอนม.ปลายเราชอบอ่านเรื่องนี้มากเลย แต่พอจะสอบเอ็นท์เลยหยุดอ่านไป”  แต่พอพูดถึงการ์ตูนที่ว่า ดวงตากลับสดใสเป็นประกาย
   “ให้อ่านหน่อยนะ นิดเดียวเอง”

   “ก็ได้”  ว่าจะไม่ใจอ่อนแล้วเชียว แต่ก็ต้องยอมแพ้จนได้ ใครใช้ให้มาทำตาแป๋วน่าสงสารใส่แบบนี้ล่ะ
   ถึงจริงๆ แล้วมันจะน่า...อย่างอื่น... มากกว่าก็เถอะนะ
   




   วันเสาร์...เป็นปกติที่น้องเต๋อน้องต๋อสองแสบจะออกไปเรียนพิเศษ เหลือก็แต่พ่อต๋อยแม่เต่าที่นั่งดูทีวีสบายๆ อยู่ที่บ้าน  คชาเลยย้ายถิ่นฐานกลับไปบนห้องของเต๋าเหมือนเคยด้วยความเกรงใจ  ชีทเรียนความหนาพอประมาณกระจายเต็มพื้นที่โต๊ะเขียนหนังสือไม้ตัวเก่า  คนตัวเล็กเพียงแลมันด้วยหางตา ริมฝีปากแย้มยิ้มสบายใจ

   เพราะในมือมีการ์ตูนอยู่นี่เอง!

   จบเล่มที่สามแล้ว ถ้าทำแบบนี้ได้กับหนังสือเรียนคงเก็ทเอทุกวิชา!


   “ชา... แม่ให้เอาขนมมาให้”  เต๋าที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาวางมันลงบนโต๊ะ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่เห็นว่าอีกคนยังคงอ่านการ์ตูน

   “ชา...ไปอ่านหนังสือได้แล้ว”

   “ก็อ่านอยู่ไง”

   “หมายถึงหนังสือเรียน”

   “เดี๋ยวก่อนน่ะ กำลังได้ที่เลย”

   “ชา...”  เต๋าทำหน้าดุ น้ำเสียงก็เย็นเยียบ หากแต่มันไม่มีความหมายเลยตราบที่อีกคนไม่ได้สนใจเลยสักนิดเดียว

“ชา... พอได้แล้ว”

   แล้วเขาก็ได้รู้ว่า ไอ้คนที่ยืนอยู่ตัวเป็นๆ เทียบความสำคัญกับไอ้ตัวการ์ตูนขาวดำผมตั้งนั่นไม่ได้สักนิด
   มือหนากระชากหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นออกมาอย่างสุดจะทนก่อนจะโยนมันออกไปอย่างไม่ใส่ใจ

   “เฮ้ย! เต๋า ทำไมแบบนี้อะ!?”  คนกำลังเพลินโวยวายทันทีที่เห็นใบหน้าดุๆ เข้ามาแทน

   “ก็แล้วใครล่ะ ที่ไม่ยอมฟังกันบ้างเลย”

   “เราก็อ่านของเราดีๆ นี่ เต๋าจะห้ามเราทำไม”

   “แล้วมะรืนนี้ ใครกันล่ะที่มีสอบ”


   “จะใครล่ะ... ก็คชาไง!”  เจ้าตัวจัดการเฉลยคำตอบที่คนถามรู้ดี  หากแต่แววตาคู่นั้นยังฉายความดื้อรั้นอย่างเต็มเปี่ยม  “เราดูแลตัวเองได้น่ะ เรื่องแค่นี้จะมาอะไรกันนักกันหนา”  ขาเรียวลุกขึ้นไปหาเจ้าการ์ตูนเล่มนั้น ทว่ากลับถูกอีกคนเข้ามาขวางไว้

   “จะหวงอะไรนักหนา กะอีแค่การ์ตูน”  คนตัวเล็กยังคงสีหน้าบึ้งๆ เอาไว้เหมือนเคย ก่อนจะหันหลังไปเก็บชีทที่วางเกลื่อนอยู่ที่โต๊ะ

   “ได้... จะไปอ่านหนังสือเดี๋ยวนี้แหละ”  พูดไปมือก็เก็บมันใส่กระเป๋า... อยากให้อ่านนักก็ได้ คชาอ่านแน่ แต่ไม่ใช่ที่นี่เท่านั้นเอง
   เบื่อ! เซ็ง! หมดอารมณ์!

   “ไม่ได้หวงการ์ตูน แค่ห่วงจะอ่านไม่ทัน”  เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นขณะที่อีกคนคว้าลูกบิดประตู มีผลเพียงแค่ให้คนตัวเล็กหยุดชะงักลงชั่วคราว

   “โตแล้วน่ะ”  เสียงใสตอบทั้งๆ ที่ยังหันหลังให้  “เดี๋ยวไปหอสมุด นัดพวกไอ้เฟรมไว้”  จริงๆ นัดกันบ่ายสอง แต่ไปรอก่อนก็ได้วะ


   ดูเหมือนนมกับขนมปังปิ้งบนโต๊ะจะต้องกลายเป็นหมันซะแล้ว...






   เที่ยงวันเสาร์  หอสมุดกลางของมหาวิทยาลัยเริ่มหนาตาไปด้วยเหล่านักศึกษา คชาที่เพิ่งมาเหยียบที่นี่เป็นครั้งแรกมองสถานที่แห่งนี้ด้วยความรู้สึกชอบใจ มันถูกตกแต่งภายในอย่างเรียบง่ายแต่มองดูสบายตาและอบอุ่นดี  และคงเป็นโชคดีไม่น้อยที่นักศึกษากลุ่มหนึ่งลุกขึ้นจากโต๊ะพอดี คชาจึงรีบเสียบแทนที่โดยพลัน

   การออกมาอย่างกะทันหันจากบ้านเต๋ายังคงทำให้ความรู้สึกยังค้างคา... ถึงที่นี่จะให้ความรู้สึกอบอุ่นแต่ก็ไม่เท่า ‘บ้าน’  ทว่ามวลความหงุดหงิดบางอย่างก็ยังไม่ถูกลบเลือนไป

   ก็รู้ว่าเป็นห่วง... แต่ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ! ฮึ่ยยยยยยยยยยยยย ขัดใจ!




“เมนส์ไม่มารึไงวะชา?”  เสียงทักทายดังขึ้นจากเพื่อนซี้ที่นัดพบไว้หลังจากนั่งรอมาร่วมสองชั่วโมง  เฟรมที่มาพร้อมกับแพรวา กำลังยิ้มร่าดูแล้วโคตรน่าหมั่นไส้

ไอ้บ้านี่ อย่ามาล้อแบบเดียวกับที่เคยโดนใครบางคนล้อสิวะ!

   คชาทำตาขวางใส่เพื่อนซี้ร่วมหอที่นัดมาติวหนังสือ เหตุที่ไม่นัดติวที่หอไปเลย เพราะยังมีแพรวา แอ้น โปเต้ด้วยไงล่ะ ถึงสองรายหลังจะกำลังเดินทางอยู่ก็ตาม

   “อ่านถึงไหนแล้วเนี่ย?”  แพรวาถามขึ้น เธอนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม  “เราอ่านจบแล้วแต่ยังจำไม่ได้เลย เนื้อหาเยอะสุดๆ”

   “หา...จบแล้วหรอ? เรายังอ่านไม่ถึงครึ่งเลย”

   “อื้ม จะสอบวันจันทร์อยู่แล้วนะชา ต้องเร่งหน่อยสิ”  และคำตอบของแพรวาก็ทำเอาคนฟังรู้สึกแทงใจดำไม่น้อย

   แทงใจดำจริงๆ... รู้สึกใจดำ..ที่เดินปั้นปึ่งออกมาจากบ้านเขาหลังจากไปอาศัยนอนซ้ำยังกินข้าวนั่งเล่นอยู่นานสองนาน นี่ยังไม่ทันบอกลาพ่อแม่เขาด้วยซ้ำไป

   แต่อีกด้านหนึ่ง... คชายังนึกหงุดหงิดที่ไม่ถูกอีกคนตามใจเหมือนเคย… เขาทำผิดตรงไหน อยู่ดีๆ มาโยนการ์ตูนออกไปอย่างนั้นมันใช้ได้ที่ไหนกันเล่า!!!

   คนตัวเล็กทำปากบู้บี้อยู่คนเดียวซะจนถูกเพื่อนทั้งสองล้อเลียน  พอรู้สึกตัวเข้าก็โวยใส่นิดหน่อย ...กับเพื่อนๆ คชายังเป็นคนที่ไม่ค่อยมีปากมีเสียงมากนัก  มันต่างออกไปเมื่ออยู่กับใครบางคน... ไม่รู้ว่าเขาไปเอานิสัยแบบนี้มาจากไหน แต่คงเพราะที่อีกฝ่ายทำให้เขามากเกินไปจนเคยตัว

   คชาเปลี่ยนความคิดมาสนใจชีทเรียนบนโต๊ะเมื่อเพื่อนอีกสองคนมาถึง  มือเปิดสมุดเลกเชอร์เล่มบางของตัวเองเข้าประกอบ เปิดดูผ่านๆ แต่กลับสะดุดเข้าตรงลายมือแปลกๆ ที่ไม่ใช่ของตัวเอง  เนื้อหาที่เรียนในวันนั้นถูกบันทึกไว้อย่างละเอียด ลายมือแม้ไม่สวยแต่ก็อ่านรู้เรื่องดี

   แต่ยิ่งอ่าน...ยิ่งนึกถึงคนที่จดให้...และยิ่งรู้สึกจุกๆ ข้างใน


   ‘ใครก็ไม่รู้นั่งหลับซะน่าหมั่นเขี้ยว  หวงจัง ห่วงด้วย...อย่าหลับบ่อยๆ นะ’  เต๋าคงเขียนไว้ตั้งแต่วันที่นั่งจดให้ แต่เขาไม่เคยสนใจอ่านมัน

   ‘ตั้งใจอ่านหนังสือนะชา  สู้ๆ ครับ  ’


   ไอ้บ้าเอ๊ย!!! ทำไมชอบทำให้เขารู้สึกผิดนัก!

   คชานั่งมองที่ว่างข้างๆ กาย... ถ้าเขาไม่หุนหันพลันแล่นออกมาแบบนี้ คงได้ชวนอีกคนมาหอสมุดด้วยกันแล้ว








TBC

รู้สึกว่าตอนนี้มันสั้น ต่ออีกตอนเลยละกันนะ ด้านล่างจ้า

[bozang]

♀ TOM (or) BOY ♂
22





เพราะเป็นช่วงสอบกลางภาค หอสมุดกลางแห่งนี้จึงเปิดให้บริการจนถึงเวลาเที่ยงคืน แต่ไม่ต้องรอให้ดึกขนาดนั้น เหล่านักศึกษาก็เริ่มทยอยกลับไปกันจนผู้คนบางตา

คชาเก็บชีทเรียนทั้งหมดใส่กระเป๋าตอนเวลาสี่ทุ่มครึ่ง  หลังจากที่เพื่อนๆ ช่วยกันติวให้จนเข้าใจเนื้อหาทั้งหมด  ที่เหลือคือเรื่องของตัวเขาเองล้วนๆ แล้วว่าจะจำทั้งหมดนั่นลงไปได้อย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันพรุ่งนี้คือวันอาทิตย์ ซึ่งเป็นวันว่างวันสุดท้ายก่อนสอบ ยิ่งต้องใช้เวลาให้คุ้ม

“พรุ่งนี้ไม่มาแล้วใช่ไหม?”  คชาถามเพื่อนๆ อีกครั้ง ในกลุ่มของเขาตอนนี้ ทุกคนดูเก่งกันหมดเว้นก็แต่เขาเอง  ทั้งแอ้น โปเต้ และแพรวา ต่างอ่านจบกันมาแล้วคนละรอบสองรอบ ส่วนเฟรมถึงจะอ่านมาน้อยแต่สมองไวจำแม่นสุดๆ

“คงไม่มาแล้วล่ะ  สู้ๆ นะคชา ลองอ่านทวนหลายๆ รอบ”  แอ้นเอ่ยยิ้มๆ  แววตาส่งกำลังใจมาให้

“อืม”  คชายิ้มกลับไป แม้คำว่า ‘อ่านทวนหลายๆ รอบ’ จะฟังดูเป็นอุดมคติสิ้นดี  ก่อนมานี่ยังอ่านไม่ถึงครึ่งรอบเลย แล้วไอ้หลายๆ รอบที่ว่ามันต้องใช้เวลาและความพยายามเท่าไหร่กัน?

ทั้งหมดแยกย้ายกันกลับถิ่นฐานของตัวเองที่ถนนใหญ่หน้าป้ายรถเมล์ แอ้นโบกแท็กซี่ขึ้นไปกับโปเต้ ส่วนคชากับเฟรมเดินมาส่งแพรวาที่หอพักเพียงพอก่อน

“บ๊ายบาย...” เสียงแพรวาเอ่ยกับเพื่อนชายทั้งสอง หากแต่แววตาดูจะเหล่มองไปที่เฟรมมากเป็นพิเศษ คชาลอบมองคนทั้งคู่ก็แอบตั้งคำถามในใจ... เขารู้ดีว่าแพรวามีใจให้กับเฟรม แต่เฟรมล่ะ รู้สึกยังไง?

มันเป็นปริศนาที่ไม่ได้รับการคลี่คลาย หากแต่เขาไม่คิดจะกวนน้ำให้ขุ่นขึ้นมา ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องของแพรวาที่เขาแค่บังเอิญไปรู้เข้า ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ควรจะเป็นคงจะดีกว่า  ตอนนี้แค่เรื่องตัวเอง...คชายังแทบเอาไม่รอดเลย

ตาคู่เรียวเหม่อมองไปที่อาคารฝั่งตรงข้าม  บ้านอันอบอุ่นหลังนั้นยังมีไฟลอดออกมาจากห้องบนชั้นสี่  ประตูระเบียงสีขาวในความมืดนั้นยังปิดสนิท คชาแอบหวังเพียงน้อยนิดว่าคนในนั้นจะเปิดออกมาให้เห็นหน้าเพียงเสี้ยวนึง

“แหม่ๆๆๆ คิดถึงก็ไปหาเขาสิ”  เฟรมที่คุยกับแพรวาเสร็จเอ่ยขึ้นทันที คนตัวเล็กสะดุ้ง เขินเล็กๆ ที่ถูกแซวแบบนี้ แต่ก็บอกปัดไปตามเรื่อง

“เปล่า”  คชาหันไปตอบเพื่อนซี้ ทว่าเมื่อชะเง้อมองขึ้นไปอีกที ไฟในห้องก็มืดสนิทแล้ว  “เฟรม... กลับหอกันเหอะ”

“เฮ้ย ไม่ต้องรีบ หอเปิดตลอด อยากไปหาก็ไปดิ้”

“มันดึกแล้ว”  เขานอนกันหมดแล้ว... คชาตอบเท่านั้นก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง  “รีบกลับไปอ่านหนังสือกัน”  ไม่ต้องรอคำตอบจากอีกคน เจ้าตัวก็รีบเดินนำทันที



เพราะเขาไม่อยากจะรบกวนในยามวิกาล แต่ถึงเต๋าจะยังไม่นอน คชาก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าถ้าเจอหน้าแล้วจะพูดอะไร  อาจะเป็นเพราะบางที...ลึกๆ ในใจยังหวังว่าเต๋าจะเป็นฝ่ายเปิดปากพูดอะไรสักอย่างก่อนเหมือนที่เคยเป็น

เท้าเดินเตาะแตะไปในตรอก มือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู... วันนี้มันช่างเงียบสงบ ไม่มีแม้สักสายที่ไม่ได้รับหรือข้อความใหม่จากใครคนเดิม  แอทเลิฟคนนั้นยังไม่ติดต่ออะไรมาเลยตั้งแต่ตอนเที่ยงวันนี้  ข้อความสั้นๆ บอกฝันดีที่เคยได้รับเกือบทุกวัน คชาเพิ่งจะรู้ว่ามีค่ามากแค่ไหน

แล้วคืนนี้ล่ะ เต๋าจะปล่อยให้เขาฝันร้ายรึเปล่า?





ไม่หรอก... คืนนั้นคชาไม่ได้ฝันร้าย

เพราะถ้าจะให้พูด ต้องบอกว่าไม่ได้นอนเลยจะดีกว่า... แสงสว่างลางๆ ที่เริ่มลอดเข้ามาทางช่องหน้าต่างบ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลารุ่งสาง เมื่อคืนหลังจากอาบน้ำ คชาก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนนอนไม่หลับเลยฮึดอ่านหนังสือต่อ อ่านไปกินขนมไป แอบงีบไปสองชั่วโมงก็ตื่นมาอ่านอีกทีจนเช้า

โทรศัพท์มือถือเครื่องเดิมถูกหยิบขึ้นมาดูเวลา อีกสิบห้านาทีจะหกโมงตรง... แต่มันไม่สำคัญเท่าจำนวนสายที่ไม่ได้รับและข้อความขาเข้าที่ยังเป็นศูนย์  คนตัวเล็กปรือตามองมัน สมองเหนื่อยล้าจนเกินกว่าจะคิดหรือทำอะไร เขาค่อยๆ เอนกายลงบนที่นอนนุ่มตามด้วยผ้าห่มที่คลุมตัว

ตื่นมาเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที




- - -




   ถึงแม้หมอน เตียงนอน และผ้าห่มนุ่มๆ จะเป็นมูลเหตุในการไม่อยากลุกออกจากที่นอน แต่ด้วยเพราะเพิ่งมานอนจริงๆ จังๆ ในตอนเช้าทำเอาหลับไม่ลึกเท่าที่ควร  คชาตื่นมาด้วยความรู้สึกมึนๆ หัวตอนเกือบบ่ายโมง  ในใจยังคั่งค้างเรื่องที่นึกก่อนนอนอยู่

   มีเพียงคำเดียวในห้วงความคิด... ‘เต๋า’
   


   คชาล้างหน้าแปรงฟันพอลวกๆ เขายังไม่ได้อาบน้ำเพราะมีเรื่องอื่นที่ดูสำคัญกว่า คชาลุกเดินออกจากหอพักมายังตรอกเดิมที่เมื่อวานได้เข้ามาแวะเวียน

   ครบ 24 ชั่วโมงแล้วที่ไม่ได้คุยกัน  และเขาก็ยอมแพ้ราบคาบแต่โดยดี

   คชายืนอยู่หน้าร้านน้ำเต้าหู้ สั่งใส่เครื่อง 3 ถุงกับปาท่องโก๋ยี่สิบบาท  ทว่านัยน์ตายังชะเง้อมายังหลังคาบ้านของใครบางคน

   “ไอ้หนู ได้แล้ว”

   “ครับลุง”  คชาหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ให้คุณลุงเสร็จก็ค่อยๆ เดินไปยังจุดหมายที่ตั้งไว้แต่แรก หากแต่เมื่อรถครอบครัวคันใหญ่สีกรมท่าแล่นมาจอดตรงหน้าตึกแถวหลังนั้น คชาจึงหยุดมองโดยอัตโนมัติ

   และอีกไม่กี่วินาที เต๋าในชุดเสื้อยืดกางเกงสามส่วนสบายๆ ก็เดินสะพายเป้ใบใหญ่ออกมา ที่เสื้อเหน็บแว่นตาดำ ซ้ำยังสวมหมวกแก๊ปสีน้ำตาล  ประจวบกับที่ประตูรถแวนคันนั้นถูกเปิดออกด้วยหญิงสาวหนึ่งในเพื่อนของเต๋า ผมตัดสั้นย้อมสีแดงเปรี้ยวจี๊ดทำเอาจำได้แม่นว่าเธอชื่อ ‘เดียร์’  ส่วนอีกคนที่ตามลงมาจากฝั่งคนขับ คือ ‘น้ำแข็ง’

   ทั้งสามคนยืนคุยกันเพียงไม่กี่ประโยค ก็เป็นฝ่ายนั้นที่สังเกตเห็นการมีอยู่ของเขา  ตาคู่คมเพ่งตรงมาที่คชา วูบหนึ่ง เขารู้สึกถึงความอ่อนไหวในดวงตาคู่นั้น


   “จะไปไหนกันหรอ?”  คชาเดินเข้าไปทักด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ... รู้สึกเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทางไปเสียหมด

   “อ้าว คชา”  น้ำแข็งหันมาทักทาย คชาส่งรอยยิ้มแห้งๆ กลับไป  “ไปเสม็ดน่ะ คชาไปด้วยกันเปล่า เต๋ามันมาชวนรึยัง?”

   “ไม่ได้หรอก เราติดสอบน่ะ”  คชาส่ายหน้าให้หนุ่มผมฟูที่แต่งตัวตามสบายแต่ก็ยังดูดี หรืออย่างเดียร์ที่ใส่เสื้อแขนกุดกับยีนส์ก็ดูสวยเฉี่ยวเหมาะกับใบหน้า  แต่พอหันมาดูสภาพตัวเองตอนนี้ที่แม้แต่น้ำท่าก็ยังไม่ได้อาบแล้วช่างไม่เข้ากันซะเลย

“ยังไงก็เที่ยวกันให้สนุกนะ” เหมือนคชาจะพูดรวมๆ หากแต่สายตาอดจะเหล่กลับมาหาหนุ่มผิวขาวเสียไม่ได้  ตาสองคู่ประสานกัน รู้สึกอึดอัดขึ้นมาแปลกๆ

   “ตั้งใจอ่านล่ะ”  แล้วเต๋าก็เอ่ยปากพูดกับเขาเป็นครั้งแรกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งยากจะคาดเดา  คชาได้แต่ยืนมองตัวแข็ง  ต่อหน้าเพื่อนเต๋าเขาไม่รู้จะพูดถึงเรื่องเมื่อวานยังไง... มันเป็นเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องสักเท่าไหร่ ใครได้ฟังก็คงหัวเราะแน่ ทั้งๆ ที่มันไม่ตลกเลย

   ทะเลาะกันเพราะแค่หนังสือการ์ตูน!


   แม้ดวงตาจะเป็นหน้าต่างของดวงใจแต่สุดท้ายก็ยากจะหยั่งรู้เมื่อไม่มีใครปริปาก  เกมจ้องตาของคนทั้งคู่เป็นอันต้องจบลงเมื่อน้ำแข็งเปิดประตูเข้าไปสตาร์ทรถ

   “ไปก่อนนะคชา”  ไม่ใช่เต๋าหรอกที่พูดคำนี้ แต่เป็นเดียร์ต่างหาก เธอส่งยิ้มหวานโบกมือมาให้ก่อนจะหันไปหาเต๋า  “นี่กินอะไรมารึยัง? ซื้อชานมมาฝากอยู่ในรถน่ะ”

   “ก็ดี... ขอบใจ”  เต๋าพูดตอบเพื่อนสาวในกลุ่ม ปลดเป้บนหลังลงมาถือหิ้วไว้แทน


   คชามองตามอีกคนที่กำลังจะขึ้นรถตามเพื่อนไปตาปริบๆ  รองเท้าแตะสีดำคู่นั้นกำลังจะก้าวเข้าไปในรถ  เหมือนระเบิดเวลากำลังนับถอยหลัง แต่ก่อนที่ระเบิดลูกนั้นมันจะตู้มแล้วทุกอย่างหายวับไป  คชาก็ชิงคว้ามือเต๋าเอาไว้ก่อน เขามองสบตาคู่นั้นแน่นิ่ง

   “คือเรา...”  คชาอ้ำอึ้ง ยังไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าจะพูดอะไร เต๋ายืนนิ่งฟังรอเขาพูดต่อ

“คือ.. เต๋าจะกลับมาวันไหน?”

“คงวันศุกร์นี้แหละ”

“เหรอ...ไปตั้งหลายวัน”  ริมฝีปากบางยิ้มกว้างออกมา แต่นัยน์ตาไม่มีวี่แววของความสุขใดๆ  “ดีจัง...ไปเที่ยวตั้งหลายวัน คงสนุกน่าดู”  เสียงเดิมเอ่ยต่อพลางค่อยๆ ผละออกจากข้อมือหนา  “เดินทางดีๆ นะ แล้วเจอกัน”

“อืม”  เต๋าตอบแค่นั้น เว้นวรรคสักพักเหมือนรออะไรบางอย่าง หากแต่เมื่อปราศจากสิ่งใด  การสนทนาก็จบลงเท่านั้น  เต๋าจากไปพร้อมกับรถแวนคันใหญ่ที่เคลื่อนตัวไปจากตรอกเล็กๆ ตรงนั้น  ทิ้งคนด้านหลังที่ยืนกำถุงน้ำเต้าหู้ไว้แน่น

ปกติคชากินแค่ถุงเดียวก็อิ่มแล้ว ส่วนปาท่องโก๋นี่ก็ไม่ได้ชอบมากขนาดนั้น... คงไม่ต้องถาม ว่าซื้อมามากมายเพราะใคร


สุดท้าย คงต้องโทษความขี้ขลาดของเขาเอง
   






   ไม่เคยคิดว่าหอพักตัวเองกับบ้านเต๋าจะอยู่ไกลกันขนาดนี้มาก่อน  เวลาเดินช้าเสมอเมื่อเรารู้สึกไม่สบายใจและคชาก็กำลังรู้สึกเช่นนั้น  ไม่ใช่เพราะพรุ่งนี้สอบ แต่เป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่  เพราะใครบางคนที่วันนี้ไม่อยู่ให้เขาดื้อใส่... ไม่อยู่เอาใจ ไม่อยู่เคี่ยวเข็ญ ไม่อยู่เป็นเพื่อนเหมือนเคย

   ห้าวันที่จะไม่เจอกัน... จะว่าไป ตั้งแต่ได้รู้จักยังไม่เคยห่างกันนานขนาดนี้มาก่อนเลย

   มือบางยังกำหูหิ้วถุงน้ำเต้าหู้แน่นจนกระทั่งมาถึงหน้าหอพัก ตอนแรกว่าจะซื้อไปฝากเต๋ากับพ่อแม่เขา แต่พอลูกชายคนโตไม่อยู่ใจก็นึกไม่กล้าเท่าไหร่  คชาเดินใจลอยเข้ามาในหอพักจนถึงหน้าประตูลิฟท์โดยสารที่กำลังจะปิดลง

   อารมณ์ตอนนี้เขาไม่คิดที่จะรีบวิ่งเข้าไป หากแต่คนในนั้นที่กดปุ่มเปิดลิฟท์เอาไว้ช่วยให้เขาเข้าไปได้อีกคน  บรรยากาศในตู้สี่เหลี่ยมแคบๆ เงียบสงัด จนกระทั่งมีคนออกไปในชั้นสี่ เสียงหนึ่งก็เปล่งขึ้น

   “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ พักอยู่หอนี้หรอ?”  หนุ่มผิวสองสีเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริง  คชาฉงนเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าในลิฟท์มีคนแค่สองคนจึงหันไปมอง เขาเพิ่งสังเกตว่าคนคนนั้นช่างดูคุ้นตา เหมือนว่าเคยเจอกัน แต่จำไม่ได้

   “เราปอไง... จำได้ไหม ที่เคยเตะบอลด้วยกัน”

   “ปอ? เตะบอล?”  คชาทวนคำ เหล่มองกองหนังสือที่อยู่ข้างกายอีกคน เคมีเอย ชีววิทยาเอย “ปอ... ที่เป็นหมอใช่ไหม?”

   “ไม่ใช่หมอ เราเป็นนักศึกษาแพทย์” 


   ประตูลิฟท์เปิดออกพร้อมด้วยปอที่ยกหนังสือตั้งใหญ่  คชาเดินตามหลังออกมาด้วยเป็นชั้นที่เขาอาศัยอยู่พอดี


    “ตกลงนายอยู่หอนี้หรอ บังเอิญจัง”  น้ำเสียงนั้นยังดูมีชีวิตชีวาเช่นเคย  “เราเพิ่งย้ายเข้ามาวันนี้เอง อยู่ห้องนี้”  มือที่วางกองหนังสือลงชี้ไปที่บานประตู  ด้านบนติดเลขห้อง 602 เอาไว้ชัดเจน

   “ติดกันเลย เราอยู่ห้องนี้”  คชาชี้ไปที่ประตูห้องตัวเอง... 603

   “จริงหรอ ดีเลย งั้นคงต้องรบกวนคชาบ่อยๆ แล้ว”  ปอยังคงส่งยิ้มหวานให้เขาเช่นเคย  จนคชาเริ่มจะสงสัย ไอ้หมอนี่มันอารมณ์ดีเกินเหตุหรือเพี้ยนกันแน่

“รบกวนอะไร ใครอนุญาต”  คนตัวเล็กเอ่ยทีเล่นทีจริงแต่หลุดยิ้มออกมาที่มุมปาก... ถึงปอจะยิ้มตลอดเวลา แต่คชาก็คิดว่าดูเป็นคนอัธยาศัยดี ทั้งรอยยิ้มบานแฉ่งที่คลี่ออกจนเห็นฟันซี่เล็ก และดวงตาที่เผยชัดเจนถึงความจริงใจ

“ต้อนรับเพื่อนบ้านใหม่ เอานี่ไปก่อนละกัน”  คชาหยิบน้ำเต้าหู้ส่งให้หนึ่งถุง ที่เหลือเก็บไว้เป็นอาหารมื้อเที่ยงของตัวเอง

“โห...ขอบคุณนะคชา”  ปอส่งยิ้มกว้างกว่าเดิม  “ได้กินแล้วต้องมีแรงแน่ๆ”

“ก็เว่อร์ไป ไปละนะ”  คชาตอบกลับประโยคสุดท้าย แล้วจึงก้าวเข้าห้อง 603 ของตนเอง


ประตูห้อง 603 ถูกปิดลงพร้อมด้วยเสียงหัวเราะกับตัวเองเบาๆ เมื่อคิดถึงเพื่อนข้างห้องคนนั้น... ปอเป็นคนตลกดี และเขาก็รู้สึกถูกชะตา

เอาน่ะ... อย่างน้อย ก็มีคนรู้จักอยู่ใกล้ๆ อีกคน





- - -





   หลังจากที่ตรากตรำอ่านหนังสือ ในที่สุดการสอบวิชาแรกที่ดูหนักที่สุดก็ผ่านพ้นไปได้แบบพอถูๆ ไถๆ  ส่วนวิชาที่สองที่ตามมาในวันถัดไป  คชาคิดว่าค่อนข้างเป็นไปด้วยดี

   ร่างเล็กในชุดนักศึกษาถูกระเบียบเป๊ะเดินก้าวสบายๆ ออกมาจากห้องสอบ  รู้สึกโล่งไปได้อีกหน่อยเมื่อผ่านไปแล้วสองวิชา มือเล็กกดปุ่มเปิดเครื่องโทรศัพท์ที่ถูกบังคับให้ปิดตอนสอบ  ตาเรียวมองมันด้วยความหวังหากแต่คำตอบก็ยังไม่ต่างจากเดิม

   เต๋าไม่ติดต่อมาสองวันแล้ว

   พอคิดตามสีหน้าก็พลอยหดหู่  มือบางยังคงถือเครื่องมือสื่อสารเอาไว้จนมาถึงร้านอาหารมื้อเที่ยงใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยกับเพื่อนซี้อีกสองคน... แก๊งค์สามหนุ่มเนื้อทองกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

   “เป็นอะไรวะชา?”  โปเต้ถามขึ้นขณะรออาหารที่สั่ง

   “หือ...เปล่า”  ตอบปฏิเสธโดยแทบไม่คิด  “ทำไมหรอ?”

   “แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ ไหนบอกทำข้อสอบได้ไง”  โปเต้ถามกลับ

   “ทะเลาะกะแฟนอะดิ”  เฟรมเดาคำตอบให้ หากแต่คชารีบสวนกลับทันควัน

   “เปล่า ไม่ใช่แฟน”  ใบหน้าหวานยับย่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ  “กูยังไม่มีแฟนสักหน่อย”

   “หรออออออออออออออ”  เฟรมลากเสียงยาวใส่กวนๆ แต่ท่าทีคนถูกกวนดูจะไม่สบอารมณ์เล่นด้วยสักเท่าไหร่นัก

“ว่าแต่ช่วงนี้ทำไมไม่เจอเต๋าวะ?”  โปเต้ตั้งข้อสังเกต เพราะปกติน่ะ เรียกว่าแทบเป็นเงาตามตัว

   “เขาก็มีเพื่อนของเขาสิ ก็ต้องไปเที่ยวกันบ้าง”  คชาตอบออกมาเหมือนไม่คิดอะไรหากแต่ในใจมันจุกเล็กๆ... มันเป็นเหตุผลปลอบใจตัวเองที่คชาใช้มาตลอดสองวันที่เต๋าไม่ได้โทรหาเลยสักครั้งเดียว

“ไปเที่ยวไหนกันวะช่วงสอบ... เออ ลืมไป พวกเด็กอินเตอร์ยังไม่เปิดเทอมนี่หว่า”  เฟรมถามเองตอบเองเสร็จสรรพ

“เขาไปทะเลกับเพื่อนน่ะ กลับมาวันศุกร์”  คชาเลี่ยงการเอ่ยชื่ออีกคน...ไม่ถึงกับต้องแทนว่า‘คนที่คุณก็รู้ว่าใคร’… คชาก็แค่เลี่ยงการคิดถึงที่มากเกินความจำเป็น

   “คิดถึงอะดิ?”  หนุ่มแว่นยิ้มล้อๆ คชาไม่ตอบหากแต่ในใจเห็นด้วยเสียเต็มประดา

   ใช่... คิดถึง คิดถึงมาก

   “คิดถึงก็โทรไปหาดิ”  เฟรมแนะต่อ  “ความคิดถึงมันห้ามไม่ได้เว่ย เพราะงั้นคิดถึงก็โทรเลย อย่าไปคิดอะไรมาก”
   คนตัวเล็กอดถอนหายใจออกมายาวๆ เสียไม่ได้... มันเป็นความรู้สึกของคนที่ถูกเทคแคร์มาตลอดแต่วันนึงต้องกลับกัน

   “เออ เรื่องแค่นี้จะเครียดทำไม”  โปเต้เอ่ยต่อ  “ไม่เคยฟังเพลงของนิวจิ๋วหรอวะ...รอแล้วได้อะไร... ถ้าไม่กล้าก็ส่งข้อความก็ได้ แต่พิมพ์หาแค่นี้เอง

“เออ จริง ไม่เห็นมีอะไรต้องอาย หน้าก็ไม่เห็น เสียงก็ไม่ได้ยิน”

คนตัวเล็กนิ่งทบทวนคำพูดของเพื่อนซี้ทั้งสอง ทว่าอาหารที่มาเสิร์ฟก็คั่นจังหวะความคิดลงเพียงเท่านั้น  เฟรมกับโปเต้ไม่ได้พูดกับ
เขาเรื่องนี้อีก ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะเขาไม่อยากให้คนอื่นต้องพลอยเป็นห่วงหรือคิดมากตาม





คืนวันเดียวกัน หลังจากอ่านหนังสือเตรียมสอบวิชาที่สามเสร็จแบบลวกๆ  ร่างเล็กในชุดนอนสีฟ้าก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอยู่นานสองนาน  สายตายังคงเพ่งมองไปที่ตัวหนังสือเล็กๆ บนหน้าจอโทรศัพท์ของตน

คชากำลังอ่านข้อความเก่าๆ ที่เต๋าเคยส่งมาให้... ถึงฝ่ายนั้นจะไม่ได้ส่งอะไรมายาวนักแต่ทุกคำมันกลับกระทบมาถึงจิตใจให้เต้นรัว
ทั้งๆ ที่ตอนได้รับแทบจะอ้วกออกมาตรงนั้น แต่พอตอนนี้เขากลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

‘อยากนอนกอดหมอนข้างดิ้นได้’
‘คิดถึงนะแอทเลิฟ’
‘ฝันดีนะคะชา’

ลอบยิ้มกับข้อความเหล่านั้นเบาๆ พลันก็นึกถึงสิ่งที่เพื่อนทั้งสองบอกตอนเที่ยงวันนี้  คชานั่งคิดนิ่งๆ อยู่สักพัก  นิ้วเล็กก็กดเข้าเมนูพิมพ์ข้อความ  คำพูดมากมายที่ผุดขึ้นมาในหัวทำให้นิ้วกดพิมพ์กดลบไปๆ มาๆ 
จนสุดท้ายเหลือเพียงประโยคเดียวเท่านั้น

   ‘อยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ’

   หัวใจเต้นรัวอย่างไม่มีสาเหตุเมื่อตัดสินใจได้ว่าจะส่งคำนี้หลังจากคิดมาหลายต่อหลายตลบ  คชากลั้นใจกดปุ่มส่งออกไปยังปลายทาง  ตาเบิ่งมองดูรูปจดหมายสีครีมที่กำลังแสดงเครื่องหมายอยู่ในระหว่างการส่ง


   หากแต่เครื่องหมายตกใจที่ปรากฏ ก็ทำเอาเจ้าของโทรศัพท์ขมวดคิ้วเบาๆ

   ‘ไม่มีจำนวนวันเพียงพอสำหรับการใช้บริการ  เติมวัน กด @$^&)!#’

ข้อความจากระบบเครือข่ายเป็นตัวชี้แจงได้เป็นอย่างดี ส่วนท้ายบอกถึงระยะเวลาของโปรโมชั่นเดิมที่ใช้อยู่ว่ากำลังจะหมดในอีกไม่กี่วัน  ดูนาฬิกาตอนนี้ก็ดึกแล้ว และคชาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะเดินไปมินิมาร์ทที่ถัดไปอีกสองซอยเพื่อซื้อบัตรเติมเงิน

   คชาถอนหายใจหน่วงๆ ออกมาเมื่อสุดท้ายทุกอย่างก็ยังไม่ต่างจากเดิม  ขาลุกเดินไปปิดสวิตช์ไฟเตรียมเข้านอน


   ในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆ  คนตัวเล็กฝังตัวเองลงบนที่นอนนุ่มอีกครั้ง  ตาคู่เรียวมองดูแสงวาบจากโทรศัพท์ที่หัวเตียง


มือถือย่อมมีวันหมดโปรโมชั่น...
แล้วคนล่ะ หมดไปรึยัง หรือเพราะอะไร?
   

   
   







TBC



หวานติดกันมากๆ กลัวคนเบื่อ 55555
ขอบคุณคนอ่านทุกคนและทุกคอมเม้นมากๆ เลยน้า อิอิ
 

[p_phai]

มือที่สาม มาเเล้วนะเต๋า

[puppyluv]

ห่างกัน 3 วันนารีเป็นอื่น
นี่กี่วัน ปอ อีกต่างหาก
เต๋ามาคุมเด็กให้ไว
555 ขำตรงทะเลาะกันเพราะการ์ตูน
ก็นะ เด็กไม่เด็ก ถ้าโอตาคุการ์ตูนแล้วไซร็มันเลิกยาก
อ่านตอนนี้แล้วเต๋าใจดีแล้วก็อบอุ่นมากกกกกก!!!
กดบวกให้ไว ใส่เป็ดลอยคอด้วย อุอุ

[litlittledragon]

เฮ่อ เซ็ง คชาคงได้เรียนรู้ อย่าปากหนัก ทำตามอารมณ์มากไปอีกนะ

[sunshadow]

มือถือย่อมมีวันหมดโปรโมชั่น...
แล้วคนล่ะ หมดไปรึยัง หรือเพราะอะไร?
   

   คมแท้ๆ บาดจายยย

[choijiin]

ชาน้อยน่าเอ็นดู
คิดถึงเต๋าก็ต้องบอกนะจ้ะ
ยิ่งอยู่ห่างกันแบบนี้
เดี๋ยวก็มีมือที่ 3 มาเยี่ยมหรอก
ดีกันไวๆน้าเด็กๆ
 

[goosongta]

ก็ชาคะเอาแต่ใจ เต๋าอุตส่าห์เป็นห่วงแต่กลับไปโกรธเต๋า เป็นเราเราก็เสียใจนะ

[fastation]

ไม่ยอมคุยกันให้เคลียร์ระวังพ่อหนุ่มห้องข้างๆนามว่าปอมาแย่งไปละ
รออ่านตอนต่อไปจ้า

[devotionNightmare]

เล่นกระชากหนังสือแล้วโยนขนาดนั้นโอตาคุร้อยทั้งร้อยก็หงุดหงิดแหละวะ

[akihito]

เต๋างอนมากไประวังจะโดนคนอื่นแย่งชาไปนะ

[EoBen]

อั้ยยะ

งอนกัน ทำไม

คุยกันด่วนเลย

เบอร์อะไรคชาบอกมา เดี๋ยวโอนวันไปให้ 55555555555

[bangkeaw]

เต๋า คชามีหนุ่มมาข้องแวะแล้วนะ หายไปนานๆแบบนี้
อุปสรรคเยอะนะช่วงนี้

[aoihimeko]

หน่วงตม

[papark]

ผมเข้าใจความรู้สึกชานะ เป็นผม..ผมแม่งโคตรหงุดหงิดเลย
แล้วผมก็เข้าใจเต๋านะ.. เต๋าเป็นห่วงมากจึงต้องทำแบบนั้น ผมเข้าใจ..
อ้ากกก ระวังมือที่สามและสี่นะชา ~
รอนะครับ มาอัพไวๆน้า ~

[moredee]

หมดโปรแล้ว ต่อไปเป็นเวลาเอาจริง

[bozang]

♀ TOM (or) BOY ♂
23

เขาว่ากันว่า... คนมาทะเล ถ้าไม่อินเลิฟก็อกหัก
แล้วกับเขาล่ะ เป็นอย่างไหน?

ท้องฟ้ากับทะเลสีดำอยู่เบื้องหน้า  หาดทรายสีนวลในยามกลางวันแลดูมืดมนและน่ากลัวในยามกลางคืน  แม้แต่ท้องฟ้าก็เมฆทืบไม่เห็นดาวเลยสักดวง
ปาร์ตี้ริมหาดของหมู่เพื่อนกำลังสนุกสนานกันได้ที่  สามวันแล้วที่มาที่นี่ แต่ความห่างไกลกลับยิ่งทำให้คิดถึง
ระยะทางไม่ทำให้ลืม แต่ยิ่งทำให้รู้ว่าสำคัญ

เต๋าถอนหายใจหน่วงๆ ออกมา  ท่ามกลางความครึกครื้นของกลุ่มเพื่อนเบื้องหลัง เขาทิ้งห่างออกมานั่งที่เก้าอี้ชายหาดฟังเสียงคลื่นและลมทะเล  ด้านข้างมีกระป๋องเบียร์วางอยู่สองสามกระป๋อง จิตใจลอยไปไกลถึงเมืองกรุง... สามวันแล้วที่ไร้การติดต่อซึ่งกันแล้วกัน ถ้าเป็นปกติเขาคงทนไม่ได้ แต่ในตอนนี้เขายังอยู่ในช่วงถามใจ
ไม่ได้ถามใจตัวเอง แต่ถามใจใครคนนั้น...
‘รัก’ กับ ‘ผูกพัน’ แม้จะใกล้กัน แต่เต๋าต้องการเพียงความรัก

“แหม่... ไอ้เต๋า จากแฟนมาทะเลแค่นี้มานั่งเป็นพระเอกมิวสิคอยู่ได้”  เบนเอ่ยพลางนั่งลงใกล้ๆ เพื่อนสนิทหลังจากยืนมองอยู่สักพัก

“ใครวะแฟน?”  เต๋าถามกลับเสียงนิ่ง ฟังดูไม่ยินดียินร้าย  “เขายังไม่ได้เป็นแฟนกูว่ะ”  ว่าแล้วก็ยกเบียร์จิบขึ้นอีกอึกใหญ่

   “เห้ย... ดราม่าอะไรวะ ไหนว่าคบหาดูใจกันอยู่ไง?”

“กูดูใจเขาแล้วเขาดูใจกูบ้างรึเปล่าวะ?”  เสียงทุ้มเอ่ยตัดพ้อ  “ทั้งๆ ที่กูห่วงเขาสารพัด คิดถึงเขาอยู่ทุกวัน แล้วเขาเคยคิดแบบนั้นกับกูบ้างไหม?”

“ใจเย็นเพื่อน ใจเย็น”  เบนพยายามปลอบ

“หรือจริงๆ เขาไม่ได้คิดอะไรกับกูวะ เขามาอยู่กรุงเทพคนเดียวเลยอาจจะแค่เหงาก็ได้ กูก็เป็นแค่เพื่อนธรรมดาคนนึง”

“ไม่เอาน่า...”  เบนตบบ่าอีกคนอย่างปลอบใจ ...เต๋าเป็นเพื่อนเขามาหลายปี นานๆ ทีจะเห็นเจ้าตัวดราม่ากับเรื่องอะไรโดยเฉพาะความรัก  “อย่าคิดมากดิวะเพื่อน อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้”

“เออ...กูก็ไม่ได้อะไรหรอก แค่ถอยออกมาหน่อย เผื่ออะไรๆ มันจะชัดเจน”  เต๋าทอดสายตาไปยังทะเลกว้าง
เต๋าถอนหายใจยาวๆ ออกมาอีกครั้ง นั่งหลับตาปล่อยใจตัวเองให้เป็นอิสระล่องลอย... ความชัดเจนที่ว่าน่ะ กับตัวเขาเข้าใจแล้วว่าตนเองรู้สึกยังไง แต่กับคชาล่ะ
สถานะที่ยังคลุมเครือ การกระทำที่ไม่ชัดเจน

เต๋ายังนั่งซึมทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องเล็กๆ เรื่องนั้น  เรื่องเล็กที่จุดประเด็นเรื่องอื่นขึ้นมา... ที่เขาเป็นห่วงคชามันผิดตรงไหน? นึกอยากจะรู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายสัมผัสมันได้บ้างรึเปล่า?
หรือจริงๆ แล้วเต๋าเข้าใจผิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ
แค่ให้บอกว่าเป็นอะไรกัน... เต๋าก็เป็นได้แค่เพื่อนคนนึงเท่านั้นเอง




- - -




สิ่งหนึ่งที่คชาไม่เข้าใจ คือการที่เด็กคณะนิเทศศาสตร์ต้องลงเรียนวิชาธรรมชาติวิทยา
คชานั่งขมวดคิ้วอ่านหนังสือเรียนเล่มสีเขียว มือซ้ายป้ายปากกาไฮไลท์ลงไปในส่วนสำคัญ วิชานี้ไม่ใช่วิชาบังคับ แต่ก็เป็นวิชาเลือกที่เด็กคณะนิเทศปี 1 ส่วนใหญ่ลงเรียนตามๆ กันมาทุกปีจนอาจารย์เปิดเซคชั่นให้ เนื่องด้วยเพราะต้องเรียนวิชาหมวดวิทยาศาสตร์อย่างน้อย 1 วิชาอยู่แล้ว

เนื้อหาของมันที่ละม้ายคล้ายวิทย์โอเน็ตไม่รู้จะทำให้เขาดีใจรึเสียใจดี ตอนสอบเข้าคะแนนวิทยาศาสตร์เขาอยู่ในเกณฑ์กลางๆ แต่พอสอบเสร็จทุกอย่างก็เหมือนกลายเป็นศูนย์ คืนครูคืนตำราไปหมดแล้ว  โชคดีก็ตรงที่ได้ยินว่าข้อสอบมันเป็นช้อยส์นี่แหละ เพราะงั้นถ้าอ่านผ่านตาไปบ้างก็น่าจะพอทำได้

แขนเรียวยืดบิดขี้เกียจ ปากก็หาววอด สองทุ่มกว่าแล้วและเมื่อครู่นี้เขาก็เพิ่งกินข้าวกล่องเสร็จไป ไม่รู้เพราะหนังท้องตึงหนังตาเลยหย่อน หรือเป็นเพราะโรคง่วงนอนเพราะเห็นหนังสือเรียนกันแน่

หากแต่เสียงเคาะประตูสองสามครั้งก็ทำเอาเขาขมวดคิ้วเบาๆ  ขาลุกขึ้นจากโต๊ะญี่ปุ่นบนพื้นเดินไปหาต้นเสียง... แวบแรกในสมอง เขาคิดถึงเต๋า แต่ก็ถูกต้านขึ้นมาเสียเองเพราะตอนนี้เต๋าคงสนุกกับเพื่อนๆ อยู่ที่ทะเล

สงสัยจะเป็นเฟรม...


“ไงคชา”  แต่ไม่ใช่เฟรมอย่างที่คิดไว้หรอก

“มีอะไรหรอปอ?”  เขาถามนักศึกษาแพทย์ตรงหน้าที่ส่งยิ้มกว้างมาให้

“เราซื้อขนมมาฝากน่ะ”  เอ่ยพลางยกถุงพลาสติกในมือขึ้นมา ตาปรายเข้าไปในห้อง  “เข้าไปข้างในได้ไหม?”

คำขอของเพื่อนใหม่ข้างห้องดูน่าเห็นใจขึ้นมาเมื่อเจ้าตัวส่งสายตาอ้อนๆ มาให้  คชานึกไม่ออกว่าในอนาคตคนตรงหน้าจะเป็นหมอแบบไหน แต่บอกตรงๆ ว่าเขาคงไม่กล้าให้รักษาเพราะไม่มีความน่าเกรงขามอย่างนั้นอยู่เลยสักนิดเดียว  คนตัวเล็กเปิดประตูออกกว้างให้คนมาใหม่เข้ามา  ถ้าไม่นับตัวเขาเอง ปอเป็นคนที่สามที่ได้เข้ามาเหยียบห้องนี้ 

ปอนั่งลงตรงโต๊ะญี่ปุ่นกลางห้องโดยไม่ต้องถาม มือแกะกล่องโฟมออกมา สาคูกับข้าวเกรียบปากหม้อส่งกลิ่นโชยน่ากินไปทั่วห้อง

“กินเลยคชา”  หนุ่มผิวสองสีว่า  มือก็จิ้มสาคูเข้าปากแถมด้วยผักกาดหอมที่ฉีกใส่ตาม

“ขอบใจนะ แต่ทีหลังไม่ต้องซื้อมาฝากก็ได้หรอก”  เสียงใสเอ่ยกับเพื่อนใหม่

“เฮ้ย แค่นี้เองไม่เป็นไร เราเพื่อนบ้านกัน... ทีวันแรกคชายังเอาน้ำเต้าหู้มาให้เราเลย”  ปอเอ่ยยิ้มๆ  “มันเยอะ กินคนเดียวไม่หมดหรอก แถมยังเหงาด้วย”

ถ้อยคำซื่อๆ จากปากอีกคนทำเอาคชาชะงัก...  ‘เหงา’ ไอ้คำคำนี้มันแทงใจชอบกลเมื่อได้ยิน

“ว่าแต่นายทำไมถึงเพิ่งย้ายมาหอนี้ล่ะ?”  คชาเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“อ๋อ... ตอนแรกเราอยู่บ้านญาติ แต่มันไกลจากมหาลัย แล้วเราก็ไม่ค่อยสนิทกับญาติสักเท่าไหร่ด้วย”  ปอเล่า  “เราเพิ่งย้ายมาจากอุตรดิตถ์น่ะ เพิ่งมาอยู่คนเดียวมันเลยเหงาๆ ...แล้วคชาล่ะ หน้าตี๋ๆ ตัวขาวๆ แบบนี้คงเป็นเด็กเมืองกรุงแน่ๆ เลย”

“เฮ้ย! จะบ้าหรอ เราเป็นเด็กโคราช เพิ่งเข้ากรุงตอนเข้ามหาลัยเหมือนกันนี่แหละ”

“หรอ... งั้นคชาก็ไม่รังเกียจใช่ไหมที่มีเพื่อนเป็นเด็กบ้านนอกแบบเราอะ”

“รังเกียจทำไม ก็บ้านนอกเหมือนกัน”  เสียงใสพูดจบ ทั้งสองก็หัวเราะออกมาเบาๆ  บรรยากาศในห้องจากเพื่อนข้างห้องที่ไม่คุ้นเคยดูอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด  คชานั่งกินข้าวเกรียบปากหม้อในกล่องโฟมอย่างเอร็ดอร่อย  บทสนทนาเล็กๆ น้อยๆ ผุดขึ้นมาระหว่างเพื่อนใหม่ทั้งสอง

“ว่าแต่นี่อะไรอะ หนังสือเรียนคชาหรอ?”  ปอพูดพลางพลิกหนังสือบนโต๊ะดู

“อืมใช่ พรุ่งนี้สอบ ยังอ่านไม่จบเลย”  คชาเอ่ยด้วยท่าทีกังวลเล็กๆ ไปตามประสา ถึงอันที่จริงจะไม่เครียดเท่าไหร่แต่ก็ยังอ่านไม่จบ

“อ้าวหรอ.. งั้นเรามาขัดจังหวะคชาอ่านหนังสือรึเปล่าเนี่ย?” 

“เฮ้ย ไม่... เราเบื่อๆ อยู่พอดี”  คชารีบปฏิเสธเมื่อเห็นท่าทีเป็นหมาหงอยของอีกคน

“หรอ?”  ปอขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ  “เดี๋ยวเราติวให้เอาไหม ดูแล้วไม่น่ายากเท่าไหร่นะ”  ว่าพลางพลิกดูเนื้อหาภายในเล่ม

“แหงล่ะ จะยากได้ไง นายมันนักเรียนแพทย์นี่”

ถึงจะไม่อยากรบกวนเพื่อนข้างห้อง แต่สีหน้าที่ดูไม่สบายใจเท่าไรนักของปอก็ทำให้คชาตอบตกลง และหลังจากนั้นหลายนาทีต่อมา คชาก็คิดว่าตัวเองคิดถูกแล้ว  ปอพูดได้เข้าใจดีสมกับที่เป็นนักศักษาแพทย์ มาดขี้เล่นเป็นเด็กๆ นั่นหายไปเมื่อปอเอ่ยอธิบายด้วยท่าทีสุขุม

ตอนนี้ เขาเริ่มเชื่อแล้วล่ะ... ว่าอนาคตปอจะเป็นหมอได้จริงๆ

จนกระทั่งเนื้อหามาถึงบทสุดท้าย เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เพลงการ์ตูนก็ดังขึ้น... คชาหูผึ่งที่ได้ยิน หลังจากเต๋าไปทะเลเขาก็กลับมาใช้ริงโทนมีเสียงหลังจากเปิดโหมดสั่นอยู่นาน

คนตัวเล็กลุกขึ้นไปหาเครื่องมือสื่อสารที่วางทิ้งไว้ตรงหัวเตียง ไม่อยากคาดหวังว่าใครโทรมาเพราะกลัวความผิดหวัง หากแต่รายชื่อที่ปรากฏขึ้นมากลับทำหัวใจเต้นรัว

‘@love’




- - -




สองชั่วโมงแล้วนับแต่ปาร์ตี้ริมหาดเริ่มต้นขึ้น  กลุ่มเพื่อนเด็กบริหารอินเตอร์รวมทั้งหมด 8 คน จากตอนแรกที่ทุกคนยังดูปกติดี ในตอนนี้หลายๆ คนเริ่มจะไปซะแล้ว

คงโชคดีที่ทริปนี้มีหญิงสาวมาด้วยสามคน แต่ละคนยังมีสภาพปกติดีด้วยเพราะเดียร์กับแอนไม่ดื่ม ส่วนปลาเพียงแค่จิบเบาๆ และอีกหนึ่งหนุ่มที่ยังไหวก็คือน้ำแข็ง ส่วนสี่หนุ่มที่เหลือ เบนกับตั้มเมาพับไปแล้ว หยีดูสภาพอ้อแอ้ ส่วนเต๋าดูจะเมาหนักกว่าใคร

ณ เวลาสี่ทุ่มครึ่ง เหล้าเบียร์และอาหารถูกเก็บไปเรียบร้อย เหลือทิ้งไว้เพียงศพแต่ละคนที่ต้องถูกทยอยเก็บตามมา
หนุ่มผิวขาวจัดในตอนนี้หน้าขึ้นสีแดงจัดเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ หลังจากที่เต๋าไปนั่งเงียบๆ คนเดียวอยู่พักใหญ่ก็ถูกเพื่อนลากมาร่วมวงเพราะเห็นท่าทีซึมแปลกๆ ตลอดทริป

“ชาอยู่ไหน... เต๋าคิดถึงชา...”  ยิ่งเมายิ่งเปิดเผยความในใจ... หนุ่มผิวขาวจัดเอ่ยออกมาด้วยเสียงยานคาง  ตอนนี้ที่ริมหาดเหลือเพียงเต๋ากับหยีที่เมาพับ ส่วนคนอื่นๆ กำลังถูกขนไปเก็บที่ห้องนอน

“อยู่ในใจมึงไงเต๋า ฮ่าๆๆๆ”  หยีพูดตอบให้

“เออ ถูก”  เต๋าว่า  “แล้วกูอยู่ในใจเขาบ้างไหมวะ?” 

“คิดมากน่า... อย่างมึงถึงอกหักก็หาใหม่ได้ง่ายๆ ล่ะว้า”  หยีตอบเพื่อน

“ไม่เอา คนนี้กูรักของกู”  เสียงทุ้มเอ่ยเพ้อๆ

เกินสมองจะควบคุมเมื่อในยามนี้ส่วนที่ใช้คิดมีเพียงหัวใจ  มือขาวซีดหยิบเครื่องมือสื่อสารที่วางไว้ทิ้งบนโต๊ะมานาน ใช้เวลาเลื่อนหาชื่ออยู่นานกว่าจะเจอ  ชื่อที่ถูกบันทึกไว้เหมือนกันกับอีกเครื่อง

‘@love’






‘@love’

หลายวินาทีแล้วที่คชายืนจ้องชื่อนั้นในโทรศัพท์ราวกับจะดูให้แน่ใจ จนเมื่อตั้งสติได้  คนตัวเล็กก็หันไปมองอีกคนในห้องเชิงขอเวลา  นิ้วมือค่อยๆ เลื่อนไปกดรับสาย หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ยินเสียงคนที่คิดถึงแต่ไม่กล้าติดต่อไปตลอดหลายวันที่ผ่านมา

“ชา...”  กี่วันแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงนี้... คชานิ่งค้างเหมือนถูกสะกด แม้ฟังดูก็รู้ว่าน้ำเสียงไม่ปกติ

“เต๋า”  คชาเรียกชื่ออีกฝ่ายเหมือนจะช่วยเตือนสติ  “เมาอยู่หรอ?”

“ถ้าเมาก็เมารักชานั่นแหละ คิดถึงงงงง”  คนฟังกำโทรศัพท์แน่น ได้ยินดังนั้นแล้วหัวใจก็เหมือนมีน้ำหล่อเลี้ยงให้ชุ่มชื้น ถึงมันจะส่งกลิ่นเหล้ามาแต่ไกลก็ตาม

“คิดถึงชา อยากกอดชา”

“อ..อืม”

“อยากจูบคชา จูบแรงๆ สักร้อยที”  คนตัวเล็กได้ยินดังนั้นก็รู้สึกหน้าร้อนวูบขึ้นมาทันที มือข้างหนึ่งยกขึ้นจับปลายผมเล่นเบาๆ

“อยากกลืนอยากกินไปทั้งตัว”  คำพูดที่ชวนติดเรทมากขึ้นทุกทีทำเอาคนตัวเล็กที่ขยับนั่งลงกับปลายเตียง  ไม่พูดตอบอะไรแต่หน้าแดงแจ๋ไปกับคำพูดเหล่านั้น... เขาว่าคนเมามักจะเผยความรู้สึกส่วนลึกออกมานี่ จริงไหม...

“ชา...ให้เต๋าจูบชานะ”  เสียงเดิมยังเอ่ยต่อไป แม้จะฟังดูอ้อแอ้ตามประสาคนเมาแต่ก็ทำเอาคนฟังถึงกับหลับตาปี๋โดยไม่รู้ตัว...  ประสาทหูที่ยังทำงานได้ยินเสียงจูบวาบหวามลอดออกมาจากลำโพงโทรศัพท์ ขนแขนพากันลุกซู่ขึ้นมาซะอย่างนั้น

“เต๋า... ทำอะไร!? ทะลึ่ง”  ไม่ใช่เสียงของคชา หากแต่มาจากปลายสาย... เสียงผู้หญิงที่ดังแทรกเข้ามาทำเอาคนฟังถึงกับลืมตาราวกับตื่นจากฝัน  “ถอดเสื้อกับเข็มขัดทำไม... เฮ้ยเต๋า!”

เสียงผู้หญิงเสียงนั้นคชาไม่รู้หรอกว่าคือใคร แต่เท่านั้นสมองก็พลันนึกไปไกลเสียแล้ว

“ฮัลโหลๆ”  คชาพยายามเอ่ยกับปลายสาย ทว่ามันก็ถูกวางไปเสียก่อน  ทิ้งไว้เพียงปริศนาที่ยากจะเข้าใจ

เต๋าเมาปลิ้น... โทรมา...ส่งจูบให้...
ถอดเสื้อ...ถอดเข็มขัด...แล้วก็มีผู้หญิงเข้ามา

คนตัวเล็กนั่งกุมขมับอยู่บนเตียง คิ้วขมวดจนแทบจะชนกัน ยิ่งปะติดปะต่อเรื่องราว ภาพในหัวยิ่งลอยขึ้นมา

อย่าบอกนะว่า... เต๋าเมา...แล้วก็...ทำอะไรผู้หญิงคนนั้นเพราะคิดว่าเป็นเขา
โอ๊ย...ไม่... คิดอะไรอกุศล...เต๋าไม่ทำอะไรอย่างนั้นหรอก...

ใช่ไหม?

คชารู้ดี... ปกติเต๋าเป็นสุภาพบุรุษมากแค่ไหน แต่ในยามที่เมาไม่ได้สติแบบนี้... เมาถึงขนาดที่ว่าโทรมาแล้วพูดอะไรแบบนั้นด้วย
อุตส่าห์จะดีใจกับคำบอกคิดถึงแล้วเชียว... ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ




- - -




   เฟรมกลับขอนแก่นทันทีหลังสอบกลางภาคเสร็จ...

   จริงๆ ยังไม่เสร็จซะทีเดียวแต่นี่เป็นวิชาสุดท้ายของสัปดาห์ เนื่องด้วยวันศุกร์ไม่มีสอบ และจะสอบอีกทีก็ถัดไปอีกอาทิตย์นึง
   คชาโบกมือให้กับเพื่อนซี้ที่รีบกลับไปที่หอเพื่อเก็บกระเป๋าเตรียมออกเดินทาง เห็นสีหน้าลัลล้าของเฟรมแล้วก็ดีใจแทน แต่ลึกๆ ตัวเองก็อดคิดถึงบ้านไม่ได้  แม้คชาจะโทรคุยกับครอบครัวบ่อยๆ แต่มันแทนกันไม่ได้หรอก

   คนตัวเล็กนั่งนิ่งๆ อยู่ที่ม้าหินด้านล่างของอาคาร รอแพรวากับแอ้นที่ยังทำข้อสอบไม่เสร็จ เตรียมไปฉลองกันเล็กๆ เย็นวันนี้

   “ไงคชา...”  เสียงผู้หญิงที่เอ่ยขึ้นทำเอาใบหน้าหวานต้องเงยหน้ามอง

“สวัสดี...แฟง”  คชาทักกลับไปอย่างไม่เข้าใจนัก ปกติแฟงกับเขาถึงอยู่คณะเดียวกันแต่ไม่ค่อยได้คุยด้วยหรอก นอกเสียจากวันนั้นที่แฟงมาถาม... เรื่อง...

   “หมู่นี้ไม่ค่อยเห็นเต๋าเลยนะ”  เธอพูดนิ่งๆ ส่งยิ้มบางที่ไม่ส่อแววถึงความเป็นมิตรสักเท่าไหร่  หลังจากวันนั้นที่คชาแอบกันท่าแฟงว่าเต๋ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว แฟงคงรู้ในเวลาต่อมาว่านั่นคือคชา และเธอก็มีท่าทีเปลี่ยนไป

   “เต๋าไปเที่ยวต่างจังหวัดน่ะ”  คชาตอบกลับเรียบๆ

   “นี่คชา... ถามจริงๆ เลยนะ นายกับเต๋าเป็นอะไรกัน?”

   “ก็... เป็น...”  คชาอ้ำอึ้งในคำตอบ มันเป็นเรื่องที่แม้เขาเองก็ยากจะอธิบาย

   “ถ้าไม่ได้เป็นอะไร ก็ปล่อยเต๋าไปได้ไหม?”  แววตาคู่สวยมองตรงมาอย่างตั้งมั่น  “ไม่คิดบ้างหรอ ที่นายทำอยู่มันตัดโอกาสที่เต๋าจะได้เจอกับคนดีๆ”

   สิ้นประโยคนั้นคชาก็นิ่งไป... ไม่ทันได้ตอบอะไรหรือไม่ทันได้ฟังอะไรแฟงพูดมากกว่านั้น แพรวากับแอ้นก็เดินเข้ามาเสียก่อน  แฟงหันไปมองเพื่อนร่วมรุ่นทั้งสองที่เดินเข้ามาใหม่ก่อนจะลุกเดินออกไป

   คชาเพียงส่ายหน้าตอบแพรวาที่เอ่ยถามว่ามีอะไร แม้ในใจยังคงค้างคา

   “อย่าไปฟังอะไรยัยนั่นมากน่ะคชา ให้ตายเหอะ...ฉันล่ะไม่ชอบหน้ายัยแฟงนั่นจริงๆ  ต่อหน้าล่ะชอบทำตัวแอ๊บใสๆ  เอาเข้าจริงล่ะแรดจะตาย ได้ยินว่าเพิ่งหักอกพี่โอ๊ตด้วยแหละ”  แพรวาเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์...พี่โอ๊ตที่ว่าเป็นพี่ปีสอง พี่รหัสของแอ้น

   “แพรวาก็...พูดเกินไป”  แอ้นปราม 

   “เกินไปอะไร... ชา..นี่เราพูดจริงๆ นะ”

   “อืม เราไม่ได้สนใจที่เขาพูดนักหรอก”  คชาตอบออกไป  และบทสนทนาทั้งหมดก็จบลงเท่านั้นเมื่อเจมส์กับโปเต้กลับมาจากโรงอาหารพอดี
   



   เย็นวันนั้น หลังจากที่ไปดูหนังราคาพิเศษด้วยบัตรนักศึกษาเสร็จ คชาก็เสนอเมนูมื้อเย็นเป็นอาหารอีสานบ้านเกิด  โลเคชั่นจากห้างสรรพสินค้าดังเลยถูกเปลี่ยนเป็นร้านลาบในย่านชุมชนหลังมหาวิทยาลัยที่เปิดตั้งแต่เย็นจนถึงดึกๆ

   ไม่ต่างจากทุกครั้งที่คชาสั่งส้มตำมากินตอนพักเที่ยงที่โรงอาหาร... ทุกครั้งที่คิดถึงบ้าน เมนูเหล่านี้ดูจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย

“เอ้า...ชน!”  ไม่ต้องมีแอลกอฮอล์ เมื่อสิ่งที่ถูกยกชนเป็นเพียงกระติ๊บข้าวเหนียวอันเล็กๆ  คชานั่งจกข้าวเหนียวเคล้าไก่ย่างส้มตำ ตัดซดน้ำต้มแซ่บชามใหญ่ที่วางอยู่ด้านหน้า  งานนี้แทบไม่มีแม้แต่ช้อนกลางสักคัน ดูทุกคนจะเป็นกันเองเหลือเกิน

การฉลองสอบเกือบเสร็จลากยาวตั้งแต่ทุ่มเศษมาถึงสามทุ่ม กระเพราะอาหารรูดปิดไปนานแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงคาราโอเกะในร้านที่ยังทำงานรองรับความบ้าระห่ำของนักศึกษาปีหนึ่งที่มาระบายความเครียด

   “โห...ให้ตายเหอะ ไอ้เฟรมน่าจะมาด้วยว่ะ จะได้มาร้องด้วยกัน”  เจมส์บ่นเมื่อถึงคิวเพลงของตนที่เลือกไว้... เพลงที่เจมส์ชอบหยิบมาร้องเล่นบ่อยๆ โดยมีเฟรมเป็นลูกคู่

   ...เด็กมีปัญหา...

   คนตัวเล็กนั่งหัวเราะมองเพื่อนร่างยักษ์ที่แอ๊บแบ๊วร้องเพลงของดูโอสาวอย่างโฟร์มด  ทุกคนดูจะชอบอกชอบใจกับหนุ่มหน้าหมีที่ทำท่าตลกเฮฮาจึงเลือกเพลงถัดมาให้กับเจมส์อีกเพลง… เพลงใหม่ของนักร้องสาวกลุ่มเดิม

...จีบได้แฟนไม่รัก...

คชานั่งหัวเราะปรบมือตามๆ กันไป  คราวนี้เจมส์เวียนให้คนอื่นมาเป็นลูกคู่ตัวเองบ้าง เพราะเจมส์บอกว่าอยากร้องแต่ท่อนของโฟร์
ไมค์อีกตัวที่ถูกสลับเวียนกันไปมาพาทำเอาคชานั่งขำกับเพื่อนๆ  ก่อนที่ไมค์ตัวนั้นจะมาหยุดอยู่ที่คชา  คนตัวเล็กรับมันมาก็ถูกเจมส์ฉุดขึ้นไปยืนด้วย

“เจ้าของฉันอยู่ไหน... ไม่เห็นว่าจะสำคัญ... โสดหรือว่าไม่โสด ไม่ต่างกัน”  สาบานได้ว่าคชาเพิ่งจะฟังเพลงนี้อย่างจริงจังเป็นครั้งแรก แต่ไอ้เนื้อเพลงนี้นี่มันแทงใจดำเข้าอย่างจังเลย

คนตัวเล็กดำน้ำไปแค่นั้นก็รีบส่งไมค์ให้เพื่อนต่อแล้วมานั่งอยู่กับโปเต้ตามเดิม

คชายังไม่มีเจ้าของ... เขาเป็นโสดมาตั้งแต่เลิกกับแฟนคนแรกตอนอยู่ม.5 แล้ว  และการจะมีรักครั้งใหม่ โดยเฉพาะกับผู้ชายด้วยกัน มันเลยทำเอาสมองสับสนวุ่นวายไปหมด

เพราะเขาไม่รู้... ทำตัวไม่ถูก... สุดท้ายมันเลยลงเอยแบบนี้ใช่ไหม?

คชานั่งมองโทรศัพท์ของตนอีกคงเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่สามารถเชื่อมเราเข้าหากันได้

‘อยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ’  ข้อความที่พิมพ์เมื่อสองวันก่อนแต่ไม่ได้ส่ง ในตอนนี้กลับมาปรากฏที่หน้าจออีกครั้ง
เขาเปลี่ยนโปรโมชั่นใหม่แล้ว และคราวนี้ก็กำลังทำใจกล้ากดส่งมันไปหาอีกคน... ทีแรกว่าจะรอเต๋ากลับมา แต่ตอนนี้คชาแค่อยากสร้างความมั่นใจบางอย่างให้ตนเอง



   เต๋า... กลับมาเร็วๆ นะ ไม่อยาก..จูบกัน..ผ่านมือถืออีกแล้ว

   มัน ‘เหงา’ สิ้นดี








TBC


มาต่อแล้วค่า >w<

[fastation]

บักเต๋ารีบกลับมาหาชาค่ะเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ย !!
เดี๋ยวปั๊ดเชียร์ให้ชาค่ะหวั่นไหวกับหมอข้างห้องเลยนิ
รออ่านตอนต่อไปจ้า

[arunoki]

โอ๊ย  ประโยคสุดท้ายกระชากใจ >///<

ช่องว่างที่เต๋าทิ้งไว้ครั้งนี้บีบคั้นจิตใจชาชาน่าดูเลย
เต๋าเอ๊ย...เต๋าเอ๋อ  รีบกลับมาจุ๊บน้องได้แล้วนะ  น้องเหงา  น้องเริ่มจะชัดเจนแล้ว

ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ตอนแรกๆเราตามอ่านในเด็กดี  เพิ่งมาเห็นว่าเอามาลงในเล้าด้วย
เขียนได้น่ารักมากกกกกกกกกก (ก.ไก่ล้านตัว)

เราว่าเรื่องนี้เป็นมาสเตอร์ของฟิคเต๋าคชาเลยแหละ

[aoihimeko]

ฮ้อ   ปวดตับฉิบ

[devotionNightmare]

ยัยแฟงฉันเกลียดแก

[JingJing]

  สงสารชาน้อย อิพี่ต๋าวกลับมาหาเร็วๆนะ เดี๋ยวมคปด.(หมอคาบไปรับประทาน)นะจ๊ะ

[sukaz]

ระวัง ห.. คาบไปแด.. ล่ะ เต๋า

[bangkeaw]

ต๋าวววว รีบๆกลับมาได้แล้ว

[papark]

แอร้กกกกกกกกกกกกกกกกก...ฟินนนนนน -__,,,-

" ไม่อยากจูบผ่านโทสับแล้วว มันเหงาสิ้นดี ~ "

มาอัพอีกสักตอนสองตอนได้มั้ยครับ? T_T

เต๋ากลับมาไวๆนะเว้ยยยย ไม่งั้นชาเสร็จแน่ ๆ 555

[choijiin]

เต๋าเอ๊ย เมาได้น่าเอ็นดูมากอ่ะ
 
ทำไมต่อหน้าไม่รุกชาค่ะเยอะๆแบบนี้มั่งน้อ
 

รีบๆกลับมาซะทีนะเต๋านะ
เดี๋ยวคชาจะโดนหมอจีบ(รึเปล่าไม่รู้)แล้วนะ
แถมชะนีสารพัดพิษก็มาบ่อนทำลายแล้วนะเต๋า
รีบๆกลับมาเด้อ เด็กโคราชรออยู่
 

[why yyy]

ในที่สุดก็ตามทัน เต๋าอย่าคชาไว้นานนะเดี๋ยวก็เสร็จหมอหรอก ^_^

[moredee]

น้องชาใจมากค่ะลูก