ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
.....................................................................................ไดอารี่ของนายหลังห้องxx/xx/2xxxขอระบายความอัดอั้นหน่อยนะไดอารี่....
“ไอ้กี๋.....มานี่ดิ๊”
มันก็เป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่ง เหมือนกับวันอื่น ๆ ที่ผมต้องถูกมันเรียกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจ แววตาของพวกมันจ้องมองผมอย่างคนที่ตกเป็นเหยื่อ โดยเฉพาะมัน ไอ้ตัวใหญ่....หน้าตาดิบเถื่อนเกินวัยมัธยมปลายไปมากโข....
“ครับคุณกันต์”
“มาใกล้ ๆสิวะ”
วันนี้ผมจะต้องโดนอะไรอีกนะ....ช่างเถอะ ผมน่ะชินกับการเป็นตัวตลกแล้วล่ะ มันกระชากตัวผม จับผมหันหลัง แล้วเอาเป้ากางเกงของมันถูไถไปกับก้นปอด ๆของผม ท่าร่วมเพศน่ะ พวกมันทุกตัวหัวเราะจนน้ำตาไหล แม้แต่คนที่เดินผ่านไปมา ต่างก็พากันหัวเราะ ผมรู้สึกร้อนผ่าวทั่วทั้งใบหน้า หน้าผมคงจะแดงมาก ผมเอาแต่จ้องพื้นที่ปูด้วยอิฐตัวหนอน เพราะไม่อยากเห็นสายตาขบขันแกมสมเพศของใครต่อใคร แต่แล้วก็มีใครคนหนึ่ง เอ่ยขึ้นขัดจังหวะการเล่นสนุกของพวกมัน
“พวกนายอย่าไปแกล้งราเชนทร์ซี่”
“เนส....วู้น้องเนสคนสวย”
ผมได้แต่ก้มหน้าอย่างเขิน ๆ เนสสวยมากจริง ๆ อย่างที่พวกมันแซว แต่เนสเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง ผมชอบเนส....เค้าคอยปกป้องผมจากไอ้พวกเลวนี่ทุกครั้งแหละ หมายถึงทุกครั้งที่เค้าเห็นน่ะนะ....พวกมันฟังเนส แล้วก็จะเลิกสนใจผมไปชั่วขณะหนึ่ง....พอให้ผมได้แอบเผ่น เพียงแต่ครั้งนี้ ผมถูกมือใหญ่ๆของมันนั้นรั้งตัวเอาไว้แน่น...
“จะหนีไปไหน....มึงเป็นเมียกูแล้วนะกี๋”
“คุณกันต์ปล่อยผมเถอะนะครับ”
“~คุณกันต์ปล่อยผมเถอะนะครับ~”มันทำเสียงล้อเลียนผม เสียงสั่น ๆ อย่างคนขี้ขลาด แล้วพวกมันก็หัวเราะกันอีกครั้ง
“กันต์ปล่อยราเชนทร์เดี๋ยวนี้เลยนะ” เสียงหวาน ๆ นั่นแหวใส่ไอ้ตัวโต แล้วมันก็ถีบผม ไม่แรงมากนักหรอก แต่ก็ทำเอาผมหน้าทิ่มลงไปกองกับพื้น หัวเข่าของผมถลอก ผมเจ็บจัง [วาดรูปคนร้องไห้] แต่มันก็ชินแล้วนี่เนอะไดอารี่...
“มันชื่อกี๋ เรียกราเชนทร์ ๆ อยู่ได้ ดูหน้ามันสิ....ไม่เห็นจะเข้ากับชื่อ ไปไกล ๆ ตีนกูเลยไอ้กี๋”
“ครับคุณกันต์”
ชินแล้ว....ชาแล้ว.....อีกไม่กี่ปี่ก็จะเรียนจบแล้ว แล้วผมกับมันก็คงไม่ต้องมาเจอะเจอกันอีก ผมบอกตัวเองแบบนี้มาตลอด ก็แค่หวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่ามันจะเป็นไปรังแกคนที่น่ารังแกกว่าผม....
ซึ่งคงไม่มี...
จบการเขียนไดอารี่สำหรับวันนี้...
PS ผมหิวข้าวจัง ทำไมแม่ถึงยังไม่กลับมาอีก....
..................................
......................
............
....
.
xx/xx/2xxxบาดแผลในวันนี้ ได้มาจากชั่วโมงพละ ผมถูกมันเตะบอลอัดใส่ โดนจัง ๆ กลางแสกหน้า มึนชิบ
สิวแตกไปหนึ่งเม็ด ฟกช้ำนิดหน่อย หัวนมผมถูกบิดจนปวดร้าว มันทำบางอย่างกับผมตอนที่ผมเข้าห้องน้ำ ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันทำให้ผมกลัวจับใจ....
***Note ห้ามเข้าห้องน้ำคนเดียวในขณะที่มีการเรียนการสอน เพราะมันจะวังเวงมาก และถ้ากลั้นไม่ไหว ให้ไปเข้าในที่ที่มันคาดไม่ถึงและต้องไม่ซ้ำกัน***
.
.
.
“กันต์อเนกปล่อย!!!”
“ม่ายยยยปล่อย”
“ชั้นบอกให้นายปล่อยไง จะปล่อยหรือไม่ปล่อย!!!”
“ม่ายปล่อยแล้วจาทำไม.....จะทำไมครับเจ๊”
“นายกันต์เอน๊กกกกกกก!!!! ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ ไอ้เด็กบ้า!!!”
ครูประจำชั้นอนุบาลสองทับสี่นามว่าครูหมี(ที่ขนาดตัวหมีสมชื่อ) สวมแว่นแบบคล้องสาย มีไฝข้างหนึ่งที่มุมปากด้านซ้าย แทบจะเต้นเร่า ๆ ให้กับความกวนโอ๊ยของมัน....ไอ้เด็กชายกันต์อเนก เจ้าของใบหน้าหล่อเข้มแบบกวน ๆ คิ้วหนาตาโตเหมือนพ่อของมันไม่มีผิดเพี้ยนราวกับโขลกพิมพ์เดียวกันออกมา เสียแต่เพียงว่าในตอนนี้นั้น....เจ้าหมอนี่มันก็แค่ไอ้เด็กวัยหกขวบที่ดันโตเกินเด็กวัยเดียวกันก็เท่านั้น
บ้าชะมัด หายใจไม่ออก....แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือผม...ไอ้เด็กหน้าตี๋ลูกแม่ค้าขายของชำนามว่าราเชนทร์ ที่กำลังโดนมันล๊อคคอจนหน้าเขียวเป็นกบนี่ต่างหากล่ะที่น่าเป็นห่วง คิดได้ดังนั้นแล้ว ในฐานะครูประจำชั้นอนุบาลที่อาวุโสที่สุดในสายชั้น เธอจึงต้องแสดงภูมิบางอย่างที่เคยใช้ปราบเด็กเฮี้ยวรุ่นก่อน ๆ ได้อยู่หมัด
ช่วยผมด้วยเถอะครับครู...ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือ ผมยังไม่อยากตายตั้งแต่ยังหกขวบ....ผมมีเด็กผู้หญิงที่แอบชอบ แล้วก็อยากจะหอมแก้มเธอคนนั้นก่อนจะขึ้นชั้นปอ.หนึ่ง
.
.....
..........
....
.
.
.
“อ่ะ.....นายกินซะเราแบ่งให้” ขนมปังเนยสดของโปรดของมันถูกบิออกเป็นสองส่วน จำได้ดีเลย ว่าส่วนที่มากกว่า มันยื่นให้ผม น่าแปลกที่คนขี้ลืมอย่างผมกลับจำเรื่องนี้ได้ คงเพราะเรื่องดีดีที่มันทำกับผมนั้น น้อยครั้งเต็มที
“นายตัวเล็ก นายต้องกินเยอะ ๆ”
“ขอบใจนะกันต์”
“กำเริบ.....ใครบอกให้นายเรียกชื่อเราห้วน ๆ แบบนี้ นายต้องเรียกเราว่าคุณกันต์สิไอ้ซื่อบื้อ......แต่ว่าไม่ต้องขอบใจหรอก เพราะนายแท้ ๆ ครูหมีถึงซื้อขนมปังเนยสดมาให้เรา”
“อร่อยจัง”
“กินเยอะ ๆ มีอีกห่อนึง”
หรือนี่อาจเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เราสองคนเคยใช้ชีวิตร่วมกัน.....ในฐานะเพื่อน
.
.
.
.
ง่วงจังแจ่บ ๆ ๆ
xx/xx/2xxxบ้าชิบ ผมดันฝันถึงเรื่องเก่า ๆ จนได้ เปล่าเลย ผมไม่ได้กำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่ม อย่างที่พวกคุณคิดหรอก ผมฟุ่บหลับกับโต๊ะ ในวิชาแนะแนวที่สุดแสนจะน่าเบื่อหน่าย มีกระดาษโน้ตสีเหลืองแผ่นหนึ่งแปะอยู่บนโต๊ะผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็รู้
เลิกเรียนแล้วไปหาเราที่ห้อง 3401 นะ...สักห้าโมงเย็น อย่ารีบนักล่ะ เพราะมีคนทำเวรอยู่....
จาก
เนส....(วาดรูปคนยิ้ม---กระพริบตาข้างเดียว)
ลายมือน่ารักสมตัวแบบนี้เป็นของเนสอย่างไม่ต้องสงสัย ผมอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ในบางครั้ง ว่าเด็กผู้ชายหน้าสวยราวกับนางฟ้าคนนี้มีใจให้ผม เค้าคอยปกป้องผมมาตลอดนี่นะ พวกมันกำลังมุงดูอะไรบางอย่าง ขณะที่อาจารย์แนะแนวทิ้งให้พวกเรานั่งแก่วกันมาตลอดคาบ วิชานี้มันก็เหมือนคาบพักที่มีสัปดาห์ละหนึ่งครั้งนั่นแหละ แล้วพวกมันก็ไม่ได้สนใจผมหรอก
ดีเสียอีก....
อย่ามายุ่งกับผม....แค่ตอนนี้ก็ยังดี เมื่อเช้าผมบีบสิวด้วยความรู้สึกเหมือนเด็กหนุ่มที่อยากจะหล่อกับเค้าบ้าง ด้วยสังหรณ์อย่างประหลาด มันอาจจะเกิดเรื่องดีดีกับชีวิตผมบ้างก็ได้
ผมชอบเนส....ชอบมาตลอด ตั้งแต่เรียนด้วยกันตั้งแต่ชั้นประถมแล้ว ผมก็ยังชอบผู้หญิงอยู่ ฝันเปียกถึงสาว ๆ เซ็กซี่ในหนังเอวีก็บ่อยครั้ง แต่เนสเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ผมหวั่นไหว....
ผมว่าผมกำลังยิ้ม....ยิ้มคนเดียวจนยายดาว เด็กผู้หญิงช่างพูดปากมากที่นั่งอยู่ข้างหน้าผม พากันสะกิดให้เพื่อน ๆ ของเธอดู พวกมันหันมามองหน่อยนึง แต่ก็ไม่ได้สนใจ ก็อย่างงี้ล่ะ เป็นตัวตลกรายวันเสียจนชินตาแล้ว
“ยิ้มหวานเชียวนะสุดหล่อ....มีเดทรึไงเฮอะ”
“อ่า.....ไม่ใช่นะดาว เราแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”
เซ็งคนพวกนี้จัง
PS ไดอารี่นี้ไม่ได้ถูกบันทึกลงสมุด มันอยู่ในเมมโมรี่ของผม เนื่องด้วยเหตุการณ์หลังจากนี้ มันก็ทำให้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะบันทึกอะไรอีก สิ่งที่พวกคุณจะได้อ่าน มันคือเรื่องราวที่อยู่ในความทรงจำอันเลวร้ายของผม สิ่งที่ผมบอกใครไม่ได้...
.
.
.
.
.
17:15 น.
ภาพที่ได้เห็น มันบาดตาของผม ราวกับมีคนกรีดมันด้วยมีดคัทเตอร์คม ๆ
คนที่ผมแอบรักกำลังเสพสุขอยู่บนร่างของผู้ชายตัวใหญ่คนที่ผมเกลียดที่สุด
ผมกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ให้มันไหลออกมา เนสถูกมันข่มขืนหรือ?.....ใช่เสียที่ไหน เสียงครางแบบนั้น เหมือนเนสสนุกกับมันซะด้วยซ้ำ....
ต้องเป็นมันที่เขียนโน้ตบ้า ๆ นี่ แผนการของพวกมัน เพื่อให้ผมได้มาเห็นภาพนี้ คนสวยของผมระเริงรักอย่างสุดเหวี่ยงในห้องเรียนที่ 3401...
แต่ผมรู้จักลายมือของมันดี ตลอดเวลาสิบกว่าปีที่เรียนด้วยกัน....และทำการบ้านให้มันเป็นบางครั้ง
คำถามในหัวของผม ณ ตอนนั้นก็คือ
เนสเป็นคนเขียนโน้ตนั่นจริง ๆ หรือ....คนที่คอยปกป้องผม จะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร
“กันต์เรารักนาย....แรงอีก...อ๊า....กันต์ กระแทกเข้ามาให้ลึกกว่านี้”
“ได้สิ เราต้องตอบแทนนายอยู่แล้วเนส ที่ร่วมมือกับเรามาโดยตลอด น่ารักมากเด็กดี...ซี๊ดดดด”
“อึก.....สง.....สงสาร...อ๊า.....หมอนั่น...อ..อ.....เหมือนกันนะ”
“หึหึหึหึ.....สงสารนักก็ไปเป็นแฟนกับมันเสียสิ”
“ง่ะ....ไม่เอาหรอก อย่างกับพวกโรคจิต น่ากลัวน่าขยะแขยงจะตาย แถมยังดูซกมก ๆ อีกตังหาก...แหวะ”
“ไอ้กี๋นี่มันก็โง่นะ ที่มาหลงงมงายคนอย่างนายน่ะ...หึ.....คงเพราะนายมันตีสองหน้าเก่งมั้ง”
“เราถือว่าเป็นคำชมนะ แต่มันก็คุ้มที่ทำให้เราได้เอากับนาย เบิ้ลหลาย ๆ รอบเลยนะ ตื่นเต้นชะมัด”
พวกมันหลอกผม....หลอกมาตลอด
ผมไม่ไหวแล้วนะ....ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
ถ้าจะมีอะไรทำให้ผมเจ็บไปมากกว่านี้ คงต้องมีใครจามหัวผมด้วยขวานเล่มโต ๆแล้วล่ะ...[นึกภาพสมองที่แตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ]
.
.
.
.
xx/xx/2xxx18:30 น.
เหตุการณ์ในวันนี้เป็นวันที่ผมจะจดจำไปตลอดชีวิต
ผมถูกข่มขืนอย่างทารุณ....ทวารหนักของผมเต็มไปด้วยเลือด กางเกงชั้นในของผมถูกดึงจนขาด รวมทั้งเสื้อนักเรียนของผมด้วย กางเกงขาสั้นของผมซิปแตกเพราะถูกกระชากออกด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล
“คุณกันต์ผมขอร้อง.....ปล่อยผมไปเถอะครับ”
“ไม่ได้กี๋....มึงเห็นทุกอย่างหมดแล้วนี่นะ วันนั้นน่ะ....กูต้องแน่ใจว่ามึงจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร”
ผมถูกชกหมัดหนึ่ง....เข้าที่ท้อง มันจุกเหมือนในละครที่แม่ชอบเปิดให้ดู เวลานางเอกกำลังจะถูกคนร้ายปลุกปล้ำขืนใจ แต่ในชีวิตจริง ไม่มีพระเอกคนไหนมาช่วยผม เพราะว่าผมไม่ใช่นางเอกน่ะสิ
แล้วผมเป็นใครกันล่ะ...?????????
ผมเป็นแค่ไอ้เด็กผิวซีดสุดอัปลักษณ์ หน้ามันย่องและเต็มไปด้วยสิวสุกปลั่ง ผมเป็นเด็กหลังห้องที่ไม่เคยมีใครเหลียวแล เป็นตัวตลกในบางครั้ง และเป็นของเล่นให้คนกลุ่มหนึ่งทรมาน...
แล้วตอนนี้ผมกำลังถูกข่มขืน“เจ็บครับคุณกันต์....ผมเจ็บ...”
คุณกำลังจะด่าผมใช่มั้ย คุณมองว่าผมเป็นไอ้ขี้แพ้ที่ไม่รู้จักปกป้องตัวเองล่ะสิ คุณครับ ผมน่ะทำทุกวิถีทางแล้วจริง ๆ นอกจากปวดหัวกับเรื่องเรียนแล้ว ผมยังต้องคอยวางแผนการที่จะหลบหลีกพวกมันในทุก ๆ วัน แต่มันไม่เคยสำเร็จเลยซักครั้ง ผมเหมือนหนูโง่ ๆ ที่พยายามหาทางออกจากเขาวงกต แต่ข้างนอกนั้นไม่มีอะไรนอกจากกำแพงที่ไม่สามารถปีนไป่ขึ้นไปได้...
ผมสู้มันไม่ได้ ไม่เคยเลยซักครั้ง มันตัวใหญ่และเป็นนักกีฬาของโรงเรียน....ผมเป็นแค่ไอ้ตี๋ลูกแม่ค้าขายของชำในตลาด...
“มึงขาวจังกี๋ ทำกูเงี่ยนชะมัด อย่าพยายามหนีเลย แถวนี้ไม่มีใครหรอก ถึงมีก็คงช่วยมึงไม่ได้อยู่ดี นอนให้กูกระแทกเงียบ ๆ ดีกว่านะกี๋...โอยยยยย”
ตัวผมเต็มไปด้วยน้ำกามของมัน ผมกอดร่างเปล่าเปลือยของตัวเองด้วยความเหน็บหนาว ร่างกายนี้เหมือนไม่ใช่ของผมอีกต่อไป....มันกำลังแต่งตัว และผิวปากอย่างอารมณ์ดี....แล้วเย็นวันนั้นมันก็ขี่พาผมซ้อนท้ายไปส่งที่บ้าน มันไหว้แม่อย่างนอบน้อม แล้วแม่ก็พยายามจะชวนมันกินข้าวเย็น....
ผมบอกใครไม่ได้...ไม่ได้จริง ๆ
.
.
.
.
xx/xx/2xxxผมไม่ได้ไปเรียนสามวันแล้ว เนื่องจากจับไข้ แม่เองก็ไม่ได้ไปขายของที่ร้าน แต่กลับต้องมาเฝ้าผม ผมไม่ยอมไปหาหมอ เพราะไม่อยากให้ใครรู้...
“น้องกี๋นอนพักผ่อนให้เยอะ ๆ นะลูกนะ เดี๋ยวตอนเที่ยงแม่จะแวะเข้ามาดู ไม่อยากทิ้งร้านไว้หลายวัน ช่วงนี้รายจ่ายยิ่งเยอะ ๆ อยู่”
“ครับแม่”
อย่างน้อย ๆ ผมก็ไม่ต้องไปเจอมัน
ผมหลับตาลง แล้วค่อย ๆ เข้าสู่ภวังค์ ผมหลับไปด้วยฤทธิ์ของยาลดน้ำมูก...
.
.
.
.
To be con…
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ชอบไม่ชอบติชมกันได้
ตอนหน้าก็จบแล้ว ยังไงก็ฝากเอาไว้พิจารณาอีกเรื่องด้วยก็แล้วกันนะคะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้นสองตอนจบ] ไดอารี่ของเด็กหลังห้อง [END] + ตอนพิเศษ ไดอารี่ของชายโฉด[29/5/12] (อ่าน 28940 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก