[เคลียร์กว่านี้...ไม่มีอีกละ] 
ตอนพิเศษ
ไดอารี่ของชายโฉดผมชื่อกันต์....
ยังไงดีล่ะ...
สวัสดีไดอารี่....
ขอเปลี่ยนสรรพนามหน่อยเถอะนะ เพราะกูก็ไม่เคยคิดฝันเหมือนกัน ว่าไอ้ถึกตัวโต หนวดเครารกครึ้ม หน้าตาแก่เกินวัยมัธยมอย่างกู จะต้องมาทำอะไรหวานแหวว อาทิเช่นการเขียนไดอารี่
คงเป็นเพราะกูได้บังเอิญไปเห็นสมุดปกแข็งสีน้ำตาล ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าของมัน ตอนที่กูกำลังรื้อค้นเสื้อผ้าไปเปลี่ยนให้มันกระมัง(ณ ตอนนั้น มันสลบคาบันได หลังจากถูกกูอึ๊บอย่างหนักหน่วง) หลังจากที่ถือวิสาสะเปิดอ่าน สิ่งที่เรียกกันว่าไดอารี่ กูได้รับรู้ความรู้สึก ที่มันมีต่อกู ผ่านตัวหนังสือที่ไม่ค่อยจะสวยงามนัก ในโลกของมัน กูคงเป็นปีศาจ หรือไม่ก็ฝันร้าย มันมองกูเป็นสิ่งชั่วร้าย ชนิดที่กูเองก็ไม่เคยจินตนาการมาก่อน ว่ากูจะเป็นไปได้ถึงเพียงนั้น
‘ผมเป็นแค่ไอ้ขี้แพ้ที่ถูกรังแกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลมหายใจของมันเหม็น ชวนให้คลื่นเหียน กลิ่นตัวของมันมีแต่กลิ่นคาวของเลือด ผมไม่ได้หมายถึงสิ่งที่สัมผัสได้ ทางประสาทสัมผัสรับรู้ แต่ผมหมายถึงจิตใจอันแสนต่ำช้าของพวกมัน โดยเฉพาะมัน คนที่ผมเกลียดที่สุด ถ้าจะมีสิ่งไหนในโลกที่สกปรกและน่ารังเกียจที่สุด สิ่งนั้นควรจะเป็นมัน อย่างน้อยขยะที่ส่งกลิ่นเหม็น มันก็ยังเหม็นอย่างมีเหตุผล แต่คนเลว ๆ อย่างมัน ผมไม่สามารถหาเหตุผลมารองรับ การกระทำอันแสนกักขฬะ ป่าเถื่อนนั้นได้จริง ๆ’แหม สิ่งที่มันเขียนถึงกู ก็ออกจะเว่อร์ไปนิด แล้วก็ผิดไปจากความเป็นจริงอยู่สักหน่อย เดาว่าคงจะเป็นตอนที่กูเตะบอลอัดใส่มัน หรือไม่ก็ตอนที่กูกับเพื่อนป่าเถื่อนของกู แกล้งมันเล่นสนุก ๆ อย่างการจับแก้ผ้าต่อหน้าพวกผู้หญิงในห้อง....
นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้กูอยากเขียนไดอารี่ เพื่อแก้ไขความเข้าใจผิด และเขียนต่อจากสิ่งที่มันเขียนค้างเอาไว้ เอาล่ะ มันอาจจะไม่ใช่ไดอารี่ที่เขียนอย่างมีระเบียบแบบแผนเท่าไหร่ เรียกว่าเป็นบันทึก เกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในใจของกูมาตลอด สิ่งที่กูไม่สามารถบอกใครได้เช่นกัน
ทุกอย่างนั้นมีเหตุผลเสมอกี๋....แล้วเหตุผลของกูมันก็ออกจะปัญญาอ่อนอยู่สักหน่อย การที่กูเลวใส่มึง นั่นเพราะการถูกลืม และไม่มีตัวตน ในสายตาของคนที่ตัวเองรัก มันออกจะเจ็บปวดมากเกินไป เกินกว่าที่คนป่าเถื่อน หรืออะไรก็แล้วแต่ ที่มึงสรรหามาเรียกแทนตัวกู จะทนได้
กี๋....มึงเคยบอกกู ครั้งหนึ่งตอนที่เรายังเด็ก วันนั้นกูถามมึงทีเล่นทีจริง ว่าสมมติว่าเมื่อเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มึงกับกูจะแต่งงาน แล้วก็ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน แบบสามีภรรยาได้มั้ย สาบานได้เลยกี๋ กูไม่ได้ล้อมึงเล่น เพราะพ่อของกู รักแม่ของกูมาก พวกท่านมีกู และมีครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น(ถึงกูจะเหี้ยไปบ้างก็เถอะ แต่กูไม่เคยทำให้พวกท่านเสียใจ) แล้วมึงรู้มั้ย กูก็อยากจะมีความสุขแบบนั้น แม่บอกกับกูเสมอ ว่าหากได้อยู่ร่วมกับคนที่เรารักแล้ว ต่อให้ชีวิตจะเจอกับเรื่องที่เลวร้ายแค่ไหน เราก็จะสามารถผ่านพ้นมันไปได้ด้วยดีทุกครั้ง เพราะคนที่เกิดมาเพื่อคู่กับเรา จะอยู่กับเราไปตลอด ไม่มีวันทิ้งให้เราเผชิญเรื่องร้ายเพียงลำพัง เป็นคนที่เราอยากอยู่ด้วย เพียงเพื่อให้เขารับฟังในทุก ๆสิ่งที่เราอยากจะบอกก็เท่านั้น กี๋...ตอนที่แม่บอกกับกู ไอ้เด็กชายกันต์มันก็นึกถึงแต่มึง
แค่กูกับมึง กับเครื่องบินลำนั้น อาจจะพ่วงด้วยถุงของเล่นสารพัดของกู เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เราจะไม่ใช่แค่เพื่อน....เพราะเพื่อนไม่สามารถอยู่กับเราได้ตลอดเวลา
มึงคือคนที่เด็กชายกันต์เอนก อยากจะใช้ชีวิตร่วมด้วย แชร์ทุกอย่าง...ทุกเรื่องราวด้วยกัน ไม่มีเรื่องสกปรกอย่างที่กูทำกับมึงในตอนนี้ หากแต่เป็นความสุขที่แสนหวาน สวยงามและฟุ้งซ่าน การที่ได้ตื่นมาแล้วเจอหน้ามึง ไม่ใช่แค่เจอกันที่โรงเรียนอย่างทุก ๆ วัน แต่ได้เล่นของเล่นพวกนั้นด้วยกันตลอดเวลา กูคงจะมีความสุขเหนือสิ่งอื่นใด
มึงหัวเราะ แล้วบอกกู ว่ากูพูดเพ้อเจ้อไร้สาระ ราเชนทร์ไม่มีทางชอบผู้ชายไม้ป่าเดียวกัน มึงจะแต่งงานแล้วก็มีลูก มึงอยากเป็นนักดับเพลิง แล้วก็อยากได้เมียเป็นฝรั่งหุ่นอวบอั๋น มึงหัวเราะคิก ๆ จนกระทั่งกูต่อยมึง แล้วมึงก็ร้องไห้
มึงร้องไห้เหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้กูเดินหนี เด็กชายกันต์เดินหนีเด็กชายกี๋ ไม่มีการกอดปลอบ กูยอมถูกครูทำโทษ ถูกเชิญผู้ปกครองมาพบ ก็แค่เด็ก ๆทะเลาะกันเหมือนอย่างเคย แม่ตีกู แล้วพ่อก็ตัดค่าขนมกูด้วย มึงรู้ไหม กูแอบเกลียดมึงนิด ๆ ในตอนนั้น
แล้วกูก็เดือดแทบบ้า เมื่อเห็นสายตาที่มึงแอบมองมันคนนั้น มึงที่เคยบอกว่าจะไม่มีทางรักเพศเดียวกัน แต่มึงแอบชอบมันไปแล้ว ไอ้ผู้ชายหน้าสวยนั่น และกูก็ได้พิสูจน์ให้มึงเห็นแล้วไง ว่ามันไม่คู่ควรกับคนดีดีอย่างมึง
กี๋....กูเจ็บปวดทุกครั้งที่ทำร้ายมึง แต่กูเลิกไม่ได้ กูทนถูกลืมไม่ได้ อย่างน้อย ๆ การเป็นคนที่ถูกมึงเกลียดที่สุด มันก็ยังดีไม่ใช่หรือ ที่มึงจะมีกูอยู่ในใจตลอดเวลา
ร่างกายของมึงทำให้กูคลั่งแทบบ้า ได้จูบมึง ได้ร่วมรักกับมึง มันเหมือนฝันเลยนะกี๋ ในที่สุดกูก็สามารถหาเหตุผลมาทำเรื่องแบบนั้นกับมึงจนได้ มันเรียกว่าการปิดปาก...แล้วกูก็เลวพอที่จะยกเรื่องนี้ขึ้นมาขู่มึง และขอมีอะไรกับมึงอีก
มึงเจ็บใช่มั้ย หน้าตาของมึงบ่งบอกแบบนั้น แต่ในที่สุด เมื่อทำหลายครั้งหลายหนเข้า มึงก็อดรู้สึกดีไม่ได้ใช่ไหม มึงรู้สึกถึงหัวใจของกูหรือเปล่า ตอนที่กูโอบกอดมึงเอาไว้แนบแน่น ตอนที่กูจูบเปลือกตาตี่ ๆของมึง ตอนที่กูพรมจูบแผ่นอกขาว ๆ ของมึง....ตอนที่หลั่งเข้าไปในช่องทางนุ่ม ๆ ของมึง
มึงรู้สึกถึงอย่างอื่นหรือเปล่า นอกจากความเกลียดชัง ที่มีอยู่เต็มหัวใจ อย่างเมื่อวานนี้มึงเองก็เสร็จไปพร้อมกับกูไม่ใช่หรือ...กูไม่ได้ทำรุนแรงกับมึงแล้วด้วย....ก็ถ้ามึงไม่ขัดขืนล่ะก็นะ
‘คุณกันต์ช่วยที......ช่วยปลดปล่อยผม’มึงพากูขึ้นสวรรค์ ด้วยชิวหาลีลา อันแสนอ่อนหัดของมึง แล้วกูก็ตอบแทนมึงด้วยเซ็กส์ที่เร่าร้อน เกินกว่ามึงจะจินตนาการถึง กูแน่ใจ ว่ามึงจะไม่รู้สึกอย่างนี้ หากมึงไปทำกับคนอื่น...
ไดอารี่เอ๊ย กูคงต้องหยุดการบันทึกลงแต่เพียงเท่านี้ก่อน เพราะไอ้ตัวดีมันเริ่มจะขยับตัวแล้ว อีกประเดี๋ยวมันคงตื่น หลังจากที่หลับเป็นตายด้วยฝีมือของกู แล้วสักวันกูจะคืนไดอารี่เล่มนี้ ให้กับเจ้าของของมัน หวังว่ามึงคงจะได้อ่าน แล้วได้เข้าใจคนขี้ขลาดที่สุดอย่างกูนะกี๋
กูสัญญาว่าจนกว่าจะถึงวันนั้น กูจะเขียนมันจนหน้าสุดท้าย
กันต์เอนก
(xx/xx/2xxx)
.
.
.
.
.
END
ทีนี้ก็จบแบบไม่ค้างแล้วเนอะ ที่เหลือคงต้องไปจิ้นกันต่อแล้วแหละ หมดแล้วจ้ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้นสองตอนจบ] ไดอารี่ของเด็กหลังห้อง [END] + ตอนพิเศษ ไดอารี่ของชายโฉด[29/5/12] (อ่าน 28938 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก