ก่อนอื่นใดเลย ขอบคุณคุณผู้แต่งมากที่แต่งเรื่องที่กลิ่นดีๆได้แบบนี้
คุณทำให้เราอยากเดินกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยที่เล็กที่สุดในโลก
คุณทำให้เราคิดถึงสิ่งมากมายในเรื่องที่คุณบรรยาย...
ต้องบอกว่าเราเห็นภาพมันได้อย่างไม่มีข้อสงสัยว่า'ใช่'ที่นั่นมั้ย
เพราะทุกอย่างมันชัดเจนมากในความทรงจำ
เรื่องมันน่ารัก....น่ารักด้วยการดำเนินเรื่อง
น่ารักด้วยตัวละครสองตัวที่อ่านแล้วรู้สึก(เอง) ว่า
เฮ่ย จริงหรอที่เด็กสองคณะนี้มันจะมาญาติดีกันได้!
ตอนแรกที่อ่านเข้าใจว่าน่าจะเป็นเด็กถาปัตย์กับเด็กจิตร
แต่อ่านไปอ่านมาแล้ว พี่ดาว ไม่เป๊ะกับการเป็นเด็กสร้างบ้านซักเท่าไหร่
พี่ตุลย์เหมาะจะเป็นเด็กอินทีเรียที่ยังแอบสำอางค์เล็กๆ
น้องพบดาว....มันน่ารัก มันน่ารักแบบมันน่ารัก
มีคำอื่นอีกมั้ยกับความน่ารักของน้องพบดาว
อยากเห็นเด็กคนนี้จริงๆเชียวตอนอ่าน ไอ่เด็กที่มันมีมารยาทของคณะนั้น ฮ่าๆๆ
ชอบมากกับการเขียนจดหมายหากัน คือฟังก์ชันมันตอบโจทย์กับคำสาบาน
ถูกใจตั้งแต่ครั้งแรก ยังกล้าสาบาน! พบดาวมันแน่จริง!!!
และมันดูคลาสสิคให้รู้สึกว่าการรอคอยมันยั่วยวนความอยากรู้ได้ดีมากๆ
เราอ่านเรื่องนี้เมื่อคืน เช้าขึ้นมามันยังคงติดอยู่ในหัวจนต้องวิ่งมาเขียนคอมเม้นท์
ชอบกลิ่นความรักมันลอยๆแต่เพราะลมมันพัด กลิ่นก็เลยอ่อนๆ ชวนดม
ถ้าเป็นไปได้ เขียนอีกซักสองตอนจะเพอร์เฟคเลยทีเดียว
อยากให้รวมเล่ม!!! ควักเงินจ่ายอย่างไม่คิด เล่มเล็กๆเล่มนี้ อยากได้!!!!
เขียนฟีลนี้อีกถ้ามันทำให้คุณเขียนมันอย่างมีความสุข เพราะคนอ่านมีความสุขมากตอนอ่าน
ขอบคุณ~