หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ? ตอนที่5 (ตอนจบ) UP23-5-2012 P.8

[sge13;]

กะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 
@$%&%*)$)*&$#U&$@&R)W&R$&R  (กรีดร้องด้วยภาษาต่างดาว)
สุดสุดอ่ะตอนนี้ นั่งเขินนั่งบิด มาต่อเร็วๆนะคะะะะะ

[CarToonMiZa]

ชัดๆเคลียร์ๆกันไปเลย

บวกเป็ด

[bamee_wspb]

ยิ่งอ่านแล้วรู้สึกชอบบรรยากาศ คิดว่าพี่ตุลหล่อมาก 

ตามต่อไป

[Sakkie]

เป็นเรื่องยาวได้มั้ย  ไม่อยากให้จบเลย T^T

[-west-]

บรรยายดีมาก อ่านแล้วอินไปกับเนื้อเรื่อง
ชอบบรรยากาศในเรื่องมากค่ะ ไม่หวือหวา ไม่ซับซ้อน เป็นความคลุมเครือแบบเรียบง่าย
อยากอ่านต่อนต่อไปแล้ว รออยู่นะ 

[bobby_bear]

เป็นเรื่องที่อ่านไดเรื่อย ๆ ไม่เร่งรัดแต่ก็น่าติดตาม
ชอบเรื่องสั้นอารมณ์นี้นะ ไม่ต้องคอยลุ้นว่าจะยาวจะสั้น
ไม่ต้องลุ้นความสัมพันธ์ของตัวเอกว่าจะเป็นยังไง
แค่ดูเรื่องราวความนรักที่เกิดขึ้นแบบ
แค่นี้ก็ยิ้มได้แล้ว ^^

[cocorico]

อ่านแล้วก็คิดภาพตาม แล้วได้บรรยากาศ แล้วก็เรื่องโรงอาหาร ขำคะ มีที่เดียวจริงๆ ฮิๆๆๆๆๆ

ลุ้นๆๆๆ พี่ดาว(ตุล) กับน้องพบดาว(ซอง) จะเป็นยังไงต่อไป

ปล.เราอยู่มหาลัยเดียวกัลลลลลลลลลลลล

[automaton]

ชอบเรื่องนี้จัง อ่านแล้วมันติดอยู่ในใจตลอด อยากให้แต่งเป็นเรื่องยาวแทน

[kogomon]

โอ๊ววววว

สนุกมากกกเลย ^^

อ่านแล้วมันโดนใจให้ใจไปเลยยย

[CrazierM]

ตอนแรกๆแอบหน่วงๆ แฝงความน่ารักไว้เบาๆ 
ยืนยันคำเดิม..ไม่อยากให้จบ อยากให้แต่งต่อไปเรื่อยๆ

[Mulberry]

อ๊ากกกกก สนุกมากกกกก ชอบมากๆ เลย อ่านรวดเดียวแล้วเหมือนติดยาเลยอะ มันอยากอ่านต่อ อยากอ่านไปอีกนานๆๆๆๆๆๆ ซองอินดี้มาก พี่ดาวก็ซึนได้อีก อ๊ายยยย

ตอนนี้อยากรู้มากๆ ว่าจะไปช่วยงานกันถึงห้องแล้วจะทำงานแบบไหนกัน

เรื่องนี้เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องเลยนะ อ่านแล้วอิน ใจเต้นตึกตึกตลอดเลย ลุ้น เขิน มันไม่เลี่ยนดีอะ ชอบบบ
สรุปว่าเป็นเรื่องที่สองที่ทำเราอินได้ขนาดนี้ 

[rubymoona]

รอตอนต่อไปอย่างจริงจัง!อยากรู้ว่าจะเป็นยังไง จะดำเนินไปยังไง เหมือนจะเดาไม่ได้เลยคะ555

[jaja-jj]

ชอบบรรยากาศขอเรื่องจังเลยอะ

มันให้ความรู้สึกแบบเย็นๆ เก่าๆ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน

อย่าพึ่งรีบจบนะ ชอบมากเลย

[นอนกินแรง]

ใกล้จบแล้วใช่ไหม ยังชอบอยู่นะอยากอ่านเรื่อยๆ

[cotone]

จะแต่งต่อหรือจะจบก็เชิญอ่ะคนเขียน อ่านหมด55555

ชอบคู่นี้จัง ดูมีสไตล์เป็นของตัวเองดี ไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อนเลบ ประทับใจๆ

[CrazierM]

กลับไปอ่านอีกรอบระหว่างรอคนเขียนมาต่อ
หลงรักเรื่องนี้จริงๆนะ ให้ความรู้สึกว่า ตัวละครมีชีวิตจริงๆ ดำเนินเรื่องได้น่าสนใจ ไม่น่าเบื่อ
บุคลิกของพี่ตุลกับซองนี่น่ารักจริงๆ อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น ยิ้มตามตลอด บิดหมอนบ้างแก้เขิน
สรุปแล้วว่าชอบเรื่องนี้มากๆ และยืนยันคำเดิมเลยว่า ไม่อยากให้จบ
อยากให้เขียนต่อไปเรื่อยๆ 

[tay028643904]

รอ รอ รอ รอ
เนื้อเรื่องน่ารักอ่า ...>w<
มาต่อน้ะ น้ะน้ะ ♥

[gargoyle]

5
……………………………………………………………………………………

ผมกับซองลงรถเมมา ก็ตรงดิ่งเข้าร้านสะดวกซื้อที่ปากซอยเป็นนิสัยอันเคยชิน ผมเดินวนไปที่ตู้น้ำ ยืนมอง คิดไม่ออกว่าจะซื้ออะไร ซองเดินมาหยุดอยู่ข้างผม

“ซื้ออะไรอ่ะพี่”

“ไม่รู้ว่ะคิดไม่ออก อยากกินไร เดี๋ยวพี่จ่ายเอง ค่าช่วยทำงาน” ผมขยับตัวให้ซองมันเอื้อมมือไปหยิบน้ำอัดลมขวดเล็กมาสองขวด แล้วก็ขนมปลาเส้นมาอีกถุง ดี จะได้กินตอนทำงานแล้วมือไม่เปื้อน

“เอาอันนี้นะ” ผมพยักหน้ารับรู้ แล้วก็เดินไปหยิบดาร์คช็อคโกแลตมาสองแท่ง ถ้าซองกินก็ถือว่าเผื่อ ถ้ามันไม่กิน ผมก็กินเอง ระงับอาการอยากบุหรี่และสติแตกของผมได้ชะงักพอสมควร

จ่ายเงินเสร็จก็เดินหิ้วถุงขนมตรงกลับหอ ซองมันดูหลุกหลิกอย่างเห็นได้ชัด

“เป็นอะไร”

“ปวดฉี่” ไอ้ซองพูดเสียงเครียด แต่ผมขำ อยู่ๆก็นึกถึงหมาเวลาไปที่ใหม่ๆมันจะชอบฉี่เอาไว้ ไม่ได้จะว่ามันนะ แต่นึกขึ้นมาได้เองจริงๆ

“จะถึงอยู่แล้ว” ผมพูดแล้วรูดคีย์การ์ดเข้าหอ ไอ้ซองรีบเดินตามมาติดๆ พอเปิดประตูห้องมันก็ยกมือไว้เป็นเชิงขออนุญาตตามประสาคนมารยาทดีพุ่งเข้าห้องน้ำไปในทันที ผมก็ไม่ได้ดูซะด้วยว่าในห้องน้ำมีสมบัติลับของผมแบบแปลกๆอะไรอยู่ในนั้นไหม แต่ก็ช่างมันเถอะ ผู้ชายด้วยกันจะไปอายอะไร ผมส่ายหน้ากับตัวเองเอากระเป๋าแขวนไว้กับที่แขวนหลังประตู เก็บของบางอย่างที่รกอยู่เต็มห้องให้พอมีที่เดิน

ห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัส มีระเบียง กับน้องน้ำในตัว ครึ่งห้องเป็นเนื้อที่สำหรับวางเตียงนอน บนหัวเตียงก็มีรูปที่ซองให้มาจับจองอยู่ ส่วนอีกครึ่งคือบริเวณทำงานอันประกอบด้วยโต๊ะทำงานที่ผมใช้วางคอมพิวเตอร์ โต๊ะดราฟท์ไฟสำหรับเขียนแบบซึ่งช่วงนี้ไม่ได้ใช้เลยเอาไว้สเกตชงานกับวาดรูปแทน ชั้นวางของที่แทบทะลัก ตู้เสื้อผ้าที่มีเสื้อผ้าอยู่ครึ่งกับงานเก่าๆที่ต้องมาเบียดกันอยู่ในตู้อีกครึ่ง บนตู้เสื้อผ้าคือสต๊อกสำหรับเก็บกระดาษเอาไว้ทำงาน ตะกร้าใส่เสื้อผ้าที่ต้องเอาไปซัก ตู้เย็นเล็กที่มีแต่น้ำเปล่า ห้องแทบไม่มีที่เดินเพราะตรงกลางพื้นที่ว่างกลางห้อง ถูกจับจองด้วยโมเดลที่ยังประกอบไม่เสร็จ

ผมนั่งที่ริมเตียง มองโมเดล มือถือขวดน้ำอัดลมดูดแก้กระหาย ซองเดินมาจากห้องน้ำหน้าตาสดชื่น

“เอาติดไว้หัวเตียงเลยเหรอ” มันชี้มือไปที่รูปแล้วก็ยิ้มกว้าง

“ไม่มีที่อื่นให้ติดแล้ว เดี๋ยวปลายเดือนว่าจะเอากลับไปติดที่บ้าน”

“เอาไว้นี้แหละ พี่ตุลจะได้ดูไง” ซองพูดแล้วนั่งลงกับพื้นมองโมเดลผม จะได้เอาไว้ให้ผมดูเหรอ ก็ดีนะ ความจริงเดี๋ยวนี้ ผมกลับมาห้องก็มองบนหัวเตียง เพลินๆดี ดูแล้วรู้สึกสงบ สบายใจ ยิ่งคิดว่าเป็นรูปที่ได้แรงบันดาลใจมาจากตัวผมเองมันยิ่งทำให้รู้สึกดี

ผมดึงสติกลับมาที่งานโมเดล

“เคยทำไหม ว่าจะให้ช่วยทำอันนี้แหละ” ผมพูด ชี้ไปที้โมเดล ซองพยักหน้า ผมอุ่นใจไปเปลาะนึงแล้วว่ามันเคยทำ เพราะถ้าคนไม่เคยทำ จากที่ช่วยมักจะกลายทำให้พังมากกว่า ผมเลื่อนตัวลงมานั่งที่พื้นตรงข้ามกับซอง เอามือคุ้ยๆค้นสเกตชที่สภาพยู่ยี่อยู่ใต้กองเศษกระดาษมุมห้องออกมายื่นให้มันดูว่าหน้าตาสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่นี้เสร็จแล้วจะออกมาเป็นอะไร

“งี้ก็เหลือพวกเฟอร์ฯอ่ะดิพี่” ผมพยักหน้า มันอ่านสเกตชรู้เรื่องใช้ได้ในระดับนึงล่ะ

“ทำแบบเอาไว้แล้วเกินครึ่ง เหลือตัดกับประกอบ”

“ให้ผมทำหมดเลยเหรอ” มันเงยหน้าขึ้นมาถามผมซื่อๆ ใช่ซะที่ไหน ถ้าให้มันทำหมดเลยก็ไม่เรียกว่าให้มาช่วยแล้ว ผมก็นั่งทำด้วยนี่ไง ผมหยิบกระดาษที่ร่างเตรียมรอตัดให้ไอ้ซอง พร้อมกับคัตเตอร์ กับไม้บรรทัดเหล็ก

“ตัดแล้วก็กรีดเป็นรอยพับเอาไว้ อย่าพึ่งติดกาว พี่ยังร่างเอาไว้ไม่ครบ” ซองพยักหน้าอีกแล้ว มันลงมือตัดกระดาษไม่นานก็ได้ออกมาเป็นชิ้น เอาสันคัตเตอร์กรีดตามรอยพับเพื่อให้พับง่ายแล้วสันเรียบ แล้วก็ยกขึ้นให้ผมดู

“แบบนี้ใช่ไหม” ผมมองกระดาษในมือมัน ฝีมือใช้ได้เลยนะ รู้งี้ให้มันมาช่วยตั้งนานแล้ว

“เนี้ยบดี อย่าให้พลาดนะ ขี้เกียจร่างใหม่” ผมส่งชิ้นส่วนกระดาษคืนให้ซอง แล้วก็เดินไปนั่งกับโต๊ะเตรียมจะร่างแบบที่เหลือ พอนั่งถึงเก้าอี้ก็นึกขึ้นมาได้

“นั่งกับพื้นจะเมื่อยไหม มานั่งตัดบนโต๊ะก็ได้ ยกคอมพี่ออกไปก่อนก็ได้” ซองลุกขึ้นกวาดข้าของสารพัดอย่างที่ส่วนมากคือขยะออกไปแล้วยกโน้ตบุคผมไปวางเอาไว้บนเตียง ห้องดูแคบไปถนัดตาเมื่อมีคนอยู่สองคน ผมหยุดมือที่กำลังจะขีดเส้นมองไอ้ซองที่หันซ้ายหันขวาตัดสินใจว่าจะเอากองกระดาษเหลือใช้ที่เรียกอีกอย่างว่าขยะไว้ตรงไหนดี มองแล้วขำ ไม่รู้ทำไม้เหมือนกัน คอยดูว่ามันจะอ้าปากถามผมเมื่อไหร่ น่ารักดี

เวลาผ่านไปครู่นึง ไอ้ซองก็คงคิดได้ว่าควรจะถามผม

“พี่ตุล อันนี้วางไหนอ่ะ”

“ข้างโต๊ะนั่นแหละ กว่าจะถาม นึกว่าว่าจะนั่งถือเอาไว้แล้ว”

“โหพี่ ผมก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น” ผมก็ไม่ได้ว่ามันโง่นะ แต่เรื่องแบบนี้มันดูโคตรโง่เลยให้ตายเถอะ ไม่รู้จะเรียกว่าขี้เกรงใจหรืออะไรดี

“มีอะไรก็ถามนะ”

“เปิดเพลงได้ไหมพี่”

“ตามสบาย” ผมบอกมัน แต่พออนุญาตจบก็ดันมานึกขึ้นได้ว่า แล้วมันจะเอาอะไรเปิดเพลง ไม่ทันจะได้สงสัยต่อ ไอ้ซองก็หยิบเอามือถือรุ่นหรูขึ้นมาสไลด์หน้าจอเปิดเพลงฟังโดยเอาวางไว้ใต้สมุดให้เสียงก้องๆอย่างคนที่เปิดฟังประจำ มือถือไม่ใช่สภาพใหม่ เพราะเคสที่ใส่มีรอยเปื้อน ผมหันหน้ามาขีดเส้นร่างงาน แต่ในใจมันอยู่ไม่สุข มันไม่ใช้โทรศัพท์ ไม่ขอเบอร์ผม ไม่ให้เบอร์ผม บอกกับผมเองว่าไม่ชอบใช้โทรศัพท์ แต่ดันมีมือถือรุ่นแพง ทำไมวะ...

อยากถามแต่บางอย่างมันก็ถ่วงให้ผมไม่ได้พูดออกมา ผมสนใจกับงานตัวเอง มีเพลงจากโทรศัพท์ซองเปิดเบาๆ เสียงกระดาษพลิกไปพลิกมา เสียงคัตเตอร์ เสียงไม้บรรทัดกระทบกับกระจกรองโต๊ะ ผมมีสมาธิอยู่กับงานอีกครั้ง แต่ก็ไม่นาน ซองเริ่มบทสนทนา

“งานพี่เนี้ยบมากเลยอ่ะ เซียนมากพี่” ซองยกกระดาษที่ผมร่างแบบสำหรับตัดขึ้นมาดู เส้นดินสอที่ลากตรงสมำเสมอ

“ไม่เนี้ยบก็โดนด่าดิ”

“พี่เก่งอ่ะ”

“แกก็เก่ง” ผมตอบมัน หยิบเอาไม้ฉากมาวัดมุม เหลือบไปเห็นซองก็เข้าใจว่าทำไมมันถึงชวนคุย เพราะตัดเสร็จแล้ว มันบอกว่าผมทำงานเนี้ยบ แต่มันก็ทำงานเร็วชิบหาย ไม่มีอะไรทำเพราะนั่งรอแบบที่ผมเขียน

“นั่งเล่นเกมในมือถือรอไปก่อนไป” ผมแกล้งพูดโยงไปถึงมือถือมัน ซองเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ผมนึกว่าพี่ตุลจะถามตั้งแต่เห็นผมเปิดเพลงแล้วแต่พี่ตุลก็ไม่ถาม” นึกว่ามันลืมซะอีกที่เอามือถือให้ผมเห็น แต่ที่ให้เห็นเพราะจงใจเหรอ ทำไมวะ ผมหยุดทำงาน หมุนตัวมามองหน้ามัน

“ทำไมวะ”

“พี่เขียนให้เสร็จก่อนแล้วผมจะบอกว่าทำไม” ไอ้ซองพูดยิ้มๆ มันยิ้มมุมปากแบบที่ไม่ได้เห็นบ่อย เจ้าเล่ห์ มีอะไรปิดบัง ผมไม่อยากพูดอะไรต่อ แม้ว่าข้างในจะอยากรู้แทบตาย ได้แต่เร่งมือวาดแบบให้มันเอาไปตัดให้เร็วที่สุด เหลืออยู่ไม่กี่ชิ้น ผมก็จะได้คำตอบ ซองหมุนเก้าอี้ใช้สายตาสำรวจห้องผมอย่างสนใจ ผมไม่ได้อึดอัดหรอก แค่รู้สึกแปลกๆที่มีมันเข้ามาอยู่ในห้อง แต่ก็รู้สึกดีที่มีคนมาช่วยงาน และนั่งเป็นเพื่อน

ตอนทำงานเวลาผ่านไปเร็วเสมอโดยที่ไม่รู้ตัว ผมร่างแบบสำหรับตัดไม่กี่ชิ้นแต่ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่า ยื่นกระดาษให้ซองเอาไปตัด ผมก็วางดินสอไม้บรรทัดจากมือ ยืดตัวก็ได้ยินเสียงกระดูกตัวเองลั่นกรอบแกรบ ผมว่าถ้าผมมีโอกาสได้แก่ สภาพผมคงแย่ยิ่งกว่าแย่ ผมรอให้ซองตัดกระดาษพยายามจะใจเย็น ผมอยากรู้คำตอบของมันว่าทำไม เดาไม่ออกว่าจะมีเหตุผลอะไรที่มันต้องลำบากส่งจดหมายหาผมถ้ามันอยากจะติดต่ออะไร แล้วถ้ามันจีบผมจริงอย่างที่ผมสงสัย จะยุ่งยากไปไหมกับวิธีนี้ ไอ้น้องพบดาวที่อ้อยอิ่งตัดกระดาษก็รู้ว่าผมอยากรู้ มันทรมานผมด้วยการค่อยๆกรีดกระดาษเหมือนกลัวกระดาษจะเจ็บ

“เร็วๆดิ” ผมเร่ง

“อย่าใจร้อน เดี๋ยวกรีดพลาดพี่ได้เขียนใหม่นะ” ผมให้รางวัลกับความใจเย็นของมันโดยการขยำเศษกระดาษแล้วปาใส่หัวมัน เสียดายที่ซองมันโยกหัวหลบทัน

“เสร็จแล้ว” ซองชูกระดาษชิ้นสุดท้ายที่ยังไม่ได้ประกอบขึ้น

“เรื่องโทรศัพท์” ผมพูดเรียบๆ

“ทีแรกผมกะไม่บอก แต่คิดไปคิดมาผมก็ไม่รู้จะปิดไปทำไม ผมไม่ค่อยชอบโกหก” ดูจากลักษณะนิสัยก็พอรู้ มันคงจะมีความสุขกับความซื่อของตัวเองนั่นแหละ

“มันมีเหตุผลอะไร”

“ผมเคยสาบานเอาไว้ว่าจะไม่โทรไปจีบพี่”

ประโยคบอกเล่าเรื่องราวง่ายๆ ชัดเจนได้ใจความ ไม่มีความตื่นเต้นในน้ำเสียงคนเล่า และน่าแปลกที่มันเหมือนกับผมเองก็ไม่ตกใจ แต่กลับเป็นความรู้สึกที่เหมือนได้รู้อะไรที่อยากรู้มานานแล้วมากกว่า ไม่ได้รังเกียจ ไม่มีความรู้สึกแง่ลบ ผมมองหน้าซองที่พูดมันออกมาด้วยความมั่นใจ เหมือนแน่ใจแล้วที่จะพูดออกมา กล้าที่จะบอกกับผมตรงๆ มันไม่กลัวว่าผมจะเกลียด หรือไล่มัน...

มันไม่กลัวว่าผมจะเกลียดหรือมันรู้อยู่แล้วว่าผมไม่ได้เกลียดกันแน่

“พี่ตุลคงพอเดาออกตั้งแต่แรกๆแล้วมั้ง” ผมพยักหน้ากับการคาดเดาของมันที่ไม่ผิดเลย ผมเดาออก แต่แค่ไม่มั่นใจว่าผู้ชายอย่างมัน จะจีบผู้ชายแบบผมจริงๆ

“มึงไปสาบานไว้กับใคร สาบานได้ไร้สาระมาก” ผมหลุดหยาบอีกละ แต่ก็ช่างมัน เพราะมันเฉลยความจริงแล้วที่มันเข้ามาหาผมเพราะอะไร ผมก็จะปล่อยตัวตนของผมบ้าง

“เพื่อนพี่ตุล คนที่ไว้หนวด” ไอ้เหี้ยฉุย... สร้างเรื่องให้กุตลอด สาบานไว้กับใครไม่สาบานสาบานไว้กับเจ้าพ่อฉุยอมควัน แล้วมันศักดิ์สิทธิ์จริงหรือไงถึงยอมทำตามคำสาบาน

“มันชื่อฉุย แล้วถามจริงเหอะ ว่ามึงบ้าหรือเปล่า” ผมแกะช็อคโกแลตที่วางอยู่ใกล้มือมากิน ตอนนี้เริ่มคิดแล้วไง เมื่อกี้เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ผมถึงไม่คิด อาจจะเป็นเพราะสมองช็อต ผมคิดว่าถ้าผมเองก็รู้แก่ใจว่าซองมันจีบผมขนาดที่ซองมันดูออก แล้วผมเล่นด้วย แบบนี้ผมก็ต้องชอบมันเป็นแน่แท้ไม่ต้องคิดอะไรให้ซับซ้อน ผมไม่รู้ว่าเป็นเกย์มันเป็นกันง่ายขนาดไหน ง่ายเหมือนติดบุหรี่ไหม แล้วเลิกได้หรือเปล่า ตอนนี้ผมสงสัยตัวเองจริงๆ

...สับสนทางเพศ มันให้อารมณ์แบบนี้นี่เอง

เครียด!

“ผมก็ถามตัวเองบ่อยนะ คิดนานเลยวกว่าจะกล้ามาหาพี่ตุล” ซองเล่าให้ฟังคร่าวๆ ผมพอจะเดาได้ว่า นานที่ว่าอาจจะนานร่วมปี ผมหักช็อคโกแลตเข้าปากอีกชิ้น ยื่นไปให้ซองเหมือนจะมารยาทดี แล้วมันก็รับไปกินตามมารยาทซะด้วย

“ตั้งแต่เมื่อไหร่” อารมณ์ผมตอนนี้อธิบายไม่ถูก พูดยาก

“ครั้งแรกที่เจอ” ดูน้ำเน่า แต่ฟังแล้วรู้สึกเลือดลมไหลเวียนดีผิดปกติ จนผมต้องหมุนเก้าอี้เล่นแก้เขินไป

“เป็นเกย์มาก่อนหน้านี้เหรอ”

“เปล่า” มันส่ายหน้าซื่อๆ ผมโมโหไม่ลง โกรธไม่ลง ไม่กล้าด่า ผมผิดเองซินะที่หน้าตาคงไปกระตุกต่อมอะไรของมันเข้าจนมันกลายมาเป็นแบบนี้ นั่งอยู่ในห้องนี้ คุยเรื่องบ้าๆหาสาระไม่ได้กับผมอยู่ตอนนี้ เรื่องที่ผมไม่ค่อยถนัดที่จะจัดการ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เรื่องอื่นขอให้บอก เรื่องงานผมโคตรทน แต่เรื่องความรู้สึก เรื่องความรักโง่อย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนที่ฉุยมันพูดนั่นแหละ

“ทำงานเหอะ” ผมตัดบทสนทนาฉับ ในเมื่อมันยุ่งยากจะคิดก็ทำงานให้ยุ่งไว้ก่อน ซองเหมือนจะสงสัยว่ามันพูดอะไรผิดไป มันเลยนั่งนิ่งมองผมที่คว้าโมเดลมาติดกาว

“พี่ตุลโอเคป่ะ”

“กุสบายดี” ผมโยนหลอดกาวให้มันโดยที่ไม่หันไปมองหน้ามัน

“แต่ปกติผมก็ไม่ค่อยใช้โทรศัพท์อยู่แล้วนะ ของเก่าพ่อซื้อมาแล้วใช้ไม่เป็นเลยเอามาให้ผมใช้แทน ใช้มากๆแล้วปวดตา ระวังสายตาสั้นนะพี่ตุล” ไม่ต้องมาเป็นห่วงสายตาผมเลย ตอนนี้ผมวางตัวไม่ค่อยถูกกะทันหัน

ซองมันเขียนอะไรยุกยิกใส่เศษกระดาษแล้วก็ยื่นมาให้ผม

ในกระดาษเป็นรูปเสื้อยืดลายดาว.. ไอ้ประสาท

“ทำงานไปจะได้เสร็จไวๆ” ผมหันไปบอกมัน แต่ก็ผิดคาด ซองมันถือกาวเอากระดาษประกบต่อกันเป็นกล่องเรียบร้อย เหมือนรู้ว่าผมหันมาด่ามันเลยเงยหน้าขึ้นมามองผมยิ้มๆ

“ให้ทำทั้งคืนผมก็โอเคนะ” คำพูดมันสองแง่สองงาม แต่ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน

“อยากทำใช่ไหม” ผมถามมันเสียงโหด แต่มันก็ไม่สะทกสะท้าน มีแต่ยิ้มซื่อปนหวานๆให้มา โหดไม่ลง...

“ถ้าพี่ไม่อึดอัดที่ผมนั่งอยู่ในห้องนี้ ผมเต็มใจช่วย”

“ถ้ามาบอกว่าไม่ไหวทีหลังแม่งจะเอาบุหรี่จี้” ผมแกล้งพูดขู่มัน มันเป็นคำขู่ที่ไม่น่ากลัวเลยสักนิด ไอ้ซองหัวเราะขำแล้วเอาผมมาเขี่ยแขนผมอีกแล้ว หน้าผมที่พยายามจะตีให้นิ่งก็หลุดขำออกมาจนได้ ผมสั้นเฉยๆหรอกเลยเอาเขี่ยคืนไม่ได้

หลายคนพยายามทำให้ตัวเองดูดีเพื่อที่จะเอาชนะใจคนที่ตัวเองชอบ เข้าหา เข้าไปชื่นชม เอาใจ แต่ผมว่าวิธีที่น่าจะดีที่สุดคือความจริงใจ ทำให้รู้สึกว่าสบายใจที่ได้อยู่ใกล้ แบบนั้นมันน่าจะเป็นวิธีที่ง่ายและได้ผลที่สุด ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่าผมไม่ได้ชอบสิ่งที่ซองมันทำ  ถึงมันจะเป็นผู้ชาย แล้วผมก็เป็นผู้ชายก็ตามที...

สักพัก จากที่นั่งบนเก้าอี้ ผมกับซองก็ลงนั่งช่วยกันประกอบโมเดลบนพื้น บทสนทนาเมื่อครู่เหมือนไม่เคยเกิดขึ้น ผมบอกขั้นตอนให้ซองทำเป็นพักๆ ซองมันก็ก้มหน้าก้มตาทำอย่างว่านอนสอนง่าย มีบางครั้งที่มันคิ้วขมวด ไม่เข้าใจ บางทีก็ต้องให้ผมช่วยจับ หรือให้มันช่วยผม หลายครั้งที่ผมรู้ว่ามันแอบมองผม หลายครั้งที่ผมเองก็มองมัน และหลายครั้งบางทีเราก็เงยหน้าขึ้นมามองกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ คุยกันเป็นประโยคสั้นๆเป็นพักๆ เหมือนต่างคนต่างไม่รู้จะพูดอะไร เวลาผ่านไปจนฟ้ามืด และงานผมมันก็ใกล้เสร็จอย่างไม่น่าเชื่อ

“ระวังกาว” เห็นท่ามันหยอดกาวร้อนใส่มุมเหลี่ยมของกล่อง แล้วผมว่าดูท่าทางมือมันได้สังเวยแน่ และไม่ทันขาดคำ กาวร้อนก็ไหลโดนมือมันในที่สุด

“แม่ง” ไอ้ซองสบถ วางขวดกาว นั่งเป่านิ้วตัวเองให้แห้ง

“บอกแล้ว” ผมซ้ำเติมมันตามธรรมเนียมนิดหน่อย นั่งประกอบต่อ ปล่อยให้มันจัดการกับนิ้วตัวเอง

“ติดเลย” ตอนนี้นิ้วชี้กับนิ้วกลางของมันแยกจากกันไม่ออก ซองมันยกขึ้นมาให้ผมดู โบกไปโบกมา หน้าตาไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผมเองก็โดนประจำ

“เอามือไปแช่น้ำไป ใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่จัดการเอง” ซองมันเดินตามไปอย่างว่าง่าย มองผมมันจากด้านหลังผมซองนับว่ายังดูสะอาดสุขภาพดีกว่าพวกมิตรสหายมันที่ไว้ผมยาว แล้วก็นึกอยากลองไว้บ้าง ผมเองตอนช่วงปีหนึ่งก็เคยไว้ แต่พอไว้ได้ถึงไหล่ก็เลิกไว้เพราะแม่อยากให้ตัด แล้วผมก็ร้อนเองด้วย ส่วนตอนนี้ก็มีทรงที่ไม่เรียกว่าสั้นแล้วก็ไม่เรียกว่ายาว

ได้ยินเสียงซองเปิดน้ำเบาๆ

“พี่ตุลใช้ยาสีฟันหมูพูห์เหรอ ฮิฮิ” มาอีกแล้วเสียงหัวเราะกวนตีนของมัน ดังมาจากห้องน้ำ ซองมันเอามือจุ่มน้ำในกระป๋องล้างพู่กัน เดินหัวเราะฮิฮิออกมาจากห้องน้ำ ยาสีฟันหมูพูห์บ้าอะไรของมัน มีแต่หมีพูห์ แล้วผมก็ไม่ได้ใช้ยาสีฟันหมีพูห์ด้วย

“ไม่ได้ใช้เว้ย” มันไปเห็นจากไหน

“ก็เห็นอยู่ในห้องน้ำ หมูพูห์ หลอดสีชมพู มีรอยใช้ด้วย” จับผิดกูจัง ผมนึกออกแล้วว่ามันหมายถึงอันไหน

“ได้แจกฟรีมา ก็เลยอยากรู้ว่าเป็นยังไง มันไม่ใช่หมูพูห์ มันเรียกว่าพิกเล็ตไม่ใช้เหรอวะ”

“นั่นแหละ ผมจำชื่อไม่ได้ รู้แต่ว่ามันเป็นหมู อยู่กับหมีพูห์ก็เลยเรียกงี้”

“สร้างสรรค์นะ” ผมชมแบบประชดมัน

“ชอบไหม” หมายถึงชอบอะไร ที่มันสร้างสรรค์คิดชื่อหมูพูห์หรือว่าชอบมัน

“ชอบอะไร”

“ชอบผม” เสียงนุ่มๆเอ่ยปากถาม พร้อมสายตาที่มองตรงมาแต่ผมกลับหลบลงไปมองงาน

“โคตรเกลียดเลย” ผมพูดใส่อารมณ์แบบพิเศษ ไอ้ซองหัวเราะขำ ผมยิ้มกับตัวเอง เป่างานให้แห้ง เหลือเก็บรายละเอียดที่เดี๋ยวเอาไว้ให้ซองมันกลับไปก่อนก็ยังทัน ผมวางงานลง นาฬิกาบอกเวลายังไม่ถึงหนึ่งทุ่มเลยด้วยซ้ำ งานเสร็จแล้ว อยากจะลุกขึ้นตะโกน

“ทำอะไรต่อ” ซองมองงาน ส่วนผมวางมือ

“พอก่อน ปวดหลัง ขอนอนแปป” ผมวางงานไว้ที่เดิม ทิ้งตัวลงบนเตียง สบายเหมือนได้ขึ้นสวรรค์แค่ได้เอนหลังลงบินที่นอนนิ่มๆ หลับตาลง ได้ยินเสียงซองมันลุกขึ้น จากนั้นก็รู้สึกว่ามีใครกำลังมองผมอยู่ ลืมตาขึ้นมา ตะแคงข้างก็เห็นซองมันนั่งอยู่ข้างเตียงมองผมตาแป๋ว

“มองอะไร”

“ผมวาดรูปให้เอาไหม” ถามแบบนั้นแต่กลับไม่รอคำอนุญาตจากผม มันหยิบเอาสมุดสเกตชเนื้อหยาบของผมมาจากโต๊ะ หยิบดินสอแท่งเล็กๆที่ตกอยู่ข้างกันขึ้นมา “วาดใส่ในนี้นะ”

“ติสขึ้นเหรอ ไม่เอา หน้าทุเรศอยู่”

ผมนอนตะแคงมองมันที่ไม่สนใจว่าผมจะยอมหรือไม่ยอม มือจับดินสอร่างคร่าวๆใส่สมุด มันเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วก็ยิ้มสวยๆให้ดูก่อนจะก้มลงไปวาดต่อ ส่วนมากถ้าไม่ใช่ตอนเรียน แบบพอตเทรตยอดนิยมก็จะเป็นผู้หญิง นั่งนิ่งๆ แต่ตอนนี้แบบเฉพาะกิจอย่างผม คือผู้ชายสภาพโทรมๆ นอนหน้าถูหมอนให้ซองมันวาด บางคนสงสัยว่าทำไมผู้ชายที่เรียนศิลปะ สภาพโทรมๆถึงได้มีแฟนสวย น่ารัก แต่ก่อนผมก็สงสัย แต่พออยู่ไปเรื่อยๆ เจอคนมากขึ้น ผมก็เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงสวยๆถึงเลือกผู้ชายเซอร์ๆ เพราะผู้ชายแบบไอ้ซอง ดูดีที่สุดตอนวาดรูป น่ามองที่สุดตอนที่ใช้สายตามองหุ่นที่มันวาด...

งานผมเสร็จแล้ว... แต่ปัญหาผมล่ะได้คำตอบหรือยัง ตอนนี้ผมกำลังถามตัวเอง ถามใจที่เหมือนจะเต้นถี่เหลือเกินช่วงนี้

“เสร็จยัง” ผมนอนหลับตา ไม่อยากจะมองเวลาที่มันจงใจจะมองตาผม เพราะมันเหมือนโดนคุกคาม โดนล้วงความลับ โดนอ่านใจ ที่สำคัญ กลัวรู้ว่าคำตอบของผมมันคืออะไร... ยังไม่อยากรู้

“พี่ตุลนอนหลับตาแล้วจะวาดได้ไง”

“ก็เมคเอาดิ เอาตาโตๆ แบบบิ๊กอายเกาหลี” ผมสั่งมันเล่นๆ แต่ก็ยังหลับตาแล้วพูดต่อไป

“เขินเหรอ” ไอ้ซองพูด แล้วก็ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะกวนตีนแบบมัน “ฮิฮิ”

“เขินอะไร ทำไมต้องเขิน” นั่นไงมันรู้ทัน ผมลืมตาขึ้นมองมันเคืองๆ แต่ที่เจอคือรูปสเกตชผมคร่าวๆที่เสร็จเรียบร้อยแล้วหันหน้ามามองผมจากกระดาษ เหมือนนะ แต่ผมว่าดูดีกว่าตัวจริงผมไปเยอะเลย แล้วในรูปน่ะยิ้ม แต่ผมไม่ได้นอนยิ้มสักหน่อย

“ตัวจริงดูดีกว่านี้” ผมแกล้งพูด

“ก็จริงแหละ จริงๆตาพี่สวยกว่านี้แต่ไม่ยอมลืมตาให้ผมวาดก็เลยมั่วๆเอา แล้วก็ยิ้มน่ารักกว่านี้ แต่พี่ซองไม่ยอมยิ้มให้วาดเลยวาดมาได้แค่นี้” ซองมันโผล่หน้าขึ้นมาจากสมุด รูปผมบังอีกครึ่งหน้าของมันเอาไว้ แต่ดูจากสายตาแล้วก็คงยิ้มตอนพูด เขินจริงแล้วคราวนี้ เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยมีผู้ชายมาพูดชมหน้าตาตัวเองกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ ส่วนคนพูดเหมือนไม่อายปากเลยที่พูดออกมา

“.......” ไม่รู้จะพูดตอบมันยังไงดี นอกจากแกล้งนอนหลับตาไปอีกรอบ ขอเวลาให้หัวใจได้เต้นเป็นจังหวะปกติก่อนได้ไหมผมขอร้อง

“ผมมีหวังไหมพี่ตุล”

“หวังเรื่องอะไร ถามแบบนี้เหมือนกุจะตอบได้ ไม่ใช่หมอดูนะครับ” ผมแกล้งโง่ตอบมันไปยืดยาว ลืมตามองอีกที ซองมันก็นั่งเอาคางเกยกับเตียง ส่งสายตาหมาหงอยมาให้ผม

“พี่ก็รู้ว่าผมหวังอะไร” เสียงมันอู้อี้

“หยิบบุหรี่ให้หน่อย” ผมชี้มือไปที่ลิ้นชักโต๊ะ

“ผมอยากรู้”

“กุก็อยากรู้” เมื่อมันไม่หยิบให้ ผมก็ลุกไปหยิบเอง ผมเดินออกไปที่ระเบียง ปากคาบบุหรี่ แต่ดันไม่ได้เอาไฟแช็คออกมาจุด เหมือนซองจะรู้งาน มันยืนพิงกรอบประตู มีไฟแช็คเหล็กแบบตลับของผมในมือ พอยื่นมืออกไปมันกลับไปยอมยื่นให้ มันจะเล่นอะไรกับผม

“ผมว่าพี่ตุลรู้นะ” ผมยังคาบบุหรี่ที่ไม่ได้จุดไฟมองมัน

“ถ้าพี่ไม่คิดอะไรผมคงโดนต่อยไปแล้ว” ผมดึงบุหรี่ออกมาจากปากมาถือเอาไว้

“ถามจริงๆ คิดดีแล้วหรือไง” ผมเดินเข้าไปหามัน ซองมองตาผมนิ่ง

“พี่ตุลคิดว่าผมไม่คิดเหรอ ไม่ใช่ง่ายนะที่ผมจะเดินไปบอกพี่ว่าผมขอนั่งด้วย” มันไม่ใช่การถกเถียง แต่เป็นการให้คำตอบ เพราะน้ำเสียงของซองมันอ่อนลง มันกำลังใช้คำพูดอ้อนวอนผมอีกครั้ง ทำให้ผมใจอ่อน และผมก็ใจอ่อนจริงๆ

“กุขอสูบบุหรี่ก่อนได้ไหม มึงทำกุมึนมาก เอาไฟแช็คมา” ผมแบมือขอมันอีกครั้ง

“ไม่” เอ้า บุหรี่ก็ของผม ห้องก็ห้องผม

“ไอ้ซอง”

“ฟังผมพูดก่อน”

“พบดาว” ผมเรียกชื่อคณะมัน ไอ้ซองยิ้ม แต่ก็ส่ายหน้า

“นิชคุณ”

“ฟังผมพูด” มันยังไม่ยื่นไฟแช็กให้ผม

“ไม่” มันยังบอกว่าไม่กับผมได้ ทำไมผมจะพูดบ้างไม่ได้วะ ผมคว้าไฟแช็คจากมือมัน แล้วจุดบุหรี่สูบ ควันลอยอ้อยอิ่ง มีความเงียบคั่นระหว่างผมกับซอง แมวเจ้าประจำเดินมาเหมือนรู้ว่าผมมาแล้ว ผมหันหลังให้ซอง ยืนพิงผนัง เอามือเกาคางแมว ซองเดินเข้ามาใกล้ผม

ไม่รู้นึกบ้าอะไร ผมหันไปเป่าควันบุหรี่ใส่หน้ามัน…

“เหม็น” มันเอามือโบกไล่ควัน ผมหัวเราะ แล้วดับบุหรี่ที่สูบยังไม่ถึงครึ่งตัว สงสารมันต้องมาทนกลิ่น

“คิดอะไรอยู่วะซอง” ประโยคนี้ผมเคยถามมันในจดหมาย แต่คำตอบที่ผมได้มันไม่ค่อยชัดเจนเลย

“พี่น่ะคิดอะไรอยู่ ผมดิต้องควรถาม บางทีพี่ก็เหมือนจะยอมให้ผมเข้าหา แต่อย่างวันนี้ทีแรกพี่ก็เหมือนจะหลบหน้าผม” ซองกำลังน้อยใจ ผมจับความรู้สึกเล็กๆนั้นได้ มันคงกำลังสับสนว่ามันเป็นอะไรสำหรับผม ผมกำลังจะทำอะไร ผมที่เลี่ยงการตอบคำถามของมันไปเรื่อยๆ น่าแปลกไหมที่ความรู้สึกเล็กๆของมันทำให้ผมกำลังรู้สึกร้อนใจ อยากจะอธิบายว่าสำหรับมันไม่ใช่คนที่ผมหาประโยชน์แค่เอามาใช้งาน แต่มันเป็นน้องคนนึงที่พึ่งรู้จักกันแต่ผมรู้สึกสบายใจที่อยู่ใกล้กับมัน แม้ว่าในบางครั้งมันจะทำให้ผมต้องคิดหนักเกี่ยวกับเส้นบางๆที่กั้นระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้องและอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมยิ้มและใจเต้นได้โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเรียกว่าอะไร

ผมแบมือยื่นไปตรงหน้ามัน คิ้วของซองขมวด

“เอามือมา”

มันเป็นวิธีที่จะทำให้ผมรู้ว่าผมรู้สึกยังไง มือซองวางอยู่บนมือผม ผมจับมือมันไว้หลวมๆ มือของซองไม่หยาบ แต่ไม่นุ่ม นิ้วยาว มีรอยกาวจากงานที่ยังคงติดบนมือ เล็บตัดสั้นแต่เหมือนจะลืมตัดมาพักนึง มีแหวนเงินใส่ที่นิ้วกลางกับนิ้วชี้  ที่นิ้วกลางคือแหวนสลักชื่อ อาจจะเป็นนามสกุล ส่วนนิ้วชี้คือแหวนเกลี้ยงเรียบๆ ซองสอดนิ้วประสานกับนิ้วผม แค่จับมือเท่านั้น แต่แค่จับมือก็ทำให้ใจผมสั่นอย่างที่ควบคุมไม่อยู่...

มือผมเหงื่อออก... เวลาตื่นเต้น มือจะชื้น ผมเงยหน้าขึ้นก็เจอกับสายตาจ้องตรงที่บ่งบอกว่าสายตาคู่นี้มองผมมานาน ริมฝีปากที่ยิ้มมุมปากเหมือนพอใจ มีความสุข

“ทีแรกผมแค่มอง เพราะผมอยากรู้ว่าพี่คนที่ช่วยผมในวันนั้นเป็นคนยังไง” ซองพูดช้าๆ ปลายนิ้วลูบมือผมเบาๆ ผมเงียบ ปล่อยให้ความรู้สึกที่พยายามต้านเอาไว้ไหลออกมา

“แต่พอผมมอง ผมก็เลิกมองไม่ได้ ผมอยากรู้จัก อยากรู้ว่าทำไมความรู้สึกที่ผ่านมาเป็นปีถึงยังรู้สึกชัดเจนจนกระทั่งตอนนี้ จนผมต้องมาอยู่ตรงนี้”

“พี่ตุล ...ผมขอรักพี่ได้ไหมครับ”

 ประโยคกับน้ำเสียงที่เหมือนจะทำให้ผมตายอยู่ตรงนี้ รูปประโยคเหมือนตอนที่มันมาขอนั่งด้วย แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะบอกว่า เอาซินั่งเลย มันไม่เหมือนกัน เพราะคำว่านั่ง กับคำว่ารัก ความหมายมันห่างไกลกันโข หน้าผมคงแดงซ่าน แต่ไฟสลัวทำให้มองไม่ชัดเจน หัวใจผมกำลังสั่น มือที่จับเอาไว้อุ่นจนร้อนแต่ผมยังก็ยังไม่อยากปล่อย แมวเจ้าประจำกำลังนั่งจ้องผมกะซองเหมือนรออะไรบางอย่าง ดวงตากลมจ้องผม

ผมควรจะพูดอะไร... ผมโคตรโง่เลยตอนนี้

“เคยมีแฟนไหม” ผมถามมัน  ซองพยักหน้าช้าๆ

“เออ นั่นแหละ ตอนนี้รู้สึกเหมือนกำลังจะบอกรักแฟนคนแรกเลยว่ะ” ผมพูดกลั้วหัวเราะ

หัวเราะกับความปากแข็งอ้อมโลกของตัวเอง หัวเราะกับหัวใจที่เล่นตลก หัวเราะกับหน้าอึ้งๆ แต่ก็มียิ้มกว้างของไอ้ซองที่มองผมเหมือนไม่อยากจะเชื่อหู

แล้วจากนั้นผมก็หัวเราะในใจกับจูบเบาๆที่ริมฝีปากกับผู้ชายครั้งแรกในชีวิต อธิบายไม่ถูก แต่รู้สึกดีมากจริงๆ


...ตอนนี้ผมได้เหตุผลที่จะเลิกบุหรี่ข้อที่สองแล้ว

1.   เลิกให้แม่
2.   สงสารสุขภาพไอ้ตี๋เลนนอน ไม่ดีมั้งที่จูบทุกครั้งจะมีกลิ่นบุหรี่







...

[gargoyle]

เช้าวันจันทร์ ผมนั่งกินข้าวคนเดียว มองออกนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ามีเมฆครึ้มตั้งเค้ามาแต่ไกล กำลังจะตักข้าวเข้าปาก ก็มีเด็กปีหนึ่งคณะใกล้ๆเดินงงๆมาหาพร้อมยื่นกระดาษที่พับหลายทบแบบซับซ้อนพิเศษมาให้ ผมรับกระดาษมาคลี่อ่าน

‘พี่ตุล ไม่ได้ไปกินข้าวนะ ช่วยงานเพื่อนอยู่ เย็นนี้รอผมด้วยหน้าห้องสมุดนะ – ซอง’

แค่นี้มันยังใช้ให้คนเอามาให้ ผมอ่านจบก็พับกระดาษใส่ลงในกระเป๋าเสื้อ ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความ

‘ถ้ารีบมาก แค่ส่งข้อความไอ้เจ้าพ่อฉุยไม่มาลงทัณฑ์หรอก’

ผมกดส่ง...

เงยหน้ามาอีกทีก็เห็นเจ้าพ่อฉุยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำใจน้องพบดาวเดินหมดสภาพหัวฟูโซเซมาหาผม ถ้าฉุยมันมีอานุภาพสั่งลงทัณฑ์ได้จริง ผมว่ามันคงเอาพลังมันมาทำงานแล้วล่ะ

“ยิ้มไรวะตุล หน้ามึงสดชื่นนะ”

“กุเปล่า” ผมยิ้ม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า “วันนี้อย่าลืมเตือนกุให้ซื้อแสตมป์ด้วยนะ”





.............................................. ................................................. ......................23-5-2012


จบแล้ว พยายามจบให้ดี แต่มันยาก ยากมากกกกกกกกกกกกก
บทแรกไม่ยากหรอก จะมายากเอาบทจบนี่แหละ
ไม่รู้ว่าจะชอบกันไหม สนุกกันไหม
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันมาจนจบนะคะ

อยากจะเขียนเรื่องสั้นแนวนี้อีกครั้งเหมือนกัน แล้วส่วนจะต่อเรื่องนี้เป็นเรื่องยาวคงไม่ไหว เพราะเรื่องยาวอีกเรื่องที่รับผิดชอบอยู่ก็เต็มอัตราแล้ว สำหรับเรื่องนี้ก็คนอ่านเกินคาด อยากจะลองอะไรใหม่ๆให้ได้อ่านกันดูเฉยๆ สำหรับคนที่ชื่อบรรยากาศแบบนี้ แล้วก็หนุ่มติส ที่ส่วนใหญ่แค่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งติส เราเลยจัดคู่เลย มึนได้อีก เบลอได้อีก
 
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

ปล.ใครคิดถึงเรื่องนี้ว่างๆแวะไปเดินตามรอยพบดาวกับพี่ตุลได้นะ 555555555



ตอบโพส ฮิฮิ



yeyong - สุดยอดแห่งความมึนแล้ว เขียนยากนะ ไม่รู้จะเอาไงดี แบบง่ายๆเดี๋ยวก็จะไม่สมจริง ยากไปก็ต้องหาเรื่องมาผุกกันอีก เลยเขียนได้เบลอมาก แต่ก็ขอบคุณมากนะฮะที่ติดตามอ่าน

gupalz - ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ อัพตอนจบเรียบร้อย ฮิฮิ

Junn - อยากจะเขียนต่อเหมือนกันค่ะ เอาไว้เรื่องหน้าแล้วกัน เพราะรับผิดชอบหลายเรื่องไม่ไหวจริงๆ5555 ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะ

1wariya1 - รู้แล้วเรียบร้อย ไม่ดำไม่แดงนะ ขาวตี๋ 55555555555555 เป็นเรื่องยาวไม่ไหว ขอสั้นๆตามที่ตั้งใจไว้แล้วกัน ขอบคุณที่ติดตามนะ

naiin - คนเขียนก็ชอบสองคนนี้ เขียนแล้วอินกับชีวิตมาก ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ

ซิกาแร๊ต - เป็นเรื่องสั้นมันต้องมีประโยคปวดใจบ้างอะไรบ้าง! ขอบคุณที่ติดตามอ่านมานะคะ

kun - พี่ตุลก็ยังอ้อมจนนาทีสุดท้าย ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ

hikikomori - ชีวิตจริงมันทิ้งม่ได้เหมือนในนิยาจริงๆนะ ต่อให้ตายก็ต้องเสร็จ (คนเขียนเรียนรู้ 555) ถึงตอนจบอย่างสวัสดิภาพแล้ว ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ

hardened-boy - หวายๆ มาต่อแล้วจ้า ตอนจบเรียบร้อย ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

malula - พี่ตุลเก่งเรื่องงานแต่เรื่องรักพี่ตุลไม่ถนัดนะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

choijiin - พี่ตุลโง่มากเรื่องนี้ แต่ก็ยังอ้อมๆไปจนได้นั่นแหละ ความมึน ความเบลอ ความอึดอัดคือจดขายของเรื่องนี้ สรุปพี่ตุลก็เป็นอะไรสักอย่างที่อยู่กับซองนั่นแหละ ขอบคุณที่ตามอ่านนะคะปล.เราไม่เคยเขียนนิยายจบเศร้านะ ฮิอิ

patchylove - พบดาวก็มารอพบคนอ่านแล้ว ตอนจบอย่าลืมมาอ่านนะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

Sye.B - เป็นเรื่องยาวคนเขียนไม่ไหวค่ะ น็อคก่อน จะเปิดเทอมแล้วยิ่งไม่มีเวลา แต่ดีใจนะที่คนอ่าชอบเรื่องนี้ เกินคาดมาก ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

Supermimt - เอาความน่ารักเป็นจุดขายค่ะ555555 ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะ

u_cosmos - พี่ตุลก็ยังไม่ชัดจนนาทีสุดท้ายนะ อ้อมค้อมได้อีก ขอบคุณที่ติดตามนะจ้ะ

Horizon - เรื่องแบบนี้เหมือนง่ายแต่ก็ยากนะ ขอบคุณวำหรับบวกและการติดตามนะคะ

My_NT - พี่ตุลเอาไล่เรื่องความอ้อมค้อมไปเลย จนตอนจบก็ยังอ้อมได้อีก ส่วนพี่ตุลในอิมเมจคนเขียนสูง สูงๆแต่สูงน้อยกว่าซองผิวออกขาว หน้าไม่ไทยมาก แต่ก็ไม่ตี๋มาก เป็นคนดูดีแต่ไม่ค่อยยิ้ม ให้นึกถึงพี่ว้ากที่หล่อๆ แต่แอบน่ารักเอาไว้ นั่นแหละ ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะ

Cacao - คิดถุกแล้วแหละเรื่องคาเรคเตอร์ซอง 5555 เรื่องนี้วางให้ซองเป็นรุก แต่ไม่ได้บอกชัดเจนให้ไปจินตนาการเอาจากความรู้สึกกันเอาเอง อาจจะให้ความรู้สึกสับสนกำกวมนิดหน่อย เพราะซองจะดูไม่โหด ไม่แกร่ง แต่ออกน่ารัก ขี้อ้อน เรื่องยืดนี่ไม่ไหวจริงๆ จุดนี้ ยอมตายคนเขียนไม่ไหว 555 ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

Loin_diciz - ชีวิตมันก็งี้ล่ะเนอะ จะเปิดเทอมแล้วเวลาคงแทบไม่มี 555 จะตายงานก็ต้องเสร็จ ตายไม่ได้ คนเขียนเขียนเป็นเรื่องยาวไม่ไหว เพราะดันมีเรื่องยาวอีกเรื่องจ่ออยู่ เสียใจแต่ต้องขอจบไว้ที่5บท ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ

i love u {knt} - เหมือนอ่านตัวเองนี่คือตัวเองเป็นซองหรือตุลอ่ะ 5555เรื่องนี้เหมือนโดนกันหลายคนเพราะว่าส่วนใหญ่นิยายไม่ค่อยได้ตีแผ่ชีวิตคนสไตล์นี้ไว้เท่าไหร่ ดีใจที่ชอบ แล้วก็ขอบคุณที่ติดตามนะ

ASSASSIN - มุขนี้มีแต่ซองเท่านั้นที่ทำได้นะเอาผมแหย่ ไม่อยากจบเหมือนกัน แต่ว่าไม่รอดแล้ว เรื่องยาวสองเรื่อง อาจตายได้ ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามนะ

misso - บทท้ายพี่ตุลไม่ค่อยหวานแล้ว เริ่มหลุดหยาบๆ ตามประสาคนมันอารมณ์เสีย จริงๆพื้นฐานของคนเรียนคณะแบบนี้ฮาทุกคนนะ แล้วก็เรียนแบบซองส่วนใหญ่ที่เจอก็จะสายชิว เบาๆ สบายๆ ชอบสองคนนี้เหมือนกันแต่ต้องจบแล้ว ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

insomniac - บรรยากาศแบบนี้ลองไปตามรอยเรื่องนี้ดูก็ได้นะ มีเสน่ห์จริงๆส่วนเรื่องนี้ต้องขอจบเพราะว่าคนเขียนเขียนสองเรื่องยาวควบไม่ไหว ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ

mild-dy - อัพตอนจบแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะ

EoBen - ความรักมันต้องการะยะห่างนะสำหรับเรื่องนี้ เพราะแต่ละคนก็มีหน้าที่สำคัญกับสิ่งที่ตัวเองรัก ดีใจที่คนอ่านชอบนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ

sge13; - เขินขนาดนั้นเลยรึ 5555 มาต่อตอนจบแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะ

CarToonMiZa - พี่ตุลก็ยังคงอ้อมจนบทสุดท้ายนั่นแหละ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ

bamee_wspb - คิดถูกแล้วววว พี่ตุลหล่อจริง 555 (ในความคิดคนเขียนนะ)  ขขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

Sakkie - กลัวว่าจะไม่มีแรงเขียนควบสองเรื่องแล้วจะไม่มีคนอ่านนี่ซิ 5555 เลยขอจบไว้ที่5ตอนดีกว่า ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

-west- - เรื่องนี้วางเอาไว้ให้เรียบๆ แล้วก็เน้นแบบที่น่าจะเกิดขึ้นได้จริง แต่ก็เน้นความมึนเป็นสำคัญ ขอบคุณมากๆนะคะที่ติดตามกัน

bobby_bear - ดีใจที่คนอ่านชอบนะ ดีใจด้วยที่ตัวเองเขียนแล้วไม่หลุดพลอต ตั้งใจจะเขียนเรื่องนี้เปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง ในที่สุดก็ต้องจบ เพราะคนเขียนสังขารไม่ไหว ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะ

cocorico - 5555555555555 มหาลัยนี้เขาเอกลักษณ์ทุกอย่าง พูดมานิดๆหน่อยๆก็รู้แล้วว่าที่ไหน ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

automaton - รู้สึกดีใจมากที่เรื่องสั้นนี้มีคนชอบ อยากเขียนต่อแต่สังขารไม่อำนวย วางพล็อตไว้แค่นี้เลยขอมีแค่นี้ดีกว่า จะได้ไม่หลุด ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะ

kogomon - ดัใจที่ชอบนะขอบคุณมากที่ติดตามอ่าน

CrazierM - เรื่องนี้มีอย่างละนิดอย่างละหน่อยพอให้ชุ่มชื้น ตามประสาเรื่องสั้นทุนต่ำหวังน้อยของคนเขียน จะให้เป็นเรื่องยาวก็ไม่ไหว เพราะติดโปรเจคยักษ์อีกเรื่องอยู่นี่ดิ 555 ถ้าชอบมากอนุญาตให้กลับมาอ่านได้หลายๆรอบคนเขียนจะดีใจมากๆ หรือถ้าคิดถึงเรื่องนี้แบบจริงๆก็ลองไปตามรอยเรื่องนี้ดู สถานที่มีเอกลักษณ์เรายืนยัน ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะ

Mulberry - ไม่รู้คนอ่านจะผิดหวังกับตอนจบหรือเปล่าที่เขาช่วยงานกันแบบปกติธรรมดา 555555 (รึไม่ธรรมดา) ดีใจที่ชอบนะเนี่ย เรื่องนี้คนชอบเยอะเกินคาด ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ

rubymoona - เรื่องนี้มันอาจจะมึนเกินกว่าที่จะเดานึเปล่าเลยเดาไม่ได้ 555555 ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะ

jaja-jj - อาจจะเป็นเพราะสถานที่ในเรื่องด้วยรึเปล่าเลยทำให้รู้สึกแบบนั้น แล้วก็คาเรคเตอร์สองคนที่ไม่ค่อยหวือหวามาก เน้นความคลุมเครือแบบเอื่อยๆ ดีใจที่คนอ่านชอบ แล้วก็ขอบคุณที่ติดตามอ่านนคะ

นอนกินแรง - จบแล้วจ้าาาา เขียนยาวไม่ไหว เพราะวางพลอตไว้แค่นี้ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

cotone - มันเป็นเรื่องสั้นแนวทดสองอ่ะ ไม่เคยเขียนเรื่องสั้นมาก่อนเลย ไม่คิดด้วยว่าจะเขียนบากขนาดนี้ ดีใจที่คนอ่านชอบนะ ไว้มีโอกาสหน้าสมองแล่นก็อยากจะเขียนอีกเหมือนกัน ขอบคุณที่ติดตามนะ

tay028643904 - ต่อแล้วเรียบร้อย ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะ

[gupalz]

มันติสกันทั้งคู่เลย
ในที่สุดก็คบกัน แบบมึนๆมั้งนะ

[daizodiac]

ชอบมากกกกกกกก.

[Supermimt]

ขอตอนพิเศษนะ 

[hikikomori]

เอร้ยยยยยย  แสดงว่ารักได้สินะตุล
น่าร้ากอ่ะ ซองก็ช่างยึดมั่นกะคำสัญญา
ในที่สุดก็จบแล้ว ถึงจะไม่ได้อ่าต่อ
แต่เราว่าก็เป็นตอนจบที่ลงตัวและแฮปปี้สุดๆแล้วค่ะ
ว่างๆก็แถมตอนพิเศษก็ได้นะคะ เผื่อนึกพล้อตต่อได้ อิอิ

[Cacao]

โอ้ยยยย =///= น่ารักโคตรรรรรร ตอนสุดท้ายน้องซองเอาใจเจ๊ไปเลยค้าบบบบบบ
เจอแบบนี้เข้าไปไม่เป็นเกย์ก็ต้องเป็นละวะ 5555 จีบแบบสไตล์วินเทจขนาดนี้ ฟินเลยจ้า
ในที่สุดน้องซองก็ยอมเปิดเผยออกมาตรงๆว่าจีบ แลดูปากแข็งกว่าที่คิด ปล่อยให้พี่ตุลย์
คิดเองอยู่หลายตอนไม่ยอมบอก 5555 แต่พอบอกปุ๊บ ก็เครื่องฟิตสตาร์ทติดง่ายเลยอ่ะ
เป็นไดเกียวทีเดียว กร๊ากกกกก จูบเบาเบากันเลยจ้า ฟินนนนนนน!! วิธีสารภาพรัก
ของน้องซองทำเอาคนอ่านเขินไปโลกหน้าเลยอ่ะ “ผมเคยสาบานเอาไว้ว่าจะไม่โทรไปจีบพี่”
ตายครั้งที่ 1 "ชอบไหม" "ชอบอะไร" "ชอบผม" ตายครั้งที่2 วิญญาณหลุดออกจากร่าง
ลอยละล่องไปไกล เจอช็อตที่3... “พี่ตุล ...ผมขอรักพี่ได้ไหมครับ” โอเค เราคงไม่ได้เกิดละ
นี่มันคือที่สุด นี่มันคือคำว่าน่ารักมาก นี่มันคือฟินนนนนนนนนนนน !! =///= !@#$$%&#*$^
อ่านแล้วจะตายอะ เพ้อฝันมากกกก สนุกสุดๆ อยากอ่านเรื่องสั้นอีก ถ้าจะไม่มากไป
ว่างๆอย่าลืมมาแต่งอีกนะค่ะ มัน หนุก มาก !! และเรื่องยาวก็ยังรออ่านอยู่ตลอด อิอิ กำลังเข้มข้น

[PearJii]

แอร๊ยยยยยยย ขอเม้นรวบทีเดียวนะคะ
อ่านแล้วอินมากกกกกกกกกกกกก
วันนี้เดินเข้าคณะยังขอเดินเข้าจากประตูกรมศิลป์เลย ขอเดินผ่านให้เขินเล่น ฮ่าๆ
พี่ตุลน่ารักเว่อๆๆๆ เป็นความใฝ่ฝันส่วนตัวมานานว่าอยากเห็นพี่ว้ากถูกเด็กคณะซองมาจีบ
กร้ากกกก น้องซองก็เก๋มาก ไม่ได้คิดถึงเรื่องที่สาบานตอนซ่อมไว้จริงๆ
นั่นสิ ฉุยมันศักดิ์สิทธิ์ขนาดนั้นเลย ฮ่าๆ
ยังอยากอ่านต่อด้วยคนค่ะ แต่5ตอนนี้ก็อ่านได้ไม่เบื่อเหมือนกัน><

ปล ถ้าไม่ติดว่าเป็นที่ที่มีความทรงจำดีๆ คงด่าพี่ตุลไปแล้วว่ากินข้าวที่นี่ทุกวันลงได้ไง เปลี่ยนที่เหอะ...

[kogomon]

จบ แล้วว เย้ดีใจด้วย

จบได้ดีมากเลย ชอบมากๆ

อะไรมันจะน่ารักขนาดน้านนนน >_<

[stupidchild]

น่ารักมากกกกกก เขิลแทน อ่านไปยิ้มไป
คิดว่าตัวเองเหมือนตุลนะคะ 55
เพราะทำทั้งนั่งตัดโมเดล หามรุ่งหามค่ำ เข้าใจดีคะ
แล้วก็มีคนมาช่วยนั่งตัดแบบนี้แหละคะ เขิล

[tuatae]

 

อ่านทีเดียวรวดจนตอนนี้ 05:03am
พระเจ้าา สนุกมากกก !!
น่ารักมากจริงๆ อ๋อยยยยยยย~~~

อยากให้มีต่อมากๆเลยค่าา ><
อยากให้สวีทท กรี๊ดดดดด #ไปจิ้นต่อเอง
555555555555

ขอบคุณค่ะ สนุกจริงๆ พบดาว กับ พี่ตุล
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด >[]< *สติหลุด* 5555

[ASSASSIN]

อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค 
    ตุลกะซองโคตรน่ารักเลยอะ  จบได้เพอร์เฟคมากๆ ฟินสุดๆแบบไม่ต้องมี NC   
วันนี้อารมณ์ดีทั้งวันแน่  เอิ๊กๆๆๆ 

+1 คร๊าบ  นักเขียนในดวงใจ อิอิ   

[misso]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ ไม่ค่อยเห็นคนแต่งแนวนี้จริงๆน่ะแหละ ตอนจบก็น่ารักจริงๆคู่นี้ ปลื้มพี่ตุล เอ็นดูน้องซอง 

จะไปอ่านใหม่อีกรอบ(และอีกรอบไปเรื่อยๆ)แน่นอน

ยังประทับใจตอนทัวร์ถ่ายรูปกับขอแต่งงานกลางถนนอยู่เลย