Friend's brother Brother's friend 05
[Pun's talk]
ริมฝีปากของผมกำลังสัมผัสลิปสติกสีส้มแดงเหนือกลีบปากอิ่มอย่างดูดดื่มเสียงจูบดังขึ้นไม่หยุด ยิ่งเมื่อออกแรงดูดดึงซ้ำๆจนเหมือนกลืนสีของเครื่องสำอางค์ที่พอกอยู่ให้หายไป เรียวลิ้นชื้นตวัดไล้สอดแทรกเข้าโพรงปากอุ่น มือช้างหนึ่งสอดเข้าสางในเรือนผมดัดลอนสีบลอนด์ทองขณะที่ยิ่งเน้นน้ำหนักเข้าหา
ความปรารถนาถูกเร่งเร้า ผมผลักร่างเล็กบางลงบนเตียงนุ่มกำลังดีของโรงแรม อาภรณ์ของผู้หญิงที่ผมคว้าได้จากสถานที่อโคจรถูกปลดเปลื้อง พร้อมกับตัวเองที่ทาบกายลงคร่อมทับตามสายตาที่เชิญชวน
ต้นหลิว ชื่อของผู้หญิงที่จัดว่าสวยมากคนนั้น ไม่แปลกถ้าหล่อนจะจัดจ้านเชี่ยวชาญเรื่องบนเตียงจนผมเองก็ยังติดใจในรสรัก สตรีที่ไม่เป็นกุลสตรีแบบนั้นถ้าลองเดินตามผู้ชายที่รู้จักกันไม่ถึงสองชั่วโมงเข้าโรงแรมได้ ไม่แปลกถ้าประสบการณ์นางจะโชกโชนจนผมต้องยกนิ้ว
"ไง ไอ้ปัน เมื่อคืนหายต๋อมไปเลยนะ"เสียงตะโกนแซวเมื่อผมบังเอิญเดินผ่านคณะวิศวะดังขึ้นจนรองเท้าหนังสีน้ำตาลหัวแหลมของผมต้องหยุดเคลื่อนที่ ตาคมตวัดมองโต๊ะไม้ใต้ต้นไม้ประจำมหาวิทยาลัยอย่างคุ้นเคย ถ้าหากเป็นแถบนี้ก็มีแต่ไอ้บอม ปารณ พาณิชยโชติเท่านั้นที่จะแกว่งปากทักผมทั้งๆที่สีหน้าของผมก็ใช่ว่าจะเป็นมิตรกับคนรอบตัวสักเท่าไร
"อืม ไม่มีเรียนเหรอ?"
"เออ วันนี้เข้ามาซีรอกซ์ชีตเฉยๆ เมื่อคืนกูไม่เห็นหน้าเด็กใหม่มึงเลย สวยเทียบๆกับก้อยได้ปะ?"
ก้อยเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีที่สุดถ้าไม่นับหลิวซึ่งติดพันผมอยู่ หล่อนเรียนบัญชีมหาลัยเดียวกันเราเจอกันครั้งแรกที่ร้านนมปั่นหน้า ม. แต่ถึงแบบนั้นบทสรุปของผมกับก้อยก็ไม่ต่างจากหลิวสักเท่าไร
"ก็ดี..." ผมตอบแค่นั้น ไอ้บอมก็ตาลุกวาว มันโดดข้ามโต๊ะมาหาผมแล้วกระตุกแขนเสื้อแขนยาวสีขาวที่ถูกเรียบจนเป็นกลีบคมเบาๆ
"บรรยายหน่อยสิวะ ประมาณดาว หรือก้อย?" ดาวเป็นนักเรียน ม.หกที่เรียนพิเศษอยู่กับผมตอนนี้ ใบหน้าที่ยังมีสิวผดตามประสาสาวๆบ้างดูสดใส ออกไปแนวน่ารักจนไม่อาจทำลายลง แต่กระนั้นทันทีที่ตกลงคบหากับผมในฐานะที่ไม่ผูกพันธ์แล้วดาวก็เปรียบเสมือนก้อนดินใสซื่อธรรมดาๆที่นานทีผมจะกลับไปเล่นด้วยเท่านั้น
"รวมๆ ออกแนวเซ็กซี่เหมือนก้อยมากกว่า ดาวมนุษย์ม.ไอ้เน็ตน่ะ"
"โม้ป่าว? เดี๋ยวกูจะไปถามไอ้บูม น้องกูมันซี้กับดาวมนุษย์ปีสองนะครับ"
ผมเหลือบตามองไอ้ผู้ชายหน้าตาจัดว่าดีแต่ทำตัวซกมกหมดราศีด้วยหางตา "ก็ปีสองนั่นแหละ" และคำตอบของผมก็ทำให้บอมมันชะงัก
"พูดเป็นเล่น?"
"ต้นหลิวน่ะ"
"เหี้ยแล้ว ไอ้ปัน!" กูเหี้ยมานานแล้ว ผมอยากตอบแบบนี้แต่ตาตี่ๆของไอ้เจ๊กที่พยายามถ่างทำให้ผมสงสัยมากกว่าจะไปตอบกวนประสาทมันว่าผมเกิดดูเหี้ยมากกว่าเดิมตรงไหน
"เล่นฟันคนใกล้ตัวแล้วคราวนี้"
"ใกล้ไอ้บูม ไม่ได้ใกล้กู วันไนท์สแตนซีเรียสอะไรนัก"
"กูไม่เห็นจะมีน้องนางคนไหนอยากวันไนท์กับมึงซักคน แล้วนี่ยังไง มึงเคลียร์กันแล้วใช่ไหมว่าไม่ผูกพันธ์"
ผมไม่ตอบเพื่อนต่างคณะ จะให้เอาเสร็จแล้วไปบอกผู้หญิงที่เพิ่งตกเป็นศรีภรรยาตัวเองว่า
กูสมใจแล้ว อย่ามายุ่งกับกูอีก นั่นก็ไม่ใช่มั้งครับ ผมมักอาศัยวิธีไม่ให้อีกฝ่ายติดต่อได้ หรือถ้าติดใจก็จะทิ้งเบอร์ไว้ สำหรับชวนดื่มเป็นครั้งคราวอย่างในกรณีของต้นหลิว กระนั้น ผมก็ฉลาดพอที่จะพยายามรักษาระยะห่างไม่ใกล้จนทำให้ตัวเองตกที่นั่งลำบาก
"ว่าแต่มึงเถอะ เรื่องไอ้เน็ตยังไง? ไม่สงสารมันเหรอโดนจับกรอกเหล้าเข้าปากแล้วยกถวายให้พี่มึงเนี่ย"
"ไอ้เน็ตมันพริ้วจะตาย ไม่โดนเฮียกูล่อง่ายๆหรอกสัด"
"มึงมอมจนมันเป็นหมาขนาดนั้นเนี่ยนะ? แรงเดินเองยังไม่มีป่านนี้นอนร้องไห้ใต้ผ้าห่มแล้วมั้ง"
ไอ้บอมหัวเราะ ไม่ได้ห่วงเพื่อนหรือสำนึกผิดอะไรเลยสักอย่าง เป็นผมเองที่รู้สึกหงุดหงิดนิดๆตอนที่บอมมันจับคู่เพื่อนสนิทตัวเองให้พี่ชาย ตัวเองไม่ได้เห็นดีเห็นงามไปกับมันเหมือนหมอกับไอ้โชติ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบใจที่บอมมันทำกับเน็ตแบบนั้น
ผมไม่อยากเป็นหมา..แต่ลึกๆ ตัวเองก็ยังรู้สึกหวงก้าง
ก้างที่ชอบมองผมตาละห้อยอยู่ดีผมย้ายโรงเรียนจากโรงเรียนคริสต์ตามประสาลูกคุณหญิงคุณนายมาเรียนโรงเรียนทั่วไปตอน ม.4 เรื่องหย่าร้างของพ่อกับแม่ยังอยู่ในกระบวนการศาลผมจึงต้องมาอาศัยอยู่กับญาติชั่วคราวก่อนคดีจะสิ้นสุดลงและได้ข้อสรุปว่าผมต้องไปอยู่กับใคร ช่วงอายุหัวเลี้ยวหัวต่อนั้นที่ผมได้คุยกับหมอโต๊ดเป็นคนแรก
ไอ้โต๊ดหรือ วิวรรธ กอรปกิจ บ้านมันขายของชำในตลาด แต่อยากเรียนหมอเพราะอยากให้พ่อแม่สบายในอนาคต มันเป็นคนขยันที่สุดในกลุ่มเพื่อน และเพื่อนๆมันก็มีบอม เน็ต ที่รู้จักกันตั้งแต่ ม.ต้น ส่วนโชติมันเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถม ผมที่เข้าไปใหม่ดูเหมือนจะเคว้งนิดๆที่พวกมันดูสนิทกันเป็นคู่ๆอยู่แล้วจึงมักครองตัวสันโดษกว่าคนอื่น ไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอะไรหรอกครับที่เหมือนความสำคัญของตัวเองจะน้อยกว่าใคร ดีเสียอีกเพราะยิ่งเป็นแบบนี้ ทำให้ตัวเองยิ่งดูป๊อบมากขึ้นในแวดวงผู้หญิง
"บอมมันหล่อ แต่ชอบทำตัวเหมือนผัวไอ้เน็ต ผู้หญิงเข้าหามันตั้งเท่าไหร่แม่งไม่เอาสักคน วิ่งตามแหย่ไอ้เน็ตได้ทั้งวัน" โตํดมันก็คิดแบบผม ไอ้บอมดูสนุกเวลาทำให้เน็ตหัวเสีย ไอ้ตัวเล็กนั่นก็แหย่ขึ้น ไปขัดใจอะไรนิดหน่อยก็มีปฏิกิริยาเหมือนหลอกล่อให้คนรอบตัวมันเข้าไปแกล้งเสมอๆ
"ไอ้บอมมันชอบไอ้เน็ตเหรอวะ?" ผมเคยถาม ไอ้โชติ ไอ้โต๊ดหัวเราะลั่น ‘เน็ตเป็นศิราณีของบอม’ พวกมันว่างั้น แต่ดูไปดูมาผมว่าบอมมันเป็นไม้กันหมาไม่ให้พวกชายล้วนโรงเรียนตรงข้ามมาก้อร่อก้อติกไอ้เน็ตมากกว่า ความซวยของณัฐธนิชคือมันเป็นผู้ชายแกร็น ตัวเล็กเหมือนขาดสาร ผิวขาวปากแดงเอวคอด ถึงมันจะประกาศปาวๆว่าไม่ได้ชอบผู้ชายแต่ดูเหมือนนั่นเป็นแค่เสียงลมพัดใบไม้ปลิว ไม่มีใครสนใจจะฟังมันเท่าไหร่
"วันนึง มึงต้องเป็นเกย์ หน้าอย่างมึงนี่ไม่พ้นหรอก" ขนาดไอ้โชติยังพูดกับเน็ตแบบนั้น ผมไม่ได้เออออไปกับพวกมันแต่ก็อดเห็นด้วยไม่ได้ เน็ตทำคิ้วขมวด ปากย่น ขนาดผมที่ไม่ค่อยได้ยุ่งอะไรกับมันก็ยังหัวเราะกับท่าทางแบ๊วๆที่เหมือนคนทำมันจะไม่รู้ตัวสักเท่าไรไปด้วย
"ปัน มึงก็เข้าข้างพวกนี้เหรอ?" ผมไม่ได้รับ แต่ก็ไม่ปฎิเสธ ดึงเสื้อคอปกของไอ้เน็ตให้มันขยับเข้าหาแล้วตบหน้าผากเบาๆก่อนที่มันจะงอน
แมนฉิบหายเหอะ งอนเพื่อนๆได้แม่งทุกเรื่อง
ผมยิ้ม แต่พอไอ้เน็ตช้อนตาขึ้นมามอง ผมก็ต้องคลายรอยยิ้มนั้นออกให้มีสีหน้าเรียบปกติ..
สายตาแบบนั้น มันใช้มองผมบ่อยๆ..
เหมือนกับเชิญชวน แต่ก็ระริกไหวด้วยความขลาดกลัว ถึงมันจะคุยกับผมเหมือนเพื่อนคนอื่นๆแต่ผมก็ไม่ได้non-senseขนาดที่ไม่รู้ว่าสายตาแบบนั้น นั่นคืออะไร..
กระนั้น ผมก็ยังรู้สึกขอบคุณมัน ที่ไม่เอ่ยความรู้สึกออกมาให้ผมทำตัวไม่ถูก..
ยิ่งมองหน้ากันน้อยลงเท่าไร
ยิ่งคุยกันน้อยลงแค่ไหน
ผมยิ่งรู้ว่า...ตัวเองพิเศษกับเน็ตกว่่าใครๆ
แล้วถ้าเป็นตอนนี้ ผมจะยังพิเศษสำหรับมันหรือเปล่านะ...?
"เน็ตมันโทรมาบอกกูว่าเฮียไม่ได้ทำอะไรมัน แล้วเฮียก็ไม่ได้เป็นเกย์ด้วย"
เสียงไอ้บอมปลุกผมให้หลุดจากภวังค์ ผมเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย ความรู้สึกในอกเหมือนถูกยกภูเขาออกไป ไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าเผลออมยิ้มออกมาตอนไหน
"ก็ดีแล้วนี่"
"กูไม่เชื่อหรอก เฮียปากหนักจะตายชัก วันพฤหัสมึงไม่มีเรียนใช่ไหม? กูจะไปแดกเหล้าที่คอนโดเฮีย ให้เห็นคาตาไปเลยว่าเฮียไม่ได้สนใจผู้ชายจริงๆ"
"ปัญญาอ่อนว่ะ มึงจะไปยัดเยียดไอ้เน็ตให้เฮียทำไมนักหนา เขาไม่ได้เป็นก็ดีแล้ว หรือถ้าเป็น ตอนนี้เฮียก็คงคบกับผู้ชายสักคนอยู่ จะเอาไอ้เน็ตเข้าไปเป็นเหยื่ออีกทำไม"
ผมอยากตะโกนใส่ไอ้บอมว่า
เลิกยุ่งกับไอ้เน็ตมันเหอะ แต่ก็พูดได้เท่านี้ ใจนึงก็ห่วงไอ้ตัวเล็กถ้าถูกลากเข้าไปเกี่ยวพันผู้ชายที่โคตรสมบูรณ์แบบอย่างเฮียขึ้นมาจริงๆมันจะเอาตัวรอดอยู่หรือเปล่า อีกใจก็กลัว ถ้าใจมันเปลี่ยน ไม่ได้ลอบมองผมโดยไม่ให้ใครรู้บ่อยๆแล้ว ความรู้สึกของผมตอนนั้นจะเป็นยังไง
"กูจะบอกให้เฮียเลิกเป็นเกย์แล้วกลับไปคบกับเจ้ซะ"
"ถุย! ไอ้เหี้ย! มึงแม่งบ้า"
"มึงไม่เข้าใจหรอกว่ะปัน..."ไอ้บอมดราม่า มันมองผมเคืองๆคล้ายคนพาล "ถ้ามึงรักใครสักคนแล้วเห็นเขาต้องเจ็บขนาดนั้น มึงไม่มีวันอยู่เฉยๆได้แน่"
"กูก็ไม่ได้บอกให้มึงอยู่เฉยๆ แต่วิธีการของมึงแม่งเกรียน"
"ก็กูทำอะไรไม่ได้แล้ว! กูช่วยอะไรทรายแก้วไม่ได้สักอย่าง!!"
ผมรู้ว่าบอมรักพี่สะใภ้มัน รักมากขนาดที่ตัวเองนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่ามันมหาศาลขนาดไหน พี่ทรายแก้วอาจเสียหลักที่เลิกกับเฮียไป แต่คนที่เคว้งจนจับต้นชนปลายทำอะไรไม่ถูกคือไอ้หล่อตรงหน้าผม
มันเหมือนคนว่ายน้ำไม่เป็นที่พยายามจะช่วยคนจมน้ำ มันยอมถูกกดลงใต้มหาสมุทรเพราะคิดว่าเป็นวิธีการเดียวที่จะช่วยให้อีกฝ่ายมีชีวิตรอดอยู่ได้
ผมตบบ่ามันเบาๆ ไม่สามารถหาคำพูดออกไรออกมาปลอบใจได้ในเมื่อผมไม่เข้าใจมันเลยสักนิด
"ถ้าเป็นผู้หญิง ไม่มีใครเจ๋งสู้ทรายได้แล้วกูเชื่อ ทรายพลาดที่ไปคบกับเฮีย พลาดที่เฮียแม่งชอบผู้ชาย"
"เหี้ยบอม ไอ้เน็ตก็บอกมึงแล้วนี่ว่าเฮียไม่ได้เป็นเกย์" เหมือนมันจะปักใจเชื่อแบบนั้นไปแล้ว ผมส่ายหัวหน่ายแต่มันก็รั้น
"ถ้าเฮียเป็นเกย์ กูจะให้ไอ้เน็ตจีบแล้วหักอกเฮียซะ มันจะได้หยุดสักที กลับไปขอโทษ กลับไปรักเจ้ทรายสักที"
ผมผลักหัวในความงี่เง่าของมัน ตาของไอ้บอมแดงๆเหมือนจะร้องไห้ อ่อนแอ ผมรู้มานานแล้วว่าความรักทำให้คนเราอ่อนแอ
เพราะแบบนี้ ผมจึงเลือกที่จะวิ่งหนี เดินออกจากสิ่งที่ทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะให้ห่าง
ผม...ไม่อยากอ่อนแอ
แคมรี่ที่ผมใช้ตอนนี้เป็นรถของพ่อหลังจากถอยครูซของตัวเองไปจูบเสาหน้าบ้านเล่นๆเมื่ออาทิตย์ก่อน ไอ้บอมกับไอ้หมอทำหน้าเป็นตูดเพราะมันเสือกขับรถมามหาลัยกันวันนี้ ดังนั้นความฝันที่จะดิดรถผมไปคอนโดเฮียถึงกลายเป็นฝุ่นลอยเคว้งอยู่ตรงหน้า
"ไอ้บูมแม่งโชคดี เสี่ยปันเอาแคมรี่มาเรียนวันแรกหลังจากโหนรถเมล์มาเป็นสัปดาห์ก็ได้นั่งเลย"
ผมชายตามองคนพูดที่เอาแต่ลูบรถสีดำเลื่อมราวหลงไหล เอาจริงๆรถเฮียมึงเจ๋งกว่าแคมรี่พ่อกูมากอะบอม ไปอ้อนป๊าขอเปลี่ยนจากวีออสมาเป็นแคมรี่กูว่าไม่น่าเกินความสามารถมนุษย์ตอแหลๆอย่างมึงหรอกมั้ง
"ไหนๆเฮียก็ไปรับไอ้เน็ตแล้ว ทำไมไม่ให้บูมมาพร้อมกันวะ"
"ไอ้เน็ตมันเลิกเรียนช้า กูอยากเจอหน้าน้องชายสุดที่รักของกูไวๆ"
เชื่อก็ออกลูกเป็นแมมมอธแล้ว ห่า ไอ้บอมยิ้มตาปิดรับนิ้วกลางของผมเต็มๆ ผมมีเขาเหรอครับ? ก็เปล่า ทำไมจะดูไมออกว่าไอ้จอมวางแผนนี่อยากให้ผมไปรับบูมเพราะอะไร มึงคิดว่าแค่การเดินทางด้วยกันระยะสั้นๆนี่จะทำให้กูสนิทกับบูมจนตบบ่าแล้วบอกว่า
'เออบูม กูขอโทษว่ะ กูหลอกฟันซี้มึงแล้วทิ้ง อย่าโกรธกูนะ?' แบบนั้นหรอ? ไอ้นี่นอกจากเกรียนแล้วยังชอบคิดอะไรตื้นๆ ผมล่ะหน่ายกับสติปัญญาว่าที่วิศวกรของชาติจริงๆ แต่ครั้นจะไปขัดใจมันก็ไม่ได้ ครั้งก่อนที่บอกมันว่าไม่มีปัญหา วันไนท์สแตนนี่ก็เสือกผิดแผน เพราะหลังจากตอนนั้นต้นหลิวโทรตามผมยิก บางทีถึงขั้นมาดักเจอที่มหาวิทยาลัย ยิ่งล่าสุดที่เจ้าหล่อนไปป๊ะผมที่ดิจิตอลเกทเวย์กับดาว หล่อนวีนแตกจนน้องดาวร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ผมที่ต้องอยู่เคลียร์เรื่องนี่อายฉิบหาย ยิ่งเอามาเล่าให้ไอ้บอมฟังมันยิ่งซ้ำเติมแล้วถือโอกาสบงการชีวิตผมเป็นไอ้เน็ต2ไปเลยทีเดียว
"เอาน่า เชื่อกู ตีซี้มันไว้ รู้เรื่องแล้วมันจะได้เข้าข้างมึงแบบกูที่ต่อให้มึงเหี้ยแค่ไหนก็ยังรักมึงเป็นเพื่อนเหมือนเดิม"
ไอ้บอมพูดพลางตบบ่า มันเน้นคำว่าเหี้ยหนักมากจนผมอยากจะโดดถีบขาคู่ มึงประเสริฐมากครับไอ้สัตว์ พูดซะตัวเองหล่อ แต่เอาเถอะ ผมไม่ชอบต่อปากต่อคำโดยเฉพาะกับไอ้ตี๋นี่เลยทำท่าปัดๆมันออกจากกระโปรงรถแล้วสอดตัวเข้าไปในรถญี่ปุ่นราคาสูงเป็นการตัดบท
แต่ไอ้ปารณ ที่กลัวแต่ปารมี พี่ชายนายแบบหล่อล่ำของมันเป็นเกย์ แต่ภาพที่ผมเห็นตอนนี้นี่อยากจะวิ่งกลับไปบอกมันว่า
ห่วงปรมัตถ์น้องชายหน้าหมวยของมึงเถอะว่ะบอมเด็กผู้ชายผอมสูง ผิวขาวเหลืองกับผมสีน้ำตาลมะฮอกกานีที่โต๊ะเศรษศาสตร์มันเด่น ตอนแรกผมคิดว่าเป็นเพราะบูมสวมเสื้อชอปเพียงคนเดียวในโต๊ะ แต่เพราะไอ้ผู้ชายที่โอบเอวมันอยู่ด้วยต่างหากที่กำลังขับรังสีเจิดจรัสให้คนเดินผ่านต้องเหลียวตามอง
"อ้าว พี่ปันมาถึงเร็วจัง บูมนึกว่าอีกสักสิบนาทีเสียอีก"
สิบนาทีที่มึงจะวิ่งข้ามจากฝั่งเศรษฐศาสตร์กลับไปโต๊ะวิศวะที่นัดกูไว้น่ะเหรอ? ผมคงไปรอไอ้บูมประมาณสิบนาทีที่คณะข้างๆเศรษฐศาสตร์ได้ถ้าสายตาไม่ได้สะดุดเห็นมันก่อนตอนขับรถผ่าน
"อืม รถไม่ติด" ผมตอบแค่นั้น มองมือใหญ่ของนิสิตชายสวมเสื้อเชิร์ตขาวแขนยาวที่โอบเอวบางแล้วเงยหน้าขึ้นมองไอ้เจ้าของมือนั่นที่จ้องหน้าผมยังกับจะฆ่าจะแกง
"ใคร..." ไอ้เหี้ยนี่ทำเสียงโหด บูมมันหันไปหัวเราะแล้วแกะมือปลาหมึกออกจากเอว เออ ไอ้ห่า ค่อยโล่งหูโล่งตาหน่อย ทำอะไรไม่เกรงใจกูก็เกรงใจสถานที่กันบ้าง
"นี่พี่ปัน พี่ปัน นี่เอก"
กูว่ามันคงไม่อยากรู้จักชื่อกูหรอกไอ้บูม มันอยากรู้ความสัมพันธ์ของกูกับมึงมากกว่ามั้ง? ไม่รู้ไอ้เด็กเวรนี่โง่หรือแกล้งโง่ เท่าที่ผมรู้มาคือไอ้บูมนี่ชอบตีมึนหลอกพี่ๆ พี่ชายสองคนของมันก็เชื่อกันเหลือเกินว่าน้องตัวเองสวยใสไร้มลพิษ
"จะไปหรือยัง? ไอ้บอมไปรอที่ห้องเฮียแล้ว"
เรื่องผู้หญิงผมเยอะก็จริง แต่ไม่เคยเสี่ยงเอาชีวิตไปแขวนไว้ที่ปลายตีนคนอื่น คติพจน์อย่างหนึ่งของผมคือคนมีแฟนแล้วไม่ยุ่งมาตลอด ไม่ใช่ผมเกิดพิศวาทไอ้หมวยหรอกนะ แต่ไม่ถนัดจริงๆถ้าจะต้องวิ่งหนีตีนใครเพราะพิษรักแรงหึง ผมเลยแสร้งทำบอกกลายๆว่าอย่านะเว้ย กูไม่ได้มายุ่งกับคนของมึง กูมาเพราะพี่ชายทั้งสองคนของเมียมึงต่างหาก
"ไปเลยๆ เอกเราไปก่อนนะ" มันหันไปยิ้มตาปิดให้ไอ้โหดแล้วเกาะแขนผม เล่นเหี้ยอะไรวะสัส! ถ้าผัวมึงมีปืนป่านนี้กูนอนอมลูกกระสุนไปแล้ว เห็นหน้ามันมั้ย! ผมตกใจ ตกใจมากเลยครับยิ่งตอนที่ไอ้บูมเอาหน้าตัวเองมาซบๆไหล่ เอาวะ ยังไงก็น้องเพื่อน กูจะมองมึงเป็นน้องชายขี้อ้อนของกูแล้วกัน ต่อให้กูจะเกิดเป็นลูกคนเดียวของตระกูลก็ตาม!
"เดี๋ยวผัวมึงได้ตามกระทืบกู ไอ้บูม"
พอเข้ามาในรถผมก็บ่น ไอ้หมวยไม่ทำหน้าสำนึกผิดตามระเบียบพาณิชยโชติ มันฉีกยิ้มทั้งๆที่หมากฝรั่งยังคาปาก
"เดี๋ยวบูมไปเยี่ยม"
"ส้นตีน! เดี๋ยวแม่งเข้าใจผิดจริง โดนทิ้งอย่ามาร้องไห้กูเห็น"
ไอ้บูมหัวเราะ มันเป่าลูกโป่งหมากฝรั่ง แล้วเอนตัวพิงเบาะ "ให้มันทิ้งบูมเหอะ..."
ห๊ะ?ผมมองเสี้ยวหน้าของรุ่นน้องหนึ่งปี มันถอนหายใจทั้งๆที่ยิ้มอยู่ พี่มึงก็ดราม่า นี่มึงจะมาดราม่าใส่กูอีกคน? กูไม่ใช่กระโถนนะครับ
"เอกมันเป็นแฟนเก่าเพื่อนบูมน่ะ เหี้ยเนอะ เอาแฟนเพื่อนมาทำผัว"
เออ เหี้ย กูได้ข่าวว่ามึงรักเพื่อนยิ่งชีพ แล้วนี่อะไรวะ? สรุปคือกูหลอนไปเองว่าหลิวจะสร้างปัญหาให้บอมกับบูม แล้วบูมเนี่ยจะเป็นปัญหาให้กูกับบอมอีกทอดใช่ไหม? ที่จริงมึงไม่ได้มายด์กับเรื่องเพื่อนรัก เพื่อนตายห่าอะไรอย่างที่ไอ้บอมมันเป่าหูกูมาอย่างนั้นเรอะ?
"แล้วไปเอามันทำไม.." ผมข่มเสียงถาม
"บูมไม่ได้เอามัน มันเอาบูม" โถ.. ไอ้เด็กน้อย ไม่ต้องอธิบายกูละเอียด ดูหน้าก็รู้อยู่ว่ามึงอยู่ในสถานะผู้ถูกกระทำ ไอ้บูมหยุดเป่าลูกโป่งหมากฝรั่งแล้วพูดต่อ
"เห็นเลิกก็บเพื่อนบูมแล้วเฮิร์ท เลยไปกินเหล้าด้วย ที่ไหนได้เสือกวางยา ตื่นมาก็มีมันเป็นผัวซะงั้น"
มันเล่าเหมือนเรื่องตลก เหมือนไม่ได้แคร์ ไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำ ในสถานการณ์ที่ผมไม่รู้จะปลอบมันยังไงก็ได้แต่ปล่อยให้ความเงียบบรรเทาความรู้สึกของมัน
"ไม่สบายใจทำไมไม่เลิกซะ"
"เลิกง่ายๆเลิกไปแล้ว ไม่ยื้อไว้เป็นเดือนๆหรอก บูมอยากกลับไปคุยกับเพื่อนแล้วเหมือนกัน" แสดงว่าทะเลาะกับเพื่อน พูดถึงตรงนี้มันเพิ่งดูหงอยลงนิดๆ แต่แค่นิดเดียวเท่านั้นครับตามันก็ลุกวาวหันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"เป็นแฟนกันนะ พี่ปัน"
"ฟัค!"
ผมตอบทันที ถ้ากูทำใจเรื่องแฟนมีหางได้นี่กูตกลงเป็นเมียผัวกับไอ้เน็ตไปแล้ว ไม่รอดมาถึงมึงหรอกครับไอ้หมวย บูมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก สนุกห่าอะไรนักหนาก็ไม่รู้
"อะไรเล่า! พี่ปันดูออกจะแซ่บ บูมอยากจะลูบซิกแพคพี่จะแย่แล้ว ฮะๆ ล้อเล่น! ไม่ต้องทำหน้าโกรธก็ได้น่า"
อื้อหือไอ้บูม มึงล้อเล่นได้ซะกูอยากยกตีนขึ้นจากคันเร่งมาถีบมึงออกนอกรถมากครับ เอาเข้าไป แม่งหัวเราะไม่เลิก อย่าให้กูรำคาญมากเดี๋ยวจะเบรคเสียงหัวเราะด้วยประโยค
'มึงไม่อยากได้ผัวเพื่อนมาทำแฟนอีกคนหรอก' ให้เงิบไปซะเลย กวนตีนดีนัก
“แล้วนี่เฮียๆมึงรู้กันหรือเปล่าว่ามึงเป็นแบบนี้?” ผมถามตอนที่เลี้ยวรถเข้าคอนโด ถ้ามึงจะให้กูปิดหรือเตี๊ยมอะไรก็บอกกันก่อนปรมัตถ์ ถ้าหลุดแล้วกูไม่ช่วยมึงแก้ตัวแน่ๆ
“ก็ไม่ได้ปิดนะ แต่ก็ไม่ได้เล่าให้ฟัง แค่ป๊ากับม้ารู้ก็พอแล้วมั้ง”
ไอ้บูมข้ามขั้นมากครับ สรุปคือมันปรึกษาป๊าตั้งแต่แรกๆที่ตั้งกับผู้ชาย มันบอกว่าใช้เวลาหน่อยแต่สุดท้ายป๊าก็ยอมรับมันจนได้ ครอบครัวมันถึงจะจีนทั้งโคตร แต่ป๊ามันหลุดๆไม่ได้เข้มงวดเหมือนครอบครัวคนจีนทั่วไปเลยกลายเป็นโชคดีของไอ้ตี๋เล็กที่ไม่โดนไล่ออกจากบ้านข้อหาเป็นชายใต้ชาย(?)
“จะเล่าเหรอ?”
“ไม่ใช่เรื่องของกู กูไม่เสือกหรอก”
บูมมันยิ้ม รถจอดที่ลานชั้น5 ผมได้ยินเสียงปลดเบลท์ทันทีที่เลื่อนเกียร์ไปที่ตัวP และจากนั้นไม่นานสัมผัสหยุ่นชื้นก็แตะเข้าข้างแก้มผมรวดเร็วจนแทบตั้งตัวไม่ทัน
“น่ารักมาก (ยิ้ม) ถ้าพี่ปันเอาเรื่องบูมไปบอกเฮียนะ บูมจะประกาศให้รู้ทั้งหมดเลยว่าพี่ปันถูกบูมหอมแก้มแล้ว”
มันยังมีหน้ามาหัวเราะ...
ไอ้หมวยเดินตัวปลิว ใช้เสื้อชอปพาดบ่าลงจากรถ ทิ้งให้ผมนั่งอึ้งอยู่พักใหญ่กว่าจะตั้งสติได้
ไอ้เชี่ยบูม!!!!------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 05
13/05/12เฉลยยยยยยยยยยย
อนุญาตให้
ค่ะ
หักมุมนิดๆที่เดากันว่าเป็นบอม อย่าโกรธกันนะ
(อ้อน)
ตอนนี้ขอพักเรื่องเฮียกะเน็ตไว้มาเล่าถึงตัวละครลับที่ดูโผล่มาแบบไร้เหตุผลอย่างคุณชายปันซักนิด แหะๆ ฝากบูมที่เพิ่งเผยคาแรคเตอร์ตัวเองหลังจากพาร์ทก่อนๆมาแค่ชื่อและแว๊บไปแว๊บมานิดหน่อยไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
สำหรับเฮียกับเน็ต ถ้างานไม่เยอะวันพุธคงมีมาลง มีคนคิดถึงมั้ยยย (ขอเสียงหน่อยย ย)
ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับคอมเมนต์และคนที่เข้ามาอ่าน ดีใจที่มีคนติดตาม แล้วเจอกันนะค๊าบบบ
หัวข้อ: Friend's brother,Brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัย... (ตอนพิเศษวันปีใหม่ P.85) (อ่าน 1228254 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก