ประกาศค่ะ
ขอให้นักอ่านทุกท่านที่อ่านตอนที่ 3 แล้วช่วยกลับไปอ่านอีกรอบนะคะเพราะkuroแก้ไขใหม่แล้วก็เพิ่มเติมเนื้อหาเข้าไปเพื่อที่จะทำให้อ่านเข้าใจมากขึ้น
ขออภัยในความไม่สะดวกนะคะ
ต้องขอโทษจริงๆค่ะ
....................................
ตอนที่ 4 แต่งงาน!!!???
อเมริกา
โรงแรงกลางกรุง LA
บาร์
ชายหนุ่มวัยกลางคนกำลังดื่มเหล้า ใบหน้าแสดงถึงความกลุ้มอกกลุ้มใจ เฝ้าคิดถึงเรื่องที่
เขาได้รับรู้มาเมื่อครู่
ท้อง ท้องเนี่ยนะ จะบอกว่าลูกชายสุดหล่อของเขาท้อง เป็นไปไม่ได้น่า แต่มันคงเป็นไป
ได้สินะ ถ้าเป็นฝีมือของแพรว บอกตามตรงไม่ได้อยากมีลูกสาวอัจฉริยะแค่อยากมีลูกสาวๆน่ารัก
ไว้อ้อนเท่านั้นเอง แต่ทำไงได้ว่ะลูกดันเป็นอัจฉริยะซะงั้น เรื่องนี้ต้องปลง
แต่สิ่งที่คิดไม่ตกคือ เรื่องลูกชาย มันจะรับไว้หรือว่ะ เกิดมาแมนเต็มร้อยแต่ต้องมาท้อง ว่า
แต่ใครเป็นพ่อว่ะ หรือว่าไม่มี ถ้าไม่มีจะเป็นไง ลูกเขาไม่กลายเป็นตัวตลกแถวงานวัดหรือไงที่ท้อง
แต่ไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร
ระหว่างที่ชายวัยกลางคนที่หน้าตายังคงความหล่อเหลาไว้อย่างครบถ้วนกำลังคิดไม่ตก
อยู่นั้นก็มีคนเข้ามาทัก คนที่เข้ามาทักคือชายวัยกลางคนผมสีน้ำตาลตาสีดำที่มีใบหน้าที่แสนหล่อ
เหลา
“ไฮ ทีมไม่เจอกันนานสบายดีไหม”ชายวัยกลางคนทัก
“สบายดีว่ะแซน”ชายวัยกลางคนนามทีมตอบ
“สบายดีไรว่ะ หน้าตาแบบนี้”
“สบายดีจริงๆ”
“ไม่เชื่อว่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนประถม จะให้ไม่รู้ได้ไงว่ามีเรื่องทุกข์ใจอยู่ บอกได้นะ
ยินดีช่วย”
“ถ้าบอกว่าลูกชายกูท้องมึงยังจะช่วยกูอยู่ไหม”ทีมอดไม่ไหวพูดออกไปทำให้แซนอ้าปาก
หวอด้วยความตกใจ
“เป็นไปไม่ได้ เรื่องตลกน่า ทำงานหนักไปป่ะว่ะทีม”แซนพูดอย่างไม่เชื่อ
“เป็นไปแล้วฝีมือลูกสาวกูเอง”
“หมายความว่าไง”
“ลูกสาวสุดที่รักของกูผลิตยาให้ผู้ชายท้องได้และคนที่โดนเข้าไปคือลูกชายกู”หน้าตาเขา
แสดงถึงความไม่สบายอกสบายใจ
“พ่อเด็กเป็นใครว่ะ”
“ไม่รู้ เท่าที่รู้ลูกกูท้องเดือนหนึ่งแล้ว อีกไม่นานท้องได้โตแน่ แล้ว....”ทีมพูดอย่างคนที่
สับสน
“พอแล้วกูพอเข้าใจ มึงกลุ้มเรื่องพ่อของเด็กใช่ป่ะ ไม่เป็นไรกูยอมยกลูกชายกูให้ลูกมึงไป
เลย เอามันเป็นพ่อเด็กต้องดีแน่ๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องที่ลูกมึงท้องแล้วกูจะไม่เอามาเป็นลูกสะใภ้นะ
เพราะลูกกูมันมีเรือพ่วง เรื่องสินสอดไม่ต้องบอกเดี๋ยวจัดการให้หมดลูกมึงแค่เตรียมตัวเป็นเจ้า
สาว?ที่ดีก็พอกูไปก่อนนะเดี๋ยวขึ้นเครื่องสาย”แซนพูดเสร็จก็เดินจากไปเลย
“อะไรของมันจะมาก็มา จะไปก็ไป”ทีมพูดก่อนที่จะถอนหายใจยาวๆเอาเป็นว่าเรื่องทั้งหมด
เป็นอันคลี่คลาย
“เราก็ต้องเตรียมตัวกลับไทยไปหาและบอกข่าวดี?กับลูกชายหน่อยแล้ว”ทีมพูดก่อนที่จะ
ลุกจากบาร์ไป
@@@@@@@@@
ประเทศไทย
ตอนนี้ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ชิงช้าในสวนหน้าบ้าน ผมออกจากโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้ผม
ทำใจเรื่องลูกได้แล้ว ผมยิ้มและกำลังลูบท้องตัวเองก่อนที่จะหันไปอ่านตำราแม่และเด็กต่อ ไม่
อยากเชื่อว่าหนุ่มหล่ออย่างผมต้องมานั่งอ่านตำราแนวนี้ ปกติแล้วผมจะอ่านตำราประเภทฟิสิกส์
นิวเคลียลประมาณว่าถล่มจักวาลอะไรประมาณนี้ซึ่งมันช่างตรงกันข้ามกับตำราที่ผมกำลังอ่าน
เหลือเกิน
ทำไมผมต้องอ่านเหรอ คุณอยากรู้ผมบอกให้ เพื่อลูกที่อยู่ในท้องผมไง
หนังสือพวกนี้น่ะล้วนแล้วแต่มาจากพวกเพื่อนผมทั้งงั้น วันๆพวกมันต้องมานั่งเล่นบ้านผม
พร้อมกับของฝากประเภทหนังสือเกี่ยวกับเด็ก ของใช้เด็ก ของเล่นเด็ก
ทุกอย่างที่พวกมันซื้อไม่ต้องห่วงว่าลูกผมจะเป็นหญิงหรือชายเพราะพวกมันล้อซื้อของที่
เหมาะสมสำหรับทั้งสองเพศมา ไม่อยากบอกขนาดเปลเด็กพวกมันยังซื้อมาสองอันเลย อันหนึ่งสี
ชมพูหวานใส อีกอันสีฟ้าสดใส
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเพื่อนผมดีกว่า มาพูดเรื่องผมต่อผมคีตายังคงตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ
ต่อไป จนกระทั่ง
“คีย์”เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นทำให้รู้ว่าวันนี้มันก็ไม่ใช่วันสงบของผมอีกวัน
“มีไรว่ะ พวกมึงงานการไม่มีทำกันหรือไงห่ะ ถึงแห่กันมาบ้านคนอื่นได้ทุกวัน”ผมบอก แต่
อย่าคิดนะครับว่าพวกมันจะสำนึกได้
“มีว่ะ แต่อยากมาดูหน้าว่าที่คุณแม่ของลูกกู”พวกมันพูดพร้อมกันก่อนที่จะหันมาสบตากัน
ราวกับมีสายฟ้าฟาดเปรี้ยงๆ
“ไอเอส ไอหมี ไอตูน ลูกกูเฟ่ยไม่ใช่ลูกมึง”กันต์มันพูด
“เฮ้ แบบนั้นมันไม่ถูกนะเฟ่ย ลูกในท้องคีย์ต้องเป็นลูกกูดิว่ะ”ไอหมีมันพูด
“ไม่ได้ลูกคีย์ต้องเป็นลูกกูดิ”ไอตูนมันพูด
“เฮ้ยๆ แบบนี้ไม่ได้เพราะยังไงลูกคีย์ก็ต้องเป็นลูกกู”ไอเอชพูดมาได้ไม่อายปาก ไม่สิสรุป
ว่าพวกมันพูดมาได้ไม่อายปากกันทั้งนั้น แรกๆผมก็ขำอยู่หรอกแต่พอพวกมันมาบ้านผมแล้วพูด
(ทะเลาะ)แบบนี้ทุกวันผมก็รู้สึกว่าไมเกรนผมเริ่มขึ้นทั้งที่ต้องรักษาสุขภาพเพื่อลูกในท้องแท้ๆเชียว
“เฮ้ย พวกมึงเลิกกัดกันอย่างกับหมาสักทีเหอว่ะ เห็นแล้วเกะกะลูกตาถ้าเป็นไปได้ช่วยไม่
มาบ้านกูสักวันได้ไหมเผื่อบ้านกูจะได้สงบลงบ้าง”ผมพูดออกไปทำให้พวกมันหันมามองผมแล้ว
ทำหน้าเหมือนหงอยๆตาเริ่มคลอน้ำตา
“ก็เราจะมาดูแลคีย์นี่หน่า”กันต์พูดขอบใจมากเพื่อนแต่รู้สึกว่ามึงจะมาทะเลาะกับชาวบ้าน
เขามากกว่านะ
“ก็เราจะเอาหนังสือมาให้ คีย์จะได้ผ่อนคลาย”ขอบใจมากเลยตูนถ้าแกเอาการ์ตูนสักเล่ม
มาให้ฉันอ่านมันยังทำให้ฉันผ่อนคลายได้ดีกว่าหนังสือแม่และเด็กที่แกล่อซื้อยกร้านมากองไว้ที่
ห้องสมุดบ้านฉันอีก ไม่ใช่ว่าหนังสือไม่ดีนะมันดีมากเลยทำให้ผมรู้เรื่องเยอะเลยแต่แค่จำนวน
หนังสือที่มันซื้อเยอะไปเท่านั้นเอง
“ก็เราอยากเอาของเล่นมาให้ลูกคีย์นี่น้า”ขอบใจว่ะเอชแตมึงลืมไปป่ะว่าลูกกูยังไม่เกิดยัง
อยู่ในท้องกูอยู่เนี่ย แล้วแต่ละอย่างที่มึงซื้อ จิกซอร์ เหมาะสำหรับเด็กสามขวบ ข้างกล่องมันก็
เขียนอยู่ จักรยานเหมาะสำหรับเด็กห้าขวบ เกมฝึกทักษะสำหรับเด็กหกขวบมึงก็ยังจะซื้อมาเต็ม
ห้องนั่งเล่นกู ถามตรงๆเถอะมึงลืมไปใช่ไหม
“ก็เราอยากจะเอาเสื้อผ้ามาให้ลูกคีย์นี่หน่า”หมีมันพูด กูก็ขอขอบใจมึงด้วยนะที่ซื้อเสื้อผ้า
ตั้งแต่แรกเกิดยันสิบขวบไม่ว่าจะหญิงหรือชายมาจนเต็มห้องเสื้อกูจนเสื้อผ้ากูแทบจะไม่มีที่เก็บ
“พอเลยพวกมึงไม่ต้องแก้ตัว”ผมพูดอย่างเด็ดเดี่ยวแต่พอเห็นหน้าพวกมันที่ทำหน้าหมา
งอยนานๆมันก็ใจอ่อน ผมปิดหนังสือก่อนที่จะเดินเข้าบ้าน เดินไปไม่กี่เก้าผมก็หันกลับมา
“ไม่ขึ้นมากินข้าวที่บ้านหรือไง จะยืนให้แดดมันเผาหน้าหรือไง”ผมบอกก่อนที่จะหันหลัง
เดินขึ้นบ้านแล้วสิ่งที่ผมเห็นข้างในบ้านก็ทำเอาผมตะลึง ผู้หญิงวัยกลางคนที่หน้าตายังคงความ
สาวเอาไว้ทุกระเบียบนิ้วกับผู้ชายวัยกลางคนที่ยังคงความหล่อได้อย่างหมดจด
“พ่อ แม่”ผมพูดออกมาเบาๆ พวกกันต์ที่วิ่งตามผมมาต่างยืนนิ่ง ปกติถ้าเจอหน้าพ่อกับแม่
ผมต้องวิ่งเข้าไปกอดเพราะนานๆทีผมจะได้เจอทีแต่ตอนนี้ไม่ปกติ ผมควรทำไงดี จะให้บอกพวก
ท่านว่าไง
“คีย์แม่ขอโทษนะที่ทิ้งลูกไว้กับน้อง”แม่ผมเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะกอดผมเอาไว้ ค่อยๆ
ลูบหลังผมเบาๆ ความอบอุ่นที่ผมไม่เคยได้มันมานานทำให้ผมน้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เรื่องทั้งหมด พ่อจะจัดการให้เอง”พ่อบอกก่อนที่จะ
ลูบหัวผม ผมมีความสุขจังเหมือนกับผมได้กลับไปตอนที่ผมยังเด็กอยู่
“สวัสดีครับ”เพื่อนผมมันคงยืนนานจนทนไม่ไว้ แบบว่าพวกมันอยากมีบทบ้างเอยทักพ่อแม่
ผมพร้อมกับยกมือไหว้
“สวัสดี”พ่อแม่ผมตอบพร้อมยกมือไหว้ตอบก่อนที่จะเชิญพวกเพื่อนผมเข้าไปในบ้าน
“เรื่องที่คีย์ท้องพวกนายคงรู้กันหมดแล้วสินะ”พ่อถามเพื่อนผม
“ครับ และพวกเราอยากจะเป็นพ่อให้ลูกคีย์ครับ”พวกเพื่อนผมพูดพร้อมกัน
“ไม่ได้ พ่อของลูกคีย์ต้องมีคนเดียวเท่านั้น แล้วฉันก็เตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้วด้วย”พ่อ
ผมพูดทำให้ผมตาโต
“เมื่อกี้ผมฟังผิดไปใช่ไหม เตรียมพ่อให้ลูกผม นี่พ่อผมล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย”ผมถามเผื่อว่า
ผมจะฟังผิดไป
“คีย์ไม่ได้ฟังผิดไปหรอก พ่อเค้าหาคนมาเป็นพ่อของลูกคีย์ให้จ๊ะ แล้วก็ยังจะจัดงานแต่ง
งานให้ด้วยนะ”แม่พูดทำเอาผมไปไม่เป็น
“แต่งงาน”ผมอุทานออกมา
“ใช่แต่งงานกับลูกชายเพื่อนพ่อ”พ่อบอก
“ใครครับ”ผมถามเพราะลูกชายเพื่อนพ่อมีเยอะที่ผมทั้งรู้จักและก็ไม่รู้จักแต่ผมก็เริ่ม ภาวนา
แล้วล่ะก็อย่าให้เป็นคนๆนั้นเลย
“โชน ลูกชายของเจ้าแซนมัน”สิ้นสุดคำพูดของพ่อเท่านั้นล่ะผมก็คัดค้านทันที
“ไม่ครับ ผมไม่แต่ง”
“ไม่แต่งไม่ได้แกต้องแต่ง นี่แกท้องนะคิดว่าแกเล่นปาหี่อยู่หรือไง รู้ไหมถ้าใครรู้ว่าแกท้อง
แต่ไม่รู้ว่าพ่อมันเป็นใครมันจะเป็นไง”พ่อผมตะโกน
“พ่อของลูกผมจะเป็นใครก็ช่างแต่ที่อยู่ในท้องผมมันหลานพ่อนะ ลูกคนเดียวผมเลี้ยงได้
ให้มันรู้ไปสิว่าตระกูลอัศวะเหมันต์ไม่มีปัญญาเลี้ยงหลาน”ผมพูดก่อนที่จะรู้สึกชาที่ใบหน้า พ่อตบ
ผม นี่พ่อตบผมจริงๆหรือ
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องแต่ง”พ่อพูด
“ไม่ผมจะไม่มีวันแต่งเด็ดขาด”ผมบอกก่อนที่จะวิ่งกลับห้อง
ตอนที่ผมวิ่งอยู่ผมได้ยินเสียงเหมือนเพื่อนของผมกำลังวิ่งตามแต่พ่อผมก็ห้ามเอาไว้
ก็ดีผมก็ไม่อยากให้ใครมาเห็นผมในสภาพนี้หรอกนะ
สภาพที่กอดหมอนนอนร้องไห้ให้กับเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวผม
TBC……..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
