ตอนที่ 3 ความรู้สึกของกันต์
ผมกันทการ วรวิมล หรือกันต์ ผมเป็นเพื่อนสมัยเด็กของคีย์ และตอนนี้ผมก็ยังเป็นเพื่อน
สนิทของคีย์อยู่
เพื่อนสนิทคิดแล้วมันก็เศร้านะ ทำไมผมถึงเศร้าหรือ ก็เพราะผมหลงรักคีย์ไงล่ะ
ตั้งแต่เด็กแล้วผมมักจะปกป้องดูแลคีย์เสมอนั่นก็เพราะรักจึงอยากที่จะถนอมเอาไว้ให้นาน
เท่านาน
แต่ไม่นึกว่าสิ่งที่ผมเฝ้าถะนุถนอมจะถูกหมาที่ไหนไม่รู้มาคาบไปแดกจนท้อง
ผมเจ็บใจและเอาแต่โทษตัวเองที่ไม่ดูแลให้ดีกว่านี้ ถ้าหากวันนั้นผมไม่เมาล่ะก็ทุกอย่าง
คงไม่เป็นแบบนี้
ผมรู้ว่าโทษอดีตไปก็เท่านั้นอยู่กับปัจจุบันดีกว่า
การที่ผมเลยขอเป็นพ่อให้ลูกในท้องของคีย์ผมไม่ได้ล้อเล่น ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นลูกของ
ใครแต่ที่ผมรู้ดีที่สุดคือเด็กคนนั้นเป็นลูกของคนที่ผมรัก
ดังนั้นคงไม่ผิดที่ผมจะรักเด็กคนนั้นเหมือนเป็นลูกของผม
ผมรู้ว่าคีย์ตอนนี้อ่อนแอแค่ไหนและไม่ว่าคีย์จะอ่อนแอหรือไม่ผมคนนี้จะขอปกป้องคีย์ต่อ
ไปนั่นเป็นความคิดของผม
ตอนนี้ผมกำลังจ้องมองเด็กผู้หญิงที่ทำให้เรื่องราวทุกอย่างเกิดขึ้น
ผมบอกได้ตรงๆเลยว่าผมไม่ชอบเธอ
ตั้งแต่เด็กแล้วเธอเอาแต่ทำร้ายคีย์ทำให้คีย์ต้องเจ็บปวด
ทั้งที่ผมบอกแล้วแท้ๆว่าอย่าไว้ใจน้องสาวให้มากนัก
แต่คีย์ก็ไม่ยอมฟังเอาแต่บอกว่า นั่นน้องฉันนะ คงไม่ทำอะไรจนเป็นอันตรายหรอกจนเรื่อง
มันเป็นแบบนี้
ผมลากแพรวมาถึงลานจอดรถก่อนที่จะผลักแพรวเข้าไปในรถเพราะเธอไม่ยอมเข้าไปเอา
แต่ร้องหาพี่คีย์
“แพรว จะไปหาพี่ปล่อยแพรวนะ”แพรวบอกผม
“แพรว รู้ไหมว่าเธอทำอะไรลงไป”ผมถาม
“รู้สิ แพรวทำให้พี่คีย์มีความสุข”แพรวบอกพร้อมกับยิ้มแย้ม
“ความสุขงั้นเหรอ พูดได้นะเธอรู้ไหมว่าตอนนี้คีย์รู้สึกยังไง เธอเห็นหน้าพี่คีย์ของเธอมี
ความสุขหรือไง”ผมถามจ้องมองดวงตาของเด็กน้อยที่สั่นระริกก่อนที่จะปล่อยให้น้ำตามันไหลออก
มา
“หนูรู้ว่าพี่คีย์ไม่มีความสุข แต่หนู...หนูอยากให้พี่คีย์มีความสุขนี่หนา...หนู”แพรวพูดไป
ร้องไห้ไปทำให้ผมใจอ่อน
ให้ตายสิเห็นผมเป็นผู้ชายที่กล้าลากเด็กแถมผลักเด็กแบบนี้ผมก็แพ้น้ำตานะครับ
ผมเลยกอดปลอบแพรว
“ไม่เป็นไรหรอกนะถึงตอนนี้คีย์จะยังไมมีความสุขแต่พี่เชื่อนะว่าสักวันคีย์ต้องมีความสุขแน่
นอน”และผมจะทำให้คีย์มีความสุขเองผมคิดในใจ
“พึ่งรู้นะว่านายมันโลลิคอน”เสียงดังขึ้นทำให้ผมหันไปก็เจอกับผู้ชายผมสีดำอมน้ำตาล
และดวงตาสีดำที่กำลังจ้องมองผมอยู่
“เชน”
“เออกูเอง เรียกมากกลัวจำกูไม่ได้หรือไง ว่าแต่มึงมาทำไรที่นี่ว่ะ”เชนถามผม ผมมองไป
รอบๆ ตอนนี้ผมยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลเลยนี่หว่า
“คีย์...”
“คีย์ป่วย ไม่เป็นไรกูเข้าใจดี มึงกับเพื่อนมึงเลยมาเยี่ยม ก็นะเล่นล้มลงไปกลางสนามแบบ
นั้น”แม่งสรุปเอาเองตามระเบียบแล้วจะถามก็ทำเพื่ออะไรว่ะไอเชน
“มึงรู้ได้ไงว่ะ ว่ากูมากับเพื่อน”ผมไม่ถามมันไปหรอกว่าจะถามทำเพื่อ ไม่งั้นยาวครับ ไอ
หมอนี่มันเป็นแบบนี้ล่ะ
“เมื่อกี้กูเจอกับพวกไอหมีว่ะ มึงไม่ต้องถามนะว่ากูมาทำไม พอดีลูกพี่กูป่วยว่ะ กูเลยมา
เยี่ยม”ใครอยากรู้วะ
“มีนเป็นไรล่ะ”ผมถามออกไปถึงไม่อยากรู้ว่ามันมาทำไมแต่ว่าเรื่องหลานมันจะทำเป็นไม่สน
ก็ไม่ได้ ก็คนมันรู้จักกันนี่หว่า
“เป็นไข้หวัด ไม่ต้องห่วงหรอกกูว่างานนี้แม่งป่วยการเมืองแน่ๆ ก็พี่โชนเล่นไม่สนใจลูกตัว
เองขนาดนั้น ก็สมควรล่ะที่ต้องเรียกร้องความสนใจ”
“มึงก็ไปว่ามีนมัน มีนยังเด็กนะเฟ่ย อาจป่วยจริงก็ได้ แล้วทำไมพี่โชนถึงไม่สนใจมีนมันว่ะ
เห็นแม่งรักลูกออกจะขนาดนั้น”ผมถามเพราะก่อนหน้านี้ผมเจอพี่โชนที่งานเลี้ยงยังอุ้มมีนที่กอด
ตุ๊กตาหมีอยู่เลย
“พี่โชนมันเจอผู้หญิงคนใหม่ว่ะคราวนี้กูว่ารักจริง ก็แม่งถึงขนาดรักจนลืมลูกไว้ในงานเลี้ยง
จนกูต้องไปรับ”ไอเชนพูดทำหน้าเอือมกับพี่ชายมันที่สนใจผู้หญิงมากกว่าลูก
“ผู้หญิงคนใหม่ใครว่ะ คราวนี้ใครว่ะ”ผมถามเพราะพี่โชนน่ะคาสโนว่าตัวพ่อ
“เจนนี่ ฟาเลนน่า น้องรหัสแกไง”ถ้ามีน้ำอยู่ในปากผมคงจะสำลัก ก็หล่อนน่ะ เจนนี่น่ะเป็น
ผู้หญิงที่ไม่น่าคบหา ถึงเป็นน้องรหัสก็เถอะแต่เมื่อก่อนเธออ่อยผม ผมเลยบอกไปว่าผมเป็นเกย์
เธอเลยยอมปล่อยผมไม่งั้นโดนลากขึ้นเตียงแน่ คิดแล้วก็หนาวทำไมพี่โชนถึงไปเอาผู้หญิงแบบ
นั้นนะ
“แหมพี่แกนี่ช่างเลือกดีแท้”
“เออกูก็ว่างั้น”มันพูดก่อนที่จะบอกลาเข้าไปในโรงพยาบาล อะไรของมันว่ะอยากจะมาก็
มา อยากจะไปก็ไป ผมสบถในใจก่อนที่จะหันไปดูในรถก็พบกับเด็กน้อยที่ตอนนี้หลับไปแล้ว ยังไง
ก็เด็กล่ะน้า ผมยิ้มก่อนที่จะขับรถไปส่งแพรวที่บ้าน
“แพรวถึงบ้านแล้วนะ”ผมปลุกแพรว
“ถึงแล้วหรือคะ ขอบคุณพี่กันต์มากนะคะที่มาส่งแพรว”แพรวบอกก่อนที่จะลงจากรถและ
โบกมือลาผม ผมโบกมือลาก่อนที่จะมองรอบๆบ้านไม่สิต้องเรียกว่าคฤหาสน์ต่างหาก
ใหญ่โตโอ่งโถงแต่ช่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ผมบอกไม่ได้หรอกนะว่าพ่อแม่ของคีย์กับ
แพรวจะรักพวกเขาหรือเปล่า ถึงจะรักก็ไม่เคยที่จะมาอยู่เคียงข้างพวกเขาเกินอาทิตย์ พวกท่าน
เอาแต่ทำงานก็เหมือนกับพ่อแม่ผมนี่ล่ะ ทำงานเพื่อหาเงินมาดูแลลูกทั้งที่ความจริงแล้วสิ่งที่พวก
ผมต้องการที่สุดคือความอบอุ่นจากอ้อมกอดของพวกท่านต่างหากล่ะ
แล้วอีกอย่างฐานะตอนนี้ก็เศรษฐีแล้วคงมีเวลาว่างบ้างสินะ
บ้างครั้งผมก็อิจฉาคีย์ที่มีน้องสาวให้กอดเวลาเหงาแต่คิดอีกทีผมก็มีคีย์นี่หนา
คีย์คือคนที่มักอยู่ข้างผมเวลาที่ผมไม่มีใคร
คีย์คือคนที่อยู่ข้างผมเมื่อผมมีความสุข
คีย์คือคนที่อยู่ข้างผมตอนที่ผมอยากร้องไห้
และเพราะคีย์ทำแบบนั้นมันเลยทำให้ผมรักคีย์สุดหัวใจ
“คีย์นายจะให้ฉันเป็นคนรักของนายได้หรือเปล่า ถ้าไม่ได้ก็ขอให้ฉันเป็นพ่อของลูกนาย
เถอะนะ”ผมพูดออกมาเบาๆก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่า
“เห้ย พ่อแม่คีย์ยังไม่รู้เลยนี่หว่าว่า...คีย์ท้อง”ผมพูด รีบหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกหา
พวกท่านที่อเมริกา
“สวัสดีครับคุณพ่อ”
“สวัสดีกันต์”คุณพ่อของคีย์พูดตอบ
“คุณพ่อครับ ใจเย็นนะครับเรื่องที่ผมพูดต่อไปนี้คือเรื่องจริงนะครับ คุณพ่อใจเย็นๆไว้นะ
ครับ”ผมบอก
“แล้วมันอะไรกัน ถึงบอกให้ใจเย็นนัก”
“คือคีย์...ท้อง”
“หมายความว่าไง แกจะบอกว่าคีตาลูกชายของฉันท้อง เป็นไปไม่ได้คีย์มันเป็นผู้ชายนะจะ
ท้องได้ไง”คุณพ่อพูดเหมือนไม่เชื่อ ก็เออนะเรื่องแบบนี้คนดีๆที่ไหนมันจะเชื่อวะ ขนาดตอนแรกที่
ผมรู้ยังแทบไม่อยากเชื่อ ถ้าพี่หมอไม่นั่งยันนอนยันนะผมไม่เชื่อหรอก
“เป็นไปได้สิครับ เพราะว่าแพรวเป็นคนทำไงครับ”ผมบอกสิ่งที่เกิดขึ้นไปตามความจริง
“แพรว”
“ใช่ครับ แพรวลูกสาวสุดอัจฉริยะของคุณพ่อเป็นคนทำครับ”สิ้นสุดคำบอกเล่าของผม ก็ได้
ยินเสียงวัตถุล้มตึง ก่อนที่จะได้ยินเสียง “คุณคะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“กันต์มีอะไร ทำไมคุณทีมฟังแล้วลมจับ บอกแม่มาเดี๋ยวนี้เลยนะ”คุณแม่ของคีย์พูดสาย
ผมเลยบอกคุณแม่ไปเหมือนกับที่บอกคุณพ่อ
“แล้วคีย์เป็นไงบ้าง ตอนนี้สบายดีไหม แม่จะรีบไปหาเดียวนี้เลย”คุณแม่บอกก่อนที่จะตัด
สายไป
เมื่อคุยจบผมก็ขับรถกลับบ้านไปโดยที่ไม่รู้ว่าจากนี้ไปจะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น
TBC……..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
