Heartbreaker : 08
ไม่รู้ว่าชะตาชีวิตผมถูกกำหนดให้สิ้นอายุขัยเมื่อไหร่ แต่ผมว่าตัวเองอาจจะตายเร็วขึ้นก็ได้ถ้ายังนอนมากกว่า8ชั่วโมงต่อคืนแบบนี้ ผมเคยอ่านบทความเมื่อนานมาแล้ว มีการวิจัยออกมาว่าถ้าคนที่นอนมากกว่า8ชั่วโมงต่อคืนหรือนอนน้อยกว่า4ชั่วโมงครึ่งต่อคืนมีแนวโน้มที่จะเสียชีวิตเร็ว สูงขึ้นเป็น 15 เปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว นั่นหมายความว่านอนมากๆไม่ดี นอนน้อยไปก็ไม่ดีเช่นกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นผมก็ไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะตายเร็วขึ้นหรอก แต่ผมเบื่อมากกว่าที่ต้องมานั่งๆนอนๆอยู่บนเตียงแบบนี้ มันเหมือนผมเป็นคนพิการโดยสมบูรณ์แบบจริงๆ ตั้งแต่เมื่อวานที่ผมนอนหลับไปเพราะฤทธิ์ยา รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ดึกมากแล้ว นอนพลิกตัวไปมาก็ผล็อยหลับไปอีกรอบ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นช่วงสายของวันใหม่ แถมที่โต๊ะข้างหัวเตียงยังมีถาดอาหารพร้อมน้ำดื่มกับยาวางรอคอยท่าอยู่แล้ว ผมก็ต้องกล่ำกลืนฝืนทานเข้าไป ทั้งๆที่ปากผมอยากทานอาหารรสจัด ไข้ผมก็หายแล้ว เหลือก็แต่อาการปวดเมื่อยตามร่างกายเท่านั้น
ผมอยากไปมหา’ลัย ไม่รู้ว่าป่านนี้เรียนกันไปถึงไหนแล้ว ยิ่งใกล้ช่วงสอบย่อยเก็บคะแนนด้วย ผมหายไปแบบนี้เฟียซคงหัวหมุนน่าดู แต่ว่า ทำไมเขาไม่โทรหาผม จริงสิ…โทรศัพท์ผมอยู่ไหน ผมมองหาเครื่องมือสื่อสาร ที่ที่ผมวางประจำแต่ก็ไม่พบ จนผมต้องขยับตัวก้าวลงจากเตียงเพื่อไปเปิดลิ้นชักตู้ดูก็ไม่เห็นอีก เดินไปที่โต๊ะทำงานก็ไม่มี ใครเอาโทรศัพท์ผมไป บ้าจริง! พวกเขายึดมันไปเหรอ ผมน่าจะคิดได้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว โธ่เอ๊ย! ทำไมเพิ่งมานึกออกเอาตอนนี้ ผมเดินตรงไปที่ประตูกำลังจะยื่นมือไปเปิด แต่เสียงลูกบิดจากด้านนอกทำให้ผมต้องถอยร่นออกมา
“ลุกขึ้นมาทำไม”
น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามผมทันทีที่เขาเห็นผมยืนอยู่ตรงหน้า ผมยิ้มเจื่อน เพิ่งนึกออกว่าเมื่อวานมีคำสั่งให้ผมอยู่แต่ในห้อง
“เอ่อ…ผม”
กำลังคิดหาคำอธิบาย มือใหญ่ก็คว้ามือผมดึงไปเสียก่อน เขาพาผมเดินกลับมาที่เตียงกดไหล่ให้ผมนั่งลง
“พี่แซท เห็นโทรศัพท์ผมรึเปล่า”
ผมเสี่ยงถาม ยิ้มกว้างให้เมื่อเขาหันกลับมามองหลังจากที่สำรวจดูถาดอาหารกับยาว่าผมทานหมดรึเปล่า
“ทำไม”
เขาย้อนถามผมกลับ ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“ผมหาโทรศัพท์ไม่เจอ”
ผมก้มหน้า พูดเสียงเบา
“แล้วยังไง”
แล้วยังไง? ผมก็อยากได้โทรศัพท์ของผมคืนน่ะสิ ถามได้!
“พี่แซทได้เอาไปรึเปล่า”
ผมลองเสี่ยงถามอีก คราวนี้เขาเงียบไป ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา หลับตาปี๋เมื่อเขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนหน้าผากแนบชิดติดกัน
“กูเอาไป แล้วมึงจะทำไม”
น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยชิดใบหน้า ผมค่อยๆลืมตาขึ้นสบกับนัยน์ตาราวผลึกนิลของเขา ผละห่างออกมา แบมือยื่นออกไปหาเขา ยิ้มกว้าง
“ผมขอคืนได้ไหมฮะ”
เขาแสยะยิ้มแทนคำตอบซ้ำยังหันหลังให้ผม แต่เรื่องอะไรผมจะยอม!
ผมดึงชายเสื้อเขาไว้กระตุกเบาๆ ได้ผล เขาหันกลับมา คิ้วเข้มที่พาดเหนือดวงตาคมขมวด ดูท่าว่าเขาคงแปลกใจที่เห็นผมทำแบบนี้ ผมก้มหน้างุดยื่นมือออกไปกระตุกชายเสื้อเขาอีกครั้ง
“อยากคุยกับมัน”
คำถามมาพร้อมกับแรงบีบที่คางให้ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา ผมเลิกคิ้วสงสัย ‘มัน’ ที่เขาหมายถึง คือ…
“ผมแค่อยากรู้ว่าเขาเรียนกันไปถึงไหนแล้ว”
ผมตอบ เข้าใจว่าคนที่เขาหมายถึงคือใคร
“จริงๆนะฮะ”
ผมยืนยัน เบี่ยงหน้าหลุดจากมือใหญ่ เอนศีรษะซบกับหน้าท้องเขา ปล่อยมือจากชายเสื้อไปเกาะขากางเกงแทน อ้อนเขาอย่างที่ผมไม่ได้ทำมานานแล้ว
“ขอคืนนะฮะ”
เขายังเงียบ สักพัก สัมผัสจากมือใหญ่ก็วางบนศีรษะผมลูบเบาๆ ผมลอบยิ้ม ชักมือกลับผละห่างออกมามองเขาหน้าเศร้า เขามองผมไม่พูดอะไร เดินออกจากห้องไป ผมยิ้มรอเวลาให้เขาเอาโทรศัพท์มาคืน ไม่นาน เขาก็กลับเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ในมือ ผมยิ้มกว้างเมื่อเขาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงตรงหน้าผม
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอกเขาพลางแบมือยื่นออกไปรับโทรศัพท์ ใบหน้าหล่อเหล่าเรียบเฉย เขายังไม่มีทีท่าว่าจะคืนโทรศัพท์ให้ผมทั้งๆที่ในมือเขาถือไว้อยู่
“แค่เรื่องเรียน”
น้ำเสียงนิ่งๆบอก ผมรีบพยักหน้า
“ครับ ผมจะถามแค่เรื่องเรียน”
เขายื่นโทรศัพท์ให้ ผมรับมา รีบเช็คดูข้อมูลสายโทรเข้ากับข้อความทันที แต่ปรากฏว่าไม่มีใครโทรหาผม ข้อความก็ไม่มี เป็นไปไม่ได้! เฟียซน่าจะโทรหาผมตั้งแต่วันแรกที่ผมขาดเรียนแล้ว ผมเหลือบมองร่างสูง เขายืนกอดอกปั้นหน้านิ่งขรึมกดดันผมอยู่ แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าข้อมูลในโทรศัพท์หายไปเพราะใคร!
ผมหันกลับมาสนใจเครื่องมือสื่อสาร ต่อสายหาเพื่อนสนิทฟังเสียงสัญญาณครู่นึงเขาก็รับสาย
“มึงหายหัวไปไหน ทำไมไม่มาเรียน เป็นห่าไรอีก”
มาเป็นชุดเลย ผมกำลังจะอ้าปากตอบปลายสาย จู่ๆตัวผมก็ถูกรวบไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่ง ร่างสูงเบียดตัวนั่งซ้อนหลังผมซุกไซร้จมูกกับซอกคอ ผมเบี่ยงหน้าหลบหลีกแต่เขาก็ตามติดก่อกวนผมไม่เลิก
“ฮัลโหล…เอ่อ…”
“อะไร มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย”
เฟียซคงจะฉุนมากที่ผมโทรหาแล้วพูดกับเขาไม่รู้เรื่อง ผมพยายามประคองโทรศัพท์แนบหูแต่คนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังรุกรานผมหนักขึ้น
“ถ้ามึงไม่พูด กูจะตัดสาย”
“เดี๋ยว…เรียนไปถึงไหนแล้ว”
ผมรีบถามกลัวว่าเพื่อนจะตัดสายไปจริงๆ
“พรุ่งนี้มีสอบย่อยเก็บคะแนน”
น้ำเสียงเรียบๆตอบกลับมา ผมเบิกตากว้าง จะสอบเก็บคะแนนพรุ่งนี้แล้วเหรอ!
“อื้อ…”
ผมร้องเมื่อปากถูกรุกรานด้วยจูบหนักหน่วง
“ไอ้สัด! เหี้ย!!”
เฟียซด่าสวนมาอย่างใส่อารมณ์ก่อนจะตัดสายไป ผมรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจด่าผม เขารู้ว่าผมถูกรบกวนไม่ให้คุยได้สะดวก
“พี่แซท”
ผมเรียกคนที่ผละจูบออกไปซุกหน้ากับซอกคอผมอีกครั้ง วางโทรศัพท์ไว้ข้างลำตัวเบี่ยงหน้าหลบ แขนแกร่งคลายแรงโอบรัดที่เอว ผมพยามเอี่ยวตัวกลับ ยกมือขึ้นผลักดันอกกว้างออกห่าง แต่เหมือนผมจะหาเรื่องใส่ตัว เพราะพอผมหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา ผมก็ถูกมือใหญ่ตรงเข้ากดไหล่ให้นอนราบลง ร่างสูงขึ้นคร่อมผมทันที
“พี่ครับ พรุ่งนี้มีสอบย่อย ผมขอไปมหา’ลัยได้ไหม ผมหายไข้แล้ว”
ผมรีบบอกรัวเร็วมองเขาอย่างอ้อนวอน
“อวดเก่ง”
เขาพูดสวนกลับมานิ่งๆจ้องผมไม่วางตา
“ผมหายแล้วจริงๆนะครับ”
ผมบอก แต่จะหายดีกว่านี้ถ้าเขาไม่รังแกผมอีก เขาเงียบไป โน้มหน้าลงมาจนหน้าผากแนบติดกับหน้าผากผม นิ่งค้างไว้คล้ายว่าเขากำลังวัดอุณหภูมิร่างกายว่าผมหายไข้จริงรึเปล่า
“ผมหายแล้ว”
ผมบอกสำทับเมื่อเขาผละหน้าห่างออกไปแต่ยังคร่อมตัวผมอยู่เช่นเดิม
“อยากไปหามัน”
“ไม่ใช่นะฮะ ผมอยากไปสอบจริงๆ ผมไม่อยากไปตามขอสอบทีหลัง”
ผมรีบบอกแก้ กลัวเขาเข้าใจเจตนาผมผิด คุยโทรศัพท์ให้ได้ยินแล้วยังจะหาเรื่องผมอีก เชื่อเขาเลย จะอคติกับเพื่อนผมไปถึงเมื่อไหร่
“ให้ผมไปนะครับ”
ผมยกมือดึงชายเสื้อเขา กระตุกเบาๆ เขาโน้มหน้าลงมาอีกครั้ง ผมนอนนิ่งมองสบนัยน์ตาคมจนปากเขาแนบสนิทลงบนปากผม จูบเคล้าคลึงเบาๆ ผมหลับตาจูบตอบเขากลับไป ผละมือออกจากชายเสื้อวางทาบบนบ่ากว้าง เขาไม่ได้แทรกลิ้นเข้ามา แค่จูบเม้มปากผมอย่างช้าๆเหมือนเขากำลังละเลียดวิปครีมในแก้วกาแฟ ผมลืมตาเมื่อเขาผละจูบออกไป
“นอนพัก”
เขาสั่งเสียงเรียบ ถอยห่างออกไป ลงจากเตียง หันมามองผมแวบนึงก็เดินออกจากห้องไป ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง ยิ้มขำกับท่าทีที่เขาแสดงออก ก้มมองโทรศัพท์ข้างตัว อยากจะโทรหาเฟียซอีกรอบ แต่คิดดูดีดีแล้ว อย่าดีกว่า ผมยังไม่อยากถูกเพื่อนบ่นผ่านทางโทรศัพท์ เอาไว้พรุ่งนี้ผมโผล่หน้าไปให้เขาเห็นที่มหา’ลัยเลยแล้วกัน
ผมสะดุ้งตื่น รู้สึกถึงความเปียกชื้นเพราะมีบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่บนซอกคอ หันไปมองก็พบว่าพี่ควินนั่งจ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว ในมือเขาถือผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็ก ผมยิ้ม เข้าใจว่าเขาเข้ามาเช็ดตัวให้ผม หันไปมองนาฬิกาบนโต๊ะก็ต้องขมวดคิ้วที่เวลาล่วงเลยมาถึงเย็น นี่ผมนอนหลับไปหลายชั่วโมงเลยหลังจากเล่นเกมส์ในโทรศัพท์จนแบตฯหมด
“ผมอยากอาบน้ำ”
ผมบอกคนที่นั่งนิ่งมองผมอยู่ แทนคำตอบ เขาดึงแขนผมไปเช็ดเบาๆ
“ผมหายไข้แล้ว”
ผมบอกอีก แต่เขาไม่สนใจ เช็ดแขนผมต่อไป
“พี่ควิน”
“เงียบ”
เสียงเข้มตอบกลับ ผมเม้มปากแน่นมองเขาตาแป๋ว เขาเช็ดแขนผมเสร็จก็หันมาปลดกระดุมเสื้อ ผมตาโตรีบตะครุบมือเขาไว้
“ให้ผมเช็ดเองดีกว่าฮะ”
ตาคมมองผมเขม็ง ผมยิ้มบางปล่อยมือยอมให้เขาปลดกระดุมออกจนหมด มือใหญ่จับผ้าขนหนูค่อยๆเช็ดผ่านหน้าอกผมอย่างช้าๆ ผมกัดฟันกำมือแน่นข่มกลั้นความรู้สึกจั๊กจี้ไว้สุดกำลัง แต่เหมือนคนเช็ดจงใจแกล้งผม เขาค่อยๆเช็ดลงไปที่หน้าท้องแล้ววกกลับขึ้นมาที่หน้าอกอีก ผมได้ยินเสียงกรอดของฟันเสียดสีกันอยู่ในปาก ไม่ไหวแล้ว ผมหลุดเสียงหัวเราะยื่นมือออกไปจับมือเขาไว้
“พอเถอะครับ ผมจั๊กจี้”
ผมบอกเสียงเบา พยายามเกร็งหน้าท้องไว้
“หุบปาก”
ผมส่ายหน้า ขยับตัวลุกขึ้นนั่งเอนหลังพิงกับหัวเตียง ก้มหน้าติดกระดุมเสื้อ
“อ๊ะ!”
จู่ๆเขาก็พุ่งเข้ามากอดผม แถมยังสอดมือข้างนึงเข้ามาป้วนเปี้ยนอยู่แถวกระดุมเสื้อผมอีก จะแกล้งผมไปถึงไหน!
“อยู่นิ่งๆ”
“ไม่ ปล่อยผม”
ผมดิ้นจะออกจากอ้อมกอด แต่เขารัดตัวผมไว้แน่น ผมผ่อนลมหายใจ หยุดดิ้น เพราะรู้ว่าเขาไม่ยอมปล่อยแน่ถ้าผมยังดื้อเพ่งขัดขืนเขาต่อไป สู้ใช้ไม้อ่อนอย่างที่ผมใช้อ้อนพี่แซทดีกว่า ผมยกมือกอดตอบเขา ซุกหน้ากับแผงอกกว้าง
“ให้ผมเช็ดเองนะฮะ”
ผมกระชับอ้อมแขนเพิ่มแรงกอดรัดเขาแน่นขึ้น ถูไถใบหน้ากับอกเขาไปมา เหมือนว่าเขาจะนิ่งเงียบไปคงกำลังสงสัยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของผม
“พี่ควินเช็ดช้า ผมเช็ดเองเร็วกว่า แป็ปเดียวเสร็จ แต่รับรองว่าสะอาด”
ผมบอกพลางกระแซะตัวเข้าหาเขาเป็นการกระตุ้น และมันก็ได้ผล เพราะมือใหญ่เริ่มลูบไล้ที่แผ่นหลังผมซ้ำยังพรมจูบเบาๆบนศีรษะผมด้วย ผมยิ้มก่อนค่อยๆผละตัวออก เขาเองก็คลายอ้อมกอดออกเช่นเดียวกัน ผมยื้อตัวขึ้นจูบเร็วๆที่ปลายคางเขา
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มกว้างบอก ดันตัวออกห่างหันไปหยิบผ้าขนหนูที่วางอยู่ข้างๆตัวเขามาไว้บนตัก หันหน้าไปอีกทางเพื่อปลดกระดุมเสื้อออก จัดการเช็ดตัวอย่างรวดเร็ว ทั้งท่อนบนท่อนล่าง
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว หันหน้าไปมองก็เห็นว่าเขามานั่งซ้อนอยู่ข้างหลังเอื้อมมือมาดึงมือผมที่กำลังติดกระดุมเสื้อออก เขาจัดการติดกลับให้แทนซ้ำยังไล่จูบเบาๆที่ต้นคอด้านหลัง ผมห่อไหล่เบี่ยงตัวหลบเมื่อเขาติดกระดุมเสร็จ เอี่ยวตัวกลับไปเอานิ้วชี้ทาบปากเขาไว้ ส่ายหน้าบอกผ่านทางสายตาว่าให้เขาพอแค่นี้แต่เขากลับปัดออกโน้มหน้าเข้าใกล้ ฝั่งจมูกลงบนแก้มผม ได้ยินเสียงหอมดังฟอด ผมพยายามก้มหน้าหนีแต่เขาก็ตามมาจูบผมจนได้ ผมนั่งนิ่งปล่อยให้เขาจูบ พอผมจูบตอบเขากลับไป เขาก็ผละห่างมองหน้าผม
“ผมหิว แต่ไม่อยากทานโจ๊กกับข้าวต้มแล้ว ผมอยากทานอาหารรสจัด พวกต้มยำกับผัดเผ็ด สั่งมาทานกันนะฮะ”
ผมบอก ยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อเขาไว้กระตุกเบาๆ ยิ้มกว้างให้เขาไปด้วย เขาแสยะยิ้มชูกำปั้นขึ้นมา ผมเบิกตากว้างเมื่อเขายื่นเข้าใกล้ใบหน้าผมแต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเขาใช้มันเคาะเบาๆลงบนปลายจมูกผมก่อนจะผละห่างลงจากเตียงไป
“เอาแต่ใจ”
เสียงนิ่งๆบอกโดยไม่หันมามอง เป็นผมเองที่มองตามหลังเขาเดินออกจากห้องไป
ใครกันแน่ที่เอาแต่ใจ พวกเขาไม่ใช่รึไงที่หาเรื่องรังแกผมอยู่เรื่อย!
ผมเดินออกจากห้องพอดีกับที่พี่แซทกำลังเดินตรงมาหา เขามองผมด้วยสายตานิ่งๆ
“ออกมาทำไม”
“ออกมารอทานข้าวครับ”
ผมยิ้มกว้างตอบ เขาเดินมาประชิดตัวผมวาดแขนโอบรอบเอวช่วยพยุงให้ผมเดิน ผมปล่อยให้เขาพาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ทันทีที่ผมนั่งลงบนโซฟาเขาก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ ผมเลิกคิ้วสงสัย
“ลุงหมอ”
เขาบอกเฉลยความสงสัย ผมรีบรับโทรศัพท์มาแนบหูส่งเสียงทักทายไปยังปลายสาย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดี เป็นไงบ้างเรา ดีขึ้นรึยัง”
น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยถามอาการของผม
“ดีขึ้นมากแล้วครับ ไข้ลดจนหายเป็นปกติแล้ว เมื่อวานลุงหมอไม่น่ารีบกลับเลย”
ผมทอดเสียงอ่อน
“ลุงมีเคสด่วน โทษทีนะ แล้วควินกับแซทยังหาเรื่องรังแกเราอยู่อีกไหม”
ผมยิ้มกับน้ำเสียงเข้มขึ้นของท่านกับประโยคหลัง
“ไม่ฮะ พวกเขาดูแลผมอย่างดี”
ผมตอบพลางหันไปมองพี่แซทที่นั่งจ้องอยู่ข้างๆ ไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องเมื่อวานให้คุณลุงหนักใจ เพราะอย่างไรเสียมันก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด
“ดีแล้วล่ะ ถ้าพวกมันรังแกต้าร์อีก รีบโทรหาลุงเลยนะ เข้าใจไหม”
ผมยิ้มรับกับความห่วงใยที่ท่านมีให้
“ครับ”
“ทานข้าวเยอะๆ แล้วก็ยาลืมทานยาด้วย เท่านี่แหละ ลุงจะออกไปดูคนไข้ต่อแล้ว”
“ครับ สวัสดีครับ”
ผมส่งโทรศัพท์คืนให้เขา ใบหน้าหล่อเหล่ายังคงเรียบเฉยหากแต่สายตาที่มองมาดุดันขึ้น
“คุยอะไรกัน”
กับคุณลุงหมอเขาก็ยังไม่เว้นเลย ผมถอนหายใจก่อนตอบ
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ คุณลุงหมอแค่ถามอาการว่าผมดีขึ้นรึยัง แล้วก็กำชับให้ทานข้าวทานยา”
ผมตอบรวบรัด เขามองผมนิ่งคล้ายไม่พอใจกับคำตอบแต่ก็ไม่ถามซักไซ้ผมต่อ ผมเอื้อมมือไปหยิบรีโมทบนโต๊ะกดเปิดทีวี ไม่อยากนั่งอึดอัดกับบรรยากาศเงียบๆ เสียงจากรายการโทรทัศน์ดังขึ้นช่วยให้ผมผ่อนคลายได้บ้าง ผมนั่งขัดสมาธิหยิบหมอนอิงมากอดไว้ สนใจมองจอสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เบื้องหน้า สักพักคนที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆก็ลุกเดินออกไป ผมไม่ได้หันไปมองเขา ดูทีวีต่อไป จนสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่วางบนบ่าผมถึงได้หันไปมอง
“กินข้าว”
ผมยิ้มให้พี่ควิน วางหมอนอิงลุกขึ้นจากโซฟา เขาเดินอ้อมมาช่วยพยุงผมพาเดินไปที่ห้องครัว พี่แซทนั่งคอยท่ารออยู่ก่อนแล้ว ผมมองดูเมนูอาหารบนโต๊ะ รู้สึกอึ้งนิดๆ พี่ควินเลื่อนเก้าอี้ออกให้ผมนั่ง ผมยิ้มขอบคุณเขา นั่งลงตรงข้ามพี่แซท
“อยากกิน ก็กินให้หมด”
ทานหมดนี่ผมก็ไม่ใช่คนแล้ว! ผมค้านในใจ หันไปยิ้มให้คนพูด พี่ควินนั่งลงข้างผม เขาตักต้มยำกุ้งใส่จานข้าวให้ผม
“ขอบคุณฮะ”
ผมบอกก่อนลงมือทาน พี่แซทตักผัดเผ็ดปลาให้ผม ผมยิ้มให้เขา มองดูเมนูอาหารแล้วนึกอยากจะโทรไปบอกคุณลุงหมอเดี๋ยวนี้เลย
พวกเขารังแกผมอีกแล้ว!
ผมบอกว่าอยากทานอาหารรสจัด พวกต้มยำกับผัดเผ็ด พวกเขาตามใจผม ผมรู้สึกดีในข้อนี้ แต่เมนูอาหารมากมายบนโต๊ะ ทั้งต้มยำกุ้ง ไก่ ปลา แล้วยังมีต้มยำรวมมิตรแยกต่างหาก ผัดเผ็ดปลา หมู ไก่ เนื้อ และยังมียำตบท้ายอีก ผมไม่รู้ว่าควรจะดีใจดีรึเปล่า ที่พวกเขาดูใส่ใจกับความอยากของผม ผมรู้ว่าพวกเขารวย แต่ทำแบบนี้ มันไม่เกินไปหน่อยหรือ?
ผมนั่งทานด้วยความกระอักกระอวนโดยมีพวกเขาคอยตักอาหารโน้นนี่ใส่จานให้ผมไม่หยุด จนข้าวคำสุดท้ายหมดลง เหมือนผมได้ยินเสียงพลุดังระงมขึ้นในหัว ผมหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม พวกเขายิ้มมุมปากมองผมคล้ายจะสมน้ำหน้า ผมอยากเอาน้ำต้มยำสาดใส่หน้าพวกเขาชะมัด!
“ผมอิ่มแล้ว ขอตัวนะฮะ”
ผมบอกเสียงเรียบ ลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินออกไป แต่คนนั่งข้างๆคว้ามือผมไว้ ผมหันไปมอง เขาไม่พูดอะไร ลุกขึ้นยืนเข้ามาช่วยพยุงผมเดินออกจากห้องครัว เขาพยุงผมเดินเข้าห้อง ส่งผมให้นั่งบนเตียง ส่วนตัวเขาเดินกลับไปเปิดตู้ยา ผมหันไปหยิบหมอนตั้งกับหัวเตียงขยับตัวเอนหลังพิง ระบายลมหายใจเฮือกใหญ่
“กินยาแล้วนอนพัก”
เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง ยื่นยาให้ผมแล้วหันไปรินน้ำในเหยือกใส่แก้วยื่นให้ผมต่อ ผมส่งเม็ดยาเข้าปากรับแก้วน้ำมาดื่ม กลืนยาลงคอ ส่งแก้วคืนให้เขา รู้สึกอึดอัดแน่นท้องยังไงก็ไม่รู้
“ถ้าเข้ามาอีกครั้ง แล้วยังไม่นอน พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียน”
เสียงเข้มกึ่งข่มขู่บอกก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกจากห้องไป ผมเบ้ปากค่อยๆไถลตัวลงนอน ข่มตาหลับทั้งๆที่ยังไม่ง่วง ผมไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาตอนไหน ถ้าไม่รีบนอนตอนนี้แล้วเขาเข้ามาเจอ พรุ่งนี้ผมก็อดไปเรียนน่ะสิ!
-------------------------------------------------------------------------------
เอาตอนเบาๆมาเสิร์ฟค่ะ
หลังดราม่ามาเยอะ
ควินกับแซทเริ่มเผยความน่ารักออกมาบ้างแล้ว (?)
มีหลายคนอยากอ่านเรื่องของเนสกับร็อคเกอร์
พาร์ทของเนสกับร็อค เก๋จะแต่งแยกเป็นอีกเรื่องนะค่ะ
แจ้งให้ทราบโดยทั่วกัน หลังแต่งเรื่องนี้เสร็จก็จะแต่งเรื่องเนสต่อ
เป็น Heartbreaker ภาค 2
(แต่คงอีกนาน)
ส่วนเรื่องราวในอดีตที่หลายคนสงสัย ไม่ต้องห่วงนะค่ะ
มีเฉลยแน่ แต่ปมในอดีตไม่ใช่จุดไคลแม็กซ์ของเรื่องนี้
ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่มีให้นิยายเรื่องนี้มากๆค่ะ
เจอกันตอนหน้าจ้าาาา
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1307293 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก