Heartbreaker : 09
ผมตื่นนอนแต่เช้าโดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุก เข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว รู้สึกกระชุ่มกระชวยสดชื่นที่ได้ชำระล้างร่างกาย โชคดีที่เมื่อคืนผมไม่ท้องเสียกับเมนูอาหารรสจัด จัดการกับตัวเองเสร็จผมก็หันไปหยิบกระเป๋าเป้คู่ใจสะพานบ่าหอบหนังสือกับชีทขึ้นแนบอกเดินออกจากห้อง ชะเง้อคอมองหาพวกเขา ประตูห้องยังปิดสนิทอยู่ ผมเดินเข้าห้องนั่งเล่นวางของบนโต๊ะ เดินต่อไปที่ห้องครัวหาอะไรทานรองท้องกำลังจะเปิดตู้เย็นเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น ผมเดินไปเปิดประตู พนักงานผู้ชายถือถาดอาหารยืนส่งยิ้มเป็นมิตรให้ ผมยิ้มตอบ
“สวัสดีครับ เอาอาหารมาส่งครับ”
ผมขมวดคิ้ว ใครสั่ง?
“เข้ามา”
เสียงเข้มดังขึ้นจากข้างหลัง ผมหันกลับไปมองก็เห็นพี่ควินยืนเปลือยท่อนบนมีเสื้อพาดอยู่บนบ่า ผมถอยออกมาจากประตู หันไปยิ้มพยักหน้าให้พนักงานเดินเข้ามา
“มึง มานี่ ส่วนมึง หยุดอยู่ตรงนั้น”
ผมเข้าใจคำสั่งเข้าผิดไป นึกว่าเขาสั่งให้พนักงานเข้ามาในห้อง ที่ไหนได้ เข้าสั่งให้ผมกลับเข้าไป ผมเดินกลับไปหาเขา ใบหน้าหล่อเหล่านิ่งขรึม นัยน์ตาสีเฮเซลดุดันคล้ายจะตำหนิในความเอ๋อของผม
“นั่งรอในครัว”
เขาสั่งเสียงเรียบ เดินไปหาพนักงาน ผมเดินคอตกเข้าห้องครัว นั่งรอเขาตามคำสั่ง โดนดุแต่เช้าเลย
“กินให้หมด”
คำสั่งมาพร้อมกับจานอาหารเช้าแบบอเมริกันเบรคฟาสท์วางลงตรงหน้าผม ผมพยักหน้ารับคำลงมือทานเงียบๆ เขายังยืนมองผมไม่ไปไหน จนผมทานหมด เขาถึงเดินไปเปิดตู้เย็นเอาขวดนมจืดออกมา
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอกเมื่อเขาหยิบแก้วมาตั้งบนโต๊ะจัดการรินนมในขวดใส่เกือบเต็มแก้วยื่นให้ ผมรับมาดื่มจนหมด
“ยาอยู่ไหน”
เสียงจากอีกคน เขาเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเป้ของผม
“ผมหายแล้ว ไม่ต้องทานยาก็ได้ฮะ”
ผมบอกเสียงเบา รู้ว่าตัวเองผิดที่ไม่ได้เอายาใส่กระเป๋าไปทานที่มหา’ลัยด้วย
“อวดเก่ง”
“ผมไปเอาก็ได้”
ผมลุกออกจากเก้าอี้ ไม่อยากให้พวกเขาแดกดันผมอีก
“ไม่ต้อง”
พี่แซทบอกปัดก่อนเดินออกไป ผมหันไปมองพี่ควิน เขายืนมองผมนิ่ง ผมก้มหน้างุดไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงกับสถานการณ์ที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิด ในขณะที่ผมกำลังว้าวุ่นร่างสูงก็คว้ามือผมดึงให้เดินตามเขาออกไป เขาปล่อยมือผมเมื่อเดินมาถึงห้องนั่งเล่น หันไปสวมเสื้อ ผมก้มลงหยิบหนังสือกับชีทบนโต๊ะ
“ยาอยู่ในกระเป๋า”
พี่แซทเดินเข้ามายื่นกระเป๋าเป้ให้ ผมรับมาสะพานบ่า
“ต้องกิน”
“ครับ”
ผมพยักหน้าตอบรับ เขาไม่ว่าอะไรต่อ เดินเข้าห้องตัวเองไป ผมหันไปมองพี่ควิน เขาเดินไปหยิบกุญแจรถกับโทรศัพท์บนโต๊ะวางทีวียัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ เดินกลับมาหาผมดึงกระเป๋าและหนังสือกับ ชีทออกจากมือผมไปถือ เดินนำออกไป ผมยิ้ม เดินตามเขาไป เข้ามาในลิฟต์ผมกับเขาก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก จนลิฟต์เคลื่อนตัวลงมาถึงชั้นล็อบบี้ประตูเลื่อนเปิด เขาก็หันมาคว้ามือผมเดินออกไป มาถึงลานจอดรถเขาถึงปล่อยมือผม
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอกเมื่อเขาเปิดประตูรถให้ เข้าไปนั่ง ยื่นมือออกไปเตรียมรับของ แต่เขากลับปิดประตูเดินอ้อมไปอีกฝั่ง ผมมองตามจนเขาเข้ามานั่งในรถเรียบร้อย
“กินยา”
เขาบอกพลางเปิดกระเป๋าเป้หยิบถุงยาออกมา ส่งเม็ดยาพร้อมขวดน้ำเปล่าที่เปิดฝาแล้วเรียบร้อยให้ ผมรับมา กลืนยาลงคอเสร็จก็ส่งคืนให้เขา
“นอนไป”
เขาเก็บถุงยาใส่กระเป๋าเอาไปวางไว้ข้างหลังรวมทั้งหนังสือและชีท หันมาปรับเบาะลงให้ ผมยิ้มขอบคุณเขา เอนตัวนอนหลับตานึกถึงหน้าเพื่อนสนิท ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปถึงมหา’ลัยรึยัง
สัมผัสที่ลูบไล้แผ่วเบาตรงแก้มปลุกให้ผมตื่น ลืมตาขึ้นมาก็เจอกับนัยน์ตาสีเฮเซลมองอยู่ เบาะถูกปรับเลื่อนขึ้น เขาผละออกไป ผมมองไปนอกกระจกรถเห็นนักศึกษาเดินกันขวักไขว่อยู่หน้าคณะวิทยาศาสตร์ คณะที่ผมเรียนอยู่ หันกลับมามองคนข้างตัว เขาก็ยื่นกระเป๋าและตำราเรียนส่งให้ ผมรับมา เปิดประตูก้าวลงจากรถ
“รอที่เดิม”
“ครับ”
ผมรับคำ ปิดประตู เดินเข้าตึกคณะ มีหลายคนยิ้มทักทาย ผมยิ้มตอบพวกเขา เดินขึ้นบันได
“ต้าร์ หายไปไหนมา”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก บอสยืนทำหน้าดุใส่ ผมยิ้มขำกับท่าทางของเขา
“ไม่สบายนิดหน่อย แล้วเฟียซกับตัวเล็กล่ะ”
ผมถามหาเพื่อนอีกสองคน ปกติเรามักจะเดินกันเป็นกลุ่ม
“อยู่ในห้อง แล้วนี่หายดีแล้วเหรอถึงมาเรียนได้ ทำไมป่วยบ่อยจัง ตัวก็แค่นี่เอง”
บอสถามเป็นชุด ผมส่ายหน้ามองเขาที่ขนาดตัวก็ไม่ได้แตกต่างจากผมสักเท่าไหร่
“เข้าห้องเถอะ”
ผมบอก ขี้เกียจตอบคำถาม เดินเข้าห้องเรียน อาจารย์ยังไม่มา เพื่อนร่วมคลาสเริ่มทยอยกันเข้าห้องจับจองที่นั่ง
“ทางนี้”
บอสบอก เดินนำไป ผมเดินตามเขา มองเห็นเฟียซกับตัวเล็กนั่งอยู่แถวหลังสุด กำลังเล่นอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ พอผมเดินเข้าไปใกล้ก็ต้องเบิกตากว้างกับสภาพของเพื่อนสนิท ทำไมถึงได้…
“อ้าว ต้าร์ มาเรียนแล้วเหรอ พอดีเลย มาทำแผลให้มันที ขี้เกียจฟังมันบ่นแล้ว”
ตัวเล็กหันมาบอกผมก่อนลุกขึ้นเดินไปนั่งอีกฝั่ง ผมนั่งลงข้างเฟียซ เขาหันมามองผมแวบนึงก็หันหน้ากลับไป ไม่พูดอะไร เป็นผมเองที่ร้อนรนยื่นมือออกไปจับหน้าเขาให้หันกลับมา
“ไปทำอะไรมา ทำไมถึงเป็นแบบนี้”
ผมถาม มองรอยฟกช้ำที่มุมปากเพื่อน ที่หางคิ้วเข้มก็มีรอยแผลด้วย
“เรื่องของกู”
เสียงห้วนตอบกลับมา
“เฟียซ”
ผมเรียกเขาเสียงอ่อน
“บอกต้าร์ไปสิว่าพวกมันทำอะไรมึง”
บอสโผล่หน้ามาคุย ผมมองเขาสลับกับมองเฟียซอย่างสงสัย
“มึงเงียบไปเลยบอส”
เฟียซหันไปดุ บอสเบ้ปากใส่หันไปสนใจตัวเล็กแทน
“เกิดอะไรขึ้น”
ผมถาม เฟียซหันกลับมามองหน้าผม
“ไม่ต้องสนใจกูหรอก”
ไม่ให้สนใจงั้นเหรอ เขาพูดออกมาได้ยังไง เขาเป็นเพื่อนผมนะ! เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่รึไง!
“พวกมันที่บอสพูดถึง คือใคร”
ผมถามต่อ เขาเงียบ ผมถอนใจ ในเมื่อเขาไม่อยากบอก ก็ไม่เป็นไร ผมไปถามบอสเองก็ได้
“หันหน้ามา จะทำแผลให้”
ผมหยิบสำลีบนโต๊ะ มีอุปกรณ์ทำแผลวางอยู่ทั้งแอลกอฮอล์ล้างแผลและพลาสเตอร์ยา
“ไม่ต้อง”
เขาบอกปัด แต่ผมไม่สนใจ จับหน้าเขาหันกลับมา เอาสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์ล้างแผลแล้วค่อยๆเช็ดที่หางคิ้วเขา ผมยิ้มขำกับสีหน้าบึ้งตึงของเขา แกะพลาสเตอร์ยาปิดแผลให้เขาหลังจากทำแผลเสร็จ
“รอยช้ำที่ปากต้องเอาน้ำแข็งประคบ”
ผมบอกพลางเก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่ถุง พอดีกับที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้อง เฟียซหันหน้ากลับไป ผมเองก็หันไปสนใจอาจารย์ เลิกคลาสแล้วค่อยถามบอสก็ได้ ยังไงวันนี้ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเฟียซไปมีเรื่องกับใครมา
หลังเลิกคลาส ผมเดินออกจากห้องตามหลังเฟียซ บอสเดินเข้ามาสะกิดผม
“เฟียซมันงอนต้าร์”
“หือ”
ผมขมวดคิ้ว เฟียซจะงอนผมเรื่องอะไร บอสหัวเราะ
“ก็ต้าร์หายไปไม่มาเรียน เฟียซมันโทรหาก็ไม่รับ พอต้าร์โทรมาก็…”
ผมพยักหน้าเข้าใจ มองแผ่นหลังกว้างของเฟียซ ยิ้มกับความห่วงใยที่เขามีให้
“ชอบเสือกเรื่องคนอื่น”
เสียงเข้มของตัวเล็ก บอสหันขวับกลับไปมองขึงตาดุใส่
“มึงว่าอะไร”
“ได้ยินแล้วจะถามทำไม ประสาท”
“ไอ้เหี้ย!”
ผมยิ้มขำกับบรรยากาศเดิมๆระหว่างบอสกับตัวเล็ก ที่ชอบหาเรื่องทะเลาะกันเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ผมรู้ว่าตัวเล็กแค่ต้องการแหย่บอสเล่นเฉยๆ ผมปล่อยให้พวกเขาหยอกล้อกันไป เดินไปให้ทันเฟียซ
“งอนเหรอ ต้องให้ง้อรึเปล่า”
“ใครงอนมึง”
ผมยิ้ม เฟียซยังหน้าบึ้งใส่ผมอยู่
“ไม่งอนแล้วจะร้อนตัวทำไม”
ผมบอกเสียงเรียบ ยักคิ้วให้เขา
“เนคตาร์”
“เรียกทำไม”
“ไอ้…”
ผมแลบลิ้นให้เขา เฟียซหันหน้าหนีเร่งฝีเท้าเดินไป
“เดินช้าๆก็ได้ โรงอาหารไม่หนีไปไหนหรอก”
ผมตะโกนบอกไล่หลัง เฟียซหยุดเดิน หันกลับมายกนิ้วกลางใส่ผม ผมยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เฟียซ หันกลับไป เดินเร็วโดยไม่สนใจผมอีก เหมือนว่าเขาจะงอนหนักกว่าเดิมนะ
พอมาถึงโรงอาหาร บอสดึงให้ผมนั่งลงข้างเขา ตัวเล็กนั่งลงฝั่งตรงข้ามบอส ส่วนเฟียซ เขาเดินไปซื้ออาหาร
“กินอะไรดี”
บอสถาม ตากลมก็มองไล่ร้านอาหารไปด้วย
“สั่งมาเลย เดี๋ยวไปซื้อให้”
ตัวเล็กอาสา ผมยิ้มให้เขา นั่งนิ่งคิดเมนูในใจ
“เป็นหน้าที่มึงอยู่แล้ว”
บอสบอก เบ้ปากใส่ตัวเล็กแล้วหันมามองผม
“กินอะไรดีต้าร์”
“ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาก็ได้ ขอพิเศษลูกชิ้น”
ผมยิ้มบอก เปิดกระเป๋าเป้หยิบเงินออกมายื่นให้ตัวเล็ก แต่เขาส่ายหน้าไม่รับ
“เดี๋ยวเลี้ยงเอง”
เขายักคิ้วยิ้มกว้าง ผมพยักหน้า เก็บเงินเข้ากระเป๋า ไว้คราวหน้าถึงคราวผมเลี้ยงบ้าง
“งั้นกูเอาข้าวหมูกรอบ เกี๋ยวเตี๋ยวไก่มะระ ยำรวมมิตร ลูกชิ้นทอด ผลไม้ด้วย เอาแตงโมกับแคนตาลูป ต้าร์เอาอะไรเพิ่มอีกไหม ไม่ต้องเกรงใจ เรามีคนเลี้ยง”
บอสยิ้มกว้าง ผมส่ายหน้า หลุดขำ มองไปที่ตัวเล็ก เขามองหน้าบอสคล้ายจะเอือมระอาก่อนลุกออกไป
“สมน้ำหน้ามัน”
บอสว่าไล่หลัง พอดีกับที่เฟียซเดินถือจานข้าวเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม เยื้องผมไป เขานั่งทานไม่พูดไม่จา
“บอส ตกลงว่า พวกมันที่บอสพูดถึง คือใครเหรอ”
ผมถามขึ้นแต่ตามองเฟียซ
“พวกมันไหน อ๋อ ก็…”
“หุบปากเลยไอ้เหี้ยบอส”
“ต้าร์ถามกู มึงเสือกอะไร”
“ใช่ ต้าร์ถามบอส เฟียซเกี่ยวอะไรด้วย”
ผมสนับสนุนคำพูดบอส เฟียซหันมาขึงตาดุใส่ผม
“เรื่องของกู มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
“ถ้าไม่ใช่เพื่อน ก็ไม่อยากรู้หรอก”
ผมพูดเสียงเรียบ ไม่ได้สื่อความหมายอะไร เพราะคำพูดของผมมีความหมายอยู่ในตัวของมันอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับคนฟังว่าจะซึมซับเข้าไปรึเปล่า
“ต้าร์พูดขนาดนี้แล้ว ถ้ามึงยังคิดไม่ได้ ก็เรื่องของมึงเถอะ”
บอสพูดก่อนลุกเดินออกไป ผมมองหน้าเฟียซ เขาเองก็มองหน้าผม
“กูโทรหา แต่มึงไม่รับ กูเป็นห่วง เลยไปหามึงที่คอนโด แต่ไอ้พวกเหี้ยนั่นไม่ให้กูเข้าไปหามึง มันสั่งให้ยามจับตัวกูไว้ ก็เลยมีเรื่องกัน กูตัวคนเดียวจะไปสู้เหี้ยไรได้ หน้ากูเลยเป็นอย่างที่มึงเห็น”
ผมถอนใจกับเรื่องราวที่ได้รับรู้จากปากเพื่อน ยิ่งมองรอยฟกช้ำบนใบหน้าเฟียซ ผมยิ่งรู้สึกละอายใจที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาต้องเจ็บตัว ทำไมพวกเขาทำแบบนี้?
“แล้วมึงเป็นอะไร ทำไมไม่รับโทรศัพท์กู”
“ไม่สบาย โทรศัพท์โดนยึด”
ผมตอบเสียงเบา
“เฮอะ!”
เฟียซทำเสียงเยาะ
“พวกมันทำอะไรมึง คราวก่อนมึงก็ไม่สบายจนต้องขาดเรียน มาคราวนี้อีก กูถามจริงๆ มึงโกหกกูใช่ไหม”
ใช่ ผมโกหก ถ้าบอกความจริงไป แล้วจะได้อะไร บอกไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา
“มึงบอกว่ากูเป็นเพื่อน เป็นผู้พิทักษ์ของมึง แต่มึงก็ปิดบังกู โกหกกู”
ผมก้มหน้านิ่งเงียบ ไม่อยากมองหน้าเขา ไม่อยากเห็นสายตาตัดพ้อของเฟียซ ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วงผมมาก และผมรู้ว่าเขาปรารถนาดีกับผมเสมอ เขาพร้อมช่วยเหลือผมทุกเมื่อเวลาที่ผมมีปัญหา แต่กับเรื่องนี้ เขาช่วยผมไม่ได้ ไม่มีใครช่วยผมได้ ไม่มี
“กูพยายามเข้าใจมึง กูรู้ว่ามึงเปลี่ยนไป เพราะพวกมัน แต่กูอยากให้มึงรู้ไว้ กูยังรอเนคตาร์คนเดิม กูยังรอมันอยู่”
ผมเงยหน้ามองเขา ยิ้ม ทั้งที่ในใจหนักอึ้ง เฟียซหันกลับไปทานข้าวต่อ ไม่มีบทสนทนาระหว่างเราสองคนอีก บอสกับตัวเล็กเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหาร ผมยิ้มให้พวกเขา
“ต้าร์ไม่ปรุงเหรอ”
บอสหันมาถามเมื่อผมลงมือทานก๋วยเตี๋ยวโดยไม่ได้ปรุงรส
“กินแบบนี้ก็อร่อยดี”
ผมยิ้มตอบ
“ถ้าสั่งต้มยำจะไม่ถามเลย นี่ธรรมดาน้ำใส ไม่จืดก็เค็มอ่ะ ฟันธง”
ผมหัวเราะ ก้มหน้าทานต่อ ทั้งๆที่ไม่รับรู้รสชาติอะไร ในหัวผมมีแต่คำถามมากมาย คำถาม…ที่ผมหาคำตอบไม่ได้
เมื่อไหร่ผมจะได้กลับไปอยู่บ้านของตัวเอง?
เมื่อไหร่ผมจะได้อยู่กับพี่เนส พี่ชายของผม?
เมื่อไหร่ผมจะมีอิสระ?
เมื่อไหร่ผมจะมีความสุขจริงๆสักที?
แล้วเมื่อไหร่…พวกเขาจะปล่อยผมไป?
ทานข้าวกลางวันเสร็จ พวกผมก็เดินกลับคณะ มานั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ตึก เฟียซยื่นชีทแนวข้อสอบให้ผมโดยไม่พูดอะไร ผมยิ้มบางๆให้เขา รับมาอ่าน บรรยากาศบนโต๊ะปกคลุมด้วยความเงียบ เพราะต่างคนก็ต่างตั้งใจอ่านหนังสือเตรียมสอบในช่วงบ่าย
“เฮ้ย! ได้เวลาแล้ว”
ตัวเล็กพูดขึ้น ผมถอนสายตาออกจากตัวหนังสือ ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ถึงเวลาแล้วจริงๆ ผมปิดชีทยื่นส่งคืนให้เฟียซ
“กูรู้ว่ามึงทำได้ เต็มที่นะ”
ผมยิ้มกว้างกับคำพูดให้กำลังใจของเพื่อน เขายิ้มตอบ วางมือบนศีรษะผมโยกไปมาก่อนลุกขึ้น
“ถ้าไม่ท็อปวิชานี้ กูก็ไม่รู้ว่าจะไปท็อปวิชาไหนแล้ววะ”
บอสบอกเสียงร่า ยิ้มกว้างอย่างมั่นใจ
“ให้มันจริงอย่างที่ปากพูดเถอะ”
ตัวเล็กเอ่ยแขวะ เดินนำไปก่อน
“กูทำได้แน่ มึงคอยดู”
บอสตะโกนไล่หลัง หันมายิ้มกอดคอให้ผมเดินไปด้วยกัน ผมหันไปมองข้างหลัง ยิ้มให้เฟียซอีกครั้ง ถึงผมจะไม่มีความมั่นใจในการสอบครั้งนี้ แต่ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ ให้สมกับที่เพื่อนสนิทเชื่อมั่นในตัวผม
ผมเดินออกจากห้องสอบ พวกเพื่อนๆนั่งรอผมอยู่ข้างนอก บอสลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผม
“เป็นไงต้าร์ ทำได้ไหม”
“ก็พอได้”
ผมยิ้มบอก หันไปมองเฟียซ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มให้ผม เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
“ไปผ่อนคลายสมองกันดีกว่าว่ะ”
“หาเรื่องเที่ยวตลอดอ่ะมึง”
“กูก็เลี้ยงมึงตลอดอ่ะ”
“ลองไม่เลี้ยงกูสิ”
ผมยิ้มขำ ปล่อยให้สองคู่กัดทะเลาะกันไป เดินไปนั่งข้างๆเฟียซ
“ไปไหม”
เฟียซพูดขึ้น ไม่ได้หันมามอง ผมเงียบ อยากไปเฮฮามีความสุขกับเพื่อนๆ แต่ถ้าไปโดยไม่บอกพวกเขา มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ผมไม่อยากให้เพื่อนเดือดร้อนไปด้วย ที่สำคัญ ผมไม่อยากให้เฟียซต้องเจ็บตัวเพราะผมอีก และต่อให้ผมบอกพวกเขา ก็ใช่ว่าพวกเขาจะอนุญาตให้ผมไป
“ชีวิตเป็นของมึง ทำไมต้องให้พวกมันกำหนด”
เฟียซพูดต่อราวกับอ่านใจผมออก
“นั้นสิ ทำไม”
ผมเค้นยิ้ม เฟียซหันมามอง
“ช่างเถอะ ถือว่ากูไม่ได้พูด”
เขาบอกปัด ลุกขึ้นเดินเข้าไปหาบอสกับตัวเล็ก
“เจอกันที่เดิม พวกมึงไปก่อนเลย ต้าร์มันไปไม่ได้”
“เออ ไว้เจอกัน ไปนะต้าร์”
ตัวเล็กหันมาบอก ผมยิ้มให้เขา บอสยิ้มกว้างโบกมือให้ผมก่อนถูกตัวเล็กดึงแขนให้เดินตามไป
“ทำไมไม่ไปพร้อมกัน”
“กูต้องไปหาประธานชมรม”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“เดี๋ยวกูเดินไปส่ง”
“อืม”
ผมเดินตามหลังเฟียซมาถึงหน้าคณะ เขาหยุดเดินหันกลับมามองผม
“ให้กูรอเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้อง รีบไปทำธุระเถอะ”
“เออ เจอกันพรุ่งนี้”
ผมยิ้ม โบกมือไล่ให้เขารีบไป เขาขึงตาดุใส่ผมก่อนเดินข้ามถนน ผมมองตามแผ่นหลังกว้างจนเขาเดินหายไปจากสายตา แต่คำพูดของเขากลับดังขึ้นมาในหัว
‘ชีวิตเป็นของมึง ทำไมต้องให้พวกมันกำหนด’
ทำไมน่ะเหรอ?
ผมมองไปที่ตึกคณะสถาปัตฯอีกฝากนึง คำนวณเวลาในใจ พี่ควินคงกำลังเลิกคลาส ผมเดินตรงไปที่ประตูมหา’ลัย ไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ก็ขอให้ผมได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมบ้านของตัวเองบ้างเถอะ
“จะไปไหน”
ผมหยุดชะงัก หันกลับไปมอง นักศึกษาชายร่างสูงแต่งตัวจัดยืนมองผมอยู่ ผมจำได้ เขาคือหนึ่งในจำนวนคนที่พี่ควินกับพี่แซทสั่งให้เฝ้าดูผมอยู่ห่างๆ
“ผมแค่จะออกไปซื้อน้ำ มีอะไรรึเปล่า”
ผมถาม มองเขาหน้านิ่ง
“เปล่า ไม่มีอะไร”
เขาส่ายหน้ายิ้มเก้อ ยกมือเกาศีรษะ ผมยิ้มให้เขา หันกลับเดินต่อไป จนมาถึงหน้าประตู คนข้างหลังยังเดินตามผมมา
“พี่ควินเลิกคลาสแล้ว ผมจะโทรบอกเขาเอง กลับไปเถอะ”
ผมหันไปบอก เขายิ้มเจื่อน ผงกศีรษะเหมือนจะขอโทษผม แต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
“ถ้ายังตามอยู่แบบนี้ ผมคงไม่กล้าไปซื้อน้ำเอง”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ให้เขารับรู้ว่าผมลำบากใจถ้าเขายังเดินตามผม
“ถ้าไม่ไว้ใจ ผมจะโทรหาพี่ควินเดี๋ยวนี้”
ผมทำท่าเปิดกระเป๋า
“ไม่ต้องก็ได้”
น้ำเสียงร้อนรนเอ่ยขึ้น ผมผละมือออกจากกระเป๋าเงยหน้ามองเขา ร่างสูงหันกลับเดินไป ผมมองจนเขาเดินลับสายตาถึงได้เดินต่อไปที่ป้ายรถ โบกมือเรียกแท็กซี่ที่แล่นเข้ามาพอดี ผมเปิดประตูเมื่อรถหยุดนิ่ง เข้าไปนั่งเบาะหลัง รถเคลื่อนตัวพอดีกับที่เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมเปิดกระเป๋าหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาดูชื่อคนโทรเข้า ยิ้มกว้าง วางไว้ในกระเป๋าตามเดิม
ในเมื่อพวกเขากลัวว่าผมจะทำร้ายตัวเอง ก็ลองให้พวกเขามาเล่นไล่จับผมดูสักรอบ มันคงทำให้พวกเขา หายกลัวขึ้นมาบ้าง
---------------------------------------------------------------------------
ยาวมหาศาลอีกแล้วจ้า
ค่อยๆอ่านไปนะค่ะ
แต่งตอนน่ารักได้ไม่เท่าไหร่ กลับมาเสพติดดราม่าอีกแล้ว
ควรตั้งนิยามเฉพาะให้กับนิยายเรื่องนี้เนอะ กร้ากกกกก
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ เจอกันตอนหน้า
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1307090 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก