Heartbreaker : 07 (ต่อ)
“อย่าทำแบบนี้อีก ลุงขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย”
“ลุงไม่ได้มาเป็นพวกผม ลุงไม่มีวันเข้าใจหรอก”
“ใช่ ลุงไม่มีวันเข้าใจแน่ว่าทำไมควินกับแซทถึงได้ใช้ยาอันตรายแบบนี้กับต้าร์ รู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าทำอะไรลงไป ถ้าเกิดลุงมาไม่ทัน ยากระตุ้นนั้นอาจทำให้ต้าร์ช็อคได้ ทำไมควินกับแซทไม่คิดถึงผลที่ตามมา”
“ลุงเลิกบ่นได้แล้วน่า ต้าร์ก็ไม่ได้เป็นไรแล้ว”
“ไม่อยากให้บ่น ก็หัดทำตัวให้ดีกว่านี้ แล้วอย่าคิดใช้ยากระตุ้นกับต้าร์อีกเป็นอันขาด เข้าใจไหม ถ้ามีครั้งต่อไป ลุงจะพาต้าร์หนีไปให้ไกล อย่าคิดว่าลุงพูดเล่น ลุงทำจริงแน่ ถ้าควินกับแซทยังคิดไม่ได้”
ผมลืมตาขึ้นรับกับแสงสว่างภายในห้องนอน เสียงพูดคุยที่ดังลอดเข้ามาในห้องปลุกให้ผมตื่น รู้สึกปวดเมื่อยอ่อนเปลี้ยไปทั้งตัว หันไปมองรอบๆก็เห็นว่ามีถุงน้ำเกลือห้อยพ่วงต่อสายรับยาวเจาะเข้าที่มือข้างซ้ายของผม อยากจะขยับตัวขึ้นนั่งแต่สภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวย เหลือบมองเห็นแก้วน้ำพร้อมหลอดดูดวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง จะเอี่ยวตัวไปหยิบมาดื่มก็ยังทำไม่ได้ นี่ผมกลายเป็นคนพิการไปแล้วหรือไง
“อ้าว! ต้าร์ ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงของคุณลุงหมอดังมาจากหน้าประตู ท่านยิ้มอบอุ่นให้ผม เดินตรงเข้ามาช่วยพยุงผมขึ้น จับหมอนตั้งรองหลังให้ผมเอนได้สะดวก ดีจริงๆ ท่านรู้ใจผมเสมอเลย ผมยิ้มบางๆให้ท่านพอดีกับที่ท่านผละออกไปหยิบแก้วน้ำยื่นมาตรงหน้าผม
“ขอบคุณครับ”
ผมบอกเสียงเบา จับหลอดดูดน้ำอย่างกระหายจนหมดแก้ว ค่อยรู้สึกชุ่มคอขึ้นมาหน่อย
“เอาน้ำอีกไหม”
ผมส่ายหน้า ท่านวางแก้วไว้ที่เดิม เลื่อนเก้าอี้มาข้างเตียง นั่งลงมองผม ใบหน้าท่านยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“เป็นไง รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”
“ครับ”
ผมพยักหน้าตอบรับช้าๆ ค่อยๆทบทวนความทรงจำครั้งสุดท้าย จำได้ว่าตัวเองอยู่ในห้องน้ำ หลังจากมองเห็นกล่องอุปกรณ์ป้องกันตกอยู่ที่ปลายเท้า หลับตาเตรียมใจรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น จากนั้น ผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย อาจเป็นไปได้ว่าผมคงหมดสติไปตั้งแต่ตอนนั้น
“ต้าร์หลับไปตั้งสองวัน ลุงเป็นห่วงมากรู้ไหม”
“สองวัน นี่ผม…หลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
ผมทวนคำ นึกทึ่งตัวเองที่นอนหลับได้นานขนาดนั้น
“ใช่ ต้าร์หมดสติไปเพราะฤทธิ์ของยากระตุ้นนั่นแหละ ไข้ขึ้นสูง จนลุงกลัวว่าต้าร์จะช็อค แต่โชคดี ที่ต้าร์ปลอดภัย ไม่ได้รับอันตรายข้างเคียงจากยา”
ผมเค้นยิ้ม มองมือข้างซ้ายที่ถูกเจาะสายน้ำเกลือ
“เลยต้องรบกวนเวลาคุณลุงหมออีกแล้ว ขอโทษนะฮะ”
“พูดอะไรอย่างนั้น รบกวนเวลาอะไรกัน ต้าร์ก็เหมือนหลานชายลุงคนนึง”
มือใหญ่ยื่นออกมาลูบศีรษะผมช้าๆ ท่านยังคงยิ้มอบอุ่นให้ผมเหมือนเดิม
“คุณลุงหมอฮะ ผมฝันอีกแล้ว”
ท่านหยุดมือที่ลูบศีรษะผมอยู่ทันที ผละออกไป ใบหน้าที่พร่างพรายไปด้วยรอยยิ้มก็พลอยหายไปด้วย คงไว้แต่สีหน้าเคร่งขรึมแทนที่
“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ”
ผมยิ้ม ส่ายหน้าปฎิเสธ
“ไม่ใช่ฮะ คราวนี้ฝันดี ผมฝันถึงครั้งแรกที่ได้รู้จักกับพวกเขา”
ท่านมองหน้าผมนิ่งคล้ายกำลังพิจารณาคำพูดของผมก่อนจะคลี่ยิ้มน้อยๆออกมา
“ก็ดีแล้วที่ไม่ได้ฝันร้ายอีก”
“ครับ ดีมาก เหมือนผมได้ย้อนเวลากลับไปในอดีต วันที่ผมได้อยู่กับพี่ชาย วันที่ได้รู้จักพวกเขาสองคนในฐานะเพื่อนของพี่เนส ช่วงเวลาดีดี ที่ผมไม่เคยลืม”
ผมยิ้มบอก นึกถึงความฝันของตัวเองตามไปด้วย ปกติผมมักจะนอนฝันร้ายอยู่เสมอ ผมมักจะฝันถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตัวเองซ้ำๆจนมันกลายเป็นภาพหลอน ไม่คิดว่าจะมีวันที่ผมสามารถหลับฝันดีได้
“ต้าร์”
น้ำเสียงห่วงใยเอ่ยเรียก ผมยิ้มให้ท่าน บอกผ่านทางสายตาให้ท่านรับรู้ว่าผมไม่เป็นไร ผมรู้สึกดีกับความฝันครั้งนี้จริงๆ
“หิวไหม เดี๋ยวลุงไปหาข้าวต้มอ่อนๆมาให้ทาน หรือต้าร์อยากทานอะไรเป็นพิเศษ”
“ขอเป็นโจ๊กแล้วกันฮะ”
ผมยิ้มบอก เอามือลูบท้องตัวเองไปด้วย ท่านหัวเราะก่อนเดินออกจากห้องไป ผมตั้งใจจะพักสายตาสักครู่ แต่เสียงเปิดประตูหยุดความตั้งใจของผม คนที่เดินเข้ามาหาคือคนที่อยู่ในความทรงจำครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะหมดสติไป เขาเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ข้างเตียงมองผมนิ่ง ผมเองก็มองเขานิ่งเช่นกัน จนสัมผัสอุ่นๆที่แก้มจากฝ่ามือใหญ่ทาบประทับผมถึงคลี่ยิ้มให้เขา นัยน์ตาสีเฮเซลคล้ายกำลังพินิจพิจารณาไปทั่วใบหน้าผม ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ผมก็ยังยิ้มให้เขา ไม่นาน มือใหญ่ก็ผละห่าง ร่างสูงลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินออกไปแต่ผมคว้ามือเขาไว้ เขาหยุดชะงักไม่ได้สะลัดมือผมออกแต่ก็ไม่หันกลับมามองผม
“ผมฝัน”
คำพูดของผมเรียกให้เขาหันกลับมามองได้
“มันไม่ใช่ฝันร้ายอย่างที่ผมเคยฝันอยู่บ่อยๆ ผมฝัน ถึงครั้งแรกที่เราได้เจอกัน”
ผมยิ้มบอก ใบหน้าที่แสดงอาการเรียบเฉยจนชินตามีแววแปลกใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขายังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้หรือเปล่า แต่ผมไม่เคยลืมมัน เพราะในช่วงเวลานั้นคือภาพความทรงจำดีดีที่ผมยังใช้ชีวิตอยู่กับพี่เนส มีความสุขด้วยกันในบ้านของเราสองคน และได้รู้จักกับพวกเขาในฐานะเพื่อนของพี่ชาย
“เจอกันครั้งแรก ผมก็ต้องต้มบะหมี่ให้พวกพี่ทานเป็นการปิดปาก ขอบคุณนะฮะ ที่พวกพี่ไม่โกหกผม จนป่านนี้ พี่เนสก็ยังไม่รู้ว่าวันนั้นผมนั่งเล่นเกมส์ยันเที่ยงคืน”
“ทำไม”
ผมย่นคิ้วกับคำถามของเขา ทำไม? ในความหมายของเขาคืออะไร?
“ผมบอกคุณลุงหมอว่าอยากทานโจ๊ก ไม่รู้ว่าท่านโทรสั่งหรือออกไปทำเอง พี่ควินช่วยพยุงผมออกไปข้างนอกทีได้ไหมฮะ ผมอยากนั่งทานในครัวมากกว่า อยู่ในห้องแบบนี้ เหมือนผมเป็นคนพิการยังไงไม่รู้”
ผมพูดเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากสงสัยกับคำถามของเขา ลองขยับตัวดูก็ต้องนิ่วหน้าเพราะรู้สึกปวดไปทั้งตัว จนคนที่ยืนนิ่งเริ่มขยับตัวตามผม โน้มเข้ามาใกล้ เขามองมือผมที่ถูกเจาะสายน้ำเกลือคล้ายกำลังตัดสินใจ ผมเลยยกมือขึ้นพยักหน้าให้เขา มือหนาจับมือผมไว้ เขาใช้มืออีกข้างค่อยๆดึงสายน้ำเกลือออกให้ผม มีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย เขาวางมือผมไว้ข้างตัว ผละออกไป ผมมองตามหลังเห็นเขาเดินไปเปิดตู้ยา หันกลับมาก็เห็นว่าในมือเขามีสำลีอยู่ ผมยิ้มเมื่อเขาจับมือผมขึ้นแล้วเอาสำลีซับเลือดให้ก่อนช้อนตัวผมขึ้นในอ้อมแขนของเขาโดยไม่พูดอะไร ผมยิ้ม โอบแขนรอบคอเขาไว้มองเสี่ยวหน้าด้านข้างของเขา ได้กลิ่นอาฟเตอร์เชฟอ่อนๆจากตัวเขาบอกให้รู้ว่าเขาเพิ่งโกนหนวดมา เขาอุ้มผมเดินเข้าไปในห้องครัว เห็นคุณลุงหมอยืนหันหลังให้ก้มๆเงยๆอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว ข้างๆท่านมีพี่แซทยืนอยู่
“ขอบคุณฮะ”
ผมยิ้มบอกคนอุ้มจังหวะที่เขาผ่อนตัวผมนั่งลงบนเก้าอี้
“อ้าว! ต้าร์ ออกมาทำไม ลุงกำลังจะยกโจ๊กเข้าไปให้ในห้อง”
คุณลุงหมอหันมาถาม ผมยิ้ม หันไปมองพี่แซท เขามองผมนิ่งในมือเขาถือถ้วยกระเบื้องสีขาวอยู่ ผมยิ้มกว้างให้เขา
“ผมอยากออกมานั่งทานข้างนอกฮะ ไม่อยากทานในห้องนอน”
ผมตอบ คุณลุงหมอพยักหน้ารับรู้ ท่านหันไปมองพี่แซทคล้ายจะบอกให้ร่างสูงวางของในมือลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมของโจ๊กลอยออกมาชวนให้น้ำย่อยในกระเพาะร้องเรียก พี่แซทเลื่อนถ้วยโจ๊กมาตรงหน้าผม
“คุณลุงหมอทำเองหรือโทรสั่งฮะ”
ผมถามพลางจับช้อนคนโจ๊กในถ้วย
“โทรสั่ง ในตู้ไม่มีโจ๊กสักซองเลย แต่ลุงเอามาปรุงใหม่ใส่ซอสใส่พริกไทยป่นเพิ่มลงไป จะได้มีรสชาติขึ้น ต้าร์ทานให้หมดนะ จะได้มีแรง”
“ครับ”
ผมตอบรับ ลงมือทาน คุณลุงหมอวางมือบนศีรษะผมก่อนเดินออกไป พี่ควินกับพี่แซทก็เดินตามท่านออกไปด้วย ผมมองตามหลังพวกเขา หันกลับมาทานต่อ ผมนั่งทานไปเรื่อยๆจนหมด ชะเง้อคอมองหาพวกเขาก็ไม่เห็น ผมพยายามลุกขึ้นด้วยตัวเองแม้มันจะลำบากและเชื่องช้าไปบ้างแต่ก็สำเร็จ เอามือค้ำยันกับโต๊ะค่อยๆขยับตัวออกหยิบถ้วยเปล่าไปวางไว้ในซิงค์ล้างจาน ผมว่าตัวเองคิดดีแล้วที่ออกมานั่งทานข้างนอกดีกว่าอุดอู้นอนซมเป็นคนป่วยอยู่ในห้องนอน ผมไม่ค่อยชอบบรรยากาศแบบนั้นสักเท่าไหร่
ผมวางมือกับเคาน์เตอร์ครัวค่อยๆก้าวขาเดิน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมองไปเห็นถาดผลไม้วางอยู่ สิ่งที่ผมสนใจไม่ใช่แอปเปิ้ลที่ปลอกเปลือกเรียบร้อยน่าทาน แต่สิ่งที่ใช้ปลอกเปลือกมันต่างหากที่ดึงความสนใจให้ผมต้องหยุดมองมัน
‘รอยกรีด พี่กรีดเองกับมือ เคยเห็นแต่ในหนัง พอทำจริงก็เจ็บเอาเรื่องเหมือนกัน’
เสียงพี่เนสดังก้องขึ้นมาในหัว ร่องรอยบาดแผลที่ข้อมือของพี่ชาย ผมยังจำมันได้ติดตา
‘ในเมื่อเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วจะให้พี่มีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม’
‘มันทรมานเกินไป พี่ทนไม่ไหว และพี่ไม่อยากทน’
ผมส่ายหน้ากับคำพูดที่พุดขึ้นมาตอกย้ำให้ผมคิดถึงความเจ็บปวดของพี่เนส แววตาแข็งกร้าวของเขา คำสั่งและอาการดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของคนที่กอดรัดตัวเองอยู่เพื่อให้หลุดมาหาผม ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นฉายชัดในความทรงจำ ผมหายใจแรงจ้องมองอาวุธมีคมนิ่ง จู่ๆภาพพี่เนสก็ลอยขึ้นมา ภาพตอนที่เขาหยิบมีดขึ้นมากรีดข้อมือตัวเอง ผมพยายามสั่งให้สมองหยุดคิด หยุดจินตนาการถึงภาพลวงตาที่ผมสร้างขึ้นมาเอง แต่กลับสั่งมันไม่ได้ ผมมองเห็นข้อมือขาวๆของพี่เนสเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉานเพราะรอยกรีดลึกจากคมมีด ผมส่ายแรงขึ้น ยื่นมือออกไปจับมีดปลอกผลไม้ในถาดกำด้ามจับมันไว้แน่น
“ทำบ้าอะไร!!!”
เสียงตะโกนดังลั่นมาพร้อมกับแรงกระชากตัวผม มือใหญ่บีบมือผมข้างที่กำมีดไว้แน่นจนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ปล่อย!!!”
พี่ควินตะคอกใส่ผม นัยน์ตาสีเฮเซลแข้งกร้าววาวโรจอย่างน่ากลัว ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองเขา
“กูบอกให้มึงปล่อย ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!!!”
ผมมองไปที่มือตัวเอง มันกำลังสั่น แต่ไม่ใช่เพราะผม มันสั่นเพราะมือของเขา
“ผม…ผมแค่…”
“ปล่อย!!!”
เขาร้องสั่งผมอีกรอบ ผละมือออกไป ผมค่อยๆคลายมือออก เขารีบดึงมีดออกจากมือผมไปทันที
โครม!
ผมสะดุ้งตกใจหันไปมองตามเสียง เห็นพี่แซทเก็บรวบรวมมีดบนเคาน์เตอร์ครัวทิ้งลงถังขยะ เขาหันมามองผมก่อนพุ่งเขามาจับไหล่ผมเขย่าจนผมหัวสั่นคลอนไปตามแรง
“คิดจะทำอะไร ห๊ะ!!! มึงคิดจะทำอะไร!!!”
“ผม…”
“พามันออกไป”
พี่ควินสั่งเสียงเย็นแทรกคำพูดผม ยังไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากอธิบายต่อ พี่แซทก็อุ้มผมพาดบ่าพาเดินออกจากห้องครัว ผมเงยหน้ามองกลับหลัง เห็นพี่ควินมองมีดในมือก่อนจะโยนมันทิ้งลงถังขยะ แล้วเขาก็เดินตามผมมา ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาต้องโกรธผมมากมายขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่ผมตั้งใจจะหยิบมีดเล่มนั้นทิ้งอยู่แล้ว
“พี่ครับ ผมแค่…”
ผมหยุดไม่กล้าพูดต่อเพราะแววตาแข็งกร้าวของพี่แซท เขาอุ้มผมเดินเข้ามาในห้องนอน วางผมลงบนเตียง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“อย่าทำอีก”
ผมก้มหน้า มือใหญ่ยื่นออกมาเชยคางผมขึ้นให้มองสบตาเขา
“เข้าใจที่พูดไหม อย่าให้กูเห็นว่ามึงทำแบบนั้นอีก”
ทำแบบนั้น? นี่พวกเขาคิดว่าผมทำอะไร ผมก็แค่…
“อย่าแม้แต่คิด มึงไม่มีสิทธิ์ ได้ยินไหม! ชีวิตมึงเป็นของพวกกู!!!”
เสียงตะคอกดังลั่นห้อง ผมหันไปมองคนพูด พี่ควินยืนอยู่ข้างเตียงมองผมด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ผมนิ่งคิดทบทวนคำพูดและการกระทำของพวกเขา หรือว่า พวกเขาคิดว่าผม…
“กินยา”
พี่แซทผละออกไปหยิบยากับแก้วน้ำยื่นให้ผม ผมรับมา กลืนยาลงคอตามด้วยน้ำ เขารับแก้วน้ำกลับไปวางไว้ หันมามอง ดันให้ผมนอนลงไป
“อยู่ในห้องนี้จนกว่าจะหายดี”
ผมพยักหน้า แปลจากคำพูดของเขาคือผมไม่มีสิทธิ์ออกจากห้อง ผมค่อยๆผลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้พวกเขา หยิบผ้าห่มมาคลุมตัว ได้ยินเสียงเดินไกลออกไปพร้อมกับเสียงปิดประตู พวกเขาออกจากห้องไปแล้ว ผมผลิกตัวกลับมานอนหงาย ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมยิ้มออกมา ยิ่งคิดถึงคำพูดและการกระทำของพวกเขากับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา ผมก็ยิ่งยิ้มกว้าง
ผมเจอจุดอ่อนของพวกเขาแล้วล่ะ จุดอ่อนใกล้ๆตัวพวกเขา
พวกเขากลัวผมทำร้ายตัวเอง พวกเขากลัวว่าผม…..จะฆ่าตัวตาย!
------------------------------------------------------------------------------
ไม่สับสันกันนะ ตอนนี้คือตอนที่ 7 ต่อเนื่องจากตอนที่อัพไปก่อนหน้านี้
มันยาวเลยอัพครึ่งแรกลงให้อ่านกันก่อน ฉากครึ่งแรกมันซอฟท์
แต่ครึ่งหลังมันดราม่าเลยอัพลงทีหลังบวกกับเพิ่งแต่งเสร็จด้วย
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะค่ะ เจอกันตอนหน้าจ้า
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1307327 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก