หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 55




ผมหยุดหัวเราะไม่ได้ ....
.
.
.
...ยิ้มให้กับอากาศที่หอมอวลไปกับกลิ่นคาวหวาน...ผมกำลังเมา...เมาในรสชาติของน้ำหวานสีสวยที่ข้นเหนียว...
.
.
.
ฝน ข้างนอกกระทบสาดแผ่นกระจก...เมฆครึ้มบังแสงสีส้มแสดยามเย็นเหลือไว้แต่ความ มืดมัว ....ข้างนอกหน้าต่าง นอกจากเสียงฝน ยังมีเสียงเรียกที่ก้องเข้ามาในหัว …เสียงนั่นเรียกหาผม…
.
.
.
ผมนอนกลิ้งบนเตียง...มองเหม่อแล้วยิ้มให้กับกระจกใส ....
.
.
.
กรงเล็บใหญ่... แนบกับผิวกระจกแล้วออกแรงดันจากข้างนอกจนแผ่นกระจกร้าวและแตกละเอียดเป็น เม็ด ... ผมยิ้มให้กับเจ้าของปีกกว้าง สีดำสนิท ... ปีกใหญ่กระพือสะบัดน้ำฝนออก...กรงเล็บใหญ่ ที่กำแน่น คลายปล่อย เม็ดลูกปัดสีเงิน ....
...
.
.
.
เสียงลูกปัดตกกระทบพื้นห้องใสน่าฟัง ...เหมือนเสียงดีดระฆังแก้ว...ผมหัวเราะแล้วยิ้มร่าจนเมื่อยแก้ม ....
.
.
.
นอนนิ่งบนเตียงแล้วมอง...
..
.....เหล่า ผีเสื้อปีกสีสวย ค่อยๆออกมาจากเปลือกไข่ ....พวกมันกางปีกสีขาวบินว่อนทั่วห้อง บินหาคราบน้ำหวานและก้อนเนื้อ กระพือปีกตามกัน...โผบินเหมือนกลีบดอกไม้ปลิวลม...
.
.
.
พวกมันกินทุกสิ่งที่มีกลิ่นความตาย ...
.
.
.
.หมดจากฝูงผีเสื้อขาว ห้องทั้งห้องเหลือเพียงแค่เม็ดลูกปัดสีเงินที่ร่วงกราวลงกระทบพื้น...
.
.
.
ตลับแก้วรูปร่างแปลกถูกวางกลางห้อง...เหล่าลูกปัดกลิ้งมารวมกันเหมือนโดนแม่เหล็กดูด....
.
.
.
...แววตาสีแดงก่ำจดจ้องมาที่ผมเหมือนกล่าวโทษ ....อมนุษย์ เขาคมโค้ง เดินดุ่มๆเข้ามาก่อนจะดึงตัวผมขึ้นมาพักไว้ที่แผ่นอก... ความฝันกำลังจะสิ้นสุด...
.
.
.

สิ่งประหลาดที่คุ้นเคย... ‘อาชา’.....ไม่สิมันเป็น ‘ฝิ่น’ ต่างหากที่อยู่ในความฝัน ... ผมยิ้มให้กับ 'อารักษ์’ที่เก็บทุกความลับทั้งหมดไว้กับตัว .....เหมือนกันกับทุกครั้งที่ฝิ่นคอยเคลียร์ทุกอย่างให้ ...
.
.
...ทุกอย่าง....
.
.
.
เป็นเพียง 'ฝัน' ที่เมื่อผมตื่น...
.
.
.
...มันก็จะจางหายไป...


***

.
.
.

"...."

"...."

มีแค่ความเงียบกับเกมจ้องตา ....
ไอ้ฝิ่นเช็ดเนื้อตัวผม แล้วมองมาด้วยสายตาดุๆเหมือนในความฝันที่จำได้ลางๆ กลิ่นเหล้ายังฟุ้งออกมาจากกองเสื้อผ้าของผมที่ ฝิ่น จับถอดกองไว้ข้างเตียง... ผมพยายามนึกว่า เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ก็ไร้ประโยชน์ หัวปวดหนึบเมื่อสำนึกสุดท้ายจำได้แค่ไปเมากับไอ้ริน ..เมาเรื่องปิ่นพี่รามหาย ...แต่พอคลำที่ผม แล้ว ดึงไอ้ที่ปักมวยผมไว้ออกมาดูมันก็เป็นปิ่นของพี่ราม ไม่ใช่เป็นพู่กันเบอร์ศูนย์อย่างที่จำได้...
.
.
.
สมองมันวิ่งวุ่นไปหมด...อันไหน ฝัน อันไหน เรื่องจริงกันแน่? ยังไม่ทันคิดอะไรได้ ไอ้ฝิ่นก็อุ้มยกตัวผมขึ้นแล้ว วางลงบนพื้นกระเบื้องห้องน้ำเย็นๆ มันดึงปิ่นพี่รามออกจากผมของผม แล้วเปิดฝักบัวรดน้ำเย็นๆราด กำลังจะหันไปด่า มันก็เทแชมพูใส่หัวผม พร้อมๆกับยัดฝักบัวใส่มือให้ผม ส่วนมันหันไปจัดการสระผมกับ ฟอกสบู่ให้ ... ผมได้แต่นั่งนิ่ง ...นิ่งให้มันจัดการทุกอย่าง ..
.
.
..ฝิ่น กับผม เป็นเพื่อนกันมานาน...นานตั้งแต่จำความได้ ...
..เป็นคนจัดการปัญหาต่างๆให้ผมทุกเรื่อง ..เป็นคนที่มักจะปลุกผมให้ตื่นจากฝันร้าย ..เป็นคนที่มักจะเสียแฟนสาวให้ผมคั่ว... แล้วทิ้ง ...เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด..ที่พอนึกถึงแล้ว ผมเองนั่นละที่จะกลายเป็นแค่ไอ้ชั่วคนหนึ่ง.. ที่คอยสร้างเรื่องให้เพื่อนสนิทอย่างมันตามแก้ไม่หยุดไม่หย่อน ..
.
.


"...วันนี้ไปค้างห้องไอ้จี...."

ฝื่นพูดขึ้นมาลอยๆ ระหว่างกำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ผม  ผมได้แต่มองหน้ามัน ทำไมต้องไปค้างห้องไอ้จี? ในเมื่อผมก็มีที่ให้กลับ ทั้งคอนโดเอล ทั้งหอ และทั้งร้านพี่ราม..

"ถือว่ากูขอนะ...ช่วงนี้อย่าไปหาพี่ราม...กับเอลมึงก็ห่างๆสักพัก...ตอนมึงเมาเสือกเผลอไปมีเรื่องกับนักเลงที่ไหนไม่รู้ กูไม่อยากให้มีเรื่องตามมา เชื่อที่กูบอกเถอะ หลบไปบ้านไอ้จีมันก่อน เดี๋ยวกูไปส่ง ให้เรื่องมันซาๆลงสักพักแล้วเดี๋ยวกูไปรับ"

ฝิ่นมันก้มหน้าอธิบายยาว ... ผมก็ได้แต่ฟัง ...ในหัวมีแต่ข้อมูลที่มันยัดให้ ...
...เมื่อวานผมเมา แล้วเผลอมีเรื่องกับคนใหญ่คนโต จนมันต้องไปเคลียร์ให้ แต่ทางนั้นยังไม่ยอมจบ ฝิ่นกลัวมีเรื่องเลยจะให้ผมหลบหน้าหลบตาไปสักพัก ...หลบไปอยู่บ้านไอ้จี ที่ไม่มีใครค่อยสนใจ ตอนนี้ไอ้จีมันก็กำลังร่อแร่เรื่องฝึกงานเสียด้วย ฝิ่นมันเลยยื่นข้อเสนอให้ผมเป็นคนเซ็นผ่านงาน เหมือนกับว่าไอ้จีฝึกงานกับผม แลกกับการเอาผมไปฝากบ้านมัน???
..คือ..เท่าที่จำได้ ...ผมดื่มกับไอ้รินนะ ...แล้วไอ้ฝิ่นมาตอนไหน???
.
.
.
"เชื่อกู...อย่าพยายามคิดเรื่องไร้สาระ ที่มึงหาคำตอบไม่ได้ ..."
.
.
ไอ้ฝิ่นจับหน้าผมแล้วตอกหน้าผากมันเข้ากับหน้าผากผม...เหมือนกับทุกครั้งที่ผมฝันร้าย ...แล้วมีมันคอยปลุกให้ตื่น...และ สุดท้ายก็จบที่ผมสะพายเป้ใบใหญ่ แล้วก้าวขึ้นซ้อนรถมอ'ไซค์ของมัน เพื่อมุ่งหน้าไปบ้านไอ้จี ...
.
.
.
รถขับออกไปไกลจากกรุงเทพฯ เส้นทางไม่คุ้นเอาเลย ...แต่ก็ยังดีที่วิวข้างทางสวย...


***

...
.
....บ้านไอ้จี เป็นสวนผลไม้ อยู่ที่ จันทบุรี...สวนที่เป็นสวนจริงๆ แม่งโคตรธรรมชาติ ข้างๆบ้านเป็นบึงบัวสาย ส่วนตัวบ้าน เหมือนจมหายไปกับต้นไม้ที่คลุมไว้รอบตัวบ้าน อากาศชื้นเย็นได้ใจมากในตัวบ้านปูน แสงแดดแทบจะส่องเข้ามาไม่ได้ด้วยซ้ำ

ไอ้จีมองผมแปลกๆที่อยู่ๆไอ้ฝิ่นกับผมก็โผล่มาหามัน  ฝิ่นมันต่อรองและอธิบายอะไรกับไอ้จีบนตัวบ้าน ส่วนผมก็ถือวิสาสะเดินดูรอบตัวบ้าน...ธรรมชาติได้ใจ บ้านไอ้จีมันเลี้ยงหมาด้วย เป็นหมาพันธุ์ทางแต่ขนฟูตัวใหญ่ ผมเรียกมันตอนแรกมันนิ่งๆ แต่พอเดินไปลูบหัวมัน มันก็กระโจนเข้าใส่ แล้วเลียหน้าเลียตา ...ผมชอบหมาตัวนี้จัง แล้วก็เล่นกับหมาไปจนหลับทั้งผมทั้งหมา ไอ้จีถึงได้เดินออกมาปลุก ผมสะลึมสะลือถามหาไอ้ฝิ่น แต่จีบอกฝิ่นมันขับรถกลับไปแล้ว...
..
.
.
สรุปว่าผมโดนไอ้ฝิ่นปล่อยไว้กับไอ้จี....
.
.
.


***


นึกว่าจะได้หนีส้นตีนมาพักแบบโซชิว ที่ไหนได้พอเข้าไปที่ห้องไอ้จี งานที่ผมต้องทำวางไว้แยกประเภทละเอียดยิบ บนโต๊ะมีทุกสิ่งที่ผมต้องทำเหมือนย่อออฟฟิศย่อยๆมาเลยดีกว่า แม่งว่าแล้วทำไมเป้ที่สะพายมามันหนักโคตร ที่แท้ไอ้ฝิ่นเตรียมของแม่งให้ทุกอย่าง โน้ตบุ๊ค แบบร่าง กระดาษ ดินสอ พู่กัน โม่เหลาดินสอ ยางลบ ไม้บรรทัด มีแม้แต่แปรงสีฟัน และเตรียมให้กระทั่งเอกสารที่ไอ้จีต้องทำเสนอโปรฯ ฝึกงาน ...
..
.
..ไหนบอกให้กูหนีมาหลบเฉยๆชิวๆไง???....
.
.
.


***


วันแรกผ่านไปอย่างทุลักทุเล...ก็รู้อยู่ว่า ไอ้จีมันกลัวผม...
ตอนนี้มันเลยยิ่งขี้ขึ้นสมอง เพราะบ้านหลังนี้มีมันอยู่คนเดียว กับหมายักษ์หนึ่งตัวที่ผมถือวิสาสะอาบน้ำอาบท่าแล้วเอาหมาขึ้นมานอนกอดบนบ้านด้วย ห้องนอนมีห้องเดียว ผมเลยนอนพื้นกอดกับหมา แล้วให้ไอ้จีนอนบนเตียง ...

วันที่สองค่อยเข้าหน้ากันติดหน่อยเพราะผมไม่ได้กลายเป็นสัตว์ประหลาดขย้ำคอมันแบบที่มันคิด แถมผมยังกินกับข้าวฝีมือมันได้อย่างไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้ากิน ก็เลยพอมองๆหน้ากันติดบ้าง...แต่ส่วนมากผมมองหน้าหมามันมากกว่า ...

วันที่สาม เหมือนอาการแฮ้งค์ของผมจะหมดไป สติผมมีมากขึ้น พอๆกับความคิดถึงที่กำลังปะทุ ...คิดถึงเอล ... คิดถึงจนต้องวิ่งไปค้นหาโทรศัพท์ในเป้ แต่มันไม่มี เดินไปถามไอ้จี ไอ้จีมันก็บอกว่า มันลืมมือถือไว้ที่หอ ไม่ได้เอากลับมาบ้าน แต่ที่บ้านมีโทรศัพท์บ้านอยู่ ลองใช้ดู โทรศัพท์อยู่หลังตู้เย็น  ผมเดินไปก็เห็นโทรศัพท์จริงๆ แต่พอยกหูแนบ เสียงสัญญาณมันกลับไม่มี ให้ไอ้จีมาดูมันก็บอกว่า สงสัยกระรอกน่าจะกัดสายขาด...
.
.
.
เอาเป็นว่าเลย ติดต่อ เอล ไม่ได้ แม่งเซ็งชิบ....

"งั้นไปตลาดกันไหมพี่...น่าจะมีตู้โทรศัพท์อยู่"

ไอ้จีหันมาถาม ไม่ต้องรอให้ถามซ้ำผมพยักหน้าแล้ววิ่งไปหยิบกระเป๋าเงินทันที



***


...ซ้อนท้ายรถจักรยานไอ้จี....มีแต่คนมอง...แถมยังซุบซิบกันทั้งตลาด ...
.
.
.
หรือไอ้จีแม่งเป็นลูกเจ้าพ่อ ?? คนเขาถึงได้ซุบซิบกันตอนมองมันแล้วมองผม??? แม่งอยู่ยากขึ้นแล้วไอเดียร์เอ้ย...
.
.
.

"หนู...กิ๊บติดผมไหมจ๊ะ? กระจกกับแป้งก็มีนะ"

กำลังคิดพล็อตภูมิหลังครอบครัวไอ้จีอย่างบรรเจิดอยู่ๆเสียงแม่ค้าขายของก็ร้องทัก ผมหันซ้ายหันขวามองหาก็ไม่เห็นใครนะ นอกจากผมกับไอ้จี ไอ้จีหน้าคม ส่วนผมก็หล่อซ้า....เลยได้แต่มองแม่ค้างงๆว่าแม่ค้าเรียกใคร

"จี...แฟนหรอนั่น ตาถึงนะเรา...ไม่ซื้อกิ๊บติดผมให้แม่หนูเขาหน่อยหรอ? "

ป้าแกยื่นกิ๊บอันเล็กๆน่ารักให้ไอ้จี แล้วส่งสายตายิ้มๆมาให้ผม....

"...."

เล่นเอาพูดอะไรไม่ออก ผมหาทางเลี่ยงสถานการณ์ มองไปเรื่อยจนเห็นป้ายร้านขายแว่นตายี่ห้อดัง เลยชิ่งบอกไอ้จีมันว่าจะไปซื้อคอนแทคเลนส์ แล้วทิ้งมันวิ่งข้ามถนนไปเลย

มาถึงร้าน ผมก็บอกความต้องการกับพนักงานชุดขาวฟ้าน่ารักที่มายืนล้อม หยิบเงินจ่ายตังค์พร้อมรับกล่องเลนส์กับน้ำยามาก็ขอเขาใส่เลยแล้วกัน เพราะตอนนี้ผมมองอะไรชัดๆได้แค่ไม่เกินช่วงแขน มองไกลๆได้ก็จริงแต่มันมัวๆเบลอๆ พาจะปวดหัวตอนเพ่งมอง ...

ขอเขาเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างมือ ใส่คอนแทคเลนส์ ...มองหน้าตัวเองที่สะท้อนชัดๆบนกระจก....





เล่นเอาผมผวา....ใคร??? อยู่ในกระจก????!!!!!










ผิวพรรณแบบนี้ผู้หญิงชัดๆ ผู้หญิงที่หน้าเหมือนผม ?????!!!!



ไรหนวดที่น่าจะมีเพราะผมจำได้นะว่าไม่ได้โกนหนวดนับตั้งแต่อยู่ที่บ้านไอ้ฝิ่น ดันไม่มี..ไหนจะหน้าหล่อๆของผมที่ตอนนี้ไม่ได้คมเข้มเหมือนผู้ชายเพราะผิวมันเปล่งปลั่งไปจากเดิม เหมือนคนเพิ่งทำทรีทเม้นท์แล้วสปาหน้าด้วยผงทอง พร้อมขัดอัญมณี พอกครีมโคลน ผสมวิตามิน ฯลฯ ที่ถ้าผมทำจริงๆคงเปลืองงบประมาณไปเยอะ ...
.
.
.
..ปลายนิ้วผมไล้ตาม โครงหน้าหวาน ตาสีฟ้าเพราะใส่คอนแทคเลนส์สี อันนี้พอเข้าใจ เพราะผมไม่ใส่คอนแทคเลนส์ใสเนื่องด้วยเวลาใส่มองไม่ค่อยเห็น  ผิวเนียนนุ่มมือ แก้มสีแดงระเรื่อ รับกับจมูกเชิดและริมฝีปาก สีชมพูจางๆ ....บ้าไปแล้วเหี้ยเดียร์...มันต้องมีอะไรผิดไปแน่ๆ หรือว่าอยู่บ้านสวนของไอ้จี อากาศดี ผิวพรรณผมเลยเปล่งปลั่ง ???????
.
.
.
 
บ้า!!! คนนะไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่จะลอกเปลี่ยนผิวตัวเองออกมาได้ ......
.
.
.
...



"...."

ผมเงียบไป...นิ่งไปก่อนจะเลิกถลกเสื้อขึ้น....
.
.
.
ที่สีข้าง ที่ เอว ที่หน้าอก ที่แผ่นหลัง  ที่ไหล่ ......
.
.
.
.




.....ว่างเปล่า.......








ไม่มีรอยสักที่พี่รามเคยสักให้ .............





ออกมาจากร้าน ผมเจอไอ้จีที่หน้าร้าน ดึงมือมันเดินหาตู้โทรศัพท์ เบอร์แรกที่ผมคิดถึงไม่ใช่เบอร์เอล เรื่อง เอล หายไปจากสมองผมแล้ว เรื่องไอ้ฝิ่นล้วนๆที่มีอยู่เต็มสมอง

ฝิ่น มึงช่วยยืนยันกับกูที ว่ากูมีรอยสัก !!!!




"....กูไม่เคยเห็นรอยสักมึงนะ...ฝันไปรึเปล่า?..."

" ไอ้สัด!! มีดิ ก็กูยังเคยโชว์ให้มึงดูเลย รอยสักรูปตะขาบที่พี่รามสักให้...ตอนนี้มันไม่มี มันหายไปแล้ว !!!! "

.
.
.
.

"ถ้ามึงมีรอยสักจริง...มันก็ต้องยังอยู่ ...แต่ถ้ามึงไม่เห็น ก็แสดงว่ามันไม่ได้มีตั้งแต่แรกแล้ว...."

".....เหี้ยฝิ่น......."

""เชื่อกู...อย่าพยายามคิดเรื่องไร้สาระ ที่มึงหาคำตอบไม่ได้ ...กูบอกว่ามึงไม่มีรอยสัก...มันก็ต้องไม่มี..."

.
.
.
.

[hewlett]

อ่ะ ฝิ่นคืออาชาหรือเนี่ย ไม่อยากเชื่อ งั้นรอบตัวไอเดียร์มีคนปกติกับเขาหรือเปล่าเนี่ย

[iforgive]

อะรายฟระ  สรุปคือเดียร์ลอกคราบแล้ว  ว่างั้น  รอยสักก็เลยหายไป
ตอนนี้เดียร์ก็เลยเป็นสัตว์ประหลาดเต็มตัวไปแล้ว  ขอโทษที  คือไม่รู้ว่าเป็นอะไร
ระหว่างตะบองพลำ กับอะไรนะ  นาค ครุฑ หรืออะไรซักอย่าง
แล้วไอ้คนที่เหมือนเอลแล้วจะมาทำอะไรเดียร์น่ะ  มันเป็นใครฟระ
แล้วจะทำแบบนั้นทำไม  ตกลงใครมาดีกับเดียร์บ้างน่ะ  พี่ราม เอล หรือใคร
แล้วฝิ่นดูมีบทบาท  มีความสำคัญ  และรู้อะไร ๆ ๆ ๆ เกี่ยวกับเดียร์มากเลยนะ
เพราะอะไรล่ะ  หวังว่าหลังจากเรื่องนี้จบจะมีคนมาสรุปเนื้อเรื่องให้เรานะ
มันงงอ่ะ  เวลาอ่านมันติดการอ่านแบบ skimming น่ะ
เวลามันน้อยยยยยย  แต่อยากอ่าน  ไม่ว่ากันนะ

[Zitraphat]

ว่าด้วยเรื่อง 'ศุภะ' นอกจาก 'หนอนร้อยศพ' จะเป็นหนอนน้อยดึบๆจริงๆตามชื่อของมันแล้ว ยังมี 'ศุภะ' อีกประเภทที่อัพเกรดกว่านั้นหน่อย .. คือศุภะ แบบ ''ปีก' เหมือนจากหนอนกลายเป็นผีเสื้อ ข้อดีของศุภะแบบนี้คือ ทำลายหลักฐานได้เนียนกว่า เพราะถ้าเป็นพวกหนอน จะ กิน และ กิน ตามอย่างที่รู้ แต่ศุภะประเภทปีก จะเลือกกิน เฉพาะ ของที่ตาย อย่างเศษเนื้อและกระดูกรวมถึงคราบเลือดที่ฝังตามเส้นใยหรือพื้นผิว ดังนั้นจึงเหมาะกับการใช้ซักผ้าเป็นอย่างมาก ที่สำคัญ เมื่อกินเสร็จแล้ว สามารถใช้ ตลับ ดูดไข่ที่เกิดกลับสภาพได้โดยไม่ต้องตามเก็บเหมือนพวกประเภทหนอนอีกด้วย....

**ปลากลม....เสียใจสำหรับคนที่อยากได้ ศุภะประเภทนี้สงวนไว้ให้พวกชั้นสูงเท่านั้น ....เพราะขนาด คุณหมอกับเจ้ภัทร ยังไม่มีโอกาสได้จับเลย เหอเหอเหอ

[fuku]

กินไปลอกคราบไป


กรรมแล้วไง
ป่านนี้เอลอาละวาดไปถึงไหนล่ะเนี่ย

[why yyy]

แหม่ ลอกคราบซะสวยเลยนะ  อยากให้โฟร์ทเห็นเนอะ

[BExBOY]

อัยยะ โหดได้ใจแม่เล้าจริงๆ

ฝิ่น...คนนี้ไม่ธรรมดา ก๊ากกกกก 
ชอบๆๆ สนุกมากค่ะ

[$VAN$]

ตอนแรกนึกว่าคุณรามจะมาซะอีก แง้วๆๆ
ฝิ่นที่แท้ก็คืออาชา! โอ๊วววว~!
แล้วตัวที่กลายเป็นตรินทร์นี่คนละอาชาหรอ???
มีศุภะรุ่นผีเสื้อสวยงาม ไม่ทำลายพื้นผิวได้อีก โอ๊วววว~! so fantastic!

++

[takara]

อัยย๊ะ ไอเดียร์ลอกคราบแล้วอะ

[nunnan]

เอลต้องตะลึงแน่่

[Zitraphat]

ตอนแรกนึกว่าคุณรามจะมาซะอีก แง้วๆๆ ฝิ่นที่แท้ก็คืออาชา! โอ๊วววว~! แล้วตัวที่กลายเป็นตรินทร์นี่คนละอาชาหรอ???

V
V
V

คนละตัวกันเน้อ  อาชา อย่างฝิ่นเป็นอารักษ์ที่เจ้าของ[ภัทระ]สร้างขึ้นมาและจะตกตายก็ต่อเมื่อเจ้าของตาย ส่วน ตรินทร์กับโฆ เป็น อารักษ์อีกประเภทที่ถูกสลักสร้างขึ้นมาเฝ้าสถาน อันนั้นไม่มีวันตาย แต่จะหลับใหลหาก พันธศิลานิลปิดลงเพราะนายแห่งพันธศิลา สิ้นและจะตื่นอีกครั้งเมื่อมีนายตนใหม่ ของพันธศิลานิล 



** ปลากลม ตอนที่ 56 ลบออกไปก่อน กลัวทำใจกันไม่ได้ ... เดี๋ยวค่อยมาลง ใครอ่านแล้วก็ทำใจกันไปเช็ดเลือดกันไป ...ใครเชียร์ให้ไอ้เดียร์ฟาดจี ก็ยินดีด้วย ...จะเอามาลงดีหรือจะลบออกไปดีนะ คิดไม่ตก 


แต่ก็นั่นละ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด...

[netthip]

ห๊ะ เดียฟาดจี ม่ายยยยยย

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 56



...
.

มอ'ไซ ค์ คันใหญ่ดับเครื่องแล้วจอดข้างถนน โทรศัพท์เครื่องเล็กที่ ไอเดียร์เคยใช้โทรหาคุณราม ถูกถอดซิมออกแล้วหักทิ้ง ตัวเครื่องแยกออกจากแบตเตอรี่ ที่ถูกเขวี้ยงไปอีกทาง...ส่วนตัวเครื่องถูกปาไปบนถนนใหญ่
.
.
.
บุหรี่ถูกจุดขึ้นมาสูดควันขาว ...ฝิ่นสูดหายใจยาวเข้าปอดแล้วค่อยๆพ่นควันกลิ่นฉุนออกมา...
.
.
.

ในสมองกำลังประมวลผล...

...อีกครั้งที่ ไอเดียร์ลอกคราบ...

ตรา... ที่ถูกตีประทับไว้ด้วยฝีเข็มคุณรามหายไปแล้ว ....ฉะนั้นการให้ไอเดียร์กลับไปหาคุณราม ก็หมายถึงการฟ้องเลยว่า มีอะไรเกิดขึ้น....แย่พอๆกับการปล่อยให้ไอเดียร์อยู่กับ อเล็กซ์ ไอ้งูบ้านั้นจมูกดีจะตาย...กลิ่นสาบเลือดคาวที่ติดตัวไอเดียร์ ต้องปล่อยไว้สักพักถึงจะจาง...จะให้ไปกับโฟร์ท ยิ่งแล้วใหญ่...โฟร์ท คุ้มครองไอเดียร์จาก อีวานไม่ได้แน่ ...ดีไม่ดี โฟร์ทเองจะพลอยติดร่างแหไปด้วย และถ้าเกิดอะไรขึ้นกับโฟร์ท ...พลำ เองคงอาละวาดหนัก....
...
.

...เรื่องในสมองมีให้คิดแก้เต็มไปหมด ...การวางหมากที่แลกด้วยชีวิต ....

.
.
.

ไม่ว่ายังไงก็จะให้ไอเดียร์ตายไม่ได้ ....ชีวิต มันผูกกันไว้เหมือนคำสาป...ถึงเราไม่ได้เกิดมาพร้อมกัน ...

.
.
.

แต่เรา ....ถูกขีดให้ตายพร้อมกัน.....



...ขี้บุหรี่ถูกทิ้งลงพื้นแล้วขยี้ด้วยปลายเท้า ....

เหยื่อตัวใหญ่ที่ ชื่อจี ถูกดึงมาเกี่ยว ....เหยื่อ ....ที่สมควรจะเป็นเหยื่อ...

.
.
.

จี มีทุกสิ่งที่เหยื่อที่ดีควรจะเป็น ...

.
.
.

ตอนนี้ ไอเดียร์เห็นเหยื่อแล้ว ที่เหลือก็เพียงแค่รอเวลาให้ ไอเดียร์ฮุบเหยื่อ...

...
............กลืน จี เข้าไปซะ...แล้วลืมเรื่อง คุณราม หรืออเล็กซ์ ออกไปจากสมอง.....

นั่น..คือวิธีที่ดีที่สุด.

.
.
.

ที่ฝิ่นคิดได้....









***




.
.
.
.
.
เวลาเราอยู่ใกล้ใครสักคนมันก็ต้องมีหวั่นไหวไปบ้าง ....
.
.
.
...ยิ่งไอ้พวกหัวใจเป็นไม้เลื้อยอย่างผมด้วยแล้ว ....
.
.
.

ยิ่งไม่ต้องเดา...






"นะขอพี่เถอะนะ....พี่จะดูแลอย่างดีเลย...."

ผมกำลังคุกเข่ากอดขาอ้อนวอนไอ้จีมันอยู่ ...ยิ่งมาอยู่กันสองต่อสองแบบนี้ อารมณ์แบบที่คนอื่นไม่เคยเห็นมันยิ่งมีมาก ...มากขนาดผมยอมติดกิ๊บรูปผีเสื้อที่มันเหมาป้าแม่ค้าแผงลอยมาให้กันเลยที เดียว

"ขอพี่นะจี..."

"เดี๋ยวพอเบื่อพี่ก็ทิ้ง ..."












"ทิ้งเหี้ยอะไร หมาทั้งตัวนะ....แถมไอ้แกงส้มมันก็ชอบพี่อยู่ ....ขอเถอะนะ ...หมาที่เป็นผ้าขี้ริ้วเช็ดเท้าอย่างนี้ แกเอาไว้เดี๋ยวมันก็อดตาย พี่ขอไปเลี้ยงเถอะนะ....นะ...นะไอ้จีนะ..."

.
.
.

อ้อนมันเกือบ ครึ่งชั่วโมงสุดท้ายไอ้จีมันก็ยอมยกไอ้แกงส้มให้ผม ไอ้แกงส้มเป็นหมาของไอ้จีที่ผมอาบน้ำและเอาไปนอนกอดตั้งแต่คืนแรกที่มาบ้าน ไอ้จี ...ปกติผมกอดแต่งูยักษ์ พอมาเจอสัมผัสแบบฟ่องๆฟูๆ แบบนี้เลย อยากเลี้ยงไว้เองบ้าง ปกติผมก็ชอบหมานะ อยากเลี้ยงแต่ไม่ค่อยมีเวลา เลยว่าจะๆอยู่หลายทีแต่ก็ไม่ได้เลี้ยงสักที....

"แล้วจะปล่อยผมได้หรือยัง?"

ไอ้จีมันมีบ่นแถมยังกล้าผลักผมออกอีก โห่ ....พอรู้ว่าผมไม่ได้โหดอย่างที่มันคิดแม่ง ....มาตรฐานที่สองก็ปรากฏทันที ...ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้กับไอ้จีมันเลยมีหลายอย่างที่ผมเพิ่งรู้...ไอ้จีมัน เป็นลูกคนเดียว พ่อกับแม่หย่ากันตั้งแต่เล็กแล้วต่างแยกย้ายไปมีครอบครัว  ไอ้จีเลยไม่มีใครนอกจากป้าที่รับมันมาเลี้ยง บ้านสวนนี้ก็เป็นของป้ามัน...แล้วก็เข้าสูตรเรื่องเศร้า...ป้ามันเพิ่งตายไป เมื่อสองปีก่อน ทิ้งสวนผลไม้กับไอ้แกงส้มไว้ให้มัน....ผมสังเกตดูเวลามันทำนู้นทำนี้ มันก็จะเล่าเรื่องของป้ามันให้ผมฟังเสมอ....เหมือนนั่นเป็นสิ่งเดียวที่มัน มี...

.
.
.

เพราะอย่างนี้หรือเปล่า...เวลาเห็นใครเขามีอะไรๆ มันถึงได้อยากมีเหมือนคนอื่นเขาบ้าง...

.
.
.

"มองหน้าผมทำไม? คิดจะมีปัญหากับเจ้าของบ้านหรอพี่? "

น้ำเสียงกวนส้น...โพล่งออกมา ดึงสติผมอย่างที่ผมเคยบอกไอ้เหี้ยหน้าตาดี ต่างกับปากและนิสัย ที่ 'หมา' ได้อย่างคงเส้นคงวา...น่าจะจับขังกรงเดียวกับไอ้ริน คงสนุกพิลึก!!





***






"เร็วๆดิพี่ เดี๋ยวฝนตก"

ไอ้จีเร่งผมครับ ตอนนี้เราสองคนกับแกงส้มหนึ่งตัวกำลังตะลุยสวนผลไม้ ร้อยแปดไร่ของไอ้จีมันอยู่ ไอ้จีบอกว่าจะพาไปดูมะม่วงป่า...มันว่าหอม...จากจะไปดูมะม่วงป่าเดินไปเดิน มาดันไปไกลกว่านั้น ...ผมถือตะกร้ามาด้วย เจออะไรก็เก็บใส่ตะกร้าหมด ทั้งมะม่วงป่าหอมๆ ที่เอื้อมมือถึง ทั้งเห็ดโคนดอกโตๆ สิบกว่าดอก ทั้งมะกอกบกลูกใหญ่ ....ถ้าไม่เกรงใจว่าจะตัดกล้วยเหลืองๆลงมาสักเครือ แล้วให้ไอ้จีมันแบก...

.
.
.

ไม่รู้ว่าช่วงนี้ผมเป็นอะไร ร่างกายเหมือนจะไม่ค่อยมีแรง....

.
.
.

...เดินเพลินครับ รู้ตัวอีกทีฝนก็ตั้งเค้ามามืดตึบ เร่งฝีเท้าวิ่งได้ไม่ถึงไหนฝนก็ตกลงมาเม็ดใหญ่ ไอ้แกงส้มวิ่งลับหายไปทางตัวบ้าน เหลือแค่ผมกับไอ้จีที่ยืนนิ่งใต้ต้นขี้เหล็ก จีมันหันมาแยกเขี้ยวใส่ผมที่พามันมาเปียก ขี้เหล็กต้นพอเหมาะพอบังฝนเม็ดใหญ่ได้บ้าง แต่ดันบังลมฝนไม่ได้ ไอ้จีกับผมเปียกจนชื้นกับละอองฝนที่สาดเข้ามา ลมเย็นๆพัดจนไอ้จีปากซีดตัวสั่น ....แต่ผมดันชอบ...ผมชอบอากาศชื้นๆเย็นๆแบบนี้ ...ไม่ได้สนใจไอ้จีเลย..ผมได้แต่สูดหายใจยาวรับกลิ่นฝนเข้าไปให้เต็ม ปอด...หันไปดูไอ้จีมันสั่นจนปากซีด...

.
.
.

แววตาหวาดๆที่มองมาทางผม...ทำเอาผมเหยียดยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ...

.
.
.

เสียงฟ้าผ่า...ดังเป็นระยะ กลิ่นไอดินฟุ้งออกมาทั่วบริเวณยามเม็ดฝนตกกระทบผิวดิน....

...
..
.

ผมไม่ได้สนใจอะไรกับบรรยากาศรอบข้างมากนัก เพราะมัวแต่สนใจ ไอ้จี ....กลิ่นหอม...เหมือนจะฟุ้งออกมาจากตัวไอ้จี ...



ไม่ได้ร้องขอหรือแสดงอะไรให้มันรู้...

...ใต้ต้นไม้ใบหนา ...




ผมยื่นหน้าเข้าไปหามันแล้วค่อยๆละเลียดชิมริมฝีปากเย็น....

.
.
.

จูบ.....

.
.
.
.

ที่ไอ้จีไม่ได้ขัดขืน ...จูบไม่ได้หวานละมุน เพราะผมมันเขี้ยวกัดปากมันจนห้อเลือด มันซี้ดปากแล้วถอยตัวหนี แต่ผมดึงมันไว้แล้วล็อกตัวพลิกจับให้มันหันหลังให้ เสื้อยืดตัวใหญ่ของมันถูกผมจับถอด ปลายนิ้วผมไล้ลูบเม็ดอกสีเข้มของมันแล้วบีบบี้ ...ปลายจมูกซุกสูดกลิ่นหอมที่ลอยคลุ้งออกมาจากตัวมัน ..กลิ่นที่ทำให้ผมแทบจะฝังจมูกลงไปกับแผ่นหลังไอ้จี...มันเหมือนจะร้อง โวยวาย แต่ก็กัดปากปิดเสียงตัวเองแน่น ...จะมีสะดุ้งบ้างก็ตอนที่ผมขืนดึงกางเกงมันลงมาที่หัวเข่า....
 
ผมกดตัวมันแนบลงไปกับต้นไม้ ....ก่อนจะจับแกนกายของผมเองถูไถไปกับร่องร้อน ไอ้จีเหมือนจะขืนตัวหนีเมื่อมันรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร แต่ก็แค่นั้น ...ผมจับ แท่งเนื้อยัดใส่ ช่องคับของมันทั้งอย่างนั้น ไม่มีเล้าโลม ไม่มีผ่อนปรน หรือ ปลอบประโลม ....

.
.
.

ไอ้จีหวีดร้อง เมื่อการใส่ของๆผมเข้าไปยากพอๆกับการขยับตัว ...

.
.
.

สายฝนที่ตกลงมายิ่งทำให้รู้ถึงความแตกต่างของอุณหภูมิว่าส่วนที่เชื่อมติดกัน ของผมกับไอ้จี ร้อนแค่ไหน... ผมซี้ดปากทุกครั้งที่ขยับ พอๆกับที่ไอ้จี ตอดแน่นทุกครั้งที่รู้ว่าแกนของผมดิ้นอยู่ในตัวมัน ...ผมไล้ชิมน้ำฝนที่ตกลงบนผิวมัน ไล้จูบและดูดเลีย กลิ่นเหงื่อหอมๆ ขณะที่ค่อยๆขยับส่วนล่างของลำตัวไปด้วย จนเหมือนมันจะเข้าไปได้สุด ผมถึงดึงตัวไอ้จีออกมาแล้ว ดันให้มันก้มหน้าลงไปกับพื้นดิน อีกครั้งที่ความกำหนัดมันบดบังทุกสิ่ง ผมค่อยๆขยับและเพิ่มแรงกระแทกใส่ตัวจี เสียงร้องครางของจี มันกระชากอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก ...ไม่รู้สิ ผมว่าจีมันชอบแบบเถื่อนๆแบบนี้นะ ล่อ กัน กลางสวนแบบสดๆ กับอารมณ์ที่ผมเองยังเดาทางตัวเองไม่ค่อยจะถูก รู้แค่ผมอยากกดมันแบบไม่มีเหตุผล รู้แค่ ผมอยากได้ยินเสียงมันครางชื่อผม รู้แค่ จี...มันเป็นของผม....

ผมกดฝังแกนเนื้อของตัวเอง ลงไปแล้วดึงออก กระชั้นถี่จนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันแทรกมากับเสียงฝน ตัวไอ้จีทั้งอุ่น ทั้งหอม ผมกระแทกรัวเข้าไปในตัวมันอีกสามสี่ครั้ง แล้วถึงได้ชักด้ามของผมเองออกมา เลือดสีสดไหลอาบหน้าขาไอ้จี จนมันเหมือนจะร้องไห้ ...ผมสงสารมันนะ แต่มันก็ยังไม่พอให้ผมหยุด....ต่อมสงสารผมปิดตายไปแล้วตอนนี้ ...มันมีแค่ต่อมไร้ท่อที่สั่งให้ผมตักตวงความสุขจากร่างไอ้จีให้ได้มากที่ สุด...

"...จะร้องดังๆก็ได้นะ ....แต่ยังไงพี่ก็ยังไม่ปล่อยจีหรอก..."

...ผมกระซิบบอกกับซอกคอไอ้จี...

ไรผมจีมันลู่ไปกับลำคอชื้นที่เปียกเหงื่อกับละอองน้ำฝน ...กลิ่นตัวไอ้จีโคตรหอม ผมดึงตัวมันขึ้นมา พักไว้กับแผ่นอก แล้วปิดปากมันด้วยจูบ ตะกละตะกราม และกระสันอยาก มือผมลูบผิวสากๆของมันหนักๆ แล้วเคลื่อนมาจับแกนกายของมันที่เริ่มฝ่อเล็กเพราะโดนผมใส่ไปไม่ยั้งเมื่อครู่ นี้ เคลื่อนมือมาลูบและชักให้มันแรงๆจนแกนมันพองร้อนสู้มือ ...

..จนพอใจ...อีกมือที่เหลือของผมถึงได้ย้ายไปจับขามันยกพาดขึ้นเอวผม จียกขาเกี่ยวเอวผมแน่นตอนผมค่อยๆดันลูกชายมุดหัวเข้าไปในตัวมันอีกครั้ง ...สะโพกผมกดกระแทกหนักๆสองสามครั้งลูกชายผมก็มุดเข้าไปได้หมดทั้งตัว เราร่อนสะโพกเล่นกันในท่ายืนอยู่อย่างนั้นจนผมเครื่องติดอีกรอบ เสียงเจาะแจะของน้ำเมือกสีขุ่นทะลักออกมาจากตัวจีทุกครั้งที่ผมกระแทกแรงอัด เข้าไป น้ำเมือกขุ่นไหลเลอะช่วงท้องผมแล้วค่อยๆไหลลงไปสมทบกับน้ำของผมที่กำลัง ทะลักทลายอยู่ในตัวจี ...

"...พี่เดียร์...พอ..พอ..แล้วผมแสบ..."

"...ถ้าพอแล้วก็หยุดตอดลูกชายพี่สิครับ....หืมส์...จีเด็กดีนะ...อย่าดื้อดิ...อีกนิดเดียว...อะ..อีกนิดนะ.."

"พี่เดียร์!!"

มาถึงตอนนี้ไอ้จีมันจะพูดอะไรก็ช่างมันแล้ว ผมกระหน่ำแทงสะโพกสวนมันจนมันหวีดร้อง ...กลางสวนอย่างนี้คงไม่มีถ้ำมองหรอกนะ ...แต่ก็นั้นล่ะ ถึงมี...มาถึงขั้นนี้ผมก็ไม่หยุดหรอก...

เสียงจี ครางเรียกชื่อผมกระชั้นพอๆกับผมที่โหมแรงกระทุ้งใส่มันจนตัวมันสั่น ไอ้จีตัวใหญ่กว่าผมเยอะอยู่ พอลองเล่นกันแบบนี้แล้วมันเลยดูแปลกๆแต่ก็ปลุกอารมณ์ได้ดีเหลือ เชื่อ...ยอดอกมันชูแข็งเป็นไต แผงอกเปียกไปกับเหงื่อชื้น ... น่าลงลิ้นชะมัด

...ผมค่อยๆก้มลงไปงับเลียยอดอกสีเข้ม แล้วดูดดุน งับขบกับฟันคมจนได้ยินเสียงน้ำลายตัวเอง กับเสียงซี้ดปากของจี จีคงเสียวมั้ง เลยสวนสะโพกให้ผมแถมยังแอ่นตัวให้ผมได้ดูดหัวนมมันถนัดกว่าเก่า ...เล่นกันท่ายืนจนแทบหมดแรง แต่ก็สนุกจนหยุดไม่ได้...

"พี่เดียร์ แรงๆ ...."

คราวนี้กลับเป็นจี ที่กดหัวผมลงไปหาหัวนมมันอีกข้าง ผมสวนสะโพกกดเอวลงไปถี่ๆ แรงๆแล้วย้ายปากกับลิ้นไปเล่นยอดอกอีกข้างที่เหมือนจะเละตามแรงบีบของนิ้วผม ดูดและกัดจนมันแข็งชูสู้ลิ้น... ตวัดปลายลิ้นเลียชิมสร้างทั้งคราบน้ำลาย และรอยร่วมรัก ... สำหรับไอ้จีเท่าไหร่ก็เหมือนไม่พอ...มันน่ากินไปทั้งตัว ....แถมรับผมได้โดยไม่บ่นเลยซักคำ...

.
.
.

" พี่เดียร์....พี่เดียร์...ผมจะไปแล้ว!!! "

จีกระซิบข้างหูผมแล้วละเลงลิ้นมันสอดเลียเล่นกับใบหูผม...

ไม่ได้มีคำตอบอะไรให้ ผมได้แต่โถมแรงขย่มสวนเอวสอดแท่งเอ็นของผมเข้าออกช่องทางร้อนที่ตอนนี้เหมือนจะหลวมลื่นไปด้วยน้ำคาว อารมณ์กำหนัดพุ่งขึ้นสูงสุดแล้วทลายออกมาตอนผมกระแทกสวนลึกเข้าไปในตัวจี...

.
.
.

ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ผมปล่อยในใส่มันแบบสดๆกลางสวน....

.
.

สนุกกับร่างกายมันจนแทบบ้า....

.
.
.





...แล้วมาคิดได้อีกทีตอนมองหน้ามันที่มีแต่คราบน้ำตากับน้ำกามสีขุ่นของผม....

.
.
.

เนื้อตัวมันที่เต็มไปด้วยรอยฟันกับรอยดูด....

.
.
.
.
.


ตอนล่อไม่คิด.....ตอนเสร็จกิจแล้ว ถึงได้รู้ตัว






'นี้มึงทำเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อะไรลงไป ไอ้ไอเดียร์!!!!'

[nunnan]

เอล มาจัดการไอเดียร์เดี่ยวนี่เลยยยย
หายไปไหน

[RainyMooD]

นั่นไง ว่าแล้วเชียวววววววว คุณเพื่อนฝิ่น
หยึยยย  ไอ้เราก็นึกว่าศุภะ จะออกแนวเป็นหนอนไต่กระดึ๊บๆๆอย่างเดียว
ที่ไหนได้มีแบ่งชนชั้นด้วยเว้ยเฮ้ย แต่ก็อย่างว่าแหละ ต้องสมกับเชื้อเจ้ากันนิส
.
.
แล้วนี่...
"...อีกครั้งที่ ไอเดียร์ลอกคราบ..."
หมายความว่ายังไงอ่ะ เคยลอกไปแล้วหรอ
แล้วไอ้คุณอาชาฝิ่น ทำไมจะต้องไปส่งเสริมให้เดียร์มันลืมสองคนนั้นด้วยล่ะ
รู้ว่าลอกคราบแล้วไง จะไม่รัก? ความสัมพันธ์เปลี่ยน?...
แต่เจ้าชีวิตคุณเขาเล่นโทรไปคำรามใส่ซะขนาดนั้น คงไม่ต้องรอให้เห็นว่ารอยสักหายแล้วล่ะมั้ง
เฮ้อออ ส่วนไอ้ตอนล่างๆอ่ะ บอกไม่ถูกว่าจะรู้สึกยัีงไงดี
สงสัยช่วงก่อนหน้านี้เดียร์มันมีแต่โดนเสียบ  เลยเก็บกด!!!

 




-55-
ยิ้มให้กับอากาศที่หอมอวนไปกับกลิ่นคาวหวาน>>>อวล
แววตาสีแดงกล่ำจดจ้องมา>>>ก่ำ
มีแค่ความเงียบกับเกมส์จ้องตา>>>เกม
หลบไปอยู่บ้านไอ้จี ที่ไม่มีใครค่อยสนใจ>>>คอย
ฝิ่นมันเลยยื่นข้อเสนอให้ผมเป็นคนเซ็นต์ผ่านงาน>>>เซ็น
ก้าวขึ้นซ้อนรถมอ'ไซต์ของมัน>>>ไซค์
แม่งว่าแล้วทำเป้ที่สะพายมามันหนักโคตร>>>ทำไม?
หนู...กิ๊พติดผมไหมจ๊ะ?>>>กิ๊บ
ตาถึงนะเรา...ไม่ซื้อกิ๊พติดผม 
ป้าแกยื่นกิ๊พอันเล็กๆน่ารักให้ไอ้จี
หยิบเงินจ่ายตั้งค์พร้อมรับกล่องเลนส์>>>ตังค์
ไหนจะหน้วหล่อๆของผม>>>หน้า
เหมือนคนเพิ่งทำทรีเม้นท์แล้วสปาหน้า>>>ทรีทเม้นท์
ที่ถ้าผมทำจริงๆคงเปลื้องงบประมาณไปเยอะ>>>เปลือง
ถ้ามึงมีร้อยสักจริง...มันก็ต้องยังอยู่>>>รอย

-56-
ตัวเครื่องแยกออกจากแบตเตอร์รี่ >>>แบตเตอรี่
กลิ่นสาปเลือดคาวที่ติดตัวไอเดียร์>>>สาบ
แต่เรา ....จะตายพร้อม>>>พร้อมกัน??
อารมณ์แบบที่คนอื่นไม่คยเห็นมันยิ่งมีมาก>>>เคย
มากขนาดผมยอมติดกิ๊พรูปผีเสื้อ>>>กิ๊บ
ไอ้จีมันมีบ่นแถมยังกล้าพลักผมออกอีก>>>ผลัก
มาตราฐานที่สองก็ปรากฎทันที>>>มาตรฐาน   ปรากฏ 
"เร็วๆดีพี่ เดี่ยวฝนตก">>>ดิ   เดี๋ยว
เจออะไรก็เก็บใส่ตระกร้าหมด>>>ตะกร้า
ผมกระแทกรั่วเข้าไปในตัวมันอีกสามสี่ครั้ง>>>รัว
สมทบกับน้ำของผมที่กำลัง ทะลักทะลายอยู่ในตัวจี>>>ทลาย
ยอดอกสีเข้ม แล้วดูดดุ้น >>>ดุน
คราวนี้กับเป็นจี ที่กดหัวผม>>>กลับ
ตวัดปลายลิ้นลียชิม>>>เลีย
อารมณ์กำหนัดพุ่งขึ้นสูงสุดแล้วทะลายออกมา>>>ทลาย
 

[sunshadow]

      ไม่ได้เข้ามาแค่วันเดียวมาหลายตอนเลยนะนี่
      คุณเพื่อนฝิ่นเป็นอารักษ์นี่เอง ไม่น่าล่ะถึงดูรู้ลึกรู้จริงในบางเวลา
      ช่างเป็นอารักษ์ที่มีประสิทธิภาพมาก มีการวางแผนเปรียบเทียบผลได้ผลเสีย คอยสับรางให้เจ้านาย
      มีการป้อนเหยื่อถึงที่ จัดการได้เนี๊ยบ แถมเนียนได้อีก ที่สำคัญท่านมีปีก บินด้ายยยยย
      แต่มีเจ้านายมึนๆอย่างนี้เหนื่อยไหมเนี่ย จะปล่อยตายก็ไม่ได้
      หรือว่าที่ไอเดียร์มึนๆอย่างนี้เพราะท่านอารักษ์ฝึกมาเชื่องดีแล้ว
      ส่วนพวกหนอนร้อยศพนี่น่ารักกว่าชื่อเยอะเลยอ่า นึกว่าจะออกมาแบบกระดึ๊บๆซะอีก
      หรือว่าได้กินบ่อยเลยมีการอัพเกรดจนบินได้เหมือนเจ้าของ
      แต่เล่นเอาไอเดียร์มากบดานอย่างนี้ อีกสองคนไม่ตามหากันแย่เหรอ
      โดยเฉพาะคุณราม มีการโทรไปประกาศศักดาไปแล้วนี่

[takara]

โหย ใช้จีเป็นเหยื่อเลยหราฝิ่น

[why yyy]

อ่ะ เอ่อ!!

[Kanokwan]

อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เดียร์!!!!!!!!!!!!!!!
ทำไมทำแบบเน้!!!!!!!!!!!!!!!
เอลมาเก็บเดียร์ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ด่วนๆ เลย!!!!!!!!!!!

[$VAN$]

ok, get
ขอบคุณที่ตอบ ว่าแต่เรื่องนั้นเมื่อไหร่อัพจ๊ะ (ไม่ได้ทวง แต่คิดถึง)

เม้นตอนนี้
ฝิ่นสังเวยจีให้เดียร์ซะแล้ว
เดียร์ลอกคราบซะเคะ แต่ดันเป็นเมะดิบเถื่อน
จีก็..นึกว่าจะร้องไห้แงๆไม่เอาด้วย
ดันมาโซ ชอบแรงๆซะงั้น วุ้ย!!!
(รู้สึกว่าเอ็นซีละเอียดเจาะลึกกว่าคู่หลักอีกป่ะเนี่ย )

[sunshadow]

V
V
V

คนละตัวกันเน้อ  อาชา อย่างฝิ่นเป็นอารักษ์ที่เจ้าของ[ภัทระ]สร้างขึ้นมาและจะตกตายก็ต่อเมื่อเจ้าของตาย ส่วน ตรินทร์กับโฆ เป็น อารักษ์อีกประเภทที่ถูกสลักสร้างขึ้นมาเฝ้าสถาน อันนั้นไม่มีวันตาย แต่จะหลับใหลหาก พันธศิลานิลปิดลงเพราะนายแห่งพันธศิลา สิ้นและจะตื่นอีกครั้งเมื่อมีนายตนใหม่ ของพันธศิลานิล 

     อ่า. . . เอ๊ะ!! มาอ่านเม้นแล้วมึนๆว่าตูพลาดอะไรไปตอนไหนเนี่ย
     ทำไมข้าพเจ้าจำมิได้ว่าตรินทร์กับโฆเป็นอารักษ์ด้วยหว่า

[Zitraphat]

อ่า. . . เอ๊ะ!! มาอ่านเม้นแล้วมึนๆว่าตูพลาดอะไรไปตอนไหนเนี่ย ทำไมข้าพเจ้าจำมิได้ว่าตรินทร์กับโฆเป็นอารักษ์ด้วยหว่า 

พลาดไปเยอะเลยล่ะซันชา

V
V
V

>[Soul-Mate]<

[sunshadow]

    ^
    ^
    ^
    อ้อ อย่างนี้นี่เอง
    มันแอบโผล่มาตอนไหนเนี่ย T T

[BExBOY]

....ไอเดียยยยยยยยยยยยยยยยยยร์
จีน่าสงสาร =_= คงไม่ตายหรอกนะ (ข้อหาแย้งเมียงู ก๊ากกก)

[กฤษณ์]

ลอกคราบแล้วเคะ.แต่ดั๊นไม่เคะเหมือนร่างกาย
 


ปล.เชียร์รามสุดใจ 

[ratnalin]

สงสัยต้องให้เอลมาจัดการสักป๊าบนึง ความเมะจะได้ลดลงมั่ง 

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 57


..
.
.
หัวใจผมมันเต้นไม่เหมือนเดิม...

.
.
.
หัวใจมันเต้นเหมือนคนที่เพิ่งทำความผิดมา...แล้วรอเวลาโดนลงโทษ...
.
.
.
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำแบบนั้นกับไอ้จีทำไม...ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าผมโดนกลิ่นหอมที่ลอยอวลอยู่รอบตัวไอ้จี กำลังดึงผมเข้าหาและล่อลวง... แต่ความจริงมันก็คือความจริง เหตุผลที่ผมคิดมันไม่ใช่เหตุผลที่มนุษย์เขาใช้กัน ผมเป็นคน นะเฟ้ย ! คนเหี้ยอะไรจะหลงกับ กลิ่น...ไม่ใช่พวกแมลงหรือสัตว์สักหน่อยที่จะได้แพ้ฟีโรโมน ...
.
.
.
คิดไปคิดมาแล้วแม่ง...ทรมานตัวเองชิบ...
..คิดถึง เอล ....โครตคิดถึงเลย...
.
.
.
.
.
ผมกอดไอ้แกงส้มแล้วนอนกลิ้งบนพื้น ....
.
.
.
ลมเย็นๆพัดเข้ามาพร้อมกลิ่นฝน....ไอ้จีไปซื้อของที่ตลาด...อยากไปกับมันเหมือนกันอยากไปโทรหา เอล แต่ไม่กล้าพอ...ไม่กล้าจะคุย ไม่กล้าบอกมันว่าเกิดอะไรขึ้น ...ทั้งๆที่อยากได้ยินเสียงมันแทบตาย...
.
.
...คิดถึงไอ้งูบ้านั้นจนแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว ....
.
.
.
ป่านนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง? จะคิดถึงผมหรือเปล่า? หรือว่าบางที....มันอาจทำงานจนลืมผมไปแล้ว...หรือบางที...มันอาจลืมผมแล้วหันไปคั่วคนอื่นแทนแล้วก็ได้ ...
.
.
...หน้าอก...จุกชิบหาย...แค่คิดเรื่องไอ้งูบ้าแค่นี้...ทำไมมันทรมานจัง....
.....อยากกลับกรุงเทพฯ อยากกอดไอ้งูยักษ์...
.
.
.
.



***



กำลังงงและสับสนกับตัวเอง....แค่คิด..แค่รู้สึกมากไปหน่อย....รู้สึกตัวผมก็คว้ากระเป๋าจับข้าวของยัดใส่เป้ เอาเท่าที่พอขนได้ แถมอุ้มไอ้แกงส้ม....อุ้มแล้ววาง......แม่งตัวใหญ่เอาใส่กระเป๋ากลับไปไม่ได้นี่น่า...ฝากไว้ก่อนแล้วกัน ถ้ากลับมาแล้วจะเอารถมารับ...
.
.
ช่างแม่งแล้ว ผมปิดประตูบ้านผูกแกงส้มไว้หน้าบ้านแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งตัดสวนออกไปถนนใหญ่...
ข้าวปลาอะไรก็ไม่ได้กินกับเขาหรอก หมู่นี้ไม่ค่อยหิวเหมือนมันอิ่มอยู่ตลอดเวลา...เลยเฉยๆเรื่อง กิน....แต่เรื่องความคิดไม่ได้เฉยนะ ...คิดถึงไอ้มังคุดมันจนอยากถึงกรุงเทพฯซะเดี๋ยวนี้เลย
.
.
.


โบกรถ....
.
.
.
แม่งไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย....กว่าจะเข้าตัวเมืองมาได้ก็เกือบสี่ชั่วโมง....ไอ้ฝิ่นมันกะเอาผมมาปล่อยเกาะหรือไงเนี้ย...แม่ง...เพื่อนชั่ว...
.
.
.
ถามทางเขาจนมาถึงท่ารถ ...กลับรถตู้น่าจะเร็วกว่า...แต่รถทัวว์มันก็นั่งสบายกว่า ช่างใจอยู่นานอยากกลับไปกอดไอ้งูบ้า เลยเดินย้อนไปท่ารถตู้...
..
.เอ๋??
.
.
.
รถยุโรปคันใหญ่ที่เพิ่งเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าโรงแรม....
.
.
.
เหมือนรถเอลเลย....
.
.
จากที่กำลังจะควักเงินจ่ายค่ารถ กลายเป็นผมวิ่งตามฝรั่งร่างใหญ่ที่กำลังเดินเข้าโรงแรม ...วิ่งไปจนใกล้....ถึงได้รู้สึกว่าแผ่นหลังในสูทสีดำนั้นไม่ใช่เอล ....

"Che cosa?"

ฝรั่งร่างใหญ่นั่นหันมาหาผม เพราะมือเจ้ากรรมของผมเผลอดึงแล้วคว้าเสื้อสูทของเขาติดมือแน่น...

"Mi dispiace, ho sbagliato."

ต้องยกมือขอโทษขอโพย... กับความคิดถึง...ผมเพิ่งรู้ว่ามันทำให้ผมรวนได้ขนาดนี้...
.
.
.
.


'มีอะไรคาร์โล เงียบไป....'

"มีสาวไทยมาทักไอวะ....สวยเสียด้วย..."

ฝรั่งร่างยักษ์พูดกับหน้าจอมอโทรศัพท์ที่ต่อเชื่อมเข้าระบบ พลางหันหน้าจอไปหาคนที่เพิ่งเดินจากไป ภาพสาว[???!!] ผมยาวกำลังหันหลังรวบผมหยาบๆแล้วปักด้วยปิ่นคือสิ่งที่ เขาเห็น ...
.
.
.
ปิ่นสีทอง...ที่คุ้นตา....มาร์โค ว่าเขาเคยเห็นปิ่นนี้ที่ไหนสักที....
.
.
.
จนร่างนั้นเดินหายแกไปจากโรงแรม
.
.
เขาถึงได้รู้สึก....
.
.
.
.
นั่นมัน คุณไอเดียร์ชัดๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"ไอ้บ้า!!! นั่นคุณไอเดียร์ เมียบอสเราไง!! ฟักอิท!! แดม!!! วิ่งตามไปเลยนะควายเผือก!! ถ้าคุณอเล็กซ์รู้ว่าแกปล่อยคุณไอเดียร์เดินหายไปทั้งอย่างนี้ เงินเดือนกับเงาหัวไม่เหลืออยู่แน่ ไอ้ลูกหมา!!!"

[Non_stop]

 


รอๆๆๆๆ ตอนต่อไปอย่างจดจ่อ

ปล.ไอเดียร์ท่าจะสวยๆมากๆอ่ะ

 

[why yyy]

อ่ะ อ้าว เป็นลูกน้องเอลหรอกเหรอ

[Onlymin]

ทำไปได้น้อไอเดียร์

คิดถึงเอลแล้ว...มาแต่ลูกน้องก็พอใจเน้ อิอิ