หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[SungMinKRu]

ไอ้ทุเรียน 555 ฮาอะ

รออ่านต่อไปนร๊าา

พล๊อตมันแปลกๆ แหวกๆดีอะ ชอบจัง อิอิ

แต่เรายังงงอยู่ อาจจะเพราะว่าอัจฉริยะเกิน ฮาา -_-'

เด๊ะ จะไปอ่านใหม่อีกรอบ แต่ช๊อบชอบง่าาา

 

เข้ามาดัน อ่านเรื่องทำไมเราตลกอะ มันแนวตลกรึเปล่า รึดราม่า หรือตรุขำอยู่คนเดียวเนี่ยย ? =.=

 

[sunshadow]

    เรื่องภาษาประหลาดๆของนาย Ale
    เค้าเฉยๆนะ
    ก็ขนาดภัทรยังมิเข้าใจเลย คนอ่านจะเข้าใจไปก็ใช่ที่. . . ชิมิ
    ยกเว้นแต่จะเป็นโหมดที่นาย Ale เป็นคนดำเนินเรื่องง่า
    อันนั้นถ้าไม่มีแปล สงสัยคนอ่านตาดำๆดับอนาถแหงมๆ

[กาลณัฐ]

สมัครเป็นแฟนคลับ เอล ค้าาาา 
ได้ใจจริงๆ กรี๊ดดดดดดดดดด

[Yuthaiz2]

สนุกมากๆค่ะ

มาอัพบ่อยๆดีจัง

[bulldog17]

หึงโหดมาก

[PetitDragon]

เถื่อนได้ใจมาก

 

[Rafael]

มาตามต่อ
พระเอกโหดได้ใจมากกกก

[หัวเเม่มือ]

น่าสนุกมากติดตามค่า

[BitterSweet~]

พระเอกหึงได้โหดสุด ๆ
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากค่ะ
รออ่านตอนต่อไปน๊า ^^

[TAYJae1108]

เป็นเรื่องที่แปลกมาก แต่น่าสนใจมาก

พูดกันไม่รู้เรื่องแต่ก็คงรักกันไปแล้วล่ะ 

ลงต่อไวๆนะค่ะ 

[Yundori]

ชอบบบบบบบบบบบบ
ชอบแนวนี้ พระเอกโหด โฉด ได้ใจมว๊ากกกกก
แต่เดียร์ยังไม่รู้สินะ
ว่าการมีชู้ มีจุดจบอย่างไร 555
เอาใจช่วยนะคะไรท์เตอร์ มาต่อไวๆนะ ^^

[mro]

สนุกดีค่า

[Alone Alone]

ปวดแก่นกับภาษาของเอลจริงๆ

 

แต่ชอบเอลอ่ะ โหดๆๆๆๆ 

[takara]

เอลหึงได้โหดมาก

[Salome]

เรื่องแปลกแหวกแนวดีค่า
พ่อพระเอกหึงโหด สะใจดีมาก ยิงชู้ทิ้งเลย แม่เจ้า สงสารหนุ่มคนนั้นจริงๆ แล้วทำไมเฮียไม่ห้ามตั้งแต่เขาจะเริ่มฟิตเจอร์ริงกันอ่ะ
แต่เค้าก็หลงรักปู้จายแบบนี้ เท่ เหี้ยม  มาโซฯแน่เลยตู
มาต่ออีกนะคะ อยากรู้ว่าทำไมพระเอกถึงกลายร่างเป็นงู หึ๋ย

[อือหืออ่ะ]

พระเอกโหดมาก! ถึงขนาดยิงทิ้งเลย แต่เราก็ชอบนะ อยากให้มากต่ออีกเร็วๆจัง

[yakusa]

เค้ามาปูเสื่อ นอนรอ พี่มังคุด กะน้อง ที่รัก 555+

[JJHJJH]

รอจ้า บวกให้ๆ

ปล...อัพเดทชื่อกระทู้เวลามาโพสตอนต่อให้ด้วยได้ไหมอ่ะค๊า

[Zitraphat]

รอจ้า บวกให้ๆ

ปล...อัพเดทชื่อกระทู้เวลามาโพสตอนต่อให้ด้วยได้ไหมอ่ะค๊า

^
^
^
ปกติชอบชื่อสั้นๆอะ เวลาอัพเดทเลยไม่เคยเปลี่ยนที่ กระทู้หลัก แต่จะอัพบอกในกระทู้สดแทน เหอเหอเหอ ไว้จะอัพวันให้แล้วกันเน้อ โดนบ่นมาเยอะเหมือนกัน

[Alone Alone]

รอจ้า บวกให้ๆ

ปล...อัพเดทชื่อกระทู้เวลามาโพสตอนต่อให้ด้วยได้ไหมอ่ะค๊า

^
^
^
เห็นด้วยกะเม้นนี้ อย่าลืมโพสวันนะค๊า จะได้รู้ว่ามาหรือยัง

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 7
   
   [กรกุมกกกอด  ปรางปลอบปรางชิด สนิทสิเหน่หา ... พี่เจ้าจักจับภมร ให้ขวัญตา...เพียงน้องยา หยุดร้อง แล้วนอนเคียง ]



   " Secret Tale Project " เอกสารในซองสีน้ำตาลขึ้นหัวไว้อย่างนั้น ผมแทบช็อค ทันทีที่เห็นมัน ...

เกมส์ตัวล่าสุดของค่ายดังฝั่งตะวันตกที่ปิดเป็นความลับ!!! แม้ทางค่ายจะเพิ่งส่งทีเซอร์ผ่านทางยูทูบได้ไม่นานแต่ก็ไม่ยอมเปิดเผยรายละเอียดทั้งหมด  งานนี้โปรเจคข้ามชาติเลยก็ว่าได้...โปรเจคนี่หล่ะที่ผมสะดุดตากับงานดีไซต์ของ Monster ที่จัดได้ว่าล้ำสุดๆ !!!!

"พี่วุฒิ !! ทำไมโปรเจคนี้ ผมได้อะ ? ปกติงานแนวนี้ พี่หลิวกับพี่'กร คุมนี่น่า ไหนจะพี่แนนอีก แก็งค์ 'ติ่ม ก็น่าจะทำได้ ไหงส่งมาให้ผมอะ!? ถ้าไม่ได้จริงๆพี่ส่งงานนอกให้ 'ป๋า'ก็ได้ ป๋าเทพสุดๆ ยื่นงานมาอย่างนี้ ...พี่จะฆ่าผมหรือไงเนี้ย? ลำพังงานดีไซต์กับงานเขียนเนม ผมเองก็ไม่เคยส่งตรงเวลาอยู่แล้ว นี้งานโปรเจคนะพี่!! งานของ Secret Tale อีกต่างหาก!! ไม่ใช่เล่นๆนะพี่วุฒิ"

"โวยวายไปครับ...ไอเดียร์ครับ ... พี่หลิวแกติดงานดีไซต์โปรเจคเกมส์ตัวอื่นอยู่ คุณมังกรไม่ต้องพูดถึงครับพี่แกรับสอนไปแล้วไหนจะยังโปรเจค 'Hunt อีก คุณแนนติดทำเรื่องเรียนต่อ ส่วนเด็กแก็งค์ ตอนนี้โปรเจคหนังอื่นครับ คุณตาโปนไม่ต้องพูดถึงรายนี้รับงานเนมหนังใหญ่ไปแล้ว หามีเวลาไม่ครับ...เหลือแต่ไอเดียร์หล่ะครับ...ไม่ต้องคิดเสนอชื่อ ด๊าส ...อีกเช่นกัน โปรเจคของนายด๊าสยังไม่จบ พี่ต้องการคนทำงานเต็มเวลา...ไอเดียร์ ลงตัวสุดครับ"

"แต่...พี่วุฒิ ...ผม..."

"ตรงตัวเลยนะครับ 'ทำ' หรือ 'ไม่ทำ' ถ้าวันจันทร์นี้ ทางเราไม่มีคำตอบกับดีไซต์ล่าสุดที่จะส่งเป็นไกด์ไลน์...งานหลุดครับ... "

"อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะพี่ ผมอยากทำนะพี่วุฒิ  'Secret Tale Project' เลยนะ แต่พวกพี่ไว้ใจผมหรอ? ผมยังไม่ไว้ใจตัวเองเลย...งานใหญ่นะพี่ "

"ดีไซต์ตัวเอกให้ผ่าน Secret Tale Project ตัวแรกต้องเป็นสไตล์ เอเชียผสม แต่ต้องแหวกแนวกว่าที่เคยได้ ที่ทางฝั่งนั้นเลือกไอเดียร์ เพราะเคยเห็นดีไซต์เนม อื่นมาแล้ว พวกพี่ไว้ใจไอเดียร์เรื่องงาน ...แต่ไม่ไว้ใจเรื่อง 'เวลา' ขอแค่ตอนนี้...พี่อยากได้งานมากกว่าครับ... ส่วนเรื่องเวลา ถือว่าขอร้องแล้วกัน วันจันทร์นี้ ต้องมีดีไซต์แรกส่งเพื่อพรีเซ็นต์งาน...ถ้าได้งานนี้ ไอเดียร์ มีสิทธิ์ในฐานะเจ้าของงานที่จะคิดชื่อเป็น 'ภาษาไทย' ... พี่ไม่ได้กดดันเรา...แต่พี่บอกได้คำเดียว... 'พี่อยากได้งานนี้เหมือนที่ไอเดียร์อยากได้... จบไหมครับ?' "
.............................
..........................................................

'Secret Tale Project'

ซองสีน้ำตาลในมือผม กับประโยคที่วนเวียนในหัวเป็นคำๆเดียวกันทั้งหมด 'Secret Tale Project' ตอนพี่วุฒิเสนองานผมอยากจะตะโกนดังๆ ถ้ากรี๊ดได้ดิ้นได้กลางร้านกาแฟ ... ผมทำไปแล้ว...ถามว่าอยากได้ไหม... อย่ามาสะตอเลย ผมหูตั้งหางกระดิกยิ่งกว่าหมาเห็นกระดูกติดเนื้ออีก...แต่ที่ไม่กล้ารับปากตรงๆไม่ใช่เพราะเล่นตัว แต่เพราะไม่กล้าให้พี่วุฒิเสี่ยงกับผม...

   ผมเป็นพวกไม่ผูกมัดตัวเอง กอง บ.ก. ที่ตามงานผมขอย้ายกันไปหลายคนแล้วเพราะ ผมหน่ะขึ้นชื่อเรื่อง 'เหลวไหลกับการไม่ตรงเวลาแถมยังติสต์สุดๆ ไม่มีอารมณ์สมองไม่แล่น ' ไอ้ที่ยังโสดอยู่จนปัจจุบันนี้ ก็เพราะไม่ชอบการผูกมัดกับติสต์ไม่เลือกเวลานี่หล่ะนี้หล่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ผมเกลียดการรับปากที่สุด...แต่... Secret Tale Project เชี่ยวนะ !! ไหนจะการที่ได้ตั้งชื่อภาคภาษาไทยเลยด้วย!!อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!
.......................
... ระหว่างสันดานกับงานที่ชอบ
..........
.
..ไมเกรนมันขึ้นมาเป็นกรรมการอีกแล้ว ....

   ตาลายโคตรๆ หัวก็ปวดตุ๊บๆ เครียดอ่ะบอกตามตรง นั่น..เอาแล้วไง ดวงดาวพร่างพรายยามแดดสีทองส่องแสงจ้า...หัวข้างซ้ายกลายเป็นหนุมานหาวเป็นดาวเป็นเดือนอีกแล้ว...แล้วนี้แผ่นดินไหวหรือไงว๊ะ? พื้นมันถึงได้เอียงขนาดนี้ ...กูเกลียดไมเกรน... แม่ง...รักกูจริงๆ เครียดนิดเครียดหน่อยเสนอหน้ามาตลอด ห่างๆกูบ้างก็ได้เผื่อรักเราจะไปได้นาน...

...เหี้ย! เอ้ย!! เพ้ออะไรอีกแล้วว๊ะกู ...

   ....โลกทั้งโลกของผมตอนนี้กลายเป็นเรือไวกิ้งโต้คลื่นไปแล้วครับ...เดินต่อไม่ไหวแล้ว ผมทรุดลงนั่งกุมขมับด้วยมือข้างเดียว ถึงจะปวดหัวแค่ไหน มืออีกข้างก็ยังกอดแฟ้มเอกสารไว้แน่น งานกู... ถ้าจะตายในหน้าที่คราวนี้ก็ไม่เสียดาย แต่ขอกูได้งานนี้ก่อนนะ สาดเอ้ย!! เดินต่อไม่ไหวแล้ว  จะร้องไห้อีกแล้ว เสียงสะท้อนในหูมันดังวิ้งๆเลย เกลียดชะมัดกับโรคนี้ ... แล้วนี้ผมจะไปถึงบ้านไหมเนี้ย...จะตายข้างถนนแบบนี้หรือว๊ะกู ... 

'พระเจ้าครับ ผมอยากได้งานนี้ ผมยังไม่อยากตายตอนนี้ พระเจ้าครับ ช่วยผมด้วยครับ...ถ้าพระเจ้าของผมมีจริง พระเจ้าช่วยไปส่งผมที่บ้านด้วยเถอะครับ... ผมเดินไม่ไหวแล้ว ...พระเจ้า...ช่วยผมด้วย... '
.............................
..........................................................

   สำเนียงแปลกมันถามอะไรไม่รู้ อีกครั้งที่ผมภาวนาขอพระเจ้า ...ขอให้พระเจ้าแห่งผลไม้มันหุบปาก !! ปวดหัวเหี้ยๆ ยิ่งได้ยินคำถามที่ผมไม่เข้าใจ...หัวยิ่งปวด... ปวดจนเหมือนจะระเบิดอยู่แล้ว ตอนนี้พระเจ้าแห่งผลไม้กำลังแบกผมอยู่หรือถ้ามองในมุมพระเจ้านามมังคุด ผมกำลังขี่หลัง พระเจ้ามังคุดครับ ...แหม มีบุญโคตรๆเลยผม เรียกพระเจ้าพระเจ้าก็มาถึงจะเป็น พระเจ้าแห่งผลไม้ก็เถอะ... อ่านะ...ทีขอให้หายปวดหัว เสือกไม่หาย

   พระเจ้าแห่งผลไม้ยังคงโอบอุ้มผมและเดินต่อไปด้วยความมั่นคง พระเจ้าจะเดินไปไหนไม่รู้ไม่ได้สนใจ...ตอนนี้ผมได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาร้องไห้แล้วเช็ดน้ำหูน้ำตาที่เปื้อนหน้าตัวเองบนหลังพระเจ้า โดยที่มือหนึ่งกอดดึงคอเสื้อพระเจ้า อีกมือจับซองเอกสารของผมที่พระเจ้าคาบไว้ เพราะมือสองข้างของพระเจ้าช้อนอุ้มขาผมอยู่ พอไมเกรนขึ้น  การที่จะทำให้สมองโล่งที่สุดคือร้องเข้าไป... ร้องให้มันเหนื่อยไปเอง...ไม่รู้เหตุผลที่ร้องไห้ แต่พอร้องแล้วมันสบายใจ...ก็แค่นั้น...   เรื่องนี้ก็เป็นอีกหนึ่งความติสต์ของผม ....ที่คนในกอง บ.ก. เคยเจอมาแล้วถ้วนหน้า... แต่ดูท่าพระเจ้ามังคุดยังไม่เคยเจอ...
.............................
..........................................................

   คำอธิฐานข้อสองไม่เป็นผลครับ...เนื่องด้วย พระเจ้าแห่งผลไม้อย่างไอ้มังคุดมันยังพร่ามอะไรไม่รู้ ก็รู้นะว่ามันกำลังปลอบผมอยู่ เพราะแรงมือใหญ่ที่ค่อยๆลูบหัวผมเบาๆกับน้ำเสียงทุ้มปลอบที่กระตุ้นต่อมน้ำตาได้เป็นอย่างดีนั้นยังไม่ยอมหยุด ...ผมหายปวดหัวสักพักแล้ว อาการที่เป็นอยู่มีแค่ความมึน กับน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด จะหยุดได้ไงก็ไอ้มังคุดมันยังไม่ยอมเงียบ...ผมมันเป็นประเภทสำออย ยิ่งมันปลอบ น้ำตายิ่งไหล ไหลทั้งๆที่ไม่ได้มีเรื่องอะไรทุกข์ใจเลยสักอย่าง ....วงแขนใหญ่ดึงผมเข้าไปกอดแล้วซุกจมูกลงที่กระหม่อมผม [เอ่อ ...ยังไม่ได้สระผมเลยนะ...] ความอบอุ่นของวงแขนยิ่งทำให้ผมปล่อยโฮ...

'กูร้องไห้หาเหี้ยอะไรว๊ะ? ...ไม่รู้...แล้วกูกอดมันทำเหี้ยอะไรเนี้ย? กูก็ไม่รู้...แล้วไอ้มังคุดมันพร่ามอะไรเนี้ย?...อันนี้กูยิ่งไม่รู้......กูแปลไม่ออก...'

   ความเย็นของกระป๋องอลูมิเนียมทาบลงบนแก้มผมเหมือนแกล้ง หลังจากความเย็นนั่นก็เป็น ความอุ่นของสันจมูกที่กดลงมาเบาๆ พ่วงด้วยลิ้นร้อนที่เลียรอยน้ำจากกระป๋องที่เลอะบนแก้มผม...ตอนนี้ผมปลดไอ้มังคุดออกจากตำแหน่งพระเจ้าแห่งผลไม้แล้ว....

   ตั้งแต่...ได้ลำไยกระป๋องแบบเย็นเฉียบมาเคี้ยวตุ้ยๆอยู่นี้...  มาถึงพอไอ้มังคุดมันวางผมลงบนเตียงผมก็ดึงมันมากอดพร้อมๆกับ ซองเอกสารนั้นหล่ะ กอดจนหลับไปทั้งอย่างนั้น ....
 
   พอตื่นขึ้นมาก็หิว ไอ้มังคุดเหมือนรู้ เดินไปหยิบลำไยกระป๋องในตู้เย็นมาให้ พอคุณมังคุด[มีของกินมาล่อยกระดับทันที] เทลำไยกระป๋องใส่ชามแก้วแล้วยื่นให้ผม ผมก็ตักเข้าปากโดยไม่ถามอะไรทั้งสิ้น ก่อนหน้านี้เสียพลังงานเยอะช่วงนี้ช่วงเติมน้ำมัน...หันไปอีกที เห็นคุณมังคุดยังยิ้มให้ ก้มลงไปดูเงาะในชามแก้วเหลืออยู่ลูกนึง เลยกวักมือเรียกคุณมังคุด พร้อมตักป้อน...ผมชอบแววตาคู่นี้จัง ถึงจะมีหวาดๆไปบ้างแต่ก็อดรู้สึกไปเองไม่ได้ว่า...ผมชินกับดวงตาคู่นี้ ที่ค่อยเฝ้ามองทั้งในความจริงและความฝัน ....ท่าจะเขียนการ์ตูนมากจนเพ้อ...ไอเดียร์เอ้ย... 
.............................
..........................................................

   สมองหายมึนแล้วสายตาก็เริ่มทำงาน... นี่ผมอยู่ที่ไหน? ไม่ใช่บ้านผมนี่หว่า....นี่เป็นอีกครั้งแล้วที่พอเจ้าของมือใหญ่อย่างไอ้มังคุดดึงมือผมมา ผมก็ตามต้อยๆมาอย่างง่ายดาย ....

[SungMinKRu]

 

นายเอกน่ารักจัง อิอิ เมื่อไหร่จะถึงฉากหวานกับไอ้มังคุดซะที อิอิ รออยู่ๆนร๊าา

 

[อือหืออ่ะ]

ฉากนี้ดูกุ๊กกิ๊กกันดีจัง แต่ว่าเมื่อไหร่กันต์กับนายมังคุดจะคุยกันรู้เรื่องซักที

[takara]

มังคุดน่ารักดีเนอะ

[PetitDragon]

เดี๋ยวภัทรโดนปล้ำอีกแน่เลย

 

[Alone Alone]

ร้ากเอล ร้ากกกกกเอล (ฮะๆ)

ป.ล.ไม่รักภัทรหรอก อิจฉา ชิๆ

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 8 [อดีต]

[ พรายใดจักงามเท่า     เจ้าพรายยิ้ม     พรายใดจักเอิมอิ่มเท่า  เจ้าพรายสรวญ
  พรายใดทำพี่พ่ายเท่า  เจ้าพรายนวล   พรายใดจะครวญเท่า   เจ้าพรายพราง    ]


"ไม่น่าเกิน สามภัทรมาส ข้าจักนำตราเมืองแห่งเทยทา มาให้เจ้าหลอมเป็น กังสดาล...รอข้าจนถึงเพลานั้นแล้วกัน ภัทรเจ้า... "
..........................
....................................................................

“หากมิกลับไป...ย่อมยอมรับว่าท่านกระทำ”

เสียงหัวหน้ากองนาม ผสุ เพลานี้ดูจะไร้ปราณีเฉกเสียงหวีดแห่งหุบกาฬอันเหน็บหนาว ภัทรเจ้า ได้แต่ขบริมฝีปากแน่น ยามมองพลกองเบื้องหน้า

‘เหตุใดจึ่งมิเข้าใจ...เหตุใดจึ่งไล่ล่าข้าเฉกไพร่สถุล...’

อาชาอารักษ์ อันแฝงร่างไว้กับไอหมอกเองก็ดูจะขุ่นเคืองมิน้อย แต่กระทำสิ่งใดมิด้วยนายตนห้ามไว้เกรงเหตุจะยิ่งบานปลาย หมดสิ้นหนทางเมื่อเบื้องหน้าคือกองพลอันมิเคยรับฟังสิ่งใด นอกจากคำสั่งแห่งอาญาและเบื้องหลังคือเหวแห่งหุบนิลกาฬอันมืดดำ แม้จะเลวร้ายสักเพียงใด ภัทรเจ้า ยังศรัทธาในหนทาง และบิดานาม 'ชลเทวะเจ้า' เหนือหัวแห่งชลเทวทหะนคร

‘ใช่บิดาเจ้า หนทางรอดเพียงหนึ่งเดียวแห่งข้า!’

.....แล้วฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดลง...

             เมื่อธนูดอกนั้นปักเข้าที่ไหล่ซ้ายแห่งองค์   ความเจ็บปวดมิได้มากกว่าความขุ่นเคือง หากแต่เมื่อมองไปยังผู้ดีดสายธนู ภัทรเจ้า ถึงกับหมดสิ้นความหวังใดๆ นายแห่งชลเทวทหะนคร!! ความรู้สึกบางอย่างมันจุกอยู่ที่ลำคอ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหลุบต่ำคล้ายมิอยากมองภาพใดๆ ร่างทั้งร่างนั้นชาไปหมด มือที่เคยยั้งห้าม อาชา จับแน่นที่กลางดอกธนู แล้วกัดฟันกระชากออก สัญญาลักษณ์ที่หัวธนูยังเด่นชัด ธนูแห่งบิดาข้า...

   มือซ้ายอันสั่นเทาจับแน่นที่ด้ามดาบข้างกาย ยิ่งก้มหน้าต่ำเพียงใดหยดน้ำตาก็ยิ่งไหลรินมากเท่านั้น ภัทระพยุงตัวลุกขึ้นพร้อมดาบในมือที่ยกสูงเสมอตัว อาชา เองก็เผยร่างนับตั้งแต่ดอกธนูปักลงที่นายตน...การเผชิญหน้าเหมือนจะมิอาจห้ามได้...พลกองเตรียมยกคันธนูขึ้นสกัดอารักษ์ร่างยักษ์ แต่มิได้กระทำสิ่งใดนอกเสียจากเตรียมพร้อม

        ภัทรท่าน ก้มหน้าลงต่ำ...มิอาจให้ผู้ใดเห็นหยดน้ำตา แม้แต่ผู้ที่เคยขึ้นชื่อว่า 'บิดา' คำถามมีมากมาย แต่ทุกสิ่งมันอัดแน่นจนจุกอยู่รวมกันเป็นความรู้สึกอันโดดเดี่ยว... นานกว่าริมฝีปากอิ่มจะมีเสียงอันแผ่วเบาเอ่ยออกมาก่อนเสียงตะโกนถามด้วยโทสะ จะดังก้องไปทั้งหุบเขา

“ รักของท่านพรากข้ามา...แล้วเหตุใดจึงขยี้ความเชื่อใจแห่งข้าด้วยธนูท่าน !! บิดา!!...หากต้องการ!! เพียงท่านเอ่ยมา...ชีวิตข้าก็จักให้...ข้าจักคืนให้!! ทั้งหมด!! ข้าเจ้าจักคืนให้!!”

สิ้นคำด้ามดาบนั้นกระชับกำแน่น เสมอคอก่อนจักคิดสิ่งใดมันก็ปาดเข้ากับลำคอระหง โลหิตสีชาด ไหลทะลักไปตามแนวคมดาบ จนลำคอขาวดั่งทาบทับด้วยสร้อยโกเมน หมดแล้วซึ่งหนทาง... หมดแล้วซึ่งศรัทธาแห่งความหวัง มิมีคำถามไถ่หรือเรียกร้องในเมื่อแม้แต่บิดายังมิเชื่อใจและช่วยเหลือ จักมีผู้ใดให้ข้าไว้ใจอีกบ้าง...

          แล้วความรู้สึกก็มืดดับพร้อมกับร่างที่ทิ้งตัวลง ณ หุบเหวแห่งนิลกาฬ  เร็วเกินกว่าจักขัดขวาง เร็วเกินกว่าจักเอ่ยคำใดเร็วเกินกว่าอาชาอารักษ์จักรับรู้  เมื่อร่างตนสลายทันทีที่นายตนดับสติ ทุกอย่างทิ้งไว้เพียงความมืดดำและเสียงกรีดร้องแห่งนิลกาฬ.....

          เหน็บหนาวและขมขื่น ความรู้สึกเหล่านี้ได้แต่วนเวียนคล้ายสัมผัสมันอยู่ซ้ำไปซ้ำมา อีกกี่ครั้งถึงจะลืมอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจกับสิ่งที่ข้าได้รับ...
..........................
....................................................................

   พยุหรากรรม หากปวงท่านได้ทราบความคงเร่งเพลาแห่งการตัดสิน กองกรรม แล กองบุญญา บัดนี้ บารมีแห่ง บุญญานั้น ทิ้งร่างลง นิลกาฬแล้ว ....

         เหลือเพียง กองกรรมที่ยังคงเหยียบย้ำ ณ สนามชัยแห่งซากศพ แม่ทัพกองกรรม นามไศรพมหินทร์ ที่ยังมิรู้ว่า แก้วแห่งบุญญา นาม ภัทรเจ้านั้น บัดนี้เป็นเยี่ยงใด....

...นี่คือส่วนหนึ่ง ของ กาลกีรตี... ปฐมบทที่ นำไปสู่ ความพินาศ .....ทั้งมวล...

[takara]

อ๋า บอกไม่ถูกแฮะ

[กาลณัฐ]

 
ภัทรเจ้าเนี้ยยยย  ใช่ไอเดียร์เปล่า

[howru]

เดาไม่ถูกเลยแฮะ
ติดตามตอนต่อไป..