หัวข้อ: >29 G.Become 21 Boy.ถ้ากล้ารักจะจัดให้!#แก้คิดถึง 27/6/57

[sunshadow]

     O_O" กรี๊สสสสสสสส มาอัพเรื่องนี้แล้ว อ้ากกกกกกกกก
     ตรินทร์เนี่ยนะซินเดอเรลล่า ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันนี้ได้นะ
     แถมโผล่มาก็มาอย่างโหด โผล่มาก็กระทืบได้เลย เล็งแม่นเหมือนเดิมซะด้วย
     ไหนบอกไม่ค่อยมีแรง พูดยังไม่ได้ ขยับตัวยังยากเลยไง
     นี่เป็นการทดสอบแล้วว่าการทำกายภาพบำบัดนั่นได้ผล!!
     เหยื่อล่อแข็งแรงดีจนไม่รู้ว่าปลาจะตายก่อนได้กินรึเปล่า เฮ้อ. . .

[takara]

อย่างฮาอะ ขนาดพูดไม่ค่อยได้ ขยับตัวไม่ค่อยได้นะนี่

[piengtavan]

พูดก็ไม่ค่อยจะได้ ขยับตัวก็ลำำบาก แต่พอมาเจอโฆมันม่อคนอื่นปุ๊บ เสือกฟิวส์ขาดอาละวาดกระทืบกะเอาให้สูญพันธ์ ...

พิษรักแรงหึงนี่มัน เป็นอะไรที่สุดยอดจริงๆ

[kakaris]

กรี๊ด..

กลับมาแล้วจ้า

กลับมาอีกครั้ง 

พร้อมความสะใจ 

เอามันให้ตายเลยตรินทร์ 

[Zitraphat]

 ... คือ... ความจริงคนเขียนอยากให้ ตอนนี้มัน....แบบว่า...โรแมนติคนิดๆ เทพนิยายหน่อยๆ หวานอ๊างงงงงงค์ๆๆๆๆ.....แต่พอเอานิสัยของตรินทร์กับนิสัยของโฆ[ที่ตรินทร์ไม่เคยเห็น] มายำรวม....ไหงทุกอย่างมันกลับตละปัดอย่างนั้น.... 

ตอนนี้บอกตรงๆว่าแอบเชียร์...ให้อะตรอมเห็น ภัทร อยากให้ อะตรอม ดึง ภินทร์ ขึ้นมาแต่ถ้า ภินทร์ ตื่นคนลำบากก็คือ ภัทร กับหมอ...ชอบคู่ภินทร์กับอะตรอม ปากแข็งทั้งคู่ แต่ก็ห่วงกันมากทั้งคู่ แต่ก็ชอบภัทร ซึนๆกับหมอขี้งอน.....อิมเมจเหมือนคุณจิ้งจอกรักคุณเสือ หมอเป็นผู้ใหญ่แต่เรื่องในมุ้ง คุณจิ้งจอกเป็นผู้นำซะงั้น หุหุหุ  ลุ้นกันเหนื่อยแน่ ....

ไม่รู้จะเชียร์ใครคู่นั้นก็ดี คู่นี้ก็อยากได้ อั๊ยๆๆๆ     คนอ่านหล่ะเชียร์คู่ไหน 1. รักด้วยลำแข้งแบบตรินทร์-โฆ  2. รักเงียบๆห่วงๆแบบภินทร์-อะตรอม 3. รักแบบคนในครอบครัวที่สามีกลัวภรรยาแบบสุดๆของหมอกับภัทร[เอาภาพภายนอกแล้วกัน อย่าไปดูสถานะภาพในมุ้งเขาเลย] 4.รักที่ทำทุกวิธีให้ได้คนที่รักมาอยู่ด้วยกัน ภัทร[ภินทร์]-พระแพง 

[$VAN$]

เชียร์คู่ที่
1








2








3








4
สรุป เชียร์หมด

เม้นๆ
#72 นึกว่าอ่านแล้ว เอ๋า ตอนใหม่หนิ ตอนนี้น้องพลำแลดูน่าสงสารเหมือนกันนะนี่ โถๆๆ
#73 นางฟ้าพลำเสกตรินทร์เป็นซินเดอฯ หนีผู้ปกครองมาหาโฆ  สถานการณ์ประหลาดๆเหมือนจะขำแต่ก็เศร้าอยู่ โฆทำตัวประชดชีวิตอยู่หรอ

[Alphas]

อ่านจนเก็บไปฝันอะ หลอนสุดๆ ต้องยกให้ dark side

[entirom]

 



เอาอีก เอาอีก

[RainyMooD]

อั้ยย่ะ !!! ตรินทร์เดอเรลล่า โหดได้โล่ห์
ไม่ว่าจะย้ายไปอยู่ร่างไหนก็ยังคง คอนเซ็ปต์   รักษามาตรฐานเป็นเลิศ ไอ้เรื่องกระทืบคนเนี่ย อิอิ
ว้าา เสียใจจัง ไอ้คุณบัพไม่สัมผัสถึงตรินทร์เลยหรอ สักกะนิดก็ยังดี ว่าแต่แรงของคนที่นอนเป็นผักมานาน เดินเองก็ยังไม่ได้ ทำเอาไอ้คุณบัพลงไปนอนได้เลยหรอ  รึว่าถูกหมัดสะกิดกระตุ้นต่อมความจำ
เริ่มระลึกได้นิดๆ เอ๊... หมัดนี้คุ้นๆๆเลยเมาหมัดกับยำทรีนลงไปนอนแอ้งแม้ง




เดสสั้นสีดำ>>>เดรส
บ้าชิพ!! >>>ชิบ
ซ่อนตัวด้านหลังเคาว์เตอร์ >>>เคาน์เตอร์
ดังมาจากอีกฝากที่ถัดจากไอ้โฆ>>>ฟาก
ไม่รู้หรอว่ามันเป้นพวกลักกินขโมยกิน>>>เป็น
ผมได้แต่กระทืบและเตะอัดชายซีกโครงมัน>>>ซี่

[tamako]

เย้ๆๆๆ ในที่สุดก็ตามทันแล้ว
สนุกมาก  ถึงจะสนุกแบบแปลกๆก็เถอะ
ปริศนาเยอะเหมือนเคย  แต่แอบสะใจบทน้องซินมากๆ
ปานนี้โฆคงยังงงไม่หายว่าขะนีนี้คือใคร  กร๊ากก
อยากให้เป็นจริง จริงๆนะที่ภัทรขอให้โฆเป็นพ่อขอให้ตรินต์เป็นแม่นะ
ตอนนี้ตรินต์ก็เป็นผู้หญิงแล้วนี้นะ  อิอิ
+1 คร๊า

[lunarinthesky]

เพิ่งจะได้เข้ามาตามอ่านผลงานของคุณต่อจากเรื่องน้องลูกหว้าค่ะ

ยังอ่านไม่จบแต่พล็อตเรื่องน่าสนใจค่ะ แวะเข้าให้กำลังใจก่อนค่า

อีกเรื่องที่อยากชื่นชม คือ ไม่ค่อยหรือแทบจะไม่มีที่สะกดผิดเลยค่ะ ขอชื่นชมมากๆ เลยค่ะ

[Zitraphat]

อีกเรื่องที่อยากชื่นชม คือ ไม่ค่อยหรือแทบจะไม่มีที่สะกดผิดเลยค่ะ ขอชื่นชมมากๆ เลยค่ะ

V
ประเด็นนี้มันมีผู้สนับสนุนเน้อ .... คุณ RainyMooD ก็คนหนึ่ง และยังมีอีกหลายๆคนที่ช่วยกันตรวจทานให้ คนเขียนมีพลาดบ้างเพราะโปรแกรมที่ลงไม่มีโปรแกรมตรวจภาษา แถมบางทีกดไม้ไต่คู้ไม่ติดดันกลายเป็นไม้โทแทนอีก เดียวขอไล่รายนามผู้ให้การสนับสนุนดีกว่า ขอบคุณทุกคนมากๆเน้อ   

ปล. เรื่องของลูกหว้า เป็นเรื่องเดียวที่คนเขียนใช้ภาษาวิบัติสุดๆ ตั้งแต่เคยเขียนมาเลย 

[nutty2554]

2 วันรวดอย่างที่คาดการณ์ไว้
ตั้งแต่เมื่อวานค่ำ จนถึงตีสอง วันนี้ก็ตั้งแต่เลิกงานจนถึงตอนนี้
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสับสน ปนไปกับความเข้ืาใจ เอ๊ะ ยังไง
เอาเป็นว่าที่แน่ ๆ ขอบคุณที่มาให้รายละเอียดของแต่ละคำค่ะ เช่น นาคา สุระ จนถึงความเป็นมาของตัวละคร
เราว่ามันทำให้เข้าใจได้มากขึ้นจริง ๆ

เริ่มเข้าใจความเป็นภัทรมากขึ้น เท่าที่จะสามารถจินตนาการตาม (และคิดเอง)ได้
มีอะไรอยากจะคอมเม้นท์มากมาย แต่ตอนสุดท้ายที่ได้อ่าน ทำให้สงสารตรินทร์จับใจ
ในความรู้สึกเรา ภัทร ที่ต้องไปอยู่ในร่างผู้ชาย บวกกับความเป็น "ภัทร" ทั้งสองคน
มันทำให้เหมือนจะปรับตัวและใช้ชีวิตได้ง่ายกว่า   กว่าตรินทร์ที่เจ็บมาแล้ว ตอนนี้ต้องตื่นขึ้นมาในร่างของ ญ
ฝืนอยู่ ยังทนคอย และพยายามเพียงเพราะให้ โฆ  ทำเหมือนกับฆ่าให้ตายซ้ำอีก 
แต่เราก็สงสารโฆนะ  เพราะเหมือนโฆเอง ไม่เคยได้มีความรู้สึกเลยเช่นกัน ถ้าไม่มีตรินทร์

[davina]

นางซินเวอร์ชั่นนี้โหดนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ

[Zitraphat]

http://www.youtube.com/watch?v=y6MD7RMnUeY

เพลงฉันเจ็บ – P.O.I พ้อย


เราเกือบจะเหมือนกัน ต่างที่ใจเท่านั้น
ถึงเธอไม่มั่นคง ฉันก็เคยมั่นใจ
แต่สิ่งที่ได้มา เธอก็ยังมีใครอีกมากมาย
มันเลยตัดสินใจ ที่จะต้องยอมแพ้
พูดคำว่าจบกัน ทั้งที่รู้ว่าเจ็บ
เธอทำเป็นเหมือนฟัง เอาเข้าจริงก็มีแต่ฉันเอง
ที่ต้องมานั่งเสียใจ
เคยคิดมากคิดมาก เรื่องเธอทุกวัน
แต่วันนี้ไม่ยากไม่ยาก ก็แค่เลิกกัน
ฉันเจ็บ…เธอก็คงไม่เจ็บด้วยใช่มั๊ย ฉันเจ็บ…เธอไม่เคยจะแคร์มันด้วยซ้ำ
ก็อยากจะรู้สึก และทำแบบที่เธอทำ แต่มันทำไม่ไหว
ฉันเจ็บ…คนที่เจ็บก็คือคนที่รัก และเธอ…ก็ไม่ได้เป็นคนประเภทนั้น
ก็อาจเป็นเรื่องผิด ที่ทนเธอได้ไม่นาน แต่มันทนไม่ไหว
รักหรือไปเสียใจเท่ากัน
การจะบอกเลิกใคร ไม่สนุกหรอกนะ
ถึงฉันจะทนไหว ก็ไม่ใช่ทุกอย่าง
คำว่าคนรักกัน สำหรับฉันกับเธอมันสวนทาง
จะอยู่กันเพื่ออะไร
ความจริงคือความจริง ก็เธอไม่จริงใจ
จะทำยังไงจะทำยังไงก็ไม่ได้ใจจริง
การที่ต้องรอเธอ ให้เธอมีใจจริง
จะจริงไม่จริงฉันก็ไม่รอ

[sunshadow]

    เค้าเชียร์คู่ 1 กะ 2 อ่า
    บังเอิญว่าชอบพวกกะล่อนแบบไม่เป็นพิษเป็นภัยแบบภินทร์ แล้วก็อยากให้ภินทร์มีพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้าด้วย
    จะว่าไปนึกภาพแม่ตรินทร์ดูแลภินทร์ลูกรักไม่ออกแฮะ
    จะดูแลกันด้วยลำแข้ง สั่งสอนกันทางโทรจิตรึเปล่า
    แล้วคุณพ่อก็คงมองตามนิ่งๆ คุณแม่ว่ายังไงก็ว่าตามนั้นแหงมๆ
    แหม ครอบครัวสุขสันต์สุดประหลาดจริงๆ งืมๆๆๆ

[Zitraphat]

วันนี้ + เป็ด + 1 ให้ทุกคน ที่ให้การสนับสนุน>29 G. ... อารมณ์ดีมีความสุข ฝนตกหยุดงาน ... ขอนอนสบาย ก่อนจะตายจริงในอาทิตย์นี้ เหอเหอเหอ... 

[Fay]

อ่านแล้วก็พอเข้าใจบางจุดนะคะ แต่บางจุดก็งง เลยมีเรื่องอยากถามคนเขียนหน่อยนะคะ
1. ภัทธที่หมอรักเนี่ยคือคนไหนคะ
2. ทำไมภัทธที่ทุกคนกลัวถึงหวงหมอขนาดดดน้านนนนนนนนนน

ตามมาอ่านจากสาปรากไทรค่ะ สนุกมากๆๆ คนเขียน ผู้เรื่องได้สุดยอดเลยนะคะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Zitraphat]

อ่านแล้วก็พอเข้าใจบางจุดนะคะ แต่บางจุดก็งง เลยมีเรื่องอยากถามคนเขียนหน่อยนะคะ
1. ภัทธที่หมอรักเนี่ยคือคนไหนคะ
2. ทำไมภัทธที่ทุกคนกลัวถึงหวงหมอขนาดดดน้านนนนนนนนนน

ตามมาอ่านจากสาปรากไทรค่ะ สนุกมากๆๆ คนเขียน ผู้เรื่องได้สุดยอดเลยนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

V
ขอยืมคุณหมวยลำเค็ญมาเลยละกัน  +1 บวกเป็ด ให้แล้วเน้อ

1. ภัทร แรก ชาตินี้เป็นผู้หญิง แต่ถูกย้ายวิญญานมาอยู่ในร่าง ตรินทร์ที่เป็นผู้ชาย อดีตชาติ เคยหลงรักนางรำพะเตรียง แล้วก็ผูกพันอยู่กับพี่ยักษ์[อะตรอม] เคยเลี้ยงเสือน้อยแสนน่ารักอยู่หนึ่งตัว[พี่หมอ]

2. ภัทร สอง เป็นตะบองพลำ ไม่ระบุเพศ เกิดจากแม่ของภัทร ชาตินี้เอามาฝังไว้เพราะกลัวลูกสาวจะตายไว เพราะเป็นร่างเนื้อนาบุญ[ผูกติดมาจากชาติก่อนด้วยที่พะเตรียงโดนหลอกให้ใช้ตะบองพลำสร้างมลทินให้ องค์ภังคียะ]

** นี้คือ ภัทรที่หมอรัก แต่ถ้าเทียบกันแล้วหมอจะทั้งรักและกลัวภัทรที่เป็นพลำมากกว่า ตอนแรกที่สองคนที่คบกันความสัมพันธุ์เริ่มมาจากเพื่อนจนความหวงห่วงมันเปลี่ยนเป็นความรัก... ตะบองพลำ รักและหวงหมอเพราะอยุ่ด้วยกันมานานมีหมอยอมทำให้ทุกอย่าง...คุ่นี้มันมากกว่ารักไปแล้วส่วนภัทร ที่ตอนนี้ของเรียกภินทร์แล้วกัน หมอก็รักเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ทั้งรักทั้งกลัวแบบที่รักเจ้พลำ...ภินทร์มันรักใครไม่เป็น ตามคำอธิฐานของ ภังคียะ ส่วนเจ้พลำก็ไม่คิดรักใครนอกจากหมอ...เพราะทั้งรักทั้งผูกพันธุ์ มีแค่หมอที่รู้ว่าเจ้พลำมีตัวตน คู่นี้น่าสงสารอะ...

หมอทั้งรักทั้งหวงทุกอย่างที่เป็น ภัทร จนรักนั้นเผื่อไปให้ ตรินทร์ ในร่างภัทรด้วย ... แต่ก้ไม่มีอะไรมากไปกว่ารักเพราะเห็นตรินทร์เป็นร่างภัทร อารมณ์คงประมาณ นี้เป็นเสื้อภัทร อะไรประมาณนี้ ตอนนี้ ภัทร[เจ้พลำ]เลยต้องปิดเรื่องที่ว่า ...ตัวเองกำลังจะตาย....เพราะตั้งแต่ที่ภัทรขอให้คุณรามย้ายพลำ[ตัวเอง]มาจากร่างภัทร[หญิง] พลำลอกคราบและกำลังจากหายไป...ทั้งหมดเผื่อเดิมพันให้ตัวเองกลับมาหาหมอได้อีกครั้ง ... 

[sunshadow]

V
ขอยืมคุณหมวยลำเค็ญมาเลยละกัน  +1 บวกเป็ด ให้แล้วเน้อ

1. ภัทร แรก ชาตินี้เป็นผู้หญิง แต่ถูกย้ายวิญญานมาอยู่ในร่าง ตรินทร์ที่เป็นผู้ชาย อดีตชาติ เคยหลงรักนางรำพะเตรียง แล้วก็ผูกพันอยู่กับพี่ยักษ์[อะตรอม] เคยเลี้ยงเสือน้อยแสนน่ารักอยู่หนึ่งตัว[พี่หมอ]

2. ภัทร สอง เป็นตะบองพลำ ไม่ระบุเพศ เกิดจากแม่ของภัทร ชาตินี้เอามาฝังไว้เพราะกลัวลูกสาวจะตายไว เพราะเป็นร่างเนื้อนาบุญ[ผูกติดมาจากชาติก่อนด้วยที่พะเตรียงโดนหลอกให้ใช้ตะบองพลำสร้างมลทินให้ องค์ภังคียะ]

** นี้คือ ภัทรที่หมอรัก แต่ถ้าเทียบกันแล้วหมอจะทั้งรักและกลัวภัทรที่เป็นพลำมากกว่า ตอนแรกที่สองคนที่คบกันความสัมพันธุ์เริ่มมาจากเพื่อนจนความหวงห่วงมันเปลี่ยนเป็นความรัก... ตะบองพลำ รักและหวงหมอเพราะอยุ่ด้วยกันมานานมีหมอยอมทำให้ทุกอย่าง...คุ่นี้มันมากกว่ารักไปแล้วส่วนภัทร ที่ตอนนี้ของเรียกภินทร์แล้วกัน หมอก็รักเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ทั้งรักทั้งกลัวแบบที่รักเจ้พลำ...ภินทร์มันรักใครไม่เป็น ตามคำอธิฐานของ ภังคียะ ส่วนเจ้พลำก็ไม่คิดรักใครนอกจากหมอ...เพราะทั้งรักทั้งผูกพันธุ์ มีแค่หมอที่รู้ว่าเจ้พลำมีตัวตน คู่นี้น่าสงสารอะ...

หมอทั้งรักทั้งหวงทุกอย่างที่เป็น ภัทร จนรักนั้นเผื่อไปให้ ตรินทร์ ในร่างภัทรด้วย ... แต่ก้ไม่มีอะไรมากไปกว่ารักเพราะเห็นตรินทร์เป็นร่างภัทร อารมณ์คงประมาณ นี้เป็นเสื้อภัทร อะไรประมาณนี้ ตอนนี้ ภัทร[เจ้พลำ]เลยต้องปิดเรื่องที่ว่า ...ตัวเองกำลังจะตาย....เพราะตั้งแต่ที่ภัทรขอให้คุณรามย้ายพลำ[ตัวเอง]มาจากร่างภัทร[หญิง] พลำลอกคราบและกำลังจากหายไป...ทั้งหมดเผื่อเดิมพันให้ตัวเองกลับมาหาหมอได้อีกครั้ง ... 

   โฮก. . . ไม่ค่อยสปอล์ยเลยงับ
   สงสัยเราต้องไปตั้งหม้อรอต้มน้ำร้อนเตรียมไว้ก่อน เผื่อจะได้กินมาม่าชามโต

[Fay]

ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ

สงสัยต้องเตรียมทิชชู่ไว้มวนนึงสำหรับเรื่องนี้ซะแว้ววว

[arun]

  กลับมาจากงานแล้ว
สะใจมากตรินทร์ กระทืบให้สูญพันธ์ไปเลย
ภัทรไม่น่าห้าม

เป็นกำลังใจ ให้นะค่ะ มาแต่งต่อไวๆๆนะค่ะ 

[Zitraphat]

บทที่ 73 หมื่นความทรงจำ ...[1]


......
...
เด็กสาวหยิบเอกสารที่กองไว้บนโต๊ะมาดูทีละใบแล้วส่ายหน้า....ไม่ได้หันไปมองพี่ชายตรงๆเพราะสายตาไปหยุดอยู่ที่ รูปชายหนุ่มในชุดเมดลายลูกไม้  ชายหนุ่มปากสีสดที่โน้มคอเจ้าของห้องมาเก๊กจูบ......รูปของ พี่ภินทร์....กับพี่อะตรอม......

"จะลาออกจาก'มหาลัย จริงๆหรือ พี่อะตรอม....คุณย่าท่านจะเสียใจเอานะ"

ไม่มีคำตอบ หรือถ้อยคำปฏิเสธ จากพี่ชาย....ทำไมแพงตรอนจะไม่รู้...พี่ชายตัวเองดื้อเงียบ...แต่ดื้อเกินไป นิสัยของยักษ์ มีมากเกินไป...ทั้งเอาแต่ใจและอารมณ์ร้าย ก่อนหน้านี้ดีขึ้นหน่อยก็เพราะเพื่อน 'สนิท' ที่ชื่อ ภินทร์ แต่ตอนนี้ ไม่มีคนคนนั้นอยู่ อารมณ์ร้ายที่นับวันยิ่งเพิ่มขึ้นมันเลยเกินกว่าจะคาดเดา เหมือนหมาดุที่ไม่มีเจ้าของคอยคุม ....

"ถ้าไม่เรียนต่อ....ห้องนี้พ่อจะยึดคืนนะ....พี่อะตรอมคิดดีๆแล้วกัน....สักวันถ้าพี่ภินทร์กลับมาห้อง....แล้ว... "

'ปัง!!!'

เสียงทุบประตูดังตัดประโยคต่อไปของเด็กสาว แววตาสีแดงกล่ำจ้องมองเหมือนบังคับ...ให้หุบปาก!

"อย่ามาสอนพี่แพงตรอน....ครั้งแรกเพราะคุณย่า ....พี่ถึงได้เสียคนที่พี่รักไป...ครั้งที่สอง....เพราะใคร ? เพราะอีนางกาลีหรือเพราะไอ้พวกตาแก่บ้าที่ขัดขวางไม่ให้พี่ยุ่งกับ ภินทร์...หรือจะเพิ่มเธออีกคนที่จะขวางพี่....สาใจแล้วจะเอาอะไรอีก ...ภินทร์..มันหายไปแล้วไง...มันไม่กลับมาแล้วไง ...จะมาพล่ามอะไรอีก!จะมาเอาอะไรกับพี่อีก!"

"แพงตรอนไม่ได้ว่าอย่างนั้น...คือ.."

"โฮกกกกก!!!!"

เสียงคำรามก้องตัดบท....ทุกอย่าง...จบลงด้วยอารมณ์ร้อน ของเจ้าของห้อง แพงตรอน คว้ากระเป๋าแล้วเปิดประตูกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ลงจากห้องพักของพี่ชาย ....ตกใจ! ทั้งตกใจทั้งขวัญเสีย! พี่ชายเริ่มเปลี่ยนไป ...เปลี่ยนไปเหมือนตอนนั้นอีกแล้ว....ไม่สิ...เปลี่ยนไปแย่ยิ่งกว่านั้นอีก ....ยิ่งกว่าตอนที่คุณย่าห้ามไม่ให้คบกับเจ้ภัทร ...

'พี่ภินทร์...พี่ภินทร์อยู่ไหน?....รีบกลับมาเร็วๆ ...กลับมา....ก่อนที่พี่อะตรอมจะฆ่าใครสักคน....'
.............
.....


"...."

"....แล้วเจอกันนะ ภัทร ....เอกสารอยู่ในห้องแอม ....ส่วนโปรเจคต่อไป ดูงานที่จอร์น ...นานๆทีได้หยุดยาว...อย่าจัดหนักนักล่ะ สงสารคุณหมอ...."

ประโยคยาวๆแปร่งๆของฝรั่งพูดไทยที่จบไป ทำเอาผมมึน....สมอง มันชาๆ หัวก็ว่างๆ ลองมองดูรอบๆ ทุกอย่าง...มันแปลกไปทั้งหมด ....ผม....อยู่ที่ไหน? ...
ป้ายห้องน้ำที่อยู่ตรงทางเดินข้างหน้าเหมือนเรียกสติ...ผมวิ่งเข้าไปแล้วปิดล็อกขังตัวเองไว้ในนั้น ....หน้ากระจก...ใบหน้าและรูปร่างที่เปลี่ยนไป ...หน้าของ ตรินทร์ ?! แต่รูปร่างดูหนาขึ้น ผมลูบมือไปตามช่วงไหล่ กล้ามมีมากกว่าเดิม สีผิวก็เข้มขึ้นกว่าเดิม ...และที่ผมยังติดใจ ..รอยรอบลำคอ....วงกรีดรอบลำคอที่ผมพอจำได้....
...มันไม่ใช่เรื่องดีแน่....
........... 'ครืดดดดดดดดด'
เสียงโทรศัพท์ดังกระชากสติผมกลับมาก่อนที่จะหลุดไปมากกว่านี้ หน้าจอมันขึ้น คำว่า 'เมีย' คำเรียกที่ผมจำได้ลางๆว่าผมเคยใช้เรียกใคร ....แต่ใครกันล่ะ...สมองผมว่างไปหมด... สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ผมถึงได้รับโทรศัพท์ แต่ผมเลือกที่จะเงียบเพื่อคอยฟังเสียงปลายสาย ....

"ภัทร.....วันนี้เราไม่กลับนะ ฝากดูตรินทร์ด้วย ..."

เสียงที่ผมได้ยินทำให้สมองมันชาวาบ....เสียงของใครสักคน เสียงทุ้มที่น่าฟัง ใบหน้าของใครคนนึงปรากฏขึ้นมาในความรู้สึกแล้วจางไป ....ผมกดตัดสายแล้วรวบรวมสติขึ้นมาใหม่ บนหน้าจอโทรศัพท์ ...เวลามันเร็วไป ...เร็วไปกว่าที่ผมรู้....เกือบ........ สี่เดือน....เวลา....ผมโดนขโมยไปอีกแล้ว ......โดนขโมยไปเกือบ สี่เดือน ...และที่สำคัญ....
...............คนขโมยไม่ใช่ตรินทร์ ....

... 'ภัทร.....วันนี้เราไม่กลับนะ ฝากดูตรินทร์ด้วย ...'

ถ้าไม่ใช่ตรินทร์ ....แล้วใคร?......นอกจากผมกับตรินทร์....ใครที่ใช้ร่างนี้อีก??!!!
.........................
...
 สำรวจกระเป๋าและเอกสารทั้งหมด ตอนนี้ผมคือตรินทร์ ...แต่ไม่ใช่ตรินทร์ ....ผมไม่ได้กำลังเรียนที่มหาลัย แต่ทำงานแล้ว .... ทำงานในตำแหน่งที่ผมจำได้ว่าเคยทำมาก่อน ก่อนที่จะเป็น ตรินทร์ ....ทุกอย่างทำให้ผมสงสัย นอกจากผมแล้ว มีใครอีกคนใช้ชีวิตของตรินทร์อยู่ ใครที่เหมือนผม...แต่ไม่ใช่ผม....แย่ชะมัด.....
...แล้วจะทำยังไงดี ?....
...ผมมองกระจกแล้วเปิดน้ำล้างหน้าตัวเอง...ไม่ใช่เวลาของคำถาม เมื่อเรื่องมันบานปลายมาถึงตอนนี้ ...สิ่งที่ผมควรทำ....คือการใช้เวลาให้คุ้มค่า...น่าจะดีที่สุด.....
....
.
ผมไม่ใช่ตรินทร์ และผมก็ไม่ใช่ภัทร.....ภัทร ...ชื่อนั้นมันลอยขึ้นมาลางๆ ....ความอึดอัดที่จุกอยู่ช่วงอก....ผมเคยคิดว่าผมคือ ภัทร ...แต่ไม่ใช่? ถ้าผมไม่ใช่ ภัทร...... ตอนนี้ผมเป็นใคร?
....
..
'ภินทร์.....'
เสียงเบาๆแว่วๆลางๆ เหมือนลอยมาตามลม  ผมได้แต่หันหาเสียงนั้น เสียงทุ้มต่ำที่กังวาน เสียงเรียกที่ผมอยากฟังที่สุด...เรียกชื่อผม ชื่อที่ไม่ใช่ ตรินทร์ หรือ ภัทร ......
.....ชื่อของ ...ใครสักคน ..ที่ผมเป็น......
'คิดถึงไหม? '
คิดถึงสิ...
'คิดถึงก็ต้องตื่น......'
.......
...'ตื่นมาหาเรา!!! '
.....
...
เสียงคำรามที่ผมได้ยิน....มันสะท้อนออกมาจากกระจก  คราบหยดน้ำยังเปียกเต็มใบหน้า......แต่เสียงมันยังดังก้องสะท้อนอยู่ในหัว....ใครสักคนที่กำลังร้องเรียกผมอยู่ ...ใครสักคน....ที่ชื่อ....
.....


'อะตรอม!!'


.................................
.....

[piengtavan]

อร๊างงงงงงงงงง   เชียร์เบอร์2 ค่ะ! สงสารหมอก็จริง แต่สงสารอะตรอมมันมากกว่าแต่ที่สงสารมากกว่าอะตรอม ก็ ภินทร์ เนี่ยล่ะค่ะ

ชอบคู่จิ้งจอกกะรีทรีฟเวอร์เหมือนกัน แต่คู่นั้นในเรื่องนี้เฮยกให้เป็นที่สองไปแล้ว เพราะเฮคิดถึงความแรดของภินทร์ค่ะ แหะๆ

[takara]

ไม่รู้จะเชียร์ใครอะ สงสารหมดทุกคนเลย

[sunshadow]

    อ๊ายๆๆๆ อัพเรื่องนี้แว้ว
    อยู่ดีๆภินทร์ก็ตื่นขึ้นมาแบบงงๆ แถมจำอะไรมะได้สักอย่าง ต้องระลึกชาติเอา
    แล้วภัทรกะเจ๊พลำไปไหนละเนี่ย เวลาหมดแล้ว หรือภินทร์โดนจุดธูปอัญเชิญเป็นกรณีพิเศษ
    แต่อะตรอมนี่ดูอารมณ์ร้ายกว่าที่คิดนะ

[Zitraphat]

บทที่ 73 หมื่นความทรงจำ....[2]


.....
............................

"มะม่วง!! อะตรอมล่ะ?!"

เสียงตะโกนถามดังมาจากหน้าร้าน มะม่วงเด็กพม่าลูกจ้างร้านก๋วยเตี๋ยวร้านประจำที่เจ้าของคำถามเคยมาฝากตัวเป็นลูกชายอีกคน ได้แต่หรี่ตา หาเจ้าของเสียง

"เอ๋? พี่ภินทร์?  หายไปไหนมา ?ไม่แวะมาที่ร้านเลย....ไม่มีคนช่วยเสิร์ฟมะม่วงอย่างเหนื่อย..."

"หยุดก่อนมะม่วง....ตอบมาก่อน อะตรอมอยู่ไหน?"

"กินน้ำก่อน....อะ..มาถึงก็ถามหาแต่คุณยักษ์....ไม่สนใจมะม่วงเลย....มะม่วงล่ะสงสัย...พี่ภินทร์เป็นเพื่อนหรือเป็นเมียคุณยักษ์? ไม่มากับคุณยักษ์ก็มาถามหาคุณยักษ์ตลอด...ตลอด...."

"ส้นแล้วมะม่วง ลามปาม! แล้วไอ้ยักษ์! เอ้ย!! อะตรอมอยู่ไหน?"

"อยู่ที่หอ...ไม่ได้เข้ามาที่ร้าน ตั้งนานแล้ว ...นานพอๆกับที่มะม่วงไม่เห็นคุณภินทร์เลย ..."

"หรอ? เอ่อ...งั้นเอากุญแจหอมา.....เอ่อ....ขอบใจ ไปล่ะ"

"นี่! คุณภินทร์ !!"

"อะไร? กำลังรีบ!!"

"...คุณยักษ์จะไม่อยู่ที่หอแล้วนะ....เห็นคุณแพงตรอนบอก คุณยักษ์จะไม่เรียนแล้ว"

".....ทำไม?...."

"ไม่รู้เห็นคุณแพงตรอนบอก....คุณยักษ์ไม่มีเพื่อน.....คุณภินทร์.....ไม่เป็นเพื่อนกับคุณยักษ์แล้วหรอ?"

ไม่มีคำตอบอะไรให้มะม่วง ....ภินทร์ได้แต่วิ่งหายไปทางหอพัก....

'ไอ้เหี้ยอะตรอม มันคิดอะไรของมัน.....จะไม่เรียนต่อแล้วหรอ? เป็นบ้าเหี้ยอะไรขึ้นมา? หรือทำสาวท้อง???! '
......................................
.....



"...ทำสาวท้อง?...."
 
..........คิดไปถึงเรื่องนั้นแล้ว ภินทร์หยุดวิ่งโดยอัตโนมัติ เท้ามันเหมือนโดนถ่วงไว้ด้วยแท่งเหล็ก....ไม่ได้คิดอะไรกับอะตรอมเกินไปกว่าเพื่อน เคยบอกตัวเองอย่างนั้น แต่พอคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา...ทำไมหัวใจมันหวิวๆ แรงเดินเหมือนจะไม่มีแล้ว.........

...หน้าห้องห้องเดิม ....ภินทร์หยุดอยู่แค่นั้น .....กุญแจที่ได้มาจากมะม่วงก็ถือค้างไว้อย่างนั้น .... เหนื่อย...คงเพราะเดินขึ้นมาจนถึงชั้นสี่ บอกกับตัวเองอย่างนั้น บอกทั้งๆที่รู้ตัวเองดี...ว่าที่เหนื่อยน่ะ....เหนื่อยที่ใจ.......

...ควรจะยินดีสิ...จะได้เป็นอาแล้วนะกู .....จะได้มีหลานเป็นของตัวเองแล้ว.....จะได้อุ้มลูกของอะตรอมมันแล้ว....
.......แล้ว.......แล้วกูควรจะดีใจ.......ใช่ไหม?.....
....

"อึก....อือ.....กูต้องดีใจสิ.....ดีใจ...จนร้องไห้เลย....อืออออ...."

คิดเองเออเองกับคำตอบ...มันไม่แย่เท่ากับพอคิดไปไกลแล้วมาทรุดนั่งอยู่หน้าห้องอะตรอมแล้วร้องไห้หรอก...ดีใจโคตรๆที่เพื่อนอย่างอะตรอม มีเมียมีลูก ดีใจจนร้องไห้ ...ไอ้สัตว์กูหายไปแค่ สี่เดือน...มึงทิ้งกูไปมีเมียแล้วนะ....ไอ้เหี้ย!...กูโคตรดีใจเลย....ดีใจจนร้องไห้ ดีใจจนกุญแจในมือมันตกลงพื้นปูน  ได้แต่มอง ...แต่ไม่มีแรงเอื้อมไปหยิบ ......ดีใจจนเหนื่อยใจ.....

.........เหนื่อยจนหัวใจ...ไม่อยากเต้นแล้ว.....
....
.

....ข้อมือ...มันถูกดึงขึ้นมา ....แรงทั้งหมดมันหายไปกับน้ำตาแล้ว ....ภินทร์ได้แต่ก้มหน้านิ่ง ในขณะที่เจ้าของห้องพยุงร่างที่เหมือนจะไม่มีสติ ขึ้นมาพาดบ่าแล้วเดินเข้าห้อง....  ปิดล็อกประตูก่อนจะวางร่างนั้นลงบนเตียง ....

"....สี่เดือน.....สี่เดือนเองนะที่กูหายไป.....ทำไมไม่รอกูอ่ะ?"

ไอ้แสบที่เคยเห็นกลายร่างเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้ มันงอแงแล้วซุกหน้าเข้ากับผ้าห่มผืนหนา เสียงอู้อี้ที่ออกมามีแต่ประโยคประชดประชันกับคำพล่ามด่า.....ทั้งนั้น.....

...ไอ้คนที่ควรจะโมโห... ไอ้คนที่ควรจะต่อว่า..... มันน่าจะเป็น คนที่โดนทิ้งไปโดยไม่ให้ทันตั้งตัวไม่ใช่รึไง?
............

....ถอนหายใจ....เฮือกใหญ่แล้ว โน้มไอ้ดักแด้เข้ามากอด...สี่เดือนที่หายไป...สี่เดือน..เชียวนะที่ไม่ได้ข่าว....ความโกรธ ความไม่เข้าใจ ความคิดบ้าๆ ที่แทบจะเผาพวกตาแก่ทิ้ง หายไปทั้งหมด.....
..เหลือแค่ ความสุข....ความสุขที่ได้กอดไอ้แสบ...ขอแค่นั้น.....
.....
.............

ดักแด้มันดิ้น......จากที่อู้อี้ด่า...แรงทุบมันกลับเพิ่มขึ้น เงียบฟังแล้วถึงได้ช่วยมันแกะผ้าออกไอ้ดักแด้ตัวแสบมันร้อนจนลืมเรื่องที่โวยวายไปหมดแล้ว .....

......
.....

'หายไปไหนมา?'

....
คำนั้นอะตรอมไม่ได้ถาม.....เพราะทันทีที่ ไอ้แสบมันโผล่หัวออกมาได้ มันก็จ้องตาเขม็ง....

"มะม่วงบอก จะไม่เรียนแล้ว....จริงหรอ?"

"....จริง....ไม่อยากเรียนแล้ว....ไม่มีเพื่อน...."

"อย่าอ้างอะตรอม...พวกไอ้เรดก็มี พวกที่ชมรมบาสก็มี ....ไม่มีเพื่อนหรือทำสาวท้องกันแน่ ถึงไม่อยากไปเรียน...แค่สี่เดือนเองนะ....สี่เดือนมึงมีเมียแล้วไม่บอกกูเลย...."

"....เมียอะไร?....ใครบอก?"

"ไม่รู้.....ไม่มีใครบอก....พรายมันกระซิบข้างหูมั้ง....."

........

.."แล้วมันกระซิบรึเปล่า....ว่าเราคิดถึงภินทร์...."

....
..

ริมฝีปากร้อนๆ ทาบลงมาเบาๆ มันอุ่นๆนิ่มๆอย่างบอกไม่ถูก ตอหนวดที่ทิ่มเข้ามาก็ด้วย ....เพิ่งสังเกตชัดๆหน้าอะตรอมโคตรเถื่อนเลย เวลาที่ไม่โกนหนวดโกนเคราออก ....ผ้าห่มผืนหนาหายไปไหนแล้วไม่รู้  แอร์ในห้องเปิดอย่างเย็น แต่ลมหายใจร้อนที่แทรกเข้ามามันยิ่งทำให้ร้อน ไปทั้งหน้า.....มือใหญ่ๆที่สอดปลายนิ้วแทรกเข้ามาระหว่างนิ้วก็ด้วย  มันอุ่นจนร้อน เหงื่อเต็มฝ่ามือ....

"....จูบ...ได้ไหม?"

"....แล้วไอ้ที่ทำเมื่อกี้เขาเรียกว่าอะไร?....."

"....ไม่รู้สิ....นอกจากภินทร์แล้วยังไม่เคยทำแบบนี้กับใคร...."

"......"

"..สอนหน่อยสิ ภินทร์....สอนเราหน่อยสิ.....มากกว่าจูบก็ได้ ...."


......
..







 


.................
.....................................

[entirom]

 


อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เดียวววววววอย่าเพิ่ง
อย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
 

[ryokijung]

เฮ้อ...
ใช้ร่างกายเดียวกันสมองก้อต้องอันเดียวกัน
แต่ไม่ยักกะเชื่อมความทรงจำแฮะ
เดาไม่ถูกไปไม่เป็นเลยกะเรื่องนี้
แล้วแบบนี้จะเชียร์ใครดี

[sunshadow]

   อยู่กับภินทร์ ดูยังไงอะตรอมก็ไม่มีแววโมโหร้ายแฮะ -*-
   ก็เห็นอารมณ์เย้นนนนเย็น ภินทร์ทำอะไรก็ไม่โกรธ ยอมตลอดอะ
   แล้วพอกลับมาถึงอะตรอมรุกเลยอ๊ะ
   แต่แน่ใจแล้วเหรอที่จะให้ภินทร์สอนง่ะ