หัวข้อ: >29 G.Become 21 Boy.ถ้ากล้ารักจะจัดให้!#แก้คิดถึง 27/6/57

[nolirin]

อะไร ยังไง งงอีกแล้วเจ้าค่าาาาาา

[$VAN$]

ว้าว คิดถึงตรินทร์ ตรินทร์ก็มา
จะอยู่ในร่างนี้ตลอดไปป่ะเนี่ย

[RainyMooD]

ความงง เป็นสัจธรรมของเรื่องนี้   
รอต่อไป

ถ้าอยากรู้เรื่องราวให้กระจ่าง
Zitraphat ก็พร้อมที่จะแถลงไข (แต่เมื่อไหร่อ่ะ)
เพื่อปกป้องไม่ให้ ภัทร&ตรินทร์ ถูกทำลาย
เพื่อนำพาความสงบสุขบนพื้นโลก
เผยความชั่วร้ายและสัจธรรม
ตัวโกงผู้แสนน่ารักและมีเสน่ห์
พะเตรียง
พระแพง
พวกเราสองคนคือแก๊งค์ตะบองพลำแห่งจักรวาล
ไว้ท์ฮอล พรุ่งนี้ที่สดใสรออยู่ 

ส่วนข้าพยัคฑิฆามาสไง เชิ้บ เชิ้บ

บ้าไปและตรู






ทร่าม
คลีบหาง

[RainyMooD]

อ๋อย  มาหยอดทีละนิด ทีละนิด ให้คนอ่าน
แต่ยังไงเค้าก็รักนิยาย 2 -3 เรื่องนี้ที่แอบๆอิรุงตุงนังกันนิดนึง อ้อ รักคนเขียนด้วยนะจร๊าาาาา
 





สปีชีย์
เสียงทุ่ม

[Zitraphat]

บทที่ 71  น้ำตานางเงือก.....[1]

[เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ 1 อาทิตย์]



......แล้วเจ้าชาย....ก็จุมพิตเจ้าหญิง.....ท่ามกลางแสงอรุณแรก........
.......
..
.
..........เงือกตัวน้อยได้แต่แอบมองทั้งสองสวมกอดกัน........
....
..น้ำตาที่ร่วงพราวกลายเป็นไข่มุก...ร่วงหล่นลงพื้นดิน....
...
....
.เดิมพันสุดท้ายหมดสิ้น......
....
......
..ไม่มีครีบหางที่กลายเป็นขา ....ไม่มีเสียงใสที่เอื้อนเอ่ย...
ไม่มีเงือกน้อยที่คอยเฝ้าแอบมองเจ้าชาย.....
....เวทย์มนต์ทั้งหมดสูญสลาย.....
......มีเพียงหยาดน้ำตาที่เหลือไว้....
...เพียง....
...
......ไข่มุกสีเงิน.......
.......................
...........................................................








"พ่อง-ดิ!!!"

ฉันเผลอสบถและขยำแผ่นกระดาษที่อ่าน..ยับคามือ.... ได้สติขึ้นมาอีกทีก็ตอนฝ่ามือใหญ่ที่ซัดเข้าหว่างคิ้ว....

"ทำหนูงี้ได้ไงอะพี่ราม!!"

"ให้อ่านอย่างเดียวทำไมต้องขยำ..."

"โทษทีค่ะ..ภัทรลืมตัว...ก็ภัทรไม่ชอบ..คนเขียนนี่อคติกับพวกที่ไม่ใช่มนุษย์นักหรือไง? ทำไม? ไม่ใช่คนแล้วมันไม่มีทางสมหวังหรอพี่ราม?"

"....ไอ้ภัทร...ที่พี่ให้แกอ่านนั่นร่างบทเนมตัวใหม่ของแฟนพี่...แล้วก็ไอ้นิทานเรื่องนี้มันมีเป็นร้อยปีแล้วไอ้ภัทร!หัดหามาอ่านบ้างแก....เล่นขยำคามือเลยนะ...แกคิดมากอะไรรึเปล่าไอ้ภัทร?"
................
........


ไง? สวัสดีนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉัน 'ภัทร' 'ภัทร ของไอ้หมอ' เออ...ภัทร คนนั้นหล่ะไม่ต้องมายิ้มดีใจหรอก ภัทรที่พวกนายอยากเจอยังหลับสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่น.....

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ ร้านเรือนน้ำชามีธุระกับพี่ราม....จะเรียกแกว่าลูกพี่ดีไหมเนี้ย ที่เห็นฉันไร้พิษสงลดความทะนง ก็คงเพราะพี่รามนี่หล่ะ...ที่ยอมให้แกทำร้ายร่างกายได้อย่างนี้ยอมรับสารภาพฉันกลัวแกบอกตามตรงเลยจะได้ไม่ต้องมาสงสัยว่าทำไมฉันถึงไม่เอาแต่เหวี่ยงวีน ดีนะที่ส่วนนี้เป็นโซนส่วนบุคคลไม่งั้นบรรดาลูกค้าคงจะขำพิลึก ที่ได้ยินผู้ชายพูดคะขา เหมือนเดิมฉันอยู่ในร่างตรินทร์ ร่างที่ตอนนี้แมนกว่าตอนที่เป็นตรินทร์เสียอีก..
และไอ้สาเหตุที่ทำให้ร่างนี้เปลี่ยนไปนั่นหล่ะ ทำให้ฉันต้องท่อสังขารมาปรึกษาพี่ราม....
....
.แต่พอมาเจอแกวันนี้....
...
.ฉันได้แต่นิ่ง....หมดกัน
....
.ท่าทีน่าเกรงขามที่...แม้แต่แกจะขยับตัวยังทำฉันผวา...

เป็นอะไรมากไหมพี่ราม...กับกระดาษแผ่นนั้นหน่ะ??
 
   อ่านะ...พี่รามอันน่าเคารพของฉันดึงกระดาษแผ่นนั้นไปแล้วค่อยๆ แกะคลี่มันออกอย่างเบามือ สมาธิแกเหมือนจดจ่ออยู่ที่กระดาษแผ่นนั้น...'ของแฟนพี่' เพราะอย่างนี้อะดิคะถึงได้หวงไอ้กระดาษแผ่นนี้นักหนา...

"หนูว่า...ดูท่าพี่รามของหนูจะเกรงเมียนะ...ชักอยากเห็นหน้าแฟนพี่แล้วสิคะ...ทำให้พี่รามของหนูหลงได้ขนาดนี้...สวยขนาดไหนกัน? สปีชีส์ไหนอะพี่ราม....สปีชีส์ที่กล้าเหยียบปีกพี่ได้อะคะ?"

"...สปีชีส์เดียวกับแกเลย...."

พี่รามแกพูดขึ้นมาโดยไม่หันมามองหน้าฉัน...มือแกยังบรรจงแกะแผ่นกระดาษให้คืนรูปเดิม...สายลมพัดเอื่อยๆผ่านไป....ทั้งโต๊ะเงียบสนิท....เงียบทั้งฉันทั้งพี่ราม...

"....พูดเล่นใช่ไหมคะพี่? พวกเดียวกับภัทรอะนะ? มีจริงหรอคะพี่ราม?"

"สงสัยมากไหมไอ้ภัทร? สงสัยมากแกหันไปดูเลยไป เดินลงมานั่นแล้ว...แต่อย่าสะเออะปากหมา...รายนั้นเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย..."

ฉันหันมองไปตามทิศที่พี่รามพูด....
.....
..
.
....ที่เดินลงมาจากบันไดชั้นสอง....เป็นชายหนุ่มที่.....
..
....ให้ความรู้สึกเหมือนหวานเย็น..ในถ้วยแก้ว....'น่ากิน'.....ถ้าไม่ใช่คนของพี่รามนะ...คำว่า 'ของพี่ราม'นั่นหล่ะ ทำให้ฉันหยุดความคิดนั้นลงทันที...


.....โคตรอาร์ตเลย ....
.
...ดูเหม่อๆลอยๆ....

...ผู้ชายหน้าใสใส่แว่น..ไว้ผมยาวเหมือนพี่ราม...แต่ที่แปลกกว่าก็ตรง ผมนั้นขมวดหลวมๆแล้วปักด้วยปิ่น...ผมที่หลุดลงมาละลำคอขาว..ดูเป็นธรรมชาติสุดๆ.....
...กลิ่นของไอดิน.....เหมือนจะรับรู้ได้ในบรรยากาศ...
....ดินบริสุทธิ์?...
   
"...ดูนะไอ้ภัทร....เดี๋ยวก็สะดุดบันได...."

พี่รามแกเอ่ยเสียงเบากับฉันอย่างอารมณ์ดี ..เหมือนเรื่องที่แกพูดเป็นเรื่องปกติ ...ก่อนจะลุกเดินเข้าไปหาคนที่กำลังจะก้าวลงบันได....หลุดมาดเข้มของแกที่ฉันเคยเกรงไปแล้วตอนนี้...
.....และก็อย่างที่แกพูด ....
.
...
...พี่รามโอบรับร่างที่อยู่ๆก็สะดุดบันไดลงมาได้อย่างพอดี...
..จากนั้นก็ถือโอกาสช้อนอุ้มร่างนั้นมาวางซ้อนไว้ที่ตักแก...เพื่อที่จะให้แฟนแกทิ้งหัวทุยๆพิงแผ่นอกกว้างของแกได้....เหมือนยังไม่ตื่นดี..
กับผู้ชายที่โคตรอาร์ตคนนี้...พี่รามแกบีบจมูกมนๆนั่นแล้วยิ้มกว้าง...ยิ้มแบบที่ฉันไม่เคยเห็น

"ภัทร นี่ไอ้ภัทร..."

แนะนำกันแบบงงๆ....พอสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วมันหวานแบบแปลกๆ ....
..ไม่มีหือ..ไม่มีอือ...แสดงอาการรับรู้จากอีกฝ่าย ...เดาว่าคงหลับคาแผงอกพี่รามแล้ว.....
...ช่างกล้า.......
...นี่พี่รามนะ..
..พี่ราม..
....................................
..............................................................................

"เอาหล่ะว่าไงเรา....จะคุยอะไรกับพี่"

พี่รามแกโอบแฟนแกไว้หลวมๆแล้วหันหน้ามาถามฉัน....ยังกะพ่อกับลูก....

"คุยได้หรือพี่ราม?"

ฉันพยักหน้าไปหาคนที่ซุกหน้ากับแผ่นอกพี่ราม.....ดูสภาพของพี่รามตอนนี้แล้วไม่น่าจะคุยเรื่องสำคัญกันได้เท่าไหร่

"ว่ามาเถอะ....รายนี้ไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว..หลับไปแล้ว"

"นอนเก่งนะพี่...ท่าเหมือนจะหลับได้ทุกที่เลย."

"อย่ามาว่าแกก็เป็น...สปีชีส์ นี่ก็เป็นอย่างนี้หมดไม่ใช่หรือไง?"

"..ท่าทางอย่างนี้...ยังไม่เคยลอกคราบหรือพี่ราม?"

"อย่ามาถามไอ้ภัทร...ลืมไปเลยเรื่องลอกคราบ...พี่ไม่มีทางให้เกิดเรื่องนั้นแน่... ..เอาหล่ะเข้าเรื่อง....มีอะไร?"

"...พี่ราม...ภัทรอยากรู้ว่า..... ภัทรมีเวลาเหลือเท่าไหร่? .....ตั้งแต่มีการตีตรา....ร่างนี้....เริ่มกลายสภาพ...จน...ภัทร....คุมตัวเองไม่ได้แล้ว.....พูดตามตรงเลยนะพี่ราม สองเดือนก่อน...ภัทร...กินคนไปสองคน...อันนั้นโอเค ภัทรรู้ตัว...แต่หลังจากนั้นไม่ถึงเดือน...ก็อีกคน....กินโดยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้...ภัทรกลัวพี่ราม...กลัว....สักวันภัทรอาจกินไอ้หมอ.....อย่างที่พี่รามรู้...ภัทรอยู่ในร่างนี้เพราะ'นาง' แต่มันต้องมีเหตุผลอื่น...ทำไมร่างจริงของ ภัทรไม่สลายหรือเน่าเปื่อยไป...ร่างนั้นเป็นของภัทรจริงๆหรือเปล่า? หลายเรื่องที่ภัทรรู้ว่าภัทรไม่สมควรรู้...ไม่สมควรก้าวก่าย...แต่...ภัทร ขอพี่รามนะ....ภัทร ...ไม่อยากเห็นไอ้หมอตายเพราะภัทร...ถ้าเลือกได้ภัทรอยากอยู่กับไอ้หมอ...ภัทรไม่อยากเป็นสัตว์ประหลาดอย่างที่เป็นอยู่นี่...จะทรมานแค่ไหนก็ได้...จะต้องรอนานขนาดไหนก็จะรอ....ขอแค่ได้อยู่กับไอ้หมออีกครั้ง....อยู่โดยที่ภัทรไม่ต้องเป็นอย่างนี้....พี่รามก็เหมือนกันใช่ไหม? คนของพี่ราม...เป็นเหมือน ภัทรไม่ใช่หรอคะ?...พี่รามทนได้หรอคะ? ถ้าพี่คนนี้เขารับรู้ว่าเขากำลังจะเป็น 'อะไร' วิธีอะไรก็ได้พี่ราม...ช่วยภัทรที....ภัทรรู้นะ...เวลาของภัทรเหลือไม่มากแล้ว...ภัทรจะต้องทำยังไง พี่ราม? ....."

"....รู้งั้นหรือว่าเวลาใกล้หมด?..."

เสียงทุ้มของพี่รามถามฉันเบาๆ...แค่ประโยคเดียวมันก็ทำน้ำตาฉันร่วงพราว.....ถึงใครจะมองว่า ตะบองพลำมากเล่ห์อย่างฉันเย็นชาไร้หัวใจ ก็ช่างปะไร มันเป็นความจริงที่ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากความอยู่รอดของตัวเอง....แต่สำหรับไอ้หมอ..มันไม่ใช่...ฉันอยากอยู่ข้างๆไอ้หมอ...อยากใช้ชีวิตกับไอ้หมอ...ไม่อยาก......ไม่อยากตื่นขึ้นมา...แล้วพบว่าฉันกำลังกินไอ้หมอ....ร่างกายนี้มันกำลังเกินกำลังแล้ว......ความเย็นของผิวกาย...มันบ่งบอกได้อย่างดี ....ที่รั้งร่างนี้ไว้มีแค่ตัวตนข้างใน ....ร่างนี้กำลังจะเป็นแค่เปลือก....เวลา....กำลังจะหมดลงแล้ว....

"....รู้...ภัทรรู้เรื่องนี้ดีกว่าใครเลย.... พี่ราม....."

........................
.....................................................................................

[Zitraphat]

    คนเขียนกลับมาเขียนเรื่องนี้อีกแล้ว.....เขียนปุ๊บ....ถ้อยคำประชดประชันกัด เม้มเบาๆก็มาในทันทีทันใดเลยนะ....
ช่ายยยยยยยยยซี้!!! คนเขียนเป็นเจ้าของร้านยำๆหนิ 

มาเข้าเรื่องดีกว่า อ่านมาบทนี้แล้ว แก้หลายรอบมากเพื่อที่จะให้เห็นภาพที่อยู่ในหัวคนเขียนว่ามันเกิดอะไร ยังไงบ้าง ในสามเดือนที่ผ่านมา ถ้าตามอ่านเรื่องนี้คงได้คำตอบและบทสรุปอีกเรื่องไปแล้วว่าเกิดอะไร ยังไงขึ้น ถึงจะไม่รู้ทั้งหมดก็เถอะ แต่ก็มีคนเดาทางถูกบ้างแล้ว บอกในเรื่องนี้เลย ว่าจะไม่สปอย์ในเรื่องนู้น 55555555+ 

ในบทของน้ำตานางเงือก ตอนแรกจะให้มัน หวานเศร้า...แต่ดันไปเจอเจ้ภัทร(พลำ)ของหมอเข้าเลยระงับความหวานได้ชะงักกึก....กังวลอยู่เหมือนกันว่า ตรินทร์ จะไม่ทน ภัทร จะไม่รอ...ไอ้คนที่ต่างขั้วกันมันต้องมาทำทุกอย่างร่วมกันด้วยกัน...มันจะไปได้สักแค่ไหน ? การที่ภัทรคนนี้ยอมทำทุกอย่าง...ไม่ฟรีแน่นอน...แผนที่เขาคิดไว้เป็นแผนระยะยาวด้วยสิ

[...จะต้องรอนานขนาดไหนก็จะรอ....ขอแค่ได้อยู่กับไอ้หมออีกครั้ง....อยู่โดยที่ภัทรไม่ต้องเป็นอย่างนี้....]

ใครมองว่า เจ้ภัทร(พลำ) แกไม่มีหัวใจ มองใหม่นะ ...เจ้แกซึนกับหมอ ....ถึงจะมองว่าร้าย แต่ก็รักหมอนะ รักมากๆๆๆๆ

 

[sunshadow]

    กรี๊สสสสส อัพเรื่องนี้แล้วอ๊ะ!!
    คุณรามก็ตามมาหวานถึงนี่เลย
    มาบ่อยๆนะเค้าชอบ เวลาอยู่กะคนอื่นนี่คุณรามเป็นคนละคนเลย
    แต่เรื่องโบกหัวชาวบ้านนี่คงเป็นนิสัยปกติสินะ งืมๆๆ. . .
    แต่ไม่คิดว่าไอเดียร์จะน่ารักขนาดภัทร(หญิง)เห็นแล้วบอกว่าน่ากินนะเนี่ย
    เวลาของภัทรกำลังจะหมดแล้ว?!!
    ถ้าหมดแล้วจะเป็นยังไงละเนี่ย จะแปลงร่างกลายเป็นสัตว์ประหลาดหรืออยู่ๆก็หายไปแล้วโดนยึดครองร่างแทน
    แล้วภินทร์อีกคน หายไปไหนแล้วก็มะรู้ เฮ้อ

[kakaris]

นั่นดิเห็นด้วยกับข้างบนเรยย 

คุณคนเขียน ช่วยมาต่อด้วยนะ

อยากอ่านต่อเร็วๆ

 

[arun]

คนเขียนเจ้าค่ะ กรุณามาอัพไวๆๆ ได้ไหมเจ้าค่ะ 
อยากอ่านแล้ว ลงแดง
รักคนเขียนนะเจ้าค่ะ  จะรักมากเมื่อมาแต่งต่อนะเจ้าค่ะ

[chin-ruyze]

ตามอ่านทันแล้วครับบบบบ
ว่าแต่ไม่เห็นจะกระจ่างอย่างใดเลยครับพี่ท่าน 
จากเรื่องนี้ไปเรื่องกาลกีรตี ไปเรื่อง สาป รากไทร 
โคตรไม่เข้าใจเลยครับเพ่
จะพยายามทำความเข้าใจต่อไป
ปล.ชอบภัทร เวอร์ชั่น เดียร์ คร้าบบบบบ 

[Zitraphat]

ตามอ่านทันแล้วครับบบบบ ว่าแต่ไม่เห็นจะกระจ่างอย่างใดเลยครับพี่ท่าน  จากเรื่องนี้ไปเรื่องกาลกีรตี ไปเรื่อง สาป รากไทร     โคตรไม่เข้าใจเลยครับเพ่ จะพยายามทำความเข้าใจต่อไป ปล.ชอบภัทร เวอร์ชั่น เดียร์ คร้าบบบบบ 

V
V
ภัทร(ของหมอ) กับ ไอเดียร์ เป้นคนละคนกันเน้อ ส่วน ภัทรใน สาป...กับ ภัทร (ของหมอ)ใน >29 G. เป็นคนเดียวกัน  ที่ให้อ่าน เรื่อง ภัทร จะได้รู้ว่า ภัทร แต่ละคนเป็น อะไร มีอะไร   

[RainyMooD]

ตามอ่านทันแล้วครับบบบบ
ว่าแต่ไม่เห็นจะกระจ่างอย่างใดเลยครับพี่ท่าน 
จากเรื่องนี้ไปเรื่องกาลกีรตี ไปเรื่อง สาป รากไทร 
โคตรไม่เข้าใจเลยครับเพ่
จะพยายามทำความเข้าใจต่อไป
ปล.ชอบภัทร เวอร์ชั่น เดียร์ คร้าบบบบบ 

v
v
v
เราเตือนท่านแล้วววว
อิอิ

[Zitraphat]

v
v
v
เราเตือนท่านแล้วววว
อิอิ

V
V
บวกกกกกกกกกกกกกกก เป็ด บ๊วกกกกกกกกกกก เป็ด   

[pooinfinity]

อ่าาาาา ไม่ได้ตามจากเรื่องโน้นนะ แต่ไงม่ะรุ อยากอ่านเลยคลิกมา

จนถึงได้รู้ว่า อ่อ เรื่องมันเชื่อมกัน เฮ้ออออออ อ่านๆไปแล้วเหมือนจะงง แตไม่งงนะ

แต่อยากบอกอย่างนึงว่า นู๋อ่านแล้วเครียดดดดดดด ถ้าร่างของตรินทร์กำลังจะเสื่อมสลาย แล้วเรื่องของโฆอ่ะ จะยังไง

เพราะงี้เลยต้องมาปรึกษาองค์ราพม์อย่างงั้นเหรอ นู๋เครียดดดดดดด ปล. อยากให้ "นาง"หายไปว่ะ ตัวปัญหาเลยนะนั้น 555

[entirom]

ขอแค่ 63 ตอน ก่อน
เดียวมาต่อ  ม่ายไหวล่ะ

[Zitraphat]

ขอแค่ 63 ตอน ก่อน เดียวมาต่อ  ม่ายไหวล่ะ

V
V
+ 1 ให้เป็นกำลังใจ...ตบหลังปุปุ.....หนทางยังอีกยาวไกล....สู้ต่อไป ทาเคชิ!!!!

[arun]

ตามอ่านทันแล้วครับบบบบ
ว่าแต่ไม่เห็นจะกระจ่างอย่างใดเลยครับพี่ท่าน 
จากเรื่องนี้ไปเรื่องกาลกีรตี ไปเรื่อง สาป รากไทร 
โคตรไม่เข้าใจเลยครับเพ่
จะพยายามทำความเข้าใจต่อไป
ปล.ชอบภัทร เวอร์ชั่น เดียร์ คร้าบบบบบ 

ค่อยๆๆอ่านนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้อ่าน    ขอให้เข้าใจในเร็ววันนะค่ะ

ป.ล. พี่ Zitraphat มาแต่งต่อสักทีสิค่ะ 
รักพี่ Zitraphat มาก ถ้าพี่ Zitraphat มาแต่งต่อไวๆๆนะ นะ

[Zitraphat]

ค่อยๆๆอ่านนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้อ่าน    ขอให้เข้าใจในเร็ววันนะค่ะ

ป.ล. พี่ Zitraphat มาแต่งต่อสักทีสิค่ะ 
รักพี่ Zitraphat มาก ถ้าพี่ Zitraphat มาแต่งต่อไวๆๆนะ นะ

V
V
มาต่อแน่เน้อ แต่หลังจากจบโปรเจค สาปรากไทรนะ....

[arun]

V
V
มาต่อแน่เน้อ แต่หลังจากจบโปรเจค สาปรากไทรนะ....

ได้ค่ะ น้ำจะรอ รอรอรอ สาปรากไทรจะจบแล้วเย้ อิอิอิ

[entirom]

พอเริ่มที่จะเข้าใจ
มั๊ยหลังๆๆกลับมึนไปอีกล่ะ

ตัวละครมีแค่ตัวเดียว
แต่มึนนนนมากกกกกกกกกกก

แล้วตรินทร์ยุในร่างของภัทรหญิง 
อ่า  มันช่าง...
ที่บอกว่า ตรินทร์เป็นแม่ และโฆเป็นพ่อนิ  เรื่องจริง!

[Zitraphat]

เห็นแล้วใช่เลย อิมเมจ เจ้ภัทร และ ตรินทร์  ในอีก  8 ปีข้างหน้า ถ้าเจ้พลำกับ ตรินทร์ ยังอยู่นะ กรี๊ดดดดดดๆๆๆๆ


ส่วนนี่ ภินทร์จอมแสบ อั๊ยยยยยๆๆๆๆ   


ขอบคุณนิตยสารแพรว เล่มนี้จะอุดหนุนนะ ชอบมากเป็นการส่วนตัว

[davina]

ตามอ่านครบซักที เฮือก! *ปาดเหงื่อ*

ความจริงอ่านเรื่องสาปรากไทรเป็นเรื่องแรก แล้วเผอิญว่างงค่ะ ฮ่าๆๆๆ
เลยมาย้อนอ่านงานอื่นๆของคุณZitraphat

คุณZitraphatสุดยอดมาก แต่เรื่องได้ซับซ้อนจริงๆ
การที่จะแต่งเรื่องที่เชื่อมโยงและก็ซับซ้อนจนคนอ่านงง(ฮ่าๆๆ)ได้ขนาดนี้
คุณZitraphatต้องวางพล็อตเก่งมาก แล้วก็ต้องมีรอยหยักในสมองเยอะมากอ่ะค่ะ

เราผู้ซึ่งรอยหยักของสมองมีน้อยก็เลยต้องค่อยๆย่อยข้อมูลไป ฮ่าๆๆๆ

ปล. จะค่อยทยอยอ่านไปทีละเรื่องนะคะ

[Zitraphat]

พอเริ่มที่จะเข้าใจ
มั๊ยหลังๆๆกลับมึนไปอีกล่ะ ตัวละครมีแค่ตัวเดียว แต่มึนนนนมากกกกกกกกกกก แล้วตรินทร์ยุในร่างของภัทรหญิง  อ่า  มันช่าง...ที่บอกว่า ตรินทร์เป็นแม่ และโฆเป็นพ่อนิ  เรื่องจริง!

V
V
นี่ล่ะเน้อ สิ่งที่ ภัทร [พลำ] เดิมพันไว้ด้วยชีวิต.... 

[Zitraphat]

ตามอ่านครบซักที เฮือก! *ปาดเหงื่อ* ความจริงอ่านเรื่องสาปรากไทรเป็นเรื่องแรก แล้วเผอิญว่างงค่ะ ฮ่าๆๆๆ  เลยมาย้อนอ่านงานอื่นๆของคุณZitraphat  คุณZitraphatสุดยอดมาก แต่เรื่องได้ซับซ้อนจริงๆ  การที่จะแต่งเรื่องที่เชื่อมโยงและก็ซับซ้อนจนคนอ่านงง(ฮ่าๆๆ)ได้ขนาดนี้ คุณZitraphatต้องวางพล็อตเก่งมาก แล้วก็ต้องมีรอยหยักในสมองเยอะมากอ่ะค่ะ  เราผู้ซึ่งรอยหยักของสมองมีน้อยก็เลยต้องค่อยๆย่อยข้อมูลไป ฮ่าๆๆๆ  ปล. จะค่อยทยอยอ่านไปทีละเรื่องนะคะ 

V
V
ขอบคุณเน้อออออ  ที่ติดตาม ....การผูกโยงเรื่องนี้ปัณหาเหมือนกันนะ เพราะบางคนที่ไม่เคยอ่าน >29G. หรือไม่ชอบแนวนี้ อาจปวดหัวกับ เรื่องอื่นที่โยงได้เลย... และมันก็ปัญหามาก เพราะ >29G. มันปราบเซียนอย่างที่รู้ๆกันอยู่ เหมือนเล่นเกมส์ผู้กล้าเลย สถิติ FC.ที่อ่านเรื่องนี้ 7 หน้า72 ตอน ใช้เวลา 2 วัน [แบบอ่านเอาเข้าใจไม่ใช่ผ่านสายตา] ปาดเหนื่อย เฮือก ... ที่สำคัญมันยังไม่จบ...  

ตอนนี้เลยไม่กล้าแนะนำใครให้อ่านนอกจากแฟนพันธุ์แท้ตัวจริง    ที่อยากตามเก็บเรื่องให้ครบ เพราะเรื่องนี้แทรกเกร็ดไว้เยอะพอสมควร  ถ้าอยากอ่านแบบชิวๆ แนะนำเรื่องนี้ดีกว่า http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33295.msg2050133#new  >>'โทษทีค่ะ..ที่คุณเรียกว่า'ตุ๊ด'เมื่อกี้หน่ะ..แฟนหนู  ไม่ต้องคิดมาก คอมมาดี้แอ็คชั่น ตอนนี้กำลังจะเข้าบทหื่นฮา.....สัตว์ป่าสองตัวจะรวมหัวปล้ำเด็กน้อย .... กระเทยสู้ๆๆๆๆ   

ระวังติดคุก*******   

[takara]

แล้วพี่รามจะช่วยภัทรยังงัยอะ

[ryokijung]

อยากจะบอกว่าอ่านทันแล้วนะคะ
ใช้เวลาไม่มากมายแค่1วันที่ยังไม่เต็มดี
  เก่งป่ะเคล็ดลับหรอคะก้ออ่านแบบไม่ทำอะไรเลย
ลุกเข้าห้องน้ำสักทียังยากเลย(ที่บ้านเรียกว่าอาการหนักค่ะ)
เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างพออ่านๆไปก็จะมีบทคล้ายๆจะอธิบายอยู่บ้าง
เลยทำความเข้าใจได้มากขึ้นพอจะสรุปใจความสำคัญของเรื่องได้
กำลังรอตอนต่อไปของอีกหลายเรื่องอยู่รวมถึงเรื่องนี้ด้วย
สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้

[piengtavan]

อ่านทันแล้วค่ะ อัพมาเรื่อยๆเลยนะคะ ไม่ต้องกลัวไม่ทัน เป็นร้อยตอนก็บ่ยั่น ก็มันสนุกนี่คะ! โฮะๆๆๆ
อ่านสาบรากไทรแล้วมาอ่านเรื่องนี้... เรื่องนี้มันมาก (อาจเพราะยีังไม่มีฉากเลือดสาที่บรรยายจะๆแบบเรื่องนั้น 555)
อยากให้ภัทรอยู่ในร่างตรินทร์เรื่อยๆ   (แล้วตรินทร์ล่ะจะไปอยู่ไหน... สงสารตาบัฟมันมั่งเถ้ออออ)
จริงๆก็ชอบคิงส์มันอยู่เหมือนกัน แต่ดูเหมือนคู่ของภัทรแต่ละคนมันจะชีช้ำกับความกะล่อนของมันมามากพอแล้ว เก็บคิงส์ไว้ไปหาเมียใหม่(หรือผัวใหม่) ก็น่าจะดีกว่า หึหึหึ

เรื่องนี้เป็นนิยายที่มันมาก  จนอยากจะปริ๊นไปนอนอ่านก่อนนอน(ก็นั่งอ่านหน้าคอมมันปวดหลังงง ปวดตาด้วย TTwTT )

อ่านแล้วชอบภัทรที่เป็นภินทร์มากกว่า มันแสบสันต์ แต่ไม่ถึงขนาดแสบเข้าใส้เหมือนกับภัทรที่เป็นพลำ .... อันนั้น มันค่อดโหด!
แต่ชอบภัทรที่เป็นพลำตรงที่มันรักหมอมาก แม้ท่าทางจะไม่แคร์สื่อแต่มันตกลงใจว่ารักแค่หมอ ชอบมันตรงนี้แหละ
ส่วนภัทรที่เป็นภินทร์ มันน่ารักทุกการกระทำ ยกเว้นเรื่องเดียว... มันยังไม่ยอมให้ใจใครแม้มันจะเอียงไปแทบจะร้อย แต่ก็ยังไม่ยอมให้
เพราะกลัว นี่ก็รู้ แต่เรื่องความไม่เด็ดเนี่ยแหละ ถ้าเอาภินทร์กับพลำมาหารกันคนละครึ่ง พ่ออะตรอม คงจะใจชื้นขึ้นเป็นกองจากท่าทางที่เดาไม่ออกว่ามันจะเอายังไง
แต่แหงล่ะ อะตรอมมันก็ไม่ยอมบอกภินทร์เองนี่หว่าว่าคิดยังไง แถมยัีงไม่ได้โดนภินทร์มันโจ๊ะ แบบที่ภัทรทำกับหมอ อันนี้มันช่วยไม่ได้เองนี่เนอะ อะตรอมมันช้าเอง โฮ่ๆๆๆ


ส่วนพี่รามนี่เป็นเทวดาใช่มั้ยคะ?

[kimmy-g]

ฮื่อ    หลังจากตามไปอ่าน side story เรื่องอื่นๆ แล้วกลับมาอ่านเรื่องนี้อีกทีแล้วมันสนุกขึ้นอีกอะ  กรี๊ดดดดดดด  เหมือนมันเสริมกันและกันดีมากเลย  แบบว่าเรื่องราวช่วงสั้นๆ หรือความคิดของตัวละครบางตัวจากเรื่องอื่นมันช่วยเสริมให้เราเข้าใจสถานการณ์หรือเหตผลของการกระทำต่างๆในเรื่องนี้มากขึ้น ถึงมันจะเป็นคนละเรื่องเดียวกันก็เถอะ  ตอนนี้งงอยู่อย่างเดียว โฆ เป็นใครจากในอดีตเหรอ หรือเป็นตัวละครที่เพิ่มขึ้นมาในปํจจุบัน   ฮึ้ยยยย  มันคาใจอะ เราว่าเราไล่อ่านหมดแล้วนะ หรือจะหลุดตอนไหนไปหว่า     อ้อมารอตอนต่อไปด้วยเน้อ  แอบทวงแบบเนียนๆ   (เนียนปะ  แหะๆ  อ่าว ไม่เนียนหรอ    โดนคนเขียนถึบ)

[Alphas]

ตามทันแหละ สองวันหนึ่งคืน อ่านกาลกีรติ งงๆ มึนๆ อาศัยอ่านคอมเมนท์ช่วย 
ตามมาอ่านเรื่องนี้เข้าใจมากขึ้น ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน หลายปม น่าติดตาม
คนเขียนสามารถมากทำให้อ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ
บอกได้คำเดียวว่า 

[Zitraphat]

บทที่ 72  ซินเดอเรลล่ากับรองเท้าส้นสูง.....


[Part-ตรินทร์]


'เหนื่อย......'
...
.
.
เหนื่อยเกินไปกับการเริ่มที่จะนับหนึ่งใหม่....

....ทุกอย่างมันยากเกินไป ร่างกายที่เปลี่ยนไป ยากต่อการบังคับ และยากยิ่งกว่าที่จะต้องเริ่มทุกอย่างแม้แต่การทำสิ่งง่ายๆ เอาแค่การเอ่ยออกมาเป็นเสียงให้ได้เรื่องนั้นยังยาก.....ปกติคุณชายตรินทร์เคยแต่เหวี่ยงวีนไม่ถูกใจก็ซัดสักหมัด ....คราวนี้เลยอดคิดไม่ได้ เพราะไม่ค่อยอยากพูดอะไร ครั้งนี้เลยสมใจล่ะมั้ง ....เพราะขนาดคิดจะพูดยังเอ่ยอะไรออกมาเป็นคำไม่ได้.....

 'เราจะไปหาไอ้โฆ กัน....'

ประโยคนั้นมันยังฝังอยู่ในหัวผม.....รู้ตัวว่าฝืนเกินไป ...แต่ก็ยังอยากทำ..ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้พบไอ้โฆ...
....ขอแค่อีกครั้ง....

อยากเจอที่สุด  ..อยากเจอ...อยากเจอไอ้โฆที่สุด ......
..............................
.........................................................................
...

"...ไม่ต้องมีคำถามอะไร ....ทำตัวให้นิ่ง ถ้าคิดก็ช่วยพูดสิ่งที่คิดออกมาด้วย...ฉันไม่ใช่ไอ้บัพที่จะมองตานายแล้วรู้ว่านายคิดอะไร......ตรินทร์....ฉันมีเวลาไม่นาน...วันนี้วันเกิดไอ้แป้น....สนใจไหม? สนใจจะเจอไอ้บัพในร่างนี้ไหม? ไอ้หมอมีเวรที่คลินิก...กว่าจะกลับก็ตีหนึ่ง...ฉะนั้นพวกเรามีเวลาแค่ เที่ยงคืน...เจ้าหญิง....แค่เที่ยงคืน...ที่นายจะต้องกลับมานอนที่เตียงเดิมอย่างเรียบร้อยที่สุด.....กล้าจะเสี่ยงหรือเปล่า..ตรินทร์.....ถ้านาย....กล้า....เราจะไปหาไอ้บัพกัน...."
....
...........อย่าถามอะไรผม...ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น ..วันนี้อยู่ๆ ภัทรก็วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาข้างบนห้องแล้ว จับผมแต่งตัว....รู้สึกเหมือนตัวผมเป็นตุ๊กตา....ตุ๊กตาที่ได้แต่นั่งนิ่ง...
.....ให้นางฟ้า จับเสกเป็นสาวงาม....
..เทพนิยายไร้สาระกำลังจะเป็นจริง..งั้นหรอ? ผมกำลังจะได้พบไอ้โฆ....ผมจะได้เจอไอ้โฆจริงๆน่ะหรอ?.....
..วันนี้ผมกำลังจะได้ออกไปข้างนอกบ้าน ครั้งแรก ....ครั้งแรกที่จะได้สัมผัสอากาศเย็นของยามค่ำ...วันนี้ ภัทรไม่ได้เอาวีลแชร์ออกมาแต่เลือกที่จะอุ้มผมออกมาแทน ...อายตัวเองอยู่บ้างที่จะต้องใส่ชุดที่ผู้หญิงจ๋าอย่างนี้ ...เดรสสั้นสีดำแต่งเสริมด้วยลายลูกไม้... แถมด้วยส้นสูงแบบรัดข้อ...ทั้งๆที่ผมยังเดินได้ไม่ถนัดเท่าไหร่...

"ไม่มีรถฟักทององค์หญิง....มีแต่รถ.....เจ้าของงาน..."

ผมมองตามไปยังถนนใหญ่ รถกระบะสีดำที่เคยคุ้นตา...รถไอ้แป้น?!
..........
...
.

[Part-ภัทร]

....
หัวใจ....
...
..
.
มันเต้นแรงอย่างที่สุด !!

เสียงของหัวใจอีกดวงชัดขึ้น ทันทีที่สายตามองเห็นร่างใหญ่ของใครคนหนึ่งเดินผ่านไป....
บ้าชะมัด! ภัทร อดสบถกับตัวเองไม่ได้..คงเพราะห่วงแต่เรื่องตรินทร์...เลยลืมคิดอีกเรื่อง....ไอ้ยักษ์นั้นมันก็เป็นหนึ่งในเพื่อนไอ้แป้นเหมือนไอ้บัพ...ไม่แปลกที่มันจะโผล่มางานนี้ด้วยเหมือนกัน สิ่งที่กลัวมันมาเร็วกว่าที่คิด...ไม่ว่าเมื่อไหร่...ขอให้ไอ้ยักษ์นั้นเรียกหา....ตั้งแต่อดีตยันปัจจุบัน...ไม่มีครั้งไหนที่ ภินทร์ ไม่รับเสียงเรียกนั้น.... บ้าชิบ!! 

ไม่ได้หรอก...จะให้ ภินทร์ ตื่นขึ้นมาตอนนี้ไม่ได้ !! ทุกอย่างที่วางไว้....มันจะจบอย่างนี้ไม่ได้ ...เกินจะฝืน สติกำลังจะเลือนราง ภัทร ได้แต่นิ่งเงียบซ่อนตัวด้านหลังเคาน์เตอร์ ทั้งๆที่แทบจะฝังกลบและถ่วงทิ้ง ภินทร์ ลงไปลึกที่สุดในห้วงน้ำตาแต่แค่เห็นแผ่นหลังไอ้ยักษ์นั่นเท่านั้น แรงตะเกียกตะกายของ ภินทร์ ก็แสดงอาการ.....
สัดเอ้ย!! จะโทษใครได้ ในเมื่อเป็นตัวเองที่พลาด...

พลาดเข้าอย่างจัง!!!

...ไม่มีทาง....

.... จะให้ ภินทร์ ตื่นขึ้นมาตอนนี้...ไม่มีทาง....เวลาของฉันมีให้แค่ไอ้หมอ....แค่ไอ้หมอเท่านั้น...หัวใจอีกดวง ไม่จำเป็นต้องเต้นตอนนี้...ไม่จำเป็น!!

ภัทร พยายามตั้งสติแล้วหายใจยาวเข้าปอด ....มือที่กำแน่นเปียกชื้นไปด้วยเลือด...กำจิกมือจนแน่น ....จนเล็บคมมันเจาะทะลุผิวเนื้อ.... เจ็บงั้นหรอ? ไม่หรอก....ให้เจ็บได้สิดี ...สติ..มันจะได้อยู่กับตัว...เรื่องตรินทร์ยังจัดการไม่เสร็จ ปลาอย่างไอ้บัพยังไม่ทันตอดเหยื่อเลย....จะให้จบอย่างนี้ไม่ได้ .....ไม่ได้เด็ดขาด...
...
.
.



[Part-ตรินทร์]


คลับใบไม้ ....มันก็ยังคงเป็นคลับใบไม้ ...ผมได้แต่นั่งนิ่งบนโซฟาแล้วมองรอบๆ บนเวที พวกไอ้เรดเล่นสดได้สนุกเหมือนเดิม แค่ตำแหน่งที่ผมเคยอยู่สับเปลี่ยนไปก็แค่นั้น ไอ้แป้นยังนั่งอยู่กับผม เพราะ ภัทร เป็นคนที่ฟากผมไว้กับไอ้แป้น... ภัทรหายไปได้สักพักแล้ว...หายไปพอๆกับการนับถอยหลังของเข็มนาฬิกา....สี่ทุ่มกว่าแล้วแต่ไอ้โฆก็ยังไม่โผล่หัวมา....ผมได้แต่ก้มหน้านิ่ง....ทุกอย่างมันกำลังจะจบ...จะแต่งตัวออกจากบ้านมาทำไม? จะหลบพี่หมอออกมาทำไม? เมื่อโลกแห่งความเป็นจริงมันไม่ง่ายดายเหมือนในนิทาน....

....ผมทำอะไรไม่ได้เลย ....พูดไม่ได้ ...เดินไม่ได้...ทำไม่ได้ แม้แต่การควบคุมร่างกายนี้ ...
.....
.

'โฆ...'

...
กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นจมูกมันฟุ้งขึ้นมา โซฟาข้างๆผมยุบยวบลงไปจนรู้สึกได้ .....ไอร้อนของร่างกายคนข้างๆ ระอุขึ้นจนผมรับรู้....กลิ่นของน้ำหอม...ที่ผมสอนให้ไอ้โฆผสมใช้เอง.... มันลอยมากับกลิ่นหอมของน้ำหอมผู้หญิง?! เสียงหัวเราะและกระเซ้าเย้าแหย่ ดังมาจากอีกฝากที่ถัดจากไอ้โฆ...อีกครั้งที่ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้น....ไม่ต้องเดา มันเอาผู้หญิงมาควงอีกแล้ว....ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง....ทำไมต้องมีแค่ผมที่ต้องฝืนทำทุกอย่างเพื่อมัน....ฝืนทำทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ที่ปลายทาง.....มันรอผมอยู่หรือเปล่า?
....
.

"แป้น...เด็กมึงหรือวะ?นั่งนิ่งโคตร...งอนมึงอยู่หรอ? "

เสียงไอ้โฆมันดังใกล้หูผมเข้ามาอีก....ถามมาได้ไอ้สันดาน....อารมณ์ผมมันเกินจะทนอะไรแล้ว...มีแค่ผมที่รอ มีแค่ผมที่อดทน.....แต่...มัน...มันไม่เคยเลย...ไม่เคยรอผมเลย....

"เปล่า...ไม่ใช่เด็กกู...เด็กไอ้ตรินทร์มัน....มึงไม่รู้จักหรือวะไอ้โฆ?"

แค่ประโยคนั้นของไอ้แป้นทำเอาทั้งโต๊ะเงียบกริบ....มืออุ่นของคนที่อยู่ข้างๆผม จับคางผมให้เงยขึ้น สัมผัสแบบนี้ทำไมผมจะจำไม่ได้ ....สัมผัสของไอ้โฆ.....
...
.น้ำตาผม....มันไหลออกมาทันทีที่เห็นหน้ามันชัดๆ
.....
.มือของมันค่อยๆ ลูบปัดผมยาวๆที่บังหน้าของผมออก...

"เธอเป็นแฟนไอ้ภินทร์หรอ?....แมวขโมย....."

สีหน้าเย็นชากับน้ำเสียงเย็นๆของมัน .....ในตอนนี้....ผมไม่เคยเห็น.....ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่ามันจะแสดงท่าทีอย่างนี้กับผม....

"ภินทร์ มันไปไหนล่ะ? แอบไปกับสาวไหนหรือเปล่า?...ไม่รู้หรอว่ามันเป็นพวกลักกินขโมยกิน"

เสียงของคนที่ผมคุ้นเคยที่สุด กระซิบเบาๆ ข้างๆหูผม กระซิบคำที่ผมไม่เคยคิดว่าคนอย่างมันจะพูดออกมาได้....

...

.เสียงหัวเราะของผู้หญิงที่นั่งข้างๆมันดังขึ้น ....ผมหันไปมองพอดีกับที่เห็นมันจูบผู้หญิงคนนั้น .....ไม่ใช่โฟร์ท อย่างที่ผมคิด แต่เป็นผู้หญิงคนใหม่ที่เหมือนจะแรงไม่แพ้กัน .... มือใหญ่ของมันที่เคยจับหน้าผม เปลี่ยนไปจับหน้าอกของผู้หญิงคนนั้น......
....
...................
...
..
หัวใจผมเต้นแรง....แรงจนเหมือนจะเป็นครั้งสุดท้ายที่มันจะได้เต้น.......
.....ผมได้แต่มองหน้ามันกับผู้หญิงคนใหม่ของมัน......
...
......ทำไม? ต้องเป็นผม?....ทำไม...ผมต้องฝืนร่างกายนี้เพื่อมัน...ฝืนมาที่นี้....เพื่อมาเห็นมันอยู่กับผู้หญิงคนอื่น....ไอ้โฆ....มันเคยคิดถึงผมหรือเปล่า?....คิดถึงผม...เหมือนที่ผม....คิดถึงมัน......
.......
........ คำตอบคือไม่เลย.......คงไม่เคยสักครั้ง......

....ไม่เคยเลย.................จะแต่งตัวทำเหี้ยอะไร ....จะมานั่งเป็นตัวตลกทำไม.....มานั่งดูมันจับมันล้วงผู้หญิงของมันหรือไง........
....................
..

"...โฆ..."

..ผมหายใจลึกเข้าไปในปอดแล้วเรียกชื่อมัน....ส่งเสียงที่เป็นคำชื่อของมัน....คนที่ผมอยากเจอมาตลอด....ถ้อยคำมากมายที่อยากจะพูดกับมัน.....ทุกอย่าง...
..
..
.
มันจบลงด้วยเส้นสติที่ขาดผึง!!
....
..
....แขนที่ไม่เคยมีแรงของผม หวดกำปั้นชกหน้ามันจนมันล้มลง  เสียงกรีดร้องของผู้หญิงของมัน ดังกรี๊ดๆๆๆ ขาที่ผมต้องฝืนทำกายภาพ กระทืบซ้ำชายซี่โครงมันทั้งๆที่ผมยังใส่ส้นสูงอยู่......

"ไอ้สัด!มึงจะฆ่ากูอีกสักกี่ครั้ง!ไอ้เหี้ยโฆ! สูญพันธุ์ไปเลยมึง! จะมีสักครั้งไหมที่มึงจะเข้าใจกู! หน้าหม้ออย่างมึง!ไม่เข้าใจความรู้สึกซึ้งอย่างกูหรอก!!ไม่เข้าใจสักครั้ง!! "

สติของผมหลุดไปอย่างสมบูรณ์ ผมได้แต่กระทืบและเตะอัดชายซี่โครงมัน  และเกือบจะกระทืบส้นสูงลงบนน้องชายมัน ถ้า ภัทร ไม่เข้ามาดึงผมไว้ก่อน ...

......นาฬิกาใกล้เวลาเที่ยงคืน ...ตอนที่มัน...นิ่งอยู่แทบเท้าผม......
....
..
.เที่ยงคืน สี่สิบห้าพวกเรากลับมาถึงบ้าน ไอ้เรดเป็นคนมาส่ง....

...ภัทรอาบน้ำให้ผมและปล่อยให้ผมนอน  สักพักใหญ่ๆเสียงรถพี่หมอถึงดังขึ้นมา.....
ผมเหนื่อยจนหลับสนิท....หลับทั้งๆที่ยังคิดถึงหน้าไอ้โฆ....
...
.
.
'หน้าหม้ออย่างมัน.....ผมน่าจะกระทืบให้สูญพันธุ์....สัดเอ้ย!'