หัวข้อ: >29 G.Become 21 Boy.ถ้ากล้ารักจะจัดให้!#แก้คิดถึง 27/6/57

[entirom]

 

งานออกร้าน ประมูลรึ

ติดใจอ่ะดิไอ้ยักษ์

 

[sunshadow]

เป็นวิญญาณไปแล้ว ซันชา ทิ้งให้เป็น X –File นิดนึงว่า อะตรอมมันทำได้จริงๆ หรือมันคิดไปเองว่ามันทำได้  ตอนนี้ไอ้หมายักษ์มันเก็บทุกเม็ดจริงๆ อ่ะน่ะ มันผ่านมาเยอะนี่น่า เล่นครั้งก่อนหายไปเลยไม่บอกมันสักคำ  แต่ตอนนี้ก็มีความสุขดีนะ .... ส่วนชุดเมด ของอย่างนี้มันฝังใจ จำไม่ได้จริงๆหรอซันชา  บทที่ 28 How to pay. อย่าถามว่า เท่าไหร่ จ่ายมาเลยดีกว่า  >>> RE: 38  เรื่องของมังกรสามหัวตอนนี้เหลือแค่ ตรินทร์[ในร่างภัทร] ภัทร[พลำ ในร่างตรินทร์] และภินทร์ ที่ยุบรวมกับเจ้ภัทรเป็น วิญญาณลอยวบเวียนไปแล้ว

     อื้อหือ จูบครั้งนั้นของภินทร์ฝังใจอะตรอมมาถึงตอนนี้เลยเหรอ
     มิน่าล่ะถึงอยากให้ภินทร์สอนต่อ. . .

[RainyMooD]

โห อะตรอม นี่ปลุกภินทร์ขึ้นมาทำพิธี "จูบดูดวิญญาณ"  เสร็จ พอเช้ามาเลยแยกออกมาได้ซะงั้น
พลังลมปราณ วิทยายุทธ์ท่านช่างแก่กล้ายิ่งนัก
แต่สงสัยธาตุไฟเข้าแทรก พอตื่นมาความหื่นมันเลยอัพเวลเกินไปหน่อย กลายเป็นอะตรอมโหมดหื่น 
อา...ลายลูกไม้




ขนลุกซู่กันเลยที่เดียว>>>ที
ตื่นมาพรุ้งนี้ค่อยว่ากัน>>>พรุ่ง

[arun]

+ 1 เพราะคิดถึงมากค่ะ
ได้แต่แวะมา save ไวอ่าน ยังไม่มีเวลาอ่านจริงๆๆจังๆๆ เลย
งานเยอะๆไปไหนเนีย TT0TT ช่วงนี้ ไม่รู้จะคอมเม้นต์อย่างไง
แต่เป็นกำลังใจให้พี่ Zitraphat นะค่ะ จะรออ่านต่อ
ขอทวงทุกเรื่องผ่าน ณ ตรงนี้เลยแล้วกัน อย่าลืมมาแต่งต่อไวๆๆนะค่ะ

วันแม่ปีนี้ อย่าลืมไปกอดแม่นะค่ะ

[rule]

รสนิยมอะตอมนี่บ่งบอกมากๆๆๆ

[Zitraphat]

บทที่ 75  My service [อิ่มอก อุ่นใจ]


[Part อะตรอม]


".....อะตรอม..................หยุดยาวไม่กลับบ้านหรอ?"

ภินทร์มันถามผมที่เพิ่งวางสายโทรศัพท์ลง ... เมื่อกี้ผมคุยกับที่บ้าน....คุยเรื่องไม่กลับบ้านคราวนี้ .....เหตุผลร้อยแปดที่จะไม่กลับ แต่เหตุผลที่สำคัญที่สุด....ก็เรื่องของไอ้เจ้แสบนี้ล่ะ

"กลับไม่ได้หรอก...ที่บ้านมีเลี้ยงพระ....สวดปัดรังควานกับพรมน้ำมนต์....เดี๋ยวจะแย่เอา...."

"ทำไมเราต้องแย่?"

".........อย่างเจ้นี้โดนพระสวดปัดรังควานกับพรมน้ำมนต์ แล้วยิ้มร่าหรือไง?.....ผมไม่กลับดีกว่า....."

"....แต่....เราอยากไปบ้านนายอ่ะ......อยากเจอคุณย่า......."

"......เสี่ยงเกินไป........"

".....อยากไปนั่งเรืออ่ะ.....อะตรอม......นะ....น้า......"

"......"
..
..
แล้วก็ไม่ต้องให้เดาใช่ไหม ว่าสุดท้าย... ผลมันเป็นยังไง?
..
............


"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"

เสียงดังมาจากในตัวบ้าน ทำเอาผมแทบจะวิ่งชนประตู  ไอ้เจ้แสบมันนั่งซุกตัวกองอยู่ตรงธรณีประตู  ยันต์ท้าวกุเวรที่ติดอยู่เหนือประตูห้องคุณย่า กลายเป็นนายทวารชี้หน้า ไอ้เจ้แสบ... สายตาดุของนายทวารมองจ้องมาที่ผม ....มองแบบคาดโทษที่ผมพาสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในตัวบ้านแถมเข้ามาวิ่งเล่นจนเกือบจะเข้าไปในห้องคุณย่า....
ไอ้เจ้แสบมันแหกปากร้องลั่น ที่จู่ๆโดนฉุดแขนขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ผมสาวเท้าก้าวไปดึงไอ้เจ้แสบออกมาแล้วเงยหน้าเผชิญกับร่างอัญเชิญของนายทวาร....เพราะเป็นอย่างนี้ล่ะผมถึงไม่อยากพาไอ้เจ้แสบเข้ามาที่บ้าน 'บ้านพระพิราพ' บ้านที่ใครหลายๆคนเคยเจอ 'ดี' มาแล้วทั้งนั้น.....
.....
..


"อะตรอมหยุดนะ!!!"

ภินทร์มันห้ามผมที่จะกระทืบไอ้เด่นเด็กที่บ้านซ้ำเพราะมันขวางทางเดินของผม....ตอนนี้ไม่ต้องเดาอารมณ์ ผมร้ายเหมือนเดิม...ร้ายในแบบที่ภินทร์คงไม่เคยเห็น

"อะตรอมทำไมทำแบบนี้ ใจเย็นๆ เราไม่ได้เป็นอะไรมาก ...พอแล้วอะตรอมพอแล้ว! อย่าทำตัวแบบนี้สิ เรากลัวนายนะ!! พอได้แล้วอะตรอม เดี๋ยวเขาตาย!!!"

อีกครั้งที่ผมได้สติเพราะเสียง ภินทร์ ....ผมดึงมือภินทร์มากุมไว้พร้อมๆกับกระทืบซ้ำไปที่ไอ้เด่น

"ไม่ต้องกลัวเรา ...เรารักภินทร์ไง เราจะดูแลภินทร์ เราจะเหี้ยกับใครก็ได้ แต่เราจะไม่เลวกับภินทร์...."
.....
...


สุดท้ายผมก็ต้องมาเช่าโรงแรมนอนที่ อัมพวา โกรธอยู่ไม่น้อยที่มันต้องจบแบบนี้ ก็บอกแล้วว่าไม่อยากพามา เพราะไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มาบ้านทีไร ไม่มีครั้งไหนที่ ภินทร์ไม่เจ็บตัว ถึงเป็นแค่วิญญาณ ของในบ้านก็ไม่เว้นหน้าไหนหรอก

"ภินทร์! ทำไมถึงจะเข้าไปในห้องคุณย่า...ก็รู้อยู่ว่า...."

".....วันนี้วันแม่...."

ภินทร์มันเถียงก่อนที่ผมจะพูดจบประโยคเสียอีกอารมณ์ผมที่ร้อน มันเลยยิ่งร้อนไปกันใหญ่

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกันเล่า?!! ถ้าเกิดเจ็บตัวมากกว่านี้จะทำยังไง?!!!!"

ผมตวาดมัน ....โกรธมันที่ทั้งดื้อด้านทั้งเอาแต่ใจ และที่มากกว่านั้นผมโกรธตัวเองที่ดูแลมันได้ไม่ดีพอ....ข้อมือของมันที่โดนนายทวารจับมันแดงเหมือนถูกน้ำร้อน ...ผมรู้ว่ามันน่าจะทั้งแสบและปวด แค่เห็นรอยนั่นผมก็แทบบ้า ผมเคยถูกสั่งให้ปล่อยมือมันไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ไม่มีทางที่ผมจะพลาดอีก ไม่มีทาง!

'ครืน............' 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...  เบอร์ของที่บ้าน .....ผมกำลังชั่งใจว่าจะรับดีหรือเปล่า แต่ไม่นานผมก็ตัดสินใจได้... พอหันหน้าไปเจอไอ้เจ้แสบ ผมก็กดตัดสายทิ้ง  ....
.....มันนั่งร้องไห้น้ำตาไหลพราก....ชุดนิสิตของมันชายเสื้อเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาเพราะมันเอาชายเสื้อของตัวเองเช็ดหน้า.....

"...วันนี้วันแม่..เรากลับบ้านเราไม่ได้ แม่เราไม่อยู่แล้ว....เราอยากเจอคุณย่า....อยากเจอคุณย่า....อยากเจอคุณย่า...."

.......ภินทร์มันก้มหน้าร้องไห้แล้วบ่นพล่ามประโยคนั้นซ้ำๆ  เป็นผมเองสินะที่ลืมไป เรื่องของเจ้ ....แม่เจ้ไปอยู่ต่างประเทศ ตอนที่โดนทางบ้านกดดันให้หย่า...สาเหตุมาจากความเชื่อแบบฝังหัว เรื่องรักของยักษ์กับนาค ยังไงมันก็ไปไม่รอด แล้วก็เพราะคุณย่าขอเจ้ไว้แม่เจ้ถึงได้วางใจ..ปล่อยให้ลูกสาวคนเดียวใช้ชีวิตแบบโดดเดี่ยว ชีวิตเจ้มันฝากไว้ที่คุณย่า แต่พอผมเกิดขึ้นมา คุณย่าของมันก็กลายเป็นคุณย่าของผม .....หลายเรื่องที่ผมเพิ่งเข้าใจ...... ผมเองที่เป็นคนแย่งทุกอย่างของมันมา ....เป็นผมเองที่ทำร้ายมันโดยไม่รู้ตัว ...

'ครืน............' 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...อีกครั้ง...  เบอร์ของที่บ้าน .....ผมกดรับสายแล้วเดินออกมาคุยข้างนอก....เสียงประมุขของบ้านยังคงเหมือนเดิม กังวานแต่เด็ดขาด ....

[ทำไมไม่มาค้างที่บ้านหรือเพราะเรื่องคนที่บ้านฟ้องมาว่าอะตรอมเอา'อะไร' มาบ้าน....เหลวไหลหรอเราน่ะ?แล้วพา 'อะไร'มา ถึงได้เป็นเรื่องเอะอะ ลุงชมเขาฟ้องว่าเรากระชากยันต์ที่ห้องย่าทิ้งแล้วชกลุงชม...กับถีบไอ้เด่นตกบันได....อะตรอม...ยิ่งวันเรายิ่งอารมณ์ร้ายนะ...]

"....ย่ารักผมไหม?"

ผมตัดสินใจถามขัดออกไป ...รู้ว่าต้องโดนบ่นยาว แต่ก็อยากทำอะไรให้ไอ้เจ้แสบมันบ้าง.... หันไปมองภินทร์บนที่นอน มันนอนปิดหน้าแต่ยังสะอื้นอยู่เป็นพักๆ ...ผมไม่รู้ว่าวิญญาณเองก็ร้องไห้ได้ แถมยังร้องไม่ยอมหยุด...

"ย่ารักผมไหม?....."

ผมถามไปอีกครั้งเพราะย่าเงียบไป....

[ไม่รักเราแล้วย่าจะรักใคร ....ย่าเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กนะ อะตรอม....]

ผมสูดหายใจยาวที่ได้ยินประโยคนั้น ....มันจุกไปทั้งหน้าอกเลย....

".....แล้วหลานสาวอีกคนที่ย่าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กล่ะครับ? ย่ายังรักเขาไหม?....."
...
..


เช้านี้ผมไม่อยากตื่นเมื่อคืนดึกมากกว่าผมจะได้นอน  เพราะผมไม่ได้นอนภินทร์เองเลยไม่ได้พักเหมือนกัน ผมเคยรู้สึกดีที่ระหว่างเราเหมือนถูกเชื่อมติดกันทางความรู้สึก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกแย่ที่บางทีเวลาผมเครียด ผมจะพลอยทำให้ ภินทร์เครียดไปด้วย....เสียงเรียกที่หน้าห้องทำให้ผมรู้ว่า มันถึงเวลาแล้ว......... เช้านี้คุณย่าให้คนรถที่บ้านมารับผมที่โรงแรม......
.....
...


เสียงสวดมนต์กับเสียงดังจอแจ ทำเอาผมแทบจะเปิดประตูรถแล้วเดินหันหลังกลับ กลัวว่าภินทร์มันจะเกิดเป็นอะไรไป แต่ตรงข้ามมันเดินลงรถแบบชิวๆ สบายอารมณ์ซะอย่างนั้น .....

ผมดึงมันให้มาอยู่ข้างหลังแล้วเดินนำหน้าพามันขึ้นบ้าน .... ที่บ้านมีเลี้ยงพระใหญ่คนเต็มบ้านทั้งคนในและคนนอก ....ผมมาตอนที่เขากำลังสวดกันอยู่พอดี  แพงตรอนกวักมือเรียกให้มานั่งข้างๆ ผมเลยจับมือ ภินทร์ แล้วขอทางเดินแหวกทางให้ภินทร์ จนไปถึงที่แพงตรอนนั่งอยู่ข้างคุณย่า....

...แววตาดุของคุณย่าเหลือบขึ้นมามองผ่านผมไปด้านหลัง  ผมคิดไปเองหรือเปล่าที่แววตานั้นดูอ่อนลง...

"ยายแพง...ไปหยิบถาดขนมที่ย่าขอพวกโรงครัวเขาไว้หน่อยสิ.....อะตรอม..ตามย่ามา"

ก่อนที่ผมจะได้นั่ง คุณย่าก็ลุกขึ้นเดินนำผมไปทางชานบ้าน  ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเดินตาม มือผมยังจับข้อมือภินทร์ไว้แน่น ไม่กล้าปล่อย ไม่รู้ว่าคุณย่าจะเอายังไงกับพวกเรา และก็ไม่สบายใจด้วยที่ ต้องพาภินทร์มาในวันที่มีพระสวด....ผมกลัว...กลัวว่าจะต้องแยกจาก ภินทร์อีกครั้ง.....

ห้องเล็กที่ แยกออกมาจากชานบ้าน เป็นห้องที่ผมไม่เคยเข้ามา มันคล้องกุญแจใหญ่นับตั้งแต่ผมจำความได้ ...ห้องนี้คุณย่าหวงที่สุด...ทุกคนในบ้านรู้ดี .... ปกติทุกห้องในบ้านจะมีแผ่นไม้สลักทั้งชื่อจริงและนามสกุลของเจ้าของห้องไว้หน้าประตู แต่ห้องนี้ไม่มี .... ไม่มีแม้กระทั่งแผ่นป้ายชื่อเปล่าๆที่แขวนไว้.....

คุณย่าไขกุญแจแล้วยื่นทั้งกุญแจและดอกกุญแจให้ผม ก่อนจะก้าวนำเข้าไปข้างใน ........

......วอลเปเปอร์ลายต้นไผ่สีเขียวในห้องทำให้ผมรู้สึกแปลกๆเพราะห้องนี้เหมือนเป็นห้องเดียวที่มีลายอื่นนอกจากลายไม้และน่าจะเป็นลายเดียวที่มีในบ้านหลังนี้  คุณย่าเปิดประตูหน้าต่างออก แสงที่เข้ามายิ่งทำให้เห็นอะไรได้ชัดเจน...รูปวาดแบบเด็กอนุบาล...กับแผ่นประกาศรางวัลต่างๆ รวมไปถึงถ้วยรางวัลที่มีอยู่ทุกมุมชั้นหนังสือและบนตู้เก็บของ  มีมากพอๆกับตุ๊กตาหมา ตุ๊กตาหมี ตุ๊กตาหมูยักษ์ และตุ๊กตากระต่ายสีชมพู  ข้างในห้องไม่เหมือนห้องปิดตายสักนิด เพราะทุกอย่างมันดูสะอาดเหมือนมีคนคอยดูแลตลอด เตียงกว้างที่คลุมด้วยผ้าดิบผืนใหญ่ก็เหมือนกัน มันยังเหมือนกับว่าเคยมีคนมานอน....หรือรอใคร ให้กลับมานอน......

ภินทร์สะบัดมือผมออกเมื่อก้าวเข้ามาในห้องนี้ .....

... คุณย่าเดินเข้ามาใกล้แต่ผ่านผมไปหาอีกคน.....คนที่ผมไม่คิดว่าคุณย่าจะมองเห็น ...

"คืนนี้นอนห้องนี้นะภัทร....ห้องของหนูไงลูก....ไม่ต้องไปตะลอนๆที่ไหนแล้ว...กลับมาอยู่กับย่าได้แล้ว....."

น้ำเสียงอ่อนโยนที่ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยได้ยินจากคุณย่า คอยปลอบหลานอีกคนที่สะอื้นไห้จนตัวโยน ....

"มาอยู่กับย่านะลูก....ไม่ต้องไปไหนแล้ว...."

มือที่มีแต่ร่องรอยของวัยชราไล้ลูบเบาๆทั้งใบหน้าภินทร์....น้ำตามันถูกคุณย่าเช็ดให้ซ้ำๆจนแก้มมันแดง.....เพราะถึงจะเช็ดจนแห้งแต่มันก็ยังไหลลงมาเรื่อยๆ  ไม่รู้ว่าผมควรทำตัวยังไง เมื่อภินทร์มันทิ้งผมไปกอดคุณย่าแน่น แถมยังหอมซ้ายหอมขวา......ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ใครคือหลานรักตัวจริงของคุณย่า ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีหลานคนไหนกล้ากอดกล้าหอมคุณย่าอย่างนี้ ...
และไม่มีหลานคนไหนเคยได้ยินน้ำเสียงอบอุ่นของประมุข บ้านพระพิราพอย่างนี้ ....

"ย่า..เห็นเจ้หรอ?"

"สายตาฉันยังไม่สั้น....และฉันก็เป็นย่าแกนะ อะตรอม...."

น้ำเสียงเด็ดขาดที่ตอบกลับมา มันคนละโทนกับที่คุณย่าใช้กับภินทร์เลยนะ......
...สองมาตรฐานเห็นๆ .............
..........................
...........ผมได้แต่นั่งมอง...ภินทร์มันอ้าปากงับขนมที่คุณย่าป้อนให้[??!!]  ...ถาดขนมที่ แพงตรอนยกมา ของทุกอย่างของชอบมันทั้งนั้น ขนมบางอย่างผมไม่เคยเห็นนานแล้วอย่าง บัวลอยอัญชัน กับขนมดอกโสน ก็มี ....ตอนนี้ไม่ใช่ภินทร์ แต่เป็นผมต่างหากที่นั่งหง่าวเป็นหมาหัวเน่า...
.......

....หลังจากนั้นคุณย่าก็จูงภินทร์ออกมาฟังพระสวดแถมยังให้พระรดน้ำมนต์ให้ [??!!!!!] ผมตกใจแทบแย่ กลัวภินทร์มันเป็นอะไรไป แต่ก็ไม่ใช่อย่างที่ผมคิด ภินทร์มันดูมีน้ำมีนวลมากกว่าเดิมเสียอีก รอยไหม้ที่ข้อมือก็หายไปด้วย....จบด้วยการกรวดน้ำ ....ผมคิดไปเองรึเปล่าว่า ภินทร์มันดูเหมือนจะมีตัวตนให้คนอื่นนอกจากคุณย่าเห็นได้จริงๆ....

วันนี้ผมเหนื่อยมากที่ต้องช่วยงานที่บ้าน แต่ก็สุขใจกับอะไรหลายๆอย่าง อย่างน้อยยันต์อารักษ์ในบ้านก็ถูกคุณย่าเก็บใส่ตู้หมด.... เลยไม่ต้องห่วงอะไร แล้วก็อีกอย่างที่คุณย่าห้าม....ห้ามพาภินทร์ไปที่ประตูสลัก ก็แค่นั้นเอง

.....ช่วงเย็นผมกินข้าวที่บ้านเสร็จก็พา ภินทร์มันไปพายเรือเล่น .....น้ำในคลองยังใสเหมือนเดิม แต่ที่มากขึ้นก็น่าจะเป็นกอบัวและกอสาหร่ายที่มากขึ้นเมื่อไม่มีเรือยนต์วิ่งเหมือนเมื่อก่อน.....ภินทร์หนุนตักผมแล้วนอนราบไปกับลำเรือ...ปล่อยให้ผมพายช้าๆ เก็บดอกบัวบ้างเก็บลูกมะพร้าวแก่ที่ลอยมาตามน้ำบ้าง เรื่อยเปื่อย...และที่ผมไม่ลืม ....ผมเก็บค่าพายเรือเป็น จูบหวานๆ จากคนที่นอนหนุนตักผมอยู่ ....อาจจะเกินค่าพายไปนิด แต่ไม่เห็นว่า คนจ่ายจะว่าอะไร นอกจากเสียงหัวเราะคิกคัก.....


.....คืนนี้ผมได้นอนที่ห้อง ภินทร์  ย่าให้ห้องนี้กับผมรวมทั้งกุญแจห้องกับดอกกุญแจด้วย ...ในความหมายก็คือ ....ย่าคืนห้องให้ภินทร์นั่นล่ะ..........แต่ผมดันได้อานิสงส์ไปด้วย...

.....ผมอาบน้ำแล้วเดินกลับมาที่ห้อง ความรู้สึกมันแปลกๆ หัวใจผมเต้นแรงจัง ....เพราะผมเพิ่งเคยได้มานอนห้องนี้รึเปล่านะ มันเลยอาจไม่คุ้น ...ที่สำคัญห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวของ ภินทร์ด้วยสิ.....คิดแล้วยิ่งเครียดเหมือนกำลังโดนส่งตัวเข้าหอยังไงชอบกล ....ผมสูดหายใจยาวแล้วก้าวเท้าเข้าห้อง ก้มหน้าก้มตาปิดประตูลงกลอน.....ก่อนจะหันไปเพื่อ....................
...
.
.
.
.

เช็ดเลือดกำเดาของผมเอง.......




" For everything, My boss... Came to My service... " 

[entirom]

 


กำลังนั่งน้ำตาซึม

พอเจอรูป

แม่งง
คนละอารมณ์เลย

 

[RainyMooD]

อื้อหืม....ทีเด็ดมันอยู่สุดท้ายนี่เอง  
แหมไอ้เราก็อุตส่าห์ทำซึ้งตั้งนาน 
เอิ่ม เจ๊ภินทร์ฮะ ตอนหน้าขอชมเซอร์วิสแบบจัดเต็มได้มั้ยฮะ



ดึงไอ้เจ้แสบออกมาแล้วเหงยหน้าเผชิญ
ถึงได้เป็นเรื่องเอ๊ะอะ>>>เอะอะ
ยิ่งวันเรายิ่งอารมณ์ร้ายนะ..
ไม่มีแม้กระทั้งแผ่นป้ายชื่อเปล่าๆ>>>กระทั่ง
สองมาตราฐานเห็นๆ>>>มาตรฐาน
แต่ผมดันได้อนิสงค์ไปด้วย>>>อานิสงส์

[ryokijung]

เหอๆชายหนุ่มในชุดเมดนั่นเล่นเอาฮาเลยง่ะ

[pntkloveu]

ตามอ่านทันจันได้ เย้เย้เย้
หนึ่งวันเต็มๆ!!! ยี่สิบสี่ชั่วโมง แทบไม่ได้ลุกจากหน้าคอม
ยิ่งอ่านยิ่งติด
ตอนแรกเริ่มอ่านสาป รากไทร ยอมรับว่างงมาก
เลยตามไปอ่านกาลกีรติ เรื่องนั้นก็ค้างคาสุดๆ
สุดท้ายมาจบที่เรื่องนี้ เพราะเห็นคำเตือนว่าหลายตอนมาก
ทำใจนานกว่าจะเข้ามาอ่าน แต่พออ่านแล้วก็หยุดไม่ได้

อ่านสามสี่ตอนสุดท้ายแล้วน้ำตาจะไหล
สงสารอะตรอมกับภินทร์

แต่ด้วยความลำเอียงที่เทไปให้ภัทรกับหมอเต็มเปี่ยม
ยังไงก็ดีกว่าให้ภัทรหายไปล่ะ *โดนแฟนคลับภินทร์ *

ปล ตอนนี้รออ่านฉากมหัศจรรย์ของภัทรกับหมออยู่นะคะ 

[$VAN$]

ดีจัง ได้เจอคุณย่าในวันแม่ แถมคุณย่าก็ให้ความรักความอบอุ่นแก่ภินทร์
แถมยังทำเหมือนยอมรับในเรื่องของภินทร์กับอะตรอมอีกด้วยสิ เย้ๆ ไม่มีอุปสรรคแระ

ตอนท้ายรูปภินทร์หรือนั่น นอนรอบริการอะตรอมอยู่
บวกๆจ้า^^

[sunshadow]

    อ้ากกก อย่างกับพิธีรับตัวสะใภ้เข้าบ้าน หวานกันซะ
    แต่คุณย่าเนี่ยดูรักภินทร์จังเลยนะ แต่ไหงคราวนี้ดูภินทร์คล้ายภัทรเข้าไปเรื่อยๆเลยล่ะ

[Zitraphat]

อ้ากกก อย่างกับพิธีรับตัวสะใภ้เข้าบ้าน หวานกันซะ แต่คุณย่าเนี่ยดูรักภินทร์จังเลยนะ แต่ไหงคราวนี้ดูภินทร์คล้ายภัทรเข้าไปเรื่อยๆเลยล่ะ

V
ภินทร์ก็เป็นเจ้ภัทร ของ อะตรอมอยู่แล้ว ตอนนี้อะตรอมเลยเรียกไม่ค่อยถูกระหว่าง ภินทร์ หรือเจ้ภัทร ตัดปัญหา เวลามันคิดในใจมันเรียก 'ไอ้เจ้แสบ' แต่ปากไม่กล้าเรียกอย่างนั้น กลัวโดนโบกข้อหาปีนเกลียว คุณย่า รัก ภัทร [ภินทร์]  มากกว่าอะตรอมเสียอีก แต่เหตุผลบางอย่างของผู้ใหญ่เขาอะนะ ตอนนี้พอหมดจากเหตุผลทั้งหมด วิญญาณข้างหน้าก็เป็นแค่หลานรักอย่างเดียวแล้ว...แต่ที่ยังไม่เคลียร์ คือ ความสัมพันธุ์ของ อะตรอมกับ ภินทร์[ภัทร] ย่าไม่ได้คิดว่ามันจะลึกซึ้งขนาดนั้น หรืออาจพอรู้อยู่บ้าง แต่ไม่พูดมากกว่า...นี่ล่ะผู้ใหญ่  รักคุณย่าจังเลย   

[fuku]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ซึ้งเศร้า แต่เงิบเอาบรรทัดสุดท้าย

ที่จริงชอบแบบนี้สินะอะตอม

[Alphas]

ซึ้ง

ซึ้ง

ซึ้ง

.
.
.
.
อะจ้ากกกก แทบตกเก้าอี้

อะตรอมถึงกับเลือดกำเดาไหล 

[tamako]

นั่งอ่านมาแบบซึ้งๆหวาน  เจอรูปเข้าไปแบบ
เข้าใจแล้วหละว่าทำไมต้องเป็นผู้ชายกับชุดเมด
แต่ยิ่งเด็ดเมื่อมาพร้อมกับประโยคที่ออกจากปากภินทร์

[zuu_zaa]

คิดถึงเรื่องนี้มากมาย เมื่อไหร จะมาต่อน้า

[takara]

อะตรอม เลือดหมดตัวป่ะ

[Zitraphat]

บทที่ 76   MY Ogre  [ไม่ทันบอก]



"สถิตแท่นแผ่นผาศิลาทอง      อาบละอองสุหร่ายสายสินธุ์ 

ขัดสีวารีรดหมดมลทิน      ทรงสุคนธุ์ธารประทิ่นกลิ่นเกลา

น้ำดอกไม้เทศทาอ่าองค์      บรรจงทรงพระสางเศรียรเกล้า

พระฉายตั้งคันฉ่องส่องเงา     เวียนแต่เฝ้ากรีดพระหัตถ์ผัดพักตรา

ทรงภูษาผ้าต้นพื้นตอง     เขียนทองเรืองอร่ามงามนักหนา

คาดเข็ดขัดรัดองค์องคการ์      ประดับพลอยถมยาราชาวดี

คล้องพระศอสีดอกคำร่ำอบ     หอมตลบอบองค์ยักษี

ใส่แหวนเพชรเม็ดแตงแต่งเต็มที่     จะไปอวดมั่งมีนางสีดาฯ

ถือพัดด้ามจิ้วจันทน์บรรจง      พวงมาลัยใส่ทรงพระกรขวา

แล้วลงจากปราสาทยาตรา      ขึ้นทรงรัถาคลาไคลฯ"


— บทพระราชนิพนธ์เรื่องรามเกียรติ์ รัชกาลที่ 2




ทันทีที่ถอดหัวโขนออกมาได้ ...ความรู้สึกแรกเลยคือโล่ง ....จากนั้นก็เป็นอาการเขินที่อยู่ๆ ภินทร์ ก็จ้องผมไม่วางตา สายตาวิบวับ เป็นประกายวาวมันทำเอาเขินแบบไม่ทันตั้งตัว   

วันนี้ที่บ้านพิราพมีรำถวาย  เป็นงานบวงสรวงที่ต่อจากงานบุญเมื่อวาน  ผมเดินไปใกล้ ภินทร์ แต่ไม่กล้านั่ง ชุดทศกัณฐ์มันรัดแน่นไปหมด ความจริงก็ไม่ถึงขนาดนั่งไม่ได้ แต่ย่าแอบกระซิบมาว่า ทศกัณฐ์ถ้าไม่นั่งตั่งมันไม่โก้ พอเจอพื้นไม้เจอเก้าอี้พลาสติก มันเลยเหมือนบังคับไม่ให้นั่งกลายๆนั่นล่ะ

“อะตรอม ...เท่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

เสียงชมมาจากไอ้แสบที่เงยหน้ามองผมจนคอตั้งบ่า  แล้วไม่ชมเปล่าไอ้แสบมาลูบๆคลำๆชุดผมซะงั้น  ถ้าเป็นคนอื่นชมปกติผมแค่เฉยๆ ก็จะไม่เฉยได้ไง โดนรำถวายทุกปี ตั้งแต่เจ็ดขวบจนมาตอนนี้  แต่พอโดนคนตรงหน้านี่ชม ผมถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว...ทศกัณฐ์เวลาเขินนางสีดา ก็คงประมาณนี้ล่ะมั้ง

“อะตรอมน้ำๆ”

ไอ้แสบยกน้ำในแก้วให้ผมดื่ม เล่นเอาห้ามแทบไม่ทัน เพราะนอกจากผมกับคุณย่า ...ลืมไปรึเปล่าว่าไม่มีใครเห็นไอ้แสบ เกือบไปแล้วแบบหวุดหวิด ...ผมมีความสุขนะที่ภินทร์อยู่ใกล้ๆอย่างนี้ เหมือนเป็นของผมแค่คนเดียว เหมือนโลกทั้งโลกของภินทร์มีผมเป็นศูนย์กลาง

ใช่....แค่ผม ...

อยากจะดึงมากอด แต่กลัวคนอื่นผิดสังเกต อยากจะหอมแก้มนิ่มๆให้ช้ำไปเลย แต่กลัวมันจะเกินเลยมากกว่านี้ ... อยากทำทุกอย่างที่คนรักกันเขาทำ แต่ผมไม่กล้า ...เพราะไม่รู้ว่า รักของผมใช่รักแบบที่ภินทร์ให้ผมหรือเปล่า  รัก ที่หมายถึงรักจริงๆ ไม่ใช่แค่เพื่อนสนิท ไม่ใช่แค่ พี่ชาย หรือน้องชาย

ลมฝนพัดผ่านจนเย็นวาบ เหงื่อเพิ่งออกพอโดนลมก็เริ่มเย็นแล้ว ผมหันไปจะชวนไอ้แสบเข้าไปหาคุณย่า แต่มันก็หายไป...

“ภินทร์....”

เรียกชื่อมันเบาๆ แต่ไม่มี เสียงอะไร ตอบกลับมา....ผมเรียกอีกครั้งเผื่อมันจะล้อเล่น....แต่ก็ไม่มีเสียงตอบ....
หน้าผมเห่อชา มือที่ถือหัวทศกัณฐ์ไว้อยู่ๆก็เย็นเฉียบตั้งแต่ปลายนิ้วไล่มา ...แขนมันล้าหมดแรง หัวโขนหลุดออกจากมือกลิ้งตกจากบันไดไม้ลงไปที่สนามหญ้า  ....

ลมพัดตึงเข้ามา กับกลุ่มเมฆฝน จนลานหน้าบ้านมันมืดไปหมด เหมือนพายุจะเข้า ลมกระโชกแรงเกินไป ผิดปกติเกินไป
แล้วฝนมันก็สาดเข้ามา เม็ดฝนห่าใหญ่ที่ ตกกระทบจนเจ็บผิว
....
.
.
ผมเคยโดนฝนแบบนี้แล้ว …เคยเจอฝนแบบนี้แล้ว ….
.
.
ฝนของอีนางกาลี!!!
.
.

“ภินทร์!!!!!!! อยู่ไหน กลับมา!!!!”

..............
...
.
.
ผมตะโกนเรียกจนสุดเสียง  ตะโกนซ้ำๆจนคนของบ้านมาล็อกดึงตัวไว้....สายฝนเม็ดใหญ่มันสาดเข้ามาจนเหมือนเข็มค่อยแทง ...
ร่างหนึ่งก้าวเข้ามาในตัวบ้าน ถือหัวทศกัณฐ์ที่ผมทำตกลงไปเดินเข้ามา ใกล้ ….
ผมไม่อยากเจอมัน ไม่อยากเห็นมัน  ไม่อยากแม้แต่จะหายใจร่วมกับมัน...

“อีกาลี....”

มันวางหัวโขนลงแล้วก้มกราบเท้าย่าผม .... สายตาคุณย่าอ่อนลงไปมาก แต่ริมฝีปากบางเม้มแน่น

“อีฉันขอ...คนรักของอีฉัน คืนนะเจ้าคะ ....แม่ย่า....”

มันพูดแล้วก้มลงกราบอีกครั้ง ผมได้แต่ขืนแรงดิ้นให้หลุดจากแรงรัดของเด็กในบ้านที่ตอนนี้มารุมจับตัวผมล็อกไว้  เรื่องอะไร ?ขออะไร ? อีกาลีนั้นกำลังทำอะไร ? ไหนว่าคุณย่ายอมให้ ภินทร์มาอยู่กับผมแล้วไง? แล้วทำไม?

ผมได้แต่ดิ้นรนและออกแรงตะโกนเรียกภินทร์กลางสายฝน  ก่อนจะหมดแรงในตอนที่คุณย่า เอ่ยเสียงเบา

“นางเอาคืนไปเถิด ....คนรักของนาง....อย่าได้จองเวรกันอีก....อย่าได้อาฆาต กันอีก... ”

อีกาลีมันก้มกราบคุณย่าซ้ำๆ ผมได้แต่มองภาพนั้นผ่านสายฝน ผ่านน้ำตาของตัวเอง

“....อย่าเอาคนของกูไป ....อย่าเอาไป....อย่าเอาไป...”

แล้วทุกอย่างมันก็มืดไปหมด .....


...........
..
..
.
.


พรุ่งนี้ไม่มีจริง(cover)

อยู่กับความชินชา ปล่อยให้วันเวลา  ค่อยๆ ผ่าน ผ่าน ผ่าน พ้นไป
ตราบที่ยังมีเธอ เมื่อหันไปยังเจอ ทุกๆ อย่างก็ยังมั่นใจ
คำว่ารัก สักคำ ก็เก็บไว้เรื่อยมา รอเวลาพูดไป
วันพรุ่งนี้ หรือสักวันหนึ่งข้างหน้ายังมีเวลามากมาย

แต่ว่าบางคำลา มันก็เดินทางมา ทั้งที่ไม่ได้เตรียมหัวใจ
หลับตาลงเบาๆ เพียงแค่เราลืมตา  ทุกๆ อย่างก็จางหายไป
ไม่ว่ารอยยิ้มเดิม อ้อมกอด หรือคืนวัน กลายเป็นควันง่ายดาย
วันพรุ่งนี้ ไม่เคยมี และไม่เคยมา ไม่ว่าเมื่อใด

กอดเธอเบาๆ แล้วพูดบางคำ ก็คงจะทำไม่ได้
ให้รู้ว่าฉันรักเธอมากมายแค่ไหน ฮู
แค่เธอรอฟังฉันพูดบางคำ ฉันทำให้มันสายไป
คิดว่าพูดเมื่อไรก็ทันอยู่ดี เพิ่งรู้วันนี้ ว่าบางที พรุ่งนี้ไม่มีจริง

อยากกุมมือเธอมา อยากให้เธอมองตา ซุกในกอดอุ่นๆ หัวใจ
บอกกับเธอซ้ำๆ บอกทุกๆ ถ้อยคำ ทุกนาทีที่ผ่านพ้นไป
อยู่กับเธอให้นาน เท่านาน ไม่ยอมมีวันที่ห่างร้างไกล
แต่พรุ่งนี้ ไม่เคยมี และไม่เคยมา ไม่ว่าเมื่อใด

กอดเธอเบาๆ แล้วพูดบางคำ ก็คงจะทำไม่ได้
ให้รู้ว่าฉันรักเธอมากมายแค่ไหน ฮู
แค่เธอรอฟังฉันพูดบางคำ ฉันทำให้มันสายไป
คิดว่าพูดเมื่อไรก็ทันอยู่ดี เพิ่งรู้วันนี้ ว่าบางที

กอดเธอเบาๆ แล้วพูดบางคำ ก็คงจะทำไม่ได้
ให้รู้ว่าฉันรักเธอมากมายแค่ไหน ฮู
แค่เธอรอฟังฉันพูดบางคำ ฉันทำให้มันสายไป
คิดว่าพูดเมื่อไรก็ทันอยู่ดี เพิ่งรู้วันนี้ ว่าบางที พรุ่งนี้ไม่มีจริง

กอดเธอเบาๆ แล้วพูดบางคำ ก็คงจะทำไม่ได้
ให้รู้ว่าฉันรักเธอมากมายแค่ไหน ฮู
แค่เธอรอฟังฉันพูดบางคำ ฉันทำให้มันสายไป
คิดว่าพูดเมื่อไรก็ทันอยู่ดี เพิ่งรู้วันนี้ ว่าบางที

เศษความทรงจำสักเสี้ยวเวลา ก็เอาคืนมาไม่ได้
รักให้มากเท่าไร ไม่ทันอยู่ดี
เพิ่งรู้วันนี้ ว่าบางที พรุ่งนี้ไม่มีจริง

[arun]

+1 ด้วยรัก ตอนนี้เศร้ามาเลยค่ะ
นางกาลีมาพาตัวภัทร์กลับไปแล้วอ่ะ อยากให้ภัทรอยู่กลับยักษ์จะได้สงบลงทั้งคู่
นางกาลี กาลีสมชื่อจริงๆๆ 

รักคนแต่งมาก ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนบ่อยดูแลสุขภาพดีๆๆนะค่ะ

[RainyMooD]

น้ำตาทศกัณฐ์



เวียนแต่เฝ้ากรีดพระหัตถ์ผัดกตรา>>>พักตรา
แล้วไม่ชมเปล่าไอ้แสบมาลูบๆคำๆชุดผมซะงั้น>>>คลำ 
หัวโขนหลุดออกจากมือกลิ้งตกจากบันได้ไม้ลงไปที่สนามหญ้า>>>บันได

[takara]

สงสารอะตรอมอะ เฮ้อ

[hewlett]

สุขแปบเดียวเศร้าซะงั้นนะ 
คุณย่าคืนให้เขาทำไมแล้วอย่างนี้จะจบแบบไหนล่ะนี่
เอากลับไม่รวมร่างเป็นมังกร 3 หัวอีกเหรอ

[entirom]

ตรอมมมมมมมมมมม
 

[Alphas]

ปวดตับสุดๆ

[sunshadow]

   อ่าเห้ยย มาขอกันง่ายๆงี้เลยเหรอ แล้วคุณย่าก็ยอมให้ง่ายๆด้วยอ๊ะ
   เดี๋ยวอะตรอมก็อาละวาดบ้านแตกหรอก ช่วงนี้เรื่องที่เกี่ยวกับภินทร์ยิ่งทำให้ดื้อคูณร้อยอยู่ด้วย
   แล้วอยู่ๆภินทร์ก็หายไปไหนละเนี่ย ยิ่งอยู่ในสภาพที่ระบุไม่ได้อย่างนี้
   อย่าบอกนะว่าละลายไหลรวมไปกับน้ำฝนอาถรรพ์แล้ว

[zuu_zaa]

มาแบบสั้นๆ แต่ว่ามันปวดใจมากมายยยยย        แล้วจะรอลุ้นต่ไปนะคะ

[$VAN$]

เอาไปได้ไง เป็นร่างที่อะตรอมสร้างมาแท้ๆ

บวกหนึ่งให้ฮัสกี้ที่นอนหงายแลบลิ้นทำหน้าเป็น อิอิ อยากลูบท้องให้จัง^^

[Zitraphat]

ตั้งสติเพื่อที่จะกลับมาอย่างเป็นทางการสำหรับเรื่องนี้ ....


  บทที่ 77 ทะเลดาว     ---"เราไม่ได้ให้รอ ....แต่เราขอให้นายมีชีวิต ...จะเพื่อเราหรือเพื่อใครก็ช่างเถอะ และถ้าวันไหนนายท้อเกินไป ....นายจะเลิกรอก็ได้นะ...อะตรอม"

[RainyMooD]

ตั้งสติเพื่อที่จะกลับมาอย่างเป็นทางการสำหรับเรื่องนี้ ....


  บทที่ 77 ทะเลดาว     ---"เราไม่ได้ให้รอ ....แต่เราขอให้นายมีชีวิต ...จะเพื่อเราหรือเพื่อใครก็ช่างเถอะ และถ้าวันไหนนายท้อเกินไป ....นายจะเลิกรอก็ได้นะ...อะตรอม"

ฮือออออออออออออออ...................................
จะมาม่าอีกแล้วหรือ...

กี่ความทรงจำ กี่ความฝันที่เรานั้นเคยมี
ฝากเอาไว้ในหัวใจเธอที
เธออย่าลบเธออย่าล้างมันไป
กี่การกระทำ โปรดช่วยย้ำให้เธอจำเมื่อไกล
และกี่เสียงที่ฉันนั้นเคยพูดด้วยหัวใจ ว่าฉันรักเธอ...