พอมาอ่านอีกรอบแล้วก็แอบสงสัย
ตอนภินทร์เจออะตรอมครั้งแรก ภินทร์ไม่รู้สึกคุ้นๆบ้างเลยเหรอ
หรือว่าจำตอนที่เป็นภัทรไม่ได้เลย
แล้วทำไมตอนอะตรอมเจอภินทร์ถึงไม่รู้สึกสะกิดใจว่าไม่ได้เป็นมนุษย์ปกติล่ะ
ทำเหมือนกับภินทร์เป็นมนุษย์ทั้วไป
ทั้งๆที่แค่เห็นโฆอยู่ไกลๆก็รู้ว่าไม่ใช่มนุษย์แท้ๆ
[“ลุกไหวไหม? เจ็บไหม?”
ฉันถามคนตัวใหญ่ที่นอนนิ่ง ก่อนจะฉุดมือพยุงให้ลุกขึ้น...
...คือ...ขอเปลี่ยนคำพูดเลยนี่ไม่เด็กแล้วมั่ง ไอ้เด็กนี่สูงเกือบ 200 ซม.! ระดับยักษ์ได้เลย! สูงกว่าไอ้โฆอีก! ตรินทร์ว่าสูงแล้วนะพอมาเทียบกับเบาะรองนี่ฉันได้แค่ไหล่เท่านั้นเอง......แต่ความรู้สึกมันคุ้นๆนะ ไอ้สูงๆใหญ่ๆ แถมแววตาใสๆแบบไร้อารมณ์อย่างนี้?...]
>>> ก็คุ้นๆอยู่ แต่จำไม่ได้ เรื่องมันผ่านมาตั้งหลายปี แถม ภัทร มัน ไม่ค่อยมีต่อมความจำเรื่องแย่ๆ ตอนนี้สมองก็ไม่ค่อยมีด้วย ทีไอ้เคี้ยม ภัทร มันยังจำไม่ได้เลย
>>>เรื่อง ไม่สะกิดใจว่า เป็นพวก 'ไม่ใช่' เหมือนกันเพราะ ร่างสังเวย เขาไม่ส่งสัญญาณ อะไรแถม วิญญาณยังสับกันมั่วไปหมดต่างหาก...แต่ที่กลบกลิ่นได้ ดีที่สุดก็ต้อง ยกให้ เจ้ เขา ตะบองพลำ ถนัดเรื่อง ซ่อน ทุกสิ่ง ....หุหุหุ ร่างนี้ ยังไม่เฉลยว่าเป็นของใครกันแน่ เพราะมันอยู่ ผิดที่ผิดทาง มาตั้งแต่ต้น เหมือนกับ ภัทร ร่าง ภัทร เองก็ซ่อนบางสิ่งเอาไว้เหมือนกัน สำหรับพวก ไม่ใช่ ก็เหมือนที่ คิงส์รู้ คิงส์เองมันก็ไม่สนใจ ว่าใคร 'ใช่หรือไม่ใช่' ของพวกนี้ ถ้าไม่พยายามมองหา ก็ไม่เจอ คนพวกเดียวกันมันดึงดูดกัน สำหรับ โฆ รายนั้นเขาชัดเจนว่า นาคา แน่นอน รังษีมันเลยออก ส่วนหมอ รายนั้นอยู่มานานมองผ่านๆก็รู้ ความเก๋ามันต่างกัน
>>>เกือบลืม ภัทร ที่อยู่ ในร่างตรินทร์ คนนี้ ไม่ใช่ ภัทร ที่หมอรู้จักนะ หุหุหุ ความจำของ ภัทร มันไม่ใช่ทั้งหมด อย่างที่เคยบอก ... ภัทร มัน ติดยา ของ หมอ ก็เพราะ เรื่อง ภัทร อีกคนนี่หล่ะ "เสียงหัวใจ เสียงที่สอง ของ ภัทร "
ถ้ามีเวลาจะลงเรื่องให้ ทัน ตอน ที่ 67 นะ เพราะมันกำลังจะเฉลยทั้งหมด ที่สำคัญ เจ้ ภัทร ตัวจริงของ หมอ ตื่น แล้วด้วย แต่ที่ซวยคือ ภินทร์ ดันต้องไปอยู่ ที่ ทะเล น้ำตาแทน ให้ เจ้ ภัทร เขาวางแผนการณ์ รับมือ พระแพง และวางแผนอนาคต ของตัวเองด้วย ก็อย่างที่บอก
"จะไม่ให้ โฆ รักใคร นอกจาก ตรินทร์ "
คนที่พูดประโยคนี้ไม่ใช่ ภินทร์ แต่เป็น ภัทร ของ หมอเขา ราชินี ตัวแม่จะตื่นแล้ว....อั๊ยๆๆๆ สงสาร ภินทร์ กับ อะตรอม อะ