หัวข้อ: >29 G.Become 21 Boy.ถ้ากล้ารักจะจัดให้!#แก้คิดถึง 27/6/57

[$VAN$]

งานช่วงนี้ยุ่งมาก เพิ่งจะเริ่มว่างล่ะ
ชอบตอน 12 - 13 น่ารักมาก
เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาอ่านต่อนะ

[Zitraphat]

บทที่ 43 It's out of my control.มอม..เมา..ใครเมาใคร..มอม...ใคร?


“พี่ตรินทร์...โต๊ะหลังเสาเขาฝากมา”

...เด็กเสิร์ฟหน้าตาไม่เหมาะกับอาชีพส่งแก้วใบใหญ่ให้ผม ตอนนี้จะอะไรก็ดื่มหมดแล้วครับ คอแห้งมากถึงมากที่สุด... เมื่อกี้เพิ่งโดนวอสก้าแบบเต็มแก้วเข้าไป ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าดื่มโดยไม่ได้ดมก่อนมักเป็นอย่างนี้

...แต่ก็ไม่คิดว่าจะโดนแกล้งแรงขนาดนี้นี่นา แต่ก็งั้นๆ เล่นสนุกๆ พวกไอ้เรดก็อยู่บนเวทีด้วยคงไม่เป็นอะไรมั้ง?  เอ๋... แล้วใครส่ง เบียร์ผสมสไปร์ทมาให้...รู้ใจจริงๆ หนักไปทางหวานด้วยใช้ได้แหะ...ผมเล่นยกแก้วกระดกเลยก็ว่าได้...แล้วมันก็ มาแสดงผลตอนเบรกวงนี้ล่ะ...

..............
............................

อ้วกกกกกกกกกกกกกก !!!!

“ตรินทร์ไหวรึเปล่า?! สม! เสือกแดกไม่ดูตัวเอง วันนี้ข้าวปลายัดเข้าไปหรือยังเหอะ แดกแต่เหล้าอะมึง”

ไอ้กร้ามันบ่นยังกับผมเป็นลูกมัน เหอะ....ไม่อยากจะบอกว่าไม่ได้มีโปรตีนกับคาร์โบไฮเดรต ลงท้องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว จะมีก็แต่ ไอ้น้ำล้างสตินี้ล่ะ ขยันชงส่งผมกันเหลือเกิน จะแย่งถั่วไอ้แป้นก็กอดจานถั่วไว้ซะงั้น ผลมันเลยเป็นอย่างที่เห็น

...อ้วกซะ! แข้งขาอ่อน...

“ตายหรือยัง ตรินทร์?”

เรดถามไปลูบหลังผมไป...แหม...ห่วงกูจัง ห้องน้ำห้องเดียวเข้าอัดเข้ามากันสามคน ดีที่มันเต็มก่อน ไม่งั้นไอ้แป้นคงเข้ามาด้วยอีกคน

"อ้วกกก! เชี่ย! ถ้ากูตาย กูจะมาหามึงก่อน... เรด...มาชวนมึงไปลูบหลังกูเผื่อหมาตัวไหนส่งเหล้าให้กูอีก...กลัวไม่มีคนบิ้วอารมณ์อ้วก...”

นึกว่าจะมีเสียงฮา....แต่เงียบสนิท......หันไปดูไอ้เรดมันหน้านิ่งไปอีกแล้ว

“กูมีค่ากับมึงแค่นี้ใช่ไหม?”

แล้วมันก็เดินออกไป....ผมมองหน้าไอ้กร้าแล้วต่างคนต่างไม่เข้าใจ ไอ้เรดมันอารมณ์ไหน เมนท์มันมาหรอ? บรรยากาศอึมครึมมาก....

“กูไปสูดอากาศข้างนอกก่อนนะ....”

ผมตบบ่าไอ้กร้า ขอทางมันเดินเลี่ยงออกมาจากห้องน้ำ ไปหาอะไรกินดีกว่า อ้วกซะหมดไส้หมดพุงแล้ว...เดินเซออกมายังไม่ทันไรก็เจอโจทย์ ...ไอ้เหี้ยมมันนั่งอยู่ตรงประตูหน้าร้าน....

...เอาแล้วไงกู...มันรู้ได้ไงว่าผมอยู่นี้... แล้วท้องก็ร้อง...เฉยเลย...เหี้ยมก็เหี้ยมเถอะ พยาธิมันร่ำร้องแล้ว...หาเจ้ามือดีกว่า....ร้านพี่นพอะไรอร่อยบ้างอะ...จัดมา อย่าได้เสีย.....

..............
............................



...เต็มโต๊ะครับอาหารการกิน ...ผมนั่งกินไปเงียบๆ กะแล้วไม่ผิดถ้ายอมนั่งกับไอ้เหี้ยมผมได้ทุกอย่างที่หวังแน่ๆ...เหลือบมองมันเป็นระยะครับ พอมันหันมาผมก็แถเนียนดื่มบ้างอะไรบ้าง เล่นเอาอิ่ม...กำลังสองจิตสองใจว่าจะชิ่งมันยังไงดี กลัวมันเอาเรื่องที่โยนเสื้อผ้ามันลงมาถ่วงเวลาไม่ให้มันตามผมได้เมื่อช่วงกลางวัน... แต่มองหน้ามันแล้วมันก็ไม่มีวี่แววว่าจะโกรธหรืออาฆาตอะไรผมนะ ...

สรุปไอ้คิงส์มันคิดยังไงกับผม ที่มันขอเป็นแฟนนี้เรื่องจริงหรือเปล่า? กินของมันไปก็ตั้งเยอะถ้าลองดูกับมันซักตั้งจะเป็นอะไรไป...ถ้าเรื่องอย่างว่า ยังไงผมก็ไม่แพ้ใครแน่ๆ ที่สำคัญอยากลอง…เสียบมัน เหมือนกัน....

....ถือว่าฝึกไว้แล้วกัน เผื่อไว้....ถ้าได้ บัส มาจริงๆก็จะได้รู้

..............
............................


ระหว่างผมกับคิงส์ ใครมันเก่งกว่ากัน..


..............
............................


“คิงส์...รักกูทีดิ...”


คิดได้แค่นั้นเสียงผมก็ไปแล้วครับ ถ้าอยากได้อะไรเสียงมันไปก่อนตัวจริงๆ....
 

[sunshadow]

   โฮกกก อ่านตามม่ายทันง่ะ T T

[Tiamo_jamsai]

[sunshadow]

คนเขียนว่าจะหายไปสักสองเดือนดีกว่าไหม ? จะได้ ตามอ่านกัน ทัน 5555+ 

   ง่ะ ม่ายขนาดน้านนนนนน

[$VAN$]

เวอร์ชั่นนี้อ่านเข้าใจง่ายขึ้นนะ
มีมุมน่ารักๆเติมเข้ามามากขึ้นด้วย
ชอบจ้า

[sunshadow]

    พอมาอ่านอีกรอบแล้วก็แอบสงสัย
    ตอนภินทร์เจออะตรอมครั้งแรก ภินทร์ไม่รู้สึกคุ้นๆบ้างเลยเหรอ
    หรือว่าจำตอนที่เป็นภัทรไม่ได้เลย

    แล้วทำไมตอนอะตรอมเจอภินทร์ถึงไม่รู้สึกสะกิดใจว่าไม่ได้เป็นมนุษย์ปกติล่ะ
    ทำเหมือนกับภินทร์เป็นมนุษย์ทั้วไป
    ทั้งๆที่แค่เห็นโฆอยู่ไกลๆก็รู้ว่าไม่ใช่มนุษย์แท้ๆ

[Zitraphat]

    พอมาอ่านอีกรอบแล้วก็แอบสงสัย
    ตอนภินทร์เจออะตรอมครั้งแรก ภินทร์ไม่รู้สึกคุ้นๆบ้างเลยเหรอ
    หรือว่าจำตอนที่เป็นภัทรไม่ได้เลย

    แล้วทำไมตอนอะตรอมเจอภินทร์ถึงไม่รู้สึกสะกิดใจว่าไม่ได้เป็นมนุษย์ปกติล่ะ
    ทำเหมือนกับภินทร์เป็นมนุษย์ทั้วไป
    ทั้งๆที่แค่เห็นโฆอยู่ไกลๆก็รู้ว่าไม่ใช่มนุษย์แท้ๆ

[“ลุกไหวไหม? เจ็บไหม?”

ฉันถามคนตัวใหญ่ที่นอนนิ่ง ก่อนจะฉุดมือพยุงให้ลุกขึ้น...     
   
   ...คือ...ขอเปลี่ยนคำพูดเลยนี่ไม่เด็กแล้วมั่ง ไอ้เด็กนี่สูงเกือบ 200 ซม.! ระดับยักษ์ได้เลย! สูงกว่าไอ้โฆอีก! ตรินทร์ว่าสูงแล้วนะพอมาเทียบกับเบาะรองนี่ฉันได้แค่ไหล่เท่านั้นเอง......แต่ความรู้สึกมันคุ้นๆนะ ไอ้สูงๆใหญ่ๆ แถมแววตาใสๆแบบไร้อารมณ์อย่างนี้?...]

>>> ก็คุ้นๆอยู่ แต่จำไม่ได้ เรื่องมันผ่านมาตั้งหลายปี แถม ภัทร มัน ไม่ค่อยมีต่อมความจำเรื่องแย่ๆ ตอนนี้สมองก็ไม่ค่อยมีด้วย ทีไอ้เคี้ยม ภัทร มันยังจำไม่ได้เลย 


>>>เรื่อง ไม่สะกิดใจว่า เป็นพวก 'ไม่ใช่' เหมือนกันเพราะ ร่างสังเวย เขาไม่ส่งสัญญาณ อะไรแถม วิญญาณยังสับกันมั่วไปหมดต่างหาก...แต่ที่กลบกลิ่นได้ ดีที่สุดก็ต้อง ยกให้ เจ้ เขา ตะบองพลำ ถนัดเรื่อง ซ่อน ทุกสิ่ง ....หุหุหุ ร่างนี้ ยังไม่เฉลยว่าเป็นของใครกันแน่ เพราะมันอยู่ ผิดที่ผิดทาง มาตั้งแต่ต้น เหมือนกับ ภัทร ร่าง ภัทร เองก็ซ่อนบางสิ่งเอาไว้เหมือนกัน  สำหรับพวก ไม่ใช่ ก็เหมือนที่ คิงส์รู้ คิงส์เองมันก็ไม่สนใจ ว่าใคร 'ใช่หรือไม่ใช่' ของพวกนี้ ถ้าไม่พยายามมองหา ก็ไม่เจอ คนพวกเดียวกันมันดึงดูดกัน สำหรับ โฆ รายนั้นเขาชัดเจนว่า นาคา แน่นอน รังษีมันเลยออก ส่วนหมอ รายนั้นอยู่มานานมองผ่านๆก็รู้ ความเก๋ามันต่างกัน

>>>เกือบลืม ภัทร ที่อยู่ ในร่างตรินทร์ คนนี้ ไม่ใช่ ภัทร ที่หมอรู้จักนะ หุหุหุ ความจำของ ภัทร มันไม่ใช่ทั้งหมด อย่างที่เคยบอก ... ภัทร มัน ติดยา ของ หมอ ก็เพราะ เรื่อง ภัทร อีกคนนี่หล่ะ "เสียงหัวใจ เสียงที่สอง ของ ภัทร "
ถ้ามีเวลาจะลงเรื่องให้ ทัน ตอน ที่ 67 นะ เพราะมันกำลังจะเฉลยทั้งหมด ที่สำคัญ เจ้ ภัทร ตัวจริงของ หมอ ตื่น แล้วด้วย แต่ที่ซวยคือ ภินทร์ ดันต้องไปอยู่ ที่ ทะเล น้ำตาแทน ให้ เจ้ ภัทร เขาวางแผนการณ์ รับมือ พระแพง และวางแผนอนาคต ของตัวเองด้วย ก็อย่างที่บอก

"จะไม่ให้ โฆ รักใคร นอกจาก ตรินทร์ "

คนที่พูดประโยคนี้ไม่ใช่ ภินทร์ แต่เป็น ภัทร ของ หมอเขา  ราชินี ตัวแม่จะตื่นแล้ว....อั๊ยๆๆๆ สงสาร ภินทร์ กับ อะตรอม อะ     

[Zitraphat]

บทที่ 44 Waiting for the end to come.รัก...ไม่เคยเลือก...


เสียงร้องไห้ของคนข้างนอกกับเสียงเพลงที่ดังเข้ามาในห้องน้ำ ทำเอาผมนั่งนิ่ง.....

บัส กับ ไอ้คิงส์ ทะเลาะกัน...

เพราะผม...

จ้องมองเงาตัวเองที่สะท้อนในกระจก ทำไมไอ้คนในกระจกถึงมีนิสัยอย่างนี้นะ ชอบซะจริงกับคนมีเจ้าของ...รอยช้ำเป็นจ้ำๆมีทั่วลำคอรวมไปถึงแผงอก..ลามลงไปถึงแขน บางรอยออกม่วงๆเขียวๆด้วยซ้ำ... รอยที่เห็น..มันกำลังย้ำให้ผมคิด ...ผมกำลังทำอะไรอยู่ ? ที่หน้าประตูมีคนนึงที่ผมชอบ..แต่กับอีกคน ถึงจะไม่เข้าใจความรู้สึกมันมากนัก แต่สิ่งที่ปฎิเสธไม่ได้ ผม.....กำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของมัน...

บางที...ผมคงจะต้องเลิก...เลิกยุ่งเกี่ยวกับสองคนนี้สักที สำหรับบัสมันจะดีกว่าถ้าผมจะมองน้องเขาไกลๆคอยช่วยเหลือคอยห่วงใย ...เพียงแค่นั้น ...มันยากและทรมานที่จะให้ผมรอ...รอว่าเมื่อไหร่ที่บัส จะลืมไอ้คิงส์ ส่วนไอ้คิงส์ก็เหมือนกัน มันอาจแค่นึกสนุกกับผม แค่ชั่วครั้งชั่วคราว...บางทีเอาแค่วันนี้ถ้าผมไม่อยู่ตรงนี้ มันอาจพาใครสักคนขึ้นห้องแทนผมก็ได้

“รออยู่ข้างในก่อนนะ เราลงไปเคลียร์ธุระ ข้างล่างเดี๋ยวเดียว เดี๋ยวขึ้นมา”

...ไอ้คิงส์ พูดผ่านประตูห้องน้ำ สักพักใหญ่ ผมได้ยินเสียงปิดประตูแล้วล็อกห้อง....ถึงเสียงข้างในจะเงียบลงไปแล้ว... แต่ผมกลับไม่กล้าที่จะโผล่หัวออกไปนอกห้องน้ำ... กลัวอะไร? กลัวเจอบัส ? หรือกลัวเจอ ไอ้คิงส์ ? ผมไม่โทษบัสหรอก ที่เลิกรักไอ้คิงส์ไม่ได้สักที และก็ไม่โทษไอ้คิงส์ด้วย ที่เลิกรักบัสได้อย่างไร้เยื่อใยอย่างนี้ สำหรับคนบางคนถ้ายังรักอยู่ต่อให้เลวร้ายขนาดไหน...ก็ยังรัก แต่สำหรับบางคน ต่อให้ดีแทบตาย ถ้าไม่รัก มันก็คือไม่รัก ไม่มีใครโง่หรือชั่วหรอก......

เมื่อความรักมันเลือกคนไม่ได้...

...พักใหญ่แล้วแต่ไอ้คิงส์ก็ยังไม่ขึ้นมา ผมเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำเดินไปขยับประตูห้อง...ไอ้คิงส์มันล็อกห้องไว้ ?

ล็อกไว้แล้วยังไง? ยังกับจะดึงผมไว้ได้.. มองรอบห้อง ห้องนี่เหมือนเป็นสตูดิโอกลายๆ ไอ้คิงส์คงเอาไว้พักจริงๆถึงได้มีทุกอย่างครบขนาดนี้ ผมถอดเสื้อกับบอกเซอร์ที่อยู่บนตัวทิ้ง แล้วค้นตู้เสื้อผ้าไอ้คิงส์ ได้เสื้อคอวีแบบที่ชอบมาตัวนึงกับบอกส์เซอร์ใหม่แกะกล่องอีกตัว ส่วนกางเกงผมหยิบกางเกงสามส่วนตัวเดิมของผมมาใส่ กระเป๋าเงินผมยังอยู่ในกางเกงกุญแจก็ด้วย รองเท้าถอดโยนอยู่ข้างเตียง... หลังจากสำรวจทางหนีทีไล่ ผมก็เจอหนทาง บานเกล็ด ใกล้ระเบียง..............

............................


.
.
.

“แล้วจะให้พี่ทำยังไง ?....”

...เสียงไอ้คิงส์ที่ดังแว่วมา ทำเอาผมต้องหลบ...ไม่มีเสียงตอบของบัส นอกจากเสียงสะอื้นไห้... หึ! สองคนที่ยืนอยู่ข้างนอกไม่ผิดหรอก... จะผิดก็ที่ผม...ถ้า...ผมยังคิดเรื่องไม่ควรคิดกับบัส..

“จะทำตัวแบบนี้อีกนานไหม ? โธ่เว้ย ! พอซะที ก็รู้ที่คบกันเพราะพี่อยากลอง ก็ตกลงกันไว้แล้ว ทำไมทำตัวเป็น ตัวปัญหา อีก!”

“แต่..บัส รัก... พี่คิงส์...นะ รักจริงๆ...นะ”

เสียงไอ้ตัวเล็กมันขาดช่วงเพราะร้องไปด้วยสะอื้นไปด้วย แต่สิ่งที่บัสทำ...มันไม่ได้ทำให้ไอ้คิงส์สงสารหรือกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรอก ผมบอกแล้วไง ต่อให้แสนดีแค่ไหน ถ้าไม่รัก....

มันก็คือไม่รัก.....

ผมยืนมองร่างเล็กที่นั้งสะอื้นอยู่ตรงริมฟุตบาท


ไอ้คิงส์เดินหายไปไหนแล้วไม่รู้ทิ้ง สิ่งที่มันเรียกว่าตัวปัญหาเอาไว้อย่างไม่ใยดี ‘ตัวปัญหา’ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนที่มันรักและตอนนี้ตัวปัญหาก็ยังคงรักมัน รักมันมากกว่าที่มันเคยรัก...


ผมย่อตัวลงนั้งใกล้ๆน้องเขาอย่างเงียบๆ อารมณ์ตอนนี้บอกไม่ถูก คนที่เคยรักกัน คำหวานๆที่เคยให้กัน ความอบอุ่นที่เคยมี มันหายไปหมด ไม่เหลืออะไรเลยนอกจากซากของความเสียใจ ที่ตอนนี้รวมกันเป็นหยดน้ำตาของคนที่อยู่ข้างๆผม ผมโอบมือไปรั้งหัวทุยๆของเจ้าตัวเล็กมาพิงไว้กับไหล่ บัสชะงักเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วเอนตัวลงมาซบอย่างหมดแรงหลังจากนั้นก็เริ่มร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย ร้อง...จนผมเริ่มรู้สึกว่าไหล่เริ่มชื้นไปด้วยน้ำตาเสียแล้ว ผมยังคงปล่อยให้น้องเขาร้องอยู่อย่างนั้น โดยไม่พูดอะไร เพราะผมกำลังคิด...

คิดว่าถึงไอ้คิงส์มันจะดันชอบผมขึ้นมาจริงๆแล้วผมดันตกลงคบกับมันจริงๆเรื่องราวมันจะเป็นยังไง? ถ้าไอ้คิงส์มันทิ้งน้องเขาได้ ซักวันมันก็ต้องทิ้งผมได้ น้องเขาน่ารักและรักมันขนาดนี้มันยังทิ้งลง เทียบกับผมที่ ปากหมา หน้าตาก็ไม่ดีไปกว่าน้องเขาเท่าไหร่ แถมรูปร่างและนิสัยยังแมนซะขนาดผู้ชายแท้ๆยังอาย ซักวันมันคงทิ้งอย่างไม่ใยดี ตอนนี้ผมยังไม่ได้คบกับมันขนาดเรียกได้ว่าเป็นคนรักหรือแฟน ความสัมพันธุ์ที่มีเป็น Sex Friend มากกว่าแล้วถ้าวันหนึ่งผมรักและหลงมันขนาดขาดมันไม่ได้หล่ะ? แล้วถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับผมล่ะ?...ผมจะทนได้ไหม? จะเอาแต่นั้งร้องไห้อย่างนี้ไหม?

ผมได้แต่ถอนหายใจ แล้วไล่ตามองไปเรื่อยจนสายตาหยุดมองตาม แมลงตัวเขื่องที่ค่อยๆบินตามแสงไฟ พาสายตาผมไปสุดที่ ฟ้ามืดๆ ว่างเปล่า...

...ผมควรรู้และต้องรู้สักที จุดที่ผมควรจะยืนอยู่มันอยู่ที่ไหน คำตอบมันอยู่กับคำว่า...

‘อย่ารักใคร’

ไม่ว่าจะเป็น ใครก็ตาม ผมยืมร่างยืมชีวิต ตรินทร์ มาซักวันถ้าเขามาทวงคืนผมก็จะไม่เหลืออะไรเลย ไม่เหลือแม้แต่ชีวิตแล้วอย่างนี้ผมจะยังรักใครได้ แล้วถ้ารักใครได้จริง ถึงเวลาที่นั้น ตรินทร์จะทวงคืนพร้อมต้นพร้อมดอกหรือเปล่ากับชีวิตที่ผม ขโมยมาอย่างไม่ตั้งใจ...

..............
............................

...เกือบจะตีสองแล้ว แต่ผมก็ยังอยู่ที่เดิมกับคนตัวเล็กคนเดิมที่ยังคงสะอื้นเป็นระยะๆ พอทุเลาลงบ้างแต่ยังไม่หยุดเสียทีเดียว ดูท่าถ้าปล่อยไว้อย่างนี้คงทั้งคืน...ผมจับมือนิ่มของคนข้างๆแล้วค่อยๆดึง ขึ้นแต่ตัวผมยังไม่ได้ลุกยืนเพราะร่างนั้นเอนพิงทิ้งน้ำหนักกับผมไว้ทั้งตัว เจ้าตัวเล็กหันมามองผมอย่าง ลอยๆ ดวงตากลมโตนั้นช้ำแดง และยังคลอไปด้วยน้ำตา

‘น่ารักน่าถนุถนอมอย่างนี้เชี่ย คิงส์ยังทิ้งลง...’

ผมจับหน้านวลๆนั้นให้เงยขึ้นแล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาที่อาบไปทั้งสองแก้ม

‘น่ารักว่ะ’

คิดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหยิกจมูกเล็กๆนั้นเบาๆ จนเจ้าตัวเล็ก ขมวดคิ้ว ไม่พอใจ แต่พออมยิ้มได้บ้างแม้จะมองฝืนๆก็ตาม แค่มองเจ้าตัวเล็กยิ้มได้ ความสุขใจมันก็เริ่มมีบ้างหล่ะ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกับมันสักหน่อยแต่ทำไมถึงปล่อยมันเอาไว้ไม่ได้นะ...

“กลับบ้านกัน พี่ง่วงแล้ว...”

ผมลุกขึ้นยืนโดยรั้งร่างนั้นให้ลุกตามมาด้วยไม่มีการขัดขืนใดๆจากร่างเล็กนั้น แต่พอเดินได้ไม่กี่ก้าว เจ้าตัวเล็กก็เหมือนจะทรุดลงนั่งอีกครั้ง อารามง่วงสุดๆ ผมถือโอกาสรวบเอวเล็กนั้นมาโอบไว้แล้วพยุงเดินตรงไปยัง TAXI ที่จอดอยู่หน้าบาร์ตอนนี้ผมอยู่กับเด็กเก่าเชี่ยคิงส์ไม่ดีแน่ถ้ากลับไปค้างคอนโดไอ้เรด แล้วมันก็ดึกเกินกว่าจะไปบ้านอะตรอม.... กลับบ้านอะตรอมไปพร้อมบัสอะนะ ไม่มีทาง!! ที่สุดท้ายที่พอจะคิดได้คือบ้าน ใช่! ไม่ใช่บ้านผมแน่ บ้าน ตรินทร์ ที่นั้นเงียบและดีสำหรับสถาณการณ์ในตอนนี้ที่สุด....

กลับมาถึงบ้านเข้ามาถึงผมก็แทบจะอุ้มเจ้าคนตัวเล็กขึ้นเตียงเพราะมันเล่นหลับตั้งแต่ในรถ มาจนตลอดทางและไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่ายๆเสียด้วย จับตัวดูก็เหมือนจะร้อนๆ สงสัยพรุ่งนี้คงต้องให้ป้านิ่มทำข้าวต้มให้แล้วมั้ง ง่วงแทบตายแต่ผมยังฝืนสังขารเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟันและทำธุระส่วนตัวได้ สงสัยติดโรคอนามัยจากบ้านอะตรอม...คิดถึงหวะนี้กี่วันแล้วนะที่ไม่ได้เจอหน้าอะตรอม

..อืมส์...ง่วง... ทิ้งตัวลงมาบนที่นอนนิ่มลืมไปเลยว่าเจ้าตัวเล็กนอนอยู่ด้วยเกือบทับซะ แต่แปลกที่เจ้าตัวเล็กไม่ขยับเลย...จับตัวดูถึงรู้ น่าจะไข้กิน เอาแล้วไงกู...ง่วงก็ง่วงปล่อยไว้ก็ไม่ได้ ลากสังขารเข้าห้องน้ำไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาบิดพอหมาดๆ เอ่อ หยิบน้ำเย็นในตู้กับยามาด้วยดีกว่า ถึงเตียงก็เช็ดหน้าเช็ดตาให้เจ้าตัวเล็กซะหน่อย แตะเปลือกตามันดูตาร้อนโครต เช็ดไล่ลงมาเลยแล้วกันไข้จะได้ลดๆลงบ้าง มองสภาพของไอ้ตัวเล็กผมก็คิดขึ้นได้อีก

‘การให้ใจกับใครทั้งหมดเป็นอย่างนี้สินะวันไหนเขาทำลายทิ้งวันนั้น เราก็ไม่เหลืออะไรเลย...’

“อืมส์....”

....เสียงครางเบาๆของเจ้าตัวเล็กเรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง ตากลมนั้นปรือมองผมอย่างงงๆแต่ไม่นานก็ปิดเปลือกตาลงไปใหม่ การลืมตาขึ้นดูจะต้องฝืนไม่ใช่เล่น ...

“บ้านพี่เอง...นอนเถอะ...ปวดหัวไหม...กินน้ำไหม?”

ผมถามเสียงเบาแล้วแตะขวดน้ำเย็นลงทาบลำคอขาวๆ จนเจ้าตัวเล็กย่นคอหนี รู้นะว่ามันเย็นแต่อารมณ์นั้นอยากแกล้งบัสเล่น

“ลุกขึ้นมากินยาดีกว่า...พี่ไม่แกล้งแล้ว”

เหมือนเจ้าตัวหน้ามุ่ยพยายามลุกขึ้นตามคำผม แต่พอลุกขึ้นมาได้จริงๆ ผมกับดันให้มันนอนลงไปต่อ จะไม่ให้นอนต่อได้ไงหน้ามันซีดขนาดนั้น แถมลุกขึ้นมาก็เหมือนจะแย่กว่าเดิม นอนลงน่ะดีแล้ว ส่วนเรื่องยายังไงก็ต้องกินกันไว้เผื่อพรุ่งนี้แย่กว่านี้ เอาไงดีว่ะ? เอาง่ายๆแล้วกัน ผมหยิบยาแก้ไข้มา 2 เม็ดใส่ปากกลืนแล้วดื่มน้ำเย็นตาม (คือผมถนัดกินยาโดยไม่ต้องดื่มน้ำ แต่พอไปอยู่กับอะตรอม ต้องดื่มน้ำเลยติดนิสัยกินยาเข้าไปก่อนแล้วดื่มน้ำตาม) กันตัวเองไว้ ก่อนจะหยิบมาอีกเม็ดยัดใส่ปากเจ้าตัวเล็กแล้ว อมน้ำในขวดเย็นมาค่อยๆป้อนใส่ปากนิ่มๆที่เผยออยู่ ดูตัวแสบไม่ได้ขัดขืนอะไร ผมเองก็บริสุทธิ์ใจไม่ได้กะลวนลามอะไรมัน

‘คนอย่าง  ภินทร์ ถ้าอยากทำจริง...ผมไม่แค่ลวนลามหรอก’

เสร็จแล้วก็ปล่อยให้มันนอนต่อไป ผมเองก็จะได้นอนบ้างซะทีหันไปดูนาฬิกา เชี่ย!จะตี 4 แว้วววววววว!! นอนดีก่าพรุ่งนี้กว่าจะตื่น หึหึหึ 3 โมงเย็นผมจะได้สติหรือเปล่าก็ไม่รู้

..............
............................

[Zitraphat]

บทที่ 45 Hurt one's feeling.คดีฆาตกรรม
[Part ภินทร์]



...กี่โมงแล้วไม่รู้...

รู้แต่ว่าไม่อยากลืมตา สบายโครตๆ อากาศก็ดีชะมัด อืมส์...หมอนข้างก็นุ่มๆ หอมๆ นิ่ม...เนียน...ลื่นมือ....มือผมไล้ไปเรื่อยจนมาจับที่นิ้วเล็กเรียว ผมสอดนิ้วตัวเองเข้าฝ่ามือนิ่มนั้นแล้วกำไว้หลวมๆ เอ่อ...ไม่ใช่หมอนข้าง กูซื้อตุ๊กตายางมาเมื่อไหร่ว๊ะ... ตุ๊กตายางโคตรอุ่นเลยแมร่งงง! ตุ๊กตายางงง...

เชี่ยไร! อึก! เชี่ยแล้วมึง เชี่ยภินทร์มึงทำอะไรลงไป !เล่นเอาสะอึก สมองผมตอนนี้ประมวณผลเร็วโคตรๆ! บัส!อึก !...กูทำอะไร กูทำอะไรลงไปไอ้ภินทร์!

ยัง....ยัง ไม่บุบสลาย....กว่าจะทำให้ตัวเองระลึกชาติได้ว่าเมื่อคืนผมแสนดีขนาดไหน ผมก็ตบหน้าตัวเอง(เบาๆ) ไปหลายทีอยู่ ถามว่าหยุดตบตอนไหน ก็ตอนที่บัส ตื่นขึ้นมาพอดีนั้นล่ะ รอยยิ้มงงๆของคนตาช้ำๆที่มอบให้ผมน่ารักน่าสงสารแบบได้ใจ น่ารักจนผมอดคิดไม่ได้ ว่า...

'ทำไมมึงเสือกมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้ ไอ้คุณภินทร์ ทำไมไม่ ซั่ม ตั้งแต่เมื่อคืน ??! '

ได้แต่คิดเท่านั้นครับ มันจบไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ อดทนมาได้ทั้งคืนถ้าต้องมาชั่วในชั่วโมงสุดท้าย ...มันไม่คุ้มกัน ผมปล่อยให้บัสทำธุระส่วนตัว ส่วนผมเองวิ่งลงไปใช้ห้องน้ำข้างล่าง กลัวใจตัวเองจะทำชั่ว ในชั่วโมงสุดท้ายจริงๆ เจอป้านิ่มข้างล่างพอดีเลยอ้อนขอข้าวต้มหมู 2 ถ้วย แกมีสีหน้าแปลกใจที่ผมบอกว่าพารุ่นน้องมาค้างด้วยเมื่อคืน แต่แกก็ไม่ได้ว่าอะไร

ผมมองดูตัวนิ่ม (ไม่ต้องถามว่าทำไมรู้ ก็นอนกอดมาทั้งคืนแล้ว... ) ที่ค่อยๆตักทานข้าวต้มไป เป่าปากไป โอ้ย....น่ารักอ่ะ แต่ต้องหยุดคิดไว้แค่นั้น...ผมบอกตัวเองแล้วไงว่า สำหรับบัส ผมจะดูแลห่างๆ.....

...แต่จะดูแลให้ดีที่สุด!


.
.
.

“วันนี้คุณโฆ จะกลับมาพร้อมคุณท่านนะคะ คุณตรินทร์... คุณท่านสั่งให้อยู่รอด้วยคะ ...”

ป้านิ่มเอ่ยสวนตอนผมกำลังเดินออกไปส่งบัสที่หน้าบ้านเสียงแกฟังดูสั่นๆ จนผมต้องหันไปมอง

“เรื่องอะไร หรอป้า?”

“เรื่องของคุณโฆ...คะ”

ป้าแกหลบตาผมแล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ....

คุณท่านนี่เป็น พ่อของตรินทร์ หรือเป็นพ่อของไอ้โฆ ?

“พี่ภินทร์..”

เสียงเรียกของบัสทำเอาความคิดผมหายไปซะอย่างนั้น...

เป็นเพราะนอนดึกตื่นเช้า แถมเพิ่งกินอิ่มหรือเปล่า ทำไมมันง่วงๆ แปลกๆ วันนี้ต้องอยู่บ้านนี่นา เดี๋ยวส่งบัสขึ้น TAXI แล้วขึ้นไปนอนต่อดีกว่า...


...TAXI สีส้มสดคล้อยหลังไป แล้ว เหลือแต่ผมที่ยังยืนยิ้มหน้าบานโบกมือให้ ท้ายรถ TAXI แล้วความรู้สึกมันก็มืดไป...


..............
............................


[Part ตรินทร์]



…..ผมลืมตาขึ้นมา กลางถนนหน้าบ้าน.... มือข้างซ้ายยังยกค้างอยู่ ผมเห็นแต่ท้ายรถ TAXI สีส้ม...ผมมายืนส่งใคร?

“คุณตรินทร์ คะ เข้าบ้านเถอะค่ะ อีกสองชั่วโมงคุณท่านจะเดินทางมาถึงแล้ว”

ผู้ชายคนนั้นจะมาหรอ? ผู้ชายที่สังเวยลูกตัวเองเพื่อชื่อเสียงของวงษ์ตระกูล ผู้ชายคนนั้นผมยังจะเรียกว่า ‘พ่อ’ ได้อีกหรือเปล่า ..... แต่ก็แค่นั้นผมจะทำอะไรได้นอกจาก...เดินเข้าบ้าน..บ้านที่เป็นเหมือนคุก....ส่วนผมก็เป็นเหมือนนักโทษที่รอคำสั่งประหาร......

เพียงแต่ผมไม่รู้...ว่าคนที่ผมเรียกว่า ‘พ่อ’จะโหดเหี้ยมขนาด………สั่งให้...

โฆเป็นคนยิงผมเอง........กับมือ

..............
............................


.
.
.



“ไม่คิดนะว่า จะยังเจอเธอที่นี่นะ... ‘ตรินทร์’ …”

เสียงทุ้มเรียบปลุกผมให้ลืมตาตื่นขึ้นมา.... วงหน้าเข้มที่มีส่วนคล้ายผมและโฆ แต่แววตาที่เป็น สีเขียวจางย้ำให้รู้ว่า นี้...เป็น เชื้อสายบริสุทธิ์...ประมุขของ 'บ้านชลวะเท'

 ‘ปาลาดินทร์ ชลวะเท’

พ่อแท้ๆของผม พ่อที่ผลักไสผมให้เป็น เครื่องสังเวยแห่งแผ่นฟ้า..

“แม่นิ่มบอกว่า พ่อให้อยู่รอ”

ผมพูดตอบโดยไม่มองหน้าคนถาม เพราะสายตาผมไปหยุดอยู่ที่ คนที่อยากเจอที่สุด โฆ...โฆ ก้าวเข้ามาที่หลังพ่อ แต่พอผมยื่นมือให้ มันก็เข้ามาดึงมือผมและพยุงให้ผมลุกขึ้นจากโซฟา ทุกการกระทำอยู่ในสายตา พ่อ...

“พ่ออยากให้เธอเป็นคนไป ตรินทร์ ...”

นี่หรอคำพูดของคนที่เคยเป็นพ่อผม....ไม่มีการอ้อมค้อมหรือรักษาน้ำใจ เมื่อนั่นคือสิ่งที่พ่อต้องการ

“ใครจะเป็นคนไปกันแน่ผมไม่รู้ครับพ่อ...ผมไม่เคยอยู่ในฐานะที่เป็นผู้เลือก...”

“อย่ากำแหงกับพ่อตรินทร์ ... ลูกควรเป็นคนไป...บางทีที่ทีไปอาจดีกว่า ที่เป็นตอนนี้”

“พ่อรู้หรือครับว่าปลายทางที่ผมจะไป...เป็นยังไง...พ่อรู้หรอครับ! ไม่ !พ่อไม่เคยรู้อะไรสักอย่าง! พ่อรู้อยู่อย่างเดียว...วิธีทำให้
สายตระกูล ยังอยู่ในสายวงศ์ ! รู้แค่นั้น!ทำทุกอย่างเพื่อมันเท่านั้น! ผมที่เป็นลูกพ่อ...พ่อเคยรู้จริงๆหรือเปล่าว่ายังมีผมเป็นลูก!”

“ตรินทร์!”

เสียงผู้ชายตรงหน้าผมดังขึ้นพร้อมฝ่ามือใหญ่ที่ฟาดลงมาแต่แรงนั้นไม่ถึงผมเพราะ โฆ เป็นคนกั้นมือใหญ่นั้นไว้เอง ผมมองหน้าพ่อที่คิดจะทำร้ายผมด้วยแววตาว่างเปล่า....นี่เป็นครั้งแรกที่พ่อคิดจะลงมือกับผม... แต่ก็แค่นั้น ถ้าพ่ออยากได้อะไร ไม่มีอะไรที่หลุดมือ...

“โฆ...กล้า ขวางลุงหรอ? ”

พ่อหันไปเล่นงานโฆ แทนเมื่อรู้ว่าไม่มีทางทำอะไรผมได้ถ้าโฆ ยังอยู่ข้างผม ....

“ยังจะทำตัวเป็นหมาเฝ้าเจ้าของอยู่รึ โฆ...เจ้าของที่ไม่มีแม้แต่ชีวิตของตัวเองอย่างนี้ ยังจะจงรักภักดีด้วยได้อีกรึ... โฆ...”

“พ่อกำลังจะดึงคนของผมออกไปหรือครับ..”

“ที่นี่ไม่มีอะไรเป็นของเธออีกแล้ว ตรินทร์...ตอนนี้ทุกอย่างที่เธอมี เป็นของวิญญาณอีกดวงที่อยู่ในร่างนี้ ...”

“ผมไม่มีสิทธิ์อะไร แม้แต่สิทธิ์ในการมีชีวิต หรอครับ...หึ!...น่าขำนะครับที่แม้แต่สิทธิ์ในการเป็นลูกพ่อในตอนนี้ผมยังไม่มี...แค่
เพราะ ‘นาง’ ไม่ได้เลือกผม ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปสินะครับ”

“ตรินทร์...ออกไปจากร่างนี้...ไปยังทีที่เธอควรไป...ให้เขาได้เข้ามาเต็มตัวเสียที...ให้เขาได้ใช้ชีวิตอย่างที่คนธรรมดา ควรเป็น ...ลูกกำลังขโมยเวลาอยู่ ตรินทร์ ....ลูกขโมยเพื่ออะไร? ลูกกำลังฝืนเพื่ออะไร เพื่อโฆที่จงรักภักดีของลูกงั้นรึ? มันไม่ใช่อีกแล้ว ตรินทร์ ....พ่อบอกลูกแล้ว ...ไปซะ ทีนี่...ไม่มีอะไรเป็นของลูกอีกแล้ว...แม้แต่โฆ...”

.
.
.

เสียงกัดฟันกรอดกับความเงียบที่ผมสัมผัสได้ของโฆ พาให้ลางสังหรณ์แปลกๆเกิดขึ้น ผมหันหน้าไปหามัน แววตาสีเข้มเจือมรกตหลบสายตาผมแต่สันกรามที่ขบกันแน่นเหมือนบอกเป็นนัยๆว่า ระหว่างที่มันหายไป มีเรื่องเกิดขึ้น... มันรู้ว่าผมต้องการอะไร แต่ไม่มีคำตอบใดหลุดออกจากปากมัน ไม่มีแม้แต่แววตาที่มองกลับมา...

“พ่อทำอะไร โฆ !”

ผมตะคอกกลับไปยังชายที่ยืนนิ่งอย่างหมดความอดทน ร่างใหญ่เดินไปหยุดนั่งตรงข้ามโซฟาใหญ่ ก่อนจะเงยหน้ามองผมด้วยแววตาเฉยชา...แต่คำที่หลุดออกมาทำเอาผม แทบหายใจไม่ออก...

“สายวงศ์ รู้เรื่อง ‘นาง’แล้ว รู้แม้กระทั่งการเข้ามาก้าวกายของ พวก ‘สุร’ ในฐานะที่เป็น คนกลาง เรา ไม่ได้รับสิทธิ์ให้เข้ามาเกี่ยวข้อง การประชุมของสายวงศ์ แจ้งแล้ว ทางเราจะทำทุกวิธี ให้ การแต่งงานเกิดขึ้น...โดยไม่มีอุปสรรคใดเข้ามาขวางแม้แต่คนของเราเอง...ทางผู้ใหญ่ สั่งมาแล้ว ลูกต้องไป ตรินทร์ และโฆ... ก็เหมือนกัน ทางฟากสายวงศ์ หาคนที่คู่ควรกับโฆไว้แล้ว การหมั่นหมายมีขึ้นแล้วเมื่อ สองวันก่อน...โฆต้องไป และลูก...ก็ต้องไปเหมือนกัน ตรินทร์ ... ”

‘การหมั่นหมายมีขึ้นแล้วเมื่อ สองวันก่อน...’ คำนี้มันก้องสะท้อนอยู่ในหัวผม...กับใคร โฆหมั่นกับใครในสายวงศ์...มาถึงตอนนี้ โฆก็ยังไม่ยอมที่จะสบตาผม...มันเป็นการยอมรับสิ่งที่พ่อพูดอยู่ในที..มีแต่ผมคนเดียวที่แทบจะบ้า ผมมองกลับไปที่คนบนโซฟา รอยยิ้มเหยียดที่อยู่บนหน้าผมเหมือนจะหลุดออกมาเมื่อคิดไปถึงคนชื่อ ภินทร์ ....

“พ่อรู้ได้ยังไงครับ ว่า เป็นผมที่ต้องไป...แต่ถ้าต้องเป็นผมที่ต้องไปจริง พ่อก็คงต้องเหนื่อยหน่อย ....เพราะภินทร์ คงไม่ยอมอะไรง่ายๆเหมือนพ่อคิดแน่ และ...ถ้าภินทร์ เป็น แค่คน ธรรมดา จริง ...ทำไม ‘นาง’ ถึงยอมทำทุกวิธี เพื่อเปลี่ยนให้ ภินทร์ มาเป็น ผม ...พ่อแน่ใจหรือครับว่า ภินทร์ ธรรมดา... พ่อแน่ใจหรอครับว่า ภินทร์ จะ ‘ง่าย’ เหมือน พ่อ คิด... พ่อไม่สงสารผมเลยหรอครับ...ผมตายไปแล้ว...ครั้งแรกก็เพราะ นาง และกำลังจะต้องตายอีกครั้ง เพราะคำสั่งของสายวงศ์ เพราะพ่อ...เพราะพ่อตัดเชือกฟางเส้นสุดท้ายของผมขาด.. เพราะพ่อเอาโฆออกไปจากชีวิตผม...แล้วก็มึง...มึงทำเหี้ยอะไรไป มึงยอมได้ยังไง...มึงก็เป็นอีกคนใช่ไหม ที่อยากให้กู...หายไป....มึงเป็นอีกคนใช่ไหมที่อยากให้กูตาย...โฆ..”

..............
............................

.....กูเคยบอกมึงหรอยัง ว่าที่กู ฝืนอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะมึง ...... ที่กูอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะมึง.....และที่กูกำลังจะหายไป....ก็เพราะมึง!!!

..............
............................
............ถ้ากูตาย .....คนฆ่ากูก็คือมึง...

.
.
.


..โฆ..



..............
............................




[แถม]


...สายลมเย็นที่พัดมา พาอากาศชื้นปนกลิ่นหอมอ่อนๆเข้ามาด้วย ผมหันมองรอบข้างมันไม่มีอะไรเลยนอกจากผืนน้ำสีครามเขียวที่สูงเสมอข้อเท้า บนฟ้าไม่มีดวงอาทิตย์ บนพื้นไม่มีผืนดิน... ที่นี้เป็นที่ของผมหรอ? เป็นที่ของผม......หรือเป็นกรง...ที่จะใช้ขังผมไว้เพียงลำพัง...

.... เสียงหัวเราะเบาๆเหมือนสบอารมณ์ดังมาจากข้างหลังเรียกสติของผมได้เป็นอย่างดี ...ผู้หญิง....ผู้หญิงที่ไม่ใช่ ‘นาง’ กระโปรงลูกไม้ที่เธอสวมเปียกโชกไปหมดเพราะเธอคนนั้นนั่งทิ้งตัวทั้งตัวลงกับพื้นน้ำ ‘ใคร?’ เธอเงยหน้าขึ้นมองผม แววตาสีน้ำตาลเข้มเหลือบมรกต ทำให้วงหน้านั่นดูแปลก...ถึงจะอยู่ในเชื้อวงศ์นาคา แต่ผมไม่เคยเห็น หญิงในสายวงศ์ที่มีแววตาสีน้ำตาลเข้มเคลือบมรกต.... แววตาขี้เล่นบวกกับรอยยิ้มที่มีบนใบหน้าทำให้ผมอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก...

ผมเกือบลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าผมเองเพิ่งเจออะไรมา....

“เธอเป็นใคร?”

ผมถามเธอที่เอาแต่ยิ้ม....รอยยิ้มเหมือนจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น....เธอ ยิ้มกว้างแล้ว ริมฝีปากอิ่มก็เอ่ย ชื่อๆหนึ่งออกมา...

“ภัทร”

“ภัทร?”

“ไม่สิ...ตอนนี้ต้องเรียก ภินทร์ สิ...ใช่ ฉัน ชื่อ ภินทร์ ”

ผมแทบไม่เชื่อเรื่องที่เธอพูด...ภัทร งั้นรึ! เธอคือภินทร์! ภินทร์ ไม่ใช่ผู้ชาย ?! ผมทิ้งตัวลงนอนราบกับผืนน้ำ...หึ! มีอะไรบ้างอีกทีผมยังไม่รู้...

“ถ้าผมต้องตาย...

....................................


.....ถ้าผมต้องเสียโฆไป

...
...................
ผมก็จะเอาคุณไปกับผมด้วย ภัทร... ‘นาง’ จะได้รู้ ความเจ็บปวดของการเสียของรักเป็นยังไง....”

..ผมตัดสินใจบอกสิ่งที่อยู่ในใจให้ 'เธอ' ได้รู้ ความคิดของผมที่ไม่เคยบอกใครแม้แต่พ่อหรือโฆเองก็คงไม่รู้ความคิดนี้...

เธอข้างๆผม เงียบไป แต่แรงกระเพื่อมของน้ำ กลับเพิ่มขึ้น... เธอลุกขึ้นยืนค้ำผมที่ทิ้งตัวลงนอนยาวไปกับผืนน้ำ แล้วก้าวขึ้นมาคร่อมทับร่างผมไว้....แววตาวาว ใบหน้าเปื้อนยิ้ม เลื่อนลงมาใกล้...ริมฝีปากอิ่ม และจมูกเล็กที่เชิดขึ้นเหมือนแสดงให้รู้ในทีว่าเจ้าของเครื่องหน้านี้...นิสัยดื้นรั้นแค่ไหน

..............
............................

“ตรินทร์...ทำอย่างที่พูดไม่ได้หรอก...ตรินทร์ ทำร้าย ภัทร ไม่ได้.......และจะไม่มีทางคิดทำ...เพราะ...ตรินทร์ จะรัก ภัทร มาก.....มาก....เกินกว่าที่ตรินทร์จะนึกได้....ภัทร จะรอวันนั้น....ตรินทร์”

..............
............................

[Zitraphat]

บทที่ 46 It's hard to let you go.กลับไม่ได้ไปไม่ถึง



...สายฝน หลงฤดูที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา...

เหมือนจะกลบเสียงเคาะประตูเสียสนิท เจ้าของห้อง 623 นอนยาวไปกับโซฟา คงไม่สนใจอะไรนอกจากแม็ทบอลนัดสำคัญบนหน้าจอ TV. ถ้าเสียงเคาะประตูไม่เปลี่ยนเป็นเสียง ทุบประตูเสียก่อน ...

คิงส์สถบอย่างหัวเสีย เมื่อเสียงนั้นไม่มีวี่แววว่าจะหยุดลง...มันดังขึ้นกว่าเก่าจนทำให้ต้องเดินไปดูว่า ใคร!? ถ้าแม่งเสือกเคาะผิดห้องคงต้องมีการกระตุ้นประสาทคนเคาะสักหมัดสองหมัด...

‘แม่ง! ขอให้ข้อมือหัก ’

...บัสหรือเปล่า ? ยังอดสงสัยไม่ได้ แม้ช่วงนี้จะโดนอดีตแฟนเก่าตามแจ... แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่บัส จะก้าวร้าว หรือก้าวก่ายเรื่องของตนสักครั้ง ...บัสน่ะ ดี... ดีจนเกินไปที่จะอยู่ด้วยกัน! เป็นแฟนกันมันต้องทันกัน...อย่างไอ้แสบนั่น ...เชี่ย ภินทร์!

.
.
.


“ภินทร์..?!”

...คนที่กำลังคิดถึงผลักประตูเข้ามาทันทีที่ผมบิดลูกบิดประตู...ร่างโปร่งที่เคยไล่ล่าอยู่เกือบอาทิตย์อยู่ๆ บทจะเจอมันก็ง่ายอะไรอย่างนั้น...เนื้อเมายาหรือไง? มันถึงได้เดินเข้ามาในปากเสือเอง ?!

“จะยืนบื้ออะไร ปิดประตูสิ ไอ้สัด !”

เอาแล้วไงไอ้แสบ...แม่งไปแดกรังแตนมาจากที่ไหน มาถึงมันก็เหวี่ยงเลย... ภินทร์ หยุดอยู่กลางห้องมันไม่ได้ก้าวเข้าไปต่อ... พอผมมองมันก็ชี้ตัวมันเองหัวจรดเท้า สภาพไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำ... แต่ที่ผมมองผมมองเสื้อเชิ้ต สีน้ำตาลของมันที่แนบลู่ไปกับลำตัวมากกว่า...เวลานี้กลืนน้ำลายยังยาก...

“ถ้าไม่อยากให้โซฟา มึงราขึ้น หยิบผ้าเช็ดตัวให้ด่วน...”

ผมมองหน้ามันแล้วเดินเข้าห้องนอนไปหยิบผ้าเช็ดตัว ไม่ได้กลัวโซฟาราขึ้นหรอก... ก็มโนภาพผมตอนนี้มันกำลังฉายภาพผมกับมัน ฟัดกันอยู่บนโซฟาแล้ว ...ฟัดกันในสภาพที่มันเปียกๆนี่หล่ะ...ได้แต่คิดไม่กล้าทำ...

กลัวมันจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกครั้ง....

...ทั้งๆทีผมมั่นใจว่าการล่าใครสักคนสำหรับผมคือของง่าย...แต่กับมัน แทบไม่มีร่องรอยให้ติดตาม... ถ้ามันจะหลบผม...

...กำลังคิดสภาพมันตอนอยู่ใต้แผงอกผมเพลินๆ แทบจะสำลัก เมื่อมองไปที่ ภินทร์ อีกที มันไม่ต่างจากสภาพที่ผมกำลังจินตนาการเลย ไอ้แสบมันถอดเสื้อผ้าที่เปียกโยนใส่ตะกร้าผ้าผมทิ้งทีละชิ้น...จนเหลือแค่บอกส์เซอร์ และมันยังคงยืนนิ่งในสภาพนั้น

“เฮ้ย !เร็วๆหนาว !”

มันเร่งทันทีที่เห็นผมยื่นนิ่ง... กล้ามากนะ ภินทร์...

ผมเดินเข้าไปใกล้มันยื่นผ้าเช็ดตัวให้ก็แล้วแต่สีหน้าของลูกหมาเปียกน้ำยังไม่มีทีท่าว่าจะพอใจ

“ทำหน้าที่ของมึงด้วย”

ภินทร์เอียงหน้าบอกผม

‘หน้าที่อะไรว๊ะ?’

เหมือนมันจะอ่านสีหน้าผมออก...เมื่อริมฝีปากอิ่ม ค่อยๆเอ่ยกับผมทีละคำ

“เช็ด-ตัว-ให้-ด้วย”

นั่นยิ่งทำให้ผมงง

“ขอกูเป็นแฟนเองไม่ใช่หรอ? งั้นก็ทำหน้าที่ของ แฟนด้วย เร็ว! กูหนาว”

ผมมองหน้ามัน แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์.... ถ้าผมอยากได้มากกว่าเช็ดตัวล่ะ?!

..............
............................

.
.
.


"อืมส์....คิงส์ อย่ากัดเดี๋ยวเป็นรอย..."


..............
............................

.
.
.


...
" ‘ไรเข้าตาว๊ะ?.. "

ผมขยี้ตาทันทีที่รู้สึกแปลกๆเหมือนมีอะไรเคืองๆตา...

กวาดมือไปข้างที่นอน ภินทร์ หายไปแล้ว ....แม่งไวชิบ! ความรำคาญทำให้ผมต้อง เดินเข้าไปหากระจกในห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา ก่อนจะเงยหน้ามองกระจก ว่าแล้ว.. ขนตาเส้นหนึ่งพาดระหว่างตาดำ และตาขาว มิน่าว่าเคืองๆ แต่พอสายตาหลุบต่ำลงไปที่ต้นคอ ...

"สัด !"

อดสบถออกมาไม่ได้เมื่อ เหลือบไปเห็นรอยจ้ำแดงที่ลำคอ...แมร่ง! เล่นกูตอนไหนว๊ะ ? มิน่าว่าเจ็บแปลกๆ เชี่ยภินทร์! ปากแม่งบอกไม่ให้กูทำรอย แต่ที่คุณมึงทำกับกูนี้ ย้อมสีเลยมั้ง! กะประกาศให้ชาวบ้านเขารู้เลยหรือไงว่าเมื่อคืนกูออกกำลังกายในที่ร่ม...เชี่ยเอ๊ย! แล้วจะออกไปที่คลับยังไงอ่ะ? ขืนไปสภาพนี้จบเห่แน่...เป็นจระเข้ ดันถูกกวางจับซะเอง...


กูไม่น่าพลาดไปกับมึงเลย....ภินทร์... ที่คอนี้ไม่รู้ตัวเลยว่ามันย้ำความเป็นเจ้าของขนาดนี้ แล้วที่รู้สึกตอนเล่นกับมันล่ะ?...
..............
............................

...เหมือนคาด... แทงบอลเสือกไม่ถูก!

ผมยืนเปลือยเปล่าหน้ากระจกบานใหญ่ ที่คอสามดอก ที่เหลือลงไปตั้งแต่ไหล่ถึงโคนขา...เป็นลายตุ๊กแก! แทบทรุด...

ไอ้โรคจิต แมร่ง! กะไม่ให้กูฟัดใครเลยตลอดเดือนหรือไง...ทั้งๆที่ ภินทร์ มันก็บอกแถมย้ำกับผมเองว่า แค่ SEX FRIEND แต่ไอ้แค่ SEX FRIEND ทำยังกะเป็นเจ้าของกู ถ้ากูหลวมตัวเป็นแฟนมึงจริงๆ แมร่งไม่ล่ามโซ่กูเลยหรอ?
SEX เมื่อคืนมันก็ดี...ถึงดีมาก แต่ถ้าโดนแสดงความเป็นเจ้าของขนาดนี้คราวหลังคงไม่มีแล้วล่ะมั้ง...

เหอะ...ก็ได้ดีแต่คิด ถ้าถามว่าอยากมีอะไรกับมันอีกไหม....คำตอบแทบไม่ต้องให้เดา ถึงจะสารภาพว่าสองครั้งที่มีอะไรกัน ไม่เคยล่วงล้ำมันเข้าไปก็เถอะ...ไอ้คิงส์เอ้ย....ทนได้ยังไงวะ ? ขนาดเมื่อคืนมันมีอารมณ์โคตรๆ ยังกล่อมมันไม่สำเร็จเลย...

เฮ่อ...คิดแล้วก็อยากกอดมันอีกจัง ...ผิวเนียนๆเย็นๆ เอวไม่บางแต่เต็มมือ ปากอิ่มสีสด...อืมส์ ผิวเย็นๆถ้าได้ลงลิ้นเลีย...

โอ้ย! จะบ้า! จะไปหาก็ไม่รู้มันไปอยู่ที่ไหนแล้ว !...เชี่ยภินทร์แมร่งทำกูจำไว้...

..............
............................


‘แล้วจะทำยังไงกับความสัมพันธ์แบบนี้ ให้เลิกก็คงไม่ได้ ให้ไปต่อ ก็ท่าจะยาก...’


..............
....................................................
..........................

...
นี่เป็นความคิดของคนที่ กำลังจะบ้าอยู่หน้ากระจก... กับอีกคนที่นอนเหยียดยาว ดูเพื่อนๆซ้อมดนตรี ..............

[wolfram]

เฮ้ย! ทำไมเรื่องมันยาวจังอะ 

แล้วใครเป็นคนอัพล่ะ!!   

มีทั้งหมดกี่ตอนหรอคะ จะได้ทำใจล่วงหน้า   

[$VAN$]

ตอน 45 เพิ่งสังเกตว่าภัทรใส่กระโปรงลูกไม้ซะด้วย หวานเหมือนกันนะ นึกว่าจะห้าวๆเซอร์ๆ

[Zitraphat]

บทที่ 47 # Waiting for me.อีกฝากของคนรอ(ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...)
[02:47 น.]



ถนนพระราม 2 / ธนบุรี-ปากท่อ

เสียงล้อรถ…
............
...บดกับถนนดังกรีดเข้าไปในแก้วหู.....มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ บิดแข่งกับความเร็ว

‘ยังไงก็ต้องให้ทัน ต้องไปให้ทัน!! ...ขอแค่เห็นหน้าก็พอ ขอแค่นั้น... อยากเจอนายนะ ...ภินทร์...แล้วชั้นก็ต้องเจอนายให้ได้!!!’


...
....เสียงล้อรถถูกหยุด...ด้วย เมฆฝนห่าใหญ่ที่เข้ามาขวาง รถมอเตอร์ไซค์ ไถลลื่นครูดไปกับผิวถนนจนเกิดประกายไฟ ร่างใหญ่ สถบ สาปแช่ง ก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้น ..เพื่อมาเจอกับ ผิวน้ำที่เริ่มก่อตัวเป็นรูปร่าง...

...การต่อสู้ของ สุร และ แผ่นฟ้า !!!

“ชิ!! คิดจะลากกูกลับไปงั้นรึ!! อีกาลี!!!”


..............
............................


..ผ่านมาเกือบ สองอาทิตย์... ชีวิตมันเอื่อยๆชอบกล... อะตรอม ไม่ได้ติดต่อมาเลย ไม่ได้กลับมาที่ห้อง ไม่แม้แต่จะมาที่คณะด้วยซ้ำ... บัพก็แปลกๆ เหมือนหลบหน้าผมยังไงชอบกล...วันนี้เจอป้านิ่มเลยถามเรื่องบัพ คำตอบที่ได้มาเล่นเอาสมองผมอื้อๆ

‘โฆ..ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแล้ว’

ถึงจะไม่สนิทกันแต่ก็อดใจหายไม่ได้...ทำไมนะ ? ชีวิตช่วงนี้เลยเนื่อยๆ ย้ายตัวเองไปอยู่ร้านพี่นพเพื่อซ้อมและเล่นดนตรีอย่างเดียว เบื่อๆก็ไปที่คณะ...เรียนบริหารแบบไร้สังคม น้องๆที่รู้จักก็ไม่ค่อยสนิทมากนัก ไม่อยากคุยด้วยมากกว่า... คิดถึงอะตรอม สังคมที่ไม่ได้กว้างอะไรนักทำให้ผมเหมือนอยู่ในกรอบแคบๆ อาทิตย์ที่แล้วเหงาจนต้อง หันไปหาไอ้คิงส์ ถ้าไม่หยุดตัวเองซะก่อน มีหวังผมคงต้องเป็นเมียมันสักวัน...

ส่วนบัส ...รายนั้นยิ่งแย่ใหญ่ ผมบอกตัวเองไว้แล้ว ว่าจะอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ กลัวตัวเองจะฉุดชีวิตน้องเขาให้ตกนรกมากับผมเอง...นั่งคิดไปคิดมา ผมก็เพิ่งคิดขึ้นได้..............

..............
............................

................................ผมไม่มีสาวเข้ามาในชีวิตเลย ตั้งแต่อยู่ในร่างของตรินทร์ !!!!


...........
…………………………..เฮ้ย!!! ไม่ได้การแล้ว ...................


“เฮ้ย!!!หยุดแป๊บ!!!”

ผมเบรควงที่กำลังจะตั้งเสียงเครื่องดนตรี ทันทีที่คิดขึ้นมาได้ ไอ้แป้นถึงกับคิ้วชนกัน แต่แค่นั้นผมไม่ไหวั่นหรอก... มันมีเรื่องที่ยิ่งใหญ่กว่า ที่จะต้องรู้

“เรด...กูถามอย่างดิ....มึงมีแฟนยัง...ผู้หญิงหรือผู้ชาย?”

ไอ้เรดถึงกับงงแดก แต่มันก็ตอบ

“มีแต่คนที่ชอบ ส่วนชายหรือหญิงกูไม่บอก”

งั้นกูเดาว่าผู้ชายชัวว์มึงเลยไม่ตอบ แล้วก็อีกคน....

“ไอ้แป้นมึงอะ? ตอบดีๆ”

ไอ้แป้นดึงอมยิ้มออกมาแล้วตอบปัดๆ แบบเขินๆ

“สาวบริหาร ปีหนึ่ง อย่าถามชื่อเดี๋ยวพวกมึงล้อกู ”

แล้วก็มาที่ไอ้นิ่ง กร้า รายนี้ไม่ต้องถามหันไปมันก็ตอบแล้ว

“สาวบริหาร เหมือน ไอ้แป้น ....แต่คนละคนกับไอ้แป้นแน่ กูไม่อยากฆ่าเพื่อน”

ผมพยักหน้าเข้าใจ ....ในกลุ่มส่วนมากจะชอบผู้หญิงแบบปกติ...จะมีก็แต่ไอ้เรดที่ยังไม่แน่ใจตัวเอง แล้วก็ผม....ผมชอบอะไรกันแน่ ?

“ถามแต่พวกกูแล้วมึงอะ ตรินทร์?”

เรดถามผมกลับ

“นั่นอะดิ ? กูยังสงสัยตัวเองอยู่ ...”

“ล้อเล่นน่า...มึงจะสงสัยอะไรว๊ะ คู่หมั่นมึงยังกะนางฟ้า”

ไอ้แป้นท้วงมา เมื่อเห็นผมทำเหมือนไม่รู้สถานะตัวเอง

“หือ ?!!”

“ฮ่ะ!!?”

ทั้งผมและไอ้เรดอุทานเกือบพร้อมกัน แล้วไอ้เรดมึงจะอุทานตามกูทำไม ?

“ก็พระแพง ไง สัดนี่... อย่าบอกนะว่ามึงเจ้าชู้จนลืมคู่หมั่นตัวเอง...เอ่อ...กูลืมไป สมองมึงกระทบกระเทือน”

ไอ้กร้าพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ...

เฮ้ย!! ตรินทร์มีคู่หมั่นแล้ว...อ่านะ...ทำไมผมถึงไม่รู้ ไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ...แต่ช่างมันเถอะ ยังไงก็นี่หล่ะ คู่หมั่น...
...........................

....

‘นี่หล่ะ นางฟ้า ....ที่จะดึงผมออกไปจากวงโคจรของ เชี่ยคิงส์’

...............................
...........

แต่ชื่อ พระแพง ฟังดูคุ้นๆนะ..
......

[Zitraphat]

บทที่ 48  # Can’t hold. อดไม่ได้...กินเข้าไปซะแล้ว [1]


“บัส...”

...ผมเรียกคนข้างหน้าเสียงเบา.... หัวใจมันเหมือนตกไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง วันนี้ก็มาเล่นกับวงที่ร้านพี่นพครับ แต่เหนื่อยมากไปหน่อยเลยหลบออกมา...

ตอนแรกคิดว่าจะออกมาสูดอากาศข้างนอกสักหน่อย แต่ดันเสือกเจอเชี่ยคิงส์เข้า บอกตามตรงยังไม่อยากเจอมันตอนนี้เลยเดินเลี่ยงมา หลบออกมาไม่ทันไรก็เจอ บัสยืนตาแดงๆอยู่ แถมยังเดินไปกับพวกฝรั่งตัวเท่าควายกลุ่มนั้นอีก ดูท่าอยากประชดชีวิตเต็มที่ มองแล้วอดสงสารไม่ได้.... คิดหรือว่าไอ้เชี่ยคิงส์มันจะสนใจ ต่อให้ขึ้นข่าวหน้าหนึ่งมันก็ไม่มองหรอกลองเป็นของที่มันทิ้งแล้ว ทำไมผมต้องห่วงบัสมากขนาดนี้ด้วย...เฮ้อ...มองตามเจ้าตัวเล็กไปก็ได้แต่ถอนหายใจ ...ทิ้งไม่ได้จริงๆเลยกู สุดท้ายก็ต้องวิ่งตามไอ้ตัวเล็กไปอีกแล้ว

“ Hey! Bus ”

ผมเนียนเดินไปทักบัสแล้วจับข้อมือเล็กที่โดนไอ้ฝรั่งตัวควายจูงอยู่

ไอ้ตัวเล็กคงกำลังมึนๆ ผมเลยโอบกอดไปอีกทีก่อนจะทำเนียนกึ่งลากกึ่งจูงบัสขึ้น TAXI แบบหน้ามึนๆ ไอ้ตัวเล็กทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันที่อยู่ๆก็โดนยัดเข้ามาในรถแบบนี้ ผมหันไปอีกทีเห็นฝรั่งกลุ่มนั้นเหมือนจะรู้สึกตัววิ่งตามมาแต่ไม่ทันครับผมบอกพี่คนขับถึงจุดหมายปลายทาง คอนโดบัส..ห้องไอ้เรด...พี่ TAXI แกก็ออกตัวเหมือนรู้สถานการณ์…..สรุปเลยรอดมาได้

“ทำไมทำแบบนี้...?”

ผมมองหน้าไอ้ตัวเล็กข้างๆแล้วถามขึ้นมาอย่างยั้งปากตัวเองไม่ได้ ถึงจะพอรู้เหตุผลบ้าๆนั้นก็ตามแต่คำตอบที่ได้มา จะเพราะบัสเมาหรือเพราะอารมณ์ ของคนพูดก็เถอะ .............มันทำเอาผมได้แต่จ้องหน้าไอ้ตัวเล็ก......

“บัส...จะ..นอนกับใครก็ได้ ไม่เกี่ยวกับพี่ภินทร์...”

.......หมดครับหมดกันไอ้สิ่งที่ผมเฝ้าบอกตัวเองขาดผึงทันทีที่ได้ยินคำบ้าๆนั้น.......

สัด! ทั้งๆที่กูห่วงขนาดนี้นะ ถ้ากูปล่อยให้ไอ้ตัวเล็กนี้ไปนอนกับใครก็ได้ สู้ให้นอนกับกูไม่ดีกว่าหรอ!? จบครับสมองประมวณผลได้เหี้ยมาก ! ผมนั่งเงียบจนมาถึงคอนโด ลากไอ้ตัวเล็กที่เงียบพอกันขึ้นมาด้วย เข้าไปในห้องได้ผมก็โทรหาไอ้เรดก่อนเลย บอกมันว่ากลับมาที่ห้องแล้ว

แต่ที่ไอ้เรดตอบมากลับทำให้ผมแปลกใจ พวกมันจะค้างที่ร้านพี่นพ วันนี้เป็นวันเกิดเกิดเมียพี่นพแก แถมบอกให้ผมย้อนกลับไปที่ร้านอีก เพราะคงเมากันถึงพรุ่งนี้...สรุปผมเลยต้องโทรหาพี่เจี๊ยบร้านมินิมารค์ข้างล่างแทน หิวมากมาย โทรสั่งข้าวครับของผมกับของบัสด้วย ก็บอกแล้วว่าคอนโดนี้ผมเชี่ยว ส่วนไอ้ตัวเล็กนั่งซุกอยู่ตรงโซฟาไม่มองผมเลย...ราวๆสิบห้านาทีเสียงเคาะห้องก็ดังขึ้น น้องตู่หลานพี่เจี๊ยบ คนเอาของมาส่งให้ ข้าวที่ผมโทรสั่งนั้นล่ะ ผมยิ้มหวานส่งน้องตู่จากหน้าห้อง ไม่กล้าเดินไปส่งกลัวไอ้ตัวเล็กมันล็อกห้องด้วย อารมณ์แปลกๆอย่างนี้ไม่กล้าเสี่ยง หันกลับมาอีกทีไอ้ตัวเล็กจ้องหน้าผมตาแดงซะงั้น ริมฝีปากแดงนั้นยิ่งช้ำเข้าไปใหญ่เมื่อเจ้าตัวเล็กเม้มปากเข้าหากันซะแน่น

“พี่ภินทร์ พาบัสกลับมาทีนี้ทำไม!!! ปล่อยบัสไปได้ไหม!!อย่ามายุ่งกับบัสได้ไหม!!!”

เอาแล้วไงไอ้ตัวเล็กเริ่มแล้วครับ ตะโกนอย่างดังแถมน้ำตาไหลพรากๆยังกับเขื่อนแตก ผมกำลังจะอ้าปากปลอบประโยคเด็ดก็มาเลยครับ

“พี่คิงส์ไม่รักบัสแล้ว...ปล่อยบัสไปตามทางบัส...บัสจะไปกับใครพี่คิงส์ก็ไม่สนใจบัส...ไม่สนใจบัสแล้ว”

“บัส...เมาแล้วนะครับ...ล้างหน้าแล้วนอนก่อนไหม ?”

ผมพยายามเต็มทีที่จะกล่อมเจ้าตัวเล็กที่ทั้งร้องทั้งโวยวาย ดึกแล้วครับก็เห็นใจห้องข้างๆด้วยล่ะแหะๆ สงสารมันก็สงสาร เลยเดินไปจูงมันกะว่าจะให้ไปล้างหน้าล้างตา แต่ก็ได้เรื่อง มือเล็กนั่นปัดมือผมแถมยังตะคอกใส่ผมอีก

“บัสจะไปเที่ยวต่อ เอาบัสกลับมาทำไม!!!”

“บัสครับ พวกที่บัสไปด้วยนั้น ไม่น่าไว้ใจเลยนะครับ แล้วถ้าเกิด...”

ยังพูดไม่ทันจบประโยคก็สวนมาเลย

“เกิดอะไรขึ้นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ภินทร์....พี่คิงส์ยังไม่สนใจบัสเลย ถ้าบัสอยากอะไรกับใคร พี่ภินทร์เกี่ยวอะไรด้วย !!!!”

ไม่พูดเปล่าครับไอ้ตัวเล็กพยุงตัวลุกจะเดินออกจากห้องอีก

“บัสเมาแล้วนะพอแล้ว ไปล้างหน้านอนเถอะนะครับ”

“สัด!บอกว่าอย่ามายุ่งกับกู!!!กูจะร่านกับใครก็เรื่องของกู!!!”

..
.........

..........................ผมเงียบครับหลังจากบัสหลุดประโยคนั้นออกมา จะเรียกได้ว่าตะโกนใส่หน้าผมก็ว่าได้สมองผมคงจะนิ่งจริงๆเพราะตอนนี้บัสมองหน้าผมด้วยแววตาแปลกๆ คำขอโทษเหมือนจะติดอยู่ที่ขอบปากสีสดนั้น แต่ก็ไม่ได้หลุดออกมา ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้ายังไง ที่รู้สึกได้มีอย่างเดียวหน้าผมมันชามาก หัวใจมันก็ชาไปหมด คำขอโทษไม่ได้ออกมาจากเจ้าตัวเล็ก จะมีก็แต่ริมฝีปากที่เม้มเป็นเส้นตรง....แล้วร่างบางนั้นก็เหมือนจะขยับถอยออกไปที่ประตูห้อง

ผมหลับตานิ่งสติมันขาดผึ่งไปแล้ว...ไม่มีเสียงเรียกหรือขอร้องอะไรทั้งนั้น....

.
ต้องทำให้เย็นใช่ไหม??

..............
.........................

...
ผมกระชากข้อมือเล็กแล้วลากร่างนั้นให้ตามเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวโดยไม่กลัวเปียกผลักร่างบางให้เข้าไปอยู่ใต้สายน้ำแล้วนั้นกดข้อมือทั้งสองให้แนบไปกับผนังห้อง เจ้าตัวเล็กดิ้นขัดขืนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก ผมปิดปากอิ่มด้วยริมฝีปากตัวเองสักพักจากเบือนหน้าหนี เจ้าตัวเล็กก็เริ่มรุกตอบ...

‘ถ้าจะคิดร่านกับใคร สู้ให้ร่านกับกูดีกว่า...!!!’

..............
.........................

...
เสียงหอบหายใจดังออกมาเป็นระยะ แต่สติผมหลุดไปแล้ว ตั้งแต่เห็นริมฝีปากสีสดนั้นครอบลงเกือบสุดโคน ภินทร์น้อย ลิ้นอุ่นๆที่เริ่มตวัดเลียปลายส่วนบนเบาๆ ยิ่งแทบทำให้คราง เชี่ยคิงส์สอนมาดีงั้นดิ ผมเองก็ไม่ได้หึงหรือว่าอะไรหรอกดีซะอีกที่เชี่ยคิงส์สอนมาซะขนาดนี้ แต่บางทีมันก็ควรรู้ อาจารย์ไม่จำเป็นต้องมีคนเดียว แต่คนที่จะเป็นอาจารย์คนสุดท้ายของมัน มีแค่ผมคนเดียว........


..............
.........................


...
ผมหอบหายใจลึกก่อนจะประครองหน้านวลนั้นให้พ้นจากน้องชายผม อืมส์...ช่วงที่ริมฝีปากนั้นหลุดออกมาจากแท่งโคน เสียวสุดยอด...ดึงตัวบัส ขึ้นมาได้ผมก็ขึ้นคร่อมทาบเจ้าตัวนิ่มทันที Sex แนวเชี่ยคิงส์ผมรู้หมดแล้ว ถึงจะเคยลองกันมาแค่ไม่กี่ครั้งก็เถอะ การสอนศิษย์ที่ผ่านมือเชี่ยคิงส์เลยไม่ใช่เรื่องยาก ผมแค่อยากสอนในสิ่งที่เชี่ยคิงส์ไม่ได้สอน ‘การถูกเอาใจ’เชี่ยคิงส์สุดยอดเรื่องนี้ก็จริงแต่มันยังขาดอยู่มันได้แต่ทำตามอารมณ์ดิบของมัน ไม่เคยสนใจหรอกว่าไอ้คนที่กอดอยู่รู้สึกอย่างไร ถ้าเดาไม่ผิดบัส ไม่เคยเสร็จกับมันแน่ๆ และก็น่าจะเป็นตามคาดเพราะ พอผมจะก้มลงไปไล้เลียช่วงล่างให้เจ้าตัวแสบ ก็จับไหล่ผมขืนไว้ซะงั้น

“ไม่เอาสกปรก....”

หน้าตาเจ้าตัวน้อยตอนนี้ดูน่าฟัดโครตๆ คงทั้งอายทั้งคาดไม่ถึงที่ผมจะทำให้ ก็งี้ล่ะอยู่กับเชี่ยคิงส์ คงทำให้มันตลอดอะดิ แต่ไม่เป็นไร อยู่กับป๋า ป๋าจัดให้คุณหนูตัวน้อย....

...จะทำให้หลงจนถอนตัวไม่ขึ้นเลย ที่รัก... ผมกดจมูกลงฝังกับเนินปุยขนแล้วค่อยๆลากลิ้นพร้อมๆกับเม้มปากชิมแท่งเนื้อนั้นเบาๆ เสียงครางของคนตัวเล็กมีมาไม่ขาด แต่ก็นั่นตอนนี้อารมณ์ใคร่มันมีมากว่าอารมณ์รัก เล่นไปได้สักพักผมก็อยากจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ควานหาถุงยางในโหลที่วางอยู่ใต้กระจก อย่าถามว่าทำไมถึงมี ของอย่างนี้มันต้องเตรียมพร้อม คอนโดนี้มีผมกับพวกไอ้เรด แต่ก็ใช่ว่าจะอยู่กันตามภาษาชายโสด พวกเราเป็นนักดนตรี..วันไหนจะอารมณ์ดีควงสาวกลับมาบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลก....

.
...
แต่....

.....
.............เรื่องถุงยางทีซ่อนอยู่ตามจุดต่างๆในคอนโดไอ้เรดนี้.....ไอ้บัพไม่เคยรู้ ถ้ามันรู้ผมคงได้ตายคาตีนมันแน่...

[Zitraphat]

บทที่ 48  # Can’t hold. อดไม่ได้...กินเข้าไปซะแล้ว [2]


“บัสใส่ให้ที...ใช้ปากนะ”


..ผมกระซิบบอกเจ้าตัวเล็กที่นอนหายใจถี่ บัสพยุงตัวเองขึ้นมาแล้วแกะซองสีเงินออก คาบของที่อยู่ในซองไว้ในปากแล้วก้มลงมาครอบรูดเข้ากับน้องชายผม.........

อย่าให้บรรยาย ...สุดๆ...

ผมเลื่อนตัวขึ้นมากลางหว่างขาคนตัวเล็กแล้วแล้วแทรกแท่งเนื้อกลางลำตัวเข้าไปแทน โอ้ย...แน่นสุดๆ เสียว สุดๆ แต่ทำไมมันคับอย่างนี้อะครับ? นี่ครั้งแรกของผมเลยนะเนี้ย...

‘สัด!!เจ็บ!!’

“อื้อ!! พี่ภินทร์!! บัสเจ็บ!!”

ชะงักเลยครับเจอปัญหาแล้วดิ แมร่ง!!ลืมใส่เจลนี่หว่า สัดเอ้ย!!ใครจะไปทันคิดสถานการณ์อย่างนี้ใครจะไปเตรียมทัน จะหยุดก็ไม่ทันจะไปต่อก็เจ็บ เจ็บทั้งผมทั้งบัส เอาไงดี!!!

แก้สถานการณ์ไปก่อนแล้วกันแม่ง ไอ้ภินทร์ ทำเชี่ยไรไม่คิดหน้าคิดหลัง!!! ผมดึงลำของตัวเองที่เข้าไปได้แค่ส่วนปลายออกมา แล้วตั้งหน้าตั้งตาฟัดเลียร่างคนตัวเล็กที่อยู่ใต้แผ่นอกผม กะไม่ให้ได้หายใจกันเลยทีเดียว มีอะไรท่าไหนประเคนให้หมดยกเว้นน้องชายของผมที่ไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปในตัวของบัสเท่านั้น....อดทนอ่อยเหยื่อไว้ก่อน.....ไอ้ภินทร์ เอ๋ย........
........................

..ย้ายมาบนเตียงกว้างขนาด คิงส์ไซต์ของพวกไอ้เรด
...
................... ตอนนี้ผมจับบัสมานั่งบนตักตัวเองแล้วค่อยๆ ขยับมือรูดน้องชายบัสขึ้นลงหลวมๆเพราะตอนนี้น้องชายมันร้อนได้เรื่องแล้ว ลิ้นผมเองก็ไม่ได้ว่างเพราะมัวแต่กัดเม้มไหล่เล็ก และเลียใบหูนิ่มที่แดงจัดนั่น สุขโคตรๆ สักพักเจ้าตัวเล็กก็สั่นครางเร่งให้ผมทำเร็วขึ้น คำพูดที่เริ่มจะไม่ได้ศัพท์ทำผมรู้เลยว่าบัสจะไปถึงสวรรค์แล้ว บัสหันหน้ามาจูบผม ผมก็ตอบกลับไปอย่างร้อนแรง จนอึดใจ บัสถึงสั่นเกร็งเกือบจะปล่อยเมือกขุ่นออกมา แต่ผมบีบตรงส่วนหัวน้องชายบัสไว้ก่อน

“เรียก ภินทร์สิ...”

คืออารมณ์ตอนนั้นยังอยู่ในโหมดหวงครับตอนนี้บัสเป็นของผม ริมฝีปากแดงนั่นก็ต้องเรียกชื่อผมตอนเสร็จไม่ใช่หรือ? ถ้าไม่ได้ยินมันก็ไม่สบายใจ...... เพราะคิดไปถ้าบัส หลับหูหลับตามีอะไรกับผมโดยคิดว่าผมเป็นเชี่ยคิงส์ ทุกอย่างที่ทำมามันก็จบ....

ริมฝีปากอิ่มนั้นเม้มเข้ากันจนเป็นสีแดง รู้ว่าทรมานขนาดไหนแต่ถ้าไม่เรียกผมก็ไม่ปล่อยเหมือนกัน ผมใช้อีกมือไล้เล่นหัวนมที่ชูชันก่อนบีบเบาๆ แต่ตอนนี้สำหรับบัสมันคงยิ่งทั้งเสียวทั้งทรมาน

“ภินทร์...ปล่อยบัสนะ ช่วยบัสทีนะ”

แค่นั้นก็จบน้ำเสียงหวานนั่นเท่านั้น ผมบีบยอดอกนั่นแรงขึ้น มืออีกข้างก็กำให้แน่นกว่าเดิมเพื่อค่อยๆเร่งจังหว่ะขึ้นลงของลำท่อนร้อนใบมือ จมูกนั้นฝังเข้าไปที่ลำคอบัสเหมือนตัวเองจะออกซะเองทั้งๆที่ผมไม่ได้สัมผัสส่วนนั้นของตัวเองสักหน่อย

“ภินทร์ ภินทร์ จะออกแล้ว ภินทร์...อ๊า...ภินทร์!”

บัสเรียกชื่อผมชัดตอนกระตุกเกร็ง ปล่อยน้ำเมือกสีขุ่นออกมาเต็มผ่ามือ ร่างเล็กนั้นเอนซบกับอกผมเต็มตัว เอาล่ะถึงเวลาเก็บดอกเก็บผลสักที...

...............ผมไล้ลูบเมือกขุ่นที่เปรอะเต็มหน้าท้องและช่วงขาบัสลูบวนจนมาสุดที่ช่องทางแคบนั้นลงใส่นิ้วกลางเข้าไปก่อนโดยอาศัยความลื่นของเมือกนั่นช่วย บัสเองสะดุ้งนิดหน่อยแต่เพราะคงเพิ่งเสร็จเลยไม่มีแรงต่อต้านมาก นิ้วที่สองเป็นนิ้วชี้ที่ผมไล่วนๆรอบทางเข้าแต่ไม่วายเล่นนิ้วกลางเข้าออกช้าๆ ตามไปด้วยง่ายครับ แต่ทรมานตัวเองที่จะต้องมาฝึกความอดทนอย่างนี้ แล้วก็ไม่ไหวครับ น้องชายผมไม่อยากรอแล้วผมเองก็เหมือนกัน ผมถอนนิ้วสองนิ้วนั้นออกมาแล้ว ยกตัวบัสขึ้น.....

เหมือนรู้งานครับ บัสพยุงตัวขึ้นแล้วค่อยๆกดน้องชายผมที่อยู่ข้างล่างให้ค่อยๆเข้าไปในช่องทางลื่นๆที่อาศัยเมือกขุ่นเป็นตัวช่วย

“ได้ไหม...?”

เสียวสุดๆครับตอนบัสค่อยๆกดลำตัวลงมา มันทั้งรัดทั้งแน่น ทั้งร้อน ทั้งเสียว อาจมีเจ็บอยู่บ้างแต่ก็ไม่เท่ากับความเสียวที่มากกว่า บัสหยุดอยู่แค่นั้นทั้งๆที่ยังไม่สุดลำโค่นเดาว่าน่าจะเจ็บครับ เอ่อ...ตอนนี้อารมณ์มันเตลิดไปไกล ผมเลยยกสะโพกตัวเองส่วนขึ้นไปพร้อมกดเอวบัสลงมา บัสครางเสียงดังในขณะที่ผม เกร็งตัว

โอ๊ย....... สุขก็สุขเสียวก็เสียว เรานั่งนิ่งกันอยู่ท่านั้นให้บัสปรับตัวก่อนผมจะค่อยๆจับสะโพกบัสให้เป็นไปตามจังหวะ ตอนนี้เราอยู่ในท่าที่บัสนั้งซ้อนอยู่บนตักผม ตอนแรกผมว่าจะให้บัสขยับเองเพราะจะได้รู้ว่าเจ็บหรือไม่เจ็บ แต่พอเอาเข้าจริงผมก็กลับทนไม่ได้ผลักไหล่เล็กนั้นให้ก้มตัวลงแต่ยังคาลำท่อนของตัวเองไว้ข้างใน ยกสะโพกคนตัวเล็กขึ้นให้อยู่ในท่าคลาน จับช่วงเอวนั่นไว้แล้วค่อยๆส่วนกดสะโพกตนลงไป ชอบที่สุดครับสำหรับท่าลูกหมา สมองมันว่างไปแล้วครับได้ยินแต่เสียงครางกับเสียงเนื้อกระทบกัน

แม่ง!!!... พอทำแล้วก็ไม่อยากหยุดซะงั้นตอนนี้ผมเร่งจังหว่ะและแรงกดให้มากขึ้น เสียงเนื้อกระทบกันก็ถี่ขึ้น เกือบจะถึง สวรรค์แล้ว...................

.................ถ้าไม่มีเสียงมารมาซะก่อน!!!!


'ที่จริงแค่เขินก็พูดมาเหอะ อายเล็กน้อยก็พูดมาเหอะ แอบปลื้มก็พูดมาเหอะ มันช่วยไม่ได้นี่นา ปลอมตัวมายังรู้ ซ่อนไม่อยู่หรอกแววนางฟ้า แสงของเธอมันพุ่งเข้ามาใส่กัน แฟนเธอจะมีไหม ไม่ได้สนใจไม่เกี่ยวกับฉัน ไม่มีปัญหา คบด้วยตาแล้วกัน ไม่ผิดกฎหมาย

ถูกอกถูกใจก็เลยต้องมอง จ้องนานเป็นธรรมดา ขอเป็นแค่ชู้ทางตาหน่อยได้ไหม ไม่เจตนาจะกงจะกวน หรือว่าชวนไปทำอะไร
ก็แค่รักเธอด้วยสายตา

แฟนเธอไปอยู่ไหน ไม่ได้สนใจไม่เกี่ยวกับฉัน ไม่มีปัญหา กิ๊กด้วยตาเท่านั้น ไม่ผิดกฎหมาย '
……

ไอ้สัด!!!

เลือกเวลาโทรมั้งดิ ผมค้างอย่างแรง!!! เสียงโทรศัพท์ หัวเตียงดังขึ้นไม่ยอมหยุดผมเองก็ไม่ยอมหยุด จนหมดความอดทนผมถึง ขยับตัวเข้าไปใกล้หัวเตียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ โดยหนีบไว้กับหูและไหล่ตัวเอง ขณะท่อนล่างก็กำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะไปด้วย สามารถจริงๆกู....

“ครับ ภินทร์ครับ...อ๊า...ซี๊ด...”

เผลอหลุดครับ บัสรัดซะแน่นกว่าเดิมตอนรู้ว่าผมดันรับโทรศัพท์ คงเพราะบัสพยายามเก็บเสียงครางของตัวเองด้วย

“ทำเหี้ยไรอยู่รับช้าจัง?”

เสียงปลายสายบ่นมาแต่สมองไม่รับรู้ครับ แม่งใครว๊ะ !!!?

“ใครครับ...?”

ผมถามเสียงพร่า แต่เสียงเนื้อกระทบกันก็ยังเป็นจังหวะ

“กูเรดไง...ทำเชี่ยอะไรอยู่ว๊ะเสียงแปลกๆ”

โธ่!!เชี่ยเรด!!!!

“มีไรมึงเดี่ยวอีก สิบนาทีกูโทรกลับ ตอนนี้ไม่สะดวก อ๊า....ซี๊ด เชี่ยเอ๋ย!”

ผมเผลอครางออกไปอีกครั้ง แม่ง!!เสียวจนนึกคำพูดแยกประสาทไม่ได้แล้วเชี่ยเสือกโทรมาทำไมว๊ะ!! ไม่ไหวแล้ว..กำลังจะกดวางแม่งเชี่ยเรดก็ห้ามไว้ซะงั้น

“เดี๋ยว มึงห้ามวางคุยเรื่องพรุ่งนี้ก่อน ...แล้วทำเสียงเชี่ยไรแปลกๆว๊ะ พรุ่งนี้มึงต้องกลับมาที่ร้าน............”

มันพล่ามอะไรบ้างก็ไม่รู้ ผมเกือบไร้สติแล้วครับ แต่ก็วางไม่ได้ กะจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง กะอย่างนั้นจริงๆ สติสตังค์ไม่มีแล้วครับ จนหมดความอดทน กับมันกับตรงช่วงล่างก็ด้วยจะไปแล้ว...ผมเร่งแรงตัวเองจนบัสหัวสั่นหัวคลอนกับแรงกระแทก

“เรด...กูไม่ว่างคุย กูอยู่กับเด็กกู และตอนนี้อารมณ์กูขึ้นโคตรๆ ถ้ามึงไม่อยากเสียเพื่อนอีก สิบนาทีโทรมาใหม่”

ผมพูดไปหอบไปจะวางครับแต่ไม่ทัน ผมเร่งแรงกดลงหนักๆอีกสองสามที ก็กระตุ๊กเกร็งตัวปล่อยเมือกขุ่นกับเสียงครางออกมา ทั้งๆทียังหนีบโทรศัพท์ไว้ที่หู จบกันภาพพจน์กู..... ปลายสายเงียบไป มันคงเดาได้ว่างผมกำลังทำอะไรอยู่เชี่ยจากเสียงก็น่าจะเดาได้ตั้งนานแล้ว มารกูจริงๆ

“...งั้นกูวางนะ..เดี๋ยวโทรมาใหม่..”

“อ๊า...ซี๊ด...อืมส์...อ๊า...ไม่ทันแล้วมึง...อ๊า....อีกนิดนะครับ ”

ผมไม่สนใจอะไรแล้วตอนนั้นพูดกับบัสแต่ไม่สนครับว่าเสียงอ้อนนั่นดังเข้าไปในโทรศัพท์ด้วย ผมดันน้องชายเข้าไปสุดแรงแล้วถอนออกมาโหย.... หมดพลังงาน บัสฟุบลงไปกับเตียงขณะที่ผมทิ้งตัวลงมาพร้อมโทรศัพท์ มือควานหาโทรศัพท์ที่อยู่ใกล้ตัวดูที่หน้าจอไอ้เรดยังไม่เสือกวางสาย……

“ซี๊ด...เชี่ยไรมึง มาร... ว่ะ ขัดจังหวะกู ...ชอบฟังเซ็กส์โฟนหรอมึง...ไอ้จิต!...”

ผมพูดไปหอบไปเสียงโคตรพร่า แต่ไอ้ปลายสายที่ไม่ยอมวางยิ่งทำให้อยากคุยๆไปจะได้พักสักทีหลังจากปลดปล่อยคงหลับยาว

“เสร็จแล้วหรอมึง ...”

มันยังมีหน้ามาถาม เสียงกูหอบซะขนาดนี้...ยังมั้งมึง

“อา...เสร็จก็เพราะมึงล่ะ เชี่ยโทรมาไม่รู้เวล่ำเวลา อืมส์..”

ยังมีค้างนิดๆครับเพิ่งเสร็จใหม่ๆ จะครางจะอะไรก็ปล่อยมันแล้วครับ ป่านนี้เชี่ยเรดรู้หมดแล้วช่างแมร่งแล้วครับ

“แล้วกูจะรู้ไหมว่ามึงทำกิจกรรมเข้าจังหวะอยู่ ยังเสือกรับอีกนะมึง”

“มึงกล้าโทรกูก็กล้ารับ”

ข่มมันครับข่มมัน 5555555+

“เสียงโครตเซ็กส์ซี่เลย ภินทร์ ครางให้ฟังอีกดิ”

“ตลกแล้ว...เชี่ยเรดอย่ายุ่งเด็กกู”

ผมว่ามันพลางกอดเอวบัสให้แน่นขึ้นอีก ผมหวงของผมแล้ว

“กูหมายถึงมึง...เสียงโคตiร้อนเลย”

“เชี่ย! คิดไรกะกู ฟ้าผ่ามึง!!”

“แล้วเด็กมึงไม่ว่าหรอวะคุยกับกูตอนนี้”

“ไม่มีแรงแล้วมั้งหลับไปแล้ว...แล้วว่าไงพรุ่งนี้อะไร พูดมาให้หมดกูจะนอนแล้วไม่ไหวง่วง..”

[sunshadow]

   โอว. . . อ่านแล้วคิดถึงภังคียะจริงๆ

[sunshadow]

    เย่ๆๆ ในที่สุดก็อ่านตามทันแล้วงับ
    หลังจากมาอ่านทบทวนอีกรอบ ชักรู้สึกว่าเรื่องเศร้าที่ยุ่งเหยิงของหนูภังคียะนี่เป็นฝีมือของเจ้าเสือสองหางตัวนั้นรึเปล่านะ

[$VAN$]

  จริงอ่ะ เพราะเสือน้อยน่ารักเรอะ (มาเบิ๊ดกะโหลกทีดิ๊)
sunshadow เก่งแฮะ

[Zitraphat]

อย่าเพิ่งว่าหมอเลย เดี๋ยวจะต่อมน้ำตาแตกซะก่อน อย่างที่เดากัน หมอเป็นคนปลุก ภัทร ขึ้นมา แต่ ภัทร ของหมอ เป็น ภัทร ที่หมอกลัวนะ ไม่ใช่ ภัทร ของ อะตรอม หุหุหุ เรื่องนี้มันโยงกับอีกเรื่องอยู่ อย่างว่า หล่ะ

"ต่อให้มันต้องกลับไปเริ่มใหม่อีกกี่ครั้ง พะเตรียง ก็จะไม่มีทางปล่อย ภัทร ไปไม่มีทาง!"

จุดจบของ ภัทร แต่ละคน มัน... 

***เกือบลืม ตามอ่านกันทันยังจะได้ลงตอนต่อไป

[sunshinesunrise]

ใช้เวลาในการตามอ่านตั้งแต่แรกมา1อาทิตย์ อ่านแล้วก็รู้สึกตัวเองสมองสั้น
หรือเพราะไม่ค่อยได้เจอแนวนี้ เลยไม่ค่อยเข้าใจ เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ ทา่ทางจะผูกปมหลายเงื่อน อ่านแล้วต้องมานั่งเรียบเรียง แต่ชอบนะ! (ถึงเราจะเข้าใจยากไปหน่อย) แต่เราจะตามอ่านต่อ พลอตน่าสนใจมาก เราตามอ่านทันแล้วล่ะ
อยากเชียร์คู่ตรินทร์โฆ แต่บทดูซับซ้อนเลยไม่กล้าเชียร์ กลัวแป้ก 555 สู้ๆจ๊ะ ตามอ่านเรื่อยๆเน้อ

[kosmos]

คนเขียนจ๋า เค้าอ่านแล้ว งงๆ
สงสัยว่า ภัทร มีสองคนในหนึ่ง (ไม่รวม ภินทร์นะ) ใช่ไม๊
แล้วหมอปลุกภัทรทำไม เพราะ ตะบองพลำ หรือป่าว

อันนี้สำคัญมาก!!! รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :')

[Zitraphat]

สปอยใหญ่หลวง ไม่อยากให้เดากันแบบงง

 ภัทร [จริงๆ] มี 2 เวอร์ชั่นเน้อ  ภัทร ที่ อะตรอมเจอตอนเด็กๆ นั่นภาคปกติ (ใครเพิ่งมาอ่านไม่ต้องตกใจครับยังไม่ได้ลงเรื่อง ส่วน FC.เก่าน่าจะอ่านกันแล้ว ) ส่วน ภัทร อีกคน เป็น ตะบองพลำ รายนั้นใช้ผู้หญิงเปลือง แถมใช้ 'หมอ' เปลืองด้วย แถมเลวสุดๆ อันนี้ไม่ต้องแจ้งรายละเอียด แต่ ภัทร ที่เป็นตะบองพลำเป็นตัวแปรสำคัญ เพราะ เป็น ภัทร ที่ พระแพง [พะเตรียง] ไม่สามารถเดาอารมณ์ หรือล่อหลอกได้ สำเร็จ เป็น ภัทร ที่ ตรินทร์ เจอในทะเลน้ำตา ภัทร ที่เป็นกุญแจของเรื่อง   เป็น มลทิน ที่ หมอต้องให้ยากดประสาท ภัทร เพื่อกล่อมไม่ให้เสียงเต้นของหัวใจอีกดวงตื่นขึ้นมา เป็น ภัทร อีกคน ที่ ภัทร เองยังกลัว ตัวเอง

[sunshadow]

สปอยใหญ่หลวง ไม่อยากให้เดากันแบบงง

 ภัทร [จริงๆ] มี 2 เวอร์ชั่นเน้อ  ภัทร ที่ อะตรอมเจอตอนเด็กๆ นั่นภาคปกติ (ใครเพิ่งมาอ่านไม่ต้องตกใจครับยังไม่ได้ลงเรื่อง ส่วน FC.เก่าน่าจะอ่านกันแล้ว ) ส่วน ภัทร อีกคน เป็น ตะบองพลำ รายนั้นใช้ผู้หญิงเปลือง แถมใช้ 'หมอ' เปลืองด้วย แถมเลวสุดๆ อันนี้ไม่ต้องแจ้งรายละเอียด แต่ ภัทร ที่เป็นตะบองพลำเป็นตัวแปรสำคัญ เพราะ เป็น ภัทร ที่ พระแพง [พะเตรียง] ไม่สามารถเดาอารมณ์ หรือล่อหลอกได้ สำเร็จ เป็น ภัทร ที่ ตรินทร์ เจอในทะเลน้ำตา ภัทร ที่เป็นกุญแจของเรื่อง   เป็น มลทิน ที่ หมอต้องให้ยากดประสาท ภัทร เพื่อกล่อมไม่ให้เสียงเต้นของหัวใจอีกดวงตื่นขึ้นมา เป็น ภัทร อีกคน ที่ ภัทร เองยังกลัว ตัวเอง

     O_O" อ้อ เรอะ ไม่ได้สังเกตแฮะ
     สรุปว่าเดิม คนร่างเดียวก็มี 2 คนอยู่แล้ว
     พอมารวมกะตรินทร์เลยกลายเป็นร่างเดียว 4 คนไปเลยทีเดียว!!!

[Zitraphat]

บทที่ 49 I am ,What am I ?



อย่างที่คุยกับเรดเมื่อคืน...เช้ามาแทบไม่อยากลุกจากเตียง แต่ต้องฝืนปล่อยมือออกจากเจ้าตัวนิ่ม เพราะเชี่ยเรด ยังโทรมากวนไม่เลิก แต่ก็ใช่ว่าจะลุกได้ทันที...ผมยื้อไว้จนวินาทีสุดท้ายว่างั้นเถอะ

.....
..............
   
จนมาถึงช่วงบ่ายที่ผมพอจะมีแรงลากสังขารมาที่ร้านพี่นพอีกครั้ง เอ่อ...ความจริงก็อยากอยู่กับบัสมากกว่าครับแต่ บัสมีสอบผมเลยทำได้แค่แวะไปส่งเจ้าตัวเล็ก...ก่อนท่อสังขารมาที่ร้าน ไอ้เรดเองก็ไม่พูดสักทีว่าให้มาที่ร้านทำไม พอเดินเข้ามาถึงข้างในก็รู้งานครับผม ปาร์ตี้เมื่อคืนยังคงมีร่องลอยอยู่ เพราะยังมีเพื่อนๆที่ผมคุ้นหน้าอยู่ในร้าน เดินทักทายเพื่อนๆเอาเท่าที่พอจำได้จำใครไม่ได้ก็อาศัยเนียนเอา จนสะดุดที่ผู้หญิงคนหนึ่งเธอเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ตัวสูงพอๆกับผมเลย น่าตาก็ เอ๊กส์โคตร ดูท่าแรงส์ไม่เบา เกือบจะเดินตามไปครับถ้าไอ้เรดไม่ฉุดไว้ก่อน..............

.........................

.
.
.

“ของไอ้โฆมัน...”

ไอ้เรดกระซิบข้างหูผม แต่ไม่วายเบาลมเข้ามาด้วย ......

เล่นอย่างนี้มึงเลียหูกูเลยดีกว่าไหม??!!

“สรุปมึงให้กูเลิกกิจกรรมเข้าจังหวะเพื่อมาดูเด็กไอ้บัพ...จำเริญมึง!!”

ผมดีดหน้าผากมันไปทีโทษฐานไม่ได้เรื่อง....

การที่ไอ้บัพมันจะมีเด็กสักคนมันแปลกตรงไหน ? มันไม่มีดิแปลกหน้าตางี้...หุ่นงี้....แมร่ง ถ้าผมยังเป็นผู้หญิง ผมก็มอง ต่อให้ตอนนี้เป็นไบฯ ผมยังมอง ติดก็แต่สันดานมัน ที่ทำให้ผมเกลียด ถึงไม่อยากยุ่ง แต่ว่าไปผู้หญิงคนนั้นก็ดูท่าทางใช้ได้ ผมมองเองยังอยากได้เลย ถึงผมจะชอบแบบหวานๆนิ่มๆ แต่บางทีจะให้กินของหวานทิ้งของคาวมันก็ไม่ใช่เรื่อง...จริงไหม ?

“ชื่อ โฟร์ท เป็นลูกครึ่งอิตาเลี่ยน อายุ 19...[บลาๆๆๆๆๆ]”

ข้อมูลเริ่มทยอยมาจากปากไอ้เรดที่บอกไปเทเหล้าไป

รู้ใจผมจัง.......เหล้าผสมโค้ก สัด! กูแดกเบียร์ผสมสไปรท์ ผมเลื่อนมือปัดแก้วเหล้าที่มันผสมให้ออกแล้ว ยกมือเรียกเด็กในร้านมาสั่งเบียร์กับสไปรท์ ไอ้เรดมองงงๆก่อนจะกระดกแก้วที่มันเพิ่งผสมให้ผมเข้าปากตัวเอง....

ประสบการณ์การดื่มเหล้าครั้งสุดท้ายไม่น่าจดจำเท่าไหร่ มึงอย่าให้กูรื้อฟื้นความหลัง

มองเป้าหมายอยู่นานครับจนหมดความอดทน น้องโฟร์ท อยู่นี้แล้วไอ้บัพอยู่ไหนวะ? ไม่ได้สนใจครับแช่งแมร่ง ดื่มเข้าไปสองสามอึก เบียร์เริ่มทำปฏิกริยากับใบหน้า หน้ามันร้อนๆด้านๆชอบกล มองไปเพิ่งจะบ่ายสามโมงในร้านยังไม่ค่อยมีคนครับ ดนตรีสดก็ยังไม่เล่น มีแค่ ดนตรีที่เปิดคลอเบาๆ ผมนึกสนุกเลยคว้ามือไอ้เรดเดินไปขอกีตาร์จากพี่นพบอกความต้องการแกก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมกับไอ้เรดเลยยึดเวที โดยที่ไม่มีการแนะนำตัวใดๆทั้งสิ้น เพราะส่วนมากก็รู้จักคุ้นหน้ากันหมด เพลงแรกหันไปถามไอ้เรดแล้วว่ามันคลอกีตาร์ได้ เท่านั้นก็เริ่มเลยครับ

[เจ้าชู้ทางตา]
http://www.youtube.com/watch?v=ndmso3JNs14.mp3

ร้องไปมองน้องโฟร์ทไป ยังไม่เห็นเงาหัวไอ้บัพ ยังเล่นได้อยู่ครับ ไอ้เรดก็เล่นดีซะขนาดมีแค่กีตาร์มันยัง เล่นให้ผมร้องซะอินในอารมณ์ เสียงควายๆมีกีตาร์ไอ้เรดช่วยทำให้ดูดีขึ้นเยอะ เพลงต่อไปผมบอกจังหวะไอ้เรด ซ้อมอยู่สักพักถึงเล่นจริง

[TE AMO ของ Rihana]
http://www.youtube.com/watch?v=Oe4Ic7fHWf8&ob=av3e.mp3

ก็เจ้าของพิสซ่าไม่อยู่นิครับ พวกผมก็เล่นซะ....

เพลงนี้ผู้ชายอย่างผมร้องคงฟังดูแปลกๆ แต่มันก็เพราะดีเหมือนกันเกือบครึ่งเพลงไอ้บัพถึงโผล่ออกมา มาถึงก็โอบเอวเด็กมันเลยครับ ผมได้แต่หันไปมอง ไอ้เรดเพื่อนร่วมอุดมการณ์ที่ตอนนี้ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน เล่นจนจบครับ กะว่าจะเลิก.....แต่พอไอ้เรดถามว่าจะเล่นเพลงอะไรอีก ปากมันก็ไม่ทันคิดเหมือนไม่ใช่ตัวเอง คงมึนๆอยู่ๆผมก็ตอบไปเฉยๆซะงั้น

[Cantaroot-เพลงที่ 7]
http://www.youtube.com/watch?v=fNVS4eVW4tQ.mp3

เพลงที่ออกจากปากกับชื่อวงให้บอกอีกทีก็จำไม่ได้แล้วครับ อยู่ๆเพลงนี้มันก็ผุดขึ้นมาเอง แล้วกูจะร้องได้ไหมเนี้ย พอไอ้เรดขึ้นอินโทรมามันก็เป็นไปเองครับผมมึนๆตึงๆ แต่สายตากับปากมันกลับทำหน้าที่ของมันไปเอง สายตาผมตอนนี้เหมือนมาร์คให้มองแค่ไอ้บัพกับน้องโฟร์ ร้องไปซะจนเพลงจบ ว่ามันเพราะดีแต่พอนึกเนื้ออีกทีจำไม่ได้ครับ??!! จบเพลงนี้ยังไม่หยุดไม่รู้ผมหันไปหาไอ้เรดตอนไหนไม่รู้แถมยังให้มันเล่นอีกเพลง

[เมื่อฉันทำให้เธอแล้วทุกอย่าง]
http://www.youtube.com/watch?v=iz15dQmn_Po.mp3

เพลงโครตเศร้า เพลงใครวะแล้วกูร้องได้ไง? ไม่รู้ว่าเพราะเนื้อหรือทำนองอยู่ๆน้ำตาผมมันก็ไหลออกมาซะอย่างนั้น ไม่มีแรงแม้แต่จะเช็ดออก มีแต่ก้มหน้าร้องต่อไป หัวใจมันหดหู่มากเลยครับ แต่ยังเสือกฝืนร้องจนจบโดยไม่มองหน้าใครอีก...บอกไอ้เรดให้พอแล้วเดินลงมาจากเวที มีเสียงตรบมือจากเพื่อนๆนิดหน่อยพอเป็นกำลังใจ แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจผมมันหดหู่เหลือเกินกับเพลงๆนั้น จนไอ้เรดเดินมาโอบไหล่ ถามว่าเป็นอะไรผมเองก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน เลยแถไปว่าเพราะมันเล่นกีตาร์เพราะทำนองเศร้าโคตรๆผมเลยร้องไห้

“ไอ้อ่อนไหว!”

มันว่าแค่นั้นแล้วขยี้หัวผม ก่อนจะเดินนำผมไปหาพี่นพที่โต๊ะ นั่งดื่มกันต่ออีกสักพัก หันไปอีกทีไอ้บัพกับเด็กมันหายไปแล้วครับ ผมก็ไม่รู้ว่าจะหันไปมองหามันทำไมจะว่าเพราะอยู่บ้านเดียวกันก็ไม่น่าใช่ผมกับมันอยู่บ้านเดียวกันก็จริงแต่ห่างกันมากยิ่งผมมีสิ่งยั่วอารมณ์หลากหลายการที่จะได้คุยกับมันแต่ละครั้งเลยยากยิ่งมันเป็นพวกมนุษย์สัมพันธ์ติดลบ ผมยิ่งขี้เกียจคุย...

เราเลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่แถมยังมองหน้ากันไม่ติดเพราะมันรู้ว่าผม ‘ไม่ใช่...’ เจอกันทีเลยเข้าหน้ากันยากทั้งที่เมื่อก่อนอยู่บ้านเดียวกัน

มัวคิดอะไรเพลินๆ ไอ้เรดก็สะกิดให้เข้าไปล้างหน้าล้างตา เพราะพี่นพกับเพื่อนมองหน้าผมแปลกๆแล้ว....

สาเหตุน่าจะมาจาก...ต่อมน้ำตาผมยังไม่หยุดครับ มันไหลเอ่อออกมาเรื่อยๆโดยที่ผมเองก็ห้ามตัวเองไม่ได้ คงเป็นเพราะเบียร์กับเพลงเศร้าๆ ผมบอกตัวเองอย่างนั้น......ตัดสินใจฝากโทรศัพท์ไว้ที่ไอ้เรดแล้วขอตัวเดินเลี่ยง ออกไปทางห้องครัวหลังร้าน ไม่อยากไปใช้ห้องน้ำแขกตอนนี้ เดินมาถึงเปิดประตูเข้าไปก็ตะลึงครับ...

.
.
.


...

หนังสด!!!

หนังสด...กำลังออกอากาศ น้องโฟร์ทกำลังขยี่ปากสีแดงอิ่มกับไอ้บัพ.....

โห่! ....เห็นเงียบๆไอ้บัพก็ใช่ย่อย มือมันล้วงเข้าไปใต้บรา ที่มองดูน่าจะคับ D ถ้าไม่มีการเสริมอ๊อฟชั่นอย่างสาวไทย มองผ่านๆครับกะจะปิดประตูห้องครัวให้มันทำภาระกิจต่อเนื่องด้วยเข้าใจความรู้สึกต่อโดนขัดกิจกรรมในร่ม.... ก็เพิ่งโดนไปช่วงเช้ามาหมาดๆนิครับ... ซึ้งถึงหัวอก
..


..กำลังจะปิดประตูหัวใจก็เหมือนหล่นวูบ!!!


… ร่างกายไม่มีแรงอะไร........



...ไม่มีแม้กระทั่งแรงจะหายใจ...

ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรมันเกิดขึ้นเร็วมากรู้ตัวอีกทีผมก็ทรุดกลิ้งลงไปกองที่บันไดพื้นห้องครัวแล้ว ผมขยับไม่ได้.....เนื้อตัวเหมือนไร้ความรู้สึกหัวใจมันเต้นแรงขึ้น... แรงขึ้นจนแทบจะระเบิด ในขณะที่ผมได้แต่สำลักไอ ไม่ว่ากอบอากาศเข้าไปเท่าไหร่ก็เหมือนไม่พอ เหมือนคนกำลังสำลักน้ำและตอนนี้ผมกำลังตะเกียกตะกายพาตัวเองขึ้นมาจากผิวน้ำ ที่มองไม่เห็น....

จากเสียงตะเกียกตะกายที่ดังพอสมควร ไอ้บัพวิ่งเข้ามาดูผมขณะที่ไอ้เรดเปิดประตูตามเข้ามาพอดี หลังจากนั้นก็บรรดาเพื่อนๆที่ต่างทำหน้าที่เป็นไทยมุง...สัด!! เอ้ย!! เอาแต่มองช่วยกูก่อนดิ๊!! ….
ผมถูกหามออกมาอย่างทุลักทุเลขึ้นไปที่ชั้นสองของห้องซ้อมส่วนตัว กว่าจะปรับตัวให้หายใจยาวๆได้เกือบตายแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังสำลักไออยู่ดีแม้จะไม่หนักเท่าตอนแรกก็เถอะ ทรมาน...... ทรมานกับอาการนี้…
...
.
....ทรมาน......จนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ เรี่ยวแรงเหมือนโดนสูบออกไปหมด

ผมไม่รู้ว่าไอ้อาการนี้เรียกว่าอะไรแต่มันกำลังจะฆ่าผม..
..


.....
...เรดยัดอะไรบางอย่างใส่ปากผมแล้วให้สูดหายใจลึกๆ ทำได้กูก็อยากทำ...


.
.
.


แต่ตอนนี้แค่แรงจะหายใจยังไม่มี ผมรำคาญตัวเองแต่ก็ยังพยายามทำตามที่มันบอก เหมือนว่ามันเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ผมรอดจากอาการที่เป็นอยู่...ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่กว่าผมจะรู้สึกดีขึ้น ทุกอย่างดูโล่งไปหมดแม้แต่สมองผม ........................

………
…


..นานเกือบชั่วโมงกว่าทุกคนจะแยกย้ายออกจากห้องชั้นสอง เหลือแต่ไอ้บัพที่เฝ้าอยู่มันนั่งมองหน้าผมโดยไม่ละสายตา แววตาเศร้าๆนั้นทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ รู้ตัวอีกทีผมก็โน้มคอเสื้อมันลงมาแล้วกัดเข้าที่ริมฝีปากมันจนได้กลิ่นเลือด ลิ้นร้อนๆของผมค่อยๆเลียเลือดที่ไหลซึมนั่นโดยที่มันไม่ขัดขืน ...ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูมัน

“ขยะแขยง...มึงกำลังจะฆ่ากู...อีกครั้ง...มึงกำลังลบกูออกไป อีกครั้ง...”

ไม่รู้ผมละเมอพูดบ้าอะไรออกไปหลังจากนั้นทุกอย่างมันก็มืดไปหมด ไม่รู้สึกอะไรเลยสักอย่าง รู้แต่ผมเศร้า.....เศร้ามากๆ เศร้าจนแทบอยากหยุดหายใจ ทรมานจนอธิบายไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร... ผมได้แต่สงสัยตัวเอง นี่เป็นผม.....

..............
............................

หรือเป็น ตรินทร์.....


……………………………………






[แถม]






‘ สนิมเกิดแต่เนื้อในตน กัดกร่อนห่อนจน...ตัวตน....ค่อยๆมลาย............'


ผืนน้ำสีครามเขียวที่สูงเสมอข้อเท้า….ผมกลับมาอยู่ที่นี้อีกแล้ว...

มือนิ่มไล้ลูบแก้มผมแผ่วเบา ซ้ำไปซ้ำมา กว่าผมจะรู้สึกตัวว่านอนหนุนอยู่บนตัก ‘เธอ’ มันก็ไม่อยากที่จะขยับตัวเสียแล้ว...

“ภัทร...”

ผมเรียกชื่อนั้นอย่างอ่อนแรง...น้ำตามันไหลออกมาอีกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมอ่อนแอต่อหน้าคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว..... ครอบครัว...หึ! ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้วสินะ สำหรับคนที่จะเรียกว่า ครอบครัว... ผมถูกปฎิเสธ ทั้งจากคนที่เคยเป็นพ่อ... ทั้งจาก คนที่เคยคิดว่ามันจะรอแค่ผมคนเดียว...ผมผิดอีกแล้วสินะที่คิดผูกหัวใจไว้กับเท้ามัน...

“...ถ้าเหนื่อยก็พัก.....ฝืนต่อไป......ถ้าไม่ไหวก็ต้องหยุด.....”

มือเย็นยังคงค่อยๆลูบแก้มผมเหมือนปลอบประโลม ภัทร.. เหมือนมีเวทย์มนต์ที่ทำให้ผม สงบได้อย่างง่ายดาย... น้ำตาผมหยุดไหลตั้งแต่ปลายนิ้วนั้นเกลี่ยน้ำตาผมออก....

“ตรินทร์รู้ไหม ภัทร กับ ตรินทร์ ต่างกันตรงไหน ?

ผมนิ่งไปสำหรับคำถามนั้น ต่างกันตรงไหน ?

“ต่างกันเกือบทุกอย่าง... ”

นั้นคือคำตอบของผม...แล้ว.. รอยยิ้มบางบนใบหน้าภัทรก็ทำให้ผมเริ่ม....ผ่อนคลาย...

“เรา..ไม่ต่างกันหรอก ตรินทร์ ‘เรา’ เป็น ‘เรา’ เราเป็นคนๆเดียวกัน…เหมือนกับวันนี้..ถ้าตรินทร์ ทรมาน...ภัทรก็ไม่ต่างกัน...

แต่ ...

..มีอย่างเดียวที่ภัทรไม่เหมือนตรินทร์ ...

ภัทร ไม่เคยฝากหัวใจไว้ที่ใคร... ภัทร ไม่เคยคิดจะทิ้งตัวลง...ทะเลน้ำตานี้..... เหมือนอย่าง ตรินทร์ ......ภัทร ไม่เคยเป็นตัวเลือก...ภัทร เคยแต่เป็นคนเลือก.....

..............
............................

ขอร่างนี้ให้ภัทร...นะ..ตรินทร์ ....แล้ว ภัทร ก็จะทำให้ ตรินทร์ ได้เห็น...

....
.

........สำหรับบัพ.....


ที่บัพทำกับตรินทร์ ...บัพ..ต้องชดใช้...


ภัทร จะไม่ให้บัพมีใคร ....
...........



...นอกจาก ตรินทร์ !!!! ”



 


 

[sunshadow]

    ตอนใหม่มาแล้ว ลันล้า

[$VAN$]

นิยายอื่น เขามีสองคนในร่างเดียว แต่เรื่องนี้ซับซ้อนกว่านั้น
ร่างภัทร มีภัทรปกติ กับภัทรตะบองพลำ
ร่างตรินทร์ มีตรินทร์ กับภินทร์
ตอนนี้เจ้าของร่างตัวจริงทั้งคู่โดนอัปเปหิไปเม้ามอยกันอยู่ทะเลใจ

[Phijarana]

ติดตามอ่านอยู่นะคะ สู้ๆ

[kosmos]

 

[Zitraphat]

บทที่ 50 #สมการ....เส้นขนาน(พิเศษวันแห่งรัก)

‘รักแท้ไม่ได้มีแค่ครั้งเดียว……
ตนหนึ่งตะเกียกตะกายไขว่คว้า หากรักนั้นหลุดพ้นปลายมือ...
ตนหนึ่งปล่อยทิ้งรัก เพียงคิดว่ามันจะกลับคืนด้วยตนเอง...
ตนหนึ่งละทิ้งทุกสิ่ง เพียงสิ้นศรัทธา...
หากมิเคยคิด รักนั้นเฉกเวรัมภา มันจะกลับมาด้วยตนเอง
มิใช่ด้วยการล่อลวงหรือกฎเกณฑ์
รักนั้นมิสนใจคำร้องขอ คำวอน หรือคำสั่ง มันไปด้วยใจของมัน มันลืมทุกสิ่งที่อยากลืม’
..............
............................


ต้นไม้ครึ้มที่เหมือนเป็นปราการ บดบังแดดร้อนที่ส่องเข้ามา...เงาของแมกไม้ดั่งโอบประคองบ้านไม้สองชั้น สีฟ้าเทอควอย์....
...
.. กลิ่นใบเตยหอมจางๆ ลอยเอื่อยไปทั่วบริเวณบ้าน...สายลมพัดผ่านกอบัวผันสีชมพูสด....เล่นเริงระบำกับเกสรบัว...พาเกสรสีเหลืองอ่อนไล้ลิ่วลอยเข้าหน้าต่างชั้นสอง......สายลมหมุนคว้างเมื่อไม่สามารถหาทางทะลุออกจากบานประตูเหล็กกล้า... พาให้เกสรละอองเหลือง..... เหมือนโดนปล่อยให้ล่วงลง...แตะริมฝีปากอิ่ม..

....
...ร่างของหญิงสาวนอนนิ่ง ไม่ไหวติง จะมีก็แต่เสียงลมหายใจ และหัวใจที่ยังเต้นอย่างแผ่วเบา... แค่นั่นก็พอเป็นแสงแห่งความหวัง ร่างนั้นยังมีชีวิต.

......
..
..แม้
......
.
....
จะไร้วิญญาณ....


..


..มือนิ่มถูกกุมไว้เสมอยามเจ้าของแววตาสีเงินนั่งเคียงข้าง...อีกนานแค่ไหน ถึงจะพบ อีกนานแค่ไหน.....เราเหนื่อยเหลือเกินแล้ว กลับมาเสียที...

“ภัทร...”
.................................................
.................
..........................
.

[อดีต] 5 ปีที่แล้ว .....
..
เกือบตีสองแล้ว.... แต่สายตาสีเงินวาว...ยังไม่ยอมถอนออกจากหนึ่งในกลุ่มของนักเที่ยว..ที่.. วาดลวดลาย ใกล้เวทีแสดงสด...

“ถูกใจ..หรือ หมอ? เอากลับไปกินที่บ้านก็ได้ แต่ถ้าสนใจจะเปิดห้องก็บอก ‘ศุภะ’ยังเหลือ”

เสียงกระเซ่าแหย่กระซิบข้างหู... พาลให้แววตาสีเงินหลุบต่ำ มือใหญ่ปัดมือไล่ เจ้าของร้านเชื้อสาย ‘เคี้ยม’ ก่อนจะหันไปเอ่ยเสียงเรียบแต่ชัดเจนในประโยค

“ผู้หญิงที่ ใส่กำไลเงิน คนนั้น...ห้ามมันตัวไหนยุ่ง...”

ถึงจะบอกอย่างนั้น...แต่นั่นกลับเหมือนการเชื้อเชิญให้เข้าร่วมการแข่งขัน !! สายตาแววเกือบสิบคู่ฉายแววแปลกก่อนจะมองหา ‘ผู้หญิงใส่กำไลเงิน’ น่าลองเสี่ยงถ้า ‘นั่น’ เป็นของที่ ‘สมิง’ หมายตา...
...
......วงดนตรีจบการแสดงสด เสียงเพลงเบาๆ ถูกเปิดให้เข้ากับบรรยากาศ.... หญิงสาวก้าวเท้าตามร่างใหญ่ที่ กำลังจะเดินลับหายไปจากสายตา... มือเล็กคว้าข้อมือใหญ่นั่นไว้ก่อนที่เจ้าของข้อมือจะก้าวลงจากชั้นสอง แววตาสีน้ำตาลเหลือบมรกต เยิ้มพราว..ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์หลากรส ร่างใหญ่ชะงักหยุดอยู่ตรงนั้นเหมือนโดนมนต์สะกด หญิงสาวยิ้มกว้างแต่ยังคงจับข้อมือใหญ่ไว้อย่างนั้น...คุณหมอร่างใหญ่ยิ้มบางก่อนค้นหยิบปากกาสีดำในกระเป๋า.. จรดลงบนข้อแขนเนียน เหนือกำไลเงิน ปลายปากกาไล้เขียน ชื่อ พร้อมเบอร์โทร .... ‘สัตรา 087 903 XXXX’ ริมฝีปากหนาของคุณหมอเหมือนจะขยับถามชื่อแต่ต้องหยุดไว้แค่นั้นเมื่อ วงแขนหญิงสาวเบื้องหน้าโอบโน้มลำคอคุณหมอให้เข้ามาใกล้....
.............ก่อนจะ
...
กัดเข้ากับลำคอหนาแล้วเลียลิ้นลงบนรอยกัดนั้น...
....
.
....

“Shit damn !”

ฝรั่งร่างใหญ่ ตะโกนเกือบก้องร้าน ก่อนจะกระชากร่างหญิงสาวให้เข้ามาหาตน หญิงสาวร่างเล็กอีกคนถึงกับอุทาน ก่อนจะโผเข้ามากอดร่างที่โดนกระชากนั้นไว้

“ภัทร!! กลับบ้านนะ...ตื่นๆๆ ทำไมเมาอย่างนี้? ”

แววตาวาวฉายแววขี้เล่นยิ้มกว้างให้กับ คุณหมอ มือนิ่มยกขึ้นเหมือนกำลังให้คุณหมอดึงตนกลับไป.... แต่ไม่ทัน...เมื่อ..
...
หญิงสาวร่างเล็กจับมือนั้นลง แล้วหันไปบอกเพื่อนชายผมทองให้ช่วยกันลาก เพื่อนสาวที่เมาจนไม่ได้สติกลับบ้าน ....ปล่อยให้กลับเองไม่ได้แล้ว.. เห็นทีต้องเอาไปนอนด้วยที่ห้องแล้ว...ยัยภัทร !!
……

.
.
.


…
คุณหมอ.ได้แต่มองตามหลังเจ้าของแววตาขี้เล่นที่ฝากรอยกัดไว้ที่ลำคอ ตน ..มือใหญ่..วนลูบรอยกัดนั้นเบาๆ....รอยแดงนูนชัดขึ้นเมื่อ สัมผัส..
...
....

หัวใจเหมือนเต้นแรง...รู้สึกแปลกๆ ...ทั้งร้อนวาบ..ทั้งเกรงกลัว ...

...ทำไมถึงยอม..

..รู้ไหม สำหรับสมิง การยอมให้โดนกัดที่คอ ...

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ ..มันเหมือนยอมรับกลายๆว่า ...

นั่นคือ...


..............
..........................

.
.
.

‘นาย..’


.....
..


....
นั่น....เป็นการพบกันครั้งแรก ของ เพื่อน ‘รัก’ ที่ในอีก 5 ปีหลังจากนั้น สองคนนี้จะย้ายมาอยู่บ้านสีฟ้าด้วยกัน..โดยที่ความสัมพันธ์...
....
.
....
...



.มันลึกซึ้งแต่ไม่เกินเลย แล้วทุกอย่าง......


..มันก็หายไป...

เหลือเพียง เพื่อน ที่ยังคง 'รัก'

ที่ยังคง ...

...'รอคอย....'
.

...
...........................

'รักทำให้คนบางคนทำได้ทุกอย่าง...แม้ต้องหลอกตัวเองว่ารัก...ยังคงอยู่ ...จะยื้อ..ไปได้อีกนานแค่ไหน หมอ?...'

…………….
…



.
.
.

…..พื้นน้ำสีเขียวคราม....หญิงสาวมองเหม่อไปยังภาพบนผิวน้ำเบื้องหน้าที่ฉายภาพ..เลือนลาง ...รอยยิ้มเศร้าของเจ้าของแววตาสีเงินยังคงปรากฎอยู่บนใบหน้าคม ก่อนเจ้าของใบหน้านั้นจะ ก้มลงสัมผัสเบาๆที่แก้มของ ซากร่าง...ที่หลับไหล..

“เมื่อไหร่จะกลับมา ภัทร ...”

เสียงทุ้มเลื่อนลงไปกระซิบเอ่ยข้างใบหู .... หยดน้ำตา หยดสัมผัสแก้มที่เจ้าของถ้อยกระซิบ...
...
..ปลายนิ้วเรียววักน้ำ... เป็นวงกระเพื่อม ..ระลอกคลื่นกระทบให้ภาพนั้นเลือนหายไป.....

“ขอโทษนะ...หมอ...ภัทร ขอโทษ...ภัทร.ขอโทษ...”

หยดน้ำตาใส หยดลงผิวน้ำรวมกับ อีกไม่รู้กี่สิบล้านหยดที่ก่อตัวเป็น ‘ทะเลน้ำตา’
...
.
….ใบหน้าเปื้อนน้ำตา ของ ภัทร ก้มลงมามองร่างชายหนุ่มที่นอนหนุนตัก ภาพใบหน้าที่ ตรินทร์ ไม่มีวันได้เห็น...

ภัทร ไล้เกลี่ยปลายนิ้วตนกับแก้มใสของคนหลับลึก.... สายตาอ่อนโยนเหมือนปลอบประโลมทั้งตนเองทั้ง เด็กหนุ่ม ...ที่ต้องมาร่วมชะตากรรมเดียวกัน แววตาสีน้ำตาลเหลือบมรกตดั่งเหม่อลอยไปไกลสุดขอบทะเลน้ำตา...
.........
...
.
“เมื่อไหร่...ถึงจักหยุดสักที...พะเตรียง...เมื่อไหร่ ..ถึงจะยอมปล่อยข้าสักที...เมื่อไหร่....เจ้าจึงจักยอม ลืม..รัก...ภังคียะ ตนนี้เสียที...เมื่อไหร่เล่า ? พะเตรียง...”

..............
............................