หัวข้อ: : ~SCAR~ : ตราบาปไร้รอยเลือน UPDATE!! ประกาศ re-printค่ะ [05/01/17]

[fox]

 

[mro]

ไม่น้าาาาา

[Guill]

ท้องอืดกันเลยทีเดียว

[fuku]

อ่านแล้วเอือมพ่อมากแก่เพราะเกิดมานานอย่างเดียว
ไม่ใช่ไม่เข้าใจว่า แค้นมากเพราะโดนหลอก
ตัวเองเจ็บมากก็อยากให้คนอื่นเจ็บบ้าง แต่ประสาทแดกมากที่โยนเอาทุกอย่างไปลงกับเด็ก
เด็กที่ไม่ได้เป็นสาเหตุของเรื่องเลย
น่าจับพ่อไปตรวจกับจิตแพทย์บ้างนะ กินยาระงับอาการ จะได้ดีขึ้น
-___-"

รอเฉลยเรื่องดีกว่าว่าอะไรทำให้เกลียดเด็กคนนึงได้ขนาดนี้ แต่ไม่โทษเมียนอกใจ

[PetitDragon]

 

[BeeRY]

จริงๆคนที่ร้ายและเป็นปัญหาที่สุดของเรื่องนี้คือไอ้คนใจร้ายพลภัทรนี่แหละ
แล้วก็ไม่รู้ว่าปันจะรักจะเทอดทูนคนที่ไม่ได้รักตัวแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ทรมานตัวเองเปล่าๆ
ไปอยู่กับพี่เดฟที่อเมริกาก็เป็นทางเลือกที่ดีนะ แต่อย่างว่าคนเขียนเสิร์ฟมาม่าให้เราอย่างต่อเนื่อง ผมเราก็ร่วงพร้อมน้ำตาต่อไป

[Mookkun]

เหอๆ

สมน้ำหน้า

[hotladyanyavee]

ม่ามานะ และอ่านรวดเดียวจบ สงสารปันเนอะที่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้
แต่ปันๆยึดติดกับพ่อที่ไม่ได้รักดี และสงสารพี่เดฟด้วย เป็นผู้ชายที่น่าสงสารจริงๆๆๆ

[Yร้าย]

 ::เพราะแบบนี้เองเหรอท่านถึงได้เตือนข้าพเจ้า....
 :fire:นายพลภัทร.....ข้าพเจ้าจะส่งสิบล้อตีนผีไปจัดการนายดีมั๊ยนี่?....
นี่มันเป็นมาม่าน้ำข้นเลยนะ....หนูปันของแม่...ห้ามเป็นไรไปนะ.....พี่เดฟใจจะขาดรอน ๆ แล้ว..

[ชะรอยน้อย]

เศร้าา

[Lovecartoon1996]

ชอบความดราม่าเจ้าค่ะ

[janamanza]

T^T  ขอชาบูตอนนี้ที่เรียกน้ำตาได้ดี
ทั้งๆที่ดีกันแล้วกับพี่เดฟแท้ๆ   ติดอยู่ตรงเดียวคือพ่อนี่แหละ
เฮ้อ   

[-west-]

พี่เดฟ ช่วยน้องที!!!

[kny]

ต้มยำน้ำข้น

[kagehana]

อ่านแล้วเอือมพ่อมากแก่เพราะเกิดมานานอย่างเดียว
ไม่ใช่ไม่เข้าใจว่า แค้นมากเพราะโดนหลอก
ตัวเองเจ็บมากก็อยากให้คนอื่นเจ็บบ้าง แต่ประสาทแดกมากที่โยนเอาทุกอย่างไปลงกับเด็ก
เด็กที่ไม่ได้เป็นสาเหตุของเรื่องเลย
น่าจับพ่อไปตรวจกับจิตแพทย์บ้างนะ กินยาระงับอาการ จะได้ดีขึ้น
-___-"

รอเฉลยเรื่องดีกว่าว่าอะไรทำให้เกลียดเด็กคนนึงได้ขนาดนี้ แต่ไม่โทษเมียนอกใจ

กำลังเขียนถึงตอนอดีตพลภัทรที่พลอตเอาไว้น่ะค่ะ พลภัทรเป็นคนที่ร้ายเพราะมีเหตุให้ร้าย อันที่จริงจากมุมมองเรา คนที่น่าสงสารที่สุดคือพลภัทรนะ <<สปอยล์ 55

[hotladyanyavee]

มารอตอนต่อไปค่ะ

[kagehana]

Kagehana : ดูจากเม้นท์คราวที่แล้วเรื่องนี้ตัวร้ายคือคุณพลสินะคะ 555  ไม่แน่นะคะ..คนที่ร้ายที่สุดอาจจะเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดก็ได้ ^^





-18-







“...ลืมตานะปัน...” น้ำเสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มผมทองพูดเบาๆราวกับจะกระซิบให้คนที่นอนอยู่บนเตียงในห้องพักฟื้นได้รับรู้ ชยางกูรยิ้มให้คนรักที่ยังคงนอนหลับใหล บาดแผลภายนอกที่ศีรษะ แขนขวาและขาซ้ายถูกผ้าพันแผลและเฝือกห่อหุ้มไว้ แต่เพราะสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ปัณวิทย์จึงยังไม่รู้สึกตัวนับตั้งแต่วันนั้น



“วันนี้พี่ซื้อเค้กเจ้าโปรดของปันมาฝากนะ”



...ปัน...



...ได้โปรด...



“ตื่นมากินกันนะปัน....พี่รออยู่....”



ชยางกูรกุมมือเล็กขึ้นมาแนบแก้ม หัวตาร้อนผ่าวกลั่นหยดน้ำตาลงเปรอะหลังมืออ่อนนุ่ม ชยางกูรได้แต่กัดฟันแน่นกลั้นเสียงสะอื้นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดจนแทบทานทนไม่ไหว



...ทั้งๆที่บอกว่าจะปกป้องปัน...



...แต่พี่ทำได้แค่ดูแลในตอนที่สายไป...



“ขอโทษ...ปัน...”



ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงไร้ปฏิกิริยาตอบรับ นัยน์ตาเรียวคมปิดสนิท มีเพียงลมหายใจแผ่วๆเท่านั้นที่เป็นตัวบ่งบอกว่ายังมีชีวิตอยู่



มือใหญ่เอื้อมไปแตะใบหน้าขาวที่ราวกับจะโปร่งแสงเบาๆ ปัณวิทย์ในตอนนี้เหมือนคนกำลังหลับ หมอเองก็บอกว่าบาดแผลภายนอกไม่นานก็หาย แต่เรื่องการฟื้นขึ้นมา ยังไม่รู้เมื่อไหร่ เพราะเป็นเรื่องของเจ้าตัวเอง



สองอาทิตย์หลังจากเกิดเหตุ ปัณวิทย์ก็ยังคงไม่ลืมตาขึ้นมา



“...ไหนว่าเราจะพาฟูกับฝุ่นไปเที่ยวกันไง... มันเหงาจะแย่อยู่แล้ว... ปันได้ยินพี่ไหมครับ...” น้ำเสียงทุ้มต่ำพูดอย่างอ่อนโยนอยู่ข้างหู



“พี่รักปันนะ....”



-ก็อกๆ-



เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้ชยางกูรต้องรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันกลับไปมอง



“....” พลภัทรแปลกใจกับภาพที่เห็น ดึกขนาดนี้แล้วไม่ควรมีคนอยู่ในห้องของปัณวิทย์ด้วยซ้ำ ทว่าเมื่อมาถึงตรงนี้แล้ว สิ่งที่ทำได้มีเพียงยืนมองด้วยสายตาเย็นชา



“ออกไปก่อน...” น้ำเสียงต่ำฟังเรืองอำนาจดังขึ้นจากชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง



“คุณจะทำอะไรอีก...แค่นี้ปันยังเจ็บไม่พอหรือครับ” ชยางกูรเพียงแค่ปล่อยมือออกแล้วยืนขึ้น...แต่ยังไม่ยอมเดินออกไป



“อย่าทำร้ายปันอีกเลย...คุณพลภัทร”



“พ่อบอกให้ออกไป...” พลภัทรยังคงยืนยันคำเดิมด้วยแววตาเรียบเฉยที่ไม่แสดงอารมณ์ใดใดออกมาทั้งนั้น เขาก้าวมาข้างหน้าเพื่อเปิดทางให้อีกคนได้เดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไรต่อ



ชายหนุ่มผมทองเม้มปากแน่น นัยน์ตากร้าวมองผู้เป็นบิดาอีกครั้งพร้อมสำทับด้วยเสียงเรียบแต่ดุดัน



“ถ้าคุณทำร้ายปัน...ผมไม่ยอมแน่”



ร่างสูงเดินผ่านด้านข้างออกไปพร้อมกับปิดประตูตัดขาดจากกัน



ชายวัยกลางคนรอให้เสียงฝีเท้าหายไป แม้ว่าในใจจะนึกสงสัยกับการที่ชยางกูรมาอยู่เฝ้าดึกดื่น แต่ร่างบอบช้ำที่อยู่ตรงหน้ากลับดึงความสนใจไปเสียก่อน นัยน์ตาเรืองอำนาจฉายแววอ่อนล้าเมื่อมองมายังปัณวิทย์ ไหล่หนาที่เคยยืดตรงดูงองุ้มเล็กน้อย... พลภัทรเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงพลางจ้องมองปัณวิทย์ด้วยแววตาที่ต่างจากทุกครั้ง



...ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้...



ในวันนั้น ด้วยความโมโหที่ปัณวิทย์ไม่ยอมกลับบ้านเป็นเวลานานจึงพลั้งปากพูดไป เขาไม่อยากจะเชื่อว่าแค่คำพูดร้ายกาจของเขาคำเดียวจะทำให้เรื่องราวมันเลวร้ายได้ขนาดนี้



“.......ปัน...” น้ำเสียงทุ้มห้าวดูแหบโหยยาวเรียกชื่อ พลภัทรยกมือขึ้นพลางยื่นไปหา มือสั่นๆคล้ายจะกล้าๆกลัวๆในการสัมผัสอดีตลูกชาย... แต่สุดท้ายเขาก็แตะลงบนเรือนผมสีเข้มแผ่วเบา



“...ไอ้เด็กบ้า...จะดื้อไปถึงไหน...” พลภัทรลูบศีรษะปัณวิทย์เบาๆด้วยมือสั่นเทา



...เป็นเพราะเขา...



...ที่ทำร้ายเด็กคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...



“ลืมตาขึ้นมาเสียที...ปันปัน....”






//////////////////////




“ปัน อย่าวิ่งเร็วนักสิลูก” เพ็ญแขเอ่ยปรามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อเห็นเด็กชายตัวน้อยวิ่งไปยังประตูบ้าน ขาสองข้างที่ดูจะยังก้าวไม่ทันใจเจ้าตัวนักสลับเป็นกระโดดไปวิ่งไป น่ากลัวว่าจะล้มได้ทุกเมื่อ



“น้องปันปันจะไปรับพ่อ” เด็กชายที่ยังสูงไม่ถึงเอวของหล่อนหันมาพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มกว้าง



ชายหนุ่มที่เพิ่งลงจากรถย่อตัวลงเตรียมพร้อมจะรับกระสุนกระต่ายตัวน้อยๆที่โถมเข้ามาในทุกวัน พลภัทรยิ้มกว้างพลางอ้าแขนออกรอ



“ปันปันครับ มาหาพ่อเร็ว”



เจ้าของชื่อโถมตัวเข้าใส่ แต่เพราะความสูงทำให้กอดอีกฝ่ายไว้ได้แค่ขาเท่านั้น



“พ่อกลับมาแล้ว” แขนอวบๆสองข้างโอบกอดแน่น บนใบหน้ากลมมีแต่รอยยิ้มกว้าง



“กลับมาแล้วครับ มา...ปันปันให้พ่อหอมหน่อย” ร่างสูงค้อมตัวลงอุ้มเด็กชายขึ้นมา แก้มขาวซับสีแดงจัดเพราะการวิ่งถูกหอมซ้ายขวาด้วยความหมั่นเขี้ยว และดูเหมือนเจ้าตัวจะชอบเช่นกันเพราะเสียงหัวเราะคิกคักดังไม่หยุด



“วันนี้น้องปันปันเป็นเด็กดีหรือเปล่า”



“เป็นคับ เป็นเด็กดีที่สุดในโลก--ก เลย” มือสองข้างวาดออกเป็นวงกว้างราวกับจะขยายความคำว่าโลกของเขา



พลภัทรมองลูกชายสุดที่รักด้วยแววตาเอ็นดู แขนป้อมๆถูกจับไว้แล้วเอามากดที่ริมฝีปากเบาๆ ชายหนุ่มเอ็นดูปัณวิทย์ลูกชายคนเล็กมาก ด้วยส่วนหนึ่งเพราะความขี้อ้อนช่างประจบเอาใจด้วย



“ตัวแค่นี้รู้จักคำว่าโลกด้วยเหรอ ไหน...ไหนบอกพ่อซิ โลกใหญ่เท่าพ่อหรือเปล่า”



“ใหญ่กว่าคับ! โลกใหญ่เท่านี้--เลย” ทำมือประกอบอีกครั้งเสร็จเจ้าตัวก็ยิ้มกว้างขณะมองหน้าพลภัทรก่อนจะโถมตัวเข้ากอดรอบคอเอาไว้



“แต่น้องปันปันรักพ่อใหญ่กว่าโลก----ก”



พลภัทรหัวเราะร่ากับความใหญ่ที่มือป้อมๆทำ เขาอุ้มเด็กน้อยเดินไปหาภรรยาและลูกชายคนโตที่ยืนอยู่ห่างๆ



“พ่อก็รักปันปันกับนันที่สุดในโลกเหมือนกัน รักแม่ด้วยนะ”



ปัณวิทย์หัวเราะร่าขณะที่กอดคอของผู้เป็นพ่อเอาไว้แน่น



“รักทู้ก----กคนเลย”






-----------





เสียงร้องไห้ดังลั่นมาจากห้องข้างๆ ปลุกให้หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นกลางดึก ก่อนจะพบว่าฝนตกหนักราวกับพายุเข้า ซ้ำยังกระหน่ำด้วยเสียงฟ้าผ่าให้ตกใจ



“คุณคะ... ลูกร้องไห้ใหญ่แล้ว...” เพ็ญแขหันไปเขย่าคนที่นอนอยู่ข้างๆเบาๆ



พลภัทรตื่นจากอาการสะลึมสะลือ เขาพยักหน้าให้ภรรยาเบาๆก่อนจะหิ้วหมอนกับผ้าห่มของตัวเองฝ่าความมืดไปยังอีกห้อง ทุกครั้งที่ฝนตกฟ้าร้อง เจ้าตัวเล็กขี้อ้อนของเขาจะเกิดอาการงอแงตื่นมาร้องไห้ และมีเพียงพลภัทรที่จะปลอบให้สงบลงได้



“ปันปัน...” พลภัทรเรียกลูกชายคนเล็กที่ซุกอยู่ในโปงผ้าห่ม



“ฮือ-- พ่อคับ” มือเล็กที่จับม้วนผ้าห่มค่อยๆเลิกขึ้นมา น้ำตาไหลออกมาเลอะเปรอะไปทั่วใบหน้า ทว่าพอแสงสว่างวาบขึ้นอีกครั้ง เจ้าตัวเล็กก็รีบมุดเข้าใต้ผ้าห่มดังเดิม



พลภัทรจะขำก็กลัวเจ้าตัวเล็กโกรธ ชายหนุ่มจึงค่อยๆเดินไปรวบโปงผ้าห่มขึ้นมากอดไว้บนตัก ฝ่ามือหนาปาดคราบน้ำตาแล้วหอมหน้าผากเบาๆปลอบโยนเด็กชายที่สะอึกสะอื้น



“โอ๋ๆ ไม่กลัวนะครับปันปัน พ่ออยู่นี่แล้ว ไม่ร้องนะ...เด็กดี” ทุกคำพูดถูกปลอบประโลมด้วยฝ่ามืออุ่นๆที่ลูบไปตามแผ่นหลังเจ้าเนื้อ



“ฮึก... พ่อนอนกับน้องปันปันนะคับ มันน่ากลัว เสียงดัง ฮึก” เด็กชายตัวน้อยซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั้นแทนผ้าห่มของตัวเอง รู้สึกปลอดภัยยามถูกโอบกอดไว้เช่นนี้



“อื่อ นอนกับน้องปันปัน... เด็กดีไม่ร้องไห้เดี๋ยวนางฟ้ามาเสกให้นอนหลับฝันดีนะครับ” พลภัทรจูบหน้าผากเจ้าตัวเล็กแล้วเอนตัวลงนอนให้ปัณวิทย์กอดซุกแนบอก



เด็กชายตัวน้อยนุ่มนิ่มนอนขดซุกยึดเขาเป็นที่พึ่งพิง พลภัทรดึงผ้าห่มนวมผืนหนาขึ้นมาห่มให้เบาๆ



“ฝันดีนะลูก”






///////////////





“พ่อฮะ-- ปันปันสอบได้ที่หนึ่งอีกแล้ว พ่อดีใจหรือเปล่าฮะ” เด็กชายตัวเล็กวิ่งไปต้อนรับพลภัทรที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับผลสอบของตัวเองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม



“ไหน ขอพ่อดูหน่อย” พลภัทร์ก้มลงมาอุ้มเจ้าตัวเล็กที่ยิ้มร่าโชว์ฝันหลอและสมุดพกในมือ เด็กชายในชุดนักเรียนตอนนี้หนักกว่าเมื่อก่อนอยู่นิดหน่อย แต่ความน่ารักยังคงมากขึ้นในทุกวัน



“ลูกพ่อเก่งจังเลย เดี๋ยวพ่อซื้อของเล่นเป็นรางวัลให้ดีไหมครับ”



“เอาฮะ-- แล้วพ่อจะต่อหุ่นยนต์กับปันปันไหมฮะ” เขาตอบรับเสียงใสพลางมองหน้าพลภัทรด้วยรอยยิ้มทั้งในดวงตาและบนริมฝีปาก



“ได้เลย แต่ปันปันต้องสัญญากับพ่อนะครับว่าจะเรียนเก่งๆ” พลภัทรหอมเจ้าตัวน้อยในอ้อมกอดแรงๆอีกทีหนึ่งแล้วพูดไป



“ฮะ! ปันปันจะเรียนเก่ง จะได้ที่หนึ่งตลอดเลยฮะ! พ่อจะได้ดีใจ แล้วก็รักปันปันเยอะๆด้วย” ปัณวิทย์หัวเราะร่าเอ่ยคำสัญญาตามแบบเด็กๆแล้วกอดบิดาเอาไว้



“รักสิ ปันปันเรียนเก่งๆนะครับ พ่อจะได้รักเยอะๆเลย”



...รักสิ...



...ถ้าไม่รู้ความจริงเขาคงไม่เกลียดเด็กคนนี้...





//////////////////////////





พลภัทรที่ตกอยู่ในภวังค์ของความผูกพันได้แต่มองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความเสียใจ มือที่เริ่มเหี่ยวย่นลูบตามใบหน้าซีดเซียวของคนที่นอนหลับใหลเบามือ



...ถ้าเพียงเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเพื่อนสนิทและเมียของเขา...



...ชู้...ที่เริ่มต้นจากการที่เป็นเพื่อนที่รักที่สุด...



“ทำไมเราถึงไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆ... ทำไมต้องเกิดอุบัติเหตุคราวนั้น..”



หรือถ้าความลับนั้นเป็นความลับตลอดไป...ทุกสิ่งทุกอย่างคงไม่เลวร้ายอย่างนี้



“ปัน...” น้ำเสียงทุ้มต่ำพูดเบาๆด้วยเสียงแหบพร่า



“.........พ่อขอโทษ.....”











To Be Continued...

[iforgive]

เศร้า  พลภัทรไม่น่าสงสารเลย  อาจน่าเห็นใจที่โดนหักหลัง
แต่มาลงผิดคนหรือเปล่า  ทำไมไม่จัดการชายโฉดหญิงชั่วล่ะ
หรือว่าหลงมากถึงให้อภัย  สงสารปันมาก ๆ  ที่พยายามเรียนให้ได้ที่หนึ่ง
เพื่อให้เขาสนใจ  อยากให้เขารัก  พลภัทรช่างแย่มาก
แต่แย่ไม่เท่าแม่ปัน  นั่นเป็นเมียและแม่ที่แย่ที่สุด

[jimmyFG]

   อ่านแล้วน้ำตาไหลไม่หยุดๆ
เพิ่งมาคิดได้หรอ เซงง

[t2007]

ยังไงพ่อพลยังใจร้ายสำหรับเรา ความรักของน้องปันปันใหญ่กว่าโลก ยังโน้มน้าวจิตใจไม่ได้ เฮ้อ

[karmdodcom]

ปันนน T^T
สมองได้รับความกระทบกระเทือนรุนแรง?
ไม่เอาน่าา...ปันปันต้องไม่เป็นอะไรสิ T[]T

บอกตามตรงนะ...ไม่สงสารคุณพลภัทรเลยสักนิดค่ะ =_=
ทำไมถึงไม่คิดให้ดีก่อนพูดนะ
...เพราะเขาว่ากันว่าคำพูดของพ่อแม่ศักดิ์สิทธิ์ ถึงไม่ใช่พ่อแท้ๆ...แต่ปันก็นับถือคุณพลภัทรเหมือนเป็นพ่อแท้ๆนะ...
แช่งให้ไปตาย?...เป็นยังไงล่ะ...อย่างกับเจ้าชายนิทราขนาดนี้...=_=
..กลัวจริงๆว่าถ้าเกิดตื่นมแล้วจะความจำเสื่อม...
แต่อย่างน้อย...ก็ขอให้จำคนที่ทำสิ่งดีๆให้กับน้องปันได้ด้วยเถอะ...
คนที่ทำเรื่องร้ายๆ พูดร้ายๆจนทำให้ปันต้องมาเป็นแบบนี้น่ะ...ลืมไปเต๊อะ...

อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ อัพ...

[Lovecartoon1996]

อืมมมต่อไปก็ทำดีกับปันเน้อออ

[-west-]

พออ่านถึงที่พ่อเรียกปันว่า ปันปัน รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที
อโหสิกรรมเถอะนะ > <

ตื่นมาด้วย ปันปันนน

[PetitDragon]

ถ้าตื่นมาแล้วจำพ่อไม่ได้ก็ดี 

[kny]

 

[kasune]

โอย ช่างเศร้าเยี่ยงนี้ ชู้กับใครไม่ทำทำกับเพื่อนสนิท
แต่ถ้าไม่ชู้ปันคงไม่เกิด ฮือ *น่าเศร้า*
สงสารปันจัง ทั้งๆที่รักพ่อมากมายขนาดนี้แท้ๆ
แต่ถ้าเป็นพลภัทรเราคงจะเป็นงี้ก็ได้มั้ง
ลูกที่คิดว่าเป็นของตัวเอง ลูกที่ตัวเองรักมากกลับกลายเป็น
ลูกของภรรยาและเพื่อนสนิทตน โอยน่าเศร้า
ทำใจรักมันก็ยากนะหลังจากรู้เรื่องแล้วอ่ะ ยิ่งเป็นเพื่อนสนิท! //เศร้า

ต่อเร็วๆนะก๊ะ 

[Yร้าย]

ถ้าปันปันฟื้นมาจะจำพี่เดฟได้มั๊ย?....
เป็นพ่อที่ใจร้ายเกินไป...อะไรที่ไม่ดีทำไมมาลงที่ปันปัน....

[owo llยมuมข้u]

TT

[่patsaporn]

พ่อขอโทษ แล้วถ้าปันตื่นขึ้นมาพ่อจะดีกับปันมั้ยอ่ะ ไม่ใช่ทำ้ร้ายปันเหมือนเดิม
ปันไม่ผิดสักนิดนะ คนที่ผิดคือแม่ของปัน แล้วทำไมทำกับน้องแบบนี้
งื้อออ สงสารอ่ะ น้องปันตื่นนะ...

ขอบคุณค่ะ

[Ryoooo]

ต้องให้ลูกเจ็บขนาดนี้ก่อนหรือไง ถึงจะคิดได้
ถ้าไม่เจ็บจนสายพ่อก็จะไม่มาดูดำดูดีต่อไปใช่มั้ย
เห็นใจนะที่โดนหักหลัง แต่ไม่สงสาร
ที่ทำกับปัน เด็กน้อยผู้ไม่ได้ผิดอะไร มันมากเกินกว่าที่จะสงสารคุณพลภัทรนะ
ปันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย คนที่ผิดคือแม่ของปันกับชู้ต่างหาก
ทำไมไม่เข้าใจ แม่ของปันก็แย่มากกก เอาตัวรอดคนเดียว
เอาแต่ทำให้สามีไม่โกรธ ไม่เห็นเคยออกรับแทนปันเลยสักครั้ง
ตัวแม่เป๋นคนผิดนะ ทำไมต้องมาโทษปัน

รักมากเกลียดมาก ใช่ไม่ได้กบความรักในครอบครัวหรอกนะ
คนเป็นพ่อนะ เค้าไม่ทำร้าลูกตัวเองโดยการขวางของใส่ให้หัวแตก
ไม่ทำร้ายกันด้วยคำพูดเจ็บแสบแบบนั้นหรอก

บอกแล้วเห็นใจ แต่ไม่สงสาร

ปล.คนแต่งแต่งให้เค้าอินได้สุดๆไปเลย สุโค๊ย