หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[Sirada_T]

หวังว่าน้องคงเข้าใจนะ

[igaga]

รออ่านอยู่น้า
ติดเรื่องนี้ซะแย้ว

[RiRi]

^
^
รีบน เกิดข้อผิดพลาด ขอลงอันใหม่น้าาาาาา โทษทีค่าาาาาาา


=============



:: 7 ::

ปวดหัว!

ความรู้สึกที่ผมรับรู้หลังจากตื่นขึ้นมาคือปวดหัวและปวดตามากๆ ลมหายใจที่ผ่านออกมาทางจมูกกระทบโดนหมอนและสะท้อนกลับเข้าที่หน้าทำให้ผมรู้ว่าตัวเองคงไม่สบายเข้าให้แล้ว ผมขยับพลิกตัวไปมาบนเตียงเพราะรู้สึกไม่สบายตัว เอ๊ะ! เตียง...เตียงใคร อะไร ยังไง ?

ผมดีดตัวขึ้นจากที่นอนแต่ความรู้สึกเวียนหัวตีขึ้นมาจนต้องล้มตัวลงนอนอย่างเดิมพลางคิดว่าผมอยู่ที่ไหน กลิ่นนี้ไม่ใช่กลิ่นห้องผมแน่ๆ ผมจำได้ว่ามาบ้านพี่ทราฟและเกิดเรื่องนิดหน่อย ผมร้องไห้จนหลับไป แสดงว่าตอนนี้ผมก็ยังอยู่ที่บ้านพี่ทราฟ แล้ว...พี่ทราฟหายไปไหนล่ะ

“พี่ทราฟ” ผมเรียกพี่ทราฟด้วยเสียงแหบพร่าและเจ็บคอ หิวน้ำด้วย ทำไงดี ผมไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน อะไรอยู่ตรงไหนบ้าง ถ้าเป็นที่ห้องผมจะวางขวดน้ำไว้ที่หัวเตียง แล้วที่นี่จะมีเหมือนห้องผมหรือเปล่า ผมค่อยๆไล่มือไปตามตัวเตียงอย่างช้าๆ แล้วก็เจอกับโต๊ะหัวเตียง คลำดูอยู่สักพักก็ไม่เจอขวดน้ำ มีแต่โคมไฟและของชิ้นเล็กชิ้นน้อยวางอยู่

“ทำอะไรครับเค้ก” เสียงพี่ทราฟที่ดูงัวเงียดังขึ้นทำผมสะดุ้งตกใจ

“พี่ทราฟ” ผมลองเรียกอีกครั้งแต่เสียงกลับเบาเหลือเกิน

“ครับ ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างปวดหัวไหม” ตัวผมถูกพี่ทราฟจับให้นอนลงตามเดิน ก่อนที่มือของพี่ทราฟจะสัมผัสตามหน้าผาก แก้ม แล้วก็ลำคอของผม

“ยังมีไข้อยู่เลย รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้” ผมไม่มีเรี่ยวแรงจะตอบอะไร ได้แต่นอนรอพี่ทราฟนิ่งๆจนเหมือนจะเคลิ้มหลับไปอีกรอบ แต่ก็ต้องรู้สึกตัวเพราะเสียงปลุกจากพี่ทราฟ

“ตื่นมากินข้าวก่อนนะเค้กจะได้กินยา” พี่ทราฟช่วยพยุงผมให้นั่งผิงหัวเตียงในท่าที่สบายก่อนจะค่อยๆป้อนโจ๊กให้ผม ถ้าผมไม่ป่วยคงรู้ว่าโจ๊กมันอร่อยมากและคงกินได้เยอะกว่านี้

“อิ่มแล้วเหรอเค้ก ห้าคำเองนะ กินอีกหน่อยนะจะได้หายไวไว” เพราะผมอยากหายป่วยเร็วๆจึงได้ฝืนใจกินโจ๊กไปอีกห้าหกคำ และก็กินยาที่พี่ทราฟเตรียมมาให้ เมื่อกินเสร็จผมก็เลื้อยตัวลงนอน

“นอนพักก่อนนะ เช้านี้พี่ต้องไปสอนเด็กที่โรงฝึกก่อน เดี๋ยวตอนเที่ยงพี่มาหา ขวดน้ำพี่วางไว้ให้ที่หัวเตียงนะครับ” พี่ทราฟบอกและขยับผ้าห่มมาปิดถึงคอผม

“ครับ” ผมจะต้องหายไวไว พี่ทราฟจะได้ไม่เป็นห่วง

“งั้นก็นอนพักซะนะเด็กดี เดี๋ยวพี่มา” ความอบอุ่นจากมือพี่ทราฟที่ลูบแก้มผมทำให้ผมสบายใจจนหลับไปอีกรอบ จนกระทั่งตื่นมาอีกทีซึ่งไม่รู้ว่ากี่โมงแล้ว แต่รู้สึกดีกว่าเมื่อเช้า ปวดหัวน้อยลงแค่ตึงๆอยู่บ้าง ส่วนตาก็ไม่ปวดแล้ว ผมใกล้จะหายไข้แล้วใช่ไหม จดีใจจัง ผมนอนพลิกไปพลิกมาเพราะไม่มีอะไรทำ พี่ทราฟก็ยังไม่มาแสดงว่ายังไม่เที่ยง

เฮ้ออออ เมื่อไหร่จะเที่ยงสักทีนะ

แอ๊ดดดดด

“ตื่นแล้วเหรอครับคนเก่ง ไหนพี่ทราฟดูซิว่าไข้ลดหรือยัง” ผมยิ้มเมื่อรู้ว่าพี่ทราฟมาแล้ว ผมไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้ว

“เค้กหายแล้ว” ผมบอกอย่างตื่นเต้นดีใจ

“เก่งมาก แต่ว่าตัวยังรุมๆนะ อาบน้ำไม่ได้ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้อีกรอบแล้วลงไปกินข้าวข้างล่างกัน โอเคไหม”

“โอเคครับ”

พี่ทราฟหายไปซักพักก่อนจะกลับมานั่งที่เตียงข้างๆผม มือใหญ่ที่หยุกหยิกอยู่ตรงแถวๆหน้าอกผมทำให้ผมรู้สึกเขิลแปลกๆ จนเมื่อเสื้อหลุดออกไปจากตัว ผมก็รู้สึกหนาวนิดๆและยังรู้สึกอายอีกตัว ดีที่ผมไม่เห็นว่าพี่ทราฟมองผมยังไงเลยทำให้อายไม่มากเท่าไหร่

ความเย็นจากน้ำบนผ้าขนหนูทำให้ผมเกร็งตัวเล็กน้อยก่อนจะผ่อนคลายตัวเองให้สบายมากขึ้น จนเมื่อพี่ทราฟจะดึงกางเกงผมออกจากตัวผมก็สะดุ้งนิดหน่อยและรู้สึกใจเต้นแรง ผมว่ามันน่าอายนะ ผมน่าทำความสะอาดบริเวณด้านล่างด้วยตัวเอง

“พี่ทราฟครับ เค้ก...” มือที่กำลังดึงกางเกงออกหยุดชะงักทำให้ผมถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งอก

“อะไรครับ ปวดหัวเหรอ”

“เปล่าครับ แต่...เอ่อ คือว่าด้านล่าง เค้ก..ขอทำเองได้ไหม เค้กอยากเข้า...ห้องน้ำด้วย” ผมพูดออกไปแบบตะกุกตะกัก อายก็อาย แถหัวใจยังเต้นเร็วอีก ผมบ้าไปแล้วแน่ๆ รู้ว่าพี่ทราฟเองก็เป็นผู้ชายและผมเองก็ผู้ชาย แต่ผมกลับรู้สึกอายเอามากๆ นี่ผมไม่ใช้ผู้หญิงนะ บ้าที่สุด

“อ่า หึหึ ได้ครับ มา...เดี๋ยวพี่พาไปห้องน้ำ” พี่ทราฟหัวเราะนิดๆยิ่งทำให้ผมอายเข้าไปใหญ่ ดูเหมือนว่าพี่ทราฟจะรู้ว่าผมคิดอะไร หรือไม่รู้ แต่ผมไม่อยากให้รู้อ่ะ พี่ทราฟไม่รู้แล้วกันเนอะ ผมอาย!

“เค้กอยากกินอะไรหรือ เดี๋ยวพี่ให้ไอ้เจทำให้” พี่ทราฟบอกและพาผมเดินลงมาข้างล่าง ตอนเดินลงบันไดผมก็นับขั้นบันไดในใจ เดินลงมาตอนแรกสิบขึ้น ชานพักและเดินลงมาอีกเจ็ดขั้นและก็ถึงพื้น ผมเก็บรายละเอียดการก้าวและตำแหน่งต่างๆตามความเคยชิน แต่ก็จำอะไรไม่ได้เท่าไหร่ ของแบบนี้ต้องใช้เวลาจำและทำความคุ้นเคย แต่บางทีก็ไม่จำเป็นสำหรับที่นี้ เพราะผมคงมาไม่บ่อยหรอก

“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรเค้กก็กินได้” ผมไม่อยากเรื่องมากให้พี่ทราฟต้องวุ่นวาย ผมกินง่ายอยู่ง่ายและเลี้ยงง่าย แม่เคยบอกผมแบบนั้น

“งั้นเราไปดูในครัวกันดีกว่าว่าวันนี้มีอะไรให้คนป่วยกินมั่ง” พี่ทราฟพาผมเข้าครัว เสียงจอแจของเพื่อนพี่ทราฟที่พูดคุยกันอยู่เงียบลง พี่ทราฟดึงตัวผมให้นั่งลง มือยังจับไว้ให้ผมรู้ว่าพี่ทราฟนั่งอยู่ข้างๆ

“น้องเค้ก เป็นไงบ้างอ่ะ หายหรือยัง” เสียงของ...อืม น่าจะพี่สองมั้งที่ถามผม ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เลย

“หายแล้วครับพี่...เอ่อ” ผมลังเลที่จะเรียกชื่อ กลัวเรียกชื่อผิดแล้วพี่เขาจะไม่พอใจ

“พี่สองไง เค้กจำเสียงพี่ได้ปล่าว เสียงพี่เพราะที่สุดแล้ว จำไว้ๆ” เสียงร่าเริงของพี่สองทำให้ผมยิ้มออกมา

“ถุย! เสียงมึงนะเพราะ เสียงน้องเขาน่าฟังกว่าเสียงมึงเยอะ” เสียงนี้เป็นพี่เจ ผมจำได้

“มีอะไรอ่อนพอให้เค้กกินได้บ้างวะ” พี่ทราฟถาม

“มีข้าวต้มปลา กูทำไว้ให้น้องเขา” พี่เจบอก ผมรู้สึกเกรงใจเอามากๆ เพิ่งเจอผมก็ทำให้คนอื่นเดือนร้อน

“ทราฟ เฟชงโอวันตินให้น้อง ไม่ร้อนเท่าไหร่ อุ่นๆน่ะ” เสียงพี่เฟพูดทำให้ผมพอเดาได้ว่าในครัวตอนนี้คงมีพี่ทราฟ พี่เฟ พี่เจ พี่สอง ส่วนพี่คราม...ผมยังไม่ได้ยินเสียงเลย หรือพี่เขาไม่อยู่

“ขอบคุณนะ ดีๆ มาเค้กมากินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวพี่ป้อน”

“อย่าดีกว่าครับ...เค้กกินเองได้” ผมรีบปฏิเสธ มันคงไม่เหมาะเท่าไหร่เพราะพี่เฟก็อยู่

“ไม่เอาน่าเค้ก พักความเกรงใจไว้สักนิด เค้กจะกินเองได้ยังไง” พี่ทราฟบ่นผม

“เค้กกินได้ กินได้มานานแล้วด้วย” ผมพูดเบาๆก้มหน้านิ่ง

“โตแล้วนะทราฟอย่าชวนน้องทะเลาะสิ” พี่เฟดุพี่ทราฟ

“ทราฟไม่ได้ชวนน้องทะเลาะสักหน่อย เค้กนั่นแหละดื้อ” อยู่ๆพี่ทราฟก็โยนความผิดมาให้ผม

“ผมไม่ดื้อสักหน่อย พี่นั่นแหละดื้อ” ผมเถียงกลับ ผมไม่ดื้อสักหน่อย แม่บอกว่าผมเป็นเด็กดีไม่เคยดื้อเลยสักนิด ผมไม่ยอมรับหรอก

“พี่ดื้อตรงไหน เค้กนั่นแหละดื้อ ดื้อมากด้วย”

“แล้วเค้กดื้อตรงไหนล่ะ พี่ทราฟพูดไม่รู้เรื่อง เค้กบอกว่ากินเองได้พี่ก็ไม่ยอม”

“เรานั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง เค้กไม่ยอมเชื่อพี่พี่บอกว่าจะป้อนเค้กก็ไม่ยอม”

“ก็เค้กกินเองได้อ่ะ วันนั้นที่ไปกินพิซซ่าพี่ยังให้เค้กกินเองเลย ทำไมคราวนี้เค้กกินเองไม่ได้อ่ะ”

“ตอนนั้นกลับตอนนี้มันไม่เหมือนกันสักนิด ก็ตอนนี้เค้กป่วยนิ พี่ก็ต้องดูแลเค้กสิ พี่ผิดตรงไหน”

“แต่...”

“โว้ยยยย! หยุดเดี๋ยวนี้!!!” เสียงพี่ครามตะโกนดังลั่นบ้านจนผมสะดุ้ง ตกลงแล้วพี่ครามก็อยู่ในครัวด้วยเหรอ

“หยุดเถียงกันเลยนะ ให้มากินข้าวไม่ได้ให้มาเถียงกัน กูแดกข้าวไม่ลงเข้าใจไหม เถียงกันเรื่องปัญญาอ่อน กูรำคาญ!”

“ก็.../เค้ก...” ผมกลับพี่ทราฟพูดขึ้นพร้อมกันแต่พี่ครามก็พูดแทรกทันที

“เงียบ! ไม่ต้องพูด ไอ้เจไอ้สอง ไปตักกับข้าวมาใหม่แล้วย้ายไปกินห้องนั่งเล่น ปล่อยให้ไอ้สองตัวนี้เถียงกันในครัวไป เร็วด้วย กูหิว!” เสียงเลื่อนเก้าอี้และเสียงกุกกักภายในครัวดังขั้นแปบหนึ่งก่อนจะเงียบไป พี่ๆคงออกไปกันหมดแล้ว

“เฟ ไปกินในห้องนั่งเล่นกันเถอะ” เสียงพี่เจดังขึ้น

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเฟกินกับทราฟกับน้องเค้กได้”

“เอางั้นเหรอ งั้นก็ห้ามศึกด้วยแล้วกัน เดี๋ยวตีกันตายก่อนได้กินข้าวพอดี น้องเค้กกินข้าวให้อร่อยนะครับ” ผมหน้าแดงกับคำแซวของพี่สอง พอคิดอีกทีผมว่ามันงี่เง่ามากที่ทะเลาะกับพี่ทราฟเมื่อกี้ ยังกะเด็กๆแน่ะ แต่เรียกว่าทะเลาะก็ไม่ถูกหรอก ผมกับพี่ทราฟก็แค่..เถียงกันนิดหน่อยเอง

จากนั้นในครัวก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมเองก็ไม่กล้าขยับตัวเหมือนทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาซะดื้อๆ

“เฮ้อออออ พี่ขอโทษนะเค้ก โกรธพี่หรือเปล่า” พี่ทราฟบอกฟังดูเหมือนรู้สึกผิด ผมส่ายหน้าก่อนจะพูด

“ไม่ครับ เค้กไม่โกรธพี่หรอก เค้กก็ขอโทษนะที่เถียงพี่ทราฟ” ผมบอก

“งั้นเราก็กินข้าวกันเถอะ ท่าทางครามจะหงุดหงิดน่าดูเลย ทราฟนี่ก็ทำตัวเหมือนเด็ก โตหรือยังหะ” พี่เฟพูดแล้วก็ขำน้อยๆ พี่ทราฟเองก็หัวเราะออกมาก่อนที่ผมจะได้รับสัมผัสเบาๆที่หัว พี่ทราฟชอบลูบหัวผมมาก บางทีผมคิดว่ามันเหมือนการลูบหัวหมายังไงไม่รู้ ไม่รู้ว่าพี่ทราฟคิดแบบนั้นหรือเปล่าถึงได้ชอบลูบหัวผม

“โอเค เค้กอยากกินเองเหรอครับ หรืออยากให้พี่ป้อน” พี่ทราฟถามผม ใจผมเต้นแรงขึ้นนิดหน่อยกับคำพูดของพี่ทราฟ

“เค้กกินเองดีกว่าครับ พี่ทราฟก็ต้องกินข้าวเหมือนกัน” ถ้าป้อนผมด้วยพี่ทราฟคงกินข้าวลำบากแย่

“เอางั้นก็ได้ครับ” พี่ทราฟเอาช้อนใส่มือผมก่อนจะจับมือผมอีกข้างให้จับถ้วยจะได้รู้ว่าอยู่ตรงไหน แล้วผมก็เริ่มลงมือกิน

ตลอดการกินบทสนทนาจะผูกขาดอยู่ที่พี่เฟกับพี่ทราฟ โดยส่วนมากเป็นเรื่องที่ผมไม่ค่อยเข้าใจ แต่พี่ทราฟก็ชวนผมคุยและถามผมอย่างเป็นห่วงตลอด บางทีก็ตักไข่ตุ๋นหรือต้มยำมาป้อนผมบ้าง แต่ไปๆมาๆกลายว่าพี่ทราฟป้อนกับข้าวให้ผมกินเป็นซะส่วนใหญ่ ผมเลยกินข้าวต้มไม่หมดชาม

“เค้กครับ นั่งเล่นอยู่ที่นี้กลับเพื่อนพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ต้องไปสอนเด็กที่โรงฝึกก่อน อยู่ได้ไหมครับ” กินข้าวเสร็จพี่ทราฟก็พาผมมานั่งที่ห้องนั่งเล่นที่พวกพี่ๆที่นั่งเล่นเกมส์กันอยู่

“เอ่อ เค้ก...”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ หรืออยากไปกับพี่ แต่ในโรงฝึกคนเยอะมากเลยนะ ร้อนด้วย อยู่ที่นี้กับเพื่อนพี่ก่อนนะ แค่สามชั่วโมงเดี๋ยวพี่ก็สอนเสร็จแล้ว”

“ก็ได้ครับ” ถึงผมจะอยากอยู่กับพี่ทราฟมากกว่า แต่พี่ทราฟต้องทำงาน อยู่กับพวกพี่ๆก็คงไม่เลวร้ายเท่าไหร่หรอกมั้ง ทุกคนก็ดูใจดีมาก

“ดีมากคนเก่ง เดี๋ยวพี่สอนเสร็จจะกลับมาให้รางวัล พี่ไปก่อนนะ จะเอาอะไรก็บอกเพื่อนพี่ได้ ใช่มันได้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจรู้ไหมครับ” ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ แต่ผมไม่กล้าใช้พวกพี่ๆเขาหรอก

พี่ทราฟไปแล้ว ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกับเพื่อนพี่ทราฟ เอาตามตรงเลยนะ ผมเกร็งมากๆ ทำตัวไม่ถูกเลย เลยได้แต่นั่งนิ่งฟังเสียงเอฟเฟ็คของเกมส์จากโทรทัศน์ที่ดังออกมา เสียงพี่เจกับพี่สองที่ส่งเสียงบ่งบอกถึงอารมณ์ร่วมที่มีต่อเกมส์ที่เล่น

“เบื่อไหม” เสียงพี่ครามดังขึ้น ไม่รู้ว่าถามผมหรือเปล่า แต่เสียงพี่ครามเหมือนว่าอยู่ใกล้ๆผม

“พี่ถามเค้กเหรอครับ” ผมถามออกไป

“ใช่ ถามเรานั่นแหละ ว่าไงเบื่อไหม ไอ้เจกับไอ้สองเอาแต่เล่นเกมส์ อยากทำอะไรไหม”

“ไม่รู้สิครับ” ปกติผมฟังแค่เพลง เล่นกับอ้วนกลม หรือไม่ก็นั่งฟังสารคดีจากโทรทัศน์ ที่มักจะเปิดไว้เพื่อฟังข่าวคราวเท่านั้นหรือไม่ก็เปิดไว้ไม่ให้เหงา ชีวิตประจำวันช่างน่าเบื่อและไม่มีแก่นสาร เหมือนแค่อยู่ไปวันๆทำอะไรก็ไม่ได้

“ร้องเพลงได้ไหม” พี่ครามถามผมอีก

“ได้ครับ เค้กชอบฟังเพลง” เพลงเป็นอะไรที่ผมชอบมากที่สุด เพราะเข้าถึงได้มากที่สุด ผมฟังทั้งเพลงไทยเพลงสากล แต่จริงชอบเพลงสากลมากกว่า ดีที่ผมเรียนภาษาอังกฤษได้ดี เลยฟังออก

“งั้นรอแปบ เดี๋ยวไปเอากีตาร์ก่อน” พี่ครามหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมเสียงกีตาร์ พี่ครามพาผมมานั่งตรงไหนไม่รู้ของบ้าน แต่คงห่างจากห้องนั่งเล่นเพราะผมไม่ได้ยินเสียงเอฟเฟ็คจากเกมส์แล้ว

“ร้องเพลงอะไรเป็นบ้างล่ะเรา ปกติฟังเพลงไทยหรือเพลงสากล”

“ทั้งสองครับ”

“ร้องเพลงรักแท้ของอาร์มแชร์เป็นไหม”

“เป็นครับ”

“อืม งั้นเพลงนี้ก่อน”

เพลงนี้ผมฟังบ่อยเหมือนกัน บ่อยมากๆ เป็นเพลงที่ฟังได้เรื่อยๆสบายๆ และความหมายยังดีอีกด้วย


อยู่กับตัวเองในวันที่เงียบเหงา
ฉันเฝ้ามองเห็นผู้คน
ที่คอยให้ไออุ่นกัน
อยากจับมือใครก็มีแต่ตัวฉัน
เหมือนดังเดิมทุกๆ วัน
ฉันนั้นแทบขาดใจ


ถ้ามีใครสักคนมาทำให้ชีวิตผมไม่เหงาเหมือนที่ผ่านมาก็คงดีนะ


ทุกครั้งยังบอกตัวเอง
หากแม้นมีใครที่เดินเข้ามา
มาเติมสิ่งที่ขาดหาย
ฉันนั้นจะเก็บรักษา
และขอสัญญาจะนานเท่าไหร่
ฉันจะไม่เปลี่ยนไป

จะมีทางไหน
ที่ทำให้ฉันค้นพบคนดีของหัวใจ
ได้เจอกับใครที่ฉันรอ
อาจเพียงสักครั้งที่เราได้พบรักแท้
เท่านี้ก็เพียงพอ
กับคนหนึ่งคนที่อยากจะขอ


จะมีสักคนไหมนะ



สิ่งหนึ่งในใจที่ยังจะตามหา
ฉันว่ามันช่างมีค่า และคุ้มที่จะเจอะเจอ
อาจเปลี่ยนคืนวันที่เป็นอยู่เสมอ
ขอให้ฉันได้พบเธอ รักแท้ที่ตามหา
ทุกครั้งยังบอกตัวเอง
หากแม้นมีใครที่เดินเข้ามา
มาเติมสิ่งที่ขาดหาย ฉันนั้นจะเก็บรักษา
และขอสัญญาจะนานเท่าไหร่
ฉันจะไม่เปลี่ยนไป

จะมีทางไหน
ที่ทำให้ฉันค้นพบคนดีของหัวใจ
ได้เจอกับใครที่ฉันรอ
อาจมีเพียงสักครั้งที่เราได้พบรักแท้
เท่านี้ก็เพียงพอ
กับคนหนึ่งคนที่อยากจะขอ

จะมีทางไหน
ที่ทำให้ฉันค้นพบคนดีของหัวใจ
ได้เจอกับใครที่ฉันรอ
อาจมีเพียงสักครั้งที่เราได้พบรักแท้
เท่านี้ก็เพียงพอ
กับคนหนึ่งคนที่อยากจะขอ



จากนั้นก็ร้องอีกหลายต่อหลายเพลง ไทยบ้างสากลบ้างปนกันไป โดยส่วนมากพี่ครามเป็นคนเลือกเพลง เพลงไหนที่ผมร้องได้พี่ครามก็จะให้ผมร้อง เพลงไหนที่ร้องไม่ได้พี่ครามก็จะทั้งเล่นทั้งร้อง เสียงพี่ครามจัดได้ว่าเพราะอยู่เหมือนกัน เสียงทุ้มๆคงทำให้ผู้หญิงเคลิ้มได้ง่ายๆ เพราะบางทีผมก็เคลิ้มอยู่เหมือนกัน เวลาล่วงเลยไปไม่รู้ว่ากี่โมง ตอนนี้ผมนั่งอยู่คนเดียวเพราะพี่ครามออกไปคุยโทรศัพท์ ผมเท้ามือไปข้างหลังกะเอนตัวเปลี่ยนท่านั่ง แต่มือผมไปแตะโดนกีตาร์ เลยคลำหาและหยิบมาลองจับ

ผมเคยอยากลองเล่นกีตาร์เพราะรู้สึกว่ามันน่าสนใจ และรู้ว่าคนที่เล่นเป็นเท่เอามากๆ ตอนมอ.6 เพื่อนผมคนหนึ่งชื่อว่ากาย เป็นนักดนตรีของโรงเรียน มีวงเป็นของตัวเองเป็นมือกีตาร์ กายเล่นกีต้าร์เก่งมากๆ ฝีมือพอๆกับนักดนตรีมืออาชีพ ผมยังเคยขอให้กายสอนให้ แต่ดันเกิดเรื่องซะก่อน

“อยากเล่นเป็นเหรอ” เสียงพี่ครามดึงผมออกจากผวัง มือที่ดีดสายกีตาร์เล่นอย่างเพลินมือหยุดลง

“ครับ เค้กอยากเล่นเป็น” แต่ก็คงจะยาก ผมคงเล่นไม่ได้หรอก

“ให้ไอ้ทราฟมันสอนสิ” ผมหันไปทางที่พี่ครามนั่ง

“พี่ทราฟเล่นกีตาร์เป็นด้วยเหรอครับ” ผมถามด้วยความใคร่รู้ เพราะไม่คิดว่าพี่ทราฟเล่นเป็น และพี่ทราฟก็ไม่เคยบอกผม

“เป็นสิ ไอ้ทราฟเล่นกีตาร์ตั้งแต่มอต้น ฟอร์มวงมาเรื่อย แข่งมาก็หลายเวทีกวาดรางวัลตลอด ตอนนั้นทุกคนยังคิดเลยว่ามันต้องเอากีตาร์ทำเมียเป็นแน่ เช้าสายบ่ายเย็นยันเช้าอีกวัน มันก็เอาแต่เล่นกีตาร์ เรียกได้ว่าบ้าสุดๆไปเลยล่ะ ถ้าอยากเล่นก็ให้มันสอน อยู่เฉยๆก็น่าเบื่อใช่ไหมล่ะ” ผมนั่งฟังพี่ครามเล่าเรื่องพี่ทราฟก็ต้องทึ่ง นี่สินะที่เรียกว่าผู้ชายเท่ๆ ผมอยากเป็นแบบนั้นบ้าง แต่เพื่อนผมเคยบอกว่าผมไม่เหมาะจะเล่นกีตาร์เพราะมันแมนไป ผมก็ผู้ชายนะ ดูถูกกันสุดๆ

“พี่ทราฟคงไม่ว่างสอนหรอกครับ” ผมบอกไป ถึงยังไงผมก็ยังเกรงใจอยู่ดี มันกลายเป็นนิสัยของผมไปแล้ว แก้ไม่ได้หรอก

“ว่างไม่ว่างก็ถามมันดูล่ะกัน เดินมาทางนี้แล้ว พี่ไปก่อนนะ” ผมพยักหน้ารับรู้และรอการมาของพี่ทราฟ อยู่ก็ใจเต้น แปลกจริงๆ

“ว่าไงเด็กดี พี่ไม่อยู่ดื้อหรือเปล่า” มาถึงก็แซวกันเลย

“เค้กไม่ดื้อซะหน่อย” ผมบ่นอุบอิบ

“ฮ่าๆๆ ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ ไงเรา ไอ้ครามบอกพี่ว่าเค้กอยากเล่นกีตาร์เป็นเหรอ” ผมอึ้งเล็กน้อยไม่คิดว่าพี่ครามจะบอกพี่ทราฟ

“ก็...ไม่เชิงครับ” ผมอยากเล่นนะ แต่เกรงใจอ่ะ พี่ทราฟก็ต้องทำงาน คงไม่มีเวลามาสอนผมหรอก

“งั้นพี่สอนให้เอาไหม พี่เล่นเก่งนะ อยากฟังหรือเปล่า” ผมพยักหน้าหงึกหงักเพราะอยากฟังเพลงที่พี่ทราฟเล่นว่าจะเป็นยังไง

ทำนองเพลงคุ้นหูดังขึ้น  เสียงใสๆของกีตาร์ ลีลาการเล่น ทำให้เพลงนี้ More than word ฟังดูไพเราะยิ่งกว่าต้นฉบับ เสียงสูงต่ำที่ถูกเป็นเลงเป็นคำของเนื้อเพลง แม้พี่ทราฟไม่ร้องแต่ก็ไม่รู้สึกขัดในความรู้สึก ว่าพี่ครามเล่นกีตาร์เก่งแล้ว ว่ากายเจ๋งแล้ว แต่พี่ทราฟนี่สุดยอดไปเลย มีการใส่ลูกเล่นเองในทำนองเพลงแต่กลับดูลงตัวอย่างน่าทึ่ง เมื่อเพลงจบลง ผมก็ปรบมือให้พี่ทราฟ

“ชอบไหมครับ”

“ชอบครับ พี่ทราฟเก่งจัง เค้กอยากเล่นได้มั้ง” พอได้ฟังพี่ทราฟเส่นกีตาร์แล้วผมก็อยากเล่นเป็นขึ้นมา ถ้าผมเล่นได้มันต้องวิเศษมากแน่ๆ แค่คิดก็รู้สึกดีแล้ว ถ้าเล่นได้คงเหมือนได้ขึ้นสวรรค์

“ถ้าอยากเล่นได้พี่จะสอนให้เอง ดีไหมครับ” พี่ทราฟบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เหงื่อที่ซึมบริเวณหน้าผากถูกพี่ทราฟเช็ดให้อย่างเบามือ

“แต่เค้กมองไม่เห็น จะเล่นได้เหรอครับ แล้วพี่ทราฟยุ่งหรือเปล่า” ผมลองถามดู ตอนนี้ผมอยากลองเล่นดูมากๆ

“ไม่มีปัญหาครับ ปกติพี่เล่นก็ไม่เคยมองคอร์ดอยู่แล้ว เล่นบ่อยๆมันจะชินเอง และพี่ก็ว่างด้วย สำหรับเค้กที่น่ารักว่างอยู่แล้ว เอาไงครับ อยากเรียนไหม” ผมฉีกยิ้มอย่างดีใจ ผมจะได้ดีดกีตาร์เป็นแล้ว ผมจะมีอะไรให้ทำแล้ว ดีใจจัง

“ครับ เค้กอยากเรียน เค้กอยากให้พี่ทราฟสอนเค้ก” ผมบอกจากใจจริง ถ้าเป็นพี่ทราฟสอนผมต้องเรียนได้ดีแน่ๆ ผมมั่นใจแบบนั้น

“พี่ก็อยากสอนเค้กมากๆ เริ่มพรุ่งนี้เลยดีไหมคนเก่ง พรุ่งนี้พี่ไม่มีสอน ดีไหม”

“อืม ก็ได้ครับ เค้กว่างอยู่แล้ว”

“โอเค งั้นเรามาเริ่มกันพรุ่งนี้ เย็นนี้เค้กอยากกินอะไรครับ” ผมแปลกใจนิหน่อยที่พี่ทราฟถาม ถ้าเย็นนี้ผมกินข้าวที่นี่แล้วผมจะกลับห้องเมื่อไหร่ยังไง ตายแล้ว ผมมาอยู่บ้านพี่ทราฟทั้งวันเลยวันนี้ ไม่มีใครให้อาหารอ้วนกลม โอยยยยย มันต้องหิวมากแน่ๆเลย พอหิวแล้วมันก็จะผมอ จากนั้นมันก็จะไม่อ้วน แย่ๆๆ แย่สุดๆไปเลย

“เป็นไรไปเค้ก คิดเมนูอาหารนี่มันเครียดขนาดนั้นเชียวเหรอ หน้ายุ่งไปหมดแล้ว ไหนดูสิ คิ้วผูกเป็นโบว์แล้วนะเนี่ย” แรงนวดตรงหัวคิ้วไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเพราะเป็นห่วงสัตว์เลี้ยงแสนรัก ผมขยับตัวเข้าใกล้พี่ทราฟที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมจนหัวเข่าผมชนกับขาพี่ทราฟ แต่ผมไม่ได้ใส่ใจ

“พี่ทราฟ พาเค้กกลับห้องหน่อยสิ น้าพี่ทราฟ” ผมพูดเสียงอ่อนเขย่าแขนพี่ทราฟน้อยๆ

“ทำไมครับ มีอะไรเหรอ ไหนบอกพี่สิ” พี่ทราฟจับมือผมลูบเล่นและบีบเบาๆ

“เค้กเป็นห่วงอ้วนกลมอ่ะ วันนี้ทั้งวันมันยังไม่ได้กินอาหารเลย มันต้องหิวมากๆแน่ พี่ทราฟพาเค้กกลับห้องหน่อยนะ นะครันน้า” ถ้าพี่ทราฟไม่พาไปผมคงไม่มีปัญญาไปเองแน่ๆอ่ะ ผมเลยอ้อนพี่ทราฟนิดหน่อยและมันก็ได้ผล

“ได้ครับคนเก่ง เดี๋ยวเราแวะซื้อข้าวไปกินที่ห้องเค้กแล้วกันเนอะ”

“ครับ!”

=8=8=8=8=8=8=8=8=8=

เกิดข้อผิดพลาดเลยอัฟรีใหม่ อย่าโกรธกันน้าาาาาาาาาาาาา


 

[igaga]

เมื่อกี้เข้ามาเห็นตอนที่7แวบๆๆ  พอโฟสตอบแล้วหายไปไหนแล้วอะT_T

[RiRi]

เมื่อกี้เข้ามาเห็นตอนที่7แวบๆๆ  พอโฟสตอบแล้วหายไปไหนแล้วอะT_T

คราวนี้ไม่แวบแล้วววว มาเต็มๆเลย ขอโต้ดน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

 

[pare_140]

ครามจะชอบเค้กป่าวเนี้ย

[aofaof]

เอ.....พี่สงครามนี่ยังไงๆๆ อยู่

[FiZZ]

พี่ทราฟดูอบอุ่นดีนะ แต่ดันมีพันธะนี่สิ แถมพี่เฟก้ดูเป็นคนดีอีกตะหาก
เลยไม่รู้เลยว่าใครจะเป็นพระเอก แต่ใจจิงเราชอบพี่ครามอ่ะ ถึงจะดูเจ้าระเบียบ ขี้รำคาญ แต่ถ้าได้รักใครคงรักโคดๆแน่เลย

[yayee2]

ใจคนอ่านไปแว้บๆคิดไปว่าว่าให้พี่ทราฟเป็นพี่ ให้พี่ครามเป็นแฟนน้องเค้ก อิ อิ

[นอนกินแรง]

เค้กน่ารักตลอด!

[Kissing]

เค้กน่ารักอ่ะ ชอบคะ ติดตามๆ

 

[Pakbung Mazo]

เค้กน่ารักกกกกกกกมากกกกกก ><!!
อ้อนขนาดนั้น พี่ทราฟไม่พาไปก็ใจร้ายเกินไปแล้วววว

[puu142]

                  ชอบมากครับ......................เป็นกำลังใจให้นักเขียนและขอบคุณมากนะครับที่เขียนเรื่องดีๆ ที่ผมนึกไม่ถึง

แบบนี้ให้อ่าน...................แต่ขอฝากนะครับ.......ไม่อยากให้น้องเค้กผิดหวังเลย        ชีวิตตาบอดก็เจ็บปวดมากพออยู่

แล้ว............จริงแล้วคนที่น่าดูแลน้องเค้กได้ดีกว่าทราฟก็คือครามเพราะบริวารมาก..............สำหรับทราฟแฟนก็มีอยู่แล้ว

ไม่อยากให้แฟนทราฟผิดหวัง     ทราฟกับเค้กเป็นพี่น้องกันดีที่สุดแล้ว........สำหรับครามแฟนก็ยังไม่มี.......บริวารก็พร้อม

ที่คอยดูแลปกป้องเค้ก...เวลาครามไม่ว่าง.................ในความคิดผมคิดว่าครามเหมาะสมที่สุดสำหรับพระเอกเรื่องนี้......

                 สุดท้ายนี้รออ่านตอนต่อไปครับ..............รีบอัพด่วนนะครับ..............รรรรรรรรรรรรรรรรร

[Ja-Jah Suwanun]

ตกลงเค้กคู่กับพี่ทราฟใช่มะอ่ะ 

เค้กอ้อนนนน น่ารักกกก 

[RiRi]

:: 8 ::



“ว่าไงเฟ โทรมาแต่เช้าเชียว” ผมกดรับสายเฟที่โทรมาตั้งแต่เช้า

[เฟโทรเช้ามันก็ไม่แปลกหรอก แต่ที่แปลกคือทำไมทราฟตื่นเช้าจัง นี่มันเพิ่งจะแปดโมงเช้านะ สึนามิเข้าไทยแน่ๆ]

“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่เฟโทรมาแต่เช้ามีอะไรเหรอ” ผมถามพรางหยิบน้ำหอมมาฉีดที่ตัว

[คือว่าวันนี้หนังเรื่องที่เฟอยากดูมันจะออกโรงแล้ว วันนี้วันสุดท้ายเลยจะโทรมาชวนทราฟ ไปด้วยกันน้า] มือผมชะงักค้างไปเมื่อเฟบอก

“เอ่อ คือว่าวันนี้ ทราฟไม่ว่างอะ” ผมพูดไม่ออก รู้สึกผิดที่ปฏิเสธไปแบบนั้น แต่วันนี้ผมนัดกับเค้กไว้แล้วว่าจะไปรับมาทานข้าวเช้าที่บ้านแล้วก็จะสอนกีตาร์ให้เค้กด้วย ผมผิดนัดเค้กไม่ได้หรอก แค่คิดถึงหน้าเค้กผมก็ยิ่งรู้สึกว่าต้องไปรับ ยังไงวันนี้ก็ไปกับเฟไม่ได้

[ทำไมไม่ว่างล่ะ วันนี้ไม่ใช่เวรทราฟสอนเด็กสักหน่อย มีธุระอะไรเหรอ]

“ทราฟนัดกับเค้กไว้ว่าจะไปรับมาเล่นที่บ้าน” ผมบอกไปตามความจริงเพราะผมกับเฟไม่มีอะไรต้องปิดบังกัน และเฟคงเข้าใจ ก็เค้กน่ะน่ารักน่าเอ็นดูจะตายและดูเหมือนเฟก็จะชอบน้องเหมือนกัน

[เค้ก? งั้นเหรอ เมื่อวานเฟโทรชวนทราฟให้ไปกินข้าวที่บ้านเฟ ทราฟก็บอกว่าไม่ว่างไปส่งเค้กที่ห้อง วันนี้ทราฟก็ไม่ยอมไปกับเฟอีกเพราะต้องไปรับเค้ก ถ้าเค้กไม่ใช่ผู้ชายเฟคงคิดว่าทราฟกำลังจะนอกใจเฟอยู่นะ]

“ทราฟขอโทษนะ แต่ทราฟนัดน้องไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไว้วันหลังนะเฟ” ผมรีบบอกกลัวเฟโกรธที่ไม่ยอมไปดูหนังด้วย แต่ผมเบี้ยวน้องไม่ได้นี่น่า

[อืม งั้นคราวหน้าถ้ามีหนังที่เฟอยากดูทราฟห้ามปฏิเสธอีกนะ]

“ได้สิ แต่นี้นะ เดี๋ยวทราฟต้องออกไปรับน้องแล้ว”

“อืม บาย” ผมกดวางสายเฟแล้วก็ดูความเรียบร้อยของตัวเองในกระจก หยิบกุญแจรถกระเป๋าตังค์และโทรศัพท์มาใส่ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินออกจาห้องผิวปากลงไปข้างล่าง

“จะไปไหนแต่เช้าวะ” ไอ้เจถามผม มันเป็นคนเดียวที่ตื่นเช้าเพราะต้องตื่นมาทำอาหาร ส่วนคนอื่นๆคงยังไม่ตื่นกันหรอก ยิ่งไอ้สองนะ เช้าๆแบบนี้ไม่เคยเห็นหัว

“ไปรับเค้กมาเล่นที่นี่ เดี๋ยวกูมา มึงทำไรกินวะวันนี้”

“มีไข่พะโล้ ผัดเปี้ยวหวาน  มัสมั่นไก่ หมูทอด มึงออกไปกูฝากซื้อน้ำแข็งมาหน่อยดิ วันนี้กูจะทำเต้าทึง จะได้กินเย็นๆ”

“ได้ มึงทำปลานึงซีอิ๋วให้หน่อยดิ เดี๋ยวเค้กมากินข้าวเช้าด้วย กูว่ามีปลาเหลืออยู่ตัวหนึ่ง มีเปล่าวะ” ผมถามเพราะผมจำได้ว่าเมื่อคืนเปิดตู้เย็นแล้วเจอปลาที่เหลือจากวันทีจัดงานอยู่ตัวหนึ่ง

“มีๆ เดี๋ยวกูทำให้” ผมโบกมือให้ไอ้เจก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไปรับเค้กที่ห้อง หว่างทางก็แวะซื้อขนมแล้วก็เค้กไปก่อนด้วยเพราะอยู่ฝั่งที่ขับไปพอดี ถ้าซื้อขากลับต้องวิ่งข้ามฝั่งแล้วมันจะเสียเวลา
----------------
----------------

“เดี๋ยวรอบนรถแปบหนึ่งนะเค้ก พี่ลงไปซื้อน้ำแข็งในเซเว่นก่อนเอาอะไรไหม ขนม นม น้ำ” ผมถามเค้กที่นั่งเล่นตุ๊กตาติดกระจกตัวเล็กๆในรถผม

“เอ่อ...ไม่เอาครับ แหะๆ” เค้กหัวเราะนิดๆ ผมขยี้หัวน้องเบาๆก่อนจะลงจากรถเข้าเซเว่นเพื่อซื้อน้ำแข็งแล้วก็ของกินเล่นอีกนิดหน่อย เผื่อเค้กหิว เพราะเขาชอบเกรงใจเลยไม่เรียกร้องอะไรมากเกินความจำเป็น ซื้อของเสร็จมก็ขับรถกลับบ้าน ตอนเช้าๆแบบนี้รถติดมากกว่าจะถึงบ้านก็เกือบสิบโมงเข้าไปแล้ว ผมเองยังหิวมากๆแล้วคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆคงไม่ต่างจากผมหรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ

“มาแล้วเหรอเค้ก ไปกินข้าวก่อนไป ไอ้ทราฟ กูกินกันแล้ว ของมึงกับน้องอยู่ในครัวจัดการกันเอาเอง” ผมพยักหน้ารับรู้แล้วก็จูงมือเค้กเดิดเข้าไปกินข้าวในครัว ครัวในบ้านผมค่อนข้างกว้างมาก เลยตั้งโต๊ะกินข้าวไว้ในนี้ได้สบายเพราะแบ่งโซนไว้เรียบร้อย

ผมกับเค้กกินข้าวไปผมก็ชวนน้องคุยไป เค้กชอบปลานึ่งซีอิ๋วเอามากๆ กินเอาๆจนแก้มป๋อง ผมที่เห็นเค้กกินได้เยอะๆผมก็ดีใจ ถ้าผมเอาเค้กมาเลี้ยงดูที่บ้านนะจะขุนให้อ้วยเลยคอยดู เพราะตอนนี้เค้กตัวเล็กและผอมเกินไป แต่ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไร แต่มันทำให้เค้กดูบอบบางเข้าไปอีก

“ไอ้เจ ไอ้สองกับไอ้ครามมันหายไปไหนวะ” ผมถามเพราะเห็นไอ้เจนั่งเล่นคอมฯอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น

“ไอ้ครามไปดูงานให้พ่อมัน ส่วนไอ้สอง รับสายใครไม่รู้แล้วมันก็รีบออกไปเลย กูไม่ทันได้ถาม” ไอ้เจละสายตาจากหน้าจอคอมมาตอบผมก่อนจะกลับไปสนใจคอมฯต่อเหมือนเดิม

“อืม แล้วมึงไปไหนไหม” ผมถามพร้อมกับดันตัวเค้กให้นั่งบนโซฟา

“ไม่วะ อากาศร้อนกูขี้เกียจออกไปไหน เด็กกูแม่งก็หายหัวไปไหนไม่รู้” มันบ่นแต่ดูเหมือนบ่นไปงั้นๆไม่ใส่ใจสักเท่าไหร่

“มันหายหัวหรือมึงไม่สนใจมันกันแน่” ผมไม่เห็นมันจะคบกับใครได้นานสักที ลอยไปเรื่อย ดีนะที่มันชอบผู้ชาย ถ้าชอบผู้หญิงนี่ เห็นติ๋มๆอย่างนี้ แต่มันมักจะฟาดเด็กและถีบหัวทิ่งแบบนิ่มๆ เรียกว่าเลวเชี่ยๆเลยก็ว่าได้ แต่มันคบใครมันก็คบทีละคน ผมเลยไม่ได้ด่ามันเรื่องนี้มาก เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหอกครับ ถ้าเด็กมันไม่เสนอไอ้เจมันก็ไม่สนองหรอก ผมคบกับมันมานานผมรู้จักเพื่อนผมดี

“ปากดีไอ้สัด แต่ละคนแม่งน่ารำคาญเกิน ช่างเหอะ กูเบื่อแล้วเหมือนกัน”

“ทำไม เสื่อมสมรรถภาพแล้วเหรอมึง ยังหนุ่มยังแน่น ไม่ไหววะ” ผมแกล้งล้อมัน

“ตีนนิ จะไปไหนก็ไปเลย อยู่ใกล้ก็กวนตีนกู” ไอ้เจพูดหน้างอ ผมนี่ฮาแตกเลยครับ 

“เค้กรอนั่งรอนี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปเอากีตาร์ก่อน” ผมบอกเค้กที่นั่งก้มหน้าแดง คงเพราะฟังเรื่องที่ผมกับไอ้เจพูดกัน เค้กดูไร้เดียวสาจนผมอดไปได้ที่จะหยิกแก้มเค้กเบาๆ ไม่กว้าทำแรงเดี๋ยวน้องเจ็บ

“ครับ” เค้กยกมือลูบแก้มตรงที่โดนผมหยิกแล้วก็เงยหน้ามายิ้มเล็กๆที่ดูแล้วน่ารักดี

เค้กมักจะว่าง่ายเสมอ มันเลยทำให้ผมอยากรู้ว่าถ้าน้องดื้อแล้วจะเป็นยังไง ผมยิ้มขำให้กับความคิดของตัวเองก่อนจะเดินขึ้นห้องไปหยิบกีตาร์โปร่งมาตัวหนึ่ง เลือกเอาตัวที่เบาหน่อยและสายนิ่มๆเวลาเล่นเค้กจะได้ไม่หนักแล้วก็ไม่เจ็บมือมาก

กีตาร์เป็นสิ่งที่มรักมากๆ ดูแลดีอย่างดีทุกตัว นอกจากผมแล้วก็ไม่ค่อยให้ใครจับ แม่แต่พวกเพื่อนผมก็นานๆจะได้แตะสักที ผมมีกีตาร์เยอะมาก เรียกว่าสะสมเลยเถอะ กีตาร์โปร่งมีหกตัว กีตาร์ไปฟ้าอีกห้า ผมจะมีมากกว่านี้ถ้าตอนเรียนแม่ผมไม่เบรคไว้ก่อน เพราะกีตาร์แต่ละตัวเรียกได้ว่าแพงลากเลือด แต่เมื่อเทียบกับความชอบ ยี่ห้อ ความสวย เสียงเพราะ คุณภาพดี แพงยังไงผมก็ยินดีจ่าย ไม่แปลกที่ผมจะหวงกีตาร์ตัวเองเป็นพิเศษ

ได้กีตาร์แล้วผมก็เดินไปหยิบผลไม้ที่ปอกแล้วและน้ำหวานที่ชงไว้ ใส่โซดากับมะนาวเพิ่มเวลากินเย็นจะสดชื่มมาก ได้ของครบแล้วผมก็เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น ไอ้เจนั่งคุยกับเค้กไปเรื่อยเปื่อย เค้กดูปรับตัวเข้ากับเพื่อนผมได้แล้ว มีโต้ตอบพูดคุยยิ่งกว่าวันแรกที่เจอ

“มาแล้วครับ พร้อมที่จะเรียนกีตาร์หรือยังคนเก่ง” ผมวางของไว้ที่โต๊ะกระจกก่อนที่จะนั่งลงข้างล่าง เพาะพื้นที่มันเยอะว่า ผมชอบนั่งเหยียดแข็งเหยียดขาเพราะมันสบายดี

“พร้อมแล้วครับคุณครู” เค้กบอกอย่างน่ารักน่าหยิก แม่เค้กเลี้ยงลูกมายังไงวะเนี่ยผมอยากรู้ ถึงได้เป็นเด็กดีแล้วก็น่ารักแบบนี้ เฮ้อออออ มองดูตัวเองเพื่อนผมแล้วก็เค้ก มันยิ่งซะกว่าฟ้ากับเหวอีกวะ เพราะเค้กเหมือนสีขาว ส่วนพวกผมเหมือนสีดำ ดำสนิทด้วย ไม่รู้ว่าเอาน้องมาคลุกคลีด้วยจะทำให้น้องเสียคนหรือเปล่า เหอะๆ

“เอาล่ะ เดี๋ยวพี่จะอธิบายเกี่ยวกับกีตาร์แบบคราวๆก่อนนะครับ เริ่มแรกที่เราจะเรียนก็คือส่วนประกอบของกีตาร์และคอร์ดกีตาร์ อันนี้สำคัญมากเพราะเป็นหัวใจหลักเลยก็ว่าได้ เอาล่ะมานั่งนี่มา จะได้เรียนง่ายๆ” ผมดึงตัวเค้กให้มานั่งที่หว่างขาของผม เอากีตาร์ให้น้องถือไว้โดยผมนั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง จับมือข้างซ้ายของเค้กไปวางไว้ตรงคอกีตาร์ ส่วนมือขวาก็ให้แตะไว้ที่สายกีตาร์ที่ไว้ดีด

“จับตรงนี้นะ นี่เป็นส่วนหัวของกีตาร์ จะมีลูกบิดอยู่หกตัวฝั่งละสามตัว ส่วนตรงนี้เรียกว่านัทนะ ส่วนนี้มีไว้ปรับสายให้ตึงหรือหย่อนเพื่อให้ได้เสียงตามต้องการของสายแต่ละเส้น” ผมอธิบายแล้วก็จับมือน้องให้แตะส่วนต่าง ไล่นิ้วไปเรื่อยๆช้าๆเพื่อที่เค้กจะได้เข้าใจ

“ต่อไป ตรงนี้นะ เป็นส่วนของคอกีตาร์ คือส่วนที่เราใช้จับคอร์ดเล่นโน๊ตต่าง ๆ จะมีสายหกสาย นี่สายแรกและไล่ขึ้นไปถึงสายที่หก สายแรกจะเสียงแหลมที่สุด ลองดีดูนะ แบบนี้” ผมจับนิ้วเล็กๆของเค้กวางวืที่เส้นแรกแล้วลองดีดเบาๆ เค้กดูตื่นเต้นกับกีตาร์ในมือเป็นอย่างมาก ลองดีดคบทุกสายแล้วก็วนกลับมาที่สายแรก ผมเอี้ยวตัวดูหน้าเค้ก ก็เห็นเค้กยิ้มเหมือนมีความสุขกับการเล่นกีตาร์มากจนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

เค้กเป็นคนหัวไวมาก ผมสอนอะไรไป พอถามก็ตอบได้ตลอด ผมให้เค้กจับกีตาร์และทบทวนที่ผมบอกไปเรื่อยๆไม่รีบ ผมเคยสอนรุ่งน้องเล่น แต่ไม่ถึงอาทิตย์ผมก็เลิกสอนเพราะมันไม่จำอะไรเลย พอสอนไปไกลหน่อยมันดันลืมเรื่องพื้นฐานไปซะหมด ผมทั้งด่าทั้งว่ามันก็ไม่เคยจำ อีกอย่างผมไม่ค่อยมีความอดทนในการสอนอะไรใครเท่าไหร่ มันจะทำให้ผมหงุดหงิดเสมอ อย่างที่สอนอยู่นี่ไม่เท่าไหร่ เพราะถ้าเด็กมันไม่จำผมก็จับทุ่มอย่างเดียว สะใจดี

แต่กับเค้กนี่ผมไม่เบื่อเลยเวลาสอน เพราะเค้กสนใจและใส่ใจ ตั้งใจเรียน หัวไว เรื่องมองไม่เห็นกลายเป็นเรื่องเล็กๆไปเลยเมื่อเทียบกับความตั้งใจจริงของเค้ก มันทำให้ผมรู้สึกอยากที่จะสอนให้เค้กเล่นเป็นและต้องเล่นให้เก่งด้วย แค่เวลาสามสี่วันที่ผมสอนไป เค้กสามารถจำคอร์ดที่ผมสอนได้หมดและไม่ลืมเรื่องที่สอนไปแรกๆด้วย เค้กไม่เคยบ่นว่าขี้เกียจหรือไม่อยากเรียนเลยสักครั้ง วันที่ผมมีสอนเด็ก เค้กก็จะนั่งเล่นกีตาร์ไปเรื่อยเท่าที่ผมสอน บางทีไอ้ครามว่ามันก็ช่วยสอนเค้กอีกทางหนึ่ง

รอยยิ้มของเค้กมีมากขึ้นกว่าที่เจอกันตอนแรกๆ ที่แม้จะยิ้มแต่ก็ดูมีความเศร้าแฝงอยู่ แต่ว่าตอนนี้เค้กยิ้มแทบจะตลอดเวลาและเป็นยิ้มที่ออกมาจากใจไม่มีความเศร้ามาปะปน ผมอยากให้น้องมีแต่ความสุขแบบนี้ นอกจากเค้กจะเปลี่ยนไปแล้วผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเองก็เปลี่ยน ผมเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่เวลาอยู่กับเค้กผมจะสงบลง ทำอะไรจะคิดมากขึ้น และสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ขึ้นจนไอ้พวกเพื่อนเวรผมมันแซวว่าผมติดเค้กเข้าซะแล้ว

“จะไปรับน้องเหรอ” ไอ้สองถามผมที่กำลังเดินลงบันได

“เออ มึงจะเอาอะไรเปล่ากูจะได้ซื้อเข้ามาทีเดียว”

“ไม่อ่ะ เฟโทรมาบอกกูว่าเดี๋ยวจะเข้ามาที่นี่” ผมมองหน้าไอ้สองแบบงงๆ

“ทำไมเฟไม่โทรหากูวะ”

“เฟบอกโทรหามึงไม่ติด มึงปิดเครื่อง” ผมหยิบมือถือตัวเองออกมาดู เวรกรรม แบตหมดตั้งแต่เมื่อไหร่วะ

“แบตกูหมดวะ แปบหนึ่งนะมึง เดี๋ยวกูขึ้นไปชาร์ตแบตก่อน” ผมวิ่งขึ้นห้องเอาโทรศัพท์ไปชาร์ตแบตแล้วก็ถอดซิมออกมา เดินออกจาห้องไปห้องไอ้คราม เคาะประตูไม่นานมันก็เปิดออกมา แต่ตามันยังไม่ลืมเลย

“มีอะไรวะ” มันถามเสียงงัวเงีย แถมไม่เหลือคราบมาเฟียเลย

“กูยืมโทรศัพท์เครื่องดิ ของกูแบตหมดชาร์ตอยู่ เดี๋ยวกูจะออกไปรับเค้ก” มันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์มาให้ผมเครื่องหนึ่ง มันเป็นคนที่ชอบเทคโนโลยีมากๆ โทรศัพท์รุ่นไหนออกมันซื้อใหม่ตลอด แต่เครื่องเก่าๆมันก็เก็บรักษาไว้อย่างดี คอยเช็ดดูไม่ให้เสียตลอดๆ ผมเคยว่ามันว่ามันเปลืองเงิน แต่มันพูดแค่ว่า ‘เงินของกู’ ผมเลยไปไม่ถูกเลย แม่งไม่แคร์อะไรเลยจริง

“ขากลับแวะซื้อซาลาเปาเจ้านั้นมาให้กูด้วย หมูแดงสาม หมูสับสอง ไส่รวมกับใส่ครีมอีกอย่างละสาม ขนมจีบด้วย ซื้อมาเยอะๆเอาให้พอกินอ่ะ มึงจะกินอะไรก็ซื้อมา นี่เงิน” ไอ้ครามยื่นแบงค์ห้าร้อยให้ผมก่อนจะปิดประตู มันคงกลับไปนอนต่อ ผมเดินลงข้างล่าง

“ไอ้สอง เฟมาฝากบอกด้วยว่ากูรับเค้ก เดี๋ยวกลับมา ตกลงมึงไม่เอาอะใช่ไหม” ผมถามมันอีกรอบ

“อะไรก็ซื้อมาเหอะ กูกินได้หมด ตอนนี้กูนึกอะไม่ออกวะ รีบไปรับน้องเลยมึง กูจะได้มีเพื่อนเล่น” โธ่ แล้วพวกมันก็มาว่าว่าผมติดเค้ก พวกมันก็ติดเหมือนกันนั่นและ ออกไปไหนมีของฝากมาให้เค้กตลอด แรกๆน้องส่ายหัวไม่เอาท่าเดียว แต่ลูกตื้อพวกผมเยอะ แถมยังแอคติ้งตีหน้าและน้ำเสียงเศร้าซะสมจริงจนเค้กปฏิเสธไม่ได้ จนเค้กเหนื่อยใจที่จะปฏิเสธนั่นแหละ

“เค้กครับ วันนี้ไปนอนที่บ้านพี่นะ” ผมช่วยเค้กเก็บของเล็กๆน้อยๆที่เค้กต้องใช้

“ทำไมเหรอครับ”เค้กถามตอนนี้กำลังให้อาหารปลาทองแสนรักอยู่

“ก็ไม่เล่นบ้านพี่ไง พรุ่งนี้วันเสาร์ด้วย เผื่อมีโปรแกรมอะไรพิเศษๆ เอาอ้วนกลมไปด้วยก็ได้ เค้กจะได้ไม่เป็นห่วง”

“เอาไปได้เหรอครับ” เค้กถามตาโต ถ้าตาโตๆสองคู่นี้มองเห็นมันจะดีแค่ไหนนะ

“เอาไปได้สิครับ เค้กตัวใหญ่กว่าอ้วนกลมยังไปได้เลย แค่ปลาตัวเล็กๆสบายมาก” เค้กทำหน้ายู่นิดๆแต่ดูน่ารักดี เมื่อเก็บของเสร็จ ผมจัดกระเป๋าเสื้อผ้าให้น้อง ขากลับแวะซื้อของอีกนิดหน่อยที่ไอ้ครามฝากซื้อและก็ขนมอีกนิดหน่อยที่ผมเลือกเองเพราะน้องไม่ยอมบอกว่าอยากกินอะไร เอาแต่พูดว่าอะไรก็ได้ ผมเองก็ไม่อยากบังคับให้น้องต้องพูด รออีกสักหน่อยให้เค้กปรับตัวได้คงดีขึ้นกว่านี้

“เค้กมาแล้วววววว มานี่แล้ว พี่มีของเล่นใหม่ด้วยนะวันนี้” ไอ้สองวิ่งเข้ามาหาเค้กเป็นคนแรกก่อนจะดึงเค้กให้เดินตามมันไปที่ตัวต่อเลโก้ที่มันซื้อมาเมื่อวาน ผมเดินไปหาเฟที่นั่งอยู่ที่โซฟามองผมตั้งแต่เดินเข้ามาในบ้าน

“ทราฟ วันนี้ไปดูหนังกันไหม คราวนี้ห้ามเบี้ยวนะ ทราฟสัญญาไว้แล้ว” เฟบอกแล้วก็เขย่าแขนผมเหมือนอ้อนๆ

“ไปตอนไหนล่ะ” ผมถาม เพราะบอกไว้แล้วว่าจะพาไปถ้าเฟอยากดูหนัง

“อืม กินข้าวเช้าเสร็จก่อนก็ได้แล้วค่อยไป วันนี้ตอนเย็นเฟต้องไปกินข้าวกับที่บ้านด้วย ทราฟไปด้วยกันไหม”

“ไม่รู้สิ ไว่ค่ยคิดนะ ไปกินข้าวกันดีกว่าป่ะ ไอ้สอง หยุดเล่นก่อนพาเค้กไปกินข้าว”

บรรยากาศบนโต๊ะกินข้าววันนี้เริ่งร่ากว่าปกติเพราะว่าอยู่กับพร้อมหน้าผมตาทุกคน กินไปคุยเล่นไป ด่าจิกกัดกันไปต่างๆนาๆ ทุกคนดูมีความสุขดีกับวันนี้และผมเองก็เช่นกัน

“เค้กครับ ไปดูหนังกับพี่กับพี่เฟไหมหรือจะเล่นอยู่ที่บ้าน” ผมถามน้องเผื่อว่าเค้กอยากออกไปเที่ยวข้างนอกบ้าง

“ไม่ครับ เค้กเล่นอยู่ที่นี้ดีกว่า” เค้กตอบโดยไม่เงยหน้าจากตัวต่อ

“เอางั้นเหรอครับ เป็นเด็กดีนะ เดี๋ยวพี่ซื้อขนมกับมาฝาก”

“เค้กเป็นเด็กดีอยู่แล้วเหอะ ไม่เคยดื้อเลย” เค้กบ่นหงุบหงิบ น้องจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ผมแกล้งพูดว่าน้องดื้อ หึหึ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเค้กเป็นเด็กดีแค่ไหน เป็นเด็กดีขนาดที่บ้างครับผมอยากให้น้องเป็นเด็กไปดีเอาแต่ใจตัวเองบ้าง เพราะเค้กชอบตามจคนอื่น ใครบอกอะไรก็ฟังไปซะหมด หมบ้าหรือเปล่าที่คิดแบบนี้ แต่ผมยอมบ้า คอยดูนะ ผมจะทำให้เค้กกลายเป็นเด็กดื้อให้ได้ ฮ่าๆๆๆๆ โรคจิตแล้วกู >_<

----------
----------

“นั่งรอนี่ก่อนนะเฟ เดี๋ยวทราฟไปซื้อขนมกับน้ำให้” เฟพยักหน้าแล้วก็นั่งที่ม้านั่งแถวๆหน้าโรงหนัง ส่วนผมก็ไปต่อแถวซื้อขนมไว้กินในโรงหนัง วันนี้คนเยอะเป็นพิเศษ คงเพราะเป็นวันหยุดแถมยังมีแต่หนังน่าดูทั้งนั้น ผมอยากให้เค้กได้มาดูหนังบ้าง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะน้องมองไม่เห็น จะมีวิธีไหนบ้างที่น้องจะมองเห็นได้

“ทราฟ...ดูหนังเสร็จแล้วไปเดินซื้อของกันนะ” เฟบอกผมก่อนจะคว้าแก้วโค้กไปดูด

“อืม เอาสิ” ผมบอกแล้วก็นั่งลงข้างๆเฟ รอเวลาหนังเข้า ผมก็จัดการปิดเสียงโทรศัพท์แต่ไม่ปิดเครื่องเพราะเผื่อมีเรื่องอะไรสำคัญ

ดูไปได้ครึ่งเรื่องโทรศัพท์ผมก็สั่น พอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอ์ไอ้เจโทรมา ผมหันไปบอกเฟแล้วก็ออกไปรับสายข้างนอก

“มีอะไรวะ กูดูหนังอยู่เนี่ย มึงไม่รู้เหรอ” ผมถามเพราะผมเคยตกลงกับพวกมันไว้ว่าถ้าใครไปดูหนังห้ามโทรหาทั้งสิ้นยกเว้นเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ มันเป็นกฏที่ต้องตั้งเพราะว่าเวลาที่ไม่ใช่เวรผมหรือไอ้คราม มักเกิดเรื่องตลอดแล้วไอ้เจกับไอ้สองก็จะต้องโทรตามให้ผมกับไอ้ครามจัดการอยู่เรื่อย มีครั้งหนึ่งไอ้ครามกับกำลังอยู่กับเด็กเรียกได้ว่ากำลังเข้าได้เข้าเข็มด้วย แต่กับโดนไอ้สองโทรตามตัวเพราะเด็กในโรงฝึกตีกันแล้วมันห้ามไม่ไหว วันนั้นเรียกได้ว่าเละกันไปข้างทั้งเด็กแล้วก็ไอ้สอง ผมที่ไม่โดนยังสยองเลย แล้วคราวนี้ที่ไอ้เจโทรมาคงเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ

“กูรู้แต่ว่า...เค้กโดนมีดบาดวะ แผลลึกด้วย ร้องไห้อยู่เนี่ยไม่ยอมไปโรงพยาบาล กูไม่รู้จะทำให้น้องหยุดร้องไงอ่ะ เลือดออกเยอะด้วยแม่งกูทำไรไม่ถูกเลยโทรหามึง ไอ้ครามก็ห้ามเลือดให้อยู่ มึงรีบกลับบ้านได้หรือเปล่าวะ คือ...”

ติ๊ด!

ผมกดวางสายแล้วก็วิ่งไปที่ลานจอดรถด้วยความเร่งรีบ ตอนนี้ผมโมโหมาก ฝากเค้กไว้กับพวกมันไม่ถึงครึ่งวันก็เกิดเรื่องซะแล้ว ถามคราวนี้ถึงกับเลือดตกยางออก มันดูแลเค้กประสาอะไรกันวะเนี่ย รับรองได้เจอดีกันถ้วนหน้า แล้วยิ่งรีบก็เหมือนยิ่งช้า ไม่รู้รถแม่งจะติดอะไรนักหน้าคนยิ่งๆรีบๆอยู่ จนผมได้ยิ่งเสียงสั่นของโทรศัพท์ก็กดรับ เป็นเฟที่โทรมาทำให้ผมนึกได้ว่าผมทิ้งเฟไว้ในโรงหนัง เป็นเรื่องแล้วไงกู

โว้ยยยยยยย!

“ฮัลโลว”
[ทราฟอยู่ไหนอ่ะ หนังจบแล้วนะ ไปอยู่ไหนเนี่ย] เฟบ่นเหมือนหงุดหงิดและตอนนี้ผมก็หงุดหงิดเหมือนกัน

“เฟ ทราฟขอโทษนะ แจ่พอดีเค้กโดนบีดบาดร้องไห้ไม่หยุดทราฟต้องกลับไปดูน้องอ่ะ” ผมรีบพูด ไฟสัญญาที่ขึ้นเป็นสีเขียว ผมก็รีบออกรถทันที

[แต่วันนี้ทราฟมาเที่ยวกับเฟนะ ที่บ้านก็มีคนอยู่นี่ ทำไมทราฟต้องกลับด้วยล่ะ] เฟพูดอย่างไม่ยอม

“ไว้วันหลังจะเฟ ทราฟเป็นห่วงน้อง แค่นี้ก่อนนะ” ผมวางสายแล้วก็หักเลี้ยวรถขับกลับบ้านทันที

รู้ตัวว่าผิดที่ทำกับเฟแบบนั้น ที่ทิ้งแล้วกลับมาแบบนี้ แต่ผมเป็นห่วงเค้กเกิดกว่าที่จะรับรู้อะไรได้ ขอแค่เห็นว่าน้องไม่เป็นอะไรมากผมจะได้รู้สึกโล่งขึ้น แค่คิดว่าเค้กร้องไห้ไม่หยุดผมก็ยิ่งเหยียบเร่งความเร็ว เรื่องเฟคงต้องไว้ก่อนแล้วค่อยง้อ แต่ตอนนี้เค้กสำคัญที่สุดในความรู้สึกผม...สำคัญขนาดที่ผมต้องรีบกลับไปดู

ต่อจากนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นผมจะยอมรับผิด ขอแต่กลับไปหาเค้กและทำให้เค้กหยุดร้องไห้...แค่นั้นพอ

=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=

มาแล้วววววววววววววววววววววว  ทุกคนดูเชียร์พี่ครามเอามากๆ ฮ่าๆๆๆ


ตอนหน้าอาจมาช้าหน่อยเพราะจะไปทำบุญที่ต่างจังหวัดนะคะ 


แล้วจะเอาบุญมาฝากน้าาาาาาา   



เจอกันตอนหน้าค่ะ   

[k00_eng^^]

น่าสงสารเฟเหมือนกันแฮะ
แฟนเอาแต่ห่วงคนอื่นแบบนี้

[Pakbung Mazo]

หวังว่าพี่เฟที่แสนดีจะไม่กลายร่างเป็น'นางร้าย'เพราะอิจฉาน้องเค้กนะคะ

[Tiamo_jamsai]

 

[Panny]

น้องเค้กท่าจะงานเข้าซะแล้ว >"<

[♠DekDoy♠]

มันจะดีหรือที่ทราฟทิ้งเฟมา ไม่อยากให้ทราฟเป็นคนนอกใจ และไม่อยากให้น้องกลายมาเป็นมือที่3
พี่ครามดูแลน้องด่วน!!!

[tantalize]

เพิ่งเข้ามาติดตามเรื่องนี้ ชอบมากๆๆ น้องเค้กน่าร้ากกกก  อิอิ  เเต่พ่อพระเอกของเรานี่ออกหน้าออกตาไปหน่อยนะ ระวังภัยจะมาถึงตัว 5555

[pare_140]

หวังว่าเฟคงไม่กลายเป็นนางร้ายน่ะ

แต่คิดว่าคงเป็นแน่ๆแหละก็ทราฟเป็นสะอย่างนี่

[Ja-Jah Suwanun]

คือว่า เฟจะไม่ปรี๊ดแตกชั่ยมะอ่าาาา

จะไม่เอาไปลงกะเค้กชั่ยม้ายยยย 

เค้กมีดบาดอ่ะ ที่บ้านดูแลเค้กยังไงค้าาา

[Kissing]

มันอะไรกันหว่าเนี่ยยยยยย

ถ้าเฟมาอาละวาดน้องแกต้องรับผิดชอบนะไอ้พี่ทราฟ 

[Number1_90]

ทราฟเธอจะซวยได้นะ 

ยัยเฟอาจจะจิ๊กหัวเเกเเละน้องเฟได้ 

รอตอนต่อไปค่ะ 

[Hakken]

เฟอย่าเปลี่ยนไปนะ อย่าหึงน้องมันเลย

[timvasabi]

ว้าวๆๆๆ ชอบเรื่องนี้จังค่ะ มันดูอบอุ่น เต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจกันดีอะ

เราค่อยๆได้เรียนรู้ชีวิตของน้องเค้ก พี่ทราฟและเพื่อนๆไปด้วยกัน อยากรู้ไปเรื่อยๆว่าต่อไปจะเป็นไง จะเป็นแบบไหนนะ

น้องเค้กน่ารัก นิสัยก็น่ารักด้วย แบบนี้พ่อพระเอกเราจะเป็นทราฟใช่หรือไม่?? 555 อยากรู้ค่ะ^^

[seaz]

เดี๋ยว "เฟ" จะแปลงร่างเป็นนางร้าย เชื่อสิ ^^
สงสารน้องเค้กจัง พี่ทราฟอย่าใจร้ายกับน้องนะ (เอ๊ะ...ทราฟเป็นพระเอกใช่ไหม?)

[FiZZ]

อืมมมมม มีแววว่่าพี่ทราฟจะไร้้พันธะในอนาคตอันใกล้แล้วล่ะนะ 
เพราะอีกไม่นานพี่เฟคงปรี้ดแตกแหงๆ ขอแค่อย่าไปทำร้ายน้องเค้กก็พอ
สงสารน้อง จะเอาอะไรไปสู้ใครเค้าได้นิ
แต่ยังไงๆเราก็เชียร์พี่ครามนะ อยากให้พี่ครามเป็นพระเอกอ่ะ มาดให้ 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ