หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[RiRi]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ



สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

>>>>>>>>>>>>>>=0=0=0=<<<<<<<<<<<<<<<

ริริค่ะ
ตอนนี้มีทั้งหมด 6 เรื่องค่ะ
คลิกที่รูปเพื่ออ่านนิยายได้เลยค่ะ

1. Pretty Boy เจ้าชายตัวน้อยของผม
:: เรื่องยาว :: โรแมนติคคอมเมดี้ จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589
ผมเจอน้องครั้งแรก...ผมตกใจมากน้องตาบอด!!! แต่ไม่เป็นไร ผมจะนำพาแสงสว่างมาสู่ชีวิตที่มืดมนของเขาเอง


2.
:: เรื่องยาว :: โรแมนติคคอมเมดี้ จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404
เรื่องนี้ก็กำลังออนแอร์อยู่คะ ใครที่ชอบนิยายนายเอกตามจีบพระเอก
พระเอกก็เย็นชาและซึนมาก ลองเข้าไปอ่านดูได้เลยคะ


3. เหตุเกิดจากเสียง
:: เรื่องสั้น :: โรแมนติคคอมเมดี้  จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36857
เมื่อเด็กหนุ่มรู้ว่าคนที่ก่อมลพิษทางเสียงในขณะที่อ่านหลังสือสอบเป็นรุ่นพี่ที่ชอบแกล้งตน
เรื่องราวรักวุ่นๆจึงก่อนตัวขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว



4. เลี้ยงเด็ก

:: เรื่องสั้น :: โรแมนติคคอมเมดี้ จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37018.0
เรื่องสั้นมันส์ฮา เมื่อเด็กหนุ่มอายุสิบหกต้องกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กอายุ 3ขวบ
งานนี้ไม่รู้ใครจะเลี้ยงใคร ติดตามได้ในเรื่องค่ะ


5. Double-Faced เสแสร้งแกล้งรัก
:: เรื่องยาว :: รักร้อนแรง  จบแล้ว
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37702.msg2360439#msg2360439
เขา...เข้ามาในชีวิตผม ล่อลวงให้ผมตกหลุมพลางที่เขาขุดเอาไว้ และสุดท้ายเขาก็หลอกลวงผมได้อย่างหน้าด้านๆ บางทีผมก็ควรทำให้เขาได้รู้ว่าผมไม่ได้โง่ขนาดนั้น!!!

6. Mafia 'n Doll เล่ห์รักมาเฟีย
:: เรื่องยาว :: โรแมนติคคอมเมดี้  จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38472.0
《Mafia 'n Doll 》เล่ห์รักมาเฟีย
โชคชะตาหรือฟ้าแกล้งกันนะที่ทำให้ทั้งคู่ได้มาเจอกัน
Leo : "คุณหลอกผม!!!"
Carlos : "เอาน่ายาหยี รักหรอกจึงหยอกเล่น"

ฝากติดตามผลงานด้วยนะคะ
ขอบคุณค่า
 
 

[Tiamo_jamsai]

 

[RiRi]

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่ง มีข้อผิดพลาดตรงไหนก็บอกกันด้วยนะคะ

สารบัญ

ภาค 1

ตอนที่01    ตอนที่02    ตอนที่03    ตอนที่04    ตอนที่05

ตอนที่06    ตอนที่07    ตอนที่08    ตอนที่09    ตอนที่10

ตอนที่11    ตอนที่12    ตอนที่13    ตอนที่14    ตอนที่15

ตอนที่16    ตอนที่17    ตอนที่18    ตอนที่19    ตอนที่20

ตอนที่21    ตอนที่22    ตอนที่23    ตอนที่24    ตอนที่25

ตอนที่26    ตอนที่27     ตอนที่28     ตอนพิเศษ   

ภาค 2
ตอนที่01    ตอนที่02    ตอนที่03    ตอนที่04    ตอนที่05

ตอนที่06    ตอนที่07    ตอนที่08    ตอนที่09    ตอนที่10

ตอนที่11    ตอนที่12    ตอนที่13    ตอนที่14    ตอนที่15

ตอนที่16    ตอนที่17    ตอนที่18    ตอนที่19    ตอนที่20

ตอนที่21    ตอนที่22    ตอนที่23    ตอนที่24    ตอนที่25

ตอนที่26    ตอนที่27    ตอนที่28    ตอนที่29    ตอนที่30

ตอนที่31    ตอนที่32-(1)    ตอนที่32-(2) The End!


จองนิยาย คลิ๊ก!

=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=

Pretty Boy

:: 1::


“เออๆ กูรู้แล้ว รีบอยู่เนี่ยแม่ง ขากูจะขวิดกันอยู่แล้ว” ผมรีบเดินเพราะว่าฝนใกล้จะตก ยังไงก็ต้องไปถึงที่หมายก่อนที่ฝนจะเทลงมา

[เร็วๆด้วยไอ้ทราฟ ก่อนที่ปลากูจะขาดออกซิเจนตาย!]

“เออ!” ผมกระแทกเสียงใส่ไอ้เจเพื่อนตัวดีของผม ที่ไล่ผมมาซื้อออกซิเจนให้ปลามัน ส่วนมันนะเหรอ นอนเฝ้าปลา! แม่งบ้า แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาแล้ว เพราะนอกจากไอ้เจมันจะเร่งผมยิ้กๆแล้ว ฝนก็จะตกอยู่รอมร่อแล้วด้วย

พอถึงร้านขายของเกี่ยวกับสัตว์ ผมก็รีบผลักประตูเข้าไป แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวเข้าไปในร้าน ผู้ชายตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักก็เดินถือโถปลาทองเดินมาทางประตู อีกสองก้าวก็จะถึงตัวผมแล้ว มันดูเหมือนไม่มีปัญหาใช่ไหม แต่ที่จริงมันมี เพราะว่าเขายังเดินไม่มีที่ท่าที่จะหยุดแม้ว่าผมจะยังยืนขวางทางอยู่ก็ตาม

และอยู่ๆเขาก็เอื้อมมือออกมาแตะที่ตัวผม

ผมว่าท่าทางของเขามัน...แปลกๆ

“อุ๊ย! เอ่อ...ขอโทษครับ” คนตรงหน้าผมเอ่ยขอโทษผม คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ตาที่โตอยู่แล้วก็ยิ่งโตเข้าไปใหญ่ แต่ไม่ได้ทำให้ใบหน้าที่ทั้งหวานและน่ารักเกินเด็กผู้ชายดูดีน้อยลงเลย แต่กลับดูน่าเอ็นดูกว่าเดิมด้วยซ้ำ โดยเฉพาะตากลมโตที่ใสราวกลับตาเด็กเล็กๆ ทำเอาผมเคลิ้มไปชั่วขณะ

“อ่อไม่เป็นไรครับ” ผมบอกเมื่อได้สติแล้วก็เบี่ยงทางให้เขา แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมรีบอยู่ เลยรีบพุ่งเข้าร้านไปหยิบออกซิเจนก่อนจะเดินไปจ่ายตังค์อย่างว่องไว

“ทั้งหมดร้อยยี่สิบบาท” ผมควักเงินให้คนขายและยืนรอตังทอน

“เอ๊ะ ข้างนอกฝนตกแล้วเหรอ ตายแล้ว! หวาน ยัยหวาน! ไปไหนเนี่ย โอ๊ยยยย เอาไงดีเนี่ย” คนขายทำท่าทางลุกลี้ลุกลนมองออกไปขางนอกและตะโกนเรียกใครสักคนในร้าน

“มีอะไรเหรอครับ” ผมเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“ก็น้องเค้กอ่ะ เด็กคนเมื่อกี้ที่เดินออกไปเขาตาบอด และตอนนี้ฝนมันก็ตก น้องมันไม่มีร่มด้วย ทำไงล่ะที่นี้ ไม่มีคนเฝ้าร้าน ฉันจะออกไปส่งก็ไม่ได้ด้วย เกิดอุบัติเหตุไปแย่เลย” ผมเบิกตาโตเมื่อได้ยิน

“งั้น เดี๋ยวผมเดินไปส่งเขาเองครับ”

“ดีจริง อ่ะนี่ค่ะร่ม”

ผมรับร้มมาแล้วรีบวิ่งออกไป มองซ้ายมองขวาก็เจอเค้กที่ยืนนิ่งหันซ้ายหันขวาไม่ก้าวไปไหน ผมรีบกางร่มและเดินไปยืนข้างๆเขา

“ยืนนิ่งทำไมล่ะ เปียกฝนหมดเลยเห็นไหม”

“เอ่อ คือว่า...คือเค้ก”

“บ้านอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่...ไม่เป็นไรครับ”

“ฝนตกนะ มองไม่เห็นทางใช่ไหม”

“คุณ!”

“พี่ไว้ใจได้นะ บอกพี่สิว่าบ้านอยู่ไหน เดี๋ยวพี่ไปส่งนะครับ”

“...”

“กลับบ้านกับพี่นะเค้ก”

“ครับ”

========>>>8<<<========

[loveromance]

พี่ทราฟค่ะ เพื่อนพี่รออ็อกซิเจนปลาอยู่ไหมใช่เหรอ ไหงไปกับน้องเค้กซะล่ะ 


สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ 

[sasa]

น้องเค้กน่าสงสาร

[EVE910]

ต่อๆ

[bulldog17]

ลืมเพื่อนเลยอ่ะ ๕๕๕

[YELLOWSTAR]

น้องเค้กสู้นะคะ

[Ja-Jah Suwanun]

เก็บเพื่อนเข้ากรุไปเรียบร้อยยยย

 

ส่งน้องเค้กดีๆนะค้าาาา

[JJHJJH]

บวกเป็นกำลังใจให้นะ. ปล่อยปลามันตายไปเหอะ น้องน่าสงสารกว่า

ว่าแต่ดราม่ามั้ยอ่า

[RiRi]

:: 2 ::

“ถึงหน้าห้องเค้กแล้ว ขอบคุณนะครับ” ผมหันหลังกลับไปขอบคุณพี่ทราฟที่มาส่ง และเอื้อมมือออกไปเพื่อนรับโถปลาทองที่พี่เขาเอาไปถือให้

ผมเองก็ไม่รู้ว่าไว้ใจให้เขามาส่งได้ยังไง แต่ว่าผมเองก็ไม่มีทางเลือก

“จะไม่ช่วยพี่เข้าไปกินน้ำหรือหลบฝนในห้องเค้กก่อนหรือ” ผมนิ่งไม่รู้จะตอบอะไร มันไม่ปลอดภัยที่จะให้คนที่ไม่รู้จักเข้าห้องผม ผมอยู่หอพักน่ะครับ เพราะผมตาบอดและมักโดนทำร้ายอยู่บ่อยๆ ผมเลยกลัวที่จะพูดคุยกับใคร

แม้ว่าระหว่างทางที่คุยกันพี่ทราฟจะดูเป็นคนดี แต่ว่า...ผมก็ยังกลัว

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ พี่ไม่เข้าก็ได้ อย่าเครียดนะครับ พี่กลับก่อนนะ”

ผมยังยื่นค้างอยู่ที่เดิม เสียงรองเท้าบ่งบอกว่าพี่เขาเดินไปแล้ว แต่ผมกลับรู้สึกใจหายยังไงไม่รู้

“พี่ทราฟ!” ผมตะโกนเรียกชื่อพี่เขากลับไป ไม่รู้ว่าเรียกทำไม แต่เหมือนร่างกายผมมันสั่งไปเองแบบไม่รู้ตัว

“หืม มีอะไรเหรอกเค้ก”

“ถ้าไม่รังเกียจก็เข้าไปหลบฝนในห้องผมก่อนได้นะครับ” ผมพูดออกไปแล้ว ผมไม่มีทางรู้ได้เลยว่าพี่ทราฟจะเป็นคนดีมากแค่ไหน จะเหมือนคนอื่นที่เคยเจอหรือเปล่า แต่ผมกลับอุ่นใจที่พี่เขาเดินกลับมาส่ง พอพี่เขาจะไปผมก็เลยรู้สึกใจหายแบบแปลกๆ คงไม่มีอะไร...ผมได้แต่ปลอบตัวเอง

“หึหึ ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ”

ผมหันไปไขกุญแจห้อง ไออุ่นนิดๆจากข้างหลังทำให้ผมรู้ว่าพี่ทราฟไดมายืนอยู่ข้างหลังแล้ว ผมยิ้มให้ตัวเองก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าห้องอย่างคุ้นชิน ก่อนจะวางโหลปลาที่อยู่ในมือไว้บนโต๊ะข้างตู้เย็น

“เค้ก”

“ครับ”

“ไม่เปิดไฟเหรอ แล้วทำไมปิดผ้าม่านซะขนาดนั้นล่ะ มืดแบบนี้อยู่ได้ยังไงน่ะเรา”

“ต่อให้สว่างเค้กก็มองไม่เห็นอยู่ดีแหละครับ จะเปิดให้เปลืองไฟทำไม”

“เค้ก พี่ขอโทษ”

“ไม่เป็นไรครับ เค้กชินแล้ว แต่ว่าพี่ควรเปิดไฟนะ พี่จะได้มองเห็น” ผมบอกแล้วก็เดินไปนั่งลงที่เตียง เสียงสวิตถ์ที่ดังขึ้น  พื้นที่ข้างๆผมบนเตียงยุบลง ทำให้ผมพอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“เค้กอายุเท่าไหร่”

“สิบเก้าจะยี่สิบแล้วครับ”

“แล้วอยู่กับใคร” พี่ทราฟถามผมอีก

“เค้ก...อยู่คนเดียวครับ”

“อยู่คนเดียว!!! ทำไมล่ะ พ่อแม่เค้กไปไหนทำไมปล่อยให้เค้กมาอยู่ข้างนอกคนเดียวแบบนี้!!!” พี่ทราฟดูจะตกใจมากกับคำตอบของผม พี่เขาโวยวายใหญ่โต แต่กลับรู้สึกดี

“ก็อยู่คนเดียว แม่เค้กตายไปแล้ว ส่วนพ่อเค้กเขาไม่รักเค้ก”

“ทำไมล่ะ” ผมไม่เข้าใจคำถามของพี่ทราฟสักเท่าไหร่ว่าถามถึงอะไร แต่ผมก็ตอบตามความเข้าใจของตัวเอง

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” นั่นสินะ ทำไมพ่อถึงไม่รักเค้กล่ะ เป็นคำถามที่ผมอยากถามมาตลอดแต่ไม่เคยได้พูดออกไป

สัมผัสเบาๆที่หัว ผมหันไปยิ้มให้พี่กราฟที่ลูบหัวผมอยู่ ชอบจัง...ผมไม่ได้รับสัมผัสอ่อนโยนแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ยิ่งคิดผมก็ยิ่งอยากร้องไห้ เพราะผมอ่อนแอ...ผมถึงต้องเจ็บอยู่เสมอ

“เค้กร้องไห้ทำไมครับ” พี่ทราฟถามผมน้ำเสียงร้อนรนและเขาก็ดึงผมเข้าไปกอด แค่นั้นผมก็ปล่อยโฮออกมา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องทิ้งผม ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว...อยู่กับความมืด ผมกลัว กลัวมาก ใครจะช่วยผมได้ มีสักคนไหมที่รักผม ขอแค่คนเดียว คนเดียวเท่านั้น

ผมร้องไห้อยู่นานโดยมีพี่ทราฟคอยปลอบผมอยู่ตลอดเวลา แต่เมื่อผมมีสติครบผมก็รู้สึกว่าตัวเองเปิดเผยความอ่อนแอให้คนที่ไม่รู้จักมากเกินไป ผมไม่ควรทำแบบนั้น ถ้าเกิดเขาคิดไม่ดีจะทำร้ายผมขึ้นมาผมจะทำยังไง

ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกดีที่พี่ทราฟอยู่ข้างๆ แต่ผมก็กลัวว่าตัวเองจะถูกทำร้ายอีก เรื่องราวต่างๆที่เกินกับผม มันสอนให้ผมรู้ว่าผมไม่ควรไว้ใจใคร ยิ่งมองไม่เห็นแบบนี้แล้วด้วย ผมก็ยิ่งไม่ควรไว่ใจใหญ่

หลังจากพี่ทราฟกลับไปเพราะผมขอเขาว่าผมอยากอยู่คนเดียว ผมก็หลับไปเพราะร้องไห้จนเหนื่อย ตื่นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

น่าแปลก...ใครมาหาผมแต่เช้าแบบนี้

“ใครครับ” ผมถามไม่กล้าเปิดประตูสุ่มสี่สุ่มห้า

“พี่เองครับ พี่ทราฟ เค้กเปิดประตูให้พี่หน่อย”

ผมชั่วใจอยู่แวบหนึ่งก่อนจะลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตู

“พี่ทราฟมีอะไรหรือครับ”

“ไปเที่ยวกันนะเค้ก”

====

ขอโทษที่มาสายนะคะ พอดีไปต่างจังหวัดมาเพิ่งกลับ
สั้นไปใช่ไหม แหะแหะ เค้าสับสนในตัวเองอ่ะ
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสั้นเพราะมันยาวกว่าเรื่องสั้นมาหน่อย และก็ไม่ใช่เรื่องยาวเพราะมันสั้น งงไหม
ตอนนี้เลยสับสนว่าจะแต่งเป็นเรื่องยาวดีไหม แต่งจบแล้วนะคะ  แต่มันแค่ไม่กี่หน้าเอง
เนื้อหามันก็เลยรวบรัดอ่ะ
ทุกคนคิดว่าไงอ่ะ เรื่องยาวหรือสั้นดี
ป.ล. เรื่องนี้เศร้าบางน่ารักบ้างหื่นบ้างปะปนกันไปนะคะ
[/size]

[loveromance]

อยู่ดีๆจะพาน้องเขาไปเที่ยว คิดอะไรเปล่าเนี่ยพี่ทราฟ 

อยากอ่านเป็นเรื่องยาวอ่ะค่ะ 

[Panny]

สงสารน้องเค้กจังเลย

[Lemon_Tea]

อ่านแล้วนำตารื้น
สงสารน้องเค้ก
แต่ดูท่า พี่ทราฟจะชอบน้องเค้กเข้าซะแล้ว^^

[Pakbung Mazo]

พี่ทราฟรุกเร็วมาก รักน้องเค้กแล้วล่ะสิ คิคิ ><!
แต่น้องเค้กน่าสงสารง่า T^T

[atblueann]

น่ารัก น้องเค้กน่ารักจัง ว่าแต่เค้กมองไม่เห้นตั้งแต่เกิดหรือเปล่าอ่ะ มาต่อไวไวน้าาาา

[RiRi]

:: 3 ::


“ไปเที่ยวกันนะเค้ก” ผมบอกพร้อมกับฉีกยิ้มให้เค้ก โดยที่ผมก็ลืมไปว่าเค้กมองไม่เห็น

เค้กดูอึกๆอักๆเหมือนทำอะไรไม่ถูก ผมเลยดันตัวเขาให้เข้าไปในห้องแล้วผมก็เดินเข้าห้องตามไปยืนอยู่กลางห้อง ส่วนเค้กยังยืนหันหน้าเข้าหาประตูอยู่เลย ผมเลยเดินเข้าไปใกล้แล้วก็จับตัวเค้กหมุนให้หันมาหาผม แก้มใสๆกับตากลมโต ปากนิดจมูกหน่อย เหมือนเด็กเล็กๆนั่น ทำให้ผมรู้สึกหมั่นเขี้ยว

“เค้ก วันนี้พี่จะพาเราไปเที่ยว อยากไปที่ไหนหรือเปล่า” ผมถามเค้กก่อนจะดึงตัวเค้กให้ไปนั่งที่ปลายเตียง

“คือ...เค้กไม่อยากไปไหนหรอกครับ” เค้กก้มหน้าตอบเสียงเบา บีบมือตัวเองไปมา

“ต้องอยากสิ อยู่แต่ในห้องน่าเบื่อจะตาย เอางี้ไหม วันนี้ไปเดินเล่นหาอะไรอร่อยๆกินกัน” ผมถามเพราะดูเป็นกิจกรรมที่เค้กพอทำได้มากที่สุด

“แต่...” เค้กเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไป

“แต่อะไรครับ” ผมนั่งยองๆลงตรงหน้าเค้ก

“เค้กเกรงใจ แบบว่า เราไม่รู้จักกัน แล้วก็...เอ่อ เค้ก...” คำพูดตะกุกตะกักกับน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเหมือนขาดความมั่นใจ ผมเลยต้องลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ ไม่มีใครที่อยากอยู่แต่ในห้องหรอก แต่คงว่าเค้กคงไปไหนไม่ได้เลยต้องเลือกที่จะอยู่แต่ในห้อง เรื่องอื่นๆผมก็ไม่รู้เพราะผมเพิ่งรู้จักเด็กคนนี้แค่สองวันเอง

แต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้ผมถูกชะตาและเอ็นดู พอดีวันนี้ว่าเลยยากจะพาไปเที่ยว เรียกว่าสงสารก็ได้ ยิ่งเมื่อวานที่เขาร้องไห้ผมก็ยิ่งรู้สึกสะเทือนใจ เลยตัดสินใจมาชวนเขาไปเที่ยว เผื่อว่าจะเค้กจะรู้สึกดีขึ้น

“งั้นเค้กตอบคำถามพี่ดีกว่า ตอบแบบที่ใจคิดนะ รู้ไหม พี่จะได้รู้ไงว่าเค้กคิดยังไง” ผมถามเขาอย่างใจเย็น ผมว่าเค้กต้องกังวลอะไรสักอย่างถึงได้มีท่าทีแบบนี้

เค้กนิ่งไปก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ผมก็เริ่มถามทันที

“เค้กอยาไปเที่ยวไหม”

“อยากครับ”

“แล้วทำไมถึงลังเลล่ะครับ”

“เค้ก...กลัว”

“กลัว? กลัวอะไร”

“ก็...เค้กไม่รู้จักพี่ ไม่รู้ว่า...พี่เป็นคนดีหรือเปล่า”

พอเค้กตอบกับมาเท่านั้นผมถึงเข้าใจ เอามือตบหน้าผากตัวเองไปที ทำไมผมลืมคิดไปเลย ผมเพิ่งเจอเค้กวันนี้วันที่สอง เค้กมองไม่เห็น ไม่แปลกที่เขาจะไม่ไว้ใจหรือกลัวผม ผมนี่แม่งโง่จริงๆเลย ถ้าเป็นผม ผมก็กลัวแหละ คนเพิ่งเจอไม่เท่าไหร่แล้วมาชวนไปเที่ยว ถึงแม้เค้กไม่ใช่ผู้หญิงแต่ความน่ารักนี่ผู้หญิงยังต้องอายเลย

เพราะผมเอาแต่ใจตัวเองเขาถึงได้กลัวแบบนี้ งั้นแสดงว่าท่าทางที่ดูเป็นกลังวล พูดตะกุกตะกักก็เพราะว่า...กลัว

ควายจริงๆเลยกู =_=

“พี่เข้าใจแล้วครับ แต่ว่าพี่จะไม่บอกให้เราเชื่อหรอกนะว่าพี่เป็นคนดีหรือเปล่า แต่เอาเป็นว่าให้เค้กลองพิสูจน์ด้วยตัวเองดูแล้วกัน ดีไหม”

เค้กเงยหน้าขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ไม่ยอมตอบ ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงให้คนตรงหน้าเชื่อว่าผมไม่มีเจตนาร้ายๆ

“เค้กไม่รู้”

“งั้นพี่สัญญาแบบลูกผู้ชายเลยล่ะกัน ว่าจะไม่ทำอะไรน้องเค้กเด็ดขาด ถ้าทำของให้ฟ้าผ่าเลยดีไหม”

“ก็...ได้ครับ” เค้กรับปากในที่สุด ผมขยี้หัวเค้กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว ผมอยากมีน้องชายที่น่ารักอย่างนี้ ผมมีน้องชายคนหนึ่งแต่มันค่อนข้างเหมือนผม เป็นเด็กผู้ชายโครตจะเป็นผู้ชายทั้งคำพูดคำจาที่กวนตีนเอามาๆ ผมอยากได้น้องชายที่น่ารักพูดจาว่านอนสอนง่ายมากกว่า แล้วตอนนี้ผมคิดว่าผมมีแล้ว แถมยังน่ารักน่าชังอีกด้วย

---------------
---------------

“หิวไหมเค้ก กินข้าวเช้าหรือยัง” ผมถามเค้กก่อนจะเปิดประตูลงจากรถและเดินข้างฝั่งไปเปิดประตูให้เค้ก ก่อนจะช่วยประคองลงมา

“นิดหน่อยครับ”

ผมจูงมือคนตัวเล็กกว่าให้เริ่มเดินตามก่อนจะเริ่มคิดว่าจะเอาไงกับเด็กน้อยคนนี้ดี มันไม่ใช่แค่หิวนิดหน่อยหรอก ตอนอยู่บนรถแม้ว่าผมจะเปิดเพลงแต่ผมได้ยินว่าท้องเขาร้องหลายครั้งมาก คงเกรงใจตามเคย

“เค้กอยากกินอะไร” ผมลองถามเค้กทั้งๆที่พอเดาคำตอบได้อยู่แล้ว

“อะไรก็ได้ครับ”

นั่นไง...กูว่าแล้ว!!! ซื้อหวยไม่เคยถูก

“งั้นเรามาตกลงอะไรบางอย่างกันก่อนดีกว่า” ผมหยุดเดินและหันหน้าเข้าหาเค้กที่หยุดยืนเหมือนกัน

“อะไรครับ”

“ต่อไปนี้เวลาที่พี่ถามว่ากินอะไรห้ามตอบว่าอะไรก็ได้”

“ทำไมครับ”

“เพราะพี่อยากให้เค้กเลือกไงครับ ถ้าเค้กตอบว่าอะไรก็ได้แล้วพี่จะรู้ได้ไงล่ะครับว่าเค้กอยากกินอะไร”

“แล้วพี่อยากกินอะไรล่ะ พี่จะให้แต่เค้กคิดเหรอครับ”

อืม คนตรงหน้านี่ไม่โง่เลยแหะ ติดจะฉลาดด้วยซ้ำไป และผมก็ได้ไอเดียบางอย่างที่จะยุติเรื่องนี้

“งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน เราพลัดกันเลือกคนล่ะครั้ง ครั้งนี้พี่ให้เค้กเลือก แล้วครั้งหน้าพี่จะเป็นคนเลือก โอเคไหม”

“โอเคครับ แต่ว่า...ทำไมต้องให้เค้กเลือกครั้งนี้ด้วยล่ะ” เค้กถามกลับมา สีหน้าก็ดูสงสัย

“ก็...ก็พี่อยากตามใจเค้กไง อะไรแบบนี้” โครตเป็นข้อแก้ตัวที่แย่จริงๆเลยว่าไหม แต่ผมไม่มีเหตุผลนี่ว่าทำไมถึงอยากให้น้องเลือกว่าอยากกินอะไร ก็แค่อยากให้เลือก อยากตามใจก็แค่นั้น

“เค้ก..ไม่รู้ว่ามีอะไรให้กินบ้าง” คิ้วที่ขมวดเข้าหากันน้อยๆบ่งบอกว่าเค้กคงกำลังคิดอยู่ว่าจะกินอะไร

“ก็อย่างเช่น สุกี้ อาหารญี่ปุ่น อาหารอิตาเลียน พิซซ่า ก๋วยเตี๋ยว อะไรพวกเนี่ยอ่ะครับ” ผมบอกช่วยเค้ก

“อืม..เค้กอยากกินพิซซ่าครับ” เค้กตอบหลังจากที่นิ่งไปสักพัก

“โอเค งั้นเราไปกินพิซซ่ากัน” ว่าแล้วผมก็จูงมือเค้กไปที่ร้านพิซซ่าทันที ระหว่างทางก็มีคนมองมาที่ผมกับเค้กตลอด แล้วก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยอะไรที่ผมไม่เข้าใจ จนผมชักเริ่มจะหงุดหงิด

ผมไม่ใช่คนใจเย็นอะไรหรอกนะ แต่พยายามควบคุมตัวเองต่างหาก แต่จะว่าไปผมไม่เคยมีความรู้สึกรำคาญ หงุดหงิด อะไรความรู้สึกด้านลบเวลาอยู่กับเค้กเลยนะ ยกเว้นเวลาเค้กทำหน้าเศร้า ผมก็จะรู้สึกไม่สบายใจตามไปด้วย

เมื่อมาถึงร้านผมก็เลือกที่นั่งด้านในๆ เพราะไม่ชอบนั่งติดกระจกด้านนอก ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่ชอบให้ใครมาจ้องมามองเวลากินข้าวสักเท่าไหร่

ผมให้เค้กนั่งด้านในส่วนผมก็นั่งลงข้างๆ เวลาทำช่วยเค้กทำอะไรเวลากินข้าวจะได้สะดวกขึ้น

“กินอะไรดีเค้ก” ผมเอ่ยเบาๆเมื่อพนักงานเอาเมนูมาวางให้เค้กเล่มผมเล่ม แต่เค้กคงไม่ต้องใช่

“มีอะไรบ้างครับ เค้กไม่รู้”

“อืม เอาหน้าพิซซ่าก่อนล่ะกันเค้กชอบกินหน้าอะไร”

แต่ผมก็ฉุกคิดได้อย่างหนึ่งว่า เค้กจะเคยกินหรือเปล่า แบบว่า...เค้กมองไม่เห็นแล้วจะรู้ไหมว่ามันมีหน้าอะไรบ้าง แต่คำตอบที่ได้จากปากเค้กก็ทำให้ผมโล่งใจ

“เค้กชอบหน้าฮาวายเอียน แต่ถ้าพี่ทราฟ...อยากกินอย่างอื่น...”

“ไม่ครับ เอาตามที่เค้กชอบดีแล้ว เอาสปาเก็ตตี้ไหมครับ”

“ก็ได้ครับ อยากอื่นพี่ทราฟเลือกได้ไหม คือ...เค้กไม่รู้” เค้กบอกเสียงเบา

“ได้ครับ ว่าแต่มีอะไรที่เค้กกินไม่ได้ไหม” ผมถามเผื่อเค้กแพ้อะไร

“เค้ก...กินเผ็ดไม่ค่อยได้ครับ”

“โอเค งั้นที่เหลือเดี๋ยวพี่จัดการเอง”

ผมกวักมือเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร ก่อนจะลงมือสั่งอาหารหลายอย่างเพราะไม่รู้ว่าเค้กจะชอบอะไรบ้างจนเค้กต้องห้ามเพราะเยอะเกินไป

“ทำไมพี่ทราฟสั่งเยอะจังครับ เราจะกินกันหมดเหรอ” ผมถามผมหลังจากที่พนักงานเดินออกไปแล้ว

“ไม่หมดก็ไม่เป็นไรนี่ครับ” แต่ปกติผมก็ไม่เคยกินเหลือนะ ผมกับเพื่อนเวลากินกันทียิ่งกว่าห่าลง

“แต่ถ้าเหลือมันน่าเสียดายนะครับ”

“ไม่เหลือแน่นอนครับ เพราะเค้กต้องช่วยพี่กิน” ผมตอบยิ้มๆ ผมตั้งใจสั่งมาให้น้องกินเยอะๆอยู่แล้ว เพราะผมว่าเค้กตัวเล็กแล้วก็ผมเกินไป ไม่รู้ว่าลมพัดทีจะปลิวไปกับลมหรือเล่า

นั่งรอประมาณเกือบชั่วโมงจากที่หิวเฉยๆก็กลายเป็ยหิวมากๆ โดยเฉพาะคนตัวเล็กที่ถึงกับเอ่ยปากถามว่าเมื่อไหร่อาหารจะมา ไอ้ท่าทีกล้าถามไม่กล้าถามทำเอาผมแทบหลุดคำด้วยความเอ็นดู น่ารักจนผมอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มน้องไปสองทีเพราะความหมั่นเขี้ยว

จนในที่สุดอาหารก็มาเสริฟ ผมตักพิซซ่าวางบนจากให้เค้กก่อนจะเหยาะซอสมะเชือเทศให้หน่อยหนึ่งตามด้วยชีสก่อนจะจับมือเค้กให้แตะที่พิซซ่าเพราะเค้กยืนยันที่จะกินเอง ส่วนผมก็มีหน้าที่หยิบว่าให้เค้ก จะมีบ้างที่ป้อน แต่ไม่บ่อยเพราะเค้กไม่ยอม

จนผมสังเกตเห็นว่ามีซอสมะเขือเทศติดที่มุมปากเค้กแต่ดูท่าเค้กจะไม่รู้เรื่องผมเลยใช้มือเช็ดให้

“อ๊ะ!” เค้กร้องเบาๆพร้อมกับหยุดกินทั้งที่แก้มสองข้างยังป่องเพราะกำลังเคี้ยว

“เค้กกินยังกับเด็ก ดูสิ ซอสเลอะแก้มไปหมดแล้ว ฮะๆ” ผมพูดแล้วขำน้อยๆ พร้อมกับแกล้งแซวเค้กไปด้วย เพราะเวลาเค้กหน้าแดงยิ่งดูน่ารักน่าฟัด

“พี่ทราฟ!...เค้ก...ไม่ใช่เด็กแล้วนะ” เค้กพูดหน้าก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่

“จริงอ่ะ” ผมแกล้งอีกรอบ

“จริง...เค้กโตแล้ว” >//<

=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=

ขอโทษที่มาช้านะค่ะ พอดีไปผ่าฟันคุดมาแล้วไข้ขึ้น อ้าปากแทบไม่ขึ้น T_T[/b][/color]

[jilantern]

ฮึ้ย น้องเค้กน่ารักเว้ยยยยย

[iyng1338]

 

[roseen]

 :impress2:น้องน่ารัก  น่าสงสาร

[loveromance]

โอ๊ะโอน้องเค้กกกกกกก

น่ารักนะเราน่ะ  พี่ทราฟฟฟ คิดไรกะน้องเปล่าอ่ะ 

[moobarpalang]

หน้ารักดี

[JJHJJH]

เค้กโตแล้วววววววว อายุ 19 แล้วนะพี่ทราฟ อิอิ

บวกให้จ้า

[atblueann]

น้องเค้กน่ารักอ่ะ น่ารักมาก ชอบน้องเค้กจัง พี่ทราฟดูแลน้องดีดีน้า พาน้องไปหาครอบครัวทราฟบ้านซิน้องจะได้อบอุ่น
อย่าเศร้ามากน้า ขอให้จบแบบแฮปปี้น้า

[pare_140]

น่ารักเวอร์อ่ะ

[Tiamo_jamsai]

 

[♠DekDoy♠]

อื้ออออ หลงรักน้องเค้กแล้วนะเนี่ย
จะน่ารักเกินไปแล้วนะ >,,<

[นอนกินแรง]

เค้กน่ารักที่สุด!

[choijiin]

น้องเค๊กน่ารัก น่าสงสารจัง
พี่ทราฟดูแลน้องดีๆนะ
 

ขอให้ฟันหายปวดไวๆนะคะ
 

[Loste]

 



กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เค้กน่ารักขนาดนี้แล้วจะไม่ให้หลงรักได้ยังงัย


บอกได้คำเดียวว่า รักแรกพบ