-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
>>>>>>>>>>>>>>=0=0=0=<<<<<<<<<<<<<<<
ริริค่ะ
ตอนนี้มีทั้งหมด 6 เรื่องค่ะ
คลิกที่รูปเพื่ออ่านนิยายได้เลยค่ะ
1. Pretty Boy เจ้าชายตัวน้อยของผม
:: เรื่องยาว :: โรแมนติคคอมเมดี้ จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589)
ผมเจอน้องครั้งแรก...ผมตกใจมากน้องตาบอด!!! แต่ไม่เป็นไร ผมจะนำพาแสงสว่างมาสู่ชีวิตที่มืดมนของเขาเอง
2.
:: เรื่องยาว :: โรแมนติคคอมเมดี้ จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404)
เรื่องนี้ก็กำลังออนแอร์อยู่คะ ใครที่ชอบนิยายนายเอกตามจีบพระเอก
พระเอกก็เย็นชาและซึนมาก ลองเข้าไปอ่านดูได้เลยคะ
3. เหตุเกิดจากเสียง
:: เรื่องสั้น :: โรแมนติคคอมเมดี้ จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36857 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36857)
เมื่อเด็กหนุ่มรู้ว่าคนที่ก่อมลพิษทางเสียงในขณะที่อ่านหลังสือสอบเป็นรุ่นพี่ที่ชอบแกล้งตน
เรื่องราวรักวุ่นๆจึงก่อนตัวขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
4. เลี้ยงเด็ก
:: เรื่องสั้น :: โรแมนติคคอมเมดี้ จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37018.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37018.0)
เรื่องสั้นมันส์ฮา เมื่อเด็กหนุ่มอายุสิบหกต้องกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กอายุ 3ขวบ
งานนี้ไม่รู้ใครจะเลี้ยงใคร ติดตามได้ในเรื่องค่ะ
5. Double-Faced เสแสร้งแกล้งรัก
:: เรื่องยาว :: รักร้อนแรง จบแล้ว
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37702.msg2360439#msg2360439 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37702.msg2360439#msg2360439)
เขา...เข้ามาในชีวิตผม ล่อลวงให้ผมตกหลุมพลางที่เขาขุดเอาไว้ และสุดท้ายเขาก็หลอกลวงผมได้อย่างหน้าด้านๆ บางทีผมก็ควรทำให้เขาได้รู้ว่าผมไม่ได้โง่ขนาดนั้น!!!
6. Mafia 'n Doll เล่ห์รักมาเฟีย
:: เรื่องยาว :: โรแมนติคคอมเมดี้ จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38472.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38472.0)
《Mafia 'n Doll 》เล่ห์รักมาเฟีย
โชคชะตาหรือฟ้าแกล้งกันนะที่ทำให้ทั้งคู่ได้มาเจอกัน
Leo : "คุณหลอกผม!!!"
Carlos : "เอาน่ายาหยี รักหรอกจึงหยอกเล่น"
ฝากติดตามผลงานด้วยนะคะ
ขอบคุณค่า
:กอด1:
:L1:
-
:mc4: :mc4:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่ง มีข้อผิดพลาดตรงไหนก็บอกกันด้วยนะคะ
สารบัญ
ภาค 1
ตอนที่01 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1933919#msg1933919) ตอนที่02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1937252#msg1937252) ตอนที่03 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1944937#msg1944937) ตอนที่04 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1948950#msg1948950) ตอนที่05 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1950372#msg1950372)
ตอนที่06 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1952416#msg1952416) ตอนที่07 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1955717#msg1955717) ตอนที่08 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1959613#msg1959613) ตอนที่09 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1970180#msg1970180) ตอนที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1977159#msg1977159)
ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1984954#msg1984954) ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1990320#msg1990320) ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1996243#msg1996243) ตอนที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg1999343#msg1999343) ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2005875#msg2005875)
ตอนที่16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2012468#msg2012468) ตอนที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2017461#msg2017461) ตอนที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2021771#msg2021771) ตอนที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2026148#msg2026148) ตอนที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2032656#msg2032656)
ตอนที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2034485#msg2034485) ตอนที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2057295#msg2057295) ตอนที่23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2072890#msg2072890) ตอนที่24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2082760#msg2082760) ตอนที่25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2095002#msg2095002)
ตอนที่26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2105554#msg2105554) ตอนที่27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2113204#msg2113204) ตอนที่28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2122322#msg2122322) ตอนพิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2153818#msg2153818)
ภาค 2
ตอนที่01 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2189075#msg2189075) ตอนที่02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2199127#msg2199127) ตอนที่03 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2218339#msg2218339) ตอนที่04 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2246128#msg2246128) ตอนที่05 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2259621#msg2259621)
ตอนที่06 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2274920#msg2274920) ตอนที่07 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2294831#msg2294831) ตอนที่08 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2306674;topicseen#msg2306674) ตอนที่09 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2320802;topicseen#msg2320802) ตอนที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2322103#msg2322103)
ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2326217;topicseen#msg2326217) ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2334444;topicseen#msg2334444) ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2338083#msg2338083) ตอนที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2350339%3Btopicseen#msg2350339) ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2355093#msg2355093)
ตอนที่16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2366241%3Btopicseen#msg2366241) ตอนที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2367830;topicseen#msg2367830) ตอนที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2373035%3Btopicseen#msg2373035) ตอนที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2382047%3Btopicseen#msg2382047) ตอนที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2387684%3Btopicseen#msg2387684)
ตอนที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2393984#msg2393984) ตอนที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2399710%3Btopicseen#msg2399710) ตอนที่23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2406542;topicseen#msg2406542) ตอนที่24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2410039%3Btopicseen#msg2410039) ตอนที่25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2413493%3Btopicseen#msg2413493)
ตอนที่26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2417009;topicseen#msg2417009) ตอนที่27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2419484%3Btopicseen#msg2419484) ตอนที่28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2423649%3Btopicseen#msg2423649) ตอนที่29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2427270%3Btopicseen#msg2427270) ตอนที่30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2431990%3Btopicseen#msg2431990)
ตอนที่31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2434606%3Btopicseen#msg2434606) ตอนที่32-(1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2437342%3Btopicseen#msg2437342) ตอนที่32-(2) The End! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2438105%3Btopicseen#msg2438105)
จองนิยาย คลิ๊ก! (https://www.facebook.com/notes/ririworld/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87-pretty-boy-iii-%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9C%E0%B8%A1/479323388819880)
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
Pretty Boy
:: 1::
“เออๆ กูรู้แล้ว รีบอยู่เนี่ยแม่ง ขากูจะขวิดกันอยู่แล้ว” ผมรีบเดินเพราะว่าฝนใกล้จะตก ยังไงก็ต้องไปถึงที่หมายก่อนที่ฝนจะเทลงมา
[เร็วๆด้วยไอ้ทราฟ ก่อนที่ปลากูจะขาดออกซิเจนตาย!]
“เออ!” ผมกระแทกเสียงใส่ไอ้เจเพื่อนตัวดีของผม ที่ไล่ผมมาซื้อออกซิเจนให้ปลามัน ส่วนมันนะเหรอ นอนเฝ้าปลา! แม่งบ้า แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาแล้ว เพราะนอกจากไอ้เจมันจะเร่งผมยิ้กๆแล้ว ฝนก็จะตกอยู่รอมร่อแล้วด้วย
พอถึงร้านขายของเกี่ยวกับสัตว์ ผมก็รีบผลักประตูเข้าไป แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวเข้าไปในร้าน ผู้ชายตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักก็เดินถือโถปลาทองเดินมาทางประตู อีกสองก้าวก็จะถึงตัวผมแล้ว มันดูเหมือนไม่มีปัญหาใช่ไหม แต่ที่จริงมันมี เพราะว่าเขายังเดินไม่มีที่ท่าที่จะหยุดแม้ว่าผมจะยังยืนขวางทางอยู่ก็ตาม
และอยู่ๆเขาก็เอื้อมมือออกมาแตะที่ตัวผม
ผมว่าท่าทางของเขามัน...แปลกๆ
“อุ๊ย! เอ่อ...ขอโทษครับ” คนตรงหน้าผมเอ่ยขอโทษผม คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ตาที่โตอยู่แล้วก็ยิ่งโตเข้าไปใหญ่ แต่ไม่ได้ทำให้ใบหน้าที่ทั้งหวานและน่ารักเกินเด็กผู้ชายดูดีน้อยลงเลย แต่กลับดูน่าเอ็นดูกว่าเดิมด้วยซ้ำ โดยเฉพาะตากลมโตที่ใสราวกลับตาเด็กเล็กๆ ทำเอาผมเคลิ้มไปชั่วขณะ
“อ่อไม่เป็นไรครับ” ผมบอกเมื่อได้สติแล้วก็เบี่ยงทางให้เขา แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมรีบอยู่ เลยรีบพุ่งเข้าร้านไปหยิบออกซิเจนก่อนจะเดินไปจ่ายตังค์อย่างว่องไว
“ทั้งหมดร้อยยี่สิบบาท” ผมควักเงินให้คนขายและยืนรอตังทอน
“เอ๊ะ ข้างนอกฝนตกแล้วเหรอ ตายแล้ว! หวาน ยัยหวาน! ไปไหนเนี่ย โอ๊ยยยย เอาไงดีเนี่ย” คนขายทำท่าทางลุกลี้ลุกลนมองออกไปขางนอกและตะโกนเรียกใครสักคนในร้าน
“มีอะไรเหรอครับ” ผมเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“ก็น้องเค้กอ่ะ เด็กคนเมื่อกี้ที่เดินออกไปเขาตาบอด และตอนนี้ฝนมันก็ตก น้องมันไม่มีร่มด้วย ทำไงล่ะที่นี้ ไม่มีคนเฝ้าร้าน ฉันจะออกไปส่งก็ไม่ได้ด้วย เกิดอุบัติเหตุไปแย่เลย” ผมเบิกตาโตเมื่อได้ยิน
“งั้น เดี๋ยวผมเดินไปส่งเขาเองครับ”
“ดีจริง อ่ะนี่ค่ะร่ม”
ผมรับร้มมาแล้วรีบวิ่งออกไป มองซ้ายมองขวาก็เจอเค้กที่ยืนนิ่งหันซ้ายหันขวาไม่ก้าวไปไหน ผมรีบกางร่มและเดินไปยืนข้างๆเขา
“ยืนนิ่งทำไมล่ะ เปียกฝนหมดเลยเห็นไหม”
“เอ่อ คือว่า...คือเค้ก”
“บ้านอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่...ไม่เป็นไรครับ”
“ฝนตกนะ มองไม่เห็นทางใช่ไหม”
“คุณ!”
“พี่ไว้ใจได้นะ บอกพี่สิว่าบ้านอยู่ไหน เดี๋ยวพี่ไปส่งนะครับ”
“...”
“กลับบ้านกับพี่นะเค้ก”
“ครับ”
========>>>8<<<========
-
พี่ทราฟค่ะ เพื่อนพี่รออ็อกซิเจนปลาอยู่ไหมใช่เหรอ ไหงไปกับน้องเค้กซะล่ะ :laugh:
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ :3123:
-
น้องเค้กน่าสงสาร
-
ต่อๆ
-
ลืมเพื่อนเลยอ่ะ ๕๕๕
-
น้องเค้กสู้นะคะ
-
เก็บเพื่อนเข้ากรุไปเรียบร้อยยยย
:m20: :m20: :m20:
ส่งน้องเค้กดีๆนะค้าาาา
-
บวกเป็นกำลังใจให้นะ. ปล่อยปลามันตายไปเหอะ น้องน่าสงสารกว่า
ว่าแต่ดราม่ามั้ยอ่า
-
:: 2 ::
“ถึงหน้าห้องเค้กแล้ว ขอบคุณนะครับ” ผมหันหลังกลับไปขอบคุณพี่ทราฟที่มาส่ง และเอื้อมมือออกไปเพื่อนรับโถปลาทองที่พี่เขาเอาไปถือให้
ผมเองก็ไม่รู้ว่าไว้ใจให้เขามาส่งได้ยังไง แต่ว่าผมเองก็ไม่มีทางเลือก
“จะไม่ช่วยพี่เข้าไปกินน้ำหรือหลบฝนในห้องเค้กก่อนหรือ” ผมนิ่งไม่รู้จะตอบอะไร มันไม่ปลอดภัยที่จะให้คนที่ไม่รู้จักเข้าห้องผม ผมอยู่หอพักน่ะครับ เพราะผมตาบอดและมักโดนทำร้ายอยู่บ่อยๆ ผมเลยกลัวที่จะพูดคุยกับใคร
แม้ว่าระหว่างทางที่คุยกันพี่ทราฟจะดูเป็นคนดี แต่ว่า...ผมก็ยังกลัว
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ พี่ไม่เข้าก็ได้ อย่าเครียดนะครับ พี่กลับก่อนนะ”
ผมยังยื่นค้างอยู่ที่เดิม เสียงรองเท้าบ่งบอกว่าพี่เขาเดินไปแล้ว แต่ผมกลับรู้สึกใจหายยังไงไม่รู้
“พี่ทราฟ!” ผมตะโกนเรียกชื่อพี่เขากลับไป ไม่รู้ว่าเรียกทำไม แต่เหมือนร่างกายผมมันสั่งไปเองแบบไม่รู้ตัว
“หืม มีอะไรเหรอกเค้ก”
“ถ้าไม่รังเกียจก็เข้าไปหลบฝนในห้องผมก่อนได้นะครับ” ผมพูดออกไปแล้ว ผมไม่มีทางรู้ได้เลยว่าพี่ทราฟจะเป็นคนดีมากแค่ไหน จะเหมือนคนอื่นที่เคยเจอหรือเปล่า แต่ผมกลับอุ่นใจที่พี่เขาเดินกลับมาส่ง พอพี่เขาจะไปผมก็เลยรู้สึกใจหายแบบแปลกๆ คงไม่มีอะไร...ผมได้แต่ปลอบตัวเอง
“หึหึ ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ”
ผมหันไปไขกุญแจห้อง ไออุ่นนิดๆจากข้างหลังทำให้ผมรู้ว่าพี่ทราฟไดมายืนอยู่ข้างหลังแล้ว ผมยิ้มให้ตัวเองก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าห้องอย่างคุ้นชิน ก่อนจะวางโหลปลาที่อยู่ในมือไว้บนโต๊ะข้างตู้เย็น
“เค้ก”
“ครับ”
“ไม่เปิดไฟเหรอ แล้วทำไมปิดผ้าม่านซะขนาดนั้นล่ะ มืดแบบนี้อยู่ได้ยังไงน่ะเรา”
“ต่อให้สว่างเค้กก็มองไม่เห็นอยู่ดีแหละครับ จะเปิดให้เปลืองไฟทำไม”
“เค้ก พี่ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับ เค้กชินแล้ว แต่ว่าพี่ควรเปิดไฟนะ พี่จะได้มองเห็น” ผมบอกแล้วก็เดินไปนั่งลงที่เตียง เสียงสวิตถ์ที่ดังขึ้น พื้นที่ข้างๆผมบนเตียงยุบลง ทำให้ผมพอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“เค้กอายุเท่าไหร่”
“สิบเก้าจะยี่สิบแล้วครับ”
“แล้วอยู่กับใคร” พี่ทราฟถามผมอีก
“เค้ก...อยู่คนเดียวครับ”
“อยู่คนเดียว!!! ทำไมล่ะ พ่อแม่เค้กไปไหนทำไมปล่อยให้เค้กมาอยู่ข้างนอกคนเดียวแบบนี้!!!” พี่ทราฟดูจะตกใจมากกับคำตอบของผม พี่เขาโวยวายใหญ่โต แต่กลับรู้สึกดี
“ก็อยู่คนเดียว แม่เค้กตายไปแล้ว ส่วนพ่อเค้กเขาไม่รักเค้ก”
“ทำไมล่ะ” ผมไม่เข้าใจคำถามของพี่ทราฟสักเท่าไหร่ว่าถามถึงอะไร แต่ผมก็ตอบตามความเข้าใจของตัวเอง
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” นั่นสินะ ทำไมพ่อถึงไม่รักเค้กล่ะ เป็นคำถามที่ผมอยากถามมาตลอดแต่ไม่เคยได้พูดออกไป
สัมผัสเบาๆที่หัว ผมหันไปยิ้มให้พี่กราฟที่ลูบหัวผมอยู่ ชอบจัง...ผมไม่ได้รับสัมผัสอ่อนโยนแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ยิ่งคิดผมก็ยิ่งอยากร้องไห้ เพราะผมอ่อนแอ...ผมถึงต้องเจ็บอยู่เสมอ
“เค้กร้องไห้ทำไมครับ” พี่ทราฟถามผมน้ำเสียงร้อนรนและเขาก็ดึงผมเข้าไปกอด แค่นั้นผมก็ปล่อยโฮออกมา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องทิ้งผม ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว...อยู่กับความมืด ผมกลัว กลัวมาก ใครจะช่วยผมได้ มีสักคนไหมที่รักผม ขอแค่คนเดียว คนเดียวเท่านั้น
ผมร้องไห้อยู่นานโดยมีพี่ทราฟคอยปลอบผมอยู่ตลอดเวลา แต่เมื่อผมมีสติครบผมก็รู้สึกว่าตัวเองเปิดเผยความอ่อนแอให้คนที่ไม่รู้จักมากเกินไป ผมไม่ควรทำแบบนั้น ถ้าเกิดเขาคิดไม่ดีจะทำร้ายผมขึ้นมาผมจะทำยังไง
ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกดีที่พี่ทราฟอยู่ข้างๆ แต่ผมก็กลัวว่าตัวเองจะถูกทำร้ายอีก เรื่องราวต่างๆที่เกินกับผม มันสอนให้ผมรู้ว่าผมไม่ควรไว้ใจใคร ยิ่งมองไม่เห็นแบบนี้แล้วด้วย ผมก็ยิ่งไม่ควรไว่ใจใหญ่
หลังจากพี่ทราฟกลับไปเพราะผมขอเขาว่าผมอยากอยู่คนเดียว ผมก็หลับไปเพราะร้องไห้จนเหนื่อย ตื่นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
น่าแปลก...ใครมาหาผมแต่เช้าแบบนี้
“ใครครับ” ผมถามไม่กล้าเปิดประตูสุ่มสี่สุ่มห้า
“พี่เองครับ พี่ทราฟ เค้กเปิดประตูให้พี่หน่อย”
ผมชั่วใจอยู่แวบหนึ่งก่อนจะลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตู
“พี่ทราฟมีอะไรหรือครับ”
“ไปเที่ยวกันนะเค้ก”
====
ขอโทษที่มาสายนะคะ พอดีไปต่างจังหวัดมาเพิ่งกลับ
สั้นไปใช่ไหม แหะแหะ เค้าสับสนในตัวเองอ่ะ
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสั้นเพราะมันยาวกว่าเรื่องสั้นมาหน่อย และก็ไม่ใช่เรื่องยาวเพราะมันสั้น งงไหม
ตอนนี้เลยสับสนว่าจะแต่งเป็นเรื่องยาวดีไหม แต่งจบแล้วนะคะ แต่มันแค่ไม่กี่หน้าเอง
เนื้อหามันก็เลยรวบรัดอ่ะ
ทุกคนคิดว่าไงอ่ะ เรื่องยาวหรือสั้นดี
ป.ล. เรื่องนี้เศร้าบางน่ารักบ้างหื่นบ้างปะปนกันไปนะคะ
[/size]
-
อยู่ดีๆจะพาน้องเขาไปเที่ยว คิดอะไรเปล่าเนี่ยพี่ทราฟ :laugh:
อยากอ่านเป็นเรื่องยาวอ่ะค่ะ :z1:
-
สงสารน้องเค้กจังเลย
-
อ่านแล้วนำตารื้น
สงสารน้องเค้ก
แต่ดูท่า พี่ทราฟจะชอบน้องเค้กเข้าซะแล้ว^^
-
พี่ทราฟรุกเร็วมาก รักน้องเค้กแล้วล่ะสิ คิคิ ><!
แต่น้องเค้กน่าสงสารง่า T^T
-
น่ารัก น้องเค้กน่ารักจัง ว่าแต่เค้กมองไม่เห้นตั้งแต่เกิดหรือเปล่าอ่ะ มาต่อไวไวน้าาาา
-
:: 3 ::
“ไปเที่ยวกันนะเค้ก” ผมบอกพร้อมกับฉีกยิ้มให้เค้ก โดยที่ผมก็ลืมไปว่าเค้กมองไม่เห็น
เค้กดูอึกๆอักๆเหมือนทำอะไรไม่ถูก ผมเลยดันตัวเขาให้เข้าไปในห้องแล้วผมก็เดินเข้าห้องตามไปยืนอยู่กลางห้อง ส่วนเค้กยังยืนหันหน้าเข้าหาประตูอยู่เลย ผมเลยเดินเข้าไปใกล้แล้วก็จับตัวเค้กหมุนให้หันมาหาผม แก้มใสๆกับตากลมโต ปากนิดจมูกหน่อย เหมือนเด็กเล็กๆนั่น ทำให้ผมรู้สึกหมั่นเขี้ยว
“เค้ก วันนี้พี่จะพาเราไปเที่ยว อยากไปที่ไหนหรือเปล่า” ผมถามเค้กก่อนจะดึงตัวเค้กให้ไปนั่งที่ปลายเตียง
“คือ...เค้กไม่อยากไปไหนหรอกครับ” เค้กก้มหน้าตอบเสียงเบา บีบมือตัวเองไปมา
“ต้องอยากสิ อยู่แต่ในห้องน่าเบื่อจะตาย เอางี้ไหม วันนี้ไปเดินเล่นหาอะไรอร่อยๆกินกัน” ผมถามเพราะดูเป็นกิจกรรมที่เค้กพอทำได้มากที่สุด
“แต่...” เค้กเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไป
“แต่อะไรครับ” ผมนั่งยองๆลงตรงหน้าเค้ก
“เค้กเกรงใจ แบบว่า เราไม่รู้จักกัน แล้วก็...เอ่อ เค้ก...” คำพูดตะกุกตะกักกับน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเหมือนขาดความมั่นใจ ผมเลยต้องลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ ไม่มีใครที่อยากอยู่แต่ในห้องหรอก แต่คงว่าเค้กคงไปไหนไม่ได้เลยต้องเลือกที่จะอยู่แต่ในห้อง เรื่องอื่นๆผมก็ไม่รู้เพราะผมเพิ่งรู้จักเด็กคนนี้แค่สองวันเอง
แต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้ผมถูกชะตาและเอ็นดู พอดีวันนี้ว่าเลยยากจะพาไปเที่ยว เรียกว่าสงสารก็ได้ ยิ่งเมื่อวานที่เขาร้องไห้ผมก็ยิ่งรู้สึกสะเทือนใจ เลยตัดสินใจมาชวนเขาไปเที่ยว เผื่อว่าจะเค้กจะรู้สึกดีขึ้น
“งั้นเค้กตอบคำถามพี่ดีกว่า ตอบแบบที่ใจคิดนะ รู้ไหม พี่จะได้รู้ไงว่าเค้กคิดยังไง” ผมถามเขาอย่างใจเย็น ผมว่าเค้กต้องกังวลอะไรสักอย่างถึงได้มีท่าทีแบบนี้
เค้กนิ่งไปก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ผมก็เริ่มถามทันที
“เค้กอยาไปเที่ยวไหม”
“อยากครับ”
“แล้วทำไมถึงลังเลล่ะครับ”
“เค้ก...กลัว”
“กลัว? กลัวอะไร”
“ก็...เค้กไม่รู้จักพี่ ไม่รู้ว่า...พี่เป็นคนดีหรือเปล่า”
พอเค้กตอบกับมาเท่านั้นผมถึงเข้าใจ เอามือตบหน้าผากตัวเองไปที ทำไมผมลืมคิดไปเลย ผมเพิ่งเจอเค้กวันนี้วันที่สอง เค้กมองไม่เห็น ไม่แปลกที่เขาจะไม่ไว้ใจหรือกลัวผม ผมนี่แม่งโง่จริงๆเลย ถ้าเป็นผม ผมก็กลัวแหละ คนเพิ่งเจอไม่เท่าไหร่แล้วมาชวนไปเที่ยว ถึงแม้เค้กไม่ใช่ผู้หญิงแต่ความน่ารักนี่ผู้หญิงยังต้องอายเลย
เพราะผมเอาแต่ใจตัวเองเขาถึงได้กลัวแบบนี้ งั้นแสดงว่าท่าทางที่ดูเป็นกลังวล พูดตะกุกตะกักก็เพราะว่า...กลัว
ควายจริงๆเลยกู =_=
“พี่เข้าใจแล้วครับ แต่ว่าพี่จะไม่บอกให้เราเชื่อหรอกนะว่าพี่เป็นคนดีหรือเปล่า แต่เอาเป็นว่าให้เค้กลองพิสูจน์ด้วยตัวเองดูแล้วกัน ดีไหม”
เค้กเงยหน้าขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ไม่ยอมตอบ ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงให้คนตรงหน้าเชื่อว่าผมไม่มีเจตนาร้ายๆ
“เค้กไม่รู้”
“งั้นพี่สัญญาแบบลูกผู้ชายเลยล่ะกัน ว่าจะไม่ทำอะไรน้องเค้กเด็ดขาด ถ้าทำของให้ฟ้าผ่าเลยดีไหม”
“ก็...ได้ครับ” เค้กรับปากในที่สุด ผมขยี้หัวเค้กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว ผมอยากมีน้องชายที่น่ารักอย่างนี้ ผมมีน้องชายคนหนึ่งแต่มันค่อนข้างเหมือนผม เป็นเด็กผู้ชายโครตจะเป็นผู้ชายทั้งคำพูดคำจาที่กวนตีนเอามาๆ ผมอยากได้น้องชายที่น่ารักพูดจาว่านอนสอนง่ายมากกว่า แล้วตอนนี้ผมคิดว่าผมมีแล้ว แถมยังน่ารักน่าชังอีกด้วย
---------------
---------------
“หิวไหมเค้ก กินข้าวเช้าหรือยัง” ผมถามเค้กก่อนจะเปิดประตูลงจากรถและเดินข้างฝั่งไปเปิดประตูให้เค้ก ก่อนจะช่วยประคองลงมา
“นิดหน่อยครับ”
ผมจูงมือคนตัวเล็กกว่าให้เริ่มเดินตามก่อนจะเริ่มคิดว่าจะเอาไงกับเด็กน้อยคนนี้ดี มันไม่ใช่แค่หิวนิดหน่อยหรอก ตอนอยู่บนรถแม้ว่าผมจะเปิดเพลงแต่ผมได้ยินว่าท้องเขาร้องหลายครั้งมาก คงเกรงใจตามเคย
“เค้กอยากกินอะไร” ผมลองถามเค้กทั้งๆที่พอเดาคำตอบได้อยู่แล้ว
“อะไรก็ได้ครับ”
นั่นไง...กูว่าแล้ว!!! ซื้อหวยไม่เคยถูก
“งั้นเรามาตกลงอะไรบางอย่างกันก่อนดีกว่า” ผมหยุดเดินและหันหน้าเข้าหาเค้กที่หยุดยืนเหมือนกัน
“อะไรครับ”
“ต่อไปนี้เวลาที่พี่ถามว่ากินอะไรห้ามตอบว่าอะไรก็ได้”
“ทำไมครับ”
“เพราะพี่อยากให้เค้กเลือกไงครับ ถ้าเค้กตอบว่าอะไรก็ได้แล้วพี่จะรู้ได้ไงล่ะครับว่าเค้กอยากกินอะไร”
“แล้วพี่อยากกินอะไรล่ะ พี่จะให้แต่เค้กคิดเหรอครับ”
อืม คนตรงหน้านี่ไม่โง่เลยแหะ ติดจะฉลาดด้วยซ้ำไป และผมก็ได้ไอเดียบางอย่างที่จะยุติเรื่องนี้
“งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน เราพลัดกันเลือกคนล่ะครั้ง ครั้งนี้พี่ให้เค้กเลือก แล้วครั้งหน้าพี่จะเป็นคนเลือก โอเคไหม”
“โอเคครับ แต่ว่า...ทำไมต้องให้เค้กเลือกครั้งนี้ด้วยล่ะ” เค้กถามกลับมา สีหน้าก็ดูสงสัย
“ก็...ก็พี่อยากตามใจเค้กไง อะไรแบบนี้” โครตเป็นข้อแก้ตัวที่แย่จริงๆเลยว่าไหม แต่ผมไม่มีเหตุผลนี่ว่าทำไมถึงอยากให้น้องเลือกว่าอยากกินอะไร ก็แค่อยากให้เลือก อยากตามใจก็แค่นั้น
“เค้ก..ไม่รู้ว่ามีอะไรให้กินบ้าง” คิ้วที่ขมวดเข้าหากันน้อยๆบ่งบอกว่าเค้กคงกำลังคิดอยู่ว่าจะกินอะไร
“ก็อย่างเช่น สุกี้ อาหารญี่ปุ่น อาหารอิตาเลียน พิซซ่า ก๋วยเตี๋ยว อะไรพวกเนี่ยอ่ะครับ” ผมบอกช่วยเค้ก
“อืม..เค้กอยากกินพิซซ่าครับ” เค้กตอบหลังจากที่นิ่งไปสักพัก
“โอเค งั้นเราไปกินพิซซ่ากัน” ว่าแล้วผมก็จูงมือเค้กไปที่ร้านพิซซ่าทันที ระหว่างทางก็มีคนมองมาที่ผมกับเค้กตลอด แล้วก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยอะไรที่ผมไม่เข้าใจ จนผมชักเริ่มจะหงุดหงิด
ผมไม่ใช่คนใจเย็นอะไรหรอกนะ แต่พยายามควบคุมตัวเองต่างหาก แต่จะว่าไปผมไม่เคยมีความรู้สึกรำคาญ หงุดหงิด อะไรความรู้สึกด้านลบเวลาอยู่กับเค้กเลยนะ ยกเว้นเวลาเค้กทำหน้าเศร้า ผมก็จะรู้สึกไม่สบายใจตามไปด้วย
เมื่อมาถึงร้านผมก็เลือกที่นั่งด้านในๆ เพราะไม่ชอบนั่งติดกระจกด้านนอก ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่ชอบให้ใครมาจ้องมามองเวลากินข้าวสักเท่าไหร่
ผมให้เค้กนั่งด้านในส่วนผมก็นั่งลงข้างๆ เวลาทำช่วยเค้กทำอะไรเวลากินข้าวจะได้สะดวกขึ้น
“กินอะไรดีเค้ก” ผมเอ่ยเบาๆเมื่อพนักงานเอาเมนูมาวางให้เค้กเล่มผมเล่ม แต่เค้กคงไม่ต้องใช่
“มีอะไรบ้างครับ เค้กไม่รู้”
“อืม เอาหน้าพิซซ่าก่อนล่ะกันเค้กชอบกินหน้าอะไร”
แต่ผมก็ฉุกคิดได้อย่างหนึ่งว่า เค้กจะเคยกินหรือเปล่า แบบว่า...เค้กมองไม่เห็นแล้วจะรู้ไหมว่ามันมีหน้าอะไรบ้าง แต่คำตอบที่ได้จากปากเค้กก็ทำให้ผมโล่งใจ
“เค้กชอบหน้าฮาวายเอียน แต่ถ้าพี่ทราฟ...อยากกินอย่างอื่น...”
“ไม่ครับ เอาตามที่เค้กชอบดีแล้ว เอาสปาเก็ตตี้ไหมครับ”
“ก็ได้ครับ อยากอื่นพี่ทราฟเลือกได้ไหม คือ...เค้กไม่รู้” เค้กบอกเสียงเบา
“ได้ครับ ว่าแต่มีอะไรที่เค้กกินไม่ได้ไหม” ผมถามเผื่อเค้กแพ้อะไร
“เค้ก...กินเผ็ดไม่ค่อยได้ครับ”
“โอเค งั้นที่เหลือเดี๋ยวพี่จัดการเอง”
ผมกวักมือเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร ก่อนจะลงมือสั่งอาหารหลายอย่างเพราะไม่รู้ว่าเค้กจะชอบอะไรบ้างจนเค้กต้องห้ามเพราะเยอะเกินไป
“ทำไมพี่ทราฟสั่งเยอะจังครับ เราจะกินกันหมดเหรอ” ผมถามผมหลังจากที่พนักงานเดินออกไปแล้ว
“ไม่หมดก็ไม่เป็นไรนี่ครับ” แต่ปกติผมก็ไม่เคยกินเหลือนะ ผมกับเพื่อนเวลากินกันทียิ่งกว่าห่าลง
“แต่ถ้าเหลือมันน่าเสียดายนะครับ”
“ไม่เหลือแน่นอนครับ เพราะเค้กต้องช่วยพี่กิน” ผมตอบยิ้มๆ ผมตั้งใจสั่งมาให้น้องกินเยอะๆอยู่แล้ว เพราะผมว่าเค้กตัวเล็กแล้วก็ผมเกินไป ไม่รู้ว่าลมพัดทีจะปลิวไปกับลมหรือเล่า
นั่งรอประมาณเกือบชั่วโมงจากที่หิวเฉยๆก็กลายเป็ยหิวมากๆ โดยเฉพาะคนตัวเล็กที่ถึงกับเอ่ยปากถามว่าเมื่อไหร่อาหารจะมา ไอ้ท่าทีกล้าถามไม่กล้าถามทำเอาผมแทบหลุดคำด้วยความเอ็นดู น่ารักจนผมอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มน้องไปสองทีเพราะความหมั่นเขี้ยว
จนในที่สุดอาหารก็มาเสริฟ ผมตักพิซซ่าวางบนจากให้เค้กก่อนจะเหยาะซอสมะเชือเทศให้หน่อยหนึ่งตามด้วยชีสก่อนจะจับมือเค้กให้แตะที่พิซซ่าเพราะเค้กยืนยันที่จะกินเอง ส่วนผมก็มีหน้าที่หยิบว่าให้เค้ก จะมีบ้างที่ป้อน แต่ไม่บ่อยเพราะเค้กไม่ยอม
จนผมสังเกตเห็นว่ามีซอสมะเขือเทศติดที่มุมปากเค้กแต่ดูท่าเค้กจะไม่รู้เรื่องผมเลยใช้มือเช็ดให้
“อ๊ะ!” เค้กร้องเบาๆพร้อมกับหยุดกินทั้งที่แก้มสองข้างยังป่องเพราะกำลังเคี้ยว
“เค้กกินยังกับเด็ก ดูสิ ซอสเลอะแก้มไปหมดแล้ว ฮะๆ” ผมพูดแล้วขำน้อยๆ พร้อมกับแกล้งแซวเค้กไปด้วย เพราะเวลาเค้กหน้าแดงยิ่งดูน่ารักน่าฟัด
“พี่ทราฟ!...เค้ก...ไม่ใช่เด็กแล้วนะ” เค้กพูดหน้าก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่
“จริงอ่ะ” ผมแกล้งอีกรอบ
“จริง...เค้กโตแล้ว” >//<
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
ขอโทษที่มาช้านะค่ะ พอดีไปผ่าฟันคุดมาแล้วไข้ขึ้น อ้าปากแทบไม่ขึ้น T_T[/b][/color]
-
ฮึ้ย น้องเค้กน่ารักเว้ยยยยย
-
:impress: :impress:
-
:impress2:น้องน่ารัก น่าสงสาร
-
โอ๊ะโอน้องเค้กกกกกกก
น่ารักนะเราน่ะ พี่ทราฟฟฟ คิดไรกะน้องเปล่าอ่ะ :laugh:
-
หน้ารักดี
-
เค้กโตแล้วววววววว อายุ 19 แล้วนะพี่ทราฟ อิอิ
บวกให้จ้า
-
น้องเค้กน่ารักอ่ะ น่ารักมาก ชอบน้องเค้กจัง พี่ทราฟดูแลน้องดีดีน้า พาน้องไปหาครอบครัวทราฟบ้านซิน้องจะได้อบอุ่น
อย่าเศร้ามากน้า ขอให้จบแบบแฮปปี้น้า
-
น่ารักเวอร์อ่ะ :impress2:
-
:z2:
-
อื้ออออ หลงรักน้องเค้กแล้วนะเนี่ย
จะน่ารักเกินไปแล้วนะ >,,<
-
เค้กน่ารักที่สุด!
-
น้องเค๊กน่ารัก น่าสงสารจัง
พี่ทราฟดูแลน้องดีๆนะ
:monkeysad:
ขอให้ฟันหายปวดไวๆนะคะ
:L2:
-
:m1: :m1: :m1:
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เค้กน่ารักขนาดนี้แล้วจะไม่ให้หลงรักได้ยังงัย
บอกได้คำเดียวว่า รักแรกพบ
-
น่ารักมากอ่ะเค้กกกก
:กอด1: :กอด1:
-
เค้กน่ารักกกกกก ><!!
-
อิอิ เค้กน่ารักเน๊อะ
-
:: 4 ::
“เราจะไปไหนกันต่อเหรอครับพี่ทราฟ” ผมถามพี่ทราฟหลังจากที่กินพิซซ่าเสร็จแล้วและกำลังเดินไปที่ไหนสักที่ ผมปล่อยให้พี่ทราฟจูงไปโน่นไปนี่ไม่กล้าถามมาก กลัวพี่เขารำคาญ แค่นี้ผมก็เกรงใจพี่ทราฟเขาจะแย่อยู่แล้ว ถึงพี่ทราฟจะดูตามใจผมมาก แต่ผมก็ไม่กล้าทำตามใจตัวเองหรอกนะครับ มันยังไม่สนิทใจเหมือนกับแม่หรือคนใกล้ชิด
“แล้วเค้กอยากไปไหนล่ะครับ หรืออยากได้อะไรไหม” พี่ทราฟถามกลับมา ทำเอาผมคิดหนักเลย ถ้าตอบไปว่าที่ไหนก็ได้ พี่ทราฟก็อาจจะดุเหมือนตอนเลือกร้านอาหารก็ได้ ตอนนั้นพี่ทราฟก็ไม่ได้ดุหรอกครับ แต่ถ้าผมพูดแบบเดียวกันอีกตอนนี้พี่ทราฟต้องไม่ชอบใจแน่ๆเลย
“พี่ทราฟครับ ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนเหรอครับ” ฟังจากเสียงรอบข้างที่ดังมากๆและยังมีเสียงประกาศนู่นนี่ ผมเลยคิดว่าผมต้องกำลังอยู่ที่ห้างแน่ๆ แต่จะห้างอะไรนี่ไม่รู้อ่ะครับ แม้ผมจะมองไม่เห็นแต่ว่าประสาทหูผมดีมากเลยนะ ภูมิใจอ่ะ^_^
“อยู่พารากอนครับ เค้กเคยมาไหม”
“เคยครับ แต่ไม่บ่อย”
“แล้ว...เออ คือพี่....เฮ้อออออ พี่โครตเกร็งเลยอ่ะเค้ก” อยู่ดีๆพี่ทราฟเขาก็พูดอะไรไม่รู้ที่ผมฟังไม่ค่อยจะเข้าใจ
“พี่ทราฟเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง และพี่ทราฟก็ลากผมไปนั่งลงตรงไหนสักที่
“ก็ พี่ไม่รู้ว่าควรถามเค้กดีไหมเรื่องบางเรื่อง มันเป็นเรื่องส่วนตัวที่คนแปลกหน้าอย่างพี่ไม่ควรจะถาม แต่ว่าพี่อยากรู้อ่ะมันเลยขัดๆกันในความรู้สึก เค้กเข้าใจที่พี่พูดไหม” ผมไม่รู้ว่าพี่ทราฟมีสีหน้ายังไง แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วพี่ทราฟดูจะเครียดนิดๆ ผมเลยเอื้อมมือไปด้านข้างเพื่อคล้ำหาพี่ทราฟ ซึ่งพี่ทราฟก็จับมือผมทันที
“จะเอาอะไรหรือครับเค้ก”
“เค้กไม่ได้จะเอาอะไรครับ เพียงแต่อยากรู้ว่าพี่ทราฟนั่งอยู่ตรงไหน”
“นั่งอยู่นี่ครับ พี่ไม่ไปไหนไกลหรอกนะ ไม่ต้องห่วงคนเก่ง” ร่างกายที่ขยับมาชนกับผมก็คงเป็นพี่ทราฟ ใจหนึ่งผมก็กลัวว่าพี่เขาจะทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียว ถ้าเป็นแบบนั้นผมต้องแย่ๆแน่ๆ แต่มือที่จับมือผมอยู่ตลอดเวลาก็ทำให้ผมมั่นใจว่าพี่เข้าจะไม่ทิ้งผม
เกิดความเงียบอยู่หลายนาที ผมหรือพี่ทราฟไม่มีใครพูดอะไรออกมา ผมได้แต่ฟังเสียงรอบข้างที่เกิดขึ้น เสียงคนคุยกัน เสียงเท้าที่เกิดจากการเดิน เสียงคนหัวเราะ อย่างน้อยๆ วันนี้ก็ดีกว่าวันอื่นๆที่ผมได้อยู่แต่ในห้อง...ห้องที่มีแต่ผม
“เค้กครับ” พี่ทราฟเรียกผม
“ครับ”
“ไปเดินซื้อของกันไหม”
“ซื้อของเหรอครับ ถ้าพี่ทราฟอยากซื้อของเค้กไปด้วยก็ได้ครับ” ผมตอบ เพราะไงวันนี้พี่ทราฟก็เป็นคนพาผมออกมาเที่ยวเล่นเปลี่ยนบรรยากาศ ผมแค่ไปเดินซื้อของเป็นเพื่อนพี่เขาก็ไม่ลำบากอะไรเลย
“ป่ะ งั้นเราไปกัน” ผมลุกขึ้นและเดินตามพี่ทราฟ
“เราจะขึ้นบันไดเลื่อนกันนะเค้ก เดี๋ยวพี่อุ้มเราเอง ไม่ต้องกลัวนะ” จบคำร่างผมก็ลอยขึ้นก่อนจะถูกวางลงโดยที่พี่ทราฟโอบผมไว้
“ตอนนี้เรายืนอยู่บนบันไดเลื่อนนะเค้ก เดี๋ยวถึงแล้วพี่จะอุ้มเราอีกทีนะ”
“ครับ” ผมรับคำ เมื่อถึงแล้วพี่ทราฟก็อุ้มผมอีกครั้งและวางลงที่พื้นก่อนจะจูงมือผมให้เดินตาม
“สวัสดีค่ะ เชิญดูด้านในก่อนได้เลยค่ะ” เสียงหวานๆของผู้หญิง ที่คงเป็นพนักงานของร้านอะไรสักอย่าง เวลาเดินผ่านอะไรแล้วผมได้ยินเสียง ผมก็จะคิดภาพว่ามันเป็นอะไรยังไง บางทีพี่ทราฟก็จะบอกว่ามีอะไรเกิดขึ้นบาง ผมชอบนะ ผมมีความสุขที่ได้รับรู้สิ่งที่เกิดรอบตัวเพราะมันทำให้ผมไม่เหงาดี
“เค้กครับ เค้กชอบสีอะไร”
“อืมม...ก็หลายสีนะครับ สีฟ้า สีเหลือง สีเขียว สี...”
“งั้นเอางี้ สีอะไรที่เค้กไม่ชอบ”
“สีน้ำตาลครับ” สีน้ำตาลมันดูแห้งแล้งหดหู่ ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
“รบกวน ช่วยวัดตัวให้หน่อยได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ”
เหมือนว่าพี่ทราฟจะคุยกับพนักงานในร้าน ผมก็เลยไม่ได้สนใจอะไรมาก ความนิ่งที่อยู่ใกล้ตัวผมทำให้ผมเผลอขยับมือไปจับ คงเป็นเสื้อผ้าในร้าน แต่ผ้ามันนิ่มมือมากเลย และผมเองก็ไม่มีอะไรทำเลยยืนจับผ้าเส่นไปพลางๆ (มันเล่นแบบนั้นได้ด้วยเหรอ???)
“อ๊ะ! อะไรครับพี่ทราฟ” ผมร้องด้วยความตกใจที่อยู่ๆก็เหมือนมีใครมาทำอะไรกับสะโพกผมสักอย่าง แต่มีมือมาจับไหล่ผมพร้อมกับปลอบให้ผมนิ่ง
“ไม่มีอะไรครับ พี่เขาจะวัดเอวเราเฉยๆ อยู่นิ่งๆนะ” วัดเอว วัดไปทำไมล่ะ
“ไซต์เอสค่ะ เลือกได้ตามใจเลย”
“ขอบคุณครับ”
“พี่ทราฟครับ” ผมหันตัวเขาหาพี่ทราฟเพราะตอนแรกพี่เขายืนซ้อนอยู่ข้างหลังผม
“ครับ ว่าไงเรา ตกใจมากเลยเหรอ” พี่ทราฟถามพร้อมกับปัดผมที่หน้าผากให้ผม ผมพยักหน้ารับเล็กน้อย ยืนนึกอะไรเพลินๆแล้วอยู่ดีๆก็มีคนมาจับที่สะโพกผม เป็นใครก็ต้องตกใจ
“พี่ทราฟ เขาวัดตัวเค้กทำไมอ่ะ” ผมถามอย่างสงสัย
“ก็พี่อยากรู้ว่าเราเอาเท่าไหร่ ใส่กางเกงไซต์ไหนก็เท่านั้น” ถึงจะได้คำตอบแต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมพี่ทราฟต้องอยากรู้ด้วย มันแปลกเกินไปนิดหน่อย ถ้าถามเรื่องสีผมว่ามันธรรมดาถ้าพี่ทราฟอยากรู้ แต่เรื่องขนาดเอวนี่มันแปลกๆเพราะไม่เคยมีใครถามผมมาก่อน
“สงสัยอะไรครับ ถามพี่สิเค้ก คิ้วขมวดติดกันขนาดนี้เดี๋ยวก็แก้ไม่ออกหรอก” พี่ทราฟพูดอย่างขำๆ
“เปล่าครับ” ผมไม่ถามอะไร ช่างมันเถอะ พี่ทราฟก็แปลกคนอยู่แล้ว ชอบทำตัวไม่เหมือนคนอื่นสักเท่าไหร่ในความคิดผม ดูอย่างวันนี้สิ คนไม่เคยรู้จักกันอยู่ดีๆพี่เขาก็พาผมออกมาเที่ยว แถมยังเลี้ยงข้าวพามาเดินเล่นอีก คนที่ผมรู้จักเขายังไม่ทำเลย แล้วนับประสาอะไรกับการที่เขาอยากรู้ขนาดเอวผม
ในเมื่อพี่ทราฟเขาใจดีกับผม ถ้าเขาอยากรู้อะไรแม้จะเป็นเรื่องแปลกๆผมก็จะตอบ ถ้าผมตอบได้ ถือเป็นการขอบคุฯที่พี่เขาเสียเวลาพาผมออกมาข้างนอก
“ทั้งหมดสามพันสองร้อยสี่สิบเจ็บบาทค่ะ”
“นี่ครับ” สักพักพี่ทราฟก็จูงมือผมเดินออกจากร้าน
“พี่ทราฟซื้ออะไรเยอะแยะเลยครับ อ๊ะ...คือเค้กขอโทษครับ” ผมไม่น่าถามเลย มันเป็นเรื่องส่วนตัวแท้ๆ เราไม่สนิทกันถึงขนาดที่จะต้องรู้ว่าพี่เขาซื้ออะไรทำอะไร ผมคงก่าวก่ายเรื่องของพี่ทราฟมากเกินไป
“ขอโทษอะไรครับ เป็นอะไรไป ทำไงทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ”
“ผมขอโทษที่ยุ่งมากเกินไป ผมไม่ควรถามพี่เลย”
“หืมมม..เรื่องของที่ซื้ออะไร”
“ครับ” ผมก้มหน้าตอบไม่รู้จำทำตัวยังไง พี่ทราฟจะไม่พอใจหรือเปล่า แค่คิดน้ำตาผมก็จะไหลแล้ว
“ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก ทำไมถึงได้เป็นคนคิดมากอย่างนี้เนี่ยห๊ะเรา ของที่พี่ซื้อพี่ก็ซื้อให้เรานี่แหละ”
ผมเบิกตาโตที่มองไม่เห็นแต่มันเป็นปฏิกริยาของร่างกายที่ทำไปโดยอัตโนมัติ แต่เรื่องนี้สำคัญเหรอ คำตอบคือ...ไม่! พี่ทราฟซื้อของให้ผมทำไมกัน เราเจอกันแค่สองวันแต่พี่ทราฟก็ซื้อของให้ผมเป็นพัน มันใช่สิ่งที่เคยเพิ่งรู้จักทำให้กันหรือไง ภาพความเจ็บปวดวิ่งเข้ามาในหัวทำให้ผมปวดไปทั้งใจ
ที่ทำแบบนี้เพราะหวังอะไรกันแน่ พี่ทราฟหวังอะไรจากผมอยู่ ผมไม่อยากอยู่ที่นี้แล้ว ผมอยากกลับบ้าน
“เค้ก! เป็นอะไรร้องไห้ทำไมครับ ไหนบอกพี่สิ” แรงที่จับอยู่ที่หัวไหล่ผมพยายามขยับตัวหนีแต่ก็หนีไม่พ้นเพราะพี่ทราฟยิ่งบีบแรงขึ้นจนผมเจ็บ
“ปล่อย เค้กเจ็บ ฮึก” พี่ทราฟไม่ได้ปล่อย เพียวแค่ผ่อนแรงให้ผมไม่รู้สึกเจ็บเท่านั้น
“พี่โทษนะครับ คนดีเป็นอะไรครับ ไหนบอกพี่สิ” น้ำเสียงของพี่ทราฟฟังแล้วเหมือนพี่เขาเป็นห่วงผม พี่ทราฟเป็นห่วงผมจริงๆเหรอ หรือว่าทำไปอย่างนั้น
“ผมอยากกลับห้องแล้ว”
“เฮ้อออ โอเคครับ กลับก็กลับ” แล้วพี่ทราฟก็พาผมเดินไปขึ้นรถแล้วก็ขับรถพาผมกลับห้อง ระหว่างทางผมไม่ได้พูดอะไร น้ำตาที่ไหลบางทีพี่ทราฟก็ช่วยเช็ดให้ ผมสับสน ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี ผมไม่รู้ว่าควรไว้ใจพี่ทราฟดีไหม ไว้ใจการกระทำของพี่ทราฟที่ทำต่อผม
ความใจดีที่มีพี่ทราฟทำไปเพราะหวังบางอย่างหรือเพราะสงสารผม สงสารที่ผมเป็นแบบนี้ มองไม่เห็น ไปไหนไม่ได้ หรือเพราะอะไร แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรผมควรหยุด ผมไม่อยากเจ็บถ้าวันหน้ามันไม่เป็นอย่างหวัง ถ้าวันนหน้าผมต้องสูญเสียอีก...ผมคงทนไม่ได้
“เค้ก” เสียงพี่ทราฟเรียกผมไว้ตอนที่ผมจะเดินเดินเข้าห้อง ผมอยากจะเงียบไม่พูดไม่ตอบอะไร แต่ว่าถ้าไม่พูดไปเรื่องก็คงไม่จบแน่
“พี่ทราฟ เค้กขอบคุณนะครับสำหรับทุกๆอย่าง แต่ต่อไปนี้เราไม่ต้องเจอกันดีกว่านะครับ พี่ก็ไม่ต้องมาหาเค้กแล้ว” ผมพูดออกไปอย่างยากลำบาก
“ทำไมล่ะเค้ก พี่ทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอ ถ้าเป็นเรื่องเสื้อผ้า พี่บอกเลยนะว่าพี่อยากซื้อให้ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น พี่ซื้อให้เพราะพี่อยากซื้อให้” น้ำเสียงร้อนรนจนผมรู้สึกผิด แต่...
“พี่ทราฟสงสารเค้กเหรอ สงสารเค้กชาไหมที่เค้กตาบอดแบบนี้ หรือว่าพี่ทราฟอยากได้อะไรจากเค้กหรือเปล่า แต่เค้กไม่มีอะไรให้พี่หรอกนะ เหลือแค่ชีวิต..พี่อยากได้เหรอ”
“เค้ก...ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ พี่ยอมรับนะว่าพี่สงสารเค้ก แค่พี่กลับมองว่าเค้กเป็นน้องชายของพี่ พี่ไม่มีน้องชายและพี่ก็อยากให้เค้กเป็นน้องชายของพี่เท่านั้น พี่ไม่ได้อยากได้ะไรไปมากกว่านี้” มือผมถูกจับไปกุมเอาไว้ ความอบอุ่นจากมือใหญ่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหนึ่ง แต่มันยังไม่พอที่จะทำให้ผมมั่นใจกับสิ่งที่พี่ทราฟบอก
ผมเชื่อใจได้อย่างนั้นเหรอ ทำไมผมยังรู้สึกไม่สบายใจแบบนี้ล่ะ
“เค้กครับ เมื่อเช้าพี่บอกเค้กไว้ว่ายังไงจได้ไหม”
“...”
“พี่บอกว่าพี่จะไม่ขอให้เราเชื่อหรอกนะว่าพี่เป็นคนดีหรือเปล่า แต่เอาเป็นว่าให้เค้กลองพิสูจน์ด้วยตัวเองดู ขอแค่เค้กเปิดใจเท่านั้น ได้ไหมครับ เราเป็นพี่น้องกันได้ไหม”
ผมอยากตอบว่า ‘ได้’ แต่อีกใจผมก็ยังกลัว ไม่รู้ว่ากลัวอะไร แต่มันหวิวๆในอกแบบแปลกๆ ผมไม่ชอบความรู้สึกตอนนี้เลยและสุดท้ายผมก็ร้องไห้ออกมา
“ไม่ร้องนะคนเก่ง ไม่ว่าเค้กเคยเจออะไรมาก เชื่อพี่นะไว้ใจพี่ พี่จะเป็นพี่ชายที่ดีโอเคไหม ไม่ต้องคิดอะไรมาก พี่ไม่ได้อยากได้อะไรจากเค้กทั้งนั้น แต่พี่อยากได้น้องชายที่น่ารักอย่างเค้ก เค้กที่เป็นเด็กดีแบบนี้ ได้ไหมครับคนเก่ง หยุดร้องนะ” พี่ทราฟดึงผมเข้าไปกอดและลูบหลังผมไปมา ผมก็ได้แต่ร้องไห้ ผมจะมีพี่ชายที่รักผมและดูแลผมจริงๆใช่ไหม ผมจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับคนๆนี้หรือเปล่า ผมเชื่อใจได้ใช่ไหม
“พี่ ฮึก ทราฟ อึก พี่จะ...ไม่ทำร้าย...ผมใช่...ไม่ ฮึก” ผมพูดไปสะอื้นไป ไม่รู้ว่าพี่เขาเข้าใจหรือเปล่า
“แน่นอนครับ สัญญาจากลูกผู้ชายได้เลยว่านายทราฟจะไม่ทำร้ายเด็กชายเค้กแน่นอน”
ปึก!
“เค้กไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ผมทุบอกพี่ทราฟแล้วก็พูดเบาๆเสียงอู้อี้ จนพี่ทราฟหัวเราะเสียงดังลั่น
ผมจะเชื่อ...ผมจะลองเชื่อดูนะครับ...พี่ทราฟ
=======
ไม่รู้ว่าแต่งเป็นยังไงบ้าง ถูกใจกันหรือเปล่า
แต่จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นเลยน้า :pig4:
รักคนอ่านค่ะ ^_^
ป.ล. ถ้ามีคำผิดบอกด้วยนะคะ แล้วจะมาแก้ทีหลัง
:bye2:
-
ทราฟดูแลเค้กดีนะ น้องน่ารักขนาดนี้ต้องดูแลดีๆ :o8: :o8: :o8:
-
จิ้มม น้องเค้ก
พี่ทราฟรุกไวจริงจัง 5555
-
ทวาฟมั่นใจน่ะว่าแค่พี่น้อง o18
-
ไม่อยากอ่านเรื่องนี้แล้วอ่ะ! อ่านไปเขินไป! ไม่ชอบเล้ยยยย เค้กก็น่ารัก ทราฟก็แสนดี ไม่ชอบเล้ยยย ><!!
รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆ :)
<3'
+เป็ด ฮ๊าปปป
-
พี่น้องเหรอพี่ทราฟ อย่าไปข้ามขั้นที่หลังนะ เพราะน้องเค้กน่ารักจะตาย :laugh: :impress2:
:3123: :L1: :pig4:
-
:: 5 ::
กรื๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!
“อื้อ”
กรื๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!
“...”
กรื๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!
“โธ่โว้ยยยยย!!!” ผมผลิกตัวอย่างหงุดหงิด เอามือคลำหานาฬิกาปลุกที่โต๊ะหัวเตียง เมื่อคว้าได้ผมก็เขวี้ยงมันลงพื้นทันที แม่ง! เสียงดังโครตจะน่ารำคาญ (แต่ถ้าไม่ดังผมก็ไม่มีทางตื่น แต่มันก็หนวกหู) สมน้ำหน้ามัน ป่านนี้มันคงพังไปแล้วไว้ค่อยซื้อใหม่ล่ะกัน ผมพลิกตัวอีกสองสามทีก่อนจะตัดสินใจหลับต่อ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตีสามแล้ว ไม่รู้วันเกิดใครแต่เพื่อนผมมันลากผมไป อีกอย่างเหล้าฟรี ใครจะไม่ไปล่ะครับ ^^
แต่ตอนนี่พระอินทร์กำลังกวักมือเรียกผมให้ไปเข้าเฝ้า ผมคงไม่มีเวลามานอนเวิ้นเว้อหรอก นอนก่อนคงจะดีกว่า เดี๋ยวไม่มีแรง
ปังๆๆ!!!
“ไอ้ทราฟ! ตื่นเดี๋ยวนี้!”
เรื่องอะไรที่จะต้องตื่น กูง่วง! ได้ยินไหม แม่งเอ้ย กำจัดนาฬิกาปลุกไปได้ก็ต้องมาอารมณ์เสียกับเสียงของไอ้เพื่อนตัวดีอีก วันนี้มันวันห่าอะไรว่ะเนี่ย!!
ปังๆๆ!!!
“ตื่นโว้ยยยย! ไอ้เชี่ยทราฟ ตื่นนน!!!”
“เออ! กูตื่นแล้ว” ต่อให้กินยานอนหลับ แต่ถ้าเจอเสียงความเรียกซะดังลั่นบ้านขนาดนี้นอนได้แม่งยิ่งกว่าเทพซะอีก
ผมตวัดขาลงจากเตียงเดินไปเปิดประตูห้องอย่างหงุดหงิด ไอ้เพื่อนตัวดีมองมาที่ผมก่อนที่มันจะปล่อยฮุกซ้ายใส่ท้องผมเต็มๆ
“ไอ้สอง ไอ้เชี่ยยยย กูเจ็บนะ ต่อยหาพ่องมึงเหรอไอ้เพื่อนเวร!” คนเพิ่งตื่นยิ่งมึนๆแถมยังมาโดยต่อยเข้าที่ท้องอีก ไปไม่เป็นเลยกู
“วันนี้เวรมึงตัดหญ้า ช่วยแหกตาดูด้วยว่านี่กี่โมงแล้ว จะสิบโมงอยู่แล้วมึง” ไอ้ห่า นึกว่าเรื่องอะไร กะอีแค่ตัดหญ้ามึงถึงกับต้องลากกูออกจากเตียงอันแสนสุขด้วยเหรอวะ
“กูจัดการเองน่า มึงแม่ง กูง่วง! วันนี่วันอาทิตย์กูต้องการพักผ่อน เข้าใจไหม!” ผมกำลังจะปิดประตูใส่หน้าไอ้สอง แต่มันดันประตูไว้ซะก่อน
“อย่ามามึง เดี๋ยวพอสายกว่านี่มึงก็จะบอกว่าร้อน พอบ่ายมึงก็จะบอกว่าร้อยเชี่ยๆ พอเย็นมึงก็จะบอกว่าออกไปรับแฟนบ้างอะไรบ้าง สุดท้ายมึงก็ไม่ได้ตัดหญ้า แล้วเวรของกรรมก็ตกมาถึงกู ไม่รู้แหละ ถ้าวันนี้กูลากมึงลงไปตัดหญ้าที่สนามไม่ได้อย่าเรียกกูว่าไอ้สองเลย!” ไอ้สองแม่งโวยนวายซะตาเหลือกตาโปน ตัวมันเตี้ยกว่าผมเกือบสิบเซ็น คิดเหรอว่าถ้าผมเอาจริงขึ้นมามันจะสู้ผมได้
แต่ก็จริงของมัน ถ้าผมไม่ตัดก็จะกลายเป็นมันที่ทำเวรแทนผม ซึ่งมันก็โวยวายบ้านเกือบแตกทุกครั้ง และครั้งนี้คงไม่ต่างกัน
“มึงจะทำไรกูได้ไอ้สอง ไปๆ กูขี้เกียจเสวนากับมึงล่ะ จะไปไหนก็ไปเลยมึง แล้วไม่ต้องมาเรียกกู เดี๋ยวกูอยากตัดกูก็ไปตัดเองล่ะหญ้าน่ะ มันไม่หนีกูไปไหนหรอก อย่าห่วง” ผมคว้าประตูจะปิดอีกรอบ แต่มันก็ยังดันอีก ตกลงมันจะเอาอ่ะไรอีกว่ะเนี่ย กูล่ะกลุ้ม!
“มึงอย่าทำแบบนี้ทราฟ ถ้ามึงไม่ทำ กูจะฟ้องไอ้ครามให้มาจัดการมึง”
“ถุย! กว่าไอ้ครามจะกลับมามันก็ลืมหมดแล้วว่ามึงเคยฟ้องอะไรไว้ อีกตั้งเกือนสองเดือนกว่ามันจะทำธุระที่บ้านเสร็จ ที่นี้มึงจะเอาอะไรมาขู่กูอีก มึงรู้ไหมว่ากูได้นอนกี่โมง คนทำมาหากินใช้แรงงานอย่างก็ต้องพักผ่อนนะ มึงรู้ไหม!”
ผมเป็นครูสอนศิลปะป้องกันตัวถ้าผมไม่นอนแล้วจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสอนเด็กล่ะ แม่งไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลย
“มึงอาจจะไม่รู้นะไอ้ทราฟ” ไอ้สองมันยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ทำเอาผมหวั่นๆ มีอะไรที่กูไม่รู้ว่ะ
แม่งยิ้มแบบนี้ทีไรเป็นเรื่องทุกที มันไม่ยิ้มมุมปากแบบกวนตีนบ่อยหรอกครับ มันจะทำก็ต่อเมื่อมันเป็นต่อ เพราะรอยยิ้มของมันเรียกบาทาได้อย่าดีเยี่ยม มันเคยยิ้มปุบโดนสอยร่วงปับ และคนที่สอยก็คือไอ้ครามหรือนายสงคราม มันเหมือนเป็นจุดเริ่มต้นให้เราเป็นเพื่อนกัน ส่วนรายละเอียดส่วนลึกไว้จะเล่าทีหลังจะครับ ตอนนี้ของจัดการไอ้เพื่อนตัวดีตรงหน้าก่อน
“อะไรมึงไอ้สอง ถอยออกจากประตูไปเลยนะ” มันเดินย่างสามขุมเข้ามาในห้องผม และผมก็เดินถอยหลังหนีมัน มันชอบมันทำหน้าอย่างนี้เลย กวนตีนชิบ
“ไอ้ครามอ่ะ...ตอนนี้อยู่” มันพูดข้าวแล้วก็ฉีกยิ้มสยอง
“อยู่ไหน” ผมถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ในโลกนี่สิ่งที่น่ากลัวสำหรับผมก็คือไอ้ครามนี่แหละ แค่ชื่อแม่งก็น่ากลัวแล้ว ‘สงคราม’ อยากรู้จริงๆว่าพ่อแม่มันคิดไงตั้งชื่อนี่ให้ แอบกระซิบก่อนนะครับ ว่าไอ้ครามเนี่ย บ้านมันเป็นมาเฟีย น่ากลัวโครตๆ >_<
“อยู่ข้างล่าง”
โธ่ นึกว่าอยู่ไหนก็แค่ข้างล่าง ข้างล่าง...อะ เอง
o22
“ห๊า!!! ข้างล่าง!!!” ผมร้องเสียงหลง ไอ้แม็คกลับมาแล้วงั้นเหรอ!
“เออไง ข้างล่าง ถ้ามึงยังไม่ไปอาบน้ำแต่งตัวลงไปกินข้าวและไปตัดหญ้า ไอ้ครามซ้อมมึงแน่ บอกได้คำเดียว...ตาย!”
แล้วผมจะรอช้าอยู่ทำไมล่ะครับ ใส่เกียร์หมาวิ่งเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองด้วยความไวแสง แม่งเอ้ยยยยย!! ไหมมันบอกว่าจะกลับเดือนมิถุนายนไงวะ นี่มันเมษาเองนะ กูล่ะเครียด!
ผมใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีในการอาบน้ำแต่งตัว สะอาบเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าทำเวลาไว้ก่อน ไอ้แม็คมันเป็นคนที่เรียกได้ว่า...เหนือคน ทำไรต้องตรงเวลา มันตื่นตีห้าทุกวัน ไม่ต้องใช่นาฬิกาปลุก นอนกี่โมงก็สามารถตื่นตีห้าได้ เพราะมันต้องคุมแก็งให้พ่อมัน มันเลยบอกว่า คนเป็นเจ้านายต้องตรงต่อเวลา ระเบียบวินัยต้องมีให้พร้อม และมันก็เอาทุกอย่างที่มันต้องเป็นมายัดให้เพื่อนๆอย่างพวกผมด้วย ผมไม่ใช่ลูกมาเฟียนะครับ ผมไม่ต้องตื่นเช้าก็ได้อ่ะ
“ไงมึง กว่าจะเสด็จลงมาได้นะ มึงไม่รอให้ตะวันตกดินซะก่อนล่ะ”เสียงไอ้เจดังออกมาจากในครัวที่กำลังทำอาหารสำหรับเด็กในโรงเรียน
โรงเรียนที่ว่านี่ก็คือโรงเรียนสอนศิลปะการป้องกันตัวของผมกับเพื่อนเอง โดยมีเจ้าของหลักอย่างไอ้ครามที่เป็นคนออกเงินทุนสร้างห้าสิบเปอร์เซ็น ส่วนที่เหลือ ผม ไอ้เจ และไอ้สอง มันคนออก คงเหมือนกับหุ้นส่วนแหละ แต่เรื่องพวกนี้ผมไม่ได้ใส่ใจ มันจะเอาเงินผมก็ให้ อะไรก็ได้ เรื่องบริหารผมไม่ชำนาญปล่อยให้ไอ้สองมันทำไปเพราะมันจบปริหารฯ ส่วนผมจบวิศวะฯเครื่องยนต์ เพราะฉะนั้น อะไรที่ใช้แรงอ่ะเป็นของผม ส่วนเรื่องการต่อสู้ผมเรียกกับบ้านไอ้ครามาตั้งแต่มอต้น ได้ใบประกาศมาเยอะ รวมทั้งถ้วยรางวัลด้วย
ผมกับไอ้ครามและไอ้เจจะเป็นคนสอนศิลปะการต่อสู้ให้เด็กที่มาลงเรียนแต่ไอ้เจจะพ่วงหน้าที่ทำอาหารสามมื้อแทน เท่ากับว่าผมกับไอ้ครามสอนเด็กคนล่ะสองวันสลับกัน โดยของผม จันทร์ พุธ ไอ้ครามก็ อังคาร พฤหัสบดี ไอ้เจวันศุกร์รอบเช้ารอบเดียว ส่วนศุกร์บ่ายเสาร์และอาทิตย์เป็นวันหยุด
ที่นี่พวกผมรับเด็กเรียนไม่เยอะ คอร์สล่ะสามสิบคนเท่านั้น แต่ก็ไม่เคยมีถึง คอร์สหนึ่งก็ห้าเดือนปีหนึ่งเปิดสองคอร์ส เริ่มจากกุมภาพันธ์ถึงมิถุนายน และ สิงหาคมถึงธันวาคม เดือนมกราคนและเดือนกรกฏาคมเป็นเดือนหยุดพักผ่อน ที่นี่มีที่พักให้แต่เสียงเงินหรือจะไม่พักก็ได้แต่ก็เสียเงินเพราะมันรวมกับค่าเรียนไปแล้ว คอร์สหนึ่งก็ไม่เท่าไหร่ แค่ห้าหมื่นกว่าๆเท่านั้น ถึงจะแพง แต่พวกผมก็ไม่ได้ค์ ถ้าอยากเรียกก็จ่ายตังค์ แต่ถ้าไม่มีความสามารถพวกผมก็ไม่สอนนะมันเสียเวลาเด็กที่เรียกคนอื่นเขา
การเรียนมีสองรอบ เช้ากับเย็น เพื่อนเด็กบางคนต้องไปเรียน แต่ด้วยระเบียบการเรียนที่พวกผมตั้งขึ้นมันยากที่เด็กหลายคนจะทำเพราะชนกลับการเรียน ทำให้มีคนเรียนไม่เยอะ ซึ่งเป็นความต้องการของพวกผมเองแหละ สอนเยอะมันเหนื่อยเพราะจริงๆแล้วแต่ละคนก็มีหน้าที่ของตัวเองที่ต้องทำ อย่างผมก็ต้องกลับไปดูอู่รถของที่บ้านอาทิตย์ล่ะสามวัน ไอ้ครามต้องช่วยงานพ่อมันเกือบทุกวัน ไอ้เจมันเปิดร้านอาหารกับพี่สาวมัน ส่วนไอ้สองเป็นคนเดียวที่ไม่มีอะไรทำเพราะบ้านมันรวย หรือจริงๆแล้วมันขี้เกียจนั่นเอง
“โธ่ มึงโทษไอ้สองสิ เมื่อวานมันลากกูไปแดกเหล้าอ่ะ กูเพิ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเอง” ผมพูดแล้วก็นั่งลงที่โซฟาข้างไอ้ครามที่คุยโทรศัพท์สั่งงานลูกน้องอยู่
“แก้ตัวไอ้ห่า ปกติมึงไม่เคยตื่นเช้าอยู่แล้วถ้ามึงไม่มีสอนอ่ะ” ไอ้สองได้ทีด่าผมอีกคน อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ จะกัดมันให้เละเลยไอ้เพื่อนชั่ว!
“ไงมึง กูไม่อยู่เลยทำตัวเหลวไหลไง” ไอ้ครามที่คุยธุระเสร็จแล้วหันมาถามผม
“โธ่ คุณเพื่อนมึง กูแค่เพลียนิดหน่อย” ผมไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะดูมันอารมณ์ไม่ดี สงสัยงานจะมีปัญหา
“เออ ไปกินข้าวไป อย่าต้องให้กูพูดมาก” มันไล่ผม ผมก็เดินไปหาอะไรกินในครัว ตักๆใส่จากแล้วออกมานั่งดูหนังที่ไอ้เจเป็นคนเปิดที่ห้องนั่งเล่น
บ้านหลังนี้พวกผมอาศัยอยู่กับแบบถาวร กลับไปนอนบ้านบ้างแต่ไม่บ่อย เพราะต้องดูแลเด็กที่มาเรียนทุกวัน เลยสร้างบ้านด้านหลังหลังโรงฝึก จะได้สะดวกเวลาทำอะไร
“ทำไมกลับเร็วว่ะ” ผมถามไอ้คราม ส่วมมือก็ตักขนมจีนแกงไก่เข้าปาก ไอ้เจมันทำกับข้าวอร่อยมาก เด็กที่นี่ติดใจฝีมือมันทุกคน
“ฝ่ายนู้นมัวแต่ตุกติกเล่นไม่ซื่อ ทีแรกก็ว่าจะตกลงกันอย่างสันติ แต่มันอยากได้สงครามกูเลยจัดให้ งานเลยเสร็จไวอย่างที่เห็น” ไอ้ครามพูดแล้วยิ้มแบบเย็นเหยียบ
แม่งน่ากลัวชิบ หน้าตามันหล่อมากนะครับ คมเข้ม หุ่นดี ผิวไม่ขาวมากแต่ก็จับว่าขาวแหละ เพราะแม่มันเป็นคนจีน แต่มันไม่มีแฟน มันบอกว่าฐานะมันเสี่ยงเกินกว่าจะมีแฟนและมันก็ไม่ชอบผู้หญฺงจุกจิกด้วย มันเลยครองโสดอยู่แบบนี้ แต่มันก็เที่ยวผู้หญฺงบางนะครับ แต่ไม่บ่อยเท่าไหร่ ไม่เหมือนไอ้สอง ไอ้ห่านี่แม่งมั่ว แต่ดีที่มันป้องกันไม่งั้นมันคงเป็นเอดส์ตายไปนานล่ะ
ส่วนไอ้เจ มันเป็นเกย์ครับ วันๆเอาแต่เหล่เด็กในโรงฝึก หึหึ แต่มันก็แค่มอง มันบอกไม่นิยมเด็กในปกครอง เดี๋ยวเกิดปัญหา
“วันนี้จัดงานฉลองที่ไอ้ครามกลับมากันดีกว่า ไอ้คราม มึงต้องไปทำงานอะไรอีกไหมเย็นนี้” ไอ้เจเอ่ยขึ้น ซึ่งผมว่าเข้าท่าเลยครับ ไม่ได้จัดปาร์ตี้นานแล้ว เพราะพวกผมไม่มีเวลากันเลยโดยเฉพาะไอ้คราม ถ้าสมาชิกไม่ครบก็กินไม่อร่อยครับ
“ไม่มี ก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้จัดนานแล้วนิ” ไอ้ครามก็เห็นด้วยแบบสีหน้าเรียบๆอ่ะครับ หน้าแม่งนิ่งเกิน
“งั้นเดี๋ยวบ่ายๆออกไปซื้อของสดกัน เดี๋ยวกูกับไอ้ทราฟออกไปซื้อของ เดี๋ยวมึงกับไอ้สองอยู่จัดสถานที่ไป” ไอ้เจบอกไอ้ครามก่อนจะหยิบกระดาษออกมาจดของที่ซื้อ
“กินอะไรดีว่ะ” << ไอ้เจ
“ยำรวมมิตรทะเล” << ไอ้สอง
“ต้มแซ็บ” << ไอ้คราม
“กุ้งแช่น้ำปลา” << ผมเอง
“กุ้ง หมึก ปู ปลา เผา” << ไอ้คราม
[Krrrr Krrrr]
ผมหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะมารับ ปล่อยให้พวกมันคุยเรื่องอาหารกันไป ผมกินอะไรก็ได้อยู่แล้วไม่เกี่ยง
“ว่าไงครับ” ผมจะพูดเพราะกับแค่ไม่กี่คนหรอกครับ แต่ผู้หญิงผมจะไม่พูดคำหยาบอ่ะ มันไม่สุภาพเท่าไหร่นะผมว่า แต่กับพวกผู้ชายด้วยกันนี่ถึงไหนถึงกัน ด่าได้ไม่ต้องเกรงใจ หึหึ
“ทราฟ เดี๋ยวเฟจะเข้าไปหา อยากกินอะไรไหม” เฟหรือแฟนผมเองถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง ด้วยความที่เพื่อนผมมันคุยเรื่องอาหารกันเสียงดังเกินไป ผมเลยเดินออกมาคุยที่หน้าบ้าน
“ไม่ต้องซื้อหรอก เดี๋ยวเย็นนี้จะจัดปาร์ตี้” ผมบอก
“จริงอ่ะ เนื่องในโอกาศอะไรเหรอ”
“ไอ้ครามมันกลับมาถึงวันนี้น่ะ เลยว่าเลี้ยงต้อนรับมันหน่อย”
“ครามกลับมาแล้วเหรอ ดีจัง เดี๋ยวเฟรีบไปหานะ บ๊ายบาย จุ๊บๆ” เฟบอกน้ำเสียงดีใจเอามากๆก่อนจะวางสายไป เฟกับเพื่อนผมสนิทกันมาก ที่จริงเฟเป็นเพื่อนในคณะของไอ้สอง เฟเป็นคนสวยและนิสัยดี คุยสนุกเลยทำให้ผมชอบ ผมคบกับเฟได้สี่ปีแล้วตั้งแต่ปีสอง เพราะว่าเฟเป็นคนมีเหตุผลเราเลยไม่เคยทะเลาะกันเท่าไหร่ ผมคงโชคดีแหละที่ได้แฟนที่ดี
“เฟโทรมาเหรอ” ไอ้สองถามผม ผมนั่งลงข้างไอ้เจ แล้วหยิบกระดาษที่จดรายการอาหารมาดู โอ้วววว นี่พวกมึงกะจะเอามาเลี้ยงทั้งหมู่บ้านหรือไงวะ เยอะเกิน จะกินกันหมดไหมนี่ มีคนกินแค่ห้าคนเอง
“เออ เดี๋ยวเฟจะเข้ามา กูว่านะ ซื้เยอะขนาดนี้ไปเรียกเด็กๆในโรงฝึกมาแดกด้วยเถอะ เยอะไปไหมพวกมึง” วันอาทิตย์มีเด็กเลยอยู่ไม่ถึงสิบคน นอกนั้นกลับบ้าน เด็กที่เรียนรอบนี้มันแค่สิบเก้าคนเท่านั้น
“ก็ดีนะโว๊ย คนเยอะๆสนุกดี มึงว่าไงไอ้คราม” ไอ้เจหันไปถามไอ้คราม ซึ่งไอ้ครามก็พยักหน้ารับเห็นด้วย
“งั้นเอาตามนี้ ส่วนมึงไอ้ทราฟ ไปตัดหญ้าเดี๋ยวนี้เลย วันนี้จะกินนอกบ้าน” ไอ้สองนะไอ้สอง กูอุตส่าห์ทำเนียน ผมเลยต้องลุกออกไปที่โรงเก็บของเอาเครื่องตัดหญ้าออกมาจัดการตัดหญ้าบริเวณรอบๆบ้าน มันไม่ได้หนักหนาหรอกครับ แต่ผมขี้เกียจและอยากแล้วให้ไอ้สองมันทำด้วย เพราะมีมันคนเดี๋ยวที่ดูว่าและสบายที่สุด ทำงายแค่ในโรงเรียน ดูบัญชีนู่นนี่นั่นนิดเดียว แทบจะไม่มีอะไรให้มันทำด้วยซ้ำ
ผมตัดหญ้าเสร็จก็เที่ยงตรง พอดีกับเฟที่มาถึงพอดี
“ทำไมวันนี้แฟนเฟขยันได้นะ” เฟเดินเข้ามาเกาะแขนผมก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อที่หน้าให้ผม ผมบีบจมูกเธอเบาๆก่อนจะพาเข้ามาในบ้านเพราะแดดตอนนี้แรงมาก
“ไปนั่งคุยกับไอ้พวกนั่นไป เดี๋ยวทราฟไปเอาน้ำให้ มีขนมจีนแกงไก่กินไหม”
“กินๆ แต่ไม่เอาเยอะนะ” เฟเดินไปนั่งกับกับไอ้พวกนั้น ส่วนผมเดินเข้าครัวจัดแจงตักขนมจีนแกงไก่และน้ำให้เฟ เฟไม่ค่อยจะชอบกินแกงกะทิเท่าไหร่เพราะกลัวอ้วนทั้งๆที่ผอมจะตายอย่าแล้ว ผู้หญิงนี่ก็แปลกคนนะ จะกลัวอ้วนอะไรนักหนา คิดเรื่องนี้แล้วนึกถึงเค้ก น้องชายที่แสนน่ารักที่ตัวเล็กมากๆแต่แก้มกลับป่องกำลังดี เมื่อวานผมจับน้องยัดพิซซ่าไปเกือบสามชิ้นเพราะอยากจะให้อ้วนนขึ้นอีกหน่อย ลมพัดจะได้ไม่ปลิวไปหายไปไหน
จะว่าไปตอนนี้เค้กจะทำอะไรอยู่นะ คงไม่พ้นอยู่ในห้องแน่ๆ หรือว่าผมจะไปรับมางานเลี้ยงเย็นนี้ด้วยดี เป็นความคิดที่ไม่เลวแหะ เค้กจะได้ไม้เหงาด้วย อยู่คนเดียวในห้องมืดๆน่าเบื่อตายเลย
งั้นผมไปรับน้องมากินเลี้ยงด้วยดีกว่า ผมจะจับยัดอาหารขุนให้เป็นหมูเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
=======================================
[/size][/b][/color]
มีที่ผิดบอกด้วยนะค่ะ จะได้มาแก้ให้
ขอบคุณคนอื่านที่น่ารักทุกคนค่ะและคนที่คอมเม้นด้วย ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
:กอด1:
-
:z2: :z2:
ง่ะ มีแฟนแร้วหรอ? :a5:
-
ทราฟมีแฟนแล้ว
-
โหย มีแฟนแล้วก็ไม่บอก :z3:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยย ทราฟมีแฟนแล้ว!!
แต่ไม่เป็นไร นี่นิยาย Yaoi ไม่ใช่นิยายชาย-หญิง ต่อให้ทราฟกับเฟรักกันขนาดไหน ทราฟก็ต้องคู่กับน้องเค้กอยู่ดี!!
อุว๊ะ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า หึหึหึหึ ^^+
รอตอนต่อไปนะคะ :)
-
อ้าว มีแฟนแล้ว
รอลุ้นต่อไป งานนี้ต้องมีเลิก!!!!
-
เฮ้ๆ นายก็ต้องเทคแคร์แฟนนาย
แล้วน้องเค้กล่ะ นายจะดูแลได้หรอ
ไม่ต้องพามาจะดีก่านะ
กลัวน้องเสียใจ
-
:z2: :z2: :z2:
-
น้องเค้กคู่กับนายคราม??
+1
-
มีแฟนแล้วม่ายอาววววววว
อย่ามาทำให้น้องเค๊กร้องไห้นะ
:sad4:
-
ยังไงหว่าพี่ทราฟ เดี๋ยวรถไฟก็ชนกันหรอก :angry2:
-
:: 6 ::
“พี่เค้ก นั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมเอาขนมไปใส่จากก่อน อย่าไปไหนนะ”
“บิ๊ก พี่รู้แล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆสักหน่อย” ผมบ่นหมุบหมิบอย่างไม่เข้าใจจนบิ๊กหัวเราะออกมาก่อนที่เสียงจะเงียบหายไป ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องเห็นผมเป็นเด็ก หรือผมต้องเอาป้ายมาแขวนคอแล้วเขียนว่า
‘ผมอายุ 19 แล้วครับ โตแล้ว!’ และกรกฏาคมนี้ผมก็จะ 20 แล้วด้วย
บิ๊ก เป็นลูกชายเจ้าของหอที่ผมพักอยู่ อายุน้อยกว่าผมแค่ปีเดียวและตอนนี้ก็เรียนมอ 6 ที่โรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง ศุกร์ตอนเย็นก็จะกลับบ้านทีหนึ่งทุกอาทิตย์
“มาแล้วคร้าบบบบบบ มามะ เดี๋ยวผมป้อน” เสียงห้าวที่ดูสดใสของบิ๊กทำให้ผมยิ้มได้ตลอดเวลา ผมไม่เคยเห็นหน้าบิ๊กหรอก ตอนผมมาอยู่ที่นี่ผมก็มองไม่เห็นอยู่ก่อนแล้ว แต่บิ๊กก็ดีกับผมมาก วันหยุดทีไรบิ๊กจะมาอยู่เป็นเพื่อนผม คอยซื้อขนมมาให้ทั้งๆที่ผมเคยบอกแล้วว่าไม่ต้องซื้อมา มันเปลือง แต่บิ๊กก็ไม่เคยฟังผมสักที รวมไปถึงข้าวของเครื่องใช้ที่ผมจะฝากบิ๊กซื้อให้ แต่ก็เกรงใจเหมือนกัน
ถ้าพูดเรื่องความใจดี ยังมีอีกคนที่ใจดีกับผมมาก นั่นก็คือพี่ทราฟ ทำให้ผมรู้ว่าบางทีโลกใบนี้มันก็ไม่ได้โหดร้ายเกินไปหรอก
“พี่กินเองดีกว่า บิ๊กก็กินเถอะ” ผมยื่นมือไปรับช้อน บิ๊กบ่นอุบอิบจะป้อนผมให้ได้แต่ผมไม่ยอม อะไรที่พึ่งตัวเองได้ผมก็จะทำเอง
“เมื่อวานบิ๊กไปหาพี่เค้กที่ห้อง แต่พี่เค้กไม่อยู่ ไปไหนมาเหรอ” ผมหยุดมือที่กำลังตักเค้กอยู่ กลืนเค้กในปากลงคอ รสชาติของช็อคโกแลตกับสตรอเบอร์รี่ทำให้ผมมีความสุข
“พี่ออกไปเดินเล่นข้างนอกมา”
“ไปกับใครอ่ะ”
“พี่ที่รู้จักน่ะ” เมื่อบิ๊กจะถามอะไรสักอย่างแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่อยากพูดถึงพี่ทราฟกับคนอื่นสักเท่าไหร่
“แล้ววันนี้บิ๊กกลับโรงเรียนเมื่อไหร่หรอ แล้วตอนนี้กี่โมงแล้ว” ผมถาม เพราะคิดว่าตอนนี่น่าจะบ่ายแล้วและยังเป็นวันอาทิตย์ที่บิ๊กต้องกลับโรงเรียน
“จะบ่ายสามแล้วครับ อีกสักพักก็จะกลับแล้ว แต่บิ๊กยังไม่อยากกลับเลยอ่ะ คราวนี้มีเวลาอยู่กับพี่เค้กนิดเดียวเอง” แม่ของบิ๊กเคยพูดว่าบิ๊กตัวโตเกินที่จะอ้อนได้ แต่เขาก็มักจะอ้อนผมแบบนี้เสมอ แต่ที่ผมพอรู้ก็คือบิ๊กสูงกว่าผม แต่ในเมื่อเขาอายุน้อยกว่าผม ผมก็เลยไม่ได้ว่าอะไร
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็ได้เจอกัน” เวลาผ่านไปเร็จจะตาย แปบๆก็หมดวันแล้ว
“โหย ตั้งอีกอาทิตย์แน่ะ” บิ๊กร้องโอดครวญน่าสงสาร
“ไปตั้งใจเรียนไป เป็นเด็กเป็นเล็ก” ผมลองพูดบ้าง รับรองว่าบิ๊กจะต้องโวยวายออกมาแน่ๆ
“บิ๊กโตแล้วเถอะพี่เค้ก สาวๆนี่จีบผมตรึมไม่อยากจะคุย” นี่ขนาดไม่อยากจะคุยยังพูดซะขนาดนี้ ฮ่าๆๆ ตลกดีจัง
“ไอ้บิ๊ก! เก็บของเสร็จยัง อาแกมารับแล้ว” เสียงของน้าแก้วแม่ของบิ๊กตะโกนมาจากที่ไหนสักที่ไม่หน้าหอก็หลังหอ
“อะไรว่ะเนี่ย ต้องกลับซะแระ”
“อย่าบ่นน่า ไปๆ เดี๋ยวพี่จะขึ้นห้องแล้ว” ผมบอกบิ๊ก เพราะบิ๊กมันจะทำตัวเป็นเด็กๆทุกทีที่ต้องกลับโรงเรียน ทั้งๆที่ผมอยากเรียนจะตายแต่บิ๊กกลับขี้เกียจที่จะเรียน ทำไมนะ ถ้ามีโอกาศที่ดีก็ควรจะไขว้ขว้าไว้สิ
“เดี๋ยวผมไปส่ง” บิ๊กรีบบอกทันที ได้ยินเสียงจานกระทบกันเพราะบิ๊กคงกำลังเก็บจานอยู่
“ไม่เป็นไร พี่ขึ้นห้องเองได้ แค่นี้เอง ไม่หลงหรอก ไปเก็บจานเถอะ” ผมบอกติดตลก ก็มันจริงนี่น่า ถึงผมมองไม่เห็น แต่การเดินขึ้นห้องเองทุกวันผมก็พอรู้หรอกว่าต้องไปยังไง ห้องผมอยู่แค่ชั้นสองเองไปได้หนักหนาเลย เพราะผมดูแลตัวเองได้
“เค้ก!” เสียงที่ฟังดูเหมือนตกใจพร้อมกับแรงจับที่หัวไหล่ทำให้ผมต้องหยุดเท้าที่กำลังก้าวขึ้นบันได เสียงที่คุ้น กลิ่นน้ำหอมที่เคยได้กลิ่น ทำให้ผมรู้ว่าเป็นใครก็รู้สึกโล่งใจ
“พี่ทราฟ....เป็นอะไรเหรอครับ”
“เปล่า พี่แค่ตกใจที่ไปหาเราที่ห้องแล้วไม่เจอ คิดว่าหายไปไหน” ผมรู้สึกชื้นใจที่พี่ทราฟเป็นห่วงผมขนาดนี้ ผมเลยยกมือไปจับแขนพี่ทราฟที่ยังจับที่ไหล่ผมอยู่
“พาผมกลับห้องหน่อยสิครับ” ผมบอก
“ได้สิ แล้วเราไปไหนมาเหรอ พี่ถามได้ไหม” ผมเดินตามพี่ทราฟที่เปลี่ยนจากจับไหล่มาจูงมือผมให้เดินตามและพากลับห้อง
“เค้กแค่ไปนั่งเล่นข้างล่าง พอดีลูกเจ้าของหอเขาซื้อขนมมาฝากเลยชวนเค้กไปกิน แล้วพี่ทราฟล่ะครับ มาทำอะไรเหรอ” ผมส่งกุญแจห้องให้พี่ทราฟ พี่ทราฟหยิบไปไขก่อนจะดันผมเข้าห้อง
“ที่บ้านพี่จัดงานเลี้ยง พี่เลยจะชวนเค้กไปด้วย อยู่ห้องคงน่าเบื่อแย่เลยใช่ไหมล่ะ”
“เค้กไม่ไปได้ไหมครับ” ผมถามออกไป เพราะรู้สึกว่าไม่อยากจะไปเลยจริงๆ
“ทำไมล่ะ”
“ก็...เค้กไม่รู้จักใคร เค้กไปก็ทำตัวไม่ถูก” เป็นไปได้ผมอยากจะหลีกเลี่ยงการพบปะกับผู้คน ผมไม่อยากออกไปไหนในสภาพที่ตัวเองเป็นแบบนี้เท่าไหร่ ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ผมจะไปไหนไม่ถูก จับจุดอะไรไม่ได้ และสุดท้ายก็จะกลายเป็นภาระคนอื่น ซึ่งผมไม่ชอบ ไม่อยากเป็นแบบนั้น
“พี่ไง เค้กรู้จักพี่ และที่บ้านพี่ก็มีเพื่อนพี่และรุ่นน้องอีก อายุก็เท่าเค้กบ้างหรือมากกว่าเค้กบ้าง สนุกนะ ไปกลับพี่เถอะ” พี่ทราฟพยายามพูดโน้มน้าวให้ผมเปลี่ยนใจ แต่ผมก็ยังไม่อยากไปอยู่ดี
“เค้ก...ไม่อยากไปครับ” ผมก้มหน้าลง เล่นมือตัวเองเพราะไม่รู้จะทำอะและไม่รู้ว่าพี่ทราฟจะรู้สึกยังไง เข้าใจว่าต้องรักษาน้ำใจคนชวน แต่ผมอึดอัดนิ
“เป็นอะไรไปครับ อย่าคิดมากสิ พี่แค่อยากพาเราไปสนุกเท่านั้นเอง หืม เด็กดี ไม่อยากไปเหรอครับ” พีทราฟดังผมไปนั่งที่เตียงและพี่ทราฟก็นั่งลงข้างๆผม ผมพยักหน้าตอบน้อยๆ ผมไม่อยากไปจริงๆนะ ผมอยากอยู่ที่ห้องมากกว่า
“บอกพี่ได้ไหมว่าทำไมถึงไม่อยากไป ไม่เหงาเหรอ” พี่ทราฟยังคงถามหาเหตุผมที่ไม่ไปอีกครั้ง
“เค้ก...ไม่อยากไป เค้กอยู่ห้องก็ได้ครับ ไม่เหงาหรอก” ถึงจะเหงาก็ดีกว่าไปอยู่ถามกลางคนเยอะโดยที่มองไม่เห็นแบบนี้ ถ้าเขารังเกียจผมล่ะ ผมจะทำยังไง
“ไม่เอาครับ ไม่ดิ้อนะ ไปกับพี่นะครับเค้ก” พี่ทราฟนั่นแหละที่ดื้อ ทำไมต้องบังครับผมด้วย เหมือนน้ำตาผมจะไหล ผมเลยก้มหน้าลง น้อยใจที่พี่ทราฟดูจะไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผมถึงไม่อยากไป
“แต่คนเยอะ เค้กไม่ชอบ เค้กไม่ไป” ผมหันตัวหนีไปอีกทาง ผมไม่อยากเอาแต่ใจแต่...ผมไม่อยากไป
อ้อมกอดจากคนข้างหลังทำให้ผมปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาง่ายๆ ผมจะโทษใครดี โทษผมที่รู้สึกดีกับพี่ทราฟเร็วเกินไปจนเปิดเผยความรู้สึกตัวเองง่ายๆแบบนี้ หรือโทษผมที่ทราฟเอาใจและตามใจผมจนทำให้ผมอยากเอาแต่ใจ
“อย่าร้องสิเค้ก ยิ่งเค้กร้องพี่ยิ่งไม่อยากให้เค้กอยู่คนเดียว ไหนบอกว่าไว้ใจพี่ไง พี่อยากให้เค้กไปสนุกกับงานเลี้ยงที่พี่จัด เชื่อพี่ว่าเพื่อนพี่ต้องชอบน้องชายของพี่คนนี้แน่นอน เค้กน่ารักจะตายไม่ต้องกลัวอะไรหรอก เพื่อนพี่ใจดีทุกคนเลยนะ แถมยังมีอาหารอร่อยๆเยอะแยะมากด้วย”
“แล้ว ฮึก ถ้าเพื่อนพี่ไม่ อึก ไม่ชอบเค้กล่ะ” ผมถามเสียงเบา พี่ทราฟกอดผมและโยกตัวผมไปมาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น
กอดของพี่ทราฟอุ่นจัง
“ต้องชอบแน่นอน อยู่กับพี่ไม่มีใครทำอะไรเราหรอกและพี่ก็จะดูแลเค้กเองไม่ทิ้งเราด้วย นะครับ ไปกับพี่นะ” ผมนิ่งคิดว่าจะเอายังไงดี เมื่อวานพี่ทราฟก็พาผมไปเดินเล่น กินข้าว ซื้อของให้มากมาย ถ้าผมยอมไปเป็นการตอบแทนพี่ทราฟก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ยังไงผมก็เลือกที่จะไว้ใจพี่ทราฟ และพี่ทราฟเองก็บอกแล้วว่าจะไม่ทิ้งผม มันก็คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“ก็ได้...ครับ” ผมไม่ได้คิดผิดใช่ไหมที่เลือกไปกับพี่ทราฟ
“งั้นก็ลุกไปแต่งตัวไป เดี๋ยวพี่เลือกชุดให้” พี่ทราฟปล่อยตัวผมออกจากอ้อมกอด จนผมรู้สึกโหว่งๆแปลกๆ ผมนั่งรอสักพักพี่ทราฟก็วางเสื้อผ้าไว้ที่ตักผมก่อนจะลูบหัวผมเบาๆและบอกให้ผมไปเปลี่ยเสื้อผ้า
ผมเดินเข้าห้องน้ำ วางเสื้อผ้าที่ชั้นวางของในห้องน้ำก่อนจะถอดเสื้อออกและหยิบเสื้อยืนคอกลมที่พี่ทราฟเลือกให้มาใส่ ตามด้วยกางเกงที่เป็นกางเกงยีนขาสั้นเหนือเข่านิดหน่อย จัดการล้างหน้าและปะแป้งใหม่อีกเล็กน้อย เสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำ ได้ยินเสียงพี่ทราฟคุยกับใครสักคน คงจะกำลังคุยโทรศัพท์อยู่แน่ๆ
“จะบ่นทำไมเนี่ย เสร็จแล้วก็ยืนรอ เดี๋ยวกูกำลังจะออกจากห้องน้องเขาแล้ว และก็แวะไปรับมึงเลยไง” ผมไม่รู้จำทำยังไงเลยเดินเบาๆไปหยิบกระเป๋าตังค์มาใส่ไว้ที่กระเป๋ากางเกงด้านหลังและนั่งลงบนเตียงรอพี่ทราฟที่ไม่รู้อยู่ตรงส่วนไหนของห้อง
“บ่นจริง เออๆ เดี๋ยวกูออกเองก็ได้ เดี๋ยวกลับไปเอาตังค์ให้เลย แค่นี้ก็ต้องบ่น” พี่ทราฟบ่นแบบหงุดหงิดแบบที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน
“เสร็จแล้วเหรอครับเค้ก ไปกัน เพื่อนพี่กับแฟนพี่รออยู่ที่ตลอด เดี๋ยวเราต้องแวะไปรับมันก่อน” ผมฟังพี่ทราฟพูดก็สะดุดเข้ากับคำว่าแฟน พี่ทราฟมีแฟนแล้วอย่างนั้นเหรอ มันก็คงต้องอย่างนั้นใช่ไหม ก็พี่ทราฟเพิ่งพูดนิ
ผมลุกตามพี่ทราฟที่จับมือผมไว้ แต่พอจะออกจากห้องผมก็เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ให้อาหารปลาเลย ผมเลยกระตุกมือพี่ทราฟนิดๆ
“มีอะไรเหรอเค้ก”
“ผมยังไม่ได้ให้อาหารอ้วนกลมเลย”
“อ้วนกลม?”
“ปลาทองของผมเอง” ผมตั้งชื่อมันว่าอ้อนกลมเพราะผมอยากเลี้ยงมันให้อ้วนๆ ผมเคยเลี้ยงอีกตัวเมื่อก่อน มันตัวอ้วนมากๆ หัววุ้นโต ตัวอ้วนกลมบ๊อก มันน่ารักมากๆเลย แต่มันอยู่ที่บ้านใหญ่ ผมไม่ได้พามันออกมาด้วย
พอผมให้อาหารปลาทองเสร็จพี่ทราฟก็พาผมไปขึ้นรถเพื่อที่จะไปรับเพื่อนและแฟนของพี่ทราฟที่ตลาดสด ผมนั่งไปก็คิดไปตลอดทางว่าถ้าถึงตลาดสดแล้ว ผมต้องลงไปนั่งหลังแล้วให้แฟนพี่ทราฟมานั่งหน้าแทนดีหรือเปล่า แต่พี่ทราฟไม่ได้บอกอะไรผมก็เลยเลือกที่จะเงียบ จนรถหยุดลงผมเลยรู้ว่าคงถึงตลาดสดแล้ว เสียงเปิดประตูข้างที่ผมนั่งเปิดออก ผมเลยหันไปดูที่ไม่รู้จะหันทำไง ยังไงก็มองไม่เห็นอยู่ดี
“ทราฟ” เสียงผู้หญิงที่ออกหวานนิดๆดังขึ้น คนนี้คงเป็นแฟนพี่ทราฟสินะ อยู่ดีๆผมก็รู้สึกเกร็งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“เอ่อ เฟไปนั่งข้างหลังกับไอ้สองละกัน เปลี่ยนไปมามันลำบาก” พี่ทราฟเอ่ยเสียงเรียบๆ ผมเลยไม่รู้ว่าพี่ทราฟรู้สึกยังไง
“อ่อ โอเค” แฟนพี่ทราฟพูดก่อนที่เสียงปิดประตูด้านข้างผมจะดัง
“ไอ้ทราฟ มึงนะมึง บอกไปแปบเดียว หายหัวไปเลย กูกลับเฟต้องเดินซื้อของกันอยู่สองคนเนี่ย เอ๊ะ นี่ใครอ่ะ” เสียงผู้ชายที่ไม่ใช่พี่ทราฟดังขึ้น คนนี้คงจะเป็นเพื่อนพี่ทราฟ ฟังดูจากสรรพนามที่เรียกกันก็พอจะรู้
“เอาหน้ามึงกลับไปเลยไม่ต้องโผล่มาไอ้สอง น้องตกใจหมด” เสียงพี่ทราฟดุเพื่อนเสียงดัง แต่ผมไม่ได้ตกใจหรอก เพราะไม่รู้ว่าพี่เขาทำอะไรกัน
“โหยยย อะไรวะ หวงไง ว่าแต่น้องน่ารักชื่ออะไรอะครับ พี่ชื่อเจนะ” เสียงเพื่อนพี่ทราฟที่ชื่อเจดังขึ้นอีกครั้งและยังถามชื่อผมด้วย
“ชื่อเค้กครับ” ผมตอบเสียงเบา
“ชื่อน่ากินจัง กินได้ไหมครับ”
“พอๆไอ้เจ น้องกูก็เว้นๆบ้างเหอะ สันดานจริงๆมึง” ผมไม่ได้ใส่ใจกับบทสนทนาของพี่ทราฟกับพี่เจสักเท่าไหร่ เพราดูเหมือนจะตีกันไปมามากกว่า แต่พี่เฟแฟนพี่ทราฟนั่งเงียบ ผมไม่ได้ยินเสียงพี่เขาเลย ไม่รู้ว่าพี่เขาไม่พอใจหรือเปล่าที่ผมมาแย่งที่นั่งข้างหน้าข้างพี่ทราฟแบบนี้
“เจนี่นะ น้องเค้กกลัวแล้วมั่งเนี่ย น้องเค้กอายุเท่าไหร่ค่ะ” เสียงพี่เฟพูดขึ้นอย่างร่าเริง บางทีพี่เขาอาจจะไม่คิดมาก เป็นผมเองที่คิดมากไป
“สิบเก้าครับ”
“หน้าเด็กจัง ทราฟๆ จอดร้านเค้กร้านโปรดของเฟให้หน่อยสิ เฟอยากกิน” ผมสะดุ้งที่อยู่เสียงพี่เฟก็ดังขึ้น ทำไมผมถึงรู้สึกกลัวทั้งๆที่เสียงพี่เฟก็ออกจากหวาน
“ได้สิ กินเยอะๆเดี๋ยวอ้วนนะเฟ เค้กครับ อยากกินขนมอะไรไหม” พี่ทราฟคุยเล่นกับพี่เฟก่อนจะถามผม ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอยากกินอะไรเลยสักนิดเดียว
“เฟ ฝากซื้อเค้กให้น้องสักสองชิ้นนะ เอแครล์ด้วย อ่ะนี่เงินครับ”
จะผิดไหม ถ้าผมจะตะโกนออกไปว่าผมไม่อยากไปแล้ว
ผมอึดอัด...ทำไม
ทำไมผมถึงเศร้าใจล่ะ
----------
----------
-
“ไอ้เจ เอาของไปไว้ในครัวเลย เดี๋ยวกูตามไปช่วย มาเฟ เดี๋ยวผมถือเอง เค้กครับป่ะ เข้าบ้านพี่กัน” ผมบอกไอ้เจก่อนจะเดินไปเอาของที่มือเฟมาถือเองและก็จับมือเค้กให้เดินตามโดยเฟเดินอยู่ข้างหลัง พอผมเดินเข้าบ้านยังไม่ถึงสองก้าว เสียงไอ้สองก็ดังลั่นบ้านจนเค้กสะดุ้ง
“เฮ้ย!! น่าร้ากกกกกกกกก!” ไอ้สองวิ่งพุ่งเข้ามาหาเค้กอย่างเร็วจนผมต้องยกขาข้างหนึ่งกันมันไว้ไม่ให้พุ่งชนน้อง
“อะไรไอ้สอง ถอยไปเลย” พี่ว่ามันแต่มันไม่ฟังผมหรอก ทะเล่อทะล่าเข้าไปจับตัวเค้กจนน้องตกใจเบียดตัวเข้าหาผม ผมเลยต้องโอบตัวน้องไว้ไม่ให้กลัว ก่อนพามานี่ผมรับปากว่าไม่มีอะไรน่ากลัว แต่ผมคงคิดผิด บางทีมันอาจจะน่ากลัวเกินไปที่ให้น้องมาอยู่ในฝูงเสือสิงห์กระทิงแรดแบบนี้
“โหยย กูขอเล่นหน่อยดิ อย่าหวงไปหน่อยเลย เดี๋ยวกูก็ฟ้องเฟเลยนิ” ไอ้สองทำหน้าหมาหงอย ไอ้ขี้ฟ้องเอ้ย! ผมกลัวตายล่ะ เฟหัวเราะเบาๆแล้วก็เดินไปที่ครัว
“น้องไม่ใช่ของเล่น ไปไกลๆมึง น้องกลัวจนตัวสั่นแล้วมึงไม่เห็นเหรอไงไอ้นี่นิ” ผมว่ามันก่อนจะพาเค้กไปที่ห้องนั่งเล่น ไอ้ครามนอนอยู่ที่โซฟาตัวยาวหลับตาอยู่ ไม่รู้ว่ามันหลับหรือเปล่า
“เค้กนั่งรอพี่อยู่ที่นี่ก่อนนะ ที่นี้เป็นห้องนั่งเล่นบ้านพี่เอง เดี๋ยวพี่ไปดูช่วยเพื่อนในครัวก่อน อยากกินน้ำอะไรครับ” ผมพาเค้กไปนั่งลงที่โซฟาตัวเล็กที่ติดกับหัวไอ้ครามที่นอนอยู่
“เค้ก...ไปด้วยได้ไหมครับ” คงกลัวสินะ
“ในครัวมันวุ่นวาย นั่งนี่แหละครับ เดี๋ยวพี่เอาน้ำกับขนมมาให้ เดี๋ยวมานั่งเป็นเพื่อนนะ” ผมลูบหัวเค้กอย่างเอ็นดู ผมชอบลูบหัวน้องนะ นุ่มมือดี ผมหันไปทางไอ้ครามก็สบตากับมันเข้า ไอ้คราลุกนึ้นนั่งก่อนจะมองมาทางเค้ก
“นี่น้องกู พามาด้วย เค้กครับ เพื่อนพี่อีกคน ชื่อพี่สงครามหรือเรียกพี่ครามก็ได้” ผมบอกไอ้ครามก่อนจะบอกเค้ก
“สวัสดีครับพี่คราม” เค้กก้มหน้าพูด ผมรู้ว่าน้องทำตัวไม่ถูก แต่เชื่อเถอะว่าอีกหน่อยเดี๋ยวก็ชิน
“ฝากหน่อยนะไอ้คราม เดี๋ยวกูเข้าครัวแปบ”
“อืม” ผมมองเค้กอีกทีก่อนจะเดินเข้าครัวเอาของไปเก็บ
เฟและเจช่วยกันเอาของสดออกมาล้างและแยกใส่กะละมังเอาไว้ ส่วนที่เอาไว้ย่างก็เอาออกมาล้างก่อนจะเอาไปเก็ยไว้ในตู้เย็นก่อนเพื่อคงความสด
“ตกลงทำอะไรบ้างวะเนี่ย ของเยอะเกิน” ไม่รู้ว่าไอ้เจมันซื้ออะไรมาหนักหนา ไม่ใช่มันเหมามาหมดทั้งตลาดล่ะ
“มึงเอาพวกผักไปหั่นให้กูหน่อยไป เดี๋ยวที่เหลือกูกับเฟจักการเอง” ไอ้เจสั่งผมก่อนจะกลับไปสนใจหมูหมากาไก่ต่อ ผมหยิบถุงผักออกมาล้างและจับใส่กะละมังใบใหญ่ใบเดียว หยิบกะละมังใบเล็กออกมาอีกห้าหกใบไว้ใส่ผักที่หั่นเสร็จแล้ว เขียงอัน มีดเล่น ก็เพียงพอ
“ไอ้ทราฟ!” ผมที่ถือของพะลุงพะลังกำลังจะเดินออกจากครัวไปนั่งกันในห้องนั่งเล่น จะได้นั่งเป็นเพื่อนเค้กด้วยต้องเบรคตัวโก่ง หยุดแทบไม่ทันเพราอยู่ดีๆไอ้สองก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา
“อะไรไอ้สอง”สีหน้ามันตกใจแล้วก็อ้าปากอ้ำๆอึ้งๆจนผมกังวล
“ไอ้ทราฟ น้องเค้กเขาตาบอดเหรอวะ!” ผมอึ้งกับคำพูดของไอ้สอง มันรู้ได้ไง ผมไม่ได้จะปิดหรอก แต่ตกใจที่มันรู้เร็วและไม่ได้รู้เพราะผมบอก หรือเค้กบอก
“มึงรู้ได้ไง” ผมถาม ตอนนี้ไอ้เจแล้วก็เฟเดินมายืนข้างผมมองมาที่ผมเป็นตาเดียว
“คือเมื่อกี้ กู กูจะเล่นกับน้องเข้า เลยชวนคุยนู้นถามนี่ ถามว่ากูหล่อไหมแล้วเขาก็บอกไม่รู้ กูไม่เอะใจเลยเซ้าซี้ถาม จนไอ้ครามเอามือไปโบกที่หน้าน้องเขาแต่น้องเขาไม่รู้สึกอะไรเลยอ่ะ และกูก็เผลอปากพูดออกไป แล้ว แล้วน้องก็ร้องหามึงอ่ะ กู...กูขอโทษ” ผมฟังแล้วก็รีบวิ่งไปที่ห้องนั่งเล่นทันที เห็นเค้กนั่งก้มหน้าบีบมือแน่นโดยมีไอ้ทรามนั่งอยูข้างๆ
“เค้กครับ” ผมเรีกน้องและแตะเข้าที่แขนเค้กเบาๆแล้วเค้กก็พุ่งเข้ามากอดคอผมแน่นผมกับเสียงสะอื้นเบาๆ ผมเริ่มทำไรไม่ถูกจนต้องตวัดตาไปมองไอ้สองที่ยืนทำหน้าสำนึกผิดอยู่ไม่ห่าง ไอ้คราม ไอ้เจและเฟมองมาที่ผมกับเค้กไม่มีใครพูดอะไร ผมกอดคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักผมกอดคอผมแน่น
ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของไอ้สองเพราะมันไม่รู้ มันเป็นความผิดของผมเองที่พาน้องมาแล้วดูแลไม่ดี ผมลูบหลังเค้กเบาๆ
“เค้กครับ ร้องทำไม ไหนบอกพี่ทราฟสิ”
“ฮืออออ ฮึก ฮื้ออ” น้องยังร้องไม่หยุดสะอื้นตัวสั่นเทาจนผมใจเสีย ก่อนมาน้องผมก็ทำน้องร้องไห้ไปรอบ นี่ก็อีก ผมแม่งโครตแย่เลยวะ
“ไม่ร้องนะครับคนเก่ง มีอะไรบอกพี่ทราฟสิ ใครแกล้งเค้ก บอกพี่สิ” เค้กส่ายหน้าอยู่ที่ซอกคอผมสองสามทีเป็นคำตอบ
ผมดันน้องออกจากตัว ทีแรกเค้กเหมือนจะไม่ยอม แต่ถ้าผมไม่เอาตัวเค้กออก น้องจะต้องขาดอากาศตายเพราะเอาแต่บี้หน้าลงกับคอผม ไหล่ผมเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ผมเช็ดน้ำตาให้น้องอย่างเบามือ ตาแดงก่ำ หน้าแดง จมูกแดงไปหมด ปากที่เม้นแน่นจนผมกลัวว่ามันจะแตกจนต้องใช้นิ้มลูบเบาๆจนน้องคลายริมฝีปากออกจากกัน
“หยุดร้องแล้วมาคุยกับพี่ก่อนนะเค้ก ร้องแบบนี้แล้วเราจะคุยกันยังไงล่ะ” ผมชวนน้องคุยเพราะอยากให้น้องหยุดร้องซะที ผมว่าเดี๋ยวตาน้องต้องบวมแน่ๆ
“ไม่ร้องนะ อึบเร็ว วันนี้พี่พามาสนุกนะ แต่ไหงดันร้องไห้ล่ะ กลัวเหรอ” ผมถามแล้วน้องก็พยักหน้าไม่ยอมพูด แต่แค่นี้ก็พอแล้ว ไอ้สองคงทำให้น้องกลัวจนทำตัวไม่ถูกร้องไห้ใหญ่โต
“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีอะไรน่ากลัวสักนิด” ผมจับเค้กนั่งหันหน้าไปทางเฟและเพื่อนอีกตัวดีทั้งสามโดยที่น้องยังนั่งอยู่บนตักผม
“ข้างหน้าเค้กมีเพื่อนพี่นั่งอยู่นะ มาทำความรู้จักกันอีกรอบดีกว่า เพื่อนพี่ใจดีทั้งนั้น ไม่ต้องกลัวนะ โอเคไหม”
“คะ ฮึก ครับ” ผมยิ้มออกมาเมื่อน้องเริ่มตอบโต้
“อ่ะ เฟมานี่หน่อยสิ” เฟเดินมานั่งข้างหน้าเค้กก่อนจะจับมือเค้กเอาไว้ ทีแรกเค้กขืนมือเอาไว้จนผมต้องปลอบ
“ไม่มีอะไรเค้ก นี่พี่เฟนะ แฟนพี่เอง พี่เฟน่ารักแล้วก็ใจดีมากๆด้วย” ผมพนักหน้าให้เฟพูดอะไรสักอย่าง
“น้องเค้กครับ ไม่ร้องนะ เดี๋ยวใครแกล้งน้องเค้กบอกพี่เฟได้นะ เดี๋ยวพี่เฟจัดการให้ ต่อให้เป็นพี่ทราฟพี่เฟก็จะตี ดีไหมครับ” เฟลูบหัวน้องเบาๆก่อนจะเลื่อนไปลูบที่แก้ม
“สวัสดี..ครับ พี่ เฟ” น้องพูดช้าๆ แล้วก็ยอมให้เฟดึงเข้าไปกอด
“น้องเค้ก พี่สองขอโทษนะครับ ไม่โกรธพี่สองนะ พี่แค่อยากเล่นกับน้องเค้กแค่นั้นเอง ดีกันนะ” เค้กนิ่งไปก่อนจะยกมือยื่นนิ้มก้อยไปข้างหน้า ไอ้สองยิ้มออกทันทีแล้วก็เอานิ้มก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วน้อง
“น้องเค้กน่ารักที่สุดในโลกเลย” เสียงพูดร่าเริงของไอ้สองทำให้ยิ้มออกน้อยๆแต่ยังมีสะอื้นอยู่น้อยๆ
“น้องเค้ก พี่เจเอง เราเจอกันบนรถแล้ว เดี๋ยววันนี้พี่เจทำอาหารอร่อยๆให้กิน น้องเค้กชอบกินอะไรเป็นพิเศษครับ” ไอ้เจดันไอ้สองออกก่อนจะเสนอหน้าเข้ามาใกล้เค้ก แต่เค้กกลับไม่ตอบจนผมต้องออกโรงช่วยเพื่อน
“บอกพี่เจสิครับว่าเค้กชอบกินอะไร”
“ปลาครับ เค้กชอบกินปลา”
“แต่พี่ไม่ชอบปลาอ่ะน้องเค้ก” ไอ้สองพูดขึ้นมาเสียงดัง
“มึงถึงโง่ไงไอ้สอง” ไอ้ครามเชือดนิ่มๆก่อนจะขยับตัวไปหยิบอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋า มันหยิบหมวกสีแดงออกมาใบหนึ่งแล้วก็เดินมาตรงหน้าเค้กก่อนจะวางหมวกไว้บนหัวเค้ก
“พี่ชื่อคราม ไอ้ทราฟบอกเราแล้วนิ พี่ซื้อหมวกมาฝาก ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วก็ไม่ต้องร้องไห้ล่ะ เป็นลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันหรอก” ผมเอาเท้าไปเตะขาไอ้ครามทีหนึ่ง เสียงน่ากลัวของมึงเนี่ยแหละจะทำเค้กร้องไห้ แม่ง
“ครับ”
“โอเค แค่นี้เค้กก็รู้จักเพื่อนพี่หมดแล้วนะ ไม่กลัวแล้วใช่ไหมครับ”
“ครับ แต่...”
“แต่อะไรครับ” ผมถามด้วยความอยากรู้
“เค้ก...ปวดหัว” สงสัยคงร้องไห้หนักเกินไปเลยปวดหัว ไอ้เจเดินไปหยิบยาแก้ปวดหัวมาให้ ส่วนเฟก็เดินไปหยิบน้ำมาแก้ว ผมจัดการให้น้องกินยาก่อนจะให้นอนลงที่โซฟา คนอื่นๆแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง ผมนั่งหันผักโดยที่ไอ้ครามคอยช่วยนิดหน่อย ไอ้นี่มันถนัดกินอย่างเดียวพอๆกับไอ้สองเลย ผมหันไปมองเค้กก็เห็นว่าหลับไปแล้ว
“มองขนาดนั้นไม่ขอมาเลี้ยงดูที่บ้านเลยล่ะ” เสียงไอ้ครามทำให้ผมหันไปมองหน้ามัน
“อะไรของมึง” ผมไม่เข้าใจคำพูดมันเลยถาม
“ชอบน้องเหรอมึง มึงมีเฟแล้วนะ” มันพูดแล้วก็หันไปมองเค้กก่อนจะยิ้มมุมปาก
“พ่องมึง กูเอ็นดูน้องเขา”
“แน่ใจว่าเอ็นดู ไม่ใช่อยากให้น้องมาดูเอ็นมึงล่ะ” ผมขว้างข่าใส่หัวไอ้ครามอย่างแรง พูดห่าไรว่ะแม่ง ผมรีบหันไปดูเค้กเผื่อน้องตื่นแล้วได้ยินคำพูดอับปรีของไอ้ครามเข้าแล้วน้องจะมองผมยังไง
“กวนตีนกูแล้วมึง” ผมเอามีดชี้หน้าไอ้ครามที่ยักไหลไม่สนใจ
“เค้กเป็นเด็กน่าสงสารอยู่ตัวคนเดียวเท่าที่กูรู้ ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่ก็อยู่คนเดียว กูรู้สึกถูกชะตาด้วย กลัวเหงาเลยพามาเล่นที่นี้ มึงไม่รังเกียจใช่ไหม” ผมถาม แต่ก็รู้อยู่แล้วว่าเพื่อนผมมันไม่มีท่างใจไม่ไส้ระกำได้หรอก
“กูไม่ใจยักษ์ขนาดนั้นหรอก ที่นี่คนเยอะพามาเล่นก็ดี ว่าแต่ทำไมอยู่คนเดียววะ” ไอ้ครามถามอย่างไม่เข้าใจ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“ไม่รู้ว่ะ เคยถาม แต่เค้กบอกว่าอยู่คนเดียว แม่ตายไปแล้วส่วนพ่อไม่รักอะไรประมาณนี้ กูหม่กล้าถาม ดูเหมือนเค้กยังปิดตัวเองอยู่” ผมอยากรู้เรื่องเค้กให้มากกว่านี้ แต่ถ้ารุกถามมากไปน้องจะกลัวเอาได้ นี่ก็เพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่วันเอง คงต้องรอเวลาอีกสักหน่อย
“ถ้าไงพามาอยู่ที่นี้ก็ได้นะ อยู่ตัวคนเดียวทั้งที่มองไม่เห็นแบบนั้น คงลำบากหน้าดู ทีไอ้เด็กที่มาเรียนเรายังเลี้ยงดูพวกมันได้ กับเด็กตัวเล็กแค่นี้คงไม่ทำให้ลำบากสักเท่าไหร่หรอก” ผมคิดตามไอ้คราม ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็คงดี ผมจะได้ดูแลได้ง่ายๆหน่อย เค้กก็จะได้ไม่เหงาด้วย
“ความคิดดี ขอบใจวะ”
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
วันนี้มายาวเป็นพิเศษ วันนี้ไปทำบุญมาเอาบุญมาฝากนักอ่านที่น่ารักทุกคนด้วยนะคะ
พรุ่งนี้ไม่แน่ใจว่าจะแต่งตอนต่อไปจบหรือเปล่า
ถ้าทันจะมาอัฟให้นะคะ
บ๊ายบายค่ะ
:bye2:
:pig4:
:z2:
-
น้องเค้กทั้งน่ารักน่าสงสาร
-
อ่าาาา น้องเค้กน่าสงสาร พี่ทราฟมีแฟนแล้วอ่าาา ㅠ ㅠ
-
สงสารน้องเค้กกกก :m15:
-
รับน้องไปอยู่ด้วยเลยพี่ทราฟ หนับหนุนหนับหนุน
กอดน้องเค้กกกกกก :กอด1:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาม่ามาอีกแล้ว
หวังว่าเฟคงไม่ทำอะไรร้ายๆกับเค๊กนะ
:monkeysad:
-
หลงรักเค้ก <3
-
เฟมันต้องมีอะไรแน่ๆเลย เค้กถึงกลัว :serius2:
-
เอาน้องมาอยู่ด้วย
แล้วคิดมั้ยว่าน้องเขาจะลำบากใจ
เรื่องแฟนของพี่ทราฟนั่นแหละ
-
หวังว่าน้องคงเข้าใจนะ
-
รออ่านอยู่น้า
ติดเรื่องนี้ซะแย้ว
-
^
^
รีบน เกิดข้อผิดพลาด ขอลงอันใหม่น้าาาาาา โทษทีค่าาาาาาา
=============
:: 7 ::
ปวดหัว!
ความรู้สึกที่ผมรับรู้หลังจากตื่นขึ้นมาคือปวดหัวและปวดตามากๆ ลมหายใจที่ผ่านออกมาทางจมูกกระทบโดนหมอนและสะท้อนกลับเข้าที่หน้าทำให้ผมรู้ว่าตัวเองคงไม่สบายเข้าให้แล้ว ผมขยับพลิกตัวไปมาบนเตียงเพราะรู้สึกไม่สบายตัว เอ๊ะ! เตียง...เตียงใคร อะไร ยังไง ?
ผมดีดตัวขึ้นจากที่นอนแต่ความรู้สึกเวียนหัวตีขึ้นมาจนต้องล้มตัวลงนอนอย่างเดิมพลางคิดว่าผมอยู่ที่ไหน กลิ่นนี้ไม่ใช่กลิ่นห้องผมแน่ๆ ผมจำได้ว่ามาบ้านพี่ทราฟและเกิดเรื่องนิดหน่อย ผมร้องไห้จนหลับไป แสดงว่าตอนนี้ผมก็ยังอยู่ที่บ้านพี่ทราฟ แล้ว...พี่ทราฟหายไปไหนล่ะ
“พี่ทราฟ” ผมเรียกพี่ทราฟด้วยเสียงแหบพร่าและเจ็บคอ หิวน้ำด้วย ทำไงดี ผมไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน อะไรอยู่ตรงไหนบ้าง ถ้าเป็นที่ห้องผมจะวางขวดน้ำไว้ที่หัวเตียง แล้วที่นี่จะมีเหมือนห้องผมหรือเปล่า ผมค่อยๆไล่มือไปตามตัวเตียงอย่างช้าๆ แล้วก็เจอกับโต๊ะหัวเตียง คลำดูอยู่สักพักก็ไม่เจอขวดน้ำ มีแต่โคมไฟและของชิ้นเล็กชิ้นน้อยวางอยู่
“ทำอะไรครับเค้ก” เสียงพี่ทราฟที่ดูงัวเงียดังขึ้นทำผมสะดุ้งตกใจ
“พี่ทราฟ” ผมลองเรียกอีกครั้งแต่เสียงกลับเบาเหลือเกิน
“ครับ ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างปวดหัวไหม” ตัวผมถูกพี่ทราฟจับให้นอนลงตามเดิน ก่อนที่มือของพี่ทราฟจะสัมผัสตามหน้าผาก แก้ม แล้วก็ลำคอของผม
“ยังมีไข้อยู่เลย รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้” ผมไม่มีเรี่ยวแรงจะตอบอะไร ได้แต่นอนรอพี่ทราฟนิ่งๆจนเหมือนจะเคลิ้มหลับไปอีกรอบ แต่ก็ต้องรู้สึกตัวเพราะเสียงปลุกจากพี่ทราฟ
“ตื่นมากินข้าวก่อนนะเค้กจะได้กินยา” พี่ทราฟช่วยพยุงผมให้นั่งผิงหัวเตียงในท่าที่สบายก่อนจะค่อยๆป้อนโจ๊กให้ผม ถ้าผมไม่ป่วยคงรู้ว่าโจ๊กมันอร่อยมากและคงกินได้เยอะกว่านี้
“อิ่มแล้วเหรอเค้ก ห้าคำเองนะ กินอีกหน่อยนะจะได้หายไวไว” เพราะผมอยากหายป่วยเร็วๆจึงได้ฝืนใจกินโจ๊กไปอีกห้าหกคำ และก็กินยาที่พี่ทราฟเตรียมมาให้ เมื่อกินเสร็จผมก็เลื้อยตัวลงนอน
“นอนพักก่อนนะ เช้านี้พี่ต้องไปสอนเด็กที่โรงฝึกก่อน เดี๋ยวตอนเที่ยงพี่มาหา ขวดน้ำพี่วางไว้ให้ที่หัวเตียงนะครับ” พี่ทราฟบอกและขยับผ้าห่มมาปิดถึงคอผม
“ครับ” ผมจะต้องหายไวไว พี่ทราฟจะได้ไม่เป็นห่วง
“งั้นก็นอนพักซะนะเด็กดี เดี๋ยวพี่มา” ความอบอุ่นจากมือพี่ทราฟที่ลูบแก้มผมทำให้ผมสบายใจจนหลับไปอีกรอบ จนกระทั่งตื่นมาอีกทีซึ่งไม่รู้ว่ากี่โมงแล้ว แต่รู้สึกดีกว่าเมื่อเช้า ปวดหัวน้อยลงแค่ตึงๆอยู่บ้าง ส่วนตาก็ไม่ปวดแล้ว ผมใกล้จะหายไข้แล้วใช่ไหม จดีใจจัง ผมนอนพลิกไปพลิกมาเพราะไม่มีอะไรทำ พี่ทราฟก็ยังไม่มาแสดงว่ายังไม่เที่ยง
เฮ้ออออ เมื่อไหร่จะเที่ยงสักทีนะ
แอ๊ดดดดด
“ตื่นแล้วเหรอครับคนเก่ง ไหนพี่ทราฟดูซิว่าไข้ลดหรือยัง” ผมยิ้มเมื่อรู้ว่าพี่ทราฟมาแล้ว ผมไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้ว
“เค้กหายแล้ว” ผมบอกอย่างตื่นเต้นดีใจ
“เก่งมาก แต่ว่าตัวยังรุมๆนะ อาบน้ำไม่ได้ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้อีกรอบแล้วลงไปกินข้าวข้างล่างกัน โอเคไหม”
“โอเคครับ”
พี่ทราฟหายไปซักพักก่อนจะกลับมานั่งที่เตียงข้างๆผม มือใหญ่ที่หยุกหยิกอยู่ตรงแถวๆหน้าอกผมทำให้ผมรู้สึกเขิลแปลกๆ จนเมื่อเสื้อหลุดออกไปจากตัว ผมก็รู้สึกหนาวนิดๆและยังรู้สึกอายอีกตัว ดีที่ผมไม่เห็นว่าพี่ทราฟมองผมยังไงเลยทำให้อายไม่มากเท่าไหร่
ความเย็นจากน้ำบนผ้าขนหนูทำให้ผมเกร็งตัวเล็กน้อยก่อนจะผ่อนคลายตัวเองให้สบายมากขึ้น จนเมื่อพี่ทราฟจะดึงกางเกงผมออกจากตัวผมก็สะดุ้งนิดหน่อยและรู้สึกใจเต้นแรง ผมว่ามันน่าอายนะ ผมน่าทำความสะอาดบริเวณด้านล่างด้วยตัวเอง
“พี่ทราฟครับ เค้ก...” มือที่กำลังดึงกางเกงออกหยุดชะงักทำให้ผมถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งอก
“อะไรครับ ปวดหัวเหรอ”
“เปล่าครับ แต่...เอ่อ คือว่าด้านล่าง เค้ก..ขอทำเองได้ไหม เค้กอยากเข้า...ห้องน้ำด้วย” ผมพูดออกไปแบบตะกุกตะกัก อายก็อาย แถหัวใจยังเต้นเร็วอีก ผมบ้าไปแล้วแน่ๆ รู้ว่าพี่ทราฟเองก็เป็นผู้ชายและผมเองก็ผู้ชาย แต่ผมกลับรู้สึกอายเอามากๆ นี่ผมไม่ใช้ผู้หญิงนะ บ้าที่สุด
“อ่า หึหึ ได้ครับ มา...เดี๋ยวพี่พาไปห้องน้ำ” พี่ทราฟหัวเราะนิดๆยิ่งทำให้ผมอายเข้าไปใหญ่ ดูเหมือนว่าพี่ทราฟจะรู้ว่าผมคิดอะไร หรือไม่รู้ แต่ผมไม่อยากให้รู้อ่ะ พี่ทราฟไม่รู้แล้วกันเนอะ ผมอาย!
“เค้กอยากกินอะไรหรือ เดี๋ยวพี่ให้ไอ้เจทำให้” พี่ทราฟบอกและพาผมเดินลงมาข้างล่าง ตอนเดินลงบันไดผมก็นับขั้นบันไดในใจ เดินลงมาตอนแรกสิบขึ้น ชานพักและเดินลงมาอีกเจ็ดขั้นและก็ถึงพื้น ผมเก็บรายละเอียดการก้าวและตำแหน่งต่างๆตามความเคยชิน แต่ก็จำอะไรไม่ได้เท่าไหร่ ของแบบนี้ต้องใช้เวลาจำและทำความคุ้นเคย แต่บางทีก็ไม่จำเป็นสำหรับที่นี้ เพราะผมคงมาไม่บ่อยหรอก
“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรเค้กก็กินได้” ผมไม่อยากเรื่องมากให้พี่ทราฟต้องวุ่นวาย ผมกินง่ายอยู่ง่ายและเลี้ยงง่าย แม่เคยบอกผมแบบนั้น
“งั้นเราไปดูในครัวกันดีกว่าว่าวันนี้มีอะไรให้คนป่วยกินมั่ง” พี่ทราฟพาผมเข้าครัว เสียงจอแจของเพื่อนพี่ทราฟที่พูดคุยกันอยู่เงียบลง พี่ทราฟดึงตัวผมให้นั่งลง มือยังจับไว้ให้ผมรู้ว่าพี่ทราฟนั่งอยู่ข้างๆ
“น้องเค้ก เป็นไงบ้างอ่ะ หายหรือยัง” เสียงของ...อืม น่าจะพี่สองมั้งที่ถามผม ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เลย
“หายแล้วครับพี่...เอ่อ” ผมลังเลที่จะเรียกชื่อ กลัวเรียกชื่อผิดแล้วพี่เขาจะไม่พอใจ
“พี่สองไง เค้กจำเสียงพี่ได้ปล่าว เสียงพี่เพราะที่สุดแล้ว จำไว้ๆ” เสียงร่าเริงของพี่สองทำให้ผมยิ้มออกมา
“ถุย! เสียงมึงนะเพราะ เสียงน้องเขาน่าฟังกว่าเสียงมึงเยอะ” เสียงนี้เป็นพี่เจ ผมจำได้
“มีอะไรอ่อนพอให้เค้กกินได้บ้างวะ” พี่ทราฟถาม
“มีข้าวต้มปลา กูทำไว้ให้น้องเขา” พี่เจบอก ผมรู้สึกเกรงใจเอามากๆ เพิ่งเจอผมก็ทำให้คนอื่นเดือนร้อน
“ทราฟ เฟชงโอวันตินให้น้อง ไม่ร้อนเท่าไหร่ อุ่นๆน่ะ” เสียงพี่เฟพูดทำให้ผมพอเดาได้ว่าในครัวตอนนี้คงมีพี่ทราฟ พี่เฟ พี่เจ พี่สอง ส่วนพี่คราม...ผมยังไม่ได้ยินเสียงเลย หรือพี่เขาไม่อยู่
“ขอบคุณนะ ดีๆ มาเค้กมากินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวพี่ป้อน”
“อย่าดีกว่าครับ...เค้กกินเองได้” ผมรีบปฏิเสธ มันคงไม่เหมาะเท่าไหร่เพราะพี่เฟก็อยู่
“ไม่เอาน่าเค้ก พักความเกรงใจไว้สักนิด เค้กจะกินเองได้ยังไง” พี่ทราฟบ่นผม
“เค้กกินได้ กินได้มานานแล้วด้วย” ผมพูดเบาๆก้มหน้านิ่ง
“โตแล้วนะทราฟอย่าชวนน้องทะเลาะสิ” พี่เฟดุพี่ทราฟ
“ทราฟไม่ได้ชวนน้องทะเลาะสักหน่อย เค้กนั่นแหละดื้อ” อยู่ๆพี่ทราฟก็โยนความผิดมาให้ผม
“ผมไม่ดื้อสักหน่อย พี่นั่นแหละดื้อ” ผมเถียงกลับ ผมไม่ดื้อสักหน่อย แม่บอกว่าผมเป็นเด็กดีไม่เคยดื้อเลยสักนิด ผมไม่ยอมรับหรอก
“พี่ดื้อตรงไหน เค้กนั่นแหละดื้อ ดื้อมากด้วย”
“แล้วเค้กดื้อตรงไหนล่ะ พี่ทราฟพูดไม่รู้เรื่อง เค้กบอกว่ากินเองได้พี่ก็ไม่ยอม”
“เรานั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง เค้กไม่ยอมเชื่อพี่พี่บอกว่าจะป้อนเค้กก็ไม่ยอม”
“ก็เค้กกินเองได้อ่ะ วันนั้นที่ไปกินพิซซ่าพี่ยังให้เค้กกินเองเลย ทำไมคราวนี้เค้กกินเองไม่ได้อ่ะ”
“ตอนนั้นกลับตอนนี้มันไม่เหมือนกันสักนิด ก็ตอนนี้เค้กป่วยนิ พี่ก็ต้องดูแลเค้กสิ พี่ผิดตรงไหน”
“แต่...”
“โว้ยยยย! หยุดเดี๋ยวนี้!!!” เสียงพี่ครามตะโกนดังลั่นบ้านจนผมสะดุ้ง ตกลงแล้วพี่ครามก็อยู่ในครัวด้วยเหรอ
“หยุดเถียงกันเลยนะ ให้มากินข้าวไม่ได้ให้มาเถียงกัน กูแดกข้าวไม่ลงเข้าใจไหม เถียงกันเรื่องปัญญาอ่อน กูรำคาญ!”
“ก็.../เค้ก...” ผมกลับพี่ทราฟพูดขึ้นพร้อมกันแต่พี่ครามก็พูดแทรกทันที
“เงียบ! ไม่ต้องพูด ไอ้เจไอ้สอง ไปตักกับข้าวมาใหม่แล้วย้ายไปกินห้องนั่งเล่น ปล่อยให้ไอ้สองตัวนี้เถียงกันในครัวไป เร็วด้วย กูหิว!” เสียงเลื่อนเก้าอี้และเสียงกุกกักภายในครัวดังขั้นแปบหนึ่งก่อนจะเงียบไป พี่ๆคงออกไปกันหมดแล้ว
“เฟ ไปกินในห้องนั่งเล่นกันเถอะ” เสียงพี่เจดังขึ้น
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเฟกินกับทราฟกับน้องเค้กได้”
“เอางั้นเหรอ งั้นก็ห้ามศึกด้วยแล้วกัน เดี๋ยวตีกันตายก่อนได้กินข้าวพอดี น้องเค้กกินข้าวให้อร่อยนะครับ” ผมหน้าแดงกับคำแซวของพี่สอง พอคิดอีกทีผมว่ามันงี่เง่ามากที่ทะเลาะกับพี่ทราฟเมื่อกี้ ยังกะเด็กๆแน่ะ แต่เรียกว่าทะเลาะก็ไม่ถูกหรอก ผมกับพี่ทราฟก็แค่..เถียงกันนิดหน่อยเอง
จากนั้นในครัวก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมเองก็ไม่กล้าขยับตัวเหมือนทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาซะดื้อๆ
“เฮ้อออออ พี่ขอโทษนะเค้ก โกรธพี่หรือเปล่า” พี่ทราฟบอกฟังดูเหมือนรู้สึกผิด ผมส่ายหน้าก่อนจะพูด
“ไม่ครับ เค้กไม่โกรธพี่หรอก เค้กก็ขอโทษนะที่เถียงพี่ทราฟ” ผมบอก
“งั้นเราก็กินข้าวกันเถอะ ท่าทางครามจะหงุดหงิดน่าดูเลย ทราฟนี่ก็ทำตัวเหมือนเด็ก โตหรือยังหะ” พี่เฟพูดแล้วก็ขำน้อยๆ พี่ทราฟเองก็หัวเราะออกมาก่อนที่ผมจะได้รับสัมผัสเบาๆที่หัว พี่ทราฟชอบลูบหัวผมมาก บางทีผมคิดว่ามันเหมือนการลูบหัวหมายังไงไม่รู้ ไม่รู้ว่าพี่ทราฟคิดแบบนั้นหรือเปล่าถึงได้ชอบลูบหัวผม
“โอเค เค้กอยากกินเองเหรอครับ หรืออยากให้พี่ป้อน” พี่ทราฟถามผม ใจผมเต้นแรงขึ้นนิดหน่อยกับคำพูดของพี่ทราฟ
“เค้กกินเองดีกว่าครับ พี่ทราฟก็ต้องกินข้าวเหมือนกัน” ถ้าป้อนผมด้วยพี่ทราฟคงกินข้าวลำบากแย่
“เอางั้นก็ได้ครับ” พี่ทราฟเอาช้อนใส่มือผมก่อนจะจับมือผมอีกข้างให้จับถ้วยจะได้รู้ว่าอยู่ตรงไหน แล้วผมก็เริ่มลงมือกิน
ตลอดการกินบทสนทนาจะผูกขาดอยู่ที่พี่เฟกับพี่ทราฟ โดยส่วนมากเป็นเรื่องที่ผมไม่ค่อยเข้าใจ แต่พี่ทราฟก็ชวนผมคุยและถามผมอย่างเป็นห่วงตลอด บางทีก็ตักไข่ตุ๋นหรือต้มยำมาป้อนผมบ้าง แต่ไปๆมาๆกลายว่าพี่ทราฟป้อนกับข้าวให้ผมกินเป็นซะส่วนใหญ่ ผมเลยกินข้าวต้มไม่หมดชาม
“เค้กครับ นั่งเล่นอยู่ที่นี้กลับเพื่อนพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ต้องไปสอนเด็กที่โรงฝึกก่อน อยู่ได้ไหมครับ” กินข้าวเสร็จพี่ทราฟก็พาผมมานั่งที่ห้องนั่งเล่นที่พวกพี่ๆที่นั่งเล่นเกมส์กันอยู่
“เอ่อ เค้ก...”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ หรืออยากไปกับพี่ แต่ในโรงฝึกคนเยอะมากเลยนะ ร้อนด้วย อยู่ที่นี้กับเพื่อนพี่ก่อนนะ แค่สามชั่วโมงเดี๋ยวพี่ก็สอนเสร็จแล้ว”
“ก็ได้ครับ” ถึงผมจะอยากอยู่กับพี่ทราฟมากกว่า แต่พี่ทราฟต้องทำงาน อยู่กับพวกพี่ๆก็คงไม่เลวร้ายเท่าไหร่หรอกมั้ง ทุกคนก็ดูใจดีมาก
“ดีมากคนเก่ง เดี๋ยวพี่สอนเสร็จจะกลับมาให้รางวัล พี่ไปก่อนนะ จะเอาอะไรก็บอกเพื่อนพี่ได้ ใช่มันได้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจรู้ไหมครับ” ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ แต่ผมไม่กล้าใช้พวกพี่ๆเขาหรอก
พี่ทราฟไปแล้ว ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกับเพื่อนพี่ทราฟ เอาตามตรงเลยนะ ผมเกร็งมากๆ ทำตัวไม่ถูกเลย เลยได้แต่นั่งนิ่งฟังเสียงเอฟเฟ็คของเกมส์จากโทรทัศน์ที่ดังออกมา เสียงพี่เจกับพี่สองที่ส่งเสียงบ่งบอกถึงอารมณ์ร่วมที่มีต่อเกมส์ที่เล่น
“เบื่อไหม” เสียงพี่ครามดังขึ้น ไม่รู้ว่าถามผมหรือเปล่า แต่เสียงพี่ครามเหมือนว่าอยู่ใกล้ๆผม
“พี่ถามเค้กเหรอครับ” ผมถามออกไป
“ใช่ ถามเรานั่นแหละ ว่าไงเบื่อไหม ไอ้เจกับไอ้สองเอาแต่เล่นเกมส์ อยากทำอะไรไหม”
“ไม่รู้สิครับ” ปกติผมฟังแค่เพลง เล่นกับอ้วนกลม หรือไม่ก็นั่งฟังสารคดีจากโทรทัศน์ ที่มักจะเปิดไว้เพื่อฟังข่าวคราวเท่านั้นหรือไม่ก็เปิดไว้ไม่ให้เหงา ชีวิตประจำวันช่างน่าเบื่อและไม่มีแก่นสาร เหมือนแค่อยู่ไปวันๆทำอะไรก็ไม่ได้
“ร้องเพลงได้ไหม” พี่ครามถามผมอีก
“ได้ครับ เค้กชอบฟังเพลง” เพลงเป็นอะไรที่ผมชอบมากที่สุด เพราะเข้าถึงได้มากที่สุด ผมฟังทั้งเพลงไทยเพลงสากล แต่จริงชอบเพลงสากลมากกว่า ดีที่ผมเรียนภาษาอังกฤษได้ดี เลยฟังออก
“งั้นรอแปบ เดี๋ยวไปเอากีตาร์ก่อน” พี่ครามหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมเสียงกีตาร์ พี่ครามพาผมมานั่งตรงไหนไม่รู้ของบ้าน แต่คงห่างจากห้องนั่งเล่นเพราะผมไม่ได้ยินเสียงเอฟเฟ็คจากเกมส์แล้ว
“ร้องเพลงอะไรเป็นบ้างล่ะเรา ปกติฟังเพลงไทยหรือเพลงสากล”
“ทั้งสองครับ”
“ร้องเพลงรักแท้ของอาร์มแชร์เป็นไหม”
“เป็นครับ”
“อืม งั้นเพลงนี้ก่อน”
เพลงนี้ผมฟังบ่อยเหมือนกัน บ่อยมากๆ เป็นเพลงที่ฟังได้เรื่อยๆสบายๆ และความหมายยังดีอีกด้วย
อยู่กับตัวเองในวันที่เงียบเหงา
ฉันเฝ้ามองเห็นผู้คน
ที่คอยให้ไออุ่นกัน
อยากจับมือใครก็มีแต่ตัวฉัน
เหมือนดังเดิมทุกๆ วัน
ฉันนั้นแทบขาดใจ
ถ้ามีใครสักคนมาทำให้ชีวิตผมไม่เหงาเหมือนที่ผ่านมาก็คงดีนะ
ทุกครั้งยังบอกตัวเอง
หากแม้นมีใครที่เดินเข้ามา
มาเติมสิ่งที่ขาดหาย
ฉันนั้นจะเก็บรักษา
และขอสัญญาจะนานเท่าไหร่
ฉันจะไม่เปลี่ยนไป
จะมีทางไหน
ที่ทำให้ฉันค้นพบคนดีของหัวใจ
ได้เจอกับใครที่ฉันรอ
อาจเพียงสักครั้งที่เราได้พบรักแท้
เท่านี้ก็เพียงพอ
กับคนหนึ่งคนที่อยากจะขอ
จะมีสักคนไหมนะ
สิ่งหนึ่งในใจที่ยังจะตามหา
ฉันว่ามันช่างมีค่า และคุ้มที่จะเจอะเจอ
อาจเปลี่ยนคืนวันที่เป็นอยู่เสมอ
ขอให้ฉันได้พบเธอ รักแท้ที่ตามหา
ทุกครั้งยังบอกตัวเอง
หากแม้นมีใครที่เดินเข้ามา
มาเติมสิ่งที่ขาดหาย ฉันนั้นจะเก็บรักษา
และขอสัญญาจะนานเท่าไหร่
ฉันจะไม่เปลี่ยนไป
จะมีทางไหน
ที่ทำให้ฉันค้นพบคนดีของหัวใจ
ได้เจอกับใครที่ฉันรอ
อาจมีเพียงสักครั้งที่เราได้พบรักแท้
เท่านี้ก็เพียงพอ
กับคนหนึ่งคนที่อยากจะขอ
จะมีทางไหน
ที่ทำให้ฉันค้นพบคนดีของหัวใจ
ได้เจอกับใครที่ฉันรอ
อาจมีเพียงสักครั้งที่เราได้พบรักแท้
เท่านี้ก็เพียงพอ
กับคนหนึ่งคนที่อยากจะขอ
จากนั้นก็ร้องอีกหลายต่อหลายเพลง ไทยบ้างสากลบ้างปนกันไป โดยส่วนมากพี่ครามเป็นคนเลือกเพลง เพลงไหนที่ผมร้องได้พี่ครามก็จะให้ผมร้อง เพลงไหนที่ร้องไม่ได้พี่ครามก็จะทั้งเล่นทั้งร้อง เสียงพี่ครามจัดได้ว่าเพราะอยู่เหมือนกัน เสียงทุ้มๆคงทำให้ผู้หญิงเคลิ้มได้ง่ายๆ เพราะบางทีผมก็เคลิ้มอยู่เหมือนกัน เวลาล่วงเลยไปไม่รู้ว่ากี่โมง ตอนนี้ผมนั่งอยู่คนเดียวเพราะพี่ครามออกไปคุยโทรศัพท์ ผมเท้ามือไปข้างหลังกะเอนตัวเปลี่ยนท่านั่ง แต่มือผมไปแตะโดนกีตาร์ เลยคลำหาและหยิบมาลองจับ
ผมเคยอยากลองเล่นกีตาร์เพราะรู้สึกว่ามันน่าสนใจ และรู้ว่าคนที่เล่นเป็นเท่เอามากๆ ตอนมอ.6 เพื่อนผมคนหนึ่งชื่อว่ากาย เป็นนักดนตรีของโรงเรียน มีวงเป็นของตัวเองเป็นมือกีตาร์ กายเล่นกีต้าร์เก่งมากๆ ฝีมือพอๆกับนักดนตรีมืออาชีพ ผมยังเคยขอให้กายสอนให้ แต่ดันเกิดเรื่องซะก่อน
“อยากเล่นเป็นเหรอ” เสียงพี่ครามดึงผมออกจากผวัง มือที่ดีดสายกีตาร์เล่นอย่างเพลินมือหยุดลง
“ครับ เค้กอยากเล่นเป็น” แต่ก็คงจะยาก ผมคงเล่นไม่ได้หรอก
“ให้ไอ้ทราฟมันสอนสิ” ผมหันไปทางที่พี่ครามนั่ง
“พี่ทราฟเล่นกีตาร์เป็นด้วยเหรอครับ” ผมถามด้วยความใคร่รู้ เพราะไม่คิดว่าพี่ทราฟเล่นเป็น และพี่ทราฟก็ไม่เคยบอกผม
“เป็นสิ ไอ้ทราฟเล่นกีตาร์ตั้งแต่มอต้น ฟอร์มวงมาเรื่อย แข่งมาก็หลายเวทีกวาดรางวัลตลอด ตอนนั้นทุกคนยังคิดเลยว่ามันต้องเอากีตาร์ทำเมียเป็นแน่ เช้าสายบ่ายเย็นยันเช้าอีกวัน มันก็เอาแต่เล่นกีตาร์ เรียกได้ว่าบ้าสุดๆไปเลยล่ะ ถ้าอยากเล่นก็ให้มันสอน อยู่เฉยๆก็น่าเบื่อใช่ไหมล่ะ” ผมนั่งฟังพี่ครามเล่าเรื่องพี่ทราฟก็ต้องทึ่ง นี่สินะที่เรียกว่าผู้ชายเท่ๆ ผมอยากเป็นแบบนั้นบ้าง แต่เพื่อนผมเคยบอกว่าผมไม่เหมาะจะเล่นกีตาร์เพราะมันแมนไป ผมก็ผู้ชายนะ ดูถูกกันสุดๆ
“พี่ทราฟคงไม่ว่างสอนหรอกครับ” ผมบอกไป ถึงยังไงผมก็ยังเกรงใจอยู่ดี มันกลายเป็นนิสัยของผมไปแล้ว แก้ไม่ได้หรอก
“ว่างไม่ว่างก็ถามมันดูล่ะกัน เดินมาทางนี้แล้ว พี่ไปก่อนนะ” ผมพยักหน้ารับรู้และรอการมาของพี่ทราฟ อยู่ก็ใจเต้น แปลกจริงๆ
“ว่าไงเด็กดี พี่ไม่อยู่ดื้อหรือเปล่า” มาถึงก็แซวกันเลย
“เค้กไม่ดื้อซะหน่อย” ผมบ่นอุบอิบ
“ฮ่าๆๆ ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ ไงเรา ไอ้ครามบอกพี่ว่าเค้กอยากเล่นกีตาร์เป็นเหรอ” ผมอึ้งเล็กน้อยไม่คิดว่าพี่ครามจะบอกพี่ทราฟ
“ก็...ไม่เชิงครับ” ผมอยากเล่นนะ แต่เกรงใจอ่ะ พี่ทราฟก็ต้องทำงาน คงไม่มีเวลามาสอนผมหรอก
“งั้นพี่สอนให้เอาไหม พี่เล่นเก่งนะ อยากฟังหรือเปล่า” ผมพยักหน้าหงึกหงักเพราะอยากฟังเพลงที่พี่ทราฟเล่นว่าจะเป็นยังไง
ทำนองเพลงคุ้นหูดังขึ้น เสียงใสๆของกีตาร์ ลีลาการเล่น ทำให้เพลงนี้ More than word ฟังดูไพเราะยิ่งกว่าต้นฉบับ เสียงสูงต่ำที่ถูกเป็นเลงเป็นคำของเนื้อเพลง แม้พี่ทราฟไม่ร้องแต่ก็ไม่รู้สึกขัดในความรู้สึก ว่าพี่ครามเล่นกีตาร์เก่งแล้ว ว่ากายเจ๋งแล้ว แต่พี่ทราฟนี่สุดยอดไปเลย มีการใส่ลูกเล่นเองในทำนองเพลงแต่กลับดูลงตัวอย่างน่าทึ่ง เมื่อเพลงจบลง ผมก็ปรบมือให้พี่ทราฟ
“ชอบไหมครับ”
“ชอบครับ พี่ทราฟเก่งจัง เค้กอยากเล่นได้มั้ง” พอได้ฟังพี่ทราฟเส่นกีตาร์แล้วผมก็อยากเล่นเป็นขึ้นมา ถ้าผมเล่นได้มันต้องวิเศษมากแน่ๆ แค่คิดก็รู้สึกดีแล้ว ถ้าเล่นได้คงเหมือนได้ขึ้นสวรรค์
“ถ้าอยากเล่นได้พี่จะสอนให้เอง ดีไหมครับ” พี่ทราฟบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เหงื่อที่ซึมบริเวณหน้าผากถูกพี่ทราฟเช็ดให้อย่างเบามือ
“แต่เค้กมองไม่เห็น จะเล่นได้เหรอครับ แล้วพี่ทราฟยุ่งหรือเปล่า” ผมลองถามดู ตอนนี้ผมอยากลองเล่นดูมากๆ
“ไม่มีปัญหาครับ ปกติพี่เล่นก็ไม่เคยมองคอร์ดอยู่แล้ว เล่นบ่อยๆมันจะชินเอง และพี่ก็ว่างด้วย สำหรับเค้กที่น่ารักว่างอยู่แล้ว เอาไงครับ อยากเรียนไหม” ผมฉีกยิ้มอย่างดีใจ ผมจะได้ดีดกีตาร์เป็นแล้ว ผมจะมีอะไรให้ทำแล้ว ดีใจจัง
“ครับ เค้กอยากเรียน เค้กอยากให้พี่ทราฟสอนเค้ก” ผมบอกจากใจจริง ถ้าเป็นพี่ทราฟสอนผมต้องเรียนได้ดีแน่ๆ ผมมั่นใจแบบนั้น
“พี่ก็อยากสอนเค้กมากๆ เริ่มพรุ่งนี้เลยดีไหมคนเก่ง พรุ่งนี้พี่ไม่มีสอน ดีไหม”
“อืม ก็ได้ครับ เค้กว่างอยู่แล้ว”
“โอเค งั้นเรามาเริ่มกันพรุ่งนี้ เย็นนี้เค้กอยากกินอะไรครับ” ผมแปลกใจนิหน่อยที่พี่ทราฟถาม ถ้าเย็นนี้ผมกินข้าวที่นี่แล้วผมจะกลับห้องเมื่อไหร่ยังไง ตายแล้ว ผมมาอยู่บ้านพี่ทราฟทั้งวันเลยวันนี้ ไม่มีใครให้อาหารอ้วนกลม โอยยยยย มันต้องหิวมากแน่ๆเลย พอหิวแล้วมันก็จะผมอ จากนั้นมันก็จะไม่อ้วน แย่ๆๆ แย่สุดๆไปเลย
“เป็นไรไปเค้ก คิดเมนูอาหารนี่มันเครียดขนาดนั้นเชียวเหรอ หน้ายุ่งไปหมดแล้ว ไหนดูสิ คิ้วผูกเป็นโบว์แล้วนะเนี่ย” แรงนวดตรงหัวคิ้วไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเพราะเป็นห่วงสัตว์เลี้ยงแสนรัก ผมขยับตัวเข้าใกล้พี่ทราฟที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมจนหัวเข่าผมชนกับขาพี่ทราฟ แต่ผมไม่ได้ใส่ใจ
“พี่ทราฟ พาเค้กกลับห้องหน่อยสิ น้าพี่ทราฟ” ผมพูดเสียงอ่อนเขย่าแขนพี่ทราฟน้อยๆ
“ทำไมครับ มีอะไรเหรอ ไหนบอกพี่สิ” พี่ทราฟจับมือผมลูบเล่นและบีบเบาๆ
“เค้กเป็นห่วงอ้วนกลมอ่ะ วันนี้ทั้งวันมันยังไม่ได้กินอาหารเลย มันต้องหิวมากๆแน่ พี่ทราฟพาเค้กกลับห้องหน่อยนะ นะครันน้า” ถ้าพี่ทราฟไม่พาไปผมคงไม่มีปัญญาไปเองแน่ๆอ่ะ ผมเลยอ้อนพี่ทราฟนิดหน่อยและมันก็ได้ผล
“ได้ครับคนเก่ง เดี๋ยวเราแวะซื้อข้าวไปกินที่ห้องเค้กแล้วกันเนอะ”
“ครับ!”
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
เกิดข้อผิดพลาดเลยอัฟรีใหม่ อย่าโกรธกันน้าาาาาาาาาาาาา
:กอด1:
-
เมื่อกี้เข้ามาเห็นตอนที่7แวบๆๆ พอโฟสตอบแล้วหายไปไหนแล้วอะT_T
-
เมื่อกี้เข้ามาเห็นตอนที่7แวบๆๆ พอโฟสตอบแล้วหายไปไหนแล้วอะT_T
คราวนี้ไม่แวบแล้วววว มาเต็มๆเลย ขอโต้ดน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:z3:
-
ครามจะชอบเค้กป่าวเนี้ย
-
เอ.....พี่สงครามนี่ยังไงๆๆ อยู่
-
พี่ทราฟดูอบอุ่นดีนะ แต่ดันมีพันธะนี่สิ แถมพี่เฟก้ดูเป็นคนดีอีกตะหาก
เลยไม่รู้เลยว่าใครจะเป็นพระเอก แต่ใจจิงเราชอบพี่ครามอ่ะ ถึงจะดูเจ้าระเบียบ ขี้รำคาญ แต่ถ้าได้รักใครคงรักโคดๆแน่เลย
-
ใจคนอ่านไปแว้บๆคิดไปว่าว่าให้พี่ทราฟเป็นพี่ ให้พี่ครามเป็นแฟนน้องเค้ก อิ อิ
-
เค้กน่ารักตลอด!
-
เค้กน่ารักอ่ะ ชอบคะ ติดตามๆ
:mc4:
-
เค้กน่ารักกกกกกกกมากกกกกก ><!!
อ้อนขนาดนั้น พี่ทราฟไม่พาไปก็ใจร้ายเกินไปแล้วววว
-
ชอบมากครับ......................เป็นกำลังใจให้นักเขียนและขอบคุณมากนะครับที่เขียนเรื่องดีๆ ที่ผมนึกไม่ถึง
แบบนี้ให้อ่าน...................แต่ขอฝากนะครับ.......ไม่อยากให้น้องเค้กผิดหวังเลย ชีวิตตาบอดก็เจ็บปวดมากพออยู่
แล้ว............จริงแล้วคนที่น่าดูแลน้องเค้กได้ดีกว่าทราฟก็คือครามเพราะบริวารมาก..............สำหรับทราฟแฟนก็มีอยู่แล้ว
ไม่อยากให้แฟนทราฟผิดหวัง ทราฟกับเค้กเป็นพี่น้องกันดีที่สุดแล้ว........สำหรับครามแฟนก็ยังไม่มี.......บริวารก็พร้อม
ที่คอยดูแลปกป้องเค้ก...เวลาครามไม่ว่าง.................ในความคิดผมคิดว่าครามเหมาะสมที่สุดสำหรับพระเอกเรื่องนี้......
สุดท้ายนี้รออ่านตอนต่อไปครับ..............รีบอัพด่วนนะครับ..............รรรรรรรรรรรรรรรรร
-
ตกลงเค้กคู่กับพี่ทราฟใช่มะอ่ะ :serius2:
เค้กอ้อนนนน น่ารักกกก :กอด1:
-
:: 8 ::
“ว่าไงเฟ โทรมาแต่เช้าเชียว” ผมกดรับสายเฟที่โทรมาตั้งแต่เช้า
[เฟโทรเช้ามันก็ไม่แปลกหรอก แต่ที่แปลกคือทำไมทราฟตื่นเช้าจัง นี่มันเพิ่งจะแปดโมงเช้านะ สึนามิเข้าไทยแน่ๆ]
“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่เฟโทรมาแต่เช้ามีอะไรเหรอ” ผมถามพรางหยิบน้ำหอมมาฉีดที่ตัว
[คือว่าวันนี้หนังเรื่องที่เฟอยากดูมันจะออกโรงแล้ว วันนี้วันสุดท้ายเลยจะโทรมาชวนทราฟ ไปด้วยกันน้า] มือผมชะงักค้างไปเมื่อเฟบอก
“เอ่อ คือว่าวันนี้ ทราฟไม่ว่างอะ” ผมพูดไม่ออก รู้สึกผิดที่ปฏิเสธไปแบบนั้น แต่วันนี้ผมนัดกับเค้กไว้แล้วว่าจะไปรับมาทานข้าวเช้าที่บ้านแล้วก็จะสอนกีตาร์ให้เค้กด้วย ผมผิดนัดเค้กไม่ได้หรอก แค่คิดถึงหน้าเค้กผมก็ยิ่งรู้สึกว่าต้องไปรับ ยังไงวันนี้ก็ไปกับเฟไม่ได้
[ทำไมไม่ว่างล่ะ วันนี้ไม่ใช่เวรทราฟสอนเด็กสักหน่อย มีธุระอะไรเหรอ]
“ทราฟนัดกับเค้กไว้ว่าจะไปรับมาเล่นที่บ้าน” ผมบอกไปตามความจริงเพราะผมกับเฟไม่มีอะไรต้องปิดบังกัน และเฟคงเข้าใจ ก็เค้กน่ะน่ารักน่าเอ็นดูจะตายและดูเหมือนเฟก็จะชอบน้องเหมือนกัน
[เค้ก? งั้นเหรอ เมื่อวานเฟโทรชวนทราฟให้ไปกินข้าวที่บ้านเฟ ทราฟก็บอกว่าไม่ว่างไปส่งเค้กที่ห้อง วันนี้ทราฟก็ไม่ยอมไปกับเฟอีกเพราะต้องไปรับเค้ก ถ้าเค้กไม่ใช่ผู้ชายเฟคงคิดว่าทราฟกำลังจะนอกใจเฟอยู่นะ]
“ทราฟขอโทษนะ แต่ทราฟนัดน้องไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไว้วันหลังนะเฟ” ผมรีบบอกกลัวเฟโกรธที่ไม่ยอมไปดูหนังด้วย แต่ผมเบี้ยวน้องไม่ได้นี่น่า
[อืม งั้นคราวหน้าถ้ามีหนังที่เฟอยากดูทราฟห้ามปฏิเสธอีกนะ]
“ได้สิ แต่นี้นะ เดี๋ยวทราฟต้องออกไปรับน้องแล้ว”
“อืม บาย” ผมกดวางสายเฟแล้วก็ดูความเรียบร้อยของตัวเองในกระจก หยิบกุญแจรถกระเป๋าตังค์และโทรศัพท์มาใส่ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินออกจาห้องผิวปากลงไปข้างล่าง
“จะไปไหนแต่เช้าวะ” ไอ้เจถามผม มันเป็นคนเดียวที่ตื่นเช้าเพราะต้องตื่นมาทำอาหาร ส่วนคนอื่นๆคงยังไม่ตื่นกันหรอก ยิ่งไอ้สองนะ เช้าๆแบบนี้ไม่เคยเห็นหัว
“ไปรับเค้กมาเล่นที่นี่ เดี๋ยวกูมา มึงทำไรกินวะวันนี้”
“มีไข่พะโล้ ผัดเปี้ยวหวาน มัสมั่นไก่ หมูทอด มึงออกไปกูฝากซื้อน้ำแข็งมาหน่อยดิ วันนี้กูจะทำเต้าทึง จะได้กินเย็นๆ”
“ได้ มึงทำปลานึงซีอิ๋วให้หน่อยดิ เดี๋ยวเค้กมากินข้าวเช้าด้วย กูว่ามีปลาเหลืออยู่ตัวหนึ่ง มีเปล่าวะ” ผมถามเพราะผมจำได้ว่าเมื่อคืนเปิดตู้เย็นแล้วเจอปลาที่เหลือจากวันทีจัดงานอยู่ตัวหนึ่ง
“มีๆ เดี๋ยวกูทำให้” ผมโบกมือให้ไอ้เจก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไปรับเค้กที่ห้อง หว่างทางก็แวะซื้อขนมแล้วก็เค้กไปก่อนด้วยเพราะอยู่ฝั่งที่ขับไปพอดี ถ้าซื้อขากลับต้องวิ่งข้ามฝั่งแล้วมันจะเสียเวลา
----------------
----------------
“เดี๋ยวรอบนรถแปบหนึ่งนะเค้ก พี่ลงไปซื้อน้ำแข็งในเซเว่นก่อนเอาอะไรไหม ขนม นม น้ำ” ผมถามเค้กที่นั่งเล่นตุ๊กตาติดกระจกตัวเล็กๆในรถผม
“เอ่อ...ไม่เอาครับ แหะๆ” เค้กหัวเราะนิดๆ ผมขยี้หัวน้องเบาๆก่อนจะลงจากรถเข้าเซเว่นเพื่อซื้อน้ำแข็งแล้วก็ของกินเล่นอีกนิดหน่อย เผื่อเค้กหิว เพราะเขาชอบเกรงใจเลยไม่เรียกร้องอะไรมากเกินความจำเป็น ซื้อของเสร็จมก็ขับรถกลับบ้าน ตอนเช้าๆแบบนี้รถติดมากกว่าจะถึงบ้านก็เกือบสิบโมงเข้าไปแล้ว ผมเองยังหิวมากๆแล้วคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆคงไม่ต่างจากผมหรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ
“มาแล้วเหรอเค้ก ไปกินข้าวก่อนไป ไอ้ทราฟ กูกินกันแล้ว ของมึงกับน้องอยู่ในครัวจัดการกันเอาเอง” ผมพยักหน้ารับรู้แล้วก็จูงมือเค้กเดิดเข้าไปกินข้าวในครัว ครัวในบ้านผมค่อนข้างกว้างมาก เลยตั้งโต๊ะกินข้าวไว้ในนี้ได้สบายเพราะแบ่งโซนไว้เรียบร้อย
ผมกับเค้กกินข้าวไปผมก็ชวนน้องคุยไป เค้กชอบปลานึ่งซีอิ๋วเอามากๆ กินเอาๆจนแก้มป๋อง ผมที่เห็นเค้กกินได้เยอะๆผมก็ดีใจ ถ้าผมเอาเค้กมาเลี้ยงดูที่บ้านนะจะขุนให้อ้วยเลยคอยดู เพราะตอนนี้เค้กตัวเล็กและผอมเกินไป แต่ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไร แต่มันทำให้เค้กดูบอบบางเข้าไปอีก
“ไอ้เจ ไอ้สองกับไอ้ครามมันหายไปไหนวะ” ผมถามเพราะเห็นไอ้เจนั่งเล่นคอมฯอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น
“ไอ้ครามไปดูงานให้พ่อมัน ส่วนไอ้สอง รับสายใครไม่รู้แล้วมันก็รีบออกไปเลย กูไม่ทันได้ถาม” ไอ้เจละสายตาจากหน้าจอคอมมาตอบผมก่อนจะกลับไปสนใจคอมฯต่อเหมือนเดิม
“อืม แล้วมึงไปไหนไหม” ผมถามพร้อมกับดันตัวเค้กให้นั่งบนโซฟา
“ไม่วะ อากาศร้อนกูขี้เกียจออกไปไหน เด็กกูแม่งก็หายหัวไปไหนไม่รู้” มันบ่นแต่ดูเหมือนบ่นไปงั้นๆไม่ใส่ใจสักเท่าไหร่
“มันหายหัวหรือมึงไม่สนใจมันกันแน่” ผมไม่เห็นมันจะคบกับใครได้นานสักที ลอยไปเรื่อย ดีนะที่มันชอบผู้ชาย ถ้าชอบผู้หญิงนี่ เห็นติ๋มๆอย่างนี้ แต่มันมักจะฟาดเด็กและถีบหัวทิ่งแบบนิ่มๆ เรียกว่าเลวเชี่ยๆเลยก็ว่าได้ แต่มันคบใครมันก็คบทีละคน ผมเลยไม่ได้ด่ามันเรื่องนี้มาก เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหอกครับ ถ้าเด็กมันไม่เสนอไอ้เจมันก็ไม่สนองหรอก ผมคบกับมันมานานผมรู้จักเพื่อนผมดี
“ปากดีไอ้สัด แต่ละคนแม่งน่ารำคาญเกิน ช่างเหอะ กูเบื่อแล้วเหมือนกัน”
“ทำไม เสื่อมสมรรถภาพแล้วเหรอมึง ยังหนุ่มยังแน่น ไม่ไหววะ” ผมแกล้งล้อมัน
“ตีนนิ จะไปไหนก็ไปเลย อยู่ใกล้ก็กวนตีนกู” ไอ้เจพูดหน้างอ ผมนี่ฮาแตกเลยครับ
“เค้กรอนั่งรอนี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปเอากีตาร์ก่อน” ผมบอกเค้กที่นั่งก้มหน้าแดง คงเพราะฟังเรื่องที่ผมกับไอ้เจพูดกัน เค้กดูไร้เดียวสาจนผมอดไปได้ที่จะหยิกแก้มเค้กเบาๆ ไม่กว้าทำแรงเดี๋ยวน้องเจ็บ
“ครับ” เค้กยกมือลูบแก้มตรงที่โดนผมหยิกแล้วก็เงยหน้ามายิ้มเล็กๆที่ดูแล้วน่ารักดี
เค้กมักจะว่าง่ายเสมอ มันเลยทำให้ผมอยากรู้ว่าถ้าน้องดื้อแล้วจะเป็นยังไง ผมยิ้มขำให้กับความคิดของตัวเองก่อนจะเดินขึ้นห้องไปหยิบกีตาร์โปร่งมาตัวหนึ่ง เลือกเอาตัวที่เบาหน่อยและสายนิ่มๆเวลาเล่นเค้กจะได้ไม่หนักแล้วก็ไม่เจ็บมือมาก
กีตาร์เป็นสิ่งที่มรักมากๆ ดูแลดีอย่างดีทุกตัว นอกจากผมแล้วก็ไม่ค่อยให้ใครจับ แม่แต่พวกเพื่อนผมก็นานๆจะได้แตะสักที ผมมีกีตาร์เยอะมาก เรียกว่าสะสมเลยเถอะ กีตาร์โปร่งมีหกตัว กีตาร์ไปฟ้าอีกห้า ผมจะมีมากกว่านี้ถ้าตอนเรียนแม่ผมไม่เบรคไว้ก่อน เพราะกีตาร์แต่ละตัวเรียกได้ว่าแพงลากเลือด แต่เมื่อเทียบกับความชอบ ยี่ห้อ ความสวย เสียงเพราะ คุณภาพดี แพงยังไงผมก็ยินดีจ่าย ไม่แปลกที่ผมจะหวงกีตาร์ตัวเองเป็นพิเศษ
ได้กีตาร์แล้วผมก็เดินไปหยิบผลไม้ที่ปอกแล้วและน้ำหวานที่ชงไว้ ใส่โซดากับมะนาวเพิ่มเวลากินเย็นจะสดชื่มมาก ได้ของครบแล้วผมก็เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น ไอ้เจนั่งคุยกับเค้กไปเรื่อยเปื่อย เค้กดูปรับตัวเข้ากับเพื่อนผมได้แล้ว มีโต้ตอบพูดคุยยิ่งกว่าวันแรกที่เจอ
“มาแล้วครับ พร้อมที่จะเรียนกีตาร์หรือยังคนเก่ง” ผมวางของไว้ที่โต๊ะกระจกก่อนที่จะนั่งลงข้างล่าง เพาะพื้นที่มันเยอะว่า ผมชอบนั่งเหยียดแข็งเหยียดขาเพราะมันสบายดี
“พร้อมแล้วครับคุณครู” เค้กบอกอย่างน่ารักน่าหยิก แม่เค้กเลี้ยงลูกมายังไงวะเนี่ยผมอยากรู้ ถึงได้เป็นเด็กดีแล้วก็น่ารักแบบนี้ เฮ้อออออ มองดูตัวเองเพื่อนผมแล้วก็เค้ก มันยิ่งซะกว่าฟ้ากับเหวอีกวะ เพราะเค้กเหมือนสีขาว ส่วนพวกผมเหมือนสีดำ ดำสนิทด้วย ไม่รู้ว่าเอาน้องมาคลุกคลีด้วยจะทำให้น้องเสียคนหรือเปล่า เหอะๆ
“เอาล่ะ เดี๋ยวพี่จะอธิบายเกี่ยวกับกีตาร์แบบคราวๆก่อนนะครับ เริ่มแรกที่เราจะเรียนก็คือส่วนประกอบของกีตาร์และคอร์ดกีตาร์ อันนี้สำคัญมากเพราะเป็นหัวใจหลักเลยก็ว่าได้ เอาล่ะมานั่งนี่มา จะได้เรียนง่ายๆ” ผมดึงตัวเค้กให้มานั่งที่หว่างขาของผม เอากีตาร์ให้น้องถือไว้โดยผมนั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง จับมือข้างซ้ายของเค้กไปวางไว้ตรงคอกีตาร์ ส่วนมือขวาก็ให้แตะไว้ที่สายกีตาร์ที่ไว้ดีด
“จับตรงนี้นะ นี่เป็นส่วนหัวของกีตาร์ จะมีลูกบิดอยู่หกตัวฝั่งละสามตัว ส่วนตรงนี้เรียกว่านัทนะ ส่วนนี้มีไว้ปรับสายให้ตึงหรือหย่อนเพื่อให้ได้เสียงตามต้องการของสายแต่ละเส้น” ผมอธิบายแล้วก็จับมือน้องให้แตะส่วนต่าง ไล่นิ้วไปเรื่อยๆช้าๆเพื่อที่เค้กจะได้เข้าใจ
“ต่อไป ตรงนี้นะ เป็นส่วนของคอกีตาร์ คือส่วนที่เราใช้จับคอร์ดเล่นโน๊ตต่าง ๆ จะมีสายหกสาย นี่สายแรกและไล่ขึ้นไปถึงสายที่หก สายแรกจะเสียงแหลมที่สุด ลองดีดูนะ แบบนี้” ผมจับนิ้วเล็กๆของเค้กวางวืที่เส้นแรกแล้วลองดีดเบาๆ เค้กดูตื่นเต้นกับกีตาร์ในมือเป็นอย่างมาก ลองดีดคบทุกสายแล้วก็วนกลับมาที่สายแรก ผมเอี้ยวตัวดูหน้าเค้ก ก็เห็นเค้กยิ้มเหมือนมีความสุขกับการเล่นกีตาร์มากจนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
เค้กเป็นคนหัวไวมาก ผมสอนอะไรไป พอถามก็ตอบได้ตลอด ผมให้เค้กจับกีตาร์และทบทวนที่ผมบอกไปเรื่อยๆไม่รีบ ผมเคยสอนรุ่งน้องเล่น แต่ไม่ถึงอาทิตย์ผมก็เลิกสอนเพราะมันไม่จำอะไรเลย พอสอนไปไกลหน่อยมันดันลืมเรื่องพื้นฐานไปซะหมด ผมทั้งด่าทั้งว่ามันก็ไม่เคยจำ อีกอย่างผมไม่ค่อยมีความอดทนในการสอนอะไรใครเท่าไหร่ มันจะทำให้ผมหงุดหงิดเสมอ อย่างที่สอนอยู่นี่ไม่เท่าไหร่ เพราะถ้าเด็กมันไม่จำผมก็จับทุ่มอย่างเดียว สะใจดี
แต่กับเค้กนี่ผมไม่เบื่อเลยเวลาสอน เพราะเค้กสนใจและใส่ใจ ตั้งใจเรียน หัวไว เรื่องมองไม่เห็นกลายเป็นเรื่องเล็กๆไปเลยเมื่อเทียบกับความตั้งใจจริงของเค้ก มันทำให้ผมรู้สึกอยากที่จะสอนให้เค้กเล่นเป็นและต้องเล่นให้เก่งด้วย แค่เวลาสามสี่วันที่ผมสอนไป เค้กสามารถจำคอร์ดที่ผมสอนได้หมดและไม่ลืมเรื่องที่สอนไปแรกๆด้วย เค้กไม่เคยบ่นว่าขี้เกียจหรือไม่อยากเรียนเลยสักครั้ง วันที่ผมมีสอนเด็ก เค้กก็จะนั่งเล่นกีตาร์ไปเรื่อยเท่าที่ผมสอน บางทีไอ้ครามว่ามันก็ช่วยสอนเค้กอีกทางหนึ่ง
รอยยิ้มของเค้กมีมากขึ้นกว่าที่เจอกันตอนแรกๆ ที่แม้จะยิ้มแต่ก็ดูมีความเศร้าแฝงอยู่ แต่ว่าตอนนี้เค้กยิ้มแทบจะตลอดเวลาและเป็นยิ้มที่ออกมาจากใจไม่มีความเศร้ามาปะปน ผมอยากให้น้องมีแต่ความสุขแบบนี้ นอกจากเค้กจะเปลี่ยนไปแล้วผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเองก็เปลี่ยน ผมเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่เวลาอยู่กับเค้กผมจะสงบลง ทำอะไรจะคิดมากขึ้น และสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ขึ้นจนไอ้พวกเพื่อนเวรผมมันแซวว่าผมติดเค้กเข้าซะแล้ว
“จะไปรับน้องเหรอ” ไอ้สองถามผมที่กำลังเดินลงบันได
“เออ มึงจะเอาอะไรเปล่ากูจะได้ซื้อเข้ามาทีเดียว”
“ไม่อ่ะ เฟโทรมาบอกกูว่าเดี๋ยวจะเข้ามาที่นี่” ผมมองหน้าไอ้สองแบบงงๆ
“ทำไมเฟไม่โทรหากูวะ”
“เฟบอกโทรหามึงไม่ติด มึงปิดเครื่อง” ผมหยิบมือถือตัวเองออกมาดู เวรกรรม แบตหมดตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“แบตกูหมดวะ แปบหนึ่งนะมึง เดี๋ยวกูขึ้นไปชาร์ตแบตก่อน” ผมวิ่งขึ้นห้องเอาโทรศัพท์ไปชาร์ตแบตแล้วก็ถอดซิมออกมา เดินออกจาห้องไปห้องไอ้คราม เคาะประตูไม่นานมันก็เปิดออกมา แต่ตามันยังไม่ลืมเลย
“มีอะไรวะ” มันถามเสียงงัวเงีย แถมไม่เหลือคราบมาเฟียเลย
“กูยืมโทรศัพท์เครื่องดิ ของกูแบตหมดชาร์ตอยู่ เดี๋ยวกูจะออกไปรับเค้ก” มันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์มาให้ผมเครื่องหนึ่ง มันเป็นคนที่ชอบเทคโนโลยีมากๆ โทรศัพท์รุ่นไหนออกมันซื้อใหม่ตลอด แต่เครื่องเก่าๆมันก็เก็บรักษาไว้อย่างดี คอยเช็ดดูไม่ให้เสียตลอดๆ ผมเคยว่ามันว่ามันเปลืองเงิน แต่มันพูดแค่ว่า ‘เงินของกู’ ผมเลยไปไม่ถูกเลย แม่งไม่แคร์อะไรเลยจริง
“ขากลับแวะซื้อซาลาเปาเจ้านั้นมาให้กูด้วย หมูแดงสาม หมูสับสอง ไส่รวมกับใส่ครีมอีกอย่างละสาม ขนมจีบด้วย ซื้อมาเยอะๆเอาให้พอกินอ่ะ มึงจะกินอะไรก็ซื้อมา นี่เงิน” ไอ้ครามยื่นแบงค์ห้าร้อยให้ผมก่อนจะปิดประตู มันคงกลับไปนอนต่อ ผมเดินลงข้างล่าง
“ไอ้สอง เฟมาฝากบอกด้วยว่ากูรับเค้ก เดี๋ยวกลับมา ตกลงมึงไม่เอาอะใช่ไหม” ผมถามมันอีกรอบ
“อะไรก็ซื้อมาเหอะ กูกินได้หมด ตอนนี้กูนึกอะไม่ออกวะ รีบไปรับน้องเลยมึง กูจะได้มีเพื่อนเล่น” โธ่ แล้วพวกมันก็มาว่าว่าผมติดเค้ก พวกมันก็ติดเหมือนกันนั่นและ ออกไปไหนมีของฝากมาให้เค้กตลอด แรกๆน้องส่ายหัวไม่เอาท่าเดียว แต่ลูกตื้อพวกผมเยอะ แถมยังแอคติ้งตีหน้าและน้ำเสียงเศร้าซะสมจริงจนเค้กปฏิเสธไม่ได้ จนเค้กเหนื่อยใจที่จะปฏิเสธนั่นแหละ
“เค้กครับ วันนี้ไปนอนที่บ้านพี่นะ” ผมช่วยเค้กเก็บของเล็กๆน้อยๆที่เค้กต้องใช้
“ทำไมเหรอครับ”เค้กถามตอนนี้กำลังให้อาหารปลาทองแสนรักอยู่
“ก็ไม่เล่นบ้านพี่ไง พรุ่งนี้วันเสาร์ด้วย เผื่อมีโปรแกรมอะไรพิเศษๆ เอาอ้วนกลมไปด้วยก็ได้ เค้กจะได้ไม่เป็นห่วง”
“เอาไปได้เหรอครับ” เค้กถามตาโต ถ้าตาโตๆสองคู่นี้มองเห็นมันจะดีแค่ไหนนะ
“เอาไปได้สิครับ เค้กตัวใหญ่กว่าอ้วนกลมยังไปได้เลย แค่ปลาตัวเล็กๆสบายมาก” เค้กทำหน้ายู่นิดๆแต่ดูน่ารักดี เมื่อเก็บของเสร็จ ผมจัดกระเป๋าเสื้อผ้าให้น้อง ขากลับแวะซื้อของอีกนิดหน่อยที่ไอ้ครามฝากซื้อและก็ขนมอีกนิดหน่อยที่ผมเลือกเองเพราะน้องไม่ยอมบอกว่าอยากกินอะไร เอาแต่พูดว่าอะไรก็ได้ ผมเองก็ไม่อยากบังคับให้น้องต้องพูด รออีกสักหน่อยให้เค้กปรับตัวได้คงดีขึ้นกว่านี้
“เค้กมาแล้วววววว มานี่แล้ว พี่มีของเล่นใหม่ด้วยนะวันนี้” ไอ้สองวิ่งเข้ามาหาเค้กเป็นคนแรกก่อนจะดึงเค้กให้เดินตามมันไปที่ตัวต่อเลโก้ที่มันซื้อมาเมื่อวาน ผมเดินไปหาเฟที่นั่งอยู่ที่โซฟามองผมตั้งแต่เดินเข้ามาในบ้าน
“ทราฟ วันนี้ไปดูหนังกันไหม คราวนี้ห้ามเบี้ยวนะ ทราฟสัญญาไว้แล้ว” เฟบอกแล้วก็เขย่าแขนผมเหมือนอ้อนๆ
“ไปตอนไหนล่ะ” ผมถาม เพราะบอกไว้แล้วว่าจะพาไปถ้าเฟอยากดูหนัง
“อืม กินข้าวเช้าเสร็จก่อนก็ได้แล้วค่อยไป วันนี้ตอนเย็นเฟต้องไปกินข้าวกับที่บ้านด้วย ทราฟไปด้วยกันไหม”
“ไม่รู้สิ ไว่ค่ยคิดนะ ไปกินข้าวกันดีกว่าป่ะ ไอ้สอง หยุดเล่นก่อนพาเค้กไปกินข้าว”
บรรยากาศบนโต๊ะกินข้าววันนี้เริ่งร่ากว่าปกติเพราะว่าอยู่กับพร้อมหน้าผมตาทุกคน กินไปคุยเล่นไป ด่าจิกกัดกันไปต่างๆนาๆ ทุกคนดูมีความสุขดีกับวันนี้และผมเองก็เช่นกัน
“เค้กครับ ไปดูหนังกับพี่กับพี่เฟไหมหรือจะเล่นอยู่ที่บ้าน” ผมถามน้องเผื่อว่าเค้กอยากออกไปเที่ยวข้างนอกบ้าง
“ไม่ครับ เค้กเล่นอยู่ที่นี้ดีกว่า” เค้กตอบโดยไม่เงยหน้าจากตัวต่อ
“เอางั้นเหรอครับ เป็นเด็กดีนะ เดี๋ยวพี่ซื้อขนมกับมาฝาก”
“เค้กเป็นเด็กดีอยู่แล้วเหอะ ไม่เคยดื้อเลย” เค้กบ่นหงุบหงิบ น้องจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ผมแกล้งพูดว่าน้องดื้อ หึหึ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเค้กเป็นเด็กดีแค่ไหน เป็นเด็กดีขนาดที่บ้างครับผมอยากให้น้องเป็นเด็กไปดีเอาแต่ใจตัวเองบ้าง เพราะเค้กชอบตามจคนอื่น ใครบอกอะไรก็ฟังไปซะหมด หมบ้าหรือเปล่าที่คิดแบบนี้ แต่ผมยอมบ้า คอยดูนะ ผมจะทำให้เค้กกลายเป็นเด็กดื้อให้ได้ ฮ่าๆๆๆๆ โรคจิตแล้วกู >_<
----------
----------
“นั่งรอนี่ก่อนนะเฟ เดี๋ยวทราฟไปซื้อขนมกับน้ำให้” เฟพยักหน้าแล้วก็นั่งที่ม้านั่งแถวๆหน้าโรงหนัง ส่วนผมก็ไปต่อแถวซื้อขนมไว้กินในโรงหนัง วันนี้คนเยอะเป็นพิเศษ คงเพราะเป็นวันหยุดแถมยังมีแต่หนังน่าดูทั้งนั้น ผมอยากให้เค้กได้มาดูหนังบ้าง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะน้องมองไม่เห็น จะมีวิธีไหนบ้างที่น้องจะมองเห็นได้
“ทราฟ...ดูหนังเสร็จแล้วไปเดินซื้อของกันนะ” เฟบอกผมก่อนจะคว้าแก้วโค้กไปดูด
“อืม เอาสิ” ผมบอกแล้วก็นั่งลงข้างๆเฟ รอเวลาหนังเข้า ผมก็จัดการปิดเสียงโทรศัพท์แต่ไม่ปิดเครื่องเพราะเผื่อมีเรื่องอะไรสำคัญ
ดูไปได้ครึ่งเรื่องโทรศัพท์ผมก็สั่น พอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอ์ไอ้เจโทรมา ผมหันไปบอกเฟแล้วก็ออกไปรับสายข้างนอก
“มีอะไรวะ กูดูหนังอยู่เนี่ย มึงไม่รู้เหรอ” ผมถามเพราะผมเคยตกลงกับพวกมันไว้ว่าถ้าใครไปดูหนังห้ามโทรหาทั้งสิ้นยกเว้นเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ มันเป็นกฏที่ต้องตั้งเพราะว่าเวลาที่ไม่ใช่เวรผมหรือไอ้คราม มักเกิดเรื่องตลอดแล้วไอ้เจกับไอ้สองก็จะต้องโทรตามให้ผมกับไอ้ครามจัดการอยู่เรื่อย มีครั้งหนึ่งไอ้ครามกับกำลังอยู่กับเด็กเรียกได้ว่ากำลังเข้าได้เข้าเข็มด้วย แต่กับโดนไอ้สองโทรตามตัวเพราะเด็กในโรงฝึกตีกันแล้วมันห้ามไม่ไหว วันนั้นเรียกได้ว่าเละกันไปข้างทั้งเด็กแล้วก็ไอ้สอง ผมที่ไม่โดนยังสยองเลย แล้วคราวนี้ที่ไอ้เจโทรมาคงเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ
“กูรู้แต่ว่า...เค้กโดนมีดบาดวะ แผลลึกด้วย ร้องไห้อยู่เนี่ยไม่ยอมไปโรงพยาบาล กูไม่รู้จะทำให้น้องหยุดร้องไงอ่ะ เลือดออกเยอะด้วยแม่งกูทำไรไม่ถูกเลยโทรหามึง ไอ้ครามก็ห้ามเลือดให้อยู่ มึงรีบกลับบ้านได้หรือเปล่าวะ คือ...”
ติ๊ด!
ผมกดวางสายแล้วก็วิ่งไปที่ลานจอดรถด้วยความเร่งรีบ ตอนนี้ผมโมโหมาก ฝากเค้กไว้กับพวกมันไม่ถึงครึ่งวันก็เกิดเรื่องซะแล้ว ถามคราวนี้ถึงกับเลือดตกยางออก มันดูแลเค้กประสาอะไรกันวะเนี่ย รับรองได้เจอดีกันถ้วนหน้า แล้วยิ่งรีบก็เหมือนยิ่งช้า ไม่รู้รถแม่งจะติดอะไรนักหน้าคนยิ่งๆรีบๆอยู่ จนผมได้ยิ่งเสียงสั่นของโทรศัพท์ก็กดรับ เป็นเฟที่โทรมาทำให้ผมนึกได้ว่าผมทิ้งเฟไว้ในโรงหนัง เป็นเรื่องแล้วไงกู
โว้ยยยยยยย!
“ฮัลโลว”
[ทราฟอยู่ไหนอ่ะ หนังจบแล้วนะ ไปอยู่ไหนเนี่ย] เฟบ่นเหมือนหงุดหงิดและตอนนี้ผมก็หงุดหงิดเหมือนกัน
“เฟ ทราฟขอโทษนะ แจ่พอดีเค้กโดนบีดบาดร้องไห้ไม่หยุดทราฟต้องกลับไปดูน้องอ่ะ” ผมรีบพูด ไฟสัญญาที่ขึ้นเป็นสีเขียว ผมก็รีบออกรถทันที
[แต่วันนี้ทราฟมาเที่ยวกับเฟนะ ที่บ้านก็มีคนอยู่นี่ ทำไมทราฟต้องกลับด้วยล่ะ] เฟพูดอย่างไม่ยอม
“ไว้วันหลังจะเฟ ทราฟเป็นห่วงน้อง แค่นี้ก่อนนะ” ผมวางสายแล้วก็หักเลี้ยวรถขับกลับบ้านทันที
รู้ตัวว่าผิดที่ทำกับเฟแบบนั้น ที่ทิ้งแล้วกลับมาแบบนี้ แต่ผมเป็นห่วงเค้กเกิดกว่าที่จะรับรู้อะไรได้ ขอแค่เห็นว่าน้องไม่เป็นอะไรมากผมจะได้รู้สึกโล่งขึ้น แค่คิดว่าเค้กร้องไห้ไม่หยุดผมก็ยิ่งเหยียบเร่งความเร็ว เรื่องเฟคงต้องไว้ก่อนแล้วค่อยง้อ แต่ตอนนี้เค้กสำคัญที่สุดในความรู้สึกผม...สำคัญขนาดที่ผมต้องรีบกลับไปดู
ต่อจากนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นผมจะยอมรับผิด ขอแต่กลับไปหาเค้กและทำให้เค้กหยุดร้องไห้...แค่นั้นพอ
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
มาแล้วววววววววววววววววววววว ทุกคนดูเชียร์พี่ครามเอามากๆ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ตอนหน้าอาจมาช้าหน่อยเพราะจะไปทำบุญที่ต่างจังหวัดนะคะ
แล้วจะเอาบุญมาฝากน้าาาาาาา :z2:
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
น่าสงสารเฟเหมือนกันแฮะ
แฟนเอาแต่ห่วงคนอื่นแบบนี้
-
หวังว่าพี่เฟที่แสนดีจะไม่กลายร่างเป็น'นางร้าย'เพราะอิจฉาน้องเค้กนะคะ :)
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องเค้กท่าจะงานเข้าซะแล้ว >"<
-
มันจะดีหรือที่ทราฟทิ้งเฟมา ไม่อยากให้ทราฟเป็นคนนอกใจ และไม่อยากให้น้องกลายมาเป็นมือที่3
พี่ครามดูแลน้องด่วน!!!
-
เพิ่งเข้ามาติดตามเรื่องนี้ ชอบมากๆๆ น้องเค้กน่าร้ากกกก อิอิ เเต่พ่อพระเอกของเรานี่ออกหน้าออกตาไปหน่อยนะ ระวังภัยจะมาถึงตัว 5555
-
หวังว่าเฟคงไม่กลายเป็นนางร้ายน่ะ :เฮ้อ:
แต่คิดว่าคงเป็นแน่ๆแหละก็ทราฟเป็นสะอย่างนี่ :z3:
-
คือว่า เฟจะไม่ปรี๊ดแตกชั่ยมะอ่าาาา
จะไม่เอาไปลงกะเค้กชั่ยม้ายยยย :serius2:
เค้กมีดบาดอ่ะ ที่บ้านดูแลเค้กยังไงค้าาา
-
มันอะไรกันหว่าเนี่ยยยยยย :serius2:
ถ้าเฟมาอาละวาดน้องแกต้องรับผิดชอบนะไอ้พี่ทราฟ :angry2:
-
ทราฟเธอจะซวยได้นะ o22
ยัยเฟอาจจะจิ๊กหัวเเกเเละน้องเฟได้ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
เฟอย่าเปลี่ยนไปนะ อย่าหึงน้องมันเลย :sad11: :sad11: :sad11:
-
ว้าวๆๆๆ ชอบเรื่องนี้จังค่ะ มันดูอบอุ่น เต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจกันดีอะ
เราค่อยๆได้เรียนรู้ชีวิตของน้องเค้ก พี่ทราฟและเพื่อนๆไปด้วยกัน อยากรู้ไปเรื่อยๆว่าต่อไปจะเป็นไง จะเป็นแบบไหนนะ
น้องเค้กน่ารัก นิสัยก็น่ารักด้วย แบบนี้พ่อพระเอกเราจะเป็นทราฟใช่หรือไม่?? 555 อยากรู้ค่ะ^^
-
เดี๋ยว "เฟ" จะแปลงร่างเป็นนางร้าย เชื่อสิ ^^
สงสารน้องเค้กจัง พี่ทราฟอย่าใจร้ายกับน้องนะ (เอ๊ะ...ทราฟเป็นพระเอกใช่ไหม?)
-
อืมมมมม มีแววว่่าพี่ทราฟจะไร้้พันธะในอนาคตอันใกล้แล้วล่ะนะ o18
เพราะอีกไม่นานพี่เฟคงปรี้ดแตกแหงๆ ขอแค่อย่าไปทำร้ายน้องเค้กก็พอ
สงสารน้อง จะเอาอะไรไปสู้ใครเค้าได้นิ
แต่ยังไงๆเราก็เชียร์พี่ครามนะ อยากให้พี่ครามเป็นพระเอกอ่ะ มาดให้ :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ถ้าทราฟเป็นพระเอกอะนะ แล้วต้องเลิกกับเฟ เพราะเค้กละก็..
พระเอกเรื่องนี้ผิดทุกประตู 555+ (แต่ไม่เป็นไร อภัยได้ อิอิ)
-
ทราฟแอบใจร้ายนะที่ทิ้งเฟไปแบบนั้น
แต่...ก็นะให้อภัยได้เพราะรู้ว่าติดน้อง o18
-
เดี๋ยวมาต่อให้วันพรุ่งนี้นะคะ วันนี้กลับมาเหนื่อยมากกกก
แต่อิ่มบุญสุดๆ มารับบุญกันให้ถ้วนหน้าน้าาาาาาาา
:กอด1: :L2:
-
น้องเค้กสำคัญสุดจนลืมแฟนเลยนะ
เหอะๆ เกลัวจะมีเหตุอะไรไม่ดีเกิดขึ้นอ่ะ
-
มารอค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:กอด1:
-
:: 9 ::
“เค้กอยู่ไหนไอ้เจ!” เมื่อก้าวขาเข้าบ้านผมก็ถามไอ้เจที่ยืนคอยผมอยู่ตรงหน้าประตูบ้านทันที หน้ามันซีดมากจนผมใจเสียกลัวว่าเค้กจะเป็นหนัก
“อยู่ในห้องนั่งเล่นนั่นแหละ กูขอโทษนะมึง เป็นความผิดกูเอง” มันพูดเสียงอ่อย
“เดี๋ยวกูค่อยมาเคลียร์กับมึง”
ผมรีบสาวท้าวเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เห็นไอ้ครามทีกำลังถือแก้วน้ำแล้วก็เม็ดยาอยู่ ส่วนไอ้สองก็กำลังปลอบเค้กให้หยุดร้องไห้ แต่หน้ามันเหมือนอยากจะร้องไห้เองซะมากกว่า ส่วนเค้กนี่ไม่ต้องพูดถึง ร้องไห้สะอึกสะอื้น ตา หู จมูกแดงไปหมด ผมรีบเข้าไปใกล้เค้กทันที ไอ้สองเมื่อเห็นผมกีบหลบทางให้
“เค้กครับ”
“พี่ทราฟ ฮืออออออ” แค่ผมเรียกเค้กเท่านั้น เค้กก็เอื้อมมือมาขว้าหาตัวผม ผมเลยอุ้มน้องมานั่งใกล้
“เป็นอะไรไหนให้พี่ดูสิ มีดบาดตรงไหน ตรงนี้หรือครับ เจ็บไหม” มือข้างซ้ายตรงนี้ชี้ถูกพันด้วยผ้าก๊อตอย่างดี ยังมีรอยเลือดซึมออกมาให้เห็น
“อึก เจ็บครับ ฮือ เค้กไม่ชอบ ฮึก อึก ไม่ชอบเจ็บ” เค้ก้องไห้เอามือข้างที่ไม่เจ็บขยี้ตาตัวเองจนผมกลัวว่าตาจะช้ำจนต้องจับมือเค้กออกและค่อยๆเช็ดน้ำตาที่นองหน้าให้อย่างเบามือ
“ครับๆ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ หลุดร้องก่อนเร็ว เดี๋ยวไม่สบายอีกนะคนเก่ง” เค้กพยายามหยุดร้องแต่ดูเหมือนทำได้อยากเพราะคอยแต่จะสะอื้นออกมา ผมเลยได้แต่ดึงมากอดแล้วก็ลูบหลังปลอก
“ที่จริงแผลควรจะต้องไปให้หมอเย็บสักสองสามเข็ม แต่เค้กไม่ยอม บอกยังไงก็ไม่ยอมไป” ไอ้ครามขมวดคิ้วพูด ผมคิดแล้วก็รู้สึกเจ็บแทน
“แผลใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ผมถาม มันสามคนพยักหน้า ผมเพิ่งเห็รว่าไอ้เจเข้ามาในห้องนี้ด้วย หน้ามาเจื่อนจนรู้จะเจื่อนยังไง
“อ่ะนี่ยาแก้อักเสบ ให้น้องมันกินซะ” ไอ้ครามยื่นแก้วน้ำและยามาให้ผม
“เค้กกินยาหน่อยนะ จะได้หายเจ็บ” กินแล้วมันไม่หายเจ็บหรอก แต่หลอกเด็กมันไปก่อน
เค้กกินยาที่ผมป้อนให้อย่างว่าง่าย ก่อนจะกลับมาสะอื้นเบาๆ ผมละสงสารเหลือเกิน
“พี่ทราฟ ฮึก นิ้ว นิ้วเค้กไม่ขาดใช่ อึก ไหม” ผมยิ้มให้กับคำถามของเค้ก สงสัยที่ร้องไห้นี่คงกลัวนิ้วจะขาด
“ไม่ขาดครับ นิ้วเค้กยังอยู่ครบดี”
“แต่เค้กเจ็บ อึก” ผมเค้กเสียงสั่น ผมก้มลงเป่านิ้วให้น้องเหมือนที่แม่ผมเคยทำให้ตอนเด็กๆก่อนจะเลื่อนหน้าไปหอมที่หน้าผากน้องอย่างปลอบประโลม ผมไม่ชอบเวลาที่เค้กร้องไห้เลยสักนิด ให้ตายเถอะ คนอื่นร้องไห้ยังไม่สะเทือนใจผมเท่ากับที่เค้กร้องไห้
ผมโยกตัวเค้กไปหวังจะให้หยุดร้องไห้ ที่จริงก็ไม่ได้ร้องหนักเหมือนตอนแรกเพียงแต่ยังสะอื้นไม่หยุด จนในที่สุดเค้กก็หยุดร้องแต่ดันหลับไปซะงั้น ไอ้เจกับไอ้สองนี่ถึงกลับถอนหายใจพรืด
ผมจัดการอุ้มเค้กขึ้นไปนอนบนห้อง แต่เปิดประตูเอาไว้เผื่อเค้กตื่นขึ้นมา ผมจะได้ได้ยินเสียงถ้าหากเค้กส่งเสียงเรียก ด้านล่างไอ้เจนั่งก้มหน้านิ่ง ไอ้สองก็นั่งอยู่ข้างๆไอ้เจ ส่วยไอ้ครามนอนหลับตาอยู่ที่โซฟา ผมเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าพวกมัน เป็นไอ้เจที่เงยหน้ามาสบตาผม
“เล่ามาสิ ดูน้องกันยังไงวะ ถึงได้ปล่อยให้น้องเจ็บตัวแบบนี้” ผมถามเสียงนิ่งเป็นอันเข้าใจกันว่าผมอารมณ์ไม่ดี
“กูจะทำกล้วยบวชชีอ่ะ แล้วเห็นเค้กนั่งเฉยไม่มีอะไรทำกูก็กลัวว่าน้องเบื่อ ไอ้ครามอยู่บนห้อง ส่วนไอ้สองออกไปดูเด็กข้างนอก กูเลยชวนน้องทำ กูสอนน้องเขาใช้มีดอ่ะ ที่แรกกูมองแล้วว่าน้องทำได้ไม่มีปัญหาและน้องดูสนุกก็เลยปล่อย หันไปหยิบกระทิอีกทิ้งน้องก็ร้องแล้ว เลือกไหนเต็มมือ กูโครตช็อคเลยอ่ะ” ไอ้เจอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ผมฟัง ใจหนึ่งก็อยากจะโกรธ แต่ก็รู้แหละว่ามันไม่ได้อยากจะให้เป็นแบบนี้
แต่มันคิดได้ไง ให้เค้กที่มองไม่เห็นเล่นมีด!
“มึงปล่อยน้องใช้มีดทั้งที่น้องมองไม่เห็น ถ้าเขาลึกกว่านี้จะทำไงวะ มึงคิดบ้างไหมเนี่ย!” ว่าจะไม่ด่าแต่อดไม่ได้ แต่นี้ก็หนักแล้วถ้าไอ้ครามบอกว่าต้องเย็บ ถ้าเกิดว่าน้องไม่ได้เป็นแค่นี้ล่ะ พวกมันจะทำกันยังไง
“กูขอโทษ”
“กูไม่ได้อยากจะว่ามึงหรอกนะ แต่มึงเข้าใจอารมณ์กูไหม” ผมบอก พยายามไม่ให้ตัวเองหงุดหงิด
“กูขอโทษ กูผิด กูมันไม่ดีเองอ่ะ” ไอ้เจพูดเสียงเศร้า ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปกระแทนตัวนั่งที่โซฟาทับขาไอ้คราม มันสะดุ้งแล้วก็ถีบผมอย่างแรงก่อนจะยันตัวขึ้นนั่งมองผมตาขวาง ตาผมก็ไม่สนใจ
“ช่างเถอะ คราวหน้ามึงก็ช่วยดูน้องดีๆหน่อยล่ะกัน เพราะไงกูก็ต้องพาน้องมาที่นี่บ่อยๆ”
“เอ่อ กูกับไอ้สองออกไปข้างนอกแปบก่อนนะ ฝากถามเค้กด้วยว่าเย็นนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวกูทำสุดฝีมือเลย” มันบอกแล้วก็ลากไอ้สองเดินออกไป
“แล้วเฟไปไหนล่ะ มึงออกไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ” ไอ้ครามถามผม มือมันก็กดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ ไม่เลือกดูสักช่อง
“เฮ้ออออ กูดันรีบทิ้งเฟไว้ที่โรงหนัง ตอนกูขับรถกลับมาเฟก็โทรมาวีน กูเลยนึกขึ้นได้”
“ไอ้สัด กูเชื่อมึงเลย ทิ้งแฟนกลับมาเนี่ยนะ” ไอ้ครามหันมาถามเสียงตกใจแต่หน้านิ่ง
“เออดิ ก็กูเป็นห่วงเค้กนี่หว่า รู้ตัวอีกทีก็ขับรถออกมาแล้ว ให้ทำไงวะ” ผมเครียดนะไม่ใช่ไม่เครียด แต่กลับมาแล้วให้ทำไงล่ะ
“มึงนี่เป็นเอามาก” ไอ้ครามกระตุกยิ้มมุมปาก
“อะไรของมึง”
“ถ้าให้เลือก มึงจะเลือกจะอยู่กับเฟ หรือกับมาดูเค้ก” ผมมองหน้าไอ้ครามแบบงงสุดขีด ไม่รู้ว่ามันถามผมแบบนี้ทำไม แต่ผมก็คิดตามมันนะ ถ้าตอนนั้นผมมีสติมากพอ ผมจะเลือกอะไร...
“กูควรทำไงดีวะ” ผมถามมันไม่สนใจว่ามันจะเข้าใจในคำถามที่ผมถามมันหรือเปล่า เพราะผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง
“ หึ ใจมึง คิดเอาเอง แต่กูบอกให้อย่างนะ ถ้าจะผิดก็ผิดกันหมดนี่แหละ” ไอ้ครามพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองไป
ผมจะดูโง่ไหมถ้าจะบอกว่าผมไม่เข้าใจในสิ่งที่ไอ้ครามพูด คือมึงจะแอ็บแตรกไปนะบางที ใครผิดใครไม่ผิดอะไรยังไง มันคิดไหมว่าผมจะงง แม่งเอ้ยยยย ผมข้องใจว่ะ
ผมเดินขึ้นห้องไปเพื่ออาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นสักหน่อย อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก่อนโทรหาเฟ แต่ติดต่อไม่ได้เพราะว่าเฟปิดเครื่อง พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกจริงๆเลยกู ผมคงโกรธผมมาก แต่ตอนนี้ผมเป็นห่วงเค้กจนลืมทุกอย่างรอบตัวไปหมด ไว้ค่อยอธิบายทีหลังเพราะเฟไม่ใช่คนงี่เง่าเท่าไหร่ เฟคงเข้าใจ
---------------
----------------
ก๊อกๆๆ
ก๊อกๆๆ
“แปบ” ผมตะโกนบอกคนข้างนอก สะบัดหัวไล่ความง่วง มองคนตัวเล็กที่นอนหลับอยูข้างๆก่อนจะจับมือเค้กขึ้นมาดูว่าเลือดซึมหรือเปล่า แต่ดูแล้วเลือกคงแห้งสนิท
ผมมองนาฬิกาข้างฝาห้อง หกโมงกว่าแล้ว นี่ผมหลับไปนานเหมือนกัน เมื่อได้สติก็เดินไปเปิดปะตูห้อง เจอเฟยืนอยู่ที่หน้าห้องกับใบหน้านิ่งๆที่ผมเดาไม่ออกว่าเฟรู้สึกยังไง
“มานานหรือยัง โทษทีนะ พอดีทราฟเผลอหลับ” ผมถามและเบี่ยงตัวให้เฟเข้ามาในห้อง เฟมองไปที่เค้กที่นอนหลับอยู่ก่อนจะหันกลับมามองหน้าผม
“เพิ่งมา เจให้ขึ้นมาตามไปไปกินข้าวข้างล่าง” เฟพูดจบก็หมุนตัวจะเดินออกจากห้อง ผมคว้ามือเฟไว้ก่อน รู้ว่าเฟโกธมาก ผมเลยอยากจะอธิบาย
“เฟ ทราฟขอโทษนะที่ทิ้งเฟมากระทันหัน แต่มันจำเป็นจริง เฟเข้าใจใช่ไหม น้องน่าสงสาร น้องไม่มีใคร นี่ก็ร้องไห้จนหลับไป” ผมพยายามจะอธิบาย แต่รู้ตัวว่ามันแย่ เหตุผลฟังไม่ค่อยจะขึ้น ได้แต่หวังว่าเฟจะเข้าใจและไม่โกรธผม
“อืม เฟเข้าใจ” ผมบอกก่อนจะหันมายิ้มให้ผมที่ดูก็รู้ว่าฝืน ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ว่าบอกไปเฟเข้าใจหรือเปล่า
เฟลงไปข้างล่างแล้ว ผมก็จัดการเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่อก่อนจะปลุกเค้กที่ยังหลับสนิท ตัวก็ร้อนนิดๆ
“เค้กครับ ตื่นเร็ว เย็นแล้วนะ”
“อืมมม” เค้กครางเบาๆ ขยับตัวน้อยๆแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
“เค้กครับ เค้ก ตื่นได้เล้ว” ผมเรียกให้เสียงดังขึ้น
“หืม” เค้กอือออรับคำแต่เหมือนจะยังไม่ได้สติดี แต่ก็ขยับเปลือกตาลืมขึ้น
“ตื่นนะเค้ก ลงไปกินข้าวกัน เย็นมากแล้ว มาลุกขึ้น” ผมช่วยพยุงเค้กให้ลุกขึ้น พาเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา และพาเดินลงไปในห้องครัวที่ทุกคนนั่งรออยู่แล้วที่โต๊ะอาหาร
ระหว่างที่กินข้าวก็ไม่มีใครพูดอะสักนิด นั่งก้มหน้าก้มตาต่างคนต่างกิน เป็นบรรยากาศที่อึดอัดที่สุด แม้ไอ้สองจะขยันปล่อยมุขแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะให้ดีขึ้น จะมีก็แต่เค้กที่หัวเราะบ้าง และกินข้าวได้เยอะกว่าคนอื่น ที่จริงมีไอ้ครามอีกคนที่กินโดยไม่สนใจใคร กินเสร็จมันก็เดินออกไปทันที
“เอาข้าวอีกไหมเค้ก” ผมถาม ข้าวในจากเค้กหมดลงพอดี
“ไม่เอาแล้วครับ เค้กอิ่มแล้ว” ผมลูบท้องให้ดูว่าอิ่มจริงๆ ผมเอาแก้วน้ำใส่มือน้องให้ดื่มก่อนจะพาน้องออกไปนั่งเล่นกับไอ้ครามที่ด้านนอก ส่วนตัวผมเองก็กลับมานั่งกินข้าวเหมือนเดิม
“เฟยังโกรธทราฟอยู่เหรอ” ผมถามออกไปเพราะทนกับความอึดอัดไม่ได้
“เปล่าหรอก แค่เซ็งๆอ่ะ” เฟบอกแต่ไม่มองหน้าผม
ไอ้เจกับไอ้สองเห็นว่าสถาณการณ์เริ่มไม่ดี มันก็รีบกินแล้วก็รีบออกไปข้างนอก เหลือผมและเฟอยู่ในห้องครัวเพียงแค่สองคน
“ทราฟขอโทษ คราวหน้าจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว”
“ทราฟจะไม่ทิ้งเฟไว้แบบนั้นอีกใช่ไหม”
“อืม ทราฟจะไม่ทิ้งเฟไว้แบบนั้นอีกแล้ว อย่าโกรธเลยนะ” ผมบอก เฟมีสีหน้าดีขึ้นนิดหนึ่ง
หลังจากนั้นผมกับเฟก็นั่งกินข้าวกันไปเรื่อยๆ พูดคุยกันหลายเรื่องหนึ่งในนั้นก็มีเรื่องของเค้กด้วย ดูเฟจะเข้าใจมากขึ้นตอนนี้เลยไม่ได้โกรธผมแล้ว ทีแรกผมจะไปส่งเฟที่บ้าน แต่พอดีไอ้สองต้องออกไปทำธะข้างนอก เฟกลับไปกับไอ้สองแทน ตอนนี้ก็มี ผม เค้ก ไอ้คราม และไอ้เจ ที่นั่งดูละครหลังข่าวกันอยู่ ผมไม่ค่อยได้ดูหรอก ส่วนมากจะคุยเล่นกับเค้ก ไอ้ครามก็ดูหนังสือรถ มีแต่ไอ้เจคนเดียวที่ดู
“พี่ทราฟไปดูหนังมาเป็นไงบ้าง สนุกไหม” เค้กถามผม มือก็หยิบแอบเปิ้ลเข้าปาก แต่ไม่แตะสับปะรดสักชิ้น
“สนุกดีครับ” ถึงดูไม่จบแต่ผมก็รู้ว่ามันสนุก อย่างน้อยครึ่งเรื่องแรกๆผมก็ตั้งใจดู
“มันเป็นเรื่องแนวไหนเหรอครับ” เค้กเอนหลังพิงกับโซฟา ในมือบิดรูบิคไปมา ส่วนหูก็ฟังเสียงจากโทรทัศน์ไปด้วย บางทีถึงตอนที่นักแสดงพูดตลกๆเค้กก็หัวเราะออกมา ทำให้ผมรู้ว่าเวลาเค้กหัวเราะมันดีกว่าตอนเค้กร้องไห้เป็นไหนๆ
“แอคชั่น เค้กชอบดูหนังแบบไหน” ผมเพิ่งรู้ตัวว่าถามอะไรไปโดยไม่คิด แต่เค้กตอบกลับมาเหมือนไม่ได้คิดมากกลับคำถามของผม
“เค้กดูได้หมดนะครับ แต่ตอนนี้ไม่ได้ดูแล้ว”
ผมมองหน้าเค้ก ในใจนึกอยากถามเรื่องที่เค้กตาบอดว่าเป็นตั้งแต่เกิด หรือเพิ่งบอดตอนโต แต่ผมก็ไม่กล้าถามออกไป อยากรอเวลาให้เค้กเปิดใจเล่าให้ผมฟังเองมากกว่า ถึงเค้กกับผมจะดูสนิทกัน แต่หลายครั้งผมก็รู้สึกว่ามีกำแพงบางๆกลั้นระหว่างเราเอาไว้ จนไม่กล้าบุ่มบ่ามถามอะไรออกไป
“พี่ทราฟครับ พรุ่งนี้เค้กต้องกลับห้องแต่เช้านะ เค้กยังไม่ได้ซักผ้าเลย ฮ้าวววว” เค้กหาวออกมา ในตามีน้ำใสๆเอ่อคลอ ดูท่าจะง่วงแล้วแน่ๆ
“ได้ครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง ง่วงหรือยัง อยากขึ้นไปนอนเลยไหม” ผมถาม เค้กพยักหน้าตอยส่วนมือก็ขยี้ที่ตาตัวเองเบาๆ
ผมยกจานผมไม้ไปเก็บในห้องครัวก่อนจะพาเค้กขึ้นนอน ผมหยิบจับทำโน่นนี่อีกนิดหน่อยก็ล้มตัวนอนตาม โดยไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ตอนเจ็ดโมงเช้า
----------
----------
-
“พี่ทราฟ ตื่นได้แล้วครับ เช้าแล้ว” ผมจับที่แขนพี่ทราฟที่พาดอยู่บนตัวผม เขย่านิดให้พี่ทราฟตื่น ผมไม่รู้ว่ากี่โมง แต่รู้ว่ามันเช้าแล้ว เพราะผมมักจะตื่นเองประจำ แต่เวลาก็คลาดเคลื่อนกันไปบ้าง แต่ยังไงก็เช้าแน่นอน
“อื้ออออ” อื้อ แต่ไม่ยอมตื่นแหะ สงสัยจะไม่ได้ยิน เมื่อกี้คงละเมอ
“พี่ทราฟ ตื่น!” ผมพูดให้เสียงดังขึ้น ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เอามือคลำไปตามตัวพี่ทราฟและเขย่าแรงขึ้นกว่าเดิมอีกนิด
“ครับ กี่โมงแล้วเค้ก” พี่ทราฟถามเสียงงัวเงีย
“เค้กจะไปรู้ได้ไงเล่า แต่เช้าแล้วนะ ไม่เชื่อพี่ทราฟก็ดูนาฬิกาสิ” ผมท้า เพราะมั่นใจว่ายังไงก็เช้า ความรู้สึกมันบอกได้
“ถ้าไม่เช้าพี่จะทำโทษเรานะ”
“ง่ะ ได้ไงอ่ะ”
“ไดสิครับ หึหึ”
เสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ชะมัด ถึงผมจะมั่นใจว่าเช้าแล้ว แต่ก็อดหวั่นๆไม่ได้ แล้วลงโทษอะไรกัน คงไม่จับผมทุ่มหรอกนะ เมื่อเช้าพี่สองเล่าให้ฟังว่าเวลาเด็กที่มาเรียนทำอะไรไม่ถูกพี่ทราฟก็จับทุ่มลูกเดียว ถ้าเป็นแบบนั้นผมต้องหลังหักแล้วก็เจ็บแน่ๆ ไม่นะ ผมไม่อยากเจ็บตัว
“หืม ดูทำหน้าเข้าสิ กลัวโดนลงโทษหรือไงเรา แต่ว่า เช้าแล้วจริงๆด้วย หกโมงห้าสิบ รู้ได้ไงครับว่าเช้าแล้ว” เสียงผ้าห่มและแรงยุบของเตียงผมก็พอเดาได้ว่าพี่ทราฟลุกขึ้นแล้ว
“เค้กตั้งนาฬิกาปลุกตัวเองหรอก อิอิ” ผมหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ ปกติตื่นเช้าทุกๆวันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เช้านี้กับดีใจที่ได้ตื่นขึ้นมาแล้วปลุกพี่ทราฟ
“เก่งที่สุด ป่ะ ไปอาบน้ำ เดี๋ยวจะได้ลงไปกินข้าวแล้วกลับห้องกัน”
ผมเข้ามาจัดการตัวเองในห้องน้ำ พี่ทราฟอาบน้ำต่อจากผมก่อนจะพาลงไปกินข้าวข้างล่าง พี่เจเอาแต่พูดขอโทษผมใหญ่ แต่ผมก็บอกว่าไม่เป็นไร คือมันเป็นความผิดของผมเองที่ไม่ระวัง แต่ที่ร้องไห้เพราะผมไม่ชอบเจ็บตัว อะไรที่ทำแล้วเจ็บตัวผมไม่ชอบ พอเจ็บแล้วมันก็ร้องเองทุกที ก็มันเจ็บอ่ะ เจ็บก็คือเจ็บ และผมไม่ชอบเลยสักนิด
“ปกติเค้กซักผ้ายังไงอ่ะ”พี่ทราฟถามผมหลังจากที่เดินเข้ามาในห้องผม ระหว่างทางผมก็ได้ขนมติดไม้ติดมือกลับมาที่ห้องที่พี่ทราฟเป็นคนซื้อให้
“ก็ยกตะกร้าลงไปที่ร้านข้างล่าง หรือบางทีบิ๊กจะเอาลงไปซักให้”
“บิ๊ก? ใครเหรอ”
“เป็นลูกเข้าของหอพักที่นี่อ่ะครับ น้องเขาเรียนโรงเรียนประจำ แต่ทุกอาทิตย์จะกลับมาบ้านและมาช่วยผมทำนู่นนี่นั่น” ผมเล่าและยกตะกร้าเตรียมจะออกตากห้อง แต่พี่ทราฟแย่งไปถือให้ ผมเลยได้แต่เดินตามลงไป
“พี่เค้กกกกก! ไปไหนมาอ่ะเมื่อวานบิ๊กไปหาที่ห้องไม่เจอ กินข้าวหรือยังอ่ะ แล้วนี่ลงมาทำอะไร” บิ๊กจับตัวผมและถามเสียยกใหญ่จนผมขำออกมาเพราะเลือกตอบไม่ถูกว่าจะตอบคำถามไหนก่อนดี
“ค่อยๆถามก็ได้ พี่ไม่หนีไปไหนสักหน่อย เมื่อวานพี่ไปค้างที่บ้านพี่ทราฟ เอ่อ บ้านพี่ที่รู้จักอ่ะ กินข้าวช้าวแล้ว ลงมาซักผ้าและพี่ทราฟเอาผ้าไปซักให้อยู่” ผมเดินบอกลเดินตามบิ๊กไปนั่งที่ม้าหินที่อยู่ใกล้ๆ
“งั้นเหรอ ผมไม่เห็นเคยรู้จักพี่ทราฟอะไรนั่นเลย เอ๊ะ! มือพี่ไปโดนอะไรมาอ่ะ” บิ๊กบ่นเบาๆ ก่อนจะร้องเสียงหลงพลางจับมือผมพลิกไปมาแบบเบามือ
“อุบัติเหตุนิดหน่อยไม่มีอะไรมากหรอก”
“เค้กครับ มานั่งนี่เอง” เสียงพี่ทราฟดังขึ้นผมเลยหันไปตามเสียง ไม่รู้หันถูกหรือเปล่า แหะๆ
“พี่ทราฟ นี่บิ๊กครับที่เค้กเล่าให้ฟัง บิ๊ก นี่พี่ทราฟ” ผมแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันไว้
“สวัสดีครับพี่ทราฟ”
“อืม สวัสดี”
ทั้งสองคนทักทายกันแค่นั้นแล้วก็เงียบไป ผมเลยไม่รู้จะพูดอะไร ทำไมบรรยากาศรอบตัวผมมันถึงได้อึดอัดแบบแปลกๆนักนะ
“ซักผ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวไปซื้อของกันนะเค้ก และค่อยไปบ้านพี่” ผมสะดุ้งเล็กน้อยที่อยู่ที่ทราฟก็พูดขึ้นมา ตกใจหมดเลย ฟู่
“อ้าว พี่เค้กไม่นอนห้องเหรอ วันนี้บิ๊กมีเรื่องมาเล่าให้พี่เค้กฟังเยอะแยะเลย” พี่ทราฟพูดจบบิ๊กก็พูดต่อทันที
“แต่เค้กต้องไปเรียนกีตาร์กับพี่ต่อนะ เว้นไว้นานๆเดี๋ยวลืม” พี่ทราฟพูดเสียงนิ่ง
“แต่กว่าผมจะมีเวลาอีกก็อาทิตย์หน้านะ พี่เค้กจะไม่อยู่กับผมจริงๆเหรอ” บิ๊กพูดเสียงหง่อย
“เอ่อ..คือ” ผมพูดอะไรไม่ออก ผมอยากไปเรียนกีตาร์กับพี่ทราฟต่อ แต่ผมก็สงสารบิ๊กเหมือนกัน เอาไงดีอ่ะ
“เค้กครับ” เสียงพี่ทราฟ
“พี่เค้ก” เสียงบิ๊ก
“เอ่อ เค้กว่าเอางี้ล่ะกัน คืนนี้เค้กนอนที่ห้องก่อน แล้วพรุ่งนี้เช้าเค้กค่อยไปกับพี่ทราฟดีไหมครับ” ผมบอกเพราะคิดว่าน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด บิ๊กดีกับผมมากจนไม่อยากจะเสียน้ำใจที่บิ๊กอุตส่าห์กลับมาแล้วมักจะมาอยู่เล่นเป็นเพื่อนผมตลอด พอผมมีเพื่อนใหม่แล้วทิ้งบิ๊กก็คงจะน่าเกลียดเกินไป
“แต่...” พี่ทราฟจะพูดแต่ก็หยุดไป
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้กไปนอนบ้านพี่ทราฟด้วยก็ได้ นะครับพี่ทราฟ” ผมบอกเสียงอ้อนๆ ผมว่าผมรู้อะไรบ้างอย่าง ถ้าผมอ้อนทีไรแล้วพี่ทราฟจะตามใจผมแบบไม่ขัดทุกที ถ้าผมคิดไม่ผิดนะ
“เอางั้นเหรอครับ” ความสำเร็จผมเริ่มมองเห็นมาแต่ไกลแล้ว
“ครับ นะพี่ทราฟ วันนี้ผมอยู่คุยเล่นกับบิ๊ก แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปเล่นกับพี่ทราฟไง”
“หึหึ พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะเรา เอาไงก็เอาครับ อยู่ได้นะ แผลที่มือต้องทำแผลใหม่ด้วยนะครับ” ผมจับน้ำเสียงได้ว่าพี่ทราฟเป็นห่วงผม แต่ผมอยู่ที่นี้มาก็นานทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะ
“มีผมดูแลทั้งคน พี่อย่าห่วงเลย” เสียงบิ๊กพูดที่คาดว่าน่าจะพูดกับพี่ทราฟ
“แน่นอนครับ เค้กอยู่ได้” ผมยิ้มกว้างเหมือนเป็นการยืนยันว่าผมไม่เป็นอะไรหรอก แค่นี้สบายมากกกกกกกกก
“งั้นก็ตามใจครับ”
ผมบอกว่าว่าพี่ทราฟต้องตามใจผม อิอิ
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
มาแล้วค่าาาาาาา กลับมาพร้อมตอนใหม่และบุญที่เอามาฝากกันแบบล้นกระเป๋า :z2:
ขอให้นักอ่านของริริทุกคนมีความสุขในทุกๆวันนะคะ
และหวังว่าจะมีความสุขกับนิยายเรื่องนี้ด้วย
จะพยายามมาต่อตอนหน้าให้ไวนะค่ะ ถ้าทำได้
:กอด1:
:bye2:
-
หมั่นไส้อีพี่ทราฟ
-
ถ้าน้องเค้กจะน่ารักขนาดนี้ :D
-
อีพี่ทราฟจะจับปลาสองมือหรอ?!! ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (จับทุ่ม!)
-
เกิดบรรยากาศ มาคุ ซะแล้ววววว
ขออนุโมทนาด้วยคนน้าาาา
:กอด1: :L2:
-
แอบดูเหมือนเป็นรัก3เศร้า ตอนแรกนึกว่าเค้กจะคู่กับพี่ครามน่ะเนี้ย เอ้แต่มันก็ไม่แน่ใช่ป่ะ อิอิ :impress2: :impress2:
-
:z1:เมื่อไรพี่ทราฟจะรู้ตัวว่ารักน้องเค้กอะ :กอด1: :กอด1:
แต่ที่แน่นๆพี่ครามเค้ารู้ชัวอิอิ
เค้ารอตอนต่อไปอยู่เน้อ :bye2: :bye2:
-
เป็นกำลังใจให้นะ :3123: :3123:
-
สงสารเฟนะ ไม่อยากให้เค้กเป็นตัวแปรให้ความสัมพันธ์ระหว่างเฟกับพี่ทราฟต้องเปลี่ยนไปในทางลบ
ไม่อยากให้เฟรู้สึกไม่ดีกับเค้ก แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของทราาฟที่มีต่อเค้กนะ ซึ่งความรู้สึกแบบนี้มันห้ามไม่ได้ด้วยซี
คนอ่านเองก็อยากรู้เหมือนทราฟนั่นแหละว่า เค้กตาบอดตั้งแต่เมื่อไร สาเหตุมาจากอะไร
ปัจจุบันเค้กดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างไร ค่าใช้จ่ายต่างๆ มีใครดูแลเค้กอยู่ ได้เรียนหรือไม่ เรียนในหรือนอกระบบ
แล้วครอบครัวของเค้กล่ะ มีหรือไม่อย่างไร นี่แหละคือข้อสงสัยของคนอ่าน
-
น้องเค้กน่ารักมากมาย :L2:
-
หลงรักน้องเค๊กอ่ะ
เด็กอะไรน่ารักมากมาย
พี่ทราฟนี่ก็อึนเนอะ
ห่วงน้องขนาดนี้ พี่แกยังได้บื้ออีก
แลอนาคตน้องเค๊กอาจจะโดนพี่เฟเกลียด
วุ้ย~~ พี่ทราฟไม่น่ามีแฟนเลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
เรื่องน่ารักมากๆ
คุคิ~เค้าชอบผช.แบบพี่ครามอ่ะ เท่ห์อ่ะ ดุๆชอบบบบบ~
-
พี่ทราฟเข้าใจตัวเองสักนิดนะจ๊ะ ปัญหาจะไม่เกิด
บวกให้ๆ
-
ไอ้พี่ทราฟขอร้องอย่าเลวสงสารเฟ --"
-
รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
สนุกมากๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น้องงงงเค้กก้อน่ารัก คนอ่านก้อสุขจัย มาต่อไวๆ นะค๊ 5555
-
หวงก้างมากๆๆ ไอพี่ทราฟ คิดจะอุบน้องเค้กไว้คนเดียว อิอิ
-
เค้ก มีคนรักคนหลงเยอะนะ
ก็เขาน่ารัก จนคนอ่านยังชอบเลย
-
:o8:
-
พี่ทราฟหึงน้องเหรอ เป็นไรกับน้องอ่ะ อึนนะพี่ :laugh:
มาต่อโดยไว ให้ไวให้ไว ตาลาลา :z2:
-
น่ารักมาก ๆ เลยคู่นี้
:impress2:
-
มารออออออออออออออออออออ น้องเค้กกกกกกกกก :z2:
-
หวังว่าเฟคงไม่กลายเป็นนางมารหรอกนะ o22
-
มารอออออออออออ :z13:
-
:angry2: ช่วงนี้อาจจะมาช้าไปหน่อยเพราะวุ่นๆกับการลงทะเบียนเรียน
ตัวนั้นก็ชน ตัวนี้ก็ไม่ได้ อยากจะกรี๊ดดดดดดดด :fire:
แต่ไม่หายไม่ดองแน่นอนค่าาาาาาา ขอบคุณทุกการต้อนรับ นักอ่านที่น่ารักทุกคน และทุกคอมเม้นเลยนะคะ
เป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลยค่ะ :L2:
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาก็อ่านตอนต่อไปได้เลยยยยยยยยย :z2:
-
:: 10 ::
“น่าเบื่อจริง” ผมนอนบ่นอยู่บนเตียงเพราะไม่มีอะไรจะทำ ชีวิตประจำวันที่เคยเป็นดูจะน่าเบื่อไปซะหมด สู่ไปเล่นบ้านพี่ทราฟก็ไม่ได้ สนุกกว่านี้ตั้งเยอะ
“เฮ้อออออ เมื่อไหร่พี่ทราฟจะมารับสักทีนะ”
พี่ทราฟไม่ได้มารับผมไปเล่นที่บ้านได้สามสี่วันแล้ว เพราะพี่เขาต้องไปทำธุระที่บ้านอะไรสักอย่าง เห็นว่าต้องกลับไปนอนที่บ้านด้วย พี่ครามก็ไม่อยู่เห็นว่าอย่างนั้น เหลือแค่พี่เจกับพี่สอง แต่ผมยังไม่กล้าพูดคุยเล่นกับพี่สองคนนี้มากนัก ไงล่ะ มันไม่รู้สึกสนิทเท่าพี่ทราฟอ่ะ พี่ครามนี่ยังพอคุยได้บ้างแม้ว่าจะดูนิ่งๆไม่ค่อยจะพูดก็เถอะ
แต่มันน่าเบื่อจริงนะ หาอะไรทำดีกว่า
อา เอาอ้อนกลมไปอาบน้ำดีกว่าแหะ ผมลุกขึ้นจากเตียง คลำหากระเป๋าสตางค์บนโต๊ะหัวเตียงก่อนจะยัดใส่กระเป๋ากางเกง เอ๊ะ วันนี้มันวันที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ผมไม่เคยลืมวันเวลาเลยนะ แต่ตั้งแต่รู้จักกับพี่ทราฟผมมันจะลืมวันแบบนี้ประจำ
ก๊อกๆ
“คุณเค้กค่ะ ป้าเองค่ะ” เสียงนุ่มตามอายุของคนแก่ที่ได้ยินจนคุ้นเคยดังขึ้น ผมถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดีจริงที่อยู่วันนี้พอดี ดีที่ไม่ได้ออกไปไหน ไม่งั้นงานเข้าแน่ไอ้เค้กเอ้ยยย
ผมเดินไปเปิดประตูไอ้คนที่ผมรักเท่ากับแม่ของผม แรงกอดและกลิ่นหอมอ่อนๆของคนสูงวัยทำให้ผมรู้สึกโล่งขึ้น กอดตอบด้วยความรัก คิดถึงแม่จัง...
“เป็นไงบ้างค่าคุณหนู ขอโทษนะค่ะที่ป้าเพิ่งจะมา เหงาหรือเปล่า ป้าทำของโปรดคุณหนูมาฝากเยอะแยะ มาเข้าห้องก่อนเร็ว”
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ป้าก็เหนื่อยมากพอแล้ว”
“กับคนบ้านนั้นอาจจะใช่ แต่กับคุณหนูป้าไม่เคยเหนื่อยเลยนะคะ ถ้าคุณหนูไม่ขอไว้ป้าไม่อยู่หรอกบ้านหลังนั้น” ป้าน้อมบ่นเสียยกใหญ่ และยังเล่าเรื่องราวของคนในบ้านให้ผมฟังด้วย
ป้าน้อมเป็นคนที่แม่ครัวของบ้านใหญ่ หรือบ้านพ่อผมเอง ป้าน้อมเป็นเพียงคนเดียวในบ้านนั้นที่รักผมกับแม่ คอยช่วยเหลือดูแลผมด้วยความรัก หลังจากที่ผมและแม่ออกมาจากบ้านหลังใหญ่จนกระทั่งแม่ผมเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุก็มีเพียงป้าน้อมที่ใส่ใจผม คอยมาดูแลแต่ไม่บ่อยนัก เพราะคนที่บ้านใหญ่เขาไม่ค่อยจะชอบใจ ที่จริงพวกเขาคงไม่รู้หรอกว่าป้าน้อมแอบออกมาหาผม ถ้ารู้ป้าน้อมคงเดือดร้อนไม่น้อย ผมถึงได้ไม่อยากให้ป้ามาบ่อยนัก แต่มีคนหนึ่งที่รู้....คนนั้นก็คือ พ่อผมเอง
“มานี่ค่ะ ปลาทอดกระเทียมของโปรดคุณหนู ยังมีไข่ยัดไส้ด้วยนะคะ ทานเยอะๆนะคะ เดี๋ยวป้าขอทำความสะอาดห้องก่อน”
“ครับ ขอบคุณป้านะครับ เค้กเกรงใจแต่ก็ฝากด้วยนะครับ”
“ฮ่าๆๆ ได้ค่ะคนเก่งของป้า”
ผมฉีกยิ้มกว้างก่อนจะลงมือกินข้าว อร่อยมากๆ เดือนหนึ่งผมถึงจะมีโอกาศกินกับข้าวฝีมือป้าน้อมก็ต่อเมื่อป้าน้อมมาหาซึ่งเดือนหนึ่งก็แค่สองสามครั้ง แต่นั้นก็เพียงพอแล้ว ทุกครั้งป้าน้อมก็จะมาทำความสะอาดห้องให้ผมเสียยกใหญ่รวมทั้ง ถ้าผมทำเองได้ก็ไม่อยากจะรบกวนป้าหรอก แค่งานที่บ้านใหญ่ก็หนักพอตัวอยู่แล้ว
“ทำไมมีเสื้อผ้าใหม่เต็มตู้เลยละคะ” สงสัยป้าน้อมจะเอาผ้าออกมารีดถึงได้ถาม
“อ่อ พี่ที่รู้จักซื้อให้เค้กนะครับ”
“ป้าเคยเห็นหรือเปล่าคะ ไว้ใจได้หรือเปล่า” เสียงเป็นห่วงเป็นใหญ่ของป้าน้อมเป็นเสียงที่ผมได้ยินจนชินแต่รู้สึกดีทุกครั้ง
“ป้าไม่เคยเห็นหรอกครับ แต่ไว้ใจได้ พี่เขาชื่อทราฟ....” และผมก็เริ่มเล่าเรื่องของพี่ทราฟให้ป้าน้อมฟัง ส่วนป้าน้อมก็คงรีดผ้าไปฟังไป ออกความเห็นบ้าง แต่ดูแล้วป้าน้อมถ้าจะปลื้มคนตัวโตอย่างพี่ทราฟเข้าให้แล้ว
“ป้าดีใจนะ ที่มีคนมาคอยดูแลคุณหนูอีกคน ป้าไม่ค่อยจะมีเวลา เป็นกังวลทุกวันว่าจะกินข้าวหรือยัง จะมีใครมาทำร้ายไหม”
“ครับ เค้กโชคดีที่เจอพี่ทราฟ พี่เขาดีกับเค้กมาเลย”
“เฮ้ออออ ป้าคงต้องกลับก่อน นี่ก็ออกมานานแล้ว เดี๋ยวนางยักษ์จะส่งสัยเอา นี่เงินของเดือนนี้นะคะ คุณท่านบอกว่าถ้าขาดเหลืออะไรให้บอก” ป้าน้อมยัดเงินให้ผม เงินที่คนเป็นพ่อจะฝากมาให้ผมทุกเดือน
“ฝากบอกพ่อด้วยนะครับ ว่าเค้กไม่ขาดอะไรหรอก” ผมโกหกคำโตเพราะไม่อยากให้ป้าน้อมไม่สบายใจ
ผมขาดสิ ผมขาด แต่สิ่งที่ผมขาดพ่อให้ผมไม่ได้หรอก...ผมขาดแม่ ผมขาดดวงตาและสุดท้ายผมก็ขาดความรักจาก...พ่อ
ป้าน้อมกลับไปแล้วเหลือแค่ผมและความมืดมิด ห้องสี่เหลี่ยมที่เหมือนเป็นเกาะป้องกันภัยให้ผม แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันไม่พอ มันไม่อบอุ่นมีแต่หนาวเหน็บเท่านั้น ผมคิดถึงอ้อมกอดของแม่ที่กอดผมด้วยความรักทุกวัน อ้อมกอดของป้าน้อมที่มีความรักไม่ต่างจากแม่ และ...อ้อมกอดของพี่ทราฟ แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นอ้อมกอดเพราะรักหรือเปล่า แต่มันอบอุ่นมากผมรับรู้ได้
ถ้าพี่ทราฟอยู่ตรงนี้ผมคือไม่ลังที่จะเอื้อมไปกอด...เพราะตอนนี้ผมอ่อนแออีกแล้วสินะ
เป็นเรื่องของพ่อทีไรผมต้องเป็นแบบนี้ทุกที ความรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวไม่ได้ ความรู้สึกที่โหยหาความรักความอบอุ่นของใครสักคน
--------------
--------------
“ลุงยามครับ” ผมเดินมาหยุดที่หน้าป้อมยาม แต่ไม่รู้ว่าลุงยามอยู่หรือเปล่าเลยต้องตะโกนเรียก เพราะบางทีแกก็ไปทำอย่างอื่นนอกเหนือจากการเฝ้าดูคนเข้าออกหอพักนี้
“ว่าไงครับคุณเค้ก จะไปไหน เดี๋ยวลุงพาไป”
“ไม่เป็นไรครับ เค้กแค่จะบอกว่า ถ้ามีคนมาหาเค้กให้บอกนะครับว่าเค้กไปที่ร้ายขายอาหารปลา”
“อ่อ หนุ่มคนที่สูงๆหล่อน่ะเหรอครับ ได้สิ เดี๋ยวลุงบอกให้”
“ขอบคุณนะครับ” ผมก้มหัว ไม่หูว่าถูกทิศหรือเปล่า แหะๆ แต่เอาน่า เรื่องเล็กน้อย
ผมถือโหลปลาทองเอาไว้ให้มั่นกันหล่น คนแถวๆนี้ส่วนมากรู้จักผมและรู้ว่าผมมองไม่เห็น จึงได้เข้ามาช่วยเหลือผมในหลายๆครั้ง
อ่าเดินได้สี่สิบเอ็ดเก้าแล้วก็ต้องเลี้ยวซ้าย เดินต่ออีกยี่สิบสามเก้าก็ถึงทางม้าลาย เอาล่ะ ที่นี้ก็ง่าย งานไม่ช้างเท่าไหร่
“คุณน้าครับ อยู่ไหมครับ” ผมเรียกคุณน้าเจ้าของร้านขายของริมถนนเจ้าประจำที่ผมจะต้องมารบกวนเวลาต้องข้ามถนน มันอันตรายเกินไปที่ผมจะสุ่มสี่สุ่มห้าเดินข้ามด้วยตัวเองได้ ไม่งั้นจะได้ลงไปวัดถนนแทนไปร้านขายอาหารปลา =_=
“ว่าไงเราจะข้ามถนนเหรอ”
“ครับ”
“แปบนึงนะ”
แล้วผมก็เดินข้ามถนนมาได้สำเร็จด้วยความช่วยเหลือจากคุณน้าและใจดี
เอาล่ะ เหลืออีกแค่เดินไปทางขวาสามสิบเจ็ดก้าวหันซ้ายก็จะเจอร้านแล้ว ผมมักจะภูมิใจตัวเองทุกครั้งที่สามารถไปไหนมาไหนได้เองแบบนี้ แม้จะเป็นบริเวณใกล้หอพักก็เถอะ ผมเก่งใช่ไหมล่ะ ^_^
กริ๊ง
เสียงเหมือนกระดิ่งดังขึ้นตอนที่ผมเปิดประตู สงสัยว่าเจ้าของร้านต้องเอาโมบายมาแขวนไว้แน่ๆ เพราะก่อนหน้านั้นไม่มี
“ว่าไงหนูเค้ก หายหน้าหายตาเลยนะ” เสียงของพี่เจ้าของร้านขายของสัตว์ ที่ผมมาซื้ออาหารปลาให้อ้วนกลมและพามันมาอาบน้ำประจำทุกอาทิตย์ แต่ว่าช่วงก่อนหน้านี้พี่ทราฟล้างให้เลยไม่ได้มา
“มาแล้วนี่ไงครับ อย่าน้อยใจนะ ฝากด้วยนะค้าบบบบ” ผมบอกแล้วยื่นโหลปลาทองไปข้างหน้าเป็นเชิงว่าเอาไปล้างให้ผมที
“ได้เลย ไปนั่งเล่นก่อนไป” พี่เจ้าของร้านเดินจากไป ส่วนผมก็นั่งลงยองๆและส่งเสียงเจ้าเพื่อนตัวน้อยทันที
“ฮักกี้ อยู่ไหนหน้า ฮักกี้” ผมตบมือกระเทาะลิ้นให้เกิดเสียงเรียกเจ้าหมาแสนรู้ของเจ้าของร้าน เสียงกระดิ่งที่คอมันดังมาแต่ไกล
บ๊อกๆๆๆ บ๊อกๆๆๆ
เสียงเห่าเล็กแหลมของเจ้าฮักกี้ไม่ได้ฟังดูน่ากลัวเลยสักนิด แต่ดูน่ารักมากกว่า ขนนุ่มๆพร้อมกับแรงยุกยินที่ชนมือไปมือจนน่าหมั่นเขี้ยว ผมเลยต้องจับตัวมันเข้ามากอดเต็มอก สัมผัสที่หน้าพร้อมความชื้นของน้ำลายที่เจ้าฮักกี้เลียผมไม่ได้รังกียจกลับก้มหน้าลงไปหอมเจ้าฮักกี้ที่หนึ่ง ตัวหอมแบบนี้คงเพิ่งอาบน้ำแน่นอน ชัวร์
“อ้วนขึ้นวะ หนักนะเนี่ยเจ้าฮักกี้”
“บ๊อกๆๆ”
“อ๊ะๆ จะเถียงเหรอ ไม่ต้องเถียงเลย กินเยอะตัวหนัก แกมันไม่ใช่หมาแต่กลายเป็นหมูแทนแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ”
“บ๊อกๆๆๆๆ บ๊อกกกก”
“นั่นๆ ส่งเสียงๆ ไม่พอใจหรือไง ฉันพูดความจริงทั้งนั้น ไอ้หมูอ้วนฮักกี้ ฮ่าๆๆๆ”
ที่นี้เจ้าฮักกี้เงียบไปไม่เห่าเพราะมันเล่มงับมือผมแทน ฮ่าๆๆๆ สงสัยจะไม่พอใจที่ผมไปว่ามันว่าอ้วน ฮักกี้มันเป็นหมาพันธุ์เล็ก มันหนักเลยสักนิดแค่แกล้งมันเท่านั้นแหละ? (น้องเค้กแกล้งหมาแล้วมันเข้าใจเหรอนั่น =_=?)
“หิวหรือไงฮักกี้ แทะจังนะมือฉันน่ะ อิอิ” ผมหัวเราะเพราะรู้สึกจักกี้
“อะแฮ่ม คุยกันอย่างกับรู้เรื่องอย่างไงอย่างไง”
“อ๊ะ พี่ทราฟ”
“ครับพี่เอง ว่าไงเรา มาทำอะไรที่นี้ครับ”
เหมือนพี่ทราฟจะนั่งลงข้างๆผม ผมเลยยื่นเจ้าฮักกี้แบ่งให้พี่ทราฟเล่นบ้าง พี่ทราฟขยี้ผมของผมจนอาจจะกลายเป็นรังนกไปแล้วก็ได้ ก่อนจะรับเจ้าฮักกี้ไป
“เอาโหลปลามาล้างและก็มาซื้ออาหารปลาด้วย”
“ที่จริงรอพี่ก็ได้นะ พี่ทำให้ดีกว่าเราเดินออกมาข้างนอกเอง มันอันตรายรู้ไหมเค้ก” พี่ทราฟเอ็ดผมหน่อยๆ
“รู้ครับ” ผมรับคำ เข้าใจว่าพี่ทราฟเป็นห่วง
“แล้วมาได้ยังไงครับเนี่ย มาเองหรือใครพามา”
“ก็เดินจากหอมาทางซ้ายสี่สิบเอ็ดเก้าแล้วก็เลี้ยวซ้าย เดินต่ออีกยี่สิบสามเก้าก็จะถึงทางม้าลาย ที่นี้ก็วานให้คุณหน้าที่เปิดร้านขายของแถวๆนั้นเดินพาข้านถนน จากนั้นเดินไปทางขวาสามสิบเจ็ดก้าวหันซ้ายก็จะเจอร้านแล้วแหละครับ เป็นไง เค้กเจ๋งไหม” ผมเอียงคอถามพี่ทราฟอย่างตื่นเต้น แบบว่าอยากได้คำชมอ่ะ
“เจ๋งครับ เก่งด้วย” คำชมของพี่ทราฟเรียกร้อยยิ้มของผมได้ดีที่เดียว
“ใช่ม้า” มีความสุขจัง
“แค่จะดีกว่านี้ถ้าคราวหน้าเค้กไม่ออกมาเองแบบนี้ พี่เป็นห่วงมาก เข้าใจหรือเปล่าครับ”
“เข้าใจครับ งั้นคราวหน้าเค้กออกมากลับพี่ทราฟแล้วกันเนอะ”
“ครับ”
ผมยืนมือไปหวังจะจับที่ตัวเจ้าฮักกี้ แต่กลับโดนที่ตัวของพี่ทราฟซะนี่ ผมเลยต้องชะงักมือกลับ ไม่รู้ว่าแตะไม่โดนตรงไหนเข้า
“หืม เดี๋ยวนี้มีแต๊ะอั๋งพี่นะเรา” เสียงพี่ทราฟแซวขึ้นผมก็ยิมอายเข้าไปใหญ่
“บ้า เค้กไม่ได้ตั้งใจสักหน่อยเหอะ”
“จริงอ่ะ”
“จริง!”
“ฮ่าๆๆ เด็กน้อยจริงๆ”
ชิ คนขี้แกล้ง เดี๋ยวนี้พี่ทราฟแกล้งผมให้ได้อายบ่อยมากๆ และดูจะชอบใจทุกครั้งที่ทำให้ผมเขิลอายได้ รู้ว่าพี่ทราฟแกล้งแต่ผมก็ยังหลงกล อ่อนหัดจริงๆเลยผม ฮึ่ย!
อยากจะบอกว่าอย่าให้ถึงทีผมบ้างนะ แต่พูดไม่ได้หรอก มันคงไม่มีวันนั้น ผมรู้ตัวดีอย่าตอกย้ำผมนะ T_T
“ชอบเหรอเรา”
“อะไรครับ”
“หมานี่ไง ชอบเหรอ”
“ครับชอบมาก เค้กอยากเลี้ยงไว้สักตัว แต่ไม่เคยมีเป็นของตัวเองเลย ชอบขนนุ่มๆ ท่าทางซุกซน ตาโตๆที่เวลามันเอียงคอมองเหมือนสงสัยนะ ยิ่งน่ารักน่าฟัดเข้าไปใหญ่ แค่คิดก็หมั่นเขี้ยวแล้ว” ผมพูดอย่างมีความสุข จริงๆ หมาแสนรู้จะตาย ฝึกดีๆมันจะทำตามทุกอย่างเลย
“เอาไหมล่ะ” พี่ทราฟถาม ผทเงยหน้ามองอย่างสงสัย เอาอะไรกัน?
“อะไรเหรอครับ”
“ลูกหมานะ อยากได้ไหม พี่ซื้อให้”
“ไม่เอาหรอก เค้กเกรงใจ อีกอย่างที่หอเขาไม่ให้เลี้ยงด้วย” ผมบอกหน้ายู่ ที่บ้านใหญ่เขาไม่ชอบสัตว์ เลยไม่เคยได้เลี้ยง แถมแม่ผมยังเป็นภูมิแพ้ด้วย พออยู่หอก็เลี้ยงไม่ได้เพราะที่หอไม่ให้เลี้ยงและผมคงไม่มีปัญญาดูแลมันหรอก แค่เลี้ยงอ้วนกลมนี่ก็พอแล้ว
“เลี้ยงได้สิ เลี้ยงที่บ้านพี่ไง เวลาเค้กไปบ้านพี่จะได้ไปเล่นกับลูกหมา ว่าไงครับ เอาไหม”
“...” ผมเริ่มคิดตามอย่างลังเล ถ้าเลี้ยงที่บ้านพี่ทราฟก็คงไม่เป็นไรเนอะ แต่...
“ตัวเล็กๆ ขนนุ่มๆ ตาโตๆ น่ารักๆ แหม่ สุดยอดจริง”
“...”โอ๊ยยยย แค่คิดตามผมก็คลั่งแล้ววววว เอาไงดีล่ะ
“ยิ่งเวลาวิ่งเล่นไปมาบนสนามหญ้านะ สุดๆเลย”
“พี่ทราฟ!”
“ครับ”
“เค้กอยากได้” ผมพูดเสียงเบา ก้มหน้าเกือบชิดหน้าอก ได้ยินเสียงพี่ทราฟขำน้อยๆ นี่ไงล่ะ พี่ทราฟชอบแกล้งผมอ่ะ
“อยากได้อะไรครับ เงยหน้าพูดดังๆสิ ไม่เห็นจะได้ยินเลย”
“เค้กอยากได้ลูกหมา”
“^_^”
“ลูกหมาน่ารักๆ”
“ได้เลยครับ เด็กน้อยที่น่ารักของพี่”
>_<
---------------
---------------
“เรากำลังจะไปซื้อน้องหมาที่ไหนกันเหรอครับ” ผมถามหลังจากที่นั่งรถพี่ทราฟออกมาจากหอพัก
“สวนจตุจัตรครับ กินอะไรหรือยัง หิวไหม”
“ไม่ครับ เค้กกินข้าวแล้ว พี่ทราฟล่ะ”
“พี่ก็กินแล้ว ฟังเพลงไหม เดี๋ยวพี่เปิดให้”
“ฟังครับ”
แล้วเสียงเพลงจากเครื่องเสียงในรถยนต์ก็ดังขึ้น ปกติพี่ทราฟจะฟังเพลงสากลแบบร็อคหนักๆ แต่ผมชอบฟังเพลงสบายๆ พี่ทราฟเลยต้องไรท์เพลงที่ผมชอบฟังลงแผ่นมาไว้เปิด
กว่าจะขับรถมาถึงสวนจตุจักรก็เล่นเอาผมเมื่อยก้นไปหมด รถติดแบบไม่เขยื่อน เป็นปัญหาที่ประเทศไทยไม่สามารถแก้ไขได้ หรืออาจจะได้ นั่นหมายถึงต้องออกกฎหมายห้ามซื้อรถเท่านั้นล่ะ แต่เป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้ที่สุด
“ถึงแล้วครับ มาพี่ช่วย” พี่ทราฟค่อยๆอุ้มผมลงจากรถและวางลงบนพื้น เสียงจ้อแจ้ของผู้คนทำให้ผมตื่นเต้น
“จับมือพี่ไว้อย่าปล่อย ไม่งั้นหลงไม่รู้ด้วย”
“ครับ” ผมกระชับมือที่ทราฟแน่นก่อนจะเดินตามพี่ทราฟ ช่วงที่คนเยอะๆจนเบียดเสียดพี่ทราฟก็จะโอบผมให้ชิดตัวพี่ทราฟ ไม่ก็ให้ผมไปเดินข้างหน้าแล้วพี่ทราฟกอดคอผมไว้หลวมๆ ไม่ปล่อยให้ผมเผชิญกับฝูงชนอันเนืองแน่น เพราะทีแรกผมดันโดนเหยียบเท้า พี่ทราฟเลยระวังให้ผมมากขึ้น
แต่ดูท่าคนเหยียบแต่ตัวหนักไปหน่อย เหยียบลงมาที่เท้าผมแบบเต็มแรงไม่มียั้ง เจ็บกันเลยทีเดียว แต่ผมจะไม่โวยวายออกไปหรอก แค่นี้ก็ลำบากพี่ทราฟจะแย่แล้ว
“เค้กอยากได้หมาพันธุ์อะไร”
“เค้ก...ยังคิดไม่ออกอ่ะ ขอคิดก่อนนะ”
พันธุ์ไหนก็น่ารักทั้งนั้นสำหรับผม เลือกไม่ถูกเลย ชิสุก็น่ารัก บีเกิลก็แสนรู้ หรือจะพุดเดิ้ล เอ๋...ชิวาวา หรือว่าเจ้าปั๊กหน้าหน้าเครียดดีหว่า เวสต์ไฮด์แลนด์ไวท์เทอเรียร์ก็เจ๋ง เป็นหมาที่เหมือนตุ๊กตาเอามากๆ เอาแล้วไงล่ะทีนี้ โอยยยย คิดหนักๆ
“ถึงร้านแล้ว อื้อหือออ เครียดขนาดนั้นเลยเหรอเรา คิ้วนี่จะชนกันอยู่แล้ว” เสียงพี่ทราฟแล้วก็เสียงหมาดึงผมออกจากความคิดที่ยุ่งเหยิงเพราะตัดสินใจไม่ได้สักทีว่าจะเอาน้องหมาพันธุ์อะไร
“เค้กไม่รู้ว่าจะเลี้ยงพันธุ์ไหนอ่ะ น่ารักไปหมด เลือกไม่ถูกเลย”
“เลือกยากขนาดนั้นเชียวหรือครับ”
“แน่นอน เค้กเกิดอาการรักพี่เสียดายน้องอ่ะ นั่นก็ดี นี่ก็น่ารัก เลือกไม่ถูกเลย” ผมเลือกไม่ได้จริงๆนะเนี่ย แต่จินตนาการน้องหมาก็น่ารักน่าฟัดแล้ว
“งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยเลือก จะเอาแบบไหนล่ะ” พี่ทราฟลูบหัวผมเบาๆ
“ก็ ตัวเล็กๆ ไม่ใหญ่มาก อืม แล้วก็ขนนุ่มปุกปุยจับแล้วนุ่มมือ ซนนิดๆก็ดีนะพี่ทราฟ น่ารักดีเค้กชอบ อ่ะ หูตั้งๆด้วยนะ น่ารักอย่าบอกใครเลยล่ะ ปากแหลมๆด้วยนะ เค้กชอบ” ผมบอกอย่างมีความสุข แต่น้องหมาที่ผมอยากได้มันจะมีเหรอ
“ฮ่าๆๆ เป็นการเลือกหมาที่สุดยอดมาก งั้นนั่งเล่นตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปถามเจ้าของร้านให้” พี่ทราฟเอาเก้าอี้มาให้ผมนั่งก่อนจะหายไป เสียงสุนัขที่เห่าแข่งกันไปมา ทั้งเสียงเล็กๆที่ฟังดูน่ารัก กับเสียงดุๆใหญ่ๆดังเซ็งแซ่เหมือนกำลังเถียงกันมันทำให้ผมเพลินดี
“อ๊ะ!” ผมตกใจเพราะอยู่ดีๆก็เหมือนมีอะไรมาเลียหน้า กลิ่นแบบนี้ เปียกแบบนี้ต้องเป็นน้องหมาแน่ๆ
“ได้แล้ว อะ อุ้มเร็ว” พี่ทราฟวางน้องหมาตัวเล็กบนตักผม ผมรีบจับทันที
ขนฟูจัง นุ่มด้วย พอเอามือคลำแตะที่หน้ามัน สำรวจใบหน้าน้องหมาอย่างเบามือ เดี๋ยวเผลอเอานิ้วไปจิ้มตาน้องหมาตาบอกผมจะซวยเอา เหอะๆ
“นี่ครับ หูตั้งๆ และนี้ก็ปากแหลม ตัวเล็ก ขนฟู ตาโตด้วยนะ ชอบไหม” พี่ทราฟจับมือผมแตะตรงนั้นตรงนี้ของน้องหมา
“ชอบครับ พันธุ์อะไรอ่ะพี่ทราฟ” ผมถาม ไม่คิดว่าจะตรงกับที่ผมต้องการขนาดนี้ น่ารักกกกกกก
“พี่ๆ ตัวนี้พันธุ์อะไรเหรอ”
“ปอมเมอเรเนียนครับ ตัวนี้อายุสองเดือนพอดี” คงเป็นเจ้าของร้านที่ตอบ
“อ่า เค้กรู้จักๆ ลืมไปเลยนะเนี่ยยยยยย” ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กในมือเข้ามากอดก่อนจะซุกหน้าที่ขนของมัน อิอิ ผมชอบหมาพันธุ์นี้ แต่ชื่อมันเรียกอยาก ผมเลยลืม
“พี่ทราฟว่าน้องหมาน่ารักไหม” ผมถามพี่ทราฟและก็เล่นกับน้องหมาไปด้วย มันกัดนิ้วผมด้วยอ่ะ ดีที่ไม่เจ็บ
“น่ารักสิ น่ารักทั้งคู่เลย”
“หืม? อะไรคือทั้งคู่”
“ก็เค้กกับน้องหมาไง น่ารักเหมือนกันเลย”
อ้าว ไงมาว่าผมว่าน่ารักเหมือนน้องหมาล่ะ เหมือนกันที่ไหนผมคนนะ มันจะไปเหมือนกันได้ไง
“พี่ทราฟขี้แกล้ง นิสัยไม่ได้” อยู่ดีๆมาว่าผมว่าน่ารักเหมือนน้องหมา ตลกไหมเนี่ย
“ก็จริงนิ เนี่ย ตาโต ปากแหลมนิดๆ จมูกเล็กๆ ดีที่หูไม่ตั้งนะ ไม่งั้นเหมือนยิ่งกว่านี้อีก โอ๊ยยยยยย” ผมตีมือที่ทราฟที่จิ้มหน้าจิ้มตาผมด้วยความหมั่นไส้ อย่าให้ผมรู้นะว่าพี่ทราฟน่าตาแบบไหน ผมจะเอามาล้อบ้าง!
“โอ๋ๆ อย่างอลเลยนะ พี่ล้อเล่นนิดเดียวเอง” พี่ทราฟจับตัวผมโยกไปมา
“ล้อเล่นตลอดแหละ” ผมบ่นแต่ก็ยิ้มออกมา
“ก็น่ารักทำไมล่ะ” ผมทราฟบีบจมูกผมทำเสียงจิ๊จ๊ะและเราสองหัวก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ทราฟ”
ผมและพี่ทราฟหยุดหัวเราะทันทีที่ได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกชื่อพี่ทราฟ ก่อนที่ผมจะนิ่งเข้าไปอีกเมื่อได้ยินชื่อคนที่พี่ทราฟเรียก
“เฟ มาได้ไง”
=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=
อ๊ากกกก เดี๋ยวฉุดพี่ทราฟวิ่งหนีสะหะบาทาของนักอ่านก่อน
อย่าเพิ่งรุมกระทืบพี่ทราฟเลย เฮียแกยังไม่ฉลาด เลยไม่รู้ใจตัวเอง
ทุกตัวละครที่เหตุผลของตัวเองนะคะ เรื่องราวมีที่มาที่ไป อยากรู้ว่าเป็นยังไงต้องติดตาม! :sad4:
เรื่องนี้เศร้าใช่ไหมล่ะ แต่ก็หวานนะ กลัวนักอ่านเป็นเบาหวานตาย เลยเอามาม่าต้มยำกุ้งน้ำข้มมาให้แก้เลี่ยน ฮ่าๆๆ :laugh:
โอ๋ๆ อย่าเครียดกันน้าตัวเอง :z2:
-
น่าน มาแหละ เฟแฟนทราฟ
:เฮ้อ:เตรียมถอนใจไว้ล่วงหน้า กับการสงสารทั้งสามคน
-
หนีมาจตุจักรก็ยังเจอจนได้ :o11:
-
หวานอยู่ดีๆ
อุ้ย เฟมา o22
-
“มาโหลปลามาล้างและก็มาซื้ออาหารปลาด้วย” เราว่าคำนี่ต้อง"เอา"มากว่านะ มันจะเป็นเอาโหลปลามาล้าง
“เค้กอยากได้” ผมพูดเสียงเบา ก้มหน้าเกือบชิดหน้าอก ได้ยินเสียงพี่ทราฟขำน้อยๆ นี่ไงล่ะ พี่ทราฟของแกล้งผมอ่ะ คำนี้ก็ต้องพี่ทราฟ"ชอบ"แกล้งผมอะ
ปล.เค้กหน้ารักอะหน้ารักพอๆกับน้องหมาเลย
-
ซดน้ำมาม่าต้มยำ แล้วปาดเหงื่อ
เอ่อ...พี่ทราฟคะ
เอาน้องเค๊กกับน้องปอมมาฝากหนูก่อนก็ได้พี่
คุยกับแฟนให้เข้าใจก่อน แล้วค่อยมารับกลับนะคะ
5555555555555+++
-
เค้กน่ารักจัง
เฟมาทำไมเนี่ย
เซงเลย :เฮ้อ:
-
น้องหมา...
มีคนมาขัดขวางอีกแล้ว
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดทราฟ --"
เพราะทราฟกำลังจะทำให้น้องเป็นมือที่ 3
-
เฮ้อออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
^
^
^
คนข้างบนถอนหายใจซะน่ากลัว :laugh:
น่าน มาแหละ เฟแฟนทราฟ
:เฮ้อ:เตรียมถอนใจไว้ล่วงหน้า กับการสงสารทั้งสามคน
ไม่ต้องเตรียมมมมมมม เรื่องไม่ได้ร้ายแรงขนาดน้านนนนนนนนน :serius2:
หนีมาจตุจักรก็ยังเจอจนได้ :o11:
ใช่มะ เจอได้ไงหว่าาา o22
หวานอยู่ดีๆ
อุ้ย เฟมา o22
ตกใจล่ะซี้ :m20:
“มาโหลปลามาล้างและก็มาซื้ออาหารปลาด้วย” เราว่าคำนี่ต้อง"เอา"มากว่านะ มันจะเป็นเอาโหลปลามาล้าง
“เค้กอยากได้” ผมพูดเสียงเบา ก้มหน้าเกือบชิดหน้าอก ได้ยินเสียงพี่ทราฟขำน้อยๆ นี่ไงล่ะ พี่ทราฟของแกล้งผมอ่ะ คำนี้ก็ต้องพี่ทราฟ"ชอบ"แกล้งผมอะ
ปล.เค้กหน้ารักอะหน้ารักพอๆกับน้องหมาเลย
ขอบคุณนะคะ ที่มาบอกคำผิดให้ คราวหน้าขอใช้บริการอีกน้าาาาา
:pig4:
ซดน้ำมาม่าต้มยำ แล้วปาดเหงื่อ
เอ่อ...พี่ทราฟคะ
เอาน้องเค๊กกับน้องปอมมาฝากหนูก่อนก็ได้พี่
คุยกับแฟนให้เข้าใจก่อน แล้วค่อยมารับกลับนะคะ
5555555555555+++
มารับไปเลยค่าาาาา อย่าช้าๆ :z2:
เค้กน่ารักจัง
เฟมาทำไมเนี่ย
เซงเลย :เฮ้อ:
สงสัยเหมือนกัน เฟมันจะมาทำไม ??? (แกเขียนเอง อีบ้า :z6:)
น้องหมา...
มีคนมาขัดขวางอีกแล้ว
ระดับอีพี่ทราฟแล้ว ต่อให้ผีเสื้อสมุทรมาขวางก็เอามันไม่อยู่หรอกกกกกก :laugh:
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดทราฟ --"
เพราะทราฟกำลังจะทำให้น้องเป็นมือที่ 3
โอ๊ะโอออออ อย่าเพิ่งไปเกลียดมัน เดี๋ยวมันน้อยใจหายไป คนเขียนจะยุ่งน้าาาาา คริคริ o18
-
โลกกลมไปมะ ไหงเจอ เฟ ได้เนี่ยยยย :a5:
ตายละ ตายละ ตายล้าาาาา เฮ้ออออออ :เฮ้อ:
-
เฟ มาได้ไงอ่ะ มันค้างอ่ะ คุนผู้แต่งงงงงง มาเรวๆนะ 5555
-
สงสารเค้กอ่ะ
เมื่อไหร่จะลง
ตัวสักที :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:พี่ทราฟเมื่อไรจะฉลาดอะ :m16:
สงสารน้องเค้กอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ปัดโธ๋ ชีมาขัดความสุขจริงๆ ชิ
-
เฟจะไม่กลายเป็นนางร้ายชิมิค๊า T^T ถ้าเฟกลายเป็นนางร้าย น้องเค้กก็แย่น่ะสิ
-
อุ้ย o22 o22 o22 o22 เจอจังๆเลย
มาต่อไวๆนะค่ะ
-
อ่านตอนนี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม เเต่คราวนี้ไอพี่ทราฟเบี้ยวนัดอะไรเฟอีกล่ะ เดวน้องเค้กเสียจัย T T
-
พี่ทราฟรู้ใจตัวเอง
เร็วๆหน่อยได้มั้ย
ไม่ทันใจแลย :m16:
บวกเป็ด
-
อ้าววววว เวรกรรม คุณเฟเขาไปไงมาไงวะเนี่ยยยยยยย ถึงได้มาเจอเอาได้ :z3:
:กอด1:
:pig4:
-
มายังหว่า :call: :call: :call: :call: :call:
-
มาตอบเม้นก่อนอัฟ
รอตอนต่อไปจ้า ;)
มาลงให้แล้วค่ะ
โลกกลมไปมะ ไหงเจอ เฟ ได้เนี่ยยยย :a5:
ตายละ ตายละ ตายล้าาาาา เฮ้ออออออ :เฮ้อ:
ยังค่ะยัง ยังไม่ตายน้าาา >_<
เฟ มาได้ไงอ่ะ มันค้างอ่ะ คุนผู้แต่งงงงงง มาเรวๆนะ 5555
อาจมาไม่เร็วมาก แต่ก็มาแล้วนะคะ :3123:
สงสารเค้กอ่ะ
เมื่อไหร่จะลง
ตัวสักที :เฮ้อ:
ใจเย็นๆ ให้เรื่องมันค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า กลัวว่ารวบรัดแล้วมันจะสะดุด งืดๆ
:เฮ้อ:พี่ทราฟเมื่อไรจะฉลาดอะ :m16:
สงสารน้องเค้กอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
งั้นก็รักน้องเค้กให้มากๆน้าาาาาา :กอด1:
ปัดโธ๋ ชีมาขัดความสุขจริงๆ ชิ
:laugh: อย่างนี้ต้องเอาชีไปเก็บ
เฟจะไม่กลายเป็นนางร้ายชิมิค๊า T^T ถ้าเฟกลายเป็นนางร้าย น้องเค้กก็แย่น่ะสิ
อุ๊ย บอกไม่ได้อ่ะ ความลับ อิอิ
อุ้ย o22 o22 o22 o22 เจอจังๆเลย
มาต่อไวๆนะค่ะ
มาแล้วค่า ช้าไปนิดน้าาาาา
อ่านตอนนี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม เเต่คราวนี้ไอพี่ทราฟเบี้ยวนัดอะไรเฟอีกล่ะ เดวน้องเค้กเสียจัย T T
อยากรู้อ่านตอนต่อไปได้เลยยยย
พี่ทราฟรู้ใจตัวเอง
เร็วๆหน่อยได้มั้ย
ไม่ทันใจแลย :m16:
บวกเป็ด
ของแบบนี้มันต้องค่อยๆสั่งสมความรู้สึกน้าตัวเอง :กอด1:
อ้าววววว เวรกรรม คุณเฟเขาไปไงมาไงวะเนี่ยยยยยยย ถึงได้มาเจอเอาได้ :z3:
:กอด1:
:pig4:
นั่นสิ บางทีชีแกอาจจะนั่งทางใน (เพ้อเจ้อ :z3: )
มายังหว่า :call: :call: :call: :call: :call:
มาแล้ววววววววววววววว
----------------------------------------------
I'm sorry I'm late
-
:: 11 ::
“เฟ มาได้ไง”
ผมลุกขึ้นยืนเต็มตัว เฟมองมาที่ผมและก้มมองเค้กที่นั่งบนเก้าอี้อุ้มลูกหมาอยู่ ด้านหลังเฟคือไอ้สองที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“แวะเข้าไปที่บ้านทราฟกะว่าจะชวนมาซื้อของมาแต่ไปแล้วไม่เจอ สองบอกว่าทราฟออกไปข้างนอก เฟเลยชวนสองมาซื้อของแทน แล้วทราฟล่ะมาทำอะไรเหรอ” เฟเดินเข้ามาดูลูกหมาตัวเล็กๆ จับเล่นเล็กน้อยแล้วก็ยิ่มออกมา เฟก็เป็นอีกคนที่ชอบหมา
“พาเค้กมาซื้อลูกหมาน่ะ น้องอยากเลี้ยง” ผมตอบ หันไปมองเค้กที่นั่งเล่นลูกหมาอยู่กับไอ้สอง ผมเลยเดินไปหาเฟ
“เลี้ยงหมาเนี่ยนะ เค้กเลี้ยงได้เหรอ ทราฟบอกเฟเองนี่น่าว่าเค้กอยู่หอพัก เขาไม่ให้เลี้ยงนิ แล้วน้องยังมองไม่เห็นอีก” เฟหันมาถามผมขมวดคิ้วแปลกใจ
“ก็เลี้ยงที่บ้านทราฟ เวลาเค้กมาก็จะได้มาเล่นกับลูกหมาแก้เหงา” เฟตวัดสายตาจ้องผมเหมือนไม่เชื่อในคำพูดของผมเท่าไหร่นัก ทำไม ผมพูดอะไรผิดเหรอ
“ทำไมทำหน้างั้นล่ะเฟ”
“แค่แปลกใจ ก่อนหน้านั้นเฟบอกให้ทราฟเลี้ยงหมา ทราฟบอกว่าไม่ชอบเพราะยุ่งยาก แต่คราวนี้กลับอยากเลี้ยง” คำพูดของเฟทำให้ผมนิ่งไป จริงที่ก่อนหน้านี้ผมไม่อยากเลี้ยงเพราะไม่มีเวลาดูแล และผมไม่ใช่คนที่จะมาใส่ใจกับสัตว์เลี้ยงเท่าไหร่ เลยไม่อยากจะเลี้ยง แต่คราวนี้มันต่างออกไป
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมบอกปัดไป มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย อยากเลี้ยงไม่อยากเลี้ยงไม่เห็นจะเป็นปัญหาอะไรตรงไหน แค่เมื่อก่อนไม่อยากเลี้ยงไม่ได้หมายความว่าตอนนี้ผมจะเลี้ยงไม่ได้นี่น่า
“เพราะเค้กเหรอ” เฟถามผมสีหน้าไม่ดี
“ทำไม เกี่ยวอะไรกับเค้ก” ผมถาม ไม่ชอบใจที่เฟทำสีหน้าแบนี้ เหมือนกำลังกล่าวโทษผม แล้วผมทำอะไรผิดล่ะ
“ก็ที่ทราฟอยากซื้อหมาไปเลี้ยงก็เพราะเค้กใช่ไหมล่ะ”
ผมไม่อยากจะคิดว่าเฟหึงผมกับเค้กหรอกนะ แต่ไอ้เรื่องที่ว่าผู้หญิงมักคิดมากข้อนี้ผมเข้าใจดี
“นั่นก็ส่วนหนึ่ง เหมือนเรากำลังจะทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระนะเฟ อย่าคิดมากสิ ทราฟก็แค่พาเค้กมาซื้อลูกหมาเอง ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” ผมบอกแล้วก็จับมือเฟมากุมไว้ เฟจ้องตาผมสักพักก่อนจะพยักหน้าและยิ้มให้
เฮ้ออออ ไม่ค่อยจะเข้าใจ แค่พาเค้กมาซื้อลูกหมาก็เกือบเป็นเรื่อง ตกลงแล้วใครผิดกันวะเรื่องนี้
“พี่ทราฟครับ เค้กเอาตัวนี้นะ เท่าไหร่เหรอ”
ผมเดินเข้าหาเค้กนั่งยองๆมองหน้าเค้กทีมองหน้าลูกหมาที หึหึ น่ารักเหมือนกันอย่างกะแกะ
“ได้ครับ เดี๋ยวพี่ซื้อให้” ผมกำลังจะลุกขึ้นแต่มีมือเล็กๆคว้าแขนผมไว้ก่อน
“อะไรครับเค้ก” ผมถามเค้กที่จับแขนผมอยู่
“เค้กซื้อเองนะ”
“ไม่เอา พี่ซื้อให้”
“เค้กอยากซื้อเอง”
“พี่ก็อยากซื้อให้”
“เอ๊ะ แต่น้องหมาของเค้กนะ เค้กต้องซื้อเอง” เค้กเริ่มเสียงแข็งขึ้นแบบที่ไม่เคยเป็น ผมนิ่งแอบตกใจนิดๆ แต่ก็ฉีกยิ้มอย่างพอใจ เอาแล้วววววว เด็กมันจะเริ่มดื้อแล้วเว้ย ฮ่าๆๆๆ
“ได้ไง พี่พามานะพี่ต้องเป็นคนซื้อสิ” ผมแกล้งกลับ ดูสิจะทำไง
“พี่ทราฟ!” นั่นๆ ทำเป็นเสียงเข้ม ยังกับลูกแมวกำลังขู่ฟ่อๆอย่างนั้นแหละ หึหึ น่ารัก
“น้องเค้ก!” ผมก็เล่นด้วยสิครับ กลัวที่ไหนล่ะ ลูกแมวตัวเล็กแค่นี้เอง
“คนล่ะครึ่ง กูเคลียร์ให้ จบไหมครับ” เสียงไอ้สองเป็นคนสงบศึกย่อมๆระหว่างผมกับเค้ก
“งั้นคนล่ะครึ่งนะ” ผมถามเค้ก เค้กดูเหมือนจะไม่ยอมแต่ก็ยอมในที่สุด เงินคนล่ะหกพันห้า รวมเป็นหมื่นสามถูกจ่ายไป ทำให้ผมได้คำถามเกี่ยวกับเค้กอีกข้อหนึ่ง
เค้กเอาเงินที่ไหนใช้?
อยากรู้ อยากถามโว้ยยยยยยยย เอาไงดีวะ สงสัยต้องหาจังหวะเวลาที่เหมาะสมถามให้ได้ซะแล้ว ไม่งั้นอกแตกตายแน่กู นับวันคำถามเกี่ยวกับคนตัวเล็กยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกที และความอยากรู้ก็ทวีมากขึ้นจนอึดอัดไปหมด ต้องรู้ให้ได้ สู้เว้ยไอ้ทราฟ!
.
.
.
“ทราฟว่าตัวนี้เป็นไงบ้าง” เฟเอาเสื้อแขนกุดสีห้าอ่อนทาบนตัว และถามความเห็นของผม
“น่ารักดี” เฟเป็นคนขาวอยู่แล้ว แถมยังตัวเล็กอีก ใส่อะไรก็ดูดีทั้งนั้น
“งั้นเอาตัวนี้ตัวหนึ่งคะ” เฟส่งเสื้อให้คนขายและจ่ายเงิน
ตอนบ่ายๆนี่อาหารร้อนได้ที่ ถ้าร้อนอีกนิดเดียวก็สุกพอดี แม่งจะร้อนอะไรนักหนาวะ ผมปาดเหงื่อที่หน้าผากออก เหลือบมองเค้กที่อุ้มลูกหมาด้วยมือข้างหนึ่งส่วนอีกข้างผมจับไว้อยู่ ส่วนไอ้สองนี่เดินดูของอยู่ใกล้ๆ ทีแรกผมจะอุ้มลูกหมาให้ แต่เค้กไม่ยอมจะอุ้มเอง
“ร้อนไหม” ผมเช็ดเหงื่อบนหน้าให้เค้ก เค้กเงยหน้าขึ้นมายิ้มแห้งๆ ผมมองหาร้านน้ำทันที
“ยืนรอตรงนี้แปบหนึ่งนะ เดียวพี่ไปซื้อน้ำมาให้” ผมสั่งเค้กก่อนจะรีบวิ่งไปซื้อน้ำและทิชชู่มาห่อหนึ่ง
กลับมาถึงเฟก็ซื้อของเสร็จพอดี ผมเลยตกลงกันว่าไปหาที่นั่งพักก่อน เพราะเดินตากแดดซื้อของมาสักพักผมเองก็เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน คงไม่ต้องพูดถึงคนตัวเล็กที่อุ้มลูกหมาอยู่หรอกว่าจะรู้สึกยังไง แค่ไม่บ่นออกมาก็เท่านั้นเอง
“นั่งนี่ก่อนนะเค้ก อ่ะกินน้ำก่อน เดี๋ยวพี่อุ้มให้” ผมแย่งลูกหมาในมือเค้กมาก่อนจะเปิดขวดน้ำเพื่อให้เค้กดื่ม
“ขอบคุณครับ” เค้กรับขวดน้ำไปดื่มด้วยความกระหายทีเดียวครึ่งขวด
“ทราฟ เดี๋ยวเฟไปดูของที่ร้านตรงนี้แปบนะ นั่งรอนี่ก่อนก็ได้ สองไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ” เฟบอกผมแล้วก็หันไปบอกไอ้สองทันที ผมเองก็ชอบช็อปปิ้งนะ แต่อากาศวันนี้ร้อนจัดเกินไปจนผมหงุดหงิด
“ไอ้ทราฟ ฝากของด้วย เอาไรไหมมึง” ไอ้สองถามผม
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวกูนั่งรอเนี่ยแหละ เหนื่อย” ผมบอก เฟและสองก็แยกไปเดินดูของอีกนิดหน่อย
“สายไหม อย่าดิ้นสิ” เสียงเล็กๆหงุงหงิงๆ ดังขึ้นผมเลยต้องหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“อะไรนะเค้ก จะกินสายไหมเหรอ” ผมถาม
“เปล่าครับ สายไหมอ่ะ ชื่อน้องหมานี่ไง น่ารักไหม” เค้กอุ้มเจ้าลูกหมาสีขาวๆขึ้นด้วยท่าทีภาคภูมิใจกับชื่อที่ดัวเองตั้ง
“ครับๆ น่ารักมากเลย” ยอซะหน่อย เดี๋ยวเด็กเขาจะน้อยใจ
ผมแกะขวดน้ำอีกขวดมาล้างหน้า ค่อยสดชื่อขึ้นหน่อย เอากระดาษทิชชู่ที่ซื้อมาซับหน้าเล็กน้อยๆ ดีที่มีลมพัดอ่อนๆจึงพอช่วยให้คลายร้อนได้บ้าง น้ำที่ไหลเปียกเสื้อสีขาวที่ผมใส่วันนี้ ทำให้เสื้อตรงช่วงอกแนบกับตัว จนเรียกสายตาสาวๆที่เดินผ่านไปมา เอิ่ม บางทีผู้หญิงสมัยนี้ก็หื่นเกินไป ว่าไหม
“อยากล้างหน้าไหมเค้ก” ผมหันมาถามเค้กที่นั่งเล่นกับลูกหมาไม่สนใจใคร ท่าจะชอบจริงๆแหะ ดูสิ ไม่สนใจผมเลยสักนิด ผมสู้ไอ้ลูกหมาตาแป๋วนี่ไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย อะไรกันวะ (แกนั่นและอีพี่ทราฟ เป็นไรมากป่ะ =_=)
“ล้างได้เหรอพี่ทราฟ” เค้กเงยหน้ามาทางผม กระพิบตาปริบๆ
“ล้างได้สิ โน้มตัวไปข้างหน้าเร็ว เดี๋ยวพี่ล้างให้” ผมสั่งให้เค้กโน้มตัวไปด้าวหน้า แล้วก็เทน้ำใส่มือตัวเองและค่อยๆเอามือลูบหน้าน้อง ล้างเหงื่อและก็ฝุ่นออก ก่อนจะเอามือเปลียกน้ำไปแตะๆที่คอเค้กจะได้สดชื่นขึ้น ตามด้วยเอาทิชชู่ซับเช็ดหน้าเค้กจนแห้งในที่สุด
“เรียบร้อยแล้ว” ผมปิดฝาขวดน้ำ
“ขอบคุณครับ” เค้กดูสดชื่นขึ้นกว่าเดิมหลังจากที่ได้ล้างหน้าแล้ว
ผมนั่งเล่นกับเค้กแล้วก็เจ้าสายไหมไปเรื่อยๆ เดินไปหาอะไรมากินกับเค้กบ้าง จนเฟและไอ้สองเดินกับมาพร้อมกันสองมือที่เต็มไปด้วยถุงหลากหลายแบบ คงไม่ได้ไปเหมาจตุจัตรมาหรอกนะ
“ได้อะไรมาเยอะแยะเลยเฟ อ่ะนี่น้ำ” ผมรับของที่เฟส่งมาให้แล้วก็ยื่นน้ำให้เฟได้ดื่ม ส่วนไอ้สองนี่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมหายใจหอบฮัก ผมเลยส่งน้ำอีกขวดให้มัน
ไอ้สองเอาน้ำไปดื้มและราดลงบนหัวก่อนจะสะบัดๆ จนกระเด็นโดยพวกผม ผมเลยตบหัวมันไปที่หนึ่งด้วยความหมั่นไส้
“อะสอง ผ้าเช็ดหน้า เฟส่งผ้าเช็ดหน้าให้ไอ้สอง ไอ้สองก็รับมาเช็ดหน้าเช็ดหัวลวดๆ ก่อนจะส่งคืน สภาพแต่ละคนนี่ดูไม่ได้ ดูได้อยู่คนเดียวก็คงจะเป็นเจ้าตัวเล็กข้างๆผมเนี่ยล่ะ
[Krrrr Krrrr]
เสียงโทรศัพท์ไอ้สองดังขึ้นมา มันเลยหยิบขึ้นมารับ
“เออว่าไง เวรแล้วไง แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน” ไอ้สองมีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันควัน หันมามองหน้าผมพอให้ผมได้ลุ้นไปด้วย
“เออๆ เดี๋ยวกูไปรับ แค่นี้แหละ”
“มีอะไรวะ” ผมถามเพราะความอยากรู้ ดูจากหน้าไอ้สองแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ แล้วผมสังหรใจว่ามันจะเกี่ยวกับเพื่อนคนใดคนหนึ่งของผม
“ไอ้ครามมันถูกเล่นงาน โทรให้กูไปรับมัน กูไปก่อนนะ มึงต้องไปส่งเค้กกับเฟใช่ไหม” ไอ้สองพูดระรัวเพราะร้อนใจ ผมเองก็ร้อนใจเหมือนกัน
“ไม่เป็นไร ไปดูมันด้วยกันเนี่ยแหละ ไปเค้ก ลุกขึ้นเร็วครับ จับมือพี่ให้แน่นนะ” ผมกำชับเค้กก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถเพื่อไปรับไอ้ครามที่ไม่รู้ตอนนี้เจ็บตัวอยู่ตรงไหน ได้แต่ขับตามไอ้สองไป
ไอ้ครามนะไอ้คราม สมชื่อมึงจริงๆ ไปที่ไหนมีสงครามที่นั่น ศัตรูมันเยอะไปหมด ถ้ามันออกจากบ้านเป็นอันว่าต้องมีเรื่อง แล้วแต่ว่าเรื่องเล็กหรือรเรื่องใหญ่ แต่คราวนี้คงจะหนักเอาการอยู่เหมือนกัน เพราะถึงขนาดโทรตามให้ไปรับ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เค้กถามผมตอนที่ถึงจุดที่ไอ้ครามให้มารับ
“ไอ้ครามมีเรื่องนิดหน่อย เค้กรออยู่บนรถนะ อย่าไปไหนรู้ไหม” ผมบอกเค้กอย่างเป็นห่วง ลูบหน้าน้องเบาๆจนน้องพยักหน้ารับผมถึงได้เปิดประตูรถลงวิ่งตามไอ้สองเข้าไปในตึกร้างหลังหนึ่ง
“เป็นไงบ้างวะไอ้คราม” ผมถามและเข้าไปช่วยไอ้สองพยุงไอ้ครามออกมา
“ไม่เป็นไร แค่จุกเฉยๆ” มันพูดนิ่ง มีรอยฟกช้ำตามส่วนที่อยู่นอกร่มผ้า ปากแตกคิ้วแตก แก้มก็บวมช้ำอีก ดูท่าฝ่ายตรงข้ามคงไม่ใช่เล่นๆถึงขนาดเล่นไอ้ครามได้ขนาดนี้
“เกิดอะไรขึ้นวะ วันนี้มึงกลับบ้านไม่ใช่หรือไง” ไอ้สองถามไอ้ครามบ้าง ผมกับไอ้สองลากมันมาถึงรถจนได้เล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกันเพราะมันตัวโตและกว่าผมทั้งสองคน
“หึ ก็แค่หมาลอบกัน ไม่มีอะไร ตอนนี้กูส่งหมาไปลงนรกหมดแล้ว พากูกลับบ้านแล้วกัน ไปโรงพยาบาลแล้วเดี๋ยวเรื่องใหญ่"”ไอ้ครามบอกก่อนจะเอนตัวลงกับเบาะรถและหลับตาลงนิ่ง
ผมกับไอ้สองได้แต่มองหน้ามัน พอเป็นเรื่องที่บ้านที่ไร ถ้าเกี่ยวกับงานที่บ้านมัน มันไม่เคยเอ่ยปากพูดให้พวกผมได้รู้ มีครั้งหนึ่งที่พวกผมอาละวาดใส่มันไม่พอใจที่มันมีเรื่องมีราวที่ไรไม่เคยบอกพวกผม เป็นครั้งแรกที่มันบอกถึงสาเหตุที่ทำแบบนั้น
‘เพราะพวกมึงเป็นเพื่อนกูไง กูถึงไม่อยากเอาเรื่องที่บ้าน ปัญหาที่เกิดกับธุรกิจที่บ้านกูไปทำให้พวกมึงเดือดร้อน วงการมาเฟียไม่เคยเห็นหัวใคร ไม่ข้องเกี่ยวแม่งเก็บหมด ที่นี้รู้หรือยัง เพราะกูเป็นห่วงพวกมึง ถึงได้ทำแบบนี้ ถ้าพวกมึงยังอยากเป็นเพื่อนกู คอยอยู่ข้างๆกูก็อยู่เฉยๆแบบนี้แหละ ชีวิตกูพอกูเขาคุ้มให้ได้ อย่าห่วงเลย’
หลังจากนั้นพวกผมก็ไม่เคยตอแยมันอีก เลยได้แต่มองดูอยู่ห่างๆและคอยช่วยเวลามันเอ่ยปากเท่านั้น เหมือนอย่างคราวนี้
“เดี๋ยวกูไปส่งไอ้ครามที่บ้านเอง เฟกลับไปกลับไอ้ทราฟก็แล้วกันนะ” ไอ้สองเดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วก็ออกรถพาไอ้ครามกลับบ้านทันที
“ไปเฟ เดี๋ยวทราฟไปส่ง” ผมจับแขนเฟให้เดินมาขึ้นรถ
“เดี๋ยวเค้กไปนั่งข้างหลังให้ไหมครับ” ผมที่กำลังจะคาดเข็มขัดรถเงยหน้ามองเค้กก่อนจะมองผ่านกระจกหลัง ถึงได้รู้ว่าเมื่อกี้ผมยัดเฟใส่หลังรถ จะว่าไปมันก็แปลกๆนะ แต่แปลกยังไงไม่รู้ ช่างเถอะมันเถอะ
“ไม่เป็นไรครับ เสียเวลาน่า กลับบ้านกันเลยเนอะ เฟ...จะกลับบ้านลยใช่ไหม”
“อืม ตอนนี้เฟเริ่มเพลียแล้วด้วย” เฟบอกก่อนจะหลับตาลง ผมเลยออกรถพาเฟไปส่งบ้าน ในรถตอนนี้มีแต่เสียงหงุงหงิงของเค้กกับเสียงเห่าเล็กๆของเจ้าสายไหม
“สวัสดีครับพี่เฟ”
“สวัสดีจ๊ะเค้ก ทราฟ ช่วยเฟถือของลงไปหน่อยสิ” ผมเดินลงจากรถช่วยเฟขนของเข้าบ้าน
“ขับรถกลับบ้านดีๆนะทราฟ เดี๋ยวพรุ่งนี้เฟไปหาที่บ้าน” เฟเดินเข้ามากอดผมและผมก็กอดตอบ จะว่าไปช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาให้เฟเหมือนแต่ก่อนสักเท่าไหร่
“อืม พักผ่อนเยอะๆ ทราฟไปก่อนนะ” ผมลาเฟแค่นั้นก่อนจะเดินมาขึ้นรถและขับกลับบ้านตัวเอง นี่ก็เย็นแล้ว พอมาถึงบ้านพลังงานก็หมด ผมขึ้นมานอนบนห้อง ส่วนเค้กอยู่ข้างล่างเล่นกับไอ้เจไอ้สองแล้วก็สายไหม
ตื่นมาอีกทีก็เย็นแล้ว และข้างๆผมก็มีคนตัวเล็กนอนขดอยู่ข้างๆพร้อมกับเจ้าสายไหม ไม่รู้ว่าสองคนนี้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ภาพนี้มองแล้วน่ารักดี เด็กน้อยกับหมาตัวเล็ก ดูน่าเอ็นดูทั้งคู่
ผมมองหน้าเค้กตอนหลับ หัวใจรู้สึกเป็นสุข นิ้มมือค่อยๆเกลี่ยผมที่ปรกหน้าอย่างเบามือเพราะกลัวจะตื่น
ก๊อกๆๆ
“ไอ้ทราฟ ลงไปกินข้าว” เสียงไอ้สองทำให้ผมต้องจำใจปลุกคนที่นอนหลับพริ้มให้ตื่นไปกินข้าว
กับข้าววันนี้เยอะเป็นพิเศษ เพราะต้องการฉลองให้กับสมาชิกใหม่ของบ้านนั่นก็คือเจ้าสายไหม ดูเค้กจะดีใจเป็นพิเศษ พูดคุยหัวเราะยิ่งกว่าทุกวัน ดีที่ไอ้ครามกลับมาทันกินข้าว วันนี้สมาชิกครอบครัวถึงได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
จนสี่ทุ่มกว่างานเลี้ยงถึงได้เลิก พร้อมกับที่เค้กนั่งกล่อมเจ้าสายไหมจนหลับ พรุ่งนี้ผมนัดกับเค้กเพื่อไปซื้อของใช้ให้เจ้าสายไหมกัน วันนี้เลยต้องให้เจ้าสายไหมนอนในบ้านที่มีผ้าปูรองไว้จะได้นิ่ม
“พี่ทราฟ เค้กอยากออกไปนั่งเล่นนอกบ้าน”
“ได้สิ”
ผมพาเค้กออกมานั่งเล่นนอกบ้านพร้อมกับเบียร์ของผม ส่วนของเค้กเป็นนม ช่างต่างกันโดยสิ้นเชิง
“วันนี้ท้องฟ้ามีดาวไหมครับ” ผมเงยหน้ามองตามที่เค้กถาม บนท้องฟ้าในกรุงเทพมองไม่ค่อยจะเห็นดาวหรอก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี
“พอมีบ้าง แต่ไม่เยอะ” ผมตอบก่อนจะกระดกเบียร์ขึ้นดื่ม
พอแอลกอฮอล์เข้าปาก เบียร์กระป๋องที่สี่ทำให้ผมมีความกล้ามากขึ้น กล้าที่จะถามเรื่องที่อยากรู้
“เค้กครับ พี่ถามอะไรได้ไหม”
“ได้สิครับ” ผมตอบโดยที่ไม่มองหน้าผม แต่เงยหน้าเหมือนมองดาวบนท้องฟ้าแทน
“เค้กตาบอดนานหรือยัง” ผมกลั้นใจถาม กลัวเค้กจะโกรธ กลัวเค้กจะรู้สึกไม่ดีกับคำถามของผม
“ก็...เกือบสองปีได้แล้วครับ”
“กลัวไหม”
“กลัวครับ...กลัวทุกอย่างเลย”
“อยากระบายไหม” ผมถามออกไป รู้สึกสงสารคนตัวเล็กอย่างจับใจ เสียงสั่นๆตอนที่บอกว่ากลัว บอกได้เลยว่าเขากลัวขนาดไหนกับที่ผ่านมา
“ได้เหรอครับ” เค้กถามเสียงเบาหวิวเหมือนไม่มั่นใจ ผมเลยดึงมือเค้กมาจับไว้ให้รู้ว่าเขามีผมอยู่ข้างๆ
“ได้สิครับ”
คนตรงหน้านิ่งไปหลายอึดใจ ผมไม่เร่งเร้าเพราะอยากให้เค้กสบายอย่างถึงที่สุด เรื่องของเค้กคงหนักหนาเพราะควร ถึงทำให้คนๆหนึ่งเศร้าใจได้ถึงขนาดนี้
“แม่เค้กเป็นรักแรกของพ่อ แต่พ่อต้องแต่งงานกลับคนอื่น แม่เค้กเลยตกอยู่ในสภาพเมียน้อย เค้กรู้เพราะแอบได้ยินแม่พูดกับภรรยาของพ่อ ตอนเด็กเค้กไม่ได้อยู่กับพ่อ แต่พอเค้กโตเขาก็มารับเค้กและแม่ไปอยู่ด้วย เค้กไม่เข้าใจว่าเขาพาเค้กกับแม่ไปอยู่ด้วยทำไม พาไปอยู่ ให้เรียน ให้เงินใช้ แต่เขาไม่เคยให้ความรักเลย เค้กมองไม่ออกว่าเขารักแม่ที่ตรงไหน แต่แม่กับพร่ำบอกเค้กว่าพ่อรักแม่ แต่เค้กไม่เชื่อ เพราะเค้กไม่ได้ตาบอดที่จะมองไม่เห็นนิ”
น้ำเสียงตรงท้ายประโยคบอกให้รู้ว่าเขาคงแค้นแทนแม่ไม่น้อย มือที่จับมือผมบีบแน่นเหมือนจะระบายความอัดอั้นตันใจออกมา
“แต่เค้กไม่สนใจ ถ้าเค้กเรียนจบเมื่อไหร่เค้กจะพาแม่ออกมาจากที่นั้น คนในบ้านนอกจากป้าน้อมแล้วก็ไม่มีใครรักแม่หรือเค้กสักคน จนวันหนึ่งหลังจากที่เค้กจบมอหกแล้ว พี่เอกลูกชายคนโตของภรรยาพ่อเขา...” เค้กหยุดพูดแล้วสะอื้นแทน ผมเลยดึงเค้กเข้ามากอด ใจก็อยากรู้ใจจะขาดว่าไอ้นั่นมันทำอะไรเค้ก
“เขาทำอะไรไหนบอกพี่สิ” ผมลูบหลังเค้กไปมา
“เขาพยายามจะข่มขืนเค้ก”
“0_0!!!”
เขาคิดว่าเค้กเป็นเกย์เพราะเพื่อนเค้กเป็น ดีที่แม่ไปช่วยเค้กไว้ได้ทัน เลยพาเค้กออกมาจากบ้าน พี่เอกเขากลัวผมกับแม่เอาไปบอกพ่อ เขาเลยขับรถตาม และด้วยความที่เขาเมาเลยขับรถเค้กกับแม่ มันคงดีใช่ไหมถ้าเค้กตายไปพร้อมแม่ แต่เปล่าเลย แม่เค้กตายแต่เค้กรอด รอดโดยการมองไม่เห็นแบบนี้ ตอนนั้นเค้กไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อด้วยซ้ำ ฮึก” เค้กเริ่มร้องไห้หนักขึ้น คำพูดที่ว่าเค้กไม่อยากมีชีวิตอยู่ทำให้ผมเผลอกอดเค้กแน่นขึ้นให้รู้ว่าเค้กอยู่ตรงนี้ ไม่ได้หายไปไหน
“พ่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฮึก แต่เขากลับปล่อยให้เรื่องผ่านไป พาเค้กไปอยู่ที่หอพักนั่นให้ป้าน้อมคอยมาดูเค้ก แต่เรื่องนี้ให้คนอื่นในบ้านรู้ไม่ได้ เขาให้เงินใช่แต่ละเดือน แต่มันไม่พอ ฮึก พี่เข้าใจไม่ว่ามันไม่พอ มันทดแทนไม่ได้กับการที่เค้กต้องเสียแม่ไป ไม่มีเขาเค้กไม่ตาย แต่ไม่มีแม่เค้กอยู่ไม่ได้ กว่าเค้กจะอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ ฮือ เค้กทรมานแทบขาดใจ แต่เค้กต้องอยู่เพื่อแม่ เพราะแม่คนเดียวที่รักเค้ก ฮื้อออ” เค้กร้องไห้ปานจะขาดใจ น้ำตาของผมไหลลงมากับสิ่งที่ได้รู้ เค้กทนมาได้ยังไง ถ้าเป็นผมผมจะอยู่ได้ไหม
“ไม่หรอก ไม่ได้มีแม่คนเดียวที่รักเค้ก แต่พี่ก็รักเค้กด้วยเหมือนกัน ต่อไปนี้พี่จะดูแลเค้กเอง อย่าร้องเลยนะ” ที่ผ่านมาเค้กจะโดนใครทำร้ายมายังไงก็ช่าง แต่ต่อไปนี้ผมจะดูแลเค้กเอง
“พี่จะไม่ทิ้งเค้กใช่ไหม” น้องถามพลางสะอื้น
“ไม่ทิ้งครับ ไม่ทิ้งแน่นอน” ผมยืนยัยหนักแน่น ผมไม่มีทางทิ้งเขาแน่นอน
ผมดันตัวเค้กออก ก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้ เค้กยังคงร้องไห้สะอื้นแต่เบาลงจากเดิมมาก ริมฝีปากที่ผมมักมองว่าน่ารักตอนนี้ถูกเจ้าของเม้นแน่นจนผมกลัวว่าจะแตก
ผมใช้นิ้วลูบที่ริมฝีปากน้องเบาอยู่สองสามที เค้กถึงได้คลายริมฝีปากออกจากกันเงยหน้าขึ้นนิดหน่อย ผมจรดริมฝีปากที่หน้าผากเค้กเบาอย่างทะนุถนอมและดึงตัวเข้ามากอดเอาไว้
“เค้กมีพี่นะ ให้พี่ดูแลเค้ก ได้ไหมครับ”
-
คุณพ่อทำมัยทำแบบนี้ :z3:
บวกเป็ด
-
งือออออ เค้กน่าสงสาร ㅠㅠ
-
สงสารเค้กที่ชีวิตอาภัพทั้งตาก็บอด...................แต่....ทราฟก็มีแฟนแล้วแถมเฟนิสัยก็ดีด้วย
.....................ที่่ทราฟมีใจกับเค้กเพราะสงสารมากกว่ารัก...........ฉะนั้นทราฟควรหยุดความคิดนี้กับเค้ก...นอก
จากพี่น้องและผู้หวังดีจริงๆ...........เพราะไม่อยากให้เค้กทุกข์กว่านี้....อย่าลืมว่าเค้กจิตใจเปราะบางมาก.........
ถ้าเกิดเหตุการณ์กระทบกระเทือนใจ....เค้กจะรับไม่ไหว
ถ้าให้เชียร์บุคคลที่คู่ควรกับเค้ก........น่าจะเป็นครามมากกว่า........ถึงแม้ตอนนี้รู้สึกว่าครามบทบาท
จะน้อยกว่ามาก......................และอยากให้ทราฟคิดว่าตัวทราฟเองไม่เหมาะสมกับเค้กในสถานะเช่นนั้น..........
ทราฟควรสนับสนุนคราม...........ถ้ารักและหวังดีกับกับเค้กจริงๆ....เพราะรักไม่ใช่การครอบครอง
-
ก็อยากคิดเหมือนกันนะว่าเฟหึงทราฟกับเค้ก เพราะเหตุการณ์มันชวนให้คิด
เพียงแต่ว่า โดยลักษณะรวมๆของเฟแล้ว เฟคงจิตใจดีเกินกว่าจะคิดไม่ดี กับคนที่โชคร้ายและน่าสงสารแบบเค้กน่ะ
ดูเหมือนสองจะดูแลเฟดีเหมือนกันนะ เฟเองก็สนิทใจกับสองเพื่อนทารฟเหมือนกัน o3
คุณพ่อเขาคงมีเหตุผลอะไรสักอย่างเนาะเค้ก(ไม่อยากคิดลบน่ะ) ถึงได้แสดงออกแบบนั้นน่ะ
รออ่านตอนต่อไปดีกว่า
-
น้องเค้กของเค้าชีวิตช่างรันทด
หวังว่าน้องคงไม่คิดกับพี่ทราฟไปมากกว่าพี่น้องนะ
ก็พี่ทราฟดันมีแฟนแล้วอ่ะ กลัวน้องเจ็บปวดอีก
หาแฟนใหม่ให้เฟเลยดีม่ะ
อ่านแต่ละตอนที่เฟโผล่มาในตอนที่น้องอยู่
รู้สึกจี๊ดในใจแทน T^T
-
:m15:
-
รอบนี้เยอะนะ
อุ้มลูดหมาให้ แต่เค้กไม่ยอมจะอุ้มเอง
วงการมาเฟียไม่เคบเห็นหัวใคร
ผมกลั้นใจถาม กลัวเค้กจะโกรธ กลัวเค้กจะรู้สึกไม่ได้กับคำถามของผม "จะรู้สึกรับไม่ได้"ตรงนี้เราไม่เข้าใจว่าพิมพ์ตกหรือตั้งใจพิมพ์ถ้าพิมพ์ถูกก็ขอโทษด้วยนะ
แต่แม่กับพร่ำบอกเค้กว่าพอรักแม่ แต่เค้กไม่เชื่อ
แต่ไม่มีแม่เค้กอยาไม่ได้
ผมดันตันตัวเค้กออก
เฮอ ชีวิตเห็นแล้วเหนื่อใจจังเลย
-
เคยคิดเล่นๆว่าน้องอาจจะเพิ่งมาตาบอด
เพราะคนที่บ้านใหญ่
แต่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้เพราะพี่ชายตัวเอง
สงสารน้อง สงสารแม่น้องด้วย
คุณพ่อก็คงมีเหตุผล ที่เรายังไม่เข้าใจอ่ะนะ
กอดดดดน้องเค๊ก
เรื่องสนุกมากค่ะ แบบอ่านแล้วอิน ^^
ขอบคุณมากจ้า~~~~~
-
เฟกับสองมีซัมทิ่งอะไรกันป่าวเนี้ย o18
-
สงสารเค้กอ่ะ
ทราฟจะทำไงต่อไป
-
จะผิดไหมถ้าอยาก
ให้ทราฟกับเค้กรัก
กัน แต่เหมาะสมกัน
จริง ๆ นะ :เฮ้อ:
-
เชียร์ ทราฟ-เค้ก รักกัลๆ แต่แอบสงสารเฟ !!
-
เค้กน่าสงสาร ทราฟดูแลเค้กด้วยนะ
แล้วเฟจะคิดยังไงทุกวันนี้ทราฟแทบจะไม่สนใจเฟอยู่แล้ว
+1+เป็ดให้นะค่ะ
-
เค้กน่าสงสาร :monkeysad:
ส่วนทราฟไปเคลียร์เรื่องเฟด้วยยยยยย
-
:t3: :t3: :t3:
-
ขอตอบคอมเม้นนี้ก่อนนะคะ เพราะแลดูเครียดอ่ะ :sad4:
สงสารเค้กที่ชีวิตอาภัพทั้งตาก็บอด...................แต่....ทราฟก็มีแฟนแล้วแถมเฟนิสัยก็ดีด้วย
.....................ที่่ทราฟมีใจกับเค้กเพราะสงสารมากกว่ารัก...........ฉะนั้นทราฟควรหยุดความคิดนี้กับเค้ก...นอก
จากพี่น้องและผู้หวังดีจริงๆ...........เพราะไม่อยากให้เค้กทุกข์กว่านี้....อย่าลืมว่าเค้กจิตใจเปราะบางมาก.........
ถ้าเกิดเหตุการณ์กระทบกระเทือนใจ....เค้กจะรับไม่ไหว
ถ้าให้เชียร์บุคคลที่คู่ควรกับเค้ก........น่าจะเป็นครามมากกว่า........ถึงแม้ตอนนี้รู้สึกว่าครามบทบาท
จะน้อยกว่ามาก......................และอยากให้ทราฟคิดว่าตัวทราฟเองไม่เหมาะสมกับเค้กในสถานะเช่นนั้น..........
ทราฟควรสนับสนุนคราม...........ถ้ารักและหวังดีกับกับเค้กจริงๆ....เพราะรักไม่ใช่การครอบครอง
คนเขียนคงบอกแนวเนื้อเรื่องไม่ได้นะว่าจะเป็นยังไงต่อไป แต่ว่าขอให้ติดตามไปเรื่อยดีๆ ว่าพระเอกรักนายเอกของเราเพราะอะไร ส่วนเรื่องให้พี่ครามกับน้องเค้กคู่กัน อันนี้ต้องขอโทษที่คงไม่เป็นไปตามหวัง เพราะเนื่อเรื่องก็มาไกลพอสมควรแล้วเหมือนกัน ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง แต่หลังจากนี้จะทำให้ดีที่สุดนะค่ะ
ป.ล. ถ้าอยากอ่านพี่ครามเนี่ย คนแต่งขอไปคิดพล็อตก่อนนะค่ะ แบบว่า แค่เรื่องนี้ก็หนักอยู่เหมือนกัน
:pig4:
-
คุณพ่อทำมัยทำแบบนี้ :z3:
บวกเป็ด
เค้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวโทรถามให้นะ :laugh:
งือออออ เค้กน่าสงสาร ㅠㅠ
มามะ เดี๋ยวเช็ดน้ำตาให้ :sad11:
ก็อยากคิดเหมือนกันนะว่าเฟหึงทราฟกับเค้ก เพราะเหตุการณ์มันชวนให้คิด
เพียงแต่ว่า โดยลักษณะรวมๆของเฟแล้ว เฟคงจิตใจดีเกินกว่าจะคิดไม่ดี กับคนที่โชคร้ายและน่าสงสารแบบเค้กน่ะ
ดูเหมือนสองจะดูแลเฟดีเหมือนกันนะ เฟเองก็สนิทใจกับสองเพื่อนทารฟเหมือนกัน o3
คุณพ่อเขาคงมีเหตุผลอะไรสักอย่างเนาะเค้ก(ไม่อยากคิดลบน่ะ) ถึงได้แสดงออกแบบนั้นน่ะ
รออ่านตอนต่อไปดีกว่า
นั่นแหละเยี่ยมมาก วันนี้เราเอาตอนต่อไปมาให้อ่านแล้ววววว o13
น้องเค้กของเค้าชีวิตช่างรันทด
หวังว่าน้องคงไม่คิดกับพี่ทราฟไปมากกว่าพี่น้องนะ
ก็พี่ทราฟดันมีแฟนแล้วอ่ะ กลัวน้องเจ็บปวดอีก
หาแฟนใหม่ให้เฟเลยดีม่ะ
อ่านแต่ละตอนที่เฟโผล่มาในตอนที่น้องอยู่
รู้สึกจี๊ดในใจแทน T^T
ถ้าหาแฟนใหม่ให้เฟ เอาใครดีอ่ะตัวเธอ o18
:m15:
อย่าร้องไห้เลยนะ โอ๋ๆ
รอบนี้เยอะนะ
อุ้มลูดหมาให้ แต่เค้กไม่ยอมจะอุ้มเอง
วงการมาเฟียไม่เคบเห็นหัวใคร
ผมกลั้นใจถาม กลัวเค้กจะโกรธ กลัวเค้กจะรู้สึกไม่ได้กับคำถามของผม "จะรู้สึกรับไม่ได้"ตรงนี้เราไม่เข้าใจว่าพิมพ์ตกหรือตั้งใจพิมพ์ถ้าพิมพ์ถูกก็ขอโทษด้วยนะ
แต่แม่กับพร่ำบอกเค้กว่าพอรักแม่ แต่เค้กไม่เชื่อ
แต่ไม่มีแม่เค้กอยาไม่ได้
ผมดันตันตัวเค้กออก
เฮอ ชีวิตเห็นแล้วเหนื่อใจจังเลย
:a5:
เค้าขอโทษ ตอนหน้าจะดูให้ดีกว่านี้นะจ๊ะที่รัก
ขอกราบลงที่ตักและขอบคุณงามๆ อิอิ
:pig4:
รอตอนต่อไปนะ :)
มาแล้วค่า
:กอด1:
เคยคิดเล่นๆว่าน้องอาจจะเพิ่งมาตาบอด
เพราะคนที่บ้านใหญ่
แต่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้เพราะพี่ชายตัวเอง
สงสารน้อง สงสารแม่น้องด้วย
คุณพ่อก็คงมีเหตุผล ที่เรายังไม่เข้าใจอ่ะนะ
กอดดดดน้องเค๊ก
เรื่องสนุกมากค่ะ แบบอ่านแล้วอิน ^^
ขอบคุณมากจ้า~~~~~
ยินดีค่ะ ขอบคุณที่ชอบและสนับสนุนนะค่ะ
ขอกอดทีสิ...หมับ!
:กอด1:
เฟกับสองมีซัมทิ่งอะไรกันป่าวเนี้ย o18
ไม่บอกหรอก ปล่อยให้งง :laugh:
สงสารเค้กอ่ะ
ทราฟจะทำไงต่อไป
เราจะบอกในตอนหน้าๆๆๆๆ :laugh: อีกไม่นานเท่าไหร่
จะผิดไหมถ้าอยาก
ให้ทราฟกับเค้กรัก
กัน แต่เหมาะสมกัน
จริง ๆ นะ :เฮ้อ:
ไม่ผิด! คอนเฟริม :laugh:
เชียร์ ทราฟ-เค้ก รักกัลๆ แต่แอบสงสารเฟ !!
เอาป้ายเชียร์ปล่าววววววว o18
เค้กน่าสงสาร ทราฟดูแลเค้กด้วยนะ
แล้วเฟจะคิดยังไงทุกวันนี้ทราฟแทบจะไม่สนใจเฟอยู่แล้ว
+1+เป็ดให้นะค่ะ
จัดไปค่ะ เดี๋ยวให้พี่ทราฟดูแลเค้กอย่างดีเลย ส่วนเรื่องเฟ อันนี้ต้องคอยดูกันไป
เค้กน่าสงสาร :monkeysad:
ส่วนทราฟไปเคลียร์เรื่องเฟด้วยยยยยย
ตามนั้น อย่าห่วงไป แต่ขอเวลาสักหน่อยนะ :กอด1:
:t3: :t3: :t3:
รอจนง่วงเลยเหรอ เลื่อนลงข้างล่าง เดี๋ยวตาสว่าง อิอิ :laugh:
==================
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และความอบอุ่นที่มีให้นะ
:3123:
:กอด1:
-
:: 12 ::
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา คงจะเช้าแล้วสินะ แต่ตอนนี้ผมยังไม่อยากจะทำอะไรเลย คืนที่ผ่านมาเป็นคืนแรกที่ผมหลับได้อย่างสบายใจที่สุด เรื่องของครอบครัวผม ผมสบายใจขึ้นมากที่ได้เล่ามันออกไปและคนที่รับฟังก็เป็นพี่ทราฟ ตอนที่พี่ทราฟบอกว่าไม่ได้มีแค่แม่ที่รักผม แต่พี่ทราฟก็รักผมเช่นกัน ตอนนั้นผมตื่นเต้นมาก รู้ว่าตัวเองดีใจที่ได้ยินแบบนั้น แม้บางทีพี่ทราฟอาจจะแค่พูดปลอบผม
ผมอยากทำอะไรได้มากกว่านี้ ผมอยากมองเห็นพี่ทราฟ ไม่อยากเป็นคนที่ทำอะไรไม่ได้แล้วต้องได้รับการดูแลอย่างเดียว จะมีวิธีไหนไหมที่ผมจะกลับมามองเห็นอีกครั้ง ตาของผมมันจะมีทางรักษาไหม
ความอบอุ่นที่ได้รับเมื่อคืน ทำให้ผมอยากมองเห็น ไม่อยากจะอยู่ในโลกมืดมิดอีกแล้ว ผมขอมากไปหรือเปล่า แค่รอดจากความตายมาได้ก็เยอะแล้วใช่ไหม แต่ผมอยากได้มากกว่านี้ ถ้าผมจะมองเห็นและได้ทำอะไรให้พี่ทราฟบ้าง ไม่ใช้เอาแต่รับอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้
“ตื่นแล้วเหรอเค้ก”
“อ๊ะ” ผมตกใจเพราะอยู่ดีๆก็ถูกดึงเขาไปกอด ตามมาด้วยแรงกดย้ำที่แก้ม เหมือนกับว่าผมจะถูกหอมแก้มนะใช่หรือเปล่า...หรือว่าไม่ใช่ เอ๊ะ ยังไง? (ใช่แล้วจ๊ะน้องหนู อิอิ)
“ว่าไงครับ ตื่นหรือยัง” ผมทราฟภามมาอีก
“ตื่น...ตื่นแล้วครับ”
“พี่ก็ตื่นแล้ว แต่ยังไม่อยากตื่นเลย อยากนอนอยู่แบบนี้” พี่ทราฟกระชับกอดให้แน่ขึ้นอีก จนรู้สึกเหมือนหน้าผมแนบอยู่กับหน้าอกพี่ทราฟ ผมได้ยิบเสียงหัวใจพี่ทราฟด้วย เป็นจังหวะที่เต้นมั่นคง ฟังไปก็เพลินดี
“เค้กครับ” พี่ทราฟเรียกผมแล้วก็ไม่ยอมพูดต่อ
“อะไรครับ” ผมเลยต้องถามกลับ
“อยากย้ายมาอยู่ที่นี้ไหม มาอยู่ที่บ้านนี้กับพี่”
ผมตกใจมากกับคำพูดของพี่ทราฟ หมายถึงจะให้ผมย้ายมาอยู่ที่นี้นะเหรอ ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ถึงผมจะชอบอยู่ใกล้พี่ทราฟ แต่ว่ามันมากเกินไปที่จะมาอยู่ที่นี้ ผมไม่อยากเป็นภาระให้ใครโดยเฉพาะคนที่ดีกับผมแบบพี่ทราฟ ยังไงก็ไม่ได้
“เค้ก...คงทำแบบนั้นไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“เค้กอยู่หอแบบที่เป็นอยู่ก็ดีอยู่แล้วครับ เค้กไม่อยากรบกวนพี่ทราฟมากไปกว่านี้” ผมบอกจากใจจริง
“ไม่รบกวนสัดนิดเดียว มาอยู่ที่นี่ดีกว่านะ พี่จะได้ดูแลเค้กง่ายๆไง”
“แต่ คือ เอ่อ...เค้กขอบคุณ แต่เค้กคงย้ายมาอยู่ที่นี้ไม่ได้ พี่ทราฟเข้าใจเค้กนะ”
ผมได้ยินเสียงพี่ทราฟถอนหายใจ ผมรู้ว่าพี่ทราฟหวังดี แต่ผมไม่อยากรบกวนอะไรไปมากกว่านี้ อยู่ดีๆจะให้มาอาศัยอยู่ที่นี่ผมคงทำไม่ได้ หวังว่าพี่ทราฟคงจะไม่โกรธผมนะ
“วันนี้เราจะออกไปซื้อของใช้ให้สายไหมกัน จะไปกี่โมงดี” ผมถูกดึงให้ลุกขึ้นนั่ง
“ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ” ผมถามพลางบิดขี้เกียจน้อยๆ
“เจ็ดโมงกว่าแล้วครับ”
“งั้นไปซักสิบโมงดีไหมครับ กินข้าวเช้าก่อนได้ไหม”
“ได้ครับ ป่ะ ไปอาบน้ำ เดี๋ยวพี่เตรียมเสื้อผ้าให้”
ผมอาบน้ำที่ห้องพี่ทราฟหลายครั้งเลยพอจะรู้บ้างว่าอะไรอยู่ตรงไหน ที่ชอบที่สุดก็คงจะเป็นน้ำอุ่นเนี่ยแหละ อาบแล้วรู้สึกสบายตัวเลือดหมุนเวียนดี
-------------
-------------
“ถ้ากรงไซต์นี้ก็จะมีทั้งหมดสี่แบบตามนี้เลย”
“ครับ ผมขอดูก่อนนะครับ” พี่ทราฟบอกกับคนขาย
พี่ทราฟพาผมและเจ้าสายไหมมาซื้อของใช้ให้เจ้าสายไหมที่ร้านสัตว์เลี้ยงแถวๆบ้านพี่ทราฟ ทีแรกผมก็นึกว่าจะไปซื้อร้านแถวๆหอผมซะอีก แต่พี่ทราฟบอกมันเสียเวลาไปและรถก็ติดด้วย ซึ่งผมก็เห็นว่าดี จะได้ไม่เปลืองน้ำมัน ผมเปล่าขี้งกนะ แค่เป็นคนรู้จักค่าของเงินก็แค่นั้น
“เค้กชอบแบบไหน”
“แบบไหนก็ได้ครับ พี่ทราฟเลือกเลย”
“งั้นเอาแบบนี้ไหม ให้เจ้าสายไหมมันเลือก มันเลือกอันไหนก็เอาอันนั้น”
“ดีครับ อ๊ะเจ้าสายไหม เลือกบ้านของแกซะ”
ผมปล่อยเจ้าสายไหมออกจากอ้อมแขน ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังขึ้นเพราะมันคงกำลังเลือกกรงอยู่
“จะเอาอันนี้หรือเจ้าสายไหม”
“มันเลือกได้แล้วเหรอพี่ทราฟ”
“ได้แล้วครับ”
“งั้นเราก็ไปเลือกของอย่างอื่นดีกว่า พี่ครับ ผมเอากรงอันนี้ครับ แล้วก็ถาดอาหารเข้าชุดกันด้วยหนึ่งชุด” พี่ทราฟพูดสั่งของกับเจ้าของร้าน ผมอุ้มเจ้าสายไหมและลุกขึ้นยืน
“ปลอกคอเค้กว่าสีอะไรดี”
“สีเขียวได้ไหมครับ”
“อืม เขียวเหรอได้สิ เจ้าสายไหมขนมันขาว สีอะไรก็สวย”
“งั้นซื้อสองอันได้ไหมครับ สีเขียวอัน สีชมพูอัน”
“ได้สิครับ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
และผมกับพี่ทราฟก็เลือกซื้อของให้เจ้าสายไหมด้วยความเพลิดเพลิน เจ้าสายไหมเองก็ดีจะชอบใจ เฮ่าตลอดเวลาอย่างสนุกสนาน (?) เมื่อได้ของของเจ้าสายไหมครบแล้วพี่ทราฟก็พาผมไปนั่งกินไอศกรีมต่อ ร้อนๆแบบนี้นั่งในร้านที่มีแอร์และกินไอศกรีมเย็นๆ มันยิ่งกว่าสวรรค์เสียอีก
“อยากไปไหนอีกไหมเค้ก”
“หะ อะไรนะพี่ทราฟ” ผมถาม เพราะเมื่อกี้ไม่ได้ฟัง มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ
“พี่ถามว่าอยากไปไหนอีกไหม”
“อืม ไม่มีแล้วครับ กลับบ้านกันเลยก็ได้”
“ครับ แต่แวะซื้อเค้กกลับบ้านกันก่อนเนอะ ดีไหม”
“ดีครับ” ผมทั้งตอบทั้งพยักหน้าเพราะผมชอบกินเค้กมากที่สุด
[Krrrr Krrrr]
“ฮัลโลว ว่าไงไอ้สอง กูเหรอ กูบอกแล้วนี่ว่าจะออกมาซื้อของกับเค้ก ทำไม ว่าไงนะ!”
ผมสะดุ้งนิดหนึ่งเพราะพี่ทราฟพูดเสียงดังเหมือนลืมตัว ก่อนจะพูดเสียงเบาลง ผมได้แต่คิดว่าเกิดอะไรขึ้นพี่ทราฟถึงได้ทำเสียงตกใจและบางทีก็ฟังเหมือนกำลังกังวลกับอะไรบางอย่าง
“เออๆ เดี๋ยวฉันรีบกลับ ฝากแกด้วย รู้แล้วน่า เออกูรู้ๆ กูผิดเอง มึงพอใจยัง แค่นี้กูก็เครียดแล้วห่า”
คงเกิดเรื่องที่บ้านแน่ๆเลย ใช่ไหม ผมเองก็เริ่มจะเป็นกังวลแล้ว
“มีใครอยู่บ้าง เออ แค่นี้แหละ”
ผมนั่งนิ่งแทบไม่ขยับด้วยซ้ำ ผมได้ยินพี่ทราฟถอนหายใจ และก็หายใจแรงๆทำเสียงฟึดฟัด อ่า ผมไม่เคยเจอพี่ทราฟแบบนี้เท่าไหร่ น่ากลัวเหมือนกันแหะ T^T
“พี่ทราฟ...เอ่อ...”
“เค้กครับ กลับบ้านกันนะ เดี๋ยวพี่ไปจ่ายเงินค่าไอศกรีมก่อน”
“ครับ” ผมรับคำและนั่งรอพี่ทราฟไปจ่ายเงิน เมื่อกี้พี่ทราฟอารมณ์ไม่ดี แต่พี่ทราฟก็ยังพูดดีกับผมเหมือนเดิม พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแบบเดิมไม่เปลี่ยน ทำให้ผมเชื่อใจได้ว่า ไม่ว่ายังไงพี่ทราฟก็จะดีกับผมแบบนี้ไปตลอด ถึงจะโมโหใส่ใครแต่ก็ไม่เคยเอามาใช้กับผมเลยสักครั้ง นี่ยิ่งทำให้ผมประทับใจมากขึ้น
ตอนนี้ผมอยู่บนรถกับพี่ทราฟ รับรู้ได้เลยว่าพี่ทราฟรีบมาก เพราะรถที่เบี่ยงไปมาจนผมรู้สึก พี่ทราฟคงแซงปาดหน้าทุกคันแน่ๆ บางทีผมก็ได้ยินเสียงบีบแตร ดีนะที่ไม่ได้ยินเสียงด่าไล่ตามมา เหอะๆ
“กลัวไหมเค้ก” พี่ทราฟถามผมเสียงเครียด คงกังวลเพราะพี่ทราฟขับรถค่อนข้างน่าหวาดเสียว
“นิดหน่อยครับ แต่ไม่เป็นไร ก็เค้กมีพี่ทราฟอยู่ด้วยนี่ ถ้าจะเกิดอะไรก็มีเพื่อนแหละน่า” ผมพยายามพูดติดตลกเพื่อให้พี่ทราฟไม่เครียดไปมากกว่านี้ ถ้าสภาพคนเครียดต้องคิ้วขมวด ป่านนี้คิ้วพี่ทราฟคงผูกเป็นโบว์ได้อย่างสวยงาม
“ฮะๆ ช่างพูดจริงนะเรา” พี่ทราฟขำออกมาเบาๆ ผมเลยหันหน้าไปทางพี่ทราฟและยิ้มหวานๆให้อีกที ผลที่ได้รับคือพี่ทราฟขยี้หัวผมอีกแล้ว
“เค้กไม่ใช่หมานะ พี่ทราฟชอบลูบหัวเค้ก ทำยังกับหัวเค้กเป็นหัวเจ้าสายไหมงั้นแหละ” ผมทำหน้ายู่นิดๆ
“ผมเค้กนุ่มกว่าขนเจ้าสายไหมอีก รู้ตัวไหมครับ”
“ -_- ”
บอกผมทีว่าเมื่อกี้พี่ทราฟชมผม ทำไมรู้สึกว่ามันทะแม่งๆแบบแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ผมของผม นุ่มกว่าขนของเจ้าสายไหม? เอ่อ คงชมแหละ...มั้ง >_<
และแล้วผมกับพี่ทราฟก็มาถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ ผมเดินตามพี่ทราฟเข้าบ้าน โดยมีมืออับอบอุ่นที่พาผมไปไหนมาไหนตามเคย จนกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว
“ไอ้ทราฟ! ไหนมึงบอกจะรีบมาไง” เสียงพี่เจโวยวายแบบกระซิบ ทำไมต้องกระซิบอ่ะ
“กูรีบที่สุดแล้ว มึงคิดว่าถนนในกรุงเทพเหมือนต่างจังหวัดหรือไงห่า รถติดแน่นจนแม่งไม่เขยื้อน”
“เออ ก็กูกลัวนี่หว่า มึงก็รู้ว่าเวลาผู้หญิงโมโห...”
“เออๆ กูรู้ กูก็เครียด แล้วนี่ไอ้สองอยู่ไหน”
“อยู่กับเฟ”
ผมที่ยืนฟังอยู่ด้วยเริ่มจะเข้าใจอะไรบางอย่าง พี่เฟมานี่เอง พี่ทราฟถึงได้รีบกลับบ้าน แต่ว่า ทำไม่ต้องทำเป็นเครียดกันขนาดนี้ด้วย มีเรื่องเหรอ หรือว่าพี่ทราฟกับพี่เฟจะทะเลาะกัน แล้วมัน...เรื่องอะไรล่ะ
ผมเริ่มอยากจะรู้เกินความพอดีไปหน่อย แต่ผมกับอยากรู้แค่เรื่องของพี่ทราฟเท่านั้น เรื่องของคนอื่นผมไม่เคยอยากรู้มากขนาดนี้เลยนะ
“อืม มึงไปตามไอ้สองออกมาทีสิ”
“รอแปบ”
เสียงคนวิ่งจากไปคงเป็นพี่เจที่ไปตามพี่สอง มันแปลกไหมล่ะ ตอนนี้ผมกับพี่ทราฟอยู่หน้าบ้าน แต่ไม่ยักกะเข้าบ้านสักที ผมว่ามันแปลกๆนะ ยังไงก็ต้องมีเรื่องแน่ๆ
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่ทราฟ” ผมถามออกไป
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เค้กอยากไปเที่ยวโรงฝึกไหม”
“เค้กไปได้เหรอครับ” ผมถามด้วยความตื่นเต้น เพราะผมมาบ้านพี่ทราฟบ่อยมาก เกือบทุกวันแต่ไม่เคยได้ไปที่โรงฝึกเลยสักครั้ง ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง
“ได้สิครับ เดี๋ยวพี่จะให้ไอ้เจกับไอ้สองพาไปนะ”
“แล้วพี่ทราฟล่ะครับ” ผมถามเสียงเบา ถ้าให้เลือก ผมอยากให้พี่ทราฟพาไปมากกว่า
“พี่มีธุระนิดหน่อยครับ วันนี้ให้ไอ้เจกับไอ้สองพาไปก่อนนะ เดี๋ยววันหลังพี่พาไปอีกรอบ ส่วนเจ้าสายไหม เดี๋ยวให้มันวิ่งเล่นแถวนี้แล้วกันนะ”
“ครับ”
“ไอ้ทราฟ! มึงนี่มัน เฮ้อ....ช่างเถอะ จัดการด้วย”
“เออ กูฝากมึงกับไอ้เจพาเค้กไปเดินเล่นที่โรงฝึกที แต่อย่าให้เค้กเป็นอะไรแบบคราวที่แล้วนะ ไม่งั้นกูอัดมึงสองคนแน่ๆ”
“เออ กูดูแลได้น่า มึงไปจัดการเรื่องของมึงเถอะ”
“เค้กครับ ไปกับไอ้สองและไอ้เจก่อนนะ เดี๋ยวพี่ทำธุระเสร็จแล้วพี่จะไปรับ”
“ครับ” ผมตอบเสียงดัง ไม่อยากให้พี่ทราฟเป็นห่วง แค่นี้ผมดูแลตัวเองได้สบายมาก อีกอย่างที่เจ็บตัวคราวที่แล้วมันก็เป็นความผิดของผมเอง ไม่ใช่ของพวกพี่เขาหรอก
“ป่ะเค้ก เดี๋ยวพี่สองจะพาทัวร์รอบอาณาจักรของเราเอง”
พี่สองจับมือผมข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งคงเป็นมือของพี่เจที่จับมือผม ทั้งสองคนผาผมเดินเล่นกึ่งกระโดดกึ่งวิ่งไปตามทางเรื่อยๆ ด้วยความสนุกสนาน
เสียงตุ๊บตั๊บๆดังมาให้ได้ยิน พอดีกับที่พี่สองและพี่เจผ่อนฝีเท้าลงกลายเป็นเดินแทน
“ถึงแล้วเหรอครับ”
“ครับ ถึงแล้ว
“เอ้ย ไอ้พวกตรงนั้นอ่ะ มานี่ดิ”
พี่เจตะโกนเรียกใครสักคนหนึ่งวิ่งมาแล้วเสียงรอบตัวก็เจี้ยวจ้าวขึ้น เท่าที่ฟังรู้สึกว่าจะมีแต่เสียงผู้ชาย เสียงผู้หญิงที่นี่แทบหาไม่ได้เลย
“พี่สอง ใครอ่ะ น่ารักจัง”
“แฟนพี่เหรอพี่เจ”
“น่ารักอ่ะ ตาใสจัง ชื่ออะไรอะครับ”
เอ่อ พวกเขาพูดกับใครกัน ใครน่ารักอ่ะ ผมเหรอ พวกเขาพูดกับผมเหรอเปล่า แล้วผมควรตอบไปว่าไงล่ะ เพราะผมกำลังคิดมาก เลยเผลอตัวเขยิบเข้าเบียดพี่สองด้วยความกลัว
ผมน่ะ ไม่คุ้นกับการอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆสักเท่าไหร่
“พอเลยไอ้พวกหน้าหม้อ เด็กไอ้ทราฟมัน ถ้าพวกมึงอยากรู้จักน้องก็เดินไปถามไอ้ทราฟนู่น”
“โฮ ไรวะ วัยรุ่นเซ็งเลย เฮียแม่งชั่วว่ะ มีแฟนแล้วยังคั่วเด็กน่ารักอีก”
“ปากดีแล้วไอ้เจมส์ เดี๋ยวไอ้ทราฟมาได้ยินก็เป็นเรื่องหรอก แล้วแกไอ้เก่ง ทำเวรกวาดพื้นหรือยัง ไปทำเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้นี่นิ” พี่เจพูดบ่นไปมา
“ไปๆ แยกย้ายกันไปได้แล้ว มีอะไรก็ไปทำ” พี่สองตะโกนสั่งเสียงดัง
“ครับ” และทุกคนก็รับคำกันอย่างพร้อมเพรียง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเสียงบ่นเล็กน้อยดังมาให้ได้ยิน
“ป่ะเค้ก เดี๋ยวพี่พูดให้ฟังเอง ที่นี่เป็นตึกสองชั้น ชั้นล่างจะเป็นห้องฝึกแยกเป็นห้องๆ ทั้งหมดสิบสองห้อง และชั้นบนเป็นโรงยิม เอาไว้แข่งหรือทำกิจกรรมอย่างอื่น พวกเด็กที่มาเรียนส่วนมากชอบไปซ้อมที่โรงยิมชั้นบนมากกว่าเพราะที่กว้างกว่าในห้องซ้อมแยก”
พี่เจกับพี่สองพาผมเดินรอบๆโรงฝึกพลางอธิบายว่ามีอะไรตรงไหน แถมยังสอนให้ผมเตะต่อยอีกนิดหนึ่งที่ทำได้ง่ายๆ เล่นไปเล่นมาเริ่มสนุกจนเหนื่อย พี่เจและพี่สองก็เลยพาผมมานั่งหลังโรงฝึกที่มีลมพัดเย็นมาก แถมยังมีร่มเงาเพราะตึกบังแสงแดดยามบ่ายจนหมด กลิ่นของดอกไม้ที่ลอยมาทำให้ผมรู้สึกสดชื่น ที่ออกกำลังเมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้งไปเลย
“เค้ก นี่น้ำครับ”
“ขอบคุณครับพี่เจ” ผมบอกและเปิดขวดน้ำที่พี่เจเอาใส่มือให้ยกขึ้นดื่ม อ่า สดชื่นจริงๆ น้ำเก็กฮวยนี่น่า
“เป็นไง สนุกไหมครับ” พี่สองถามผม
“สนุกครับ เค้กไม่เคยได้วิ่งเล่นแบบนี้มานานแล้วเหมือนกัน” ผมบอกแบบไม่คิดอะไร แต่พี่เจและพี่สองเงียบไปแปบหนึ่งก่อนจะพูดต่อ
“งั้นเดี๋ยวว่างๆพี่จะพามาวิ่งเล่นอีกแล้วกันดีไหมเอ่ย” พี่สองถามเสียงร่าเริง
“ดีครับ เอ่อ พี่ครับ พี่ทราฟเขามีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
พอได้หยุดนิ่ง ไม่ได้ทำอะไร ผมก็เริ่มคิดถึงเรื่องพี่ทราฟอีกครั้ง
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีเฟเขามีเรื่องมาปรึกษาไอ้ทราฟมันก็เท่านั้น” พี่สองเป็นคนตอบ ผมพยักหน้าช้าๆ
“พี่ทราฟกับพี่เฟไม่ได้ทะเลาะกันใช่ไหมครับ” ผมถามอีกเพราะยังกังวลเรื่องนี้อีกนิดหน่อย มันค้างคาใจแบบแปลกๆ
“ไม่ทะเลาะครับ!/ไม่ได้ทะเลาะครับ!” พี่เจและพี่สองพูดพร้อมกันอย่างกับนัดกันไว้งั้นแหละ เหอะๆ
“อ่อ ครับ”
ผมนั่งเล่นอยู่ที่เดิม พี่เจกับพี่สองก็ผลัดกันเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ฟัง โดยพี่เจเริ่มเผาพี่สองก่อน พี่สองก็ไม่ยอมน้อยหน้า จัดการขุดคุ้ยเรื่องของพี่เจมาพูด ไปๆมาๆเหมือนทั้งคู่จะเริ่มตีกันและเถียงกันไปมา ผมเลยนั่งฟังเงียบๆไม่มีปากมีเสียง เพราะคงสู้เสียงของพี่ทั้งสองคนไม่ได้ =_=
“มึงนั่นแหละร่อนไปทั่วไอ้เจ กูจำได้เลย มึงนะเสือกโง่ไปจีบเด็กไม่ดูตาม้าตาเรือจนผัวเขาเกือบมากระทืมมึง”
“กูร่อนตรงไหน กูชอบกูก็จีบ แต่แม่งไม่บอกกูเองนิว่ามีผัวแล้ว มึงนั่นแหละเช้าคนเย็นคน”
“เขาเรียกคนมีเสน่ห์เว้ย”
“ถุย! มีเสน่ห์แต่ไร้สมองล่ะสิมึง”
“อ้าวๆ มึงอย่ามาเปลี่ยนเรื่องไอ้เจ กูไร้สมองตรงไหนไม่ทราบ ถ้ากูไร้สมองกูคงถูกผู้หญิงพวกนั้นจับทำสามีไปแล้ว ไม่เอาตัวรอดเพราะความเก่งมาได้อย่างทุกวันนี้หรอก”
“ไร้สมองที่มึงเอาไม่เลือกไง ไอ้ห่า มึงนั่นแหละ เสนอความเป็นสามีให้เขา แหม มาทำเป็นพูดดี”
“โว๊ะ มึงนี่พูดไมรู้เรื่องวะไอ้เจ มิน่าล่ะ เด็กมึงถึงไม่มีใครอยู่ทนสักคนทั้งที่เป็นเด็กผู้ชาย”
“ใครกันแน่ที่พูดไม่รู้เรื่องวะ”
เออ ผมควรห้ามดีไหม แบบว่าผมกลัวพี่เขาจะตีกันอ่ะ เรื่องนี้ผมไม่อยากรู้นะ ไม่ต้องเล่าก็ได้ เดี๋ยวตีกันตายเสียก่อน
“ไอ้เจ ไอ้สอง!”
เสียงพี่ทราฟนี่น่า พี่ทราฟมาแล้ว ดีจริงๆ จะได้มาห้ามทัพ อย่างน้อยพี่เจและพี่สองก็หยุดตีกันได้
“กูให้พาเค้กมาเดินเล่น แต่พวกมึงกลับมาเถียงเรื่องปัญญาอ่อนกันเองเนี่ยนะ เจริญจริงๆ อายน้องมันบ้างไหม”
“เอ่อ กู...”
“เค้กครับ พี่สองไม่ผิดนะ”
“...” ผมไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มแห้งๆ มันก็ดูแปลกๆเหมือนกันที่ผู้ชายโตแล้วมาทะเลาะกันอย่างกับเด็ก แต่ถ้ามองในอีกมุมหนึ่งจะรู้เลยว่าพี่เขาสนิทกันมาก ถึงได้เปิดใจทะเลาะกันแบบไม่เป็นเรื่องเป็นราวได้
“เค้กจะกลับหอหรือว่านอนนี่ครับ” พี่ทราฟถามผม ส่วนพี่เจแยกไปทำกับข้าวเย็นและพี่สองไปดูความเรียบร้อยที่หอพักเด็ก
“กลับห้องครับ แต่เค้กขอไปลาเจ้าสายไหมแปบหนึ่งนะ”
“ได้ครับ”
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
คนที่มาเม้นตอนที่แล้ว ริริตอบกลับแล้วนะคะ เลื่อนขึ้นไปอ่านข้างบนได้
อย่าเครียดกับนิยายไปเลย คนแต่งไม่ใจร้ายกับน้องเค้กและพี่ทราฟขนาดนั้นแน่ๆ รับรองได้
แค่มีให้ตื่นเต้นเร้าใจพอเป็นน้ำจิ้ม แหะๆ
อย่างที่เคยบอกว่าอาจจะไม่รวดเร็วปานวิ่งสี่คูณร้อย แต่ค่อยๆดูพัฒนาการตัวละครดีกว่าเนอะ
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ ใครที่มาเม้นและบวกเป็นให้ ริริบวกเป็ดคืนให้แล้วนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจค่ะ ^_^
[/b][/size][/color]
[/size]
เอารูปมาให้ดูกัน ไม่รู้ว่าจะถูกใจหรือเปล่า
(https://fbcdn-sphotos-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/398845_411555462212333_100000736480087_1240434_1308053515_n.jpg)
(https://fbcdn-sphotos-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/399167_411555338879012_100000736480087_1240433_1579705272_n.jpg)
:pig4:
-
เปิดมาเจออัพตอนใหม่พอดี แทบกรี๊ด รอมานานพี่ทราฟน้องเค้ก
อิมเมจถูกใจมากคะ พี่ทราฟหล่อมาก ส่วนน้องเค้กก็น่ารักสุดๆ ^^
-
อิมเมจน้องเค้กน่ารักมากกกกกกกก *ลงไปนอนดิ้น* :-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ เค้กน่ารัก
-
ในการอ่านนิยายบางทีก็ห้ามใจไม่ให้เครียดไปกับนิยายไม่ได้เหมือนกันจ้ะ
(คิดว่าคงเป็นเกือบทุกคนมั้ง)เพราะเวลาอ่านเราใส่ใจใส่ความรู้สึกลงไปด้วยไงล่ะ
เดาว่าเฟคงคิดมากแล้วก็คงน้อยใจคงโมโหทราฟแหละ
เอาใจเป็นกลางๆไม่เข้าใครออกใคร สภาวการณ์แบบนี้มันก็ชวนให้เฟคิดมาก และรู้สึกดังกล่าวได้นะ
เฟเป็นแฟนทราฟนะ สนใจบ้างไรบ้างดิ ไม่ใช่อะไรๆก็ฝากไปให้สองดูแลรับผิดชอบแทน
ผู้หญิงน่ะนะ ต่อให้จิตใจดีมีเหตุผลแค่ไหนก็เหอะ แต่บางทีอารมณ์จี๊ดดด...มันก็เกิดขึ้นได้เหมือนกันแหละ
อยากรู้จังว่าทราฟ-เฟ เคลียร์กันลงตัวกันไหม และเข้าใจกันไหม
-
ทราฟหล่อ เค้กน่ารัก ><
-
น้องเค้กน่ารัก :impress2: :impress2: :impress2:
มิน่าใครเห็นก็รัก และเอ็นดู
-
สงสารเฟเหมือนกันนะ
-
อิมเมจ เค้ก น่ารักจัง พี่ทราฟก้อหล่อ รอลุ้นๆต่อไป 555
-
ทุกอย่างจะเพอเฟคถ้าไม่มีเฟ
สงสารเฟนะ พูดจริงๆ เพราะเธอไม่งี่เง่า
-
ว่าแล้วไง!!!!!
สักวันมันต้องมีเฮ แอบเสียดายนะเนี่ย
น้องเค๊กน่าจะไปแอบฟัง เค้าทะเลาะกันเรื่องไร
555555555+
ถ้าพี่ทราฟโสด เราเชียร์เต็มที่
แต่พี่ดันมีแฟนแล้ว ป้ายไฟเลยชูได้แค่ครึ่ง
เลิกกับแฟนเมื่อไหร่ จะยกให้สุดแขนเลยเพ่!!!!
^____________^
อิมเมจน้องเค๊ก น่ารักอ่ะ ^^
อยากได้น้องเค๊กกับสายไหม น่าร๊ากกก
+1+เป็ดให้นะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่าาา~
-
อยากรู้เรื่องเฟ
-
แล้วทราฟจะทำไงเรื่องเฟอ่ะ
เมื่อไหร่จะลงตัวอยากให้น้อง
เค้กมาอยู่กับทราฟ จะได้ดูแล
น้องได้ตลอดเวลา
อิมเมจอ่ะ
ทราฟหล่อมาก น้องก็น่ารักมากกก
o13 o13 o13
-
อร้ายส์!!!!!!ลูก(สาว)ของเจ้มันน่ารัก...น่าฟัด..จริงๆเลยค่ะ ตาแบบว่าแบ๊วได้อีก แต่เสียดายนายทรวฟนี่สิยังไม่เคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อย ปล่อยให้คาราคาซังอยู่แบบนี้ ยังสร้างภาพลวงตาตัวเองว่าเฟคือคนทีตนรักอยู่ก็ไปรักกันให้สมใจ แต่ไปให้ไกลๆจากลูกเค้กของฉันซะ แม่ไม่ปลื้มค่ะจบ!
ปล.บางทีการอ่านนิยายเราก็ไม่สามารถห้ามใจไม่ให้รู้สึกตามได้ถึงแม่มันจะเป็นเรื่องจิตนาการก็ตามดังนั้น"อย่ามาดราม่า"จบ!
-
เฟไปเป็นแฟนกับสสองดพีไหมอะ
ว่าแต่พี่ครามจะจจัดการเรื่องนี้อย่างไรกันนะ
ปล.น้องเค้กน่ารักที่สุดเลย :bye2: :bye2:
แล้วจะรอตอนต่อไป :L2: :L2:
-
รอบนี้น้อยนิด
พี่ทราฟกระชับกอดให้แน่ขึ้นอีก รู้สึกเหมือนว่ามันตกนอ.หนูไปตัวนะ
“ฮัลโลว ว่าไงไอ้สอง กูเหรอ กูบอกแล้วนี่ว่าจะออกมาซื้อ เจ๊ฮัลโหล หล.จร๊ะไม่ใช่ ลว.
ทราฟเลิกกับเฟก็ดีนะน้องเค้กจะได้มีคู่
-
ทราฟกับเฟมีเรื่องอะไรกันนะ :serius2:
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิมเมจน่ารักเว่อร์ ชอบบบบบบบบบบ :กอด1:
-
นู๋เค้กน่ารักบ๊องแบ๊ว
จริงๆ :กอด1:
บวกเป็ด
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รูปเค้กน่ารักมากกก แต่รูปสายไหมกว่า :laugh:
ไม่สนและพี่ทราฟ :z6:
-
:เฮ้อ:พี่ทราฟรู้ใจตัวเองบ้างเปล่าเนี่ย.....ว่าหลงน้องเข้าไปเต็มๆๆๆแล้ว :z3:
-
คนเรานี่ไม่เคยพอจริงๆ
เลือกสักคนเถอะทราฟ สงสารน้องเค้ก T^T
-
พี่ทราฟเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองอ่ะ
-
อีกนานไหมหว่า.. อยากให้เค้กมองเห็นได้แล้ว
:o12:
-
เข้ามาดันเฉยๆ อิอิ :oo1:
-
น่ารักมาก ๆ แต่
ก็นะทราฟก็ต้อง
เคลียร์เรื่องตัวเอง
ให้เรียบร้อยนะ :impress2:
-
อ่าาาา วันนี้ไม่มีเวลาตอบเม้นนะคะ เพราะกำลังยุ่งกับการลงทะเบียน จนปวดตับไปหมดแล้ว :angry2:
งั้นขอบคุณรวบยอดสำหรับทุกเม้น ทุกความคิดเห็นเลยนะ ไว้ตอนหน้าริริหน้าจะเคลียร์เรื่องลงทะเบียบเสร็จ
คงมีเวลามาตอบเม้น ว่าแล้วก็ไปอ่านตอนต่อไปกันเลยยยยยย
:z2:
-
:: 13 ::
“ได้ข่าวว่าเกิดเรื่อง เป็นไงมึง” ไอ้ครามทักผมทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในบ้านหลังจากไปส่งเค้กที่หอเสร็จ พร้อมกับบอกเหตุจำเป็นที่ผมต้องไปทะเลกับเฟในวันมะรืนนี้
ผมรู้ว่าผมผิด โอเค มันเป็นความผิดผมเอง ที่ลืมว่าเฟจะมาหาวันนี้ ผมไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้นเพราะว่าลืมจริงๆ ผมจึงปล่อยให้เฟด่าว่าผมได้ตามใจชอบ แต่เฟกลับไปลากเค้กเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย และผมไม่พอใจเพราะว่าเรื่องนี้ผมผิด เฟไม่มีสิทธิ์ไปว่าน้อง ถึงจะโกรธที่ผมออกไปข้างนอกกับเค้กและปล่อยให้เฟมารอ แต่เรื่องนี้น้องไม่รู้ ถ้าน้องรู้ว่าเฟจะมา น้องคงไม่มีทางที่จะยอมออกไปข้างนอกแน่ๆ ผมรู้นิสัยเค้กดี พอๆกับที่รู้ว่าเฟเป็นคนยังไงนั่นแหละ แต่ทุกอย่างต้องมีข้อยกเว้น
เฟเป็นคนใจเย็น แต่คราวนี้เฟคงโกรธมากถึงได้เหวี่ยงขนาดนั้น และคราวนี้ผมเองก็ทำเกินไป เลยตกลงที่พาเฟไปเที่ยวทะเลและค้างคืนหนึ่งตามที่เฟขอ เพราะผิดผมก็ยอมรับ ผมแมนพออยู่แล้ว
“เฮ้อ อย่าพูดถึงมันเลยวะ กูเครียด” ผมเครียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้ เป็นผมเองที่อยากอยู่ใกล้เค้ก ถึงได้ลืมทุกอย่าง
“หึหึ ภายหน้ามึงจะเครียดมากกว่านี้อีก กูบอกให้” ไอ้ครามกระดกเบียร์ในมือ ผมเลยเดินไปหยิบมาดื่มบ้าง
“มึงหมายความว่าไงวะ มันจะยุ่งยิ่งกว่านี้อีกเหรอ แค่วันนี้ก็ก็ประสาทจะแดกแล้ว บอกตามตรงว่ากูไม่เคยเห็นเฟปรี้ดแตกอย่างวันนี้มาก่อน มึงดูหน้ากูนี้ ห้านิ้วชัดแจ้ง!”
ถามว่าเจ็บไหมที่โดนตบ เจ็บครับ ไม่เคยคิดเลยว่าเฟจะมือหนักขนาดนี้ แทบเห็นดาวเลยผมอ่ะ
เพี๊ยะ!
“สมน้ำหน้ามึง เฟอ่ะแฟนมึงนะ แต่มึงรู้ไหมว่าถ้ากูเป็นคนนอกกูจะคิดว่าอะไร” ไอ้เจเดินมาแล้วตบหัวผมทีหนึ่งก่อนจะกระแทกตัวลงกับโซฟาจ้องหน้าผมเขม่ง อะไรอีกวะ!
“มึงคิดว่าอะไร แล้วมึงตบหัวกูทำไมเนี่ยไอ้เชี่ย”
“ตบให้มึงคิดไง ถ้ากูเป็นคนนอกอ่ะกูจะคิดว่ามึงเป็นแฟนเค้กไม่ใช่เฟ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เฟคิดมากได้ไง” ไอ้เจพูดอีก ยิ่งทำให้ผมงงเข้าไปใหญ่ นี่ผมกับเค้กเหมือนเป็นแฟนกันเหรอ
“มึงบ้าปล่าว เค้กอ่ะน้องนะเว้ย แถมผู้ชายอีก” ผมแย้งทันที
“หึ” ไอ้ครามเหล่มามามองผมอย่างดูแคลน อะไรของไอ้พวกนี้วะ ดีที่ไอ้สองไม่อยู่ ไม่รู้หายหัวไปไหน ไม่งั้นมันคงด่าผมเปิง เพราะเฟอ่ะเพื่อนรักมันเลย
“เค้กเป็นน้อง แต่ไม่ใช่น้องมึงแท้ๆ ที่จริงก็คือเด็กที่ไหนไม่รู้”
“เค้กไม่ใช่เด็กที่ไหนนะโว้ย!” ผมไม่พอใจกับคำพูดของไอ้เจจนมันต้องขอโทษออกมา คำพูดเมื่อกี้ผมแทบอย่างจะต่อยมันเลย
“เออ โทษที แต่กูแค่พูดให้คิดเฉยๆ เค้กไม่ใช้น้องแท้ของมึง ส่วนเรื่องที่เป็นผู้ชาย มึงลืมหรือไงว่ากูก็คบเด็กผู้ชาย และถ้ามึงเป็นแฟนเค้กมันจะผิดอะไร”
“กู...”
“อย่าพูดนะว่ามึงไม่ได้เป็นเกย์ กูยันหน้ามึงแน่ กูก็ไม่ได้เป็นเกย์มาตั้งแต่เกิด ของแบบนี้มันอยู่ที่ว่ารู้สึกรักใครเท่านั้น ให้กูเอาผู้หญิงทำเมียก็ได้ ยากเชี่ยไร”
“นี่มึงกำลังจะเชียร์ให้กูกับเค้กเป็นแฟนกันอยู่นะ” เพราะที่มันพูดๆมาเนี่ยเหมือนจะให้ผมยอมรับว่าคิดกับเค้กเกินพี่น้อง อืม จะว่าไปมันก็ไม่ได้รู้สึกแย่นะที่มันบอกว่าเค้กเป็นแฟนผม ออกจะรู้สึกดีด้วยซ้ำ แต่...
ผมมีแฟนแล้วนะเว้ย ผมจะไปคิดแบบนั้นกับเค้กได้ไงล่ะ
“กูไม่ได้เชียร์ กูแค่อธิบายว่ามึงกับเค้กเหมือนเป็นแฟนกัน มึงเข้าใจไหม เฮ้อ พูดกับมึงแล้วก็เหนื่อย มึงจัดการแทนดิไอ้คราม กูขึ้นห้องแหละ” ไอ้เจบ่นเป็นหมีกินผึ้งก่อนจะเดินขึ้นห้องมันไป
ผมหันมามองไอ้ครามที่มองหน้าผมอยู่ เอาล่ะ ถึงไอ้ครามมันมักจะพูดจาเป็นปริศนาไปสักหน่อย แต่คิดว่าคงดีกว่าไอ้เจและผมว่า แม่งพูดไปด่าไป ผมควรรู้เรื่องอะไรล่ะ
อย่างน้อยๆไอ้ครามมันก็ฆ่าผมแบบนิ่มๆ ไม่เลือดร้อนอย่างไอ้เจ ถ้าเกิดไอ้เจมันหน้ามืดเอามีดทำกับข้าวมาแทงผมแล้วผมจะทำไงอ่ะ ตายด้วยลูกปืนของไอ้ครามคงเจ็บปวดน้อยกว่า เฮ้อ ผมฮาไปไหม ผมควรเครียดใช่ป่ะ เชื่อเถอะว่าผมโครตจะเครียดเลย
“ไงมึง ถึงกับไปไม่เป็นเลย”
“มึงมีอะไรจะบอกหรือด่ากูไหมไอ้คราม เอาให้เต็มที่เลย ไหนๆวันนี้กูก็โดนมาทั้งวันแล้ว อีกสักนิดจะเป็นอะไรไป” ผมบอกเสียงอ่อน มันเหนื่อยจริงๆ เพราะว่าเหมือนสมองผมตื้อไปหมด คิดอะไรก็ไม่ออก ยิ่งคิดก็ยิ่งเหนื่อย
“กูจะบอกอะไรได้ ตัวมึงเองนั่นแหละที่จะบอกทุกอย่าง ทำตามหัวใจตัวเอง แม่งยากตรงไหนวะ” ไอ้ครามพูดหน้านิ่งๆ แต่ผมอึ้งอ่ะ ก็คนอย่างไอ้ครามเนี่ยนะ...มาให้คำปรึกษาปัญหาหัวใจ เรื่องรักๆใคร่ที่มันไม่คิดจะย่างกายเฉียดเข้าใกล้เลยแม้แต่น้อย
“มึงชอบใครรักใครมึงก็อยู่กับคนนั้น”
“กูรักเฟ”
“มันก็ใช่ แต่ว่าไม่มีอะไรยั่งยืนและแน่นอน วันนี้มึงอาจจะรักเฟ แต่วันพรุ่งนี้มึงอาจจะรักอีกคนหนึ่งก็ได้”
“มึงหมายถึงเค้กหรือเปล่า”
“กูหมายถึงใครก็ได้ แต่ถ้ามึงจะรักเค้กมึงก็ไม่ผิด มันก็แค่มึงรักเค้ก ไม่ได้รักเฟแล้ว มีพบมีจากมึงเข้าใจประโยคนี้ไหม ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องจากกันด้วยทางใดทางหนึ่ง ไม่เลิกกันก็ต้องตายจากกันอยู่ดี นั่นคือสิ่งที่พ่อกูบอกไว้”
ผมคิดตามที่ไอ้ครามพูด ถ้าผมรักเค้กผมไม่ผิดงั้นเหรอ ทั้งที่ผมเป็นแฟนเฟเนี่ยนะ ผมจะไม่ผิดได้ไง ถ้าทำแบบนั้นเท่ากับผมทำลายคนที่รักทั้งสองคน
“กูสับสนวะ” ผมก้มหน้าบีบมือตัวเองแน่น
“กูรู้ ถ้ามึงคิดว่าการเลิกกับเฟไปคบกับเค้กมันผิด มึงก็คงผิดตั้งแต่เลิกกับกิ๊กนับสิบอย่างไม่ใยดีมาคบกับเฟแล้วแหละ”
งั้นเหรอ...แต่ผมยังไม่สบายใจเลยสักนิด
“มึงคิดเอาเอง ถ้าเจอสิ่งที่เหมาะกับมึงมากกว่า ที่เติมเต็มสิ่งที่มึงต้องการได้มากกว่า ถ้ามึงจะเลือกสิ่งนั้นให้ตัวเองโดยทิ่งสิ่งที่ไม่ดีพอไป มันก็ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะกูก็ทำแบบนั้น กูเห็นแก่ตัวที่รักตัวเองมากกว่าคนอื่น แต่ว่า...กูผิดหรือไงที่กูรักตัวเองและอยากให้ตัวเองได้สิ่งที่ดีน่ะ คนเราลองผิดลองถูกด้วยกันทั้งนั้น
“...”
“คิดให้ดีแล้วกัน เพราะมึงคือเพื่อนที่กูรักที่สุด ถ้ามันแย่ กูจะช่วยมึงเอง”
ผมมองจ้องเข้าไปในตาของไอ้คราม แววตามุ่งมั่นของมันเป็นเหมือนพลังให้ผมกล้าที่จะหาความจริงในใจมากขึ้น แรงตบที่ไหล่ทำให้ผมรู้ว่าอย่างน้อยๆผมก็ไม่ได้แก้ไขปัญหานี้แค่คนเดียว
“ขอบคุณมึงนะเพื่อน”
“เรื่องเล็ก ไม่ว่าจะเฟ จะเค้ก หรือจะใคร กูก็เลือกมึงคนเดียวอยู่แล้ว”
ผมโชคดีที่มีเพื่อนที่ดีแบบนี้ และผมจะกล้าหาญให้ได้เท่ามัน ให้สมกับที่ไอ้ครามมันอยู่เคียงข้างผมในตอนนี้
---------------
---------------
“เค้ก พรุ่งนี้พี่ไม่อยู่นะครับ พี่ต้องไปทะเลกับพี่เฟ เค้กอยู่คนเดียวได้ไหม”
หลังจากสอนเด็กที่โรงฝึกเสร็จ ผมก็จักการเช็ครถเพื่อขับไปพัทยาตามคำสั่งของเฟ และพาเฟไปซื้อของใช้สำหรับไปเที่ยวในครั้งนี้ ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยผมก็พาเฟไปส่งที่บ้าน ผมก็กลับบ้านไปรับเจ้าสายไหมก่อนจะรีบขับรถมาหาเค้กที่หอทันที
“เค้กอยู่ได้ครับ ก่อนหน้านั้นเค้กก็อยู่คนเดียว แค่นี้สบายมาก อื้อ อย่าแทะสิสายไหม นิ้วนะไม่ใช่กระดูก”
ผมยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของเด็กตรงหน้า คนที่ทำให้ผมคิดทั้งคืนว่าผมควรจะเอายังไงกับชีวิตตัวเองต่อดี และสิ่งที่ผมคิดได้มันค่อนข้างเกินความคาดหมาย
“พี่ทราฟไปกี่วันเหรอครับ” เค้กปล่อยเจ้าสายไหมให้วิ่งเล่นในห้องก่อนจะหันมาสนใจข้าวในจานตัวเองต่อ
“ก็ไปพรุ่งนี้ค้างคืนหนึ่งและมะรืนนี้ก็กลับแล้วครับ” ผมเอื้อมมือไปเช็ดเม็ดข้าวที่ติดอยู่ที่ข้างแก้ม เค้กยิ้มเป็นการขอบคุณให้ผม และก็นั่งกินข้าวต่อ
“ดีจังเลย ไม่ต้องห่วงเค้กนะ เที่ยวให้สนุกเถอะครับ”
“ครับผม เดี๋ยวพี่ให้ไอ้สองหรือไอ้เจมารับไปเล่นที่บ้านนะ จะได้ไปเล่นกับเจ้าสายไหม ดีไหม เค้กกับสายไหมจะได้ไม่เหงา”
ถึงผมจะไม่อยู่ดูแลเค้กด้วยตัวเอง แต่ผมก็อยากวางใจว่าเค้กจะปลอดภัยไม่มีอะไรร้ายเกิดขึ้นระหว่างที่ผมไม่อยู่ อย่างน้อยที่บ้านผมก็มีหลายคนที่พอจะดูแลเค้กได้
“อืม เอางั้นก็ได้ครับ แต่เค้กขอนอนห้องพี่ทราฟนะ ได้ไหม”
“ได้สิครับ เค้กต้องนอนห้องพี่อยู่แล้ว” ผมขยี้หัวคนตรงหน้าด้วยความรักใคร่เอ็นดู
“งั้นก็ตกลงครับผม” เค้กพูดอย่างร่าเริง พลางทำท่าตะเบ๊ะเหนือนทหารอีกด้วย แล้วนี้จะไม่ให้ผมหลงได้ยังไง
เฮ้ออ ผมคงต้องยอมรับความจริงเสียที
“พรุ่งนี้ถ้าไปถึงแล้วเดี๋ยวพี่โทรหาไอ้เจ มันคงรับเค้กไปอยู่บ้านแล้วถึงตอนนั้น เราจะได้คุยกัน ดีไหม”
“ดีครับ ต้องเที่ยวเผื่อเค้กด้วยนะ”
“แน่นอนคนเก่ง พี่จะซื้อของมาฝากเยอะๆเลย”
ผมนั่งเล่นอยู่ห้องเค้กจนเกือบห้าทุ่ม พอเค้กหลับผมก็จูบที่หน้าผากเค้กเบาๆและจัดการล็อคห้องให้เรียบร้อย จากนั้นก็ขับรถกลับบ้าน พรุ่งนี้ผมต้องออกแต่เช้า ไม่รู้ว่าคืนนี้จะหลับลงหรือเปล่า ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้น แต่เพราะผมคิดว่าผมต้องคิดทบทวนทุกสิ่งที่เกิดขึ้นความรู้สึกต่างๆข้างในใจตัวเองให้แน่ชัดที่สุด เพื่อที่จะมีคนเจ็บน้อยที่สุด
ผมเป็นแฟนเฟ ใช่ นั่นคือความจริง ถ้าถามว่าผมรักเฟไหม ผมต้องรักอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าความรักที่ผมมีในวันนี้กับก่อนหน้าที่จะเจอเค้กมันต่างกัน ความสำคัญของเฟจึงต่างจากเมื่อก่อน
มันไม่ใช่ความผิดเค้กและเฟ ที่จริงเค้กก็อยู่ของเค้กดีๆแต่เป็นผมเองที่เขาไปยุ่งกับเค้ก มันคงเป็นวันแรกที่ผมได้เจอกับเค้ก ดวงตาของเค้กทำให้ผมตัดสินใจไปส่งเค้กที่หอ และทำให้ต้องไปหาอยู่บ่อยๆ เพราะผมติดใจตากลมๆนั่น แม้มันจะมองไม่เห็นก็ตาม
แล้วตอนนี้ผมรู้สึกยังไงกับเค้กเหรอ ผมชอบเค้ก เค้กน่ารัก ร่าเริง ทำให้ผมยิ้มได้ตลอด ผมมีความสุขทุกครั้งที่อยู่ใกล้เค้ก แค่นี้พอไหมที่ผมจะบอกว่าผมรู้สึกดีที่มีเค้กในชีวิต ผมคงยังไม่คิดว่าตัวเองจะรักเค้กในตอนนี้ แต่ผมชอบ ผมบอกได้ ให้ผมเป็นพี่ชายและอยู่แบบนี้ต่อไปตอนนี้ผมคิดไม่ผมไม่เดือดร้อน แต่ก็เดาไม่ได้ว่าวันหน้าความรู้สึกผมจะหยุดแค่นี้ไหม หรือไม่ก็อาจจะไม่เปลี่ยนแปลง
แต่บอกได้เลยว่าผมไม่รังเกียจเลยสักนิดถ้าหากว่าผมจะคบเค้กเป็นแฟน ผมจะกอดเค้ก นั่นคือสิ่งที่ผมชอบ เพราะงั้นผมคิดว่า ผมขอทำทุกอย่างให้ตัวเองแน่ใจว่าตัวผมเองต้องการอะไร
ถ้าเผื่อวันนี้เป็นต้นไป ผมจะเปิดใจมองเค้กเกินกว่าพี่น้อง แต่ถ้ามันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมจะกลับไปทำหน้าที่แฟนที่ดีให้เฟเหมือนเดิม
แต่ถ้ามันเปลี่ยน ถ้าวันข้างหน้าที่ใกล้จะถึงนี้ ผมไม่ได้อยากเป็นแค่พี่ชายของเค้ก ผมจะทำในสิ่งที่ควรทำอย่างแน่นอน แม้มันจะผิดกับเฟ แต่ผมขอเลือกไม่ทำผิดกับหัวใจตัวเองก็แล้วกัน
แต่ผมยังมีอีกปัญหา ที่ไม่รู้ว่าจะทำให้สิ่งที่ผมคิดว่าทั้งหมดมันสูญเปล่าหรือไม่
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะยอมรับมันให้สมกับการที่เกิดมาเป็นลูกผู้ชาย
------------
------------
“กูไปแล้ว เดี๋ยวสักแปดโมงมึงไปรับเค้กที่หอด้วยนะ กูเขียนแผนที่ให้ มึงไปถูกใช่ไหม”
“เออ สบายมาก เที่ยวให้สนุก เดี๋ยวกูดูแลเค้กให้ ไม่ต้องห่วง”
“ขอบใจไอ้เจ เดี๋ยวถึงแล้วกูโทรหาแล้วกัน”
“โชคดีเพื่อน”
ผมเช็คของบนรถเผื่อว่าขาดเหลืออะไร พอทุกอย่างครบแล้วผมก็ขับรถออกจากบ้านไปรับเฟที่บ้าน
“ทราฟจองห้องพักแล้วใช่ไหม เมื่อวานเฟลืมถาม”
“เรียบร้อยแล้ว ได้ห้องติดกัน”
“อืม”
ช่วงนี้หน้าร้อน ใครก็แห่กันไปทะเล ผมต้องโทรหาโรงแรมอยู่สี่ห้าที่ถึงจะได้ห้องสองห้องที่ติดกัน คงเพราะยังอยู่ในเทศการท่องเที่ยว แค่หาห้องได้กระทันหันก็บุญโขแล้ว
ผมใช้เวลาขับรถก็สี่ชั่วโมงกว่าๆ เพราะเฟให้แวะตลอดทาง แต่ผมก็ไม่ขัด เพราะว่าผมควรให้เธอได้สนุกกับการมาเที่ยวอย่างเต็มที่
วันนี้เฟดูร่าเริงและสดใสอย่างที่เฟเป็น ไม่เหมือนกับวันนั้นเพราะเธอคงโมโหจัด ผมว่าเฟเป็นแบบนี้น่ะเหมาะที่สุดแล้ว
เมื่อถึงโรงแรงผมก็จัดการไปเช็คอินเข้าพักที่โรงแรม ก่อนจะขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องพัก ผมไปส่งเฟที่ห้องก่อน พลางเข้าไปสำราวจความเรียบร้อยที่ห้องพักของเธอ
“เดี๋ยวเฟเก็บของแล้วเราไปหาอะไรกินกันนะ”
“อืม เดี๋ยวผมไปที่ห้องก่อนนะ”
ผมเดินลากกระเป๋าตัวเองมาที่ห้องข้างๆ ห้องพักดูดีสมราคา วิวที่ระเบียงก็ดีมาก ถ้าเค้กมาเห็นคงต้องดีใจและชอบมากๆแน่ๆ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาไอ้สอง คาดว่าเค้กคงถึงบ้านแล้ว
“ว่าไง ถึงแล้วเหรอมึง”
“ไอ้ทราฟ ทำไมมึงไม่บอกกูว่าจะไปทะเลวะ กูอยากไปด้วย”
“พอเลยไอ้สอง แฟนเขาจะไปสวีทกัน มึงจะไปเป็นก้างหาสวรรค์วิมานหรือไง”
“แต่กูอยากไปนิ” ไอ้สองมันคงหายโกรธผมแล้ว ถึงได้ง้องแง้งแบบนี้ได้ นิสัยประจำตัวมันเลยแหละ โกรธง่ายหายไว
“กูออกมานอกบ้านแหละ แม่งโวยวายใหญ่ที่มึงไม่ยอมบอกมัน” ไอ้เจบ่นให้ผมฟัง
“หึ ช่างมันเถอะ เค้กล่ะ”
“เล่นกีตาร์กับสายไหมอยู่ ดูท่าจะกล่อมสายไหมให้นอน เหมือนแม่กับลูกไม่มีผิด”
“ฮะๆ จริงดิ” ผมนึกภาพตามคำพูดของไอ้เจ จะว่าไปหมู่นี้ผมไม่ได้สอนเค้กเล่นกีตาร์มาสักพัก นี่คงอยากเล่นถึงได้เอามาเล่นกล่อมเจ้าสายไหม ผมล่ะอยากจะไปเห็นด้วยตาตัวเองว่าจะน่ารักแค่ไหน
“เออดิ นี่มีลูกคู่เป็นไอ้สองไปร้องเพลงกล่อมอีกคน มึงก็รู้ว่าเสียงมันแย่แค่ไหน สายไหมคงรำคาญเลยกัดเข้าให้ ฮ่าๆ สมน้ำหน้ามัน”
ไอ้สองเป็นคนที่ร้องเพลงแย่มาก มันไม่สนใจเลยว่าจะต้องร้องคีย์ไหน สูงต่ำเมื่อไหร่ยังไง มันเอาตามใจมันล้วนๆ ผมเคยไปร้องคาราโอเกะกับไอ้สอง ไอ้เจ และไอ้คราม บอกได้เลยว่าครั้งนั้นครั้งเดียวที่ผมจะไปคาราโอเกาะกับไอ้สอง บอกได้เลยว่ามัน...เชี่ยมาก!
“ฮ่าๆ กูขอคุยกับเค้กหน่อยดิ”
“เออแปบ” ผมได้ยินเสียงกุกกักกับเสียงเท้าแปบหนึ่งก่อนจะได้ยินเสียงกีตาร์เบาๆ
“เค้ก มีคนจะคุยด้วย”
“ครับ เอ่อ ฮัลโหล”
“เค้กครับ พี่เองนะ” ผมเดินออกไปยืนที่ระเบียง มองวิวของทะเล ต้นมะพร้าว แสงแดดจ้าไม่ได้ทำให้คนที่เล่นน้ำอยู่เบื้องล่างรู้สึกร้อนแต่อย่างได้ เพราะยังเห็นเล่นกันแบบไม่ย้อท้อและไม่มีทีท่าว่าจะเข้าไปอยู่ในที่ร่ม
“ถึงแล้วเหรอครับ” เสียงเค้กที่ผ่านมาตามสายต่างจากที่ได้ยินสดๆ มันเล็กกว่า แต่ฟังแล้วยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
ตั้งแต่ผมเปิดใจ ผมคิดว่าผมเริ่มจะอาการหนักแล้ว คนตรงหน้าทำอะไรก็น่ารักไปซะหมด
“ถึงแล้วครับ ได้ยินเสียงลมไหม” ผมถาม เพราะอยากให้คนตัวเล็กซึมซับบรรยากาศไปพร้อมๆกัน
“ได้ยินครับ ที่นู่นเป็นไงบ้าง เค้กไม่เคยไปเลยอ่ะ” เค้กถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ก็มีทะเล ต้นมะพร้าว แดดจ้าๆจนแสบผิว ทรายที่ไม่ขาวเท่าไหร ลมพัดแรงจนหมวกคนที่เดินไปมาปลิวลอยไปในทะเล”
ผมบรรยาภาพที่เห็นด้าวล่างให้เค้กฟัง ด้วยความที่ห้องพักผมอยู่แค่ชั้นสี่ เลยมองเห็นภาพด้านล่างได้ชัดหน่อย
“จริงอ่ะ แย่จัง ทำไม่พี่ทราฟไม่บรรยายแบบที่เค้กเคยดูในโทรทัศน์ล่ะ พี่ทราฟพูดแล้วไม่น่าไปเลย” เค้กพูดเหมือนเด็กถูกขัดใจ นี่ถ้าอยู่ใกล้มือผมจะจับมาฟัดสักทีสองที
ผมคุยกับเค้กอีกนิดหน่อยก่อนจะวางสายเพราะเค้กต้องไปกินข้าวเที่ยง ส่วนผมก็ต้องพาเฟไปกินข้าวเหมือนกัน ผมเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นสักหน่อยก่อนจะไปรับเฟที่ห้อง ลงไปหาร้านอาหารทะเลเพื่อฝากท้องในมือกลางวัน
“ทราฟเลี้ยงนะ” เฟไล่สายตามองเมนูและเงยหน้ามาบอกผมพร้อมรอยยิ้ม
“มันหน้าที่ทราฟอยู่แล้ว กินอะไรสั่งเต็มที่เลย” ผมบอก หลังจากนั้นรายการอาหารมากมายถูกผมกับเฟสั่งกันแบบลืมนับ
รอไม่นานอาหารแต่ละอย่างก็ทะยอยมาเสิร์ฟ โดยส่วนมากเฟจะสั่งอาหารที่เป็นกุ้งมาหลายอย่างเพราะเฟชอบ
“กินเยอะๆนะเฟ ทราฟว่าเฟผอมลงกว่าเดิม” ผมตักกุ้งผัดพริกไทยดำใส่จานให้เฟ
“จริงอ่ะ ผอมลงเหรอ” ผมถามเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“จริงสิ เนี่ย สั่งมาเยอะขนาดนี้อ่ะ กินให้หมดด้วยนะ” ผมกแหย่เฟ เพราะผมสั่งมาแค่ห้าอย่าง นอกนั้นเฟสั่งหมด จนโต๊ะแทบจะไม่พอวาง ดีที่แต่ล่ะจานอาหารไม่ได้เยอะมาก อย่างกุ้งผัดพริกไทยเนี่ยก็มีกุ้งอยู่แค่ห้าหกตัวเท่านั้น
“เชอะ เฟจะฟาดให้เรียบเลยคอยดู”
“คร้าบ”
แล้วผมกับเฟก็ลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าจนหมด อิ่มชนิดที่ว่าเดินกันไม่ไหว ต้องนั่งพักอยู่ที่ร้านอยู่นานกว่าความแน่นในท้องจะเริ่มโล่งขึ้น
“โอ๊ย อิ่มที่สุดเลย” เฟร้องออกมาพลางลูบท้องตัวเองไปด้วย
“ใครใช้ให้สั่งเยอะล่ะ”
“ก็แหม ตอนนั้นมันหน้ามืดอ่ะ เลยไม่ยั้งคิด”
ผมขำกับท่าทางของเฟก่อนจะจับมือเฟเดินเล่นไปตามหาดเรื่อยๆ แดดยังจัดเกินไป เฟเลยยังไม่อยากเล่นน้ำ ส่วนผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ให้เดินดูบรรยากาศแบบกินลมมชวิวไปเรื่อยๆก็อ่ะโอเค
ผมและเฟแวะร้านขายของตามริมหาดเกือบทุกร้าน และเฟก็ได้ของกลับมาจากทุกร้านเหมือนกัน นี่แหละน้าผู้หญิง แค่เห็นเฟมีความสุขแวะกี่ร้านผมก็ไม่ว่าหรอก
“ทราฟ เฟขอแวะดูร้านนี้แปบหนึ่งนะ” เฟรีบวิ่งเข้าไปดูของในร้านร้านหนึ่งที่เอาเปลือกหอยมาทำเป็นเครื่องประดับแบบน่ารักๆ ไม่เหมือนร้านที่เพิ่งเดินผ่านมาเมื่อครู่
สายตาผมไปสะดุดอยู่กับสร้อยเส้นเล็กๆเล้นหนึ่งที่คาดว่าเป็นสร้อยข้อมือ เชือกถึงที่ประดับด้วยหอยตัวเล็กๆมีกระดิ่งอยู่สองสามลูกที่ทำให้เกิดเสียง เป็นสร้อยข้อมือที่ดูน่ารักมาก
“นี่เป็นสร้อยข้อเท้าค่ะ”
“สร้อยข้อเท้าเหรอครับ” ผมถามแม่ค้าอีกครั้ง แม่ค้าก็พยักหน้า สร้อยข้อเท้าก็ดีเหมือนกัน
“งั้นผมเอาเส้นนี้ครับ” ผมจ่ายเงินค่าสร้อยให้แม่ค้า เก็บสร้อยข้อเท้าไว้ในกระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินดูของอย่างอื่นเรื่อยเปื่อย
“ทราฟๆ ช่วยเลือกหน่อยสิอันไหนสวยกว่ากัน” เฟวิ่งมาหาผมพร้อมกับที่ห้อยโทรศัพท์สองแบบ
“สวยทั้งสองอันเลย แล้วเฟชอบอันไหนล่ะ” ผมถาม เพราะเลือกไม่ได้เหมือนกัน
“เฟเลือกไม่ได้อ่ะ อันนี้น่ารักเพราะมีแต่หอยตัวเล็กๆ แต่อันนี้ก็สวยดี เด่นดีด้วยอ่ะ” เฟมองที่ห้อยโทรศัพท์สองอันสลับกัน สีหน้าหนักใจเพราะเลือกไม่ได้
“งั้นก็ซื้อไปเลยสองอัน เดี๋ยวทราฟซื้อให้” ผมหยิบที่ห้อยโทรศัพท์ทั้งสองอันส่งให้แม่ค้าพร้อมจ่ายเงิน
“ขอบคุณน้า ทราฟใจดีจัง”
“^_^” ผมหันไปยิ้มให้คนข้างๆก่อนจะหันไปรับถุงที่ใส่ของไว้และเงินทอน ตอนนี้เฟเดินไปดูอย่างอื่นแล้ว
“เดี๋ยวค่ะคุณ” ผมกำลังจะเดินออกจากร้าน แต่แม่ค้าดันเรียกไว้เสียก่อน
“อะไรเหรอครับ” ผมถาม
“นี่ค่ะ ของแถม แฟนคุณน่ารักดีนะคะ” แม่ค้าบอกแล้วมองไปทางเฟยิ้ม ผมยิ้มรับและเอื้อมมือไปรับของแถมมาดูก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ
“ขอบคุณนะครับ” ผมก้มหัวให้เล็กน้อยกับน้ำใจของแม่ค้า ก่อนจะเดินจากมา
ผมเดินเล่นกับเฟไปเรื่อยจนตอนนี้เฟได้ของเต็มไม้เต็มมือ ส่วนผมเองก็ไม่ต่างกัน ได้ของกลับไปฝากเพื่อนทั้งสามคนและคนตัวเล็กอีกคนเยอะแยะ
พอเริ่มเย็นผมกับเฟก็กลับมาที่ห้องเพื่ออาบน้ำจะลงไปดูพระอาทิตย์ตกดิน ส่วนเฟก็ขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปเล่นน้ำ ผมอาบน้ำเพราะรู้สึกเหนียวตัวจากลมทะเล เสื้อผ้าก็ใส่แค่เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงขาสั้นสบายๆรองเท้าแตะเท่านั้น
พอเรียบร้อยกันทั้งคู่ ผมก็พาเฟเดินมาหาที่เล่นน้ำ ตอนนี้เกือบหกโมงเย็น แดดตกหมดแล้วแต่ยังสว่างอยู่ ทีแรกเฟจะลากผมไปเล่นน้ำด้วย แต่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เลยนั่งดูอยู่ใกล้ๆแทน ส่วนเฟก็ลงไปเล่นน้ำกับเด็กๆแถวนั้น
ภาพที่เฟเล่นน้ำกับเด็กโดยไม่ดูวัย ทำให้ผมยิ้มและขำออกมา ไม่ว่ายังไงเฟก็ยังเหมือนเดิมตั้งแต่วันแรกที่เจอ ตั้งแต่ผมคบกับเฟมา เฟไม่เคยยุ่งวุ่นวายเรื่องของผมมากเกินไป เลยทำให้ผมสบายใจที่จะอยู่ด้วยแบบนี้ เราเลยคบกันมานานต่างจากคนอื่นที่ผมเคยคุยหรือกิ๊กกั๊กไปวันๆ
สายลมอ่อนๆพัดพากลิ่นอายของทะเลเข้าจมูก บรรยากาศปลอดโปร่งจนผมรู้สึกโล่ง ภาพเฟตรงหน้าทำให้ผมคิดอะไรได้หลายอย่าง พระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าบอกกับผมว่า แม้วันนี้มันจะมืดมน แต่วันพรุ่งนี้ความสว่างจะมาเยือนชีวิตผม
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
ตอนนี้ก็เดินทางมาได้ครึ่งเรื่องแล้ว ดีใจกันไหมมมมม
ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นแล้ว...มั้ง
บอกไม่ได้หรอก อ่านกันต่อไปนั่นแหละดีแล้ว :laugh:
เจอกันตอนหน้าค่ะ
ตอนนี้ขอตัวไปรบราฆ่าฟันกันตารางเรียนก่อน
ปวดหัวโว้ยยยยยยยยยยยย :laugh:
-
พี่ทราฟเลือกซักคนสิ
เอาทั้งสองมันหน้าเกลียด
-
ถ้าเผื่อวันนี้เป็นต้นไป ผมจะเปิดใจมองเค้กเกินกว่าพี่น้อง แต่ถ้ามันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมจะกลับไปทำหน้าที่แฟนที่ดีให้เฟเหมือนเดิม
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะยอมรับมันให้สมกับการที่เกิดมาเป็นลูกผู้ชาย ผมน่ะแมนพอ
นี่คือความคิดที่แมนเค้าคิดกันหรอกเหรอ อืมมมม เพิ่งรู้นะเหอะ :z6:
-
ตกลงพีี่ทราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ จะเลือกคัยเนี้ยะ แต่ เชียร์เค้ก ชะนี หลบบบบบ 55555
-
นิสัยน่ารังเกียจว่ะ! จะดีมากถ้าผู้ชายที่คิดว่าตัวเองแมนพอจะไม่ใช่พระเอก ฉันเบื่อนายมากไม่ชัดเจนสักทีขอให้มันไม่เหลือใครสักคน!
-
“ขอบคุณมึงนะเพื่อน”
“เรื่องเล็ก ไม่ว่าจะเฟ จะเค้ก หรือจะใคร กูก็เลือกมึงคนเดียวอยู่แล้ว”
ประโยคมัน แปล่ง แปล่ง ไงไม่รู้อ่ะ หรือ ครามจะคิดติ๊ดชึ่ง กับ ทราฟหว่า
สนุกมากเลย สงสานเค้ก เห็นใจเฟ เริ่มเบื่อพี่ทราฟ เริ่มสงสัยพี่คราม งงกับ พี่สองที่ดูจะสนิดกับพี่เฟ
ส่วนพี่เจ มาทำกับข้าวให้กินหน่อยดิ อ๊อ ที่สำคัญ นู๋สายไหม น่ารักน่ากอดที่ซู๊ดดดดดดดดดดด
จะติดตามผลงานต่อไปนะค่ะ +1 ให้เลย ค่ะ :L1:
-
อ่านตอนที่ทราฟคุยกับครามแล้วรู้สึกว่า.. ทราฟไปเป็นเคะให้ครามเหอะ o13
-
สรุปทราฟเลือกเฟเหรอ แล้วเค้กล่ะจะเศร้าแค่ไหน
ตอนนี้ติดทราฟยิ่งกว่าอะไรด้วย เฮ้ออออออออ
-
รับไม่ค่อยได้กับความคิดของทราฟนะ
อยากให้มีใครมายุ่งวุ่นวายกับเค้กจนทำให้ทราฟได้รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองสักที
อ่านๆไปแล้ว ถ้าทราฟจะต้องเลิกกับเฟ สงสัยจะมีสองนี่ล่ะมั้งที่จะมาดูแลเฟต่อไป
-
พี่ทราฟค่ะ จะบื้ออีกนานไหมพี่
เพื่อนก็เตือนแล้วอะไรแล้ว พี่แกยังอึนต่อ
พ่อเจ้าประคูณณณณณ~~
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองอ่ะ เพลียกับพี่ทราฟจริงๆ
พี่เฟกับน้องเค๊ก ไม่มีใครผิดซักคน
เรื่องความรักมันพูดยากเนอะ
ถ้ามีคนมาตามจีบน้องเค๊ก อยากจะรู้พี่ทราฟจะเป็นยังไงน้อออ
^________________^
กำลังสนุกเลยนะคะ ขอให้คนเขียนจัดการธุระให้เสร็จเร็วๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:กอด1:พี่ทราฟตัดสินใจได้ยังอะ
ว่ารักใครอิอิ :กอด1: :กอด1:
:call: :call:
-
พี่ทราฟชัดเจนหน่อยค่ะ
-
น้องเค้กน่ารักมากมาย :call: มาต่อเร็วๆ เด้อ
-
เอ๋!!!!!!
สงครามนี่ชอบทราฟช่ายม่ะ
:interest:
-
มาฝังตัวขออ่านด้วยคนค่ะ :impress2:
เรื่องราวมาถึงครึ่งเรื่องแล้ว แต่พี่ทราฟก็ยังไม่เลือกซะที
สงสารทุกคน ทั้งเค้กและเฟ เค้กน่าสงสารน้อยกว่าเฟอีกมั้ง
ถ้าทราฟไม่เลือกเค้ก เค้กก็ยังคงเป็นน้องชายเหมือนเดิม แต่คนอ่านจะเศร้าเพราะไม่วาย :laugh:
แต่ถ้าเลือกเค้ก เฟจะกลายเป็นคนน่าสงสารที่สุด คบกันมานานนม ไม่อาจเติมเต็มส่วนที่ขาดของแฟนได้
เศร้าแท้ :เฮ้อ:
เรื่องนี้ชอบผู้ชายแบบคราม ใจๆ เพื่อนเต็ม100 o13 ดิบเถื่อนดี ปลื้มมมม
:pig4:สำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
:m4: :m1: :m4: :m1:
เพิ่งเข้ามาอ่านจร้าา :mc4: :mc4:
อ่านรวดเดียวเลย เพลินมากกกก ตัวละครแต่ละตัวน่ารักทั้งนั้น
ไม่ว่าจะเป็นเจ สอง คราม จริงๆแอบเชียร์ครามแหละ แต่...ก็นะ :m17:
ทราฟดูดีทุกอย่างเลย แต่ติดที่มีแฟนดีๆอย่างเฟแล้ว .. :o11:
จะว่าไปสอง กะ เฟ ก็ดูจะเข้ากันได้นะ หึหึ o18
แต่จะเป็นยังไงต่อ เราติดตามอยู่นะ
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2:
-
ทราฟฟฟฟ ถ้าไม่รีบตัดสินใจ
เค้าจะเชียร์ครามเป็นเมะ แล้วทราฟเป็นเคะนะจะบอกหั้ยยยย
แอบจิ้นไปละนิดนึง :impress2: :z1:
-
อยากให้ีทราฟชัดเจนเร็ว ๆ
-
รู้สึกจะเชียร์ทราฟกับ
ครามเยอะเหมือนกัน
นะเนี่ย :m12:
-
ลือกยกจนปวดตับทน
-
รอตอนหน้า :L1:
-
ช่วงตอบคอมเม้นก่อนลงตอนที่สิบสี่!!
พี่ทราฟเลือกซักคนสิ
เอาทั้งสองมันหน้าเกลียด
เอ๋ งั้นเลือกใครดีนะ o18
ถ้าเผื่อวันนี้เป็นต้นไป ผมจะเปิดใจมองเค้กเกินกว่าพี่น้อง แต่ถ้ามันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมจะกลับไปทำหน้าที่แฟนที่ดีให้เฟเหมือนเดิม
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะยอมรับมันให้สมกับการที่เกิดมาเป็นลูกผู้ชาย ผมน่ะแมนพอ
นี่คือความคิดที่แมนเค้าคิดกันหรอกเหรอ อืมมมม เพิ่งรู้นะเหอะ :z6:
เล่นตืบกันขนาดนี้ พี่ทราฟเละแน่ๆ :z3:
ตกลงพีี่ทราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ จะเลือกคัยเนี้ยะ แต่ เชียร์เค้ก ชะนี หลบบบบบ 55555
งั้นขอเวลาโทรเรียกเจ้าหน้าที่สัตว์เอาชะนีไปเก็บก่อนนะ :laugh:
นิสัยน่ารังเกียจว่ะ! จะดีมากถ้าผู้ชายที่คิดว่าตัวเองแมนพอจะไม่ใช่พระเอก ฉันเบื่อนายมากไม่ชัดเจนสักทีขอให้มันไม่เหลือใครสักคน!
:a5:
ใจเย็นเย็นนนนนนนนน
“ขอบคุณมึงนะเพื่อน”
“เรื่องเล็ก ไม่ว่าจะเฟ จะเค้ก หรือจะใคร กูก็เลือกมึงคนเดียวอยู่แล้ว”
ประโยคมัน แปล่ง แปล่ง ไงไม่รู้อ่ะ หรือ ครามจะคิดติ๊ดชึ่ง กับ ทราฟหว่า
สนุกมากเลย สงสานเค้ก เห็นใจเฟ เริ่มเบื่อพี่ทราฟ เริ่มสงสัยพี่คราม งงกับ พี่สองที่ดูจะสนิดกับพี่เฟ
ส่วนพี่เจ มาทำกับข้าวให้กินหน่อยดิ อ๊อ ที่สำคัญ นู๋สายไหม น่ารักน่ากอดที่ซู๊ดดดดดดดดดดด
จะติดตามผลงานต่อไปนะค่ะ +1 ให้เลย ค่ะ :L1:
เฮ้ย o22 รู้ได้ไงอ่ะ...ล้อเล่นน่า :laugh:
สายไหมก็น่ารักเหมือนแม่มันนั่นแหละ
:กอด1:
รอจ้ารอ :D :D
ขอบคุณค่า มากอดที่สิ! :กอด1:
อ่านตอนที่ทราฟคุยกับครามแล้วรู้สึกว่า.. ทราฟไปเป็นเคะให้ครามเหอะ o13
โว้ววว จินตนาการไปนั่น ฮ่าๆๆ :m20:
สรุปทราฟเลือกเฟเหรอ แล้วเค้กล่ะจะเศร้าแค่ไหน
ตอนนี้ติดทราฟยิ่งกว่าอะไรด้วย เฮ้ออออออออ
ยังไม่ได้บอกเลยน้าตัวเอง อิอิ
รับไม่ค่อยได้กับความคิดของทราฟนะ
อยากให้มีใครมายุ่งวุ่นวายกับเค้กจนทำให้ทราฟได้รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองสักที
อ่านๆไปแล้ว ถ้าทราฟจะต้องเลิกกับเฟ สงสัยจะมีสองนี่ล่ะมั้งที่จะมาดูแลเฟต่อไป
อีกนิดอีกนิด เรื่องกำลังเข้มขึ้นแล้ว เดี๋ยวก็จะได้รุ้แล้วว่าพี่ทราฟคิดยังไง ^^
พี่ทราฟค่ะ จะบื้ออีกนานไหมพี่
เพื่อนก็เตือนแล้วอะไรแล้ว พี่แกยังอึนต่อ
พ่อเจ้าประคูณณณณณ~~
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองอ่ะ เพลียกับพี่ทราฟจริงๆ
พี่เฟกับน้องเค๊ก ไม่มีใครผิดซักคน
เรื่องความรักมันพูดยากเนอะ
ถ้ามีคนมาตามจีบน้องเค๊ก อยากจะรู้พี่ทราฟจะเป็นยังไงน้อออ
^________________^
กำลังสนุกเลยนะคะ ขอให้คนเขียนจัดการธุระให้เสร็จเร็วๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ธุระไม่เสร็จ แต่มาต่อให้แล้วค่าาาาาาา :กอด1:
:กอด1:พี่ทราฟตัดสินใจได้ยังอะ
ว่ารักใครอิอิ :กอด1: :กอด1:
:call: :call:
ใกล้แล้วตัวเธอ อีกนิ๊ดดดดดดดดดเดียว :impress2:
พี่ทราฟชัดเจนหน่อยค่ะ
ได้ค่ะ ^_^
(ได้ข่าวว่าเขาบอกพี่ทราฟ )
(ก็หนูอยากตอบอ่ะค่ะ : คนเขียน )
:กอด1:
น้องเค้กน่ารักมากมาย :call: มาต่อเร็วๆ เด้อ
น่ารักก็รักน้องเยอะๆนะ รักเยอะ เราจะพาน้องมาหาบ่อยๆ ^_^
เอ๋!!!!!!
สงครามนี่ชอบทราฟช่ายม่ะ
:interest:
ม่ายยยรุ้ ปล่อยให้งง :o8:
มาฝังตัวขออ่านด้วยคนค่ะ :impress2:
เรื่องราวมาถึงครึ่งเรื่องแล้ว แต่พี่ทราฟก็ยังไม่เลือกซะที
สงสารทุกคน ทั้งเค้กและเฟ เค้กน่าสงสารน้อยกว่าเฟอีกมั้ง
ถ้าทราฟไม่เลือกเค้ก เค้กก็ยังคงเป็นน้องชายเหมือนเดิม แต่คนอ่านจะเศร้าเพราะไม่วาย :laugh:
แต่ถ้าเลือกเค้ก เฟจะกลายเป็นคนน่าสงสารที่สุด คบกันมานานนม ไม่อาจเติมเต็มส่วนที่ขาดของแฟนได้
เศร้าแท้ :เฮ้อ:
เรื่องนี้ชอบผู้ชายแบบคราม ใจๆ เพื่อนเต็ม100 o13 ดิบเถื่อนดี ปลื้มมมม
:pig4:สำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
อดใจรอนะคะ จะพยายามปั่นให้ได้รู้ว่าจริงกันเร็ว
ขอบคุณสำหรับการติดตาม
ขอกอดทีน้าาาา
:กอด1:
:m4: :m1: :m4: :m1:
เพิ่งเข้ามาอ่านจร้าา :mc4: :mc4:
อ่านรวดเดียวเลย เพลินมากกกก ตัวละครแต่ละตัวน่ารักทั้งนั้น
ไม่ว่าจะเป็นเจ สอง คราม จริงๆแอบเชียร์ครามแหละ แต่...ก็นะ :m17:
ทราฟดูดีทุกอย่างเลย แต่ติดที่มีแฟนดีๆอย่างเฟแล้ว .. :o11:
จะว่าไปสอง กะ เฟ ก็ดูจะเข้ากันได้นะ หึหึ o18
แต่จะเป็นยังไงต่อ เราติดตามอยู่นะ
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2:
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ
จะตั้งใจทำออกมาให้ดีที่สุดเลยค่ะ
:pig4:
:กอด1:
ทราฟฟฟฟ ถ้าไม่รีบตัดสินใจ
เค้าจะเชียร์ครามเป็นเมะ แล้วทราฟเป็นเคะนะจะบอกหั้ยยยย
แอบจิ้นไปละนิดนึง :impress2: :z1:
:z1:
อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น
อยากให้ีทราฟชัดเจนเร็ว ๆ
คนแต่งก็อยากใจจะขาดแล้วเหมือนกันค่ะ
:กอด1:
รู้สึกจะเชียร์ทราฟกับ
ครามเยอะเหมือนกัน
นะเนี่ย :m12:
นั่นสิ ชักสับสนแล้วว่าใครเป็นพระเอกนายเอกกันแน่ :z3:
ลือกยกจนปวดตับทน
ไปกินเหล้ากัน ตับจะได้แข็ง...เกี่ยวกันไหม :laugh:
รอตอนหน้า :L1:
ตอนหน้า ตอนนี้มาแล้วววววววววววว
----------------------------
สุดท้ายนี้ ขอกอดทุกคนแน่นๆ :กอด1:
รักกันรักกัน :-[
นี่ถ้าไม่เกรงใจจะจับมาจูบเรียงตัวเลยนะเนี่ยยยยย :z1:
:L2: :3123: :L1: :pig4:
ลงไปอ่านกันเลยยย
[/size]
-
:: 14 ::
“ง่วงหรือยังครับคนเก่ง”
“นิดหน่อยครับ ฮ้าวววววว”
“ไม่นิดแล้วมั้ง งั้นก็นอนได้แล้วครับ”
ผมขยี้ตาตัวเองและก็กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียของพี่ทราฟ ผมคุยกับพี่ทราฟมาได้เกือบสองชั่วโมงแล้ว โดยที่พี่ทราฟโทรเข้าเครื่องพี่เจนั่นเอง
“ครับ” ผมรับคำเพราะง่วงมากแล้วจริงๆ
“ฝันดีนะครับ นอนห่มผ้าด้วยนะ พรุ่งนี้พี่จะรีบกลับ”
“ครับ” ผมแทบฟังไม่รู้เรื่องว่าพี่ทราฟพูดว่าอะไร เพราะความง่วงวิ่งเข้าเล่นงานผมจะผล่อยหลับไปทั้งที่ยังไม่ได้วางสายดี
--------------
--------------
“สายไหม มากินข้าว!” ผมตะโกนเรียกเจ้าสายไหมที่ไม่ยอมวิ่งเข้ามาหาผม แต่ผมยังได้ยินเสียงกระดิ่งที่คอมันนะ มันอยู่แถวๆนี่แหละ อย่าให้ผมมองเห็นนะ ไม่งั้นผมจะรีบวิ่งเข้าไปจับมาตีก้นสักทีสองที เดี๋ยวนี้ชอบเกเร ไม่ยอมเชื่อฟัง
“สายไหม มาหาเค้กเดี๋ยวนี้นะ” ผมเรียกอีกและคราวนี้เจ้าสายไหมก็ยอมวิ่งมาหาผม เอาหัวมาดันๆมือผมที่ถือชามข้าวของมัน
“กินเข้าไปเยอะๆเลยนะ จะได้โตไวๆ” ผมลูบหัวเจ้าสายไหมที่กำลังกินอาหารเม็ดอยู่ ได้ยินเสียงดังกรุบๆด้วย น่ารักจัง ^_^
“เค้ก มากินข้าวได้แล้วแล้วครับ”
ยังกับผมเรียกสายไหมกินข้าวเลยอ่ะ >_<
“ครับพี่เจ”
ผมเดินตามพี่เจที่ออกมาเรียกผมให้ไปกินข้าวเช้า ทีแรกพี่เจยังทำอาหารเช้าไม่เสร็จ ผมเลยออกมาให้อาหารเจ้าสายไหมก่อน
“พี่เจ เค้กลืมเอาโทรศัพท์ลงมาให้อ่ะ” ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ ลืมไปเลยอ่ะ เอาของพี่เขาไปใช้ทั้งคืนแถมยังลืมอีก
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเอาเอง” พี่เจพูดอย่างใจดี จากนั้นพวกเราทุกคนก็ลงมือกินข้าวกันต่อ
“เค้ก” เสียงพี่ครามเรียกผม ผมเลยเงยหน้าขึ้นจากชามข้าวต้ม นอฟังว่าพี่ครามจะพูดอะไร แต่ก็เงียบ
“มีอะไรเหรอครับ” ผมกลืนข้าวลงคอก่อนจะถามพี่คราม
“เปล่า ไม่มีไร กินต่อเถอะ”
ผมงงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร ลงมือกินข้าวเช้าอย่างเป็นสุข เพราะพี่สองคอยเล่าเรื่องตลกให้ฟัง จนผมหลุดขำหลายครั้ง แต่พี่ครามต้องดุพี่สองเพราะเรื่องตลกๆของพี่สองอาจทำให้ผมสำลักข้าวได้ ผมก็ไม่ได้เด็กขนาดนั้นซะหน่อย
“วันนี้วันที่เท่าไหร่วะ” เสียงพี่สองเอ่ยถามขึ้น
“สิบห้า พฤษภา” เสียงพี่เจตอบ
สิบห้า พฤษภา อย่างนั้นเหรอ...ผมลืมไปเลย ทำไมถึงลืมได้นะ
“เค้ก เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” พี่สองถามผม
“ปล่าวครับ เค้กแค่คิดอะไรนิดหน่อย” ผมบอกก่อนจะลงมือกินข้าวต่อเงียบๆ พลางคิดเรื่องที่เรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ
กินข้าวเช้าเสร็จแล้วผมก็ออกมานั่งเล่นที่ชานบ้านด้านข้าง พี่ครามขึ้นไปหยิบกีตาร์มาให้ผมเล่นแก้เหงา โดยมีเจ้าสายไหมวิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ
“สายไหม ไปเก็บมานะ”
ผมโยนลูกบอลลูกเล็กๆไปข้างหน้าไม่แรงมากนัก แล้วก็ได้เสียงกระดิ่งของเจ้าสายไหมสั่นระรัวอยู่สักพักก่อนที่จะมีแรงดุนที่มือพร้อมกับลูกบอลที่ผมเพิ่งจะโยนออกไป
“เก่งมากเลยสายไหม อ่ะ วิ่งอีก” ผมบอกก่อนจะโยนลูกบอลให้เจ้าสายไหมวิ่งไปเก็บอีกสองสามครั้งด้วยความสนุกสนาน สายไหมเป็นหมาที่แสนรู้มาก
“มานี่เร็วเจ้าสายไหม” ผมยืนมือไปข้างหน้าเพื่อรับตัวเจ้าสายไหมที่วิ่งมาหาก่อนจะอุ้มขึ้นกอด
“วันนี้วันเกิดฉันนะ ไหนเห่าให้ฟังหน่อยสิ”
บ๊อกๆๆ
“ดีมาก ปีนี้ฉันก็ยี่สิบแล้ว ผ่านไปอีกปี เฮ้ออออ” ผมถอนหายใจออกมา มันเป็นแค่ปฏิกิริยาทางร่างกายเท่านั้น ผมไม่ได้กลุ้มอะไรสักนิด แต่รู้ไหมว่าผมหวัง...หวังว่าจะได้รับของขวัญสักชิ้นจากคนที่รัก
แต่มันก็แค่หวัง ไม่มีใครรู้สักหน่อยว่าวันนี้วันเกิดของผม และผมก็ไม่คิดจะบอกด้วย เพราะไม่รู้จะบอกไปทำไม
เมื่อปีที่แล้ว ผมได้ของขวัญสามชิ้น จากพ่อ ป้าน้อม และจากบิ๊ก จะว่าไปช่วงนี้ผมไม่เจอบิ๊กเลย เพราะมาเล่นที่บ้านพี่ทราฟเกือบทุกวัน ป่านนี้บิ๊กต้องงอนผมแน่ๆ
“เฮ้อออ”
“ถอนหายใจทำไมครับคนเก่ง”
“อ๊ะ! พี่ทราฟ” ผมสะดุ้งและเอ่ยเรียกชื่อของคนที่มาไม่ให้ผมรู้ตัว
“ครับ มีเรื่องเครียดหรือไงครับเค้ก ไหนบอกพี่สิ” พี่ทราฟถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่าครับ เค้กแค่ถอนหายใจไปงั้นแหละ”
“จริงอ่ะ มีแบบนี้ด้วย” ผมทราฟถามงงๆ
“มีสิครับ พี่ทราฟไม่เคยเหรอ”
“เคยมั้ง ไม่รู้สิ แล้วนี่ทำอะไรอยู่” พี่ทราฟถามผมก่อนจะจับตัวผมให้หันไปอีกทาง คงให้ผมหันหน้าเข้าหาพี่ทราฟมั้ง
“ไม่มีอะไรทำหรอกครับ แค่นั่งเล่นเฉยๆ พี่ทราฟเพิ่งกลับมาเหรอ กี่โมงแล้วครับ” ผมถาม เพราะคิดว่าพี่ทราฟน่าจะกลับมาตอนช่วงบ่ายๆ แต่นี่มันยังเช้าอยู่เลย อย่าน้อยๆก็น่าจะสักสิบโมง
“ครับ พี่เพิ่งกลับมา ตอนนี้ก็สิบโมงสี่สิบสองนาที”
“ทำไมกลับเร็วจังครับ”
“คิดถึงเค้ก เลยกลับมา” เสียงพี่ทราฟพูดอยู่ที่ข้างหู ลมหายใจที่พ่นโดยใบหูทำให้ผมต้องย่นคอหนีนิดหน่อย แล้วยังได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนขี้แกล้งอีก
“พี่คิดถึงเค้กเหรอ” ผมถามด้วยความอยากรู้ เพราะผมก็คิดถึงพี่ทราฟเหมือนกัน
“คิดถึงสิครับ แล้วเค้กล่ะ คิดถึงพี่ไหม” พี่ทราฟถามและดึงตัวผมเข้าหาจนขาผมเกยอยู่บนขาของพี่ทราฟ
“...” ผมรู้สึกว่าวันนี่พี่ทราฟดูแปลกๆ จนผมไม่กล้าพูดไม่กล้าทำอะไร ไม่ใช่ว่ากลัว แต่ผมรู้สึกเขินและอายยังไงไม่รู้ เหมือนกับพี่ทราฟกำลังจ้องผมอยู่แม้ว่าผมจะมองไม่เห็น แต่ผมรู้สึกว่าถูกจ้องจริงๆนะ
“ว่าไง คิดถึงพี่หรือเปล่าคนเก่ง” พี่ทราฟถามย้ำอีกรอบหนึ่ง
“คิดถึงครับ” ผมตอบเสียงเบาหวิว ก้มหน้างุดๆจนหน้าจะติดกับหน้าอก แก้มผมร้อนไปหมด ทำไหมอยู่ดีๆ ถึงมีสถานการณ์แบบนี้ได้ล่ะ อย่างกับคนรัก
เอ๊ะ! นี่ผมคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย ไม่นะ >_<
“พี่ซื้อของมาฝากเค้กเยอะมาก ขนมอยู่ในบ้าน ไว้ค่อยกินนะ มาเอาของฝากอย่างอื่นก่อน”
“อะไรเหรอครับ อ๊ะ พี่ทราฟจะทำอะไรอ่ะ” ผมถามเพราะขาผมที่นั่งขัดสมาธิอู่ถูกดึงให้เหยียดตรง
“แปบหนึ่งนะ” พี่ถามพูดก่อนที่จะมีอะไรสักอย่างมาอยู่ที่ข้อเท้าผม ได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งเบาๆด้วย
“น่ารักมาก” พี่ทราฟบอกหลังจากที่ทำอะไรสักอย่างที่ข้อเท้าผมเสร็จแล้ว
ผมดึงเท้าตัวเองกับมาก่อนจะคลำดูที่ข้อเท้าตัวเอง
“สร้อยข้อเท้าเหรอครับ” ผมเงยหน้าถามพี่ทราฟ
“ใช่ครับ ชอบไหม มันเหมาะกับเค้กมาเลยนะ”
“ชอบครับ” ผมบอกจากใจ เพราะไม่ว่าอะไรที่พี่ทราฟให้ผม ผมก็ชอบทั้งนั้น ผมจะคิดซะว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดที่พี่ทาฟให้ผมก็แล้วกัน ถึงพี่ทราฟจะไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่ผมรู้ก็พอ ผมไม่อยากบอกเพราะมันจะเหมือนเป็นการเรียกร้องมากจนเกินพอดี แค่นี้ผมก็ดีใจจะแย่แล้ว
“ยังมีอีกนะ ยื่นมือมาหน่อยสิครับ”
ผมยืนมือไปให้พี่ทราฟ พี่ทราฟจับมือผมเบาๆ ก่อนจะใส่อะไรที่นิ้วผมสักอย่าง ผมคิดว่ามันเป็นแหวน
“มือเค้กขาวมาก นิ้วก็สวย พี่อยากให้เค้กเห็นแหวนที่พี่ให้” พี่ทราฟจับมือผมและลูบเล่นไปมา
“เค้กก็อยากเห็น”
ถ้าพี่ทราฟเป็นคนเลือก มันจะต้องสวยมากๆ สักวันหนึ่งผมจะต้องได้เห็น ทั้งกำไลข้อเท้าแล้วก็แหวน ผมรู้สึกเศร้าอยู่ลึกๆ ผมไม่น่าตาบอดเลย ผมอยากมองเห็นพี่ทราฟ อยากมองเห็นเจ้าสายไหม และอยากเห็นของที่พี่ทราฟซื้อให้ ผมต้องทำยังไงถึงจะมองเห็น
“เค้กร้องไห้ทำไมครับ” ตัวผมถูกดึงไปนั่งอยู่บนตักพี่ทราฟพร้อมกับถูกกอดเอาไว้ ผมส่ายหน้ากับอกพี่ทราฟเบาๆ
“เค้กดีใจ” ผมปดออกไป บอกไม่ได้ว่าผมเสียใจที่ตัวเองมองไม่เห็น ทั้งที่ผมทำใจรับสภาพที่มาได้แล้ว แต่พอถึงตอนนี้ผมกับยอมรับไม่ได้ ผมอยากมองเห็น ผมไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ผมทำอะไรผิดไว้มากเหรอ ผมถึงได้มีสภาพแบบนี้
“ถึงจะดีใจแต่พี่ก็ไม่ชอบให้เค้กร้องไห้นะ วันเกิดทั้งทีร้องไห้ได้ยังไง”
ผมผละตัวออกจากอ้อมกอดพี่ทราฟทันที ผมอึ้งมากไม่คิดว่าพี่ทราฟจะรู้ว่าวันนี้วันเกิดผม พี่ทราฟรู้ได้ยังไง หรือว่าได้ยินที่ผมพูดกับเจ้าสายไหม
“พี่ทราฟรู้ได้ยังไงครับ” ผมถาม
“พี่เก่งไง แต่เค้กสิ ไม่ยอมบอกพี่เลยนะว่าวันนี้วันเกิด” พี่ทราฟพูดน้ำเสียงเหมือนน้อยใจ ผมเลยต้องเข้าไปกอดพี่ทราฟไว้เพราะไม่รู้ต้องง้อยังไง ผมไม่อยากให้พี่ทราฟโกรธ
“เค้กขอโทษ ก็เค้กไปรู้จะบอกยังไงนี่” ผมพูดเบาๆและยังกอดพี่ทราฟอยู่
“...” แต่พี่ทราฟยังนิ่งจนผมใจเสีย
“อย่าโกรธเค้กเลยนะ ยกโทษให้เค้กนะพี่ทราฟนะ”
“ยกโทษให้ก็ได้ พี่มีของขวัญให้เค้กด้วยนะ” พี่ทราฟกอดผมและโยกตัวไปมา แถมยังเอานิ้วมาจี้ที่เอวผมอีก ผมเป็นคนบ้าจี้นะ ทำแบบนี้ผมก็แย่สิ
“อ่ะ ฮะๆ ฮ่าๆๆ พี่ทราฟฮ่า เค้ก อ่ะ เค้กจัก...อ่ะ จี้ฮ่าๆ”
“นี่คือการลงโทษ”
พี่ทราฟแกล้งผมไปเรื่อยๆไม่ยอมหยุด ผมพยายามหนีแต่กูถูกกอดไว้แน่น หัวเราะจนเหนื่อยเกือบจะขาดใจอยู่แล้วดีที่พี่ทราฟหยุดมือก่อน ผมเลยนั่งหอบซบหน้าไว้ที่ไหล่พี่ทราฟ หายใจเข้าปอดลึกๆ ไม่เคยเหนื่อยเหมือนจะขาดใจตายแบบนี้มาก่อนเลย พี่ทราฟก็เอาแต่หัวเราะผม ผมเลยต้องทุบที่ตัวพี่ทราฟอยู่หลายครั้ง จนพี่ทราฟหยุดหัวเราะ
“นิสัยไม่ดี แกล้งเค้ก” ผมพูดตัดพ้อ แต่จริงๆก็ไม่ได้จริงจังอะไร
“โอ๋ๆ อย่างอนเลยนะ ก็เรานั่นแหละ อยากแกล้งพี่ก่อนเอง”
“งั้นก็หายกัน”
“เค้ก”
“ครับ”
“พี่...รักเค้กนะ”
ผมอึ้ง...อึ้งสุดๆ หมายความว่ายังไงกัน หรือพี่ทราฟจะบอกเนื่องในวันเกิดแบบที่แม่และป้าน้อมมักบอกผม อ่า มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆเลย
“ครับ เค้กก็รักพี่ทราฟ”
--------------
--------------
“เค้ก กินเยอะๆนะ ไม่เห็นบอกเลยว่าวันนี้วันเกิดเค้ก พี่สองงอนแล้ว”
“ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้สอง โตเป็นควาย ท่าทางแบบนี้ให้เด็กมันทำเถอะ มึงทำแล้วอุบาทถ์มาก”
“หุบปากไปไอ้เจ กัดกูตลอดเลย”
“เค้ก” พี่ครามเรียกผม ผมเลยขานรับ
“ครับ”
“อ่ะ ของขวัญ”
มีกล่องอะไรสักอย่างวางลงบนตักผม ผมหยิบขึ้นมาเขย่าดูน้อยๆก่อนจะเอ่ยขอบคุณพี่คราม จากนั้นพี่เจและพี่สองก็เอาของขวัญมาให้เช่นกัน ของพี่เจเป็นตุ๊กตาหมีตัวขนาดกลางๆ ส่วนของพี่สองเป็นนาฬิกา แต่ผมมองไม่เห็นนะ ผมจะใช้นาฬิกาได้ยังไงอ่ะ แต่ผมไม่บอกหรอก เดี๋ยวเสียน้ำใจแย่เลย
“ไอ้เชี่ยสอง มึงมันไม่มีสมอง!”
“อ้าว มึงด่ากูทำไมเนี่ยไอ้คราม”
“มึงซื้ออะไรให้เค้ก”
“นาฬิกาไง มึงอ่ะควายที่ดูไม่ออก”
เพี๊ยะ!
เพี๊ยะ!!
“พวกมึงตบหัวกูทำไมเนี่ยไอ้เจไอ้ทราฟ”
“เค้กมองไม่เห็น มึงซื้อนาฬิกามาทำหอกเหรอ” พี่ทราฟพูดบอกพี่สองเหมือนหงุดหงิด และเพียงเท่านั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ จนผมไม่กล้าขยับตัวเลย ไม่รู้ว่าทุกคนเป็นยังไงกันบ้าง อันที่จริงผมก็ไม่ได้คิดมากนะ แค่พี่สองคิดจะซื้อให้ผมก็ดีใจแล้ว
“กู...ลืม เค้ก พี่ขอโทษนะ เอาคืนมาก่อนเดี๋ยวพี่ซื้อของขวัญให้ไหม” พี่สองพูดอย่างร้อนรน แถมยังจะมาแกะนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือผมที่ตอนแรกพี่สองเป็นคนใส่ให้เอง
“ไม่เป็นไรครับ เค้กไม่ได้คิดมากหรอก” ผมพยายามเอามือไปแอบไว้ด้านหลัง ซื้อมาแล้วจะต้องไปซื้อใหม่ทำไม แค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว
“แต่พี่...ฮือออ พี่ขอโทษ” พี่สองร้องโวยวายออกมา เหมือนรู้สึกผิดเอามากๆ
“เค้กไม่คิดมากจริงๆ เค้กเก็บไว้เป็นของที่ระลึกก็ได้” ผมบอกย้ำว่าตัวเองไม่คิดมากจริงๆเพื่อให้พี่สองสบายใจ
“พอๆ ไอ้สอง กลับมานั่งที่เดี๋ยวนี้ มึงไปนั่งที่ไอ้ทราฟมันอยู่” พี่ครามเรียกพี่สองเสียงดุ ส่วนพี่สองก็บ่นเบาๆแต่ก็ยอมกลับไปนั่งที่
ตอนนี้ผมและพี่ๆทั้งหมดมานั่งย่างอาหารทะเลกินกันอยู่หน้าบ้าน โดยที่พี่เจออกไปซื้อของสดตั้งแต่บ่ายทันทีที่พี่ทราฟประกาศไปทั่วบ้านว่าวันนี้วันเกิดผม ทุกคนเลยวิ่งวุ่นจะจัดการวันเกิดให้ผมเสียยกใหญ่ ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องจัดๆ มันยุ่งยาก แต่พี่ทุกคนไม่มีใครฟังผมเลย วันนี้มันวันเกิดผมนะ!
แต่นั่นแหละ แค่พี่ทราฟคนเดี๋ยวผมก็ไม่เคยแย้งได้อยู่แล้ว นี่ร่วมด้วยช่วยกันพูดหว่านล้อมผมกันซะขนาดนี้ ผมจะไม่ยอมให้จัดได้ยังไงล่ะ สุดท้ายก็อย่างที่เห็นแหละ พอใกล้จะเที่ยงคืนพี่ทราฟก็ยกเค้กออกมาให้ผมเป่า
“อธิฐานสิเค้ก” พี่ทราฟพูดหลังจากที่พี่ๆร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ผมจบแล้ว
ผมหลับตาและอธิฐานในใจก่อนจะเป่าเค้ก แต่ต้องเป่าอยู่หลายทีเพราะพี่สองบอกว่าไม่ดับจนได้พี่ทราฟช่วยเปล่า ก็พี่สองอ่ะแกล้งผม ซื้อเทียนที่เป่าไม่ดับมา ทำเอาผมเกือบหมดลม และเพราะพี่สองแกล้งผม พี่สองเลยโดนพี่ทราฟตบหัวไปเนาะๆ อันนี่พี่ครามบอกเพราะผมถามหลังจากได้ยินเสียงตบที่ดังมาก จนผมแอบเป็นกังวลว่าพี่ทราฟจะตบจนพี่สองสมองไหลออกมาหรือเปล่า มันดังมากเลยนะ >_<
ถ้าผมโดนตบอาจจะปลิวล้มลงหน้าทิ่มพื้นได้ ฮ่าๆๆ
งานเลี้ยงจบแล้ว พี่ๆทุกคนแยกย้ายกันไปนอน มีพี่ทราฟกับพี่เจที่ช่วยกันเก็บกวาด พี่สองนี่เมาสลบไปแล้ว พี่ครามก็ขึ้นไปนอนเห็นว่าพรุ่งนี้มีงานด่วนต้องรีบกลับบ้านหรืออะไรสักอย่าง ส่วนผมนั่งกินเค้กไปเรื่อยโดยมีเจ้าสายไหมนอนหลับอยู่ข้างๆ
“กินแต่เค้ก อร่อยเหรอครับ” เสียงพี่ทราฟดังขึ้นที่ข้างหู ผมพยักหน้าแทนการตอบเพราะมีเค้กอยู่เต็มปาก เค้กต้องอร่อยอยู่แล้ว ไม่อร่อยแล้วผมจะชอบเหรอ
“กินมั้งสิ” พี่ทราฟบอก
“อ๊ะ” ผมยื่นจานเค้กที่ถืออยู่ไปให้พี่ทราฟ แต่พี่ทราฟไม่ยอมรับไปสักที ปล่อยให้ผมถือจนเมื่อยมือ
“พี่ทราฟ ทำไม...อ่ะ O_O!” ผมตกใจตาโตที่อยู่ๆก็เหมือนมีอะไรมาชิดที่ปากตอนที่ผมกำลังจะพูด อะไรกัน ทำไมผมรู้สึกมีลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่ที่หน้าผมด้วย
“หวานมาก อร่อยจริงๆด้วย” พี่ทราฟพูดพร้อมกับแรงกดที่ริมฝีปากหายไปแล้ว ผมยังตกใจไม่หาย เมื่อกี้มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกับปากของผม มันเหมือน...ผมถูกจูบ
ไม่ ไม่จริงหรอก >_<
“หึหึ หน้าแดงไปหมดแล้ว” พี่ทราฟล้อผมแถมยังหัวเราะอีก
“เมื่อกี้พีทราฟทำอะไร” ผมถามเสียงเบาๆ ไม่รู้ถามไปได้ไง รู้อีกทีก็อยากจะเอาหน้ามุดดินหนีแล้ว
“หืม เมื่อกี้เหรอ ก็...กินเค้กไง”
กินเค้ก!...กิน กินยังไง อะไร ผมงงไปหมดแล้ว พี่ทราฟพูดแค่นั้นแล้วก็หัวเราะร่าก่อนจะหายออกไป ปล่อยผมให้นั่งบ้าอยู่คนเดียว ผมไม่เข้าใจอ่ะ ใครรู้บอกผมที เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกับผม แล้วพี่ทราฟกินเค้ก...ยังไง?
---------------
---------------
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ พี่ขอให้เค้กมีความสุขมาก และมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ไม่เจ็บไม่ไข้”
“ขอบคุณครับพี่ทราฟ นี่อะไรเหรอครับ” ผมถามและพลิกของในมือไปมา
พอพี่ทราฟเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วก็พาผมขึ้นห้องมาอาบน้ำก่อน แล้วพี่ทราฟก็อาบต่อจากผม พอพี่ทราฟอาบน้ำเสร็จก็ส่งของบางอย่างให้ผมบอกว่าเป็นของขวัญพร้อมกับคำอวยพรเมื่อกี้
“โทรศัพท์ครับ เอาไว้คุยกับพี่เวลาที่เค้กกลับไปนอนหอ” พี่ทราฟบอกเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่ผมว่ามันเกินไป แบบว่า โทรศัพท์เครื่องหนึ่งไม่ใช่ถูกๆ
“พี่ทราฟ เค้กว่ามัน...”
“รับไว้เถอะ พี่ตั้งใจซื้อมาให้เป็นของขวัญนะ ถ้าเค้กไม่รับไว้ พี่คงเสียใจมากถ้าเค้กไม่รับไว้”
“แต่...”
“เค้กไม่อยากได้ของขวัญจากพี่เหรอ” พี่ทราฟพูดเสียงเศร้า
“ปล่าวนะ” ผมรีบบอกเพราะไม่อยากให้พี่ทราฟเข้าใจผิดคิดว่าผมไม่อยากได้ของขวัญจากพี่ทราฟ
“เค้กแค่คิดว่ามันอาจจแพงเกินไป แค่สร้อยข้อเท้ากับแหวน ไหนจะของอย่างอื่นอีกเยอะแยะ เค้กว่ามันก็พอแล้ว” ผมอธิบายให้พี่ทราฟฟัง
“ได้ที่ไหนกัน สร้อยข้อเท้ากับแหวนเป็นของฝาก ไม่ใช่ของขวัญสักหน่อย มานั่งนี่มา เดี๋ยวพี่สอนใช้”
“นั่งไหนครับ” ผมถาม เพราะตอนนี้ผมนั่งอยู่บนเตียง และพี่ทราฟก็นั่งบนเตียงเหมือนกัน แล้วจะให้ผมไม่นั่งที่ไหนอีก
“ตักพี่ไง มาเร็ว” พี่ทราฟไม่รอให้ผมพูดอะไรก็ดึงตัวผมไปนั่งบนตัก หลังผมชิดกับอกของพี่ทราฟ แถมหน้าพี่ทราฟก็วางอยู่บนไหล่ผม มือของข้างสอดมาตรงเอวและจับมือผมที่ถือโทรศัพท์ไว้
ผมว่ามัน...ใกล้เกินไป และผมรู้สึกใจสั่นผิดปกติด้วย
“อย่าเกร็งสิครับ นั่งสบายๆ”
ผมจะไปทำแบบนั้นได้ไงเล่า มันเกร็งเองอ่ะ ผมได้แต่คิดอยู่ในใจไม่กล้าพูดออกไป
“นี่นะ เอานิ้วแตะตรงนี้นะ นี่เป็นเลขหนึ่ง กดค้างไว้จะโทรเข้าหาพี่ เหนือเลขหนึ่งเป็นปุ่มกดรับสาย ถัดจากเลขหนึ่งเป็นเลขสอง กดค้างจะโทรหาไอ้คราม เลขสามเป็นไอ้เจ และเลขสี่เป็นไอ้สอง มีอะไรก็โทรมา ถ้าโทรหาพี่ไม่ติดก็ไล่เลขไปเรื่อย เข้าใจไหมครับ”
ผมฟังพี่ทราฟรู้เรื่องไม่รู้เรื่องบ้าง เพราะลมหายใจที่เปล่าอยู่ที่คอกับแก้มทำให้ผมมึน แถมยังหวิวแบบแปลกๆอีก ใจผมเต้นแรงจนน่ากลัว กลัวว่ามันจะหลุดออกมา ว่าแต่พี่ทราฟจะรู้สึกไหมว่าผมใจเต้นแรงขนาดนี้ >_<
“เค้กครับ ที่พี่บอกเข้าใจไหม”
“เอ่อ เค้ก...”
“อ่า เดี๋ยวพี่สอนไหม พี่อาจจะพูดเร็วไป”
มันไม่ใช่แบบนั้นพี่ทราฟ! โธ่ ผมไม่มีกะจิตกะใจจะฟังเลยอ่ะ ผมตื่นเต้นไปหมดไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร แต่การได้ใกล้ชิดพี่ทราฟแบบนี้มันทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด
“ที่นี้เข้าใจไหมครับ”
“เข้าใจครับ” ผมรีบตอบเสียงเบา เข้าใจไม่เข้าใจก็ต้องเข้าใจเอาไว้ก่อน แต่ถ้าผมยังนั่งอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆผมต้องแย่แน่ๆ
“เก่งมาก อย่างนี้ต้องให้รางวัล” พี่ทราฟถามเสียงเจ้าเล่ห์ ที่ฟังแล้วต้องหวั่นๆในใจ
“อะ อะไรครับ” ผมถามเสียงตะกุกตะกัก
“ก็...”
ฟอดดดดด
“แก้มหอมจัง”
“>o<!”
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
ธุระเรายังไม่เสร็จ แต่กำลังใจจากทุกคนดีเลยว่าต่อให้
อีกนิดอีกนิด ใกล้แล้ว...ใกล้อะไรไม่รู้ เดากันเอาเอง
อะไรก็เกิดขึ้นได้เพราะนี่คือ...นิยาย!!! :laugh:
เจอกันตอนต่อไปค่า
:กอด1:
-
ลืมบอกอีกเรื่อง ตอนนี้ไม่ได้ตรวจคำเลย เพราะไม่มีเวลา อ่านไปก็เดากันไปก่อนนะ ไว้จะมาแก้ให้ทีหลัง
แค่นี้แหละค่ะ :bye2:
-
อ่านเพลินเลย
เค้กน่ารักม๊ากมาก :L1:
บวกเป็ด
-
น่าร๊ากกกกกกก
พี่ทราฟกำลังสับสนป่ะเนี่ย - -'
-
อ๊อยยยยยยย~~~
หวานอ่ะ แอบคิดได้ไหมเนี่ย ว่าพี่ทราฟเลือกน้องเค๊กแล้ว
วันเกิดน้องเค๊กทั้งที ขอให้มีอะไรดีๆผ่านเข้ามาเยอะๆนะคะ
ขอให้มีแฟนรักเดียวใจเดียวด้วย
รักน้องเค๊ก รักสายไหม
รัก RiRi คนสุดท้ายกอดแน่นๆ อึ๊บบบบ บ~~
-
น้องเค้กน่ารักสุดๆ อยากได้มากอดจัง
แต่กลัวพี่ทราฟเตะอะ
พี่ทราฟเนียนหากำไรกับเค้กตลอดเลย
ห้ามทำเค้กเสียใจนะไม่งั้นจะขโมยเค้กมาไว้ที่บ้ารน
ไม่ให้คืนด้วย
-
พี่ทราฟกินเค้ก อิ อิ
เอ่อ..แล้วทราฟคุย-เคลียร์กับเฟไปแล้วยังล่ะนี่ ที่มาบอกรักเค้กนี่น่ะ
รึว่าเรียบร้อยไปแล้ว และครามคงรู้เรื่องนี้แล้วด้วย เพราะดูท่าทีแปลกๆตอนกินข้าวเช้ากันนะ
-
ตอนนี้ เค้ก น่าลั๊ก นะเนี้ยะ รักกันไวไวๆ สักที 5555
-
พี่ทราฟเนียนอ่ะ เนียนตลอด >O<
แต่ว่านะ พี่ทราฟอย่าจับปลาสองมือเสะ
-
ผมคุยกับพี่ทราฟมาได้เกือบสองชั่วโมแล้ว
จะว่าไปช่วงนี้ผมไม่เจอบิ๊กเลย เพราะมาเล่นที่บ้านพี่ทราฟเกิบทุกวัน รองเท้าเหรอเกิบอะ
พี่ทราฟพูดน้ำเสียงเหมือนน้อยใจ ผมเลยต้องเข้าไปกอดพี่ทราฟไว้เพราะไม่รู้ต้อง้อยังไง
“เค้ก กินเยอะๆนะ ไม่เห็นบอกเลยว่าวันนี้วันเกิดเค้ก พี่สองงอลแล้ว” ที่รักงอนนอ.หนู นะจร๊ะ
นิยายสนุกมากพี่ทราฟเลิกกับพี่เฟแล้วมาคบกับเค้กเถอะ
-
อย่างงี้เค้าไม่เรียกว่า "กิน" นะพี่ทราฟ
เค้าเรียกว่า "ชิม" เฉยๆ ถ้าอยาก "กิน" ก็รีบสารภาพรักเร็วๆล่ะ
ปล.ไม่ได้หวังอะไรน้าาาาา :oo1:
-
:-[ :กอด1:
-
:-[ในที่สุดก็รู้ใจตังเอง :laugh:
เค้กน่ารักมากอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :bye2: :bye2:
-
กินเค้ก พี่ทราฟกินเค้ก กินแบบนี้ .. :confuse:
เขิน เขิน เขิน .. :-[
น้องเค้กน่ารักเกินไปแล้วว
:L2: :กอด1: :L2: :กอด1:
-
พี่ทราฟคงรู้ใจตัวเองแน่นอนแล้วซินะ
น้องเค้กน่ารัก น่ากอดจริงๆ ชอบจังตอนเล่นกับสายไหม บอกให้มาหาเค้กเนี่ย ^^
ตอนหน้าอย่าให้รอนานนะคะ
-
:กอด1:เค้กน่ารักมากๆๆ
-
:z1:
อยากกินเค้กบ้างงงงงงงงง
:z6: โดนพี่ทราฟกระทืบ
:กอด1:
-
แบบนี้แปลว่าอะไรน้าาา พี่ทราฟเลือกเค้กแล้วใช่ไหมเนี่ยย :-[
:กอด1:กอดคืนค่ะ จะรออ่านต่อ
:pig4:นะคะ
-
น่ารัก :กอด1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดทราฟ เลวบริสุทธิ์เลยนะ -*-
เค้กกลายเป็นมือที่ 3 โดยไม่รู้ตัวสินะ
คนแบบนี้ไม่สมควรได้รับความรักจากใครทั้งนั้น
เฟรีบเลิกเหอะผู้ชายใจง่ายแบบนี้เขี่ยแปป ๆ ก็เจอ
ขออภัยอินไปหน่อย
-
พี่ทราฟกับน้องเค้ก หวานมากเลย :o8:
-
หวานกันมากกกก
-
หวานมากกกตอนนี้แต่รู้สึกว่าวันเกิดจะไม่เห็นเฟนะ
น่ารักจริงๆๆๆ แต่ไม่รู้ว่ามันจะมีเรื่องอะไรต่อไปป่าว
แล้วเมื่อไหร่ทราฟจะคิดได้ซักทีว่าตัวเองอ่ะชอบน้อง
จริงๆ ไม่ได้ชอบเหมือนเป็นน้องชายอย่างที่ตัวเองเข้าใจ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
น้องเค้กน่ารักกก -/////-
-
มดขึ้นอ่ะ หวานซ้าาาาาาา
น่าร้ากกกกกกก สรุปแล้วทราฟเคลียร์เรื่องเฟแร้วหรออออ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:call:
มารอ
:z2:
-
ไม่ไหวแล้วนะะะ น้องน่ารักมาเบยยยย รู้แล้วว่าทำไมพี่ทราฟถึงหลงน้องจังงง 55555
มาต่อไวๆนะนะนะนะะนะ คิดถึงน้องเค้กแล้ววว อยากให้พี่ทราฟกินเค้กอีกกก 55555 :call:
-
แหมอิพี่ทราฟ พอรู้ใจตัวเองเนี่ย....หากำไรน้องตลอดเลยอ่ะ :-[
-
ริริทำธุระเสร็จแล้วค่ะ และกำลังจะกลับหอ แต่ด้วยความที่เป็นคนเมารถ
เชื่อว่าถ้าถึงหอแล้วคงน็อคคาที่ เลยลงให้ก่อน และไม่ได้ตอนเม้นนะค่ะ
แต่รักทุกคนเลยยยย
ถ้าพร้อมแล้วก็ลงไปอ่านได้เลยค่ะ
:กอด1:
--------------------------------------------------------------------------------------------------
:: 15 ::
ตุบ!
ตั้บ!!
ผลั้ว!!!
“มีแรงแค่นี้เหรอวะ กลับไปซ้อมมาใหม่เลย!”
“ครับ”
“ไอ้โจ้ ขาเตะสูงกว่านี้อีก สูงกว่านี้ เออ! เตะให้ครบห้าสิบแล้วเลิกได้”
“โธ่ พี่...”
“เปลี่ยนเป็นร้อยทีค่าโอดครวญ”
“ฮือออ”
“วันนี้พอแค่นี้ พรุ่งนี้กูจะให้ไอ้ครามสอบพวกมึง ถ้าใครยังไม่แก้จุดบกพร่องของตัวเอง เละ!”
“โหดไปไอ้เชี่ย ไปๆ แดกข้าวกัน” ไอ้สองเดินมาตบไหล่ผมและมองไปทางเด็กในโรงฝึกอย่างๆขำ
สภาพแต่ละคนนี่ใกล้เดี้ยงเต็มที สมน้ำหน้าพวกมัน อยากอ่อนซ้อมเอาแต่เล่นกันนัก สงสัยผมคงใจดีเกิดไปช่วงนี้ อ่อนปวกเปียกกันเหลือเกินเพราะไม่ค่อยจะซ้อม
“เออ โครตจะเหนื่อยเลยแม่ง” ผมสะบัดหัวจนเหงื่อกระจายเต็มหน้าไอ้สอง มันบ่นหัวเสียเพราะกลัวหน้าเป็นสิว แต่ผมไม่สนใจ เดินดุ่มๆกลับบ้าน ขออาบน้ำก่อนละกันไม่ไหวแล้ว เหนื่อยชิบ
ผมขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวให้สะอาดเรียบร้อยก่อนจะกดโทรศัพท์หาคนน่ารักของผม
[ครับพี่ทราฟ]
“ทำอะไรอยู่ครับเค้ก” ผมเปิดประตูเดินออกจากห้องนอนและเดินลงไปข้างล่าง ก่อนจะไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟาข้างไอ้เจ
[เค้กอยู่ที่ร้านขายอาหารปลาร้านเดิมครับ]
ผมเด้งตัวขึ้นนั่งตัวตรง ตกใจกับสิ่งที่เค้กบอก เอาอีกแล้ว ทำไมชอบทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ ผมไม่อยากให้น้องออกไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง มันอันตรายเกินไป
“พี่บอกแล้วไงครับ ว่าจะไปไหนให้โทรหาพี่ เดี๋ยวพี่พาไป”
[ก็เค้กเกรงใจ] เค้กพูดเสียงอ่อย คงเป็นเพราะเมื่อกี้ผมเผลอพูดเสียงดุ น้องเลยกลัว
“ที่หลังอย่าเกรงใจนะ เราไม่ใช่คนแปลกหน้ากันสักหน่อย หรือเค้กเห็นพี่เป็นคนแปลกหน้า”
ผมแค่อยากให้น้องพึ่งผม เห็นว่าผมสามารถเป็นคนที่ดูแลและคุ้มครองเขาได้ ผมอาจจะไม่ดีพอ แต่ผมจะทำทุกอย่างเพื่อเค้กให้ดีที่สุด
[เค้กขอโทษครับ พี่ทราฟไม่ใช่คนแปลกหน้าสักหน่อย เค้กไม่เคยคิดแบบนั้นเลยสักครั้ง พี่ทราฟเชื่อเค้กนะคร้าบ]
อย่ามาพูดเสียงออดเสียงอ้อนนะไอ้ตัวเล็ก แค่นี้ผมก็หลงจะตายห่าอยู่แล้ว
“เฮ้อ งั้นรอพี่อยู่ที่นั่นนะ เดี๋ยวอีกสักพักออกมารอที่ป้ายรถเมล์หน้าร้าน เดี๋ยวพี่ไปรับ”
[ครับผม]
“แล้วเจอกันครับ” ผมกดวางสาย พอเงยหน้าจากโทรศัพท์ก็เจอสายตาไอ้เจจ้องผมอยู่ หน้ามันนิ่งมาก
“อะไรไอ้เจ”
“มึงแน่ใจแล้วใช่ไหม”
“แน่ใจเรื่องอะไร”
“เรื่องที่จะคบกับเค้ก”
“มึงรู้!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ ผมเล่าเรื่องนี้ให้ไอ้ครามฟังคนเดียวนะ ไม่คิดว่ามันจะรู้ถึงขนาดนี้ ยิ่งมันจ้องผม ผมก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี จะให้ผมรู้สึกดีได้ยังไงล่ะ ผมมันคนเลวนิ ผมนอกใจแฟนนะ แถมคนที่จะมาแฟนใหม่ผมก็เป็นผู้ชายอีก แถมยังน่ารักอีกด้วย
“กูใครไอ้ทราฟ กูเป็นเกย์ ทำไมกูจะดูมึงไม่ออก พอน้องไม่อยู่ใกล้ๆก็โทรหาทุกห้านาที คุยกันซะหวานหยดย้อย มดนี่เดินตามเป็นขบวนพาเรทแล้วไอ้สัดนิ” ไอ้เจพูดพลางเบ้ปากเหมือนหมั้นไส้ผมเต็มทน
ว่าแต่...ผมทำแบบนั้นเหรอวะ
“คงไม่ต้องให้กูเดาหรอกมั้งว่าเวลาเค้กนอนที่หอ มึงโทรคุยกับน้องทุกคืน กับเฟอ่ะมึงเคยเป็นแบบนี้ที่ไหน”
“กู...” พอมันพูดมาแบบนี้ผมก็รู้สึกผิดแบบเต็มๆ ยิ่งกว่าโดนบอลเตะเสยหน้าอีก เรียกว่าจุกไปเลยดีกว่า
ผมเหมือนแฟนเชี่ยๆ ที่ใช้ตีนเขี่ยก็หาเจออะไรแบบนั้น ผมแทบไม่เคยใส่ใจเฟเลยถ้าเทียบกับเค้ก แต่ทำไมต้องเปรียบเทียบล่ะ เค้กกับเฟมันคนล่ะคน ที่ผมทำให้เฟไปแบบนั้นเพราะผมคิดว่ามันเหมาะสม แต่ที่ผมทำให้เค้กนั่นคือสิ่งที่เหมาะสม
เฟและเค้กก็คงเหมือนดอกไม้ที่ต่างชนิด ที่ต้องการปุ๋ยสูตรต่างกัน ต้องการสภาพภูมิอากาศต่างกัน และต้องการความเอาใจใส่ที่ต่างกัน สิ่งที่ผมแสดงออกระหว่างเฟกับเค้กมันถึงได้ต่างกัน
แต่จะผิดไหมถ้าผมจะเลือกรักดอกไม้ที่ตรึงใจผมได้ ผมจะผิดหรือเปล่าที่ทิ้งดอกไม้ที่ผมไม่ปรารถนาเท่าอีกดอก แล้วผมจะผิดหรือเปล่าล่ะที่วันนี้ผมเลือกที่จะรักเค้ก
“กูไม่ได้จะว่าอะไร แค่จะบอกว่าไม่ว่ามึงจะทำอะไร กูที่เป็นเพื่อนมึงย่อมต้องรู้อยู่แล้ว แล้วมึงจะเอาไงต่อไป กูหมายถึงเรื่องเฟ” ไอ้เจถามผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล ผมรู้ว่ามันกังวลเรื่องอะไร
“กูจะบอกเลิกกับเฟ กูหาเวลาและจังหวะอยู่”
“กลัวไหมมึง”
“กลัว...กลัวว่าเฟจะไม่ยอมรับที่กูรักเค้ก กลัวไอ้สองจะไม่ยอมรับ เพราะเฟเป็นเพื่อนรักมัน แต่...กูต้องบอก เพราะที่กูกลัวมากที่สุดคือเค้ก”
“...”
“กูแค่ไม่อยากให้เค้กต้องเจ็บกับเรื่องนี้ ก็คนผิดมันคือกูนี่หว่า”
“มึงคิดดีแล้วใช่ไหม”
“เออ”
“งั้นกูขอให้มึงโชคดี”
“มึงไม่ผิดหวังใช่ไหมที่กูทำแบบนี้”
“ไม่ กูเข้าใจ”
“ขอบใจ” ผมพูดกับมันแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากบ้าน เค้กกำลังรอให้ผมไปรับอยู่ ถ้าไปช้าเค้กก็จะต้องรอนาน อากาศยิ่งร้อนๆอยู่ด้วย เดี๋ยวเป็นหวัดแดดแล้วจะยุ่ง
หวัดแดดเป็นอะไรที่ผมเกลียดที่สุด เพราะมันจะไม่หายง่ายเหมือนไข้หวัดที่เกิดจากฝน แต่มันจะเรื้อรังแบบนี้ไปเป็นเดือนๆ
“จะติดอะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย!” ผมอดหัวเสียไม่ได้กับการจราจรในกรุงเทพ ไม่รู้แม่งจะติดไปถึงไหน ผมหยุดอยู่ที่ไฟแดงนี่มาจะครึ่งชั่วโมงแล้ว ป่านนี้เค้กไม่รอแย่แล้วเหรอ
“โธเว้ย! ไม่ได้ดั่งใจเลยแม่ง”
ถ้าพ้นไฟแดงนี้ก็ยังเหลืออีกสองไฟแดง ผมควรโทรให้เค้กกลับไปรอที่หอดีกว่า ถ้าให้เค้กรอที่ป้ายรถเมล์ ผมคงได้เด็กไม่สบายกลับบ้านด้วยแน่
[เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้]
อ้าวเฮ้ย! ทำไมปิดเครื่องอะไร แบตหมดเหรอ ไม่จริงน่า เมื่อวันก่อนผมก็ชาร์ตให้เค้กจนเต็มแล้วนี่หน่า ผมจะเป็นคนชาร์ตแบตโทรศัพท์ให้เค้กเพราะไม่อยากให้น้องยุ่งเกี่ยวกับไฟฟ้า เดี๋ยวเกิดไฟดูดมาจะทำไง แถมให้มาอยู่กับผมก็ไม่ยอมมา คอยดูนะ ถ้าผมเคลียร์ตัวเองแล้วได้เค้กมาเป็นแฟนอย่างถูกต้องเมื่อไหร่ ผมจะบังคับให้ไปอยู่กับผมที่บ้าน ถึงตอนนั้นไม่ว่าเค้กจะอ้างยังไงผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน
[เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้]
[เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้]
สงสัยแบตจะหมดจริงๆ เพราะเมื่อวานผมไม่มีเวลาไปหาเค้กเพราะต้องกลับบ้านไปงานวันเกิดพ่อ ตกดึกเลยโทรคุยกับเค้กนานหลายชั่วโมง นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้แบตหมด ยิ่งเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งอยากให้ถึงไวๆ
แต่รถแม่งติดนี่สิ ผมจะไปยังไงวะ!
ผมโยนโทรศัพท์ไปที่เบาะข้างๆอย่างหงุดหงิด ใจผมตอนนี้ไปถึงแล้ว แต่ตัวผมยังติดแหงกอยู่ที่เดิม
[Krrrr Krrrr]
ผมเหล่ตาไปมองโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ ก่อนจะหยิบขึ้นมาดู แล้วก็ต้องเครียดเมื่อเห็นว่าใครโทรมา
“ฮัลโหล ว่าไงเฟ”
“ทราฟ คือเฟอยู่ที่ห้างR แล้วรถมันก็เป็นอะไรไม่รู้ สตาร์ทไม่ติดเลย ทราฟมารับเฟหน่อยสิ” คำขอของเฟทำให้ผมต้องคิดหนัก
“เฟเรียกช่างมาดูได้ไหม ตอนนี้ทราฟไม่ว่าง”
“เรียกแล้ว แต่อีกสองชั่วโมงกว่าช่างจะมา เฟไม่อยากนั่งรอ เดินซื้อของจนขาปวดไปหมดแล้ว ทราฟมารับเฟหน่อยนะ”
ผมจะไปได้ยังไง ในเมื่อมีอีกคนที่รอผมอยู่แบบนี้ ผมจะทำไงดีวะเนี่ย ยิ่งเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งยากเลิกกับเฟให้รู้แล้วรู้รอด แต่ผมยังทำอย่างใจคิดไม่ได้
“ทราฟขอโทษแต่ทราฟมีธุระจริงๆ ไปรับเฟไม่ได้ เฟเรียกแท็กซี่กลับได้ไหม” ผมหาทางออกให้เฟ จะให้ผมไปรับน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ผมนัดกับเค้กก่อน และตอนนี้ผมก็ติดต่อเค้กไม่ได้ ผมยิ่งไปรับเฟไม่ได้เข้าไปใหญ่
“ทำไมทราฟพูดแบบนี้ ธุระอะไรที่สำคัญกว่าแฟนเหรอ เพราะทราฟเป็นแฟนนะเฟถึงได้โทรหา” บอกเลยว่าผมตกใจ เฟไม่เคยพูดแบบนี้เลยสักครั้ง ไม่เคยที่เฟจะอ้างสิทธิ์ของความเป็นแฟน ไม่ใช่ว่าเฟทำไม่ได้ แต่...เพราะเธอไม่เคยทำ ผมจึงได้แปลกใจ
“ทราฟขอโทษ” ผมไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำนี้
“หึหึ ทราฟกำลังจะไปหาเค้กใช่ไหม”
“เฟ!”
“ทำไม ตกใจเหรอไงทีเฟรู้ทัน เค้กสำคัญมากกว่าเฟเหรอ ทราฟรู้ตัวไหมว่าหลายวันมานี้เฟติดต่อทราฟไม่ได้เลย”
คงเป็นเพราะผมเอาแต่โทรหาเค้ก
“...เฟ”
“ไม่รู้แหละ ยังไงทราฟก็ต้องมารับเฟ ไม่งั้นเฟจะไปอาละวาดที่บ้านทราฟให้เละเลยคอยดู” เฟพูดเสียงลอดไรฟัน มือผมกำโทรศัพท์มือถือแน่น ในหัวตีกันไปหมดไม่รู้ว่าจะทำยังไง ถ้าเฟจะหาเรื่องผมผมไม่ว่า แต่ถ้าเฟจะไปหาเรื่องเค้กล่ะ...
ไม่..ไม่มีทาง!
“คิดดูเอานะทราฟ มาหาเฟภายในครึ่งชั่วโมง ไม่งั้นเฟไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นแน่คราวนี้”
ติ๊ด!
สายถูกตัดไปแล้ว แต่ผมยังกำโทรศัพท์ของตัวเองแน่น ทำไมเรื่องถึงได้เป็นแบบนี้วะ ที่คิดว่าจะทำยังไงต่อไป ตอนนี้เหมือนผิดแผนไปหมดแล้ว
เมื่อรถเริ่มเคลื่อน ผมต้องเปลี่ยนจุดหมายปลายทางที่จะไป ผมนึกอยากให้เค้กดื้อรั้นไม่ฟังคำสั่งผมแล้วกลับหอไปซะ ผมจะได้ไม่ต้องห่วงว่าเค้กจะนั่งรอ
ผมขับแซงซ้ายขวา ไม่สนว่าจะปาดหน้าใคร แต่ผมต้องไปถึงที่ห้างบ้านั่นให้เร็วที่สุด รับเฟไปส่งบ้านเสร็จแล้วผมจะได้รับไปหาเค้ก ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี นั่นหมายความว่าผมจะไปหาเค้กได้เร็วมากขึ้นเท่านั้น
ครึ่งชั่วโมงที่เฟบอกผมไม่มีทางไปถึงทันอยู่แล้ว ขนาดผมเหยียบแบบสุดๆ ฝ่าทุกไฟแดง แต่ผมก็ยังใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะไปถึง
“ฮัลโหล อยู่ตรงไหน!” ผมกรอกเสียงด้วยความโมโห
[อยู่ที่ลาดจอดรถชั้นสอง]
ผมกดวางสายก่อนจะขับรถขึ้นไปที่ลานจอดรถชั้นสอง ภาพที่ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้ารถทำให้ผมแทบไม่ต้องเสียเวลาให้ให้หงุดหงิด แต่ที่ต้องหงุดหงิดเพราะท่าทางที่ผมเห็น เฟดูสบายใจมาก
เอี๊ยดดดด!
ปึง!
“ขึ้นรถเฟ ทราฟจะไปส่งบ้าน” ผมพยายามสงบอารมณ์ของตัวเองที่มันเดือดพร่านอยู่ข้างใน ผมจะได้ไม่เอาอารมณ์ร้อนของตัวเองไปลงที่เฟ เพราะว่ากันตามจริง มันเป็นความผิดของผม ไม่ใช่ของเฟ
“จะรีบไปไหนทราฟ มาช้าจนทำให้เฟหิว ไปกินข้าวกันก่อนสิ” เฟเดินเข้ามาหาผม เหมือนเธอไม่ได้เพิ่งจะขู่บังคับให้ผมรีบมาหาเพื่อพากลับบ้าน
“ไม่เฟ กลับบ้าน ทราฟมีธุระ” ผมบอกอย่างใจเย็น ที่เธอทำแบบนี้เพราะไม่พอใจผม ผมเข้าใจและจะไม่โทษเธอด้วย
“เฟไม่กลับ เฟหิวข้าวทราฟไปกินข้าวกับเฟไม่ได้หรือไง” เฟเริ่มเหวี่ยงใส่ผม
“ทราฟบอกเฟแล้วว่าทราฟมีธุระ”
“โดยการไปหาเด็กนั่นน่ะ ทำไมทราฟต้องไปหามันด้วย!”
“อย่าเรียกเค้กว่ามันนะเฟ!” ผมตวาดใส่เฟ เพราะไม่พอใจกัยสรรพนามที่เฟใช่เรียกเค้กแบบนั้น ผมรู้ว่าเฟไม่พอใจแต่เฟควรควบคุมตัวเองบ้าง อย่างน้อยเฟก็ไม่เคยเรียกจิกคนอื่นแบบนี้
“ทำไมทราฟต้องตวาดเฟด้วย ทราฟไม่เคยเป็นแบบนี้”
“เฟก็ไม่เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน สงบสติหน่อยเฟ”
“ที่เฟเป็นแบบนี้ก็เพราะทราฟ ไปกินข้าวกับเฟแค่นี้มันจะตายหรือไง”
“ไม่ตาย แต่ทราฟไม่ว่าง”
ผมไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ดูเหมือนเฟไม่ยอมฟังอะไรท่าเดียว เรื่องมันแย่กว่าที่ผมคิดเอาไว้ จากที่เคยคิดว่าจะหาจังหวะที่ดีๆบอกกับเฟ ผมคิดว่าเฟน่าจะเข้าใจเพราะเฟเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมาตลอด เพราะว่าไอ้ครามเคยบอกว่าว่าความรักไม่เคยผิด ผมเลยคิดว่าเฟที่ดูจะเข้าใจเรื่องนี้ดีจะยอมรับสิ่งที่ผมจะพูดได้ แต่ผมว่ามันคงไม่ง่ายแบบนั้นแล้ว
เฟเม้มริมฝีปากแน่นมองหน้าผมอย่างโมโห ผมขยี้หัวตัวเองเพราะความหงุดหงิด ผมเสียเวลามากเกินไปแล้ว เค้กรอผมอยู่ ผมต้องไปรับเค้ก
ซ่า!
ผมหันไปมองด้านนอก ฟ้าที่มึดครึ้มตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมที่ตกหนักทำให้ผมยิ่งตื้อเข้าไปอีก ถ้าฝนตกเค้กก็ต้องเปียก ไม่สิ ที่นี้กับที่หอเค้กห่างกันพอสมควร ที่นั่นคงไม่ตกหรอก..มั้ง
แต่ถ้าตกล่ะ
โธ่โว้ย!
“เฟ ทราฟขอร้อง กลับบ้านเถอะนะ” ผมพยายามขอร้องเฟ ถ้าเฟยอมกัลบ้านกับผม ผมคงต้องแวะไปรับเค้กก่อน ถึงตอนนั้นจะเกิดเรื่องยังไงค่อยว่ากัน แต่ยังไงต้องไปหาเค้กก่อนให้ได้
"ไม่ เฟไม่กลับ และทราฟต้องอยู่กับเฟ”
เสียงฝนที่บอกได้ดีว่าตกหนักขนาดไหน เสียงฟ้าร้องคำรามที่น่ากลัวแบบนั้นเค้กจะรู้สึกยังไง คงกลัวมากใช่ไหม...แล้วจะร้องไห้เหรือเปล่า ผมเหมือนคนบ้าที่คิดไปต่างๆนานา เพราะผมเป็นห่วง...ห่วงเหลือเกิน
“ทราฟจะถามอีกคำเดียวว่าเฟจะกลับบ้านกับทราฟไหม”
ผมตัดสินใจแล้ว
“ไม่!” เฟจ้องหน้าผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ผมไม่โกรธ ไม่โกรธเลยสักนิด เพราะสิ่งที่ผมจะทำต่อไปนี่ มันน่าโกรธยิ่งกว่า
“งั้นทราฟขอโทษนะ” ผมบอกก่อนจะเดินขึ้นรถของตัวเอง ไม่สนใจเสียงกรีดร้องหรือเสียงตะโกนเรียกผมจากเฟแม้แต่น้อย ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ ถ้าผมไม่ได้เค้กมาอยู่ในอ้อมกอด ผมจะไม่หยุดเด็ดขาด
“อย่ารอพี่นะเค้ก อย่ากลัวนะเค้ก พี่ขอโทษ”
ผมอยากให้เค้กได้ยินสิ่งที่ผมพูด ผมอยากให้เขารู้ว่าผมเป็นห่วงและอยากเห็นหน้าเขา เห็นว่าเขาปลอดภัย เห็นว่าเขาไม่รอผมอย่างที่ผมบอก อยากให้เขาดื้อรั้นไม่เชื่อฟัง เพราะผมไม่อยากให้เขาต้องเจ็บปวด
สิ่งที่เค้กเจอมามันหนักหนาพอแล้ว ทั้งที่ผมสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลเค้กให้ดีที่สุด แต่ผมกลับทำไม่ได้ ทำไมผมถึงได้เป็นคนที่แย่แบบนี้
ไม่รู้ว่าวันนี้ผมฝ่าไปแดงกี่ไฟแดงแล้ว ต่อให้ต้องเสียค่าปรับเท่าไหร่ผมก็ไม่สนใจ ฝนที่ตกหนักรถที่ติด เหมือนไม่มีอะไรเป็นใจให้ผมเลยสักนิด แค่ผมจะรักเค้กทำไมมันถึงได้ยุ่งยากแบบนี้นะ
เวลาแห่งการรอคอยสิ้นสุด ผมจอดรถที่หน้าร้านขายอาหารสัตว์ได้ผมก็เปิดประตูลงจากรถวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ทันที ภาพที่เห็นทำเอาขาผมแทบทรุด ร่างของผู้ชายตัวเล็กๆ นั่งกอดเข่าตัวเองแน่น ร่างนั่นสั่นสะท้านเพราะความหนาวจากลมและฝน ที่ทำร้ายเขา และผมทำร้ายเค้ก!
“เค้ก พี่มาแล้วพี่ขอโทษ” ผมดึงเค้กเข้ากอด ตัวเค้กเย็นมากราวกับน้ำแข็งจนผมใจหาย
“พี่...ทราฟ” เสียงที่เบาหวิวราวกับกระซิบทำให้ผมเจ็บ
“พี่ขอโทษที่มาช้า ขอโทษที่ปล่อยให้รอ”
ผมอุ้มเค้กขึ้นไว้ในอ้อมแขน กอดเขาให้แน่นที่สุดแล้วพาเดินไปขึ้นรถ ก่อนจะวิ่งออกมายังฝั่งคนขับ ผมหาผ้าและเสื้อกันหนาวที่พอจะมีอยู่ในรถมาห่อตัวเค้กไว้ ปากที่ผมเคยจูบเบาๆตอนนี้มันซีดจนเขียว เค้กตาปรือเหมือนจะหลับทำให้ผมทรมาน น้ำตาไหลลงมาเพราะสงสารคนตรงหน้า
“เค้กครับ กลับบ้านนะ หนาวไหม” ผมถามเสียงสั่น
“พี่ทราฟอย่า..ร้องไห้...นะ” ผมอยากให้เค้กด่าผม ไม่ใช่เป็นห่วงผมแบบนี้
“พี่ขอโทษ ทำไมเค้กไม่ไปรอที่ในร้านละครับ” ผมเอามือของตัวเองแนบที่แก้มเค้กทั้งสองข้าง หวังให้ความอุ่นจากร่างกายผมทำให้เค้กอุ่นขึ้น
“เค้กกลัว...พี่ทราฟ หา หาเค้กไม่เจอ”
“เจอแล้ว พี่เจอแล้ว เค้กพี่ขอโทษ ต่อไปนี่พี่จะไม่ทิ้งเค้กให้อยู่คนเดียวอีก แล้วพี่ขอโทษ พี่รักเค้กนะ” ผมดึงเค้กเขามากอด ไม่เอาแล้ว ผมจะไม่ทิ้งเค้กแบบนี้อีกแล้ว เขาสำคัญ...สำคัญกับผมที่สุด ผมขาดเขาไม่ได้ ผมต้องการเขาแค่คนเดียว คนเดียวที่ผมจะรักและดูแล
ผมจะไม่รอเวลา ต่อให้ต้องแตกหักกับใครผมจะไม่สนอีกแล้ว แต่ผมจะไม่ยอมให้คนคนนี้ คนที่ผมรักต้องแตกหรือเป็นอะไร ผมเลือกเขาแค่คนเดียว...เขาคนเดียวที่มีความหมายกับผม
“พี่ขอโทษนะคนดี พี่ขอโทษ”
-
ในที่สุด น้องเค๊กก็มาซะที
แต่ มาพร้อมปัญหาใหญ่มาก
พี่ทราฟแม่งจะทำอะไรก็ไม่ทำอื้อๆอ่ะๆอยู่นั่นล่ะ
เฟเหวี่ยงน้อยไป น่าจะต่อยให้แก้มช้ำ
น้องเค๊กเลยซวยไปด้วย สงสารน้อง
หวังว่าพี่ทราฟจะเคลียร์ตัวเองได้ในเร็ววันนี้นะคะ
กอดRiRi เอายาดมมาส่งด้วยจ้า
-
จะบอกยังไงดี อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกสงสารน้องเค๊กมาก :monkeysad: ชอบและเฝ้าติดตามตลอด คนเขียน ลงงานเขียนบ่อยๆๆนะครับ :pig4: :3123: :pig4: :L1:
-
เตรียมกินมาม่า
ชามโตตอนหน้า :z2:
-
ในที่สาดเฟกฌหลุดมาศนางร้ายออกมาแล้ว
-
พูดยากว่ะ อยากให้ ทราฟรักน้องเค้ก อยากให้น้องเค้กมีความสุข
แต่ก็เข้าใจเฟ นะ แฟนเราแท้ ๆ ยังไม่เลิกกันแต่กลับให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่า
เป็นใคร ๆจะอดทนได้เหมือนกับที่ เฟ ได้อดทนมาบ้าง
หากเฟจะเป็น นางมารร้าย ก็ย่อมเข้าใจว่า มันไม่ได้เกิดจากเพราะ เฟ มีนิสัยนางมารร้าย
แต่เกิดจาก ผู้ชายที่ชื่อ ทราฟ ต่างหาก
-
อ่านแล้วเห็นใจทั้งเฟและทราฟ
แล้วก็สงสารน้องเค้กจัง
-
เฟจ๋าาาา อย่าทำอะไรเค้กน๊าาาาา
-
:เฮ้อ:เข้าใจเฟนะแต่เค้กอะน่าสงสารกว่าเฟอะ :L2: :L2:
รักน้องเค้กที่สุดเลยอะ :กอด1: :กอด1:
ปลรอตอนต่อไปคะ :bye2: :bye2:
-
เค้กน่าสงสารจัง เลิกกะเฟเถอะทราฟ :sad4:
-
คิดว่า บอกเลิกเฟแล้วซะอีก -0-
เตรียมกินมาม่า..
-
โอยยยยยยยย ปัญหาบานเบอะ
:z3: :z3: :z3:
-
ตอนนี้ทำเราเสียน้ำตา สงสารเค้กที่สุด ดีนะไม่มีใครมาทำอะไรน้อง นั่งรออยู่แบบนั้น
แต่ก็ดีใจที่ทราฟคิดจะทำอะไรให้แน่ชัดสักที
-
มะรัยจะลงตัวสักที อ๊ คุนผู้แต่งงงง สงสารเค้กแล้วน๊
-
แล้วจะทำยังไงต่อเนี่ยทราฟ
น้องเค้กน่ารักๆๆๆ
-
ทราฟ เนี่ย แมนจนหน้าถีบ เฮ้อออ
แต่ละอย่างที่คิด แต่ละอย่างที่ทำเนี่ย มันน่า.. :beat: :beat:
แทนที่จะเลิกกะเฟให้เรียบร้อยก่อนค่อยมาจีบเค้ก
สงสารเฟ สงสารเค้ก..เฮ้ออออ
ปล. ตอนที่14 ที่ประโยคนี้ “รับไว้เถอะ พี่อุตส่าห์ซื้อมาให้เป็นของขวัญนะ ถ้าเค้กไม่รับไว้ พี่คงเสียใจมากถ้าเค้กไม่รับไว้”
เปลี่ยนจาก อุตส่าห์ เป็น ตั้งใจ จะดีกว่านะคะ ใช้คำว่าอุตส่าห์แล้วเหมือนกับทำไปงั้นๆไม่เต็มใจอ่ะ
-
"....แต่ผมจะไม่ยอมให้คนคนนี้ คนที่ผมรักต้องแตกหรือเป็นอะไร...." มันเเปลว่าอะไรอ่ะ T T :sad11:
-
:pig4: :pig4:
-
ฉากที่รอคอย o13
-
มาม่าต้มยำแน่ๆๆๆ
-
o13 คิดถูกแล้ว ทราฟ เค้ก น่าสงสาร น่าทนุทนอม มากกว่าเฟอีก ถ้าเฟมันไม่ยอม ก็ส่งมันให้กับสองไปเลย
-
เข้ามากดบวก :L1:
-
คงไม่ต้องถามแล้วนะ
ว่าทราฟจะเลือกใคร
แต่ก็เข้าใจเฟนะ แต่
ถ้าเค้าไม่รักเราแล้วยื้อ
ไปก็ป่วยการปล่าว ๆ
:เฮ้อ:
-
ทำไมต้องให้คนกลางที่มันโลเลหลายใจเป็นคนลอยตัวทุกที มันจะเห็นแก่ตัวไปหน่อยมั้ย
เจอคนใหม่ที่ใช่กว่าแล้วคนปัจจุบันหล่ะ ??
คนกลางเลิกกับคนปัจจุบันก็ไปหาคนใหม่ คนที่มาใหม่ก็กลายเป็นมือที่ 3 โดยสมบูรณ์แบบ
หรือถ้าคนใหม่ไม่เอาก็กลับไปอยู่กับคนปัจจุบัน
ถ้าเฟจะร้ายโทษใครไม่ได้เลย เพราะถ้าต่อไปทราฟเจอคนใหม่เค้กจะร้ายบ้างก็คงไม่ผิด
ปัญหามันอยู่ที่ทราฟคือยังไม่ได้หมดรักเฟซะทีเดียว แต่ถูกใจเค้กที่เพิ่งเจอมากกว่าเริ่มจะจริงจัง
ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรก็ตามคนที่ทราฟรักมากที่สุดไม่ใช่เฟ เค้กหรือว่าใคร เพราะมันรักตัวเองมากที่สุด
สุดท้ายก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึงเท่านั้นเอง
และถ้าเราเป็นเฟเราจะเลิกไปเลยคนแบบนี้เอาคนโลเลมาเป็นหัวหน้าครอบครัวคงไม่ได้
และถ้าเราเป็นเค้กก็จะไม่เอาเหมือนกันไม่อยากจะบาป --"
-
มันก็เจ็บทุกคนนะแหละ เวลาจะช่วยทุกอย่างเอง :เฮ้อ:
-
เข้าใจสื่งที่พี่ทราฟเป็นเพราะการที่เราจะรักใครซักคนทั้งๆที่เรามีแฟนแล้วมันเป็นเรื่องผิดแต่ถ้าแฟนเราไม่ใช่คนที่ใช่หล่ะเราต้องอดทนคบไปทั้งๆแบบนั้นหรอ? มันก็ดูเป็นการฝืนใจตัวเองเกินไปจิงป่ะเพราะงั้นถ้าพี่ทราฟจะเห็นแก่ตัวเพราะเจอคนสำคัญที่ตัวเองต้องการจะปกป้องก็เข้าใจ และขอให้เรื่องทุกอย่างผ่านไปด้วยดี น้องเค้กที่น่ารักจะได้ไม่เจ็บปวดมากเพราะยังไงน้องก็ไม่ผิดเพราะน้องไม่ได้ต้องการครอบครองพี่ทราฟแต่พี่ทราฟต้องการที่จะปกป้องน้องเอง ส่วนเฟเข้าใจว่ามันเจ็บที่แฟนไม่เคยเอาใจใส่ไม่เคยแคร์แต่แค่นี้ก็น่าจะรู้ได้แล้วว่าเค้าเปลี่ยนไปและควรจะทำใจ ถ้าจะหาว่าใครผิดก็คงเป็นความเห็นแก่ตัวในตัวเองของทั้งเฟและทราฟ เพราะคนนึงก็อยากได้รับการปฏิบัติแบบแฟน ส่วนอีกคนก็เลือกที่จะรักคนที่ใช่ แต่ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนเพียงเพราะกลัวผลที่ตามมา 555+ขอโทษที่เวิ่นเว้อ เป็นกำลังใจให้นะ :กอด1: :กอด1: ขอบคุณที่ทำให้ได้เห็นด้านมืดของความรัก o13 รอตอนต่อไปนะ
-
ดันหน่อย :3059:
-
พี่ทราฟต้องรีบเคลียร์กับเฟนะ เพราะถ้าไม่เคลียร์มันอาจจะทำให้น้องเค้กเจ็บอีกนะ
-
จริงๆเราก็เข้าใจเฟนะ แต่การที่จะเหวี่่ยงแบบไร้เหตผมมันก็ .. :o11: :o11:
เค้กก็น่าสงสารตลอด เฮ้อ แต่ยังไง สิ่งที่เฟทำมันก็ทำให้ทราฟตัดสินใจได้เร็วขึ้น
แอบขอบคุณเฟที่ไม่มีเหตุผลตอนนี้ .. o18 o18
ดีกว่าเฟแสนดี ที่ทำให้ทราฟตัดใจไม่ลง
รออ่านตอนหน้า มาเร็วๆน้าา .. :กอด1: :L2:
-
:t3: :t3: :t3: :t3:
-
ทีแรกก็สงสารเฟหรอก แต่มาทำตัวแบบนี้ทราฟบอกเลิกไปเลย
สงสารเค้กรอทราฟกลัวจะไม่สบายเอาตากฝนแบบนี้
+1+เป็ดให้จ้า
-
ในที่สุด น้องเค๊กก็มาซะที
แต่ มาพร้อมปัญหาใหญ่มาก
พี่ทราฟแม่งจะทำอะไรก็ไม่ทำอื้อๆอ่ะๆอยู่นั่นล่ะ
เฟเหวี่ยงน้อยไป น่าจะต่อยให้แก้มช้ำ
น้องเค๊กเลยซวยไปด้วย สงสารน้อง
หวังว่าพี่ทราฟจะเคลียร์ตัวเองได้ในเร็ววันนี้นะคะ
กอดRiRi เอายาดมมาส่งด้วยจ้า
ขอบคุณสำหรับยาดมค่ะ ^^
รุนแรงอ่ะ ถึงกับต่อยพระเอกเราเลยหรอ :laugh:
มามะ มากอดที :กอด1:
จะบอกยังไงดี อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกสงสารน้องเค๊กมาก :monkeysad: ชอบและเฝ้าติดตามตลอด คนเขียน ลงงานเขียนบ่อยๆๆนะครับ :pig4: :3123: :pig4: :L1:
จะพยายามลงให้บ่อยนะคะ นี่ก็เร่งสุดฝีมือ เปิดเทอมแล้วด้วยยยย >_<
:กอด1:
เตรียมกินมาม่า
ชามโตตอนหน้า :z2:
เอารสอะไรดี หมูสับหรือต้มยำ ฟิ้ววววว มีดอีโต้ลอยมา
:กอด1:
ในที่สาดเฟกฌหลุดมาศนางร้ายออกมาแล้ว
เจอแบบนี้ยังนางเอกอยู่ได้ก็นางฟ้าแล้วววว ไม่ได้ๆ เรื่องนี้เค้กคือนางฟ้า o18
:กอด1:
รอจ้าๆๆๆ :call:
ขอบคุณที่รอค่ะ
มากอดทีสิ! :กอด1:
พูดยากว่ะ อยากให้ ทราฟรักน้องเค้ก อยากให้น้องเค้กมีความสุข
แต่ก็เข้าใจเฟ นะ แฟนเราแท้ ๆ ยังไม่เลิกกันแต่กลับให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่า
เป็นใคร ๆจะอดทนได้เหมือนกับที่ เฟ ได้อดทนมาบ้าง
หากเฟจะเป็น นางมารร้าย ก็ย่อมเข้าใจว่า มันไม่ได้เกิดจากเพราะ เฟ มีนิสัยนางมารร้าย
แต่เกิดจาก ผู้ชายที่ชื่อ ทราฟ ต่างหาก
อู้ยยยยย ไอ้พี่ทราฟ เมิงตายแน่ :laugh:
:กอด1:
อ่านแล้วเห็นใจทั้งเฟและทราฟ
แล้วก็สงสารน้องเค้กจัง
งั้นเราสองคนมากอดปลอบน้องเค้กกัน
:กอด1:
เฟจ๋าาาา อย่าทำอะไรเค้กน๊าาาาา
อย่าห่วงไป เค้กคนคุ้มครองเยอะ ชีเข้าไม่ถึงตัวเค้กหรอก :laugh:
:กอด1:
:เฮ้อ:เข้าใจเฟนะแต่เค้กอะน่าสงสารกว่าเฟอะ :L2: :L2:
รักน้องเค้กที่สุดเลยอะ :กอด1: :กอด1:
ปลรอตอนต่อไปคะ :bye2: :bye2:
อยากได้ป่ะ ไปขอพี่ทราเอาเองนะ อิอิ
:กอด1:
เค้กน่าสงสารจัง เลิกกะเฟเถอะทราฟ :sad4:
อ่ะ จัดไปอย่าให้เสีย ทุกคนดูรักเฟมาก :laugh:
:กอด1:
คิดว่า บอกเลิกเฟแล้วซะอีก -0-
เตรียมกินมาม่า..
โอเค เราจะต้มรอไว้ :laugh:
:กอด1:
โอยยยยยยยย ปัญหาบานเบอะ
:z3: :z3: :z3:
เอ้า เอาหัวกระแทกกำแพงแบบนั้นเดี๋ยวหัวแตกนะ เดี๋ยวส่งพี่ครามไปช่วยทำแผลดีไหม :impress2:
:กอด1:
ตอนนี้ทำเราเสียน้ำตา สงสารเค้กที่สุด ดีนะไม่มีใครมาทำอะไรน้อง นั่งรออยู่แบบนั้น
แต่ก็ดีใจที่ทราฟคิดจะทำอะไรให้แน่ชัดสักที
อย่าร้องเลยไม่สวยเลยนะคนดี :sad4:
มามะเดี๋ยวเช็ดน้ำตาให้ ^^
:กอด1:
มะรัยจะลงตัวสักที อ๊ คุนผู้แต่งงงง สงสารเค้กแล้วน๊
ไม่บอกหรอก ปล่อยให้ลุ้น
:z6: (คนเขียนโดนถีบ)
:กอด1:
แล้วจะทำยังไงต่อเนี่ยทราฟ
น้องเค้กน่ารักๆๆๆ
น่ากินด้วย พี่ทราฟเขาบอกมา :o8:
:กอด1:
ทราฟ เนี่ย แมนจนหน้าถีบ เฮ้อออ
แต่ละอย่างที่คิด แต่ละอย่างที่ทำเนี่ย มันน่า.. :beat: :beat:
แทนที่จะเลิกกะเฟให้เรียบร้อยก่อนค่อยมาจีบเค้ก
สงสารเฟ สงสารเค้ก..เฮ้ออออ
ปล. ตอนที่14 ที่ประโยคนี้ “รับไว้เถอะ พี่อุตส่าห์ซื้อมาให้เป็นของขวัญนะ ถ้าเค้กไม่รับไว้ พี่คงเสียใจมากถ้าเค้กไม่รับไว้”
เปลี่ยนจาก อุตส่าห์ เป็น ตั้งใจ จะดีกว่านะคะ ใช้คำว่าอุตส่าห์แล้วเหมือนกับทำไปงั้นๆไม่เต็มใจอ่ะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ เดี๋ยวจะไปเปลี่ยน
น่ารักแบบนี้มากอดทีสิ :กอด1:
"....แต่ผมจะไม่ยอมให้คนคนนี้ คนที่ผมรักต้องแตกหรือเป็นอะไร...." มันเเปลว่าอะไรอ่ะ T T :sad11:
อ่า ริริเขียนให้งงเกินไปใช่ไหม มันแปลว่าทราฟมองน้องเค้กเหมือนแก้วที่บอบบางที่ทำแตกไม่ได้ เพราะน้องมีค่า อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ ขอโทษที่ทำให้งง
:กอด1:
:pig4: :pig4:
:pig4:
:กอด1:
รักกันรักกัน
ฉากที่รอคอย o13
ห๊ะ! รอฉากที่เค้กตากฝนเนี่ยนะ ทำไมเธอช่างใจร้ายแบบนี้ล่ะ :z3:
:กอด1:
มาม่าต้มยำแน่ๆๆๆ
รสโปรดเลยยยยยยย อยู่หอคนเขียนกินบ่อย
:กอด1:
o13 คิดถูกแล้ว ทราฟ เค้ก น่าสงสาร น่าทนุทนอม มากกว่าเฟอีก ถ้าเฟมันไม่ยอม ก็ส่งมันให้กับสองไปเลย
เอาแบบนั้นเลยเหรอ จะดีเหรอ :pigha2:
:กอด1:
เข้ามากดบวก :L1:
ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
คงไม่ต้องถามแล้วนะ
ว่าทราฟจะเลือกใคร
แต่ก็เข้าใจเฟนะ แต่
ถ้าเค้าไม่รักเราแล้วยื้อ
ไปก็ป่วยการปล่าว ๆ
:เฮ้อ:
พูดอีกก็ถูกอีก :impress2:
:กอด1:
ทำไมต้องให้คนกลางที่มันโลเลหลายใจเป็นคนลอยตัวทุกที มันจะเห็นแก่ตัวไปหน่อยมั้ย
เจอคนใหม่ที่ใช่กว่าแล้วคนปัจจุบันหล่ะ ??
คนกลางเลิกกับคนปัจจุบันก็ไปหาคนใหม่ คนที่มาใหม่ก็กลายเป็นมือที่ 3 โดยสมบูรณ์แบบ
หรือถ้าคนใหม่ไม่เอาก็กลับไปอยู่กับคนปัจจุบัน
ถ้าเฟจะร้ายโทษใครไม่ได้เลย เพราะถ้าต่อไปทราฟเจอคนใหม่เค้กจะร้ายบ้างก็คงไม่ผิด
ปัญหามันอยู่ที่ทราฟคือยังไม่ได้หมดรักเฟซะทีเดียว แต่ถูกใจเค้กที่เพิ่งเจอมากกว่าเริ่มจะจริงจัง
ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรก็ตามคนที่ทราฟรักมากที่สุดไม่ใช่เฟ เค้กหรือว่าใคร เพราะมันรักตัวเองมากที่สุด
สุดท้ายก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึงเท่านั้นเอง
และถ้าเราเป็นเฟเราจะเลิกไปเลยคนแบบนี้เอาคนโลเลมาเป็นหัวหน้าครอบครัวคงไม่ได้
และถ้าเราเป็นเค้กก็จะไม่เอาเหมือนกันไม่อยากจะบาป --"
ใจเย็นๆๆ มารักกันๆดีกว่า
:กอด1:
มันก็เจ็บทุกคนนะแหละ เวลาจะช่วยทุกอย่างเอง :เฮ้อ:
เวลาที่ว่าคือเวลาที่คนเขียนแต่งจบนั่นเอง ฮ่าๆๆ
:กอด1:
เข้าใจสื่งที่พี่ทราฟเป็นเพราะการที่เราจะรักใครซักคนทั้งๆที่เรามีแฟนแล้วมันเป็นเรื่องผิดแต่ถ้าแฟนเราไม่ใช่คนที่ใช่หล่ะเราต้องอดทนคบไปทั้งๆแบบนั้นหรอ? มันก็ดูเป็นการฝืนใจตัวเองเกินไปจิงป่ะเพราะงั้นถ้าพี่ทราฟจะเห็นแก่ตัวเพราะเจอคนสำคัญที่ตัวเองต้องการจะปกป้องก็เข้าใจ และขอให้เรื่องทุกอย่างผ่านไปด้วยดี น้องเค้กที่น่ารักจะได้ไม่เจ็บปวดมากเพราะยังไงน้องก็ไม่ผิดเพราะน้องไม่ได้ต้องการครอบครองพี่ทราฟแต่พี่ทราฟต้องการที่จะปกป้องน้องเอง ส่วนเฟเข้าใจว่ามันเจ็บที่แฟนไม่เคยเอาใจใส่ไม่เคยแคร์แต่แค่นี้ก็น่าจะรู้ได้แล้วว่าเค้าเปลี่ยนไปและควรจะทำใจ ถ้าจะหาว่าใครผิดก็คงเป็นความเห็นแก่ตัวในตัวเองของทั้งเฟและทราฟ เพราะคนนึงก็อยากได้รับการปฏิบัติแบบแฟน ส่วนอีกคนก็เลือกที่จะรักคนที่ใช่ แต่ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนเพียงเพราะกลัวผลที่ตามมา 555+ขอโทษที่เวิ่นเว้อ เป็นกำลังใจให้นะ :กอด1: :กอด1: ขอบคุณที่ทำให้ได้เห็นด้านมืดของความรัก o13 รอตอนต่อไปนะ
ด้วยความยินดีค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
:กอด1:
ดันหน่อย :3059:
รักตายเลยคนนี้ :กอด1:
พี่ทราฟต้องรีบเคลียร์กับเฟนะ เพราะถ้าไม่เคลียร์มันอาจจะทำให้น้องเค้กเจ็บอีกนะ
ไม่ต้องห่วง เพราะคนเขียนก็ไม่ยอมเหมือนกัน!
:กอด1:
จริงๆเราก็เข้าใจเฟนะ แต่การที่จะเหวี่่ยงแบบไร้เหตผมมันก็ .. :o11: :o11:
เค้กก็น่าสงสารตลอด เฮ้อ แต่ยังไง สิ่งที่เฟทำมันก็ทำให้ทราฟตัดสินใจได้เร็วขึ้น
แอบขอบคุณเฟที่ไม่มีเหตุผลตอนนี้ .. o18 o18
ดีกว่าเฟแสนดี ที่ทำให้ทราฟตัดใจไม่ลง
รออ่านตอนหน้า มาเร็วๆน้าา .. :กอด1: :L2:
ก็อย่างว่าแหละ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเฟ เพราะเฟไม่ใช่ผู้ชาย :laugh:
:กอด1:
:t3: :t3: :t3: :t3:
ตื่นๆ ตอนต่อไปใกล้มาแล้ววววว
:กอด1:
ทีแรกก็สงสารเฟหรอก แต่มาทำตัวแบบนี้ทราฟบอกเลิกไปเลย
สงสารเค้กรอทราฟกลัวจะไม่สบายเอาตากฝนแบบนี้
+1+เป็ดให้จ้า
ขอบคุณค่าาาาาาา :pig4:
:กอด1:
-----------------------------------------------
ผ่านขั้นตอนการตอบเม้นไปแล้ว ต่อไปเราก็จะลงนิยายตอนต่อไปให้ได้อ่านกัน โปรดรอสักนิด เพื่อนมาตามไปกินข้าว กินข้าวเสร็จจะรีบมาลงให้ทันที ถ้าลงตอนนี้มีหวังโดนเพื่อนถีบได้ :z6:
-
เอาล่ะ นักอ่านทุกคนต้องขอบคุณเพื่อนริริ ที่ดันปวดท้องอึกระทันหัน ริริเลยว่าลงให้ก่อนไปกินข้าวได้ :laugh:
มีของมาฝากด้วย ชอบกันหรือเปล่า อิอิ
(https://fbcdn-sphotos-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/600040_421340261233853_1460610963_n.jpg)
----------------------------------------------------------------------------------
:: 16 ::
“ไอ้ทราฟ เฮ้ย! เค้กเป็นอะไรวะ”
“เกิดอะไรขึ้นวะ”
“ไอ้ทราฟเดี๋ยว...!”
ผมอุ้มเค้กวิ่งผ่านหน้าทุกคนในบ้านที่พยายามจะถาม เมื่อมาถึงห้องผมวางเค้กลงบนเตียง ตอนนี้เค้กไมได้สติแล้ว ตัวสั่นแถมยังเพ้อว่าร้อนและบางทีก็หนาว
“เค้กตากฝนมาเหรอไอ้ทราฟ ทำไมมึงไม่พาไปโรงพยาบาลวะ!” ไอ้เจถามผมเสียงเครียด
“ไม่ กูจะดูแลเค้กเอง”
“แต่มึงเป็นหมอหรือไง ดูก็รู้ว่าอาการหนัก ดูมึงตอนนี่เดินพล่านขนาดนี้จะดูแลเค้กได้ไงวะ!”
“กูดูแลได้ กูจะดูแลเค้กเอง!” ผมตวาดใส่ไอ้เจด้วยความหงุดหงิด ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมแตกตื่นจนทำตัวไม่ถูก ผมอยากดูแลเค้กเอง ผมดูแลเขาได้...ผมทำได้ ได้ยินไหมว่าผมทำได้!
“ทราฟมึง” ไอ้สองเรียกชื่อผมเสียงเบาเพราะมันคงเห็นว่าผมน้ำตาไหลออกมา
“ปล่อยมันให้มันทำเถอะไอ้เจ ไอ้ทราฟ มึงไปเอาผ้ามาชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เค้กก่อน แล้วมึงไอ้เจไปทำข้าวต้มไว้ เดี๋ยวกูออกไปซื้อยาให้ ส่วนมึงไอ้สอง ลงไปช่วยไอ้เจ” ไอ้ครามสั่งทุกคนในบ้าน มันดูมีสติมากที่สุดแล้วในเวลานี้
ทุกคนออกไปจากห้องหมดแล้ว ผมเดินเข้าไปใกล้เค้กก่อนจะถอดเสื้อผ้าที่เปียกชื่อเพราะน้ำฝนออก ผิวที่เคยอมชมพูตอนนี้ขาวซีดไปหมด เค้กพยายามจะขยับเข้าหาตัวผม แต่ตอนนี้ผมต้องเช็ดตัวให้เค้กก่อน
“หนาว เค้กหนาว”
“ทนหน่อยนะเค้ก” ผมกระซิบบอกคนตัวเล็กก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปหยิบผ้าและเอากะละมังใบเล็กรองน้ำ
ผมวางกะละมังไว้ที่หัวเตียงก่อนจะนั่งลง พอผมจะดึงผ้าห่มออกเค้กกลับดึงเอาไว้ ผมขมวดคิ้วออกมา แต่ก็ต้องตัดใจดึงไม่งั้นผมจะเช็ดตัวให้เค้กไม่ได้
“หนาว”
มือที่เช็ดตัวเค้กอยู่ชะงัก ยิ่งเค้กสั่นหรือบอกว่าหนาวผมยิ่งทำอะไรไม่ถูก ค่อยแต่จะเสียสติอยู่ตลอดเวลา ผมเช็ดตัวให้เค้กจนทั่วก่อนทาแป้งเพื่อที่เค้กจะได้ไม่เหนียวตัว จากนั้นผมก็หยิบกางเกงวอมของผมมาใส่ให้เค้กและเสื้อยืนแขนยาวผ้านุ่มเค้กจะได้สบายตัว
“ร้อน...อือออ” พอผมดึงผ้าห่มจนถึงคอเค้กก็ร้องเสียงเบาว่าร้อน ผมพอจะรู้ว่ามันคืออาการเพ้อเลยไม่เอาผ้าห่มออก ถ้าเหงื่อออกมากๆไข้จะได้ลดลงเร็วขึ้น
“หลับซะนะคนดี พี่อยู่ตรงนี้แล้ว” ผมสอดมือเข้าไปใต้ผ้านวม จับมือเค้กที่เย็นจัดเอาไว้ ถ่ายเทความอบอุ่นไปให้เค้ก
ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมผมถึงได้แย่ขนาดนี้นะ
ก๊อกๆๆ
“ไอ้ทราฟ เป็นไงบ้าง”
ผมหันไปหาไอ้ครามที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมถุงยา
“กูเป็นห่วงเค้ก กูอยากพาเค้กไปโรงพยาบาล แต่กูก็อยากดูแลเค้กเอง อีกอย่างเค้กไม่ชอบโรงพยาบาล ถ้าพาไปแล้วเค้กไม่ชอบใจจะทำไง กูกลัวน้องทรุด” ผมพูด และผมเชื่อว่าไอ้ครามมันจะต้องเข้าใจผม
“อืม กูเข้าใจ อ่ะนี่ยา มึงก็ให้เค้กนอนไปก่อนแล้วเย็นค่อยปลุกขึ้นมากินข้าวกินยา แล้วนี่แผ่นเจลลดไข้” ไอ้ครามโยนแผ่นเจลลดไข้ให้ผม ผมหยิบขึ้นมาและก็ฉีกห่อก่อนจะแปะลงที่หน้าผากของเค้ก
“แล้วนี่วิป เผื่อเค้กหายใจไม่ออก มันก็พอช่วยได้”
“ขอบใจ”
“ไม่เป็นไร”
“เค้กจะหายใช่ไหม” ผมมองจ้องหน้าที่แทบไม่มีสีของเค้กอย่างหวั่นใจ
“แค่ไข้หวัด หายอยู่แล้ว” ไอ้ครามตบที่ไหล่ผมเบาๆ ผมยิ้มขอบคุณมันก่อนจะหันหน้ากลับมามองคนที่หลับไม่รู้สึกตัว
“มีอะไรก็เรียกแล้วกัน วันนี้กูอยู่บ้านแล้วก็เรื่องไอ้สอง ไม่ต้องกังวลมาก” มันพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับล็อคห้องให้ด้วย
ผมเขยิบตัวขึ้นไปนั่งบนเตียง เอนกายลงนอนข้างคนตัวเล็กที่เหมือนจะรู้สึกตัวถึงได้ขยับเข้ามาหาผม ผมดึงเขาเข้ามาใกล้แล้วกอดเอาไว้แน่น
ผ่านไปสักพักตัวของเค้กจากที่เคยเย็นก็กลายเป็นร้อนจัด เหงื่อออกท่วมตัว ผมเลยต้องเช็ดตัวให้เกือบทุกชั่วโมง แถมเค้กยังเพ้ออีก
“แม่...เค้กคิดถึงแม่”
“ไม่เป็นอะไรนะเค้ก” ผมเอ่ยปลอบแม้ว่าเค้กอาจจะไม่รับรู้ในตอนที่ป่วยหนักอย่างนี้ก็ตาม
ผมก้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากเค้กด้วยความรักและความเป็นห่วงที่ผมมี เพราะห่วงที่ผมเคยมี ทำให้ผมไม่เคยมองย้อนเลยว่าผมรักเด็กคนนี้ เมื่อไหร่กันที่ผมมีใครในทุกวินาทีของชีวิต ที่ทุกลมหายใจเข้าออกก็นึกถึงเขาเป็นคนแรก
ตาโตๆที่ผมหลงจนต้องเดินตามตั้งแต่แรกเห็น
จมูกเล็กแสนน่ารักที่มักจะแดงเวลาที่ร้องไห้หรือเขินอายเสมอ ไม่ว่ามองยังไงก็น่าเอ็นดู
แก้มใสๆ ที่ผมเคยแอบหอม
ริมฝีปากบางระเรื่อด้วยสีชมพู คำพูดคำจาที่ผ่านปากเล็กๆนี่ก็น่ารักน่าฟังไปเสียหมด ยิ่งเวลาที่เค้กพูดอ้อนผมก็ยิ่งชอบ แถมยังรู้ว่ามันหอมหวานแต่ไหน ถึงจะเป็นเพียงสัมผัสแผ่วเบาก็เถอะ
มือสองข้าง ขาทั้งสองข้าง และหัวใจดวงเล็กที่แข็งแกร่งเสียจนผมยังต้องนึกอาย คนที่เผชิญสิ่งเลวร้ายในชีวิตที่หนักหนาขนาดนั้น แต่เขาก็ผ่านมาได้...ต้องใช้ความกล้าและความเข้มแข็งขนาดไหนผมไม่มีวันรู้ มันอาจจะมากเกินคาดเดา เขาเก่งกว่าคนปกติดีๆเสียอีก เขาเก่งกว่าผมและผมก็รักที่เขาเก่งแบบนี้
และเพราะทั้งหมดนี้ที่ทำให้ผมรักเด็กตรงหน้า ผมอาจโง่ที่รู้ใจตัวเองช้า แต่คนเราต้องโง่ก่อนฉลาด แค่ว่าอาจจะโง่นานไปหน่อยก็แค่นั้น
ก๊อกๆๆ
ผมหันไปมองที่ประตูก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเปิดประตู แล้วก็เจอกับไอ้เจที่สีหน้าไม่สู้ดียืนอยู่ที่หน้าห้อง ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร
“มีอะไรไอ้เจ”
“เฟมา อยู่ข้างล่าง”
ผมนิ่งไปแปบหนึ่งก่อนจะพยักหน้าให้มัน ถ้าไม่พูดก็คงไม่จบสินะ เพราะงั้นผมต้องลงไปพูด พูดให้มันจบๆไป
“เดี๋ยวกูลงไป แล้วฝากมึงขึ้นมาดูเค้กแทนกูที” ผมบอกก่อนจะปิดประตูห้องและเดินกลับมาที่เตียง ผมมองหน้าเค้กอยู่สักพัก จัดผ้าห่มที่เค้กถีบออกเมื่อรู้สึกร้อนให้ปิดคอไว้เหมือนเดิมก่อนจะออกจากห้องลงไปข้างล่าง
เฟนั่งอยู่ที่โซฟาหันมามองผมตาเขียวด้วยความไม่พอใจ ไอ้สองมองหน้าผมนิ่งจนผมไม่รู้ว่ามันรู้เรื่องหรือยัง ไอ้เจเมื่อเห็นผมลงมามันก็เดินขึ้นข้างบนพร้อมกับไอ้ครามที่เดินมาตบไหลผมสองทีแล้วเดินตามไอ้เจไป
“ตามสบาย” ไอ้สองพูดแล้วก็เดินออกจากบ้านไป แบบนี้มันก็คงรู้เรื่องแล้ว แต่ก็ดีแล้ว มันจะได้จบซะที
“เฟ เราเลิกกัน...”
“ทราฟจะเอายังไง จะเลิกกับเฟงั้นเหรอ” เฟถามขึ้นโดยที่ผมยังพูดไม่จบ
“ใช่ มันแย่ทราฟรู้ แต่ทราฟต้องเลิกกับเฟ เราเลิกกันเถอะนะ” ผมตอบไปแบบนั้น เฟตวัดหน้ามามองผม แววตาสั่นระริกนั่นทำให้ผมรู้สึกผิด แต่ผมต้องพูด อย่าอ้อมค้อมเพราะมันจะเป็นการให้ความหวังเฟ
“ทำไมทราฟ ทำไมถึงจะทิ้งเฟ เฟเป็นแฟนทราฟนะ ทราฟต้องรักเฟสิ!” เฟลุกขึ้นเดินโวยวายเข้ามาหาผม
“แต่ตอนนี้ทราฟรักเค้ก ทราฟผิดที่ไปรักเค้กเอง ขอโทษ” ผมจ้องหน้าเฟ บอกทุกคำด้วยความหนักแน่น เฟน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย ผมอยากเอื้อมมือไปเช็ด แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่ควรทำ
“ไม่! เฟไม่เชื่อ ทราฟแค่ผูกพันเท่านั้น เชื่อเฟนะทราฟ ทราฟไม่ได้รักเค้กหรอก เพราะอยู่ใกล้เค้กบ่อย ทราฟเลยคิดว่าเป็นความรัก มันไม่ใช่หรอกทราฟ เชื่อเฟสิ” เฟพูดแล้วยิ้มให้ผมทั้งน้ำตาเหมือนพยายามจะหลอกตัวเอง พยายามที่จะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด
“ไม่เฟ ทราฟรักเค้ก ทราฟรู้ตัวดี ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ทราฟก็รักเค้กไปแล้ว ทราฟขอโทษที่ทำให้เฟผิดหวัง แต่ทราฟต้องพูด เฟจะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้”
ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย ผมเห็นแก่ตัวเกินไป ใช่ว่าผมอยากให้มันเป็ยแบบนี้ ใช่ว่าผมบังคับตัวเองให้รักให้ชอบเค้กเสียเมื่อไหร่ ใจมันรักของมันเอง แล้วอย่างนี้จะให้ผมทำยังไง
“เฟว่าทราฟคงไม่พร้อมที่จะคุย เฟกลับก่อนนะ” เฟลุกขึ้นหมุนตัวจะเดินออกจากบ้าน
ผมเลวที่ทำกับเฟแบบนี้ แต่ผมจะเลวยิ่งกว่านี้ถ้าหากว่าผมไม่เลิกกับเฟตอนนี้
“เฟ ทราฟพูดความจริงนะ ขอโทษที่เป็นแฟนที่ไม่ดีไม่ได้เรื่อง ขอโทษที่ทราฟหมดรัก”
เฟชะงักขาที่กำลังจะก้าวพ้นประตูบ้าน ไหล่ของเฟสั่นไหวแรงขึ้นก่อนที่เฟจะวิ่งออกไปจากบ้าน ผมได้แต่ยืนอยู่อย่างนั้น
ผมทำถูกแล้วหรือเปล่า ถูกไหมที่ผมเลือกทำตามสิ่งที่หัวใจตัวเองต้องการ
ปึก!
พลั้ก!!
ผมที่กำลังหันหลังจะเดินขึ้นห้องถูกกระชากตัวให้หันกลับไปที่เดิมก่อนจะล่วงลงไปกองกับพื้นเพราะถูกต่อยเข้าอย่างจัง ผมยกมือเช็ดที่ริมฝีปาก เลือดสีแดงบอกให้รู้ว่าผมปากแตก พอเงยหน้าขึ้นก็เจอให้สองยืนกำหมัดแน่นจ้องผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ผมไม่โกรธมันสักนิดที่มันทำแบบนี้ ผมเตรียมใจมาแล้วว่าจะต้องโดนเพราะผมไปทำร้ายเพื่อนของมันซึ่งคือแฟนของผมที่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
“ไอ้ทราฟ มึง! ไอ้เชี่ยเอ้ย!! มึงทำแบบนี้ได้ไงวะ” ไอ้สองเดินเข้ามากระชอกคอเสื้อผมที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น แววตาของมันมีทั้งความโกรธ โมโห เสียใจและเหมือนไม่เข้าใจ
“กูขอโทษ กูไม่ได้รักเฟแล้วจริงๆ มึงจะต่อยกูอีกก็ได้นะ ยังไงกูก็เป็นคนผิด” ผมจ้องหน้ามันกลับ
พลั๊ก!
หมัดที่สองนี่เบากว่าครั้งแรกเยอะมาก แต่ถึงมันจะต่อยแรงกกว่านี้ผมก็จะยอมรับ
“กูไม่เข้าใจทำไมกลายเป็นแบบนี้วะ ทำไมมึงรักเค้ก” ไอ้สองถามผม มันเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้เป็นคนสุดท้าย และที่สำคัญมันไม่เคยระแคะระคายเรื่องของผมกับเค้ก มีก็แค่ไอ้ครามและไอ้เจเท่านั้นที่รู้ด้วยตัวเอง และยังรู้ก่อนผมเสียด้วย
“กูไม่รู้ รู้อีกทีกูก็รักเค้ก”
“แล้วเฟล่ะ มึงจะทำยังไง!”
“กูอยากเลิกกับเฟ กูเห็นแกตัวใช่ไหม แต่มึงคิดว่ามีทางที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ ตอนนี้กูไม่ได้รักเฟอย่างคนรัก กูไม่อยากหลอกเฟ” ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ผมต้องหาทางให้เฟยอมรับความจริง แม้มันจะโหดร้าย แต่ผมคิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว
ผมไม่ได้ฉลาดไม่ได้ดีเลิศ ผมก็แค่ทำเพื่อความรักของตัวเองแม้ว่าจะทำให้อีกคนเจ็บปวด แต่ผมก็ได้พยายามหาทางที่ทำให้คนๆนั้นต้องเจ็บน้อยที่สุด
“ยังไงมึงก็จะเลิกใช่ไหม”
“อืม”
“ยังไงมึงก็จะไม่กลับไปรักเฟใช่ไหม”
“ใช่”
“มึงแน่ใจแล้วว่ารักเค้ก”
“กูรักเค้ก และรักมากด้วย”
ผมกับไอ้สองจ้องตากันก่อนที่มันจะถอนหายใจออก สีหน้ามันยังเครียดอยู่เหมือนเดิมและผมคงไม่ต่างกัน ผมหันหน้ามองไปทางบันไดขึ้นชั้นสอง ป่านนี้เค้กจะไข้ลดหรือยังก็ไม่รู้ เค้กต้องมาป่วยเพราะผมแท้ๆ
“เดี๋ยวกูมา” ผมหันไปมองไอ้สองที่ลุกขึ้นยืนและกำลังจะเดินออกจากบ้านไป
“มึงจะไปไหน”
“แม้กูจะไม่เข้าใจอะไรเท่าไหร่ แต่มึงก็เพื่อนกูและเฟก็เพื่อนกู” ไอ้สองพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากบ้านไป
ถ้าผมเข้าใจความหมายที่มันต้องการสื่อไม่ผิด ผมคิดว่าไอ้สองคงจะคอยดูอยู่ห่างๆ ผมอยากจะขอโทษที่ทำให้มันผิดหวังในตัวผมอีกคน แล้วเค้กล่ะ เค้กจะผิดหวังในตัวผมไหมที่ผมไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่เขาคิด แล้วเขาจะรับผมได้หรือเปล่า
ถ้าผมขอความรักจากเขาไม่ได้เพราะการกระทำเชี่ยๆของผม ผมก็จะไม่เสียใจ อย่างน้อยผมก็ได้รักเขาและอย่างน้อยผมก็ไม่ได้หลอกเฟ แม้สุดท้ายผมจะไม่เหลือใครผมก็เต็มใจยอมรับมัน
-------------
-------------
“เค้กครับ ลุกขึ้นมากินข้าวหน่อยเร็ว” ผมเรียกปลุกคนตัวเล็กที่ยังนอนไม่ตื่น ขนาดผมเพิ่งเช็ดตัวให้เขาไปเขายังไม่รู้สึกตัวเลย ไข้ยังคงสูงจนผมเครียดอย่างถึงที่สุด เครียดยิ่งกว่าเมื่อกี้ที่ขอเลิกกับเฟเสียอีก
“เค้กครับ ตื่นนะ” ผมเรียกชิดที่ข้างหูอยู่สองสามทีเค้กก็เริ่มรู้สึกตัว
“พี่...ทราฟ” เสียงของเค้กแห้งและแหบมาก ฟังแทบไม่ได้ยิน
“ครับ ขยับตัวนิดหนึ่งนะครับ กินข้าวแล้วจะได้กินยา”
ผมช่วยประคองเค้กขึ้นนั่งพิงหัวเตียง เค้กอิดออดเล็กน้อยแถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีก
“เป็นอะไรครับเค้ก ไหนบอกพี่สิ” ผมถามเสียงอ่อนโยน เขาว่ากันว่าคนป่วยจะอารมณ์อ่อนไหวง่าย คงดูแลยากกว่าปกติหลายเท่า แต่จะกี่เท่าผมก็จะดูแลเค้กให้ดีที่สุด
“เค้ก...ปวดหัว ฮึก”
จากที่เมื่อกี้เหมือนจะร้อง ตอนนี้เค้กร้องไห้แล้ว ถ้ายิ่งร้องก็จะยิ่งปวดหัว แล้วแบบนี้คนดีของผมจะหายเมื่อไหร่กัน
ผมกระเถิบเข้าไปนั่งใกล้เค้กและดึงเขาเข้ามากอดเอาไว้ เค้กกอดตอบผมแน่นเท่าที่เขามีแรง พลางบ่นไปสะอื้นไปว่าปวดหัว
“ไม่ร้องนะครับ ยิ่งร้องจะยิ่งปวดหัว เดี๋ยวกินข้าวกินยานอนพักอีกสักหน่อยก็จะดีขึ้น” ผมเช็ดน้ำตาให้เค้กอย่างเบามือ เป็นไข้แบบนี้หน้าแดงตัวแดงไปหมด
“ไม่...เอา ไม่หิว อึก” เค้กส่ายหน้าอยู่กับอกผมทำท่าจะไม่ยอมกินข้าว
“ถ้าไม่กินข้าวต้องไปหาหมอนะ” ผมบอก เพราะว่าถ้าน้องไม่กินข้าวกินยาสักหน่อย ผมเองก็ไม่มีปัญญาทำให้น้องหายป่วยได้หรอก
“ไม่เอา”
“ไม่เอาอะไรครับ”
“หมอ ไม่ไปหาหมอ”
“งั้นกินข้าวกินยานะครับ”
เค้กลังเลนิดหน่อยแต่ก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี ผมหยิบชามข้าวต้มขึ้นมาคนก่อนจะตักขึ้นมาเป่าและป้อนเค้ก กินไปได้ไม่กี่คำคนตัวเล็กก็หันหน้าหนีจะไม่ยอมกินให้ได้ ผมเองก็ไม่ถนัดที่จะบังคับเค้กด้วย
“อีกคำนะครับ อีกคำเดียวแล้วกินยานอนเลยนะ นะครับเค้ก”
พอเค้กยอมผมก็จัดการป้อนอีกคำหนึ่งก่อนจะหยิบยาและน้ำให้เค้ก เค้กทำหน้าพะอืดพะอมแต่ก็กลืนยาลงไปเรียบร้อย ผมจัดการให้เค้กนอนลงและคลุมผ้าห่มให้ถึงอก เมื่อเรียบร้อยแล้วผมก็ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อนที่จะเอาชามข้าวไปเก็บแต่เค้กกลับเรียกผมไว้
“พี่ทราฟ จะไปไหน”
“เอาจานไปเก็บครับ” ผทบอกแล้วเค้กก็เงียบไป ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาหวิว
“รีบมานะ”
คำพูดของเค้กทำให้ผมนิ่งอึ้งแล้วนึกไปถึงเมื่อบ่ายที่ผมทิ้งเขาให้รอจนต้องตากฝนไม่สบายแบบนี้
“ครับ เดี๋ยวพี่มานะ”
ผมยืนมองเค้กที่นอนนิ่งแต่ไม่ยอมหลับตาทำให้รู้ว่าน้องคงจะรอจนกว่าผมจะมา ผมรีบลงไปข้างล่างเอาจานไปเก็บ ข้างล่างมีแค่ไอ้เจอยู่ ส่วนไอ้ครามออกไปสอนเด็กที่โรงฝึกและไอ้สองก็ยังไม่กลับมา
พอจัดการอะไรข้างล่างเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินขึ้นห้อง เค้กยังรอผมไม่ยอมหลับ ผมเลยขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆเค้กที่รู้ตัวว่าผมมาแล้วก็กระเถิบเข้ามานอนใกล้ๆผม ผมเลยดึงตัวเขาเข้ามากอดไม่กลัวว่าตัวเองจะติดไข้ ถ้าเป็นก็ดีผมจะได้รับรู้ว่าเจ็บปวดของเขาบ้าง
“นอนนะครับ พี่จะนอนอยู่ข้างๆแบบนี้”
“อย่าไปไหนนะครับ”
“ครับ”
“ถ้าไปไหนต้องบอกเค้กนะ”
“ครับ นอนซะนะคนดี”
ผมจูบที่หน้าผากเค้กทีหนึ่งและที่ปลายจมูกอีกที่ก่อนจะกระชับกอดให้แน่นขึ้น กอดอยู่อย่างนั้นจนเค้กหลับไป ผมก็ได้แต่นอนคิดว่าจะเอายังไงต่อไป แล้วพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ไม่รู้ว่าเฟจะยอมเลิกกับผมหรือเปล่า ผมก็ได้แต่ภาวนาว่าเฟจะเข้าใจผม
คิดไปเรื่อยเปื่อยผมก็เผลอหลับไป ตกใจตื่นอีกทีก็ตอนที่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูก็เป็นไอ้สองที่โทรมา ผมกดรับสายทันทีเดาว่าคงเป็นเรื่องสำคัญ
“ว่าไงมึง”
“ไอ้ทราฟ มาหากูตอนนี้เลย” เสียงไอ้สองร้อนรนปกเครียดทำให้ผมเด้งตัวขึ้นจากเตียง โดนลืมไปว่าเค้กนอนทับผมอยู่ ผมรีบเอนตัวลงลูบที่แขนเค้กเบาๆเป็นการกล่อมเพราะกลัวว่าเขาจะตื่น
“มีอะไรวะ”
“เฟเมามาก พูดจาไม่รู้เรื่องอยู่ที่...มึงมาหากูหน่อยดิ”
“ได้ๆ เดี๋ยวกูรีบไป รอแปบนะ”
ผมกดวางสายแล้วรีบลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบลวกๆ ก่อนจะมายืนคิดหนักอยู่ข้างเตียงว่าจะบอกเค้กดีไหม ผมไม่อยากปลุกเพราะน้องควรต้องพักผ่อน แต่ถ้าเขาตื่นมาแล้วไม่เจอผมเขาต้องงอแงแน่ๆ งั้นผมว่าผมปลุกแล้วบอกเขาก่อนออกไปดีกว่า
“เค้กครับ”
“...” เค้กยังหลับไม่รู้สึกตัว
“เค้กครับ”
“อื้อ พี่ทราฟ” เค้กงัวเงียเรียกชื่อผม ไม่รู้ว่าละเมอหรือรู้สึกตัวแล้ว
“เค้กครับ พี่จะออกไปทำธุระข้างนอกแปบหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่เรียกพี่ครามมาอยู่เป็นเพื่อน เค้กก็นอนต่อนะ” ผมนั่งลงบนเตียงข้างๆเค้กก่อนจะค่อยๆบอกเค้ก ตอนแรกเค้กดูจะมึนๆเพราะเพิ่งรู้สึกตัวแต่ตอนนี้ก็ดูรู้เรื่องมากขึ้น
“นานไหมครับ” เค้กถามผมแต่ตายังหลับอยู่
“ไม่นานครับ นอนซะนะ พี่จะรีบไปรีบกลับ”
เค้กพยักหน้าสองสามทีก่อนจะหลับต่อ ผมเดินออกจากห้องไปเรียกไอ้คราม เสี่ยงต่อการโดนด่าเอามากๆ แต่เวลานี้ผมยอมเพราะผมต้องพึ่งมัน
“มีอะไรวะ” ไอ้ครามเปิดประตูห้องออกมาถามผม ดีที่มันยังไม่นอน
“ไปอยู่เป็นเพื่อนเค้กให้กูหน่อยดิ ไอ้สองโทรตามก็เพราะเฟไปเมาอยู่ที่ผับ” ผมบอกเหตุผมมัน มันนิ่งแล้วก็พยักหน้ารับรู้
“เออ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูดูให้ มึงก็จัดการเรื่องราวให้เรียบร้อยแล้วกัน อย่าให้ยืดเยื้อ” ไอ้ครามพูดนิ่งๆก่อนจะเดินไปที่ห้องผม ส่วนผมก็รีบออกจากบ้านตรงไปยังสถานที่ที่ไอ้สองบอกทันที
เวลานี้เป็นเวลาที่ผับปิดแล้ว ผมเดินเข้าไปในผับก่อนจะสอดสายตามองหาเฟและไอ้สองซึ่งหาไม่ยาก ผมเดินเข้าไปใกล้สองคนนั้นทันที เฟดูเมามากจนพูดจาไม่รู้เรื่อง
“สองได้ยินไหมว่าเฟชอบสอง ได้ยินม้ายยยยย”
“กลับกันเถอะเฟ เฟเมามากแล้วนะ”
“ม้าย เฟไม่กลับ อึก ทราฟทิ้งเฟแล้วสองก็จะทิ้งเฟอีกคน สองรู้ไหมเฟเจ็บแค่หนาย!...เฟชอบสองเฟชอบทราฟ อึก แต่ม้ายมีครายชอบเฟสักคน ฮืออ”
ขาผมนิ่งค้างเดินต่อไปไม่ได้ พูดอะไรไม่ออก สองพยายามจับตัวเฟให้นั่งอยู่ที่เดิมไม่ให้โวยวาย ก่อนจะหันซ้ายหันขวาแล้วมาเจอผมที่ยินอยู่ ไอ้สองตกใจตาโต แววตามันมีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด ผมส่ายหน้าไม่ให้มันเรียกชื่อผม ผมอยากฟังเรื่องราวให้หมด เขาว่ากันว่าคนเมามักไม่โกหก
“สอง สองจะไม่ทิ้ง อึก เฟช่ายม้าย!”
“เฟไม่ได้ชอบสองหรอก อย่าทำแบบนี้เลย” ไอ้สองทำหน้าเครียดกับสิ่งที่เฟพูด
“เปล่า เฟชอบสองตั้งแต่วานแรกแล้ว แต่สองม้ายเคยชอบเฟเลย เฟรู้ว่าถ้าใครชอบสองแล้วสองม้ายชอบตอบ สองจาอยู่ห้ายห่างๆ เฟม้ายอยากห่างจากสอง เลยปายคบกับทราฟ เฟไม่ดีเลยช่ายม้าย แต่เฟอยากอยู่ใกล้สองนิ จาให้เฟทำยังไงล่ะ!” เฟหลับหูหลับตาโวยวาย ตอนนี้เฟนั่งหันหลังให้ผม เธอเลยไม่รู้ว่าผมอยู่ข้างหลัง
สิ่งที่ได้ยินมันทำให้ผมรู้สึกเสียใจอยู่มาก แต่คงไม่เท่าไอ้สองที่ตอนนี้มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อหันมามองตาผม ผมมองเฟก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ เฟหันมามองผม ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะน้ำตาไหลลงมาหนักยิ่งกว่าเดิม
“เฟรักทราฟไหม” ผมถาม เพราะอยากรู้ว่าเฟคิดกับผมยังไง เรื่องที่เฟชอบสองผมไม่เคยคิดมาก่อนและไอ้สองก็คงคิดไม่ถึงด้วย พอมาได้ยินผมก็ตกใจและรู้สึกเสียใจนิดๆ
“ร้ากสิ ทราฟดีกับเฟจะตายไป”
“แล้วถ้าให้เลือกระหว่างทราฟกับสองเฟจะเลือกใคร”
คนเราต้องเลือกได้แค่อย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งผมรู้ว่ามันเลือกอยากระหว่างความถูกต้องและสิ่งที่หัวใจเรียกร้อง แต่ผมเลือกที่จะเห็นแก่ตัวเพื่อเลือกสิ่งที่หัวใจตัวเองต้องการ เพราะฉะนั้น ผมคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่เฟต้องเลือกบ้าง
ผมไม่โกรธเฟเลยที่ได้รู้ความจริง เพราะผมเข้าใจ เฟกับผมทำในสิ่งที่ผิดไม่ต่างกัน และความรักที่ผมมีให้เค้ก ทำให้ผมเข้าใจเลยว่าเฟไม่ผิดที่ทำแบบนี้ เธอไม่ผิดที่รักสองแล้วมาคบกับผม เรื่องของความรักมันละเอียดอ่อนมีหลายแง่มุมเกินกว่าที่เราจะเข้าใจได้
“เฟ...” เฟกัดปากตัวเองนิ่ง ไม่ยอมเงยหน้าสบตาใคร
“เฟรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้ทราฟเลือกใคร ขอโทษที่กลับไปคบเฟไม่ได้ ทราฟอยากให้เราจบกันแค่นี้ เฟคงไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่มีใจ และทราฟเองก็ไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก แม้จะฟังดูโหดร้ายทราฟก็อยากให้เฟเข้าใจ”
“...”
“เราเลิกกันเถอะนะ เลิกกันแล้วทราฟก็ยังอยากมีเฟเป็นเพื่อนไม่ได้อยากเลิกแบบแตกหักมองหน้ากันไม่ติด”
“เฟขอโทษ” เฟเงยหน้ามองผมด้วยน้ำตานองหน้า ผมวางมือตัวเองบนมือเธอเบาๆ นั่นยิ่งทำให้เฟร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่
“เฟขอโทษ ขอโทษจริงๆ”
“ทราฟก็ขอโทษที่ทำหน้าที่แฟนที่ไม่ดีเลย”
“ไม่ ทราฟทำดี ดีมากๆ”
ผมพาเฟกับมาส่งที่บ้าน ดีที่วันนี้พ่อและแม่ของเฟไม่มีใครอยู่สักคน เลยไม่ต้องกังวลว่าจะตอบคำถามของพวกท่านยังไงที่ลูกสาวเขาร้องไห้ตาบวม เนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหล้าหึ่งแบบนี้
ผมและสองอยู่เป็นเพื่อนเฟจนเธอหลับไป จบแล้วสินะ ผมยิ้มให้กับเฟที่นอนหลับสนิทโดยม่ไอ้สองยืนอยู่ข้างๆผม เรื่องของผมจบแล้ว เหลือก็แค่เรื่องของเฟกับไอ้สองเท่านั้น ผมว่าสองคนนี้ควรจะต้องคุยกัน ปล่อยไว้ให้ค้างคามันไม่มีประโยชน์อะไร
“กลับกันเถอะ” ผมบอกไอ้สองก่อนจะเดินนำลงมาที่รถ
“ไปหาที่นั่งคุยกันหน่อยไหม” ไอ้สองที่นั่งเงียบมาตลอดทางเอ่ยขึ้น ตามันมองออกไปข้างนอกเหมือนไม่อยากได้คำตอบ เพราะประโยคนั้นมันเป็นประโยคคำสั่งอยู่กลายๆ และเป็นคำสั่งที่ผมก็เต็มใจรับ
--------------------------------------------
รักทุกคนเลย มากอดและจุ๊บที่สิ!
:กอด1:
:L1:
:pig4:
-
นั่นไงล่ะ ถึงว่าเฟกับสองสนิทกันจัง
ขอให้เฟสมหวังในความรักนะคะ
ส่วนพี่ทราฟ ตอนนี้ทำดีมากจ้า
ผิดก็ยอมรับ แมนสุดๆเพ่!!!!
น้องเค๊กป่วย ร้องไห้ด้วยอ่ะ
แต่เรารู้สึกว่าน้องขี้อ้อน น่ารักมว๊ากกกก
แว๊กกกก อยากกอดน้อง
+1นะคะ
ปอลิง..พี่ครามของหนูเซอร์โดนใจ เป๊คมากค่ะพี่ 555++
-
อ้าวเฟ!!!! เธอก็ร้ายใช่ย่อยนะเนี่ย
เอาจริงๆไม่อยากให้เฟคบกับสองเลย
ขอสองให้เจแทนได้มั้ยยยยยย :z3:
-
อยากเป็นคนดูแลน้องเค้กจริงๆ ป่วยอ้อนน่ารักมาก
ส่วนเฟกับสองผิดคาดไปนิดที่คิดว่าสองเป็นฝ่ายแอบชอบเฟอยู่
แต่เป็นแบบนี้ ทางออกที่จะไม่เจ็บมาก ขอให้รักสมหวัง
อิมเมจครามโดนใจสุดๆ เหมาะกับน้องเค้กนะนี่ (แต่เป็นไปไม่ได้)
เริ่มอยากเห็นอิมเมจคนอื่นๆ ในเรื่องอย่าง เฟ สอง เจ บ้างซะแล้ว
รีบมาต่อตอนหน้าไวๆๆ นะคะ
-
จะใจร้ายไปไหมถ้าบอกว่าดีใจที่ทราฟเลิกกับเฟไปได้สักที
แต่ได้ฟังความรู้สึกของเฟตอนเมาแล้วแบบว่า "สองรักฉันรับไม่ไหว" (ยืมเพลงเค้ามาหน่อย)
รอลุ้นต่อไปค่ะ o13
-
สองกับเฟน่ารักดีน่ะ o13
-
ดีจังที่เฟเมาทำให้ได้รู้ความจริง
ว่าเฟชอบสองแบบนี้ก็ดีนะทราฟ
จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้
ก้อขอให้เฟสมหวังในความรักนี้
เพราะพี่ทราฟต้องคู่เค้กเท่านั้น :L1:
บวกเป็ด
-
ทราฟรีบกลับมาดูแลเค้กได้แล้ว
คิดไม่ถึงว่าเฟจะชอบสองเห็นโมโหทราฟอย่างกับอะไรดี
-
:L2:สงสารเฟอะสองดามใจหน่อย :กอด1: :กอด1:
-
เป็นไงไม่รู้ๆ อย่างเดียวเชียร์เค้กกก กร๊ากกกกก
-
น้องเค้กป่วย ทราฟกับเฟมีอันต้องเลิกกัน เฟสติหลุดเมามายจนเผลอพูดความในใจออกมา
ทราฟก็คงเสียความรู้สึกกับเฟบ้าง สองกำลังอึ้ง ดูเหมือนสองต้องการเคลียร์อะไรกับทราฟ
ตัวละครกำลังอยู่ในภาวะหม่นๆมัวๆกันทุกคน แต่ทำไมเราอ่านแล้วเราเผลอยิ้มหว่า
เพราะเราคิดว่า หม่นๆมัวๆมืดๆในเวลานี้ เพื่อที่จะสว่างในอีกไม่ช้า ขอให้ทุกอย่างลงตัวด้วยดีๆสวยๆเหอะ
-
เฟมารยาหญิงจริงๆด้วยชอบสองแต่ไปคบทราฟอ่านตอนนี้แล้วไม่สงสารเฟซักนิเลยนะเนี่ย
คนที่หน้าสงสารคงจะเป็นสองหละมั้ง
อย่าให้สองไปคบกับเฟนะไม่ยอกจริงๆด้วย
-
อย่าหาตัวคนผิดเลยเฟ แล้วอย่าไปหาเรื่องเค้กนะ ;(
มาต่อไวๆนะคะะะะะ <3
-
:sad4: :sad4: น่าสงสารอ่ะทั้งเค้กทั้งเฟ
ตกลงสองชอบเฟใช่ไหมเนี่ย :confuse:
เค้กหายปวยเร็วๆนะ
ปล.คือว่า :m29: :m26: :m21: ไรเตอร์จะโกรธเค้าไหมอ่า
คือเค้าว่า คนเป็นพี่ทราฟน่าจะ
แนวพี่2คนนี้มากกว่าอ่ะ
ปล.01 ไม่ชอบก็อย่าโกดเค้าน้าาาาาส์ :m5: :m5: :m5: :m5: o1
[attachment deleted by admin]
-
:sad4: :sad4: น่าสงสารอ่ะทั้งเค้กทั้งเฟ
ตกลงสองชอบเฟใช่ไหมเนี่ย :confuse:
เค้กหายปวยเร็วๆนะ
ปล.คือว่า :m29: :m26: :m21: ไรเตอร์จะโกรธเค้าไหมอ่า
คือเค้าว่า คนเป็นพี่ทราฟน่าจะ
แนวพี่2คนนี้มากกว่าอ่ะ
ปล.01 ไม่ชอบก็อย่าโกดเค้าน้าาาาาส์ :m5: :m5: :m5: :m5: o1
แอลแวบเข้ามาดูก่อนนอน
ตามสะบายเลยค่ะ ถ้าคิดว่าอิมเมจไหนเหมาะสมแล้วช่วยเพิ่มอรรถรสในการอ่านก็จิ้นกันไปตามสบาย สบายๆ เราใจดี :laugh:
ส่วนอิมเมจที่คนเขียนใช้มันคือความชอบส่วนตัว แบบเห็นปุบอยากแต่งปับอะไรงี้ ยิ่งเห็นหน้าเค้กแล้วยิ่งหลง ฮ่าๆๆ
-
ลึกลับซับซ้อนจริงๆ :z3:
เค้กหายป่วยไวไวนะ :กอด1:
-
เค้กช่างอ้อนเสียจริง :กอด1:
คนเขียน อยากได้พี่ครามอ่ะ อ๊ากกกกกกกกกกหล่อน่าลาก :impress2:
-
โอ๊ะ โอ อารายกันเนี่ย :เฮ้อ:
เรื่องราวสลับซับซ้อนมาก :serius2:
แต่ก็ขอให้จบลงด้วยดี ทุกคนเลย :-[
-
อ้าว นัง เฟ แกทำไมทำแบบนี้ว่ะ ชอบสอง แต่ เจือกไปคบกับทราฟ นังนี่ นิ :z6:
พอทราฟขอเลิกทำเป็นร้องไห้ฟูมฟาย โด่ เดวแม่ :beat: หัวทิ้มเลย
-
รอจ้ารอๆๆๆ :call:
-
เค้กน่ารักอ่ะ :o8:
อยากอ่านต่ออออออ :sad4:
-
:o8: :o8: :o8:
เฟ สอง ...
เป็นแบบนี้ เฟที่แสนดีจะได้มีความสุข
ตอนนี้ทุกคน น่าเห็นใจทั้งนั้น :เฮ้อ:
มันจะผ่านไปได้ด้วยดี :a2:
เค้กหายป่วยเร็วๆนะ .. :กอด1:
-
มันก็จบ o.k นะ
แต่ก็หวังว่าสอง
กับเฟจะคุยกัน
รู้เรื่องนะ :กอด1:
-
ง่ะ เฟ ไมเป็นงี้อ่า แย่เลยยย
แต่ก็ดีแล้วหละ คุยกันให้เคลียๆแบบนี้ก็ดี
-
ผิดที่ความรักจิงๆอย่างที่พี่ทราฟบอกว่าไม่สามารถบังคับหัวใจได้
อยากสิงพี่ทราฟตลอดชีวิตอ่ะ อยากดูแลน้องเค้ก อยากจูจุ๊บปากแดงๆด้วยพิษไข้ อยากหอมแก้มที่ร้อนระอุด้วยอาการป่วย เพ้อน้องเค้กมากอ่ะ
-
นายสองจะทำไงเนี่ยยยยยย เฟบอกมางี้อึ้งแทนทราฟเลยอ่ะ
:a5: :a5:
ทราฟรีบๆคุยเเร้วกลับไปดูเเลเค้กด้วยยย หายไวๆนะนู๋เค้กก
-
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :call:
:pig4:
-
:กอด1: :L1:
-
จบซะที เฟ กับ ทราฟฟฟฟฟฟ เนี้ยะ รอลุ้นๆตอนต่อไปๆ
-
:t3: :L1:
-
เดี๋ยวมาลงให้วันพรุ่งนี้นะคะ อาจจะเย็นๆหลังเลิกเรียน
เพิ่งแต่งเสร็จ แต่ง่วงมาก ตาจะปิดแล้วววววววว
ฝันดีทุกคนเลยนะคะ ^_^
:กอด1:
-
เรื่องกลายเป็นแบบนี้ก็ดีสำหรับทราฟ
จะได้ไม่รู้สึกผิดมากเท่าเก่า
สองรู้สึกยังไงน้อ
ต่อไปน้องเค้กจะมองเห็นหรือเปล่า
น่าจะรักษาได้น่ะ น้องอายุยังน้อย น่าจะได้เห็นโลกที่สวยงาม (หรือว่ามันไม่สวยแล้วหว่า)
-
:: 17 ::
“พี่คราม เมื่อไหร่พี่ทราฟจะกลับล่ะครับ” ผมถามเสียงเอื่อย เจ็บคอมากๆ รู้สึกไม่สบายตัวเลยสักนิด ผมอยากอาบน้ำอ่ะ ตัวเหนียวไปหมดเพราะเหงื่อที่ไหลออกมาอย่างกับก็อกแตก
“เดี๋ยวมันก็มา นอนเถอะ” พี่ครามบอกกับผมเสียงนิ่งไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่เพราะไม่มีเสียงอะไรเกิดขึ้นให้รับรู้หรือเดาได้
ผมบอกไปแล้วว่าไม่ต้องเฝ้าผมก็ได้ แต่พี่ครามก็ไม่ยอม เอาแต่บอกให้นอนท่าเดียว ผมยังไม่อยากนอนหรอก อยากจะรอพี่ทราฟก่อน
“เค้กนอนไม่หลับ” ผมรู้สึกไม่สบายใจที่พี่ทราฟออกไปข้างนอกดึกๆดื่นๆแบบนี้ แล้วจะให้ผมหลับลงได้ยังไงกัน
“แต่นี่มันตีสามแล้วนะ” พี่ครามดุผมเบาๆ
“เค้ก...อยากรอพี่ทราฟ” ผมได้แต่พูดเสียงอ่อย
“เฮ้อ เดี๋ยวพี่โทรถามมันให้แล้วกันนะ”
“ขอบคุณครับ”
เสียงเปิดประตูและปิดดังขึ้น ผมถอนหายใจออกมา ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องออกไปคุยข้างนอกด้วยแค่โทรหาพี่ทราฟเอง ไม่ใช่ว่าผมไม่ง่วงนะ ง่วงมาก แต่ผมอยากรอให้พี่ทราฟกับมาก่อน แค่อยากรู้ว่าพี่ทราฟกลับมาบ้านอย่างปลอดภัยก็แค่นั้น
“มันกำลังจะกลับ นอนเถอะ เดี๋ยวมันกลับมาเห็นเค้กไม่นอนมันจะเป็นห่วงนะ” เสียงพี่ครามอ่อนลงกว่าทุกครั้งที่พูดทำให้ผมแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้ารับรู้ เคยได้ยินมาว่าพี่ครามเป็นคนขี้หงุดหงิด และการที่ผมไม่ค่อยจะฟังอาจจะทำให้พี่ครามโกรธเอาได้
“ครับ”
และคงเป็นเพราะผมง่วงมากๆ บวกกับอาการปวดหัวที่เริ่มเล่นงานผมอีกครั้ง ผมถึงได้หลับไปทั้งๆที่พี่ทราฟยังไม่กลับมา รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อมีแรงกอดกระชับจากด้านหลัง
“อื้ออ พี่ทราฟ” ผมส่งเสียงเรียกอือออในลำคอ
“ครับ จุ๊ๆ นอนนะครับคนดี” พี่ทราฟพูดเบาที่ข้างหู
“ไปไหนมา” ผมถามอย่างอยากรู้แม้ว่าสังขารจะไม่ให้ก็ตาม ร่างกายผมพร้อมจะดับได้ตลอดเวลา
“ไปทำธุระข้างนอกนิดหน่อยครับ นอนซะนะ”
แรงกดเบาๆที่หน้าผากและที่ขมับทำให้ผมรู้สึกดีจนต้องระบายยิ้มออกมา
“ฝันดีครับเค้ก”
“ฝันดีเหมือนกันครับพี่ทราฟ”
จากนั้นผมก็ผลอยหลับไปอีกครั้งในอ้อมกอดที่อบอุ่นของพี่ทราฟ มันรู้สึกดีจริงๆนะ ผมอยากอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ แต่มันก็เป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆเท่านั้น อย่างผมใครจะมาชอบล่ะจริงไหม ผมจะพยายามไม่หวังอะไรเยอะ เพราะตอนผิดหวังมันจะเจ็บ ยิ่งหวังมากก็เจ็บมาก
“ตื่นหรือยังครับ” เสียงพี่ทราฟดังขึ้น ฟังดูงัวเงียเหมือนเพิ่งจะตื่น ส่วนผมตื่นได้สักพักแล้ว
“ตื่นแล้วครับ” เสียงของผมยังแหบแห้งจนผมรู้สึกรับไม่ค่อยได้กับเสียงของตัวเอง
“ปวดหัวไหมครับ ไหนดูสิไข้ลดหรือยัง”
พี่ทราฟเอามือมาแนบที่หน้าผากผมก่อนจะบ่นพึมพำอะไรไม่รู้เรื่อง ผมว่าผมดีขึ้นแล้วนะ อย่างน้อยๆก็รู้สึกดีกว่าเมื่อวาน
“ไข้ยังไม่ลดเลย สงสัยต้องพาไปโรงพยาบาล”
“เค้กไม่ไปนะ” ผมพูดสวนทันควัน ให้ผมทำอะไรก็ได้ผมยอมหมด ขอย่างเดียวอย่าส่งผมไปโรงพยาบาลเลย ผมไม่ชอบที่นั่น
“ไม่ไปก็ไม่ไปครับ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน แต่ผมคงยิ้มหน้าระรื่นไม่ได้หรอกถ้ารู้ว่าต้องไปโรงพยาบาล แต่ผมต้องหยุดคิดมากเมื่อมีอะไรสักอย่างมายุกยิกอยู่ตรงหน้าผมจนรู้สึกจักจี้
“อะไรอ่ะพี่ทราฟ” ผมถามและพยายามเบี่ยงหน้าหนีสัมผัสจากอะไรสักอย่าง
“อะไรครับ ไม่มีอะไรนิ ฟอดดดด ชื่นใจจัง”
แต่คราวนี้ผมรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม พี่ทราฟหัวเราะเบาๆก่อนจะล้อผมว่าผมหน้าแดงอย่างนั้นอย่างนี้ ก็เพราะใครล่ะ ผมถึงได้เป็นแบบนี้ แต่ผมไม่ว่าอะไรหรอก ก็ผมน่ะ...ชอบที่พี่ทราฟทำแบบนี้นี่น่า จะว่าผมใจง่ายเหรอ ผมปล่าวสักหน่อย >_<
“ไม่แกล้งแล้ว เดี๋ยวเลือดเค้กจะซึมออกมาจากรูขุมขนเสียก่อน หึหึ”
นี่ขนาดไม่แกล้งนะ ยังจะพูดแซวแล้วหัวเราะผมอีก คนนิสัยไม่ดี ชิส์!
“เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เค้กก่อนและเดี๋ยวจะลงไปเอาข้าวมาให้กินนะ”
“พี่ทราฟ เค้กขออาบน้ำได้ไหม” ผมถามอย่างกล้าๆกลัวๆ คือไงล่ะ ผมรู้ว่าคนป่วยไม่ควรอาบน้ำ แต่ผมเหนียวตัวมากและเช็ดตัวมันไม่สบายเท่าอาบน้ำเลย
“ไม่ได้หรอกครับ เค้กยังมีไข้อยู่ เดี๋ยวจะไม่หายนะ” พี่ทราฟลูบหัวผมอย่างใจดีพยายามโน้วน้าวผม แต่ผมก็ยังอยากอาบน้ำอยู่ดี
“แต่เค้กไม่สบายตัว แบบนี้ก็ไม่หายเหมือนกัน ให้เค้กอาบน้ำนะ อาบแปบเดียวเองไม่อาบนานแน่นอนเค้กสัญญา นะพี่ทราฟนะ ให้เค้กอาบน้ำเถอะนะ” ผมหยิบท่าไม้ตายออกมาใช้ ยังไงก็ต้องได้ผลแน่นอน ถ้าไม่ได้ผลผมจะร้องไห้ให้ดู
“ไม่ได้ครับ แค่นี้พี่ก็เครียดจะตายอยู่แล้วว่าจะทำยังไงให้เค้กหายไข้” พี่ทราฟพูดเสียงเครียดด้วยความเป็นห่วง แต่ผมกลับรู้สึกสะเทือนใจยังไงไม่รู้ เหมือนถูกดุอ่ะ
“เค้ก! อย่าร้องไห้สิครับ พี่ไม่อยากให้ไข้ขึ้นกว่านี้ โอ๋ๆ อย่าร้องนะ” พี่ทราฟดึงผมเข้าไปกอดลูบหลังลูบไหล่ผมเหมือนต้องการปลอบ
ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องร้องไห้กับอีแค่เรื่องเล็กนิดเดียว แต่น้ำตามันไหลเองอ่ะ ผมห้ามไม่อยู่
“เค้ก...เหนียวตัว อึก” ผมบอกพร้อมกับเสียงสะอึก มันทรมานจริงๆนะ ผมไม่ชอบมันเหมือนเนื้อตัวมีแต่เหงื่อไม่สะอาดเอาเสียเลย
“เฮ้อ ก็ได้ครับ แต่แค่แปบเดียวนะ อย่าอาบนาน”
และแล้วพี่ทราฟก็ยอมในที่สุด จะโทษผมไม่ได้นะ พี่ทราฟนั่นแหละทำให้ผมเสียนิสัย ถ้าจะโทษก็ต้อโทษพี่ทราฟนั่นแหละที่ตามใจผมจนผมเคยตัว >_<
ผมเข้าไปอาบน้ำได้แปลเดียวพี่ทราฟก็เคาะประตูห้องน้ำพร้อมกับเรียกผมไม่หยุดว่าให้ผมเลิกอาบเสียที ผมว่าผมเข้าห้องน้ำยังไม่ถึงห้านาทีเลยนะ แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจว่าพี่ทราฟเป็นห่วงผมมาก ผมรีบอาบน้ำให้ก่อนจะรีบเอาผ้าเช็ดตัวมาพันเอวกับโป๊ จะอะไรซะอีกล่ะ ก็พี่ทราฟทนไม่ไหวเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาพาผมออกจากห้องน้ำ แถมยังบ่นว่าผมอาบน้ำนานอีก T_T เฮ้ออ ดีนะที่นุ่งผ้าทัน
“เค้กทาเองได้” ผมร้องบอก ตกใจนิดๆที่มีมือมาลูบที่หน้าอกผม พอถามถึงได้รู้ว่าพี่ทราฟทาแป้งให้ ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ผมไม่ชินที่จะให้คนอื่นมาลูบไล้บนตัวผม >o<
“อยู่นิ่งๆนะเด็กดื้อ” พี่ทราฟพูดเสียงเข้ม ผมเลยยืนนิ่งๆให้พี่ทราฟทาแป้งให้ผม
“เดี๋ยวเค้กใส่เองก็ได้” ผมพูดและจับมือพี่ทราฟที่กำลังจะใส้เสื้อให้ผม ทั้งที่ตอนนี้คอเสื้อถูกจับใส่ลงมาอยู่ที่คอของผมแล้ว
“ไม่ได้ ให้เค้กใส่เองมันช้าไป เดี๋ยวไข้ขึ้น”
แล้วผมจะทำอะไรได้ นอกจากยอมให้พี่ทราฟใส่เสื้อและกางเกงให้ ก็ทั้งกางเกงในกางเกงนอกนั่นแหละ บอกว่าไม่ต้องๆ ผมใส่เองได้ก็ไม่ฟัง ไม่รู้หรือไงว่าผมเขินจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ไอ้พี่ทราฟบ้า คนนิสัยไม่ดี!
“เอาล่ะ ที่นี้ก็นอนรออยู่บนเตียง เดี๋ยวพี่ลงไปเอาข้าวขึ้นมาให้กินจะได้กินยานอน”
ผมไม่ทันได้ทักท้วงอะไรพี่ทราฟก็ออกจากห้องไปแล้ว ผมป่วยผมเข้าใจ แต่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ ผมเพิ่งตื่นนะ จะให้นอนอีกแล้ว แถมยังปิดแอร์ด้วย ผมที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จกลับมีเหงื่อผุดขึ้นมาบ้างแล้ว จะเดินไปเปิดเองก็ไม่ได้ด้วย ทำไมพี่ทราฟถึงทำกับผมแบบนี้นะ ผมร้อนอ่ะ!
สักพักผมก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายตัวเองจะสูงขึ้น พอเอามืออังที่จมูกและหายใจเข้าออก ปรากฏว่าลมร้อนมากๆ แถมยังรู้สึกร้อนผ่าวๆที่ตา เอาล่ะ ผมว่าไข้ผมขึ้นแล้ว และถ้าพี่ทราฟขึ้นมาเห็นผมสภาพนี้ ผมต้องโดนดุอีกแน่ๆ
แก๊ก
“มาแล้วครับ รอนานไหม พี่ลงมือทำเองเลยนะ”
ผมนั่งพิงหัวเตียงฟังเสียงของชามและช้อนที่กระทบกัน ผมไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด แต่ผมต้องกินเพราะไม่อย่างนั้นผมก็จะไม่หายแล้วพี่ทราฟก็จะเป็นห่วงมากขึ้น แถมยังลำบากพี่ทราฟเพิ่มขึ้นอีกที่ต้องมาดูแลผมแบบนี้
“อ้ำ เก่งมาก กินเยอะนะครับ จะได้หายไว” พี่ทราฟบอกก่อนจะเอาช้อนมาแตะที่ริมฝีปากผมเบาๆ ผมก็อ้าปากงับช้อนกินข้าวต้มทันที
ผมเคี้ยวข้าวไปแล้วก็ยิ้มไป แม้จะกลืมไม่ค่อยลงและรู้สึกจะอาเจียน แต่ผมก็พยายามกินให้ได้มากที่สุด ถ้าร่างกายแข็งแรง ผมน่าจะหายเร็วขึ้น แต่พอกินไปได้ไม่เท่าไหร่ผมก็ไม่ไหวแล้วจริงๆ มันจะอ้วกซะให้ได้ พี่ทราฟก็ไม่ได้บังคับอะไร นั่นผมถือว่าเป็นเรื่องดีระดับชาติมากๆ T_T
“กินยาก่อนนะครับ พี่ว่าเราไข้ขึ้นแล้ว เห็นไหมล่ะ พี่บอกแล้วว่าไม่ให้อาบน้ำ เค้กก็ไม่เชื่อพี่ ปวดหัวไหม” ว่าแล้วไงว่าต้องโดนดุ แต่คราวนี้ผมผิดเองที่ดื้อ
“เค้กขอโทษ เค้กจะไม่ดื้อแล้ว พี่ทราฟอย่าดุเค้กเลยนะ”
“เฮ้อ ไม่ดุก็ไม่ดุครับ กินยาแล้วนอนซะ พี่จะไม่เปิดแอร์จนกว่าเค้กจะหาย”
ผมพยักหน้ารับอย่างจำใจก่อนจะลงมือกินยาและนอนพักผ่อน ทั้งๆที่เพิ่งตื่นแท้ แต่พอกินยาเข้าไปแล้วผมก็รู้สึกง่วงเสียดื้อๆ
“เค้กครับ เดี๋ยวพี่ต้องออกดูเด็กที่โรงฝึกหน่อย เค้กนอนพักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยวพี่ให้ไอ้เจมาอยู่เป็นเพื่อนครับ” พี่ทราฟลูบมือผมเล่นไปมา ซึ่งผมว่ามันก็เพลินดี เหมือนพี่ทราฟกำลังกล่อมผมให้หลับ
“ครับ พี่ทราฟไปทำงานเถอะครับ เค้กอยู่ได้ แต่กลับมาไวๆนะ” ผมพูดอย่างเอาแต่ใจ รู้สึกไม่อยากให้พี่ทราฟไปไหน แต่จะทำแบบนั้นก็ไม่ได้ พี่ทราฟยังมีเรื่องอื่นที่ต้องดูแล
“ครับผม หายไวๆนะครับ”
จุ๊บ
แรงกดที่หน้าผากทำให้ผมยิ้มออกมาก่อนจะหลับตาลง ตื่นมาอีกทีผมต้องหายไข้ ยังไงๆก็ต้องหายให้ได้ ผมจะได้ออกไปวิ่งเล่นได้สักที และพี่ทราฟจะได้ไม่ต้องกังวลหรือเครียดกับการป่วยของผมด้วย เห็นไหมล่ะว่าผมเป็นเด็กดีจะตาย ^_^
-----------------
-----------------
“ตื่นแล้วเหรอครับเค้ก นอนไปนิดเดียวเองนะเรา” เสียงพี่เจดังขึ้นตอนที่ผมรู้สึกตัวตื่นพอดี
“ครับ” ผมบอกแต่ยังคงนอนหลับตานิ่งแปบหนึ่งก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น แต่ยังไงมันก็ยังมืดมิดอยู่ดีนั่นแหละ
“ไหนดูสิว่าไข้ลดลงหรือยัง กินน้ำไหม”
สัมผัสเย็นที่หน้าผากจากมือพี่เจแตะลงที่หน้าผากผมเพื่อวัดไข้พร้อมกับดึงแผ่นอะไรสักอย่างที่ติดอยู่ตรงหน้าผากผมออกที่ไม่รู้ว่าติดตั้งแต่เมื่อไหร่ จากนั้นพี่เจก็เอาหลอดดูดน้ำมาจ่อไว้ที่ปากผม ผมเลยดิ่มเข้าไปหลายอึกเพราะรู้สึกเจ็บคอ
“ขอบคุณครับ พี่เจ พี่ทราฟล่ะครับ” ผมถามทั้งๆที่รู้ว่าพี่ทราฟยังไม่กลับเข้าบ้าน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากรู้
“ไอ้ทราฟเหรอ อยู่ที่โรงฝึก พอดีเด็กในโรงฝึกมันตีกันนิดหน่อย ตอนนี้กำลังสอบสวนกันอยู่” พี่เจพูดได้น้ำเสียงฮึดฮัดแถมยังบ่นต่อว่าเด็กที่มาฝึกไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่างที่ผมเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจ
“งั้นเหรอครับ” ผมพูดเบาๆและเงียบไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี
“เบื่อใช่ไหมล่ะ” พี่เจถามขึ้น ผมได้ยินเสียงกระดาษดังขึ้นเบาๆด้วย ทำให้ผมนึกถึงหนังสือ ผมเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกอย่างและอ่านได้ทั้งวัน แต่ตั้งแต่ที่ผมตาบอดผมก็ไม่เคยได้อ่านอีกเลย
“เบื่อครับ” ผมบอกไปตามความจริง วันๆเอาแต่นอนแล้วก็กินแล้วก็นอน ผมอยากออกไปนั่งเล่นข้างล่าง เล่นกับเจ้าสายไหม แต่ผมไม่กล้าเอาแต่ใจเหมือนตอนที่อยากอาบน้ำอีกแล้ว
“งั้นเรามาหาอะไรสนุกๆทำดีกว่า” พี่เจพูดขึ้น แต่ผมจับน้ำเสียงนั้นได้ว่ามันเจ้าเล่ห์มากๆ
“อะไรครับ” ผมถามใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าอะไรที่มันสนุก แต่อีกใจก็อดระแวงไม่ได้ว่าไอ้ที่สนุกที่พี่เจบอกมันคืออะไร
“เรามาเล่นยี่สิบคำถามถามตอบดีกว่า เอาไหม หึหึ”
ผมจะไม่สงสัยอะไรถ้าไม่ด้ยินเสียงหัวเราะตอนท้ายของพี่เจ ถึงผมจะอายุน้อยกว่า แต่ก็อย่าลืมนะว่าผมน่ะยี่สิบแล้ว ไม่ใช่สองสามขวบที่จะไม่รู้ว่าการหัวเราะในลำคอแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง พี่เจคงต้องวางแผนอะไรไว้อย่างแน่นอน
“ไม่อยากเล่นหรอเค้ก เล่นเถอะ เราจะได้สนิทกันไง เค้กอยากรู้อะไรก็ถามมาได้ทุกเรื่องเลย ที่นี้พี่จะได้ไปทับถมไอ้สอง เหอะ มันบอกว่ามันสนิทกับเค้กมากกว่าพี่ คอยดูเถอะงานนี้มันต้องหน้าหงายแน่ๆ ฮ่าๆๆ”
นั่นไงล่ะ จุดประสงค์ที่แท้จริงของพี่เจ ไม่ใช่ว่ากลัวผมเบื่อหรอก แต่แค่อยากจะหาทางเอาคืนพี่สองก็เท่านั้น กับพี่สองพี่เจผมสนิทไม่เท่าพี่คราม เพราะผมรู้สึกว่าเวลาอยู่กับพี่ครามเหมือนผมอยู่กับพ่อเลย จริงๆนะ แต่ถ้าเป็นคนที่สนิทที่สุดก็มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ แต่บอกไม่ได้เลยว่าเวลาอยู่กับพี่ทราฟมันเหมือนใคร เพราะมันไม่เหมือนใคร ผมรู้สึกอบอุ่นและสุขใจ และรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่มีพี่ทราฟอยู่ใกล้ๆ นั่นแหละที่ผมรู้สึก
“เล่นเถอะนะ พี่ให้เค้กเริ่มก่อน อยากรู้อะไรถามมาเลย ได้ยี่สิบคำถามเท่านั้นนะ” พี่เจพูดเร่งเร้าผม
ผมไม่รู้จะถามอะไรเสียด้วย ผมเลยต้องใช้เวลาในการคิดเรื่องที่อยากรู้อยู่นาน โดยพี่เสียงของพี่เจพูดนู่นพูดนี่อยู่ตลอด
“เอ่อ ผมไม่รู้จะถามอะไรอ่ะ” ผมจนปัญญาเพราะคิดไม่ออกว่าจะถามอะไรดี
“ทำไมอ่ะ ไม่มีอะไรอยากรู้เลยเหรอ เอางี้ เดี๋ยวพี่ถามเราก่อนดีกว่า”
“ครับ”
“เค้กคิดยังไงกับการที่ผู้ชายและผู้ชายรักกัน”
ผมนิ่งไปเลยกับคำถามนี้ เรียกว่าใบ้กันก็ได้ อยากรู้จริงๆว่าอะไรทำให้พี่เจถามผมแบบนี้
“ก็ไม่ได้คิดอะไรอ่ะครับ เฉยๆ เพื่อนเค้กก็เป็นเกย์และมีแฟนเป็นผู้ชาย” ผมตอบไปแบบที่คิด แค่มีคนที่รักเรา ไม่ว่าเขาจะเป็นหญิงหรือชายผมว่ามันก็ดีทั้งนั้น หรือแม้แต่คนที่เรารักจะชายหรือหญิงมันก็ไม่ผิดอะไร มีคนรักก็ดีกว่ามีคนเกลียด เรารักเขาก็ดีกว่าเกลียดเขา ผมคิดแบบนี้จริงๆ
“อืม งั้นตาเค้กถาม ถามอะไรก็ได้ไม่ต้องเจาะจง อย่าเครียดสิ พี่แค่ชวนเล่นสนุกๆนะ”
“ครับ” ผมยิ้มแห้งๆก่อนจะเริ่มคิดคำถามใหม่ คำถามนี้ผมควรถามดีไหมนะ
“พี่เจเป็นเกย์หรือเปล่าครับ” หรือว่าผมไม่ควรถามหว่า แต่ถามไปแล้วอ่ะ >.<
“หึหึ เป็นครับ รู้แบบนี้รังเกียจพี่หรือเปล่า”
“เปล่านิครับ เค้กบอกไปแล้วนิว่าเพื่อรเค้กเป็นเกย์”
“ครับ งั้นคำถามที่สองของพี่ก็คือ เค้กเคยมีแฟนป่ะ” พี่เจถามเสียงสดใสมากๆ คำถถามนี้ผมไม่ต้องคิดตอบให้มากเลย มันก็มีอยู่แค่คำตอบเดียวเท่านั้นแหละ
“ไม่เคยมีครับ”
“สักคนก็ไม่มีเลยเหรอ หน้าแบบเค้กเนี่ยนะ!” หน้าผมถูกจับให้หันไปมาซ้ายขวา แล้วหน้าแบบผมมันทำไมอ่ะ ผมงงนะ หน้าผมมันแย่เหรอ?
“ไม่มีครับ หน้าเค้กมันทำไมเหรอ” ผมถามด้วยความอยากรู้
“ก็น่ารักไง รู้ตัวไหมว่าตัวเองน่ารักมากๆอ่ะ”
“เอ่อ งั้นเหรอครับ”
ถูกชมแบบนี้ผมก็เขินเป็นนะ หลังจากนั้นผมกลับพี่เจก็ผลัดกันถามผลัดกันตอบอย่างสนุกสนาน ส่วนมากจะเป็นเรื่องไร้สาระเรื่อยเปื่อย แต่พอคำถามสุดท้ายนั่นแหละ ผมอึ้งกับคำถามมากจนทำอะไรไม่ถูก
“เค้กชอบไอ้ทราฟเหรอ”
นั่นคือคำถามที่พี่เจถามผมและผมก็ไม่รู้จะตอบว่าไง ผมชอบพี่ทราฟไหมงั้นเหรอ...ก็ต้องชอบสิ พี่ทราฟใจดีจะตาย
“พี่หมายถึงชอบแบบคนรัก เค้กชอบมันใช่ไหม”
ผมได้แต่นิ่งแล้วคิดหาคำตอบให้ตัวเอง ผมชอบพี่ทราฟเหรอ...ก็คงใช่ ผมชอบพี่ทราฟ รู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ เวลาพี่ทราฟกอดผมผมก็ชอบ อะไรที่เกี่ยวกับพี่ทราฟผมชอบหมดเลย แต่ว่าผมไม่อยากคิดอะไรไปไกลกว่านี้ ก็พีทราฟมีแฟนแล้ว ถึงผมจะชอบพี่ทราฟก็คงได้แค่ชอบแหละ อีกอย่างพี่ทราฟมีแฟนเป็นผู้หญิงส่วนผมเป็นผู้ชายนะ มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก
“พี่ทราฟมีแฟนแล้ว” ผมไม่ตอบคำถามที่ว่าผมชอบพี่ทราฟไหม แต่กลับพูดภึงอีกเรื่องแทน
“แล้วถ้ามันไม่มีแฟนล่ะ เค้กจะชอบมันไหม จะรักมันหรือเปล่า”
“เป็นไปไม่ได้หรอก ยังไงพี่ทราฟก็คบกับพี่เฟอยู่”
“หึ พี่บอกอะไรให้อย่างป่ะ”
“อะไรครับ”
“ไอ้ทราฟอ่ะ เลิกกับเฟแล้ว”
“...!!!”
อะไรนะ พี่ทราฟเลิกกับพี่เฟแล้ว เลิกได้ยังไงอ่ะ แล้วเลิกกันตอนไหน ทำไมผมไม่รู้เลย ไม่สิ พี่ทราฟไม่ได้บอกผมเลยว่าเลิกกับพี่เฟแล้ว แต่ที่จริงมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของพี่ทราฟ ถ้าจะไม่บอกผมก็คงไม่แปลกใช่ไหม แต่บอกได้เลยว่าผมตกใจกับสิ่งที่ได้รู้เป็นอย่างมากจนไม่อยากจะเชื่อ
“เป็นความจริงเหรอครับ”
“จริงสิ พี่ไม่โกหกหรอก”
“แล้วทำไมพี่ทราฟกับพี่เฟถึงเลิกกันล่ะครับ”
“นั่นเป็นคำถามที่ยี่สอบของเค้กหรือเปล่า” พี่เจถามและผมก็พยักหน้า ถ้าผมถามคำถามที่ยี่สิบพี่เจต้องตอบผมอย่างแน่นอน
“งั้นพี่ก็ขอบตอบว่า...ให้เค้กไปถามไอ้ทราฟเองเหอะ เพราะพี่ไม่รู้ ฮ่าๆๆ” พี่เจหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ผิดกับผมที่ในหัววุ่นวายยุ่งเหยิงไปหมด
“พี่เจขี้โกง” ผมบ่นอุบอิบ
“ฮะๆ แล้วตกลงเค้กชอบไอ้ทราฟหรือเปล่า บอกหน่อยสิ” พี่เจยังคงถามผมด้วยคำถามเดิมที่ผมทำใจตอบอยาก ไม่ใช่เพราะไม่ชอบพี่ทราฟ แต่อายที่จะตอบมากกว่า
“ครบยี่สิบคำถามแล้วนะครับ” ผมทักท้วง
“ไม่ๆ นี่ไม่ใช่เกมส์ยี่สิบคำถามแล้ว อันนี้พี่ถามในฐานะพี่ชายคนหนึ่ง ว่าไงครับ”
“เค้ก...เอ่อ ชอบ แต่แบบว่า เอ่อ...” ผมพูดติดๆขัดเพราะไม่รู้ว่าจะพูดดีไหมแล้วก็กังวลเรื่องนั้นเรื่องนี้
“ใจเย็นๆสิเค้ก ก็แค่ชอบไม่ชอบเท่านั้นเอง” พี่เจพูดเสียงนิ่มๆที่ทำให้ผมสบายใจขึ้น
“ก็...ชอบครับ”
“ก็แค่นี้แหละ”
ผมไม่รู้ว่าพี่เจทำหน้ายังไง แต่ตอนนี้ผมต้องหน้าแดงเพราะความอายแน่ๆอย่างไม่ต้องสงสัย
“พี่เจ เค้กถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”
“ได้สิครับ ถามอะไรก็ได้ถ้าเค้กคิดว่าพี่เป็นพี่ชายคนหนึ่ง”
“เค้ก...ชอบพี่ทราฟได้เหรอ” นี่คือสิ่งที่ผมกังวล ถ้าพี่ทราฟรู้ว่าผมชอบพี่ทราฟแล้วพี่ทราฟจะรู้สึกยังไง จะรังเกียจผมจนไม่อยากมองหน้าหรือเปล่า
“ได้สิครับ ทำไม่จะไม่ได้ล่ะ ความรู้สึกของเค้กไม่มีใครห้ามได้หรอกและไม่ผิดด้วย ขอแค่เค้กอย่าดูถูกความรู้สึกของตัวเองก็พอ ชีวิตคนเราไม่ง่ายเลยที่จะเกิดมา อยากทำอะไรก็ทำเถอะครับ” พี่เจพูดให้กำลังใจผมพร้อมกับลูบหัวผมไปด้วย
“แล้วพี่ทราฟจะชอบเค้กเหรอ” ผมถามด้วยความกังวล
“เค้กไม่ลองแล้วจะรู้เหรอ บอกไว้ก่อนว่ามันเสน่ห์แรงมาก หมาคาบไปรับประทานก่อนจะหาว่าพี่เจสุดหล่อคนนี้ไม่เตือนไม่ได้นะ”
-------------
-------------
“ทำอะไรอยู่คนเก่ง”
“วาดรูปครับ พี่ทราฟ เค้กอยากกินเค้ก” ผมขยับลุกขึ้นนั่งบนเตียงดี ตอนแรกนอนคว่ำหน้าวาดรูปอยู่ สงสัยใช่ไหมว่าผมวาดได้ไง ผมวาดไม่ได้หรอก ก็แค่ใช้ดินสอขีดๆไปมาบนกระดาษที่พี่เจหามาให้เท่านั้น ก็ดีกว่าไม่มีอะไรทำอ่ะ
“หายป่วยแล้วหรือครับ ตัวไม่ค่อยร้อนแล้วนิ”
ผมฉีกยิ้มให้พี่ทราฟเมื่อรู้ว่าผมใกล้จะหายแล้ว ก็แหม เหงื่อท่วมตัวแบบนี้จะไม่ให้ไข้ลดได้ยังไง
“อ๊ะ พี่ทราฟ เค้กมีแต่เหงื่อนะ” ผมร้องตกใจเพราะอยู่ดีก็ถูกดึงไปกอด แถมพี่ทราฟยังหอมแก้มและต้นคอผมอีก
“ก็ถูกแล้วนี่ครับ คนป่วยก็ต้องมีเหงื่อ” ผมทราฟพูดแต่ไม่ยอมผละออกจากคอผมเลย ผมขนลุกไปทั้งตัว พยายามย่นคอหนีสัมผัสแต่ก็ไม่ได้ผลเพราะพี่ทราฟกอดผมแน่นมาก
“แต่มันเหม็นนะ”
“ไม่เหม็น พี่หอมแล้ว เหม็นตรงไหนกันหืม”
“พี่ทราฟ!”
“หึหึ”
“พี่ทราฟ”
“ครับ”
“พี่ทราฟเลิกกับพี่เฟแล้วเหรอ”
แรงกดที่ต้นคอหายไปและตัวพี่ทราฟก็นิ่งไปนิดหนึ่งกอดจะกอดผมแน่นขึ้นพร้อมกับดึงผมให้นั่งบนตัก ผมพลิกตัวเขาหาพี่ทราฟก่อนจะสวมกอดคนตัวโตเอาไว้เอาคางเกยที่ไหล่พี่ทราฟ ดูท่าว่าพี่ทราฟคงตกใจที่ผมถามไปแบบนั้น
“ครับ พี่เลิกกับพี่เฟแล้ว” พี่ทราฟตอบเสียงนิ่งๆ
“ทำไมล่ะครับ” ผมไม่เคยเห็นพี่ทราฟกับพี่เฟทะเลาะกันเลยแล้วทำไมถึงเลิกกันได้
“มันก็แค่...พี่กับพี่เฟไม่ได้รักกันแล้วก็แค่นั้น”
“เจ็บไหมครับ” ผมถามและกอดพี่ทราฟแน่นขึ้น ผมว่าพี่ทราฟต้องเจ็บแน่ๆเลย
“ถ้าเจ็บแล้วเค้กจะดูแลพี่ไหมล่ะ” พี่ทราฟไม่ตอบแต่ถามผมกลับแทน
ผมนิ่งคิดก่อนจะตอบแบบไม่ต้องคิด
“เค้กจะดูแลพี่ทราฟเอง”
แอบแวบตอนพักมาลงให้ เวลามีน้อยนิดคุยไม่ได้มาก
อ่านให้สนุกนะคะ เดี๋ยวไปเรียนต่อแล้ววววว ^^
:กอด1:
:pig4:
-
เค้กหน้ารักอะ
-
น้องเค้กได้ดูแลแน่ o18
-
ว้าว !!! :m11:"เค้กจะดูแลพี่ทราฟเอง"
ทราฟ โบราณว่าไว้ว่า ให้ตีเหล็กในขณะที่กำลังร้อนอยู่ รุกเลยๆ
-
เมื่อไหร่เค้กจะมองเห็นสักทีอ่า :impress3:
-
อร๊ายยยย รักกันสะทีเถอะ :กอด1:
-
เข้าทางพี่ทราฟเค้าหล่ะน้องเค้ก
หึหึ ได้ดูแลแน่นอน
ปล.อยากทาแป้งจัง
-
เค้กน่ารัก พี่ทราฟก็บอกรักเลย อย่าได้ช้า :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
น้องเค้กน่ารัก :call: :call:
-
เอาละ ได้เวลาจีบพี่ทราฟเลยเค้ก
เอ่.. หรือไม่ต้องแล้วหว่า .. :confuse: :confuse:
-
น้องเค้กนู๋น่ารักมากเลย :L1:
-
กรี๊ดดดด พี่ทราฟฟฟฟฟฟฟ รุกเยอะๆหน่อยนะะะะะะะะ
จะได้รักกันไวๆๆ :o8:
น้องเค้กกก ทำไมหนูน่ารักจังเลยล่ะลูกกกกกก > <
-
รอตอนต่อไปนะคะ :call:
-
เค้กน่ารักมากๆๆๆ มีอะไรก็ถามไปเลย
แต่จนป่านนี้ เค้กจะรู้มั้ยนะว่าพี่ทราฟหน้าตาเป็นยังไง หล่อแค่ไหน
อยากให้น้องลองสัมผัสหน้าทราฟดูมั้งจัง555
มันค้างนะคนเขียน มาต่อไวๆ นะคะ ^^
-
:-[เค้กจะน่ารักไปถึงไหนอะ :-[ :-[
ปล.พี่ทราฟทำขนาดนี้น้องเค้กยังไม่รู้อีกเหรอ :กอด1: :กอด1:
-
ต่อจากนี้ไปก็พลัดกันดูพลัดกันแลดีดีนะ
ถ้าเค้กตาหายบอดได้คงดีมากๆ สงสารเค้ก
-
ถึงเวลาแร้วเค้ก รุกเลย 55555555
ชอบก้อจีบเลย ชอบก้อจีบเลยเส่ ชูวับๆ
-
เค้กน่ารักตลอดอย่างนี้ทราฟไม่หลงก็ให้มันรู้ไปเนอะ :z3:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: เห้อ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ต่อไป รักก็ต้องเข้าใจในรัก
น้องเค้กขาดพี่ทราฟไม่ได้หรอก
-
โอ๊ยยยยยหวานกันซ้าาาาาาา
อิจฉาจริงๆ เมื่อไหร่น้องจะ
มองเห็นสักที เราไอ้คนอ่าน
ก็รอ ร้อออ รออออ ฉากที่มัน
น่าจะหวานก่านี้
:haun4: :haun4: :haun4:
-
รวดเดียวจบหลงรักนุ้งเค้กกันไป :กอด1:เด็กอารัย น่าลั๊คคคคคคคอ่ะ
-
โอ๊ยยยยยหวานกันซ้าาาาาาา
อิจฉาจริงๆ เมื่อไหร่น้องจะ
มองเห็นสักที เราไอ้คนอ่าน
ก็รอ ร้อออ รออออ ฉากที่มัน
น่าจะหวานก่านี้
:haun4: :haun4: :haun4:
ยังจะมีฉากอาไรที่หวานกว่านี้อีกหยอครับ :oo1:
-
ไม่รู้ใครดูแลใครนะเค้ก
-
:กอด1: :L1:
-
เค้กน่ารักเน๊อ อิอิ
-
เค้กน่ารักมากก >[]<
อยากให้เค้กหายตาบอดไว ๆ TT
-
พสน้องไปผ่าตัดเดี๋ยวนี้เลยได้ไหมเนี่ย ใจร้อนอ่ะ อยากให้น้องมองเห็น
-
กรี๊ดดดดดด~
น้องเค๊กน่ารัก อยากเป็นพี่ทราฟตอนน้องอ้อนอาบน้ำ
เจอน้องเค๊กโหมดนี้ เจ้อยากส่งเสีย
เหวย... น่าเอ็นดูอย่างแรง 55555+
พี่ทราฟโสดแล้ว จะทำอะไรก็รีบทำซะ
ตอดเล็กตอดน้อยอยู่นั่น ให้แม่ไปขอเร้ยยยย
กอดดริริ ไม่ได้กดดันนะคะ แต่ ..อยากให้มาต่อไวๆ
กร๊ากกกกกก~
-
มารอ รอร้อรอ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ยังจะมีฉากอาไรที่หวานกว่านี้อีกหยอครับ :oo1:
นั่งสิ ฉากอะไรอ่ะ :z1:
-
:z1:
:: 18 ::
“งั้นให้กำลังใจพี่หน่อยสิ” ผมกระซิบบอกเค้กที่ข้างหู ทำเอาเค้กย่นคอหนีทันที
“อะ อะไรครับ”
“หอมแก้มพี่หน่อยสิ เนี่ย พี่อกหัก อยากได้กำลังใจ” ผมบอก เค้กก้มหน้างุดๆเพราะอาย หึหึ
“นะครับคนเก่งหอมแก้มพี่หน่อยนะ พี่จะได้มีกำลังใจไง” ผมยังคงกระเซ้าเย้าแหย่เค้ก เค้กค่อยๆเงยหน้าขึ้นก่อนจะเอื้อมมือมาจับที่หน้าผมช้าๆ แค่นั้นก็ทำเอาผมใจพองโตเมื่อน้องยอมที่จะหอมแก้มผม ซึ่งน้องไม่เคยทำเลยสักครั้ง
จุ๊บ~
พอหอมแก้มผมเสร็จเค้กก็ก้มหน้างุดๆอยู่ที่อกผม เห็นแค่หูที่แดงอย่างน่ารัก เดาได้ไม่ยากว่าตอนนี้เค้กหน้าแดงเป็นมะเขือเทศขนาดไหน จะน่ารักอะไรขนาดนี้นะ
“ก้มหน้าทำไมครับ แล้วงี้พี่จะหอมแก้มเค้กได้ไง” ผมเอานิ้มจิ้มที่แก้มเค้กเบาๆ คนตัวเล็กบนตักก็ยิ่งก้มหน้าเข้าไปใหญ่
“ไม่เอา ไม่ให้หอม” เค้กพูดเสียงอู้อี้อยู่กับอกผม
“จริงอ่ะ เสียใจนะเนี่ย ไม่มีกำลังใจไปสอนเด็กเลย เฮ้อออ” ผมแกล้งพูดเสียงเบาแล้วก็ถอนหายใจออกมา แล้วก็ได้ผล เค้กเงยหน้าขึ้นมาทันที แถมยังขมวดคิ้วอีก หึหึ น่ารักจริงๆ
“อะไรอ่ะ เค้กให้กำลังใจไปแล้วนะ” เค้กโวยวายเสียงเบา
“ขั้นตอนยังไม่สมบูรณ์เลย พี่ยังไม่ได้หอมแก้เค้กเลย”
“พี่ทราฟ! เค้กอายนะ”
รู้ครับรู้ หน้าแดงหูแดงขนาดนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอายขนาดไหน แต่ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลยสักนิด แค่หอมแก้มนิดๆหน่อยเอง
นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วผมก็ต้องฉีกยิ้มออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเค้กกินอะไรไปถึงได้น่ารักขนาดนั้น มีการบอกด้วยว่าจะดูแลผม เด็กน้อยเอ๋ย ผมสิที่ต้องดูแลเค้กไม่ใช่ให้เค้กมาดูแลผม แต่สีหน้าและน้ำเสียงที่มุ่งมั่นตอนที่พูดว่าเค้กจะเป็นคนดูแลผมเอง ผมก็ไม่เอ่ยขัดและน้อมรับความปรารถนาดีนั้นไว้ด้วยความเต็มใจ
“ฮ่าๆๆ หอมบ่อยๆไง จะได้ชินแล้วเลิกอาย”
“บ้า”
ฟอดดดดด
แล้วผมก็อาศัยช่วงจังหวะที่เค้กเผลอก้มหอมแก้มเค้กอย่างรวดเร็ว เรียกได้ว่าหอมแบบเน้นๆสูดความหอมจากแก้มนิ่มๆซะเต็มปอดจนรู้สึกสดชื่น ผมคลอเคลียอยู่ที่แก้มเค้กไปมาอย่างเพลิดเพลินอย่างไม่รู้เบื่อ ทำไมผมถึงได้รู้สึกกับเค้กมากมายขนาดนี้นะ ไม่เหมือนคนอื่นๆที่เคยคบเลยสักนิด
ผมรู้สึกว่าตัวเองมีหวัง เหมือนเค้กจะชอบผมเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าแบบไหน แบบพี่ชายคนหนึ่งหรือคนรัก แต่จะชอบแบบไหนผมไม่สนหรอก ผมจะทำให้เค้กมาเป็นแฟนผมให้ได้ แต่ถ้าน้องไม่ชอบผมจริงๆผมก็จะไม่บังคับหรืออะไร ผมจะเคารพการตัดสินใจของเค้ก ผมรู้ว่าเค้กมีอดีตที่ไม่ดีเกี่ยวกับผู้ชาย เลยไม่รู้ว่าเค้กจะรับได้ไหมถ้าผมชอบเขามากกว่าน้องชาย แต่ชอบแบบคนรัก
“พอแล้วพี่ทราฟ” เค้กเอ่ยเสียงเบาที่สั่นน้อยๆ
“พอก็พอครับ”
ผมผละออกจากเค้กอุ้มน้องลงจากตักให้นั่งลงบนเตียง เค้กนั่งนิ่งๆไม่พูดไม่จา เอาแต่ทำแก้มแดงอย่างเดียว เห็นแล้วมันน่าจับฟัดนัก ฮึ่ย!
“พี่ทราฟ เค้กลงไปเล่นข้างล่างได้ไหมอ่ะ” เค้กถามผมหลังจากที่นั่งนิ่งกล้มหน้าไปได้สักพัก ตอนนี้คงหายเขินหายอายแล้ว
“ได้สิครับ แต่ห้ามออกไปตากแดดนอกบ้านนานๆนะ เดี๋ยวไข้กลับ”
“ครับผม” เค้กยิ้มกว้างนั่งยืดตัวตรงด้วยความดีใจ ผมลูบหัวเค้กเบาๆก่อนจะพาลงไปข้างล่าง
“ตื่นแล้วเหรอเค้ก หายหรือยังให้พี่เจดูหน่อยสิ”
ไอ้เจตะโกนเสียงดังและวิ่งออกมาจากครัวตรงเขามาหาเค้กทั้งๆที่ยังถือตะหลิวอยู่ในมือ มันจะเอามือมาจับหน้าผากเค้กแต่ติดที่มือยังมีตะหลิวอยู่ ไอ้เจหัวเราะแห้งๆก่อนจะวิ่งเอาตะหลิวไปเก็บไว้ในครัวแล้ววิ่งออกมาอีกรอบ เค้กนี่สิถึงกับงงไปเลยว่าไอ้เจมันเป็นอะไร
“ตัวไม่ร้อนแล้ว เดี๋ยววันนี้พี่เจพาออกไปเล่นดีไหม” ไอ้เจพูดกับเค้กใจดีก่อนจะจูงมือเค้กเข้าไปในครับเพื่อกินข้าวเช้า
“ไม่ได้ เค้กยังไม่หายดีเดี๋ยวไข้กลับ” ผมบอกไอ้เจ
“เออวะ กูลืมไป โทษที” ไอ้เจพูดหน้าเจื่อนๆ
“ไอ้สองล่ะ” ผมถามไอ้ครามที่ยังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะ ก่อนจะหันไปรับแก้วนมจากไอ้เจส่งให้เค้กถึงมือ เค้กรับไปดื่มอย่างโดยไม่พูดไม่ถามอะไร
“ไม่รู้ ยังไม่เห็นหัวมันตั้งแต่เช้า” ไอ้ครามตอบ ตาก็ยังไล่อ่านข่าวต่อไป
“มันตื่นหรือยัง” ผมอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง มันค่อนข้างช็อคมากเมื่อรู้ว่าเฟแอบชอบมันมานาน เมื่อคืนผมกับมันคุยกันไม่เยอะ หนักไปทางดื่มเสียมากกว่า
“ตื่นแล้ว แต่ไม่อยู่ที่ห้องไปไหนก็ไม่รู้” ไอ้เจบอกก่อนจะวางชามข้าวต้มให้ผม ไอ้คราม และเค้กคนล่ะชาม ผมจัดการหยิบช้อนใส่มือเค้กก่อนจะจับอีกมือแตะที่ชามข้าวต้มเบาๆให้เค้กรู้ตำแหน่ง ใจจริงผมอยากจะป้อนเค้ก แต่เค้กไม่เคบยอมง่ายๆ และมันคิดน้อยใจว่าตัวเองเป็นภาระ ผมเลต้องยอมให้เค้กกินข้าวเอง
“เมื่อคืนเป็นไง” ไอ้ครามพับหนังสือพิมพ์ก่อนจะลงมือกินข้าว
“ก็ดี” ผมตอบมันไปแค่นั้นเพราะไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเค้ก เดี๋ยวจะทำให้เค้กคิดมากเปล่าๆ
ไอ้ครามเงยหน้าจากชามข้ามต้มมองผมแวบหนึ่งก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ และเริ่มลงมือกินข้าวต่อโดยไม่พูดอะไรอีก
หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรถึงเรื่องเมื่อคืนอีก จะมีก็แต่เสียงที่ไอ้เจกับเค้กคุยกันอย่างออกรสชาติ ผมหมายถึงไอ้เจคนเดี๋ยวนะ ส่วนเค้กก็พูดคุยแบบเบาๆเพราะยังกินข้าวอยู่ เป็นไงล่ะ ที่รักผมมีมารยาทดีใช่ไหม ไอ้เจนี่หน้าเหวอเลยตอนที่ถามเค้กว่าทำไมไม่ตอบ แล้วเค้กก็ตอบมาว่า เค้กกินข้าวอยู่ไม่ควรพูด ผมรู้ว่าเค้กไม่ได้จะว่าไอ้เจ น้องแค่บอกเฉยๆเท่านั้น แต่ก็ทำให้ผมและไอ้ครามขำได้ สมน้ำหน้าไอ้เจมัน
“วันนี้มึงไปไหนวะไอ้คราม” ผมถามไอ้ครามที่จะเดินออกนอกบ้าน
“ไปตรวจงานนิดหน่อย คืนนี้กูไม่กลับ พรุ่งนี้ฝากดูเด็กแทนวันหนุ่งด้วย” ผมตอบเสียงนิ่งแต่คิ้วขมวดกัน สงสัยงานจะมีปัญหา
“ใจเย็นล่ะมึง อย่าไปเปรี้ยงปร้างใส่ใครเขาเข้า” ผมแซวมันขำๆ
“เออ จะพยายาม” แต่มันดันตอบสีหน้าจริงๆ เล่นเอาผมผวาเลยทีเดียว อะไรแม่งจะโหดขนาดนั้น ชาตินี้จะหาเมียได้ไหมเนี่ย
“มึงก็ดูเด็กดีๆด้วยล่ะ ถ้ามันตีกันอีกกูจะไล่แม่งออกให้หมด” ไอ้ครามพูดก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่ฝาผนัง เหลืออีกครึ่งชั่วโมงผมต้องเข้าไปสอนเด็ก บอกตามตรงเลยว่าผมโครตจะขี้เกียจ ให้เลือกได้ผมอยากอยู่เล่นกับเค้กมากกว่า ผมเดินไปที่ชานบ้านด้านข้างของบ้าน เค้กนั่งกับพื้นหญ้าลูบหัวเจ้าสายไหมที่กำลังกินอาหารเม็ดอย่างเอร็ดอร่อย อย่าถามนะว่าทำไมผมถึงรู้ว่ามันอร่อย ผมก็แค่พูดไปงั้นแหละ ถ้าไม่อร่อยเจ้าสายไหมมันก็คงไม่กินอย่างเมามันหรอก จริงไหม
“พี่ทราฟ เค้กว่าเจ้าสายไหมมันเหม็นอ่ะ เค้กจะอาบน้ำให้มัน” เค้กเหมือนจะรู้ว่าผมมาถึงได้พูดกับผม ผมนั่งลงกับพื้นไม้ หย่อนขาลงไปด้างล่างมองเจ้าตัวเล็กกับเจ้าสายไหมด้วยความสุขใจ
“เค้กจะอาบให้มันเองเหรอ ทำได้ไหม” ผมถาม เพราะเจ้าสายไหมไม่ชอบน้ำรับรองว่าเจ้าสายไหมไม่อยู่เฉยๆให้อาบแน่ๆ แถมเค้กก็มองไม่เห็น เชื่อเถอะว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เค้กสามารถทำได้ง่ายๆ
ผมอยากให้เค้กมองเห็น แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ คงต้องรอให้อะไรๆมันลงตัวกว่านี้ ถ้าผมขอเค้กเป็นแฟนได้ ผมจะพาเค้กไปหาหมอให้หมอเช็คดูว่ามีทางไหนที่จะรักษาให้เค้กหันมามองเห็นเป็นปกติได้
“น่าจะได้นะ”
“พี่ว่าไม่ได้หรอก เดี๋ยวตอนเย็นพี่เสร็จงานแล้วจะออกมาช่วยอาบน้ำให้เจ้าสายไหม ดีไหมครับ”
“ดีครับ พี่ทราฟ วันนี้เค้กอยากกลับห้อง”
“หืม กลับไปทำอะไรครับ” ฉันเลิกคิ้วถาม พาตัวเองลงไปนั่งข้างๆเค้กบนสนามหญ้า
“ก็อยากกลับอ่ะ เค้กทิ้งอ้วนกลมให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว ไม่รู้ป่านนี้เป็นไงบ้าง”
น้ำเสียงเป็นกังวลที่ปิดไม่มิดนั่น ผมจะใจร้ายไม่ให้กลับก็ยังไงอยู่ แม้ใจจริงจะไม่อยากให้กลับแล้วย้ายมาอยู่กับผมที่นี่ สงสัยผมต้องรีบจีบเค้กแล้วก็พามาอยู่ที่นี้ไวไวซะแล้ว
“ไปดูแล้วค่อยกลับมาที่บ้านพี่ดีไหม ไม่ต้องค้างหรอก”
ผมพยายามหาทางออกที่ดีกว่านี้เพื่อที่เค้กจะได้ไม่ต้องนอนค้างที่หอ ที่จริงเรียกว่าค้างไม่ได้หรอก นั่นมันห้องของเค้ก ถ้าค้างคงต้องใช้กับที่นี้ แต่แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ อนาคตผมจะโอนสิทธิ์ที่ผมมีในบ้านหลังนี้ยี่สิบห้าเปอร์เซนต์ให้เค้ก ฟังดูเว่อร์ใช่ไหม มันก็เรื่องของผมอ่ะ ใครจะทำไม
เรื่องนั้นช่างมันก่อน มาว่าเรื่องที่ว่าผมจะทำยังไงให้เค้กกลับมานอนที่บ้านผมดี นี่ก็เพิ่งจะหายป่วยได้ไม่กี่ชั่วโมง แถมไปนอนที่หอก็ต้องนอนคนเดียว เอ๊ะ หรือผมจะไปนอนกับเค้กดี เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยแหะ
“คงไม่อ่ะครับ เค้กว่าพรุ่งนี้ป้าน้อมน่าจะมาหาหรือไม่ก็มะรืน”
“งั้นเหรอครับ ให้พี่ไปนอนเป็นเพื่อนไหม”
ผมรีบเสนอตัวเองทันที จะช้าไปทำไม ผมคิดว่าเค้กต้องเห็นดีเห็นงามและอยากให้ผมไม่อยู่เป็นเพื่อนแน่ๆ ไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่เค้กค่อนข้างติดผมในระดับหนึ่งเลยล่ะ
“ไม่เป็นไรครับ เค้กอยู่คนเดียวได้”
แต่...ผิดคาด! ผมอยากจะท้วง แต่เค้กพูดเสียงดังฉะฉานแบบไม่ลังเลเลยสักนิด ไอ้ที่อยากจะแย้งเลยไม่กล้า เพราะไม่อยากขัดใจเดี๋ยวไข้กลับมาแล้วจะยุ่ง
“เอาแบบนั้นเหรอ” ผมถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ยังไงๆก็ไม่วางใจเลยสักนิดที่จะให้เค้กกลับไปอยู่ที่ห้องคนเดียว แม้ว่ามันจะแค่คืนสองคืนก็เถอะ
“ครับ พี่ทราฟไม่ต้องเป็นห่วงเค้กนะ เดี๋ยวเค้กเจอป้าน้อมแล้วเค้กจะโทรให้พี่ทราฟมารับนะ เค้กอยู่ที่นั้นมานานนะ แค่นี้เอง ไม่ต้องห่วงเค้กหรอก”
“เฮ้ออ โอเคครับ เอาแบบนั้นก็ได้ ถ้ามีอะไรให้รีบโทรหาพี่เลยนะ” ผมบอกพร้อมกับดึงเค้กมานั่งที่ตักก่อนจะโอบเอวเค้กเอาไว้หลวมๆ เค้กเงยหน้ามายิ้มให้ผมน้อยๆ เลยอดใจไม่อยู่ต้องก้มลงไปหอมที่แก้มนิ่มๆนั่งสักทีสองที
ไปไหนไม่รอดแล้วผม ตกหลุมขนมเค้กนี้เสียลึกเกินกว่าจะปีนขึ้นได้ และผมเองก็ไม่อยากปีนขึ้นไปด้วย อยู่แบบนี้ดีกว่าเยอะ หึหึ
“อยู่คนเดียวอย่าเศร้านะพี่ทราฟ ต้องรอเค้กก่อนรู้ไหม”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็เดี๋ยวไม่มีใครปลอบพี่ทราฟไง”
“หึหึ ฮ่าๆๆ น่ารักจริงๆเลยนะเค้ก ได้ครับ พี่จะไม่เศร้า”
เห็นไหมล่ะว่าเด็กคนนี้น่ารักน่าฟัดขนาดไหน ^_^
---------------
---------------
เหนื่อยโว้ย!
เหนื่อยโครตๆ เหนื่อยสุดๆ
ผมเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้สดชื่นขึ้นหลังจากที่สอนเสร็จ ตอนนี้ก็เย็นแล้ว เหมือนจะชินแต่ก็ไม่เคยชิน แน่ล่ะ ก็ผมสอนศิลปะการป้องกันตัวนี่ ต้องใช้แรงในการสอน และเมื่อใช้แรงทั้งทั้งวัน เรี่ยวแรงมันก็ต้องหมดเป็นธรรมดา
“เฮีย เฮียว่าฝีมือผมเป็นไงบ้าง” ไอ้บาส เด็กอีกคนที่มาเรียนที่นี่ได้สองคอร์สแล้ว แต่ถึงจะเรียนไปสองคอร์สมันก็ยังไม่ได้สายดำอยู่ดี ก็ไอ้นี่มันหัวช้า แต่ก็ขยันซ้อมดี ผมเลยไม่รู้สึกเสียดายแรงที่สอนไป
“ก็ดี กำลังแขนและขาดีขึ้นกว่าเดิม ฝึกอีกนิดแล้วไปสอบกับไอ้ครามเพื่อเลื่อนขั้นได้”
“จริงอ่ะ วันนี้เฮียใจดีวะ”
“ใจดีอะไร กูเป็นของกูแบบนี้ทุกวัน”
“ไม่อ่ะ ที่ผ่านมาถ้าแดกหัวผมได้เฮียคงแดกไปแล้ว ทำไม เมื่อคืนเด็กทำการบ้านดีเหรอ กี่ดอกอ่ะและร้อนแรงป่ะ”
เพี๊ยะ!!!
ผมตบเข้าที่หัวมันให้ ผมรู้ว่าเด็กที่มันพูดน่ะหมายถึงใคร มีคนเดียวแหละครับ...เค้ก ไม่ใช่ว่าคำพูดของมันไม่ถูกใจผมนะ แต่ผมไม่อยากให้พูดถึงเค้กแบบนั้น ถ้าไม่จิตนาการมันก็คงไม่พูดออกมา แหละนั่นล่ะคือประเด็น ของๆผม ผมแตะผมจินตนาการแค่คนเดียวพอ =_= คนอื่นไม่ต้องสาระแน
“โอ๊ยเฮีย มันเจ็บนะ มือหรือตีนวะเนี่ย” ไอ้บาสร้องเสียงหลงก่อนจะเอามือลูบที่หัวตรงที่ผมตบเข้าไป สมน้ำหน้ามึง อยากลามปามดีนัก
“ปากหมาอีก กูจะประเคนตีนให้แทนมือจริงๆ เอาไหม!” ผมถลึงตาใส่ไอ้บาสไม่ได้จริงจังอะไร
“ไม่เอาคร้าบบบบบ” มันยกมือไหว้ผมและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แถมยังเอาตัวมากระแซะๆเหมือนจะอ้อน คือมึงไม่ใช่เค้กนะ ทำไปไม่น่ารักแล้วยังเป็นการอ้อนตีนกูอีก แต่ถ้ารายนั้นอ้อน อยากได้อะไรผมนี่ให้หมดตัว ^_^
“ไม่เอาก็ไปซ้อม แล้วไปซ้อมไกลๆด้วยนะไอ้บาส กูเหม็นขี้หน้ามึง” ผมผลักหัวมันไปอีกทีด้วยความหมั่นไส้
“T^T”
จริงๆแล้วมันเป็นเด็กน่ารักนะ อายุเท่ากับเค้กนั่นแหละ แต่ไอ้นี่มันหล่อหน้าตาดี แต่เค้กเขาน่ารัก
“เป็นไงบ้างเจมส์ ทุกอย่างโอเคนะ”
เจมส์เป็นเหมือนหัวหน้าของพวกเด็กที่มาเรียนที่นี้ คอยดูและรับผิดชอบทุกอย่าง ยังมีรองหัวหน้าอีกคน ชื่อปลื้ม
“ครับ ไอ้สองคนนั้นมันก็ยังเขม่นกันเหมือนเดิม แต่พวกผมช่วยๆกันดูอยู่”
“ดีแล้ว อย่าให้เกิดเรื่องอีก กินข้าวหม้อเดียวกัน ครูก็ครูคนเดียวกัน แม่งเสือกมาตีกันเอง”
“ครับเฮีย”
“เออๆ ไปและ เหนื่อยฉิบเลย”
ผมตบไหล่ไอ้เจมส์สองทีก่อนจะเดินออกจากโรงฝึกกลับบ้าน เหงื่อท่วมตัวจนรู้สึกขยะแขยงตัวเองขึ้นมาตะหงิดๆ อยากรีบกลับไปกอดเค้กนะ แต่สภาพนี้ผมขอล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาดหอมๆก่อนแล้วกัน
“ทราฟ”
ผมหันหลังตามเสียงเรียกก็เจอเข้ากับเฟที่ยืนอยู่ เฟก้าวเข้ามาหาผมแต่ก็เว้นระยะไว้พอสมควร
“เฟ มีอะไรเหรอ” ผมถาม
“ขอ...คุยด้วยหน่อยสิ เอ่อ ได้ไหม” เฟพูดตะกุกตะกักเหมือนไม่มั่นใจหรือไม่ก็ขาดความกล้า
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” ผมส่งยิ้มให้เฟ
“เฟ เอ่อ เฟ...”
แต่รอยยิ้มของผมคงไม่ช่วยลดความประหม่าและความกังลที่มองเห็นได้บนหน้าของเฟลงได้
“ไม่ต้องเกร็งหรอก คิดซะว่าคุยกับเพื่อนคนหนึ่งสิ”
“อืม ขอบคุณนะทราฟและเฟก็อยากขอโทษ” เฟพูดแต่ไม่ยอมมองหน้าผม เธอคงรู้สึกผิด แต่ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่เป็นไร ผมไม่โกรธ แต่กลับเข้าใจเสียมากกว่า
“ไม่เป็นไร ทราฟเข้าใจ”
“วันนั้นเฟไม่ได้สติ เลยไม่รู้ว่าพูดอะไรไปบ้าง ไม่รู้ว่าขอโทษทราฟไปหรือยัง”
“เฟพูดไปแล้ว”
เฟมองหน้าผมก่อนจะยิ้มเจื่อนๆที่ดูแห้งแล้ง คงต้องให้รู้สึกดีขึ้นด้วยตัวเอง วันนี้เฟยังคงรู้สึกผิดที่รักไอ้สองตอนที่คบกับผม แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอจะดีขึ้น
“อืม วันนี้เฟเลยอยากมาบอกทราฟเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด เฟขอโทษนะ แต่ที่เฟคบกับทราฟเฟก็รักทราฟนะ ไม่ใช่ไม่รัก ตอนนั้นเฟรักสองมาก แต่สองก็คบใครไปเรื่อยไม่จริงจัง สองเอาแต่พูดว่าไม่อยากคบใครไม่อยากผูกมัดใคร เฟได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งไม่กล้า...พูด” ท้ายประโยคเฟพูดเสียงสั่นๆ เหมือนจะร้องไห้ เฟยิ้มนิดๆเหมือนปลอบใจตัวเองก่อนจะพูดต่อ ผมไม่รู้ว่าผมควรพูดอะไรออกไปหรือเปล่าจึงได้แต่ฟังเงียบๆ
“ตอนที่นิ้ง เพื่อนอีกกลุ่มที่สนิทกับสองเหมือนกันมาสารภาพรักกับสอง สองปฏิเสธไปแต่ไม่แค่นั้น ตั้งแต่วันนั้นสองก็แทบไม่คุยกับนิ้งเลย เฟกลัวเป็นแบบนั้น กลัวสองไม่คุยกับเฟ เฟเลยไม่กล้าบอกรักสอง แต่ยิ่งนับวันความรู้สึกรักรู้สึกชอบมันยิ่งมากขึ้น เฟกลัวสองจะจับได้ เลยตัดสินใจคบกับทราฟ”
เพราะอย่างนี้เองซินะ ผมเข้าใจเลยว่าทำไมเฟถึงทำแบบนี้ เรื่องของนิ้งผมก็พอรู้บ้างเพราะมันเคยเล่าให้ฟัง มันบอกว่าอยากให้นิ้งตัดใจเลยไม่พูดไม่คุย เพราะมันเองก็รู้สึกดีกับนิ้งแต่ในแบบเพื่อน ตอนนั้นความคิดมันยังเด็กไม่มีอะไรในหัว มันเลยคิดว่าวิธีนั้นดีที่สุด พวกผมเองได้แต่รับฟังสิ่งที่มันเอามาเล่าเท่านั้น
“ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านมาแล้วเฟก็อย่าไปคิดเลยนะ” ผมปลอบใจเฟไม่อยากให้เฟคิดมากไปกว่านี้
“เฟรู้ แต่ตอนนี้สองรู้แล้ว สองจะต้องไม่คุยกับเฟแน่ๆเลย ทราฟ เฟควรทำยังไงดี” น้ำตาเฟไหลลงมา เฟเงยหน้าขึ้นแต่มันก็ไม่ทัน ยิ่งเห็นเฟเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดที่บอกเลิกเธอ แต่ถ้าให้ผมเลือกอีกครั้งผมก็เลือกที่จะบอกเลิก เพราะผมไม่เลิกกับเฟ เชื่อเถอะว่าเฟจะต้องเจ็บยิ่งกว่านี้
“ไม่หรอก สองมันรักเฟนะ แม้ทราฟจะไม่รู้ว่ามันรักเฟแบบไหน แต่เชื่อเถอะว่ามันห่วงเฟทุกครั้งและมันก็บอกกับทราฟเองว่าเฟเป็นเพื่อนรัก สองไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก”
“แต่ อึก แต่เฟโทรหาสองไม่ติดเลย” เฟสะอื้นน้อยๆก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
“ให้เวลามันอีกสักหน่อยแล้วกัน มันคงตกใจมากนั่นแหละ”
“อืม ขอบใจนะทราฟ”
“ไม่เป็นไร ตอนนี้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้วใช่ไหม”
ผมถามเฟ เฟพยักหน้าก่อนจะยกมือเช็ดน้ำตาเหมือนเด็กๆ ผมยิ้มขำคนตรงหน้า เฟเลยเตะมาที่ขาผมทีหนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมา เฮ้อ ค่อยยังชั่ว
“แล้วน้องเค้กล่ะ เป็นไงบ้าง หายไข้หรือยัง ขอโทษอีกเรื่องนะที่วันนั้นงี่เง่าจนน้องเค้กต้องป่วยแบบนี้” เฟถาม สีหน้าฉายความเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจน
“หายแล้วล่ะ ตอนนี้ก็ออกมาวิ่งเล่นได้แล้ว เรื่องนี้เฟไม่ผิดหรอก ถ้าทราฟเป็นเฟก็อาจทำแบบนั้นเหมือนกัน ทราฟต่างหากที่เป็นคนผิด”
“แล้วน้องเค้กรู้เรื่องของเราไหม”
“ทราฟบอกแค่ว่าเราเลิกรักกันแล้วเท่านั้น”
“ดีแล้วล่ะ เฟว่าให้น้องรู้แค่นั้นดีแล้ว เค้กขาวสะอาดเกินกว่าจะมารับรู้เรื่องราวเละเทะพวกนี้”
เค้กเป็นเด็กที่ชอบคิดมาก เรื่องเล็กๆน้อยๆเขาจะเป็นกังวลเสมอว่าจะดีไหม ถูกต้องหรือเปล่า ผมเลยไม่อยากบอกเค้กหมดว่าเพราะอะไรผมถึงเลิกกับเฟนอกจากที่ว่าผมกับเฟไม่ได้รักกันอย่างที่เค้กเข้าใจ แต่เป็นเพราะผมรักเขาด้วย ถ้าเค้กรู้ เค้กจะต้องคิดว่าตัวเองเป็นคนทำให้ผมและเฟเลิกกัน ผมเลยต้องบอกไปแค่นั้น แล้วก็รอเวลาอีกสักหน่อย
ตอนนี้ผมคงทำได้แค่ส่งความรักให้เขาทีละนิดๆ เมื่อลงตัวแล้วผมก็จะบอกเขาว่าผมรักเขาและขอเขาเป็นแฟน เมื่อถึงเวลานั้นจะไม่มีอุปสรรคอะไรขวางผมได้ นอกเสียจากเค้กไม่รักผมเหมือนที่ผมรัก
แต่ผมไม่คิดว่าจะเป็นแบบนั้นหรอก ขอหลงตัวเองหน่อยเถอะ
“แล้วจะอยู่รอไอ้สองไหม มันออกไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เช้า” ผมถามเฟ เฟส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“คงไม่ล่ะ เฟเองก็ไม่กล้าเจอหน้าสองตอนนี้เหมือนกัน”
“อืม เอาไงก็เอา”
“ทราฟต้องรักน้องเค้กให้มากๆนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
-------------
-------------
“ไม่ให้พี่นอนเป็นเพื่อนจริงเหรอเค้ก” ผมถามเค้กอีกครั้งอยากให้น้องเปลี่ยนใจ
“นอนที่นี่แล้วก็ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อกลับบ้านแล้วไปสอนเด็กนะหรอครับ” เค้กถามผมเหมือนย้อนถามผม
“ใช่ครับ”
“ไม่เอาอ่ะ เค้กนอกคนเดียวได้” ยังไงๆเค้กก็ยังคนยืนยันคำเดิมเหมือนเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมาเป๊ะๆ
“ทำไมล่ะ เค้กไม่อยากนอนกับพี่ทราฟเหรอครับ”
“อยากครับ แต่เค้กไม่อยากให้พี่ทราฟต้องเหนื่อยแค่นั้น แค่สอนเด็กก็ไม่ไหวแล้ว จะต้องมาตื่นแต่เช้าอีก ถ้าพี่ทราฟเกิดหลับในตอนขับรถแล้วเกิดอุบัติเหตุไปจะทำยังไง” เค้กขมวดคิ้วพูดใส่ผมเบาๆเสียยาว แต่มันทำให้ผมใจพองโตขึ้นด้วยความดีใจ
“เค้กเป็นห่วงพี่เหรอ”
“ห่วงสิครับ ไม่ให้เค้กห่วงพี่ทราฟแล้วจะให้เค้กห่วงใครล่ะ”
โอ๊ยยย! ยิ่งพูดแบบนี้ผมก็ยิ่งไม่อยากกลับบ้านเลย อยากจะนอนกอดเจ้าตัวเล็กนี่ทั้งคืนให้หนำใจ ว่าแล้วก็ดึงเค้กเข้ามากอดเสียดื้อๆ เค้กก็ไม่ได้ขัดขืนซ้ำยังกอดตอบผมอีกด้วย
“ที่พี่อยากนอนที่นี้เพราะพี่ก็เป็นห่วงเค้กเหมือนกัน รู้ไหมครับ”
“รู้ครับ แต่เค้กอยู่ได้นะ เค้กอยู่กับที่ไม่เป็นอะไรหรอก แต่พี่ทราฟสิต้องขับรถนะ”
“ครับๆ งั้นพี่กลับไปนอนบ้านดีไหม แล้วพรุ่งนี้ตอนเย็นพี่จะรีบมารับ”
“ดีครับ ถ้าพรุ่งนี้ป้าน้อมมาเค้กจะโทรบอกพี่ทราฟนะ”
“ครับผม เอาล่ะ ง่วงหรือยัง”
ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้บอกเวลาว่าจะห้าทุ่มแล้ว เป็นเวลาที่คนตัวเล็กจะต้องพักผ่อนเพราะเพิ่งจะหายไข้ ผมลุกขึ้นไปหยิบน้ำก่อนจะจัดการให้เค้กกินยาก่อนนะป้องกันไข้กลับ ซึ่งเค้กก็กินอย่างว่าง่าย เป็นเด็กดีสุดๆ
“นอนซะนะ เค้กหลับแล้วพี่จะกลับ” ผมดึงผ้าห่มให้คลุมมาถึงหน้าอกของเค้กก่อนจะเอนตัวนอนตะแคงเอามือท้าวศีรษะเอาไว้ก่อนจะลูบหัวเค้กเบาๆเพื่อกล่อมให้เค้กหลับ
“จริงๆนะครับ” เค้กถามก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
“จริงครับ พี่จะไม่ไปไหนจนหว่าเค้กจะหลับ”
“ขอบคุณครับ”
จุ๊บ
ผมก้มลงจูบที่หน้าผากเค้กหนึ่งที ตามด้วยจมูก แกล้มทั้งสองข้าง อย่างอดใจไม่อยู่ เวลายิ่งผ่านไปผมยิ่งรักเค้กมากขึ้นๆ ต้องโทษคนตัวเล็กเนี่ยแหละที่ขยันทำให้ผมหลงแล้วหลงอีกจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วตอนนี้
“พี่ทราฟ”
“ครับ”
“เค้กหอมพี่ทราฟบ้างได้ปล่าว”
ผมนี่ตาโตเลยครับ ไม่คิดว่าเค้กจะถามอะไรแบบนี้
“ได้สิครับ” ผมรีบตอบอย่างรวดเร็วพร้อมกับยื่นหน้าเข้าหาเค้กแบบประเคณตัวเองส่งให้น้องสุดชีวิต
จุ๊บ
อ่า ยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์เสียอีก ตอนนี้ผมเข้าข้างตัวเองเต็มแล้วว่าน้องเองก็ชอบผมเหมือนกัน
“อีกข้างสิครับ” ผมมันคนโลภนะ แค่ข้างเดียวไม่พอหรอก
จังหวะที่น้องเลื่อนหน้าเขามาใกล้แก้มอีกข้างของผม ผมก็หันไปหาน้องทำให้ริมฝีปากน้องแตะลงมาที่ริมฝีปากผม ไม่รู้ว่าเค้กรู้ตัวหรือเปล่า แต่ผมกลับกระชับตัวน้องเข้ามาหาตัว ก่อนจะลงมือชิมความหวานจากความอ่อนนุ่มของริมฝีปากของคนตรงหน้า เค้กเหมือนจะตกใจ แต่ด้วยความชำนาญของผม เลยทำให้เค้กโอ่นอ่อนผ่อนตามตามได้ไม่ยาก
เค้กไม่ใช่คนจูบเก่ง เรียกว่าไม่เคยเลยดีกว่าเพราะน้องดูไม่ประสีประสาอะไรเลยสักนิด ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ผมกลับรู้สึกดีอย่างถึงที่สุด สักวันผมจะทำให้เขาเก่งเองด้วยปากของผมเนี่ยแหละ ^^
ผมจูบน้องอยู่สักพักก่อนจะปล่อยตัวน้องเป็นอิสระ เค้กก้มหน้าแต่ยังอยู่ในอ้อมกอดของผมอยู่
“หวานจังเลย หลับฝันดีนะครับ”
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
มาดึกดีกว่าไม่มานะเออ เลี่ยนไปไหม อยากได้มาม่าแก้เลี่ยนกันหรือเปล่า ฮ่าๆๆ :laugh: ( :z6: โดนคนอ่านกระโดนถีบขาคู่)
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลยเนอะ เพราะริริยุ่งมากกับเรื่องเรียน T_T
ไปแระ ง่วงมากกกกกกกกกก ฝันดีนะทุกคน อย่าแย่งกันนอนกอดน้องเค้กล่ะ :laugh:
-
:m20:ดึกแค่ไหนก็ไม่ว่ากันขอแค่อย่าทิ้งกันก็พอ :กอด1: :กอด1:
ปล.ถูกต้องแล้วจ้าการเรียนต้องมาก็เสมอจ๊ะ :bye2: :bye2:
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนเกิ๊นนนนน ชอบๆ 555
-
รอ ร๊อ รอ รอจ้า :call:
-
อายแทน :o8:
-
อ่านตอนนี้แล้วฝันดีแน่นอน :กอด1:
-
:m11: :m11:
โอ๊ยยยยย ละลาย
อ่านไปยิ้มไป :m3:
ยิ้มแก้มแตกแล้วเนี๊ยย .. :-[
-
หวานนนนนนนนนนน :-[
ถ้ามาม่านะ เราอาจจะทำแบบนั้นก็ได้ หึหึ o18
:pig4:นะคะ
-
รุกเร็วไปป่าวพี่ทราฟ อิอิ
-
"ติดเรียนไม่ว่า แต่อย่ามาม่าเป็นพอ" o13
-
หวานกว่านี้ได้อีก แต่ไม่เอามาม่านะคะ :กอด1:
-
"ติดเรียนไม่ว่า แต่อย่ามาม่าเป็นพอ" o13
เห็นด้วย ไม่เอามาม่า
-
แก้มน้องเค๊กช้ำหมดแล้ว
ฮิ้วววววว~
ตอนนี้พี่ทราฟได้อย่างใจมาก
รีบๆทำขอเป็นแฟน แล้วพาน้องมาอยู่ด้วยกันเลย
ถ้าน้องเค๊กไม่ยอม
แนะนำให้จับอ้วนกลมเป็นตัวประกันจ้า
55555+
-
อิจฉาทราฟอ้ะ หอมเอ๊า หอมเอานะ แก้มน้องเค้กน่ะ
ละ..ละ..แล้ว..แล้ว..แล้ววันนี้ได้จูจุ๊บแบบหวานๆด้วยอ้ะ
ขอให้สองคนนี้ตกลงคบกันแบบแฟนไวๆล่ะกัน
และขอให้สองกับเฟลงเอยกันด้วยดีนะ ชอบเห็นคนมีความสุขแหละ
ป.ล. ที่ริริถามว่า"...อยากได้มาม่าแก้เลี่ยนกันหรือเปล่า..."
ขอตอบแบบเสียงดังฟังชัดว่า "ไม่เอาจ้ะ" อิ อิ
ป.ล.2 ขอเป็นกำลังใจให้กับริริเรื่องเรียนจ้ะ สู้ สู้
-
อิจฉาทราฟมากเลย :m3:
-
“ไปตรวจงานนิดหน่อย คืนนี้กูไม่กลับ พรุ่งนี้ฝากดูเด็กแทนวันหนุ่งด้วย” หนึง
“หืม กลับไปทำอะไรครับ” ฉันเลิกคิ้วถาม อีพี่ทราฟแกมันตุ๊ด
ผมก้มลงจูบที่หน้าผากเค้กหนึ่งที ตามด้วยจมูก แกล้มทั้งสองข้าง น้องกลายเป็นกับข้าวตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ต้องแก้มคร่ะแก้ม
พี่ทราฟสารภาพไปเลยอย่ามั่วแต่กลัวดิ
-
หวานซ๊าาาาาาา
มดขึ้น :L1:
-
กรี๊ดดดดดด จะได้เลื่อนขั้นแล้วสินะ 55555555
มาต่อไวๆนะคะ คุณคนแต่งงงง :))) สู้ค่ะ
-
จะเป็นไรไหม?
ที่เค้าอยากให้มีตอนพิเศษ เป็นคู่ของ สงคราม X (?) ,,, (? )X เจ
พออ่านแล้วมันรู้สึกอบอุ่นจนอยากรู้เรื่องของ เพื่อน ทราฟคนอื่นๆด้วย
น้อง จะมองเห็นไหมน๊า ต้องเห็นสิๆๆ ^^
-
:กอด1: :L1:
-
o13 o13
-
มารอทุกวันเลย :L1:
-
ยังขอพูดคำเดิมขอสิงพี่ทราฟ
รักน้องเค้กอ่ะ น้องน่ารัก เป็นนางฟ้าเลยอ่ะ
งื้ออออ ขอจุ๊ฟน้องเค้กพันครั้งครับ
-
เข้ามารอๆๆๆๆๆ 555
-
จะเป็นไรไหม?
ที่เค้าอยากให้มีตอนพิเศษ เป็นคู่ของ สงคราม X (?) ,,, (? )X เจ
พออ่านแล้วมันรู้สึกอบอุ่นจนอยากรู้เรื่องของ เพื่อน ทราฟคนอื่นๆด้วย
น้อง จะมองเห็นไหมน๊า ต้องเห็นสิๆๆ ^^
ตอบค่ะ
เรื่องของสงครามเคยคิดเหมือนกัน แต่ยังคิดพล็อตไม่ออก แป๋วววววว
ส่วนเรื่องของพี่เจนี่ไม่เคยคิดเลยอ่ะ >_<
คงต้องรอให้พี่ทราฟกับน้องเค้กจบก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที
:กอด1:
-
:: 19 ::
ปึงๆๆ!!!
ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเคาะประตูที่ดังลั่น มันไม่เหมือนเสียงเคาะประตูแค่เหมือนเสียงทุบมากกว่า ผมหันซ้ายหันขวาด้วยความตกใจ จะเปิดดีหรือไม่เปิดดี ผมไม่รู้ว่าใครมาเคาะประตูห้องผม แต่ไม่ใช่พี่ทราฟแน่ๆ เพราะพี่ทราฟจะเคาะเป็นจังหวะที่เราตั้งเป็นโค้ดลับที่รู้กันเพียงแค่สองคนเท่านั้น เพื่อให้แน่ใจว่าคนที่มาเป็นพี่ทราฟไม่ใช่คนอื่น
ปึงๆๆ!!!
“อ๊ะ!” ผมสะดุ้ง ตอนนี้ผมกลัวมาก เสียงระดมเคาะประตูยังดังไม่หยุด ทำเอาผมไม่กล้าขยับไปไหน ได้แต่ดึงตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่พี่ทราฟซื้อให้มากอดไว้แน่น
แกร๊กๆๆ เอี๊ยดด!
“เค้ก”
เสียงนี้...ไม่นะ พวกเขามาทำไม ผมตัวชาไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ผมกลัวๆ กลัวพวกเขา
“พาตัวไปที่รถ”เสียงเย็นเยียบที่ดังขึ้นกัดกินใจของผมจนเจ็บไปหมด ผมไม่อยากได้ยินเสียงเขา ผมเกลียดเขา!
“ไม่! ผมไม่ไป ไม่นะ ปล่อย! ปล่อยผม!” ผมดีดตัวสุดแรงไม่ให้คนพวกนั้นลากผมไปได้ อะไรที่อยู่ใหล่มือผมพยายามคว้าเอาไว้ ไม่! ผมจะไม่ไปกลับเขา ผมดิ้นขัดขืนเพราะกลัว จนผมเจ็บและจุกเหมือนอะไรกระแทกมาที่ท้อง ผมนิ่งทันทีงอตัวเพราะว่ารู้สึกเจ็บจนน้ำตาผมไหล
‘พี่ทราฟ ช่วยเค้กด้วย’ ผมได้แต่ร้องตะโกนเรียกพี่ทราฟอยู่ในใจ แต่ไม่มีเรี่ยวแรงทีจะเอ่ยเสียงออกมา
‘เจ็บ เค้กเจ็บ พี่ทราฟช่วยเค้กด้วย’
“ถ้ายอมตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอกนะเค้ก พาตัวไปที่รถ”
‘ช่วยเค้กด้วยพี่ทราฟ เค้กกลัว ฮือออ’
เสียงในใจของผม จะส่งไปถึงที่ทราฟไหม ขอให้ถึงที่เถอะ ผมไม่ไหวแล้ว ผมกลัว...
แต่เหมือนคำขอของผมไม่ส่งไปถึงพี่ทราฟ เพราะคนพวกนั้นอุ้มผมออกไปที่ไหนสักแห่ง ผมเจ็บและจุกไปหมดเพราะการกระทำที่โหดเหี้ยมของคนที่ไม่มีหัวใจ คนพวกนี้จะทำร้ายผมไปถึงเมื่อไหร่กัน ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่ ที่ผมเป็นแบบนี้ยังไม่สาแก่ใจพวกเขาอีกเหรอไง
“ปล่อยผมนะ!” ผมตะโกนเสียงดังที่สุดเท่าที่จะมีแรง
“จุ๊ๆ ผงผมอะไรกัน ไม่ห่างเหินเกินไปเหรอเค้ก เราเป็นพี่น้องกันนะ” พี่เอกพูดขำๆ เหมือนนี่มันเป็นแค่เรื่องเล่นๆ การทำร้ายผมคงเป็นสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขสินะ
ทำไมผมต้องเจออะไรแบบนี้ เมื่อไหร่จะหลุดพ้นสักที
‘พี่ทราฟ...พี่อยู่ที่ไหน มาช่วยเค้กที’
ผมได้แต่ภาวนาและคาดหวัง แต่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้
ผมถูกจับยัดเข้ามาในรถพร้อมกับมีคนนั่งประกบทั้งสองข้าง แถมยังล็อคแขนผมไว้อีก ผมไม่ใช่ผู้ร้ายทำไม่ต้องทำแบบนี้ ผมพยายามจะสบัดตัวให้หลุดเพราะรู้สึกอึดอัด แต่คนพวกนี้แรงเยอะมาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงเป็นพวกลูกน้องเลวๆของพี่เอก
“คุณจะพาผมไปไหน” ผมถามเสียงห้วนอย่างไม่พอใจ คนแบบนี้ไม่ต้องพูดดีด้วยหรอก เปลืองน้ำลาย
คนอย่างผม ไม่ใช่คนที่ตามคนไม่ทันหรือหัวอ่อนอะไรเทือกนั้น ผมก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่อารมณ์ร้อนและมีความรุนแรงอยู่ในตัวเองเหมือนกัน แค่อาจจะน้อยกว่าคนอื่นเพราะผมค่อนข้างเป็นคนใจเย็น และไม่ชอบความรุนแรง แต่ถ้าถึงเวลาที่ทนไม่ไหว ผมก็หยาบคายได้เหมือนกันนั่นแหละ
“ที่ไหนดีล่ะ เค้กอยากไปไหน” พี่เอกย้อนถามผมด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี และนั่นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด
“ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ช่วยพาผมกลับห้องด้วย!”
“ไม่ได้หรอกนะ”
“ทำไม”
“อยากรู้เหรอ”
“...”
“ถึงแล้วก็รู้เองนั่นแหละครับ”
ผมเกลียดน้ำเสียงที่ยียวนกวนประสาทนั่น เหมือนเขากำลังสนุกสนานอย่างมากกับการได้แกล้งผม ผมกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดจะปล่อยออกไม่อย่างนั้นผมคงระงับอารมณ์ไม่อยู่แน่ๆ และมันก็คงไม่เป็นการดีถ้าเขาโกรธขึ้นมา แค่นี้ผมก็เจ็บพอแล้ว ผมไม่อยากโดนทำร้ายร่างกายเพิ่มก่อนที่จะรู้ว่าเขาจะพาผมไปที่ไหน
ระหว่างทางพี่เอกพยายามพูดกับผม แต่ผมเอาแต่นั่งเงียบไม่คิดจะตอบ ไม่รู้หรอกว่าเขานั่งตรงส่วนไหนของรถ แต่รู้ว่าเขาสามารถบีบแก้มผมจนเจ็บได้เมื่อผมไม่ยอมตอบ เห็นไหมล่ะ แค่อยู่เฉยๆคนๆนี้ก็สามารถทำร้ายผมได้ตลอดทุกทางและทุกเวลา
ถ้าผมมองเห็น ผมจะไม่ลังเลที่จะชกคนเลวๆแบบสักทีสองที ให้ผมหายเจ็บที่ใจบ้างสักนิดก็ยังดี เป็นแบบนี้มันอัดอั้นอยู่ในอกจนเหมือนจะระเบิดออกมาให้ได้
และทุกครั้งที่เขาโดนตัวผม ผมจะรู้สึกขยะแขยงทุกครั้ง มันน่าสะอิดสะเอียนจนแทบจะอ้วก ไม่เหมือนเวลาที่พี่ทราฟสัมผัสผมเลยสักนิด สัมผัสของพี่ทราฟมีแต่ทำให้ผมโหยหา และเวลานี้ก็เช่นกันที่ผมอยากให้พี่ทราฟปรากฏตัวขึ้นราวกับมีเวทมนต์ พี่ทราฟจะได้ช่วยผมให้หลุดออกจากเงื้อมมือคนเลวชั่วคนนี้
“อ๊ะ ถึงแล้วครับเค้ก” เสียงของพี่เองดังขั้นพร้อมกับรถที่หยุดอยู่กับที่
“คุณพาผมมาที่ไหน” ผมถามอีก หวังจะได้คำตอบ ซึ่งหาความแน่นอนอะไรไม่ได้เลยจากคนอย่างนี้
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ไม่น่ารักเลยนะ”
“อย่ามาแตะตัวผม” ผมปัดมือที่แตะที่หน้าออกอย่างแรง เรียกเสียงฮึดฮึดจากพี่เอกได้แทบจะทันที
“อย่ามาเล่นตัวนะเค้ก พาลงไปได้แล้ว”
“นี่บอกผมมาก่อนนะว่าพาผมมาที่ไหน!” ผมร้องถามก่อนที่จะถูกลากลงมาจากรถต่อด้วยการลากผมให้เดินตามไปไหนสักที่ ผมสะดุดหน้าจะทิ่มหลายครั้งเพราะพื้นต่างระดับ แต่คนพวกนี้ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ ผมเจ็บแต่ร้องไม่ออก และไม่มีวันจะร้องให้คนพวกนี้เห็นความอ่อนแอของผมเด็ดขาด
ให้ตายก็ไม่มีวัน!
“เฮ้ยพวกมึง ปล่อยเค้ก เดี๋ยวกูพาเข้าไปเอง” พี่เอกเอ่ยสั่งลูกน้องก่อนที่ตัวผมจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
ผมยืนเคว้ง อยากจะวิ่งหนี แต่ดันมองไม่เห็นผมเลยทำอะไรไม่ได้ เหมือนยืนรอที่จะถูกประหาญ ตัวของผมเย็นเฉียบ ความกลัววิ่งเข้าเกาะกุมหัวใจ
ใครก็ได้ช่วยผมที
“ไปเค้ก เข้าไปได้แล้ว พ่อรอนานแล้ว”
พ่อ!?
ขาผมชะงักค้างไม่ยอมก้าวเดินต่อตามแรงดึง อย่าบอกนะว่าผมอยู่ในบ้านหลังนั้น บ้านที่เป็นเหมือนนรก บ้านที่ไม่ใช่บ้านของผม และคนที่ผมจะได้เจอคือคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าพ่อของผม
“อย่าดื้อนะเค้ก เข้าไปได้แล้ว” พี่เอกพูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะกระชากแขนผมให้เดิน ผมพยายามจะสะบัดมืออกแต่พี่เอกบีบข้อมือผมแน่นมากจนเจ็บไปหมด
“พ่อครับ เค้กมาแล้ว”
“อืม แกออกไปได้แล้ว”
“แต่...”
“ออกไป”
“ครับ”
ปึง
ผมยืนนิ่งหลังจากที่พี่เอกออกไปจากห้อง ถ้าให้เดานี่คงเป็นห้องทำงานที่อยู่ชั้นแรกของบ้าน และคนที่อยู่ในห้องนี้อีกคนก็คือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของผม แถมยังเป็นพ่อบังเกิดเกล้าเสียด้วยสิ เหอะ!
“มานั่งก่อนนะเค้ก”
“ปล่อยผม”
ผมสะบัดตัวออกจากพ่อที่จับไหล่ผมให้นั่งลงที่เก้าอี้ ผมไม่อยากนั่งไม่อยากอยู่ที่นี่ ผมอยากไปให้ไกลที่ที่แห่งนี้ ผมอึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
“เค้ก พ่อขอโทษ” พ่อพูดเสียงนิ่งๆที่เดาไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไร เดาไม่ได้ว่าคำขอโทษออกมาจากใจจริงหรือเปล่า
“คุณให้ลูกของคุณพาผมมาทำไม” ผมถามกลับไป
การที่พ่อเรียกผมมานั่นหมายความว่าพ่อคงมีเรื่องจะพูดกับผม และถ้าพ่อไม่ได้ทำตามที่ตัวเองต้องการเรื่องก็คงไม่จบง่ายๆ
“เรียกพ่อเหมือนเดิมไม่ได้เหรอเค้ก” พ่อพูดเสียงเบา
“คงไม่ได้ ขอโทษด้วยนะครับ” ผมตอบกลับไป ที่ผมไม่เรียกเขาว่าพ่อไม่ใช่ว่าผมโกรธแค้นเขามาก แต่เป็นเพราะเขาเองที่ไม่พร้อมที่จะเป็นพ่อของผมหรือไม่ก็คงไม่อยากจะเป็น ถึงได้ทำกับผมและแม่แบบนั้น ก็แล้วทำผมต้องเรียกด้วยล่ะ ในเมื่อพ่อทำตัวพ่อเอง
“ไม่เป็นไร แต่นั่งก่อนนะลูก พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”
คราวนี้ผมยอมนั่งแต่โดยดี เพราะรู้สึกปวดที่ท้องตรงที่โดนชกมากขึ้น ผมอยากจะโกนใส่หน้าพ่อนักว่าลูกเขาทำร้ายผมแค่ไหน แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะไม่ใช่คนขี้ฟ้อง ฟ้องไปก็ไม่รู้จะได้อะไร ไม่รู้ว่าพ่อจะรู้สึกสงสารหรือเห็นใจผมบ้างหรือเปล่า แล้วเขาจะรับรู้บ้างไหมว่าผมเจ็บแค่ไหน
“คุณจะพูดอะไรก็พูดเลยครับ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ”
“เค้กสบายดีนะ”
“ก็ดีครับ แค่นี้ไม่ตายหรอก”
“เค้ก พ่อขอโทษ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเข้าใจ”
เข้าใจว่าผมสำคัญน้อยกว่าภรรยาและลูกสุดที่รักของเขา สำคัญน้อยกว่าชีวิตเขา เขาเลยไม่กล้าที่จะเป็นพ่อของผมอย่างเต็มที่ ผมยอมรับกับเรื่องนี้มานานแล้ว คำขอโทษนั่นไม่มีผมกับจิตใจผมในตอนนี้หรอก คิดว่าอยากได้นักหรือไงคำขอโทษ ถึงขอโทษให้ตายก็ลบล้างสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตผมไม่ได้หรอก
“ตกลงคุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับผม”
“พ่อเป็นห่วงเค้กมากนะ ที่ผ่านมาลูกคงลำบากที่ต้องอยู่คนเดียวโดยที่มองไม่เห็น พ่อรู้ว่าพ่อเป็นพ่อที่แย่มากๆที่ไม่สามารถปกป้องเค้กได้ พ่อมันแย่จริงๆ”
“ก็คงจะอย่างนั้นแหละครับ”
“พ่อควรต้องจัดการรเรื่องราวให้มันเร็วกว่านี้ แต่พ่อเป็นคนขี้ขลาด พ่อกลัวเค้กโดนทำร้ายอีก เลยปล่อยให้เค้กอยู่คนเดียวตั้งนานอย่างนั้น”
“ผมไม่เข้าใจ คุณต้องการพูดอะไร”
เรื่องอะไรที่พ่อจะต้องจัดการ และมันเกี่ยวอะไรกันที่ผมจะโดนทำร้ายถ้าเขาจัดการเรื่องนั้น ผมงงไปหมดไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ไม่เข้าใจว่าพ่อให้คนพาผมมาหาทำไม ทิ้งผมไปแล้วก็ทิ้งไปเลยสิ ยังมีอะไรทีอยากจะได้จากผมอีกหรอ
“พ่อจะให้เค้กเข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยดวงตา พ่อปรึกษาหมอมานานแล้ว และสามารถทำได้ เค้กจะกลับมามองเห็นเหมือนเดิม” พ่อพูดเสียงหนักแน่น และมันทำให้ผมช็อคไปชั่วขณะ
ผมสับสนจนบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าพ่อคิดยังไงถึงได้จะพาผมไปรักษาผ่าตัดตา ผมเป็นลูกที่เขาไม่รักและทอดทิ้งไม่คิดจะสนใจใยดี พาผมและเม่เข้ามาเจอเรื่องแย่ๆมนบ้านหลังนี้ แล้วก็ไม่เคยใส่ใจว่าผมกับแม่จะรู้สึกยังไง เป็นอยู่ยังไง เจ็บปวดไหมกับท่าทีที่ห่างเหินทำเหมือนผมไม่ใช่ลูก ถ้าไม่คิดว่าผมเป็นลูกก็ไม่ต้องเขามายุ่งวุ่นวายกับผมแต่แรก เพราะผมไม่ได้ขอร้อง
แต่มาวันนี้ พ่อเกิดสำนึกขึ้นได้ว่าควรดูแลผมหรือไง ถึงได้ทำดีกับผมแบบนี้
“ไม่ต้องหรอกครับ คุณไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้” ผมบอกเมื่อตั้งสติได้ เมื่อไม่เห็นใจกันตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องมีต่อไปดีกว่า ผมไม่อยากเป็นหนี้ชีวิตพ่อ ถ้ามีเวรมีกรรมต่อกันผมอยากให้มันจบแต่เพียงเท่านี้ ผมจะมาโกรธแค้นกับสิ่งที่พอเคยทำ แต่ผมขอไม่ยุ่งเกี่ยวอีกดีกว่า
“พ่ออยากรักษาเค้กให้หาย มันไม่ลำบากพ่อเลยสักนิด พ่ออยากทำหน้าที่พ่อที่ดีบ้าง ทดแทนที่พ่อไม่เคยได้ทำเลยที่ผ่านมา” พ่อพูดเสียงสั่น ร้องไห้หรอ พ่อเนี่ยนะร้องไห้ ผมไม่คิดว่าเป็นแบบนั้น แต่ใจผมกลับสั่นไหวไปกับเสียงเครือๆนั่น
จะหลอกผมอีกหรือยังไง หลอกให้ผมไว้ใจแล้วสุดท้ายก็ทิ้งผมไว้ข้างหลัง
“คุณต้องการอะไร” ผมถามคำถามที่ผมอยากรู้มากที่สุด
ทิ้งผมไปแล้ว ไม่รักผม แล้วมาทำแบบนี้ทำไม
“เค้กอาจจะคิดว่าพ่อไม่รักเค้ก ที่จริงไม่ใช่ พ่อรักเค้กมาก พูดไปมันก็เหมือนแก้ตัว แต่พ่อรู้ว่าเมียพ่อเป็นคนยังไง ยิ่งพ่อใส่ใจเค้กมาเท่าไหร่ เขาก็จะหันไปเล่นงานเค้กมาเท่านั้น พ่อเฝ้าดูเค้กอยู่ตลอดนะลูก ไม่ได้ทอดทิ้งหรือไม่ดูดำดูดี แต่จุดที่พ่อยืนไม่พ่อไม่สามารถเข้าใกล้ลูกได้มากพออยากที่ใจอยาก”
คำพูดเหล่านั้นผมเชื่อได้หรือเปล่า น้ำตาผมไหลลงมาก่อนจะมีมือมาเช็ดน้ำตาให้ผม ผมไม่ได้ปัดป้องเพราะลึกๆแล้วผมอยากให้พ่อทำแบบนี้ อยากได้รับความรักจากพ่อบ้าง ลูกคนไหนก็ต้องคิดแบบผม ลูกคนไหนก็อยากให้พ่อแม่รักตัวเองมทั้งนั้น
แต่ผมไม่อยากเจ็บไม่อยากเสียใจอีกแล้ว
“คุณรักแม่ไหม”
“มากอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ พ่ออยากตายตามแม่ของเค้กวันละหลายครั้ง แต่พ่อทำแบบนั้นไม่ได้ พ่อต้องอยู่เพื่อดูแลเค้ก ดูแลลูกของพ่อ แม้จะได้แค่ห่างๆก็ตาม” พ่อเกาะกุมมือผมเอาไว้แน่นก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
“แล้วทำไมคุณถึงเพิ่งจะอยากให้ผมผ่าตัดตาล่ะ”
สองปีที่ผ่านมาที่ผมต้องอยู่ในโลกที่มืดมิด หันไปหาใครก็ไม่ได้ ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง มีแต่ความเหงาและความเสียทั้งนั้น ถ้าพ่อรักผมจริง ทำไมถึงปล่อยให้ผมทุกข์ทรมานนานขนาดนี้
“เค้กก็รู้ว่านวลเขานิสัยยังไง เขาตามดูพ่อทุกฝีก้าว ขู่พ่อตลอดว่าถ้าเข้าไปยุ่งกับเค้กเขาจะฆ่าเค้กหรือส่งคนไปทำร้าย รู้ใช่ไหมว่าเขาทำได้”
“คนไม่ดีแบบนี้คุณทนทำไม”
“เรื่องบางเรื่องเราก็เลือกอะไรไม่ได้มาก ถ้าพ่อเลิกกับเขา ชีวิตเค้กก็จะยิ่งอันตรายมากกว่านี้ พ่อเหลือเค้กแค่คนเดียวแล้ว ต่อให้ชีวิตพ่อต้องตกนรกแค่ไหนก็ก็ทนได้”
สิ้นคำพูดของพ่อผมก็ร้องไห้ปล่อยโฮออกมา พ่อกอปลอบผมแน่น ทั้งหมดที่พ่อพูดมาพ่อพูดจริงใช่ไหม พ่อรักผมใช่หรือเปล่า ผมสำคัญสำหรับพ่อจริงเหรอ ทั้งหมดที่ผมได้ยินผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมว่าก็พ่อรักผม
“อย่าร้องเลยนะลูก พ่อขอโทษ ขอโทษที่ดูแลหนูมีดีพอ ทำให้หนูต้องเป็นแบบนี้ พ่อขอโทษนะลูก” พ่อเองก็ร้องไห้ไม่ต่างจากผม
“พ่อ...” ผมไม่รู้จะพูดอะไร ได่แต่พูดคำที่อยากพูดที่สุด
ผมรักพ่อ รักมาก มากจนรู้สึกน้อยใจอย่างที่สุดเมื่อคิดว่าพ่อไม่รักผม แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าพ่อรักผม
“ขอบคุณนะลูก ขอบคุณที่เรียกพ่อว่าพ่ออีกครั้ง”
เราสองคนพ่อลูกนั่งกอดกันร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน สิ่งที่ผมโหยหามาตลอดหลายสิบปี ตอนนี้ผมได้มาแล้ว ผมได้แต่ภาวนาไม่ให้ใครพรากมันไปจากผม แค่ขอให้ผมได้มีความสุขมาก คงไม่มากเกินไปใช่ไหม
“ไหนให้พ่อดูสิ ตาบวมหมดแล้วลูกพ่อ” พ่อดันตัวผมออกจากอ้อมกอดก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ผมด้วยความอ่อนโยน ผมเองก็เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้พ่อเหมือนกัน
“พ่อจะพาเค้กเข้ารับการรักษาและผ่าตัดตา หนูจะได้มองเห็นสักที ดีไหม” พ่อถามผม
“แล้วคุณนวลล่ะครับ”
คุณนวลก็คือเมียหลวงของพ่อ คนที่เกลียดผมเข้าไส้ ถ้าเขารู้ว่าพ่อพาผมไปผ่าตัดตาให้กลับมามองเห็น เขาจะอาละวาดหนักขนาดไหนกัน
“ตอนนี้เขาไปทัวร์ยุโรปครึ่งปี พึ่งไปได้สองอาทิตย์กว่าๆ กว่าเขาจะกลับมาลูกก็คงรักษาตัวหายดีแล้ว”
“เค้ก...”
ผมยังรู้สึกลังเลไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพราะอยากมองเห็นมากๆ ผมดีใจที่ได้จะผ่าตัดตา แม้ว่าผมจะไม่ชอบโรงพยาบาล แต่ถ้ามันทำให้ผมมองเห็นอีกครั้ง มองเห็นคนที่ผมรัก มองเห็นโลกที่สวยงามที่ผมยังสัมผัสไม่หมดและกลับไปใช้ชีวิตแบบคนปกติ ต่อให้ต้องอยู่โรงพยาบาลนานแค่ไหนผมก็จะอยู่
“เชื่อพ่อนะเค้ก ผ่าตัดตาเถอะนะลูก”
“แล้วพี่เอกล่ะครับ”
เราจะแน่ใจได้ยังไงว่าพี่เอกเขาจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ของเขาๆ พี่เอกเองก็ไม่ใช่คนดี เรียกว่าคนเลวเลยจะถูกเสียกว่า ถ้าเกิดเรื่องนี้รู้ถึงหูคุณนวล เรื่องมันจะต้องร้ายแรงมากแน่ๆ
“ไม่ต้องห่วงเรื่องไอ้เอกหรอกเค้ก มันมีคดีติดตัวที่ใหญ่จะปิดปากมันไม่ให้บอกคุณนวลได้ เชื่อใจพ่อจะเค้ก ว่ายังไงครับ”
“เค้กอยากมองเห็น”
“พ่อจะช่วยเค้กเอง”
“พ่อครับ”
“ว่าไงครับ”
“เค้กขอกลับไปปรึกษาคนๆหนึ่งก่อนได้ไหมครับ”
“ใครครับ”
“พี่ทราฟ”
ผมอยากคุยกับพี่ทราฟเรื่องนี้ก่อน ผมรู้ว่าพี่ทราฟจะต้องเห็นด้วย แต่ผมอยากให้คนที่ผมรัก คนที่พิเศษสำหรับผมได้รับรู้เรื่องนี้ก่อนคนอื่น เพราะพี่ทราฟคือคนสำคัญ ผมจึงอยากจะคุยกับพี่ทราฟก่อนจะตัดสินใจอะไรลงไป
“เขาเป็นใครหรอลูก”
“เขาคือคนที่เค้กรักและคอยดูแลเค้กตลอด พี่ทราฟดีกับเค้กมากๆ เค้กเลยอยากคุยกับพี่ทราฟก่อนได้ไหมครับพ่อ”
พ่อนิ่งเงียบไปก่อนจะลูบศีรษะผมเบาๆสองสามที ผมแทบจะกลั้นใจฟังว่าพ่อจะพูดว่ายังไง ไม่รู้ว่าจะเข้าใจคำว่ารักที่ผมบอกหรือเปล่า แล้วพ่อจะรับได้ไหมที่ผมรักผู้ชายด้วยกัน แต่ผมรักพี่ทราฟไปแล้ว ให้เปลี่ยนคงไม่ได้
“งั้นก็ได้ครับ แต่ว่าต้องรีบกลับมาบอกพ่อนะ พ่อเชื่อว่าคนที่เค้กรักเขาต้องอยากให้เค้กมองเห็น”
“ขอบคุณครับ”
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
ตอนนี้มาม่า แต่เชื่อว่าเป็นมาม่าที่ทุกคนอยากได้ (หรือเปล่าหว่า)
ช่วงนี้ยุ่งมากถึงมากที่สุด เพิ่งเปิดเทอมแต่รายงานจ่อคิวยาวแล้ววววววว
ถึงจะมาช้าไปสักหน่อยแต่ไม่หายหน้านะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน ^^
:กอด1:
:pig4:
:L1:
ป.ล. ไปเรียนก่อนน้าาาาาาา เบื่อวิชาช่วงเย็น หนูต้องการพักรู้ไหมอาจารย์! :angry2:
-
งือออออ น้องเค้กต้องห่างจากพี่ทราฟไหมเนี่ยยยยย
-
น้องเค้กท่าจะติดพี่ทราฟมากเลยนะเนี่ย
อยากได้แบบนี้ซักคนจัง
-
มาม่าแบบนี้ก็ยินดีจ้า :L1:
-
พ่อเค้กคงไม่หลอกเค้กหรอกนะ
+1+เป็ดค่ะ
-
คุณพ่อจะพาน้องไปรักษา
งั้นพี่ทราฟก็ต้องไปด้วย
คนนี้สำคัญเพราะเป็นพยาบาลส่วนตัว หุหุ
สงสารคุณพ่อกับน้องเค้กจัง
เจ้นวลลลล ทำไมพึ่งจะอยากไปยุโรปฟระ
ไม่ได้แช่งนะ แต่อยากให้เจ้เครื่องบินตกตายจริงๆ
สาธุ~
-
:pig4: :pig4:
-
แล้วผู้ชายอ่อนแอ(พ่อเค้ก)คนนั้น จะทำได้จริงๆหรือ จะทำได้สำเร็จหรือ
ก็อยู้ใต้อาณัติเมียขนาดนั้น
ก็รู้อยู่หรอกว่าพ่อทุกคน(รึเปล่า)น่ะต้องรักลูกอยู่แล้ว
ก็ภาวนาว่า ต่อไปนี้ขอให้เค้กได้รับสิ่งดีๆในชีวิตบ้างเถอะ
-
รอจ้ารอ :)
-
ตกใจหมดนึกว่าไอ้เอกอะไรนั่นจะทำมิดีมิร้ายหนูเค้กก tt
-
เค้กจะมองเหนละ ผู้แต่งๆสู้ๆ นะจ๊ :D
-
:z3: :z3: :z3: :z3: ขอให้เค้กผ่าตัดตาได้สำเร็จทีเถอะ :call: :call: :call: :call:
-
เค้กหายมาแบบนี้พี่ทราฟห่วงแย่
ยุให้ครามจัดการยำเอกสักทีก็ดีเนอะ
-
ตกใจหมดเลย...ที่แท้ก็มีข่าวดีนี่เอง
-
รวดเดียวจบพร้อมน้ำตาเกือบตลอด ชอบ ชอบอะไรที่มันบาดลึก
ไม่รู้จะพูดยังไง แต่อยากบอกว่า "ให้มันไม่มีวันจบได้มั้ยเรื่องนี้ ให้มันอยู่ไปตลอด เปลี่ยนภาคเปลี่ยนตอนก้อได้ แต่ไม่ให้จบT^T"
ตอนนี้มันเหมือนเรื่องเริ่มคลี่คลาย กลัวจังว่ามานจะต้องเคลียแล้วจบบริบูรณ์
เห้อ...รอนะคับ ขอรอด้วยอีกคน ขอให้โลกกลับมาสว่างอีกครั้งนะเค้ก หนุ่มน้อยผู้มีชื่อเป็นของขวัญวันเกิดสุดพิเศษของทุกคนที่ลืมตาดูโลก
ไม่รุ็สิ ถ้าเปงวันเกิดแค่มีเค้กก้อสุขใจแล้วละ ไม่ต้องอารายมากมาย ถึงเค้กคือสิ่งที่ได้มาแล้วหายไปก้อจิง แต่มันกลับทำให้อิ่มทั้งกายอิ่มทั้งใจและไม่มีวันรู้ลืม
เปงกำลังใจให้นะคับ รักเค้กจัง><
-
:เฮ้อ:จะเชื่อได้ไหมอะพ่อของเค้กนะ :เฮ้อ:
ก็กลัวเมียซะขนาดนั้นอะ :เฮ้อ:
แต่น้องเค้กคิดถูกแล้วนะที่ต้องบอกพี่ทราฟก่อนอะ :กอด1: :กอด1:
-
:catrun:
-
ให้พี่ทราฟไปด้วย
ไม่ไว้ใจทั้งพ่อและ
เอก o18
-
ไอ้เอก!!! กล้าดียังไงเอามือสกปรกมาบีบเค้กแถมยังให้ลูเน้องทำร้ายเค้กอีกคอยดูนะขอให้พี่ทราฟพี่ครามจัดหนักให้ลงไปกองหมอบกระแตเลย!!!
-
รอรอน้าT^T
-
กำ
หวานไปแผลบๆ เผลอแว๊บเดียว มาดราม่าซะงั้น :เฮ้อ:
-
:t3: :z2:
-
:กอด1:
-
ก๊อกก๊อกก๊อก
ยังไม่มาอีกเหรอ
-
:m22:
-
นักอ่านที่น่ารักทุกคน ริริมีเรื่องมาแจ้งจ๊ะ
ทีแรกวันนี้ว่าจะอัฟนิยายให้ แต่ว่ายังแต่งไม่เสร็จ ได้แค่ 70% เท่านั้น
และการบ้านที่ต้องส่งวันพรุ่งนี้ยังไม่เสร็จ คาดว่ากว่าจะเสร็จก็คงดึกมากและคงปั่นนิยายวันนี้ไม่ทัน
เลยจะแจ้งว่าพรุ่งนี้จะมาลงให้นะค่ะ
ฟังอีกครั้ง 'พรุ่งนี้' เราจะมาอัฟนิยาย!
จึงมาแจ้งให้ทราบกันถ้วนหน้า
:กอด1:
:bye2:
-
รอได้จ๊ ๆ 5555
-
รับทราบจ้า
พรุ่งนี้นะ
รอร๊อรอ :t3:
-
รอจ้ารอ :)
-
:impress3:โอเคแล้วจะรอเน้อ :กอด1: :กอด1:
ไม่ว่ากันอยู่แล้วเรื่องเรียนต้องมาก่อยเสมอจ้า :bye2: :bye2:
-
จริงๆ เอามาลง 70% ก่อนก็ได้นะคะ แบบว่ามันค้างคา อยากอ่านมากๆๆๆๆๆๆๆ
แต่เคารพการตัดสินใจจ้า รอๆๆๆ นะคะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: ปั่นการบ้านเสร็จเร็วๆน้าาาา
-
รับทราบจ้ะ อย่าหักโหมนัก งาน-การบ้านเยอะ ก็พักเหนื่อยบ้างอะไรบ้าง แล้วค่อยอัพนิยบายก็ได้จ้ะ
แต่ถ้าการเขียนนิยายของริริ เป็นการRelaxในแบบของริริ ก็ไม่เป็นไรจ้ะ
:กอด1:เป็นห่วงนะจ๊ะกลัวเหนื่อย
-
เข้ามารอด้วยคน ><
-
พรุ่งนี้แน่น้า รอรอ T^T
-
ชอบอ่ะ
-
ติดกับเรื่องนี้ซะแล้ว อ่านยาวเลยไม่มีหยุด
แต่อย่าบอกนะว่าที่จะเปลี่ยนดวงตานะ จะเอาตาพี่ทราฟมาเปลี่ยนนะครับ
-
ดันหน่อย :3059:
ปลล.ลงตอนที่19
ใหม่ด้วยน๊ามันหายไปแล้ว :pig4:
-
ดันหน่อย :3059:
ปลล.ลงตอนที่19
ใหม่ด้วยน๊ามันหายไปแล้ว :pig4:
ขอบคุณที่ช่วยดูให้นะคะ ไม่ได้สังเกตุเลย
:กอด1:
:pig4:
-
:: 20 ::
ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆ
ผมเคาะประตูเป็นจังหวะที่เป็นโค้ดลับให้เค้กรู้ว่าเป็นผมและยืนรอเค้กมาเปิดประตู แต่มันนานเกินไป ผมเลยเคาะอีกรอบ บางทีเค้กคงยังไม่ตื่น
ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆ
ผมว่ามันเริ่มแปลกๆแล้ว พอลองเอาหูแนบกับประตูเพื่อฟังเสียงจากข้างในเพื่อว่าจะได้ยินเสียงอะไรบ้าง เช่นเสียงเท้าหรือเสียงลุกจากเตียง แต่นี่ทุกอย่างกลับมีแต่ความเงียบ
ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆ
เค้กไปไหน? ผมเอื้อมมือไปบิดลูกบิดห้อง แต่มันกลับไม่ได้ล็อค ผมรีบเปิดประตูเข้าไป สภาพในห้องทำให้ตัวของผมเกร็งไปหมด ข้าวของกระจัดกระจายพังเสียหาย
เกิดอะไรขึ้นกับเค้ก! และเค้กไปไหน!
ผมตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่รู้จะทำยังไงดี มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นห้องเค้กถึงได้มีสภาพแบบนี้ แล้วเค้กล่ะไปไหน ผมจะหาเค้กได้ยังไง ตอนนี้เค้กจะเป็นยังไงบ้าง ผมร้อนรนไปหมดแล้ว ผมควรทำยังไงดี ผมได้แต่หมุนมองไปรอบห้องด้วยสมองที่ตื้อไปหมด ขโมยขึ้นหรือคนร้ายวะแม่ง! ถ้าเป็นแบบนั้นพวกมันจะทำอะไรเค้กไหม จะทำร้ายเค้กหรือเปล่า แล้วเค้กจะเป็นยังไง คงต้องร้องไห้มากแน่ๆ
ปึก!
ผมเตะเข้าที่เตียงอย่างแรง ความเจ็บของร่างกายไม่มีผลต่อผมเลยสักนิด แต่ความเจ็บในใจตอนนี้มันรวดร้าวยิ่งกว่าอะไร ผมกลัวเค้กจะหายไปไม่สิ! เค้กหายไปแล้ว...หายไปแล้ว
“โธ่โว้ย!”
ผมรีบวิ่งลงไปถามเจ้าของหอถามยาม แต่ไม่มีใครรู้เลยสักคนว่าเค้กไปไหน ผมขับรถไปตามทางและกวาดสายตามองเผื่อว่าจะเจอเค้ก ผมต้องหาเขาให้เจอ
ไม่งั้น...ผมต้องตายแน่ๆ
“ไอ้คราม อยู่ไหนวะ” ผมรีบโทรหาไอ้ครามทันที คราวนี้ผมต้องพึ่งมันอีกรอบ ลูกน้องมันเยอะน่าจะพอช่วยตามหาเค้กได้ ลำพังผมคนเดียวคงหาไม่เจอ
“อยู่ที่โกดัง มีอะไรวะ”
“เค้กหายไป มึง มึงต้องช่วยกูหาเค้กนะ บ้าเอ้ย ขับรถประสาอะไรของมึงเนี่ย!”
ผมสบถออกมาเมื่ออยู่ดีๆก็มีรถขับตัดหน้า คนยิ่งร้อนใจอยู่แม่ง
“ใจเย็นดิไอ้ทราฟ มึงขับรถอยู่ใช่ไหม มึงจอดเดี๋ยวนี้เลย” ไอ้ครามสั่งผมเสียงเข้ม
“เออ แต่มึงต้องช่วยกูนะ กูจะขาดใจตายแล้วแม่ง!”
“เออ มึงรีบจอดเลย อารมณ์นี้เดี๋ยวก็ได้ตายห่าก่อนพอดี จอดยัง” ไอ้ครามบ่นมาตามสายและผมก็เห็นด้วย ผมไม่มีสมาธิจะทำอะไรทั้งนั้น ขอบตาผมร้อนผ่าว ลำคอตีบตันเพราะความกลัว ผมกลัวจะหาเค้กไปเจอ กลัวว่าจะสูญเสียเขาไป แค่คิดใจผมก็สั่นสะท้านไปหมดแล้ว
“กูจอดแล้ว” ผมบอกไอ้ครามทันทีที่จอดรถเทียบฟุตบาท
“แล้วมึงก็พูดมาว่าเกิดอะไรขึ้น มีสติด้วย”
“กูไปรับเค้กที่หอ แต่เค้กหายไป ข้าวของในห้องเค้กกระจัดกระจายเละเทะไปหมด กูถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าเค้กหายไปไหน ไอ้คราม กูจะทำยังไงดี เค้กจะเป็นอะไรไหมวะ ทำไมกูมันแย่แบบนี้ ไอ้เชี่ยเอ้ย!”
ปึก!
ผมเอามือทุบที่พวงมาลัยรถเพราะความอัดอั้นใจ ผมมันแย่ที่ปกป้องคนที่รักไม่ได้ ถ้าเค้กเป็นอะไรไปแล้วผมจะทำยังไง ช่วยบอกผมที
“มึงขอดูกล้องวงจรปิดหรือยัง”
“ยัง เจ้าของหอไม่อยู่ ไม่รู้หายหัวไปไหน กูขับรถวนดูแถวๆหอเค้กอยู่”
“มึงกลับไปขอดูกล้องวงจรปิดให้ได้ เดี๋ยวกูให้ลูกน้องออกตามหาเค้กเอง แล้วเดี๋ยวจะรีบกูไปหามึง”
“เออ ขอบใจนะมึง”
“เจอกัน”
ผมวางสายไอ้ครามก่อนจะรีบขับรถกลับหอเค้ก แค่ระยะไม่เท่าไหร่แต่ผมรู้สึกเหมือนกับมันยาวมาก ขับรถก็หวิดจะชนกับขันอื่นหลายรอบจนสุดท้ายก็มาถึงหอเค้กด้วยเวลาไม่ถึงสิบนาที ผมรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องสำนักงานแล้วก็เจอกับผู้หญิงมีอายุคนหนึ่ง ผมคิดว่าน่าจะเป็นเจ้าของหอพักนี้
“ขอโทษนะครับ คุณคือเจ้าของหอพักใช่ไหมครับ” ผมรีบถามรีบพูดไม่สนใจว่าเธอจะฟังที่ผมพูดไปรู้เรื่องหรือไม่
“ใช่ค่ะ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าค่ะ” เจ้าของหอถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้างุงงงกับท่าทางร้อนรนของผม
“คือเค้ก คุณรู้จักใช่ไหมครับ เขาหายไปจากห้อง ผมว่ามันต้องเกิดเรื่องขึ้นกับเค้กแน่ๆ เลยอยากจะขอดูกล้องวงจรปิดหน่อยครับ”
“ตายแล้ว! จริงเหรอค่ะ ทางนี้เลยค่ะ” เจ้าของหอตกใจเอามือทาบอกก่อนจะเดินนำผมไปที่จอมอนิเตอร์สี่ตัวก่อนจะเปิดย้อนให้ผมดู แล้วก็ได้เรื่องเมื่อหน้าจอที่ฉายภาพที่ทางเข้าออกประตูหอ มีคนจำนวนสี่ห้าคนเดินออกมาพร้อมกับอุ้มคนออกมาและนั่นก็คือเค้ก และกล้องอีกตัวก็มีภาพที่พวกมันจับเค้กยัดใส่รถก่อนจะขับออกไป แต่ด้วยความที่ว่าพวกมันจอดไกลกับหน้าหอกล้องเลยถ่านเลขทะเบียนไม่ชัด
บ้าชิบ! พวกมึงเตรียมมาหมดเลยหรือไงวะถึงได้ประจวบเหมาะไปเสียทุกอย่างแบบนี้ พอสอบถามยามก็รู้ว่าตอนนั้นมีห้องหนึ่งท่อน้ำเสียยามเลยไปเปลี่ยนให้ ส่วนเจ้าของหอก็ออกไปจ่ายค่าไฟ ร้านข้าวข้างหอก็ล้างจานอยู่เลยไม่ทันได้ดู ไม่ผมอยากจะโทษใครแต่ทำไม ก๊อกน้ำจะต้องมาเสียด้วยว่ะ แล้วเจ้าของหออีก จ่ายค่าไฟวันพรุ่งนี้ไม่ได้หรือไง แม่ค้านี่อีก จ้างพนักงานซะ ผมขอร้อง!
ตอนนี้ผมเครียด ผมพาลได้ตั้งแต่สากะเบือยันเรือรบนั่นแหละ
เอี๊ยดดดดด
ปึง!
“ไงไอ้ทราฟ เป็นไงได้เรื่องไหม”
“มีคนอุ้มเค้กออกไป พวกมันแต่งตัวดีเท่าที่เห็น แต่เห็นหน้าไม่ชัดเท่าไหร่ รวมทั้งป้ายทะเบียนด้วย ไม่มีอะไรพอเป็นข้อมูลในการตามหาเค้กได้เลยสักนิด” ผมบอกกับไอ้ครามที่มีสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างจากผม ผมเดินนำมันเข้าไปในห้องสำนักงานเพื่อให้มันดูภาพในกล้องวงจรปิดอีกรอบหนึ่ง
“ภาพไม่ชัดเลยวะ”
“แล้วกูต้องทำยังไงดีวะ!”
“คงต้องตามหามันทุกที่” ไอ้ครามพูดเสียงนิ่ง ผมรีบหันกลับไปมองมันทันทีที่มันพูดแบบนั้น
“เชื่ยเอ้ย! แม่งเป็นใครวะ!!!”
“เอารูปเค้กมาดิ”
ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วก็หยิบรูปเค้กที่ผมแอบถ่ายไว้ส่งให้ไอ้ครามไปสี่รูปเท่าที่มีในกระเป๋า มันรับไปใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ผมเองก็เดินตามมันออกไป
ไม่ว่ามันจะเป็นใครผมก็ไม่กลัว ถ้ามันทำร้ายเค้กผมจะทำให้มันเจ็บยิ่งกว่าเค้กหลายร้อยเท่า
---------------
---------------
หกโมงเย็นแล้ว ผมก็ยังหาเค้กไม่เจอ ลูกน้องไอ้ครามห้าสิบกว่าคนวิ่งวุ่นกันตามหาเค้กตามรูปที่ผมมี แต่ก็ยังไม่มีวี่แววจะเจอเค้กเลยตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องของเค้ก ภาวนาว่าเค้กจะกลับมา แต่ก็ยังไม่มีวี่แววเลยสักนิด
ผมขยี้หัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ทำไมเป็นแบบนี้วะ!
“เค้ก อยู่ที่ไหนครับคนดี พี่เป็นห่วงจะแย่แล้ว กลับมาหาพี่เถอะ” ผมได้แต่พูดกับตัวเอง ผมไม่รู้จะไปตามหาเค้กที่ไหน
แกร๊ก!
ผมหันไปที่ประตูที่เปิดออกช้าๆ คนที่ผมตามหามาทั้งวันเดินเข้ามาในห้อง ผมพุ่งเข้าไปกอดเขาทันที เขากลับมาแล้ว...น้องกลับมาหาผมแล้ว ผมตัวสั่นไปหมดทั้งดีใจและกลัว ผมกอดน้องแน่นเพราะกลัวว่าน้องจะหายไปอีก
“พี่ทราฟ”
“ครับ พี่เอง” ผมบอกแล้วก็พรมจูบไปทั่วหน้าของเค้ก ผมสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำบนแก้ม
เค้กร้องไห้!
“เค้กครับ เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครทำเค้ก บอกพี่เร็วคนดี”
“ฮึก ฮือออ พี่ทราฟ ฮือ” เค้กกอดผมแน่น ร้องไห้เสียงดังไม่หยุด ผมกอดน้องแน่นขึ้นทันที ปลอบเท่าไหร่น้องก็ไม่หยุดร้อง ผมเลยปล่อยให้น้องร้องต่อไป คอยดูหัวลูบหลัง และพรมจูบเพื่อนปลอบน้องแทน
ติ๊ดๆๆ
ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูและกดรับสายทันที
“มีอะไรวะ”
“มึงเจอเค้กยัง” ไอ้ครามถามเสียงเครียดเพราะมันรู้สึกหงุดหงิดที่ช่วยผมตามหาเค้กไม่เจอ
“เจอแล้ว”
“มึงพูดจริง?!”
“เออ เค้กกลับมาที่ห้องเมื่อกี้”
ผมไม่ได้บอกมันว่าน้องร้องไห้ เดี๋ยวมันจะยิ่งเครียดไปมากกว่านี้อีก เพราะมันเองก็ห่วงเค้กไม่ต่างจากผมเลยสักนิด ตอนที่ไม่มีลูกน้องคนไหนของมันหาเค้กเจอ มันถึงกลับซัดลูกน้องมันไปหลายคนโทษฐานที่ใช้ไม่ได้เรื่อง
“เออดีแล้ว แค่นี้นะ”
“อืม ขอบใจมึงมากวะไอ้คราม”
“เรื่องเล็ก”
ผมกดวางสายไอ้คราม ขณะที่ผมคุยสายผมก็ยังกอดเค้กอยู่ เมื่อวายสายแล้วผมก็ดันตัวเค้กออกและจูงมือน้องไปนั่งที่เตียงโดยผมให้เค้กนั่งลงบนตักผมพร้อมกับกอดเค้กแน่นอีกครั้งให้แน่ใจว่าเขาอยู่ตรงนี้ อยู่ในอ้อมกอดของผมแล้ว ไม่ได้หายไปไหน
“ไปไหนมาครับเค้ก พี่เป็นห่วงมากเลย” ผมกดจูบที่ขมับเค้กเบาๆ
“กลับ อึก บ้าน คนที่บ้านพา อึก เค้ก...กลับไปที่บ้าน” น้องพูดไปสะอื้นไปเบาๆ
“กลับบ้าน บ้านเค้กเหรอครับ”
“ครับ”
“แต่ทำไมสภาพห้องเป็นแบบนี้ครับ” ผมถามเพราะรู้ว่าน้องไม่โกหก เค้กคงกลับบ้านจริงๆ แต่ผมอยากรู้เรื่องสภาพห้องและเรื่องที่น้องถูกอุ้มออกไปแบบนั้น แค่พากลับบ้านทำไมต้องทำรุนแรงกันขนาดนี้ด้วย
“พี่เอก อึก พี่เอกเขาเป็นคนมารับเค้ก ฮึก แล้วเขาก็เป็นคนทำทั้งหมดนี่” เค้กสะอื้นน้อยลงแล้ว และเหมือนจะพยายามหยุดร้องไห้
“มันได้ทำอะไรเค้กไหม”
“ทำ” พูดพยักหน้าเล็กๆ ผมกัดกรามแน่นทันทีก่อนจะลงมือสำรวจร่างกายเค้ก แล้วก็เจอเข้ากับรอยเขียวช้ำที่หน้าท้องของเค้ก
ไอ้พวกระยำเอ้ย!
“เจ็บไหม” ผมถามเสียงสั่น
“เจ็บครับ”
เชี่ยแม่ง เค้กตัวเล็กขนาดนี้มันยังทำกับเค้กได้ลงคอ แม่งไม่ใช่คนแล้ว! ถ้ามีโอกาศได้เจอมัน ไม่มีทางที่ผมจะปล่อยให้มันเดินโฉบฉายยได้อย่างสบายใจแน่ คอยดู!
[Krrrr Krrrr]
ใครอีกวะ! ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสอยโดยไม่ได้ชื่อคนที่โทรมา ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรคนปลายสายก็ตะโกนโหวกเหวกโวยวายมาให้ได้ยินก่อนแล้ว
[ไอ้ทราฟ ไอ้เชี่ยเอ้ย มึงรีบกลับมาบ้านดิ โทรหาลูกน้องไอ้ครามด้วย แม่งจะฆ่ากันตายแล้ว!]
“มึงจะพูดช้าๆใจเย็นๆดิ กูฟังไม่รู้เรื่อง ใครจะฆ่าใคร” ผมถามมันอย่างใจเย็นและก้มมองเค้กที่นั่งนิ่ง ผมเลยดึงเข้ามากอดเอาคางเกยไว้ที่ไหน เค้กเองก็ทำเช่นเดียวกัน เค้กคงยังตกใจอยู่
[กูไม่รู้ อยู่ดีๆก็มีไอ้พวกห่าที่ไหนไมรู้แม่งบุกเข้ามาที่บ้าน และแม่งถือปืนส่องไอ้ครามอยู่เนี่ย เชี่ยเอ้ย กูโทรหาพ่อมันไม่ติดด้วย] ไอ้สองพูดเร็วและรัวจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง น้ำเสียงมันแบบร้อนใจสุดๆ ตอนนี้ผมเองก็ร้อนใจไม่แพ้กัน และคนที่กำลังเครียดหนักคงเป็นไอ้คราม
มันระวังขนาดไหนที่จะไม่ให้ศัตรูทั่วสารทิศย่างกลายเข้าใกล้บ้านของพวกผม เพราะที่นี่มีเด็กนักเรียนที่เป็นเหมือนพี่น้อง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับที่บ้านที่โรงฝึก มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย แต่คราวนี้เหมือนจะมีศัตรูของมันบุกมาถึงที่บ้าน ถ้าไม่เคลียร์กันให้รู้เรื่องหรือสู้กันตายกันไปข้างหนึ่ง เรื่องคงไม่จบและที่นั่นคงจะไม่ปลอดภัยแน่ๆ
“เดี๋ยวกูไป มึงคอยดูแล้วให้ไอ้เจไปคอยดูแลเด็กที่ตึกพักก่อน อย่าให้ใครออกมาเพ้นพ่าน เดี๋ยวโดนลูกหลง” ผมสั่งมันน้ำเสียงจริงจัง และเหมือนเค้กจะสัมผัสได้ จึงได้ผละออกจากอ้อมกอดผมก่อนจะจ้องผมตาแป๋วที่เผยให้เห็นความสงสัย
[เออ รีบมานะมึง แล้วไม่ต้องเสือกพาเค้กมาล่ะ มันอันตราย]
“มึงคิดว่ากูเป็นควายหรือไงไอ้สอง แค่นี้นะ”
[เออ รีบมานะมึง]
“เออ กูรู้แล้ว”
ผมกดวางสายแล้วมองเค้ก ผมคงต้องให้เค้กอยู่ที่นี่คนเดียวก่อนซึ่งเป็นอะไรที่ผมไม่อยากทำและไม่ไว้วางใจ แต่ถ้าพาไปที่นั่นด้วยมันจะยิ่งอัตรายมากกว่า
“เค้กครับ ที่บ้านมีเรื่อง พี่ต้องกลับไปช่วยไอ้ครามมัน เค้กอยู่ที่นี่ก่อนนะ สองชั่วโมงเท่านั้นและพี่จะกลับมารับเรา ตกลงไหมครับ”
“เรื่องใหญ่มากเลยหรือครับ”
“ใหญ่ครับ อันตรายมากด้วย พี่ถึงได้อยากให้เค้กรอพี่ที่นี่ก่อน นะครับ”
“แล้วพี่ทราฟล่ะ....มันอันตรายไม่ใช่เหรอ พี่ทราฟจะเป็นอะไรไหม”
ผมตื้นตันเมื่อได้รับความห่วงใยจากเค้ก ความน่ารักของคนตัวเล็กตรงหน้าผมนับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้นและทำให้ผมรักเขาเพิ่มมากขึ้นด้วย
“พี่จะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด พี่สัญญานะครับ”
“รีบไปรีบมานะครับ”
“แน่นอนครับ ดูแลตัวเองด้วยนะ”
ผมก้มลงจูบที่หน้าผากน้องเบาๆ ก่อนจะลงจากเตียงหยิบกุญแจห้องนอนออกมา จัดการล็อคห้องให้เรียบร้อย และรีบไปจัดการเรื่องที่บ้านทันที ผมต้องรีบเอามากๆเพราะไม่อยากทิ้งน้องไว้คนเดียวนานๆ แต่ผมจะไม่กลับไปจัดการปัญหาที่บ้านไม่ได้ และรีบกลับมาหาน้องให้เร็วที่สุด
“ห่าเอ้ย! แล้วกูจะเข้าไปยังไงวะเนี่ย” ผมสบถออกมาเมื่อเห็นว่าที่หน้าบ้านมีรถยนต์จอกเกะกะไม่เป็นระเบียบเกือบสิบคันพร้อมกับคนชุดดำอีกมากเต็มถนนหน้าบ้านไปหมด
ผมกดโทรหาไอ้สองทันที สถานการณ์ตอนนี้ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก เรียกว่าแย่ได้เลยเถอะ ถ้าแม่งจะขนพวกมาเยอะขนาดนี้
“มึงอยู่ไหนไอ้สอง”
[กูอยู่ในบ้าน ไอ้ครามแม่งไล่กูไม่ให้กูอยู่กับมัน มึงล่ะ ถึงไหนแล้ว]
“หน้าบ้าน แต่เดี๋ยวกูจะไปเข้าทางหลังบ้าน มึงก็อยู่ในบ้านไปนั่นแหละไม่ต้องออกมา”
ผมพูดแค่นั้นแล้วก็กดวางสายก่อนจะเปลี่ยนไปเข้าหลังบ้านแทน เมื่อจอดรถที่หลังบ้านเรียบร้อยแล้วผมก็เดินมุ่งไปยังหน้าบ้านที่ตอนนี้มีไอ้ครามยืนประจัดหน้าอยู่กับผู้ชายรุ่นเดียวกับผมที่ท่าทางกวดตีนเอามากๆ แค่เห็นหน้ามันไกลผมก็หมั่นไส้แล้ว และด้านหลังไอ้นั่นก็มีลูกน้องอีกหลายสิบคน แต่ไอ้ครามกลับไม่มีใคร ผมโทรหาลูกน้องมันแล้วนะ ทำไมแม่งยังยืนอยู่คนเดียววะ!
“ไอ้คราม” ผมเรียกชื่อมันและเดินเข้าไปยืนข้างๆมัน มันหันมามองหน้าผมก่อนจะขมวดคิ้วแน่น
“มึงมาทำไม ทำไมไม่อยู่กับเค้กวะ” มันถามผมเสียงดุ
“ไอ้สองโทรตามกู เมื่อเช้ามึงช่วยกูแล้วตอนนี้มึงจะให้กูทิ้งมึงหรือไง ฝันไปเถอะเพื่อน”
“มึงนี่จริงๆไอ้ทราฟ ขอบใจที่มา แต่ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก”
แบบนี้ของมันเรียกไม่ร้ายแรงเหรอวะ คนแม่งตั้งกี่คน ต้องรอให้บ้านพังยับก่อนมั้งไอ้ครามถึงจะบอกว่าร้ายแรง ผมรู้ว่ามันเก่ง แต่คนเรามีขึ้นมีลง พลาดพลั้งกันได้ทั้งนั้น ผิดอะไรที่ผมจะเป็นห่วงมัน เพื่อนที่ดีที่สุดที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอดอย่างไอ้คราม
“จะอ้วกวะ พวกมึงเลิกพลอดรักกันได้ยัง” ไอ้หน้ากวนตีนนั่นพูดพร้อมเบ้หน้าไปด้วย
“ระวังปากมึงด้วย เดี๋ยวจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่” ไอ้ครามพูดนิ่งๆแต่แม่งปลอยรังสีอำมหิตออกมาแบบเต็มๆจนผมที่อยู่ใกล้ๆขนลุกซู่
“อย่าคิดว่าแน่ไอ้คราม อย่างมึงไม่มีปัญญาทำอะไรกูหรอก”
“อย่าท้ากูไอ้ทิม ถ้ามึงไม่โง่หรือหลอกตัวเอง มึงจะรู้ว่ากูทำได้ ถ้ามึงอยากลองกูก็ยินดี”
พริบตาเดียวเท่านั้นปากกระบอกปืนของไอ้ครามก็ไปจ่ออยู่ที่หัวของไอ้คนที่ชื่อทิม ไอ้ครามแม่งหยิบออมาตอนไหนวะ ผมแทบไม่รู้สึกว่ามันขยับตัวด้วยซ้ำ มึงนิ่งมากเกินไปแล้วไอ้คราม เชี่ยเอ้ย! กูกลัวมึงมากกว่าฝ่ายตรงข้ามเสียอีก
“แพ้แล้วพาลเป็นหมามึงเคยได้ยินไหม มึงคิดว่าคนสกปรกอย่างพวกมึงจะมีใครอยากร่วมงานด้วย กูไม่เคยใช้เส้น กูสร้างทุกอย่างด้วยมือกูและกูก็สามารถทำลายทุกอย่างได้ด้วยมือกูเช่นกัน ไม่เว้นแม้แต่ชีวิตมึง”
“ไอ้คราม! มึง”
“ถ้ามึงยังอยากอยู่ดีอย่ามายุ่งกับกู แต่ถ้าไม่ กูจะส่งมึงไปทัวร์นรกแทน”
ไอ้ครามลดปืนลงแต่ยังจ้องหน้าไอ้ทิมเขม็งไม่ว่างตา ไอ้ทิมกำมึงกัดฟันแน่นด้วยความโกรธแค้นก่อนที่มันจะสะบัดตัวเดินจากไปพร้อมกันลูกน้องของมันที่ทำหน้าตาเป็นเดือดเป็นแค้นแทนเจ้านายแต่ทำห่าอะไรไม่ได้
“กูคิดว่าจะมีคนตายซะแล้ว เฮ้อออ” ผมพูดออกมาแล้วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“กลัวหรือไงมึง”
“กูไม่ควรกลัวเลยมั้ง หน้ามึงเหี้ยมมากรู้ตัวป่ะ”
“หึหึ ถ้ามันจะตายกูจะไม่ให้ตามที่บ้านเราหรอกรับรองได้” พูดจบไอ้ครามก็เดินเข้าบ้านไปผมเองก็เดินตาม
ไอ้สองนี่แทบพุ่งเข้ามากอดไอ้ครามตอนที่เห็นไอ้ครามเดินเข้าบ้านไป แต่โดนไอ้ครามยันหน้าเข้าให้ ไอ้สองเลยหงายหลังลงไปนอนกับพื้น ผมคงลืมตัวเพราะไอ้ครามไม่ชอบให้ใครไปกอดมันถ้ามันไม่เป็นฝ่ายกอดเขาเอง ซึ่งก็ไม่บ่อยมากนัก
“ไม่มีอะไรแล้วมึงก็กลับไปหาเค้กไป” ไอ้ครามพูดขึ้นมาก่อนจะทิ้งตัวนั่งที่โซฟาด้วยท่าทีเหนื่อยๆ
“เออ เดี๋ยวกูไปรับเค้กมาอยู่นี่แบบถาวร พวกมึงไม่มีปัญหาใช่ไหม”
“ไม่มี” ไอ้ครามตอบ
“รีบๆเลยมึง” ไอ้สองส่งเสียงเชียร์ เดาว่ามันคงรู้เรื่องที่เค้กหายไปเมื่อเช้าแล้ว
ผมก็เลยพยักหน้าก่อนจะรีบออกจากบ้านตรงไปที่หอเค้ก สิ่งที่ผมรอคอยกำลังจะเป็นจริงอีกเรื่อง ผมจะได้เค้กมาอยู่กับผมแล้ว และผมจะได้เป็นคนที่ดูแลเค้กตั้งแต่นี้ต่อไปในฐานะคนรัก
“ปล่อย!”
“อย่าดิ้นสิวะ!”
เสียงดังออกมาจากห้องของเค้ก ทั้งเสียงของเค้กและเสียงของใครไม่รู้ ผมรีบเปิดประตุเข้าไปที่ห้องเค้กทันที ภาพที่เห็นทำเอาผมเลือกขึ้นหน้าด้วยความโกรธจัด ผู้ชายคนหนึ่งกำลังข่มเหงเค้กอยู่ แม่งเป็นใครวะไอ้เชี้ย! กล้าดียังไงมาทำร้ายคนของผมแบบนี้ ไอ้สัด!
ปึก!!
ไวเท่าความคิดผมคว้าเอากล่องเหล็กที่ใกล้มือที่สุดฟาดเข้าที่หัวไอ้เลวนั่นทันทีแบบไม่ยั้งแรงเลยสักนิด
“โอ๊ยยยยย!”
“ไอ้สัด! มึงตายแน่วันนี้”
ผมกระชากตัวมันออกมาจากตัวเค้กก่อนจะประเคนหมัดให้มันแบบไม่ยั้ง ผมความโกรธความโมโหที่มันทำร้ายคนของผมทำให้ผมหน้ามืดไม่สนใจว่ามันจะเป็นจะตายขนาดไหนที่โดนผมซัด จนมันสลบไปไหนที่สุด ผมยืนขึ้นมองไอ้คนที่กล้าดีมากที่นอนสลบอยู่บนฟื้น เพราะความแค้นยังไม่หมดผมเลยเตะเข้าที่สีข้างมันอีกที
“ฮึอ ฮือ พี่ทราฟ” เสียงเค้กที่เรียกผมทำให้ผมได้สติขึ้นและรีบวิ่งเข้าไปหาเค้กที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่บนเตียงก่อนจะดึงเค้กเข้ามากอดแนบอกไว้แน่น
“เค้กๆ ไม่ต้องร้องนะครับ เค้กปลอดภัยแล้ว” เค้กกอดตอบผมแน่น เขากำลังกลัว และกลัวมากด้วย
“พี่ทราฟ อย่าทิ้งผมนะ อย่าทิ้งผมไปไหนอีกนะ อยู่กับผมนะ”เค้กพูดไปร้องไห้ไป
“พี่จะไม่ทิ้งเค้กไปไหนอีกแล้ว พี่สัญญา พี่รักเค้กนะ ไปอยู่กับพี่ที่บ้านพี่นะครับคนดี พี่จะดูแลเค้กเอง”
“ฮึก ฮือออ พี่ทราฟ”
“ได้ไหม ไปอยู่กับพี่ได้ไหม เป็นคนรักของพี่ตั้งแต่นี้ไป รู้ไหมว่าพี่รักเค้กมาก”
ไม่มีวันที่ผมจะปล่อยให้เขาต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว มีเขาต้องมีผม ผมจะปกป้องเขาเท่าที่ชีวิตผมจะทำได้ เพราะผมรักเขามากและเขาเป็นคนที่สำคัญที่สุดของผม
“แต่...เค้กตาบอด” เค้กพูดเหมือนไม่มั่นใจและเขากำลังกังวลในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดว่าเป็นข้อบกพร่องของเขา
“พี่จะเป็นดวงตาให้เค้กเอง แค่บอกพี่หน่อยได้ไหมว่าเค้กรักพี่หรือเปล่า” ผมถามเค้ก สิ่งเดียวเท่านั้นที่ผมต้องการคือความรักของเขา แค่สิ่งที่สิ่งเดียวเท่านั้น
ผมไม่ได้ต้องการให้เขาดีพร้อมทุกอย่าง แค่ที่เขาเป็นผมก็รักจนไม่รู้จักรักยังไงแล้ว ขอแค่เค้กเป็นเค้ก ไม่ว่าเป็นแบบไหน จะมองเห็นหรือไม่ไม่สำคัญ เพราะผมเองก็ไม่ได้ดีอะไร มีแค่อย่างเดียวก็คือความรักที่มีให้เขา แค่นั้นจริงๆ
“เค้กก็รักพี่ ฮืออ” เค้กบอกก่อนจะกอดผมแน่นห้องไห้โฮออกมา ผมฉีกยิ้มทั้งน้ำตา มันดีใจไปหมด เค้กรักผมเหมือนกัน เค้กมีผมอยู่ในใจเหมือนกัน เค้กรักผม
“ให้พี่ดูแลเค้กนะ พี่รักเค้กนะครับ”
“ครับ อย่าทิ้งเค้กนะ” เค้กพยักหน้ากับอกผมไม่หยุด กอดผมไว้จนแน่น จนผมต้องบอกให้เขาปล่อยก่อนจะไปเก็บของที่จำเป็นของเค้กเพื่อย้ายไปที่บ้านของผม
เก็บของเสร็จผมก็ยกของลงไปเก็บไว้ที่รถด้วยความเร็วแบบเร่งสปีดเพราไม่อยากให้เค้กอยู่คนเดียวนานๆ เดี๋ยวจะเกิดเรื่องขึ้นอีก ส่วนไอ้สารเลวนั่นผมก็เรียกให้ยามมาลากมันออกไปและฝากยามเอาตัวมันไปส่งโรงพัก และผมเพิ่งรู้จากเค้กว่ามันคือไอ้เอก พี่ชายต่างแม่ของเค้กที่เคยทำร้ายเค้กมาแล้ว
ที่จริงผมน่าจะฆ่ามันมากกว่าแค่ซ้อมมัน ถ้ามีคราวหน้าอีกผมจะไม่ไว้ชีวิตมันแน่และไม่สนใจด้วยพ่อแม่มันจะเป็นใครใหญ่โตแค่ไหน
“พี่ทราฟ” เค้กเรียกผม ตอนนี้เรากำลังขับรถกลับบ้าน
“ว่าไงครับ”
“เค้ก...เค้กมีเรื่องจะถาม”
“ถามมาได้เลยครับ” ผมละสายตาจากถนนตรงหน้าเพื่อหันไปมองคนตัวเล็กที่กลายมาเป็นคนรักของผม
“ถ้าเค้กมองเห็น พี่ทราฟจะว่ายังไง”
“หืม อะไรนะครับ” ผมไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เค้กพูดสักเท่าไหร่
“วันนี้เค้กเจอพ่อ พ่อบอกว่าจะพาเค้กไปพาตัดตาให้กลับมามองเห็นอีกครั้ง เค้กเองก็อยากมองเห็น พี่ทราฟจะว่ายังไงครับ”
“...!”
:กอด1:
-
โอ้ยย.......จะบ้าเศร้าปนสุข ยิ้มทั้งน้ำตา
อย่าให้มานร้ายไปกว่านี้เลยน้า แค่นี้ก้อช้ำจะแย่
รอรอต่อไปนะค๊าฟฟ
-
เหมือนกับว่าจะอ่านตอนนี้แล้วนะครับเมื่อหลายวันก่อน หรือเราจะมึนนี่ครับ งง
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ค้างงงงงงงงง :m31:
อยากอ่านต่ออ่ะ แง๊ๆๆๆๆๆ o9 o9 o9 o9
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากรู้ว่าพ่อน้องเค้กจะจัดการกับไอ้เอกอย่างไร จะมีพาวเว่อร์พอที่จะทำอะไรได้ไหม
ก็ดูทีรึ ความปลอดภัย ทุกข์สุขของเค้กที่เป็นลูกแท้ๆ ยังต้องเป็นคนอื่น เป็นคนคอยปกป้องใส่ใจดูแล
ถึงแม้คนอื่นคนนั้นจะเป็นคนที่รักน้องเค้กก็เถอะ แต่เราคิดว่าสิ่งดังกล่าวมานั้นเค้ก(หรือลูกทุกคน)
ควรได้รับจากพ่อแมเป็นบุคคลแรก
-
:fire:ไอ้เอกไอ้เลว :z6: :z6:
ดีใจจังที่พี่ทราฟกับมาทันไม่งั่นน้องเค้กแย่แน่นๆ :กอด1: :กอด1:
รอตอนต่อไปเน้อ :bye2: :bye2:
-
พี่ทราฟจะว่าไงน๊า
-
ไอ้เลวนั่นต้องเป็นไอ้เอกแน่เลย ถึงได้มารังแกเค้กถึงในห้อง
ทราฟอย่าให้เค้กไปกับพ่อนะ ชักไม่มั่นใจว่าเค้กจะปลอดภัย
+1+เป็ดให้จ้า
-
ให้ทราฟไปด้วยก็
แล้วกันไม่ไว้ใจพ่อ
กับพี่ของเค้กอ่ะ :fcuk:
-
เอาใจช่วยเค้ก
ให้มองเห็นไวไว :L1:
ปลล.พิมตอนผิดป่าว
น่าจะเป็นตอนที่19ใช่ป่ะ
แต่พิมเป็นตอนที่20
ถ้าไม่ใช่ต้องขอโทษด้วย
เหมือนเคยอ่านแล้วอ่ะ
-
เออ ความรู้สึก เหมือนกับว่า จะต้องมีปัญหาเกิดขึ้นกับ นู๋เค้ก เลยอ่ะแบบว่าโดนไอ้พวกมาเฟียฉุดไปไรเงี๊ยะแต่แบบโดนฉุดตอนรักษาตาจนหายก่อนอะนะ หรือเราฟินไปเองหว่า :really2:
-
:t3: :z2:
-
น้องเค้กเมื่อไรจะมาน๊อ รอๆๆๆๆ เฝ้าแต่รอ
-
:: 21 ::
“วันนี้เค้กเจอพ่อ พ่อบอกว่าจะพาเค้กไปพาตัดตาให้กลับมามองเห็นอีกครั้ง เค้กเองก็อยากมองเห็น พี่ทราฟจะว่ายังไงครับ”
“...!”
ผมบอกออกไปแล้วรอลุ้นว่าพี่ทราฟจะว่ายังไง ผมอยากมองเห็นและผมเชื่อว่าพี่ทราฟก็คงต้องอยากให้ผมมองเห็นเช่นเดียวกัน ถ้าผมรู้แบบนั้นแล้วทำไมถึงยังต้องถามพี่ทราฟงั้นเหรอ เพราะพี่ทราฟเป็นคนสำคัญยังไงล่ะ เรื่องสำคัญก็ต้องบอกให้คนสำคัญรู้ก่อนเป็นเรื่องธรรมดา
“พี่ทราฟ...”
เอี๊ยดดดด!
กึก!
“อ๊ะ...!?” ผมร้องอุทานออกมาเบาๆเพราะตกใจที่อยู่ดีๆรถก็เหวี่ยงตัวก่อนจะหยุดลงแบบกระทันหัน จากนั้นก็มีแรงมารัดที่ตัวของผม มันคือแรงกอดจากพี่ทราฟนั่นเอง เลยทำให้ผมเบาใจขึ้นได้ว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เค้กพูดใหม่สิ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ!” พี่ทราฟละล่ำละลักถามผมอย่างร้อนรนแต่ก็ยังกอดผมเอาไว้แน่น และแน่นขึ้นเรื่อยๆจนผมรู้สึกเจ็บ
“ผมเจ็บ พี่ทราฟกอดแน่นไปแล้วนะ” ผมบอก
“พี่ขอโทษ” พี่ทราฟคลายอ้อมกอดลงแต่ยังไม่ปล่อย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะใจจริงผมชอบที่ถูกกอดอยู่แล้ว >_<
“ครับ พ่อของเค้กบอกว่าจะพาเค้กไปผ่าตัดตา พี่ทราฟว่ายังไง” ผมบอกซ้ำอีกครั้ง และลุ้นกับคำตอบของพี่ทราฟ
“พี่จะว่าอะไรนอกจากดีใจล่ะเค้ก แต่พี่ขอไปคุยกับพ่อเค้กหน่อยได้ไหม” พี่ทราฟพูดอย่างดีใจก่อนจะปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ
“คุย? เรื่องอะไรเหรอครับ” ผมถาม
“คุยเรื่องผ่าตัดตาของเค้กไง บอกตามตรงว่าพี่ไม่ไว้ใจพ่อเค้กเท่าไหร่ เลยจะไปถามรายละเอียดให้แน่ชัดว่าพ่อเค้กจะจัดการเรื่องนี้ยังไง”
“ขอบคุณนะครับพี่ทราฟ”
เรื่องเล็กๆน้อยๆของผมพี่ทราฟก็ยังใส่ใจเกือบทุกเรื่อง เรื่องที่พ่อจะพาผมไปรักษาตานั้นผมแทบไม่ได้คิดอะไรมากหลังจากที่รู้ว่าพ่อเองก็รักผมเช่นกัน ผมไม่ว่าที่พี่ทราฟไม่ไว้ใจพ่อผม เพราะผมเองก็รู้สึกเช่นกันถึงได้อยากมาบอกพี่ทราฟก่อน การที่พี่ทราฟเป็นกังวลกับเรื่องของผม บอกผมได้ดีว่าพี่ทราฟรักและเป็นห่วงผมมาก
“งั้นไว้ค่อยไปคุยต่อที่บ้านนะครับ” พี่ทราฟบอก จากนั้นผมก็รู้สึกว่ารถได้เคลื่อนตัวอีกครั้ง
“พี่ทราฟครับ เค้กไปอยู่กับพี่ทราฟดีแล้วจริงๆเหรอ” ผมถามด้วยความกังวลใจ ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปอยู่กับพี่ทราฟนะ แต่เพราะผมรู้สึกเกรงใจก็เท่านั้น
“ดีที่สุดแล้วเค้ก ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว เค้กเป็นแฟนพี่ เราจะอยู่ด้วยกันก็ไม่แปลกจริงไหม”
“อย่างนั้นเหรอครับ”
“อย่างนั้นแหละครับ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยไปแจ้งย้ายออกที่หอเค้ก”
“งั้นก็...ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
“ฝากหัวใจก็ได้นะ พี่ยินดี”
ผมฉีกยิ้มน้อยๆ บวกกับเขินที่พี่ทราฟพูดอะไรออกมาแบบนั้น
ผมนั่งเงียบตลอดทางที่กลับถึงบ้าน เพราะอะไรนะเหรอ ก็พี่ทราฟเล่นพูดแซวให้ผมได้อายตลอดทาง ผมเลยทำได้แค่ก้มหน้าให้มากที่สุดเพื่อที่พี่ทราฟจะได้มองไม่เห็นว่าผมหน้าแดงมากแค่ไหน
ผมเขินจะตายอยู่แล้ว!
“ถึงแล้วครับเค้ก จะก้มหน้าไปถึงไหน ดูสิ หน้าจะชิดหัวเข่าอยู่แล้ว” นั่นไง มาอีกแล้ว รู้ว่าผมอายผมเขินก็ยังจะแกล้งกันอีก
“....” อย่าให้ผมมองเห็นนะ ผมจะเอาคืนบ้างคอยดู!
“ฮ่าๆๆ โอเค พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้” พี่ทราฟหัวเราะแล้วก็ขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะลงจากรถแล้วก็เปิดประตูรถทางฝั่งผม
“อ๊ะ! พี่ทราฟ เค้กเดินเองได้นะ” ผมร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆพี่ทราฟก็อุ้มผมเข้าบ้านแทนที่จะจับมือผมเข้าบ้านอย่างทุกที
“ไม่ได้หรอก พี่ต้องทำหน้าที่แฟนที่ดีนะ” พี่ทราฟพูดเสียงจริงจัง แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่าคำพูดนั้นมันแฝงความขี้เล่นลงไปด้วยเหมือนต้องการจะหยอกล้อผมอย่างนั้น ถ้าผมมองเห็นว่าพี่ทราฟทำหน้ายังไงอยู่ ผมคงรู้ได้ไม่ยากว่าคำพูดของพี่ทราฟต้องการสื่ออะไรกันแน่
บ้าจริง! ผมอยากมองเห็นเสียตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด!
“แบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว” ผมบ่นอุบอิบอยู่กับอกพี่ทราฟ คิดว่าผมจะดีดดิ้นเหรอ แบบนั้นคงตลกเกินไปหน่อย เพราะถ้าผมตกลงไปกองที่พื้นคงไม่ใช่สิ่งที่ดี ดังนั้นผมเลยปล่อยให้พี่ทราฟอุ้มเข้าไปในบ้าน ถ้าถามว่าอายไหม ขอตอบเลยว่ามาก!
“แต่แบบนี้ดีกว่า”
เอาล่ะ ผมคงทำอะไรคนๆนี้ไม่ได้หรอก ถ้าเขาอยากแกล้งผมก็ตามสบายเถอะ! ผมจะงอนแล้ว!!!
“พี่ทราฟ แล้วสายไหมล่ะครับ” แต่ความอยากรู้มีมากกว่า ผมเลยเก็บไอ้เรื่องงอนไว้ก่อนแล้วถามพี่ทราฟไป
“ปานนี้คงหลับไปแล้ว ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเล่นกลับมันนะครับ”
“ครับ” ผมรับคำด้วยความรู้สึกเสียดาย เพราะผมคิดถึงสายไหมเอามากๆและอยากจะเล่นกับมัน
“เค้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!”
ผมเงยหน้าขึ้นจากอกพี่ทราฟด้วยความตกใจเพราะเสียงเรียกที่ดังสนั่นไปทั้งบ้าน เสียงนั้นไม่ใช่ใครมีแค่คนเดียวที่ทำได้ คนนั้นก็คือ...พี่สอง
เพี๊ยะ!
“เงียบปากเดี๋ยวนี้ไอ้สอง กูหนวกหู” เสียงพี่ครามดังขึ้น ผมคิดว่าคงมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพี่สองโดยที่คนลงมือคือพี่ครามนั่นแหละ
“กูเจ็บนะไอ้เชี่ยนี่ ตบหัวกูทำไมวะ” พี่สองร้องเสียงโอดครวญ
พี่ทราฟอุ้มผมเดินต่อก่อนจะวางผมลงที่โซฟา จากนั้นพื้นที่ข้างตัวผมก็ยุบตามแรงเพราะพี่ทราฟนั่งลงข้างๆผม
“เป็นไงบ้างเค้ก” เสียงพี่ครามถามผมดังอยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดโทรทันศ์
“ก็ดีครับ” ผมตอบ ตอนนี้ผมไม่เป็นอะไรแล้ว วันนี้ทั้งวันผมเจอแต่เรื่องซึ่งไม่แน่ใจว่าพี่ครามหมายถึงเรื่องเดียวกับที่ผมคิดหรือเปล่า แต่เรื่องราวร้ายๆในวันนี้ก็หายไปแล้วเพราะความรักของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของผมในตอนนี้ที่ทำให้ชีวิตผมสดใสขึ้น
“อืม” พี่ครามส่งเสียงในลำคอเป็นเชิงว่าเข้าใจ
“มึงไม่เป็นไรนะไอ้คราม” พี่ทราฟถามพี่คราม น้ำเสียงดูเป็นห่วง ทำให้ผมคิดได้ว่าเมื่อตอนเย็นพี่ทราฟบอกว่าที่บ้านมีเรื่อง
“กูต้องเป็นอะไรด้วยเหรอ อ่อนหัดวะ”
“เออ ไอ้เชี่ย! คนอุตส่าห์เป็นห่วง” พี่ทราฟโวยวายเล็กน้อย
“ขอบใจ” พี่ครามพูด
ดีจังเลยนะที่มีเพื่อนที่ดีแบบนี้ ผมเองเคยมีเพื่อน แต่ตอนนี้ไม่มี ผมและกายไม่ได้ติดต่อกันเลยตั้งแต่ชีวิตผมเกิดเรื่องเลวร้าย ผมไม่ได้ติดต่อกายอีกเลยนับแต่ตอนนั้น ไม่รู้ว่ากายจะลืมผมไปหรือยัง แต่ถ้ามีโอกาศอีกครั้งผมอยากจะเจอกายอีกสักครั้งเพื่อขอโทษที่ผมหายมาแบบนี้ ทั้งที่เราเคยสัญญากันไว้แล้วว่าไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร เราจะเคียงข้างและไม่ทิ้งกัน เราจะแบ่งปันทั้งทุกข์และสุข ไม่รู้ว่ากายจะผิดหวังไหมที่ผมเลือกที่จะปิดบังแล้วเผชิญปัญหาคนเดียวอย่างที่ผ่านมา ผงกังวลมากจริงๆ
“เค้กครับ กินอะไรมาหรือยัง” เสียงพี่เจดังขึ้น
ไม่รู้ว่ากี่โมงกี่ยาม แต่คงดึกพอควรเพราะพี่ๆทุกคนอยู่บ้านกันหมดแล้ว ก็ขนาดพี่ครามที่มักจะกลับถึงบ้านดึกๆยังอยู่เลย
“ยังเลยครับ” ผมตอบ จะว่าไปแล้วผมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้า ไม่รู้ว่าผมผ่านมาได้ยังไงทั้งวัน
“งั้นมานี่เร็ว พี่ทำของอร่อยเตรียมไว้เยอะแยะเลย” มือผมถูกจับและถูกดึงให้ลุกขึ้น ผมเดินตามแรงดึงของพี่เจด้วยความงง ไม่รู้ว่าพี่เจจะพาผมไปไหน
“เออดี กูก็หิว” พี่ทราฟพูด ผมเลยเดาได้ว่าพี่ทราฟคงเดินตามมา
“อย่ามั่วไอ้ทราฟ กูเตรียมไว้ให้เค้ก” เสียงพี่เจพูดแบบติดเล่น และผมก็รู้ว่าพี่เจคงแค่ล้อพี่ทราฟเล่น
“สัดนี่ กูเพื่อนมึงนะ” พี่ทราฟโวยวายไม่รู้เลยว่าถูกแกล้ง ผมรู้สึกดีเหมือนได้เอาคืนพี่ทราฟแม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นคนเอาคืนเองก็เถอะ ^^
“ฮ่าๆๆ เออ กูล้อเล่นน่า ตามมาๆ” พี่เจหัวเราะออกมาด้วยความพอใจ
“เฮ้ย ไวน์!” พี่ทราฟตะโกนลั่น น้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่งยังไงยังงั้น
“เป็นไงล่ะ นี่กูยอมสละของรักของหวงออกมาเพื่อฉลองงานนี้เลยนะ มึงต้องขอบใจกูให้มากๆไอ้ทราฟด้วยการหาเด็กน่ารักๆแบบนี้ให้กูคนหนึ่ง”
“หึหึ ของแบบนี้ต้องหากันเองเว้ย”
“จิ๊ นั่งก่อนจะเค้ก” พี่เจพาผมไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งตอนนี้พวกเราทั้งหมดคงอยู่กันในครัว ผมได้ยินเสียงพี่ทราฟบ่นพึมพำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับไวน์
“ฉลองเนื่องในโอกาศอะไรเหรอครับพี่เจ” ผมถาม นั่งนิ่งเพราะไม่รู้จะต้องทำอะไรหรือต้องช่วยอะไรไหม ดูเหมือนทุกคนมีอะไรทำจากเสียงที่ดังก๊องแก๊ง ส่วนผมได้แต่นั่งอยู่เฉยๆ
“ก็ในโอกาศที่เค้กย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ไงครับ”
“อ่า...ครับ”
ทำไมทุกคนถึงรู้ว่าผมตกลงจะย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วล่ะ น่าสงสัยจริงๆ แบบนี้ผมเลยยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่
“ไอ้สอง ยกจานของสดในตู้เย็นออกมาดิ วันนี้พี่ทำหม้อไฟ เค้กต้องชอบแน่ๆ” พี่เจสั่งพี่สองก่อนจะพูดกับผมด้วยความร่าเริง ผมว่าพี่เจน่าจะไปเปิดร้านอาหารนะ รับรองว่ารวยเละ!
“ไอ้คราม มากินเร็ว!” เสียงพี่สองตะโกนออกเรียกพี่คราม
“ไม่ กูจะดูหนัง” และเสียงของพี่ครามก็ดังแว่วเข้ามา
“ปล่อยมันไปเถอะ วันนี้มันเจอเรื่องเครียดๆทั้งวัน ให้มันพักสมองบ้างก็น่าจะดี” พี่ทราฟบอกก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆผม
“มาๆ มึงจัดการป้อนเค้กด้วย”
“กูรู้อยู่แล้วไม่ต้องบอกหรอกไอ้เจ”
“นิดๆหน่อยๆนี่ไม่ได้เลยนะมึง”
“เค้กกินเองได้ครับ”
ผมแค่มองไม่เห็นนะไม่ได้เป็นง่อยเสียหน่อย พี่ทราฟจะทำให้ผมเคยตัว ป้อนผมมากๆเดี๋ยวถ้าวันไหนที่ผมเกิดขี้เกียจไม่อยากจะกินข้าวเองแล้วใช้ให้พี่ทราฟป้อนตลอดขึ้นมาจะรู้สึก
“มันไม่สะดวกหรอก กินหม้อไฟมันยุ่งยาก เดี๋ยวพี่ป้อนเอง ส่วนเค้กมีหน้าที่แค่เคี้ยวแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุขโอเคไหม”
“แต่....”ผมกำลังจะท้วงแต่พี่ทราฟก็พูดแทรกขึ้น
“เป็นอันว่าตกลงตามนี้”
เฮ้อออ แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากปล่อยให้พี่ทราฟป้อนไปเรื่อยๆ และผมก็มีน่าที่กินหน้าที่เคี้ยวอย่างเดียวจริงๆ เพราะพี่ทราฟป้อมผมไม่หยุดเลย
“ไอ้ทราฟ เอานี่ไปให้ไอ้ครามกินหน่อยดิ” เสียงพี่เจดังขึ้นตอนที่พี่ทราฟส่งกุ้งตัวโตรสชาติหวานฉ่ำใส่ปากผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ได้ เดี๋ยวพี่มานะเค้ก” พี่ทราฟบอกผมก่อนจะมีเสียงเลื่อนเกาอี้ดังขึ้น ผมพยักหน้าไม่พูดเพราะยังเคี้ยงกุ้งอยู่เต็มปาก
“เค้กครับ ดื่มหน่อยไหม” เสียงพี่สองกระซิบบอกผม ผมหันหน้าไปตามทิศทางของเสียง คือผมไม่เข้าใจว่าพี่สองจะกระซิบทำไม อย่างกับพี่ลับลมคมใน
“ดื่มอะไรเหรอครับ” ผมถาม นี่อ่าจจะเป็นวินาทีแรกบนโต๊ะอาหารเลยก็ได้ที่ปากผมว่าง
“น้ำผลไม้”
“อ่า ก็ดีครับพี่สอง”
“อ่ะนี่ครับ รับรองเค้กต้องชอบ” พี่สองยัดแก้วใส่มือผม น้ำเสียงดูมีเล่ห์กลอย่างไม่น่าไว้วางใจ แต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรกลับยกแก้มน้ำผลไม้ในมือขึ้นดื่มอึกใหญ่ก่อนจะ....
“แค่กๆๆ”
“ใจเย็นๆครับเค้ก” พี่สองร้องบอกก่อนจะช่วยตบหลังให้ผม
“นี่มันอะไรอ่ะ” ผมร้องถามหลังจากที่รู้สึกดีขึ้น ผมว่ามันไม่ใช่น้ำผมไม้แน่ๆ รถชาติมันทั้งฝาดแล้วก็เฝื่อนไม่เหมือนน้ำผลไม้ที่ผมเคยกินเลยสักนิด เอาง่ายๆคือมันไม่อร่อยแม้แต่นิดเดียว T_T
“น้ำผลไม้ไง น้ำองุ่น” พี่สองบอกผมเสียงเบาอีกแล้ว
ผลั๊ว!
“น้ำองุ่นบ้านพ่อมึงไอ้สอง! เดี๋ยวไอ้ทราฟก็ด่าเอาหรอกที่ให้เค้กดื่มไวน์” แล้วพี่เจก็ไขข้อข้องใจให้ผมรู้ว่าไอ้น้ำรสชาติแย่ๆที่ผมกินเข้าไปนั้นมันคืออะไร
“นิดหน่อยน่า ลองเอาไว้” พี่สองกระซิบบอกกับพี่เจ
“มึงนี่นะ พอเลย ไปนั่งที่” พี่เจก็กระซิบตาม
ผมฟังพี่เจและพี่สองที่เถียงกันเบาๆเรื่องให้ผมดื่มไวน์ไม่ดื่มไวน์ จริงไม่ต้องเถียงกันก็ได้นะ ถามผมสิว่าผมอยากดื่มไหม แบบนั้นไม่ง่ายกว่าเหรอ
ผมคลำหาแก้วน้ำเปล่าบนโต๊ะ เมื่อคว้าแก้วได้ผมก็ยกขึ้นดื่มเพื่อล้างปากทันที แต่ใครจะรู้ว่าแก้วที่ผมหยิบมันไม่ใช่น้ำเปล่า แต่มันกลับเป็นไวน์ ผลก็คือ....ผมสำลักอีกครั้ง
“แค่กๆๆ”
“เห็นไหมว่าเค้กอยากกินไอ้เจ ถ้าน้องอยากกินก็ต้องให้กินที่บ้านนี่แหละดีที่สุด หรือมึงอยากให้น้องออกไปกินข้างนอก”
“เงียบไปเลยไอ้สอง เอาน้ำปล่าวมา” พี่เจสั่งพี่สองก่อนจะเอาแก้วน้ำใส่ในมือผม
“ทำไมวันนี้มีแต่คนสั่งให้กุหุปปากวะแม่ง” พี่สองบ่น
“อันนี้น้ำเปล่าครับ”
“ของคุณครับ” ผมบอกก่อนจะยกแก้วน้ำในมือขึ้นดื่ม
“อะไรกันวะ เค้กเป็นอะไรทำไมหน้าแดงแบบนี้” เสียงของพี่ทราฟดังขึ้น ผมนี่แทบปล่อยโฮ
“ไอ้สองดิ มันเอาไวน์ให้เค้กกิน” พี่เจได้ทีก็ฟ้องพี่ทราฟ ผมอยากจะเอ่ยขอบคุณแต่ตอนนี้ผมแสบคอแล้วก็รู้สึกร้อนไปทั่วท้องจึงไม่อยากจะพูดสักเท่าไหร่
“มึงบอกทำไมวะ เฮ้ยยย อย่าตบหัวกู วันนี้กูโดนไปสองทีแล้วนะไอ้ทราฟ!”
“งั้นก็เอาอีกทีล่ะกัน”
ผลั๊ว!!!
“ไอ้พวกใจร้าย!”
“เป็นไงบ้างครับเค้ก” พี่ทราฟถามผมอย่างเป็นห่วง ทั้งยังลูบหน้าผมเบาๆอีกด้วย
“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบ ทั้งที่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด
“มาๆ กินกันต่อ มึงนั่งนิ่งๆเลยไอ้สอง”
“ครับไอ้คุณเจ!”
“อ้าปากเร็วครับ” พี่ทราฟบอกผม ผมเลยอ้าปากรับอาหารที่พี่ทราฟส่งเข้าปากผม อืม ทำแบบนี้เหมือนผมเป็นหมาเลยอ่ะ >_<
“อร่อยไหมครับ” พี่ทราฟถามพร้อมกับเช็ดที่มุมปากให้ผม
“อร่อบครับ เค้กอยากกินกุ้งอีก” ผมบอก
“ได้เลยครับ”
แล้วหลังจากนั้นผมก็กินต่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะรู้สึกหิวน้ำผมเลยเอื้อมมือไปคลำหาแก้วน้ำด้วยตัวเองเพราะพี่ทราฟลุกไปเข้าห้องน้ำ
“อื้ออ” ผมครางในลำคอเมื่อเผลอคว้าแก้วผิดอีกรอบ ดีที่ครั้งนี้ผมไม่สำลัก ผมวางแก้วไวน์ไว้ตามเดิมก่อนจะยกมือเช็ดที่มุมปาก ผมว่าผมไม่ควรจะหยิบน้ำกินเองแล้วแหละ เพราะตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาตะหงิดๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่าเค้ก หน้าแดงๆ” พี่ทราฟถามผม แต่ไม่รู้เพราะอะไรอยู่ดีๆผมก็หัวเราะออกมา
ผมเป็นบ้าหรือเปล่าอ่ะ >_<;
“กูว่าเค้กไปแหละ”
“หมายความว่าไงวะไอ้เจ” เสียงพี่ทราฟถามขึ้น ผมหันไปหาพี่ทราฟก่อนจะคลำไปที่ตัวของพี่ทราฟแล้วกอดเอาไว้
“เมาไง เค้กเมาแล้วแน่นอน กูฟันธง ดื่มไปเยอะเลยล่ะ”
“มึงนะมึงไอ้สอง เค้กครับ ปล่อยพี่ก่อนเร็ว” พี่ทราฟพยายามจะดันตัวผมออก แต่ผมกอดพี่ทราฟไว้แน่นกว่าเดิมจนพี่ทราฟต้องอุ้มผมขึ้นนั่งตก ผมได้ทีก็กอดพี่ทราฟเอาหน้าซุกที่คอพี่ทราฟแน่นเพราะรู้สึกเวียนหัวเลยต้องหาที่ยึดเหนี่ยวเอาไว้ คึคึ
“โทษอะไรกูวะ กูหวังดีนะ ให้เค้กหัดไว้ไม่เสียหายสักหน่อย”
ผมไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไรกัน ผมเอาแต่หัวเราะออกมาเบาๆอย่างมีความสุข ใช่แล้ว ตอนนี้ผมมีความสุขมาก เหมือนมีครอบครัวที่อบอุ่นและมีคนที่ผมรัก
“ขอบใจนะไอ้สอง!”
“ด้วยความยินดี ^_^”
“=_=!”
“พี่ทราฟคร้าบบบ คิกๆ” ทำไมเสียงผมถึงยานแบบนั้นล่ะ ตลกจังเลย
“เฮ้อ กูพาเค้กขึ้นห้องก่อนละกัน”
แล้วตัวผมก็ลอยขึ้นยังกะบินได้แหนะ ผมกอดคอพี่ทราฟไว้แน่นเพราะกลัวตก พี่ทราฟพึมพำอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง จากนั้นพี่ทราฟก็วางผมลงบนเตียง
“เค้กครับ ปล่อยพี่ก่อนนะ” พี่ทราฟลูบหน้าผม ผมส่ายหน้าไปมาไม่อยากปล่อยมือ ผมกอดคอพี่ทราฟแน่นขึ้น
“ไม่เอา พี่ทราฟอยู่กับเค้กนะ” พี่บอกก่อนจะยิ้วกว้างออกมา
“ครับ พี่อยู่กับเค้กนี่ไง แต่พี่จะเอาผ้ามาเช็ดตัวให้เค้กจะได้นอนสบายๆ” พี่ทราฟพูดกับผมเบาๆแล้วก็ลูบหัวผมไปด้วย
รู้สึกดีจัง ^_^
“งั้นก็ได้ รีบมานะครับ” ผมยอมปล่อยพี่ทราฟ เพราะพี่ทราฟพูดจาดีมีเหตุผล ฮ่าๆๆ
นอนรอไม่นานพี่ทราฟก็กลับมาหาผมอีกครั้ง สงสัยล่ะสิว่าผมรู้ได้ไง ก็เตียงมันยุบตัวอ่ะ หึหึ
“พี่จะเช็ดตัวให้นะ”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับคำ
พี่ทราฟลงมือถอดเสื้อผมออก ผมก็ยกตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้พี่ทราฟถอดได้ง่ายขึ้น เมื่อไม่มีเสื้อผมก็รู้สึกหนาว แต่มันเหมือนหนาวแค่ภายนอกเพราะข้างในมันร้อยวูบวาบแปลกๆ
“เค้กหนาวอ่ะ” ผมขยับตัวเข้าพี่ทราฟ ตัวพี่ทราฟอุ่นมากๆเลยล่ะ
“อยู่เฉยๆก่อนสิเค้ก อย่าเพิ่งซน”
“พี่ทราฟ” ผมเรียกพี่ทราฟ
“ว่าไงครับ ยั่วกันจริงๆเลย”
“พี่ทราฟว่าไงนะครับ” ผมถามเพราะได้ยินไม่ชัด
“เปล่าครับ อะ เรียบร้อยแล้ว ใส่เสื้อก่อนนะ” พี่ทราฟดึงตัวผมขึ้นแต่ผมขืนตัวเอาไว้ ร้อนขนาดนี้ไม่ใส่หรอกเสื้อ
“ไม่เอา เค้กร้อน”
“ไหมเมื่อกี้บอกว่าหนาวไง”
“ก็ตอนนี้ร้อนแล้วอ่ะ”
“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวไม่สบาย”
“ไม่เอา!” ผมเริ่มจะงอแง ไม่ชอบใจเลยที่พี่ขัดใจผมแบบนี้ พี่ทราฟต้องตามใจผมสิถึงจะถูก จริงไหม?
จริง! ผมตอบให้เองเลย เป็นไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ
“โอเค ไม่เอาก็ไม่เอาครับ งั้นก็นอนดีๆ”
“พี่ทราฟจะไปไหน” ผมร้องเรียกเพราะเหมือนพี่ทราฟจะลุกออกไปจากเตียง
“เอากะละมังไปเก็บ เดี๋ยวพี่มานะเด็กดี”
ฟอดดด
พี่ทราฟกดจูบที่หน้าผากผมเบาๆ ผมเลยปล่อยให้พี่ทราฟไปทำธุระให้เสร็จ เป็นเวลานานพอสมควรกว่าพี่ทราฟจะกลับมาทั้งๆที่พี่ทราฟไปแค่ห้องน้ำในห้องนี่เอง ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะค่อยๆเขยิบตัวเองลงจากเตียง
“จะไปไหนครับเค้ก”
“ไปหาพี่ทราฟนั่นแหละ ไปนานจังเลย”
“พี่มาแล้วครับ มานี่มะ” พี่ทราฟอุ้มผมไปวางบนเตียงอีกครั้งและพี่ทราฟก็ลงนอนข้างๆผม ผมหันไปกอดพี่ทราฟไว้แน่นอีกที
“เมาแล้วยั่วเก่งจังนะเค้ก” พี่ทราฟกระซิบที่ข้างหูผม ผมหัวเราะเบาๆเพราะรู้สึกจั๊กจี้
“เค้ก อิอิ ไม่ได้ยั่วสักหน่อย”
สัมผัสยุกยิกๆตามใบหูลำคอแล้วก็ฝบหน้าทำให้ผมต้องย่นหน้าหนี ไอร้อนๆจากลมหายใจของพี่ทราฟทำให้ผมรู้สึกเบลอไปชั่วขณะ ความรู้สึกแบบนี้มันวิเศษแบบบอกไม่ถูก
“เหรอ รู้ไหมครับว่าตัวแดงๆของเค้กทำพี่คลั่งแค่ไหน”
“แค่ไหนล่ะครับ” ผมไม่เข้าใจคำถามของพี่ทราฟหรอก และก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมถึงถามกลับไปแบบนั้น
“แค่นี้ไงครับ”
“อุ๊บ อือออ”ผมส่งเสียงครางเบาๆในลำคอเพราะพี่ทราฟกดจูบผมแบบไม่ทันตั้งตัว ผมตกใจเลยปล่อยให้พี่ทราฟกดจูบไล้ริมฝีปากผมอยู่อย่างนั้น มันนุ่มนวลจนใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนหัวใจมันจะกระเด็นออกมา ในท้องเหมือนมีเกลียวคลื่นใหญ่ตีวนในท้องจนผมต้องบิดตัวด้วยความทรมาน แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็รู้สึกดีเหมือนกัน >.<
“อื้ออ อ๊า” ผมสูดลมหายใจได้แค่แวบเดียวพี่ทราฟก็กดจูบลงมาอีกครั้งและคราวนี้มันลึกซึ้งยิ่งกว่าเมื่อกี้ ร่างกายผมอ่อนระทวยเมื่อไม่ใช่ร่างกายตัวเองเพราผมบังคับมันไม่ได้เลยได้แต่ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามการชักนำของพี่ทราฟ
“รู้ไหมว่าพี่ต้องอดใจมากแค่ไหน” เสียงพี่ทราฟพูดหอบน้อยๆแถมเสียงยังแหบพล่าอีกต่างหาก
“....” ผมไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูด ได้แต่นอนหายใจรวยริน แรงกดจูบเลื่อนไปตามหน้าผากแก้มแล้วก็ตามลำคอ
“อ๊ะ” ผมร้องออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกเจ็บจี้ดๆที่ลำคอ ก่อนจะหายไปเมื่อพี่ทราฟเอาหน้าออกจากคอผมแล้วดึงตัวเอาไปกอดไว้
“ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้เราจะไปหาพ่อเค้กกัน”
“ฝันดีครับ”
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
รู้ตัวว่ามาช้า ขอโทษค่าาาาาาาา
แต่เรียนหนักมาก ไม่ได้เรียนอย่างเดียวทำงานด้วย >_<
ตอนนี้คลั่งเค้กมาก เด็กน้อยที่น่ารัก คริคริ
ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว เดี๋ยวต้องไปทำการบ้านต่อ
คืนนี้ฝันดีกันถ้วนหน้า ฝันหวานกันทุกคนนะคะ
:กอด1:
:L1:
:pig4:
-
หืออ น้องเค้กยั่วจังนะ !!
-
:sad4: โด่ NC ฉ๊านนนนนนนน ไม่มาแค่นี่อ่ะ :serius2:
-
:impress2:ชอบเค้กมากเด็กอะไรไม่รู้น่ารักจริงๆๆ
-
เฮ้ยยยยย อยากได้อีกอ่ะ :oo1:
น้องเค้กน่ารักกกกกกกกกก
:กอด1:
-
พี่ทราฟฟฟฟ ฟ
ทำไมไม่ปล้ำน้องเค้ก รออะไรอยู่เนี่ย
เป็นแฟนกันแล้วนะ
โธ่...วัยรุ่นเซ็งเลยอ่ะ 55555+
-
:L2: เค้กยังเด็กน้อยนัก อยากให้น้องเจอแต่เรื่องดีดี
-
เค้กน่ารักมากๆ ไม่น่ามีพี่ชายอย่างเอกเลย
อยากให้น้องกลับมามองเห็นได้อีก o13
-
เค้กน่ารักๆๆๆ :impress2:
โอ้ คุณ พระ
พี่ทราฟ ใจเยนและอดทนเก่งมากเลยนะเนี่ย o13
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :o8: :o8: พี่ทราฟแมนโคตร ไม่ทำร้ายร่างกายสักนิด โอ้ว><
รอรอน้า อิอิ
-
อ๊ากกกกก
อยากฟัดน้องเค้กกกก -..-
-
เรารอ nc :call:
-
เมา!!!
-
เค้กเมาแล้วยั่วอ่ะ น่ารักโคตรๆ
รอจ้ารอ :)
-
:pig4: :pig4:
-
เค้กเมารั่วจนเกือบเสียตัว 55555
แต่พี่ทราฟน่ารักมากที่ไม่ฉวยโอกาส
-
ใช่ๆ มาช้ามากๆเลย
ตัวเองช่วยแก้ประโยคนี้ให้ด้วยนะ
“ไม่เอา พี่ทราฟอยู่กับเค้กนะ” พี่บอกก่อนจะยิ้วกว้างออกมา ช่วยเปลี่ยนเป็น ผมมันจะเข้าท่ากว่าปะ
คราวหน้ามาไวไวนะ
-
ถ้าเป็นเราจะทนไหว
เรอะ เค้กคงsexyน่า
ดู :oo1: :jul1: :haun4:
-
นู๋เค้กน่ารักเกิ๊น :L1:
-
น้องเค้กตอน :really2:แบบไร้เสื้อผ้านี่คงเซ็กซี่เป็นยิ่งนัก
นับถือน้ำใจทราฟมากๆเลย ที่ไม่ฉวยโอกาสกับน้องเค้กตอนที่น้องเมา
สู้อดใจอดกลั้นข่มความรู้สึกนั้นได้ แมนมักมากกกกจ้ะ
-
กรี้ดดดดดดด น้องเค้กกกกกกก
-
เคักยั่วๆ 555
-
:z13:
:z10:
-
อ่านแล้วน้องน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
คุณพระเอกก็เท่
แต่คุณพ่อนี่ขอคำนึง ถรุ้ย
เพลียใจมาก ห่วยกว่านี้มีอีกมั้ย?
-
รู้สึกหมั่นไส้ไอพระเอกเเม่งทำเท่ :m16: :m16: :m16:
-
เค้กเมาแล้วน่ารักมาก พ่อเค้กนี่ไม่น่าไว้ใจจริงๆ
-
อ๊าย พี่ทราฟ ทำไมไม่จัดหนักไปเลยล่ะค๊า เค้กเค้าดูท่าจะยอมแล้ว อิ อิ
-
:catrun:
-
กรี๊ดดดดดดด เค้กยั่วววว TT/////////////////TT
แต่ตอนแรกนึกว่าจะมีฉากเอ็นซีแล้วซะอีก 555555555555555555
แอบไม่ไว้ใจพ่อเค้กเลย กลัวเค้กมีอันตรายจังเลย :(
พี่ทราฟดูแลน้องดีๆนะะะะ
คุณคนแต่ง มาลงไวๆนะคะ > < อยากอ่านแล้ววววววววววววววววว ♥
-
เข้ามารอนู๋เค้ก :z1: :z1:
-
เย้ๆๆๆ อ่านทันสักทีคร้าบ
ชอบเรื่องนี้มากเลย น้องเค้กน่ารักน่ากินมากกกกกก
ขอให้ตากลับมามองเห็นไวๆนะครับผม
-
น้องเค้กจะมามั้ยน๊าวันนี้ รอหลายวันแล้ว คิดถึงจัง ^^
-
ไอย๊าห์ อ่านทันแล้ว >O<
น้องเค้กน่ารักเวอร์ ติดตามจ้า
-
:กอด1: :L1:
-
:impress2: ตายแล้วยิ่งอ่านยิ่งน่ารัก..............................หลงเค้กค่ะ.....รอเสมอ
-
ตอนต่อไป พ่อเค้ก VS พี่ทราฟ
:a9:
-
ข้อความนี้ถึงนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน
ริริเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเนื่องจากเป็นไข้หวัดใหญ่ ตอนนี้ยังไม่หายดีเท่าไหร่ก็ก็กลับมาอยู่บ้านได้แล้ว
และคงต้องไปตามเก็บงานเพราะขาดเรียนไปหลายวัน ตอนต่อไปเลยอาจจะมาช้า
รอกันหน่อยนะคะ กอดทุกคนค่ะ :กอด1:
:L1:
:pig4:
-
โอ้ ไ้ข้หวัดกำลังระบาดหรือป่าว ที่ทำงานก็ป่วยกันหลายคนนะเนี่ย
ดูแลสุขภาพดีดีน้าาา พักผ่อนเยอะๆหายป่วยไวไวเน้อออ รอได้จ้าา สู้ๆน้าา
:กอด1:
-
หายไวไวนะคะ สุขภาพเป็นเรื่องสำคัญ :L2:
-
หายไวไวนะคร๊าบบบบบบบบบ
-
ดูแลสุขภาพให้แข็งแรงแล้วค่อยมาต่อก็ได้นะครับ
คอยได้เสมออออคร้าาบบบ
-
:L2: หายไวๆนะคะ
-
ดูแลตัวเองดีดีนะค๊าฟฟ ทางนี้ยังไงก้อยังรอ T^T
ทั้งๆที่ไม่สบายแต่ก้อยังมาบอกข่าว ก้อดีใจแล้ว
-
ตั้งใจเรียน เเล้วก็ดูเเลสุขภาพด้วยนะครับไรเตอร์ :กอด1:
-
อื่มพี่ทราฟทำถูกต้องแล้วอะที่จะไปคุยกับพ่อของเค้ก :m16:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
:L2: ดอกไม้เยี่ยมไข้จ้า
หายแล้วค่อยมาต่อก็ได้จ้า
รอได้ไม่เป็นไร :L1:
-
หายไวไวนะคะ เป็นห่วงริริมากๆจ้า ว่าแล้วหายหน้าหายตาไปไหน
ที่แท้ไม่สบายนี่เอง ดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ
รอจ้ารอ :กอด1:
-
ฝาก :L2: มาเยี่ยมไข้ พักผ่อนเยอะๆนะจ๊ะ
ขอให้ริริหายไว แข็งแรงไวๆ แล้วก็จัดการเรื่องเรียนให้เสร็จก่อน
เรื่องอัพนิยายช้าบ้างอะไรบ้างไม่เป็นไรจ้ะ :กอด1:
-
:catrun:
-
รอได้คะ ขอให้หายป่วยกลับมาแข็งแรงไวๆ น๊า
-
หายไวๆนะค่ะ รอได้เสมอจ๊
-
รอได้ฮับบบ หายไวๆนะะะ :))))
-
:music: :3059:
-
หายไวๆนะค่ะ พักผ่อนเยอะ
:กอด1:
-
แง่มๆ มารอน้า T^T
-
:กอด1: :L1:
-
น่ารักง่ะ ของรักน้องเค้กได้มั๊ย
-
ตกหลุมอีกแล้ววววววววว :3059:
-
ตอนนี้หายดีแล้ว ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจนะคะ รักทุกคนในที่นี้ที่สุดเลย :กอด1:
งานที่ต้องส่งอาจารย์ก็มีเยอะมากเพราะขาดเรียนไปนอนเดี้ยงที่โรงพยาบาลเกือบอาทิตย์
เรียนไม่ทันเลยต้องหาเวลาไปให้เพื่อนติวให้ เพราะเรียนภาษาจีนมันไม่ง่ายเลยทีเดียว ท่องศัพท์เขียนงานส่งจนหัวฟู
และนี่ก็จะสอบมิดเทอมแล้วด้วย เหนื่อยแบบอยากจะร้องไห้ :sad4:
และเรื่องที่ทุกคนคงรอคอยอยากรู้ นั่นก็คือตอนต่อไป ตอนนี้แต่งได้สามหน้าเท่านั้น
พยายามหาเวลาแต่งอยู่ อดทนรออีกนิดนะคะ ไม่ได้ทิ้งหายไปไหนแน่นอน :z10:
รักกันๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอด้ายยยยยยยยยย~ :กอด1: :กอด1:
-
ยังไงก้อจะรอต่อปายยยยยยยยย!!
-
รับทราบ
-
รับแซ่บจ้า :z2:
-
รอจ้ารอ ;)
-
รอได้อยู่แล้วจ้าตั้งใจเรียนให้มากๆนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:a2:
-
รอได้จ้ะ
เรื่องเรียนเอาให้เต็มที่เลย :pigwrite: เป็นกำลังใจให้นะ
แสดงว่าริริเรียนภาษาจีนเป็นภาษาที่สามใช่ปะ
ดีจ้ะ เตรียมพร้อมสำหรับการก้าวสู่ประชาคมอาเซี่ยน
-
:ped149:
-
:oni2:
-
รอได้คร้าบบบบ
-
:กอด1: :L1:
-
:: 22 ::
“เค้กครับ เสร็จหรือยัง” ผมตะโกนเรียกเค้กที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ
เมื่อเช้าเค้กตื่นก่อนผม ก่อนจะเรียกผมด้วยน้ำเสียงสดใสเมื่อได้นอนอย่างเต็มอิ่ม ต่างจากผมที่รู้สึกอิดโรยมากจากการอดหลับอดนอน ก็แน่ล่ะ! คงไม่มีใครรู้หรอกว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาผมทรมานมากแค่ไหนที่ต้องห้ามตัวห้ามใจอย่างที่สุดเพื่อที่จะไม่ล่วงเกินเค้กเลยเถิดถึงขั้นมีอะไรกัน
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากนะ แน่นอนว่าผมอยากและอยากมาก เป็นใครก็ต้องรู้สึกแบบผมทั้งนั้นแหละ ถ้าเห็นแฟนตัวเองนอนยิ้มทำตาปรือหวานฉ่ำ ถึงแม้จะเป็นเพราะเมาไวน์ที่กินเข้าไปก็เถอะ แถมเมื่อคืนเค้กยังทำตัวน่ารักน่าฟัดด้วยการคลอเคลียดผมไม่ห่าง ยิ่งตอนเช็ดตัวบอกได้คำเดียวเลยว่า...สุดยอดของความน่ารัก!
แต่ผมต้องอดทน ผมอยากให้น้องกลับมามองเห็นได้ก่อน ผมไม่อยากเอาเปรียบเค้กเกินไปในตอนนี้
ผมเคยชอบหน้าอกตูมๆของผู้หญิง แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้หน้าอกแบบเรียบของเค้กสามารถทำให้ผมใจสั่นหวั่นหวิวในอกได้ ผิวขาวเนียน ตัวแดงๆขึ้นสีเลือดจนอมชมพูไปทั้งตัว ไหนจะตุ่มไตสีชมพูเข้มทั้งสองข้างที่ยิ่งมองก็ยิ่งชอบนั่นอีก ให้ตายเถอะ!
ผมจะคลั่ง!!!
แค่คิดและจินตนาการน้องชายผมมันก็เคารพธงชาติเป็รที่เรียบร้อยแล้ว เวรกรรมจริงๆกู >_<
“เค้กครับ ถ้ายังไม่เสร็จพี่จะเข้าไปแล้วนะ” ผมตะโกนถามเค้กอีกรอบเมื่อเห็นว่าเงียบไปนานแต่ยังได้ยินเสียงน้ำอยู และห้องน้ำก็ไม่ได้ล็อกเอาไว้ด้วยเพราะผมสั่งเค้กเองว่าไม่ให้ล็อค เผื่อว่าเกิดอะไรขึ้นผมจะได้เข้าไปช่วยได้ทันท่วงที ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะ ไม่ได้หวังอย่างอื่นเลยสักนิด =_=;
“อ๊ะ จะเสร็จแล้ว พี่ทราฟอย่าเพิ่งเข้ามานะ” เค้กตะโกนกลับมา น้ำเสียงฟังดูตกใจเล็กน้อย
“แต่พี่ไม่ไหวแล้วนะ งั้นเข้าไปเลยล่ะกัน”
ผมไม่เข้าไปหรอกครับ แค่แกล้งเล่นเท่านั้น เพราะถ้าขืนเข้าไปจริงๆคนที่ลำบากคงไม่พ้นผมหรอกเชื่อเถอะ
แกร๊ก
“เสร็จแล้วเหรอครับ” ผมอมยิ้มมองเค้กที่ยืนตัวเปียกมือข้าวหนึ่งกำปมผ้าขนหนู่ที่เอวไว้ ส่วนมืออีกข้างก็หอบหิ้วเสื้อผ้าไว้กับอก
“พี่ทราฟนั่นแหละ!” เค้กพูดแล้วทำหน้ายู่น้อยๆ ดูจากสภาพที่ไม่ค่อยจะเรียบร้อยสักเท่าไหร่แล้ว คาดว่าเค้กคงรีบมากจริงๆ ดีที่ไม่ล้มหัวฟาดพื้นในห้องน้ำ ไม่งั้นผมคงต้องเอาหัวกำแพงตายเพราะความผิดของตัวเองที่เผลอแกล้งแหย่เค้กแบบไม่ดูสถานการณ์เข้า
“โอ๋ๆ พี่ขอโทษ มาพี่ช่วย”
ผมจับหน้าเค้กส่ายไปมาเบาๆก่อนจะดึงชุดนอนที่ใส่แล้วออกจากอกเค้กเอาไปใส่ตะกร้า เค้กเลยจัดการพักผ้าจนหนูเข้ากับเอวให้เรียบร้อยก่อนจะใช้ผ้าขนหนูที่ผมหยิบส่งให้เช็ดตัว
อืมมมมม ผิวดีจริงๆ เฮ้ย! เคลิ้มห่าไรวะเนี่ย เดี๋ยวก็สายกันพอดีกู ><
ผมรีบเดินไปตรงตู้เสื้อผ้าก่อนะหยิบเสื้อผ้าให้เค้กเปลี่ยนทันที ขืนจ้องร่างกายบอบบางสาวใสนั่นนานๆผมอาจสติแตกจับเด็กตรงหน้าปล้ำก็เป็นได้
“เปลี่ยนเสื้อผ้าเองนะ เดี๋ยวพี่จะไปอาบน้ำ” ผมเอาเสื้อผ้าวางใส่มือเค้ก พยายามไม่มองต่ำกว่าลำคอ บอกตามตรงเลยว่าโครตจะทรมาน
“พูดเหมือนปกติผมไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเอง” เค้กพูดเสียงเล็กเสียงน้อย ผมบีบจมูกเค้กเบาๆก่อนจะก้มลงหอมแก้มยุ้ยๆนั่นแรงๆเพราะความหมั่นเขี้ยว
“หึหึ ถ้าพี่อาบน้ำเสร็จแล้วเค้กยังแต่งตัวไม่เสร็จพี่ช่วยใส่ให้เอง” ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ได้ยินเค้กบ่นไล่หลังมาเบาๆด้วย ใจจริงผมอยากจะเล่นกับเค้กต่อนะ แต่ตอนนี้คงไม่ได้เพราะวันนี้ผมต้องไปพบพ่อขอ เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ เพราะฉะนั้นผมเลยต้องการคุยให้จบๆไปซะ แล้วเค้กจะได้กลับมามองเห็นอีกครั้งเสียที
อาบน้ำเสร็จผมก็เดินออกมาข้างนอกก็เห็นเค้กนอนกลิ้งไปมาบนที่นอนก่อนจะสังเกตุว่าเค้กไม่ได้นอนเล่นอยู่บนที่นอนคนเดียว แต่มีตัวอะไรสักอย่างขนสีขาวๆอยู่ในอ้อมกอดเค้กด้วย
“สายไหม อย่าดิ้นสิ”
ชัดเลยครับ ไอ้ตัวขาวๆนั่นก็คือไอ้เจ้าสายไหม!
นั่นๆ มันดิ้นออกจากแขนเค้กแล้ววิ่งเล่นไปทั่วเตียงผม เออดี ดีจริงๆ ที่นอนผมเละไปหมดแล้ว ปกติผมก็ไม่ชอบหมาอยู่แล้วนะ ที่เลี้ยงนี่เพราะเจ้าตัวเล็กคนเดียวเลย แต่ตอนนี้ผมเคืองสุดเลยอ่ะ
คือไงล่ะ เตียงนอนอ่ะมันไม่ในสนามหญ้า เตียงเอาไว้นอน มันควรต้องสะอาดป่ะ แล้วอย่างนี้ผมกับเค้กจะนอนกันยังไงในเมื่อเจ้าสายไหมตะกุยเตียงผมซะเยินแบบนี้!
“สายไหม หยุด!” ผมรีบร้องห้ามและวิ่งเข้าไปมันเมื่อไอ้เจ้าสายไหมกัดเข้าที่เสื้อเค้ก และเค้กก็มองไม่เห็น น้องเลยขยับไปมาจนเกือบตกเตียง
“พี่ทราฟ...” เค้กเรียกผมเสียงอ่อย หน้านี่ดูตกใจมาก สงสัยคงกลัวผมจะดุเรื่องที่เอาเจ้าสายไหมมาเล่นที่ห้อง
ผมไม่ชอบใจอะใช่ แต่เรื่องอะไรผมจะต้องดุเค้กด้วยล่ะ จัดการกับไอ้ลูกหมาตัวเล็กนี่ดีกว่าเยอะ เหอะๆ
“ใครพาเจ้าสายไหมขึ้นมาเนี่ยหืม” ผมเอาเท้าเขี่ยเจ้าสายไหมเบาๆให้ไปเล่นที่อื่น ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บนเตียง
“พี่สองครับ อย่าโกรธเค้กนะ” เค้กเงยหน้าขึ้นหาผมน้อยๆพร้อมกับกอดเอวผมเหมือนจะอ้อน ช่างเป็นเด็กที่ร้ายกาจจริงๆ เห็นอย่างนี้ผมก็ดุไม่ลงไปไม่ถูกเลยที่เดียว
“เอ่อ พี่ไม่โกรธหรอก แต่คราวหน้าอย่าให้สายไหมขึ้นมาบนเตียงนะรู้หรือเปล่า”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็เตียงนี้มีพี่และเค้กนอกได้เท่านั้น เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ”
“ดีมาก งั้นพี่ไปใส่เสื้อผ้าก่อน” ผมดึงเค้กเข้ามากอดแน่นๆทีหนึ่งก่อนจะปล่อยตัวเค้กออก แต่เค้กกลับดึงผ้าขนหนูที่ผมพันเองเอาไว้ ดีนะที่เค้กดึงเบาๆไม่งั้นอาจหลุดได้ ผมไม่อายหรอก เพราะน้องไม่เห็น ถึงเห็นผมก็ไม่อาย ฮ่าๆๆๆๆ
“อุ้มเค้กลงหน่อยสิ เดี๋ยวตกเตียง”
“แสดงว่าเกือบตกแล้วใช่ไหม” ผมถาม เค้กนิ่งไปแปบหนึ่งก่อนจะส่ายหน้าแล้วตอบเสียงแผ่ว
“ไม่เกือบอ่ะ ตกไปเรียบร้อยแล้ว”
ให้มันได้อย่างนี้สิ =_=
“หืม เจ็บตรงไหนเปล่า” ผมนั่งลงที่เตียงอีกครั้งก่อนจะสำรวจว่าเค้กเจ็บตรงไหนหรือเปล่า
“เจ็บที่หัวเข่าครับ”
ผมกระเถิบตัวลงนั่งยองๆกับพื้น ดีที่ผมให้น้องใส่กางเกงขาสั้นเลยมองเห็นรอยช้ำเป็นวงกลมไม่ใหญ่เท่าไหร่ได้ไม่ยากนัก ตรงหัวเข่า ผมลุกขึ้นไปหยิบยาทาแก้ฟกช้ำมาทางให้เค้ก ขาสวยๆเป็นรอยคงไม่ดีแน่ๆ แค่คิดก็ไม่ชอบใจแล้วผม
“ทีหลังต้องระวังนะครับ นี่แค่ช้ำ แต่คราวหน้าอาจจะไม่โชคดีก็ได้ รู้ไหม”
“ครับ ต่อไปนี้เค้กจะดูแลตัวเองให้ดีนะ”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ แค่ระวังบ้าง หน้าที่ดูแลเค้กเป็นหน้าที่พี่ต่างหากและเด็กดื้อ” ผมขยี้หัวเค้กเบาๆ เพิ่งสังเกตุเห็นว่าผมเค้กเริ่มยากขึ้นจนตอนนี้เค้กเหมือนผู้หญิงตัดผมสั้นมากกว่าผู้ชายเสียอีก
“เค้กไม่ได้ดื้อซะหน่อย พี่ทราฟชอบปรักปรำ” เค้กบู้หน้าว่าผมเหมือนจะงอนน้อยๆ
“จริงอ่ะ” ผมแกล้งแหย่ เค้กไม่ค่อยชอบให้ผมบอกว่าเขาดื้อเท่าไหร่
ผมชอบเวลาเค้กดื้อจะตายไป เปล่าโรคจิตนะ อย่ามองผมกันแบบนั้น ก็ตอนที่ผมเจอเค้กแรกๆ ให้ทำอะไรเค้กก็ทำ บอกอะไรเค้กก็เชื่อไปเสียหมด แบบนั้นผมว่ามันไม่ดีเท่าไหร่
ผมอยากให้นอนแสดงออกตามความต้องการของตัวเองบ้าง ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ ไม่ต้องตามใจคนอื่นไปเสียหมดเหมือนในตอนแรก ผมว่าไงเขาก็ว่างั้น ไอ้สองไอ้เจพาไปไหนให้ทำไรก็ทำจนเจ็บตัวกันมาแล้ว เพราะอย่างนั้นผมเลยอยากให้เขาเป็นตัวของตัวเอง แสดงวามคิดและความรู้สึกของตัวเองออกมาบ้างก็แค่นั้นแหละที่ผมต้องการ
“จริง เค้กไม่ดื้อสักนิด” เค้กสะบัดหน้าหนีผมเล็กน้อย แบบนี้มันน่าจับมาฟัดสักทีสองที
“ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อครับ พี่ไปแต่งตัวก่อน นี่สายมากแล้ว”
ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัว ผมหันกลับไปมองเค้กที่นั่งเล่นกัยเจ้าสายไหมบนพื้นเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าเข้าหาตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดที่จะใส่
ถ้าเค้กมองเห็นแล้วเป็นคนเลือกชุดให้ผมใส่คงจะดีไม่น้อยเลยนะ
“ป่ะครับ ลงไปข้างล่างกัน” ผมก้มลงอุ้มเจ้าสายไหมขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็จับมือเค้กให้ลุกขึ้นยืนขึ้นและเดินตามผมออกจากห้อง
ตอนลงบันไดนี่เป็นอะไรที่ต้องระวังมากเป็นพิเศษกว่าเค้กจะก้าวลงบันได้ได้แต่ละก้าวนี่ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร และตอนนี้เจ้าสายไหมก็ไม่อยู่นิ่งเลย พยายามจะตระเกียดตระกายออกจากแขนผมให้ได้ มันช่างทุรักทุเลสิ้นดี ผมเลยตัดสินใจปล่อยเจ้าสายไหมออกจากแขนให้มันวิ่งลงไปข้างล่างเองก่อนจะหันไปอุ้มเค้กขึ้นมาแทน
“อ๊ะ! พี่ทราฟ เค้กเดินเองได้นะ” เค้กร้องท้วงแทบจะทันทีแต่มือก็โอบรอบคอผมไว้แน่น สงสัยว่าจะกลัวตก หึหึ ผมไม่มีทางปล่อยให้สุดที่รักตกหรอกน่า ไม่เชื่อใจกันเลยหรือไงเด็กคนนี้ หึหึ
“แต่พี่อุ้มไวกว่าไง” ผมก้าวท้าวลงบันไดด้วยจังหวะที่มั่นคง เค้กตัวเบามากจนแทบไม่รู้สึกหนักเลยสักนิด เดี๋ยวต้องขุนให้อ้วนกว่านี้สักนิดนึงแล้ว แบบนี้ผอมเกินไป เจอลมแรงๆอาจจะปลิวหายไปได้
“อายเขาน่าพี่ทราฟ”
“อายใคร”
“คนอยู่เต็มบ้านอ่ะ”
“หึ สายไปแล้วมั้งเค้ก พี่อุ้มเรามาตั้งนานแล้วจำไม่ได้เลย หืม”
“ไม่รู้” เค้กก้มหน้างุดอยู่กับอกผม ผมส่ายหน้าน้อยๆให้กับคนตัวเล็กอย่างขำๆก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องครัวที่ตอนนี้ทุกคนนั่งกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้า ไอ้เจที่เห็นผมและเค้กเดินเข้ามาในห้องครัวก็กุลีกุจรไปตักข้าวต้มทรงเครื่องให้เค้กทันที เน้นย้ำว่าให้เค้ก ส่วนของผม...
“หาแดกเอาเองแล้วกันมึง เค้กครับ กินเยอะๆนะ พี่ทำสุดฝีมือเลยจะบอกให้”
ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ -_-;
“พี่เจก็ทำอร่อยทุกครั้งอยู่แล้วแหละครับ” เค้กเอ่ยปากชมไอ้เจก่อนจะเริ่มลงมือกินข้าว ผมอยากจะป้อนนะ แต่เดี๋ยวน้องจะงอนเอาเปล่า เขาไม่ชอบให้ตัวเองเป็นภาระใครถ้าไม่จำเป็น เป็นไงล่ะแฟนผม น่ารักสุดๆไปเลยใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องทำหน้าอยากได้กันขนาดนั้น ผมไม่ยกให้หรอก
“แล้วจะไปไหนกันครับนี่ แต่งตัวซะน่ารักเชียว” ไอ้สองเอ่ยชมเค้กทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก ทำให้ไอ้ครามเหลือบมองไอ้สองเขม่ง ไอ้สองเลยต้องยกมือขึ้นไหว้ไอ้ครามแทบจะทันที เหอะๆ
ผมเดินถือชามข้าวต้มไปนั่งลงข้างๆเค้ก เหมือนน้องจะรู้เลยหันมายิ้มให้ผม แม้จะผิดองศาไปบ้าง แต่ผมก็รู้ว่าเขายิ้มให้ผม
“กูจะไปหาพ่อเค้ก พอดีมีเรื่องสำคัญนิดหน่อย” ผมบอกก่อนจะเริ่มลงมือกินข้าว คิดสภาพไม่ออกเลยว่าถ้าพวกผมไม่มีไอ้เจพวกผมจะเอาอะไรกิน ผมเองก็พอทำอาหารได้บ้าง แตผมไม่ชอบทำ ไอ้สองนี่อย่าพูดถึง ไอ้ครามนี่ไม่รู้ มันไม่เคยลงมือทำให้เห็นเลยสักครั้ง มันมีหน้าที่จ่ายเงินและกินอย่างเดียว
“เรื่องอะไรวะ” ไอ้เจถามขึ้น
ผมหันไม่ดูเค้กก็เห็นว่าเค้กชะงักมือที่กำลังตักข้าวต้มเข้าปากนิดหนึ่งก่อนจะกินต่อเหมือนไม่มีอะไร ผมอดรู้สึกสงสารเค้กไม่ได้ เขาคงเจ็บมากกับเรื่องของพ่อ
“ไว้อะไรเรียบร้อยดีกูจะบอกแล้วกัน” ผมไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ เพราะผมเองก็รู้เรื่องราวอะไรไม่มาก รู้แค่ว่าพ่อเค้กจะพาเค้กไปรักษาตาแค่นั้น อย่างอื่นผมก็ไม่รู้แล้ว และผมไม่อยากคั้นเอาจากน้อง สู้ไปถามคนที่เป็นตัวต้นเหตุของทุกเลยจะดีกว่า
เอาจริงๆเลยนะ ถ้าพ่อเค้กไม่ตัดสินใจว่าจะพาเค้กไปรักษา ผมก็จะเป็นคนพาเค้กไปรักษาตาเอง จะใช้เงินเท่าไหร่ผมก็ยอม อย่างน้อยๆบ้านผมก็รวยมากพอที่จะเอามาช่วยให้เค้กมองเห็นได้อีกครั้ง แต่ในเมื่อคนเป็นพ่อเขาเอ่ยออกมา ผมก็ต้องให้เกรียรติเขาก่อน อย่างน้อยๆเขาก็เป็นพ่อของคนที่ผมรัก แม้ผมจะไม่ค่อยจะไว้ใจสักเท่าไหร่กับการยื่นมือเข้าช่วยหลือเค้กอยากปุบปับแบบนี้
“เออ โอเค” ไอ้สองพยักหน้ารับรู้ ส่วนไอ้เจก็ส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้ผมแม้ว่ามันจะไม่รู้ก็ตามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ส่วนไอ้คราม แค่มันจ้องตากับผมผมก็รู้ว่ามันจะอยู่ข้างผม ผมโชคดีมากสินะที่มีเพื่อนดีๆแบบนี้
“เอาอีกไหมครับเค้ก” ผมหันไปถามเค้กที่ตอนนี้กินข้าวหมดชามแล้ว
“ก็...ดีครับ แต่ไม่ต้องเยอะนะ”
“ฮะๆๆ ได้ครับ กินเก่งๆแบบนี้สิน่าเลี้ยง” ผมขี้หัวเค้กเบาๆก่อนจะลุกขึ้นไปตักข้าวต้มให้คนตัวเล็กอีกถ้วยหนึ่งเต็มๆ ถึงปากจะบอกว่าไม่ต้องเยอะ แต่เค้กก็สามารถกินหมดได้ในเวลาแปบเดียว สงสัยจะหิวมากแหะ
“มีอะไรก็โทรกู”
“ไม่มีอะไรหรอกน่ามึง”
“กูก็แค่บอกเฉยๆ” พูดจบไอ้ครามก็เดินกลับเข้าบ้านไป ผมรู้ว่ามันเป็นห่วง แต่มันมีเรื่องให้เครียดเยอะแล้ว และเรื่องแค่นี้ผมสามารถจัดการเองได้อยู่แล้ว เลยไม่อยากให้มันต้องวุ่นวายเพิ่งเข้าไปอีก
“พร้อมนะครับเค้ก” ผมถามแล้วก็เอี้ยวตัวไปคาดเข็มขัดให้เค้ก ใบหน้าหวานอยู่ห่างแค่คืบ ผมเลยตัดสินใจกดจูบลงที่แก้มใสๆนั่นทันที
“พี่ทราฟอ่ะ” เค้กยกมือขึ้นจับแก้มที่เริ่มซับสีเสือด
“หึหึ กำลังใจไง”
“ทำยังกับจะไปรบ”
“ก็อาจจะใช่ ฝ่ายตรงข้ามดูน่ากลัวใช่ย่อย”
“นั่นพ่อเค้กนะ”
“พี่รู้ แต่เค้กก็รู้ใช่ไหมว่าที่พี่ไม่ไว้ใจพ่อเค้กเพราะอะไร” ผมถาม น้องนิ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ท่ากัดริมฝีปากล่างแบบนั้นทำเอาผมใจแกว่งเลยทีเดียว
V
V
ต่อ
-
“พี่ทราฟ....”
“ครับ”
“เค้กรักพี่ทราฟนะ”
ผมนิ่งอึ้งกับคำหวานที่น้องบอกก่อนจะยิ้มกว้างบอกกับคนตัวเล็กข้างๆ
“พี่ก็รักเค้กเหมือนกัน”
ตลอดระยะทางไปบ้านเค้กผมได้คนตัวเล็กเป็นคนนำทาง แต่เชื่อไหมว่าหลงไปสามตลบก่อนจะมาถึงที่หมาย เวลาไปโผล่เอาที่ไหนไม่รู้ตามที่น้องบอก เขาจะรู้สึกผิดมากๆรีบขอโทษผมหลายต่อหลายครั้งอย่างกับไปฆ่าคนตาย ผมไม่ได้ซีเรียสอะไรขนาดนั้น พอเข้าใจหรอกว่าทำไมเค้กถึงบอกทางไม่ถูก
เค้กไม่ได้กลับบ้านมาเกือบสองปีเห็นจะได้ ไหนจะมองไม่เห็นอีก แค่เห็นเขาพยายามจะช่วยผมคลำทางผมก็รู้สึกดีแล้ว ไม่โกรธเขาเลยสักนิด
“ถึงแล้วครับ ใช่บ้าน สิเนรุอักษรหรือเปล่า” พี่อ่านชื่อตามป้านที่ติดอยู่หน้าบ้าน บ้านที่เห็นนั้นใหญ่โตอลังการงานสร้างมากๆ ไม่คิดว่าพ่อของเค้กจะรวยมากขนาดนี้ แต่ในเมื่อมีเงินมากมายทำไมไม่รีบรักษาเค้กให้หายตั้งแต่ทีแรก มัวรออะไรอยู่เป็นปี แถมยังทิ้งให้เขาไปอยู่ตัวคนเดียวอีก
ผมเริ่มไม่อยากจะเข้าไปในบ้านแล้ว ผมรู้สึกว่าพ่อของเค้กเป็นคนที่แย่มากอย่างที่ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน
“พี่ทราฟคิดมากอยู่เหรอ” เสียงเล็กๆของเค้กดึงผมออกจากความคิดแล้วหันไปมองเค้กที่นั่งหันหน้ามาทางผม สีหน้าเขาดูเป็นกังวลไม่ต่างจากผมมากนัก
“รู้ได้ยังไงครับ” ผมถามพยายามทำน้ำเสียงให้ดูดีที่สุด
“ก็พี่ทราฟถอนหายใจอ่ะ”
หืมมมม เมื่อไหรวะ ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย
“อ่า ไม่มีอะไรหรอกครับ เดี๋ยวพี่ลงไปกดกริ่งก่อนนะ”
ผมลูบหัวเค้กเบาๆก่อนจะเปิดประตูรถลงไปกดกริ่งที่หน้าบ้าน สักพักก็มีคนรับใช้วิ่งออกมาเปิดประตูให้ ผมขับรถเข้าไปในบ้านหลังใหญ่
ระยะทางจากประตูรั้วถึงหน้าบ้านนี่ไม่ใช่ใกล้ๆเลย ถ้าให้เค้กเดินเข้าบ้านนี่อาจเหนื่อยได้อ่ะ อย่างกับในระครไม่มีผิด บ้านผมก็รวยนะ แต่ไม่เท่านี้อ่ะ นี่คงเรียกว่าโครตรวยมากกว่าที่จะรวยธรรมดา ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น รวยซะเปล่าแต่ไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกคนเดียว
คิดแล้วของขึ้น!
หมับ!
“พี่ทราฟไม่ลงเหรอครับ” ผมถามผมพร้อมกับตาที่ใสแจ๋ว
“ลงสิครับ ป่ะ ไปหาพ่อเค้กกัน” ผมลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมไม่ฝั่งเค้กก่อนจะอุ้มเค้กลงมายืนกับพื้น
“คุณเค้ก มาหาคุณพ่อเหรอค่ะ” คนรับใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาทางด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ
“ครับ พ่ออยู่ไหมครับ” เค้กถาม
“อยู่ค่ะ อยู่ในห้องทำงาน”
“งั้นช่วยพาไปทีได้ไหมครับ” เป็นผมเองที่บอกกับเด็กรับใช้ไป เธอทำหน้างงๆนิดหน่อยเพราะไม่รู้ว่าผมเป็นใคร
“ได้ค่ะ ทางนี้ค่ะ” เธอรีบบอกก่อนจะเดินนำผมกับเค้กเข้าไปในบ้าน
จนมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง เด็กรับใช้เคาะประตูห้องนั้นสองสามทีก่อนจะได้ยินเสียงอนุญาตจากคนข้างใน เธอเปิดประตูเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปและผมก็จัมมือเค้กเดินตามเธอ
“คุณผู้ชายค่ะ คุณเค้กมาค่ะ”
“จริงเหรอ เค้กลูกพ่อ”
เด็กรับใช่ถอยหลังเดินออกจาห้องไป จากนั้นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเค้กก็เดินตรงมาหาเค้กที่ยื่นอยู่ข้างผม ผู้ชายคนนี้ดูภูมิฐานสมฐานะมาก เขามองผมเหมือนสงสัยว่าผมเป็นใครก่อนจะฉีกยิ้มที่ดูอบอุ่นให้ผมซึ่งผมก็ยกมือไหว้ อย่างน้อยๆเขาก็แก่กว่าผม เป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะต้องเคารพเขา
นี่หรอคนที่ทิ้งลูกตัวเอง?
“เธอคงเป็นคนสำคัญของเค้กสินะ เข้ามานั่งก่อนเถอะ” พ่อของเค้กเอ่ยบอกกับผมก่อนจะเดินมาจูงมือเค้กให้เนไปนั่งที่โซฟาตัวยาวที่อยู่ในห้องนี้แทน
เอ่อ...แบบว่าน้องมากับผมนะ อยู่ดีๆเขาก็เอาเค้กไปนั่งข้างตัวเองอ่ะ (นั่นพ่อเขานะไอ้พี่ทราฟ!)
ผมนั่งลงที่โซฟาตัวเล็กแทนก่อนจะมองภาพพ่อลูกที่นั่งลูบหัวคุยกันเสียงเบาๆ
“เป็นไงบ้างเค้ก ได้คำตอบหรือยัง นานกว่านี้เดี๋ยวจะไม่ทันนะลูก”
“เค้ก...”
“ขอโทษนะครับ คุณลุงของเค้ก”
“เรียกผมว่าพ่อก็ได้ คุณคงมีคำถามจะถามผมมากมายเลยสินะ”
หน้าผมมันฟ้องขนาดนั้นเลยหรือไงวะ ผมพยักหน้ารับไปตามความจริง ผมสงสัยในหลายๆเรื่องถึงสิ่งที่เขาทำไว้กับเค้ก ผมอยากรู้เรื่องราวที่แท้จริงว่าเพราะอะไรเขาถึงทิ้งให้เค้กอยู่คนเดียว และเพราะอะไรถึงได้คิดจะดูแลเค้กในตอนนี้
“นี่คงเป็นสำคัญที่เค้กบอกพ่อใช่ไหม” พ่อเค้กก้มลงไปถามเค้กที่นั่งนิ่งตาใสแป๋วเป็นเด็กๆ ท่าทางที่มองยังไงก็ไม่เหมือนคนอายุยี่สิบแล้ว น่าจะแค่สิบหกสิบเจ็ดมากกว่า ทำไมถึงได้หน้าเด็กแบบนี้วะเนี่ย
“ครับ เอ่อ พี่ทราฟเป็นคนสำคัญที่สุดของเค้กครับ” เค้กเงยหน้าพูดกับพ่อเขา
“สำคัญกว่าพ่อหรือเปล่า” พ่อเค้กถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่หน้าพ่อเค้กกลับยิ้ม ซึ่งเค้กมองไม่เห็นเลยหน้าเจื่อนลงเม้มปากแน่นไม่ยอมพูดอะไร
“โอเค พ่อเข้าใจแล้วว่าสำคัญคนนี้สำคัญกับเค้กมากจริง”
“พ่อ...”
“ไม่ต้องทำเสียงรู้สึกผิดแบบนั้นหรอกลูก พ่อเข้าใจดี ดีแล้วที่มีคนดูแลลูกได้ดีกว่าพ่อ”
สองพ่อลูกกอดกันก่อนที่พ่อเค้กจะดันตัวเค้กออกเช็ดน้ำตาของคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะหันมามองหน้าผม ซึ่งผมก็มองตอบตรงๆ ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลอยู่แล้ว
“เธอชื่อทราฟใช่ไหม”
“ครับ” ผมตอบ
“ผมชื่อธัชชัย”
“...”
“เธอคงรักเค้กมากสินะ” พ่อเค้กถามผม ใบหน้าเริ่มจริงจังไม่มีเค้าล้อเล่นอย่างตอนที่เล่นกับลูกชายตัวเอง
“ครับ เค้กคือคนสำคัญของผม” ผมตอบอย่างที่ใจคิดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่เหมือนความรู้สึก
“เราคงอยากรู้เรื่องราวทั้งหมดสินะ ใช่ไหม”
“ครับ ถ้าคุณจะกรุณาเล่าให้ผมฟัง”
“ผมกับแม่ของเค้กเรารักกันมาก แต่ว่าเส้นทางที่ผมเดินมันไม่สามารถไปคู่กับรักแท้ได้ ผมแต่งงานกับภรรยาคนใหม่ก็แค่เพื่องงานและฐานะทางสังคมเท่านั้น แม่เค้กไม่ได้มีฐานะดีมากพออย่างที่พ่อแม่ผมหวัง พวกเขาเลยไม่ยอมรับแม่ของเค้ก ผมเองตอนนั้นก็ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ทำได้แค่ทำตามสิ่งที่พ่อแม่กำหนดไว้ให้เท่านั้น มันน่าสมเพชใช่ไหมล่ะ”
ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้น มันคงไม่ใช่คำถาม แต่คงเป็นคำพูดประชดประชันตัวเองเสียมากกว่า
“ภรรยาใหม่ของผม ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นคนที่รวมทุกด้านในความเลวร้ายที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสลัดเธอทิ้ง ผมให้เค้กและแม่เขาออกไปอยู่ข้างนอกตั้งแต่เค้กยังไม่เกิด เพราะถ้าอยู่ในบ้านหลังนี้ ไม่แน่ว่าเค้กอาจจะไม่ได้เกิดก็ได้ คุณนวลเขาร้ายกาจมาก ผมรู้ดี” คุณธัชชัยพูดด้วยสีหน้าที่ฉายแววเจ็บปวด
ผมไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เค้าพูดนั้นมันเชื่อถือได้แค่ไหน แต่ที่แน่ๆเลยว่า ถ้ามันเป็นเรื่องจริงแล้วต้องตกอยู่ในสถาณการณ์นั้นผมจะตัดสินใจกับปัญหาชีวิตตัวเองยังไง มันคงเป็นอะไรที่ยากมาก
เค้กนั่งน้ำตาไหลแล้วก็เอนตัวกอดเอวพ่อตัวเองเอาไว้แน่น คุณธัชชัยกอดตอบเค้กเบาๆพร้อมกับลูบหลังเค้กอยากปลอบโยน
“แต่พอเค้กเริ่มจะโตขึ้น ผมเป็นพ่อ ผมก็อยากจะดูแลลูกตัวเอง มันไม่ง่ายเลยสักนิดที่จะพาเค้กและคนที่ผมรักเข้ามาอยู่ในบ้าน แต่ดูแลให้พวกเขาสุขสบายไม่ทุกข์กายทุกข์ใจนั้นยากกว่า”
“แล้วคุณลุงไม่คิดว่าการที่ปล่อยให้เค้กและแม่อยู่กันตามลำพังแค่สองคนแม่ลูกมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีกว่าเหรอครับ” ผมถาม เพราะถ้าเขาไม่รับเค้กและแม่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ เรื่องแย่ๆก็คงไม่เกิดขึ้นกับเค้ก
“มันก็คงจะเป็นแบบนั้น แต่ผมมันก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวแย่ๆคนหนึ่ง ผมอยากอยู่ใกล้ผู้หญิงที่ผมรักและลูกของผม ผมรู้ว่าไม่ใช่วิธีที่ดีที่จะพาคนที่ผมรักทั้งคู่มาอยู่ในบ้านหลังนี้ แต่ตอนนั้นผมคิดได้แค่ว่าผมต้องการเห็นคนที่ผมรักทั้งสองคนในกรอบสายตา ถึงไม่ได้ดูแบบใกล้ชิด แต่แค่ผมเห็นว่าเขาอยู่ใกล้ๆผม ผมก็พอใจแล้ว”
“โดยที่คุณไม่ได้ดูแลเขาเลยเหรอครับ”
“ผมทำอะไรมากไม่ได้ แค่เอาเค้กและแม่ของเค้กเข้ามาอยู่ในบ้านคุณนวลก็ไม่พอใจมากแล้ว ถ้ายิ่งผมดูแลทั้งคู่ออกหน้าออกตา เขาก็คงไม่ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ดีแน่ๆ กว่าผมจะรู้ว่าตัวเองทำผิดอย่างมหันต์มันก็สายเกินไป สายเกินไปแล้วจริงๆ” น้ำตาของลูกผู้ชายไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ พ่อของเค้กรีบปาดมันออกอย่างรวดเร็วก่อนจะปลอบลูกชายตัวน้อยที่ร้องไห้โฮ
เอาเถอะ กลับบ้านไปไม่สบายอีกแน่ๆ แต่ถึงยังไงผมจะดูแลเค้กให้ดีที่สุด ให้สมกับความรักที่เขาให้ผมมา
“เค้กเคย ฮึก เคยว่าพ่อ อึก ไม่ดี พ่อไม่รักเค้ก ฮึก” น้องร้องไห้สะอึกสะอื้นเป็นอะไรที่น่าสงสารมาก
“ไม่เป็นไรลูก สมควรแล้ว พ่อสมควรถูกหนูด่า ไม่ต้องรู้สึกผิดนะคนเก่ง พ่อขอโทษ”
ก่อนมาผมสงสัยว่าพ่อของเค้กจะมีอะไรแอบแฝงกับการเข้าหาเค้ก อยากช่วยเหลือเค้กในครั้งนี้หรือเปล่า แต่ผมว่าผมคงวางใจได้ อย่างน้อยๆเขาก็คงรักเค้กอยู่บ้างจากใจจริง ซึ่งเป็นผลดีต่อเค้ก เค้กจะได้รู้เสียที่ว่าเขาเป็นที่รักของทุกคน ไม่ว่าใครที่ได้อยู่ใกล้ก็ต้องหลงไปกับความน่ารักของเด็กคนนี้ทั้งนั้น
“แล้วเรื่องรักษาตาของเค้กคุณจะทำยังไงครับ” ผมเอ่ยถามถึงเรื่องที่สำคัญที่สุด
“ผมคงต้องพาเค้กไปเข้ารับการรักษาผ่าตัดเปลี่ยนดวงตาใหม่ ผมได้ติดต่อกับนายแพทย์ที่มีชื่อเสียงจากตุรกีไว้แล้ว เขาจะเดินทางมาถึงเมืองไทยในอาทิตย์หน้าหรืออีกห้าวันข้างหน้านั่นเอง”
“ทำไมต้องเป็นแพทย์จากตุรกีด้วยครับ แล้วแบบนี้ไม่เสียค่ารักษาเยอะเหรอครับ” ผมถามด้วยความใคร่รู้ ถึงผมจะไม่ใช่คนจ่ายเงิน แต่ว่าการจ้างหมอให้มารักษาที่นี้คงใช้เงินจำนวนไม่นอนเลยทีเดียว
“เราคงไม่รู้ล่ะสิว่าประเทศตุรกีเป็นประเทศที่มีชื่อเสียงอย่างมากในการรักษาดวงตา เพราะทุกอย่างต้องออกมาดีที่สุด เสียเงินเท่าไหร่ในการซื้อตัวหมอที่ฝีมือดีที่สุด ผมไม่แคร์ไม่สนใจเลยสักนิด ขอแค่เค้กกลับมามองเห็นอีกครั้ง ในวันนี้ถ้าแลกด้วยชีวิตของผม ผมก็ยอม”
-------------
-------------
“พี่ทราฟครับ เค้กกลัว” คนตัวเล็กที่นั่งผิงอกผมบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นเอ่ยขึ้นหลังจากที่เรากลับมาจากบ้านของเค้กแล้ว
“กลัวอะไรครับ”
“ผ่าตัดตาอ่ะ มันต้องเจ็บแน่ๆเลย” เค้กพูดเสียงแหยงๆแถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีก
“ไม่หรอกครับ เดี๋ยวหมอเข้าต้องโปะยาสงบให้เค้กอยู่แล้วล่ะ คิดว่าหลับไปสักแปบหนึ่ง ตื่นข้นมาเค้กก็จะมองเห็นได้อีกครั้ง” ผมพูดให้กำลังใจเค้ก มือก็ลูบที่ต้นแขนเบาๆเป็นการปลอบ
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ เค้กกลัวอ่ะ เขาต้องควักลูกตาเค้กออกมาแน่เลยอ่ะ” จากที่แค่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตอนนี้น้ำตาเค้กเล็ดออกมาแล้ว ดูท่าจะกลัวมากจริงๆ ความจริงแล้วผมก็กังวลอยู่นิดๆเหมือนกัน
“โอ๋ๆ อย่าร้องสิครับ หรือว่าจะไม่ผ่าดีครับ”
“ไม่เอาอ่ะ เค้กอยากมองเห็น อึก” เค้กบี้หน้าตัวเองลงกับอกผมส่ายหัวรุนแรงว่าจะไม่ยอมยกเลิก
เค้กคงยังสับสนและกลัวมาก คงต้องให้เวลาน้องในการทำใจสักระยะหนึ่ง มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ คนขี้กลัวอย่างเค้กย่อมต้องกลัวการผ่าตัดตาเป็นธรรมดา ขนาดผมเองผมยังกลัวเลย
“อ้าวเค้ก ร้องไห้ทำไมครับ” ไอ้เจเดินลงมาข้างบนเอ่ยถามเค้กขึ้น ผมมองไปข้างหลังไอ้เจเห็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักแต่ดูหยิ่งๆเดินตามหลังมันออกมา ผมไม่ได้ว่าหน้า หน้าน้องเขาชวนให้เข้าใจแบบนั้นจริงๆอ่ะ
“ผมกลับแล้วนะพี่เจ” เด็กคนนั้นพูดก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
“เดี๋ยวไนต์ เฮ้! อะไรวะเนี่ย” ไอ้เจตะโกนเรียกเด็กที่ชื่อไนต์ก่อนจะวิ่งตามออกไป
ผมกลับมาสนใจเด็กที่เกาะอยู่บนอกผม ตัวเค้กที่เรียกได้ว่าอยู่บนตัวผมทั้งตัวแล้ว หน้าก็กดลงกับหน้าอกผมไม่ยอมเงยขึ้นมา ขาดอากาศหายใจไปหรือยังก็ไม่รู้
“เค้กครับ เงยหน้าก่อนเร็ว เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก”
“หายใจออก” เค้กตอบกลับมาเสียงอู้อี้มาก
“ไม่เอา ปล่อยพี่ก่อนเร็ว” ผมดันตัวน้องให้ออกห่าง ซึ่งเค้กก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
“เค้กมีพี่อยู่ข้างๆนะ ไม่ต้องกลัวรู้ไหม”
ผมจับให้เค้กนั่งผิงอกผมตกหว่างขาก่อนจะโอบเอวเค้กไว้หลวมๆ เค้กพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม ได้ทีผมเลยก้มลงไปจุ๊บปากแดงๆนั่งสองสามทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อืม พี่ทราฟ เดี๋ยวคนเห็น”
ผมเริ่มหยุดตัวเองไม่ได้ เลยเปลี่ยนจากจุ๊บเบาๆเป็นจูบที่ลึกซึ้งแทน
เฮ้อออ ถ้าจะหวานขนาดนี้นะ อีกไม่นานผมคงเป็นโรคเบาหวานตายก่อนวัยอันควรแน่ๆ
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
[/color][/b]
-
:z13:
-------------------------------------
อิอิ พอดีว่ายังไม่นอน แต่ไม่มีแรงเม้นแล้ว เลยนอนก่อนจิ้มเอาไว้ (แต่อ่านจบน้า)
รอน้องเค้กมองเห็น อิอิ :L2:
หายไปหลายวันคิดถึงมากๆ :กอด1:
:pig4:
-
(https://fbcdn-sphotos-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/320455_444082868959592_1419723715_n.jpg)
มาแบบทุลักทุเลมากในตอนนี้ เสร็จแล้วววว เป็นไง ดีใจกันไหมเอ่ย :mc4:
ไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ ถ้ามีช่วยบอกที เดี๋ยวว่างๆจะมาแก้ไขให้ :L2:
ตอนต่อไปก็คงต้องรออีกสักพัก จะสอบมิดเทอมอีกไม่กี่วันแล้ว :serius2:
ตายๆๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4:
รักทุกคนนะคะ กอดแน่นๆ :กอด1:
:L2:
[/b][/size]
-
:z13:
มาไวมากกกกกก ดีใจ :กอด1:
-
น้องเค๊กมาแล้ววววว
มาทีไร น่ารักทุกทีนะเรา
น้องจะมองเห็นแล้วใช่ไหมเนี่ย ดีจัง^^
อย่างคุณนวลต้องเจอพี่คราม อยากให้เจอสักครั้งจัง
หนุ่มเสื้อแดงเด็กใคร น่าหยิกแก้มเนอะ
-
นังแม่เลี้ยงต้องโดนครามถล่มให้จมดิน
แต่พ่ออ่อนแอจัง ไม่เด็ดขาดเลย ไม่เป็นผู้นำเลย
ขอให้เค้กตาหายไวๆนะ
-
น้องเค้กน่ารักมากๆ
รอตอนต่อไปนะ :) :)
-
:กอด1:
-
เค้กน่ารัก ลุ้นให้มองเห็นไวๆจ๊ :mc4: :mc4: :mc4:
-
พี่ทราฟ บินไปกับน้องด้วยซะก็หมดเรื่องละ :กอด1:
-
เค้กน่ารักอ่าาาา >////< พี่ทราฟอย่าพึ่งตบะแตกนะ ฮ่าๆๆ อดใจไว้รอน้องมองเห็นก่อน อิอิ
สรุปว่าคุณพ่อสำนึกผิดแล้วก็หวังดีต่อน้องเค้กจริงๆสิน๊าาาา ก็ดีแล้วเน๊อะ
แต่สงสัยอย่างเดียว ทำไมตอนไปเอาตัวน้องเค้กมาคราวที่แล้ว ถึงให้ไอ้พี่ชั่วคนนั้นไปพามาอ่ะ ไม่เข้าใจเลย
ไม่ได้ไปพามาดีดีนะ แต่ไปพามาอย่างกับฉุด สภาพนี่ดูไม่ได้เลย สงสารเค้กมากกก
อืมมม นะ ยังไงก็เถอะ ตอนนี้ฟ้ากำลังจะสดใสแล้ว น้องเค้กจะได้รักษาตาแล้ว
ไม่ต้องบินไปถึงตุรกีนิหน่า จ้างหมอมาที่ไหนนิ น้องเค้กไม่ต้องกลัวนะ พี่ทราฟอยู่ข้างๆ อิอิ
ถ้าน้องมองเห็นแล้วจะเป็นยังไงบ้างน้าาา เริ่มต้นชีวิตคู่กับพี่ทราฟใช่ป่าว เหมือนข้าวใหม่ปลาัมันเลยนะนั่น กร๊ากก
เพื่อนๆของทราฟนี่สุดยอดเลย อิอิ เป็นคนดีกันทุกคนเลยเน๊อะ น้องเค้กโชคดีที่เจอกันคนเหล่านี้
ไอ้ตอนท้ายๆน้องเทปคนนั้นกับพี่เจเค้าเป็นอะไรอ่า แอบสงสัยนิดๆ หึหึ
เค้กก็อ้อนตัวติดกับพี่ทราฟขนาดน้านน โอ้ยยคนอ่านน เขินแทน น่าร๊ากกกกกกอ่าาา ยุให้พี่ทราฟจับกดซะดีมั้ย ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปค่าาา สู้ๆน้าคนเขียนน ^^
:กอด1:
-
ไปไกลถึงตุรกี
เลยหรอไกล
แบบนี้พี่ทราฟ
ปล่อยเค้กไป
คนเดียวไม่ได้น๊า :L1:
สอบมิดเทอม
ก็ขอให้ได้ขอให้โดนนะจ๊ะ :L2:
-
มาต่อแล้ว :mc4: น้องยังน่ารัก พี่ทราฟช่างเอาใจน้องเค้กจัง :o8:
-
ขอให้ทุกอย่างผ่าน
ไปด้วยดีเถอะ :เฮ้อ:
-
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
-
อยากให้น้องเค้กกลับมามองเห็นเร็วว ๆ -///////-
อยากรู้ว่าพี่ทราฟจะหล่อขนาดไหนในสายตาเค้ก 555555555
-
ขอให้โชคดีในการสอบนะคะ
ส่วนน้องเค้กฝากเราดูแลก่อนก็ได้นะ หึหึ *วิ่งหลบตรีนพี่ทราฟ* :o12:
-
เย้ๆๆ กลับมาแล้ว :mc4: :mc4: :mc4: ฉลองๆ
รบกวนแก้บางคำด้วยนะคร่ะ
ปกติผมก็ไม่ชอบหมอยู่แล้วนะ หมา
ผมแต่งงานกับภรรยาคนไหมก็แค่เพื่องงานและฐานะทางสังคมเท่านั้น แม่เค้กไม่ได้มีมากพ่ออย่างที่พ่อแม้ผมหวัง ใหม่,มีฐานะมาก,แม่
มันก็คงจะเป็นแบบนั้น แต่ผมมันก็แค่ผ็ชายเห็นแก่ตัว ผู้ชาย
กว่าผมจะรู้ว่าตัวเองทำผิกอย่างมหันต์มันก็สายเกินไป สายเกินไปแล้วจริงๆ ผิด
ประเทศตุรกีเป็นประเทศที่มีชื่อเสียงอย่างมากในการรักษาด้วยตา ดวง
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักน้องเค้กกก
-
จะมองเห็นแล้วเย้ๆๆๆๆ
-
อีกห้าวันหมอตามือดีจากตุรกีจะมาถึงเมืองไทย
หวังว่าในห้าวันนี้น้องเค้กคงจะสร้างกำลังใจให้กับตัวเองได้พร้อมแล้วนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้น้องเค้ก สู้ๆ น้องเค้กจะได้มองเห็น จะได้สบตาสื่อภาษารักกับพี่ทราฟอย่างชัดแจ๋วไงจ๊ะ
ป.ล. เป็นกำลังใจให้กับมิดเทอมของริริเช่นกันจ้ะ สู้ๆ
ขอให้ทำข้อสอบผ่านฉลุย ได้คะแนนดีๆจ้ะ
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮ~ จะมีใครที่มีชีวิตน่าเศร้ากว่าชีวิตของเค้กอีกมั้ยเนี่ย
การที่ต้องมาตาบอดมันก็แย่พออยู่แล้ว ยังต้องมาโดนทำร้ายอยู่บ่อยๆ อีก
แต่ในความโชคร้ายนั้นก็ยังมีความโชคดีอยู่ สวรรค์ยังเมตตาเด็กดีอย่างเค้ก
ซึ่งความโชคดีที่เค้กได้รับคงรู้ๆ กันอยู่ว่าก็คือผู้ชายที่มีนามว่า 'ทราฟ' นั่นเอง
'เค้ก' มีความรู้สึกว่าคนที่ชื่อนี้ไม่ว่าหญิงหรือว่าชาย คนๆ นั้นจะต้องเป็นคนที่น่ารักแน่ๆ
แล้วก็ไม่ผิดหวังเลยซักนิด เพราะว่าเค้กนั้นเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ พ่วงความน่าเอ็นดูอีกต่างหาก
ชอบที่เค้กเป็นเด็กที่เรียกได้เต็มปากว่าเป็นเด็กจริงๆ (เอ่อ.... เด็กที่เป็นเด็กจริงๆ งงมั้ย?????)
ก็ประมาณคือสมวัยนั่นแหละ (เพราะเด็กสมัยนี้มันเกินเด็กกันทั้งนั้นเลยไง กร๊าาากกก~)
ตอนที่อ่านแค่สองตอนแรก คาดว่าเรื่องนี้ต้องเป็นอะไรที่โศกเศร้าและน่าสลดหดหู่ใจอย่างมากแน่ๆ
ซึ่งเป็นอะไรที่โคตรจะไม่ชอบเอามากๆ เลยเรื่องเศร้าๆ สะเทือนใจ เครียดๆ สลดๆ ประมาณแบบนี้
แต่อ่านไปอ่านมาถึงได้รู้ว่าไม่ใช่แบบที่คิดเลยซักนิด แต่เป็นอะไรที่น่ารักและอบอุ่น บวกโรแมนติก
ทำเอาอ่านแบบเดินเครื่องรวดเดียวไม่ยอมจอดแวะเยี่ยมใครหรือซื้อของตามข้างทางใดทั้งสิ้น
ตอนแรกแอบเชียร์พี่สงครามเหมือนกันนะ ด้วยเพราะสงครามเป็นคนที่ดูน่าค้นหาอย่างที่สุดแล้ว
อีกทั้งยังเป็นเพียงคนเดียวที่กำราบเพื่อนทุกคนได้ ซึ่งเป็นหนึ่งในคุณสมบัติพิเศษของพระเอกเลย
แต่พอคิดไปคิดมา ก็นึกขึ้นได้ว่าคนๆ นึงที่กำลังอ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจ เมื่อได้มาเจอสิ่งดีๆ
การที่มีคนเข้ามาทำดีด้วย ให้ความอบอุ่น ผู้ที่ได้รับย่อมต้องประทับเอาไว้ในใจไม่มีเสื่อมคลาย
ทว่าสัจธรรมที่เป็นพื้นฐานของมนุษย์ทุกๆ คน คือ ไม่ว่าจะได้รับสิ่งที่ดีๆ ต่างๆ มากมายขนาดไหน
แต่เพียงหนึ่งเดียวที่จะตราตรึงอยู่ในใจก็คือสิ่งดีๆ สิ่งแรกที่ได้พบเจอ ซึ่งสำหรับเค้กก็คือ พี่ทราฟ
เฮ้อออ ถ้าจะหวานขนาดนี้นะ อีกไม่นานคนอ่านคงเป็นโรคเบาหวานตายก่อนวัยอันควรแน่ๆ (ขโมยใช้)
-
:o8:
:z1:
:กอด1:
:L2:
:L1:
:pig4:
-
กรี้ดดดดดดดดดน้องเค้กจะได้ผ่าตาแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆ
น้องเค้กน่ารักที่สุด
ชอบพี่ทราฟกับน้องเค้กมากๆ
ชอบ คราม สอง เจ เหมือนกัน
+ 1 นะคะ
-
สนุกมากเลยเค้กน่ารักกกกก :o8: :o8: :o8: :-[ :-[
-
ชอบครับ เค้กน่ารักอ่ะ
มาต่ออีกไวๆนะครับผม
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก
อยากให้มาลงเช้า-เย็นเลยนะฮ่าๆๆ
เค้กน่ารักมาก อยากให้ผ่าตัดซะที จะได้เห็นความหล่อของทราฟ ฮิ้ววว
-
เค้กน่ารัก :give2: :give2: :give2:
-
โอ้ย กว่าจะดึงสมาธิกลับมาอ่านได้><
ยังไงก้อจะรอลุ้นต่อไปน้า
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เค้กน่ารักมาก ขอให้เค้กหายตาบอดไว ๆ นะฮับ
-
:catrun:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2:
-
น่ารักจัง :-[
-
:z2: :z2: :z2:
-
เค้กจะมองเห็นแล้วเย้ๆๆ :mc4: :mc4:
-
โอ๊ยยย เค้กน่ารักอ่ะ >O<!!!!!
-
รออยู่น๊า :)
-
:t3: :z2:
-
เข้ามาอ่านครั้งแรกก้อติดหนึบหยุดอ่านไม่ได้เรยเรยไม่ได้เม้นก้อต้องขอโทษคนแต่งด้วยนะคะ แต่แต่งได้น่ารักมากๆ เรยค่ะ :pig4: :L1: อ่านทีแรกก้อรู้สึกถึงความน่ารักของน้องเค้กที่มีมากๆ เรยค่า :L2:รวมถึงความรักความห่วงใยความผูกพันที่พี่ทราฟมีให้น้องด้วย :กอด1:ค่ะ อ่านแร้วรู้สึกว่าพี่ทราฟเปนคนที่โชคดีมากๆเรยนะ เพราะน้องเค้กน่ารักนิสัยดีเปนดนดีมากๆ เรยค่ะ อยากให้รวมเล่มนะคะเหนคนแต่งบอกว่าใกล้จบแร้วก้ออยากได้นิยายดีๆ เรื่องนี้เก็บไว้อ่านยามว่างๆ หรือคิดถึงน้องเค้กขึ้นมาน่ะค่ะ 555+++ จะรอฟังข่าวดีนะคะ :n1: จะติดตามต่อไปค่ะ รักน้องเค้กมากๆ เรยอิอิ :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้ริริมี แฟนเพจแล้วนะค่ะ เอาไว้กระจายข่าวสาร จะได้สะดวกรวดเร็วยิ่งขึ้นตามลิ้งค์ข้างล่างนี้เลยค่ะ
https://www.facebook.com/RiRiWorld143
:กอด1:
:L1:
:pig4:
-
เข้าไปกดไลค์ให้แล้วน๊า :L2:
-
รีบไปไลค์อย่างรวดเร็ว~~
อย่กให้มาต่อเร็วๆมากเลยค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกก คถเค้กT^T
(อินไปไหม5555)
-
:3059: :z2:
-
:L2:
-
:o8: :o8: :-[ :-[ รอคร๊าาาา :man1:
-
:: 23 ::
“พอแล้วพี่ทราฟ”
“หืม แปบนะเค้ก ลองดูตัวนี้อีกตัว อืม เหมาะมาก”
“เยอะเกินไปแล้วนะพี่ทราฟ”
“โอ๊ะ แปบนึงนะเค้ก ตัวนั้นน่ารักมากเลยอ่ะ”
“พี่ทราฟ ผมไม่ใชตุ๊กตานะ!”
“...”
อ่า ผมคงห้ามพี่ทราฟที่คงไปหยิบเสื้อผ้าตัวไหนซักตัวในร้านไม่ทันเสียแล้ว
ทุกคนคงอยากรู้สินะว่าตอนนี้ผมกับพี่ทราฟอยู่ที่ไหนและเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา
เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อเช้าพี่ทราฟปลุกผมแต่เช้าแล้วชวนผมออกมาเดินเที่ยวโดยบอกว่ากลัวผมเบื่อ ทั้งที่ผมไม่เบื่อเลยด้วยซ้ำ แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจว่าพี่ทราเป็นห่วงและหวังดีกับผม เพราะตั้งแต่วันที่ผมไปหาพ่อกับพี่ทราฟ นี่ก็ผ่านมาวันที่สามแล้ว ตลอดสามวันที่ผ่านมาพี่ทราฟต้องไปสอนเด็กแทนพี่ครามตลอด เพราะพี่ครามต้องบินไปดูงานที่ต่างประเทศอะไรทำนองนั้น
พี่ทราฟก็เลยกังวลว่าผมจะเหงาทั้งที่จริงคือผมไม่เหงา เพราะพี่เจและพี่สองคอยมาเล่นและอยู่เป็นเพื่อนผมตลอดเวลา ที่จริงคือพี่สองอยากอู้งาน =_= และพี่ทราฟบ่นว่าไม่ค่อยได้ใช้เวลาร่วมกับผมมากนักช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ซึ่งผมก็เห็นด้วย วันนี้เราเลยออกมาเที่ยวกัน
แต่เหตุการณ์เมื่อครู่นั้นมันเกินความคาดหมายของผมไปสักหน่อย เพราะผมคิดว่ามาเดินเที่ยวเท่านั้น ใครจะไปรู้ล่ะพี่ทราฟจะมาถล่มซื้อของทั้งห้างแบบนี้ และผมจะไม่คิดมากหรือกลุ้มใจราวฟ้าถล่มทะลายแบบนี้ถ้าของที่พี่ทราฟซื้อทั้งหมดเขาซื้อให้ตัวเองไม่ใช่ผม!
ย้ำอีกทีว่าของที่ทั้งที่พี่ทราฟเหมามาเป็นของผม!
ผมคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าราคามันจะมากขนาดไหน >-<!
“มาแล้ว เค้กๆ ลองสวมตัวนี้หน่อยนะ พี่ว่าเค้กน่าจะใส่ไซตน์นี้ได้ มีมั่นใจ”
มาอีกตัวแล้ว แรกๆผมก็นับหรอกว่าพี่ทราฟให้ผมลองกี่ตัว แต่ตอนนี้ผมจำไม่ได้แล้วเพราะมันเยอะเกินไป
พี่มั่นใจว่าผมจะใส่ได้ แต่ผมไม่มั่นใจว่าผมจะใส่มันได้หมด T^T
“ไม่เอาแล้วพี่ทราฟ เค้กไปอยากลองแล้ว” ผมพูดอ้อนๆ แค่ลองเสื้อมันก็เหนื่อยราวกับวิ่งรอบสนามกีฬาได้เหมือนกันนะ!
“ทำไมล่ะครับ เนี่ยถ้าเค้กเห็นนะต้องชอบมากเลย”
“ก็เค้กไม่เห็นนี่น่า เหนื่อยแล้วด้วย”
“...”
เอ่อ ผมคงปากไวไปหน่อยเลยพูดออกไปแบบนั้น เสียงพี่ทราฟเงียบไปจนผมใจไม่ดี ผมยืนบีบมือตัวเองแน่น สถานการณ์นี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไงกันนะ ยอมให้เป็นแบบเมื่อกี้ยังดีเสียกว่าอีก
“พี่ขอโทษนะ เค้กอึดอัดหรือเปล่า พี่แค่...”
“เค้กขอโทษ เค้กไม่ได้ประชดนะ แต่ว่ามันเยอะไปอ่ะ เค้กเกรงใจ แค่ที่ลองมาก็เยอะมากแล้ว ไว้วันหน้าค่อยมาซื้อใหม่ก็ได้” ผมพูดแทรกพี่ทราฟอย่างรวดเร็ว รู้สึกเสียใจที่พูดไม่คิด ผมแค่เกรงใจที่พี่ทราฟซื้อของให้ผมเยอะแยะมากมายอย่างนี้
“ครับ งั้นก็ไม่ต้องลองแล้วเนอะ เดี๋ยวไปจ่ายเงินแล้วเราไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านกันดีกว่า” เสียงพี่ทราฟไม่ได้บ่งบอกว่ากำลังรู้สึกอะไรเป็นพิเศษ ผมมองไม่เห็นด้วยเลยไม่รู้ว่าพี่ทราฟมีสีหน้ายังไง การมองไม่เห็นนี่มันแย่จริงๆ
“พี่ทราฟ โกรธเค้กหรือเปล่า เค้กไม่ได้ประชดพี่ทราฟจริงๆนะ” ผมถาม มือก็กระชับมือพี่ทราฟที่จับมือผมไว้แน่น
“พี่ไม่โกรธเราหรอกน่า พี่เอาแต่ใจตัวเองมากไปจริงๆนั่นแหละ อย่าคิดมาก” แรงกดที่ขมับเบาๆทำให้ผมใจชื้นขึ้นก่อนจะฉีกยิ้มแล้วถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าพี่ทราฟไม่ได้โกรธผมจริงๆ
“ครับ ไม่โกรธจริงๆนะ”
“เอ้ ย้ำจังเลยนะเรา อยากให้พี่โกรธเหรอไง หืม”
“เปล่าซักหน่อยนิ” ผมบ่นหงุบหงิบ ใครจะไปอยากให้คนที่รักโกรธกันล่ะ
“ฮ่าๆๆ งั้นไปจ่ายเงินกับครับ ระหว่างที่พี่จ่ายเงินเค้กต้องคิดให้ออกนะว่าอยากกินอะไร”
“ได้ไงอ่ะ”
“ได้สิ คิดไปๆเด็กน้อย หึหึ”
แล้วผมก็ต้องยืนคิดว่าอยากกินอะไรด้วยความความหนักอกหนักใจ ระหว่างที่พี่ทราฟกำลังจ่ายเงิน ความเครียดเริ่มเข้าครอบงำผมยิ่งกว่าตอนแก้โจทย์เลขหรือฟิสิกส์เสียอีก
จะไม่ให้เครียดได้ยังไงล่ะครับ ก็ผมไม่รู้ว่าอยากกินอะไรนิ มันเป็นปัญหาระดับชาติเลยนะ ผมว่าใครๆก็คงเป็นไอ้ประเภทที่ว่าไม่รู้จะกินอะไรดี ผมน่ะอะไรก็กินได้ทั้งนั้น แต่ผมรู้ว่าผมตอบพี่ทราฟว่า ‘กินอะไรก็ได้ครับ’ ไมได้ ผมจำได้ตอนที่พี่ทราฟพาผมไปกินข้าวครั้งแรก พี่ทราฟก็ให้ผมคิดเองเหมือนกัน
จะว่าไปแล้ว พอมานึกย้อนดูอีกที ที่ผ่านมาแรกๆผมทำตามที่พี่ทราฟบอกเพราะว่าเกรงใจจริงๆ แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนไป บางทีเริ่มเอาแต่ใจเพิ่มมากขึ้น แต่พี่ทราฟก็ไม่เคยว่าผมหรือทำท่าว่าจะหงุดหงิดรำคาญผมเลยสักครั้ง ถึงผมมองไม่เห็นแต่ผมก็จับบรรยากาศระหว่างเราได้ว่าไม่เคยมีช่วงเวลาแบบนั้น...หรือมีหว่า จำไม่ได้แหะ -^- ช่างมันเถอะ
แต่เชื่อเถอะว่าพี่ทราฟต้องคิดมากกับคำพูดผมเมื่อกี้ >_<
“ว่าไงเรา คิดออกหรือยัง” เสียงพี่ทราฟดังขึ้นขัดความคิดของผมพร้อมกับแรงหนักที่พาดบริเวณลำคอ ผมก้าวเท้าเดินตามพี่ทราฟและส่ายหน้าเบาๆ
เพราะมัวแค่คิดเรื่องก่อนหน้านี้เลยลืมคิดไปเลยว่าจะกินอะไรดี
“คิดนานจัง”
“พี่ทราฟอย่าเร่งสิ”
“พี่ปล่าวนะ พี่แค่ถามเฉยๆ”
“เหรอออออ”
“หึหึ ไปหัดทำน้ำเสียงแบบนี้มาจากไหนครับ”
“เปล่าหัดเสียหน่อย พี่ทราฟ กินอาหารญี่ปุ่นดีไหม” ผมถามเพราะเพิ่งนึกออกว่าอยากกินอะไร ที่จริงผมอยากกินเมื่อสองวันที่แล้วเพราะพี่เจมาเล่าอวดให้ฟัง แต่เมื่อเปรียบเทียบแล้วตอนนี้ไม่ค่อยอยากกินเท่าตอนนั้น แต่เพราะมันเป็นตัวเลือกที่ดีผมเลยเลือก ถ้าคิดนานเดี๋ยวคนแก่แถวนี้จะบ่นเอา
แหะๆ อย่าไปบอกพี่ทราฟนะว่าผมพูดว่าพี่เขา ‘แก่’ ไม่งั้นผมซวยแน่
“ต้องดีแน่นอน ก็เค้กอยากกินไม่ใช่เหรอ”
แล้วเราก็มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารญี่ปุ่น...มั้งนะ ก็ผมเดินตามพี่ทราฟอ่ะ จะไปรู้ได้ไง
“พี่ทราฟรู้ได้ไงว่าเค้กอยากกิน” ผมถาม
“รู้สิ ไอ้เจบอกพี่”
“โธ่ งั้นพี่ทราฟก็รู้อยู่แล้วอ่ะดิว่าเค้กจะกินอะไร” ผมเงยหน้าถามพี่ทราฟ พูดน้ำเสียงงอนนิดๆ รู้แล้วยังจะถามผมอีก
“ก็แค่อยากมั่นใจว่าเค้กอยากกินจริงๆไงครับ เผื่อเกิดเปลี่ยนใจอยากกินอย่างอื่นแทนอะไรแบบนี้”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะฉีกยิ้มออกมาแบบไม่มีเหตุผม แต่ถึงวันนี้ผมจะไม่อยากกินอาหารญี่ปุ่นผมก็ต้องเลือกอยู่ดีเพราะนอกนั้นผมก็คิดอะไรไม่ออกแล้ว ช่างเป็นปัญหาระดับชาติจริงๆนะครับ
“กี่ท่านค่ะ”
“สองท่านครับ”
“เชิญทางนี้ค่ะ”
มาปุบก็ได้ที่นั่งปับ แสดงว่าคนไม่น่าจะเยอะ ซึ่งมันก็ดีมากๆเพราะตอนนี้ผมหิวโครตๆหลังจากที่สูญเสียพลังงานไปกับการลองเสื้อผ้าทั้งหมดที่พี่ทราฟเอามาประเคณให้
แค่คิดถึงก็เริ่มเครียดขึ้นมาอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าทั้งหมดผมจะใส่ครบในเวลานานแค่ไหนกัน ปีหนึ่งหรือเปล่า? มันเยอะจริงๆนะทุกคน เพราะทุกร้านที่พี่ทราฟลากผมเข้าต้องได้เสื้อผ้ากลับมาไม่ต้ำกว่าห้าชุด รวมทั้งรองเท้ากระเป๋าหมวก บลาๆอีกมากมายก่ายกอง และของทั้งหมดพี่ทราฟก็เป็นคนถือ เอ่อ...ลืมเรื่องนี้ไปเลยแหะ >_<
“รับอะไรดีค่ะ” เสียงผู้หญิงที่คงเป็นพนักงานของร้านเอ่ยขึ้น
“เดี๋ยวขอดูก่อนนะครับแล้วจะเรียก” พี่ทราฟตอบกลับไป
“ค่ะ”
“พี่ทราฟ ถุงเสื้อผ้าทั้งหมดอยู่ไหนเหรอครับ” ผมถาม เพราะระหว่างที่เดินมาผมก็ลืมสังเกตุไปว่าพี่ทราฟเดินกอดคอผมตลอดทาง นั่นหมายความว่าพี่ทราฟเหลือมือแค่ข้างเดียว และข้างเดียวนั้นไม่สามารถถือถุงทั้งหมดได้แน่ๆ ต่อให้ใช้ปากคาบด้วยก็ไม่หมด ผมแค่เปรียบเปรยนะ คงไม่มีใครเอาปากคาบถุงหรอก...ใช่ไหม?
“อืม อยู่ที่รถแล้วครับ”
ห๊า! อยู่ที่รถ ได้ไงอ่ะ
“ดูทำหน้าเข้า สงสัยล่ะสิ”
ผมพยักหน้ารัวทันที จะไม่ให้งงและสงสัยได้ไง ผมและพี่ทราฟไม่มีใครเอาของไปเก็บที่รถสักคนและของทั้งหมดจะลอยไปที่รถเองได้ยังไงกันล่ะ
“พี่ยืมลูกน้องไอ้ครามมาคนหนึ่ง เลยให้เขาช่วยเอาของไปเก็บไว้ที่รถให้”
“อ่อ แล้วก็ไม่บอกกันตั้งแต่แรก”
“ก็พี่ไม่รู้นี่น่าว่าเค้กอยากรู้”
“ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย แต่บอกมันก็ดีกว่านี่ครับ”
“ครับๆ พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก ที่นี้ก็เลิกผูกโบว์ที่คิ้วแล้วบอกพี่มาว่าอยากกินอะไร”
ผมนิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนปิดเมนูที่เปิดไปมาในมือลง ผมไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าอาหารญี่ปุ่นมันมีอะไรบ้างนอกจากซูชิกับราเมนเมานั้น
“พี่ทราฟเลือกเถอะ เค้กไม่รู้ว่ามีอะไรบ้าง” ผมบอกด้วยความสัจจริง ^^
“งั้นเอาแบบนี้ล่ะกัน เค้กอยากกินซูชิหน้าอะไรบ้างครับ” พี่ทราฟถามผมอย่างใจดี
“มีหน้าอะไรบ้างล่ะครับ”
“ก็มี ไข่หวาน กุ้ง ปลาไหลย่าง อันนี้อร่อยมากพี่ชอบ ปลาหมึกดิบ ปลาแซลม่อน ไข่ปลาแซลมอน ปลาทูน่า หอยตลับญี่ปุ่น ปลากระพงแดง”
เอ่อ...เยอะไปไหม ผมเลือกไม่ทันเลยอ่ะ และพี่ทราฟก็ยังไม่หยุดร่ายรายการอาหารง่ายๆ
“มีปลาหมึกยักษ์ด้วยนะ ไข่กุ้ง ปูอัด ปลาซาบะ ยำสาหร่าย ปลาสำลีญี่ปุ่น หอยเม่น หอยเชลล์ ปลาฮิราเมะ ปลาซากุระมัสสึ”
ผมว่าพี่ทราฟน่าจะไปร้องแรปนะ เพราะพูดเร็วเสียจนผมแทรกไม่ทันเลยอ่ะ
“อืม แล้วก็...”
“พี่ทราฟครับ พอแล้ว เค้กจำไม่ได้ซักอย่างอ่ะ พี่ทราฟค่อยๆบอกสิ” ผมรีบท้วงทันทีที่พี่ทราฟหยุดร่ายเมนูอยู่แปบหนึ่ง คิดว่าจะห้ามไม่ทันเสียแล้ว
“อ่า โทษทีครับ พี่อยากให้เค้กรู้ไงว่ามันมีหลายหน้ามาก”
“เค้กเชื่อแล้วครับ T_T”
เชื่อว่ามันมีหลายหน้าจนจำไม่หวาดไม่ไหว
“แล้วเค้กอยากกินอะไรล่ะครับ” พี่ทราฟยังจะถามผมอีก โธ่ ผมจำได้ที่ไหนล่ะ จำได้แค่ไม่กี่อย่างเท่านั้นเอง
“งั้นเอา ไข่หวานกับปลาทูน่าแล้วกันครับ” ผมตอบไปในที่สุด มันจำง่ายที่สุดแล้วสองอย่างนี้
“สองอย่างเองเหรอเค้ก!” พี่ทราฟผมเสียงดัง
“ก็เค้กจำไม่ได้นิ พี่ทราฟสั่งสิครับ เค้กกินได้ทุกอย่างแหละ”
“อ่อ ฮะๆ ได้ครับ งั้นพี่สั่งอาหารเลยล่ะกันนะ แต่หลังจากที่เค้กผ่าตัดตาแล้ว เค้กต้องเป็นคนสั่งอาหารทั้งหมดนะ”
“เอางั้นก็ได้ครับ”
และจากนั้นพี่ทราฟก็เริ่มการสั่งอาหารแบบนอนสต็อป ไม่รู้ว่าหมดเมนูเลยหรือเปล่า ผมว่าวันนี้พี่ทราฟดูตื่นตัวแบบแปลกๆนะ ผมล่ะงงจริงๆ
หลังจากที่ยัดอาหารจำนวนมหาสารลงกระเพาะโดยได้พี่ทราฟคอยป้อนให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินลากเท้าตามพี่ทราฟไปยังลานจอดรถแล้วก็นั่งอืดมาตลอดทางกลับบ้าน ท้องของผมมันแน่นเสียผมคิดว่าอาจจะระเบิดได้
“อิ่มไหมครับเค้ก” พี่ทราฟถามหลังจากที่เรากลับมาถึงบ้านแล้ว และตอนนี้ผมก็นอนเกยตื้นอยู่ที่โซฟาโดยมีพี่ทราฟนั่งอยู่ตรงไหนซักที่ใก้ลๆผมเนี่ยล่ะ
“อิ่มจนจะอ้วกแล้วพี่ทราฟ โอยยยย เค้กอิ่มจริงๆนะเนี่ย”
ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยกินเยอะเท่าวั้นนี้มาก่อนเลยให้ตายเถอะ ผมคงไม่รู้สึกอยากกินอาหารญี่ปุ่นไปอีกนานเลยล่ะ บอกได้คำเดียวว่า...เอียน!
---------------
---------------
และแล้ววันที่ผมต้องผ่าตัดก็มาถึง หลังจากที่ผมเข้าตรวจเช็คและนอนแหงกอยู่ที่โรงพยาบาบมาเกือบสองอาทิตย์เพื่อเตรียมตัวก่อนเข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนดวงตา ไม่อยากจะบอกเลยว่ากว่าจะมาถึงวันนี้ผมร้องไห้ทุกวันเลยอ่ะ พยายามบอกตัวเองไม่ให้กลัว เดี๋ยวก็ผ่านไป แต่มันทำไม่ได้จริงๆ ยังไงผมก็ยังกลัวอยู่ดี
“ดูทำหน้าเข้าสิลูก ยังกลัวอยู่อีกเหรอ” พ่อถามผมเสียงอ่อนโยน
“นิดหน่อยครับ พี่ทราฟล่ะครับ”
“อะไรกันเด็กคนนี้ ร้องหาตาทราฟแต่เช้า ไม่เห็นร้องหาพ่อบ้างเลย” พ่อบ่นผมเบาๆ เหมือนคนแก่ขี้น้อยใจ
“ก็พ่ออยู่ตรงนี้นี่หน่า แต่พี่ทราฟไม่อยู่ เค้กก็ต้องถามหาพี่ทราฟสิ” ผมอธิบายให้พ่อฟัง
“พ่อจะเชื่อก็แล้วกันนะ หึหึ”
ผมบู้ปากเล็กน้อย ผมพูดเรื่องจริงนี่น่า ผมถามหาคนที่ไม่อยู่ผิดตรงไหนกัน
แอ๊ดดดดดดด
“นั่งไง มาพอดีเลย มาเอาไปโอ๋เลยนะตาทราฟ ร้องหาแต่เช้าเลยนั่น”
“เค้กเปล่าร้องนะ!” ผมรีบท้วง พ่อนะพ่อ พูดอะไรไม่คิดบ้างว่าลูกตัวเองจะอาย ชิ ผมงอนแล้ว!
“นั่นๆ พูดความจริงก็โกรธพ่ออีก ฝากหน่อยนะทราฟ เดี๋ยวพ่อไปคุยกับหมอแปบหนึ่ง”
“ครับ เดี๋ยวผมดูแลน้องเอง”
“อย่าตามใจมากล่ะ จะดื้อใหญ่แล้ว”
“เค้กเปล่าดื้อนะพ่อ”
“เหรอ ฮ่าๆๆๆ ดูหน้าสิ ยับไปหมดแล้ว เดี๋ยวพ่อจะรีบมานะเด็กดี”
แรงขยี้ที่หัวผมไม่หนักไม่เบาคงมาจากพ่อแปบหนึ่งก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูดังขึ้น พ่อชอบแกล้งผมอยู่เรื่องเลยอ่ะ น่าเบื่อจริง =_=
“ว่าไงครับ ร้องหาพี่หรือไงเรา”
“เค้กเปล่าร้องนะ แค่ถามถึงเฉยๆ” ผมแก้ไขข้อมูลที่ถูกต้องให้พี่ทราฟฟังด้วยน้ำเสียงจริงจังนะ ผมยังไม่ได้ร้องไห้เลยสักนิด พ่อปรักปรำผมต่างหาก
“โดนพ่อแกล้งอีกแล้วซิเรา หึหึ” พี่ทราฟพูดขำๆ
ผมค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่งตัวตรงๆ นั่งฟังเสียงเท้าพี่ทราฟที่เดินไปมา ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ แต่ตอนนี้ผมอยากกอดพี่ทราฟมาก แบบว่าอยากได้กำลังใจอ่ะ ยอมรับว่าผมกำลังกลัว กลัวมากเสียด้วย
“พี่ทราฟครับ” ผมเรียกพี่ทราฟเสียงอ่อย จากที่ไม่ได้ร้องตอนนี้คงไม่รอดแล้ว
“ว่าไงครับ”
“กอดหน่อย”
“หืม หึหึ มาสิครับ”
เกิดแรงยุบขึ้นที่เตียงก่อนจะตามด้วยอ้อมกอดอันแสนคุ้นเคย ผมโผกอดพี่ทราฟแน่นแล้วก็ปล่อยโฮออกมาทันที ผมไม่ได้อยากร้องไห้เลยสักนิด แต่มันไหลเอง เชื่อผมไหม T^T เชื่อเถอะ ผมพูดความจริง
“ร้องไห้ทำไมครับเด็กดี บอกพี่สิ” พี่ทราฟกอดผมแน่นขึ้น แต่มันไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด
“เค้กกลัวครับ พี่ทราฟ เค้กจะทำไงดีอ่ะ มันหนึบๆในอกแปลกๆ รู้สึกหวิวๆด้วย ถ้าเค้กผ่าตัดตาแล้วยังมองไม่เห็นเหมือนเดิมล่ะ ถ้าตอนผ่าตัดเค้กรู้สึกตัวมันต้องเจ็บมากแน่ๆ เขาจะควักลูกตาเค้กออกมา แล้ว...อื้อ”
ผมยังพูดไม่จบพี่ทราฟก็กดจูบลงมาทำให้ผมพูดอะไรไม่ได้ พี่ทราฟจูบผมเบาๆอยู่สักพักก่อนจะกดเน้นอีกสองสามทีแล้วถอนริมฝีปากออก
“ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่อยู่ตรงนี้ พ่อเค้กก็อยู่ เดี๋ยวพี่เจพี่สองและพี่ครามก็จะมาถึงแล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัวสักนิด แค่เค้กเผลอหลับไปสักพัก ตื่นขึ้นมาก็จะมองเห็นแล้ว” พี่ทราฟพูดปลอบผม น้ำเสียงที่อ่อนโยนทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น แต่ก็ยังไม่มากซะทีเดียว
“แล้วถ้าไม่ตื่นล่ะ โอยยยย ทำไรอ่ะพี่ทราฟ เค้กเจ็บนะ” ผมร้องด้วยความเจ็บ พลางเอามือลูบตรงหน้าผากเบาๆ
“ดีดหน้าผากเด็กดื้อไงครับ พูดแบบนั้นไม่ดีเลยนะ ไม่ตื่นได้ไงล่ะ เค้กต้องตื่นมาเจอพี่สิ ใจคอจะนอนไม่ตื่นเลยหรือไง อย่าพูดแบบนั้นอีกนะรู้ไหม พี่ไม่ชอบ” พี่ทราฟเอ็ดผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง เดี๋ยวนี้ผมมักพูดไม่คิด เป็นผลพวงมาจากความเครียดนั่นเองแหละครับ
“เค้กขอโทษที่พูดไม่คิดแบบนั้น แต่พี่ทราฟก็ไม่น่าดีดหน้าผากเค้กนี่น่า มันเจ็บนะ!” ผมโวยใส่พี่ทราฟเล็กน้อย คาดว่าตอนดีดพี่ทราฟคงโกรธจนลืมยั้งแรงแน่ๆ มันเจ็บมากเลยนะ
“ก็เค้กดื้อนี่น่า ไหนมาดูสิ อ่า แดงเลยแหะ โอ๋ๆ ไม่เจ็บนะครับ”
จุ๊บ
พี่ทราฟจูบที่หน้าผมเบาๆ ทำเอาผมยิ้มแล้วหัวเราะออกมา ถ้าผมมองเห็นจะดีกว่านี้สักแค่ไหนนะ มันต้องดีมากๆเลยล่ะ
ผมยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของพี่ทราฟเบาๆ ไล่ตั้งแต่หน้าผากลงมายังตาทั้งสองข้างที่ผมไม่เคยได้มองลึกลงไปว่าสื่อความหมายอะไรต่อผมบ้าง จมูกที่แค่ลูบเบาๆก็รู้ว่ามันโด่งมากแค่ไหน แก้มทั้งสองข้างที่เนียนมาก ไม่เจอตุ่มเม็ดเลยสักนิด สุดท้ายก็คือริมฝีปาก ที่ผมเคยสัมผัสมาหลายครั้ง ทั้งหมดนี้ผมอยากเห็น อยากรู้ว่าคนตรงหน้าหน้าตาเป็นยังไง
ผมอยากจะเห็นพี่ทราฟมากๆเลย
“เป็นไง พี่หล่อไหม” พี่ทราฟถามขึ้นหลังจากที่นั่งนิ่งๆปล่อยให้ผมลูบไล้ตามใจชอบอยู่สักพัก
“หล่อครับ”
“ฮืม จริงอ่ะ รู้ได้ไง เค้กยังไม่เคยเห็นหน้าพี่สักหน่อยนะ”
“ไม่เห็นก็รู้หรอกน่า ถึงความจริงพี่ทราฟจะไม่หล่อ แต่ผมก็คิดว่าหล่ออยู่ดีนั่นแหละ” ผมตอบไปตามความรู้สึกจริงๆ ผมรักพี่ทราฟเพราะเป็นพี่ทราฟ ทุกอย่างที่เป็นพี่ทราฟ ไม่ใช่หน้าตาสักหน่อย ไม่ว่าจะยังไงก็หล่อสำหรับผมอยู่ดีนั่นแหละ
“จริงเหรอเนี่ย งั้นเค้กต้องรู้เอาไว้เลยนะว่าพี่หล่อมากกกกกกก”
“หลงตัวเองนี่น่า” ผมอดพูดล้อไม่ได้
“อ้าว ก็เค้กเองยังบอกว่าพี่หล่อเลยนิ พี่ชมตัวเองไมได้เหรอ”
“เรื่องชมเขาไว้ให้คนอื่นพูดต่างหาก”
“อ้าวเหรอ ฮ่าๆๆ แล้วเค้กอยากเห็นหน้าพี่ไหมล่ะ ถ้าอยากเห็นเค้กต้องไม่กังวล ทำใจให้สบาย พี่มีกำลังใจให้เค้กเต็มเปรี่ยมอยู่แล้ว แค่เข้าไปนอนเล่นแปบเดี๋ยว อย่าเครียด อย่ากลัว พี่จะรอเค้กอยู่ด้านนอกไม่ไปไหน และเมื่อผ่าตัดเสร็จ เราก็จะได้เจอกัน รู้ไหมครับ”
“รู้ครับ พี่ทราฟก็ต้องใกล้เค้กตลอดเวลานะ”
“แน่นอนครับ”
ผมยื่นหน้าขึ้นไปจูบพี่ทราฟก่อน ไม่รู้ว่าถูกตำแหน่งไหม แต่พี่ทราฟก็ช่วยให้เราจูบกันได้ด้วยดี ผมคิดถูกแล้วจริงๆที่เลือกจะรักคนๆนี้ เขาเหมือนของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลย
แม่ครับ...เค้กมีความสุขจัง
“กูล่ะเบื่อสองผัวเมียคู่นี้จริงๆ แม้แต่โรงพยาบาลก็ไม่เว้น” เสียงพี่ครามดังขึ้นทำเอาผมสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของพี่ทราฟ
“แม้ๆ น้องต้องการกำลังใจ มึงนี่ปากดีจริงๆไอ้คราม” พี่สองช่วยแก้ต่างให้ผม แต่ผมว่ามันไม่ได้ช่วยเลยนะ ตอนนี้ผมหน้าร้อนไปหมด อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปแทรกไว้ที่ซอกหลืบไหนดี นี่ขนาดผมมองไม่เห็นนะว่าพวกพี่เขามองผมด้วยสายตาแบบไหนผมยังอายขนาดนี้ ถ้าผมมองเห็น...ฮื้ออออ ไม่อยากจะคิดเลย
“พอได้แล้ว น้องมันอายหมดแล้วไอ้พวกนี้” นี่สิ คนที่ช่วยชีวิตผมจริงๆ พี่เจที่น่ารักของผมมมมมมม >_<
“กินไม่ได้ครับ หมอห้าม” ผมพูดพลางเบ้ปากน้อยๆ เพราะเป็นการผ่าตัด หมอเลยสั่งงดอาหาร
“โอ๋ๆ น่าสงสาร หิวล่ะสิ”
“มากกกกกก” ผมลากเสียงใส่อารมณ์ให้เท่ากับความหิวที่ผมต้องเผชิญ มันทรมานมากเลยนะครับ หิวแต่กินไม่ได้เนี่ย บางทีการผ่าตัดอาจจะไม่ทำให้ผมตาย แต่อดข้าวนี่แหละที่จะทำให้ผมตาย!
“งั้นก็แย่จัง พี่ทำแต่ของโปรดเค้กมาทั้งนั้นเลย”
กลิ่นอาหารที่ลอยมาหอมเย้ายวนใจจนผมอดกลืนน้ำลายไม่ได้ ทำไมฟ้าช่างกลั้นแกล้งผมขนาดนี้!
“มิน่าล่ะ เมื่อเช้าพวกกูถึงมีอะไรดีๆกิน ถ้าไม่ได้เค้กสงสัยกูคงต้องต้มโจ๊กซองกินแน่ พักหลังมึงชอบละเลยหน้าที่” เสียงพี่สองดังท้วงพี่เจ ผมเอาผมงงน้อยๆ
“เครียดไหม” พี่ครามถาม
“ผมไม่เครียดแล้วก็ไม่กลัวแล้วครับ”
“ดีมาก”
“พี่ทุกคนเป็นกำลังใจให้เค้กอยู่นะ สู้ๆนะครับคนเก่ง”
“ครับ”
ผมโชคดีมากที่ได้เจอแต่คนดีๆ ชีวิตคนเราต้องมีบ้างที่เจอกับเรื่องเลวร้าย แต่สักวันมันจะผ่านไปได้ และผมเชื่อว่าฟ้าหลังฝนมันสดใสและสวยงามเสมอ และตอนนี้ผมเริ่มจะเห็นแสงสว่างมากขึ้นกว่าเดิม ชีวิตที่เคยอยู่แต่ในโลกที่มืดมิด ตัวคนเดียวไม่มีใคร ตอนนี้ผมกลับมีคนที่รักและคนที่คอยห่วงใยมากมายขนาดนี้ แค่นี้ผมก็มีความสุขจนไม่รู้จะสุขยังไงแล้ว
ก๊อกๆ
แอ๊ดดดดดดดดดดดด
“Hi, are you ready? Let me see.
เสียงของคุณหมอที่พ่อติดต่อมาจากตุรกีดังขึ้น ระหว่างที่ผมมาเตรียมตัวอยู่ที่นี่คุณหมอคอยมาพูดคุยกับผมบ่อยมาก แนะนำวิธีการรักษาตัวต่างๆทั้งก่อนแหละหลังผ่าตัด พูดคุยเรื่องคนไข้ที่หมอเคยรักษาจนทำให้บ้างครั้งผมเลิกประหม่าหรือกลัว ผมเชื่อใจว่าผมจะต้องมองเห็น ก็หมอเขาเก่งมากเลยนี่ครับ
เว้นแต่ว่าเขาพูดกับผมเหมือนผมเป็นฝรั่งยังไงยังงั้นแหละ รัวภาษาอังกฤษใส่ผมซะไฟแลป
“Well, your health is very good and now it’s time to go”
“I’m ready. พี่ทราฟ อยู่กับเค้กนะ”
“ครับผม พี่จะรอเค้กนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
:กอด1:
-
จิ้มๆๆ คนแรก คับ
-
ใกล้แล้ววววววว ใกล้จะจบแล้วค่า ดีใจกันไหมเอ่ยยยยยย ^^
แอบใจหายอยู่เหมือนกัน อย่าว่าแต่คนอ่านเลย ริริเองก็ไม่อยากให้จบ
แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ ยังไงก็ต้องจบ ฮ่าๆๆๆๆ งงตัวเองจริงๆ
ช่วงนี้เรียนหนักเลยหายไปนาน แต่ก็ปั่นทุกวันนะเออ แบบว่าบางวันได้แค่ 5-6 บรรทัดไรงี้ >_<
ริริมี Fanpage แล้วนะค่ะ ตามลิ้งค์นี่เลย >> https://www.facebook.com/RiRiWorld143 (https://www.facebook.com/RiRiWorld143)
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกการติดตาม ทุกกำลังใจมากๆเลยนะค่ะ
ขอกอดแน่นๆสิบที!
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ในที่สุดเค้กก็ได้ผ่าตาแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
น้องเค้กจะหายแล้ว ดีใจๆๆๆ
วินาทีแรกที่เห็นพี่ทราฟต้องน้ำตาไหลแน่เลย
-
เค้กจะมองเห็นแล้ว
-
:กอด1: :n1:
-
เย้ นางจะเห็นสักทีนะครับ ดีใจจังๆ
-
แวะมากระซิบบอกคนเขียนค่ะ
ว่าพลาดไปจุดหนึ่งค่ะ
ก่อนการผ่าตัดต้องงดน้ำ งดอาหารก่อนสิบสองชั่วโมง กินน้ำได้แค่จิบเดียว(สำหรับกินกับยานอนหลับ) ไม่งั้นพอวางยาสลบไปอาหารจะไปติดที่หลอดอาหารได้ค่ะ
ยกเว้นกรณีอุบัติเหตุนี่อาจจะผ่าตัดได้เลย แต่ถ้าเป็นการผ่าตัดที่นัดหมายล่วงหน้าอย่างกรณีของเค้กนี่งดน้ำงดอาหารแน่นอนค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ เขียนพล็อตเรื่องนี้ได้น่ารักมาก ยังไงก็พยายามต่อไปนะคะ
-
น้องเค้กกำลังจะมองเห็นแล้ววววววววววว
น้องต้องอึ้งในความหล่อของพี่ทราฟแน่ๆ :impress2:
:กอด1:
-
:กอด1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
หน้ารักอะ
-
น้องเค้กจะกลับมามองเห็นอีกครั้งแล้ว
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
เค้ก จะมองเห็นแล้วแต่ไม่อยากให้จบอ่า
ไม่อาววววววววว ><
-
เค้กได้ผ่าตัดแล้ววววววววววว o13 o13 o13
-
น้องเค๊กไม่ต้องกลัว ผ่าตัดแล้วก็มองเห็นเนอะ
พี่ทราฟยังน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย
เดี๋ยวนี้ทำตัวเป็นป๋ากับน้องตลอด ฮ่าฮ่าๆ
น้องจะมองเห็นแล้ว ดีจัง ^^
-
เค้กจะได้มองเห็นแล้ว
ยังไม่อยากให้จบเลยอะสนุกมากๆน้องเค้กน่ารักมากๆ
-
หวานนนนกันตลอดดด ผ่าตัดตาเดี๋ยวก็มองเห็นแล้วน้า เค้กใจเย็นๆใจร่มๆไว้เน้อ
ลุ้นๆๆ น้องเค้กพอมองเห็นจะรู้มั้ยคนไหนพี่ทราฟ ลองให้น้องชี้ตัวสิ ฮ่าๆๆ
แต่ไม่เอาไม่ดีๆๆ ลืมตาตื่นมาต้องเห็นพี่ทราฟคนแรกดิ อิอิ แต่ก็อยากแกล้งเค้ก อิอิ
พี่ทราฟเว่อร์อ่ะ ตามใจซื้อของให้มากไปแล้ววว ให้มันน้อยๆหน่อย คนอ่านหมั่นไส้ ชิส์ ฮ่าๆๆ
จะจบแล้วหรออว้าาา คิดถึงน้องเค้กแน่ๆเลย จะรออ่านน้าคนเขียนสู้ๆ ^^
:กอด1:
-
น้องเค้กนี่ช่างอ้อนจริงๆ :o8:
-
น้องเค้กมองเห็น
แน่นอน อย่าคิด
มากนะ o13
-
ดีใจกับเค้กนะจะได้มองเห็นแล้ว
+1 +เป็ดจ้า
-
อยากให้เค้กมองเห็น
แต่ยังไม่อยากให้จอบเลยอ่า :sad4:
-
:impress3:
ขอ ให้ สำ เร็จจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ :z10:
-
ฟ้าหลังฝนย่อมสว่างสดใสเสมอ
จะรอวันที่เค้กมองเห็นแล้วได้หวานกับพี่ทราฟแบบชัดๆ(เพราะมองเห็นแล้ว อิ อิ)
ป.ล. คำพูดของพี่ทราฟพูดให้กำลังใจเค้ก "พี่มีกำลังใจให้เค้ก[iเต็มเปรี่ยม[/i]อยู่แล้ว" แก้เป็น(เต็มเปี่ยม)
-
เย้! เค้กจะมองเห็นแล้ววววววว
-
:o8: :o8:
-
จะมองเห็นแล้วววววว .. :a2:
-
ใกล้จะได้เห็นหน้าหล่อๆของพี่ทราฟแล้วนะเค้ก :กอด1:
แต่เค้าอยากเห็นพี่ครามมากกว่าอ่ะ อิอิ :laugh:
-
:กอด1: :L1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน
:pig4:
-
หนูเค้กน่ารักเหมือนเดิมเลยยยย
จะผ่าตัดแล้วเนอะะะะ เรื่องอย่าพลิกเลยนะะะะะะะ
อยากให้เค้กมองเห็นไวๆ อยากอ่านฉากหวานๆแล้วววววว > <
-
เป้นกำลังใจให้เค้กและคนแต่งนะ :กอด1:
เค้กจะผ่าตัดตาแล้ว
โอ๊ย ตื่นเต้นอ่ะ :m11:
-
:t3: :z2:
-
จะจบแล้วหรอคะ รู้สึกยังไงไม่รู้ ไม่อยากให้จบเลยหล่ะ
ชอบเรื่องนี้มาก ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้อยู่ในช่วงสอบนะ
จะเข้ามาดูทุกวันว่าวันไหนอัพแล้วบ้าง5555 จริงๆไม่ได้โม้นะเนี่ย><!
แล้วจะรวมเล่มหรือเปล่าคะ อยากให้รวมเล่มม้ากกก เราจองคนหนึ่งหล่ะ ฮ้่าๆๆๆ
-
จบเร็วจังอ่าาาา น้องเค้กเพิ่งจะได้ผ่าตัดตาเองงงงง T T
-
โลกที่กำลังจะสว่างสดใสรอเราอยุ่ อิอิ ให้มานได้แบบนี้เส่ อิอิ
ยังไงก้อมาต่อกานด้วยนะค๊าฟ ^^
-
อร๊ายยยยย น้องเค้กจะหายแล้วววว
เป้นกำลังใจให้นะคะ จุ๊บๆ >< :o8: :o8: :o8:
-
:z2: :z2: :z2:
-
:: 24 ::
วินาทีแต่ล่ะวินาทีช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า
แม้ว่าจะเป็นเวลาแค่ชั่วโมงกว่าเท่านั้น แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันยาวนานมากขณะที่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งอยู่หน้าห้องผ่าตัดเพื่อรอคนที่ผมรักออกมา รอเพื่อให้รู้ว่าทุกอย่างผ่านไปด้วยดีและเค้กปลอดภัยไร้กังวล
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก การผ่าตัดต้องผ่านไปได้ด้วยดีอยู่แล้วล่ะ” พ่อของเค้กตบที่ไหล่ผม ผมหันไปยิ้มให้ท่านนิดหน่อยก่อนจะหันไปจ้องประตูห้องผ่าตัดไว้ตามเดิม ไม่อยากละสายตาไปสักวินาทีเดียว
“ผมก็หวังเช่นนั้นเหมือนกันครับ” ผมพึมพำบอกตัวเอง
ตอนนี้เหลือแค่ผมแล้วก็คุณธัชชัยพ่อของเค้กเท่านั้น พวกไอ้คราม ไอ้เจ ไอ้สองกลับไปแล้ว ผมบอกให้พวกมันกลับไปเองนั่นแหละ มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร สู้กลับไปทำหน้าที่ใครหน้าที่มันให้ดีที่สุดดีกว่า แม้ไอ้สองจะทำท่าทางอิดออดตอนผมบอกให้กลับไปดูงานที่บ้าน แต่สุดท้ายไอ้เจก็ลากไอ้สองกลับไปได้สำเร็จ
ความจริงก็คือ...มันขี้เกียจเข้าไปสอนเด็กต่างหากล่ะ =_= แต่ก็ต้องขอบใจน้ำใจมันที่เป็นห่วงเค้ก
“นี่ก็เที่ยงแล้ว จะลงไปหาอะไรกินสักหน่อยไหมทราฟ” คุณธัชชัยพูดกับผมอีกครั้ง
“ไม่ครับ ตามสบายเลยครับ”
“ไงฉันออกไปหาอะไรกินก่อนล่ะกัน แล้วพอฉันกลับมาเธอค่อยไป จะได้ผลัดกันเฝ้า”
“ครับ”
คุณธัชชัยตบบ่าผมอีกสองสามทีก่อนจะเดินออกไปพร้อมกันกับลูกน้องที่ไม่รู้ว่าโผล่มาตอนไหน ช่างเถอะ ตอนนี้ผมสนใจแค่คนที่อยู่ในห้องผ่าตัดเท่านั้น ตอนนี้เค้กจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ จะเจ็บหรือเปล่า ยังกลัวไหม จะมีกำลังใจหรือเปล่า
เรื่องผ่าตัดเป็นอะไรที่ค่อนข้างเสี่ยง สิ่งสำคัญที่จะทำให้ผ่านไปได้ด้วยดีนอกจากหมอที่ดีแล้ว กำลังใจของคนไข้ก็ต้องดีด้วย ซึ่งผมว่าเค้กน่าจะมีกำลังใจอย่างล้นเหลือจากทุกคนโดยเฉพาะพ่อของเค้กแล้วก็ผม แต่ติดแค่อย่างเดียวเท่านั้น เค้กเป็นเด็กขี้กลัว ที่กลัวมากๆก็เห็นจะเป็นกลัวเจ็บนี่ล่ะ
แค่นึกถึงวันที่เค้กโดนมีดบาดแล้วก็ร้องไห้งอแงเป็นเด็กๆแล้วผมก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้ชายที่กลัวเจ็บด้วย ในชีวิตผมนี่ไม่เคยเจอเลยนะ เค้กเนี่ยแหละคนแรกที่กลัวเจ็บเอามากๆ อยากรู้จริงๆว่าแม่เค้กเลี้ยงเค้กมาแบบไหน เพราะบางมุมที่เค้กแสดงออกมามันเหมือนเด็กผู้หญิงยังไงไม่รู้ แต่นั้นแหละคือความน่ารักของเขาที่ทำให้ผมหลงจนหัวปรักหัวปรำ
เฮ้อออออ รีบออกมาเร็วๆนะครับเค้ก...พี่รออยู่
[Krrrr Krrrr]
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของผม พอล้วงออกมาดูก็เห็นว่าเป็นไอ้ครามที่โทรมา
“ฮัลโหล”
[เป็นไงบ้างวะ]
“ยังไม่ออกมาเลย ไม่รู้ว่าจะต้องนานอีกเท่าไหร่”
[อย่าเครียดมึง เด็กดีอย่างเค้กพระเจ้าต้องคุ้มครองอยู่แล้ว]
“มึงเชื่อเรื่องพระเจ้าด้วยเหรอไง” ผมถามไอ้ครามด้วยน้ำเสียงกวนๆ ซึ่งก็เป็นการผ่อนคลายตัวเองด้วย ก็คนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องพระเจ้าอย่างมันอยู่ดีๆก็มาพูดประโยคเมื่อกี้ จะไม่ให้ผมแปลกใจได้ไง
[เปล่า กูจำไอ้เจมาพูด]
“ถุย ก็ก็นึกว่าพูดเอง”
[กล้าถุยใส่กู มึงกล้ามากนะไอ้ทราฟ อยากเจ็บตัวเหรอไงมึง]
“โทษทีวะมึง กูจะไม่ทำอีกแล้ว T_T”
โธ่ คุณคิดว่ามันพูดจริงไหม...หึหึ มันพูดจริงครับ >_< เล่นอะไรเล่นได้ แต่มันไม่ชอบให้ถุยใส่มัน
[เออ ได้เรื่องยังไงมึงโทรมาบอกกูด้วย แค่นี้นะ]
“อืม ขอบใจมึง”
ผมกดวางสายไอ้ครามก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ มีคนเป็นห่วงมากขนาดนี้ ถ้าเค้กรู้เค้กจะต้องดีใจแน่ๆ
“พี่รอเค้กอยู่ตรงนี้นะครับคนดี”
หลังจากนั้นผมก็ยังคงนั่งรออยู่อย่างเดิม แม้ว่าพ่อของเค้กจะกลับมาเข้ามาแล้วก็ตาม ผมก็ไม่ได้ออกไปหาอะไรกิน ผมอยากรออยู่แบบนี้ดีกว่า อีกอย่างผมเองก็ไม่รู้สึกอยากอาหารเลยสักนิด
“ไปพักก่อนดีกว่ามั้งทราฟ ไปหาอะไรรองท้องบ้างเถอะ” พ่อของเค้กถามผมด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะรอน้อง”
“ตามใจ ถ้าหิวก็ไม่ต้องฝืนล่ะ ดื้อทั้งคู่เลยให้ตายสิ”
ถ้าผมไม่เห็นว่าน้องออกมาจากห้องผ่าตัดอย่างปลอดภัย ผมคงไม่วางใจที่ออกไปไหนแน่ๆ ผมรู้ตัวเองดีว่าไหวหรือไม่ไหว ผมเป็นครูสอนศิลปะป้องกันตัว อดข้าวมื้อเดียวผมไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอก แต่ผมก็เข้าใจที่คุณธัชชัยเป็นห่วงผม นั่นเพราะเขาหวังดี
ครืดดดดดด
“หมอ!”
เสียงประตูเปิดออกตามด้วยร่างในชุดสีขาวเดินออกมาจากห้องผ่าตัด สีหน้าของหมอฉายแววล้า แต่ดวงตาเป็นประกายจนผมอดดีใจล่วงหน้าไม่ได้
“หมอครับ เค้กเป็นอย่างไรบ้างครับ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีใช่ไหมครับหมอ แล้วตอนนี้น้องเป็นยังไงบ้าง หมอ...”
“ทราฟ ทราฟ...ใจเย็นๆ หมอตกใจหมดแล้วเนี่ย” คุณธัชชัยปรามผมปนขำก่อนจะหันไปคุยกับหมอแทน
“หมอครับ ลูกของผมเป็นไงบ้างครับ”
“ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีครับ สุขภาพกายสุขภาพใจของคนไข้ดีมาก รับรองได้ว่ามองเห็นแน่นอนแบบปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็น หมอยินดีด้วยนะครับ”
“ขอบคุณมากนะครับหมอ” คุณธัชชัยเอ่ยกับคุณหมอด้วยความดีใจ
“ขอบคุณนะครับหมอ แล้วผมจะได้เจอเขาเมื่อไหร่เหรอครับ” ผมถามอย่างตื่นเต้น แอบปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความดีใจ
“เดี๋ยวอีกสักพักจะย้ายผู้ป่วยไปที่ห้องพักครับ เดี๋ยวเชิญคุณธัชชัยไปคุยกับผมหน่อยนะครับ”
“ได้ครับ เดี๋ยวฉันมานะทราฟ”
“ครับ”
แล้วหมอกับคุณธัชชัยก็เดินจากไป ผมเดินไปที่หน้าห้องผ่าตัดที่ถึงแม้ว่าผมจะไม่เห็นเค้ก แต่ผมรู้แล้วว่าเค้าปลอดภัยดี ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีแล้ว เค้กจะมองเห็น เขาจะมีโลกที่สดใสเหมือนเมื่อก่อนเหมือนคนปกติทั่วไป น้ำตาผมไหลอย่างห้ามไม่อยู่ ไหลเพราะผมดีใจแทนเค้ก เขาต้องอดทนมากแค่ไหนกว่าจะมีวันนี้
“หมดเรื่องเลวร้ายแล้วนะคนดีของพี่”
------------
------------
“เฮ้ ไอ้คราม กูดูอยู่นะเว้ย มึงจะเปลี่ยนช่องทำไมวะ!”
“เรื่องของกู”
“ก็บอกว่าไปไม่ได้ไปไม่ได้ ทำไมพูดไม่รู้เรื่องฮะ!”
“ไอ้เจ ทะเลาะกับเมียให้เบาๆหน่อยได้ไหม กูหนวกหู”
“ไอ้คราม เอารีโมตมาคืนกูเดี๋ยวนี้”
“หุบปากมึงไปไอ้คราม นี่! ถ้าวางสายได้มีเรื่องแน่”
พลั๊ก!
“กูเจ็บนะไอ้เชี่ยคราม ถีบกูทำไมเนี่ย!”
“เงียบ!”
ความอดทนของผมหมดลงแล้วจริงๆ
“...”
“ถ้าพวกมึงจะตีกันก็ออกไปตีกันข้างนอก เค้กต้องการพักผ่อน ถ้าน้องตื่นนะกูจะกระถืบพวกมึงเรียงตัวเลย!” ผมชี้นิ้วกราดใส่พวกมันด้วยความเดือดดาน
มีอย่างที่ไหนมาตีกันในห้องคนป่วย แถมเค้กเพิ่งผ่าตัดมาได้แค่คืนเดียวเท่านั้น ร่างกายจึงต้องพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูร่างกาย แต่ไอ้พวกนี้กลับส่งเสียงดังไม่เกรงใจคนไข้ที่นอนหลับสบายเลยสักนิด อย่างนี้มันน่าซัดสักคนละทีสองทีจริงๆ
“กูไม่ดูแล้วก็ได้เชอะ กูไม่แคร์มึงหรอกไอ้คราม” ไอ้สองยังไม่หยุดครับ”
“เรื่องของมึง ไปไกลๆตีนกูเลย เดี๋ยวไอ้ทราฟได้แดกหัวมึงหรอก”
แดกแน่ๆครับถ้ามันยังไม่เลิกพูดกันเสียงดังๆ
“เดี๋ยวกูมา” ไอ้เจพูดขึ้นมาลอยๆแล้วก็เดินออกจากห้องไป คงไปเคลียร์กับเด็กมันแหละมั้ง เห็นคุยโทรศัพท์ตั้งแต่ตอนมาถึงโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวเค้กหายดีก่อนคงต้องมีซักกันบ้าง เลี้ยงเด็กแล้วปิดเงียบไม่บอกเพื่อนไอ้นี่
“ทำไมเค้กยังไม่ตื่นอีกวะ นอนไปหนึ่งวันเต็มๆแล้วมั้งเนี่ย กูลองปลุกเค้กดูดีไหม”
ป๊าบ!
“กวนเหรอมึง จะไปปลุกเค้กทำไม ปล่อยให้น้องนอนไปนั่นแหละดีแล้ว” ผมตบหัวไอ้สองหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้พร้อมกับบ่นออกมา อยู่ดีๆจะไปปลุกให้เค้กตื่น ไอ้นี่ท่าจะบ้า
หมอบอกผมไว้ว่าถ้าคนไข้พร้อมหรือร่างการฟื้นตัวดีแล้วเขาจะตื่นเอง ซึ่งไม่เกินสองวันแน่นอน ซึ่งผมก็ทำได้แค่เฝ้าดูอย่างเดียวเท่านั้น
“กูเจ็บนะ พวกมึงนี่เห็นหัวกูเป็นลูกวอลเล่ย์หรือไง ตบเอาๆ กูถอดให้ไปตบทั้งวันทั้งคืนเลยดีไหม ไอ้พวกเชี่ยชอบใช้ความรุนแรง” ไอ้สองด่าผมทำหน้าน่าสงสาร แต่ผมว่าหน้ามันวอนโดนอีกสักทีมากกว่า
“มึงมันไม่รู้เรื่อง กูเลยต้องตบให้ขี้เลื่อยออกจากหัวมึงบ้างเพื่อจะได้ฉลาด” ผมด่ามัน
“ก็กูอยากคุยกับเค้กนี่หว่า มึงจะนั่งรออยู่แบบนี้เนี่ยนะ มึงไม่ปลุกแล้วถ้าเค้กไม่ตื่นขึ้นมาจะทำไง”
“อีกสักทีดีไหมมึง ปากเสียนะมึง”
“ไม่เอา ไอ้คราม ช่วยกูด้วยT_T”
“สมน้ำหน้ามึง” ไอ้ครามฝลักหัวไอ้สองทีหนึ่งอย่างแรงก่อนจะหันไปสนใจการแข่งขันมวยในโทรทัศน์ต่อ
ก๊อกๆๆ
“ขออนุญาตตรวจคนไข้หน่อยนะคะ” นางพยาบาลสาวสวยเดินเข้ามาในห้องพร้อมโปรยยิ้มหวานให้พวกผม มีแค่ไอ้สองเท่านั้นแหละมั้งที่ติดกับรอยยิ้มของพยาบาลเข้า
“ตามสบายเลยครับคุณพยาบาล” แค่เห็นผู้หญิงสวยๆหน่อยก็หน้าระรื่นเลยนะไอ้สอง
ผมเดินอ้อมไปอีกฝั่งหนึ่งของเตียงยื่นมองพยาบาลตรวจเช็คความดันเค้ก ปกติแล้วญาติจะไม่ค่อยได้รับอนุญาตให้อยู่ด้วยตอนตรวจ แต่ทุกอย่างดูจะเป็นข้อยกเว้นสำหรับพวกผม เพราะไม่เคยมีใครไล่สักทีแล้วผมเองก็ไม่ค่อยอยากออกไปด้วย
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณพยาบาล” ผมถามเพราะไม่เห็นเธอจะลงมือตรวจเค้กสักทีเอาแต่จ้องหน้าผมอยู่ได้ พอถามเข้าเธอก็หน้าแดงก้มหน้าทำงานทันที
ผมอยากจะบอกนะว่าอย่าชอบผมเลย เพราะผมมีแฟนอยู่แล้ว ที่สำคัญก็คือคนที่เธอกำลังเช็คความดันอยู่นั่นแหละแฟนผม =_=
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะครับ” ผมถามเมื่อเธอตรวจเสร็จแล้ว
“เรียบร้อยดีค่ะ คุณเป็นพี่ชายของคนไข้เหรอครับ” เธอถามผมพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนตั้งใจส่งมาให้
“เปล่าครับ ผมเป็นแฟนเขา”
“O_O”
“คุณพยาบาลมีอะไรอีกไหมครับ” ผมถาม ดูจากสีหน้าอึ้งๆของเธอแล้ว ผมว่าเธอต้องการเวลาทำใจ ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ผมแค่อ่านสายตาของเธอออกเท่านั้น บอกไปตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่า ภายหลังจะได้ไม่เกิดปัญหา
“ไม่มีค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบเธอรีบเดินออกไปจากห้องทันที
“ไอ้เชี่ย เล่นซะเขาอึ้งกิมกี่ไปเลย” ไอ้สองพูด
“กูพูดความจริง แคร์ทำไมว่าเขาจะตกใจหรือไม่”
“เขาชอบมึงนะ ไม่รู้เหรอไง”
“เพราะรู้ไงกูถึงได้พูดไปแบบนั้น”
“เฉียบขาดจริงๆ กูเป็นเค้กกูคงดีใจน้ำตานองหน้า มึงคงรักน้องมากสินะ มึงใช่ไอ้ทราฟจริงป่ะวะ”
ฟังดูก็รู้ว่ามันประชดประชันผม จะว่าไม่แล้วแต่ก่อนไม่ว่าผมคบกับใครผมไม่เคยเสนอตัวหรือพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า ‘นี่แฟนผม’ แม้แต่เฟก็เถอะ ถ้าไม่มีใครถามผมก็ไม่พูดหรอก แต่กับคนนี้ ไม่รู้ทำไมผมอยากปล่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นคนของผม หรืออาจจะเป็นเพราะเค้กน่ารัก และผมก็กลัวว่าคนอื่นจะมาสนใจเขา ผมเลยอยากบอกทุกคนว่านี่น่ะแฟนผม อย่ายุ่ง!
ตอนนี้ก็บ่ายกว่า ไอ้สองและไอ้ครามและไอ้เจกลับบ้านไปกันหมดแล้ว ตอนนี้ในห้องมีผมแล้วก็พ่อของเค้กที่เพิ่งมาเยี่ยมได้เกือบชั่วโมง
“จะกลับไปพักก่อนไหมทราฟ เดี๋ยวคืนนี้พ่อเฝ้าเอง”
“ไม่เป็นไรครับ คุณพ่อกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มีประชุมไม่ใช่เหรอครับ เดี๋ยวผมเฝ้าเค้กเอง”
“เอางั้นก็ได้ มีข้าวของเครื่องใช้ครบนะ เอาอะไรเพิ่มไหมเดี๋ยวจะให้เด็กลงไปซื้อ”
“ไม่เป็นไรครับพ่อ”
สงสัยล่ะสิว่าทำไมผมถึงเรียกพ่อของเค้กว่าพ่อ ก็เมื่อวานตอนที่เค้กย้ายมาอยู่ห้องพักฟื้นวีไอพีเรียบร้อยแล้ว ผมก็คุยกับพ่อขอเค้กนิดหน่อยถึงเรื่องการผ่าตัดแล้วก็เรื่องเค้ก ระหว่างคุยผมก็เรียกเขาว่าคุณธัชชัย ซึ่งท่านดูไม่ค่อยพอใจเลยสั่งให้ผมเรียกว่าพ่อแทน แรกๆก็กระดากปากเหมือนกัน ตอนนี้ก็ยังกระดากอยู่นะ แต่น้อยกว่าเดิมแล้ว แต่ถ้าถามว่าดีไหม ผมว่ามันก็ดีนะ เพราะมันสื่อให้รู้ว่าท่านยอมรับผมแล้วยังไงล่ะ
“พ่อถามอะไรหน่อยสิ” พ่อของเค้กเอ่ยขึ้นหลังจากที่ท่านสั่งงานลูกน้องเสร็จ
“อะไรเหรอครับ” ผมถามกลับ
“ทราฟเจอเค้กได้ยังไง แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงถึงได้มาลงเอ่ยกันแบบนี้ เอ่อ พ่อถามได้หรือเปล่า ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ”
บางทีท่านคงจะรู้สึกเกรงใจผมที่ต้องถามเรื่องของผมกับเค้ก เพราะยังไงผมและพ่อของเค้กก็ไม่ได้สนิทอะไรมากอยู่แล้ว ยิ่งท่านมีความผิดติดตัวเรื่องที่ไม่ได้ดูแลเค้กดีนัก ผมว่าเรื่องนี้คงเป็นเสมือนแผ่นกระจกบางๆที่ยังกั้นความสัมพันธ์ของเค้กและพ่อรวมไปถึงผมด้วย เรื่องนี้ผมว่าเวลาเท่านั้นที่จะช่วยรักษาได้
“ถามได้ครับ จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนนัก ผมเจอเค้กครั้งแรกตอนที่ไปซื้อของแถวๆหอเค้ก วันนั้นผมได้รู้ว่าเค้กตาบอดเลยอาสาไปส่งที่หอ หลังจากนั้นผมก็แวะเวียนไปหาบ่อยขึ้น ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมรู้สึกทั้งเอ็นดูแล้วก็สงสารเค้กในตอนนั้น” ผมเล่าไปยิ้มไป
พอมานึกย้อนดูถึงตอนที่เจอเค้กครั้งแรก ผมว่ามันก็ตลกดีนะ คนไม่เคยรู้จักแต่ผมก็ไปส่งเขาถึงหอ แค่นั้นไม่พอ วันต่อมายังหน้ามึนพาเขาไปเที่ยวอีกต่างหาก
“พอรู้จักได้พูดคุยกันไปเรื่อยๆ ผมถึงได้รู้ว่าเค้กเป็นเด็กที่น่ารักมาก โลกของเขาไม่มีอะไรมากมาย แต่มันก็สดใสแม้ว่าตัวเองจะมองไม่เห็น ด้วยจุดนี้ผมเลยอยากดูแลเค้กให้ดี ผมอยากเป็นคนที่ดูแลเขา ใหความรักและความสุขกับเขาเท่าที่ผมจะทำได้”
ผมมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง ท่าทางจะหลับสบายมาก ถึงได้ไม่ยอมตื่นเสียที
“แล้วที่บ้านรู้เรื่องเรากับเค้กหรือยัง” พ่อเค้กถามทำให้ผมต้องหันไปมองท่าน
“ยังเลยครับ ไว้น้องหายดีแล้วผมค่อยพาไปพบพ่อและแม่ของผม” ผมตอบ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยคิดเรื่องนี้นะ แต่กะว่ารออะไรลงตัวกว่านี้ค่อยพาเค้กไปเจอกับครอบครัวผม
“แล้วคิดว่าพ่อแม่เราจะรับได้ไหม เรื่องที่ผู้ชายจะรักกันเองมันเป็นเรื่องยากมากนะ พ่อกลัวน้องเสียใจ” พ่อเค้กพูดสีหน้าเป็นกังวล
“ผมก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ผมจะรับได้ไหม แต่ของให้พ่อเชื่อใจผมได้เลยว่าผมจะไม่ทำให้น้องเสียใจแน่นอน”
“ถ้าเรามั่นใจพ่อก็สบายใจ มีอะไรก็บอกล่ะ”
“ครับ”
“เดี๋ยวพ่อกลับเลยล่ะกัน ถ้าพรุ่งนี้เค้กฟื้นก็โทรบอกพ่อด้วยล่ะกัน” พ่อของเค้กก้มดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะลุกขึ้นยืน ผมเองก็ลุกและเดินไปส่งท่านที่หน้าประตู
“ได้ครับ”
“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ เดี๋ยวป่วยไปอีกคน ทีนี้จะไม่มีใครดูแลเค้ก” ที่แท้ก็เป็นห่วงเค้กนี่เอง ไม่เกี่ยวกับผมเลยสักนิด -_-;
“ครับ ผมจะดูแลตัวเอง กลับดีๆนะครับ”
ผมยกมือขึ้นไว้ ท่านรับไหว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผมเดินกลับไปนั่งที่ข้างเตียงเค้กตามเดิม จ้องมองใบหน้าที่ของเค้กที่ตอนนี้มีที่ครอบตาครอบอยู่ทั้งสองข้าง ปากสีชมพูอ่อนๆเผยอออกเล็กน้อย ท่านอนแบบนี้มันน่ารักเสียใจผมต้องชะโงกหน้าไปจูบที่ริมฝีปากเค้กเบาๆก่อนจะกลับมานั่งตามเดิม
“เค้กครับ ตื่นได้แล้วนะ ไม่ตื่นเองพี่ก็ไม่กล้าปลุกหรอกนะ”
ไม่รู้ว่าเขาได้ยินที่ผมพูดไหม แต่ผมอยากจะพูดให้เขารู้ เผื่อว่าเขาจะได้ยิน
[Krrrr Krrrr]
ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นเฟโทรมา ผมเดินออกไปที่นอกระเบียงแล้วกดรับสาย
“ฮัลโหล”
[ฮัลโหลทราฟ เฟได้ข่าวว่าน้องเค้กผ่าตัดตาเหรอ เป็นไงบ้าง!] เฟพูดอย่างตื่นตกใจ
“อืม ใช่ รู้ได้ไงล่ะเนี่ย ว่าแต่หายหน้าหายตาไปเลยนะ”
ผมเองก็ยุ่งๆจนลืมเรื่องเฟไปเสียหมด ไม่รู้ว่าเรื่องเฟเป็นยังไงบ้าง
[สองบอกน่ะ โทษทีนะ พอดีหลบไปทำใจนานไปหน่อย เพิ่งกลับมาถึงเมื่อสักพักนี่เอง]
“งั้นเหรอ ตอนนี้โอเคหรือยังล่ะ”
[ดีขึ้นมากแล้วล่ะ เป็นห่วงหรือไง ฮ่าๆๆ] เฟพูดถามปนขำผม
“ไม่ได้หรือไงฮะ” ผมเล่นเสียงหาเรื่องเล็กน้อย
[อย่าเลย เดี๋ยวแฟนทราฟหึง]
“ขอให้หึงเถอะ ทราฟจะเอาของไปเซ่นเฟสักเก้าอย่าง” ผมโน้มตัวเอาแขนข้างหนึ่งท้าวกับระเบียงไว้ ท้องฟ้ามีเมฆเยอะทำให้ตอนบ่ายกว่าแบบนี้แดดไม่แรงนัก
[นี่ เฟไม่ใช่พระภูมิเจ้าที่นะ เอ่อ ว่าแต่ตอนนี้น้องเป็นไงบ้าง]
“การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้น้องยังนอนอยู่” ผมบอกแล้วก็หันกลับไปดูเค้ก เมื่อเห็นว่าทุกอย่างปกติดีผมก็หันกลับไปมองวิวของกรุงเทพต่อ
“พรุ่งนี้เฟจะเข้าไปเยี่ยม แค่นี้ก่อนนะ แม่เรียกแล้วอ่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้” เฟรีบพูดแล้วก็รีบวางสายไปเลย ผมได้แต่อึ้งยืนถือมือถือค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน
ผมยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะยัดมือถือลงในกระเป๋ากางเกงยีนส์แล้วเดินกลับเข้าห้องเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อปลดทุกข์เสียหน่อย
เมื่อทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วผมก็เดินไปนั่งข้างเค้กเหมือนเดิม ตามด้วยเปิดทีวีดูฆ่าเวลา
“พี่ทราฟ”
เสียงเรียกผมเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยินดังขึ้น ผมจะคิดว่าตัวเองคิดไปเองถ้าไม่มีคนเรียกชื่อผมดังขึ้นอีกรอบ และคราวนี้เสียงเรียกก็ดังชัดมากกว่าเดิมด้วย
“พี่ทราฟ”
“เค้ก! ตื่นแล้วเหรอครับ เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่าบอกพี่สิ”
ผมผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะดึงมือเค้กมาจับไว้อย่างเบามือ ใจจริงผมอยากจะดึงตัวเค้กขึ้นมากอดไว้ แต่บอกสั่งห้ามไม่ให้ทำอะไรที่ทำให้ร่างกายกระเทือน
“ตื่นแล้วครับ” เค้กใช้มือข้างที่ว่างแตะบนใบหน้าตัวเองเบาๆก่อนจะเบ้หน้าเหมือนไม่ชอบใจ
“เป็นอะไรครับ เจ็บเหรอ” ผมถามอย่างห่วงใย กลัวว่าเขาจะเจ็บมากแล้วร้องไห้ ทีนี้เรื่องจะยุ่งเอา
“นิดหน่อยครับ เค้กทนได้ พี่ทราฟ เค้กหิวน้ำ”
“ได้ครับ รอแปบหนึ่งนะ”
ผมจัดการรินน้ำใส่แก้วเอาหลอดเสียบก่อนจะจับหลอดจ่อปากให้เค้กดื่มน้ำได้สะดวก เค้กดูดน้ำเกือบหมดแก้ว สงสัยจะกระหายมาก
“เป็นไงครับหลับสบายไหม” ผมถาม
“สบายครับ พี่ทราฟ เมื่อไหร่เค้กจะมองเห็นเหรอ ตอนนี้เค้กลืมตาไม่ขึ้นเลยอ่ะ” เค้กถามเสียงหน้าสงสาร อย่างว่าแหละ เค้กคงอยากเห็นมากจริงๆ
“ตอนนี้ยังไม่ต้องฝืนลืมตานะครับ เค้กต้องครอบที่ครอบตาไว้ประมาณอาทิตย์หนึ่ง ทนหน่อยนะครับ” ผมพูดปลอบแล้วก็ลูบศีรษะเค้กเบาๆไปด้วย
“หิวไหม” ผมถาม เพราะเค้กหลับไปเท่ากับไม่ได้กินข้าวไปเป็นวันๆเลย
“หิวมากครับ เค้กกินอะไรได้ไหม” เค้กถามเสียงเบาเหมือนคนไม่มีแรง
“ได้สิครับ เมื่อเช้าพี่เจทำโจ๊กมาให้ เดี๋ยวพี่ไปอุ่นมาให้กินนะ”
“ครับ”
ผมจัดการเดินไปหยิบโจ๊กในตู้เย็นเทใส่ชามก่อนจะเอาเข้าไมโครเวฟ ดีที่พ่อเค้กเลือกโรงพยาบาลที่เอกชนที่ดีที่สุด อะไรๆถึงได้สะดวกสบายแบบนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงค่ารักษาทั้งหมดเลย ขอบอกเลยว่ามันเป็นจำนวนเงินที่เยอะมาก!
พออุ่นโจ๊กเสร็จแล้วผมก็ยกไปวางไว้ที่โต๊ะที่มีล้อเลื่อนก่อนจะค่อยๆพยุงเค้กให้ลุกขึ้นนั่งโดยให้สะเทือนน้อยที่สุด
“เดี๋ยวพี่ป้อนนะครับ” ผมตักโจ๊กขึ้นมาเป่าก่อนจะป้อนเค้ก เค้กเองก็เป็นเด็กดี ตั้งใจกินไม่พูดไม่จาจนโจ๊กหมดชาม
“ยังไม่อิ่มเหรอ” ผมถาม
“เหมือนจะอิ่มอ่ะ” เค้กยู่หน้าเล็กน้อยก่อนจะดูดน้ำที่ผมป้อนให้
“หึหึ เดี๋ยวไว้ค่อยกินอีกทีตอนเย็นแล้วกันนะครับ”
“ครับ...พี่ทราฟ...”
“หืม ว่าไงครับ” ผมเลื่อนเก้าอี้ให้ใกล้เตียงมากขึ้น มือก็เช็ดที่เอาโจ๊กที่ติดอยู่ตรงมุมปากเค้กออก
“กอดหน่อย” เค้กพูดเบาๆแล้วก็ก้มหน้าลง
“ครับผม พี่จะกอดนะ แต่คราวหน้าอย่าก้มหน้ารู้ไหมครับ หมอสั่งห้าม” ผมลุกขึ้นแล้วก็โน้มตัวไปกอดเค้กเอาไว้เบาๆพร้อมกับกดจูบที่ขมับเค้กเน้นๆอีกที เฮ้อ ชาตินี้ผมคงรักใครไม่ได้มากเท่านี้แน่ๆ
“เค้กรักพี่ทราฟนะ อึก” เค้กเหมือนจะสะอื้นเบาๆตอนพูด
“พี่ก็รักเค้กครับ อีกแค่สองอาทิตย์เท่านั้น เค้กก็จะมองเห็นนะ อดทนอีกนิดนะคนดี”
“ครับ เค้กจะอดทน”
ผมเชื่อว่าเค้กทำได้ ก็เขาอดทนมาตั้งนานแล้วนี่หน่า ^^
=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
และแล้วน้องเค้กก็ปลอดภัยหายห่วง วี้ววววววววววววววว :mc4:
ตอนนี้แต่งค่อนข้างยากเพราะหาข้อมูลเรื่องการตัดดวงตายากมาก
ถ้ามีข้อผิดพลาดแบบตอนที่แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะ
ริริพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ
ติดตามข่าวสารง่ายๆ คลิกตามลิ้งค์นี่เลยค่ะ ^^ https://www.facebook.com/RiRiWorld143 (https://www.facebook.com/RiRiWorld143)
มามะ! มากอดทีสิ!!!
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2:
-
แวะมากระซิบบอกคนเขียนค่ะ
ว่าพลาดไปจุดหนึ่งค่ะ
ก่อนการผ่าตัดต้องงดน้ำ งดอาหารก่อนสิบสองชั่วโมง กินน้ำได้แค่จิบเดียว(สำหรับกินกับยานอนหลับ) ไม่งั้นพอวางยาสลบไปอาหารจะไปติดที่หลอดอาหารได้ค่ะ
ยกเว้นกรณีอุบัติเหตุนี่อาจจะผ่าตัดได้เลย แต่ถ้าเป็นการผ่าตัดที่นัดหมายล่วงหน้าอย่างกรณีของเค้กนี่งดน้ำงดอาหารแน่นอนค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ เขียนพล็อตเรื่องนี้ได้น่ารักมาก ยังไงก็พยายามต่อไปนะคะ
ต้องขอโทษด้วยนะคะสำหรับจุดที่ผิดพลาด
และขอบคุณมากๆเลยค่ะที่มาบอกจุดผิดพลาดให้ ใจดีแล้วก็น่ารักจัง ^^
:กอด1:
:pig4:
-
มาแล้วววว คิดถึงน้องเค้กมากๆ :กอด1:
จะมองเห็นหน้าหล่อๆของพี่ทราฟละ อิอิ
:pig4: นะคะ
-
เอามาถวายพี่ทราฟล่ะสินี่ อิอิ :o8:
อ่านไปอ่านมา ทำไมเราอยากให้อิพี่ครามมีคู่จังเลยอ่ะ พี่แกขี้เก๊กมากกก
หาหนุ่มน้อยมาช่วยทำให้พี่ครามแกเก๊กหลุดหน่อยสิ คนเขียนจ๋าาา :laugh:
-
เค้กสู้ๆ
คนเขียนสู้ๆ
-
ดีใจที่เค้กปลอดภัย รอน้องเค้กมองเห็นจ้า :กอด1:
-
กอดน้องเค้กแน่นๆ :กอด1:
อีกสองอาทิตย์จะได้เห็นหน้า
พี่ทราฟสุดหล่อแล้วน๊า :L1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
เย้ ๆ ๆ เค้กจะมองเห้นแล้ว
-
สู้ต่อไปทาเคชิ
-
ดีใจที่เค้กปลอดภัย
แต่ดีใจที่สุดถ้าเค้กกลับมามองเห็นเหมือนเดิม
ตอนหน้าเค้กจะได้เห็นหน้าพี่ทราฟหรือยังน๊า
-
ขอบคุณคนเขียนมากๆ คร้าบบบบบบบบ :pig4:
-
ร่วมผนึกกำลังใจส่งให้น้องเค้ก อีกแป๊บเดียวก็จะได้เห็นหน้าพี่ทราฟแล้ว
-
รู้ป่าวครับว่าจะไปตามนิยายที่บ้านแล้วนะ(ถ้าไปถูก) แบบว่าอยากอ่านจริงๆนะ
-
รออยู่น้าาาาา :impress2: :impress2: :impress2:
-
:กอด1: :กอด1:ดีใจจังมาต่อแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4:น้องเค้กจะมองเห็นพี่ทราฟแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รออ่านจ้า :call: :call: :call:
-
ตอนหน้าน้องเค้กก็จะมองเห็นพี่ทราฟแล้วใช่มั้ยยยยยยย :impress2:
-
น้องเค้กจะมองเห็นแล้วววว ดีใจจัง
น้องเค้กต้องขี้อ้อนมากกว่าเดิมแน่เลย
กอดคนเขียนซะหน่อย :กอด1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆ อ้ออออ น้องเค้กด้วยน้า
-
น้องฟื้นแล้ว ทีนี้ก็รอฟื้นตัว แล้วไปหาคุณพ่อคุณแม่พี่ทราฟ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: แค่นี้ชีวิตเค้กก็มีปัญหาเยอะอยู่แล้ว
ไม่อยากให้มีดราม่ากับครอบครัวทราฟอีกเลยอ่ะ :กอด1:
-
เค้กจะมองเห็นพี่ทราฟแล้ว ♥
-
อยากให้ทุกอย่างเดินไปอย่างน่ารักๆ ไม่มีอุปสรรค>~<
-
รอจ้า :)
หายไปนานนะริริ
รีบมาต่อเลย :)
-
เค้กจะมองเห็นแล้วววว ~ เค้กจะเห็นพี่ทราฟแล้วววววว ~ ^o^!
รอตอนต่อไปค่ะ~
-
น้องเค้กจ๊าา ตื่นมาก็อ้อน พี่ทราฟเลยน๊า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:กอด1: :กอด1:
:กอด1:
-
จะมองเห็นแล้ว ^^
-
อยากให้เปิดผ้าปิดตาไวๆจังเลย
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
น้องเค้กปลอดภัยแล้ววว อีกนิดก็จะมองเห็นแล้ววว
ลุ้นๆๆๆ เค้กน่ารักอ่ะ พี่ทราฟก็รักน้องเค้กโคตรๆเลยยย ฮ่าๆๆ
หวานๆ อบอุ่นดีจัง ง่าาา แล้วพี่เจย์เค้าทะเลาะอะไรกับเด็กล่ะนั่น อิอิ
ส่วนพี่ครามก็โคตรจะดุโคตรจะโหดเลยยย เอิ้กส์ๆ น่าจะหาคู่ให้พี่ครามนะเนี่ย :P
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา สู้ๆน้าคนเขียน ^^
:กอด1:
-
เค้กปลอดภัยก็ดีใจ
แล้ว ขอให้อุปสรรค
น้อย ๆ หน่อยนะคะ
:pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
:z2: :z2: :z2:
-
กังวลใจกับพี่ทราฟ คนเฝ้ามันอาการหนักกว่าคนป่วยอีก
ดีแล้วที่น้องปลอดภัย
น้องเค้กฟื้นมาก็อ้อนพี่ทราฟเลย
ต่อไปก็จะมองเห็นแล้ว ดีใจกับน้องด้วยนะคะ
-
เอ้อ...คือว่าเพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้อ่ะค่ะ ขอร่วมติดตามเรื่งราวของเค้กด้วยอีกคนนะค่ะ :กอด1: :3123:
อ่านมาถึงตอนไหนแล้วไม่รู้อ่ะ (ช่วงที่ทราฟเลิกกับเฟอ่ะ)
คือ....โดยส่วนตัวแล้ว ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะหักมุมแค่ไหน (ตอนจบทราฟอาจไม่ใช่พระเอก ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้นก็จะเซ็งนิดหน่อยอ่ะ)
แต่นะ อย่างให้กำลังใจทราฟอ่ะ ใครที่ไม่เคยมีความรัก คุณอาจจะไม่รู้หรอก
อย่าว่าทราฟเลยนะ เพราะจริงๆแล้วรักมันเกิดขึ้นได้หลายครั้งมาก สำหรับคนคนหนึ่ง
แต่รักแท้จริงจะเกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว มันไม่เหมือนกับรักที่เราเคยรู้สึกแน่นอน
ถ้าคุณพบ คุณจะรู้สึกกับมันเอง มันไม่ต้องมีเวลา ไม่มีอะไรทั้งนั้นมาตัดสิน
และมันสามารถเกิดขึ้นได้เพียงเสี้ยววินาที...ถ้าคนนั้นคือคู่แท้ของคุณ :o8: :o8:
-
คือว่ากริ๊ดมากมายค่ะ.....ตอนแรกเลยอ่ะ คิดว่าพี่ครามอ่ะน่าจะ...กับพี่สองน่ะ
แต่ไงเฟคนสวยของเราสารภาพมาอย่างงี้อ่ะ อืม :z3: :z3: :z3:
งั้น...พี่ครามกับเจย์ได้ป่ะ แบบว่าเปลี่ยนเมะเป็นเคะเลย 555+ :m20: :laugh: :pigha2:
-
:o8: อ๊าก...น้องเค้กจะดูแลพี่ทราฟเองเลยหรอค่ะ...หึหึ
หึหึ.... o13
-
ขนมเค้กมันก็หวานอยู่แล้วแหล่ะค่ะ พี่ทราฟ
:o8: :-[ :o8: :impress2:
-
คุณพ่อเค้กอ่ะ...เขื่อถือได้จริงป่ะ
แต่ก็น่ะ น่าจะได้ เพราะพ่อยังให้ป้านวลไปดูแลเค้กเลย
แม่ก็บอกเค้กตลอดว่าพ่อรักแม่มาก....ลองดูสักครั้ง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่ทราฟ...วันนี้มีแต่เรื่องเน๊อะ...เหนื่อยแทน :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่ได้ยินว่ารักก็โอเคแล้วใช่ป่ะ o13 o13 :o8: :-[
-
พี่ทราฟค่ะ....เค้าไม่เคยๆด้ยินว่ามีใครตายเพราะจูบนะ
อิอิ :z2:
-
เฮ้อ...ตื่นเต้นซะเหมือนชีวิตจริงอ่ะ :เฮ้อ: :m20: :laugh:
อีกสองอาทิตย์....เอง
อืมคิดว่า พ่อแม่พี่ทราฟน่าจะโอเคนะ
ดูน่าจะชิวๆ (มั้ง) เอาน่านู๋เค้กเราน่ารักขนาดนี้ไม่รักให้รู้ไป
-
อดทนหน่อยนะเค้ก เดี๋ยวก็จะได้เห้นแล้ว
เหมือนคนอ่านไง ที่อดทนรอตอนต่อไป^^
-
o13
-
เค้กจะมองเห็นละ พยาบาลเหวอไปเลยๆ 555
-
:กอด1: :L1:
-
ติดตามต่อไป o13
-
เค้กสู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ ><
-
:z13:
-
:call: :call: :call: :call:
-
:z2: :z2:
-
ตามอ่านทันสักที แฮ่! น้องเค้กน่ารักมากๆ :m3:
เป็นเด็กดีก็เลยได้เจอกับผู้ชายที่แสนดีอย่างพี่ทราฟ
รักและดูแลน้องเค้กโดยไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน
แล้วตอนนี้น้องเค้กก็จะมองเห็นแล้วด้วย ตื่นเต้นแทน
ที่น่าดีใจอีกอย่างก็คือรอบๆตัวน้องมีแต่คนดีๆ
หวังว่าน้องเค้กจะมีความสุขอย่างนี้ไปตลอดนะจ๊ะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2: เรื่องราวอบอุ่นและน่ารักมากค่ะ
-
ว่าจะบอกเรื่องงดน้ำกะอาหารเหมือนกัน บางครั้งบางเคส หลังผ่าตัดเขาก็ยังไม่ให้กินอะไรนะ
สนุกมากค่าาาาาาาาาาา
-
น่าสงสารน้องเค้ก น้องไม่ได้ผิดอะไีเลยแต่ถูความโหดร้ายจากรอบข้างกระทำ
สงสารเฟเหมือนกันนะ เรื่องนี้เฟก็ไม่ผิด
-
:m13: ยัง รอ น้องเค้ก อย่างใจจดใจจ่อ นร้า :จุ๊บๆ:
-
รอๆๆๆๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก
รวดเดียวเลย :-[ สนุกมากๆค่ะ ชอบเรื่องแนวนี้อ่ะ อั๊ยยยย..
แต่ตอนแรกก็กำลังนั่งอ่านม้วนอยู่เลยนะ แต่พออ่านมาถึงตอนสุดท้ายนี่มันแบบ :z3:
กรี๊ดดดดดดดด ไม่น้า ค้างมวากกกก มาต่อเร็วๆนะคะ จะกางเต็นท์รอ :man1:
-
:t3: :z2:
-
:: 25 ::
“พี่ทราฟ เบื่อหรือเปล่า” ผมถามพี่ทราฟ มีเสียงดังก๊อกแก๊กภายในห้องคนไข้ที่ผมพักอยู่ ไม่รู้ว่าพี่ทราฟทำอะไรอยู่ตอนนี้
“หืม เบื่ออะไรครับ” พี่ทราฟถามผม
“ก็ที่ต้องมาเฝ้าเค้กที่โรงพยาบาลไง พี่ทราฟเบื่อหรือเปล่า ต้องเบื่อแน่ๆเลยอ่ะ ขนาดเค้กเองยังเบื่อเลย เฮ้ออออ” ผมถอนหายใจเสียงดัง
ผมนอนแหงกที่โรงพยาบาลนี้มาอาทิตย์กว่าๆแล้ว อีกสองวันก็จะถึงกำหนดเปิดที่ครอบตาออก ตอนนี้ผมพอจะเห็นแสงที่ลอดภายเข้ามาในตาบ้างเล็กน้อย ครั้งแรกที่รู้สึกผมดีใจถึงกลับร้องไห้อยู่ครึ่งวัน ร้องแล้วก็หยุด หยุดแล้วก็ร้องต่อ พี่ทราฟก็ปลอบผมทั้งวันรวมทั้งพ่อของผมด้วย ก็คนมันดีใจนี่น่า ถึงจะไม่รู้ว่าผมจะมองเห็นได้ดีมากแค่ไหน ชัดเหมือนสายตาคนปกติหรือเปล่า แต่การที่ผมไม่ต้องเห็นแต่ภาพดำมืดสนิทแบบที่ผ่านมาผมก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ใช่...แค่นี้ก็ดีแล้ว
“คิดเองเออเองนะคนเรา เบื่อเองแล้วจะโยนมาให้พี่หรือไง หึหึ” พี่ทราฟขยี้หัวผมเบาๆแต่ไม่ยอมหยุดจนผมต้องเอนตัวหนีเล็กน้อย รู้สึกได้เลยว่าผมของผมเริ่มจะยาวแล้ว พี่ทราฟขยี้ทีนี่มีพันกันอ่ะ
“อ่ะไรเล่าพี่ทราฟ เค้กกลัวพี่ทราฟเบื่อนี่น่า”
“ไม่เบื่อสักหน่อย ใครจะกล้าเบื่อเค้กได้ลงคอหึ”
“จริงเหรอครับ”
“จริงสิครับ”
“แล้วพี่ทราฟเหนื่อยไหม ตอนกลางวันก็ต้องไปสอนเด็ก ไหนจะกลับไปช่วยที่บ้าน ตอนเย็นก็มาอยู่เป็นเพื่อนเค้กอีก” ผมถามเสียงเบา แค่คิดผมก็เหนื่อยแทนพี่ทราฟแล้ว
ทุกคืนพี่ทราฟต้องนอนที่โซฟา แล้วเท่าที่ผมอยู่กับพี่ทราฟมา ผมพอจะรู้ว่าพี่ทราฟสูงมากขนาดไหน แหมมมมม...ผมเลยไหล่พี่ทราฟมาแค่นิดเดียวเองอ่ะ แล้วคนตัวสูงๆแบบนั้นต้องไปนอนที่โซฟาตัวเล็กๆ มันคงจะเป็นอะไรที่ลำบากน่าดู ไม่น่าจะนอนสบายเลยสักนิด ผมให้พี่ทราฟมานอนกับผมบนเตียงพี่ทราฟก็ไม่ยอม กลัวว่าจะทำให้ตาผมกระเทือน เห็นพี่เขาเป็นห่วงผมเลยไม่ได้ว่าอะไร แต่พี่ทราฟก็เลยต้องลำบากนอนที่โซฟา
บางครั้งผมก็ได้ยินพี่เขาบนว่าปวดหลังนะ แบบว่าพี่เขาแอบพูดกับเพื่อนอ่ะ แต่ผมดันตื่นมาได้ยินเข้าพอดี พี่เขาก็ไม่ได้บ่นอะไรมากหรอก แค่สั่งให้พี่เจไปซื้อยานวดแก้ปวดหลังให้ประมาณนี้ ผมก็เลยรู้สึกเกรงใจแล้วก็กลัวว่าพี่ทราฟจะเบื่อที่จะมาทรมานกับการนอนเฝ้าผมแบบนี้
“เฮ้ออออออ” รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ
“อะไรเนี่ยหืม ถอนหายใจนี่คงคิดไปเองต่างๆนานาแล้วสิ”
มือผมถูกพี่ทราฟดึงไปจับไว้ ความรู้สึกเหมือนพี่ทราฟอยู่ใกล้ตัว
“ก็...เปล่าสักหน่อย” ผมพูดเสียงเบา
“พี่บอกหรือเหรอว่าเบื่อ” พี่ทราฟถาม
“...” ผมส่ายหน้าตอบ
“แล้วพี่ทำอะไรให้เค้กรู้สึกว่าพี่เบื่อหรือเปล่า”
“...” ผมส่ายหน้าตอบอีกครั้ง
“งั้นก็อย่าคิดมาก พี่ไม่เบื่อเลยสักนิด”
ผมคงคิดมากไปเองสินะ ยิ่งใกล้วันที่จะต้องเอาที่ครอบตาออกผมก็ยิ่งกังวล ถ้าเปิดตาแล้วผมยังมองไม่เห็นล่ะ จะทำยังไง ผมพอรู้ว่าการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตานั้นมีความเสี่ยงมากพอเหมือนกัน ถึงจะรู้อยู่แก่ใจดีว่าคุณหมอที่มาทำการรักษาผมนั่นเก่งมากก็ตาม ไม่เคยมีครั้งไหนที่รักษาไม่ประสบความสำเร็จ แต่มันก็อดกังวลเล็กๆไม่ได้
“อย่าเบื่อเค้กนะ” ผมพูดบอกพี่ทราฟ
“หืม เอาอะไรมาพูดนะเรา พี่เนี่ยนะจะเบื่อเค้ก เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เจ็บตาเหรอ” พี่ทราฟถามผมน้ำเสียงติดกังวลขึ้นมาทันที
“เปล่าหรอก”
“เป็นอะไรครับ ทำหน้าแบบนี้พี่เป็นห่วงนะ กลัวพี่เบื่อเหรอ บอกแล้วไงว่าไม่เบื่อหรอก เค้กนั่นแหละ อย่าเบื่อพี่ขึ้นมาก็แล้วกัน”
“ไม่เบื่อหรอก!” ผมรีบโพล่งออกไปทันที ก่อนจะได้ยินเสียงพี่ทราฟหัวเราะออกมา ตามด้วยแรงกดจูบที่หน้าผากเบาๆ
“ครับ เลิกคิดมากได้แล้ว กลายเป็นคนคิดมากตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
ผมเป็นคนคิดมากมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่แค่ช่วงนี้เปิดเผยความรู้สึกมากกว่าปกติก็แค่นั้นเอง
------------
------------
และแล้วเวลาแห่งความระทึกใจก็มาถึง เสียงรองเท้าของหมอที่เดินไปมาในห้องทำเอาผมตื่นเต้นจนใจจะกระดอนออกไปจากอกอยู่แล้ว ใจเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บไปหมด สงสัยว่าตาหายดีแล้วผมจะเป็นโรคหัวใจต่อแทน >_<
“Are you ready? Now it’s time to take the cover off. Little boy, do you see the sunlight? คุณหมอถามผม
“Yes, I do” ผมพอจะเห็นแสงทีผ่านลอดเข้ามาในตาบ้างมาสักพักแล้ว
“Well, so you should close your eyes because I’m going to take it off.
“Okay” ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆ หมอถามอีกรอบว่าผมหลับตาหรือยัง ผมเลยพยักหน้าเป็นคำตอบไปให้แทน
หมอค่อยๆแกะที่ครอบตาผมออกทีล่ะข้าง ผมตื่นเต้นมากๆ แต่อีกใจหนึ่งผมก็รู้สึกเศร้าใจ ทำไมนะเหรอ ก็ตอนนี้มีแค่ผมกับหมอและพ่อเท่านั้น ไม่รู้ว่าพี่ทราฟไปไหน ทำไมถึงยังไม่มา ผมอยากให้พี่ทราฟอยู่กับผมตอนนี้มากๆ แต่บางทีพี่ทราฟอาจจะติดธุระสำคัญก็ได้ ใช่ มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ
“เอาล่ะ ถ้าผมบอกให้ลืมตาค่อยลืมตานะ” ผมบอกหลังจากที่เอาที่ครอบตาออกเรียบร้อยแล้ว
“ครับ” ผมรับคำเบาๆ
“เป็นไงบ้างลูก” พ่อถามผมพลางลูบหัวผมไปด้วย
“ก็ดีครับ...เอ่อ...พี่ทราฟล่ะครับ” ผมถามพ่อออกไป ว่าจะไม่ถามแล้วเชียว เอาตามจริงเลยนะ...ผมรู้สึกน้อยใจเล็กๆอ่ะ
“หึหึ อยากรู้เหรอ...พ่อไม่บอกหรอก” พ่อพูดเสียงกลั้นขำ
“พ่อ!”
“ฮ่าๆๆ ใจเย็นๆสิลูก เดี๋ยวก็ได้เจอเองนั่นแหละ ไม่เคยเล้ยยยย ที่จะเรียกหาพ่อ”
“พ่ออ่ะ...”
ทำไมพ่อต้องแกล้งผมด้วยนี่ มันไม่สนุกเลยนะ...แล้วจะยังมาทำเป็นพูดตัดพ้อ ถ้าจะบอกว่าผมรักพี่ทราฟมากกว่าพ่อตัวเองจะผิดป่ะ แต่ก็ช่าง...มันเรื่องจริงนี่น่า ผมเป็นเด็กดีไง เลยไม่โกหก -_-;
“เอาล่ะครับ ลืมตาได้แล้ว ค่อยๆลืมตานะ ถ้าแสงเข้าตาแล้วรู้สึกแสบมากก็หลับตาลงทันทีแล้วบอกหมอเลยนะ”
พอหมอพูดจบผมก็เตรียมจะลืมตาทันที แต่แล้วก็หยุดการกระทำ ผมอยากให้พี่ทราฟอยู่ด้วยอ่ะ ไว้ค่อยลืมได้ไหม รอพี่ทราฟมาก่อน...แต่ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะพ่อและหมอเองก็เป็นห่วงผมและรอดูอาการของผมอยู่ ผมต้องลืมตาแล้วจริงๆใช่ไหม ขอร้องล่ะพี่ทราฟ รีบมาตอนนี้เลยได้ไหมครับ
“ลืมตาสิลูก”
ผมค่อยๆลืมตาตามที่พอบอก เพียงแค่ลืมตาในนิดเดียวก็ต้องรีบหลับตาลงเพราะแสงที่ส่องเข้ามา พอรู้สึกดีขึ้นผมก็ลืมตาอีกครั้งแบบช้าๆ ผมต้องกระพริบตาหลายครั้งทั้งๆที่ยังลืมตาไม่กว้างดี แสงที่จ้าไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแสบหรือเจ็บ เพียงแต่มันจ้าเกินไป ผมเลยยังปรับสายตาไม่ทันเหมือนกับคนที่เพิ่งตื่นนอนนั่นแหละ
ภาพที่พล่ามัวค่อยๆชัดขึ้น เงาที่เป็นรูปร่างของคนอยู่ตรงหน้าผม แต่มันยังไม่ชัดว่าเป็นใคร อาจจะเป็นพ่อหรือไม่ก็หมอ ผมกระพริบตาอีกสองสามทีภาพก็ชัดขึ้นมากกว่าเดิม ปรากฏใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งที่ผมไม่คุ้นหน้าเลยด้วยซ้ำ ผมหลับตาลงแล้วลืมใหม่ก็เห็นผู้ชายคนเดิมที่ส่งยิ้มให้ผมอยู่...หมอเหรอ?
ถ้าเป็นหมอ...ไม่หล่อไปหน่อยหรือไง
“อรุณสวัสดิ์ครับเด็กน้อย” เสียงที่คุ้นหู น้ำเสียง โทนเสียงที่ผมได้ยินอยู่ทุกวัน
นี่เหรอ...พี่ทราฟ
ผมอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก แล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ นี่เหรอพี่ทราฟ...ผมคิดว่าพี่เขาจะไม่มาวันนี้เสียแล้ว
“ไม่ร้องนะคนเก่ง หยุดร้องก่อนเร็ว...นะครับเด็กดี” เสียงปลอบโยนที่ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่น ทำให้ผมหยุดร้องไห้ ห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ก่อนจะเอ่ยตัดพ้อเสียงเบา
“เค้ก อึก...เค้กคิดว่า...พี่ทราฟจะไม่ ฮึก ไม่มาแล้ว” ผมจ้องหน้าพี่ทราฟนิ่งไม่หันไปมองอะไรทั้งนั้น
“มาสิครับ พี่ขอโทษนะ อย่าร้องเลย”
“ครับ” ผมพยักหน้า บีบมือพี่ทราฟที่จับมือผมเอาไว้แน่น ผมดีใจ ที่ร้องไห้ก็เพราะดีใจ ผมมองเห็นแล้ว
ได้ยินไหมทุกคน...ผมมองเห็นแล้ว
“เป็นไงบ้างลูกพ่อ” เสียงพ่อดังขึ้น ผมเลยเบนสายตาไปมอง ใบหน้าที่แก่ลงกว่าเดิมไปมากแต่ก็ยังคุ้นในความรู้สึก พ่อเข้ามากอดผมเอาไว้ ผมรับรู้ได้ถึงแรงสะอื้น...พ่อร้องไห้
“ปลอดภัยแล้วนะลูก พ่อรักเค้กนะเด็กดีของพ่อ”
“เค้กก็รักพ่อครับ”
ผมกอดกับพ่ออยู่สักพัก สายตามองไปที่พี่ทราฟที่ยืนส่งยิ้มให้ผมอยู่
“เดี๋ยวผมขอตรวจคนไข้แปบหนึ่งนะครับ” หมอเอ่ยขัดก่อนจะลงมือตรวจ
------------
------------
“พ่อขอโทษนะลูก” พ่อบอกผมหน้าเศร้า
“พ่อบอกเค้กเป็นรอบที่ล้านแล้วนะ” ผมบู้ปากบอกพ่อ
หลังจากที่หมอเช็คความเรียบร้อยว่าไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับตาของผม ผมก็ร้องไห้ออกมาอีกรอบหนึ่ง ผมรอวันนี้มานานมาก รอด้วยความหวังอันริบหรี่ แต่วันนี้ชีวิตผมกลับกลายมามีชีวิตอีกครั้ง ผมต้องนอนโรงพยาบาลอีกสองสามวันถึงจะกลับบ้านได้ แต่ก็ต้องกลับมาเช็คผลการรักษาหลังผ่าตัดอยู่ ถ้าเช็คอีกครั้งแล้วไม่มีปัญหาอะไร ผมก็สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติเหมือนเดิม
“ไม่โกรธพ่อนะ”
“หายโกรธแล้วล่ะครับ”
เมื่อก่อนผมยอมรับว่าโกรธพ่อมาก อาจจะเกลียดเลยก็ได้ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว
“คืนนี้ให้พ่อนอนเฝ้าไหม” พ่อถามผมด้วยสีหน้ามีความหวัง เพราะตั้งแต่ผมเข้ารับการรักษา พ่อได้มานอนเฝ้าผมแค่ไม่กี่ครั้งเอง
“เอ่อ...” มันพูดยากนะ แต่ก็ได้อยู่หรอก
“แหมะ ไม่ต้องทำหน้าเหี่ยวเฉาขนาดนั้นหรอกเค้ก พ่อไม่เฝ้าก็ได้ ดีเหมือนกัน นอนบนโซฟาแบบนั้นคงไม่สบายเท่าไหร่” พ่อพูดขำๆ แต่ผมมองออกว่าพ่อพูดเพื่อไม่ให้ผมคิดมาก
“ไม่เป็นหรอกพ่อ พ่อมาเฝ้าเค้กก็ได้” ผมบอก
“ไม่เอาล่ะ ไม่อยากแย่งหน้าที่ลูกเขย” ผมพูดพร้อมกับยิ้มล้อเลียนผม
“อย่ามาล้อเค้กนะพ่อ” ผมว่าพ่อน้อยๆ
ก๊อกๆ
“พี่ทราฟ” ผมเรียกพี่ทราฟเสียงใส เหลือบสายตามองพ่อก็เห็นว่าพ่อมองผมอย่างล้อเลียน เชอะ! พ่ออะไรขี้แกล้งลูก
“ไปซื้ออะไรมาเยอะแยะนั่น” พ่อผมถามพี่ทราฟที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมถุงของกินเต็มไม้เต็มมือ
“ให้เจ้าตัวเล็กนั่นแหละครับ พ่อจะทานข้าวด้วยกันเลยไหม” พี่ทราฟถามพ่อผม
“เอาสิ”
แล้วพี่ทราฟก็ไปจัดแจงเทกับข้าวใส่จานแล้วเอามาวางไว้ที่โต๊ะกินข้าวของผมก่อนจะเอาไว้วางไว้ที่โซฟาอีกชุดหนึ่ง ผมมองพี่ทราฟหยิบจับนู่นนี่นั่นซะเพลินตา พี่ทราฟเป็นผู้ชายที่หุ่นดีมาก สูงมากๆด้วย แผ่นหลังกว้างที่ดูแข็งแรงบึกบน กล้ามที่ต้นแขนยิ่งทำให้พี่ทราฟดูดีอยากมาก หน้าก็หล่อ ผมได้คนหล่อขนาดนี้มาเป็นแฟนได้ไงเนี่ย ผมคงไม่ได้ตีหัวแล้วลากเข้าถ้ำใช่ไหม...หึหึ ^^
แต่ก็น่าอิจฉาชะมัด...ดูตัวผมสิ เรียกว่ากุ้งแห้งได้เลยนะ ผมอยากหุ่นดีแบบนั้นบ้างอ่ะ
“กินข้าวครับ กินเยอะๆนะ อร่อยทั้งนั้นเลย” พี่ทราฟขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โซฟากับพ่อของผม
“อ้าว...” ทำไมปล่อยให้ผมกินคนเดียวล่ะ
ผมก้มมองจานข้าวตัวเองที ก่อนจะมองไปที่สองคนนั้นที ใจร้ายกันจริงๆ ผมมองสองคนที่กินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยไม่สนใจผมเลยอ่ะ
“อ้าวลูก ทำไมไม่กินข้าวล่ะครับ อร่อยมากเลยนะ ซื้อมาจากไหนเนี่ยทราฟ” พ่อพูดกับผมแปบเดียวก็หันไปถามพี่ทราฟ ใครลูกพ่อกันแน่เนี่ย >_<
“ให้เค้กกินคนเดียวเนี่ยนะ” ผมพูดเบาๆ ก้มหน้าลงน้อยๆ เอาช้อนเขี่ยข้าวไปมา
“กินคนเดียวที่ไหน นี่พ่อก็กินด้วยนี่ไง ตาทราฟเขาก็กิน” พ่อบอกทำหน้างง
“เหอะ” ผมเอาแต่ใจเกินไปหน่อยหรือเปล่า ถ้าทำแบบนี้พี่ทราฟอาจจะรำคาญเอาก็ได้ อะไรกันที่ทำให้ผมเปลี่ยนเป็นเด็กเอาแต่ใจ
“เดี๋ยวผมไปนั่งกับน้องนะครับ” เสียงพี่ทราฟดังขึ้นทำให้ผมเลยหน้ามองพี่ทราฟที่ถือจานข้าวเดิมเข้ามาหาผม
“เฮ้อ เอาใจกันแบบนี้ เดี๋ยวน้องมันก็เคยตัวหรอก” พ่อบ่นเบาๆก่อนจะกินข้าวต่อ
“เค้กไม่เคยตัวหรอก” ผมบอกผมสีหน้าจริงจัง
“หึ เหรอคุณลูก ตามสบายๆ มีเพื่อนกินข้าวแล้วก็กินข้าวซะนะ”
“พี่ทราฟ พ่อแกล้งเค้กอ่ะ” ไม่สู้พ่อตัวเองไม่ได้ก็รีบหันไปหาตัวช่วยทันที
“หึหึ ขยับขาหน่อย พี่จะได้นั่งได้”
ผมหดมามานั่งขัดสมาธิแทน พี่ทราฟขึ้นมานั่งห้อยขาบนเตียงก่อนจะตักไข่พะโล้ให้ผม ผมส่งยิ้มให้พี่ทราฟก่อนจะลงมือกินข้าว อร่อยมากๆเลยแหละ
“เป็นไงบ้างครับ” พี่ทราฟถามผม
“อร่อยครับ”
ในเวลาเพียงไม่นานผมกับพี่ทราฟก็จัดการกับข้าวจนหมดเกลี้ยง ผมนอนอืดขยับตัวไม่ได้อยู่บนตียง ส่วนพี่ทราฟเอาจานชามออกไปให้พยาบาลข้างนอกจัดการ โรงพยาบาลนี้บริการดีมาก บริการทุกอย่างตั้งแต่สากเบือยันเรือรบ ถ้าเขาช่วยผมอาบน้ำได้เขาคงทำกันไปแล้วล่ะ ดีที่ผมยังได้อาบน้ำเองอยู่ ^^
“เค้ก พ่อกลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อมาหา” พ่อเดินมาหาผมก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ ผมสังเกตุได้แล้วว่าทุกคนชอบลูบหัวผมเป็นชีวิตจิตใจ และผมเองก็ชอบด้วย มันรู้สึกดีอ่ะที่มีคนมาทำแบบนี้
“ครับ พ่อ...เค้กอยากกินองุ่นอ่ะ” ผมบอก อยู่ดีๆก็อยากกิน
“ได้ครับ เดี๋ยวพ่อซื้อมาให้นะ เป็นเด็กดีรู้ไหม”
“เค้กก็เป็นเด็กดีนะ เค้กเป็นเด็กไม่ดีเหรอ” ผมถามพ่ออย่างสงสัย ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะเสียใจนะ
“เปล่าครับ พ่อแค่พูดเฉยๆ อย่าเอาแต่ใจกับพี่เขามานะครับรู้ไหม เดี๋ยวพี่เขาเบื่อขึ้นมาจะหาว่าพ่อไม่เตือนไม่ได้นะ หึหึ”
เหอะ! พ่อแกล้งผมอีกแล้วอ่ะ!
“เป็นอะไรครับ ทำไมทำหน้ายู่อย่างนั้นล่ะ” พี่ทราฟแซวผมเมื่อกลับมาหลังจากที่พ่อออกไปได้ไม่ถึงสิบนาที
“พ่ออ่ะ พ่อแกล้งเค้กอีกแล้ว” ผมฟ้อง แม้รู้ว่าฟ้องไปพี่ทราฟก็ทำอะไรไม่ได้ก็เถอะ แต่ผมอยากฟ้องอ่ะ สบายใจดี
“หึหึ พ่อแกล้งอะไรล่ะครับ”พี่ทราฟเดินมานั่งเบียดผมบนเตียง ผมเลยขยับที่ให้พี่ทราฟนั่งได้สบายขึ้น พี่ทราฟเอื้อมมือมาโอบเอวผมไว้แล้วก็ดึงเข้าตัวพี่ทราฟ ได้ที่ผมก็เลยลงที่ไหล่พี่ทราฟเลย
“พ่อบอกว่าถ้าเค้กเอาแต่ใจมากๆพี่ทราฟจะทิ้งเค้ก จริงหรือเปล่าครับ”
ผมแหงนหน้ามองพี่ทราฟ พี่ก้มมองผมก่อนจะก้มหน้าลงมากดจูบที่ริมฝีปากของผม ผมผงะถอยหลังนิดหนึ่งเพราะตกใจก่อนจะโอนอ่อนผ่อนตามคนตัวโต
พี่ทราฟเอามือประคองหน้าผมไว้ให้รับจูบพี่ทราฟให้ถนัดขึ้น สัมผัสลึกซื้งทำให้ผมรู้สึกหวิวๆเหมือนตัวจะลอย สติผมแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวปล่อยให้พี่ทราฟกดจูบอยู่อย่างนั้น มือที่ประคองอยู่ที่หน้าผมก็ลูบแก้มผมไปด้วยเบาๆทำให้ผมเคลิ้มแล้วเคลิ้มอีก >_< ปลายลิ้นร้อนๆนั่นทำให้ผมทำตัวไม่ถูก
“อื้ออ เค้ก....” ผมร้องท้วงเสียงขาดๆหายๆ ก็พี่ทราฟอ่ะไม่ยอมปล่อยปากผมเสียที ผมจะขาดใจตายอยู่แล้วนะ
“โทษทีครับ เพลินไปหน่อย”
ปึก!
ผมทุบที่อกพี่ทราฟเบาๆ ก่อนจะกอดพี่ทราฟเอาไว้แน่น
“เดี๋ยวนี้กล้าทำร้ายร่างกายพี่เหรอ” พี่ทราฟถามผมเสียงเข้ม
“กล้า...พี่ทราฟแกล้งเค้กก่อน”
“งั้นขอแกล้งอีกรอบได้ป่ะ เดี๋ยวให้ทุบสองทีเลย” พี่ทราฟหัวเราะเบาๆในลำคอ
“ขอสิบทีได้ป่ะ” ผมแกล้งพูดเล่นกับพี่ทราฟด้วย ตอนนี้ผมเริ่มกับมาหายใจได้แบบปกติแล้ว
“ได้ แต่พี่ขอสิบทีด้วยเหมือนกัน หึหึ”
“อ๊ะ! ... ไม่เอานะ เค้กพูดเล่น” ผมร้องเสียงหลงเมื่อพี่ทราฟดันตัวผมออกแล้วก้มหน้ามาหาหน้าผมอย่างรวดเร็ว
“ฮ่าๆๆๆ แก้มแดงไปไหม เขินเหรอเรา”
“เปล่าเสียหน่อย ร้อนต่างหาก”
“แอร์ยี่สิบสี่องศาเนี่ยนะ อืม ร้อนจริงๆด้วย ^_^”
ทำไมทุกคนต้องแกล้งผมด้วยอ่ะ!
“พี่ทราฟ พี่ทราฟยังไม่ตอบคำถามเค้กเลยนะ” ผมท้วงเพราะยังไม่ได้คำตอบที่ถามไปก่อนหน้านั้น
“เค้กถามอะไรนะเมื่อกี้” พี่ทราฟถามผม
ผมและพี่ทราฟนอนลงบนเตียงโดยผมนอนหนุนแขนพี่ทราฟเอาไว้ ดีที่เตียงของโรงพยาบาลนี้ค่อนข้างกว้างเลยไม่อึดอัดเท่าไหร่นัก
“เค้กถามว่า ถ้าเค้กเอาแต่ใจแล้วพี่ทราฟจะทิ้งเค้กจริงเหรอ” ผมเลยหน้าถามพี่ทราฟ นิ้วก็เขี่ยเล่นที่อกพี่ทราฟไปด้วย
“อืม...” พี่ทราฟทำท่าคิดเสียนานจนผมต้องตีเข้าที่หน้าอกพี่ทราฟทีหนึ่งเป็นการเร่ง
“หึหึ ใจร้อนจริงๆ”
“พี่ทราฟ บอกเค้กเร็วๆสิ”
“ฮึ ไม่ทิ้งหรอกครับ พี่รอให้เค้กเอาแต่ใจมานานแล้วนะ” พี่ทราฟตอบผมยิ้มๆ
“ยังไงอ่ะ...” ไม่เห็นจะเข้าใจ
“ก็เค้กอ่ะไม่ค่อยเอาแต่ใจเท่าไหร่ พี่ชอบเด็กเอาแต่ใจรู้ไหม แต่ต้องเอาแต่ใจกับพี่คนเดียวนะ”
“พี่ทราฟโรคจิตป่ะเนี่ย” ผมมองพี่ทราฟด้วยความหวาดระแวง มีที่ไหนกันที่จะชอบคนเอาแต่ใจ
“เปล่าสักหน่อย เดี๋ยวนี้กล้าว่าพี่ด้วยเหรอเรา”
“เปล่าว่านะ แค่ถามเฉยๆ” ใช่ป่ะ ผมไม่ได้ว่าสักหน่อย เนอะๆ (จ๊ะ!^^)
“เค้กอยากทำอะไร รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาเถอะ ไม่ต้องเก็บไว้ ใช่ก็บอกใช่ ไม่ใช่ก็บอกใช่ รู้ไหมครับ”
“ครับ”
“พี่อยากให้เราพูดกันได้ทุกเรื่อง เค้กอยากรู้อะไรเกี่ยวกับพี่ก็ถามได้ทุกอย่าง กับพี่ไม่ต้องมีความเกรงใจเลยยิ่งดีรู้ไหม”
ผมว่าพี่เขาเป็นคนที่แปลกจริงๆนั่นแหละ แต่ไม่รู้ทำไม พอฟังแล้วผมกับรู้สึกดี
“ได้เหรอ เค้กเอาแต่ใจได้เหรอ” ผมถาม
“ได้สิ ถ้ากับพี่ เท่าไหร่ก็ได้อยู่แล้ว...เพราะพี่มีวิธีรับมือ”
“>_<” โธ่...ไอ้เราก็นึกว่าจะดี ที่แท้ก็มีเบื้องหลัง
ก๊อกๆ
พี่ทราฟขยับตัวลงจากเตียงเดินไปเปิดประตูที่พี่ทราฟเป็นคนล็อก
“เสื้อผ้าชุดใหม่ค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณพยาบาลที่เอาชุดใหม่มาให้ผม เธอยิ้มก่อนจะเดินออกไป
“พี่ทราฟ เปิดทีวีให้เค้กหน่อย” ผมไม่ได้ดูทีวีแบบเต็มตามานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย คิดถึงชะมัด แค่ได้ดูทีวีผมก็ตื่นเต้นแล้ว
พี่ทราฟเดินไปเปิดทีวีพร้อมกับส่งรีโมตมาให้ผม ส่งพี่ทราฟเองเดินไปหยิบผลไม้ออกมาปอกแล้วก็ป้อนผมไปด้วย บางทีป่วยก็ดีเหมือนกันนะ ^^
“เค้ก หายแล้วจะกลับไปอยู่บ้านหรือไปอยู่บ้านพี่ครับ” คำถามของพี่ทราฟทำให้ผมนิ้งค้างก่อนจะหันไปมองพี่ทราฟ ลำคอตีบตั้นไปหมด
“พี่ทราฟ...ไม่อยากให้เค้กอยู่ด้วยเหรอ” ผมถามเสียงเบาเหมือนจะร้องไห้ออกมาอย่างไงอย่างงั้น
“เปล่าครับ พี่แค่ถามดูเฉยๆ พ่อเขาอยากให้เค้กไปอยู่ที่บ้าน แต่มันก็เป็นไปไม่ได้หรอก” พี่ทราฟขมวดคิ้วพูด
“เค้ก...อยากอยู่กับพี่ทราฟอ่ะ ให้เค้กอยู่ด้วยนะครับ”
“ด้วยความยินดีครับ”
“ขอบคุณครับ”
“^_^”
“พี่ทราฟ ทำไหมพี่ทราฟหล่อล่ะ” ผมถามอย่างสงสัย ก็มันน่าตกใจไม่น้อยนี่น่า ผมมีแฟนโครตจะหล่ออ่ะ...ปลื้มมมม ^^
“แล้วชอบไหมครับ”
“ชอบครับ” พี่ทราฟบอกให้ผมพูดอย่างที่คิดผมก็จะทำตามล่ะกัน แม้จะรู้สึกอายนิดๆก็เถอะ
“พี่ก็ชอบ เค้กน่ารักดี” พี่ทราฟบอกพลางส่งสายตากรุ่มกริ่มมาให้ผม
“เค้กอยากหล่อบ้างอ่ะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปพิจารณาใบหน้าพี่ทราฟใกล้ๆ ใบหน้าได้รูป คิ้วเข้มๆขับให้ดูแมนอย่างผู้ชาย ตาที่ดูคมปนหวาน จมูกก็สันเป็นคม ปากก็สวยดี หน้าก็เนียนอ่ะ ไปเข้าวุฒิศักดิ์มาป่ะเนี่ย
“ไม่ต้องเลย น่ารักแบบนี้น่ะดีแล้ว”
“โธ่...ไม่ใจเลยอ่ะ” ผมพูดอย่างเซ็งๆ หักไหล่ก่อนจะหันไปงับแอปเปิ้ลที่พี่ทราฟยื่นมาให้
“เอ่อ พี่ทราฟ เค้กถามไรหน่อยสิ ทำไมตอนที่จะเปิดผ้าอ่ะทำไมพี่ไม่บอกว่าพี่ก็อยู่ในห้องด้วย” ผมบอกแล้วก็ทำหน้างอใส่พี่ทราฟแบบเบาๆ
“อ่อ ฮะๆ พ่อเค้กนั่นแหละบอกให้พี่ทำ ถ้าพี่ไม่ทำพี่จะไม่ได้นอนเฝ้าเค้กคืนนี้ พี่ก็เลยต้องทำตามไง” พี่ทราฟเล่าไปก็ยิ้มขำไป มันไม่ตลกเลยนะเนี่ยยยยยย >_<
เซ็งเป็ด!
มีแต่คนแกล้งผม!!!
:serius2:
-
:mc4:เย้! น้องเค้กมองเห็นแล้ว โลกสว่างสดใส เอ้าทุกคน ชนแก้ว!
ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เลี่ยนไปใช่ไหม เพื่อมีบางคนอยากกินมาม่าแทนของหว่นไร้งี้ :z6: โดนถีบ!
เอาล่ะ มาประกาศให้รู้ทั่วกันสำหรับคนที่ไม่ได้ไปกดไลค์แฟนเพจนะคะ
เรื่องนี้...มีต่อภาคสอง! (เสียงปรบมือเป็นแบรคกราวน์)
เรื่องที่สอง...เราจะหาผู้ชายให้พี่คราม! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
แต่ทั้งสองเรื่องข้างบนนี้ต้องขอเวลานี้หนึ่ง เพราะตอนนี้ยุ่ง มว๊ากกกกกกกก (วิบัติเพื่อเสียง) :serius2:
สุดท้ายนี้...อ่านให้สนุกแล้วอย่าลืมรักน้องเค้กให้มากๆนะคะ...รักคนเขียนด้วยก็ดี ^^
ลิ้ง Fanpage ค่ะ >> https://www.facebook.com/RiRiWorld143 (https://www.facebook.com/RiRiWorld143)
:กอด1:
:L2:
:pig4:
-
ชอบแบบนี้^^ :really2: :really2: ไม่ชอบกินมาม่าาาา
เค้กน่ารักมากมายก่ายกอง ชอบ ชอบ
มาต่ออีกเร็วๆนะค่ะ รออยู่ๆ^^
-
แอร้ยยยยยยยยยย
ชอบหวานค่า โนมาม่าหน่ะดีแล้ว~ ฮ่าๆๆ :-[ :-[
ความจริงเราชอบพี่ทราฟกับน้องเค้ก มากกว่าพี่ครามนะเนี่ยย (เพราะชอบของหวานอิอิ)
รอภาคสองของพี่ทราฟน้องเค้กจ้า~
.................
รอใจจดใจจ่อให้ถึงวันศุกร์
มาตามสัญญาจริงๆค่า คุณริริน่ารัก คนอ่านดีใจ^^ :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี่เค้กหน้ารักมากๆ
ช่วยแก้คำผิดด้วยนะคร่ะ
“หืม เบื่ออะไรครับ” ผมทราฟถามผม พี่ทราฟ
หลังจากที่หมอเช็คความเรียบร้อยว่าไม่มีอะไรผิดปรติเกี่ยวกับตาของผม ปกติ
“แหมะ ไม่ต้องทำหน้าเหี่ยวเฉาขนาดนั้นหรอกเค้ก พ่อไม่เฝ้าก็ได้ ดีเหมือนกัน นอนบนโซฟาแบบนั้นคงไม่สบายเท่าไหร่” ผมพูดขำๆ แต่ผมมองออกว่าพ่อพูดเพื่อไม่ให้ผมคิดมาก พ่อ
“ฮ่าๆๆๆ แก้งแดงไปไหม เขินเหรอเรา” แกล้ม
-
อร๊ายยยยย น้องเค้กมองเห็นแล้ว พี่ทราฟยิ่งต้องดูแลดีๆ นะครับ
-
มองเห็นได้สักทีนะเค้ก
-
:mc4: :mc4: :mc4:น้องเค้กตามองเห็นแล้ว :mc4: :mc4:
พอมองเห็นแล้วน้องเค้กก็อ้อนพี่ทราฟเลยอะ :z1: :z1:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2: :call: :call:
-
:impress2: :impress2:
-
:L2: :L1:
-
น้องเค้กมองเห็นแล้ว เย้ๆๆๆๆ :mc4: ขอหวานๆน่ารักๆแบบนี้แหละค่ะชอบ
รอภาคต่อไปและรอผู้ชายของครามจะเป็นยังไงนะ :กอด1:
-
มีคนดูแลเอาใจใกล้ชิดแบบนี้ เป็นเราอยากป่วยซักเดือน อิอิ
น้องเค้กโชคดีที่มีแฟนทั้งหล่อทั้งดี ชักจะอิจฉาน้องแหละ อิอิ
-
อิดฉาเค้กอ่ะๆ รอคุ่พี่ครามๆๆจ๊ 555+
-
:L2: :L2:
-
อ๊ากกกกกกก
รอๆๆๆ
รอภาคสอง พี่คราม
น้องเค้กน่ารักมากเลยค่ะ
-
ขอตัวไปแปลงเพศแล้วรอเป็นผู้ชายของพี่ครามได้มั้ยยยยยยย :z3:
ปล.อิจฉาน้องเค้กที่มีแฟนหล่อ!!!
-
ดีใจด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เค้กตาหายแล้วมาช่วยหาแฟนให้พี่ครามกันเถอะ เอาแบบให้พี่ครามดุไม่ออกเลย
-
หลังจากนี้ก็รอ NC นะ
ปล.เราไม่ได้หื่นนะ :z1:
-
ลุ้นแทบแย่
ในที่สุด เค้กก็มองเห็นแล้ว เย้ๆ
-
:o8: :o8: :o8:
-
:pig4:
-
อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว อยากบอกว่าสนุกมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สงสัยว่าตัวเองไปอยู่ที่ไหนมา เพิ่งจะเห็นแล้วเข้ามาอ่าน
น้องเค้กน่ารักมากๆๆ พี่ทราฟก็เป็นสุดยอดแฟนเลย
ดีใจที่น้องเค้กกลับมามองเห็นเหมือนเดิม
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ไฟท์ติ้งงง
รอตอนหน้า ^^
-
เค้กมองเห็นแล้ว
อยากอ่านตอนของครามแล้วอะ
-
กา....รี้ดดดดด
น้องเค้กของเจ้ ชมผู้ชายว่าหล่อต่อหน้าต่อตา
ถึงมันจะเป็นความจริงก็เถอะนะ เจ้เขินตาม กร๊ากกกกก
น้องมองเห็นแล้ว ดีจังเนอะ
ไปอยู่กับพี่ทราฟแบบนี้ก็เข้าทางพี่เขาเลย
เอ้า...รอฉากหวาน ดีใจจริงๆที่มีภาคสอง
ชอบผู้ชายดุแบบพี่คราม หึหึ~
+ให้น้องเค้กเด็กน่ารักจ้า
-
น้องเค้กเอาแต่ใจเยอะๆเลยลูก พี่ทราฟเค้าไฟเขียวแล้ว o13 o13 o13
น้องเค้ก :-[ :-[ :-[น่ารักคร๊า
ใครจะได้เป็นคู่ของพี่ครามน๊า o22 o22 o22
-
:o8:อ่านมานานแต่ไม่เคยตอบ ชอบมากกกค่ะ o13
-
เรื่องนี้มีต่อภาคสอง อีกเรื่องเป็นเรื่องของคราม :mc4:
กรีีดกร๊าดดด รักคนเขียนมากกกกกก >O<!!!! :กอด1:
-
ดีใจกับน้องเค้กและพี่ทราฟ :pig4: รอตอนต่อไปค่า
-
อยากให้พี่ทราฟพาเค้กไปเปิดตัวที่บ้านไวๆ
แถมทุกคนก็ยอมรับเค้กอย่างมิมีปัญหา
ปล. อยากให้พี่ครามจับอิพี่เอกกดซะจิงๆ มันจะได้รู้สึกซะมั่งว่าเวลาที่มันรังแกเค้กนั้นเป็นยังไง
-
ดีใจกับน้องเค้ก คุณพ่อ และพี่ทราฟด้วยค่ะ
มองเห็นแล้วอย่างนี้มิต้องเขินวันละสามเวลาหรือนี่
ขนาดได้ยินแต่เสียงยังทำให้อายได้อยู่เนืองๆ
ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะหวานกันขนาดไหน :-[
รอดูเด็กน้อยของพี่ทราฟเอาแต่ใจอยู่นะ :o8:
อ้อ แล้วก็จะรอติดตามชมผู้ชายของพี่ครามด้วยจ้ะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ดีใจด้วยนะเค้ก
มองเห็นสักที :3123:
-
ตอนนี่เค้กหน้ารักมากๆ
ช่วยแก้คำผิดด้วยนะคร่ะ
“หืม เบื่ออะไรครับ” ผมทราฟถามผม พี่ทราฟ
หลังจากที่หมอเช็คความเรียบร้อยว่าไม่มีอะไรผิดปรติเกี่ยวกับตาของผม ปกติ
“แหมะ ไม่ต้องทำหน้าเหี่ยวเฉาขนาดนั้นหรอกเค้ก พ่อไม่เฝ้าก็ได้ ดีเหมือนกัน นอนบนโซฟาแบบนั้นคงไม่สบายเท่าไหร่” ผมพูดขำๆ แต่ผมมองออกว่าพ่อพูดเพื่อไม่ให้ผมคิดมาก พ่อ
“ฮ่าๆๆๆ แก้งแดงไปไหม เขินเหรอเรา” แกล้ม
แก้ไขแล้วนะ ขอบคุณค่ะ ^^ :กอด1:
-
น้องเค้กดันแปลกใจที่พี่ทราฟหล่อซะงั้นอ่ะ 555 :laugh:
-
อ่านตามทันล่ะ :a2:
เค้กน่ารักมาก อ้อนๆ :m3:
-
o13
-
พี่ทราฟทำไมพี่ทราฟหล่ออ่า 555
-
เค้กมองเห็นแล้ววว ว ว วว ว
-
เย้!!!
-
o13 o13 o13 o13
-
:t3: :z2:
-
มีเรื่องมากระซิบบอก สำหรับคนที่ไม่ได้ไปกดไลค์แฟนเพจนะคะ
น้องเค้กจะออกจากโรงพยาบาลวันเสาร์ เอ้า...ฉลอง!
เนื่องจากพรุ่งนี้ริริมีสอบตัวสำคัญ ไว้หลังสอบเสร็จเราจะจับน้องเค้กมาปล้ำให้เสร็จตอน!
และก็นั่นล่ะ คงจะเป็นวันเสาร์ กี่โมงไม่อาจทราบได้ ถ้าไม่น็อคตายหลังสอบเสร็จไปเสียก่อน ^^
..........................................
จึงเรียนมาเพื่อทราบ ขอบคุณค่ะ ^o^
https://www.facebook.com/RiRiWorld143 (https://www.facebook.com/RiRiWorld143)
:กอด1:
-
รับแซ่บบบค่า เพื่อน้องเค้กที่น่ารักอิอิ
ขอให้สอบผ่านนะคะ เกรดA ^^
-
:mc4: :mc4: :mc4:เย้ๆๆๆๆมีภาคพี่ครามด้วยอะ :กอด1: :กอด1:
ไม่เป็นไรจ้ายังไงก็รออยู่แล้วอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มีเรื่องมากระซิบบอก สำหรับคนที่ไม่ได้ไปกดไลค์แฟนเพจนะคะ
น้องเค้กจะออกจากโรงพยาบาลวันเสาร์ เอ้า...ฉลอง!
เนื่องจากพรุ่งนี้ริริมีสอบตัวสำคัญ ไว้หลังสอบเสร็จเราจะจับน้องเค้กมาปล้ำให้เสร็จตอน!
และก็นั่นล่ะ คงจะเป็นวันเสาร์ กี่โมงไม่อาจทราบได้ ถ้าไม่น็อคตายหลังสอบเสร็จไปเสียก่อน ^^
..........................................
จึงเรียนมาเพื่อทราบ ขอบคุณค่ะ ^o^
https://www.facebook.com/RiRiWorld143 (https://www.facebook.com/RiRiWorld143)
:กอด1:
รับแซ่บจ้า
ปล. ต้องปล้ำน้องเค้ก และต้องเสร็จด้วยน้า อร๊ายยยยยยย
-
อร๊าย..........เค้กจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว
มันก้อใกล้จะจบแล้วรึเปล่าT^T
ไม่นา้าเค้าไม่ยอม ไม่อยมจิงๆด้วย แหะๆ
-
เราไม่ยอมให้คนเขียนปล้ำน้องหรอก :m16:
.....แต่เราจะให้ พี่ทราฟปล้ำน้องเค้กแทนดีกว่านะ หุหุ :impress2:
อรั๊ยยยย เผลอพูดอะไรออกไปเนี่ยเรา :-[ :-[ :-[
-
เข้ามาดูว่านู๋เค้กโดนปล้ำเสร็จรึยัง เอิ๊กๆๆๆ
-
:: 26 ::
“เอาอันนี้ด้วยนะพี่ทราฟ” เค้กหันมาชูห่อขนมให้ผมดูก่อนจะหยิบใส่รถเข็นที่ผมเป็นคนเข็น แล้วเขาก็กลับไปตั้งหน้าตั้งตาเลือกขนมต่อ
เมื่อเช้ามีเด็กงอแงไม่อยากอยู่โรงพยาบาลเลยต้องทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลกันแทบไม่ทัน ที่จริงเค้กร้องจะออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อสองสามวันก่อนแล้ว แต่วันนี้เขาคงทนไม่ไหวจริงๆนั่นแหละ เลยวีนแตกนิดหน่อย ก็พอจะเข้าใจหรอกว่าเค้กไม่ชอบโรงพยาบาล แต่ยังไม่เข้าใจสาเหตุที่แน่ชัด ไว้ค่อยถามแล้วกัน แต่ตอนนี้ผมต้องเข็นรถเข็นตามคนตัวเล็กที่เดินไปนู่นแล้ว
“กินหมดเหรอเรา” ผมถามเมื่อเห็นเขาหอบถุงขนมเต็มกอดไว้เต็มอก เขาดูมีความสุขมาก เดินไปยิ้มไปพูดนู่นพูดนี่ไม่หยุด เห็นอะไรก็ดูจะตื่นเต้นไปเสียหมด ความรู้สึกของเค้กก่อนหน้านี้มันคงหนักหนามากสินะ
“พี่ทราฟ เค้กเอาอันนี้ด้วยได้ไหม” เขาหันมาชูห่อช็อคโกแลตห่อใหญ่ให้ผมดู ผมยิ้มก่อนจะพยักหน้าและพูดตอบ
“ได้ครับ ใส่มาเลย”
“^_^”
แล้วเค้กก็วิ่งเข้าขนมทั้งหมดมาใส่รถเข็นที่ตอนนี้...เอ่อ...เต็มเป็นรถเข็นไปหมด แบบว่ามันไม่เหลือพื้นที่ที่จะใส่ของอย่างอื่นได้เลย
“เค้กครับ”
“ครับ” เค้กขานรับแต่ไม่ได้มองผม เขากลับไปสนใจอย่างอื่นแทน
“พี่ว่าพอแค่นี้ก่อนเถอะ ไว้มาซื้อใหม่” เขารีบบอกเขา ดูก็รู้ว่าที่เขาซื้อทั้งหมดนี้ก็เพราะว่าตื่นเต้นกับการที่ได้มองเห็นที่ได้มาเลือกซื้อของด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่ถึงอยากจะตามใจแค่ไหนแต่ก็ต้องขอเบรกสักหน่อยเถอะ เพราะมันเยอะมากจริงๆ ให้เลยทั้งเดือนเค้กก็กินไม่หมดหรอกไอ้ขนมในรถเข็นทั้งหมดเนี่ย
“อ่า...ทำไมมันเยอะแบบนี้ล่ะ เค้กว่าเค้กหยิบนิดเดียวเองนะ แหะๆ” เขาเดินมาสำรวจของในรถเข็นก่อนจะเงยหน้ามองผมแล้วหัวเราะเสียงแห้ง ผมเลยบีบจมูกเข้าไปทีก่อนจะเข็นรถเข็นทำไปจ่ายเงิน
“เพลินเลยล่ะสิเรา”
“นิดหน่อยเองน่าพี่ทราฟ”
ผมหยิบของวางที่สายพาน เค้กเองก็ช่วยด้วยจนเสร็จก่อนจะรอพนักงานคิดเงิน
“ทั้งหมด สองพันสี่ร้อยสามสิบเจ็ดบาทยี่สิบห้าสตางค์ค่ะ”
“นี่ครับ”
เห็นไหมล่ะครับว่ามันเยอะแค่ไหน ผมขอย้ำนะว่าแค่ของของกินเล่นขนมนมเนยเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงเจ้าตัวที่เป็นคนหยิบหรอก ตอนนี้นื่นอ้าปากค้างอึ้งไปเรียบร้อยโรงเรียนหนูเค้กเขาแล้วล่ะ
“หึหึ ไปครับ กลับกันเถอะ นี่ก็บ่ายกว่าแล้วหิวหรือเปล่า” ผมเข็นรถเดินไปที่ลานจอดรถ เค้กเดินอยู่ข้างๆผมก่อนจะกระแซะๆมาช่วยผมเข็นรถด้วย ผมเลยขยับแบ่งพื้นที่ให้เค้กหน่อยหนึ่ง
“วันๆถามแต่หิวไหม นี่พี่ทราฟจะขุนเค้กให้อ้วนหรือไง” เค้กพูดขำๆ สายตาก็แวววาวเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ และสิ่งที่ทำให้เค้กเป็นแววตานั่นก็คือการได้เห็นโลกใบนี้อีกครั้ง โลกที่ผมยังรู้สึกว่าเบื่อ แต่สำหรับคนที่มองไม่เห็นว่านาน โลกใบนี้คงเป็นเหมือนสวรรค์ของเขานั่นล่ะ
“อ้วนกว่านี้อีกหน่อยได้ก็ดีสิ เรานะตัวเล็กเกินไป”
บางทีผมยังแอบหวั่นเลยว่าถ้ามีลมพัดแรงๆเค้กจะปลิวไปกับลมหรือเปล่า =_=
“หึหึ เดี๋ยวเค้กจะกินเยอะๆก็ได้ แต่จะอ้วนหรือเปล่านี่ไม่รู้นะ” เค้กหันมาพูดเสียงใสใส่ผมก่อนจะเปิดท้ายรถช่วยผมยกของใส่ เสร็จเรียบร้อยแล้วเราสองคนก็ขึ้นรถและขับกลับบ้านทันที เพราะเค้กอยากกลับไปกินข้าวที่บ้านมากกว่า เลยไม่ได้แวะหาข้าวกินที่อื่น
“สายไหมมมมม”
ปึง!
เค้กรีบลงจากรถทันทีที่จอดเมื่อเห็นเจ้าสายไหมนอนหมอบอยู่หน้าบ้าน ผมลงจากรถก่อนจะกวักมือเรียกเด็กที่อยู่แถวนั้นสองคนมาช่วยผมยกของลงจากรถ
“เฮีย! น้องเขามองได้แล้วเหรอ” ไอ้เต้ เด็กที่มาเรียนถามผม ผมขมวดคิ้วสงสัยว่ามันรู้ได้ไง
“แหะๆ พอดีผมพอได้ยินมาบ้างว่าก่อนหน้านี้น้องเขาตาบอดอ่ะ แบบว่าเสือกอย่างไม่ตั้งใจ”
“เออ ก็อย่างนั้นแหละ ไปๆ ยกของเข้าบ้านที เอาไปวางไว้ที่ห้องนั่งเล่นนั่นล่ะ เดี๋ยวที่เหลือกูจัดการเอง” ผมสั่งพวกมันก่อนจะเดินไปหาเค้กที่นั่งเล่นกับเจ้าสายไหมอยู่ พวกมันก็รีบไปหยิบของทันที เห็นผมใจดีแบบนี้เหอะ ที่จริงแล้วผมเป็นกับเค้กคนเดี๋ยว ตั้งแต่แรกแล้วที่ผมไม่กล้าพูดแรงๆหรือกระโชกโฮกฮากกับเค้กเหมือนที่ทำกับคนอื่น เพราะฉะนั้นไอ้พวกเด็กที่มาเรียกเลยกลัวผมไม่ต่างจากไอ้ครามเท่าไหร่ แต่ผมยังพอคุยได้ไม่เหมือนไอ้คราม ไม่มีเด็กคนไหนที่ไม่กลัวมัน หัวหดกันทุกคน หึหึ
“พี่ทราฟๆ มันน่ารักมากเลยอ่ะ ดูสิ ตาโต ปากเล็กลิ้นเล็กๆสีชมพู น่ารักจังเลยสายไหมมมมมมม” เค้กพูดก้มหน้าลงไปฟัดเจ้าสายไหมเหมือนหมั่นเขี้ยว ผมก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่ไม่ใช่กับเจ้าสายไหมนะ กับเค้กต่างหาก
“เข้าบ้านเถอะครับ ข้างนอกแดดแรง” ผมบอก เค้กพยักหน้าก่อนจะอุ้มเจ้าสายไหมขึ้นแล้วเดินตามผมเข้าบ้าน
น่าแปลก...ในบ้างเงียบเชียบเหมือนไม่มีใครอยู่ ผมเดินนำเค้กไปที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับสอดสายตาหาคนในบ้านไปด้วย มันหายไปไหนกันหมดว่ะ
“พี่ทราฟ ทำไมบ้านเงียบจังอ่ะ” เค้กเดินดูรอบๆห้องนั่งเล่นโดยที่มือยังอุ้มเจ้าสายไหมอยู่
“ไม่รู้สิครับ”
ผมนั่งลงที่โซฟา เอนหลังลงและมองคนตัวเล็กที่เดินดูนู่นนี่นั่นไปทั่ว เปรียบเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว เค้กก็คงจะนั่งอยู่ที่โซฟา ไม่ลุกเดินไปไหนถ้าไม่จำเป็น ผมชอบแบบนี้มากกว่า มันดูมีชีวิตชีวากว่ากันเยอะ
“พี่ทราฟ เค้กอยากเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่กางเกงยีนส์ขายาวแล้วมันอึดอัด”
“งั้นก็ขึ้นไปบนห้อง แต่ปล่อยสายไหมไว้ข้างล่างนะครับ”
“ครับ” เค้กปล่อยสายไหมลงก่อนจะเดินมาหาผมพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้ ชอบทำตัวน่ารักตลอดเวลา นี่กะเอาให้หลงตายเลยใช่ไหมเด็กคนนี้
“บ้านนี้ใครแต่งเหรอ สวยจัง” เค้กถาม
“ช่วยๆกัน เอาความชอบของแต่ลงคนมาใส่รวมกันไว้ กว่าจะออกแบบได้นี่แทบจะฆ่ากันตาย ไหนจะตอนไปเลือกเฟนิเจอร์อีก โครตจะวุ่นวายเลย”
ผมจำวันนั้นได้แม่งเลยล่ะ คุณคิดดูนะ ผู้ชายสี่คนที่เถียงกันคอเป็นเอ็นเรื่องจะแต่งบ้านยังไง คนหนึ่งก็นิ่งซะ แต่ดีกรีความเอาแต่ใจนี่ไม่เป็นรองใคร ถ้ามันบอกว่าไม่ก็คือไม่ ขืนเถียงไปมันได้เอาปืนเป่าหัวแน่ อีกสองคนก็เถียงกันไม่มีใครยอมใคร อีกคนเสนออีกคนขัด ผมเองก็เหมือนกัน ผมก็มีความคิดเป็นของตัวเองนะ แน่นอนว่ากว่าจะตกลงกันได้นี่แทบต่อยกันตายไปข้างหนึ่ง เพราะว่าบ้านหลังนี้ร่วมกันออกเงินเป็นสี่ส่วนเท่ากัน แต่ตอนนี้มองยังไงๆ บ้านก็เป็นสไตล์ไอ้ครามไปซะหกสิบเปอร์เซนต์ อีกสี่สิบเปอร์เซนต์เป็นของพวกผมสามคนที่เหลือ มันช่างยุติธรรมดีเชียว แต่ดีหน่อยที่ไอ้ครามเป็นคนที่ชอบอะไรเรียบง่าย ไม่เยอะเกินไปอย่างไอ้สอง บ้านเลยออกมาดูดีพอสมควร มันก็เลยพอหยวนๆกันได้บ้าง
“เค้กนึกภาพออกเลยนะเนี่ย เดาว่าคงมีแจกหมัดกันบ้างใช่ไหม” เค้กพูดแล้วทำหน้าแหยๆเหมือนไม่ชอบใจ
“หึหึ ก็นิดหน่อย แค่ปากแตก ขำๆ” ผมบอกก่อนจะเปิดประตูห้องดันเค้กเข้าไปในห้อง รู้ไหมสิ่งแรกที่เค้กทำคืออะไร เค้กไม่ได้เดินเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างที่ปากบอก แต่กลับเดินไปทิ้งตัวนอนคว่ำลงบนเตียง วาดมือวาดเท้าไปมาเหมือนเด็กไม่มีผิด
“เตียงของเค้ก คิดถึงจังเลย” ได้ยินเสียงเค้กดมหมอนดมผ้าห่ม ผมก็หัวเราะออกมาเบาๆแล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้าที่ใส่สบายๆ
“ขี้ตู๋นี่หว่าคนเรา นั่นมันเตียงพี่หรอก”
“อะไรอ่ะ พี่บอกเองนะว่านี่เป็นเตียงเค้กอ่ะ” เค้กพูดพลิกหน้าหันมามองผมหน้างอ
“พี่บอกเมื่อไหร่กัน” ผมเลิกคิ้วสูงมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ลุขขึ้นมานั่งบนเตียงกอดหมอนแน่น
“พี่ทราฟ! นิสัยไม่ดีอ่ะ พี่ทราฟบอกนะ เค้กจำได้”
“ฮ่าๆๆ อ้าว ไหงมาว่าพี่แบบนั้นล่ะ พี่บอกว่านี่เป็นเตียงของเราไม่ใช่เหรอ เราในที่นี้คือของพี่และเค้ก ไม่ได้บอกว่าเป็นเตียงของเค้กคนเดียวเสียหน่อย”
“นี่เตียงเค้ก” เค้กพูดหน้านิ่ง
“จริงอ่ะ แน่ใจเหรอ พี่จำได้ว่าพี่เป็นคนจ่ายเงินนะ”
“...ก็...”
“หึหึ อยากได้เหรอ เตียงพี่น่ะ”
“...” เค้กไม่ตอบ เอาแต่ทำหน้านิ่ง สักพักก็ทำหน้ายู่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ผม เอ่อ งงครับงง กะว่าแค่จะแกล้งเล่นนิดหน่อยเอง งอนเหรอ ทำไมล่ะ ผมว่ามันเรื่องเล็กนิดเดียวเองนะ แล้วผมพูดผิดตรงไหนว่ะ เตียงของผม ผมเป็นคนเลือกเป็นคนจ่ายเงินเองกับมือเลยนะ สรุปว่าผมผิดเหรอเนี่ย งงเว้ยครับ!
ผมเดินไปที่เตียง เค้กหันมามองค้อนผมทีหนึ่งก่อนจะหันกลับไปทางเดิม
“อะไรกันเนี่ย งอนพี่เหรอ” ผมชะโงกหน้าไปมอง เค้กเหมือนจะรู้เลยกดหน้าลงกับหมอน เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี
“อ๊ะ อย่ามายุ่งกับเค้กนะ” เค้กโวยวายนิดๆเมื่อผมดึงตัวเขาให้ลุกขึ้น อย่าบอกนะว่ากำลังเอาแต่ใจอยู่ หึหึ ได้ เดี๋ยวพี่จัดให้!
“ไม่ให้พี่ยุ่งจริงๆเหรอ ว้า ไอ้เราก็ว่าจะยกเตียงให้แท้ๆ อย่างนี้คนบางคนคงอดได้เตียงแล้วล่ะ” ผมพูดเสร็จก็ลุกออกจากเตียง แต่แล้วก็ถูกดึงแขนไว้พร้อมกับเค้กที่ลุกขึ้นมาจับแขนผมเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง สายตาที่มองมามันทั้งตกใจปนเหง้างอน อย่างกับลูกแมวตัวเล็กๆแหนะ
น่าฟัด!
“อะไรครับ จะเอาอะไร” ผมถาม
“จะไม่ยกเตียงให้เค้กจริงเหรอ” เค้กถามเสียงเบา
“เอางี้ พี่ถามหน่อยว่าทำไมอยากได้เตียงพี่นัก” ผมนั่งลงบนเตียงข้างๆเค้ก เอื้อมมือไปดึงมือเค้กมากุมเอาไว้ มือที่นุ่มนิ่มยังกับมือของผู้หญิง ผลเลยลูบเล่นอย่างเพลินมือ
“ก็...เค้กชอบ มันติดแล้วอ่ะ เค้กนอนที่โรงพยาบาลไม่หลับเลย มันหลับๆตื่นๆ ก่อนหน้านี้ที่กลับไปนอนที่หอบ้างครั้งเค้กก็นอนไม่หลับ เค้กคงติดเตียงนี้แล้วอ่ะ” เค้กเล่าออกมา มิน่าล่ะ ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลผมมักจะได้ยินเสียงเขาผลิกตัวบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะคิดว่าคงไม่มีอะไรก็แค่หลับแล้วเผลอผลิกตัวเท่านั้น ที่ไหนได้ นอนไม่หลับนี่เอง
“แล้วไงต่อครับ” ผมถาม เพราะผมคิดว่าเรื่องแค่นี้เค้กคงไม่ทำให้เค้กเอ่ยปากขอเตียงของผมหรอก มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ ก็ดูสิครับ ทำหน้าอยากได้ซะขนาดนั้น -_- ผมว่าถ้าเขาเอาใส่กระเป๋าพกติดตัวไปไหนมาไหนได้เขาก็คงทำ
“ก็....ก็...”
“ก็อะไรครับ” ผมเร่ง
“พี่ทราฟอ่ะ! ก็เค้กจะเอาอะ เค้กเห็นนะ นางพยาบาลอ่ะเขาต้องชอบพี่ทราฟแน่ๆเลย ไหนจะผู้หญิงที่ห้างนั้นอีก มองตามพี่ทราฟกันซะขนาดนั้น ไม่เข้ามาลากกลับบ้านไปซะเลยล่ะ” ประโยคท้ายเหมือนเขาพูดกับตัวเอง แต่ผมดันได้ยินเลยปล่อยขำออกมาเสียงดัง เรียกหน้างอๆของเค้กให้กลับมาอีกรอบหนึ่ง ไม่สิ งออยู่แล้วแต่งอหนักกว่าเดิมแค่นั้นเอง
“ฮ่าๆๆ”
“ขำอะไรอ่ะพี่ทราฟ ตลกมากเหรอไง”
“ตลกสิ เฮ้ๆ อย่านะ” ผมรีบห้องห้ามเมื่อเค้กทำท่าจะยกหมอนมาตีผม เค้กถือหมอนข้างก่อนจะปล่อยลงแบบขัดใจ ผมก็ห้ามไปงั้นแหละครับ ผมชอบจะตาย อย่างน้อยๆมันก็ทำให้ผมกับเค้กได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ดีกว่าเมื่อก่อนที่เค้กคอยวางตัวเหมือนกลัวว่าทำอะไรออกไปแล้วจะไม่เหมาะ แบบนั้นมันดูเหินห่างจนทำให้ผมไม่ชอบใจ
“...”
“โอ๋ๆ ไม่หัวเราะแล้วครับ แล้วไงต่อ พี่ไม่ได้สนใจผู้หญิงพวกนั้นด้วยซ้ำ มีแค่คนนี้ก็พอแล้ว”
ผมดึงตัวเค้กมากอดไว้ เค้กทำตัวแข็งแปบหนึ่งก่อนจะผ่อนคลายลงแล้วกอดตอบผมแน่น
“จะไปรู้เหรอ พยาบาลคนนั้นก็สวย บางคนก็น่ารัก ถ้าวันหนึ่งพี่ทราฟทิ้งเค้กไปแล้วไม่ให้เค้กนอนที่เตียงแล้วเค้กจะนอนยังไงล่ะ”
“...”
“หรือถ้าเราทะเลาะกัน เค้กไม่ต้องออกไปนอนที่โซฟาเหรอ นอนลำบากแย่”
“...” อึ้งครับ ผมพูดอะไรไม่ออกเลย แบบว่า เหตุผมมัน...น่ารักอ่ะ
“แต่ถ้าเตียงเป็นของเค้กนะ เค้กก็จะไล่พี่ทราฟออกไปนอนนอกห้อง”
เอ่อ...พี่ว่าประโยคนี้เริ่มไม่น่ารักแล้วล่ะ
“กลัวแล้วล่ะสิ” พี่พูดด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ ให้ตายเถอะ ไปหัดมาจากไหนอีกวะเนี่ย ผมรับมือไม่ทันอ่ะ ><
“ใครกลัว เตียงยังเป็นของพี่ ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะยกให้”
“พี่ทราฟอ่ะ นี่แน่ะ!”
อั๊ก!
เต็มๆเลยครับ เต็มรักเลยทีเดียว ก็เค้กนะสิ ทุบที่หลังผมซะเต็มที่ มีเจ็บล่ะครับงานนี้
“โอ๊ย เดี๋ยวนี้ลงไม้ลงมือเหรอ โดนซะเถอะ”
ว่าแล้วผมก็จับตัวเค้กให้นอนลงกับที่นอน เค้กดิ้นจะออกจากอ้อมแขนผม แต่ฝันไปเถอะ ตัวเล็กแค่นี้ผมสะเทือมผมอยู่แล้ว
“พี่ทราฟ ฮ่าๆๆ ปล่อย อ๊ะ ฮ่าๆๆ ปล่อย เค้ก อึก นะ ฮะๆ” เค้กพูดไปหัวเราะๆ ตัวก็ดิ้นเร้าๆเพราะผมจี้เข้าที่เอวเขาไม่หยุด แต่หนีไม่ไหนไม่ได้เพราะผมล็อคตัวเขาไว้แน่น
“อยากให้หยุดเหรอ” ผมถามแต่ไม่หยุดมือ มีหยุดบ้างเดี๋ยวเค้กจะหัวเราะจนหายใจไม่ทันแล้วขาดใจตายเสียก่อน
“อืม ฮ่าๆ หยุด ถะ..เถอะ” ยิ่งนานเค้กยิ่งไม่มีแรงดิ้นหนี เลยกลายเป็นขยับตัวหนีมือผมเล็กน้อยแล้วหัวเราะเบาๆแบบไม่มีเสียง หน้าแดงตัวแดงไปหมด เสื้อที่เค้กใส่ร่นขึ้นไปอยูข้างบนเผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบขาวเนียนที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อ ผมหยุดมือที่จี้เอวเค้กเปลี่ยนเป็นลูบที่เอวเค้กเบาๆ
“อื้ออ พี่ทราฟ...” เค้กเรียกชื่อผมเบาๆตอนที่ผมกดจูบที่หน้าท้องของเค้ก เค้กแขม่วท้องเหมือนจะหนีริมฝีปากผม ผมกดจูบอีกสองสามครั้งก่อนจะยืดตัวให้ใบหน้าเท่ากับคนตัวเล็กด้านล่าง เค้กมองหน้าผมได้แค่แปบเดียวก็หลบตาผม ผมเลยกดจูบลงที่แก้มแดงๆนั้นอีกทีอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่ต้องขอหรอกครับ เตียงนี้ไม่ใช่เตียงของเค้ก ไม่ใช่เตียงของพี่ แต่เป็นเตียงของเรา พี่ไม่มีทางมีคนอื่นนอกจากเค้กแน่นอน เชื่อใจพี่ได้เลย ส่วนถ้าวันไหนเราทะเลาะกัน จำไว้ว่าพี่จะเป็นคนออกไปนอนข้างนอกเอง แล้วเค้กก็จะได้นอนบนเตียงนี้อย่างสบาย โอเคไหม” ผมพูดแล้วมองคนใต้ร่างด้วยความรัก ปัดผมที่เริ่มยาวมาปรกตาออก สงสัยต้องพาไปตัดเสียแล้ว
“อืม ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“พี่ทราฟ...เค้กไม่ได้เอาแต่ใจไปใช่ไหม” เหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าเอาแต่ใจ ถึงได้ถามออกมาด้วยใบหน้าสำนึกผิด
“เพิ่งจะรู้ตัวหรือไงเรา”
“พี่ทราฟอ่ะ”
“ฮ่าๆ ล้อเล่นครับ พี่เป็นคนบอกเองนี่น่า ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อยกะอีแค่เรื่องเตียง พี่ไม่คิดมากหรอก” ผมบอกแล้วส่งยิ้มให้เค้กแน่ใจว่าผมไม่คิดมากจริงๆ
“ไปครับ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่เลือกไว้ให้แล้ว”
“ขอบคุณครับ” เค้กรับเสื้อที่ผมหยินส่งให้ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ผมมองหลังบางๆที่เข้าไปในห้องน้ำจากนั้นก็ทิ้งตัวลงกับเตียง อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมากับเรื่องเมื่อกี้ เพราะกลัวว่าผมจะไล่ออกไปนอนที่อื่น กลัวว่าผมจะมีคนอื่นเลยต้องเอาเตียงมาเป็นตัวยึกเหนี่ยวไว้ เป็นเด็กที่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ
อย่าเพิ่งคิดว่าผมเป็นคนบ้าหรือโรคจิตนะที่อยากให้เค้กเอาแต่ใจตัวเอง ผมก็แค่อยากให้เขาเป็นตัวของตัวเอง เขาว่ากันว่าคนเรามักจะรำคาญเวลาที่แฟนเอาแต่ใจแล้วก็งี่เง่าใส่ แต่ผมกลับมองอีกอย่าง ถ้าเขามางอแงหรืองี่เง่าใส่ผม นั่นหมายความว่าผมเป็นคนที่เขาสามารถเปิดเผยความรู้สึกจริงๆของตัวเองด้วยได้ เป็นที่พักพิง เป็นที่ระบายเวลาเขาหงุดหงิดหรืออึดอัดใจ เป็นเสมือนบ้านที่เขาสามารถปลดปล่อยตัวเองได้อย่างเต็มที่ เหมือนเวลาที่เรากินข้าว ถ้าเราออกไปกินข้างนอก แน่นอนว่ามันก็ต้องวางตัวกันบ้างแหละ แต่ถ้ากินที่บ้านจะวางตัวยังไงก็ได้ นั่งยังไง กินยังไง จะเลียมือดูดนิ้วก็ทำได้อย่างสบายใจ นั่นแหละ ผมอยากให้เค้กเป็นแบบนั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกครั้งที่เขาเอาแต่ใจแล้วผมจะต้องตามใจเสียเมื่อไหร่ ถ้ามันไม่หนักหนาผมก็จะตามใจและให้เขาทุกอย่าง เติมเต็มในสิ่งที่เขาขาด มันก็แค่นั้นที่ผมคิด แต่ถ้ามันไม่สมเหตุสมผล อันนั้นค่อยว่ากันอีกที
รอไม่นานเค้กก็ออกมา ใบหน้าเปียกน้ำ สงสัยคงจะล้างหน้ามา เมื่อเค้กจัดการเช็ดหน้าเช็ดตาปะแป้งเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็เดินไปกอดเค้กอีกทีก่อนจะจับมือเค้กให้เดินลงไปข้างล่างด้วยกัน แต่ทันทีที่เปิดประตูนั้น...
ปรุ! แปะ!
“แฮ่”
“เย้! / ฮิ้ววววววว ยินดีตอนรับกลับบ้านครับเค้ก!”
“ยะฮู้ววววว”
“เอ่อ...”เค้กถึงกลับอึ้งเมื่อเจอแจ็คพล็อตเข้าให้ ไอ้ครามยืนอยู่ข้างหลังไอ้สองและไอ้เจที่แต่งหน้าทำผมบ้าๆด้วยสีหน้าผมทุกข์ กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก
“กูว่าแล้วว่ามุกนี้มันไม่รอด”
“เอ่อ เค้กครับ พี่คือพี่สองนะ หน้าพี่ตลกไหม เอ่อ....ไม่เหรอ โอเค กูพลาดเอง ไปๆพวกมึง ไปล้างหน้ากัน”
แล้วพวกมันสามคนก็อันตธานหายไปจากหน้าห้องผม แยกกันกลับไปห้องใครห้องมัน ผมว่าพวกมันเองก็คงอายเหมือนกันที่ทำไป ผมก้มมองเค้กที่ยังอึ้งอยู่ แล้วน้องก็ช้อนตามองผมก่อนจะเอ่ยปากพูด
“นั่น...พวกพี่ๆเขาเหรอครับ”
“ครับ หึหึ มันคงอยากเซอร์ไพส์เค้กนั่นแหละ ไม่ต้องบอกเลยว่านั่นมันเป็นความคิดของใคร”
ไอ้สองชัวร์ๆ ปัญญาอ่อนมุกแป๊กขนาดนี้เป็นใครไปไม่ได้อีกแล้ว แต่ที่น่าสงสัยก็คือ ทำไมไอ้ครามยอมบ้าไปกับมัน ไอ้เจนี่ไม่สงสัยหรอก มันเป็นคู่หูคู่ฮากันบ่อยๆไป
“เอ่อ ก็ตลกดีนะครับ” แต่หน้าเค้กไม่ได้บ่งบอกว่าตลกเลยสักนิด สงสัยยังอึ้งอยู่
“ไปครับ ลงไปข้างล่างเถอะ”
ผมพาเค้กมาที่ห้องนั่งเล่น เค้กรีบวิ่งไปหาเจ้าสายไหมก่อนจะพากันไปนั่งเปิดถุงขนม รื้อๆออกมาดูแล้วก็วางไว้เต็มพื้นหน้าโทรทัศน์ไปหมด ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ตอนนี้เขาอยากทำอะไรผมก็จะปล่อยให้ทำอย่างที่อยากทำ เพราะเขาคงขาดหายช่วงเวลาแบบนี้ไม่นาน เลยเห็นอะไรก็ดูน่าสนุกไปหมด
“ไงมึง ทำไมทำแบบนั้นไปได้วะ” ผมทักไอ้ครามที่หน้าแดงเป็นปื้ดเดินเลี่ยงกองขนมขนาดใหญ่มาทิ้งตัวลงข้างๆผม ไอ้สองกลับไปเจก็เดินไปช่วยเค้กต่อสู้กับกองทัพขนม
“ไอ้เหี้ยสองกับไอ้สัดเจอ่ะดิแม่งบังคับกู” ไอ้ครามบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะยื่นตีนไปถีบไอ้สองเข้าจังๆ จนมันร้องโวยวาย และเค้กก็เงยหน้าขึ้นมองไอ้ครามด้วยก่อนจะเอ่ยพูดเสียงเนิบๆแต่มัน...ฮา
“พี่ครามอย่าแกล้งพี่สองสิครับ โตแล้วนะ”
“หึหึ” เสียงไอ้เจครับ
“ฮ่าๆๆ เค้กพูดถูกใจพี่มาก เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปซื้อขนมอีก เอาให้เยอะกว่านี้เลยเป็นไง ฮ่าๆๆ” ไอ้สองนี่ถึงกลับหัวเราะลงไปกลิ้งกับพื้น ส่วนไอ้คราม...ผมแอบเห็นครับว่าคิ้วมันกระตุก
“ไอ้ทราฟ เก็บเมียมึงด่วน” มันหันมาพูดกับผมเสียงไม่ดังนักพร้อมกับหน้าที่เซ็งสุดขีด
“อะไร มึงก็จัดการเองดิ กล้าปะล่ะ” ผมท้าเพราะรู้ว่ามันไม่ทำหรอก มันเอ็นดูเค้กอย่างกับน้องตัวเอง มันอยากมีน้องชายครับ มันยังเคยขอเค้กกลับผมเลย
‘กูของให้เค้กเป็นน้องชายกูนะ ก็อยากมีน้องชายแบบเค้ก’
ผมตอบตกลงไป เพราะมันไม่อะไรเสียหาย มีแต่ได้กับได้ ฮ่าๆๆ มันเป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน แต่มันกลับไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างน้องชายคนเล็กที่ควรจะเป็น คนที่ควรถูกตามใจ เอาใจ หรืออะไรที่ลูกคนเล็กควรได้ มันเลยเก็บกด อารมณ์อยากมีน้องชายไว้ตามใจอะไรแบบนั้น
“เค้ก...”
“อะไรครับพี่คราม” เค้กละสายตาจากการป้อนขนมเจ้าสายไหมมามองไอ้คราม
“ถ้าเค้กเข้าข้างพี่ พี่จะซื้อกีตาร์ให้” ไอ้ครามพูดหน้านิ่ง แต่ปรายตามองไอ้สองอย่างอาฆาตแค้น
“อืม...” เค้กทำหน้าเหมือนคิดหนัก ผมยังพลอยลุ้นไปด้วยเลยว่าเค้กจะเอาไง
“กีตาร์ไฟฟ้าพร้อมแอมป์” ไอ้ครามเริ่มเพิ่มของสมนาคุณ
“ที่จริงมันก็ไม่ถูกต้องนะ แต่...” ทุกคนลุ้นตัวเกร็งว่าเค้กจะพูดว่าอะไร
“เค้กไม่เข้าข้างมึงหรอกไอ้คราม เค้กเป็นเด็กดี ต้องคอยพยุงคุณธรรมอยู่ข้างคนถูกรังแกอย่างกูอยู่แล้ว ใช่ไหมครับน้องเค้ก” ไอ้สองรีบเข้าไปประจบเค้กทันที
“พี่สองครับ” เค้กเรียกไอ้สองพร้อมกับจ้องหน้าไอ้สองตาแป๋ว
“ว่าไงครับเค้ก ^_^”
“พี่สองก็ไม่ควรจะไปแกล้งพี่ครามเขาอย่างนั้นน่ะครับ ถ้าพี่เขาไม่เต็มใจพี่สองก็ไม่ควรจะบังคับ แบบนี้มันละเมิดสิทธิส่วนบุคคลชัดๆเลยอ่ะ ประเทศไทยปกครองระบอบประชาธิปไตยนะครับ ไม่ใช่ระบอบทหาร คราวหน้าอย่าทำแบบนี้นะครับ” เค้กพูดหน้านิ่งแบบเอาจริงเอาจัง ตอนนี้ทั้งห้องนั่งเล่นเลยเงียบไปสักพักก่อนที่ผมและไอ้เจจะหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆๆ เจ๋งวะเค้ก น่ารักจริงๆ” ไอ้เจเอ่ยปากชมพร้อมกับขยี้หัวเค้กไปมา
ตอนนี้เค้กกลับมาหัวเราะกว้าง สงสัยเมื่อกี้จะเก็กอยู่ หึหึ
“เค้กครับ ทำไมทำกับพี่แบบนั้นล่ะ” ไอ้สองครางหงุงหงิง หน้ามันยังอึ้งไม่หายเลย
“หึหึ” ไอ้ครามนี่ถึงกับหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ สมใจมึงแล้วสิ
“พี่คราม เค้กขอพรุ่งนี้นะ” เค้กบอกไอ้คราม ใบหน้าเปรี่ยมไปด้วยความสุข
“ตามนั้น” มันพูดแค่นั้นก่อนจะเอนตัวลงกับโซฟา พร้อมกันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรสั่งกีตาร์ให้เค้ก ผมเป็นเพื่อนมันมากี่ปียังไม่เคยได้ของใหญ่ขนาดนี้เลย แต่นี่เค้กกลับได้ง่ายๆ ไม่เห็นยุติธรรมเลยไอ้ ไอ้เพื่อนลำเอียง!
เห็นไหมล่ะ ผมบอกแล้วมายกเค้กให้เป็นน้องไอ้ครามอ่ะมีแต่ได้กับได้
“วันนี้เราจะจัดงานเลี้ยงกัน!” ไอ้สองตะโกนลั่นห้องนั่งเล่น ไอ้อารมณ์เศร้าของมันหายไปไหนวะ ไวเหลือเกิน ดูท่ามันจะไม่สะทกสะท้านกับคำพูดเค้กสักเท่าไหร่
“เออ ดีเหมือนกัน เลี้ยงไอ้พวกนั้นด้วยก็ดี” ไอ้พวกนั้นก็คือพวกเด็กที่หอพักนั่นแหละ มันเพิ่งสอบเลื่อนขึ้นกันไปเมื่อวาน มีทั้งคนที่ผ่านและไม่ผ่าน คนที่ผ่านก็คงคิดซะว่าให้เป็นงานฉลองที่ทำสำเร็จ แต่คนที่ไม่ผ่านก็ให้เป็นงานเลี้ยงปลอบใจล่ะกัน
“ว่าไงไอ้คราม” ไอ้เจหันมาถามไอ้คราม
“ตามใจ”
“เย้ เจ้ามืออนุมัติ งั้นเราไปตลาดกัน”
“เค้กไปด้วย เค้กช่วยถือของได้” เค้กรีบยกมือเสนอตัวเองก่อนจะหันมามองผมเมื่อเป็นเชิงขออนุญาติ
“ไปสิ ไปด้วยกันหมดนี่ล่ะ” ผมบอก เพราะดูท่าจะต้องซื้อของเยอะมาก เด็กที่หอพักนั่นมากกว่าห้าสิบชีวิตเลยนะ ผู้ชายทั้งนั้น ต้องหมดเท่าไหร่วะเนี่ยถึงจะพอเลี้ยง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะพาไปถือของนะ ตัวแค่นี้จะไปถืออะไรไหว
“กูไม่ไปนะ” ไอ้ครามพูดขึ้น ตามองไปที่หนังฝรั่งแนวฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อะไรสักอย่าง
“เออ แค่ออกเงินก็พอมึงน่ะ ท่าจะให้ดี ไปตามเด็กมาช่วยจัดพื้นที่ด้วย” ไอ้เจพูดบอก ไอ้สองนี่วิ่งขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุดแล้ว โครตจะไวเลยไอ้นี่
“เออ” มันตอบสั้นๆตามแบบฉบับไอ้คราม พูดน้องต่อยหนัก อยากรู้จริงๆว่าอย่างมันนี่จะจีบสาวยังไง
“พี่ทราฟ” เค้กเดินมาเกาะแขนผม พร้อมกันเงยหน้ามองผมตาปริบๆ
“อะไรครับ”
“เค้กอยากกินปลาดิบอ่ะ จะได้ฉลาดๆ^_^ ขอเยอะๆเลยนะ”
“ซื้อมาเผื่อไอ้สองด้วยนะเค้ก เพราะแม่งโง่”
ไอ้สองที่เดินลงมาถึงกับงงที่ถูกด่าแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
รู้ไหมครับว่าใครพูด...ไอ้ครามนั่นเอง
:laugh:
-
ฟินพอหรือเปล่า หรืออยากได้อีก หึหึ :z1:
ตอนนี้พี่ทราฟ ใจนายหล่อมากกกกกกกก o13
มีกิจกรรมมาให้ร่วมสนุกกัน แต่คงต้องรบกวนให้แวะไปที่เพจนะค่ะ จะได้เช็คง่ายๆ
กิจกรรมก็คือ....ตั้งชื่อเรื่องภาษาไทยให้นิยายเรื่องนี้!
เพราะคิดไม่ออกอ่ะ ร่วมด้วยช่วยกันหน่อยนะคะ
สำหรับคืนนี้คงพอแค่นี้ นอนหลับฝันดีกันถ้วนหน้านะคะ
คืนนี้ขอตัวฉกน้องเค้กไปนอนกอดก่อน อิอิ
ป.ล. มีคำผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ เสร็บแบบสดๆร้อนๆเลยไม่ได้ตรวจเช็ค
เพราะกลัวว่ามันจะดึกเกินไป แล้วจะตามมาแก้ไขให้ที่หลังนะคะ ^_^
https://www.facebook.com/RiRiWorld143 (https://www.facebook.com/RiRiWorld143)
:กอด1:
:L2:
เข้ามาดูว่านู๋เค้กโดนปล้ำเสร็จรึยัง เอิ๊กๆๆๆ
คนเขียนอ่ะปล้ำน้องเค้กเสร็จแล้ว แต่พี่ทราฟอ่ะ.....ยัง! :laugh:
:impress2:
:bye2:
-
อยากได้อีกกกกกกกกก
เค้ก น่ารักมากมาย^^
อ่านไปยิ้มไป555555
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: อ่านตอนนี้แล้ว ยิ้ม หน้าบานเลย เรา น่าร๊ากกกก อ่ะ
-
:กอด1: :กอด1:
-
น่ารักจริง >.<"
-
ปกติน้องเค็กก็น่ารักอยู่แล้ว ยิ่งพอน้องมองเห็นยิ่งสดใสน่ารักมาก :o8:
-
น้องเค้กมีพี่ชายคนใหม่ตามใจน้องจริงๆ แต่น่ารักแบบนี้ก็ควรตามใจแหละ :impress2:
-
กริ๊ดดดดเหอะ!! น้องเค้กน่ารักไปไหน ภาพกีต้าลอยมาที เบี่ยงข้างซะไวเชียวนะ 5555
อยากให้บอกวันเวลาอัพครั้งต่อไปแบบล่วงหน้าก่อนมากเลยค่ะ จะได้รอวันนี้ถูก >..<~
-
พี่ครามนี่ก็มีด้านเด็กๆเหมือนกันนะ
-
น่ารักมากเค้ก o13
-
:กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากครับ เค้กน่ารกอีกแล้ว มาต่อเร็วๆนะครับ
-
ดีใจมากเลย น้องเค้กกลับมาสนใดแล้ว
อืมมมม พี่สองกะพี่คราม ตีกันมากๆ ได้กันเลยดีม่ะ 555555555555555555
-
น้องเค้กน่ารักมากๆ
ฮาน้องเค้กอะ
-
จะมีคู่พี่คราม มาให้อ่านไหมอ่า
ชอบครามๆ!!
-
เห็นคนเขียนบอกว่าน้องเค๊กโดนปล้ำ
:a5:
คนอ่านรีบวิ่งมาดูด้วยความเร็วแสง
ไม่ได้มาช่วยนะ กลัวไม่ได้ดู 555555
:laugh: :z1:
แต่ไหงรอดมือพี่ทราฟซะได้ ชิ!
เก็บเปรี้ยวไว้กินหวานก็ได้
:laugh:
-
:-[
-
น้องเค้กน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[ :-[
พี่ทราฟ ใจพี่หล่อมาก :3123: :3123: :3123:
-
พอมองเห็นแล้วซนขึ้นเยอะเลยอ่ะ :laugh:
น่าร๊ากกกกกกมากอ่ะหนูเค้ก :-[ :-[ :-[
-
น่ารักกกกกกกกก มากกกกกกก
ก็รอกันต่อไปเมื่อไหร่พี่ทราฟจะได้กินเค้กชิ้นโปรด
-
:-[ :impress2: :กอด1:
-
น้องเค้กที่งอแงเอาแต่ใจนี่น่ารักมากๆๆ
ตอนก่อนที่จะมองเห็นก็ว่าน่ารักมากแล้วนะ
เจอเวอร์ชั่นนี้เข้าไปหลงกันทั้งบ้านเลย
พี่ครามเห็นนิ่งๆอย่างนี้ยังเป็นไปกับเค้าด้วย
เผลอๆจะมากกว่าคนอื่นซะด้วยซ้ำ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
พี่ครามมีคู่มั้ยยย
-
เถียงกันเรื่องเตียง
จะน่ารักไปไหนกันทั้งสองคนเลยนะ
ถ้าพี่ทราฟไม่ยกเตียงให้ น้องเค้กก็ไปขอเอากับพี่ครามเลยสิ ฮ่าๆ
พี่ล้อเล่นจ้าาาา~
พี่ทราฟเป็นมิสเตอร์สุภาพบุรุษของแท้ ขอซูฮกให้พี่ทราฟเลย
อ่านตอนนี้แล้วทำไมเราแอบคิด พี่ครามกับพี่สองกันน้ออออ
-
เค้กน่ารักเน๊อะๆ พูดเยอะขึ้นมากกกกกกกกกกก รอๆตอนตรอไปจ๊ 555+
-
ว๊ากกกกกกกก
นึกว่านู๋เค้กจะเสร็จพี่ทราฟซะอีก
รอลุ้นแทบตาย 555+
+1แถมเป็ดให้จ้ะ
-
เค้กน่ารักๆๆๆๆ :-[ :-[ :-[ :-[
เราแอบฟินครามสองอ่ะ 5555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไม่รู้นะเราจิ้นพี่คราม
กับพี่สองอ่ะ ไม่รู้สิ
อ่านตอนนี้อยู่ดี ๆ ก็
จิ้นซะงั้น o22
-
อ่านคอมเม้นแล้วชื่นจายยยยยยยยยย :กอด1:
มีแรงไปสอบวันพรุ่งนี้เลย :pig4:
ตอนต่อไปยังไม่แน่ใจว่าจะมาเมื่อไหร่ เพราะตอนนี้ยังอยู่ในช่วงสอบ ชีวิตไม่แน่อน :serius2:
และสุดท้ายก่อนจาก....ริริไม่ได้ตั้งใจทำให้ทุกคนจิ้นพี่ครามกับพี่สองเลยนะ อะไรกันเนี่ยยยยยยยยย :z3:
:กอด1:
:L2:
:bye2:
-
น่ารัก :-[
-
:-[ :-[ :-[น้องเค้กพอตาหายแล้วก็เริ่มอ้อนพี่ใหญ่เลยนะอิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รออ่านจ้า :call: :call: :call: :call: :bye2: :bye2: :L2: :L2: :L2:
-
:กอด1: :pig4:
-
:pig4: :L2:
-
ไล่อ่านเรื่องนี้มาสองวันจนถึงตอนล่าสุด
เค้กน่ารัก อิพี่ทราฟก็หวานตลอดๆ
ชอบเวลาที่เพื่อนๆอยู่ด้วยกัน ตลกดี
รอตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
:-[ :-[ :-[
-
พึ่งเข้ามาอ่านใหม่นะครับ สนุกมากเลย(><)เป็นกำลังใจให้ครับ^^
-
อยากกกกกกกก
อ่านอีกกกกก
เค้กน่ารักตลอดกาลลลลล :L1:
-
:-[ :-[
:L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักจังเลย มาต่อเร็วๆนะ
-
เค้กลดความน่ารักลงบ้าง
คนอ่านกับพวกพี่ๆ หลงรักจะแย่แล้ว ><
แค่บอกเฉยๆนะ
คนแต่งอย่าลดความน่ารักเค้กลงนะ
-
พูดได้คำเดียวว่าเสียใจมาก
ที่ไมไ่่ดเข้ามาอ่านซะนาน
OIL ติดโปร เยอะมาก
อ๊า แต่เข้ามาวันนี้ไม่ผิดหวังเลย
น้องเค้กยังน่ารักสม่ำเสมอ และดูมีแนวโน้มจะเพิ่มขึ้นทุกวัน
ฮาาา พี่ทราฟแอบหล่อ
ฮาาาา ชอบพี่คราม ปลื้มพี่2 สนพี่เจ เหล่พี่ทารฟ รักน้องเค้ก
-
หุหุ น้องเค้กน่ารักอะ ยิ่งมองเห็นแล้ว ยิ่งน่ารัก
-
:: 27 ::
“สายไหม! อยู่นิ่งๆสิ” ผมวิ่งจับเจ้าสายไหมที่วิ่งหนีไม่ยอมอาบน้ำ ขนสีขาวๆของมันตอนนี้กลายเป็นสีน้ำตาลไปแล้วเพราะเปื้อนโคลน ไม่รู้ว่าไปคลุกฝุ่นคลุกโคลนที่ไหนมา จะปล่อยเลยตามเลยก็ไม่ได้ ไม่งั้นผมเอาเจ้าสายไหมเข้าบ้านไม่ได้แน่ๆ พี่ทราฟอาจจะดุ และพี่ครามอาจจะ...เตะเจ้าสายไหมออกมานอกบ้านได้ น่ากลัวชะมัด T_T
ผมเพิ่งรู้ว่าพี่ครามไม่ชอบหมาอ่ะ ทำไมอ่ะ น่ารักจะตายไป แถมยังชอบแกล้งเจ้าสายไหมของผมบ่อยๆด้วย แต่ไม่มีใครทำอะไรพี่แกได้ ผมเองก็ไม่กล้าเหมือนกัน กลัวอ่ะ >^<
“อ๊ะ! สายไหม!” ผมร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ อยู่ๆเจ้าสายไหมมันก็พุ่งเข้าหาผมอย่างเร็ว ผมเลยล้มลงไปนอนกับพื้น ตัวก็เล็กทำไมแรงเยอะงี้อ่ะ
ตอนนี้ตัวผมเปียกทั้งน้ำเปียกทั้งน้ำยาอาบน้ำของหมา ฮึ่ย! ยังๆ ยังมานั่งทำหน้าตาใสแป๋ว มันน่านักนะ!
“ทำไรครับเนี่ย ทำไมเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำอย่างนี้ล่ะ” เสียงพี่ทราฟดังขึ้นตอนที่ผมกำลังปล้ำอาบน้ำให้เจ้าสายไหม ผมฉีกยิ้มกว้างให้พี่ทราฟที่เดินเข้ามาใกล้ผมแล้วเข้ามาจับตัวเจ้าสายไหมไว้ พี่ทราฟมือใหญ่แรงเยอะ เจ้าสายไหมเลยดิ้นหนีไม่ได้ ได้จังหวะผมก็เอาสายยางฉีดน้ำฉีดล้างตัวสายไหมจนสะอาดก่อนจะไปหยิบผ้ามาห่อตัวเจ้าสายไหมไว้แล้วเอามาอุ้มไว้แทน
“เปียกหมดแล้ว แดดก็เปรี้ยงขนาดนี้รีบเข้าบ้านเถอะเค้ก เดี๋ยวไม่สบายนะ” พี่ทราฟดันตัวผมให้เดินเข้าบ้าน พอผมปล่อยเจ้าสายไหมลงมันก็รีบสะบัดขนทันทีจนพื้นบ้านเปียกไปตามๆกัน
“เดี๋ยวเค้กไปเอาผ้ามาเช็ดพื้นก่อนนะพี่ทราฟ”
“ไม่ต้องครับ นิดเดียวเดี๋ยวก็แห้ง” พี่ทราฟดึงแขนผมไว้แล้วพูด
“เอางั้นเหรอ” ผมเงยหน้าถามพี่ทราฟ อ๊ะ! ผมว่าแล้วว่าวันนี้ลืมอะไรไป
“ไปไหนเค้ก” พี่ทราฟถามผมที่วิ่งเข้าห้องครัวด้วยความเร็วแสง ตรงเข้าหาตู้เย็นก่อนจะเปิดออกแล้วหยิบแกลอนนมออกมากระดก ก้งแก้วไม่ต้องใช้มันล่ะมันไม่ทันใจ
“อย่าบอกนะว่าที่รีบวิ่งมาห้องครัวเนี่ยเพื่อมากินนม” พี่ทราฟถามผมอึ้งๆ
“อืม ครับ เค้กอยากสูงแบบที่ทราฟบ้างอ่ะ เค้กเลยต้องกินนมเยอะๆ
“หึหึ จะทันไม่เนี่ย พี่ว่าไม่ทันแล้วมั้ง”
“พี่ทราฟอ่ะ ไม่ให้กำลังใจเลย”
“ก็มันเรื่องจริงไม่ใช่เหรอ”
“เค้กก็รู้น่า แต่ไม่ต้องพูดก็ได้นี่ แค่เตี้ยนี่ก็เศร้าพออยู่แล้ว” ผมทำปากจู๋ใส่พี่ทราฟก่อนจะเดินออกมาจากครัว
“โอ๋ๆๆ ไปอาบน้ำป่ะ เดี๋ยวเป็นหวัด อ่อ เดี๋ยวพี่จะพาออกไปข้างนอกด้วย รีบหน่อยนะ”
“ไปไหนเหรอครับ”
“เอาน่า ไปอาบน้ำเถอะ” พี่ทราฟบอกปัด
“บอกหน่อยสิ” ผมเดินเข้าไปใกล้พี่ทราฟมากขึ้น
“อืมมมม....เป็น...ความ...ลับ...ครับ”
“โธ่”
“ฮ่าๆๆ”
ผมชกเข้าที่ท้องพี่ทราฟเบาๆทีหนึ่งก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไปอาบน้ำ ใช้เวลาอาบไม่นานก็เสร็จ แต่ขึ้นตอนต่อไปเนี่ยสิปัญหา จำกันได้ไหมว่าพี่ทราฟซื้อเสื้อผ้าให้ผมเยอะมาก ผมเพิ่งมารู้ว่านอกจากพี่ทราฟจะพาผมไปซื้อไปเลือกไปลองด้วยตัวเองแล้ว พี่ทราฟยังไปซื้อมาให้ผมเองอีกต่างหาก ตอนนี้ตู้เสื้อผ้าของพี่ทราฟเลยแน่นไปหมดด้วยเสื้อผ้าทั้งของผมแล้วก็ของพี่ทราฟ
ผมอยากจะบอกพี่ทราฟนะว่าเปลี่ยนจากเอาเงินไปซื้อเสื้อผ้าเนี่ย เอาไปซื้อตู้เสื้อผ้าใหม่ก่อนดีกว่า มันใส่ไม่พอแล้วอ่ะ
“ใส่ตัวไหนดีล่ะเนี่ย” ผมพึมพำกับตัวเอง มันเยอะไปหมด ละลานตาจนเลือกไม่ถูก ><
ผมเลยตัดสินใจหลับตาหยิบๆมาแล้วเอาไปเปลี่ยนซะ ขี้เกียจเลือกแล้ว ตัวไหนก็คงเหมือนกันนั่นแหละ
“พี่ทราฟ เค้กเสร็จแล้ว” ผมรีบวิ่งลงบันไดแล้วก็ตะโกนเสียงดัง
“เค้กอย่าวิ่ง เดี๋ยวตกบันได” พี่ทราฟเอ็ดผมหน้านิ่วคิ้วขมวด
“โห นิดหน่อยเอง อย่าดุสิครับ” ผมเข้าไปอ้อนทีหนึ่งก่อนจะเดินไปหาพี่เจที่นั่งต่อเลโก้อยู่
“ไงเรา โดนดุแต่หัววันเลยนะ” พี่เจเงยหน้าขึ้นมาแซวผมแล้วก็ก้มหน้าลงไปต่อเลโก้ต่อ ผมไม่เคยเล่นเลยรู้สึกตื่นเต้นเอามากๆ
“เค้กครับ ไปกินข้าวก่อนเร็ว เดี๋ยวจะออกไปทำธุระข้างนอก” เสียงพี่ทราฟดังขึ้นเหนือหัว แต่ผมไม่ได้หันไปมองเพราะกำลังสนุกกับของเล่นตรงหน้าอยู่
“แปบหนึ่งนะพี่ทราฟ” ผมบอก
“ไม่เอาครับ เดี๋ยวค่อยกลับมาเล่น ลุกเร็ว” พี่ทราฟสะกิดผม ผมมองของเล่นตรงหน้าด้วยความเสียดายก่อนจะตัดใจลุกขึ้นเดินตามพี่ทราฟไปในห้องครัว
เมื่อกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วออกจากบ้าน พี่ทราฟก็ยังไม่บอกผมอยู่ดีว่าจะพาผมไปที่ไหน ผมมองสองข้างทางไปเรื่อยๆ ปากก็เอ่ยถามพี่ทราฟไม่หยุด แต่พี่ทราฟก็ตอบผมทุกคำถามไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อเลย เอ๋...หรือว่าเบื่อ ><
“พี่ทราฟ เค้กถามเยอะ เบื่อหรือเปล่า”
“ไม่หรอกครับ”
“จริงอ่ะ”
“จริงสิ”
“เค้กก็กลัวพี่จะเบื่อ”
“ถ้ากลัวพี่เบื่อแล้วจะเลิกถามป่ะ”
ผมหันไปมองพี่ทราฟแบบงงๆ ประโยคเมื่อกี้มันหมายความว่าไงอ่ะ เอ่อ...
“หึหึ ไม่เบื่อหรอกครับ ถามเถอะ สงสัยอะไรก็ถามรู้ไหม ตอบได้พี่จะตอบ”
“ได้ครับ ถ้าเค้กสงสัยเค้กจะถามนะ” ผมยิ้มออกมา
พี่ทราฟหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในวัดวัดหนึ่ง วัดที่คุ้นตาและคุ้นในความทรงจำ เพราะเมื่อก่อนแม่พาผมมาทำบุญที่นี่บ่อยๆ เมื่อรถจอดสนิทผมและพี่ทราฟก็ลงจากรถ พี่ทราฟยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่นก่อนจะเดินมาจูงมือผมให้เดินตาม เราสองคนเข้าไปไหว้พระในโบสถ์เป็นอันดับแรก
“เค้กไม่ได้มาวัดนานมากแล้ว สองปีกว่าที่ผ่านมา เค้กแทบไม่เคยได้ทำบุญเลย”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ผมยังมองเห็น ที่แม่ของผมยังมีชีวิตอยู่ แม่จะปลุกผมลุกขึ้นใส่บาตรทุกเช้า และทุกวันพระก็จะมาทำบุญฟังพระเทศน์ที่วัด แต่เมื่อชีวิตผมเปลี่ยน แม่ไม่อยู่ ผมมองไม่เห็น ผมก็ไม่มีโอกาศได้ทำแบบนั้นอีกเลย
“ไม่เป็นไรครับ ต่อจากนี้ไปพี่จะพาเค้กมาทำบุญบ่อยๆแล้วกัน ดีไหมครับ”
“ดีครับ! ^^”
“ไปครับ เราไปหาแม่เค้กกัน” พี่ทราฟลุกขึ้นแล้วยื่นมือมาให้ผมจับ ผมวางมือตัวเองลงบนมือพี่ทราฟแล้วก็ลุกขึ้นยืน ผมไม่รู้ว่าพี่ทราฟรู้ได้ยังไงว่าเจดีย์แม่ผมอยู่ที่นี่ ผมเองก็ไม่เคยมาเพราะไม่มีใครพามาแต่ผมก็พอจะรู้ว่าแม่อยู่ที่ไหนเพราะถามเอากับป้าน้อม
พอเดินอ้อมมาด้านหลังของวัดก็จะเจอเจดีย์เยอะแยะเต็มไปหมด ผมและพี่ทราฟมาหยุดอยู่ที่เจดีย์องค์หนึ่งที่มีรูปของแม่ผมติดอยู่ แค่นั้นน้ำตาผมก็ไหลออกมาไม่หยุด
“แม่ครับ เค้กมาหาแล้ว อึก” ผมค่อยๆนั่งลงข้างหน้ารูปที่เก่าไปตามกาลเวลา น้ำตาไหลนองหน้า ผมเอื้อมมือไปสัมผัสที่รูปนั่นเบาๆด้วยความคิดถึงและห่วงหาอาทรณ์ ผมคิดถึงแม่ ทำไมล่ะ ทำไมแม่ต้องจากผมไป
ผมอยากให้แม่อยู่กับผม อยู่ข้างๆผมในตอนนี้ เราจะคุยกันเวลากินข้าวฝีมือแม่ในตอนเช้าก่อนที่ผมจะไปโรงเรียนแล้วแม่ก็จะหอมแก้มผมทุกเช้า ตอนเย็นผมจะเล่าถึงสิ่งที่ผมเจอมาในวันนั้น เราจะนอนดูละครด้วยกัน แม่จะส่งผมเข้านอนแล้วก็กดจูบที่หน้าผากผมเบาๆพร้อมกับสัมผัสเบาๆที่ลูบหัวผม
เมื่อมีปัญหาแม่จะคอยกอดและปลอบผม มือของแม่จะคอยเช็ดน้ำตาให้ผม แม่จะยิ้มให้ผมเมื่อผมวิ่งเข้าไปหาแม่แล้วบอกว่าผมสอบได้คะแนนดี เวลาผมอ่านหนังสือดึกดื่น แม่ก็จะทำอาหารมื้อดึกแสนอร่อยมาให้ ผมชอบกินราเมงในมื้อดึกและแม่ก็ทำอร่อยมาก
แต่...แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ผมสูญสิ้นมันไปหมดแล้ว ทำไมคนเบื้องบนถึงได้ใจร้ายกับผมอย่างนี้นะ
ทำไมต้องเอาแม่ของผมไปด้วย…
“อย่าร้องนะครับคนเก่ง เดี๋ยวแม่จะไม่สบายใจนะ” พี่ทราฟดึงผมที่ร้องไห้จนตัวโยนไปกอดไว้ ผมกอดตอบพี่ทราฟแล้วก็ร้องไห้ออกมา ความคับแค้นใจในอดีตทำให้ผมอ่อนแออีกครั้ง ผมไม่ควรทำแบบนี้ แม่จะเป็นห่วง...ใช่...แต่ว่าผมหยุดไม่ได้อ่ะ
“เค้ก ฮือ เค้กคิด...ถึง..อึก...แม่อ่ะ ฮืออ” ผมบอกพี่ทราฟ
“ครับ พี่รู้” พี่ทราฟลูบหลังผมไปมาเบาๆ
“เค้กคิดถึงแม่ คิดถึงๆๆ ฮือออ อึก” ผมพูดอยู่แค่นั้นไปมาไม่หยุด ผมอยากเจอแม่ มีทางไหนไหม ทำยังไงผมจะได้เจอแม่อีกครั้ง
“พอแล้วครับคนดี หยุดร้องเถอะนะ แม่เฝ้ามองเค้กอยู่ ถ้าเห็นเค้กร้องไห้แบบนี้แม่จะไม่สบายแล้วจะอยู่บนสวรรค์อย่างไม่สบายใจนะ” พี่ทราฟปลอบผมอย่างอ่อนโยน
“...อึก...” ผมพยักหน้า พยายามจะหยุดร้องไห้ แต่มันบังคับตัวเองลำบากมาก ร่างกายมันสะอื้นไปเอง และผมก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบเมื่อหยุดร้องไห้ไม่ได้
“โอ๋ๆ ไหงร้องหนักกว่าเดิมเนี่ย ใจเย็นๆนะคนเก่ง”
ผมร้องอยู่อย่างนั้นสักพัก มือกำเสื้อพี่ทราฟแน่นจนในที่สุดผมก็หยุดร้องไห้ได้ในที่สุด ผมผละออกจากอ้อมกอดของพี่ทราฟเพราะอยากจะเห็นหน้าแม่อีกครั้ง แม่้ว่ามันจะเป็นแค่รูปภาพก็เถอะ แค่นี้ก็ดีแล้ว
“แม่ครับ เค้กมองเห็นแล้วนะ แม่ดีใจไหม เค้กดีใจมากเลยนะ” ผมบอกแม่
“...” ไม่มีเสียงตอบกลับมา แต่ผมเชื่อว่าแม่กำลังฟังผมอยู่
“เค้กคิดถึงแม่นะ เค้กสัญญาว่าเค้กจะเป็นเด็กดี สิ่งที่เค้กเคยบอกแม่ไว้ แม่คอยดูเค้กนะ เป็นกำลังใจให้เค้กนะ เค้กจะทำให้สำเร็จให้ได้ อยู่ข้างเค้กนะอย่าไปไหน เค้กรักแม่ อึก” พอพูดออกไปแล้วก็รู้สึกเหมือนน้ำตามันจะไหลออกมาอีกรอบ แต่คราวนี้ผมจะร้องไม่ได้ ผมต้องเข้มแข็ง แม่จะได้ภูมิใจในตัวผม
“จะไม่แนะนำพี่ให้แม่รู้สึกหน่อยเหรอ” พี่ทราฟเอาไหล่กระแซะผมเบาๆ
“อ่า ต้องแนะนำด้วยเหรอครับ” ผมหันไปถามพี่ทราฟ
“อ้าว พี่นี่ว่าที่ลูกเขยนะ”
“พี่ทราฟอ่า” ชอบจริงๆนะทำให้ผมเขินทำให้ผทอายเนี่ย
“^_^”
“...” จะให้ผมพูดว่าอะไรล่ะ เอ่อ...ต้องแนะนำเหรอ เริ่มต้นไม่ถูกอ่ะ
“จะไม่แน่นำพี่ให้แม่รู้จักจริงเหรอ” พี่ทราฟถามเสียงเศร้า
“เอ่อ เค้กเริ่มไม่ถูกอ่ะ ไม่รู้จะพูดอะไรก่อน” ผมบอกเสียงเบา
“พี่ไม่ได้ให้กล่าวสุนทรพจน์นะเค้ก”
“โห พูดงี้แนะนำเองเลยสิ” ผมบ่น ถึงไม่ใช่พูดสุนทรพจน์แต่มันก็ไม่ได้พูดง่ายๆนี่น่า
“ได้...แม่ครับ ผมชื่อทราฟนะ ผมเป็นแฟนของลูกชายแม่อ่ะ อีกหน่อยก็จะกลายเป็นลูกเขยแล้วยังไงวันนี้ผมก็ขอฝากเนื้อฝากตัวเลยแล้วกันนะครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลเค้ก รักเขามากกว่าใคร ผมจะให้ความอบอุ่นความรักให้แก่เขา เป็นที่พักกายพักใจ ผมไม่รู้ว่าจะทำได้ดีแค่ไหน แต่ผมจะพยายามให้ดีที่สุด ขอให้แม่เชื่อใจผมนะครับ”
“...” ผมอึ้งกับคำพูดของพี่ทราฟ พี่ทราฟเมื่อพูดกับแม่จบแล้วก็หันมามองหน้าผม แววตาซึ้งๆนั่นทำเอาน้ำตาผมไหลด้วยความตื้นตัน ไม่ทันที่ผมจะเช็ดมันออกพี่ทราฟก็เป็นคนเช็ดให้ผมเอง
“พี่รักเค้กนะ เค้กไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้รู้ไหม เค้กมีพี่เค้กมีพ่อ มีพี่คราม พี่สอง พี่เจ ทุกคนรักเค้ก เค้กรู้ใช่ไหมครับ”
“ครับ เค้กรู้ เค้กก็รักทุกคน เค้กรักพี่ทราฟ”
“ขอบคุณครับ ถึงแม่วันนี้เค้กจะไม่มีแม่อยู่ข้างๆ แต่เชื่อพี่ไหมว่าเค้กมีแม่อยู่ในนี้” พี่ทราฟเอามือทาบที่อกข้างซ้ายของผม ผมพยักหน้า ผมรู้...ผมอยู่กับผม แม่จะอยู่ในใจผมเสมอ
--------------
--------------
“เลือกได้หรือยังครับ” พี่ทราฟถามผมที่นั่งอยู่บนพื้นเลือกหนังอยู่
หลังจากไปไหว้แม่เสร็จพี่ทราฟก็พาผมมาเลือกซื้อหนังเพราะเมื่อคืนผมเปิดเน็ตดูแล้วพบว่ามีหนังเยอะแยะมากมายที่น่าดูแล้วผมยังไม่ได้ดู พี่ทราฟเลยพาผมมาซื้อที่ร้านๆหนึ่ง ร้านนี้ไม่ได้อยู่บนห้าง แต่มีหนังตั้งแต่เมื่อยี่สิบสามสิบปีที่แล้ว มีทุกประเภททุกรูปแบบ มีทุกเรื่องเลย
“พี่ทราฟ มีแต่หนังน่าดูทั้งนั้นเลย พี่ทราฟรีบกลับบ้านหรือเปล่าครับ” ผมเงยหน้าถามพี่ทราฟ
“ไม่รีบครับ”
“งั้นเค้กขอเลือกต่อนะ”
“ได้ครับ หิวน้ำไหม เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้”
“ดีเลยครับ”
พี่ทราฟขยี้ผมของผมเบาๆแล้วเดินออกจากร้านไป ผมหันมาสนใจกองหนังตรงหน้าต่อ อืม...Red Riding Hood เรื่องนี้น่าดูจัง เอาเรื่องนี้ด้วยดีกว่า
“เอ๊ะ! เรื่องนี้ก็น่าดู เอาเรื่องนี้ด้วย”
ผมเลือกหนังอย่างเพลิดเพลินใจจนพี่ทราฟกลับมานั่นแหละผมเลยสังเกตุว่าตัวเองเลือกหนังที่จะซื้อไว้เยอะมากอ่ะ เกือบยี่สิบเรื่องได้ ราคาจะเท่าไหร่เนี่ย
“เดี๋ยวเค้กจ่ายเองนะ” ผมบอกพี่ทราฟ มันเยอะเกินไป ผมเกรงใจ
“ทำไมล่ะครับ” พี่ทราฟถาม
“มันเยอะอ่ะ เค้กเกรงใจ”
“หืม พี่ขอซื้อได้ไหมไอ้คำว่าเกรงใจเนี่ย” พี่ทราฟทำหน้าเหมือนไม่ชอบใจกับคำพูดของผม ก็คนมันเกรงใจอ่ะ เปลี่ยนได้ง่ายๆที่ไหนกับล่ะไอ้นิสัยเนี่ย
“มันเยอะมากๆเลยนะ” ผมบอก
“เยอะพี่ก็จ่ายให้ได้น่า เงินที่พ่อให้มาเค้กก็เก็บเอาไว้ เรื่องแค่นี้พี่เลี้ยงเค้กได้สบายอยู่แล้ว”
“รวยว่างั้น” ผมถามด้วยความหมั่นไส้ แต่อีกใจก็ชอบแหละ หึหึ ไม่เปลืองเงินดี
“แน่นอน มีให้เราใช่ได้ไม่ลำบากก็แล้วกัน เป็นไง ดีไหม” พี่ทราฟถามผมหน้าเจ้าเล่ห์ ทำไมต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์ด้วย แปลกคนจริง
“เชอะ จ่ายไปเลยนี่แน่ะ” ผมจัดการยัดหนังทั้งหมดใส่มือพี่ทราฟและเดินไปนั่งรอที่โซฟารอพี่ทราฟจ่ายเงิน
ซื้อหนังเสร็จแล้วพี่ทราฟก็พาผมไปนั่งกินไอศกรีมบนห้างดัง เพราะข้างนอกร้อนมากๆ พอได้มานั่งกินไอศกรีมแสนอร่อยบนห้างเย็นๆนี่มันยิ่งกว่าสวรรค์เสียอีกและอีกอย่างก็คือ...ฟรี! ฮ่าๆๆ
“ไงเรา อารมณ์ดีเชียวนะ”
“^_^” ผมไม่ตอบแต่ยิ้มให้แทน
“กินดีๆสิครับ เลอะหมดแล้ว อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย” พี่ทราฟเอื้อมมือมาเช็ดปากให้ผม ผมได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากโต๊ะข้างๆเลยหันไปดูก่อนจะรีบหันมากลับมาเหมือนเดิม ก็ผู้หญิงโต๊ะข้างๆนะสิครับ หัวเราะแล้วก็ส่งยิ้มมาให้ผมอ่ะ เขาต้องรู้แน่ๆเลยว่าผมกับพี่ทราฟเป็นแฟนกัน
“พี่ทราฟอ่ะ” ผมมองค้อนพี่ทราฟแล้วเรียกชื่อพี่ทราฟเสียงเบา เดี๋ยวโต๊ะข้างๆเขาได้ยิน
“อะไรอ่ะ พี่ทำอะไรผิดหืม”
“เปล่า”
“งั้นก็รีบกินครับ จะได้กลับบ้าน”
ผมรีบจ้วงไอศกรีมเข้าปากแบบเร็วด่วนจี๊ ยิ่งได้ยินโต๊ะข้างๆพูดถึงผมกับพี่ทราฟผมก็ยิ่งรีบ เขาไม่ได้นินทาผมเสียๆหายๆหรอก เขาก็แค่ชมว่าผมน่ารัก แต่ผมเขินอ่ะ
“หึหึ เขินเหรอเรา หน้าแดงเชียว”
“อย่าพูดนะพี่ทราฟ เค้กกินหมดแล้ว ไปกันเถอะ” ผมรีบลุกแล้วเดินออกจากร้านทันที ไม่ได้อายหรอกครับที่คบกับพี่ทราฟ แต่การที่มีคนมานั่งพูดเรื่องผมกับพี่ทราฟใกล้ แถมยังเป็นคนไม่รู้จักอีก มันก็วางตัวทำหน้าลำบากอยู่นะ
“ไม่เห็นต้องอายเลย” พี่ทราฟเดิมตามมากอดคอผมไว้
“ก็...ไม่รู้อ่ะ...”
“ฮ่าๆๆ น่ารักจริง แฟนใครเนี่ย”
นี่ก็อีกคน ชอบจริงๆเลยนะทำให้ผมเขินเนี่ย มันน่าดูนักเหรอไงกัน ชิ!
“อยากไปไหนต่อไหมครับ”
“ไม่เอาอ่ะ กลับบ้านไปนอนดูหนังดีกว่า”
“โอเค งั้นก็กลับบ้านกัน”
------------
------------
“อื้ออออ” ผมกดหน้าลงกับหมอนไม่กล้าดูภาพบนหน้าจอ
“อย่าทำแบบนั้นเค้ก เดี๋ยวหายใจไม่ออก” พี่ทราฟดึงผมขึ้นจากหมอน ตอนนี้ผมนอนคว่ำหันหน้าเข้าหาโทรทัศน์
“ไม่เอา เค้กกลัวอ่ะ” ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้เนี่ย ภาพติดตาจนผมหลอนเลยอ่ะ T_T ไม่น่าซื้อมาเลย
“กลัวแล้วซื้อมาทำไมล่ะครับ”
“ก็เค้กอยากดูอ่ะ” ใช่ครับ ตอนนั้นอ่ะอยากดู ตอนนี้ก็อยากดูนะ แต่มันกลัวมากกว่าอ่ะ T^T
“อ้าว อยากดูก็ดูสิ เงยหน้าขึ้นเร็ว”
“เค้ก ผีมันไปแล้ว”พี่สองพูดขึ้น ผมเลยค่อยๆเงยหน้าขึ้น จนแน่ใจว่าบนหน้าจอไม่มีผีแล้วจริงๆ
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอไอ้คราม”
“อืม”
พี่ครามพูดแค่นั้นแล้วก็เดินขึ้นห้องไป ผมกลับมาสนใจหนังต่อ ดูบ้างไม่ดูบ้างจนจบไปเรื่องหนึ่ง พี่เจทำอาหารเย็นเสร็จพอดีเลยยกมากินที่หน้าทีวีพร้อมกับดูหนังเรื่องใหม่ไปด้วย เรื่องนี้ไม่ไช่หนังผีแล้วแต่เป็นหนังแอ็คชั่นแทน
“ตกลงได้เรื่องปล่าววะไอ้คราม” พี่ทราฟถามพี่ครามแล้วก็ตักเต้าหู้ผัดใส่จานผม ผมหันมาสนใจจานข้าวของตัวเองก่อนจะเงยหน้าดูหนังต่อ
“อืม ช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงไฮซีซั่น เลยลูกค้าไม่เยอะ กูจองไปแล้ว”
“ดีๆ แล้วจะขับรถไปเองหรือไง” พี่ทราฟถามอีก
“ขับไปเองดิ จะได้แวะซื้อของได้” พี่เจบอก
“พูดถูกเลยไอ้เจ ขับแบบกินลมชมวิว ไปเรื่อยๆไม่ต้องรีบนะกูชอบ” พี่สองพูดทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปาก เลยโดนพี่ครามสาดสายตาอมหิตใส่ไปดอกหนึ่ง หึหึ จ๋อยเลย
ว่าแต่...จะไปไหนกันทำไมผมไม่รู้
“จะไปไหนกันเหรอครับ” ผมถามด้วยความอยากรู้
“ไปทะเลครับ”
“OoO”
“หึหึ อยากไปล่ะสิ” พี่สองเอาช้อมมาแกว่งที่หน้าผมเลยโดนพี่ทราฟตบไปที่หัวอย่างแรง
“กูเจ็บนะไอ้ทราฟ!” T_T
“เค้กไปด้วย!” ผมตะโกนลันบ้าน ผมอยากไปทะเลอ่ะ อยากไปมากๆเลยนะมีใครเชื่อผมบ้าง
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้วครับ ทริปนี้เพื่อเค้ก รู้ไหมไอ้ครามถึงกับลางานเลยนะ” พี่ทราฟลูบแก้มผมเบาๆก่อนจะตักเอ็นไก่ทอดน้ำปลาป้อนผม ผมก็อ้าปากกินแล้วก็เคี้ยวไปยิ้มไป ดีใจจัง ผมจะได้ไปเที่ยวทะเลแล้ว
“ไปกันวันไหนเหรอครับ” ผมถาม ในใจนี่อยากไปวันพรุ่งนี้เลยอ่ะ
“วันมะรืนครับ พรุ่งนี้พี่คงต้องเคลียร์งานทั้งหมดก่อน” พี่ทราฟตอบ
“เค้กครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ออกไปซื้อของกับพี่นะ ไปไหม”พี่เจหันมาชวนผม
“ไปครับ!” ผมรีบตบปากรับคำ ผมอยากได้หมวกกันแดด อ่า ที่ก่อประสาททรายด้วย ลูกบอลๆ โอ๊ยยยย แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วอ่ะ ผมอยากเห็นสีของน้ำทะเล สายลม แสงแดด และก็คลื่นทะเล แทบจะอดใจไม่ไหวเลยจริงๆ ^^
“เดี๋ยวกูไปด้วย” พี่สองหันไปบอกพี่เจ
“กูบอกเมื่อไหร่ว่าจะให้มึงไปด้วย กูจะไปกับเค้กสองคน”
“กูจะไป กูมีรถ”
“กูไม่ให้ไป”
“แต่กูจะไปกับมึงแล้วก็น้องเค้ก จริงไหมเค้กกกกกก” พี่สองหันมาทำหน้าอ้อนใส่ผม มันตลกจนผมกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ พี่คนอื่นๆถึงกับส่ายหน้าให้ด้วยความระอา
“ตามใจพี่สองสิครับ” ผมบอกยิ้มๆ
“นั่นไง มันต้องอย่างนี้สิน้องรัก” พี่สองหยิกแก้มผมเบาๆก่อนจะกลับไปกินข้าวต่อ
“มานี่ม่ะ พี่เช็ดให้” พี่ทราฟเอาทิชชู่มาเช็ดแก้มให้ผม ก็พี่สองนะสิ เอามือที่พึ่งหยิบไก่กินมาจับหน้าผม หน้าผมเลยมันเยิ้มไปด้วยน้ำมัดทอดไก่ ><
กินข้าวเสร็จผมก็นอนเกลือกกลิ้งดูหนังอยู่ที่เดิมกับพี่ทราฟ พี่เจกับพี่สองออกไปตรวจที่หอพัก พี่ครามที่ออกไปไหนไม่รู้ เป็นมาเฟียนี่ไม่เห็นจะดีเลย งานก็เยอะ แถบเสี่ยงอันตรายอีกด้วย
“ง่วงหรือยัง” พี่ทราฟที่นอนซ้อนอยู่ข้างหลังผมถามขึ้น ผมส่ายหน้าแทนตอบตาก็ดูหนังไปเรื่อยๆ
“อ๊ะ!...พี่ทราฟ อย่าเล่นสิ” ผมร้องด้วยความตกใจที่พี่ทราฟล้วงมือเข้ามาในเสื้อผม แถมยังลูบที่เอวผมเบาๆจนผมจั๊กจี้อีก
ฟอดดดดด
“หอมจัง” พี่ทราฟกระซิบที่หู ผมย่นคอหนีแต่พี่ทราฟก็ตามมาซุกหน้าเข้าที่ซอกคอผมพร้อมกับกดจูบไปด้วย
“อือ พี่...ทราฟ” ผมร้องเรียกพี่ทราฟเบาๆ พี่ทราฟกอดตัวผมให้แน่นมากขึ้นก่อนจะจับตัวผมให้นอนหงายแล้วพี่ทราฟก็ยันตัวขึ้นมองหน้าผม
“จะได้ไปทะเล ดีใจไหมคนเก่ง”
“ดีใจครับ ดีใจที่สุดในโลกเลย ^_^”
“พี่สัญญากับเค้กไว้ว่าพี่จะพาเค้กไป จำได้ไหม”
เอ๋...เมื่อไหร่กันนะ...
ผมนิ่งคิดก่อนจะคิดออก ตอนนั้น ตอนที่พี่ทราฟไปเที่ยวทะเลกับพี่เฟ ผมมองพี่ทราฟแบบอึ้งๆ ไม่คิดว่าพี่ทราฟจะจำได้ ขนาดผมเองยังลืมไปเลย
“เค้กไม่คิดว่าพี่ทราฟจะจำได้นะเนี่ย”
“หึหึ จำได้สิครับ แบบนี้เค้กต้องให้รางวัลพี่นะ” พี่ทราฟมองตาผมด้วยสายตากรุ้มกริ่มไม่น่าไว้วางใจเลยสักนิด
“รางวัล...อะไรเหรอครับ”
“หึหึ”
แล้วพี่ทราฟก็แนบริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของผม กดจูบเบาๆสองสามทีก่อนจะเปลี่ยนเป็นจูบที่ลึกซึ้งขึ้น ปลายลิ้นร้อนของพี่ทราฟแทรกเข้ามาในปากผม ผมเอาลิ้นตัวเองหนีแต่พี่ทราฟก็ควานหาจนเจอ
“อืออ อา” ผมครางออกมาเบาๆเมื่อพี่ทราฟลูบที่เอวผม ผมแขม่วท้องหนีมือพี่ทราฟเพราะว่ามันรู้สึกหวิวๆ ริมฝีปากร้อนๆนั่นทำให้ผมลืมเลือนไปหมด ลืมว่าตอนนี้เราอยู่กันที่ห้องนั่งเล่น ที่อาจจะมีใครมาเห็นได้ตลอดเวลา
“พี่...อืมม พี่ทราฟ” ผมเรียกแล้วก็กระตุกเสื้อพี่ทราฟเบาๆเมื่อพี่ทราฟจูบผมติดกันนานเกินไปจนผมหายใจไม่ออก พี่ทราฟให้เวลาผมหายใจแค่แปบเดี๋ยวก็กดจูบลงมาอีกจนกระทั่ง...
โป๊ก!
“เฮ้ย อะไรวะ” พี่ทราฟร้องเสียงดัง ถอนจูบออกอย่างรวดเร็ว ผมมองพี่ทราฟตาปรือเห็นพี่ทราฟยกมือตัวเองลูบหัวปรอยๆ
“ขึ้นห้องไปเลยมึงสองตัว ไม่แดกน้องมันเข้าไปเลยล่ะถ้าจะดูดปากมันขนาดนั้น” เสียงพี่ครามดังขึ้นทำให้ผมทำตัวไม่ถูก ไม่กล้ามองไปทางอื่นนอกจากเสื้อพี่ทราฟ
“เหื้ย เรื่องของกู” พี่ทราฟบ่นหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็ดึงผมลุกขึ้นนั่งด้วย ผมอยากจะบอกจังว่าผมไม่อยากลุกอ่ะ ผม...อาย >_<;
“เรื่องของมึง แต่ช่วยไปทำบนห้องไอ้สัด เดี๋ยวเด็กมันจะมายกของ หรือมึงอยากโชว์เด็ก” พี่ครามพูดเสียงเข้ม
“เออ ไปไหนก็ไปเลยแม่ง เสียรมณ์” พี่ทราฟโวยวายเสียงดัง จนผมต้องหลุดขำออกมาน้อยๆ เหมือนเด็กทะเลาะกันเลยอ่ะพี่ทราฟแล้วก็พี่คราม
ดีที่พี่ครามไม่แซวอะไรไม่งั้นผมคงทำหน้าไม่ถูกแน่ๆ
“เรื่องของมึง” พี่ครามพูดก่อนจะเดินออกไปข้างนอก
“อิจฉากูก็บอกมาเถอะไอ้คราม!” พี่ทราฟยังไม่วายตะโกนไล่หลังพี่ครามออกไป
“พี่ทราฟ!” ผมเอ็ดพี่ทราฟ แค่นี้ผมก็อายแล้ว เดี๋ยวพี่ครามกลับมาแล้วพูดอะไรออกมาอีกสักประโยคสองประโยค ผมคงต้องไปหาปีบมาคลุมหัวแล้วงานนี้ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเวลาพี่ครามพูดออกมามันเจ็บเสียดแทงแค่ไหน
“อะไรครับ” พี่ทราฟหันมาถามผมหน้าระรื่น เปลี่ยนอารมณ์ไวจนตามไม่ทันเลย
“ไปแหย่พี่ครามแบบนั้นเดี๋ยวก็เจอดีหรอก” ผมบอก ก็มันจริงนิ ผมยังไม่เคยเห็นใครเถียงสู้พี่ครามได้สักคนหนึ่ง ถ้ามีละก็ผมขอมอบโล่แห่งปีให้เลย!
“พี่ไม่กลัวมันหรอก” พี่ทราฟลอยหน้าลอยตาพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร
“เหรอ”
“...”พี่ทราฟจ้องผม แล้วก็พุ่งเข้ามาจี้ที่เอวผมทันที อ๊ากกกกกกก >o<;
“ฮ่าๆๆ พี่ทราฟ อย่าสิ อ๊ะ ฮ่าๆๆ จั๊ก ฮ่าๆๆ จั๊กจี้อ่ะ”
:-[
-
มีข่าวดีมากบอก เอ๋...หรือว่าข่าวร้ายหว่า
ข่าวที่ว่าก็คือ....ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้ววววว เย้! :z6:
หยุด! อย่าเพิ่งก่อม็อบประท้วงกัน...ริริเคยบอกไปสองว่าจะมีภาคสอง
ใจเย็นๆกันนะทุกคน :laugh:
แต่คงหลังจากปิดเทอมแล้ว เพราะเหลืออีกเดือนก็จะสอบไฟนอล
ริริอยากตั้งใจอ่านหนังสือสอบ เกรดเทอมนี้จะได้สวยๆ
ส่วนเรื่องของพี่คราม...หลังปิดเทอมเช่นกันค่า
มีคำผิดบอกด้วยนะคะแล้วจะมาแก้ให้ทีหลัง
เจอกันตอนสุดท้าย ซึ่งอาจจะอีกหนึ่งอาทิตย์
กอดทุกคนค่า...อ่านแล้วนอนหลับฝันดีนะ
:กอด1:
:L2:
:pig4:
Fanpage >> https://www.facebook.com/RiRiWorld143 (https://www.facebook.com/RiRiWorld143)
-
เมื่อไหร่พี่ทราฟจะได้เป็นลูกเขยซะทีล่ะนี่ อิอิ :impress2:
ไปทะเลจะมีลุ้นกับเขามั๊ยน่ะพี่ทราฟ :laugh:
ปล.ภาค2 จะขึ้นเรื่องใหม่ หรือต่อในนี้เลยคะ ถ้าไปขึ้นทู้ใหม่ ลงลิงค์ไว้ในทู้นี้ด้วยเน้อ เดี๋ยวตามกันไม่ถูก
-
ลุ้นๆความน่ารักของภาค2พี่ทราฟกับน้องเค้ก อิอิ
FCพี่ทราฟค่า ส่วนพี่ครามชอบน้อยกว่าพี่ทราฟฮ่าๆๆ
-
ตอนแรกตกใจนึกว่าจะจบ ดีที่มีภาคสอง จะรอจ้า :กอด1:
-
:-[ :impress2: :กอด1: o13
-
หวานจริงๆ อะไรๆก็สีชมพู :m1:
-
:impress2: :impress2: จะจบแล้วเหรอ ชอบเค้กที่สุดเลยอิอิ
-
ไปทะเลมีลุ้น !!!! :z1: :z1: :z1:
และ
รอพี่ครามไปตามหาสะใภ้ :z2: :z2: :z2:
-
แจกเป็ดให้น้องเค้กไปนอนกอด (หวังว่าพี่ทราฟคงจะไม่อิจฉาเป็ดนะ)
รอตอนต่อไป(ตอนจบ) & ภาค 2 จ้า
ปล. มีคำผิดด้วยนะจ้ะ
-
โอ๊ย หวานแล้วหวานอีก
ครามไม่น่ามาขัดเลยเนอะ อิอิ
-
น่ารักมากกกกก > <
ชอบกินเค้กกกอะ 55555
-
หวานออกสื่ออีกล่ะ ^^
พี่ครามจะมีคุ๋กับเขาบ้างมั้ย
ถ้าไม่มีเดี่ยวจะคุ๋ให้ :impress2:
-
รับทราบจ้าริริการเรียนต้องมาก่อนจ้า :L2: :L2: :L2:
แล้วพี่จะรอภาค2นะ :L2: :L2: :L2:รออ่านจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
พี่ครามหวงน้องอ่ะดิ 55555555555555
เข้าใจอารมณ์นะ พี่ครามน่ะรักเ้ค้กแบบน้อง คงกลัวใครจะเอาน้องไปว่าอ่ะดิ
-
รอตอนไปทะเล อุคริๆ
ลุ้นๆๆ
:z1: :haun4:
-
น่ารักดีอะ
-
น้องเค้กน่าร๊ากกกกกกก
รอ รอ รอ :)
-
ภาคต่อนี้เป็นเรื่องของพี่ครามใช่มั๊ย :-[
รอๆ ชอบครามมานานล่ะ จะรอดูว่าใครมาคู่กับคราม ภาคต่อไปขอบทNCเยอะๆ นะ :impress2: :กอด1:
นายเอกร่างกายครบถ้วน32ประการแบบปกติน่ะ อยากได้แนวนี้
ลุ้นให้เป็นเด็กมัยธยมจัง ไม่งั้นก้น้องใหม่ปี1หรือว่าเด็กในโรงสอนแว๊ 555
รออยู่น่ะ o13 :L2: :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
หวานกันซะจริงๆไม่อายเลยนะทราฟ
-
จวนจะจบพี่ทราฟก็ยังคงได้ชิมแค่หน้าเค้กแต่ยังไม่ได้กินเนื้อเค้กแสนนุ่ม หอม หวาน สักคำ
-
ภาค2 ให้พี่ครามคู่กับ
พี่สองนะ ถ้าจะสนุก o13
-
น้องเค้กกกกกกกกกกกกกกก
จะทำตัวน่ารักไปถึงไหนเนี่ย >////<
น่ารักมากเลยอ่ะ แบบนึกภาพตามไปด้วยนะ
น้องเค้กตัวเล็กขาวๆ ปากแดงๆน่าจูจุ๊บ >...< กำลังอาบน้ำเจ้าสายไหม
อ๊ายยยยยยยย น่ารักเกินจะทนจริงๆเลย
ไอ้พี่ทราฟ!!!! รู้ตัวมั้ยว่ากำลังออกอาการหื่นน่ะ
กะจะกินเค้ก(?)โชว์กลางบ้านเลยหรือยังไง - -
ดีนะที่พี่ครามมาห้ามไว้ทันไม่งั้นล่ะก็ ... :m25:
....
รอความน่ารักของน้องเค้กต่อไปค่ะ
-
มาต่ออีกนะคร้าบ เค้กน่ารักมาก
-
พี่ทราฟ จะดีกับน้องเค้กไปถึงไหนนน~
เจ้เห็นพี่ทราฟรักน้องมาก เจ้ก็ดีใจ
น้องเค้กน่ารัก มากอดทีเด่ะ!!!!
-
น้องเค้กน่ารักมากมาย :L1:
ตอนเช้าก่อนผมไปโรงเรียนแม่ก็จุหอมแก้ม---จูบ
ผลสูญสิ้น---ผม
ผมทราฟดึงผมที่ร้องไห้---พี่ทราฟ
เพราอยากจะเห็นหน้าแม่อีกครั้งแม่ว่ามันจะเป็นแค่รูปภาพ
ก็เถอะแน่นี้ก็ดีแล้ว------เพราะ/แม้/แค่
ผมเอาลิ้นตัวเองหนีแต่พี่ทราฟก็คราม-----ควาน
ดีที่ไม่คราม-----พี่คราม
เดี๋ยวพี่ครามกลับมาพูดอะไรออกมาอีกสักประโยก-----ประโยค
รอรอรอภาคต่อไป :L2:
-
พี่ทราฟน่ารักจริงๆ :impress2:
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ คิดถึงน้องเค้กแย่
แต่ใกล้จะได้อ่านเรื่องของครามแล้วใช่ไหม o18 อยากอ่านมาก
:pig4: นะคะ ตั้งใจสอบนะคะ ไฟทติ้ง!
-
มาแล้ววววว!!!เค้กน่าร๊ากกกกมากกกก รอตอนต่อไปนะ^^
-
จ้า รอนะจ๊ะริริ อิอิ อ๊าตอนสดท้ายแล้ว รอค่า เรื่องสอบพยายามเ้านะคะ รอพี่ครามด้วย
-
เค้กน่ารักอีกแล้วๆๆๆๆๆ
-
น่ารักมากค่าาาาาา
น้องเค้กโดนแกล้งตลอดด
ทำไงได้ละคะ ก็หนูน่ารัก น่าแกล้งหนิลูกเอ๊ย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ปล.ภาค 2 นี่พวกพี่ๆที่เหลือเค้าจะมีคู่กันมั้ยคะ
โดยเฉพาะพี่ครามเนี่ย คนอ่านเชียร์สุดใจ อิอิอิ
-
อยากเชียร์พี่สองกะพี่คราม ถ้าได้คู่นี้จะฟินมว๊ากกกกกก :z2:
-
น้องเค้กน่ารักมากมาย :L1:
ตอนเช้าก่อนผมไปโรงเรียนแม่ก็จุหอมแก้ม---จูบ
ผลสูญสิ้น---ผม
ผมทราฟดึงผมที่ร้องไห้---พี่ทราฟ
เพราอยากจะเห็นหน้าแม่อีกครั้งแม่ว่ามันจะเป็นแค่รูปภาพ
ก็เถอะแน่นี้ก็ดีแล้ว------เพราะ/แม้/แค่
ผมเอาลิ้นตัวเองหนีแต่พี่ทราฟก็คราม-----ควาน
ดีที่ไม่คราม-----พี่คราม
เดี๋ยวพี่ครามกลับมาพูดอะไรออกมาอีกสักประโยก-----ประโยค
รอรอรอภาคต่อไป :L2:
แก้ไขแล้วค่าาาาาาาา ขอบคุณมากๆเลยนะตัวเอง ^^
:กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ เรยอ๊ะอยากให้รีไรท์อ๊ะ :L2: :L1:หรือคนแต่งว่าไง คนอ่านจะได้เตรียมตังค์ไว้ซื้อ 55555 บอกเป็ดให้แร้วนะริริ อยากให้รีไรท์มากๆ เรยนร้าสารภาพว่าหลงรักน้องเค้กเข้าเต็มเปา เด็กอะไรน่าร๊ากกกกกกกกมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1: อีตาทราฟก้อใจดีสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปล.ทราฟฟฟฟฟอย่าตีเค๊านร้าก้อน้องเค้กน่ารักจริงๆ นี่นา อิอิ :impress2: :o8: :3123: :3123:
-
ยกตำแหน่ง(ว่าที่)ลูกเขยดีเด่นให้พี่ทราฟไปเลย
รักและดูแลน้องเค้กดีขนาดนี้ไม่รักได้ยังไงกัน
แต่แลกกับค่าเหนื่อยโดยการลวนลามน้องนิดหน่อย
น่ารักเนอะ >.< เดี๋ยวตามไปเที่ยวทะเลด้วยคน :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
Ok ตอนนี้ทั้งพ่อตาแล้วก็แม่ยายก็รู้จักว่าที่ลูกเขยกันทั่งคู่แล้วเนอะ
แถมยังมาทำหวาน กันซะเปิดเผยขนาดนั้นอีก :-[
เห็นใจพี่ครามบ้างไรบ้าง ก็รู้อยู่ว่าตอนนี้พี่แกไร้คู่อะ
รอภาคสองให้คนเขียนหาคู่ให้พี่คราม
เอาให้สวยๆ(หนุ่มหน้าสวยอะนะ)จนคนอื่นอิจฉาไปเลยเนอะ 5555
Thank คนเขียนมั่กๆ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
ปล.รอตอนหน้าพี่ทราฟจะได้ฤกษ์กินเค้กหรือยังเอ่ย? ^_^
-
น่ารักอ่ะ.......ง :sad4: :sad4:
-
ภาค 2!!!
หาคู่ให้พี่ครามด่วนครับ
-
รอตอนจบคับ
ชอบครามกับสองอะ อยากให้2คนนี้คู่กันอะ
มีใครเชียร์เหมือนเราบ้างอะ ดูแล้ว2คนนี้เหมาะกันดี :L2: :กอด1:
-
:กอด1: :L1:
-
ทราฟจะกินเค้กหรือไง โดนคราขัดจังหวะเสียรมณ์เลย 5555
บวกหนึ่งจ้ะ
-
เมื่อไหร่อิพี่ทราฟจะได้กินเค้กทั้งหมดน้อ :z1:
-
จิ้มๆๆ :z13:
:z2:
-
นู๋เข้ามารายงานตัวเฉยๆ :impress:
-
:z2: :L1:
-
น่ารักมากๆ.
ยิ้มตลอดที่อ่าน :กอด1:
-
อ่านทันจนได้นะเนี่ย
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลย ชอบทุกคนเลย
น้องเค้ก ก็น่ารัก
ให้ความรู้สึกเหมือนแมวอ่ะ
อยากเอามาเลี้ยงที่บ้านจัง
แล้วจะรอตอยจบนะจ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:: 28 :: The end!
“ทำไมพ่อไม่เห็นบอกเค้กเลยอ่ะ เค้กเป็นลูกชายพ่อจริงหรือเปล่าเนี่ย” เค้กกอดอกทำท่าน้อยใจพ่อตัวเอง
เมื่อคืนพ่อของเค้กโทรหาผมบอกว่าให้พาเค้กเข้าไปหาวันนี้ซึ่งพอดีกับที่ว่าพรุ่งนี้ต้องไปทะเลผมเลยขับรถพาเค้กไปหาพ่อ แต่พอเค้กรู้ก็เกิดอาการน้อยใจเพราะพ่อไม่โทรหาน้องแต่กลับโทรหาผมแทน
“สงสัยเค้กคงกลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วแน่ๆ ดูสิ โทรหาพี่ทราฟแต่ไม่โทรหาเค้กอ่ะ” เค้กหันมาบ่นกับผมแถบยังเขย่าแขนผมทำหน้าเซ็งอีกด้วย
“ไม่หรอก อย่าคิดมากสิครับ พ่อเขารักเค้กจะตาย”
“เชื่อได้ที่ไหน”
“งอนเหรอไง”
“ก็มันน่างอนนิ ไม่รู้ล่ะ เค้กงอนๆๆ”
“ครับๆ รู้แล้ว แต่เค้กคงต้องไปบอกพ่อนะ บอกพี่พ่อเค้กไม่มีทางรู้หรอกว่าเค้กงอนน่ะ”
“ไม่บอกหรอก แค่บ่นเฉยๆอ่ะ พี่ทราฟ” เค้กบอกก่อนจะหันมาเรียกผมเสียงหวาน ขี้อ้อนจริงๆ
“ครับ”
“เรียกเฉยๆ” เค้กพูดยิ้มๆก่อนจะกลับไปนั่งตามเดิม
ไม่นานก็มาถึงบ้านเค้ก พอรถจอดสนิทเจ้าตัวเล็กก็รีบวิ่งเข้าไปหาป้าน้อมที่ยืนรอรับอยู่ เค้กกอดป้าน้อมแน่นก่อนจะหอมที่แก้มทั้งซ้ายและขวา แหมะ ที่อยู่กับผมนี่ไม่เป็นแบบนี้บ้างนะ
“สวัสดีครับป้าน้อม” ผมยกมือไหว้ก่อนจะยื่นถุงขนมที่ผมและเค้กซื้อมาฝากให้กับท่าน
“ขอบคุณค่ะ ไม่น่าลำบากซื้อมาเลย” ป้าน้อมกอดเอวเค้กพาเดินเข้าบ้านแล้วหันมาพูดกับผม
“ไม่ลำบากเลยครับ สักนิดก็ไม่ นี่นะ เค้กเลือกแต่ขนมโปรดของป้าน้อมเลย” เค้กตอบแทนผม รอยยิ้มสดใสร่าเริงต่างจากก่อนหน้านี้ที่งอนพ่อตัวเอง
“รู้ใจป้าจริงๆเลย ไปค่ะ คุณผู้ชายรออยู่ที่สวนหลังบ้านแล้ว เดี๋ยวป้าไปเอาขนมกับน้ำก่อนนะลูก แล้วจะเอาไปให้กิน”
“ครับ รีบๆมานะ” เค้กพูดก่อนจะวิ่งกึ่งกระโดดไปที่สวนหลังบ้าน
บ้านของเค้กใหญ่มาก แต่คนอยู่น้อยเลยค่อนข้างเงียบ ผมหมายถึงตอนนี้ภรรยาของคุณธัชชัยยังไม่กลับมาจากเที่ยวพักร้อนที่ยุโรป บอกเลยตามตรงว่าผมเป็นคนไม่ดี เลยคิดว่าถ้าเครื่องบินตกกลางทางได้นี่คงจะดีมากๆ คนอะไรใจคอโหดเหี้ยมทั้งแม้่ทั้งลูก แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะทำให้คนอื่นซวยไปด้วย แต่ผมเชื่อว่าสักวันเวรกรรมต้องตามคนพวกนี้ทันแน่ ห่วงก็แต่เค้กเนี่ยแหละ ไม่รู้ว่าภายหน้าจะต้องเจอเรื่องราวๆอะไรอีกหรือเปล่า แต่ไม่ว่ายังไงผมจะดูแลเขาให้ถึงที่สุด
“เค้ก มาแล้วเหรอลูก” พ่อเค้กเงยหน้าจากหนังสือในมือก่อนจะส่งยิ้มให้ลูกชายสุดที่รัก แต่เค้กกลับเชิดหน้านิดๆอย่างเหง้างอน
“ใครมา ไม่มีใครมาสักหน่อย” เค้กพูดแล้วก็นั่งลงตรงข้ามพ่อตัวเอง
“สวัสดีครับคุณพ่อ นี่ครับขนม เค้กเป็นคนเลือกเองเลยนะ” ผมบอกแล้วก็ส่งถุงขนมให้คุณธัชชัย
“ใครบอก เค้กไม่ได้เลือกสักหน่อย” เค้กส่ายหัวไม่ยอมรับความจริง ดูท่าจะงอนพ่อมากจริงๆ
“ไม่ได้เลือกก็ไม่ได้เลือก ว่าแต่ไม่เมื่อยคอเหรอลูก หรือว่าข้างบนมีอะไรน่าดูกันนะ” คุณธัชชัยเอ่ยปากแซวลูกชายที่ตอนนี้หน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม
“เขางอนน่ะครับ” ผมเป็นคนเฉลยข้องสงสัยให้กับคุณธัชชัย
“เปล่านะ!” เค้กรีบพูดหน้าตื่นทันทีก่อนจะเอื้อมมือมาหยิกที่ต้นขาผม ไม่เจ็บมากแต่ก็จี๊ดๆ
“หึหึ งอนอะไรพ่อครับ มานั่งข้างพ่อสิ” พ่อเค้กมองเค้กอย่างเอ็นดู
“เปล่าสักหน่อย” เค้กพูดหงุบหงิบเสียงเบา ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตาใคร
“เค้กครับ มาหาพ่อมะคนดี”
เค้กค่อยๆเงยหน้าขึ้น สีหน้าเหมือนลังเลก่อนจะลุกขึ้นช้าๆเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆพ่อ คุณธัชชัยดึงเค้กเข้าไปกอดแล้วลูบหลังเบาๆก่อนจะพูด
“งอนพ่อเหรอครับ บอกได้ไหมว่างอนพ่อเรื่องอะไร” คุณธัชชัยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผมรู้ว่าเค้กเองก็รู้ว่าพ่อรักเขามากแค่ไหน เพราะผมเองยังดูออกเลย และผมก็ยังรู้อีกว่าพ่อของเค้กคงไม่ได้คิดมากเรื่องที่เค้กงอนแบบนี้ เพราะจะว่าไปอาการแบบนี้นี่แหละที่ทำให้ทุกคนหลงเขาหัวปรักหัวปรำ ไม่เว้นแม่แต่ไอ้สามคนที่บ้าน
“ก็...ทำไมพ่อไม่โทรหาเค้กอ่ะเมื่อคืนนี้ กลับโทรหาพี่ทราฟ”
“โอ๋ๆ อย่างอนไปเลย เมื่อคืนที่พ่อไม่ได้โทรหาเพราะคิดว่าเค้กน่าจะนอนแล้ว แสดงว่านอนดึกล่ะสิ” คุณธัชชัยกอดแล้วก็โยกตัวเค้กไปมาก่อนจะคลายอ้อมกอดออก เค้กกลับมานั่งพิ่งเก้าอี้ สีหน้าดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ
“เมื่อคืนเค้กดูหนังเพลิน แล้วพ่อมีอะไรเหรอครับถึงให้เค้กมาหาวันนี้” เค้กถาม พอดีกับที่ป้าน้อมยกขนมมาให้ เค้กเลยหันไปช่วยป้าน้อม เสร็จแล้วป้าน้อมก็ขอตัวไปทำอย่างอื่น เค้กเลยนั่งกินขนมดูดน้ำหวานอย่างสบายอารมณ์
“พ่อมีเรื่องจะคุยกับเค้กนิดหน่อยเรื่องเรียนต่อ เค้กอยากเรียนต่อไหมลูก” คุณธัชชัยเอื้อมมือไปลูบหัวเค้ก ส่วนเค้กนี่อ้าปากค้างอึ้งไปเรียบร้อย จะว่าไปผมก็ลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิท น้องอายุก็ยี่สิบแล้วเลยเกณฑ์เข้ามหาลัยมาแล้วแต่ก็ยังไม่ถึงกับสายเกินไป
“อยาก...เค้กอยากเรียนต่อครับพ่อ” ผมพูดเสียงสั่นน้อยๆ นัยต์ตามีน้ำตาคลอเบาๆ เค้กคงดีใจมากๆ
“แล้วจะเรียนมหาวิทยาลัยรัฐหรือว่ามหาวิทยาลัยเอกชนดีล่ะครับ ทราฟว่าไง”
“ผมตามใจน้องครับ เค้กเป็นคนเรียนต้องเลือกตามที่เขาอยากเรียน” ผมบอก
เรื่องเรียนต่อเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นคณะที่อยากเรียนหรือมหาวิทยาลัยต้องให้เค้กเป็นคนเรื่องเอง เวลาเรียนจะได้มีความสุข ผมว่าเรื่องนี้สำคัญนะ เขาอยากเรียนอะไรผมไม่อยากบังคับหรือเลือกให้ ผมอยากให้เขาทำตามความฝันของตัวเอง ถ้าเค้กได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ทำในสิ่งที่รัก หรืออยู่ในสังคมที่เขาอยากอยู่ หนึ่งเลยชีวิตเค้กจะมีความสุข สองเค้กจะประสบความสำเร็จในทางที่ตัวเองเลือก และผมเชื่อว่าไม่ว่าอะไรที่เค้กเลือกต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตเขาแน่นอน
“แล้วเค้กล่ะครับ อยากเรียนคณะอะไร” คุณธัชชัยถามเค้ก
“เค้ก...ยังไม่แน่ใจเลยครับ” เค้กมีสีหน้าลังเล
“ไม่เป็นไรนะลูกไม่ต้องรีบคิด ค่อยๆคิดไปเรื่อยๆ เดี๋ยวพ่อวานทราฟหาครูมาสอนเสริมให้เค้กหน่อยนะ ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะได้ทำคะแนนออกมาได้ดีๆ” คุณธัชชัยหันมาพูดกับผม
“ไม่มีปัญหาครับ ผมพอมีเพื่อนที่เป็นอาจารย์อยู่สองสามคน”
หาคนสอนไม่ยากหรอก และยิ่งเค้กเป็นเด็กหัวไว ผมเชื่อว่าถ้าเค้กอยากเรียนต่อมหาวิทยาลัยรัฐก็เข้าได้ไม่ยากเลยสักนิด
“ถ้างั้นก็เอาตามนี้ล่ะกัน ตั้งใจมากๆนะลูก”
“ครับพ่อ เค้กจะตั้งใจเรียกแล้วก็สอบให้ติดให้ได้เลย พ่อคอยดูนะ”
“พ่อจะคอยดูนะคนเก่ง ว่าแต่จะไปไหนต่อหรือเปล่า” คุณธัชชัยถามผม
“เปล่าครับ” ผมตอบ
นอกจากกลับไปเตรียมของออกเดินทางวันพรุ่งนี้แล้วก็ไม่มีแพลนอะไรนอกเหนือจากนี้
“งั้นก็อยู่ทานข้าวเย็นที่นี่ก่อนล่ะกัน”
“งั้นเค้กไปช่วยป้าน้อมนะครับ!”
--------
--------
“โอยยย อิ่มสุดๆไปเลย ดูสิพี่ทราฟ ท้องเค้กโตขึ้นตั้งเยอะ” พูดอย่างเดียวไม่พอครับ มีการถกเสื้อโชว์ท้องให้ผมดูอีก ไม่ระวังตัวเองเลย นั่นๆ มีลูบท้องไปมาอีกด้วย เอาเข้าไปคนเรา ท้องก็ขาวจั้วขนาดนั้นทำเอาสติผมกระเจิงไปหมด ต้องรีบกลับมาสนใจถนนเบื้องหน้าแทน
นี่ถ้าเป็นคนอื่นผมคงคิดว่าตัวเองโดนยั่วนะเนี่ย แต่ใจจริงผมก็อยากให้เค้กยั่วนะ หึหึ ไม่ค่อยหื่นเลยกู
ผมขับรถอย่างรีบเร่งจนในที่สุดก็ถึงบ้าน ในบ้านไม่มีใครอยู่ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันไปหมด ผมกับเค้กเลยเดินขึ้นห้องเพราะนี่ก็เกือบสามทุ่มเข้าไปแล้ว พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า นอนแต่หัวค่ำหน่อยก็คงจะดี
“เค้กจะอาบน้ำก่อนไหม” ผมถามเค้กที่ทิ้งตัวนอนบนเตียง แต่ยังไม่เลิกถกเสื้อลูบท้องตัวเอง ดูท่าจะอิ่มมากจริงๆ
“ยังอ่ะ เค้กอิ่มจนไม่อยากทำอะไรเลย”
“เอาอีโนไหม แน่นท้องหรือเปล่า” ผมเดินเข้าไปหาเค้กด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ครับ พักสักหน่อยให้มันย่อยก็คงดีขึ้น พี่ทราฟอาบก่อนเลย”
“เอางั้นก็ได้ครับ” ผมบอกก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ อาบเสร็จก็เห็นเค้กวิ่งวุ่นไปทั่วห้อง กลางห้องมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เปิดอยู่และมีเสื้อผ้าอยู่ในนั้นบ้างแล้ว
“พี่ทราฟ ช่วยเค้กคิดหน่อยสิว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง”
“ไม่ต้องเอาไปเยอะนะเค้ก ไปแค่สองคืนเอง”
“ครับ” เค้กตอบรับ แต่มือกลับคว้าเอาทุกอย่างที่ขวางหน้ายัดใส่กระเป๋า
“ไปอาบน้ำก่อนไปแล้วค่อยมาจัดต่อ” ผมบอกแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมนอน
“ได้ครับผม” เค้กหยิบผ้าขนหนูก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำ ผมเดินไปดูของในกระเป๋าแล้วก็ต้องส่ายหัวออกมา มีของใช้ทุกอย่างยังกับย้ายบ้าน ถ้าผมหยิบออกเขาจะรู้ไหม แล้วไอ้สกอร์ตเทปนี่เค้กจะเอาไปทำอะไรเนี่ย ไม่รู้ตอนหยิบใส่กระเป๋าได้ดูหรือเปล่าว่าตัวเองหยิบอะไรใส่ลงไปบ้าง จริงๆเลย
ผมหยิบของที่ดูแล้วไม่จำเป็นออกจากกระเป๋าก่อนจะเอาไปเก็บที่ ระหว่างที่รอเค้กอาบน้ำก็เปิดโทรทัศน์แล้วก็นอนดูบนเตียง
“อ๊ะ...พี่ทราฟเก็บของเสร็จแล้วเหรอครับ” เค้กถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่ากระเปาเดินทางถูกปิดไว้เรียบร้อย
“ครับ ไปแต่งตัวซะ เดี๋ยวไม่สบาย” เพราผมเปิดแอร์ในห้องแล้ว แต่เค้กกลับนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวเดินวนไปวนมา ยิ่งมองใจผมก็ยิ่งสั่นเลยเบนสายตามามองหน้าจอทีวีแทน
“เค้กว่าเช็คอีกรอบดีกว่า”
ผมหันไปมองเค้กที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วด้วยชุดประจำตำแหน่ง เสื้อกล้ามของผมกับการเกงนอนขาสั้นที่ย้ำว่าสั้นมาก เค้กบอกว่าใส่สบายดีผมเลยไม่ว่าอะไร แต่ถ้าไปนอนที่อื่นนี่ผมไม่ยอมแน่ๆ ชุดนี้มันวาบหวิวไป ผมไม่อยากให้ใครมองสุดที่รักของผม จะเก็บไว้ดูคนเดียว ไม่ต้องอิจฉานะ หึหึ
“ไม่ต้องแล้วครับ มานอนเร็ว” ผมกวักมือเรียกเค้ก แต่เค้กส่ายหน้าให้ผมแทนคำตอบ
“แปบหนึ่ง เค้กเช็คแปบเดียวเท่านั้น” หลังจากนั้นเค้กก็ลงมือต่อสู้กับกระเป๋าใบใหญ่และข้าวของทั้งหลายแหล่อีกครั้ง
กว่าจะได้นอนก็เกือบจะตีหนึ่งเข้าไปแล้ว จนผมต้องดุนั่นแหละน้องถึงจะปิดกระเป๋าแต่โดยดี
“พี่ทราฟอ่ะ ดุเค้กทำไมเนี่ย” เค้กล้มตัวนอนลงข้างผมแต่เว้นที่ว่างเอาไว้ไม่ยอมเข้ามานอนกอดผมเหมือนเดิม
“ก็เค้กดื้อไงครับไม่ยอมมานอน ดึกแล้วนะครับ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก จะตื่นไหวไหมเนี่ย” ผมบอกแล้วก็ดึงเค้กเข้ามากอดไว้ แรกๆเค้กก็ขืนตัวเอาไว้หน่อยแต่สุดท้ายผมก็ดึงเค้กเข้ามากอดได้สำเร็จ
“เค้กตื่นเต้นอ่ะ นอนไม่หลับ” ตาที่มองผมนี่แป๋วได้อีกเหมือนจะยืนยันว่ายังไม่ง่วงจริงๆ
“ไม่ง่วงก็ต้องนอนครับ หรืออยากทำอะไรก่อนนอนไหมล่ะ” ผมถามเสียงเจ้าเล่ห์เผื่อฟลุก...หึหึ
“ทำอะไรอ่ะ ทำแล้วง่วงป่ะ” เค้กถามเหมือนไม่ได้คิดอะไรแต่ผมนี่คิดไปไกลแล้วครับ
“ลองป่ะละ” พูดจบผมก็ก้มหน้าลงไปจูบเค้กทันที เค้กชะงักเหมือนตกใจนิดหน่อยแต่ก็ยินยอมรับจูบผมแต่โดยดี ยิ่งจูบผมก็ยิ่งมีอารมณ์มากขึ้น ใจหนึ่งก็อยากหยุดแต่ใจหนึ่งก็อยากไปต่อ
“อะ...” เค้กครางออกมาเบาๆเมื่อผมขบเม้มที่ลำคอเล็กๆนั่น ตัวเค้กสั่นน้อยๆและสะดุ้งทุกครั้งที่ผมกดจูบแรงๆ
ผมสอดมือเข้าไปใต้เสื้อกล้ามลูบที่หน้าท้องของเค้กเบาๆก่อนจะเลื่อนขึ้นไปสะกิดที่ยอดอกของคนตัวเล็กทำเอาเค้กสะดุ้งเฮือกครางเรียกชื่อผมเสียงสั่นอย่างลืมตัว
“อ๊ะ...” ผมเลือนตัวลงไปจูบเบาๆที่หน้าท้องของเค้ก เค้กแขม่วท้องหนีปากผม ตัวก็บิดไปมาเล็กน้อย ลมหายใจที่ฟังดูหอบนิดๆนั่นทำเอาผมคลั่ง
“เค้กครับ” ผมเรียกชื่อเค้กเบาๆก่อนจะเลื่อนริมฝีปากขึ้นสูงมากกว่าเดิม
“พี่ทราฟ....พอ..อ๊ะ!.หยุด...อื้อ หยุด ไม่เอา” เค้กพูดไม่เป็นคำ ตัวสั่นมากกว่าเดิม ผมชะงักและผละออกมาเพื่อที่จะได้มองหน้าเค้กได้ถนัด ในแววตาเค้กมีแววขลาดกลัวที่ผมจับความรู้สึกได้ ทำเอาผมได้สติขึ้นมา ผมลืมไปได้ไงว่าน้องเจอเรื่องที่เลวร้ายเกือบจะโดนข่มขืนมา ผมว่ามันคงฝังใจน้อง
“พี่ขอโทษนะครับ” ผมลูบไหล่ลูบหลังให้เค้กสงบลง เค้กคว้าเข้าที่แขนผมส่ายหน้าไปมา
“ว่าไงครับคนเก่ง”
“เค้ก...”
“ไม่เป็นไร พี่ขอโทษนะ นอนเถอะ พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวทะเลกัน”
“แล้วพี่ทราฟจะไปไหน” น้องถามเมื่อเห็นผมลุกขึ้น
“เดี๋ยวพี่มานะ” ผมลูบหัวน้องเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการสิ่งที่ค้างคาอยู่ คงต้องใช้เวลานิดหน่อย ยิ่งบวกกับเรื่องเลวร้ายที่เขาเจอมาเป็นธรรมดาที่จะหวาดกลัวกว่าคนอื่นหลายเท่า
เมื่อทำธุระเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินกลับมานอนที่เตียง แต่เค้กยังไม่หลับ สีหน้าเป็นกังวล พอผมล้มตัวนอนลง เค้กก็เหมือนจะลังเลว่าจะเข้ามากอดผมดีไหม ผมเลยดึงตัวเขามากอดซะ
“อย่าคิดมากนะ พี่เข้าใจ”
“เค้ก...ขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่จะรอจนกว่าเค้กจะพร้อมนะ”
“เค้กรักพี่ทราฟ”
“พี่ก็รักเค้ก”
------------
------------
งับ!
“โอ๊ยย!”
“สำเร็จ!”
“เค้กกกกก...กัดพี่ทำไมครับเนี่ย” ผมลืมตาถามเสียงตื่น นอนหลับอยู่ดีๆก็รู้สึกเจ็บที่แขนจนเมื่อกี้ที่เจ็บจี้ดจนต้องตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เล่นเอาตาสว่างเลยครับ น้ำตานี่แทบเล็ด T_T เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบจะเช้าอยู่แล้ว
“ตื่นเร็วพี่ทราฟ เช้าแล้ว ไปทะเลๆ” เค้กผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันทีหลังจากที่ก้มตัวลงมากัดที่แขนผมเต็มรัก เอาขึ้นมาดูนี่เป็นรอยฟันเลยครับ ผมเงยหน้ามองเค้กที่นั่งยิ้มดีอกดีใจ อะไรของเด็กคนนี่เนี่ย!
“อย่ามามองเค้กแบบนั้นนะพี่ทราฟ ช่วยไม่ได้ เค้กเรียกพี่ทราฟตั้งหลายรอบแต่พี่ทราฟไม่ยอมตื่นเอง” เค้กพูดจบแล้วทำท่าจะลุกขึ้นจากที่นอน แต่มีเหรอคนอย่างผมหรือจะยอม โดนลูกแมวกระตุกหนวดเสือขนาดนี้ หึหึ บอกได้คำเดียวครับ...ไม่รอด!
“จะไปไหนครับ”
“เค้กจะไปอาบน้ำ ปล่อยเค้กนะ” เค้กหันซ้ายหันขวามองผมหน้าตื่น หึหึ ไม่มีใครช่วยได้หรอกเด็กน้อย
“เดี๋ยวค่อยอาบก็ได้ ดูสิเนี่ย กัดพี่ซะเป็นรอยเลย ไหนขอดูฟันหน่อยสิครับ ฟันจะขึ้นใหม่เหรอครับถึงได้หมั่นเขี้ยวกัดพี่แบบนี้เนี่ย” ผมดึงเค้กเขามากอดก่อนจะเหวี่ยงให้นอนหงายลงบนเตียงเบาๆ เค้กนี่มองผมตาโตอ้าปากค้างเลยครับ
“พี่ทราฟ” เค้กเรียกผมเสียงอ่อย ส่งสายตาออดอ้อนเหมือนอยากให้ผมปล่อย แต่สายไปเสียแล้ว
“ไม่ต้องมาเรียกพี่เลยนะ ขอสำรวจหน่อยสิว่าฟันขึ้นหมดหรือยัง”
ผมก้มลงหน้าลงไปสำรวจจำนวนฟันของคนตัวเล็กทันที เค้กตัวสั่นน้อยๆแต่ไม่นานก็คล้อยตามการชักจูงของผม ผมไล่ลิ้มไปตามไรฟันของเค้ก กวาดลิ้นทั้่วโพลงปากเล็กๆนั่นเพื่อดูซับและควานหาความอ่อนหวาน และก็ไม่ผิดหวัง เค้กไม่ใช่คนจูบเก่ง ไม่สิ ต้องเรียกว่าจูบไม่เก่งเลยต่างหาก แต่ความไร้เดียงสาของเขาทำให้ผมคลั่งทุกครั้ง ไม่เก่งไม่เป็นไร เดี๋ยวผมสอนเอง ^_^
“อ๊ะ...” เค้กครางออกมาเบาๆเมื่อผมดูดที่ลิ้นเขาแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว กดจูบอีกสองสามทีก่อนจะผละออก ผมมองเค้กที่นอนตาปรือราวกับยั่ว อ้าปากหายใจหอบเหนื่อยเบาๆ ริมฝีปากเล็กๆที่มันวาวดึงดูดให้ผมก้มลงไปประทับจูบเบาๆอีกครั้งก่อนจะดึงเค้กเข้ามากอดไว้
“ฟันขึ้นหมดแล้วนี่น่า” ผมถาม
“...เหนื่อย...” เค้กพูดเบาๆอยู่ที่อกผม
“ฮ่าๆๆ”
ปึก!
“ขำไรอ่ะ ปล่อยเลยนะ” เค้กพูดเสียงเขียวก่อนจะทุบที่หลังผมอีกหลายที แต่ไม่ได้แรงมากสงสัยยังเหนื่อยอยู่
“ไม่ปล่อย”
“มันสายแล้วนะพี่ทราฟ เดี๋ยวไปไม่ทัน” เค้กดิ้นไปมากับอกผม
“ไปไหน” ผมแกล้งถาม เค้กนี่หยุดดิ้นเลยครับ
“พี่ทราฟ วันนี้ไปทะเลนะ ลืมเหรอ” หน้าเจื่อนลงไปถนัดตา
“ไม่ได้ลืมสักหน่อย แต่นี่มันเพิ่งจะตีห้าครึ่งเองนะ”
“นั่นแหละสายแล้ว เค้กปลุกพี่ทราฟตั้งแต่ตีห้า แต่พี่ทราฟไม่ยอมตื่นสักทีเค้กเลยต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด แล้วก็ได้ผล” เค้กพูดยิ้มๆ ผมปล่อยเขาแล้ว แต่ผมยังนอนอยู่
“ด้วยการกัดพี่เนี่ยนะ”
“ถูกต้องนะคร้าบบบบบ ไปอาบน้ำดีกว่า”
ผมส่ายหน้าให้กับอาการตื่นเต้นของคนตรงหน้าที่พูดเสร็จก็วิ่งลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ผมเอามือลูบหน้าสองสามทีก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะเดินออกจากห้องลงไปข้างล่าง ไปดูหน่อยว่ามีใครตื่นบ้างแล้ว
“ทำไรกันแต่เช้าวะ เสียงดังชิบ” ไอ้ครามที่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โซฟาถามผม
“เปล่า เค้กตื่นเต้นก็แค่นั้น” ผมบอกก่อนจะเดินเข้าครัว
“ตื่นแล้วหรือไงมึง” ไอ้เจละสายตาจากกระทะมาถามผม
“ทำอะไรไปกินวะ” ผมชะโงกหน้าไปดู
“ไก่ทอดเกลือแล้วก็รวมมิตรทอดกระเทียม” ไอ้เจตอบก่อนจะปิดเตาแก๊สแล้วตักไก่ทอดเกลือใส่จาน
ผมเดินกลับขึ้นห้อง เค้กอาบน้ำเสร็จแล้วตอนนี้กำลังยื่นแต่งตัวอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
“ไปไหนมา” เค้กหันมาถามผม
“ข้างล่างครับ” ผมตอบก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ อาบเสร็จผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เค้กเดินมายื่นเสื้อผ้าที่เขาเป็นคนเลือกให้ผม ผมรับมาก่อนจะก้มลงหอมแก้มคนตัวเล็กเป็นการขอบคุณก่อนจะลงมือเปลี่ยนเสื้อผ้ามันตรงนั้น
“ไม่เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำล่ะพี่ทราฟ!” เค้กพูดเสียงดังอย่างตกใจ
“เสียเวลา”
“หน้าไม่อาย”
“หึหึ อายทำไม มีเหมือนกัน”
“พี่ทราฟ! เค้ก...ลงไปข้างล่างดีกว่า” พูดจบเค้กก็รีบวิ่งออกจากห้องไป ผมหัวเราะออกมาก่อนจะลงมือแต่งตัวต่อ เสร็จแล้วก็เช็คของที่จำเป็นในกระเป๋าว่าขาดเหลืออะไรหรือเปล่าก่อนจะยกกระเป๋าลงไปข้างล่างเอาไปใส่ไว้หลังรถ ไปเที่ยวครั้งนี้ต้องเอารถแบบครอบครัวไปเพราะพวกผมมันตัวใหญ่ จะให้ไปเบียดกันข้างหลังสามคนคงไม่ไหว เมื่อยตายห่ากันพอดี
“พี่ทราฟ ลองชิมสิ” เค้กเดินถือถ้วยกาแฟเข้ามาหาผม ผมรับมาถือไว้แต่ยังไม่ได้ดื่ม
“ใครทำเนี่ย” ผมเลิกคิ้วถาม ยกถ้วยกาแฟขึ้นดม หอมดีแหะ
“เค้กเอง”
“หืม จะกินได้ไม่เนี่ย” ผมเลิกคิ้วถาม
“โหย พูดงี้ต่อยกันเลยดีกว่า”
“ฮะๆ พี่จะไม่ท้องเสียแน่นะ” ผมถามก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่ม อืม...รสชาติไม่เลว แต่ว่าหวานไปนิดหนึ่ง
“เป็นไงบ้างครับ” เค้กถาม หน้านี่ลุ้นกับคำตอบของผมอย่างมาก ยังกับลุ้นหวยรางวัลที่หนึ่ง
“ก็ดีครับ แต่หวานไปนิดหนึ่ง” ผมบอกก่อนจะเดินเข้าครัวเค้กก็เดินตามมา
“งั้นคราวหน้าเค้กจะลดน้ำตาลลงดีไหม”
“กินข้าวกันก่อนแล้วค่อยออกเดินทานแล้วกัน” ไอ้เจอบอกกับทุกคนที่มาพร้อมหน้ากันในครัว
เราใช้เวลากินข้าวเช้ากันแปบเดียว ไม่มีใครกินข้าวเช้าเยอะยกเว้นเค้กที่ถึงกับเบิ้ลข้าวต้มไปสองชาม คาดว่าขึ้นรถได้ไม่ถึงชั่วโมงเค้กต้องหลับแน่ๆเพราะเล่นกินซะเยอะ แต่ผมไม่ห้ามหรอกเพราะผมอยากให้เค้กมีเนื้อมากกว่านี้อีกนิดหน่อย
“เค้กมานั่งกับพี่มา” ไอ้สองที่นั่งอยู่ด้านหลังอยู่คนเดียวสะกิดเค้กให้ไปนั่งด้วย
คนขับคือไอ้ครามโดยมีไอ้เจนั่งข้างคนขับเพราะมันสองคนชินทาง รีสอร์ทที่ไปเป็นธุรกิจของคนรู้จักของไอ้ครามเลยได้ราคาพิเศษ แถมยังเป็นหาดส่วนตัวอีกด้วย
“ไม่เอาอ่ะ พี่สองนั่งให้สบายนะครับ” เค้กหันไปตอบไอ้สองก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
“โหยยยย อะไรกันเนี่ย ใจร้ายกับพี่จังเลยนะ” ไอ้สองบีบเสียงเล็กเสียงน้อย เค้กได้แต่ยิ้มแห้งๆแล้วก็กอดแขนผมแน่น
“อย่าฝันไอ้สอง ให้มันรู้บ้างว่าเด็กใคร” ผมหันไปแขวะไอ้สองที่นั่นหน้าบูดอยู่คนเดียว
“เออ อย่าให้กูมีบ้างละกัน กูจะนั่งกลางแล้วให้สาวๆขนาบข้างซ้ายขวาเลยคอยดู” มันโวยวายลั่นรถ
“เออ กูจะคอยดู”
“พี่ทราฟอย่าไปแกล้งพี่สองสิครับ” เค้กปรามผมเบาๆ แต่ดูจากหน้าแล้วมันไม่ใช่เลย
“เห็นไหมไอ้ทราฟ เค้กบอกอย่าแกล้งกู” ไอ้สองรีบหาพวกทันที
“แค่นั่งคนเดียวพี่สองเขาก็เสียใจพอแล้วนะพี่ทราฟ ดูสิ น่าสงสารออก”
“ฮ่าๆๆ” แค่นั้นเสียงหัวเราะก็ดังลั่นรถ มีแค่ไอ้สองคนเดียวเท่านั้นที่ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ลาตายให้แก่โลก
“จำไว้เลยนะเค้ก พี่งอนแล้ว”
“เค้กไม่ง้อ”
“เชอะ!”
เค้กหันมายักคิ้วให้ผมก่อนจะขยับมาเอนหัวซบที่ไหล่ผม เวลาผ่านไปไม่นานเค้กก็หลับสนิท จะไม่หลับได้ไง กว่าจะนอนก็เกือบตีหนึ่งเพราะมัวแต่วิ่งหาของใส่กระเป๋า ไหนจะตื่นแต่เช้าตรู่อีก แค่สามสี่ชั่วโมงไม่พอหรอกสำหรับเด็กวัยนี้
ขับมาได้ครึ่งทางก็แวะปั๊มเพราะผมและไอ้ครามต้องการเข้าห้องน้ำ ผมปลุกเค้กให้ตื่น แต่ดูเหมือนจะหลับลึก ถึงได้ไม่ยอมตื่นเสียที
“ไม่ต้องปลุกก็ได้ ปล่อยให้นอนไปแหละ” ไอ้เจบอก ผมก็เลยจับเค้กให้นอนลงที่เบาะดีๆก่อนจะลงจากรถไปเข้าห้องน้ำแล้วก็ไปซื้อของกินที่เซเว่นให้คนตัวเล็กบนรถ พอซื้อเสร็จผมก็เดินกลับไปที่รถ แต่ภาพตรงหน้านี่ทำเอาผมรีบวิ่งกลับรถแทบไม่ทัน
“เค้ก ร้องไห้ทำไมครับ!” ผมวิ่งไปถึงรถเค้กก็พุ่งเข้ามากอดผมแน่นแล้วก็ร้องไห้สะอื้นใหญ่ ผมใช้มือข้างที่ว่างลูบหลังเค้กเบาๆปากก็เอ่ยถามด้วยความร้อนใจ
“ไป อึก ไปไหนมา ฮือออ” เค้กสะอื้นตัวโยน
“พี่ไปเข้าห้องน้ำมาครับ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ” ผมกอดเค้กแล้วก็โยกตัวไปมา
“ทำไมไม่เรียกเค้กอ่ะ ฮือ พี่ทราฟ อึก ทิ้งเค้ก ”
“ไม่ได้ทิ้งครับ ไม่ร้องนะคนเก่ง ดูสิ คนมองเต็มแล้ว” ผมจะผละออกเพราะจะพาเค้กขึ้นรถ แต่เค้กไม่ยอมปล่อยกลับกอดผมแน่น
“ไม่สนอ่ะ ฮือ ทิ้งเค้กได้ไงอ่ะ อึก” เค้กร้องไห้ส่ายหน้ากับอกผมไม่หยุด
“ไม่ได้ทิ้งครับ ไม่ได้ทิ้ง พี่ขอโทษนะ พี่ปลุกแล้วเค้กไม่ตื่นพี่เลยกะว่าไปเข้าห้องน้ำแล้วซื้อขนมแปบเดียวก็แค่นั้น” ผมอธิบายให้เค้กฟัง ไม่คิดว่าแค่แปบเดียวไม่ถึงยี่สิบนาทีจะเป็นเรื่องได้ขนาดนี้
“ไม่เอาอ่ะ ปลุกสิปลุก”
“ครับๆ คราวหน้าพี่จะปลุกนะ”
“อย่าทิ้งเค้กนะ อึก” เค้กเงยหน้าช้อนตามองผมตาแดงกล่ำ
เฮ้อออ ขนาดร้องไห้ก็ยังอ้อนได้อีกนะคนเรา ยิ่งตาแดงๆที่มีน้ำใสๆคลอยิ่งทำให้ตาของเค้กแวววับมากขึ้น ไหนจะจมูกเล็กที่แดงอย่างน่ารักน่าหยิกนั่นอีก ทำไมน่ารักอย่างนี้วะเนี่ย เคลิ้มเลยผม
“เฮ้ย เค้กเป็นไรวะ” ไอ้สองรีบวิ่งเข้ามาหาผมและเค้กทันที
“ตกใจเพราะตื่นมาไม่เจอใคร” ผมบอกมัน
“โอ๋ๆ มานี่มะเดี๋ยวพี่สองกอดปลอบ” ไอ้สองกางมือออกให้เค้กเข้าไปกอดมัน แต่รู้ไหมครับว่าเค้กทำไง
“ไม่เอาหรอก เค้กไม่ชอบกอดกับบุคคลสาธารณะ” เค้กพูดแล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม
“หา...บุคคลสาธารณะ เอ่อ คืออะไรอ่ะเค้ก” ไอ้สองถามหน้างง
“ไม่บอกหรอก พี่ทราฟ เค้กอยากเข้าห้องน้ำ” เค้กพูด
“ไปสิครับ เดี๋ยวพี่เอาขนมเก็บบนรถก่อน”
เค้กปล่อยตัวผมให้เอาขนมไปเก็บ ผมจูงมือเค้กพาไปเข้าห้องน้ำแล้วให้ล้างหน้าล้างตาด้วยเลย
“พี่ขอโทษนะ” พี่ไม่คิดว่าเค้กจะตื่นมาแล้วตกใจมากขนาดนี้ บอกเลยว่าผมตกใจมากที่เห็นเค้กยืนปาดน้ำตาหันซ้ายหันขวาหน้าตื่นกลัวเหมือนเด็กถูกทิ้ง แต่ผมไม่ได้ตั้งใจทิ้งนะ รู้งี้ปลุกให้ตื่นตั้งแต่แรกก็ดี
“ไม่เป็นไรครับ แต่คราวหน้าอย่าทิ้งเค้กไว้แบบนั้นนะ ตื่นมาไม่เจอใครเลย ตกใจแทบตาย” เค้กพูดทำปากยื่นเหมือนถูกขัดใจ
“ครับ ไม่โกรธพี่ใช่ไหม”
“ไม่ครับ เค้กแค่ตกใจ ไปกันเถอะ ไปซื้อขนมกัน” เค้กจับมือผมก่อนจะดึงมือผมให้เดินตามเข้าไปในเซเว่น ผมบอกไปว่าซื้อขนมไปหลายอย่างแล้ว ของกินเล่นที่ไอ้เจทำมาก็ยังมี เดี๋ยวไปถึงนู้นก็ต้องกินข้าวเที่ยงอีก เค้กเลยซื้อแค่ซาลาเปากับไส้กรอกเท่านั้น
“ไงเรา ได้ข่าวว่าร้องไห้เหรอ” พอขึ้นรถมาไอ้เจก็เอ่ยปากแซวทันที
“ใครร้อง ไหนๆ เค้กไม่เห็นจะเห็นเลย พี่เจมั่วแล้ว” เค้กแก้ตัวหน้าตาเหลอหลาทำเอาผมขำออกมา เลยได้ค้อนอันใหญ่จากคนตัวเล็กมาแทบทันทีทันใด
“แต่พี่เห็นนะ” ไอ้สองชะโงกหน้ามามีส่วนร่วมด้วย
ไอ้ครามแม้จะไม่ได้พูดหรือออกความเห็นอะไรแต่มันก็คอยมองผ่านกระจกเพื่อสังเกตุเหตุการณ์อยู่เนืองๆ และผมแอบเห็นมันยิ้มเหมือนจะขำออกมาด้วยกับท่าทางของเค้ก
“ไม่มีนะพี่สอง ไม่มีจริงๆ พี่เจเชื่อเค้กสิ >_<!”
“งั้นเหรอครับ ไม่มีก็ไม่มีสิ ไม่เห็นต้องร้อนตัวเลย” ไอ้เจยังไม่เลิก
“เค้กเปล่าร้อนตัวสักหน่อย” เค้กก้มหน้าก้มตาพูด มือก็แหวกถุงขนมก่อนจะหยิบออกมากิน และยังใจดีแบ่งให้คนอื่นๆในรถอีกด้วย
“อันนี้ซื้อมาให้เค้กหรือซื้อมากินเองอ่ะ” เค้กชูกระป๋องเบียร์มาแกว่งตรงหน้าผม ผมคว้ามาถือไว้เอง เค้กนี่ทำหน้ายู่เลยครับ
“ทำไม อยากกินหรือไงเรา” ผมถาม มืกก็เปิดกระป๋องเบียร์ยกขึ้นดื่ม
“เปล่าสักหน่อย แต่ได้ก็ดีนะ อิอิ”
“เป็นเด็กเป็นเล็ก”
“เค้กโตแล้วเหอะ”
“จริงอ่ะ”
“ไม่คุยด้วยแล้วงอน อีกสิบนาทีค่อยมาง้อนนะ”
“เค้กๆ งอนไอ้ทราฟแล้วมานั่งกับพี่มา” ดูท่าไอ้สองจะยังมีปัญหากับการนั่งคนเดียวอยู่ เค้กส่ายหน้าหวือก่อนจะกระเถิบนั่งชิดผมกอดแขนผมแน่น
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวพี่ทราฟเหงา”
ผมยื่นมือไปบีบจมูกเค้กเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว นี่ถ้าอยู่กันแค่สองคนผมก็จับเค้กฟัดไปนานแล้ว ทำอะไรก็น่ารักไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเค้กน่ารักหรือเพราะผมหลงจนโงหัวไม่ขึ้นกันแน่ๆ
---------
---------
-
“ถึงแล้วววววววว เย้!” เค้กวิ่งรถจากรถก่อนใครเพื่อน ตะโกนเสียงดังลั่นด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“เค้กครับ เอาของไปเก็บก่อนเร็ว” ผมตะโกนเรียกเค้กที่ทำท่าจะจะกระโจนลงน้ำได้ทุกเมื่อ
“เดี๋ยวกูเข้าไปเช็คอินก่อน” ไอ้ครามบอกแล้วก็เดินนำเข้ารีสอร์ทไป
“สวยจังเลยพี่ทราฟ น้ำใสมากเป็นสีฟ้าเลย” เค้กยิ้มตาหยีหมุนตัวไปมา
“ไปครับ เอาของไปเก็บก่อนเดี๋ยวค่อยออกมาเล่น”
แค่มองก็รู้แล้วครับว่าเค้กอยากลงเล่นน้ำมากแค่ไหน แต่ตอนนี้แดดแรงเกินไปที่จะให้เล่นได้ คงต้องรอสักสี่ห้าโมงเย็นนู่นแหละกำลังดี เล่นตอนนี้คงไม่แคล้วจะไม่สบายเอา
“มึงนอนกับเค้กห้องหนึ่ง ไอ้เจมึงนอนกับไอ้สอง เดี๋ยวกูนอนคนเดียว” ไอ้ครามอธิบายแล้วเดินน้ำไปที่บ้านพักที่อยู่ติดทะเล ในบ้านมีทั้งหมดสามห้องนอน จัดว่าค่อนข้างใหญ่เลยแหละ
“ที่นี่เข้ามีอาหารให้ปล่าววะ หรือจะออกไปกินที่ไหน” ไอ้สองถาม
“กูมีเจ้าเด็ดอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ของทะเลสดมาก” ไอ้เจตอบ
“ดีๆ กินเสร็จก็ไปเดินซื้อของที่ตลาดสดกันดีกว่า มีพ่อครัวมาด้วยไม่ต้องกลัวอด” ไอ้สองพูดยิ้มๆอย่างพออกพอใจ
“กุบอกเมื่อไหร่ว่าจะทำให้มึงกิน” ไอ้เจพูดขัด แต่มันก็แค่พูดเล่นเท่านั้นแหละ
“หน้าที่มึง อย่ามาบ่ายเบี่ยงไอ้เจ” ไอ้สองชี้หน้าไอ้เจ แล้วพวกมันสองก็ไล่เตะกันไปจนถึงบ้าน
“พี่คราม นอนคนเดียวไม่เหงานะ” เค้กเริ่มจะชวนพี่ชายของเขาคุย
“ไม่ล่ะ ขออยู่เงียบๆดีกว่ามีไอ้สองตัวนั้นมาอยู่ด้วย” ไอ้ครามตอบ สีหน้ามันดูสบายกว่าทุกวัน คงเพราะเป็นวันพักผ่อนด้วย ปกติมันอยู่กับงานหน้ามันก็จะเครียดอยู่ตลอดเวลาจนผมกลัวว่ามันจะเครียดจนเส้นเลือดฝอยในสมองแตกตาย
พวกเราเดินเข้าบ้านที่ตกแต่งสไตล์คันทรี การตกแต่งทุกอย่างดูลงตัวไปเสียหมด เค้กวิ่งเล่นไปทั่วบ้านอย่างร่าเริง ผมลากกระเป๋าเข้าห้องสักพักเค้กก็ตามเข้ามา
“เตียงน่านอนจังเลยอ่ะ” เค้กกระลงไปนอนแผ่หลาบนเตียงก่อนจะกลิ้งไปมา อย่างกับเด็กๆ
“จะนอนหรือจะออกไปกินข้าวครับ” ผมถามยิ้มๆ ดูท่าคนตัวเล็กจะชอบเตียงมากเลย แล้วแบบนี้เตียงผมจะเป็นม่ายไหมเนี่ย
“ไปกินสิครับ” เค้กดันตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินมาช่วยผมจัดของจนเสร็จ
หลังจากนั้นก็ขับรถออกไปหาอะไรกิน ขอบอกเลยว่าอาหารทะเลที่นี่สดมาก ผมนี่กินจนอิ่ม เค้กนี่ไม่ต้องพูดถึงกินแบบสู้สุดใจ กินเสร็จแล้วก็ไปเดินย่อยกันที่ตลาดหาซื้ออาหารสดไว้ทำกินตอนเย็น ไอ้ครามนี้แยกตัวไปซื้อแอลกอฮอล์มาซะเยอะ มันลืมไปหรือเปล่ามากันแค่ห้าคนและมีแค่สี่คนเท่านั้นที่กิน แต่มันซื้อเยอะแบบสามารถเลี้ยงได้เป็นสิบๆคนเลย แต่จะห้ามทำไมในเมื่อเงินมันไม่ใช่เงินผม ฮ่าๆๆ
“พี่ทราฟ เค้กไปเล่นน้ำนะ” เค้กเดินมาบอกผมที่นั่งจิบเบียร์กับไอ้ครามอยู่หน้าบ้าน ไอ้สองกับไอ้เจออกไปส่องสาวส่องหนุ่มตามประสาคนโสด
“เอาสิครับ เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน” ผมบอกแล้วลุกขึ้นโดยไม่ลืมหยิบเบียร์และผ้าขนหนูติดมือไปด้วย
“ไปด้วยกันไหมพี่คราม” เค้กชวนไอ้คราม
“ไม่ครับ”
“พี่ทราฟไม่เล่นเหรอครับ” เค้กถามผม
“ไม่ดีกว่าครับ พี่ไม่ชอบเท่าไหร่”
“โหย อย่างนี้เค้กก็เล่นคนเดียวดิ จะไปสนุกได้ไง”
“สนุกสิครับ นั่นไง มีเด็กเล่นอยู่ตรงนั้นคนหนึ่ง” ผมชี้นิ้วให้เค้กดูเด็กผู้ชายที่อายุน่าจะประมาณสิบสามสิบสี่ที่กำลังเล่นน้ำกับเพื่อนอีกสองคน เค้กมองตามมือผมก่อนจะหันมาฉีกยิ้มกว้างแล้ววิ่งไปหาเด็กๆพวกนั้นทันที
ผมเดินตามไปเรื่อยๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งใกล้ๆกับจุดที่เค้กเล่นน้ำ ผมนั่งมองดูความสดใสของเค้กอย่างเพลินตา
เวลาแค่ไม่นานที่ผมได้เจอกับเค้ก ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้ผมกับเค้กได้เจอกัน แต่ผมขอบอกเลยว่าผมเป็นคนที่โชคดีมากที่ได้มาเจอเค้ก โชคดีที่ได้เขามาอยู่ใกล้ๆ ทุกครั้งที่เขายิ้มผมก็มีความสุข ไม่รู้ว่านอกจากเค้กแล้วจะมีใครที่ดีกว่านี้ คงไม่มีหรอก สำหรับผม..เค้กดีที่สุดแล้ว และผมไม่ต้องการให้ดีไปกว่านี้
ผมไม่ใช่คนที่ดี ทำผิดทำเลวมาหลายครั้ง นอกใจแฟนตัวเอง ทำให้เฟต้องเสียใจ ผมเสียใจที่ทำแบบนั้น แต่ผมจะเสียใจมากกว่าถ้าไม่ได้ทำแบบนั้นลงไป ผมเชื่อว่าเฟเข้าใจผม เข้าใจความรักของผมที่มีต่อเค้ก
“...” ผมโบกมือให้ตอบกลับเค้กที่โบกมือมาให้ผม
ผมไม่รู้ว่าชีวิตของคนเราจะยาวนานแค่ไหน แต่ผมสัญญาว่าจะทำทุกวันให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะทำอะไรผมจะไตร่ตรองให้ดีเพื่อที่จะได้ไม่พลาดพลั้งทำคนที่ผมรักเสียใจ
เค้กเจ็บมามากพอแล้ว ทุกครั้งที่ผมนึกถึงเรื่องราวของเค้กผมจะรู้สึกเจ็บทุกทีแล้วผมก็จะบอกกับตัวเองทุกครั้งว่าผมจะเป็นคนที่ให้ทุกอย่างกับเขา ความรัก ความสุข ความหวัง ความสำเร็จ ทุกสิ่งทุกอย่างที่คนๆหนึ่งสามารถทำเพื่อคนที่รักได้ แต่สิ่งที่ผมจะไม่ให้เขาเลยคือ...ความเสียใจ ความทุกข์ ความเศร้า มันจะไม่มีวันนั้น
เค้ก...สิ่งล้ำค่าที่ถูกนำมาใช้ในงานวันเกิด วันสำคัญในชีวิตของทุกคน
เค้ก...คือสิ่งที่พิเศษ เป็นของหวานที่หอมหวานละมุ่นละไม และนำมาซึ่งความสุข
และผมจะดูแลสิ่งที่พิเศษนี่ให้ดีที่สุดให้เท่ากับการที่แม่เค้กให้กำเนิดเค้กมา ให้สมกับความรักของแม่เค้กที่ดูแล รัก และถนอมเขา สอนให้เขาเป็นเด็กดีอย่างทุกวันนี้
ผมสัญญา...
“เหนื่อยจัง แต่สนุกมากๆเลย แฮกๆ” เค้กวิ่งมาหาผม เอามือกอดตัวเองไว้ ตัวนี่สั่นเป็นลูกนกตกน้ำเลย
“หนาวเหรอ มานั่งนี่มะ” ผมดึงเค้กให้นั่งลงบนตักผมก่อนจะเอาผ้าขนหนูที่เตรียมมาห่อตัวเขาไว้
“เดี๋ยวพี่ทราฟเปียกนะ” เค้กหันมาพูด
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวค่อยอาบน้ำก็ได้” ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับเค้ก เค้กเลื่อนมือมาจับมือผมไว้แน่น
“พี่ทราฟรู้ไหมว่าสิ่งที่อบอุ่นที่สุดสำหรับเค้กคือมือของพี่ทราฟ” เค้กเอียงคอหันมาบอกผม
“แล้วชอบไหมครับ” ผมถามและกระชับมือที่เค้กจับอยู่ให้แน่นขึ้น
“ชอบครับ อุ่นมากๆเลย”
ผมดีใจที่เขาชอบมือของผม ทุกอย่างในชีวิตผมถ้าตอนนี้เขาต้องการอะไรผมก็พร้อมจะให้ถ้ามันทำให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดผมคนนี้มีความสุข ความสุขเท่านั้นที่เหมาะสมกับเค้ก ไม่ใช่ความเศร้า และผมก็ไม่ต้องการให้เขาเศร้าหรือทุกข์อะไรทั้งสิ้น
“อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยนะเค้ก” ผมกระซิบที่หูเค้กเบาๆแล้วก็ได้รับคำตอบเป็นจุ๊บที่แก้มเบาๆจากคนตัวเล็กที่น่ารักที่สุดในโลก
---------
---------
“เอ้าชน!”
“หึหึ มีความสุขจริงๆ”
มื้อเย็นนี้ดำเนินไปอย่างสนุกสนานแม้ว่าจะมีแค่พวกเราแค่ห้าคนก็ตาม แต่ก็มีไอ้สองและไอ้เจที่ทำหน้าที่เป็นตลกประจำกลุ่ม เค้กนี่ถึงกับขำจนท้องแข็ง
“ฮ่าๆๆ เค้กไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆ ตลกอ่ะ”
ไปแล้วครับแฟนผม ยิ่งกินเหล้าไปด้วยแล้วนี่ยิ่งไปกันใหญ่ แต่ผมไม่ได้ให้กินเยอะมากนัก แต่เค้กคออ่อนมากๆเลยไปง่าย
นั่งกินนั่งเล่นไปเรื่อยจนเกือบจะเที่ยงคืน ไอ้เจและไอ้สองที่เมาพับไปเรียบร้อย ลำบากผมกับไอ้ครามที่ต้องลากมันเข้าไปนอนในห้อง ผมกับไอ้ครามนี่ยังสบายๆแต่ก็มึนบ้าง เค้กนี่ไม่ต้องพูดถึง สบายยิ่งกว่าใครเสียอีกหลังจากที่ไปเข้าห้องน้ำมาหลายรอบ เค้กก็ดูจะสร่างขึ้น
“หึหึ ดูไม่ได้เลยสภาพ เดี๋ยวเค้กขอถ่ายรูปไว้ก่อนนะ เอาไว้แบล็คเมล์” เค้กเอาไอโฟนของผมที่เพิ่งไปถอยมาใหม่เพราะอันเก่าตกพื้นแตกกระจายขึ้นมาถ่ายรูปไอ้เจและไอ้สองเอาไว้ หน้านี่เจ้าเล่ห์จนน่ากลัว
“ไปแกล้งมัน เดี๋ยวก็โดนมันแกล้งกลับหรอก” ผมจับมือเค้กแล้วเดินกลับห้องของเรา
“พี่ทราฟก็ปกป้องเค้กสิ”
“เอางั้นเหรอครับ”
“เอางั้นแหละครับ”
ผมขยี้หัวเค้กอย่างเอ็นดู ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งมีความสุข จนไม่อยากจะอยู่ห่างสักวินาทีเดียว
“เค้กไปอาบน้ำก่อนนะ” พูดจบเค้กก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ผมหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำข้างนอกจะได้ไม่เสียเวลา พออาบเสร็จก็กลับเข้าห้อง เค้กมองผมที่อาบน้ำเรีบยร้อยแล้วอย่างงงๆ
“ไปอาบข้างนอกมาเหรอพี่ทราฟ”
“ครับ ง่วงยัง” ผมถาม เดินไปจัดที่นอนให้เข้าที่เข้าทาง
“นิดหน่อยครับ” เค้กเดินมาหาผมที่นั่งอยู่บนเตียง ผมรั้งเค้กให้นั่งข้างๆ ผมและเค้กนั่งจ้องตากันไม่มีใครพูดอะไรออกมาเป็นเวลานาน จนเค้กเริ่มพูดทำลายความเงียบ
“พี่ทราฟ...”
“หืม”
“เอ่อ...” เค้กเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา สีหน้าฉายแววเป็นกังวล
“มีอะไรครับ บอกพี่สิ”
“ถ้าเป็นพี่ทราฟ...ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ”
ผมงงครับ เป็นประโยคที่เค้กพูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาผมงงไปนานเลยทีเดียว
“พี่ไม่ข้าใจ พูดให้ชัดเจนหน่อยสิ” ผมบอก หน้าเค้กแดงขึ้นมาทันที
“เอ่อ พี่ทราฟจะ...เอ่อจะ...แบบว่า กอดเค้กก็ได้นะ ถ้าเป็นพี่ทราฟก็ไม่เป็นไร” เค้กพูดจบผมก็นิ่งคิดไปสักพักก่อนจะเข้าใจ หึหึ น่ารักเกินไปแหละ
“พี่ไม่อยากฝืนใจเค้กนะรู้ไหมคนดี ถ้าเค้กไม่พร้อม” ผมบอก ผมรู้ว่าเค้กคงคิดมาก แต่ผมไม่อยากให้เขาเก็บมาใส่ใจมากนัก
“ไม่ครับ เค้กไม่ได้ฟืนใจ อาจจะกลัว แต่เค้กเชื่อใจพี่ทราฟนะ” น้ำเสียงมุ่งมั่นทำเอาผมแทบอย่างจะกระโจนเข้าหา
“เค้ก...”
“เพราะเป็นพี่ทราฟ เค้กพร้อม”
“ไม่เปลี่ยนใจนะ”
“ไม่ครับ”
“ท้วงที่หลังพี่ก็ไม่หยุดนะ”
“ครับ”
“ขอบคุณนะครับที่รัก”
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วสบตากับน้อง เค้กมองสบตาผมนิ่ง ในแววตานั่นมีความหวาดกลัว แต่เค้กก็บอกให้ผมรู้ว่าเขาพร้อมด้วยการยื่นหน้ามาจูบที่ริมฝีปากผมเบาๆ ก่อนจะผมจะเป็นผู้นำเกมส์ ผมเลยค่อยๆไล้ลิ้นไปตามริมฝีปากของเค้กและส่งลิ้นเข้าไปช้าๆ ผมค่อยๆจูบจากเบาๆเป็นร้อนแรงขึ้น
“อืม~” เสียงครางเบาๆของเค้กทำเอาผมสติจะแตก แต่จะรีบร้อนไม่ได้ ผมต้องตระหนักไว้ว่าเค้กยังกลัว ผมต้องนุ่มนวลที่สุด ต้องเป็นการเมคเลิฟที่ทำให้เค้กมีความสุขที่สุดเพราะนี่เป็นครั้งแรกของเขา
ผมจูบเค้กอย่าไม่รู้จักเบื่อ จะไปเบื่อได้ยังไงในเมื่อหวานล้ำขนาดนี้ เค้กเอามือขึ้นมาคล้องที่ต้นคอผมอย่างลืมตัว ผมเลยค่อยๆดันน้องให้นอนลงไปแล้วขึ้นไปคร่อมทับ ผมกับน้องสบตากันอยู่สักพักแล้วก็เป็นเค้กที่หลบตาผมก่อน ใบหน้าที่แดงซ่านยิ่งทำให้คนตัวเล็กใต้ร่างผมดูน่ารักน่าฟัดขึ้นมากกว่าเดิม
“พี่รักเค้กนะ” ผมกระซิบที่ข้างหูแล้วก้มลงจูบที่ปากแดงๆอย่างรักใคร่อีกครั้งหนึ่ง เค้กพยายามจะจูบตอบผมแม้จะเงอะๆงะๆแต่ก็ทำผมยิ้มออกมาแม้ว่ากำลังจูบเค้กอยู่ก็ตาม ผมจูบเค้กเนิ่นนานไม่อยากผละออก
“อ๊ะ...” เค้กครางเบาๆเมื่อผมผละริมฝีปากก่อนจะเลื่อนริมฝีปากไปประทับตามลำคอก่อนจะเลื่อนไปขบเม้มที่ใบหูเล็กๆนั่นเรียกเสียงครางจากเค้กได้อย่างดิบดี ผมขบเม้นไปตามผิวเรียบเนียนอย่างเพลิดเพลิน เค้กได้แต่บิดตัวไปมาและครางอือออในลำคอเบาๆ
ผมดึงเสื้อเค้กออกจากตัว ยันตัวขึ้นมองร่างบางตรงหน้า เค้กมองตาผมก่อนจะยกมือขึ้นปิดตา แต่ผมไม่ต้องการแบบนั้น ผมต้องการให้เค้กมองผมเลยดึงมือเข้าออก
“มองพี่สิ รู้ไหมคนดี” ผมบอกเสียงแหบ
“พี่...อ๊ะ!” เค้กสะดุ้งเพราะผมก้มหน้าลงไปเล่นกับยอดอกเล็กๆน่ารักน่าชังนั่น ไล้ลิ้นเลียไปมา มันน่ารักเสียจนผมใจสั่น อีกข้างก็ใช้มือเขี่ยไปมาอย่างไม่ให้น้อยหน้า
“ฮะ” เสียงหอบของเค้กเป็นตัวกระตุ้นผมอย่างดีเยี่ยม ผมยืนตัวขึ้นและถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองออก เค้กนอนมองผมตาปรือ ผมยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะผมต้องการเข้ามา แก่นกายผมปวดหนึบแต่ผมต้องอดทนเอาไว้ ผมต้องนุ่มนวลที่สุด
ไม่รอช้าผมก้มลงไปจูบเค้กอีกครั้ง มือค่อยรูดการเกงที่เค้กใส่ออกพร้อมกับชั้นในตัวเล็ก เค้กเหมือนจะรู้สึกตัวเลยหนีบขาตัวเอง ผมใช้มือที่ว่างลูบเบาๆที่หน้าท้องของเค้กทำให้เค้กสะดุ้งตัวลอยก่อนจะใช้มือแยกขาของเค้กออกจากกันแล้วแทรกตัวเองลงไปอยู่ตรงกลาง
“อย่ากลัวนะครับ” ผมกระซิบบอกเค้กก่อนจะลงมือเล้าโลมเพื่อให้คนตัวเล็กพร้อมสำหรับครั้งแรกพร้อมสำหรับความรักของผม
“อือ... อะ อา” เสียงครางเบาๆดังขึ้นเมื่อผมเลื่อนมือไปสัมผัสกับเค้กน้อยที่ตอนนี้แข็งขืน รูดขึ้นรูดลงและก้มหน้าลงไปจัดการตรงกลางที่ล่อตาล่อใจผมอยู่นั่น
“พี่ทราฟ อื้อ มัน...สก อ๊า สกปรก” ผมไม่สนใจเสียงร้องของเค้ก จัดการเอาปากครอบแล้วดูดเบาๆ จนเค้กเผลอแอ่นสะโพกตามขึ้นมาอย่างลืมตัว
ผมก็จัดการทั้งดูดทั้ง ไม่นานเค้กน้อยก็ปลดปล่อยออกมา ผมใช้น้ำรักของเค้กป้ายไม่ที่ช่องทางด้านหลัง เค้กขยับตัวหนีมือผมแต่ผมยึดสะโพกเขาเอาไว้ มาไกลขนาดนี้ผมไม่หยุดหรอก
“พี่ไม่ได้ซื้อเจลมา อาจจะเจ็บแต่พี่จะทำให้เบาที่สุดนะครับ” ผมบอกก่อนจะใช้นิ้วที่มีน้ำรักของเค้กแทรกเข้าไปในช่องทางด้านหลัง
“อื้อออ เจ็บ อ๊ะ...” เค้กร้องออกมาแล้วก็เกร็งตัว
“อย่าเกร็งนะครับ สูดลมหายใจลึกๆทำตัวตามสบาย” ผมพูดปลอบก่อนจะก้มลงไปจูบเค้ก มืออีกข้างที่ว่างก็สะกิดที่ยอดอกของเค้กไปด้วย หันเหความสนใจของเขาจนเค้กเริ่มผ่อนคลายผมก็เพิ่มจากนิ้วหนึ่งเป็นสองนิ้วและสามนิ้วตามลำดับ ผมขยับมือเข้าออกเบาๆ แรงตอดรัดภายในทำให้อารมณ์กระเจิงอย่างมาก ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่พยายามใส่ของตัวเองเข้าไปช้าๆ
“อ๊า.. เบาๆ อือ เจ็บ” เสียงที่ครางอยู่ข้างหูทำเอาผมเผลอขยับมากกว่าเดิม เสียงน่ารักมาก แต่ผมต้องหยุดตัวเองเอาไว้แม้ว่าจะเพิ่งเข้าไปได้นิดเดียว เค้กเองก็พยายามไม่เกรง ผมรู้ว่าเขาพยายามอยู่ ผมเองก็พยายามอดทนเหมือนกัน จะเมื่ออะไรๆดูจะลงตัวมากขึ้นผมก็ขยับจนสามารถฝังตัวตนของผมทั้งหมดเข้าไปในตัวเค้กได้
ความอ่อนนุ่ม ร้องรุ่มภายใน แรงตอดรัดถี่ยิบนั่นทำเอาผมแทบไปทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ ผมเลียติ่งหูน้องเบาๆก่อนจะเริ่มขยับ
“อ่ะ...อ๊า” เค้กครางเบาๆไปตามอารมณ์ ผมเอื้อมมือไปลูบบั้นท้ายขาวๆนั่นพร้อมขยับเร็วขึ้น เค้กกัดปากตัวเองเหมือนอยากจะสะกัดกั้นเสียงร้อง แต่ภาพที่เค้กกับริมฝีปากตัวเองนั้นมันเซ็กซี่มาก ผมหลงเค้กจนจะบ้าอยู่แล้ว
“ร้องออกมาเถอะ พี่อยากได้ยิน” ผมพูดเสียงแหบพร่าตามแรงอารมณ์ แล้วก็ยินเสียงครางเล็กๆ มือเค้กเอื้อมมากอดคอผมไว้แน่น ผมเลยก้มลงไปจูบน้องอย่างรักใคร่ๆ
“อือ.. อ๊า.. พี่ทราฟ แฮ่ก” เค้กหอบอยู่ข้างๆหูผม ทำเอาผมต้องเร่งจังหวะมากขึ้นอีก ตอนนี้มีแต่เสียงหอบหายใจของเราสองคนดังแข่งกัน
ผมมองคนตรงหน้าอย่างหลงใหล ตาน้องเต็มไปด้วยอารมณ์ จังหวะที่ร้อนแรงดำเนินไปเรื่อยๆจนไปถึงจุดปลดปล่อยพร้อมกันทั้งคู่
“พี่รักเค้กนะ ขอบคุณนะครับที่ไว้ใจพี่” ผมกดจูบซับเหงื่อที่ขมับของเค้ก เค้กยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะเอ่ยพูด
“เค้กก็รักพี่ทราฟ”
ผมคิดว่าชีวิตนี้ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากคนนี้....เค้ก
สุดที่รักและรักที่สุดของผม
Fin!
:-[
-
จบแล้ว เย้! :mc4:
ตอนนี้เล่นเอารากเลือด ใช้เวลาอย่างยาวนาน รู้สึกว่ามันขัดๆแต่เหนื่อยเกินกว่าจะแก้ไขอะไร
หวังว่าทุกคนจะพอใจและมีความสุขไปกับนิยายเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามทั้งนักอ่านที่เม้นให้ และนักอ่านที่แวะเข้ามาอ่าน
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ เพราะกำลังใจของทุกคนทำให้ริริปั่นนิยายเรื่องนี้จนเสร็จแม้จะยุ่งตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตก็ตาม
เมื่อได้รับความไว้วางใจ เลยอยากรักษาสัญญาทุกครั้งที่บอกว่าจะมาอัฟให้
ซาบซึ่งใจจนน้ำตาไหลจนท่วมคอม :monkeysad:
เจอกันภาคสองนะคะ เมื่อไหร่ไม่แน่ใจ ของสอบไฟนอลก่อน แต่ไม่นานเกินรอแน่นอนคะ
ชื่อเรื่องภาษาไทยวันนี้วันสุดท้ายแล้วนะคะ รีบๆกันหน่อย ไปโพสไว้ใน Fanpage ได้เลยนะคะ
ถ้าจะให้ดีก็ตามไปหาโพสที่ไว้สำหรับเสนอชื่อเรื่องจะทำให้สะดวกแก่การดู
สุดท้ายก็...เจอคำผิดบอกด้วยนะคะ คาดว่าน่าจะบานตะไท เพราะไม่ได้ตรวจ
พิมพ์มือเป็นระวิง อ่านไม่รื่นไหลก็ขอโทษด้วย ง่วงมากแล้วจริงๆ ^_^
คืนนี้ฝันดีกันถ้วนหน้าไปพร้อมกันน้องเค้กและพี่ทราฟนะคะ
RiRi’s Fanpage >> https://www.facebook.com/RiRiWorld143 (http://RiRiWorld)
:กอด1:
:L2:
:pig4:
:L1:
-
จิ้มก่อน จิ้มทันไหมมม จิ้มมมมมมม
---------------------------
จิ้มทัน แต่ขึ้นหน้าใหม่ o22 ไม่เป็นไรจิ้มริริทะลุเพจ จิ้มมม :z13:
จบแล้ว! จบแบบทำเอาปาดเลือดแทบไม่ทัน กรี๊ด
ไว้พบกันใหม่นะคะพี่ทราฟน้องเค้ก เราจะติดตามพวกคุณไปทุกหนทุกแห่ง ฮา
:bye2:
-
จบแล้ววววอ่าาาาา :o12: :o12: :3123: :3123: :3123:
-
ภาค2 นี้เป็นเรื่องของเฮียครามรึเปล่า
รอมานานแล้ว หาคู่ให้เฮียครามด้วยน่ะ :-[
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ ทะลุเม้นแรก
ภาค2 นี้เป็นเรื่องของเฮียครามรึเปล่า
รอมานานแล้ว หาคู่ให้เฮียครามด้วยน่ะ :-[
ภาคสองเป็นเรื่องของน้องเค้กพี่ทราฟ และคู่ของพี่ครามค่ะ คงลงต่อในนี้แหละค่ะ จะได้ไม่ต้องไปตามหาที่โพสอื่น
:กอด1:
-
โอ้ววววววววววววววววววววว
เลือดท่วม ตอนสุดท้าย
รอภาค2จ้า
-
สนุกมากเลยค่ะ จบซะแล้ว แต่แฮปปี้ดี ตอนแรกคิดอยู่ว่าจะทำไงทราฟมีแฟนอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็เลือกเค้ก :กอด1:
รออ่านของพี่ครามนะ เดาไม่ค่อยถูกว่าคู่ของครามจะนิสัยยังไง :L2: :L1:
-
หวานตลอดดดดดดดด หวานจนคนเค้าอิจฉาทั้งบ้านทั้งเมืองแล้วเนี่ยยยย อิอิอิ
-
หุหุ พี่ทราฟน่ารัก เค้กกะน่ารัก
-
ได้ข่าวว่ามาเที่ยวกันนะนี่
ตกลงนี่ไม่ได้มาเที่ยว แต่มาฮันนีมูนกันใช่มั๊ยเนี่ย :impress2: :impress2:
ส่วนอีก3คนที่มาด้วย คือ คนขับรถ พ่อครัว และคนสวน ใช่มั๊ยนั่น 555
-
ในที่สุดก็ได้กินเค้กกกกกกกกก
อยากถามพี่ทราฟว่า อร่อยและอิ่มเอมแค่ไหน
-
จบแล้ววววว
รอภาคต่อไปนะคะ
ชอบมากๆเลย
เค้กน่ารักมาก
-
พี่ทราฟ....กินเค้กซะแล้ว
อร่อยป่ะพี่...ฮ่าๆๆ
จบภาคน้องเค้กน่ารัก พี่ทราฟสุดหล่อ
รอภาคของพี่ครามนะจ้ะ
-
ในที่สุดน้องเค้กก็โดนพี่ทราฟกินจนได้ :o8:
นับถือความอดทนของพี่ทราฟจริงๆเลย
จบลงอย่างมีความสุขสำหรับภาคแรก
จะรอติดตามภาคสองนะคะ :L1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
-
จบได้อารมณ์แบบว่า เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน สุดๆ อ่ะ
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
ขอบคุณ ผู้แต่ง ที่เขียนเรื่องนี้ให้ได้อ่านนะค้า
แล้วจะรอภาค 2 ค่า
อยากเห็น พี่คราม มีแฟนจังเลย อ่ะ
จะพากันมาหวาน หรือ จะมาแบบ SM น้า
หุ หุ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เย้ๆ จบภาคแรกแล้ว รอภาคสองนะครับ
จัดคู่ให้พี่ครามด่วน ให้พี่แกเลิกขรึมสักที ^^"
-
เป็นตอนจบที่ดีที่สุดเลยคร๊า :z1: :z1: :z1:
ชอบมากกกก o13 o13 o13 o13
ตอนนี้ยังเรียกเลือดได้อีก :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
กว่าจะ... ก็จบ
ภาค1 พอดีรอ
อ่านภาค2 นะคะ o13
-
ขอบคุณที่แต่งสนุกๆนะคะ ตอนนี้น้องเค้กทั้งน่ารักทั้งหวานเลย :กอด1:
รอภาคต่อไปค่ะ :pig4:
-
อยากอ่านเรื่องของครามบ้างงงงงงง อยากรู้ว่าคนเครียดๆแบบครามจะมีแฟนแบบไหน ต้องเป็นคนสบายๆ ไม่งอแง ง๊องแง๊ง ทำให้ครามหายเครียดได้แน่ๆ อ่านคาแรกเตอร์ของแฟนครามที่ตัวเองคิด ทำไมนึกถึงสองฟระ ม่ายยยยยยยยย!!!!!!)
-
อ้ะ..จบแล้วแบบ happy
:pig4: :pig4:ขอบคุณริริจ้ะ สำหรับเรื่องราวสนุกๆแบบน่ารักๆนี้
จะรอภาคต่อไปจ้า
ป.ล. แก้คำผิดให้จ้ะ "....ตอนนี้เล่นเอาลากเลือด..."(รากเลือด = อาเจียนเป็นเลือด)
ส่วน"ลาก" = ดึง ฉุด ทำให้เคลื่อนไป
-
หวานจนหยดสุดท้ายจริงๆค่ะคู่นี้
อยากอ่านคู่พี่ทราฟกับน้องเค้กเยอะๆ ภาคสองเป็นตอนมหาลัยใช่ม้า >~<
แล้วจะรอนะคะ ติดตามมาแต่ต้นเรื่องเลย แฟนคลับนะเนี่ยเรา555
เป็นกำลังใจให้ทั้งเรื่องไฟนอล แล้วก็นิยายค่า^^ o13
-
จบแล้วภาคแรก :mc4: :mc4: รอภาค2 นะค่ะ :กอด1:
-
จบภาคแรกแล้ว
แล้วภาคต่อไปยังจะเป็นเรื่องของทราฟกับเค้กอยู่หรือเปล่า
อยากอ่านตอนของครามอะอยากให้ครามมีคู่จริงๆ
จะรอภาคสองนะคะ
-
มาให้ทราฟกินเค้กตอนจบ น้องเค้กก็น่ารักมากกกกกกก
จะรออ่านภาคสองนะค่ะ
-
อ้ากกกกกก
หน้ารักอะ
-
จบภาคแรกแล้ว อยากรู้จังว่าภาคสองจะเข้มข้นขนาดไหน o13
-
:jul1: o13
-
กรีสสสสสสสนู๋เค้กกกกกกก อิจฉาทราฟน่ารักหวานมั๊กๆๆๆๆ อิอิ อ่านแร้วเขิลลลลมากเรย " ริ ริ " แอร๊ยยยยยยยยยยยบวกเป็ดให้แร้วนะจ๊ะ รอภาคสองรอดูทราฟสวีทกับน้องเค้กภาคแรกน้อยเหลือเกิน อิอิ อยากให้มีเยอะๆๆๆๆ เพราะคนอ่านหื่นๆๆๆๆๆๆ แอร๊ยยยย
อยากเหนพี่ครามมีความรักด้วยว่าจะอ่อนโยนเหมือนพี่ทราฟไม๊ อิอิ สุดท้ายน่าอิจฉาคนมีความรักเนอะๆๆๆ :กอด1: :L1:
ปล.รอรีไรท์ยุนะจ๊ะถ้าทำเมื่อไรก้ออย่าลืมแจ้งด้วยเน้อออ อยากเก็บพี่ทราฟกับน้องเ่ค้กเปนสมบัติส่วนตัวแระ 55555555 :L1:
-
จบแล้วววว จบแบบHappyสุดๆ รอต่อภาคสองนะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับตอนสอบ^^
-
หวานพร้อมกับเสียเลือด :L1:
เครื่องบินตกหลาง---กลาง
ทั้งแม้ทั้งลูก---แม่
อยากทำท-----อักษรเกินมา1ตัว
เพราผมเปิดแอร์----เพราะ
นุ่งผ้าขนหนูตัวเดี๋ยว---เดียว
ปิดกระเป๋าแต่โดนดี---โดย
กวาดลิ้นทั้ว---ทั่ว
ผมหลงจนโงหัน---หัว
มึงนอนกับเค้กห้อหนึ่ง---ห้อง
เค้กเด้นตัว---ดัน
เดินย่อยกับที่ตลาด---กัน
ลืมไปหรือเปว่า---เปล่า
ผมกระชอบอ้อมกอด---ชับ
เดี๋ยวเค้กของถ่ายรูป----ขอ
เป็นประโยคที่โผลาขึ้นมา----โผลาคืออะไร
เค้กมองตาผมก่อนจะยมมือ----ยก
เพิ่มจากนิ้มหนึ่ง----นิ้ว
รอภาคต่อไป
บวก&บวกให้จ้า
-
รอจ้า
-
เค้กยังน่ารักน่าหลงตลอดๆอ่ะ :-[
ภาคสองเป็นของคุ๋เดิม หรือคุ่ใหม่
ผิดหรือเปล่า
“โอ๋ๆ มานี่มะเดี๋ยพี่เจกอดปลอบ” ไอ้สองกางมือออกให้เค้กเข้าไปกอดมัน แต่รู้ไหมครับว่าเค้กทำไง
น่าจะเป็น “โอ๋ๆ มานี่มะเดี๋ยวพี่สองกอดปลอบ”
และคำว่า "เดี๋ยว" ตก ว.แหวนด้วย
-
จบแล้วชอบจังเลยจบแบบนี้มีความสุข :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รออ่านภาคต่อไปจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
เค้กน่ารักสดใสที่สุด :กอด1:
ภาคสองนี่คู่ใครเอ่ย ?
-
รอติดตามภาคต่อไปค่ะ
จบได้หวานมากๆ ภาคสองคงจะเป็นตอนเค้กอยู่ในมหาลัยแน่เลย :impress2:
:pig4: นะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ ริริ มากเลยค่ะ สนุกมาก จะรออ่านภาคสองนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้การสอบผ่านไปได้ด้วยดีนะค่ะจะได้มีกำลังใจมาอัพนิยายสนุกๆให้อ่านอีกเร็วๆ
-
น้องเค้กน่ารัก :กอด1:
ขอบคุณคนแต่ง รอภาค 2 จ้า :L2:
-
เรื่อง Pretty Boy ภาคสองนี่ดูจะเป็นอะไรที่หลายคนสงสัยและใคร่รู้
ริริเลยมาบอกกล่าวเล่าให้ฟังถึงรายละเอียดค่ะ (ทางการเกิ๊นนนน)
เอาเป็นว่าภาคสองคือเรื่องของพี่ทราฟกับน้องเค้ก คู่หลักนะคู่นี้ :-[
ส่วนพี่คราม...หึหึ...เขาคือคู่รอง แต่เรื่องราวไม่เป็นสองรองใครแน่นอน...ฟันธง! :z1:
ส่วนเนื้อคู่พี่คราม....ยังหาไม่เจอเลย แต่วแน่นอนเลยว่าไม่หลุดคอนเซ็ป Pretty Boy!
อีกเรื่องคือหลายคนเรียกร้องพี่ครามกับพี่สองเป็นอย่างมากกกกกกกกกก
แต่มันเป็นไปไม่ได้....ให้มันคู่กันไม่แคล้วตีกันหัวร้างข้างแตกแน่ๆ กร๊ากกกกกก :laugh:
รายละเอียดคร่าวๆก็มีแค่นี้เพราะตอนนี้ยังไม่ได้คิดอะไรมาก
เอาหัวไปเก็บเนื้อหาที่จะสอบอยู่ตอนนี้ :serius2:
จะเริ่มแต่งหลังจากที่สอบไฟนอลเสร็จ คือกลางเดือนตุลานะคะ และคงลงต่อในโพสนี้แหละ
จะได้ไม่ต้องไปตามหาที่อื่นให้สับสนงุงงงและวุ่นวาย :z2:
สงสัยอะไรก็ตามไปถามกันในแฟนเพจได้เลยนะคะ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
:กอด1:
:bye2:
https://www.facebook.com/RiRiWorld143 (https://www.facebook.com/RiRiWorld143)
-
พี่ทราฟฟฟฟ น้องเค้กกกก
:-[ :-[ :-[ :-[ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เนื้อคู่พี่ครามอยู่หนายยยยย :L2: :L2:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
พี่สองต้องอยู่ในสถานะ'ภรรยา'นะ :laugh:
เหมาะสมที่สุดแล้ว
ตอนแรกแอบคิด ครามสอง นะเนี่ย :laugh:
-
ขอออกความเห็นนิสนะ อยากให้พี่ครามคู่พี่เจ เพราะรู้สึกว่าพี่เจเหมาะที่จะเป็นแม่บ้าน(ส่วนตัว)ให้พี่คราม
คอยทำอาหาร(ซึ่งอันนี้ทำเป็นประจำอยู่แล้ว) และดูแลเรื่องต่างๆ
ส่วนอิพี่สองนั้น เราขอยกให้เฟ เพื่อถือเป็นการตอบแทนที่เจ๊แกไม่ขัดขวางทางรักของพี่ทราฟกะนู๋เค้ก
-
เข้ามารับทราบเรื่องราวภาคสอง แล้วจะรออ่านเน้ออ ^^
อยากรู้จังคู่ของพี่ครามจะเป็นแบบไหนน๊าา แต่ไม่หลุดคอนเซ็ปยังไงก็หนุ่มน้อยน่ารักสิน๊า
คนเขียนก็สู้ๆนะ รอได้จ้า คิดถึงน้องเค้กพี่ทราฟ พี่เจพี่สองด้วย ฮ่าๆๆ
:กอด1:
-
กริ๊ดดด ขอพี่ทราฟน้องเค้กเยอะๆน้า พี่ครามรองมาอิอิ
-
กรี้ดดดดดดดดจะตั้งหน้าตั้งตารออออออออจ้า :z1: :z1: :z1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:รักริริที่สุดเลยแวะมาบอกด้วย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอจ้ารอ :z2:
-
จะรออ่านภาคสองจ้า
-
รอภาค 2 ด้วยคนครับ
-
เข้ามารอ นะเอออ รอพี่ครามด้วยยยยยยย
-
สะดุดตาที่ชื่อเรื่อง
อยากบอกว่า ไม่ผิดหวังเลยที่เข้ามาอ่าน
มีทั้งบู๊ แอคชั่น โรแมนติกคอมมาดี้
รู้สึกครบรสจริงๆ ด้วยความเป็นคนไม่ชอบดราม่าเป็นการส่วนตัว
เลยอ่านไปยิ้มไป เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่ะ
o13
-
มารอคอยกินเค้กที่คนแต่งขยันมาเสิร์ฟ
และรอเนื้อคุ่พี่คราม
จะน่ารักขนาดไหน รอๆ
-
เย้ๆ จบ(ภาค1)แล้ว
ในที่สุดเค้กก็เป็นของพี่ทราฟโดยสมบูรณ์แล้ว เย้ๆx2
คู่นี้ยังไงก็หวานกันจนหยดสุดท้ายจริงๆ
รอภาค2 คู่ของพี่ครามปรากฎตัว
เป็นกำลังใจให้เสมอนะ
ขอบคุณมั่กๆ ^_^
-
+1 :L2: :L2: :L2:
-
o22 ห้ะ...ใครคิดคะ พี่ครามกับพี่สองเนี่ยนะ เง่อะ...มีหวังได้เลือดกันแน่ๆค่ะ
ไม่ใช่อะไรนะคะ :z6: ตีกันจนเลือดตกยางออก อะไรเทือกนั้นอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ปล.รอภาคสองต่อไปจ้าาาา :L2:
-
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
รอ รอ รอ ... ภาคสอง ยะฮู้วววว :z2:
o13 o13 o13
-
กรี๊ดดดดด ฟินสุด ><
-
จบแล้วววว รอต่อภาคสอง ><
สุ้ๆนะคะ :o8: :o8:
-
:-[ น่ารักเกิ๊ไปแล้วน้องเค้ก :กอด1:
อยากอ่านคู่พี่คราม น่าจะ(โหด หื่นนะเนี้ย) :-[
อั๊ยยะ อย่าไปบอกใครนะ จุจุ o18
-
รออ่านภาค2คับ
จะเป็นใครนะ
-
:กอด1: :L1:
-
o13ภาค2 ก็ยังใช้ชื่อเรื่องเดิมหรือว่าแยกเป็นอีกเรื่องนึงเลยคะ
รอนะ รอ รอ รอ :pig4:
-
หลงรักน้องเค้ก กับพี่ทราฟ ซะแล้ว :กอด1: อยากอ่านภาคสองเร็วๆจัง
แอบลุ้นสองกับเฟด้วย ส่วนพี่คราม ภาคสองจะมีแฟนรึยังน้า :-[
-
:3059: :L1:
-
o13ภาค2 ก็ยังใช้ชื่อเรื่องเดิมหรือว่าแยกเป็นอีกเรื่องนึงเลยคะ
รอนะ รอ รอ รอ :pig4:
ใช้ชื่อเรื่องเดิมค่ะ และลงต่อในที่นี่นะคะ จะได้สะดวกในการหาอ่าน ^^
-
รอค่ะรอรอ :z1:
-
:L2: รออ่านภาคสองครามจะคู่กับใครนะ
-
อ่านจบภาคแรกแล้ว สงสารน้องเค้กมากกกกกกก
แต่ก็ดีใจที่สุดท้ายน้องมีความสุขในชีวิต
รออ่านภาคสองจ้า อยากรู้พี่ครามจะพาแฟนมาเปิดตัวป่าว อิอิ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยเขิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล :m3: :m3: :m3: :m3:
น่ารักที่สวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m1: :m1: :m1:
อยากอ่านๆๆๆ ตอนน้องเค้กเข้า มหา'ลัย อ่าาาาา :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
เส็ดสมอารมณ์หมายแล้วหนึ่งคู่ โอ้วเยส++
หวังว่าคู่พี่ครามคงไม่ช่ายเืพ่อนสนิทเค้กน้า คิคิ หรือยังไงน้า><
แต่น่าจะเอาสองกะเจมาตีกานเนอะ คิคิ><
รอรอต่อไปคีาฟฟฟฟ
-
ย่องมากดบวก
เบาเบา :m32:
-
ย่องมาส่องมั่ง :m32:
-
ซึ้งมากๆเลยคร้าฟผม
-
คิดถึงจังฮู้ :กอด1:
-
คิดถึงจังฮู้ :กอด1:
มาคิดถึงด้วยคน ^^
-
รอตามภาคสองครับผม น่ารักมากๆเลยคู่นี้
-
ประกาศ!
วันที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2555 ริริจะมาอัฟตอนพิเศษของภาคแรกให้นะคะ
ถามสิว่าสอบเสร็จยัง...หึหึ...ยังเลย เหลืออีกสามตัว แต่ไม่ไหวแล้ว เครียดเกิน :serius2:
อ่านเยอะจนมึนหัว เลยกะว่าจะมาผ่อนคลายกับน้องเค้กสักหน่อย ไม่งั้นหัวอาจจะระเบิดได้ :sad4:
และได้ประกาศฉะนี้แล จึงอยากเรียกให้ทุกคนทราบกันถ้วนหน้า! :laugh:
เอาล่ะ เรื่องที่จะประกาศก็มีเพียงเท่านี้ ขอตัวไปเตรียมตัวสอบวิชาตอนบ่ายก่อนนะทุกคน! :a5:
:z3:
:bye2:
:กอด1:
-
รับทราบครับพ้ม..และ
โชคดีในการสอบ สามตัวที่เหลือ ขอจงAAA ทั้งสามตัวเด้อ
เอาใจช่วยริริ สู้โว้ย ! :yeb:
-
รับทราบจ้า
สู้สู้กับการสอบน๊า
ขอให้ได้ขอให้โดนทุก
คำถามจ้า :L2:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ จะได้เจอน้องเค้กแร้วคิดถึงน้องมากๆ เรยแอร๊ยยยยยยย ขอให้ริริสอบได้เกรดเอเยอะๆๆ สอบผ่านทุกตัวทุกวิชาเรยนะคะอิอิ จะรอน้องเค้กแร้วก้อริริอยู่คร้า เย่ เย้ยยยยยยยยยยยยยยยย !!! ปรบมือรัวๆๆๆๆๆๆ 5555555555555555555 ^++++++++++++++^
-
พยายามเข้าน๊าสู้สู้
-
จะรอนค่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะจ๊ะเรื่องสอบ เอา A เลยนะ ขอให้ทำได้ สู้ๆๆๆ
-
ขอให้เกรดAนะคะริริ
-
รับทราบค่ะ >.< สู้ๆเรื่องสอบนะคะ
เอา A มาฝากคนอ่านด้วยเน้อ :กอด1:
-
แล้วจะรอค้า
เป็นกำลังใจให้นะจ้า พยายามค่า เราต้องฝ่าฟันมันไปใหได้
เพื่อไปหา A นะค้า
5555555
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอจร้า
-
:mc4: :mc4:
-
รอจ้า :L2:
ขอให้โชคดีในการสอบ :amen:
-
สู้ๆจ้าาาา~~~~
-
อ่านรวดเดียวจบ น้องเค้กกับสายไหมน่ารักมาก รอภาคสองนะคะ สู้ๆค่ะ :L2:
-
:กอด1: :L1:
-
รับทราบจ้า แล้วจะรออ่าน
ยังไงก็สู้ๆ เรื่องสอบด้วยนะจ๊ะ ^^
-
นั่งเฝ้าละกัน หุหุหุหุ :m7: :m7: :m7: :m7:
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
สู้ ๆ นะะะ ^ ^
จะรออ่านน 55555
ขอให้เกรดออกมาสวยยเหมือนหน้าตา ริริ นะ :D
-
วันที่ 6 แล้ว จะได้อ่านพี่ทราฟกะน้องเค้กแล้ว เย้ๆๆ รออยู่นะคร่า ริริ
-
ตอนพิเศษ :: ทะเลหวาน
เอาล่ะ ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ รู้หรอกว่ามันต้องเจ็บ แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะเจ็บมากขนาดนี้กันเล่า!
แค่กระดิกตัวขยับขานิดหน่อยผมก็ปวดร้าวไปทั่วทั้งแนวสันหลัง ลามไปจนถึงสะโพกที่อาการขั้นโคม่าอย่างถึงที่สุด มันจะไม่เป็นปัญหาเลยถ้าตอนนี้ผมไม่ได้ปวดฉี่อ่ะ ลุกไม่ได้ด้วย โอ๊ยเครียด!
ไม่เพียงเท่านั้นนะ ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่สบาย ปวดหัวตุบๆแข่งกับปวดที่ร่างกาย แถมขอบตายังร้อนผ่าวอีกด้วย
“อืม ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงพี่ทราฟดังอู้อี้อยู่ข้างๆหูผม พร้อมกับแรงกอดที่กระชับมากขึ้น
“ครับ” อ๊า เสียงก็แหบได้อีก
สรุปคือ...ผมป่วย T_T
“ตัวร้อนมากเลยเค้ก” พี่ทราฟผุดลุกอย่างรวดเร็วขึ้นก่อนจะเอามือมายังหน้าผากผม ใบหน้า และลำคอ ผมมองหน้าพี่ทราฟก่อนจะส่งยิ้มให้ พี่ทราฟทำหน้าเครียดก่อนจะก้มลงมาจุ๊บที่หน้าผากผมเบาๆ
“พี่ขอโทษนะครับ”
“ขอโทษเรื่องอะไรครับ”
“ที่ทำให้เค้กป่วยนี่ไง อุตส่าห์ได้มาเที่ยวแล้ว”
นั่นสินะ...มาทะเลทั้งที ผมดันมาป่วยซะนี่ จะเรื่องนี้จะโทษพี่ทราฟคนเดียวก็ไม่ถูก หรือพูดให้ถูกก็คือไม่มีใครผิดทั้งนั้น ก็แค่รู้เท่าไม่ถึงการณ์แค่นั้นเอง ><
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เค้กไม่เป็นไร” ผมบอกก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือพี่ทราฟ ซึ่งพี่ทราฟก็บีบมือผมเบาๆกลับมา
“นอนรอแปบนะครับ เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้ทาน จะได้กินยา”
พี่ทราฟกำลังจะลุกออกจากเตียง แต่ผมไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก ผมไม่ให้พี่ทราฟไปไหนทั้งนั้น อย่างรู้ไหมว่าทำไม...ก็...ผมปวดฉี่ไง! สภาพแบบนี้จะให้กลิ้งไปเหรอ ภาพที่ออกมาคงไม่สวยแน่ๆ
“ครับ?” พี่ทราฟนั่งลงที่เดิม หันหน้ากลับมาถามผม แววตาที่มองมานั้นทั้งห่วงใยทั้งรัก ทำเอาผมไม่กล้าสู้สายตา ได้แต่ก้มหน้าตอบเสียงอ้อมแอ้มเท่านั้น
“เค้ก...อยากเข้าห้องน้ำ”
“หึหึ มาครับ พี่อุ้ม”
แล้วพี่ทราฟก็จัดการอุ้มผมเข้าห้องน้ำเพื่อปลดปล่อยความทรมานอันเกิดจากการปวดฉี่ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยนะผมบอกไว้เลย
“ออกไปสิครับ เค้กจะฉี่” ผมบอกพี่ทราฟที่ยืนประคองผมไม่ปล่อย แล้วผมจะทำธุระส่วนตัวได้ยังไงกันล่ะ
“ไหวไหม ให้พี่ช่วยหรือเปล่า”
“ช่วยอะไรเล่า ออกไปเลยนะ” ผมผลักพี่ทราฟด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด พี่ทราฟหัวเราะเสียงดังก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป ผมถึงได้ทำธุระได้ ไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนนี้ผมรู้สึกแย่สุดๆเพราะขาที่อ่อนแรงเสียจนแทบยืนไม่อยู่ แถมยังไม่สบายอีก ความเจ็บปวดระบบไปทั้วร่างนี่มันทรมานที่สุด แต่อย่างที่บอกว่าเรื่องนี้โทษใครไม่ได้ ผมสมยอมเองอ่ะ ><
“เค้ก เสร็จหรือยัง” พี่ทราฟตะโกนเรียกผมจากข้างนอก
“เสร็จแล้วครับ”
หลังจากที่ผมเปล่งเสียงตะโกนออกไปพี่ทราฟก็เปิดประตูเข้ามาก่อนจะมาช่วยประคองผมให้ล้างหน้าแปรงฟันได้ถนัดก่อนจะพาไปนอนที่เตียง ส่วนพี่ทราฟก็ลงไปหาอะไรมาให้ผมกิน
ผมพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าไปทางระเบียงที่มีประตูเลื่อนเป็นกระจกใสๆกั้นอยู่ ภาพทะเลสี่ฟ้าอ่อนๆและหาดทรายสีขาวละเอียด ยามเมื่อแสงแดดตกกระทบทำให้ทรายนั้นระยิบระยับชวนจับตามองเป็นที่สุด
น่าเสียดายที่วันนี้ผมคงไปเล่นน้ำไม่ได้ พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว แย่จังเลย ถ้าผมนอนเยอะๆกินยากินข้าวจะหายป่วยไวไว เย็นนี้ผมจะหายหรือเปล่านะ คงต้องลองดู ก็แหม มาทะเลทั้งทีนี่น่า จะเอาแต่นอนได้ไงกัน
แบบนี้เขาเรียกว่าใขยาก แต่สังขารไม่อำนวย T_T
ก็อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองยังประตูที่เปิดออกช้าพร้อมกับพี่เจที่เดินเข้ามา ใบหน้ามีรอยยิ้มล้อเลียนผมอยู่ ทำเอาผมงงไปเลยทีเดียว และยิ่งแดงมากขึ้นไปอีกเมื่อพี่เจพูดแซวผม
“ไงเรา ร้อนแรงกันถึงขนาดนอนซมเลยเหรอ” พี่เจหัวเราะก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆผม
ผมไม่รู้จะตอบอะไรออกไป ได้แต่หันหน้าไปทางอื่นด้วยความอาย พี่เจรู้เรื่องนี้ได้ไงเนี่ย พี่ทราฟบอกเหรอ ไม่หรอก พี่ทราฟไม่ได้บอกแน่ๆ หรือว่า...พี่เขาได้ยิน
“อายหรือไง ไหนดูสิ มีอะไรบุบสลายหรือเปล่า”
พี่เจเอื้อมมือมาเชยคางผมขึ้น สายตามองมาอย่างสำรวจก่อนจะยกยิ้มมุมปาก เหมือนกำลังถูกใจอะไรสักอย่าง
“ไอ้ทราฟแม่งนี่สุดยอดจริงๆ”
“อะ...อะไรเหรอครับ” ผมถาม
“รอยที่คอเรานี่ไง เยอะใช่เล่นนะเนี่ย”
ผมขมวดคิ้วคิ้วก่อนจะเอามือลูบที่คอตัวเอง ความร้อนที่ออกมาจากร่างกายทำให้ผมต้องเอามือออก ผมยิ้มเขินให้พี่เจ ก่อนจะหันไปมองประตู ตาที่เริ่มหนักอึ้งและร้อนผ่าวมากขึ้น พี่เจลูบหัวผมเบาๆ ผมเลยส่งยิ้มให้พี่เขาว่าผมไม่เป็นอะไร
แอ๊ดดดดด
พี่ทราฟเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมยกถาดอาหารเข้ามาในห้อง พี่เจลุกขึ้นเดินไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งของเตียง พี่ทราฟเลยนั่งลงแทน ว่างถาดอาหารลงบนโต๊ะหัวเตียงก่อนจะเข้ามาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นนั่ง
“กินข้าวนะ เดี๋ยวพี่ป้อน กินเสร็จแล้วจะได้กินยา” พี่ทราฟเอ่ยเสียงอ่อนโยนก่อนจะหยิบชามข้าวต้มขึ้นมาคนให้คลายความร้อนก่อนจะใช้ช้อนตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าแล้วก็ป้อนผม ผมก็กินแต่โดยดี แต่เพราะว่าผมกำลังป่วย เลยทำให้ความอยากอาหารลดลงไป แม้ผมจะพยายามฝืนแล้วก็ตามเพราะอยากหาย แต่ก็ฝืนกินไปได้แต่ครึ่งชามเท่านั้น
“เดี๋ยวกูออกไปดูไอ้พวกนั้นก่อน มีอะไรก็เรียกแล้วกัน” พี่เจบอกกับพี่ทราฟก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
“เออ พวกมึงออกไปเที่ยวกันก็ได้ ไม่ต้องห่วง”
“อืม แล้วมึงก็...อย่าทำอะไรน้องมันอีกล่ะ ครั้งแรกแต่มึงไม่ออมมือเลยนะเนี่ย”
“กูออมแล้วเหอะ ไปเลยไอ้ห่านี่”
เอ่อ...ที่พูดกันนี่ คิดบ้างไหวว่าผมจะอาย พูดกันอย่างไม่เกรงใจเจ้าของเรื่องอย่างผมเลยสักนิด จิ๊!
พี่เจออกจากห้องไปแล้ว ผมกินยาที่พี่ทราฟส่งให้ แม้จะไม่ชอบแต่ผมก็ต้องกินมันลงไป อยากหายป่วย อยากออกไปวิ่งเล่นข้างนอก เฮ้อออ เดี๋ยวก็หาย
“เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้นะ รอแปบหนึ่ง นอนไปเลยก็ได้”
พี่ทราฟหายออกไปนอกห้องแปบหนึ่งก่อนจะกลับมา ผมที่กึ่งหลับกึ่งตื่นก็พอจะรู้ว่าพี่ทราฟเช็ดตัวให้ผม ก่อนที่ผมจะหลับไปในที่สุด ตื่นมาอีกที่หนึ่งก็สี่โมงเย็นกว่าแล้ว ลมหายใจร้อนๆที่เบารดอยู่ข้างแก้มกับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น พี่ทราฟก็นอนเฝ้าผมอยู่อย่างนี้ตลอด
“ว่าไงครับตัวเล็ก ตื่นแล้วเหรอ” น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้ทำให้ผมใจสั่นสะท้าน และผมอยากให้พี่ทราฟพูดแบบนี้กับผมคนเดียว ไม่อยากให้ใครได้รับความอ่อนโยนแบบนี้ของพี่ทราฟเลย
“พี่ทราฟ อย่าทิ้งเค้กนะ”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้ผมพูดประโดยคนั้นออกไป แต่ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ก็พี่ทราฟเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตผมนี่น่า
“ไม่ทิ้งหรอกครับ ลืมเรื่องนี้ไปได้เลย”
“ขอบคุณครับ”
“ว่าแต่รู้สึกดีขึ้นหรือยัง”
“ดีขึ้นแล้วครับ”
“จริงเหรอ” พี่ทราฟถามเหมือนไม่เชื่อ ก่อนจะก้มหน้าลงมาจนหน้าผากพี่ทราฟชนกับหน้าผากผม ผมรู้สึกดีขึ้นแล้วจริงๆนะ มีแต่ยังปวดไปทั้งตัวอยู่ก็เท่านั้น แต่ไม่รุนแรงเท่าเมื่อเช้า เมื่อเช้านี่ยังกับผมไปผ่านศึกสงครามโลกมายังนั้นแหละ ระบมไปหมดทุกอณุรูขุมขน >_<
“ตัวยังอุ่นๆอยู่เลย”
“แต่เค้กอยากออกไปเล่นข้างนอกนี่หน่า นะนะๆ ให้เค้กออกไปเถอะนะ ขี้เกียจนอนต่อแล้วอ่ะ” ผมพูดเสียงอ่อน ได้ไม่ได้ไม่รู้ อ้อนไว้ก่อน เชื่อเถอะว่าผมต้องชนะ แล้วก็จริงเมื่อพี่ทราฟยิ้มให้ผม แล้วก็อุ้มผมขึ้นแบบไม่ทันได้ตั้งตัวออกนอกห้อง
“โอ๊ะๆ เข้าหอคืนแรกเป็นไงบ้างเค้ก สนุกไหม” เสียงพี่สองดังขึ้นทันทีที่ผมออกมานอกบ้าน พี่สองพี่เจและพี่คราม นั่งกินเบียร์ดีดกีต้าร์กันอยู่ที่ชานระเบียงหน้าบ้าน
“...”ผมไม่ตอบคำถามของพี่สอง ได้แต่ก้มหน้างุดเพราะความอาย
“มึงเล่นน้องหนักเหรอวะ ถึงกับเดินไม่ได้เลยทีเดียว” พี่สองยังไม่หยุด พี่ทราฟเลยใช้เท้าถีบพี่สองไปหนึ่งทีแบบเต็มๆแรง อิอิ แอบสะใจเล็กน้อยถึงปานกลาง ช่วยไม่ได้ อยากมาหาเรื่องผมก่อนนี่น่า โดนอย่างนี้ก็สมควรแล้วล่ะ
“ถีบกูจังเลยนะแม่ง เดี๋ยวคอยดูเถอะ กูจะยุให้เค้กไปมีชู้”
“ยุไม่ขึ้นหรอก บอกเลย” อันนี้ผมบอกเองครับ ทำเอาพี่ทราฟยิ้มแป้น และพี่เจกับพี่ครามก็หัวเราะออกมา
พี่ทราฟนั่งลงข้างพี่เจ พี่ครามเอี้ยวตัวไปกระชากเบาะรองนั่งของพี่สองมาวางไว้ที่พื้นที่ระหว่างพี่ทราฟและพี่ครามเพื่อให้ผมนั่ง
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณก่อนจะเขยิบตัวลงมานั่งที่เบาะ ตอนนั่งลงที่แรกที่เจ๊บจี๊ดไปถึงกระดูกสันหลังเลยที่เดียว แต่สักพักก็เริ่มปรับตัวได้
“บอกกูดีๆก็ก็ให้แม่ง กระชากซะแรงเลย” พี่สองโวยใส่พี่คราม แต่คนอย่างพี่ครามไม่เคยสะทกสะท้านเพราะโดนด่าอยู่แล้ว
“หิวไหมเค้ก” พี่เจถามผม ผมพยกหน้าให้เป็นคำตอบ พี่เจเลยลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะออกมาพร้อมกับข้าวผัดสับปะรดจานโตที่ส่งกลิ่นหอมเรียกน้ำสายได้อย่างไม่ยากเย็น
“ไอ้ครามเป็นคนสั่งให้เองเลยนะ” พี่เจพูดก่อนจะตักข้าวผัดสับปะรดแบ่งใส่จานให้ผม ผมรับมาก่อนจะหันไปขอบคุณพี่ครามอีกรอบ
“เลิกขอบคุณเถอะ ทำยังกับคนไม่รู้จักกันไปได้” พี่ครามพูดเสียงนิ่งตามฉบับของเขา แต่เท่าที่ผมรู้จักพี่ครามมา ผมรู้เลยว่านี่นะอ่อนโยนที่สุดแล้วที่พี่ครามจะพูดได้
“กินเยอะๆนะ จะได้หายไวไว” พี่ทราฟลูบหัวผมเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกีต้าร์มาเล่นเพลงไปเรื่อยๆ ทุกคนดูมีความสุขมาก ผมเองก็มีความสุขมากๆเช่นกัน ทุกคนที่นี่คือครอบครัวของผม ถึงไม่ใช่คนที่เรียกว่าเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ แต่การที่ทุกคนรักกัน มีเรื่องเดือดร้อนก็คอยช่วยเหลือกัน เป็นห่วงเป็นใยซึ่งกันและกัน และทั้งหมดนั่งก็ส่งมาถึงผมด้วย
จากวันแรกที่ผมรู้จักกับพวกพี่เขา ตอนนั้นมองไม่เห็นด้วยซ้ำ แต่ผมรับรู้ได้เลยว่าทุกคนดีกับผมจริงๆทั้งที่ผมเป็นเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ อาจะไม่ใช่คนดีก็ได้ แต่พวกพี่เขาก็ต้อนรับผมอย่างดี
พี่เจที่คอยเป็นห่วงเป็นใยผม เป็นพี่ชายที่แสนดี อาหารการกินของผมทุกอย่างก็พี่เจนี่แหละที่เป็นคนทำ และดูจะเป็นคนที่มีความคิดความอ่านมากกว่าคนอื่นเสียด้วยนะ
พี่สองทำให้ผมหัวเราะได้ทุกครั้ง เวลาไปเจอของเล่นหรืออะไรน่ารักๆก็จะซื้อมาฝากผม พาผมออกไปเที่ยวเล่น ที่กวนประสาทคนไปทั่งบ้านก็เพราะพี่เขาเป็นคนอารมณ์ดี เลยมักจะเรียกเสียงหัวเราะจะคนรอบข้างได้เสมอ
พี่คราม แม้ว่าหน้าจะดุเสียงจะโหด แต่ผมว่าตัวตนที่แท้จริงของพี่ครามไม่เป็นแบบนั้นเลย พี่เขาเป็นคนที่อ่อนโยนคนหนึ่ง มันจะใส่ใจในเรื่องที่คนอื่นไม่คิดกัน พี่ครามเหมือนเป็นหัวหน้า เป็นพ่อที่คอยดูแลคนในบ้านให้อยู่ในปกครองไปพร้อมกับดูแลปกป้อง อาจจะเรียกได้ว่าเป็นพี่ใหญ่ของบ้านก็ว่าได้
และคนสุดท้าย พี่ทราฟ คนที่ผมรักมากที่สุด เพราะความใจดีและความรักของพี่ทราฟที่มีให้ผม ต่อให้มีแค่นี้ผมก็คิดว่ามันยิ่งใหญ่มากแล้ว แต่เปล่าเลย พี่ทราฟไม่ได้มีดีแค่รักผมอย่างเดียว แต่ทุกการกระทำที่บอกให้รู้ว่าเขาแคร์ผม รักผม เป็นห่วงเป็นใยผม ทำให้ผมรักคนๆนี้หมดหัวใจ
และผมพูดได้เลยว่าตอนนี้เป็นตอนที่ผมมีความสุขที่สุด
‘แม่ครับ แม่ดีใจกับเค้กไหม ทุกคนดีกับเค้กมากเลย ถ้าแม่อยู่ เค้กอยากให้แม่ได้รู้จักกับพวกพี่ๆเขาจัง เชื่อเถอะว่าแม้ต้องรักพี่ๆทุกคนเลยล่ะ’
เราใช้เวลานั่งเล่นนั่งกิน นั่งเล่น จนตะวันกำลังจะตกดิน พี่ทราฟก็จับมือผมให้ลุกขึ้นเดินตามลงไปที่ชายหาด มือข้างหนึ่งของพี่ทราฟกุมมือผมไว้ ผมอีกข้างก็หิวกีตาร์มาด้วย
เรามานั่งลงบนผืนทรายที่ชื้นนิดหน่อยจากน้ำทะเล สายลมที่พัดมานั้น ผมลูดเข้าจมูกลึกๆ กลิ่นความเค็มเข้ากับบบรรยากาศทำให้ผมรู้สึกดีขนแทบไม่อยากให้เวลาผ่านไป ผมหันไปมองพี่ทราฟที่ยังกุมมือผมแน่นแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น
“ขอบคุณนะครับ” ผมบอก
“ด้วยความยินดีครับ”
พี่ทราฟปล่อยมือผมก่อนจะหยิบกีต้าร์ขึ้นมาเหมือนจะเล่นอย่างไงอย่างงั้น
“พี่มีเพลงหนึ่งจะร้องให้ฟัง” พี่ทราฟพูดแค่นั้นก่อนจะลงมือเล่น
รู้ตัวหรือเปล่า เธอทำอะไรให้ชีวิตของฉัน
มากมายเท่าไร ที่ได้จากการที่มีเธออยู่ข้างกัน
เป็นความอบอุ่นในหัวใจ เป็นความยิ่งใหญ่ของทุกวัน
เป็นจุดมุ่งหมาย และเรี่ยวแรงใจอันสำคัญ
เพลงที่พี่ทราฟร้องออกมานั้น ทำให้ผมนิ่งไปแวบหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกอุ่นซ่านที่หัวใจ มันเต็มตื้นเกินคำบรรยาย
เพราะว่าเธอนั้นคือดวงใจของฉัน
ที่ทำให้ทุกๆวันฉันเดินสู้ต่อ
ต้องล้มแล้วลุกเท่าไรไม่เคยจะท้อ ไม่เคยหวั่นไหว
ขอเพียงยังมีเธออยู่ด้วยกัน ตลอดไป
น้ำตาผมไหลลงมาด้วยความสุขใจ
รู้สึกหรือเปล่า เธอเติมอะไรให้วันคืนเหล่านั้น
เนิ่นนานเท่าไร ได้สุขจากการที่มีเธออยู่ใกล้กัน
เป็นความอบอุ่นในหัวใจ เป็นความยิ่งใหญ่ของทุกวัน
เป็นจุดมุ่งหมาย และเรี่ยวแรงใจอันสำคัญ
การที่ได้อยู่ใกล้ๆพี่ทราฟนั้นก็เป็นเสมือนความสุขที่ยิ่งใหญ่ของผมเล่นกัน
เพราะว่าเธอนั้นคือดวงใจของฉัน
ที่ทำให้ทุกๆวันฉันเดินสู้ต่อ
ต้องล้มแล้วลุกเท่าไรไม่เคยจะท้อ ไม่เคยหวั่นไหว
ขอเพียงยังมีเธออยู่ด้วยกัน ตลอดไป
ขอเพียงยังมีเธอเดินเคียงข้างฉัน
ขอเพียงยังมีเราอยู่ด้วยกัน ฉันก็สุขใจ
“พี่รักเค้กนะครับ” พี่ทราฟวางกีต้าร์ลงข้างตัว แล้วผมก็พุ่งเข้าหาและกอดพี่ทราฟแน่น
“ฮึก เค้กรักพี่ทราฟ ฮือ รัก...รักมากๆด้วย”
ผมกอดคอพี่ทราฟแน่นมาก ทำเกินไปแล้ว ทำไมต้องทำให้ผมรักเขามากขนาดนี้ด้วย จะดีไปถึงไหนกัน แค่นี้ผมก็รักจนไม่รู้จะรักยังไงอยู่แล้ว วินาทีนี้ผมรู้ตัวเลยว่าผมขาดพี่ทราฟไม่ได้แน่ๆ ผมไม่มีทางอยู่ได้โดยไม่มีพี่ทราฟ
“พี่ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเป็นยังไง จะมีอุปสรรคมากมายแค่ไหนรอเราอยู่ พี่รู้ว่าการที่เราสองรักกันนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย สังคมคนรอบข้าง แต่พี่รักเค้กเกินกว่าจะแคร์อะไร แต่พี่ขอให้เค้กจำเอาไว้ว่า พี่จะทำให้ดีที่สุด เราจะต่อสู้ไปด้วยกัน ไม่ว่าอุปสรรคนั้นจะยากเย็นแค่ไหนไม่จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด”
“...”
“จะเดินไปกับพี่ใช่ไหม”
ผมไม่ตอบ แต่พยักหน้าแทน
“งั้นพี่ไม่ปล่อยแล้วนะ ต่อให้วันข้างหน้าเค้กอยากจะไปก็ตาม”
“ไม่ไป ไม่ไป เค้กจะอยู่กับพี่ทราฟ” ผมรีบท้วงทันที รักขนาดนี้ผมจะไปไหนได้ล่ะ
“ขอบคุณครับ”
พี่ทราฟเลื่อนใบหน้าลงมาประทับจูบที่แสนอบอุ่น ความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ด้วยโตยังไม่อาจสู้ได้เลย แน่นอนล่ะ ในโลกนี้ไม่มีอะไรเทียบได้กับพี่ทราฟอีกแล้ว...ไม่มีจริงๆ
จบบริบูรณ์
ยัง!
ยังไม่จบ!
“โอ้โห มีเลิฟซีนกันท่างกลางแสงตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้า ไม่เบาเว้ยเห้ย”
“หึหึ มึงอิจฉาละสิไอ้สอง”
“มึงสิอิจฉาไอ้เจ กูไม่เห็นว่าเด็กที่ผ่านมาของมึงจะน่ารักเท่าเค้กสักคน”
“หึหึ สำหรับกูน่ารักเรื่องรอง ลีลามาก่อนเป็นอับดับหนึ่ง”
“ถุย! แน่ใจเหรอมึง”
“หรือมึงอยากจะลองล่ะ”
“เดี๋ยวกูถีบแม่ง”
“เข้ามาเลยมึง”
พลัก!
ตุบ!
ตุบ!
“เฮ้ย!”
“โอย!”
“สอดดีนะพวกมึงสองตัว เลิกทำตัวเป็นถ้ำมองแล้วออกไปซื้อของกินข้างนอกซะ ไอ้พวกเวรนี่”
แล้วคนที่ลงมือ “ถีบ” ก็เดินเข้าบ้านไปอย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้สนใจเพื่อนสงอคนที่หน้าทิ่มทรายมองหน้ากันด้วยความมึนงง
“ไอ้คราม มึงถีบกูทำมายยยยย!”
“กูทำไรผิดวะแม่ง!”
ส่วนคู่รักทะเลหวานก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย เอาแต่พลอดรักกันโดยมี หาดทราย สายลม แสงแดด เป็นสักขีพยาน
:laugh:
-
ต้องเรียกว่าจบลงไปแล้วอย่างสมบูรณ์แบบของภาคแรก (เหรออออ!) :laugh:
ส่วนภาคสอง อาจจะมาปลายเดือนตุลานี้ถ้าหากไม่มีอะไรขัดข้อง
เพราะปิดเทอมมีโปรแกรมเยอะมาก ต้องไปค่ายของชมรมอีก
แต่ถ้าจะช้ากว่านั้นก็ไม่เกินกลางเดือนพฤศจิกายนแน่นอน คอนเฟิร์ม!!
นอกจากภาคสองแล้ว ริริก็มีโปรแกรมจะแต่งเรื่องอื่น สามารถเข้าไปดูโปสเตอร์ได้ในแฟนเพจ
แล้วถ้ามีข้อสงสัยอะไรหรืออยากพูดคุยก็ถามกันมาได้นะคะ อย่างได้เกรงใจ
สุดท้ายนี้ต้องขอขอบคุณนักอ่านที่น่ารักน่าฟัดทุกคน ที่ช่วยส่งนิยายเรื่องนี้ขนถึงฝั่งฝัน (?)
ถ้าไม่ได้พวกคุณที่คอยสนับสนุนกับอย่างอุ่นหน้าฝาครั่ง ริริก็คงไม่มีแรงใจมานั่งปั่นนิยายได้บ่อย
แม้ว่าจะยุ่งมากๆก็ตาม รักทุกคนมากๆเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
:pig4:
:L1:
-
สมน้ำหน้าพี่เจ พี่สอง อิอิ น่ารักอะ รอพี่ครามเจอคนที่ใช่นะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้จ้า
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:+ :3123:
-
:impress2: :L2:
รอภาคสองนะคะ
-
กรี๊ดดดดดดด หวานมากกกก ><
-
รออ่านคู่ครามนะ อิอิ :impress2:
-
หวานจริงๆ :กอด1: รอภาคสองค่ะ รอพี่่ครามมีคู่ :3123:
-
ทะเลหวานจริงๆ
รอภาค2อยู่นะค้า
-
ภาค2เนี้ย คู่เดิมหรือคู่ใหม่อ้ะ
:bye2:
-
แอร้ยยยยยยยยย
สมกับการรอคอย
ความน่ารักมีตลอดไม่มีตกจริงๆค่ะริริ
♥
o13
-
จบแบบน่ารักๆ จะรอภาคสองเด้อ
-
น้องเค้กน่ารักมากๆๆ >.<
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ทะเลหวานเลยย หึหึ
รอภาคสอง นะคะ
-
จะรอดูว่าใครจะมาสยบพี่ครามได้ หุหุ o18
-
จบภาคละ ครอบครัวใหญ่นี่น่ารักจริงเชียว ภาคสองจะเป็นตอนน้องเค้กโตขึ้นไปเรียนมหาลัยป่าวเนี่ย
ท่าจะสนุกเพราะได้เจอคนอีกเยอะ เรื่องเข้มขันขึ้นแน่ๆ จะรออ่านค่า เป็นกำลังใจให้คนแต่ง :L2:
:pig4: นะคะ
-
จะรอดูว่าใครจะมาสยบพี่ครามได้ หุหุ o18
ใช่ๆ พี่ครามไร้คู่มากเลย ท่าทางจะเหงา
-
ทะเลหวาน :o8:
-
น่ารักมากๆๆ :-[
-
อยากอ่านคราม จะมีมั๊ยน้าาา
-
หวานสมกับชื่อเลยทีเดียว
รอภาคสองนะคะ >_<
-
นานแค่ไหนก้อจะรอ คิคิ ขอแค่ให้มาแระกานไม่งั้นงอลแน่ๆ
น่ารักกานจิงจิ๊ง ถ้าสองกะเจเปงแฟนกานมันจะด่ากันกระจายขนาดนั้นไหนนะ คิคิ
ยังไงก้อห้ามทิ้งกานน้า ><
-
:-[ :-[
-
หน้ารักอะ หน้ารักสุดๆเลยนะเนี่ย
“แต่เค้กอยากออกไปเล่นข้างนอกนี่หน่า นะนะๆ ให้เกออกไปเถอะนะ ขี้เกียจนอนต่อแล้วอ่ะ”
“โอ๊ะๆ เข้าหอคืนแรกเป็นไงบ้างเค้ก สนุกไหม” เสียงพี่สองดังขึ้นทันทีที่ผมออกมานอกบ้าน พี่สองพี่เจอและพี่คราม
“มึงเล่นน้องหนักเหรอวะ ถึกกับเดินไม่ได้เลยทีเดียว”
“ไอ้ครามเป็นคนสั่งให้เองเลยนะ” พี่เจพูดก่อนจะตักข้าวผัดสับปะระแบ่งใส่จานให้ผม
แก้คำผิดด้วยนะคร่ะ
-
หวานมากกกกก
พี่ทราฟ มันหวานแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮะๆ
หวาน เหมาะกับชื่อตอนที่ซู้ดดดด
-
น่ารักเนอะ หึๆ
พี่ทราฟจัดหนัก น้องเค้กป่วยเลย
-
เหมือนทริปฮันนี่มูนของพี่ทราฟกับน้องเค้กเลย :o8:
พี่ทราฟชอบกินเค้กสินะ หลักฐานมันฟ้องอยู่เต็มตา
มาทะเลครั้งแรกก็ประทับใจไม่รู้ลืมเลยเนาะเค้ก :-[
ดีใจกับน้องเค้กที่เจอคนดีๆและรักน้องด้วยความจริงใจ
ต่อไปก็รอเด็กน้อยของพี่ครามในภาคสองสินะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ตอนแรกคิดว่าจบแบบหวานๆ ที่ไหนได้ หักมุม มาจบแบบฮาๆซะได้ 555+
คนที่สยบพี่ครามได้ คิดว่าน่าจะเป็น "เจ" นะ
-
ภาค2เนี้ย คู่เดิมหรือคู่ใหม่อ้ะ
:bye2:
คู่พี่ทราฟกับน้องเค้ก และคู่พี่ครามค่ะ ^^
หน้ารักอะ หน้ารักสุดๆเลยนะเนี่ย
“แต่เค้กอยากออกไปเล่นข้างนอกนี่หน่า นะนะๆ ให้เกออกไปเถอะนะ ขี้เกียจนอนต่อแล้วอ่ะ”
“โอ๊ะๆ เข้าหอคืนแรกเป็นไงบ้างเค้ก สนุกไหม” เสียงพี่สองดังขึ้นทันทีที่ผมออกมานอกบ้าน พี่สองพี่เจอและพี่คราม
“มึงเล่นน้องหนักเหรอวะ ถึกกับเดินไม่ได้เลยทีเดียว”
“ไอ้ครามเป็นคนสั่งให้เองเลยนะ” พี่เจพูดก่อนจะตักข้าวผัดสับปะระแบ่งใส่จานให้ผม
แก้คำผิดด้วยนะคร่ะ
แก้ไขแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆเลยยยยย
กอดดๆๆ :กอด1:
-
เจ สอง คราม❤ สามคนนี้น่ารักดีเนอะ
จริงๆแล้วแก๊งนี้ทั้งแก๊งน่ารักหมดแหละ
รอภาคสองนะจ๊ะ.
-
:-[ :-[สมชื่อตอนเลยหวานมากกกกกกกกกกกอะ :o8: :o8:
-
รอภาคสองจ้า
หวานเกินนะ :)
-
พี่เจ พี่สอง โดนถีบ ก๊ากกก รอภาคสองนะครับพี่RiRi พี่ครามจะคู่กับใครว้า~
-
น่ารักอ่ะ...หวานได้ตลอดเวลาเลยนะ พี่ทราฟ กับ น้องเค้ก เนี่ย
จะรออ่านภาคสองนะค้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตลกพี่สองอะ เค้กกับพี่ทราฟก้อหวานกันจนอิจฉา
-
ทะเลกลายเป็นน้ำจืดไปแล้ว :z2:
-
เพิ่งอ่านครั้งแรก และอ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆค่า
-
น่ารักตั้งแต่แรกจน
จบเลยนะคะ :pig4:
-
น่ารักมากค่ะ สนุกมาก ขอบคุณมากมาย :pig4:
รอติดตามภาคสองน้า
-
หวานตลอดดดดดดดดดด
พี่เจ พี่สองก็ฮาตลอดดดดดด
พี่ครามก็นะ...เข้ม แมนเหลือเกิ้นนนน อิอิ
-
หวานนนนนมากกก
-
สนุกมากค่ะ นั่งอ่านตั้งแต่ 11 โมงจนจบตอนบ่าย 2!!
(งานการเอาไว้ก่อน 55)
จะรออ่านภาคสอง(คราม)นะคะ อยากรู้ใครจะมาคู่เจ้าพ่อหน้านิ่ง
-
น่ารักมากเลยค่ะน้องเค้ 55555555
อยากอ่านต่อภาคสองเร็วๆจัง
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:กอด1: :L1:
-
ดันหน่อย :3059:
-
คิดถึงจังเลยยยยยยย :L1:
-
Pretty Boy II เจ้าชายตัวน้อยของผม
ตอนที่1
[Cake talks]
“เค้ก เสร็จหรือยัง ลงมากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนสายนะ” เสียงพี่ทราฟตะโกนขึ้นมาจากข้างล่าง
วันนี้ดูวุ่นวายกันไปทั้งบ้าน เพราะเป็นวันที่โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ของพี่ๆเปิดรับเด็กใหม่ วันนี้ทุกคนเลยวุ่นวายกันมากเป็นพิเศษ
ผมหยิบแหวนที่พี่ทราฟเคยให้เมื่อตอนวันเกิดที่ผ่านมาขึ้นมาใส่ ทีแรกผมเก็บใส่กล่องไว้อย่างดีเพราะกลัวมันจะพังถ้าเกิดผมไปหยิบจับอะไรที่ไม่ระวังเพราะเป็นแหวนที่ทำจากเปลือกหอย แต่พี่ทราฟไม่ยอม บอกว่าให้ผมใส่ติดมือเอาไว้ ถ้ามันพังจะซื้อให้ใหม่ ผมเลยใส่ตลอดยกเว้นเวลาอาบน้ำเท่านั้น นอกจากแหวนก็ยังมีสร้อยข้อเท้าที่ตอนนี้ผมใส่ตลอด และมีอยู่หลายอันเพราะพี่ทราฟชอบซื้อมาให้ผม
จากนั้นก็หยิบนาฬิกาที่พี่สองใส่ให้เนื่องในโอกาศวันเกิดอีกเช่นกันมาใส่ นึกถึงตอนที่พี่สองให้นาฬิกาแล้วก็ขำ วันนั้นทุกคนเอาแต่รุมประณามหาว่าพี่สองไม่ใช้หัวคิดถึงได้ซื้อนาฬิกามาให้ผม ก็ตอนนั้นผมมองไม่เห็นนี่น่า แต่ตอนนี้มองเห็นแล้วเลยได้ใช้ สบายไปไม่ต้องเสียเงิน ฮ่าๆๆๆ
แต่งตัวเสร็จแล้วก็วิ่งลงบันได้ไปห้องครัว แต่ก็ต้องเบรคแทบไม่ทันเพราะพี่ทราฟยืนดักอยู่ด้านล่าง ฮู้ววว เกือบหน้าทิ่มจูบพื้นแล้วไหมล่ะ
“พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่า...”
“อย่าวิ่งลงบันได โธ่พี่ทราฟ เค้กรู้แล้วน่า แต่เค้กรีบนี่น่า” ผมพูดแทรกพี่ทราฟก่อนที่พี่ทราฟจะพูดจบ พี่ทราฟบ่นเรื่องนี้หลายรอบแล้ว บ่นจนผมจำได้ขึ้นใจเลยล่ะ แต่ผมก็ลืมทุกที แต่มันคงไม่มีอะไรหรอก แค่วิ่งลงบันไดเอง
“รีบก็ไม่ควรรู้ไหม ถ้าตกลงมาจะทำไง”
“ก็ขาหัก หรือไม่ก็แขนเดาะแหละมั้ง โอ้ยย!”
พี่ทราฟดีดหน้าผากผมเบาๆ มองหน้าผมเอือมๆที่ผมไม่ค่อยเชื่อฟังเรื่องนี้ ก่อนจะเดินกอดเอวผมตรงไปที่ห้องครัวที่ไม่มีใครอยู่สักคน สงสัยไปอยู่ที่โรงฝึกหมด
“เดี๋ยวเค้กไปที่เรียนพิเศษเองก็ได้พี่ทราฟ วันนี้ท่าจะยุ่งทั้งวัน” ผมบอกตอนที่เรากำลังนั่งกินอาหารเช้าฝีมือพ่อครัวหัวป่านามว่าเจ กินทุกวันก็อร่อยทุกวัน ผมอยากทำอาหารให้เก่งๆเหมือนพี่เจจัง สงสัยต้องหาเวลาว่างมาเรียนทำอาหารกับพี่เจเสียแล้ว
“ได้ไง เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่ทราฟแย้งแทบจะทันที ไม่ได้เลยคนนี้
“ไม่เป็นไรจริงนะ เค้กโตแล้ว ไปเองได้”
“อย่าดีกว่า เค้กเคยนั่งรถเมล์จากที่นี่ไปที่เรียนพิเศษเหรอ”
“ไม่เคยอ่ะ”
“นั่นไง แล้วจะไปเองได้ยังไง”
“แหะๆ”
คนอะไรฉลาดจริงๆ ผมเองก็ลืมคิดซะนี่ว่าไม่เคยออกไปไหนมาไหนเองตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับพี่ทราฟ ไม่ว่าจะไปไหนก็มีสารถีสุดหล่อที่พ่วงตำแหน่งสุดที่รักมาด้วยพาไปนู่นไปนี่ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้ใช้บริการขนส่งมวลชนของประเทศไทย ดีนะพี่ทราฟเบรคไว้ทัน ไม่งั้นผมค้างเติ้งอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอย ไม่ได้ไปเรียนพิเศษแน่ๆ ><
พี่ทราฟมักจะเป็นแบบนี้เสมอ เมื่อผมเผลอเรอหรือหลงลืมอะไร พี่ทราฟก็จะคอยเตือนคอยดูแลตลอด ขนาดบางทีผมเล่นเพลินจนลืมว่าวันนั้นต้องอะไรบ้าง อย่างล้างอ่างเจ้าอ้วนกลม หรือพาสายไหมไปเดินเล่น เพราะเอาแต่หัดเล่นกีต้าร์เพลิน พี่ทราฟก็จะคอยเตือนผมทุกครั้ง หรือบางทีใจดีทำแทนผมซึ่งก็น้อยครั้งมาก เพราะผมจะรีบลุกขึ้นไปทำเองเสียมากกว่า ก็มันน่าที่ผมนี่น่า ถ้าไม่ทำแล้วจะให้ใครทำล่ะ อีกอย่างยังเป็นการช่วยให้ผมไม่เสียนิสัยด้วยหากว่าปล่อยให้พี่ทราฟทำให้ตลอด
หลายครั้งที่ผมตำหนิตัวเองถึงความไม่เอาไหน ที่บางครั้งขาดความลับผิดชอบไป แต่พี่ทราฟก็คอยให้กำลังใจผมทุกครั้ง
‘คนเราผิดพลาดกันได้ ใช่ว่าพี่จะไม่เคยลืม แต่ถ้าลืมก็ไม่เป็นไร ในเมื่อเราไม่ได้อยู่คนเดียว เค้กมีพี่ พี่มีเค้ก วันไหนเค้กลืมพี่ก็คอยย้ำเตือนให้ วันไหนพี่ลืม พี่ก็หวังว่าเค้กจะคอยช่วยพี่เหมือนกัน’
เพราะคำปลอบเหล่านั้นทำให้ผมยิ่งรักคนๆนี้มากขึ้น ผมรู้ว่าตัวเองยังเด็กนัก เวลาที่หลายคนชอบพูดว่าเป็นเด็กจะไปเข้าใจอะไร ผมอาจจะไม่เข้าใจว่ารักคืออะไรทั้งหมด รักแล้วต้องทำยังไง ความรู้สึกไหนถึงจะเรียกว่ารักจริง เพราะมันไม่มีบทสรุปตายตัว แล้วผมจะผิดไหม ถ้าหากจะคิดว่านี่แหละ คือ ‘ความรัก’ ของผม
“ไอ้เจ เดี๋ยวกูรีบมาไปส่งเค้กก่อน” พี่ทราฟตะโกนบอกพี่เจข้ามหัวเด็กที่มาสมัครเรียน
“เออ ตามสบาย ตั้งใจเรียนนะเค้ก” พี่เจส่งยิ้มพร้อมโบกมือลาผม
“ครับผม บ๊ายบายพี่เจ พี่คราม แล้วก็พี่สอง”
ผมโบกมือลาทุกคนก่อนจะกระโดดขึ้นรถพี่ทราฟ ที่สตาร์ทรถคอยอยู่แล้ว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเราก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่ที่เรียนวาดรูปของผม ^_^
----------------
----------------
“เส้นนี้เบี้ยวไปหน่อย ตั้งใจดูแบบให้ดีไอ้น้อง”
“ครับ”
อาจารย์หรือเรียกง่ายๆว่ารุ่นพี่เดินจากไปเพื่อดูเด็กคนอื่นต่อ ตอนนี้ผมมาเรียนวาดรูปอยู่แถวๆมหาวิทยาลัยชื่อดังโดยคนสอนเป็นรุ่นพี่ปี3 คณะจิตรกรรมและภาพพิมพ์ ผมหยิบยางลบมาลบเส้นที่เบี้ยวไปนิดหน่อยออกก่อนจะลงมือวาดอีกครั้ง
หลังจากกลับจากทะเลครั้งที่แล้ว ผมก็เริ่มจะหาอนาคตของตัวเองอย่างจริงจัง ผมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยช้าไปสองปี เนื่องจากเหตุผลที่รู้ๆกันอยู่ว่าผมตาบอดเพราะอุบัติเหตุ
ถ้าเทียบกับเด็กมัธยมปลาย ตอนนี้ก็คือช่วงภาคเรียนที่สอง เด็กหลายคนเตรียมสอบเตรียมเอ็นฯ ผมเองก็เช่นเดียวกัน ผมต้องอ่านหนังสือมอปลายย้อนหลังทุกวิชา ไหนจะต้องมานั่งคิดอีกว่าตัวเองอยากเรียนอะไร ที่จริงผมมีคณะในดวงใจแล้ว แต่ว่าบางทีสิ่งที่ชอบกับสิ่งที่ทำได้มันก็ไปด้วยกันไม่ได้ ดูอย่างตอนนี้สิ ผมชอบงานศิลปะนะ แต่ว่าผมไม่มีพรสวรรค์ทางด้านนี้เอาเสียเลยนี่สิ >_<
ไอ้การที่จะไปลองเรียนดูก่อน ถ้าไม่ใช่ก็ซิ้วแล้วค่อยไปสมัครเรียนใหม่ ทำแบบนั้นก็คงไม่ไหว เพราะนี่ผมก็เข้าเรียนช้ามาสองปีแล้ว ช้ากว่านี้คงไม่ดี
ป๊อก!
“โอ๊ยย”
ความเจ็บที่หน้าผากวิ่งเป็นริ้วๆถึงก้านสมองเพราะถูกดีดอย่างแรงจากฝีมือคุณครูสุดเก๋ารุ่นพี่จิตรกรรมของผม เล่นซะเต็มแรงเลยสิท่า เจ็บจนแทบเห็นดาว
“ เอ้า เห็นจ้องนานแล้ว เมื่อไหร่จะวาด วันนี้จะเสร็จไหมเนี่ย”
“เจ็บนะพี่” ผมโอดครวญเบาๆก่อนจะลงมือวาดสิ่งของต่างๆที่วางกองอยู่ตรงหน้า ที่มีทั้งกล่อง กระป๋อง สับปะรด เทียนไข และอีกหลายๆสิ่ง วางซ้อนทันกันอยู่
เด็กที่มาเรียนกับคุณครูพี่ ‘โจ๊ก’ มีราวๆสามสิบกว่าคนได้ แต่ช่วงเวลาที่ผมเรียนคือเก้าโมงเช้าถึงเที่ยงวันอาทิตย์ มีแค่ 8 คนเท่านั้น ซึ่งผมก็รู้จักแค่แปดคนนี้แหละครับ ผู้ชาย 5 รวมถึงผม และผู้หญิงอีกสามคน หรือจะเรียกว่าสองดี เพราะอีกคนเป็นทอม เขาบอกผมมาแบบนั้น ^^
“เอาล่ะ ใครเสร็จแล้วก็เอามาส่ง แล้วก็มารับงานเก่ากลับไปด้วย ไม่ต้องรีบ ขอทีละคนนะครับ ผมต้องใช้เวลาวิจารณ์งานที่สุดแสนจะทุเรศของพวกคุณรายตัว”
จบคำพูดของคุณครูพี่โจ๊กเด็กทุกคนก็หัวเราะกันใหญ่ พี่แกตลกแบบนิ่งๆ พูดที่ต้องมีฮา ผมชอบน่ะครับ ครูแบบนี้เรียนแล้วไม่เครียดดี นึกย้อนไม่ตอนเรียนมัธยม อาจารย์แต่ละท่านนี่อย่างกับพ่นยานอนหลับมาพ่นใส่ ได้ยินแค่ประโยคสองประโยคเด็กก็ตายกันหมดห้อง
หลับสนิท!
แอบคิดว่า...ตายห่า ตายกันยกห้องเลยหรือนี่!
ถ้าอาจารย์มัธยมทั้งต้นและปลายมีอารมณ์ร่วมในการสอนและเป็นกันเองกับเด็กมากกว่านี้ ผมเชื่อว่าเด็กจะขยันเรียนและมีความรู้เพิ่มมากขึ้น ซ้ำยังจะทำให้เด็กอยากจะเรียนรู้ต่อด้วยถ้าทำให้เนื้อหาน่าสนใจ ไม่ใช่พอถึงเวลาสอบเด็กก็มานั่งหน้าซีด ทำท่าพะอืดพะอมกับกองหนังสือเรียนวิชาต่างๆที่ไม่น่าเอาเสียเลย แต่ที่พูดมานี่ไม่ใช่จะว่าว่าอาจารย์เขาไม่ดีนะครับ เพียงแต่ถ้าปรับนั่นนิดนี่หน่อยให้เข้ากันยุคสมัยและเด็กที่สอน อะไรๆมันน่าจะดีมากกว่านี้
“ไงเค้ก เหมอลอยคิดถึงแฟนอยู่หรือไง แก่แดดจริงๆ” คุณครูพี่โจ๊กพูดทักผมก่อนจะรับงานที่ผมเพิ่งวาดเสร็จไปแล้วค้นหางานเก่าของผม
“อะไรครู แก่ดงแก่แดดอะไรกัน เอาจริงๆผมห่างจากครูแต่ปีเดียวเองนะ อีกอย่าง ผมก็ยังดียังมีแฟนให้คิดถึงหรอกน่า ไม่เหมือนครูหรอก”
คุณครูพี่โจ๊กปรายตามามองผมอย่างหมายมั่นก่อนจะใช้ปากกาเคาะหัวผม ดีนะผมโดนบ่อยเลยรู้ทัน หลบได้ไวยิ่งกว่าแมททริกอีก
“ปากดีจริงๆ ถ้างั้นคุณลูกศิษย์ที่อายุอ่อนกว่าครูแค่ปีเดียวบอกหน่อยสิว่าไอ้งานนี้ที่วาดมามันคือธีมอะไรไม่ทราบครับ กระผมมองไม่ค่อยจะออก”
ผมรับงานเก่ามาดูก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรไม่ถูกนี่น่า ธีมที่ได้คือวาดอะไรก็ได้จากรูปทรงเลขาคณิต แต่เรื่องนั้นต้องสื่อเรื่องราวและความหมาย นี่ผมก็สื่อน่ะเนี่ย ดูสิ สวยจะตาย
“ไหนอธิบายให้ฟังสิว่าวาดอะไรมา”
“ก็นี่ไงครู....”
แล้วผมก็เริ่มอธิบายผลงานระดับมาสเตอร์พีสให้คุณครูพี่โจ๊กฟัง หวังจะให้พี่ท่านเข้าใจมากขึ้น แต่ไหงยิ่งอธิบายพี่แกยิ่งหน้าบูดเบี้ยวกันหว่า ผมทำอะไรผิดเหรอ
“เค้ก พี่ถามจริงนะ ทำไมมาเรียนวาดภาพเนี่ย” คุณครูพี่โจ๊กถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่มีแววล้อเล่น ทำเอาผมเครียดเลยนะเนี่ย
“ก็ผมชอบศิลปะ อีกอย่างอยากมาลองด้วยว่าอะไรที่ผมชอบและทำได้บ้าง อยากหาแบบที่ทั้งชอบและทำได้ด้วย ผมเข้ามหาวิทยาลัยช้า เลยต้องมาลองเรียนผิดเรียนถูกอย่างนี้ไงล่ะ”
“มิน่าละ แล้วรู้ไหมว่าฝีมือเราได้ด้านศิลปะเป็นแบบไหน”
“รู้สิพี่ ผมก็ไม่ใช่คนตาบอด ผมชอบแต่ทำไม่เก่ง งานถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้ไงล่ะ ตอนนี้ผมเรียนพิเศษหลายอย่างจนจะเอาทุกอย่างมาตีรวมกันแล้วเนี่น ทั้งวาดรูป ดนตรี ภาษา ไหนจะวิชาพื้นฐาน เลข ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ อะไรพวกนั้นอีก ตอนนี้ผมเบลอ สมองล้ามากๆ”
เอาตรงๆผมเองก็เหนื่อยนะ แต่เพราะความอยากเรียน อยากจะทำที่สั่งสมมานานในช่วงเวลาสองปีที่ได้แต่นั่งๆนอน จนตอนนี้ผมอยากทำอะไรผมก็ทำ แต่ในชีวิตเราก็ยังมีเวลาเท่าเดิม หนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมง อาทิตย์หนึ่งมีเจ็ดวัน จะมาค่อยๆเรียนเหมือนคนอื่นก็ไม่ได้ มันก็เลยเกิดปัญหาที่ว่า ใจอยาก แต่กายไม่ไหว
การวาดรูปผมชอบนะ ถ้าค่อยๆเรียนไปเรื่อยๆ ไม่เก่งก็เรียนรู้และพัฒนาไปอย่างช้าๆได้ เพราะที่เรียนนี่ไม่ได้ลงในหลักสูตรที่ต้องออกเกรดอะไรแต่อย่างได้ แต่เพราะผมต้องตัดสินใจชีวิตตัวเองอีกแค่ภายในสามเดือนสี่เดือนนี้เท่านั้น ผมเลยเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก ปรึกษาพ่อก็แล้ว ปรึกษาพี่ทราฟก็แล้วหรือพี่คนอื่นๆ ถ้ามว่าคำแนะนำเหล่านั้นช่วยได้ไหม มันก็ช่วยได้ แต่คนที่ต้องตัดสินใจชีวิตตัวเองมันก็คือผม
ถ้าหากพ่อบอกว่าผมควรเรียนบริหารน่ะ เพราะพ่อมีธุรกิจเยอะ อยากให้ผมช่วยดูแล เราตัดประเด็นภรรยาของพ่อออกไปก่อนนะเพราะถ้าเขาอยู่ผมก็คงไม่มีทางเข้าไปยุ่งวุ่นวายได้แม้ว่าพ่อจะเต็มใจก็ตาม ในคำแนะนำของพ่อนั่นก็เป็นสิ่งที่ดี แต่มันดีในความคิดพ่อ ถ้าพี่ทราฟบอกว่าเรียนวิศวะฯดีเพราะตลาดงานหาง่าย นั่นมันก็เป็นสิ่งที่พี่ทราฟคิดว่าดี แต่สิ่งที่พี่ทราฟพูดจริงๆกับผมก็คือ
‘เลืองสิ่งที่เค้กคิดว่าดีกับตัวเอง และดีต่อความรู้สึกของเค้ก ต่อให้เค้กอยากเรียนเป็นนักบินอวกาศพี่ก็จะสนับสนุนถ้าเค้กต้องการที่จะทำมันจากใจจริงๆ’
ด้วยประการฉะนี้ ผมถึงได้เรียนนู่นนี่นั่นมากมาย แม้จะเหนื่อยหน่อยแต่ก็มีความสุขดี เพราะได้กำลังใจจากคนรอบข้างดี
“พี่ก็ไม่ได้บอกว่ามันไม่ดีนะ แต่พี่คิดว่าเราจะเข้าคณะจิตรกรรม หรือมัณฑศิลป์อะไรพวกนี้ ถ้าจะเลือกมาทางด้านนี้ พี่บอกเลยว่าเราพอจะเรียนได้อยู่ แต่จะตามหลังเขา เพราะเรามีแต่พรแสวง ส่วนพรสวรรค์ดับสิ้น เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม”
“เข้าใจครับ” แต่เหมือนถูกด่ากลายๆยังไงก็ไม่รู้ >-<
“แล้วถ้าไม่ได้เรียนด้านนี้จะเสียใจไหม”
“ไม่ครับ ผมก็แค่อยากลองเท่านั้น ถ้าไม่เหมาะผมก็จะได้เลือกตัวเลือกอันใหม่ที่เหมาะกับผมมากกว่า และผมสามารถทำมันได้ดีมากกว่าก็แค่นั้นเอง”
“ดีมากที่คิดแบบนี้ ใครสอนมาละ”
“โหพี่ ผมก็คิดเองได้เถอะ โตแล้วนะครับ”
“ฮ่าๆๆ ไปๆ ไปเก็บของกลับบ้านกลับช่องไป”
ผมก็อยากกลับนะครับ แต่ผมต้องมีเรียนต่อนี่สิ
------------
------------
“พี่เค้ก ตกลงพี่จะเข้าคณะไหนอ่ะ” เป้ เด็กที่เรียนวาดรูปที่เดียวกันกับผมถามขึ้นหลังจากที่กินข้าวเที่ยงใกล้ๆกับที่เรียนเสร็จแล้ว
“ยังไม่แน่ใจ อาจจะเป็นดุริยางคศาสตร์ หรือไม่ก็ศิลปศาสตร์ ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ แล้วนายล่ะ”
“ผมจะเข้าสถาปัตที่เดียวกับที่ครูพี่โจ๊กเรียนนั่นแหละ ที่มหาวิทยาลัยนั้นดังเรื่องนี้มาก ถ้าผมเข้าได้คงเหมือนฝัน”
“เอาน่า ถ้าตั้งใจจริงก็เข้าได้อยู่แล้ว พี่เอาใจช่วย”
หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วโดยที่ใช้เวลาไปแค่ยี่สิบนาทีหน่อยๆเท่านั้น ผมก็นั่งรถไปเรียนดนตรีต่อทันที ผมเลือกเรียนดนตรีสากล แต่ดนตรีไทยก็อยากลองถ้ามีโอกาส ในตอนนี้ผมเรียนกีตาร์กับเปียโนอยู่ แต่เรียนเปียโนที่โรงเรียนสอนพิเศษแล้วเรียนกีต้าร์กับพี่ทราฟ เพราะจะได้ไม่เปลืองเงิน
ใช้เวลานั่งรถไม่นานนักผมก็มาถึงโรงเรียนดนตรี ที่นี่เรียนกับอาจารย์ตัวต่อตัว ไม่ต้องบอกเลยว่าค่าเรียนแพงยับขนาดไหน แต่พ่อผมเป็นคนออกให้ ก็สบายไปครับ
ตอนนี้ภรรยาของพ่อกลับมาที่บ้านแล้ว ตอนนี้ผมเลยไปมาหาสู่กับพ่อไม่ได้เหมือนช่วงก่อนหน้านี้ มีเพียงแค่บางครั้งที่พ่อโทรเข้าเบอร์พี่ทราฟ ผมถึงได้คุยกับพ่อ แถมคุยทีก็คุยไม่ได้นานเท่าไหร่ ผมไม่โกรธพ่อหรอกที่เราสองคนต้องหลบๆซ่อนๆคุยกันแบบนี้ ทั้งที่ผมก็เป็นลูกคนหนึ่ง เพราะผมเข้าใจว่าพ่อทำเพราะเป็นห่วงผม ผู้หญิงคนนั้นร้ายและมีอำนาจมาก แค่เพียงเขาไม่พอใจเขาก็สามารถลงมือทำเรื่องเลวร้ายได้อย่างไม่ต้องคิดไตร่ตรองว่าควรหรือไม่ อะไรที่เขาคิดว่าดีต่อเขา การกระทำทุกอย่างดูจะถูกไปเสียหมด เพราะอำนาจของเงิน ทำให้คนหลงผิดไป ยิ่งรวมเขากับนิสัยของเขาแล้ว ยิ่งร้ายแรงเข้าไปใหญ่
เหมือนอย่างตอนที่แม่ของผมตายและผมตาบอด ผลเลยคิดเสียว่าชาติที่แล้วทำเวรทำกรรมกับเขาไว้ ชาตินี้ก็ขอให้เอาคืนไปให้ผมแล้วกัน แค่เขาไม่มายุ่งกับผม ผมก็จะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับเขาเช่นกัน แค่ทุกวันนี้พ่อรักผมอย่างที่ผมเคยต้องการมาตลอด แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ดีเสียอีก หลบๆซ่อนๆก็ตื่นเต้นไปอีกแบบ ผมเชื่อว่าถ้าวันหนึ่งภรรยาพ่อจับได้ว่าผมติดต่อกับพ่อมันต้องเป็นเรื่องใหญ่ แต่พ่อของผมจะต้องจัดการได้อย่างแน่นอน
“หัวไวจังเลยนะ ไม่เคยเรียนมาก่อนจริงๆเหรอ”
“จริงครับ”
“หนูมีพรสวรรค์นะ ถ้าฝึกต่อไปจะต้องเก่งมากแน่ เชื่อครูเถอะ”
“ขอบคุณครับ”
ผมชอบเสียงเพลง แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำได้ดีจนได้รับคำชมขนาดนี้ ผิดกับศิลปะที่โดนวิจารณ์กลับมาแบบไม่ให้มีชีวิตอยู่ บางทีความต้องการกับความสามารถก็ช่างไปด้วยกันไม่ได้แบบน่ากลัว
“เค้กครับ พี่กำลังออกจากบ้าน อาจจะไปช้าหน่อยนะ”
“ครับ เค้กรอที่ร้านกาแฟข้างๆที่เรียนพิเศษแล้วกันนะครับ”
“ได้ครับ แล้วเจอกัน”
“อย่าขับเร็วนะ เค้กรอได้”
“ครับผม”
ไม่ได้เลยนะคนนี้ เวลามีผมนั่งด้วยก็ขับปกติอยู่หรอก แต่เวลาขับคนเดียวนี่ซิ่งสุดๆ ขนาดท้องถนนในกรุงเทพที่รถติดแน่นติดโพลอันดับหนึ่งของโลก พี่ทราฟยังเหยียบเป็นร้อยได้เลย เรื่องนี้ผมไม่ได้รู้ด้วยตัวเองหรอก แต่มีคนฟ้อง ซึ่งก็คือพี่สอง ฮ่าๆๆ โดนเพื่อนหักหลังแล้วสุดที่รักของผม ^^
ผมเดินออกจากโรงเรียนสอนดนตรีแวะเข้าร้านกาแฟที่มีเครื่องดื่มเกือบทุกชนิดขาย ไม่ว่าจะเป็น ชาหลากชนิด กาแฟ นม น้ำผลไม้ และอีกสารพัด แถมยังมีเบเกอรี่อร่อยๆอีกเพียบด้วย และยังเป็นร้านที่เหมาะสำหรับมานั่งพักชิวๆ อ่านหนังสือ กินกาแฟ ผมมากินเกือบทุกวัน โดยส่วนมากก็มานั่งกินกับพี่ทราฟนั่นแหละ จะแวะกินกันก่อนกลับบ้าน เพราะผมเลิกเรียนตอนสี่โมงเย็น ถ้ากลับไปที่บ้านเลยก็ยังไม่ถึงเวลาข้าวเย็น เลยต้องมานั่งกินอะไรรองท้องก่อนกลับ
“รับอะไรดีค่ะ”
ผมส่งยิ้มให้พนักงานที่เคาน์เตอร์ก่อนจะลงตัดสินใจว่าวันนี้จะกินอะไรดี มีหลายอย่างที่ผมอยากกินมากจนเลือกไม่ถูก แต่จะสั่งทุกอย่างก็ดูจะเปลืองเกินไป ร้านกาแฟหรูๆย่านสุขุมวิทแบบนี้ ราคาก็ย่อมแพงกว่าปกติเป็นธรรมดา ไหนจะค่าบรรยากาศอีก ถ้าพ่อผมไม่มีเงิน พี่ทราฟไม่ปรนเปรอ ผมก็ไม่มีปัญญามานั่งกินบ่อยๆแบบนี้หรอกครับ
“เอาชาผลไม้รวมกับพายเบคอนแฮมครับ”
“ได้ค่ะ นั่งรอที่โต๊ะได้เลยค่ะ”
ผมเดินไปนั่งที่มุมประจำที่ผมมักจะมานั่งบ่อยๆ มาทีไรโต๊ะนี่ก็ว่างตลอด เป็นมุมที่อยู่เกือบในสุด ค่อนข้างเป็นส่วนตัว อาจจะเป็นเพราะคนชอบนั่งที่มุมด้านนอกที่เห็นสวนหย่อมของทางร้านก็เป็นได้
“ของที่สั่งได้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
เอาล่ะ เวลาต่อไปก็เป็นเวลาแห่งความสุข ผมยกแก้วชาผลไม้ขึ้นจิบเพื่อลิ้มรสชาติ อ๊า ~ สดชื่นจริงๆ เหมาะกับอากาศร้อนๆในตอนนี้มาก ต่อไปก็เป็นคิวของ พายเบคอนแฮม เมนูนี้ผมยังไม่เคยลองชิมเลย แต่เพื่อนที่โรงเรียนดนตรีบอกว่าอร่อยมาก วันนี้ผมเลยต้องขอลองชิมสักหน่อย
“อื้ออ สุดยอด” ผมครางเบาๆอย่างมีความสุข มันต้องอย่างนี้สิ อร่อยมากๆ หอมเบคอนที่เกรียมหน่อยๆ เนื้อพายนุ่มๆ ร่วนๆ ซึ่งนุ่มชีสมากๆ มีความสุขจัง
“ทำหน้าตามีความสุขขนาดนั้น อร่อยมากหรือไงครับ”
“พี่ทราฟ!” ผมเรียกชื่อพี่ทราฟด้วยความดีใจ พี่ทราฟนั่งลงบนโซฟาเดียวกับผม ผมตักพายเบคอนแฮมให้พี่ทราฟได้ลองชิ้ม พร้อมกับลุ้นคำตอบอย่างกับว่าเป็นคนทำซะเอง
“เป็นไงบ้างพี่ทราฟ อร่อยเนอะ”
“อืม อร่อยมากๆ”
“เค้กก็คิดอย่างนั้น อ่อ พี่ทราฟจะกินอะไรไหม เดี๋ยวเค้กไปสั่งให้”
“ไม่ต้องหรอก วันนี้พี่ไม่อยากของหวานสักเท่าไหร่”
“เหนื่อยละสิ”
“อืม”
ผมวางช้อนในมือลงก่อนจะหันไปนวดที่ไหล่ทั้งสองข้างให้พี่ทราฟ ต้องบริการดีๆหน่อยคนนี้ เขาจะได้เลี้ยงผมนานๆ
“พอแล้วครับ กินต่อเถอะ จะได้กลับบ้านกัน”
จุ๊บ~
“พี่ทราฟ!”
อยู่ดีๆพี่ทราฟก็ก้มลงมาจุ๊บปากผมเฉยเลย มีใครเห็นไหมเนี่ย รีบหันซ้ายหันขวาด้วยความตกใจก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เฮ้ออ ค่อยโล่งอกหน่อยที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆบริเวณที่ผมนั่ง
“น่ารัก”
“เดี๋ยวเถอะพี่ทราฟ” ผมชี้นิ้วคาดโทษพี่ทราฟ แต่ดูเหมือนคนตัวโตจะไม่กลัวเลยสักนิด กลับหัวเราะเสียงดังแทน
“ฮ่าๆๆ”
:o8:
-
รีแรก สาธุ -/-
#น้องเค้กน่ารักเหมือนเดิมมม ><
-
^
^
ข้างบนไวมากกกกกกกก :กอด1:
Pretty Boy II มาแล้ววววววววววววว ถ้าคนที่ไปกดไลค์แฟนเพจไว้จะรู้ว่าริริจะมาลงให้ใรวันที่ 5 แต่เพราะคิดถึงนักอ่านมากๆ เลยมาลงให้วันนี้เสียเลย ไม่ต้องรออีกแล้ว :mc4:
ภาคสองนี้เป็นเรื่องของคู่พี่ทราฟกับน้องเค้ก และพี่ครามกับ...? ไว้ไปรู้กันในเรื่องดีกว่า :laugh: เนื้อเรื่องของพี่ทราฟและพี่ครามจะสลับกันลงไปนะคะ โดยผลัดกันดำเนินเรื่อง บอกไม่ได้ว่าตอนของใคจะมากกว่า ตอนนี้มีพลอตเรื่องคราวๆในหัว ยังไม่มีเวลาร่างรายละเอียดอย่างแน่ชัดเท่าไหร่ เพราะเรียนหนักและต้องจริงจังมากขึ้นเพราะนี่ก็ปีสามเข้าไปแล้ว แต่รู้สึกว่าตัวเองยังไม่มีความรู้มากพอที่จะไปต่อสู่ในโลกกว่าในโลกของการทำงานเลย เลยคิดไว้ว่าจะมาลงนิยายให้ได้อ่านกันอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง ไม่เกินจากนี้แน่นอน ถ้าจะเกินก็น่าจะวันเดียว สัญญานะคะว่าจะไม่หายหน้าไป ไม่หยุด ไม่พัก ถ้าไม่ถึงกับเดี้ยง :serius2:
เรื่องนี้จะลงสลับกับเรื่องใหม่อีกเรื่องหนึ่งนะคะ ตามไปที่ลิ้งได้เลย >> ♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.0)
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ริริจะพยายามให้เต็มที่ที่สุด ว่างๆก็เข้าไปคุยกันได้ในแฟนเพจนะคะ ไม่ต้องเป็นเรื่องมีสาระก็ได้ เอาเข้าจริงริริก็ไม่ใช้คนที่มีสาระในชีวิตเท่าไหร่หรอก
:กอด1:
:L2:
:L1:
:pig4:
-
เค้กน่ารักยังไงก็น่ารักยังงั้นเลยยยย
-
น้องเค้ก พี่ทราฟมาแล้ว เย้ๆๆ :mc4: ว่าแต่พี่ครามคู่ใคร เปิดตัวโผล่มาบ้างหรือยังค่ะนี่ :กอด1:
-
น่ารักกกกกกกกกกกได้อีกก
อยากกินเค้กเลยจ้า♥0♥
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องเค๊กมาแล้ววววว
พอมองเห็น รู้สึกได้เลยว่า น้องซนขึ้นเยอะมากกกก
แต่ เค๊กยังน่ารักเหมือนเดิมนะ
คู่พี่ครามเป็นใครน้อ อยากรู้แล้วจ้าาา
กดบวกจ่ะ
-
เค้ก ทราฟ น่ารักเหมือนเดิม :)
-
บวกเป็ด อิอิ น้องเค้กมาแล้ววว :impress2:
-
มาแล้ววววว
-
น่ารักไม่มีเปลี่ยนแปลง อิอิ สู้ๆ ค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
-
มาแล้ว เย้เย้ :z2:
-
น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิม
ฮิ้วววววว วว o13
-
ภาค2มาแย้วๆ
อยากรู้พี่ครามจะคู่ใครหนอ
-
o13 o13 o13
-
น่ารักจังเลย เค้กน่ารัก
-
.....................
-
ไปแบบงงๆ น่าร๊ากอะ รีบๆมาต่อนะครับ
-
:z2: :z2: :z2:
มาแล้ววน่ารักเหมือนเดิมม
-
:-[ :-[มาเมื่อไรก็หวานตลอดอะ :o8: :o8:
รอออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
อยากรู้ว่าเนื้อคู่พี่ครามจะเป็นใคร
:L2: พี่ทราฟกับน้องเค้ก
-
“ก็ขาหัก หรือไม่ก็แขนเดาะแหละมั้ง โอยย!” คำนี้อ่านแล้วไม่ได้อารมณ์เลยอะมันต้อง โอ้ยยยย!!!!!
“เดี๋ยวเค้กไปที่เรียนพิเศษเองก็ได้นี่ทราฟ วันนี้ท่าจะยุ่งทั้งวัน” พี่ทราฟ
ขนาดบ้างทีผมเล่นเพลินจนลืมว่าวันนั้นต้องอะไรบ้าง บางที
“ครับผม บายๆพี่เจ พี่คราม แล้วก็พี่สอง” ใช้คำว่าบ้ายบาย หรือไม่ก็บายคำเดียวพอ
ดีนะผมโดนบ่อยเลยรู้ทัน ลมได้ไวยิ่งกว่าแมททริกอีก หลบ
อย่างจนจะเอาทุกอย่างมาตีรวมกันแล้วเนี่น เนี่ย
เอาตรงๆผมเองก็เหนื่อยนะ แต่เพราะความอยากเรียนก มีตัวแฝง
ผมต้องตัดสินใจชีวิตตัวเองอีกแค่ภายในสามเดือนสี่เดือนนี้เท่านั้น ผมเลยเหมือนคนทำไมถูก ไม่ถูก
เหมือนอย่างตอนที่ผมของผมตายและผมตาบอด ผลเลยคิดเสียว่าชาติที่แล้วทำเวรทำกรรมกับเขาไว้ :a5: ผมตาย ผมตายได้ไง
ผมยกแก้วชาผมไม้ขึ้นจิบเพื่อลิ้มรสชาติ ผลไม้
คู่นี่เค้าหน้ารักขึ้นกันทุกวันอยากอ่านพี่ครามไวไวจัง
-
:L2: :L2: มาแล้วๆ ยังน่ารักเหมือนเดิม :กอด1: :กอด1:
-
ตามมมมมมมมมมมม :pig4:
-
เค้กยังน่ารักเหมือนเดิมเลยหรือมากขึ้นนะ ><
คู่ของครามยังไม่ปรากฎเลยอ่ะ ลุ้นนะเน่ียว่าจะเป็นคนแบบไหน
-
:pig4: น่ารักมาก
-
จิ้มๆ และบวกเป็ดก่อนอันแรก
-
โอ๊ะโอ น้องเค้กกะยังน่ารักเหมือนเดิม
-
มาแล้วๆๆๆ คงสภาพน่ารักน่ากินได้ตล้อดๆๆๆ :z2: :z2:
-
กอดน้องเค้กและพี่ทราฟ :กอด1: ดีใจจังภาคสองมาแล้ว
เริ่มเรื่องมาก็เซี้ยวซะแล้วน้องเค้ก ทำให้น่าเอ็นดูมากกว่าเก่า
เห็นน้องเรียนก็เหนื่อยแทนแล้ว เอาเป็นว่าเอาใจช่วยนะจ๊ะ
แต่กำลังใจที่สำคัญของเค้กคงจะเป็นพี่ทราฟสินะ :-[
รอเนื้อคู่พี่ครามด้วยอีกคน จะเป็นคนยังไงน้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิม อิอิ :กอด1:
-
คิคิ มาแว้วๆ มีอารายให้ติดามอีกแว้ว คุคุ
รอรอน้าค๊าฟฟ ^^
-
หวนตาหลอดดดดดดด :-[
-
ใครคู่คราม อยากให้สองคู่ครามจัง :impress2:
-
น่ารักตลอดเค้าคนเนี่ย :L1:
-
“ก็ขาหัก หรือไม่ก็แขนเดาะแหละมั้ง โอยย!” คำนี้อ่านแล้วไม่ได้อารมณ์เลยอะมันต้อง โอ้ยยยย!!!!!
“เดี๋ยวเค้กไปที่เรียนพิเศษเองก็ได้นี่ทราฟ วันนี้ท่าจะยุ่งทั้งวัน” พี่ทราฟ
ขนาดบ้างทีผมเล่นเพลินจนลืมว่าวันนั้นต้องอะไรบ้าง บางที
“ครับผม บายๆพี่เจ พี่คราม แล้วก็พี่สอง” ใช้คำว่าบ้ายบาย หรือไม่ก็บายคำเดียวพอ
ดีนะผมโดนบ่อยเลยรู้ทัน ลมได้ไวยิ่งกว่าแมททริกอีก หลบ
อย่างจนจะเอาทุกอย่างมาตีรวมกันแล้วเนี่น เนี่ย
เอาตรงๆผมเองก็เหนื่อยนะ แต่เพราะความอยากเรียนก มีตัวแฝง
ผมต้องตัดสินใจชีวิตตัวเองอีกแค่ภายในสามเดือนสี่เดือนนี้เท่านั้น ผมเลยเหมือนคนทำไมถูก ไม่ถูก
เหมือนอย่างตอนที่ผมของผมตายและผมตาบอด ผลเลยคิดเสียว่าชาติที่แล้วทำเวรทำกรรมกับเขาไว้ :a5: ผมตาย ผมตายได้ไง
ผมยกแก้วชาผมไม้ขึ้นจิบเพื่อลิ้มรสชาติ ผลไม้
คู่นี่เค้าหน้ารักขึ้นกันทุกวันอยากอ่านพี่ครามไวไวจัง
แก้ไขแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆเลยที่ช่วยตรวจทานให้
:กอด1:
-
อ่านภาคแรกเพิ่งจบคะ
น้องเค้กน่ารักมากๆ
ประทับใจความรักของพี่ทราฟที่รักและดูแลน้องเค้กได้อย่างน่ารักเช่นกัน
รักและดูแลกันไปนานๆเน้อ :L2:
-
เค้กน่ารัก :o8: :o8:
รอคู่พี่คราม :impress2: :impress2:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิม พี่ทราฟคอยเป็นห่วงที่รักอยู่เสมอ
-
:z2:
-
รอลุ้นคู่ของคราวคะ :pig4:
-
:กอด1:
-
:L2: :L2:
-
Pretty Boy II
ตอนที่2
[Traf talks]
~Krrrr Krrrr~
“ฮัลโหลพ่อ มีไร” ผมกรอกเสียงไป มือก็ลูบขนเจ้าสายไหมที่มานอนหลับสบายข้างๆผม ขี้อ้อนเหมือนเจ้าของไม่มีผิด รายนั้นยิ่งนานวันยิ่งอ้อนเก่ง แต่ก็ดื้อขึ้นด้วย แต่ก็ยังทำเอาผมใจสั่นวันละหลายสิบรอบ จนเกิดอาการหน้ามืดตามัวอยากจะจับเด็กปล้ำ แต่ทำไม่ได้อย่างที่ใจคิดหรอกครับ ยิ่งตอนนี้เค้กยุ่งๆกับเรื่องเรียนเรื่องเตรียมสอบ ผมเลยไม่อยากทำให้เขาลำบากเพิ่มมากขึ้น
“ทำไม ไม่มีอะไรฉันโทรหาไม่ได้หรือไง” พ่อผมถามเสียงสูง ฟังดูกวนๆ
“ก็เปล่า แค่ถามเฉยๆ แต่ถ้าให้ผมเดานะ จะตามผมกลับไปเฝ้าอู่อะดิ”
“อย่ามาทำเป็นพูดดีไอ้ลูกรัก สามสี่ดือนมานี่แกกลับบ้านมานับครั้งได้ ไม่ต้องพูดเลยว่าแกไม่ได้มาช่วยงานพ่อแกนานแค่ไหนแล้ว แกติดหญิงใช่ไหมไอ้ทราฟ บอกความจริงฉันมาเดี๋ยวนี้นะไอ้ลูกไม่รักดี!” พ่อผมเริ่มโวยวายตามประสาคนแก่ขี้น้อยใจ
เป็นความจริงครับที่ผมไม่ค่อยได้กลับบ้านเลยช่วงนี้ จะว่าไปก็ตั้งแต่ตอนที่เจอเค้กนั่นแหละ มันเป็นช่วงที่ชีวิตผมมีการเปลี่ยนแปลง การมีคนอีกคนเข้ามาในชีวิต การได้ดูแลใครคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่เรารัก มันทำให้ผมยุ่งจนลืมที่บ้านไปชั่วขณะ
ช่วงที่เค้กเจอปัญหาชีวิต ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฮีโรที่ช่วยให้เค้กผ่านเรื่องราวร้ายๆมาได้ จนกลายเป็นเด็กที่ซุกซนสดใสร่าเริงอย่างทุกวันนี้ จนอดจะยอตัวเองไม่ได้ว่าผมสร้างเขาขึ้นมา เค้กคนเก่าที่ปิดกั้นความรู้สึกนึกคิด ไม่กล้าคิดกล้าทำอะไร กล้าเป็นเค้กที่น่ารัก กล้าคิดกล้าทำได้อย่างทุกวันนี้
ผมเลือกที่จะดูแลเค้กมากกว่าการกลับไปช่วยงานที่บ้าน ไม่ใช่ว่าเป็นคนอกตัญญูหรอกนะ ไม่ว่าจะพ่อแม่หรือเค้กก็สำคัญสำหรับผมทั้งคู่ เพียงแต่เค้กไม่มีใคร แต่ที่บ้านผมเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างใหญ่ ญาติพี่น้องอยู่ใกล้ๆกันเลยไม่มีอะไรน่าห่วงมาก อีกอย่างถึงไม่มีผมคอยช่วยงานพ่อ ไอ้เท็ปน้องชายของผมก็ทำแทนได้สบายอยู่แล้ว
“เฮ้ย! เงียบนี่แปลว่าจริงเหรอไอ้ทราฟ!” พ่อตะโกนกลับมาเมื่อเห็นว่าผมเงียบไม่ตอบ
“เปล่าพ่อ ไม่ได้ซุกสาวสักหน่อย”
แต่ซุกหนุ่มต่างหากล่ะ ฮ่าๆๆๆ เอิ่ม...จะว่าไปแล้วก็ขำไม่ออกนะ ที่บ้านผมยังไม่รู้เลยว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ถ้าพ่อแม่ญาติพี่น้องรู้จะเป็นยังไงบ้างนะ ตัวผมเองไม่เท่าไหร่ โดนด่าจนชิน แต่ผมไม่อยากให้ใครมาว่าน้อง ถ้าหากที่บ้านผมไม่ชอบใจขึ้นมาล่ะ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้ทุกคนรักเค้กอย่างที่ผมรัก
แล้วผมจะคิดมากไปทำไมกัน น้องน่ารักจะตายไป ใครเห็นแล้วไม่รักนี่ก็บ้าแล้ว
“ถึงซุกฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก แค่พามาให้เห็นหน้าบ้างเหมือนคราวหนูเฟก็พอ”
ที่บ้านผมรู้เรื่องที่ผมเลิกกับเฟตั้งแต่ช่วงแรกๆแล้ว แน่นอนว่าทุกคนตกใจกันมาก แล้วก็ถามถึงสาเหตุว่าทำไมเราถึงเลิกกัน ผมบอกไปแค่ว่าเราไม่ได้รักกันแล้ว มีเพียงความรู้สึกที่ดีให้กันในฐานะเพื่อนเท่านั้น ถึงแม้ว่าพ่อและแม่ผมจะสงสัยว่าทำไมเรื่องราวถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้ แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ได้ซักถามอะไรผมมากนัก หนึ่งคือผมโตแล้ว สองคือพ่อมักจะให้ผมได้ตัดสินใจชีวิตตัวเองเสมอ แม้หลายครั้งที่ผมเดินไปในทางที่ผิด พ่อไม่ได้ห้ามในทันที แต่จะให้ผมเห็นเองว่ามันไม่ดีอย่างไรแล้วค่อยสอนทีเดียว วิธีที่พ่อสอนผม ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่มีครอบครัวที่ดีอย่างนี้ และผมเชื่อว่าพ่อจะไม่ห้ามเรื่องที่ผมจะคบกับเค้ก ผมเองจะทำให้พ่อเห็นว่า ผมไม่ได้เดินทางผิด ผมเลือกที่รักผู้ชายไม่ใช่สิ่งที่ผิด และผมว่าพ่อจะยอมรับการตัดสินใจของผมได้เหมือนที่ผ่านมา
“งั้นถ้าผมพาใครไปเปิดตัวพ่อคงจะยินดีไปกับผมนะ” ผมแอบลองถาม เอาเข้าใจก็หวั่นใจเหมือนกัน
“เออ ขอแค่ไม่ใช่เอเลี่ยนและมนุษย์กลายพันธุ์ฉันก็โอเคทั้งนั้นแหละ” พ่อผมคงจะดูหนังเยอะไปหน่อย พูดเป็นตุเป็นตะเลย แต่แค่นี้ก็ทำผมยิ้มออกได้หน่อยหนึ่งแล้ว
“พ่อสัญญาแล้วนะ”
“ทำไม แกมีแฟนใหม่แล้วเหรอ”
“หึหึ เดี๋ยวก็รู้ ว่าแต่พ่อบอกเหตุผลที่แท้จริงมาดีกว่า ว่าโทรหาผมทำไม” ผมรีบปิดประเด็น ไม่อย่างนั้นพ่อต้องซักไซ้ผมจนต้องคายความจริงจนหมดไส้หมดพุงแน่ๆ ไอ้ความจริงน่ะบอกแน่ แต่ไม่ใช่ทางโทรศัพท์แบบนี้ ไว้ไปบอกต่อหน้าเลยดีกว่า เผื่อพ่อแม่เป็นลมผมจะได้ช่วยทัน
“ก็ตามนั้น พรุ่งนี้พนักงานลาหยุดกันสามคน ไอ้เท็ปก็ต้องไปค่ายเก็บตัวนักกีฬาอะไรเนี่ยแหละ ช่วงนี้พ่อปวดหลัง เลยอยากให้แกมาช่วยดูอู่หน่อย นับวันลูกค้ายิ่งเยอะ เหนื่อยลากกันเกือบทุกวัน”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเข้าไปแต่เช้าแล้วกัน พรุ่งนี้ผมให้สิทธิ์พ่อในการหยุดพักแล้วไปนวดซะ จะได้ผ่อนคลายขึ้น” ผมแนะนำ พ่อเองก็อายุมากแล้ว ที่จริงผมควรจะสืบทอดกิจการต่อจากพ่อ แต่ผมเองก็ดันมาร่วมหุ้นเปิดโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้กับเพื่อน เลยไปช่วยได้แค่บ้างครั้ง ไอ้ครั้นจะทิ้งตรงนี้แล้วกลับไปทำงานของที่บ้าน ผมก็ยังตัดใจไม่ได้ เพราะถือว่านี่เป็นงานที่ผมรัก ทุกครั้งทีได้ออกกำลังผมจะรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย บางทีได้ต่อยคนโดยไม่โดนตำรวจจับเสียค่าปรับด้วย เจ๋งไหมล่ะ ไม่ได้ต่อยใครหรอกครับ มีแต่ไอ้พวกนักเรียนปากหมานั่นแหละ กวนประสาทเอาโล่เลยพวกมัน
และในเมื่อผมเลือกทางนี้ น้องชายผมเลยกลายเป็นคนสืบทอดกิจการต่อแทน และดูมันจะถูกอกถูกใจมาก ไอ้เท็ปชอบเล่นรถ รถทุกรุ่นทุกยี่ห้อนี่ไม่มีทางหลุดพ้นสายตามัน ทีแรกผมถามนะว่ามันทำไปเพราะไม่มีคนดูแลงานที่บ้านหรือเปล่า แต่มันกลับตอบผมมาจริงจังผิดกับนิสัยกวนๆของวันว่า...
‘ผมไม่ใช่หุ่นยนต์พี่ ถ้าไม่ใช่ความต้องการของตัวเองผมก็ไม่ทำตามความต้องการของใครหรอก แม้ว่าพี่จะขอร้องก็เถอะ ไม่มีวัน’
เลยกลายเป็นความโชคดีของผมไม่ที่น้องชายรักทางนี้ ชีวิตผมเลยดูจะอิสระเต็มที่
“เออ ดีเหมือนกัน จะได้ชวนแม่แกไปด้วย”
“ครับ งั้นพรุ่งนี้เจอกันครับ”
“เออ แค่นี้นะ ดูแลตัวเองด้วย”
ผมวางสายจากพ่อก่อนจะเงยหน้ามองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่บนฝาผนัง ได้เวลาที่ต้องไปรับเด็กตัวน้อยแล้ว วันนี้เค้กไปเรียนวิชาเลขกับวิทยาศาสตร์ที่โรงเรียนกวดวิชาที่เพื่อนผมสอนอยู่ ได้ราคาพิเศษ แถมยังแน่ใจว่าได้รับการดูแลอย่างดี มีการบอกผมด้วยนะว่าน้องฮอตมาก แอบมีเก้งกวางตัวน้อยๆตามกรี๊ดเบา ได้ยินแล้วผมถึงกับขำ ยิ่งได้เห็นหน้าเด็กเหล่านั้นผมยิ่งฮา บางคนทำหน้าเพ้อฝัน ทั้งๆที่น้องไม่ได้หล่อด้วยซ้ำ เพราะเค้กเป็นเด็กผู้ชายที่น่าตาน่ารัก เค้กไม่แต๋วแตกซึ่งนั่นผมชอบมากๆ เค้กเป็นเด็กผู้ชายที่เรียบร้อย แต่ติดจะซนนิดๆเหมือนเด็ก ไม่เหมือนหนุ่มอายุยี่สิบสักเท่าไหร่ บางครั้งเขาก็ชอบโชว์ความแมนให้ผมดู แม้ว่ามันจะไม่ค่อยเข้ากับเค้กสักเท่าไหร่ก็เถอะ ^^
“ไอ้ทราฟ จะไปรับเค้กเหรอวะ” ไอ้เจตะโกนถามผม มันเพิ่งเดินกลับมาจากไปสอนเด็กรอบบ่าย เหงื่อนี่ท่วมตัวมาเชียว
“เออ จะเอาไรไหมวะ”
“รอแปบได้ป่ะ ของในตู้เย็นหมด วานมึงแวะซื้อมาให้ที” ไอ้เจพูดติดจะหอบน้อยๆ
“เออได้ เดี๋ยวนั่งรอหน้าบ้านเนี่ยแหละ”
“อืม” มันพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ห้านาทีต่อมันก็เดินมายื่นกระดาษให้ผมแผ่นหนึ่ง ผมกวาดตามองก่อนจะพับเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
“เดี๋ยวกูคิดออกว่าอยากได้อะไรเพิ่มจะรีบโทรไปบอก ตอนนี้เหนื่อยเกิน คิดไรไม่ออก”
“ได้ๆ แต่อย่านึกนานล่ะ ออกจากตลาดแล้วกูไม่ย้อนกลับไปนะ ตอนเย็นๆรถติดนรกเลยมึงเอ้ย”
“เออ ไปได้แล้วเดี๋ยวเค้กรอ”
ผมขึ้นรถแล้วขับออกจากบ้าน ที่เรียนพิเศษค่อนข้างไกลหน่อย แต่เพราะเป็นสถาบันที่เพื่อนเปิดผมเลยต้องเข้าใช้บริการ ซึ่งเค้กเองก็ดูจะถูกใจ เห็นว่าเพื่อนผมสอนง่าย มีเทคนิคดีมาช่วยในการจำ ได้ยินแบบนั้นผมเองก็ดีใจปนโล่งใจไปด้วย เค้กเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน ผมว่าเขาต้องสอบติดมหาวิทยาลัยรัฐบาลอย่างที่เขาหวังไว้แน่ๆ
ผมกดโทรศัพท์โทรหาเค้กเมื่อขับรถออกมาได้สักพัก ดีที่วันนี้รถไม่ค่อยติดเท่าไหร่เลยใช้เวลาขับรถไปรับเค้กไม่นานนัก
“ฮัลโหล เรียนเสร็จหรือยัง”
[เสร็จแล้วครับ พี่ทราฟอยู่ไหนแล้ว]
“ใกล้ถึงแล้ว รอแปบหนึ่งนะ”
[ครับผม ขับรถดีๆนะ]
ผมกดวางสายก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าถนนสายรอง ขับตรงไปอีกแปบเดียวก่อนจะจอดรถที่หน้าสถาบันกวดวิชาชื่อดัง ที่เพื่อนของผมสอนอยู่ หรือจะพูดให้ถูกก็คือเพื่อนผมเป็นหุ้นส่วนที่นี่ครึ่งหนึ่งและเป็นอาจารย์สอนเองด้วย รวยเลยไปเลย
ลงจากรถแล้วก็เดินเข้าไปด้านใน เพราะว่าเป็นเวลาเลิกเรียน เด็กถึงได้เยอะ ทั้งด้านหน้าและด้านใน เด็กหน้าใสที่นั่งดูดชานมไข่มุกส่งยิ้มยิงฟันสดใสมาให้ผม ผมเดินเข้าไปหา เค้กยื่นแก้วน้ำมาให้ผมตรงหน้า ผมรับมาดูดสองทีก่อนจะส่งคืน
“โอ้โห ดูดหรือสูบเนี่ยพี่ทราฟ หมดไปค่อนแก้วแหนะ” เค้กยกแก้วน้ำขึ้นมาดูด้วยความสงสัย ก่อนจะมองค้อนผมเล็กๆอย่างน่ารัก
“ฮ่าๆๆ ช่วยไม่ได้ พี่ตัวใหญ่แรงเยอะ” ผมพูดหยอกก่อนจะนั่งลงข้างๆเค้ก ตาก็มองหาเพื่อนตัวดีที่ดูจะติดพันกับเด็กคนหนึ่งอยู่ มันเห็นผมแล้วทำมือเป็นเชิงว่ารอก่อนอย่าเพิ่งไปไหน
“เหนื่อยไหมครับ” ผมถามเค้ก
“นิดหน่อยครับ พี่ทราฟ”
“อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ผ่านไปได้ด้วยดี”
“เค้กมีอะไรจะอวดด้วย” เค้กยักคิ้วใส่ผมหน้าทะเล้น เดี๋ยวนี้นี่หลากอารมณ์จริงๆ แต่ผมชอบนะ เค้กดูซุกซนเหมือนสายไหมดี แต่น่ารักกว่าไอ้ตัวเล็กขนฟูนั่นเยอะ
“อะไรครับ” ผมถามด้วยความอยากรู้ อยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้น้องอารมณ์ดีและตื่นเต้นขนาดนี้
“วันนี้..เค้กทำข้อสอบได้คะแนนเต็มด้วยแหละ เย้! ปรมมือหน่อย”
“ฮ่าๆๆ” ผมขำลั่นเลยครับ เด็กเราเล่นเองชงเองปรมมือเอง แต่ผมก็ดีใจด้วยนะที่เค้กเก่งขนาดนี้
“เค้กเก่งไหม” เค้กยื่นหน้ามาถามผมตาแพรวพราวระยิบระยับ
“เก่งครับ เก่งมาก” ผมชูนิ้วโป้งให้เขา เรียกรอยยิ้มจากคนตรงหน้าได้ทันที
“เก่งแบบนี้ต้องมีรางวัล”
นั่นไง เผยความลับออกมาแล้ว ที่แท้ก็อยากได้รางวัลนี่เอง เด็กน้อยเอ้ยยย ผมเอามือลูบหัวเค้กเบาๆ เค้กชอบให้ผมทำแบบนี้ เห็นได้ว่าจะเคลิ้มทุกครั้ง หึหึ แหม เด็กทำความดีความชอบ เก่งขนาดนี้ ผมต้องให้รางวัลอยู่แล้วล่ะ
“ได้ครับ เดี๋ยวคืนนี้พี่มีรางวัลให้แบบ...คอมโบ้เลย” ผมกระซิบบอกที่ข้างหูเล็กๆนั่น ที่พอจบประโยคก็ขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด แสดงว่าเค้กเข้าใจความหมายของผม แต่จะไม่เข้าใจได้ไงล่ะ ผมเคยจัดให้แล้วครั้งหนึ่ง หึหึ
“พี่ทราฟ นั่นมันใช่รางวัลที่ไหนเล่า” เค้กก้มหน้างุด ซ่อนใบหน้าที่แดงระรื่นเพราะอาย ไม่รู้หรือไงว่ายิ่งทำแบบนี้มันยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่
“ใช่สิ รางวัลที่หาซื้อไม่ได้”
“บ้า ใครอยากได้กัน”
“เหรอ ไม่อยากได้จริงอ่ะ”
“จริง!”
เอาเถอะ ตอนนี้ไม่อยากได้ แต่ถึงเวลานั้น หึหึ...
“ไงไอ้ทราฟ เบาๆหน่อย พลอดรักกันซะมดจะขึ้นโรงเรียนฉันหมดแล้ว” คุณครูของสุดที่รักผมเอ่ยขัดจังหวะขึ้น แถมยังยืนกอดผมผ่อนขามองหน้าผมอย่างหาเรื่อง แต่ผมแอบเห็นนะว่ามันแอบกระตุกยิ้มที่มุมปากเหมือนชอบใจ
“อิจฉาเหรอคุณครูพลอย” ผมหน้าด้านครับ ด่าแค่นี้ไม่สะเทือนหรอก เว้นแต่คนตัวเล็กที่หน้าแดงแล้วแดงอีก ก่อนจะขอตัวไปหาเพื่อนที่นั่งรอแม่มารับกลับบ้าน ตอนนี้เด็กทะยอยกลับหมดแล้ว เค้กเลยขอไปนั่งรอเป็นเพื่อนๆ หรือจะเรียกให้ถูกก็คือรุ่นน้องนั่นแหละ ระหว่างที่รอผมคุยกับคุณครูของเขา
“เออ คนโสดอย่างฉันเห็นแบบนี้ไม่ให้อิจฉาตาร้อนได้ไงวะ” พลอยใส่อารมณ์นิดๆก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งข้างผม
“ก็อย่าเลือกให้มากนัก เดี๋ยวได้แก่ตายคาคานแล้วจะหาว่าไม่เตือน”
“ปากเหรอที่พูดเนี่ย น่าเอาเท้ากระแทกจริงๆ”
“ผมพูดเรื่องจริงครับคุณพลอย แค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้”
พลอยเป็นผู้หญิงที่สวยนะครับ สวยมากด้วย แต่ปากมันไม่ค่อยดี ผู้ชายเลยหนีหายหมด ไหนมันจะเป็นคนเลือกมาก เรื่องมากอีก ถึงได้โสดมาถึงทุกวันนี้
“หาแล้วไม่ได้ดี จะมีไปทำไมวะ” คำพูดติดปากที่มันพูดทุกครั้ง พูดอยู่เป็นประจำ
“หึหึ”
“พอๆ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ มาพูดเรื่องสุดที่รักแกดีกว่า”
ได้ข่าวว่ามันเป็นคนพาผมเข้าเรื่องนี้เองแท้ๆนะ =_= ประสาทจริงๆ ไม่รู้ว่ามันมาเป็นครูได้ยังไง ทั้งๆที่ดูไม่เต็มเตงแบบนี้
“มีอะไรจะรายงานก็ว่ามา” ผมบอกมัน เพราะเดี๋ยวต้องรีบไปซื้อของให้ไอ้เจอีก
“ไม่มีอะไรหรอก แค่จะบอกว่าน้องหัวไวมาก วันนี้ก็ทำข้อสอบถูกทุกข้อ เห็นมาปรึกษาว่าถ้าจะเรียนคณะดุริยางค์ต้องทำยังไง”
เรื่องนี้เค้กเคยถามผมเหมือนกันเมื่อสองสามวันก่อน ว่าเขาอยากเรียนดนตรี แต่เหมือนจะลังเล ผมเลยบอกให้เขาค่อยๆคิด เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลา ความฝันและความต้องการเปลี่ยนแปลงได้เสมอถ้าหากว่าเราได้รู้จักโลกมากขึ้น ผมไม่ห้ามไม่ว่าเขาจะเลือกเรียนอะไร แค่เค้กมีความสุขกับกับสิ่งที่เขาเลือกก็เพียงพอแล้วสำหรับผม
“แล้วแกว่าไง” ผมถามกลับ ตาก็มองไปยังเค้กที่คุยกับเพื่อนอย่างออกรสออกชาติ
“ฉันก็ให้คำแนะนำไปนิดหน่อย แต่เรื่องสอบเข้าคณะนี้ฉันไม่ค่อยรู้ แต่จะไปหาข้อมูลมาให้แล้วกัน”
“อืม ยังไงก็ฝากด้วย ช่วงนี้ฉันก็ยุ่งๆ ทั้งงานที่บ้านและงานที่โรงฝึก”
“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย แกเองก็เคยช่วยฉันเหมือนกัน”
“อืม ยังไงก็ขอบใจมาก ไปแล้ว เดี๋ยวต้องไปซื้อของอีก”
ผมลุกขึ้นยื่น ก่อนจะคุยกับพลอยอีกสองสามประโยค มันเองก็แยกไปเก็บของปิดโรงเรียน ผมเดินไปหาเค้ก พอเห็นผมเขาก็ลุกขึ้นยืนสะพายกระเป๋าไว้ข้างหลัง
“เรากลับก่อนจะน้ำ บ๊ายบาย”
“บายจ๊ะ แล้วเจอกัน”
น้องน้ำส่งยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบก่อนจะแตะแขนน้องให้ออกเดิน เราแวะซื้อของที่ตลาดอยู่เกือบชั่วโมง นอกจากของที่ไอ้เจสั่งแล้ว คนตัวเล็กของผมก็ได้ของกินเล่นมาเพียบ ทั้งที่เขาเองก็กินไม่เยอะขนาดนั้น ปากก็ว่าอันนี้ของพี่คราม อันนี้เอาไปฝากพี่เต้ (เด็กที่โรงฝึก) ฝากคนนั้นคนนู้นคนนี้เยอะๆแยะเต็มไปหมด แต่เงินผมนี่สิ ทำไมกูต้องเลี้ยงพวกมึงทางอ้อมด้วยเนี่ย!
เดี๋ยวนี้เค้กเข้าไปเล่นที่โรงฝึกบ่อย ทำให้รู้จักกับเด็กที่มาเรียนมากขึ้น เลยกลายเป็นวันๆนี่ผมต้องตามหาว่าไปเล่นซนที่ไหน หลังๆนี้ไม่ค่อยจะติดผมแล้ว ติดเพื่อนในโรงฝึกเสียมากกว่า แอบน้อยใจเบาๆ
“สายไหม มานี่เร็วววว!” เค้กลงจากรถได้ก็วิ่งเข้าหาเจ้าสายไหมทันที ก่อนจะลงไปเกลือกกลิ้งอยู่บนสนามหญ้าด้วยกันทั้งคู่
“ไปนานจังวะ” ไอ้เจเดินออกมาจากบ่น เอ่ยบ่นผมเบาๆ
“นู่นเลย เหมามาหมดตลาด” ผมบู้ปากไปทางเค้กที่ฟัดเจ้าสายไหมอยู่ ผมเองก็อยากฟัดนะ แต่ฟัดเค้กไม่ใช่ไอ้หมาหน้าแหลมนั่น ไม่มีไร หมั่นไส้มันเฉยๆ
“เฮ้ย หมดไปเท่าไหร่วะเนี่ย” ไอ้เจตาโตเมื่อเห็นของที่ผมซื้อมาทั้งหมดที่เบาะด้านหลัง
“เหอะ อย่าพูดเลยมึง เดี๋ยวกูไมเกรนขึ้น”
“แหม ทำเป็นบ่น เค้กนะเว้ยเค้ก กล้าขัดใจเหรอไง”
“ถ้าของเค้กกูจะไม่บ่นหรอก จะโยนให้ทั้งกระเป๋าเงินเลย แต่นี่มีของไอ้พวกเด็กเปรตที่หอพักด้วย” ผมกับไอ้เจช่วยกันขนของเข้าบ้าน สักพักเค้กก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับสายไหม เสียงหัวเราะดัลั่นบ้านทำเอาไอ้ครามที่เพิ่งกลับมายังยิ้มตามไปด้วย
“พี่ทราฟ เดี๋ยวเค้กมานะ เอาขนมไปให้พวกพี่เขาก่อน” เค้กกอดคอผมจากด้านหลังที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในครัว
“ครับ”
“ไปสายไหม วิ่งเร็วๆ วิ่งเร็วๆ”
คิดดูนะครับ หมาพันธุ์ ปอมเมอเรเนียนตัวเล็กขาสั้น วิ่งซอยเท้ายิกๆให้ทันเจ้าของ มองแล้วแม่โครตฮาเลย ไอ้เจนี่วิ่งตามออกไปดูก่อนจะเดินหัวเราะเข้ามาในครัว
“ลูกมึงนี่ฮาวะ ขาอย่างสั้นอ่ะ ฮ่าๆๆ”
“เออ ขำเข้าไปไอ้ห่านี่” พวกมันชอบบอกว่าสายไหมเป็นลูกผมกับเค้ก ผมเองก็พอใจนะ คนตัวเล็กนั่นยิ่งพอใจเข้าไปใหญ่
หลังจากนั้นผมก็ช่วยไอ้เจทำกับข้าว ปกติก็ไม่ค่อยได้ช่วยหรอก แต่วันนี้ไม่มีอะไรทำเลยว่าช่วยมันสักหน่อย ไอ้ครามออกไปไหนอีกไม่รู้ เห็นว่ามีเรื่องด่วน หน้ามันเครียดมาก อย่างกับจะไปฆ่าใครตายงั้นแหละ ผมเลยไม่ได้ถามอะไรมันมากนัก ส่วนเค้กกับไอ้สองนั่งเล่นเกมส์กันอยู่ ไอ้สองมันเพิ่งไปถอยเกมส์ใหม่มา สองศรีพี่น้องเลยเล่นกันเพลิน ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ขนาดสายไหมยังกลายเป็นหมาหัวเน่าไปในพริบตา และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ผมต้องระเห็ดตัวเองมาขลุกอยู่ในครัวแบบนี้
ชีวิตมันน่าเศร้า...คอยดูเถอะ คืนนี้มีเด็กเจ็บตัวแน่ๆ หึหึ
“เค้กมากินข้าวครับ” ผมเดินมาเรียกเด็กที่ดูจะเมามันส์กับเกมส์อย่างมาก
“...”
“เค้กครับ มากินข้าวก่อนเร็ว”
“...” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
“ไอ้สอง ลุกขึ้น!” เมื่อเรียกน้องไม่ได้ผม ก็เรียกคนพี่ แต่ปฏิกิริยาที่ได้กลับมานี่ไม่ต่างกัน
“อ๊ะ! พี่ทราฟ!”
“เด็กดื้อ เรียกแล้วไม่ตอบพี่ เลิกเล่นแล้วไปกินข้าวกับพี่ดีๆ” ผมอุ้มเค้กขึ้นพาดบ่าก่อนจะเดินเข้าครัว ไอ้สองนั่งหน้าเอ๋ออยู่สักพัก ก่อนจะวิ่งตามเข้ามาในครัว จริงๆเลย พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง
“เค้กกำลังจะชนะพี่สองเลยนะพี่ทราฟ” เค้กโวยวายใส่ผมเบาๆ หน้านี่งออย่างสวยงาม
“เหรอ” ผมไม่สนใจ จัดการตักข้าวใส่จาน พอหันไปมองก็เห็นเค้กจ้องผมแบบงอนๆ แต่งานนี้ไม่ง้อครับ ไว้ยกยอดก่อนนอนทีเดียว
“ไอ้สอง มึงนี่นำน้องนะ เดี๋ยวกูจะไม่ให้มึงกินข้าว” ไอ้เจเอาส้อมคาดโทษไอ้สองที่นั่งลอยหน้าลอยตา กินข้าวไม่สนใจใคร
ระหว่างมืออาหารนั่นเค้กเอาแต่ค้อนผม ตักอะไรให้ก็ไม่ค่อยกิน เอาสิ ดื้อเยอะๆ แบบนี้พี่ชอบ ฮ่าๆๆ
พอกินข้าวเสร็จผมก็จัดการลากคนตัวเล็กขึ้นห้อง เพราะเค้กทำท่าจะไปเล่นเกมส์ต่อ ไม่ได้ครับ แค่นี้ผมก็หัวเน่าพอแล้ว
“พี่ทราฟอ่ะ เค้กอยากเล่นเกมส์” เค้กพูดเสียงติดแข็งนิดๆปนอ้อนหน่อยๆ
“พอแล้วครับ เค้กเล่นมาเกือบสี่ชั่วโมงแล้วนะ” ผมบอก
“โห สี่ชั่วโมงเอง” เค้กบ่นในลำคอ
“พอแล้วครับ ไปอาบน้ำไป เมื่อเย็นก็ออกไปคลุกฝุ่นที่สนามหน้าบ้าน ไม่เหนียวตัวหรือไง”
เค้กจ้องผมนิ่งๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปทันที หึหึ โดนงอนเข้าให้แล้วผม เห็นไหม ผมบอกว่าว่าเดี๋ยวนี้เขาดื้อ แต่ไม่เป็นไร เพราะนั่นหมายความว่าผมเปิดใจให้ผมเต็มที่ ยอมให้ผมเห็นทุกๆด้านของเขา ที่เหลือผมก็แค่รับมือเท่านั้น เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน ทุกคนมีด้านที่แย่ๆทั้งนั้น ผมจะให้เขาเห็น และผมจะมองให้เห็นของเขา เพื่อที่จะได้เอามาปรับให้เข้ากัน
บรื๊นนนน!
เอี๊ยดดดด!
เสียงรถไอ้ครามดังขึ้นตามมาด้วยเสียงเหยียบเบรคดังลั่น ผมเดินไปเปิดผ้าม่านมองดูด้านล่างว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เห็นคือไอ้ครามฉุดกระชากลากถูกผู้ชายคนหนึ่งลงจากรถ และไอ้สองที่คงวิ่งออกมาจากบ้าน ดูแล้วคงไม่ใช่สถานการณ์ที่ดี ผมรีบวิ่งลงไปหน้าบ้านทันที
“ปล่อยสิวะ! กูบอกให้ปล่อยไงมึงได้ยินไหม!” เด็กผู้ชายน่าจะรุ่นเดียวกันเค้ก เอ่ยโวยวายเสียงดัง พยายามจะสะบัดมือให้หลุดออกจากไอ้คราม ที่ตอนนี้หน้ามันเหี้ยมมาก น่ากลัวสุดๆ แต่ไอ้เด็กนี่ไม่ยักกลัว นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ ที่สำคัญคือ มันพาใครมาแล้วเกิดอะไรขึ้น
“อะไรกันวะไอ้คราม” ไอ้เจเอ่ยถามด้วยความร้อนรน ดูท่ามันอยากจะเข้าไปช่วยไอ้เด็กนั้น แต่ความกลัวมีมากกว่า ก็หน้าไอ้ครามตอนนี้แม่งโหดจะตาย ใครจะกล้าเอาชีวิตไปเสี่ยง
“ไม่มีอะไร มึงก็เลิกดิ้นได้แล้ว ตามกูมานี่!” ไอ้ครามตะคอกใส่ไอ้เด็กนั่นเสียงแข็ง พร้อมกันกระชากแขนเล็กๆนั่นอย่างแรง จนผมกลัวว่าแขนน้องมันจะหลุด
“มึงจะพากูไปไหน ปล่อยนะ โธ่โว้ย! ก็เจ็บนะไอ้เหี้ย!”
“พวกมึงไม่ต้องตามมา แล้วมึงก็หุบปากซะ!” ไอ้ครามทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินลากไอ้เด็กโชคร้ายนั่นไปยังหอพักเด็ก ผมพวกสามคนได้แต่มองหน้ากันแล้วก็ถอนหายใจออกมาๆ อยากตามไปดูอยู่หรอก แต่พวกผมรู้ว่าคำสั่งไอ้ครามคือสิ่งสูงสุด ถ้ายังอยากกินดีอยู่ดีอย่าไปขัดใจมันในเวลาที่มันโมโหจะดีกว่า
“มึงว่าไอ้เด็กนั่นทำอะไรผิดวะ” ไอ้สองมองไปทางที่ไอ้ครามเดินหายไป
“กูไม่รู้วะ แต่ที่รู้คือไม่น่ารอด” ไอ้เจถึงกลับกลืนน้ำลายดังเอือก
“เกิดอะไรขึ้นวะ” ผมบ่นออกมา สงสารเด็กนั่นก็สงสาร แต่ผมไม่รู้ว่ามันไปทำอะไรกับไอ้คราม มันถึงได้โกรธขนาดนั้น หลังจากยืนฟังเสียงอาละวาดที่ดังแว่นมาแต่ไกลได้สักพัก พวกผมก็แยกย้ายกันขึ้นห้อง ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยถามไอ้ครามก็ได้ ถ้ามันไม่ออกไปแต่เช้านะ
พอเปิดประตูเข้าห้องมาก็เจอเด็กนั่นหน้างออยู่บนเตียง จ้องมาทางผมอย่างเคืองๆ เค้กอยู่ในชุดเสื้อกล้ามตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่า มองๆแล้วก็เซ็กซี่ดีไม่ยอก ผมยิ้มให้เค้กก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาเค้กก็นอนหันหลังให้ผมไปแล้ว ผมจัดการแต่งตัวด้วยการนุ่งกางเกงตัวเดียว
“เค้ก หลับแล้วเหรอครับ” ผมทิ้งตัวลงนอนข้างๆเค้ก ชะโงกหน้าไปดูเด็กที่นอนหลับตา แต่หนังตากลับยุกยิกไปมา แสดงว่ายังไม่หลับ หึหึ เสร็จพี่ล่ะน้องเอ๋ย
ผมก้มลงไปหอมแก้มใสตรงหน้า สูดกลิ่นหอมของแป้งเด็ก ก่อนจะค่อยสูดดมไปทั่วใบหน้าก่อนจะกดจูบที่ริมฝีปากอิ่มเบาๆ เค้กร้องในลำคอเบาๆ ลืมตากว้างด้วยความตกใจ มือก็เหมือนจะดันผมให้ออกห่าง ผมประทับจูบให้หนักขึ้น สอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานของคนตัวเล็ก จากทีแรกที่เหมือนจะขัดขืน ตอนนี้กลายเป็นสมยอมและโอนอ่อนผ่อนตามแล้ว จนเวลาล่วงเลยไปหลายนาที เค้กก็ทุบที่หลังผมเบาๆ ผมจึงได้ผละออกมาให้น้องได้หายใจหายคอ
“พี่ อึก...พี่ทราฟ จะฆ่าเค้กเหรอ” เค้กพูดเสียงหอบ มองผมตาปรือ ยิ่งมองยิ่งเร้าอารมณ์ ให้ตายสิ ทำไมเซ็กซี่ขนาดนี้เนี่ย
“ใครจะฆ่าได้ลงคอ น่ารักขนาดนี้” ผมก้มหน้าลงไปซุกที่ซอกคอเค้ก มือก็ลูบไล้ไปตามเรือนร่างคนด้านล่าง ทุกที่ที่มือผมลากผ่าน เค้กจะสะดุ้งเบาๆตามแรงอารมณ์ ผมจัดการถอดเสื้อกล้ามของเค้กออกจากตัวโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว
“อื้อ อ๊า พี่...” ผมก้มลงไปงับที่ยอดอกสีชมพูน่ารัก ก่อนจะดูดดุนและเลียเบาๆ สายตาเหลือบมองคนตัวเล็กที่ส่ายหน้าไปมาพลางกัดปากกั้นเสียงเอาไว้ ผมเลยดูดแรงขึ้นจนได้ยินเสียงครางออกมาอย่างที่ต้องการ
“คืนนี้พี่จะให้รางวัลนะ บอกแล้วว่าจะจัดคอมโบ้ให้” ผมเลื่อนตัวขึ้นกระซิบที่ข้างหูเล็กก่อนจะงับเบาๆ เสียงหวานกระเซ่าทำเอาผมแทบยังใจไว้ไม่อยู่
“ขี้โกง อ๊ะ...”
ผมไล่ริมฝีปากไปกับหน้าท้องเนียบกระชับ สัมผัสเอวบางคอดทั่วทุกพื้นที่ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ก่อนจะเลื่อนไปบีบที่ก้นนุ่มนิ่มเบาๆ
“พี่ทราฟ อ่า...” เสียงครางรัญจวญดังขึ้นเมื่อผมลากเขี้ยวขบเบาๆที่โคนขาอ่อนเนียนขาว ก่อนจะจัดการกับเค้กน้อยที่ล่อตาล่อใจผม เรียกเสียงครางอือสะท้านอารมณ์ของคนตัวเล็กที่นอนตัวแดงอย่างน่ารักน่าฟัด
นิ้วเรียวของเค้กขยุ้มที่หัวผมไม่แรงมากนัก พร้อมกับตอบสนองสัมผัสของผมอย่างร้อนแรง เค้กบิดตัวไปมา หลังลอยเด่นไม่ติดพื้นจนกระทั้งเขาปลดปล่อยในรอบแรงถึงได้ทิ้งตัวลงบนที่นอน อาการเหนื่อยหอม อ้าปากแหงนหน้านั้น ทำให้ผมอดใจไม่ไหวเคลื่อนตัวขึ้นประกบจูบหวานฉ่ำอีกรอบก่อนจะเริ่มบรรเลงบทรักแสนหวานของจริงเสียที
“เค้กครับ พี่รักเค้กนะ” ผมบอกรักทั้งคำพูดและร่างกาย เค้กไม่ตอบแต่โน้มคอผมลงไปจูบ สุดท้ายผมก็จัดชุดคอมโบ้ชุดใหญ่ให้กับคนเก่งของผมจนเกือบเช้า สอนบทเรียนรักให้ทุกท่วงท่าทุกทำนอง คนเก่งของผมก็เรียนรู้อย่างตั้งใจจนหลับคาอกผมไปในที่สุด ผมเองก็ต้องนอนบ้าง ไม่งั้นพรุ่งนี้เช้าจะไม่มีแรงตื่นไปเสือกเรื่องไอ้คราม
--------------------------------------------------------
มาช้ามาดึกไปเยอะเลยจริงๆ ขอโทษด้วยนะคะ แต่มันไม่ทันจริงๆ นี่หรือชีวิตเด็กปีสาม จะตายแล้วค่า!
เอาล่ะ เห็นไหมๆ ว่ามีใครเพิ่มเข้ามาๆ หึหึ ตอนนี้จะเป็นของพี่ครามแล้วนะคะ
สลับกันไปเรื่อยๆ ระหว่างคู่ที่ทราฟและพี่คราม
ไม่รู้จะคุยอะไรแล้ว ง่วงนอนปนหิวข้าวมากๆ นั่งปั่นจนลืมกินข้าวเย็น ><
เจอคำผิดบอกด้วยนะคะ เชื่อเถอะว่าเยอะ! แล้วเค้าจะมาแก้ให้ทีหลังนะ
วันนี้นอตัวไปนอนก่อน หลับฝันดีทุกคน บ๊ายบายค่ะ
ส่งท้ายด้วยพี่ครามสุดโหดดดดด
V
V
[/size]
(http://image.ohozaa.com/i/c63/wEszVX.jpg)
:L2:
:กอด1:
:bye2:
-
คนนี้หรือเปล่าที่จะมาเป็นแฟนที่คราม หุหุ
-
พี่ครามโหดดด o18 o18
-
เดี๋ยวนี้เค้กเริ่มดื้อแล้ว พี่ทราฟมีวิธีจัดการได้ถูกใจมาก
ครามโหดอ่ะ คนที่พามาเนี่ยเป็นคู่ของครามใช่มั้ยยยยยยย เย้ในที่สุดก็มีคู่แล้ว
-
เค้กงอนได้น่ารักมากๆอ่ะ :o8:
คนนั้น(?)คู่พี่คราม?
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
คนนี้ป่าวครามมมม
เค้กน่ารักนะ :)
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:o8: :o8: :o8:
น้องเค้กกับพี่ทราฟยังน่ารักเสมอ เชื่อเถอะ พ่อพี่ทราฟต้องหลงน้องแน่นอน
ส่วน พี่คราม นั่น เด็กตัวเองใช่ไหม แอร๊ยยย อยากอ่านเร็วๆ คนหละฟิวส์กับอีกคู่เลย คง ปะฉะดะ กันมันส์น่าดู
-
เค้กทั้งดื้อทั้งซนแต่กะน่ารักอะ
-
:z1: อยากรู้เรื่องพี่ครามอ่ะ อิอิ
-
ชอบน้องเค้กตอนนี้จัง แสบ ซน ทำให้ดูน่ารักขึ้นไปอีก :-[
สมควรแล้วที่พี่ทราฟจะทั้งรักทั้งหลง รวมไปถึงบรรดาพี่ๆคนอื่นๆด้วย
มันเลยเป็นเหตุให้พี่ทราฟหาเรื่องลวมลามน้องเค้กอยู่ร่ำไป :o8:
คนที่พี่ครามถูลู่ถูกังมานั้นจะใช่เนื้อคู่พี่ครามหรือเปล่าหนอ
ดูแสบไม่ใช่เล่น แต่ไม่ว่าจะแสบขนาดไหนพี่ครามก็เอาอยู่
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ตอนนี้ก็น่ารักอีกแล้ว :กอด1:
-
อัยยะนายหัวกับโสรยาชัดๆ :z1: :z1: :z1:
รอออออออออออออออออออจ้า :-[ :-[ :-[ :-[
-
แล้วครามพาเด็กที่ไหนมานะ เราก็อยากรู้เหมือนทราฟ
แต่น้องเค้กเดี๋ยวนี้งอนเก่งนะ
-
เอาล่ะสิ เรื่องของพี่ครามจะเป็นไงต่ออ่ะ ลุ้นๆ
:m12: :m12:
-
ครามมาอย่างโหด น้องเค้กกับพี่ทราฟก็น่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
แฟนครามปรากฎตัวแล้วหรอ
น่าจะเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี้ย
-
:z1: :z1:
-
อร๊ากกก เปิดตัวนายเอกอีกคนแระสินะ คิคิ
-
น้องเค้กน่ารักเหมือนเดิม แล้วก็สดใสขึ้นเยอะ แบบนี้พี่ทราฟถึงได้ทั้งรักทั้งหลง
พี่ครามพาใครมานะ และเด็กคนนั้นไปไงมาไงน้อ ต่อไปคงเป็นคนสำคัญของพี่ครามเขาล่ะกระมัง
-
เค้กน่ารักเหมือนเดิม ทราฟไปไหนไม่รอดแล้ว :laugh:
พี่ครามก็นะ จะโหดไปไหนเนี่ย :serius2:
-
พี่ทราฟฟฟฟฟฟ
น้องมันยังเด็กนะ 55555
เล่นซะเกือบเช้าเลย
เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ได้หรอก
ว่าแต่พี่ครามอ้ะ
นั่นคู่พี่ครามใช่มั้ยยยย
-
คู่พี่ครามสุดโหด!!
-
คู่พี่ครามนี่จะเท่าหนังคุณพิศาลไหมหนอ ตบจูบๆแอร๊ยยยยยยยยส์
-
ใครหนอมากะตุกหนวดเสือคราม
-
คอมโบ้พี่ทราฟน้องเค้ก เริ่ดดดดดดดด!!
-
กรี๊ดดดพี่ครามเนื้อคู่โผล่แล้ว
-
เพิ่งเคยอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หลงน้องเค้กเข้าให้แล้ว ตามอ่านวันเดียวจนจบ คิคิ น้องเค้กน่ารักเสียจริง พี่ทราฟก็หลงน้องหัวปักหัวปำเลย
อ่านแล้วร้องไห้ ยิ้ม แล้วก็เขินไปหมดเลย บรรยายได้ดีมากๆเลยค่ะ
แต่สุดท้าย ใช่คู่พี่ครามหรือเปล่า (แอบปลื้มพี่ครามเป็นการส่วนตัว คิคิ ชอบผช.ลุคส์นี้อ่ะ เท่ห์ดี)
-
นายเอกพี่ครามมาแล้วววววว
:z2:
-
อิจฉาเค้กมาก
อยาได้พี่ทราฟ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดๆ
-
ไปฉุดลูกเต้าเหล่าใครมาล่ะนั่น พี่คราม o22
-
นู๋เค้กดื้อนะเนี่ย :laugh:
พี่ครามลากใครเข้าบ้านเอ่ย
รอเฉลยตอนหน้า :z2:
-
จะ sm มาไหมเนี่ย :impress2:
-
น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิมเลยยยยยย กับพี่ทราฟนี่ก็ไม่เคยเปลี่ยน ยังเหมือนเดิมเสมอ
ส่วนคู่พี่ครามนี่ต้องเป็นแนวคู่รักโหดสะท้านโลกแน่เลย55555 ดูจากลักษณะนายเอกที่แสบขนาดนั้น
รอพี่ทราฟน้องเค้กนะคะ :3123:
-
ชุดใหญ่เกือบถึงเช้าหื่นได้โหล ธรรมดาร่างกายแข็งแรงใช่ไหมไอ้พี่ทราฟ ไอ้พี่ครามเด็กนั้นเปงใครอะ
-
ชุดใหญ่เกือบถึงเช้าหื่นได้โหล ธรรมดาร่างกายแข็งแรงใช่ไหมไอ้พี่ทราฟ ไอ้พี่ครามเด็กนั้นเปงใครอะ
-
ชุดใหญ่เกือบถึงเช้าหื่นได้โหล ธรรมดาร่างกายแข็งแรงใช่ไหมไอ้พี่ทราฟ ไอ้พี่ครามเด็กนั้นเปงใครอะ
-
+ ขอเวลาอีกสักหน่อยนะคะ นี่ก็ไม่สบายเพราะพักผ่อนน้อย T_T งานเยอะการบ้านแยะมาก :serius2: หายเมื่อไหร่จะมาลงให้ทั้งสองเรื่องเลยนะคะ ^_^ ขอโทษจริงๆ ไม่อยากหายไป แต่ไม่ว่างจริงๆ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจและยังคงติดตามนะค่ะ
+ อยากรู้ความเป็นไป ริริอยู่ไหน ทำอะไร ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ นิยายจะมาลงให้เมื่อไหร่ ก็กดไลค์ที่ Fanpage นะคะ เพราะแถลงไขในนั้นดูจะสะดวกสบายมากกว่า
+ ขอบคุณและขอโทษในความไม่สะดวก ทำให้ทุกคนค้างคา เค้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆน้าาาาา :sad4:
:L1: :pig4: :L2: :กอด1:
-
หายเร็วๆนะคะ ยังรอเสมอ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :L2:
-
:L2: :L2:ขอให้หายเร็วๆน๊า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: หายไวไวนะคะ รอทั้งน้องเค้กกับคู่พี่ครามเลย :กอด1:
-
จัดชุดใหญ่ คอมโบ้ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
น้องเค้กโดนจัดหนักจัดเต็มมมมม :z1: :z1: :z1: :z1:
ริริหายป่วยไวไวน๊่ะค่ะ
ปอลอ..... รออ่านคู่พี่ครามกับหนุ่มปริศนาอยู่คร้า :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ขอให้หายเร็วเร็วน๊า
-
ไม่เป็นไรจ้ารอได้เสมอ
พักผ่อนเยอะๆๆน๊าดื่มน้ำเยอะๆๆด้วย
ขอให้หายป่วยไวไว :L1:
-
รอได้เสมอค่ะ
ขอให้หายไวไวนะคะ พักผ่อนมากๆจะได้หายขาดค่ะ
-
โอเคค่ะ รอได้ยังไงก็รักษาสุขภาพก่อนนะ เรื่องเรียนก็สำคัญ
ว่างเมื่อไหร่ก็มาต่อนะจ้ะ พี่จะรอนะ
-
รอได้
-
หายไวๆ นะค้า :L2:
-
รับทราบ รอได้จ้า
-
รับทราบค่ะ รอได้เสมอ
รักษาสุขภาพหน่อยนะคะ เดี๋ยวนี้ฟ้าฝนปั่นป่วน ตอนนี้ที่บ้านก็ฝนตกค่ะ
-
รับทราบค่ะ
ขอให้หายเร็วๆนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
คนนี้มาคู่กับพี่ครามแน่ๆเลย :o8: :o8: รออ่านอยู่นะค้าาาาา :mc4:
ป.ล.หายไวๆนะคะ
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 3
[Rich talks]
“ปล่อย!”
เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผมวะเนี่ย!
“อยู่ในนี้ แล้วอย่าสร้างความวุ่นวาย ไม่งั้นนายเจ็บตัวแน่!” เสียงเข้มแฝงไปด้วยความดุดัน ดวงตาแข็งกร้าวมองผมอย่างเดือดดาน นิ้วของมันชี้หน้าผมเป็นคำสั่ง มันคิดว่าเดือดเป็นคนเดียวหรือไงวะแม่ง ผมนี่สิที่ต้องเดือด ไอ้เวรเอ้ย! เกิดมาไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับผมมาก่อนนะ ไอเหี้ยนี่!
ผมจ้องหน้ามันเขม่ง มือกำหมัดแน่น มันอยากพูดอะไรให้มันพูดไป แต่ผมไม่อยู่ที่นี่เด็ดขาด เรื่องอะไรจะอยู่เฉยๆให้มันฆ่าแกงผมกันล่ะ
ไม่มีทาง!
“ถอยไป” ผมข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้พุ่งเข้าไปชกไอ้หน้าโหดตรงหน้า ถามว่าผมกลัวไหม กลัวดิวะ หน้าแม่งยังกับจะฆ่าคนได้อย่างนั้น...แต่คนอย่างไอ้ริช ฆ่าได้หยามไม่ได้โว้ย!
“จะไปไหน!” มันตะคอกใส่ผมก่อนจะกระชากแขนผมที่จะเดินหนีให้กลับเข้าไปในห้องตามเดิม ความเจ็บจี๊ดจากแรงบีบที่แขนทำให้ผมต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“กลับบ้านไงไอ้โง่!” ผมด่าใส่มัน พยายามดิ้นๆให้หลุดออกจากมือหนาที่บีบรัดแขนทั้งสองข้างของผมแน่น
“นายสิโง่!” มันด่าผมกลับมา ฮึ่ย! ห่าอะไรนักหนาวะ
“มันเจ็บนะโว้ย แม่งจะบีบให้ข้อมือแตกเลยหรือไงวะ” ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บ แต่ไอ้คนที่ทำให้ผมเจ็บกลับไม่สำนึกอะไรเลย ยิ่งดิ้นยิ่งด่ามันก็ยิ่งลงแรงมากขึ้น
“ถ้ามันทำให้นายหุบปากแล้วอยู่ในนี้อย่างสงบได้ ฉันจะทำ”
“ไม่!”
“...”
“...”
“ถ้านายยังไม่ว่าง่ายๆ ฉันจะเรียกให้ลูกน้องมารุมกระทืบนาย บอกไว้ก่อนว่าคนอย่างฉันไม่ปราณีคนที่ขัดคำสั่ง”
พลั๊ก!
“โอ๊ยยย!”
ปึง!
กริ๊ก กุก กัก
“เฮ้ย!” อย่าบอกนะว่ามันล็อคประตูจากข้างนอก ผมรีบพยุงตัวขึ้นจากที่นอนเพราะมันเหวี่ยงผม ก่อนจะลองเปิดประตูดู
เปิดไม่ออก!
“ปล่อยกูนะ กูบอกให้ปล่อยไงไอ้เลว! อย่าให้ออกไปได้นะ กูจะชกมึงให้หน้าหงายเลย” ผมทั้งทุบทั้งเตะที่ประตู แต่ก็ไม่มีที่ท่าว่าจะเปิดประตูได้แม้แต่นิดเดียว ปากก็กรนด่าไอ้คนที่พาผมมาที่นี่ เป็นเวลาอยู่นานจนเรี่ยวแรงแทบไม่มีเหลือ ได้แต่ไถลตัวลงกับประตู พอยกมือขึ้นมาดู ปรากฏว่าแดงไปหมด ทั้งจากการที่ผมทุบปประตูแล้วก็จากฝีฝือไอ้บ้านั่น
ยิ่งคิดยิ่งแค้น ผมไปทำอะไรโครตเหง้ามันหรือไง ถึงได้จับตัวผมมาแบบนี้!
ผมได้แต่ขยี้หัวด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะคลำหาโทรศัพท์มือถือ แต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ ไปไหนวะ เมื่อเย็นยังใช้อยู่เลย หรือว่าตกอยู่บนรถไอ้บ้านั่นกัน
“โธ่เว้ย! จะมีใครที่บ้านรู้ไหมเนี่ยว่าผมถูกจับตัวมาเนี่ย”
ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ป่านนี้จะมีใครรู้บ้างว่าผมหายมา หรือจะยังไม่มีใครรู้เลย
ตอนเย็นที่ผ่านมา
“ไอ้ริช ไปไหนวะ จะกลับแล้วเหรอ” ไอ้เตอร์เพื่อนสนิทผมเอ่ยทักขึ้น ผมดีดบุหรี่ลงกับพื้นก่อนจะใช้เท้าบี้
“อืม วันนี้ขี้เกียจ” ผมบอกเรียบๆก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วบริเวณลานกว้างที่ตอนนี้คนเริ่มทะยอยมากันแล้ว
“ไม่น่าเชื่อว่าแกจะพูดแบบนี้” ไอ้เตอร์มองผมอย่างไม่เชื่อสายตา
“ไม่รู้ดิ วันนี้ไม่มีคู่แข่งน่าสนใจ สายที่สืบมาบอกว่าไอ้รอยไม่อยู่” คนอื่นๆก็ไม่เท่าไหร่ แข่งไปก็ไม่สนุกๆ แถมเงินไม่หนาเท่าไอ้พวกคู่แข่งตัวดี
ผมมันเกเร ที่บ้านมันจะเห็นผมแบบนั้น เพราะผมมันไม่เอาไหน งานที่บ้านไม่ช่วยดูแล ไม่เหมือนกับพี่ชาย ‘โรม ’ที่เอาถ่าน ผมเลยกลายเป็นลูกชัง จะให้คนอย่างผมไปดูแลบริหารบริษัทเหรอ ไม่เอาเสียหรอก น่าเบื่อจะตาย อีกอย่าง ถ้าพวกท่านจะเกลียดผมก็สมควรแล้ว ถ้าวันหนึ่งผมเกิดไม่ได้ดั่งใจขึ้นมาพ่อแม่จะได้ไม่เสียใจมาก เพราะไม่ใช่ความคาดหวัง
“มีเรื่องในใจหรือไง”
“ทำไม” ผมเลิกคิ้วถามมัน
“ดูสีหน้าแกไม่ดี มีอะไรบอกได้นะเว้ย” ไอ้เตอร์ตบบ่าผม
“ไม่มีอะไร ไปก่อนนะ” ผมบอกมันก่อนจะเปิดประตูรถขับออกจากสถามแข่งรถที่ไม่ได้ถูกกฏหมาย แต่เป็นงานอดิเรกของผม เงินที่ใช้อยู่ทุกวันนี้ก็ได้มาจากการแข่งรถเสียส่วนใหญ่ ของเดิมพันที่ได้ก็หลายอย่าง แต่ตั้งผู้หญิงจนกระทั่งรถราคาหลายล้าน ผมรับทุกอย่างมาเป็นสมบัติของตัวเอง ยกเว้น ผู้หญิง
ใช่....ผมเป็นเกย์ เรื่องนี้ที่บ้านผมยังไม่รู้ ถึงได้บอกไง ว่าดีแล้วที่ผมไม่ใช่ลูกรัก
เพื่อนฝูงมีแค่ไอ้เตอร์คนเดียวเท่านั้นที่รู้ เพราะผมเองก็ไม่เคยคบใคร และไม่มีใครดูออกว่าผมเป็น เพราะผมมักจะทำตัวห่ามๆ บวกกับเป็นคนที่หยิ่งเกินคน อันนี้ไอ้เตอร์บอกมา เลยไม่มีใครคิดว่าคนอย่างผมจะเป็นเกย์ ถึงไงผมก็ต้องรักษาหน้าพ่อแม่เอาไว้บ้าง ใช่ว่าจะทำตัวเละเทะยังไงก็ได้
ผมขับรถกลับบ้านที่ไมได้กลับมาเกือบอาทิตย์ น่าแปลกที่บ้านเงียบเชียบราวกับไม่มีใครอยู่ ผมเดินดูรอบบริเวณชั้นล่างก็ไม่เจอใคร เลยเดินขึ้นชั้นบน
“ป้าสร้อย...ป้าสร้อย ไม่ไหนกันหมด” ผมเดินเข้าห้องตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง คิดนู่นคิดนี้จนผล่อยหลับไป
ตกใจตื่นอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงดังโครมครามขึ้นข้างล่าง ทีแรกผมคิดว่าคนในบ้านคงกลับมากันแล้ว แต่เสียงมันยิ่งดังขึ้น พร้อมกันเสียงโวยวายเสียงดังไปทั่ว ผมจึงได้ลุกขึ้นจากเตียงเดินออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นข่างล่าง แต่แค่เปิดประตูห้องนอนออกเท่านั้นผมก็เจอกับไอ้บ้าหน้าเหี้ยม มันเห็นหน้าผมก่อนจะถามเสียงเหี้ยม
“บอกมาว่าพ่อแม่นายอยู่ไหน!” มันกระชากตัวผมเขย่าอยู่สองสามที
“อะไรวะ มึงเป็นใคร” ผมถามมัน
“ไม่ต้องอยากรู้ แค่บอกมาว่าคนพวกนั้นไปไหน!” มันตะคอกใส่หน้าผม จ้องผมเขม่ง แววตามันน่ากลัวมาก จนผมไม่กล้าจะสบตา
“ไม่รู้เว้ย ปล่อย!” ผมบอกมัน แต่มันกลับหัวเราะในลำคอก่อนจะลากผมลงไปชั้งล่างของบ้าน โดยไม่ได้สนใจเลยว่าผมจะก้าวทันมันไหม แม่งเอ้ย เห็นไหมว่ากูสะดุดบันไดมาหลายขั้นแล้ว
และสุดท้าย ผมก็มาถูกขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆนี่ยังไงล่ะ ทั้งหมดนี่ มีส่วนไหนที่ผมควรเข้าใจบ้างวะ ว่ามันพาผมมาที่ทีทำไม แล้วคนที่บ้านไปไหนกันหมด แล้วมันถามหาพ่อแม่ผมทำไม โอ๊ย! คิดแล้วเครียด!
--------------
--------------
สุดท้ายเมื่อคืนผมก็ผล่อยหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าเมื่อผมพอมีแรงผมก็ลุกขึ้นมาอาละวาดอีกรอบ แต่ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ผมสักคน ที่นี่มันสถานกักกันหรือไงวะ ผมได้ยินเสียงคนเดินผ่านไปผ่านมานะ แต่ไม่มีใครสนใจเหมือนไม่ได้ยินเสียงผมอย่างนั้นแหละ
ผมนั่งจับเจ่าอยู่ในห้องแคบๆจนเกือบเที่ยงก็ได้ยินเสียงเหมือนคนมาเปิดประตู ผมลุกขึ้นยืนระวังตัว ถ้าไอ้บ้านั่นมันเข้ามาผมจะขอชกหน้ามันสักทีหนึ่งเอาให้หายแค้น
ปึง!
ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ตามมาด้วยใบหน้าของคนที่ผมเกลียดมากๆ แม้แค่คืนเดียวแต่มันสามารถทำให้ผมเกลียดได้อย่างไม่น่าเชื่อ ท่ายืนพิงกรอบประตูมองผมหัวจรดเท้าทำผมอารมณ์พุ่งปรี๊ด ปรี่เข้าหามันอยากรวดเร็วแล้ว...
พลั๊ก!
ผมชกที่หน้าหล่อๆนั่นเต้มแรง แต่แรงชกนั่นก็ส่งความเจ็บมายังผมด้วย เจ็บชิบหายเลยเว้ย หน้าแม่งแข็งไปไหมเนี่ย ผมได้แต่สะบัดมือตัวเองแรงๆด้วยความเจ็บ นี่ผมคิดผิดหรือเปล่าที่ชกหน้าไอ้บ้านี่ไป
“ฤทธิ์เยอะนักนะ มานี่เลย” ไอ้โจรห้าร้อยมันเอามือนวดแก้มตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเข้ามากระชากผมให้เดินตามมันไป ท่ามกลางสายตาความอยากรู้อยากเห็นของผู้ชายหลายสิบชีวิต แม้แต่เด็กยังมี นี่มึงเอาเด็กตัวเล็กๆนี่มาเป็นลูกสมุนเหรอไอ้เวร!
“จะพาไปไหนอีกวะแม่ง เจ็บนะโว้ย!” ผมโวยวายไปตลอดทางจนกระทั่งออกมาจากนอกตัวตึก
“เฮ้ย อะไรกันวะไอ้คราม ใจเย็นๆ” ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูไม่เถื่อนเท่าไอ้บ้านี่เอ่ยถาม และมองมาที่ผมอย่างเป็นกังวล
“กูหมดความใจเย็นแล้ว มันกล้าชกหน้ากู”
“ก็มึงจับกูมานี่!” ผมหันไปแวดใส่มัน”
“เงียบปาก!”
“ไม่เงียบเว้ยยยย!” ที่นี้ผมแหกปากลั่นเลย
“เดี๋ยวมึงเจอดี” มันเอามือชี้หน้าผมก่อนจะลากผมไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง
“ไอ้สอง ไปหยิบเชือกมา” มันหันไปสั่งพี่คนหนึ่งที่ยืนหน้าเหลอหลาทำอะไรไม่ถูก ถ้าพี่ทำอะไรไม่ถูกก็มาช่วยผมเถอะ! ผมตัดสินใจให้!
“กูว่าค่อยๆพูดค่อยๆจากันดีกว่านะ”
“กูบอกให้ไปหยิบเชือกมา!!!”
ไม่ต้องรอให้สั่งอีกรอบ ไอ้พี่สองก็รีบวิ่งไปหยิบเชือกมาทันที
“มึงจะทำอะไรกู!” ผมตะเบงเสียงถามมันที่ไม่สนใจเสียงผม กลับจับตัวผมกระแทกกับต้นไหมใหญ่ก่อนจะรับเชือกที่ไอ้พี่สองส่งให้ แล้วมันก็ลงมือมัดผมกับต้นไม้! คุณอ่านไม่ผิดหรอก มันมัดผมจริงๆ!
“เกิดอะไรขึ้นวะ เฮ้ย มึงมัดเด็กมันทำไมวะ” พี่ผู้ชายหน้าหวานในชุดเทควันโด้เอ่ยถามหน้าเสีย
“ไอ้คราม ใจเย็นก่อนเถอะวะ เดี๋ยวลูกเขาเป็นอะไรขึ้นมาจะยุ่ง” พี่หน้าหล่อที่ไม่ได้ดูเถื่อนเดินเข้ามาห้ามมันที่กำลังมัดผมอย่างเมามันส์ ผมยกขาขึ้นจะถีบไอ้คนชื่อคราม แต่มันดันรู้ทันหลบหลีกได้
พอมัดเสร็จมันก็ยืนกอดอกสาดสายตาอำมหิตใส่ผม
“ไอ้ทราฟ มึงจะไปไหนก็ไป เดี๋ยวกูดูเค้กให้เอง ส่วนมึงไอ้เจ ไปดูเด็ก แล้วพวกมึงน่ะ กลับเข้าไปซ้อมได้แล้ว! ไอ้สอง มึงไปช่วยไอ้เจ” ไอ้ครามมันส่งรอบเดียวทุกคนก็ทำตาม มันเป็นใครวะ ยิ่งใหญ่มาจากไหน ทำไมทุกคนถึงต้องเชื่อฟังมันขนาดนั้น
ไอ้เชือกนี่ก็เหมือนกัน จะเหนียวแน่นไปไหนวะ
ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายกันไปหมด เหลือแต่ผม ไอ้คราม และไอ้พี่หน้าหล่อเพียงสามคน คาดว่าต้องเป็นเพื่อนมันแน่ๆ
“ไอ้คราม จะทำอะไรก็มีสติ กูไม่รู้ว่าเรื่องเป็นมายังไง แต่อย่าใช้กำลังกับเด็กมันมากเลย”
เออดี พี่ไม่รู้ ผมก็ไม่รู้เว้ย! อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงได้โดดเพื่อนพี่ทรมานทรกรรมอย่างนี้!
“พี่อย่าไป ช่วยผมด้วย!” ผมตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของไอ้หน้าโหด ถึงผมจะเกเรแต่ผมก็เป็นเด็กมีสัมมาคารวะหรอกนะ รู้ว่าใครควรพูดดีด้วย ใครไม่ควรพูดดีให้เปลืองน้ำลาย
“ไม่ต้องแหกปาก! ไม่มีใครช่วยนายได้ นอกจากฉัน” ท้ายประโยคมันจงใจกระซิบให้ผมได้ยิน เสียงเหี้ยมๆของมันทำให้ผมรู้สึกกลัวมันมากขึ้นกว่าเดิม
“ส่วนมึงไอ้ทราฟจะไปไหนก็ไปเถอะ”
“เออ กูไปล่ะ หวังว่ากลับมาไอ้เด็กนั่นคงไม่กลายเป็นศพไปนะ”
“มันก็ไม่แน่ ถ้าคนมันยังจะดื้อรั้นอยากลองดี” บทสนทนาของสองคนตรงหน้าทำเอาผมเผลอลอบกลืนน้ำลาย
“ไงก็...เย็นนี้เจอกัน”
“อืม”
พี่ทราฟเดินจากไป แต่ไม่วายมองมาทางด้วยความเป็นกังวล เหมือนจะเป็นการไว้อาลัยให้ผม ทำไม? ไอ้บ้าครามนี่มันจะฆ่าแกงผมจริงๆเหรอ ไม่ได้นะ! บ้านเมืองมีกฎหมาย มันจะมาทำกับผมแบบนี้ไม่ได้ อย่างน้อยก็บอกความผิดของผมให้รู้สักหน่อยสิ ว่าผมทำอะไรผิด มันถึงได้จับผมมาแบบนี้!
“ไง เลิกแหกปากได้แล้วเหรอ” เมื่อไม่มีใครอยู่ มันก็เริ่มเห่าหอนใส่ผมทันที
“ปล่อยกู!”
อากาศเริ่มร้อนเข้าไปทุกที เพราะนี้มันก็ปาเข้าไปเที่ยงแล้วดูจากพรอาทิตย์ที่เลื่อนมาอยู่ตรงกลางหัว ต้นไม้นี่ถึงจะใหญ่ แต่นี่มันเป็นช่วงผลัดใบ แน่นอนว่ามันเหลือใบไม้ที่พอจะให้ร่มเงาไม่เท่าไหร่ แสงแดดแรงจ้าแผดเผาผิวของผมในบางส่วนจนแสบร้อนไปหมด
“ฉันไม่ปล่อยจะกว่าจะคุยกับนายรู้เรื่อง”
“แกจับฉันมาทำไม” ผมถามมันเพราะเป็นสิ่งที่ข้องใจผมมากที่สุด
“หึ นายชื่ออะไร พอแม่นายไปไหน พวกนายคิดจะโกงฉันใช่ไหมหะ!”
มันไม่ตอบคำถามผม เอาแต่มองเหยียดๆแล้วถามผมกลับแทน มันขึ้นเสียงใส่ผมอย่างมีอารมณ์ร่วมว่าโกรธแค้นผมมาก
กูก็โกรธแค้นมึงเหมือนกันแหละไอ้หน้าโหด! ที่มึงถือวิสาสะเอาตัวกูมาเนี่ย!
ผมได้แต่ด่ามันในใจ ถ้าขืนด่าออกอากาศชีวิตผมอาจจะแย่ยิ่งกว่าการถูกเอามามัดไว้กับต้นไม้อย่างตอนนี้ก็เป็นได้
“ชื่อริช” ผมบอกมันไปแค่ชื่อเพราะจำไม่ได้ว่ามันถามอะไรบ้าง ขาแข้งผมเริ่มเมื่อย ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวทีละน้อย จริงๆคือไม่น้อย แต่มันจะประทุออกมาจากอกผมอยู่ร่อมร่อ
“พ่อแม่นายไปไหน พี่ชายนายด้วย” มันเดินเข้ามาใกล้ผมก่อนจะถามเสียงนิ่ง แต่กลับเย็นยะเยือก
“ไม่รู้ กลับไปบ้านก็ไม่เจอใคร จนเจอไอ้โจรห้าร้อยอย่างแกนั่นแหละ!” ผมตอบเสียงดังด้วยความโมโห โมโหทั้งมันและโมโหทั้งคนที่บ้าน นี่คงไปก่อเรื่องไว้สินะ แล้วทำไหมความซวยมันต้องมาลงที่ผมด้วยวะ
“อย่ามาโกหก ฉันไม่ใจดีนะบอกไว้ก่อน”
ไม่บอกกูก็รู้! ไอ้เวรเอ้ย!
“ไม่ได้โกหก ทำไม แกจะจับตัวฉันมาเรียกค่าไถ่หรือไง บอกไว้ก่อนนะว่าแกคิดผิดแล้ว ฉันไม่ใช่ลูกรักอะไรของคนบ้านนั้น แกไม่มีท่าได้เงินหรอก” ผมบอกมันและยิ้มเยาะใส่ ยิ้มเยาะทั้งมันและตัวผมเอง
“พ่อแม่นายยืมเงินฉันไป จนครบกำหนดไม่จ่ายคืน และสุดท้ายก็หนีหนี้ นายคิดว่าฉันควรทำยังไงกับเงินจำนวนห้าสิบล้านที่บ้านนายเอาไปดี”
ห๊า!
“ห้าสิบล้าน!” ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ นี่พ่อแม่ยืมเงินชาวบ้านเยอะขนาดนี้เลยเหรอ
ผมรู้ว่าที่บริษัทมีปัญหา แต่ไม่เคยได้สนใจว่าปัญหามันมากน้อยแค่ไหน เพราะยังไงก็ไม่คิดเข้าไปยุ่ง แต่ถึงขนาดเป็นหนี้ถึง 50 ล้าน มันเยอะเกินไป
“หึหึ นายรู้ไหมว่าฉันทำอาชีพอะไร” มันแสยะยิ้มที่มุมปากใส่ผม ทวีความดุดันบนใบหน้าโหดๆของมันไปอีกเท่าตัว
“...”
“ฉันเป็นมาเฟีย ฉันฆ่านายได้ง่ายๆ ถ้านายยังไม่บอกฉันมาว่าครอบครัวของนายย้ายไปซ่อนตัวที่ไหน”
ข้อมูลจากปากมันทำให้ตัวผมแข็งเกร็ง แต่แค่ชั่วครู่เท่านั้น ผมไม่ยอมให้มันข่มผมได้อยู่ฝ่ายเดียวหรอก
“ถ้านายเป็นมาเฟีย เก่งจริงก็หาข้อมูลด้วยตัวเองสิว่าพ่อแม่พี่ชายฉันไปอยู่ไหน”
เพราะเอาเข้าจริงผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ นานๆจะกลับเข้าบ้านสักครั้ง แล้วเป็นไง ผมกลายเป็นไอ้โง่ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครคิดจะบอกผมสักคน เบอร์ผมก็มี ผมก็ลูกคนหนึ่งนะ!
ความน้อยใจแล่นเข้ามาในความรู้สึกเป็นริ้วๆ ผมได้แต่ข่มก้อนสะอื้นกลืนลงคออย่างยากลำบาก นี่ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาอ่อนแอ ตราบใดที่ยังอยู่ต่อหน้าไอ้บ้าอำนาจนี่ ผมจะไม่มีทางอ่อนแอให้มันเห็นอย่างเด็ดขาด ขอเอาหัวไอ้ริชคนนี้เป็นประกันเลย!
“อย่ามาปากดี ถ้านายไม่บอก ก็ยืนตากแดดแบบนี้ไปแล้วกัน”
“ไม่ได้นะเว้ย”
“ทำไมจะไม่ได้ ชีวิตนายอยู่ในกำมือฉัน จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด” มันยื่นมือมาบีบคางผมราวกับจะสาธิตให้ดู แรงที่บีบหน้าผมไม่ได้น้อยเลย ทำเอาผมเจ็บร้าวไปทั้งสันกราม เมื่อทำการข่มขู่ผมเสร็จมันก็เดินเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆกัน มันกล้าทิ้งผมไว้อย่างนี้จริงๆเหรอวะเนี่ย
“ไอ้ชั่ว! มึงกลับมาปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ” ไม่ต้องสุภงสุภาพแล้วระดับนี้ ผมอยากด่ามันให้โลกได้รับรู้ แต่ความเจ็บแค้นมันจุกอกจะด่าออกไปไม่ถูก ได้แต่ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอยู่คนเดียว
“มองไรวะ ไม่เคยเห็นคนถูกมันหรือไง!” ผมโวยวายใส่ไอ้พวกที่มายืนดูสองสามคน
ทำไมเรื่องราวมันกลายเป็นแบบนี้วะ! ถ้าเมื่อวานผมไม่กลับบ้าน ผมก็คงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้หรอก
“เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย”
พ่อแม่ พี่ชาย หายไปไหนกันหมด รู้บ้างไหมว่าผมกำลังแย่ อยู่ที่ไหนกัน ทำไมต้องทิ้งผมไว้โดยไม่บอกอะไรแบบนี้ด้วย
ยิ่งคิดก็ยิ่งสมเพสตัวเอง
แสงแดดเมืองไทยในตอนกลางวัน ผมคงไม่ต้องบรรยายมากหรอกมั้งว่ามันร้ายกาจเพียงใด ท้องประท้วงว่าไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น เหงื่อไหลอาบหน้าอาบตัว เข้าตาบ้างจนแสบไปหมดโดยที่ผมไม่มีปัญญาที่จะปาดมันออก ผมหยีตามองตรงไปข้างหน้า ภาพซ้อมทับเบลอกันไปหมดจนผมรู้สึกเวียนหัว และก่อนจะสติผมจะดับวูบ ผมได้ยินเสียงเล็กๆของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
“เฮ้นาย เป็นอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวเราช่วยนะ เฮ้ย!”
แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีก
-------------
-------------
“เขายังไม่ฟื้นเลยครับพี่ทราฟ เค้กคอยดูอยู่ อืม เค้กว่าพี่ครามทำเกินไป พี่เขาเป็นลมล้มตึงไปต่อหน้าเค้กเลยนะ เค้กนี่อย่างตกใจเลยอ่ะ เกือบเป็นลมไปอีกคนแล้ว”
ผมได้ยินเสียงหงุงหงิงๆของใครสักคนใกล้ๆ แต่เพราะเพิ่งจะรู้สึกตัวยังไม่ทันได้ลืมตา สติสัปชัญญะของผมยังไม่ครบถ้วน ผมเลยไม่ได้สนใจอะไร รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้ผมรอดตายแล้ว
“แล้วพี่ทราฟจะไม่กลับบ้านจริงๆเหรอคืนนี้”
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ผมนอนอยู่บนโซฟา และด้านล่างมีร่างเด็กผู้ชายคนหนึ่งคุยโทรศัพท์อยู่
“ไม่เอาอ่ะ เค้กกลัว ก็เค้กไม่เคยเจอพ่อแม่พี่ทราฟนี่น่า เค้กนอนที่นี่แหละดีแล้ว พี่ทราฟอยู่เป็นเพื่อนพ่อและแม่เถอะ”
ผมนอนมองเด็กที่ชื่อเค้กคุยโทรศัพท์เพลิน และด้วยเพราะเพลียมากผมจึงไม่อยากขยับไปไหน
“ไม่ต้องห่วงนะ เค้กอยู่ได้ และเค้กจะคอยห้ามพี่ครามไม่ให้ทำอะไรรุนแรงกับพี่เขาเด็ดขาด ครับ เค้กรู้แล้ว คิดถึงพี่ทราฟน่ะครับ รักพี่ทราฟด้วย จุ๊บๆ ไว้เค้กโทรหาใหม่นะ”
ฟังดูจากบทสนทนาแล้วรู้ได้เลยว่านี่คงเป็นแฟนของผู้ชายที่หน้าตาดีเมื่อเช้าและเป็นเพื่อนกับไอ้หน้าโหดอย่างแน่นอน
“อ๊ะ! ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง” พอเขาหันหน้ากลับมาเท่านั้นผมก็ต้องตาค้าง
น่ารักวะ!
“นี่ๆ โอเคหรือเปล่า ลุกไหวไหม” ทำท่าจะเข้ามาช่วยพยุงผม แต่ผมโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธไปก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเอง
“นายช่วยฉันเหรอ” ผมถามเพราะดูและนอกจากเด็กตรงหน้าก็ไม่มีใคร ผมกวาดตามองไปรอบๆบ้าน จะดูว่าไอ้หน้าโหดนั่นอยู่แถวๆนี้หรือเปล่า
“มองหาพี่ครามเหรอ”
“เปล่า”
“พี่ครามไม่อยู่เหรอ ออกไปทำธุระข้างนอกน่ะ ผมชื่อเค้กนะ พี่ชื่ออะไร”
“พี่ชื่อริช”
“อ่า แล้วพี่อายุเท่าไหร่แล้วอ่ะ ผมถามได้ไหม” เค้กทำหน้าเกรงอกเกรงใจ ดูไม่ค่อยกล้าถาม แต่ก็เหมือนอยากจะรู้
“อายุ22”
“จริงเหรอ! ผมอายุ 20 อ่ะ ห่างกันแค่สองปีเอง” เค้กทำหน้าแปลกใจก่อนจะยิ้มตาหยี ผมนี่สิควรต้องแปลกใจ หน้าอย่างนี้เหรออายุ 20 แล้ว ไม่น่าเชื่อเลย หน้าเด็กเกินไปแล้ว
“งั้นไม่ต้องเรียกว่าพี่หรอก เรียกว่าริชเฉยๆก็ได้”
“ไม่ได้หรอก ถึงจะแค่ปีเดียวแต่ก็อายุมากกว่า เรียกพี่น่ะดีแล้ว”
ดีก็ดี แม้มันจะดูเหมือนว่าผมแก่มากก็เถอะ
จ๊อกกก
“เอิ่ม”
“ฮ่าๆๆ พี่คงหิว เดี๋ยวเค้กไปหาอะไรมาให้กิน รอแปบนะ” พูดเสร็จเค้กก็วิ่งออกไปจากห้องนั่งเล่น ผมลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเดินสำรวจไปทั่วบ้าน รูปถ่ายที่มีผู้ชายตัวโตสี่คนและเค้ก ฉากหลังเป็นทะเลแสนสวย ความอบอุ่นจากในภาพฉายออกมาจนผมรับรู้ได้
เมื่อเปรียบเทียบกับตัวเองแล้ว ผมแทบจะไม่เคยเห็นรูปถ่ายครอบครัวตัวเองเลยด้วยซ้ำ แต่นี่พวกเขาไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน แต่แค่มองก็รู้ว่ารักกันมากขนาดไหน
“ทำอะไร”
“นาย!”
ผมสะดุ้งหันไปตามเสียงเข้ม ไอ้หน้าโหดยืนจ้องหน้าผมด้วยแววตาดุดัน ผมวางกรอบรูปในมือลงตามเดิม แล้วได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“ใครใช้ให้นายเข้ามาในบ้านฉัน!”
“ก็...” แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้อธิบาย เสียงสวรรค์ก็มาโปรดเสียก่อน
“พี่คราม! ห้ามแกล้งพี่ริชนะ!”
ผมมีองค์พิทักษ์ชีวิตเสียแล้ว
---------------------------------
ดูท่าคู่นี้มันจะรักกันยาก หรือไม่ก็มีเลือดตกยางออกกันบ้างล่ะ
น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิมมมมม กอดๆ (โดนพี่ทราฟถีบแทบไม่ทัน)
ขอบอกว่าหนูริชของเราไม่ธรรมดา มีเรื่องให้ปวดหัวอีกเยอะ อิอิ
อ่านแล้วเจอคำผิดบอกด้วยนะคะ ยังไม่ได้ตรวจทานเลย เดี๋ยวต้องออกไปเรียนแล้ว
ป่วยเปื่อนมาเป็นอาทิตย์กว่า ต้องตามสอบตามงานกันให้หัวฟู
รักษาสุขภาพด้วยนะคะทุกคน เดี๋ยวจะป่วยแบบริริ
Maybe…รักนี้อาจเป็นนาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404.0) เอานิยายอีกเรื่องมาแปะสำหรับคนที่ไม่รู้ว่าริริแต่งเรื่องใหม่อยู่ด้วย
แวะเวียนเข้าไปเยี่ยมเยียนน้องต้นหอมได้นะคะ น่ารักอย่าบอกใคร ^^
เจอกันตอนหน้าค่ะ
:กอด1:
-
อั๊ยยะ! องค์พิทักษ์ชีวิต5555555
เค้กน่ารักมากอะ!!!!!
-
ชอบคู่ ริช แฮะ อิอิ o18 o18
-
น้องเค้กน่ารักเวอร์
ถ้าพี่ครามจะทำริชเลือดตกยางออก ขอให้ไปออกกันบนเตียงนะคะ อิอิ///โดนริชถีบ
-
กรี๊ดดดดดด!!! พี่ครามมาแล้ววว ><
ริชนี่ท่าจะแสบไม่เบา ไม่รู้ว่าจากนืยายรักหวานแหววจะกลายเป็นรักเลือดสาดรึป่าว55555
ส่วนน้องเค้กก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย พี่ทราฟรักพี่ทราฟหลง>_<
-
โอ้ยยย++ โหดจิงๆเลยพี่ครามเนี่ย
ยังไงก้อจะรอต่อไปนะฮะ มีเรื่องใหม่ก้ออย่าลืมเรื่องเก่าน้า ><
-
น้องเค้กน่ารักอีกตามเคย
น่ารักจังเลย ฮิฮิ o18 o18
ตัวละครเพิ่มมาอีกที ให้ทายริชต้องชอบเคกแน่นอนเลยอ่า ..
เดานะ คิคิ
ปูเสื่อรอตอนใหม่จ้า รีบ ๆ น้า อยากอ่านแว้ววววว
สู้ๆ จ้า >_________< หายป่วยไว ๆ นะค่ะ :3123: :3123:
-
น้องเค้ก~ ตัวแค่นี้จะห้ามพี่ครามได้เหรอเนี่ย
ยังน่ารักสดใสเหมือนเดิม ตอนนี้น่าจะได้เพื่อนใหม่นะ
ริชเองก็ต้องบอกว่าซวย ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
กลับต้องมารับผลที่ไม่ได้ก่อ ถูกทิ้งไว้อีกต่างหาก
อะไรก็ไม่เท่ามาเจอพี่โหดอย่างพี่ครามนี่อีก
แต่ไม่เป็นไรมีน้องเค้กอยู่ทั้งคน :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ สู้ๆนะคะ :กอด1:
-
เค้กเป็นผู้พิทักษ์ริชหรอ น่ารักอ้ะ ><
-
เค้กน่าร้กอะ
คู่ครามโหดเกินนะ
รอจะรอ
-
น่ารักเนอะเค้กอะ ส่วนริชแสบได้โล้เหมาะกับพี่ครามดี
-
น่ารักเนอะเค้กอะ ส่วนริชแสบได้โล้เหมาะกับพี่ครามดี
-
โห คู่พี่ครามมาแนวโหดๆเลย
แต่ก็เหมาะกับพี่แกดีอ่ะนะ 555555
-
โอ้ น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิม แต่ว่าริชนี่น่าจะแสบพอตัวอะนะ
-
เค้กสุดยอดดดดดดดดดดดดด o13
คู่ริช-ครามท่าทางจะมันส์ :laugh:
-
พี่ครามอย่ารุนแรงนักสิ
-
สนุกมาก
หึหึ ดูท่าริชจะแสบใช่ย่อย เราว่าพี่ครามพลาดแล้วหล่ะ แล้วยิ่งมีน้องเค้กหนุนหลังอีกด้วย กร๊ากกกก :laugh:
-
คราม-ริช มันฟินแน่ๆ o13 รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
o18 o18 o18คู่พี่ครามกับริชนี่คงจะเลือดสาดอะ o18 o18
ว่าแต่น้องเค้กจะน่ารักมากไปแล้วนะ :-[ :-[ :-[ :-[
:call: :call: :call: :call:
-
:pig4: เค้กกับพี่ทราฟยังน่ารักเหมือนเดิม ส่วนคู่ริชกับพี่ครามต้องลุ้นต่อไป o13
-
โอ๊ะโอ ครามโหดมากเลยอ่ะ ไม่ฟังริชหน่อยหรอ ริชก็พูดดีๆกับครามซะวิจะได้ไม่ต้องทะเลาะกันจนโดนทำโทษอ่ะ
เค้กน่ารักอ่ะเป็นผู้พิทักษ์ชีวิตริชอ่ะ >3<
-
ครามทำไมใจร้ายจัง ไม่ฟังริชเลยดีนะที่เค้กมาช่วย
-
โอ้ โนววววววว พี่ครามโหดแท้เหล๊า :z3: :z3: :z3: :z3:
กระโดดกอดน้องเค้ก จุ๊ฟฟฟฟ น่ารักเสมอต้นเสมอปลายเลยน๊าาาา :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตุบๆๆๆ ๆๆๆ แอ๊กกกก โดนพี่ทราฟเหยียบติดดิน :z6: :z6: :z6: :beat: :beat:
-
พี่ครามใจร้ายยยยยยยยยยยยยย ไม่ยอมถามดีๆก่อน :m16:
ริชสู้ๆนะ o13
===
เค้กน่ารักตลอดอ่ะ เป็นองครักษ์ไปแล้ว :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ภาคสองมาแล้ว
ริชร้ายไม่เบาเลยนะ
กว่าจะรักกับครามคงอีกนานแน่ๆ
+1 นะคะ
-
:z13:
:z2:
-
นู๋เค้กน่ารักตลอดศก
เป็นองค์พิทักษ์ชีวิตด้วยอ่ะ :z2:
-
อ่าาา รอ จร้าาา
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแล้วเน้อ :call: :call: :call: :call:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 4
[Song-Khram talks]
“พี่คราม! ห้ามแกล้งพี่ริชนะ!”
เด็กน้อยของบ้านวิ่งมาขวางหน้าผมไม่ให้เขาถึงตัวจำเลยที่จับมาได้ ผมหลุบตาต่ำมองเค้กด้วยแววตาจริงจัง เรื่องนี้ไม่เรื่องเล่นๆ และเค้กไม่ควรเข้ามายุ่ง
“ถอยไปเค้ก นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” ผมพูดเสียงเข้ม เค้กมีสีหน้าหวั่นใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมถอยออกไป ยังคงยืนบังพ่อตัวดีที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง
“มะ ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวพี่ครามก็เอาพี่ริชไปมัดติดไว้กับต้นไม้อีก แดดร้อนมากเลยนะ พี่ริชอาจจะไม่สบายได้” เค้กยังคงพยายามที่จะพูดโน้มน้าวผม ผมไม่พูดไม่ตอบ แต่จ้องนิ่งๆ จนเค้กเริ่มหน้าเจือนก่อนจะค่อยๆเดินเบี่ยงไปทางขวาสองสามก้าว
“เค้ก” ผมเรียก เค้กสะดุ้งน้อยๆก่อนจะเงยหน้ามองผมพร้อมกับยิ้มแหยๆ
“คะ ครับ”
“ไปขนของบนรถให้พี่หน่อย อยู่เบาะหลัง” ผมบอก เค้กพยักหน้ารับรู้ แต่หน้านี่เอ๋อมาก ก่อนจะเดินออกไป แต่ยังไม่วายหันมากำชับผม
“พี่ครามห้ามทำอะไรพี่ริชนะ” แล้วเค้กก็รีบวิ่งออกไปทันที
ผมหันไปมองตามเค้กจนแน่ใจแล้วว่าแฟนไอ้ทราฟไม่อยู่ขัดขวางผม ก่อนจะกลับมามองเด็กตรงหน้า เท่าที่ดูแล้วไม่น่าจะอายุมากกว่าเค้กสักเท่าไหร่
เขาต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ครอบครัวเขาทำไว้ แค่นั้นล่ะที่ผมรู้ จะเดินบนเส้นทางนี้ ไม่ว่างยังไงก็ใจอ่อนไม่ได้ ลูกงูเห่า สันดารก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก
“มองทำไม” เด็กตรงหน้าขมวดคิ้วถามผมเสียงห้วน ก่อนจะเดินผ่านผมไปนั่งที่โซฟา ผมพยายามระงับสติไม่ให้ระเบิดอารมณ์ออกมาจนอาจจะเผลอทำรุนแรงกับไอ้เด็กบ้านี่ได้ เพราะความกวนประสาทแบบไม่มีลิมิต แต่ถ้าทำอย่างนั้นเมียไอ้ทราฟได้มาฉีกอกผมแน่
ผมไม่ได้กลัวอะไรเค้ก แต่แค่ไม่อยากจะดุเค้กเท่าไหร่
นั่นนะ น้องชายผมทั้งคน
“ใครใช้ให้นายนั่งในบ้านฉัน” ผมเดินไปกระชากเด็กนั่นให้ลุกขึ้นจากโซฟา เขาตวัดใบหน้าหันมาชักสีหน้าใส่ผมด้วยความไม่พอใจ
“ไอ้หมาบ้า!” เขาด่าผม กัดฟันกรอก
ผมปล่อยแขนเขาแล้วนั่งลงบนโซฟา ผมยังมีเรื่องต้องคุยกับเด็กคนนี้เยอะ ยังต้องทำข้อตกลงบางอย่างเพื่อรักษาผลประโยชน์ของผมต่อ
“นั่งลง” ผมสั่ง
ริชยืนนิ่งเหมือนจะใช้ความคิด ก่อนที่เขาทำท่าจะนั่งลงที่โซฟาอีกตัว ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ
“ที่พื้น”
“ห๊ะ!” เด็กนั่นชะงักไป มองผมตาโตก่อนจะเปลี่ยนท่าทางเป็นขึงขัง
“นั่ง ลง ที่ พื้น” ผมเน้นทีละคำ
“มันจะมากไปแล้วนะ! กูไม่นั่งที่พื้น ไม่มีทาง!” เขาเริ่มโวยวายอีกครั้ง ใบหน้าขาวแดงจัดตามอารมณ์
ยิ่งขึ้นง่ายๆแบบนี้ ยิ่งควบคุมง่าย เพราะเป็นคนที่รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาอย่างนั้น ผมดูคนออก และแน่นอนว่ากับเด็กคนนี้ผมก็ดูออกเช่นกัน แต่อาจจะไม่หมดทุกส่วนเพราะเพิ่งเจอแค่วันเดียว แต่แค่นี้ไม่คณามือผมหรอก ผมคุมคนมาเยอะ ทั้งคนที่เชื่อฟังและคนที่แข็งข้อ นับประสาอะไรกับเด็กตัวแค่นี้ ผมจะคุมไม่ได้
“ฉันสั่ง นายต้องทำตาม คิดว่าฐานะของนายตอนนี้สิทธิ์เรียกร้องอะไรได้หรือไง” ผมเอนหลังพิงโซฟา ย้อมถามอย่างเป็นต่อ มือเล็กๆนั่นกำเข้าหากันแน่น ริมฝีปากบางกดเม้นเข้าหากัน
คงคับแค้นใจมากสินะ
“อย่ามาสั่ง กูไม่ทำ!” เด็กนั่นพูดขึ้นเสียงแข็งกลับมา จิกตามองผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“พูดจาให้มันดีๆหน่อย ฉันแก่กว่านาย อย่ามาลามปามถ้าไม่อยากเจอดี” ผมพูดเสียงเหี้ยมเป็นเชิงเตือนกับคนตรงหน้า
ผมค่อนข้างถือเรื่องนี้ ผมจะพูดกับคนอื่นดีถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทแล้วก็เด็กในโรงฝึก หรือกไม่ก็พวกศัตรูชั้นต่ำทั้งหลายแหล่ นอกนั้นแม้แต่ลูกน้องผมก็จะพูดภาษาที่สุภาพหน่อย ไม่ค่อยขึ้นมึงกูถ้าหากไม่เหลืออดจริงๆ ยิ่งกับคนอายุน้อยกว่า ผมยิ่งคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญมากกับเรื่องการพูดการจาที่ต้องให้เกรียติและมีมารยาท
“ทำไม มึง...นะ นายจะทำอะไรฉัน” เด็กตรงหน้ากรอกตาไปมา ก่อนจะพูดเพราะๆกับผม แต่ผมฟังออกนะว่าเขากัดฟันพูด แต่ไม่ว่าเขาจะพูดด้วยวิธีไหน ขอแค่มันไม่แสลงหูผมแล้วเขาต้องฟันแตกมันก็โอเค
“หึหึ นับว่ายังฉลาด ถ้าคิดได้แล้วก็นั่งลงซะ” ผมบอกอีกครั้ง และถ้ายังไม่เชื่อฟัง ผมคงต้องเล่นไม้แข็งแบบเมื่อเช้าแล้วล่ะ ผมยิ่งไม่ใช่คนมีความอดทนสูงเสียด้วย
“ฮึ้ย!” ริชกระแทกตัวลงนั่งกับพื้นอย่างแรง จนทำให้ตัวเขาเองต้องเจ็บก้นถึงขนาดเบ้หน้าออกมา สมน้ำหน้า ทำไรไม่เจียมตัว
เขามองหน้าผมด้วยแววตารังเกียจอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะเบนหน้าหนี ผมพิจารณาคนตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มเข้าเรื่องสำคัญ
“ฉันจะถามนายอีกครั้ง รู้ไหมว่าครอบครัวนายไปไหน”
“ไม่รู้ ถามอีกร้อยรอบก็ไม่รู้!” เสียงยังคงแข็งเหมือนเดิม ใบหน้าก็หันอยู่ทางเดิมทั้งๆที่มันไม่ใช้หน้าตรง ทำให้เด็กบ้านี่ต้องหันคออยู่ตลอดเวลา หึ ทนได้ทนไป ทนไม่ได้อย่าหันกลับมาแล้วกัน
“หึ ถูกทิ้งสินะ นายน่ะ” ผมลองแหย่ดู แล้วก็ได้ผลเมื่อคนตรงหน้าหันขวับมองหน้าผมด้วยสายตาเครียดแค้น
“นี่!” เขาชี้หน้าผม นัยน์ตาแดงก่ำ
ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกดีกับการที่เห็นคนตรงหน้าสติแตก ยิ่งเห็นว่าเขาทรมานมากแค่ไหนผมยิ่งชอบ ผมจะบีบเขาไปเรื่อยๆ อยากจะรู้ว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่จะยอมให้ลูกตัวเองถูกทำร้ายได้นานแค่ไหน จะเอาแต่มุดหัวอยู่ในหลุมเอาตัวรอดแล้วทิ้งลูกตัวเองให้มารับกรรมแทนหรือเปล่า
หลังจากนี้จะเป็นเครื่องพิสูจน์
และแน่นอนว่าผมจะต้องได้กับได้
ผมจะทำให้พวกมันได้รู้ว่าผลของการโกงคนอย่างผมจะเป็นยังไง
“หึหึ งั้นฉันจะบอกให้เอาบุญ พ่อแม่นาย พี่ชายนายหนีไปต่างประเทศ เพราะโกงเงินฉันไป และฉันไม่ใช้พวกใจบุญที่จะทำบุญกับคนชั่วอย่างครอบครัวนายได้ เพราะฉะนั้น ฉันต้องได้เงินคืน”
“แล้วไง อยากได้เงินก็ไปตามเอาที่พ่อแม่ฉันสิ มันไม่เกี่ยวกับฉัน!”
“ถ้านายเป็นลูกพวกเขา มันก็เกี่ยว!”
“แล้วไง นายจะทำอะไร ทำเลยสิ จะฆ่าจะอะไรก็ทำเลยสิ!”
“ฆ่านายมันง่ายไป ฉันมีวิธีที่น่าสนใจกว่านั้น”
ผมเคลื่อนตัวไปนั่งยองๆตรงหน้าริชก่อนจะเอื้อมมือไปบีบปลายคางเล็กๆนั่น ริชนิ่วหน้าราวกับเจ็บ แต่ผมไม่ปล่อย และเขาเองก็ไม่ได้ร้องออกมา เข้มแข็งไม่ใช่เล่นแหะเด็กคนนี้ ผมผ่อนแรงที่บีบให้เบาลงแต่ยังไม่ปล่อย
“...” เขาเชิดหน้าขึ้นจ้องผมกับอย่างไม่เกรงกลัว แววตาสะท้อนความเจ็บแค้นออกมา
“อยากรู้ว่าถ้าพ่อแม่นาย พี่ชายนายเห็นนายกำลังถูกทรมาน พวกเขาจะเป็นยังไง รู้ไหม เงินแค่นั้นมันไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก แต่มันจำเป็นต้องเชือดไก่ให้ลิงดูว่า ถ้าปราณีด้วยแล้วไม่ชอบ ก็ต้องจบด้วยความทรมานเจียนตาย พื้นดินไม่มีให้อยู่ และความเจ็บปวดสาหัสที่คนอย่างฉันจะหยิบยื่นให้”
“เลว” เขาด่าผมนิ่งๆ
“คิดให้ดีเถอะ ว่าระหว่างฉันกับครอบครัวนาย ใครเลวกว่ากัน” ผมสวนกลับ ไม่พอใจกลับคำพูดนั้น ผมเลวน่ะมันใช่ แต่สำหรับเรื่องนี้ ถ้าพ่อแม่เด็กนี่ไม่โกงผม ไม่ได้ทรยศผม ผมก็คงไม่ใจร้ายอย่างนี้หรอก เพราะพวกเขาเลือกกันเอง ถึงเวลาที่ผมจะเลือกจุดจบให้คนชั่วตัวจริงบ้าง
“พี่ครามมมมม” เสียงเล็กๆของเด็กน้อยของบ้านดังขึ้นตามมาด้วยร่างแบบบางที่ผมอุ้มตุ๊กตาใหญ่เกือบเท่าตัวคนเขามา ผมปล่อมมือที่บีบคางคนตรงหน้าก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตามเดิม มองดูเค้กที่ถูกตุ๊กตาบังจนมิด
พอมาถึงโซฟาเค้กก็วางตุ๊กตาหมีตัวยักษ์ลงบนโซฟาข้างๆผม ใบหน้าเล็กน่ารักเปื้อนยิ้มกว้างเพราะดีใจ
“น้องหมีนี่ของใครอ่ะ ของใครๆ” เค้กทิ้งตัวนั่งลงข้างๆผมก่อนจะเกาะแขนผมเขย่าไปมา
“ของเค้กไง” ผมบอกก่อนจะลูบตัวทุยนั่นเบาๆ
“พี่ซื้อมาให้เค้กเหรอ” ตาเค้กโตเท่าไข่ห่าน พอผมพยักหน้าก็ร้องดีใจลั่นบ้าน ยกมือไหว้ขอบคุณผม ก่อนจะหันไปสนใจเจ้าตุ๊กตามีตัวยักษ์แทน พอดีเห็นแล้วนึกนึกเค้กเลยซื้อกลับมาแม้ราคามันจะหลายพันก็เถอะ
“อืม เอาขึ้นไปเล่นบนห้องไป” ผมบอกเค้ก เพราะผมยังคุยธุระไม่เสร็จ และเรื่องนี้ผมก็ไม่อยากให้เค้กรับรู้มากด้วย
“ครับพี่คราม เดี๋ยวเค้กจะโทรไปบอกพี่ทราฟด้วย น้องหมีๆ สายไหม วิ่งขึ้นมาเร็ว ตามมาๆ” เค้กตะโกนเรียกเจ้าสายไหมที่เดินแกมวิ่งเข้ามาในบ้าน มันเห่าส่งเสียงก่อนจะวิ่งตามเค้กขึ้นไปชั้นบน เชื่อเถอะว่าถ้าไอ้ทราฟรู้ต้องมีโวย มันไม่ชอบให้เค้กพาสายไหมขึ้นห้อง แต่ผมแอบเห็นเวลาไอ้ทราฟไปสอนเด็กเค้กจะพาขึ้นห้องบ่อยๆ แต่ไอ้ทราฟไม่เคยรู้ และผมก็ไม่เคยบอก ก็ไม่ใช่เรื่องของผม ทำไมผมต้องยุ่ง
เมื่อเค้กขึ้นห้องไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็หันกลับมามองเด็กตรงหน้าที่จ้องผมอยู่ก่อนแล้ว หัวคิ้วเล็กๆนั่นขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“มีอะไร” ผมถามด้วยความสงสัยกับสายตาเมื่อกี้
“แล้ว...ตอนนี้พวกเขาอยู่ไหน นายรู้ไหม” เขาไม่ตอบแต่กลับถามผม ผมนิ่งคิดก่อนจะเข้าใจว่าเขาถามเรื่องอะไร
“ยัง แต่ลูกน้องฉันตามสืบอยู่”
ตอนนี้ได้ข้อมูลมาแค่ว่าครอบครัวนี้บินไปต่างประเทศเรียบร้อย ประเทศที่ไปคือออสเตรเลีย แต่เมื่อสืบดูอีกทีก็รู้ว่านั่นเป็นแค่แผนลวง พวกนั้นย้ายไปอยู่ที่ประเทศอื่น ซึ่งเรื่องนี้ต้องใช้เวลาในการสืบ และก็ยังไม่ได้ข้อมูลในตอนนี้ แต่ไม่เป็นไร การแก้แค้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลา ยิ่งนานก็ยิ่งทบต้นทบดอก
“งั้นเหรอ” ริชพูดเสียงเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน เหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า
ผมแอบเห็นแววตาเศร้าสร้อยในดวงตาเรียวคู่นั้นแววเดียว เพราะเจ้าตัวหลุบตาลง แต่ผมจำเป็นต้องใส่ใจกับท่าทางแบบนั้นหรือเปล่า คำตอบคือไม่!
“ระหว่างที่ฉันยังหาเบาะแสไม่ได้ นายต้องอยู่ที่นี่ อยู่กับความผิดที่ตัวนายอาจจะไม่ก่อ แต่อย่าคิดว่ามันจะสบาย นายคงจะรู้นะว่าอยู่ในฐานะอะไร ห้ามหนี โทษของคนที่คิดหนี ไม่สวยงามหรอกนะ ฉันเป็นมาเฟีย ฉันทำได้ทุกอย่าง เผื่อนายจะไม่รู้” แต่ไม่ว่าคนตรงหน้าจะอยู่ในอารมณ์ใน แต่เขาก็ยังอยู่ในฐานะเฉลยของผม คนที่จะต้องรับผิดชอบสิ่งที่ครอบครัวเขาก่อ
“ฉันต้องอยู่นานแค่ไหน” คราวนี้ไม่โวยวาย แต่กลับถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบแทน
“จนกว่าฉันจะได้เงินคืน และได้สั่งสอนคนขี้โกงอย่างพวกนายแล้วไง”
“คิดว่าจับฉันมามันช่วยได้เหรอไง” น้ำเสียงเหมือนจะเยาะหยัน
“ได้ไม่ได้ นั่นไม่ใช่เรื่องของนาย คนอย่างฉัน ไม่เคยแพ้ใคร”
“ถ้าฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ฟรี นายจะให้ฉันทำอะไร”
“เดี๋ยวนายก็จะได้รู้”
งานที่จะให้คนตรงหน้าทำมันมีแน่นอน ผมคงไม่ได้คิดจะจับมาแค่ให้นั่งๆนอนๆแล้วกินหรอก แบบนั้นมันสบายไปในฐานะนักโทษ
“ขอบอกไว้ก่อน วันนี้คนอย่างไอ้ริชยอม แค่ยอมเพราะจำใจเท่านั้น นายไม่มีวันกักขังฉันได้ตลอดแน่ๆ” ปากดีครับ อยากจะรู้นักว่าจะปากดีแบบนี้ไม่ได้แค่ไหน
“ถ้าคิดว่าจะหลุดออกไปได้ง่ายๆก็เชิญ”
------------
------------
“เงียบ!” ผมตวาดลั่นโรงฝึกเพราะเสียงเซ็งแซ่ของเหล่าเด็กเวรทั้งหลาย แต่ละคนยังอยู่ในชุดฝึก วันนี้เวรไอ้เจ ตอนนี้ผมไล่มันกลับเข้าบ้านไปแล้ว ถ้ามีมันอยู่ผมจะทำอะไรลำบาก เพราะสิ่งที่ผมจะทำต่อไปนี้มันจะต้องขัดและผมรำคาญที่จะได้ยินอะไรที่ไม่เข้าหู หรือขัดใจ แต่ถ้าผมได้เอ่ยปากออกไปแล้ว แน่นอนว่าไม่มีใครเปลี่ยนมันได้นอกจากผมคนเดียวเท่านั้น
เมื่อเสียงเงียบลงผมจึงเริ่มพูด
“ต่อแต่นี้ไป หน้าที่ที่ทุกคนต้องทำ ไม่ว่าจะเป็นทำความสะอาดหอนอน ล้างห้องน้ำ ซักผ้า กวาดสนามหญ้า รดน้ำต้นไม้และอื่นๆ หลังจากนี้พวกมึงไม่ต้องทำ”
“เฮ้!” ทุกคนกระโดดเฮ้กันด้วยความดีใจ แหกปากร้องเสียงดังจนผมต้องตวาดอีกรอบ กูเจ็บคอนะแม่ง!
“เงียบ! ใครใช้ให้แหกปาก”
“อู้ยย” อาการดีใจหดหายไป เปลี่ยนอาการมาเป็นสงบเสงียมเรียบร้อยขึ้นทันตา เห็นไหมล่ะว่าทำไมผมต้องด่าไอ้เด็กที่มาเรียน เพราะพวกมันกวนประสาทยิ่งกว่าอะไร พูดดีๆไม่เคยฟัง ต้องสาดใส่ด้วยคำด่าเท่านั้นถึงจะเอาพวกมันอยู่
“ที่ไม่ต้องทำเพราะหลังจากนี้จะมีคนทำแทน” ผมประกาศต่อ เริ่มมีเสียงวิพากษ์วิจาร์ต่อถึงเรื่องที่ว่าใครจะมาเป็นคนทำหน้าที่พวกนี้แทนแต่เสียงไม่ดังเท่าทีแรก แน่นอนว่างานเหล่านี้พวกมันก็เกี่ยงกันทำอยู่แล้ว พอรู้ว่าจะมีคนมาทำให้ก็เลยดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนี้
ผมหันไปด้านหลังก่อนจะถึงแขนคนตัวเล็กที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ด้านหลังให้ก้าวมาข้างหน้า เขาขืนตัวไว้แต่ก็ไม่อาจสู้แรงผมได้ ตัวเท่าลูกหมายังจะทำซ่า
เมื่อริชมายืนอยู่ข้างๆผมด้วยใบหน้าไม่รับแขก ทุกคนก็หันเหความสนใจมาที่คนตรงข้างๆผมทน
“เฮ้ย น่ารักวะ”
“หน้าโครตเหวี่ยงอ่ะ”
“เขาชื่อริช ต่อไปนี้เขาจะเป็นคนหน้าที่ทั้งหมด และกูไม่อนุญาติให้ใครพูดกับเด็กคนนี้ ห้ามช่วยเหลือ ห้ามยุ่งไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งสิ้น และช่วยกันจับตามองอย่าให้หายไปไหน ไม่ต้องถามว่าทำไม แค่ทำตามที่สั่ง เข้าใจไหม!” ผมประกาศลั่น เอาให้รู้กันให้ทั่ว ทุกคนต้องได้ยินและห้ามขัดคำสั่งเด็ดขาด
“ครับ!” และเด็กที่นี้ก็รู้ดีว่าผมเป็นยังไง เพราะหลายคนในที่นี้เข้ามาแล้วอยากลองของ ผมก็จัดชุดเล็กๆให้ไป แต่สามารถทำให้ไอ้เด็กซ่า ชอบวางท่าว่าข้าแน่สงบเสงียมเจียมตัวได้อย่างไม่ยากเย็น
“ถ้าใครฝ่าฝืนคำสั่งกู เตรียมตัวตายไว้ได้เลย แต่ถ้าใครอยากลองดี ก็ลองดูได้”
“...”
แน่นอนว่าไม่มีใครกล้า
“แยกย้ายกันไปได้แล้ว ” ผมออกปากไล่ พวกมันก็รู้หน้าที่เพราะคงรู้ว่าผมกำลังอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ถึงได้รีบอันตธานหายออกไปจากโรงฝึกอย่างรวดเร็ว
“มันไม่เกินไปหน่อยเหรอไง!” คนข้างๆรีบหันมาตวาดแวดใส่ผม
“นายไม่ใช่แขก ฉันไม่จำเป็นต้องต้อนรับขับสูดี แต่นายคือนักโทษของฉัน และความลำบากคือสิ่งที่ได้จะได้รับหลังจากนี้ไป เป็นการขัดดอกจากเงินที่ฉันถูกโกง”
เด็กก็อย่างนี้ มองโลกว่าสวยงามเกินไป ยังมีโลกอีกหลายด้านที่เขาควรจะได้เห็น แล้วนี่ก็อีกอย่างหนึ่ง เขาควรรู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ยิ่งต่อปากต่อคำ ยิ่งเรียกร้อง เขาก็ยิ่งต้องเจ็บตัวมากขึ้น
การที่ผมเดินในเส้นทางนี้ มันเหมือนชีวิตผมถูกกำหนดขึ้นมาให้เลว แต่ครอบครัวผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องยาเสพติดหรือค้ามนุษย์ ถึงจะเลวจะชั่ว แต่ครอบครัวผมก็ยังมีมนุษยธรรมอยู่ ถ้าไม่ถูกกระตุกหนวดเสืออย่างตอนนี้เสียก่อน และการจะคุมคนให้อยู่ใต้อำนาจต้องแกร่งและแข็งจริง ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ผมถูกปลูกฝังแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก
และเพื่อให้คนที่ถูกจับมารู้ว่าโลกนี้โหดร้ายมากกว่าที่เขาคิด ผมจะสอนให้เขาได้รู้โลกเองว่าการที่ทำหน้าเชิดทั้งที่ตัวเองไม่มีอะไรใจสู้มันส่งผลเสียอย่างไร
“เพราะฉะนั้น ถ้านายไม่อยากให้ทุกคนในที่นี่เดือดร้อนเพราะความเห็นแก่ตัวของนาย อย่าคิดหนีเป็นอันขาด” ผมสั่งน้ำเสียงเด็ดขาด เพราะถ้าเด็กนี่คิดจะหนี ไอ้พวกเด็กฝึกเละกันถ้วนหน้าแน่
“หุบปากไป คนอย่างฉันมีศักดิ์ศรีพอ ฉันจะไม่หนี แต่ฉันก็จะไม่อยู่ใต้คำสั่งนายเหมือนกัน!” เขาโวยวายอย่างหัวเสีย ถ้านิ่งกว่านี้อีกสักนิดคงจะดีกว่านี้ แต่เพราะนายมันโง่ไงถึงเป็นอย่างนี้
“งั้นเหรอ ลองดูสิ ฉันอยากจะรู้นักว่าเด็กอย่างนายจะทำอะไรฉันได้”
“เดี๋ยวนายจะได้รู้ ไอ้มาเฟียสารเลว”
เพี๊ยะ!”
ผมตวัดฝ่ามือลงบนหน้าเล็กๆนั้น ไม่ถึงขนาดเต็มแรง แต่สามารถเรียกเลือดที่มุมปากเล็กๆนั่นได้ ริชดูอึ้งอย่ามากที่โดนผมตบเข้าไป ก่อนจะปรายตามองผมด้วยความโกรธ
“โทษฐานที่นายหยาบใส่ฉัน และโทษฐานที่นายด่าฉันว่าเลวเพราะที่จริงแล้วคนที่เลวคือพวกนายต่างหาก หรือว่าไง จะปฏิเสธไหม”
“...”
“ห้องของนายคือห้องเดิม เริ่มลงมือทำงานตั้งแต่วันนี้ ห้ามถามหรือขอความช่วยเหลือจากใครทั้งสิ้น เพราะมันจะไม่ได้มีแค่นายคนเดียวที่เดือดร้อน จำใส่หัวไว้”
ผมเดินออกมาจากโรงฝึกทิ้งคนร่างเล็กไว้ข้างหลัง หวังว่าเขาจะรู้หน้าที่ของตัวเอง เพราะถ้าไม่ผมคงต้องจัดหนักมากกว่านี้ จะได้หลาบจำ
ที่ทำไปไม่ใช่ว่าผมไม่สงสาร ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดเขา แต่เพราะเป็นเรื่องที่คนในครอบครัวเขาเป็นคนก่อ เพราะฉะนั้นเขาถึงต้องมารับกรรมอย่างนี้
ผมเดินขึ้นห้องตัวเองก่อนจะลงมือเคลียร์เอกสารที่ยังทำไม่เสร็จ ยิ่งปลายปียิ่งเรื่องเยอะงานเยอะ ตอนนี้พ่อผมกำลังจะขยายธุรกิจในฮ่องกง ผมเลยยุ่งๆ ผมใช้เวลาสะสางงานอยู่ร่วมสองชั่วโมงก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง เห็นเค้กเดินไปเดินมาวิ่งออกนอกบ้านก่อนจะวิ่งกลับเข้ามาในบ้านราวกับกำลังหาอะไรสักอย่าง
“เป็นไรเค้ก” ผมถาม เค้กที่กำลังจะเดินออกไปนอกบ้านอีกครั้งชะงักเท้าก่อนจะหันมา เมื่อเห็นว่าเป็นผมก็วิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าแตกตื่น
“พี่คราม พี่ริชล่ะ พี่ครามเอาพี่ริชไปไว้ไหนแล้ว”
เรื่องนี้นี่เอง
“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เค้กควรจะยุ่ง ไปกินข้าวไป” ผมบอกก่อนจะเดินผ่านหน้าเค้กเข้ามาในครัวที่ไอ้เจและไอ้สองรออยู่แล้ว
ผมลงมือกินข้าว เค้กเดินมานั่งตำแหน่งของตัวเอง จ้องผมนิ่งก่อนจะทำปากขมุบขมิบ ผมไม่สนใจลงมือกินข้าว เรื่องนี้เป็นเรื่องของผม ผมจัดการเอง ไม่ต้องให้ใครมายุ่งวุ่นวาย
“ไอ้คราม พอจะบอกได้ไหมว่าเรื่องมันเป็นมายังไง” ไอ้เจเอ่ยปากถามผมหลังจากที่อดกลั้นความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว
“ไว้ก่อน” ผมตอบ
“เอาจริงๆนะเว้ย กูสงสารเด็กมัน” ไอ้สองเสริมทัพ
“ทำไมอ่ะพี่สอง พี่ริชเป็นอะไรเหรอ พี่ครามทำอะไรพี่ริชอีกแล้วเหรอ!” เค้กถามไอ้สองด้วยความตกใจ หน้าตาแตกตื่นยังกับผมฆ่าไอ้เด็กนั่นไปแล้วยังไงยังงั้นแหละ
“เอ่อ”
ผมปรายตามองไอ้สอง ให้มันรู้ว่ามันควรจะหุบปากหุบคำก่อนจะโดนตีนผม ผมทำสีหน้าอึกอักก่อนจะพูดปฏิเสธในสิ่งที่เค้กกำลังจิตตกอยู่
“ไอ้ครามมันไม่ได้ทำอะไรหรอกเค้ก พี่พูดถึงเรื่องเมื่อเช้าเฉยๆน่ะ ไม่มีอะไร” พูดจบไอ้สองลงมือกินข้าวไม่พูดไม่จาต่างจากปกติที่มันจะพูดมากจนน่ารำคาญ
“แต่...”
“เค้ก กินข้าว” ผมพูดแทรกเค้กเสียงเข้ม ตีสีหน้านิ่ง เค้กชะงักก่อนจะหน้าเจื่อนลงและลงมือกินข้าว
ระหว่างมื้ออาหารไม่มีใครพูดอะไร เค้กกินเสร็จก่อนเพราะไอ้ทราฟโทรมาเลยออกไปคุยที่โซฟา ไอ้เจและไอ้สองมองหน้าผมที่นั่งย่อยอาหารอยู่ที่เดิม มันคงอยากจะพูด แต่คงไม่กล้าเพราะเข้าใจอารมณ์ของผมในตอนนี้ว่าไม่พร้อมจะพูดอะไรทั้งสิ้น
ไม่ว่าผมจะทำอะไร บอกแล้วไงว่าใครก็หยุดผมไมได้
ผมเดินออกจากห้องครัวไปที่ห้องนั่งเล่น ได้ยินเค้กคุยกับไอ้ทราฟเสียงเบา มันจะไม่น่าสนใจจนทำให้ผมต้องหยุดยืนฟังถ้าผมไม่บังเอิญได้ยินชื่อตัวเองอยู่ในบทสนทนานั่น
“พี่ทราฟไม่ต้องห่วงนะ เค้กดูแลตัวเองได้ และเค้กจะช่วยพี่ริชให้ได้ด้วย อืม ครับ แต่พี่ครามทำเกินไปนะ วันนี้ดุเค้กตั้งหลายครั้งด้วย ถ้าไม่ติดว่าซื้อน้องเทดดี้มาให้นะ เค้กโกรธจริงๆด้วย อิอิ บ้าน่า นี่พี่ทราฟ เค้กจะต้องหาพี่ริชให้เจอ สาบานเลย เค้กเก่งอยู่แล้ว”
บทสนทนาข้างต้นทำเอาผมต้องคิดหนัก ผมคิดว่างานนี้อาจจะไม่เป็นไปตามที่ผมหวัง ถ้าเกิดเค้กและริชยังอยู่ในบริเวณเดียวกันอย่างนี้
-
เหนื่อยมากกกกกก ข้อสอบวันนี้ทำเอาอยากเป็นบ้า ยากเกิ๊นนนนนน
เออ ช่างมัน ทำเต็มที่แล้วโว้ยยยยยย
พี่ครามของเราเป็นไงบ้าง บอกแล้วว่าเลือกสาด :laugh:
นี่แหละตัวตนของพี่แกเขา :z3: ตรูละสงสารนายเอกจริงๆ :serius2:
แต่คิดไหมว่าตอนนี้มีคนแอบขโมยซีนเบาๆ ไม่ว่าหรอก น้องเค้กน่ารักจะตายไป :impress2:
เรื่อง Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย จะมาวันพรุ่งนี้นะคะ
คืนนี้ไม่ไหวแล้ว เอาไปก่อนเรื่องเดียว
ฝันดีทุกคนนะคะ :bye2:
ป.ล. มีคำผิดบอกด้วยนะคะ จะมาแก้ให้ทีหลัง ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
โหดอ่ะะะื กลัววว o22 o22 :o12: :o12:
-
โฮฮฮฮ ~ ริชน่าสงสาร ㅠㅁㅠ
-
o22 o22 o22 o22พี่ครามโหดไปไหนอะสงสารริชอะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อยากจะบอกว่า อยากให้เค้กเป็นพระเอกในใจน้องริชตลอดเลย เพราะพี่ครามยังเกรงใจน้องเค้กอยู่บ้างไง อิอิ
น้องริชน่าสงสาร ส่วนน้องเค้กน่ารักตลอดกาล ให้แย่งซีนได้ ไม่มีปัญหาจ้า
FCน้องเค้กกกก♥
-
พี่ครามใจร้ายอ่ะ
ไปตบริชด้วย
สงสารริชน้า
-
สงสารน้องริชอ่ะ
โดนพ่อแม่ทิ้งแล้วยังจะโดนพี่ครามจับมาทารุณอีก
โดนตบหน้าด้วย :o12:
-
:m15:
-
ครามโหดอ่ะ น่าสงสารริชอ่ะ โดนครอบครัวทิ้งแล้วยังต้องมาเจอเจ้าหนี้โคตรโหดอีก พูดได้อย่างเดียวซวยซ้ำซวยซ้อน
-
สงสารริชไว้ล่วงหน้าเลย สงสัยจะโดนอีกเยอะ
-
โหดเกินไปละคราม
ริชไม่รู้อะไรเลยนะ
เค้กน่ารักเหมือนเดิมมมมม
-
ครามโหดมาก
สงสารริชมากๆ
-
แอบเคืองพี่คราม เบาๆ คือรู้ว่าพี่ครามไม่ใช่คนดี เป็นมาเฟีย ใครทรยศหักหลัง โกงพี่มันก็ต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสม แต่ ถามว่า น้องมันเกี่ยวอะไร จะบอกว่าเพราะ ครอบครัวเดียวกัน เลยต้องรับโทษแทนกัน งั้นต่อไปสมมุติ พ่อน้องเค้กไปทำไรให้พี่โกรธ เค้กต้องรับโทษแทนไหม
พี่น่าจะคิดซักนิด ว่าทำไม น้องริชถึงได้ไม่หนีไปด้วย แล้วอาการที่พี่แสดงออกต่อน้อง ไม่มีใครหน้าไหนมันไม่ต่อต้านพี่หรอก
อยากให้สงสารน้องกว่านี้อีกนิด รู้ว่าพี่ต้องโหดต้องเข็มแข็งไม่ใจอ่อน แต่ก็ควรจะลือกทำนะ พี่คราม :กอด1:
-
เค้กน่ารักดีอะ แล้วริชจะเป็นงัยบ้างล่ะเนี้ย
-
พี่ครามนี่สงสารตอนเรียนเป็นพี่ว๊ากแน่เลย
ดุเอ๊าดุเอา น้องเค้าก็ตัวแค่นี้ ใจร้ายที่สุด :serius2:
อย่าให้ถึงคราวของน้องริชบ้างแล้วกัน :a14:
เราฝากความหวังไว้กับน้องเค้กแล้วกันนะ
เพราะรายนี้แม้พี่ครามจะโกรธสักแค่ไหนก็ไม่ลงมือหรอก
ก็น่ารักซะขนาดนี้ เอาน้องหมีล่อก็ลืมแล้ว :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
กดเป็ดจ้า
-
ไม่นุกเลย ไอ้พี่ครามนี้นะ ไม่คิดบ้างรึไง ถ้าเขาจะหนีกันถึงคิดจะทิ้งริชไว้ละ หมั่นไส้ แล้วใครจะช่วยริชให้หลุดพ้นได้ก็คงไม่มี ชักจะรู้สึกแย่ คงจะเกลียดกันจนมองหน้ากันไม่ติด คงทรมารใจเจียนตายกันไปข้าง แม่งเซ็ง
-
พี่ครามโหดเกิ๊น :impress3:
-
พี่ครามโหดอ่ะ
ถนอมๆน้องริชหน่อยซิ
:z10:
รอตอนต่อไป
-
ภาคนี้เค้กเป็นฮี่โร่
-
พี่ครามจ๋า สงสัยคงรู้อ่ะดิว่าตัวเองขัดใจเค้กไม่ได้ เลยจะพาริชไปไว้ที่อื่น
-
อิมเมจน้องริชค่า เอามาให้สำหรับคนที่ยังไม่เห็น เพราะว่าลงไว้ในแฟนเพจ
หน้าเหวี่ยงแบบนี้และชอบที่สุดเลยยย :laugh:
เสียงตอบรับมาอย่างหน้าแน่นว่าอิพี่ครามโหดไป เอาน่าๆ เดี๋ยวอ่านๆไปจะรู้ว่าไม่ใช่ (เหรออออ) :serius2:
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/557036_400282913390595_1456777137_n.jpg)
ตอนนี้ปั่นน้องต้นหอมอยู่นะคะ พอดีเมื่อวานโดนลากไปฉลอง เมาปลิ้น หลับเป็นตาย >_<
เจอกันเย็นๆ ในเรื่อง Maybe ... รักนี้อาจเป็นนาย ^^
:กอด1:
-
อิพี่ครามโหดว่ะ แต่อ่านแล้วชอบนะ :laugh:
-
พี่ครามใจร้าย
-
พี่ครามอะ ใจร้ายนะ ระวังริชไม่รัก เชอะ !!
-
มารอตอนต่อไปจ้า
อยากจะรู้จริงๆ ว่า ริช จะเป็นงัยบ้าง
คราม เล่นใช้ซะ
ตอนนี้โกรธ คราม ว่ะ :m16: :m16: :m16:
-
โอ้วพี่คราม ทำไมทำแบบนี้เนี่ย เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยเลย :angry2:
-
สารภาพว่าลืมเรื่องนี้ไปเลย แงๆๆๆ หลังจากนกขึ้นมาได้รีบกลับมาอ่านทันที
ไอ้พี่คราม!(ขอหยาบคาย) รุนแรงไปแล้ว ฮืออออ ตบริชทำไม นิสัยเสียจริงๆเลย ให้ตายสิ
น้องเค้กหนูต้องช่วยริชให้ได้นะลูก โถ่ๆ ริชที่น่าสงสาร แล้วสักวันไอ้พี่ครามต้องสำนึก ฮึ้ย!
-
อั้ยย่ะๆๆ นู๋เค้กน่ารักอีกล่ะ
:a5: โถ๊ะ เฮียคราม รุนแรงจังเลยยยยยย
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:3059:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 5
[Cake talks]
บรื้นนนนนน เอี๊ยดด
เอ๊ะ! นั่นเสียงรถพี่ทราฟนิ พี่ทราฟกลับมาแล้ว!
ผมรีบลุกออกจากเตียง วิ่งลงไปบันไปชั้นล่างด้วยความว่องไว ทิ้งเรื่องที่พี่ทราฟสั่งไว้ไม่ให้วิ่งลงบันไดเพราะกลับผมหกล้มไว้ข้างหลัง แต่ครั้งนี้ต้องช่างหัวมัน เพราะไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าพี่ทราฟอีกแล้ววววว เป็นไงล่ะ มาซะคล้องจองจนจะเป็นกลอนเลยผม ^_^
“พี่ทราฟฟฟฟ” ผมเรียกชื่อพี่ทราฟลั่นบ้านก่อนจะวิ่งเข้าไปหาพี่ทราฟที่เดินตรงมา ผมกระโดดกอดพี่ทราฟแน่นด้วยความคิดถึง สองวันแน่ะที่พี่ทราฟกลับไปนอนที่บ้าน ทิ้งให้ผมนอนคนเดียว แอบงอน แต่ไม่บอกพี่ทราฟหรอก เพราะพี่ทราฟไม่ผิด มันเป็นแค่ความรู้สึกเซ็งๆแค่นั้น และตอนนี้พี่ทราฟก็กลับมาแล้วด้วย ที่จริงสองวันมันก็ไม่ได้นานหรอก แต่เหมือนว่าผมจะอยู่กับพี่ทราฟจนชิน ชินกับการที่มีพี่ทราฟอยู่ข้างๆ เวลาพี่ทราฟไม่อยู่ใกล้ๆผม มันเหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่างอ่ะ ดูเวอร์ใช่ไหม แต่พี่เขาเป็นคนที่ผมรักนี่น่า ผมก็ต้องห่วงหาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ามีวันไหนที่เราต้องห่างกันนานๆ ผมจะเป็นยังไง แล้วพี่ทราฟละจะรู้สึกเหมือนผมไหม
พอๆ เลิกคิดไร้สาระ แค่วันนี้มีความสุขก็โอเคแล้ว
“คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว” พี่ทราฟกอดผมหมุนๆเหวี่ยงๆไปมา ผมหัวเราะคิดคัก กอดคอพี่ทราฟแน่นเพราะกลัวตก เราเล่นกันอยู่สักพักก่อนที่พี่ทราฟจะปล่อยตัวผมลง แต่ยังกอดกันไว้หลวมๆ
“เค้กก็คิดถึงพี่ทราฟ” ผมเขย่งตัวขึ้นให้หน้าใกล้กับพี่ทราฟมากกว่าเดิม ก็ผมเตี้ยนิ ไม่ต้องย้ำนะ ผมรู้ตัวเองดี โอเคนะ >_<
“ครับ พี่ก็คิดถึงเค้กมาๆเลย เดี๋ยวพี่ไปหยิบของที่หลังรถก่อนแล้วเข้าบ้านกัน”
“เดี๋ยวเค้กช่วย” ผมวิ่งกึ่งกระโดดไปที่รถกับพี่ทราฟ ก่อนจะช่วยพี่ทราฟหิ้วของกินและถุงข้าวของอีกนิดหน่อยลงจากรถ
ตอนนี่ยังเช้าอยู่มากๆ เลยยังไม่มีคนตื่น ส่วนคนที่ตื่นก็ออกไปข้างนอกแล้ว รู้ไหมใคร พี่ครามไง ผมแอบเห็นจากหน้าต่างห้องเมื่อเช้านะว่าพาพี่ริชออกไปด้วย แต่ผมห้ามไว้ไม่ทัน ไม่รู้ว่าจะพาที่ริชไปทำอะไรหรือเปล่า น่าเป็นห่วงจริงๆ ส่วนพี่สองกับพี่เจ สองคนนั้นยังไม่ตื่น เมื่อเช้าผมไปปลุกที่ห้องแล้วนะ พี่สองนี่ไร้วี่แวว เรียกไม่ลุกปลุกไม่ตื่น ส่วนพี่เจ ลุกขึ้นมาเปิดประตูแล้วบอกว่าจะนอนต่อแล้วตื่นสายๆ ทีแรกผมก็งงๆนะ ถ้าพี่เจไม่ตื่นแล้วใครจะทำกับข้าวล่ะ แต่พี่เจบอกว่าพี่ทราฟจะซื้อเข้ามาเลยไม่ต้องทำ ผมเลยถึงกับบางอ้อ
“เดี๋ยวพี่เอากับข้าวไปให้เด็กพวกนั้นก่อนนะ เดี๋ยวมา” พี่ทราฟเดินออกมาจากห้องน้ำ สงสัยไปล้างเท้ามา
“เค้กไปด้วย”
“งั้นก็ไปกันครับ”
“เดี๋ยวเค้กช่วยถือ”
ผมอาสาช่วย พี่ทราฟเลยแบ่งถุงขนมให้ผมถือนิดหน่อยก่อนจะที่เราสองคนจะเดินไปที่หอนอนของนักเรียนที่มาเรียนที่นี่ ซึ่งปกติแล้วพี่เจจะเป็นคนทำอาหารทั้งหมดมาส่งให้ แต่วันนี้พี่ทราฟเป็นคนซื้อเข้ามาแทน บางวันผมก็ตื่นมาช่วยพี่เจทำกับข้าวนะ พวกหั่นผักอะไรประมาณนี้ เพราะที่นี่คนเยอะมาก และส่วนใหญ่ที่เจทำคนเดียว ย่อมต้องเหนื่อยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว พี่สองนานๆทีถึงมาช่วย อ่อ พี่ทราฟด้วย บางวันพี่ทราฟก็ช่วยทำ แต่ดีหน่อยอีกอย่างก็ตรงที่ว่าพี่เจไม่ต้องไปตลาดเอง แต่จะมีคนเอาของมาส่ง แค่โทรไปสั่งตอนเย็นเท่านั้น เข้าตรู่อีกวันก็จะมาส่งให้ถึงที แถมของที่เอามาส่งก็ดีๆทั้งนั้น ไม่ค่อยมีของเสีย
“ไอ้เจมส์ มานี่ดิ” พี่ทราฟตะโกนเรียกพี่เจมส์
พี่เจมส์เคยเรียนเมื่อครอสที่แล้ว เป็นหัวหน้าเด็กฝึกด้วย แต่ครอสที่แล้วพี่เจมส์เรียนยูโด ครอสนี่เรียนไอคิโด เลยยังอยู่เจอหน้ากันเช่นเดิม
“ครับพี่” พี่เจมส์ยกมือไว้พี่ทราฟก่อนจะหันมายิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบ
“นี่กับข้าวแล้วก็ขนม วันนี้ไอ้เจมันไม่ได้ทำมา มันไม่ค่อยสบาย ยังไงก็จัดการด้วยแล้วกัน” พี่ทราฟส่งถุงกับข้าวให้พี่เจมส์ไปถือ ผมเองก็ส่งยื่นให้พี่เจมส์เหมือนกัน
“พี่หายไปไหนมาอะ สองวันมานี้ที่นี่โครตวุ่นเลย” พี่เจมส์ถามพี่ทราฟพลางทำหน้าเซ็งๆ
“ทำไม เกิดอะไรขึ้นหรือไง” พี่ทราฟขมวดคิ้วถาม หันมามองหน้าผม ผมได้แต่ส่ายหัว เพราะเมื่อวันวานผมไปเรียนดนตรี กว่าจะกลับก็เย็น กลับมาก็อ่านหนังสืออยู่แต่ในห้องเพราะวันนี้มีสอบย่อยในคลาส
“นิดหน่อยพี่ ก็พี่ครามนั่นแหละ พาเด็กที่ไหนมาไม่รู้ ให้รับผิดชอบงานพวกทำความสะอาด แล้วเหมือนเด็กมันทำไม่เป็นเละไปหมด” พี่เจมส์บ่นเป็นหมีกินผึ้ง ทำเอาผมหัวเราะด้วยความตลก
“อ่อ ไอ้ที่สนามหญ้านั่นตัดไม่เท่ากันน่ะนะ” พี่ทราฟคิดเหมือนผมเลยแหะ มิน่าเมื่อวานผมกลับมาแล้วรู้สึกว่าสนามหน้าหน้าบ้านมันแปลก แต่สรุปไม่ได้ว่าแปลกยังไง แต่ตอนนี้รู้แล้ว คงเป็นฝีมือการตัดหญ้าของพี่ริชแน่นอน =_=;
“ครับพี่ ผมจะทำพี่ครามก็สั่งห้ามไม่ให้ใครช่วยไอ้ริช ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆพี่ มันเรื่องอะไรกันแน่”
“เออ ทนเอาหน่อย เดียวกูคุยกับไอ้ครามเอง ไปทำอะไรก็ไปทำไป”
“ฝากด้วยแล้วกันครับพี่ เสื้อผ้าพวกผมนี่สีตก คอย้วย กันไปหมดแล้ว”
“ฮ่าๆๆ เออ เดี๋ยวกูจัดการเองไม่ต้องห่วง” พี่ทราฟตบบ่าพี่เจมส์ พูดขำๆราวกับว่าเรื่องนี้มันตลกหนักหนา
ที่จริงผมว่าน่าห่วงไม่น้อยนะ ผมเจอพี่ริชแค่แวบๆเองอ่ะ พี่ครามเองกทำหน้าทะมึนบึ้งตึงตลอดเวลาทั้งๆที่ปกติไม่เป็น พี่ครามเป็นคนหน้าดุอยู่แล้ว ถ้าทำหน้านิ่งเหมือนทุกครั้งผมก็ยังพอชิน พอคุยเล่นได้บ้าง แต่ตอนนี้พี่ครามทำหน้าโหด หน้าไม่สบอารมณ์ตลอดเวลา แม้แต่พี่เจและพี่สองก็โดนด่าไปเป็นแถบถ้าหากพูดไม่เข้าหู แล้วอย่างผมจะทำยังไงได้ล่ะครับ เงิบแดกสิครับงานนี้ >_<!
แล้วอย่างนี้พี่ทราฟจะไปช่วยอะไรพี่ริชหรือพี่เจมส์ได้ ไปพูดกับพี่ครามพี่ครามจะฟังเหรอ
“พี่ทราฟครับ” ผมเรียกพี่ทราฟระหว่างที่เรากำลังเดินกลับบ้าน
“ว่าไงครับ”
“พี่ทราฟจะพูดกับพี่ครามรู้เรื่องเหรอ”
“รู้เรื่องสิครับ ไอ้ครามมันเป็นคนนะเค้ก”
“เค้กหมายความว่าแบบนั้นที่ไหนล่ะพี่ทราฟ ฮุ่ย”
จริงๆเลย ผมรู้หรอกน่าว่าพี่ครามเป็นคน แต่เป็นคนที่ดื้อมากๆไง ไม่ฟังใครด้วย ดุด้วย โหดด้วย ให้ตายสิ ดูยังไงก็ไม่ทางที่พี่ครามจะยอมฟังพี่ทราฟหรอก ขนาดผมพูดพี่ครามยังไม่สนใจเลยอ่ะ
“ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่นน่า ดูทำหน้าเขา ไปหันทำหน้าบู้ๆแบบนี้มาจากไหนเนี่ย” พี่ทราฟเอานิ้วมาจิ้มที่ปากผม
“เขาทำกันทั่วบ้านทั่วเมืองพี่ทราฟ เวลาถ่ายรูปอ่ะ อย่างนี้ๆ พี่ทราฟลองทำดิ” ผมทำหน้าปากยู่ๆให้พี่ทราฟดู
“ฮะๆๆ เค้กทำเถอะ พี่ทำคงไม่น่าดูเท่าเค้กหรอก” นั่นสิ ถ้าผู้ชายแมนๆอย่างพี่ทราฟทำคงตลกตาย
“ฮ่าๆๆ จริงสิ เอ๊ะ! พี่ทราฟนี่พาเค้กนอกเรื่อง ตกลงเรื่องพี่ครามอะ พี่ทราฟจะทำยังไง เค้กสงสารพี่ริชอ่ะ พี่คนอื่นก็เดือดร้อนไปด้วย”
งานที่โรงฝึกน้อยเสียเหมือนไร เด็กมีเกือบร้อยคน เสื้อผ้าที่ใส่ซ้อมก็กองสูเท่าภูเขาเลากา คิดดูนะ พี่ริชสูงกว่าผมนิดเดียวเอง ตัวก็ผอม ต้องมานั่งซักผ้ากองโต ไหนจะทำความสะอาดนู่นี่นั่นอีก เป็นผมนะ ตายตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นกองผ้าแล้ว >_< ไหนจะคราบเหงื่อไคลอีก แค่คิดก็อยากร้องไห้แล้ว
“พี่ก็คงต้องลองคุยกับไอ้ครามดูก่อน อย่างอื่นยังไม่รู้ เพราะพี่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางว่าเรื่องมันเป็นมายังไง”
“จะได้ผลเหรอ พี่ครามจะฟังพี่ทราฟเหรอ ขนาดพี่เจห้ามยังโดนด่ากลับมาเลย น่ากลัวมาก บรื๊น คิดแล้วหลอน” ผมทำท่าขนลุก แต่พี่ทราฟกลับขำ เฮ้ๆ มันไม่ตลกนะเนี่ย ชิชะ
“หึหึ ทำยังกับไอ้ครามเป็นผี” พี่ทราฟยกมือขึ้นกอดคอผมเดินเข้าบ้าน ไปกินข้าวเช้าในครัว
“ขนาดนี้แล้วไม่ใช่ก็ใกล้เคียงอ่ะ” ระดับความน่ากลัวนี่ใกล้เคียงกันเลย
“เดี๋ยวมันรู้เข้าเราจะโดนไม่ใช่น้อย” พี่ทราฟพูดขู่พลางเทข้าวต้มปลาใส่ลงถ้วยให้ผมและพี่ทราฟเอง กลิ่นข้าวต้มปลาหอมฉุยกับกลิ่นกระเทียวเจียวและขิงซอย เล่นเอาน้ำลายผมน้ำลายแทบหก
“พี่ทราฟก็อย่าบอกพี่ครามสิ นะๆ” ผมพูดอ้อนๆก่อนจะลงมือซัดข้าวต้มตรงหน้า หืมมม รสชาติอร่อยมากๆ พี่ทราฟไม่เคยซื้อเจ้านี้ให้กินมาก่อนเลยอ่ะ เคยพาไปร้านใกล้ๆแถวนี้ แต่ไม่อร่อยเท่า
“ครับๆ ไม่บอกหรอกน่า ไม่ต้องห่วงนะพี่จะคุยกับไอ้ครามเอง” พี่ถามส่งยิ้มให้กำลังใจผม ผมยิ้มตอบแต่ในใจก็ยังนึกหวั่น
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่ครามจะยอมฟังถ้าพี่ทราฟพูด”
“อ้าวๆเด็กน้อย ไหงดูถูกแฟนตัวเองอย่างนั้นล่ะครับ” ว่าแล้วพี่ทราฟก็เอื้อมมือมาหยิกแก้มผมไปมา
“อื้อออ เจ็บอ่ะ ก็มันจริงนี่น่า พี่ครามยิ่งไม่ค่อยฟังใครอยู่ด้วย” ผมลูบแก้มตัวเองไปมา เจ็บเหมือนกันแหะ มือหนักจริงๆ แก้มผมช้ำหมดแล้วมั้งเนี่ย
“ถ้าพี่ทำได้ให้อะไร” พี่ทราฟยักคิ้วถาม หน้ากวนมากกกก
“โหย ถ้าพี่ทราฟทำได้นะ เค้กให้ทุกอย่างเลย” ผมเลยยักคิ้วท้ากลับบ้าง เอาสิ เพื่อมนุษยชาติแล้ว เค้กสู้ตายครับ!!!
“จริงนะ”
“แน่นอนร้อยเปอร์เซ็น คนอย่างเค้กแล้วเนี่ยไม่มีเบี้ยว ขอให้พี่ทราฟคุยกับพี่ทราฟเรื่องพี่ริชให้ได้เถอะ”
“เตรียมรางวัลไว้ให้พี่ได้เลยเรา พี่ทำได้แน่ๆ” พี่ทราฟพูดอย่างมั่นใจ สีหน้าเจ้าเล่ห์ได้อีก นี่ผมคิดผิดหรือคิดถูกกันที่ยื่นข้อเสนอไปแบบนั้น แต่เอาเถอะ กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำฉันใด คนหล่อๆอย่างเค้กก็จะไม่คืนคำฉันนั้น!
“ได้เลยๆ พี่ทราฟจะเอาอะไรอ่ะ” ผมถาม จะได้โทรไปบอกพ่อให้หาให้ งานนี้ทุ่มครับทุ่ม
“เดี๋ยวคืนนี้บอกนะ”
เอ๋ มันชักยังไงๆอยู่น่าประโยคเมื่อกี้ เหมือนจะมีอะไรแอบแฝง มันคืออะไรนะ ???
----------
----------
ต่อด้านล่างค่ะ
-
“เค้กอ่ะมั่ว ผีมันมีจริงที่ไหน มนุษย์ต่างดาวต่างหากที่มีจริง”
“พี่สองนั่นแหละมั่ว มนุษย์ต่างดาวอ่ะมีจริงที่ไหน มันเชื่อถือไม่ได้”
“เชื่อถือไม่ได้ยังไง แล้วผีอ่ะเชื่อถือได้ตรงไหน โธ่ อย่ามามั่วดีกว่าเค้ก”
“พี่สองไม่มีสาระเลยอ่ะ มนุษย์ต่างดาวมันเป็นเรื่องงมงายทั้งนั้น”
“ผีมันก็ไม่มีจริงหรอก งมงายทั้งนั้น”
“เขาเจอกันมานักต่อนักแล้วเถอะพี่สอง แล้วมีใครเจอมนุษย์ต่างดาวบ้างไม่มี”
“มีสิ เขาถ่ายรูปติดกันเถอะแยะ”
“มันชื่อได้ที่ไหน ตัดต่อทั้งนั้น พี่สองเพี้ยนไปแล้ว”
“เค้กนั่นแหละเพี้ยนไปแล้ว”
“เค้กไม่เพี้ยนนะ” ผมแหวใส่พี่สองที่บังอาจว่าผมเพี้ยน หันหน้าไปหาที่พราฟที่นั่งทำหน้าเหนื่อยอกเหนื่อยใจอยู่ข้างๆ
“ไม่ไหวไอ้ทราฟ เมียมึงแม่งไร้สาระวะ” พี่สองพูดกับพี่ทราฟ ส่ายหน้าไปมา
“พี่สองนั่นแหละไม่มีสาระ เชื่อไปได้ไงว่ามนุษย์ต่างดาวมีจริง”
“พอๆทั้งคู่นั่นแหละ ตะโกนเถียงกันไปมาไม่เจ็บคอหรือไง”
“ไม่!!!/ไม่!!!” ผมและพี่สองตะโกนพร้อมกัน พี่ทราฟเลยได้แต่ถอนหายใจ ไม่ได้นะ พี่ทราฟต้องช่วยแฟนต้องเข้าข้างแฟนสิ ถอนหายใจได้ไงกัน
อ่อ อยากรู้กันไหมครับว่าไอ้ประเด็นข้างบนนะมันคือเรื่องอะไร ทำไมผมต้องมานั่งเถียงกับพี่สองเรื่องผีกับมนุษย์ต่างดาว เรื่องมันมีอยู่ว่า กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ไม่ใช่! ฮุ่ย คนเขียนนี่ฮาไปล่ะ ผมไม่ใช่ตลกนะ เอาใหม่ๆ เรื่องมันมีอยู่ว่าหลังจากเรียนเสร็จแล้วผมกับพี่ทราฟเลยแวะไปเดินเล่นที่ห้าง แล้วก็ได้หนังมาหลายเรื่อง โดยมีเรื่องที่เป็นประเด็นคือหนังผีกับหนังที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับUFO มนุษย์ต่างดาวอะไรประมาณนี้ ที่นี้ผมก็บอกว่า มันไม่มีจริงหรอกไอ้นาวต่างดุ้ดมนุษย์ต่างดาว แล้วพี่สองก็โผล่งขึ้นมาว่าผมมั่ว มนุษย์ต่างดาวมีจริง ผมเลยพูดตอบว่ามนุษย์ต่างดาวอ่ะไม่มีจริง ถ้าเป็นผีก็ว่าไปอย่าง แล้วพี่สองก็เถียงกลับมาว่าผีน่ะ ไม่มีจริง เพ้อเจ้องมงาย และด้วยเหตุฉะนี้แล ผมกับพี่สองจึงเถียงกันไม่จบไม่สิ้นเสียที ทำเอาพี่ทราฟที่นั่งตรงกลางหัวเสียเป็นระยะๆ
“เค้กนะอย่ามาพูดดีกว่า เค้กต้องงเชื่อพี่ พี่โตกว่า พี่อาบน้ำร้อนมาก่อน พี่รู้ทุกอย่าง” พี่สองทำหน้าภาคภูมิใจในความสามารถที่ปรุงแต่งขึ้นมาเอง
“อย่ามาโม้พี่สอง รู้ทุกอย่างอะไร ขนาดถามว่าสุนทรภู่เกิดในสมัยไหนพี่ยังไม่รู้เลย” ผมเอาเรื่องที่เคยถามเพราะวันนั้นลองทำข้อสอบแล้วผมดันลืมว่าสุนทรภู่เกิดในรัชสมัยใด พี่สองกลับตอบว่า
‘ในสมัยพระอภัยมณีมั้ง น่าจะใช่’
ทีแรกผมก็คิดว่าแกเล่นมุข ไปๆมาพี่แกเข้าใจแบบนั้นจริงๆ =_=
“เรื่องมันผ่านมาแล้วเค้ก ได้โปรดอย่าขุดคุ้ย ไอ้ทราฟ หัวเราะหาพ่อมึงเหรอ” พี่สองหันไปเหวี่ยงใส่พี่ทราฟที่หัวเราะออกมาเสียงดัง
“อย่ามาว่าพี่ทราฟนะ” ผมเลื่อนตัวขึ้นนั่งตักพี่ทราฟกอดคอพี่ทราฟไว้ พี่ทราฟก็กอดเอวผมไว้เอาหน้าเกยไหล่ผม ต้องหาพวกครับต้องหาพวก ประเด็กเก่ายังไม่ได้บทสรุป ผมจะไม่หยุดการโต้วาทีนี้เด็ดขาด
พี่สองเห็นผมทำแบบนั้นก็เบ้หน้าใส่ด้วยความหมั่นไส้ อิจฉาเขาล่ะซี่ คนไม่มีแฟนก็งี้ ^_^
“แล้วพี่สองรู้ได้ไงว่ามนุษย์ต่างดาวมันมีจริง” ผมถามต่อ อยากรู้ครับว่าพี่สองไปเอาความมั่นใจมาจากไหน
“ยังไม่จบอีกเหรอนี่” พี่ทราฟบ่นเบาๆ แต่ผมไม่สน
“ไม่เคยเจอ” พี่สองตอบ
“นั่นไงแล้วพี่สองรู้ได้ไงว่ามันมี”
“รู้แล้วกันน่า แล้วเค้กล่ะ รู้ได้ไงว่าผีมีจริง เคยเจอเหรอ”
“เคย!”
“โกหก"
"ไม่ได้โกหก เค้กเคยเจอจริงๆ”
“...” พี่สองทำหน้าไม่เชื่อ
“ถ้าไม่มีจริงเขาก็คงไม่เอามาออกรายการคนอวดผีหรอกพี่สอง เขาเจอกันทั่วบ้านทั่วเมือง” ผมเอามือกอดอกพูดอย่างเป็นต่อ เอาสิ ผมมีหลักการและเหตุผลนะเห็นไหมๆ จะสู้กับผมหรอ
“เถียงอะไรกันปัญญาอ่อน” เสียงดุเข้มดังขึ้น ทุกคนในบ้านหันไปมองพี่ครามที่เดินหน้ายุ่งเข้ามานั่งที่โซฟาตัวใหญ่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ผมพี่ทราฟและพี่สอง เราสามคนปูผ้านั่งด้านล่าง
“ไม่ปัญญาอ่อนนะพี่คราม พี่ครามผีกับมนุษย์ต่างดาวอันไหนมีจริง มันต้องเป็นผีอยู่แล้วใช่ไหม” ผมยื่นหน้าไปถามพี่ครามที่หมวดคิ้วมองผมก่อนจะถอนหายใจออกมา
“มึงตอบเค้กไปเลยไอ้ครามว่าผีอ่ะมันไม่มีจริง มนุษย์ต่างดาวต่างหากที่มีจริง”
“ผีต่างหาก!”
“มนุษย์ต่างดาวหรอกมีจริง!”
“เอ๊ะ! เค้กบอกว่าผีก็ผีสิพี่สอง”
“พี่บอกว่ามนุษย์ต่างดาวก็มนุษย์ต่างดาวสิเค้ก”
“โว้ยยยย! เงียบ!!! มันไม่มีทั้งคู่นั้นแหละ เงียบไปเลยนะ หนวกหู รำคาญ!”
ช็อคครับช็อค...จบสิ้นประเด็นผีและมนุษย์ต่างดาวต่างดาวเพียงเท่านี้ ผมขอลาไปก่อนจะคุณผู้ชม
ผมกระเถิบตัวกอดพี่ทราฟแน่น แต่ยังส่งสายตาคุยกับกับพี่สองอย่างไม่ขาดสาย พี่ทราฟลูบผมเบาๆเหมือนปลอบใจที่โดนพี่ครามดุ อยากจะบอกว่าผมชินล่ะ ไม่หวั่นสักนิด ^_^ ที่จริงก็หวั่นนิดหนึ่งแหละ แหะๆ
“ยังไม่หยุดกันอีกนะ เถียงกันเรื่องไร้สาระ บ้าบอ” น่านนนนน ขนาดเถียงกันทางสายตาพี่ครามแกยังรู้อีก พอเลี้ยวตัวไปมองด้านหลังทั้งๆที่ยังนั่งบนตักพี่ทราฟอยู่ก็เจอกับสายตาของพี่ครามที่มองมา มิน่าละถึงได้รู้
“แหะๆ พี่ครามถามไรหน่อยดิ” ผมทำใจดีสู้เสือที่โครตดุอย่างพี่ครามถามออกไป
“ถ้าไม่ใช่เรื่องผีกับมนุษย์ต่างดาวบ้าบอนั่นก็ถามมา” ยังจะแขวะอีกนะ
“พี่ริชอยู่ไหนเหรอ” พอมผมถามหน้าพี่ครามก็กระตุกนิดหนึ่ง แต่เอ๊ะ! หน้าพี่ครามทำไมมันแปลกๆล่ะ เหมือนจะบวม หรือเปล่า อย่างกับถูกตบมาแน่ะ แต่อย่างพี่ครามเนี่ยนะจะยอมให้ใครตบ ป่านนี้คนตบไม่น่วมแล้วเหรอ
“จะถามไปทำไม” พี่ครามตัดบทแล้วเบนสายตาไปที่โทรทัศน์แทน อย่างนี้บ้าผมเรียกเบี่ยงเบนความสนใจ
“ก็อยากรู้เฉยๆ พี่ริชกับเค้กอยายุเท่าๆกัน เผื่อจะถามเรื่องเรียนต่อ” ผมทำเสียงติดเศร้า หงอยนิดๆ ตาก็ทำละห้อยเหมือนว่าไม่มีความนัยแอบแฝง เหมือนแค่อยากหาเพื่อนคุยปรึกษาแค่นั้น
“อยู่ที่โรงฝึก” พี่ครามตอบ
งั้นแสดงว่าพี่ครามก็ไม่ได้เอาพี่ริชไปฆ่าหมดป่าที่ไหนสินะ เฮ้อออ ค่อยยังชั่ว แต่เดี๋ยวก่อน! แค่นี้ยังนิ่งนอนใจไม่ได้ จนกว่าผมจะได้เจอพี่ริชตัวเป็นๆเสียก่อน
“ไอ้คราม ขอคุยด้วยหน่อยสิ” พี่ทราฟพูดขึ้นมา ผมและพี่สองมองหน้าก่อนเหมือนจะรู้ ผมน่ะรู้แน่ว่าพี่ทราฟจะคุยเรื่องอะไรกับพี่คราม แต่พี่สองนี่รู้เหรอ
“...อืม...” พี่ครามเหมือนหยุดคิดก่อนจะตอบในลำคอ แล้วลุกขึ้นเดินนำขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน พี่ทราฟมองหน้าผมยิ้มให้นิดหน่อยก่อนจะลูบหัวเบาๆ
“เดี๋ยวพี่ไปคุยให้นะ เตรียมรางวัลไว้ให้ด้วยล่ะ”
ฟอดดดดดด
“ค่ามัดจำ” พี่ทราฟหอมแก้มผมฟอดใหญ่ก่อนจะเดินตามพี่ครามขึ้นไป
“คิดว่าไอ้ครามจะยอมฟังไหม” พี่สองสะกิดถามผม
“ไม่รู้สิ คงต้องลองดู” ผมส่ายหน้าตอบ
“มาพนันกันไหม ว่าไอ้ทราฟจะทำสำเร็จหรือเปล่า” พี่สองเอาเท้าตัวเองมาเขี่ยขาผม เอ่ยท้าอย่างไม่กลัวแพ้
“พี่สองจะพนันว่าไง ยังไงเค้กก็ต้องอยู่ข้างพี่ทราฟอยู่แล้ว” พี่เชิดหน้าตอบ ไม่เข้าข้างแฟนตัวเองแล้วจะให้ไปเข้าข้างใคร จริงไหม่ครับ
“หึหึ งั้นไม่พนันดีกว่า” อยู่ดีๆที่สองก็ตัดบทเปลี่ยนเสียดื้อๆ
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ” ผมร้องถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็พี่จะเชียร์ไอ้ทราฟเหมือนกันไง”
“เชียร์ทำไมอ่ะ เค้กเชียร์คนเดียวก็พอแล้ว”
“ทำไม หึงหรือไง” พี่สองพูดล้อผม ยังจะเอานิ้วมาจิ้มแก้มผมอีก
“เค้กไม่หึงพี่หรอก เค้กรู้ว่าพี่ทราฟน่ะช่างเลือก” ผมบอกก่อนจะแลบลิ้นใส่พี่สองที่ทำหน้าเหมือนหมั่นไส้ผม
“จ๊ะ เอาเถอะ เชิญรักกันให้ตามสบาย” พี่สองยักไหล่ไม่ใส่ใจ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก แต่ผมยังสงสัยอยู่ ก็ที่พี่สองบอกว่าเชียร์พี่ทราฟ แสดงว่าพี่สองก็ต้องคิดว่าพี่ทราฟก็ต้องคุยกับพี่ครามรู้เรื่อง แต่ทำไมล่ะ เพราะผมเองยังไม่มันใจเลยว่าพี่ครามจะยอมฟังความคิดเห็นจากพี่ทราฟ
“ไง ทำอะไรกันอยู่” พี่เจเดินเข้ามาในบ้าน มือถือถุงหลายใบ สงสัยไปช็อปปิ้งมา
“ดูหนังครับ แหม ไปเที่ยวไม่ชวนเลยนะพี่เจ” ผมแซวพี่เจเอามือลูบท้ายทอยเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงที่โซฟาตำแหน่งเดิมกับที่พี่ครามนั่งก่อนหน้านี้
“แล้วไอ้ครามกับไอ้ทราฟล่ะ” พี่เจหันซ้ายหันขวามองไปทั่วบ้านหาพี่ทั้งสอง
“ขึ้นไปคุยเรื่องไอ้เด็กริชอะไรนั่นน่ะ” พี่สองเป็นคนตอบพี่เจ
“งั้นเหรอ เออ ก็ดี คุยได้ก็ดี สงสารเด็กมัน ไหนจะมีไอ้พวกเด็กที่มาเรียนอีก เหมือนซวยกันเป็นทอดๆ”
“พี่เจว่าพี่เขาจะเจรจากันสำเร็จไหม”ผมถามด้วยความใครรู้
“น่าจะนะ ถ้าไอ้ทราฟเป็นคนคุยเอง” พี่เจทำหน้าคิดก่อนตอบ แววตาดูมีความมั่นใจในตัวพี่ทราฟมาก
“ทำไมพวกพี่ถึงมั่นใจว่าพี่ทราฟจะเจรจากับพี่ครามสำเร็จล่ะ” ผมถาม หันมองทั้งพี่สองและพี่เจที่มองหน้ากันเมื่อได้ฟังคำตอบของผม
“ไว้ถามไอ้ทราฟเองล่ะกัน เรื่องของมันสองคนเป็นเรื่องที่เข้าใจยาก” พี่สองยักไหล่ก่อนจะเลิกสนใจประเด็นนี้
ถ้าถามว่าทำไมผมถึงอยากช่วยพี่ริชขนาดนี้นะเหรอ อาจจะเป็นเพราะว่าก่อนหน้าที่ผมจะเจอพี่ทราฟ บางทีผมก็ถูกรังแกทั้งการกระทำและคำพูด สำหรับคนที่สู้ไม่ได้และไม่มีทางสู้ มันแย่มากเลยนะครับ และผมก็ไม่คิดว่าการรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่าจะเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริง อย่างที่พี่ครามทำอยู่นั้น ผมไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมายังไง พี่ริชทำผิดขนาดไหนถึงต้องโดนทารุนแบบนี้ แต่วิธีการที่พี่ครามใช้มันไม่โอเคสำหรับผม แม้จะรู้ว่าพี่ครามเป็นมาเฟียก็เถอะ แต่การใช้กำลังก็ไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด
เวลาผ่านไปชั่วโมงหน่อยๆพี่ทราฟก็ลงมา ลงมาคนเดียวด้วยนะ พี่ทราฟเดินตรงมาหาผมก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“เป็นไงบ้างพี่ทราฟ” ผมถามด้วยความตื่นเต้น หน้าพี่ทราฟก็นิ่งไม่สามารถเดาอะไรได้เลย
“คิดว่าไงล่ะ” พี่ถามถามกลับไม่ยอมบอกเสียที
“พี่ถาม อย่ายึกยักสิ เค้กอยากรู้อ่ะ บอกหน่อยๆ นะๆๆ”
“หึหึ ระดับพี่แล้ว ไม่มีอะไรที่ทำไมได้”
“จริงเหรอ!” ผมขึ้นเสียงสูงด้วยความตกใจผมดีใจ ก่อนจะพุ่งตัวกอดพี่ทราฟแน่น
“ฮะๆ ดีใจขนาดนั้นเชียว หืม” พี่ทราฟโยกตัวผมไปมา
“ดีใจสิ ทำได้ไงเนี่ย เก่งสุดไปเลย”
ผมไม่ได้ยอเกินไปนะ ดูนิสัยพี่ครามก็รู้ว่าเด็ดขาด ถ้าพี่เขาตัดสินใจอะไรไปแล้วมักจะไม่เปลี่ยนใจ ยิ่งถ้าเกี่ยวกับเรื่องงานด้วยแล้วก็ยิ่งแล้วใหญ่ แต่คราวนี้พี่ทราฟกลับทำเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายด่ายเสียอย่างนั้น
“ไป ขึ้นห้องกันเถอะ” พี่ทราฟลุกขึ้นแล้วก็ดึงมือผมให้ลุกขึ้นตามด้วย ผมยื้อตัวไว้ จะรีบขึ้นไปทำไมกัน ผมยังดูหนังที่ซื้อมาไม่จบเลย นี่มันเพิ่งจะสามทุ่มกว่าเองอ่ะ ไหนๆพรุ่งนี้ก็ไม่มีเรียนแล้วผมอยากพักผ่อนบ้างอะไรบ้าง
“ทำไม่รีบขึ้นล่ะพี่ทราฟ ดูหนังกันให้จบก่อนสิ” ผมถาม ยื้อตัวเองไว้เล็กน้อย แต่พี่ทราฟก็ยังดึงผมให้เดินตามขึ้นไปที่ห้อง
“ไปเอารางวัลไง” พี่ทราฟก้มลงมากระซิบที่ข้างหูก่อนจะขบเม้มทีหนึ่ง ผมต้องย่นคอหนีเพราะจั๊กจี้ รู้สึกหวิวๆ เล่นอะไรก็ไม่รู้พี่ทราฟเนี่ย
“รางวัลอะไร เค้กยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย แล้วพี่ทราฟก็ยังไม่ได้บอกด้วยว่าอยากได้อะไร” ผมถาม ตอนนี้มาอยู่ที่กลางห้องนอนแล้ว พี่ทราฟเข้ามากอดผมก่อนจะซุกหน้าลงที่ซอกคอผม ไซ้น้อยๆ แต่ผมนี่ขนลุกเกรียว
“แค่เตรียมตัวให้พร้อมก็พอแล้ว เพราะนอกจากเค้กพี่ก็ไม่ต้องการอะไร” แววตาพี่ทราฟสื่อความหมายลึกซึ้งในขณะที่พูด ก่อนจะก้มลงมาจูบปิดปากผมไว้ ลิ้นอุ่นชื้นสอดไล่เลียเข้ามาในปากของผม อ้อมกอดกระชับมากขึ้น จูบที่ลึกซึ้งทำเอาผมสติลอยตัวเบาต้องคอยกอดคอพี่ทราฟไว้ มือหน้าลูบไปตามร่างกายผมอย่างแผ่วเบา แต่กลับกระตุ้นอารมณ์ผมได้ง่ายๆ จูบอ่อนโยนลึกซึ้งกลายเป็นจูบที่หนักหน่วง ผมร้องครางในลำคอเป็นระยะๆ ตามแรงอารมณ์ จูบนี้ราวกับต้องการดูดกลืนพลังชีวิตผม จนเมื่อผมหายใจไม่ทันเลยต้องทุบที่อกพี่ทราฟเป็นการบอกว่าผมอยากได้อากาศหายใจ
พี่ทราฟถอนจูบออกแต่ไล่จูบไปตามลำคอแทน ลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดแถวหลังหู ก่อนรู้สึกได้ถึงลิ้นร้อนชื้นจูบเลียบริเวณต้นคอของผม ตามมาด้วยเสียงกระซิบแหบพร่าที่ฟังแล้วเซ็กซี่สุดๆ
“แค่ตัวเค้กในคืนนี้ก็เป็นรางวัลที่ดีที่สุดสำหรับพี่แล้ว”
“อืม” ผมครางในลำคอ เกาะเกี่ยวไหล่พี่ทราฟแน่น
“คืนนี้พี่จะสอนบทเรียน.ใหม่ให้นะ ชื่อว่า On top”
“OoO!”
===========
มาแล้วนะ มาช้าแต่ไม่หายหน้านะเออ น้องเค้กนี่มันน่ารักน่าฟัดจริงๆ เป็นไง ถูกใจกันไหม ถูกใจก็กดเป็ดบวกเม้นให้หน่อยนะ ช่วงนี้เรียนหนัก อยากได้กำลังใจเยอะๆ
ป.ล. มีคำผิดแก้ให้ด้วยนะคะ ไม่ค่อยได้เช็คละเอียดเท่าไหร่ พอดีหิวข้าว ตาเลยลาย ><
คืนนี้ฝันดีนะคะ กอดๆทุกคน :กอด1:
:pig4:
-
เป็นบทเรียนที่หื่นมากพี่ทราฟ
แต่คนอ่านชอบบบบบ 55555
-
โอ้ยยย เค้กน่ารักไปไหนอะ ชอบคู่เค้กสุดๆไปเลย เอาไปเลยเต็มร้อย
คู่พี่ครามโหดเกิน คนจิตใจบอบบางอย่างหนูรับไม่ได้ กร๊ากกก
อยากจะบอกว่า ชื่อบทเรียนของอาจารย์ทราฟชวนสยิวกิ้วมากเลยค่ะคุณริริ 55555
o13
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
หายไปนาน พอมาต่อทีเลือดพุ่งเลยอ่ะ
เรารอตอนต่ออยู่นะ มาต่อไห้เราเร็วๆนะ จุ๊บุ จุ๊บุ คนเเต่ง :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
หวานจนน้ำตาลขึ้น :z1:
-
โอ้ว มาต่อแล้ว
ทราฟทำยังไงเนี่ยครามถึงยอมฟังอยากรู้มากเลย
เค้กได้เรียนรู้บทเรียนใหม่แล้ว >3<
-
พี่ทราฟหื่นไม่เปลี่ยนแปลง มาหลอกล่อน้องอีกจนได้ :m25:
ส่วนอิพี่คราม สมน้ำหน้า :m14: คงไปทำอะไรน้องริชอะดิ ถึงได้โดนเด็กมันตบมา
-
:-[ :-[ :-[น้องเค้กยังน่าฟัดเหมือนเดิม :z1: :z1: :z1:
พี่ทราฟเข้าใจขอลางวัล :z1: :z1: :z1:
ปล. กด+ตลอดเลยจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
555555555
สุดท้ายแล้ว เค้ก ก็ได้บทเรียนใหม่เพิ่มมาอีกหนึ่ง จาก พี่ทราฟ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เค้ก/สอง เถียงกันน่ารักดี :laugh:
-
อรั้ยยยย>< ร้ายกาจที่สุด พี่ทราฟนะพี่ทราฟ
มารอตอนต่อไปอีก คิคิ
-
พี่ทราฟบทเรียนหื่นได้อีก
แต่เค้าชอบนะ 5555
-
น้องเค้กก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
สงสารน้องริชก็สงสาร แต่ก็ขำวีรกรรมที่ทำไว้เหมือนกัน
พี่ครามแกจะโหดไปไหนเนี่ย แค่ทำเฉยๆเค้ากลัวกันหมดแล้ว
แต่นี่เล่นทำหน้าโหดอยู่ตลอดเวลา ยิ่งไม่มีใครเข้าหน้าติดเลย
แต่มีอยู่สองคนนะที่กล้า ก็น้องเค้กกับพี่ทราฟนี่ล่ะที่กล้ากว่าใคร
น้องเค้กอาศัยความน่ารัก พี่ทราฟอาศัยความเป็นผู้ใหญ่
ผลก็เลยออกมาเป็นบทเรียนนี้ ชื่อบทเรียนฟังแล้วจั๊กกะจี้ดีเนาะ
น้องเค้กตัวน้อยจะรอดไหมหนอ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่ทราฟนิถามหาของรางวัล
ทั้งๆที่รู้ว่าชนะ 5555
น้องเค้กต้องทำใจ คิคิ
-
พี่ทราฟช่างสอนบทเรียนได้... :m25:
-
กะแล้วว่ารางวัลต้องเป็นตัวเค้ก อย่างทราฟตอนนี้คิดอะไรก็เค้กไว้ก่อน
-
อยากเห็นบทเรียนนนน
มีวีดิโอสาธิตมั้ยยยยย
:z1:
-
เพิ่งเห็นว่าเรื่องนี้อัพ แหะแหะ
เค้กน่ารักกกกกกกกกกกกกก น่าฟัดดดดดดดด
พี่ครามกับพี่ทราฟคุยอะไรกันอ่ะ อยากรู้ๆๆ
สงสารริชด้วย
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
โอ๊ะ บทเรียนท่านช่างน่าสนใจแท้
เนื้อหาจะเป็นเช่นไรน้ออออ หุหุ :z1:
-
เป็นบทเรียนที่หื่นมากอะพี่ทราฟ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
หายไปนาน พอมาต่อทีเลือดพุ่งเลยอ่ะ
เรารอตอนต่ออยู่นะ มาต่อไห้เราเร็วๆนะ จุ๊บุ จุ๊บุ คนเเต่ง :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
อ่าาาาาา จะพยายามไม่หายไปนานนะ :z3:
ขอบคุณทุกคนมากค่ะที่ยังติดตามและเป็นกำลังใจให้ริริ แม้ว่าริริจะมาอัฟนิยายช้ามาในช่วงนี้ก็ตาม ^_^ :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[
-
เค้าอยากเรียนด้วยอ่า///มาสอนให้ดูกนก่อนสิ แง่มๆ
-
:-[ เค้กยังน่ารักเหมือนเดิม
สงสารริชจัง :เฮ้อ:
-
o13 o13
-
ริริ หนีไปอีกเเบ๊วววว มาต่อเร๊วๆอย่าหนีไปนอนอืดพุงป่องจิ :m15: :m15:
-
เพิ่งมาตามอ่าน อ่านถึงตอนที่18แล้ว...สนุกมากเลยค่าาาาาา
-
:z1: ว่าแล้วว่าสุดท้ายเค้กต้องถูกกินเรียบ ฮ่าๆๆๆ
ปล.พี่ครามนี่โหดคงเส้นคงวาเนาะ เหอ เหอ o22
-
อยากรู้ว่าพี่ครามทำอะไรริชรึเปล่า
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่าาาาาาา
ชอบน้องเค้กอ่ะ น่ารักกกกกก :man1:
-
สวัสดีทุกคนๆๆๆ สบายดีกันใช่ไหม
วันนี้มีเรื่องมาแจ้งนิดหน่อย ไม่มีอะไรมาก
แค่ไม่อยากให้ทุกคนรอแบบไม่มีจุดหมายปลาอยทาง
เลยจะมาบอกว่าจะอัฟนิยายวันไหน
อย่างที่หลายๆคนทราบว่าช่วงนี้ริริยุ่งมาก สัมมนาชิ้นใหญ่เพิ่งจบไป
แต่ยังเหลือรายงานที่ได้มาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาอีกสองงาน
อยากถ้าอาจารย์ว่า อาจารย์คิดว่าหนูว่าเหรอค่ะ???
คิดว่านอกจากเรียนแล้วหนูไม่ทำอย่างอื่นเหรอค่ะ หนูต้องแต่งนิยายนะ!!!
แต่นั้นแหละ เมื่องานได้มาเรื่อยๆ สอบมิดเทอมก็ชนไฟนอล ริริเลยไม่ค่อยว่า
แต่จะหาสองวันเพื่ออู้งานมาปั่นนิยายให้ทุกคนได้อ่าน
และเท่าที่ดูจากตารางงานแล้ว ริริคิดว่าอาจจะมาอัฟนิยายให้ได้วันที่ 23 หนึ่งเรื่อง
ยังไม่แน่ว่าเรื่องอะไร อาจจะ Pretty Boy หรือไม่ก็ Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย
ส่วนเรื่องที่สองจะเป็นวันที่ 26 เพราะวันที่ 23 ริริมีต้องไปหาข้อมมูลนอกสถานที่กับเพื่อนๆในกลุ่ม
จะพยายามมาลงให้ได้ตามเวลานี้นะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและ เม้นให้กำลังใจ
ทุกคอมเม้นต์นั้นเป็นกำลังใจที่สำคัญมากๆเลย รักทุกคนๆ กอดๆ เจอกันวันกำหนดการค่ะ
:กอด1:
:bye2:
-
รับทราบจ้า :z2:
-
เค้กยังน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก เหมือนเดิม แต่เฮียครามจาโหดไปหน่ายยยยยยยยยย คนอ่านผวาหมดแล้ว :laugh:
-
รอ.....
รอ.....
รอ.....
รอ.....
เรารออ่านต่ออยู่นา ริริ :bye2: :bye2:
-
รอต่อไปจ้า
เรื่องเรียนก็พยายามเข้าน้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รับทารบค่า^^
-
ตามคนเขียนมาจากเรื่องต้นหอมค่ะ ฮ่าๆ
น้องเค้กนี่ขวัญใจคนทั้งบ้านจริงๆ
น่ารักน่าฟัดมาก
ตอนแรกนี่เชียร์น้องกับพี่ทราฟนะ เพราะคิดว่าพี่ครามเหมาะมาก
ที่จะเป็นพี่ชาย อยากได้พี่แบบพี่คราม แต่แอบเชียร์พี่คราม+พี่สอง
แต่พอมาเห็นน้องริชก็โอเค น้องน่ารัก><
ชีวิตน่าจะดาร์กพอดูเลยแหละ
ตัวละครที่ชอบคงเป็นพี่สองกับพี่คราม ไม่รู้ซิแ่รู้ว่าชอบ
เพราะสองตัวละครทั้งๆที่ไม่ได้เป็นเมนหลัก แต่กลับโดดเด่นไม่น่าเชื่อ
คิดว่าตอนแรกน้องเค้กน่าเอ็นดูกว่านี้ หลังๆกน่าเอ็นดู
แต่เหมือนจะลดลงฮ่าๆๆ ความคิดส่วนตัวนะ^^
-
:L2: :L2: :L2:จะรออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
รับทราบค่ะ เจอกันวันนั้นนะคะ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้ทั้งเรื่องเรียนและนิยายนะคะ :L2:
-
สนุกมาก ๆ
-
:3059:
-
:z13: :z13: ก่อนอ่าน
คิดถึง :กอด1: :กอด1:
-
มารออ่านเรื่องนี้บ้างงงงงงงงงง :z2: :z2: :z2:
:L1:
-
:catrun:
-
รอจ้า คิดถึงเค้กจัง :bye2:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 6
[Traf talks]
“อ๊ะ อื้อออ พี่...ทะ” ผมจูบพรมตามผิวกายของเขา เรียกเสียงครางเบาๆได้อย่างดี ผมยกตัวขึ้นมองเค้กที่นอนบิดกายเร้า ดวงตาหวานปรือแลดูเซ็กซี่ ริมฝีปากที่เผยอออกราวกับยั่วทำให้ต้องก้มลงไปชิมความหวานอีกครั้งและอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ จนกระทั้งคนตัวเล็กใต้ร่างเหมือนจะหายใจไม่ทันผมจึงผละออกมา แต่ไม่วายกัดที่ริมฝีปากล่างที่แสนยั่วยวนนั่นอีกที
ผมเลื่อนสายตามองยอดอกสีสวยนั่นล้อตาล่อใจก่อน ก่อนจะใช้นิ้วสะกิดเขี่ยมันเบาๆ ก้มลงไปแตะลิ้นเลียยอดอดเม็ดเล็กๆ นั้นแล้วดูดมันเบาๆ อีกด้านใช้นิ้วมือปัดเขี่ยเล่น เค้กส่งเสียงครางดังกว่าเดิมเมื่อมลงลิ้นกับยอดอกสีสวยแสนหวาน เค้กที่ตอนนี้กำลังกอดคอผมแน่นก็ก้มหน้าลงซุกซอกคอผมเหมือนพยายามกลั้นเสียงตัวเองไม่ให้หลุดออกมา
“พี่อยากฟังเสียง”ผมกระซิบบอกเค้กเบาๆพร้อมกับจูบหัวไหล่เค้กเบาๆ
“อื้ออ อะ อ๊ะ พี่ ทราฟฟ” ผมยิ้มก่อนค่อยๆลากลิ้นลงมาจนถึงสะดื้อพร้อมดูดเน้นๆจนเค้กแอ่นตัวตามขึ้นมา
“ขาวนะเนี่ย”ผมใช้มือลูบไล้ขาอ่อนทั้งสองข้างของเค้กให้เสียวเล็กๆ เค้กบิดตัวเสียวไปมา และยกหน้าขึ้นมาดูผมที่กำลังจูบไล้ตามขาขาวๆนั่น ไล่ขึ้นมาถึงขาอ่อน กดจูบเน้นๆจนเกิดรอยแดงหลายรอย ผมเงยหน้ามองหน้าเค้กที่นอนหน้าแดงก่ำ นัยน์ตามีน้ำตาคลอเล็กน้อย ก่อนจะดันขาเรียวเล็กทั้งสองข้างให้อ้าออกจากกัน ผมจับที่แก่นกายเล็กเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไปครอบครอง
“พี่...อือ พี่ทราฟ!” เค้กแอ่นตัวลอยเรียกชื่อผมเสียงหลง ผมดูดส่วนยอดที่เริ่มมีน้ำปริ่มออกมา เสียงครางใสหลุดลอดออกมาจากในลำคอ คนตัวเล็กของผมเกร็งแอ่นตัวเองตามจังหวะที่ผมเป็นคนชักนำ เร่งจังหวะเร็วขึ้นก่อนจะหยุดลงกระทันหัน เค้กถึงกับครางเสียงดังเมื่อถูกขัดใจ ผมยกตัวขึ้นมองคนตัวเล็กที่ขมวดคิ้วมองผม กัดปากตัวเองแน่น
“พี่ทราฟ...” เค้กเรียกผมเสียงอ่อน สายตาดูเว้าวอน ผมยกยิ้มมุงปาก ขยับตัวไปนั่งผิงหัวเตียงข้างๆเค้ก แล้วจับตัวเค้กยกขึ้นให้นั่งลงบนตัวผม เค้กขยับตัวนิดหน่อย แต่มันกลับเสียดสีแก่นกายผมไปมาด้วย เค้กมองหน้าผมแล้วก็ใช้มือตัวเองจับที่หนอนน้อยของเขา เขากำลังจะช่วยตัวเอง...เรื่องอะไรล่ะ
“ไม่ได้ครับ” ผมปัดมือเค้กออก เค้กเลยจิ๊ปากใส่ผม ใบหน้าเล็กๆนั่นเต็มไปด้วยความทรมานที่ไม่ได้ปลดปล่อยออกมา ผมยกตัวกระซิบที่หูเค้ก
“จัดการเองสิ”ผมกระซิบและหอมแก้มเค้ก เค้กมองหน้าผมอึ้งๆก่อนจะหน้าแดงมากกว่าเดิม ในจังหวะที่ผมกำลังลุ้นอยู่นั้นว่าเค้กจะทำตามไหม เค้กขยับตัวให้เข้ามาชิดตัวผม แล้วใช้มือจับลูกชายผม รูดขึ้นลงไปมาก่อนจะยกตัวเองขึ้น เอาแก่งกายของผมจ่อช่องทางของตัวเองอย่างทุลักทุเล เค้กมองหน้าผมอย่างขอความคิดเห็น ผมจับเอวเล็กๆนั่งให้กดลงบนแก่งกายผมช้าๆเป็นแนวทาง เค้กค่อยๆกดตัวเองลง ใบหน้าบิดเหยเก ช่องทางรักบีบรัดแน่นจนผมทนไม่ไหวต้องครางออกมา ลมหายใจหนักหน่วงของเค้กดังขึ้น ในที่สุดเค้กก็สามารถรับผมเข้าไปได้หมดทั้งตัว และเหมือนเขาจะอดทนไม่ไหวจึงได้ขยับตัวเองขึ้นลงอย่างมาไม่ต้องสอน แหงนใบหน้าไปด้านหลัง สีหน้าที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์นั้นทำผมครั้ง
นี่กะจะเอาให้หลงจนไปไหนไม่รอดเลยสินะ
“อะ อ๊ะ..พี่ทราฟ...”เค้กสะดุ้งร้องเสียงสั่นเมื่อผมกระแทกตัวสวนขึ้น มือเรียวเล็กวางบนอกผม ขยับตัวขึ้นลงเร็วขึ้น ผมยกตัวขึ้นกอดเค้ก ประกบจูบสอดลิ้นเข้าไปความหาความควานล้ำที่มีเพียงผมคนเดียวเท่านั้นที่จะได้ชิม อุณหภูมิในห้องดูจะร้อนขึ้นทั้งๆที่แอร์ก็เปิดอยู่เพราะความรักของเราสองคน ความปรารถนาตีขึ้นสูงขึ้นสูงขึ้น จนในที่สุดเค้กก็กระตุกตัวปลดปล่อยออกมา ผมขยับอีกสี่ห้าที่แล้วตามไปติดๆ
เสียงหอบหายใจของผมและเค้กดังทั่วห้อง ผมพรมจูบที่ใบหน้าหวาน เค้กระบายยิ้มน้อยๆ น่ารักจริงๆ
“มีความสุขไหมครับ” ผมถาม เค้กค่อยๆลืมตาขึ้นมองหน้าผมด้วยดวงตาหวานฉ่ำก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“เค้กรักพี่ทราฟ” เค้กกอดคอผมแน่น
“งั้นก็รักสิครับ คืนนี้พี่จะให้เค้กรักทั้งคืนเลย
----------
----------
ปึก! ปัง! โครมมมมมม
“อะไรวะ” ผมผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความหัวเสียกับเสียงที่ดัง เกิดอะไรขึ้นแต่เช้าวะเนี่ย เพิ่งจะหกโมงน้อยๆเอง ผมก้มมองเค้กที่ผลิกตัวเหมือนจะหนีเสียง คิ้วเล็กๆนั่นขมวดติดกันแน่น ผมก้มลงไปจูบที่หน้าผากเบาๆ เค้กค่อยๆลืมตาขึ้นมอง
“พี่ทราฟ เสียงอะไรอ่ะ” เสียงที่ติดจะแหบหน่อย ส่งสัยเป็นเพราะเมื่อคืนส่งเสียงร้องหนักเกินไป
“ไม่รู้ครับ นอนต่อเถอะ เดี๋ยวพี่ลงไปดูให้” เค้กเพิ่งจะได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง แอบสงสารเหมือนกันที่เมื่อคืนให้เค้กจัดหนักไปหน่อย แต่ไม่ปฏิเสธนะครับว่ามันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ
“รีบขึ้นมานะครับ” เค้กพูดอ้อนๆ อ้อนทั้งคำพูดและสายตา ผมก้มลงไปจูบริมฝีปากแดงที่บวมขึ้นจากการจูบไม่ยั้งเมื่อคืนเน้นๆ ก่อนจะออกจากห้องลงไปดูต้นเหตุของเสียง อย่าให้รู้นะว่าใคร พ่อจะด่าให้
“เกิดอะไรขึ้นวะ” ผมถามไอ้เจที่ยืนอยู่ปากประตูห้อครัว สีหน้าเป็นกังวล
“มึงมาจัดการที่ดิ!” ไอ้เจกวักมือเรียกผมด้วยท่าทีร้อนรน ผมรีบสาวเท้าเข้าไปดูในห้องครัว ภาพที่เห็นทำเอาผมอึ้ง
“ก็บอกแล้วไงวะว่าทำไม่เป็น”
โครมม!
หม้อที่ต้มอะไรสักอย่างถูกเหวี้ยงทิ้งลงบนพื้นต่อหน้าไอ้ครามด้วยฝีมือของริช ไอ้ครามที่อยู่อีกฝั่งโต๊ะทำกับข้าวจ้องหน้าเด็กนั่นเขม่ง ตายๆๆ มันเรื่องอะไรอีกวะเนี่ย
“มึง!!!” ไอ้ครามคำรามชื่อริชเสียงดังลั่นบ้าน มันหยิบมีดขึ้นมาทำท่าจะเขวี้ยงไปทางริช ผมเห็นดังนั้นก็รีบถลาเข้าไปห้า ห่าเอ้ย มึงฆ่าลูกเขาไม่ได้นะไอ้เวรนี่
ฟิววววววววว ฉึก!!!
ไม่นะ...ผมห้ามไม่ทัน
ผมรีบหันขวับไปมองริช หวังว่าคงไม่โดนมีดนั่นเจาะหัวตายไปแล้วหรอกนะ
แต่กลายเป็นว่ามีดที่ไอ้ครามขว้างออกไปนั่นไปปักอยู่ที่ตู้เก็บแก้วด้านหลังริช ส่วนริชเองยืนนิ่งตาเหลือกราวกับช็อคอยู่ ก่อนที่ร่างเล็กนั่นจะร่วงลงกับพื้น
“เฮ้ย” ผมพุ่งเข้าไปดู ตามด้วยไอ้เจที่มานั่งข้างๆผม เขย่าตัวริชเพื่อเรียกสติ แต่ก็ไม่เป็นผล
“พาไปข้างนอกก่อนเถอะวะ” ไอ้เจว่า ผมลุกขึ้นยืนไม่ได้อุ้มริชขึ้น ไอ้เจมองผมงงๆ ผมหันไปมองไอ้ครามที่จ้องมาทางนี้ด้วยแววตาที่ยังครุกรุ่นไปด้วยความโมโห
“มึงมารับผิดชอบซะไอ้คราม” ผมสั่งมัน ผมว่าคราวนี้มันเล่นแรงไปหน่อย ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นมันทำแบบนี้กับศัตรูของมัน แต่นี่ไม่ใช่ศัตรู และผมคิดว่าผมคุยกับมันเรื่องริชแล้วนะ แต่ให้ตายสิ แม่งรั้นสุดๆไปเลย
“กูไม่ทำ” มันปฏิเสธเสียงแข็ง
“เร็วๆเลยมึงก่อนที่เค้กจะลงมาเห็น อย่าต้องให้กูบอกอีกรอบ”
“เออ!” มันเดินกระแทกเท้ามาอุ้มริชขึ้น แม่งไม่ถนอนลูกเขาเลย กระดูกกระเดี้ยวหักขึ้นมาว่าไงวะเนี่ย ถ้าขืนเป็นอย่างนี้อีกสองสามวันผมว่าไอ้เด็กนี่ตายคามือไอ้ครามแน่นอน
“เดี๋ยวไอ้คราม” ผมเรียกไอ้ครามจังหวะที่มันกำลังจะโยนริชลงบนโซฟา ต้องบอกว่าโยนจริงๆนะภาพที่เห็นอ่ะ
“อะไรของมึง” ผมหันมาถามผมหน้าตึง
“ห้องมึงนู่น จะได้พ้นหูพ้นตาเค้ก” ผมบอก ถ้าเค้กลงมาเห็นสภาพนี้ล่ะก็ เรื่องยาวๆแน่ๆ
“ทำไมต้องห้องกู ไม่มีทาง”
“ตามใจมึงแล้วกัน กูขี้เกียจพูดมากแล้ว เรื่องของมึง อ่อ ถ้าจะให้ดีกว่านี้นะ มึงพามันไปขังที่คอนโดมึงไป กูไม่ให้ให้เค้กต้องรู้สึกไม่ดีกับการกระทำของมึง”
“...”
“ถ้าคนที่มึงอุ้มอยู่เป็นเค้ก ถ้าเค้กโดนแบบนี้บ้าง มึงคิดดูล่ะกันว่ามึงจะรู้สึกยังไง ถึงพ่อแม่เขาจะเลว แต่กูว่ามึงช่วยมีเหตุผมมากกว่าน้อยก็ดี” ผมบอกหน้าเครียด
“กูจะไม่ทำถ้ามันไม่ยั่วโมโหกูก่อน” ผมพูดอย่างไม่ยอม
“เรื่องของมึงล่ะกัน แต่ช่วยเอาริชไปนอนพักที่ห้องมึงก่อน กูขี้เกียจตอบคำถามเค้ก กูไม่อยากให้น้องเสียความรู้สึกที่พี่มันทำร้ายคนไม่มีทางสู้”
ไอ้ครามยืนนิ่งไม่พูดไม่จาก่อนจะอุ้มริชแล้วเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ผมมองตามก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง
“เกือบไปแล้วไม่ล่ะ กูนี่หัวใจเกือบจะวายตาย” ไอ้เจเดินลูบหน้าอกมานั่งข้างๆผม
“ทำไมมึงไม่ห้ามวะ” ผมถาม ยังใจหายกับเหตุการณ์เมื่อกี้อย่า เป็นผมก็ช็อคล่ะวะ เจอมีดบินลอยเฉียดหน้าจะๆแบบนั้น
“โธ่ไอ้ทราฟ มึงห้ามแล้ว แต่พวกมันสองคนฟังกูที่ไหน คนหนึ่งก็แรงอีกคนก็ร้าย ให้ตายเถอะ กูกลัวว่าสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกสักวันเพราะไฟไหม้บ้าน”
“เรื่องมันเป็นไงมาไงวะเมื่อกี้”
ผมถาม เพราะไอ้ครามมันไม่ให้ริชเข้ามาในบริเวณบ้าน จะให้อยู่แต่ที่หอนอนและโรงฝึก มันบอกไม่อยากให้เค้กเจอกับริช แต่หารู้ไหมว่าเค้กนะชะเง้อมองหาแต่ริชทั้งวัน อยากจะหึงหรอกนะ แต่ท่าทางเค้กที่แสดงออกมามันเหมือนกับว่าอยากมีเพื่อน
“เมื่อเช้าก็ก็ลุกขึ้นมาอาหารเช้าตามปกติอ่ะและ แต่ที่ไม่ปกติคือกูเจอไอ้ครามกับริชในครัว คือไอ้ครามมันสั่งให้ริชทำกับข้าว ส่วนริชมันก็บอกว่ามันทำไปเป็น จากนั้นก็เริ่มเถียงกัน กูห้ามก็ไม่ฟังไม่หยุด จากเถียงก็เริ่มขว้างปาข้าวของ และสุดท้ายก็จบลงอย่างที่มึงเห็นเนี่ยแหละ”
ผมนั่งฟังนิ่ง คิดไม่ออกแล้วว่าจะหาทางยังไงช่วยริชดี ทั้งๆที่เมื่อคืนผมกับไอ้ครามคุยกันเรียบร้อยแล้ว สงสัยต้องลองคุยกับอีกคนดู ไอ้ครามมันเป็นพวกไม่ชอบให้ใครกวนประสาท ขัดคำสั่ง ยิ่งถ้าแรงใส่มันมันยิ่งแรงกลับ ตัวมันเปรียบเสมือนกระจกสะท้อน ใครทำอะไรกับมันมันจะตอบแทนคืน อย่างเค้ก เค้กปฏิบัติกับมันอย่างพี่ชาย รักมันอย่างพี่ชาย มันก็เลยแสดงกลับในฐานะพี่ชาย กับผมที่เพื่อนทุกคนคิดว่ามันฟังผมที่สุด จริงๆแล้วไม่ใช่ ผมมักจะใช้เหตุผลเข้าหามัน และผมก็จะได้เหตุผลกลับมาเสมอ และถ้ามองอย่างไอ้สองและไอ้เจที่คอยแต่กวนประสาทไอ้คราม ก็ไม่แปลกที่ไอ้ครามมันไม่ฟังไอ้สองคนนั้นเท่าไหร่
คงต้องลองคุยกับริชดู ให้เด็กมันเบาความแรงลงบ้าง อะไรๆน่าจะง่ายกว่านี้ อีกอย่าง ผมไม่อยากให้บ้านแตกด้วย แค่นี้ก็ปวดหัวจะตายห่าอยู้แล้ว
“กูฝากในครัวด้วยล่ะกัน แต่ถ้ามึงขี้เกียจก็ทิ้งไว้งั้นแหละ แล้วค่อยเรียกเด็กมาเก็บ ไม่ก็เก็บไว้ให้สองคนนั้นมันกลับมาเคลียร์” ผมบอก ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ
“เออ เดี๋ยวกุจัดการเอง” ผมพยักหน้าให้มันแล้วเดินขึ้นห้อง
เฮ้ออ ยังไม่ตื่น สงสัยคงเพลียมาก ผมห่มผ้าห่มที่ร่นลงมากองที่ปลายเท้าให้เค้ก เวลานอนชอบถีบผ้าห่มแบบไม่รู้ตัว สักพักก็จะร้องหาพาห่มตลอด
ผมลูบหัวเค้กเบาๆ ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ ผมนั่งจ้องเค้กอยู่สักพักก่อนจะเดินออกจากห้องอีกครั้งไปห้องไอ้คราม
ก๊อกๆ
“กูเอง” ผมบอกมัน สักพักมันก็มาเปิดประตูให้ผมเข้าไปในห้องมัน
ยังดีนะที่มันให้ริชนอนบนที่นอน ผมนี่คิดว่ามันจะโยนทิ้งให้นอนบนพื้นห้องแทนเสียแล้ว ผมนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานมัน ส่วนมันเดินไปนั่งที่ปลายเตียง มองคนที่นอนอยู่บนเตียงแวบหนึ่งก่อนจะหันมาทางผม
“เย็นๆลงหน่อยไอ้คราม เดี๋ยวเด็กมันจะตายคามือมึงซะก่อนได้ตัวพ่อแม่มัน” ผมเตือนสติมัน
“กูรู้น่า ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้มันยั่วโมโหกูล่ะ”
“มึงเองก็คงยั่วโมโหมันไม่ต่างกันหรอก ไม่งั้นมันงไม่ขว้างหม้อใส่หน้ามึง”
แววตาของริชตอนนั้นผมจำได้ดีแม้จะแค่แวบเดียวก็ตาม มันเต็มไปด้วยความโกรธและเครียดแค้น
“ไม่ต้องห่วงหรอก กูจำคำที่พูดกับมึงได้หรอกน่า เมื่อเช้าแค่ให้มันมาทำกับข้าวแค่เนี่ย แม่งทำยังกับจะเป็นจะตาย”
“ก็เด็กมันทำไม่เป็น การที่มันไม่ยอกทำก็ดีแล้วไง ถ้ามันทำแล้วเสือกท้องเสียตายกันทั้งบ้านทั้งโรงฝึกจะทำไง” ผมบอกมันตามความคิดของผม เอาจริงๆนะ เรื่องอาหารการกินนี่ถ้าไม่ระวังนี่อาจถึงตายได้เลยนะ
“...”
“มึงก็อย่ามองเด็กมันในแง่ร้ายนักเลย ฟังๆที่มันพูดบ้างเถอะ”
“เออ” มันรับคำก่อนจะมองไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียงนิ่ง ที่ดูเหมือนจะมีเหงื่อผุดเพราะไอ้ครามมันไม่ได้เปิดแอร์ ผมกำลังจะเอ่ยปากบอกมัน แต่มันดันลุกขึ้นไปเปิดแอร์ก่อน กูยังดีที่มันคิดได้ ที่จริงมันก็คงคิดได้และ แต่เมื่อกี้คงหน้ามืดมากไปหน่อย เหอะๆ
“ดูแลมันด้วยล่ะ มึงเป็นคนทำให้มันเป็นแบบนี้ เดี๋ยวกูลงไปสั่งให้ไอ้เจทำข้าวต้มไว้ คงไม่ต้องให้กูบอกใช่ไหมว่ามึงต้องทำไงบ้าง” ผมเลิกคิ้วถามมันแบบกวนๆ
“กูรู้ไอ้ห่า ไม่ได้ปัญญาอ่อน” มันพูดหน้าตึง
ผมหัวเร่ากับท่าทางของมัน ก่อนจะลงไปสั่งให้ไอ้เจทำข้าวต้มให้เค้กและริช จริงๆประเด็มมันอยู่ที่เค้กมากกว่า เมื่อสั่งไอ้เจเสร็จผมก็ขึ้นมาที่ห้องตัวเองอีกรอบ แต่คราวนี้เหมือนคนตัวเล็กจะรู้สึกตัวตื่นแล้ว
“ตื่นแล้วหรือครับ จะนอนต่อไหม” ผมเลื้อยตัวลงนอนข้างๆ เค้กขยับตัวเข้ามกอดผมไว้ หน้าเค้กเบ้หน่อยๆ สงสัยจะเจ็บ
“พี่ทราฟ” เค้กเรียกผมเสียงอ่อน
“ครับ”
“เปล่า เรียกเฉย”
“หึหึ”
“พี่ทราฟ”
“ว่าไงครับ”
“เค้กเจ็บอ่ะ” เสียงสั่นน้อยๆ ผมก้มลงดูหน้าเค้กที่แดงระเรื่องนิดๆ ตัวอุ่นๆด้วย
“เจ็บเหรอ เดี๋ยวพี่เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ หรือว่าอยากอาบน้ำ” ผมถาม เพราะเมื่อคืนหลังจากเสร็จภารกิจแล้วก็นอนกันทั้งอย่างนั้น
“อาบน้ำ” เค้กตอบเสียงแหบแห้ง
“โอเคครับ เดี๋ยวพี่อุ้มนะ” ผมอุ้มเค้กขึ้นไว้ในอ้อมอก ก่อนจะพาเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ จัดการเปิดน้ำอุ่นให้เค้กลงไปแช่ แถมโปรโมชั่นด้วยการนวดตัวให้ ดูเหมือนเค้กจะสบายตัวถึงได้ทำท่าจะหลับไปอีกรอบทั้งๆที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จ จนกระทั้งผมอาบน้ำให้เสร็จเรียบร้อย เอาผ้าเช็ดตัวพันตัวเค้กไว้เนื่องจากในห้องยังเปิดแอร์อยู่ นี่ก็ดูจะเป็นไข้ ออกไปเจอแอร์จังๆคงไม่ดี
ผมอุ้มเค้กมานอนลงบนเตียงก่อนจะจัดการแต่งตัวให้เด็กตัวเล็กที่นอนหน้าแดง ไม่รู้ว่าเพราะไข้ขึ้นหรอกแดงเพราะอายผมกันแน่ หรือไม่ก็อาจจะทั้งสองอย่าง
“เดี๋ยวพี่ลงไปเอาข้าวต้มมาให้กินนะ จะได้กินยาแล้วนอนพักผ่อน” ผมบอก
“ครับ พี่ทราฟขึ้นมากินกับเค้กนะ” เค้กบอก
“ครับ”
ผมรีบลงไปเอาข้าวต้ม สวนกับไอ้สองที่ยกจานข้าวออกไปกินที่ห้องนั่งเล่น สงสัยเพิ่งจะตื่น มันตักข้าวต้มของเค้กและของตัวเองเสร็จก็ยกขึ้นไปข้างบน
เมื่อจัดการให้เค้กกินข้าวกินยาเสร็จแล้ว น้องก็หลับไปอีกครั้ง จึงได้ลงไปวานให้ไอ้เจไปสอนเด็กแทน ซึ่งมันก็ดูเต็มใจแบบแปลกๆ ทั้งที่ปกติต้องโอดครวญบ้าง เกิดอะไรขึ้นกันวะ หรือที่โรงฝึกมีอะไรดีกัน แต่ช่างมันเถอะ วันนี้ขอลาหยุดดูแลสุดที่รักหน่อยก็แล้วกัน ทำเขาเจ็บแล้วต้องงรับผิดชอบครับ
“อ้าว ไปไหนมึง” ผมถามไอ้ครามที่เปิดประตูเดินออกมาจากห้อง
“มันตื่นแล้ว” ผมตอบแค่นั้นก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง ผมสบโอกาสเลยเข้าไปในห้องไอ้คราม เห็นริชนอนพิงหัวเตียงอยู่ เขาเห็นผมก็ขยับตัวนิดหน่อยเหมือนทำตัวไม่ถูก ในแววตานั้นมีความหวาดกลัวแฝงไว้ภายใต้ท่าทีที่แข็งกร้าว ไอ้ครามมันมองไม่เห็นบ้างหรือไงวะ
“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ได้จะทำอะไรนายหรอก” ผมเดินไปนั่งลงข้างๆเขา
“ครับ” ริชท่าทีผ่อนคลายมากขึ้น
“พี่อะไรจะเล่าให้ฟังบ้างไหม” ผมถามอย่างเป็นกลางมากที่สุด ไม่อยากบังคับให้เขาพูดถ้าหากว่าไม่อยากเล่า
“เอ่อ...” ริชมีท่าทีอึกอัก เขาดูเหมือนยังไม่ค่อยจะเปิดใจเท่าไหร่
“ไม่เป็นไรถ้ามันลำบากใจที่จะเล่า” ผมบอกพลางยิ้มให้นิดหน่อย จะว่าไปไอ้เด็กนี่ก็น่าเอ็นดูดีนะ ติดที่ว่าหน้างอไปหน่อย ไม่เหมือนคนตัวเล็กของผม รายนั้นวันๆเอาแต่ยิ้ม จนเขาจะหลงกันทั่วบ้านทั่วเมืองอยู่แล้ว
“เปล่าหรอกครับ ผมแค่ไม่รู้จะเริ่มยังไง” ริชบอกเสียงเบา สีหน้ามีแววกังวลฉายอยู่ เขาถูจมูกตัวเองน้อยๆ สงสัยจะเป็นหวัด เห็นทำจมูกฟึดฟัด
“ไม่เป็นไร อันที่จริงฉันพอรู้เรื่องคราวๆบ้างแล้วล่ะ อ่อ ฉันชื่อทราฟนะ เพื่อนไอ้ครามมัน” ผมแนะนำตัว
“พี่เป็นแฟนเค้กด้วยใช่ไหม” เขาถาม
“หืม อืม พี่เป็นแฟนเค้ก” แอบอึ้งนิดหน่อย สงสัยเค้กบอกมั้ง
“ผมริช” เขาแนะนำตัวบ้าง
“อืม รู้แล้วล่ะ แล้วเป็นไงบ้าง โอเคนะ” ผมถาม
“ก็โอเคมั้งครับ อย่างน้อยๆก็ยังไม่ตายด้วยมีดเล่นนั้น” น้ำเสียงติดเยาะหยัน มุมปากกระตุกยิ้มเหมือนเขากำลังสมเพชตัวเองอยู่
“ไม่เอาน่า นายก็ยั่วโมโหไอ้ครามมันให้น้อยๆหน่อย มันเป็นคนอารมณ์เสียง่าย” ผมแนะนำ เพราะถ้าฝ่ายนี้ยังไม่แรงให้มันน้อยลงมันก็ได้มีเสียเลือดกันบ้างล่ะผมว่า
“พี่ก็ไปบอกเพื่อนพี่ดิว่าให้บ้าให้มันน้อยๆหน่อยบ้างสิ” ริชใส่อารมณ์
“...” ผมมองหน้าเขานิ่งจนเขารู้สึกตัว
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร พี่พูดกับไอ้ครามมันให้แล้ว เวลามันสั่งอะไรก็ทำตามไป อะไรที่ทำไม่ได้ก็บอกมันดีๆ มีอะไรก็พูด มันไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลหรอกนะ แค่อย่างไปกวนตีนมันก็พอ” ผมบอก คิดว่าเขาคงเข้าใจ
แก๊ก
ผมหันไปทางประตู คิดว่าไอ้ครามคงขึ้นมาแล้ว แต่ปล่าว กลับเป็นไอ้สองที่เดินถือถาดข้าวต้มขึ้นมาอย่างงงๆ
“ทำไมไอ้ครามไม่เอาขึ้นมาวะ” ผมถามไอ้สองที่เดินเข้ามา
“ติดสายสำคัญ เลยให้กูเอาขึ้นมาให้แทน เอ่อ เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงเค้กเรียกมึงอยู่ในห้องอ่ะ” ไอ้สองบอก
“จริงดิ งั้นกูฝากดูหน่อย” ผมรีบวิ่งออกจากห้องไอ้ครามกลับห้องตัวเอง แล้วก็จริงอย่างไอ้สองว่า เค้กตื่นแถมยังร้องไห้อีกด้วย
“พี่ทราฟ ฮืออ” เค้กชูมือขึ้นเรียกหาผมยังกับเด็กๆ ผมปรี่เข้าไปกอดปลอบทันที
“พี่อยู่อยู่ เป็นอะไรครับ ร้องทำไม” ผมลูบหัวลูบหลังเค้กเบาๆ
“ฮืออ” เค้กไม่ตอบเอาแต่ส่ายหน้ากับอกผมไปมา
“บอกพี่ก่อนเร็ว เป็นอะไร” ผมจะดันตัวออกเพื่อมองหน้าแต่เค้กกลับกอดผมแน่น
“เค้กปวดหัว อึก”
“ปวดหัวเหรอครับ งั้นก็นิ่งเร็ว ยิ่งร้องยิ่งปวดนะ เดี๋ยวไม่หายไข้ ไม่ได้ไปเล่นกับพี่ริชนะ” ผมหลอกล่อ
“จริงเหรอ” เค้กปล่อยตัวผม เงยหน้าถาม เวลาเขาพยายามจะหยุดร้องไห้และติดสะอื้นน้อยๆนี่มันน่ารักจริงๆ ผมชอบเวลาเขาเป็นแบบนี้ชะมัด
“จริงสิ นอนพักเยอะๆ พี่ไม่ทิ้งไปไหนหรอกน่า เด็กขี้แยเอ้ย” ผมบีบจมูกเล็กๆนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่ขี้แยสักหน่อย พี่ทราฟก็อย่าหายไปสิ” เค้กทำหน้ายู่ใส่ผม ผมเลยก้มลงไปกดจูบที่ริมฝีปากเล็กๆนั้นที่ติดจะแห้ง แลบลิ้นเลียเติมความชุ่มชื่นก่อนจะผละออก
เค้กยิ้มกว้างก่อนจะหลับตาลงแล้วหลับไปอีกครั้ง ผมนอนมองเค้กสลับกับอ่านหนังสือไปด้วย จนกระทั่งได้ยินเสียงไอ้สองร้องโวยวาบลั่นบ้าน มันอะไรอีกวะเนี่ย ทำไมวันนี้มันยุ่งเหยิงแบบนี้วะ ผมเอื้อมไปหยิบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่ไอ้ครามซื้อให้เค้กมา จับแขนเค้กที่วางพาดเอวผมขึ้นแล้วเอาเจ้าหมีนี่สอดเข้าไปแทน เสียงร้องโวยวายของไอ้สองยังดังไม่หยุด ผมรีบวิ่งออกจากห้อง เจอไอ้ครามกำลังอุ้มริชที่กำลังชัก ตาเหลือกขึ้น ผมวิ่งตามลงไปข้างล่าง แต่ไม่ทัน ไอ้ครามพาริชขึ้นรถขับออกไปแล้ว คงพาไปโรงพยาบาล อะไรกันวะ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย
“เกิดอะไรขึ้นไอ้สอง” ผมถาม กังวลไปแล้วว่าไอ้ครามทำอะไรริชอีก
“กู กู ฮืออออ ไอ้ทราฟ กูผิดเองอ่ะ กูไม่ได้ตั้วใจ” ดูเหมือนไอ้สองจะสิ้นสติไปแล้ว ผมเลยหันไปมองหน้าไอ้เจแทน ไอ้เจถอนหายใจพรืดก่อนจะเล่าให้ผมฟัง
“ก็ไอ้สองไง ดันเสือกหวังดีใส่กระเทียมเจียวลงในถ้วยข้ามต้ม แล้วริชมันดันแพ้ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”
“กูขอโทษ” ผมสองบอกหน้าเศร้า ผมกอดคอมันเดินกลับเข้าบ้าน
“ไม่เป็นไรหรอก ไอ้ครามพาไปหาหมอแล้ว”
ปกติไอ้เจจะไม่ใส่กระเทียวเจียวในข้าวต้มอยู่แล้วเพราะตัวมันเองไม่กิน และเค้กก็ไม่กินด้วย แต่คนที่ชอบกระเทียวเจียวในข้าวต้นอ่ะคือไอ้สอง
“กูก็แค่หวังดี คิดว่าซะกระเทียมเจียวแล้วจะได้อร่อยขึ้น กูไม่รู้ว่าน้องมันแพ้อ่ะ ฮือออ” ไอ้สองยังไม่เลิกเสียใจร้องห่มร้องไห้ ผมกับไอ้เจได้แต่มองหน้ากันก่อนจะต่างคนต่างแยกย้ายไปทำเรื่องของตัวเอง
“อย่าคิดมากมึง ไอ้ครามมันตีนผีจะตาย เชื่อกู แปบเดียวถึง” ไอ้เจปลอบไอ้สองก่อนจะเดินออกจากบ้านไปสอนเด็กต่อ
ผมเองก็กลับขึ้นห้อง หวังว่าคงไม่มีอะไรอีกนะ
จนกระทั่งบ่ายกว่า ผมพาเค้กลงมานั่งเล่นข้างล่าง อาการดีขึ้นมากแล้ว ติดแค่น้องดูจะเดินไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ ผมบอกว่าจะอุ้มก็ไม่ย้อม ไหนจะโดนมองค้อนใส่อีกดอก
“พี่ทราฟ ไหนพี่ริชล่ะ” เค้กถาม สายตาจับจ้องไปที่การ์ตูน มือก็ลูบหัวเจ้าสายไหมที่นอนอยู่บนตักเค้กไปด้วย
ตอนนี้ในห้องนั่งเล่นก็มีผม เค้ก ไอ้เจ และ ไอ้สอง ส่วนไอ้ครามกับริชยังไม่กลับมา ผมมองหน้ากัน ไอ้สองนี่หน้าซีดเลย
“เอ่อ ไปโรงพยาบาลน่ะ” ผมตอบไปตามความจริง ไม่อยากโกหก เค้กหันขวับมาทันที แถมยังทำหน้าตาตื่นอีกต่างหาก มันเลยดูตลกปนน่าเอ็นดูไปด้วยในเวลาเดียวกัน
“เป็นอะไรพี่ทราฟ พี่ริชเป็นอะไรไป! พี่ครามตีพี่ริชอีกแล้วเหรอ!” ดูเหมือนเค้กจะจิตหลุดไปแล้ว
“เปล่าครับเปล่า ใจเย็นๆ ไอ้ครามมันไม่ได้ตี แค่แพ้อาหารเท่านั้น” ผมรีบบอก ไอ้ครามเอ้ย นี่ขนาดมึงไม่ได้ทำยังโดนเข้าใจผิดเลย ถ้ามึงทำจริงกูว่าไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแน่
“แล้วแพ้ได้ไงอ่ะ เป็นอะไรมากไหม” ผมเขย่าแขนถามผม
“ไม่เป็นอะไรแล้ว ริชแพ้กระเทียมน่ะ ไอ้สองดันใส่ลงไป ริชเป็นหวัดเลยไม่ได้กลิ่นกินเข้าไป” ผมบอกตามที่ไอ้ครามโทรมาบอกก่อนที่เค้กจะตื่น
“พี่สอง!” เค้กหันขับไปมองไอ้สองก่อนจะกระโจนใส่ไอ้สองเต็มแรง”
“โอ๊ยยยย เค้ก พี่เจ็บนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ พี่ผิดไปแล้ว” ไอ้สองพยายามจับตัวเค้กลงจากตัว ผมเข้าไปช่วย มันก็ไม่มีอะไรหรอก แค่เค้กจะโจนทับไอ้สองแค่นั้นเอง
พอเค้กสงบลงก็นั่งจ้องไอ้สองนิ่ง ทำหน้าโหด โธ่เอ้ยยย จะรู้ตัวไหมว่ามันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด แต่กลับไอ้สองที่มีความผิดติดตัวก็สลดลงได้
“พี่ขอโทษนะเค้ก พวกมึงกูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ” ไม่รู้ว่าวันนี้มันพูดขอโทษมากี่รอบแล้ว ผมกับไอ้เจนี่ไม่ได้โทษหรือว่ามันเลยด้วยซ้ำ แต่ไอ้สองมันเป็นแบบนี้ ถ้ามันทำให้ใครเดือดร้อนเพราะมัน มันจะรู้สึกผิดมากกว่าคนปกติจะรู้สึกเท่าหนึ่งเลย
“ไม่เป็นไรหรอกไอ้สอง” ไอ้เจตบบ่าไอ้สอง พยักหน้าเหมือนเข้าใจที่ไอ้สองพูด
“แต่มึง กูไม่ได้ตั้งใจ...กู...”
“อย่าคิดมาก กูให้อภัยมึง ไม่โกรธมึงหรอก คนเราทำผิดพลาดกันได้ อย่างเช่นพ่อแม่มึงเป็นต้น”
ผมและเค้กหันไปมองหน้าไอ้เจ ไม่เข้าใจว่ามันกำลังสื่ออะไรอยู่
“ฮึก...พ่อแม่กูเขาทำอะไรผิดวะ” ไอ้สองปาดน้ำตามองไอ้เจอย่างไม่เข้าใจ
“ผิดที่มีลูกอย่างมึงไง เห็นไหมมึง คนเราทำผิดกันได้”
“ไอ้เชี่ยนี่ ที่หลังด่ากูเลยเถอะไม่ต้องอ้อม ไอ้ห่าราก”ไอ้สองยกตีนถีบไอ้เจเต็มแรง ไอ้นั้นก็หัวเราะน่าที่หลอกด่าเพื่อนได้
“โอเค ทีหลังกูจะได้ไม่ต้องถนอมน้ำใจมึง” ไอ้เจพูดยิ้มๆ
“โฮ ไม่มีใครรักกูเลย เค้กกกกกกกก” ไอ้สองถึงกลับโผเข้าหาเค้ก เค้กก็ดีนะ กระเถิบตัวหนีด้วยความเร็วแสง แต่ก็ไม่ทัน โดนไอ้สองดึงไปกอดจนได้
“อ๊ะ! อย่านะพี่สอง อย่าเอาน้ำมูกมาป้ายเสื้อเค้กนะ อ๊ากกกก พี่ทราฟ ช่วยเค้กด้วย” เค้กโวยวายเรียกให้ผมช่วย ผมเลยเข้าไปแกะไอ้สองออกจากตัวเค้ก ถึงไม่ขอก็ทำอยู่แล้วครับ หวงครับหวง
“ไอ้สองหยุด มานี่มะ” ผมดึงเค้กมานั่งลงบนตัก กอดเอวไว้อีกชั้นกั้นไอ้สองพุ่งเข้ามา
“แม้แต่เค้กก็ไม่รักพี่เหรอ ใจร้ายวะ” ไอ้สองทำหน้าหงอย
“พี่อ่ะเค้กก็รักหรอกนะ แต่น้ำมูกนั่น บรึ๊ยยยย รักไม่ลงหรอก พี่สองไปล้างเถอะ ถือว่าน้องขอร้องนะ”
......................................................................................
-
อู้ยยยยยยยยยยย คราวนี้ถึงกับหามส่งโรงพยาบาล
เชื่อว่าถ้าน้องริชยังอยู่กับอีพวกนี้ ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะวะ :laugh:
อ๊ะๆๆ อย่าโวยวายกัน ริริไม่ใจร้ายกับน้องริชขนาดนั้นหรอกน่า
ช่วงนี้ชีวิตดี้ขึ้นมาประมาณ 10% คืองานหมดไปสามอย่าง แต่ก็ยังเหลืออีกบานอยู่ดี
มีใครยังไม่ได้อ่านเรื่องใหม่อีกเรื่องใหม่ค่ะ ถ้าใครยังไม่ได้อ่านก็ตามไปอ่านได้นะคะ
Maybe…รักนี้อาจเป็นนาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404)
และใครที่ยังไม่ได้กดไลค์แฟนเพจ กดไว้ก็ดีนะคะ
บางทีริริจะแจ้งข่าวแค่ในนั้นเพราะมันสะดวกกว่า
ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านค่ะ อ่านแล้วเม้นด้วยนะคะ
ทุกคอมเม้นถือว่าเป็นกำลังใจให้ริริมีแรงฮึดแต่งแต่ละบรรทัดแต่ละตอนออกมาได้
ฝันดีล่วงหน้าค่ะ :bye2:
กอด :กอด1:
-
สงสารริชอ่ะ เราเข้าใจนะว่าทำไมริชถึงแบบทำตัวอย่างนี้
โดนพ่อแม่ทิ้ง แบบปล่อยเกาะเลย แถมยังโดนจับมาอีก เฮ้อ
น่าสงสาร พี่ครามนี่ก็เกินไปอ่ะ :serius2:
-
หวังว่าริชคงไม่เป็นไรน้าาา เดี๋ยวครามจะไม่มีคู่เอา
ชอบเค้กน่ารักน่าเอ็นดู
ภาคนี้ยอมรับว่าเค้กน่ารักที่สุด ><
-
:m25: :m25:
พี่ทราฟหื่นสุดๆๆๆ แต่เค้กน่ารักมาก ใครจะอดใจไหวเนอะ
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
โอ้ยยยยย ไอ้พี่คราม มากไปแล้วโว้ยยยย ถ้าพลาดขึ้นมาตายเลยนะ ชีวิตคนเอามาล้อเล่นได้หรอ
สงสารริชโว้ยย เคราะห์ซ้ำกรรมซัด อีก ดันมาแพ้กระเทียม พี่สองก็ไม่ต้องคิดมากเน้อ มันแค่อุบัติเหตุ
ส่วนพี่ทราฟ :pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณมากๆที่ช่วยน้อง ดูแลริชด้วยนะ
-
อ๊ามาตอนแรกก๊เลือดพุ่งเลยอ่ะ
ปล อิพี่ครามถนอมนัองหน่อยเด๊ :angry2: :angry2:
ปล2 คิดถึง ริริ มาก ขอบคุณมากนะที่มาต่อไห้อิอิ
-
ตอนนี้เค้กน่ารักมากกกกก
ขี้อ้อนจังเลยนะ
เหมือนแมวเลย
อยากเอามาเลี้ยงมั่ง 55555
ส่วนริชกับพี่ครามนี่โหดกันจัง
ทั้งขว้างหม้อปามีด
แล้วจะรักกันได้มั้ยเนี่ย
-
เค้ก เป็นเทวดาตัวน้อยๆของทุกๆคนจริงๆน่ารักมากๆ :impress2:
สงสารริชจังแพ้กระเทียม :monkeysad:
-
สงสารริช :m15:
เค้กเด็กน่ารักก็ยังเป็นที่รักของพี่ๆ เหมือนเดิม เวลาทะเลาะกับพี่ๆ ดูน่ารักมากกกกกก :กอด1:
-
:monkeysad: :monkeysad:พี่ครามเมื่อไรจะใจอ่อนกับริชซะทีอะ :monkeysad: :monkeysad:
รอนะจ๊ะ :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :call: :call:
-
ริชน่าสงสารอยู่นะเนี่ยไม่สบายเป็นหวัดแล้วยังต้องมาแพ้กระเทียมอีก
เมื่อไรริชกับครามจะคุยกันดีๆโดยไม่ทะเลาะกันน้า
-
ริช จ้าง10แสดง1000เลยป่ะลุก พี่ครามดูแลน้องดีๆนะ
-
สงสารริชครามดีกับริชบ้างสิ
เค้กก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
คู่นี้เค้าเจอกันทีไรบ้านจะพังทุกที รุนแรงได้ตลอด
คือต่างคนต่างร้อนไม่มีทางจะคุยกันรู้เรื่องได้เลย
แต่ไม่แน่นะริชเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้อาจจะดีขึ้นก็ได้
หรือไม่อย่างนั้นก็คงต้องพึ่งพี่ทราฟกับน้องเค้กแล้วล่ะ
เป็นทั้งเพื่อนรักและน้องรักนี่นา คงจะฟังกันบ้าง
แต่ตอนนี้น้องเค้กคงจะช่วยใครไม่ได้หรอกนะเราว่า
เพราะตัวเองยังจะไม่รอดเลย พี่ทราฟเล่นเอาเดี้ยง
ถึงขั้นไม่สบายกันเลย ถนอมน้องบ้างนะพี่ทราฟ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
-
ร้อนแรงมากอ่ะ พี่ทราฟแอนด์น้องเค้ก
อั้ยย่ะห์หวานง่ะ
เอิ่มฝากบอกพี่ครามให้ใจดีกะน้องริชได้ป่ะ
-
ทราฟเค้กร้อนแรงกันจริงๆ
น้องเค้กยังน่ารักไม่เปลี่ยน น่ารักมากขึ้นกว่าเดิมด้วย
แต่คู่พี่คราม เฮ้อออออออ พี่ครามลดอารมณ์รุนแรงลงมาหน่อยสิ
สงสารริชนะ โดนกระทำมาเยอะจากครอบครัวตัวเอง
ถ้าพี่ครามรู้ก็น่าจะสงสารริช
ส่วนพี่สอง โอ๋ๆ มันเป็นอุบัติเหตุ อย่าคิดมากเลยเนอะ
หวังว่าริชคงไม่เป็นอะไรมาก
-
:m25:
:a5:
:beat:
:t3:
:z6:
:เฮ้อ:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
-
อั๊ยย๊าคู่ครามริชนี่โหดดีแท้
-
ขึ้นต้นมาซะร้อนแรงเชียวนะคะ ฮุฮุ...
-
เค้กน่ารักอะ พี่ทราฟหื่น
-
โอ้ แล้วนี่ ริช จะเป็นบังไงบ้างเนี่ย แพ้กระเทียมเหมือนเราเลย
หวังว่า พี่คราม คงพาไปหาหมอทันน้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่าสงสารน้องริชอ่ะ :o12:
ส่วนพี่ทราฟก็ เพลาๆ บ้างเน้อ ความหื่นอ่ะ คึ คึ :haun5:
-
สงสารริชจุงเบยยยยยยยยยยยย :o12:
แต่เค้กก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :really2:
-
ร้อนแรงมากอ่ะ พี่ทราฟแอนด์น้องเค้ก
อั้ยย่ะห์หวานง่ะ
เอิ่มฝากบอกพี่ครามให้ใจดีกะน้องริชได้ป่ะ
ได้ค่ะ เดี๋ยวจะบอกพี่ครามให้นะ แต่พี่แกจะฟังหรือเปล่าอันนี้ไม่รู้ เอิ้กๆ (โดนถีบ :z6: )
ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจค่ะ พรุ่งนี้มีสอบเลยแวะมาส่องนิยายตัวเองสักหน่อย ดูท่าจะถูกใจทุกคนมาก (เหรออออออออ) เอาน่า ถ้าหวานทั้งสองคู่ เดี๋ยวคนอ่านจะเป็นเบาหวานตายกันพอดี อุ้ย! ไปอ่านหนังสือก่อนนะ อ่านไม่ทัน เยอะเกินไป ใครก็ได้ช่วยที :serius2: :angry2: :fire: :m31:
:กอด1:
-
ไอ้พี่ครามมันจะเกินไปแล้วนะคอยดูเหอะเมื่อไหร่ที่ตกหลุมรักริชแล้วจะให้เอาคืนซะให้เข็ด
-
เค้กน่ารักมากกกกกกกก
ชอบให้พี่ทราฟหรือน้องเค้กเล่าจัง เพราะคู่น้องริชกับพี่ครามโหดไปอะ ให้คู่พี่ทราฟเล่าเห้อะ จะได้เบาลงหน่อย(เหรอ) 555
สนุกมากกกค่ะ^^
-
เค้กน่ารักตลอดกาลลลลลลลลลลลลล อ๊ากกกกก !!!
พี่ครามโหด ริชก็แรง โอ้ จะทำยังไงละทีนี้ขิงก็ราข่าก็แรงทั้งคู่ :เฮ้อ:
-
เพิ่งตามมาอ่านทันถึงตอนสุดท้ายแล้ว อยากบอกว่าสนุกมากค่ะ น้องเค้ก น่ารักมาก ๆๆ อยากเห็นขาโหดคราม
มีความรักหวาน ๆๆๆ กับเขาบ้าง รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
ครามโหดมาก :m16:
:pig4:
-
ครามนี่จะน่ากลัวเกินไปแล้ว ถ้าขว้างมีดโดนริชขึ้นมาล่ะ ใจร้ายอ่ะ
-
เค้กโครตเป็นที่รักของพี่ๆเลยอิจแาเบาๆ
แอบชอบน้องริชค่ะ
เป็นคนที่ชีวิตดาร์กดร ก๊ากกกก
แต่พี่ครามบช่วยเบามือกับน้องหน่อยเน๊าะ
เดี๋ยวน้องช้ำไปก่อน
ปล.ตอนนี้สงสารพี่ทราฟที่สุด วิ่งวุ่นไปมา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ทราฟกับเค้กก็หวานกันไป :oo1: :-[
พี่คราม!!! ช่วยเบาๆกับริชหน่อย ลดความโหดลงบ้าง :sad4:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ตีกันตายจิงๆ แต่เด๋วนะ พี่เจจะมีคู่อ่อ คิคิ
-
รุนแรงกันขนาดเลยนะเนี่ยย :serius2:
แต่น้องเค้กน่ารักอ่ะ พี่ทราฟ ดูแลน้องดีๆด้วย :o8:
:กอด1: :กอด1:
-
o13 o13
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
รอพี่ทราฟน้องเค้ก
รอพี่ครามน้องริช
-
สนุกมากเลยคราฟ :impress2: :impress2: :impress2:
-
มารอคู่หวานและคู่โหดค้าา
-
:L2:คราม+ริช คู่โหดแห่งปี แต่ชอบมากมายมาย..............แต่โหดมากเดี่ยวก็จะรักมากน่ะ นายคราม ขอเตือนไวก่อน
.....อยากรู้ว่า เฟ หายไปไหนแล้วคืนดีกับสองยัง........ :L2:
-
เข้ามารอออออ
อยากอ่านน้องเค้กแล้วจิ
><
-
เค้กน่ารักกกกก >//< อ๊ากกกก รอฉากหวานๆของคราม-ริชนะคะ 55555
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 7
[Rich talks]
ผมลืมตาขึ้น อาการเจ็บหน้าอกเนื่องจากแพ้กระเทียมยังหลงเหลืออยู่แต่ไม่มากนัก ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง สายตามองหาคนที่พาผมมาส่งโรงพยาบาล แต่ก็ไม่พบใคร
หึ! จะหวังอะไร แค่มันไม่ปล่อยให้ผมตายคาบ้านมันก็นับว่าบุญแล้ว อีกอย่าง ผมชินแล้วแหละกับการที่ต้องนอนโรงพยาบาลคนเดียว
ที่จริงผมไม่ต้องแอดมินเข้าโรงพยาบาลหรอก เป็นออกบ่อยไป เพราะผมมักไม่ระวังตัวเองและก็ไม่ค่อยมีคนรู้ว่าผมแพ้กระเทียม เลยเผลอกินมันเข้าไปบ่อยครั้ง
แกร๊ก
ผมหันไปมองที่ประตู ก็เจอกับไอ้หน้าโหดเจ้าเดิม...สงคราม แต่คราวนี้มันไม่ได้ทำหน้าโหดอย่างทุกที แต่เป็นสีหน้าเรีบยเฉย เมื่อรู้ว่าใครเข้ามาผมก็เบนหน้าออกไปทางระเบียง
“เป็นไงบ้าง”
ประโยคคำถามที่ดูจะธรรมดา แต่มันก็กลายเป็นเรื่องแปลกเมื่อมันออกมาจากผู้ชายคนนี้
“ก็ดี” ในเมื่อมันพูดดีมา ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปรวนมัน
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มันช่างแสนอึดอัด แต่ก็ไม่มีใครคิดจะทำลายความเงียบนี้ ผมปล่อยความคิดของตัวเองให้ล่อยลอย อย่างรู้ว่าช่วงเวลาแห่งความทรมานนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งสับสน มันหาหนทางไม่เจอ ผมไม่อยากอยู่ในสภาพนี้ อยากนี้ทุกอย่างไปหใพ้นๆ แต่ผมไม่มีทางเลือก แต่ถึงผมจะมีทางเลือกผมก็เลือกไม่ได้หรอก เพราะทุกคนได้ขีดเส้นทางไว้ให้ผมทั้งๆที่ผมไม่เต็มใจรับด้วยซ้ำ
“เป็นอะไร”
“อะไร” ผมเลิกคิ้วถามไอ้เจ้าหนี้รายใหญ่ ไม่คิดว่ามันจะชวนผมคุย
“มีอะไรอยากเล่าไหม” มันถาม ผมมองหน้ามันนิ่ง อยากมองให้ออกว่าคนตรงหน้าคิดอะไร รู้สึกยังไง มีความเป็นคนสักนิดบ้างไหม
“แล้วผมต้องเล่าอะไร ก่อนหน้านี้ไม่เห็นคุณจะถามเลยนิ” ผมอดไม่ได้ที่จะประชดประชันออกไป
ถ้านึกย้อนไปตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่มันจะยอมฟังคำพูดของผม มันใช้แต่อารมณ์และผมก็โต้ตอบมันด้วยอารมณ์เช่นกัน พอคิดอย่างนี้แล้วผมก็นึกถึงคำพูดของพี่ทราฟเมื่อตอนเช้าถึงบุคคลตรงหน้า
“ให้เล่าไม่ได้ให้ต่อล้อต่อเถียง” มันพูดเสียงเข้มอย่างทุกที นี่สินะที่พี่ทราฟพูดว่ามันอารมณ์เสียง่าย
“ผมไม่ได้ต่อล้อต่อเถียง ผมแค่ถามตามความจริง หรือคุณคิดว่าไง”
จะว่าผมเป็นพวกชอบความท้าทายก็ได้นะ มันเป็นนิสัยเสียข้อหนึ่งของผม แม้จะรู้ว่าผลลัพท์ของมันมันไม่ใช่ผลดี แต่ผมก็ยังทำ แม้ว่าบางทีผมที่ได้มันจะเจ็บจนทรมาน
“อย่ามากวนประสาทฉัน” ทีนี้มันเลยจ้องผมเขม่ง
ก็ได้ ในเมื่อมันเป็นไฟ ผมจะเป็นน้ำเอง มันร้อนผมจะเย็น แล้วมาดูกันว่าใครที่จะทนไม่ได้ก่อนกัน
“จะไม่เล่าใช่ไหม” มันถามผมด้วยความหงุดหงิด มันจะอยากรู้เรื่องผมไปทำไม
“ไม่มีอะไรจะเล่า” ผมบอก
“ตามใจนาย แล้วอย่าหาว่าฉันใจร้ายรังแกเด็ก ไม่ยอมฟังคำพูดนายแล้วกัน”
“ฉันไม่ใช่เด็ก!” ผมโวย แต่พอนึกได้ว่าผมต้องทำตัวให้เย็น จะวิ่งเต้นตามคำพูดของมันไม่ได้ก็เลยเลือกที่จะเบือนหน้าหนีแล้วก็นับหนึ่งถึงสิบในใจแทน อดทนไว้อดทน
“ยังไงนายเด็กกว่าฉัน”
เออ ผมไม่เถียงแม่งหรอก ผู้ใหญ่ห่าไรดีแต่ใช้อารมณ์และกำลัง
ก๊อกๆๆ
“ขออนุญาตตรวจคนไข้หน่อยครับ” คุณหมอเดินเข้ามาหร้อมพยาบาล มันเดินไปคุยอะไรกับหมอก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ยิน มันหันกลับมามองผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป แล้วคุณหมอก็เดินมาตรวจอาการผมก่อนขะมีสีหน้าเป็นกังวล
“ปกติคุณมีอาการแพ้แบบนี้บ่อยไหม” หมอถามเสียงเครียด
“ก็ บ่อยอยู่ครับ”
“คุณควรจะต้องระวังตัวเองมากกว่านี้ เพราะดูเหมือนจะเป็นอาการปกติทั่วไปที่แพ้ แต่คุณคงจะไม่รู้หรอกว่าถ้าคุณกินกระเทียมเข้าไปบ่อยๆแล้วมันจำทำให้ร่างกายคุณยิ่งแย่ และบางทีการรักษาอาจจะช่วยอะไรไม่ได้ในท้ายที่สุด”
ผมไม่เคยรู้ว่าการที่ผมละเลยมันทำให้เกิดผลเสียขนาดนี้
ผมนั่งฟังหมอบ่นเรื่องที่ผมไม่ดูแลตัวเองสักพักแล้วหมอก็ออกไป แถมทิ้งท้ายว่าให้ผมนอนดูอาการต่ออีกคืนเพราะผมขอกลับ
ผมหลับตาลงคิดถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น น้ำตาไหลลงมา ผมไม่คิดจะเช็ดมันออก ทำไมผมถึงต้องเกิดมานะ ถ้าเกิดมาแล้วไม่มีใครรักแบบนี้ การที่ต้องอยู่คนเดียว มันทรมานมากกว่าที่ใครจะเข้าใจถ้าไม่ได้เจอด้วยตัวเอง
“ร้องไห้ทำไม” เสียงเข้มดังขึ้น
ผมตกใจลืมตาขึ้นทันที มันมานั่งอยู่ข้างเตียงผมแล้ว ผมรีบเช็ดน้ำตาทิ้ง ผมไม่น่าเผลอแสดงความอ่อนแอให้เห็นเลย มันคงจะรู้สึกสมเพชผมมากสินะ
“ถามทำไมไม่ตอบ”
“ไม่มีอะไร” ผลผลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้มัน แต่มันไม่ยอม จับผมนอนหงายแล้วก็กดผมไว้กับเตียง ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ผม มองผมสายตาที่เจือความห่วงใยเล็กน้อย มันเล็กน้อยจริงๆจนแทบจะมองไม่เห็น ไม่หรอก มันไม่จริง คนอย่างมันจะมาหวงอะไรผม บ้างทีผมคงจะบ้าไปเอง
“ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า แต่นายต้องตอบคำถามฉัน” ผมันปล่อยผมให้เป็นอิสระก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียงผมแทน
“...” ผมไม่ได้พูดอะไร มันเหนื่อยกับการต้องสู้รบกับผู้ชายคนนี้เหมือนกัน
“นอกจากกระเทียมแล้วแพ้อะไรอีก”
“ไม่มี” ผมถามผมก็ตอบ จะได้จบๆไป ขี้เกียจทะเลาะกับผม เพราะเท่าที่เห็นจากที่ผ่านมาผมไม่เคยชนะมันสักครั้ง
“มีโรคประจำตัวอื่นไหม”
มันจะถามไปทำไมกันนะ เป็นหมอเหรอไง แต่ผมก็ตอบไปแต่โดยดี
“โรคกระเพาะและความดันต่ำ”
“นายนี่มันโครตอ่อนแอเลย”
“แล้วจะทำไม!” ผมเผลอขึ้นเสียงดังใส่มัน ก็ผมไม่ชอบที่ใครมาพูดว่าผมอ่อนแอ แค่เป็นโรคแล้วไง ไม่ได้หมายความคนอย่างผมจะอ่อนแอเสียหน่อย
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน ฉันไม่ชอบ!”
“ทีตัวเองยังทำ” ผมบ่นเสียงเบา และมันเองก็คงจะได้ยินถึงได้จ้องผมเขม่งอย่างนั้น
“มีอะไรที่ฉันควรต้องรู้อีกไหม”
“แล้วมีอะไรที่คุณควรต้องรู้ล่ะ” ผมไม่ได้จะกวนอารมณ์มัน แต่ผมแค่ไม่เข้าใจว่ามันมานั่นซักถามประวัติผมทำไม
“ทุกอย่างที่เกี่ยวกับนาย ฉันสมควรรู้ จำไว้ด้วยว่าตอนนี้นายอยู่ในฐานะอะไร” ผมตอกย้ำความจริงให้ผมได้รู้
“งั้นผมก็ฝากคุณไปบอกพ่อแม่พี่ผมด้วยแล้วกันว่าให้ช่วยรีบคืนเงินคุณ เพราะผมรังเกียจที่จะอยู่ใกล้คนอย่างคุณ รู้ไว้ด้วย!” ผมสั่งมันเสร็จก็ตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมโปงไม่อยากสนใจอะไรเสร็จ และในที่สุดผมก็ผล่อยหลับไป ตื่นอีกทีก็เย็นเพราะมันเป็นคนปลุกผม
อยากรู้จริงๆว่ามันไม่มีการมีงานทำหรือไง ถึงมานั่งเฝ้าผมแบบนี้
“จะไปไหนก็ไปป่ะ ไม่ต้องมานั่งเฝ้า ผมไม่หนีหรอกหรอกไม่ต้องห่วง” ผมบอกมันด้วยความรำคาญ
“ถึงนายอยากหนีก็หนีไปเถอะ เพราะยังไงนายก็ไม่มีวันหนีฉันพ้น”
“มันก็ไม่แน่หรอก”
“ก็ลองดูสิ ฉันไม่ห้ามหรอกนะ”
ไม่ห้าม แต่สายตาที่ส่งมานั้นบอกได้เป็นอย่างดีเลยว่าถ้าผมหนีมันเมื่อไหร่ ผมจะต้องเจอกับความโหดร้ายยังไงบ้าง
“เออๆ ไม่หนีหรอก อยากจะฆ่าแกงกันยังไงก็เชิญเถอะ ถ้าคุณคิดว่าวิธีนี้มันจะทำให้คุณได้เงินคืนจากพ่อแม่ผม แต่ผมขอบอกไว้เลยว่ามันไม่มีทางเป็นอย่างที่คุณหวัง เพราะผมไม่ได้สำคัญสำหรับพวกเขาขนาดนั้น”
เพราะถ้าผมสำคัญ พวกเขาคงไม่ทิ้งผมไว้แบบนี้ พวกเขาจะต้องไม่ปล่อยให้ผมโดนทำร้ายแล้วก็หนีไปมีความสุขกันเอง
“จะยังไงก็ช่าง ลุกขึ้นมากินข้าว”
“ไม่กิน ไม่หิว”
“อย่างต้องให้พูดซ้ำ ลุกขึ้นมากินข้าว”
“อ๊ะ! เจ็บนะโว้ย” มันกระชากตัวผมขึ้นจากที่นอนย่างแรงจนได้ยินเสียงหระดูกตัวเองลั่นดังก๊อก
“ก็อยากดื้อเอง ฉันเตือนนายหลายครั้งแล้วแต่เลือกจะขัดใจฉัน มันก็สมควร”
ผมเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น ข่มความไม่พอใจไว้ข้างใน มองมันที่เลือนโต๊ะกินข้าวเข้ามาใกล้ผม ผมมองอาหารตรงหน้าแล้วก็เบือนหน้าหนี ใครๆก็รู้ว่าอาหารโรงพยาบาลไม่อร่อย ใครจะไปอยากกิน
“กิน!”
“...”ผมไม่ได้ทำตามที่มันสั่ง ให้กินอาหารโรงพยาบาลผมยอกอดดีกว่า
“จะกินดีๆหรือจะให้จับยัด!”
“อยากกินก็กินเองสิ!”
“ริช! อย่าดื้อให้มันมากนักได้ไหม เป็นโรคกระเพาะแล้วยังไม่เจียมตัวเอง ไม่กินก็ไม่ต้องกิน!”
“ก็มันไม่อร่อย จะให้กินได้ไง!”
ผมผลักไอ้โต๊ะกินข้าวออกจากเตียง ไม่สนใจตาขวางๆของมันก่อนจะกระแทกตัวลงนอน ได้ยินเสียงมันถอนหายใจแรงๆ ยังไงผมกับมันก็ไม่มีทางพูดกันดีๆได้หรอก ไม่มีวัน
ปัง!
ผมหันไปมองประตูที่ปิดสนิทด้วยฝีมือของหมาบ้า ผมไม่กินข้าวแล้วไง หนักหัวมันตรงไหนกัน ยิ่งคิดยิ่งโมโห ถ้าไม่กินจะจับยัดงั้นเหรอ ยัดปากมึงเองเหอะไอ้โหด! แล้วก็ออกไปแล้วไม่ต้องกลับมานะ จะไปไหนก็ไป เหม็นขี้หน้า!
จ๊อกกก
ไอ้ท้องเวร ร้องหาพ่อเหรอไง เออรู้ครับว่าหิว แต่จะให้ผมกินอาหารโรงพยาบาลก็ไม่เอาด้วยหรอก ข้าวต้มเละๆกับอะไรก็ไม่รู้ ตอนนี้ผมก็ไม่มีโทรศัพท์ด้วย จะได้โทรสั่งให้ไอ้เตอร์ซื้ออะไรเข้ามาให้ผมกิน ผมเป็นคนกินยากมาก ถ้าไม่ถูกปากผมก็จะไม่กิน และนี่ก็เป็นอีกสาเหตุที่ทำให้ผมเป็นโรคกระเพาะ
“เฮ้อออ น่าเบื่อ”
แกร๊ก!
ใครอีกวะ ผมหันไปมองที่ประตูอีกครั้งแล้วก็เจอไอ้หน้าโหดเดินหน้ายุ่งเข้ามา กลับมาอีกแล้วเหรอ! มันจะอะไรกับผมหนักหนาวะ
มันเดินตรงมาเรื่อยๆก่อนจะลากโต๊ะกินข้าวมาตรงหน้าผมเหมือนเดิมด้วยความรุนแรง มันคว้าถาดข้าวออกจากโต๊ะก่อนจะกระแทกถุงที่มันหิ้วลงบนโต๊ะแทน พอมองก็เลยรู้ว่าเป็นกล่องข้าว
“ถ้ากลับเข้ามาอีกแล้วไม่กินนะเจอดีแน่!” มันขู่ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ส่วนผมน่ะเหรอ ก็ได้แต่นั่งนิ่งไม่เข้าใจการกระทำของไอ้จอมโหด
มันเป็นห่วงผมเหรอ คนอย่างมันเนี่ยนะ ไม่มีทางหรอก
ผมมองกล่องข้าวตรงหน้าก่อนจะลงมือเปิดออกดู สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า...นี่มันเป็นอาหารโปรดของผมเลยนะ มันรู้ได้ยังไงว่าผมชอบ หรือว่ามันแค่บังเอิญซื้อมาตรงกับความชอบของผม ช่างมันเถอะ ขี้เกียจคิดให้วุ่ยวาย ว่าแล้วผมก็ลงมือกิน
“อืม...อร่อย” ผมเผลอยิ้มออกมา ร้านไหนกันคราวหลังผมจะได้ไปกินอีก
ใช้เวลาไม่นานผมก็กินสปาเก็ตตี้หมดกล่อง อิ่มมากๆเลย ผมเลื่อนโต๊ะออกก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม ที่หัวเตียงมีแต่น้ำไม่เย็น ผมไม่ชอบ แล้วก็ต่อด้วยเข้าห้องน้ำ พอออกมาจากห้องน้ำผมก็กลับมานอนที่เตียงตามเดิม มือก็กดรีโมตทีวีเปลี่ยนช่องไปมาจนเจอหนังที่เกี่ยวกับการแข่งรถผมเลยนอนดูเงียบๆ เรื่องนี้ผมดูหลายครั้งแล้ว ก็ก็ดีกว่าไม่มีอะไรทำ
ผมดูหนังจบไปสามเรื่องก็เป็นเวลาห้าทุ่มกว่า พอปิดโทรทัศน์ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ สายตาเลือบไปเห็นกล่องข้าวที่สงคามซื้อมาให้ผมแล้วก็อดคิดเรื่องมันอีกไม่ได้
“...เวลามันสั่งอะไรก็ทำตามไป อะไรที่ทำไม่ได้ก็บอกมันดีๆ มีอะไรก็พูด มันไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลหรอกนะ แค่อย่างไปกวนตีนมันก็พอ”
เพราะผมบอกว่าไม่ชอบกินอาหารโรงพยาบาลงั้นเหรอ มันถึงออกไปซื้อข้าวมาให้ผม ทำไมกัน ถ้าผมบอกมันดีๆตั้งแต่แรกมันจะตามใจผมงั้นเหรอ หึ! มันจะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง เพราะผมไม่ได้อยู่ในฐานะที่คนอย่างมันจะต้องมาใส่ใจหรือห่วงใย อย่างดีมันก็คงกลัวผมตายก่อนจะได้เงินคืน
จะว่าผมมองโลกในแง่ร้ายก็ได้ แต่ผมไม่อยากคาดหวังอะไรอีกแล้ว อีกคาดหวังมากเท่าไหร่ นิ่งผิดหวังมากเท่านั้น ผมชอบอะไรที่จับต้องได้และเป็นความจริง ไม่ชอบฝันอะไรลมๆแล้งๆ
เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านเข้าวันไหม ผมได้แต่นั่งเงียบๆ เพราะเมื่อตอนกลางวันนอนไปพอสมควร ตอนนี้ผมเลยไม่ง่วงเท่าไหร่ ความเงียบงันรอบตัวทำเอาผมต้องยกผ้าห่มขึ้นกอดกระชับ พอมันไม่อยู่ผมก็รู้สึกเหงา บางทีถ้าตอนนี้ไอ้บ้าครามมันอยู่ก็คงจะดีกว่านี้
นี่ผมกำลังหวังอะไรอยู่กันวะ!
แอ๊ดดดด
“ไง ทำไมไม่นอน”
ผมได้แต่มองมันอึ้งๆ ในมือมันถือถุงอะไรสักอย่าง มันเดินเข้ามาใกล้เตียงก่อนจะขมวดคิ้วมองหน้าผมแล้วมันก็ยกมือขึ้นแต่หน้าผากผม ทำเอาผมสะดุ้ง
“เป็นอะไร เจ็บหน้าอกเหรอ” มันถาม คราวนี้ไม่มีอารมณ์โกรธ แต่น้ำเสียงติดจะเหนื่อยๆมากกว่า รวมไปถึงความอ่อนล้าบนใบหน้าเข้มนั่นอีก
“ไปทำอะไรมา” ไม่เข้าใจว่าถามมันแบบนั้นทำไม แต่ผมแค่อยากรู้อะไรบางอย่าง
“ทำงานสิ นายคิดว่าฉันจะว่างมาเล่นกับนายทั้งวันหรือไง”
“แล้วมาทำไม” ผมมองข้ามความกวนประสาทนั่นแล้วถามคำถามที่ผมอยากรู้ที่สุด
“ก็มาเฝ้านายไง ไม่ต้องมองอย่างนั้น ฉันไม่ได้กลัวนายหนี ก็แค่...เดี๋ยวนายอาการกำเริบอีก”
มัน...เป็นห่วงผมเหรอ
คนใจร้ายแบบนี้เนี่ยนะเป็นห่วงผม
“กินข้าวแล้วใช่ไหม” มันถาม สายตาก็มองไปยังกล่องข้าวก่อนจะกลับมามองหน้าผมเหมือนรอคำตอบที่จะทำให้มันพอใจ
“อืม”
“ดี อ่ะ กินนี่ซะ” มันวางถุงลงบนโต๊ะ ผมเปิดออกดูก็ห็นว่าเป็นเค้กสตรอเบอร์รี่” อย่าบอกนะว่ามันซื้อมาให้ผม อารมณ์ไหนของมันกัน
“เค้กฝากมาให้ กินๆเข้าไปซะ” มันบอกทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินไปเปิดโทรทัศน์แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา
ผมเปิดกล่องเค้กออกก่อนจะหยิบช้อนที่อยู่ในถุงขึ้นมาตักเค้กกิน อร่อยแหะ...
ความรู้สึกตื้นตันมันล้นอยู่ในอก ผมเจอเด็กคนนั้นกี่ชั่วโมงกันเชียว แต่เขากลับเป็นห่วงเป็นใยผมที่นอกจากเพื่อนสนิทผมก็ไม่เคยได้รับมันจากใคร ร่วมไปถึงอีกคนที่นั่งอยาในห้องนี้
ผมไม่เข้าใจเลย..มันเป็นคนยังไงกันแน่
---------
---------
“ไอ้คราม ริชเป็นไงบ้าง ปลอดภัยดีใช่ไหม อ้าว มันไปไหนวะ”
“พี่สองๆ เบาๆสิ พี่ริชหลับอยู่นะ!”
“ก็พี่เป็นห่วงนี่เค้ก”
“พี่สองก็อย่าเสียงดังสิ คนป่วยต้องพักผ่อนเยอะๆนะ พี่สองเข้าใจไหม”
“คร้าบๆคุณน้องบังเกิดเกล้า พี่สองผิดไปแล้วครับ”
“ฮ่าๆๆ”
“อื้ออ หนวกหู” ผมบ่นอย่างขัดใจ ใครมาทำอะไรเสียงดังกันเนี่ย ผมจำได้ว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลนะ
“เห็นไหม เพราะพี่สองนั่นแหละเสียงดัง”
“เค้กนั่นแหละ”
“ทั้งคู่นั่นแหละ”
“อ่า พี่ทราฟ”
“เมียมึงนู่นไอ้ทราฟ ไม่เกี่ยวกับกูเลย”
ผมตัดใจลืมตาขึ้นในที่สุด ต่อให้ง่วงก็คงหลับไปลงแล้วครับ เสียงดังกันขนาดนี้ พอเค้กเห็นว่าผมตื่นก็วิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกับพี่สองคนที่เอาข้าวต้มมาให้ผม
“พี่ริช! เป็นไงบ้าง เค้กเป็นห่วงแทบแย่ หิวไหมครับ พี่เจทำกับข้าวมาให้เยอะเลย แต่ไม่ได้มาด้วยหรอกนะ เพราะต้องไปสอนเด็กที่โรงฝึกแทนพี่ครามน่ะ^^” เค้กพูดอย่างร่าเริง แถมยังทำท่าเหมือนจะปีนขึ้นมาบนเตียงผม แต่โดนพี่สองดึงตัวเอาไว้ก่อน
“ดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบใจนะ” ผมบอกแล้วก็ยิ้มให้เค้ก
เพราะเป็นเด็กที่ร่าเริงสดใสสินะ ใครๆถึงได้หลงรัก
“ริช พี่ขอโทษนะ ที่ไม่ระวังอ่ะ พี่ไม่รู้ว่าเราแพ้กระเทียม” พี่สองเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ผมเลยยิ้มให้นิดๆ
“ไม่เป็นไรครับ ผมชินแล้ว”
“ชิน? แต่พี่ไม่ชินอ่ะ พี่ขอโทษนะ” พี่สองยังคงไม่คลายความกังวล
“นี่ๆ พี่ริชรู้ไหม เมื่อวานพี่สองหน้านี่หดเหลือสองนิ้วเลยแหละ ฮ่าๆๆๆ” เค้กหันไปล้อเลียนพี่สอง ทำเอาผมหลุดขำกับท่าทางน่ารักๆนั่น
“พูดมากเกินไปแล้ว นี่แน่ะ”
โป๊ก!
“โอ๊ยยย พี่ทราฟ พี่สองแกล้งเค้ก!”
แล้วเค้กที่โดนพี่สองเขกหัวก็วิ่งไปหาพี่ทราฟที่นั่งดูสถานการณ์เงียบๆ พี่ทราฟลูบหัวเค้กที่โดนพี่สองเขกเบาๆ ปากก็อมยิ้มกับท่าทางของเค้ก
ดีจังนะที่มีคนที่รักแบบนั้นน่ะ
“พวกมึงมาทำเสียงดังอะไรกัน” คนที่โหดตลอดเวลาเดินเข้ามาในห้องหน้ายุ่ง
“เค้กมาเยี่ยมพี่ริช” คนตัวเล็กตอบเสียงดังฟังชัด เลยโดนสงครามยีหัวเข้าให้
ท่าทางอ่อนโยนแบบนั้น ทำเป็นด้วยเหรอ
“ริช กินข้าวก่อนเร็ว”
ผมสะสายตาจากจากคนใจร้าย มองอาหารบนโต๊ะที่พี่สองเลื่อนมาให้ ก่อนจะลงมือกินเงียบๆ โดนพี่เสียงพูดคุบระหว่างเค้กแล้วก็พี่ทราฟ บ้างครั้งคนหน้าโหดก็ร่วมวงคุยด้วย ผมได้แต่นั่งฟังเงียบๆ แล้วก็อดจะรู้สึกขุ่นมันในใจไม่ได้
ทีพูดกับผมนะตลาดตะคอกทุกคำ ทีกับเค้กนะพูดีทุกคำ
แล้วนี่ผมจะไม่พอใจไปทำไมกัน เขาจะทำดีกับใครไม่ทำกับใครมันก็ไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย
“จะนอนที่นี่อีกหรือกลับไปนอนบ้าน”
ผมตวัดสายตาขึ้นมองคนตัวโตที่เดินมายืนข้าวเตียงผม
ไม่คิดว่าคราวนี้ผมจะมีทางเหลือ เพราะที่ผ่านมามันก็เลือกให้ผมทั้งนั้นว่าผมต้องชดใช้และรับผิดในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อยังไง
ผมเปล่าน้อยใจนะ อย่าเข้าใจกันผิดล่ะ
“บ้านไหน?” ผมถามราวกับคนโง่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากรู้
“บ้านฉัน ว่าไงจะอยู่ที่นี่หรือจะกลับ”
“กลับ”
ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ที่นี่ ในเมื่อผมหายดีแล้ว
-
ช่วงที่ผ่านมายุ่งมากค่ะ เลยมาลงช้า แต่ตอนนี้เป็นช่วงสอบไฟนอล
หลังจากสอบเสร็จแล้วก็คงจะมาบ่อยกว่านี้เพราะปิดเทอม เย้ๆๆๆ
ตอนนี้มีเรื่องสั้นที่ใหล้จะจบแล้วนะคะ ใครยังไม่อ่านรีบเข้าไปอ่านนะ
เหตุเกิดเพราะเสียง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36857.0)
มีคำผิดบอกด้วยนะคะ เดี๋ยวมาแก้ให้
ขอบคุณค่ะ
:L2:
:กอด1:
:pig4:
-
:z13: :z13:
พี่ครามอย่าโหดมากก
-
น้องริช หึงอ่าเดะ หึงอาเดะๆ o18 o18 o18 o18
-
ครามเลิกโหดได้แล้วคร
-
เห็นด้วยกับริช พี่ครามโหดตลอดเวลา ยกเว้นตอนอยู่กับเค้กนะ
เพราะรายนั้นใครอยู่ใกล้ก็โกรธไม่ลงดุไม่ลงทั้งนั้นแหละ
แต่ตอนนี้พี่ครามเย็นลงมากแล้วนะ ถ้าเทียบกับตอนแรกๆ
ริชเองก็ต้องพยายามเย็นลงเหมือนกันนะ เพื่อความสงบสุข :laugh:
และเป็นผลดีทั้งกับตัวเองและคนรอบข้าง ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย
พูดคุยกันให้เยอะๆนะ จะได้รู้เรื่องที่มาที่ไปกันสักที
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ครามดีกับริชแล้วว
ริชอย่ากวนมากนะ
รอลุ้นกับคู่นี้จ้าา
-
ความสัมพันธ์ค่อยๆ ดีขึ้น
ต่อไปคาดว่าริชจะรู้สึกว่าอยู่ที่บ้านนี้มีความสุขกว่าอยู่บ้านตัวเองนะนี่
:L2: :pig4:
+1 +เป็ดค่า
-
น้องเค้กมาแล้วววววววววววววววววววววววววว
คิคิ น้องเค้กน่ารักตลอดเลยยย
พี่คราม อย่าโหดกับริชให้มากนักสิ พูดกับน้องเพราะๆอีกนะ ดูแล้วพี่ครามจะอบอุ่นมาก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ครามใจดีนะ
แต่อารมณ์เสียง่ายจริง
เพราะงั้นริชอย่าดื้อน้า
พี่ครามจะได้ใจดีงี้ตลอด
-
:-[ :impress2: :กอด1:
-
ริชก็น่ารักน้าาาาาาาาา
พี่ครามอย่าโหดนักสิ -.3.-
-
ทำไมรู้สึกว่ายิ่งอ่านยิ่งไม่พอ
คุณใส่กัญชาลงไปในนิยายใช่หรือไม่ T^T
-
ดีมากพี่ครามค่อยลดความโหดลงมาหน่อย อย่าขึ้นง่ายนักนะ
น้องริช แอบน้อยใจแล้วเว้ยยยย :-[
-
ครามเริ่มรู้สึกสงสารริชบ้างแล้วใช่มั้ยอ่ะ ริชก็อย่าไปกวนประสาทครามมากนักเลย จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว
ริชเร่มรู้สึกอะไรบางอย่างแล้วใช่มั้ยอ่าาาาาา
-
ตัดตอนตลอดเลยยย
-
ชะ!! มีแอบน้อยใจเล็กๆซะด้วย อิอิ ริชเอ๊ย นายหลงรักพี่ครามซะแล้วมั้งนั่น หุหุ :z1: ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ที่มาต่อให้ :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องริช ขา นู้ก็อย่าไปพูดกวนน้ำโห เฮียคราม เค้าสิค้า
ตอนนี้เฮียเค้าก็เริ่มที่จะพูดกับนู๋ดีๆแล้วนะค้า
แต่ว่าตอนนี้กำลัง หึง เฮียคราม อยู่อ่ะป่าวเนี่ย
:laugh: :laugh:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านอีกๆๆๆ ชอบๆๆๆ
-
พี่ครามก็ใจอ่อนมั่งแล้วล่ะซี้ๆ :m12:
ส่วนนู๋ริช ลดความดื้อลงนิดนุงนะลูกนะ ก่อนที่จะกลายเป็นกระสอบทราย :m29:
-
ทำไมรู้สึกว่ายิ่งอ่านยิ่งไม่พอ
คุณใส่กัญชาลงไปในนิยายใช่หรือไม่ T^T
เฮ้ยย!! กัญชงกัญชาอะไร อย่าเสียงดังไปสิ เดี๋ยวตำรวจมา :laugh:
-
ครามเริ่มใจดีกับริชแล้วใช่ไหม
-
สงสารริชจังคงขาดความรักความอบอุ่นยิ่งมาอยู่ท่ามกลางคนที่เค้ามีแต่ความรักก็ยิ่งน่าสงสารเข้าไปอีก :m15:
-
อย่าโหดกะริชมากน้าพี่คราม เด๋วขวัญน้องกระเจิงหมด :sad4:
-
รอตอนต่อไป :call:
-
พี่ครามคะ
พูดกะน้องริชดีบ้างจิ
ใจดีกะน้องอีกนิด
-
ครามเริ่มที่จะทำดีกับริชแล้ว
แต่ใจดีแล้วก็พูดดีๆ กับริชบ้างสิ
-
ครามกับริชพูดกันดีๆไม่ตะคอกใส่กันก็เป็นนี่
ถ้าทำได้แบบนี้ไปตลอดได้ก็ดีนะสองคนนี้ :o10:
เค้กน่ารักจังเลย :-[
-
อั้ยยย ย้ะ
ชอบคู่นี้จังงงงง ง
รออ่านตอนต่อไปนะ อ้ะ อ้ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[พี่ครามก็เมื่อไรจะรักน้องริชชักทีอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มารอด้วยคนนะคะ
-
:z2: :z2: :z2:
-
ริชงอนพี่ครามหรอ อย่างอนจนดื้อไม่ฟังพี่ครามอีกล่ะ เดี๋ยวโดนพี่ครามตี~
พี่ครามก็อย่าใจร้ายกับน้องริชนักสิ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นห่วงน้องน่ะ
มาต่อไวๆน๊าาา สู้ๆ
-
ความคาดหวัง อาจจะแปรเปลี่ยนเป็นความรักไปก็ได้นะจ๊ะริช
พี่ครามก็เริ่มห่วงใยริชบ้างแล้ว แต่เมื่อไหร่จะใจอ่อนซักทีนะ
ปล น้องเค้ก พี่ทราฟ น่ารักเสมอ ><
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ
สนุกมากกกกก
รอตอนต่อไปค่ะ +1
:กอด1:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 8
[Song-Khram talks]
“ไปจัดการตามที่สั่งด้วย เอาให้ได้เรื่องเร็วที่สุด” ผมสั่งก่อนจะโยนแฟ้มงานใส่ลูกน้องที่ทำงานพลาดอีกแล้ว
“ครับ ผมจะพยายามครับ” ไอ้ลูกน้องที่ไม่เอาไหนรีบละล่ำละลักบอก
“ว่าไงนะ” ผมถามมันเสียงนิ่ง ไม่อยากจะเชื่อว่านี่จะเป็นคำพูดที่ออกมาจากลูกน้องของพ่อ
“เอ่อ...”
“คำว่าพยายามใช่กับฉันไม่ได้ แกจะต้องทำให้ได้!”
“ครับ”
แล้วไอ้ลูกน้องที่ไม่ได้เรื่องก็รีบออกจากห้องผมไป ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบระบายความเครียด ช่วงนี้งานทุกอย่างไม่ราบรื่น มีเรื่องผิดพลาดตลอด และโดยส่วนมากมากจากคนที่พ่อและอาส่งมา ในขณะที่คนของผมย้ายไปทำงานกับอาแทน เรื่องนี้ผมไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่ในองค์กรเรา ผู้น้อยต้องฟังเสียงของผู้ที่ใหญ่กว่าเสมอ และแน่นอนว่าคนที่ใหญ่สุดคือพ่อของผมเอง
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าก่อนจะเปิดแฟ้มประวัติของใครคนหนึ่งขึ้นดูเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ พร้อมกับรูปของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ในประวัติระบุไว้ว่าเป็นเพื่อนสนิทของ “ริช”
‘คาร์เตอร์’ หนุ่มลูกครึ่งเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของริช ดูจากสายที่ไม่ได้รับในโทรศัพท์ของริชผมก็พอจะรู้ว่าทั้งคู่สนิทกันมากเพียงไหน ตั้งแต่วันที่เขาจับตัวริชมาเพื่อล่อให้คนชั่วออกมาปรากฎตัวจนถึงตอนนี้ มีสายโทรเข้าจากคนๆเดียวเกือบห้าร้อยสายได้ ผมต้องไม่เคยเห็นใครที่พยายามได้ขนาดนี้มาก่อน
“ในเมื่อฉันง้างปากนายไม่ได้ ฉันจะไปง้างเอาจากเพื่อนของนายก็แล้วกัน”
----------
----------
ผมดูรูปของคาร์เตอร์อีกครั้งพลางดูดบุหรี่เข้าปอดเฮือกสุดท้ายก่อนจะปล่อยทิ้งลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้ดับไฟ วันนี้ผมจะต้องรู้เรื่องทั้งหมดให้ได้ ในเมื่อเจ้าตัวไม่ยอมพูดเรื่องที่ควรพูด ผมก็ต้องหาทางอื่นเอาเอง การที่ได้ชื่อว่ารังแกคนไม่มีทางสู้ก็ไม่ใช่นิสัยของผมสักเท่าไหร่ แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนที่ความอดทนจำกัด และอีกฝ่ายก็กวนประสาทเป็นที่หนึ่ง จะไม่ให้ผมโหโมได้ยังไง
“คาเตอร์อยู่ไหน” ผมถามพนักงานคนหนึ่งที่กำลังซ่อมรถอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะรีบบอก สีหน้าฉายแววกลัวๆนิดๆ
เรื่องธรรมดา ผมชินเสียแล้ว ใครๆก็บอกว่าผมหน้าดุ ยิ่งถ้ากำลังอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีแล้ว หน้าผมจะยิ่งโหดมาก แต่มันก็เป็นข้อดีล่ะ มันทำให้ผมคุมคนอยู่ เพียงแค่จ้องตา แต่ไม่รู้ทำไมไอ้เด็กบ้านั่นถึงไม่เคยกลัว แถมยังเถียงเอาๆ เถียงจนคอเป็นเอ็น ไอ้เถียงนะไม่เท่าไหร่ แต่เขาถึงขนาดกล้าลงมือทำร้ายร่างกายผม มองดูก็รู้ว่ากลัว แต่ความดื้อมีมากเกินที่คนปกติจะมี
คอยดูเถอะ ผมจะสั่งสอนเอาให้ดื้อไม่ออกเลย!
“อยู่ข้างในครับ เดี๋ยวผมไปตามให้”
“ไม่ต้อง!” ผมบอกก่อนจะเดินเข้าไปในส่วนที่เป็นสำนักงานแทน
พอผลักประตูเข้าไปในห้อง คนที่ผมตามหาอยู่ก็เงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมามอง สีหน้าดูหงุดๆอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะเปลี่ยนเป็นงุงงงเมื่อเห็นผม
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาวางมือถือลงก่อนจะลุกขึ้นยืนถามผม ผมเดินไปนั่งที่โซฟารับแขกที่อยู่ภายในห้อง เขามองผมด้วยความสงสัยก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาเดี่ยว
“นายคือคาร์เตอร์เพื่อนของริช” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามด้วยท่าทีทีดูจะกระตือรือร้นมากกว่าเดิมทันทีที่ได้ยินชื่อเพื่อนสนิทของเขาออกจากปากผม
“ฉันต้องการรู้เรื่องของเพื่อนนาย เล่ามาให้หมดล่ะ” ผมบอกเขาเสียงเข้ม วันนี้ผมต้องได้เรื่อง
“ทำไมผมต้องเล่าด้วย คุณเป็นใคร” คาร์เตอร์มองผมอย่างไม่ไว้วางใจ
ผมไม่ตอบแต่หยิบนามบัตรของผมให้เขาแทน ก่อนจะเล่าเรื่องที่บ้านของริชเป็นหนี้ผมร่วมไปถึงเรื่องที่ตอนนี้ริชมาอยู่ในความดูแลของผมด้วย
“คุณทำอะไรมันหรือเปล่า” เขาถามผม น้ำเสียงติดจะร้อนรนด้วยความเป็นห่วง
“หึ ก็มีบ้าง ฉันคงไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่าเพื่อนนายรั้นและดื้อแค่ไหน”
“นั่นล่ะนิสัยของมันเลยล่ะ มันปลอดภัยใช่ไหม ผมโทรหามันไม่ติด”
“ก็ปลอดภัยดี ว่ายังไง นายจะเล่าเรื่องของเพื่อนนายให้ฉันฟังได้หรือยัง” ผมถามเพราะเริ่มจะหงุดหงิด ผมไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวันเพื่อนมาเสียเวลาที่นี่หรอกนะ
“ไอ้ริชเหรอ มันน่าสงสารนะ แต่มันไม่ชอบให้ใครสงสารหรอก ผมไม่รู้หรอกว่าคุณได้ข้อมูลมันยังไง แต่มาเฟียอย่างคุณก่อนที่จะมาหาผม คุณคงมีข้อมูลอยู่แล้ว จริงไหม”
“...” ผมไม่ตอบ นับว่าเป็นเด็กที่ฉลาดพอตัว อย่างน้อยก็รู้จักใช้คำพูดมากกว่าเด็กนั่น ที่อารมณ์ขึ้นได้ง่ายตลอด สติไม่ค่อยจะมี
“อย่างที่คุณรู้ว่ามันมีพ่อแม่และพี่ชาย แต่มันก็เหมือนมีในนาม คนพวกนี้ไม่ค่อยจะสนใจมันหรอก เหมือนจะเลี้ยงดูไปอย่างนั้น พอจะเอาอะไรจากมันถึงมาหามันที มันกลับไปบ้านก็จะถูกเรียกไปถามนู่นนี่ เรียนก็ต้องเรียนตามพี่พ่อแม่มันต้องการ พวกเขาไม่เคยด่าว่ามันหรอก แต่พวกเขาก็เก่งที่โน้วน้าวมันได้ อีกบางทีคงเป็นเพราะไอ้ริชมันเองด้วยที่ยอมตามใจ”
“ทำไมต้องตามใจ” ผมถามเพราะฟังๆดูแล้วนั่นไม่น่าจะเป็นนิสัยของริชเลยด้วยซ้ำ รายนั้นพยศจะตายไป
“เพราะมันคงอยากให้พ่อแม่เห็นมันในสายตาบ้างมั้ง เพราะใครๆก็เอาแต่ชื่นชมพี่มันจนออกนอกหน้า” คาร์เตอร์เบ้ปากไม่พอใจเมื่อพูดถึงพี่ของริช
“แล้วไงต่อ” ผมถาม
“มันออกมาอยู่คอนโดคนเดียว กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้าน เงินมันก็หาใช้เอง แข่งรถบ้าง การพนันบ้าง หลายๆอย่างที่สามารถหาเงินได้ แต่ทุกอย่างนี่มันต้องแอบทำเพราะท่าที่บ้านรู้ มันเย่แน่ๆล่ะ”
“นายจะบอกว่าเด็กนั่นไม่เป็นที่ต้องการของคนที่บ้านสินะ” ผมกอดอกถาม ในรหัสมองก็คิดไปมาถึงเรื่องที่ได้รับรู้
“มันก็ดูจะเป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้วนี่น่า ถ้าพ่อแม่มันรักมันคงไม่ทำแบบนี้หรอก มันต้องกลายเป็นคนเก็บกด หลายต่อหลายครั้งที่มันแอบไปหาหมอประสาท คุณคิดว่ามันน่าพิศมัยไหมล่ะ” แววตาของคาร์เตอร์ฉายแววเจ็บปวด
“แล้วมีอะไรที่ฉันต้องรู้อีกไหม”
“ผมว่าแค่นี้ก็มากพอแล้วล่ะ อ่อ อย่าบอกมันล่ะกันว่ารู้เรื่องนี้มาจากผม ที่ผมบอกเพราะอยากให้คุณปราณีมันบ้าง ถ้าเป็นคุณ เรื่องราวแย่ๆแบบนี้ก็คงไม่อยากให้ใครรู้ใช่ไหมล่ะ”
“หึ นั่นไม่ใช่สิ่งที่นายควรจะมาสอนคนอยากฉันนะ หรือว่าไง” ผมเหยียดยิ้มที่มุมปาก
“ผมแค่อยากขอร้อง อย่าทำอะไรรุนแรงกับมันก็พอ สงสารมันสักนิดก็ยังดี”
“จะพยายามล่ะกัน ถ้าเพื่อนนายไม่กวนอารมณ์ฉันจนทนไม่ไหวอีก” ผมพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องนั่น
สงสารงั้นเหรอ
ฉันไม่คิดว่านายจะอยากให้ฉันสงสารนายหรอกนะ...ริช!
เมื่อผมได้รู้ในสิ่งที่ต้องการผมก็ขับรถตรงกลับบ้าน การจราจรที่ติดขัดในกรุงเทพฯทำให้ผมมีเวลาที่จะนั่งทบทวนถึงเรื่องที่ได้ยินได้รับรู้ บางทีผมคงต้องล้มกระดาษเกมส์นี้แล้ววางหมากไหม เริ่มเกมส์ใหม่ แต่แผนการในครั้งนี้จะสำเร็จได้ก็ต่อเมื่อเด็กน้อยร่วมมือกับผม มันอาจจะต้องใช้เวลา แต่ผมคิดว่าผมที่ได้มันยิ่งกว่าคุ้มเสียอีก แต่ก็นั่นล่ะ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับริช ว่าเขาจะใจแข็งพอที่จะหักหลังครอบครัวตัวเองได้หรือเปล่า ถ้าทำได้ เขาก็จะก้าวข้ามสิ่งที่ปิดกั้นตัวของเขาอยู่
---------
---------
“พี่คราม!” เสียงเค้กตะโกนเรียกผมก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งมาหาผม ตามมาด้วยเจ้าสายไหมที่วิ่งตามตูดแม่มันมา
“เสียงดัง” ผมเอ็ดแบบไม่ใส่ใจ
“โหย เค้กเสียงดังที่ไหน ไม่เคยเหอะ มีแต่พี่ครามนั่นแหละ เอาแต่ดุพี่ริชเสียงดัง ว่าแต่ ขนมล่ะ ขนมที่เค้กฝากซื้อล่ะพี่คราม” เค้กร้องเรียกหาขนมเป็นเด็กๆ ก็อย่างว่า เขายังเด็กอยู่ โตที่ไหน ยิ่งไอ้ทราฟประคบประหงมขนาดนั้น ไม่มีทางจะโตไปมากกว่านี้หรอก
“อะเอาไป แล้วไม่ต้องแบ่งสายไหมใน มันเป็นช็อคโกแลต” ผมเตือน เพราะเวลาเค้กกินอะไรมักจะแบ่งสายไหมตลอดไม่เว้นแม้แต่ลูกอม =_=
“ทราบแล้วครับ ไปกินขนมกันสายไหม”
แล้วหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวก็วิ่งเข้าบ้านไป ตกลงแล้วเข้าใจหรือเปล่าว่าหมามันกินช็อคโกแลตไม่ได้ เพราะอาจจะทำให้เกิด อาการ อาเจียน ท้องเสีย หายใจถี่ ฉี่บ่อย กระวนกระวาย และในที่สุดก็ถึงตายได้ ทีนี่คนที่เดือนร้อยจะไม่ใช่ใครหรอก เค้กเองนั่นแหละ
ผมเดินเข้าบ้านเจอกับเฟที่นั่งคุยกับไอ้ทราฟแล้วก็เค้กอยู่ เฟไม่ได้มาที่นี่นานมาก เห็นไอ้ทราฟบอกว่าเฟไปเที่ยวพักร้อนหลังจากที่เลิกกับไอ้ทราฟ
ผมจะบอกให้นะ ไอ้รักสามเศร้าเนี่ย ผมรู้มาตั้งแต่แรกแล้ว แต่มันไม่ใช่เรื่องของผมที่จะสอดมือเข้าไปยุ่ง จนกว่าเรื่องมันจะหนักหนาสาหัส แล้วในที่สุดเส้นทางของรักสามเศร้าก็มาจบลงเพราะตัวแปรตัวสำคัญ ซึ่งนั่นก็คือ...เค้ก
“สวัสดีคราม ไม่ได้เจอนานเลย อ่ะนี่ของฝาก ไวน์ชื่อดังจากฝรั่งเศส น่าจะถูกใจนะ” เฟส่งถุงของฝากให้ผม ผมรับมาเปิดดูแล้วก็ต้องยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ
“ขอบใจมาก” ผมบอกก่อนจะเดินเอาไวน์ไปเก็บไว้ที่ชั้นเก็บไวน์
ผมเดินไปกินน้ำในครัว เห็นข้าวของที่เตรียมไว้ทำกับข้าวมือเย็นวางเต็ม แต่คนทำไม่อยู่ ไม่รู้ไอ้เจไปไหน แต่เดี๋ยวมันก็คงกลับมาทำหน้าที่ของมันต่อนั่นแหละ
ผมเดินของจากครัว ตาก็มองหาริชเพราะตั้งแต่เข้าบ้านมาผมยังไม่เจอ ตั้งแต่ที่ออกจากโรงพยาบาลริชก็ย้ายจากโรงฝึกมานอนในบ้านหลังนี้เพราะคำสั่งจากคนที่เหมือนจะมีอำนาจมากที่สุดของบ้าน ผมคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าใครเป็นคนสั่งถ้าไม่ใช่เค้ก แต่ก็เอาเถอะ ไม่ใช่เรื่องหนักหนา ดีเสียอีก จะได้คุมง่ายๆหน่อย
ผมเดินไปที่โรงฝึกเพื่อหาไอ้เด็กดื้อที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน อย่าบอกนะว่าหนีไปแล้ว แต่ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะผมกำชับทุกว่าให้คอยจับตาดู แถมวันนี้ทั้งเค้กทั้งไอ้ทราฟก็อยู่บ้าน ไม่น่าจะปล่อยให้ไปไหนได้
“อ้าวเฮีย วันนี้กลับเร็วนะ” ไอ้เจมส์ที่กำลังกวาดเศษใบไม้อยู่ทักผม
“เออ มึงเห็นริชไหม” ผมถามมัน
“อ่อ เห็นพี่เจใช้ให้ไปซื้อของนะ แต่ก็ไปนานแล้วนะ ยังไม่กลับมาอีกเหรอ” มันคิดก่อนจะตอบ
“นานที่เท่าไหร่” ผมกอดอกถาม พยายามใจเย็น
“ก็ราวๆสี่สิบนาทีได้มั้ง หรือมากกว่านั้นก็ไม่แน่ใจอ่ะ”
“เออ แล้วนี่มึงกวาดทำไม หน้าที่มึงเหรอ”
เพราะหน้าที่ทุกอย่างผมสั่งให้ริชเป็นคนทำ แม้ว่าผลงานมันจะออกมาแย่สักแค่ไหนก็เถอะ แต่ผมก็ยังปล่อยให้เขาทำไป ถ้าไม่งั้นมันก็จะสบายเกินไปหน่อย ชีวิตคนเราไม่ได้ง่ายขนาดนั้น และถ้าแค่นี้ยังทำไม่ได้ ก็ไม่ไปทำอะไรกินแล้วล่ะ
“ช่วยๆกันน่าเฮีย เห็นมันทำคนเดียว ตัวก็แห้งขนาดนั้น ผมสงสารมันวะ”
“มึงจะขัดคำสั่งกู”
“ผมปล่าว แค่บอกเฉยๆ แค่กวาดพื้นเองเฮีย” มันพูดเสียงอ่อยเพราะกลัวผมจะด่ามัน
“เออ อยากทำอะไรก็ทำไป”
สงสัยต้องออกไปตามหาเอง อย่าให้รู้นะว่านายคิดหนี ไม่งั้นนายจะได้เจอของจริงแน่ๆริช
“พี่คราม ไปไหน” เค้กตะโกนถามผมที่กำลังจะเดินออกจากรั้วบ้านไปตามหาคนที่หายไป
“ข้างนอก”
ไม่อยากอธิบายมาก เดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่โตอีก ไม่รู้เค้กจะอะไรกับเด็กนั่นหนักหนา แต่ลึกแล้วผมก็ดีใจที่เค้กเป็นคนที่นึกถึงคนอื่น รู้จักสงสารและช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน แต่กรณีนี้ดูจะไม่เหมาะเท่าไหร่ เพราะมันทำให้ผมเสียการปกครอง
ผมเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆจนเกือบถึงหน้าหมู่บ้าน แดดเริ่มคล้อยตก ฝนก็ตั้งเค้าจะตกลงมา ขาทั้งสองข้างของผมหยุดกึกเมื่อเจอกับคนที่กำลังตามหา
ร่างของคนที่ตัวเล็กกว่านั่งยองๆมองกล่องใบหนึ่งอยู่ที่ริมถนน ผมเดินเข้าไปยืนข้างหลังของริช แต่เจ้าตัวดูจะไม่รับรู้ถึงการมาของผม ยังคงนั่งนิ่งมองสิ่งที่อยู่ภายในกล่อง ที่มีลูกแมวตัวเล็กเลยหน้ามองคนที่จ้องมันอยู่เช่นกัน ผมไม่เห็นว่าริชมีสีหน้ายังไง แต่สีหน้าไอ้แมวตัวน้อยนี่มองยังไงก็เหมือนมันกำลังอ้อนอยู่ นัยน์ตามีน้ำใสๆคลออยู่เหมือนจะร้องไห้ ผมอาจจะบ้าที่เห็นเป็นแบบนั้น แต่ภาพตรงหน้ากับบรรยากาศตอนนี้มันช่างดูเศร้าแบบแปลกๆ
“ไง ถูกทิ้งสินะ” จากที่เงียบมาสักพักริชก็เอ่ยถามแมวที่อยู่ตรงหน้า ผมยืนฟังเงียบๆ อยากรู้ว่าเขาจะพูดว่าอะไรต่อ
“เมี้ยววว” เจ้าแมวนั่นส่งเสียงเล็กๆนั่นก่อนจะยกขาหน้าขึ้นขาหนึ่งเหมือนจะเรียกคนตรงหน้า
“ไม่ต้องเรียก ฉันก็ถูกทิ้งเหมือนกัน เอาแกไม่เลี้ยงไม่ได้หรอกนะ”
“...” เจ้าแมวนั่นเอียงคอมองน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆเลื้อยนอนลง
“ขอโทษนะ ถ้าฉันไม่ได้อยู่ในสภาพนี้ก็คงจะพาแกไปอยู่ด้วยกันอยู่หรอก”
“...”
“เดี๋ยวก็มีคนใจดีมารับแกไปเลี้ยงเองนั่นแหละ โชคดีนะ” น้ำเสียงติดจะสั่นเอ่ยขึ้นก่อนที่เด็กตรงหน้าจะลุกขึ้นยืน พอหมุนตัวกลับมาเจอผมเขาก็ผงะถอยหลังไปเหยียบกล่องนั่น ก่อนจะรีบหันกลับไปมองเพื่อดูว่าแมวนั่นถูกเหยียบตายไปหรือยัง
เมื่อโล่งใจว่าแมวไม่เป็นอะไรเขาก็หันกลับมามองผมด้วยสายตาที่นิ่งเกินจะคาดเดา ตาที่ดูจะชุ่มช่ำกว่าปกติทำผมพอเดาออกว่าเมื่อกี้คนตรงหน้าคงจะร้องไห้
“คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาถามผม
“ตั้งแต่ที่นายเริ่มคุยกับแมวไงเด็กถูกทิ้ง”
“นี่!” เขาขั้นเสียงใส่ผม แต่ทำไมผมกลับไม่รู้สึกรำคาญอย่างทุกครั้ง แต่กลับรู้สึกสนุกที่คนตรงหน้าโวยวายเป็นเด็กๆแบบนี้ แต่มันก็ทำให้ผมได้รู้ว่าเพื่อนของริชไมได้โกหก
“ทำไม ฉันพูดผิดเหรอไง” ผมยียวนต่อ อยากจะรู้ว่าจะปีกกล้าขาแข็งได้อีกนานแค่ไหน
“เออ คุณพูดไม่ผิดหรอก ผมมันคนที่ถูกทิ้ง แล้วยังไง พอใจไหมล่ะ” เขาเดินกระแทกไหล่ผมตรงไปทางที่จะกลับบ้าน
“เดี๋ยว!” ผมเรียกเขาเสีนงดังและหนักแน่น และก็ได้ผมเมื่อร่างเล็กหยุดเดินก่อนจะหันกลับมามองผมเหมือนกันแค้นเคืองอย่างมาก
“อะไรอีก” เขาถาม ไม่มีหรอกที่จะพูดดีๆ ดื้อขนาดนี้ผมคงไม่หวังหรอกว่าเขาจะเชื่อฟัง แต่ที่ผมรู้ก็คือ เขาต้องทำตามที่ผมสั่ง ก็แค่นั้น
“มาหิ้วไอ้ลูกแมวนี่กลับบ้านด้วย” ผมยืนกอดอกสั่ง
“ห๊ะ” สายตาเคียดแค้นแปลเปลี่ยนเป็นตกใจก่อนจำทำหน้างง
“จะยืนบื้ออีกนานไหม” ผมถาม
ริชเดินมายกกล่องในแมวขึ้นถือไว้ในอ้อมแขน แต่ดูจะทุลักทุเลเพราะในมือเขาก็ถือของที่คงออกไปซื้อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตหน้าปากซอยมา
“เอามานี่” ผมดึงของในมือเขามาถือเองก่อนจะออกเดินนำ
ระหว่างทางนอกจากเสียงฝีเท้าแล้ว ผมและริชต่างเงียบ ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ส่วนคนข้างหลังผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดอะไรอยู่ จนมาถึงหน้าบ้านเขาถึงได้เอ่ยเรียกผม
“นี่คุณ...”
“...” ผมหันกลับไปมอง ก็เห็นเขามองผมอยู่ก่อนแล้ว
“ขอบคุณนะ” ริชเอ่ยเสียงเบา
“เรื่องอะไร” ผมถาม
“เรื่องแมวนี่ไง” เขาบอกพลางก้มหน้าลงไปมองลูกแมวในกล่อง
“ช่างเถอะ แค่เลี้ยงมันให้ดีก็พอ”
“อืม ยังไงก็ต้องขอบใจ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างคุณก็เห็นใจคนอื่นเป็น” เขาพูดเหมือนไม่คิดอะไร แต่นั่นมันเหมือนจะด่าผมชัดๆ
“หึหึ ฉันเลือกจะกระทำมากกว่า”
แต่พอผมพูดไปแบบนั้น ริชกลับทำหน้าบูดแล้วก็เดินกระแทกเท้าเข้าบ้านไป อะไรอีกวะ ผีเข้าผีออก เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย ให้ตายสิ ไอ้เด็กนี่มันกวนประสาทผมจริงๆ
หลังจากที่ได้สมาชิกใหม่ของบ้านมาทุกคนดูจะตื่นเต้นมากโดยเฉพาะเค้กที่วิ่งวุ่นไปทั่วเพื่อนหาพื้นที่ให้เจ้าแมวตัวน้อยนั่นอยู่
“พี่ริช จะตั้งชื่อว่าอะไรดี” เค้กถามอย่างตื่นเต้น ไอ้เจ้าสายไหมก็วิ่งไปมารอบๆแมวตัวเล็กที่หดตัวมองดัวความหวาดกลัว
“ไม่รู้สิ พี่ให้เค้กตั้ง”
“ไม่เอาอ่ะ พี่ริชตั้งเถอะ เดี๋ยวเค้กเป็นกำลังใจให้”
ริชมองเจ้าแมวตัวนั้นก่อนจะเงียบไปนาน กะอีแค่ตั้งชื่อแมวตัวหนึ่งมันคิดยากขนาดนั้นเลยหรือยังไง
“งั้นก็ชื่อ...ลูกหินแล้วกัน”
“ลูกหินเหรอ ดีๆพี่ริช น่ารักดี”
ริชเงยหน้าขึ้นมองผม เขายิ้มน้อยๆก่อนจะหันกลับไปเล่นกับลูกแมวต่อ เวลาไม่ดื้อก็น่ารักดีหรอก แต่ว่าดื้อนี่โครตน่าตีเลยให้ตายเถอะ แต่ว่า ไอ้แววตาเศร้าๆนั่นหมายความว่ายังไงกัน
ฉันจะต้องทำยังไงกับนายต่อไปดีเนี่ย
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/644725_432447310174155_23037537_n.jpg)
>>ลูกหินนนนนนนน<<
==================================
เรื่องราวความเข้มข้นมันหลังจากนี้ต่างหากล่ะ วะฮ่าๆๆ :laugh:
อ่านกันแล้วเม้นหน่อยนะคะ ช่วงนี้เงียบจังเลย ไม่รู้คนอ่านหายไปไหนหมดแล้วว
เพราะเค้ามาช้าไปใช่ไหม กลับมารายงานตัวกันเดี๋ยวนี้นะ!
ไปดีกว่า รีบไปปั่นเรื่องอื่นต่อดีกว่า เดี๋ยวมาแก้คำผิดให้นะจ๊ะ
:กอด1:
:L1:
-
จ้าาา คนอ่านกลับมารายงานตัวแล้ววนะ 555
เอาแล้วไง พี่ครามตกแน่!
ตกหลุมรักแน่ กร้ากกกก
-
:mc4: :mc4:
ดีใจที่มาต่อ เรารอเรื่องนี้มากๆเลย
พี่คราม เริ่มเห็นน้องน่ารักแล้วใช่ไหมหล่ะ
-
น่ารัก แต่ว่าแอบเขียนหน้าผิดป่าวค่ะ
-
ริช ช ช ช ช ช ช ช กุกิ :กอด1:
ลูกหินน้อย โอ๋ๆๆถูกทิ้งเหรอหนู~ ลูกหินเอ้ยยย จะไม่โดนสายไหมกลืนเหรอลูก :really2: :really2:
สายไหม กัดมันเลยยยยย งั้มมมม กร๊อบๆกร๊วบๆๆ คงเหลือเเต่ขนอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
รักน้องสายไหมมม :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักอ่ะ
-
อยากได้ ๆ ๆ ๆ อยากได้ลูกหินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
น่ารักจริงๆเล้ยยย
ฮั่นแน่ เฮียจะใจอ่อนแล้วใช้ม้าาาาาา คึ คึ คึ :z1:
-
ลูกหินน่ารักจุงงงงง :man1:
พี่ครามมันก็อ่อนมาบ้างแล้วล่ะน๊าาา
+1 ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
รายงานตัวครับพ้ม
รออยู่เสมอ จ้าา
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!
พี่ครามใกล้ตกแล้ว อีกนิดริช สู้ๆ ผลักลงไปเลย ริชน่าจะอีกนานกว่าตกลงไปตาม ฮ่าๆ ♥ พี่ครามฉุดเลย
รอตอนต่อไป.... ><
-
งือ~~~ พี่ครามอย่าทิ้งน้องริชไปอีกคนน้าาาาาาาาาาาาาา :oni3:
-
ตอนนี้พี่ครามไม่โหดแฮะ
แต่ดีแล้วววว
โหดมากๆสงสารริช
แล้วก็ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่
ลูกหินนนนนนน อิอิ
-
พี่ครามใจดีแว้ว เย้ๆ
แถมมีพยานรักด้วยอ่ะ
น้องลูกหิน 5555
-
เอ้ยๆ เค้กเลี้ยงสายไหม
ส่วนริชเลี้ยงลูกหิน
น่าร้ากกกกกกก ^^
-
สงครามอย่าใจร้ายนักนะ
เดี๋ยวแม่ยกหนีหายหมดนะ
-
พี่ครามเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ
-
ในที่สุดคนเขียนก็มาต่อแล้ว
น่าสงสาร ริช จังเลยนะ ทๆไมพ่อแม่เค้าถึงเป็นแบบนี้ล่ะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
พี่คราม เองก็อย่าดุ ริช มากล่ะ สงสารน้อง
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หุหุ พี่ครามเริ่มเห็นริชน่ารักแล้วหรานิ
-
ริริลงสั้นไปม้ายยยยยยย :z3: :z3: อะแฮ่มๆ พี่ครามใจเริ่มกระตุกแล้วอะดิ หุหุ :o8: :o8:
-
ลูกหิน น่ารักจัง :กอด1:
-
ริชน่าสงสารมากเลยอ่ะจากที่เพื่อนริชเล่ามาอ่ะ
พี่ครามก็ใจดีกับริชมากๆหน่อยเหอะน้าาาาาาาาา
น้องลูกหินน่ารักมากเลยอ่าาาาาา
-
เริ่มใจดีแล้วเว้ย อย่าเพิ่งดีแตกนะคราม :laugh:
-
:-[ :-[ :-[ :-[พี่ครามเริ่มสงสารริชแล้วใช่ไหมอะ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ลูกหินน่ารักกกกกกกกกก เดาได้เลยว่าต่อไปเค้กได้มาวุ่นวายใกล้ๆ ริชบ่อยๆ แน่ :laugh:
ส่วนริชก็น่าสงสารเหมือนเดิม :เฮ้อ: อิตาครามหัดคุยดีๆ กับน้องหน่อยสิ เดี๋ยวให้เค้กกระโดดกัดซะเลยนี่ :angry2:
-
อิพี่ครามเริ่มใจอ่อนแล้ว :z2:
-
เฮ้อออ...ตอนนี้ค่อยดูซอฟต์ลงมาหน่อย
เฮียครามแอบเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ กับหนูริชขึ้นมาแล้ว
คนเขียนสู้ๆ รอตอนต่อไปอยู่จ้า
-
ลูกหิน น่าร้าก อยากได้ซักตัว :o8:
-
พี่ครามเริ่มสงสารน้องแล้วใช่ไหมล่ะ คิคิ
ริชน่าสงสารจริงๆ TT
-
นึกว่าจะชื่อโรตี จะได้เข้ากับสายไหมของน้องเค้กเลย :laugh:
-
นึกว่าจะชื่อโรตี จะได้เข้ากับสายไหมของน้องเค้กเลย :laugh:
^
^
^
ถ้าอย่างนั้นก็อร่อยเลยนะ :jul3:
-
เคยแต่เห็นพี่ครามผ่านคนอื่นเล่า มาเจอพี่ครามเล่าเองก็ดูไม่โหดเท่าไรนี่นา
ถ้ามีเหตุผลพอพี่ครามก็พร้อมจะรับฟัง เหมือนที่ีรับฟังพี่ทราฟและคาร์เตอร์นี่แหละ
แต่ที่ผ่านมาริชเองก็ดื้อเหลือเกิน ก็เลยจบลงด้วยการทะเลาะกันทุกที
ครั้งนี้นับว่าพี่ครามกับริชคุยกันดีที่สุดเท่าที่เคยคุยกันมา :laugh:
เป็นเพราะได้ฟังเรื่องราวของริช หรือเป็นเพราะลูกหินกันนะ :z2:
คนอ่านมารายงานตัวแล้ว ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ไม่รู้มาช้าไปอ่ะป่าว
หนุกตั้งแต่ภาคแรกเลยชอบเค้กน่าร๊ากมั่กๆ
ครามก็(แอบ)ใจดีเหมือนกัน
-
ครามแกชอบริชแล้วใช่ไหม
ลูกหินน่ารักมากๆอะ
-
พี่ครามอย่าใจร้ายกับน้องริชนักสิ~
น้องก็อย่าไปดื้อกับพี่มันนัก เดี๋ยวโดนตีนะ~
คิดถึงน้องเค้กกับพี่ทราฟแล้วก็สายไหมจังงงงงงงง~
-
ตายไปเลย เห้อ!! แบบว่าหดหู่แท้
แตมีลูกหินมาแบบ แล้วมันจะตีกะสายไหมมั้ยเนี่ย
-
:t3: :z2:
-
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2: :serius2: :serius2: :serius2:
อยากอ่านต่อแล้วววววว หัวใจกำลังเต้นเป็นจังหวะขึ้นๆ ลงๆ :-[
-
ดูเหมือนเค้กจะเป็นตัวแปรเกือบทุกเรื่องเลย, ดีจังน้าา
เค้กน่ารักมากกกกกกก ก !
แอบปลื้มสงคราม :impress2:
-
:กอด1: :z2:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 9
[Cake talks]
สวัสดีทุกคน คิดถึงผมกันไหม...^_^
ใจเย็นนะ ผมก็คิดถึงทุกคนเหมือนกัน ฮ่าๆๆ
เอาล่ะ ผมจะมาเล่าให้ฟังว่า ณ ปันจุบัน ทุกวันนี้เป็นยังไงบ้าง ก็ไม่มีอะไรมาก ดูเหมือนพี่ครามกับพี่ริชจะสงบศึกกันแล้ว มั้งนะ แต่ก็ยังมีเถียงกันบ้าง แต่ไม่ถึงกับรบราฆ่าฟัน(?) หรือหัวร้างค่างแตกแบบแต่ก่อน และที่สำคัญ เดี๋ยวนี้คู่นี้เขาออกไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวัน เหมือนจะดีใช่ไหม อย่าเพิ่งคิดแบบนั้นไป เพราะตอนที่ทั้งคู่กับมาถึงบ้าน ผมคิดว่าพวกพี่เขาไปออกสนามรบกับชาวบ้านบางระจัน อย่าให้เอ่ย มันสะบักสะบอมเอามากๆ พอถามก็ได้คำตอบว่า
‘ไม่ใช่เรื่องของเด็ก’
ไม่ต้องให้ผมบอกหรอกนะว่าประโยคนี้เป็นของใครถ้าไม่ใช่เฮียครามของเรา T^T
เค้กเจ็บใจ...ใครว่าผมเด็ก! บนบัตรประชาชนผมใช้นายแล้วนะ ใช้มานานแล้วด้วย มันน่าเจ็บใจนัก!
แต่เอาเถอะ ถ้าไม่ติดว่าผมยังได้กินขนมฟรีและของฝากมากมายล่ะก็ ตัดพี่ตัดน้องไปแล้ว!
เห็นไหมว่าผมเป็นน้องชายที่ดีขนาดไหน
แต่ที่ไม่ดีก็คือผมกับพี่ริชไม่ค่อยได้คุยกันเลย จะปรึกษาอะไรก็ไม่ได้เพราะพี่ริชต้องออกไปทำงานกันพี่คราม...มั้ง แต่ที่แน่ๆคือพี่ริชพี่เรียนและมีสอบ ตั้งแต่พี่ริชมาอยู่นี่ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย เห็นอีกทีก็พี่ริชใส่ชุดนักศึกษาแล้ว พอถามดูก็รู้ว่าพี่ครามอนุญาตให้พี่ริชไปเรียนได้แต่ต้องมีคนไปเฝ้า แหม ลองไม่ให้ไปเรียนสิ มีเรื่องแน่!
พักเรื่องของสองคนนั้นไว้ก่อนนะ ว่าถึงเรื่องของผมบ้าง ตอนนี้ผมกำลังเครียดหนัก กินไม่ได้นอนไม่หลับ กระส่ายกระส่าย หน้ามืดวิงเวียนคลายจะเป็นลม ไม่ใช่! พี่คนเขียนครับ ผมเป็นนายเองไม่ใช่ตลก ขอเถอะ มันไม่ฮาหรอก T^T
พรุ่งนี้ผมต้องไปสอบตรงแล้วที่มหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังคณะดุริยางคศาสตร์ สุดท้ายหลังจากที่ผมลองเรียนนู่นนี่นั่นมากมายโดยได้สปอนเซอร์รายใหญ่เป็นคุณพ่อกับพี่ทราฟ ผมก็มองเห็นแล้วว่าทางนี้เหมาะกับผมที่สุด ซึ่งพี่ทราฟเองก็ตามใจและคุณพ่อก็สนับสนุน เมื่อทุกคนเห็นดีเห็นงามผมก็เลยตัดสินใจเลือกมันคณะนี้แหละ ซึ่งผมสมัครสอบโควต้าไป ไม่รู้ว่าจะได้หรือเปล่า
“นอนไม่หลับเหรอครับ” พี่ทราฟถามก่อนจะกระชับกอดผมแน่นขึ้น แต่ไม่รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด ตรงกันข้ามผมกลับชอบเสียอีก
ผมผลิกตัวหันหน้าเข้าหาพี่ทราฟ กอดพี่ทราฟไว้แน่น ฝังหน้าลงบนอกแกร่งที่มีเสื้อกล้ามขวางกั้นอยู่ ผมสูดกลิ่นกายของพี่ทราฟที่มักให้ความรู้สึกมั่นคงเสมอและทำให้จิตใจผมสงบลงได้อย่างน่าประหลาด
“เค้กตื่นเต้น พี่ทราฟ...ถ้าเค้กทำไม่ได้ล่ะ” ผมเป็นกังวลมาก ด้วยเพราะเข้าเรียนช้ากว่าคนอื่น ถ้าผมไม่ได้ที่นี้ ก็ยังหาที่เรียนทื่อื่นได้ แต่ผมอยากเข้ามหาวิทยาลัยนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าต้องไปอยู่หอที่ต่างจังหวัด แต่ผมฝันอยากเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้มานานแล้ว คณะอะไรก็ได้ ผมต้องการแค่นั้น
“ทำให้ดีที่สุดก็พอครับ พี่อยู่ตรงนี้เสมอ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พยายามให้เต็มที่ก็พอ” พี่ทราฟลูบศีรษะผมเบาๆก่อนจะกดจูบที่หน้าผาก ผมดันตัวเองออกจากพี่ทราฟเล็กน้อย ยืดตัวขึ้นจุ๊บที่ริมฝีปากพี่ทราฟเบาๆก่อนจะกลับมากอดพี่ทราฟอีกครั้ง ได้ยินเสียงพี่ทราฟหัวเราะเบาๆ
“เค้กจะพยายามให้ดีที่สุดนะครับ เค้กสัญญา” ผมกระซิบบอก
“ครับ พี่เชื่อว่าเค้กทำได้ นอนซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเราลุกไปใส่บาตรกันนะ”
“ครับ”
แล้วคืนนั้นผมก็หลับไปในอ้อมกอดของคนอันเป็นที่รัก ผมจะต้องทำให้ดีที่สุด เพื่อไม่ให้คนที่ผมรักต้องผิดหวัง ผมจะต้องทำได้ ต้องทำให้ได้
----------
----------
“เป็นยังไง สบายใจขึ้นไหม” พี่ทราฟยกโต๊ะที่เอามาตั้งใส่บาตร ผมก็ก็ช่วยยกถาดเข้าบ้านด้วย
“สบายใจขึ้นแล้วครับ” ผมตอบยิ้มๆ จริงๆก็กังวลแหละ แต่ผมต้องทำใจให้สบายที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่เครียด
“เป็นไงเค้ก ได้ข่าวว่านอนไม่หลับ” พี่สองทักเมื่อผมเดินเข้ามาในตัวบ้าน พี่ครามก็พิ่งเดินลงมาจากบนบ้านพร้อมพี่ริช ผมเลยยัดถาดที่ถือใส่มือพี่สองก่อนจะวิ่งไปหาพี่ริชทันที
“ดูเมียมึงนะไอ้ทราฟ ใช้กูแบบเนียนๆซะงั้น” พี่สองโวยวายน้อยๆ แต่ผมไม่สนใจหรอกเชอะ! ทำเป็นฟ้อง -_-
“พี่ริช พี่ริชต้องเอาใจช่วยเค้กด้วยนะ” ผมกอดแขนพี่ริช ขาก็เดินตรงไปที่ห้องครัวเพื่อกินข้าวเช้า
“มันแน่อยู่แล้ว ทำให้เต็มที่นะ พี่จะรอฟังข่าวดี” พี่ริชยิ้มให้ผมน้อยๆ
“มาๆ นั่งกันเร็ว วันนี้พี่จัดอาหารเช้าแบบพิเศษเพื่อคนเก่งของพี่โดยเฉพาะ” พี่เจบอกก่อนจะเอาอาหารแบบฟูลคอสมาวางตรงหน้าผม และมีผมคนเดียวที่ได้ ดีใจจังแหะ
“ของคุณครับพี่เจ”
“ด้วยความยินดีครับ” พี่เจลูบหัวผมเบาๆก่อนจะกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเอง
“ทำไมของกูไม่ได้แบบเค้กมั่งล่ะไอ้เจ” พี่สองมองจากข้าวตัวเองก่อนจะมองมาที่จานผม ก็ของพี่สองมันแค่โจ๊ก ส่วนของผม มีทั้งขนมปังปิ้งทาเนย แยมและช็อคโกแลต นมร้อน น้ำส้ม ไข่ดาว ไส้กรอก เบคอน แฮม และอย่างอื่นอีกนิดหน่อย เรียกว่าพิเศษกว่าทุกวัน เพราะปกติก็ไม่ได้กินแบบฝรั่งอย่างนี้หรอก แต่เหมือนเมื่อสองวันก่อนผมบ่นอยากกินแหละมั้ง
“แล้วมึงเป็นคนไปสอบเหรอไง” พี่เจยักคิ้วถามพี่สอง
“แต่กูต้องทำงานนะโว้ย ต้องใช้พลังงาน”
“เหรอ กูว่าแค่นั้นก็พอแล้วสำหรับมึง”
“แม่งลำเอียง” ถึงจะบ่นแต่พี่สองก็ยอมกินแต่โดยดี
“ไว้มึงเป็นเมียกูเมื่อไหร่กูจะทำให้รับประทานนะ” พี่เจแหย่พี่สองขำๆ แต่หน้าคนถูกแหย่ที่ไม่ได้ขำตามไปด้วย
“ตีนนี่แหน่ะ” พี่สองขึงตาใส่พี่เจก่อนจะลงมือโซยโจ๊กต่อ
ผมกับพี่ทราฟก็คุยกันเบาๆไม่ต่างกับพี่เจและพี่สอง คงมีแต่พี่ครามและพี่ริชที่นั่งเงียบ ผมเลยต้องชวนพี่ริชคุยบ้างพี่ครามคุยบ้าง
[Krrrrrrrr]
โทรศัพท์ของพี่เจดังขึ้น เจ้าตัวหยิบขึ้นมาดูก่อนจะทำตาโตแล้วรีบกดรับ ให้ผมทายไหม ผมว่าต้องเป็นเด็กของพี่เจแน่ๆ และที่เด็ดไปกว่านั้นคือ เหมือนพี่เจจะติดเด็กที่โรงฝึก เพราะเดี๋ยวนี้นะพี่เจชอบไปคลุกอยู่ที่โรงฝึกทั้งวัน ปกติพี่เจจะมีเวรสอนแค่วันศุกร์ช่วงเช้า แต่เดี๋ยวนี้บางวันเป็นเวรพี่ครามพี่เจก็ขอสอนแทน แล้วยิ่งช่วงนี้พี่ครามยุ่งๆ ลากพี่ริชออกนอกบ้านตลอด เหมือนทุกอย่างจะเข้าข้างพี่เจแบบเหมาะเหม่ง ผมเคยแอบตามไปดูนะ แต่เห็นแบบแวบๆเท่านั้น เอ๋...ชื่อพี่อะไรนะ เหมือนจะลืม...อืม
มันก็ลืมจริงๆนั่นแหละ...>_<
จริงแล้วโทษผมไม่ได้นะ คนที่มาเรียนมีตั้งหลายสิบคน ผมจะไปจำหมดได้ยังไงว่าใครชื่ออะไร ฮุ่ย!
“ว่าไงมึง” น้ำเสียงดูร้อนรน ทุกคนบนโต๊ะเลยเบนความสนใจไปที่พี่เจยกเว้นแต่พี่คราม ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจอะไร
“เวรเอ้ย กูบอกให้ดูมันไว้ๆ มึงนี่นะ เดี๋ยวกูรีบเดินไป” คุยเสร็จพี่เจก็วิ่งออกจากบ้านไปเลย ผมกับพี่ทราฟได้แต่มองหน้ากัน พี่ทราฟยักไหล่ไม่สนใจ ผมก็ลงมือกินข้าวเช้าต่อ มันไม่ใช่เรื่องของผมนี่น่า รู้เท่าที่พี่เขาให้รู้ก็พอแล้ว
“ทำให้เต็มที่” พี่ครามบอกก่อนจะเดินออกจากบ้านโดยมีพี่ริชเดินตามหน้าบึ้งเพราะยังกินข้าวเช้าไม่เสร็จ พี่ริชเป็นคนที่กินข้าวช้ามากๆ ไม่สิ กินอะไรก็กินช้า ขนาดกินไอติมผมยังกินหมดก่อนพี่ริชเลยทั้งๆที่สั่งเหมือนกันแท้ๆ ไม่รู้ว่าพี่ริชกินช้าหรือผมกินเร็วเกินไปกันแน่ -_-;
----------
----------
“ครับพ่อ”
[ลูกพ่อเก่งอยู่แล้ว สู้ๆนะครับ ตั้งสติให้ดีๆ อย่าคิดมาก]
“ขอบคุณครับ เค้กคิดถึงพ่อนะ”
[พ่อก็คิดถึงเค้กครับ]
ผมกดวางสาย ยัดโทรศัพท์เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม พอมาถึงสถานที่สอบผมก็รีบโทรหาพ่อก่อน เป็นการขอกำลังใจก่อนเข้าสู่สนามรบทางการศึกษา T_T
“พี่ทราฟ เค้กกลัว” ผมหันไปหาพี่ทราฟ ยังไม่อยากลงจากรถเลย ถึงแม้ว่าวันนี้จะสอบแค่ทฤษฎีดนตรีกับโสตทักษะก็เถอะ แต่ถึงยังไงผมก็ยังกังวลอยู่ดี ผมน่ะร้างลากับสนามสอบมานานนะ ทุกคนที่มาคงต้องเก่งกว่าผมแน่ๆเลย ไม่ต้องนึกถึงอาทิตย์หน้าที่ต้องสอบปฏิบัติเครื่องดนตรีเลย แค่คิดก็มือไม้สั่นไปหมดแล้ว แล้วอย่างนี้ผมจะสอบติดไหมเนี่ย
“กลัวทำไม ไม่เห็นมีอะไรที่ต้องกลัวเลย มั่นใจในตัวเองหน่อยสิครับ” พี่ทราฟกุมมือผมไว้ บีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ ผมโน้มตัวเข้าไปกอดพี่ทราฟก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ พี่ทราฟก็ตามมาด้วย
“เดี๋ยวพี่นั่งรอตรงหน้านะครับ เสร็จแล้วก็ลงมา”
“ครับ เค้กจะทำให้เต็มที่นะครับ” ผมบอกพี่ทราฟ มาถึงขั้นนี้แล้ว คงต้องสู้ให้เต็มที่อย่างเดียวแล้วล่ะ
เสียงประกาศให้ผู้เข้าสอบเข้าห้องสอบดังขึ้น ผมก็มองสบตากับพี่ทราฟอีกครั้ง เป็นการขอกำลังใจก่อนเข้าห้องสอบก่อนจะเดินขึ้นตึกไปที่ห้องสอบ พอถึงหน้าห้องสอบผมก็ไล่ดูรายชื่อของตัวเอง เมื่อหาเจอแล้วก็ถอยให้คนอื่นดูบ้าง คนที่ยืนรออยู่ข้างหลังผมมองหน้าผมก่อนจะยิ้มให้ผมก็เลยยิ้มตอบ จากนั้นก็เดินเข้าห้องสอบ
สู้ๆเค้ก!
ผมบอกตัวเองในใจก่อนจะเริ่มทำข้อสอบ
...
“ฟู่” ผมเบาลมออกจากปากเบาๆ สายตาก็ไล่ดูข้อสอบแต่ละข้อว่าถูกแน่แล้วหรือเปล่า เมื่อมั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด หรือมีแต่ผมอาจจะไม่รู้ นั่นแหละ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมก็ลุกขึ้นเดินไปส่งข้อสอบ แล้วรีบออกมาจากห้อง บรรยากาศในห้องสอบมันเป็นอะไรที่อึดอัดมาก รู้สึกว่าหายใจไม่ทั่วท้องเลยตลอดเวลาที่ทำข้อสอบ
“เป็นไงบ้าง ทำได้ไหม” พี่ทราฟเอ่ยถามเมื่อผมนั่งลงที่เก้าอี้มาหินอ่อนด้านข้างพี่ทราฟ
“ก็...ได้นะ ได้แหละ แหะๆ”
“อ้าว ตกลงได้หรือไม่ได้เนี่ย”
“เค้กว่าเค้กทำได้นะ แต่ไม่รู้อ่ะ มันก็หวิวๆเหมือนกัน” ผมยิ้มแหยะๆให้พี่ทราฟ
“อย่าคิดมาก ถ้าทำเต็มที่ก็ดีแล้วล่ะ ไปกัน เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรอร่อยๆกินดีกว่า”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย กำลังหิวพอดี ขอเติมพลังงานหน่อยแล้วกัน เมื่อกี้ใช้ไปเกือบหมด ><
“พี่ทราฟ เราซื้อไปทำกินที่บ้านไหม พี่คนอื่นๆจะได้กินด้วย” ผมบอกตอนที่เรากำลังขับรถตรงไปที่ห้างที่ใกล้ที่สุด
“เอางั้นเหรอ”
“ครับ เอาอย่างนั้นแหละ เค้กอย่างนั่งกินแบบสบายๆอ่ะ”
“งั้นก็ได้ เดี๋ยวไปที่ตลาดสดดีกว่า”
“ครับผม!”
ด้วยความเพลียจากการที่เมื่อคืนนอนดึกและเพลียจากข้อสอบ ทำให้ผมหลับไม่รู้เรื่อง รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่ทราฟปลุกเพราะมาถึงตลาดสดแล้ว ผมขยี้ตาตัวเองก่อนจะปลดล็อคเข็มขัดรถแล้วลงจากรถ
“อยากกินอะไรบ้างล่ะ” พี่ทราฟถามผม ตาก็มองไปยังร้านต่างๆก่อนจะหันมามองหน้าผมเป็นเชิงถาม
“อืม เค้กยังคิดไม่ออกเลยอ่ะ” ด้วยความที่ยังเพิ่งจะตื่น สมองเลยยังปรับตัวไม่ดีนัก ทำให้คิดอะไรไม่ออก ผมหยุดซื้อน้ำแดงแก้วหนึ่งมากิน ค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นหน่อย
“อ่า...มันต้องแบบนี้สิ”
“หึหึ” พี่ทราฟหัวเราะกับท่าทางของผม จากนั้นก็เดินนำไปที่แผงขายอาหารทะเล พี่ทราฟยืนมองก่อนจะเลือกปลาหมึก กุ้งแล้วก็ปลากระพงส่งให้แม่ค้า จากนั้นก็เดินไปที่แผงขายผัก ผมปล่อยให้พี่ทราฟเลือกไปเพราะผมเลือกไม่เป็น
“พี่ทราฟ เดี๋ยวเค้กไปซื้อขนมครกตรงนั้นนะ” ผมสะกิดพี่ทราฟก่อนจะชี้ไปที่ร้านขนมครกที่ตั้งอยู่ที่ใกล้ไม่ไกลที่ส่งกลิ่มหอมชวนน้ำลายสอราวกับต้องการเรียกให้ผู้คนเข้าไปซื้อหามาลองชิม
“ครับ” พี่ทราฟทำท่าจะควักเงินให้ ผมรีบปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร เค้กมี” ผมยิ้มบอก แล้วก็เดินไปที่ร้านขายขนมครกทันที
“เอาอะไรดีค่ะ” แม่ค้าหน้าหวานยิ้มถามผม
“อืม เอาข้าวโพดแล้วก็ต้มหอมครับ สองชุดนะครับ”
“เอาข้าวโพดชุดต้นหอมชุดใช่ไหมค่ะ” แม่ค้าทวนคำ
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบหน่อยๆ ยืนรอแม่ค้าจัดขนมครกใส่ใบตองให้ผม ดีนะครับที่ใช้ใบตอง ผมเห็นบางที่ใช้โฟม จะว่าสะดวกมันก็ใช่แต่ผมว่าใช้วัสดุธรรมชาติแบบนี้ดีกว่าเพราะช่วยลดโลกร้อนแถมยังไม่เป็นอันตรายอีกด้วย คิดดูสิว่าขนมครกร้อนๆเมื่อโดนโฟม โฟมมันก็ต้องละลายจริงไหม แบบนี้ก็เท่าเรากินขนมครกเคล้าพลาสติก ยื้ยยย น่ากลัว ><;
“นายๆ” เสียงเรียกและแรงสะกิดที่ต้นแขนทำให้ผมหันไปมองว่าใครที่เรียกผม
“หืม...” คุ้นๆแหะ
“จำเราไม่ได้เหรอ เมื่อเช้าที่หน้าห้องสอบไง”
“อ่อ จำได้แล้ว มาซื้อของเหรอ” คนที่ยิ้มให้ผมก่อนเข้าห้องสอบนั่นเอง ก็ว่าอยู่ว่าหน้าคุ้นๆ แต่ตอนนั้นผมรีบเข้าห้องสอบเลยไม่ได้พิจารณาคนตรงหน้าเท่าไหร่นัก
รูปร่างสูงโปร่ง ผิวสีแทนใบหน้าคมคายอย่างผู้ชายไทย ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเด็กมอหก ถ้าไม่ใส่ชุดนักเรียนผมอาจจะคิดว่าเป็นเด็กมหาลัยแล้วก็ได้ ไม่ได้จะบอกว่าน่าแก่นะ แค่ดูเป็นหนุ่มกว่าคนอื่น อย่างน้อยๆก็ดูโตกว่าผมอ่ะ ทำไมผมต้องเกิดมาเตี้ยด้วยล่ะ มันน่าน้อยใจยิ่งนัก!
“ประมาณนั้น พอดีบ้านเราอยู่แถวนี้น่ะ และนาย...เอ่อ...”
“เค้ก เราชื่อเค้ก” ผมแนะนำตัวเองก่อนจะหันไปรับถุงขนมครกที่แม่ค้าส่งให้ พร้อมกับยื่นเงินจ่ายให้แม่ค้าไปสี่สิบบาท
“อ่อ เราชื่อโฟค แล้วตกลงมาซื้อของ?” เขายิ้มนิดๆก่อนจะแนะนำตัวเองบ้าง
“ใช่ มาซื้อกับข้าวไปทำกินที่บ้านน่ะ”
“งั้นเหรอ เอ่อ...คือว่า”
“หืม อะไรเหรอ” ผมถาม ดูเหมือนโฟคอยากจะถามอะไรสักอย่างแต่กลับมีท่าทีลังเลเหมือนไม่กล้าถามออกมา
“ขอ...เบอร์หน่อยได้ไหม คือแบบ...ไว้โทรถามเรื่องสอบรอบหน้าอะไรประมาณนี้น่ะ” โฟคเกาท้ายทอยเหมือนจะเขิน อืม...คงไม่หรอก จะเขินเรื่องอะไรกันล่ะ
“อ่อ ได้สิ 080-xxx-xxxx” ผมบอกเบอร์ของตัวเองไป
“เดี๋ยวเราโทรเข้านะ เค้กจะได้มีเบอร์เราด้วย” โฟครีบหยิบมือถือขึ้นมาบันทึกเบอร์ผมลงเครื่องก่อนจะกดโทรออกเข้าเครื่องผม แรงสั่งในกระเป๋ากางเกงบอกว่าสัญญาณได้ส่งมาถึงแล้ว
“ติดล่ะ” ผมบอก มือก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาดู
“เค้ก เสร็จหรือยัง” เสียงพี่ทราฟที่ฟังดูจะเข้มผิดปกติดังขึ้น ผมหันไปก็เจอพี่ทราฟยืนหน้าบึ้งอยู่
เอ๋...เป็นอะไรไปนะ เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีอยู่เลย
“พี่ทราฟ ซื้อผักเสร็จแล้วเหรอครับ” ผมยิ้มถามพี่ทราฟที่เดินหน้าบึ้งตึงมายืนข้างๆผม
“อืม” พี่ทราฟรับคำแต่มองไปที่โฟคแบบไม่วางตา
อย่าบอกนะว่า...สนใจ
“งั้นเราขอตัวก่อนนะเค้ก ไว้เจอกัน” โฟคพูดเร็วๆก่อนจะเดินจากไป ผมยังไม่ทันไม่ได้พูดอะไรเลย คงมีธุระมั้ง
“ใครนะ” พี่ทราฟถามผมเสียงเขียวหน้าเบี้ยว เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง แต่ไม่รู้ว่าอะไร ไม่พอใจผม หรือไม่พอใจโฟค
“เพื่อนที่เจอกันตอนเข้าสอบน่ะ ทำไม พี่ทราฟสนใจเหรอ” ผมแกล้งแหย่อยากให้พี่ทราฟอารมณ์ดี แต่ก็ไม่ได้ผล หน้าพี่ทราฟตึงยิ่งกว่าเดิมอีก
“แล้วเมื่อกี้ให้เบอร์เขาไปทำไม” พี่ทราฟคาดคั้นผมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ก็เขาขอไว้โทรถามเรื่องสอบครั้งต่อไปอ่ะ เค้กก็เลยให้ ทำไมเหรอ” ผมจับแขนพี่ทราฟ ช้อนตาขึ้นถาม ไม่อยากให้พี่ทราฟอารมณ์ไม่ดีเลย ผมไม่ชอบเวลาที่พี่ทราฟดุอ่ะ มันน่ากลัว >_<
“เฮ้อ” ถอนหายใจเสร็จก็เดินไปเลย
อะไรของพี่เขากันอ่ะ
ผมทำอะไรผิด!
ผมรีบวิ่งตามพี่ทราฟที่เดินไปซื้อของอย่างอื่น ผมพยายามช่วนพี่เขาคุยแต่พี่ทราฟกลับตอบแค่อือๆอาๆ จนผมชักจะน้อยใจแล้วนะ เป็นอะไรทำไม่ไม่พูดล่ะ เป็นแบบนี้มันทำให้ผมไม่สบายใจเลยอ่ะ โกรธอะไรก็บอกผมมาสิ เซ็งๆๆ ผมได้แต่เดินตามอย่างเดี๋ยว จะช่วยถือของก็ไม่ให้ช่วย ผมเลยล้วงขนมครกที่ซื้อมาแล้วก็เดินตามพี่ทราฟอยู่อย่างนั้น ก็ผมทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้แล้วนี่น่า
จนซื้อของเสร็จกลับมาที่รถ ผมขึ้นมานั่งรอบนรถก่อนปล่อยให้พี่พี่ทราฟเอาของที่ซื้อมาไปใส่ไว้ท้ายรถ พอพี่ทราฟกลับมาประจำที่คนขับบรรยากาศเงียบเชียบก็เริ่มปพร่กระจายไปทั่วรถ
เกร็งยิ่งกว่าตอนทำข้อสอบอีก
“พี่ทราฟ” ผมลองเรียกพี่ทราฟดู พี่ทราฟปรายตาหันมามองผมหน่อยๆก่อนจะหันกลับไปมองทางตรงหน้าต่อ
“โกรธเค้กเหรอ เค้กทำอะไรผิดล่ะ ทำไม่พี่ทราฟไม่พูดกับเค้กล่ะ” ผมถามเสียงสั่น ความน้อยใจทำให้ผมรู้สึกแย่จนน้ำตาจะไหลออกมา
เอี๊ยดด
พี่ทราฟหักพวงมาลัยจอดรถที่ข้างทาง พี่ทราฟถอนหายใจเบาๆก่อนจหันมาดึงผมไปกอด ผมเองก็กอดตอบพี่ทราฟแน่น
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ พี่ไม่ได้โกรธอะไรเค้กนะครับ แค่หงุดหงิดนิดหน่อย” พี่ทราฟลูบหัวลูบหลังผม
“หงุดหงิดเรื่องอะไรอ่ะ เค้กเหรอ” ผมถามอีก
“เปล่า เฮ้อ พี่แค่ไม่ชอบใจที่เราให้เบอร์กับไอ้เด็กคนนั้นอ่ะ พี่หวงอ่ะ”
“แต่ผมกับโฟคไม่มีอะไรนะครับ ก็แค่เพื่อนกันเฉยๆ” แถมยังเจอกันแค่ไม่กี่นาทีเอง ชั่วโมงหนึ่งยังไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ
“นั่นแหละ พี่หึงนิ จะให้ทำไงล่ะ”
“โอ๋ๆ ไม่หึงนะๆ เค้กไม่ชอบใครหรอกน่า” กลายเป็นผมที่ลูบหลังพี่ทราฟเพื่อเป็นการปลอบแทน อยากจะลูบหัวเหมือนที่พี่ทราฟทำอยู่หรอกนะ แต่เกรงว่าจะไม่เหมาะ ><
“หึหึ” พี่ทราฟขำเบาๆก่อนจะปล่อยตัวผมออก
“เค้กก็คิดว่าพี่ทราฟโกรธเค้กเสียอีก” ผมยู่หน้าบอก
“พี่จะโกรธเค้กได้ยังไง พี่ขอโทษนะที่ทำให้เค้กรู้สึกไม่ดี แต่ตอนนั้นพี่กำลังหงุดหงิดเลยไม่อยากทะเลาะกับเค้กด้วยเรื่องไร้สาระ อย่าโกรธพี่เลยนะ” พี่ทราฟลูบแก้มผมเบาๆ ผมยิ้มให้พี่ทราฟก่อนจะยืนตัวขึ้นไปจุ๊บปากพี่ทราฟเบาๆแล้วถอยออกมา
“เค้กไม่โกรธพี่ทราฟหรอก” ก็ถ้าหงุดหงิดเพราะหึงผม ทำไมผมต้องโกรธด้วยล่ะ เพราะรักถึงได้หึง ที่พี่ทราฟหึงก็แสดงว่าพี่ทราฟรักผม เห็นไม่ ไม่เห็นต้องโกรธเลย
“ยิ้มอะไรนะเรา” พี่ทราฟหรี่ตามองผมก่อนจะออกรถขับกลับบ้าน
“มีความสุขเฉยๆ ขับรถไปๆ”
เรื่องอะไรจะบอกล่ะ ไม่บอกหรอก ปล่อยไว้แบบนี้แหละดีแล้ว เดี๋ยวพี่ทราฟจะได้ใจเสียก่อนถ้ารู้ว่าผมดีใจที่พี่ทราฟหึง จะอะไรเสียอีกล่ะ อย่างนึกว่าผมไม่เห็นนะ แหม ไม่เดินตลาดแค่แปบเดียว แม่ค้านี่มองกันตาละห้อย ชิชะ นี่ของผมนะ ไม่ยกให้หรอก =^=
=============================
กลับมาแล้วค่ะ เอาบุญมาฝากทุกคนเต็มๆเลยหลังจากที่ไปบวชชีพราหมณ์มา
ตอนนี้ชิวๆนะคะ เพราะตอนนี้มีหมี่เหลือง :laugh: (โดนถีบ :z6:)
แค่ดราม่าเบาๆ ไม่เศร้าเคล้าน้ำตาเท่าไหร่หรอก >.<!
มีคำผิดฝากบอกด้วยนะคะ เดี๋ยวขอตัวไปนอนสักตื่น เพลียมาก (ที่ไปบวชมาเคร่งมาก ต้องตื่นมาสวดมนต์ตอนเที่ยงคืนถึงตีสอง ทำวัตรเช้าเย็น ระหว่างวันก็เดินจงกรม แทบจะไม่ได้หลับนอนเลย แต่อิ่มใจมากๆ )
:pig4:
-
แอร๊น่ารัก ได้จิ้มคนเขียน
อนุโมทนา สาธุคะ อยากไปบ้างเหมือนกัน
-
อยากอ่านนนนนนพี่คราม-ริชชี่แบ้ววววววววว :serius2: :serius2:
คู่มันรักกันเเล้ว หวานจนมดไต่ :m1: :m1:
มันต้องคู่คราม-ริชชี่ ถึงจะมันส์ๆๆๆ :m11: :m11: :m11: :m11:
-
เป็นมาม่าที่น่ารักมั่กๆโฟคคิดไรกะเค้กอะป่าว?
-
อนุโมทนาบุญด้วยจ้ะ
มาแล้ววว ตัวปัญหา
-
เค้กใสซื่อไปนะ 5555
รอค่ารอ
-
คู่นี้น่ารักเหมือนเคยจ้า รักคู่เค้กพี่ทราฟที่สุด :-[
-
น้องเค้ก ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
มาลุ้นคู่ต่อไป คราม + ริช
ดีกว่า อิอิ ^.^
-
เค้กน่ารักเสมอ
:o8:
ริชก็สู้ๆนะ ครามไม่ได้ใจร้ายหรอก
อย่าดื้อก็พอ อิอิ
o13
-
เขาเรียกว่ากำลังโดนจีบจ้าน้องเค้ก
งานนี้พี่ทราฟเหนื่อยหนักกับเด็กซื่อแน่ 555
-
ง่ะ ... พี่ทราฟต้องระวังเด็กคนนั้นแล้วล่ะ >.<
ป.ล. อนุโมทนาด้วยนะคะ ^^
-
เค้กนี่เด็กน้อยจริงๆเลยนะ
-
มาม่าแบบเบาๆ 55555 น่ารักมากๆเลย
ว่าแต่พี่เจคู่ใครหว่า อยากรู้ๆ
-
เค้กน่ารักมากเลย
สงสัยถ้าโฟรคโทรมาทราฟต้องหึงอีกแน่นอน
แล้วเค้กก็ยังไม่รู้ตัวว่าเขามาขอเบอร์เพราะมาจีบอ่า
-
คิดถึงลูกหินนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
-
:-[ :-[ :-[ :-[น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิม :-[ :-[ :-[
-
น้องเค้กมาทีไรบรรยากาศน่ารักสดใสทุกที
แถมหวานสุดๆอีกด้วย แต่ก็เกือบมีเรื่องเหมือนกัน
สาเหตุก็มาจากความน่ารักแบบไม่บันยะบันยัง
เจ้าตัวไม่รู้เรื่องอีกต่างหากว่ามีคนเค้าสนใจตัวเองอยู่
สงสัยพี่ทราฟคงความดันขึ้นเพราะหึงน้องเข้าสักวัน
คู่พี่ครามกับริชดูซอฟท์ลงนะ หรือคิดไปเองหว่า
คงต้องรอดูแล้วล่ะ ว่าเค้ามีพัฒนาการกันบ้างหรือยัง :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
น้องเค้กน่ารัก :L2:
-
:-[ :-[ o13 :กอด1:
-
จะมีดราม่า กันอีกมั้ย รอลุ้น :z2:
-
น่าร้ากกกกกกกกก
นู๋เค้กนี่น่าเก็บกลับบ้านจริงเชียว หุหุหุ :o8:
-
น่ารักจัง มาๆเค้กมากอดหน่อยๆอิอิ
-
คู่นี้ยังน่ารักเหมือนเดิม
อ๊๊ายยยยย ><
:-[
-
เค้กน่ารักอ่าาาาา :-[
-
น้องเค้ก น่ารัก มีแววว่าจะมีคนจีบเพิ่ม
รอคู่คราม กับริช ขาโหดเราจะเป็นยังไงเมื่อมีความรัก รอตอนต่อไปค่ะ
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 10
[Traf talks]
“วันนี้พอแค่นี้”
“ขอบคุณครับ!”
เด็กที่มาเรียนต่างแยกย้ายกันลากสังขารกลับไปที่พัก บางคนที่เป็นเวรก็ช่วยกันเก็บเบาะ ทำความสะอาดพื้นที่ต่างๆทั้งในโรงฝึกและหอพัก รวมไปถึงงานตามตารางเวรต่างๆด้วย ไม่ใช่ว่าเด็กทุกคนจะเต็มใจทำในช่วงแรกๆที่เข้ามาอยู่ บางคนเป็นลูกคุณหนู ไม่เคยหยิบจับทำอะไรมาก่อนก็มี กว่าจะดัดสันดารและพฤติกรรมกันได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมายาวนานและหน้าตาโหดๆของไอ้คราม มีใครบ้างที่จะกล้าขัดหรือกล้าวางท่ามาดคุณหนูใส่ ไม่มีหรอก แค่เจอหน้าไอ้ครามก็หัวหดก่อนที่จะได้ดัดสันดารกันเสียอีก
“เฮีย เดี๋ยวนี้ไอ้ริชมันไปไหนล่ะ ไม่ค่อยเห็นเลย” ไอ้เจมส์เดินปาดเหงื่อมาถามผม
“ถามกูแล้วกูจะไปถามใครวะว่ามันไปไหน ไปถามไอ้ครามนู่น มันลากกันออกไปทุกวัน” ผมบอก ไอ้เจมส์ถึงกับเบ้หน้าหนี มันไม่กล้าไปถามไอ้ครามหรอก ดีไม่ดีจะได้เจอตีนกลับมาข้อหาเสือกไม่เข้าเรื่อง
“ก็ลองถามดู คิดว่าเฮียครามปล่อยมันไปที่ชอบๆแล้วเสียอีก” ไอ้เจมส์พูดหน้าทะเล้น
“กวนตีนไอ้นี่นิ -_-”
“หึหึ แล้วเค้กล่ะเฮีย พักหลังนี้ไม่ค่อยมาเล่นที่นี่เลย” ถามพลางหันซ้ายขวามองหาคนของผม
“เตรียมสอบ ทำไม มีอะไรกับเมียกูหรือไง” ผมถามเสียงหาเรื่อง แต่จริงๆไม่ได้หาเรื่องมันหรอก แค่แหย่เล่นเท่านั้นเอง มันเบ้หน้าใส่ผมก่อนจะขำออกมาเบาๆ
“อย่าทำเป็นหึงหน่อยเลยน่า ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย แค่ถามเฉยๆเถอะ” มันทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่ผม ฟังอยากแล้วจะกระโดดถีบสักทีสองที
“เอ่อ ขอโทษครับ”
คนที่เข้ามาขัดจังหวะการสนทนาระหว่างผมและไอ้เจมส์เป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งมาเรียนที่นี่ครั้งแรก ชื่อ...ชื่ออะไรนะ
“มีอะไรงั้นเหรอคิว”
อ่าใช่ เด็กนี่ชื่อคิว
คิวเป็นเด็กที่รูปร่างดีน่าตาดี และที่สำคัญคือคิวออกแนวสาวหน่อย ผมหมายถึงเขาเป็นเกย์ที่ออกสาว ทำไมผมถึงรู้น่ะเหรอ มันก็มีไอ้พวกเด็กที่มาเรียนด้วยกันถาม แต่น้องเขาไม่ปฏิเสธ ยืดอกยอมรับแบบแมนๆ แต่เห็นแบบนั้นเถอะ ล้มผู้ชายตัวโตๆมาแล้ว ไอ้เจมส์ก็เคยโดนไประหว่างการฝึกซ้อม
“ตกลงแล้วผมต้องซักผ้าพวกนั้นไหม” คิวชี้มือไปทางกองผ้าขนหนูที่ไว้ใช้ระหว่างการฝึกซ้อมกองโต เพราะมีทั้งผ้าผืนใหญ่และผืนเล็กผสมกัน
“อืม คงต้องซักแหละ ไอ้ริชคงไม่มาทำแล้วมั้ง” ไอ้เจมส์ตอบพร้อมกับหันมามองหน้าผมอย่างขอความเห็น
“ซักไปเถอะ วันนี้ริชมันไม่อยู่”
ถึงอยู่ก็คงไม่ได้มาทำแล้วล่ะ ดูเหมือนว่าไอ้ครามจะวางแผนอะไรสักอย่างอยู่ ถ้าให้เดาก็คงเกี่ยวกับปัญหาที่มันเอาริชมาอยู่ด้วยเนี่ยล่ะ
อย่างวันนี้ เห็นไอ้ครามว่าจะลากริชไปดูงานอะไรสักอย่าง แต่ผมเองก็ยุ่งๆเลยไม่ได้ถามมัน ช่วงนี้ดีหน่อยที่มันสองคนดูจะลงรอยกันมากขึ้น ถ้าเป็นเหมือนช่วงแรกๆ บางทีผมอาจจะได้ไปแวะเวียนโรงพยาบาลบ่อยๆแน่ มันคงผลัดกันเสียเลือดคนละยกสองยกก็เป็นได้ ไอ้ครามเองก็ดูใจเย็นลง(นิดหนึ่ง) แม้จะไม่มากก็เถอะ ส่วนริชเองก็ดูจะเก็บอารมณ์และสงบปากมากๆขึ้น ไม่ค่อยเถียงอะไรไอ้ครามนัก ถ้าไม่พอใจริชมันมักจะเดินหนีมากกว่า แต่ก็มีบ้างละนะที่ปรอทแตกทะเลาะกัน ระหว่างมันสองคนคงต้องใช้เวลามากกว่านี้อีกหน่อย
“งั้นถ้าผมซักเสร็จแล้วผมขอออกไปข้างนอกได้ไหม” คราวนี้คิวหันมาถามผม สีหน้าเหมือนกระอักกระอ่วนใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
“อืม...จะออกไปก็ได้ แต่อย่ากลับดึก ถ้าเป็นอะไรขึ้นมามันจะเดือนร้อนกันหมด เข้าใจใช่ไหม”
“ครับ” คิวยิ้มรับคำแห้งๆก่อนจะเดินไปทำหน้าที่ของตัวเอง
ที่นี่ไม่ได้มีกฏว่าห้ามออกไปไหน ไปได้แต่ต้องกลับให้ถูกเวลา เพราะถ้ากลับดึกแล้วเป็นอันตรายขึ้นมา คนที่จะซวยคือพวกผมรวมไปถึงเด็กคนอื่นๆด้วย เพราะถึงแม้ที่นี่จะเป็นโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ แต่ก็ยังถือได้ว่าเป็นโรงเรียนพิเศษ แค่มีที่พักอาศัยให้พร้อมก็ถือว่าพิเศษกว่าที่อื่นแล้ว พ่อแม่เขาไว้ใจให้เด็กมาอยู่ ถ้าเกิดลูกเขาเป็นอะไรไปขึ้นมาจะหาว่าพวกผมดูแลไม่ดี เพื่อเป็นการตัดปัญหาผมเลยต้องชี้แจ้งให้ทุกคนรู้ว่า อยู่ที่นี่ได้ แต่ก่อนจะทำอะไรควรต้องคิดให้ดีว่ามันจะส่งผลกระทบต่อคนรอบข้างหรือเปล่า ซึ่งที่ผ่านมาเด็กทุกคนก็ปฏิบัติตัวในเรื่องนี้ได้ดี ยังไม่เคยมีใครออกไปไหนแล้วบาดเจ็บกลับมาในช่วงเวลากลางคืน
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าเฮีย มันก็คงออกไปกับเฮียเจนั่นละ”
“ไอ้เจ?” ผมทวนคำอย่างสงสัย อย่าบอกนะว่า...
“ก็แหม เฮียไม่รู้เหรอ ว่าสองคนนี้เขากิ๊กกันอยู่”
“พูดเป็นเล่นมึง ไอ้เจกับเด็กนี่เนี่ยนะ”
ไม่น่าเป็นไปได้ แม้จะได้ยินมาบ้างหรือมีข้อสงสัยบ้างเพราะช่วงนี้มันเข้ามาดูแลในโรงฝึกบ่อยๆ แต่เพราะปกติมันไม่ค่อยยุ่งกับเด็กในสังกัดเพราะกลัวจะมีปัญหายุ่งยากตามมาทีหลัง เลยไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง
“ผมพูดจริง เฮียเจชอบมาก้อล่อก้อติดไอ้คิวประจำ แม้มันจะดูไม่เต็มใจในบ้างครั้งก็เถอะ ไม่รู้วะเฮีย งงๆเหมือนกัน”
“งั้นเหรอ” อย่าว่าแต่มึงงงเลย กูก็งงเหมือนกัน ผมได้แต่เกาหัว คงต้องได้ซักฟอกกันจนสะอาดแน่ๆงานนี้
“งั้นสิครับ ผมขอตัวไปถูพื้นก่อนล่ะกันเฮีย จะได้รีบไปอาบน้ำ ไม่ไหววะ วันนี้เหนื่อยโครตๆ”
“อืม ฝากดูทีเหลือด้วยแล้วกัน” ผมทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินกลับไปอาบน้ำที่บ้าน ทิ้งเรื่องของไอ้เจไว้ก่อน ขี้เกียจจะคิดให้ปวดหัว ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่แล้ว แต่ถ้ามีโอกาสคงต้องถามสักหน่อยแหละว่าเรื่องมันเป็นมายังไง
พออาบน้ำเสร็จผมก็เดินลงมาที่ชั้นล่างตรงไปยังห้องนั่งเล่น เห็นเค้กนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสือ โดยที่ด้านข้างมีเจ้าสายไหม และลูกหินนอนเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ และนอกจากนั้นยังมีเจ้าอ้วนกลมที่ไปเอามาจากบ้านของเค้ก เมื่อตอนที่เค้กย้ายมาอยู่กับผมใหม่ๆอย่างเต็มตัวนั่น เค้กได้ให้เจ้าอ้วนกลมกับพ่อไว้ เป็นเสมือนตัวแทนของเค้กที่ไม่สามารถกลับไปอยู่กับพ่อได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นมันคงไม่ปลอดภัยสำหรับเค้กเอง แต่นี่เห็นว่าต้องไปติดต่องานที่ต่างประเทศนาน เลยเอามาคืนเค้กเป็นการชั่วคราว คราวนี้ที่บ้านของผมเลยการเป็นสวนสัตว์ไปโดยปริยาย ทั้งหมาทั้งแมว แล้วไหนจะปลาอีก จะมีใครพาสัตว์อย่างอื่นมาเลี้ยงเพิ่มไหมนะ จะได้เปลี่ยนจะโรงฝึกเป็นสวนสัตว์แทน หึหึ ผมก็แค่บ่นขำๆนั่นแหละ จะว่าไปแบบนี้ก็เฮฮาดี ดูสิ เจ้าเด็กตัวเล็กของผมนี่ออกจะชอบด้วยซ้ำไป ตาจ้องหนังสือ มือหนึ่งอยู่ในปากสายไหม อีกมือจุ่มลงไปในโถเจ้าอ้วนกลม แหมะ ดูมีความสุขเสียจริง =_=^
ผมเดินไปนั่งข้างๆเค้ก น้องเงยหน้าขึ้นมามองผม ส่งยิ้มกว้างให้ผมก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ
“สนุกไหม”
“สนุกครับ มันมีภาคต่อด้วยอ่ะ เค้กอ่านแล้วเพิ่งจะรู้ ว่างๆพี่ทราฟพาเค้กไปซื้อหน่อยนะ”
“ได้สิครับ”
เมื่อสมใจแล้วเค้กก็กลับไปสนใจหนังสือในมือต่อ เป็นวรรณกรรมแปลชื่อดัง วันก่อนพาไปเดินเล่นที่ห้าง เลยได้หนังสือกลับมาอ่านเพียบเป็นการคลายเครียดก่อนที่จะสอบปฏิบัติที่จะมีในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ช่วงนี้เค้กเลยต้องไปเรียนพิเศษเพื่อฝึกฝนเล่นเปียโนให้คล่อง ทีแรกพ่อเค้กบอกว่าจะซื้อเปียโนให้เพื่อไว้ซ้อมที่บ้าน แต่เค้กกลับปฏิเสธ บอกว่าให้ติดก่อนแล้วค่อยซื้อจะดีกว่า
แน่นอนว่าการติดต่อระหว่างเค้กและพ่อของเขาเป็นความลับ ให้คนที่บ้านใหญ่นั้นรู้ไม่ได้
บางที เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถเป็นไปได้ดังใจเท่าที่ควร
------------
------------
“แน่ใจนะว่าจะไม่ไปกับพี่” ผมถามเค้กอีกครั้ง
“ครับ พี่ทราฟไปเถอะ เค้กอยู่ได้ คนอยู่เต็มบ้านไปหมด ถ้าเค้กไปใครจะอยู่ดูแลพี่ริชล่ะ” องครักษ์ตัวน้อยทำสีหน้ายุ่งยากใจ
“เอางั้นก็ได้ ไว้ถึงบ้านแล้วพี่จะโทรหานะ”
“ครับผม ขับรถดีๆนะ”
ผมมองไปทั่วบริเวณ เมื่อไม่เห็นว่ามีใครก็ก้มหน้าลงไปจูบคนตัวเล็กกว่า เค้กชะงักเล็กน้อยคงเพราะตกใจที่ผมจูบเขาในที่แจ้งขนาดนี้ แต่สุดท้ายก็คล้อยตามผมในที่สุด ผมละเลียดจูบอยู่สักพักก่อนจะถอนริมฝีปากออกด้วยความเสียดาย
“อย่าซนล่ะ ^_^”
“เค้กซนที่ไหนกัน >_<;”
“หึหึ พี่ไปแล้วนะ”
“ครับ ขับรถดีๆนะ บ๊ายบาย”
ฟอดด
ผมก้มลงไปหอมแก้มเนียนใสอีกฟอดใหญ่ เรียกเลือดให้มารวมตัวกันที่หน้าเค้กอีกครั้งก่อนจะเดินผิวปากขึ้นรถ เค้กมองค้อนใส่ผมเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับโบกมือบ๊าบาย ผมจำต้องขับรถออกจากบ้าน ขืนมองหน้าเค้กนานๆจะทำให้ผมเปลี่ยนใจไม่กลับบ้านเสีย
หน้าที่ก็คือหน้าที่ ยังไงผมก็ต้องกลับไปช่วยพ่อดูและอู่อยู่ดี แต่ก่อนมันก็ชิวๆหรอกนะ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะห่างเค้กเลยจริงๆ บอกให้ไปด้วยก็ไม่ยอมไป ไม่รู้จะกลัวอะไรกัน สงสัยมันคงจะถึงเวลาบอกที่บ้านเสียทีเกี่ยวกับเรื่องที่ผมคบกับเค้ก ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะว่ายังไงบ้าง แต่ผมไม่คิดจะปิดไปตลอดหรอก ยิ่งเดี๋ยวนี้พ่อชอบถามว่าเมื่อไหร่ผมจะมีแฟนแล้วแต่งงานเสียที มันยิ่งทำให้ผมอดกังวลไม่ได้ ลำพังตัวผมเองไม่เท่าไหร่หรอก แต่ผมแค่ไม่อยากให้น้องต้องเสียใจถ้าหากว่าที่บ้านผมไม่ยอมรับกับการที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ผมเชื่อนะ ว่าทุกอย่างมันต้องผ่านไปได้ด้วยดี และไม่ว่าพ่อกับแม่จะว่ายังไง ผมก็จะไม่เลิกกับน้องแน่ๆ
ที่จริงผมอยากให้น้องไปเที่ยวเล่นที่บ้านผมเพื่อทำความคุ้นชินกับครอบครัวผมไว้ ถ้าพ่อและแม่ได้เห็นความน่ารักของน้อง มีหรือจะไม่หลงรัก ขนาดน้องชายผมอ้อนพ่อกับแม่นิดหน่อยก็พากันเอาใจ อยากได้อะไรก็หามาประเคณให้ถึงที แล้วนับประสาอะไรกับเค้ก ที่ถึงแม้ไม่ต้องอ้อนแต่หน้าตาและน้ำเสียงก็ทำให้คนเข้าใจผิดไปว่าเขากำลังอ้อน แต่ก็นั่นแหละ เค้กดันไม่ยอมไปบ้านผมสักครั้ง ผมเองก็ไม่อยากบังคับ เลยปล่อยเลยตามเลย ไม่เป็นไร เดี๋ยวทุกอย่างผมจัดการเองก็ได้ ไม่น่าจะยุ่งยากหรอก...มั้ง
“เท็ป พ่อล่ะ” เดินเข้ามาในบ้านแล้วค่อนข้างเงียบ เจอแต่ไอ้น้องชายตัวดีนอนกระดิกเท้าดูหนังอยู่ที่โซฟา
“อ้าวพี่ ลมอะไรหอมมาถึงได้โผล่หน้ากลับบ้านมาได้”
ดู...ดูปากมัน -_-
“กวนตีนนิ ตกลงพ่อไปไหนวะ” ผมเอาเท้าเตะมันเบาๆทีหนึ่ง
“ไปที่อู่แล้ว ส่วนแม่ออกไปวัดกับเพื่อนเขานั่นล่ะ ตามไปดิพี่ แต่วันนี้งานคงไม่เยอะหรอก”
“เออ ไปล่ะ”
“เดี๋ยวพี่” ไอ้เท็ปเรียกผมที่กำลังจะเดินออกจากบ้าน
“อะไร”
“เข้ามาแล้วซื้ออะไรเข้ามาให้กินหน่อยดิ หิววะ”
“แม่ไม่ทำกับข้าวหรือไง? กว่ากูจะกลับมาคงเย็น”
“โหย ไรอ่ะ งั้นไปด้วยดีกว่า รอแปบนะ เดี๋ยวไปเปลี่ยนกางเกงก่อน” ว่าแล้วมันก็วิ่งขึ้นบ้านไปเลย ผมเลยเดินกลับมานั่งที่โซฟารอไอ้เท็ปเปลี่ยนกางเกง สักพักมันก็วิ่งลงมาอย่างรวดเร็วเหมือนรีบ ถ้าสะดุดขั้นบันไดหน้ากระแทกพื้นขึ้นมาพ่อจะหัวเราะให้
พอขับรถออกจากบ้านมาถึงหน้าปากซอยไอ้เท็ปก็บอกให้จอดที่ร้านราดหน้า ผมเลยหยิบเงินมันไปซื้อมาสามถุง ของมัน ผมแล้วก็พ่อก่อนจะโทรไปหาพ่อบอกว่าไม่ต้องหาอะไรกินตอนเที่ยงเพราะเดี๋ยวซื้อเข้าไปให้ พอลงไปสั่งเสร็จไอ้เท็ฟก็เดินกลับมาที่รถ มันบอกคนเยอะขี้เกียจขอที่ร้าน ผ่านไปสักยี่สิบนาทีมันก็ลงไปดูว่าได้หรือยังก่อนจะเดินกลับมาพร้อมราดหน้าสามถุง
บ้านผมกับอู่รถไม่ได้ไกลกันมากนัก ขับรถแค่สิบกว่านาทีก็ถึง วันนี้รถที่มาเข้าอู่ดูไม่ค่อยเยอะๆเท่าไหร่ เวลามีคนเอารถมาซ่อม ถ้าเป็นไปได้พ่อบอกว่าให้รีบทำให้เสร็จแม้จะต้องทำงานล่วงเวลาก็ตาม พ่อยินดีจ่ายค่าโอทีให้ถ้าใครต้องการเพราะคนที่เอารถมาซ่อมเขาก็จำเป็นต้องใช้รถ งานเสร็จเร็ว เจ้าของรถได้รถเร็ว เวลามีปัญหาอะไรเขาก็จะกลับมาใช้บริการเรา มันเหมือนเป็นการซื้อใจลูกค้าไปพร้อมกับเพิ่มจำนวนเงินที่ลูกจ้างจะได้รับ ซึ่งเด็กที่อู่หลายๆคนก็ดูเต็มใจที่จะทำงานล่วงเวลา นอกจากช่างฝีมือดีที่มีอยู่ ที่อู่ของบ้านผมยังรับนักศึกษาอาชีวะที่ต้องการหารายได้มาช่วยงานด้วย แต่ต้องดูประวัติกันนิดหนึ่ง เดี๋ยวแม่งยกพวกมาตีกันที่อู่พวกล่ะซวยแย่
“ไงไอ้หมา เดี๋ยวนี้นานๆเห็นหัวที” พ่อทักเมื่อผมกับไอ้เท็ปเดินเข้ามาในห้องทำงาน ดีที่ในห้องนี่แอร์เย็นฉ่ำไม่เหมือนข้างนอก ถ้าจะร้อนแม่งขนาดนี้ก็ย้ายไปอยู่ที่ดวงอาทิตย์เลยเถอะ! =_=
ผมนั่งลงที่โซฟา พ่อเองก็เดินตามมานั่งด้วย ส่วนไอ้เท็ปเอาราดหน้าไปเท มันเป็นน้องที่ดีอย่างหนึ่งคือ มันรู้หน้าที่ดีว่าควรทำอะไรไม่ควรทำอะไร
“ยุ่งน่ะพ่อ” แต่ยุ่งกับเด็กดื้อที่บ้านนะ งานนะมันไม่เท่าไหร่หรอก
“เชื่อตายล่ะ ติดหญิงไง โทรตามกลับบ้านทีนี่อิดออด”
“ติดหญิงที่ไหน ไม่มีบ้างเถอะพ่อ” ต้องบอกว่าติดหนุ่มดีกว่า ฮ่าๆๆ
เอิ่ม...ที่จริงก็ขำไม่ออกหรอก ผมเหมือนคนที่มีชะนักติดหลังยังไงยังงั้น
“มาแล้วๆ” ไอ้เท็ปกึ่งวิ่งกึ่งเดินยกถามทใส่ชามราดหน้ามาวางที่โต๊ะโซฟาก่อนจะหยิบส่งให้พ่อชามให้ผมชาม
“กิจการโอเคนะพ่อ” ผมถามไปกินไป
“ก็ดี เมื่อเช้าส่งรถไปห้าคัน วันนี้กะจะเลิกเร็วหน่อยให้เด็กๆมันพักด้วย แม่แกชอบบ่นว่าเหงา วันนี้ก็อยู่กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา แกจะค้างใช่ไหม?” พ่อเงยหน้าจากชามราดหน้าถามผม ผมพยักหน้าให้ก่อนจะลงมือกินต่อ
ไอ้เท็ปก็ขุดเรื่องนู้นเรื่องนี้มาพูดได้ไม่หยุด มันเป็นเด็กร่าเริงแกมกวนตีน ใครๆก็รักมันทั้งนั้น ยิ่งสาวๆนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตามกันเป็นกระพรวน หัวกะไดบ้านไม่เคยแห้ง แต่ดีที่มันไม่มั่ว...มั้งนะ ผมไม่ค่อยรู้หรอก แต่เท่าที่ผ่านมามันก็ดูเป็นเด็กดี แต่ก็มีเตือนๆมันบ้างว่าอย่างไปเผลอทำใครท้อง ถ้าพลาดไปอายุขนาดนี้ก็จบเห่ล่ะ
หลังจากกินเสร็จผมก็ออกไปช่วยงานข้างนอก ไม่ลืมโทรบอกเค้กว่าผมมาถึงเรียบร้อยแล้ว รายนั้นส่งเสียงใสมาเป็นกำลังใจให้ผมขยันทำงาน แต่ผมว่าเก็บไว้เป็นแรงใจตอนบอกความจริงพ่อกับแม่จะดีกว่า
จนเกือบจะหกโมงเย็นนั่นล่ะผมถึงได้วางมือ ในหัวก็คิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะบอกพ่อกับแม่เรื่องเค้กยังไงดี จะต้องพูดยังไงให้แม่ไม่ช็อคแล้วก็ไม่ให้พ่อเอาไม้มาตีหัวผม คิดไปคิดมาเลยตัดสินใจว่าจะบอกไปตามความจริง ยังไงพ่อแม่ก็ต้องรู้เข้าสักวัน ยิ่งพ่อตามจิกเรื่องแฟนแบบนี้ด้วยแล้ว ดีไม่ดีจะหาผู้หญิงมาให้ผมเสียเอง ยังไม่อยากเสี่ยงกับบ้านแตกครับบอกตรงๆ แต่ในตอนนี้อยากจะเคลียร์ทางครอบครัวผมให้เรียบร้อย ถ้าทั้งคู่ยอมรับได้ผมค่อยพาเค้กมาเปิดตัว แต่ถ้าไม่ค่อยใช้แผนสองแล้วกัน
“แม่หวัดดี” ผมเดินเข้าไปกอดแม่ที่นั่งดูข่าวอยู่ แม่กอดตอบก่อนจะหอมแก้มผม ผมเลยหอมแก้มแม่กลับบ้าง
“หายหน้าหายตาเลยลูกชายฉัน เป็นไงหืม ถึงไม่ค่อยอยากกลับบ้าน ติดสาวหรือเปล่าเนี่ย”
นั่นไง มาอีกคนแล้ว อย่าบอกนะว่าไปรู้ไปเห็นอะไรกันมาถึงได้ทำเหมือนจะไล่ต้อนกันอย่างนี้
“หึ พูดเป็นเล่นนะแม่”
“พี่ทราฟเขาไม่ได้ติดสาวหรอกแม่ แต่น่าจะติดอย่างอื่น” ไอ้เท็ปยักคิ้วกวนๆใส่ผมก่อนจะเดินหนีขึ้นห้อง ไอ้ห่านี่ อะไรกันวะ เป็นอะไรกันไปหมดบ้านวะเนี่ย งงฉิบ!
“หิวหรือยังลูก เดี๋ยวแม่ไปตั้งโต๊ะก่อน”
“ผมช่วยแม่”
ผมเข้าไปช่วยแม่ตั้งโต๊ะกินข้าว ส่วงพ่อก็นั่งรออย่างสบายใจ สักพักไอ้เท็ปก็ลงมาช่วยอีกแรง ปกติบ้านผมจะจ้างคนใช้แบบไปเช้าเย็นกลับ ไม่ได้ให้นอนที่นี่ เพราะแม่เป็นคนไม่ชอบให้คนไม่คุ้นเคยมายุ่มย่ามในบ้านเท่าไหร่ ทีแรกแม่จะทำเองหมดเลยด้วยซ้ำเรื่องงานในบ้าน แต่ผมไม่ยอมเลยตกลงกันด้วยการจ้างแม่บ้านแปบไปเช้าเย็นกลับแทน
บรรยากาศในบนโต๊ะอาหารก็ครึกครื้นเป็นปกติธรรมดาเพราะพี่ไอ้เท็ปเป็นตัวเรียกเสียงหัวเราะของครอบครัวอยู่แล้ว แม่ก็มีถามถึงชีวิตความเป็นอยู่ของผมรวมไปถึงไอ้พวกสามตัวนั้นด้วย แต่ที่บ้านผมยังไม่มีใครรู้เรื่องเค้ก เพราะผมไม่ได้เล่า แต่วันนี้แหละ คงถึงเวลาแล้ว
“พ่อแม่” ผมเรียกท่านทั้งสอง ตอนนี้ครอบครัวเรานั่งดูละครอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน ทั้งพ่อและแม่หันมามองผม รอให้ผมพูดสิ่งที่อยากจะพูด ไอ้เท็ปที่นั่งข้างๆผมก็หันมามองผมด้วยก่อนจะตบบ่าผมเบาๆ ไม่รู้มันตบทำไม แต่ผมจะคิดเอาเองว่ามันให้กำลังใจผมแล้วกันนะ
ว่าแล้วผมก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอ่ยพูด
“ทราฟมีแฟนแล้ว”
เงียบ....
ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม สีหน้าแม่ตกใจนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา ส่วนพ่อก็กระตุกยิ้มมุมปาก แต่ผมยังพูดไม่จบ ถ้าพูดออกไปแล้วแม่กับพ่ออาจจะไม่ยิ้มแบบนี้ก็ได้ แต่มาถึงขั้นนี้แล้วผมไม่ถอยเด็ดขาด ถ้าต้องหัวแตกกลับไปหาเค้กผมก็ยอมล่ะ
“ก็ดีล้วนิ พามาให้พ่อแม่รู้จักซะ” พ่อบอก
“แหม ทำเป็นปิดเงียบ พอถามก็บอกว่าไม่มี” แม่แซวผม
“หึหึ” แต่ไอ้เท็ปแค่หัวเราะในลำคอเท่านั้น
ไอ้ห่านี่กวนแล้วไง กูยิ่งเครียดๆอยู่
“คือทราฟจะบอกว่า...แฟนทราฟเป็นผู้ชาย”
“...!!!”
บ้านทั้งบ้านตกอยู่ในความเงียบถ้าไม่นับเสียงทีวีที่เปิดอยู่ พ่อและแม่จ้องมาที่ผม ทั้งคู่ดูตกใจเอามากๆ ก่อนที่สีหน้าพ่อจะเปลี่ยนเป็นทะมึงทึง
“เมื่อกี้แกบอกว่าไงนะไอ้ทราฟ!” พ่อพูดเสียงดัง ส่วนแม่เบือนหน้าไปทางอื่น นี่ผมทำให้พ่อแม่ผิดหวังงั้นเหรอ ความรักของผมทำให้พวกท่านผิดหวังใช่ไหม
“พ่อ...แฟนผมเป็นผู้ชาย” ผมย้ำคำเสียงหนักแน่น
“ทราฟ!” แม่เรียกชื่อผมเสียงหลง เอามือทาบอกด้วยความตกใจ
“ผมขอโทษ...แต่ผมรักเขาจริงๆ ผมตัดสินใจบอกเพราะไม่อยากปิดบังพ่อกับแม่ ถึงมันจะเป็นเรื่องนี่ยากจะเชื่อ แต่ผมรักเขาไปแล้ว ถึงแม้ว่าคนที่ผมรักจะเป็นผู้ชาย แต่ผมก็รักเขา ผมขอโทษถ้าทำให้พ่อและแม่ผิดหวัง แต่ถึงพ่อกับแม่จะห้ามผมก็คงเลิกรักเขาไม่ได้อยู่ดี”
สิ้นคำพูดผมพ่อก็เดินกระแทกเท้าขึ้นบ้านไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ผมได้แต่มองตามหลังพ่อไป ตามไปตอนนี้ก็คงช่วยอะไรไม่ได้นอกจากให้พ่อใจเย็นลง
“ทราฟ...ทำไมล่ะลูก” แม่ถามผมเสียงเครือ แววตาดูสับสนปนไม่เข้าใจ
“ผมขอโทษครับแม่ แต่เขาสำคัญกับผมมากจริงๆ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบของแม่ทำให้ผมใจสั่น
“หลายเดือนแล้วครับ”
“...” แม่เม้มปากก้มหน้าบีบมือตัวเองแน่น ผมเอื้อมมือไปกุมมือแม่ ผมรู้ว่าแม่เสียใจ ผมเองก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อไปดี แต่ผมอยากให้ครอบครัวของผมยอมรับในสิ่งที่ผมเลือก รักคนที่ผมรักก็เท่านั้น
“แม่ขอตัวนะ” ผมปล่อยให้แม่ขึ้นบ้านไปอีกคน เรี่ยวแรงที่ฝืนเอาไว้หมดสิ้น ผมทิ้งตัวกับโซฟายกมือขึ้นนวดขมับ ทุกอย่างมันตื้อไปหมด
“สู้ๆพี่ เดี๋ยวอะไรๆก็ดีขึ้น”
“ขอบใจ”
เฮ้อ นั่นสินะ เรื่องบางเรื่องในชีวิต ก็อาจไม่เป็นไปดั่งใจเท่าที่ควร
============================
หึหึ มาม่า...อร่อยเลย! 555 :laugh:
รวมเป็นกำลังใจไปกับพี่ทราฟและน้องเค้กด้วยกันนะคะ
ตอนหน้าน้องริชจะมาพบกับทุกคนแน่ๆ
อยากอ่านตอนต่อไปไวๆก็เม้นกันเยอะๆน้า
ขอกำลังใจนิดหนึ่ง ^_^
:กอด1:
-
พี่ทราฟสู้ๆ !!!!
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
บ้าจริง สมัยนี้ยอมรับกันได้แล้วนะค่ะคุณพ่อ o18
-
พาน้องเค้กมาหาพ่อแม่เลย เด๋วก็แพ้ความน่ารักของน้องเค้กเองแหละ ฮิฮิ :-[
-
น้องเค้กน่ารักขนาดนี้
ทำให้พ่อกับแม่ทราฟ
หลงได้อยู่แล้ว :L1:
-
เดี๋ยวอ่าน + เป็ดไปก่อนเป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ ๆๆๆ
-
:sad4: ก่อนน้องริชจะมา เอาพี่ทราฟและน้องเค้ก ให้ร้ก่อนอยากรู็เป็นไงต่อไป :o12:
:z13: :z3:
-
บางทีผู้ส ว เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจเด็กๆสมัยนี้นักหรอก เป็นกำลังใจให้พี่ทราฟ :กอด1:
ถ้าคุณพ่อ คุณแม่ได้เจอน้อง ต้องหลงรักน้องแน่ๆ :L1:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
รอเจอเค้กก่อน แล้วเดี๋ยวพ่อกับแม่จะเปลี่ยนใจ
-
ทราฟสู้ๆ
อยากอ่านคราม ริชอะ
อยากรู้คู่ของเจกับคิวด้วย
-
ใครจะไปรังเกียจเค้กลง ขี้คร้านจะหลงสะใภ้จนลืมลูกตัวเองอะสิ :laugh:
พี่ครามเอาน้องริชไปทำอะไรบ้างเนี่ย อยากรู้ๆๆๆๆ :sad4:
รอคู่ใหม่เจ-คิว ด้วยจ้า
-
พี่ทราฟสู้ ๆ น๊าาา
ลองไปพาน้องเค้กมาให้พ่อแม่ดูตัวจิ
อาจจะเห็นความน่ารักของน้องน๊าาา
+1 ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
ขอให้เค้กกับทราฟผ่านมันไปได้ สู้ๆ ^^
รอริชๆ
-
เพิ่งเข้ามาติดตามอ่านค่ะ
สนุกมากกกกกกกกกกกก o13
เค้กน่ารักที่สุด
เอ! เหมือนเทฟจะรู้แหะว่าทราฟไม่ได้มีแฟนเป็นผู้หญิง
ทราฟพาเค้กมาเปิดตัวเลย รับรองทราฟเป็นหมาหัวเน่าแน่ คริคริ
ลุ้น ๆ รอ ๆ จะรอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :L2: :z2:
-
เอาน่าพี่ทราฟความรักมันก็ต้องมีอุปสรรคกันบ้าง
แต่เชื่อว่าความรักของพี่และเค้กต้องเอาชนะใจพ่อแม่ได้แน่ๆ โดยเฉพาะถ้าได้เห็นหรือรู้จักน้องนะ รับรองไฟเขียวยาวๆ
:กอด1: :กอด1:
-
งุงิ
ปัญหาใหญ่ที่เกย์ทุกคู่พบเจอ
พ่อเเม่รับไม่ได้ :monkeysad: :monkeysad:
-
โอ้ ดราม่า :z3:
-
พี่ทราฟสู้ๆ
ยังไงคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องอยากให้ลูกมีความสุข
ลูกรักใครก็จะรักด้วย (ในความคิดเค้านะ 555+)
เป็นกำลังใจให้คุณริริค่ะ :3123:
-
สู้ๆคะพีทราฟ พาเค้กมาเปิดตัวเลย 555
-
พาเค้กไปบ้านเลยพี่ทราฟ ทุกคนจะต้องหลงเค้กแน่นอน ขนาดพี่ครามยังยอมเลย หุหุ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:พี่ทารฟสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เดี๋ยวมันก็ผ่านไปด้วยดีเนอะ
-
มาม่าชานโต๊โตเลยนะเนี่ย
ปล.แก้ไขคำผิด
มันคงผลัดกันเสียเลือกคงละยกสองยกก็เป็นได้ ต้องเป็ฯคำว่าเลือด/คน นะจะ
-
พี่ทราฟจะทำไงต่อ
-
:z3: :z3: :z3:
-
เครียดดดด ลงตับ :a5:
-
ต้องรอให้พ่อกับแม่เจอเค้กก่อน
น่ารักขี้อ้อนขนาดนี้ใครไม่หลงก็แย่แล้ววว
-
ทราฟสู้ๆ ยังไงพ่อแม่ต้องเข้าใจอยู่แล้วแหละ ขนาดน้องยังรับได้เลย
ดูจากนิสัยของครอบครัวนี้แล้วทุกอย่างน่าจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ
คู่เจจะมีไรไมน้า จะได้อยู่ด้วยกันรึเปล่าเนี่ย
ความพาริชไปทำอะไรข้างนอกทุกวันอ่า อยากรู้จังเลย
-
พี่ทราฟ เค้าเป็นกำลังใจให้ พยายามเข้านะ พี่ทราฟสู้ๆ o13 o13
-
โถๆ มาม่าชามโต
รอให้พ่อแม่ทราฟเจอนู๋เค้กก่อนเถอะ
ใจจะอ่อนไม่รู้ตัว
-
ไม่เอามาม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เชื่อว่าพ่อแม่ทราฟเห็นเค้กแล้วจะเอ็นดู
อย่าเพิ่งตั้งแง่เลยนะ ฮือออออ
-
อ่านก่อนนอนเล่นเอาอืดนอนไม่ลงเลยToT
-
ทราฟสู้สู้
อั๊ยย๊ะ เครียดแทน
-
สุดท้ายเดี๋ยวพ่อกับแม่ก็จะเอ็นดูเค้กและหลงรักเค้กมากกว่าทราฟกับเท็ปล่ะนะ
-
ถ้าพ่อแม่จะผิดหวังก็เป็นเรื่องธรรมดาแหละนะพี่ทราฟ
เป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องพิสูจน์ให้ท่านเห็นความจริงใจ
เชื่อว่าสักวันท่านต้องเข้าใจในความรักของพี่ทราฟกับน้องเค้กแน่
ก็น้องน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนั้น ไม่นานก็ต้องใจอ่อนให้แน่ๆ :กอด1:
ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะทั้งสองคน กลัวน้องจะเศร้าน่ะสิ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ม่ายน้า
พี่ทราฟ สู้ๆ น้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตามน้องต้นข้าวมา :z2: เค็กน่ารัก จัง
พี่ทราฟแมนสุดๆเลย หาที่ไหนมีอีกมั้ยเนี้ย รักจริงทำจริง ...คำว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย พ่อแม่หรือใครได้ยินก็ต้องตาโตเอามือปิดปากทาบอกกันทั้งนั้นละ ก็น่ะหน้าตาพี่สองพี่ครามคงลอยมาเลยหนะสิ พี่ทราฟพาเค็กมาโชว์ตัวเลยเหอะ ขึ้คร้านพี่จะกลายเป็นลูกคนข้างบ้านแทน5555น้องน่ารักสุดจะทนขนาดนั้นใครไม่หลงก็แย่ละ
พี่เจแอบกิ๊กเด็ก o18 ดูท่าทางไม่ธรรมดาน่ะ
ริชชชชชชชปราบพี่ครามให้ได้น่ะ :กอด1: เจ้เป็นกองหนุนลับๆให้(ให้หนูได้ใจแต่เสียตัว หุหุหุ)
พี่สองตกลงว่าพี่จะมีคู่กะเค้ามั้ย? เฟก็เคน่ะ จริงๆก็ไม่ได้เป็นคนงีี่เง่าไร้สติซะหน่อย หรือพี่จะเปลี่ยนมามีสามีแทน 5555
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 11
[Rich talks]
...อำนาจ...
...ความละโมบโลภมาก...
น่าสะอิดสะเอียนสิ้นดี
คนเราเกิดมาจะต้องการเงินทองไปทำไมมากมาย ที่เป็นอยู่ไม่พอหรือยังไง หึ แววตาหื่นกระหายเงิน ความปลิ้นปล้อนที่ฉาบอยู่บนใบหน้าที่เริ่มเหี่ยวย่นของคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม รอยยิ้มประจบประแจ มองยังไงๆก็น่าขำสิ้นดี ไม่รู้ว่าคนข้างๆผมทนนั่งดูได้ยังไง
“ขอเสนอของคุณก็น่าสนใจดี แต่ขอโทษทีที่มันน่าสนใจไม่พอ” เสียงทรงพลังเอ่ยขึ้นในที่สุดหลังจากนิ่งเงียบมานาน ผมได้แน่นั่งนิ่งฟังอย่างเดียว แน่ละ หน้าที่ผมในตอนนี้คือฟัง...และคิด
แต่หลังจากนั่งฟังมากร่วมสองชั่วโมง และมันคงจะจบลงในไม่กี่นาทีข้างหน้า ผมยังไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง - -
“แต่ผมว่านี่มันก็เป็นข้อเสนอที่สมน้ำสมเนื้อแล้วนะคุณสงคราม” ตาแก่ผู้หิวเงินแปรเปลี่ยนสีหน้าจากที่ยิ้มหน้าบานเป็นบึ้งน้อยๆ
“ถ้าคุณหาข้อเสนอที่ดีกว่านี้มาเสนอไม่ได้ ผมก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องหนุนหลังคุณ” สีหน้าเรียบนิ่งยังคงรักษาระดับไว้ได้อย่างดี เหมือนไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับการขัดแข้งขัดขาผู้ที่มีอิทธิพลตรงหน้านี่ได้
“คุณต้องการอะไร”
“หึ ผมว่าคุณรู้อยู่แล้ว ถ้าคุณไม่ขายให้ผม ข้อเสนอนี่ผมก็ไม่รับ เชิญ”
“คุณ!” ตาแก่นั่นลุกขึ้นมองหน้าสงครามอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไป แต่อีกคนกลับยกไวน์ขึ้นจิบอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจอยู่ดี
ผมเลื่อมมือขึ้นคลายเน็คไทออก เป่าลมออกจากปากเบาๆก่อนจะเอนตัวลงกับเก้าอี้ เมื่อยชะมัดที่ต้องนั่งตัวตรงเกร็งปั้นหน้าอยู่เกือบสองชั่วโมง สุดท้ายก็ไม่เห็นจะได้อะไรคืบหน้าสักอย่าง ไม่เข้าใจจริงๆว่าคนพวกนี้ทำอะไรอยู่
“ทำไมไม่ตอบตกลงไปล่ะ” ผมหันไปถาม เพราะฟังจากข้อเสนอของฝ่ายนั้นแล้วก็มากเอาการ
“นั่นเหรอที่เรียกว่ามาก” ผมยิ้มหยัน เหมือนคำพูดของผมมันไม่เข้าท่า
“ถ้าไม่โลภมากนั่น นั่นมันเกินคำว่ามากด้วยซ้ำ”
“เวลานายไปซื้อของ นายต่อราคาไหม” เขาหันมาถามผม แต่มันเป็นคนละเรื่องกับสิ่งที่เรากำลังคุยกันอยู่
“มันเกี่ยวอะไรกัน”
“ถ้านายเดินเข้าไปในร้านหนึ่ง ตรงปรี่ไปที่ของสิ่งนั้นด้วยแววตาที่แสดงความปรารถนาอย่างไม่ปิดบังว่านายต้องการมันมากๆ ถ้านายถามว่าลดราคาได้ไหม เขาจะตอบว่าอะไร”
“...” ผมนิ่งคิด โดยส่วนมากถ้าทำแบบนั้น คนขายมักจะ...ไม่ลดราคาให้
“ไม่ลดราคาให้ใช่ไหม แต่ถ้านายมีสีหน้าเรียบเฉย ต่อรองเหมือนไม่ใส่ใจ หรือบางยังไม่ทันเอ่ยปากคนขายก็จะเสนอราคาที่ลดให้แล้ว ทั้งที่ความจริงอาจจะไม่ได้ลดราคาเลยด้วยซ้ำเพื่อดึงดูดความสนใจของนาย จริงไหม” เขายกแล้วไวน์ขึ้นดื่มจมหมดแล้วก่อนจะจัดการรินต่อ ถือแล้วแล้วก็แกว่งแก้วไปมาเบาๆ
“ก็คงจะอย่างนั้น” ผมพูด
“หึ แต่ถ้านายวางของชิ้นนั้นลง แล้วทำท่าจะผละออกจากร้าน ข้อเสนอใหม่ที่น่าสนใจก็จะถูกเสนอมา รู้ไหมว่ามันบอกอะไร” ทีนี่เขาหันมาถามผม จ้องตาผมนิ่ง
“ไม่รู้” ผมตอบอย่างไม่คิด รอฟังสิ่งที่จะออกจากปากเขา
“มันหมายความว่าของสิ่งนั้นไม่ได้มีราคาแพง แต่มันถูกโก่งราคาเกินความจำเป็น และมันบอกได้อีกว่าของสิ่งนั้นไม่มีคุณภาพ แล้วมันยังบอกอีกว่า คนขายนั้นเป็นพวกค่ากำไรเกินควร”
“แล้วมันเกี่ยวกับเรื่องนี้ตรงไหน” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ เรื่องต่อราคาสินค้ากับไอ้เรื่องเซ็นสัญญาทำธุรกิจนี่
“นายควรจะใช้สมองนายหน่อยนะ ก่อนที่มันจะตัน” เขายกมือขึ้นเรียกพนักงานให้เก็บเงิน
“จะหาว่าผมโง่หรือไง” ผมถามน้ำเสียงติดจะฉุนเฉียว อาจจะเพราะผมเหนื่อยด้วยเลยรู้สึกหงุดหงิดเป็นพิเศษ
“แล้วนายโง่จริงหรือเปล่าล่ะ” เขาหันจ้องเขม่งเหมือนไม่พอใจ
“ฉันจะสอนงานนายทำไมถ้านายไม่คิดจะเข้าใจมันเลยสัดนิด หึ มันไม่ต่างอะไรกับสีซอให้ความฟังสักนิด”
“นี่!”
เขาไม่รอให้ผมได้ด่าอะไรก็ลุกออกจากร้านไปเลย ผมเลยต้องเดินตามอย่างไม่พอใจ เออ! ผมมันโง่แล้วไง ผ่านในเวลาไม่เท่าไหร่ จะให้ผมเข้าใจไอ้โลกธุรกิจงี่เง่านี่ได้ยังไงกัน
----------
----------
“มีอะไร” ผมถามเสียงห้วนเมื่อรับสายของคนเจ้ากี้เจ้าการอย่างสงคราม
[เลิกเรียนหรือยัง] เสียงเข้มกรอกกลับมา
“เสร็จแล้ว”
ดูท่าว่าอิสระของผมสำหรับวันนี้คงหมดแค่นี้ ผมสบตากับไอ้เตอร์ก่อนจะเบนหนีกลับมาสนใจคนในสายต่อ
“วันนี้มีงาน นายต้องไปกับฉัน เดี๋ยวจะให้คนไปรับ”
“ไม่ต้อง ให้ไปหาที่ไหน เดี๋ยวไปเอง” ผมบอก มันอาจจะฟังดูดีนะที่จะให้คนมารับ ก็ดูสะดวกสบายดี แต่ผมไม่ชอบ มันเหมือนผมถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา ไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง เหมือนถูกกักขัง แม้ว่าความจริงแล้วผมจะคิดแบบนั้นมันไม่ถูกก็เถอะ ก็สถานะของผมตอนนี้ มันจะไปเรียกร้องอะไรได้ล่ะ
“ไม่ต้อง เดี๋ยวให้คนไปรับ”
“ไม่ต้องเดี๋ยวไปเอง”
“อย่าดื้อได้ไหมวะ คนยิ่งหงุดหงิดอยู่แม่ง”
ผมเม้มปากแน่นก่อนจะตอบตกลงไปอย่างไม่สบอารมณ์แล้ววางสายทันที ผมนั่งท้าวคางกับโต๊ะ น่าเบื่อชะมัด เมื่อไหร่ชีวิตผมมันจะมีอะไรดีขึ้นกว่านี้วะ น่าสมเพชสิ้นดี
“ไง พ่อมึงโทรตามแล้วดิ” ไอ้เตอร์พูดขำๆ แต่ผมไม่รู้สึกขำไปกับคำพูดของมัน
“แม่งจิกยิ่งกว่าพ่ออีก” ผมอดบ่นออกมาไม่ได้
“เอาน่า เขาก็ดูห่วงมึงดี”
“ตกไหนที่มึงมองว่ามันห่วงกู ไม่รู้เหี้ยไรอย่าพูดดีกว่า” ผมด่ามัน แม่งเอาตาไหนดูวะว่าไอ้จอมโหดนั่นห่วงผม คนอย่างนั้นจะมาห่วงอะไรผม ถ้าผมเจ็บมันจะยิ่งสะใจล่ะสิไหมว่า แหงนิ ลูกของศัตรูนี่หว่า
“ถ้าเขาไม่ห่วงมึงเขาคงไม่มีทางทำแบบนี้แน่ๆ การที่เขาสอนงานมึง วางแผนแก้แค้นให้มึง มึงคิดว่าเขาทำไปทำไมวะ ทั้งๆที่เขาจะไม่ใส่ใจก็ได้”
“มึงเข้ามาคนอื่นเหรอ”
“มีเหตุผลหน่อยริช กูไม่ได้เข้าข้างเขา มึงรู้ว่ากูหมายความว่าอะไร”
“กูไม่รู้”
ถึงปากจะบอกไปแบบนั้นแต่ผมรู้ แต่ผมไม่อยากรับความหวังดีหรือความห่วงใจจากเขา ใครจะรู้ว่าคนอย่างเขามันร้ายกาจขนาดไหน ใบหน้าเขาฉาบไว้ด้วยหน้าการที่แทบไม่มีใครเขาถึง ในหัวของเขาคิดอะไรมากมายไม่มีใครเดาออก ทั้งเหล่เหลี่ยม ร้ายกาจ โหดเหี้ยม เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้มากในสิ่งที่ต้องการ แต่ดีหน่อยที่เขาไม่เคยทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่าถ้าไม่ใช่คนที่เลวจนไม่น่าให้อภัย แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่อาจว่าใจได้ว่าสิ่งที่เขาทำให้ผมทั้งหมดมันมาจากเหตุผลอะไร
ไม่รู้และไม่อยากจะรับรู้ด้วย
‘นายอยากแก้แค้นครอบครัวนายไหม’
ผมไม่เขาใจในคำพูดนั้น ในวันนั้นเขาเรียกผมไปคุย สีหน้าท่าทางของเขาดูเป็นการเป็นงานจนผมไม่กล้าแผลงฤทธิ์อะไร
“ผมไม่เข้าใจ คุณหมายความว่ายังไง”
“ที่พ่อแม่และพี่ชายทำกับนายแบบนี้ ถามหน่อย โกรธไหม” เขายังถามเสียงนิ่ง สีหน้าก็ราบเรียบจนไม่อาจคาดเดาสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าเข้มนั่นได้
“จะอยากรู้ไปทำไม” ผมเลี่ยงที่จะไม่ตอบ มันไม่มีเหตุผมที่ผมจะต้องมาพูดเรื่องพรรค์นี้กับเขา
“ถามให้ตอบ ไม่ใช้ให้ย้อนถาม” เขาขึ้นเสียงเล็กน้อยให้รู้ว่าไม่พอใจในคำพูดของผม
“ถ้าเป็นคุณ คุณจะไม่โกรธหรือไง!”
จะตอกย้ำกันไปถึงไหน ผมอยากจะลืมๆมันไปว่าผมเป็นคนที่ถูกทิ้ง แต่คนตรงหน้าดูจะชอบที่จะตอกย้ำผมเหลือเกินใจเรื่องๆนี้
“พูดดีๆจะตายไหม!”
“เหอะ! สนตายล่ะ” ผมบ่นอุบ
“ฉันไม่มีเวลามันนั่งเถียงกับนายหรอกนะ นายต้องทำตามที่ฉันสั่ง” เขาเดินมาประชิดตัวผม แววตาแข็งกร้าวขึ้น ผมกลืนน้ำลายลงคอ แต่ไม่ยอมหลบตา ไม่อยากให้รู้ว่าคนอย่างผมกลัว
“ทำอะไร” ผมถามกลับ
“นาย...”
แผนการบ้าๆนั่นไหลเข้าสู่สมองผม ผมยืนนิ่งฟังจนจบ แล้วสุดท้ายก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกลับมาที่ห้องได้ยังไง ห้องที่อยู่ในบ้านแทนที่จะเป็นในโรงฝึกอย่างตอนแรก
เขาต้องการให้ผมหักหลังครอบครัวตนเอง ผมต้องไปเรียนรู้งานของเขา ฝึกศิลปะการต่อสู้ต่างๆ รวมไปถึงตามเขาไปทุกครั้งที่ออกไปทำงาน อย่างทวงหนี้หรือไม่ก็ ตามจัดการคนที่แทงข้างหลังพวกเขา เขาบอกแค่นั้น ผมไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรจากแผนการในครั้งนี้ เขาแค้นครอบครัวผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ ผมยอมรับว่าผมโกรธและก็ไม่พ่อใจพ่อแม่และพี่ที่ทิ้งผมไป ลึกๆแล้วผมไม่อยากทำ แต่ความเจ็บปวดมันกลับบอกให้ผมเดินหน้าทำตามที่เขาบอก ทำทุกอย่างเพื่อให้ทุกคนรู้ว่า ‘ผมมีตัวตน’
ด้วยความอยากเอาชนะ ความเสียใจ น้อยใจ ทำให้ผมตอบตกลงไป...ได้..ผมจะทำตามที่เขาสั่ง แม้จะไม่รู้ว่าวิธีการนั้นมันคืออะไร แต่ผมก็อยากจะลองดู ผมเป็นลูกที่ไม่ดีเลยใช่ไหมที่ทำแบบนี้ แต่...พวกเขาไม่ดีกับผมก่อน ถ้าในวันนี้ผมจะร้ายบ้าง มันจะเป็นอะไรไป จริงไหม
บางที...พวกเขาควรจะได้ลิ้มรสชาติของการถูกหักหลังบ้างว่ามันเป็นยังไง เจ็บปวดแค่ไหน
และสุดท้ายผมก็อยากถามว่า ทำแบบนี้กับผมทำไม
มันไม่สนุกหรอกถ้าคุณต้องหักหลังใครสักคนแบบจงใจ โดยที่ยังสองจิตสองใจอย่างนี้ แต่เพราะอยากเอาชนะ อยากให้พวกเขารับรู้ความรู้สึกของผมบ้าง ก็แค่นั้น
“กูไปก่อนนะ” ผมบอกลาไอ้เตอร์ก่อนจะขึ้นรถของลูกน้องสงครามที่ส่งมารับผม เป็นอย่างนี้เกือบทุกวัน ถ้าเขาไม่มารับเองก็จะส่งลูกน้องมา ผมไม่ได้รับอนุญาติให้ใชรถของตัวเอง ดีหน่อยที่ผมยังได้ใช่โทรศัพท์ อย่างน้อยๆยามเหงาผมก็โทรคุยกับไอ้เตอร์มันได้
พอมาถึงที่บริษัทผมก็เดินไปขึ้นลิฟท์ กดหมายเลยชั้นด้วยความเคยชิน เมื่อมาถึงห้องที่มีคนบ้าอำนาจอยู่ข้างใน ผมยิ้มให้พี่เลขาเล็กน้อยก่อนจะเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป
“ไปนั่งรอก่อน” เขาสั่งทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองว่าใครมา
ผมเดินไปนั่งรอเขาที่โซฟา ตามองออกไปที่กระจกด้านตรงข้ามกับประตูที่เป็นกระจกใสมองเห็นวิวกรุงเทพฯที่ไม่น่าพิศมัย แต่ก็ดีกว่าผนังฉาบปูนสีขาว ผมเบหน้าไปมองเขาที่ก้มหน้าอ่านเอกสารในชุดสูท สีหน้าที่จริงจังนั่นทำให้เขาดูมีเสน่ห์ไม่น้อย แต่ความปากหมาและดุดันกลับทำให้ความดูดีหายไปหมด
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้เขาก็ปิดแฟ้มลง ก่อนจะลุกเดินมาหาผม ผมลุกเดินตามเขาออกจากห้องอย่างรู้งาน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาที่นี่ “จะไปที่ไหน” ผมถาม แต่เขาไม่ตอบ มันทำให้ผมหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ไม่ได้ซักไซ้ต่อ ได้แต่เดินตามลงไปข้างล่างเท่านั้น
เขาขับรถมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างหรูหรา คงจะมาเจรจาธุรกิจอย่างเคยสินะ แค่คิดก็น่าเบื่อแล้ว
“สวัสดีครับคุณคราม” คนที่นั่งรออยู่แล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเอ่ยทักอย่างสุภาพ ผมยกมือไหว้ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆคนที่พามา
“ไหนข้อมูล” สงครามเอ่ยขึ้นทันที พอพนักงานเสริฟเอาเมนูมาให้ เขาก็สั่งให้ผมสั่ง แต่เขากลับคุยกับคนที่เขานัดไว้สองคน แล้วแบบนี้จะพาผมมาด้วยทำไมวะ
ผมจัดการสั่งขอหลายอย่าง กินหมดไม่หมดไม่รู้ รู้แต่ว่าสะใจ ไหนๆเขาก็รวยมากนิ แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่น่าร่วงหรอก
“นี่เหรอครับ ลูกคนเล็กของคุณธาวัน”
ผมนิ่งเมื่อได้ยินชื่อของพ่อตัวเองออกจากปากอีกฝ่าย เขาดันแหวนขึ้นมองผมราวกับพิจารณาก่อนจะหันกลับไปมองสงคราม ผมหันไปมองหน้าสงคราม เขายื่นซองสีน้ำตาลให้ผม ผมรับมาดู ก่อนจะรู้สึกอึ้ง อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เหมือนถูกค้อนตีทีหัวอย่างจัง
ทำไม...ทำไมทุกคนทำกับผมแบบนี้
“กินให้หมด”
“อิ่ม” ผมตอบแค่นั้น หลังจากที่คุยธุระเสร็จ นักสืบ...คนที่มาคือนักสิบที่สงครามจ้าง จ้างให้สืบเรื่องของพ่อแม่ผมก็ขอตัวกลับไปก่อน เหลือแค่ผมกับเขาที่ยังอยู่ในร้าน อาหารหน้าตาน่ากินมากมายวางเรียงรายบนโต๊ะนับสิบจาน ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดี กับความจริงที่เพิ่งได้รู้ ไม่ว่าอะไรก็ไม่อาจทำให้รู้สึกดีได้
“ถ้ากินไม่หมดฉันจะเอายัดปากนาย” เขาคาดโทษ ผมเลยตวัดหน้าไปมองเข้า
“ไม่กิน!”
“จะลองดีใช่ไหม! อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่านายจงใจสั่งมาเยอะ กินให้หมด!”
“...” ผมเม้มปากแน่น
“ทำไม พอรู้ความจริงถึงกับกินไม่ได้เลยหรือไง”
“...”
“ได้”
ปัก!
“อื้ออ” เสียงฟันกระทบกับช้อนอย่างแรงเมื่อไอ้คนข้างๆตัดอาหารแล้วยัดช้อนเข้าปากผม ผมเบี่ยงหน้าหนีมันก็จับยัดอีก จนในที่สุดผมก็ต้องกวาดกับข้าวเกินครึ่งที่สั่งลงท้อง พอกลับถึงบ้านก็ผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องไม่พูดไม่จากับใครทั้งสิ้น ทั้งที่เค้กเรียกผมก็ไม่หยุด
ความเจ็บปวด...ผมไม่อยากให้ใครเห็น
---------
---------
“มึงแน่ใจนะว่าจะแข่ง” ไอ้เตอร์ถามผมเป็นรอบที่ร้อย ด้วยความรำคาญผมเลยตวัดสายตามองหน้ามันอย่างไม่สบอารมณ์
“แล้วเขารู้ไหมว่ามึงมา” ผมถามอย่างร้อนใจ
“ไม่”
ถ้าบอกก็คงไม่ทางได้มา ถึงรู้ว่ากลับไปต้องเจออะไร แต่ผมก็ยังเลือกที่จะมาที่สนามแข่ง ไม่ใช่เพื่อความสนุก แต่ผมหงุดหงิด ทุกสิ้งทุกอย่างมันอัดอยู่ในอกจนแทบจะระเบิด และผมต้องหาทางปลดปล่อยมัน
“มีสตินะมึง เดี๋ยวตายห่าขึ้นมาไม่มีคนเถียงกูล่ะแย่” ไอ้เตอร์เตือนขณะที่ผมกำลังจะแข่งในอีกสองสามนาทีข้างหน้า
“เออ” ผมรับคำอย่างหงุดหงิด หงุดหงิดกับความจริงที่ได้รู้ จนต้องหาทางระบายออก และนี่ก็คือวิธีที่ดีที่สุด...แข่งรถ
ผมเคลื่อนตัวเข้าจุนสตาร์ท เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ ผมมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย รู้แต่ว่าผมต้องไป ผมต้องพุ่งไปข้างหน้านั้น ไม่ว่ายังไงก็ต้องไป ไม่ถอยหลังกลับเด็กขาด!
“Go!”
ทันทีที่สัญญาจบลง ผมเข้าเกียร์แล้วหยีบคันเร่งพุ่งไปข้างหน้า แรงเหยียบที่เท้าเพิ่มมากขึ้น ความเร็วที่เข็มหน้าปัดเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ เสียงล้อบดกับพื้นถนนดังสนั่นไปทั่ว ผมหันพวงมาลัยซ้ายอย่างรวดเร็วเพื่อเบี่ยงขึ้นแซงคนหน้า ตอนนี้ไม่ว่าใครก็หยุดผมไม่ได้ ความเร็วที่มองสองข้างทางแทบไม่ทันไม่ได้ทำให้ผมกลัว แต่มันทำให้ผมสะใจ
ออดี้สีเทาขับตีตื้นอยู่ข้างๆผม ผมหันไปมองก่อนจะสบถออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อมันเร่งเคลื่อนแซงหน้าผม ผมเหยียบมิดจะจนตีนำได้ในที่สุด อีกคันเดียวข้างหน้า ผมก็จะชนะ...และผมต้องชนะ
แต่วันนี้มันไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อผมตีขึ้นนำรถคันข้างหน้า ไอ้ออดีเจ้าปัญหาเมื่อกี้มันกลับมาตีคู่กับผมทางฝังขวา ทำให้ผมไม่สามารถแซงหน้ารถคันข้างหน้าได้
“เล่นอย่างนี้เหรอมึง เดี๋ยวมึงจะได้รู้ว่าแข่งอยู่กับใคร”
ผมกำพวงมาลัยแน่น หรี่ตามองสถานการณ์ตรงหน้า ถ้าช้ากว่านี้ผมจะต้องแพ้ ไม่ว่าด้วยอารมณ์อยากเอาชนะหรือความเจ็บปวดข้างในจิตใจที่ทำให้ผมตัดสินใจทำเรื่องบ้าคลั่ง ผมหักพวงมาลัยไปทางซ้ายทันทีก่อนจะขับบี้เบียดแทรกไปตามช่องว่างระหว่างรถคันข้างหน้ากับแผงกั้นจกเกิดเสียงดัง แต่ผมไม่สนอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ผมปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือทุกอย่าง ไม่แม้แต่จะกลัวความตาย
การกระทำที่แสนดุเดือดของผมทำให้รถคันข้างหน้าเบี่ยงหนี และนั่นทำให้ผมเร่งเครื่องแซงได้ในที่สุด
เอี๊ยดดดดดด!
ผมเหยียบเบรคอย่างแรงก่อนที่มันจะหยุดลงในที่สุด เสียงเห่ดังลั่น ผมยังคงนั่งนิ่งจนมีคนมาเคาะกระจกฝั่งคนขับอย่างแรง ผมเปิดประตูได้นิดเดียว ประตูรกก็ถูกกระชากตามมาด้วยแขนผม พอเงยหน้ามองนั้น
“คุณ...”
“อยากตายนักเหรอไง!!!” น้ำเสียงเกรียดกราด แววตาวาวโรจน์เหมือนมีไฟสุ่มหน้ามองจ้องผมเขม่ง แรงบีบที่แขนทำให้ผมต้องนิ่วหน้า
“เจ็บ” ผมร้องออกมา ขาก็เดินไปตามแรงลาก ไอ้เตอร์ทำท่าจะเข้ามาช่วยผมแต่ถูกสงครามชี้หน้าด้วยความโมโห
“ไม่ต้องเสือก!” เขาด่าเพื่อนผมก่อนจะลากผมไปที่รถของเขา เปิดประตูรถได้ก็เหวี่ยงผมขึ้นรถจนหัวผมกระแทกกับขอบประตูรถ ผมรีบหุบเข้ารถทันทีที่เขาปิดประตูรถใส่ผมอย่างแรง
ท่าทางเกรียดกราดนั่นทำให้ผมกลัว
ปึก!
เขาเข้ามานั่งในรถก่อน ผมเกร็งตัวไม่กล้าหันไปมอง
“มึงทำเหี้ยอะไร!!!”
“...!” ผมตกใจกับเสียงตะวาดนั่น น้อยครั้งที่เขาจะเรียกผมว่ามึง ต้องตอนที่หมดความอดทนกับผมจริงๆเขาถึงจะพูดออกมา
“ขะ..แข่งรถ” ผมตอบเสียงเบาเพราะสายตาที่คาดคั้นจะเอาคำตอบ
“แข่งรถ! มึงคิดว่ากูตาบอกเหรอฮะ มึงอยากตายนักหรือไงถึงได้ทำบ้าๆแบบนั้น!!!” มันตะโกนใส่หน้าผม ปรี่เข้ามากระชากตัวผมเขย่าไปมาอย่างแรง จนหัวผมกระแทกกับกระจกรถ สุดท้ายมันก็เหวี่ยงผมอย่างแรง
“จะโมโหทำไม ไม่ใช่เรื่องของคุณสักหน่อย!” ผมโวยกลับแม้จะกลัวก็ตาม
“ไม่ใช่เรื่องของกู แต่มึงคิดไหมว่าที่มึงทำมันทำให้ใครเป็นห่วงบ้าง!!!”
“ทำไม คุณห่วงผมเหรอไง!”
หึ..ขนาดคนที่ให้กำเนิดผมเขายังไม่ห่วงไม่สนใจเลย ถ้าผมตายไปสิ เขาอาจจะดีใจด้วยซ้ำ
“เออ กูห่วง!!”
“...!”
“ถ้ามึงไม่โชคดีรอดจากการกระทำสิ้นคิดนั่น มึงรู้ไหมว่าจะเป็นยังไง!”
“ก็แค่ตาย” ผมพูดเสียงเบาหวิว มันจ้องผมอย่างกับจะฆ่าก่อนจะบีบหน้าผมอย่างแรง
“ชีวิตมึงต่อไปนี้เป็นของกู ถ้ามีคราวหน้าอีก มึงได้เจอดีแน่ๆริช!!!”
:a5:
=================================
ตอนนี้อาจจะดูมึนๆ หรือไม่มึนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือริริมึน! :serius2:
ไม่สบายนิดหน่อย แต่เพราะฤทธิ์ยาที่กลินทำให้เบลอและง่วงตลอด
แต่งไปยังรู้สึกงงๆไป พิมพ์ๆลบๆจนหงุดหงิด ถ้าตอนนี้ออกมาไม่ดีนักก็ขออภัยนะคะ
ป.ล. ยังไม่ได้ตรวจทานคำผิด ไว้หายมึนจะมาแก้ให้ทีหลังนะ
:กอด1:
:pig4:
-
ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับ ริช เนี่ย
ความจริงอะไรที่ ริช ได้รู้
แต่ว่าตอนนี้ สงคราม ชักจะยังไงๆ อยู่น้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:ริชนี่ก็ดื้อใช่เล่น่ลยนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ที่จริงเรื่องก็ค่อยๆ ดำเนินไปเรื่อยๆ นะ...แต่ทำไมก็ไม่รู้...รู้สึกมันกระดึ๊บ กระดึ๊บ ชอบกล :z10:
+1 ค่า :pig4:
-
:z3: :z3:
ห่วงแล้วดุมันทำแต่หล่ะอย่างกับน้อง
ถ้าน้องมันไม่ตายเอง ก็คงตายเพราะช้ำในจากมือ อิพี่ครามเองเนี่ยแหละ
ยิ่งอ่านยิ่งไม่ปลื้ม พี่ครามอ่ะ
-
สงครามห่วงน้องริชอ่ะ
แหมห่วงโหดๆ 5555
-
อยากรู้ความจริงซะแล้วว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงมายังไง ทำไมริชถึงได้ฟิวส์ขาดขนาดนั้นตอนรู้ความจริง แถมยังทำให้ขาดสติด้วย
ครามปากตรงกับใจดีแฮะ เราชอบ อุอิ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค้าาาา สู้ๆ
-
ครามมีใจแล้ววววววว >.<
-
คนอ่านก็มึนค่าเมื่อไหร่ไอ้คู่นี้มันจะหวานกันคะ
-
ถ้าสงครามห่วงริชอย่างปากพูดจริง ๆ ก็ดีสิ
กลัวว่าจะห่วงแบบมีอะไรแอบแฝงรึเปล่า >.<
-
ความจริงขิงครอบครัวริชคืออะไรล่ะเนี่ย ริชถึงได้คิดมากขนาดนี้
ส่วนสงครามก็โหดเอาโล่ไปเลย 55555
อย่างว่าล่ะ ริชทำแบบนี้ไม่โมโหก็แปลก
-
โหด....เลว.....แต่สุดท้ายก็ดีกันน่ะ สงคราม+ริช :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มันต้องเอาน้องเค้กมานั่งร้องไห้ให้ตาบวมต่อหน้าริชค่ะ น้องจะได้เข้าใจสักที
-
โหยยย.....อยากรู้ใจจะขาดแล้วคุณริริ ช่างทำกันได้
มันมาม่าทั้งสองคู่เลยอ้ะ
แล้วจะนอนหลับมั๊ยล่ะเนี่ยคืนเนี๊ย :serius2:
-
โอ้ เกิดรัยขึ้นกะริชนะ หรือว่าริชเป็นลูกที่เก็บมาเลี้ยงป่าว
-
OIL อยากรู้เรื่องในวองสีน้ำตาล
เอิ่มพี่คราม ริชมันอาจจะไม่ตายด้วยแต่จะตายด้วยมือพี่นี่แหละแต่ละอย่าง
ห่วงก็อ่อนโยนก็อ่อนโยนกว่าน้องมันอีกนิดนึง ริชมันโง่วววดูไม่ออกหรอกพี่เป็นห่วงมัน
-
ครามนี่เดาอารมณ์ยากชะมัดเลยริชน่าสงสารจัง
-
ห่วงแบบโหดๆๆนะอิพี่คราม :เฮ้อ:
-
ใจเย็นๆหน่อยทั้งคู่เลยอะ ร้อนทั้งคู่ :เฮ้อ:
-
มาม่าทั้ง 2 คู่เลย :sad4:
แต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
-
สงสัยครอบครัวของริชหนีไปมีความสุขกัน
ทิ้งให้ริชต้องรับกรรมที่ไม่ได้ก่อไว้ น่าสงสารริช
-
โห พี่ครามห่วงน้องรุนเเรงมาก เบาๆก็ได้มั้งพี่สงสารน้องมัน ช้ำหมดละนั่น :sad4:
-
ริช ช้ำทั้งตัวแล้วมั้งพี่ อย่าทำร้ายน้องมากนะ เดี๋ยวอนาคตริชไม่รัก
:z3: :pig4: :call:
-
มาต่อเร็วๆ :call:
มันส์ ดิบ เถื่อน ได้ใจมากๆ :impress2: :-[
ชอบ o13
:m15:
ขนาดตอนโมโหยังรุนแรงขนาดนี้ แล้วตอน :oo1:จะขนาดไหน :-[
ตกใจพร้อมน้องริชด้วยที่ขึ้นมึงกูใส่กัน
-
อยากรว่ารู้ว่าริชรู้ะไรมาริชถึงเป็นแบบนี้
ดีใจนะที่ครามห่วงริช
-
คู่นี้เค้าห่วงกันได้โหดจริงๆเนาะ ใจหายใจคว่ำหมด
ริชเองก็ดื้อเหลือเกิน บางครั้งก็ดูจะมากไปหน่อย
เพราะปิดกั้นตัวเองก็เลยมองไม่เห็นอะไรนอกจากโกรธและเกลียด
ขนาดเพื่อนยังรู้เลยว่าที่สงครามทำก็เพราะเป็นห่วง
ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อริช จริงๆท่าทีสงครามก็อ่อนลงนะ(เหรอ)
แต่ริชดันไปสะกิดต่อมเข้าให้ก็เลยฟิวส์ขาดอย่างที่เห็น
เรื่องราวในซองสีน้ำตาลนั่นต้องสะเทือนใจริชมากแน่ๆ
ถึงขนาดทำให้ริชกล้าทำเรื่องเสี่ยงตายนี่น่ะ :เฮ้อ:
จริงๆแค่ขัดคำสั่งของสงครามก็เสี่ยงตายอยู่แล้วนะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ม่ามาสองคู่ ชู่ชื่น ? :z3: :z3:
-
อุ๊ป คนของกู นู๋อยากเปงงง
-
อร๊ายยยยย แต่เค้าอยากเห็นน้องริชเจอดีอ่ะ :-[
-
สู้สู้ :ped149:
-
คุยกันดีๆสักครั้งจะได้ใช่ป่ะะ :z3: :z3:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 12
[Song-Khram talks]
ผมรู้ว่าโลกมันโหดร้าย
การต่อสู้กับโลกที่โหดร้าย หนทางที่ดีที่สุด คือเผชิญหน้ากับมัน และยอมรับมันให้ได้ การทำตัวฝังอยู่ในรูไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น และนอกจากโลกที่โหดร้าย ผมก็โหดร้ายไม่แพ้กัน
“ถ้านายทำแบบนั้นอีก นายได้มีเรื่องกับฉันแน่ๆริช” ผมพูดเสียงลอดไรฟัน พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้จอดรถเข้าข้างทางและเผลอตัวทำอะไรรุนแรงกับไอ้เด็กบ้าดีเดือดนี่ ถ้าคุณเห็นแบบที่ผมเห็น ไม่มีทางที่จะไม่ปรี๊ดแตก
ถ้าเกิดไม่โชคดี ผมบอกได้เลยว่าไม่ตายก็พิการ
“ทุกวันนี้มันก็ไม่มีอะไรดีแล้วนี่ อยากจะทำอะไรก็เชิญเถอะ!” น้ำเสียงกวนโทสะนั่น มันยากนักที่ผมจะสงบลงได้
ผมขับรถตรงไปเรื่อยๆ เร่งความเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์ที่ปะทุอยู่ข้างใน ขับออกมาเรื่อยๆจนออกนอกกรุงเทพ คนข้างตัวผมนั่งนิ่งไม่ปริปากถาม ซึ่งก็ดีมากเพราะทุกคำที่ออกมาจากปากนั่นมันชวนให้อยากจะจับฆ่าหมกป่าเสียจริง
หลังจากที่อารมณ์ของผมสงบลงแม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม ผมค่อยๆผ่อนความเร็วลง นี่ก็ดึกมากแล้ว และคนข้างตัวก็เผลอหลับไปทั้งรอยคราบน้ำตาบนแก้ม ผมจอดรถเมื่อมาถึงที่หมาย ดับเครื่องและเปิดประตูรถออกเพื่อให้อากาศถ่ายเท ลงไปเดินย่ำบนผืนทราย นอกจากแสงไฟตามริมถนนที่พอให้แสงสว่างได้บ้าง นอกนั้นก็มืดมิด ภาพทะเลเบื้องหน้าเป็นสีดำซึ่งต่างจากตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง มันมืดเสียจนมองไม่เห็นเลยว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ถ้ามีใครเผลอเดินลงไป คงไม่รอดกลับมา
ทะเลตอนกลางคืนพร้อมจะดูดกลืนทุกสิ่งอย่างให้จมลงไป
และดำดิ่งลงไปให้ลึกที่สุด
ถ้าเลือกที่จะจมดิ่ง ชีวิตก็คงไม่มีทางได้เห็นแสงสว่างในวันรุ่งขึ้นอีกต่อไป
“ขอโทษ”
“...”
“ทั้งๆที่ผมไม่ผิด แต่ก็ขอโทษแล้วกัน”
ผมหันไปมองคนข้างกายที่ตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่รู้ เขาจับจ้องไปยังทะเลเบื้องหน้า สีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆแต่ผมก็เดาได้ไม่อยากว่านึกในความรู้สึกที่กดบีบอัดข้างในนั้นมันคงมีสิ่งที่เรียกว่า...เจ็บปวด
เราต่างคนต่างยืนเงียบ ไม่มีบทสนทนาระหว่างกัน พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวลอยเด่นอยู่เบื้องหน้า ตำแหน่งเดียวกับท้องทะเลอันแสนเวิ้งว้าง ลมพัดผ่านทำให้ใบมะพร้าวเสียดสีกันจนเกิดเสียงหวีดหวิว ฟังดูแล้วช่างน่าหดหู่
ริชที่ยืนนิ่งอยู่นาน ขยับเท้าเดินไปข้างหน้า ผมยืนล้วงกระเป๋ามองอย่างไม่ทุกข์ร้อน แม้จะรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร
“จำไว้ หนทางข้างหน้า...มันไม่ใช่ของนาย อย่าได้คิดเดินเข้าไป”
คนที่กำลังเดินตรงไปที่ทะเลหยุดเดินแต่ก็ไม่ได้หันกลับมา บางทีเขาอาจจะอยากอยู่คนเดียว ผมหมุนตัวเดินกลับไปที่รถ ก่อนจะขับรถออกจากตรงนั้น มุ่งหน้าย้อนกลับไปยังทางที่ขับมา
“สักหน่อยไหม”
ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆริช มือก็ส่งถุงเบียร์ที่ขับรถออกไปซื้อมาสักครู่ยื่นให้
“...” เขาหยิบไปกระป๋องหนึ่ง ก่อนจะเปิดฝาแล้วยกขึ้นดื่ม ดื่มทีเดียวรวดจนหมดกระป๋อง ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ยกของตัวเองขึ้นดื่มเช่นกัน
“ขออีกกระป๋องได้ไหม” เขาหันมาถามผม สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนปิดไม่มิด
“อืม” ผมยกถุงเบียรให้เขาทั้งถุงที่มีอยู่เกือบยี่สิบกระป๋องได้ ยังมีในรถอยู่อีก แต่แช่เอาไว้ก่อน เดี๋ยวจะไม่เย็น เพราะว่าคืนนี้คนข้างๆคงซัดไม่เลี้ยงแน่ๆ
แก๊ก!
ฟู่
ฟองเบียร์ค่อยไหลลงลงตามมือเรียวของริช เจ้าตัวยกขึ้นมาเลีย ผมอาจจะเมาเบียร์ละมั้ง ถึงได้มองว่าท่าทางเมื่อกี้มัน...ดูดี
“ทำไมคุณถึงพาผมมาที่นี่”
“ไม่ดีหรือไง” ผมไม่ได้ตอบแต่ถามกลับ
“เปล่า...ก็ดี” พูดเสร็จก็ยกเบียร์ขึ้นดื่มอึกใหญ่ กระดกแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล้าจนหมดกระป๋องที่สอง มือเรียวล้วงไปหยิบกระป๋องที่สามขึ้นมาเปิด แต่กระป๋องนี้ฟองเบียร์ไม่ได้ล้นทะลักอย่างเมื่อตะกี้
บางทีผมคงจะเมาเบียร์เข้าแล้วจริงๆ
“ถึงนายจะเสียใจ แต่ก็ควรรักตัวเองบ้าง”
“ผมไม่ได้ทำอะไร”
“งั้นเหรอ”
นี่ขนาดไม่ได้ทำอะไร รถยังเละไปครึ่งแทบ ถ้าลงมือทำอะไรรถคันนั้นคงระเบิดตัวเองเละไม่มีชิ้นดี และเจ้าตัวคนขับคงไม่ได้มานั่งพูดต่อล้อต่อเถียงอย่างนี้เป็นแน่
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง จากสามกระป๋อง เป็นสี่ ห้า หก ไปเรื่อยๆ เศษซากกระป๋องเบียร์ที่ถูกดื่มจนหมดวางเกลื่อนด้วยฝีมือของคนข้างๆ ที่ตอนนี้เริ่มนั่งไปอยู่กับที่
“คุณ...” เสียงเริ่มอ้อแอ้ ริชหันหน้ามาทางผม ก่อนจะกระเถิบตัวเองเข้ามาใกล้ผม ผมนั่งนิ่งรอดูว่าเขาจะทำอะไร แต่ก็ต้องอึ้งเมื่อคนข้างๆพุ่งเข้ามากอดผมแน่น ก่อนจะร้องไห้ออกมา
“ทำอะไร” ผมถาม ไม่ได้ผลักไสคนที่ต้องการที่พึ่งออก
“ฮึก ผมขอกอดหน่อย” ริชสะอื้นอยู่กับอกผม
“เอาสิ”
พอผมอนุญาต เขาก็กอดผมแน่นร้องไห้เสียใหญ่โต ผมยกมือขึ้นอย่างลังเลก่อนจะกอดตอบในที่สุด
น่าสงสาร...
เด็กคนแรกที่ผมนึกเอ็นดูคือเค้ก...เขาเปรียบเสมือนผ้าขาวที่แสนสะอาด น่าตาน่ารัก คำพูดคำจาก็น่าเอ็นดู ผมยกให้เข้าเป็นน้องชายเพราะผมอยากจะปกป้องเขา ไม่ใช่แค่เพศหญิงหรอกที่อ่อนแอเป็น ผมว่าความอ่อนแอมันขึ้นอยู่กับจิตใจ ยิ่งจิตใจบอบช้ำมากเท่าไหร่ก็ยิ่งอ่อนแอมากเท่านั้น แต่ความอ่อนแอ ยิ่งมากก็จะยิ่งทำให้แข็งแกร่ง ผมเคยผ่านมาก่อน ผมรู้ดี
คนที่สองก็คงเป็นคนที่กำลังร้องไห้อยู่ในขณะนี้ ตอนที่เจอกันครั้งแรก ผมรู้สึกหงุดหงิดตลอดเวลาที่ได้เห็นหน้า ยิ่งคำพูดกวนโทสะพ่นออกมาจากปากได้รูปนั่นยิ่งน่าโมโหเข้าไปใหญ่ ไหนจะดื้อเป็นที่หนึ่งทำให้ต้องปราบพยศกันอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล เพราะริชยังคงยี่ห้อของความดื้ออยู่
แต่ภายใต้ความดื้อรันและแข็งกร้าว ถ้าลองกระเทาะเปือกนอกออก ข้างในเนื้อแท้นั้นกลับไม่ได้แข็งอย่างภายนอก มันอ่อนยวบไปหมด ต้องพยายามมากแค่ไหนที่จะตบตาใครต่อใครได้ว่าตนเองแข็งแกร่ง มั้งที่มันไม่จริง
“ทำไม...ทำไมผมต้องเจอเรื่องบ้าๆพวกนี้ด้วย ฮือ”
“...”
“ผมเหมือนคนโง่ โง่มาโดยตลอด หลงเชื่อว่าพวกเขาก็รักผมเพราะผมเป็นลูกคนหนึ่ง ฮึก แต่...แต่แท้ที่จริงแล้วผมเป็นไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่เขาเก็บมาเลี้ยง ผมไม่ใช่ลูกเขา! ฮือออ!” ไหล่ที่สั่นเทา เสียงสะอื้นร่ำไห้เหมือนจะขาดใจทำให้ผมต้องกระชับอ้อมกอดแน่นมากขึ้น
“...”
“ทำไมพวกเขาทำกับผมอย่างนี้ อึก พวกเขาเคยรักผมบ้างไหมเห็นผมในสายตาไหม ฮืออ มีใครรักผมบ้าง ไม่มี...ไม่มีเลย!” ริชโวยวายเสียงดัง
“ถึงไม่มีใครรัก นายก็ต้องรักตัวเอง” ผมไม่ใช่คนที่ปลอบคนเก่ง เรียกว่าเข้าขั้นย้ำแย่เลยก็ได้ แต่ถ้าให้ซ้ำเติมคงจะเป็นงานถนัดผมมากกว่า
“ถ้าผมตายไป อึก...มันจะดีกว่าไหม” เขาเงยหน้ามองหน้าผม น้ำตาไหลพราก ตาของริชเศ้รามาก เขากำลังบอกทุกอย่างผ่านดวงตาคู่นั้นว่าเขาเจ็บปวดมากเพียงใด
“ถ้ายังคิดบ้าๆ ฉันจะอัดนายให้น่วมก่อนตาย ดีไหม” ผมพูดเสียงเหี้ยม รู้สึกไม่พอใจกับความคิดบ้าๆนั่น ริชฉีกยิ้มให้ผมบางเบา ดูก็รู้ว่าฝืนแค่ไหน
“ไม่มีใครต้องการผม คุณได้ยินไหมว่าไม่มีใครต้องการผม ไม่มีเลย”
“มีสิ ต้องมี”
“ใคร? ใครจะต้องการผม”
“ไอ้ลูกหินไง ถ้านายตายใครจะเลี้ยงมัน ฉันไม่เลี้ยงให้หรอกนะบอกไว้ก่อน”
ริชนิ่งไปกับคำพูดของผมก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา เขากอดผมไว้อีกครั้ง ร้องไห้เงียบๆอยู่กับอกผมจนเปียกชุ่มไปหมด ผมปล่อยให้เขาร้องเสียให้พอโดยที่ไม่ได้พูดอะไร เดี๋ยวเหนื่อนมันก็หยุดเองนะล่ะ
“ผมขอโทษ” หลังจากที่เขาหยุดร้องไห้ แต่ยังสะอื้นอยู่น้อยๆ เขาก็ผละออกจากผม
“อืม อย่าคิดจะฆ่าตัวตายอีก ฉันบอกไปแล้วไงว่ามันไม่ใช่หนทางของนาย”
ผมรู้ว่าเขาคิดอะไร ถ้าผมไม่พูดเบรคไปก่อนหน้านั้น มีหวังได้ลงไปงมหาร่างไอ้เด็กนี่ในทะเลทั้งคืนแน่ๆ
“...”
“จะทำอะไร” ผมถามพลางเอนตัวไปข้างหลัง ก็ได้เด็กนี่อยู่ดีๆก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้
“ผมจูบคุณได้ไหม”
“ห๊ะ!” ผมร้องเสียงดัง ไอ้เด็กบ้านี่มันพูดอะไรของมันวะ แต่ยังไม่ทันจะได้ห้ามมันก็กดริมฝีปากเย็นชืดลงบนริมฝีปากผม ผมนั่งนิ่งปล่อยให้ริชกดจูบย้ำไปมาบนปากผม ไม่รู้ทำไมผมถึงไปผลักมันออกไป อาจจะเป็นเพราะริมฝีปากที่สั่นเทา และความเย็นชื่นจากน้ำตาที่ไหลเปื้อนใบหน้าผม รู้ตัวอีกทีผมก็รัดร่างของริชเข้ามากอดแน่นก่อนจะเป็นฝ่ายรุกล้ำริมฝีปากที่ทั้งเย็นและสั่นระริกนั่นแทน จนความเย็นแปรเปลี่ยนเป็นความร้อน ผมถึงได้ผละออก
“อย่า...อย่าทิ้งผมนะ ผม....ไม่เหลือใคร...ไม่เหลือใครอีกแล้ว” น้ำเสียงแหบพร่ากับดวงตาที่สั่นไหวอย่างน่าสงสาร เขากำลังอ้อนวอนและขอร้องผม วินาทีนั้นผมรู้เลยว่าผมรับอีกคนมาเป็นภาระเสียแล้ว
----------
----------
ผมเดินลงมาจากชั้นบนตรงไปที่ห้องนั่งเล่น เห็นเค้กนั่งดีดกีตาร์อยู่ มีคนฟังเป็นไอ้สายไหมและไอ้ลูกหิน อ่อ มีปลาทองอีกตัว ผมเดินไปนั่งที่โซฟา เค้กมองผมแต่มือก็ไม่ได้หยุดเล่น
“พี่คราม” เค้กเรียกผมเสียงเบา
“มีอะไร” ผมถาม ตาก็มองไอ้ลูกหินที่เดินมาหยุดที่ปลายเท้าผมพร้อมกัยเงยหน้าขึ้นมอง ตาแป๋วๆมีน้ำคลอหน่อยๆนั่นทำให้ผมนึกถึงริช ไอ้เจ้าลูกหินมองผมเหมือนที่ริชมองเมื่อคืนไม่มีผิด
หลังจากที่ผมเผลอจูบกับมันไป คิดแล้วก็อยากจะบ้าตาย ผมทำอะไรลงไปวะ แต่ก็ช่างแม่งเถอะ ไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว ถืออะไรกับคนเมาที่พูดประโยกออดอ้อนนั่นเสร็จก็ฟุบหลับไป ผมเลยต้องอุ้มขึ้นรถเพื่อขับกลับบ้านในยามดึก แถมแทนที่จะได้นอน ก็ต้องรับสายไอ้ทราฟที่กระหน่ำโทรมาหลายสาย แต่ผมดันทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถ พอโทรกลับก็ได้รับรู้ปัญหาอันแสนหนักหน่วงของมันอีก ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี ที่มันตัดสินใจบอกพ่อแม่มันว่ามันคบกับผู้ชายอยู่ เป็นเรื่องธรรมดาของผู้ใหญ่ที่จะไม่เข้าใจและไม่เปิดรับในเรื่องนี้ ผมทำได้แค่บอกให้มันใจเย็นและรับปากว่าจะช่วยดูแลเค้กให้ในช่วงที่มันต้องทำให้พ่อแม่ยอมรับในตัวมันให้ได้
“เค้กเหงาอะ” เค้กยกกีตาร์ออกก่อนจะอุ้มเจ้าสายไหมขึ้นมานั่งบนโซฟาด้วยกัน
“ยังจะเหงาอีกเหรอ” ผมกวาดสายตามองไอ้สัตว์เลี้ยงทั้งสามตัว ที่เค้กลากมันมาเล่นเป็นเพื่อนด้วยประจำ
“เมี้ยววว” เจ้าลูกหินส่งเสียงเรียกผมก่อนจะใช้เท้าหน้ายกสะกิดเท้าผม ผมเลยโน้มตัวไปอุ้มมันขึ้นมาบนตัก
“เบื่ออยู่บ้านแล้วอ่ะ” เค้กทำหน้างอ คงเบื่อจริงๆนั่นแหละ
“อยากจะไปไหนล่ะ” ผมถาม มือก็เกาคางไอ้ลูกหินไปด้วย มันทำหน้าเคลิ้มเหมือนจะหลับ ผมหยุดมือมันก็ลืมตาขึ้นมอง พอเกาต่อมันก็เคลิ้มอีก ถ้าเปลี่ยนไปเกาคางไอ้เด็กดื้อนั่นมันจะเชื่องแบบนี้ไหมนะ
“พี่ครามจะพาเค้กไปเหรอไปจริงๆเหรอ” เค้กปราดเข้ามาเกาะแขนผมแล้วยิ้มประจบทันที
“พาไป แต่ไม่ใช่วันนี้”
“แป๋ว...ไปวันนี้ไม่ได้เหรอพี่คราม” เค้กพูดเสียงอ่อย
“วันนี้พี่มีงาน”
“งั้นเหรอ ไว้ไปวันหลังก็ได้ พี่ริช!” จากหน้าหงอยๆก็ยิ้มร่าขึ้นทันที ผมหันไปก็เห็นริชเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น แต่ไม่ยอมสบตาผม กลับเดินเลี่ยงไปนั่งข้างเค้กแทน ส่วนไอ้เจ้าลูกหิน พอเห็นริชมาก็รีบดิ้นหนีออกจากมือผม กระโดดลงพื้นแล้ววิ่งเข้าไปหาริชทันที เด็กนั่นอุ้มไอ้ลูกหินขึ้นก่อนจะจุ๊บปากเบาๆ
จุ๊บ
เมี้ยววว
“พี่ริช วันนี้พี่ริชไปไหนหรือเปล่า”
ริชละสายตาจากเจ้าลูกหินมองเค้ก ก่อนจะมองหน้าผม ถ้าผมมองไม่ผิดเหมือนแก้มตอบๆนั่นจะแดงหน่อยๆ
“คงออกไปทำงานน่ะ” ริชพูดอ้อมแอ้มแล้วกลับไปเล่นกับไอ้ลูกหินตามเดิม
“อะไรกัน ทุกคนมีงานทำกันหมดเลยอ่ะ เหลือเค้กเหงาอยู่คนเดียว ไปโทรหาพี่ทราฟดีกว่า” แล้วคนตัวเล็กที่สุดในบ้านก็รีบวิ่งขึ้นข้างบนไป ในห้องนั่งเล่นเลยเหลือแค่ผมกับริชเท่านั้น ไม่สิ ยังมีสัตว์อีกสามตัว นับวันบ้านยิ่งจะกลายเป็นสวนสัตว์อย่างที่ไอ้ทราฟว่า
“เอ...สายไหม อย่าแกล้งลูกหินนะ” ริชทำท่าขู่จะตีสายไหมที่อ้าปากจะงับหูเล็กๆของเจ้าลูกหิน
“ไปกินข้าวไป จะได้ออกไปพร้อมกัน” ผมบอก เจ้าตัวเงยหน้ามองผมแล้ะพยักหน้ารับ
“คุณกินแล้วเหรอ”
“พี่”
“อะไร”
“เรียกพี่สิ” ผมสั่ง ฟังไอ้เด็กนี่เรียกคุณๆทั้งที่อายุไม่ได้ห่างกันมากนักแล้วมันทะแม่งๆยังไงไม่รู้
“...” แต่ริชกลับส่ายหน้าแล้วอุ้มลูกหินลุกขึ้นเดินหนีไปที่ห้องครัว
ผมไม่เซ้าซี้ ตัดสินใจขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุดและโทรสั่งงานลูกน้องนิดหน่อย พอลงมาไอ้เด็กดื้อก็กินข้าวเสร็จแล้ว
“เดี๋ยวฉันไปที่โรงฝึกก่อน เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็ไปรอที่รถ” ผมโยนกุญแจให้ ได้ยินเสียงพึมพำตามหลังแตไม่ได้สนใจ เดินไปที่โรงฝึกที่ตอนนี้ไอ้เจและไอ้สองรับผิดชอบเวรสอนไปเป็นส่วนใหญ่
“ไอ้เจ มานี่แปบดิ!” ผมตะโกนเรียกไอ้เจที่กำลังสอนอยู่ มันหยุดและเดินมาหาผม
“มีอะไรวะ” มันถามเสียงหอบนิดๆ
“เดี๋ยวกูจะออกไปทำงาน ฝากมึงดูเค้กด้วย ยังไงตอนบ่ายก็ไปพามาเล่นที่นี่”
“อืมได้ มึงกลับไม่ดึกใช่ไหม”
“ไม่ ฝากด้วยล่ะกัน กูไปก่อน”
มันโบกมือให้ผมก่อนจะเดินกลับไปสอนต่อ ผมเดินกลับมาที่รถ ริชนั่งรออยู่ข้างในอยู่แล้ว ผมเดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับก่อนจะสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกจากบ้าน จากบ้านไปที่ทำงานหรือว่าตึกสำนักงานที่แก็งค์ค่อนข้างไกลอยู่ สาเหตุก็เพราะผมไม่อยากให้เรื่องยุ่งยากไปยุ่งวุ่นวายกับที่นั่น แต่บางทีก็มีพวกตามกลิ่นเจอเหมือนกัน
พอมาถึงตึกสำนักงาน ผมก็เดินนำริชไปที่ห้องทำงานชั้นบนสุด บนนั้นจะมีห้องทำงานอยู่สามห้อง ของผม ของพ่อและของอา
“คุณครามครับ เรื่องที่สั่งเมื่อวานเรียบร้อยแล้วครับ”
ทันทีที่ผมเข้ามาในห้อง ลูกน้องก็รายงานผลของงานที่สั่งให้ไปทำเมื่อวาน ยังไวดีเหมือนเดิม
“ดีมาก จะไปไหนก็ไปเถอะ วันนี้ไม่มีอะไร” ผมโบกมือไล่
“ขอบคุณครับ” ลูกน้องที่มีฝีมืออันดับต้นๆขององค์กรยกมือไหว้ผมก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“มานั่งนี่” ผมเรียกริชที่นั่งอยู่ตรงโซฟาให้มานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานผมแทน
“วันนี้ผมต้องทำอะไรบ้าง” ริชนั่งลงแล้วถามเสียงเรียบ
ผมไม่ตอบ ลุกขึ้นไปหยิบแฟ้มเอกสารและซองเอกสารของเมื่อวานที่วันก่อนเขาได้ดูไปแล้วยื่นไปตรงหน้าริช เจ้าตัวมองแล้วก็เบนหน้าหนี ผมแอบเห็นแววตาสั่นระริกก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นกระพริบตาเพื่อไล่หยาดน้ำที่คลออยู่ในตา
“นี่ไม่ใช่เวลาจะมาเสียใจ” ผมดุไป คิดว่าคืนนั้นเขาควรจะร้องไห้พอแล้ว
“รู้หรอก!” ริชแระแทกเสียงตอบกลับมา ผมหรี่ตามองอย่างไม่ชอบใจ ผมเคยบอกแล้วนะว่าผมไม่ชอบให้ใครมาขึ้นเสียงไหม
“เดี๋ยวจะโดน” ผมชี้หน้าคาดโทษก่อนจะยกหูโทรศัพท์กดหมายเลขภายใน
“คุณธนา เดี๋ยวมาพบผมที่ห้องด้วย” ผมวางสายแล้วนั่งลง จ้องหน้าไอ้เด็กดื้อตรงหน้านิ่ง เขาเองก็จ้องผมตอบ แต่ไม่นานก็เป็นฝ่ายหลบสายตาเอง หึ
"เอ่อ...คือ...” เหมือนริชอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ยังอึกๆ อักๆ
“มีอะไรก็พูดมา อึกๆอักๆน่ารำคาญ” พอโดนผมว่าริชก็ตีหน้ายุ่ง
“พูดดีๆไม่เป็นหรือไง”
“อยากให้พูดดีๆด้วยหรือไง” ผมย้อนถามกลับก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเด็กตรงหน้าทำสีหน้าไม่ถูก
“ก็...”
“ถ้าอยากให้พูดดีๆด้วยก็อย่าดื้อให้มันมากนัก”
“ไม่ได้...”
“อย่าเถียง” ผมเอ่ยขัด ทำให้ริชได้แต่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
ก๊อกๆ
“เชิญ” ผมพูดเสียงดัง แล้วประตูห้องทำงานก็เปิดออกตามมาด้วยร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาหาผม
“มีอะไรให้รับใช้เหรอครับคุณสงคราม” คุณธนามือขวาของผมเอ่ยถามอย่างนอบน้อม
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมฝากเด็กนี่ให้คุณดูแลด้วยนะ สอนงานที่เขาควรรู้ทุกอย่างให้ละเอียด อย่าขาดตกบกพร่อง แล้วนี่เป็นข้อมูลของบริษัทชื่อดังในฮ่องกง ทำยังไงก็ได้ให้ได้บริษัทนี้มา เมื่อคุณทำงานนี้เสร็จแล้ว ผมจะแต่งตั้งริชให้เป็นผู้บริหาร”
“อะไรนะครับ!”
“ห๊า!”
เสียงร้องตกใจของคนทั้งสองดังขึ้น คุณธนาทำสีหน้าเหมือนหนักใจก่อนจะมองไปที่ริช แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ส่วนเด็กนั่นอ้าปากค้างไปแล้ว
“ทำไม นายมือปัญหาหรือธนา หรือจะบอกว่าทำงานนี้ไม่ได้” ผมถามเสียงเย็น ไม่มีอะไรที่ผมต้องการแล้วจะไม่ได้ ถ้าไม่มีใครทำได้ผมจะลงมือเอง
“เปล่าครับ ผมแค่เกรงว่ามันจะไม่เหมาะถ้า...”
“ไม่มีอะไรไม่เหมาะถ้าฉันสั่ง ส่วนนาย นายเรียนบริหารนี่ ปีสี่แล้วด้วย อีกเดือนสองเดือนก็จะจบแล้ว”
“แต่ปกติคนที่จะเข้ารับตำแหน่งผู้บริหารมันต้องจบปริญญาเอกไม่ใช่เหรอไง” ริชพูดรัวเหมือนจะยังตกใจไม่หาย
“อย่าคิดอะไรมากขนาดนั้น ฉันไม่ได้จะให้นายรับหน้าที่นี่ตลอด เมื่อแผนการทุกอย่างจบ นายก็ไม่ต้องเป็นแล้วไอ้ผู้บริหารนั่นน่ะ” ผมเอนตัวพิงเก้าอี้มองหน้าคนสองคนในห้องไปมา
“แผนการอะไร” ริชขมวดคิ้วถาม
“ตลบหลังพ่อแม่นาย”
-----------
-----------
“โธ่เอ้ย คิดว่าพี่ครามจะพาไปที่ที่เจ๋งกว่านี้ซะอีก” เด็กน้อยที่เด็นนำอยู่ข้างหน้าบ่นเป็นหมีกินผึ่งเมื่อรู้ว่าผมพาเข้ามาเที่ยงห้าง
“แล้วนี่ไหนล่ะที่มันเจ๋ง” ผมถาม
“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ห้างอะพี่คราม” เค้กหมุนตัวกลับมาบ่น หน้านี่ยู่ได้อีก ผมเลยขยี้หัวทุยๆนั่นไปที
“พี่ว่างแค่นี่ เอาไง หรือจะกลับบ้านล่ะ”
“เชอะ...เที่ยวห้างก็เที่ยวห้าง ป่ะพี่ริช...ไปช่วยพี่ครามถล่มเงินกันดีกว่า”
เค้กสะบัดหน้าใส่ผมก่อนจะเกาะแขนริชแล้วก็ลากเดินนำเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ไปหยุด ส่วนค่าของ....ก็ผมจ่ายไง หึหึ แต่แค่นี้มันไม่กระทบกระเทือนผมหรอก อยากจะซื้อก็ซื้อไปเถอะ แค่หิ้วกันเองนะ ผมไม่ช่วย
“พี่ริช จะจ่ายเองเหรอ” เค้กถามริชที่กำลังจะควักเงินจ่ายเอง พ่อได้ยิน ผมขมวดคิ้วทันที
“อืม” เด็กนั่นตอบก่อนจะควักเงินในกระเป๋าออกมา แต่ผมจับมือเรียวที่กำลังจะยื่นเงินให้พนักงานขาย
“เดี๋ยวจ่ายให้” ผมบอก
“ไม่เป็นไร ผมจ่ายเองได้”
ริชขืนมือออกแล้วรีบยื่นเงินให้พนักงานทันที เค้กมองผมกับริชสลับกันไปมาก่อนจะวางของให้พนักงานคิดเงิน ผมหยิบบัตรเครดิตยื่นให้พนักงาน แต่สายตายังจับจ้องไปที่ริชที่หันมองไปนอกร้านแทน วันไหนไม่ดื้อมันจะตายไหม
เดินซื้อของจนเค้กเริ่มบ่นที่ผมไม่ช่วยเขา เดือดร้อนริชที่ต้องช่วยถือ ผมเลยโทรตามลูกน้องให้มาช่วยขนของไปไว้ที่รถก่อน
“อย่างกับในหนังเลยแหะ นี่ถ้ามีคนใส่ชุดดำมาเดินตามนะ ใช่เลย” เค้กพูดไปยิ้มไป ทีแรกบอกไม่อยากมาเที่ยวห้าง แต่ตอนนี้กลับดูสนุกสนาน เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น
“พี่คราม ไปร้านนั่นกัน” เค้กวิ่งนำไปที่ร้านขายของเล่น ผมและริชเลยต้องเดินตามเข้าไป
ผมยืนรอปล่อยให้เค้กอยู่ในโลกของตัวเองก่อนไป ซึ่งตอนนี้ไปหยุดยืนดูหุ่นยนต์อัจฉริยะ ส่วนริชก็ยืนนิ่งอยู่ที่มุมหนึ่ง ผมเดินเข้าไปหา เขาหันมามองก่อนจะเอ่ยพูด
“พ่อเคยบอกว่าจะซื้อให้ถ้าผมสอบได้ที่หนึ่งของห้อง”
“แล้วได้ไหม” ผมถาม เขาส่ายหน้า ตายังคงจับจ้องไปที่โมเดลรถหลากชนิด
“เพราะพี่สอบติดมหาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ ประกาศผลวันเดียวกับที่ที่ผมรู้ว่าตัวเองสอบได้ที่สอง”
“...”
“มันไม่สำคัญหรอกว่าผมจะสอบได้ที่เท่าไหร่ แต่ที่สำคัญคือพ่อลืม...ลืมว่าเคยพูดอะไรไว้ ต่อให้ผมสอบได้ที่หนึ่งหรือสอบติดมหาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ พ่อก็ไม่ซื้อให้ผมหรอก”
“...”
“หลังจากนั้นผมก็รู้สึกดีที่ไม่ถูกคาดหวัง เพราะถ้าผมทำออกมาไม่ได้เขาจะได้ไม่กล่าวโทษผมได้ว่าผมมันไม่เอาไหน แต่ลึกๆแล้ว ผมรู้ดีว่าตัวเองอยากเป็นที่คาดหวังมากแค่ไหน ถ้าผมทำได้บางทีพ่อและแม่อาจจะรักผม แต่ก็ไม่...ต่อให้ผมทำดี ผมก็ได้รับคำชมเชยแค่ ‘ก็ดี’ หลังจากนั้นผมก็เลิกพยายาม” เขายิ้มขื่นๆให้ผม มือก็ไล่จับที่โมเดลรถอย่างแผ่วเบา
“เก่งแล้ว” ผมยกมือลูบศีรษะริชเบาๆ
ถ้าไม่ดื้อ ไอ้เด็กนี่มันก็น่าเอ็นดูเหมือนกันนั่นแหละ
ผมไม่ได้คุยอะไรกับริชอีก พาเค้กกับไอ้เด็กดื้อริชไปดูหนังก่อนจะแวะกินไอติมเพราะทั้งคู่อยากกิน
“นั่น...พี่ทราฟนี่ มากับใครอ่ะ...” เค้กชี้ออกไปนอกร้าน ทำหน้าเสียจนผมต้องมองตาม ผู้ชายที่ยืนอยู่ไกลๆนั่นเป็นไอ้ทราฟแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย แล้วผู้หญิงที่ยืนข้างๆมันใครวะทำไมผมไม่รู้จัก แต่ที่รู้ๆคือเด็กน้อยทำหน้าบึ้งเหมือนจะร้องไห้
ซวยแล้วมึงไอ้ทราฟ...
======================
ฮ่าๆๆๆ งานเข้าแล้ววววววว :laugh:
ต้มมันทีเดียวเลยมาม่า จะได้ไม่ต้องมีเยอะ เนอะๆ :interest:
ขอกำลังใจเยอะๆนะ จะได้มีกำลังใจปั่นตอนต่อไป
:กอด1:
-
งานเข้าพี่ทราฟแล้วง่ะ :mew5:
-
ต้มให้อืดๆๆๆเลยนะ
กำลังหิวพอดี :laugh:
-
ขอมาม่าต้มยำนะ เบื่อหมูสับล้ะ
มันจะได้เข้มมมมมมมม ข้น
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
พี่ทราฟงานเข้าแบบไม่รู้ตัวจ้า
น้องเค้กอย่าร้องน้า
แต่ที่แน่ๆ พี่ครามโดนคนเมาจูบจ้า
-
งะ ยังไงเนี่วพี่ทราฟ เคลียด่วน
-
พี่ครามเค้าเริ่มเอ็นดูริชละ
ริชก็อย่าดื้ออย่าเถียงน้า จะได้ไม่ทะเลาะกันอีก
ส่วนพี่ทราฟ บอกได้คำเดียวว่างานเข้า!
-
ชะอุ๋ย! พี่ทราฟ งานเข้าแล้วนะฮ้าฟ เคลียด่วนๆ :mew5:
-
ทราฟงานเข้าแล้ว
-
งานเข้าทราฟ
-
ซวยแล้วๆทราฟ นายมากับใคร! :katai1:
-
ริชน่าสงสารมากกกกกก
พี่ทราฟมากับใครอ่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ :mew2: :mew2:
-
:mew5: :mew5:
กรรมของพี่ทราฟ งานเข้าซะแล้ว อีกคู่กำลังน่ารัก ส่วนอีกคู่ :z3:
-
พี่ทราฟงานเข้าแล้วไงมากับใครเนี่ย
สู้นะคะเป็นกำลังใจให้ รออ่านอยู่น้าาาา
-
มาแล้วมาม่าที่ใครๆก็ไม่ต้องการ
-
กำ ซวยแล้วงัยพี่ทราฟ เห็นกันตั้งหลายคน
-
ตอนนี้ริชน่าสงสารพี่ครามก็เริ่มหวั่นไหวแล้ว
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
มีงานเข้าแล้วไงพี่ทราฟ
-
พี่ทราฟงานเข้า ฮ่า ฮ่า
พี่ครามแอบหวั่นไหวนะ
-
แกตายแน่ทราฟฟฟ
ไม่รอดแน่งานนี้ =/\=
-
ทะเลตอนกลางคืนนี่ช่างเป็นสถานที่ที่โรแมนติกจังเลยเนาะ
ไม่รู้ว่าเพราะบรรยากาศ เพราะเมาหรือเพราะใจกันแน่
ที่แน่ๆเค้าจูบกันแล้ว โดยที่พี่ครามสมยอมอีกต่างหาก :laugh:
จุ๊บน้องเค้าแล้วอย่าทิ้งขว้างน้องเค้านะ น้องน่าสงสารออก
แค่โดนทิ้งก็เจ็บพอแล้ว ยิ่งมารู้ว่าไม่ใช่ลูกอีก ดราม่าหนักเลย
พูดถึงดราม่าก็แวะมาหาน้อวเค้กซะหน่อย งานนี้มีเคลียร์
เห็นตำตาว่ามากับสาวอื่น พี่ทราฟจะมีเหตุผลอะไรให้น้องนะ
ก็รู้ว่าพี่ทราฟไม่นอกใจแน่ แต่มันก็ไม่พอใจอยู่ดีแหละเนาะเค้ก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :mew1:
-
ครามเริ่มหวันไหวแล้ว ต่อไปถ้ารักกันแล้วคงหวานกว่านี้ ความซวยเริ่มมาเยือนทราฟแล้ว อย่าม่าม่านาจะคะ
-
งานเข้าของจริงแล้วพี่ทราฟใครเห็นไม่ว่าแต่เค้กเห็นเองนี่ซิ :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
ในที่สุด ซีนที่รอคอยก็มาถึง
ซีนของริชกับ....กับ....กับ....ลูกหินนนนนนนนนนนนน 555 (ก็เขาชอบเวลาผู้ชายเล่นกับแมวอะ มันน่ารักมากกกกก)
ส่วนซีนริชกับคุณพี่มาเฟียสงครามนั้น...ยังได้อีก ได้อีกจ้า
คนอ่านว่าริชคงเริ่มชอบๆ คุณพี่มาเฟียแล้วแหละ
ก็น้องเป็นเกย์นี่นะ จูบกับผู้ชายแบบนั้น ใจมันคงเริ่มเอนเอียงบ้างแล้ว
ตอนหน้าน้องเค้กมีงอนมีร้องไห้แหงๆ คุณพี่ทราฟเตรียมง้อได้เลย!!!
-
งานเข้าชุดโตอ่าพี่ทราฟ อีกคู่ก็แหม๋ๆๆๆๆๆๆๆๆ คนหนึ่งก็ดุจริ๊ง อีกคนก็ดื้อเป็นลิง
-
ต้มมาม่าต่อไป :katai1: :katai1:
-
ริชน่าสงสาร พูดดีๆกับน้องหน่อยนะ
ทราฟงานงอก
-
:mew6:สงสารริชจัง
ทราฟงานเข้าแน่ๆๆ :katai1:
-
ครามเริ่มดีกับริชมากขึ้นแล้วอ่ะ แต่ถ้าแผนสำเร็จแล้ว ริชจะไปอยู่ที่ไหนต่ออ่ะ
ทราฟงานเข้าแล้ว ไปเดินกับใครเนี่ย พ่อกับแม่ต้องเป็นคนบังคับให้มาเดินด้วยแน่เลยใช่ไหมเนี่ย
-
อั๊ยยะ!! ริชรุกก่อนเลยว่ะ o13
อิพี่ทราฟงานเข้าเว้ยเฮ้ย :mew5:
-
อั๊ยย่ะ!!!!!!
พี่ครามกับน้องริช เริ่มที่จะเปิดใจเข้าหากันแล้วใช่ป่ะๆๆๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้พี่ทราฟงานเข้าแล้วล่ะ งานนี้มีเคลียร์ๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4:
รอลุ้นว่าพี่ทราฟจะเคลียร์กับน้องเค้กได้ป่าว จะผ่านอุปสรรคกันลำบากแค่ไหน รอลุ้นๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :3123: :3123: :3123:
-
พี่ครามอ่อนให้ริชเยอะมากแล้วอะ
ริชก็ดื้อให้น้อยลงกว่านี้หน่อยนะ
:กอด1:
ส่วนอีกคู่
ยืมคำพี่ครามมาหน่อยนะ
"ซวยแล้วมึงไอ้ทราฟ"
:เฮ้อ:
-
สงครามเริ่มจะดีกับริชแล้ว แต่ริชน่าสงสารจริงนะ
ทราฟมากับใครอ่ะ เค้กจะเป่าปี่แล้ววววววววววววว
-
ไม่เป็นไรน้า ริช อย่าร้องไปเลย
ถึงครอบครัวนั้นเข้าจะไม่รัก ริช แต่เรารัก ริช นะ
รวม พี่คราม ด้วยป่าวหว่า
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย อยากเห็นฉากสวีทๆของเพ่ครามกะริชจิง :ling1:
ส่วนพี่ทราฟ งานงอกแหละ เคลียร์กันยาวแน่ๆ :katai1:
-
สงสารริชจังเลย
ครามดูจะอ่อนให้ริชขึ้นนะถึงจะไม่มากก็เถอะ
ทราฟงานเข้าชิ้นใหญ่เลยแหละ
-
เกิดไรขึ้นกับพี่ทราฟหนออออออ :mew2:
-
:mew1:
-
พี่ทราฟ งานเข้าแล้ว ส่วน พี่ครามกับน้องริช เริ่มจะดีหรือป่าวน่า รอลุ้นตอนต่อไปครับ :katai2-1:
-
เค้าชอบเรื่องนี้มากๆเลย
ชอบที่นายเอกพิการ แล้วน้องเค้กก็น่ารักมากๆอีกด้วย อ่านไปถึงตอนที่4-5 ก็น้ำตาไหลตลอด สงสารน้องเค้กมากๆ
พี่ครามนี่ก็โหดไปนะ :heaven
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 13
[Cake talks]
ใคร...
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน...
“เดี๋ยว จะไปไหน” พี่ครามตะโกนเรียกผม แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว ขาผมวิ่งออกจากร้านไอติมตรงไปที่คนทั้งสองที่กำลังจะเดินไปทางอื่น แต่เพราะพี่ทราฟและผู้หญิงคนนั้น...คนที่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร ท่าทีที่ดูสนิทชิดเชื้อนั่นทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลย ขาทั้งสองข้างของผมวิ่งไปตรงนั้นทันที แต่เพราะคนในห้างเยอะเกินไป สุดท้ายผมก็คลาดสายตา
ไปไหนกันแล้ว
“เค้ก” เสียงเรียกและเสียงวิ่งของพี่ริชและพี่ครามดังขึ้นจากข้างหลัง แต่ผมไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ในใจมันร้อนรนแบบแปลก แต่ที่แน่ชัดคือผมไม่ชอบความสนิทสนมของคนทั้งคู่เลยสักนิด ผมพยายามกวาดตามองหาพี่ทราฟแต่ก็ไม่เจอเลย ความกังวัลมันทำให้น้ำตาผมไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือก็กดโทรหาพี่ทราฟอย่างรีบร้อน
“อย่าร้อง ไม่มีอะไรหรอก” พี่ครามดึงผมเข้าไปกอด ยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักขึ้น สัญญาณตอบรับจากปลายสายดังขึ้นแต่ไม่มีใครรับ ผมกดโทรอยู่อย่างนั้นหลายต่อหลายรอบแต่ก็เป็นเหมือนเดิม ทำไมพี่ทราฟไม่รับสายผม หรือ...
พี่ทราฟจะไม่อยากคุยกับผม
หรือ...พี่ทราฟจะเบื่อผมแล้ว
มันไม่จริงใช่ไหม
“ไม่เอาน่า อย่าร้อง ไปๆกลับบ้าน”
พี่ครามลากผมกลับบ้านโดยที่ผมร้องไห้และพยายามโทรหาพี่ทราฟตลอดทาง ผมร้องไห้อย่างหนักจากถึงบ้าน
“พี่คราม...พี่ทราฟจะไปทิ้งเค้กใช่ไหม ฮือ”
“ไม่มีทาง มันไม่ทิ้งเค้กหรอกน่า” พี่ครามพูด มือหนาลูบหลังผมอย่างปลอบโยน แต่เคยเป็นไหม ยิ่งถูกปลอบก็ยิ่งร้องออกมา
ผมอยากเจอพี่ทราฟ
อยากจะถามว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
อยากจะถามว่าจะไม่ทิ้งผมไปใช่ไหม
ยังรักผมใช่หรือเปล่า...
“เค้กเป็นอะไร” พี่เจพุ่งเข้ามาหาผมเมื่อเห็นว่าผมร้องไห้ ผมส่ายหน้าสะอึกสะอื้นพูดไม่เป็นภาษาจนพี่ริชช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่เจและพี่สองที่เพิ่งเดินตามพี่เจเข้ามาฟัง
“เอ๋...ไม่น่าเป็นไปได้ ไอ้ทราฟมันรักเค้กจะตายไป ทั้งรักทั้งหลงจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนั้น ไม่มีทางที่มันจะนอกใจเค้กหรอก” พี่เจบอกอย่างมั่นใจ ผมเองก็อยากจะมั่นใจแบบนั้น แต่พอคิดว่าพี่ทราฟจะไม่รักผมก็เป่าปี่อีกรอบ
“นั่นสิเค้ก อย่าร้องไห้เลย ดูดิตาบวมเป็นลูกมะกรูดน่าเกลียดเชียว เอ้...หรือลูกมะพร้าวหว่า” พี่สองแซวผมก่อนจะเอานิ้วมาจิ้มที่ตาผมเบาๆพร้อมหัวเราะออกมา ผมเลยปัดมือพี่สองออกอย่างขัดใจก่อนจะแหกปากร้องอีกรอบ
“ฮือออ พี่ทราฟ อึก”
“โอ๋ๆ อย่าร้องเลยครับ ไว้พรุ่งนี้ไปหาไอ้ทราฟกันไหม เดี๋ยวพี่พาไป” พี่เจบอกอย่างใจดี
“ขี้แยชะมัด มันไม่มีอะไรหรอกน่า เลิกร้องได้แล้ว เดี๋ยวถ้ามันมีใหม่จริงๆพี่จะซ้อมมันเอง แล้วจะหาใหม่ให้ด้วย” พี่ครามพูด
“ไม่เอา เค้กไม่เอา ฮืออ” ผมส่ายหน้า ไม่เอา ผมไม่อยากให้พี่ทราฟเจ็บ แล้วก็ไม่อยากมีใหม่ด้วย ผมจะเอาพี่ทราฟคนเดียว!
“มันจะเป็นไปได้ยังไง ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ไอ้ทราฟเนี่ยนะจะมีแฟนใหม่ มันรักเค้กจะตายไป”
“ไม่ใช่แฟนใหม่!” ผมตะโกนใส่พี่สอง แฟนใหม่อะไรกัน ผมไม่ใช่แฟนเก่านะ ผมเป็นแฟนคนปัจจุบันและอนาคตต่างหาก อนาคตของอนาคตด้วย ยาวไปถึงชาติหน้าเลย!
“ไปอาบน้ำพักผ่อนดีกว่า อย่าคิดมากเลยครับ เชื่อเถอะว่ามันไม่ใช่อย่างที่เค้กคิดแน่นอน” พี่เจเข้ามากอดผมอีกครั้ง
ขอให้มันเป็นแบบนั้น
ขอให้พี่ทราฟรักผม
...รักแค่ผมคนเดียว
ผมไม่ยอมหรอกถ้าพี่ทราฟจะไปรักคนอื่น
คืนนั้นผมหลับไปทั้งน้ำตา ไม่มีสายโทรกลับมา ไม่มีใครติดต่อพี่ทราฟได้ ความกลัวเริ่มแทรกซึมไปทั้งร่างและจิตใจ ผมกลัวการสูญเสีย ผมไม่พร้อมที่จะสูญเสียอีกแล้ว
มันอาจจะฟังดูเวอร์มากถ้าผมจะพูดว่าผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ทราฟ
แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ตั้งแต่มีพี่ทราฟเข้ามาในชีวิต ผมไม่เคยคิดเลยว่าวันที่ไม่มีพี่ทราฟมันจะเป็นยังไง การนอนคนเดียวไม่ใช่เรื่องสนุกเลยสักนิด เตียงกว้างเกินไป ตุ๊กตาก็กอดไม่อุ่นด้วย บัดซบที่สุด! ฮืออออ
“เค้กครับ ตื่นเถอะ เช้าแล้วนะ” เสียงพี่เจเรียกให้ผมตื่น
“ครับ” หนังตารู้สึกหนักอึ้งจนลืมตาไม่ขึ้น เป็นเพราะเมื่อคืนร้องไห้หนักเกินไป แถมยังรู้สึกปวดหัวตุบๆด้วย
“ไปอาบน้ำแต่งตัวนะ เดี๋ยววันนี้เราไปหาไอ้ทราฟกัน เด็กดี ไม่ต้องร้องแล้ว ตาบวมเป็นนกกระปูดเลย ดูสิเนี่ย” พี่เจกอดผมเมื่อผมทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง ก่อนจะปล่อยให้ผมอาบน้ำแต่งตัว ส่วนพี่เจก็ลงไปเตรียมอาหารเช้า
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วผมก็ลงไปข้างล่าง พี่สองวิ่งเข้ามากอดผมแน่นแล้วก็โยกตัวผมไปมาจนผมหัวเราะออกมาเบาๆ
“ยิ้มแบบนี้น่ารักว่าตั้งเยอะ” พี่สองเอามือแนบแก้มผมไว้ทั้งสองข้าง
“...” ผมยิ้มให้พี่สอง
“นี่ๆ พี่มีอะไรจะให้” พี่สองพูดก่อนจะวิ่งหายขึ้นไปบนห้องก่อนจะลงมาพร้อมกับไม้เบสบอล
“อะไรใคร เค้กเล่นเบสบอลไม่เป็นหรอกนะ” ผมส่ายหน้าบอกเมื่อพี่สองยื่นไม้เบสบอลนั่นให้ผม
“ใครว่าให้เอาไปเล่นละ ให้เอาไปตีหัวไอ้ทราฟต่างหาก ถ้ามันแอบไปมีกิ๊กนะ ก็ฟาดแรงๆเลย เอาให้เลือดสาด อย่าได้ปราณี พี่รับรองว่า...เอาอยู่!” ทำหน้าเหมือนสะใจแล้วก็ยัดไม้เบสบอลให้มือผม ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพราะพี่เจเรียกให้ไปกินข้าว
บนโต๊ะกินข้าวมีพี่ครามและพี่ริชนั่นอยู่ก่อนแล้ว ผมนั่งลงข้างพี่ริชที่ส่งยิ้มปลอบใจให้ผม พี่ครามมองผมก่อนจะก้มอ่านหนังสือพิมพ์ตามเดิม
“อย่าคิดมากเลย ถึงพี่จะอยู่ที่นี่ได้ไม่เท่าไหร่ แต่พี่เห็นว่าพี่ทราฟเขารักเค้กมากแค่ไหน...คนนอกอย่างพี่ยังมองออก พี่ว่าคนที่รู้ดีกว่าใครน่าจะเป็นเค้กนะ...จริงไหม” พี่ริชกุมมือผมไว้ ผมได้แต่นั่นคิด
ความเศร้าทำให้ไม่อยากอาหาร แต่ผมก็พยายามจะฝืนกินให้มากที่สุดเพราะพวกพี่ๆต่างก็เป็นห่วงผมทั้งนั้น ผมกินข้าวเสร็จก่อนใครเลยขอตัวเอาอาหารไปให้สายไหม ลูกหินและอ้วนกลม
ผมเดินถือจานอาหารไปให้สายไหมและลูกหิน แต่หาที่หน้าบ้านก็ไม่เจอเลยตัดสินใจเดินไปหลังบ้าน สัตว์เลี้ยงที่แสนน่ารักทั้งสองตัวกำลังเล่นกันอยู่ ผมระบายยิ้มออกมา ตอนแรกลูกหินดูจะกลัวเจ้าสายไหม ซึ่งตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่แต่ไม่เท่าตอนแรกแล้ว
“สายไหม ลูกหิน มากินข้าวเร็ว” ผมส่งเสียงเรียกพวกมัน พอมันได้ยินก็กระดิกหางแล้ววิ่งตามมาทันที ผมวางจานอาหารเม็ดให้เจ้าสายไหมก่อน ลูกหินเดินตามมาทีหลัง ผมวางจานที่ใส่นมไว้ให้ เจ้าลูกหินค่อยๆก้มหัวลงไปใช้ลิ้นเลียนมอย่างช้าๆก่อนจะเร่งความเร็วขึ้น
พออยู่คนเดียวก็เริ่มจะคิดมาก แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ พยายามว่ามันไม่มีอะไรอย่างที่พี่ๆบอกพยายามจะคิดว่าเขาก็แค่เพื่อนกัน แต่การติดต่อพี่ทราฟไม่ได้ และเมื่อคืนพี่ทราฟไม่ได้โทรมาหาผม มันทำให้ผมวิตกกังวลอย่างรุนแรง
“สายไหม...รักเค้กไหม” ผมลูกหัวเจ้าสายไหมที่ตั้งหน้าตั้งตากิน มันเงยหน้ามองผมก่อนจะเลียมือผมเหมือนจะบอกว่ามันเองก็รักผมเช่นกัน ผมเลยขยี้หัวมันอย่างหมั่นเขี้ยว นั่งเล่นอยู่หลังบ้านรอพี่เจมาเรียก
“จริงเหรอ เฮียแกเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงด้วยเหรอวะ”
“ก็เออดิ ชื่อพี่เฟ ก่อนหน้านั่นกูก็เห็นคบกันดี แต่พอน้องเค้กเข้ามานะ ไม่นานก็เลิกกัน และเฮียแกก็ไปเป็นแฟนกับน้องเค้ก”
“จริงดิ งั้นน้องเค้กก็เป็นมือที่สามเหรอวะ พี่ทราฟเลิกกับแฟนเพราะน้องเค้กเหรอ”
“อันนี้กูไม่รู้วะว่าอะไรเป็นอะไร ใครแย่งใคร ใครเลิกกลับใคร ไปๆ ขนขยะไปทิ้งเร็ว กูหิวโครตๆเลยตอนนี้”
เสียงเท้าและเสียงพูดคุยเงียบไป แต่ที่ยังอยู่ตรงนี้ที่เดิมคือผม...
นี่มันเรื่องอะไรกัน
พี่ทราฟเลิกกับพี่เฟเพราะผมเหรอ...ไม่จริงใช่ไหม
“พี่ทราฟเลิกกับพี่เฟแล้วเหรอ”
“ครับ พี่เลิกกับพี่เฟแล้ว”
“ทำไมล่ะครับ”
“มันก็แค่...พี่กับพี่เฟไม่ได้รักกันแล้วก็แค่นั้น”
เพราะผมงั้นเหรอ...พี่ทราฟถึงไม่รักพี่เฟ
เพราะผมใช่ไหมที่ทำให้พวกพี่เขาเลิกกัน
ตกลงมันยังไงกันแน่ ผมงงและสันสนไปหมดแล้ว แต่ที่มากกว่านั้นคือผมเจ็บ...เจ็บเหลือเกิน ถ้า...ถ้าพี่ทราฟเลิกกับพี่เฟเพราะผมจริงๆ ถ้าเป็นอย่างนั้น...พี่ทราฟอาจจะเลิกรักผมแล้วไปคบกับผู้หญิงคนนั้นก็ได้
ไม่...ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น
บอกผมสิว่ามันไม่จริง!
“เค้กครับ ไปกันถะ...เค้ก! เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม!”
ผมยังนั่งนิ่งร้องไห้อยู่เหมือนเดิม พี่เจกอดผมแน่น ปากก็คอยถามไถ่ว่าผมเป็นอะไร พยายามจะดูเนื้อตัวผมว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า แต่พี่เจคงหาไม่เจอหรอก เพราะแผลที่เจ็บมันอยู่ข้างใน...ที่ใจ
“บอกพี่สิครับเค้ก ร้องไห้ทำไม” พี่เจถามผมอย่างเป็นห่วง
“ฮึก พี่เจ...พี่ทราฟ เลิก...เลิกกับพี่เฟเพราะ...เพราะผม อึก...ใช่ไหม” ผมถามออกไปอย่างยากลำบาก
“อะไรนะ!” พี่เจพูดเสียหลงอย่างตกใจ ตกลงมันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม
“เพราะผม พี่ทราฟกับพี่เฟเลยเลิกกัน ฮือ”
“ไม่จริง! เค้กไปฟังเรื่องนี้มาจากไหน”
“แต่...”
“เค้ก เค้กฟังพี่นะ ไม่ว่าเค้กจะไปได้ยินอะไรมา พี่ขอบอกเลยว่าไม่ใช่เพราะเค้กที่ทำให้สองคนนั้นมันเลิกกัน เชื่อพี่ ไอ้ทราฟมันรักเค้กมากนะ”
ผมรู้...ผมรู้ว่าพี่ทราฟรักผมมาก แต่...ผมไม่รู้ ไม่รู้เลย ทุกอย่างมันขาวโพลนไปหมดเหมือนมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง ตื้อจนคิดอะไรไม่ไหวแล้ว
“ผมจะทำยังไงดี”
“ทำใจให้สบายสิเค้ก เชื่อพี่นะ ไม่มีอะไรเลวร้ายขนาดนั้นหรอก ถ้าอยากรู้ว่าความจริงก็ไม่ถามไอ้ทราฟกันเลยดีไหม”
“...”
“คนเก่ง ตอนนี้ไอ้ทราฟมันทำทุกอย่างเพื่อเราอยู่นะ”
“ทำทุกอย่างเหรอครับ”
“ใช่”
“ทำอะไรเหรอครับ”
“ไว้ให้มันบอกเราเองดีกว่านะ แต่เชื่อใจมันเถอะ”
“พี่เจ...”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย เช็ดน้ำตาซะ ขี้แยจริงๆ ไอ้ทราฟคงเอาแต่โอ๋เราจนเคยตัวสิ”
ก็พี่ทราฟรักผมนี่น่า...
ใช่...พี่ทราฟรักผม แค่คิดน้ำตาก็จะไหลอีกแล้ว ไม่ไหวเลยจริงๆ
พี่เจลุกขึ้นยืนพร้อมดึนแขนผมให้ลุกขึ้นตาม ผมยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา แม้จะยากเหลือเกินแต่ผมต้องทน
บ้านพี่ทราฟค่อนข้างไกลจากบ้านที่เราอยู่ ผมไม่เคยไปบ้านพี่ทราฟเลยทั้งๆที่พี่ทราฟชวนไปด้วยตั้งหลายครั้ง แต่เพราะผมกลัว ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปบ้านพี่ทราฟในฐานะอะไร พ่อผมอาจจะยอมรับได้ที่ผมเป็นแฟนกับพี่ทราฟ แต่พ่อแม่พี่ทราฟล่ะจะยอมรับได้ไหมถ้ารู้ว่าลูกตัวเองมีแฟนเป็นผู้ชาย เพราะอย่างนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ผมจะไปบ้านพี่ทราฟอย่างบริสุทธิ์ใจ จะให้นั่งโกหกผู้ใหญ่ผมก็ไม่อยากทำ และที่ดูจะร้ายแรงกว่านั้น ถ้าหากว่าพ่อแม่พี่ทราฟไม่ยอมรับล่ะ มันจะเป็นยังไง ผมอาจจะต้องเลิกกับพี่ทราฟ ดังนั้นผมถึงได้เลือกที่จะหลบอยู่ในที่ของตัวเอง เพราะอย่างน้อยผมก็รู้ว่าพี่ทราฟจะกลับมา...
รถพี่เจมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง และนี่คงเป็นบ้านของพี่ทราฟ บ้านสองชั้นขนาดกลางที่ค่อนข้างดูดี แค่ดูภายนอกยังน่าอยู่เลย ข้างในก็คงจะน่าอยู่ไม่แพ้กัน ผมเองก็ชอบบ้านแบบนี้ มันให้ความรู้สึกอบอุ่นไม่เคว้งคว้างจนเกินไปอย่างบ้านของผม...เรียกให้ถูกมันน่าจะเป็นบ้านของพ่อผมมากกว่า
พี่เจลงจากรถไปกดกริ่งที่หน้าบ้าน ผมเลยลงจากรถมายืนข้างๆพี่เจ รอยยิ้มของพี่เจส่งมาเป็นกำลังใจให้ผม ผมรู้สึกอยากจะขอบคุณพี่เจสักร้อยครั้งพันครั้งจริงๆ
“อ้าววว พี่เจ เป็นไงมาไงเนี่ย” เด็กผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งเดินออกมาจากบ้านด้วยท่าทางร่าเริง ใบหน้าที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นน้องชายของพี่ทราฟ พี่น้องนี่เหมือนกันยังกะแกะ แต่ติดที่ว่ายังโตไม่เท่าพี่ทราฟเท่านั้นเอง เชื่อว่าโตขึ้นจะต้องหล่อมากกว่านี้แน่ๆ
“ไงไอ้เท็ป พี่มาหาไอ้ทราฟน่ะ มันอยู่หรือเปล่า”
“ไม่อยู่พี่ เข้ามาในบ้านก่อนครับ” เท็ปเปิดประตูบ้านให้ พี่เจเดินนำเขา ส่วนผมก็ทำตัวลีบๆเข้าตามไป แต่ต้องหยุดชะงักเพราะน้องพี่ทราฟดันยืนหน้าเข้ามาหาผมอย่างเร็ว ผมต้องเอนตัวหนีทันที
เพี๊ยะ!
“อย่าลามปามน้องพี่นะไอ้เท็ป” พี่เจตบหัวเท็ปอย่างจังก่อนจะชี้นิ้วพูด เท็ปแลบลิ้นใส่พี่เจก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
ผมเดินก้มหน้าก้มตาตามพี่เจเข้าไปในบ้านพี่ทราฟ หน้าตาผมตอนนี้ก็ดูไม่ได้ ตาบวมหน้าบวมไปหมด
“พ่อ แม่! พี่เจมา” เท็ปตะโกนลั่นบ้านแล้ววิ่งนำไปที่ห้องนั่งเล่น เขาทิ้งตัวลงที่หน้าทีวีที่เปิดเกมส์คาไว้อยู่
“อ้าวเจ เป็นไงมาไงล่ะ แล้วนั่นพาใครมาด้วย นั่งๆ”
“สวัสดีครับพ่อ มาหาไอ้ทราฟมันนะ มันไม่อยู่เหรอครับ” พี่เจนั่งลงข้างๆพ่อพี่ทราฟ ผมก็นั่งลงข้างๆพี่เจ เรียกว่านั่งติดชิดอย่างแนบแน่น นี่แต่เจอหน้าพ่อพี่ทราฟผมก็กลัวแล้วอ่ะ หน้าพ่อพี่ทราฟดุมาก แถมผมยังเหมือนคนมีความผิดอีก
“พ่อให้มันไปทำธุระให้น่ะ”
“เหรอครับ อ่อ นี่น้องเค้กครับ” พี่เจแนะนำผมให้พ่อพี่ทราฟรู้จัก ผมยกมือไว้อย่างกล้าๆกลัวๆ พ่อพี่ทราฟหรี่ตามองผมอย่างพินิจพิจารณา ทำเอาผมร้อนๆหนาวๆนั่งก้มหน้าตลอดไม่กล้าสบตา
“อืม หน้าตาน่ารักดีนะ น้องชายแท้ๆเหรอ” พ่อพี่ทราฟถามต่อแต่ก็ยังจ้องหน้าผมไม่เลิก
“ไม่ใช่หรอกครับ ว่าแต่ไอ้ทราฟมันจะกลับกี่โมงเหรอครับ” ผมรู้ว่าพี่เจแกล้งเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากให้พ่อพี่ทราฟถามผมมาก ซึ่งถือว่าเป็นการกระทำที่ถูกต้องที่สุด ><
อย่าสนใจผมเลย คิดว่าผมเป็นอากาศเถอะ T^T
“เย็นๆโน่นล่ะ จะรอไหมล่ะ มีธุระด่วนหรือไงถึงได้มาถึงบ้าน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไอ้ทราฟมันก็กลับบ้านโน่นแล้วนี่” พ่อพี่ทราฟบกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างใจเย็น
“ก็ไม่เชิงครับ ที่จริงอยากมาเยี่ยมพ่อกับแม่ด้วยน่ะครับ”
พี่เจช่างเป็นคนที่มีไหวพริบจริงๆ นับถือๆ
“หึหึ ดีๆ แล้วเราละไอ้ตัวเล็ก อายุเท่าไหร่แล้ว” อยู่ดีๆพ่อพี่ทราฟก็คุยกับผม ทำเอาสะดุ้งเลย
“เอ่อ...ยี่สิบครับ” ผมตอบเสียงเบา
“เรียนอะไรละ”
“ตอนนี้ผมกำลังสอบเข้าคณะดุริยางค์อ่ะครับ” ผมตอบ พ่อพี่ทราฟเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มนิดๆ
“แสดงว่าที่บ้านก็มีเงินสิน่ะ ไอ้คณะนี้นี่ถ้าไม่มีเงินก็เรียนลำบาก จริงไหมเจ”
“ครับ” ผมกับพี่เจตอบพร้อมกัน
“แล้วเล่นเครื่องดนตรีอะไรล่ะ”
“เปียโนครับ”
“อืมม ดีๆ ฟังดูดีที่เดียว ฮ่าๆๆ”
ในขณะที่พ่อพี่ทราฟพูดพูดคุยอย่างสนุกๆ แต่ผมนี่อยากจะร้องไห้ ไม่ได้ร้องไห้เรื่องพี่ทราฟนะ จะร้องไห้เพราะพ่อพี่ทราฟชวนคุยเนี่ยแหละ เหมือนจะดีนะ แต่...มันเกร็งอ่ะ!
“คุยกันอะไรกันเสียงดังเชียว เป็นไงบ้างเจ เดี๋ยวนี้แม่ไม่ค่อยเห็นหน้าค่าตาเลยนะ” ผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีเดินเข้ามาพร้อมกับถาดน้ำชาและขนม สงสัยจะเป็นแม่พี่ทราฟแน่ๆ
“ยุ่งๆนะครับ ช่วงนี้ไอ้ครามติดงานตลอด ผมเลยต้องแบ่งงานมันมาทำ” พี่เจตอบพลางช่วยแม่พี่ทราฟยกน้ำชาและขนมวางบนโต๊ะรับแขก
“แล้วนี่เด็กนี่ไหนเนี่ย หน้าตาน่ารักเชียว” แม่พี่ทราฟนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวข้างๆผม พร้อมกับจ้องผมไม่วางตา จ้องผมทำไมอ่ะ ผมไม่ใช่หมีแพนด้านะ แม้ว่าตาจะทั้งบวมและดำคล้ำใกล้เคียงกับหมีแพนด้าก็เถอะ งืออออ
“เค้กครับ นี่แม่ไอ้ทราฟ นี่น้องเค้กครับแม่”
ผมยกมือไหว้แท่พี่ทราฟก่อนจะฉีกยิ้มสู้ทีหนึ่ง
“ชื่อก็น่ารัก พอดีเลย แม่กำลังทำเค้กอยู่ สนใจไปช่วยแม่ในครัวไหม เจ...รีบกลับหรือเปล่า”
“ไม่ครับ เดี๋ยวผมคงอยู่ที่นี่รอไอ้ทราฟกลับมาน่ะครับ”
ที่จริงไม่ต้องรอก็ได้นะพี่เจ กลับกันเลยก็ได้ ถึงผมจะมีคำถามเยอะแยะมากมายที่จะถามพี่ทราฟ แต่ ณ จุดๆนี้แล้ว ไว้ถามวันพรุ่งนี้ก็ได้ ผมไม่รีบแล้ววววว >_<!
“งั้นก็ดีเลย ไปช่วยแม่ดีกว่าเค้ก” แม่พี่ทราฟจับมือผมให้ยืนขึ้นแล้วจูงมือผมเดินออกจากห้องนั่งเล่น ผมเหลียวหลังมองพี่เจให้ช่วย แต่พี่เจได้แต่โบกมือให้ผมแทน ไม่เอานะ ผมกลัว
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ผมจำต้องเดินตามแม่พี่ทราฟเข้าครัว ที่วางอุปกรณ์ทำเค้กไว้เต็มไปหมด ถ้าในสถานการณ์อื่นผมคงดีใจจนเนื้อเต้น แต่ตอนนี้ผมอยากจะบ้าตายเพราะใจเต้นแรงเกินไป มันทั้งตื่นเต้น วิตกกังวล นี่น่ะ...แม่พี่ทราฟนะ
แม่พี่ทราฟ!
แม่ของสามีผมเลยนะ แม่ว่าตอนนี้ผมกำลังงอนพี่ทราฟอยู่ก็เถอะ แต่ก็นั่นแหละ พี่ทราฟเป็นคนที่ผมรักนี่นา ทำไงได้ละ
“ชื่อเค้กนี่ทำเค้กเป็นไหมครับ” แม่พี่ทราฟชวนคุย มือก็หยิบจับทำโน่นนี่นั่น ผมได้แต่ยืนตัวแข็งไม่กล้าขยับไปไหนกลัวจะเกะกะ
“แหะๆ ไม่เป็นครับ เค้กกินเป็นอย่างเดียว” ผมตอบ
“งั้นเหรอ ช่วยแม่ละลายช็อคโกแลตหน่อยได้ไหม” แม่พี่ทราฟถามยิ้มๆ ผมพยักหน้าหงึกหงัก ใจก็อยากทำ อีกใจก็กลัว บ้าไปแล้วผม >_<!
ผมใช้ไม้พายค่อยๆคนช็อคโกแลตในหม้อให้ละลายไปเรื่อยๆ น่ากินจัง เห็นแบบนี้แล้วอยากจะกินช็อกโกแลตร้อนๆสักถ้วย เวลาผมไปเรียนเปียโนก็สั่งกินที่ร้านใกล้ๆที่เรียนบ่อยๆ
“รู้จักกับเจ งั้นก็ต้องรู้จักกับทราฟสิ ใช่ไหม”
กึก
มือที่ทำลังคนช็อคโกแลตหยุดกึก แต่ผมก็รีบดึงสติกลับแล้วลงมือคนต่อ
“ก็...รู้จักครับ” รู้จักดีด้วยครับแม่ T^T
“เหรอ เป็นไง พี่ทราฟดุไหม” แม่พี่ทราฟถามพลางหัวเราะในลำคอ แต่ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ
“ไม่ดุครับ พี่ทราฟใจดีมาก” ใจดีสุดๆไปเลยด้วย ยิ่งนึกยิ่งคิดถึง
“ใจดีจริงเหรอ ไม่น่าเชื่อเลย”
“ทำไมเหรอครับ” ผมถาม เพราะพี่ทราฟใจดีจะตายไป
“เปล่าหรอกจ๊ะ แม่แค่แปลกใจเพราะปกติทราฟค่อนข้างดุนะ กับเจ้าเท็ปนี่ก็ตีกันบ่อยๆ”
“ฮะๆ” ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ ไม่กล้าพูดอะไรมาก เดี๋ยวความลับหลุด
พอช็อคโกแลตได้ละลายได้ทีแล้วผมก็ส่งงานคืนให้แม่พี่ทราฟ ผมไม่ค่อยได้ช่วยอะไรหรอกครับ ส่วนมากก็ยืนดูเท่านั้น แต่แบบนี้ก็ดี มันทำให้ผมนึกถึงเวลาที่เข้าครัวกับแม่ ตอนนั้นผมก็ไม่ค่อยได้ช่วยแม่หรอก คอยจะป่วนเสียมากกว่า แม่ชอบว่าแบบนั้น ฮ่าๆๆ
แต่ตอนนี้มันไม่มีบรรยากาศแบบนั้นอีกแล้ว ถ้าแม่พี่ทราฟยอมรับผมได้คงจะดี เพราะแม่พีทราฟดูใจดีเหมือนแม่ผม ถ้าได้กอด...คงจะอุ่นไม่น้อยเลย
“เค้ก...เป็นอะไรครับ”
“อ๊ะ! เปล่าครับ ผมแค่คิดอะไรเพลินนิดหน่อย” ผมตอบกล้อมแกล้ม แม่พี่ทราฟยิ้มอย่างใจดี กวักมือให้ผมเข้าไปหาใกล้ๆ
“หั่นสตรอเบอร์รี่ให้แม่หน่อย”
“ครับ”
ผมรับมีดมา หยิบสตรอเบอร์รี่ลูกโตมาหั่นเป็นแว่นๆ โดยมีแม่พี่ทราฟคอยบอกอยู่ข้างๆ ลูกแรกยังหั่นไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ แต่พอหั่นไปเรื่อยๆก็เริ่มถนัดขึ้น
“เค้ก” แม่พี่ทราฟเรียกผม
“ครับ” ผมขานรับ แต่ไม่ได้เงยหน้ามองเพราะกำลังตั้งใจหั่นสตรอเบอร์รี่อยู่เลยไม่รู้ว่าแม่พี่ทราฟทำสีหน้าแบบไหนอยู่
“หนูน่ะ...เป็นแฟนทราฟเหรอ”
“...!”
จบประโยคคำถามพอดีกลับที่ผมกดมีดลงบนสตรอเบอร์รี่โดยไม่ระวังทำหั่นเฉือนเข้าเนื้อที่นิ้ว เลือดสีแดงไหลออกมาเปื้อนสตรอเบอร์รี่สีแดงสด แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับไม่รู้สึกเจ็บ มือที่ถือมีดกำไว้แน่น ผมกำลังช็อคกับสิ่งที่แม่พี่ทราฟถาม
รู้ได้ยังไง...
===================================
หึหึ แม่สามีกับลูกสะใภ้เขาเจอกันแล้วววววววววว :m4:
ใจเย็นนะทุกคน บางทีมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่คุณคิดก็ได้ หึหึ :laugh3:
มันคงจะเสร็จเร็วกว่านี้ถ้าไม่มีชินอิจิ! ดูโคนันแล้วหยุดตัวเองไม่ได้
แต่ว่าตอนนี้ไม่ติดโคนันแล้ว แต่ดันติด Love Rain แทน
อ๊ากกกกกก มีใครดูบ้างคะ ชอบมาก นางเอกน่ารัก พระเอกก็หล่อ :-[
ไปดีกว่า...ไปดูต่อ (ได้ข่าวว่าตอนนี้ตีสองกว่า) ฮ่าๆๆๆ :laugh:
รักทุกคนค่ะ ^_^ :L1:
:กอด1:
-
โอ้โหห
อัพซะดึกเลย แต่เค้าก็อ่านนะ ฮิฮิ
มันค้างอ่ะๆๆๆ น้องเค้กเจ็บตัวอีกแล้วววว :sad4:
-
ฮ่าๆ ริริสับสนรึเปล่า พี่ปืนมาได้ไงอ่ะ ไม่อยู่กับต้นหอมหรอ :m20:
-
ในที่สุดก้อได้เจอกัน
-
มาอัพเร็วๆน้า รอรอรอ :ling2: :ling2:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
พี่ทราฟกลับมาอธิบายให้น้องฟังเร็วๆนะ
น้องร้องไห้ตาบวมหมดแล้ววว
ส่วนพ่อกับแม่พี่ทราฟนี่จะผ่านมั้ยเนี่ย ลุ้นๆ
-
ฮ่าๆ ริริสับสนรึเปล่า พี่ปืนมาได้ไงอ่ะ ไม่อยู่กับต้นหอมหรอ :m20:
นั่นสิ
-
งงเหมือนกันพี่ปืนไหน 5555
ขอให้เค้กคิดไปเองเถอะเรื่องทราฟจะมีแฟนใหม่
แม่ทราฟรู้เรื่องเค้กได้ไงนะ
-
ค้างอ่ะ เค้กอ้อนแม่เลย แม่จะได้รัก
-
ริริ พี่ปืนโผล่ผิดเรื่อง -0-
-
เค้กตาบวมหมดแล้ว
หวังว่าพ่อแม่สามีจะเอ็นดูลูกสะใภ้บ้างนะ ได้ลูกสะใภ้คนนี้ก็เหมือนได้ลูกสาวเพิ่มอีกคนแหละ น่ารักเกิ๊นนน :กอด1:
-
เค้กเจ็บไหมนั่นน
-
พี่ปืนมาหาต้นหอมกะเค้กก็ไม่เจอร๊อกคริๆ
-
เค้ก สู้ๆ นะจ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
"ขี้แยชะมัด มันไม่มีอะไรหรอกน่า เลิกร้องได้แล้วถ้ามันมีใหม่จริงๆพี่จะซ้อมมันเอง
แล้วหาไหมให้ด้วย>>>ใหม่
"ไม่เอา เค้กไม่เอา ฮืออ" ฯลฯ แล้วก็ไม่อยากมีไหมด้วย>>>ใหม่
พี่ปืนเลิกกับพี่เฟเพราะผมเหรอ>>>พี่ทราฟ
"เพราะผมพี่ทราฟกับพี่เจเลยเลิกกัน>>>พี่เฟ
"พ่อ แม่ พี่เจมา" ฯลฯ เขาทิ้งตัวลงที่หน้าทีวีเปิดเกม์>>>เกมส์
ผมใช้ไม้พายค่อยๆคนช็อกโกแลตในหม้อให้ละลายไปเรื่อยๆน่ากินจังเห็นแบบนี้แล้วอยากจะกิน
ช็อกโกแลตร้อนๆสักถ้วยเวลาผมไม่เรียนเปียโนก็สั่งกินที่ร้านใกล้ๆที่เรียนบ่อยๆ>>>ไป
:mew1: :mew1:
-
ค้างงงงงงงงงง
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะๆๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1:
แต่ตลกอ่ะ อ่านๆไป มีพี่ปืนมาโผล่ซะงั้น ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ว่าตอนนี้รอๆๆๆๆๆๆ รออย่างใจจดใจจ่อ อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อไป
ขอให้แม่พี่ทราฟเอ็นดูน้องเค้กเหมือนอย่างตอนนี้ อย่าเกลียดน้องเค้กเลยนะ สาธุๆๆๆ
-
แม่สามีกับลูกสะไภ้ อย่าทะเลาะกันนะ
-
"ขี้แยชะมัด มันไม่มีอะไรหรอกน่า เลิกร้องได้แล้วถ้ามันมีใหม่จริงๆพี่จะซ้อมมันเอง
แล้วหาไหมให้ด้วย>>>ใหม่
"ไม่เอา เค้กไม่เอา ฮืออ" ฯลฯ แล้วก็ไม่อยากมีไหมด้วย>>>ใหม่
พี่ปืนเลิกกับพี่เฟเพราะผมเหรอ>>>พี่ทราฟ
"เพราะผมพี่ทราฟกับพี่เจเลยเลิกกัน>>>พี่เฟ
"พ่อ แม่ พี่เจมา" ฯลฯ เขาทิ้งตัวลงที่หน้าทีวีเปิดเกม์>>>เกมส์
ผมใช้ไม้พายค่อยๆคนช็อกโกแลตในหม้อให้ละลายไปเรื่อยๆน่ากินจังเห็นแบบนี้แล้วอยากจะกิน
ช็อกโกแลตร้อนๆสักถ้วยเวลาผมไม่เรียนเปียโนก็สั่งกินที่ร้านใกล้ๆที่เรียนบ่อยๆ>>>ไป
:mew1: :mew1:
งื้อออออ พี่ปืน พี่ปืน พี่ปืนนน!!! แกโผล่มาไงวะเนี่ย ไปหมดแล้วสมงสมอง สับสนเหลือขนาด o2
ขอบคุณนะคะที่ช่วยดูคำผิดให้ เดี๋ยวขอไปรีเซ็ตสมองก่อน ไม่งั้นได้เอาตัวละครมายำกันอีกรอบ :serius2:
:L1: :pig4: :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น้องเค้กร้องไห้ซะหน้าตาบวมขนาดนี้พี่ทราฟเห็นไม่ตกใจแย่เหรอเนี่ย
ก็น้องเค้ามีพี่ทราฟคนเดียวนี่นา แม้ว่าตอนนี้จะมีสมาชิกเพิ่มขึ้นแล้วก็เถอะ
นี่ดีนะที่ยังมีพี่ๆคนอื่นอยู่ด้วย ถ้าอยู่คนเดียวล่ะน่าสงสารแย่เลย :mew6:
เจอหน้าพี่ทราฟนะจะจับตีสักหลายๆหน ทำให้น้องร้องไห้ซะได้ :serius2:
และที่เหนือความคาดหมายก็คือ คุณแม่พี่ทราฟรู้ได้ยังไงเรื่องเป็นแฟนกัน
หรือว่าคุณแม่ดูออก ว่าเด็กผู้ชายน่ารักๆคนนี้เป็นแฟนพี่ทราฟที่เคยบอกไว้
ไม่รู้ว่ายังไง รอติดตามต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
มาที่เดียวได้อ่าน2ตอนเลย(>______<)~
:hao3: พี่ครามแพ้ตั้งกะไม่ได้ใส่นวมละหล่ะ5555 อยากเห็นริชเหมือนแมวโดนเกาค้างอยากโดนอ้อนมั่งเหรอ :mew1: เราก็อยากเห็นเหมือนกันไม่รู้ใครจะโดนเอาใจ
พี่ทราฟ ใครอ่ะห่ะ? ผู้สาวคนนั้นคือใครกรุณารีบกลับมาเคลียร์ก่อนเค็กจะโดนที่บ้านรุมสอบสวน งานนี้พี่ทราฟแหละงานเข้าของจริง คาดว่าทั้งบ้านต้องหลงแล้วพี่แหละจะผิดตลอดดดดด 5555 ก็น้องน่ารักขนาดนี้ทำน้องร้องให้ตาบวมได้ไง
-
อ๊ากกกก กรุณามาต่อตอนต่อไปด่วน ๆ ๆ ๆ ๆ :hao5:
-
v.v
ค้างมากมาย
มาต่อด่วนเลยนะคะ
-
พี่ทราฟ กลับมาเร็วเร้วๆๆๆๆๆๆ :mew5:
+1 ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
แม่ทราฟรู้แล้ว เค้กจะทำไงเนี่ย
-
ฉันชอบเรื่องนี่มีทั้งสนุก เศร้า หลายอรรถรสมากๆ :impress2:
-
แล้วจะเป็นงัยต่อเนี้ย แอบลุ้นเค้กอะ
-
ตัดได้ค้างมากกกกก :katai1:
-
ให้ตายเห้อะ ปิดเทอมทุกคนดูสนุกสนานมากๆเลย
เราเรียนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แม่ ออก ตัว เเร๊งงงงงง
เด็กน้อยเงิบไปเลยอ้ะ
-
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
หรือว่าแม่กับพ่อจะรู้ว่าเค้กกือแฟนทราฟ
แล้วเกิดลองใจเค้กดู
-
:a5:ค้างมากๆรีบมาต่อน้า :katai1:
-
ว้าๆน่าจะมาต่อเร็วๆนะครับเนี้ยคิดถึงมากๆๆๆๆ
-
นู๋เค้กเจ็บไหมลูกกกกกกกกกกกกก โดนมีดบาดอ่าาา :hao5:
-
^
^
^
เราก็เห็นว่ามันไม่ถูกต้องอะนะเรื่องเลิกกับเฟเพราะเค้กอะ
แต่ว่านี่มันก็นิยายไง อะไรก็เกิดขึ้นได้ ก็แค่นิยายจร้า อ่านไปขำๆเด้อ หุหุหุหุ
รอตอนต่อไปนะค่ะ ทราฟอธิบายด่วนๆด้วย
-
ดูเหมือนว่า พ่อแม่ ของ พี่ทราฟ จะ โอเคแล้วน่ะ เหลือแต่ พี่ทราฟนั่นแหละต้องมาเคลีย เรื่องเที่ยวห้างกับผุ้หยิงคนนั้นโดยด่วน :katai2-1:
-
อ่านตอนที่เฟบอกชอบสองและไม่ได้รักทราฟ เราสะใจมาก ไม่โกรธเฟ บอกคนเขียนไว้ก่อนนะถึงมาแต่งว่าเฟชอบสองแต่มันไม่ทำให้เราชอบคู่ทราฟกับเค้กเพิ่มขึ้นหรอกค่ะ
ปล.เราเป็นคนเดียวกับเม้นยาวๆด้านบน ถ้าจะด่าเราเชิญเลยค่ะ
ขอโทษค่ะที่แต่งนิยายไม่ถูกใจคนอ่าน เราไม่ด่าว่าอะไรหรอกค่ะ อาจจะต้องขอบคุณด้วยซ้ำที่เข้ามาอ่านและเสนอความคิดเห็น แต่ในความคิดเราคือ ความรักไม่มีผิดถูก ในชีวิตจริงๆหลายต่อหลายคนไม่ได้มีความรักครั้งเดียว เลิกรากันไปก็หลายเหตุผล ทั้งเหตุผลที่ดีและไม่ดี คนเราทำผิดพลาดกันได้ในชีวิตเพราะไม่มีใครเพอร์เฟ็ค หลายคนอาจจะยึดติดว่าพระเอกจะต้องดีพร้อมทุกอย่าง แต่มนุษย์ก็คือมนุษย์มีรักโลภโกรธหลงทั้งนั้น เห็นแก่ตัว...ทุกคนก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละค่ะ อยากพี่ทราฟเองก็เห็นแก่ตัว เค้กเองก็เห็นแก่ตัว เฟเองก็เห็นแก่ตัว แต่เพราะเรื่องของเฟเป็นอดีตเลยดูไม่ร้ายแรง แต่ไมใช่ว่าพวกเขาจะเลวร้ายจนถึงขั้นหาความดีไม่ได้ ที่อยากจะบอกก็แค่นั้นแหละค่ะ ถ้ายังไม่รักเกียจที่จะอ่านิยายของเราต่อ เราอยากให้อ่านต่อไปนะคะ เพราะในประเด็นที่คุณไม่พอใจ มันยังไม่จบเพราะมันอยู่ในภาคสอง ซึ่งกำลังดำเนินเรื่องตามโครงเรื่องที่ได้วางไว้อยู่ ถ้าท้ายที่สุดแล้วคุณจะไมชอบนิยายที่เราแต่งก็ไม่เป็นไรคะ เรายินดี และส่วนไหนที่ไม่ดีก็พร้อมจะแก้ไขในผลงานเรื่องอื่นๆค่ะ
:pig4:
-
แว๊กกกกกก คุณแม่รู้ได้ไงอ่ะ :ling1:
-
แจ้งการอัพนิยายค่ะ
ขอลาหยุดสักหลายๆวันหน่อยนะคะ อาจจะอาทิตย์กว่าๆ เพราะจะกลับบ้านในช่วงสงกรานต์
ถ้ากลับมาแล้วจะลงให้ทุกเรื่องเลย
ขอให้ทุกคนมีความสุขและสนุกสนานในวันสงกรานต์นะคะ
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ
:กอด1:
:L2:
-
สุขสันต์วันสงกรานต์เช่นกันค่า
-
ค้าาา จะรอนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะสู้ๆ
-
จะรอนะคะ
-
:L2: :pig4: :pig4: :pig4: เป็นเรื่องที่สนุกน่าติดตามมากๆ :pig4: :pig4: :pig4: :L2:
-
รอ รอ รอ
เที่ยวสงกรานต์ให้สนุกนะค่ะ
-
สุขสันต์วันสงกรานต์
เช่นเดียวกันจ้า :L1:
รอรอรอรอรอรอรอ :mew1:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ ลุ้นๆ :katai4: :katai4:
-
ดันดัน :3059:
-
น้องเค้กกกกกกกกกก ไม่ว่าเมื่อไร
ที่ไหนก็น่าเอ็นดูเสมอนะ><
อิจฉาน้องเค้กมากกกกก
ชอบพี่ชายแบบพี่คราม
อบอุ่นอ่าาาาาา^^
-
ชอบค่าาาาา
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาลงให้นะคะ วันนี้ไม่สบายเพราะไปเล่นน้ำมา :hao5:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 14
[Traf talks]
ท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนฝนจะตก ฝนหลงฤดูหรือไงกันวะ นี่มันหน้าหนาวแล้วนะผมว่า แต่จะเอาอะไรกับเมืองไทยที่หน้าหนาวไม่เคยจะหนาว แถมวันนี้ทำท่าเหมือนฝนจะตกอีกด้วย ผมเหลือบมองนาฬิกา บ่ายโมงแล้วเหรอนี่ ก็ว่าอยู่ว่าทำไมถึงหิว ไว้กลับไปกินข้าวที่บ้านดีกว่า ฝีมือแม่หน้าจะอร่อยกว่ากินที่ร้าน ไหนจะต้องเอามือถือที่ซื้อมาใหม่ไปชาร์ตแบตอีกเพราะว่าเมื่อวานผมดันทำมือถือหาย รู้ตัวอีกทีก็กลับถึงบ้านแล้ว วันนี้พ่อวานให้ออกมาทำธุระเลยแวะซื้อ
ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ได้คุยกับเจ้าตัวเล็กของผมเลย ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ป่านนี้คงงอนตุบป้องไปแล้วมั้ง ยิ่งคิดยิ่งอยากกลับไปฟัดให้หายคิดถึง แต่ติดที่ว่าผมยังเคลียร์กับพ่อแม่ไม่ได้เนี่ยสิ เมื่อเช้าแม่ก็ไม่ยอมคุยกับผม ส่วนพ่อ นอกจากสั่งงานแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แถมยังทำหน้าบึ้งตึงแบบไม่พอใจ แล้วอย่างนี้จะให้ผมขอตัวกลับไปหาเค้กได้ยังไงล่ะ
ไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะยากขนาดนี้
แต่ต่อให้ยากแค่ไหนผมก็จะผ่านมันไปให้ได้ เพราะผมยังมีคนตัวเล็กอีกคนที่ต้องดูแล
“นั่นมันรถของไอ้เจนี่หว่า มาทำอะไรวะ” ผมบ่นพำพัมกับตัวเองอย่างงงๆที่เห็นรถไอ้เจจอดอยู่หน้าบ้าน ผมจอดรถต่อท้ายรถมันก่อนจะเข้าไปในบ้าน พอเดินเข้าห้องนั่งเล่นก็เจอไอ้เจกำลังนั่งคุยกับพ่อผมอยู่ แต่พอมันเห็นผมเท่านั้นแหละ มันรีบพุ่งเข้ามาหาผมทันทีก่อนจะลากผมออกมานอกบ้าน
“อะไรของมึง แล้วนี่มึงมาทำไมวะ” ผมถามมันงงๆ แต่หน้ามันดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“คือว่า...เค้ก” ไอ้เจพูดติดๆขัดๆทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“ทำไม่มึง เค้กเป็นอะไร!” ผมถามอย่างร้อนรน แทบจะวิ่งกลับไปที่รถแล้วพุ่งตรงกลับบ้านแล้ว แต่ติดที่ไอ้เจรั้งแขนผมไว้ก่อน
“ใจเย็นมึง เค้กไม่ได้เป็นอะไร หรืออาจจะเป็น”
“อะไรของมึงไอ้เจ มีอะไรมึงรีบๆเล่ามาเลย” ผมพูดอย่างหงุดหงิด
“เออๆ เมื่อวานน่ะ มึงไปไหนกลับใครมา” ไอ้เจมองผมตาขวาง
“เมื่อวาน? อ่อ กูว่าลูกพี่ลูกน้องไปซื้อของมา ทำไมวะ มีอะไรหรือเปล่า”
“เฮ้อ ก็เมื่อวานไอ้ครามพาเค้กไปเที่ยวแล้วบังเอิญไปเจอมึงเดินอยู่กับผู้หญิงไง แล้วพอน้องมันโทรหามึงก็เสือกไม่รับ เลยคิดมากว่ามึงมีคนไหมจะทิ้งเขา ร้องไห้ไม่หยุด พวกกูต้องช่วยกันปลอบช่วยกันหลอกล่อ พอไม่มีมึงแล้วน้องมันดื้อกว่าปกติอีก” ไอ้เจเล่าพลางหันเข้าไปมองในบ้านเหมือนกลัวใครจะออกมา
“เวรแล้วไง นั่นน่ะญาติกู กูแค่พาเขาไปซื้อของ กูไม่ได้มีใครจริงๆนะเว้ย อีกอย่างมือถือกูหายด้วย นี่เพิ่งไปซื้อมาใหม่ยังไม่ได้ชาร์ตแบตเลย” พูดแล้วก็กังวล ไม่รู้ป่านนี้เค้กคิดมากไปถึงไหนแล้ว
“จริงนะมึง” ไอ้เจถามเพื่อความแน่ใจ มันจะมาแน่ใจห่าอะไรวะ
“เออดิ มึงก็รู้ว่ากูรักเค้กแค่ไหน นอกใจคนรักครั้งเดียวก็เกินพอแล้วสำหรับกู”
“ก็ดี ไปบอกน้องมันแล้วกัน อยู่ในบ้านนู่นน่ะ อยู่กับแม่มึงในครัว”
“ห๊า!” ผมร้องอย่างตกใจ หันตัวจะวิ่งเข้าบ้าน แต่ไอ้เจก็ดึงเอาไว้อีก
อะไรของมันอีกวะ!
นี่มันพาเค้กมาด้วยเหรอ...แล้วป่านนี้เด็กน้อยของผมจะเป็นยังไงบ้างวะเนี่ย หวังว่าแม่จะไม่รู้นะว่าเค้กเป็นแฟนผม
ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้พ่อแม่รู้หรอกว่าเค้กเป็นแฟนผม แต่ผมไม่อยากให้เค้กมาเจอสีหน้าพ่อกับแม่ที่ทั้งไม่พอใจและผิดหวัง มันจะทำให้เค้กไม่สบายใจและเป็นทุกข์ ซึ่งนั่นผมไม่ชอบเอาเสียเลย ตอนนี้ผมเป็นห่วงเขามากจริงๆ ผมพยายามชะเง้อเข้าไปในบ้านเพื่อมองหาเค้ก
“มึงปล่อยกูดิไอ้เจ กูจะเข้าไปหาเค้ก” ผมบอกไอ้เจเสียงเขียว
“กูปล่อยแน่ แต่กูมีอีกเรื่องจะบอก” มันพูดหน้าเครียดกว่าเดิม
“อะไร” ผมขมวดคิ้วถาม
“เมื่อเช้าก่อนกูจะพาเค้กมาหามึง ไม่รู้ว่าน้องมันไปรู้เรื่องมึงเลิกกับเฟได้ยังไง” ไอ้เจพูด แต่ผมกำลังงง
“ยังไงวะ” ผมถาม
“คือน้องมันถามว่ามึงเลิกกับเฟเพราะเขาเหรอ อะไรแบบนี้อ่ะ ตอนนั้นเค้กร้องไห้หนัก สะอื้นไปพูดไป ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ทีแน่ๆคือน้องรู้แล้วว่าที่มึงเลิกกับเฟเป็นเพราะเขา”
“ไม่ใช่เพราะเค้ก!” ผมพูดเสียงดังอย่างลืมตัว ที่ผมเลิกกับเฟไม่ใช่เพราะเค้ก แต่เป็นเพราะผม...เพราะผมต่างหากที่รักเค้ก
รักมากกว่าใครอีกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนผม
ผมเดินเข้าบ้านดุ่มๆ ตรงไปยังห้องครัว ทันที แต่พอเข้าไปเท่านั้นแหละ ทำผมโมโหหนักยิ่งกว่าเดิมอีก
“แม่! เค้กเป็นอะไร!” ผมถามอย่างร้อนรน เค้กที่กำลังร้องไห้เมื่อหันมาเห็นผมก็รีบวิ่งเข้ามากอดผมทันที
“ฮือ พี่ทราฟ” เค้กกอดผมแน่นเหมือนกลัวว่าผมจะหายไป ผมกระชับกอดก่อนจะลูบหลังเค้กอย่างปลอบโยน แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเพราะเค้กยังคงร้องไห้ไม่หยุด
“...” ผมมองหน้าแม่ที่ยืนมองผมกับเค้กสลับกันไปมานิ่งๆ แต่ผมเห็นความกังวลในแววตาของแม่ที่มองคนตัวเล็กในอ้อมกอดผม
“เฮ้อ แม่ก็แค่ถามว่าเค้กเป็นแฟนแกหรือเปล่าแค่นี้ ก็ร้องไห้แล้ว”
“...!”
ผมตกใจมากที่แม่พูดแบบนั้น แม่รู้ได้ไงว่าเค้กเป็นแฟนผม และพอแม่พูดแบบนั้นเค้กยิ่งร้องหนักกว่าเดิม ดูเหมือนจะเสียขวัญไปแล้ว
“ทราฟ ไปคุยกับพ่อในห้องรับแขก เค้กด้วย” เสียงพ่อดังขึ้นจากหน้าประตูครัว ผมหันไปมองหน้าพอก่อนจะพยักหน้ารับ แม่ออกไปก่อน เหลือแค่ผมกับเค้กในครัว
ผมยืนกอดเค้กนิ่ง พยายามคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี
“อึก...พื่ทราฟ เค้ก กะ..กลัว” เค้กพูดเสียงอู้อี้อยู่กับอกผม
“ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่จะอยู่ข้างๆเค้ก ยังไงก็ไม่ทิ้งเค้กแน่นอน เชื่อใจพี่ไหม” ผมดันเค้กออก โน้มตัวลงไปให้หน้าอยู่เสมอกับหน้าเค้ก ใบหน้าหวานนองไปด้วยน้ำตา ผมบรรจงเช็ดให้อย่างแผ่วเบา แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหล
“พี่ทราฟ ฮึก จะไม่ทิ้งเค้ก...ใช่ไหม” แววตาที่สั่นระริกคลอไปด้วยน้ำตามันดูน่ารักและน่าสงสารไปพร้อมๆกัน ผมจุ๊บที่ริมฝีปากเค้กเบาๆก่อนจะยิ้มให้
“ไม่ทิ้งหรอก รักขนาดนี้จะทิ้งได้ไง”
“จริงนะ”
“จริงสิครับ เดี๋ยวออกไปคุยกับพ่อแม่ ไม่ต้องกลัว ถ้าท่านพูดอะไรก็ไม่ต้องคิดมาก พี่จะจัดการเอง” ผมลูบหัวเค้กเบาๆ เค้กพยักหน้ารับ ผมเลยจับมือเค้กพาไปที่ห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้ทุกคนนั่งกันอยู่พร้อมหน้าทั้งพ่อแม่ ไอ้เท็ปและไอ้เจที่มองมายังผมกับเค้กอย่างให้กำลังใจ
ผมนั่งลงและดึงให้เค้กนั่งลงข้างๆ พ่อจ้องหน้าผมเขม่ง ส่วนแม่สีหน้าดูเป็นกังวล ผมคงจะเป็นลูกที่แย่มากที่ทำให้พ่อแม่เป็นทุกข์ขนาดนี้ แต่จะให้ผมทำยังไง ในเมื่อใจผมรักคนๆนี้ไปหมดทั้งใจแล้ว จะให้เลิกคงไม่ได้หรอก ไม่มีทางที่ผมจะทำแบบนั้น
“ไอ้ทราฟ เล่ามาให้หมด” พ่อพูดทำลายความเงียบ เค้กบีบมือผมแน่น ผมเลยบีบมือตอบก่อนจะหันไปสบตาพ่อกับแม่อย่างจริงจัง
“พ่อครับ แม่ครับ นี่เค้กแฟนผม” ผมพูดออกไป พ่อและแม่ยังนั่งนิ่งไม่มีแววว่าตกใจหรืออะไร ผมจึงพูดต่อ
“ผมรักเค้ก รักมาก ผมไม่รู้จะพูดอะไร แต่ผมอยากให้พ่อกับแม่เข้าใจ ผมรู้ว่ามันไม่ถูก ใช่ว่าผมอยากให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แต่ผมรักเค้กไปแล้ว รักทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชาย และผมก็ไม่คิดจะเลิกกับเค้กอย่างเด็ดขาดไม่ว่าพ่อกับแม่จะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม ผมแค่อยากบอกให้พ่อกับแม่รับรู้” ผมได้ยินเสียงคนตัวเล็กข้างๆสะอื้นเบาๆ ผมอยากจะดึงมากอดปลอบเหลือเกิน
“รักงั้นเหรอ ผู้ชายกับผู้ชายมันจะรักกันได้ยังไง!” พ่อตวาดเสียงดังลั่น คำพูดของพ่อไม่ได้ทำให้ผมโกรธ เพราะผมเข้าใจว่าพ่อรู้สึกอย่างไร ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อกับแม่รักผม พ่อกับแม่คงไม่ทำแบบนี้
“รักกันได้หรือไม่ได้ผมก็รักเขาไปแล้ว พ่ออาจจะไม่เชื่อ แต่ผมบอกพ่อได้เลยว่า พ่อรักแม่ยังไง ผมก็รักเค้กแบบนั้น”
เพราะมันคือรัก...ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นผู้หญิงหรือชาย ยังไงมันก็คือรักอยู่ดี
รักในตัวตนของคนๆนั้น...ไม่ใช่รักในเพศของเขา
“แล้วเราล่ะเค้ก รักทราฟมากเลยหรือยังไง” คราวนี้เป็นแม่ผมที่ถามเค้ก เค้กเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะหันไปสบตาแม่อย่างกล้าๆกลัว
“ครับ ผมรักพี่ทราฟ ฮึก พี่ทราฟเป็น...เป็นทุกอย่างของผม” คำพูดของเค้กทำให้หัวใจผมพองตัว ถึงจะกลัวแค่ไหนแต่ก็ยังพูดด้วยความหนักแน่น เพราะอย่างนี้ไงผมถึงได้รักคนๆมากขนาดนี้
คงไม่ผิดที่พวกไอ้เจจะบอกว่าผมหลงเค้กจนโงหัวไม่ขึ้น ไม่ว่าเค้กจะทำอะไรก็ดีไปหมด
“ทั้งๆที่คบกับเราแล้วทราฟก็จะพลาดโอกาสที่จะได้เจอผู้หญิงดีๆ ได้แต่งงาน ได้มีลูกแบบคนปกติเนี่ยนะ แบบนี้เรายังจะรักทราฟอยู่อีกหรือเปล่า ยังอยากให้เขาเป็นแบบนี้ต่อไปไหม”
“แม่!” ผมเรียกแม่เสียงดัง
“เงียบไปทราฟ แม่คุยกับเค้กอยู่ ว่ายังไงล่ะ” แม่หันไปคาดคั้นเอากับเค้ก เพราะแบบนี้ไงผมถึงตัดสินใจมาบอกพ่อกับแม่เรื่องเค้กได้ตัวคนเดียว
“ผม...ผมไม่รู้” เค้กพูดเสียงเบา
“...” และแม่ยังคงจับจ้องไปที่เค้ก
“ผมแค่รักพื่ทราฟ ผมแค่รู้ว่าเรามีความสุขเวลาอยู่ด้วยกัน เพราะผมต้องการพี่ทราฟและพี่ทราฟต้องการผม แต่...แต่ถ้าวันหนึ่งพี่ทราฟอยากมีครอบครัว มีลูก ผมก็จะยอมปล่อยพี่ทราฟไป ขอเพียงแค่พี่ทราฟมีความสุข จะให้ผมอยู่หรือไปผมก็ยินดีทั้งนั้น” เค้กก้มหน้าพูด น้ำตาผมไหลออกมา ผมดึงเค้กเข้ามากอดแน่น
“ยังไงก็จะไม่เลิกใช่ไหม” พ่อถามผมเสียงนิ่ง
“ครับ ยังไงผมก็ไม่เลิกกับเค้ก” ผมตอบและยังคงกอดเค้กไม่ปล่อย
“งั้นแกก็ไม่ต้องมาเป็นลูกชั้น!” พ่อตวาดกร้าว ผมมองพ่ออย่างเจ็บปวด เค้กร้องไห้สะอื้นหนักส่ายหน้ากับอกผมไปมา
“พ่อ!”
“ก็ถ้าแกไม่ฟังสั่งพ่อ แกก็ออกจากบ้านไปเลย!”
“จะยังไงก็ได้ครับ ถึงพ่อจะไม่เห็นผมเป็นลูก แต่ผมก็ยังคิดว่าพ่อและแม่เป็นพ่อแม่ของผมเสมอ ผมขอโทษที่ทำให้พ่อแม่เสียใจ” ผมพูดอย่างอยากลำบาก ไม่คิดว่าพ่อจะพูดแบบนี้ ไม่คิดว่าพ่อจะตัดพ่อตัดลูกกับผม
ผมผิดใช่ไหมที่รักเค้ก
ผมผิดมากนักเหรอไง พ่อถึงทำกับผมอย่างนี้
“คุณลุงครับ ผม...”
“เงียบไปเจ ไม่ต้องพูดอะไร” พ่อหันไปว่าไอ้เจ ไอ้เจเลยได้แต่นั่งเงียบ
“พี่ทราฟ ไม่เอานะ ฮึก...คุณลุงคุณป้า...อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ ผม...ฮึก ผมขอโทษ” เค้กลุกขึ้นเดินไปหาพ่อและแม่ผมก่อนจะก้มลงกราบ ผมรีบเข้าไปหาเค้กแล้วดึงเข้ามากอดไว้
“พ่อครับแม่ครับ...ผม...”
“พอ ไม่ต้องพูดอะไร” น้ำเสียงพ่อเปลี่ยนไป ผมเงยหน้ามองพ่อที่นั่งมองผมยิ้มๆ พอหันไปหาแม่ก็เห็นแม่นั่งยิ้มอยู่แล้ว
อะไรกันวะ...!
“คุณก็เล่นแรงจริง ดูสิ น้องร้องไห้ใหญ่แล้ว” แม่กระเถิบตัวเข้ามาใกล้ผมก่อนจะดึงเค้กเข้าไปหา แต่เค้กไม่ยอมปล่อยตัวผมเลย แม่เลยส่งสายตาว่าให้ผมช่วย ผมเลยก้มลงไปพูดกับเค้กเบาๆ
“ไปหาแม่พี่สิเค้ก ไม่ต้องกลัว แม่พี่ไม่ทำอะไรหรอก” ผมบอก เค้กส่ายหน้าไม่ยอม น้องคงตกใจมาก
“ไม่ต้องกลัวแม่นะ แม่ขอโทษ” แม่ช่วยปลอบอีกคน จนในที่สุดเค้กก็ยอมให้แม่ผมดึงเข้าไปกอดและให้นั่งบนโซฟา ตอนนี้เลยมีผมคนเดียวที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพ่อและแม่
“อะไรกันอ่ะ พ่อ...แม่” ผมถามงงๆ งงจริงจังครับ เมื่อกี้พ่อยังจะกินหัวผมอยู่เลย แล้วดูตอนนี้สิ ยังพิงโซฟาสบายใจเฉิบมองเค้ก แถมยังลูบหัวเค้กที่อยู่ในอ้อมกอดแม่อีก
ปึก!
“โอ๊ยพ่อ! ถีบผมทำไมเนี่ย!” ผมโวยวายเพราะโดนพ่อถีบเข้าที่ท้องอย่างแรงจนหงายหลัง
“อย่ามาสำออยไอ้ลูกหมา แค่นี้ยังน้อยไป” พ่อชี้หน้าผม ผมลุกขึ้นมานั่งเหมือนเดิม แต่ยังมองค้อมพ่ออยู่
“น้อยไปอะไรพ่อ พูดมาเลยดีกว่า ผมงงนะเนี่ย” ผมพูดจริงจัง
“มึงคบกับเด็กนี่มานานเท่าไหร่แล้ว เพิ่งจะมาบอกกู แกล้งแค่นี้ยังน้อยไป” พ่อพูดอย่างหมั่นไส้ก่อนจะใช้เท้าถีบผมเบาๆอีกทีหนึ่ง แต่ผมนี่ดิ เงิบแดกไปแล้วเมื่อได้ยิน
“โหยพ่อ อย่าบอกว่าทั้งหมดนี่พ่อกับแม่แกล้งผม มันขำไหมเนี่ยพ่อ เห็นไหมน้องร้องไห้เนี่ย!” ผมพูดอย่างหงุดหงิด มันไม่สนุกเลยสักนิด แม้ว่าจะโล่งใจก็เถอะ แต่เมื่อกี้ผมโครตเครียดเลยให้ตายเถอะ!
“อ่อ นี่กูผิดงั้นสิ” พ่อเลิกคิ้วถามผมอย่างหาเรื่อง พ่อใครวะ โครตนักเลงเลย =_=
“เปล่า แต่...”
“คบกับน้องมันตั้งนานเพิ่งจะมาบอกพ่อกับแม่ ไม่รอให้นานกว่านี้ล่ะ สักสิบปีเป็นไงแล้วค่อยมาบอกกู เอาน้องมันไปอยู่ด้วยแล้วแต่ไม่บอกกูสักคำ คิดไหมว่าพ่อมึงจะรู้สึกยังไง เมื่อลูกมันไม่กล้าพูดไม่กล้าคุยอะไรด้วย ถามหน่อย พ่อเคยห้ามแกเวลาแกคิดอะไรอยากทำอะไรหรือไงไอ้ทราฟ” พ่อพูดโดยไม่มีท่าทีเล่นๆ
“...”
“ไม่ว่าแกจะทำอะไรพ่อก็สนับสนุนแกตลอด แต่นี่แกทำเหมือนพ่อไม่น่าไว้ใจจนถึงบอกเรื่องแฟนแกไม่ได้ ไม่ควรรู้เรื่องของแก ใช่ไหม”
“ไม่ใช่แบบนั้นพ่อ ก็ผมกลัวพ่อไม่ยอมรับ” ผมพูดขัด เลยโดนพ่อถีบอีกทีหนึ่ง
“ผู้ชายอกสามศอกมึงกล้าพูดว่ากลัวหรอก ไว้เมียหนีไปมีผัวใหม่โน่นค่อยกลัว” พ่อพูดพลางเหล่ตาไปมองเค้ก เค้กถึงกับสะดุ้งแล้วส่ายหน้าพัลวัน
หึ! น่ารักจริงๆ ^^
“แล้วตกลงพ่อไม่ว่าใช้ไหมถ้าผมจะคบกับเค้ก” ผมถามอย่างมีความหวังและต้องการความแน่ใจ ทั้งๆที่พอจะเข้าใจแล้วแหละว่าพ่อกับแม่ยอมรับ
“ทำไม ถ้ากูไม่ตกลงมึงจะเลิกคบกับน้องมันเหรอไง”
“ไม่เลิก!”
“เออ ก็ดี! คิดดูดิ กูถามกี่ครั้งๆว่ามีแฟนหรือยังก็ไม่บอก แม่ง น่าโมโห!”
“ผมขอโทษพ่อ”
“ไปๆ จะไปไหนก็ไปๆ เบื่อขี้หน้ามึงวะไอ้ทราฟ” พ่อบ่นพลางสะบัดมือไล่ผม
“พ่อครับ...แม่ครับ...” ผมเรียกบุพการีที่รักยิ่งของผมทั้งสอง ก่อนจะก้มลงกราบที่เท้าของทั้งสอง
“ผมขอบคุณที่พ่อและแม่เข้าใจผม และผมขอโทษที่ผมมาบอกช้าไป ผมรักพ่อกับแม่นะครับ” ผมบอก ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างมาอาย แม่ถึงกับร้องไห้ออกมาก่อนจะพยักหน้าให้ผม ส่วนพ่อ แค่ปรายตามองเท่านั้น แต่ผมรู้ดีกว่าผมรับรู้และไม่โกรธผมหรอก
“ฮู้ยยย โล่ง! เก็งจนฉี่จะราดแล้ว” ไอ้เท็ปถอนหายใจก่อนจะพูดเสียงดัง ผมหันไปมองหน้ามัน มันส่งยิ้มแห้งๆนี่มาให้ผม อย่าบอกนะว่ามึงก็รู้เรื่อง
“ขอโทษพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดนะ พ่อแม่บังครับผม” ไอ้เท็ปสารภาพออกมาก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้องไป
เดี๋ยวเถอะไอ้น้องเวร ปล่อยให้กูเครียดอยู่ได้ จะบอกกันสักนิดก็ไม่มี
แม่งเอ้ย! ผมโดนต้มซะเปื่อยเลย
พอเคลียร์กับพ่อและแม่เสร็จ พ่อก็ไล่ผมให้ไปดูที่อู่ ผมจะพาเค้กไปด้วยแม่ก็ไม่อนุญาต ลากก็ลากเค้กเข้าไปในครัวทันที เค้กมองผมตาละห้อยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเลยเดินออกจากบ้านพร้อมไอ้เจอย่างเสียไม่ได้
“งั้นกูกลับก่อนแล้วกัน มึงก็อย่าลืมบอกเค้กเรื่องเมื่อวานด้วยล่ะ” ไอ้เจพูดอย่างโล่งอก มันก็ผมก็ตกใจพอๆกัยนั่นแหละ เพราะไม่เคยเห็นพ่อโมโหมากขนาดนี้ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องล้อเล่นก็เถอะ แต่พ่อผมเป็นนักเลงเก่านะครับ คิดดูว่าขนาดแก่แล้วยังถีบผมกระเด็นได้ ถ้าพ่อคิดจะซ้อมผมจริงๆไม่ตายก็พิการแหละครับ
“เออ ขอบใจมากนะมึงที่ช่วยดูแลเค้กให้ เดี๋ยวกูคุยกับเค้กเอง”
“ไม่เป็นไร เค้กก็น้องกูเหมือนกัน” มันบอกก่อนจะขับรถออกไป ผมมองเข้าไปในบ้านอีกครั้งก่อนจะออกไปที่อู่ ตอนนี้พ่อสั่งอะไรต้องยอมไปก่อนครับ เดี๋ยวจะมีปัญหา
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมทำงานอย่างไม่มีความสุข ในใจกระวนกระวายไปหมด อยากกลับบ้านไปคุยกับเค้กเร็วๆ ถึงแม้ว่าเรื่องที่พ่อแม่ผมยอมรับผมกับเค้ก แต่ก็ยังมีเรื่องของเฟอีกเรื่อง เพราะถ้าไอ้เจบอกผมว่าเค้กรู้เรื่องผมกับเฟแล้ว น้องต้องคิดมากแน่ๆ เพราะนั่นเป็นนิสัยโดยพื้นฐานของเค้ก
เด็กที่ดูเหมือนจะร่าเริง แต่ภายในใจนั่นกลับซุกซ้อนความหวาดกลัวเอาไว้มากมาย มันเป็นผลพ่วงมาจากตอนที่แม่เค้กตายและก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวตามลำพังแถมยังตาบอดอีก ช่วงเวลาที่ไม่มีใครเหลียวแล ไม่มีคนคอยดูแล เค้กจึงกลัวที่จะถูกทิ้ง กลัวที่จะไม่เป็นที่รัก กลัวจะทำให้ใครรู้สึกไม่ดี กลัวจะสูญเสียสิ่งที่รักไป
ผมว่าเรื่องนี้น่าเครียดยิ่งกว่าเรื่องพ่อกับแม่เสียอีก
และมันก็เป็นความผิดของผมเอง แต่ถ้าเลือกได้ผมก็จะทำแบบเดิมคือ...ไม่บอกเค้กว่าที่ผมเลิกกับเฟเพราะผมชอบน้อง
ผมจะบอกแค่ว่า...ผมกับเฟไม่ได้รักกันเหมือนเดิม
เพราะถ้าผมบอกความจริงทุกอย่างกับเค้กไปตั้งแต่ตอนแรก ไม่มีทางที่เค้กจะคบกับผมแน่นอน
ถ้าเรื่องนี้จะโทษใครก็โทษผมนี่แหละ
เพราะผมไม่อยากสูญเสียคนที่ผมรักไป ผมไม่สามารถปล่อยเค้กไปได้จริงๆ แม้ว่าจะต้องทำผิดกับใคร แต่ผมจะไม่ทำผิดกับหัวใจตัวเองอย่างเด็ดขาด
เมื่อถึงเวลาเลิกงานผมก็ไล่ให้ลูกน้องกลับไปและปิดอู่ทันที ผมมุ่งตรงกลับบ้านอย่างรวดเร็ว เค้กนั่งเล่นกับเท็ปที่ห้องนั่งเล่น ผมเดินเข้าไปนั่งซ้อนอยู่ข้างหลังเค้กแล้วกอดเอาไว้ เค้กสะดุ้งตกใจหน่อยๆ แต่พอรู้ว่าเป็นผมก็คลายตัวที่เกร็งลง
“เป็นยังไงบ้างครับ” ผมถาม ก่อนจะหอมแก้มนิ่มๆฟอดใหญ่ ไอ้เท็ปมองผมอย่างหมั่นไส้ก่อนจะหันกลับไปเล่นเกมส์ตามเดิม
“...”แต่เค้กกลับเงียบ ไม่ยอมพูดอะไร คงจะยังโกรธผมอยู่สินะ
ผมลุกขึ้นแล้วดึงเค้กให้ลุกขึ้นด้วย ก่อนจะพาเดินขึ้นไปที่ห้องของผม เค้กเดินตามโดยไม่พูดอะไร พอเข้ามาในห้องผมก็ดึงเค้กเข้ามากอดแน่น เค้กตัวสั่นน้อยๆ
ผมทำให้น้องร้องไห้อีกแล้ว
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ เป็นอะไรไหนบอกพี่สิ” ผมนั่งลงบนเตียงและดึงให้เค้กนักลงบนตักผม
“พี่ทราฟ มีคนใหม่หรือเปล่า พี่ทราฟจะเลิกกับเค้กไหม” เค้กถามผม
“เปล่าครับ ทำไมคิดแบบนั้น” ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาให้ เค้กไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้น มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาเท่านั้น
“ก็เมื่อวาน...” ผมไม่รอให้เค้กพูดจบก็ชิงอธิบายเสียก่อน
“เมื่อวานพี่พาลูกพี่ลูกน้องไปซื้อของ ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ เป็นแค่ญาติกันครับ” ผมบอกยิ้มๆ บีบจมูกเค้กเบาๆ
“แล้วพี่ทราฟก็ไม่รับสายเค้ก” เค้กพูดเสียงหงอย หยุดร้องไห้แล้ว
“มือถือพี่หายครับ นี่เพิ่งซื้อเครื่องมาใหม่ แล้วเมื่อวานพี่ก็กลับมาถึงบ้านดึกเพราะต้องไปส่งญาติพี่ บ้านมันอยู่ค่อนข้างไกล กลับมาดึกพี่ก็เพลียและหลับไป”
“เค้กรอพี่ทราฟทั้งคืน” เค้กกำเสื้อผมแน่น
“พี่ขอโทษครับ พี่ผิดไปแล้ว” ผมยอมจำนน
“อืม” เค้กซึกหน้าลงกับซอกคอผม
“หึงพี่เหรอไง หืม” ผมแซวเค้ก ปากก็กดจูบที่ต้นคอหอมๆ เหมือนจะมีกลิ่นครีม...กลิ่นเค้ก ผมเลยแลกลิ้นออกมาไล้เลียชิมคววามหวานดู
“อื้มม พี่ทราฟ” เค้กร้องท้วง เบี่ยงหน้าเอียงคอหนี แต่ผมกอดไว้แน่น เคลื่อนหน้าไปจูบเค้กแทน ห่างแค่วันเดียวแต่ผมกลับคิดถึงคนตัวเล็กมากขนาดนี้ ไม่ต้องคิดเลยว่าเมื่อคืนนี้เสียใจมากแค่ไหน ผมจูบเค้กอยู่เนินนาน ขบเม้นริมฝีปากเล็กอย่างรักใคร่
ไม่ว่าจะจูบกี่ครั้งก็ยังหอมหวานเมื่อนเดิม
“หึงบ่อยๆได้นะพี่ชอบ แต่อย่าร้องไห้ ดูสิ ตาบวมหมดแล้ว” ผมถอบจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง เลื่ยนไปจูบที่เปลือกตาทั้งสองค้างของเค้กแผ่วเบา
“พี่ทราฟ...”เค้กเรียกผมเสียงเบา
“ครับ” ผมก็ยังคงนัวเนียอยู่ที่แก้มใสและลำคอขาวๆของเด็กบนตักอย่างเพลิดเพลิน
“พี่ทราฟเลิกกับพี่เฟเพราะผมใช่ไหม”
“...” ผมผละออกจากซอกคอของเค้ก มองตาเค้กที่ดูเศร้าเหลือเกิน
“เพราะผมใช่ไหม พี่ทราฟถึงต้องเลิกกับพี่เฟ”
=======================
มาม่าหมดไปหนึ่งห่อ ยังเลือกอีกนิดหน่อย ความรักมักมีอุปสรรคเป็นธรรมดา เป็นเรื่องปกติ
ได้แต่หวังว่าคนทั้งคู่จะผ่านมันไปได้ อาเมน
^_^
คิดถึงทุกคนค่ะ
:กอด1:
-
เฮ้ออออออออออ
โล่งอก พ่อแม่ของพี่ทราฟยอมรับน้องเค้กแล้ว หุหุหุ
-
คิดว่าพ่อแม่จะไม่ยอมรับจริงๆ นะเนี่ย โล่งง :mc4: :mc4:
-
ตอนแรกนึกว่าพ่อแม่ทราฟไม่ยอมรับเค้ก ที่ไหนได้กลายเป็นแกล้งน้องเค้ก
-
โอ้ยยยย พ่อกับแม่พี่ทราฟเล่นเอาใจหายหมด
ล้อเล่นแรงไปแล้วนะพ่อ
จะร้องไห้ตามเค้กอยู่ละ
ดีนะจบกันด้วยดี โล่งไปเลยยยย
-
“เพราะผมใช่ไหม พี่ทราฟถึงต้องเลิกกับพี่เฟ”
- อืม ใช่ ทำไมอ้ะ เพิ่งรู้เหรอ -
:laugh: :laugh:
-
ตอบดีๆ นะพี่ทราฟ อย่าทำให้เค้กเสียใจนะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
:hao7:
ตกใจหมดตอนที่พ่อทราฟโมโห นึกว่าจะได้ต้มมาม่ายาวซะแล้ว
:3123:
-
ม่ามาอาหร่อย(เพี้ยนเพื่อความมัน)
เค้กอย่าร้องไห้นะดูสิตาปวมหมดแล้วเนี่ย
ปล.แก้คำผิดด้วยนะ
“ทราฟ ไปคุยกับพอในห้องรับแขก เค้กด้วย” เสียงพ่อ
แม่งเอ้ย! ผมโดนต้นซะเปื่อยเลย
-
เลี่ยนกับมาม่าเหลือเกินนานๆจะได้กินทีเจอทีนึงแทบกระอักตอบคำถามให้ดีๆนะพี่ทราฟ
-
แอบตกใจกลัว ฮืออออ
คุณพ่อเล่นสมจริงไปนะ ว่าแต่พี่ทราฟ รีบเคลียร์เรื่องเฟดีๆนะ
เป็ดบวกจ้า
-
ตกใจพ่อนะเนี่ยยยยยยยย :hao5:
แต่พี่ทราฟ ก็ผ่านมันไปได้ หุหุหุ นู๋เค้กอย่าคิดมากนะลูกนะ โอ๋ๆๆๆ มามา มากอดกัน :กอด1:
-
สนุกมาก ๆ ในที่สุดพ่อกับแม่ก็รับได้ที่ 2 คนเป็นแฟนกัน น้องเค้กไม่ต้องคิดมาก เฟกับทราฟ เลิกกันก็เรื่องของเขา
แค่รักและเข้าใจกันก็พอแล้ว
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:-[ :-[ :-[
น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบสำนวนคนแต่งนะคะ แต่ว่าเรื่องรวบรัดไปมากนะ สำหรับเรา
แต่ก็โอเคค่ะ คนแต่งบอกว่ามันไม่ใช่เ้รื่องยาวนี้นะ อ่านได้แล้ว 5 ตอน อ่านจากในโทรศัพท์ ติดลมเลยมาอ่านในคอมด้วย
สู้ๆต่อไปนะคะ :katai2-1: :katai2-1:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
โอ๋ น้องเค้กคนดีของพี่ อย่าร้องนะ โอ๋ พี่ทราฟอ่ะ
มีแฟนแล้วมายุ่งกับเค้กทำไม
แน่ใจว่าน้อง แล้วเค้กล่ะ ถ้าเค้กเกิดชอบนายขึ้นมาจะว่าไง
นายนั้นแหละผิด เพราะเฟก็ดูเป็นคนดีด้วย บ้าบออ่ะ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:z3: :z3: :z3:
เชียร์ครามมมม ค่ะ
คือไอ้พี่ทราฟนี้มันสองใจหลายจิตมาก
โกรธแทนเฟมากอ่ะ ถ้าเฟจะทำร้ายๆใส่น้อง เราจะไม่ว่าเลย
เฟเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆๆจริงๆๆอ่ะ
ทราฟแย่อ่ะ ให้เค้กคู่กับครามดีกว่านะ
ไม่รู้ดิ ไม่ชอบผู้ชายอบ่างนี้ แต่สนุกนะคะ
:katai5: :katai5: :katai5:
พี่ก็รักน้องเค้กนะ พี่ไม่อยากให้น้องเค้กเจ็บ
-
เชียร์บิ๊ก ไม่รู้ดิไม่ชอบคนหลายใจ
:katai3:
#อย่าสนใจความเห็นเรามากมายนะคนแต่ง55จริงๆก็โอเคพี่ทราฟเป็นพระเอกแต่แบบว่าอินจัดไง อิๆ
-
ไม่ไช่แค่พี่ทราฟหรอกที่โดนต้มจนเปื่อย นักอ่านก็โดน นึกว่าไม่รอดซะละ :mew5:
ปล ขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์พ่อพี่ทราฟได้ป่ะ 55555
ปล2 คิดถึงคนเขียนนะ :mew1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: กินมาม่าให้หมด สงสารเค้กแร้ว
-
รอออออออออออออออออออออออออออออออออออ คู่ครามกับริชด้วยจ้า
-
หมดเรื่องพ่อแม่กับเรื่องที่น้องเห็นเดินควงญาติ
ตอนหน้ามาตอบคำถามน้องเค้กเรื่องเฟด้วยนะจ๊ะ พี่ทราฟ :m12:
+1 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
:mew1:
-
โล่งเรื่องพ่อกับแม่ของทราฟ
แต่ทำไมไวไวยังไม่หมดอ่ะ
สงสารเค้ก :(
-
คุณพ่อคะ เอาตุ๊กตาทองคำไปเลยคะ
-
แหม้ เล่นเอาใจหายใจคว่ำ คุณพ่อแสดงเก่งเกิ๊น
แต่ก็ต้องยอมรับล่ะว่าความรักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่จริงๆ
ไม่ว่าลูกจะเลือกทางเดินแบบไหนก็รับได้เสมอ
อาจจะผิดหวังบ้างก็เป็นธรรมดา แต่สุดท้ายก็ยอมรับได้
ผ่านบททดสอบนี้ได้ก็ถือว่าทั้งคู่มีภูมิคุ้มกันแล้วล่ะ
มาม่าชามต่อไปก็คงจะไม่หนักหนาแล้วล่ะมั้ง
ดีใจกับน้องเค้กและพี่ทราฟด้วยนะ สู้ๆต่อไปนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ผ่านด่านที่ยากที่สุดไปแล้วนะพี่ทราฟน้องเค้ก :mew1:
-
โอ้โห พ่อกับแม่ทราฟเนี่ยเล่นละครเนียนเว่อร์อ่ะ
ทราฟรีบแก้ความเข้าใจผิดเร็ว เค้กกังวลจนร้องไห้แล้วน้า
-
:mew5: :mew5:
กรีีดดดดดดดคุณพ่อคุณแม่ขราาา เล่นสมจริงมอบโล่เลยค่ะ อิพี่ทราฟนู๋ไม่สงสารมันหรอกค่ะ สงสารน้องเค้ดมากกว่าค่ะ
แต่ดีใจที่ คุณพ่อคุณแม่เข้าใจและยอมรับ คราวนี้เค้กก็มีคนรักคนหลงเพิ่มอีกสองคน
ส่วนเรื่องเฟ เชื่อว่า จะต้องผ่านมันไปได้ นี่แหละชีวิตจริง คนเรา มีรักก็มีเลิก นะ
-
เข้าใจทราฟนะ เรื่องหัวใจ เมื่อมันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่อ่ะเนอะ แม้จะคบกันมาหลายปีก็ตาม
เค้กน่าสงสาร รักน้องมากๆ นะ แค่เจอพ่อทราฟไปก็ขวัญกระเจิงไปหมดและ
-
โล่งอกเลยอะ ที่พ่อแม่พี่ทราฟเข้าใจ
-
โดนรุ่นใหญ่แกล้งซะ
-
แอบเครียดเลย
แบบว่าพ่อกะแม่เล่นได้สมบทบาทมากอ่ะ
แอบกลัวแทนเค้กมากเลย
พอเฉลยแล้วโล่งเลย
อิอิ เอาใจช่วยพี่ทราฟค่า
-
:katai5:
-
คุณพ่อเล่นจริงเจ็บจริง
กันเลยทีเดียว :katai1:
ปล.ริริจ๋าเปลี่ยนเป็นสีอื่นเถอะ
สีแดงมันแสบตามากเลย :pig4:
-
ชอบพ่อพี่ทราฟอ่ะ นักเลงได้ใจดี
ฮาตรงถีบพี่ทราฟซะหงายท้องเลย ฮ่าๆๆๆๆ
-
อุบะ น่ารักจริงๆเลยน้าเนี้ยคู่นี้อิอิ :)
-
เคลียร์ ไป อีกคู่นึงละ รอ คู่ต่อไป :L2:
-
เค้กน่ารักกกกกก แต่คิดมากไปหน่อย สู้ๆ นะน้องเค้ก ^^ :-[
-
ปัญหาผ่านไปเหลืออีกหนึ่งปัญหาและหนึ่งปัญหา (ของพี่คราม)
หวังว่าพี่ทราฟแกคงอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้น้องเข้าใจนะ
-
:กอด1:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 15
[Cake talks]
“เพราะผมใช่ไหม พี่ทราฟถึงต้องเลิกกับพี่เฟ”
ผมกำลังรอคอยคำตอบอย่างทรมาน ภาวนาให้คำตอบไม่ใช่อย่างที่ผมคิด หวังว่ามันไม่ใช่เพราะผมที่ทำให้พี่ทราฟและพี่เฟเลิกกัน แต่ก็เหมือนเป็นการหลอกตัวเอง เพราะไม่ว่าจะมองยังไง ผมก็เป็นต้นเหตุของการเลิกราของคนทั้งคู่
ผมนี่มันแย่จริงๆ
“ฟังพี่นะครับเค้ก พี่ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เค้กเข้าใจ แต่ที่แน่ๆคือมันไม่ใช่เพราะเค้ก อย่าคิดมากเลยนะครับ” พี่ทราฟพูดยิ้มๆ แต่ผมก็ยังมองเห็นความกังวลในแววตาของพี่ทราฟ แววตาที่มั่นคงที่ผมเคยเห็น แต่คราวนี้มันไม่ใช่
“ทำไมพี่ทราฟถึงเลิกกับพี่เฟ” ผมยังคงถามต่อ ผมอยากได้คำตอบ ผมต้องการมัน ต่อให้คำตอบออกมาเป็นยังไง มันก็ยังดีกว่าปล่อยให้ค้างคาใจแบบนี้
“พี่กับเฟเราไม่ได้รักกัน”
เหมือนคราวนั้นที่พี่ทราฟบอก แต่...ผมยังไม่เข้าใจ
ทำไมถึงไม่รักกันล่ะ คบกันมาตั้งขนาดนั้น ทำไมถึงไม่รักกัน
ไม่รักกันแล้วจะคบกันทำไม
“เค้กไม่เข้าใจ ฮึก พี่ทราฟ บอกเค้กนะ เค้กไม่อยากรู้สึกไม่ดีแบบนี้” ผมอ้อนวอนขอให้พี่ทราฟบอกความจริงกับผม ความจริงที่ว่าผมเป็นคนผิด!
พี่ทราฟมองผมทำหน้าเหมือนลำบากใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วดึงผมเข้าไปกอด ผมกอดตอบพี่ทราฟแม่น รอให้พี่ทราฟพูดหรือบอกอะไรให้ผมได้เข้าใจมากกว่านี้
ได้โปรดเถอะ ผมไม่อยากจมอยู่กับความรู้สึกแย่แบบนี้ไปตลอด
แต่ผมลืมไป บางทีการไม่รู้อะไรเลยคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะไม่เจ็บ...หลังจากได้รู้ความจริง
“พี่ขอโทษนะเค้ก เพราะพี่รักเค้ก ในตอนนั้นพี่เพิ่งจะรู้ใจตัวเองว่าพี่รักเค้ก รักมากกว่าเฟที่เป็นแฟน”
คำพูดของพี่ทราฟทำเอาลมหายใจผมขาดห่วง ตัวของผมแข็งเกร็งจนพี่ทราฟรู้สึกได้ จึงลูบหลังผมเพื่อปลอบประโลม แต่สติผมหลุดออกจากร่างเมื่อได้ยินความจริงนั่น
“เค้กครับ อย่าเพิ่งคิดมากนะ มันไม่ใช่ความผิดเค้กเลย พี่เองที่ผิด พี่พยายามทบทวนความรู้สึกตัวเองแล้วว่าตกลงพี่รักใคร พี่แค่เผลอใจไปกับเค้กหรือว่าพี่รักเค้ก แต่สุดท้ายพี่ก็ค้นเจอความรู้สึกของตัวเองว่าพี่คงรักเราเข้าแล้วจริงๆ กลายเป็นว่าพี่รักเฟเหมือนเพื่อน ที่จริงมันคงเป็นมาสักพักใหญแล้วที่พี่รู้สึกกับเฟแบบนั้น แต่เพราะการเป็นแฟนกับเฟก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร มันเลยทำให้พี่กับเฟคบกันมาได้เรื่อยๆ และคงเป็นเพราะพี่ยังไม่เจอใครใหม่ที่ถูกใจ พอพี่ได้มาเจอเค้ก พี่ถึงได้รู้ใจตัวเองว่าพี่ไม่ได้รักเฟแล้ว แต่พี่รักเค้ก”
ผมร้องไห้ให้กับคำพูดและน้ำเสียงที่หนักแน่นของพี่ทราฟ ความรู้สึกพองโตในอกด้วยความดีใจเกิดสลับกับอาการบีบรัดจนเจ็บร้าวไปทั้งอกเพราะรู้สึกผิด
ถึงจะเป็นอย่างที่พี่ทราฟพูด ถึงจะหลอกตัวเองตามคำพูดนั่น แต่ลึกๆผมก็ยังรู้สึกผิด
“ถ้าไม่มีเค้ก พี่ทราฟก็คงไม่ต้องเลิกกับพี่เฟ”
ผมไม่เคยรู้อะไร
เพราะมีความสุข...เพราะมันแต่หลงละเลิงอยู่ในความสุขจนไม่สนใจสิ่งใด
ผมมันแย่ที่สุด
ถ้าไม่มีผมพี่ทราฟก็คงไม่ต้องเลิกกับพี่เฟ
“ไม่ใช่แบบนั้นนะเค้ก!” พี่ทราฟขึ้นเสียงดุผมอย่างที่น้อยครั้งจะทำ
“ใช่สิ ถ้าไม่...อื้อ” เสียงของผมขาดหายเข้าไปในริมฝปากของพี่ทราฟที่ก้มลงมาจูบ จูบคราวนี้ดูเกรียวดกราดเหมือนต้องการจะลงโทษผม ผมรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากจากแรงบดขยี้แรงๆ พี่ทราฟบดจูบจนพอใจก่อนจะถอนริมฝีปากออก กดย้ำอย่างแผ่วเบาราวกับจะขอโทษที่รุนแรงกับผม
“พี่ขอโทษ ที่หลังอย่าพูดแบบนี้อีก ถึงไม่มีเค้ก วันใดวันหนึ่งพี่ก็ต้องเลิกกับเฟอยู่ดี”
“...” ผมนั่งสะอื้นเบาๆอยู่บนตักของพี่ทราฟ บอกไม่ได้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง รู้สึกผิด เสียใจ เศร้าใจ หรือดีใจ อาจจะทุกๆอย่างรวมกันและมันทำให้ผมทรมาน
จากที่คิดว่ารู้แล้วจะรู้สึกดีขึ้น แต่ก็เปล่าเลย มันทำให้ผมรู้สึกแย่กว่าเดิม
“พี่ทราฟ ผมรักพี่ทราฟ...รัก...รักมากด้วย” ผมพร่ำบอกรักพี่ทราฟ กลัวว่าวันหนึ่งจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก
ในขณะที่ผมมีคนกอดปลอบ พี่คนให้บอกรัก แล้วพี่เฟละ ตอนนั้นพี่เฟร้องไห้คนเดียวใช่ไหม โดยที่ผมเอาแต่มีความสุขโดยมีพี่ทราฟอยู่ข้างๆ แต่...
จะผิดไหม ผมจะเลวมากหรือเปล่าว่าถ้าย้อนเวลาไปได้ ถ้าผมไม่ได้เจอพี่ทราฟ ถ้าวันนี้ผมต้องอยู่ตัวคนเดียว ผมจะเป็นยังไง ผมสุดท้ายผมก็ยังอยากให้พี่ทราฟอยู่กับผมแบบนี้
ผมมันเห็นแก่ตัว
ผมขอโทษ
“พี่ก็รักเค้กครับ รักเค้กที่สุด” พี่ทราฟจูบซับน้ำตาที่แก้มและเปลือกตาของผม ความอ่อนโยนที่ได้รับมาโดยตลอด จนวันนี้ผมขาดมันไม่ได้จริงๆ
“เค้กขอโทษ” ผมกระซิบบอกแผ่วเบา
“อย่าร้องไห้เลยนะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ตอนนี้พี่กับเฟก็เป็นเพื่อนกันดี เค้กก็เห็นนี่ครับ”
“แต่...พี่เฟต้องอยู่คนเดียว”
“พี่เฟแค่รอเวลาอยู่เท่านั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่เฟจะอยู่คนเดียว แต่ท้ายที่สุดแล้วพี่เฟต้องไม่อยู่คนเดียวแน่นอน”
ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่ทราฟบอก แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไร ผมนั่งร้องไห้เบาๆอยู่บนตักพี่ทราฟจนหลับไป ตื่นมาอีกที่ก็ค่ำแล้ว ผมลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ โหย นี่ตาผมบวมขนาดนี้เลยเหรอ น่าเกลียดที่สุดเลยอ่ะ อย่างกับสัตว์ประหลาดในการ์ตูนเลย ผมรับตัวเองไม่ได้จริงๆ
ช่วงเวลาที่หลับสมองผมว่างเปล่า แต่พอตื่นขึ้นมาผมก็อดคิดมากเรื่องพี่เฟไม่ได้ ถึงพี่ทราฟจะบอกว่าไม่ต้องคิดมาก แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ ความคิดที่ว่า ถ้าไม่มีผม พี่ทราฟกับพี่เฟก็คงไม่เลิกกันยกคงหลอกหลอนผมในความคิด
ผมควรทำยังไงต่อไปดีเนี่ย
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอครับ ไหนดูหน้าหน่อยสิ โอ้โห นี่ตาหรือลูกมานาวเนี่ย บวมเป่งเชียว” พี่ทราฟแซวขำๆ ผมหน้างอก่อนจะตีพี่ทราฟเข้าที่หน้าอกแข็งๆนั่นอย่างแรง
“โอ๊ย! เดี๋ยวนี้รุนแรงกับพี่นะ เดี๋ยวจะโดนทำโทษ”
“ - -“
“โอ๋ๆ ไม่งอนนะ ไปกินข้างกันเถอะ”
พี่ทราฟพาผมเดินลงไปข้างล่าง ลืมไปเลยว่าตอนนี้อยู่ที่บ้านพี่ทราฟ พอมาถึงที่โต๊ะกินข้าวเท่านั้นแหละ ผมก็รู้สึกวางตัวไม่ถูก มันยังเกร็งๆอยู่
“อ้าวเค้ก มานี่มาลูกมา เอ๊ะ! ทำไมตาบวมขนาดนี้ล่ะ หนูร้องไห้เหรอครับ” แม่พี่ทราฟก้มหน้าลงมาดู เชยคางผมขึ้นเพื่อที่จะได้สำรวจใบหน้าผมได้ถนัดๆ
“เอ่อ...ครับ” ผมตอบอ้อมแอ้ม
“ร้องไห้ทำไมครับ พี่ทราฟแกล้งหนูเหรอลูก ทราฟบอกแม่มาว่าทำอะไรน้อง” แม่พี่ทราฟถามพร้อมกับปรายตามองจิกพี่ทราฟที่ยืนเกาหัวหัวเราะแห้งๆ
“เปล่าหรอกครับ พี่ทราฟไมได้ทำอะไรผม” ผมตอบแค่นั้น ไม่รู้จะบอกยังไงว่าผมร้องไห้เพราะอะไร
“หรือร้องไห้ที่พ่อกับแม่แกล้ง โอ๋ๆ อย่าร้องเลยนะ ที่จริงพี่กับแม่กะจะแกล้งแค่ไอ้ทราฟคนเดียวนั่นแหละ ใครจะไปรู้ว่าหนูจะมาที่บ้านกันล่ะ” แม่พี่ทราฟพูดพร้อมกับพาผมเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าว ผมนั่งข้างแม่พี่ทราฟ พี่ทราฟนั่งตรงข้าม แล้วหัวโต๊ะก็เป็นพ่อพี่ทราฟที่มองผมขำๆ
มื้ออาหารเย็นเต็มไปด้วยความครึกครื้น แต่คงมีผมคนเดียวที่ไม่รู้สึกสนุกเท่าไหร่ แต่ทุกคนก็พยายามชวนผมคุย เท็ป...น้องชายพี่ทราฟพยายามหามุกตลกมาเล่า ฮาบ้างไม่ฮาบ้าง แต่ทุกคนก็มีความสุขดี นี่สินะที่เขาเรียกว่า ‘อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน’
ผมน่ะ ไม่เคยได้กินข้าวกับพ่อแม่พร้อมกันซักครั้ง
“คิดอะไรอยู่ครับ” พี่ทราฟเดินมาสวมกอดผมจากด้านหลัง หลังจากที่กินข้างเสร็จพี่ทราฟก็พาผมขึ้นมาบนห้องเพื่ออาบน้ำ ผมอาบก่อนพี่ทราฟอาบที่หลัง พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ออกมายืนรับลมที่ระเบียงในห้องนอนพี่ทราฟ
“แค่คิดว่าพี่ทราฟน่าอิจฉา” ผมบอก
“หืม...น่าอิจฉางั้นเหรอ อิจฉาพี่ตรงไหนกัน” พี่ทราฟกดจูบที่หัวผมก่อนจะพูดเบาๆว่าหอม
“ก็ที่ได้กินข้าวกับครอบครัวไง เค้กน่ะ...ไม่เคยเลยสักครั้ง” ผมบอกเสียงสั่นๆ แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าแค่นี้ก็ดีแล้ว อย่างน้อยตอนนี้ผมก็รู้ว่าพ่อรักผม แม่ก็รักผม แม้ว่าแม่จะจากไปแล้วก็ตาม แต่ทั้งสองคนก็ยังรักผม
“ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้เค้กพี่ครอบครัวแล้ว พ่อพี่ก็คือพ่อเค้ก แม่พี่ก็คือแม่เค้ก น้องชายพี่ก็เป็นน้องชายเค้ก และพี่ก็เป็นสามีเค้ก นี่ไง ครอบครัวของเรา”
“จริงเหรอครับ” ผมยิ้มออกกับคำพูดของพี่ทราฟ
“จริงสิครับ ทุกคนรักเค้กนะ ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องอิจฉาพี่หรอก พี่สิต้องอิจฉาเค้ก พ่อแม่พี่รักเค้กมากกว่าพี่อีก พี่กลายเป็นหมาหัวเน่าไปแล้วรู้ไหม” พี่ทราฟพูดงอนๆ ผมหันตัวกลับเข้าหาพี่ทราฟ เอนหลังพี่ระเบียง พี่ทราฟที่ทำหน้ายู่ให้เห็นว่าน้อยใจมันตลกมากกว่าจะน่ารักเสียอีก
“ฮ่าๆๆ ไหนดมหน่อยสิ ว่าเน่าจริงหรือเปล่า” ผมเข่ยงตัวและโน้มคอพี่ทราฟลงมาเพื่อพิสูจน์ดูว่า ‘หัวเน่า’ จริงๆหรือเปล่า
“เป็นไง เหม็นไหม” พี่ทราฟปั่นหน้าแบ๋วถาม ช่างไม่เข้ากันจริงๆ
“หอม” ผมตอบยิ้มๆ จะไม่หอมได้ไง ก็เจ้าตัวเพิ่งสระผมมา =_=;
“หึหึ เค้กก็หอม หอมมากๆด้วย” พูดจบพี่ทราฟก็ก้มหน้าลงมาฟัดผมทันที พี่ทราฟชอบทำ ชอบหอมแก้มผมแรงๆ ผมไม่พอชอบกัดแก้มผมด้วย จนบางทีผมรู้สึกเจ็บที่แก้ม แต่พอบ่นพี่ทราฟก็บอกว่าหมั่นเขี้ยว แต่รู้บ้างไหมว่าแก้มผมจะช้ำหมดแล้ว T^T
“เข้าห้องเถอะ เดี๋ยวน้ำค้างลงจะไม่สบาย” พี่ทราฟเอ่ยชวน
“ไม่เอา เค้กอยากยืนต่อ ไม่เป็นไหรหรอก เค้กแข็งแรง” ผมยังอยากยืนดูดาวที่มีน้อยนิด ยืนรับลมเผื่อว่าความรู้สึกผิดจะพัดหลุดออกไปจากใจผมได้บ้าง
“ก็ได้ แต่ให้อีกแปบเดียวนะ”
“ครับ”
แล้วผมก็หันหลังให้พี่ทราฟโดยมีพี่ทราฟกอดผมไว้จากข้างหลัง ผมมองไปข้างหน้า พยายามปล่อยใจให้ไม่คิดอะไร บางทีมันก็รู้สึกเหนื่อยกับความรู้สึกหน่วงๆในอกที่เราไม่สามารถกำจัดออกไปได้ เครียดโดยที่ไม่รู้ว่าเครียดอะไร มันหนักอึ้งแต่กลับจับต้องไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้มันแย่ๆจริงนะ
เพราะมันเหนื่อยเสียยิ่งกว่าวิ่งรอบสนามสักยี่สิบรอบเสียอีก
เหนื่อยราวจะขาดใจ
“เค้กเสียใจ” ผมพูดขึ้น แค่รู้สึกว่าอยากระบายออกไป
“...”
“เค้ก...เสียใจ”
“...” พี่ทราฟไม่พูดอะไรแต่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ฮึก...เค้กเสียใจจริงๆนะ” ผมยังคงพูดซ้ำๆอย่างเดิม
“ครับ”
“...”
“แต่พี่ไม่เคยเสียใจที่รักเค้ก และจะไม่มีวันเสียใจด้วย เค้กล่ะ เสียใจที่รักพี่หรือเปล่า” คราวนี้พี่ทราฟถามผม ผมส่ายหน้าตอบก่อนจะพูด
“เค้กไม่เสียใจที่รักพี่ทราฟ”
“งั้นก็อย่าร้องไห้ อย่าเสียใจ ความรักมันบังคับกันไม่ได้ มีพบก็ต้องมีจาก อยู่ที่ว่าจะจากเป็นหรือจากตาย มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว อย่างที่พี่บอก ถึงพี่ไม่เจอเค้ก พี่ก็คงต้องเลิกกับเฟอยู่ดี เพราะว่ากันตามความจริงแล้ว เค้กไม่ผิดหรอกนะ เพราะพี่เขาไปหาเค้กก่อน พี่อาจจะตกหลุมรักเค้กตั้งแต่ที่ร้านขายอาหารสัตว์นั่นตั้งแต่แรกแล้วก็ได้”
“พี่ทราฟ” ผมเอ่ยชื่อพี่ทราฟเบาๆ
“เพราะฉะนั้นอย่างคิดมากเลยนะครับ”
“พี่ทราฟจะไม่ทิ้งผมใช่ไหม”
“ไม่ทิ้งแน่นอนครับ”
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมกับพี่ทราฟจูบกับแต่มันก็นานพอที่ผมจะรับรู้ทุกความรู้สึกของพี่ทราฟผ่านจูบที่อ่อนโยนและเร่าร้อนนั่น หลังของผมแตะกับที่นอนโดยมีพี่ทราฟตามลงมาไม่ห่าง ริฝฝีปากของเรายังคลอเคลียกันราวกับไม่ต้องการแยกห่างจากกันสักวินาทีเดียว
“พี่รักเค้กนะ” พี่ทราฟพูดชิดริมฝีปากผมก่อนจะกดจูบลงมากอีก มันหวานล้ำและลึกซึ้ง
ความรักก็เหมือนกับแอปเปิ้ลเคลือบยาพิษ ทั้งๆที่รู้ว่าอันตราย แต่ความหอมหวานของมันก็ทำให้คนเราลิ้มลองมันอย่างไม่กลัวตาย
ผมถูกพี่ทราฟโอบกอดด้วยความรัก ทุกสัมผัสที่ได้รับมันทำให้ผมรู้สึกล่องลอย ถ้านี่คือฝันผมก็ไม่อยากตื่นขึ้นมา ผมอยากจะอยู่กับคนๆนี้ไปตลอด ไม่อยากห่างไปไหนแม้สักนาทีเดียว...
คืนนั้นผมหลับไปทั้งน้ำตา น้ำตาแห่งความดีใจและน้ำตาของความเสียใจ ผมอยากจะขอโทษพี่เฟกับความเห็นแก่ตัวของผม เพราะถึงยังไง ผมก็คงเลิกกับพี่ทราฟไม่ได้ ผมขาดเขาไม่ได้
และนั่นเป็นเหตุผลที่ผมตัดสินใจว่าจะไปหาพี่เฟ ผมอยากจะคุยกับพี่เฟ อยากจะขอโทษ อยากจะบอกว่าผมเสียใจกับเรื่องทั้งหมด และอยากขอให้พี่เฟยกโทษให้ผมด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้จริงๆ
(ต่อข้างล่าง)
V
V
-
[Rich talks]
ที่ผมกำลังทำอยู่นี่ถูกแล้วใช่ไหม
ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน แล้วผมจะเป็นยังไงต่อไป
“เฮ้ออ”
ทุกวันนี้ผมถอนหายใจวันละกี่สิบรอบกันนะ น่าสงสัยจริงๆ
ผมปิดแฟ้มงานที่คุณธนาเอามาให้ผมดู หลังจากที่ผมยอมเข้าร่วมแผนการของพี่คราม อ่า...ตอนนี้ผมต้องเรียกหมอนั่นว่าพี่ครามเพราะโดนบังคับ แต่ใจจริงผมเองก็อยากเรียกแบบนี้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกแปลกเวลาเจอหน้าเขา เหมือนจะไม่กล้าสู้หน้า แต่ก็อยากเจอหน้า นี่ผมเป็นบ้าอะไรไปแล้วเนี่ย
ผมคงไมได้ขอบเขาหรอกนะ
ใช่ไหม...?
แอ๊ดดด
ผมเงยหน้าขึ้นมอง มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่เข้าออกโดยไม่เคาะประตู แต่นี่มันบริษัทเขา เขาจะทำอะไรมันก็คงไม่ผิดหรอก
“เป็นไง พอไหวไหม” เขาถาม หลังจากที่ผมกลับจากทะเล เขาก็ดูจะใจดีมากขึ้น อย่างน้อยๆก็ไม่ได้ตวาดตะคอกเหมือนตอนแรกๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าความโหดจะมีน้อยลง
“ก็ดี” จะให้บอกยังไงล่ะ ว่าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ตอนเรียนกับตอนนี้นี่มันคงละเรื่องเลยให้ตายเถอะ เอกสารเยอะแยะที่ผมต้องอ่าน หุ้นนั่นตก หุ้นนี่ขึ้น โอ๊ยยย ปวดหัวจะตายห่าแล้ว
แต่ถ้าผมล้มเลิกกลางครั้น ผมคงต้องตายจริงๆเพราะคนตรงหน้าเนี่ยแหละ
“พยายามหน่อย ไม่มีอะไรที่ยากเกินเรียนรู้หรอก” อย่าบอกนะว่านี่คือคำปลอบใจ แต่จะเอาอะไรมากกับคนพรรค์นี้ แค่ไม่ตีหน้ายักษ์ใส่ให้เสียสายตาก็ดีแล้ว
“ครับ เอ่อ กลับบ้านได้หรือยัง” ผมถาม ตอนนี้ผมรับอะไรไม่ไหวแล้วจริงๆ ถ้าอ้วกออกมาได้ผมอ้วกไปแล้ว
“อืม ไปสิ” เห็นไหมล่ะ ผมบอกแล้วว่าเดี๋ยวนี่เขาเปลี่ยนไป แม้จะแปลกใจกับท่าทีที่ใจเย็นขึ้น แต่ผมก็ไม่คิดจะหาคำตอบ เพราะถ้าไปเซ้าซี้แล้วมันเกิดรำคาญขึ้นมา ผมอาจจะเจ็บตัวก็ได้ -o-!
กว่าจะถึงบ้านก็เกือบสองทุ่มเข้าไปแล้ว บ้านที่ไม่ใช้บ้านของผม แต่ที่นี่กลับมอบความรักให้ผมยิ่งกว่าบ้านของตัวเองเสียอีก แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีก อาจจะหลังจากที่ทุกอย่างจบลงไปตามแผนที่ได้วางไว้
“ไอ้เจ เค้กล่ะ” พี่ครามเดินนำผมเข้าบ้านเอ่ยถามพี่เจ เมื่อเช้าเค้กน่าสงสารมาก ร้องไห้งอแงไม่หยุด ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดี ถึงจะไม่เหมือนกัน แต่ความรู้สึกที่เรากำลังจะเสียของรักไป มันทรมานและโหดร้ายจริงๆ
“อยู่บ้านไอ้ทราฟนู่น มึงมานั่นเดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง” พี่เจกวักมือเรียกผมกับพี่ครามให้ไปนั่งที่โซฟา ผมทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นที่มีลูกหินนอนหมอบกับพื้น พอลูกหันเงยหน้าขึ้นมาเห็นผม หางเล็กๆก็กระดิกไปมา ลุกขึ้นยืนพลางบิดขี้เกียจเล็กน้อย ตัวของลูกหินยังตัวเล็กมาก หลายครั้งหลายคราที่เกือบแย่เพราะโดนเจ้าสายไหมที่ตัวโตกว่าฟัด
“เมี้ยวว” เสียงเล็กๆร้องเรียกความสนใจ ผมอุ้มลูกหินขึ้นมาก่อนจะจุ๊บเบาๆที่ปากเล็กๆจมูกแดงๆอย่างน่ารักนั่น ดูเหมือนเจ้าลูกหินจะชอบใจเพราะหลับตาพริ้ม
อ่อยนี่หว่า =^=
ว่าแล้วก็จัดการจุ๊บลงไปอีกก่อนจะกอดลูกหินแนบอกแน่น ถ้าเป็นแมวตัวอื่นผมคงได้แผลแล้วที่เล่นกับมันแรงๆ แต่ดูเหมือนลูกหินจะชอบ ยิ่งตอนนอนชอบเข้าไปนอนกับผมบนเตียง เป็นเจ้าแมวน้อยขาดความอบอุ่นชอบอ้อนให้กอด มันน่ารักมากจริงๆ
“มึงรู้ป่ะ กูนี่เกร็งจนตะคริวจะแดก พ่อไอ้ทราฟแม่งเล่นละครอย่างเนียน กูคิดว่าดราม่าแน่ๆ แต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี ส่วนผู้หญิงที่มึงกับเค้กไปเจอที่ห้างอ่ะเป็นญาติมัน เรื่องนั้นกูว่าเคลียร์ไม่ยาก แต่ที่ยากก็เรื่องเฟเนี่ยแหละ ไม่รู้ใครแม่งปากดูพูดให้เค้กได้ยิน อย่าให้กูรู้นะแม่ง จะซัดให้น่วมเลย” พี่เจพูดใส่อารมณ์อย่างออกรสออกชาติ
“คงไม่มีอะไรหรอก ไอ้ทราฟมันคงจัดการได้” พี่ครามบอกนิ่งๆ ผมเงยหน้ามองก็เห็นเข้ามองผมกับลูกหินอยู่แล้ว เจ้าลูกหินก็ชอบไปเล่นกับพี่ครามทั้งที่ก็กลัว เล่นทั้งๆที่หางลู่หูตก เป็นแมวที่ประหลาดจริงๆ
“แล้วมึงกินอะไรมาหรือยัง ริชกินอะไรมาหรือยัง” พี่เจถามพี่ครามเสร็จก็หันมาถามผม
“ยังครับ” ผมตอบ พี่เจพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
“ไปอาบน้ำไปจะได้มากินข้าว” พี่ครามบอก
“กินก่อนได้ไหม” ตอนนี้ผมต้องการพลังงานอย่างมาก ขอกินก่อนแล้วอย่างอื่นค่อยว่ากัน
“ไปอาบน้ำก่อน เอาไอ้ลูกหินมานี้แล้วไปอาบน้ำซะ” เขาทำท่าจะเข้ามาจับเจ้าลูกหิน แต่ผมเบี่ยงตัวหนี
“ไม่ จะเอาไปอาบน้ำด้วย” ผมบอกแล้วก็ลุกขึ้น อุ้มเข้าลูกหินเดินเข้าห้อง ห้องผมอยู่ข้างล่าง ค่อนข้างกว่าพอสมควร เหมือนเอาไว้รับแขกมากกว่า
ผมอาบน้ำอยู่นานพอสมควร ที่นานเพราะมัวแต่เล็กกับไอ้เจ้าลูกหินนี่ ปกติแมวและหมาจะกลัวน้ำ แต่นี่มันเป็นแมวประหลาด เพราะนอกจากจะไม่กลัวน้ำแล้วยังชอบอีก วิ่งกระโดดไปทั่วห้องน้ำ หลายครั้งที่ผมขำออกมาเพราะเจ้าลูกหินวิ่งๆแล้วก็ลื่นเพราะฟองสบู่ที่พื้น เล่นเอาฮากร๊าก
และแล้วผมกับเจ้าลูกหินก็ตัวหอมฟุ้ง แต่สงสัยผมจะอาบน้ำนานไปเพราะคนที่รอกินข้าวทำหน้าบึ้งว่าไม่พอใจเอามากๆ
“ฉันคิดว่านายตายคาห้องน้ำไปแล้ว” เขาพูดแล้วก็เริ่มกินข้าว
“ขอโทษ แต่ทีจริงไม่ต้องรอก็ได้” ผมบอกอย่างที่คิด แต่เขากลับตวัดตาขึ้นมองผมอย่างไม่พอใจ ผมไม่สนใจ เปิดตู้เย็นเอานมออกมาเทให้ลูกหินกิน มันจะได้โตเร็วๆ บางทีผมก็สงสัยว่ามันเป็นแมวแคระหรือเปล่าถึงไม่โตขึ้นเลย หรือไม่ก็คงเป็นเพราะกินน้อย เข้าใจคำว่ากินเท่าแมวดมเลย เพราะบางทีแม้แต่ดมเข้าลูกหินก็ไม่ทำ
“ฉันยังมีมารยาทพอ” แล้วก็ไม่วายแขวะผมจนได้ ผมย่นจมูกก่อนจะลงมือกินข้าว กินเสร็จผมก็ลงมือล้างจากทำความสะอาดโต๊ะกินข้าวให้เรียบร้อยก่อนจะอุ้มเจ้าลูกหินออกไปนั่งเล่นที่หน้าบ้าน
ผมนั่งลงหน้าบ้าน เจ้าลูกหินก็นอนอยู่บนตักผม ผมหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงออกมาสูบ แต่สูบได้ไม่ทันหมดมวนก็มีคนมาแย่งไปเสียก่อน
“ใครให้สูบ” คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าเป็นใคร
“ใช้ตัวเอง” ผมตอบกวนๆ ก่อนจะนึกเสียดายเมื่อพี่ครามบี้บุหรี่ผมลงกับพื้น
“ทีหลังอย่าสูบอีก” เขาสั่งเสียงเข้ม
“ทำไม ที่พี่ยังสูบเลย” ผมย้อมหน้าตาย
“ก็ลองสูบอีกทีสิ เดี๋ยวจะได้รู้” เขาขู่ แต่ผมรู้ดีว่าคนๆนี้ไม่เคยขู่ ผมไม่สนใจ ไม่ให้สูบก็ไม่ตาย ผมไม่ได้ติดอยู่แล้ว นานๆสูบที
“ให้มันนั่งบนตักมากๆเดี๋ยวก็เคยตัว” ผมหันไปมองงงๆ ก่อนจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
“มันคงเคยตัวไปแล้ว ช่างเถอะ ตัวมันเล็กนิดเดียวเอง” กะอีกแค่แมวนั่งตัก จะต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ บ้าบอ
“ไปนอนได้แล้ว พุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า” เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
ผมมองตามหลังเข้า ใจเต้นเร็วแปลกๆ นอกจากไอ้เตอร์ที่คอยเป็นห่วงผม พี่ครามก็เป็นอีกคน ผมไม่รู้หรอกว่าเขาห่วงหรือเปล่า แต่ผมขอคิดว่าเขาห่วงก็แล้วกัน ผมอดรู้สึกดีไม่ได้กับการกระทำที่ห่ามๆแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนนั่น คงตั้งแต่วันที่เข้าพาผมไปทะเล อ้อมกอดของเขา ไม่รู้ว่าทำไมผมอยากจะได้อีก
บ้างทีผมคงบ้าไปแล้วจริงๆ
ผมนั่งเล่นอยู่ที่หน้าบ้านต่ออีกสักพัก นานแค่ไหนที่แล้วที่ผมไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้ ไม่ได้รู้สึกสบายตัวสบายใจขนาดนี้ ผมกลัวเหลือเกิน กลัวว่ามันจะหายไป
ความสุขของผม
============================================
อ่าาาา ตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูด แม้แต่คนเขียนยังหน่วงเลยให้ตายสิ :katai1:
แต่เอาเถอะ ทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดี สู้ๆ!! :katai2-1:
ที่จริงจะอัพตั้งแต่เช้าล่ะ แต่เน็ตเป็นอะไรไม่รู้ กว่าจะต่อติดเล่นเอาเหนื่อย :เฮ้อ:
เดี๋ยวมาแก้คำผิดให้ทีหลังนะคะ
ป.ล. อ่านแล้วเม้นให้หน่อยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
:mew1:
:กอด1:
-
ดีจังค่ะ ได้อ่านทั้ง part ของเค้กและริช >.<
พี่ครามแอบอ่อนโยนขึ้นน๊าาา
+1 ขอบคุณนะคะ
:mew3:
-
ริชชี่สูบหรี่ด้วย!! โหดดดดดดดดดดดดด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
[attachment deleted by admin]
-
เค้าว่ากันว่าสัตว์ที่เราเลี้ยงก็เหมือนเจ้าของอ่ะ
ลูกหินก็คงเหมือนริชล่ะมั้งรู้ว่าอันตรายแต่ก็ยังอยากอยู่ใกล้
-
อ่ามีทั้งดราม่ามีทั้งหวานๆ
-
ริชชี่สูบหรี่ด้วย!! โหดดดดดดดดดดดดด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อ๊ายยยย น้องเหมียวน่ารัก!!! :m1: :m3:
แน่นอนว่าพี่ครามต้องอยากจุ๊บอยู่แล้วววว :oni2:
-
ตอนไหนจะรักกันแบบNCอ่ะ ริช กับ คราม 555+
-
โอยยยยย นายเอกเรื่องนี้ขาดความรักทุกคน เค้กยังโชคดี
อย่างน้อย พ่อกับทราฟก็ยังรัก ใจดี อ่อนโยน แบบจับต้องได้ ไม่ต้องสงสัยว่ามันใช่ไหม แต่ ริชนี่ซิ จะรักก็ไม่กล้า จะคิดว่าครามห่วงก็กลัวว่าต้องผิดหวัง จะมีความสุขก็ต้องคิดว่าวันนึงมันคงหมดไป :ling1: :ling1: :ling1:
ชีวิตลูกเอ้ยยย
-
หน่วงกันทั้งสองคู่
แมวนี่ก็เหมือนเจ้าของเนอะ ทั้งๆ ที่กลัวจนอยากจะหนี แต่ก็อยากจะอยู่ใกล้ชิด เพราเขาคนนั้นใจดี
-
พี่ครามต้องเริ่มชอบริช แล้วแน่ๆ :katai2-1:
-
สงสัยต้องให้เค้กเจอกับเฟก่อนล่ะมั้งถึงจะเลิกร้องไห้
น้องร้องไห้ทีเล่นเอาเราๆสงสารจับใจ :mew6:
มันต้องใช้เวลา เดี๋ยวทุกอย่างต้องดีขึ้นแน่นอน
ดูอย่างพ่อกับแม่พี่ทราฟสิตอนนี้ทั้งรักทั้งหลงน้องกันหมด
อุปสรรคที่ว่าใหญ่และหนักหนาที่สุดยังผ่านกันมาได้เลย
กับเร่ื่องนี้เชื่อว่าน้องเค้กก็จะผ่านมันไปได้เหมือนกัน สู้ๆ
ฟากน้องริชเองก็ดูเหมือนว่าอะไรๆจะเข้าที่เข้าทางมากขึ้น
เรื่องงานก็ค่อยเป็นค่อยไป เรื่องหัวใจก็ค่อยๆศึกษานะ
ตอนนี้อาจจะยังไม่ชัดเจน ค่อยๆลำดับความกันไปก็แล้วกัน
คาดว่าน่าจะได้คำตอบในไม่ช้า เพราะทีท่าพี่ครามอ่อนลงตั้งเยอะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
มาเป็นกำลังใจให้ทั้งน้องเค้กและริชคะ :mew3:
-
แปลกนะคะ คนเรา บางทีปัญหาไม่ได้ใหญ่อะไรเลย แต่เรากลับไปใส่ใจมันมากมายเกินจำเป็นมากกว่า จริงไหมคะน้องเค้ก เข้าใจบทน้องแกเป็นคนอ่อนไหวง่ายและคิดมาก(และน่ารักฝุดๆ ฮาๆ) แต่บางทีเราทิ้งปัญหาที่เกิดขึ้นในอดีตแล้ว ทำให้ปัจจุบันมีความสุขจะดีกว่านะคะ ตอนนี้หนูก้ได้รับทั้งความรักและความสุข จนมากมายอยู่แล้ว (แม่ยกชูป้ายไฟ ฮ่า)
//////////////////////////////////////////////////////////
ที่ลูกหินชอบเข้าไปเล่นกับพี่คราม เล่นทั้งๆที่หูลู่หางตก มันเหมือนกับริชรึเปล่าเอ่ย (ขำ) แต่ชอบมาก เหมือนเปรียบเทียบว่าน้องริชเป็นเจ้าลูกหินเลยในบางที(ชอบตั้งแต่ที่เจ้าริชนั่งคุยกับแมวว่า โดนทิ้งเหมือนกันเหรอนี่หล่ะ)
พี่ครามซึนอ่ะ ซึนเวอร์ ก็นิสัยพี่แกเป็นแบบนั้นเนาะ เป็นห่วงและแสดงออกในมุมของตัวเองสุดๆ ฮ่าๆ
-
พี่ทราฟกะเค็กคงไม่หน่วงไปกว่านี้แล้วละเนอะ~ แต่ริชนี้สิ :hao4:
พี่ครามอะขี้เก็ก ริชเอ๊ยยยย อยากให้แกล้งเมาแล้วอ้อนแถมยั่วตบะคนขี้เก็กซะที :hao7:
-
เค้กน่าสงสารมากมาย
ไม่ชอบตอนเค้กร้องไห้เลย
ทราฟคงเครียดตายเลย ="=
-
พี่ครามขาาาาา แสดงออกหน่อยสิค้าาาา สงสารหนูริช T-T
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากให้พี่ครามกับริชรักกันเร็วๆจังเรยยย อยากให้ลูกหินมีพ่อกับแม่ ฮิฮิ ^^
-
ชอบพี่คราม แอร๊ยยยยยยยยยยยยยส์
-
เป็นกำลังใจให้ ริช และเค้ก เสมอสู้ๆ :ped149:
-
มากันทั้ง2คู่เลย
ขอบคุณนะค้าคนเขียนนน ^^
เค้กร้องซะตาบวมเชียว
พี่ทราฟปลอบน้องหน่อยน้า
ส่วนริชกับพี่ครามก็ความสัมพันธ์เริ่มจะดีขึ้นเรื่อยๆแล้วใช่มะเนี่ย
-
พี่ครามอ่อนโยนกับริชมากขึ้นแล้วอ่ะ >/////< :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเจ็บจี้ดๆในอกอ้ะ :เฮ้อ:
-
+1 อยากเห็นครามในโหมด In love กับเขาบ้างเมื่อไรจะได้อ่านค่ะ รอค่ะ
-
คราม-ริช ชอบคู่นี้จริงๆเลย
-
ในที่สุดก้อเคลียร์แล้วเน้อ เหลือตะริชกะพี่คราม
-
ริช น่ารัก มากอ่ะ ชอบๆๆๆๆ :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ริชคงเริ่มชอบครามแน่ๆเลย
-
เอาล่ะสิริชจะทำไงต่อล่ะ
-
รอคู่นี้ละ คราม+ริช ติดตามตอนต่อไป :กอด1:
-
เข้ามากดดันดัน :3059:
-
เดี๋ยวันที่ 1 พฤษภาคม มาลงให้นะคะ พอดีต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวัด :katai2-1:
:bye2:
-
รอค๊าาาา
-
ความรักหนอความรักไม่ว่าจะยังไงก็คือความรัก
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวจบสนุกมากเลย
เค้กน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ
รอตอนต่อไปจ๊ะ อิอิ
-
ตอนแรกคิดว่าอ่านตอนนี้แล้ว แต่พอเปิดมากลายเป็น อ้าวววว ตรูยังไม่อ่านเลยเรอะ :katai1:
ลูกหินน่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาาา กอดๆๆๆ ฟัดๆๆๆๆๆๆ
-
:3059: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:จะรออออออออออออจ้า :mew1: :mew1: :mew1:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 16
[Cake talks]
“แน่ใจนะเค้กว่าจะทำแบบนี้” พี่เจถามย้ำผมอีกครั้งเมื่อขับรถพาผมมาที่บ้านพี่เฟ ทีแรกพี่เจจะไม่ยอมพาผมมา แต่ผมมีความจำเป็นจริงๆ ผมไม่รู้หรอกว่าที่ทำอยู่นี่มันถูกหรือเปล่า แต่เพื่อความสบายใจ ผมก็เลยอยากจะทำ อยากจะมาคุยกับพี่เฟและอยากจะขอโทษ
“ครับ ขอบคุณพี่เจมากๆนะครับ แล้วก็...อย่าบอกพี่ทราฟนะครับว่าเค้กมาที่นี่” ถ้าพี่ทราฟรู้พี่ทราฟอาจจะไม่สบายใจได้
“อืม เดี๋ยวพี่นั่งรอในรถแล้วกัน มีอะไรก็โทรหาพี่นะ” พี่เจพูดพลางลูบศีรษะให้กำลังใจผม ผมลงจากรถ เดินไปกดกริ่งที่หน้าบ้านพี่เฟ รอสักพักก็มีผู้หญิงออกมาเปิดประตู
“มาหาใครค่ะ”
“มาหาพี่เฟครับ”
“อ่อ เชิญค่ะ คุณเฟอยู่ในบ้านพอดี”
ผมเดินตามพี่ผู้หญิงที่มาเปิดประตูให้เข้าไปข้างในด้วยอาการใจเต็นอย่างรุนแรง มันรู้สึกตื่นเต้นและกังวลใจไปพร้อมกัน จากที่มั่นใจในตอนแรก ตอนนี้ผมกลับรู้สึกกล้าๆกลัวๆ ไม่ได้เรื่องเลยผมเนี่ย
บ้านพี่เฟค่อนข้างกว้างและน่าอยู่ แต่ทำไมมันเงียบแบบนี้ล่ะ แตกต่างกับที่บ้านพี่ๆอย่างชัดเจน เอาตามตรงเถอะ บางทีผมก็ไท่รู้ว่าจะเรียกบ้านที่อยู่ว่าบ้านใคร เพราะมีเจ้าของถึงสามคน =_=
“คุณเฟค่ะ มีคนมาหาค่ะ” พี่ผู้หญิงที่พาผมเข้ามาในบ้านเคาะประตูห้องหนึ่งก่อนจะเปิดประตูนิดๆส่งเสียงบอกพี่เฟ ก่อนจะเปิดประตูออกกว้างกว่าเดิมให้ผมเข้าไป
“หืม ใครมา อ่ะ อ้าว...เค้ก มาไงล่ะเนี่ย” พี่เฟดูตกใจแต่ก็ยิ้มออกอย่างรวดเร็ว ยิ่งเห็นรอยยิ้มของพี่เฟยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิมเสียอีก
“คือว่า...” จะพูดอะไรดีล่ะ ก่อนมาก็มีหลายอย่างที่อยากจะพูด แต่ตอนนี้ผมเกิดอาการใบ้กินเสียอย่างนั้น ไม่กล้าพูดอะไร ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนดี ผมอยากจะกลับบ้านแล้วอ่ะ ฮืออ
“มาๆ ไปกินขนมกันดีกว่า วันนี้แม่บ้านทำอะไรกินนะ” พี่เฟเข้ามาดึงแขนผมเดินออกจากห้องอย่างร่าเริง
“อ่า ครับ” ผมก็ได้แต่เดินตามพี่เฟเข้าไปในครัวเงียบๆ
“เอาอะไรค่ะคุณเฟ” ผู้หญิงสูงวัยท่าทางใจดีคนหนึ่งที่นั่งปอกผลไม้อยู่ในครัวถามขึ้น ทำให้ผมนึกถึงป้าน้อม ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง คิดถึงจัง
“ขอขนมหน่อยค่ะป้า พอดีมีด็กมาหาที่บ้าน” พี่เฟดันตัวผมให้มายืนข้างๆ ผมยกมือไหว้ป้าแม่บ้าน
“เด็กที่ไหนค่ะเนี่ย หน้าตาน่ารักเชียว เดี๋ยวป้าจัดขนมให้แล้วกันนะคะ คุณเฟไปนั่งรอที่สวนเลยค่ะ เดี๋ยวป้ายกไปให้”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะป้า ไปเค้ก ไปนั่งที่สวนกันดีกว่า ลมเย็นดี” ลมน่ะเย็นแน่ครับ แต่ผมนี่สิ มันร้อนๆในอกยังไงก็ไม่รู้
พี่เฟพาผมเดินมานั่งที่โต๊ะไม้ในสวนข้างๆบ้าน บ้านพี่เฟปลูกต้นไม่เยอะมาก มองไปทางไหนก็ดูเขียวไปหมด ไม่รู้ว่าจะมีงูเงี้ยวเขี้ยวขอหลบซ้อนอยู่บ้านหรือเปล่า
“เป็นไงบ้างเรา ช่วงนี้พี่ยุ่งๆเลยไม่ได้เข้าไปหาเลย ไม่รู้ว่าไอ้พวกนั้นจะเป็นยังไงบ้าง” พี่เฟพูดขำๆ พอดีกับที่ป้าแม่บ้านเอาขนมแล้วก็น้ำส้มมาให้ พี่เฟเลื่อนน้ำส้มมาไวตรงหน้าผมก่อนจะยกของตัวเองขึ้นดื่ม ส่วนป้าแม่บ้านก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน
“กินขนมก่อนเค้ก รับรองว่าอร่อยแน่นอน”
“ครับ”
ผมควรจะเริ่มจากตรงไหนดี โอ๊ยยยย ทำไมมันยากอย่างนี้นะ ผมไม่กล้าพูดอ่ะ แต่ถ้าไม่พูดก็ไม่ได้
“ก็สบายดีครับ พี่ๆเขาก็สบายดี” ผมเลือกที่จะตอบคำถามของพี่เฟก่อนจะเข้าเรื่องที่ผมมาในวันนี้
“งั้นเหรอ ดีแล้วล่ะ พี่ก็คิดว่ามันจะตีกันตายเสียแล้ว อยู่กับไอ้พวกนั้นคงปวดหัวใช่เล่นเลยใช่ไหมล่ะ” พี่เฟส่ายหน้าขำๆ
“ไม่หรอกครับ” ถึงจะดูหน้าปวดหัวเวลาที่พี่เจกับพี่สองตีกัน โดยมีพี่ทราฟช่วยซ้ำและพี่ครามคอยด่า แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันอบอุ่นมากกว่าจะน่ารำคาญ อยู่ในที่ๆที่เสียงดังก็ดีกว่าอยู่ในที่ที่เงียบงัน
“แล้วมีอะไรหรือเปล่าถึงมาหาพี่ที่นี่” พี่เฟทำหน้าสงสัย เป็นใครก็ต้องสงสัยแหละ ผมเคยมาบ้านพี่เฟที่ไหน แล้วเอาเข้าจริง ผมก็ไม่ได้สนิทอะไรกับพี่เฟมากขนาดจะมาเยี่ยมเยียนถึงที่บ้านโดยไม่พี่ทราฟมาด้วยแบบนี้
“คือว่า...คือเค้ก...” พอถึงเวลาจริงๆมันก็พูดไม่ออก
“หืม มีอะไรหรือเปล่า” พี่เฟถามอีกรอบ
“คือเค้ก...”
เฮ้อออ เอาเถอะ มาถึงขั้นนี่แล้ว จะถอยกลับก็ใช่เรื่อง
“พี่เฟ เค้กขอโทษนะครับ” พี่บอกพร้อมกับก้มหน้าอย่างสำนึกผิด พี่เฟดูจะงงไม่น้อยที่อยู่ๆผมก็มาขอโทษ
“ขอโทษพี่เรื่องอะไร พี่งงนะเนี่ย”
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ และกลั้นใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาทั้งหมด ตลอดเวลาที่พูดผมก้มหน้าตลอด ไม่กล้าสู้หน้าพี่เฟ ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงดี แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าพี่เฟทำหน้ายังไงอยู่ในตอนนี้ ถึงผมจะไม่สนิทกับพี่เฟมากเท่าพวกพี่เจพี่สองและพี่คราม แต่พี่เขาก็ดีกับผมมากๆ ถ้าผมเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นแววตาผิดหวังของพี่เฟ ผมคงรู้สึกแย่เอามากๆ
“เค้กไม่รู้ว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะเค้ก เค้กขอโทษนะครับ” ไม่แน่ใจว่าผมพูดขอโทษพี่เฟไปกี่ครั้ง อาจจะเกินสิบ แต่ต่อให้ต้องพูดมากกว่านั้นผมก็ยอม ถ้าจะทำให้พี่เฟหายโกรธผม
“เค้กจ๊ะ เงยหน้าขึ้นสิ” พี่เฟพูดหลังจากที่เงียบฟังผมพูดมานาน
“...” ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองพี่เฟกล้าๆกลัวๆ ใบหน้าสวยของพี่เฟยิ้มให้ผมก่อนจะเลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้ผมแล้วก็ดึงตัวผมเข้าไปกอด ผมปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่อาย
“ไม่ต้องร้องสิ ร้องทำไหมเนี่ยเด็กขี้แย” พี่เฟว่าขำๆ แต่ผมขำไม่ออกหรอก
“เค้กขอโทษนะ พี่เฟอย่าเกลียดเค้กนะ ฮึก”
“โธ่ๆ พี่จะเกลียดเค้กได้ยังไง เค้กไม่ได้ผิดเสียหน่อย”
ผิดสิ ผมต้องผิดแน่ๆ
“เค้กฟังพี่นะ ไม่ว่าเค้กจะรู้สึกยังไงอยู่ตอนนี้ จะรู้สึกผิดหรือเสียใจ พี่อยากให้เค้กทิ้งมันไปให้หมด พี่กับทราฟน่ะเลิกกันแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลที่ทราฟรักเค้ก หรือเหตุผลที่พี่รักสองและทราฟพร้อมกันในเวลาเดียวกัน หรือจะเพราะเค้กรักทราฟก็ตาม ปล่อยให้มันผ่านไป เรื่องพี่กับทราฟน่ะเป็นอดีตไปแล้ว ความรักมันก็คือความรักนะเค้ก มีผิดหวัง สมหวังเป็นเรื่องธรรมดา เค้กเองก็ไม่ได้มีเจตนาจะแย่งทราฟไปจากพี่เสียหน่อย แล้วทำไมพี่จะต้องโกรธต้องเกลียดเค้กด้วยล่ะหืม”
“...”
“พี่ยอมรับนะว่าทีแรกที่ทราฟมาบอกเลิกพี่น่ะพี่ตกใจและเสียใจมาก แต่พี่ก็อดทึ่งไม่ได้ที่ทราฟยอมต่อสู้เพื่อความรักของตัวเองอย่างกล้าหาญ แต่พี่กลับไม่กล้าแม้แต่จะบอกสองให้รู้ว่าพี่รู้สึกยังไง แต่พอได้บอกไปแล้วพี่ก็รู้สึกโล่งใจนะ แม้ว่าจะเป็นเพราะเหล้าก็เถอะที่ทำให้พี่มีความกล้า แต่มันก็ไม่ได้แย่อย่างทีคิด” พี่เฟพูดขำๆ ผมผละออกจากพี่เฟ รู้สึกโล่งใจที่ได้พูดออกไป และได้รู้ว่าพี่เฟไม่ได้เกลียดผม
“เพราะฉะนั้นเค้กก็ไม่ต้องคิดมากได้แล้ว คนเราต้องก้าวไปข้างหน้า ไม่ใช่เดินถอยหลัง ถ้าเราเป็นห่วงความรู้สึกของพี่ พี่ขอบอกเลยว่าตอนนี้พี่รู้สึกดีและโล่งมาก โล่งที่ไม่ต้องปิดบังทราฟว่าพี่รักใครและโล่งที่พี่ได้บอกกับคนที่พี่รักว่าตัวเองรู้สึกยังไง ตอนนี้พี่มีความสุข พี่ก็อยากให้คนที่พี่รักมีความสุข ทราฟคงไม่สบายใจถ้าเค้กคิดมากแบบนี้ จริงไหม”
“ครับ” ผมตอบเสียงแผ่ว
“หึหึ ตัวแค่นี้จะคิดอะไรเยอะแยะ คิดมากเดี๋ยวตีนกาขึ้นนะ เพราะงั้นก็เลิกร้องไห้แล้ว เดี๋ยวไอ้ทราฟรู้เข้าใจขาดใจตายเสียก่อน” อ๊ะ...คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง >_<
“ผมขอโทษที่วันนี้มารบกวนพี่เฟ”
“รบกวนอะไรกัน พี่กำลังเหงาอยู่พอดี พ่อกับแม่พี่ก็ไปงานแต่ของลูกสาวคนรู้จัก พี่เลยต้องอยู่บ้านคนเดียว”
ผมนั่งคุยกับพี่เฟอีกสักพักก่อนจะขอตัวกลับ เพราะพี่เจรออยู่ พี่เฟก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ย้ำว่าไม่ให้ผมคิดมาก ตอนนี้ผมก็สบายใจขึ้นเยอะ แต่ก็ยังคงรู้สึกผิดนิดๆ คงต้องให้เวลาช่วย ผมก็ได้แต่หวังว่าพี่เฟจะเจอคนที่ดีที่จะเข้ามาดูแลพี่เฟบ้างในวันหนึ่ง
ผมกลับมาที่บ้านก็เจอพี่ทราฟยืนหน้าบึ้งรออยู่ก่อนแล้ว แย่แล้วเรา T0T
“เหอะๆ พี่ว่างานนี้เราคงปิดไม่มิดแล้วแหละเค้ก เราสองคนซวยแน่ๆ” พี่เจว่าก่อนจะดับเครื่องและปลดเบลล์ออก
“คงงั้นแหละพี่เจ เราสองคนตายแน่ๆ” ผมว่าก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ
พี่ทราฟครับ...เค้กขอโทษ!
“ว่าไงครับเด็กดื้อ ไปไหนมา” เสียงแข็งมาเลยครับ
“พอดีพี่ต้องไปดูเด็กที่โรงฝึก แล้วเจอกันนะเค้ก กูไปก่อนนะไอ้ทราฟ” แล้วพี่เจก็รีบชิ่งหนีไป ผมจะรั้งก็รั้งไม่ทัน ทำไมพี่ทำกับผมแบบนี้ล่ะพี่เจ พี่เจเห็นเด็กที่โรงฝึกดีกว่าผมใช่ไหม!
อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวสิ!
“ไปไหนมา” ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อพี่ทราฟเดินเข้ามาใกล้และถามผมเสียงนิ่ง แถมยังทำหน้าดุอีก ผมควรจะบอกอะไรออกไปดีล่ะ บอกความจริงใช่ไหม
“เอ่อ เค้ก...คือ...เค้กไปบ้านพี่เฟมา” ผมบอกเสียงเบา คิดว่าบอกไปแล้วอะไรๆจะดีขึ้น แต่เปล่าเลย หน้าพี่ทราฟยิ่งบึ้งตึงเข้าไปใหญ่
“ดีนะ เดี๋ยวนี้ทำอะไรไม่เห็นหัวพี่เลยใช่ไหม” เหมือนจะเป็นประโยคคำถาม แต่พอพี่ทราฟพูดจบก็เดินหนีเข้าบ้านไปเลย ผมได้แต่ทำหน้าหงอยเดินก้มหน้าเข้าบ้าน พี่สองนั่งมองผมกับพี่ทราฟสลับกันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ดีแล้วล่ะ ตอนนี้ผมไม่พร้อมเล่นกับพี่สองหรอก ผมกำลังเครียด!
พี่ทราฟจะต้องโกรธผมแน่ๆเลย แต่ทำไมต้องโกรธผมล่ะ ผมทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ
“พี่ทราฟ” ผมเรียกชื่อพี่ทราฟแล้วเดินไปนั่งข้างๆ พี่สองเหมือนจะรู้ว่าตอนนี้สถาณการณ์ไม่สู้ดี เลยเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น พี่ทราฟหันมามองหน้าผมก่อนจะหันหน้าหนี ไม่สนใจผมเลยสักนิด
“จะไปทำอะไรก็ไปทำไป”
ผมแทบน้ำตาล่วง พี่ทราฟไม่เคยพูดเสียงเย็นชากับผมขนาดนี้มาก่อน ผมได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล พี่ทราฟไม่เคยเป็นแบบนี้กับผมมาก่อน ผมเลยทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะเข้าหายังไง ไม่รู้จะพูดยังไงดีให้พี่ทราฟหายโกรธ แค่หายใจแรงๆผมยังไม่กล้าเลย
แล้วจู่ๆพี่ทราฟก็ลุกขึ้น
“พี่ทราฟจะไปไหน” ผมรีบถามด้วยความร้อนรน
“ไปข้างนอก”
“เค้กไปด้วยนะ”
“ไม่ต้อง” พูดจบแล้วพี่ทราฟก็เดินออกไปจากบ้าน ผมได้แต่นั่งนิ่ง ได้ยินเสียงรถของพี่ทราฟขับออกจากบ้านไป ทำไมล่ะ ผมทำผิดมากเหรอ ทำไมพี่ทราฟต้องโกรธผมด้วย
ผมนั่งอยู่ที่เดิม ท่าเดิม ไม่ลุกไปไหน ได้แต่นั่งคิดว่าทำไมพี่ทราฟถึงไม่พอใจ ทำไมพี่ทราฟต้องหนีผมด้วย พี่ทราฟไม่อยากพูดกับผมแล้วเหรอ ไหนจะตอนที่พี่ทราฟหันหน้าหนีผมอีก ผมไม่ชอบเลย ไม่อยากให้พี่ทราฟทำแบบนั้นกับผม มันเจ็บจริงๆนะ
ผมนั่งเงียบๆอยู่แบบนั้นจนพี่สองกลับเข้ามาในบ้านพร้อมพี่เจตอนเย็น คาดว่าคงสอนเด็กเสร็จแล้ว พี่เจกับพี่สองนั่งลงข้างๆผม
“พี่เจ เมื่อไหร่พี่ทราฟจะกลับมา” พี่ทราฟออกไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่กลับ ผมโทรไปก็ไม่รับสายผม
“ทะเลาะกับมันเหรอ” พี่สองถามผม ผมส่ายหน้าตอบ เรียกว่าทะเลาะได้หรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือพี่ทราฟโกรธผมแน่ๆที่ผมไปหาพี่เฟ แต่ที่ผมทำไปผมมีเหตุผลของผม ผมก็แค่อยากสบายใจ ผมก็แค่อยากขอโทษพี่เฟก็แค่นั้น ทำไมพี่ทราฟต้องโกรธผมด้วยล่ะ
“แล้วมันถามอะไรเค้กบ้าง มันรู้หรือยังว่าเค้กไปไหนมา” พี่เจถาม
“พี่ทราฟถามว่าเค้กไปไหนมา เค้กก็บอกไปว่าไปบ้านพี่เฟมาเพราะเค้กไม่อยากโกหก ทีนี้พี่ทราฟก็โกรธผมแล้วกบอกว่าผมทำอะไรไม่เห็นหัวพี่ทราฟ” ผมไม่เข้าใจคำพูดของพี่ทราฟเลยสักนิด
“เดี๋ยวมันอารมณ์เย็นขึ้นเดี๋ยวมันก็กลับมาเองนั่นแหละ” พี่เจบอกเสียงเหนื่อยๆ
“เค้กทำผิดเหรอพี่เจ เค้กแค่อยากไปคุยกับพี่เฟก็เท่านั้น”
“ไม่ผิดหรอก ถ้ามองในมุมเค้กน่ะ แต่ถ้ามองจากมุมของไอ้ทราฟมันก็อีกเรื่องหนึ่ง พี่ก็บอกไม่ได้หรอกว่ามันรู้สึกยังไง เพราะพี่ไม่ใช่ไอ้ทราฟ ไว้มันกลับมาก็ลองถามมันดู” คำพูดของพี่เจนั้นทำให้ผมสลดลงอย่างช่วยไม่ได้ นั่นสินะ พี่ทราฟจะรู้สึกยังไงที่ผมไปหาพี่เฟโดยไม่บอก ผมเองก็ไม่อาจคาดเดาได้
พอรู้แบบนี้ผมก็อยากจะคุยกับพี่ทราฟอยากอธิบายให้ฟัง อยากรู้ว่าพี่ทราฟรู้สึกยังไง และ...ผมอยากให้พี่ทราฟกลับมาอยู่ข้างๆผมเหมือนเดิม
“เค้กอย่าเศ้ราสิ ดูสิสายไหมมันเลยเศร้าไปด้วยเลย” พี่สองว่า ผมมองตามมือพี่สองที่ชี้ไปที่เจ้าสายไหมที่นอนหมอบกับพื้นมองมาที่ผม ปกติมันจะเดินเข้ามาหาผมแล้ว แต่คราวนี้ผมกับนอนจ้องผมแทน เหมือนมันไม่กล้าเข้ามาหา
“สายไหม” พอผมเรียกมันก็กระดิกหางอย่างดีใจก่อนจะเดินเข้ามาหาผม ผมอุ้มมันขึ้นมาวางบนตักก่อนจะกอดมัน ผมคิดถึงพี่ทราฟ เมื่อไหร่พี่ทราฟจะกลับมาสักที
“สายไหมมันคงแม่มันนั่งทำหน้าขี้เหล่ เลยไม่กล้าเข้าใกล้ ใช่ไหมๆสายไหม” พี่สองก้มหน้าลงไปพูดเล่นกับสายไหม แต่ก็โดนมันเมิน ชิชะ สมน้ำหน้า แบร่
“เค้กไม่ได้นั่งหน้าขี้เหล่สักหน่อย พี่สองอย่ามาใส่ความเค้กนะ”
“เหรอ ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย” หึ่ย! กวนชะมัดเลยพี่สองเนี่ย!
“ไปช่วยพี่ทำกับข้าวดีกว่าเค้ก อย่าไปคุยกับไอ้สองมันเลย ประสาทจะแดก” พี่เจเอ่ยชวนผมก่อนจะตบท้ายด้วยการด่าพี่สองไปที
“อ้าวววๆๆ พูดงี้ได้ไงวะเพื่อนเจ มาๆ เดี๋ยวกูช่วยก็ได้” พี่สองทำหน้าเหรอหราที่ถูกด่า ก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาให้พี่เจแทน
“ไม่ต้องมายุ่งกะกู เกะกะ”
“สัด ว่ากูตลอด เออ กูไม่ช่วยก็ได้” พี่สองสบัดหน้าใส่พี่เจก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน
ผมช่วยพี่เจทำกับข้าว ทำไปก็เหม่อไป ผลสุดท้ายก็ได้แผลเพราะหั่นนิ้วตัวเอง พี่เจรีบให้ผมล้างมือก่อนจะวิ่งไปหาพลาสเตอร์ยามาปิดให้ผม ได้ยินเสียงรถดังเข้ามาในบ้าน ผมรีบวิ่งออกไปดูเพราะคิดว่าพี่ทราฟคงกลับมาแล้ว แต่ก็เปล่า พี่ครามกับพี่ริชลงมาจากรถ พี่ริชอุ้มลูกหินเดินเข้ามาหาผม
“ว่าไงเค้ก เป็นอะไรทำไมทำหน้างี้อ่ะ” พี่ริชวางลูกหินลงก่อนจะจับหน้าผมให้เงยขึ้น พี่ครามที่เดินตามหลังมากูมองผมงงๆก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ทะเลาะกับไอ้ทราฟหรือไง” แหม ทายแม่นยังกะหมอดูแหนะ
“ประมาณนั้นครับ” ผมบอกก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปในครัว ไปช่วยพี่เจต่อ จนกับข้าวเสร็จ ผมออกมานั่งรอพี่ทราฟที่หน้าบ้าน แต่พี่ทราฟก็ไม่มาสักที จนพี่เจออกมาตามผม
“เค้กไปกินข้าวกันครับ ไม่ต้องรอมันแล้ว เดี๋ยวแม่งก็กลับมาเองนั่นแหละ”
“พี่เจกินเลยครับ เค้กจะรอพี่ทราฟก่อน”
“ไม่ได้เค้ก เดี๋ยวปวดท้อง ไปกินข้าว”
“เค้กจะรอพี่ทราฟ” ผมยังคงดื้อต่อไป ผมกินอะไรไม่ลงหรอกถ้าพี่ทราฟยังไม่กลับมาแล้วเรายังไม่ได้คุยกันแบบนี้
เมื่อเห็นว่ายังไงผมก็ไม่ยอมกินข้าว พี่เจเลยไม่เซ้าซี้ผมต่อ หรือไม่ก็ ถึงเซ้าซี้ไปผมก็ยังคงยืนยันที่จะไม่กินอยู่ดี ผ่านไปสักพัก พี่ครามกลับออกมาตามผมด้วยตัวเอง คราวนี้ผมเลยปฏิเสธไม่ได้ ต้องเดินตามพี่ครามเข้าไปกินข้าวแต่โดยดี
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารวันนี้ช่างเงียบเหงา ไม่มีใครพูดอะไร ถึงพูดก็พูดกันไม่กี่คำ ส่วนผมได้แต่นั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาเพราะไม่รู้สึกอยากอาหาร แม้ว่าพี่เจและพี่ริชจะหมั่นตักกับข้าวให้ผมเถอะ
“กินหน่อยนะเค้ก นี่ของโปรดเค้กไม่ใช่เหรอ” พี่ริชตักปลานึ่งมะนาวใส่จานให้ผม ผมตักเข้าปากก่อนจะเคี้ยวช้าๆแล้วกลืน แทบจะไม่รู้รสชาติของปลาเลย แต่เพราะไม่อยากให้ใครเป็นห่วง ผมก็เลยต้องตักข้าวเข้าปากบ้าง
“นั่นสิ กินเยอะๆ ไอ่สองมันแย่งกินหมดแล้วเห็นไหมเนี่ย” พี่เจช่วยพูดให้ผมกินข้าว พี่สองเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมองผมกับพี่เจ แต่ก็ก้มลงไปกินต่อ สงสัยจะหิวมากสินะ
สุดท้ายมื้อเย็นผมก็กินข้าวได้ไม่กี่คำ ผมออกไปนั่งรอพี่ทราฟที่หน้าบ้านเหมือนเดิม พี่เจพี่สองออกมาดูผมหลายครั้ง บอกให้ผมเข้าไปรอในบ้าน แต่ผมอยากรอข้างนอกนี่มากกว่า ถึงมันจะมีค่าเท่ากัน แต่ผมก็อยากจะนั่งรอจนกว่าจะเห็นพี่ทราฟกลับมา
“ให้พี่นั่งเป็นเพื่อนไหม” คราวนี้เป็นพี่ริช ผมคงทำให้คนทั้งบ้านไม่สบายใจสินะ ผมมันแย่จริงๆ
“ไม่เป็นไรครับ พี่ริชกลับมาเหนื่อยๆไปพักเถอะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อน”
จากทุ่มเป็นสองทุ่ม พี่ทราฟก็ยังไม่กลับมา ผมนั่งจ้องโทรศัพท์ ไม่กล้าโทรไป กลัวพี่ทราฟจะรำคาญ ผมไม่รู้ว่าจะต้องรออีกนานแค่ไหน แล้วถ้าคืนนี้พี่ทราฟไม่กลับมาล่ะ ผมจะทำยังไง
ผมได้แต่นั่งจ้องไปที่ประตูรั้ว รอฟังเสียงรถของพี่ทราฟ ผมได้แต่รอเท่านั้น เสียงพี่ริชที่นั่งตบยุ่งเป็นเพื่อนผมทำให้ผมเกรงใจ ผมพยายามบอกให้พี่ริชเข้าไปในบ้าน แต่พี่ริชก็ยินยันว่าจะนั่งเป็นเพื่อนผม
“เค้ก เข้ามารอในบ้าน ไปนั่งให้ยุงหามทำไม” เสียงพี่ครามตะโกนอออกมาจากในบ้าน
“เค้กจะรอพี่ทราฟ” ผมบอก สายตายังคงจับจ้องไปที่ประตู
“ก็พี่บอกให้เข้าไปรอในบ้านไง มันกำลังกลับ”
“จริงเหรอพี่คราม” ผมหันไปถามพี่ครามอย่างดีใจ พี่ทราฟกำลังจะกลับมาแล้ว
“อืม เดี๋ยวก็คงถึง เข้ามาในบ้านได้แล้ว ส่วนริช ตามขึ้นไปบนห้องด้วย”
ผมลุกขึ้นยืนแล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน พี่ริชลูบหัวผมเบาๆ ผมเลยหันไปขอบคุณพี่ริชที่นั่งเป็นเพื่อนผม พี่ริชก็บอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเดินตามพี่ครามขึ้นไปชั้นบน ผมเลยนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ไม่มีใครอยู่สักคน สงสัยคงจะขึ้นบ้านไปหมดแล้ว ผมนั่งรอพี่ทราฟอย่างใจจดใจจ่อ จนในที่สุดพี่ทราฟก็มา ผมรีบวิ่งออกไปหาพี่ทราฟที่หน้าบ้าน
(ต่อด้านล่าง)
-
“พี่ทราฟ ฮืออ” พอเห็นหน้าพี่ทราฟผมก็ร้องไห้ออกมา ทั้งๆที่อดทนอดกลั้นมาได้ทั้งวันแท้แล้วๆ แต่พอเห็นหน้าพี่ทราฟเท่านั้นน้ำตามันก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
“เฮ้อ ร้องไห้ทำไมครับ” พี่ทราฟถอนหายใจก่อนจะจับมือผมเดินเข้าบ้าน
“พี่ทราฟไปไหนมา” ผมถามทั้งน้ำตา พี่ทราฟนั่งลงที่โซฟาแล้วก็ดึงผมให้นั่งลงข้างๆ
“ไปที่อู่รถมา” พี่ทราฟตอบนิ่งๆ จ้องหน้าผมที่นั่งร้องไห้ ถ้าเป็นปกติพี่ทราฟจะต้องเช็ดน้ำตาให้ผมแล้วก็กอดผม แต่ครั้งนี้พี่ทราฟไม่ทำ มัยยิ่งทำให้ผมใจเสียเข้าไปใหญ่
“พี่ทราฟโกรธเค้กเหรอ ฮือ เค้กขอโทษ อย่าโกรธเค้กเลยนะ” ผมทนไม่ได้ถ้าพี่ทราฟจะเมินผมไม่สนใจผมแบบนี้
“รู้ด้วยเหรอว่าพี่โกรธ” พี่ทราฟค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ
“รู้ ฮึก” ผมจับมือพี่ทราฟให้จับหน้าผมไว้ ไม่ให้เอาออก
“แล้วรู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงโกรธ”
“เพราะเค้กไปหาพี่เฟใช่ไหม” ต้องใช่แน่ล่ะ เพราะพอพี่ทราฟรู้ว่าผมไปหาพี่เฟ พี่ทราฟก็โกรธผมและก็หนีออกจากบ้านไปเลย
“ปล่าว พี่ไม่ได้โกรธที่เค้กไปหาพี่เฟ แต่พี่ไม่ชอบที่เค้กทำอะไรไม่บอกพี่ เราเป็นคนคิดมากรู้ตัวเองไหม เราเอาแต่โทษตัวเองเรื่องที่พี่เลิกกลับเฟ บอกตามตรงว่าพี่กลัวใจเค้ก กลัวว่าเค้กจะจมอยู่กับความรู้สึกผิดเพราะคิดว่าตัวเองทำให้พี่กับเฟเลิกกันแล้วเราก็จะคิดที่จะทิ้งพี่ไป แต่จะให้พี่บอกยังไงว่าเค้กไม่ผิด หืม เค้กจะให้พี่ทำยังไงดี”
ผมไม่คิดว่าพี่ทราฟจะคิดมากขนาดนี้ เพราะถ้าผมรู้ผมก็คงจะบอกพี่ทราฟก่อน ไม่แอบไปเองแบบนี้ ผมเป็นคนคิดมากนั้นผมรู้ แต่ถึงรู้มันก็ห้ามให้คิดไม่ได้ ผมห้ามตัวเองไม่ให้รู้สึกผิดกับพี่เฟไม่ได้ ความคิดที่ว่าไม่มีผมเรื่องทั้งหมดนี่มันก็คงไม่เกิดขึ้นมันยังคงหลงเหลือในหัวผม แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น อีกใจหนึ่งผมก็คิดว่า ถ้าผมไม่ได้เจอพี่ทราฟ ผมคงไม่มีวันนี้ วันที่ผมจะมีคนที่ผมรักและรักผมมากๆอยู่เคียงข้าง แค่คิดว่าถ้าผมจะไม่ได้อยู่กับพี่ทราฟแบบนี้ผมก็ทนไม่ได้ และความเห็นแก่ตัวก็ทำให้ผมคิดที่จะไปขอโทษพี่เฟ เพราะผมอยากจะสบายใจที่จะยืนอยู่ตรงนี้ ไม่อยากให้ใครรู้สึกไม่ดีกับผม ไม่ว่าจะเป็นคนที่รู้จักหรือไม่รู้จักก็ตาม ผมคงกลับไปอยู่ในสภาพที่ไม่มีคนสนใจแบบแต่ก่อนไม่ได้อีกแล้ว ไม่ว่ายังไงผมก็ปล่อยพี่ทราฟไปไม่ได้
ถ้าปล่อยพี่ทราฟไป ผมคงไม่เหลือใครอีกแล้ว
“เค้กขอโทษ เค้กแค่อยากไปขอโทษพี่เฟก็แค่นี้ เค้กไม่รู้ว่าจะทำให้พี่ทราฟรู้สึกไม่ดีแบบนี้ เค้กไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ” เพราะถ้ารู้ผมคงไม่ทำ...
“พี่แค่อยากให้เค้กบอกพี่สักนิด พี่พาเค้กไปหาเฟได้ แต่ไม่ใช่ที่ว่าเค้กไม่คิดจะบอกแล้วก็ให้ไอ้เจพาไปแบบนี้ เหมือนพี่ไม่สำคัญ เหมือนว่าพี่พึ่งไม่ได้” พี่ทราฟพูดอย่างตัดพ้อ ผมรีบส่ายหน้าทันที ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย
“ไม่จริง! พี่ทราฟสำคัญ สำคัญที่สุด อืออ เค้กขอโทษ ต่อไปนี้เค้กจะไม่ทำอีกแล้ว มีอะไรเค้กจะบอกพี่ทราฟคนแรก แต่พี่ทราฟอย่าทิ้งเค้กไปอีกนะ” พี่ทราฟมองหน้าผมที่สบตาพี่เขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด กอดแบบที่ผมชอบ ผมชอบให้พี่ทราฟกอดผมที่สุด
“เค้กสำคัญกับพี่มากนะ เค้กเป็นคนที่พี่รัก พี่คงทนไม่ได้ถ้าต้องเสียเค้กไป ใครจะว่าพี่เห็นแก่ตัวก็ช่าง พี่ไม่แคร์ พี่แคร์ก็แค่เค้กคนเดียว เข้าใจพี่ไหม”
“...” ผมเช็ดน้ำตาตัวเองออกจากใบหน้า
“พี่ไม่อยากให้เราใช้อดีตมาสร้างอนาคต แต่พี่อยากให้เค้ก อยากให้เราทั้งคู่ใช้ปัจจุบันในการสร้างอนาคต และใช้อนาคตลบอดีตออกไป เค้กเข้าใจพี่ใช่ไหม”
“ฮึก ฮืออ เค้กเข้าใจ เค้กรักพี่ทราฟนะ” พี่ทราฟยิ้มให้ผมก่อนจะพูดต่อ
“ขอบคุณครับที่เข้าใจพี่ พี่เองก็จะพยายามเข้าใจเค้กให้มากขึ้นเหมือนกัน หยุดร้องได้แล้ว ไอ้ครามโทรไปบอกพี่ว่าเค้กไม่กินข้าว จริงหรือเปล่า”
“เค้กกินนะ แต่กินไปนิดเดียว เค้กกินไม่ลง พี่ทราฟดุเค้ก แถมยังหันหน้าหนีเค้กแล้วก็ออกไปจากบ้านอีก พี่ทราฟทิ้งเค้ก” ผมปั้นหน้างอ คราวนี้คดีผลิกกลายเป็นผมที่งอนแทนแล้ว
“โอ๋ๆ พี่ปล่าวทิ้งสักหน่อย พี่ต้องออกไปที่อู่ตั้งแต่เช้า แต่เรากลับหนีพี่ไปข้างนอก โทรหาก็ไม่รับ พอมารู้ว่าเค้กไปไหนมาพี่ก็โมโหมากๆ ถ้าพี่อยู่ใกล้ๆเราตอนที่พี่โมโหพี่อาจจะดุเรามากกว่านี้ พี่เลยออกไปข้างนอกไม่สงบอารมณ์ตัวเอง พี่ขอโทษนะครับ” ผมพยักหน้าช้าๆ พี่ทราฟยิ้มออกมาก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาหอมแก้มพร้อมพรมจูบซับน้ำตาให้ผมช้าๆ
“เค้กโทรไปพี่ก็ไม่รับ” ถึงผมจะโทรไปแค่สายเดียวก็เถอะ =^=!
“พี่ทำงานอยู่ มาเห็นอีกทีก็ตอนเย็นแล้ว เลยคิดว่าเดี๋ยวกลับบ้านแล้วค่อยมาคุยกับเค้กทีเดียว”
“เค้กไม่ชอบเลย พี่ทราฟอย่าดุเค้กเลยนะ ต่อไปนี้เค้กจะไม่ดื้อแล้ว”
“รู้ตัวด้วยเหรอว่าเราน่ะดื้อ” พี่ทราฟว่าขำๆ ใช้นิ้วเขี่ยจมูกผมเล่นอย่างชอบใจ ผมเลยต้องปัดมือออกเพราะรู้สึกเหมือนจะจามออก พี่ทราฟชอบเล่นจมูกผม บางทีก็กัด บางทีก็งับ ไม่เข้าใจว่าจะชอบอะไรขนาดนั้น
“ก็...นิดหนึ่ง” ผมตอบอ้อมแอ้ม ผมดื้อเหรอ จริงเหรอครับ >_< ผมว่าผมไม่ดื้อนะ ใช่ไหม?
“แล้วนี่นิ้วไปโดนอะไรมา” พี่ทราฟจับมือผมมาลูบเล่นก่อนจะหยุดแล้วก้มมองนิ้วของผมที่มีพลาสเตอร์ยาปิดอยู่
“เค้กช่วยพี่เจทำกับข้าวแล้วโดนมีดบาด” พี่ทราฟจับมือผมยกขึ้นก่อนจะจูบลงบนนิ้วของผมที่เป็นแผล
“ทีหลังระวังหน่อยสิครับ”
“ครับผม”
“ไปๆ ไปกินข้าว พี่หิวข้าวมาก” พี่ทราฟหัวเราะเบาๆและดีดหน้าผากผมเบาๆที ผมได้แต่ลูบหน้าผากปรอยๆก่อนจะเดินลุกตามพี่ทราฟเข้าไปในครัว และอยู่ดีๆท้องผมก็เริ่มครวญครางประท้วงมันที
“แหะๆ เค้กก็หิวข้าวมาก” หน้าอายจังเลย รออีกสักหน่อยก็ไม่ได้นะไอ้ท้องบ้า เดี๋ยวก็จะไปกินข้าวอยู่แล้วเชี่ยว ประจานกันเสียได้ T^T
“หิวแล้วทำไมไม่กิน”
“ก็...ก็ตอนนั้นมันไม่หิวนี่น่า แต่ตอนนี้หิวแล้ว” ใครจะไปบอกว่าพอเห็นหน้าพี่ทราฟก็หิวขึ้นมาทันที
“งั้นก็กินเยอะๆเลย ถ้าคราวหน้าไม่กินข้าวอีกนะ พี่จะทำโทษ” พี่ทราฟบอกคาดโทษ ผมก็ได้แต่ยอมรับแต่โดยดี
“ครับ ^_^”
คงปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการทะเลาะกันทำให้เราเข้าใจกันมากกว่าเดิม จากที่ก่อนหน้านี้ ผมคิดว่าผมกับพี่ทราฟคงไม่มีทางทะเลาะกันแน่นอน เพราะไม่ว่าผมจะทำอะไรพี่ทราฟก็ตามใจผมตลอด ไม่ว่าผมจะดื้อยังไงพี่ทราฟก็แค่ดุเบาๆ ไม่ถึงขั้นเมินผมไม่สนใจผมแบบนี้ แต่วันนี้ผมได้รู้แล้วว่าผมควรจะต้องทำยังไงที่จะรักษาความรักของเราเอาไว้
ถ้าจะรักก็ต้องไว้ใจและวางใจคนที่เรารักและคนที่รักเรา มีอะไรต้องพูดคุยกัน ช่วยกันแก้ไขปัญหา ไม่ใช่คิดจะทำอะไรคนเดียว เพราะเราไม่ได้อยู่คนเดียวถึงจะทำอะไรตามใจตัวเองได้ อย่างน้อยก่อนจะคิดทำอะไรก็ต้องคิดก่อนว่าจะส่งผลถึงใครหรือทำให้ใครต้องเสียใจหรือเปล่า
ผมคิดว่า ผมกับพี่ทราฟยังมีอะไรที่ต้องปรับและเรียนรู้ไปพร้อมกัน แต่ไม่ว่ายังไงเราทั้งสองก็จะผ่านมันไปให้ได้ ถ้าใครทำผิดเราก็จะตักเตือนซึ่งกันและกัน เพื่อประคองความรักของเราเอาไว้แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
และผมก็หวังว่าเราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ไม่ต้องแยกกัน
“พี่ทราฟอาบก่อนเลยก็ได้” พอกินข้าวเสร็จ ผมเอาเจ้าสายไหมไปนอนก็ขึ้นมาบนห้อง ผมหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้พี่ทราฟ ไปทำงานที่อู่มาทั้งวันคงจะเหนียวตัวแย่ ผมอาบทีหลังก็ได้เพราะวันนี้ทั้งวันไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วนอกจากนั่งรอพี่ทราฟ เหอะๆ
“พี่ว่าอาบด้วยกันดีกว่า” พี่ทราฟเดินเข้ามากอดผมจากด้านหลัง พร้อมกับใบหน้าของพี่ทราฟที่เข้ามาซุกอยู่แถวๆซอคคอและหัวไหล่ผมและพรมจูบไปมา พี่ทราฟจะหื่นอีกแล้วววว
“ไม่เอา พี่ทราฟอาบก่อนนั่นแหละดีแล้ว เค้กรอได้” เรื่องอะไรจะอาบกับพี่ทราฟล่ะ ถ้าอาบพร้อมกันคงไม่ได้อาบอย่างเดียวแน่ ผมไม่อยากจะคิดเลย
“หึหึ จะรอทำไมละ อาบด้วยกันนี่แหละดีที่สุดแล้ว” แต่พี่ทราฟกลับไม่ฟังคำพูดของผมเลย ดันผมเข้าห้องน้ำจนได้ แต่ผมจะขัดขืนแต่ก็สู้แรงพี่ทราฟไม่ได้อยู่ดี คอยดูนะ ผมจะไปเรียนเทวันโด ยูโด คาราเต้ เรียนมันให้หมดเลย เผื่อว่าผมจะแรงเยอะกว่านี้บาง โอ๊ยยย ขัดใจที่ซู้ดดดด!
“ไม่เอานะพี่ทราฟ” แล้วมือนี่มันอะไร ผมถอดเสื้อเองได้ ไม่ต้องใจดีขนาดนั้นก็ได้ ฮือออ ยิ่มกริ่มเข้าไปเถอะ ผมอายจะตายอยู่แล้ว เอาเสื้อผ้าผมคืนมานะ!
“มามะคนดี เดี๋ยวพี่จะถูหลังให้”
ม่ายยยยยย >.< ผมถูเองได้ ให้ผมถูเองเถอะ!
ฮือออ สุดท้ายผมก็เจ็บตัวอีกจนได้
ตื่นเช้ามาพี่ทราฟยังคงหลับอยู่ ผมค่อยๆจับแขนพี่ทราฟที่กอดผมไว้ออกอย่างเบามือเพราะกลัวพี่ทราฟจะตื่น ผมค่อยๆลงจากเตียงด้วยความทุลักทุเลเดินเข้าห้องน้ำ จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะบอกว่า...ผมเจ็บก้น!
ฮืออ ปวดเอวปวดตัวไปหมดเลย
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมก็เดินย่องๆออกจากห้อง แต่พอเปิดประตูได้นิดเดียวก็ต้องดึงประตูเข้าหาตัว เอ๋...ทำไมพี่ริชออกมาจากห้องพี่ครามล่ะ
“บ่นๆๆ บ่นเข้าไปเถอะ” ผมได้แต่แอบฟัง แต่ไม่เห็นว่าตอนนี้ทั้งคู่ทำอะไรอยู่
“นอนก็ดิ้นแล้วยังจะปากดีอีกนะ”
“แล้วทำไม ผมไม่ได้อยากนอนด้วยสักหน่อย ทำไมพี่ไม่ปลุกผมล่ะ”
“เพราะสงสารหรอกน่า เห็นง่วงซะขนาดนั้น แล้วจะโวยวายทำไมหนักหนา”
“แล้วทำไมพี่จะต้อง...ต้องกอดผมด้วยล่ะ” หืม ทำไมพูดเบาจัง ผมไมได้ยินนะพี่ริช พูดดังๆหน่อยสิ (เริ่มเกิดความอยากรู้อยากเห็น)
“หึหึ แค่นี้ก็ทำเป็นโวยวาย ทีนายจูบฉัน ฉันยังไม่ว่าเลย” นี่ก็อีกคน พี่ครามทำไมต้องกระซิบกระซาบด้วย ผมฟังไม่รู้เรื่องอ่ะ
“ไอ้พี่คราม!”
“ทำไมไอ้น้องริช!”
แล้วเสียงก็เงียบหายไป เอ๋...ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่านะ ยังมีอะไรที่ผมไม่รู้หรือเปล่าระหว่างพี่ครามและพี่ริช พี่เขานอนด้วยกันเหรอ น่าแปลกจริงๆนะแบบนี้ ผมว่าทุกคนคงอยากจะรู้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ หึหึ นี่คงได้เวลาตามหาความจริงกันแล้ว ถึงตัวจะเป็นเด็ก แต่สมองเป็นผู้ใหญ่ ชื่อของเขาคือ ยอดนักสือจิ๋ว...โคเค้ก!
>_<!!!
:oni2:
=============================
ขออธิบายหน่อยนะคะ ยังจำกันได้ไหมค่ะที่พี่ทราฟเคยบอกว่าอยากให้น้องเค้กดื้อ ประมาณว่าถึงดื้อก็ยังตามใจอะไรแบบนี้ แต่ที่จริงคือ ที่พี่ทราฟต้องการให้น้องเค้กดื้อก็เพราะว่าพี่ทราฟต้องการให้น้องเป็นตัวของตัวเอง มีความคิดเป็นของตัวเอง หรือพูดง่ายๆคือแสดงนิสัยของตัวเองออกมาได้เต้มที่ เพราะน้องเค้กค่อนข้างเป็นคนที่ขี้เกรงใจและคิดมาก ในตรงจุดนี้จะทำให้น้องสร้างกำแพงบางๆขึ้นมากั้นความสัมพันธ์ที่มีต่อคนอื่น ประมาณว่า ถ้าน้องขี้เกรงใจ เวลาอยู่กับพวกพี่เจพี่สองหรือพี่คราม น้องก็จะไม่กล้าบอกกล้าพูดอะไรตามใจตัวเองตามนิสัยของน้อง เพราะอย่างนั้นพี่ทราฟถึงยากให้น้องแสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมา เพื่อที่จะได้รู้ว่าความจริงแล้วน้องเป็นคนแบบไหนกันแน่ จะได้ปรับตัวเข้าหากันถูก เพราะตัวของพี่ทราฟเองก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรมาก ทั้งยังเป็นคนอารมณ์ร้อนถ้าไม่นับเวลาอยู่กับน้องที่จะอารมณ์เย็นอยู่ตลอด แต่คนเราก็ต้องมีบางที่จะระเบิดออกมา อย่างที่พี่ทราฟไม่พอใจที่น้องไปหาเฟโดยที่ไม่บอก นั่งเป็นเพราะพี่ทราฟกลัวน้องจะคิดมาก โทษตัวเองจนยอมเลิกกับพี่ทราฟนั่นเอง ส่วนน้องเค้กก็กลัวพี่ทราฟจะคิดมากเลยทำอะไรไม่บอก ต่างคนก็ต่างกลัวคนที่ตัวเองรักจะต้องเป็นทุกข์ ถึงได้เป็นเรื่องเป็นราวขึ้น แต่อยากน้อยๆทั้งคู่ก็ทำไปเพราะเจตนาดี ถึงผิดพลาดกันบ้างก็ให้อภัยได้
มนุษย์ก็คือมนุษย์นะคะยังมีกิเลสตัญหา รักโลภโกรธหลง ทุกคนทำผิดได้ทุกเวลาถ้าไม่มีสติ และคงไม่มีใครทำแบบนั้นได้เพราะไม่ใช่พระพุทธเจ้านี่เนอะ จริงไหมค่ะ อยู่ที่ว่าจะรู้ความผิดของตัวเองและยอมรับผิดไหมไหมก็แค่นั้นเอง และน้องเค้ก เมื่อคิดว่าตัวเองผิดก็อยากจะขอโทษ อยากจะไถ่โทษให้ตัวเอง ถึงได้ตัดสินใจไปคุยกันเฟ เพราะน้องค่อนข้างแคร์คนรอบข้างมากๆ อยากให้ทุกคนรวมถึงตัวน้องเองสบายใจ
ฮ่าๆๆ เวิ้นเยอะกว่าทุกที ก็กลัววึคนอ่านจะไม่เข้าใจเจตนาของพี่ทราฟและน้องเค้กเนอะ ตอนนี้พี่มาม่าของพี่ทราฟของน้องเค้กหมดแล้ว อาจจะมีบางๆนิดหน่อยๆเพราะหึงหวงน้องของพี่ทราฟบ้าง แต่ไม่หนักหนาแน่นอน แค่พอให้กระชุ่มกระชวยเท่านั้น หลังจากนี้ก็จะเป็นเรื่องพี่พี่ครามและน้องริชแบบยาวๆกันไป
ขอบคุณทุกคนที่เขามาอ่านและติดตามนะคะ
กอดๆ :กอด1:
ตอนต่อไปแต่งเสร็จแล้ว แต่ยังไม่ได้ตรวจคำผิด อยากอ่านกันไหม ถ้าอยากอ่านก็เม้นๆกันเยอะๆค่า
:mew1:
-
น้องเค้กน่ารักเสมอ รออ่านครามกับริช โคเค้กจะสืบได้เรื่องหรือเปล่านะ
-
โคเค้ก จัดการไปสืบเรื่องพี่ครามกะพี่ริช มาด่วน ๆ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
แอบตกใจกลัวทราฟ น้องเค้กไม่ผิด(เข้าข้างเต็มที่)
-
:hao6: :hao6:
มีสายสืบเรื่อง ครามริชแล้ว อิอิ
-
รีบสืบเลยน้องเค้ก
อยากรู้เหมือนกันๆๆๆ 555555+
:hao3: :hao3: :hao3:
-
น้องเค้กยังคงน่ารัก น่ากอดเหมือนเดิม 555 พี่ทราฟอดใจไม่ไหวอะดิ :L2:
ได้คุยกันอย่างนี้ น้องเค้กพี่ทราฟก็ได้ปรับตัว และเข้าใจกันมากขึ้น น่ารักทั้งคู่
รอนักสืบโคเค้ก ออกปฏิบัติการนะจ๊ะ
-
โคเค้กนี่มันแปลกๆ นะลูกในภาษาบ้านเราน่ะ
ตอนนี้เห็นพี่ทราฟในมาดดุแล้วชอบอ่ะ (ทุกครั้งจะตามใจเค้กตลอด)
-
:katai2-1: นักสืบจิ๋ว โคเค้ก จงไปตามสืบมาซะ!!! :mew1:
555++ น่ารักตล้อดๆๆๆๆๆ
-
โคเค้กน่ารักเกินไปแล้ววว 555
-
จะรออ่านโคเค้กนะเฮ้ย! ล้วงความรับเฮียครามพี่ริชมาให้หมด!!! :katai1:
ว่าเเต่มีโคเค้กที่ไหนมีคนตายที่นั่นด้วยป่ะเนี่ย *โดนถีบโทษฐานปากเสีย*
เเง่ก เเต่ก็จะรอโคเเค้กตาสืบนะ! เพราะเขาก็อยากรู้เรื่องสองคนนั้นเหมือนกัน!
กรี๊ดๆ มาเเล้วๆๆๆ เกือบลืมเนื้อเรื่อง 5555 +เป็ดเหลืงไปเลยค่ะ สนุกอย่างเคย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เค้กก็ยังน่ารักอยู่เหมือนเดิม
อยากอ่านครามกับริชแล้วอะ
-
แหม มีทิ้งท้ายระหว่างพ่อครามกับริชชี่ อยากอ่านแว้ววววววววว :-[
-
รออ่านคู่ คราม ริช อยู่ น่ะ
เค้กน่ารักมากเลย ตามสืบๆ
-
บางทีเค้กก็ดื้อจนน่าปวดหัวแทนทราฟ
มีเมียเด็กก็แบบนี้แหล่ะ ฮ่า ฮ่า เด็กน้อยเลยคิดแค่ในมุมของตัวเอง
ริชพัฒนาเฟ้ยได้เข้าไปนอนห้องพี่ครามแล้ว ลักหลับเลย
-
เค้กกับทราฟเพิ่งเคยทะเลาะกันรุนแรงครั้งนี้ครั้งแรกซินะ แต่ก็เป็นการทำให้เข้าใจกันมากขึ้น ซึ่งดีที่สุดอย่าทะเลาะกันเลยน่าจะดีกว่า
มาดูกันต่อไปว่านักสืบโคเค้กจะสืบเรื่องครามริชได้เรื่องว่าเช่นไร 5555
-
ตายๆจีบกันด้วยคำด่าๆ555+ สนุกๆ
-
น้องเค้กคิดมากเกิ๊นนนนนนน =0=
-
อยากอ่านอยู่แล้ว :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ชูป้ายริชคราม เฟิร์ม ว่าอยากอ่านจริงๆ
-
โคเค้กสืบได้เรื่องแล้วก็อย่าลืมมาเล่าให้ฟังบ้างนะเหมียวจะรอ
อยากอ่านคู่ของน้องริชกะพี่ครามอ่ะ
-
คราวหน้ามีอะไรปรึกษากันก่อนน้า จะได้ไม่เป็นเรื่องแบบคราวนี้
เห็นเค้กหงอยแบบนี้แล้วนึกถึงสายไหมเลย 555555
เรื่องของตัวเองก็เคลียร์แล้ว ต่อไปโคเค้กช่วยพาคนอ่านไปสืบเรื่องพี่ครามกับริชหน่อยนะ ><
-
โคเค้ก ไปจัดการสืบมาเลย
-
ไม่ค่อยอยากรีเควสอะไรจากคนแต่งมาก
เพราะคนแต่งก็บอกตั้งแต่ต้นแล้วว่า ภาคนี้ไม่ได้เน้นคู่ใหม่ แต่จะมีคู่เดิม+คู่ใหม่ผสมๆ กันไป
แต่ก็นะ คู่ใหม่เนี่ยมันก็ช่างกระดึ๊บๆ ซะเหลือเกิ๊น :z3:
-
รักเค้กทราฟฟฟฟฟ
-
น้องริช ไปนอนกับ พี่คราม ได้งัยอ่ะ อยากรู้อยากเห็น เหมือน น้องเค้กเลย :hao3:
-
ตกใจหมดเลยที่ทราฟทำแบบนั้น แต่ยังไงก็รู้แหละว่าทราฟรักเค้กมาก :katai4:
-
ไม่ค่อยอยากรีเควสอะไรจากคนแต่งมาก
เพราะคนแต่งก็บอกตั้งแต่ต้นแล้วว่า ภาคนี้ไม่ได้เน้นคู่ใหม่ แต่จะมีคู่เดิม+คู่ใหม่ผสมๆ กันไป
แต่ก็นะ คู่ใหม่เนี่ยมันก็ช่างกระดึ๊บๆ ซะเหลือเกิ๊น :z3:
เดี๋ยวตั้งแต่ตอนหน้าเป็นต้นไปก็จะกระเตื้องขึ้นแล้ว เพราะจุดไคลแม็คใหญ่ๆของพี่ทราฟกับน้องเค้กหมดแล้ว คราวนี้ก็จะเป็นเรื่องพี่ครามน้องริช(เกือบ)ล้วนๆค่ะ
:mew1:
-
นักสิบน้อยจะได้เรื่องไหม? เกรงว่างานจะเข้า ฮ่าๆ
-
นักสืบโคเค้ก รีบไปสืบมาเลย
เค้าอยากรู้ใจจะขาดแบ้ว
พี่ครามกะน้องริชอ่ะ
มันเกิดอะไรขึ้น ไปนอนห้องเดียวกันได้ไง
คิคิ
-
นู๋เค้กจอมดื้อจะเป็นนักสืบ
แล้วจะได้เรื่องไหมเนี่ย :laugh:
-
เคลียร์ที่ติดค้างในใจซะทีนะน้องเค้ก
ต่อไปเป็นครามกับริช .... อร๊างง :katai5:
-
หวังว่าน้องเค้กจะเคลียร์แล้วนะ แม้จะยังไม่หมดแต่ก็ดีกว่าแต่ก่อน
น้องเป็นคนคิดมากจริงๆ แต่ดีที่พี่ทราฟใจเย็นคอยอธิบายให้เข้าใจ
ต่อไปเด็กดื้อคงไม่กล้าแล้วล่ะ เสียน้ำตากันไปขนาดนี้
ส่วนเรื่องพี่ครามกับน้องริช น้องเค้กไปสืบมาเลยจ้ะ พี่ก็อยากรู้
อะไร ยังไง ถึงไปนอนห้องเดียวกันได้ล่ะเนี่ย :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดให้น้องเค้ก
-
อ่านมาถึงตรงนี้ เค้ก ก็ยังน่ารักอยู่ดีอ่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 17
[Songkhram talks]
“นี่ ปล่อยไว้แบบนั้นจะดีเหรอ” ผมหันหลังไปมองริชที่เดินตามผมขึ้นมาที่ห้อง เพิ่งสังเกตุว่าอุ้มไอ้ลูกหินมาด้วย
“เรื่องของคนสองคน ปล่อยให้พวกมันจัดการกันเอง” ผมเดินไปที่ชั้นวางหนังสือก่อนจะเลือกหนังสือสองสามเล่มออกมาจากชั้น
“จะบอกว่าผมเสือกว่างั้น” หึหึ นับว่าฉลาด ผมไม่ได้ตอบแต่เดินไปที่โต๊ะทำงานในห้องแทน
“มานั่งนี่ แล้วเอามันขึ้นมาทำไม เอาลงไปข้างล่างเดี๋ยวนี้” ผมชี้นิ้วไปที่ประตูเป็นเชิงสั่ง ผมไม่ชอบให้ใครเข้าห้อง ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ก็ตาม ปกติไอ้พวกเพื่อนผมมันก็ไม่ค่อยเข้าห้องผมเท่าไหร่ ยกเว้นถ้าจำเป็น แต่คราวนี้ผมให้ริชเข้ามาทำงาน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่จะเอาไอ้ลูกหินเข้ามาในห้องผมด้วย
“ไม่เอา” ยังจะหันหน้าหนีอีก
“ริช เอาลูกหินลงไปข้างล่าง” ผมตีเสียงนิ่งให้รู้ว่าผมพูดจริง
“ทำไมอ่ะ ให้มันอยู่ด้วยดิ ลงไปข้างล่างมันก็อยู่คนเดียว มันไม่ซนหรอกน่า” ไม่ซนห่าอะไร ทุกวันนี้ไม่รู้ว่าลูกแมวหรือลูกจิงโจ้ แม่งทั้งกระโดดทั้งวิ่งไปทั่วบ้าน พรมที่ห้องนั่งเล่นนี่ก็เพิ่งเปลี่ยนใหม่เพราะไอ้ลูกหินมันทั้งข่วนทั่งกัดจนเป็นรูไปหมด แต่ดูเหมือนเจ้าของมันจะชอบใจที่เห็นลูกมันซนซะขนาดนั้น แล้วยังจะมีน่ามาย้อนด้วยนะว่า
‘มันกำลังฝึกทักษะอยู่’
เชื่อเขาเลยให้ตายสิ!
“...”ผมยืนกอดอกจ้องทั้งคนทั้งแมวนิ่ง แต่รู้ไหมว่าทั้งคู่ไม่สะทกสะท้านเลย ริชก็มองหน้าผมนิ่ง ส่วนไอ้ลูกหินก็จ้องผมตาแป๋ว ประมาณว่าไอ้หนูอยู่ด้วยเถอะ เฮ้อออ นับวันๆริชเริ่มแข็งข้อกับผมขึ้นทุกทีจนอยากจะตีสักทีสองทีด้วยความหมั่นไส้
“เฮ้อ ตามใจ” ผมทำหน้าเซ็งเพราะรู้สึกว่าแพ้ทางมัน เท่านั้นแหละริชมันทำหน้าดีใจยิ่งกว่าตอนสอบยูโดผ่านเสียอีก
“ก็แค่นี้” ได้ทีแล้วก็เอาใหญ่ สงสัยต้องได้กำราบกันซะบ้าง ไม่งั้นจะได้ใจไปกันใหญ่
“มานั่งนี่” ผมตบที่เก้าอี้ฝั่งซ้ายมือให้ริชนั่ง ส่วนผมนั่งลงที่ตัวฝั่งขวาของโต๊ะทำงาน มัวแต่ลีลาพอดีวันนี้ไม่ต้องได้หลับได้นอน
“จะให้ทำอะไร อย่าบอกนะว่าทำงานน่ะ นี่จะไม่ให้พักบ้างหรือไง” ยังจะไม่ทันไรก็โวยวายเสียแล้ว ผมเลยจัดการตบหัวไปทีหนึ่งเบาๆ
“จะโวยวายทำไม น่ารำคาญ จะเวลาไหนก็ต้องทำ เอกสารนี่ นี่ แล้วก็นี่ อ่านให้หมดภายในคืนนี้ อ่านเสร็จแล้วก็มาพูดให้ฉันฟังว่าอ่านอะไรไปบ้าง”
“อ่านอย่างเดียวไม่ได้เหรอไง” ริชเริ่มต่อรอง ทำหน้าจะเป็นจะตายให้ได้
“ไม่ได้ อ่านไปซะ” จะหาว่าผมใจร้ายก็ได้ แต่ที่ทำอยู่นี่ก็เพื่อตัวเขาคนเดียวนั่นแหละ
“เฮ้อ เหนื่อยตายเลยกู” และริชก็ได้แต่บ่นเบาๆเท่านั้นก่อนจะซุกหน้าลงไปฟัดไอ้ลูกหิน ผมว่าไอ้ลูกหินมันได้ตายเร็วๆนี้แน่ ถ้าเด็กนี่ยังฟัดแมวแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยวแบบนี้นี้อีก
“เมี้ยววว” นี่ก็อีกตัว ชอบใจจริงจริ้งงงง!
“เอาลูกหินมานี่” ผมพูดขัดริชที่มัวแต่เล่นกับลูกหินไม่ยอมอ่านเอกสารสักที
“ไม่เอา” ริชเบี่ยงตัวหนีผมที่เอื้อมมือไปจับเจ้าลูกหิน ถ้าปล่อยให้อยู่ด้วยกันไม่เป็นอันทำอะไรแน่ๆ
“เอามานี่” ผมแบมือสั่ง
“...”แต่ริชกลับมองผมอย่างชั่งใจ
“ไม่เอาลงไปข้างล่างหรอกน่า เร็วๆ” นั่นแหละ เขาถึงจะยอมส่งไอ้ลูกแมวตัวเล็กมาให้ผม กว่าจะยอมมาอยู่กับผมมันก็ข่วนผมหลายทีเหมือนกัน เพราะไม่ยอมออกจากตัวริช กางเล็บจิกเสื้อยืดของริชไม่ปล่อย แต่พอเกาคางไปทีสองทีถึงได้ยอมมา
ดื้อเหมือนเจ้าของมันไม่มีผิด
“แล้วต้องทำอะไรบ้างเนี่ย” เขาเปิดเอกสารดูไปมาก่อนจะทิ้งตัวลงกับพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่าย
“อ่านแล้วทำความเข้าใจ แค่นั้นแหละ อ่านเสร็จแฟ้มแรกก็มาอธิบายให้ฟังด้วย” ผมสั่งทิ้งท้ายแล้วจึงปล่อยให้ริชนั่งดูงานไปคนเดียว ส่วนผมก็เดินไปที่เตียงโดยที่ในมือมีไอ้เจ้าลูกหินอยู่ มันอาบน้ำยังวะเนี่ย ถ้ายังไม่อาบก็อย่าฝันว่าจะได้ขึ้นไปนอนบนเตียง
“ริช ลูกหินมันอาบน้ำหรือยัง” ผมหันไปถามคนที่นั่งหันหลังให้
“อาบแล้ว มันอาบกับผมทุกวันแหละ มันไม่สกปรกหรอก” เขาตอบแต่ไม่ได้หันกลับมา ริชก้มหน้ามองเอกสารในมือแบบผ่านๆก่อนจะหาวหวอดๆ
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงก่อนจะยกตัวลูกหินขึ้นมาดม กลิ่นหอมของแชมพูลอยเข้าจมูก ผมจึงได้วางใจวางมันลงบนเตียง อยากรู้จริงๆว่าเลี้ยงกันอีท่าไหน ถึงตัวเท่ากับวันแรกที่พามา แต่ติดที่ว่าจะดูมีเนื้อกว่าเดิมหน่อยหนึ่ง แมวแคระหรือเปล่าวะ
ผ่านไปสองชั่วโมง ริชเดินมาท่องเอกสารชุดแรกให้ผมฟังเรียบร้อย เหลืออีกสองชุด ระหว่างรอผมนั่งอ่านหนังสือบนเตียงโดยสละมือข้างหนึ่งให้มันเอาหัวมาเกยหนุน กะไว้แล้วว่าจะมันจะต้องติดมือ เพราะคนเลี้ยงชอบมันอุ้มไปไหนมาไหน ไม่ค่อยให้อยู่ห่างตัว กลับมาถึงบ้านก็ประคบประหงมกันยกใหญ่ แล้วดูตอนนี้สิ แค่เอามือออกไอ้ลูกหินก็จะตื่นทันที แล้วพอมันตื่นมันก็จะไม่ยอมนอนจนกว่ามันจะได้นอนบนมืออีกครั้ง คือเรียกง่ายๆว่ามันจะต้องได้สัมผัสตัวเราส่วนใดส่วนหนึ่งนั่นแหละมันถึงจะหลับ
ผมเงยหน้าจากหนังสือผมไปที่แผ่นหลังของอีกคนในห้องที่นั่งหัวทิ่มอยู่กับโต๊ะ อย่าบอกนะว่าหลับน่ะ งานยังไม่เสร็จเลย แต่พอผมหันไปมองดูนาฬิกา ตายห่า ห้าทุ่มกว่าแล้วหรือเนี่ย!
ช่วยไม่ได้ วันนี้คงต้องปล่อยให้พักไปก่อน
“ริช” ผมเรียกชื่อริชเสียงดัง ทำให้ไอ้เจ้าลูกหินสะดุ้ง ผมเลยต้องเกาคางให้มันนอนต่อ ก่อนจะเรียกริชอีกสองสามครั้งด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิม แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ผมเลยจำเป็นต้องลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหาคนที่ฟุบหน้าหลับกับโต๊ะ แลดูหน้าสงสาร
“เมี้ยววว” ตื่นจนได้สินะ ผมหันไปมองลูกหินที่ตื่นขึ้นมา แถมยังลุกขึ้นจะเดินมาหาผม ส่งเสียงร้องเป็นการเรียกอีก หึหึ มันก็น่ารักดีนะเนี่ย ไม่คิดว่ามันจะติดผม ถ้าติดเจ้าของมันนี่ก็ว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้ผมคงต้องหยุดสนใจเจ้าลูกหินก่อน เพราะยังต้องจัดการกับอีกคนในห้อง
“ริช ตื่น ไปนอนที่ห้องไป” ผมทั้งเรียกทั้งเขย่าเบาๆ ได้ยินแต่เสียงงึมงำเบาๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าจะตื่น ให้ลูกหินก็ร้องเมี้ยวๆไม่หยุด ไอ้เด็กนี่ก็ไม่ตื่น หรือจะให้มันนอนที่ห้อง
ห้องผมเนี่ยนะ
ผมมองริชอย่างชั่งใจก่อนจะตัดใจเรียกอีกครั้งแต่ก็ไม่ตื่น คงจะเพลียมากเพราะเห็นว่าวันนี้มาสอบสองตัว แถมเมื่อเย็นก็ออกไปทำงานกับผม ไหนจะพาลูกหินไปฉีดวัคซีน กลับมาผมก็ยังให้มานั่งอ่านเอกสารอีก หรือผมจะใช้งานมันหนักไปวะ
เฮ้อ ไม่ตื่นก็ไม่ต้องตื่น
ผมจัดการอุ้มริชขึ้นมาไวในแขนก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงที่มีเจ้าลูกหินนั่งรออยู่บนเตียง ผมค่อยๆวางตัวริชลงที่ฝั่งด้านในของเตียง พอหลังแตะที่นอนริชก็ขยับไปมาเหมือนหาท่าที่สบายก่อนจะนิ่งไป ส่วนลูกหินเมื่อเห็นว่าเจ้าของมามันก็รีบเดินเต๊าะแต๊ะเข้าไปก่อนจะขดนอนตรงช่องว่างระหว่างแคบๆลำตัวกับแขน ผมยืนมองนิ่งจนทั้งคู่หลับสนิทจึงเดินไปหยิบผ้าห่มอีกผืนในตู้มาห่มให้ ก่อนจะเดินไปปิดไฟ
ผมทิ้งตัวลงนอน แปลกๆดีที่มีคนมานอนข้างๆ ปกติผมนอนคนเดียว ผมไม่เคยปล่อยให้ใครนอนข้างผมถึงเช้า เวลามีอะไรกับผู้หญิง ส่วนมากเมื่อเสร็จกิจผมก็จะให้เธอกลับทันที ไม่มีการนอนด้วยกันยันเช้าเด็ดขาด เพราะรู้สึกอึดอัด แต่คราวนี้กลับไม่ มันก็แค่รู้สึกว่ามีคนนอนด้วย แต่ก็แค่นั้น ไม่ได้อึดอัดหรือรู้สึกไม่ดีอะไร ทำไมวะ
เกิดอะไรขึ้นกับผมหรือเปล่าวะ?
ช่างแม่ง นอนดีกว่าขี้เกียจคิดแล้ว
ปั๊ก!
“โอ๊ย!” กำลังเคลิ้มๆหลับก็รู้สึกเจ็บสีข้าง แต่พอลืมตามองเท่านั้นแหละรู้เรื่องเลย
ไอ้ริชมันถีบผม!
ผมจับขามันโยนกลับให้เข้าที่เดิมก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ แต่นอนได้ไม่เท่าไหร่ มันก็มาอีกแล้วครับ คราวนี้มือริชมันฟาดเต็มๆหน้าผมเลย
“ริช! นอนดีๆได้ไหม!” ผมได้แต่ฟาดหัวฟาดหางใส่คนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
แม่ง นอนดิ้นได้ใจจริงๆ
แล้วก็เป็นอย่างนั้นเกือบค่อนคืน ตัวผมนี่ยน่วมไปหมด สุดท้าย โมโหแม่งจับแม่งรัดเสียเลย ถ้ายังดิ้นได้อีกนะได้เจอดีแน่ๆ
กว่าผมจะได้หลับก็เกือบเช้า คิดว่าชีวิตผมจะสบายแล้วใช่ไหมเปล่าเลย เพราะไอ้คนที่ตื่นก่อนดันร้องโวยวายลั่นห้อง เท่านั้นไม่พอมันยังถีบผมตกเตียงอีก
อะไรนักหนาเว้ยเห้ย!!!!!
“เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย” ผมตะโกนใส่อย่างหงุดหงิด เพิ่งจะนอนได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องตื่นด้วยบาทาได้เด็กนี่ซะแล้ว
“ก็แล้วมากอดทำไมเล่า!!!” ไอ้นี่ก็โวยวายหน้าดำหน้าแดง ริชคว้าหมอนแล้วโยนกระแทกใส่หน้าผม ผมมองเขาอย่างหงุดหงิดแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรไป แรงปาแค่นี้ เจ็บแค่นี้ไม่ต่างอะไรกับโดนแมวขวน หึ!
“อย่ามาขึ้นเสียงนะ แม่งนอนก็ดิ้นแล้วยังจะทำร้ายร่างกายคนอื่นเขาอีก” แล้วดูมันน่ะ ลุกออกจากเตียงแต่ไม่ลืมอุ้มไอ้ลูกหินที่ตกใจตื่นมานั่งมองตาแป๋วไปด้วย ผมเดินตามมันออกไปจากห้องทันที
“บ่นๆๆ บ่นเข้าไปเถอะ” ดูมันพูดครับ ทำผมเจ็บแล้วไม่รู้จักรับผิดชอบ
“นอนก็ดิ้นแล้วยังจะปากดีอีกนะ”
“แล้วทำไม ผมไม่ได้อยากนอนด้วยสักหน่อย ทำไมพี่ไม่ปลุกผมล่ะ”
“เพราะสงสารหรอกน่า เห็นง่วงซะขนาดนั้น แล้วจะโวยวายทำไมหนักหนา” สิ้นคำปุ๊บ ริชก็หันกลับมาทำหน้าเหวี่ยงใส่ผมทันที
“แล้วทำไมพี่จะต้อง...ต้องกอดผมด้วยล่ะ” ผมทำหน้าเซ็งใส่มัน อยากจะกอดตายล่ะ ถ้ามันไม่นอนดิ้นซะขนาดนั้นล่ะก็นะ
“หึหึ แค่นี้ก็ทำเป็นโวยวาย ทีนายจูบฉัน ฉันยังไม่ว่าเลย” ผมหยิบยกประเด็กคราวก่อนนู้นขึ้นมาพูด แล้วก็ได้ผล เมื่อคนที่เดินนำหน้าหันกลับมาเรียกชื่อผมดังลั่นบ้านหน้านี่แดงแปร๊ด
“ไอ้พี่คราม!”
“ทำไมไอ้น้องริช!”
“ฮึ่ย! ฝากไว้ก่อนเถอะ” แล้วมันก็เดินลงบันไดไป
หึหึ น่ารัก...
ห๊ะ!
นะ น่ารัก...เชี่ยแล้วกู!!! มันต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ
“พี่คราม” ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์มองเค้กที่นั่งท้าวคางจ้องหน้าผม หน้าตาสดใสแบบนี้แสดงว่าเคลียร์กับไอ้ทราฟเรียบร้อยแล้ว เด็กอะไร ซนได้ซนดี จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน แต่ซนแบบนี้ก็ดีกว่าตอนที่ทำหน้าหงอย เค้กเหมาะที่จะสดใสไม่เหมาะกับความเศร้าเลยสักนิด
“มีอะไร แล้วทำไมไม่นั่งดีๆ” เพิ่งสังเกตุเห็นท่านั่งเค้ก แทนที่จะนั่งบนเก้าอี้ดีๆ กลับนั่งคุกเข่าบนเก้าอี้แทน
“เอ่อ...เค้ก...นี่ก็ดี สบายดี” เค้กตอบอึกอึก ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะอ่านหนังสือผมต่อ แต่ก็ยังรับรู้ได้ว่าถูกจ้องอยู่ ผมเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เค้กยิ้มแห้งตอบกลับ ไอ้เจที่ยืนทำกับข้าวอยู่หันมาหัวเราะเค้กเบาๆแล้วก็กลับไปสนใจงานตรงหน้าต่อ ไอ้ทราฟกับไอ้สองผมยังไม่เห็นหัวมันเลย จะเห็นก็แต่เด็กที่นั่งจ้องผมนี่แหละ
“มีอะไรหรือไง” ผมถาม
“พี่คราม...พี่ริชนอนดิ้นไหม”
“ถามทำไม” ผมหรี่ตามองเค้กอย่างจับผิด ไม่รู้คิดได้ไงถึงถามอะไรแบบนั้น
“ก็ถามเฉยๆ” ถามเฉยๆแต่เสียงสูงเชียว
“แน่ใจ”
“แน่ใจ แบบว่า เค้กก็นอนดิ้นไง เลยอย่ารู้ว่าพี่ริชนอนดิ้นหรือเปล่า ถามเจ้าตัวเจ้าตัวเขาไม่รู้เรื่องหรอก เค้กก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน แต่พี่ทราฟบอกเลยรู้” เค้กร่ายยาว แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาถามผม
“ดิ้น โครตดิ้นเลย” เนื้อตัวผมยังเจ็บอยู่เลยตอนนี้
“คึคึ แล้วพี่ครามรู้ได้ไงอ่ะ พี่ครามนอนกับพี่ริชเหรอ ฮ่าๆๆ”
เวร! นี่กูหลงกลเด็กหรือนี่!
ปึก!
“นี่แน่ะ เดี๋ยวจะให้ไอ้ทราฟจัดการซะให้เข็ด” ผมพับหนังสือพิมพ์ดีที่หัวเค้กเบาๆ แต่เจ้าตัวกลับไม่สะทกสะท้าน นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สงสัยโดนไอ้ทราฟจัดหนักจนเพี้ยนไปแล้ว
กว่าจะออกมาจากบ้านได้ผมก็แทบโดนเค้กล้วงความลับอีกหลายต่อหลายอย่าง ไม่รู้นึกสนุกอะไรขึ้นมา เล่นเอาผมแทบปวดหัว
ผมไปส่งริชที่มหาลัยฯเพราะเจ้าตัวมีสอบ แล้วก็ไม่บอก เมื่อคืนผมจะได้ปล่อยให้ไปพัก ผมก็ไม่ใจไม้ใสระกำขนาดใช้งานคนแบบไม่ลืมหูลืมตาหรอก
ส่งริชเสร็จเรียบร้อยแล้วพร้อมกำชับว่าไม่ให้ไปเถลไถลที่ไหนเพราะว่าวันนี้มีประชุม แล้วเขาจำเป็นต้องเข้าไปนั่งฟังด้วยแล้ว ผมก็ขับรถมายังสถานที่ๆหนึ่ง
แรงลมที่พัดจากทะเลพัดผ่านร่างกายผมและอีกคนที่ยืนหันหลังให้ผม เสื้อสูทราคาดีที่เจ้าตัวคงไม่ได้กลัดกระดุมพริวไหวไปตามแรงลม มันคงจะดีกว่านี้ถ้าคนตรงหนาไม่ใช่ศัตรู บรรยากาศรอบด้านเลยดูน่าสะอิดสะเอียนไปเสียหมด
“นายมาช้านะ มัวแต่ไปส่งเด็กเข้าเรียนหรือยังไง” คำพูดระคายหูกับใบหน้ากวนประสามหันมาทางผม มันโยนบุหรี่ที่เพิ่งสูบไปได้ไม่ถึงมวนลงกับพื้นก่อนจะใช้ปลายเท้าขยี้
“เพิ่งรู้ว่าคนอย่างนายจะชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน”
“หึหึ ก็มันน่าสนใจ ว่าไหม” รอยยิ้มยียวนนั่นมันน่าโดนหมัดกระแทกให้เลือดออกสักทีสองที
“ก็คงอย่างนั้น มันคงน่าสนใจมาก ถึงทำให้นายพลาดที่จะได้เกาะๆนั้นยังไงล่ะ” คิดว่ามันกวนประสาทคนอื่นได้อย่างเดียวหรือไง
มึงรู้จักกูน้อยไปแล้วไอ้คุณพสุ!!!
“ไอ้คราม!!!” อีกฝ่ายตะเบงเสียงอย่างเดือดดาน มึงคิดเหรอว่าจะยั่วโมโหกูได้ ไปฝึกมาอีกร้อยปีไปไอ้เด็กอ่อนหัดเอ้ย!
“หึ คิดว่าเอาไอ้หมาจิ้งจอกนั่นเป็นพวกแล้วจะเอาชนะฉันได้หรือยังไง คนอย่างแกมันก็พวกชอบทำอะไรลับหลัง ถ้าแน่จริงก็เล่นซึ่งๆหน้าดีกว่า เห็นแล้วมันสมเพชวะ” ผมถุยน้ำลายลงพื้นตรงหน้ามัน ไอ้พสุกำมือแน่นข่มความเดือดดานก่อนเปลี่ยนเป็นกระตุกยิ้มมุมปาก
“แต่มันก็ทำให้แกจับเด็กนั่นไว้ไม่ใช่เหรอไง แต่ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ เด็กนั่นไม่มีทางทำให้แกได้ในสิ่งที่แกต้องการ ทุกอย่างมันต้องเป็นของฉัน!”
“ก็ไม่แน่หรอก เพราะขนาดเกาะที่มีมูลค่ามหาศาลที่แกเฝ้าจะขโมยมานานหลายปี มันยังตกมาเป็นของฉันเลย จริงไหม” ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องพูดอะไรมาก ยิ่งข้อมูลรั่วไหลออกมากเท่าไหร่ แผนการก็จะยากขึ้นเท่านั้น มันคงคิดว่าผมอยากได้บริษัทสาขาต่างประเทศของมันจนตัวสั่น เหอะ! ของแค่นั้นคนอย่างผมมีปัญญาสร้างด้วยมือของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องไปอยากได้ของๆมันเลยสักนิด บางทีไอ้พสุมันก็คนหลงตัวเองมากเกินไป
แผนการของผมไมได้มีเพื่อยึดบริษัทหรือเครือข่ายของมัน ผมก็แค่อยากจะเล่นสนุกกับไอ้พวกหมาจิ้งจอกเจ้าเหล่ที่ไร้เขี้ยวเล็บดูก็เท่านั้น
การได้เห็นมันขู่ฟอดๆทั้งที่ไม่มีอะไรจะสู้ มันทั้งสนุกและน่าสมเพชไปในเวลาเดียวกัน คิดว่างั้นไหมล่ะ
----------
----------
“เฮ้ออ เหนื่อยเว้ย ทำไมคนแก่แม่งหน้าเบื่ออย่างนี้วะ” ริชบ่นกระปอดกระแปด แต่ก็จริงอย่างที่เขาว่า มันน่าเบื่อจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าคนพวกนั้นเกรงผม คงได้ถกกันยาวกว่านี้แน่ ตั้งแต่ตอนเที่ยงที่ผมไปรับเขาที่มหาลัยฯมาเข้าประชุม นี่ก็สี่โมงเย็นเข้าไปแล้วที่ต้องอยู่ในห้องประชุม ขนาดผมยังเหนื่อยเลย นับประสาอะไรกับไอ้เด็กตัวผอมแห้งนี่
“เพราะฉะนั้น นายต้องเตรียมตัวให้ดีที่จะควบคุมพวกหน้าเงินพวกนั้นให้อยู่หมัด เพราะถ้านายไม่บีบพวกนั้นให้อยู่ในกำมือ นายนั่นแหละที่จะเป็นคนถูกบีบ” การก้าวขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดไม่ใช่เรื่องยาก แต่การคุมคนที่อยู่ใต้อำนาจนั่นยากกว่า เพราะฉะนั้นเขาควรจะทำให้ดีที่สุดเพื่อตัวของเขาเอง
“มันยาก” ริชเริ่มจะงอแง ไอ้สงสารมันก็สงสารอยู่หรอก แต่ถ้าเขาไม่คิดจะช่วยตัวเอง ก็คงไม่มีใครช่วยเขาได้หรอก
“ยาก แต่นายต้องทำให้ได้” ผมเดินนำริชเข้าริช งานของวันนี้หมดแล้ว ที่จริงยังไม่หมดหรอก แต่ผมสงสารไอ้เด็กนี่ เลยจะยกยอดไว้ค่อยสอนวันหลัง วันนี้ให้พักไปก่อนแล้วกัน
“พี่ไม่คิดว่าพี่คาดหวังในตัวผมมากเกินไปหรือไง” และนั่นทำให้ผมพ่นลมหายใจพรืดก่อนจะส่ายหน้าเบาๆอย่างระอาใจ
“นายจะบอกว่านายทำไม่ได้งั้นสินะ” ผมหันไปจ้องตากับริช เขาจ้องตอบก่อนจะหลาบตาหนีแล้วตอบกลับเสียงเบา
“ปะ เปล่า”
“งั้นก็ดี ทำให้ได้แล้วกัน”
“...”
“...”
“ขอบคุณนะ” ริชเริ่มพูดอีกครั้ง และมันทำให้ผมสงสัยว่าเขาขอบคุณเรื่องอะไร
“เรื่อง?” ผมมองตัวเลขที่ใกล้จะถึงชั้นหนึ่งพลางคิดว่าจะไปที่ไหนดี
“ที่พี่คาดหวังในตัวผมน่ะ” ผมหยุดความคิดหันไปมองริชที่ยืนก้มหน้าอีกรอบ
“แค่นี้” ผมถาม
“พี่อาจจะมองว่ามันแค่นี้นะ แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่องใหญ่ เพราะที่บ้านไม่เคยมีใครคาดหวังในตัวผมสักคน”
“หึหึ เพราะงั้นก็ทำให้ดีแล้วกัน ฉันจะคอยดู” ผมพลักหัวมันเบาๆ จังหวะเดียวกับที่ประตูลิฟต์เปิดออก ผมก้าวออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยความเซ็ง เมื่อเห็นว่าใครเดินตรงมาทางนี้
“คุณสงครามค่ะ ดีจังที่ฉันมาทัน” รูปร่างที่แสนเย้ายวน ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาดี ส่งผลให้ใบหน้าที่สวยอยู่แล้วยิ่งสวยขึ้นไปอีก แต่ความสวยที่ภายนอกไม่สามารถกลบความน่ารักเกียจของผู้หญิงคนนี้ได้
“ไม่ทราบว่าคุณโยดามาทำอะไรที่นี่หรือครับ” สาวเจ้าหน้าเสียเมื่อผมพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่พอใจอย่างผิดไม่มิด ที่นี่เป็นที่ทำงานขององค์กรเรา ไม่อนุญาตให้คนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเข้ามายุ่งวุ่นวาย ถ้าจะติดต่องานหรือธุรกิจจะไปอีกที่หนึ่งที่ไม่ใช่ที่นี่
นับว่ากล้ามากที่กล้ามาล้วงคองูเห่าถึงที่
“พอดีพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคุณพ่อน่ะค่ะ โยจำได้ว่าส่งการ์ดเชิญมาได้แล้ว แต่กลัวคุณสงครามจะลืมเลยมาบอกด้วยตัวเองอีกครั้งหนึ่ง” เสียงหวานใสที่เจ้าตัวจงใจดัดให้ดูน่ารักนั่นไม่ได้ช่วยอะไรเมื่อเถอะเข้ามาเกาะแขนผมก่อนจะเบียดหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัวเข้าหาแขนผม ได้ยินเสียงเด็กข้างตัวร้องเหอะในลำคอ ผมหันไปมองริชที่หันหน้ามองไปทางอื่น
“ไว้ทางว่างพรุ่งนี้ผมจะแวะเข้าไป ขอตัวก่อนนะครับ” ผมเกาะแขนเรียวกลมกลึงออกจากตัวและทำท่าจะเดินหนี แต่เหมือนโยดาจะรู้เจอเลยคว้ามอผมเอาไว้อีกครั้ง
“เราไปทางข้าวกันไหมค่ะ” เธอแย้มยิ้มให้ผม
“อย่าดีกว่าครับ” ผมปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด หน้าของเธอเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะฉีกยิ้มอีกครั้ง
“ถ้าวันนี้คุณสงครามไม่ว่างไว้วันหลังได้ไหมค่ะ” จะวันไหมก็ไม่ไปทั้งนั้นแหละ
“ขอตัวนะครับ” ผมตัดบทแล้วเดินหนีทันทีเพราะเริ่มจะอดรนทนไม่ไหวกับความน่ารำคาญของผู้หญิงใจคดคนนั้น
“เหอะ! เสน่ห์แรงนี่ ทำไมไม่ตามเขาไปล่ะ ผมกลับบ้านคนเดียวได้นะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก” คนที่เดินตามมาส่งเสียงกระแหนะกระแหน นี่เขาตั้งใจจะกวนอารมณ์ผมสินะ ผมหันหลังกลับไปทันทีทำให้ริชที่เดินจ้ำๆตามผมมาไม่ทันระวัง ชนเข้ากับหน้าอกผมดังปึก
“เจ็บนะ!” ไอ้เสียงแข็งนี่มันน่าหงุดหงิดชะมัด
“ทำไมหึงหรือไง” ผมกอดอกถามยียวนคนตรงหน้า ริชเบิกตาโตอ้าปากพะงาบๆก่อนจะหน้าขึ้นสีแดง
“หะ หึงที่ไหน บ้าปล่าว ก็แค่...แค่แซวเฉยๆหรอก แซวนะรู้จักไหม!” หึ โมโหกลบเกลือน คิดว่าดไม่ออกหรือไงว่าคนตรงหน้าผมกำลังแก้ตัวน้ำขุ่นๆ แต่ยังไงผมว่าก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี ริชเกาหัวตัวเองแรง ๆ อีก แต่ท่าทางแบบนั้นมันกลับทำให้ผมขำ
“หึหึ แซวก็แซว” แต่อย่าไปซักไซ้อะไรมากเลย ถึงไอ้แมวตัวโตนี่จะกัดไม่เจ็บก็เถอะ
“ก็แซวนะสิ หึงที่ไหนกัน ใครจะไปหึงคนอย่างพี่” เหมือนเด็กมันกำลังร้อนตัวแหะ
“งั้นเหรอ ฉันคิดว่านายจะชอบฉันเสียอีก” ผมยกยิ้มมุมปากขึ้น นึกไปถึงเมื่อคืน
“เอาอะไรมาพูด ผมเนี่ยนะจะชอบคนอย่างพี่ อีกอย่างผมก็ผู้ชายนะเว้ย!”
“เหรอ ถ้านายไม่ได้ชอบฉัน แล้วเมื่อคืนนายละเมอถึงฉันทำไม”
“...!!!”
การต้อนให้เด็กมันจนมุมนี่สนุกจริงๆ
--------------------------------------------------------
มาเข้าเรื่องของคู่พี่ครามกับน้องริชกันแล้ว ถ้าใครที่อ่านเรื่องน้องต้นหอมกันพี่ปืน จะบอกไว้ว่า พี่ปืนซึนยังไง อิพี่ครามก็ไม่ต่างกันหรอก ฮ่าๆๆๆ
:mew1:
:L1:
:กอด1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:พี่สงครามโคตรเจ้าเล่ห์เลยอะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ริชแพ้ทางพี่ครามตลอดอะ
รอวันที่พี่ครามเลิกซึน(อีกนาน)
-
ครามวางแผนอะไรไว้น้า อยากรู้จัง
ริชละเมอถึงครามว่ายังไงเนี่ย >3<
-
ก๊ากกกก โคเค้ก! คิดได้ไงอ่ะ
แล้วนักสืบจิ๋วของเราจะสืบได้ความว่าอย่างไร
คงต้องรอติดตามตอนต่อไปสินะ 5555
-
พี่ครามถามริช หรือถามตัวเองไปด้วยคะ 55555555555 :hao6: :hao6:
-
อยากรู่ว่าริชละเมอถึงสงครามยังไงอะ
-
หมั่นไส้โว้ยยยย
มั่นใจมากระวัง เถอะ :katai1: :katai1: พี่คราม แล้วจะรู้สึกเนอะริชเนอะ
-
พี่ครามเจ้าเล่ห์
ตัวเองก็หลงรักริชเค้าเหมือนกันอ่าแหล่ะ อิอิ
-
เริ่มรักกันแล้ว ครามโหมดนี้น่ารักมาก โคเค้กยังทำงานไม่โอเคนะยังไม่ได้รู้ความลับอะไรเลย555
-
ตอนนี้มันน่ารักเวอร์ๆเลยอ้ะ :katai2-1:
-
พี่ครามแกล้งน้อง
-
คราม นายแน่มาก นายเเกล้งเด็กว่ะ :ruready :ruready
แกล้งเยอะๆเลย ช อ บบบ บบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
ชอบคู่ครามริชแล้วอะ รอดูฉากเด็ดดวง 55555555 :hao6: :hao6:
-
พี่ครามรังแกเด็ก
-
เค้กของเราต้อนพี่คราซะจนมุม
ส่วนพี่ครามก็มาตอนพี่ริชของเรา
สรุปสุดท้ายเรื่องนี้เค้กเก่งสุด ฮุฮุ
-
พี่คราม นี้ร้ายนักนะ
แกล้ง ริช ตลอดเลย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:-[ พี่ครามกะริชนี้น่าลุ้นดีจัง ริชมีรักกะมาเฟียคงจะต้องเพลียกายบ่อยๆละน่ะ บู้แน่ๆคู่นี้
ตลกเค็ก
-
เริ่มมีอาการกันบ้างแล้ว
-
พี่ครามเริ่มรู้สึกถึงความน่ารักของริชแล้วล่ะสิ อิอิอิ
รักกันไวๆนะคะ อยากเห็นพี่ครามโหมดหวานเลี่ยนบ้าง :mew3:
-
:hao7: อันแน่ะๆๆๆๆๆ เฮียครามมมมมมมม หวั่นไหวแล้วอ่ะดิ๊ๆๆๆๆๆ :hao3:
-
ริชตามความเจ้าเล่ห์ของครามไม่ทันหรอก 555
น้องเค้กน่ารักอ่ะ อิอิ
-
น้องริชละเมออะไรน่ะ อยากรู้ อยากได้ยิน แล้ว พี่คราม เฉลยด่วน :katai2-1:
-
ไปเข้าค่าย3วัน2คืนเหนื่อยโคตร แต่พอมาอ่านแล้วแบบ หัวใจชุ่มชื้นเลย มายฮาเร็ม เค้ก ทราฟ คราม ริช :katai3: :katai2-1:
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
อุบะละมือหรอ 55+ น่าสนุกแล้วสิเนี้ย
-
อิพี่ครามเจ้าเล่ห์ว่ะ :z2:
-
จะว่าไปน้องริชเหมือนลูกหินเลยเนาะ ขาดแต่ขี้อ้อนเท่านั้นเอง
แต่คิดว่าคงจะได้เห็นล่ะ ก็ดูความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้นมากเลย
เริ่มมีกลิ่นหวานๆปนมาด้วยล่ะ ถ้ารู้ใจตัวเองแล้วจะน่ารักขนาดไหนนะ
เพราะไม่ได้นุ่มนวลอย่างพี่ทราฟกับน้องเค้ก ก็เลยอยากเห็น :-[
ถ้าจะให้พี่ครามนุ่มนวลคงยาก เอาใจช่วยริชดีกว่า :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ครามใจดีกับริชมากขึ้นเยอะเลย นึกถึงตอนแรกแม่งโคตรโหด
-
อยากอ่านอีก :mew1:
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก
ริชละเมอว่ายังไงน้อ
-
ชอบคู่นี้จัง
-
ครามเริ่มดีกับริชแล้ว :heaven
เชียร์คู่นี้ต่อไปให้กำลังใจคนแต่งคะ :3123:
-
อร๊างงงงง พี่ครามน้องริช น่ารักๆๆๆๆ >.<
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 18
[Rich talks]
[เลิกงานยังวะ]
“เลิกแล้วอยู่บ้าน เหนื่อยโครตๆเลยวะ” ผมบ่นให้ไอ้เตอร์ฟัง เดี๋ยวนี้ผมไม่ได้ออกไปไหนมาไหนกับมันเลย นอกจากเจอที่มหาลัย ทั้งๆที่ก่อนเกิดเรื่องผมตัวติดกับมันยิ่งกว่าปาท๋องโก๋เสียอีก
[บ้านใคร]
“ถามเหมือนไม่รู้ บ้านพี่ครามไง” มันหัวเราะ แม่งบ้า ตอนนี้นอกจากที่นี่ผมก็ไม่มีบ้านให้กลับแล้ว
[เออ ลืมไป ว่าแต่บ้านพี่ครามเขาเปิดโรงฝึกด้วยนิ ชื่ออะไรว่ะ] อะไรของมันว่ะ
“ชื่อ...” แต่ผมก็บอกไป แล้วมันก็วางสายไปเลย โทรมาถามแค่เนี่ย แม่งเอ้ย!
ผมโยนมือถือลงบนเตียงก่อนจะผลิกตัวนอนหงาย เหนื่อยจนไม่รู้สึกอยากขยับตัวเลยสักนิด นี่ผมเพิ่งสอบเสร็จไป เกือบตายแล้วจริงๆ ผมไม่เคยทำตัวมีสาระอย่างนี้มาก่อนเลย เช้าไปเรียน เย็นทำงาน อ่านเอกสาร เข้าประชุม เรียนต่อสู้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็คงอยู่ตามสนามแข่งไม่ก็ตามผับตามบาร์
แต่ชีวิตกลับมีความสุขมากกว่าตอนนั้นอีก ผมผลิกตัวนอนตะแคงอย่างเหนื่อยหน่าย ใช้นิ้วเกาคางลูกหินเล่น สงสัยวันนี้จะเล่นซน กลับมาก็เนื้อตัวผมมอมแมมจนผมต้องจับอาบน้ำด้วยกัน แล้วตอนนี้ก็หลับไปเป็นที่เรียบร้อย แล้วไม่นานผมก็หลับไปด้วยอีกคนจนได้ยินเสียงเคาะประตู
“พี่ริช” เค้กโผล่แต่หัวผ่านกรอบประตูเข้ามา ผมขยี้ตาไล่ความง่วง แต่ดูจะไม่เป็นผลเท่าไหร่
“มีอะไรเหรอเค้ก” ผมถามเสียงยานๆ ตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่
“มีคนมาหา เขาบอกเป็นเพื่อนพี่”
“ใคร” ผมเลิกคิ้ว แต่ก็สงสัยได้ไม่นาน เค้กก็เปิดประตูออกกว้างจนเห็นคนที่มาหาผม
“ว่าไง” มันยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง เค้กขมุบขมิบปากว่าตามสบาย
“มาไงเนี่ย” ผมยังตกใจอยู่ครับ อยู่ดีๆไอ้เตอร์ก็โผล่มา แต่บอกได้เลยว่าผมดีใจมาก มันวางถุงขนมที่โต๊ะในห้องก่อนจะเดินมาทิ้งตัวนอนลงข้างผม
“เปิดแอร์แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อนอนวะ เดี๋ยวก็ไม่สบาย” มันบ่นผมเมื่อเห็นสภาพของผมที่มีแต่กางเกงขาสั้น
“ขี้เกียจ” ผมตอบไปงั้นๆก่อจะผลิกตัวไปกอดมัน
“เหนื่อยมากเหรอมึง” มันขยับให้ผมกอดมันได้ถนัดมากขึ้น ผมส่งเสียงตอบอู้อี้อยู่กับอกมัน มันลูบหัวผมเบาๆไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำเอาผมเคลิ้มจะหลับอีกรอบ
“ตื่นเลยมึง กูมาหาแล้วจะทำหลับเหรอวะ” ไอ้เตอร์กระชากหัวผมเบาๆ แต่ก็เล่นเอาหน้าหงายเหมือนกัน เชี่ยแม่ง! แกล้งคนจะนอน
“มึงไม่รู้หรอกว่ากูเหนื่อยแค่ไหน มีเวลาให้นอนกะแดกข้าวก็บุญแล้ว” ผมอดไมได้ที่จะบ่นครับ ไอ้พี่ครามมันใช้งานผมหนักจริงๆ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องของผมก็เถอะ แต่มันก็หนักไป เยอะไป!
“โอ๋ๆๆ น่าสงสารที่สุด ไหนให้พี่ดูหน่อยสิ ยังหล่อเหมือนเดินหรือเปล่าเนี่ย” มาอีกแล้วครับ โหมดนี้ของมัน =_=
“อื้อ อย่าดิวะ” ผมดันหน้าไอ้เตอร์ออก แม่งจะหอมแก้มผมให้ได้เลย
“อะไร เดี๋ยวนี้หวงตัวกับกูเหรอ” มันจับหน้าผมล็อคแน่น แถมยังถลึงตาใส่ผมอย่างหาเรื่องด้วย อย่าได้คิดว่ามันโกรธผมครับ มันตอแหล ผมเจอมาหมดแล้วทุกรูปแบบนิสัยไอ้เตอร์น่ะ
“เออ กูหวง” ประชดแม่ง
“หึหึ หวงไว้ให้ครับครับน้องชาย” มันยิ้มเจ้าเล่ห์ ประมาณว่ากูรู้กูเห็นทุกเรื่อง ผมอยากเอานิ้วจิ้มตาแม่งสักที
“ไม่ได้ให้ใครโว้ย!” ผมแยกเขี้ยวใส่มัน แต่มันกลับหัวเราะก่อนจะกดปากหอมที่แก้มผมเน้นๆ
เจ็บโว้ย!!!
“ฟอดดด หื้ม ชื่นใจ ยังหอมเหมือนเดิมเลยนะ” แม่งยิ้งกริ่มเลยครับ ไอ้เตอร์มันโรคจิต ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมหน้ามืดหรือตาบอดถึงได้เอามันมาเป็นเพื่อนแบบทุกวันนี้
“พอใจมึงยัง” ผมถามมันเสียงนิ่ง ไม่ได้โกรธหรอก ชินเสียมากกว่า มันชอบแกล้งผมแบบนี้ทุกที
“ยังเลย จุ๊บทีดิ” ดูมัน ได้คืบจะเอาศอก เห็นยอมหน่อยแล้วแม่งก็เหลิง
“ไม่ได้ ปล่อยกูเลยมึง” ผมถีบที่หน้าแข้งมันไปที
“ฮ่าๆๆ” มันหัวเราะร่าที่แกล้งผมได้ ผมเลยจัดการฟาดมันที่หัวไปอีกที แต่คนโดนกระทำกลับชอบใจ ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ผมลุกขึ้นนั่งแล้วก็ขยี้หัวอย่างรุนแรง
“มาทำไมวะ” ผมถามมัน นี่สิถึงจะเป็นประเด็นสำคัญที่เราควรจะมาสนใจกัน ว่าไอ้เพื่อนหน้าหล่อของผมคนนี้มันมาหาผมทำไม
“ก็แค่อยากมาหามึงเฉยๆ มาไม่ได้ไง”
“เปล่า ก็แค่สงสัย”
“เห็นมึงสบายดีกูก็สบายใจ อีกอย่างหนึ่งกูก็แค่เหงาๆ เดี๋ยวนี้มึงไม่ได้ออกไปเที่ยวกับกูเลย” มันทำหน้างอน โครตจะไม่เข้ากับมันอย่างรุนแรงเลยให้ตายสิ ถ้าเป็นเค้กทำผมคงจะจับมากอดปลอบแล้วล่ะ รายนั้นเวลาอยู่เฉยๆว่าน่ารักแล้ว แต่เวลางอนหรือโกรธนี่จะน่ารักยิ่งกว่าเดิม ไม่แปลกที่พี่ทราฟชอบแกล้งให้เค้กงอนบ่อยๆ ยิ่งเวลาเค้กโดนพี่สองแกล้งนะ พี่ทราฟดูจะชอบใจมากๆ ผมว่าคนบ้านนี้มันแปลก แปลกทั้งบ้าน
แปลก...แต่ก็อบอุ่น
“ช่วงนี้ยุ่งมาก งานก็เยอะ”
“อดทนหน่อยแล้วกัน พี่เขาก็ทำเพื่อมึงทั้งนั้น”
“...” ผมหยุดนิ่งให้กับประโยคนั้น
เพื่อผม...
ไม่รู้ทำไม แต่...มันทำให้ผมใจเต้นแรงเอามากๆ
ถ้าคนๆหนึ่งจะทำอะไร ‘เพื่อ’ ใครสักคน เขาจะใช้เหตุผลอะไรในการทำอะไรให้คนๆนั้น...เชฟทำอาหารให้ลูกค้าเพราะใช้เหตุผลว่ามันเป็นหน้าที่และเงินเดิอนที่จะได้รับ หมอรักษาคนไข้ก็เพราะหน้าที่ พ่อแม่ต้องเลี้ยงลูกคนหนึ่งก็คือหน้าที่ แต่ทั้งหมดนี่ก็แฝงมาด้วยความรัก รักที่จะทำ รักที่จะช่วยเหลือคนอื่น รักเพราะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง
แล้วเขาล่ะ ทำเพื่อผมเพราะอะไร ไม่มีเหตุผลเลยที่เขาจะต้องยื่นมือเข้ามาช่วยผมขนาดนี้ เพราะบ้านของพ่อแม่ได้ถูกเข้ายึดมาเป็นของตัวเองแล้ว ซึ่งมันก็ถือว่าชดใช้ความเสียหายที่พ่อแม่ผมโกงไป มันน่าจะหายกันใช่ไหม
แล้วทำไมเขายังช่วยผม ทำไมเขายังให้ผมอยู่ที่นี่ต่อ
...ทำไม
“เป็นไรไป นิ่งเลย แบตหมดหรือไง” ไอ้เตอร์เขย่าตัวผมให้ผมได้สติกลับมา ผมขยับตัวนั่งหันหน้าเข้าหาเตอร์ด้วยสีหน้าจริงจัง เอาจริงๆเลยนะ ตอนนี้ผมสับสนวะ
“เตอร์...” ผมเรียกชื่อเพื่อน ผมดูจะงงไม่น้อยกับอาการแบบนี้ของผมซึ่งจะเป็นเวลาเครียดๆเท่านั้น
“กูสับสนวะ” ผมสารภาพ ผมกับเตอร์ไม่มีอะไรปิดบังกันอยู่แล้ว เรียกได้ว่ารู้แจ้งเห็นชาติกันดีเลยก็ว่าได้
“สับสนอะไรวะ” มันเกาหัว
“ก็...กูคิดว่ากูอาจจะ...”
“อะไรนะ มึงพูดดังๆดิ”
“กูอาจจะชอบพี่คราม”
“...”
“มันแย่วะ” ผมยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ได้ยินเสียงไอ้เตอร์ถอนหายใจก่อนที่มันดึงตัวผมเข้าไปกอด
“ไม่มีอะไรแย่หรอกเชื่อกู”
“แต่มันเป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้ชอบกู เราเป็นเหมือนศัตรูกัน”
“มึงรู้ได้ไงว่าเขาไม่ชอบมึง” ไอ้เตอร์ย้อน และผมก็คิดตาม แต่มันก็เหมือนจะไปไม่ถึงใจคนๆนั้นอยู่ดี มองยังไงก็มืด ถ้าเขาเป็นคนที่อานออกง่ายมันคงไม่แย่อย่างนี้หรอก กลับกัน เขากลับเป็นฝ่ายที่มองผมได้ทะลุปรุโปร่งจนบางครั้งผมเองยังไม่รู้ตัว
“กูไม่รู้ว่าจะต้องทำไงกับความรู้สึกที่มันขัดแย้งอยู่ในใจ ถ้าเขาไม่ใจดีกับกูบางเวลากูคงไม่ชอบเขา หรือว่ากูจะแค่เผลอไป แบบว่าเขาทำดีเข้าหน่อยก็ดีใจ ใช่แน่ๆ ก็คงคิดไปเอง กูคงไม่ได้ชอบเขาหรอก”
“มึงมันหลอกตัวเองริช” มันดูผมออก และผมก็รู้ แต่ผมกลัว...
“กูควรทำไงดี กูไม่อยากเป็นแบนนี้เลย ถ้าเป็นไปได้กูอยากให้เขาโหดร้ายแบบเมื่อก่อน กูจะได้เกลียดเขา” ผมถอนหายใจเซ็งๆ
ไอ้เตอร์ดันตัวผมออก ผมจ้องหน้ามัน มันก็จ้องหน้าผม และเป็นผมที่เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ไอ้เตอร์ก่อนจะจูบที่ปากมัน มันเองก็จูบตอบผมเหมือนที่เคยทำ ผมขยับเข้าไปใกล้มันปากขึ้นก่อนจะขึ้นไปนั่งบนตักมัน ไอ้เตอร์โอบเอวผมไว้ก่อนจะกดริมฝีปากบดขยี้ริมฝีปากผมให้แนบแน่นขึ้น มันจะดำเนินต่อไปถ้าหากว่าผมไม่ได้ยินเสียงประตูเปิดออก
ผมสะดุ้งรีบหันไปก่อนที่จะหน้าซีดเพราะคนที่ยืนพิงกรอบประตูห้องผมคือพี่คราม สีหน้านั่นเหมือนกับวันแรกที่ผมเจอเขาไม่มีผิด
“เอ่อ...” ปากอยากจะบอกว่าไม่มีอะไร แต่เหมือนจะเสียงหาย ผมก้มหน้างุดทั้งๆที่ยังนั่งอยู่บนตักไอ้เตอร์ จนเป็นมันที่ยกตัวผมลง
“กูกลับก่อนแล้วกัน แล้วจะโทรหา” มันบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งผมให้นั่งอกสั่นขวัญแขวนอยู่คนเดียว ผมค่อยช้อนตาขึ้นมองพี่ครามเหมือนเด็กทำความผิดรอโดนทำโทษ พี่ครามยังจ้องผมนิ่ง แววตาที่เหมือนจะบีบผมให้ตายมันทำให้ผมใจหาย
“ผมไม่ได้ทำอะไรนะ” ไม่รู้อะไรสั่งให้ผมพูดไปแบบนั้น ทั้งๆที่ผมทำ
“มันก็เรื่องของนายไม่ใช่เหรอไง” พูดจบพี่ครามก็ยืนตัวตรงแล้วทำท่าจะเดินหนี ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งเข้าไปจับแขนพี่ครามไว้ ไม่รู้ทำไม่ถึงทำแบบนี้ แต่ขาผมมันวิ่งมาเองและมือผมก็รั้งพี่ครามไว้เองโดยที่สมองไม่ได้เป็นตัวสั่งการ แต่มันอาจจะเป็นอวัยวะที่เรียกว่า...หัวใจ
“ปล่อย” น้ำเสียงเย็นขากับท่อนแขนที่แข็งขืนเพราะผมจับอยู่ทำให้ผมรู้สึกแย่
“พี่ฟังผมก่อนนะ ผมกับไอ้เตอร์ เรา...”
“มันก็เรื่องของพวกนาย” พี่ครามพูดแทรก ไม่แม้จะหันมามองด้วยซ้ำ
ไม่ พี่ครามกำลังเข้าใจผิด
“ตกลงแล้วไอ้เตอร์เป็นแฟนนาน ไม่ใช่เพื่อนสินะ”
“ไม่ใช่! ผมกลับไอ้เตอร์เป็นแค่เพื่อนกัน! เพื่อนกันเท่านั้น!!” ผมโพล่งขึ้นอย่างรวดเร็วและเสียงดังพอสมควร
“เหอะ เพื่อนเขาจูบกันแบบนั้นหรือไง ฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยทำกับไอ้ทราฟ หรือแม้แต่ไอ้เจที่เป็นเกย์ก็ตาม” คราวนี้พี่ครามหันมาตะคอกใส่ผม สีหน้าดูหงุดหงิด และคนที่ทำให้พี่เขาเป็นแบบนี้ก็ไม่ใช่ใคร ผมเอง
“มัน มันอธิบายยาก แต่ไม่ใช่แน่ๆ ผมไม่ได้เป็นแฟนกับไอ้เตอร์จริงๆนะ พี่ต้องเชื่อผมนะ”
“ทำไมฉันต้องเชื่อนาย ปล่อย” พี่ครามขืนท่อนแขนของตัวเองออก และผมก็รั้งไว้ไม่ได้ด้วย ไวเท่าความคิดก่อนที่พี่ครามจะเดินไป ผมรีบเขย่งเท้าขึ้นจูบพี่คราม มือสองข้างเกาะเข้าที่ไหล่ของพี่ครามแน่น ตัวพี่ครามแข็งก่อนจะดันผมออก แต่ผมไม่ยอมกดจูบพี่ครามแน่นขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาหนึ่งหยด ได้ยินเสียงพี่ครามคำรามในคอเบาๆก่อนจะเป็นฝ่ายที่บดเบียดริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากของผม
ท่อนแขนแกร่งรัดตัวผมชิดเข้าตัวแน่นก่อนจะดันตัวผมให้เดินถอยหลังกลับเข้าห้อง แรงจูบที่ดึงดันบนริมฝีปากบอกได้เลยว่าพี่ครามอารมณ์เสียขนาดไหน จูบเน้นๆจนผมรู้สึกเจ็บ ลิ้นร้อนๆความเข้ามาในปากผมอย่างจาบจ้วง ไม่มีความอ่อนหวานสักนิด ถึงผมจะจูบกับไอ้เตอร์ แต่ผมกับมันก็ไม่เคยใช้ลิ้นกัน แต่นี่มันไม่ใช่ มันแตกต่างออกไป
ผมยอมให้พี่ครามจูบอยู่แบบนั้น เหมือนเป็นการลงโทษและผมก็ยินดีที่จะถูกทำโทษด้วย แม้จะเจ็บและรู้สึกว่าปากตัวเองเริ่มชา แถมยังได้ลิ้มรสคาวเลือดของตัวเองอีกด้วย แต่จะผิดไหมถ้าผมจะบอกว่าผมรู้สึกดี ดีเอามากๆเลยด้วย
และผมมันบ้า บ้าที่รู้สึกอย่างนี้
“ผมขอโทษ” ผมครางบอกเสียงแผ่วหลังจากพี่ครามถอนจูบออก นั่นทำให้ผมรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่บนเตียง นี่มันอะไรกันวะ ทำไม่ผมไม่รู้สึกตัวเลย
บ้าชิบ!!!
“...” พี่ครามจ้องผมนิ่งและยังอยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่าคร่อมผมทั้งตัว
“...” จ้องกันแบบนี้ก็ประหม่าเป็นนะเว้ยไอ้พี่คราม!
“...” แต่เขาก็ยังคงจ้องต่อไปเหมือนจะจ้องจนกว่าผมจะยอมปริปากพูดอะไรบางอย่างออกไป และผมก็ต้องเค้นสมองอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป
“ผมไม่ได้เป็นอะไรกับไอ้เตอร์ มันก็แค่...จูบ แบบจูบปลอบ จูบเล่นๆ เอาปากแตะปาก แต่ไม่ได้ลึกซึ้งแบบนั้น” ผมว่าหน้าผมแม่งต้องแดงแน่ๆที่พูดสิ่งที่น่าอายออกไป ฮู้ว! ผมคงชอบเขาเต็มเปาแล้วล่ะ ไม่งั้นจะมานั่งอธิบายทำไม ผมโครตจะไม่เข้าใจตัวเองเลยตอนนี้ มันเหมือนเสียการควบคุมตัวเองไป ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจก็ตาม
อันตรายชะมัด
“ใช้ลิ้นด้วยเหรอเปล่า” แต่รู้ไหมว่าคนตรงหน้าบ้ากว่าผมอีก เขาถามบ้าอะไรวะ!!!
“ไม่ได้ใช้! ลุกไปเลย” ผมผลักอกพี่ครามออกแต่เขาก็ปัดมือผมทิ้งเหมือนรำคาญ
“แน่ใจ” ยังจะมีหน้ามาถามอีก เห็นผมเป็นคนชอบโกหกหรือไงวะ
“เออ!” ด้วยความหงุดหงิดก็เลยพูดเสียงกระแทกใส่หน้าพี่ครามซะ แล้วมันทำให้ผมถูกดีดปากกลับมา มันเจ็บนะ!!! แค่เขากัดปากผมก็ระบมพออยู่แล้ว ยังจะมาทำร้ายกันอีก
“ก็ดี อย่าให้มีอีกแล้วกัน” เขาขู่เสียงดุก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ผมก็ลุกตาม สายตาจับจ้องไปที่แผ่นหลังที่ทั้งกว้างแล้วก็หนา มัดกล้ามที่ต้นแขนที่โผล่พ้นเสื้อยืดสีดำทำให้ดูดีอย่างประหลาด
ผมบอกแล้วว่าผมมันบ้า >_<
-----------
-----------
“อยากไปไหนไหม”
ผมเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานหันไปมองคนที่นอนเอกเขนอยู่บนเตียงของผมด้วยความสงสัย วันนี้เป็นวันอาทิตย์และเป็นวันที่คุณสงครามเขาใจดีให้ผมหยุดไม่ต้องทำอะไร จริงๆก็ไม่ใช่หรอก ก็แค่ไม่ต้องออกไปทำงานที่ไหน แต่ก็ต้องมานั่งอ่านเอกสารอยู่ดี แต่ดีที่มันไม่เยอะเท่าไหร่
“ก็อยาก” ผมตอบก่อนจะหันกลับมาสนใจงานตรงหน้าต่อ เฮ้อออ เมื่อไหร่ผมจะเรียนไอ้พวกนี้หมดสักทีนะ ทั้งหุ้นทั้งตัวเลข เศรษฐกิจที่ไหนกำลังมาแรง โอย ผมจะปวดหัวอยู่แล้ว!!!
“มานี่ดิ”
“...”
“ริช บอกให้มานี่ไง”
“เอ๋ ผมทำงานอยู่นะ” ผมตวัดตากลับไปมองอีกรอบ
“ไม่ต้องทำแล้ว มานี่” เขาตบเตียงเรียกผมให้ไปหาโดยมีลูกหินนอนสบายอารมณ์อยู่บนอก ผมพ่นลมหายใจออกจากจมูกก่อนจะถอดแว่นออกแล้วก็ลุกขึ้นไปหาเขาแต่โดยดี
พอผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเขาก็กระชากแขนผมเข้าหาตัวก่อนจะจูบผม ผมแอบตกใจนิดหน่อยแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายล่วงล้ำแต่โดยดี ผมไม่อยากถามหรอกว่าพี่ครามทำแบบนี้ไปทำไม แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกดี และก่อนที่มันจะหายไป ผมก็อยากจะตักตวงเอาไว้ให้มากที่สุด
“เมี้ยววว” เสียงร้องของลูกหินดังขัดจังหวะ ผมเลยต้องรีบลุกออกจากตัวพี่ครามเพราะเผลอเบียดตัวเข้าหาอีกฝ่ายจนทับลูกหินเข้า
“เฮ้ออ” พี่ครามถอนหายใจก่อนจะจับเจ้าลูกหินโยนมาให้ผม ผมเลยถลึงตาใส่พี่ครามที่ไม่ยี่หระกับการกระทำของตัวเองเลยสักนิด
“อย่าทำกับมันแรงๆสิพี่” ผมปรามก่อนจะจูบลูกหินซ้ำๆ จมูกกับปากแดงๆนี่น่าฟัดดจริงๆ อ่า ผมรักไอ้ตัวเล็กนี่จริงๆนะ ถ้าเป็นไปได้ผมไม่อยากให้มันโตเลยอ่ะ ตอนตัวเล็กๆมันน่ารักสุดๆไปเลย คิดแล้วก็หมั่นเขี้ยว
“อย่าเอาปากที่จูบกับฉันไปจูบกับแมวแบบนั้นได้ไหม” พี่ครามพูดอย่างหงุดหงิด เหอะ! บ้าบอ
“อย่าบ่นน่า”
“แล้วตกลงอยากไปไหน”
“จะพาไปเหรอ” ผมถามไปงั้นแหละ ไม่หวังหรอกว่าเขาจะใจดีพาไปเที่ยว
“เออ รีบบอกมาได้แล้วว่าจะไปไหน เดี๋ยวก็หมดวันกันพอดี”
“อยากไปตลาดน้ำ”
และตอนนี้ผมก็มายืนอยู่ที่ตลาดน้ำสี่ภาค มันเป็นอะไรที่แปลกๆสุด ไม่แน่ใจว่าผมใช้คำว่าแปลกมากี่คำแล้ว แต่ช่างมันเถอะ อย่างน้อยมันก็เป็นความน่าแปลกที่น่ายินดี
ผู้ชายนิสัยแปลกๆอย่างพี่คราม และความสัมพันธ์แปลกๆระหว่างผมกับเขา ผมจะไม่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ถ้าไอ้เตอร์ไม่ส่งข้อความมาให้ผมแบบนั้น
‘จะทำอะไรก็ทำ เพราะถ้าถามกู บอกได้เลยว่าไอ้พี่นั่นแม่งหึง เพราะฉะนั้น ลงมือซะ!!!’
ผมไม่ค่อยเข้าใจคำว่า ‘ลงมือ’ ของมันหรอกว่าหมายความว่ายังไง แต่เพราะคำนั้นนั่นแหละ ถึงได้ทำให้ผมยอมให้เขากอดจูบแบบนั้น อย่าเพิ่งหาว่าผมใจง่ายเลย ลองมาเป็นผมเถอะแล้วจะรู้
“ร้อนชะมัด นายน่าจะไปเที่ยวบนห้างมากกว่านะ” มาเดินได้ไม่ทันไรคนตัวสูงก็บ่นออกมา
“ไม่เอาหรอก น่าเบื่อ ผมชอบแบบนี้มากกว่า พี่จะไปรอที่รถก็ได้นะ ผมเดินคนเดียวได้” แต่ที่จริงอยากเดินสองคนมากกว่า
“พูดมาก เดินไปเร็วๆ” พี่ครามถลึงตาใส่ผมก่อนจะดันตัวผมให้เดินไปข้างหน้า
ผมแวะแทบจะทุกร้านแล้วก็ได้ของติดไม้ติดมือมาแทบจะทุกร้านเช่นกัน ที่เยอะสุดก็เห็นจะเป็นของกินเนี่ยแหละเพราะความหิว ก็ตอนที่ออกจากบ้านมามันยังไม่มื้อเที่ยงเลย ทำให้ผมกับพี่ครามพลาดมื้อเที่ยงไป ตอนนี้เลยต้องมานั่งที่ร้านอาหารร้านหนึ่งในตลาดน้ำ ผมจัดการสั่งของที่อยากกิน ก่อนจะเงยหน้ามองพี่ครามที่คุยโทรศัพท์อยู่
“รู้แล้วครับรู้แล้ว เดี๋ยวคราวหลังพี่พามา เค้กอย่างอแงน่า” พี่ครามมองหน้าผมก่อนจะพยักเพยิดหน้าให้ผมสั่งแทน ผมก็เลยสั่งเพิ่มอีกสองอย่าง
“เดี๋ยวพี่ซื้อของไปฝาก อืมๆ อย่าดื้อล่ะ ถ้าไอ้ทราฟบอกพี่ว่าเค้กดื้อ พี่จะไม่ให้ของฝาก อืม ครับๆ แค่นี้นะ” แล้วพี่ครามก็วางสายก่อนจะไถลมือถือไปบนโต๊ะไม้โดยไม่สนใจเลยว่ามันจะมีเป็นอะไรไหม
“เป็นไงพี่” ผมถาม
“หึ งอแงเก่งชะมัด ร้องไห้จะมาให้ได้ ไอ้ทราฟก็ติดสอน ไอ้เจกับไอ้สองก็ไม่อยู่บ้าน จะมาได้ไง”
“ที่จริงเราน่าจะพาเค้กมาด้วย” ผมบอก แต่เพราะเป็นอะไรที่ปุบปับมากเลยไม่ได้บอกใคร เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกมาเลย
“ช่างเถอะ ไว้ค่อยซื้อของไปง้อ” พี่ครามบอกแบบปรงๆ ผมว่านะ ที่เค้กดื้อแบบและซนแบบนี้ไม่ต้องโทษใครหรอก โทษมันหมดทั้งสี่คนเนี่ยแหละ พี่ทราฟก็เอาใจสุดๆ ไม่พอ พี่ครามนี่ประเคนถึงที่ทุกอย่าง เค้กอยากได้อะไรนี่ไม่เกินวันหรอก ส่วนพี่เจ วันๆเอาแต่คิดว่าจะทำอะไรให้เค้กกินดี ขุนจนเจ้าเด็กน้อยมันจะอ้วนอยู่แล้ว และคนสุดท้าย ถึงพี่สองจะชอบแกล้งเค้ก แต่เวลาได้ของเล่น(?)ใหม่มาก็เอามาให้เค้กดูก่อนตลอด ทำยังกับเป็นเพื่อนกัน
ที่จริงยังมีอีกคนนะ ผมไง...ก็เด็กมันอ้อนอ่ะ ไม่ตามใจไงไหวว่ะครับ
ผมกับพี่ครามเดินเล่นต่อจนเย็น เดินมันทุกซอกทุกมุม เป็นการเที่ยวที่สบายมากๆ สบายตรงที่ไม่มีคนคอยเดินตาม ผมไม่เข้าใจว่าพี่ครามอยู่ได้ยังไงโดยที่มีบอดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลัง ผมว่ามันอึดอัด แบบว่าถ้าคุณจะแอบแคะขี้มูก หรือเกาก้นมันก็ทำได้ไม่สะดวก เพราะคนพวกนี้จะมองมาที่เราแบบไม่ให้คลาดสายตา มันเป็นอะไรที่สยองมากนะผมว่า
“อยากได้อะไรอีกไหม” คนที่ทำตัวเป็นป๋าวันนี้ถามเมื่อเราเดินมาถึงจุดเริ่มต้นที่เข้ามา สองไม้สองมือของผมและเขาเต็มไปด้วยของ ซึ่งมากกว่าครึ่งเป็นของฝากเค้ก
“ไม่แล้ว กลับเลยเถอะ” ผมพูดเหนื่อย เหนื่อยเพราะเดินนานและเหนื่อยเพราะร้อน พี่ครามถึงกับต้องถอดเสื้อเชิ้ตตัวนอกออกเหลือแต่เสื้อกล้าม ส่วนผมมีเสื้อยืดตัวเดียวถอดไม่ได้
พอขับรถออกมาจากตลาดน้ำผมก็ถอดเสื้อยืดออกทันที ร้อนโครตๆ ถ้าโลกยังร้อนแบบนี้ผมว่าคนไทยได้บ้าตายก่อนที่โลกจะแตก
“ทำอะไร” พี่ครามหันมามองผมสลับกลับมองถนน
“มันร้อนอ่ะ” ผมบอก พลางใช้เสื้อเช็ดเหงื่อตามคอแล้วก็หน้าอกไปด้วย หลังผมก็เปียก
“ใส่เสื้อเดี๋ยวนี้” พี่ครามสั่งเสียงดุ แต่ผมไม่ฟัง ก็คนมันร้อนจะให้ทำไงวะ
“ริช ใส่ เสื้อ เดี๋ยว นี้!” พี่ครามสั่งเน้นย้ำทีละคำ ผมเลยต้องเอี้ยวตัวไปหยิบเสื้อตัวใหม่ที่พึ่งซื้อมาใส่แทนอย่างจำใจ
“พี่ขี้บ่นวะ มันร้อน เข้าใจไหม!” อดไม่ได้ครับ ขอสักหน่อยเถอะ
“ถ้ารถมันติดฟิมล์ฉันจะไม่ห้ามสักคำ ทำอะไรคิดหน่อย”
ผมก็นั่งเงียบสิครับ จนรู้สึกได้ว่ารถมันแกว่งผิดปกติ หันไปมองคนขับก็เห็นคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ก่อนที่ริมฝีปากเข้มจะค่อยๆพูดออกมา คำพูดที่ทำให้ผมถึงกับช็อค
“รถถูกตัดสายเบรค”
“...!!!”
สาบานได้ว่าชีวิตผมไม่เคยต้องกลัวขนาดนี้มาก่อน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมแข่งรถแล้วคว่ำมาหลายครั้ง แต่ไม่เคยกลัวที่จะต้องตาย เพราะไม่รู้ว่าตัวเองมีค่าให้อยู่ไปทำไม ตายไม่ตายก็ไม่มีคนรักไม่มีคนสนใจ แต่วันนี้ ตอนนี้ วินาทีนี้มันไม่ใช่ เพราะคนที่นั่งข้างๆกัน เขาทำให้ผมไม่อยากตาย เขาทำให้ผมคิดว่าตัวเองจะทำอะไรในวันต่อไป
และเขาเป็นคนที่ผม...รัก
“พี่คราม” ผมเรียกพี่ครามเสียงเบา
“ไม่ต้องกลัว” แล้วเขาก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะเบนรถเข้าไหล่ทางก่อนจะดับเครื่อง รถกระตุกนิดหน่อยก่อนจะหยุด ดีที่วันนี้รถไม่เยอะแล้วคนที่ขับก็มีสติพอสมควร
พี่ครามลงจากรถเพื่อไปเช็คสภาพรถ ส่วนตัวผมนั่งอยู่ในรถ เพราะเขาสั่งห้ามไม่ให้ผมลง แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
ปัง ปัง ปัง!!!
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับรถที่ขับผ่านไป ผมเห็นตำตาว่ามันทำอะไรก่อนจะรีบจำป้ายทะเบียนรถไว้ให้แม่น ผมเปิดประตูลงไปดูพี่ครามที่ทรุดตัวลงกับอย่างร้อนรน รอยเลือดกลางหลังทำให้ผมมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก
“โทรตามใครสักคนที” พี่ครามกัดฟันพูด ผมรีบเปิดประตูรถด้วยท่าทีเงอะๆงะๆก่อนจะกดเบอร์โทรของบอดี้การ์ดสักคน เห็นชื่อใครผมก็กดโทรออกทันที แล้วก็บอกว่าพี่ครามถูกยิงให้รีบมารับพร้อมกับบอกจุดที่กำลังอยู่ในตอนนี้ ผมได้แต่หวังว่าพวกเขาจะมาเร็ว ตอนนี้เราไม่อาจไว้ใจใครได้ ไม่แน่ใจว่าโบกขึ้นรถคันไหนไปแล้วจะไปจะเอ๋กับศัตรูพี่ครามหรือเปล่า
แต่บางทีการขอความช่วยเหลือจากคนอื่นมันจะเป็นการดีที่สุด ไม่อย่างนั้นพี่ครามต้องเสียเลือดมากแน่ๆ และผมคิดว่าผมไม่อาจรอได้อีกสักวินาทีเดียว
ผมกลัวจับใจเลยให้ตายเถอะ!!!
“พี่คราม อดทนไว้นะ เดี๋ยวผมไปตามคนมาช่วย”
ขอร้องเถอะ อย่าให้เขาเป็นอะไรเลย
----------------------------------------------
ง่วงมาก ไม่มีอะไรพูดมากนอกจาก
1. ถ้าเห็นชื่อพี่ปืนโผล่มา อย่าสงสัย ตอนนี้ในหัวริริมีแต่พี่ปืน นี่แก้ไปสี่ที่แล้วนะ ถ้าเจออีกบอกกันด้วยนะตัว :serius2:
2. ช่วงนี้รับสอนพิเศษ งานเลยมีเพิ่มขึ้น บอกเฉยๆให้รับรู้นะจ๊ะ :mew1:
บ๊ายบายค่ะ
:bye2:
:กอด1:
-
มีชื่อพี่ทราฟกอดน้องริชด้วยแหละ :katai2-1: 5555 แก้ค่ะแก้
-
ไวเท่าความคิดก่อนที่พี่ปืนจะเดินไป อย่าลืมแก้นะคะ สู้ๆ :3123:
-
อย่าหักโหมมากนะจ๊ะริริดูแลตัวเองด้วจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
น้องริชรักพี่ครามแล้ว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ยังแอบมีชื่อพี่ปืนอยู่นะครับ ^^
พี่ครามจะเป็นอะไรไหมเนี่ย น้องริชสู้ๆ
-
กูคงไม่ได้ชอบเขาหลอก” # ต้องเป็น หรอก
พดออกไป # ผลักออกไป
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย เค้าหวานกันจัง :mew1:
ครามมันหึงเเล้วอ้ะ :m12:
โธ้ พ่อคราม ไม่น่ามาตายไวเลย สงสัยต้องเปลี่ยนเตอร์ให้มาเป็นพระเอกซะเเล้ว :m13: :m13:
-
เค้าจูบกันอีกแล้ว คราวนี้ได้เห็นพี่ครามหึงด้วยล่ะ :-[
ก็น่าหึงอยู่นะเข้ามาเห็นฉากล่อแหลมชวนให้คิดขนาดนั้น
แถมมาเที่ยวยังเจอเหตุการณ์อย่างนี้อีก :serius2:
พี่ครามอย่าเป็นอะไรนะ กำลังไปได้ดีแท้ๆเลย
นี่ดีนะที่มากับน้องริช ถ้ามาคนเดียวอาจจะแย่กว่านี้
ขอให้ปลอดภัยทั้งสองคน :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดให้น้องริชและพี่คราม
-
ครามโดนยิงซะแล้ว จะมีใครมาช่วยทันไหมเนี่ย
บางทีคำผิดนี่อ่านแล้วทำให้งงเหมือนกันนะ 5555
-
รักษาสุขภาพเน้อ
ช่วงนี้อากาศร้อนจัด
ระวังเป็นไข้ :กอด1:
+1และเป็ด
-
:-[ ริชรุกเลย อ๊ายยยยยนี้ถ้าไม่เจอฉากเด็ดจะมีหึงมีหวงมั้ยเนี้ย ชอบจังพี่ปืนป๋ามากอ่ะ
:hao5: อย่าเป็นอะไรน๊าปลอดภัยๆ อย่าหนีเสือป่ะจรเข้น๊า
ขอให้พี่ปืนไม่เจ็บหนัก ออดอ้อนออเซาะริชไปเลย
-
อารมณ์เปลี่ยนเร็วมาก เรากำลังฟินกับฉากหวานๆอยู่เลยอ้ะ :serius2: พี่ครามอย่าเป็นอะไรน้า :z3:
-
อ๊ากกกกกก พี่ครามโดนยิง :ling1:
-
พี่ครามประมาทอ่ะ น่าจะให้การ์ดตามมาดูแลความปลอดภัยห่างๆ
อย่าเป็นอะไรมากนะ
-
พี่ครามหึง กริ้ดดดค่า
-
ครามมีหึงริชด้วยอะ
-
ริริจ๋า คำผิดเยอะเหมือนกันน้าตอนนี้ อย่างฉากริชกับเตอร์ มันก็กลายเป็นผม เยอะมาก อย่าลืมมาแก้ไขนะค่ะ :katai4: :katai4:
-
:sad4: อยากรู้ว่าริชจะดูแลพี่ครามยังไง :hao6:
ผมไม่ได้หื่นนะครับ!! :hao7:
-
ไวเท่าความคิดก่อนที่พี่ปืนจะเดินไป อย่าลืมแก้นะคะ สู้ๆ :3123:
ยังแอบมีชื่อพี่ปืนอยู่นะครับ ^^
พี่ครามจะเป็นอะไรไหมเนี่ย น้องริชสู้ๆ
กูคงไม่ได้ชอบเขาหลอก” # ต้องเป็น หรอก
พดออกไป # ผลักออกไป
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย เค้าหวานกันจัง :mew1:
ครามมันหึงเเล้วอ้ะ :m12:
โธ้ พ่อคราม ไม่น่ามาตายไวเลย สงสัยต้องเปลี่ยนเตอร์ให้มาเป็นพระเอกซะเเล้ว :m13: :m13:
ครามโดนยิงซะแล้ว จะมีใครมาช่วยทันไหมเนี่ย
บางทีคำผิดนี่อ่านแล้วทำให้งงเหมือนกันนะ 5555
ริริจ๋า คำผิดเยอะเหมือนกันน้าตอนนี้ อย่างฉากริชกับเตอร์ มันก็กลายเป็นผม เยอะมาก อย่าลืมมาแก้ไขนะค่ะ :katai4: :katai4:
เขาแก้แล้วนะตัวเอง แต่ไม่รู้ว่ายังมีผิดอยู่หรือเปล่า แต่คงน้อยกว่าเดิมแล้วล่ะ ^^
:-[ ริชรุกเลย อ๊ายยยยยนี้ถ้าไม่เจอฉากเด็ดจะมีหึงมีหวงมั้ยเนี้ย ชอบจังพี่ปืนป๋ามากอ่ะ
:hao5: อย่าเป็นอะไรน๊าปลอดภัยๆ อย่าหนีเสือป่ะจรเข้น๊า
ขอให้พี่ปืนไม่เจ็บหนัก ออดอ้อนออเซาะริชไปเลย
ตัวเอง แหมะ ผิดทั้งคนเขียนคนอ่านเลยนะ พี่ครามจ้าไม่ใช่พี่ปืน พี่ปืนของน้องต้นหอมเขา ><
-
ริชรู้ใจตัวเองแล้ว
แล้วพี่ครามนี่รู้รึยังเนี่ย
แต่จูบไปขนาดนี้ก็น่าจะคิดอะไรมั่งล่ะเนอะ
ว่าแต่พี่ครามจะเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย
โดนยิงหลังเลยอ่า อย่าเป็นไรไปนะพี่คราม แข็งใจไว้ๆ
-
พี่ครามหึงแม้กระทั่งแมวเป็นเอามากนะเนี่ย
พี่คราม>>ก็คนมันรักนิฮิ้ววววว
ริช>>บ้า >/////<
อย่าสนใจเหมียวมันบ้า
-
:angry2: :angry2:
ใครหว่ะคนกำลังหวาน ดันมาสาดเลือดตอนนี้
-
ตอนนี้เคืองลูกหินเล็กน้อย ทำไมถึงไม่มุดหนีออกมาตอนเขาเบียดกันอะลูก
จะร้องทำม้ายยยยยยยยยยยยยย :katai1:
-
ตอนนี้ต้องเป็นห่วงพี่ครามใช่ป่ะ แต่ทำไม เพ้อกับกับน้องริชละ อ๊า น้องยอมรับแล้ว ว่าชอบ
แต่พี่ครามอย่าเพิ่งม่องนะคะ ยังไม่ได้กดริชเลย//ผิด โดนริริเตะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ใครยิงฟร่ะ :fire:
-
พี่คราม อย่าเป็นอะไรน้า
ริช สู้ ๆ เน้อ
คนเขียนดูแลตัวเองด้วยน้า อย่าหักโหมล่า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ครามโดนยิงอะ จะเป็นรัยมากมั้ยอะ
-
จุ๊บ ปากแมวก็ไม่ได้นะจ๊ะ พี่ครามเขาหึง
ริชจะช่วยพี่ครามยังไงน้อ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:hao5: เฮียครามอย่าเป็นอะไรน๊าาาา ริชสู้ๆๆๆๆ ไฟต์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :katai4:
-
เดท แรก ใน ตลาด น้ำ น่ารัก อ่ะ :mew1:
-
พี่ครามหึงริช พี่ครามจูบริช พี่ครามพาริชไปเที่ยวสองต่อสอง พี่ครามถูกยิงงง อุกรี้ดดดดดด(สติหลุดไปแล้วจ้า) :katai1: :katai1:
-
ตอนนี้มีหลากหลายอารมณ์มากเลย ทั้งโกรธ หวาน และกดดันเคร่งเครียด
-
พี่ครามหึงด้วยอ่าาาา
ริชรีบสารภาพความในใจนะ เวลาไม่คอยใคร ถ้าแน่ใจแล้วก็บอกเลย
-
ตอนไหนจะมี NC พี่ครามอย่าเ็นอะไรไปนะ :katai4:
-
เดี๋ยวนี้มีหึงนะ กรี๊ดค่าาาาาาาา
ริชก็น่ารักขึ้นเรื่อยๆ สักวันเฮียมันคงทนความหื่นตัวเองไม่ไหวแน่ๆ
-
ริชดูแลพี่ครามด้วยยยยย :ling1: :katai1:
-
กรี๊ดดดดด! พี่ครามโดนยิง! :serius2:
จะเป็นไรมากมั้ยเนี่ย
แต่ไม่ต้องห่วงหรอกริช
พี่ครามมันถึกพอ คงไม่เป็นไรมาก
หลังจากนี้ริชก็คอยพยาบาลพี่เค้าดีๆแล้วกัน
ดอกรักกำลังจะเบ่งบานแล้ว
ช่วงนี้ดูพี่ครามจะรุกริชตลอดอะ
แล้วก็ฝากไปบอกเค้กว่า พี่เค้าจะไปเดทกันแค่สองคน
เค้กอย่าไปเป็น กขค เค้าเล้ย
รอตอนต่อไป และขอบคุณคนเขียนมากๆจ้า
-
พี่ครามพัฒนา มีหึง มีตามใจ :-[
หวังว่าจะไม่ต้องผ่าตัดนะ o18
ลิ้งบ้างตอนไม่ติดนะค่ะบ้างตอนสลับกันอย่าง
ตอน13
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2338083#msg2338083
ตอน15
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2355093#msg2355093
-
“หึหึ หวงไว้ให้ครับครับน้องชาย” มันยิ้มเจ้าเหล่ ประมาณว่ากูรู้กูเห็นทุกเรื่อง ผมอยากเอานิ้วจิ้มตาแม่งสักที << เจ้าเล่ห์
“ตกลงแล้วไอ้เตอร์เป็นแฟนนาน ไม่ใช่เพื่อนสินะ” << นาย
-
พี่ครามโดนยิง...ริชชี่ เครียด!!!!!
-
พี่ครามมีหึงด้วยอ่ะ :hao3:
อย่าเป็นอะไรน้าพี่คราม :hao7:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 19
[Rich talks]
“ไอ้ครามเป็นไงบ้างริช!” เสียงร้อนรนกับเสียงฝีเท้าดังไปทั่วบริเวณ ผมหันไปหาพี่ทราฟและพี่เจที่วิ่งตรงมายังผม น้ำตาที่ไหลผ่านแก้มถูกผมเช็ดออกลวกๆก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างยากเย็น
“ผมไม่รู้ พี่ครามเสียเลือดเยอะมาก ละ...แล้วก็เข้าไปนานมากแล้วด้วย” ผมหันไปจับจ้องที่ประตูหน้าห้องไอซียู ราวกับว่าผมจะสามารถมองผ่านมันไปได้ว่าตอนนี้คนข้างในจะเป็นยังไงบ้าง เขาปลอดภัยดีหรือเปล่า เขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม
“ไม่ต้องคิดมาก มันไม่เป็นอะไรหรอก” พี่ทราฟตบที่บ่าผมเบาๆ
“ใช่ คนอย่างมันหนังเหนียวจะตาย แค่นี้จิ๊บๆ” พี่เจพูดติดขำ แต่ผมรู้ว่าพี่เขาทั้งสองคนก็เครียดเหมือนกัน แต่นอกจากปลอบใจตัวเองแล้วก็คงทำอย่างอื่นที่ดีกว่านี้ไม่ได้
ผมได้แต่หวังว่ามันจะเป็นอย่างที่พี่ทราฟและพี่เจพูด
เขาจะต้องไม่เป็นอะไร
ผ่านไปเกือบสามชั่วโมงในที่สุดหมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“หมอครับ เพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ” พี่ทราฟรีบวิ่งเข้าไปถามคุณหมอที่เดินออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ หมอได้ทำการผ่าเอากระสุนออกให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่โดนจุดสำคัญของร่างกาย แต่เพราะเสียเลือดมาก ก็คงต้องใช้เวลาเพื่อดูอาการสักหน่อย ถ้าเลือดไม่คลั่งภายในก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ” หมอพูดด้วยท่าทีเนิบนาบ แต่ก็ทำให้หัวใจผมกลับมาเต้นปกติอีกครั้ง แตก็ยังไม่สามารถนิ่งนอนใจได้ทีเดียว
“ขอบคุณคุณหมอมากครับ” พี่เจพูดอย่างโล่งอก
“เดี๋ยวรบกวนญาติคนไข้ติดต่อกรอกประวัติทีนะครับ”
“ได้ครับ” พี่เจพยักหน้าก่อนจะเดินตามคุณหมอไป
“มันไม่เป็นไรแล้วนะ” พี่ทราฟลูบหัวผมก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ ผมยังยืนอยู่ที่เดิม ใจจริงอยากจะเข้าไปดูให้เห็นกับตาว่าเขาปลอดภัยแล้ว แต่ตอนนี้ผมก็ทำได้แค่ยืนรออยู่ข้างนอกเท่านั้น
ไม่เคยคิดเลยว่าเวลาแต่ะวินาทีที่ผ่านไปมันจะยาวนานขนาดนี้ ในที่สุดหมอก็บอกว่าพี่ครามพ้นขีดอันตรายและสามารถย้ายออกจากห้องไอซียูได้ พี่ทราฟกับพี่เจรีบเดินเรื่องย้ายพี่ครามไปรักษาตัวในกรุงเทพเนื่องจากตอนนี้เรายังอยู่ที่โรงพยาบาลในชลบุรี ดูเหมือนอะไรจะง่ายได้เมื่อพี่ทราฟบอกว่าเรื่องทุกอย่างพ่อพี่ครามเป็นคนจัดการ
แน่นอนว่าพี่ครามมีอำนาจมากแค่ไหน พ่อเขาก็มีมากยิ่งกว่าหลายเท่า ผมไม่เคยเจอตัว และคิดว่าไม่อยากเจอด้วย คนที่น่ากลัวแบบนั้น แค่เจอพี่ครามคนเดียวผมก็เสี่ยงไม่มีชีวตอยู่วันละหลายรอบแล้ว บางทีถ้าพ่อพี่ครามรู้ว่าผมคิดไม่ซื่อกับลูกชายเขา เขาอาจจะเอาปืนมาเป่าหัวผมเล่นก็ได้ใครจะรู้
เพราะอย่างนั้นตอนที่พ่อพี่ครามมาเยี่ยมในวันแรกที่ย้ายเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่กรุงเทพ ผมไม่ได้เข้าไปหาพี่ครามเลย กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านอนอยู่บ้านเป็นเพื่อนเค้ก รอเวลาจนคิดว่าพ่อพี่ครามน่าจะไม่อยู่ที่โรงพยาบาล
“พี่ริช เราไปเยี่ยมพี่ครามกันเถอะ”เสียงเล็กๆของเค้กดังขึ้นข้างตัวผม นี่ผมนอนเหม่อคิดนู่นคิดนี่จนไม่รู้ตัวว่าเค้กเข้ามาในห้องตัวแต่เมื่อไหร่ ผมพลิกตัวจากนอนคว่ำเป็นนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเค้กก่อนจะดึงเค้กเข้ามากอด
“กอดหน่อย”
“กอดกันๆ” เค้กกระเถิบมากอดผม เวลาอยู่กับเค้กผมจะรู้สึกสบายใจทุกครั้ง เค้กไม่เคยเซ้าซี้ถ้าผมไม่เล่าอะไรให้เขาฟัง และเค้กก็ไม่เคยมีสีหน้าที่ทำให้ผมลำบากใจด้วย
“ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้นะ” ผมพึมพำเบาๆ บางทีผมก็อยากจะหายไปจากโลกใบนี้ ไม่อยากรู้สึก ไม่อยากคิด ไม่อยากให้อะไรมาทำให้ว้าวุ่นใจ มันเหนื่อยนะเวลาที่ไม่สามารถจัดการอะไรได้ดังใจคิด
“ถ้าเหนื่อยกายไม่นานเดี๋ยวมันก็หายครับถ้าได้พัก แต่ถ้าเหนื่อยใจ มันก็อีกเรื่อง”
“นั่นสินะ”
“ไปหาพี่ครามกันเถอะครับ เมื่อกี้พี่ทราฟโทรมาบอกว่าพี่ครามฟื้นแล้ว” เค้กดึงตัวผมให้ลุกขึ้นตาม
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้จับรถอีกหลังจากที่เอาไปแข่งมาคราวนั้น พอมองย้อนไปผมก็รู้เลยว่าวันนั้นตัวเองบ้าดีเดือดแค่ไหน หึหึ แต่ขอบอกเลยว่ามันก็สะใจดี แต่จะเซ็งนิดหน่อยตรงที่ว่าลูกรักของผมสีถลอกไปทั้งแถบ เสียค่าทำสีแล้วก็ซ่อมนู่นนี่บาน ดีที่พี่ครามใจดีจ่ายค่าทำสีให้ แต่ก็แลกด้วยการโดนบ่นโดนด่าจนหูชา
ผมลูบพวงมาลัยด้วยความคิดถึง สงสัยผมคงต้องหาเวลาพาลูกรักออกไปโลดแล่นบ้างแล้ว
“พี่ริช แวะซื้อขนมหน่อยสิ เค้กหิวอ่ะ ที่โรงพยาบาลคงไม่มีอะไรอร่อยๆกินแน่”
“ได้ครับ” ผมหักเข้าจอดริมฟุตบาตที่มีของขายเยอะมาก ทั้งของกินและขนม
เราเสียเวลาไปกับการเลือกของกินให้เค้กและคนอื่นๆเกือบชั่วโมงก่อนจะขับรถตรงมาที่โรงพยาบาล ผมมองของในมือตัวเองแล้วก็ในมือเค้ก อดสงสัยไม่ได้ว่านี่เรามาเยี่ยมคนไข้โดนยิงหรือมาปิกนิกในวันหยุดสุดสัปดาห์กัน
“อะแฮ่! เค้กมาแล้วพี่ครามมมมมมมมม” เค้กวิ่งนำเข้าไปในห้อง พุ่งเข้าไปหาพี่ครามที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้
“โอ้ยไอ้ตัวแสบ เบาๆหน่อย” พี่ครามร้องเพราะเค้กพุ่งเข้าไปกอดพี่ครามแน่น
“โอ๊ะ เค้กขอโทษ เจ็บไหมๆ” เค้กผละออกทันทีก่อนจะทำการเปิดชายเสื้อพี่ครามดู แต่ยังไม่ทันได้เปิดก็ถูกพี่ทราฟดึงตัวไว้
“เดี๋ยวจะโดนนะเรา ไปเปิดเสื้อผู้ชายคนอื่นได้ไง” พี่ทราฟดุเค้กเบาๆ
ผมเดินเอาของไปวางบนโต๊ะก่อนจะหันไปทางพี่คราม เขามองสบตากับผมก่อนจะละสายตาไปมองที่เค้กและพี่ทราฟที่คุยกับงุงงิงๆ
“ซื้ออะไรมาบ้างอ่ะริชชี่” พี่สองเดินมาดู ผมขมวดคิ้วใส่กับคำเรียกนั่น
“ผมชื่อริชเฉยๆนะพี่สอง”
“ไม่เอานะ ขำๆ” พี่สองหันมาหัวเราะเบาๆใส่ผมก่อนจะหันไปแหวกถุงอาหารตามเดิม ผมเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆพี่เจ
“พี่สอง อย่าเพิ่งกินนะ ให้เค้กจัดสรรปันส่วนก่อน” ใช้คำซะทางการเลยเค้กเอ้ย
แล้วพี่สองกับเค้กก็เริ่มตีกันเรื่องขนม
“ไงเรา โล่งใจแล้วสิที่มันไม่เป็นอะไร พี่บอกแล้วว่ามันหนังเหนียวไม่ตายง่ายๆหรอก” พี่เจยกมือพาดบ่าผมพร้อมโอบไว้นิดๆ ผมหันไปยิ้มให้พี่เขาก่อนจะมองไปที่พี่ครามที่ทำหน้าบึ้งจ้องผม เป็นอะไรอีกเนี่ย ทำหน้าเหมือนโกรธใคร อย่าบอกนะว่าโกรธผม เหอะๆ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะตั้งแต่เข้ามา
“เย็นนี้เดี๋ยวกูมาเฝ้าแล้วกัน” พี่ทราฟที่เข้าไปแยกเค้กกับพี่สองเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงพร้อมกัดแอบเปิ้ลเข้าปาก
“ไม่ต้อง มึงกลับไปเถอะ เดี๋ยวให้ริชมันเฝ้า”
หืม อะไรนะ ให้ผมเนี่ยนะเฝ้า
“เอางั้นเหรอมึง” พี่ทราฟมองผมแล้วหันไปถามพี่ครามอีกครั้ง พี่ครามแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้น
“พี่คราม กินซาลาเปาไหม” เค้กเดินถือซาลาเปาไปหาพี่คราม พี่เขาปรายตามองซาลาเปาในมือเค้กก่อนจะหยิบขึ้นมากิน
“ขอบคุณครับ”
“ยินดีครับผม”
เวลาพี่ครามอยู่กับเค้ก เขามักจะอ่อนโดยได้อย่างไม่น่าเชื่อ หน้าโหดๆกับท่าทางอ่อนโยนแบบนั้นมันโครตจะไม่เข้ากันเลย แต่บางทีมันก็มีเสน่ห์แบบแปลกๆ
สองชั่วโมงผ่านไปที่ห้องพักคนไข้ครึกครื้นไปด้วยเสียงพี่สองกับเค้กที่เถียงกันตลอดเวลาๆ พี่สองก็ชอบแหย่เค้กเหลือเกิน ส่วนพวกผมที่เหลือก็ได้แต่นั่งมองขำๆ จนพี่ครามทำท่าเหมือนจะง่วงนอน พี่ๆและเค้กถึงได้ขอตัวกลับ ทีแรกผมว่าจะกลับด้วยเพราะจะแวะไปเอาเสื้อผ้า แต่พี่ครามไม่ให้ไปแล้วก็โทรสั่งลูกน้องให้ไปเอาเสื้อผ้ามาให้ผมแทน ซึ่งผมไม่ยอมอยู่แล้ว แต่คิดว่าผมจะขัดใจเขาได้ไหมล่ะ เอาแต่ใจตัวเองขนาดนั้น
“มานั่งนี่สิ” พี่ครามตบลงบนเตียง ผมนี่ก็งงสิครับ
“อะไรครับ” ผมถาม แต่เดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงที่พี่ทราฟเคยนั่งแทน
“ขึ้นมานั่งนี่” นั่นไง ชัดเลย
“จะบ้าเหรอ แค่พี่คนเดียวก็นอนเต็มเตียงแล้ว” ไม่ดูตัวเองบ้างหรือไงว่าตัวเขาไมได้เล็กเหมือนเค้กนะที่จะขึ้นไปเบียดกันบนนั้นได้
ถูกยิงจนสมองกลับหรือไงนะถึงจะให้ผมไปนั่งบนเตียง มันใช่ที่นั่งซะที่ไหนกัน เดี๋ยวพยาบาลได้ด่าตายเลย ถึงพยาบาลไม่ด่ามันก็ไม่สมควรอยู่ดี -_-!
“เร็วๆ” พี่ครามทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม แต่ยังไงผมก็ไม่ทำตามหรอก
“ผมจะนั่งนี่แหละ” ผมพูดน้ำเสียงเด็ดขาด
“อย่าดื้อได้ไหม” หน้าพี่ครามเริ่มกระตุก อะไรวะครับ กะอีแค่ไม่ขึ้นไปนั่งบนเตียงนี่เขาหาว่าผมดื้อเหรอ เหอะ! ตัวเองมากกว่ามั้งที่ดื้ออ่ะ
“ผมไม่ได้ดื้อ แต่พี่จะบ้าหรือไงถึงจะให้ผมขึ้นไปนั่งบนเตียงน่ะ ผมจะนั่งที่เก้าอี้นี่แหละ จะเอาอะไรก็ว่ามา” ผมตัดบท มันไม่ใช่เรื่องปกติเลยสักนิด บนเตียงคนไข้จะครับไม่ใช่เตียงที่บ้านที่จะได้ขึ้นไปนั่งได้สองคนสามคน
“จะขึ้นมาดีๆหรือจะให้ลากขึ้นมา” พี่ครามพูดเสียงแข็งพร้อมตีหน้านิ่ง อารมณ์ประมาณว่าไม่พอใจที่ผมไปขัดใจเขา ผมอยากจะบอกว่าผมก็ไม่พอใจที่เขาเอาแต่สั่งเหมือนกันนั่นแหละ
“...”ผมยังคงนิ่งเหมือนเดิมครับ เดี๋ยวเขาเหนื่อยก็หยุดไปเองนั่นแหละ
“บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าฉันลากนายขึ้นเองแล้วแผลฉันปริ นายโดนหนักแน่” มันขู่ครับ มันขู่!
แววตาดุดันที่แฝงไปด้วยความจริงจังจับจ้องผมไม่วางตา ที่ผมบอกว่าพี่ครามมันขู่น่ะ ผมโกหก คนอย่างเขาเคยขู่ใครที่ไหน T^T
โอ๊ยยย!
สุกท้ายผมก็ต้องยอมปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงโดยหันหน้าเข้าหาพี่คราม ขาข้างขวาต้องงอและเอาไปเกยไว้ที่สะโพกแข็งของพี่ครามเพราะพื้นที่ไม่พอ
“ก็แค่เนี่ย” เขาทำหน้าเหมือนว่ามันง่าย ทั้งๆที่ไม่ใช่
“...” ผมเงียบหันหน้าไปทางอื่น ทำไมต้องยอมคนๆนี้ไปทุกครั้งด้วยวะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
“เป็นอะไร ไม่พูดไม่จา”
“เปล่า”
“กำลังคิดอย่างให้ฉันตายแทนรอดละสิ”
“พูดอะไรนะ!”
“หรือไม่จริง”
“อย่ามาพูดกับผมแบบนี้! พี่ไม่รู้หรอกว่าผมห่วงพี่มากแค่ไหน ตอนที่พี่โดนยิงต่อหน้าผมแบบนั้นน่ะ พี่ไม่มีทางรู้หรอก!!!”
“งั้นก็บอกฉันสิ เป็นห่วงฉันใช่ไหม” มือหนายกขึ้นลูบหัวผมเหมือนผู้ใหญ่ปลอบเด็ก ใบหน้าหล่อเหลาติดกวนฉีกยิ้มกว้างก่อนจะอมยิ้มเหมือนคนกลั้นขำ มันมีอะไรน่าขำวะ!
ปึก!
“โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย เล่นบ้าอะไรวะ” พี่ครามโวยวายเสียงดังลั่นห้อง เขายกมือขึ้นลูบตรงหน้าอกตัวเองที่โดนผมทุบเข้าให้ ไม่ต้องห่วงครับ ไม่โดนแผลแน่นอน ผมรู้ตำแหน่งดี
“พี่อยากมาล้อเล่นกับผมทำไมล่ะ”
“- -“ พี่ครามทำหน้าเหมือนอยากจะเข้ามาตีผมโทษฐานที่ทำให้เขาเจ็บ
“ผมคิดว่าพี่จะตายแล้ว” ตอนที่ผมเห็นเลือดเขาไหลออกมามากขนานั้น ตอนนั้นผมนึกไปถึงในหนังในละคร แบบว่าตายแน่ๆอะไรแบบนั้น มันช่วงเวลาที่โครตทรมานใจผมจริงๆให้ดิ้นสิ!
“นั่นปากเหรอที่พูด”
“ก็ปากน่ะสิ พี่เห็นเป็นอะไร” ผมย้อน
พี่ครามดูเหมือนอยากจะตีผมจริงๆนะ เขาชี้หน้าผม แล้วก็ใช่นิ้วชี้จิ้มหน้าปากผมจนหน้าแทยหงาย หลังจากนั้นก็กระชากผมไปจูบ ตกลงแล้ว...เขาอยากจะตีหรืออยากจะจูบกันแน่ เขามักทำให้ผมสับสนซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับการกระทำที่หาคำตอบไม่ได้ของเขา
แต่ถ้าหาคำตอบไม่ได้ผมก็จะไม่หา เพราะถ้าหาแล้วคำตอบมันไม่เป็นอย่างหวัง ผมก็คงจะเจ็บมาก
พี่ครามประกบจูบผมแน่น และดูดดื่มกว่าที่เป็นมา มือหนาบีบปากผมนิดหนึ่งเพื่อให้ผมอ้าปากออก ก่อนลิ้นของเขาจะแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว ผมขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อที่จะได้จูบได้ถนัดมากขึ้น ความโหยหาและความเป็นห่วงเขาทำให้ผมจูบตอบเขาไปอย่างดุเดือดไม่แพ้กัน วินาทีเฉียดตายสอนให้ผมรู้ว่า เกิดมาชาติหนึ่งอยากทำอะไรก็ทำก่อนที่จะสายเกินไป
แต่ตอนนี้ผมว่าผมอาจจะใกล้ตายถ้าไอ้พี่ครามยังไม่ยอมถอนจูบออกเดี๋ยวนี้ ผมทุบที่ไหล่เขาเบาๆ แต่พี่ครามกลับไม่สนใจ บดเบียดริมฝีปากผมอย่างเมามันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
ไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะ!
“อื้อ พะ พอ!” ผมร้องห้ามเสียงแข็งติดหอบนิดๆ เบนหน้าหนีใบหน้าคมเข้มที่เลื่อนเข้ามาใกล้อย่างเอาแต่ใจ
“หันหน้ามา” พี่ครามล็อคคอผมไว้แล้วดึงเข้าไปหน้ากับปากเขามากข้นเรื่อย ผมก็ขืนตัวเต็มที่สิครับจนพี่ทันหงุดหงิดจ้องผมอย่างหงุดหงิด ผมนี่สิควรต้องหงุดหงิด
“ผมเจ็บปากพี่ไม่เห็นหรือไง” ผมบอกพลางยื่นปากไปให้พี่ครามดู ก็พี่มันเล่นขบเม้มปากผมแรงๆแถมยังกัดอีก ไม่ได้เลือดก็ดีแค่ไหนแล้ว
“อีกนิดน่า” พูดแล้วก็จ้องปากผมไม่วางตา หน้าเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น นี่มันใช่ไอ้จอมโหดหรือเปล่าวะ
“พอเลย ปล่อยผมด้วย” ผมเลื่อนลงจากตักพี่คราม พี่มันยอมปล่อยแต่โดยดีแต่ก็ทำหน้าไม่ได้ดั่งใจ จะจูบน่ะผมไม่ว่าหรอก เพราะผมก็ชอบ แต่พี่มันชอบเล่นแรงๆ ผมไม่ใช่พวกมาโซนะจะได้ชอบอะไรรุนแรง
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมละสายตาจากคนตันโตหันไปมอง ลูกน้องพี่ครามสองคนเดินเข้ามา เขาก้มหัวให้พี่ครามและผมก่อนจะเดินไปยืนที่ข้างเตียงพี่ครามอีกฝั่งหนึ่ง คิดว่าคงมีธุระต้องคุยกัน เลยลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกจากห้อง ถ้าไม่มีเสียงเข้มดึงขาเอาไว้ก่อน
“จะไปไหน”
“จะคุยงานไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวไปรอข้างนอก” เรื่องบางเรื่องของเขามันก็เป็นส่วนตัวครับ ไม่ใช่ทุกเรื่องหรอกที่ผมสมควรรู้
“ไม่ต้อง นั่งลง”
“...” ผมยังลังเล
“ริช นั่งลง” พี่ครามกดเสียงลงต่ำ ผมเลยจำต้องเดินไปนั่งที่โซฟาก่อนจะหยิบนิตยาสารที่ไม่รู้ว่าของใครขึ้นมาอ่าน
“ได้เรื่องมาว่าไง” พี่ครามถามสองคนนั้น ว่าจะไม่ใส่ใจ แต่หูมันได้ยินเองอ่ะ ผมไม่ได้อยากจะแอบฟังนะ
“ผมจับตัวพวกมันได้แล้วครับ แต่มันยังไม่ยอมบอกว่าใครสั่งมา”
“ทำทุกทางให้มันคายความลับออกมาให้ได้ อย่าให้มันชิงฆ่าตัวตายไปซะก่อน” พี่ครามสั่งเสียงเฉียบ
“ครับ”
“แล้วก็ส่งคนไปจับตาดูฝั่งโน่นด้วย คาดว่าน่าจะเป็นพวกมันนั่นแหละ”
“ครับ”
คุยกันเสร็จสองคนนั้นก็เดินออกไป ยิ่งนานวันผมยิ่งไม่เข้าใจ โลกของเขามันซับซ้อนและน่ากลัว แม้ว่าผมจะไม่ใช่ผู้ชายที่เรียบร้อยอยู่ในกรอบของสังคมแบบเป๊ะๆ แต่ผมว่าโลกที่ผมอยู่มันดูเบบี๋ยาหยีไปเลยเมื่อเทียบกับโลกของพี่คราม คนที่เติบโตจากด้านมืดของสังคม คนอย่างเขา...เป็นยังไงกันแน่นะ
-------------
-------------
ครืดดดดด
“รอบที่เท่าไหร่ของวันแล้ววะเนี่ย” ไอ้เตอร์ปรายตามองโทรศัพท์ผมที่วางอยู่บนโต๊ะ ผมวางช้อนลงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วถอนหายใจด้วยความเหนื่อย
“กูนับจนนับไม่ถูกแล้ว”
“รับๆเถอะ เดี๋ยวเขาก็ได้วิ่งออกจากโรงพยาบาลมาหามึงหรอก” ไอ้เตอร์ว่าประชดก่อนจะกวาดตามองคนชุดดำหลายคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล คนพวกนั้นคือคนที่พี่ครามส่งมาคุ้มกันผม คือผมอยากจะบอกนะว่าผมดูแลตัวเองได้ แต่พี่แกก็ไม่ยอม ตีกันไปสองสามรอบ แล้วสุดท้ายผมก็แพ้ ต้องยอมให้คนของพี่ครามมาคอยเดินตามตัวเหมือนเป็นเงาอย่างที่เห็นนี่
และคนที่หงุดหงิดไม่แพ้ผมก็คือไอ้เตอร์
มันน่าหงุดหงิดนะ เหมือนถูกจับตามองตลอดเวลา
“พี่จะโทรมาทำไมนักหน้า ถ้าโทรมาอีกผมจะไม่รับแล้วนะ!!!” ผมกดรับสายก่อนจะกรอกเสียงติดหงุดหงิดลงไป
“กล้าห้ามฉันเหรอหะ!” แล้วเขาก็ส่งเสียงหงุดหงิดกลับมาไม่แพ้กัน พยาบาลไม่ให้กินยาหรือไงนะ ถึงได้อาละวาดขนาดนี้
“ก็ถ้าพี่ไม่มีเหตุผลอ่ะ” ทั้งๆที่รู้ว่าผมมามหาลัยฯ แต่ก็ยังจะโทรจิกทุกครึ่งชั่วโมง บางสายก็ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ
“แล้วรู้ได้ไงว่าฉันไม่มีเหตุผล” พี่ครามย้อนกลับมา
“แล้วพี่มีอะไรล่ะ” ผมถามตัดบท ขี้เกียจทะเลาะอีก
“ทำไม ไม่มีอะไรแล้วโทรไม่ได้หรือไง”
“...”
“ก็...คิดถึง”
“...” ผมเงียบกริบทันทีไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพราะมัวแต่อึ้ง
บอกผมทีว่าผมไม่ได้หูฟาดใช่ไหม ผมฟังผิดหรือเปล่าว่ะ หรือมีคลื่นแทรก
>[]<!!!
“ผะ ผม..ผมก็...” คิดถึงพี่
บ้าเอ้ย!!!
ผมหน้าไม่ด้านพอที่จะพูดว่ะ
“ไม่ต้องไปที่โรงพยาบาลนะ เลิกเรียนแล้วกลับมาที่บ้านเลย” ในขณะที่ผมกำลังเขินอยู่พี่ครามก็พูดแทรกขึ้นมา
“ห๊ะ ว่าอะไรนะ”
“บอกว่าไม่ต้องไปโรงพยาบาล ใหกลับมาที่บ้านได้เลย”
“ทำไมอ่ะ”
หรือว่าคืนนี้ผมไม่ต้องไปเฝ้าเขา แต่ผมอยากไปนี่
“ตอนนี้ฉันอยู่บ้านแล้ว รีบๆกลับมาล่ะ”
ติ๊ด!
ยังไม่ทันได้ถามอะไรให้กระจ่างเข้าก็กดตัดสายไป ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้เตอร์ที่มองผมอยู่ก่อนแบบงงๆ เมื่อกี้เขาบอกว่าออกจากโรงพยาบาลทั้งๆที่เพิ่งจะนอนได้แค่สามวันเองเนี่ยนะ เมื่อเช้าแผลยังไม่ดีขึ้นเลยเพราะว่าเขาไม่ค่อยระวัง ขยับตัวแรงๆให้แผลอัสเสบตลอด แล้วนี่ดันโทรมาบอกว่าอยู่บ้านแล้ว ตกลงนี่เขาอยากจะหายหรืออยากจะตายกันแน่
“มีอะไรหรือไง” ไอ้เตอร์มันคงเก็บความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหวเลยถามออกมา
“พี่ครามออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ผมขมวดคิ้วยุ่ง เดี๋ยวถ้าไม่หายนะจะให้ไอ้คนชุดดำพวกนี้ลากตัวเข้าโรงพยาบาลซะให้เข็ด
เลิกเรียนผมก็ตรงดิ่งกลับบ้าน แม้ว่าไอ้เตอร์จะพยายามลากผมให้ไปเที่ยวเป็นเพื่อนมันก็เถอะ สงสารก็สงสารนะครับ แต่ผมสงสารตัวเองมากกว่า คิดดูว่าถ้าผมไม่ทำตามคำสั่งพี่ครามผมจะเจออะไรบ้าง ผมยังอยากมีชีวิตอยู่นะ
“พี่ริช!!!” เสียงเค้กดังลั่นตามมาด้วยร่างเล็กๆที่วิ่งเข้ามากอดผม
“อะไรของเรา” ผมถามขำๆ
“พี่สองแกล้งเค้ก ฮืออ” เค้กร้องไห้อยุ่กับอกผม สงสัยพี่ทราฟไปสอน เค้กเลยไม่มีคนช่วย
“เค้กจ๋า หนอนมาแล้วววว” พี่สองเดินหน้ายิ้มออกมาจากบ้าน ในมือมีหนอนตัวโตอยู่ในมือ
“อ๊ากกกก ไม่เอา ไม่อาวววว!!!”
เฮ้ออ เป็นอย่างนี้ทุกวันสินะ
โป๊ก!!!
“โอ๊ย!”
ของบางอย่างลอยมากระทบหัวพี่สองอย่างจังทำให้พี่สองสะดุดล้มลงไปกับพื้น ผมมองไปในบ้านก็เห็นพี่ครามยืนจ้องพี่สองเขม่ง
“ใครวะ! เจ็บนะไอ้เชี่ยคราม!” พี่สองหันไปโวยวายใส่พี่คราม
“แล้วมึงแกล้งน้องทำไมห๊ะ! ถ้ามึงแกล้งเค้กอีก คืนนี้กูจะไล่มึงออกไปนอนนอกบ้าน!!!” พี่ครามชี้หน้าพี่สอง รายนั้นเหมือนจะสลดนะครับ แต่ผมว่าคงไม่
“ฮืออ พี่คราม” เค้กผละจากผมวิ่งไปหาพี่คราม พี่ครามดึงเค้กเข้าไปโอบก่อนจะพาเดินเข้าบ้าน
ผมมองพี่สองที่นั่งลูบหัวตัวเองอยู่บนพื้นนิ่ง ก่อนจะย่อตัวลงหยิบหนอนขึ้นมาถือไว้
“เค้กกลัวหนอกพี่ก็รู้ เฮ้ออ ถ้าพี่ไม่กลัวมัน พี่ก็ควรจะใกล้ชิดมันให้มากกว่านี้นะ” ผมจับหนอนนั่นหย่อนใส่ลงไปในเสื้อของพี่สอง แล้วเก็เดินเข้าบ้าน
“อ๊ากกก!!”
ที่จริงแล้วพี่สองก็กลัวหนอนเหมือนกันนั่นแหละ -_-;
ผมเดินเข้าบ้าน พี่ครามกับเค้กนั่งเล่นกีตาร์กันอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมเลยเดินเข้าห้องตัวเอง อากาศร้อนจนจะบ้า ตัวผมมีแต่เหงื่อเลยเดินเข้าน้ำเพื่ออาบน้ำ พอออกจากห้องน้ำก็เห็นพี่รามนอนเล่นกับลูกหินอยู่บนเตียงผม ผมเดินไปที่ตู้สื้อผ้าเพื่อแต่งตัว ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างพี่ครามพลางหยิบโทรศัพท์มาเล่นเกมส์ แต่สงสัยผมจะเล่นเกมส์นานเกินไป คนข้างๆถึงได้อารมณ์เสียขนาดนี้
“เลิกเล่นเกมส์ได้แล้ว มานอน!” พี่ครามจะตบมือลงมาบนไอโฟน ผมเบี่ยงตัวหนีแทบไม่ทัน อีกนิดเดียวก็จะผ่านแล้ว จะตายไม่ได้
“แปบหนึ่ง” ผมรัวนิ้วลงบนหน้าจอเป็นระวิง
“ริช พูดให้รู้ฟังบ้างนะ” พี่ครามว่าเสียงหงุดหงิด
“รู้แล้ว” รู้แล้วครับ แต่ตาก็ยังคงจ้องอยู่ที่หน้าจอ กำลังมันส์เลยครับ
“จะไม่เลิกเล่นใช่ไหม!” พี่ครามเริ่มโมโห เขยิบเข้ามากระชากโทรศัพท์ในมือผมไปก่อนจะกดริมฝีปากลงบนปากผมอย่างแรง
“อื้ออ” ผมร้องในคออย่างตกใจที่อยู่ๆก็โดนจูบ แต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนี พี่ครามเม้มดูดริมฝีปากผมแรงๆ กดจูบย้ำๆซ้ำๆสองสามทีก่อนจะผละออกพร้อมกับจ้องหน้าผมนิ่ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก่อนจะล้มตัวลงนอนหันหลังให้ผม
งอนชัวร์ หัวก็ไม่ล้านสักหน่อยแต่ขี้งอนชะมัด
แล้วดูดิ ปากผมเจ่อหมดเลย จูบเบาๆไม่ได้เหรอไง
“ผมเลิกเล่นแล้ว” ผมตัดใจวางมือถือที่โต๊ะหัวเตียง
“...”
“พี่คราม” ผมเรียกชื่อเขาเสียงอ่อน อย่าบอกนะว่างอนจริง
ผมขยับตัวเข้าไปกอดข้างหลังพี่ครามไว้ เขาเงียบผมก็เงียบ นานหลายนาทีกว่าพี่ครามจะพลิกตัวกลับมาหาผมแล้วดึงผมเข้าไปกอด บางทีผมก็รู้สึกแปลกที่เราทำกันแบบนี้ อย่างกับเป็นแฟนกัน แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ ผมกับเขาเป็นอะไรกันผมยังไม่รู้เลย เหมือนไม่มีสถานะระหว่างเรา แม้แต่เพราะหรือคนรู้จักก็ไม่ใช่
แต่ถ้ามีอ้อมกอดนี้ สถานะไหนผมก็รับได้ทั้งนั้น
ขอแค่ได้อยู่ข้างๆเขา ต่อให้ต้องเป็นอะไรผมก็ยินดี
“พรุ่งนี้ฉันต้องบินไปทำธุระที่ต่างประเทศ อยู่นี่ก็ดูแลตัวเองด้วย ระหว่างที่ฉันไม่อยู่จะให้คนเอางานมาให้ทำที่บ้าน ไม่จำเป็นอย่าออกไปไหน”
“ผมไปด้วยได้ไหม”
ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนใจหายที่ได้ยิน มันมีอะไรบางอย่างบอกผมว่าถ้าพี่ครามไปมันจะต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ๆ แต่คนอย่างเขาถ้าบอกว่าจะไปคือไป ผมคงห้ามไม่ได้ มันคงจะดีถ้าพี่ครามยอมให้ผมไปด้วย
“ไม่ต้อง แค่อยู่นี่อย่าดื้อก็พอ”
ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงจะโวยวายใส่เขาแล้วที่หาว่าผมดื้อ แต่ไม่ใช่ตอนนี้
“แต่ผมรู้สึกไม่ดี” ผมบอกเสียงเบา กระชับกอดพี่ครามแน่น
“ไม่มีอะไรหรอก”
คำพูดเหมือนปลอบโยนมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย แต่ถ้าเขาบอกมาแบบนั้น ผมก็จะพยายามคิดว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น และพี่ครามจะต้องกลับมาบ้านอย่างปลอดภัย
------------------------
อาจจะดูเหมือนน้องริชหวั่งไหวง่าย แต่เพราะน้องไม่ค่อยได้เจอคนที่คอยเอาใจใส่ แม้อิพี่ครามจะโหดร้ายแค่ไหน แต่ก็ยังให้ความใส่ใจมากกว่าคนในครอบครัว ดังนั้นริชเลยเอนเอียงชอบพี่ครามได้ง่าย และเมื่อได้รับความอบอุ่นจากพี่ครามแล้วก็อยากได้รับตลอดไป ไม่กล้าถามหาความจริงก็กลัวจะสูญเสีย จริงๆแล้วน้องริชของเราเป็นคนที่ขี้กลัวมากเลยนะ ฮุๆ ส่วนพี่ครามเหรอ ดูๆกันไปแล้วกัน ^^ :katai2-1:
ไม่ได้ตรวจคำผิดเลย ไม่ไหวแล้ว ตาล้าสมองล้ามากๆ เป็นครู(สอนพิเศษ)นี่มันเหนื่อยเหมือนกันนะ ให้ตายสิ!!! :katai1: ขี้เกียจทำชีททำข้อสอบ! ช่วงนี้รับสอนพิเศษนะคะ เลยมาอัพช้าไปสักนิด :katai5:
-
พี่ครามกับริชนี่รู้ใจตัวเองกันหมดแล้วสินะ แต่ทำไม ปากแข็งจังงงงงงงงงงงง เมื่อไหร่จะบอกรักกันนนนนนนนนนนน :katai1:
-
พี่ครามหึงริชกะสองอะดิคึคึ^^
-
+1พี่ครามน่ารักแอบสวีทกับน้องริชด้วย
-
พี่ครามเริ่มรุกแล้วซินะ อิอิ น้องริชจะไปไหนรอด
-
:L2: :L2:
-
“ซื้ออะไรมาบ้างอ่ะริชชี่” พี่เวองเดินมาดู ผมขมวดคิ้วใส่กับคำเรียกนั่น
พี่สอง
“พี่คราม กินซาลาเปาใหม่” เค้กเดินถือซาลาเปาไปหาพี่คราม พี่เขาปรายตามองซาลาเปาในมือเค้กก่อนจะหยิบขึ้นมากิน
กินซาลาเปาไหม
แล้วดูดี ปากผมเจ่อหมดเลย จูบเบาๆไม่ได้เหรอไง
ดูดิ
แอร๊ยยยย พี่ครามจะหนีไปควงสาวที่ต่างประเทศป้ะ อย่านะๆๆ ริชอย่ายอมมมมมม เกาะปีกเครื่องไปโล้ดด :laugh:
-
พี่ครามโหมดนี้น่ารักอ่ะ
มีโทรมาบอกคิดถึงด้วย ชอบบบบบบ ><
ว่าแต่จะมีฉากนองเลือดกันอีกมั้ยเนี่ยคู่นี้
-
ริริ ตอนนี้พี่ครามรุกหนักมาก
แต่ที่หนักกว่านั้น คำผิดเยอะ ตามไปเป็นลำดับ(ไม่ซีเรียสนะแต่นั่งขำ 5555)))* รอตอนต่อไป :hao6:
ปล.สงสารเค้ก สะใจพี่สอง
-
เข้าใจความรู้สึกริชนะ เพราะกลัวเลยไม่กล้าถาม
แต่อิพี่ครามนี้ ซึนเดระจริงๆ :katai5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ครามเริ่ม(หรือเปล่า)แสดงออกกับริชขึ้นบ้างแล้ว น่ารักมากค่ะ ถ้าจะหวานอมรสเลมอนหน่อยๆก็ตาม555555
รอเรื่องพีีปืนน้องต้นหอมจ้า
-
ริชรู้สึกไม่ดีแสดงว่าอาจมีเรื่องเกิดกับครามตอนอยู่ต่างประเทศใช่ไหมเนี่ย
ครามดูน่ารักและหื่นขึ้นเยอะเลยอ่ะ
-
อันแน่ เฮียยยย คิดไรอ่ะ เขารู้กันหมดแว้ววว :hao3: :hao3:
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:ในที่สุดพี่ครามก็ชอบริช :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ย่อหน้าแรกมีผิดอยู่เน้อ ผมหันไปหาพี่ครามและพี่สองที่วิ่งตรงมายังผม
หวังว่าที่ส่งคนมาเนี่ย จะไม่ใช่พ่อแม่ริชชี่นะ o22
-
ครามเริ่มมีอาการห่วง หวง ริชแล้วอ่ะ
-
พี่ครามพออยู่กับริชชี่น่ารักขึ้นเยอะเลยอ่ะ อิๆๆๆ
-
นี่แสดงว่าพี่ครามเริ่มรุก(จีบ)น้องริชแล้วใช่ไหมเนี่ย
อารมณ์เหมือนคนเป็นแฟนกันอย่างริชว่าไว้เลยล่ะ
มีคิดถึง มีงอน แล้วก็กุ๊กกิ๊กยามอยู่ด้วยกันสองต่อสอง
คงจะมีน้องริชคนเดียวล่ะที่ได้เห็นพี่ครามในลุคนี้
แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ชอบพี่ครามไปแล้วล่ะเนอะ :o8:
พี่ครามไปนอกจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นหรือเปล่าหนอ
ห่วงพี่ครามก็ห่วง พี่ครามไม่อยู่ด้วยก็เป็นห่วงน้องริช
ถ้าไม่ออกไปดื้อข้างนอกก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนัก
เพราะพี่ๆคนอื่นก็อยู่คงไม่ปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นแน่
ขอให้พี่ครามและน้องริชปลอดภัย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่ครามเริ่มแสดงออกมากขึ้นแล้วนะเนี่ย
ริชเองก็แสดงออกเยอะๆเลย
ขอมอบเพลงนี้ให้ทั้งสองคน
"ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน ไม่ต้องหาคำๆไหนมาเพื่ออธิบาย"
-
พี่ครามท่าทางจะติดใจจูบจากริชชี่น่าดู :o8:
อยู่ใกล้เป็นจับจูบจับจูบ :z1:
-
อย่ามีเรื่องไม่ดีอีกเลยนะ
-
:hao3:
พี่ครามอย่าซึนให้มากนะ เดะนายเอกมันคิดว่าไม่รักมันหรอก
-
อิอิ พี่ครามจูบริชตลอดเลยเน้อ
-
จะเกิดเรื่องไรขึ้นกับพี่ครามรึป่าวอ่ะ :hao5:
-
อิพี่ครามเดี๋ยวนี้อะไรๆก็จับริชจูบตลอดเลยนะ :m12:
-
ครามมีการบอกคิดถึงริชด้วยอะ
สองคนนี่หวานกันแบบมาโซมาก
ครามชอบทำให้ริชปากเจ่ออยู่เลื่อยเลย
-
อ้าวเฮ๊ย ไปรักกันตอนไหนนิ :mew3:
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ ชอบบบบบบบบบ
-
ใจใกล้กันเข้ามาอีกนิด :mew1:
-
หวังว่าต่อไปคงไม่มีอะไรรุนแรงกว่านี้นะครับ
-
+1ให้ริชผู้น่ารัก :heaven
-
น้องริชมี สัมผัสที่หกเหรอ คิดมากไปได้ พี่ครามไปทำธุระ นิดหน่อย เอะ หรือ ว่า หนัก ก็ไม่รู้น่ะ แต่ที่แน่ๆ คู่นี้ จูบได้แรงส์มาก :impress2:
-
หวายๆๆๆ พี่คราม ทำงี้เค้า .. เอ๊ย! น้องริชเขินแย่ >.<
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 20
[Song-Khram talks]
“ระหว่างที่กูไม่อยู่ฝากดูริชมันด้วยแล้วกัน” ผมคีบบุหรี่ออกจากปาก พ่นควันสีขาวขุ่นออกมา ปล่อยให้มันลอยในอากาศเป็นรูปวงกลม สายตาจับจ้องที่ริชและเค้กที่นอนเล่นกันลูกหินและสายไหมหน้าทีวี
“เออได้ เดี๋ยวกูช่วยกันดู” ไอ้ทราฟรับปากผม
“ขอบใจ” ผมดูดบุหรี่เข้าปอดอีกเฮือกใหญ่ก่อนจะบี้มันลงในที่เขี่ยบุหรี่
“แล้วมึงจะกลับวันไหน” ไอ้ทราฟละลายตาจากจุดเดียวกับที่ผมจ้องมองอยู่ มันมองหน้าผมนิ่งๆ
“เสร็จงานเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ”
ถ้าเป็นงานอื่นผมคงกะเวลาได้ แต่คราวนี้มันเป็นงานใหญ่ที่ไม่มีกำหนดเวลาที่แน่นอน
การแก้แค้นครั้งนี้มันเริ่มมาจากความแค้นส่วนตัวที่ถูกครอบครัวของริชโกงและหักหลังอย่างหน้าด้านๆ อันที่จริงแค่เหตุผลแค่นี้มันก็เพียงพอให้ผมสั่งสอนพวกงูเห่านั่นให้หราบจำด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง แต่ไม่ใช่วิธีการที่รุนแรงและเป็นวิธีการที่ผมไม่ค่อยจะชอบเท่าไหร่ แต่เพราะมันเริ่มก่อน ผมก็แค่คืนสนองมัน และเพื่ออยากจะแก้แค้นให้ใครบางคน คนที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตผมมากขึ้นทุกที ผมเลยไม่คิดที่จะเลือกวิธี
แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลแค่นั้นหรอกที่ทำให้ผมเปิดสงครามกับไอ้พสุ เพราะนอกจากเรื่องของริชที่เป็นแรงจูงใจให้ผมหาทางล้มมันแล้ว ผมยังสืบทราบมาว่ามันให้คนของมันเข้ามาแทรกแซงในกิจการของผมหลายกิจการเพื่อหวังจะล้วงความลับ วิธีแบบหมาลอบกัดผมไม่เคยทำ จริงอยู่ว่าในวงการนี้ มีบ้างที่จะขัดแข้งขัดขากันในเชิงธุรกิจ ถึงจะทำงานผิดกฏหมายแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องทำตัวเยี่ยงโจรอย่างที่มันทำ
อย่าคิดว่าคนอย่างผมแสนดีขนาดนั้น เพราะผมไม่ใช่ ในเมื่อไอ้พสุเลือกที่จะใช้วิธีสกปรกกับผม ผมก็จะทำใหมันรู้รสชาติของความย่อยยับจาก ‘สงคราม’ ว่ามันเป็นยังไง!!!
สงครามประสาทที่จะทำให้มันเป็นบ้ายิ่งกว่าหมาตัวหนึ่ง
“ไอ้คราม กูถามอะไรหน่อยดิ”
“อะไร”
“มึงกับริชเป็นอะไรกัน”
ผมนิ่งงันกับคำถามของไอ้ทราฟ ก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมเข้าใจว่ามันต้องการรู้อะไร แต่ผมก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองอยู่เหมือนกัน ผมรู้สึกดีกับริช แต่เหมือนมันจะยังไม่มากพอที่ผมจะบ่งชี้ได้ว่าระหว่างเรามันคืออะไร
อาจจะชอบ แต่ยังไม่ใช่รัก
“ก็เป็นอย่างที่มึงเห็น” ผมไม่อยากพูดอะไรออกไปมาก ไอ้ทราฟรู้จักผมดี มันแค่พยักหน้าเข้าใจและไม่ดึงดันที่จะถามต่อ มันเป็นข้อดีของไอ้ทราฟที่ทำให้ผมรู้สึกดีกับมันในความเป็นเพื่อน เพื่อนที่ไม่ต้องพูดอะไรมาก แต่ก็รู้ว่ามีอยู่ข้างๆไม่หายไปไหน
เพื่อนในแบบที่ผมต้องการ ไม่ใช่ว่าไอ้เจกับไอ้สองไม่ดีนะ มันดีกันคนละอย่าง บอกไว้ก่อนครับ เดี๋ยวมันน้อยใจ =_=^
“จะเอาไงก็เอา อะไรที่กูช่วยได้ก็จะช่วย”
“เออ”
เช้ามืดในวันต่อมา
ผมยกกระเป๋าลงมาจากห้องนำไปใส่ไว้ที่รถ เครื่องออกตอนหกโมงกว่า เช้าๆแบบนี้รถไม่ติดจึงไม่ต้องรีบร้อนมากนัก ผมเดินที่ห้องนอนของริช ลองบิดลูกบิดดูถึงรู้ว่าเจ้าตัวเขาไม่ได้ล็อคห้องอีกแล้ว ผมลองมาสองสามครั้งแล้วก็เปิดได้ทุกครั้ง ไม่รู้ว่าลืมหรือจงใจ แต่เดี๋ยวต้องสั่งให้ล็อคห้องให้เรียบร้อย เกิดใครบุกเข้าไปทำร้ายจะว่าไง ไม่เคยจะระวังตัวเลยสักนิด แล้วอย่างนี้ผมจะกล้าปล่อยให้อยู่คนเดียวนานๆได้ยังไงวะ
ไฟในห้องนอนริชสว่างจ้า รู้ได้ไม่นานว่าเวลาริชนอนคนเดียวต้องนอนเปิดไฟ นิสัยเหมือนเด็กทั้งๆที่ก็ไม่ใช่เด็กแล้ว ผมเดินไปนั่งบนเตียงช้างๆริชที่นอนตะแคงอยู่ มีเจ้าลูกหินนอนซุกอยู่แถวหน้าท้องแบนที่ผมเคยสัมผัสและรู้ว่ามันมีกล้ามท้องน้อยๆ
ผมค่อยๆช้อนตัวลูกหินขึ้น จับมันวางไว้ในกองผ้าห่มฝั่งตรงข้าม เพราะถ้ามันรู้สึกโล่งตัวมันจะตื่นทันที
แต่คนที่ตื่นกลับเป็นริชแทน
“อื้อ” มันครางเบาๆในคอก่อนจะค่อยๆปรือตาขึ้นมามองผม ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมมองว่ามันน่ารัก แถมยังชอบกวนโมโหผมบ่อยๆจนกลายเป็นความเคยชิน
ริมฝีปากที่แห้งนิดๆถูกเจ้าตัวเลียเบาๆเพื่อเติมความชุ่มชื่น มันไม่ได้ยั่วแต่ก็เหมือนยั่วนั่นแหละ ผมก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากที่เชิญชวนนั่นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ผมยังจำครั้งแรกได้ ริชเป็นคนเข้ามาจูบผมเองเพราะความเมา พอเมาแล้วเหมือนจะกลายเป็นอีกคนที่กล้าเปิดเผยความรู้สึก แต่หลังจากจูบครั้งที่สองสามสี่และอีกหลายๆครั้ง ผมกลับจับความรู้สึกของริชได้จากจูบถ้าเขาโมโห เวลาจูบจะดุดันและต่อต้านในบางทีเหมือนนิสัยของเขา แต่ถ้าปกติดีก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ถ้ามีความสุข จูบนั่นจะวิเศษเอามากๆ และทุกครั้งที่ผมอยากรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรก็จะได้คำตอบเสมอจนกลายเป็นเสพติดไปโดยไม่รู้ตัว
“พะ พอแล้ว” ริชร้องห้าม ผมเลยจำต้องถอนจูบออกจากริมฝีปากที่กินยังไงก็ไม่อิ่ม
“ฉันต้องไปแล้ว ฉันไม่อยู่ห้ามดื้อห้ามซน อย่าไปเที่ยวเล่นที่ไหนโดยเฉพาะที่สนามแข่งนั่น” ทำไมผมจะไม่รู้ว่าริชมันจะแอบไปแข็งรถเวลาผมไม่ว่าง แต่ดีที่มีไอ้เตอร์คอยรายงานเพราะผมไปขู่มันไว้ แต่เพราะผมเห็นว่าริชมันเครียดๆเลยไม่ได้ว่าอะไร แต่ระหว่างที่ผมไม่อยู่ผมไม่อยากให้ริชออกไปเสี่ยงอันตราย ผมเชื่อว่าไอ้พสุมันไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ เพราะมันเป็นคนส่งลูกน้องให้มายิงผมถึงที จึงวางใจไม่ได้ว่าตอนที่ผมไม่อยู่มันจะไม่ส่งใครมาทำร้ายริช
“อืม” ริชรับคำในลำคอ ใบหน้าและริมฝีปากยังคงแดงหลังจากที่ถูกจูบอย่างหนักหน่วงจากผม
“เดี๋ยวธนาจะเอางานมาให้ดูที่บ้าน วันไหนมีเรียนจะมีคนมารับ” ผมสั่ง ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาว่าเหลือเวลาสั่งได้มากแค่ไหน ต้องกำชับกันยาวครับ รายนี้ดื้อยิ่งกว่าใคร ถึงจะฝากฝั่งไอ้ทราฟและลูกน้อง แต่เชื่อเถอะว่าไม่มีใครเอาริชอยู่หรอกนอกจากผม
เด็กนี่มันร้ายจะตายไป!!!
“ผมไปเองก็ได้ รถก็มี” พูดขาดคำที่ไหน เรื่องดื้อนี่ขอให้บอก งานถนัดเขานักล่ะไอ้ความดื้อด้านเนี่ย
“สั่งอะไรก็ทำตาม” ผมดุ
“เหอะ! จะเอาไงก็เอาเถอะ” ริชทำหน้าไม่พอใจก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ผม
“อย่าดื้อน่า ขอร้อง ฉันต้องไปทำงาน นายก็ต้องตั้งใจทำงานเหมือนกัน อีกไม่นานแผนทุกอย่างก็จะสำเร็จ เข้าใจที่พูดไหม”
“...” มีเพียงแต่ความเงียบกลับมา ผมรออย่างชั่งใจ แล้วริชก็หันกลับมาก่อนจะลุกขึ้นนั่ง เขาเข้ามากอดผม ซุกหน้าลงที่ซอกคอก่อนจะส่ายหน้าไปมาเหมือนลูกแมวขี้อ้อน แต่แล้วเขาก็กัดผมจมเขี้ยว!!!
“โอ๊ยยย!!! ทำบ้าอะไรเนี่ย” ผมร้องโวยลั่น พลักตัวริชออกทันที ได้เลือดไหมเนี่ย
“แก้เคล็ด เจ็บตัวตั้งแต่ตอนนี้ ไปถึงนู่นจะได้ไม่เจ็บ” ริชพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาที่ทำผมเจ็บ ผมเลยได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงแทบการจับไอ้เด็กดื้อตรงหน้ามาตีสักทีสองที
ก็ถ้าความหมายในประโยคนั้นไม่ได้แฝงความห่วงใยเอาไว้ ผมจะจับมาตีซะให้เข็ด!
“ขอบใจ แต่ที่หลังไม่ต้องจะดีกว่า” ผมพูดนิ่งๆ ได้เวลาต้องไปแล้ว
“เดินทางดีๆนะ” ริชหน้าหงอยลงถนัดตา
“อืม เป็นเด็กดีนะ” ผมจูบที่หน้าผากเขาหนึ่งที ริชเลื้อยตัวลงนอน ผมดึงผ้าห่มๆให้ และริชเองก็หลับตา ผมนั่งอยู่ที่เดิมประมาณสิบนาทีก่อนจะเดินออกจากห้องริชเพื่อมุ่งหน้าไปสนามบิน
การเดินทางในครั้งนี้เหมือนไปออกรบ และผมจะต้องชนะ ไพ่ใบสุดท้าย ไม้ตายที่ผมไม่คิดว่าจะหยิบออกมาใช่ งานนี้ผมเลือกที่จะใช้มันแล้ว
รอก่อนเถอะไอ้พสุ รอยแผลเพราะกระสุนราคาต่ำนั่น ฉันจะให้แกลิ้มรสมันอย่างสาสม!!!
เป็นเวลากว่าสิบสามชั่วโมงที่ต้องนั่งอยู่บนเครื่องบิน ในที่สุดผมก็มาถึงท่าอากาศยานฟิอูมิชิโน ก่อนจะนั่งรถไปที่คฤหาสถ์ของคนดังแห่งอิตาลี
‘คฤหาสถ์คอร์ลันโซ’
“ติดต่อเขาไว้หรือยัง” ผมถามฟาบิโอ ลูกน้องเก่าของพ่อที่อยู่ที่อิตาลี
“เรียบร้อยแล้วครับ”
ผมพยักหน้ารับ นั่งมองวิวนอกรถไปเรื่อยๆ ตอนนี้เป็นฤดูหนาว ทั่งทุกตารางพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะสีขาวโพลนที่หาไม่ได้ในเมืองไทย ยิ่งเห็นผมก็ยิ่งรู้สึกรักแสงแดดของเมืองไทย ถึงจะร้อนแต่ก็ดีกว่าหนาวเย็นจนจะกลายเป็นน้ำแข็งแบบนี้
เมื่อรถยนต์ขับมาถึงหน้าคฤหาสถ์คอร์ลันโซ ฟาบิโอก็พูดอะไรสักอย่างกับเจ้าหน้าที่รักษาการหน้าประตู ก่อนที่ประตูใหญ่จะเปิดออกและฟาบิโอก็ขับเข้าไปข้างใน ผมเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งตอนยังเด็ก ตอนที่คุณปู่ยังไม่เสีย และผมเคยเจอกันเขาแล้ว คนที่เป็นไพ่ใบเด็ดของผม
คาลอส คอร์ลันโซ มาเฟียหนุ่มของอิตาลี ที่มีชื่อเสียงเป็นนักธุกิจคนสำคัญของโลก และเป็นทายาทคนปัจจุบันของตระกูลคอร์ลันโซ อดีตกลุ่มมาเฟียที่แข็งแกร่งที่สุดของอิตาลี ซึ่งเป็นตระกูลเก่าแก่ที่ร่ำรวยทั้งอำนาจและเงินทองอย่างมหาศาสของอิตาลี การค้าอาวุธ มีเส้นสายทั่วทุกมุมโลก
“สวัสดีสงคราม ไม่ทราบว่าลมอะไรหอบนายมาถึงที่นี่” ทันทีที่ผมเดินเข้าไปในห้องรับรองสุดหรูหรา ที่ผนังห้องเต็มไปด้วยภาพวาดหายากของเหล่าจิตรกรชื่อดัง ทั้งที่ตายไปแล้วและยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเอาไปขายต่อตลาดมืดคงได้เงินไม่น้อย
“ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วย” ผมไม่รอช้า รีบเข้าเรื่องทันทีและทิ้งตังลงนั่งที่โซฟาสีแดงปักดิ้นทองที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง
“เรื่องสำคัญ?” คาลอสเลิกคิ้วสงสัย
“ใช่”
“งั้นมันคงสำคัญมากสินะ เพราะไม่อย่างนั้นนายคงไม่มาหาฉันหรอก” คาลอสยกยิ้มมุมปากก่อนจะยกแก้วชาร้อนๆที่พ่อบ้านเอามาเข้าเสริฟให้ก่อนจะกำชับว่าไม่ให้ใครเข้ามาในห้องนี้
“ก็พอตัว แต่เพราะฉันต้องการให้งานนี้เสร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และนายช่วยฉันได้คาลอส”
“หึหึ ว่ามาสิ”
“ฉันคิดว่านายรู้จักไอ้พสุ หรือชื่อเต็มว่า เดวิด ไคลน์” ไอ้พสุมันเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกัน และพ่อมันก็เป็นหัวหน้าแก็งมาเฟียแก็งใหญ่ของอเมริกา
“สถานบันเทิงของไอ้พสุที่อเมริกาในนั้นค้าทั้งผู้หญิงและค้ายาเสพติด สาพพัดรูปแบบ” ผมเริ่มเกริ่นเข้าเรื่อง
“อืม แล้วไง”
“นอกจากนั้นคาสิโนของมันก็เป็นแหล่งปล่อยยาแหล่งใหญ่ของมันอีกด้วย ไหนจะกลโกงที่มันใช้ในการเพิ่มจำนวนเงินเข้าคาสิโนของมันคืนล่ะหลายร้อยล้านเหรียญนั่นอีก”
“เรื่องนั้นฉันก็รู้ แล้วยังไงต่อล่ะ”
ก็ยังดีที่คาลอสยังถามว่าแล้วยังไงต่อ ถ้าลองเขาพูดว่าแล้วมันเกี่ยวกับผมตรงไหน ผมคงหมดอารมณ์ที่จะพูดต่อ แค่สีหน้าที่ยียวนกวนประสาทของเขาก็ทำผมเซ็งไปมากโขแล้ว
ถ้าจะถามว่าทำไมผมถึงรู้จักกับคาลอส คงต้องท้าวความไปถึงสมัยปู่ผม ปู่ผมเป็นเคยเป็นมาเฟียอยู่ในอิตาลี ตระกูลผมและตระกูลคาลอสรู้จักและช่วยเหลือกันมานาน ปู่ผมตอนนั้นเป็นลูกครึ่งอิตาลีไทยเพราะคุณย่าทวดเป็นคนไทยแท้ และคุณปู่หลงรักในเสน่ห์ความเป็นที่เรียบร้อยงดงามของคุณย่าทวดเลยได้ภรรยาเป็นคนไทยซึ่งก็คือคุณย่า ทำให้พ่อของผมเป็นไทยมากกว่าจะไปตามแบบฝรั่ง และพ่อผมก็แต่งกับผู้หญิงไทยหรือแม่ของผม ตอนนี้ท่านเสียไปแล้ว ผมเลยเกือบจะเป็นไทยแท้เต็มตัว
ผมควรจะได้ใช้ชีวิตอยู่ในอิตาลี ถ้าในรุ่นของคุณปู่ไม่เกิดเรื่องการโค่นล้มอำนาจของราชวงศ์ในขณะนั้น ซึ่งทำให้ตระกูลขุนนางและแก็งมาเฟียต่างๆประสบปัญหาการฆ่าล้างและฉ้อโกง เพื่อหาผู้น้ำที่สูงสุดคนใหม่ ผมเองก็ไม่เข้าใจไอ้เรื่องพวกนั้น แต่รู้แค่ว่าคุณปู่ถอนตัวออกจากการเป็นหนึ่งในสี่แก็งมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในอิตาลีแล้วย้ายมาอยู่ที่เมืองไทย แต่ก็ไม่ได้เลิกที่จะเป็นมาเฟีย แต่แค่ไม่ทำอะไรที่ผิดกฏหมายจำพวกค้ามนุษย์ ยาเสพติดและการฟอกเงิน
อุดมการณ์นี้ตกมาถึงรุ่นพ่อผมและผม ซึ่งผมพอใจอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นความสุมพันธ์ระหว่างตระกูลผมและคาลอสก็ไม่ได้ลดลง คุณปู่ของผมและคุณปู่ของคาลอสกำชับทุกคนให้รู้และเก็บเป็นความลับว่า ถ้าฝั่งผมต้องการความช่วยเหลือ ทางฝั่งคาลอสต้องช่วยอย่างเต็มที กลับกัน ถ้าทางฝั่งคาลอสต้องการความช่วยเหลือ ฝั่งของผมก็ต้องช่วยเหมือนกัน
แต่แลว่าคาลอสมันคงไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากผมหรอก แค่มันคนเดียวก็จัดการอะไรได้เพียงแค่ใจนึก ผมไม่กล้าเอาอำนาจที่ตัวเองมีไปทียบกันมันหรอกบอกตรงๆ
“ฉันต้องการให้นายปิดมันลงซะ ฉันรู้ว่านายมีตำรวจสากลที่ฝีมือดีตำแหล่งใหญ่อยู่ในมือหลายคน แค่นี้คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอกมั้ง ใช่ไหม” ผมลองหยั่งเชิง แล้วก็ได้รอยยิ้มร้ายๆกลับมา
“หึหึ นายนี่รู้เรื่องฉันดีจริงๆนะ” นี่คาลอสมันด่าผมอยู่หรือเปล่าวะ ช่างมันเถอะ
“นอกจากนั้น ฉันต้องการให้นายส่งคนไปป่วนคาสิโนใหญ่ของมันทั้งสิบที่ ทำได้ใช่ไหม”
งานง่ายๆแค่นี้ ถ้าบอกว่าทำไม่ได้ก็คงไม่ใช่คาลอส
“หืม? ทำไมฉันต้องทำนั้น นายก็น่าจะรู้ว่าเราไม่ควรเข้าไปยุ่งกับงานคนอื่น ต่อให้งานนั่นจะสะอาดหรือสกปรกก็ตาม” นั่นผมก็รู้ และผมก็ทำแบบนั้นมาโดนตลอด แต่ไอ้พสุมันเล่นไม่ซื่อกับผมเอง
“แล้วไง นายจะไม่ช่วยฉัน?” คิ้มผมเลิกสูงขึ้น เริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทีทีเล่นทีจริงของอีกฝ่าย
“หึหึ จริงๆเลยนะ ไหนบอกเหตุผลหน่อยสิว่าทำไมนายต้องทำแบบนี้ มันไม่ใช่ตัวนายเลยนี่นาสงคราม”
ผมตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้คาลอสฟัง เขาดูจะแปลกใจนิดๆ แต่หลังจากนั้นเขาก็ฉีกยิ้มเหมือนกำลังนั่งดูละครตลกหรือหนังรักดีๆสักเรื่อง
“คุณรู้ไหมว่ามันเสี่ยง มันเป็นการเปิดฉากสงครามอย่างสมบูรณ์แบบ แน่ใจแค่ไหนว่ามันคุ้มที่จะเสี่ยง”
“งั้นผมถามอะไรหน่อย คุณคิดว่าตัวเองไม่มีน้ำยาที่จะจัดการมันงั้นเหรอ”
“ฮ่าๆๆ พูดได้ดีๆ” เขาหัวเราะเสียงดังราวกับว่าเรื่องนี้มันโจ๊กมาอย่างไงอย่างงั้น
“ว่าไงคาลอส” ผมกดเสียงต่ำ ไม่มีเวลามานั่งขำบ้าๆบอเหมือนไอ้หมอนี่หรอก
“หึหึ ก็ได้ ตอนนี้ฉันเองก็เบื่อเหมือนกัน หาอะไรสนุกๆเล่นก็คงดี” สีหน้าและแววตาที่ไม่ต่างกับสิงโตล่าเหนื่อ แววตาที่ใครๆต่างก็เกรงกลัว แต่ไม่ใช่กับผม
“ขอบใจ”
“ว่าแต่ ฉันอยากจะเห็นหน้าคนรักของนายจัง”
“เขาไม่ใช่คนรักของฉัน” ผมปฏิเสธ แต่คาลอสทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“อีกไม่นานหรอกสงคราม เขาน่ะได้เป็นคนรักของนายแน่ๆเชื่อสิ”
“แล้วจะคอยดู”
ทันทีที่มือของผมและคาลอสเอื้อมจับกัน สงครามมันได้เริ่มอย่างเต็มรูปแบบแล้ว ผมแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นคนช่วยอย่างไอ้พสุย่อยยับคาตา
เห็นมันล้มลงต่อหน้าผม ช่วยไม่ได้ที่มันเล่นไม่เลือกวิธี ผมก็จะไม่เลือกวิธีเหมือนกัน
ผ่านไปแค่สามวัน สายของคาลอสก็รายงานมาว่าตอนนี้สถานบันเทิงของไอ้พสุปิดตัวลงไปแล้วสามแห่ง ดูท่ามันจะหัวเสียไม่น้อย แต่นี่มันเป็นการเตือนเท่านั้น เพราะทั้งสามแห่งนั้นเป็นแห่งเล็กๆที่ไอ้พสุหนุนหลังไว้เท่านั้น แต่ก็ทำให้มันเลือดพล่านเพราะไม่รู้ว่าเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง ถ้ามันรู้ว่าเป็นผม แม่งจะทำหน้ายังไงนะ
แต่มันยังไม่จบแค่นี้หรอก!
“ฮัลโหล มีอะไรธนา” ผมรับสายจากธนาที่โทรมาหาผมถึงที่นี่ คงจะเป็นเรื่องด่วน
[คุณสงคราม คือว่า...] เขาดูอ้ำอึ้ง
“มีอะไรก็รีบๆว่ามา ฉันยังต้องทำงานอีก”
[คุณริชไม่ยอมมาทำงานครับ]
“อะไรนะ!” ผมขึ้นเสียงใส่ธนาทันทีที่ได้ยิน ไอ้เด็กบ้านั่นเป็นอะไรอีกเนี่ย
[คือคุณริชไม่ยอมทำงาน เอกสารที่ผมเอามาให้ก็ไม่อ่านไม่แตะ ไปเรียนเสร็จออกออกไปที่สนามแข่งรถ เมื่อวานมีประชุมก็ไม่เข้า และ...] ธนารายงานยาวเหยียดให้ผมได้รับรู้พฤติกรรมของไอ้เด็กแสบนั่น
มันเป็นบ้าอะไรของมันอีกวะ แค่นี้ผมยังเครียดไม่พออีกใช่ไหม!!!
“ริชอยู่ไหน ไปตามมาคุย!” ผมสั่งเสียงกร้าว ได้ยินเสียงก๊อกแก็กก่อนจะตามมาด้วยเสียงของริชที่ดังแว่วเข้ามาว่าจะไม่คุย ผมก็เดือดสิครับ ห่างมือหน่อยถึงกับกล้าไม่ฟังคำสั่งผม ทั้งๆที่ก่อนมาก็เห็นว่าว่าง่ายดีแล้วแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้มันกลายเป็นแบบนี้ไม่ได้วะ!
[ฮัลโหล] แล้วสุดท้ายเขาก็ยอมรับสาย
“ทำไมไม่ทำงานห๊ะ!!!” ผมใส่ทันทีเลยครับ ตอนนี้โมโหมากครับ
[...] แต่มันเงียบครับ อาการแบบนี้ของริชเรียกว่ากำลังต่อต้านอย่างหนัก
“ริช จะลองดีใช่ไหม อยากเจ็บตัวใชไหมห๊ะ!” ผมกดเสียงต่ำถามอย่างเอาเรื่อง
[...] แต่ก็เหมือนเดิม นี่มันกำลังจำพิสูจน์ความอดทนของผมใช่ไหม
“อย่าดื้อได้ไหม แค่ต้องทำงานก็เหนื่อยพออยู่แล้วนะ!” ผมตะวาดใส่คนปลายสาย มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ขยุ้มผมตัวเองแน่น
[ก็ไม่ต้องทำสิ ยากอะไร] แต่ดูมันตอบกลับมานะครับ น่าหาอะไรฟาดปากจริงๆ
“เฮ้อ บอกมา ทำไมไม่ทำงาน บอกแล้วไงว่าไม่ให้ดื้อ” ผมทิ้งตัวลงกับเก้าอี้เพราะรู้สึกเหนื่อยใจอย่างมาก
[ก็...ไม่อยากทำ ทำไม อยากให้ผมทำก็กลับมาสั่งเองเส่!!!] คำตอบที่ฟังไม่เข้าท่าทำให้ผมถึงกับเดือดอีกรอบ
“...” คราวนี้เป็นผมที่นิ่งบ้าง มันไม่รู้หรือไงว่าทุกอย่างที่ผมทำก็เพื่อมันทั้งนั้น แล้วยังจะมาดื้อใส่ผมอีก เมื่อไหร่จะโตสักทีก็ไม่รู้
[ถ้าไม่รีบทำงานที่สั่ง ฉันจะกักบริเวณนายไม่ให้ออกไปไหน อย่าคิดจะท้าทายฉันริช] ผมขู่แล้วก็กดวางสายไป
แต่ในใจลึกๆก็อดเป็นห่วงไม่ได้ มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ ไม่งั้นริชไม่ต่อต้านผมแบบนี้หรอก
งานเสร็จเมื่อไหร่จะกลับไปจัดการซะให้เข็ด เอาให้ไม่กล้าดื้อใส่ผมอีกเลยคอยดู!!!
=====================
มาต่ออีกตอน สาบานสิว่านี่คือนิยายรักหวานแหวว ทำไม่มันรุนแรงเช่นนี้!!! :katai1: เอาล่ะ ตอนนี้น้องริชดื้อ แต่น้องดื้ออย่างมีเหตุผลนะ (เข้าข้างสุดฤทธิ์) เชื่อเถอว่าถ้าพี่ครามรู้เหตุผมที่ริชดื้อจะต้องหลงรักน้องแน่ๆ :-[ ฮ่าๆๆ ไม่ได้สปอยนะ บอกเฉยๆ
ป.ล. เรื่องใหม่ Double-faced เสแสร้งแกล้งรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37702) ลงตอนที่ 1 แล้วนะคะ กดเข้าไปตามอ่านได้ค่ะ เรื่องนี้เน้นร้อนแรงๆ ดราม่าไม่เยอะ แค่หน่วงนานเท่านั้น ฮ่าๆๆ
:hao7:
:katai2-1:
:mew1:
:กอด1:
-
ดื้อเยอะๆ จะได้ให้ครามรีบกลับมาปราบพยศเร็วๆชิมิริชชี่
-
:t3: :t3: :t3:
รอนาน ง่วง ไปนอนล้ะ พรุ่งนี้จะมาเม้นใหม่ จุ้บๆ
-
น้องรัิชคิดถึงพี่ครามอ่ะซี้ อยากให้เขากลับมาอ่ะดิ :o8: :o8: :o8:
-
จัดหนักเด็กดื้อไปเลยค่า
-
เดี๊ยววนไปอ่านตั้งแต่ต้นอีกรอบ เพื่อความฟิน :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:ก็น้องริชคิดถึงพี่ครามอะดิเลยดื้อ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ถูกของลาคอสอีกไม่นานหรอกต้องเป็นคนรักกันแน่ๆ
พี่ครามไม่เข้าใจอารมณ์ของริชเลยฮึ้ย
-
พี่ครามมมมมมม
ริชเค้าอยากให้พี่่กลับไปสั่งด้วยตัวเอง
แบบตัวต่อตัวอ่ะ
ไม่ใช่ทางโทรศัพท์อย่างงี้
เพราะงั้นรีบกลับไปหาริชน้า
ปล.เดาเอานะพี่ 55555
-
แหม่ๆๆๆ อยากรู้เหตุผลที่ริชดื้อ ไวไวซะแล้วสิ ริริ มาต่อไวไวน้าาาา :katai2-1:
-
ริชดื้อทำไมเนี่ย พูดอย่างนั้นเพราะอยากเจอพี่ครามเร็วๆใช่ไหมเนี่ย
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
อิตาสงคราม ที่เขาไม่ทำงานทำการเพราะคิดถึงหนังหน้าแก ให้แกกลับไปต่างหากเฟ้ยย(เข้าข้างหนูริชเช่นกัน5555)
คิดถึงน้องเค้กกกกก ป่านนี้เปิดทงเปิดเทอม ย้ายไปเรียนมอไกลหรือยังหนออ
-
ม่ยอมทำงานเพราะอยากให้พี่ครามรีบกลับมาใช่ไหมล่ะหนูริช
แหมๆๆ น่ารักจริงๆ ><
-
:hao5: โถๆๆๆ คุณพี่สงครามมม นู๋ริชเขาก็แค่อยากให้คุณพี่กลับไปหาแค่นั้นเอ๊งง หุหุหุหุ :katai3:
-
เตรียมดิ้นกับความดื้อของริช >////<
พี่ครามกลับมากด เอ๊ย กอดริชไวๆนะคะ
-
ดื้อเพราะอยากให้เค้ารีบกลับมาหาตัวเองอ่ะเด๊ริชชี่
โฮ๊ะๆๆๆๆ :hao3: :hao3: :hao3:
-
:hao7: :hao7:
เด็กมันเรียกร้องความสนใจ อิพี่ครามนี่ก้ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย วู้ววว
-
:mew6:ริช ดื้อ
-
ที่น้องริชดื้อก็เพราะอยากให้พี่ครามรีบกลับหรือเปล่าน่ะสิ
พี่ไม่อยู่น้องก็เหงาเป็นธรรมดา ก็เลยประท้วงอย่างที่เห็น :laugh:
สงสัยพี่ครามต้องรีบทำงานให้เสร็จแล้วล่ะ รีบกลับไปปราบเด็กดื้อ
เพราะใครก็เอาไม่อยู่นอกจากพี่ครามคนเดียว :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
ที่ริชดื้อแบบนี้คงเป็นเพราะอยากให้สงครามับมาแน่ๆ :katai2-1:
-
ชักจะเบื่อริช สงครามไปทำงานยังจะมาเรื่องมากอีก
-
มีใครไปพูดอะไรกับริชหรือเปล่า ถึงได้ดื้อขนาดนั้น?
ริชไม่น่างี่เง่านา! หรือสงครามไปนานมว๊ากกกก????
เเง่วๆๆๆ รอต่อไปนะค่ะ ขอบคุณคร้าบบบบ
-
แหมมมม พี่ครามอย่าไปโกรธน้องริชเค้าเลย
น้องเค้าแค่คิดถึงพี่ครามมากไปหน่อย
จนเผลอเหวี่ยงออกมาเท่านั้นเอง 555
-
ที่ริชดื้อนี่คืออยากให้ครามรีบกลับมาหรือว่าริชไปได้ยินได้เห็นอะไรมารึป่าวหว่า :mew5:
-
สงสัยพี่ครามไม่ยอมโทรหาน้องเลยล่ะซิ....เหอะๆๆ โดนริชชี่พยศ สมน้ำหน้า!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ริชคงอยากให้สงครามกลับมาเร็วๆ
เลยต่อต้านไม่ทำงานซะเลย
-
ก็น้องอยากให้พี่ครามรีบกลับมานี่นาน้องก็เลยต่อต้าน
-
น้องริชดื้อ!!!
-
กลับมาก็จัดให้หนักไปเลยพี่คราม :m26:
-
โหดร้าย 5+ เสร็จแน่ๆๆ
-
:o8:น้องริชคงคิดถึงคนไกลมั้ง อยากให้ พี่ครามกลับมาจูบเร็วๆ :mew1:
-
ริชชี่ดื้อแบบนี้อยากให้พี่คราม
กลับมาเร็วๆๆล่ะซี่ :z2:
-
พี่ครามรีบกลับมาเคลียร์กะริชนะ
น้องมันงอแงแล้ว
-
โธ่ เฮียคราม น้องริช เค้าก็แต่อยากให้เฮียกลับมาไวไวเท่านั้นแหละ
หุหุ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ครามต้องกลับมาปราบพยศน้องริชเองแล้วล่ะค่ะ >.<
-
ดื้ออีกแล้วเด็กน้อยยยยยย :hao3:
-
เกิดอะไรขึ้นกับริชล่ะ ทำไมถึงดื้อขึ้นมาอีก
สงครามเองก็ใจเย็นๆคุยกันดีๆ เดี๋ยวจะไปกันใหญ่นะจ๊ะ
-
สนุกมากๆคับขอบคุณคับ
+1 กอดทีนะ
-
เด็กแค่เรียกร้องความสนใจอยากให้กลับมาหาเร็วๆ...มั้ง
หรือเกิดอะไรขึ้นระหว่างครามไม่อยู่รึเปล่านะ
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 21
[Rich talks]
“เอางานมาสิ” ผมสั่งคุณธนาเสียงห้วน ซึ่งปกติผมไม่กล้าทำแบบนี้หรอก แต่วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดี และคิดว่ามันจะไม่มีทางลดลงแน่ๆ
ผมไม่ได้อยากจะทำตัวงี่เง่าไร้สาระไร้เหตุผลแบบนี้หรอกนะ แต่คำพูดก่อนที่พี่ครามจะบินไปทำงานที่ต่างประเทศ มันทำให้ผมไม่เป็นอันทำอะไร เอาแต่คิดวกไปวนมาจนหัวจะระเบิด แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งแย่ เพราะผมไม่สามารถหาเหตุผลให้ตัวเองได้เลย
ผมรักเขา และมันเริ่มจะมากขึ้นทุกวัน แต่ผมไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับผม ถึงแม้เขาจะกอดจะจูบ แต่มันไม่สามารถทำให้ผมแน่ใจได้ว่าเขาเองก็รู้สึกเหมือนผม มันอาจจะเป็นแค่ความสัมพันธ์ภายนอกที่ฉาบฉวย หลายครั้งที่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองให้มากกว่านี้ แต่ถามหน่อย ผมเป็นใครแล้วเขาเป็นใคร เรารักกันได้อย่างนั้นเหรอ
หึ! เป็นไปไม่ได้หรอก
คำถามที่ผมอยากจะถาม ถามว่าเขาชอบผมมากหรือเปล่า คิดเหมือนกันบ้างไหม แต่ผมไม่มีความกล้ามากพอที่จะเอ่ยปากถามออกไป ถ้าถามออกไปแล้วเขาไม่คิดเหมือนผม มันจะเกิดอะไรขึ้น เขาอาจจะรังเกียจผมหรือไม่ก็อาจจะถีบหัวผมส่งก็ได้
แค่นี้เวลาที่ผมจะได้อยู่กับเขาก็น้อยเต็มที ถ้าเขากลับมา ถ้าผมทำงานเสร็จ ถ้าทุกอย่างมันจบลง เรื่องทั้งหมดระหว่างผมกับพี่ครามก็คงจบลงด้วย ผมไม่ได้อยากจะดื้อไม่ทำงาน แต่ผมไม่อยากแยกจากเขา ทำไมเวลาแห่งความสุขมันจะต้องหมดเร็วขนาดนี้ ทั้งชีวิตผมเพิ่งจะได้เจอเขาที่ทำให้ผมมีความสุขได้ แต่อีกไม่นานมันก็จะจบลงแล้ว
แล้วผมจะทำอะไรได้
ต้องยอมใช่ไหม แล้วก็กลับไปมีชีวิตที่ไร้ค่า อยู่ตัวคนเดียวแบบเดิม
ผมจะต้องเป็นแบบนั้นใช่ไหม
แค่คิดผมก็ไม่อยากจะทำอะไรแล้ว ผมแม่งงี่เง่า! แต่ผมไม่อยากอยู่ห่างจากเขาเลย
“พรุ่งนี้คุณริชต้องไปดูงานที่ตึกสำนักงานด้วยนะครับ” คุณธนา ที่ตอนนี้กลายมาเป็นผู้ช่วยผมเอ่ยขึ้น ผมพยักหน้าตอบส่งๆ จะให้ทำอะไรก็ทำเถอะ ผมคิดอะไรเองไม่ได้อยู่แล้ว
เมื่อกี้เป็นครั้งแรกหลังจากที่พี่ครามบินไปทำงาน แม้แต่ชื่อประเทศผมยังไม่รู้เลยว่าเขาบินไปที่ไหน ใกล้หรือไกล อยู่ยังไง กลับเมื่อไหร่ เขาไม่บอกผมเลยสักนิด
บางทีผมก็คิดนะว่าผมเป็นอะไรกับเขา เขาถึงจะต้องมาคอยบอกเรื่องส่วนตัวให้ผมรู้ เพราะผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขาไง ไม่แปลกที่เขาจะไม่บอกผม ไม่ใส่ใจว่าผมจะห่วงเขามากแค่ไหน เพิ่งออกจากโรงพยาบาลไม่เท่าไหร่ก็ต้องไปทำงานอีก ชีวิตเขามันแขวนอยู่บนเส้นด้ายทุกวัน พี่ครามเขาจะรู้บ้างไหมว่ามีคนคอยห่วงเขาอยู่
“อ่ะ เสร็จแล้ว มีอะไรอีกไหม”
ผ่านไปเกือบสี่ชั่วโมง ผมก็ดูเอกสารที่คุณธนาขนมาให้ผมอ่านเสร็จ ผมผลักกองเอกสารทั้งหมดไปให้พ้นตัว ต้องทำอะไรพวกนี้มันหนักกว่าเรียนในมหาวิทยาลัยหลายสิบเท่า ไม่รู้ว่าพี่ครามทนไปได้ยังไง เหนื่อยฉิบ!
“ไม่มีแล้วครับ” คุณธนาเรียกให้คนมาขนกองเอกสารไป ผมเหยียดขายืดตรงเลื้อยตัวลงนั่งที่พื้นแทนโซฟา วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน พี่ทราฟพาเค้กไปสอบข้อเขียน ส่วนพี่สองกับพี่เจก็ไปสอนที่โรงฝึก
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยว” ผมรั้งคุณธนาไว้ เขาหันมาเลิกคิ้วมองผมเป็นเชิงถามว่ามีอะไรอีก
“เอ่อ...ผมขอเบอร์ติดต่อ..พี่ครามหน่อยสิ” ผมพูดติดๆขัดๆเสียงเบา คุณธนาอมยิ้มนิดหน่อยแล้วก็จดเบอร์โทรให้ผมแล้วก็ออกจากบ้านไป
เมี้ยยยยว
“ไงครับลูกหิน”
เจ้าลูกหินเดินตัวมอมแมมเข้าบ้าน นี่คงออกไปเล่นกับสายไหมมา ถึงได้เลอะดินไปทั้งตัวแบบนี้ ผมอุ้มมันขึ้นเดินกับเข้าห้องไปอาบน้ำ เล่นน้ำกับลูกหินจนพอใจผมก็ออกมาแต่งตัวลวกๆแล้วก็ทิ้งตัวนอนบนเตียง โดยมีลูกหินนอนข้างๆ ผมเกาคางมันไปเรื่อยๆจนมันหลับ
ที่นี้ก็เหลือผมคนเดียวที่ยังนอนคิดมากอยู่ไม่หาย ข้างนอกได้ยินเสียงพี่สองกับพี่เจ คงกลับมากันแล้ว แต่พี่ทราฟกับเค้กคงไม่กลับ เห็นว่าจะไปนอนค้างที่บ้านพ่อแม่พี่ทราฟ คืนนี้ผมก็คงไม่มีเพื่อนเล่นเพราะเค้กไม่อยู่
“เฮ้อ เมื่อไหร่พี่จะกลับมาล่ะ”
เวลาที่จะอยู่ด้วยกันยิ่งมีน้อยอยู่ด้วย ผมควรโทรไปหาเขาตอนนี้ดีไหม แล้วตอนนี้ที่นั่นจะกี่โมงแล้วนะ
ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่ได้มาจากคุณธนา ชั่งใจอยู่นานแต่ก็ยอมกดโทรออก ใจเต้นตุ๊บตั๊บกลับว่าพี่ครามจะไรรับสาย แล้วก็จริง แต่ผมกดโทรออกอีกรอบ ลุ้นจนแทบจะลืมหายใจ
[ฮัลโหล...] เสียงเข้มและห้วนทำเอาผมนิ่งค้าง กลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“พี่คราม” ผมแม่งโครตปอดเลยวะ แค่นี้ก็ต้องเสียงสั่น
[ริชเหรอ?]
“อืม”
[มีอะไร] เหมือนเขาจะยังโกรธที่ผมไม่ยอมทำงาน ผมก็ทำแล้วนิ ไม่มีทางที่คุณธนาจะไม่โทรไปรายงายหรอกเชื่อเถอะ
“ผมขอโทษ” ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด แต่บางทีอารมณ์มันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเหตุผลสักเท่าไหร่ หรือคุณคิดว่าไง
[เรื่อง?]
“ก็...ที่ผมดื้อ”
[รู้ตัวด้วยหรือไง นึกว่าดื้อเป็นอย่างเดียว] จะไม่ดุสักนาทีหนึ่งจะตายไหมเนี่ย =_=
“...” ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร
[โทรมานี่มีอะไรหรือเปล่า ฉันทำงานอยู่]
“ก็เปล่า...” ผมควรจะถามออกไปดีไหมนะ
[มีอะไรก็พูดมา]
“คือ พี่จะ...จะกลับวันไหน”
[ไม่รู้]
“...”
[…]
“ผมคิดถึงพี่” ผมพูดออกไปในที่สุด ไม่รู้ว่าพี่ครามจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของผม ไม่รู้ว่ามันจะมีค่ามากพอไหมที่จะเรียกร้องให้พี่ครามรีบกลับมา แต่ผมก็แค่อยากจะบอก ก็แค่นั้น...
บ้าบอชะมัดเลย
นี่ไม่ใช่ผมเลยจริงๆ
[ก็ถ้าเป็นเด็กดีไม่ดื้อก็จะกลับเร็ว เข้าใจไหม]
ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงจะเถียงกลับหรือไม่ก็พูดกวนๆใส่ แต่นี่มันไม่ปกติไง ทำไมผมแม่งอ่อนแอแบบนี้วะ ตุ๊ดชะมัด รับตัวเองไม่ได้จริงๆ
“อืม รีบกลับมานะ”
ติ๊ด!
พูดจบผมก็รีบกดวางสายทันทีไม่รอฟังว่าพี่ครามจะพูดอะไรต่อ เขินนะไม่ใช่ไม่เขินที่พูดออกไป -.-!
เอาเถอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ผมคงไปกำหนดกฏเกณต์อะไรไม่ได้ แต่ผมจะพยายามทำทุกวินาทีให้ดีที่สุดก็พอ ในเมื่อพี่ครามช่วยผมขนาดนี้แล้ว ผมจะมัวอ่อนแอแล้วคิดแต่เรื่องของตัวเองไม่ได้ ผมจะทำให้พี่ครามเห็นว่าผมก็ทำได้ไม่แพ้ใคร
“ผมจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังเด็ดขาด”
เช้าวันต่อมา
ผมลุกขึ้นจากที่นอนวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วสูงเพราะคุณธนาโทรมาปลุกบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะเข้ามารับ จากที่ง่วงๆก็ตาสว่างเลยทีเดียว ทำไมไม่โทรล่วงหน้าสักชั่วโมงวะครับ แค่ครึ่งชัวโมงมันจะไปทันได้ยังไง ผมเลยต้องงัดวิชาอาบน้ำเร็วเหมือนตอนที่จะไปสอบไม่ทันมาใช้ เพียงแค่ห้านาทีก็อาบน้ำเสร็จ >_<
สุดท้ายพอผมแต่งตัวเสร็จออกมาก็เห็นคุณธนานั่งรอหน้านิ่งอยู่แล้ว ผมเอามือลูบผมลูบคอเดินเข้าไปหาเกร็งๆ
“เสร็จแล้วเหรอครับ” เขาถามทั้งที่ก็เห็นอยู่ รังสีความอำมหิตนี่ไม่ต่างกับเจ้านายเลยสักนิด
“ครับ”
ผมเดินตามคุณธนาเดินออกไปขึ้นรถพลางถอนหายใจเบาๆ บอกเลยว่าผมอยู่กับพี่ครามยังไม่เกร็งเท่านี้เลย อย่างน้อยพี่ครามก็แสดงอารมณ์มากกว่าคุณธนาเยอะ
พอมาถึงที่ตึกสำนักงานใหญ่ที่เป็นศูนย์รวมงานทุกอย่างผมก็เข้าสู่ภาวะกลายเป็นคนหน้านิ่งอีกคน ซึ่งได้รับการบ่มเพาะมาจากคุณธนาเนี่ยแหละ เขาบอกว่าการที่เราสามารถวางตัวนิ่งเฉยได้ในทุกสถานการณ์จะเป็นการดีเวลาที่ต้องไปเจรจาธุรกิจ เพราะจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามอ่านเราไม่ออก แม้จะรู้สึกอยากจะถีบยอดหน้าพวกคุณกรรมการที่พูดมากปากดีแค่ไหนก็ต้องอดทนเอาไว้
แรกๆมันค่อนข้างเป็นงานที่ยากสำหรับผมนะ ผมเผลอชัดสีหน้าแล้วก็โวยวายหลายครั้งที่ถูกขัดเวลาเสนออะไรออกไป แต่หลังก็พอจะระงับตัวเองได้บ้าง และตอนนี้เรียกได้ว่าผมบรรลุแล้วครับ ต่อให้ใครจะพูดยังไงผมก็นิ่งเพื่อรอเวลาเชือดคนที่ดีแต่ปากแบบเงียบๆ วิทยายุทธนี้ก็ได้คุณธนาเนี่ยแหละที่ฝึกปรือให้
กว่าจะเลิกประชุมก็ปาไปเกือบครึ่งวัน ผมคลายเน็คไทออกแล้วเดินไปที่ห้องทำงานตัวเอง เหอะๆ เหมือนจะดูดีเลยนะ แต่มันรู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่ต้องเข้ามาในห้องทำงาน ห้องที่เป็นห้องของผม คือผมไม่สมควรจะได้อยู่ในตำแหน่งนี้ด้วยซ้ำ อย่าถามนะครับว่าตำแหน่งอะไร ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็มีอำนาจมากพอที่ผมจะสั่งใครก็ได้
แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ทางเลือกที่ดี
ผมแค่อยากมีชีวิตที่สงบสุข มีคนที่คอยรักและอยู่เคียงข้างก็แค่นั้น
เรื่องงานแบบนี้มันไกลจากผมมากเกินไป แต่เดี๋ยวมันก็จะจบลงแล้วล่ะ อีกไม่นานหรอก ทุกอย่างมันจะจบลงและกลับไปสู่จุดเริ่มต้นเดิม
ผมเรียนรู้งานต่างๆในองค์กร และเรียนรู้งานของบริษัทที่ผมต้องเข้าไปดูแล เป็นบริษัทเกี่ยวกับธุรกิจการค้าระหว่างประเทศที่ส่งออกพวกอะไรรถอะไรทำนองนั้น
เหนื่อยใช่เล่นเลยครับ กว่างานของวันนี้จะเสร็จก็ปาไปเกือบมืด สารภาพเลยว่าผมยังไม่ได้กินข้าวเลยทั้งวัน ตอนเช้ารีบออกมาเลยไม่ได้กิน ตอนเที่ยงก็ติดประชุม ประชุมเสร็จก็บ่ายกว่าเข้าไปแล้ว คุณธนาเตือนผมให้ไปกินข้าวเหมือนกัน แต่ตอนนั้นมันไม่หิวเพราะมันเลยเวลาอาหารมาแล้ว และผมก็อยากทำงานให้เสร็จด้วย พี่ครามจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องของผม
นั่นแหละครับ จนตอนนี้ทุ่มกว่าเข้าไปแล้วผมยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากน้ำเปล่าและกาแฟ
“กลับมาแล้วเหรอพี่ริช!” เสียงเค้กครับ ดีเลย วันนี้ผมจะได้ไม่เหงา
“กลับมาแล้ว เป็นไงบ้าง ไปนอนบ้านพี่ทราฟมานี่” ผมลูบหัวเค้กแล้วก็กอดคอเค้กเดินเข้าบ้าน ผมยกมือไว้พี่ทราฟและพี่คนอื่นๆก่อนจะเดินเข้าห้องเอาของไปเก็บโดยมีเค้ก ลูกหินและสายไหมตามเข้ามาด้วย
“ก็สนุกดีครับ พ่อกับแม่พี่ทราฟใจดีมากๆเลย เค้กที่แม่พี่ทราฟทำอร่อยมาก แต่น่าเสียดาย เค้กกินหมดแล้วเลยไม่ได้เอามาให้ชิม” เค้กนอนบนเตียงพูดอย่างร่าเริง ผมขำออกมาเสียงดัง เจ้าตัวเองก็หัวเราะเหมือนกัน
“ใจร้ายจังน้า ไม่เอามาแบ่งพี่บ้างเลย” ผมแกล้งแหย่เล่น เค้กทำหน้าสำนึกผิดนิดหน่อย น่ารักดีครับ
“เดี๋ยวคราวหน้าเค้กจะเอามาฝากนะ”
“ครับ”
“แล้วเรื่องสอบล่ะ ทำได้ไหม”
“ได้ทำครับ” เค้กเบ้หน้าเล็กน้อย ผมขำ
“เอาน่า เค้กเก่งอยู่แล้ว ได้ชัวร์” ผมปลอบใจ เค้กมีสีหน้าดีขึ้น ผมจำไมได้แล้วความรู้สึกในตอนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัย รู้แค่ว่าผมไม่เคยมีความสุขกับมันเพราะผมไม่ได้อยากจะเรียน ก็แค่เรียกเพื่อเอาใจคนที่ไม่เคยรักผมก็แค่นั้นเอง
ผมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ พอออกมาก็ไม่เห็นเค้กแล้ว ผมกำลังจะออกไปหาอะไรกินในครัว แต่โทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน
“ฮัลโหลครับ”
[ฉันเอง] พี่ครามครับไม่น่าเชื่อว่าจะโทรมา
“ครับ” ผมตอบรับสั้นๆ ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอน กวาดสายตามองหาลูกหินก็ไม่เจอ สงสัยออกไปพร้อมเค้ก
[ทำอะไรอยู่]
“เพิ่งกลับมาถึงบ้าน กำลังจะออกไปกินข้าว หิวมาก ยังไม่ได้กินอะไรทั้งวันเลย” ผมเล่าให้พี่ครามฟังขำๆ ไม่ได้คิดอะไร ผมเคยอดแบบนี้บ่อยไปแต่ก่อน เพราะขี้เกียจออกไปหาอะไรกินเวลาที่อยู่คอนโดคนเดียว เดือดร้อนไอ้เตอร์ต้องมาลากผมออกไปกินข้าวประจำ แค่มื้อสองมือแค่นี้เรื่องเล็ก
[แล้วทำไมไม่กิน] จากเสียงที่ฟังสบายหูกลายเป็นเสียงดุๆที่ผมไม่ค่อยชอบนัก
“ก็ผมยุ่งนี่น่า เมื่อเช้าตื่นสายก็เลยไม่ได้กินข้าว ตอนเที่ยงก็ติดประชุม แถมยังต้องทำงานอ่านเอกสารนู่นนี่นั่นอีก ผมก็เลยไม่ได้กินอะไร ผมเหนื่อยโครตๆเลย” ว่าแล้วก็ขอบ่นสักหน่อยครับ
[งั้นก็แค่นี้ แล้วก็ไปกินข้าวซะ] แต่พี่ครามกลับตัดบทซะงั้น อะไรอ่ะ เพิ่งได้คุยแปบเดียวเอง
“เดี๋ยวสิพี่ คุยกันก่อนดิ” ผมว่าครับ ชักเคืองหน่อย
[ไปกินข้าวก่อน อีกหนึ่งชั่วโมงจะโทรไปใหม่ แล้วกินเข้าไปเยอะๆด้วย ยิ่งตัวแห้งๆอยู่ ยังจะอดข้าวอีก] พี่ครามบ่นมาเสียยาวยืด แต่ทำให้อาการเคืองของผมหายวับไปกับตา
อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นห่วงผม
“ครับ โทรมาด้วยนะ” ไหนๆก็ไหนแล้ว ขอเรียกร้องหน่อยแล้วกัน
[อืม จำไว้ด้วยความฉันชอบกอดคนที่มีเนื้อ ไม่ใช่มีแต่กระดูก]
ติ๊ด!
วางไปแล้ว
ประโยคเมื่อกี้มันหมายความว่าไงวะ?
[Song-Khram talks]
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นเล่าสงคราม งานก็เป็นไปได้ด้วยดีนี่นา” คาลอสเดินเข้ามาในห้องรับรองที่เขาจัดไว้ให้ผมอย่างดิบดี แต่เดี๋ยววันพรุ่งนี้ผมก็ต้องบินไปอเมริกาแล้ว ผมต้องไปสะสางทุกอย่างที่นั่น แต่ทางนี้คาลอสก็ยังคอยช่วยผมอยู่เรื่อยๆ
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมบอกปัด ก็แค่เด็กไม่ยอมกินข้าว
คิดแล้วก็ปวดหัวครับ มันเคยดูตัวเองบ้างไหมว่าผมมากแค่ไหน เค้กยังอ้วนมากกว่าด้วยซ้ำ คือถ้าวัดกันตามความสูงริชมันสูงกว่าเค้กเยอะอยู่ แต่ริชมันผอมมาก ผมจนเห็นซี่โครงขึ้นเป็นซี่ๆเลยอ่ะ เป็นคนที่ไม่บังคับก็ไม่กิน ถ้าเสร็จงานผมจะกลับไปเอาข้าวยัดปากมันคอยดูเถอะ
ผมจะต้องทำให้มันอ้วนขึ้นให้ได้!
“เครียดเรื่องเด็กคนนั้นสินะ ได้ข่าวว่าพยศมากนี่นา”
ผมหันไปมองคาลอสอย่างไม่พอใจ
“แค่ได้ข่าวเหรอ ฉันว่านายคงให้คนไปสืบมาหมดแล้วมากกว่ามั้ง”
“หึหึ นิดหน่อยเองน่า ถือเป็นนิทานก่อนนอนให้ฉันก็แล้วกัน” คาลอสยิ้มอย่างมีความสุขที่สามารถปั่นหัวคนอื่นได้
“ทุกอย่างโอเคใช่ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันต้องไปแล้ว” ผมเปลี่ยนเรื่อง เรื่องริชเอาไว้ทีหลัง เรื่องงานสำคัญมากกว่า
“อืม ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะเรียบร้อยเมื่อนายไปถึงที่นู่น ลูกน้องฉันคอยประจำอยู่ทุกตำแหน่ง เรียกใช้ได้ทุกเมื่อ” จากใบหน้ายิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง ผมพยักหน้าเข้าใจ
อีกไม่นานทุกอย่างก็จะเรียบร้อย
“ตอนนี้ไอ้หมอนั่นทุรนทุรายได้ที่ นายนี่ก็เหี้ยมเหมือนกันนะ” คาลอสเอ่ยแซวผม
“คนที่ฆ่าคนทั้งที่ยังยิ้มอย่างนายก็ไม่ต่างจากฉันหรอก” ผมว่ากลับ แต่คาลอสกลับยักไหล่ไม่ใส่ใจ
ผมไม่ได้ทำอะไรมากหรอก ก็แค่ส่งคนเข้าไปแทรกแซงระบบตู้สล็อตในโซนลูกค้าให้ปั่นป่วน จนออกแจ็คพอตติดกันทั้งคืนและทุกที่ นอกจากนั้นคนของคาลอสก็ผลัดเปลี่ยกันเข้าไปติดตั้งระเบิดในคาสิโนของมันเกือบทุกแห่งเพื่อสร้างความปั่นป่วนให้มัน จนทำให้จำนวนคนที่เข้าไปเสี่ยงโชคหายไปเกือบแปดสิบเปอร์เซ็น แค่วันเดียวจำนวนเงินที่มันจะได้มากกว่าหลายพันล้านเหรียญก็หายไปในพริบตา ไม่ต้องสงสัยว่าในสามสี่วันที่ผ่านมาไอ้พสุมันจะเดือดผ่านแค่ไหน และไม่ต้องเดาว่าคนที่ไม่ขอเสี่ยงชีวิตในคาสสิโนของมันจะไปที่ไหนถ้าไม่ใช่คาสิโนของผม
แต่ผมไม่ได้ระเบิดคาสิโนของมันหรอกนะ เพราะแรงระเบิดจะทำให้บริเวณข้างเคียงที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่โดนไปด้วย แต่แค่นี้มันก็วิ่งเป็นหนูติดจั่นแล้ว
เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองต่อ
ผมวางใจที่เลือกให้คาลอสช่วย คนของคาลอสถูกฝึกมาดี แต่ไม่ค่อยเปิดเผยตัว สื่อหลายทีประโคมข่าวว่าคาลอสล้างมือจากวงการมาเฟียเป็นเพียงนักธุรกิจชื่อดังก้องโลกเท่านั้น ไม่มีส่วนพัวพันในโลกสีดำ แต่คนพวกนั้นถูกหลอกตาจนแทบจะตาบอด ไอ้หมอนี่มันร้ายยิ่งกว่าอะไรเสียอีก แถมยังโรคจิตเป็นที่หนึ่ง
เพราะฉะนั้นลืมไปได้เลยที่ไอ้พสุจะรู้ว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี่ ถึงเวลานั้นมันคงอยากจะกระอักไอออกมาเป็นเลือดเลยก็ได้
แต่ยังไงมันก็ต้องรู้ เพราะผมจะไปเฉลยมันด้วยตัวเอง
“ฉันละอยากจะเห็นหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นจริงๆ เห็นแค่ในรูปมันไม่ได้ฟีลสักเท่าไหร่” ยังไงก็ยังจะไม่ยอมออกจากประเด็กของผมกับริชสินะ
“เพิ่งรู้ว่านายชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน”
“ก็เรื่องของนายมันนาสนใจนี่นา ฮะๆ”
“อย่าแม้แต่จะคิดยุ่งกับคนของฉัน แล้วก็เชิญ ฉันต้องการพักผ่อน” ผมออกปากไล่เจ้าของบ้านอย่างไม่เกรงกลัว เพราะเริ่มจะหมั่นไส้มันมากขึ้นทุกที คาลอสคงเห็นว่าผมเริ่มอารมณ์ไม่ดีเลยล่าถอยออกไป
หลังจากนั้นอีกสองชั่วโมงผมก็โทรไปหาริช ดีที่มันกินอะไรบ้างแล้ว ผมคุยกับริชอีกสองสามคำก่อนจะขอคุยกับเค้ก ให้เค้กคอยดูคอยหาอะไรให้ริชกินด้วย เด็กน้อยของไอ้ทราฟก็รับปากอย่างแข็งขัน โดยขอค่าตอบแทนเป็นของฝากหลายอย่าง
เท่านี้ผมก็วางใจได้ เพราะริชขัดใจเค้กไม่ได้อยู่แล้ว
วันต่อมาผมขึ้นเครื่องตรงไปที่อเมริกา จัดการโน่นนี่อยู่สองวัน แล้วในที่สุดก็ถึงเวลาที่ผมจะแก้แค้นไอ้พสุ
“มึงมาทำไม” มันจ้องหน้าผมเข่มงที่เห็นผมอยู่ในห้องทำงานมัน ดูจากใบหน้าที่โทรมจนย่ำแย่ของมัน ผมรู้ได้เลยว่าในเวลาที่ไม่กี่วันมันคงแทบกระอักออกมาเป็นเลือดเพราะสิ่งที่ผมทำไว้กับมัน
“หึหึ กูก็มาดูน้ำหน้าคนที่กำลังจะสูญเสียทุกอย่างอย่างมึงไง” ผมส่งยิ้มเหยียดๆให้มัน แววตาผมไม่ปิดบังว่าสมเพชมันแค่ไหน และนั่นทำให้มันเดือดถึงขนาดเข้ามาจะชกผม แต่ผมไวกว่าหลบได้ทัน ก่อนจะหันไปถีบมันจนมันกลิ้งลงไปกับพื้น มันลุกขึ้นได้ก็พุ่งเข้าหาผม แต่ก็ต้องหยุดเมื่อผมยกปืนขึ้นจ่อไปทางมัน
“ไม่ต้องคิดจะเรียกลูกน้อง เพราะคนของกูจัดการมันหมดแล้ว” มันตกใจไม่น้อยก่อนจะมองผมอย่างเครียดแค้น
“มึง!” ไอ้พสุคำรามเสียงต่ำในลำคอ
“มึงคงอยากรู้สินะที่ผับมึงถูกปิดนะฝีมือใคร”
“อย่าบอกนะว่า...”
“ใช่ ฝีมือกูเอง รวมถึงคาสิโนของมึงแล้วก็หุ้นของมึงเกือบทั้งหมดที่ตกฮวบนั่นด้วย นั่นก็ฝีมือกู” ไมได้มีแค่นี้หรอกครับที่ผมทำ ไม่อย่างนั้นมันคงไม่ย่ำแย่แบบนี้หรอก
“ไอ้สงคราม!!!”
“ช่วยไม่ได้วะ มึงอยากลองดีกับกูก่อน กูเคยบอกแล้วไงว่าไม่ชอบวิธีแบบหมาลอบกัน แต่มึงก็ยังอยากจะลองดี เป็นไงวะ พอใจไหม” ผมเดินอาดเข้าไปหามัน ไอ้พสุหน้าซีดก่อนจะกลายเป็นเขียวคล้ำเพราะความแค้น
“ไอ้สัตว์ ไอ้สารเลว!!!” มันด่าใส่หน้าผมแบบไม่ดูตัวเอง
ปัง!
“อ๊ากกกก!”
ผมยิงเข้าที่ขาข้างขวาของมัน มันทรุดลงกับพื้น เงยหน้ามองผมราวกับจะฆ่า แต่มันคงไม่มีทางได้ทำแบบนั้น
“มึงด่าตัวเองอยู่หรือไงวะ!!! มึงมันเลวยิ่งกว่ากูอีกไอ้พสุ สันดานหมาแบบมึงยังมีหน้ามาด่าคนอื่นอีกเหรอไง” ผมเดินเข้าไปเหยียบลงบนขาของมันที่ถูกผมยิง มันร้องจะเป็นจะตาย ผมยิงมันที่ขาอีกข้าง ตัวมันกระตุกด้วยความเจ็บ
“ปล่อยกู!!!” มันร้องเสียงลั่น แต่ผมก็ไม่ปล่อย ยังคงกดแรงที่ขาเพิ่งเข้าไปอีก
“ไหนมึงบอกกูหน่อยสิ ว่าระหว่างทรัพย์สินกับชีวิตชั่วๆของมึง มึงจะเลือกอะไร” ผมย่อตัวลง กดเสียงให้ต่ำและเหี้ยมมากขึ้น
“กูไม่เลือก อ๊ากกก”
“มึงต้องเลือก!”
“ขอโทษครับคุณสงคราม” ลูกน้องของคาลอสเดินเข้ามา
“มีอะไร” ผมถาม แต่ตาจ้องไอ้พสุนิ่ง
“ตำรวจมาแล้วครับ”
“อืม”
แล้วคนของคาลอสก็เดินออกไป ผมยกขาที่เหยียบไอ้พสุออก ก่อนจะเดินรอบๆตัวมัน มันมองผมอย่างแค้นเคือง ฮึ! คนอย่างมึงก็ทำได้แค่นี้แหละวะ
“ถ้ามึงไม่เลือกเดี๋ยวกูจะเลือกให้เองก็ได้”
“มึงทำลายชีวิตกู!!!” ไอ้พสุตะเบ็งเสียงอย่างเดือดดาน
“มึงทำตัวมึงเอง! กูบอกแล้วไงว่าอย่ายุ่งกับกู แต่เพราะความโลภของมึงทำให้มึงเป็นแบบนี้!!” ผมเดินเข้าไปเตะท้องมันอีกที
“โอ๊ย!!” ผมกุมท้องร้องด้วยความเจ็บ แม่งโครตกระจอกเลย พอไม่มีลูกน้องก็เป็นคนที่สิ้นไร้น้ำยา
“หลังจากที่มึงเข้าไปอยู่ในคุก มึงก็ไม่ต้องห่วงเรื่องทรัพย์สินของมึงหรอก เดี๋ยวกูจะเอาไปบริจาคทั้งหมด เผื่อมึงจะได้มีบุญติดตัวบ้าง” ผมเยาะเย้ยมัน
“ไม่มีทาง กูไม่ทางเข้าคุก!!!” มาขนาดนี้แล้วมันยังจะคิดว่ารอดอีกนะ
“เดี๋ยวมึงก็ได้รู้ว่ามีทางหรือไม่มีทาง” หมดเวลาที่จะเสวนากับคนพรรค์นี้ ทีเหลือกก็คงปล่อยให้คนของคาลอสจัดการเอามันเข้าคุกขังตายด้วยข้อหาค้ายาเสพติดข้ามชาติ ค้ามนุษย์ และอีกหลายอย่างที่ผิดกฏหมาย
“ไอ้สงคราม!!!” มันคำรามชื่อผม แววตามันแดงกล้ำเพราะโกรธจัด
“หวังว่าชีวิตนี้กูจะไม่เจอคนอย่างมึงอีก ลาก่อนวะ” ผมเดินจากห้องแล้วก็พยักหน้าให้ตำรวจของที่นี่เข้าไปจับกุมมันข้างใน หลักฐานที่มันทำผิดทั้งหมดไม่ยากเกินกว่าที่คาลอสจะหาได้ เงินที่ใช้ซื้อตัวผู้ร่วมอุดมการณ์ของไอ้พสุก็เป็นเงินของคาลอส ยังไงคนโลภก็ต้องอยากได้เงินจำนวนมหาศาลโดยที่ไม่คำนึงว่าได้ไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง สุดท้ายก็ตายเพราะความโลภของตัวเองกันทั้งนั้น
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับคุณสงคราม” ลูกน้องของคาลอสก้มหัวให้ผมนิดๆ
“ฝากไปบอกเจ้านายคุณด้วยว่าขอบใจมาก” ผมบอกแล้วก็เดินออกจากตึกสำนักงานของไอ้พสุ ที่หลังจากนี้จะกลายเป็นของรัฐอย่างสมบูรณ์
ผมขับรถกลับโรงแรมทันที เท่านี้งานก็เสร็หมดแล้ว โดยที่ผมแทบจะไม่ได้ออกแรงเลยด้วยซ้ำ ฝีมือคาลอสทั้งสิ้น ใครคิดจะเป็นศัตรูกับคาลอส ผมบอกได้คำเดียวว่ามีแต่นรกกับนรก ผมโทรคุยกับคาลอสนิดหน่อยเรื่องงานทั้งหมดก่อนจะวางสายไป เสร็จจากที่นี่ก็เหลืออีกที่หนึ่ง
อยากรู้จริงๆว่าคนที่ทิ้งลูกตัวเองไปเสวยสุขพวกนั้น ถ้าได้เห็นริชอีกครั้งในฐานะเจ้าของบริษัทคนใหม่จะเป็นยังไง
คงสนุกดีพิลึก
ก่อนกลับประเทศไทยวันหนึ่ง ผมออกไปเดินดูของฝากให้ริชกับเค้ก ผมจะโทรไปถามว่าเจ้าตัวเขาอยากได้อะไร ริชก็ไม่ยอมรับสาย ผมเลยซื้อมันมาหมดอะไรที่คิดว่าดี ที่จริงก็ซื้อไปฝากทั้งบ้านนั่นแหละ ใช่เวลาเกือบวันกว่าผมจะซื้อของเสร็จ เพราะไหนๆก็มาแล้ว ซื้อกลับไปทีเดียวน่าจะดีกว่า
กว่าจะซื้อของเสร็จก็ปาเข้าไปเย็นย่ำ ผมกลับมาถึงโรงแรมก็ใช้ให้ลูกน้องที่ตามมาทีหลังแพ็คของลงกระเป๋า ส่วนตัวผมก็ไปอาบน้ำให้หายเหนื่อย ออกมาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทีแรกผมคิดว่าเป็นริชโทรมา แต่ไม่ใช่
“ฮัลโหล” ผมรีบสาย ใช้ผ้าขนหนูขยี้หัวที่เปียกให้แห้ง
[ไอ้คราม กูเอง เกิดเรื่องแล้วมึง!!!] เสียงไอ้ทราฟดังขึ้นอย่างร้อนรน ผมชะงักมือที่กำลังเช็ดผม คิ้วขมวดเข้าหากัน
“เกิดอะไรขึ้น!” ผมถาม รู้สึกใจไม่ดีว่าริชจะต้องเกิดเรื่อง
[ริชโดนรถชน!]
:a5:
=================
# นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักใสๆนะ (เชื่อกันไหม?) เลยไม่อยากใส่รายละเอียดในส่วนที่พี่ครามไปทำงานมากนัก เลยรวบรัดตัดตอนเอา เพราะนี่ไม่ใช่นิยายแนวบู้แหลก แต่มีบ้างพอให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแค่นั้น อาจจะไม่สมจริงบ้างก็อย่าถือสากันเน้ออออ ^^ :mew5:
# ตอนนี้มาช้าไปสักนิด พอดีริริไม่ค่อยว่างเพราะใกล้เปิดเทอม มีงานต้องเคลียร์ต้องทำหลายอย่าง แต่ริริได้วางกำหนดการหลังเปิดเทอมเอาไว้แล้ว ซึ่งแจ้งไว้ในเพจ ใครที่ยังไม่ได้ดูก็แวะเข้าไปดูได้นะคะ เพื่อประโยชน์ของทุกคนเอง :katai3:
# ในภาคสองนี่ก็ดำเนินผ่านกว่าค่อนเรื่องแล้ว อีกไม่นานก็จะจบแล้ววววว ดีใจ ^^ :hao7:
:mew1:
:กอด1:
:L2:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:กรี้ดริชโดนรถชนได้งัยอะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
น้องริช โดนรถชน จะเป็นรัยมากมั้ยนะ :mew2:
-
นิยายใสมากกกกกกกกก มากตั้งแต่พี่ครามเป้นมาเฟีย น้องริชเป็นแว๊นซ์บอย(โดนริริตบ) ล้อเล่นนะตัวเอง
รอตอนต่อไป ฮิฮ๊าาาา
-
ตัด ฉับตอนสาระสำคัญด้วย รออ่านตอนต่อไปค่ะ พี่ครามเริ่มเปิดใจมีใจกับน้องริชแล้ว อยากเห็นครามตอนสวีท หวานแหวบ้าง นะค่ะ เขียน
ให้อ่านหน่อยนะค่ะ +1 เป็ด เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
อ้าว กำแล้ว น้องริช :ling1:
-
พี่ริชชชชชชช ม๊ายยยยยยยย ㅜㅡㅜ
-
ทำไมริชโดนรถชน
ไม่เจงงง
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: น้องริช อย่าเป็นไรไปนะ
-
ตัดได้สุดยอดอ่ะ
ริชโดนรถชนได้ไงเนี่ย
-
รักใสๆ เชื่อๆๆ
น้องริชชี่ อย่าเพิ่งตื่นนะ กดดันนายสงครามก่อน
สนุกดี :hao7: :hao6:
-
เค้าชอบคาลอสอ่ะหาคู่ให้คาลอสด้วยสิคู่กะพี่สองก็ได้คงจะน่ารักดี
-
สงครามนี่สมกับเป็นมาเฟีย แต่ริชโดนรถชนเป็นอะไรมากหรือเปล่า
-
สงครามสุดยอดม๊วกก
ริชเป็นอะไรมากไหมเนี่ย ค้างอ่ะ!!
ไม่ดีใจเลยที่เรื่องนี้ใกล้จบแล้วอ่ะ แงแง
มีภาค 3 ไหมอ่ะ อิอิ
-
อุบ ตายแว้วๆ โดนรถชน อย่างนั้นต้องไปจัดการคนชน55+ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
นั้น กำลังจะเกิดเรื่อง ดี ๆ ขึ้นม
หุ้ย เรียบมาต่อเลยนะหง๊าบบบ
-
มัน-ค้าง-มว๊ากกกกกกกกก ไม่!!!!! :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
โอ้ย ค้างเกินไปเเล้ว! ริชโดนรถชน!!! ทีนี้สงครา รู้ใจตัวเองได้เเล้วนะโฟ้ยยยย
ตอนหน้าขอ 2 รวดๆๆๆๆๆๆ
-
มาม่ามาแล้ว
-
o22 ห๊ะ !! ริชโดนรถชน :katai1:
-
เกิดอะไรชึ้นกับริช คายทาม
มันค้างงงงงงงงงงง มาต่อนะ
-
เกิดอะไรชึ้นกับริช คายทาม
มันค้างงงงงงงงงงง มาต่อนะ
-
ที่โดนรถชนมันจะเกี่ยวกับพวกที่อิพี่ครามไปจัดการรึป่าวหว่า :katai1:
-
โอ้ ริชโดนรถชน :ling1:
ตอนหน้าอาจจะได้เขาบอกรักกันก็ได้ :katai2-1:
-
โอ้ยยยย ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o7: :o7:
-
อุบัติเหตุหรือมีคนจงใจทำกันเนี่ย?
ริชรู้ใจตัวเองมากขึ้นจากที่ครามถูกยิง
คราวนี้ก็ถึงคิวของครามบ้างแล้ว :z3:
-
น้องโดนรถชนได้ไง!!!!!!!!!
-
พี่คราม จะพูดอะไรก็รีบพูดนะ เดี๋ยวไม่ทันนนนนนนนนนนนน :z3: :z3: :z3:
-
พยายามคิดในแง่ดีว่า แค่รถจักรยานชน แหง ริชจ้าอย่าเป็นไรนะลูก
-
ถ้าริชออกไปซิ่งเองนี่ จะบอกว่า สมน้ำหน้าเลยนะ
เพราะไม่ชอบพวกซิ่งตามถนนอยู่แล้ว อันตรายต่อตัวเองและชาวบ้านเค้ามาก
-
ริชโดนรถชนได้ไงอ่ะ ริริ กลับมาเคลียร์ด่วนนนนน :hao5: :hao5:
-
กำลังสนุกเลย
ริชอย่าเป็นอะไรนะ
-
ไม่นะริชชชชช
-
มิน่า ช่วงบู๊ดูมันรวบรัดฉับไวเสียจริง
ทีนี้ก็กลับมาเรื่องรักต่อสินะ
อ๊าาาา ริชเป็นอาราย อย่าเป็นมากนักน่ะ นี่มันนิยายรักใสๆ
-
โอ้ งานเข้าแล้ว
แต่เข้าใครก็ไม่รู้
ต้องรอดูว่าพี่ครามจะไปเล่นงานใคร
ริชโดนชนได้ไงเนี่ย
พี่ครามกลับไทยด่วนนนนน
-
เห้ยยยยยยย อย่าเป็นเรื่องจริงเลย ขอให้ริชแกล้งพูด
-
ไอ่พสุโดนแค่นี้ยังน้อยไป
น่าจะจัดหนักอีกนิด :m31:
นู๋ริชทำอิท่าไหนกันล่ะเนี่ย
ถึงได้ถูกรถชนได้ :katai5:
พี่ครามรีบกลับมาด่วน :ling1:
-
ริชจะเป็นอะไรมากมั้ย
-
ได้เห็นพี่ครามโหดแบบเต็มๆก็งานนี้ น่ากลัวได้อีก
แต่ก็ต้องบอกว่าพสุสมควรได้รับโทษจากพี่ครามแล้วล่ะ
ก็ทำเขาก่อนนี่นา แถมยังทิ้งน้องให้เผชิญชะตากรรมตามลำพังอีก
ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ ดีนะที่ตอนนี้พี่ครามเค้าเอ็นดูแล้ว
แล้วนี่มาโดนรถชนอีก จะเป็นอะไรมากไหมนะน้องริช
แล้วมันใครอีกล่ะเนี่ยที่กล้ามากระตุกหนวดพี่คราม
ขอให้น้องริชอย่าเป็นอะไรมากเลยนะ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ริชอย่าเป็นอะไรนะ
:sad4:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย
มาต่อไวไวเลยน้า ค้างได้สุดๆ เลยอ่ะ
ใครมันกล้าขับรถชน น้องริช ฟร้าาาาาาาาาาา
เด๋วแม่กระทืบเลย ฮึ้ยๆๆๆ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
สงครามรีบมาดู น้องริชโดยเร็ว :katai4:
-
อร้ากก พลาดไปเยอะ อะไรกันเนี่ยยย บ้าจริง><
-
นาน ๆ จะเข้ามาไปมองหาในกระทู้ที่ยังไม่ได้อ่านสักทีนึง ก้อแจ๊คพ๊อตได้เจอเรื่องของคุณ ริริ เข้า อ่านแล้วน่ารักมากกกกกกก :impress3: ประทับใจสุด ๆ ชอบตั้งแต่อ่านเรื่องย่อแหละ และพอได้อ่านก้อประทับใจมากกกกกกกกก จ้า เข้าไปเป็นแฟนเพจเรียบร้อยแล้วจ้า รอติดตามน่ะจ้ะ นี่พึ่งอ่านจบภาคหนึ่งน่ะ อยากอ่านเรื่องของทุกคนเลยน่ะ สองดูน่าจะเป็นเคะมากกว่าน่ะ เพราะให้มากเลยน่ะ :กอด1:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 22
[Rich talks]
ผมไม่เข้าใจเลย ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ทำไมผมยังจะต้องนอนโรงพยาบาลด้วยก็ไม่รู้ กะอีแค่โดนรถชนนิดหน่อยเท่านั้น
เบื่อโว้ยยย!!
สงสัยผมจะอยู่กับคนเยอะๆมากเกินไป เดี๋ยวนี้เลยอยู่คนเดียวไม่ค่อยได้ นี่พี่ๆและเค้กเพิ่งจะกลับไป ที่แรกพี่เจบอกว่าอยู่นอนเป็นเพื่อน แต่ผมเกรงใจเลยให้พี่เขากลับไป
ถึงจะอยู่ร่วมบ้านกันมาสักพัก แต่ผมก็ไม่ได้คุยเล่นกับพวกพี่เจพี่สองหรือพี่ทราฟมากนัก จะบ่อยก็มีแค่เค้กกับพี่คราม เวลาทุกคนคุยกันผมก็ได้แต่นั่งฟังนิ่งๆ มีพูดคุยบ้างเหมือนกันแต่ไม่เยอะ
ไม่รู้สิ ผมแค่รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินในบางครั้ง การที่ผมมาอยู่ที่บ้านของพวกพี่เขามันก็เป็นเพราะเงื่อนไขเพราะเหตุจำเป็นเท่านั้น มันไม่ใช่ที่ของผม และในที่สุดผมก็ต้องกลับไปอยู่ในที่ของผมอยู่ดี
ป่านนี้คอนโดผมไม่เต็มไปด้วยฝุ่นแล้วเหรอ
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขัดความคิด คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่พวกพี่ๆหรือเพื่อนผมอย่างไอ้เตอร์ รายนั้นบอกว่ามันจะมาพรุ่งนี้ ไม่ได้มีความเป็นห่วงเพื่อนมันเลยสักนิด
แต่คนที่มากลับเป็น...
“เป็นไงบ้างครับ”
เขาเป็นคนที่ขับรถชนผมครับ
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ พี่เขาอายุเยอะกว่าผมครับ
“ไม่ต้องไหว้หรอกครับ พี่ไม่ได้แก่อะไรขนาดนั้น แล้วขาเราเป็นไงบ้าง พี่ขอโทษนะ” พี่เขาเดินมาจับที่ขาผมที่ใส่เฝือกอยู่ในขณะนี้
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมผิดเองที่ไม่ระวัง ส่วนขานี้ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับแค่ครึ่งเดือนก็หายแล้ว”
พอดีผมเดินออกไปซื้อของหน้าปากซอย โดยเอาสายไหมกับลูกหินไปเดินเล่นด้วย แต่ไอ้เจ้าสายไหมดันดีใจวิ่งทะเล่อทะล่าไปกลางถนน ผมก็รีบเข้าไปคว้าไว้โดยไม่ได้ดูให้ดีว่ามีรถไหม แต่โชคดีที่พี่เขาขับไม่แรง แต่เพราะเป็นจังหวะที่ผมอุ้มเจ้าสายไหมขึ้นเลยโดยชนเข้าที่ขาขวา
“เราชื่ออะไรล่ะ พี่ชื่อก้อง” พี่ก้องนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียงพลางเลิกผ้าห่มออกเพื่อดูขาข้างที่ใส่เฝือกเอาไว้
“ชื่อริชครับ” ผมบอก พลางหดขาหนีมือพี่เขา มันแปลกๆอ่ะครับ คงเป็นเพราะเพิ่งโดนชนมาผมเลยรู้สึกไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ขาผม หลอนๆไงไม่รู้
“เรื่องค่ารักษาพยาบาลเดี๋ยวพี่จ่ายเองทั้งหมดนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ” พี่เขาไม่ผิดด้วยซ้ำ
“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวพี่เคลียร์เอง แล้วนี่ ไม่มีคนมานอนเฝ้าเหรอครับ” พี่เขามองไปรอบๆห้อง
“ไม่มีครับ” ผมไม่อยากทำตัวเป็นภาระของใครเลยไม่อยากให้ใครมานอนเฝ้า
“เฮ้ย ได้ไง ขาใส่เฝือกอย่างนี้จะอยู่คนเดียวได้ไง เดี๋ยวพี่มานอนเป็นเพื่อนแล้วกัน” พี่ก้องอาสา แต่ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องหรอก” ผมรีบห้ามทันที พี่เขาเป็นอะไรกับผมกันถึงจะต้องมานอนเฝ้าผม
“ไม่ต้องเกรงใจ พี่ยินดี” พี่เขาพูดยิ้มๆ
“ผมก็ไม่เป็นไรจริงๆครับ พยาบาลก็มี ผมอยู่ได้” อันนี้ผมจริงจังนะครับ อีกอย่างผมไม่ชอบอยู่กับคนที่ไม่รู้จัก เพราะมันจะทำให้ผมอึดอัดเพราะวางตัวไม่ถูก
“เอางั้นเหรอ” พี่เขาดูลังเลไม่อยากให้ผมอยู่คนเดียว ทำไมใจดีจัง ถ้าพี่ครามใจดีแบบนี้ก็ดีสิ ไม่ๆ ถ้าจะดีจะเป็นพี่ครามได้ไง จริงไหม -_-!
ไม่ใช่พี่ครามเขาไม่ใจดีหรอกนะ แต่เขาชอบดุมากกว่า ชอบทำเป็นวางท่าบ้าบอ ผมละเบื่อ =^=
“ครับ ผมอยู่ได้สบายมาก” ผมยิ้มนิดๆ
“งั้นก็ได้” พี่ก้องจำยอมในที่สุด
พี่ก้องอยู่เป็นเพื่อนผมต่ออีกชั่วโมงกว่าๆก็ขอตัวกลับ แล้วผมก็กลับมานอนเหงาคนเดียวอีกครั้ง ผมนอนหลับตาในห้องที่เปิดไฟสว่างโร่ ป่านนี้พี่ครามจะทำอะไรอยู่ เห็นพี่ทราฟบอกว่าโทรไปหาพี่ครามแล้ว อันนี้พี่ทราฟบอกผมหลังจาที่โทรไปหาพี่ครามเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมหวังว่าพี่เขาจะรีบกลับมา แต่ก็นะ พี่เขาต้องทำงานนี่หว่า จะกลับมาหาผมได้ยังไง
ผมว่าตัวผมเองเปลี่ยนไปเยอะมากตั้งแต่มาอยู่กับพี่คราม จากที่เป็นคนขวางโลก ไม่เห็นหัวใครและไม่ไว้หน้าใครด้วยยกเว้นคนในครอบครัว ไม่ค่อยมีคนเข้าใกล้ผมเพราะผมมักจะทำหน้าเหมือนรังเกียจคนไปทั้งโลก แต่จริงๆผมเกลียดตัวเองมากกว่า เกลียดตัวเองที่ไม่มีความกล้าที่จะทำในสิ่งที่อยากทำเหมือนคนอื่น แล้วก็มานั่งเสียใจภายหลังทุกครั้ง
ยิ่งไม่กล้า ยิ่งกลัวมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอ่อนแอมากเท่านั้น ผมเลยรู้สึกอิจฉาคนรอบข้างที่สามารถทำอะไรก็ได้ตามที่ตัวเองต้องการ
มีหลายอย่างที่ผมอยากทำ แต่ทำแล้วก็ไม่มีใครสนใจ ไม่มีคนในครอบครัวคอยชื่นชม จนในที่สุดผมก็ถามตัวเองว่าจะทำไปทำไม ทำไปก็ไร้ค่า
แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไป ผมกลับมามีความฝันอีกครั้ง แต่ไม่รู้ว่าจะก้าวไปได้ไกลแค่ไหน ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองอยากเรียนอะไร อยากทำงานอะไร อยากมีครอบครัวแบบไหน แต่ตอนนี้ผมเริ่มคิด
ความอบอุ่นและความรักที่ได้จากเพื่อนพี่ครามและเค้ก ทำให้ผมคิดอะไรได้เยอะ ยิ่งได้อยู่ใกล้ๆเค้กแล้ว ทำให้ผมย้อนดูตัวเองหลายอย่าง ตอนที่ผมนั่งฟังเค้กเล่าเรื่องที่เค้กต้องอยู่คนเดียวตอนตาบอด ผมที่อึ้งไปเลย ก็ถ้าเป็นผม ผมคงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว
เด็กที่ตัวเล็กกว่าและอายุน้อยกว่าผมยังเข้มแข็งมากกว่าผม ทำให้ผมละอายใจที่ตัวเองใช้ชีวิตไร้ค่ามาได้หลายต่อหลายปี
นอนคิดเรื่อยเปื่อยจนหลับไปในที่สุด
เช้ามาพี่ทราฟก็พาน้องเค้กมาทิ้งไว้กับผมแล้วกลับไปทำงานต่อ ตอนนี้เค้กนอนดูการ์ตูนอยู่ที่โซฟา ส่วนผมก็นอนดูไปเรื่อยๆ แต่ไมได้จดๆจ้องๆแบบเค้ก
แกร๊ก
ผมและเค้กหันไปสนใจประตูที่กำลังเปิดออก พี่ก้องเดินยิ้มเข้ามา พี่เขาใส่สูทมาอีกแล้วครับ เมื่อวานก็ใส่สูท อยากรู้จริงๆว่าพี่เขาทำงานอะไร ถึงต้องใส่ชุดเป็นทางการขนาดนี้
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ เค้กก็ไหว้ด้วยเหมือนกัน พี่ก้องรับไหว้ผมกับเค้กพร้อมกับเดินมายืนข้างเตียงผม
“ทานข้าวเช้าหรือยังครับ พี่ซื้อของกินมาให้” พี่เขาชูถุงที่ถือมาให้ผมดู
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณอีกครั้ง
“มีขนมด้วยนะ ทานไหมตัวเล็ก มานี่มะ” พี่ก้องกวักมือเรียกเค้กที่พอได้ยินว่ามีขนมก็ตาวาว นี่ถ้าพี่ทราฟมาเห็นคงได้มีเรื่อง เป็นเด็กที่ล่อลวงง่ายจริงๆ แค่มีขนมเท่านั้น ได้เรื่องเลย -_-;
แต่ก็ไม่ใช่เด็กไม่รู้เรื่องราวนะครับ เค้กเป็นเด็กฉลาดและตามคนทันพอตัวเลย นี่คงเห็นว่าพี่ก้องไว้ใจได้ ถึงได้เข้าไปเลือกขนมแล้วก็คุยกับพี่ก้องสนุกสนาน
“เอาไหมพี่ริช อร่อยมากเลย” เค้กหยิบขนมปังมาให้ผมชิ้นหนึ่ง ผมรับมากิน
“นี่น้องชายเหรอ” พี่ก้องแบ่งขนมออกมาใส่ขานไว้ให้แล้วก็เอาที่เหลือไปใส่ตู้เย็นไว้
“ครับ! เค้กเป็นน้องชายพี่ริชเอง” เค้กแย่งผมตอบพลางยิ้มแฉ่ง
“ฮ่าๆๆ งั้นเหรอ มิน่าล่ะ น่ารักเหมือนกันเลย” พี่เขาหันมามองเค้กพลางหัวเราะเบาๆ
“นี่ๆ พี่ริช” เค้กเดินมากระซิบใกล้ๆหูผม สายตาก็มองไปทางพี่ก้องที่ง่วนงุนอยู่ตรงตู้เย็น
“มีอะไรเหรอ” ผมกระซิบตอบเสียงเบา ไม่ให้พี่ก้องได้ยิน
“เค้กว่านะ พี่ก้องเขาต้องชอบพี่ริชแน่ๆเลย”
“ห๊ะ!” ผมร้องเสียงดัง เค้กรีบเอามือปิดปากผมแล้วก็มองไปทางพี่ก้องที่ไม่ได้หันมาสนใจ ผมและเค้กเลยถอนหายใจพร้อมกันเบาๆอย่างโล่งอก เล่นนินทาเขาระยะเผาขนแบบนี้ก็เสียงสันหลังเป็นธรรมดา
“พี่ริชเบาๆสิ เดี๋ยวเขาก็รู้หรอกว่าเราพูดถึง” เค้กเอ็ดผม ทำหน้าทำตาน่าเอ็นดู สาบานได้ง่าถ้าเค้กไม่เป็นแฟนพี่ทราฟและผมไม่ได้รักพี่คราม ผมคงจีบเค้กแน่ๆ
แต่ตอนนี้ยังไม่อยากตายคาเท้าพี่ทราฟกับพี่คราม เพราะฉะนั้นปล่อยให้เค้กเป็นแค่น้องชายผมก็ดีแล้ว >_<”
“ก็เค้กนั่นแหละ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง”
“เค้กพูดจริงๆนะ ถึงพี่เขาจะชนพี่ริชก็เถอะ แต่แบบนี้มันดูแลดีเกินไป” เค้กวิเคราะห์ เมื่อเช้าผมเล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนพี่ก้องจะมานอนเฝ้า เค้กเลยรู้เรื่อง
“ไม่หรอก เค้กคิดมาไปแล้ว” ผมบอกไปแบบนั้น แต่พอเค้กพูดผมก็เริ่มคิด แต่จะเป็นไปได้ยังไง หน้าตาดีๆแบบพี่ก้องคงมีแฟนแล้วแน่ๆ แล้วผมก็เป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาตกหลุมรักกันได้ง่ายๆ
“แต่เค้กรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ เชื่อเค้กสิ” เค้กบ่นงุ้งงิงแล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิมเมื่อพี่ก้องเดินมาใกล้เรา เป็นอันยุติการนินทาแต่เพียงเท่านี้
“ปวดขาไหมครับ” พี่ก้องนั่งที่เดิมกับเมื่อวานแล้วถามผม หางตาผมเห็นเค้กมองพี่ก้องแล้วก็ขมุบขมิบปากเหมือนพูดอะไรกับตัวเอง จะซนอะไรอีกล่ะเนี่ย
“ไม่ครับ” ไม่ปวดขาหรอกครับ แต่ปวดท้องมากกว่า ผมมาอยู่โรงพยาบาลผมกินข้าวได้นิดเดียวตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้วก็เมื่อเช้า เค้กนี่บ่นผมใหญ่ว่าไม่ยอมกินเข้า เดี๋ยวพี่ครามจะดุเขาอะไรสักอย่าง ผมจับใจความไม่ได้ พอถามเค้กก็ส่ายหน้าหวืดบอกไม่มีอะไร
“แล้วพี่ก้องไม่ไปทำงานเหรอครับ” ผมสงสัย วันนี้ไม่ใช่วันหยุดและไม่ใช่เวลาพักด้วย การที่พี่เขามาหาผมคงจะโดดงานมาแน่ๆเพราะยังอยู่ในชุดทำงานอยู่เลย
“อ่อ ไม่ละครับ ขี้เกียจ” พี่ก้องพูดอย่างอารมณ์ดี ผมนี่สิถึงกับงง มีแบบนี้ด้วยเหรอ แค่ขี้เกียจก็ไม่ไปทำงานได้ แล้วเจ้านายจะไม่ว่าหรือไง
“ที่จริงพี่ไม่ต้องมาหาผมก็ได้นะครับ เดี๋ยวก็โดนเจ้านายว่าหรอก” ผมหยอกเล่น สมองก็เริ่มคิดตามที่เค้กพูดเมื่อกี้ หรือว่าเขาจะชอบผมจริงๆวะ
“พี่ไม่ว่าตัวเองหรอก”
“...”
“พี่เป็นเจ้าของบริษัทน่ะ โดยได้ไม่มีใครว่า” พี่ก้องขำที่เห็นผมทำหน้าเหวอ มิน่า ถึงได้ทำตัวสบายไม่รีบร้อนนัก ที่แท้ก็เป็นเจ้าของบริษัทนี่เอง งั้นที่พี่เขาบอกว่าจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ผมก็จะได้สบายใจแล้วก็สบายกระเป๋าด้วย
พอผมไม่ได้ไปแข่งรถที่สนาม รายได้ก็เลยไม่มี ที่ใช้อยู่ก็เงินเก็บทั้งนั้น แถมยังเหลือไม่เยอะด้วย
เฮ้อ หรือผมจะลองขอพี่ครามไปแข่งเหมือนเดิมดี เพราะอีกไม่กี่เดือนผมก็จะเรียนจบ ถึงตอนนั้นผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะไปทำงานอะไร ระหว่างนั้นผมก็ยังต้องกินต้องใช้เงิน ไม่งั้นอดตายแน่ๆ
ตึง!!!!
คนในห้องสะดุ้งเมื่อประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออกอย่างแรง ผมได้แต่เบิกตาโต แทบไม่เชื่อสายตาว่าคนที่เข้ามาในห้องตอนนี้จะเป็นพีคราม
“ริช!!!” พี่เครามแทบจะกระโจนเข้ามาหาผม สีหน้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด เขาดึงผ้าห่มออกจากตัวผมทิ้งไปที่พื้น คือว่า...คืนนี้ผมยังต้องห่มผ้านะ
“โอ๊ยๆๆ พี่คราม ใจเย็นๆ!” ผมรีบร้องห้าม พยายามคว้ามือไม้ของพี่เขาให้อยู่นิ่ง ผมใส่เฝือกอยู่แต่มายกๆงอๆแบบนี้ผมก็เจ็บสิครับ!
พี่ครามดูจะมีสติมากขึ้น เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเสยผมไปข้างหลังอย่างหัวเสีย สายตาแข็งกร้าวตวัดมามองผมนิ่งเหมือนเป็นการด่าไปในตัวโดยไม่ต้องใช่คำพูด
ดูก็รู้ว่าผมคงทำให้พี่เขาเป็นห่วงอีกแล้ว
“ไอ้คราม” พี่ก้องเรียกพี่คราม พี่ครามหันไปมอง ดูจะอึ้งนิดๆ
“ไอ้ก้อง! มึงมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย” พี่ครามมองพี่ก้องแล้วก็มองมาที่ผม
นี่อยากบอกนะว่าสองคนนี้รู้จักกัน
“กูเป็นคนขับรถชนน้องเขา กูเลยมาเยี่ยม แล้วมึงล่ะ” พี่ก้องยืนล้วงกระเป๋าเล่านิ่งๆ
“มึงเองเหรอที่เป็นขับรถชนคนของกู” พี่ครามเดินเข้าไปหาเรื่องพี่ก้อง หน้าเขาดูโหดมาก เค้กรีบลุกออกจากโซฟาวิ่งมาหาผมเพราะพี่ก้องเดินถอยหลังไปหา
“กูไม่ได้ตั้งใจ” พี่ก้องไม่มีท่าทีเกรงกลัวพี่ครามเลยสักนิด ยังคงนิ่งเหมือนไม่ได้โดนพี่ครามไล่ต้อนเอาเรื่องอยู่
แล้วพี่ก้องก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้พี่ครามฟัง พี่ครามเลยหันไปบอกเค้กว่าจะเอาสายไหมไปปล่อย เค้กเลยโวยวายใหญ่ ผมเห็นพี่ครามแอบยิ้ม ที่คงจะแกล้งเค้ก เค้กเลยยืนกอดแขนผมไม่หันไปมองพี่คราม ผมก้มหน้าไปดู เห็นตาเค้กแดง คงแอบร้องไห้ ผมเลยเงยหน้าถลึงตาใส่พี่ครามแล้วดึงเค้กมากอด
“โอ๋ๆ พี่ครามเขาแกล้งเล่น ไม่ร้องนะ” ผมปลอบ พี่ครามนี่ยิ้มกว้างเลย คนบ้าอะไรวะชอบแกล้งคนอื่น
“แต่พี่ครามจะเอาสายไหมไปปล่อย สายไหมผิดจริง แต่มันก็น่ารักนี่น่า”
อืม เหตุผลมันดูไปด้วยกันไม่ได้ยังไงไม่รู้ แปลกๆพิลึก
“ไม่ปล่อยหรอกครับ เนอะๆ”
“อืม เนอะๆ พี่ครามใจร้าย เค้กไม่ยกพี่ริชให้แล้ว!” เค้กหันไปโวยใส่พี่ครามที่ยืนหน้านิ่งไม่สนใจอะไรก่อนจะหันไปคุยกับพี่ก้องที่มองผมกับเค้กขำๆ
“แล้วมึงไม่ไปทำงานเหรอไง” พี่ครามถามพี่ก้อง
“ไม่วะ อยากมาดูแลเด็ก นี่กูถามหน่อย น้องเขามีแฟนเหรอยังวะ” ผมไม่รู้ว่าพี่ก้องกับพี่ครามคุยอะไรกัน เพราะเขากระซิบกระซาบกันอยู่สองคน เหมือนที่ผมกับเค้กทำก่อนหน้านี้ไม่มีผิด กำลังนินทาอยู่สินะ!
“มีแล้ว!! มึงกลับไป เด็กกูก็ดูแลเองได้” พี่ครามตวาดพี่ก้องเสียงดัง ผมหันไปมองงงๆ แต่ไม่พูโอะไร หันไปดูทีวีต่อตามเดิม แต่หูผมก็ยังทำงานนะครับ
“อะไรของมึง ถึงมาไล่กูเนี่ย” พี่ก้องโวยบ้าง
“มึงจะกลับดีๆไหมไอ้ก้อง”
“เออๆ กลับก็ได้ ริชครับ ถ้าคืนนี้ไม่มีคนนอนเฝ้าโทรมาหาพี่นะ”
“ไอ้ก้อง!!!” พี่ครามคำรามชื่อพี่ก้องดังลั่น เดี๋ยวพยาบาลก็ได้มาด่าพ่อให้หรอก ส่วนพี่ก้องก็โบกมือลาด้วยสีหน้ามีความสุข แล้วเมื่อกี้พี่ก้องเขาพูดอะไรของเขา ผมไปมีเบอร์เขาตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ
พอพี่ก้องออกไปแล้วห้องก็เงียบลงถนัดตา คนโวยวายมีอยู่คนเดียวนั่นแหละ
“เฮ้อ อยู่ไม่เป็นสุขเลยนะ” พี่ครามเดินมายืนข้างๆเตียง ผมอยากจะกอดพี่เขานะ แต่ติดเค้กเนี่ยสิ เลยต้องข่มใจเอาไว้ก่อน
“ผมไม่ได้ตั้งใจนี่นา” ผมบอกเบาๆ
“อืม ไม่เป็นไรมากใช่ไหม ใจหายใจคว่ำหมด”
ผมกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ที่พี่ครามพูดแบบนั้น
“เป็นไงบ้างริช” พี่ทราฟเดินเข้ามาในห้อง เค้กวิ่งเข้าไปหาพี่ทราฟแล้วก็จัดการฟ้องพี่ทราฟทันที ดูท่าจะยังงอนพี่ครามไม่หาย พี่ทราฟก็ได้แต่หัวเราะยิ้มๆ ก่อนจะพาเค้กกลับบ้าน
“เค้กกลับก่อนนะพี่ริช แล้วก็ที่เค้กบอกไว้อ่ะ เค้กคิดจริงๆนะ” ยังไม่วายทิ้งท้ายเอาไว้ให้ผมปวดหัวเล่นๆ
ทีนี้ก็เหลือพี่ครามกับผมสองคนในห้อง
พี่ครามนั่งจ้องผม ส่วนผมก็มองไปที่ทีวี พออยู่กันสองคนก็เริ่มทำตัวไม่ถูก แถมผมยังไม่กล้าสบตาพี่เขาด้วย
“เอ่อ งานเสร็จแล้วเหรอครับ” ผมถาม ไม่ใช่ว่ารีบมาดูผมทั้งที่งานยังไม่เสร็จ นี่ผมหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่าวะ
“อืม กินข้าวหรือยัง” ถามแบบนี้ผมไม่กล้าบอกเลย ยังจำครั้งที่แล้วที่เข้าโรงพยาบาลได้อยู่
“กินไปนิดเดียว” ผมสารภาพตามตรง ยังไงเขาก็ต้องรู้อยู่ดีว่าผมไม่ถูกกับอาหารโรงพยาบาล
“จะกินอะไร เดี๋ยวให้คนไปซื้อ” พี่ครามถามปกติ ไม่มีดุไม่มีว่า วันนี้พายุจะต้องเข้าไทยแน่ๆ
“ผมอยากกินข้าวผัด” ผมบอก พี่ครามก็กดโทรศัพท์โทรออกหาลูกน้องทันที พอวางสายพี่เขาก็กลับมาจ้องผมเหมือนเดิม ผมมองหน้าพี่ครามด้วยความคิดถึง
“อย่าทำให้เป็นห่วงมากนักได้ไหมริช” พี่เขาพูดเหนื่อยๆ ผมหน้าเสีย
“ผมขอโทษ”
“ไม่ได้ว่า แต่อยากให้ดูแลตัวเองมากกว่านี้ ไม่ใช่เดี๋ยวเป็นนู่นเดี๋ยวเป็นนี้ คิดถึงคนที่เขาเป็นห่วงบ้างสิ โตๆแล้วอย่าให้ฉันต้องพูดมาก เข้าใจที่พูดไหม ”
“ครับ”
เถียงอะไรไม่ได้ครับ เพราะถ้าพี่ครามนิ่งแบบนี้แสดงว่าพี่เขาเอาจริง
“แล้วนี่จะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหน”
“ไม่รู้ หมอยังไม่ได้บอก” พี่ครามพยักหน้าสองทีแล้วก็เดินลุกไปที่ประตู นี่อย่าบอกนะว่าจะกลับแล้ว ผมเด้งตัวขึ้นทันที แต่พี่ครามก็ไม่ได้ออกไป แต่เดินไปล็อคห้องแทน ผมนั่งมองพี่ครามที่เดินไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตามเดิม
โล่งอกไปที คิดว่าจะโดนด่าเสียแล้ว
ผมแอบยิ้มกับตัวเองเบาๆ
รู้สึกเหมือนชีวิตมันเริ่มยาก ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกและการกระทำของตัวเองยังไง นี่ผมเป็นบ้าอะไร! ทำไมต้องไปรู้สึกกับคนแบบนี้ด้วยนะ ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย โอ๊ยยย! กูจะบ้า!
ผมรีบหุบยิ้มเมื่อพี่ครามเดินออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าเข้มชุ่มไปด้วยน้ำ กระดุมเสื้อเชิ๊ตถูกปลดออกไปสามเม็ดรวมไปถึงเข็มขัดด้วย ผมหยิบกระดาศทิชชู่ให้พี่ครามเช็ดหน้าให้แห้ง
“เขยิบไปหน่อยสิ”
“หืม?” ผมครางในคอเบาๆ เขาจะให้ผมเขยิบไปไหน เตียงก็มีอยู่แค่นี้ แล้วทำไมผมต้องขยับด้วย
“งงอะไร เขยิบไปหน่อย จะนอน” พี่ครามสั่งอีกรอบ
“นอน...นอนบนเตียงเนี่ยนะ!” ผมร้องถามเสียงสูง จะนอนได้ยังไง เตียงเล็กนิดเดียวเองนะ นี่เขาจะกวนผมใช่ไหม โซฟามีก็ไม่ไปนอน
“เออ เร็วๆ ง่วง”
ผมแยกเขี้ยวใส่คนชอบกวนประสาท แต่ก็ยอมแระเถิบให้แต่โดยดี ยิ่งขาใส่เฝือกแบบนี้ยิ่งขยับเขยื้อนลำบาก แล้วพี่ครามก็ปีนขึ้นมานอนบนเตียง โคตรจะอึดอัดเลยครับ พี่ครามนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาผมก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด พี่เขายกขาข้างที่ใส่เฝือกของผมวางก่ายท่อนขาพี่เขาไว้
“พี่ไม่ไปนอนโซฟาอ่ะ น่าจะสบายกว่านี้” ผมบอก รู้สึกเขินเมื่อได้อยู่ใกล้พี่ครามอีกครั้ง
“นี่แหละ สบายแล้ว”
“...”
“เจ็บไหม” เสียงพี่ครามนุ่มกว่าทุกครั้ง ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับพี่คราม พยักหน้ารับนิดๆ อยู่ดีๆก็อยากอ้อนขึ้นมา
“ผมคิดถึงพี่” ผมบอก
“หึหึ ฉันก็คิดถึงนาย”
“O_O!” ผมฝันไปหรือเปล่า ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลลงมาแบบไม่รู้ตัว
“ร้องไห้ทำไมเนี่ย เป็นเด็กหรือไง” พี่ครามดุนิดๆ แต่ก็เช็ดน้ำตาให้ผม ริมฝีปากร้อนๆกดจูบที่หน้าผากแล้วก็แก้มผมเบาๆ ผมไม่ได้สะอึกสะอื้น แต่น้ำตาไหลไม่หยุด ผมแม่งโคตรบ้าเลยวะ!
“อย่าร้อง ฉันไม่ชอบ”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม” ผมกังวลมากๆกลัวว่าพี่ครามจะเป็นอะไร จะมีคนลอบทำร้ายเหมือนที่อยู่ที่นี่หรือเปล่า คิดไปสารพัดเพราะความกลัว
“ฉันสบายดี แต่นายนี่สิ ขาเดี้ยงแบบนี้คงหายซ่าได้แล้วนะ” พี่ครามพูดเสียงตวัดๆ เหมือนยังเคืองเรื่องที่ผมถูกรถชนก่อนจะหลับตาลง อ้อมกอดกระชับแน่นขึ้น ผมปล่อยให้พี่เขานอนกอดจนเผลอหลับไปด้วยอีกคน
รู้สึกตัวตื่นอีกทีตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตู ถ้าขาผมไม่เดี้ยงผมจะลุกขึ้นไปเปิดเอง ไม่อยากปลุกพี่คราม เขาคงจะเหนื่อยที่รีบกลับมาแบบนี้ แต่ยังไงก็คงจะต้องปลุก
“พี่คราม มีคนมาเคาะประตู” ผมเรียกเบาๆ พี่ครามกระพริบตาตื่น หน้าตาดูงัวเงีย ผมยกมือลูบหน้าให้พี่ครามเบาๆ หนวดยาวขึ้นกว่าเดิม เดี๋ยวผมจะบอกให้พี่เขาโกน เพราะเวลาที่พี่เขามานัวเนียผมมันจั๊กจี้และเจ็บอยู่เหมือนกัน
“อืม” พี่ครามส่งเสียง แล้วก้มหน้าลงซุกที่คอผมแล้วก็กดจูบเบาๆ นี่เขารู้เรื่องไหมเนี่ยว่ามีคนมา ลุกออกไปจากเตียงได้แล้ว
“พี่คราม! ไปเปิดประตู” ผมยิกเข้าที่ต้นแขนพี่คราม อีกฝ่ายร้องซี๊ดในลำคอด้วยความเจ็บ แต่ก็ยอมถอนหน้าออกมาจากคอผมแต่โดยดี
ไอ้บ้าจอมลามก!!!
“เดี๋ยวจะโดน” พี่ครามมองหน้าผมดุๆ ก่อนจะลุกออกจากเตียงไปเปิดประตู
“เอ่อ ขอตรวจคนไข้หน่อยค่ะ” คุณพยาบาลคนสวยสองคนเดินเข้ามาในห้อง พวกเขามองผมและพี่ครามแปลกๆ แต่พี่ครามไม่ได้สนใจ เดินออกไปสุบบุหรี่ที่ด้านนอกระเบียง ผมก็ปล่อยให้พยาบาลตรวจนั่นตรวจนี่ถามนู่นี่นั่นจนพอใจ ก่อนที่พวกเธอจะออกไป
พี่ครามยังไม่กลับเข้ามาในห้อง ผมรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ ไว้รอให้พี่ครามมาก่อนแล้วกัน ซักพักคนของพี่ครามก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่องข้าว ผมวานให้เขาเลื่อนโต๊ะกินข้าวมาให้ทีก่อนจะลงมือซัดข้างตรงหน้าอย่างหิวโหย
“ไง หิวขนาดนั้น” พี่ครามแซวที่เห็นผมกินข้าวแบบติดสปีด ผมไม่ตอบก้มหน้ากินข้าวอย่างตั้งใจ ลูกน้องพี่ครามกลับไปแล้วครับ
“นี่น้ำ” แก้วน้ำส้มวางลงบนโต๊ะ คงเป็นของที่พี่ก้องซื้อมา ผมหยิบขึ้นมาดื่มก่อนจะกินข้าวต่อ
“ไม่ต้องรีบก็ได้ ค่อยกิน เลอะเทอะหมดแล้ว” มือหนาเช็ดเม็ดข้าวที่มุมปากให้ผมแล้วก็เอาเม็ดข้าวนั้นเข้าปากตัวเอง ผมหยุดเคี้ยวข้าวแล้วกลืนลงคอทันที
พี่แม่งทำบ้าอะไรวะ! คิดบ้างไหมว่ากจะเขิน
>//<!
“อร่อยไหม” ถามได้ไม่ดูหน้ากูเลย
“อะ อร่อย” ผมตอบเสียงเบา มือที่จะตักข้าวเข้าปากสั่นน้อยๆ
“อร่อยก็กินเยอะๆ ตัวมีแต่กระดูก” พี่ครามเอื้อมมือมากำรอบแขนผม คิ้วเข็มขมวดเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ
กินข้าวเสร็ลแล้วพี่ครามก็เอากล่องข้าวไปทิ้งให้ผม ผมมองพี่ครามทำนู่นทำนี้ในห้องเพลินๆจนกลายเป็นเหม่อลอย รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่ครามยื่นหน้าเขามาจูบผม
“พี่...” เสียงผมหายเข้าไปในปากอีกฝ่าย เราจูบกันอยู่นาน ผมที่คิดถึงพี่ครามากๆก็สนองพี่แกไปทุกอย่าง ไม่ยอมน้อยหน้า
ไม่รู้กี้ครั้งต่อกี่ครั้งที่พี่เขากดจูบลงมา แต่ผมก็ยินดีที่จะให้เขาลิ้มชิมรสได้เต็มที่ ผมโคตรใจง่ายแล้ว แต่ผมมีความสุข แค่นี้ก็พอมั้ง
“พี่คราม...ผมชอบพี่” ผมพูดติดหอบหลังจากพี่ครามถอนจูบออก ผมพูดออกไปแล้ว ตกใจตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้ว่าพี่ครามจะคิดยังไง เพราะพี่เขานิ่งไปก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก
“หึหึ นายคิดว่าฉันดูนายไม่ออกหรือไงกัน หืม?” พี่ครามพูดยิ้มๆ นิ้วของเขาเช็ดที่ปากของผม สายตาจับจ้องเหมือนจะจูบอีก
“พอก่อนนะ ผมเจ็บ” ผมบอก ตอนนี้ปากผมระบบหมดแล้ว เพราะพี่แกจูบผมแรงไป ไม่แตกกูบุญเท่าไหร่แล้ว
“ก็ได้ แต่ช่วยรีบๆหายก็จะดีมาก จะได้กลับบ้านสักที อยู่ที่นี้นอนกอดนายลำบากชะมัดเลย ทำอะไรก็ไม่สะดวก”
โอ๊ยยยย หัวใจกูจะวายตายอยู่แล้วครับพี่ครับ แล้วไอ้ที่ว่าทำอะไรไม่สะดวกที่คือจะทำอะไรวะหะ!!!
พูดจึงเรื่องบ้าน ผมมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะถามพี่คราม แต่ไม่รู้ว่าควรพูดออกไปดีไหม แต่ถามออกไปดีกว่า จะได้รู้ว่าพี่เขาจะยอมไหม
“พี่คราม ถ้าผมจะขอกลับไปอยู่คอนโด พี่จะ...”
“ไม่ได้!!!” พี่ครามตวาดผมหน้าดุ ผมรีบหุบปากทันที
“...”
“จะกลับไปอยู่คอนโดทำไม กลับไปก็ไปอยุ่คนเดียวไม่ใช่เหรอไง” เสียงเข้มถามเอาเรื่อง
“ก็ นั่นมันที่ของผม”
“คิดบ้าอะไรของนาย อยู่ที่บ้านกับฉันเนี่ยแหละ”
“ถ้าพี่กลัวผมจะหนี ผมไม่หนีหรอก ผมก็ยังไปทำงานกับพี่แบบเดิมนั่นแหละ”
“ไม่ได้กลัวหนี แต่ฉันอยากให้อยู่นายก็ต้องอยู่”
“...” ก็ถ้าพี่เขาสั่งแบบนั้นแล้วผมจะทำอะไรได้ นอกจากทำตามที่เขาบอก ผมก็แค่อยากอยู่ห่างจากเขาเพื่อที่ว่าผมจะได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองในโลกของตัวเองบ้างก็แค่นั้น
“ไม่ต้องคิดอะไรให้มันมากนัก ฉันไม่ได้สั่งให้อยู่ แต่ฉันกำลังขอร้องให้นายอยู่กับฉัน”
“...!!!”
“ได้ไหม”
====================
อิพี่ครามมันก็หวานได้เท่านี้แหละมากกว่านี้คงไม่ใช่พี่แก ตอนนี้จะได้เจอกับน้องเค้กนะคะ มีใครคิดถึงน้องกันบ้างเอ่ย :katai2-1:
เดี๋ยวมาแก้คำผิดที่หลังนะคะ ต้องรีบกลับไปอ่านหลังสือเรียนพรุ่งนี้ต่อ :serius2:
อีกเรื่อง รบกวนเข้าไปดูดารางอัพนิยายที่เพจด้วยนะคะ จะได้รู้ว่าเรื่องไหนจะมาเมื่อไหร่
ขอบคุณค่ะที่รออ่าน เค้ายุ่งมากอ่ะตัวเอง :mew1:
:กอด1: :L2: :L1:
-
พี่ครามมีแอบหวานนิดๆๆ :o8:
-
เย้ ๆ ดีใจ การบ้านเสร็จทันพอดี ได้อ่านเลย
พี่ครามจ้ะ มีตัวชูโรงเพิ่มมาแล้วนะ น้องริชบอกความในใจ
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ติดตามชมตอนต่อไปคะ :katai4: :katai4:
-
ขอร้องได้สมกับเป็นพี่ครามจิงๆ :laugh: เค้กน่ารักซะมัดโดนพี่ครามแกล้งจนร้องอีกแล้ว :-[ รอตอนต่อไปนะค้าาาา o13
-
คิดถึงน้องเค้กสุดชีวิต
-
แอร๊ยยยยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
เขินพี่ครามมมมมมมมมมมม :-[ :-[ :-[
+ เป็ดให้ไปเล้ยยยยย o13
รอตอนต่อไปนะค๊าาาา เป็นกำลังใจให้ค่าาาา :mew1:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อีพี่ครามของเราหวานเกินไปแล้วนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
หวานในแบบพี่คราม
พี่ครามขอริชเป็นเมีย เอ้ย แฟนด้วยนะ ครบสูตร
อีพี่ก้องมาทำไมมมมมมมมมมมม
-
:mew2: :mew2: :mew2:นี่คือวิธีบอกรักของพี่ครามเหรอ :mew2: :mew2: :mew2:
-
พี่ครามมาถึงไม่ทันไร พอไม่มีคนเนี่ยทั้งกอดและจูบริชเลยนะเนี่ย
หวานฉบับพี่ครามเนี่ยทำเอาริชงงไปเลย 555+
-
พี่ครามน่ารักในแบบของพี่มาก ชอบบบบบบบ
เขินแทนริชละนะ ><
-
กริ๊ดแทบสลบ สยบคาเท้าพี่คราม พี่ครามอ้อนริชน่าร๊ากกกกกกก
ริชหนุอย่าคิดมากงั้นสิ เดี๋ยวประสาทกิน :katai2-1:
จิ้มเป็ด กด+ให้แล้วจ้า รอตอนต่อไป อิอิ :mew1:
-
บอกชอบกันแล้ว อิพี่ครามเริ่มหวานหน่อยแล้ว
-
ตอนนี้น่ารักมากๆๆๆ พี่ครามเริ่มแสดงความรู้สึกรัก หึงหวงเป็นแล้ว ก้องออกตอนแรกก็อกหักแล้วน่าสงสาร 555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:-[ หวานได้แค่นี้ก็ดีมากๆแล้วละ เดี๊ยวพี่แกก็เพิ่มน้ำตาลให้อีกแน่ๆ ดูท่าแล้ว ..หวานแบบดิบๆมันเขินมิใช่น้อย :hao3:
ริชเอ้ยยยย อ้อนเยอะๆเลย :hao7: เอาให้พี่ครามลิ้นลายละลายไปเลย
พี่ก้องมาอีกน่ะพี่ อยากเห็นคนหึง อยากเห็นคนปากแข็งโวยวายน๊อตหลุดต่อหน้าคนเยอะๆ
รอเค็ก :z2:
-
นี่คงสุดๆของพี่ครามแล้วใช่มั้ย...น่าสงสารริชแฮะ ฮ่าๆๆๆ
-
สนุกอ่า เค้กน่ารักจริงๆ
-
ตอนนี้หวานได้เท่านี้ก็ดีแล้ว ค่อยๆหัดไปอีกหน่อยพี่ทราฟก็ชิดซ้าย
-
พี่ความมาแบบหวานเบาๆน่าร๊ากกกกก
-
พี่คราม....ขอร้องคนอื่นด้วยการตะคอก
ได้ใจมากอ่ะ ฮาร์ทคอร์ เหอะๆๆๆ
-
นั่นดิพี่ครามคงหวานได้ที่สุดก็เท่านี้ล่ะ มากกว่านี้ตัวปลอมชัวร์ :laugh:
จะหวานก็ไม่ตลอดรอดฝั่ง ต้องโหดตามแบบฉบับตลอดๆ
เราว่าน้องริชต้องทำใจแล้วล่ะ แล้วก็ต้องทำปากให้แข็งเข้าไว้
เพราะพี่ครามเค้ารุนแรง เห็นจุ๊บกันทีไรน้องริชบ่นทู้กทีแต่ก็ไม่ขัด :-[
ส่วนพี่ก้องจะเข้ามาสร้างสีสันให้กับคู่นี้ใช่ไหม คงไม่มากกว่านี้เนาะ
ไม่งั้นคนที่จะซวยคือน้องริชนั่นแหละ เพราะน่ารักจนคนหลงเสน่ห์
แถมตอนนี้ยังมีน้องเค้กมาเพิ่มความน่ารัก ทำให้น่ารักคูณสองไปเลย
ตอนหน้าน้องเค้กกลับมาแล้ว จะอ้อนหรือซนอะไรอีกน้า~
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่ครามมันคงหวานได้แค่นี้จริงๆเนอะ :heaven
-
พี่คราม!!! นี่หวานที่สุดแล้วใช่ไหมเนี่ย ฮ่าๆ สงสารน้องริชจัง ที่รักพี่คราม อิอิ
-
พี่ครามหวานอีกนิดสิ อิอิ
สวีทกับริชชี่เยอะๆนะจ๊ะ คิกคิก
-
พี่ครามน่ารัก
-
พี่ก้องนี่ มา เพื่อ ร้าวฉานป่าวเนี๊ยะ คิดไม่ตก แต่ชอบตอนนี้ พี่ครามขอร้องน้องริช ฮูเร้ๆ :mew3:
-
ป๊าดดดดดดดดดดดด>< เขิลแท้ แบบเขิลอ่ะ
-
นิพี่ครามเค้ามาแบบหวานแล้วจริงๆ ใช่ป่ะ
555555
น้องริชจ๋า หายไวๆนะ
-
หวานแบบดิบจริงพี่คราม :impress2:
+1และเป็ด
-
:mew5: สาบานได้ไหมคะพี่คราม...ว่านี่เป็นการขอร้องของพี่อ่ะ
โอ๊ยยย เหนื่อยใจแทนพี่ริชเลยเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ
-
o13 ชอบทุกคู่เลยจ้ะ น่ารักมากกกกกกกกกก :impress3: คู่ของพี่ครามกับน้องริช ก้อได้ใจมาก ๆ เลยอ่ะ อ่านแล้ว :mew3: กรี๊ดมาก ๆ ส่วนน้องเค้กก้อน่ารักตลอดไม่มีใครสามารถโค่นคนนี้ลงได้อย่างแน่นอน อยากรู้ว่าคู่ของสองเป็นใครน่ะ แล้วจะเป็นรุกหรือรับ เดาไม่ออกเลยน่ะสำหรับคนนี้ ส่วนพี่เจจะได้คู่กับน้องพีทหรือเปล่าเอ่ย :mew4: มาต่อเร็วๆ น่ะจ้ะคุณริริ เป็นกำลังใจให้จ้ะ รู้ว่างานยุ่ง แต่ทางนี้ก้อยุ่งเหมือนกัน ยุ่งกับการรอคอยตอนต่อไป :mew1:
-
หวานในสไตล์ของพี่คราม อิอิ
-
อิพี่คราม แกซึนมากไปละ :laugh:
-
พี่ครามมม
หวานแบบนี้หรอเนี่ย !!!
OMG =0=
-
พี่ครามทำอะไรให้มันชัดเจนเลย กรี๊ดดดดดดดด
ไม่งั้นเชียร์พี่ก้องจริงๆด้วยเอ้า ตีมึนจริงๆ55555
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
หัวใจจะวายกับพี่คราม :o8:
ทำไมบทจะน่ารัก ก็ทำเอาคนอ่านยิ้มหน้าบานเลยล่ะค่ะ :-[
เขินแทนริชเลย :impress2:
-
ประโยคสุดท้ายนี้มัน :heaven
-
:o8: :o8:
หวานกะเค้าเป็นด้วยหรอพี่คราม
-
พี่ครามมมมมมม ปากแข็งไปหนายยยยยยยย
-
อิพี่ครามคร่า อยากจิให้ริชไปอยู่ด้วยก็พูดดีๆ สิคร่า น้องขวัญบินหมดแว๊ว :ruready
-
ครามมีหึงริชด้วยอะ
ชอบให้ครามทำกับริชแบบนี้จัง
-
เม้นก่อนเด่วกลับมาอ่านต่อ ถึงบท 12 ฟิ้วๆ
-
พี่ครามมมมมมมมมมมมมมมมมมม><
ผุ้ชายคนนี้ขอ ฮ่าๆๆๆๆๆ
น้องริชลดความดื้อลงไปมากโขเลย เวลาอยู่กับพี่คราม
พี่ครามนี่เหมือนลุงแก่ ที่งานเยอะ ชอบบ่นเลย ก๊ากกกกก
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 22
[Cake talks]
ผมว่าผมจะออกไปซื้อของ ตอนนี้มดเดินขบวนกันเต็มบ้านไปหมดเลย แต่ไม่รู้ว่ามดพวกนี้ใช้ยาฉีดจะตายหรือเปล่า เพราะพี่ครามกับพี่ริชหวานกันซะ...
“บีบลงไปข้างล่างอีกนิด” พี่ครามว่า
“ตรงนี้เหรอ” พี่ริชถาม มือก็เลื่อนลงไปบีบที่น่องที่มีขนขาหยุบหยับขอบพี่คราม วันนี้พี่เขาใส่ขาสั้น ผมก้มมองดูขาตัวเอง อืม...ขนหายไปไหนหมด!
เอ๋? มันไม่มีตั้งแต่แรกแล้วนี่น่า
คราวนี้ผมเหลือบไปมองขาพี่ริชบ้าง ข้างหนึ่งใส่เฝือก มองไม่เห็น อีกข้างที่ชัดแจ๋ว พี่ริชก็มีนะ แต่เป็นขนขาที่เป็นเส้นตรงไม่หยิกเลย เหมือนขาผู้หญิงที่มีขนขาอ่ะ แต่ผมนี่ดี มีแต่ขนอ่อน อ่นอแบบอ่อนขนมองไม่เห็น
อะไรกันเนี่ย! ไม่แมนเลย ผมอยากได้ขน!
ไม่ได้การแล้ว นอกจากจะไปซื้อยาฉีดมดแล้วต้องไปซื้อยาปลูกขนด้วย!
T^T
“อ้าวเค้ก จะไปไหน” พี่ริชถามผม
“ไปซื้อของครับ” ผมบอกแล้วก็รีบวิ่งออกจากบ้าน สายไหมวิ่งตามผมออกมา ผมหยุดวิ่งทันทีก่อนจะหันไปมองหน้าสายไหม
“ไม่ต้องมาเลย ทำความผิดไว้จำไม่ได้เหรอไงฮะ” ผมชี้หน้าสายไหม มันนั่งนั่งลง แลบลิ้นห้อย
“อิ๊งงงๆๆ”
“ไม่ต้องมาเถียงเลยนะ อยู่บ้าน ห้ามออกไปเที่ยวเดือนหนึ่ง!” ผมยื่นคำขาด เจ้าสายไหมทำหน้าหงอย หมอบตัวลงราบกับพื้น แต่ไม่วายช้อนสายตามองผม หวังให้ผมใจอ่อนพามันออกไปเที่ยว
หึหึ ฝันไปเถอะ!
งั้นจะเรียกว่าทำโทษได้ไง จริงไหมครับ ^-^
“ดีมาก เป็นเด็กดีนะ” ผมยิ้มร่าเดินไปที่จักรยานคันใหม่ที่พี่ทราฟซื้อให้ขึ้นขี่ออกไปหน้าปากซอย ผมปั่นแรงๆให้ลมตีหน้าจะได้คลายความร้อนลงบ้าง นี่หน้าหนาวแล้วนะ แล้วไหนล่ะความหนาว ผมนี่เตรียมเงินจะไปซื้อเสื้อกันหนาวสักหลายๆตัว แต่กลายเป็นว่าต้องเอาเงินไปจ่ายค่าไอติมเพื่อเพิ่มความเย็นให้ร่างกายแทน -_-?
ผมปั่นจักรยานมาถึงซุปเปอร์หน้าปากซอย จอดให้เป็นที่เป็นทางแล้วจัดการล็อคล้อให้เรียบร้อย แพงนะครับคันนี้ เกือบหกพันได้ ต้องล็อคไว้ เดี๋ยวหาย
แอร์เย็นๆในซุปเปอร์มาร์เก็ตช่างเย็นสบายเสียจริง ผมเดินดูของไปเรื่อย ได้ขนมมานิดหน่อย อ่อ ได้ยาฆ่ามดมาหนึ่งกระป๋อง แต่น่าเสียดายยาปลูกขนไม่มีขาย พลาดจริงๆ
“น้องเค้กครับ?” เสียงเรียกจากด้านหลัง ผมหันไปมอง
“อ้าว พี่...” อะไรหว่า ><!
“ครับพี่เอง” พี่คนที่มาทักผมยิ้ม เขาเป็นคนเดี๋ยวกับที่ขับรถชนพี่ริชอ่ะ ชื่อะไรนะ ชื่อ...
อ่อ! ชื่อพี่ก้อง
โอยย เกือบหน้าแตกแล้วไหมล่ะ
“พี่มาทำอะไรแถวนี่อะครับ” ผมถามอย่างสงสัย เดินไปต่อแถวจ่ายเงิน
“ผ่านมาทำธุระหน่ะครับ แล้วนี่น้องริชเป็นไงบ้าง”
ผมก้มหน้าใช้ความคิด นี่พี่เขามาชอบพี่ริชจริงๆเหรอ ไม่ได้นะ พี่ริชต้องเป็นของพี่ครามเท่านั้น ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าพี่ครามของผมอีกแล้ว!
ผมจะทำทุกวิธีทางเพื่อขัดขวางไม่ให้ผู้ชายคนนี้จีบพี่ริชได้เด็ดขาด!
“พี่ริชก็ดีขึ้นเรื่อยๆครับ เพราะได้คนดูแลดี” ผมตอบ หยิบของวางที่ช่องจ่ายเงิน รอพนักงานคิดราคา
“คนดูแล ใครเหรอครับ เค้กเหรอ” พี่ก้องยังถามเซ้าซี้ ผมกรอกตาไปมาไม่ให้พี่แกเห็น
“ก็แฟนพี่ริชไงครับ พี่เขามีแฟนก็ต้องให้แฟนเขาดูแล” ผมตอบ หันไปมองพร้อมส่งยิ้มให้ เหอะๆ ผมไม่รู้หรอกว่าพี่ครามกับพี่ริชคบกันหรือยัง ถ้ายัง ก็คงอีกไม่นานหรอก เชื่อผมเถอะ!
“ริชเขามีแฟนแล้วงั้นเหรอ ใช่ไอ้ครามหรือเปล่า”
หืม? พี่เขารู้จักพี่ครามด้วยเหรอ
“ทั้งหมดสามร้อยสี่สิบเจ็ดบาทค่ะ” เสียงพนักงานเรียกให้ผมสนใจ ผมหันไปมองก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาเงอะๆงะๆ แต่ดันมีมือดียื่นแบงค์ห้าร้อยให้พนักงาน ผมรีบคว้ามือพี่ก้องไว้ก่อนที่พี่ก้องจะจ่ายเงินให้ผม
“ทำไมครับ?” พี่ก้องถามงงๆ พนักงานก็ทำหน้างง
“ไม่ต้องครับ เค้กจ่ายเองได้” ผมบอกแล้วก็หยิบเงินจากกระเป๋าตัวเองส่งให้พนักงาน ผมไม่ชอบรับของๆใครฟรี ถ้าไม่ใช่พี่ทราฟ พ่อและพวกพี่ๆ ผมก็ไม่อยากให้ใครมาซื้ออะไรให้
“แล้วมายังไงครับเนี่ย” ผมรับถุงของมาถือพร้อมกับรับเงินทอน
“ปั่นจักรยานมาครับ” ผมตอบแล้วเดินออกจากซุปเปอร์มาเก็ต พี่ก้องเดินตามออกมา
“เค้ก ตกลงริชเป็นแฟนกับไอ้ครามจริงๆเหรอครับ” พี่ก้องขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย
“ใช่ครับ” ที่จริงอยากบอกว่า ‘ไม่รู้ครับ’ มากกว่า
ก็ผมเคยเห็นนะ มีวันหนึ่งอ่ะ พี่ครามจูบพี่ริชด้วย ผมนี่แอบย่องออกมาจากหน้าห้องพี่ริชแทบไม่ทัน >//< อย่านี้ถ้าไม่ใช่แฟนกันจะเรียกว่าอะไร
“งั้นเหรอ” พี่ก้องทำหน้าครุ่นคิด เหมือนจะวางแผนอะไรสักอย่าง ไม่ได้การล่ะ ต้องเป็นแผนการที่ไม่ดีแน่ๆ
“ใช่ครับ ถ้าพี่คิดจะจีบพี่ริชล่ะก็ ผมบอกเลยว่าหมดสิทธิ์” ผมทำหน้าจริงจัง พี่ก้องฟังแล้วก็ทำตาโต ก่อนจะหัวเราะลั่นออกมา
ผมไม่ได้พูดเรื่องตลกเลยนะ ขำทำไมเนี่ย =_=
“ฮ่าๆๆ โอ๊ยขำ”
“- -^” ยังครับ พี่เขายังไม่หยุด ผมตีหน้าเซ็ง
“ฮะๆ พี่ไม่ได้จะจีบริชสักหน่อย พี่กับไอ้ครามเป็นเพื่อนกัน แต่พี่ได้ข่าวว่าช่วงนี้มันติดเด็กคนหนึ่ง ก็เลยจะมาหลอกถามมัน วันเดียวกับที่ขับรถชนริชมันนั่นแหละ หึหึ” พี่ก้องอธิบายไปขำไปยิ้มไป กลายเป็นผมที่เงิบรับประทานแทน
“พี่ไม่ได้ชอบพี่ริชเหรอ” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“ครับ ไม่ได้ชอบ” พี่เขาตอบหลางขยี้หัวผมขนฟู มันยิ่งไม่เป็นทรงอยู่ เดี๋ยวผมจะไปตัดแล้ว!
“จริงๆนะ” ผมถามย้ำอีกครั้ง ก็พี่เขาดูสนอกสนใจพี่ริชมากอ่ะ ผมก็เลยคิดว่าพี่เขาชอบพี่ริชน่ะสิ
“จริงครับ”
“เค้กเห็นพี่สนใจพี่ริช ไม่ยอมไปทำงานแต่กลับมาเยี่ยมพี่ริช แถมยังซื้อนู่นซื้อนี่มาให้อีก” ผมว่าตามที่คิด
“ฮะๆ นั่นพี่ทำเพราะความรับผิดชอบต่างหาก อีกอย่างพี่อยากแกล้งให้ครามมันด้วย อยากดูว่ามันจะปฏิกริยามากขนาดไหนถ้าหากว่ามีคนมาสนใจริช เอาง่ายๆ พี่อยากแกล้งมันเท่านั่นเอง”
โอ้โห เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“แล้วตกลงไอ้ครามมันเป็นแฟนกับริชแน่นะ วันก่อนพี่ถามมันบอกว่าไม่ใช่” พี่ก้องลูบคางตัวเองเบาๆ
“ไม่รู้ครับ เค้กก็ไม่เคยถามพี่ริชเหมือนกัน แหะๆ มันเรื่องส่วนตัวเขานี่นา” ผมหัวเราะแห้งๆ
“อ้าว ไงงั้นล่ะครับ” พี่ก้องเลิกคิ้วขึ้นถาม
“ก็ผมกลัวพี่จีบพี่ริชนี่นา” ผมเบ้หน้าเขินๆที่โกหกเสียเปล่า
“งั้นก็ไม่ต้องกลัวแล้ว เอางี้ไหม เรามาวางแผนกันดีกว่า” พี่ก้องยิ้มเจ้าเล่ห์ หันซ้ายหันขวาก่อนจะกระซิบบอกแผนการที่จะทำให้พี่ครามยอมเปิดเผยความรู้สึกของตัวเอง
หึหึ คราวนี้แหละพี่ครามก็พี่คราม เสร็จผมแน่! ฮ่าๆๆๆๆ
ผมปั่นจักรยานกลับบ้านด้วยความรื่นรมย์ใจ แม้แสงแดดจะแผดเผาสักแค่ไหนก็ไม่หวาดหวั่น ในหัวมีแต่แผนการจัดการพี่ครามทั้งนั้น คึคึ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
“ไปไหนมา” พี่ทราฟยืนกอดอกที่หน้าบ้าน ข้างๆมีสายไหมนั่งลิ้นห้อยอยู่
“ไปซื้อของมา” ผมชูถุงขนมให้ดู พี่ทราฟรับไปถือให้ มืออีกข้างก็โอบผมเข้าบ้าน
“พี่บอกแล้วไงว่าไม่ให้ออกไปซื้อของคนเดียว” พี่ทราฟดุเบาๆ ผมยิ้มประจบ มองซ้ายมองขวา อพี่ครามกับพี่ริชหายไปไหนแล้วล่ะ
“พี่ทราฟ พี่ครามกับพี่ริชล่ะ”
“ไม่รู้สิ นี่ ไม่ต้องไปสนใจคนอื่นเลย พี่เคยบอกไว้ว่าไง” พี่ทราฟจับหน้าผมไว้ให้มองหน้าพี่ทราฟ ผมย่นหน้าใส่พี่ทราฟทีหนึ่งก่อนจะพูด
“พี่ทราฟบอกว่าไม่ให้ออกไปข้างนอกคนเดียว” พี่ทราฟเคยสั่งไว้แบบนี้จริงๆครับ เพราะครั้งก่อนผมเจอพวกเด็กแว๊นซ์ขี่มอเตอร์ไซต์ตาม พี่ทราฟที่ออกไปตามเห็นเข้าพอดี เกือบได้เป็นเรื่อง
“แล้วทำไมยังไม่ฟังครับ”
“ก็ เค้กไม่คิดว่าจะมีอะไรนี่น่า”
“แล้วถ้ามีอะไรล่ะ จะว่าไง”
“พี่ทราฟอย่าคิดมากเลยน่า” ผมอ้อน ยื่นมือไปบีบๆนวดๆแขนพี่ทราฟ แต่คนตัวโตก็ยังทำหน้าโหดเหมือนเดิม
“พี่ไม่ได้คิดมาก พี่คิดถึงแค่เรื่องของเค้กเท่านั้น เกิดมีคนมาฉุดแฟนพี่ไปพี่จะทำไง รุ่นนี้จะไปหาที่ไหนก็คงไม่มีอีกแล้ว”
ฆ่าผมให้ตายเลยเถอะถ้าจะพูดแบบนี้ คุณคิดว่าผมจะเขินไหมให้ทาย ตอบเลยก็ได้ว่าเขินมากกกก! พี่ทราฟแอบไปกินน้ำตาลทรายมาหรือเปล่า เดี๋ยวมดขึ้นปาก ดีนะผมซื้อยาฆ่ามดมา ไม่อย่างนั้นผมอาจโดนมดกัดปากได้ >_<!
“งั้นคราวหลังเค้กไม่ออกไปคนเดียวแล้วก็ได้” เพื่อความสบายใจของพี่ทราฟ แค่นี้ผมทำได้อยู่แล้ว^^
“ดีมากครับ” พี่ทราฟลูบแก้มผมเบาๆ ใช้สายตาที่หวานเชื่อมมองจ้องผม ผมได้แต่หลบตาไปทางอื่น เจอเข้ากับพี่ครามที่อุ้มพี่ริชมาพอดี เน้นนะครับว่าอุ้ม ทุกคนอ่านไม่ผิดหรอกครับ อีกรอบนะครับ อุ้มครับ!!!
หมอเขาให้ไม้ค้ำยันมาเหมือนกัน แต่ถ้าพี่ครามอยู่พี่ริชก็ไม่ค่อยได้ใช่ เห็นไหมล่ะว่าเข้าสองคนสวีทวี้ดวิ้วกันขนาดไหน ผมกับพี่ทราฟต้องยอมยกธงขาวให้เลย
“พี่ริช ไปไหนมาอ่ะ เค้กซื้อขนมมาเยอะแยะเลย กินด้วยกันไหม”
พี่ทราฟขอตัวไปอาบน้ำเพราะตัวมีแต่เหงื่อ เพิ่งสอนเด็กที่โรงฝึกเสร็จ ดีเลย ผมจะได้ทำอะไรได้สะดวกๆ
“เราเก็บไว้กินเองเถอะ พี่ไม่แย่งหรอก” พี่ริชยิ้มขำ พี่ครามอุ้มพี่ริชนั่งลงบนโซฟา แล้วพี่เขาก็นั่งลงข้างๆ ก่อนจะหยิบรีโมตมาเปิดดูทีวีไปเรื่อย แต่มืออีกข้างนี่วาดพาดที่พนักโซฟา เลยดูเหมือนพี่ริชโดนโอบกลายๆ
“ตอนที่ผมออกไปซื้อของอ่ะ ผมเจอใครบางคนด้วยนะ” ผมเริ่มปฏิบัติตามแผนทันที
“หืม ใครเหรอ” พี่ริชอุ้มลูกหินที่เดินดุ้กดิ้กๆเข้ามาหาขึ้นนั่งตัก พี่ครามปรายหางตามองก่อนจะใช้มือลูบหัวลูกหิน สายตาเบนกลับไปมองทีวีตามเดิม
ลูกหินอ่ะชอบอยู่ในบ้าน ส่วนสายไหมชอบไปซนวิ่งเล่นที่สนามมากกว่า เนื้อตัวมอมแมมได้ทุกวัน ผมอาบน้ำให้มันจนเหนื่อย แต่ไม่อยากล่ามโซ่มันไว้ เพราะผมสงสารมัน
“ก็พี่ก้องไง พี่เขาถามถึงพี่ริชด้วยนะ” ผมบอก สายตาก็คอยจับจ้องกริยาท่าทางของพี่ครามไปด้วย พี่เขาหัวควับมามองผม ผมรีบหลบตากลับไปมองพี่ริชตามเดิม เหมือนว่ากำลังเล่าเรื่องดินฟ้าอากาศ มิได้มีอะไรแอบแฝง ไม่ได้ใส่ใจพี่ครามเลยแม้แต่น้อย
“งั้นเหรอ พี่เขาว่าอะไรบ้างอ่ะ” คราวนี้พี่ครามปรายตามองพี่ริช แต่พี่ริชไม่เห็นหรอกครับ ผมหันหลังให้พี่รามอยู่
“ก็ถามว่าพี่ริชหายยัง พี่เขาเป็นห่วงนะครับ”
“งั้นเหรอ”
“ครับ เห็นบอกว่า ถ้าพี่ริชหายดีจะพาไปกินข้าวด้วย” ผมเสริม
“ไปบอกมันด้วยว่าข้าวที่บ้านมีให้กิน!” อยู่พี่ครามก็โพล่งออกมาเสียงเข้ม ผมกับพี่ริชก็ตกใจสิครับ
หึหึ เอาแล้วไง เริ่มมีอาการจริงๆด้วย
“อ่อ พี่เขาขอเบอร์พี่ริชไปด้วยนะ เค้กให้ไปแล้ว” ผมปฏิบัติงานต่อ งานนี้ต้องจับให้มั่นคั้นให้ตาย
“อ่า อืมๆ” พี่ริชส่งเสียงตอบรับในคอ ผมขอโทษนะพี่ริช แต่ที่ผมทำก็เพื่อพี่เลยนะ
“ไม่ต้องรับสายมันเลยนะ” พี่ครามสั่งห้ามพี่ริชเสียงดุ สีหน้าดูโกรธๆ
“ทำไมล่ะ” พี่ริชถามพาซื่อ พี่เขาหึงไงพี่ริช
“บอกว่าไงก็ทำตามนั้น อย่าถามมาก” พี่ครามตัดบท พวกผมเลยเงียบไม่พูดอะไรกันต่อ วันนี้เอาไว้เท่านี้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่ริชจะซวย >.<
ในห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยไอดำขมุกขมัว(?)ที่ออกมาจากตัวพี่คราม บรรยากาศอึมครึมอึดอัดขึ้นมาทันที แต่ผมนี่กลับรู้สึกสบายอกสบายใจ แต่พี่ริชคงไม่รู้สึกเหมือนกัน เพราะเอาแต่นั่งเล่นกับลูกหินเงียบๆ จะมีเหลือบไปมองพี่ครามบ้าง ทั้งคู่ไม่พูดอะไรกันเลย
“เค้ก ไปบ้านพี่กัน แม่พี่กับพ่อพี่โทรมาชวนไปทานข้าว” พี่ทราฟเดินหน้าหล่อลงมาจากบนบ้าน แถมยังใส่เสื้อยืดสีชมพูที่ผมซื้อให้ด้วย ฮ่าๆๆ น่ารักชะมัดเลย
“ไปครับไป” ผมตอบอย่างดีใจ
ผมติดใจขนมฝีมือแม่พี่ทราฟมากๆ ผมอ้วนขึ้นมาเกือบห้าโลก็เพราะพ่อกับแม่พี่ทราฟและขยันหานู่นหานี่มาให้ผมกิน
“คืนนี้กูนอนบ้านนะไอ้คราม” พี่ทราฟบอกพี่คราม แต่พี่ครามกลับนั่งนิ่ง พี่ทราเลยได้แต่เกาหัวแก๊กๆหันมามองหน้าผม ผมยักไหล่ส่ายหน้าว่าไม่รู้ แต่ที่จริงผมรู้ ^_^ ฝีมือผมเอง ถือเป็นการแก้แค้นที่บอกว่าจะเอาสายไหมผมไปปล่อย
----------
----------
ทีแรกว่าจะไปที่บ้านพี่ทราฟ แต่พ่อพี่ทราฟโทรมาบอกว่าให้ไปที่ร้านอาหารเลย วันนี้เราจะกินข้าวนอกบ้านกัน เลยต้องเลี้ยวรถไปอีกทาง
พอมาถึงที่ร้าน ทั้งพ่อ แม่และน้องเท็ปก็นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ผมยกมือไหว้ก่อนจะเดินเข้าไปกอดแม่พี่ทราฟพร้อมหอมแก้มด้วยฟอดหนึ่ง ตามด้วยหันไปกอดพ่อพี่ทราฟ ทีแรกผมก็ไม่ชิน แต่พี่ทราฟบอกว่าเป็นปกติของที่บ้าน ผมเลยยอมให้ท่านทั้งสองกอดแต่โดยดี ตอนนี้ก็ชินแล้วครับ
“มานั่งข้างแม่สิลูก” แม่เจน ‘เจน’ เป็นชื่อแม่พี่ทราฟครับ ตบเก้าอี้ข้างๆตัว ผมจะเดินไปนั่งแต่พี่ทราฟดึงเอาไว้
“น้องต้องนั่งกับผมสิแม่ ไอ้เท็ป ย้ายไปนั่งข้างแม่”
“ฮู้ยยย พี่อ่ะ” เท็ปบ่น แต่ก็ยอมย้ายไปนั่ง แม่เจนจิกตาใส่พี่ทราฟ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
พ่อที่นั่งหัวโต๊ะทำหน้าเซ็ง ผมนั่งลงข้างๆพ่อพี่ทราฟและตรงข้ามกับแม่เจน พ่อพี่ทราฟก็มีชื่อนะ ชื่อพ่อ ‘ต้น’ พี่ทราฟนั่งข้างๆผม ตรงข้ามพี่ทราฟเป็นเท็ป
“เป็นไงบ้างเค้ก ไปสอบมา ทำได้ไหม” พ่อต้นถาม
“ก็พอทำได้ครับ”
แต่ผมไม่แน่เลยว่าจะถูกหรือเปล่า เหมือนจะมั่นใจแต่ก็ไม่มั่นใจ ผมอยากติดที่นี่มากๆ นี่ก็เครียดๆอยู่ อีกเดือนกว่าๆก็จะประกาศผลสอบ ผมแทบจะนับวันรออยู่แล้ว
“ได้ไง ต้องตอบว่าทำได้สิ” พ่อย่นคิ้วเข้าหากันและทำหน้าขัดใจ
“เอาน่าพอ น้องเค้กทำเต็มที่แล้ว ใช่ไหมครับ” แม่เจนตีที่ไหล่พ่อเบาๆ แล้วก็ยิ้มหวานให้ผม รอยยิ้มแม่พี่ทราฟเหมือนรอยยิ้มของแม่ผมเลย ผมคิดถึงแม่จัง ถ้าแม่อยู่ด้วยกันก็คงจะดี
“เป็นอะไรครับ ตาแดงๆ” พี่ทราฟก้มหน้าลงมาดู
“เค้กคิดถึงแม่” ผมบอกเสียงเศร้า พี่ทราฟโอบตัวผมเข้าไปหาพร้อมโยกเบาๆ
“คิดถึงแม่ได้ แต่อย่าร้องไห้สิครับ เดี๋ยวแม่เขาจะไม่สบายใจนะ” ทุกคนมองผมอย่างให้กำลังใจ ผมพยักหน้ากับไหล่ที่ทราฟพร้อมกับยิ้มกว้างให้แทนหยดน้ำตา
“เก่งมากครับ” พี่ทราฟเอ่ยชม
“อย่าคิดมากไปเลยลูก แม่เขาก็อยู่ในใจหนูตลอดเวลานั่นแหละ” แม่เจนใจดีเสมอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ผมรักแม่ของผมมากๆ และผมก็รักแม่พี่ทราฟมากๆเหมือนกัน
“เจ้าเด็กขี้แย หันหลังไปดูสิใครมา” พ่อพี่ทราฟพยักหน้าไปทางข้างหลังผม ผมหันไปมอง...
“พ่อ!!!”
ผมลุกออกออกจากเก้าอี้วิ่งเข้าไปกอดพ่อทันที ฮืออ นานแล้วเหมือนกันที่ผมไม่ได้เจอพ่อ ได้แค่คุยโทรศัพท์กันแต่ก็ไม่บ่อย ผมคิดถึงพ่อมากๆเลย การหลบๆซ่อนๆมันเป็นอะไรที่ทรมาน แต่เราก็ไม่มีทางเลือก
“ว่าไงครับตัวแสบ พ่อคิดถึงจังเลย” พ่อกอดผมแน่น ผมก็กิดตอบแน่นเหมือนกัน
“เค้กก็คิดถึงพ่อ คิดถึงมากๆเลยด้วย”
พ่อปล่อยตัวผมแล้วจูงมือผมกลับไปที่โต๊ะ พี่ทราฟย้ายไปนั่งข้างพ่อตัวเอง ผมนั่งแทนที่พี่ทราฟ แล้วก็นั่งหัวโต๊ะอีกด้านตรงข้ามพ่อพี่ทราฟ
“ดีใจล่ะสิไอ้ตัวเล็ก” พี่พี่ทราฟแซว ผมไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม ผมมีความสุขมากๆเลยวันนี้ เหมือนได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัว แม่ครับ แม่มองเค้กอยู่ใช่ไหม เค้กมีความสุขมากๆเลย แม่มีความสุขไหม แม่ต้องมีความสุขแน่ๆใช่ไหม เค้กรักแม่ที่สุดในโลกเลยนะครับ
“มาๆ สั่งอาหารกัน” แม่ทราฟยกมือเรียกพนักงาน จากนั้นทุกคนก็ช่วยกันสั่งอาหารที่อยากกินหลายสิบอย่าง
“เค้กเอาไข่ตุ๋นด้วย” ผมอยากกินมาหลายวันแล้ว
“ครับ” พี่ทราฟหันไปสั่งพนักงานให้
รออยู่ไม่นานอาหารก็ทะยอยมาเสริฟ พ่อแม่พี่ทราฟและพ่อผมพูดคุยนู่นนี่ บางทีก็เข้าเรื่องธุรกิจบ้างเพราะที่บ้านพี่ทราฟเปิดอู่ครบวงจรแต่อุปกรณ์ต่างๆก็ต้องสั่งมาจากบริษัทนำเข้า พ่อผมก็มีคนรู้จักที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับอะไหร่รถอยู่เหมือนกัน และดูภาษีดีกว่า ราคาได้ถูกกว่า ทั้งคู่ก็เลยคุยกันเมามัน
ผมก็มีหน้าทีกินกับฟัง คอยตักอาหารให้พ่อผมบ้าง แม่เจนบ้างและพ่อพี่ทราฟบ้าง ส่วนพี่ทราฟคอยตักให้ผม ไม่ยอมให้ผมตักให้ ส่วนเท็ป รายนั้นก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจใคร เห็นว่าวันนี้ซ้อมบาสหนักเลยหมดแรง
“กินเก่งจริงๆ หนูอ้วนขึ้นหรือเปล่า” พ่อผมถามแทงใจดำสุดๆ
“เค้กไม่ได้อ้วนเลยนะ เขาเรียกมีน้ำมีนวล” ผมรีบแก้ไขให้ถูกต้อง เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิด
“อ้อ สงสัยน้ำจะเยอะเกินไป น้ำเลยบวม” พ่อผมรักผมมากกกก!
“ฮ่าๆๆๆ” แล้วทุกคนก็หัวเราะกันหมด ผมทำหน้างอ ใช้ช้อนตักไข่ตุ๋นเข้าปากคำโต ฮึ่ย! ว่าผมอ้วนใช่ไหม คอยดูนะ จะกินให้กลมเลย!!!
“กินเลอะแล้ว” พี่ทราฟกระซิบบอก ยื่นนิ้วมาเช็ดที่มุมปากให้ผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะตักทอดมันกุ้งมาใส่จานผม แต่ข้าวผมหมดพอดี
“พี่ทราฟ ผมอยากได้ข้าวอีกจาน” ผมกระซิบบอกพี่ทราฟเบาๆ พี่ทราฟมองผมอึ้งๆ
“พี่เค้ก ตัวเท่าลูกแมวแต่กินยังกะหมี อ้วนแล้วเดี๋ยวพี่ทราฟเขาไม่รักนะ” ผมจิกสายตาใส่เท็ป แต่พี่ทราฟแน่กว่า เอื้อมไปตบหัวเท็ปอย่างแรง และไม่มีใครห้ามด้วย
“ตีผมทำไมเนี่ยพี่” เท็ปรูปหัวตัวเองไปมา เพิ่งไปตัดสกินเฮดมา เจ็บมากล่ะนั่น
“พูดมาก พี่ครับ ขอข้าวเปล่าจานหนึ่ง” พี่ครามเอ็ดเท็ปก่อนจะหันไปยกมือเลี้ยงพนักงานเพื่อสั่งข้าวให้ผม
“ไอ้ลูกหมูของพ่อเอ้ย” พ่อผมขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู
วันนี้ผมมีความสุขมากๆ มากๆๆๆๆ มากที่สุดเลย ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมจะได้มีวันนี้ จากที่ต้องอยู่คนเดียวในห้องแคบๆ อยู่กับความมืด มองไม่เห็นอะไรสักอย่างแม้แต่ความสุขของตัวเอง
แต่วันนี้ผมรู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง มีความสุขมากขนาดไหน และได้เห็นว่าทุกคนรอบตัวผมในขณะนี้มีความสุขยังไง รอยยิ้มที่ตราตรึงทำหหัวใจของผมอิ่มเอิบเป็นสุขใจ
ผมเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้หูพี่ทราฟตอนที่ไม่มีใครสังเกตุแล้วกระซิบบอกกับพี่ทราฟแผ่วเบา
“คืนนี้เค้กจะให้รางวัลนะ”
...........................................................
# หวานไหม เอามาม่าเปล่า ฮ่าๆๆๆ (โดนถีบ) :z6: ล้อเล่นน่า ไม่มีแล้วคู่นี้ เอ๊ะ ยังไง ??? :laugh:
# จากพล็อตที่วางไว้ เหลืออีกประมาณ 7-8 ตอนก็จะจบแล้ว ยังไม่รวมตอนพิเศษนะคะ และคงจบลงในเดือนหน้าอย่างแน่นอน :katai2-1:
# เรื่องนี้จบแล้ว จะลงเรื่องไหม่ เรื่องอะไร เข้าไปดูในแฟนเพจได้เลย ริริลงโปสเตอร์เรื่องใหม่แล้ววววววว :m4:
# ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านและคอมเม้นนิยายให้ จุ๊บๆ :mew1:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ว้าววววว :hao6:
-
เค้กนี่แสบจริงๆเลย
-
อยากอ่านของเรื่องคืนนี่อะ
-
กรี๊ดดดดดดด บังเอิญเปิดเข้ามาในเล้าแล้วเจอน้องเค้กมาอัพแล้วดีใจม๊ากกกก :z2: :z2:
แบบว่านั่งนับวันรอกันเลยทีเดียว แอบไปส่องตารางการอัพนิยายในเฟสบอกว่าจะมาอัพวันพฤหัส
ยังนั่งคิดอยู่เลยว่าจะมาอัพกี่โมงน้าาา อยากอ่านแว๊วววว
พอเปิดมาเจอ ยิ้มแก้มจะแตก ฮ่าๆๆ :hao7: :hao7:
น้องเค้กน่ารักอ่ะ น่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู มีการไปร่วมมือกับพี่ก้องแกล้งพี่ครามเค้าอีกนะ
แต่ก็สนับสนุนนะ เพราะอยากให้พี่ครามเปิดเผยความรู้สึกเร็วๆ
ก่อนที่ริชชี่จะคิดมากไปกว่านี้ แล้วเดี๋ยวจะดราม่ากันไปอีก ไม่อยากได้ดราม่าเลยอ่ะ กำลังหวานได้ที่ ฮี่ฮี่ :katai2-1: :katai2-1:
รอๆๆ รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ อิอิ
หลังจากที่เห็นตารางการอัพแล้ว นั่งนับวันรอกันเลยทีเดียวจ้าาา
แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะอย่างน้อยจะได้รู้ว่าเราจะต้องรอไปถึงวันไหน ดีกว่ารอแบบไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ไรงี้
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1: :mew1:
-
ริชซวยอีกล้าาา
-
อะไรอะไก้อริช ==
-
:hao6: :hao6:
ขอดดูรางวัลพี่ทราฟด้วย
-
หวานมากๆเลย น่าร้ากกกกก
ปล อิพี่ครามโดนเค้กจี้ใจดำ เอาพี่ก้องมาอ้าง
สมน้ำหน้า 555
-
อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา มดเต็มเบยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7:
-
น้องเค้ก น่ารัก น่าหยิกจริงๆ เจ้าเล่นะเรา หึหึ
-
อ๊อกกกกกกกกกกก เลือดพุ่งที่ประโยคสุดท้าย
-
หวานเวอร์อ่ะตอนนี้
-
พี่ครามปากแข็งอ่ะ ต้องใช้ตัวช่วย
แต่คนที่น่าสงสารตอนนี้น่าจะเป็นริช
มันยังไม่ชัดเจน พี่ครามออกตัวได้แล้ว
ส่วนน้องเค้กน่ารักเหมือนเดิม อ้อนมากด้วย
-
เจ้าเล่ห์หว่ะเค้ก 555+++ น่ารักโคตร
-
หวานเว่ออออ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องเค้กนี่แอบแสบนะคะลูกกกกก
แต่เป็นการแสบแบบน่ารักๆ...ให้อภัยค่ะ :mew3:
-
จะจบนี้คือเรื่อฝของเค้กหรือป่าว หรือรวมเรื่องพี่ครามกับริชด้วยอ่ะ
นึกว่าพี่ครามกับริชจะหวานกันซะอีก ><
-
อ้าว!!! แอบไปให้รางวัลกันสองคน ทิ้งคนอ่านค้างเลยอ่ะ แงๆ
พี่ครามแสดงออกโจ้งแจ้งมากอ่ะ ริชแกล้งไม่รู้หรือไม่มั่นใจอ่ะ
-
น้องเค้กนี่น่าฟัดจริงๆ ทั้งซนทั้งเจ้าเล่ห์ คำพูดคำจาไม่รู้ไปสรรหามาจากไหน
ไม่แปลกหรอกที่มีแต่คนรักและเอ็นดู แม้แต่พี่ครามเองยังรักน้องเลยเถอะ
ตอนนี้ต้องเพิ่มความเจ้าแผนการณ์เข้าไปด้วย แถมยังได้แนวร่วมอีกต่างหาก
จะรอดูว่าน้องเค้กกับพี่ก้องจะทำสำเร็จหรือเปล่า อย่าให้พี่ครามจับได้แล้วกัน :laugh:
แต่ถึงจับได้ก็ทำอะไรน้องเค้กไม่ได้หรอก เพราะพี่ทราฟคงไม่ยอมแน่ๆ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
เค้กมีการเอาคืนพี่ครามด้วย :laugh:
-
ดูท่าเค้กจะมีความสุุขเกิน ถึงอ้วนยังไงพี่ทราฟก็รักเนอะ
ส่วนริชนี่ท่าจะโดนครามกินนะ ยิ่งเค้กใส่ไฟไว้ระวังตัวไว้เถอะ
-
พี่ทราฟคงรีบสั่งข้าวให้เค้กอีกจาน...กักตุนพลังงาน
-
กริ้ดดดดดดด น้องเค้ก กริ้ดดดดดดดด
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
น้องเค้กเจ้าเล่ห์ขึ้นเยอะเลยนะคึคึ
-
สุดท้าย ก็ มีความสุขกันซะทีน่ะ แต่ตอนสุดท้ายนี้ น้อง เค้กมีแถม พิเศษด้วย :mew1:
-
พี่ครามเก็บอาการไม่อยู่ ฮ่าๆๆๆๆๆ
น้องเค้กน่ารักจริงๆ
-
พี่ครามหึงแล้ว
-
มีรางวัลให้ด้วยอ่าะ :hao6:
-
ดีเเล้วที่มีพี่ก้องช่วยเป็นตัวกระตุ้น พี่ครามปากเเข็ง!
เสียริชไปเเล้ว เดี๊ยวจะรู้สึก 55555
-
จะจบนี้คือเรื่อฝของเค้กหรือป่าว หรือรวมเรื่องพี่ครามกับริชด้วยอ่ะ
นึกว่าพี่ครามกับริชจะหวานกันซะอีก ><
จบทั้งสองคู่เลยค่ะ เดี๋ยวหลังจากนี้ก็จะเริ่มหวานกันแล้ว อาจจะต้องผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากอีกสักนิด ชีวิตต้องมีอุปสรรคแบบเป็นน้ำจิ้ม ไม่ใช่ดราม่าใหญ่นะคะ อย่าตกใจไป :laugh: ฮ่าๆๆๆ รับรองว่ายังไงก็หวานแน่ๆ เพราะชีวิตขาดหวานไม่ได้ :m3:
ป.ล. ริริเพิ่งมีโพสถึง 250 เลยเพิ่งกดบวกคะแนนได้ แต่กดให้แล้วทุกคนที่มาคอมเม้นน้าาาาาาา :mew1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก น้องเค้กเด๋วนี้หัดอ่อยหรอ :katai2-1:
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:จะมีให้รางวัลด้วยอะ :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
:hao6:
เค้กกกกกกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ทราฟรอรับรางวัลจากเค้ก
:impress2:
-
บอกมาคืนนี้ อยากได้กี่ครั้ง
เค้กจะบอกรักพี่ทราฟ
ต่อให้เป็นร้อยล้านครั้งก็ยอมมมม
ส่งเพลงให้น้องเค้ก ฮ๋าๆๆๆ
-
:mew1: น้องเค้กน่ารักเสมอจริง ๆ น่ะ ส่วนพี่ทราฟก้อยังเท่และอ่อนโยนเหมือนเดิม และพี่คราม+น้องริชก้อเป็นอะไรที่มีเสน่ห์น่ารักมากกกกกกกกก เสียดายไม่ได้อ่านเรื่องของเจกับสองน่ะ เพราะสนใจคู่นี้ด้วยเหมือนกันน่ะ ชอบผู้ชายทำอาหารน่ะ :hao6:
ป.ล.คุณริริถ้าจบเรื่องนี้แล้วช่วยพิจารณาออกเป็นเล่มให้ด้วยน่ะจ้ะ อยากได้มากกกกกกกกกกก :mew1:
-
น้องเค้กน่ารักจัง :heaven
คืนนี้จัดเต็มให้พี่ทราฟเลยคะน้องเค้ก :hao6:
-
สอบถาม มีนักอ่านบอกว่าอยากให้จัดพิมพ์ Pretty Boy อยากรู้ว่าอยากได้เป็นเล่มหนังสือกันหรือเปล่า เพราะถ้าคนน้อยค่าหนังสือมันจะแพง ถ้าแพงริริก็ไม่อยากทำเพราะจะเปลืองเงินคนอ่าน เลยลองถามดูว่ามีใครอยากได้บ้าง คุคิคุคิ
ถ้าใครสนใจและสะดวกเข้าแฟนเพจก็รบกวนไปกดไลค์หรือโพสบอกหน่อยนะคะ :katai2-1:
https://www.facebook.com/RiRiWorld143/posts/478381235580762 (https://www.facebook.com/RiRiWorld143/posts/478381235580762)
:pig4:
-
ไปกดแล้วเด้อ
จอง 1 เล่ม :mew1:
-
ชอบน้องเค้กแกล้งพี่ครามฮ่าๆๆๆๆๆ
นี่ไงพี่ครามเล่นตัวดีนักนะ เดี๋ยวได้รู้สึก
คู่ริชกับพี่ครามน่ารักอ่าา พี่ครามหึงน้องแบบไม่รู้ตัวเลย ฮ่าๆ
-
เค้าจองด้วย เล่มนึง :katai4: :katai4:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 24
[Traf talks]
ฟี่ๆๆ ~
เสียงลมหายใจเข้าออกของเจ้าตัวน้อยดังเบาๆอยู่ที่หน้าอกผม ผมก้มจูบที่หน้าผากเนียนใสเบาๆ ลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนละเอียด
หลังจากที่เขาให้รางวัลผมชุดใหญ่ แล้วผมเรียกร้องอีกชุดใหญ่ เค้กก็สลบเหมือบไปเลยทันที จะรู้บ้างไหมว่าผมจะครั่งตายอยู่แล้ว แม้ผมจะเอาแต่ใจอยากจะรักเขามากแค่ไหน แต่เค้กก็ไม่บ่น เหนื่อยก็ยิ้มสู้ รับมือผมอย่างขยันขันแข็ง
ผมไปไหนไม่รอดแล้วบอกเลย
เช้ามาผมตื่นก่อน ปกติเค้กจะตื่นก่อนผม แต่เมื่อคืนหนักไปหน่อยเลยยังหลับไม่ตื่น
แก้มใสอมชมพูสะท้อนรับแสงแดดอ่อนจากแสงแดดที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง มันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ ผมเลื่อนหน้าไปฟัดแก้มเนียนๆนั่นแรงๆ เค้กร้องครางเพราะรำคาญ มือไม้ปัดไปมา ผมนึกขำ
เมื่อคืนผมจะอุ้มเค้กไปอาบน้ำเขาก็ไม่เอา เลยได้แต่เช็ดตัวให้เท่านั้น พอร่างกายเล็กไร้เสื้อผ้า เค้กก็ขยับตัวซุกเข้าหาผมอย่างต้องการไออุ่น กอดผมแน่น ผมเลยห่มผ้าห่มคลุมตัวจนมืดคอ พร้อมกับกอดเพิ่มความอบอุ่นให้อีกฝ่าย
“หนาว” เสียงเล็กๆบ่นไม่รู้เนื้อรู้ตัว น่ารักจริงๆ น่ารักแบบนี้ผมไม่อยากจะปล่อยให้ห่างตัวเลยแม้แต่วินาทีเดียว เพราะกลัวใครจะมาฉุดสุดดวงใจของผมไป ถึงวันนั้นผมต้องตายแน่ๆ
ทั้งชีวิตไม่คิดเลยว่าจะรักใครได้มากขนาดนี้
จุ๊บ~
สงสัยเมื่อคืนผมจะรุนแรงไป ปากน้องถึงได้บวมแดงขนาดนี้ ผมประทับจูบที่ริมฝีปากอิ่มแผ่วเบา สัมผัสอย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน ก่อนจะเลื่อนใบจุ๊บที่แก้มทั้งสองข้าง ปลายจมูกน่ารัก ดวงตาที่มักจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์ เวลายิ้มตาก็จะหยี ตื่นเต้นตกใจตาก็จะเบิกกว้าอย่างกับปลาทอง
เฮ้อออ เป็นเอามากวะผม
“อื้อออ พี่ทราฟ” เค้กรู้สึกตัวน้อยๆ คงรำคาญที่ผมซุกไซ้ซอกคอที่มีแต่รอยแดงจากผม
“ขี้เซาจังเด็กน้อยของพี่” ผมเอ่ยแซว
“อ๊ะ อื้อ อย่าสิ เค้กจะนอน” เค้กแขม่วหน้าท้องหนีมือผมที่ลูบไล้อย่างเพลินมือ เท่าไหร่ๆก็ไม่เคยพอสำหรับผม
“นอนไปสิ พี่ไม่ได้ห้ามสักหน่อย โอ๊ย!” เค้กทุกอกผมอย่างแรงๆ แต่ไม่เจ็บหรอกครับ ร้องไปงั้นแหละ ได้เห็นเด็กทำหน้าตกใจยามเช้ามันรื่นรมย์ดี
“พอแล้ว! เหนื่อยแล้วนะ!” เด็กเหวี่ยงครับ ผมหัวเราะร่า เค้กมองค้นก่อนจะผลิกตัวนอนคว่ำหนีผมอยากยากลำบาก ได้ยินเสียงซู้ดปาก สงสัยคงจะเจ็บ
ก้นกลมกลึงลอยเด่น นี่ตกลงเขายั่วผมอยู่หรือเปล่าเนี่ย พอลูบเบาๆ เค้กก็ร้องประท้วงเสียงดังอย่างน่าสงสาร นี่คงคิดว่าผมจะทำอะไรเขาสินะ สภาพนี้คงไม่ไหวหรอกครับ ผมไม่ใจไม้ไส้ระกำพอที่จะรังแกคนเจ็บอยู่หรอก ไว้หายแล้วค่อย ‘รัก’ น้องก็ได้
“ให้เค้กนอนก่อนนะ เค้กเหนื่อยอ่ะ” เค้กบ่นหน้ายุ่ง ผมใช้จมูกไล้ตามแนวสันหลังขึ้นไปจนถึงคอ กดจูบหนักๆที่ท้ายทอยด้านหลังอย่างรักใคร่ก่อนจะจับตัวเค้กขึ้นนั่งตัก
“ใส่เสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยนอน” ก็แค่จะแกล้งเล่นเท่านั้นแหละครับ ดูท่าเด็กน้อยของเราจะเหนื่อยเกินไปแล้ว จะเป็นไข้ไหมเนี่ย เดี๋ยวหายามาให้กินดักไว้ดีกว่า
เค้กหลับตาชูมือทั้งสองข้างขึ้นเหมือนเด็กๆ ริมฝีปากบางกัดเข้าหากันข่มความเจ็บ ผมหยิบเสื้อกล้ามตัวโคร่งของผมสวมผ่านหัวทุยและแขน ตามด้วยสวมกางเกงบ็อกเซอร์ตัวจิ๋วให้ด้วย
“พี่ขอโทษนะ เจ็บมากไหม” ผมถามอย่างห่วงใย
“เจ็บ แต่ทนได้ครับ” เค้กยิ้มหวานให้ผม ใจผมกระตุกวูบและเต้นแรงขึ้น ความรู้สึกที่มีต่อเค้กเป็นยังไง ทุกวันนี้ก็เป็นเหมือนเดิมและดูจะเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ
“นอนซะ พี่ไม่กวนแล้ว” ผมจับให้เค้กนอนดีๆ ห่มผ้าคลุมให้จนถึงหน้าอก หยิบตุ๊กตาหมีที่แม่ผมซื้อให้ให้เค้กนอนกอด
“จุ๊บหน่อย” เค้กพูดเสียงแหบ ผมเลยจุ๊บเขาเบาๆสองทีตามด้วยหอมแก้มทั้งสองข้างอีกฟอดใหญ่
เค้กค่อยๆหลับตาลง ผมนั่งมองจนแน่ใจว่าเค้กหลับแล้วถึงจะเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปข้างล่าง บ้านเงียบมากเหมือนไม่มีใครอยู่
พอเดินเข้าไปในครัว มีกระดาษโพสอิทแผ่นเล็กแปะอยู่ที่ประตูตู้เย็น ผมหยิบออกมาอ่าน สรุปว่าวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากผมและเค้ก และเย็นๆคงจะกลับ ผมติดโพสอิทไว้ที่เดิมก่อนจะเดินไปดูว่ามีอะไรให้กินบ้าง
แม่ผมทำกับข้าวทิ้งไว้ให้หลายอย่าง ผมเลือกเอาอาหารที่รสเผ็ดมากิน เก็บต้มจืดกับปลานึ่งเอาไว้ให้น้อง กินข้าวเสร็จผมก็ออกไปหาซื้อยาแก้อักเสบมาให้เค้ก ผมไม่ค่อยได้อยู่บ้านเลยไม่รู้ว่าแม่เก็บยาไว้ที่ไหน นอกจากยาแก้อักเสบและยาแก้ไข้แล้วผมต้องซื้อยาทาแผลมาทาให้เค้กด้วย จะได้หายไวๆ หลอดที่อยู่ที่บ้านผมก็ไม่ได้เอามาเพราะไม่คิดว่าจะได้กอดขนาดนี้ ต้องโทษเจ้าตัวนั่นแหละ พูดยั่วผมขนาดนั้นใครจะทนไหวล่ะครับ
ผมออกไปซื้อยาเสร็จแล้วก็กลับขึ้นห้องไปดูว่าเด็กตื่นหรือยัง แต่เค้กยังหลับปุ๋ย ผมมองนาฬิกา เก้าโมงกว่าแล้ว ปลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนดีกว่าแล้วค่อยให้นอนต่อ
อุ่นต้มจืดและปลานึ่งให้น้องเรียบร้อยแล้วผมก็ใส่ถาดขึ้นไปบนห้อง วางถาดไว้ที่โต๊ะหัวเตียงก่อนจะนั่งลงข้างๆเค้กที่นอนหลับสนิท ดูท่าจะตื่นไม่ได้ง่ายๆ
“เค้กครับ ตื่นก่อนนะ” ผมปลุกเค้กอยู่หลายรอบกว่าจะตื่น เค้กกระพริบตาปริบๆอยู่หลายทีเพื่อปรับสายตา
“พี่ทราฟ ลืมตาไม่ขึ้นอ่ะ” เค้กว่า น่าสงสารจริงๆ
“กินข้าวกินยาก่อน แล้วค่อยนอน” ผมลุกเข้าห้องน้ำ เอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำออกไปเช็ดหน้าเช็ดตาให้ จะได้ตื่นมากขึ้น
“แปรงฟันก่อนได้ไหม” เค้กถาม ลืมตาให้แล้วแต่ยังดูปรือๆอยู่เลย ผมเขี่ยขี้ตาที่ติดอยู่ออกให้อย่างเบามือ
“ได้สิครับ” ผมบอก เค้กขยับตัวได้เพียงเล็กน้อยก็ต้องเบ้หน้าเจ็บ ผมเลยอุ้มเขาไปเข้าห้องน้ำแทน จากที่จะแปรงฟันเฉยๆผมก็ให้เค้กอาบน้ำเลย โดยมีผมอาบให้ และเจ้าตัวคงจะสบายเกินไปถึงได้นั่งยืนสัปหงกจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ทำไปได้นะคนเรา
“อย่าลืมตานะ” ผมสั่งเค้กก่อนจะจับสายฝักบัวที่ปรับระดับเบาๆฉีดที่หน้าเค้กเพื่อล้างโฟมล้างหน้า ตามด้วยล้างตัว เสร็จแล้วผมก็หยิบผ้าขนหนูมาห่อตัวเค้กไว้
“เดี๋ยวเค้กแต่งตัวเอง พี่หยิบเสื้อผ้าให้หน่อย” เค้กลืมตาบอกผม ผมเดินออกไปหาเสื้อผ้าที่ใส่สบายที่สุดมาให้ รอจนเค้กแต่งตัวเสร็จก็อุ้มกับมาที่เตียง หมดสภาพเลยคนเก่งของผม
“หอมจัง” เค้กตาวาวเมื่อเห็นอาหาร พักนี้กินเก่งมากๆ กินเยอะจนน่าตกใจ แต่ก็ไม่ได้ห้ามปราบอะไร เด็กกำลังโตผมว่าปล่อยให้เขากินนั่นแหละดีแล้ว ส่วนเรื่องอ้วนนี่ไม่ต้องกลัวเลย วันๆเค้กไม่เคยหยุดนิ่ง ได้เผาผลาญอยู่ตลอดเวลา กินยังไงก็ไม่อ้วนหรอกครับ
แต่เค้กจะดูมีเนื้อขึ้นกว่าเดิม แก้มก็มีเยอะกว่าเดิม ในจุดนี้ผมชอบมากๆ เวลากอดก็นุ่มนิ่มดี ไม่ใช่มีแต่กระดูกอย่างทีแรก แต่ต่อให้เค้กเป็นเหมือนเดิมผมก็รักทั้งนั่นแหละ
“หอมก็กินเยอะๆ” ผมเอาถาดข้าววางบนตักตัวเอง เค้กจะได้กินสะดวกๆ
“ครับ แต่เค้กเจ็บคอ” เค้กลูบแถวๆบริเวณลูกกระเดือกตัวเอง คงเพราะเมื่อคืนนั่นแหละเค้กร้องเสียงดัง วันนี้เลยเจ็บคอ
“พี่บอกแล้วให้เบาเสียงหน่อยๆ เค้กก็ไม่ฟังพี่ เป็นไงล่ะ เจ็บคอจนได้” ผมเย้าแหย่ เค้กมองค้อนผมขวับ
“อย่ามาพูดนะพี่ทราฟ เงียบไปเลย” เค้กตีที่ขาผมแล้วก็เริ่มลงมือกินข้าว ผมใช้หลังมืออังที่หน้าผาก แก้มแล้วก็ที่คอเค้ก ตัวอุ่นๆเดี๋ยวต้องเป็นไข่ชัวร์ นี่ก็หน้าเริ่มแดงแล้ว
“อร่อยไหม” ผมถาม
“ไม่...มันจืดอ่ะ เฝื่อนๆปาก”
ชัดเลย แบบนี้เป็นไข้แน่ๆ เค้กกินข้าวไปไม่กี่คำก็อิ่ม ผมคะยั้นคะยอให้กินอีกเค้กก็ไม่ยอม ผมเลยให้กินยากินน้ำแทน กว่าจะกินยาได้ก็ต้องเกลี่ยกล่อมกันอีก ผมเข้าใจอารมณ์นะ ถ้าไม่สบายคอมันจะเฝื่อนแล้วจะรู้สึกไม่อยากเอาอะไรเข้าปากเข้าคอ
“เสร็จแล้วก็นอนได้แล้วครับ”
เค้กเลื้อยตัวลงนอนช้าๆ แต่ผมนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ทายาให้น้องเลย หายช้าเดี๋ยวจะเดินเหินลำบาก
“เค้กนอนคว่ำก่อน พี่จะทายาให้” ผมบอก เค้กทำตามแต่โดยดีเพราะมึนๆอยู่ ผมถอดกางเกงเค้กออกตามด้วยอันเดอร์แวร์ตัวจิ๋ว
“ทำอะไรอ่ะ!” เค้กถามเสียงสูงที่ติดแหบเล็กๆ ผมจับขาเค้กตั้งขึ้นเพื่อที่จะดูแผลที่ช่องทางด้านหลัง เค้กหุบขาแน่นแล้วเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงไม่ให้ผมดู
“พี่จะทายาไง อ้าขาให้พี่หน่อย” ผมบอก ทุกครั้งเค้กจะทำเอง ไม่ค่อยยอมให้ผมทาให้หรอก
“ไม่เอา เดี๋ยวเค้กทาเอง” เค้กเอี้ยวตัวมาจะคว้ายาในมือผม แต่ผมยกแขนหนี เค้กหน้าแดงกล่ำ
“อายอะไรครับ ไม่ต้องอายนะ มาเร็ว เดี๋ยวจะได้นอน” ผมบอก เค้กยั่งนอนนิ่ง จนในที่สุดเค้กก็ยอมให้ผมทายาให้ ไม่บ่อยหรอกครับที่ผมจะรุนแรงและบ้าครั่งอย่างนี้ ก็ถ้าเค้กไม่ยั่วอ่ะ สติผมก็ไม่เตลิดแบบนี้หรอก
แต่ส่วนหนึ่งผมก็ผิดเนี่ยแหละ ถ้ายับยั้งชั่งใจกว่านี้เค้กก็คงไม่เจ็บตัวระบบจนไข้ขึ้น
ช่องทางด้านหลังแดงและบวมนิดๆ แต่ยังไม่ถึงขั้นช้ำ แหม ผมก็ทำอย่างทะนุทะนอมอยู่หรอกครับ เมียทั้งคนจะทำรุนแรงให้เจ็บหนักได้ยังไง
“เจ็บมากไหมครับ” ผมถาม เค้กพยักหน้าหงึกๆ
“ทนแบบหนึ่งนะ”
ผมค่อยป้ายยาลงที่บริเวณด้านนอกก่อนจะค่อยๆกดนิ้วเข้าไปข้างใน เค้กร้องครางเบาๆด้วยความเจ็บ แล้วช่องทางคับแคบก็ผ่อนคลายลง ผมวนนิ้วสองนิ้วเพื่อทายาข้างในให้ทั่ว แต่พอทาไปโดยจุดเส้นประสาทเค้กก็สะดุ้งและเผลอครางเสียงหวาน เอ่อ...เดี๋ยวพี่จะทนไม่ไหวนะเค้ก
แต่ไม่ได้ครับ น้องเจ็บอยู่ ผมเลยต้องข่มอารมณ์จนป้ายยาข้างในเสร็จก็ป้ายข้างนอกอีกทีก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ใส่กางเกงให้เค้กแต่ไม่ได้ใส่อันเดอร์แวร์ให้เพราะจะได้ไม่อึดอัด อีกอย่างยามันค่อนข้างเหนอะ เดี๋ยวจะนอนไม่สบายตัว
ผมปล่อยให้เค้กนอนพักอีกรอบก่อนจะลงไปหาอะไรทำข้างล่าง ซึ่งก็ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ เลยกลับขึ้นห้องมานอนข้างๆเค้กแล้วก็หลับไปด้วยอีกคน
ตื่นมาอีกทีก็บ่ายสองกว่า เค้กตื่นก่อนนอนเล่นโทรศัพท์หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว สงสัยจะดีขึ้นแล้ว ผมแตะหน้าผากดูว่ายังมีไข้อยู่ไหม ตัวยังรุ่มๆอยู่ เดี๋ยวกินข้างกินยาอีกรอบก็คงหาย
“หัวเราะอะไรครับ” ผมดึงเอวเค้กเข้ามากอดแน่น เค้กมองผม ตาเขากำลังยิ้มอยู่
“เปล่าครับ” เค้กส่ายหน้า แต่ผมไม่เชื่อเลยคว้าโทรศัพท์เค้กมาดู เค้กพยายามจะเอาโทรศัพท์หลบแต่ผมจัดการล็อคตัวเขาเอาไว้แล้วแย่งโทรศํพท์มาได้
“อย่านะพี่ทราฟ!” โทรศัพท์ของเค้กตกมาอยู่ในมือผมเรียบร้อย
“ทำไมครับ พี่ดูไม่ได้เหรอ มีอะไรปิดบังพี่หรือไง” ผมเริ่มสงสัยแล้วครับ ทุกที่ผมจะดูอะไรในโทรศัพท์เค้กก็ทั้งนั้น ซึ่งไม่ก็ไม่มีอะไรหรอก ผมไว้ใจเค้ก แต่ครั้งนี้มันผิดปกติจริงๆ
“เปล่าครับ ไม่มีอะไรปิดบังนะ แต่...เอ่อ...คือว่า” ผมไม่รอเค้กพูดจบก็เปิดดูโทรศัพท์ดู หน้าที่เปิดเมื่อกี้เป็นหน้าการสนทนาผ่านไลน์ ผมอ่านข้อความแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ
ไอ้พี่ก้อง?!
แม่งเป็นใครวะ!
“มีอะไรจะบอกพี่ไหมครับเค้ก” ผมถามเสียงต่ำ คิ้วกระตุกๆ เค้กหน้าเจื่อนลงก่อนจะพูดเสียงเบา
“ก็ ไม่มี...ไม่ใช่ คือมี แต่แบบว่า คือ...” เค้กพูดติดๆขัดๆ ผมจ้องหน้าเค้กนิ่ง ยิ่งทำให้อีกฝ่ายร้อนรนพูดมั่วซั่วไปหมด
“พูดให้รู้เรื่องสิ คือๆแบบๆอยู่ได้ พี่จะรู้เรื่องไหม” ผมดุ เค้กหน้าเสียไปเลย น้อยครั้งที่ผมจะดุเค้ก ครั้งก่อนก็ตอนที่เค้กไปหาเฟนั่นแหละ แล้วก็ครั้งนี้ ผมทนไม่ได้ที่น้องคุยกับผู้ชายคนอื่นอย่างมีความสุขทั้งที่ผมนอนอยู่ข้างๆ
เค้กไมได้จะทิ้งผมใช่ไหม
แม่งเอ้ย! แค่คิดผมก็เจ็บแล้ววะ!
“พี่อย่าดุเค้กสิ เค้กไม่รู้จะพูดยังไงดีอ่ะ” เค้กหน้างอ
“งั้นพี่ถามเอง” ยังไงผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้พี่ก้องมันเป็นใคร แล้วมันเป็นอะไรกับเมียผมวะครับ!!!
“พี่ก้องเขาก็เป็นคนที่ขับรถชนพี่ริชไง” เค้กบอก
“แล้วไงต่อ” ผมถาม ถ้าเป็นคนที่ขับรถชนริช คนนั้นผมเคยเจอที่โรงพยาบาลครั้งหนึ่ง อย่าบอกนะว่ามันมาจีบเค้ก ไม่ได้นะเว้ย! นี่ของกูครับ ใครกล้ายุ่งกูจะเล่นแม่งให้!!!
“ก็พี่เขามาเยี่ยมพี่ริชบ่อย เค้กก็คิดว่าเขาจะมาจีบพี่ริช...”
“เดี๋ยว! ตกลงว่าเขาไม่ได้จีบเค้ก?” ผมรีบขัดเมื่อได้ยินดังนั้น คือตกลงยังไงวะ ไอ้ก้องมันจะจีบใครกันแน่ๆ ผมกังวลไปทุกสิ่งอย่างแล้วตอนนี้
“เปล่า เขาไม่ได้จีบเค้กนะ” เค้กโบกมือส่ายหน้าพัลวัน ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกดึงเค้กเข้ามากอดไว้แน่น
“เป็นอะไรไปครับ” เค้กถามงงๆ
“พี่ก็แค่กลัวเค้กจะไปมีคนอื่น” ผมกลัวจริงๆนะเว้ย เค้กยังเด็ก ยังมีโอกาสเจอคนที่ดีอีกมาก ผมมั่นใจว่าเค้กรักผมมาแล้วก็ไม่มีทางนอกใจผมแน่ๆ แต่อะไรก็ไม่แน่นอน ผมคงทำบาปกับคนอื่นไว้มาก ตอนนี้เลยต้องรับกรรม หวาดระแวงไปหมดว่าใครจะมายุ่งกับคนรักของผมหรือเปล่า แล้วเขาจะไปชอบคนอื่นไหม
ยิ่งแก่ยิ่งคิดมากวะกู
“บ้าเหรอ! เค้กจะไปมีคนอื่นได้ไง รักพี่ทราฟจะแย่อยู่แล้ว” เค้กขึ้นเสียงตกใจ แล้วเสียงก็เบาลงตรงท้ายประโยค
“รักพี่จริงเหรอ” ผมถามย้ำ โล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก เค้กฟังแล้วก็ขำนิดๆ
“จริงสิ ทำไมอ่ะ พี่ทราฟหึงเหรอ” เค้กดันตัวออก จ้องตาผมตอบอย่างเจ้าเล่ห์ นับวันๆยิ่งแสบสันซนขึ้นทุกวันๆ ห่างสายตาแปบเดียวหาบแวบๆ แต่ผมไม่คิดจะห้ามปราบ เพราะเค้กควรจะได้ชดเชยเวลาที่มองไม่เห็น เพราะอย่างนั้น ถ้าเขาอยากจะทำอะไรผมก็สนับสนุน ถ้ามันไม่เสี่ยงอันตรายหรือไม่ควรจนเกินไป
“หึงสิ มีเมียอยู่คนเดียวไม่หึงคนนี้แล้วจะให้ไปหึงใคร” ผมหยอด เค้กอายแก้มแดง ฮ่าๆๆ จะแหย่ผมน่ะยังเร็วไปอีกสิปปีน้อง ยังไงเค้กก็สู้ผมไม่ได้หรอก
“พี่ทราฟเลี่ยนวะ” เค้กโวยวายกลบเกลื่อน
“แล้วยังไงต่อเรื่องไอ้ก้องอะไรนั่น” เมื่อเบาใจแล้วว่ามันไม่ได้มาจีบเค้ก แต่ก็ยังอยากรู้นะครับว่าเค้กคุยกับมันทำไม เค้กไม่น่าจะเจอมันบ่อยหรือมีเรื่องที่ต้องคุยกันสักนิด
“ก็ทีแรกเค้กคิดว่าพี่เขาจะจีบพี่ริช แล้วเมื่อวานที่เค้กออกไปซื้อขนมอ่ะ เค้กเจอพี่เขาที่หน้าปากซอยเลยได้คุยกัน สรุปคือเขาไม่ได้ชอบพี่ริช แต่พี่ก้องเป็นเพื่อนพี่ครามเลยอยากจะแหย่พี่ครามเฉยๆ พี่ทราฟก็รู้ใช่ไหมว่าพี่ครามกับพี่ริชเขาแปลกๆ เหมือนคนคบกันอยู่” เค้กเล่า
เรื่องไอ้ครามกับริชก็ผมก็ตะหงิดๆอยู่เหมือนกันแหละครับ แต่ผมคิดว่ามันคงจัดการอะไรได้ มันเป็นถึงมาเฟีย คุมคนคุมลูกน้องหลายร้อยหลายพันคน เรื่องแค่จิ๊บๆแค่นี้มันน่าจะจัดการอะไรเองได้ ผมจึงไม่สอดมือเข้าไปยุ่ง เว้นแต่ว่ามันจะมาขอความช่วยเหลือ
แต่ถ้าถามผมน่ะ ผมว่ามันชอบริชแน่ๆ ไม่เคยเห็นมันใส่ใจหรือสนใจใครเท่านี้มาก่อน วันที่ผมโทรไปบอกมันว่าริชถูกรถชน ผมก็แค่อยากจะโทรไปบอกเฉยๆว่าเด็กในปกครองมันเกิดเรื่องนะ ไม่ได้บอกให้มันกลับมาดูริชในอีกวันต่อมา ผมเลยยิ่งมั่นใจว่ามันต้องชอบริชบ้างแหละ แต่จะรักหรือเปล่าผมไม่รู้
“อืม แล้วไงต่อ” ผมถามสงสัย ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเค้กตรงไหนที่จะต้องพูดคุยกับไอ้ก้องนั่น
“ก็ถามไถ่แล้ว พี่เขาบอกว่าที่มาเยี่ยมพี่ริชบ่อยๆเพราะว่าอยากแกล้งพี่คราม เขาคิดว่าพี่ครามติดเด็กและคงจะเป็นพี่ริชเนี่ยล่ะ ทีนี้เราก็เลยร่วมมือกัน” นัยต์ตากลมโตพราวระยับ แลดูสนุกสนานกับเรื่องที่ทำอยู่
“ร่วมมือ ร่วมมืออะไร” คงไม่ได้ไปทำอะไรพิเรนท์ๆใช่ไหม ยิ่งอยู่ไม่ค่อยสุขอยู่ด้วยเด็กคนนี้
“ก็...ร่วมมือทำให้พี่ครามรู้ใจตัวเองว่ารักพี่ริชไงครับ” เค้กยืดอกอย่างภาคภูมิใจในภารกิจระดับโลกนี้ โธ่เอ้ยยยย เมียกู! เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้ >
“เดี๋ยวเถอะ เลิกเล่นเลยนะ เกิดไอ้ครามรู้ขึ้นมาโดนตีไม่รู้ด้วย” ผมว่าหน้าเครียด เขาว่ามีเมียเด็กต้องหมั่นตัวเช็คร่างกายและจิตใจ แต่ละอย่างที่คิดนี่พาลเอาหัวใจผมแทบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เล่นกับใครไม่เล่น ไปเล่นกับไอ้คราม
โดนจับได้ขึ้นมาไอ้ตัวเล็กของผมแย่แน่ๆ ไอ้ครามยิ่งอารมณ์ร้ายอยู่ มันไม่ทำร้ายเค้กหรอก แต่มันจะแกล้งเค้กหนักจนร้องไห้เลยแหละผมว่า
“แต่เค้กสงสารพี่ริชนี่น่า ดูก็รู้ว่าพี่ริชรักพี่คราม แต่พี่ครามอะไม่ชัดเจนเลย บางทีเค้กก็เห็นพี่ริชทำหน้าเศร้า” เค้กพูดไปก็ทำหน้าเศร้ายังกับว่าเป็นเรื่องของตัวเอง แต่เป็นไปไม่ได้หรอก ก็ผมรักเขามากขนาดนี้ จะไม่มีทางทำให้เค้กเศร้าแน่นอน
“แต่มันเป็นเรื่องของเขาสองคน ปล่อยให้สองคนนั้นจัดการกันเองเถอะ” ผมลูบผมเค้กเบาๆ เค้กยิ้มนิดๆไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เชื่อเถอะว่าผมต้องเตรียมรับกับไอ้ครามได้เลย เค้กไม่มีทางหยุดอยู่แค่นี้แน่ๆ
----------
----------
อีกสองวันต่อมาผมก็หลับมาที่บ้านตัวเอง ไอ้เจนั่งตัดหญ้าอยู่หน้าบ้าน นี่มันไม่มีงานทำหรือไงวะ ถึงได้มานั่งตัดหญ้าแบบนี้ แล้วเครื่องตัดหญ้าก็มีไม่ใช้นะ เสือกใช้กรรไกรตัด
“มึงทำอะไรของมึงไอ้เจ” ผมถามมัน เหลือบไปมองเค้กที่คงไปคลุกฝุ่นอยู่ที่พื้นหญ้ากับสายไหม เป็นเรื่องธรรมดาครับ เขาเล่นกันแบบนี้ประจำ
“ตัดหญ้าไงมึง มึงเห็นว่ากูทำอะไรล่ะ” มันตอบกวนตีนกลับมา
“เออ! กูรู้ว่ามึงตัดหญ้า แต่ทำไมมึงไม่เอาเครื่องตัดหญ้าออกมาวะ” เดือนนี้เป็นเวรของไอ้เจที่ต้องตัด
“กูอารมณ์ไม่ดี” ผมว่าแล้วก็มองไปทางโรงฝึก ผมมองตามถึงได้รู้ว่ามันอารมณ์ไม่ดีเพราะอะไร
“ทำไม เด็กไม่ให้แดกก็เลยอารมณ์ไม่ได้ว่างั้น” ผมใช้เท้าเตะมันเบาๆ
“ถ้าแค่นั้นก็ไม่เครียดหรอกห่า กูมีวิธีหลอกล่อเยอะ แต่แม่งดันกวนตีนกูจะไปเที่ยวกับคนอื่นทั้งๆที่กูชวนก่อน” ไอ้เจว่าหัวเสีย ออกแรงตัดหญ้าแรงจนหญ้าแหว่งไปไม่เสมอกัน
“หึหึ ไหนบอกจะไม่เล่นกันเด็กในปกครองไง” ผมถามยิ้มๆ นานๆจะเห็นไอ้เจหัวเสียได้ ก่อนหน้านี้ก็เห็นยังดีๆกันอยู่ วันนี้ตีกันแล้ว มันกับน้องคิวยังไม่ได้คบกันหรอกครับ ไอ้เจจีบน้องมันไม่ติด แถมไอ้เจยังชอบแกล้งคิวตอนสอน น้องมันเลยเกลียดขี้หน้าเข้าให้ สมน้ำหน้ามัน แกล้งเขาไว้เยอะ เจอเขาเอาคืนบ้างถึงกับหัวเสีย
“ก็เด็กแม่งน่าเล่นนี่ว่า ช่างเหอะ อย่าให้ถึงทีกูบ้างแล้วกัน” ไอ้เจมองไปยังจุดหมายอย่างมาดร้าย งานนี้คิวมันเจอศึกหนักแน่ๆ
“มึงนี่จริงๆ เค้กครับเข้าบ้าน” ผมตะโกนเรียกเค้ก เค้กวิ่งมาหาผม หันไปมองสายไหมที่วิ่งดุ๊กๆตามมาพลางหัวเราะร่า
“สายไหมขาสั้น วิ่งเร็วๆๆๆ” แหนะ ไปว่าหมามัน ตัวเองขายาวมากๆ
“เออนี่ ไอ้ครามไม่อยู่บ้านน่ะ” ไอ้เจพูดขึ้น ผมหยุดเดินหันไปมองไอ้เจ
“ไปไหนวะ” มันไม่น่าจะไปทำงานนี่น่าเพราะริชยังไม่หายดี
“มันไปอยู่คอนโด เมื่อตอนเที่ยงมีคนมาหาริช เห็นโวยวายอะไรกันสักอย่าง ไอ้ครามก็เก็บข้าวของบอกจะไปอยู่คอนโดสักพัก แถมมันยอมหอบริชไปด้วย ไม่รู้อะไรของมัน” ไอ้เจทิ้งกรรไกรตัดหญ้าลงกับพื้นแล้วลุกขึ้นเดินเข้าบ้าน
อะไรของไอ้ครามมันอีกวะ
“อะไรนะพี่เจ พี่ครามย้ายไปอยู่คอนโดกับพี่ริชเหรอ” เค้กโผล่มายืนแทรกตรงกลางผมกับไอ้เจ
“อืม เป็นบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้” ไอ้เจส่ายหัวเดินเข้าครัวไป ผมก้มลงมองเค้ก น้องยิ้มกว้างใส่ผมแล้วก็เดินร้องเพลงอย่างมีความสุขจากไป
เอาแล้วไงแสบกว่านี่ไม่มีอีกแล้วครับ
……………………………………….
อ่านข้างล่างด้วยนะคะ เรื่องสำคัญมว๊ากกกกกกกก 555
# คู่นี้ก็หวานจนน้ำตาลเรียกพี่ ฮ่าๆๆ ถ้าพี่ครามรู้เรื่องเด็กน้อยของเราจะเป็นยังไงบ้างนะ :laugh:
# ตอนหน้าเป็นคราวคู่พี่ครามกับน้องริชแล้ว จัดเต็มค่า :hao6:
# มีเรื่องสำคัญที่อยากจะถามอีกรอบคือ ถ้าริริจะพิมพ์หนังสือเรื่องนี้จะมีใครสนใจบ้างค่ะ ถ้าสนใจอยากได้หนังสือรบกวนเม้นบอกหน่อยนะคะ เพราะริริจะได้นับจำนวนคราวๆ ถ้าเกิดห้าสิบหกสิบเล่ม ริริจะได้พิมพ์ เพราะถ้าจำนวนน้อยราคามันจะสูงมาก ทุกคนคงเข้าใจ
และเรื่องนี้จะมีประมาณสองเล่มจบนะคะ แต่ยังไม่แน่ใจ แต่ไม่ใช่เล่มเดี๋ยวแน่ๆ เพราะจะเป็นภาคหนึ่งเล่มหนึ่ง ภาคสองเล่มหนึ่ง ภาคหนึ่งนี่เล่นหนึ่งเอาอยู่ แต่ภาคสองยังไม่แน่ใจเพราะยังไม่จบ ถ้าเกินถึงหกร้อยหน้าก็คงต้องแบ่งเป็นสอง เพราะว่าคงมีส่วนที่เป็นตอนพิเศษอยู่เยอะเหมือนกัน สรุปคือถ้าจะพิมพ์ก็จะพิมพ์เป็นชุดนั่นเอง รบกวนเม้นบอกหน่อยนะคะ ริริจะได้ทราบจำนวนและจะได้รู้ว่าต้องเตรียมหาข้อมูลในการทำเอาไว้ไหม
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ :mew1:
กอดๆ :กอด1:
:bye2:
-
:z1: :z1: :z1: :z1:เค้กน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ครามนี่ก็นะ อะไรยังไง ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรเลย
-
ใช่!!!!! o13
แสบกว่าน้องเค้กไม่มีอีกแล้ว :m20: :m20:
รอๆๆ รอตอนหน้า รอพี่ครามกับน้องริช แอร๊ยยยย :hao6: :hao6: :hao6:
-
สะใจอีพี่คราม โดนน้องเค้กเล่นซะแร้ว กร้ากกกกกกก :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
ส่วนเรื่องหนังสือ เอาด้วยคนนะ แต่นานๆ หน่อยนะ เก็บตังค์ก่อน 555 :o8: :o8: :o8:
-
รออ่านริชกับคราม
-
เค้กนะเค้กเกินคาด แต่น่าให้อภัย555
-
รอตอนหน้าอย่างใจจอจ่อ
-
พี่ทราฟหลงน้องสุดๆไปเลยอ่ะ
แต่น่ารักดี ชอบบบบบบบบบบบบ
รอตอนหน้า พี่ครามริชจะมาแว้วววววววว
-
o13 o13 o13
-
ริชคงโดนอิพี่ครามแกล้งคืนจนร้องไห้แบบที่อิพี่ทราฟว่าแน่ๆ
รอครามริชตอนหน้าจ้า :z1:
-
:hao7:
หอบผ้าหนีตามกันเลยทีเดียวพี่คราม
-
แฮะๆ เค้ก เดี๋ยวได้ร้องไห้ เป็นน้ำท่วมหรอก อิอิ
เอ๊ธรึจะได้รางวัลจากพี่ครามแทน
-
พี่ทราฟเป็นตาแก่ขี้หึง 555
น้องเค้กแกล้งพี่ครามระวังพี่ครามแกล้งคืนนะ
รอตอนสวีทพี่ครามกะริช
-
เค้กน่ารักพี่ทราฟหลงหัวปักหัวป้ำแล้ว อิอิ
เอาหนังสือด้วยคนจ้าาาาา
-
:z1: พี่ทราฟนี่หื่นจุงเบยยยยยยยยยย :hao6:
พี่ครามนี่หวงน้องริชขนาดพกติดตัวไปด้วยยย เลยอ่ะ :hao3:
-
แสบกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว :laugh:
บอกอีกรอบจองด้วยจ้า
-
เค้กน่ารักอ่ะ
แค่นี้พี่ทราฟก้อหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว
-
พี่ทราฟจัดน้องเค้กหนักไปจริงๆ อย่าอ้างว่าน้องยั่วเลย :z1:
ถึงน้องจะน่ารักน่าฟัดจริงๆก็เถอะ เด็กอะไรก็ไม่รู้ :man1:
และน้องไม่ได้น่ารักอย่างเดียว ดื้อ ซน และเจ้าแผนการณ์ด้วย
สาเหตุที่พี่ครามหอบน้องริชไปนอนที่คอนโดนี่ก็ผลงานน้องเค้กด้วยมั้ง
ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ช่วงนี้พี่ทราฟคงต้องประกบน้องแจเลยล่ะ
เผื่อพี่ครามรู้ขึ้นมาจะได้ช่วยน้องเค้กทัน :laugh: เดี๋ยวเด็กโดนตี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ป.ล. ยกมือจอง 1 ชุดค่ะ
-
น้องเค้กน่ารักจริง ๆ ตัวเองมีความสุขแล้วก้ออยากช่วยคนรอบข้างเน๊อะ อ่านเรื่องนี้ทีไรรู้สึกมีความสุขมากกกกกกกกกกก :กอด1:
คิดถึงพี่คราม+น้องริชแล้ว ตอนหน้ารอด้วยใจจดจ่อเลยล่ะ :katai3:
ยกมือจองด้วยคน ไม่พลาดแน่ ๆ เพราะอยากได้มากกกกกกกกกก ดีใจจ้ะที่จะพิมพ์ยังไงขอตอนพิเศษเฉพาะในเล่มด้วยน่ะจ้ะ :mew1: ไปคลิกไลท์ในเพจเรียบร้อยแล้วจ้า อ้อ ยังไงพิจารณารวมเล่มเรื่องสั้นด้วยน่ะ เพราะชอบน้องโชกุนมากกกกกกกกกกก :mew3: และเรื่องอื่น ๆ ด้วยน่ะจ้ะ
-
น้องเค้ก น่ารักมาก ๆๆๆ หนังสือเอาด้วย 1 ชุด ค่ะ :katai2-1:
-
รอความชัดเจนของพี่คราม แต่ริชชี่อย่าเพิ่งช้ำไปก่อนละกันนะ อิๆๆๆ
-
คู่นี้ก็หวานน้ำตาลเรียกพี่แล้ว 5555
สงสัยครามจะเอาตัวริชไปเก็บไว้ไม่ให้ก้องมาเจอมั้ง
ขี้หวงเหมือนกันนะ
-
น้องเค้กน่ารักจัง : :o8: :o8: :o8:
พี่ครามนี่เมื่อไหร่จะเข้าใจสักที ซึนอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวไปเชียร์พี่ก้องเลย :katai1: :katai1: :katai1:
-
:-[ :-[ อิอิ รอพี่คราม กับน้องริช
หนังสือสนใจค่ะมีข่าวคืบหน้ายังไงมาบอกด้วยนะค่ะ :hao3:
-
เอา 1 ชุด :hao7:
-
พี่ครามชัดเจนกว่านี้เหอะสงสารริชอะ
1ชุดค่ะ^^
-
รอครามชัดเจน
-
Click >> รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม (https://www.facebook.com/notes/ririworld/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87-pretty-boy-iii-%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9C%E0%B8%A1/479323388819880)
-
พี่ทราฟจัดหนักไปหน่อยม้างงงง น้องเค้กลุกไม่ขึ้นเลย อิอิ :hao6:
รอริชกับพี่ครามค่า
จองหนังสือด้วย ขอเวลาเก็บตังด้วย เดือนนี้แกลบกิน ฮื่อออ :hao5:
-
เรื่องหนังสือ ด้วยคนนะ
-
รอพี่ครามออกมาพูด 55555 หนังสือเอาเลยค่ะ! เเต่คงต้องเก็บตังค์นานหน่อยนะค่ะ เเง TT^TT
-
อยากอ่านตอนหน้าแล้วสิ
-
:-[ :-[
-
เค้กน่ารักอ่ะ
-
รอลุ้น คู่ต่อไป คราม + ริช อิอิ
สงสัยจะเสร็จกามเทพเค้ก แน่ ๆ
-
เค้กน่ารักเสมอเลย รอคู่ริช
-
พี่ครามอยู่เฉยไม่ได้ละ 555+
ขอบคุณมากค่ะ +1 ^^
-
เค้กดื้อ 5555555
รอพี่ครามกับริชคะ :heaven
-
รางวัลคงถูกใจพี่ทราฟมาก
-
:mew1:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 25
[Song-Khram talks]
“อะไร” ริชเลิกคิ้วถามผมเมื่อผมจ้องมันตาไม่กระพริบ
ผมไม่พูดไม่ถามอะไร แต่ในหัวคิดไปถึงเรื่องที่เค้กพูดเมื่อวาน อย่าบอกนะว่าไอ้ก้องมันจะชอบริช เป็นไปไม่ได้ ไอ้นี่มันชอบเด็กผู้ชายที่ไหน อีกอย่างมันก็มีแฟนสาวสวยเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว
“พี่มีอะไรก็พูดดิ จ้องอยู่ได้” ริชตีหน้ายุ่งก่อนจะหันไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงไอ้ลูกหิน
“เปล่า” ผมตอบสั้นๆ แล้วเดินไปที่โรงฝึก วันนี้ไม่ใช่เวรงานผมหรอก แต่แค่อยากจะออกมาเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยหน่อย
ทำไมผมต้องรู้สึกไม่ชอบใจที่เห็นว่าไอ้ก้องมันทำท่าสนใจริชด้วยวะ หรือว่าผมจะหึงมัน...
เฮ้อ นี่ผมต้องยอมรับแล้วสินะว่าผมชอบไอ้เด็กแสบนี่เข้าให้แล้วจริงๆ ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นตอนไหนผมก็ไม่รู้ รู้อีกที่ก็เอาแต่คอยมองหามันแล้ว อยากรู้ความเป็นไปของมันทุกเรื่อง อยากให้ริชคอยอยู่ใกล้ๆผม
แต่เอาเถอะ มันก็ไม่มีอะไรเสียหาย ก็แค่ริชเป็นเด็กผู้ชายแค่นั้น แปลกตรงไหน เค้กก็เด็กผู้ชาย ผมไม่ค่อยคิดมากหรอกเรื่องแบบนี้ หญิงชายสำคัญตรงไหน อยู่ด้วยกันได้ก็พอแล้วมั้ง จะต้องคิดอะไรให้มากมาย
ผมเดินไปดูไอ้เจสอนเด็ก เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยว่าง เลยให้ไอ้เจดูแลแทน มันก็ดูจะเต็มอกเต็มใจดี แน่ล่ะ มันจีบเด็กที่เรียนอยู่นี่น่า ไม่ชอบใจได้ไง
เดินกลับมาที่บ้านอีกทีก็มีรถยนต์ที่ไม่คุ้นตาจอดอยู่คันหนึ่ง ใครมาวะ ผมเดินเข้าบ้าน มองหาริชที่ไม่รู้หายไปไหน ไม่อยู่ในห้องนั่งเล่น ขาเดี้ยงแบบนั้นแล้วยังจะไปซนที่ไหนอีกวะ
แล้วผมก็เจอริช แต่ไม่ได้เจอแบบปกติ แต่เจอตอนที่ไอ้ก้องมันกำลังอุ้มริชอยู่!
“พี่คราม” ริชเรียกชื่อผมเสียงเบา หน้าเจื่อนลง ผมส่งสายตาดุๆไปให้ก่อนจะตวัดสายตามองไอ้ก้องให้รู้ว่าผมไม่พอใจมากๆ แต่มันกลับลอยหน้าลอยตาอุ้มริชผ่านหน้าผมเข้าไปในห้องนั่งเล่น ผมเดินตามทั้งสองคนกับอีกหนึ่งตัว ก็ไอ้เจ้าลูกหินนั่นแหละกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“มึงมาทำไม” ผมถามเสียงห้วน ไอ้ก้องวางริชลงที่โซฟาแล้วมันก็นั่งลงข้างๆริช เดี๋ยวเถอะมึง ได้เจอกูแน่!
“กูมาเยี่ยมริช ทำไม มึงมีปัญหา” มันทำหน้ากวนตีนใส่ผม ส่วนตัวการก็นั่งมองไอ้ก้องทีมองผมที เดี๋ยวได้สะสางกันแน่ ทีตอนแรกผมอุ้มมันเพราะเห็นว่าเดินลำบาก มันก็ดิ้นขัดขืนจะเป็นจะตายกว่าจะยอมให้อุ้มดีๆได้ นี่ไอ้ก้องมาแปบเดียวยอมให้มันอุ้มซะงั้น
“นี่บ้านกู เผื่อว่ามึงจะลืมไป” ผมว่า ริชยิ่งหน้าซีดหนักไปกว่าเดิม แต่แววตานั่นแฝงไปด้วยความไม่พอใจบางอย่างที่ผมดูไม่ออก แค่ผมว่าไอ้ก้องนี่มันถึงกับโกรธผมเลยเหรอวะ
ไหนมันบอกว่าชอบผมไง แล้วนี่มันหมายความว่าไง!
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวกูเอาริชไปเลี้ยงดูเอง จะได้ไม่รบกวนบ้านมึง” มันยักคิ้วให้ผมก่อนจะหันไปคุยกับริช ช่างยุแยงตะแคงรั่วจริงๆนะมึง
“ไปอยู่บ้านพี่ไหมริช” ไอ้ก้องถาม ผมมองหน้าริชโดยไม่ได้พูดอะไร ตอบให้ดีด้วย ไม่อย่างนั้นมันจะได้รู้ว่าเวลาผมโกรธจริงๆ ตัวมันเองจะต้องเดือดร้อนแค่ไหน
“ไม่ดีกว่าครับ” แล้วมันก็ปฏิเสธ ผมยิ้มออกในใจ แต่ยังคงทำหน้าโหดต่อไป
“ไม่เป็นไรหรอก อย่าเกรงใจ ว่าไงไอ้คราม มึงจะอนุญาตไหม” มันยังมีหน้ามาถามผมอีก ผมไม่รู้ว่ามันจะคิดยังไงกับริชนะ รู้แต่ว่าตอนนี้มันกวนตีนผมมากเลย เพื่อนก็เพื่อนเถอะว่า ต่อยแม่งสักทีดีไหม
“มึงรีบกลับไปเลยไป วันนี้กูอารมณ์ไม่ดี” ผมไล่มันเพราะเริ่มทนไม่ไหว ใครจะไปยอมปล่อยให้มันมานั่งหม้อคนของผมต่อวะ แล้วถามจริงเลยนะ มึงชอบมันหรือไง ไอ้เพื่อนเวรเอ้ย!
“อะไรวะ มึงไล่เพื่อนมึงแบบนี้เลยเหรอ ริชดูนะ แม่งโครตใจร้ายกับพี่เลยวะ” แล้วมันก็หันไปฟ้องริชแถมยังยกมือขึ้นกอดคอริชอีกด้วย ผมถลึงตาใส่ริช ริชก็เลยรีบเอามือไอ้ก้องออกจากคอทันที
“มึงไม่ต้องไปฟ้องมันเลย ถ้ามึงไม่กลับไปดีๆ พรุ่งนี้กูจะเล่นหุ้นมึงให้ร่วงระนาวเลย มึงคอยดูได้”
“อะไรของมึงวะ ไปกินรังแตนมาจากไหน ทำไม เมียไม่ให้เอาหรือไง ว่าแต่ เมียมึงนี่ใครวะ กูรู้จักป่ะ” ไอ้ก้องยังคงลอยหน้าลอยตากวนประสาท ผมกำหมัดแน่น ข่มอารมณ์ให้เย็นไว้จะได้ไม่ลุกขึ้นไปชกหน้าแม่ง
อยากจะตะโกนใส่หน้ามันเหลือเกินว่าเมียกูก็ที่มึงกอดอยู่นั่นแหละ แต่พูดไม่ได้ครับ ริชมันยังไม่เมียผม
“มึงจะกลับไม่กลับ กูเตือนแล้วนะ” ผมพูดอีกรอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ และมันเองก็คงจะรู้ว่าผมไม่เล่นด้วยแน่ๆ มันถึงได้ยอมกลับแต่โดยดี
“โอเค กูกลับก็ได้ ริชครับ พี่กลับก่อนนะ เดี๋ยววันหลังพี่มาใหม่” มันพูดกับริชเสียงทุ่มน่าฟัง แต่ผมฟังแล้วแม่งแสลงหูโครตๆ
“กูไม่ส่งนะ” ผมบอกมันเรียบๆ มาเองได้ก็ให้มันกลับไปเองครับ ไม่มีใครอันเชิญมันมา
“หึหึ หวงเหรอครับ หวงก็ดูแลดีหน่อยสิ” ไอ้ก้องก้มหน้าลงมากระซิบที่หูผมก่อนจะเดินยิ้มร่าออกจากบ้านผมไป
มันพูดอะไรของมันวะ!
ไอ้ก้องกลับไปแล้ว ในห้องนั่งเล่นเหลือแค่ผมกับริชเท่านั้น ผมนั่งมองไปข้างหน้า แต่เอาเข้าจริงสายตาผมไม่ได้โฟกัสไปที่ไหน แค่นั่งเฉยๆ จนกระทั่งหางตาเห็นอีกคนลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
“จะไปไหน” ผมถามแล้วลุกขึ้นยืน
“เข้าห้อง ผมอยากนอน” มันว่าแล้วก็ค่อยๆเดินกะเผลกๆทีละก้าวทีละก้าว เห็นความดื้อของมันไหมครับ
“เดินยังไม่ไหวก็ทำเป็นอวดเก่ง” ผมเดินไปอุ้มมันขึ้น มันร้องตกใจเบาๆ ก่อนจะมองค้อนผม
“ปล่อยผมลงนะ” มันว่า
“ทำไม ทีไอ้ก้องอุ้มนายยังไม่ว่าอะไรมันเลย ชอบเหรอไง!” ผมพูดอย่างหงุดหงิดแล้วถลึงตาใส่คนในอ้อมแขน ผมเดินเข้าห้องนอนริช แล้วก็โยนมันลงที่เตียง โมโหแม่ง แต่ไม่ได้โยนแรงหรอกนะครับ แค่แกล้งมันเฉยๆ
“ก็พี่ชอบทำรุนแรง ผมไม่ชอบ ได้ยินป่ะ!” ริชขึ้นเสียงใส่ผม ก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้ผม
“หันหน้ามา อย่ามาหันหลังใส่ฉันแบบนี้ ไม่ชอบ” ผมกดเสียงเขียวใส่ริชอีกรอบ
“อะไรๆพี่ก็ไม่ชอบนั่นแหละ ผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน!” วันนี้ดูริชสติหลุดๆ หน้าบึ้งตั้งแต่ตอนที่ไอ้ก้องยังไม่กลับแล้ว หรือว่าอยากให้ไอ้ก้องอยู่ต่อเลยเคืองผม
“ทำไม อยากให้ไอ้ก้องอยู่ต่อหรือไง!” ผมเองก็ชักเริ่มเดือด
“ไม่ใช่!” มันหันหน้ากับมามองผมเคืองๆ ผมควรจะต้องเคืองมันมากกว่าหรือเปล่าวะ
“แล้วเป็นอะไร จะโวยวายทำไม” ผมพูดนิ่งๆ เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไป ปกติริชมันงี่เง่าแบบนี้ที่ไหน มีดื้อบ้างแต่ก็ไม่ใช่แบบนี้
แต่ริชก็เงียบ นอนหงายมองเพดานทำสีหน้าครุ่นคิด คิ้วขมวดกันเป็นปม ผมนั่งลงข้างเตียง จ้องมองใบหน้าเล็กเรียวที่ไม่ค่อยจะมีแก้มเท่าไหร่เพราะมันผอมมาก
กำลังคิดอะไรอยู่...
ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยกลัวอะไร อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แค่เตรียมรับมือ แต่ผมเริ่มจะกลัวความคิดของไอ้เด็กนี่ ริชเป็นคนที่คิดอะไรแปลกๆ ในเรื่องบางเรื่องที่ไม่ควรคิดก็คิดมากจนเหมือนเพ้อ แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่คิดจนเกิดเรื่องเกิดราว ถ้าผมสามารถอ่านใจอีกฝ่ายได้ก็คงดี
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ริชเอาแต่นอนนิ่งเงียบและผมก็นั่งจ้องมัน รู้ตัวอีกทีริชก็หลับไปแล้ว ผมล้มตัวนอนข้างๆ ในหัวสมองเล็กๆนี่เต็มไปด้วยอะไรนักหนา มันถึงได้ชอบทำหน้าเหมือนคนที่แบกโลกไว้ทั้งใบ
ภายนอกแม้จะดูเป็นที่ค่อนข้างจะร่าเริง เหมือนไม่คิดอะไร แต่ผมก็พอจะมองออกมาอีกฝ่ายคิดเยอะคิดมากขนาดไหน
นอนมองริชไปเรื่อยพลางคิดไปว่าผมชอบมันที่ตรงไหน ทั้งๆที่มันก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ที่จริงริชก็ดูเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ออกจะห่ามด้วยซ้ำ ไม่ได้ออกสาวเลยสักนิด แต่เพราะบางมุมที่มันดูอ่อนแอจนเหมือนจะแตกหักได้ง่ายๆ กับผมที่เติมโตมาเพื่อที่จะดูแลคนอื่น ผมเลยอยากจะดูแลมัน อยากทำให้มันมีความสุขและยิ้มออกมาจากใจ ไม่ใช่ฝืนยิ้มอย่างที่ทำอยู่บ่อยๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสงสารด้วยหรือเปล่าที่ทำให้ผมชอบมัน แต่ตอนนี้ผมก็ชอบมันไปแล้วล่ะ จะเพราะอะไรก็ช่างหัวมันเถอะ
จนในที่สุดผมก็เผลอหลับไปด้วยอีกคน ตกใจตื่นอีกทีก็เย็นแล้ว ที่ตื่นนี่เพราะเสียงโทรศัพท์ เสียงอะไรดังนิดเดียวผมก็รู้สึกตัวเพราะถูกฝึกให้ระแวดระวังตัวอยู่เสมอ
ผมหยิบโทรศัพท์ริชขึ้นมาดู ขึ้นเบอร์แต่ไม่ขึ้นชื่อว่าเป็นใคร ผมถือวิสาสะเปิดอ่าน แล้วก็ควันแทบออกหู ไอ้ก้องมันส่งข้อความมาบอกว่าจะมาหาริชพรุ่งนี้ แถมยังสั่งริชว่าไม่ให้บอกผมอีก
“เดี๋ยวมึงเจอกูไอ้ก้อง!” มันคงไม่กลัวคำพูดของผมเลยสินะถึงได้กล้าขนาดนี้
ยิ่งเหลือบมองคนที่นอนพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ มันไปทำอีท่าไหนวะไอ้ก้องที่แมนแท้ๆถึงมาติดมันได้ แต่ผมก็แมนแท้ๆนี่หว่า โอ๊ย กูเครียดครับ!
ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว ผมต้องทำอะไรสักอย่าง
ผมออกจากห้องริชแล้วเดินขึ้นห้องตัวเอง เริ่มรู้สึกเหมือนไม่ได้นอนที่ห้องตัวเองนาน เพราะหลังๆมานี่ผมลงไปนอนห้องริชบ่อยมาก และตอนนี้ริชยังมาใส่เฝือกที่ขา จะถ่อขึ้นไปนอนบนบ้านก็คงจะลำบากลำบนเกินไป ผมเลยต้องย้ายตัวเองลงมานอนกับมันเอง
เก็บข้าวของเสร็จผมก็เดินลงมาข้างล่าง ไอ้สองที่เพิ่งจะเดินเข้าบ้านมามองกระเป๋าผมงงๆ
“มึงจะไปไหนวะ”
“ไปอยู่คอนโด” ผมตอบแล้วก็เดินเอากระเป๋าไปเก็บในรถ กลับเข้าบ้านมาไอ้สองก็ยังยืนทำหน้างงอยู่ มันจะงงอะไรนักหนาวะแค่ผมจะไปอยู่คอนโด
“มึงไปแล้วริชล่ะ” มันถามหน้ามึน มันเมาค้างเปล่าวะไอ้นี่
“กูก็เอาไปด้วยดิ แล้วมึงเป็นอะไร ดูมึนๆนะมึง”
“อ่อ พอดีกูเบลอๆตอนสอน เจอเด็กเตะก้านคอแล้วก็เลยมึน”
“คราวหลังก็ได้คอหักตายหรอกมึง” ผมพูดแล้วเดินไปที่ห้องริช เชื่อมันเลยไอ้นี่
“พี่ อยากเข้าห้องน้ำ” ดูริชยังมึนๆ สงสัยเพิ่งตื่น เวลาตื่นแล้วมันน่ารักดีนะ เหมือนคนเมา ไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ เป็นช่วงเวลาที่มันว่านอนสอนง่ายที่สุดละผมว่า
“มา ลุกขึ้น” ผมอุ้มมันเข้าข้างหน้า ริชเอาขาข้างที่ไม่มีเฝือกเกี่ยวเอวผมไว้ ส่วนอีกข้างผมใช้มือกระคอง ริชกอดคอผมแน่นและซุกหน้าลงกับไหล่ ผมค่อยๆวางตัวมันลงในห้องน้ำ
“ให้ช่วยไหม” ผมถาม
“ไม่ต้อง” ผมส่าหน้าแล้วก็เดินเขย่งๆ ไปทำธุระของตัวเอง ผมเดินออกจากห้องน้ำไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของของริช จนได้ยินเสียงเรียกถึงจะไปอุ้มมันออกมาวางไว้ที่เตียงเหมือนเดิม ส่วนผมก็เดินกลับไปเก็บของต่อ
“พี่ทำอะไร เก็บเสื้อผ้าผมทำไม!” ริชถามอย่างเร็ว
“จะให้ไปอยู่คอนโด” ผมตอบสั้นๆ คนฟังนิ่งเงียบไปจนผิดปกติ พอหันไปมองก็เห็นริชนั่งตาแดงเม้มปากแน่นเหมือนจะร้องไห้ เป็นอะไรอีกวะเนี่ย ถ้าจะอารมณ์เปลี่ยนไวขนาดนี้ ประจำเดือนมาหรือไงวะ
“ผมเก็บเองก็ได้ ไม่ต้องรีบไล่ขนาดนั้นหรอก” ริชว่าแล้วก็พยายามกระเถิบตัวลงจากเตียง ผมชี้หน้าสั่งให้หยุด แต่ริชก็ไม่ยอมหยุด ผมเลยต้องวางกระเป๋าลงที่พื้นแล้วเดินเข้าไปหาไอ้เด็กจอมงอแง
“เป็นอะไร อยู่เฉยๆเป็นไหม ขาเดี้ยงอยู่แล้วยังไม่เข็ดอีกนะ” ผมดุมันเสียงสูง นั่งลงๆข้างๆพร้อมกับเชยคางมันขึ้น น้ำคาคลอเต็มเบ้าตาแต่ไม่ได้ไหลลงมา
“พี่ไม่อยากให้ผมอยู่ที่นี่แล้วนิ ผมไปก็ได้” ผมงงสิครับ ผมบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าไม่อยากให้มันอยู่
“เป็นอะไร ใครไม่อยากให้อยู่ บอกสักคำหรือยัง”
“ไม่บอกผมก็รู้” ริชเถียงกลับ ผมบอกแล้วว่าไอ้เด็กนี่มันคิดไม่เหมือนเช้าบ้านเขา
“รู้กับผีสิ ไปล้างหน้าล้างตา ละเมอฝันหรือไง” ผมอุ้มมันเข้าห้องน้ำอีกรอบแล้วจัดการวักน้ำล้างหน้าให้มัน ริชก็ทำนิ่งไม่ขัดไม่บ่นสักคำ ปล่อยมันไปก่อนครับ เดี๋ยวค่อยจัดการทีเดียว
ผมหิ้วกระเป๋าและไม้ค้ำของริชไปขึ้นรถ ถ้าผมอยู่มันก็ไม่ต้องใช้หรอก แต่เอาไปเผื่อไว้ก็ปลอดภัยกว่า จากนั้นก็กลับมาอุ้มริชไปที่รถ สวนกับไอ้เจพอดี
“อ้าวมึง จะไปไหนวะ” ไอ้เจถามผม
“กูไปอยู่คอนโดสักพัก แต่เดี๋ยวเรื่องสอนกูกลับมาสอนเองพรุ่งนี้”
“เออๆ” ไอ้เจรับคำแบบงง ผมไม่ได้อธิบายอะไต่อก็ขึ้นรถขับออกจากบ้านไปที่คอนโด ผมไม่ค่อยได้ไปอยู่คอนโดหรอก นานๆครั้ง แต่ก็มีแม่บ้านคอยเก็บกวาดให้เสมอ เป็นคนงานของที่บ้านผมส่งมาเอง คอนโดที่อยู่ก็ของบ้านผม เลยไม่ต้องกังวลถ้าหากปล่อยห้องไว้นานๆ
“พี่คราม” ริชเรียกชื่อผมเบาๆ เรามาถึงคอนโดผมเรียบร้อย และตอนนี้ผมกำลังเก็บข้าวของใส่ตู้เสื้อผ้าอยู่ ส่วนริชก็นั่งอยู่บนเตียง
“อะไร” ผมถาม สงสัยจะอารมณ์ดีแล้วถึงได้พูดกับผมได้ ระหว่างทางมามันปิดปากเงียบ มองออกไปนอกกระจกรถไม่พูดไม่จาไม่หันมามองผมด้วยซ้ำ
นี่ผมเห็นว่ามันป่อยหรอกนะ เลยยอมๆให้ ถ้ามันปกติคงได้เจ็บตัวแน่ๆ เพราะวันนี้ทั้งวันมันกวนประสาทผมหลายรอบแหละ
“ทำไมเราต้องมาอยู่ที่นี่” คิดว่ามันจะไม่ถามแล้วครับ เพราะแค่มองก็รู้แล้วว่ามันสงสัย แต่ก็ไม่ยอมถามจนมาถึงตอนนี้ แต่เอาเข้าจริงผมก็ไม่รู้จะตอบคำถามมันยังไง
“อยู่ๆไปเถอะน่า อย่าถามมาก” ผมบอกปัด เรื่องอะไรจะบอกมันล่ะว่าผมหึง
“ก็แค่ถามเฉยๆ” ริชพูดเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ
“แล้วก็ ถ้าไอ้ก้องโทรมาก็ไม่ต้องรับ” ผมสั่ง เอาของใช้เข้าไปวางไว้ในห้องน้ำแล้วก็เดินออกมายืนจ้องริชที่ก้มมองโทรศัพท์มือถือตัวเอง มันเงยหน้ามองหน้าผมก่อนจะหันหน้าจอโทรศัพท์ให้ผมดูข้อความเดียวกับที่ไอ้ก้องส่งมาก่อนหน้านี้
“พี่เปิดดูเหรอ” ริชถาม
“อืม ทำไม ดูไม่ได้หรือไง?” ผมเลิกคิ้วยืนเท้าเอวตรงหน้าริช
“ก็เปล่า ไม่ได้ว่าอะไร แต่ทำไมต้องห้ามไม่ให้รับสายพี่ก้องด้วย” ริชโยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆตัว ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะย้อนถาม
“แล้วทำไมต้องรับ มีอะไรต้องคุยกับมัน ไม่ชอบ บอกไม่ให้คุยก็คือไม่ให้คุย”
“ก็แค่คุยกับแบบพี่น้อง ทำไมจะคุยไม่ได้”
“แน่ใจนะว่าคิดกับมันแค่พี่น้อง ไหนนายบอกว่าชอบฉันไม่ใช่หรือไง หรือเปลี่ยนใจ”
“ผมไม่ใช่คนใจง่ายขนาดนั้นนะ เลือกได้ผมก็ไม่อยากชอบพี่หรอก!”
“อ่อ นี่นายจะบอกว่านายคิดผิดที่ชอบฉันหรือไง แล้วฉันขอให้นายมาชอบฉันเหรอไง”
“เออ! พี่ไม่ได้ขอหรอก ผมหน้าด้านชอบพี่เองแหละทั้งที่พี่ก็ไม่ได้ชอบผมด้วยซ้ำ”
“แล้วรู้ได้ไงว่าไม่ชอบ อย่าหาเรื่องได้ไหมวะ!”
“แล้วพี่จะบอกว่าพี่ชอบผมหรือไง!!!”
“ก็เออไง!!!”
“...!!!”
ริชอึ้งไปหลังจากที่ผมตะโกนใส่หน้ามันเมื่อกี้ ผมโครตโมโหเลย มันดูไม่ออกเลยหรือไงวะว่าผมคิดยังไง ถ้าไม่หวงไม่ห่วงผมจะคอยจับตาดูมันทำไม จะรีบกลับจากต่างประเทศทั้งที่ทำงานอยู่ทำไมเพียงแค่รู้ว่าถูกรถชน ถ้าเป็นคนอื่นผมก็คงปล่อยแม่งไว้ตรงนั้นแหละ ไม่รีบกลับมาหรอก
“จะเอาอะไรอีกวะริช ที่ทำให้ยังไม่พอหรือไง ทำไมต้องดื้อด้วยวะ” ผมถอนหายใจพูดเหนื่อยๆ หน้าริชจ๋อยลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ได้อยากจะดุด่าว่ากล่าวอะไรมากมายหรอก รู้ว่ามันไม่ชอบถูกด่า แต่ตัวมันเองนั่นแหละที่ทำให้ผมโมโหอยู่เลย
“...!” ริชเงียบ ก้มหน้าหนี บีบมือสองข้างของตัวเองแน่นอย่างเด็กที่ถูกดุเวลาทำผิด ผมเลยเดินไปนั่งยองๆอยู่ตรงหน้ามัน
“เอ้า จะตกใจอีกนานไหม” ผมขึ้นเสียงให้ริชสะดุ้งตกใจเล่น
“ผม...ขอโทษ” ริชพูดเสียงเบาๆ ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงสื่ออกมาว่าขอโทษอย่างที่ปากว่าจริงๆ
“รู้แล้วก็จำไว้ด้วย คราวหลังจะได้ไม่ฟุ้งซ่านอีก อยากรู้อะไรก็ถาม ไม่ใช่เก็บเอาไปคิดเอง” ผมบอก เปลี่ยนท่าจากนั่งยองๆเป็นนั่งขัดสมาธิที่พื้นแทน แล้วก็ยกขาทั้งสองข้างของริชที่ห้อยอยู่กับขอบเตียงวางไว้บนตักผม ริชขืนขาตัวเองเอาไว้ ผมเลยเงยหน้ามองดุๆ ถึงได้ยอม ขอให้ได้ดื้อได้ขัดสักนิด ความสุขมันเลยล่ะ
“ก็พี่กับผม...แบบว่า คือพี่”
“จะเอาอะไรพูดมาเลย อย่ามาอ้ำๆอึ้งๆ เป็นลูกผู้ชายเปล่าวะ” ฟังแล้วขัดใจชะมัด ทีเวลาเถียงที่พูดไฟแลบ ที่อย่างนี้ดันติดอ่าง
“ผมพูดได้เหรอ” มันทำหน้าครุ่นคิด
“มีปากไหมล่ะ มีปากก็พูดได้ พูดดิ จะเอาอะไรก็บอก ให้ได้ก็จะให้ ให้ไม่ได้ก็จะบอกว่าไม่ได้ มีความกล้าหน่อยได้ไหม ที่ไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่องนี่กล้าจัง ทีเรื่องที่ควรทำกลับไม่กล้า”
“แล้วพี่จะดุทำไมวะ” สวนกลับอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะเกรงกลัว นี่แหละ ริชตัวจริงเสียงจริงเลย ถ้าไม่เถียงเก่งแบบนี้แสดงว่าผิดตัวแน่ๆ ต้องเอาไปรักษาโดยด่วน
“ก็มันน่าไหมล่ะ พอๆ ขี้เกียจทะเลาะ จะเอาอะไรว่ามา พูดอย่างที่ใจคิด ทำเป็นไหม” ผมเลิกคิ้วกวนตีนมัน มันเลยใช้ขาข้างที่ไม่เจ็บยันที่ท้องผมไม่หนักไม่เบา แต่พอรู้สึก ชักจะเอาใหญ่แล้วไอ้เด็กแสบนี่!
“ก็ผมไม่รู้นี่นาว่าพี่คิดยังไง ไม่บอกใครจะรู้..”
“แล้วดูไม่ออกหรือไง” ผมพูดแทรก ดวงตายาวรีของริชจ้องหน้าผมด้วยความไม่พอใจ ผมเลยหุบปากให้มันพูดต่อ
“พี่อย่าเพิ่งขัดได้ปะ ก็นั่นแหละ พี่เป็นใครแล้วผมเป็นใคร แค่ผมชอบพี่มันไม่พอหรอก ดูก็รู้ว่าพี่ไม่ได้เป็นแบบผม ไม่ได้ชอบผู้ชาย แล้วพี่จะให้ผมคิดยังไงวะ บางทีพี่ก็ดี บางทีพี่ก็ร้าย ผมควรคิดไหมละว่าพี่ก็ชอบผมเหมือนกัน แล้วอีกอย่างนะ ผมก็กลัวว่าพี่ไม่อยากให้ผมอยู่บ้านพี่ ก็ใช่นิ ผมมันก็แค่นักโทษ ก็แค่ผู้อาศัย ผมจะเรียกร้องอะไรได้ ยังไงนั่นก็ไม่ใช่บ้านผม พี่คิดว่าผมควรต้องวางตัวยังไงล่ะ มีคนมาหาผมพี่ก็ไม่พอใจ ไม่พอใจนักก็ไล่ผมออกจากบ้านเลยดิ พี่จะได้ไม่ต้องรำคาญเวลามีคนมาหาผม ไอ้เตอร์ก็ทีนึงล่ะ ไหนจะพี่ก้องอีก พี่นั่นแหละจะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่าวะ ผมทนไม่ไหวแล้วนะ...อื้ออ!!!”
เสียงบ่นยาวเหยียดหายวับทันทีที่ผมดึงมันลงมาจูบปิดปากซะ พูดมากฉิบหาย ให้พูดหน่อยเดียวแม่งเล่นสวดผมยาวเลย ผมไม่ได้จูบมันแบบลึกซึ้งหรอก ไม่มีอารมณ์ แค่อยากจะปิดปากมันเท่านั้นแหละ แม่งพูดซะผมรู้สึกผิดเลย แต่อีกมุมก็หมั่นไส้มันมาก คิดได้ไงวะว่าผมไม่อยากให้มันอยู่ที่บ้าน
ถามหน่อย ถ้าไอ้เตอร์ไม่จูบมัน มีเหรอผมจะว่าถ้าเพื่อนมันจะมาหาที่บ้าน แต่นี่อะไร วันนั้นทั้งจูบทั้งนั่งตักจนจะรวมร่างกันได้อยู่แล้ว ใครจะไปทนวะ แล้วไอ้ก้องอีก โดนจีบแล้วยังไม่รู้ตัวอีก หรือมันรู้ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือ...กูไม่ชอบครับ!
จบนะ!
“หุบปากได้แล้วนะ เกิดมาไม่เคยพูดหรือไง” ผมบ่นมัน ริชถลึงตาใส่ผมแล้วก็ขยับตัวนั่งบนตักผมในท่าที่สบายมากกว่านี้ แต่พอมันขยับส่วนล่างก็เลยเสียสีกัน เดี๋ยวถ้ามันตื่นนะมันน่ะจะซวย
“ก็พี่บอกให้ผมพูดเองนะ” มันพูดงอนๆ
“เออๆ มีไรจะพูดอีกไหม” ผมถาม ริชทำหน้าคิดก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่รู้ ลืมไปแล้ว” ซะงั้น
“งั้นก็เข้าเรื่อง ขอโทษแล้วกันที่บางครั้งทำไม่ดีใส่ แต่เพราะนายนั่นแหละดื้อ แล้วฉันไม่เคยบอกว่าไม่อยากให้นายอยู่ที่บ้าน ไม่ว่าจะด้วยเหตุการณ์อะไรก็แล้วแต่ ไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ อยากให้อยู่แล้วต้องอยู่ต่อไปด้วย เข้าใจไหม” ผมลงเสียงหนัก ริชพยักหน้าเข้าใจเบาๆ
“ดี! ส่วนเรื่องไอ้เตอร์ ต่อไปห้ามไปกอดจูบกับมันอีก ไม่ชอบ ถ้าจะทำก็ไม่ต้องมาทำให้เห็น แต่ถ้าเห็นโดนทั้งคู่แน่ๆ” ผมขู่สำทับอีกเรื่อง
“ก็...ไม่ทำแล้วก็ได้” ริชตอบในลำคอเบาๆ แล้วที่ผ่านมามันทำไปกี่ครั้งแล้ววะ!
“แล้วเรื่องไอ้ก้อง มันจีบอยู่ไม่รู้หรือไง” คราวนี้ริชเบิกตากว้างส่ายหน้าวืด
“ไม่หรอก พี่คิดมากเปล่า”
“ไม่รู้ ห้ามรับโทรศัพท์ ห้ามคุย ห้ามไปไหนมาไหนกับมัน ถ้าฝ่าฝืนล่ะก็โดนดีแน่! เข้าใจไหม!!!” ผมตวัดเสียงสูงใส่อย่างที่ทำกับลูกน้อง
“เข้าใจครับ!” ส่วนมันก้รับคำอย่างแข็งขัน จะเชื่อฟังไปได้สักกี่น้ำวะ มีเหรอที่คนอย่างริชจะไม่ดื้อ ถ้าจะยาก
“พี่คราม” ริชเรียกผมเสียงหวิวในขณะที่ผมกำลังหอมแก้มมันอยู่ ถ้าริชมันอ้วนขึ้นกว่านี้มันจะมีแก้มเหมือนเค้กหรือเปล่าวะ คงไม่เหมือนหรอก รายนั้นไม่น่าเรียกว่าแก้มได้ เยอะยังกับซาลาเปา
“อะไร” ผมถามแล้วก็ไล่จมูกที่แก้มใสไปมาก่อนจะเลื่อนลงไปที่คอ ริชเอียงคอนิดๆให้ผมสัมผัสได้ถนัดขึ้น อย่างหนึ่งเลยที่ผมชอบคือ เวลาแบบนี้ริชมันไม่เคยห้ามผมเลย แต่ผมก็ยังไม่คิดไปไกลกว่านี้ แต่ไม่ใช่ไม่อยากนะ แต่สงสารมันมากกว่า ไว้มันบอกว่าอยากเมื่อไหร่ผมค่อยทำแล้วกัน
“ผมเชื่อฟังพี่แล้ว ขออะไรอย่างดิ” ผมหยุดซุกไซ้ซอกคอของริช มันเริ่มมีข้อต่อรอง
“อะไร” ผมกระชับเอวริชเข้าหาตัวมากขึ้น แทบไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่ามันนั่งอยู่บนตัก
“กลับไปเอาลูกหินมาให้หน่อยดิ ผมคิดถึงมันอ่ะ”
นี่สรุปแล้วผมกับไอ้ลูกหินนี่ใครสำคัญมากกว่าวะ
-------------------
# เขาว่าเวลาทะเลาะกันแล้วจะทำให้เข้าใจมากขึ้น ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า แต่ถ้าทะเลาะกันแล้วพยายามที่จะเคลียร์ที่จะปลับความเข้าใจกัน ริริว่าก็มีส่วนช่วยได้นะ เพราะเวลาทะเลาะกันเราจะกล้าพูดกล้าระบายความในใจออกมาเหมือนว่าสติหลุด อีกฝ่ายก็สามารถรับรู้ได้ว่าเราคิดอะไร แต่ทางที่ดีไม่ทะเลาะกันจะดีกว่าเนอะ ^^ :hao7:
# มีใครยังไม่ได้ไปลงชื่อจองหนังสือเรื่องนี้ไหมค่ะ ถ้าใครอยากได้แล้วยังไม่ได้ลงชื่อจองก็เข้าไปลงชื่อหน่อยนะคะ จะเช็คจำนวนยอด ยังไม่มีเงินก็ลงชื่อไว้ก่อนได้คะ ริริมีเวลาให้เก็บเงินเยอะ ตามลิ้งค์นี้เลยคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม (https://www.facebook.com/notes/ririworld/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87-pretty-boy-iii-%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9C%E0%B8%A1/479323388819880)
:mew1: :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
ไอพี่คราม นุ่มนวลกะน้องหน่อยสิ :mew4:
-
อีพี่ครามอาการหนัก หวานกว่านี้หน่อยได้ม้อยยยยย ขนาดพี่ปืนยังพัฒนาความนิ่งโดยการหวานหยดย้อยขึ้นแล้วนะชิ
-
อิพี่ครามรุนแรงจริง
ริชช้ำกันพอดี :ling1:
ปลล.ริริเปลี่ยนวันที่ด้วยน้า
-
:-[ พี่ครามอ่ะกระชากจูบ ริชอ้อนไปอ้อนเยอะๆ คนแก่แพ้ทาง :hao3:
บอกชอบกันแล้วเมื่อไหร่จะบอกรักหนอ? เห็นพี่ครามมีอาการหึงริชแล้วอยากเห็นริชหึงมั่งจัง :hao7:
ปล.วันที่ยังไม่ได้แก้น่ะค่ะ
-
^
^
^
ขอบคุณ 2 รีบนค่ะ พอดีกินยาแก้ไข้ไปเลยเบลอ ลงเสร็จแล้วรีบไปหาข้าวกินจะได้กินยาอีกที :katai1:
-
555 หักมุมตอนจบซะงั้น
พี่ครามขี้หึงสุดๆ อิอิ
-
สงรามค่ะ
คุนขี้หึงมากๆ
-
เข้าใจริชนะ อย่างว่าริชเป็นคนคิดเยอะคิดมาก ด้วยคามที่เหมือนอยู่คนเดียวมาตลอดที่บ้านก็เป็นแบบนั้น
พอมาชอบพี่คราม พี่ครามก็ไม่พูดอะไรด้วยนิสัยของพี่แกนั่นแหละ ไม่แปลกที่ริชจะเป้นแบบนี้จนทะเลาะกัน
เพราะคนนึงก็ไม่พูดคนนึงก็คิดมาก แต่ทะเลาะกันแล้วเคลียดีกว่าทะเลาะแล้วเงียบนะ
รักกันได้แล้วน๊าาาาาาาาาาาาาาา รักกันสักที อิอิ :-[ :-[
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
5555 ประโยคงอแงหาลูกหิน ริชชี่น่ารักเลยยอ่า
-
เพ่ครามจะฮาร์ดคอไปไหนค๊าาาาาาาา
สรุปว่าตกลงเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการแล้วใช่ป่ะ?????
ดีจังเลยเน๊อะริชชี่ ต่อไปนี้ไม่ต้องแอบเก็บไปคิดมากคนเดียวอีกแล้วน้าาาา :o8: :o8:
+1 ให้กับความฮาร์ดคอของพี่ครามจ้าาาา :3123: :3123: :3123:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ก็ลูกหินเป็นลูกนี่นา ก็ต้องเอามาอยู่กับพ่อแม่ด้วยสิ :กอด1:
-
ริชหนูน่ารักเกินไปแล้วนะ :mew1:
:call:
-
หวานๆ เอาอีกๆๆๆ :hao7:
-
ไอ้พี่คราม ไอ้คนเผด็จการ :ruready
-
:-[ :-[ :-[ :-[ชอบพี่ครามโหมดนี้ทที่สุดอะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่คราม พอเคลียกะริชเสร็จนี่ ซนเป็นลิงเลยนะ :hao6:
-
ดูแล้วลูกหินน่าจะเป็นพระเอกมากกว่านะเนี่ยคึคึ
น่ารักเวอร์^///^
-
พี่ครามขี้หึงว่ะ แต่ปากหนักไม่ยอมบอก ต้องมีตัวกระตุ้นถึงได้หลุดออกมา
-
อิพี่ครามมันหวานได้แค่นี้ใช่มั้ย
-
-w- ขี้หึงแล้วยังปากแข็งอีกอ่า คราม
-
ริชน่ารักเว่ออออออออออร์
ดูสิ น่ารักขนาดนี้แล้วพี่ครามจะร้ายลงอีกป้ะ?
และในที่สุด
พระเอกก็ฉลาดแล้ว 555555555555
:katai2-1: :katai2-1:
-
แกจะฮาร์ดคอก.ไก่ไปไหนวะพี่ครามมม :angry2:
สงสารน้อง กลับไปเอาลูกหินมาให้น้องด้วย :a2: :onion_asleep:
-
อิพี่ครามนี่ไม่หวานกับเขาบ้างเลย เฮ้อ...
-
สงครามน่ารักขึ้นนะ
-
รีบๆไปรับลูกหินเลย
-
ฮ่าอีตอนท้ายเนี่ยละ555
-
อิพี่ครามยอมรับต่อหน้าน้องริชแล้วววว ..
เขินจุง >///////<
-
จะบอกรักกันดีๆหน่อยก็ไม่ได้ แต่อย่างนี้ก็สมกับครามหน่อย
ริชนับวันชักจะน่ารักไปหน่อยแล้ว
-
:hao6: หวานกันจริงๆเล้ยยยยยยยยย หุหุหุ
-
ไอ้ลูกหินสำคัญกว่าฟุดๆๆๆ ^0^
-
ครามนี่ทั้งหวงทั้งหึงริชเอามากๆเลยนะเนี่ย
-
พี่ครามถึงกับต้องอพยพน้องริชหนีพี่ก้องเชียวเหรอ
ตอนแรกอย่างกับระเบิดจะลง ตอนท้ายเล่นเอาเราเขิน :-[
ทีนี้น้องริชก็รู้แล้วนะว่าพี่ครามคิดยังไงกับตัวเอง
ต่อไปก็อย่าดื้อกับพี่เค้ามากล่ะ โดนลงโทษไม่รู้ด้วย
แต่คงอีกนานเพราะพี่ครามเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ
จะมีก็แต่ตอดเล็กตอดน้อย แต่เราว่าอย่างนี้น่ารักดี
ค่อยๆเรียนรู้กันไป เดี๋ยวก็ดีเหมือนพี่ทราฟกับน้องเค้ก :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
ท้ายของตอนหักมุมมากอ่ะ ดูหวานมากอ่ะ >3<
-
น่ารักจริงๆ ให้ตาย แผนของเค้กสำเร็จไปได้ด้วยดี อิอิ
-
น่ารักจัง พี่ครามช่วยแสดงออกหน่อยก้อได้น่ะ แต่อย่างว่าบุคลิกพี่แกเป็นแบบนี้นี่น่า ส่วนริชนับวันยิ่งน่าเอ็นดูน่ะเนี่ย :mew1:
ยังไงเพื่อน ๆ ช่วยกันไปลงชื่อให้คุณริริหน่อยน่ะจ้ะ เพราะ อยากให้ตีพิมพ์มากกกกกก เรารู้ว่าเพื่อน ๆ ก้ออยากเหมือนกัน จริงไหมจ้ะ ช่วยกันอุดหนุนนักเขียนจะได้มีกำลังใจในการทำงานต่อไปน่ะ :katai2-1:
รอตอนต่อไปจ้ะ
-
เข้ามาบอกว่าไปลงชื่อแล้วน้า :z2:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 26
[Rich talks]
ในหน้าจอทีวีกำลังฉายภาพยนต์ที่เกี่ยวกับรถแข่งอยู่ จำได้ว่าเรื่องนี้ผมดูเป็นรอบที่สิบได้แล้วมั้ง แต่เพราะผมชอบอะไรที่เกี่ยวกับรถ เรียกว่ารักเลยก็ว่าได้ล่ะ ถ้าเลือกได้ผมก็คงเรียนวิศวะฯเครื่องยนต์ ไม่ใช่มาเรียนบริหารบ้าบออะไรนี่
“ดูอะไร”
ผมละสายตาจากหน้าจอทีวีเงยหน้ามองพี่ครามที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหลังจากกลับบ้านไปสอนเด็กที่โรงฝึก ผมอยู่คอนโดมาได้เกือบอาทิตย์แล้ว น่าเบื่อโครตๆ พี่ครามไม่ให้ผมออกไปไหนเลย ทำได้แค่ดูทีวีเท่านั้น
“ชอบเหรอ” พี่ครามทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม พาดแขนกับโซฟาผ่านต้นคอผม ผมเลยเอนหัวไปพิงแขนพี่ครามไว้ มือก็ลูบคางลูกหินเบาๆ มันหลับไปสักพักได้แล้ว
“อืม ผมอยากทำงานเกี่ยวกับรถ มันคงจะดีถ้าผมได้เปิดสนามแข่งรถของตัวเอง ได้เห็นรถสวยๆ ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่ม ฟังแล้วหัวใจมันจะเต้นแรง” นี่แหละความฝันผม ฝันที่ได้แค่เป็นความฝัน ที่ไม่มีวันจะเป็นความจริงขึ้นมาได้
“ขนาดนั้นเชียว” พี่ครามเลิกคิ้วสูง ผมพยักหน้ารับยิ้มๆ แล้วก็หันไปดูหนังตามเดิม พี่ครามก็นั่งดูเป็นเพื่อนจนกระทั่งหนังจบ
“นี่ ไปทำอะไรให้กินหน่อยสิ”
“หืม?” ผมหันไปมองพี่ครามอย่างไม่เชื่อหู เมื่อกี้เขาให้ผมไปทำอะไรนะ
“อะไร ไปทำอะไรให้กินหน่อย หิว”
“พี่อยากตายเหรอ” ผมถาม ผมทำอาหารเป็นที่ไหน
“หัดสิ ใครๆก็ต้องหัดทั้งนั้น” เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆเหมือนนั่งดูละครงั้นแหละ ทำอาหารนะ เสี่ยงยิ่งกว่าให้ผมไปแข่งรถอีกนะบอกเลย
“ไม่เอาอ่ะ สั่งมากินเหอะ” ผมส่ายหน้าหวืด ยังจำเหตุการณ์ครั้งก่อนได้ที่พี่ครามมันร่อนมีดใส่ผม ลืมไปได้สักพักแล้วนะ แต่พี่ครามทำให้ผมจำขึ้นมาได้อีกรอบ ผมเลยตวัดสายตามองพี่ครามอย่างไม่พอใจ คราวนั้นผมคิดว่าตัวเองต้องตายแล้วจริงๆ น่ากลัวโครตๆ
“เป็นอะไร ทำไมมองฉันแบบนั้น”
“พี่เคยจะฆ่าผม”
“ตอนไหน” พี่ครามทำหน้าไม่รู้เรื่อง
“เหอะ! ก็คราวก่อนที่พี่ปามีดใส่ผมไง คนอะไรใจคอโหดเหี้ยมจริงๆ”
ก็ไม่ได้โกรธอะไรมากหรอกครับ แต่ก็กังวลอยู่ พี่ครามมันเป็นคนโมโหร้าย ไม่รู้วันดีคืนนี้มันจะทำอะไรผมอีกหรือเปล่าถ้าหากว่าผมทำให้พี่เขาไม่พอใจ
“ก็คราวนั้นนายดื้อ ถ้าไม่ดื้อฉันจะทำแบบนั้นทำไม”
“แล้วถ้ามันพลาดมาโดนผมล่ะ ถึงกับตายเลยนะ”
“ไม่ตายหรอกนา”
“ทำไมจะไม่ตาย”
“ก็ฉันไม่ได้จะปาให้โดนหัวนายสักหน่อย ระดับฉันไม่เคยมีคำว่าพลาด”
“แล้วคราวหน้าละ ถ้าผมดื้อ พี่จะทำแบบนั้นอีกไหม
“กลัวเหรอ”
“...” ผมพยักหน้ายอมรับแต่โดนดี ไม่กลัวได้ไงครับ ใครบ้างที่ไม่กลัวตาย แต่ก่อนผมอาจพูดได้เต็มปากเต็มคำนะว่าต่อให้ตายก็ไม่กลัว แต่ตอนนี้ผมโคตรจะกลัวเลย
“ถ้าคราวหน้านายดื้อ ฉันจะลงโทษวิธีอื่นแทน รับรองว่าไม่ถึงตายหรอก”
“พี่คราม!”
“หึหึ ไปเร็วๆ ไปทำกับข้าว” พี่ครามไล่ผม ผมมองหน้าพี่ครามอย่างขัดใจแล้วก็ลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องล้มลงนั่งอีกครั้ง ลืมไปว่าขาใส่เฝือกอยู่
“นี่พี่ ผมเจ็บอยู่พี่ยังกล้าใช้ผมอีกเหรอ”
พี่ครามก้มลงมองขาผม พี่เขานิ่งไปสักครู่ก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมช้อนตัวผมอุ้มขึ้น ผมรีบกอดคอพี่ครามเพราะกลัวตก ขายังไม่หายดี เดี๋ยวก็ได้หักอีกข้าง
“งั้นก็ช่วยกันทำแล้วกัน”
“แล้วพี่นึกครึมอะไรถึงอยากทำละเนี่ย”
ผมไม่เคยเห็นพี่ครามแตะงานในครัวเลยด้วยซ้ำ พี่แต่พี่เจและพี่ทราฟที่ทำ พี่สองก็ไม่ทำ รายนั้นประกาศไว้ว่าจะมีหน้าที่กินอย่างเดียว ผมเลยรู้สึกแปลกใจที่พี่ครามจะทำกับข้าว แต่จะว่าไป เหมือนพี่ครามจะเคยสอนผม แต่ผมไม่ทำนะ งั้นก็แสดงว่าพี่เขาทำเป็นนะสิ
“นั่งอยู่นี่ เดี๋ยวหาอะไรให้ทำ” พี่ครามวางผมลงที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าวในครัว ส่วนตัวเขาก็เปิดตู้เย็นคุ้ยหาของมาทำมื้อเย็น
“พี่ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ” ผมถาม พี่ครามหันกลับมามองผมก่อนจะกับไปมุดตู้เย็นตามเดิม ท่าทางแบบนี้น่ารักดีแหะ
“เป็นสิ ใครจะไปเหมือนนาย”
“ใครจะไปเหมือนนาย หึ!” ผมพูดล้อเลียนเสียงเบา ดีนะที่เขาหันหลังให้ เลยไม่เห็นว่าผมทำอะไร
“หั่นคะน้าให้ที จะทำข้าวผัด” พี่ครามวางเขียงและมีดพร้อมกับคะน้ากำหนึ่งไว้ตรงหน้าผม สั่งเสร็จเขาก็หันไปทำอย่างอื่น
แล้วมันทำยังไงวะ...ต้องหั่นยังไง
ผมหยิบคะน้าต้นงามขึ้นมาดู มือขวาก็หยิบมีดขึ้นมา อืม...คมใช่เล่น แล้วมันหั่นแบบไหนกันวะ ผมไม่เคยหั่น แต่เอาเถอะ ไม่ลองไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ต้องหั่นไม่ใหญ่เกินไป จะได้เอาเข้าปากได้
แล้วผมก็ตั้งใจหั่นคะน้าช้าๆ แต่ทำไมตรงส่วนต้นมันแข็งจังวะ หั่นไม่ค่อยจะเข้า งั้นหั่นเล็กว่านี้อีกหน่อยดีกว่า เดี๋ยวไม่สุก กินแข็งๆคงไม่อร่อยหรอก
“พี่คราม เสร็จแล้ว” ผมยิ้มให้กับผลงานตัวเอง แม้จะออกมาประหลาดๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ แอบภูมิใจเล็กๆ
“ไหน...เฮ้ยย!!! อะไรวะเนี่ย!”
พี่ครามรีบถลาเข้ามาดูคะน้าที่ผมหั่น จากที่ยิ้มผมก็หุบยิ้มทันที พี่ครามเงยหน้ามองผมเหมือนอยากจะตายหรืออยากจะฆ่าผมให้ตายก็ไม่รู้ ผมทำอะไรผิดอีกล่ะคราวนี้
“เคยหั่นคะน้าไหม ใครใช้ให้หั่นแบบนี้” พี่ครามยีหัวตัวเองจนยุ่ง แล้วก็ยืนเท้าเอวจ้องหน้าผม
“ไม่เคยอ่ะ ทำไมอ่ะ” ผมถาม ก้มลงมองผลงานตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ถึงได้รู้ว่ามันทุเรศแค่ไหน
“ให้หั่นคะน้าไม่ใช้ให้ซอย เกิดมาทำอะไรเป็นบ้างไหมวะเนี่ย” พี่ครามบ่นหัวเสียแล้วก็ใช้มือกวาดเอาคะน้าที่ผมตั้งใจหั่นด้วยความยากลำบากไปทิ้งถังขยะ นั่นเป็นความภาคภูมิใจแรกของผมเลยนะ ทำไมพี่เขาทำแบบนี้วะ!
ด้วยความน้อยใจทั้งคำพูดที่เหมือนจะบอกว่าผมมันไร้ค่าที่เกิดมาทำอะไรไม่เป็น ไหนจะเอาคะน้าของผมไปทิ้งถังขยะอีก ผมเลยลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก็เดินออกจากครัวด้วยความทุลักทุเล เมื่อไหร่จะหายสักที ผมเบื่อที่จะอยู่ในสภาพนี้เต็มทนแล้ว!
“ทำอะไร ล้มลงไปจะว่าไงห๊ะ!” พี่ครามคว้าตัวผมเอาไว้แล้วก็อุ้มขึ้นไปวางที่เก้าอี้ตัวเดิม ผมเม้มปากแน่นไม่พูดอะไรสักคำ เบือนหน้าไปมองทางอื่นไม่มองหน้าพี่คราม
“เป็นอะไรอีก อย่าบอกนะว่างอน”
“เปล่า!”
“เฮ้อ เรื่องง่ายนายยังทำไม่ได้ แล้วจะไม่ให้ฉันหงุดหงิดได้ยังไง”
“ก็ผมทำไม่เป็น พี่สอนผมไหมล่ะ”
“แล้วทำไมไม่ถาม”
“...” ผมเงียบ ตกลงแล้วเรื่องนี้ใครผิดใครถูกกันแน่ ผมผิดใช่ไหมที่ทำไม่เป็นแล้วไม่ถาม ผิดใช่ไหมที่แค่เรื่องง่ายๆก็ทำไม่ได้
“ทีหลังทำไม่เป็นก็ถาม จะได้สอนแล้วจะได้ไม่ทำผิดอีก”
“ก็ผมไม่รู้”
“ก็ถึงได้บอกอยู่นี่ไง ถามจริงๆเลยนะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเข้าครัวเลยใช่ไหม”
“เคย...แต่ทำแล้วไม่มีคนกินผมเลยไม่ทำอีก”
“ทำไม”
“ก็มีอยู่ครั้งหนึ่งผมอยากทำอาหารเช้าให้พ่อแม่แล้วก็พี่ชายกิน ถึงจะเป็นแค่อาหารเช้าง่ายๆอย่างไข่ดาว ไส้กรอกกับแฮม เบคอนและขนมปัง แต่ผมก็อยากทำให้ เพราะผมหวังจะได้รอยยิ้มและคำชมบ้าง แต่นอกจากไม่ได้แล้ว ยังไม่มีใครอยู่กินอาการเช้าหน้าตาทุเรศๆที่ผมทำ เพราะทุกคนต้องรีบออกไปทำงาน สุดท้ายผมก็กินฝีมือตัวเอง ที่ทอดไข่ก็ไหม้ ขนมปังก็ไหม้ เบคอนก็ไม่สุก หลังจากนั้นผมก็ไม่คิดจะเข้าครัวอีก”
“แล้วอยากทำไหม ลึกๆแล้วอยากจะทำอาหารหรือเปล่า”
“...” ผมพยักหน้าช้าๆ ผมอยากทำอาหารให้คนที่ตัวเองรักกิน เวลาที่เห็นในหนังหรือโฆษนา ผมรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่อบอุ่นมากๆ แต่ผมก็ทำพลาดตั้งแต่แรก
“ถ้าอยากทำก็ทำ ถึงออกมาไม่ดีก็ต้องพยายามต่อไป สักวันก็จะทำได้เอง”
“ผมจะทำได้เหรอ”
“เชื่อมั่นในตัวเองสิ นายทำได้อยู่แล้ว ถ้าแม้แต่ตัวนายเองยังไม่เชื่อมั่นในตัวเอง แล้วใครจะมาเชื่อ หืม”
“ผมไม่รู้ต้องทำยังไง ต้องเริ่มจากตรงไหน มีหลายสิ่งที่ผมอยากทำ แต่ก็ไม่กล้า ไม่รู้จะทำไปทำไม ทำไมก็ไม่มีใครสนใจหรือสนับสนุน ผมก็เลยเลือกที่จะไม่ทำอะไรเสียดีกว่า ดีกว่าทำไปแล้วถูกมองข้าม”
“ทำเถอะ ฉันจะสนันสนุนนายเอง ใครไม่สนใจก็ช่างหัวมัน มีแค่ฉันคนเดียวที่สนใจก็พอ”
“พี่คราม”
“ร้องทำไมเนี่ย ขี้แยจริงๆ เดี๋ยวหั่นคะน้าใหม่เลย คราวนี้ฉันจะสอนนายเอง”
ผมมีความสุขจริงนะที่ได้อยู่กับพี่คราม ถึงเขาจะร้ายในบางที แต่เขาก็ใจดีมากๆ ถึงจะเป็นคนที่แข็งกระด้าง แต่บางครั้งเขาก็อ่อนโยน
หลังจากนั้นพี่ครามก็ช่วยสอนผมเรื่องทำอาหารเล็กๆน้อยๆ ผมก็ทำออกมาดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่กับข้าวมือเย็นก็ออกมากินได้แล้วก็อร่อยด้วย แหงล่ะ ผมแค่ช่วยหยิบจับ แต่คนทำคนปรุงมันพี่ครามนี่นา
กินข้าวเสร็จผมก็อาสาล้างจานให้ ทีแรกพี่ครามจะไม่ให้ทำเพราะผมต้องยืน แต่ผมไม่ฟังดื้อจะทำให้ได้ มันก็ไม่ลำบากขนาดนั้นหรอก เพราะเอนตัวพิงกับเคาน์เตอร์ล้างจานได้ ผมเคยทำนะ เค้กเคยสอนผม เลยพอทำได้บ้าง แม้จะช้าเพราะกลัวจานหล่นแตก แต่ในที่สุดการล้างจานของผมก็ผ่านไปได้ด้วยดี ล้างจานเสร็จผมก็เปิดตู้เย็นเพื่อกินน้ำ
“กล่องอะไร” ผมหยิบกล่องอะไรสักอย่างออกมาจากตู้เย็น เมื่อกลางวันยังไม่มีเลย
เค้ก!
ผมทำตาวาวจ้องเค้กนมสดในกล่องด้วยความปรารถนา ผมอยากกินมาหลายวันแล้ว บ่นๆให้พี่ครามฟังแต่รายนั้นไม่ได้พูดอะไร อย่าบอกนะว่าซื้อมาให้ผม
“พี่คราม!” ผมตะโกนเรียกชื่อพี่ครามเสียงดัง เพราะพี่เขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“อะไร!” พี่ครามตะโกนกลับมา แล้วสักพักตัวเขาก็เข้าในครัว
“เค้กนี่ของผมเหรอ” ผมชูกล่องเค้กให้พี่ครามดู
“อืม อยากกินไม่ใช่เหรอไง” พี่ครามพูดนิ่งๆ เดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ผมเลยเขย่งตัวจุ๊บแก้มสากๆที่หนวดเริ่มขึ้นอีกแล้วทีหนึ่ง
“ขอบคุณครับ”
“หึหึ” พี่ครามหัวเราะเบาๆแล้วก็เดินไปหยิบช้อนมาสองคันก่อนจะค่อยๆประคองผมออกไปที่ห้องนั่งเล่น
พี่ครามกินเค้กแค่ไม่กี่คำก็ไม่กินต่อ ผมเลยจัดการคนเดียวอย่างเมามันส์ อร่อยมาก! ร้านไหนเนี่ย ผมเคยกินที่ร้านที่เค้กซื้อมาฝาก รสชาติอร่อยเหมือนกันเลย
“พอแล้ว เลิกกินได้แล้ว” พี่ปรามเบาๆเมื่อเห็นว่าเค้กสองปอนด์เหลือไม่ถึงครึ่ง อย่ามองผมแบบนั้น ผมไม่ได้กินคนเดียวนะ ลูกหินก็กินด้วย ผมเช็ดปากมันที่เลอะครีมให้ น่ารักชะมัดเลย ผมก้มหน้าลงไปหวังจะจุ๊บที่ปากแดงๆจมูกแดงๆของลูกหิน แต่มีคนดึงคอเสื้อผมไว้ก่อน
“พี่คราม ปล่อย”
“จะทำอะไร”
“เอาไรเล่า แค่จะจุ๊บลูกหินเฉยๆ”
“ไม่ต้องเลย แล้วก็เลิกกินเค้กได้แล้ว”
“อีกนิดนึงนะ นะๆพี่คราม”
“เออ”
ผมยิ้มแก้มปริ ตักเค้กเข้าปากแล้วก็ใช้นิ้วจิ้มครีมนมสดให้ลูกหินกินด้วย อร่อยละสิ ทำหน้าฟินเชียวนะไอ้ตัวเล็ก ฮึ่ย! มันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ อยากฟัดๆ
“กินให้มันดีๆหน่อยได้ไหม เป็นไอ้ลูกหินเหรอไง” เขาว่าก่อนจะใช้นิ้มโป้งเช็ดปากให้ผมก่อนจะเอานิ้วเข้าปากตัวเองโดยที่พี่ครามยังจ้องหน้าผมอยู่ ทำเอาผมสำลักทันที
ผมรีบตักเค้กเข้าปากแก้เก้อคำโตเพื่อกลบเกลือนอาการใจเต้นขั้นรุนแรง ถ้ายังเป็นแบบนี้ผมต้องเป็นโรคหัวใจแน่ๆ แต่เพราะผมตักเค้กเข้าไปคำโตเกินไป ไม่ระวังทำให้ครีมเค้กเลอะปากผมยิ่งกว่าเดิม ผมเลยใช้ลิ้นเลียที่ขอบปากตัวเอง และคราวนี้ก็ได้เรื่องเลยเมื่อพี่ครามโน้มหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะตวัดลิ้นร้อนๆเลียครีมที่ริมฝีปากผม ผมตาโตอ้าปากค้าง รู้สึกว่าตัวเองปากสั่นระริก
“อืม...” ผมแหงนหน้ารับจูบพี่ครามอย่างเผลอไผล มือหน้าฉวยเอาจานเค้กในมือผมไปวางไว่ก่อนจะประกบจูบลงมาอย่างหนักหน่วง ริมฝีปากบดเบียดกันไม่หยุด ซ้ำยังเพิ่มแรงกดหนักขึ้นเรื่อยๆจนแผ่นหลังผมแบบไปกับโซฟา ได้ยินเสียงร้องของลูกหินเบาๆ แต่ผมและพี่ครามไม่มีใครสนใจ เพราะกำลังจดจ่ออยู่กับริมฝีปากที่ร้อนแรงของพี่คราม
ถ้าจะเร่าร้อนขนาดนี้ สักวันผมก็ละลายคาอกเขาแน่
3 สัปดาห์ผ่านไป
ในที่สุดผมก็จะได้เอาเฝือกออกจากขาเสียที และวันนี้ผมจะได้กลับไปอยู่ที่บ้านพี่ครามด้วย อยู่คนเดียวในห้องแคบๆผมโคตรจะเหงาเลย
“พี่ริชกลับมาแล้ว! เค้กคิดถึง” เค้กวิ่งเข้ามากอดผมคนแรกโดยมีเจ้าสายไหมวิ่งตาม พี่ครามที่อุ้มลูกหินตามมาปล่อยลูกหินลงกับพื้น เท่านั้นแหละสายไหมก็ลงมือฟัดไอ้ลูกหินทันที ลูกผมจะช้ำในตายไหมนั่น
“พี่ก็คิดถึงเค้ก” ผมกอดตอบเค้ก แล้วเราก็พากันไปที่ห้องนั่งเล่น พี่ครามแยกไปกับพี่ทราฟ สงสัยไปที่โรงฝึก
“เป็นไงบ้างเรา” ผมถามเค้ก ไม่ได้เจอไม่เท่าไหร่ แต่กลับดูผ่องใสขึ้น ท่าจะมีความสุขมาก
“ก็ดี ว่าแต่พี่ริชกับพี่ครามไปถึงไหนกันแล้ว” เค้กถามพร้อมทำตาวิบวับ
“ถึงไหนคืออะไร” ผมถามงงๆ
“ก็ พี่ครามกับพี่ริชเป็นแฟนกันยัง” เค้กทำหน้าตื่นเต้น ผมร้องอ๋อในใจ แต่คิดอีกที เค้กรู้ได้ไงว่าจะเกิดอะไรขึ้น รู้ได้ไงว่าพี่ครามจะบอกชอบผม แต่พอเค้กถามผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า
ผมเป็นแฟนกับพี่ครามยังวะ...?
“ไม่รู้สิ” ผมตอบเค้ก เริ่มคิดมาก นั่นดิ ผมกับพี่ครามเป็นอะไรกันตอนนี้
“ทำไมไม่รู้อะ!” เค้กทำตาโตตกใจราวกับว่าเรื่องนี้ใหญ่โตพอๆกับสึนามิกำลังจะเข้าไทย
“ก็...ไม่รู้ดิ” ผมตอบ
“แล้วไม่มีอะไรคืนหน้าเลยเหรอ เค้กอุตส่าห์วางแผนให้พี่ก้องมาจีบพี่ริชเลยนะ คิดว่าพี่ครามจะต้องหึง แล้วหลังจากนั้นพี่ครามก็จะรู้ใจตัวเองแล้วก็ขอพี่ริชเป็นแฟน...”
“เค้ก...” ผมเรียกเค้กให้หยุดพูด เพราะตอนนี้พี่ครามมายืนอยู่ข้างหลังเค้ก โดยมีพี่ทราฟอยู่ทำหน้าแหยงอยู่ข้างๆ แต่เค้กก็ไม่ยอมหยุดพูดไปเรื่อย ตายแน่น้องกู ตายแน่ๆ
“แล้วนี่อะไร ตกลงแล้วพี่ครามยังไม่ขอพี่ริชเป็นแฟนอีกเหรอ โอ๊ยยย อยากจะบ้าตาย ทำไมพี่ครามบื้อย่างนี้นะ!” เค้กโวยวายทำหน้าขัดใจ
“เหรอ พี่บื้อมากเหรอ” พี่ครามถามเค้ก
“ก็ใช่นะสิ บื้อสุด....สะ สุด”เหมือนเค้กจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่กับผมแค่สองคนในห้องนั่งเล่น เจ้าตัวค่อยๆหันไปข้างหลัง เพื่อเผชิญหน้ากับพี่ครามที่ยืนทำหน้ายักษ์อยู่ บอกได้คำเดียวครับว่างานเข้า!
“เย็นนี้พี่ว่าจะพาทุกคนไปกินข้าวเย็น แต่คงมีเด็กคนหนึ่งที่จะต้องกินข้าวที่บ้านคนเดียวแล้วแหละ” พี่ครามพูดจบแล้วก็เดินมาลากผมเข้าห้อง ขนาดเค้กตามมาเคาะห้องขอโทษพี่ครามก็ไม่ยอมฟัง แต่บางทีก็นั่งยิ้มที่ทำเค้กหัวหมุนได้
คนอะไรชอบแกล้งเด็ก
ตกเย็นพี่ครามก็สั่งให้ทุกคนไปอาบน้ำเพราะจะออกไปกินข้าวนอกบ้าน แต่สั่งห้ามไม่ให้เค้กไป พี่ทราฟบอกว่าจะอยู่กับเค้กแต่พี่ครามสั่งเด็ดขาดว่าพี่ทราฟต้องไปด้วย ห้ามอยู่เป็นเพื่อนเค้ก เป็นการทำโทษ
“พี่คราม สงสารเค้กนะ อย่าแกล้งน้องเลย” ผมบอก ทีเค้กทำไปผมรู้ว่าน้องหวังดี แต่พี่ครามก็ไม่ฟัง ดันหลังผมขึ้นรถจนได้ ก่อนออกมาผมเห็นเค้กตาแดงๆนั่งหน้าจ๋อยอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ก้มหน้าไม่พูดกับใคร ร้องไห้แน่ๆ
“พอเถอะมึง กูสงสารเค้ก” พี่ทราฟเดินมาที่รถหน้าเครียด เพราะเค้กก็ไม่คุยกับพี่ทราฟเหมือนกัน เค้กคงไม่ได้โกรธพี่ทราฟหรอก แต่คงเสียใจอยู่
“ขึ้นรถ” พี่ครามบอกนิ่งๆ
“ไม่เอาน่ามึง ให้เค้กไปด้วยเหอะ” พี่เจว่า
“นั่นดิ ร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วมั้ง” พี่สองก็ช่วยพูด
“มึงไปกินกันเถอะ เมียกูทั้งคนจะให้ปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ไง”
“กูบอกให้ขึ้นรถ!” พี่ครามตะคอก พี่ทราฟเลยต้องขึ้นรถอย่างเสียไม่ได้
รถเคลื่อนออกจากบ้าน ทุกคนทำหน้าเครียดเพราะเป็นห่วงเจ้าตัวน้อยในบ้าน แต่ขับรถออกมาจากบ้านไม่เท่าไหร่ พี่ครามก็หยุดรถลง จอดอยู่อย่างนั้นก่อนจะเดินลงจากรถ พวกหันหลังมอง เห็นพี่ครามเดินกลับไปที่บ้าน ไม่นานก็ออกมาพร้อมเค้กที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น พี่ทราฟรีบเปิดประตูรถลงไปหาเค้ก เค้กกอดพี่ทราฟแน่น ร้องไห้ไม่หยุด
คราวนี้ไม่รู้จะโทษใครดี แต่กว่าเค้กจะหยุดร้องไห้ก็ต้องปลอบกันอยู่นาน แต่สุดท้ายก็กลับมายิ้มได้ตามเดิม แต่สำหรับผมนะ ผมต้องขอบคุณเค้กมากว่าจะตำหนิ เพราะเค้กทำให้ผมได้รู้ว่าพี่ครามคิดยังไงกับผม
แต่ละวันผ่านไปรวดเร็ว ผมยังต้องทำงานกับพี่ครามตามเดิม และดูเหมือนจะหนักขึ้นเพราะใกล้ถึงเวลาที่ผมจะต้องออกไปเผชิญหน้ากับพ่อแม่แล้วพี่ชายผม ผมต้องฝึกต้องเรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง แต่เพราะมีพี่คราม ผมถึงทนได้แม้จะรู้สึกเหนื่อยมากแค่ไหรก็ตาม
เพราะผมเชื่อที่พี่ครามเคยบอกว่าจะสนับสนุนไม่ว่าผมจะทำอะไร และผมจะต้องทำให้ได้
แต่ยิ่งมาไกลเท่าไหร่ ผมยิ่งขลาดกลัวเท่านั้น ผมกลัวไปทุกอย่าง ในหัวก็คิดไปว่าผมจะทำได้ไหม จะเด็ดขาดพอหรือเปล่า แล้วถ้าได้เจอกับพ่อแม่และพี่ชายอีกครั้ง ผมจะทำตัวยังไง พวกเขาจะทำหน้ายังไง จะเข้ามากอดผมไหม หรือจะมองผมด้วยแววตาเฉยชาเหมือนคนไม่รู้จัก
ผมกลัวจนนอนฝันร้ายเกือบทุกคืน พี่ครามเลยให้ผมย้ายขึ้นไปนอนกับพี่เขาบนห้อง ทุกครั้งที่ผมสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย ก็จะมีฝ่ามืออุ่นๆคอยลูบหลังปลอบโยนเสมอ
ตอนนี้ผมขาดพี่ครามไม่ได้แล้วจริงๆ ต่อให้สถานะเราสองคนจะไม่ชัดเจน แต่แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับผมแล้ว แค่พี่เขาอยู่ข้างๆผมแบบนี้ก็ดีเกินพอ
อบอุ่นที่ผมไม่เคยได้จากครอบครัว แต่วันนี้ผมได้รับจากเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
และแล้ววันที่ผมจะได้เจอหน้าพ่อกับแม่อีกครั้งก็มาถึง ตอนนี้ผมอยู่ที่ฮ่องกง ในฐานะประฐานบริษัทคนใหม่ของบริษัทส่งออกสินค้า ส่วนผู้บริหารคนเก่าก็คือ...พ่อกับแม่ผมเอง
พี่ครามส่งคนเข้าแทรกแซงที่บริษัทที่พ่อของผมดูแลอยู่ ทำให้ขาดทุนย่อยยับและสุดท้ายก็เข้าเทคโอเวอร์ในชื่อของผม เป็นชื่อใหม่และนามสกุลใหม่ที่พี่ครามพาไปเปลี่ยน
ฤทธิรณ วงศ์ภินันท์
ฤทธิรณ แปลว่าความเก่งกล้าในการรบ พี่เขาบอกว่าผมจะได้แข็งแกร่งขึ้น ส่วนนามสกุลเป็นนามสกุลพี่คราม บอกเลยว่าผมโครตเขินอ่ะ เหมือนแต่งงานกับพี่เขาอ่ะ ผมโคตรจะเพ้อเลยว่าไหม บ้าบอคิดไปเองชะมัดเลยผม
แต่ตอนนี้เลิกเพ้อก่อน เพราะอีกไม่ถึงชั่วโมงผมจะได้เจอคนที่ทิ้งผมไป คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อและแม่ ผมไม่รู้ว่าถ้าพ่อแม่ได้เจอผมแล้วพวกเขาจะรู้สึกยังไง จะโกรธไหมที่ผมหักหลังพวกเขาแบบนี้ ผมเสียใจที่ทำแบบนี้ แต่ผมอยากให้พวกเขารู้สึกเจ็บที่โดนหักหลังบ้าง แค่เรื่องที่ผมไม่ใช่ลูกพวกเขาไม่ได้ทำให้ผมเจ็บเท่ากับการที่เขาทิ้งผมไว้ให้รับภาระกับหนี้ที่พวกเขาสร้าง
ถ้าพี่ครามไม่ได้เป็นคนดีแบบนี้ ผมคงตายไปแล้ว ไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้หรอก
“ผมกลัว” มือผมเย็นไปหมด พี่ครามบีบมือผมแน่น
“ทำไม มาถึงขั้นนี้แล้ว นายจะยอมล่าถอยไปง่ายๆงั้นเหรอ”
“...”ผมส่ายหน้า ผมไม่รู้ว่าผมจะร้องไห้ไหมถ้าได้เจอพวกเขา
“รู้ไหมว่าการหลบซ่อนน่ะไม่ทำให้นายปลอดภัยหรือมีอะไรดีขึ้นหรอกนะ”
“ผมรู้ แต่...” ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่ลำคอ ผมไม่สามารถอธิบายได้ว่าความเจ็บปวดที่ผมคิดว่ามันได้เจือจางลงไปบ้างแล้ว แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ มันยังคงอยู่กับผมไม่ได้หายไปไหนเลย
“นายเอาแต่ซ่อนตัวเอง แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป ยังไงก็นำกลับคืนมาไม่ได้ แต่เราก็สามารถสร้างสิ่งใหม่ๆ ได้เสมอ ไม่ใช่เหรอไง” มันหันมามองหน้าผมแล้วนิ่งคิดไปนาน
“พี่คราม”
“เริ่มใหม่ไปด้วยกัน ฉันเชื่อว่านายทำได้แน่” พี่ครามดึงผมเข้าไปกอดแน่น ผมสูดกลิ่นกายของพี่ครามเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจ ผมกำลังจะเข้าไปเผชิญหน้ากับแปลกหน้า คนแปลกหน้าที่เคยเป็นครอบครัวผม
และผมเชื่อว่าวันนี้ผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เพราะผมมีพี่คราม
.....................................
# เฮ้ออออ สู้ๆนะน้องริช เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้น :katai2-1:
# # มีใครยังไม่ได้ไปลงชื่อจองหนังสือเรื่องนี้ไหมค่ะ ถ้าใครอยากได้แล้วยังไม่ได้ลงชื่อจองก็เข้าไปลงชื่อหน่อยนะคะ จะเช็คจำนวนยอด ยังไม่มีเงินก็ลงชื่อไว้ก่อนได้คะ ริริมีเวลาให้เก็บเงินเยอะ ตามลิ้งค์นี้เลยคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม (https://www.facebook.com/notes/ririworld/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87-pretty-boy-iii-%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9C%E0%B8%A1/479323388819880)
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นและบวกคะแนนบวกเป็ดให้ทุกคนมากๆค่ะ กอดๆ
:กอด1:
:mew1:
-
พี่ครามบ้าาา :katai4: :katai4:
กล้าแกล้งเค้กของเค้าหรอห๊ะ !
ริชเข้มแข็งไว้น้าาา :hao5:
ยังไงก็มีพี่ครามมมม เขินนนนนน :m1:
คนเขียนสู้ ๆน้าาาาาาาาา :fox2: :fox2:
-
น้องริชสู้ๆนะ เข้มแข็งๆ :hao5:
-
พี่ครามรักแล้วแค่ยังไม่พูดแค่นั้นเอง :mew1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
โอ๋ๆๆ น้องเค้ก น่าสงสารจังเลย งอแงๆ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ริริ ทำร้าย :mew2:
-
น้องริชสู้ๆ พี่ครามอยู่ด้วยทั้งคน :mew1:
-
ให้รู้ไว้ว่า พี่คราม แม่งโหดแม้แต่เด็กแม่งก็ไม่เว้น
อย่าริอาจเป็นศัตรูเชียวว
-
น้องริชสู้ๆ มีพี่ครามอยู่ข้างๆเป็นกำลังใจให้
ก้าวไปข้างหน้า :L2: :L2:
-
โอ๊ยยยย ฟินนนนนน
เขินพี่คราม แอบมีมุมอ่อนโยนเหมือนกันนะเนี่ยยยย :-[
รู้สึกว่าตั้งแต่เริ่มมีความรัก จะอ่อนโยน ขี้แกล้ง(น้องเค้ก)ขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย
แต่น้องเค้กก็น่าเอ็นดู น่าแกล้งจริงๆนั่นแหละ ฮ่าๆๆๆ :mew3:
ตอนนี้ริชชี่กำลังจะได้เจอกับครอบครัวแล้วนะ รอลุ้นเป็นกำลังใจให้ริชชี่ สู้ๆ o13
+เป็ด ให้กำลังใจทั้งริชชี่ ทั้งคุณริริค่าาาา :3123: :3123: :3123:
-
ทางที่ดีอย่าเป็นศัตรูกับพี่คราม :ling2:
-
ริชต้องทำได้สู้ๆ^^
-
พี่ครามแกล้งเค้กทำไมสงสารเค้ก
-
ริชสู้ๆ กำลังใจดีขนาดนี้ ไม่สู้ไม่ได้นา :katai3:
-
โอ้ย อยากอ่านต่อให้จบ ชอบริชอ่า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เหมือนแต่งงานกันเลย อิอิ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงฝ
-
:mew2: แอบสงสารเค้กเบาๆๆ
รอลุ้นนนน ริชจะทำยังไงน้อออออออออออออ ริชสู้ๆๆ พี่ครามอยู่ข้างๆสำเมอออออออ o13
-
:L2: :L2: :L2: :L2:เป็นกำลังใจให้ริชนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อิอิ. หวานจริงอะไรจริง. ริชเอาพี่ครามให้อยู่หมัดอย่าไปกลัว.
ตอนนี้พี่ครามใจดีแล้ว. ริชสู้ๆ
-
ครามแกล้งเค้กจนน้องร้องไห้เลยน่าสงสารอ่ะ
แต่ริชต้องเข้มแข็งนะ เจอหน้าพ่อแม่ที่ทิ้งตัวเองไป
ยังไงพี่ครามก็อยู่ข้างๆ ริชนะ
-
ในที่สุดความก็แตก น้องเค้กก็โดนลงโทษไปตามระเบียบ
จริงๆพี่ครามต้องขอบคุณน้องเค้กเหมือนริชนะถึงจะถูก
ไม่อย่างนั้นไม่ได้สวีทกันสองคนอย่างนี้หรอกเนาะ :hao3:
น้องริชสู้ๆนะ มีพี่ครามอยู่ข้างๆใครก็ทำอะไรไม่ได้หรอก
และนี่ก็คงเป็นกำลังใจชั้นเลิศที่ทำให้น้องเข้มแข็งขึ้นได้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อยากจะตีพี่ครามนักทำเค้กร้องไห้ได้ไง เชอะๆ
ริชสู้ๆนะจ๊ะ
-
ริชสู้ๆ ยังไงอิพี่ครามก็อยู่ข้างๆอยู่แล้ว :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ริช...อย่าอ่อนแอต่อหน้าคนที่ไม่เห็นค่าของเราเลยนะ
-
พี่คราม นิสัยไม่ดีอ่ะ แกล้ง เค้ก ได้ยังไง
ริช เองก็สู้ๆ น้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คู่พี่คราม+ริช น่ารักดีจ้ะ คนละแบบกับทราฟ+เค้ก เพราะคู่นั้นจะหวานเลี่ยนเลยน่ะ ส่วนของพี่ครามจะออกหวานอมเปรี้ยวนิดนึง น่ารักดีทั้งคู่เลย ยังเสียดายอยู่ที่ไม่ได้เห็นคู่เจกับสองน่ะ เสียดายจริงๆ น่ะคุณริริ
เราไปลงชื่อจองแล้วจ้า :mew1:
-
น้องริช สู้ สู้ :L2:
-
ครามชอบแกล้งเค้กอยู่เลื่อยเลย
สงสารน้องเค้ก
รอตอนหน้าคงมันแน่ๆ
-
น้องริชต้ิงทำได้
-
ริชสู้ๆๆๆๆๆๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
อิพี่ครามทำเค้กร้องไห้
เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย :laugh:
-
โอ้ยยยย!! มันตัดตอนไปน้า T^T
-
ริชสู้ๆ เผชิญหน้ากับพ่อแม่ไปเลย
-
พี่ครามใจร้ายแกล้งเค้ก :ling3: :ling3:
สู้ๆนะพี่ริชมีพี่ครามอยู่ด้วยสบายใจได้ :กอด1:
-
นามสกุลเดียวกันด้วย อรั๊ยย่ะ :o8:
-
จองหนังสือด้วยคับ
Besskrapอย่าแสดงเมลบนบอร์ด
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 27
[Rich talks]
ผมอยากจะวิ่งออกไปจากที่นี่ ออกไปให้พ้นๆไม่ต้องพบเจอกับใคร แววตาที่ทอดมองมาอย่างเกลียดชังปนความผิดหวังแทบฆ่าผมให้ตายทั้งเป็น
“แก! ไอ้ลูกทรยศ!!” น้ำเสียงแข็งกร้าวของพ่อพร้อมกับนิ้วที่เริ่มเหี่ยวย่นชี้มาทางผมทันทีที่ผมเปิดเผยตัวว่าเป็นใคร ส่วนแม่ก็ตัวสั่นเทิ่มด้วยความโกรธ ร่างอวบท้วมของแม่เดินปรี่เข้ามาหาผม นัยน์ตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ
เพี๊ยะ!
“แกทำแบบนี้กับพวกฉันได้ยังไง แกกล้าทรยศคนที่เป็นพ่อเป็นแม่แกเนี่ยนะ!!!” แม่โวยวายอาละวาดทุบตีผมหลายต่อหลายที ผมได้แต่ยืนนิ่งให้แม่ตีถ้าหากแม่พอใจ ไม่ต่อต้านไม่ผลักให้ออกห่างแม้ว่าแม่จะทำให้ผมเจ็บก็ตาม
จนมีบอดี้การ์ดเข้ามาดึงตัวแม่ให้ออกห่างจากผม น้ำตาของแม่รินไหลออกมา ผมมองภาพตรงหน้านิ่งๆ ใบหน้าไม่ฉายแววความรู้สึกใดๆออกไปแม้ข้างในจะเจ็บปวดจนแทบจะตายให้ได้ก็ตามที
ด่าว่าว่าผมทรยศหักหลังพวกเขา แล้วพวกเขาล่ะ ทีพวกเขาทรยศต่อผม มีใครคิดจะใส่ใจผมบ้าง ทิ้งผมไว้กับภาระหนี้สิ้นขนาดนั้น คิดบ้างไหมว่าผมจะเป็นยังไง จะอยู่ยังไง ไม่เลย ไม่มีใครคิดจะติดต่อผมสักคน
“ขอให้พวกคุณทั้งสองสงบสติอารมณ์ด้วย ก็เห็นๆกันอยู่ว่าพวกคุณบริหารงานบริษัทไปไม่รอด ตลอดสามเดือนที่ผ่านมานอกจากกำไรจะไม่ได้แล้วยังขาดทุนย่อยยับ ผมเข้ามาเทคโอเวอร์กิจการต่อให้ ไม่ให้บริษัทล้มละลายก็นับว่าดีแล้ว” ผมพูดเรียบๆ คณะกรรมการคนอื่นพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ผมพูด และแน่นอนว่าเกินกว่าครึ่งเป็นคนของพี่ครามที่เข้ามาแทรกแซงในบริษัทของพ่อแม่ผมตั้งแต่ต้น
“ช่วยงั้นเหรอ งั้นแกก็ช่วยอย่างเดียวสิ แกจะมายึดบริษัทฉันทำไมไอ้ลูกเวร ไอ้คนไม่รักดี!!!” พ่อทำท่าจะเข้ามาทำร้ายผม แต่ถูกบอดี้การ์ดจับตัวเอาไว้
“ปล่อยฉัน! แกสั่งให้พวกมันปล่อยฉันนะไอ้ลูกทรพี!! แกหักหลังพวกฉัน ไอ้ลูกชั่ว!!!”
ผมค่อยหายใจเข้าลึกๆ กล้ำกลืนน้ำตาลงไปไม่ให้มันไหลออกมา ผมต้องเข้มแข็ง ผมต้องทำให้ได้ วินาทีนี้ผมอยากให้พี่ครามอยู่ใกล้ๆ แค่ได้เห็นหน้าเขาผมคงจะมีกำลังใจเพิ่มมากขึ้นกว่านี้ แต่เป็นไปไม่ได้ พี่ครามรอผมอยู่ ผมต้องทำให้พี่ครามเห็นว่าผมทำได้
ผมจะเข้มแข็งนะพี่คราม ผมสัญญา...
“แกมันอกตัญญูจริงๆ ฉันไม่น่าเอาแกมาเลี้ยงเลยไอ้ลูกไม่มีพ่อมีแม่!!!”
ผมสะอึกกับคำกรนด่าของแม่ กำมือเข้าหากันแน่น ลมหายใจผมหยุดไปชั่วขณะ ตัวเนื้อสั่นเทิ้ม น้ำตาค่อยๆรื้อขึ้นในดวงตา ผมรีบกระพริบตาสองสามครั้งเพื่อให้น้ำตาเหือดหายไป
ผมจะร้องไห้ไม่ได้ ยังไม่ใช่ตอนนี้
“นั่นสิครับ ผมไม่มีพ่อมีแม่นี่น่า ขอบคุณพวกคุณที่อุตส่าห์เลี้ยงดูผมมา ผมไม่ลืมบุญคุณหรอกครับ แต่บางทีบุญคุณกับความแค้นก็ทดแทนกันไม่ได้ ผมจะไม่โทษหรอกนะว่าคุณผิดที่ทิ้งผมแล้วพวกคุณก็มาเสวยสุขกันบนความทุกข์ของผม เพราะตอนนี้ผมมีชีวิตใหม่แล้ว”
ห้องๆทั้งห้องเงียบ ผมพยายามอย่างมากที่จะบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่น ตั้งแต่นี้ต่อไปพวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ผม แค่คนที่เคยเลี้ยงดู ผมพยายามมากแล้วจริงๆที่จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ถึงพวกคุณจะต้องออกจากการเป็นประธานบริษัทนี้ แต่ผมจะคืนเงินพวกคุณก้อนหนึ่งแทนก็แล้วกัน” ผมหยิบเช็คที่เตรียมไว้เป็นจำนวนเงินสิบล้านบาท เงินที่พวกเขาเคยเอาเข้าบัญชีให้ผมใช้และเงินที่ผมเก็บจากการแข่งรถขายรถที่ได้มาจากคู่แข่ง ผมคืนให้เขาหมดทุกบาททุกสตางค์
“ค่าเลี้ยงดูที่เคยให้ผม ผมเอามาคืน”
ไม่รู้ว่าผมมีความคิดที่ว่าผมไม่ควรใช้เงินพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ คงตั้งแต่ที่ผมเริ่มรู้สึกได้ว่าผมไม่เคยมีตัวตนในสายตาพวกเขาเลยมั้ง ตั้งแต่นั้นผมก็หาเงินใช้เอง การพนัน แข่งรถ แทงบอล ยิงสนุ๊กฯ ผมทำหมด แต่ผมไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ผมถึงได้มีเงินใช้และอยู่รอดมาได้ คอนโดที่อยู่ก็เป็นคอนโดเก่าของญาติไอ้เตอร์ที่ขายต่อให้ในราคาถูก ผมถึงมีปัญญาซื้อเองหลังจากที่ขายรถคันแรกที่ได้มากจากการแข่งชนะคู่แข่ง
“ฉันไม่ต้องการ! แกออกไปจากบริษัทฉันเดี๋ยวนี้!!!” คุณธาวัน หรือคนที่เคยเป็นพ่อผมประกาศกร้าว
“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้ ตอนนี้ในมือผมมีหุ้นของบริษัทอยู่ 67เปอร์เซ็น เท่าที่ดูแล้วคุณเหลือไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นบริษัทนี้ตอนนี้เป็นของผม ไม่ใช่ของคุณ!”
“แก ไอ้ชั่ว ไอ้คนอกตัญญู ไอ้ลูกไม่มีพ่อแม่!!!”
“ขอบคุณทุกคนที่มาในวันนี้ แล้วค่อยเจอกันครับทุกคน” ผมพูดเสียงเรียบๆ คณะกรรมการต่างก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง เหลือไว้แต่คุณธาวันที่ประคองภรรยาของตัวเองที่กำลังจะเป็นลมเพราะทนรับความจริงไม่ได้ ผมวางเช็คไว้ที่โต๊ะ แล้วก็หันหลังเตรียมจะเดินจากมา แต่ผมอยากจะพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะจากไปแล้วไม่หวนกลับเข้าไปในครอบครัวพวกเขาอีก
“ผมเสียใจที่ต้องทำแบบนี้ ผมขอบคุณที่เลี้ยงดูผมมา แม้ว่าพวกคุณจะไม่เคยรักผมก็ตาม คุณคงไม่รู้หรอกว่าผมเสียใจมากแค่ไหนที่คุณทิ้งผมไว้ข้างหลังกับหนี้สินที่คุณสร้าง คุณไม่รู้หรอกว่าในขณะที่คุณสุขสบาย ผมทรมานแค่ไหน ผมจะไม่ลืมบุญคุณ ผมจะจำพระคุณที่พวกคุณเลี้ยงผมมาให้ขึ้นใจ แต่ผมไม่ขอเจอพวกคุณอีกต่อไป เพราะผมคงทนเจ็บไม่ไหวแล้วจริงๆ” พูดจบผมก็เดินออกจากห้องประชุมที่ตอนนี้มีแต่เสียงกรีดร้องของคนเคยเป็นแม่และเสียงตะโกนด่าไล่หลังของคนที่เคยเป็นพ่อ
แต่นับจากวินาทีนี้จะมีแค่ผมเพียงคนเดียว คนที่ไม่มีพ่อแม่ญาติพี่น้องให้กลับไปมา
ไม่มีอีกแล้ว
“ไอ้ริช!!!” เสียงของผู้ชายที่เคยเป็นพี่ชายของผมดังขึ้นพร้อมกับหมัดที่กระแทกหน้าผมอย่างจังจนตัวผมล้มลงไปกับพื้น
โรม...
“มึงทำแบบนี้ได้ไงวะ นั่นพ่อแม่มึงนะไอ้น้องเวร!!!” พี่โรมกระชากคอเสื้อผมขึ้นจนตัวผมลอยตามแรงของเขา พี่โรมเป็นคนตัวใหญ่กว่าผมเยอะ พอๆกับพี่ครามได้เลย
“เปล่า เขาไม่ใช่พ่อแม่ผม ผมมันลูกไม่มีพ่อแม่เผื่อคุณจะยังไม่รู้” ผมไม่รู้หรอกว่าพี่โรมจะรู้เรื่องไหม รู้ไม่รู้จะมีประโยชน์อะไร ยังไงความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ
น่าแปลกนะว่าไหม คนเราชอบให้คนอื่นพูดความจริงกับตัวเอง แต่พวกเขาเหล่านั้นก็ยอมรับความจริงไม่ได้ ผมก็คนหนึ่ง ยอมรับเลยว่าผมยังทำใจไม่ได้กับความจริงที่ว่าพวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ไม่ใช่พี่ชายผม
“แกพูดอะไรของแกไอ้ริช!!” พี่โรมเขย่าขอเสื้อผม สีหน้าเกรี้ยวกราดจ้องผมโกรธๆ
“มีอะไรคุณก็ไปถามพ่อแม่คุณเอาเองแล้วกัน” ผมดึงมือเขาออกจากคอเสื้อที่เริ่มรัดคอผมมากขึ้นจนแทบจะหายใจไม่ออก
“กรุณาปล่อยคนของผมด้วย!”
ปึก!
ร่างขอมพี่โรมถูกเหวี่ยงไปข้างหลังโดยฝีมือของพี่คราม พอได้เห็นหน้าเขาเท่านั้นน้ำตาผมก็ไหลออกมา พี่ครามดูตกใจไม่น้อย เขาเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้
“อย่าเพิ่งร้อง อดทนก่อน” พี่ครามกระซิบบอกเสียงเบาก่อนจะเดินกลับไปหาพี่โรม ผมเงยหน้านิดๆไม่ให้น้ำตามันไหลลงมา
“ต่อจากนี้อย่ามายุ่งกับคนของผมไม่ว่าจะกรณีใดๆก็ตาม อย่าไปโทษเขาที่ทำแบบนี้ เพราะพวกคุณหักหลังเขาก่อนเองถ้าเขาจะแก้แค้นคืนบ้างก็ไม่แปลก เช่นเดียวกับที่พวกคุณหักหลังผมโกงผมหน้าด้านๆ วันนี้ผมก็แค่มาทวงของๆผมคืน คงไม่ว่ากันนะคุณโรม” พี่ครามพูดอย่างเหนือกว่า พี่โรมกัดฟันมองหน้าพี่ความอย่างเฉือดเชือนก่อนจะเบนสายตามามองผมอย่างโมโห ผมพยายามตีหน้าให้นิ่งเข้าไว้
มันจบลงแล้ว
ผมเดินตามพี่ครามมาถึงรถอย่างเหม่อลอย เหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ พอเข้ามาในรถพี่ครามก็สั่งให้คนขับรถขับกลับโรงแรมทันที ผมมองไปข้างหน้าพลางคิดว่าผมทำสำเร็จแล้ว ผมทำได้ แต่แล้วมันดียังไง ทำไมผมยังเจ็บแบบนี้ แท้จริงแล้วผมต้องการอะไรกัน
ต้องการให้พวกเขาย่อยยับให้สมกับที่พวกเขาทำร้ายผม
ต้องการให้พวกเขาสนใจว่ายังมีผมอยู่บนโลกนี้
หรือ...แท้จริงแล้วผมอยากรู้ว่าความจริงคือพวกเขารักผมเหมือนกัน
ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่
แต่ความจริงก็คือความจริง ผมไม่เคยมีตัวตนในสายตาพวกเขา เขาไม่เคยรักและมองผมเป็นลูก เขาก็แค่หยิบยื่นเศษเงินและอาหารให้ผมได้กินได้โตมาจนถึงทุกวันนี้
“ฮึก..ฮืออ” น้ำตาที่กลั้นเอาไว้นานไหลทะลักลงมา ผมเจ็บ เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ทำไมพวกเขาถึงไม่รักผม ทำไมถึงเป็นแบบนี้
“ร้องเถอะ อยากร้องก็ร้อง” พี่ครามขยับเข้ามากอดผมไว้ ผมหันไปหาพี่ครามแล้วก็โถมกอดเขาแน่น
“พี่คราม ผมเจ็บ ผมเจ็บ ผมเจ็บ” ผมย้ำคำครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างต้องการให้มันฝังลงไปในจิตใจว่าเจ็บมากแค่ไหน มือหนาที่คอยโอบกอดผมไว้ยามอ่อนแอลูบที่หลังผมแผ่วเบาแต่ทว่าหนักแน่นอยู่ในที ผมขยับชิดพี่ครามยิ่งขึ้นจนแทบจะเกยอยู่บนตักเขา อยากใกล้ให้มากกว่านี้ ความอบอุ่นของเขาผมอยากได้มากกว่านี้ เพราะตอนนี้ผมหนาวเหลือเกิน
“ไม่เป็นไร”
“ผมทำได้แล้วพี่คราม แต่ผมเจ็บ พวกเขาไม่รักผมเลย”
“เก่งแล้วเด็กดี ใครไม่รักก็ไม่ต้องรัก นายมีฉันทั้งคน รู้ใช่ไหม”
ผมปล่อยโฮทันที ผมรักคนนี้ รักผู้ชายคนนี้ ขอเถอะ อย่าให้ผมเสียเขาไปอีกคน ไม่งั้นผมอยู่ไม่ได้แน่ ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
ผมร้องไห้อยู่กับอกพี่ครามจนมาถึงโรงแรม ผมปล่อยพี่ครามแล้วกลับมานั่งที่เดิม ใช้มือเช็ดน้ำตาที่เปื้อนไปทั้งหน้า ไม่ใช่แค่หน้าผมที่เปียก แต่เสื้อสูทพี่ครามก็เปียกเป็นวงกว้าง พี่เขาแค่ก้มมองแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร รอจนผมพร้อมแล้วถึงได้เปิดประตูลงก่อน ผมขยับลงตามพี่ครามที่เดินเข้าไปในโรงแรม ผมเดินก้มหน้าก้มตาเข้าไปในลิฟที่มีแขกคนอื่นอยู่
หน้าตาผมตอนนี้คงแย่เกินกว่าจะให้ใครเห็นได้ พอมาถึงชั้นที่ยี่สิบแขกสามคนในลิฟก็เดินออกไป ผมอยู่ชั้นที่สี่สิบ พอมาถึงผมก็เดินตามพี่ครามเข้าไปในห้อง พี่ครามเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ผมก็เดินตาม พี่เขาหันมามองอย่างสงสัย
“ผมขอโทษ” ผมบอกเสียงเบา
“เรื่อง?” เขาถาม มือก็ถอดสูทออกแล้วปลดเน็คไท
“เรื่องเสื้อ”
สูทแต่ละตัวของพี่ครามนี่เป็นหมื่นๆเลยนะ อย่างตัวที่ผมใส่อยู่พี่ครามเลือกให้ ถูกกว่าของพี่ครามแต่ก็ยังเกินหมื่นอยู่ดี
“ช่างมันเถอะ” พี่ครามพูดไม่ใส่ใจ โยนเสื้อสูทในมือไปที่เก้าอี้ที่วางชิดกันผนัง มือหน้าปลดกระดุมเสื้อจนผม ผมยืนมองนิ่ง พี่ครามขมวดคิ้วมองผมตอบอย่างสงสัย
“มีอะไร” พี่ครามเลิกคิ้วถาม มือก็ปลดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายออก เผยให้เห็นกล้าวเนื้อหน้าท้องที่สวยงามได้รูปและยังเห็นวีเชฟที่พ้นขอบกางเกงและชายเสื้อร่ำไร
“กอดหน่อย” ผมบอก อยู่ดีๆก็อยากกอดเขา พี่ครามนิ่งไปแล้วก็เดินเข้ามาหาผมและดึงผมเข้าไปกอด
“ฮึก...” น้ำตาที่คิดว่าเหือดหายไปแล้ว จู่ๆก็ไหลออกมาอีก
“พอได้แล้ว จะร้องอะไรเยอะแยะ” พี่ครามเอ็ดขำๆ
“ผมเสียใจ” ผมโขกหน้าผากกับหน้าอกพี่ครามอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บเอง พี่ครามจับหน้าผมให้เงยขึ้นก่อนจะจูบลงที่หน้าผาก ทำแบบนี้น้ำตาผมก็ยิ่งไหลออกมา
“นี่น้ำตาหรือเขื่อนแตก หยุดร้องเถอะ หน้าตาน่าเกลียดชะมัด” พี่ครามยิ้มล้อผม ถึงผมจะชอบเวลาพี่ครามยิ้มเพราะเขายิ้มไม่ค่อยบ่อย แต่ตอนนี้มันใช่เวลามายิ้มไหม
ดูสถานการณ์บ้างเซ่!
ผมยกมือขึ้นโอบกอดรอบคอพี่คราม เอาหน้าซุกลงกับไหล่แล้วก็ร้องไห้ออกมาอีก ผมแค่อยากร้อง อยากระบาย ขอให้ผมได้ร้องให้สมกับที่ทรมานมานาน แล้วหลังจากนี้ผมจะเข้มแข็งขึ้นโตขึ้น
“อาบน้ำไหม” พี่ครามถามเสียงอ่อนโยน ผมหยักหน้ากับไหล่ พี่ดันตัวผมออกแต่ผมกอดเขาไม่ปล่อย ผมอยากอยู่แบบนี้ อยากกอดเอาไว้ให้รู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวจริงๆ
ผมกลัวว่าถ้าผมปล่อยมือแล้วเขาจะหายไป
เมื่อผมไม่ปล่อย พี่ครามก็เลยถอดเสื้อผ้าอย่างทุลักทุเล แต่ก็ถอดออกจนสำเร็จ ผมที่เหลือแต่บ็อกเซอร์ถูกพี่ครามอุ้มเข้าไปในห้องน้ำ พี่เขาวางผมลงในอ่างจากุชชี่ขนาดใหญ่
“ปล่อยมือก่อน จะถอดเสื้อผ้า” พี่เขาบอกผมเลยยอมปล่อยมือ แต่ก็มองพี่คราม ถ้าผมเผลอเขาอาจจะหายไปก็ได้ ผมจะประมาทไม่ได้
“มองขนาดนี้เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”
ผมไม่เข้าใจหรอกว่าพี่พูดว่าอะไร แต่ผมอยากให้พี่เขามากอดผมเร็วๆ ผมกลัว...
พอพี่ครามถอดเสื้อผ้าเสร็จก็ลงมาในอ่าง ผมกระเถิบตัวเข้าหาทันที
“ยกก้นขึ้น” พี่ครามจับที่ขอบบ๊อกเซอร์ผมแล้วสั่งให้ผมยกก้นขึ้น ผมทำตาม แล้วพี่ครามก็ดึงทั้งบ๊อกเซอร์และกางเกงชั้นในของผมออก ผมปีนขึ้นไปนั่งคล่อมหันหน้าเข้าหาพี่ครามแล้วก็กอดคอซุกหน้ากับไหล่พี่ครามเหมือนเดิม
ยิ่งนึกถึงสายตาที่มีแต่ความเกลียดชังของพ่อและแม่ ผมก็ยิ่งเสียใจ ไม่สิ พวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ผมเสียหน่อย ผมเรียกเขาว่าพ่อแม่ไม่ได้อีกแล้ว
“ลุก!” พี่ครามพูดเสียงดังขึ้นแล้วก็ผลักผมออกจาตัวเขา แต่ผมกอดเขาแน่นส่ายหน้าไปมา ยิ่งถูกผลักไสผมยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก
“ไม่เอา!” ผมขยับตัวเข้าหาพี่ครามมากขึ้น พี่ครามก็ดันผมออกอย่างเดียว
“จะลุกไม่ลุก!”
“ไม่ลุก!”
“ริช อย่ามายั่วนะ!”
“ไมได้ยั่ว กอดหน่อยไม่ได้เหรอ ฮึก ฮืออ” ผมพูดไปสะอื้นไป
“ถ้าเราไม่ลุกไอ้ที่นั่งทับอยู่นี่มันจะลุก อยากเสียตัวหรือไง!” พี่ครามบ่นอย่างหัวเสีย ผมถึงได้เข้าใจว่าพี่เขาหมายถึงอะไร เพราะเราทั้งสองต่างเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่
ผมว่ามันไม่ได้จะลุกหรอก มันลุกแล้วต่างหาก
“ผมยังกอดพี่ครามแน่น ได้ยินพี่ครามสูดลมหายใจเข้าออกแรงๆแล้วก็ถอนหายใจออกมา ผมดันตัวออก ยกมือขึ้นลูบหน้าพี่ครามที่มีหนวด ผมชอบที่เขามีหนวด แม้เวลาที่เขาจูบหรือไซ้คอมันจะเจ็บๆคันๆ แต่ก็รู้สึกดี
ผมเลื่อนหน้าไปจูบพี่คราม แตะที่ริมฝีปากพี่ครามเบาๆ เขาเม้นปากแน่นจ้องผมดุๆ
“อย่ายั่ว” พี่ครามปราบ แต่ผมยังไม่หยุด แลบลิ้นเลียที่ปากพี่ครามเบาๆ ส่วนล่างของเขาแข็งขืนขึ้นยิ่งกว่าเกาะ
“จูบหน่อย” ผมร้องขอ เพราะพี่ครามไม่ยอมเปิดปากเสียที
“...” พี่ครามยังนิ่ง ผมปล่อยให้น้ำตาไหลแล้วก็ยืนหน้าไปจูบพร้อมกับกัดปากพี่ครามอย่างแรงจนเลือดออก พี่ครามร้องซีดแล้วก็ตีก้นผมอย่างแรง ผมเจ็บจนสะดุ้งแต่ก็ไม่ถอนปากออก จนในพี่สุดพี่ครามก็ยอมจูบผม
ริมฝีปากร้อนบดเบียดริมฝีปากผมอย่างร้อนแรง ปลายลิ้นชื้นเกี่ยวกระหวัดดูดดึงลิ้นผมแรงๆ ผมจูบตอบกลับพร้อมกับบิดตัวเร่าๆอยู่บนตักอีกฝ่ายด้วยความซาบซ่าน
มือพี่ครามลูบที่หลังผมไปมา กรีดนิ้วตามแนวสันหลัง ผมสะดุ้งแอ่นอกเข้าหาพี่ครามยิ่งขึ้น ส่วนล่างเบียดเสียดกันจนรู้สึกได้
“พอได้แล้ว” พี่ครามดุเมื่อพอเขาถอนริมฝีปากออกแล้วผมโน้มหน้าจะจูบต่อ
“กอดผมที” ผมบอกเสียงสั่น
“รู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา”
“รู้”
“ลุกขึ้นได้แล้ว อาบน้ำเองเลย เดี๋ยวจะออกไปรอข้างนอก” พี่ครามยกตัวผมลงจากตัก ผมรีบยกมือคว้าคอพี่ครามเอาไว้
“ไม่เอา กอดผมนะกอดผม รักผมที”
“ริช ตอนนี้นายสติไม่เต็มร้อย แต่ถ้ารู้สึกตัวขึ้นมานายจะต้องเสียใจแน่ๆ”
“ไม่เสียใจ ผมรู้ทุกอย่าง นะพี่คราม กอดผมที” ผมกอดพี่ครามแน่น พรมจูบไปทั่วแก้มที่มีหนวดบางๆ
“เฮ้อ แล้วอย่ามาร้องได้ทีหลังแล้วกัน”
“ไม่ร้องหรอก!” ผมรีบบอก
“ไม่ได้ถาม!”
ผมทำหน้ามุ่ยเมื่อถูกดุ พี่ครามยกตัวผมขึ้นนั่งคล่อมเขาไว้ตามเดิม เราสบตากันก่อนจะค่อยๆเคลื่อนเข้าหากัน
“เด็กดื้อ อย่ามาบอกให้หยุดทีหลังก็แล้วกัน จะเล่นให้น่วมเลย!”
[Song-Khram talks]
“เฮ้อ ซ่านักนะ” ผมบิดจมูกคนที่หลับไปเมื่อกี้เพราะเหนื่อยจากบทรักร้อนแรงหลายต่อหลายรอบอย่างหมั่นเขี้ยวปนหมั่นไส้ ไอ้ทีหลายรอบนี่ไม่ใช่เพราะผมเลย แต่เพราะริชเองที่เรียกร้องจนสุดท้ายก็หลับคาอกผม ทั้งที่เป็นครั้งแรกแต่ก็ไม่ได้ดูสังขารตัวเองเลยว่าไหวไหม ค่อยดูนะ พรุ่งนี้ไข้ขึ้นแน่ๆ
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะกอดมันหรอกนะ แต่มันกำลังเสียใจมาก ดวงตาที่เหมือนเหม่อลอยไปในที่ที่ผมเข้าหาไม่ถึง น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ผมสงสารจนอยากจะกอดเอาไว้ไม่ให้ใครมาทำร้ายริชได้อีก เพราะอย่างนั้นผมถึงไม่อยากจะฉวยโอกาสต่อที่ริชกำลังอ่อนแอจนไม่มีสติแบบนี้เอาเปรียมมัน แต่ดูมันทำนะ ยั่วผมได้ยั่วผมดี ถ้าตื่นมาแล้วโวยวายผมจะจัดให้อีกหลายๆดอกเลยคอยดู!
ผมลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กชุบน้ำอุ่นออกมาเช็ดเนื้อเช็ดที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและน้ำรักทั้งของมันเองและของผม อยากจะพาไปอาบน้ำอยู่หรอก แต่สภาพนี้คงไม่ไหว ปล่อยให้นอนพักไปก่อนแล้วกัน
ผมหยิบเสื้อครุมมาสวมให้ริช มันปมแน่นเพราะริชมันนอนดิ้นมาก มากถึงมากที่สุด ถ้ามัดไม่ดีตื่นเช้ามาเสื้อคลุมคงหลุดออกจากตัวแน่ ผมนอนกับมันทีไรตัวผมต้องเขียวทุกที ซอกบ้างเข่าบ้าง ตามแต่ที่มันพอใจและครับ
แต่งตัวห่มผ้าให้มันเรียบร้อยผมก็ยืนมองมันที่ปลายเตียงอย่างชั่งใจ โทรลงไปขอยาแก้ไข้กับยาแก้อัสเสบมาเตรียมไว้ก่อนดีกว่า เหมือนไอ้ทราฟจะเอาให้เค้กกิน
ผมเดินออกไปข้างนอก หาน้ำดื่มในครับแล้วโทรไปแจ้งที่ด้านล่างเพื่อขอยา ไม่นานพนักงานก็เอายาขึ้นมาให้ ผมจ่ายทิปให้พนักงานแล้วก็เดินไปหยิบน้ำในครัว
เข้าไปในห้องนอน ก็เห็นริชนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ มือทั้งสองข้างไขว่คว้ากลางอากาศ ปากหนาพึมพำอะไรบางอย่าง...บางอย่างที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจเขา บางอย่างที่คงจะไม่หลุดออกไปง่ายๆ ทุกอย่างต้องใช้เวลา เมื่อบาดแผลหายดีแล้วเขาก็จะดีขึ้น
ผมเดินไปที่ข้างเตียง วางแก้มน้ำและยาที่โต๊ะหัวเตียง ก่อนจะไถลตัวนอนลงดึงริชเข้ามากอด ลูบแผ่นหลังบางๆอย่างเบามือ เสียงสะอื้อดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ บีบคั้นให้หัวใจผมเจ็บไปด้วย
“ฮึก พี่คราม” ริชละเมอเรียกชื่อผม
“นอนซะ ฉันจะอยู่กับนายเอง”
ริชคดตัวนอนในอ้อมกอดผมเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆที่หวาดกลัวต่อสิ่งรอบข้าง เฮ้อ ถ้าผมไม่ไปเจอมัน ชีวิตมันจะเป็นยังไงวะเนี่ย ผมแทบไม่อยากจะนึกภาพเลยจริงๆ
ตอนเช้าผมตื่นก่อนริช กะไว้แล้วว่าตัวต้องร้อน ผมค่อยๆจับมือริชออกจากเอว แต่ริชกลับสะดุ้งเฮือกคว้าเอวผมไว้แน่นทั้งๆที่ยังไม่ตื่น ผมเลยต้องลูบหัวลูบหน้าปลอบจนเนื้อตัวที่สั่นน้อยๆนิ่งลง
ผมค่อยยกแขนริชขึ้นช้าๆ คว้าเอาหมอนหนุนมาให้ริชกอดไว้
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก เดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วออกไปสั่งข้าวมาให้ไอ้เด็กดื้อในห้องนอนกิน จะได้กินข้าวกินยา
เมื่อพนักงานเอาอาหารมาส่งผมก็ยกถาดเข้าไปในห้องนอน ริชยังนอนหลับอยู่ ผมไม่อยากให้มันตื่นมาแล้วทำหน้าเศร้าใส่เลยจริงๆให้ตายเถอะ เอาไงดีวะ
เค้ก...!
ผมหยิบโทรศัพท์โทรหาเค้กทันที ไม่สนใจว่าที่เมื่อไทยจะกี่โมง รอสักพักก็มีคนรับสาย เป็นไอ้ทราฟ เสียงมันงัวเงียเหมือนยังไม่ตื่น
“กูเอง ขอคุยกับเค้กหน่อย”
“เค้กนอนอยู่ มึงโทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย” มันบ่น
“เออ ปลุกให้กูหน่อยเร็วๆ” ผมบอก ไม่สนใจว่ามันจะโมโหไหมที่ผมโทรไปกวนมันตอนนอน แล้วก็ได้ยินเสียงมันเรียกเค้ก สักพักเค้กก็รับโทรศัพท์
“อะไรอ่าพี่คราม เค้กจะนอน” เค้กพูดเสียงยานๆ
“เดี๋ยวค่อยนอน พี่ริชร้องไห้ ปลอบให้พี่หน่อย”
“ห๊า! พี่ครามทำพี่ริชร้องไห้เหรอ!” คงตื่นเต้มตาแล้วสินะ เสียงถึงได้ขึงขังแบบนี้
“เปล่า ถือสายรอแปบหนึ่ง” ผมบอก แล้วก็ปลุกริช
“ริช ตื่น มีคนจะคุยด้วย” ผมปลุกอยู่สักพักริชถึงได้ปรือตาขึ้น ตาปูดยังกะลูกมะนาว
“พี่คราม” ริชเรียกผมเสียงแหบเสียงแห้ง
“พี่ริชชชช!” ผมกดเปิดสปีกโฟน เสียงเค้กก็เล็ดลอดดังลั่น น้ำเสียงสดใสของเค้กทำให้ริชยิ้มออก
“เค้ก พี่คิดถึง แค่กๆ” ริชพูดแล้วก็ไอออกมา ผมประคองให้มันนั่งพิงหมอนดีๆ แล้วก็ออกไปหยิบน้ำข้างนอก ปล่อยให้ริชคุยกับเค้กไปก่อน อารมณ์จะได้ดีขึ้น
[พี่ริชเป็นอะไรอ่ะ ร้องไห้เหรอ พี่ครามแกล้งใช่ไหม]
“เปล่าครับ มีเรื่องนิดหน่อย”
[งั้นเหรอ อย่างร้องไห้เลยนะ เค้กไม่อยู่ด้วยกอดปลอบพี่ริชไม่ได้นะ เดี๋ยวพี่ริชกลับมาแล้วเค้กพาไปกินไอ้ติมไหม เค้กเลี้ยงเอง]
“เอางั้นเหรอ งั้นพี่ไม่เกรงใจนะ”
[ครับผม ตามสบายเลย เงินพี่ทราฟ ไม่ใช่เงินเค้ก ฮ่าๆๆ]
“ฮ่าๆๆ”
ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง ริชคุยกับเค้กอีกสองสามคำก็วางสาย เขามองผมก่อนจะหน้าแดงขึ้นมา นี่เขินหรือไข้ขึ้นกันแน่วะ
“กินข้าวแล้วจะได้กินยา” ผมบอก ตักข้างต้มขึ้นเป่าให้คลายร้อนแล้วเอาไปจ่อที่ปาก ริชอ้าปากงับช้อนแต่โดนดี แต่ตอนกลืนริชทำหน้าเหมือนทรมาน
“เจ็บคอเหรอ” ผมถาม
“เจ็บ เจ็บไปทั้งตัวเลย” ริชบ่น เบ้หน้าเมื่อขยับตัว
“สมน้ำหน้า อยากซ่าดีนัก” ผมว่าให้ ริชถลึงตาใส่ผม ปากก็รับเอาข้าวเข้าปาก
กินไปได้ไม่กี่คำก็หันหน้าหนี ผมไม่อยากเซ้าซี้เลยหยิบยาให้กินแทน
“ไม่กินได้ไหม” ริชดันมือผมที่ถือยาออกจากตัว
“ไม่ได้ กินซะ”
“ผมไม่อยากกิน” ริชเบ้หน้า เตรียมจะเลื้อยตัวลงนอน
“กินยาจะได้หาย แล้วจะได้กลับบ้าน”
ริชชะงักไปกับคำพูดของผม ดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเริ่มมีน้ำตารื้อขึ้นมา
“ผมไม่มีบ้าน” ริชพูดครางเบาๆอย่างน่าสงสาร
“รู้ได้ไง” ผมถาม
“ไม่มีจริงๆ ผมไม่มีบ้านให้กลับไป ไม่มีใครเลย”
คงหมายถึงครอบครัวสินะ
“มีสิ บ้านฉันไง บ้านฉันก็คือบ้านนาย เห็นไหม นายมีบ้าน มีฉัน มีลูกหิน มีเค้ก มีไอ้ทราฟ ไอ้สองและไอ้เจ เห็นไหม มีแต่คนรอนายกลับบ้านทั้งนั้นเลย”
“...”
“กินยานะ จะได้กลับบ้าน”
“ครับ” ริชยอมอย่างว่าง่าย กินยาหลายเม็ดโดยไม่อิดออดอย่างทีแรก สักพักก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ปากก็ละเมอพึมพำเบาๆ
“อยู่กับผมนะ อย่าทิ้งผมไป”
เป็นแบบนี้แล้วผมจะทิ้งได้ยังไง
… … …
# ฮือออออ แต่งไปร้องไห้ไป สงสารน้องริช! โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะ :hao5: :o12:
# อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วนะตัวเอง ทีแรกว่าจะลงตอนนี้พรุ่งนี้ แต่พรุ่งนี้ต้องไปทำธุระเลยเลื่อนมาลงวันนี้แทน :katai2-1:
# มาม่าหมดลังแล้วนะ อิ่มไหม อิ่มเนอะ ไม่ต้องกินแล้วเนอะ 55555 :laugh:
# มีใครยังไม่ได้ไปลงชื่อจองหนังสือเรื่องนี้ไหมค่ะ ถ้าใครอยากได้แล้วยังไม่ได้ลงชื่อจองก็เข้าไปลงชื่อหน่อยนะคะ จะเช็คจำนวนยอด ยังไม่มีเงินก็ลงชื่อไว้ก่อนได้คะ ริริมีเวลาให้เก็บเงินเยอะ ตามลิ้งค์นี้เลยคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม (https://www.facebook.com/notes/ririworld/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87-pretty-boy-iii-%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9C%E0%B8%A1/479323388819880)
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นและบวกคะแนนบวกเป็ดให้ทุกคนมากๆค่ะ กอดๆ :กอด1:
:pig4: :L1: :mew1:
-
ไม่อยากให้จบเลย... :sad4: :sad4: :o12: :o12: :hao5: :hao5:
-
พี่ครามรักริชให้มากๆนะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ไม่คิดว่าริชจะยั่ว 5555 :ling1:
-
เฮ้ยๆๆๆ ได้กันแล้วๆๆๆๆ :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1:
ฟินฟุดๆๆๆเลยฮ๊าฟฟฟฟฟ :hao6: :hao6: :hao6:
เฮ้ออออ สงสารน้องริช ครอบครัวนั้นเค้าใจร้ายมากเลยนะ ที่ทำกับริชแบบนี้อ่ะ
แล้วยังมาด่าว่าน้องอย่างนั้นอย่างนี้อีก ทำไมไม่มองดูตัวเองบ้างว่าทำอะไรไว้กับน้องบ้าง
ริชก็คนนะ มีหัวใจ มีความรู้สึกเหมือนกัน พวกนี้เป็นครอบครัวที่แย่มากๆเลย
แต่ก็ดีแล้วล่ะ ที่ริชได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับพี่คราม แอร๊ยยยย :-[
+เป็ด เป็นกำลังใจให้น้องริชกับคุณริรินะคะ :3123:
ปล. พอบอกว่าใกล้จะจบแล้ว แอบใจหายเหมือนกันนะเนี่ย :mew2:
-
อ่านแล้วสงสารน้องริชอ่าาาา
-
น้องริชน่าสงสาร ยังดีมีพี่ครามคอยคู่ข้าง ๆ
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ~^^
-
สงสารริชนะ พี่ครามดูแลริชดีๆนะจ๊ะ
พี่โรมนั่นท่าทางจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ แต่ก็โกงพี่ครามอยู่ดีเนอะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารริชมากเลย ToT
-
ริชยั่วเองนะช่วยไม่ได้คึคึ
เข้มแข็งเข้านะริชมันต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่ๆ
-
น้องริช :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:สงสารริชจังโชคดีที่ริชมีพี่ครามอยู่ด้วย :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:mew6:
-
:laugh: :laugh: :laugh: เค้ก ทำให้โลก สดใส ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
+1 :ped149:
o13
-
ยั่วแบบไม่กลัวเหนื่อยเลยนะ อิอิ
-
ยังมีที่รักริชและริชก็รักอยู่อีกหลายคนนะ :กอด1:
:hao7:
-
อยู่นี่อ้อนพี่คราม กลับไปบ้านค่อยไปรออ้อนน้องเค้ก เอ๊ะ! ต้องรอให้น้องเค้กมาอ้อนสิ รายนั้นเด็กน้อยตลอด :laugh:
-
ยั่วจริงๆ ทำเอาฟินเลย
-
สงสารริชมากๆ
ครามดูแลริชให้ดีนะรักริชมากๆนะ
-
มันสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ตบตีๆๆ ไม่มีใครยังมีครามนะ เบ้ยยยยยยย :mew1: :mew1:
คำผิดไม่รู้จะเริ่มแก้จากตรงไหนดี :mew5: :mew5:
อ๊ากกกกกกกก
ว่าแล้วววว มันต้องมีฉากหัวเตียงกับเช้าวันใหม่
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ริชน่าสงสาร ร้องไห้ตาบวมเลย
ทั้งอ้อนและยั่วพี่คราม สุดท้ายพี่ครามก็เลยปลอบใจ
ไปหลายรอบ เป็นไข้เลย
พี่ครามน่ารัก ดูแลริชดีมาก ให้ริชคุยกะเค้กจนสบายใจ
หวานๆและอบอุ่นจังเลยพี่คราม
-
หมดเรื่องหมดราวสักที
ต่อไปนี้ก็มีแต่เรื่องดีดี
แล้วนะริชชี่ :mew1:
-
พี่ครามต้องรักริชมากนะ น้องไม่มีใครแล้ว ตอนนี้หวานปนเศร้าอ่ะ :mew2:
-
ริชสู้ๆ ยังมีพวกพี่ครามกับน้องเค้กอยู่นะ
-
ริชชี่กอดหน่อย โอ๋ๆๆๆๆๆ ไม่เป็๋นไรน๊า!!!!
-
อ่านประโยคสุดท้าย "อยุ๋กับผมนะ อย่าทิ้งผมไป" แล้วน้ำตาเค้ามาจากไหนละเนี่ยT^T
-
สงสารริชอ่ะ แต่ดีแล้วที่ครามอยู่กับริช
-
:sad4: ริชชี่น่าสงสารรรรรรรรรร นู๋เค้กปลอบๆๆๆๆๆๆ ส่วนพี่คราม หุหุหุ :hao3: จัดเต็มเลยล่ะสิๆๆๆๆๆ
-
ตอนนี้คงต้องใช้ทั้ง :monkeysad:และ :heaven
เพราะตอนแรกน้องริชน่าสงสารเหลือเกิน
เรียกว่าจิตใจบอบช้ำน่าดู แต่ีิลก็เข้มแข็งจนผ่านมันมาได้
แต่หลังจากนั้นนี่สิ ปรับอารมณ์แทบไม่ทันเลยทีเดียว
น้องริชโดนพี่ครามกินซะแล้ว เอ๊ะ หรือจะเป็นพี่ครามโดนกิน :z1:
ต่อไปนี้น้องริชก็เป็นสมาชิกของบ้านนี้โดยสมบูรณ์
ถ้าเค้กรู้จะว่ายังไงบ้างนะเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:pighaun: ริชทำตัวเองแท้ :o8:
-
น้องริชน่าสงสารร แต่ผ่านมาได้แล้วนะลูก :mew6:
พี่ครามต่อไปดูแลน้องนะอย่าทิ้งน้องเข้าใจมั้ย :katai4:
-
ริชน่าสงสารอะ :hao5: :hao5:
-
ริชยังมีใครอีกหลายคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้าง
อย่าเศร้าไปเลย
-
เลิฟยูๆๆๆ จุฟๆๆๆ
-
ริชน่าสงสารอ่ะ
ต่อไปพี่ครามดูแลน้องดีดีนะ
ริชก็อย่าคิดมาก ตอนนี้คิดซะว่าตัวเองมีพร้อมทุกอย่างแล้วนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: ในที่สุดริชก้อผ่านพ้นเรื่องราวทั้งหมดไปด้วยดี :เฮ้อ: ต่อไปนี้ก้อขอให้มีความสุขมาก ๆ น่ะ พี่ครามไม่กล้าทิ้งหรอก เพราะกลัวน้องเค้ก :mew4: น้องริชน่ารักขนาดนี้ใครจะไปกล้าทิ้งลงจริงไหมคุณริริ :o8: แต่ว่าทำไมฉากเลิฟ ๆ ของพี่คราม+น้องริชหายไปไหน :katai1: ลุ้นตั้งนานว่าบทเลิฟของพี่ครามจะดุดันเหมือนบุคลิกพี่แกไหม ทำไมมันหายไปล่ะ :hao5: จะได้อ่านในเล่มหรือเปล่าน่ะ :o12:
รอหนังสือน่ะจ้ะ :o8:
-
อ่านทันแล้ว
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆ
ยกให้น้องเค้กน่ารักที่สุด
จะบอกว่าขอจองหนังสือด้วยนะคะ อยากได้มากๆ แต่เข้าไปลงชื่อในเฟสไม่ได้อ่า TT
อืม..จะบอกว่า จากที่อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ ก็มีคำผิดมากอยู่นะคะ หลายๆจุดด้วย ถ้าพิมพ์เป็นหนังสือเมื่อไร
ริริ คงต้องเช็คคำผิดอีกรอบ (คือไม่อยากให้มีคำผิดน่ะค่ะ เพราะทำให้เสียอรรถรสในการอ่าน หวังว่าคงไม่ว่ากันนะคะ
ที่ต้องบอกกันตรงๆ)
-
พี่ครามดูแลริชดีดีนะ
-
น่ารักง่ะ^^ ชอบครามมมมมมม ว่าแต่พ่อครามเป็นมาเฟียไม่ใช่เหรอ แล้วจะยอมรับริชได้เร้อออ
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 28
[Song-Khram talks]
ผมนั่งมองสองพี่น้องเขากอดเขาปลอบกันแบบไร้ความเห็นใดๆทั้งสิ้น ตั้งแต่กลับมาบ้านเมื่อตอนเที่ยง เค้กก็โอ๋ริชแล้วโอ๋ริชอีก โอ๋จนมันร้องไห้อีกรอบ ทีนี้คนที่ทำเขาร้องไห้ก็ร้องตาม เออ ไอ้ลูกหินกับไอ้สายไหมก็ร้องพอกัน ทั้งเห่าทั้งหอน
กูปวดหัวครับ!
แต่อย่าได้สอดปากเข้าไปห้ามเชียวนะ เดี๋ยวเค้กจะงอนผมเอา แค่คราวก่อนที่ผมแกล้งไม่ให้ไปกินข้าวนอกบ้านโทษฐานที่ไปเข้าข้างศัตรูอย่างไอ้ก้องแทนที่จะเข้าข้างผม เค้กก็งอนไม่ยอมพูดกับผมเลย ทั้งๆที่ตัวเองทำผิดแท้ๆ แต่ต้องยอมเขาครับ ผมทำอะไรได้ที่ไหน ทุกวันนี้ไม่รู้เลยว่าบ้านนี้ใครใหญ่สุด ผมหรือเค้ก
“พี่คราม เดี๋ยวเค้กกับพี่ริชมานะ” เค้กเดินมาชะโงกหน้ามาพูดกับผม
“จะไปไหน” ผมถาม เหลือบตามองริชที่นอนเลื้อยลงไปกับพื้น แพขนตาเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา ปากก็จุ๊บไอ้ลูกหินไม่หยุด
“ไปกินไอ้ติมข้างนอก ร้านใกล้ๆเพิ่งเปิดใหม่ เดี๋ยวเค้กปั่นจักรยานไปกับพี่ริช” เค้กพูด
“อืม ระวังรถด้วยล่ะ” ผมบอก กลับมาเหนื่อยๆผมไม่อยากออกไปไหน เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องกลับไปทำงานอีก
“ไปพี่ริช ไปกินไอติมกัน เค้กเลี้ยงเอง” เค้กพูดเสียงสดใส
“มีเงินเหรอเรา” ริชยิ้มถาม แต่ใบหน้ายังติดเศร้าอยู่ ผมไม่รู้จะทำยังให้มันอารมณ์ดีเหมือนเดิม คงได้แต่รอเวลาให้ริชเข้มแข็งด้วยตัวเอง
“มีสิ นี่ๆ” เค้กตบกระเป๋ากางเกงยีนส์ขายาวของตัวเองแบบอวดๆ
“รวยเนอะ” ริชพูด
“แน่นอน เค้กจิกพี่ทราฟมา ฮ่าๆๆ” เค้กหัวเราะชอบใจ ทำให้ริชหัวเราะตามไปด้วย คงต้องให้เสียงหัวเราะของเจ้าเด็กแสบของบ้านช่วยเยียวยาให้ริชร่าเริงอย่างที่ควรเป็น อย่างน้อยก็ให้มันเถียงผมบ้างก็ได้ ไม่ใช่เอาแต่เหม่อลอย บอกให้ทำอะไรก็ทำ ไม่แย้งไม่ขัด โคตรไม่ใช่มันเลย
ริชกับเค้กออกไปกินไอติม ทิ้งลูกหินและสายไหมให้อยู่กับผม ไอ้ทราฟไม่อยู่ เค้กบอกว่าไปทำงานที่อู่บ้านมัน ไอ้สองกับไอ้เจออกไปข้างนอก วันนี้วันหยุดไม่มีสอน ปล่อยเด็กกลับบ้านไปหาครอบครัว วันนี้ที่บ้านเลยเงียบเป็นพิเศษ
ผมงีบหลับที่ห้องนั่งเล่น กำลังเคลิ้มๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมลืมตาอย่างหงุดหงิดที่มีคนโทรมากวน แต่พอเห็นชื่อคนที่โทรมาก็ต้องรีบปรับสีหน้าและน้ำเสียงแทบทันที
“ครับพ่อ”
ดูท่าว่าผมคงจะไม่ได้พักผ่อนแล้วล่ะครับ ถ้าพ่อโทรมาหาผมแบบนี้ นั่นหมายความว่ามีเรื่องอะไรสักอย่างเกิดขึ้น ผมกดรับสาย ลุกขึ้นนั่งแล้วสะบัดหัวไล่ความง่วง
“ครับพ่อ”
[มาที่บ้านด่วน พ่อมีเรื่องจะคุยกับแก] พ่อสั่งเสียงเข้ม ผมขมวดคิ้วเข้าหากันที่ได้ยินน้ำเสียงติดจะเครียดๆของพ่อ
“เรื่องอะไรครับ” ผมถามแล้วก็เดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง
[ไม่ต้องถาม มาถึงเดี๋ยวแกก็รู้เอง]
ติ๊ด!
สายถูกตัดไป ผมถอนหายใจหนักๆ รีบแต่งตัวแล้วก็ออกจากบ้านโดยไม่ได้บอกใคร ริชกับเค้กไม่มีใครเอาโทรศัพท์ไปสักคน ผมเลยเขียนโน๊ตไว้ที่หน้าทีวีแทน
ผมเดินเข้าไปในบ้านที่มีขนาดใหญ่โต แต่ไม่ต้องห่วงเพราะที่นี่คนอยู่เยอะ เพราะอย่างนี้ผมถึงได้แยกออกไปหาบ้านอยู่เอง เพราะที่บ้านนี้วุ่นวายเกินไปจนน่ารำคาญ ตั้งแต่เมียพ่อทั้งหมดสามคน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือแม่ผม ไหนจะพี่น้องคนอื่นๆ และต่อใครอีกมากมาย
ก๊อกๆๆ
ผมเคาะประตูก่อนจะบิดลูกบิดเปิดประตูเข้าไป พ่อที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเงยหน้ามองผมก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ผมเดินก้าวเข้าไปในห้อง ทุกย่างก้าวของผมตกอยู่ในสายตาที่เปรียบได้ดั่งพญาเหยี่ยวของพ่อที่จ้องผมนิ่ง พาลเอาผมรู้สึกเกรงๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“พ่อมีอะไรกับผมหรือเปล่า”
ไม่บ่อยนักที่พ่อจะเรียกผมมาคุย ถ้าไม่ใช่เรื่องงานก็จะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผมโดยตรง ครั้งหนึ่งที่ผมเคยถูกเรียกมาคุยแบบนี้ก็ตอนนี้ย้ายออกไปอยู่เองกับเพื่อน ในทีแรกพ่อไม่ยอมเพราะอยากให้อยู่ที่บ้านจะได้ทำงานสะดวก แต่ผมเองก็มีจุดยืน ที่ๆอยู่แล้วไม่สบายใจทำไมผมจะต้องทนอยู่ด้วย
แล้วถ้าจะเป็นเรื่องงาน ก็ต้องเป็นงานที่สำคัญมากๆที่ไม่สามารถพูดที่บริษัทได้ ซึ่งถ้าให้ผมเดา ผมว่าผมก็พอจะรู้ว่าวันนี้ที่พ่อเรียกผมมาเพราะเรื่องอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องของริช
“พ่อสิควรจะต้องถามแกว่าแกมีไอ้จะพูดหรือเปล่าสงคราม” น้ำเสียงเป็นการเป็นงานและสีหน้าเอาจริงเอาจังของพ่อส่งผมให้ผมรู้สึกกังวลไม่น้อย คล้ายกับว่าปัญหาได้มาถึงแล้ว
“เรื่องที่ผมควรจะพูดมันคงเยอะไปถ้าจะให้บอกหมด พ่อถามมาเลยดีกว่าว่าอยากรู้อะไร ตอบได้ผมจะตอบ” ผมไม่ได้คิดจะกวน แต่ถ้าจะให้พูดทั้งหมดมันคงจะเสียเวลาเกินไป ทางที่ดีให้พ่อเปิดปากมาเลยดีกว่าว่าเรื่องที่เขาอยากรู้คือเรื่องอะไร
พ่อเงียบไปนานไม่พูดอะไร เพียงแค่นั่งจ้องผม ส่วนผมก็นั่งนิ่งจ้องตาพ่อ ความเงียบไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวมากนัก มันก็เหมือนกับสถานการณ์ที่ผมกำลังเจรจาธุรกิจ การหยั่งเชิงและเฝ้ามองทีท่าอีกฝ่ายเป็นกลยุทธิ์ขั้นพื้นฐาน การข่มขู่ด้วยความเงียบก็เป็นจิตวิทยาที่ผมใช้บ่อยๆ เพราะฉะนั้นเมื่อถูกนำมาใช้กับตัวเองผมจึงรู้ว่าต้องเตรียมรับมือยังไง
ยิ่งแสดงท่าทีหรือสีหน้าว่าหวาดกลัวหรือเป็นกังวลออกไปมากเท่าไร โอกาสที่จะแพ้ก็มีมากขึ้นเท่านั้น
“เฮ้อ แกนี่มันจริงๆเลย” พ่อถอนหายใจหนักๆ จ้องผมตาขวาง
“ผมก็เหมือนพ่อนั่นแหละ” ผมย้อนความจริงที่ใครๆก็บอกว่าผมเหมือนพ่อราวกับถอดกันมา ความจริงแล้วผมก็ไม่ได้อยากจะเหมือนพ่อหรอก แต่ในเมื่อมันเป็นนิสัยและสันดาร ก็ยากที่จะแก้
“งั้นฉันเข้าประเด็นเลยแล้วกัน เด็กที่ชื่อ ปวิณ ไม่สิ ชื่อฤทธิรณ วงศ์ภินันท์ เป็นใคร ขอเนื้อไม่เอาน้ำ” พ่อผมตีหน้าแข็ง ผมผ่อนตัวลงกับเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่รู้จะเครียดไปทำไม เอาให้มันจบๆไปเลยดีกว่า
“เขาชื่อริช ริชเคยเป็นลูกของลูกหนี้ผม แต่ตอนนี้เขาเป็นแฟนผมแล้ว” ผมรวบรัดตัดยอดให้สั้นที่สุด ขี้เกียจเท้าความมาก พูดไปก็ไม่มีอะไรดี เพราะสิ่งที่พ่ออยากรู้มากที่สุดก็คือริชเป็นอะไรกับผม
ดูท่าชีวิตผมคงไม่มีอะไรที่เป็นความลับ ถ้าพ่อต้องการจะรู้อะไรเขาก็สามารถหาข้อมูลได้ทุกอย่าง
ปึก!
“แกจะบอกว่าแกพี่แฟนเป็นผู้ชายเนี่ยนะไอ้คราม!!!” พ่อตวาดผมเสียดัง เส้นเลือดที่หน้าผากเต้นตุบๆเพราะความโมโห พ่อหายใจเข้าออกแรงๆ มือที่เพิ่งจะทุบลงบนโต๊ะทำงานที่ทำจากไม้ชั้นดีจิกกำแน่น
“ครับ ก็ตามนั้น ผมว่าพ่อน่าจะรู้ก่อนที่ผมจะบอกแล้วนะ” ผมพูดเรียบๆ ถามว่าเกรงไหมกับความโกรธขึงขังของพ่อ ผมยอมรับนะว่ากลัวนิดหนึ่ง กลัวว่าพ่อจะไปทำอะไรกับริชแทนที่จะมาลงกับผม เด็กคนนั้นไม่พร้อมที่จะเจ็บอีกต่อไป แหละผมก็จะไม่ยอมให้เขาเจ็บอีกด้วย แค่นี้มันก็จะตายอยู่แล้ว
ผมไม่อยากให้มันต้องเลือกทางเดินที่ก้าวต่อไปไม่ได้
ถ้าริชผิดหวังอีกใคร มีใครยืนยันได้บ้างว่ามันจะไม่ฆ่าตัวตาย
นั่นแหละคือสิ่งที่ผมกลัวมากกว่าอะไรทั้งหมดในตอนนี้
“แก! เลิกเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าจะเพราะอะไรที่ทำให้แกเป็นแบบนี้ เลิกซะ!!!” พ่อสั่งเสียงดังลั่น
“ไม่! ผมไม่เลิก!” ผมยืนยันหนักแน่น กว่าผมจะยอมรับตัวเองได้ว่าชอบริชก็แทบจะต่อยกับตัวเองหลายครั้ง เมื่อตัดสินใจแล้วผมก็ไม่คิดจะหันหลังกลับ ถ้าเรายังไม่เชื่อมั่นยึดมั่นในตัวเอง แล้วใครจะมาเชื่อ ผมต้องเข้มแข็งเพื่อที่จะเป็นที่พึ่งให้ริช ถ้าวันนี้ผมอ่อนแอ ภายภาคหน้าผมจะดูแลคนที่ตัวเองรักได้ยังไง
“ไอ้คราม! ฉันสอนให้แกเป็นคนวิปริตตั้งแต่เมื่อไหร่!” พ่อผุดลุกขึ้นชี้หน้าผม แววตาปูดโปนด้วยโทสะ คำพูดของพ่อไม่ได้ทำให้ผมโกรธ แตผมกลับยกยิ้มที่ริมฝีปากน้อยๆ ทุกครั้งที่ผ่านมาผมมักจำทำตามคำสั่งของพ่อโดยไม่อิดออด แต่คงไม่ใช่กับครั้งนี้
“พ่อไม่ได้สอนหรอก ถ้าผมเป็นคนวิปริตเพราะความรัก พ่อก็คงเป็นไม่ต่างกัน”
“ไอ้คราม แกด่าฉันเหรอ!!!”
“ผมเปล่า แต่ผมแค่อยากให้พ่อรู้ไว้ ว่าถ้าคนเราจะวิปริตเพราะความรัก มันก็เป็นกันทุกคนนั่นแหละ พ่อมีเมียตั้งหลายคน อย่าบอกนะว่าพ่อไม่รักแม่ไม่รักเมียคนอื่นๆ ผมก็แค่รักเมียผมมันผิดตรงไหน” ผมย้อนถามพ่อหน้าตา สีหน้าของพ่อไม่ได้ดีขึ้น แต่กลับยิ่งแย่ลง
“ผิดที่มันเป็นผู้ชายไง!!!” เฮ้อ หัวโบราณคร่ำครึ
“อย่ามาตลกน่าพ่อ ผู้ชายก็คน ผู้หญิงก็คน สำคัญตรงไหน ผู้หญิงผู้ชาย ถ้าเป็นคนดีมันก็ดี ถ้าเป็นคนเลวมันก็เลวอยู่วันยังค่ำ หรือพ่อจะเถียง” ผมรีบขัดเมื่อเห็นพ่ออ้าปากจะด่าผม
“ผมเคยขอพ่อแล้วนะก่อนที่ผมจะเริ่มเดินทางสายนี้ ผมขอพ่อแล้วว่าผมขอเป็นคนเลือกเมียเองแล้วก็อนุญาต ทุกคนได้ยินกันหมด หรือพ่อจะกลับคำละ เสียการปกครองนะพ่อ” ผมหยิบสัญญาระหว่างผมกับพ่อที่เคยคุยกันไว้เมื่อนานมาแล้ว
อิสระในการเรื่องคู่ครองแลกกับการที่ผมต้องรับช่วงงานต่อจากพ่อ แน่นอนว่าสิ่งนี้ทำให้พ่อผมปิดปากเงียบ แต่ลึกๆแล้วผมรู้ว่ายังไงๆพ่อก็ยังไม่ยอมรับ
“แกหาผู้หญิงไม่ได้แล้วหรือไงวะไอ้คราม!” พ่อเดินมาหาผมอย่างหงุดหงิด
“ก็เจอแล้วจะหาอีกทำไม” ผมย้อนหน้าตาย
“อย่ามากวนตีนไอ้ลูกเวร ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับ!!!” พ่อโวยวายเป็นเด็กๆ ได้ข่าวว่าอายุก็ปาไปห้าสิบกว่าแล้วนะ แต่พ่อผมสุขภาพดี ใครไม่รู้ก็จะคิดว่าแค่สี่สิบต้นๆ
“ก็เรื่องของพ่อดิ เมียผมผมยอมรับคนเดียวก็พอ”
“แกจะเอากับฉันใช่ไหม!”
“ผมมั่นใจว่าริชดีกว่าเมียน้อยพ่อแล้วกัน อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่านอกจากแม่ผมและแม่เล็กอีกสองคน พ่อจะไม่มีผู้หญิงอื่นน่ะ”
“ไอ้คราม!” พ่อผมถึงกับหน้าถอดสี ทุกวันนี้แม่ผมพูดกับพ่อนับคำได้เพราะแม่ผมเป็นเมียหลวง สาเหตุเนื่องมาจากว่าพ่อผมมีเมียคนที่สอง แล้วตอนนั้นเธอท้องพอดี ผมไม่รู้หรอกว่าแม่ยอมรับได้ไงที่ให้พ่อมีเมียอีกคน แต่เท่าที่จำความได้แม่ผมพูดกับพ่อน้อยมาก แต่กลับเข้ากันได้ดีกับแม่คนที่สองและสาม
เห็นไหมล่ะ แค่นี้ก็ดูวุ่นวายจนน่าปวดหัว ผมถึงไม่อยากอยู่ที่บ้านหลังนี้ไง
“พ่อมีเรื่องจะพูดกับผมแค่นี้ใช่ไหม งั้นผมขอตัวแล้วกัน” ผมบอกยกมือไหว้พ่อแล้วหมุนตัวจะเดินออกจากห้องทำงานของพ่อ แต่เสียงหนักๆของพ่อดึงขาผมไว้ก่อน
“อย่ามาจองหองนะไอ้ลูกไม่รักดี! ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับ ไม่ยอมรับ!”
“ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องของพ่อ เมียผมผมจัดการเองได้น่า อย่ายุ่งนักเลย อ่อ แล้วเผื่อพ่อจะลืมไปนะว่าริชมันใช้นามสกุลเราอยู่ นั่นหมายความว่ามันเป็นคนในครอบครัวเราแล้ว”
ผมทิ้งท้ายเตือนความจำพ่อที่อาจจะลืมไป แล้วก็เดินออกมาจากห้องทำงานพ่อ ผมเห็นแม่เดินเข้ามาในบ้าน จึงเดินเข้าไปกอดแม่แล้วหอมแก้มแม่สองฟอดใหญ่ๆ
“มีเรื่องอะไรกับอีกละ” แม่ปรายตามองไปที่ประตูห้องทำงานพ่อ ผมมองตามเห็นพ่อเปิดประตูเดินออกมา
“แม่ ผมขอคุยด้วยหน่อย กับแม่แค่สองคน” ผมกระซิบบอกแม่ไม่ให้พ่อได้ยิน แม่ผมจึงชี้นิ้วสั่งห้ามพ่อไม่ให้เดินเข้ามา ผมเลยจับมือแม่เดินขึ้นชั้นสองของบ้าน ทุกวันนี้แม่ผมแยกกันนอนกับพ่อ แม้ว่าพ่อจะเคาะประตูขอเข้าไปนอนเท่าไหร่แม่ก็ไม่ยอม น่าขำไหมล่ะ ใครจะไปรู้ว่ามาเฟียผู้เหี้ยมโหดจะกลัวเมียได้ขนาดนี้
“ทะเลาะอะไรกัน” แม่ถามหลังจากที่เข้ามาในห้องนอนของแม่แล้ว
“ก็...เรื่องแฟนผม” ผมตัดสินใจที่ขะบอกแม่ ยังไงแม่ก็ต้องรู้อยู่ดี บอกๆไปเลยดีกว่า
“แล้วทำไม?” มาถามงงๆ คงเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมกะอีกแค่เรื่องแฟนผมถึงทำให้พ่อโกรธเป็นฟืนเป็นไฟได้
“ก็แฟนผมเป็นผู้ชาย พ่อเลยไม่พอใจ” ผมบอก แม่นั่งนิ่งก่อนจะค่อยๆเบิกตาโต ความรู้สึกช้าไปไหมแม่
“ผะ ผู้ชาย!!!” แม่ตะโกนลั่นห้อง
“ครับ” ผมรับคำ แม่อ้าปากพะงาบๆ เหมือนจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก เป็นธรรมดาที่จะตกใจ
เป็นนานสองนานกว่าแม่ผมจะกลับมาหายใจหายคอเป็นปกติ แม่ขมวดคิ้วจ้องหน้าผมราวกับกำลังสำรวจอะไรสักอย่าง
“แม่ไม่เคยคิดว่าเราโตมาจะเป็นตุ๊ดเลยนะ”
“แม่! ผมไม่ใช่ตุ๊ด ผมมีเมีย และผมยังแมนร้อยเปอร์เซ็น โอเคนะแม่!!!” ผมรีบแก้ไขสิ่งที่ถูกต้องให้แม่ฟัง คิดได้ไงวะว่าผมเป็นตุ๊ด!
“มีเมีย ยังไง แม่ชักจะงง”
“เฮ้อ ผมมีเมียเป็นผู้ชาย ผมไม่ได้เป็นตุ๊ด ถ้าจะพูดก็อาจพูดได้ว่าเป็นเกย์มั้ง แต่ผมไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคน ผมแค่ชอบมันคนเดียว มันก็เป็นเด็กผู้ชายเฮ้วๆเนี่ยแหละ ไม่ได้เป็นตุ๊ดหรอก แม่ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น” ผมไขข้อข้องใจให้แม่จนหมด เดี๋ยวจะเผลอคิดอะไรแปลกๆอีก
“วุ่นวายชะมัด เออๆ มีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วยังไงต่อ” แม่ยกมือขึ้นนวดขมับ แต่ผมนี่อยากจะเอาตีนขึ้นก่ายหน้าผากเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“ก็พ่อเขาบอกว่าไม่ยอมรับ”
“ก็ถูกของเขานี่ที่จะไม่ยอมรับ”
อ้าว ไงพูดแบบนี้ละแม่ผม
“แม่ก็ไม่ยอมรับเหรอ” ผมถามผ่อนเสียงลง เริ่มจะเหนื่อยใจ กะอีแค่มีแฟนมีเมียทำไมมันยุ่งยากอย่างนี้วะ!
“ไม่รู้ ยังไม่เคยเจอ บอกไม่ได้หรอกว่ายอมรับไม่ยอมรับ” แม่ผมพูดนิ่งๆ
“งั้นถ้าแม่เจอแล้วก็คงบอกผมได้ใช่ไหมว่าจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ” ผมถามจริงๆจัง แม่นิ่งคิดก่อนจะพยักหน้าส่งๆ
“คงงั้นมั้ง ก็พามาเจอสิ” แม่ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนจากเตียง
“งั้นพรุ่งนี้ผมจะพาไปหาแม่แล้วกัน” ผมลุกยืนตาม
“พรุ่งนี้แม่จะไปทำสปา” แม่บอก
“ที่ไหน”
“ที่ร้าน Diamond beauty & spa”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพามันไปหาแม่แล้วกัน แมทำอะไรเสร็จแล้วเดี๋ยวผมมารับเอง” ผมว่า แม่พยักหน้ารับ
“ตามใจ แต่ถ้าแม่ไม่ยอมรับล่ะ จะทำยังไง” แม่ถาม
“ก็ไม่ว่าไง แม่ไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่ยังไงผมก็ไม่เลิกกับมัน ผมกลับก่อนนะ ทิ้งมันมานานแล้ว” ผมยกมือไหว้แม่แล้วก็เดินลงมาข้างล่าง พ่อยืนเอามือไขว้หลังอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ปรายตามองผมอย่างโกรธเคือง
“กลับแล้วนะพ่อ”
“...” พ่อผมนิ่งไม่ตอบไม่มองหน้าผม
“เอาเวลาไปจัดการเรื่องเมียน้อยพ่อเถอะ ไม่ต้องมายุ่งกับเมียผมหรอก ไม่งั้นเรื่องนี้รู้ถึงหูแม่แน่” ผมขู่ แต่ถ้าพ่อไม่ยอมรับริชจริงๆผมก็ทำนะ ไม่สนใจหรอกว่าบ้านจะแตกไหม เมียใครๆก็รักนี่ครับ
“นี่แกกล้าขู่ฉันเหรอไอ้ลูกเวร เดี๋ยวฉันจะเล่นเมียแกให้หนักเลยคอยดู!”
“เฮอะ! คิดว่าทำได้พ่อก็ลองดู” ผมท้าทายแล้วก็รีบขับรถออกจากบ้านก่อนที่พ่อผมจะควักปืนออกมายิงผมเสียก่อน
ขับออกมาได้สักพักผมก็เริ่มคิดหนัก ตัวผมไม่เท่าไหร่ จะเผชิญหน้ากับพ่อกับแม่ที่คุ้นเคยกันมาตั้งแต่เกิดนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ไม่รู้ว่าริชจะทนรับมือกับพ่อผมได้หรือเปล่า กับแม่ผมไม่ห่วงหรอก แม่ไม่ใช่คนที่ชอบทำร้ายใคร แต่พ่อผมไม่ใช่ สายเลือดมาเฟียที่อยู่ในตัวพ่อทำให้พ่อกลายเป็นคนที่เหี้ยมโหดได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ที่ผมท้าทายออกไปไม่ใช่ว่าต้องการเบ่งใส่คนที่เป็นพ่อ แต่ผมอยากให้พ่อรู้ว่าผมจริงจัง และริชมันสำคัญกับผมมาก ไม่ใช่แค่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแล้วจะปล่อยให้ผ่านออกไปได้ง่ายๆ
ที่เหลือคงต้องให้ริชจัดการแล้วล่ะว่าจะทำให้เรื่องของเราเดินไปยังจุดจบแบบไหน
จะได้คบกัน...หรือต้องเลิกกัน
กลับมาถึงบ้านผมก็เดินตรงเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพราะคิดว่าริชและเค้กน่าจะอยู่ที่นั่น แต่ก็ไม่อยู่ หายไปไหนกัน อย่าบอกนะว่ายังไม่กลับมาจากออกไปกินไอติม เกือบสามชั่วโมงได้นะที่ผมกลับบ้าน
เมื่อหาในบ้านไม่เจอผมก็ออกมาดูนอกบ้าน เดินไปที่โรงฝึกที่มีเด็กอยู่ประปราย ผมกวาดสายตามองหาริชกับเค้ก แล้วก็ไปสะดุดตาเข้าที่ต้นไหมต้นหนึ่ง
“ริช! เค้ก!” ผมตะโกนเรียกทั้งสองคนที่ปีนป่ายบนต้นไม้ เกิดตกลงมาแข้งขาหักไปจะว่ายังไง แล้วริชนะ มันเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลเพราะขาร้าว สงสัยจะยังไม่เข็ด
“พี่...คราม” เค้กเรียกผมเสียงอ่อย หน้าเจื่อยอย่างเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำความผิด ก่อนจะค่อยๆปีนลงมา ผมยืนกอดอกมองนิ่งๆ ตีหน้าดุหน่อย เดี๋ยวนี้พอใจดีแล้วดื้อ สงสัยจะชอบให้ผมโหดนักเด็กพวกนี้
ริชปีนตามเค้กลงมา สีหน้าไม่มีแววสำนึกผิด ลงมาถึงข้างล่างเค้กก็วิ่งเข้ามากอดแขนผม
“เค้กแค่ปีนต้นไม้เอง ไม่สูงด้วย ไม่ตกหรอก” เคยเห็นไหมครับ เด็กที่กำลังทำตาแป๋วแจกแจงความบริสุทธิ์เพื่อปกปิดความผิดของตัวเอง
“แล้วถ้าตกลงมาล่ะ” ผมถามเสียงแข็ง เค้กมุ้ยหน้าแล้วเงียบ
“อย่าบ่นน่าพี่ แค่ปีนต้นไม้เอง” ส่วนไอ้ตัวแสบก็ลอยหน้าลอยตาพูด เดี๋ยวมันจะโดนไม่ใช่น้อยเลย
“กลับเข้าบ้านทั้งคู่เลย!” ผมสั่งเสียงต่ำ เค้กรีบวิ่งเข้าบ้าน ส่วนริชเดินเอื่อยๆ พอจะผ่านหน้าผมผมก็ดึงแขนมันไว้
“ดื้อนักหรือไง” ผมถลึงตาใส่มัน
“เปล่าสักหน่อย เข้าบ้านเถอะ” ริชพูดนิ่งๆ แล้วก็ดึงมือผมออก จากนั้นก็เดินเข้าบ้านไป ผมเดินตาม ไอ้ทราฟกลับมาพอดี เค้กก็เลยถลาเข้าไปไอ้ทราฟก่อนจะออดอ้อนจนน่าหมั่นไส้
ผมเดินตามริชที่เดินเข้าห้องของตัวเอง ริชทิ้งตัวนอนลงกับเตียง เสียงทอดถอนหายใจดังขึ้น ผมนั่งลงข้างๆ วางมือลงบนแผ่นหลังบางที่สัมผัสได้แต่กระดูก
“พี่ไปไหนมา” ริชถามเสียงอู้อี้เพราะนอนคว่ำหน้าลงกับเตียง
“ไปที่บ้าน พ่อโทรมาตาม” ผมบอก
ริชอือออในลำคอแล้วก็เงียบไป ผมมองมันนิ่งๆ คงจะเหนื่อย ไม่ใช่เพราะวิ่งเล่นจนเหนื่อย แต่คงเป็นเพราะข้างในใจริชมันยังเป็นทุกข์อยู่ ผมไม่รู้จะทำยังไง จิตใจมันยังไม่แข็งแรง คงไม่พร้อมที่จะเจอพ่อแม่ผมตอนนี้ แต่ผมก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่หวังว่าริชจะพยายาม เพราะเรื่องผมและมันไม่ใช่ธุระของใครคนใดคนหนึ่ง แต่เป็นเรื่องที่ผมและริชต้องช่วยกันจัดการ
“พ่อฉันรู้เรื่องนายแล้วนะ” ผมบอก ริชยังคงนิ่ง
“เขารู้แล้วว่านายคบกับฉันอยู่”
“ห๊ะ!!! อะไรนะพี่คราม!!!” ริชกระเด้งตัวขึ้นนั่งสุดแรง หันมาจ้องตาผมอย่างตกใจสุดขีด ผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับท่าทางของมัน
“ก็ตามนั้น พ่อรู้ว่าฉันคบกับนายอยู่ แล้วเขาก็ไม่ยอมรับ” ผมตีหน้านิ่งตามเดิม ริชทำหน้ากังวลก่อนจะเบนสายตามองไปที่อื่น
“ละ...แล้วพี่จะเลิกกับผมไหม” ริชถามเสียงสั่น ผมจับข้อมือริชแล้วก็กระตุกเข้าหาตัว ขาข้างหนึ่งของมันเกยทับขาของผม
“แล้วนายอยากเลิกกับฉันไหมล่ะ” ผมย้อนถาม ริชส่ายหน้าช้าๆ เม้มริมฝีปากแน่น ผมใช้หัวแม่โป้งลูบที่ปากมันเบาๆเพื่อให้คลายออกจากกัน
“ถ้าไม่อยากเลิกก็ต้องสู้ เพราะเชื่อเถอะว่าพ่อฉันไม่ปล่อยนายไว้แบบนี้หรอก เขาต้องหาวิธีทำให้นายเลิกกับฉัน หรือไม่ก็หาวิธีกลั่นแกล้งนาย” ผมพูด ริชหน้าเสีย ผมไม่ได้จะข่มขู่ให้มันหวาดกลัว แต่เพราะผมไม่รู้ว่าพ่อจะทำยังไง เพราะเขาคงไม่ยอมรับเรื่องนี้ง่ายๆ คงได้แต่เตรียมรับมือเท่านั้น
“แล้วผมควรจะต้องทำยังไง” ริชถาม ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ไม่ร้องออกมา
“พรุ่งนี้นายต้องไปหาแม่ฉัน” ผมบอก ถ้าแม่ยอมรับริชได้ เรื่องพ่อก็ไม่ยากเท่าไหร่ เพราะยังไงพ่อก็กลัวแม่อยู่แล้ว เพียงแต่ว่าริชต้องทำให้แม่ผมยอมรับให้ได้ก็เท่านั้น
“แม่พี่ ผม...กลัว” ริชพูดออกมาตรงๆ
“ไม่ต้องกลัว แต่ทำยังไงก็ได้ให้แม่ฉันยอมรับนายให้ได้” ผมพูดจริงจัง
“มันยากนะพี่!!!” ริชร้องเสียงหลง ส่ายหัวหวืดประมาณว่ามันไม่มีทางทำให้แม่ผมยอมรับได้
“ลองแล้วหรือยังไงถึงได้บอกว่ายาก”
“ก็...”
“ถ้านายไม่สู้ เราก็ไม่มีประโยชน์ที่จะคบกันต่อ ไม่ว่าจะในฐานะแฟนหรือเมีย เพราะฉันต้องการคนที่เข้มแข็งพอจะยืนข้างฉันได้ หน้าที่การงานฉันเป็นแบบนี้ ถ้านายอ่อนแอ เราก็คงไปกันไม่รอด เข้าใจที่พูดไหม”
ริชก้มหน้าลง นิ่งเงียบไม่พูด ผมปล่อยให้ริชคิดว่าจะเอายังไง ถ้ามันไม่อยากจะสู้ ไม่คิดว่าตัวเองสามารถทำให้พ่อแม่ผมยอมรับได้ ผมก็คงต้องปล่อยมันไป ไม่มีประโยชน์ที่จะรั้งคนที่จะไม่คิดสู้อะไรเลย ทั้งที่ผมก็พยายามอย่างหนักเพื่อตัวมันเอง
“ผม...ผมจะสู้” ริชเงยหน้าพูดอย่างกล้ากลัวๆ
“ขอแบบมีความมั่นใจหน่อยได้ไหม พูดแบบนี้ก็แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มแล้ว” ผมเอ็ดมัน ริชทำหน้ายุ่งไม่พอใจที่ผมดุ
“เออ ผมจะสู้! เพราะผมรักพี่มาก พอใจยัง!!!”
“ฉันจะคอยดูแล้วกัน”
....................................................
# มาดูกันว่าตอนหน้าน้องริชของเราจะเอาชนะแม่ผัวพ่อผัวให้ยอมรับได้ไหม ฮ่าๆๆๆๆ :katai2-1: :hao6:
# ถามอีกครั้ง อย่างเพิ่งเบื่อกัน # มีใครยังไม่ได้ไปลงชื่อจองหนังสือเรื่องนี้ไหมค่ะ ถ้าใครอยากได้แล้วยังไม่ได้ลงชื่อจองก็เข้าไปลงชื่อหน่อยนะคะ จะเช็คจำนวนยอด ยังไม่มีเงินก็ลงชื่อไว้ก่อนได้คะ ริริมีเวลาให้เก็บเงินเยอะ ตามลิ้งค์นี้เลยคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม (https://www.facebook.com/notes/ririworld/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87-pretty-boy-iii-%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9C%E0%B8%A1/479323388819880)
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นและบวกคะแนนบวกเป็ดให้ทุกคนมากๆค่ะ กอดๆ :กอด1:
:pig4: :L1: :mew1:
-
อ่านทันแล้ว
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆ
ยกให้น้องเค้กน่ารักที่สุด
จะบอกว่าขอจองหนังสือด้วยนะคะ อยากได้มากๆ แต่เข้าไปลงชื่อในเฟสไม่ได้อ่า TT
อืม..จะบอกว่า จากที่อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ ก็มีคำผิดมากอยู่นะคะ หลายๆจุดด้วย ถ้าพิมพ์เป็นหนังสือเมื่อไร
ริริ คงต้องเช็คคำผิดอีกรอบ (คือไม่อยากให้มีคำผิดน่ะค่ะ เพราะทำให้เสียอรรถรสในการอ่าน หวังว่าคงไม่ว่ากันนะคะ
ที่ต้องบอกกันตรงๆ)
ยินดีค่ะ บอกเตือนกันได้ ริริไม่ซีเรียสค่ะ ตอนนี้รีไรท์และเช็คคำในภาคหนึ่งใกล้จะเสร็จแล้ว แก้อะไรหลายจุดมากเพราะเขียนผิดเยอะ 5555 ยังไงถ้าพิมพ์เป็นหนังสือก็จะทำให้ถูกต้องสมบูรณ์ที่สุด ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
-
:katai5: :katai5:
-
น้องริชสู้ๆ เอาชนะใจบ้านพี่ครามให้ได้
-
น้องริชสู้ๆ :katai2-1:
-
พี่ครามเป็นตุ๊ดดดดดดดดดดดดด :katai5: :katai5: :katai5:
-
ริชสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทำให้ได้นะริชเอาให้พ่อพี่ครามเงิบไปเลยสู้ๆๆ
-
นี่สินะ ที่เค้าเรียกว่า พ่อผัว กับ ลูกสะใภ้
กรี๊ดดดดดดดด ดิ้นๆๆดุ๊กดิ๊กๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ริชสู้ๆๆๆเอาชนะใจแม่พี่ครามให้ได้นะ
-
ริชสู้ๆ ชนะใจแม่ผัวกับพ่อผัวให้ได้นะจ๊ะ เอาใจช่วยจ้า
-
เกิดเป็นริชต้องอดทน
มีพ่อผัวมาชนต้องไม่ตาย
-
:mc4: ริชสู้ๆๆ ไม่ต้องกลัวๆๆๆ แค่แม่พี่ริช กับพ่อพี่คราม เอ๊งงงงงงงงงงงงง :mew5:
-
เอาใจช่วยริชอีกคน
-
ริชสู้ๆ
ตลกพ่อพี่ครามอ่ะ เป็นมาเฟียเหี้ยมโหดดั้นนน กลัวเมีย 55555
พี่ครามจะกลัวเมียมั้ยนะ :katai5:
-
วุ่นวายแล้วสินะ ริชสู้ตาย :mc4:
-
ริชสู้ๆ
-
ริชจัดเต็มไปเลยค่าาาา :hao7:
-
น้องริชสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
น้องริช สู้ ๆ นะคะ ~^^
-
เอาแล้วไง ริชเอ้ยยยย เอาชนะใจแม่ผัวให้ได้นะลูก ถ้าแม่ปลื้มพ่อก็ไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ
พี่ครามตอนที่คุยกับพ่อโคตรเท่ห์อ่ะ o13 o13 o13
+1 เป็นกำลังใจให้พี่ครามกับน้องริช เอาชนะใจพ่อผัวแม่ผัวให้สำเร็จนะคะ :katai2-1: :katai2-1:
ปล.อ่านตอนนี้แล้วฮาน้องเค้กอ่ะ มันน่ารักน่าฟัดจริงๆ และที่สำคัญตอนนี้บอกให้รู้ว่า เหนือครามยังมีเค้ก ฮ่าๆๆๆๆ
-
พี่ครามนี่ฮาร์ดคอร์ตลอด...ถึงจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะนะ
ริชนี่...ชีวิตคงอยู่ในช่วงมรสุม แต่เขาว่าฟ้าหลังฝนจะสวยนะ สู้ ๆ
-
น้องริชสู้ๆ เอาชนะใจแม่ฝาละมีให้ได้นะ :L2:
-
ดุเดือดดด
-
น้องริชสู้ๆ พิชิตใจทั้งแม่และพ่อพี่ครามให้ได้นะ
-
555555555555
พี่ครามโตมาแล้วเป็นตุ๊ด แม่พูดงี้ได้ไงคะ ขำตายเลย
น้องริชชี่ก็สู้ๆนะจ๊ะ เอาใจช่วย เป็นสะใภ้มาเฟียต้องทนและถึก ฮ่าฮ่าฮ่า
รอตอนต่อไปค่ะ (อยากอ่านพาร์ทน้องเค้กและพี่ทราฟอีกจัง)
-
:mc4: น้องริชสู้ ๆ จ้า ถ้าคิดจะรักก้อต้องอดทนน่ะ :mew2: พี่ครามลุยเต็มที่แล้ว น้องริชก้อต้องยืนยัดให้ได้น่ะ
เรื่องนี้อ่านครั้งใดก้อรู้สึกมีความสุขจ้า :mew1: รอหนังสือเต็มที่เลยล่ะ
-
หวังว่าพ่อกับแม่ครามคงไม่ใจร้ายกับริชนักนะ
-
น้องริชสู้ๆ พิชิตใจพ่อผัวแม่ผัวให้ได้นะ
-
เออ!!!! สู้โว๊ย!!!!!
-
ชอบจังเลยไอ้ที่สองพี่น้องเค้ากอดกันโอ๋กัน ต้องน่ารักมากๆแน่เลย :-[
เอาใจช่วยพี่ครามและน้องริชนะจ๊ะ เชื่อว่าต้องชนะใจแม่(สามี)ได้แน่
น่ากลัวก็ตรงคุณพ่อนี่แหละ ไม่รู้ว่าจะยังไง เข้าทางคุณแม่ก่อนดีกว่า
พี่ครามสู้ๆนะ สู้เพื่อเมียและครอบครัว หรือจะใช้ตั่วช่วยอย่างน้องเค้กก็ไม่ว่านะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่ครามแรงพูดได้ตรงจุดจริงๆ :z2:
ริชสู้ๆๆ :ped149:
+1และเป็ด
-
ถ้าเป็นคนอื่นคงถอดใจไปแล้ว
แต่นี่น้องริชของเราทั้งเข้มแข็งและอดทน
ต้องฟันฝ่าอุปสรรคทั้งหลายทั้วปวงไปได้แน่ๆ
ไม่ต้องกลัวนะ มีกองหนุนอย่างคุณแม่พี่คราม รับรองผ่านฉลุย
-
ริช สู้ๆๆๆๆๆๆๆ :m4: :m4:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ขอให้พ่อกับแม่เห็นความน่ารักในตัวริชแล้วใจอ่อนเห้อออออ
ไม่อยากจะดราม่าแล้วอ่า
สงสารริชชช
-
น้องริช สู้ๆ นะจ้า
อย่ายอมแพ้
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องริชสู้ๆนะลูก :ped149: :ped149: :mc2:
-
ยังอ่านไม้ทันเลย
-
เลิฟยู อิอิ ผมจะสู้วะฮะฮ่า
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 29
[Rich talks]
เงานที่สะท้อนบนกระจกเงานั้นเต็มไปด้วยความวิตกกังวลจากใบหน้าของผมเอง จะไม่ให้ผมเป็นกังวลได้ยังไง ผมกำลังจะไปหาแม่พี่ครามนะ แม่พี่คราม!
แม่และเมียของมาเฟียชื่อดัง!!!
ผมขอลาตายตอนนี้ได้ไหม ไอ้สู้มันก็อยากจะสู้อยู่หรอก แต่กลัวมันก็กลัว ขนาดพี่ครามกว่าผมจะชิน กว่าจะอยู่ใกล้โดยไม่รู้สึกกลัวก็นานอยู่ ที่ผ่านมาอย่าคิดว่าผมไม่กลัวนะ แค่เก็บอาการเก่ง ทุกวันนี้ถ้าบางทีพี่มันทำหน้าโหดหรือเครียดๆจากงานผมก็จะไม่ไปเซ้าซี้เพราะอาจจะโดนแดกหัวได้ง่ายๆ
แล้วนี่ใคร...แม่พี่คราม คิดไม่ออกเลยว่าจะนิสัยยังไง แต่เชื่อว่าคงไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนปวกเปียกเดินตามการจูงจมูกจากผู้ชายแน่ๆ เพราะไม่อย่างนั้นก็คงเป็นเมียมาเฟียไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้นแล้วความน่ากลัวก็คงไม่ต่างกัน!
ถ้าแม่พี่ครามไม่ยอมรับผมล่ะ ถ้าผมเกิดเป็นผู้หญิงคงไม่รู้สึกแย่แบบนี้หรอก
ผมจะต้องทำตัวยังไง วางตัวยังไงให้เหมาะสม มันจะเหมือนในหนังไหมที่ว่าต่อหน้าแฟนก็ดี แต่หลับหลังเธอก็จะฉีกทึ้งผมเป็นชิ้นด้วยคำพูดวาจาและสีหน้าท่าทาง
“กลัวเหรอ”
“พี่คราม!” ผมสะดุ้งตกใจ มัวแต่คิดอะไรวุ่นวายจนไม่ได้ยินเสียงเลยว่าพี่ครามเข้ามาในห้องผมตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อคืนผมก็ขึ้นไปนอนกับพี่ครามบนห้องนั่นแหละ แต่เช้ามาผมต้องลงมาแต่งตัวข้างล่างเพราะเสื้อผ้าผมอยู่ข้างล่างทั้งหมด
“หึหึ ขวัญอ่อนเสียจริงนะ” พี่ครามขำในลำคอเพื่อล้อผม ผมขึงตาใส่พี่ครามผ่านกระจก
“พูดมาก พี่ไม่เป็นผมพี่ไม่รู้หรอก” ผมว่าหน้าหงิก ทำไมพี่ครามมันต้องเป็นมาเฟียด้วยวะ ถ้าเป็นคนธรรมดาผมคงไม่ต้องวิตกแบบนี้หรอก
คิดดูนะ ถ้าเกิดผมทำอะไรให้แม่หรือพ่อพี่ครามไม่พอใจ พวกเขาจะไม่เอาปืนมายิงผมทิ้งเหรอ
บรื้ยยย! แค่คิดก็เสียวแล้ว!
“เอาน่า แม่ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก เสร็จหรือยัง” พี่ครามยืนล้วงกระเป๋ากางเกงถามผมนิ่งๆ คิดว่าดูดีมากงั้นสิ
เออ! ดูดีจริงๆนั่นแหละ ไม่เถียงหรอก!
“พี่คราม” ผมเรียกพี่ครามเบาๆ
“อะไร”
“กอดหน่อย” ผมร้องขอ อยากได้กำลังใจ ผมกลัวจริงๆนะ ไม่เป็นผมไม่รู้กันหรอกว่าผมกลัวแค่ไหน ไม่ได้กลัวที่จะต้องไปเจอหน้าแม่พี่คราม แต่กลัวว่าแม่พี่ครามจะไม่ยอมรับผมต่างหาก ผมไม่อยากเลิกกับเขา ถ้าไม่มีเขาผมคงแย่ๆแน่ๆ
“มาสิ”
ผมขยับเข้าหาพี่ครามแล้วก็กอดเอวหนาๆไว้แน่น ซุกหน้าลงกับอกพี่คราม อ้อมแขนที่อบอุ่นที่สุดที่ผมเคยได้รับมาโอบกอดผมไว้แน่น ผมสูดลมหายใจสูดเอากลิ่นกายของพี่ครามเข้าเต็มปอดเพื่อให้จิตใจสงบลง
“ไม่ต้องห่วง เป็นตัวของตัวเอง อย่าเกร็ง คิดยังไงก็พูดยังนั้น ถ้าแม่ฉันจะไม่ชอบนายที่ตัวตนของนายก็ไม่เป็นไร” คำปลอบโยนของพี่ครามทำให้มีรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ไม่ซะทีเดียว ถ้าแม่พี่ครามจะไม่ชอบผม...
“ถ้าแม่พี่ไม่ชอบผม เราก็ต้องเลิกกันใช่ไหม” ผมกลั้นใจถาม
“อยากเลิกไหมล่ะ” พี่ครามไม่ตอบแต่ถามกลับ ผมส่ายหน้ากับอกพี่เขาทันที
“ไม่เอา” จะผิดไหมถ้าผมอยากจะดื้อดึงเพื่อความสุขของตัวเองสักครั้ง
“ไม่เลิกก็ไม่เลิก แค่นั้นแหละ” พี่ครามพูดเหมือนเล่นขายของ พี่เขาไม่เครียดเลยหรือไงนะ ผมถอนหายใจ เหนื่อยตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ผมนี่ใช่ไม่ได้เลยวะ
ระหว่างทางผมได้แต่นั่งคิดว่าจะพูดยังไงกับแม่พี่ครามดีหลังจากที่ได้เห็นหน้า ต้องยิ้มยังไงต้องวางตัวยังไงให้ท่านประทับใจ ถ้าจะให้ผมทำกริยาตอนที่อยู่กับครอบครัวเก่า ผมคงได้ถูกเกลียดขี้หน้าตั้งแต่ยังไม่พ้นครึ่งชั่วโมงแรกแน่ๆ
เครียดยิ่งกว่าทำข้อสอบไม่ได้อีกนะ บอกเลย!
“ฮัลโหลแม่ อยู่ไหนแล้ว” พี่ครามโทรหาแม่เขา ผมนั่งเกร็งทันทีราวกับว่าแม่พี่ครามอยู่ใกล้ๆ ก็คนมันเครียดนี่หว่า ให้ทำไงได้!!!
“ครับๆ กำลังไป ทำไม ก็มาด้วย บอกแล้วไงว่าจะพาไปทิ้งไว้ด้วย อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ตามใจแม่”
อ้าวเชี่ย!
นี่พี่มันจะพาผมไม่ให้แม่มันฆ่าใช่ไหม พูดงี้ได้ไงอ่ะ!!!
“ครับ แค่นี้นะ”
พอพี่ครามวางสายผมก็ต่อยเข้าที่แขนพี่มันแรงๆไปที พี่ครามปรายตามามองผมนิดหนึ่งก่อนจะหันกลับไปเหมือนไม่สนใจ ผมเลยกะจะต่อยเขาอีกทีด้วยความหมั่นไส้ แทนที่จะไปอยู่เป็นเพื่อนกัน นี่กะให้ผมไปอยู่กับแม่เขาสองคน มันน่าต่อยสักทีไหมล่ะ!
ปึก!
คราวนี้ผมลงแรงมากหน่อย แต่ก็ไม่ถือว่าหนักมาก พี่ครามมองผมด้วยหางตายิ่งทำให้ผมฉุนหนักยิ่งกว่าเดิม ยกมือขึ้นกะจะซัดเข้าที่ไหล่พี่มันอีกสักที แต่...
“ต่อยหนึ่งทีต่อหนึ่งยก คืนนี้เตรียมตัวได้เลย ฉันเอาคืนไม่เลี้ยงแน่ ถ้าไม่ได้เลือดฉันจะไม่หยุด เข้าใจนะ”
ทำไงล่ะครับ เก็บมือสิครับ!!!
จะชกพี่ครามให้ตัวเองซวยทำไมวะ!!!
“เกี่ยวอะไรพี่ บอกทีหลังไม่นับ!” ผมพูดเอาตัวรอด ตั้งแต่คืนนั้นที่ฮ่องกง ผมกับพี่ครามก็ไม่ได้มีอะไรกัน เอาตรงๆเลยนะ คืนนั้นผมทำแบบนั้นไปได้ไงวะ โครตน่าอายเลย!!!
“แล้วตอนนายต่อยฉัน นายบอกล่วงหน้าหรือไง”
“เอ่อ...”
“ก็ไม่ใช่ไหม นี่ฉันอุตส่าห์บอกล่วงหน้าให้นายได้เตรียมตัว เห็นไหมว่าเห็นแกนายแค่ไหน”
เห็นแก่ได้ละสิไอ้หื่นโหดเอ้ย!!!
แล้วผมก็แย้งอะไม่ได้ คอยดูนะ คืนนี้ผมจะนอนห้องตัวเองแล้วก็จัดการล็อคห้องซะไม่ให้พี่มันเข้า แล้วดูสิว่าทีนี้พี่มันจะทำอะไรผมได้!!!
หึหึ ผมนี่ฉลาดวะ
และแล้วเวลาที่ระทึกขวัญมากที่สุดก็มาถึง ป้ายหน้าร้านตัวบะเร่อที่เขียนไว้ว่า ‘Diamond beauty & Spa’ แต่ตอนนี้ตาผมพร่าเลือนเลยมองเป็นว่า ‘Die on beauty & Spa ’
T^T
“ลงไปได้แล้ว”
“ห๊า!!!” ร้องสิครับ เมื่อกี้ผมหูฟาดไปใช่ไหม พี่ครามคงจะพูดว่า ‘ลงกันเถอะ’ ใช่ไหมพี่
“บอกว่าลงไปได้แล้ว”
ไม่ใช่สินะ >_<
“พี่จะไม่ลงไปกับผมเหรอ” ผมถามอย่างคาดหวังว่าจะมีเพื่อนลงไปด้วย
“ไม่ เร็วๆ ฉันต้องรีบไปทำงานก่อน” งานมันสำคัญมากกว่าผมหรือไงวะ แต่ผมไม่กล้าถามออกไปหรอก เห็นพี่ครามทำงานหนักผมก็ไม่อยากจะหาความหนักใจไปให้เขาอีก แต่เรื่องนี้มัน...
“แต่ผมไม่เคยเห็นหน้าแม่พี่เลยนะ” ผมยังหวังว่าพี่ครามจะเปลี่ยนใจแล้วลงไปที่ร้านนั่นเป็นเพื่อนผม แต่ก็เปล่าเมื่อพี่ครามเริ่มทำหน้ารำคาญ
“อย่างอแงน่า แม่ฉันไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก ไม่มีอะไรหรอก”
“แต่...”
“ริช” พี่ครามเรียกชื่อผมปราบๆ ผมหน้าสลดลง ก่อนจะรู้สึกถึงริมฝีปากอีกฝ่ายที่กดลงบนปากผม ขบเม้มเบาๆๆ ผมเงยหน้ารับจูบของพี่คราม รสจูบที่หวานล้ำทำให้ผมสงบลง
“สู้ๆ นายทำได้ เชื่อฉัน”
เพราะประโยคนั้น ทำให้ผมต้องมายื่นอยู่ตรงหน้าผู้หญิงที่ทั้งสวยและทรงสง่า ตอนเข้ามาในร้านผมแทบไม่ต้องมองหาเลย เพราะรัศมีที่เปร่งประกายแผ่ไปด้วยกลิ่นอายของความมีอำนาจ ยังมีใบหน้าที่คล้ายกับพี่ครามที่ผมคิดว่าเจ้าตัวคงถอนแบบมาจากแม่ได้มากเลยทีเดียว สรุปแล้วคือ คนนี้แหละ แม่พี่คราม!!!
จริงอย่างที่พี่ครามบอก แม่พี่เขาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ผมคิด แต่น่ากลัวยิ่งกว่าที่ผมคิดเสียอีก
โฮก!!!
ตายแน่ๆกู ตายแน่ๆ
“เรานะ ริช...ใช่ไหม” แม่พี่ครามเอ่ยทักผมก่อนหลังจากที่ผมยืนเอ๋อต่อหน้าท่านมานานหลายนาที
“ครับ สวัสดีครับ” ผมรีบยกมือไว้ก่อนจะกลับไปยืยเอ๋อทำตัวไม่ถูกอย่างเดิม
“มานั่งนี่สิ” แม่พี่ครามพูดนิ่งๆ ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนพี่ครามไม่มีผิด ไม่ยิ้มเลยสักนิด ท่านจะรู้ไหมครับว่าผมเกร็งฉี่จะราดอยู่แล้ว!
“ครับ” ผมก้มตัวลงแล้วเดินไปนั่งข้างๆแม่พี่คราม เว้นระยะห่างไว้หน่อยหนึ่ง แม่พี่ครามว่างหนังสือนิตยสารในมือลงก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างพินิจพิจารณา
“แนะนำตัวหน่อยสิ” แม่พี่ครามพูด
“เอ่อ ครับ ผมชื่อริช ชื่อจริงชื่อฤทธิรณ วงศ์ภินันท์ ครับ อายุ..”
“เดี๋ยว” ผมหยุดพูดแทบไม่ทันเพราะแม่พี่ครามดันเบรคตอนที่ผมพูด ผมอ้าปากค้าง หัวก็คิดไปว่าผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าวะ
“นั่นมันนามสกุลครอบครัวฉัน ใช่ไหม” แม่พี่ครามหรี่ตาถามผม ผมกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ เอาแล้วไง ชะตาผมใกล้จะขาดเต็มทีแล้วสินะ
“ครับ” ผมไม่รู้จะตอบอะไร เลยตอบไปแค่นั้น
“ทำไมเราถึงมาใช้นามสกุลของฉันได้” แม่พี่ครามซักถามผม ผมนิ่งคิดไปสักพักก่อนจะตอบ
“เรื่องมันยาวครับ...คือ...”
“ก็เล่าสิ ฉันมีเวลาฟัง”
คุณแม่พี่ครามก็อย่าขัดผมสิครับ! ผมอยากจะพูดไปแบบนั้นมาก แต่คิดว่าอย่าดีกว่าถ้ายังอยากมีชีวิตที่ยืนยาวกว่านี้
“ครับ คือว่า ผมเปลี่ยนชื่อแล้วก็นามสกุลตอนที่ไปทำงานกับพี่คราม เพราะว่าพี่ครามอยากให้ผมเริ่มชีวิตใหม่ ผมเองก็อยากให้คนเก่าตายไป เพราะผมคงไม่มีน่าจะใช้นามสกุลเดิม” ผมเริ่มเล่าอย่างที่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี อย่างที่บอกว่าเรื่องมันยาวถ้าจะเล่าตั้งแต่ทีแรก แต่แม่พี่ครามเขาถามเรื่องนามสกุล ผมเลยต้องพูดในจุดนี้ก่อน
“แล้วทำไมใช้นามสกุลเดิมไม่ได้ พ่อแม่เราเขาไม่ว่าเหรอ” แม่พี่ครามถามอย่างสงสัย นี่เป็นครั้งแรกที่แม่พี่ครามแสดงสีหน้าอื่นนอกจากนิ่ง คือขมวดคิ้ว...นี่สินะ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ
“ผมไม่มีพ่อแม่หรอกครับ พ่อแม่ผมเป็นใครก็ไม่รู้ คนที่เขาเลี้ยงดูผมมาเขาก็เกลียดผม เพราะอย่างนั้นผมคงเรียกเขาว่าพ่อแม่ไม่ได้ และก็คงกลับไปใช้นามสกุลเขาไม่ได้อีกแล้วหลังจากที่ผมได้ทำผิดต่อเขาอย่างไม่น่าให้อภัย”
แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เข้าฟัง ตั้งแต่เรื่องที่พี่ครามไปจับตัวผมมาในตอนแรก เรื่องหนี้สินของพ่อแม่ผม และเรื่องที่พี่ครามให้ผมเข้าไปศึกษางาน แม่พี่ครามนั่งฟังนิ่งๆไม่ได้ขัดอะไรผมอีก ผมก็เล่าให้ท่านฟังเรื่อยๆจนไม่มีอะไรจะพูดแล้ว
“เสียใจไหม”
“ครับ?” ผมถามงงๆ
“เสียใจไหมที่เรื่องเป็นแบบนี้” แม่พี่ครามยกน้ำส้มขึ้นจิบ ก่อนจะเรียกพนักงานให้เอาน้ำมาเสริฟให้ผม
“ครับ ผมเสียใจ เสียใจมาก เสียใจในทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตผม แต่สิ่งเดียวที่ผมไม่รู้สึกเสียใจเลยคือผมได้เจอกับพี่คราม” ผมพูดจากใจจริง ตอนแรกผมเกลียดเขามาเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมกลับรักเขามากกว่านั้นเยอะ เพราะเขาให้ชีวิตใหม่แก่ผม ผมที่เป็นใครก็ไม่รู้
“เราคิดว่าเขาเป็นยังไง ลูกชายฉันน่ะ” ถามแบบนี้ผมตอบไม่ถูกเลยทีเดียว ผมนั่งคิดว่าจะตอบว่าอะไรดี แต่พี่ครามบอกไว้ว่าให้ผมเป็นตัวของผม ถ้าผมตอบตามใจคิดคงไม่ผิดใช่ไหม
เอาเถอะ ผมไม่อยากจะเสแสร้งใส่คนที่บุพการีของคนที่ตัวเองรัก เพราะยังไงความรู้สึกที่ผมมีต่อพี่ครามมันก็เป็นความจริง
“ผมพูดตรงๆได้ใช่ไหมครับ” แต่ก็ขอถามหน่อยนะ แอบหวั่นไม่น้อยเลย กลัวพูดแล้วไม่ถูกหูท่าน
“ตามสบาย” แม่พี่ครามเอนตัวนั่งพิงโซฟาอย่างสบายใจ คือนี่ตกลงแล้วผมกับแม่พี่ครามมานั่งคุยกันหรือแม่พี่ครามจะมาทำสปากันแน่
“ก็ พี่ครามเป็นพวกเผด็จการ บ้าอำนาจ ชอบออกคำสั่ง ชอบทำตัวน่ากลัวจนบางทีน่าหมั่นไส้ ไม่รู้จะเก็กอะไรหนักหนา แล้วเขาก็ชอบบังคับผมมากๆ อันนั้นก็ห้าม อันนี้ก็ไม่ได้ ผมจะออกไปเที่ยวยังต้องขอเขาเลย เจ้ากี้เจ้าการจนน่าโมโห แล้วเขายัง...#^&*%$#!@##...”
พอได้พูดผมก็ใส่ไม่ยั้ง จนเริ่มรู้สึกได้ว่าที่พูดออกไปมันไม่ใช่ด้านดีของพี่ครามเลยสักนิด ผมเลยหยุดพูด แม่พี่ครามมองจ้องหน้าผมเขม็ง เอาแล้วไงไอ้ริช ดันไปด่าลูกชายเขาต่อหน้าขนาดนี้
“อืม ฮะๆ ฮ่าๆๆๆ”
มะ แม่พี่ครามเขาหัวเราะ!
บอกผมทีว่าผมไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม คนที่นั่งนิ่งมาตั้งนานสองนานตอนนี้หัวเราะจนตัวงอ ผมก็อึ้งสิครับ ผมพูดอะไรที่มันตลกหรือไง ผมด่าลูกเขาอยู่นะเมื่อกี้
“เอ่อ คุณน้าครับ...”
“โทษทีๆ มันจี้ไปหน่อย ฮ่าๆๆ” แม่พี่ครามพยายามจะหยุดหัวเราะ แต่ก็ยังหลุดขำ ผมรอให้ท่านได้สงบสติอารมณ์จนกลับมาเป็นปกติ
“พูดได้ดีนี่ แสดงว่าเราน่ะเข้าใจลูกชายฉันอย่างถ่องแท้เลยละ เหมือนพ่อเขาไม่มีผิด” แม่พี่ครามพูดยิ้มๆ รอยยิ้มเธอดูสวยมาก ทั้งสวยและอบอุ่น จนผมอดยิ้มตามไม่ได้
“อืม ยิ้มแล้วก็น่ารักดีนี่น่า ดีกว่าทำหน้าเกรงๆตั้งเยอะ เกร็งใช่ไหมคุยกับแม่นะ” แม่พี่ครามยิ้มให้ผมอย่างใจดี ผมเหมือนเห็นดาวเลยอ่ะ เคลิ้มครับ
“เอ่อ ครับคุณน้า...ผมเกร็ง” ผมเอามือลูบหัวอย่างอายๆ
“ไม่ต้องเกร็งหรอก ฉันไม่ได้ใจร้ายอย่างไอ้พ่อลูกบ้าอำนาจนั่นหรอก แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่าคุณน้า เรียกแม่สิ”
ผมเบิกตาโตอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เมื่อกี้...แม่พี่ครามบอกว่าให้ผมเรียกเขาว่าแม่ มันหมายความว่ายังไง ผมกล้าตีความได้ไหมว่าท่านยอมรับผมแล้ว
ใช่ไหม?
“ครับ คุณแม่” ผมพูดเสียงเบา ไม่คิดว่าชีวิตนี้ตัวเองจะได้เรียกใครว่าแม่อีกครั้ง อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลลงมา ผมรีบปาดออกอย่างรวดเร็ว ก้มหัวให้แม่พี่ครามนิดๆเป็นเชิงขอโทษ
“อยากกอดฉันไหม” แม่พี่ครามถามนิ่งๆ ผมต้องตกใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ถึงจะพอตั้งต่ที่ได้พบกับผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนสำคัญของคนสำคัญของผม
“ได้เหรอครับ” ผมถามกล้าๆกลัวๆ
“ได้สิจ๊ะ มาสิ” แม่พี่ครามยกมือขึ้น ผมเข้าไปกอดท่านไว้ หยดน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่ครามต้องเป็นแบบนี้” ผมอดไม่ได้ที่จะขอโทษแม่พี่ครามที่ทำให้ลูกชายของเขาต้องเป็นแบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้พี่ครามเขาชอบผู้หญิง
“ไม่ต้องร้องหรอก จะเป็นแฟนลูกชายแม่ต้องเข้มแข็ง จะอ่อนแอไม่ได้ อีกอย่างนะ ของแบบนี้มันบังครับจิตใจกันไม่ได้ ถ้าสงครามเขาไม่ได้รักไม่ได้ชอบเรา เอามีเอาปืนไปจี้มันมันก็ไม่ยอมหรอก หึหึ” แม่พี่ครามลูบหลังผมแผ่วเบา แต่หลับถ่ายทอดความรู้สึกให้ผมได้มากมายอย่างที่ไม่เคยคิดจะรับ
อ้อมกอดของแม่มันดีอย่างนี้เองสินะ
“ผมรักเขา” ผมบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดแม่พี่คราม ท่านก็ปลอบใจผมสงบลง ผมผละออกมาแล้วก็ยกมือไหว้ท่าน
“ผมชอบโทษ เสื้อคุณแม่เลอะหมดเลย” ผมมองดูรอยน้ำตาบนเสื้อของแม่พี่คราม
“ไม่เป็นไรหรอก เอาเถอะ เราคุยกันมาพอแล้ว ไปทำสปากันดีกว่า เลยเวลามาเยอะแล้ว หนูจ๊ะ ฉันพร้อมแล้ว จัดครอสให้เด็กคนนี้ด้วยนะ เอาครบทุกสูตร ให้ดูดีไปทั้งตัว” แม่พี่ครามลุกไปคุยกับพนักงาน ผมเดินตามไปแบบงงๆ
“คือผมไม่ทำก็ได้นะครับ” ผมบอกแม่พี่ครามอย่างเกรงใจ ดูราคาที่ติดไว้แล้วแพงสุดๆ
“ไม่ได้หรอก เรื่องผิวพรรณต้องดูแลกันให้ดีๆ เป็นเสน่ห์มัดใจสามีอย่างหนึ่งเลยล่ะ” แม่พี่ครามยกยิ้มมุมปากแล้วก็เดินหนีไป ทิ้งให้ผมตกตะลึงกับคำพูดของแม่พี่คราม
สามี...!
พี่ครามมันไปบอกอะไรแม่มันบ้างวะเนี่ย โอ๊ยเครียด!!!
เป็นนานกว่าหกชั่วโมงที่ผมถูกลอกคราม นวดหน้าขัดตัวถลกหนังซักฟอกซะไม่เหลือชิ้นดี แสบไปหมดเพราะถูกขัดอย่างแรง แต่บางทีก็รู้สึกดีจะเกือบจะเผลอหลับ แต่ทำแล้วผิวของผมดีขึ้นได้อย่างเห็นได้ชัด
“เห็นไหม พอทำแล้วผิวนี่วิ้งกว่าเดิมเยอะเลย” แม่พี่ครามเอ่ยชมหลังจากที่ทำสปาเสร็จเรียบร้อย ผมยิ้มรับ แต่ในใจนี่ไม่เอาแล้วครับ ครั้งนี่ครั้งเดียวพอ ดียังไงก็ไม่เอา นานชะมัด!
“คุณแม่กลับยังไงครับ” ผมถาม เพราะนี่ก็บ่ายกว่าแล้ว
“โทรหาเจ้าครามสิ ให้มันมารับนั่นแหละ” แม่พี่ครามบอกก่อนจะหันไปจ่ายเงิน ผมล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงกดโทรหาพี่คราม
[ว่าไง เสร็จแล้วใช่ไหม]
“ครับ แม่บอกให้พี่มารับ” ผมบอก
[หึหึ ทุกอย่างโอเคใช่ไหม]
“ครับ”
[รออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวจะรีบไป]
พี่ครามวางสายไป ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง หันไปหาแม่พี่ครามที่รออยู่ก่อนแล้ว
“พี่เขาบอกว่าเดี๋ยวจะรีบออกมารับครับ”
“อืม ไป”
แม่พี่ครามเดินออกจากร้าน ผมเดินตามงงๆ แล้วนี่ตกลงแม่พี่ครามเขาจะไม่รอให้พี่ครามมารับหรือไง ถึงเดินออกมาจากร้าน
“ไม่รอข้างในละครับ” ผมถาม แดดยามบ่ายนี่ยังร้อนอยู่เลย
“ฉันจะไปซื้อขนมที่ฝั่งนู่นนะ” แม่พี่ครามชี้ไปที่ร้านขายขนมฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีลูกค้าเยอะมากๆ สงสัยจะร้านดัง
“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ก็ได้ครับ คุณแม่ไปนั่งรอในร้านเถอะ” ผมอาสา ไม่อยากให้แม่พี่ครามเดินข้ามถนนตากแดดไป อีกอย่างมันเสี่ยงด้วย เพราะใกล้ๆนี่ไม่มีสะพานลอย
“ไม่เป็นไร ไปด้วยกันเนี่ยแหละ ฉันอยากไปเลือกเอง” ในเมื่อแม่พี่ครามพูดมาแบบนั้นแล้วผมจะไปห้ามอะไรได้ แต่จังหวะที่กำลังจะข้ามถนน ก็มีรถมอเตอร์ไซต์ขี้มาอย่างเร็ว ผมตกใจรีบคว้าตัวแม่พี่ครามเอาไว้ไม่ให้โดนรถเฉี่ยว เลยกลายเป็นว่าแม่พี่ครามล้มลงมาทับผม หลายคนที่อยู่ใกล้ๆเข้ามาช่วย
“คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เจ็บตรงไหนไหม!” ผมถามอย่างตกใจ รีบสำรวจร่างกายของแม่พี่ครามว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า แล้วก็เห็นที่หัวเข่าของแม่พี่ครามมีเลือดซิบๆ
“ไม่เป็นไร แค่นิดเล็กน้อย” แม่พี่ครามค่อยๆลุกขึ้น ผมลุกขึ้นตามแล้วก็ประคองท่าน
“เข้าไปในร้านก่อนนะครับ” ผมรีบพาแม่พี่ครามกลับเข้าไปในร้าน ซึ่งท่านก็ยอมแต่โดยดี เลือดไหลลงมาเรื่อยๆ เพราะท่านใส่ชุดกระเป๋าที่เลยเหนือเขามาหน่อย เข่าเลยกระแทกพื้น
“คุณแม่รอนี่ก่อนนะครับ” ผมให้คุณแม่นั่งรอแล้วเดินไปหาพนักงานในร้ายถามเขาว่ามีชุดทำแผลไหม โชคดีที่มีเพราะทางร้านมีเอาไว้ให้พนักงานใช้ถ้าหากว่ามีอุบัติเหตุขึ้น
ผมรีบทำแผลให้แม่พี่ครามทันที ผมใจสั่นยังไม่หาย คิดว่าท่านจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้ พี่ครามมาเห็นจะว่ายังไงบ้างเนี่ย
“แม่ เป็นอะไร!” เสียงพี่ครามดังลั่นร้าน ประจวบเหมาะกับผมที่ทำแผลเสร็จพอดี ผมเงยหน้ามองพี่ครามแบบหวั่นๆ ผมจะโดนดุไหมที่ดูแลแม่เขาไม่ดี พี่ครามมองผมนิ่งๆก่อนจะเข้าไปนั่งข้างตัวเอง
“แม่ไม่เป็นไร พอดีจะไปซื้อขนมฝั่งตรงข้าม แต่ไม่ทันระวังเกือบโดนมอเอตร์ไซต์เฉียว ดีที่ได้แฟนแกช่วยไว้ทัน” แม่พี่ครามบอก พี่ครามเงยหน้ามองผมที่ยืนบีบมือตัวเองแน่น ทำตัวไม่ถูก
“ทำไมไม่ให้ริชไปซื้อให้ละครับ” พี่ครามถาม
“ก็แม่อยากไปดูเอง แค่แผลนิดเดียวจะทำเป็นตกอกตกใจทำไม ไปๆกลับบ้าน” แม่พี่ครามลุกขึ้น พี่ครามรีบประคองตัวแม่ แต่แม่พี่ครามสบัดตัวหนี
“นี่ แค่ล้ม ไม่ได้พิการ เดินเองได้” แม่พี่ครามนี่แรงใช่ย่อย ดูท่าบ้านนี้ของเขาจะแรงทั้งบ้าน
แม่พี่ครามเดินออกจากร้าน พี่ครามมองผมก่อนจะเดินเข้ามาหา
“ไม่เป็นไรใช่ไหม” พี่ครามถามเสียงนิ่ง
“เปล่าครับ” ผมตอบ คิดว่าจะโดนดุแล้วเสียอีก
“ไปเถอะ” พี่ครามดันหลังผมให้เดินไปที่รถ
พี่ครามไปส่งแม่ที่บ้านก่อน ระหว่างทางเราทั้งสามคนเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร พอพี่ครามไม่พูด แม่พี่ครามไม่พูด ผมก็เลยไม่กล้าพูด จนมาถึงที่บ้านพี่คราม หลังใหญ่มาก ใหญ่กว่าบ้านหลังเก่าของผมเสียอีก
พี่ครามเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งอ้อมไปเปิดประตูให้แม่พี่คราม ผมที่นั่งหลังก็เลยลงตาม แต่ผมว่าผมคิดผิดที่ลงมา เพราะหน้าบ้านมีผู้ชายสูงวัยคนหนึ่งยืนหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับ ให้ผมทายไหมว่าเขาเป็นใคร
เขาต้องเป็นพ่อพี่ครามแน่ๆ
“ไปไหนมาคุณ แล้วนั่นขาเป็นอะไร!!!” พ่อพี่ครามตีหน้าโหดเดินปรี่เข้ามาหาแม่พี่คราม
“เสียงดังน่ารำคาญ แค่ขาเป็นแผล ไม่เคยเป็นหรือไง!” แม่พี่ครามว่ากลับ ผมยืนอึ้ง ที่บ้านนี้เขาพูดกันฮาร์ดคอร์แบบนี้เลยเหรอ
“เพราะไอ้เด็กนี่ใช่ไหม!” พ่อพี่ครามชี้หน้าผม ผมหยุดหายใจเพราะตกใจ
เพี๊ยะ!
“ไปชี้หน้าเด็กได้ไง เสียมารยาท เข้าบ้านไป พูดมากน่ารำคาญ คราม...พาแฟนแกกลับไปเถอะ อยู่นานเดี๋ยวประสาทเสีย” แม่พี่ครามว่าแล้วก็เดินเข้าบ้าน พ่อพี่ครามจ้องหน้าผมเขม็งก่อนจะเดินตามแม่เข้าบ้านไป
นี่มันอะไรกัน คนบ้านนี้...
“หึหึ ตกใจขนาดนั้น ไปขึ้นรถ” พี่ครามลากผมที่ไม่มีสติขึ้นรถตรงกลับบ้าน
“ผมขอโทษ” ผมบอกระหว่างทางกลับบ้าน
“เรื่อง” พี่ครามถาม
“ก็ที่ดูแลแม่พี่ไม่ดี”
“ช่างเถอะ แม่ฉันดื้อ ฉันเป็นลูกย่อมรู้ดี ฉันสิต้องขอบใจนายที่ดูแลแม่ฉัน ไม่อย่างนั้นแม่ฉันคงเจ็บหนักกว่านี้”
“แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ผมไม่ให้ท่านเจ็บตัว” ผมบอกเสียงหงอย
“เป็นห่วงแม่ผัวว่างั้น” พี่ครามพูด ผมหันไปมองขวับทันที แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะตอกกลับยังไงดี เพราะดูแล้วยิ่งพูดก็อาจจะยิ่งเข้าตัว เลยได้แต่ฮึดฮัดอยู่คนเดียวจนถึงบ้าน
เพราะดีใขที่แม่พี่ครามยอมรับผม เลยทำให้ผมลืมไปเลยว่าคืนนี้ผมต้องเจอกับอะไร
“เฮ้ย! พี่เขามาได้ไงอ่ะ” ผมว่าผมล็อคประตูแล้วนะก่อนที่จะอาบน้ำ แล้วนี่พี่ครามมันมาโผล่หัวอยู่ในห้องผมได้ไง แถมยังใส่แค่กางเกงนอนขาสั้นตัวเดียวไม่มีเสื้ออวดซิกแพกให้ผมใจสั่นเล่น
ไม่ๆ อย่ามองต่ำ มองสูงเข้าไว้นะมึง ไม่งั้นมึงเสร็จพี่เขาแน่!
“นายลืมไปหรือเปล่าว่านี่บ้านฉัน ทุกห้องฉันมีกุญแจ” พี่ครามพูดเยาะเย้ย ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผม ผมก็ถอยหลังหนีจะหลังชนเข้ากับกำแพง หมดสิ้นหนทางหนีรอด มือกำปมผ้าเช็ดตัวที่พันเอวไว้แน่น
“แล้วพี่จะเข้ามาทำไมเล่า ไปนอนห้องพี่ดิ” ผมหันหน้าหนีเพราะพี่ครามก้มหน้าลงมาจนแทบจะติดกับหน้าผม
“ไม่ ฉันจะนอนห้องนี้” พี่ครามเป่าลมใส่หูผมเหมือนจะแกล้ง
“ไม่เอา ไม่ให้นอน”
“ก็ดี ไม่นอนก็ดี ฉันจะได้ทำให้เต็มที่ไปเลย บอกเองแล้วนะว่าจะไม่นอน”
“...!!!”
“ผิวนุ่มเนียนดันะ จะนุ่มทั้งตัวหรือเปล่า หืม” พี่ครามไล่จมูกอยู่ที่แก้มผมก่อนจะกัดเข้าที่แก้มผมอย่างแรง
“โอ๊ย! ทำบ้าอะไรวะ ออกไปเลย!” หน้าพี่ครามมันฉาบด้วยอะไรวะ หน้าด้านฉิบ!
“ก็บอกไปตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วไง ว่าหนึ่งทีต่อหนึ่งยก” พี่มันพูดเสียงเซ็กซี่ข้างใบหูผม ผมได้แต่หดคอหนี แต่พี่มันก็มีความพยายามที่จะจูบลงที่ต้นคอผมเบาๆ ขนผมลุกชันไปทั่วร่าง
“ฉันเจ็บนายก็ต้องเจ็บเหมือนกัน รู้เรื่องใช่ไหม”
ไม่!!!!
………………………………………………..
# หุหุหุ เสร็จแน่ๆ หนูริชโดนจักหนักแน่ 55555
# ถามอีกครั้ง อย่างเพิ่งเบื่อกัน มีใครยังไม่ได้ไปลงชื่อจองหนังสือเรื่องนี้ไหมค่ะ ถ้าใครอยากได้แล้วยังไม่ได้ลงชื่อจองก็เข้าไปลงชื่อหน่อยนะคะ จะเช็คจำนวนยอด ยังไม่มีเงินก็ลงชื่อไว้ก่อนได้คะ ริริมีเวลาให้เก็บเงินเยอะ ตามลิ้งค์นี้เลยคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม (https://www.facebook.com/notes/ririworld/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87-pretty-boy-iii-%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9C%E0%B8%A1/479323388819880)
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นและบวกคะแนนบวกเป็ดให้ทุกคนมากๆค่ะ กอดๆ :กอด1:
:pig4: :L1: :mew1:
-
แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:c8j86Ic,jiydib=dHw,j9hv'd]y;86Irjvc]h; :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากดูฉากลงโทษ!!!!!!! :katai4: :katai4: :katai4: :katai1: :katai1: :katai1:
:hao6:
-
อ่านเเล้วท้อกับฉากเดียวที่รอคอย
โอ้ยยยยยยยยยยย หัวเตียงงงงงงงงงง อีกแล้วววววววววววว :katai1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:c8j86Ic,jiydib=dHw,j9hv'd]y;86Irjvc]h; :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
อ่านไม่ออกกกกกก >_< :m20:
-
บ้านนี้เค้าแรงกันจิงๆ
แม่พี่ครามน่ารักอ่ะ
-
แค่คุณแม่รักริช =dHw,j9hv'd]y;86Irjvc]h;
เหนื่อยๆ
-
แค่คุณแม่รักริช =dHw,j9hv'd]y;86Irjvc]h;
เหนื่อยๆ
อ่า เข้าใจแหละ สุดยอดมากค่าาา o13
-
พี่ครามนี่หื่นไม่ใช่เล่นแฮะ หาดำไรตัลลอดดดดดดดด :katai5: :katai5:
-
อร้ายยยยยยย ขาดช่วงอดฟิน :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ฟ้าเหลืง แน่ๆ
-
อยากอ่านตอนริชโดนครามจัดหนักอ่าาา เซอวิช ข้าเจ้าได้ม้าย กรี้ดดดดดด :katai4: :hao6:
-
บ้านนี้เขาฮาร์ดคอร์กันทั้งบ้าน :hao3: 55555555555555555
-
เหมือนกันทั้งบ้านจริงๆ
ริช ฟ้าเหลืองแน่นอน :z1:
-
แม่ครามน่ารักมากกกกก
-
แรงยกบ้านเลย บ้านพี่ครามเนี่ย
-
ครอบครัวพี่ครามแรงส์ทุกคน :mew1:
-
เป็นครอบครัวที่ฮาร์ดคอมากเลย
แต่ชอบอ่ะ ได้ใจมาก 5555555
ผ่านด่านแม่ไปได้แล้ว เหลือพ่ออีกคน
แต่ไม่น่ายากนะ เพราะมีคุณแม่คอยช่วยอยู่แล้วล่ะ
แต่ตอนนี้ริชต้องรับศึกกับพี่ครามก่อนล่ะน้า ><
-
ชอบๆๆๆ ริชน่ารักดี
-
พลีสสสสสสสสสสสส
ตัดฉับได้ใจร้ายน่าดู
ตอนหน้าขอ NC คู่นี้นะคะ (หื่นหนักๆ)
อย่าใจร้ายกับคนอ่านเลยค่ะ เดี๋ยวลงแดงตายไม่รู้ด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ
-
แม่สามียอมรับแล้วเหลือแต่พ่อสามี พยายามเข้านะริช
-
อิหนูริชไม่รอดแน่ :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! อยากมีผัวเปงมาเฟีย
อุ๊ต๊ะลืมตัว แหะๆ โทดนะฮะ
-
พี่ครามหื่นว่ะ...ดีใจที่แม่ยอมรับริชนะ
เหมือนริชโดนแม่จับทำสปาเพื่อมาเซ่นลูกชายไงไม่รู้ ฮ่าๆๆ
-
ผ่านด่านคุณแม่สามีไปได้ด้วยดี อิอิ
-
ท่าทางพ่อพี่ครามคงไม่ชอบใจริชอย่างมากเลยนะเนี่ย ถึงกับชี้หน้าเลย ทำไงดีละเนี่ย สู้ๆ นะ ทั้งคู่
-
ผ่านไปด่านนึงแล้วน่ะ ยังไงก้อสู้เข้าน่ะ :mc4: แต่ไม่ต้องกังวลแหละ เพราะพี่คราม+แม่ เป็นแรงหนับหนุนที่แจ๋วสุด ๆ o13 อ่านเรื่องของคราม+ริช ให้อารมณ์คนละโทนกับอ่านเรื่องของเค้กจริง ๆ :mew1: แต่ก้อชอบทั้งสองคู่เลยน่ะ ยังเสียดายสอง+เจ เลยน่ะ คุณริริไม่ใจอ่อนเลยเร๊อะ :mew2:
-
คุณแม่พี่ครามน่ารักกกกก :o8:เข้ากันได้ดีกับลูกสะใภ้ :hao6:
เหลือก็แต่คุณพ่อมาเฟียน่ะสินะ :m31: :m31: :m16:
-
โดนพี่ครามจับกินแน่ ๆ อิอิ >.<
-
แม่พี่ครามสุดยอด!! ช่วยลูกสะใภ้ด้วยน้า :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีใจด้วยน้า ริช
ผ่านด่าน คุณแม่ไปได้แล้ว
ที่นี่ก็เหลือ คุณพ่อ ของ พี่ครามเท่านั้น
แต่จากที่คาดการณ์แล้ว ริช ต้องผ่านไปได้แน่นอน
ก็มี คุณแม่พี่ครามเป็นแบ็กให้แล้วนี่นา
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เย้ๆๆๆแม่ครามยอมรับริชแล้ว
อยากอ่าน nc ครามริชอะ
ครามจัดหนักแน่ๆ
-
ดีใจกับน้องริชที่ผ่านด่านคุณแม่ไปได้อย่างไม่ยากเย็น
แต่มาหนักใจเรื่องพี่ครามแทน ไม่รอดแน่ๆน้องริชเอ๋ย
พี่ครามเขาคงอยากจะรื้อฟื้นหลังจากที่เว้นช่วงไปนาน
เอาน่าไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน สามีเรานี่เอง :z1:
ถ้าน้องเค้กรู้คงจะกรี๊ดน่าดู :man1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
รอจ้าาาา >< :ling1:
-
คุณแม่น่ารัก อิอิ
ริชชี่สู้ๆ เอาชนะใจพ่อสามีให้ได้เด้อ!!
-
ริชชี่~~~~~~~~~~
จะตัดตอนทำไมคร๊าคนเขียน กำลังจะได้ยกแรก ฮึ๋ยๆๆๆ อยากฟิน 5555++++
-
ต่อไปริชต้องเป็นลูกรักของแม่พี่ครามแน่ๆเลย :hao6:
พี่ครามเบาๆกับน้องริชหน่อยนะไม่ต้องถึงเลือดหรอกก :hao6: :hao6:
-
อ้ากกกก สงครามมมม
:o8:หวานก้อเป็นอ่ะะ
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 30
[Rich talks]
ร่างของผมถูกกดลงบนเตียงนอนหนานุ่มสีขาวสะอาดโดยฝีมือของคนที่ต้องการจะลงโทษผมให้ได้ หัวใจผมเต้นแรงจนรู้สึกทรมาน ผมจำความรู้สึกคราวก่อนไม่ได้ว่าตัวเองตื่นเต้นมากเท่าวันนี้หรือเปล่า ขอเหล้าสักขวดหรือไม่ก็เบียร์สักแก้วย้อมใจก่อนได้ไหม
“ตื่นเต้นเหรอไง?” พี่ครามที่กำลังเล่นจ้องตากับผมอยู่ถามขึ้น ผมเริ่มดิ้นขลุกขลักบนเตียง
“พี่ถามบ้าอะไรวะ!” ผมโวยวายนิดๆแกล้งทำหน้าบึ้งตึงเพื่อกลบเกลื่อนเสียงหัวใจที่เต้นดังเป็นกลองชุด พี่ครามล็อคแขนผมแน่นขึ้นเพราะผมไม่ยอมอยู่นิ่งๆ
“อย่าดิ้น!” พี่ครามดุผม แต่ใครจะไปฟัง อยู่เฉยๆก็โดนพี่มันกินสิครับ!
“ไม่เอา ปล่อยผมนะพี่ วันนี้ผมเหนื่อย” ผมบอก แต่ความจริงแล้วเขินมากกว่า ใครให้พี่ครามเล่นจ้องผมไม่วางตาขนาดนี้กันล่ะ ถึงจะเคยมีอะไรกันแต่ตอนนั้นผมไม่มีสตินี่น่า ตอนนี้มีสติเต็มร้อย
“หึหึ เวลานายเขินแล้วน่ารักดีนะ” พี่ครามก้มหน้าลงมาพูดเบาๆ ที่ปลายหูก่อนจะประทับจูบเบาๆ ที่หลังใบหูก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงชวนสยิวแบบนี้ผมแทบจะละลายหายไปกับเตียง
พี่ครามจูบที่หลังหูผมอีกครั้งก่อนจะค่อยๆไล่ริมฝีปากมาที่แก้มคลอเคลียอยู่นานจนผมต้องขยับหน้าหนีนิดหน่อยเพราะจั๊กจี้ พี่ครามเลื่อนมือของตัวเองมากุมมือผมไว้ ผมหลับตาลงเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่รินรดจมูก ริมฝีปากค่อยๆ สัมผัสถึงความนุ่มนวลอ่อนหวาน ผมเผยอปากขึ้นเล็กน้อยรับจูบที่ทั้งดุดันแต่ก็อ่อนหวานอยู่ในที
มือไม้ของพี่ครามแทบไม่อยู่สุข ลูบไล้ที่สีข้างผมเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมาลูบที่หน้าอกผมพร้อมกับบีบที่หัวนมผมแรงๆเหมือนหมั่นเขี้ยว ผมครางอื้อในลำคอ แอ่นอกรับสัมผัสอย่างเผลอไผล
“พี่...อื้อ” จังหวะที่พี่ครามถอนจูบออกเพื่อให้ผมหายใจนั้นผมกำลังจะเอ่ยห้าม แต่เหมือนพี่ครามมันจะรู้ทันเลยประกบจูบผมอีก คราวนี้ยิ่งร้อนแรงเร่งเร้ายิ่งกว่าเมื่อกี้เสียอีก
หลังจากที่เขาจูบผมจนพอใจ ปากผมก็แทบเปื่อย แต่พี่ครามก็ไม่ปล่อยให้ผมได้หายใจหายคอนานเมื่อเขาซุกหน้าลงที่ซอกคอผมพร้อมกับดูดแรงๆ
“พี่คราม...เดี๋ยวเป็นรอย” ผมท้วง ถ้าทำต่ำกว่านี้ผมก็ไม่ว่าหรอก
“ก็ทำให้เป็นรอยไง ไม่พอใจหรือไง” พี่ครามเงยหน้าขึ้นพูดอย่างยียวน ผมเลยทำหน้าบึ้งใส่เขา พี่ครามหัวเราะหึในลำคอก่อนจะก้มลงไปดูดคอผมอีกแรงๆเน้นๆอีกหลายรอย
“โรคจิต อื้ออ เจ็บนะ!” ผมด่าพี่มันก่อนจะถูกพี่ครามกัดเข้าที่หัวไหล่อย่างแรงๆ ผมเหลือบตามองที่ไหล่ เป็นรอยฟันเลยไอ้หมาบ้า!
“ตอนนายต่อยชั้นก็เจ็บเหมือนกันนั่นแหละ” พี่ครามว่าก่อนจะก้มหน้าลงเลียที่ยอดอกผม ผมร้องครางออกมาแทบไม่ทัน พอผมครางพี่มันก็ยิ่งตวัดลิ้นเร็วมากยิ่งขึ้น อีกมือก็ขยี้ยอดอกผมแรงๆจนรู้สึกเจ็บนิดๆ พี่ครามขยับตัวเสียดสีตัวผมจนปมผ้าเช็ดตัวผมคลายตัวออกจากกัน ร่างของพี่ครามแทรกเข้ามาอยู่ตรงกลางทำให้ผมต้องอ้าขาออกจากไม่มีทางเลือก
ริมฝีปากร้อนๆเลื่อนลงไปที่หน้าท้องของผม ผมเกร็งท้องหนี มันหวิวไปทั่วท้องน้อย ได้แต่บิดกายเพื่อคลายความเสียวซ่าน
“อ๊ะ! อย่า...” ผมร้องห้ามโดยอัตโนมัติทันทีที่พี่ครามเลื่อนมือลงไปจับน้องน้องชายผม จับอย่างเดียวไม่พอยังขยับมือรูดรั้งอีก ทำเอาสติผมกระเจิดกระเจิง พี่ครามเล้าโลมผมอย่างหนักหน่วง ทั้งมือและริมฝีปากทำงานเข้าขากันได้ไม่มีที่ติและในที่สุดผมก็ถึงฝั่งฝันปลดปล่อยออกมา
“หึหึ ระทวยเชียวนะ” ไอ้พี่ครามมันล้อผม แต่เลยแต่แต่ส่งสายตาปรือๆที่แฝงไปด้วยความอาฆาตให้พี่มันแทน
“คราวนี้เอาจริงแล้วนะ”
จะบอกทำไมวะ จะทำก็ทำเถอะ! ชอบทำให้ผมอายอยู่เรื่อยเลย!!!
พี่ครามลุกออกจากตัวผมเพื่อถอดกางเกงออกจนตัวเปล่าเปลือยก่อนจะกลับมาหาผมอีกครั้ง พี่ครามจูบผมอีกหน ให้ผมมัวเมาจนกู่ไม่กลับ มือก็จับขาผมให้อ้าออกกว้างก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆมาทาที่ด้านหลัง ทันทีที่นิ้วแรกสอดเข้ามาข้างในผมก็ต้องสูดปากเพราะเจ็บ
“พี่คราม...เจ็บ” ผมร้องบอก แต่พี่ครามก็ไม่ได้หยุดนิ้ว ยังขยับเข้าออกเรื่อยๆ จากหนึ่งเป็นสองและสาม ผมจุกไปหมดในช่องท้อง ค่อยๆผ่อนลมหายใจเพื่อลดความเกร็งให้ตัวเองไม่เจ็บ พี่ครามขยับนิ้วเข้าออกเร็วๆ หลายครั้งที่โดนจุดเร้าภายในทำให้ผมตัวลอยไม่ติดเตียง เมื่อทุกอย่างพร้อมพี่ครามก็ออกนิ้วออกก่อนจะเอาของตัวเองสอดเข้ามาแทนที
พอเจอของจริงเข้าไปผมถึงกับจุก ถ้าจะใหญ่ขนาดนี้นะ!!!
“เบาๆพี่ ผมเจ็บ” ผมใช้มือยันท้องพี่ครามไว้ แต่พี่มันไม่ฟังเสียงผมเลย ดันเข้ามาเรื่อยๆจนเข้ามาได้หมด
“เจ็บก็จำไว้ คราวหลังอย่าทำร้ายร่างกายผัวอีก ไม่งั้นจะเจอดี” พี่ครามกดปากลงบนริมฝีปากผมแรงๆก่อนจะเริ่มขยับเอว ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้ายังไง สภาพในตอนนี้จะน่าดูหรือน่าเกลียดขนาดไหน ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่ารู้สึกดีกับการถูกรัก และเพราะผมรักเขาผมถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้
ผมไม่เคยคิดฝันมาก่อนตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองชอบผมชายว่าผมจะมีเซ็กซ์ในรูปแบบไหน จะรู้สึกยังไง แต่นี้ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันให้ความรู้สึกยังไง ยิ่งได้ร่วมสุขกับคนที่รัก มันยิ่งว่ารู้สึกดีเสียอีก
ผมหอบหายใจแรง บางส่วนของพี่คามที่เชื่อมอยู่ภายในกระตุกเบาๆ ผมปรือตามอง ดวงตาคมเข้มของพี่ครามยังคงซับไปด้วยเปลวเพลิงแห่งอารมณ์ ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ อีกแล้วเหรอ กี่ครั้งแล้วเนี่ย ผมจะนับไม่ไหวแล้วนะ!!!
“พอแล้ว…” ผมหอบหนัก ครางห้ามเสียงพร่า พี่ครามไม่ตอบ กดจูบลงมาอีกครั้งทั้งที่ภายในยังเชื่อมกันอยู่แล้วขยับท่อนล่างเบาๆ พี่ครามแม่งโคตรอึด ผมปล่อยไปถึงสองครั้งไม่นับครั้งแรกที่พี่มันใช้มือทำให้นะ ผมก็เสร็จไปตั้งสอง แล้วนี่พี่มันก็ปลดปล่อยไปแล้วสามครั้ง บวกลบคูณหารเอาแล้วกันว่าผมสูญเสีบน้ำไปมากขนาดไหน
“พี่คราม เหนื่อยแล้ว” ตาผมก็จะปิดแล้วด้วย พรุ่งนี้เช้าขอสปอร์นเซฮร์สักสิบขวดนะ!
“ห้ามเหนื่อย ฉันยังลงโทษนายไม่สะใจเลย”
ฆ่ากูเลยเถอะพี่ครับ กูจะตายแล้ว!!!
หายใจหายคอหลังจากที่ไปพบแม่พี่ครามไม่กี่วัน คราวนี้ก็มีเรื่องมาให้ผมได้หัวใจจะวายตายอีก เพราะพ่อพี่ครามต้องการเจอผม
โฮก! ฆ่าผมตอนนี้เลยก็ได้นะ ผมไม่พร้อมจริงๆ ต่อให้อีกกี่ปีผมก็ไม่พร้อม พ่อพี่ครามน่ากลัวจะตายไป เกิดหายใจผิดจังหวะขัดใจพ่อพี่ครามขึ้นมาผมก็แย่นะสิ
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า” พี่ครามเหมือนจะปลอบ แต่สายตาก็เอาแต่จ้องหนังสือพิมพ์ ไม่ได้ดูเลยว่าหน้าผมหดเหลือสองนิ้ว
“พี่ไม่ใช่ผมนิ” ผมบอกอย่างน้อยใจ พี่เขาก็พูดได้นี่ นั่นมันพ่อเขานี่ เขาก็ไม่กลัวสิ แต่ผมเป็นใคร แถมพ่อพี่ครามยังไม่ชอบผมด้วย
พอผมพูดไปแบบนั้น พี่ครามถึงได้เงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ได้ แล้วพี่เขาก็พับหนังสือพิมพ์โยนไปที่โต๊ะกระจกก่อนจะตบที่โซฟาให้ผมไปนั่งข้างเขา วันนี้ผมอยู่บ้านกับพี่ครามสองคน พี่ทราฟพาเค้กไปบ้าน ส่วนพี่สองก็เห็นว่ากลับบ้าน พี่เจก็ไปช่วยงานพี่สาวที่ร้านอาหาร เพราะวันนี้เป็นวันหยุด ทุกคนเลยแยกย้ายไปทำธุระของตัวเอง ก็จะมีผมกับพี่ครามเนี่ยแหละที่อยู่บ้านสองคน
“กลัวมากเหรอไง” พี่ครามเสยผมที่ปรกหน้าผากผมขึ้นก่อนจะยื่นหน้ามาจูบที่หน้าผากผมหนักๆ
“กลัวสิ พ่อพี่น่ากลัวจะตาย” ผมเบ้หน้าบอก
“นั่นพ่อผัวนะ” พี่ครามพูดหน้าตาย ผมทุบขาพี่มันไปทีโทษฐานพูดจาไม่เข้าหู
“ทำไม ฉันพูดผิดเหรอไง” พี่ครามเลิกคิ้วถามหน้ากวน
“เออ! ไม่ผิดหรอก แต่ไม่ต้องพูดได้ป่ะ” คนมันอายเว้ย
“หึหึ ไม่พูดก็ได้ ยังไงนายก็เปลี่ยนสถานะฉันไม่ได้อยู่ดี” พี่ครามยักไหล่ไม่ใส่ใจ น่าหมั่นไส้ที่สุด บางทีผมก็คิดนะว่าผมคิดผิดหรือเปล่าที่มาชอบมารักคนแบบนี้ โหดก็ที่หนึ่ง ความปราณีก็ไม่เคยมี หลังจากคืนก่อนนู้นๆที่พี่มันลงโทษผมจนแทบจะตายคาเตียง ฟ้าเหลืองอ่ะ แต่เช้าวันรุ่งขึ้นพี่มันยังลากผมออกไปทำงานด้วย โคตรจะทรมานทรกรรมผมเลย ถึงแม้ว่าพี่ครามจะให้ผมไปนอนในห้องทำงานก็เถอะ แต่ถ้าจะให้ดี ทิ้งผมไว้ที่บ้านเหอะ คนทำมันไม่รู้หรอกว่าคนโดนกระทำมันจะเจ็บปวดรวดร้าวมากแค่ไหน
ผมนั่งกอดอกทิ้งตัวลงกับโซฟาแรงๆ ในหัวตีกันยุ่งไปหมด ยังไงๆผมก็ต้องไปเจอพ่อพี่คราม ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ ก็อย่างที่พี่มันพูดนั่นแหละ ‘พ่อผัว!’ ถ้าเขาไม่ยอมรับผม ผมก็คงแย่ แต่ไอ้การที่จะทำให้เขายอมรับผมเนี่ยสิ มันดูยากจนแทบจะมองไม่เห็นหนทางเลย
อย่างแม่พี่ครามเขาไม่ได้มีปฏิกริยาต่อต้านผมเท่าไหร่หนัก ว่าง่ายๆคือแม่พี่ครามไม่ได้เกลียดผมตั้งแต่แรก แต่พอพี่ครามเนี่ยสิ เกลียดผมตั้งแต่ยังไม่เจอหน้าด้วยซ้ำ
“ฉันไปเป็นเพื่อนอยู่แล้ว จะกลัวอะไร”
“กลัวตายไง” ผมสวนกลับอย่างรวดเร็ว แต่พอเห็นสีหน้าที่จริงจังของพี่ครามผมก็รู้สึกผิด
“ผมขอโทษ” ผมบอกเบาๆ
“เฮ้อ แล้วจะเอาไง จะไม่ไปเจอพ่อฉันไหมล่ะ” พี่ครามถามด้วยน้ำเสียงปกติที่ไม่ได้ประชดประชัน แต่ผมกับรู้สึกแย่ที่พี่เขาถามแบบนั้น รู้สึกแย่ที่ทำตัวยุ่งยากให้พี่ครามต้องปวดหัว แต่ผมก็เป็นแบบนี้อ่ะ มันแก้ไขลำบากนะ สันดารไม่ใช่สันดอนที่จะขุดจะเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ
“ไป ผมจะไปก็ได้ อืมๆ ไม่ๆ ผมจะไปแน่ๆ แต่...” ผมเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง กลัวพี่ครามไม่พอใจที่ผมเอาแต่กลัวแบบนี้ แต่ก็กลัวอยู่ดีนั่นแหละ มันเกี่ยวกับความเป็นความตายนะ ใครบ้างจะไม่กลัว
“แต่อะไร”
“พี่ไปกับผมนะ อย่าทิ้งให้ผมอยู่กับพ่อสองคน”
อย่างน้อยๆถ้ามีพี่ครามอยู่ด้วยผมจะได้อุ่นใจ ถ้าเกิดเหตุอะไรพี่เขาจะได้ช่วยผมได้ มาถึงขั้นนี้ไม่สู้ก้คงไม่ได้ เพราะผมไม่อยากเลิกกับพี่คราม เพราะฉะนั้นถึงต้องสู้!
ต่อข้างล่าง
V
V
-
เอาล่ะ ผมกำลังลังเลว่าจะเดินเข้าไปหรือจะวิ่งหนีกลับบ้านดี ไอ้ตอนออกจากบ้านก็ไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่หรอก แต่ตอนมายืนอยู่หน้าบ้านพี่ครามแล้วมันคนละเรื่องเลย คนในบ้านพี่ครามเดินขวักไขว่กันไปมา ใส่ชุดดำเต็มไปหมด แถมยังทำหน้านิ่งอีก
“เข้าไปสิ” พี่ครามดันตัวผมให้เดินเข้าไปในบ้าน ผมเลยต้องยอมจำนนเดินไปอย่างเสียไม่ได้
“อ้าวตาคราม มาหาคุณท่านเหรอ” ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูมีอายุหน่อยๆ น่าจะสักสามสิบกว่าๆหรือไม่ก็สี่สิบทักพี่คราม พี่ครามเพียงแค่พยักหน้าและส่งเสียงรับในลำคอเท่านั้นก่อนจะจับมือผมให้เดินตามไปที่ห้องๆหนึ่ง พี่ครามเคาะประตูห้องนั้นสองที่แล้วก็เปิดออกโดยไม่รอให้คนข้างในขออนุญาต
“มาแล้วเหรอ” น้ำเสียงทุ้มๆที่ติดห้วนเล็กน้อยดังขึ้นทันทีที่ผมและพี่ครามเข้าไปในห้อง พ่อพี่ครามลุกขึ้นจากเก้าอี้หนังอย่างดีเดินตรงมาหาผมกับพี่คราม ผมก้มหน้าลงนิดหน่อยแต่สายตาก็ยังมองไปที่พ่อพี่คราม ท่านมองผมอย่างไม่พอใจนิดหน่อย
“พ่อ ที่แฟนผม ริช แล้วก็นี่พ่อฉัน” พี่ครามแนะนำผมให้พ่อเขารู้จัก ผมยกมือไหว้พ่อพี่คราม
“สวัสดีครับ”
แต่พ่อพี่ครามก็ยังนิ่ง ไม่รับไหว้ผม ผมหน้าเสีย ก็พอทำใจมาบ้างแหละว่าพ่อพี่เขาจะไม่ชอบผม แต่พอมาเจอเข้าจังๆแบบนี้ผมก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน
สถานการณ์ที่น่ากระอักกระอ่วนยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อพ่อพี่ครามไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่จ้องผมนิ่งๆ จากที่มองหน้าพ่อพี่ครามได้นิดๆ ตอนนี้ผมก็ก้มหน้าไม่กล้าสบตา ยอมรับว่าผมกลัวมาก แทบอยากจะวิ่งกลับบ้านเลย
“พ่อจะจ้องริชอีกนานไหม ไม่เห็นหรือไงว่าเด็กมันกลัว” พี่ครามพูดทำลายความเงียบ ผมสะดุ้งนิดๆเพราะตกใจ ไม่คิดว่าพี่ครามจะพูดกับพ่อแบบนั้น
“ทำไม มองไม่ได้หรือไง” พ่อพี่ความขึ้นเสียงว่า
อยากรู้จริงๆว่าตอนเค้กไปเจอพ่อแม่พี่ทราฟเค้กรู้สึกยังไง จะหัวหดเหมือนผมตอนนี้หรือเปล่า ปกติผมก็เข้าหาผู้ใหญ่ไม่เก่งอยู่แล้วด้วย
“มองได้ แต่พ่อจ้องริชมันขนาดนี้ ถ้ามันร้องไห้ขึ้นมาพ่อปลอบด้วยแล้วกัน”
ผมเงยหน้ามองพี่ครามนิดๆ พูดบ้าอะไรของพี่มันวะ แม้ว่าผมจะอยากร้องไห้จริงๆก็เถอะ แต่ใครจะไปทำ
แล้วห้องก็เงียบอีกครั้ง พ่อพี่ครามเดินกลับไปที่โต๊ะก่อนจะหยิบกระดาษอะไรสักอย่างแล้วเดินกลับมายืนตรงหน้าผมกับพี่ครามเหมือนเดิม
“เอาเรื่องนี้ไปจัดการให้ด้วย” พ่อพี่ครามยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้พี่คราม
“เดี๋ยวนี้?” พี่ครามถาม ผมตาโตเงยหน้ามองพี่ครามอีกรอบ ไม่นะ อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว จะไปทำอะไรก็เอาผมไปด้วย ทั้งหมดนี้ผมได้แต่สื่อสารทางสายตาเท่านั้น หวังว่าพี่ครามจะเข้าใจผม
“ใช่ เดี๋ยวนี้” พ่อพี่ครามพูดเสียงเรียบ แต่พอจะทำให้ผมเห็นอนาคตของตัวเองอยู่ร่ำไร
“แล้วริชล่ะพ่อ” ผมแทบอยากจะกระโดดจูบพี่มันสักทีสองทีที่ถามไปแบบนั้น แสดงว่าพี่ครามมันยังห่วงผมอยู่บ้าง
“เอาไว้ที่นี่แหละ แล้วแกก็ไปทำงานให้พ่อซะ”
ห๊ะ!!! ไม่นะ ผมไม่อยู่ ผมเบ้หน้าจะร้องไห้ พี่ครามมองผมด้วยความเป็นห่วงก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
“เดี๋ยวฉันรีบมา ดูแลตัวเองด้วย” พี่ครามพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้อง ผมมองตามด้วยความอาลัยอาวรณ์ ภาพแผ่นหลังของพี่ครามทำให้น้ำตาผมรื้อขึ้น แต่ก็ต้องรีบกระพริบตาให้มันหายไป ผมจะไม่อ่อนแอ ผมจะต้องสู้ ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง พ่อพี่ครามจะยอมรับหรือไม่ ผมก็จะพยายามให้ถึงที่สุด
ในห้องที่คงเป็นห้องทำงานเหลือแค่ผมกับพ่อพี่ครามเพียงสองคนเท่านั้น ผมหันหน้ากลับมามองพ่อพี่ครามก่อนจะยิ้มให้ท่านนิดหนึ่ง แต่พ่อพี่ความกลับทำหน้าเหี้ยมใส่ผม ทำเอาผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน
มันไม่ตลกเลยนะที่พ่อพี่ครามไม่ชอบผมขนาดนี้ แล้วผมควรจะต้องทำยังไงถึงจะทำให้พ่อพี่ความชอบผมได้ ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆ
“จะเงียบอีกนานไหม” อยู่ๆพ่อพี่ครามก็พูดขึ้น ผมเงยหน้าสบตาท่านก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ
“เอ่อ ครับ คือ...” ถ้าไม่ให้ผมเงียบแล้วจะให้ผมพูดอะไรล่ะ
“น่าเบื่อ ตามมา!” พ่อพี่ความว่าก่อนจะสั่งให้ผมเดินตามท่านออกไปข้างนอก ผมเดินตัวลีบตามไปอย่างไม่เกี่ยงงอน
พ่อพี่ความพาผมออกมานอกบ้าน ก่อนจะพาเดินไปข้างหลัง เริ่มมีเสียงหมาเห่าดังระงมขึ้นเรื่อยๆ เท่าที่ฟังคงไม่ต่ำกว่าสามตัว และฟังแค่เสียงก็พอจะบอกได้ว่าคงเป็นหมาพันธุ์ใหญ่
แต่พอมาเจอเข้าจริงๆมันยิ่งกว่าเยอะและยิ่งกว่าพันธุ์ใหญ่ หน้าตามันน่ากลัวมาก ผมไม่รู้ว่ามันชื่อว่าอะไร แต่เหมือนจะเคยเห็นว่าหมาพันธุ์นี้จะเป็นพันธุ์ที่ตำรวจเอาไว้ใช้ฝึกจับผู้หลาย และก็มีพันธุ์อื่นที่หน้าตาดูไม่เป็นมิตรเหมือนกัน
“ยังไม่มีใครให้อาหารมัน” พ่อพี่ความพูดลอยๆ ให้ผมเดาไหมว่าพ่อพี่ความจะสั่งผมว่าอะไร คงให้ผมเอาอาหารให้ไอ้วายร้ายพวกนี้กินแน่ๆ
“ให้อาหารมันซะ แล้วก็รอจนกว่าพวกมันจะกินเสร็จ หลังจากนั้นก็พามันไปอาบน้ำด้วย”
“ห๊า!” ผมอุทานด้วยความตกใจเสียงดัง ให้อาหารว่างานโหดแล้ว นี่ถึงกับต้องอาบน้ำให้หมา ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นสัตว์ที่กลัวน้ำมากๆชนิดหนึ่ง
“ทำไม ทำไม่ได้เหรอ” พ่อพี่ครามเลิกคิ้วถาม ถ้าผมบอกว่า ‘ทำไม่ได้ครับ’ มันจะเป็นยังไง
“ดะ ได้ครับ” ผมตอบออกไปแล้ว ซวยแน่ไอ้ริชเอ้ย
“ก็ดี ทำให้เสร็จก่อนเที่ยงล่ะ” พ่อพี่ความสั่งผมแล้วก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมเผชิญชะตากรรมที่แสนโหดร้ายแทน แล้วผมจะจัดการยังไงกับไอ้ตัวใหญ่น้ำลายย้อยนี่ดีล่ะเนี่ย
ผมต้องให้อาหารมัน แล้วอาหารพวกมันอยู่ไหนล่ะเนี่ย ผมเดินดูรอบๆบริเวณคอกหมาหลายสิบตัวแล้วก็เจอตู้ใบหนึ่ง เปิดออกก็เจออาหารหมาและอุปกรณ์ของใช้สำหรับมาเยอะแยะมากๆ
ผมเคยแต่อาบน้ำกับลูกหิน รายนั้นชอบน้ำ อาบน้ำให้ไม่ยาก มันว่ายน้ำได้ด้วยนะ ผมชอบเอามันลงอ่างตอนที่อยู่ที่คอนโดพี่คราม แต่ตอนอาบน้ำให้สายไหมนี่อีกเรื่อง สายไหมไม่ชอบน้ำ ชอบวิ่งหนี ผมกับเค้กสองคนยังปล้ำจับให้มันอยู่นิ่งแทบเป็นแทบตาย กว่าจะอาบเสร็จก็เหนื่อยหอบกันไปข้าง ขนาดหมาพันธุ์เล็กผมยังจะแย่ แล้วนี้ไซต์บิ๊กบึ้ม
“พี่คราม กลับมาเร็วๆนะ” ผมอยากจะร้องไห้เสียให้ได้
ตอนนี้ผมได้อาหารของพวกมันแล้ว แล้วถาดอาหารล่ะ อยู่ไหน แต่หาไม่ยากครับ เพราะถาดอาหารก็อยู่ในคอกพวกมันนั่นแหละ คำถามก็คือ ผมจะเอาถาดนั่นออกมาได้ยังไงโดยที่ไม่โดยงับหัวเอาเสียก่อน
“สวัสดี” ผมเริ่มเอ่ยทักทายพวกมัน แต่แทนที่พวกมันจะกระดิกหางด้วยความดีใจที่มีคนมาพูดคุยด้วย แต่มันกลับแยกเขี้ยวใส่ผมพร้อมขู่คำราม ผมเลยลองชูถุงอาหารให้มันดูว่าผมเอาอาหารมาให้นะ เผื่อว่าพวกมันจะมีท่าทีที่เป็นมิตรกับผมมากขึ้น แต่ก็เปล่า ผมเลยลองให้มือล้วงอาหารเม็ดของสุนักขึ้นมาแล้วก็โยนเข้าไปในกรงพวกมันนิดหน่อย พวกมันให้ความสนใจอาหารแล้วก็กินมันเข้าไป แต่เหมือนเป็นการยิ่งไปเพิ่มความหิวกระหายให้พวกมัน คราวนี้พวกมันเลยส่งเสียงทั้งเห่าทั้งขู่ บางตัวกระโดดเอาสองเท้าขึ้นมาวางบนที่รั้วกั้นทำท่าจะกระโจนออกมา ผมรีบถอยห่างด้วยความกลัว
ไม่มีทางที่ผมจะเข้าไปเอาถาดอาหารได้แน่ๆ ทำไงดีวะ
“ใจเย็นนะ ใจเย็น ฉันแค่เอาอาหารมาให้เฉยๆ” ผมบอก ยกมือลูบอกตัวเองเมื่อเห็นว่าพวกมันเริ่มสงบ ผมยืนทำใจอยู่สักพักก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดเน็ตหาวิธีการทำให้หมาเชื่อง แล้วก็ไปสะดุดที่บทความหนึ่งที่บอกว่าถ้าถุยน้ำลายใส่ปากหมา พวกมันก็จะเริ่มเชื่อง แต่ต้องทำถึงสองครั้ง แล้วนี่ถ้าผมทำครั้งเดียวมันก็คงไม่เมาน้ำลายผมแล้วกลับทำตัวน่ารักหรอกมั้ง แถมอันตรายด้วยถ้าผมจะง้างปากไอ้พวกนี้แล้วถุยน้ำลายใส่ปากมัน แค่เข้าใกล้พวกมันยังขู่เลย
แต่ถ้าผมถุยน้ำลายใส่อาหารเม็ดให้พวกมันกินล่ะ อาจจะได้ผลก็ได้ ไม่ลองไม่รู้ ผมไม่มีทางเลือกอื่นแล้วครับ ทีนี้ผมก็เริ่มลงมือถุยน้ำลายลงในถุงอาหารเม็ด แรกๆมันก็พอมีน้ำลายอยู่หรอก แต่ผ่านไปห้าหกครั้งเหมือนน้ำลายจะเริ่มหมด ผมเขย่าๆถุงให้เข้ากัน ขึ้นตอนต่อไปคือผมต้องเอาอาหารไปให้มัน
ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้หมาตัวที่ดูแล้วเชื่องที่สุด ก่อนจะค่อยๆเทอาหารลงไปในคอกที่มันอยู่ ตัวอื่นเห็นแล้วก็คงอิจฉาเลยส่งเสียงร้องกันใหญ่ แต่อย่าร้องได้ไหมวะ กูกลัว!
ผมค่อยๆเทจนครบทุกคอก เล่นเอาผมเหงื่อแตกท่วมตัว ถอยออกมานั่งพิงที่ใต้ต้นไม้ รอให้ไอ้พวกนี้มันกินเสร็จ ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าต้องมาทำอะไรพวกนี้ ไหนจะต้องเอาน้ำลายตัวเองให้หมากินอีก บัดซบเอ้ย!!!
จนพวกมันกินเสร็จ ผมก็ต้องกลุ้มใจหนักเพราะไม่รู้ว่าจะอาบน้ำให้มันยังไง นับๆดูแล้วมีทั้งหมดสิบเจ็ดตัว ผมต้องตายแน่ๆ นี่ก็ปาเข้าไปสิบโมงกว่าแล้วด้วย จะทันเที่ยงไหม
“เอาวะ! อย่างมากก็แค่โดนหมากัด” เจ็บตัวกว่านี้ก็โดนมาแล้ว นับประสาอะไรแค่หมา ถ้ามันจะกัดผมก็วิ่งหนี
ผมเลือกหมาที่ดูแล้วใจดีที่สุดออกมา ค่อยๆเปิดประตูให้มัน มันกระดิกหาง แต่ก็ทำหน้านิ่ง ผมยิ้มให้มันอย่างใจดี ให้มันรู้ว่าผมไม่ทำอะไรมันนะ ก่อนจะค่อยๆยื่นมือออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆเมื่อลูบหัวมัน แต่มันก็ยังนิ่ง ผมเบาใจเลยกล้าที่จะลูบต่อ
“ไปอาบน้ำกันนะ ฉันไม่ทำอะไรแกหรอก” ผมบอก ขยับเข้าไปใกล้มันอีกนิดหนึ่งก่อนจะใช้โซ่คล้องเข้ากับปลอกคอมัน แล้วก็จูงมันให้เดินตาม ผมพามันไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว แต่ก็สะอาดนะครับ มันนอนนิ่งให้ผมอาบให้ ดูน่ารักดี ผมเลยหอมหัวมันไปทีหนึ่ง ก่อนจะเช็ดขนมันเบาๆ อาบน้ำเสร็จแล้วผมก็พามันไปตากแดด โดยที่ล่ามโซ่มันไว้กับต้นไม้ต้นหนึ่ง
ก่อนจะเดินไปเลือกมามาอาบน้ำอีกตัว ผ่านไปเกือบห้าตัวแล้วที่ไม่มีปัญหาเท่าไหร่นัก บางตัวขู่ทำท่าจะกัด แต่ก็ยังพอพูดคุยกันได้ แต่ตัวที่เหลือนี่มันไม่ยอมเป็นมิตรกับผมเลย
แต่จะไม่ทำก็ไม่ได้ ผมเลยกลั้นใจเปิดกรงหมาตัวหนึ่งที่ดูจะตัวใหญ่กว่าตัวอื่น แต่พอเปิดกรงเท่านั้นแหละ มันก็กระโจนใส่ผมทั้งตัว ผมหงายหลังลงไปกระพื้น เบ้หน้าเจ็บเพราะกระแทกพื้นเต็มๆ
“อ๊าก!” ผมร้องเมื่อไอ้หมาวายร้ายกัดเข้าที่ต้นขาผมจมเขี้ยว เสียงหมาที่ผมอาบน้ำให้มันไปแล้วเห่าดังเซ็งแซ่ ผมนอนนิ่งไม่ขยับ มันกัดผมเสร็จก็ถอยออกไปยืนมอง ผมค่อยพยุงตัวนั่ง มองรอยขาดของกางเกงที่ถูกเขี้ยวฟังของมันกัด ปวดหนึบไปทั้งขา แต่ผมก็ต้องกัดฟันทน ลุกเดินไปหยิบโซ่ก่อนจะเข้าไปหามันแล้วจัดการคล้องเข้าที่ปลอกคอ มันไม่ยอมเดินผมเลยใช้สายโซ่ฟาดมัน พอมันทำท่าจะเข้ามากัดผมเลยเตะมันเข้าให้ จนมันล้ม ผมสงสารมันเหมือนกันนะที่ต้องทำแบบนี้ แต่ผมไม่ทีทางเลือกอื่นแล้ว ไม่งั้นผมตายแน่ๆ มันดูสงบลงหรือมึนก็ไม่รู้ ผมลากมันไปอาบน้ำอย่างทุลักทุเล
อาการเจ็บร้าวไปทั้งขาทำผมแทบยืนไม่อยู่ แต่ผมก็ต้องทน น้ำตาที่ไหลออกมาผมรีบปากออกแล้วจัดการเอาหมาตัวสุดท้ายออกไปอาบน้ำ กว่าจะเสร็จก็เลยเวลามาเที่ยงครึ่ง ผมจัดการเองหมาทุกตัวเข้าคอกตามเดิม บางตัวเริ่มเชื่องขึ้น แต่บางตัวก็ยังพยศอยู่
ผมเดินกลับเข้าไปข้างในด้วยสภาพที่ดูไม่ได้ เจอะเข้ากับพ่อพี่ความที่เดินสวนออกมาพอดี
“นายทำงานช้า” พ่อพี่ความตำหนิ
“ผมขอโทษครับ” ผมก้มหน้ารับผิด เกร็งตัวพยุงตัวเองไม่ให้ลงไปทรุดกับพื้น
“รออยู่นี่ เดี๋ยวฉันจะออกไปดูผลงานนาย” พูดเสร็จพ่อพี่ความก็เดินออกไป แต่ผมไม่ไหวแล้ว ร่างผมทรุดลงไปกองกับพื้น พี่คราม พี่อยู่ไหน กลับมาหาผมเร็วๆสิ
“พ่อทำแบบนี้ได้ไง ถ้าเกิดมันเป็นอะไรขึ้นมาจะทำไง ถ้าไอ้หมาเวรพวกนั้นรุมฟัดมันขึ้นมามันไม่ตายเลยหรือไงห๊ะ!!!”
“แต่มันก็ไม่ตายไม่ใช่หรือไง”
“พ่อ! นี่มันเมียผมนะ แล้วนี่เหรอคือสิ่งที่พ่อทำกับเมียผมน่ะ ถ้าลองเป็นแม่ เป็นคนที่พ่อรักโดนทำร้ายบ้างพ่อจะรู้สึกยังไง จะเป็นเดือดเป็นร้อนอย่างผมไหม!!!”
เสียงคุยกันปลุกผมให้ตื่น ผมกระพริบตา ความรู้สึกแรกเลยก็คือเวียนหัวแล้วก็ปวดขาไปหมดทั้งสองข้าง
“ริช! เป็นไงบ้าง!”
“พี่คราม” ผมเรียกชื่อพี่ครามเสียงแหบระโหย นี่ผมยังไม่ตายใช่ไหมเนี่ย
“โอเคไหม เจ็บมากหรือเปล่า” พี่ครามถามเสียงร้อนรน ผมยิ้มให้พี่เขาก่อนจะยกแขนขึ้นกอดคอพี่ครามไว้แน่น
“ผมคิดว่าตัวเองจะตายไปแล้วเสียอีก ฮึก ผมรอพี่ตั้งนาน” ผมสะอื้นออกมา จะมีใครรู้บ้างว่าตอนที่ผมต้องต่อสู้กับไอ้หมาพวกนั้นน่ะ ผมกลัวมากแค่ไหน
“ฉันกลับมาแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ” พี่ครามปลอบผมก่อนจะผละตัวออก ทำให้ผมเห็นพ่อพี่ครามที่ยืนมองนิ่ง สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกอะไร
“คราม แกออกไปก่อน พ่อจะคุยกับเด็กนี่” พ่อพี่ครามพูด พี่ครามหันไปมองพ่อตัวเองอย่างไม่พอใจ
“พ่อจะทำอะไรมันอีกล่ะ มันเจ็บตัวแค่นี้ไม่พอหรือไง!” พี่ครามโวยวายใส่พ่อพี่คราม ผมเลยต้องลูบแขนพี่ครามเบาๆให้พี่เขาใจเย็น
“ฉันบอกให้ออกไปก่อน!” พ่อพี่ครามขึ้นเสียงดัง
“ก็ได้พ่อ! แต่ถ้าพ่อทำอะไรมันนะ เตรียมตัวหาคนอื่นทำงานแทนผมได้เลย!” พี่ครามว่าแล้วก็เดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง
ผมเพิ่งสังเกตุว่านี่มันไม่ใช้ห้องผม เพราะตอนนี้ผมอยู่ในบ้านพ่อพี่คราม หรือจะเป็นห้องของพี่คราม
“ทำไมโดนกัดแล้วไม่มาบอกฉัน” พ่อพี่ครามถามนิ่งๆ ผมนิ่งคิดก่อนจะตอบ
“ก็ท่านบอกให้ผมทำให้เสร็จ ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องทำให้เสร็จ”
“แม้ว่านายจะถูกพวกมันรุมกัดจนอาจตายได้น่ะนะ”
“ครับ เพราะมันเป็นคำสั่งของท่าน ผมถึงได้ทำ”
ใช่ ถ้าเป็นคนอื่นสั่งผมก็ไม่ทำหรอก แต่นี่เป็นพ่อของพี่คราม ผมเลยต้องทำ
“ฉันเป็นอะไรกับนาย ทำไมต้องฟังคำสั่งฉันด้วย”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรกับท่านหรอก แต่ท่านเป็นพ่อของคนที่ผมรัก ผมก็แค่อยากให้ทานเห็นว่าผมทำได้ ก็แค่นั้น”
“รักมันมากหรือไง ลูกชายฉันนะ พวกนายผู้ชายด้วยกันทั้งคู่นะ” พ่อพี่ความขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ
“ครับ ผมรักเขามาก พี่ครามเป็นทุกอย่างของผม มันอาจจะแปลกที่เราเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ แต่มันก็แค่ความรัก มันก็แค่ผมเลือกที่จะอยู่กับใครสักคน ดูแลใครสักคน รักใครสักคน ก็แค่ใครสักคน...ผมรักที่ตัวเขา ไม่ใช่เพศของเขา ก็แค่นั้น เพราะอย่างนั้น ผมก็แค่อยากจะได้รับการยอมรับจากคนสำคัญของพี่คราม”
“ฉันไม่เข้าใจพวกนายหรอกนะ บ้าบอที่สุด!” พ่อพี่ความพูดอย่างหัวเสีย ผมได้แต่ยิ้ม
“ผมทำงานได้ดีไหม” ผมถาม รู้สึกเจ็บคอนิดๆ
“เฮอะ! ดีจนน่าหมั่นไส้!” พ่อพี่ครามมองผมตาขวาง ผมว่าผมเห็นภาพซ้อนทับกันระหว่างพี่ครามกับพ่อเขานะ เหมือนกันชะมัดเลย
“นายคงจะหาว่าฉันแกล้งนายสินะ ที่ให้ไปจัดการกับหมาล่าเหยื่อแบบนั้น” พ่อพี่ครามถามเสียงหยันๆ
“ไม่รู้สิครับ” ผมบอกไปแบบนั้น แต่จริงๆคือผมก็คิดแหละว่าพ่อพี่ครามเขาต้องการแกล้งผมแน่ๆ
“นายคิดแน่ๆ แต่จะบอกไว้เลยว่าสิ่งที่ฉันสั่งให้นายไปทำนั้นมีเหตุผล” พ่อพี่ครามบอก
“เหตุผลเหรอครับ?” ผมถามด้วยความอยากรู้
“หมาพวกนั้นก็คือลูกน้องที่ดีและเก่งกาจ ฉันก็แค่อยากรู้ว่านายจะจัดการได้ไหม การคุมคนให้อยู่ใต้บังคับบัญชาไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ถ้าทำได้มันก็จะเป็นประโยชน์ต่อตัวนายเอง หมาก็เหมือนกัน ถ้านายคุมมันได้ มันจะเป็นเพื่อนเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตว์ ไม่มีทางหักหลัง และไม่มีทางทิ้งไปไหน ยอมตายได้เพื่อให้เจ้านายของมันอยู่รอด พวกมันคือสิ่งมีชีวิตที่น่าทึ่ง”
ผมไม่สามารถตีความได้ถึงสิ่งที่พ่อพี่ครามบอก แม้ว่าท่านจะเดินออกจากห้องไปนานแล้ว และพี่ครามก็เข้ามาดูแลผม ที่พ่อพี่ความพูดมันหมายความว่ายังไง อยากจะทดสอบผมเหรอ แล้วเพื่ออะไรกัน ผมไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ
……………………………………………………
# มีคำผิดบอกด้วยนะค เพราะจะรีบไปปั่นพี่แมทกับมินต่อ
# อีกสองตอนก็จบแล้วนะกับเรื่องนี้ ใครที่ยังไม่ได้ไปลองชื่อจองนิยายก็เข้าไปลงชื่ด้วยนะคะ ตามลิ้งค์นี้เลยคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม (https://www.facebook.com/notes/ririworld/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87-pretty-boy-iii-%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9C%E0%B8%A1/479323388819880)
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นและบวกคะแนนบวกเป็ดให้ทุกคนมากๆค่ะ กอดๆ :กอด1:
:pig4: :L1: :mew1:
-
พ่อพี่ครามเมิงโหดแท้ ดีนะไม่ฟัดริช น่ากลัวจริง ๆ
-
โดนหมากัดเลย หนูริช
แต่คุณพ่อต้องเริ่มใจอ่อนแล้วแน่ๆเลย
-
เก่งอ่ะหนูริช เป็นเราคงไม่กล้าทำT^T
-
:hao6:
พี่ครามหื่นว่ะ
:hao7:
-
:m15: ว๊า จะจบละหรอออ :m15:
-
ไฝว์ติ้งนะน้องริท
-
ริชโดนหมากัดด้วย ดีนะที่ไม่เป็นไรมาก
-
เป็นบททดสอบที่โหดเอาเรื่อง ดีนะที่ไม่โดนขย้ำ
หวังว่าริชจะผ่านด่านคุณพ่อจอมโหดไปได้นะ
ทำได้ตามที่สั่ง แถมเจ็บตัวอีกต่างหาก :เฮ้อ:
อีกสองตอนก็จบแล้วเหรอ ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เป็นการลองใจที่น่ารักที่สุดในโลก
โลกส่วนตัวของพ่อแกเอง 'นี่พ่อว่า พ่อก้เบามือแล้วนะ' พ่อกล่าว
:z2: :z2: :z2: :z2: :z6: :z6: :z6: :z6: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ่ยยย หมากัดน้องริช :mew2: จับพ่อพี่ครามไปฉีดยารอบสะดือทีซิ :hao6:
-
ริชเก่งอ่ะ พ่อพี่ครามคงใจอ่อนแล้วล่ะ
:katai2-1: :katai2-1:
-
เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกจิงๆ
-
มาๆจุบ1ที ชอบสุดๆอ่าเรื่องนี้
-
คุณแม่พี่ครามขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา มาช่วยน้องเลยน้าาาาาาาาาาาาาา
-
สงสารริชชช. แม่พี่ครามช่วยน้องด้วยยยยย :ling2:
-
สงสารริช หมั่นใส้พ่อพี่คราม อยากตั้นหน้าซักหมัด2หมัด :katai1: :katai1:
-
พ่อ
พี่ครามมีเหตุผลมาก มากจนมันเข้าใจยากถ้าไม่อธิบายมันออกมา
ถึงอธิบายมันออกมาคนอื่นก็อาจจะไม่เข้าใจก็ได้นะ
ช่างเป็นคนที่คิดอะไรซับซ้อนจริงๆ
ริชสู้ๆนะ เข้มแข็งเข้าไว้ พี่ครามใจเย็นนะ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:แบบนี้หมายความว่าพ่อพี่ครามยอมรับน้องริชแล้วใช่ไหมอะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
สรุปพ่อพี่ครามยอมรับแล้วใช่มั้ย
-
แรกๆก็ :haun4: ตอนหลังๆ :o12: จมเขี้ยวขนาดนั้นทนได้ไงอะริช :ling1:
-
บางครั้งคุณพ่อก็ลองใจแบบใช้ชีวิตน้องมาลองนะครับ หากว่ากัดแล้วถูกรุมจนต้อง... ลูกชายจะไม่เสียใจหรือไง? คิดบ้างหรือเปล่า
-
ริชสู้ๆจ้าาา พี่ครามก็นะ ให้กำลังใจดีเกิ้นนน
เหลือปะป๋าคนเดียว คงไม่ยากเกินสำหรับริชหรอก....มั้งนะ อิอิ
ปล.น้องเค้กน่ารักตล๊อดดดดดดดด
-
โหดเกินนนน
ริชโดนกัดเลย :angry2:พ่อพี่ครามใจร้าย :fire:
:m15:สงครามมมต้องดูแลริชดีๆนะ
-
พ่อพี่ครามกำลังทดสอบริชสิน่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ริชทำได้ลูก ตอนหน้าคุณพ่อโดนคุณแม่เอาคืนแน่ 5555+
-
โหดเกิ๊นนน
-
คุณพ่อโหดไปน๊าาาาาาา สงสารริช ToT
-
:hao5: นู๋ริชชชชชช สู้ๆๆๆๆ อีกนิดนุงงงงงงงงงงงง พ่อพี่ครามเค้าเริ่มใจอ่อนแระๆ :hao3:
-
คุณพ่อทดสอบแบบนี้
โหดไปนะค๊า :impress3:
-
แง๊ๆๆ น้องริชโดนหมากัด T^T
-
ถึง พ่อพี่คราม จะดุ
แค่ดูแล้วท่านก็น่าจะเป็นคนที่ใจดีนะ
อาจจะเป็นเพราะตอนนี้ยังรับไม่ได้กับความรักของทั้งคู่ แต่ไม่นานท่านก็จะเข้าใจและยอมรับได้
สู้ๆ น้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 31
[Song-Khram talks]
ผมนั่งมองคนที่เพิ่งไปเพราะฤทธิ์ยา ยิ่งนึกก็ยิ่งโกรธ โกรธที่พ่อทำมันแรงขนาดนี้ โกรธที่มันไม่ยอมโทรหาผม มันบ้าหรือเปล่าที่ไปสู้กับฝูงหมาขนาดนั้น แต่ที่โกรธมากที่สุดก็คงจะเป็นโกรธตัวเองเนี่ยแหละ ทำไมผมถึงปกป้องมันไม่ได้วะ!
จะเรียกว่าโชคดีได้ไหมที่หมาบ้าผมได้รับการตรวจโรคทุกเดือน และที่เลี้ยงไว้หลังบ้านไม่ใช่หมาที่เอาไว้ล่าเนื้อหรือใช้งานพวกนี้จะไม่ดุเท่าอีกพวกที่เลี้ยงแยกไว้ด้านหลังสุดของบ้าน ไอ้หมาพวกนั้นขนาดผมยังเข้าใกล้ไม่ได้เลย เพราะฉะนั้นที่ริชโดนกัดก็เพราะว่าไม่คุ้นเคยกับพวกมัน และไม่ถูกรุมขย้ำเอา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังโดนกัดมาถึงสามรอย ผมเลิกผ้าห่มขึ้นก่อนจะแตะบนผ้าก๊อตเบาๆ ตอนถูกกัดมันจะเจ็บขนาดไหนนะ ผมรู้ว่ามันรักผม แต่ผมไม่นึกว่ามันจะรักผมมากถึงยอมทนกับเรื่องพวกนี้ ถามว่าถ้ามันจะไม่อยากเจอพ่อผม ผมก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะผมเข้าใจว่าพ่อตัวเองน่ากลัวขนาดไหนสำหรับคนอื่น แต่นี้ริชกับยอมเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อให้พ่อผมยอมรับ ไม่รู้ว่ามันบ้าหรืออะไรกันแน่
ผมลุกขึ้นโน้มตัวไปกดจูบที่หน้าผากมันเบาๆหนึ่งที แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะวันนี้ริชได้ทำให้ผมเห็นแล้วว่า เขาเหมาะสมที่จะยืนข้างผมจริงๆ
เช้าวันต่อมา วันนี้ผมยังอยู่ที่บ้านของพ่อ ผมคิดเสมอว่านี่คือบ้านของพ่อ ไม่ใช่ของผม ถ้าบ้านของผมจะต้องเป็นที่บ้านกับโรงฝึกเท่านั้น
“พี่คราม” ริชงัวเงียตื่นขึ้นมา ผมที่กำลังกลัดกระดุมเสื้ออยู่ละสายตาจากกระจกหันไปมอง
“เป็นไง ปวดแผลไหม” ผมถาม ริชพยักหน้ารับนิดๆก่อนจะปิดตาลง
“เจ็บอ่ะ” ริชเบ้หน้าไม่สบอารมณ์
“เดี๋ยวก็หาย ตื่นแล้วก็ลุกขึ้น จะได้ลงไปกินข้าว” ผมบอก ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงเช้า แต่ที่บ้านผมถือกฏว่าทุกคนต้องตื่นเช้า หกโมงครึ่งต้องพร้อมหน้าพร้อมตาที่โต๊ะอาหาร
“อืม” ริชส่งเสียงในลำคอก่อนจะค่อยลุก ผมเดินไปหาใกล้ แต่ริชก็สามารถลุกเองได้
“อย่าให้แผลโดนน้ำ” ผมสั่ง ริชพยักหน้าเข้าใจแล้วก็เดินเช้าห้องน้ำในห้องไป ผมแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินไปยืมเสื้อผ้าน้องชาย แต่ผมไม่ค่อยสนิทกับมันหรอก มันเป็นลูกของเมียคนรองของพ่อ เจอหน้ากันก็ทักกันบ้างเท่านั้น ได้เสื้อผ้าเสร็จแล้วริชก็ออกมาจากห้องน้ำ ผมยื่นเสื้อให้ริชก็เอาไปเปลี่ยน ผมเลือกเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเลยเขาขึ้นไปหน่อย เพราะจะได้ทำแผลให้ง่ายๆ
“มานั่งนี่” ผมตบลงที่เตียงเรียกริชให้มานั่งข้างๆ ริชเดินมานั่งข้างๆผม ผมเลยยกขาของเขาขึ้นมาวางที่ขาของตัวเองแล้วก็แกะผ้าก๊อตออก แผลของรอยฟันบวมแดงและปากแผลช้ำนิดๆ แต่จัดการล้างแผลให้ทีละจุดอย่างเบามือ แต่เบาของผมคงจะหนักเกินไป ริชถึงได้โวยวายใส่ผม
“เบาๆสิพี่ เจ็บนะ!” ริชว่าผมน้ำตาคลอ
“นี่ก็เบาแล้วนะ” ผมว่าหน้าตายก่อนจะเริ่มทำแผลอีกครั้ง
“นี่เบาแล้วเหรอ ผมนึกว่าผมกำลังจะถลกหนังผมเสียอีก” ริชบ่นอุบ สีหน้าเหยเกเพราะเจ็บ
“เวอร์” ผมส่ายหน้า ระหว่างทำแผลริชก็ร้องบ้างถ้าหากว่าผมลงน้ำหนักมากเกินไป จนทำแผลเสร็จเราก็ลงไปกินข้างล่าง ริชดูเกร็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมเลยต้องจับมือริชแล้วเดินเข้าไปในห้องกินข้าวด้วยกัน สาเหตุหนึ่งที่ผมไม่ชอบอยู่บ้านก็เพราะว่ามันดูเป็นทางการมาเกินไป ทุกอย่างต้องมีระเบียบนู่นนี่ บางทีผมก็เบื่อบรรยากาศน่าขนลุกนี่จนหมดความอยากอาหารไปเสียดื้อๆ
ที่โต๊ะอาหารตอนนี้มีพ่อผม แม่ผม เมียคนรองและเมียคนที่สามของพ่อ ส่วนน้องผมอีกสองคนยังไม่ลงมา
“สวัสดีครับ” ริชยกมือไหว้พ่อผม แต่ท่านนิ่ง ผมสังเกตุเห็นว่าริชหน้าเสียแต่ก็หันไปยิ้มให้แม่ผม
“มานั่งข้างแม่มา” แม่ผมบอก ผมดันหลังให้ริชเดินไปนั่งข้างแม ส่วนผมก็นั่งลงข้างๆริช
“นี่เหรอแฟนตาคราม” เมียคนที่สามของพ่อ เธอชื่อว่ากิ่งถามขึ้น
“ครับ” ผมตอบแค่นั้น
“เป็นไงบ้างเรา เมื่อวานโดนตาแก่โรคจิตรังแกเหรอ” แม่ผมถามริชแต่ไม่วายกระแหนะกระแหนพ่อ
“อะไรคุณ มาว่าผมได้ไง เด็กนี่มันไม่ระวังเอง” พ่อผมโวยวายที่ถูกแม่ว่า
“หุบปาก ไม่ได้ถามความคิดเห็น” แม่ผมว่าหน้านิ่งๆ ก่อนจะหันมาคุยกับริชกันสองคนจนแม่บ้านยกอาหารเช้ามาเสริฟ
“คราม วันนี้ของจะมาลงที่ท่าเรือ ไปดูให้พ่อด้วย” พ่อผมเอ่ยกลางมื้ออาหาร ผมพยักหน้ารับ เรื่องงานถ้าพ่อสั่งผมก็ต้องทำ ไม่สามารถบิดพริ้วได้
“แต่ผมจะเอาริชไปด้วยนะ” ผมบอก เพราะเริ่มไม่ไว้ใจให้ริชอยู่ที่บ้านเท่าไหร่ ที่จริงแล้วผมอยากจะพากลับไปที่บ้านผมมากกว่า
“ไม่ได้ แกต้องไปคนเดียว” พ่อผมพูดเสียงแข็ง คนอื่นบนโต๊ะอาหารหยุดกินข้าวแล้วมองดูสถานการณ์เงียบๆ
“ถ้าให้ริชอยู่กับพ่อ ผมจะวางใจได้ไงว่าพ่อจะไม่ให้มันไปทำอะไรพิเรนๆอีก”
“ไอ้คราม! ฉันสั่งแกต้องทำตาม” เส้นเลือดที่หน้าผากพ่อปูดโปน
“ไม่เป็นไรหรอกพี่คราม ผมอยู่ได้” ริชบอกหน้าซีด
“แน่ใจ” ผมถาม ถ้ามันร้องจะไปกับผม ต่อให้เป็นคำสั่งพ่อผมก็จะเอามันไปด้วย
“อืม ผม...แน่ใจ” หึ ตอบเสียงเบาขนาดนั้น แต่เอาเถอะ ในเมื่อมันแน่ใจผมก็จะเชื่อแล้วกัน
ก่อนออกไปทำงาน ผมกำชับแม่ให้ดูแลริชด้วย แม่ผมพยักหน้ารับผมถึงได้เบาใจได้บ้าง ผมเดินไปหาริชที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกับพ่อผม พ่อผมที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ปรายตามามองแบบไม่ใส่ใจ
“ดูแลตัวเองด้วย มีอะไรก็โทรมา แล้วฉันจะรีบกลับ” ผมบอก
“ครับ” ริชรับคำอย่างว่าง่าย ถ้าเวลาปกติมันจะทำตัวน่ารักแบบนี้บางก็คงดี เพราะวันๆมันเอาแต่กวนประสาทผมอยู่ตลอดเวลา
“ร่ำรากันพอหรือยัง” พ่อผมเอ่ยนิ่งๆโดยที่ตายังจับจ้องที่หนังสือพิมพ์
“อย่ามาทำตัวเป็นคนขี้อิจฉาแถวนี้ดิพ่อ แม่ไม่ให้เข้าใกล้แล้วพาลหรือไง” ผมว่าแล้วลุกขึ้นเตรียมออกไปทำงาน
“ไอ้คราม ไอ้ลูกเวร!!!”
เฮ้อ เป็นคนแก่ที่น่าเบื่อเสียจริง
[Rich talks]
พี่ครามออกไปทำงานอีกแล้ว แล้ววันนี้ผมต้องเจอกับอะไรบ้างเนี่ย แผลที่โดนไอ้หมาหน้าโหดกัดยังเจ็บอยู่เลย ผมมองพ่อพี่ครามที่อ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจผม นี่พ่อพี่ครามเรียกให้ผมมานั่งเป็นเพื่อนเฉยๆหรือไง แต่แล้วโทรศัพท์พี่ครามก็ดังขึ้น ท่านกดรับแล้วก็เบนสายตามามองผม ผมรีบหลุบตาต่ำ
“ว่าไง อืม งั้นเหรอ ได้ๆ เดี่ยวฉันรีบไป” พ่อพี่ครามคุยอะไรสักอย่างกับคนปรายสายก่อนจะวางหู ท่านมองผมอย่างพินิจพิจารณา
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เรียบร้อยกว่านี้” พ่อพี่ครามสั่ง แต่ผมงง เปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนทำไม
“เอ้า ยังจะนั่งบื้ออยู่อีก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ เอาเป็นชุดสูทก็ดี”
“ผมไม่มี คือ...ผมไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา” ผมตอบเสียงเบา ก็ตอนมาไม่ได้คิดว่าจะมาค้างนี่นา
“เฮ้อ ไม่มีความเตรียมพร้อมเลย งั้นรออยู่นี่ ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” พ่อพี่ครามพูดแล้วก็ลุกออกไปจากห้องนั่งเล่น ทิ้งให้ผมนั่งงอยู่คนเดียว มันหมายความว่ายังไงที่ว่าให้ผมเปลี่ยนไปใส่สูท แล้วพ่อพี่ครามจะเปลี่ยนชุดออกไปไหน คงไม่ได้ให้ผมไปทำอะไรเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอีกใช่ไหม
โฮ ชีวิตไอ้ริชถ้าจะลำบากขนาดนี้นะ!
ผมนั่งกระสับกระส่ายเป็นกังวลไม่นานพ่อพี่ครามก็เดินเข้ามาในห้องในชุดที่เป็นทางการสุดๆ ชุดสูทอย่างดีที่ราคาก็คงไม่ต่ำกว่าหลักหมื่นทำให้พ่อพี่ครามดูมีอำนาจมากๆ
“ลุกขึ้นแล้วไปกับฉัน”
“ไปไหนครับ” ผมถามแต่ก็ลุกขึ้นเดินตามพ่อพี่ครามไปที่หน้าบ้านนะ
“นี่คุณ จะเอาริชไปไหน” แม่พี่ครามเดินเข้ามาหาพ่อพี่ครามหน้าเครียด ท่านมองผมด้วยความกังวล
“ไม่เอาไปฆ่าหรอกน่าคุณ หยุดมองเหมือนผมเป็นคนร้ายได้แล้ว” พ่อพี่ครามพูดเสียงอ่อน
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงนั่นแหละ! ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าห้ามพาริชไปไหนเด็ดขาด ริชมากับแม่ลูก” แม่พี่ครามเข้ามาจับแขนผมให้เดินกลับเข้าไปในบ้าน
“ไม่ได้นะคุณ นี่มันเรื่องของลูกผู้ชาย” พ่อพี่ครามเดินตามมาพร้อมกับคว้าแขนผมไว้ข้างหนึ่ง ทีนี้ก็เกิดการแย่งผม แม่ดึงผมที พ่อพี่ครามดึงผมที นี่ผมไม่ใช่เชือกนะ ไม่ต้องมาเล่นชักเย่อกันตอนนี้ก็ได้ แขนผมจะหลุด!
“อ่อ นี่คุณจะแบ่งชนชั้นวรรณะใช่ไหม ทำไม ฉันเป็นผู้หญิงมันผิดตรงไหนไม่ทราบห๊ะ!”
“เปล่าคุณ โธ่ คิดอะไรไปนั่น ผมก็แค่..”
“แค่อะไร”
“ผมแค่จะออกไปทำงานแล้วจะเอาเด็กนี่ไปด้วย”
“เอาไปทำไม ไม่ต้องเอาไป บอกไว้ก่อนเลยว่าถ้าคุณทำอะไรลูกสะใภ้ของฉันละก็ ตาย!!!”
สิ้นคำของแม่พี่คราม พ่อพี่ครามรวมทั้งผมก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง คือว่า...ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้นะครับ พอเห็นแม่พี่ครามใจดีกับผมผมก็รู้ว่าตัวเองยิ่งจะต้องเอาชนะใจพ่อพี่ครามให้ได้ คนอื่นจะได้ไม่ต้องมาเป็นห่วงผมอีก
“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ ผมไปกับท่านได้” ผมบอกกับคุณแม่เพื่อยุติการทะเลาะกันของท่านทั้งสอง แม่ตวัดสายตามามองผมเหมือนไม่เชื่อ
“แน่ใจนะ” แม่ถามเหมือนพี่ครามไม่มีผิด ผมยิ้มก่อนจะตอบ
“แน่ใจครับ” ต่อให้ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะปลอดภัยกลับมาก็ต้อบอกว่าแน่ใจไว้ก่อน ผมไม่มีอะไรที่จะต้องกลัวไปมากกว่านี้อีกแล้ว ก็แค่พยายามให้ถึงที่สุด
“เห็นไหมคุณ ไปๆ เสียเวลา ไว้ผมจะซื้อเป็ดย่างเจ้าเด็ดที่คุณชอบมาฝากแล้วกันนะ” พ่อพี่ครามพูดอย่างเอาใจ น้ำเสียงผิดกับเวลาที่พูดกับพี่ครามหรือผมอย่างลิบลับ
“ไม่ต้อง ไม่อยากกิน!” แล้วแม่พี่ครามก็เดินกระแทกเท้าเข้าบ้านไป แต่พ่อพี่ครามกลับยิ้มขำๆ แต่พอหันมาเห็นผมที่ยืนมองอยู่ก็หุบยิ้มฉับทันที
“มองอะไร ไม่เคยเห็นผัวเมียเขาหยอกล้อกันหรือไง!” พ่อพี่ความว่าเสียงดังแล้วก็เดินไปขึ้นรถที่คนขับรถขับมาจอดรออยู่แล้ว
ผัวเมียหยอกล้อกันนะผมเคยเห็น แต่ไม่เคยเห็นอะไรที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อนต่างหากล่ะ
ผมนั่งรถข้างๆพ่อพี่คราม บรรยากาศในรถเงียบกริบจนผมไม่กล้าหายใจแรง ไม่กล้าขยับตัวเพราะผมทำอะไรให้ท่านไม่สบายใจ
“จะนั่งเกร็งอีกนานไหม ทำไม อยู่กับฉันมันทรมานมากเหรอไง” พ่อพี่ครามพูดขึ้นทำเอาผมสะดุ้ง
“ปะ เปล่าครับ” ผมตอบ แต่ก็ยังคงเกร็งอยู่ดี
“ก็ฉันเห็นอยู่ ช่วยทำตัวปกติได้ไหม เห็นแล้วหงุดหงิดลูกตา”
ผมเลยต้องผ่อนลมหายใจแล้วก็บอกตัวเองไม่ให้เกร็ง ผมหันไปมองข้างทางแล้วพยายามทำสมาธิ จนมาถึงสำนักงานใหญ่ที่ผมมาทำงานกับพี่ครามบ่อยๆ
คนขับรถขับไปจอดที่ทางเข้าด้านหลังที่มีพี่ครามกับพ่อพี่ครามเท่านั้นที่สามารถเข้าทางนี้ได้ ผมลงจากรถตามท่านขึ้นไปที่ชั้นบนสุดของตึก พอลิฟต์เปิดออกพ่อพี่ครามก็ก้าวนำไปที่ห้องทำงานของท่านทันที เลขาหน้าห้องยืนขึ้นก่อนจะยกมือไหว้ท่าน
“ของที่สั่งอยู่ข้างในห้องแล้วค่ะท่าน”
“อืม” พ่อพี่ครามรับคำแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้อง ผมเดินนตามเข้าไปยืนเคว้งอยู่กลางห้อง ส่วนพ่อพี่ครามเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่
“ชุดบนโซฟา ไปเปลี่ยนซะ”
พอได้ยินผมก็เดินไปหยิบชุดที่อยู่ในถุงอย่างเรียบร้อย พอจะจับจุดได้บ้างแล้วว่าถ้าพ่อพี่ครามสั่งอะไรต้องรีบทำ ห้ามอืดอาดยืดยาดเป็นอันขาด
ผมเปลี่ยนชุดในห้องน้ำที่อยู่ในห้องทำงานของพ่อพี่คราม คงเป็นท่านที่สั่งให้เลขาเตรียมไว้ให้ผม แต่ไม่น่าเชื่อว่าขนาดตัวจะเป๊ะขนาดนี้ ผมใส่ได้พอดีเลย จะมีก็แค่ขากางเกงที่ยาวไปนิดหนึ่ง
“เสร็จแล้วครับ” ผมบอกเรียกท่านที่นั่นอ่านเอกสารอยู่ พ่อพี่ครามเงยหน้ามองผมก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นดู
“ใกล้ได้เวลาแล้ว” พ่อพี่ครามพูดเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินออกจากห้อง ผมก็ได้แต่เดินตามลูกเดียว แต่ในใจก็สงสัยว่าพ่อพี่ครามจะให้ผมทำงานอะไรถึงต้องแต่งตัวขนาดนี้
[Krrrr Krrrr]
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมรีบล้วงออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับ
“ฮัลโหล”
[ริช เป็นอะไรหรือเปล่า!] เป็นพี่ครามครับ
“เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร” ผมพูดเสียงเบา ขาก็เร่งก้าวตามให้ทันพ่อพี่คราม
[แล้วนี่อยู่ที่ไหน] พี่ครามถามเสียงเครียด ผมอมยิ้มนิดๆ แต่พอพ่อพี่ครามหันมามองผมต้องรีบตีสีหน้าตามเดิมคือเรียบเฉยไม่มีความรู้สึกใดๆ
“อยูที่สำนักงานครับ” ผมตอบ
[พ่อฉันจะให้นายทำอะไร]
“ไม่รู้สิครับ” ผมหยุดเดินเมื่อพ่อพี่ครามมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง ท่านปรายตามองผมก่อนจะสั่งเสียงเข้ม
“วางสายไอ้ครามซะ บอกมันด้วยว่าอย่าให้มากนัก” แล้วท่านก็เปิดประตูเข้าไปในห้องนั่น
“พี่...”
[ไม่ต้อง ฉันได้ยินแล้ว มีอะไรก็รีบโทรมา เสร็จงานทางนี้แล้วฉันจะรีบไปหา]
“ครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ” ผมบอกแล้วกดตัดสาย รีบเดินเข้าไปข้างในห้อง ที่ดูแล้วคงจะเป็นห้องรับรองแขก ผมเดินไปนั่งที่โซฟาเดียงตัวหนึ่ง เพราะพ่อพี่ครามนั่งที่โซฟาตัวยาว
“วันนี้ฉันมีคุณงานกับคุณ อันเดร โดโรนอฟ เขาเป็นนายหน้าค้าที่ดินในรัซเซีย” น้ำเสียงนิ่งๆแต่ก็แฝงไปด้วยพลังของพ่อพี่ครามดังขึ้น ผมนั่งฟังอย่างเรียบร้อยที่สุดในชีวิต
“ฉันต้องการซื้อที่ดินที่ดีที่สุด ในใจกลางเมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กเพื่อสร้างคาสิโนครบวงจร ถ้าได้ที่ตรงนั้น กิจการใหม่ของฉันก็จะรุ่งโรจน์มาก”
ผมนั่งฟังและคิดตาม หลังจากที่ศึกษาดูงานกับพี่ครามมาสักพักหนึ่ง ก็ทำให้ผมเข้าใจกลไกงานมากขึ้น แต่ที่ดินที่พ่อพี่ครามบอกผมไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่
“เอ่อ ท่านจะให้ผมทำอะไรเหรอครับ” ผมถาม ในใจนี่หวั่นวิตกไปกว่าครึ่ง
“หึ เดี๋ยวนายก็รู้เอง”
ให้ผมเดาไหม มันต้องเป็นอะไรที่ร้ายแรงกว่าการต้องไปสู้รบกับหมาสิบกว่าตัวนั่นแน่ๆ
ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาที เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะเปิดออก
“ท่านค่ะ คุณอันเดรมาแล้วค่ะ” สิ้นเสียงของเลขาพ่อพี่คราม ก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มต่างชาติที่หน้าตาดีมากๆ เขาเดินเข้ามาในห้อง สายตาลุ่มลึกนั่งจับจ้องมาที่ผมก่อนจะมองไปที่พ่อพี่คราม
“สวัสดีครับคุณอันเดร เชิญนั่งครับ” พ่อพี่ครามยื่นมือไปจับมือกับคุณอันเดรก่อนจะผายมือให้คุณอันเดรนั่ง แต่คุณอันเดรยื่นมือมาเช็คแฮนด์กับผมแทน ผมมองหน้าพี่พี่ครามก่อนจะยื่นมือไปจับ
“สวัสดีครับ” เขาพูดทักทายผมเป็นภาษาไทยที่ค่อยข้างจะชัด
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มให้เขานิดๆ
“เพื่อไม่ให้เสียเวลาเรามาเริ่มคุยกันเลยดีกว่า” พ่อพี่ครามพูด จังหวะนั้นเลขาก็เอาเครื่องดื่มมาเสริฟ คุณอันเดรเอ่ยขอบคุณเธอก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบ
ระหว่างการสนทนาระหว่างพ่อพี่ครามกับคุณอันเดรเสียส่วนใหญ่ ผมฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ผมกำลังคิดอยู่ว่าพ่อพี่ครามให้ผมมาด้วยทำไม เพราะดูเหมือนท่านจะไม่ได้ให้ผมทำอะไรเลยสักอย่าง แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะทำตัวนั่งอยู่เฉยๆนะ จุดไหนที่ผมพอจะเข้าใจเรื่องราวผมก็จะขออนุญาตเสนอความคิดของตัวเอง โดยที่พ่อพี่ครามก็ไม่ได้ว่าอะไร และดูเหมือนท่านจะพอใจ ผมก็ตั้งใจฟังเรื่องการซื้อขายที่ดินและการให้คุณอันเดรเป็นหุ้นส่วนสิบเปอร์เซ็นต์ในคาสิโน และข้อเสนออีกหลายอย่างๆที่น่าสนใจ และในที่สุดการเจรจาก็จบลง
“ผมตกลงขายครับ”
“ขอบคุณมากครับที่คุณยอมขายให้เรา แล้วเดี๋ยวผมจะให้เลขาดำเนินงานเรื่องค่าที่ดินแล้วก็เรื่องโอนย้ายกรรมสิทธิ์นะครับ” พ่อพี่ครามยิ้มนิดๆ
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับ” คุณอันเดรยืนขึ้นแล้วก็เช็คแฮนด์กับพ่อพี่ครามอีกรอบ รวมถึงผมด้วย
“นี่ลูกชายคุณเหรอครับ” คุณอันเดรถามตอนที่เราอยู่ในลิฟต์กำลังจะลงไปข้างล่าง
“ไม่ใช่หรอกครับ คุณอันเดรมีรถมารับใช่ไหมครับ” พ่อพี่ครามปฏิเสธก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง ผมรู้สึกเศ้ราเล็กๆ ทั้งที่คิดว่าพ่อพี่ครามจะยอมรับแล้วเชียว แต่ผมคงคิดอะไรตื้นๆเกินไป
คุณอันเดรกลับไปแล้ว ผมกับพี่พี่ครามก็นั่งรถกลับไปที่บ้านเช่นกัน ระหว่างทางพ่อพี่ครามสั่งให้คนขับรถจอดที่หน้าร้านขายเป็ดย่างชื่อดัง แต่เพราะที่จอดรถหน้าร้านไม่มี เลยต้องขับเลยไปอีกหน่อยถึงจะมีที่จอด
“ผมลงไปซื้อให้ไหมครับ” ผมถาม
“ไม่ต้อง” พ่อพี่ครามบอกก่อนจะเปิดประตูลงรถไป ผมมองแล้วก็ลงจากรถเดินตามไปด้วย พ่อพี่ครามหันมามองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เรายืนรอซื้อเป็ดย่างอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงถึงจะได้ ผมได้น้ำเก็กฮวยมาดับร้อนขวด แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไปมาคาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อผมหันไปมองรถข้างหลังแต่กลับเห็นรถมอเตอร์ไซต์คันหนึ่งขับมาพร้อมกับควักปืนออกมาเตรียมจะยิง
“ท่าน ระวัง!!!”
ปัง!
ปึก!
ผมล้มลงไปกองกับพื้นโดยมีพ่อพี่ความทับอยู่ข้างบน ผมเจ็บไปทั้วแนวแผ่นหลัง แต่สติบอกผมว่าให้ดูพ่อพี่ครามก่อน
“ท่าน เป็นอะไรไหมครับ” ผมขยับตัวลุกพร้อมกับสำรวจร่างกายพ่อพี่ครามว่าถูกยิงหรือเปล่า เพราะจังหวะที่ผมเห็นว่ามันจะยิงผมรีบพุ่งไปคว้าตัวพ่อพี่ครามให้ให้หนีวิถีกระสุนทันทีโดยไม่ได้คิดอะไรมาก
“ไม่เป็นไร แค่จุกๆ” ท่านตอบ
“ไม่ได้ถูกยิงใช่ไหมครับ” ผมถาม ไทยมุงยังคงมองผมกับพ่อพี่ครามด้วยความตื่นตระหนก
“เปล่า”
“ท่านครับ!” คนขับรถวิ่งกระหืดกระหอบมาช่วยพยุงพ่อพี่ครามขึ้น ผมค่อยๆลุกขึ้น รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งหลัง แต่ก็ต้องฝืนเอาไว้ ผมเดินตามท่านไปขึ้นรถ พ่อพี่ความหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครสักคนให้ช่วยจัดการเรื่องให้ โชคดีที่คนขับรถจำป้ายทะเบียนรถมอเตอร์ไซต์คันนั้นได้
เฮ้อ ทำไมมีแต่เรื่องวะ
ผมนั่งอยู่ในรถ เจ็บหลังจนต้องงอตัวเพราะยืดตรงแล้วรู้สึกเจ็บ เหมือนพ่อพี่ความจะสังเกตุเห็นได้
“เป็นอะไร”
“เอ่อ ผมเจ็บหลังน่ะครับ”
“สมชาติ ขับรถไปโรงพยาบาล” พ่อพี่ครามสั่งคนขับรถแล้วก็นิ่งไป ผมได้แต่เงียบจนมาถึงโรงพยาบาล ไม่รู้ว่าพ่อพี่ครามใช้เส้นสายอะไรผมถึงได้ตรวจเร็วโดยไม่ต้องรอคิว
ผมการตรวจไม่มีอะไรมาก หลังผมแค่ช้ำเพราะแรงกระแทกเท่านั้น กระดูกกระเดิกไม่หัก ได้ยามาทาแล้วก็ยามากินเท่านั้น ยาอีกแล้ว ของเก่าที่โดนหมากัดผมยังกินไม่หมดเลย
บุรุษพยาบาลเข็นรถเข็นผมไปหาพ่อพี่ครามที่นั่งรออยู่ในร้านกาแฟภายในโรงพยาบาล พอท่านเห็นผมเสร็จแล้วก็ลุกไปจ่ายเงิน ผมลุกขึ้นยืนรอท่านเดินมา ท่านเดินนำไปที่รถเงียบๆจนขึ้นมานั่งในรถ
“ขอบคุณครับท่าน” ผมยกมือไหว้ พ่อพี่ครามพยักหน้ารับเล็กน้อย แต่สำหรับผมถือว่าเป็นการตอบสนองที่ดีมากแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ผมยกมือไหว้ท่านไม่แม้แต่จะสนใจด้วยซ้ำ
“ฉันก็ต้องขอบใจที่ช่วยฉันไว้”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมบอก
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะยอมรับนายหรือไง”
“เปล่าครับ ผมก็แค่ช่วยเพราะท่านเป็นพ่อของพี่คราม ถึงไม่ใช่ผมก็ต้องช่วยอยู่ดี” ผมไม่ได้พูดให้สวยหรู แต่ผมพูดออกมาจากใจ
หลังจากนั้นก็เงียบจนมาถึงบ้าน พี่ครามยืนหน้าเครียดอยู่หน้าบ้าน พอรถจอดสนิท จังหวะที่พ่อพี่คราม ท่านห็หันมาหาผม
“นี่...ต่อไปนี้เรียกฉันว่าพ่อด้วย เฮอะ! ท่านงั้นเหรอ แสลงหูชะมัด” พูดจบพ่อพี่ครามก็ลงจากรถไป ทิ้งให้ผมอึ้งรับประทานอยู่คนเดียว จนพี่ครามมาเปิดประตูรถฝั่งผม ผมถึงได้รู้สึกตัว
“เป็นอะไรหรือเปล่า เป็นอะไรมากไหม”
“พี่คราม”
“ครับ”
“ฮืออออ” แล้วผมก็ร้องไห้ออกมา
ผมทำสำเร็จแล้วใช่ไหม พ่อพี่ครามยอมรับผมแล้วใช่ไหม
“เจ็บไหม” พี่ครามจูบซับที่หลังผมหลังจากที่อาบน้ำด้วยกันเสร็จ ตอนอาบน้ำผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ครามฟัง รวมถึงตอนที่พ่อพี่ครามพูดกับผมก่อนจะลงจากรถนั่นด้วย ขนาดพี่ครามได้ยินแล้วยังทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อเลย
“เจ็บ แต่ผมทนได้” ผมบอก ปล่อยให้พี่ครามทายาให้ ตอนนี้ตัวผมโคตรน่าเกลียดเลยอ่ะ ช้ำไปทั้งตัว อย่างกับศพ
“นายเก่งมานะรู้ตัวไหม” พี่ครามโน้มหน้ามาหอมแก้มผมเบาๆ ผมเลยยกตัวขึ้นแล้วหันไปหอมแก้มพี่ครามตอบ
“ผมเก่งจริงเหรอ” ผมถาม ตั้งแต่โตมาไม่เคยมีใครชมผมว่าเก่งสักคน
“จริงสิ นอนคว่ำไปนะ อย่านอนหงาย” พี่ครามบอก ผมพยักหน้าลงกับหมอน พี่ครามเดินไปล้างมือก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้อง คืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมต้องนอนที่บ้านของพ่อพี่คราม
“พรุ่งนี้กลับบ้านเรากันนะ” พี่ครามบอก ผมชอบคำนี้ที่สุด
‘บ้านของเรา’
ผมมีบ้านแล้ว
“ผมรักพี่นะ” ผมบอก ขยับเข้าหาพี่ครามเอาหน้าซุกกับแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม น้ำตาผมซึมไหลออกมา
“ฉันก็รักนาย” พี่ครามกอดผมหลวมๆ คำบอกรักทำให้ผมน้ำตาไหลลงมา พี่ครามไม่พูดอะไรต่อเพียงแค่กอดผมไว้จนผมหลับ คงไม่มีคืนไหนที่ผมจะหลับอย่างสบายใจได้เท่าคืนนี้อีกแล้ว
เช้าวันต่อมาพี่ครามพอผมกลับบ้านแต่เช้า โดยที่ผมยังไม่ได้ลาพ่อกับแม่พี่ครามเลย พอมาถึงบ้านโทรศัพท์พี่ครามก็ดัง ปรากฏว่าเป็นพ่อพี่ครามโทรมาด่า พี่ครามหายไปคุยโทรศัพท์กับพ่อพี่ครามนานมาก ก่อนจะกลับเข้ามาในบ้าน
ผมนั่งมองบรรยากาศในบ้าน เค้กที่นอนดูการ์ตูนกับพี่เจและพี่สอง รวมทั้งผมด้วยนี่แหละ พี่ทราฟก็เข้าครัวไปทำของว่างให้เค้ก ส่วนพี่ครามพ่อคุยเสร็จแล้วก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนหนุนตักผมก่อนจะหลับตาลง
วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลย
………………………………………………….
โปรดอ่านทุกคนค่ะ
ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะ หลังจากนั้นจะมีตอนพิเศษสองตอน เรื่องนี้ก็จะจบโดยสมบูรณ์ หลังจากนี้ริริจะเปิดให้จองหนังสือ(ในบันทึกในแฟนเพจ) จองได้จนถึงวันที่ 20 สิงหาคม แล้วหลังจากนั้นริริจะเปิดให้ทำการโอนเงิน แต่เดี๋ยวในรายละเอียดพวกนี้จะอัพเดตใหม่อีกทีในตอนพิเศษตอนที่สอง ส่วนรายละเอียดนิยายริริลงไว้ในบันทึกแฟนเพจค่ะ สงสัยตรงไหนถามไว้ในนี้หรือถ้าจะให้เร็วก็ไปทิ้งข้อความไว้ในแฟนเพจก็ได้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ :L1: :mew1: :กอด1:
-
พ่อพี่ครามอ่ะยอมรับตั้งแต่แรกง่ายกว่านี้นะ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
พ่อพี่ครามฟอร์มจัดไปไหนกันคะ :hao4:
-
พ่อพี่ครามซึนอ่ะ ปากแข็ง กว่าจะพูด มีความสุขแทนริชกะพี่คราม อร๊ายย :heaven :heaven
-
เกือบตาย เพราะไปซื้อเป็ดย่างให้เมีย :hao5: :hao5:
-
จะจบแล้วหรอออ ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยย :ling1:
-
:mc4: :mc4: :katai2-1: :katai2-1: :hao5: :hao5: :mew1: :mew1: :mew2: :mew2:
-
ในที่สุดพ่อพี่ครามก็ยอมรับริชซะทีลุ้นกันจนเหนื่อยไปตามๆกันแหม่ๆแต่ก็ยังเก็กอีกนะคนเรา^^
-
อ๊ากกกกกกกกกก จะจบแล้วหรอ :hao5:
-
เศร้าอ่าใกล้จบแล้วววว :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พ่อพี่ครามเก๊กจัดมากกกกกกกกกก
แต่เจอความน่ารักของน้องริชเข้าไปใครก็ต้านทานไม่ไหว
55555555555555555
:m3: :ling3:
-
จะจบแบบจิงจังแล้วหลอเนี่ย หว่าา
-
คุณพ่อก็เล่นตัวเกิ๊นอ่าน๊าาา
-
พ่อพี่ครามก็เหมือนพี่ครามนั่นแหละ ฟอร์มจัด
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:ในที่สุดริชก็ทำให้พ่อพี่ครามยอมรับได้ :hao5: :hao5: :hao5:
-
:mc4: ดีใจกับริชด้วยน่ะ แต่กว่าจะได้รับการยอมรับเจ็บตัวเยอะจริง ๆ น่ะ :mew2:
เข้าไปจองแน่นอนจ้า อยากได้ ๆ :mew1:
-
ในที่สุดพ่อพี่ครามก็ยอมรับจนได้ :z2:
-
ในที่สุดพ่อพี่ครามก็ยอทรับริชแล้ว ดีใจด้วยนะจ๊ะริช
-
ชอบบ้านของเรา
-
โอ๊ย...ชีวิตหนูริชทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยเนี่ย สู้ๆ นะ
-
บ้านของเรา ..ฟิน.. :heaven
-
พ่อพี่ครามเนี่ยฟอร์มจะเยอะไปไหน จริงๆยอมรับตั้งแต่โดนหมากัดแล้ว
แต่เพื่อความชัวร์เลยกระเตงมาทำงานด้วย แล้วก็ได้ของแถมกันไป
ถ้ายังไม่ยอมรับอีกสงสัยงานต่อไปน้องริชได้ไปนอนในห้องไอซียูแน่
นี่ดีนะที่ได้คุณแม่มาเป็นพวก เพราะคุณแม่คนเดียวก็เอาอยู่แล้ว :laugh:
ดีใจกับน้องริชด้วยที่มีครอบครัวจริงๆสักที ต่อไปก็ไม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว
จะมีก็แต่พี่ครามนั่นแหละที่ชอบทำให้น้องขัดใจอยู่เรื่อย :hao3:
เด็กน้อยน่ารักจะจบแล้วเหรอเนี่ย แต่ยังไงก็จะติดตามตอนเป็นหนังสือนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ริชเก่งมากเลย
ในที่สุดพ่อพี่ครามก็ยอมรับจนได้
เก่งจริงๆ น่ารักด้วย 55555
ชอบตอนสองคนนี้สวีทกันจัง น่ารักดีอ่า ชอบบบบบบ
-
ในที่สุดก็ผ่านความทรมานใจมาได้วุ้ วู้ :hao7:
ดีใจกับริชด้วยนะ
-
จะจบแล้วหรอเนี้ยเห้อๆๆ ทำไมเร็วจัง
-
กว่าจะยอมรับนะพ่อพี่คราม
จะจบแล้วหรออ :ling1:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 31-(1)
The Happy Ending Chapter
[Cake talks]
นอนไม่หลับ!!!
ผมนอนพลิกไปพลิกมามาหลายชั่วโมงแล้ว นับแกะนับแพระหมดไปกี่คอกต่อกี่คอกแล้วก็ไม่รู้ แต่ผมก็ยังนอนไม่หลับ สาเหตุที่ทำให้ผมนอนไม่หลับก็คือ พรุ่งนี้จะประกาศผู้ที่มีสิทธิ์เข้าเรียนในคณะดุริยางคศาสตร์!!! ผมก็เลยตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง ผมกลัวว่าตัวเองจะสอบไม่ติด
ก่อนหน้านี้ผมกระวนกระวายอยากจะให้ถึงวันประกาศผมสอบเร็วๆ เพราะยิ่งรอมันยิ่งตื่นเต้น แต่ตอนนี้ผมไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เลย มันกลัวไปหมดทุกอย่าง
“เค้ก ทำไมยังไม่นอนครับ” สงสัยว่าผมจะพลิกตัวบ่อยเกินไปพี่ทราฟก็เลยตื่น
“เค้กนอนไม่หลับ” ผมบอกพี่ทราฟเสียงเบาๆ มันก็เหมือนจะง่วงอ่ะ แต่หัวผมมันไม่ยอมหยุดคิดเสียที ถึงได้นอนไม่หลับ
“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ นอนซะ” พี่ทราฟกระชับวงแขนกอดผมแน่นขึ้น ผมซุกหน้าลงกับอกพี่ทราฟสูดกลิ่นกายของพี่ทราฟเข้าปอดหวังว่าจิตใจจะสงบลงบ้าง
แต่สุดท้ายผมก็นอนไม่กลับอยู่ดี จนผมเริ่มหงุดหงิด
“พี่ทราฟ” ผมปลุกพี่ทราฟเบาๆ
“ครับ” พี่ทราฟรับคำงัวเงีย
“เค้กนอนไม่หลับ”
“หืม ทำไมครับเด็กดี”
“เค้กอยากนอนแต่นอนไม่หลับ” เคยเป็นไหมครับ คือผมพยายามไม่คิดอะไรแล้วนะ แต่ก็ยังนอนไม่หลับอ่ะ รู้ตัวเลยนะว่าง่วงมาก แต่ก็หลับไม่ได้
“...”พี่ทราฟเงียบไปสักพักก่อนจะขยับมาคร่อมผมไว้ ผมมองหน้าพี่ทราฟผ่านความมืด หัวคิ้วขมวดนิดๆเพราะไม่รู้ว่าพี่ทราฟจะทำอะไร
“พี่ทราฟ จะทำอะไร”
“ก็ทำให้เค้กนอนหลับไง” พี่ทราฟบอกก่อนจะก้มหน้าลงมาหอมแก้มผมไปมา
“ยังไง” ผมถาม ไม่เข้าใจว่าการหอมแก้มผมจะทำให้ผมนอนหลับยังไงเลย
“หึหึ ก็ทำให้เค้กเหนื่อยไงครับ จะได้นอนหลับซะที”
ห๊า?
“อื้อออ”
แล้วพี่ทราฟก็ทำให้ผมเหนื่อยแทบขาดใจ บอกให้หยุดก็ไม่หยุด บอกว่าเดี๋ยวผมไม่หลับ ช่างดูเป็นคนดีอะไรอย่างนี้นะ ผมล่ะซึ้งใจสุดๆไปเลย ทีนี้เรียกว่าหลับไปไม่ได้แล้วครับ เรียกว่าผมสลบไปเลยดีกว่า!
วันต่อมาผมตื่นมาก็เกือบบ่ายแล้วอ่ะ ที่ตื่นขึ้นมาเพราะหิวข้าว ในห้องนอนเหลือผมคนเดียว พี่ทราฟคงไปสอนเด็ก ผมลุกขึ้นจากเตียง ยังดีที่พี่ทราฟใส่เสื้อผ้าให้ผม ไม่ได้ปล่อยให้ผมนอนตัวเปลือยเปล่า ผมอาบน้ำแต่งตัวก็ลงไปข้างล่าง สายไหมที่นอนหมอบอยู่ลุกขึ้นยืนสั่นหางกระดิกๆเรียกผม
บ๊อกๆๆ
มันเห่าเสียงแหละ ผมเข้าไปฟัดมันทีหลังแล้วก็พามันเข้ามาในครัว ผมตกบเก้าอี้ให้มันกระโดดขึ้นมานั่ง ผมฝึกสายไหมอย่างดี พอมันขึ้นมานั่งบนเก้าอี้แล้วก็นั่งบนขาหลังทั้งสองอย่างสงบเสงียบเรียบร้อย
ผมตักข้าวมาให้ตัวเองและหยิบขนมมาให้สายไหมกินระหว่างรอผม กินข้าวเสร็จผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปเอาโน๊ตบุ๊คลงมาเปิดดูประกาศผลสอบ
มือสั่น! ผมกรอกชื่อกรอกรหัสผิดๆถูกๆ กรอกแล้วก็ไม่กล้ากดเข้าไปดู สายไหมนั่งเป็นกำลังใจให้ผมอยู่ข้างๆ ผมค่อยๆเอานิ้วชี้ไปจิ้มไว้ที่ตรงปุ่มเอ็นเทอร์ กลั้นใจก่อนจะค่อยๆกดน้ำหนักลง
[Krrrr Krrrr]
!!!!
“ฮือออ ใครโทรมาวะ!” ผมทิ้งตัวลงนอนดิ้นกับพื้นอย่างขัดใจ ทำใจกดได้แล้วเชียว!
ผมหยิบโทรศัพท์ออกมากดรับ
“ฮัลโหล”
[เค้ก เราโฟคนะ]
“อ่อ อืม มีอะไร”
ที่แท้ก็โฟคนี่เอง คิดว่าใคร จำเขากันได้ไหมครับ โฟคเป็นคนที่ผมเจอวันที่ไปสอบข้อเขียน และในวันสอบปฏิบัติเขาเป็นคนที่สอบรอบเดียวกับผม หลังจากสอบเสร็จผมก็ไม่ได้คุยกับโฟคเลย เขาเองก็ไม่ได้โทรมาจนวันนี้
[เข้าไปดูผลสอบมายัง]
“ยัง กำลังจะดู” ก็ถ้าไม่โทรมาขัดจังหวะผมก็คงดูเสร็จไปแล้วอ่ะ
[อืม เราดูแล้ว]
“เป็นไงบ้าง ติดไหม” ผมถามอย่างตื่นเต้น ขนาดไม่ใช่ของตัวเองยังตื่นเต้นเลย
[ไม่อ่ะ] เสียงโฟคฟังดูเศร้าๆ ผมรู้สึกแย่ไปด้วย และยิ่งกังวลมากกว่าเก่า
“อืม ไม่ต้องเสียใจนะ” ผมปลอบใจ แต่ถ้าถึงคราวของตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงถ้าเกิดว่าผมสอบไม่ติดขึ้นมาบ้างอีกคน ผมคุยกับโฟคอีกสองสามคำก่อนจะวางสาย ผมกลับมาต่อสู้กับจิตใจตัวเองอีกครั้ง หัวใจเต้นแรงจนเจ็บ ผมกลั้นใจกดเอ็นเทอร์เข้าไป หน้าเวปเปลี่ยนหน้าแต่ยังไม่ขึ้นหน้าใหม่เพราะโหลดอยู่
“ฟู่” ผมเปล่าลมออกจากปากระงับอาการตื่นเต้น เหสายตามองไปที่อื่น ไม่อยากจับจ้องที่หน้าจอคอม แต่ความจริงก็คือความจริง เมื่อหน้าเว็ปโหลดเสร็จ ผมก็ค่อยๆเลื่อยเมาท์ลงเพื่อหารายชื่อตัวเอง ทุกชื่อที่ผ่านสายตาทำเอาผมแทบจะขาดใจตายเพราะเอาแต่กลั้นลมหายใจ ผมเลื่อนลงมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อย....
...ไม่
ทำไม....?
ไม่มีชื่อผม
ผมนั่งนิ่งค้างแทบไม่กระพริบตา ผมเลื่อนเมาท์ขึ้นไปข้างบนอีกครั้งอย่างเร็วต่างจากทีแรก ผมไล่สายตามองอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง ใช้สมาธิมากกว่าเก่า แต่แล้วก็เหมือนเดิมคือ....ไม่มีชื่อผม
หยดน้ำตาไหลลงมา ผมนั่งจ้องหน้าเว็ปของมหาวิทยาลัยไม่ลุกไปไหน ทำไมผมไม่ติด ทำไมถึงไม่มีชื่อผม ทั้งที่ผมทุ่มเทมามากขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่สุดท้ายผมก็สอบไม่ติด
“เค้ก ดูผลสอบอยู่เหรอครับ เป็นไงบ้าง” ผมพับหน้าจอโน๊ตบุ๊คลงทันทีที่ได้ยินเสียงพี่ทราฟ ตัวผมถูกดึงไปกอดจากข้างหลัง แต่น้ำตาไม่รักดีดันหยดลงบนแขนพี่ทราฟ พี่ทราฟเลยรู้ว่าผมร้องไห้และจับตัวผมให้หันหน้าไปหา
“เป็นอะไรครับ” พี่ทราฟตกใจที่เห็นผมร้องไห้
“พี่ทราฟ...เค้กสอบไม่ติดอ่ะ ฮืออ” ผมกอดพี่ทราฟร้องไห้เสียงดัง พี่ทราฟไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่ลูบหลังผมเท่านั้น
“เค้กไม่ติดอ่ะ ทำไมอ่ะพี่ทราฟ ทำไม!” ผมโวยวายแล้วก็ทุบที่หลังพี่ทราฟไปที ผมไม่ได้ตั้งใจแต่มือมันไปเอง
“ครับ ไม่เป็นไร ไม่ติดก็ไม่ติด” พี่ทราฟปลอบ ผมส่ายหน้าไปมาตรงคอพี่ทราฟ
“ไม่เอา! ไม่เอาแบบนี้ เค้กสอบไม่ติดอ่ะ ฮือออ เค้กเสียใจพี่ทราฟ” ผมสะอื้นหนักจนตัวโยน พี่ทราฟถอนหายใจเบาๆ มือก็ลูบหลังผมไม่หยุด
ผมรับไม่ได้อ่ะ ผมว่าผมก็ทำข้อเขียนได้ ตอนสอบปฏิบัติ แม้จะตื่นเต้นมากแต่ผมว่าผมก็ทำได้ดี คณะกรรมการก็ยิ้มเมื่อผมสอบเสร็จ แล้วทำไมผมถึงไม่สอบไม่ติด ทำไมถึงไม่มีชื่อผม
“อ้าว เค้กเป็นอะไร” พี่ริชที่เพิ่งกลับมาวิ่งเข้ามาหาผม ผมผละออกจากพี่ทราฟไปกอดพี่ริชไว้
“พี่ริช เค้กสอบไม่ติดอ่ะ ฮืออ” ผมร้องไห้เสียงดัง พี่ริชที่กอดตอบผมดูจะตกใจไม่น้อย
“ได้ไงอ่ะ เค้กออกจะเก่ง” พี่ริชพูดงงๆ นั่นสิ ผมก็อยากรู้ว่าทำไมผมถึงไม่ติด!!!
ผมนั่งร้องไห้อยู่นาน มีทั้งพี่ทราฟและพี่ริชช่วยปลอบให้ผมหยุดร้อง ส่วนพี่ครามก็นั่งนิ่งๆไม่พูดไปจา ผมหวังเอาไว้มากว่าผมจะติด ผมจะได้เป็นหนึ่งในนักศึกษามหาวิทยาลัยนี้คณะดุริยาคศาสตร์ แม้ก่อนหน้านี้ผมจะกังวลว่าจะสอบตัวเองอาจจะสอบไม่ติด และถึงผลออกมาว่าผมสอบไม่ติดก็ไม่เป็นไร แต่เอาเข้าจริงแล้มมันไม่ใช่ ผมทำใจยอมรับไม่ได้
“ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยXXXนี้ไหม มีวิทยาลัยดนตรีแยกโดยเฉพาะ” พี่ครามถามผม ผมส่ายหน้า ไม่ใช่ที่นี้ผมก็ไม่เข้าที่อื่นหรอก
“แล้วมันมีสอบแค่รอบเดียวเหรอ” พี่ริชถาม ไม่รู้ว่าถามใคร ผมนอนคว่ำหน้าเล่นกับสายไหมเงียบๆ ผมกำลังเซ็งถึงขีดสุด ทำไมวะ ทำไมผมไม่ติด!
คิดแล้วโมโห!!!
“มีอีกสอบรอบ ใช่ไหมเค้ก” พี่ทราฟบอกพี่ริชแล้วก็ถามผมต่อ ผมนิ่ง ผมกำลังเหนื่อย เหนื่อยที่ใจ และผมก็กำลังเศร้ามากจนไม่อยากคิดอะไร ขนาดเสียงโทรศัพท์ดังผมยังไม่สนใจจนพี่ทราฟต้องรับให้
“ครับพ่อ น้องเหรอ คือ....น้องสอบไม่ติดครับ ครับ เค้ก...พ่อจะคุยด้วย” พี่ทราฟยื่นโทรศัพท์มาให้ผม ผมส่ายหน้า ตอนนี้ผมไม่พน้อมจะพูดอะไรกับใครทั้งนั้น ผมลุกขึ้นแล้วก็เดินขึ้นห้อง ผมกอดหน้าลงกับหมอนแล้วก็ร้องไห้เงียบๆคนเดียว
“แม่จ๋า เค้กสอบไม่ติดอะแม่ เค้กเสียใจ เค้กทำไม่ได้ ฮืออ” ผมอยากไปหาแม่ ผมอยากให้แม่อยู่ข้างๆ แม่จะได้กอดผม แม้จะได้ปลอบผม
แกร๊ก
“เค้ก ร้องไห้อีกแล้วเหรอคนเก่ง” พี่ทราตามผขึ้นมาบนห้อง
“เค้กไม่เก่ง ฮึก” ผมแย้งไปสะอื้นไป ถ้าผมเก่งผมก็คงสอบติดไปแล้ว
“ไม่เอาสิครับ ไม่พูดแบบนั้น เค้กเก่งที่สุดเลยรู้ไหม” พี่ทราฟกอดผมที่นอนคว่ำหน้าอยู่
“ถ้าเค้กเก่งเค้กก็ต้องสอบได้สิ” ผมพูดอย่างเอาแต่ใจ
“การที่เค้กสอบไม่ได้ไม่ได้หมายว่าเค้กไม่เก่งนะ แต่อาจจะมีคนที่ทำได้ดีกว่า ยังไงก็มีอีกสอบรอบ ถ้าเค้กพยายามใหม่ พี่ว่าคราวนี้ต้องได้แน่ๆ”
“จริงเหรอ ถ้าสอบอีกแล้วไม่ได้ล่ะ” ผมถาม ผมแทบไม่หลงเหลือความมั่นใจในตัวเองแล้ว
“จริงสิครับ ถ้าไม่ได้ก็มีรอบที่สาม”
“แล้วถ้ารอบที่สามไม่ผ่านล่ะ” ผมยังถามอีก แต่หยุดร้องไห้แล้ว
“หึหึ ก็สอบไม่ผ่านไง” พี่ทราฟพูดขำๆ ผมเลยตวัดสายตามองพี่ทราฟเหวี่ยงๆ มันขำไหมเนี่ย ผมเครียดจะตายอยู่แล้วนะ มีอะไรน่าหัวเราะกัน
“โอ๋ๆ ก็มันจริงนี่ ถ้าไม่ผ่านก็ไปสอบที่ใหม่ มีมหาวิทยาลัยเยอะแยะที่เปิดคณะนี้ ไม่เห็นต้องเครียดเลยนี่ครับ แต่พี่เชื่อนะว่าเค้กต้องทำได้แน่ๆ” ผมฟังพี่ทราฟ จิตใจที่ว่าวุ้นสงบลง ผมก็รู้ว่ามันสอบครั้งใหม่ได้ แต่ผมอยากติดครั้งนี้ ไม่อยากจะไปเครียดอีกรอบ แค่รอบเดียวก็จะตายอยู่แล้ว
“ถ้าเค้กพยายามมากขึ้นเค้กจะทำได้ใช่ไหม เค้กจะสอบติดใช่ไหม”
“ครับ เค้กของพี่เก่งอยู่แล้ว อย่าเสียใจไปเลยนะคนเก่ง”
ผมจะเชื่อพี่ทราฟ ผมจะไม่เสียใจ ครั้งนี้จะเอาไว้เป็นบทเรียน แล้วผมจะพยายามให้มากขึ้น อ่านหนังสือให้มากขึ้นและจะฝึกซ้อมเปียโนให้มากขึ้น ผมจะไม่ยอมแพ้แน่ๆ คอยดูนะ ผมจะต้องเรียนในคณะนี้และมหาวิทยาลัยนี้ให้ได้ ถ้าไม่ได้อย่ามาเรียกผมว่า ‘เค้ก’ เลย!
[Rich talks]
“พี่คราม คืนนี้เราไปเที่ยวกันไหม”
“เที่ยว?” พี่ครามที่นอนอ่านหลังสืออยู่บนเตียงพูดทวนคำ?
“อืม พาเค้กไปเที่ยวกัน สงสารเค้กอ่ะ” เมื่อกี้เห็นเค้กร้องไห้แล้วผมแทบจะร้องตาม เค้กคงผิดหวังมาก เพราะเค้กพยายามอย่างเต็มที ก่อนสอบก็ซ้อมจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน เค้กให้ผมนั่งฟังเค้กซ้อมบ่อยๆหลังจากที่ผมกลับมาที่บ้าน ผมว่าเค้กเล่นเปียโนได้ดีมากเลยนะ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงสอบไม่ได้
“เที่ยวที่ไหน” พี่ครามถามด้วยท่าทีที่สบายๆ น้องสอบไม่ติดพี่มันยังมีกระจิตกระใจมานอนอ่านหนังสือสบายใจอยู่ได้วะ
“ไปกินเหล้ากันไหมพี่ อยากอะ” ผมบอก ผมไม่ได้ออกไปเที่ยวมานานแล้ว ไอ้เตอร์ก็โทรมากระแหนะกระแหนผมบ่อยๆหาว่าผมเป้นแม่บ้านอยู่ติดบ้าน ผมล่ะอยากจะเตะมันสักที ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากออกไปเที่ยวไปแข่งรถนะ แต่ออกไปได้ที่ไหน ไหนจะเรียนไหนจะงาน ไหนจะผู้คุมมิญญาณ(?) ตอนนี่พี่ครามให้ผมเข้าไปดูงานเยอะแยะมากมาย บอกว่าเดี๋ยวผมเรียนจบก็ต้องช่วยเขาทำงาน คือผมอยากจะบอกว่าผมไม่อยากทำ เพราผมไม่ชอบงานนี้ แต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง เพราะผมไม่กล้าจะขัดใจพี่ครามเท่าไหร่ ที่ผ่านมาพี่เขาช่วยผมไว้เยอะ บางทีมันอาจจะถึงเวลาที่ผมต้องตอบแทนเข้าบ้าง แม้ว้ามันจะทำให้ผมรู้สึกเอียนทุกครั้งที่ต้องเข้าสำนักงานก็เถอะ
“อยากเองแล้วอย่าเอาเค้กมาอ้าง” เสียงเข้มพูดกลับมา พี่ครามแม่งรู้ทันผมตลอด โคตรน่าเบื่อเลยวะ
“เค้าเรียกวินๆพี่ ผมอยากไป เค้กก็ได้ไปผ่อนคลายอารมณ์ด้วย” แต่ผมก็ยังแถไปเรื่อยๆ พี่ครามส่ายหน้าเนือยๆแล้วก็ก้มอ่านหนังสือต่อ ผมหมุนเก้าอี้กลับมาทำการบ้านตามเดิม
อ๊ะๆ อย่าคิดว่าผมขยันขนาดนั้น ทีแรกผมกะจะนอนดูหนังข้างล่าง แต่เพราะเมื่อตอนนั่งรถกลับบ้านผมดันบ่นกับพี่มันว่าวันนี้มีการบ้านเยอะ พี่มันเลยบังคับให้ผมทำการบ้านให้เสร็จ แต่พอมันไม่มีอารมณ์มันก็ทำไม่เสร็จเหมือนกันนั่นแหละ เหมือนตอนนี้ไง ผมนั่งจ้องหนังสือกับกระดาษมาครบชั่วโมงแล้ว กระดาษผมยังว่างเปล่าอยู่เลย ในหัวนี่ว่างเปล่ายิ่งกว่ากระดาษอีก
“เฮ้อ” ขี้เกียจอ่ะ ขี้เกียจทำโว้ย!
ผมเลื้อยตัวนอนไปกับโต๊ะ หยิบโมเดลรถมาเล่น อยากออกไปแข่งรถ ถ้าผมได้ออกไปแล่นรถเล่นสักสองสามชั่วโมง กลับมาผมคงมีอารมณ์ทำการบ้านมากกว่านี้
“ให้ทำการบ้านไม่ได้ให้เล่น” เสียงดุๆของพี่ครามไม่ได้ทำให้ผมกระตือรือร้นที่จะทำ แต่ยิ่งเซ็งเข้าไปใหญ่
“เอาไว้ก่อนได้ป่ะ ขี้เกียจอ่ะ” ผมต่อรอง
“ไม่ได้” คิดก่อนตอบก็ได้นะบางที
ผมยักไหล่นิดๆไม่ใส่ใจ และไม่คิดจะหยิบปากกาขึ้นมาทำการบ้านด้วย ผมอยากออกไปข้างนอกอ่ะ เบื่อๆ ง่วงด้วย ไปนอนสักตื่นท่าจะดี
ผมลุกจากโต๊ะเขียนหนังสือแล้วก็เดินไปที่เตียง พี่ครามเงยหน้าจากหนังสือมองผม ผมขึงตามองพี่ครามเซ็งๆแล้วก็ล้มตัวนอนข้างๆเขา
“มานอนทำไม ให้ทำการบ้านไม่ใช่เหรอไง” พี่ครามยังคงไม่เลิกบ่นผมเรื่องการบ้าน
“ผมไม่มีอารมณ์ทำอ่ะ เอาไว้ก่อน” ผมบอกแล้วปิดตาลง อ้าปากหาวเบาๆ นี่ขนาดผมแอบหลับในห้องเรียนมาแล้วนะ ยังง่วงเลย หรือเพราะเบื่อก็ไม่รู้ เลยง่วงกว่าปกติ
“เป็นแบบนี้แล้วจะเรียนจบไหม”
“จบน่า พี่อย่าบ่นดิ จะนอน” ผมว่า คนจะนอนก็พูดอยู่ได้ แล้วตัวผมก็ถูกดึงขึ้นจากเตียง
“อื้อ พี่คราม อะไรอีกอ่ะ” ผมตวัดเสียงห้วนๆ พี่ครามมองหน้าผมเขม็ง ผมได้แต่หงุดหงิดฟึดฟัด เป็นคนอื่นผมซัดไปแล้วครับที่มาขัดขวางการนอนของผม
“ไปทำการบ้าน” พี่มันสั่งเสียงนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง ผมจิ๊ปากไม่พอใจ
“ไม่เอา ผมขอนอนก่อนแล้วค่อยตื่นมาทำก็ได้” ผมพูด
“ตกลงจะไม่ไปเที่ยวใช่ไหม” พี่ครามเลิกคิ้วย้อนถามผม ผมเบิกตาโต หูผมปกติดีหรือเปล่าวะ สัญญาณไม่ได้ขัดข้องใช่ไหม ถึงได้ยินเสียงเทวดาแทนที่จะเสียงซาตาน
“ตกลงพี่จะไปเหรอ กินเหล้าอ่ะนะ” ผมถามย้ำ พี่ครามทำหน้าเหมือนรำคาญผม ยกหนังสือขึ้นอ่าน ช่างเป็นท่าทางที่น่าหมั่นไส้โคตรๆเลยวะ
“พี่ ตกลงว่าไง” ผมขยับเข้าไปนั่งใกล้พี่คราม
“ไปทำการบ้าน” พี่ครามเพียงแค่ย้ำคำที่ผมเกลียดสุดเท่านั้น
“บอกผมก่อนสิ ถ้าผมทำการบ้านพี่จะพาผมไปเที่ยวใช่ป่ะ” ต้องเข้าใจนะครับ คนที่เคยมีชีวิตอิสระได้เที่ยวได้ไปปลดปล่อย แต่ต้องมาอยู่แต่ในบ้าน ไปมหาวิทยาลัย ต่อด้วยไปสำนักงานและก็กลับบ้าน ผมทำแบบนี้ติดการมาเป็นเดือนสองเดือน มันก็เอียนนะครับ
“พูดมากจังวะ” พี่ครามพูดเสียงหงุดหงิด วางหนังสือในมือลงก่อนจะคว้าตัวผมเข้าไปจูบ ผมตัวปลิวมานั่งบนตักพี่คราม ยกมือคล้องคอพี่ครามเอาไว้ พี่มันจูบผมแรงๆเหมือนจะลงโทษที่ผมพูดมาก ผมก็เลยดูดลิ้นพี่มันแรงๆกลับบ้าง แล้วทีนี้พี่มันก็เลยดูดปากผมอย่างแรงจนเจ็บไปหมด ลิ้นของผมและพี่มันเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่ทำไมดูเหมือนผมจะแพ้ละ พี่ครามตวัดลิ้นรุกหนักภายในปากผม ตัวผมเริ่มหอบหนัก ความหวามไหววิ่งวนไปทั่วช่วงท้อง ได้ยินเสียงตัวเองครางออกมาเบาๆ ด้วย ไอ้ห่าเอ้ย กูครางหวิวไปไหมเนี่ย!!!
“หุบปากได้แล้วนะ” พี่ครามพูดกลังจากที่ถอนจูบที่แสนยาวนานและรุนแรงจนผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าพี่ครามมันจูบผมนานกว่านี้อีกนิดปากผมจะหลุดไปกับปากพี่มันไหม
“ไปทำการบ้าน ทำเสร็จแล้วจะพาไปเที่ยว” พี่ครามเช็ดน้ำลายที่อยู่จริงมุมปากผมออกให้ ผมเลยงับนิ้วพี่มันที แต่ไม่แรงหรอกครับ แต่ขบกัดเบาๆเฉยๆ
“ถ้าพี่ผิดคำพูดนะเจอผมแน่”
ผมชะโงกน้าไปหอมแก้มสากๆของพี่ครามทีหนึ่งก่อนจะกระโดลงจากเตียงไปนั่งทำการบ้านอย่างตั้งอกตั้งใจคอยดูนะ คืนนี้กูจะเมาให้ปริ้นเลย ให้สมกับที่ไม่ได้กินมานาน!
ผมใช้เวลาทำการบ้านทั้งหมดสองชั่วโมงกว่าๆก็เสร็จ ปกตินั่งงมทั้งคืนจนเข้าวันใหม่การบ้านก็ยังไม่กระเตื้องเลย แต่นี่เพราะผมจะได้ออกไปเที่ยวไง มีเหตุจูงใจดีเลยต้องรีบทำเสร็จให้เร็วๆเพื่อที่จะได้ไปเที่ยวเร็วๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะว่าผมจะทำลวกๆน่ะ เพราะก่อนจะเอาไปส่งอาจารย์ต้องส่งให้พี่ครามดูก่อนว่าผมตั้งใจทำการบ้านไหม
“โอเค เรียบร้อย ไปอาบน้ำไป” พี่ครามวางการบ้านลงตรงหน้าผมหลังจากที่เตรวจเสร็จ แล้วก็ออกไปจากห้อง ผมเดินผิวปากเข้าห้องน้ำอย่างสบายใจ
“พี่ริช ช่วยเค้กเลือกเสื้อผ้าหน่อยดิ”
ผมหันไปมองเค้กที่โผล่แค่หัวเข้ามาในห้องพี่คราม อ่อ ลืมบอกไป ผมย้ายขึ้นมาอยู่ห้องพี่ครามแล้วนะ แต่ห้องข้างล่างก็ยังเป็นห้องผมแหละ แต่พี่ครามไม่ให้ผมลงไปนอนข้างล่าง เลยบังคับให้ผมขึ้นมานอนกับเขาที่ห้องข้างบนแทน
“ได้สิครับ”ผมจัดปกเสื้อเชิ๊ตให้เข้าทีแล้วก็เดินไปหาเค้ก เค้กใส่แต่กางเกงแต่ไม่ใส่เสื้อ ผิวขาวชะมัด แอบเห็นรอยจูบตรงหน้าอกและต้นคอเค้กด้วย แต่เริ่มจะจางแล้ว
“นี่อะไรเนี่ย” ผมจิ้มรอยที่ดูใหม่มากที่สุดพร้อมเอ่ยแซว เค้กรีบยกมือกอดอกทำสีหน้าไม่ถูก ตลกแต่ก็น่ารักดี
“อะไร ไม่มีอะไรเล๊ย!” เค้กส่ายหน้าทำเสียงสูง ผมหัวเราะให้กับความน่ารักของเค้ก
ผมช่วยเค้กเลือกเสื้อผ้า โดยส่วนมากเค้กจะมีแต่เสื้อผ้าที่ดูน่ารักสดใสสมวัยและสมกับหน้า เพราะเค้กหน้าเด็กทั้งที่ อายุก็ยี่สิบแล้ว นิสัยก็เด็กด้วย แต่น่ารักดีแล้วครับ เค้กเหมาะที่จะเป็นแบบนี้มากกว่าที่จะโตไปเป็นผู้ชายห้าวๆอ่ะ
“เค้ก เสร็จยังครับ” พี่ทราฟขึ้นมาตาม ผมกำลังจัดทรงผมให้เค้ก เค้กหันไปยิ้มให้พี่ทราฟก่อนจะหันตรงกลับมามองกระจก
“แปบนะพี่ทราฟ จะเสร็จแล้ว” เค้กยิ้มกว้าง ดูเขาจะดีใจมากที่จะได้ไปเที่ยวผับ เห็นว่าไม่เคยไป เลยดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ
“ริช ไม่ต้องแต่งให้เค้กมากหรอก หล่อกว่าพี่แล้วเนี่ย” พี่ทราฟแซวขำๆ ผมยิ้มนิดๆ
ผับที่เรามาเที่ยวเป็นผับในเครือครอบครัวของพี่คราม อืม ก็ดีนะ เงินไม่รั่วไหลดี พี่ครามพาเราไปนั่งที่โต๊ะใหญ่โต๊ะหนึ่ง ก่อนจะเรียกพนักงานให้มารับออเดอร์แล้วพี่เขาก็ขอตัวไปดูความเรียบร้อยในร้าน
“คนเยอะอ่ะ” เค้กพูดเสียงดังนิดๆแข่งกับเสียงเพลง สายตากวาดมองไปทั่วบริเวณอย่างสนใจ ผมปล่อยให้พี่ๆเขาสั่งเหล้าสั่งอาหารไป ผมกินอะไรก็ได้อยู่แล้ว
เรานั่งกินเหล้ากันไปสักพัก พี่ครามก็ยังไม่กลับมาที่โต๊ะไม่รู้ไปไหน เค้กได้รับอนุญาตให้กินเหล้าได้แค่สองแก้ว และก็อ่อนซะจนมีแต่โค้ก ส่วนผมเหรอกระดกเอาๆเอาครับไม่ยั้งครับ เพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ออกมาอีกเมื่อไหร่
“เค้ก ถ่ายรูปกัน” ผมบอกแล้วก็หยิบมือถือมาถ่ายรูปกับเค้ก วันนี้เค้กน่ารักมากครับ จนหลายคนให้ความสนใจ แต่ส่วนใหญ่ที่สนใจจะเป็นผู้ชาย แต่เด็กน้อยของเราแทบจะไม่รู้ตัวเลย กระซิบกระซาบกับพี่ทราฟหัวเราะคิกคักสนุกสนาน แต่พี่ทราฟคงสังเกตุได้ว่าเค้กเป็นจุดสนใจของคนหมู่มาก เลยกอดเอวเค้กไว้ไม่ปล่อย
“แหมๆ ปล่อยเค้กบ้างก็ได้ไอ้ทราฟ น้องมันไม่หายไปไหนหรอก” พี่เจพูดแล้วก็จับจ้องมาที่มือพี่ทราฟที่โอวเอวไว้แน่น ส่วนเค้กก็กำลังง่วงกับการหามุมกล้องถ่ายรูปคุ่กับผม
“ไม่ได้หรอก กูหวง!” พี่ทราฟยักคิ้วให้พี่เจก่อนจะสาดสายตาเหี้ยมๆมองคนที่จ้องเค้กด้วยความสนใจ จนคนพวกนั้นหันหน้ากลับไปไม่ทัน
“ไอ้สอง จะไปไหน” พี่เจถามพี่สองที่จะลุกออกจากโต๊ะ
“กูเจอเด็กวะ เดี๋ยวมา” พี่สองทำหน้ากรุ่มกริ่มแล้วก็เดินไปหาเด็ก พี่เจส่ายหน้าอย่างระอาแล้วก็ลุกขึ้นยืน
“แล้วมึงจะไปไหน” พี่ทราฟถามพี่เจ ผมว่าคงไปหาเด็กเหมือนพี่สองแน่ๆ คู่นี้เหมือนกันอย่างกับแกะ คือเจ้าชู้มั่วไม่เลือก ต่างกันก็แค่พี่สองมั่งผู้หญิง ส่วนพี่เจมั่วเด็กผู้ชาย
“ไปเดินส่องเด็ก เดี๋ยวกูมา” พี่เจยักคิ้วให้พี่ทราฟเจแล้วก็เดินไป ผมยิ้มขำพี่เจแล้วก็ยกแก้วเหล้าขึ้นกระกดจนหมด
“พี่ทราฟ ขออีกแก้วดิ” เค้กที่กินหมดไปสองแก้วแล้วอ้อนพี่ทราฟจะเอาอีกแล้ว พี่ทราฟตีหน้าดุส่ายหน้าไม่ยอมให้เค้กกิน เค้กเลยหันมามองหน้าผมเหมือนจะขอความช่วยเหลือ แต่ผมว่าตอนนี้เค้กเมาแล้วแหละ คนไม่เคยกินเหล้า ไม่แปลกหรอกที่กินแค่สองแก้วแล้วจะเมา
“ให้น้องกินไปเถอะพี่ เดี๋ยวเข้ามหาลัยไปแล้วก็ต้องเข้าสังคม ให้เค้กกินเป็นไว้ก็ดี” ผมบอก เพราะถ้าเค้กเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ยิ่งคณะดุริยางค์ด้วยแล้ว พวกนี้กินเหล้ากันทุกวัน ถ้าเค้กกินไปเป็นอาจจะโดนมอมเหล้าได้
พอผมพูดพี่ทราฟเลยอนุญาตให้เค้กกิน ยิ่งดึกดนตรียิ่งดัง เพลงมันๆช่วยสูบฉีดให้เลือดในร่างกายผมพุ่งฉีดยิ่งขึ้น
“เค้ก ไปเต้นกันไหม” ผมชวนเค้ก เค้กหันไปขอความเห็นพี่ทราฟ พี่ทราฟพยักหน้าก่อนจะก้มลงกระซิบอะไรกับเค้กสักอย่าง ก่อนจะตบท้ายด้วยการหอมแก้มเค้กฟอดใหญ่ ทำเอาคนที่มองเค้กมองมาด้วยความเสียดาย
ผมจูงเค้กไปที่ๆใกล้เวที ผมเต้นกับเค้กสองคน แรกๆเค้กดูเขินๆ แต่สักพักเค้กก็เต้นอย่างสนุกสนาน อาจจะเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยแหละที่ทำให้เค้กกล้าทำอะไรแบบนี้ จากที่เต้นกันอยู่สองคน ผมก็รู้สึกว่ารอบข้างตัวเองมีคนมาเต้นด้วย และรู้สึกว่าตัวผมกับเค้กจะถูกผู้ชายสี่ห้าคนล้อมไว้ ผมหยุดเต้นแล้วก็พาเค้กกลับมานั่งที่โต๊ะ เค้กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร พี่ทราฟพอเห็นเค้กก็รีบรับตัวเด็กที่เดินเซนิดๆไปนั่งข้างๆ พี่ครามที่มานั่งที่โต๊ะตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้มองหน้าผมนิ่งๆ
“เดี๋ยวผมมานะพี่ ไปเข้าห้องน้ำก่อน” ผมบอก กินเหล้าเข้าไปเยอะก็ต้องปล่อยออกมาบ้าง
ผมจัดการปลดทุกข์ มีคนมายืนฉี่ข้างๆผมแต่ผมไม่ได้สนใจอะไร จัดการธุระของตัวเองเสร็จผมก็รูดซิปและเดินไปล้างมือ แต่พอมองในกระจก ผมก็เห็นผู้ชายสองคนมองผมอยู่ สายตาของมันทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง มันสองคนเป็นกลุ่มเดียวกับไอ้พวกที่ล้อมผมตอนออกไปเต้นกับเค้ก ผมรีบล้างมือให้เสร็จแล้วเตรียมจะเดินออก แต่มือกลับถูกดึงไว้
“ปล่อย” ผมกดเสียงต่ำ ไอ้คนที่จับมือผมกระตุกยิ้มมุมปาก
“ไม่ปล่อย พวกเราชอบนาย ไปนั่งกับเราไหม” มันพูด ผมสบัดมือออกจากข้อมือมันแล้วก็เอาชายเสื้อตัวเองเช็ดบริเวณที่ถูกจับ ผมมันสองคนหน้าเสียก่อนจะมองหน้าผมอย่างไม่พอใจ
“ไม่ต้องมายุ่ง” ผมบอกนิ่งๆแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำ แต่คราวนี้ไหลผมทั้งสองข้างถูกระชาก คนที่เดินเข้ามาในห้องน้ำมองผมด้วยความสนใจแต่ก็ไม่คิดจะช่วย
“อย่าเล่นตัวเลยน่า คิดว่าดูไม่ออกหรือไงว่าเป็นอะไร” ไอ้หัวทองอีกคนพูดเสียงเหยียดตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมกัดฟันแล้วก็กระทืบเท้าไอ้คนหัวทองก่อนจะชกไอ้หน้าเหียกอีกคนอย่างแรง
“กูจะเป็นอะไรก็เรื่องของกู กูเป็นแต่ก็ไม่เอาพวกมึงหรอก!” ผมถีบที่เอวไอ้คนหัวทองที่ทำท่าจะเข้ามาหาผมไปที ผมล่ะเกลียดจริงๆ ทำไมไอ้คนพวกนี้จะต้องมองว่าพวกผมง่ายด้วยวะ ถึงกูจะเป็นเกย์แต่ก็ไม่ได้ง่ายโวย คิดแล้วก็แค้นผมเลยเข้าไปซัดไอ้หน้าเหียกนั่นอีกทีก่อนจะเดินหัวเสียออกมาจากห้องน้ำ
“อ๊ะ! พี่คราม” ผมผงะเมื่อเจอพี่ครามยืนสูบบุหรี่อยู่ที่หน้าห้องน้ำ ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“กลับมานะมึง!” ผมหันไปมองไอ้สองคนในห้องน้ำที่เดินตามออกมาก่อนจะมองหน้าพี่ครามอย่างขอความช่วยเหลือ พี่ครามสูบบุหรี่อย่างใจเย็นอีกทีก่อนจะดันตัวผมให้ไปอยู่ข้างหลังเขา ไอ้สองตัวนั้นพอออกมาเจอพี่ครามก็ผงะถอยหลัง
พวกมันมองหน้ากันเลิกลั่กก่อนจะรีบเดินออกไป ไม่แม้แต่จะมองหน้าผมด้วยซ้ำ เฮอะ! กระจอกวะ แต่ผมไม่แปลกใจหรอกนะที่มันจะกลัว มีใครที่มองหน้าพี่ครามแล้วไม่กลัวบ้างวะ ถึงจะหล่อมากๆแต่ก็โหดมากๆเหมือนกัน ผมรู้ดี เพราะผมโดนมาก่อนเยอะ!
“ไม่เป็นไรใช่ไหม” พี่ครามถามนิ่งๆ ผมพยักหน้า พี่ครามเลยหมุนตัวจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่ผมดึงตัวพี่มันเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่งก่อนจะลงกลอน พี่ครามมองหน้าผมอย่างสงสัย ผมขยับตัวเข้าไปหาพี่ครามก่อนจะยืดตัวขึ้นจูบพี่คราม ผมสอดลิ้นเข้าไปในปากพี่ครามก่อน ที่แรกพี่ครามดูจะอึ้งๆที่ผมทำแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้ผมเป็นฝ่ายรุกได้นาน
“พี่คราม” ผมครางชื่อพี่มันออกมา ริมฝีปากเราไม่ห่างจากกัน ผมโอบรอบคอพี่ครามเอาไว้เบียดตัวเขาหาพี่ครามให้ตัวเราใกล้กันมากขึ้น ส่วนมือพี่ครามก็ลูบไปตามตัวผม
“อืมม” ยิ่งจูบผมก็ยิ่งต้องการ ผมไม่ชอบสายตาที่ไอ้คนพวกนั้นผมผมอย่างจาบจ้วง มันน่าขยะแขยง คนที่จะทำกับผมแบบนี้ได้มีแต่พี่ครามคนเดียวเท่านั้น
“ผมรักพี่นะ รักพี่คนเดียว” ผมถอนริมฝีปากออกก่อนจะยิ้มยั่ว พี่ครามกระตุกยิ้มมุมปากแล้วก่อนที่ใบหน้าของเราสองคนจะเคลื่อนเข้าหากันอีกครั้งเหมือนมีแรงดึงดูด
.........................
# ยังไม่จบนะ มีต่ออีกหน่อย แต่ยังไม่เสร็จ พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะคะ ^_^
:katai2-1:
-
ตัวอย่างปกนิยายทั้ง 3 เล่มค่ะ
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/q71/s720x720/945730_493996174019268_671288352_n.jpg)
(https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/q71/s720x720/556978_493996204019265_2071260683_n.jpg)
(https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/q71/s720x720/546840_493996184019267_1424042765_n.jpg)
พอใช่ได้ไหมค่ะ
-
:katai5: ค้างจัง 555555 มาต่อเร็วๆนะครับ
-
เค้กสู้ต่อไปครั้งหน้ายังมี :ped149:
นายริชชี่แซ่บเกิน :z1:
-
จะจบแล้ววว :sad4: :sad4:
-
รอจ้า
-
มียั่ว มียั่ว อย่างนี้ต้องเจอนะริช :oo1: :oo1:
-
เค้กกับริชเนื้อหอมจริง ๆ >.<
-
“อย่าเล่นตัวเลยน่า คิดว่าดูไม่ออกหรือไงว่าเป็นอะไร” ไอ้หัวทองอีกคนพูดเสียงเหยียดตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมกัดฝันแล้วก็กระทืบเท้าไอ้คนหัวทองก่อนจะชกไอ้หน้าเหียกอีกคนอย่างแรง แก้คำผิดด้วยค่ะ
ริชหน้ารักอะ อย่าอ่านตอนต่อไปแล้วอะ
-
... รอพรุ่งนี้ ... :serius2: :serius2: :hao4: :hao4:
-
ตัดฉับอ้า รอตอนหน้าจ้า แต่น้องริชมาเต็มจริงๆ
-
ถ้าเป็นเราแล้วสอบไม่ติดคงเสียใจมากๆอ่ะ :ling1: :katai1:
ริชมียั่วๆ 5555 :katai2-1:
-
ปกนิยายน่ารักจังค่ะ :katai2-1:
-
จะจบแล้วเหรอเนี่ยยยยยยยยย
ฮืออออ น้องเค้กไม่เป็นไรนะ
เดี๋ยวนี้ริชเริ่มรุกพี่ครามแล้วนะ คึคึ
-
ตัดจบได้ค้างมากกกก
ริชจัดเต็มเลย ยั่วให้พี่ครามรักจนถอนตัวไม่ได้ อิอิ
-
o13 o13 o13
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:ยั่วแบบนี้โดนจัดหนักแน่ริช :hao6: :hao6: :hao6:
-
รอตอนต่อของตอนจบ อิอิ
-
ริชขยันยั่วดีจังเว้ย 555555
แต่ดีแล้ว คนอ่านและพี่ครามชอบบบบ ><
ส่วนเค้กน่าสงสารอ่า
ไม่เป็นไรนะเค้ก โอกาสหน้ายังมี สู้ๆ
-
เค้กสอบไม่ติดหรือใส่รหัสผิดป่าว
ส่วนริชนี่ร้อนแรงจัง พี่ครามชอบ
ปล. คนที่โอบเอวเค้กพี่ทราฟ ไม่ใช่พี่ครามนะ
-
เค้กสอบไม่ติดหรือใส่รหัสผิดป่าว
ส่วนริชนี่ร้อนแรงจัง พี่ครามชอบ
ปล. คนที่โอบเอวเค้กพี่ทราฟ ไม่ใช่พี่ครามนะ
ฮู้ยยยยยย เกือบไปแล้วไหมล่ะ พี่ครามกับเค้กเกือบเป็นชู้กันแล้ววว :z3: :katai1:
-
ริชร้อนแรงนะเนี่ย
-
ริชทำแบบนี้รู้ผลลัพธ์ดีแล้วใช่ไหม
-
คู่นี้เค้าแซบจริงๆ
-
ยั่วแบบนี้โดนแน่ๆริช
สงสารเค้กอ่ะ ทำไมไม่ติด :katai1:
-
Pretty Boy II
ตอนที่ 31-(2)
The Happy Ending Chapter
เพื่อให้ได้อารมณ์ กรุณาเปิดเพลงคลอไปด้วย หลายๆรอบจากว่าจะจบพาร์ทพี่ครามนะคะ ^_^
http://www.youtube.com/watch?v=r7Yl3AxoEYk (http://www.youtube.com/watch?v=r7Yl3AxoEYk)
[Song-Khram talks]
ผมมองคนที่นั่งอยู่บนรถขำๆ มีรู้ว่าจะเกร็งอะไรนักหนา ทั้งๆที่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจะไปหาพ่อแม่ผม เสาร์นี้แม่ผมโทรมาหา สั่งให้ผมพาริชไปหา ที่แรกเขาก็เฉยๆ ดีใจด้วยซ้ำที่จะได้ไปเจอแม่ผม เดี๋ยวนี้สองคนนี้เขาสนิทกันครับ โทรคุยกันบ่อยๆ แต่พอเขารู้ว่าพ่อผมก็อยู่บ้านก็ทำหน้าปูเลี่ยนแบบไม่อยากไป
“เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วน่า” ผมพูดขำ หักพวงมาลัยเลี้ยงรถเข้าบ้าน
“เฮ้อ ผมกลัวอ่ะ” ริชพูดเสียงเบา
“ยังจะกลัวอะไรอีก ไม่ชินอีกเหรอไง” ผมดับเครื่องยนต์ หันหน้าไปมองเด็กข้างๆ
“ไม่มีทางที่จะชินง่ายๆหรอก แล้วทำไมที่บ้านพี่ต้องมีคนชุดดำอยู่เยอะขนาดนี้ด้วย” ริชทำหน้าไม่ชอบใจก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ
ริชคงไม่ชินที่มีลูกน้องพ่ออยู่เต็มบ้านแบบนี้ ผมก็ไม่ชอบเพราะมันไม่มีความเป็นส่วนตัว แต่ไม่มีก็ไม่ได้ ชีวิตของมาเฟียก็เหมือนชีวิตที่ถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย ศัตรูมีอยู่รอบด้าน จึงจำเป็นต้องระวังภัยให้แน่นหนาที่สุด จะประมาทไม่ได้เด็ดขาดแม้จะอยู่ในบ้านตัวเองก็ตาม
ผมเดินเข้าบ้านไปที่หลังริช แม่กับริชนั่งคุยกัน ผมยกมือไหว้แม่ก่อนจะเดินแยกไปหาพ่อที่ห้องทำงาน ผมเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป พ่อที่นั่งอ่านทำงานอยู่เงยหน้ามองผมก่อนจะเอนหลังผิงพนักเก้าอี้ ผมเดินไปนั่งที่โซฟาภายในห้อง
“เด็กนั่นล่ะ” พ่อถาม ผมแปลกใจนิดๆที่อยู่ๆพ่อก็ถามถึงริช
“ทำไม สนใจด้วยเหรอ” ผมย้อนถามหน้าตาย
“อย่ากวน ก็แค่ถาม” พ่อตีหน้านิ่ง ผมแสยะยิ้มมุมปาก
“อยู่กับแม่ที่ห้องนั่งเล่น” ผมบอก พ่อพยักหน้ารับ พ่อเงียบผมเงียบ เหมือนเรากำลังหยั่งเชิงกันอยู่
“ตกลงพ่อจะยอมรับเมียผมไหม” ผมถามและผมต้องได้คำตอบ เพราะผมไม่อยากให้มันเอาชีวิตไปเสี่ยงอะไรอีกแล้ว
“แล้วถ้าฉันบอกว่าไมล่ะ” พ่อถามผมอย่างเป็นต่อ
“ก็ไม่ไง ผมก็แค่จะไม่พามันมาบ้านอีกแค่นั้น มันเรื่องของพ่อไม่ใช่เรื่องของผม แต่ครอบครัวผมพ่ออย่างยุ่งก็แล้วกัน” ผมพูด เพราะนี่เป็นเรื่องของผมชีวิตของผม เรื่องของพ่อ ครอบครัวคู่ครองของพ่อผมไม่เคยเข้าไปยุ่ง เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม เพราะฉะนั้นพ่อก็ไม่ควรมายุ่งเรื่องของผมกับริช
“เออ เอาเถอะ ต่อให้บอกว่าไม่ยอมฉันจะไปห้ามอะไรแกได้ แถมแม่แกก็ยังให้ท้ายอีก ฉันตัวคนเดียวคงสู้ไม่ได้หรอก เฮอะ!” พ่อพูดหน้าตึง ผมฟังนิ่งๆไม่ได้แสดงออกว่าดีใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“ถ้างั้นก็ดี”
“แล้วตกลงว่าเด็กนั่นเป็นเมียแกไปแล้วใช่ไหม” พ่อขมวดคิ้วถามผม ผมมองตอบพ่อก่อนจะพยักหน้า พ่อถอนหายใจออกมาเบาๆ
“แล้วนี่ฉันต้องทำอะไรบ้าง ต้องไปสู่ขอลูกเขาให้แกไม่เนี่ย เด็กผู้ชายอีก ต้องจัดการแต่งไหม?” พ่อพูดกับผมเหมือนคนสับสน ผมยิ้มขำกับท่าทางของพ่อในใจ
“พ่อไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่ไม่แกล้งมันก็พอแล้ว ส่วนเรื่องแต่งงานคงไว้ก่อนเรื่องนั้นผมจัดการเอง” ผมบอก ที่จริงทุกวันนี้ริชก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งในบ้านผมไปแล้วนะ นามสกุลมันก็ใช้ของผม แค่นี้ผมก็ถือว่ามันเป็นของผมเต็มตัวแล้ว
“ฉันเริ่มโครงการคาสิโนที่รัสเซียไว้แล้ว เดี๋ยวฉันจะโอนให้แก่ไปดูแล ฝากด้วย”
“ครับ” โครงการนี้ผมคุยกับพ่อมาก่อนหน้านี้แล้ว
“แล้วก็...ขอโทษแล้วกันที่ทำให้เมียแกเจ็บตัว”
“ไม่เป็นไรครับ”
คุยกับพ่อเสร็จผมก็เดินไปหาที่ริชที่ห้องนั่งเล่นแต่ไม่อยู่ ผมกวักมือเรียกเด็กรับใช้มาถามดูก็รู้ว่าริชกับแม่ผมอยู่หลังบ้าน ผมเลยเดินไปที่หลังบ้าน ริชกับแม่นั่งเล่นกันอยู่บนสนามหญ้าที่มีผ้าผืนใหญ่รอง ข้างๆริชมีหมาพันธุ์ลาบาดอร์อยู่ตัว ตัวนี้เป็นตัวที่ใจดีที่สุดแล้ว ริชพอเห็นผมก็ยิ้มให้ผม เดี๋ยวนี้มันยิ้มบ่อยมากขึ้น แต่ก็ยังไม่ค่อยจะเชื่อฟังผมเหมือนเดิม
“ไงเรา ไปคุยอะไรกับพ่อมาล่ะ” แม่ถามผมที่ล้มตัวลงนั่ง แม่ผมกำลังนั่งถักนิตติ้งอยู่ ในมือริชก็มี สงสัยจะถูกแม่ผมบังคับให้ทำ
“ก็เรื่อยเปื่อย พ่อจะให้ผมดูงานสร้างคาสิโนแทน” ผมบอกแล้วก็ทิ้งตัวนอนลงบนตักริช ริชเกร็งตัวตกใจอยู่แปบหนึ่งก่อนจะคลายอาการเกร็งลง ผมจ้องตาริชที่ก้มมองผม
“อยากกินองุ่น” ผมบอก ริชทำหน้าเลิกลั่กมองไปทางแม่ผม แต่แม่ผมแค่ยิ้มบางๆแล้วก็ก้มหน้าถักนิตติ้งอยู่ ริชถึงได้เอื้อมมือไปเด็ดองุ่นมาป้อนผม ผมอ้าปากรับก่อนจะเคี้ยวโดยที่ยังคงจ้องเจ้าของตักไม่วางตา หน้าริชแดงขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ป้อนองุ่นผมไม่บ่นสักคำ โธ่ ก็ถ้าไม่อยู่ต่อหน้าแม่ผมคงโดนทุบไปแล้ว
“อะแฮ่ม จะสวีทกันก็เกรงใจแม่บ้าง” แม่ผมพูดขึ้นลอยเหมือนจะบอกเป็นนัยว่าแม่ยังอยู่ตรงนี้นะ
“แม่ก็ไปสวีทกับพ่อสิ” ผมพูดโดยที่ตายังจ้องริชไม่หยุด ผมชอบเวลามันเขินครับ ตลกดี
“ไม่เอาล่ะ น่าเบื่อ” แม่ผมตวัดเสียงพูด ผมส่ายหน้าขำๆ
“แต่พ่อเขารักแม่นะ” อันนี้ริชเป็นคนพูดครับ แม่ผมหยุดถักกิตติ้งแล้วก็เงยหน้ามองคนพูดนิ่งๆ
“จริงๆนะ ผมไม่รู้หรอกว่าพ่อกับแม่ทะเลาะอะไรกัน แต่ถึงผมเป็นคนนอกผมยังดูออกเลย” ริชพูดเนิบๆเหมือนจะไม่กล้าพูด แต่ก็พูดไม่หยุด
“เขาจ้างมาพูดหว่านล้อมแม่เท่าไหร่หืม แม่ให้มากกว่าเลยเอ้า” แม่ผมแหย่ริช ริชส่ายหน้าทันที
“เปล่านะ ผมแค่พูดตามที่เห็นน่ะ ตอนที่พ่อไปซื้อเป็ดให้แม่นะ พ่อไม่ห่วงตัวเองเลยด้วยซ้ำ”
“นั่นเพราะโง่เองไม่ใช่เหรอไง” แม่ผมขึ้นเสียงแบบหมั่นไส้พ่อ ริชได้แต่ยิ้มแหยงๆ ก้มหน้ามองผมเหมือนจะให้ช่วย แต่ผมส่ายหน้าก่อนจะกระดิกนิ้วให้ริชก้มลงมา ริชทำตามผมเลยกระซิบเบาๆ
“ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องพ่อกับแม่หรอก เค้าไม่ได้โกรธกัน แค่แหย่กันเฉยๆ” ผมบอก ริชเบิกตาโตทำหน้าไม่เชื่อ
“จริงเหรอ” ริชถามผม
“อืม” ผมยักคิ้วใส่
“นี่ นินทาอะไรแม่กันสองคนนี้” แม่ผมนี่หูดีจริงๆ ผมหลับตาลงไม่สนใจ ปล่อยให้ริชรับมือแม่ผมเอาเอง
ผมอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นริชนั่งเสียบหูฟังอยู่หน้าคอมนิ่ง ผมเดินไปใส่เสื้อผ้า ตอนนี้กลับมาที่บ้านผมแล้วครับหลังจากกินข้าวที่บ้านนู้นเสร็จ ทีแรกแม่ผมจะให้นอนค้างที่นู่น แต่ผมไม่อยาก และริชเองก็คงไม่ชินที่จะนอนที่นู่นเท่าไหร่ ถึงริชไม่พูดผมก็พอเดาได้
ผมแต่งตัวเสร็จก็เดินลงไปข้างล่างไปตรวจเช็คความเรียบร้อยข้างล่าง เค้กกำลังซ้อมเปียโนอยู่ในห้องซ้อม ที่แต่ก่อนเป็นห้องเก็บของ แต่ผมสั่งให้ช่างมาทำใหม่ให้เป็นห้องซ้อมเก็บเสียงโดยเฉพาะ ครั้งนี้เค้กดูตั้งใจฝึกฝนมากกว่าเดิมเยอะ ไอ้ทราฟที่นอนเฝ้าเค้ก
เมื่อดูแลไม่มีอะไรผมก็เดินขึ้นห้อง ริชยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ผมเดินไปยืนข้างๆ ริชเงยหน้ามองผมด้วยสภาพที่น้ำตานองหน้า แล้วเขาก็หมุนเก้าอี้หันมากอดเอวผมที่กำลังตกใจอยู่
“ฮึก ฮืออ” ผมกอดตอบ ไม่รู้ว่าริชเป็นอะไร
“เป็นไร” ผมถามเสียงนุ่ม ริชส่ายหน้ากับหน้าท้องผมแต่ก็ยังไม่หยุดร้องไห้ ผมดึงตัวริชออกก่อนจะนั่งยองๆตรงหน้ามัน ริชปาดน้ำตาออก ตาแดงจมูกแดงไปหมด ผมว่าเค้กขี้แยแล้วนะ เด็กนี่ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก
“ร้องทำไม” ผมถามอีกครั้ง แต่ริชก็ยังคงส่ายหน้าจนผมเริ่มหงุดหงิด
“ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วร้องไห้ทำไม” ผมใช้เสียงแข็งนิดๆ ริชนั่งเงียบ หยาดน้ำตาไหลลงมาหนึ่งหยด
“ผม...ขอบคุณนะ” เขายิ้มทั้งน้ำตา ผมงงไปหมดไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร
“ขอบคุณ...ขอบคุณ ฮือ ที่พี่อยู่กับผมตรงนี้ ฮึก” ริชสะอื้นหนัก ผมดึงตัวมันให้ลงมานั่งบนตักผม ถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่มันร้องไห้ปริ่มจะขาดใจแบบนี้
“ขอบคุณ ฮึก ที่พี่ให้ชีวิตใหม่แก่ผม” ริชพยายามที่จะหยุดร้องเพื่อที่จะพูดให้จบ ผมตั้งใจฟังสิ่งที่มันกำลังพูด
“ถ้าขาดพี่ไปแล้วผมคงไม่เหลืออะไร พี่จะไม่ทิ้งผมใช่ไหม” คำพูดท้ายประโยคดังแผ่วเหมือนมันเองก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก
“ฉันจะไม่ทิ้งนาย ไม่ทิ้งหรอก เลิกร้องได้แล้ว” ผมพูดจริงจัง สิ่งที่ริชถามอาจจะดูงี่เง่าไปเสียหน่อย แต่สำหรับคนบางคน คนที่ขาดความมั่นใจไปทุกเรื่องอย่างริช ผมรู้ว่าเขาต้องการความมั่นใจมากกว่าคนอื่นหลายเท่า
“จริงๆนะ อย่าหลอกผมนะ”
“อืม ทำไม คิดว่าฉันจะทิ้งนายเหรอ” ผมถามกลับ อยากรู้ว่าอะไรทำให้มันเป็นแบบนี้
“เปล่าหรอก” ริชตอบอ้อมแอ้มอยู่กับไหล่ผม
“แล้วร้องไห้ทำไม” ผมยังคงซักไซ้ถามเอาความจริง
“ผม...คือ....” ริชอึกอักเหมือนไม่อยากพูด
“พูดมาเร็วๆ” ผมใส่เสียงเข้มเข้าขู่ ริชขยับหนั่งตรงๆแทน
“ผมก็แค่ฟังเพลงแล้ว...เพลงมันซึ้งอ่ะ” ริชตอบเสียงเบาๆ
“แล้วนายก็เลยร้องไห้” ผมพูดตา ริชพยักหน้ารับ โธ่ ไอ้เราก็คิดว่าเป็นอะไร ว่าแล้วก็ดีดหน้าผากมันไปทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
“เจ็บนะ พี่ไม่เข้าใจความรู้สึกของผมหรอก” ริชพูดหน้างอ ผมยิ้มกับท่าทางงอนๆของริช
“เข้าใจสิ ทำไมฉันจะไม่เข้าใจ” ผมพูด ริชช้อนตาขึ้นมองผม
“พี่รักผมไหม”
“รักสิ”
“ผมก็รักพี่ รักมากเลย พี่อย่าเบื่อผมนะ ต่อให้ผมดื้อพี่ก็ห้ามเบื่อผมนะ”
“อืม ไม่เบื่อหรอก”
ริชหลับไปแล้วครับหลังจากที่ร้องไห้หนัก ผมนั่งพิงหัวเตียงลูบผมคนที่นอนหลับสนิท ถ้าผมไม่เจอมันก่อนที่มันจะรู้เรื่องพ่อแม่ มันจะเป็นยังไง จะอยู่ยังไง จะมีใครดูแลไหม แต่วันนี้มันอยู่กับผมแล้ว ผมก็จะดูแลมันให้ดีที่สุด ผมเองก็ไม่คิดหรอกว่าจะรักเด็กคนนี้ได้ ทั้งดื้อทั้งเถียงเก่ง ไม่เคยที่จะเชื่อฟัง แต่อีกด้านของความแข็งกระด้างผมมองเห็นความอ่อนแอ ชอบแสร้งว่าไม่เป็นอะไรทั้งที่ข้างในกำลังทุกข์มากแท้ๆ ผมรู้นะว่ามันชอบไปแอบร้องไห้คนเดียว ผมจึงบอกกับตัวเองไว้ว่า ถ้ามันอยู่กับผม มันจะไม่มีวันได้ไปแอบร้องไห้อีกแล้ว ถ้าริชร้องไห้ มันก็จะมีผมคอยปลอบเสมอ
จุ๊บ ~
ผมก้มลงจูบที่หน้าผากเหม่งๆของริชเบาๆ ยิ้มนิดๆให้กับความน่ารักของมัน เบื่องั้นเหรอ...คงไม่มีทางหรอก มีแต่มันนั่นแหละที่ชอบทำหน้าเบื่อผมเวลาที่ผมสั่งหรือขัดใจมัน
ผมลุกขึ้นจากเตียงว่าจะเดินไปปิดคอมที่ริชเปิดทิ้งไว้ แต่หน้าเว็ปที่เปิดอยู่ทำให้ผมต้องนั่งลง หยิบหูฟังขึ้นมาเสียบใส่หัว ก่อนจะกดให้เพลงที่ริชฟังไปก่อนหน้านี้เล่น เพลงที่ทำให้มันร้องไห้ได้ขนาดนั้น
ในโลกที่มี ความวกวน
ในโลกที่ทุกคนต้องดิ้นรน
ที่สับสน ร้อนรนจนใจ นั้นแสนเหนื่อย
ในโลกที่ความทุกข์ท้อใจ
ได้เดินผ่านเข้ามาเรื่อยๆ
จนบางครั้งไม่รู้จะข้ามไปเช่นไร
แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ
กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ
ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบ อะไร
และฉันรู้และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้
ฉันก็รู้ และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่กับฉัน
หึหึ ไม่ได้มีแค่มันคนเดียวหรอกครับที่ดีใจ ผมเองก็ดีใจเหมือนกันที่มีมัน
“รักนะเด็กดื้อ”
# ปิดเพลงเก่าแล้วเปิดเพลงใหม่ เพื่ออรรธรสในการอ่าน ^_^
http://www.youtube.com/watch?v=wTv0R6yPKTo (http://www.youtube.com/watch?v=wTv0R6yPKTo)
[Traf talks]
“มึงจะออกไปไหนวะ” ไอ้เจถามผมที่กำลังใส่รองเท้าเตรียมออกจากบ้าน
“ไปซื้อของมาบำรุงเค้ก เดี๋ยวกูมา ฝากดูด้วย” ผมบอกมันแล้วก็รีบกระโดดขึ้นรถขับไปที่ห้าง
ช่วงนี้เค้กเครียดมาก เอาแต่อ่านหนังสือกับซ้อมเปียโน นอกจากสองอย่างนี้เค้กแทบจะไม่กระดิกตัวทำอะไรเลย ผมบอกให้พักบ้างก็ไม่ฟัง ยิ่งถ้าผมออกไปสอนหรือไปทำงานที่อู่นะ ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะเค้กจะเอาแต่ซ้อมเปียโนจนลืมทานข้าว ช่วงนี้ล่นปวดท้องบ่อย พอจะพาไปหาหมอก็ไม่ยอมไป เค้กเป็นโรคกลัวโรงพยาบาลครับ น้องบอกว่าเพราะแม่ตายที่โรงพยาบาลและเขาก็ตาบอดที่โรงพยาบาลเขาเลยไม่ชอบ เหมือนว่าถ้าเขาไปแล้วจะต้องเสียของรักไป ผมฟังแล้วก็อึ้ง ไม่คิดว่าเค้กจะมีอคติกับโรงพยาบาลมากขนาดนี้
พอมาถึงห้าง อะไรที่เค้กชอบกินทั้งขนมนมเนยผมซื้อหมด แทบจะเหมาทั้งห้าง แค่สองอาทิตย์ที่ผ่านมาเค้กก็ผอมลงไปมากจนผมใจหาย ผมไม่อยากให้น้องเครียดมากขนาดนี้ เพราะร่างกายจะแย่ก่อนที่จะถึงวันสอบ
ก่อนกลับบ้านผมก็แวะร้านขายยาซื้ออาหารเสริมและยาบำรุงไปให้เค้ก เรียกวว่าบำรุงกันชุดใหญ่เลยครับ ซื้อของเสร็จผมก็กลับบ้าน เมื่อวานแม่กับพ่อผมก็มาเยี่ยมถึงที่บ้านเพราะเป็นห่วงเค้ก คุณธัชชัยพ่อของเค้กยิ่งแล้วใหญ่ มาแทบจะวันเว้นวันอยู่แล้ว
กลับมาถึงบ้านก็เห็นรถพ่อเค้กจอดอยู่ สงสัยมาเยี่ยมลูกชายตัวน้อยอีกแล้ว ผมเดินเอาของเข้าไปเก็บในครัว ไอ้สองที่นั่งดูหนังกับไอ้เจหันมาเห็นผมก็รีบวิ่งเข้ามา
“ของนอก ห้ามกิน” ผมห้ามมัน ไอ้สองทำหน้าหงอยผมเลยส่งถุงขนมที่ซื้อมาฝากพวกมันไปให้ แม่ชอบแย้งขนมเค้กกิน ผมเลยต้องเสียเงินซื้อผ้าเผื่อมันทุกครั้ง ไม่รู้ว่านี่เป็นแผนของมันหรือเปล่า
ผมเดินไปดูเค้กกับพ่อเขาที่ข้างบ้าน เค้กกับพ่อนั่งคุยกันหน้าเครียดอยู่ที่ม้าหิน พอเค้กหันมาเห็นผมก็ทำหน้าโล่งใจอะไรสักอย่าง ผมเดินไปนั่งข้างๆเค้ก
“มีอะไรครับพ่อ” ผมถาม
“พ่อดุเค้ก” แต่เค้กชิงฟ้องผมก่อน พ่อเลยมองเค้กแบบปรามๆ
“จะไม่ให้ดุได้ไง พ่อบอกแล้วไงว่าให้ดูแลตัวเองมาก ยิ่งมาหาก็ยิ่งผอมยิ่งโทรม” พ่อดุเค้กหน้าหงอยแล้วหงอยอีก ก้มหน้าจนแทบจะชิดติดหน้าอกอยู่แล้ว น้องเหล่ตามองผมเหมือนจะขอความช่วยเหลือ แต่ผมนั่งนิ่ง เพราะบางทีผมก็อยากจะดุเหมือนกันนั่นแหละ แต่เห็นว่าเค้กเครียดมากพออยู่แล้วเลยไม่ตัดใจไม่ดุ
“ก็เค้กเครียดนี่นา” เค้กพูดเสียงอ่อยเหมือนเด็กทำความผิด
“แล้วเค้กจะเครียดทำไมครับ ทำให้ดีที่สุดก็พอ เค้กคิดว่าพ่อจะดีใจเหรอถ้าเค้กสอบติดแต่ล้มป่วยนะ คิดบ้างไหมว่าพ่อกับทราฟจะรู้สึกยังไงที่เห็นเค้กเป็นแบบนี้” คุณพ่อพูดเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นว่าลูกชายคนเก่งกำลังจะร้องไห้ เค้กเงยหน้ามองพ่อตัวเองก่อนจะมองมาที่ผม ดวงตาของเค้กมีน้ำตาคลอแต่ยังไม่ไหลลงมา
“เค้กขอโทษ แต่เค้กกลัวสอบไม่ติด” เค้กพูดเสียงสั่น ผมเอื้อมมือไปกุมมือเค้กไว้แล้วบีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ
“พ่อรู้ แต่พ่อไม่ชอบที่เค้กเอาแต่หมกตัวอ่านหนังสือและซ้อมเปียโน เค้กทำได้ เค้กขยันซ้อมนั่นเป็นเรื่องที่ดีนะลูก แต่ไม่ใช่ว่าทำจนเกินพอดีแบบนี้ แล้วทราฟบอกพ่อว่าช่วงนี้บ่นปวดท้องบ่อยเพราะไม่กินข้าว จริงหรือเปล่า” พ่อกดเสียงถามเค้กดุๆ เค้กเหล่ตามามองผมที่นั่งอมยิ้มนิดๆก่อนจะหันไปยิ้มแหยะกับพ่อตัวเอง
“ก็ ปวดนิดหน่อย อืม...ก็ไม่หน่อย ปวดมากอยู่” เค้กตอบครึ่งเสียง พ่อเมื่อได้ฟังก็ทำหน้าเครียดขึ้นทันที
“พรุ่งนี้พาน้องไปหาหมอด้วยทราฟ ยังไงก็ต้องพาไป ห้ามบิดพริ้ว”
“พ่ออ่า แต่เค้ก...”เค้กโอดครวญทันที บอกแล้วครับว่าเค้กเป็นโรคกลัวโรงพยาบาล
“ไม่มีแต่ทั้งนั้น ถ้าพ่อรู้ว่าเค้กไม่ยอมไปหาหมอนะ โดนดีแน่ๆ” พ่อคาดโทษลูกชายตัวดี เค้กเบ้หน้าไปพอใจ แต่ก็ยอมพยักหน้ารับคำแต่โดยดี
“ก็ได้ เค้กไปหาหมอก็ได้!” เค้กกระชากเสียงห้วนเบาๆ พ่อได้แต่ส่ายหน้าให้ความดื้อรั้นของเด็กน้อย
“พ่อต้องกลับแล้ว ฝากดูด้วยนะทราฟ ดุบ้างก็ได้ อย่าตามใจนักเลย เดี๋ยวจะเคยตัวไปกันใหญ่” พ่อหันมาพูดกับผม ผมยิ้มรับนิดๆ
“หึ เคยตัวไปแล้วต่างหาก” เค้กบ่นงุบงิบคนเดียว ผมได้ยินเพราะนั่งใกล้ แต่พ่อคงไม่ได้ยิน
หลังจากพ่อกลับไปเค้กก็ยังหน้าหงอยอยู่ที่เดิม ผมเดินถือจานเค้กกับแก้วเครื่องดื่มมาให้น้อง พอเห็นเค้กเท่านั้นแหละยิ้มออกทันที
“อร่อย” เค้กยิ้มตาหยี ผมเอื้อมมือไปเช็ดครีมเค้กที่มุมปากเค้กให้ก่อนจะเอาเข้าปากตัวเอง เค้กมองอึ้งๆก่อนจะก้มหน้าเขิน
“ได้กินเค้กแล้ววันนี้ต้องกินข้าวสองจานนะครับ” ผมบอก เค้กนิ่งคิดก่อนจะตอบตกลง
“ก็ได้ครับ ที่จริงเค้กก็กินเยอะนะ เพียงแต่ช่วงนี้มันไม่ค่อยอยากอ่ะ”
“เพราะเค้กเครียดเกินไปต่างหาก” ผมบอก เค้กถอนหายใจออกมาแรงๆ
“เอาเถอะ ต่อไปเค้กจะไม่เครียดแล้ว เค้กขอโทศนะที่ทำให้พี่ทราฟเป็นห่วง” เค้กทำหน้าสำนึกผิด
“ไม่เป็นไรครับ”
วันต่อมาผมพาเค้กไปหาหมอ แล้วก็จริงครับ สุดท้ายเจ้าตัวดีของผมก็เป็นโรคกระเพาะจนได้ เค้กหน้าเสียเมื่อหมดบอกก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างขอกำลังใจ
“เค้กไม่อยากกินยาเลยอ่ะ” เค้กบ่นหน้าหงิกหน้างอ โบกถุงยาในมือไปมาราวกับว่ารำคาญมันเต็มทน ถ้าผมเผลอเค้กอาจจะเหวี่ยงถุงยานั่นลงถังขยะได้
“ช่วยไม่ได้นะ เค้กอยากไม่กินข้าวเอง” ผมแกล้งประชดเขา เค้กมองค้อมผมก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวไปที่รถ ผมมองตามยิ้มๆ
“พี่ทราฟ พาเค้กไปที่หนึ่งหน่อยสิครับ” เค้กบอกผม ผมหันไปเลิกคิ้วถาม
“ที่ไหนครับ” ผมดึงเข็มขัดมาคาดก่อนจะเอื้อมไปคาดให้เค้กบ้าง เค้กชอบไม่คาดเข็มขัดบอกว่าอึดอัด ผมเข้าใจแต่ความปลอดภัยต้องมาก่อน
“เค้กอยากไปที่หอเก่านะครับ”
“ได้สิครับ”
ผมขับรถพาเค้กไปที่หอเก่าที่น้องเคยอยู่ สงสัยคงจะคิดถึง ก่อนถึงเค้กให้ผมจอดข้างทางให้เขาแวะซื้อของไปฝากเจ้าของหอและคนแถวนั้น ผมหาที่จอดรถได้ก็เดินตามไปช่วยคนตัวเล็กถือของ เสร็จแล้วก็ขึ้นรถขับตรงไปที่ห้อง เค้กลงจากรถแล้วก็วิ่งไปหาพี่ยาม ยามที่เฝ้าหอดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นหน้าเค้ก ยิ่งพอรู้ว่าเค้กมองเห็นแล้วก็ตกใตมากขึ้นไปอีก ทีนี้พี่ยามก็ตะโกนเรียกคนที่อยู่ใกล้ๆ หลายคนที่รู้จักเค้กก็เค้ามาถามไถ่ ส่วนมากจะเป็นพวกพี่ๆป้า เค้กหัวเราะเล่านู่นเล่านี้ให้ทุกคนฟังด้วยใบหน้าเปรี่ยมสุข
ผมไปหาที่นั่งรอเค้กที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ปล่อยให้เขาได้พูดคุยกับคนแถวนั้นอย่างสบายใจ เค้กมองหาผมก่อนจะส่งยิ้มให้ ผมเลยยิ้มตอบ พอพูดคุยกับคนแถวนั้นเสร็จเค้กก็เดินเข้าไปในหอสักพัก คงไปหาเจ้าของหอ แต่ตอนออกมาเค้กไม่ได้ออกมาคนเดียว มีเด็กผู้ชายที่ผมเคยเจอมาแล้วเดินตามออกมาด้วย แถมทั้งคู่ยังคุยกับอย่างสนุกสนาน เด็กนั่นมันชื่อบิ๊กผมจำได้ และผมรู้ด้วยว่ามันชอบเค้ก ผู้ชายด้วยกันผมมองออกครับ
เค้กเดินตรงมาหาผมก่อนจะหันไปหาบิ๊ก เด็กนั่นเมื่อเห็นผมก็ชะงักเท้าเล็กน้อย จากที่ยิ้มก็ตีหน้าเรียบ
“บิ๊ก นี่พี่ทราฟเป็น...แฟนพี่” เค้กพูดเขินๆ แต่ไอ้เด็กนั้นตาโตอ้าปากค้างไปเป็นทีเรียบร้อย โทษทีนะน้อง แค่คนนี้ของพี่วะ
“อ่า ครับ สวัสดีครับ” ไอ้บิ๊กยกมือไว้ผม แต่เชื่อเถอะว่ามันไม่เต็มใจหรอก แต่มันเกรงใจเค้กมากกว่า สายตาของมันมองผมแบบไม่พอใจเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไรมาก
“พี่ทราฟ เดี๋ยวเค้กมานะ เอาขนมไปให้เจ้าของร้านขายปลาก่อน” เค้กบอก
“ขึ้นรถสิครับ เดี๋ยวพี่พาไป” ผมบอก แต่เค้กส่ายหน้าไม่ยอม
“ไม่เอา เค้กอยากเดินไปเหมือนเมื่อก่อน” เค้กบอก
“งั้นพี่ไปด้วย” ผมบอก เค้กยิ้มแล้วก็เดินนำ โดยที่ผมและไอ้เด็กบิ๊กเดินตาม เค้กเดินทักคนโน่นคนนี้ตลอดทาง ผมเดินตามก็ยิ้มให้กับความน่ารักของคนข้างหน้า ผมชอบรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเค้ก มันกังวาลใสราวกับกระดิ่งโต้ลม เค้กหันมายิ้มให้ผมอย่างสดใส ผมอยากเขายิ้มแบบนี้ไปเรื่อยๆ และผมก็อยากจะเป็นคนที่ทำให้เขามีความสุขที่สุด
“คุณคงรักพี่เค้กมาก” บิ๊กพูดเบาๆเพียงพอให้เราสองคนได้ยิน
“อืม” ผมตอบแค่นั้น บิ๊กเงียบไป
“ผมชอบพี่เค้ก ชอบตั้งแต่ที่พี่เขายังตาบอด” บิ๊กพูดเบาๆ ผมรับฟังไว้
“ขอบคุณที่ทำให้พี่เค้กมองเห็นอีกครั้ง” บิ๊กพูด ผมหันไปมอง เขามองไปทางเค้ก แววตาที่ทั้งดีใจและเสียใจของเขาทำให้ผมซึ้งในน้ำใจของเด็กคนนี้
“ฉันก็ต้องขอบใจเหมือนกันที่นายช่วยดูแลเค้กก่อนหน้านี้”
“วางใจเถอะ ผมไม่ได้ทำเพื่อคุณ”
“หึหึ เหมือนกัน”
เพราะเราทั้งคู่ต่างทำเพื่อนคนที่รัก
3 เดือนผ่านไป
“พี่ทราฟฟฟฟฟฟ!!!!” เสียงของเค้กดังทั่วบริเวณ ผมและเด็กคนอื่นๆในโรงฝึกต่างหยุดทำหน้าที่ของตัวเองและจับจ้องไปที่ประตูทางเข้า แปบเดียวเค้กก็วิ่งตรงเข้ามาหาผม เค้กร้องไห้น้ำตานองหน้า แล้วเขาก็กระโจนเข้ากอดผมเต็มๆ ผมรีบรับร่างเค้กไม่ให้ล่วงลงไปกับพื้น
“อะไรครับ” ผมถามเค้ก ตกใจนิดๆที่อยู่เค้กก็วิ่งเข้ามาหาแบบนี้
“เค้กสอบติดแล้ว ฮืออ เค้กสอบติดแล้ว เค้กทำได้แล้วพี่ทราฟ เค้กทำได้แล้ว!!” เค้กตะโกนลั่น เด็กในโรงฝึกปรบมือให้เค้กพร้อมกับตะโกนแสดงความดีใจกับเค้กยกใหญ่
“เก่งมากครับคนเก่ง” ผมเอ่ยชม เค้กร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความดีใจ ผมจึงต้องเลิกสอนแล้วพาเค้กกลับบ้าน ผมอุ้มเค้กมานั่งที่ม้านั่งข้างบ้าน ตรงนี้เป็นมุมโปรดของเค้ก
“เค้กดีใจอ่ะเค้กทำได้แล้ว” เค้กยิ้มหน้าบาน มือก็เช็ดน้ำตาไปด้วย ผมยิ้มกว้างรับความสำเร็จของเค้ก เขาทุ่มเทมาก ผมเห็นความพยายามของเค้กตั้งแต่ต้นและผมก็ดีใจที่เขาทำได้
“เก่งที่สุดเลยครับ” ผมดึงเค้กเข้ามากอดแล้วก็หอมแก้มเค้กเบาๆ
“รอแปบนะพี่ทราฟ เดี๋ยวเค้กมา” เค้กลุกขึ้นวิ่งเข้าบ้าน ผมมองตามอย่างสงสัย จนกระทั้งเค้กวิ่งกลับบ้านมาพร้อมกับกีตาร์โปร่งของผม
“เค้กอยากเล่นเพลงๆหนึ่งให้พี่ทราฟ” เค้กบอก
“เล่นให้พี่เนี่ยนะ” ผมถามกลับ
“ครับ ตั้งใจฟังนะ ผมอยากให้พี่ทราฟรู้ความรู้สึกของเค้ก” เค้กพูดเสียงจริงจัง ผมยิ้มตอบก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ถึงไม่บอกผมก็ตั้งใจฟังอยู่แล้ว
เมื่อไหร่ที่ฉันนั้นอ่อนล้า และเหมือนต้องยืนลำพัง
สิ่งหนึ่งที่เหลือเป็นความหวัง คือเธอคนเดียวรู้ไหม
ก็เพราะเธอคือลมหายใจ ให้ฉันได้มีชีวิตอยู่
อยู่เพื่อรักเธอและจะรักอย่างนี้เรื่อยไป
เสียงใจๆของเค้กสะกดให้หัวใจผมหยุดยิ่ง ทำน้ำเสียงและเนื้อหาของเพลง แม้กระทั้งแววตาที่น้องมองผม เหมือนเขาต้องการสื่อความรู้สึกทั้งผ่านบทเพลงแสนหวานนี้ให้ผมคนเดียว
จะห่างกันแสนไกลสุดฟ้า ฉันนั้นก็พร้อมจะไป
ไม่ว่าจะแสนนานแค่ไหน เฝ้ารอแต่เธอเสมอ
ก็เพราะเธอคือใจทั้งใจ และฉันไม่มีเธอไม่ได้
อยู่เพื่อรักเธอและจะรักอย่างนี้เรื่อยๆไป
เธอคนเดียวที่ทำให้วันทุกวันมีความหมาย
สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต คือการได้พบเธอ และเราได้รักกัน
ถ้าหากวันไหนเธออ่อนล้า ฉันนั้นจะคอยดูแล
จะอยู่เป็นเพื่อนเธอเมื่อแพ้ ไม่ห่างจากกันจำไว้
ก็เพราะเธอคือใจทั้งใจ และฉันไม่มีเธอไม่ได้
อยู่เพื่อรักเธอและจะรักอย่างนี้เรื่อยๆไป
อยู่เพื่อรักเธอและจะรักอย่างนี้เรื่อยๆไป
เพลงจบลงแล้ว เค้กวางกีตาร์ลงกับพื้นก่อนจะขยับเข้ามานั่งข้างๆผม แววตาสั่นระริกของเค้กมีน้ำตาคลอน้อยๆ ผมยกมือจับที่ใบหน้าเค้กเบาๆ หยดน้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมา ผมเช็ดออกให้อย่างเบามือ
“ขอบคุณนะครับ ไม่มีพี่ทราฟ เค้กก็คงไม่มีวันนี้”
“ด้วยความยินดีครับ”
“เค้กรักพี่นะ”
“พี่ก็รักเค้ก รักมาก และจะรักอย่างนี้เรื่อยๆไป”
แล้วผมก็โน้มหน้าหาใบหน้าหวานตรงหน้าเพื่อจุมพิต เค้กหลับตาลงก่อนจะตอบรับทุกความรักของผมที่ส่งผ่านไปถึงเขา ไม่ว่าจะเป็นเพราะโชคชะตาหรือผมลิขิต หรือจะเป็นปลาทองของไอ้เจที่ตายไปแล้ว หรือบางทีอาจจะเป็นไอเจก็ได้ที่ทำให้ผมได้เจอกับเค้ก แต่ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้ผมได้เจอเขา ผมบอกจากใจเลยว่าผมขอบคุณมาก และผมสัญญาว่าผมจะดูแลเขาให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะดูแลคนที่รักได้ ผมจะทำ ผมสัญญา
จบบริบูรณ์
..............................................................
จบลงแล้วอย่างสวยงามสำหรับเรื่องราวความรักของทั้งสี่คนสองคู่ แต่งไปร้องไห้ไป :hao5: น้ำตานองหน้านองหน้าจอคอม ใจหายอย่างสุดซึ้งที่ต้องจบเรื่องนี้ลง แต่เป้นธรรมดามีพบต้องมีจาก มีเริ่มต้องมีจบ
ริริขอขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกคนที่ติดตามกันมาตั้งแต่ภาคแรกและถึงตอนนี้ ริริซึ้งใจมากจนไม่สามารถกลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดได้ แต่รู้ไหมค่ะ เพราะนักอ่านทุกคน นิยายเรื่องนี้ถึงได้จบลงอย่างสมบูรณ์ คุณคือส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ
:mew1: :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
P.S. ยังจองหนังสือได้อยู่นะคะ เข้าไปในแฟจเพจเลยค่ะ
-
เพลงฉันดีใจที่มีเธอ เป็นเพลงที่ฟังกี่ที่ก็สุขใจอ่ะ ชอบอ่ะ รักๆริริ :mew1:
-
จะมีตอนพิเศษมั้ยอ่ะคะ?
-
จบแล้วเหรอแอบเสียดายยังไม่อยากให้จบอ่ะ :mew2:
เป็นกำลังใจให้ทุกเรื่องที่แต่งนะ :mew1:
:pig4: :pig4:
-
ไม่มีตอนของพี่เจกับพี่สองบ้างหรอค่ะอยากอ่านอ่ะ
-
; จบซะแล้ว... :katai2-1: :katai2-1: แอบเสีบดาย... :hao5: :hao5:
เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องอื่นๆ และเรื่องต่อไปจ้า... o13 o13 :mew1: :mew1:
-
จบแบบซึ้งๆทั้งสองคู่เลย
:pig4: :pig4:
-
อ่านไปร้องไห้ไปเลยอะ
ดีใจกับเค้กด้วยนะที่สอบติดแล้วก็
ริริจ้าเค้ารู้ว่าตัวรีบแต่แบบว่าคำผิดเยอะมากเลยอะ
คุยกับพ่อเสร็จผมก็เดินไปหาที่ริชที่ห้องนั่งเล่นแต่ไม่อยู่ ผมกวักมือเรียกเด็กรับใช้มาถามดูก็รู้ว่าเค้กกับแม่ผมอยู่หลังบ้าน ผมเลยเดินไปที่หลังบ้าน ริชกับแม่นั่งเล่นกันอยู่บนสนามหญ้าที่มีผ้าผืนใหญ่รอง ข้างๆริชมีหมาพันธุ์ลาบาดอร์อยู่ตัว ตัวนี้เป็นตัวที่ใจดีที่สุดแล้ว ริชพอเห็นผมก็ยิ้มให้ผม เดี๋ยวนี้มันยิ้มบ่อยมากขึ้น แต่ก็ยังไม่ค่อยขะเชื่อฟังผมเหมือนเดิม
“ไปซื้อมาบำรุงเค้ก เดี๋ยวกูมา ฝากดูด้วย” ผมบอกมันแล้วก็รีบกระโดขึ้นรถขับไปที่ห้าง
“แล้วเค้กจะเครียดทำไมครับ ทำให้ดีที่สุดก็พอ เค้กคิดว่าพ่อจะดีใจเหรอถ้าเค้กสอบติดแต่ล้มป่วยนะ คิดบ้างไหมว่าพ่อกับทราฟจะรู้สึกยังไงที่เห็นเค้กเป้นแบบนี้” คุณพ่อพูดเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นว่าลูกชายคนเก่งกำลังจะร้องไห้ เค้กเงยหน้ามองพ่อตัวเองก่อนจะมองมาที่ผม ดวงตาของเค้กมีน้ำตาคลอแต่ยังไม่ไหลลงมา
หลังจากพ่อกลับไปเค้กก็ยังหน้าหงอยอยู่ที่เดิม ผมเดินถือจานเค้กกับแก้วเครื่องดิ่มมาให้น้อง พอเห็นเค้กเท่านั้นแหละยิ้มออกทันที
“พี่ทราฟ เดี๋ยวเค้กมานะ เอาขนมไปให้เจ้าของร้ายขายปลาก่อน” เค้กบอก
“งั้นพี่ไปด้วย” ผมบอก เค้กยิ้มแล้วก็เดินนำ โดยที่ผมและไอ้เด็กบิ๊กเดินตาม เค้กเดินทั้งคนโน่นคนนี้ตลอดทาง ผมเดินตามก็ยิ้มให้กับความน่ารักของคนข้างหน้า ผมชอบรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเค้ก มันกังวาลไสราวกับกระดิ่งโต้ลม เค้กหันมายิ้มให้ผมอย่างสดใส ผมอยากเขายิ้มแบบนี้ไปเรื่อยๆ และผมก็อยากจะเป็นคนที่ทำให้เขามีความสุขที่สุด
“รอแบบนะพี่ทราฟ เดี๋ยวเค้กมา” เค้กลุกขึ้นวิ่งเข้าบ้าน ผมมองตามอย่างสงสัย จนกระทั้งเค้กวิ่งกลับบ้านมาพร้อมกับกีตาร์โปร่งของผม
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
จบแล้ววววววววววว หวานจนหยดสุดท้ายเลย
-
หวานตลอดเลยยยย
ฟินมากๆ
ขอตอนพิเศษด้วยน้าาาา
รวมเล่ม รวมเล่ม :mew1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:จบแล้วเหรอ :hao5: :hao5: :mew2: :mew2:แอบหวังว่าจะมีตอนพิเศษ :mew2: :mew2: :mew2:
-
เดี๋ยว!!! ไอ้เจกับไอ้สองจะเอาไงห่ะ :m16:
-
ขอบคุณมากๆ นะคะ
อ่านซะจนตาแฉะ เนื้อเรื่องครบรสมากๆ เลย
ทั้ง สุข เศร้า เหงา ซึ้ง ได้อารมณ์จริงๆ เชียว ^^
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนค่ะ...
เดี๋ยวจะไปติดตามเรื่องอื่นๆ ต่อค่ะ
-
ขอบคุณริริที่สร้างน้องเค้ก และคนอื่นขึ้นมา :pig4: :L1: :L2: :3123: :กอด1:รักตัวละครและคนแต่งเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆ :mew2: :mew3: :mew4: ตามมาจากภาคแรกกก ไม่อยากให้จบเรยใจหายมากๆๆๆๆๆ :m15: :monkeysad: :sad11: :sad4: ขอบคุณอีกครั้ง ขอบคุณนร้าาาาาาาา
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆและสนุกมากๆเรื่องนี้นะค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4:
-
หวาน ซึ้ง ได้อีก
-
ถึงจะไม่ได้จบแบบดราม่าแต่น้ำตาก็ไหลได้ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าแต่เป็นน้ำตาแห่งความสุขซึ้ง(น้ำเน่าอะ)
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะพี่ริริ^______<
-
จบแล้วววววว
ติดตามมาเนิ่นนาน
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วสุขใจมากค่ะ น่ารักทั้งสองคู่เลย ไม่สิ ทุกตัวละครเลยดีกว่า ^^
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้ได้อ่านนะคะ
จะติดตามเรื่องอื่นๆ ต่อไป /ว่าแล้วก็แวบไปอ่านพี่ปืนก่อน 55555
-
ใจหายเหมือนกานแหะ ทุกอย่างสวยงามดั้งในนิยาย
ถ้าความเป้นจริงเป้นแบบนี้บ้างคงดี
ยังไงซะก้ออยากให้มีตอนพิเศากานอีกน้าา
-
ขอบคุณมากๆนะค่ะที่นำเรื่องสนุกๆ
แบบนี้มาให้อ่าน
-
จบแล้ววว :bye2: :bye2: :bye2:
อ่านมานานมากเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่น่ารักที่สุดเท่าที่อ่านๆมา มาม่าน้อยกว่าใคร o13
:bye2: :bye2: :bye2:
-
จบแล้วสินะ สมบูรณ์และแฮปปี้ทั้งสองคู่ :mew1:
เราเองก็มีความสุขที่ได้อ่านเรืี่องราวน่ารักๆอย่างนี้
ดีใจกับเค้ก ดีใจกับริช ที่สมหวังในทุกเรื่อง
ต่อไปเราจะได้อ่านเด็กๆน่ารักๆอย่างนี้อีกไหมหนอ
ขอบคุณสำหรับนิยายที่น่ารักอย่างนี้นะคะ :กอด1:
+1และเป็ดส่งท้าย
-
จบแล้ว น่ารักทุกคู่
โดยเฉพาะพี่ทราฟน้องเค้ก น่ารักที่สุด ชอบคู่นี้สุดๆ
ขอจองหนังสือด้วยนะคะ ขอจองในนี้เพราะเข้าเฟสไม่ได้ค่า
และก็รออ่านตอนพิเศษนะคะ
-
จบซะแล้วววววววว
รู้สึกว่าอยู่ด้วยกันมานานมากเลยเรื่องนี้
เป็นตอนจบที่หวานกันจริงๆ
หวานทั้งสองคู่เลยด้วย น่ารัดที่สุดดดดดด ><
ขอบคุณสำหรับรื่องราวดีดีนะคะ
จะรอติดตามเรื่องอื่นๆและเรื่องต่อๆไปน้าา ^^
-
หวานกันทั้งสองคู่เลยค่า
ขอบคุณนะค่ะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน
-
สุดยอดดดดดดดดดดด จบลงอย่างงามงดมาก แหมอยากอ่านเค้กตอนโตเป็นผู้ใหญ่55555จะโตได้มากกว่านี้ไหมเนี่ย
-
ซึ้งทั้งสองคู่เลยอ่า T_T
ยิ่งเปิดเพลงบิ๊วแล้วยิ่งไปกันใหญ่ ซึ้งสุดๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่แต่งมาให้อ่านน๊า ^^
-
จบแล้วหรอเนี่ย :hao4:
แอบใจหายเหมือนกันนะ
ต่อไปนี้คงไม่ได้ยิ้มเพราะเอ็นดูเด็กที่ชื่อเค้ก คงไม่ได้นั่งกรี๊ดไปกับความฮาร์ดคอร์ของพี่ครามแล้วหรอเนี่ย :เฮ้อ:
แต่ไม่ว่ายังไง นิยายเรื่องนี้ก็จะอยู่ในใจเสมอนะคะ :mew6:
ขอบคุณ ริริ มากๆเลยนะคะ ที่สร้างสรรค์ผลงานที่สนุกๆแบบนี้ออกมาให้ได้อ่าน
ยังไงก็ยังคงติดตามผลงานเรื่องอื่นๆต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
กด ++ ให้กับตอนจบที่แสนประทับใจ o13 o13 o13
ปอลิง. ยังไงก็ยังรอตอนพิเศษอยู่นะคะ *กระซิบๆ แอบอยากได้ฉากเวดดิ้งของพี่ครามกับน้องริชอ่ะ แอร๊ยยยย (คุณพ่อพี่ครามจุดประกาย)*
-
จริงๆยังอยากรู้เรื่องน้องเค้กหลังเข้าเรียนมหาลัยอยู่นะ
แต่ถ้าจบแล้วก็ไม่เป็นไรจะรอตอนพิเศษแทนนะจ๊ะ
-
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม
[/size][/color]
1. หนังสือมีทั้งหมด 3 เล่ม ภาคแรก 1 เล่ม และภาคที่สอง 2 เล่ม
- เล่มที่1 มี 350 หน้า
- เล่มที่ 2 และ 3 มี 300+ หน้า
เนื้อหาได้ทั้งหมดจะถูกขัดเกลาให้ถูกต้อง และแก้ไขบางสำนวนบางประโยคให้ดียิ่งขึ้น
2. ราคาหนังสือจะไม่เกินจาก 1500 แน่นอน (รวมค่าจัดส่ง)
3. ตอนพิเศษจะมีที่ลงในเล้าจำนวน 2 ตอน ในหนังสือจะมีตอนตอนพิเศษอีก 5 ตอนยาวๆ
1. In the University (Traf & Cake)
2. With him & Family (Songkhram &b Rich)
3. Hold me closer for eternity (Traf & Cake)
4. You are you, I am me, but we are one (Songkhram &b Rich)
5. Our friendship (Traf, Soingkhram, Jay anf Song)
4. ของแถมมีที่คั่นหนังสือ 3 ชิ้น และสมุดโน๊ต 1 เล่ม
5. รบกวนคนที่สนใจจะซื้อหนังสือเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม ลงชื่อและนามสกุลและจำนวนที่ต้องการสั่งซื้อว่าต้องการกี่ชุดที่ลิ้งนี้ด้สยค่ะ จองหนังสือ (https://www.facebook.com/notes/ririworld/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87-pretty-boy-iii-%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9C%E0%B8%A1/479323388819880) ริริจะได้ทราบจำนวนผู้ที่ต้องการซื้อหนังสือที่แท้จริง จะได้สั่งจองยอดพิมพ์หนังสือถูก
6. เปิดจองหนังสือตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 20 สิงหาคม พ.ศ. 2556 และเริ่มเปิดให้โอนเงินตั้งแต่วันที่ 21 สิงหาคม พ.ศ. 2556 ถึงวันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2556 และในวันที่ 21 จะสั่งพิมพ์หนังสือ
P.S. หากใครไม่สะดวกโพสจองในบันทึกแฟนเพจ ก็สามารถส่งข้อความจองในแฟนเพจหรือไปจองทิ้งไว้ใน Reply นิยายก็ได้ค่ะ
จึงเรียนมาเพื่อทราบโดยทั่วกัน
ขอบคุณมากค่ะ ^_^
-
ดีใจที่ได้เข้ามาเจอเรื่องนี้ค่ะ
หลงรักทุกตัวละคร เลย
โดยเฉพาะ หนูเค้ก อร้ายยยยยยย
ขอบคุณคุณริริ นะคะ
แอบกดบวกให้ทุกตอนเลยน้าาาาา จ้วบบบบบ
:L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณ นะคะ
-
จบแล่วเค้าก้อรุสึกใจหายเหมืินกัน ขอบคุณคนเขียนมากๆ ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านกัน
เค้าชอบทุกเรื่องที่ คุณริริแต่งเลยนะ แต่เรื่องนี้อ่านได้ฟีลมากๆเลย ตอนที่เค้กตาบอดเป็นอะไรที่ซึ้งมากกก
อ่านแล้วมีความสุข ก้อขอให้คนเขียนมีความสุขเหมือนกับนิยายที่แต่งนะคะ ^^
-
เปนอะไรที่น่ารักมากเลยค่ะ ฟิน !!! :m1: :m1: :m1:
-
เพิ่งอ่านไปได้-3ตอนชอบมากค่ะน้องเค้กทั้งน่ารักน่าสงสาร
-
ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ จบลงแล้วน๊าา พี่ทราฟ&เค้ก, พี่คราม&ริช
:L2:
-
Pretty Boy II
Special Part 1
พี่ไม่ยอม น้องไม่ฟัง
[Cake talks]
“พี่ริช เสร็จหรือยังครับ” ผมตะโกนเรียกพี่ริชอยู่นอกห้อง ไม่กล้าเปิดเข้าไป กลัวพี่ริชโป๊อยู่ คึคึ เห็นผมเป็นแบบนี้ผมก็มีมารยาทนะ อีกอย่าง พี่ริชไม่ได้อยู่ที่ห้องข้างล่างแล้ว พี่ริชย้ายขึ้นมานอนห้องพี่คราม เพราะอย่างนั้นผมถึงได้ไม่กล้าถือวิสาสะเปิดเข้าไป แม้ว่าพี่ครามจะไม่อยู่ห้องก็ตาม
“เสร็จแล้วๆ!” พี่ริชตะโกนกลับมา ผมเดินกลับลงไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่น วันนี้ผมจะออกไปซื้อของกับพี่ริชกัน ไปซื้อชุดนักศึกษาน่ะครับ ผมตื่นเต้นมากที่จะได้เข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัย เลยให้พี่ริชพาไปเลือกเสียแต่เนิ่นๆ อีกอย่าง ผมอยากออกไปเที่ยวด้วย ลั้นลา
“ไปกันเลยไหม” พี่ริชเดินลงมาจากบนบ้าน วันนี้พี่ริชแต่งตัวเท่มากแล้วก็น่ารักมากๆ ใส่เสื้อยืดสีดำลายกราฟฟิกเท่ๆ ใส่กางเกงเดฟสีดำและใส่เสื้อแจ็กเก็ตเบสบอลสีแดงตัดดำทับ ผมก็เซตให้ตั้งหน่อยๆ เท่อย่าบอกใคร แต่ผมก็เท่นะ เพราะวันนี้เรานัดกันแต่งตัวเหมือนกัน แต่ต่างกันตรงที่ว่าผมใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงเดฟเข้ารูปสีขาว ส่วนเสื้อแจ็กเก็ตก็เป็นสีขาวตัดแดง อิอิ ดูดีทั้งคู่ครับ! งานนี้กินกันไม่ลงจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
ไม่ต้องอิจฉาในความหล่อของผมกับพี่ริชหรอกนะ คึคึ
“ไปกันเลยครับ ว่าแต่ เราจะไม่บอกพี่ทราฟกับพี่ครามหน่อยเหรอ” ผมก้มลงผูกเชือกรองเท้าผ้าใบสีดำ พี่ริชใส่สีขาว เข้าคู่กันครับ เพราะไปซื้อด้วยกันมา ผมชอบไปซื้อของกับพี่ริชที่สุด สนุกมาก พี่ริชซื้อของอย่างเก่ง แต่ไม่ค่อยได้ออกไปบ่อย เพราะผู้ปกครองไม่ค่อยจะอนุญาต วัยรุ่นเซ็ง คนแก่ไม่เข้าใจ!
“ไม่ต้องหรอก แค่ออกไปซื้อของเอง” พี่ริชบอก แต่ผมกังวลนิดๆที่ไม่ได้บอกพี่ทราฟก่อน แต่ก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ก็อย่างที่พี่ริชบอก แค่ออกไปซื้อของเอง ขำๆ
วันนี้พี่ทราฟและพี่ครามออกไปทำธุระข้างนอกกันสองคน ก่อนออกไปพี่ครามกำชับผมกับพี่ริชไว้ว่าห้ามไปซนที่ไหน แต่ผมกับพี่ริชไม่ได้จะไปซน แค่ออกไปซื้อของเอง เพราะฉะนั้นก็คงจะไม่เป็นอะไร
วันนี้พี่ริชขับรถไปเอง ซึ้งผมไม่ค่อยเห็นพี่ริชขับรถเองสักเท่าไหร่ ส่วนมากพี่ริชออกไปกับพี่คราม เราคุยกับว่าจะไปที่สยาม เพราะที่นู้นมีร้ายขายเสื้อนักศึกษาเยอะและแบบเสื้อสวย ผมก็งงๆว่าเสื้อนักศึกษามันมีแบบที่สวยด้วยเหรอ ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง แต่ถ้าพี่ริชบอกดีมันก็คงต้องดีนั่นแหละ เขาว่าเดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัดครับ (เกี่ยวไหมหนู?)
“เอาแบบไหนดีครับ” คนขายเดินเข้ามาหาผมกับพี่ริช พี่เขายิ้มให้ผม ผมก็เลยยิ้มตอบ พี่ริชยกมือขึ้นคล้องคอผม ผมเงยหน้ามองเห็นพี่ริชจ้องคนขายนิ่งๆ
“ขอดูก่อน” พี่ริชพูด คนขายพยักหน้าแต่ก็ไม่เดินไปไหน ผมหันไปเลือกเสื้อกับพี่ริช
“พี่ริชเลือกให้เค้กหน่อย” ผมบอก เพราะเลือกไม่เป็น ไม่เคยเป็นนักศึกษามาก่อน
“ไหนดูสิ” พี่ริชจับที่เอวผมเหมือนจะกะขนาดก่อนจะหันไปเลือกเสื้อมาให้ผมห้าตัว
“ลองไหมครับ” คนขายถาม ผมกำลังจะตอบว่าลองแต่พี่ริชห้ามไว้
“ไม่ต้อง พี่วัดให้แล้ว ใส่ได้แน่นอน” พี่ริชบอก ผมก็เลยเออออตาม
“แล้วกางเกง ของเป็นกางเกงแสล็กสองตัว เอวเท่าไหร่เค้ก” พี่ริชถามผม
“24 ครับ” ผมบอก
“เอวเล็กจัง” แหม ว่าแต่ผม พี่ริชตัวก็ไม่ต่างกับผมเลยเถอะ ได้ขนาดแล้วพี่ริชบอกก่อนจะหันไปสั่งคนขาย พี่คนขายเดินไปหยิบกางเกงมาให้ผมลอง ผมเข้าไปลองในส่วนที่กั้นผ้าม่านเอาไว้ ใส่ได้พอดีเลย แถมกางเกงยังดูเป็นทรงเดฟนิดๆแต่ไม่ฟิดมาก สวยดีผมชอบ เมื่อเป็นที่น่าพอใจผมก็ถอดออกแล้วใส่กางเกงตัวเองตามเดิม
“พี่ริช เอาแค่สองตัวเองเหรอ” ผมถาม เพราะเสื้อซื้อไปห้า แต่กางเกงพี่ริชสั่งมาแค่สองตัวเอง
“แค่สองก็พอ เดี๋ยวจบปีหนึ่งก็ไม่ได้ใส่หรอกกางเกงพวกเนี่ย เพราะทุกคนก็เปลี่ยนไปใส่ยีนส์”
“เหรอ งั้นเค้กของอีกตัวนะ” ผมบอก ผมว่าสองตัวน้อยไป พี่ริชพยักหน้าเข้าใจ ผมเลยยื่นกางเกงให้คนขายไปเอาใส่ถุง ผมเพิ่งรู้ว่าเสื้อผ้าพวกนี้มัน...ผิดระเบียบ
“พี่ริช จะไม่เป็นไรเหรอ” ผมถาม พี่ริชนี่แรงใช่ย่อย พาผมมาซื้อชุดนักศึกษาผิดระเบียบ
“หึหึ ชีวิตมันต้องมีสีสันกันบ้าง” พี่ริชยิ้มร้ายกาจ ผมก็ดันนึกสนุกตาม อยู่กับพี่ริชสนุกดีผมชอบ ได้ทำอะไรที่มันตื่นเต้นดี
“ได้แล้วครับ ทั้งหมด 1270 บาท” ผมควักเงินในกระเป๋าให้คนขายไปสองพัน พี่เขาเดินเข้าไปหยิบตังค์ทอนออกมาให้ผม
“ขอบคุณครับ คือ...” พี่เขาเหมือนพี่อะไรจะพูด แถมพี่เขายังมองผมไม่วางตา
“ครับ?”
“น้องชื่ออะไรครับ” พี่เขาถามและยิ้มเขินๆใส่ผม
“เอ่อ...”
“เค้ก ไป!” พี่ริชพูดเสียงแข็งแล้วก็ลากออกจากร้านทันที ผมก็เดินตามแบบงงๆ เมื่อกี้พี่เจ้าของร้านเขาถามชื่อผมทำไม แล้วทำไมพี่ริชต้องทำเหมือนโกรธด้วย
“พี่ริช เป็นอะไรอ่ะ” ผมกระตุกมือพี่ริชที่จับมือผมอยู่
“เฮ้อ เค้ก ไอ้นั่นมันจะจีบเค้กนะ” พี่ริชหันมาทำหน้าเหนื่อยใส่ผม แต่ผมนี่ตกใจไปแล้ว พี่เจ้าของร้านเนี่ยนะจีบผม! เป็นไปได้ไงอ่ะ ไม่เห็นจะรู้เลย
“ไม่หรอก พี่ริชคิดมากไปแล้ว” ผมส่ายหน้าบอก
“เหอะๆ ไม่แปลกใจทำไมพี่ทราฟไม่ค่อยปล่อยให้เค้กออกไปไหนมาไหนคนเดียว” พี่ริชพูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง แต่ผมก็ได้ยินหมดทุกคำ
“ทำไมอ่ะ” ผมถามด้วยความอยากรู้
“ก็เค้กตามคนไม่ทันไง เชื่อพี่เถอะ ไอ้นั่นมันจะจีบเค้ก พี่เห็นมันมองเราไม่วางตา” พี่ริชพูดจริงจัง แต่ทำไมผมไม่เห็นรู้สึกแบบนั้นเลยอ่ะ
“เอาเถอะ ต่อไปนี้ถ้าใครมาถามชื่อก็ไม่ต้องตอบ” พี่ริชสั่งอย่างกับพี่ทราฟ
“ทุกคนเลยเหรอ” ผมถามกลับ ก็ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
“ก็ไม่ทุกคน แต่ก็ดูหน่อยว่าใครดีไม่ดี เฮ้อ เอาเถอะ พูดไปเค้กคงไม่เข้าใจหรอก” พี่ริชหันหลังเดินนำ ผมวิ่งตามไปติดๆ
“อะไรอ่ะพี่ริช” ผมคว้าแขนพี่ริชเอาไว้ให้มั่น
“เด็กบื้อ!” พี่ริชว่าผม ผมทำหน้างอใส่ทันที
“เค้กบื้อตรงไหน”
“ทุกตรงเลย”
เง้อออ ผมทำอะไรผิดเนี่ย! ผมไม่ได้บื้อสักหน่อย
ผมเดินเล่นที่สยามได้ของเยอะแยะมากมาก เสียหายไปหลายแสนบาท ฮ่าๆๆ ก็มันอดใจไม่ไหวนี่ครับ แล้วยิ่งไม่มีคนห้ามนะ ผมกับพี่ริชนี่ช็อบกันกระจาย จนเงินสดในกระเป๋าหมด เราเลยต้องแวะหาอะไรกินก่อนเพราะจะได้นั่งพักด้วย
“พี่ริช เค้กเงินหมดแล้วอ่ะ” ผมบอกพร้อมกับกางกระเป๋าตังค์ให้พี่ริชดู
“ของพี่ก็หมด ฮ่าๆๆ” พี่ริชหัวเราะแบบสะใจ ผมหัวเราะตาม แต่ที่ผมใช้หมดเนี่ยก็เพราะว่าไม่ค่อยได้ออกมาซื้อ เดือนหนึ่งครั้งหนึ่งเห็นจะได้ ก็เลยเพลินไปหน่อย
เรามานั่งกินพิซซ่ากัน ไม่ได้กินมานานแล้ว เพราะอยู่บ้านก็กินกับข้าวฝีมือพี่เจ ที่เปลี่ยนเมนูไม่ซ้ำกันสักวัน วันนี้ได้ออกมานอกบ้านก็ต้องกินอะไรที่มันไม่ปกติสักหน่อย
เพราะทั้งเหนื่อยทั้งเมื่อยทั้งหิว ผมกับพี่ริชเลยฟาดพิซซ่าถาดใหญ่ สปาเก็ตตี้ ไก่ย่าง และสลัดกันแบบไม่ลืมหูลืมตา ไม่แม้แต่จะเงยหน้าพูดกัน นาทีนี้ใครเร็วใครได้ครับ
“ฮัลโหล” พี่ริชรับโทรศัพท์ ได้ทีพี่ริชเผลอ ผมก็เลยชกปีกไก่ชิ้นสุดท้ายมาเป็นของตัวเอง อิอิ เสร็จโจร! ฮ่าๆๆๆ
“อยู่ไหนก็ได้ ทำไม ไม่กลับ ไม่บอก พี่อย่าหาเรื่องดิ ผมแค่ออกมาเที่ยวเอง ไม่กลับ! อย่างสั่งได้ไหม ไม่เอา เบื่อ! ไม่อยากอยู่บ้าน แค่นี้นะ!”
อืม พี่ครามชัวร์ พอพี่ริชวางสายพี่คราม โทรศัพท์ผมก็ดัง หยิบขึ้นมาดู เป็นพี่ทราฟที่โทรมา
“เค้กรับนะ” ไม่รู้ว่าผมจะถามพี่ริชทำไม พี่ริชพยักหน้า
“ครับ พี่ทราฟ”
[อยู่ไหนเค้ก! แล้วทำอะไรอยู่!] พี่ทราฟตะโกนเสียงดัง
“เค้ก...” ผมกำลังจะบอกว่าอยู่ที่ไหน แต่พี่ริชโบกมือห้ามไม่ให้บอก ผมเลยต้องกลับลำ
“เค้กออกมาซื้อของครับ” ผมบอกแค่ว่ามาทำอะไร แต่ไม่ได้บอกว่ามาที่ไหน โทรศัพท์ของพี่ริชดังแต่พี่ริชไม่ยอมรับ กดปิดเสียงแล้วปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้น
[แล้วอยู่ที่ไหน เดี๋ยวพี่ไปรับ] พี่ทราฟพูด
“ไม่เอาอ่ะ เค้กยังอยากเดินเที่ยวอยู่” ถ้าพี่ทราฟมารับก็ต้องกลับบ้านน่ะสิ เบื่อบ้านแล้ว ก่อนหน้านี้ที่ผมต้องอ่านหนังสือแล้วก็ซ้อมเปียโนหนัก ผมแทบจะไม่ได้กระดิกตัวไหไหนเลย อยู่แต่บ้านและเอาแต่เครียด ตอนนี้ผมสอบติดแล้ว ขอปลดปล่อยนิดหนึ่ง
[เค้กอย่าดื้อสิครับ อยู่ไหน]
อะไรอ่ะ แค่ออกมาเที่ยว ผมดื้อที่ไหน พูดจาแบบนี้ไม่หล่อเลยนะพี่ทราฟ
“ไม่เอา เค้กไม่บอกหรอก แค่นี้นะ เค้กกินข้าวอยู่” ผมบอกแล้วก็กดตัดสายพี่ทราฟ นี่คงเป็นสาเหตุที่พี่ริชเหวี่ยงใส่พี่ครามไปเมื่อกี้ ผมกับพี่ริชไม่ได้งี่เง่านะ แต่ก่อนหน้านี้ผมกับพี่ริชขอออกมาเที่ยวกันหลายครั้งแล้ว แต่พี่เขาก็ไม่อนุญาต บอกว่าเดี๋ยวพามาๆ แต่ก็ไม่พามาสักที วันนี้ผมเลยต้องแอบออกมาเองไง ก็ผมเบื่อนี่นา ออกมาเที่ยวแค่นี้เอง ผมโตแล้วด้วยนะ
“เหมือนกันเลยใช่ไหมล่ะ ไม่ถงถามสักคำ เรียกให้กลับอย่างเดียว” พี่ริชบ่นหน้างอ ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“เนอะๆ แก่แล้วก็ขี้บ่นแบบนี้แหละ” ผมพูด เราสองคนมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมา
“เค้ก พี่มีแผนเด็ด” พี่ริชกระซิบกระซาบหันซ้ายหันขวาเหมือนกันว่าพี่ครามกับพี่ทราฟจะโผล่มาได้ยิน แต่ผมก็เล่นด้วย ยื่นหน้าออกไปหาพี่ริช
“แผนอะไรเหรอครับ” ผมกระซิบถามกลับ ในใจกำลังลิงโลด ตื่นเต้นจัง ท่าทางจะมีเรื่องสนุกๆแน่ๆงานนี้
[Krrrr Krrrr]
ยังไม่ทันที่พี่ริชจะพูดอะไร มือถือผมก็ดังอีกรอบ และก็เป็นพี่ทราฟที่โทรมาอีกรอบ ผมกดรับสายอีกครั้งหนึ่ง
“เค้กไม่กลับนะ” ผมชิงบอกล่วงหน้า พี่ทราฟเงียบไปแปบหนึ่งก่อนจะใช้น้ำเสียงแข็งๆตอบกลับมา
[ถ้าไม่ฟังเด็กดื้อจะถูกทำโทษนะครับ]
“ไม่กลัวหรอก เค้กไม่กลับ วันนี้เค้กจะเที่ยวให้หนำใจไปเลย!” ผมพูดจริงจัง สายตามองที่หน้าจอมือถือที่พี่ริชยื่นให้อ่านข้อความที่พี่ครามส่งมา
-จะกลับบ้านดีๆหรือจะกลับด้วยน้ำตา อย่าต้องให้ใช้กำลังนะ!-
และอีกข้อความ
-กลับมาเมื่อไหร่นายตายแน่ริช!!!-
โอ้โห ป่าเถื่อนที่สุด!
ตกลงแล้วพี่ครามกับพี่ริชนี่รักกันด้วยลำแข้งหรือเปล่าเนี่ย สยอง
“เค้กนี้นะพี่ทราฟ เค้กจะไปเดินเล่นต่อแล้ว บ๊ายบายนะครับ จุ๊บๆๆๆ” ผมแกล้งส่งเสียงจุ๊บๆยั่วพี่ทราฟแล้วกดตัดสาย ผมกับพี่ริชหัวเราะกับคิกคัก พี่ทราฟโทรมาอีกแต่ผมกดตัดสายทิ้ง พี่ทราฟเลยส่งข้อความมาให้แทน
-ดื้อใช่ไหม อย่าให้พี่เจอตัวนะ พี่จะทำโทษไม่ให้หลับไม่ให้นอนเลย เตรียมก้นน้อยๆรอไว้ได้เลยที่รัก!-
เอ่อ...อ่านแล้วถึงกับเงิบรับประทาน พี่ริชชะโงกหน้ามาดูแต่ผมรีบเอาโทรศัพท์นี้ ให้ดูไม่ได้หรอก ผมก็อายเป็นนะ เอาไงดี ผมเริ่มกลัวแล้วอ่ะ
“พี่ริช เอาไงดี พี่ทราฟขู่เค้กด้วย” ผมต้องปรึกษากูรู เรื่องนี้ตัดสินใจคนเดียวไม่ได้
“ถ้าเรากลับไปเรา พวกนั้นจะลงโทษเราใช่ไหม”
“แม่นแล้ว”
“งั้นเราก็อย่ากลับไปสิ” พี่ริชหัวเราะหึหึในลำคอเหมือนพวกตัวร้ายในละครไม่มีผิด
“แล้วเราจะไปอยู่ไหนล่ะ” ไม่กลับก็ไม่มีที่ซุกหัวนอนนะ แล้วผมก็ไม่อยากนอนใต้สะพานลอยด้วย คงลำบากน่าดูแถมยุงก็เยอะอีกต่างหาก
“คอนโดพี่” พี่ริชแสยะยิ้มชั่วร้าย อ่า อย่างนี้นี่เอง คึคึ ทีนี้ก้นน้อยๆของผมก็จะไม่ถูกทำร้ายแล้ว
แล้วผมกับพี่ริชก็เดินเล่นกันต่ออย่างสบายใจ เข้าร้านนั้นออกร้านนี้ ไปห้างนั้นต่อด้วยห้างนี้ โอ๊ย ชีวิตมีความสุขที่สุดเลย เพราะถึงแม้ว่าผมกับพี่ริชจนเงินหมด แต่พี่ริชมีบัตรเครดิตที่แอบจิ๊กพี่ครามมา งานนี้เลยรูดกระจาย! ฮ่าๆๆ
จนกระทั่งแดดร่มลมตก พระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าส่งเสียงบอกว่า ‘หมดเวลาสนุกแล้วสิๆ’ ผมกับพี่ริชถึงได้เดินกลับมาที่รถ ยัดของที่ซื้อมาใส่ท้ายรถเสร็จเราก็กระโดขึ้นรถแทบจะทันที เหนื่อยมากเลยครับ เดินกันจนขาลาก
พี่ริชขับรถกลับไปที่คอนโด ผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่ริชมีคอนโด ผมก็อยากมีคอนโดบ้างเหมือนกัน
“เค้ก กลัวความเร็วไหม” พี่ริชถามขึ้นเงียบๆ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า
“ก็ไม่มั้ง ทำไมเหรอครับ” ผมกลัวความเร็วหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่เคยลอง พี่ทราฟไม่ค่อยขับรถเร็วเท่าไหร่
“มีคนท้า” พี่ริชว่า สายตาก็มองไปที่ถนน ดูมั่นคงไม่วอกแวก
“ใครท้าอ่ะ” ผมมองกระจกข้างและมองไม่ทางด้านหลัง แล้วก็เห็นว่ามีรถสีดำคันหนึ่งขับตีคู่มาอยู่ฝั่งพี่ริช พี่ริชหันไปมองแวบหนึ่งก่อนจะหันมามองผม
“ดูให้ดีๆล่ะ” พี่ริชบอกก่อนจะเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว ใจผมเต้นแรงทักครั้งที่พี่ริชหักพวงมาลัยปาดซ้ายปาดขวาอย่างคล่องแคล้ว รู้สึกกลัวนิดๆแต่มันก็...สนุกดี รถคันเดินพยายามจะตีขึ้นนำ แต่พี่ริชก็เก่งมากพอที่จะหาทางนำอีกฝ่ายได้ เคยเห็นแต่ในหนัง ไม่หนังไม่เคยคิดว่าจะมาเจอในชีวิตจริง พี่ริชขับออกนอกเส้นทาง เป้นเส้นที่รถไม่ค่อยติด คราวนี้พี่ริชขับเร็วยิ่งกว่าเดิม ดู Fast & Furious six ว่ามันสุดแล้ว มาอยู่ในสถาณการณ์จริงแบบนี้มันตื่นเต้นยิ่งกว่าเสียอีก ถึงจะไม่ดุเดือดเท่าในหนัง แต่ก็โหดไม่แพ้กันเลย
พี่ริชและรถอีกคันผลัดกันแซงผลัดกันนำอยู่หลายครั้ง ผมทึ้งมากที่พี่ริชขับรถเก่งขนาดนี้ ผมอยากขับเป็นบ้าง
“หึหึห ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร” พี่ริชพูดอย่างสะใจเมื่อสะมารถสลัดอีกฝ่ายนำหน้ามาไกลได้ ผมตบมือให้พี่ริชแปะๆ
“พี่ริชเก่งอ่ะ เท่สุดๆไปเลย!”
โอยย ปลื้ม! อยากเท่แบบนี้บ้าง
“นี่ยังเรียกว่าจิ๊บๆนะ มีที่เด็ดกว่านี้อีก” พี่ริชบอก ผมทำตาโต ยังมีกว่านี้อีกเหรอเนี่ย
“ที่ไหนเหรอพี่ริช!” ผมถามเสียงดัง ตื่นเต้นมากๆครับ
“สนามแข่งรถ อยากไปดูไหม” พี่ริชหันมายิ้มถาม ผมพยักหน้ารัวทันที ไหนๆก็ได้ออกมาเที่ยวแล้ว วันนี้ขอสุดๆไปเลยแล้วกันครับ
“งั้นก็ Let’s go!!!”
......................................
หึหึ เดี๋ยวคอยดูตอนหน้าให้ดีนะ เด็กดื้อทั้งสองจะถูกลงโทษ ฮ่าๆๆๆๆ สะใจ ^_^ :laugh:
-
รอตอนหน้าๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
ลุ้นๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่ริชพาน้องเค้กดื้อใหญ่และ
โดนกันยกใหญ่แน่เด็กๆ
ใจจดใจจ่อรอตอนหน้า...
5555555555
#ไม่ได้หื่นนะ
-
โดนกันหนักแน่ๆล่ะเด็กน้อยเอ๋ย
-
:hao6: มารอตอนถูกลงโทษเลย อิอิ :hao6:
-
สนุกจริงโว้ย :laugh:
-
โดนแน่ๆเด็กดื้อ
-
55555+ปลดปล่อยอารมณ์ของน้องๆน่ารัก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
let's go let's go เดี๋ยวได้ไส้เล็ดกันทั้งคู่หรอก :laugh:
บวกให้นะค้าาาา จุบุๆ
รอดูเด็กดื้อทั้งสองโดนทำโทษ :haun4:
-
โอ๊ย ดื้อกันจริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง สนุกๆๆๆๆๆๆ
-
ขอบคุณนะคะ
เอะ เอะ !!! น้องเค๊ก & ริช น่าจะยอมรับการลงโทษ
ของพี่ทราฟ & พี่สงคราม ก็ได้นะ รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
เพราะบทลงโทษแสนหวาน เร่าร้อน และ......
-
โดนลงโทษจนก้นระบมแน่ๆ เค้กเอ้ย
ส่วนริชพี่ครามก็คงลงโทษแบบ SM คริคริ
-
พี่ริชเอ๋ย จะพาน้องเค้กซวยไปด้วยนะนี่ จริงๆคือซวยตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว
แค่ข้อหาหนีเที่ยว ไม่รับโทรศัพท์ และดื้อกับพี่ๆก็หนักแล้วนะ
เดี๋ยวรอดูว่าบทลงโทษจะหนักขนาดไหนกัน ลุกไม่ขึ้นเลยหรือเปล่า :z1:
นานๆจะเห็นพี่ทราฟโมโหสักที สงสัยเค้กเจองานช้างแล้วล่ะ
ส่วนคู่พี่ครามกับน้องริชเค้าโหดกันเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เด็กดื้อสองคนนี้ท่าทางเก็บกด 555555
กลับไปนี่โดนลงโทษกันหนักแน่
แถมยังมาสนามแข่งรถอีก จะเกิดเรื่องมั้ยเนี่ย
-
สนุกกันใหญ่นะริชเค้ก ไม่ได้รู้ชะตากรรมตัวเอง
ต่อกรกับใครอยู่ พี่ครามนะริช พี่ทราฟนะเค้ก
ฟ้าเหลืองคงน้อยไป อาจมีบางคนน้ำตาท่วมแน่
:katai2-1: :katai2-1:
-
สองคนนี้ท่าทางจะเก็บกดจริงๆ :hao5: แต่ดื้อบ้างก้อดีน่ะ ชีวิตจะได้มีสีสัน โต ๆ กันแล้วน่ะ ครามกับทราฟทำยังกับสองคนนี้เป็นเด็กอายุ 15 แน่ะ :mew5: พอหลุดออกมาทีนึงกระจายเลยครับทุกคน :katai3:
จบได้อย่างน่ารักจริงๆ จองเรียบร้อยแล้วน่ะจ้ะคุณริริ ให้จองยาวจริง ๆ :impress3: เก็บเงินกันชุ่มปอดเลยน่ะ ยังไงเมลมาบอกเบอร์บัญชีด้วยน่ะจ้ะ :mew1:
-
ตายหมู่ทั้งคู่ แน่นอนนนน
-
มีคนคุมตลอดอ้ะ
พอหลุดมาได้ ว้ะฮ่าาาาๆๆ :hao7: :hao7:
-
เดี๋ยวนี้เค้กกะริชไม่กลัวพี่ทราฟกะพี่ครามละบอกได้คำเดียวเลยว่างานนี้มีเสียเลือดแน่ๆ
-
เดี๋ยวนี้เค้กกะริชไม่กลัวพี่ทราฟกะพี่ครามละบอกได้คำเดียวเลยว่างานนี้มีเสียเลือดแน่ๆ
-
สมควรที่เขาจะไม่ให้ออกจากบ้านล่ะนะ555
-
เค้กกับริชเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ^^ กลับมามีหวังถูกทำโทษชัวร์ๆ
พี่จองหนังสือแล้วนะคะ ^^
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:รออออออออออดูเด็กดื้อโดนลงโทษ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ดื้อทั้งคู่ แต่ก็น่ารัก
-
เข้าใจทั้งริชทั้งเค้กนะว่าคงเก็บกด
ก็นะ..โดนห้าม โดนบังคับ ไม่ให้ออกไปไหนเอง
เป็นเราเองก็คงจะขัดใจมากเลยหล่ะ
เอาเป็นว่ารอดูเด็กน้อยสองคนนี้โดนลงโทษให้สำนึกนะ
-
เด็กหนีเที่ยว
-
:ling1:Pretty Boy เจ้าชายตัวน้อย 555 ก็ยังเด็กนี่เนอะ
ยังอยากเที่ยวเล่นบ้าง อยากไม่พามา ก็ต้องหนีเที่ยวกันบ้างละ 555
เค้กยังน่ารักเหมือนเดิมเลย ริชต้องสอนน้องเยอะ ๆ นะเดี๋ยวตามเพื่อนไม่ทัน
ในรั้ว มหาลัยน่ะยังมีอีกมากเลยนะ เสือสัง กระทิง แรดทั้งนั้น :mew1:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ใช้เวลาวันนึงกว่าจะไล่อ่านครบทุกตอน
สนุกมาก เค้กน่ารักแต่เอาแต่ใจสมใจทราฟล่ะ แล้วก็ชอบแกล้งสอง ไม่สงสารสองบ้างเลย 5555
-
เด็กหนีเที่ยวตอนหน้าจะโดนผู้ใหญ่ลงโทษอะไรน้า :z1: :z1:
-
จอง 1 ชุดจ้า
-
เด็กดื้อทั้งสอง ระวังโทษหนักนะจ๊ะ อิอิ
-
น่ารักทั้ง 2 คู่เลยอ่ะ :impress2:
ชอบเค้ก กะพี่คราม :katai2-1:
-
o13
-
Pretty Boy II
Special Part 2
น้องดื้อรั้น ครั้นพี่ต้องสั่งสอน
[Rich talks]
ผมพาเค้กมาที่สนามแข่งรถที่ผมเคยมาประจำ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มา คิดถึงชะมัด เค้กดูจะตื่นตาตื่นใจไม่น้อยที่ได้เห็นอะไรแบบนี้
“พี่ริช ยังกับในหนังเลย ตอนนี้เรากำลังถ่ายหนังอยู่หรือเปล่าเนี่ย” เค้กตื่นเต้นเอามากๆ ผมลูบหัวเค้กก่อนจะกอดไหล่พาเดินเข้าไปข้างใน หลายคนหันมามอง บางคนก็รู้จักบางคนก็ไม่รู้จัก แต่ส่วนมากจะคุ้นหน้ากันทั้งนั้น คนใหม่ๆไม่ค่อยมีเข้ามาเท่าไหร่ เพราะนี่มันสนามเถื่อน คนรู้มากก็ไม่ดี เดี๋ยวตำรวจจะตามรอยเจอ
“ไงวะ ไม่เจอนานเลย ไปทำอะไรมาวะ” เพื่อนในสนามแข่งรถคนหนึ่งเดินมาทักผม มันชื่อพล
“พอดียุ่งๆวะ” ผมตอบสั้นๆ มันพยักหน้าเข้าใจไม่ถามต่อ แต่ก้มมองเค้กอย่างสนใจ ผมรีบกระชับโอบเค้กแน่นขึ้น เอาแฟนชาวบ้านเขามาเที่ยวเล่น เกิดเป็นอะไรไปผมคงโดนโทษตายสถานเดียว
“อย่ายุ่งกับน้องกู” ผมกดเสียงพูดกับไอ้พลอย่างจริงจัง
“มีหวงๆ น้องมึงน่ารักอ่ะ กูชอบ” ไอ้พลทำหน้ายิ้มระรื่น เค้กยิ้มแหยะให้มันแต่ตัวก็เบียดเข้าหาผม
“ไปๆเลยมึง ทำน้องกูกลัว” ผมไล่มัน ไอ้พลยักคิ้วหลิ่วตาใส่เค้กพอเป็นพิธีก่อนจะเดินไปหากลุ่มเพื่อนมัน
“ดีจังเลยนะครับที่มีเพื่อน เค้กไม่มีเพื่อนเลย” เค้กยิ้มแต่น้ำเสียงฟังดูเศร้า
“เดี๋ยวเค้กก็มีครับ เดี๋ยวเข้ามหาวิทยาลัย ขี้คร้านจะมีเพื่อนเป็นกระบุง” หน้าตาน่ารักแบบเค้ก ใครๆก็อยากรู้จักอยากพูดคุยด้วยทั้งนั้น ยิ่งเป็นเด็กร่าเริงยิ้มง่าย เข้ากับคนง่ายแบบนี้ด้วยแล้ว เชื่อเถอะว่าถ้าเข้ามหาลัยแล้วหัวกระไดบ้านไม่แห้งแน่นอน งานนี้พี่ทราฟคงต้องเตรียมรับมือหนักแล้วล่ะผมว่า เพราะตั้งแต่เข้ามาในสนามแข่ง ทุกคนก็ให้ความสนใจต่อเค้กมากๆ สังเกตุได้จากสายตานับสิบที่มองเค้กด้วยความสนใจ
“ไอ้ริช!”
“ไอ้เตอร์!”
“มึงมาได้ไงวะเนี่ย” ไอ้ทำหน้าตกใจเหลอหลา ก็นะ มันชวนผมมาหลายครั้งแต่ผมออกมาไม่ได้ จนมันเริ่มจะปลงแล้วว่าผมคงมาที่นี่อีกไม่ได้แน่ เพราะพี่ครามคงไม่อนุญาตให้มา แต่วันนี้มันไม่ธรรมดาไง หึหึ
“กูหนีมา” ผมพูด
“จริงดิ”
“เออ” ผมยักคิ้วใส่มัน ไอ้เตอร์ส่ายหน้าแบบเหลือเชื่อ มันมองเค้ก่อนจะรับไหว้ ผมฮาเลย
“ไม่ต้องไหว้พี่หรอก พี่ยังไม่แก่เท่าไหร่”ไอ้เตอร์พูดเขินๆ ไม่ค่อยมีรุ่นน้องไหว้มันหรอก เพราะมันชอบทำตัวไม่น่าเคารพ เลยไม่มีน้องอยากเคารพมัน
“กูอยากลงวะ” ผมบอก เห็นสนามแล้วคันมือคันเท้าอยากจะซิ่ง
“เอาดิ ไปลงชื่อเลยมึง” ไอ้เตอร์ชี้ไปที่เต้นซ์ด้านหลัง
“เออ กูฝากเค้กด้วย อย่าให้ใครมายุ่งกับน้องกูเป็นอันขาด”
“เออ อยู่กับกูไม่ต้องห่วง”
เมื่อวางใจว่าเค้กจะปลอดภัยผมก็เดินมาลงชื่อ เห็นชื่อคนแข่งด้วยแล้ว บอกได้คำเดียวเลยว่างานนี้ชนะชัวร์ๆ
“ถ้าชนะได้อะไร” ผมถามคนคุมสนาม
“รถของคนแพ้” ไอ้หน้าเหี้ยมบอก อื้อหือ แสดงว่าไอ้เด็กนั่นมั่นใจในฝีมือตัวเองไม่เบา ถึงกล้าอารถตัวเองมาถ้าเพราะคิดว่าคงไม่แพ้ ผมกวาดตามองไปรอบสนามแล้วก็เห็นคนที่ต้องแข็งกับของรางวัลที่ผมคิดว่าจะได้
ออดี้งั้นเหรอ หึหึ น่าสนแฮะ
“ผมเดินกลับมาหาเค้กที่ยืนดูดน้ำส้มอยู่ ไปเอามาจากไหนวะ เหมือนไอ้เจอจะรู้ว่าผมสงสัย มันเลยบอก
“พอดีเพื่อนกูมันซื้อมา เลยเอามาให้น้องมัน”
“อืม เค้กครับ อยากได้ของขวัญที่สอบติดไหม” ผมถามเค้กยิ้มๆ คิดแล้วยิ่งรู้สึกตื่นตัว เลือดในกายฉีดพล่านไปหมด เหมือนอะดรีนาลีนในกายพลุ่งพล่าน
“พี่ริชจะให้เค้กเหรอ อะไรอ่ะ” เค้กทำหน้าดีใจแบบไม่ต้องปิดบัง น้องเป็นคนที่เปิดเผยความรู้สึกอยู่แล้ว ดีใจก็ยิ้มซะหน้าบาน เสียใจก็หน้าเศร้าซะ ยิ่งถ้างอนนะ หน้านี่งอได้อีก เห็นปุบต้องรีบง้อปับ ไม่เว้นแม้แต่พี่ครามที่ต้องยอมให้เค้ก คนนี้เขาใหญ่ในบ้านจริงๆครับ บอกเลย ฮ่าๆๆ
“นู่น” ผมชี้นิ้วไปที่รถออดี้สีดำ เค้กตาโตผมหน้าผมแบบตกใจ
“พะ พี่ริชจะ...” เค้กอึ้งรับประทานไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“หึหึ ถ้าอยากได้ พี่จัดให้”
[Traf talks]
เดี๋ยวเถอะ ดื้อจริงๆ อย่าให้ผมเจอตัวนะ จะฟัดให้ออกไปหนีเที่ยวไม่ได้เลยคอยดู! ออกไปดูงานเรื่องอะไหร่รถยนต์กับไอ้ครามแปบเดีว กลับมาบ้านเงียบเฉียบไม่มีคนอยู่ รู้ได้ทันทีเลยว่ามีเด็กหนีเที่ยว โทรให้รีบกลับก็ไม่ยอมงอแงๆ แล้วก็ตัดสายผมทิ้งไม่ยอมรับโทรศัพท์ ผมถือว่าผมเตือนแล้วนะ แต่ยังไม่ฟังก็ต้องมีลงโทษกันบ้าง
“ไงมึง ติดต่อริชได้ไหม” ผมถามไอ้คราม
“มึงยังติดต่อเค้กไม่ได้ แล้วคิดไหมว่าไอ้เด็กดื้อนั่นมันจะฟังกู” ไอ้ครามดูหัวเสียไม่น้อย มันก็ห่วงริชไม่ต่างจากที่ผมห่วงเค้ก ผมน่ะห่วงว่าจะมีใครมายุ่งกับสุดที่รักของผมหรือเปล่า แต่ไอ่คราม ศัตรูมันมีรอบด้าน ไม่รู้ว่ามีใครระแคะระคายรู้เรื่องที่แฟนมันคือริชหรือเปล่า เพราะถ้ามีคนรู้ ก็ต้องมีพวกที่อยากท้าทายอำนาจ เพราะอย่างนั้นมันเลยกลัวริชเป็นอันตราย
“ฮัลโหล อืม ที่ไหนนะ อืม โอเค ตามไปอย่าให้คลาดสายตา” ไอ้ครามคุยกับลูกน้อง เหมือนว่ามันจะได้เรื่องได้ราวแล้ว
“ว่าไงมึง” ผมถาม อดใจรอไม่ไหวที่จะได้ไม่ตามตัวเด็กดื้อกลับมาลงโทษ
“ล่าสุดอยู่ที่พารากอน รูดบัตรกูเสียกระชูด ตอนนี้อยู่ที่ถนน...” ไอ้ครามบอก มันเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากบ้าน ผมเดินตาม มือก็กดโทรศัพท์หาเค้กอีกรอบ แต่ปิดเครื่อง เอาเถอะ เดี๋ยวเราก็เจอกันแล้วนะครับเด็กดื้อ
ผมตกใจไม่น้อยที่ไอ้ครามขับรถมานี่สนามแข่งรถเถื่อน คนเยอะแยะเต็มไปหมด แถมยังมือ ไฟก็มีเปิดไม่กี่ดวง แล้วผมจะหาเค้กเจอได้ยังไง ยิ่งตัวเล็กอยู่
ตอนนี้ในสนามเหมือนจะมีคนแข่งรถกันอยู่ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็กสำคัญที่ผมมาที่นี่ ไอ้ครามยืนมองไปทั่วบริเวณเช่นเดียวกับผม
“แยกกันหาก็แล้วกันมึง เอากุญแจรถกูไป มึงเจอเค้กแล้วก็พากลับบ้านไปเลย เดี๋ยวกูกลับคอนโด ริชมันเอารถมาอยู่แล้ว” ไอ้ครามบอก ตอนนี้มันนิ่งมาก แต่เขาว่ากันว่าท้องฟ้ามันจะสงบก่อนที่พายุใหญ่จะมา
“เออ โชคดีมึง” หรือบางทีผมควรต้องบอกริชดี เพราะดูท่าไม่รอดแน่ๆ
ผมเดินหาเค้กไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ เพราะมีแสงไฟน้อยทำให้การมองหาเค้กเป็นไปอย่างยากลำบาก เสียงเฮลั่นของคนที่เชียร์อยู่ข้างขอบสนามแข่งดังลั่น ผมพยามยามมองหาเค้ก ไปอยู่ไหนของเขานะ ถ้าเจอจะจับตีก้นสักทีสองที โทษฐานที่ทำให้เป็นห่วง
ไม่รู้ว่าด้วยความน่ารักของเค้ก หรือความขาวที่กระแทกตาผมเข้าอย่างจัง
บิ๊งโก!
ผมเดินเข้าไปหาเค้ก แต่เด็กน้อยของเรายังไม่รู้ตัว ยืนเขย่งมองผ่านรั้วกันชะเง้อคอมองการแข่งขันด้วยความตื่นเต้น ผมยืนอยู่ข้างๆ เหมือนคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังเค้กจะรู้ตัว มันคือไอ้เตอร์เพื่อนริช ดูมันจะตกใจไม่น้อยที่เห็นผม ผมยกนิ้วชี้จุ๊ปากเอาไว้ไม่ให้มันส่งเสียง รอจนกระทั่งเค้กหันมา
“พะ พะ พี่...ทราฟ!” เค้กตกใจสะดุ้งโหยงที่เห็นหน้าผม ผมตีหน้านิ่งยืนกอดอก เค้กดูลนลานขยับเข้ามาหาผม สองมือเล็กๆจับที่แขนผมก่อนจะยิ้มประจบแห้งๆ
“มาได้ไงอ่ะ” เค้กถามเสียงอ่อย เงยหน้ามองผมแบบอ้อนๆ
“...” แต่ผมเลือกที่จะเงียบ เค้กหน้าหงอยลง ก้มหน้าแล้วก็เบียดตัวเข้าหาผม ผมมองไอ้เตอร์ที่ขยับปากว่าขอตัวก่อน ผมพยักหน้าให้มันแล้วมันก็เดินหายไป
“จะกลับบ้านไหม” ผมปั้นเสียงให้ดูแข็งๆ เค้กเงยหน้ามองหน้าผมทันที ดูเค้กจะกลัวผมไม่น้อยเพราะปกติผมไม่ค่อยดุเขาเท่าไหร่ เห็นท่ากัดริมฝีปากช้อนตามองแบบเด็กที่กลัวความผิดแล้วอยากจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงให้สมกับความน่ารักสักหลายๆที แต่ไม่ได้ ต้องอดใจไว้ก่อน เดี๋ยวละครฉากนี้จะไม่สมบูรณ์
“แตพี่ริช...” เค้กพูดเสียงเบาทำหน้าเป็นกังวล
“ไอ้ครามมาด้วย” ผมบอก เค้กเบ้หน้าหนีทันที
“ว่าไง จะกลับไหม” ผมพูดนิ่งๆ ไปหน้าก็นิ่งตาม เค้กพยักหน้าเบาๆ ผมหมุนตัวเดินออกมาจากจุดนั้นโดยไม่ได้จับมือเค้กอย่าที่เคย เวลาไปไหนมาไหนกับเค้กข้างนอก ผมจะจับมือเค้กไว้ตลอด ให้อุ่นใจว่าน้องปลอดภัย แต่ครั้งนี้ผมไม่ทำ และเค้กเหมือนจะรู้ น้องคว้ามือผมไปจับไว้ ผมก้มมองมือแล้วมองเค้ก เค้กยิ้มแป่นใส่ผม แต่พอเห็นว่าผมทำหน้านิ่งไม่ยิ้มตอบ เค้กก็หน้าเสียเหมือนจะร้องไห้
เห็นแล้วอยากจะดึงมากอดปลอบ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพราะงั้นผมต้องอดทน
“มาถึงรถผมก็เดินไปฝั่งคนขับ เปิดประตูออกแล้วขึ้นนั่ง เค้กยืนอยู่ข้างนอกรถ ก่อนจะเปิดขึ้นมานั่งข้างๆผมเอง แล้วผมก็ขับรถออก ตรงนี้เป็นจุดชานเมือง สองข้างทางจะเป็นพื้นที่โล่งกว้าง ไม่เป็นป่าก็ทุ่งหญ้ารกร้าง ถ้าผมหาเค้กไม่เจอ ถ้ามีใครจับตัวเค้กไปทำร้ายในที่ๆปลอดคนแบบนี้ น้องจะคิดบ้างไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน ใครจะมาช่วยเขาได้ ร้องไห้ตายก็คงไม่มีใครได้ยิน
ความคิดด้านลบทำให้ผมเกิดอาการเครียด มือกำพวงมาลัยแน่น แล้วสักพักก็ได้ยินเสียงสะอื้นของเด็กที่นั่งข้างๆ
“ฮึก..” ฟังดูแล้วเหมือนเขาจะกลั้นเสียงสะอื้น แต่ก็ยังเล็ดลอดออกมาให้ผมได้ยิน ผมแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ ทั้งๆที่ในใจนี่อยากจะโอ๋ใจแทบขาด พอเห็นเด็กน้อยร้องไห้แบบนี้แล้วผมหมดอารมณ์โกรธไปทันที
พอมาถึงบ้านผมก้ลงจากรถโดยไม่ได้พูดอะไร เดินนำเข้ามาในบ้าน เข้าไปหาน้ำกินในครัว ออกมาเห็นเค้นยืนก้มหน้าอยู่กลางบ้าน ผมหยุดยืนมองก่อนจะเดินขึ้นบ้านแทบไม่ทันเพราะดับกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ เค้กเดินตามผมเข้ามาในห้อง
“ไปอาบน้ำไป” ผมสั่ง เค้กทำท่าอึกอักเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด เดินกัดริมฝีปากคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ พอลับหลังเค้กผมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปั้นหน้าโคตรจะเหนื่อย สูญเสียพลังงานยิ่งกว่าซ้อมไอ้พวกเด็กในโรงฝึกเสียอีก
ผมแย้มยิ้มอยู่คนเดียว เห็นหน้าหงอยๆของเค้กแล้วอยากจะจับจูบให้หายคิดถึง ผมเวอร์ไหม แค่ไม่เจอหน้ากันวันครึ่งวันแต่ผมกลับรู้สึกคิดถึงเค้ก พอรู้ว่าเจ้าเด็กดื้อหนีเที่ยวนี่ผมเดือดเลยครับ
“เค้กอาบเสร็จแล้ว”
ผมลืมตาและลุกขึ้นนั่งบนเตียง เค้กในชุดนอนลายโดเรมอนที่เป็นเสื้อยืดพอดีตัวและกางเกงขาสั้น(มากๆ) ชุดนอนสีฟ้าสดใสตัดกับผิวขาวๆ ยิ่งทำให้เค้กดูเด็กกว่าอายุจริง ชุดนี้ผมซื้อให้เอาแหละ เค้กใส่แล้วน่ารักดี
แต่ถึงจะน่ารักน่าฟัดขนาดไหน ผมก็ต้องตัดใจเดินเข้าห้องน้ำโดยที่ตีหน้าเรียบ พอเข้ามาในห้องน้ำแล้วผมก็ยิ้มกับตัวเองราวกับคนบ้า อาบน้ำไปยิ้มไปไม่หยุด พออาบน้ำเสร็จผมก็เดินออกจากห้องน้ำ เห็นเค้กนั่งพับเพียบเรียบร้อนอยู่บนเตียง ผมทำเป็นไม่เห็นไม่มองไม่ใส่ใจ แต่งตัวอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าเงียบๆจนเสร็จ
“นอนได้แล้วครับ ดึกแล้ว” ผมพูดเหมือน เค้กขยับตัวไปนอน ผมห่มผ้าให้ ถึงยังไงก็ทั้งรักทั้งห่วงมากจนไม่อาจปล่อยปะละเลยได้ ผมห่มผ้าให้จนถึงคอ ก้มลงไปจูบที่หน้าผากเค้กเบาๆ แล้วก็เดินไปปิดไฟที่หน้าประตูก่อนจะเปิดประตูห้อง
“พี่ทราฟจะไปไหน!” เค้กผุดลุกขึ้นนั่งหน้าตาตื่น
“พี่จะลงไปนอนข้างล่าง” ผมบอกแล้วก็ปิดประตู ผมว่าเค้กคงคิดได้ว่ามันหมายถึงอะไร
“ทำไมอ่ะ” เค้กถามเสียงสั่น ร้องไห้แล้วแน่ๆ
“เปล่า” ผมตอบแล้วก็ปิดประตูห้องลง
ผมเคยสัญญาไว้แล้วว่า ถ้าทะเลาะกันผมจะเป็นคนไม่นอนที่อื่นเอง และให้เค้กได้นอนเตียงสบายๆ ถึงคราวนี้ไม่ได้ทะเลาะ แต่ผมก็อยากให้เขารู้อะไรบ้างอย่างจากเรื่องนี้
ผมทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น หลับตาลง ผมยังไม่ง่วงเลยนอนคิดอะไรเพลินๆ แล้วอยู่ๆก็...
อุก!
นอนหลับตาอยู่ดีๆก็มีอะไรหนักมาทับที่ตัว ไอ้เราก็คิดว่าผีอำซะแล้วถ้าหากไม่ได้ยินเสียงสะอื้นร้องไห้โยเยของเด็กน้อย
“ฮึก พี่ทราฟจ๋า ฮึกฮืออ เค้กขอโทษ เค้กจะไม่ดื้อแล้วนะ อย่าโกรธเค้กเลยนะ”
“...” ผมเงียบ ได้แต่ยิ้มในความมืด เสร็จพี่แล้วหนูเอ้ย และแล้วปลาก็กินเบ็ด
“ฮือออ พี่ทราฟอย่าโกรธเค้กนะ เค้กไม่ได้ตั้งใจ ฮึก”
อื้อหืออ นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะ ทั้งดื้อทั้งเถียง ตัดสายไม่รับโทรศัพท์พร้อมทั้งปิดเครื่อง แสบจริงๆเมียใครวะเนี่ย
“พี่ทราฟจ๋า”
“ลงมาทำไมครับ” ผมถามเสียงนิ่ง กลั้นขำแทบตาย แต่ไม่ได้ เดี๋ยวความแตก
“เค้กจะนอนกับพี่ทราฟ ฮึก ไม่นอนคนเดียว”
“รู้ใช่ไหมครับว่าทำผิด”
“รู้ ฮึก” เค้กพยักหน้าหงึกหงักกับอกผม
“แล้วรู้ไหมว่าเด็กดื้อต้องถูกทำโทษ” ผมยกมือลูบหลังเค้กเบาๆ แต่ยิ่งลูบเค้กยิ่งห้องไห้หนัก
“ฮึก พี่ทราฟจ๋า ไม่ทำโทษได้ไหม” เค้กยกหน้าตัวเองขึ้นจากอกผม กัดปากตัวเองไม่ให้สั่น แม้จะมือแต่ผมก็มองเห็นแววตาที่เว้าวอนออดอ้อนของเค้กได้ชัดเจน หนูเอ้ย แค่นี้พี่ก็หลงจะตายอยู่แล้ว อย่าทำให้หลงไปมากกว่านี้เลย แบบนี้ถ้าขาดน้องไปผมได้ลงแดงตายสักวันแน่ๆ
“ไม่ได้ ทำผิดก็ต้องถูกทำโทษ ไม่มีข้อโต้แย้ง”
“ฮึก กะ ก็ได้ พี่ทราฟจะตีเค้กเหรอ อย่าตีแรงนะ ฮึก”
“หึหึ กี่ขวบแล้วครับเด็กน้อย พี่ไม่ตีหรอก”
“จริงเหรอ”
“อืม เพราะพี่มีวิธีลงโทษที่ดีกว่านั้น จำได้ไหมครับว่าพี่ส่งข้อความไปเตือนไว้ว่ายังไง”
“...!!!”
“เอาล่ะ ได้เวลาลงโทษเด็กดื้อแล้ว”
ผมลุกขึ้นจากเตียงอุ้มเค้กขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว เค้กคว้าคอผมเอาไว้แน่นกันตก ใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาเบิกกว้าง ก่อนจะขึ้นสีแดง น้องซุกหน้าลงกับอกผมแล้วก็ครางอื้อในลำคอเหมือนเด็กถูกขัดใจ
ผมวางเค้กลงบนเตียง เปิดไฟหัวเตียง มือก็ลูบแก้มเค้กเบาๆก่อนจะแทนที่ด้วยริมฝีปากตัวเอง ผมกดจูบที่ข้างแก้มใสคลอเคลียไม่ห่าง เค้กตัวสั่นน้อยๆ ไม่มีเสียงสะอื้น มีแต่เสียงหายใจเข้าออกแรงๆเหมือนคนตื่นเต้น ผมเลื่อนริมฝีปากประทับลงบนกลีบปากสีชมพูดอ่อน
ผมจูบไล่ตั้งแต่ริมฝีปาก หู คอ ลงมาจนถึงหน้าอกก่อนจะเล่นกับจุดเล็กๆที่แสนน่ารักของเค้ก สองจุดที่แค่จับก็แข็งขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว เค้กครางเสียงหวานเมื่อผมจูบที่หน้าอกเขาแผ่วเบาสลับหนัก ผมเลียหน้าอกสีสวยก่อนจะเริ่มดูดและกัดเบาๆจนเสียงครางดังลอดออกมาจากริมฝีปากบางสีชมพูที่ตอนนี้ช้ำจนกลายเป็นสีแดงเรื่อ มือก็ปลดเปลื้องชุดนอนของเค้กออกจากตัวจนเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า ผมยกตัวขึ้นมองอย่างหลงไหล ก่อนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองออก น้องชายผมตั้งตรงเพียงแค่ได้เห็นเรืองร่างที่น่าหลงไหลของเค้ก น้องมองอย่างเอียงอาย
น่ารัก~
ผมจูบคลอเคลียเค้กไม่ห่าง ทั้งปากและมือทำหน้าที่ทรมานคนตัวเล็กได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง จนบางทีเป้นผมเองที่แทบทนไม่ไหว
“อื้อ พี่ทราฟ อย่าแกล้ง” เค้กร้องครางขัดใจที่ผมปลุกปั่นอารมณ์เข้าหนักขึ้นๆแต่ไม่ยอมทำอะไรเขาสักที
“อย่ารีบสิครับ” ผมกระซิบบอก เค้กมองค้อนผมเหมือนไม่พอใจ แบบนี้ต้องเอาให้ครางไม่หยุด ผมขยับร่างตัวเองให้เสียดสีกับร่างของเค้ก มือก็ทั้งลูบและบีบเค้กกระตุ้นอารมณ์เค้กไม่หยุด
“พี่ทราฟ อืออ อย่า อ๊ะ!” พูดไปก็ครางไป น่ารักมาก ผมเลยเลื่อนตัวขึ้นไปจูบชิมความหวานจากปากเล็กอีกครั้ง และสุดท้ายผมเองที่ทนต่อความน่ารักน่าชังของเค้กไม่ไหว
“เค้กครับ พี่ไม่ไหวแล้ว” ผมกระซิบเสียงแหบปร่า แล้วเอื้อมมือไปลูบเล่นตรงน้องชายของเขาที่กำลังตื่นตัว
“อือ…” เค้กครางรับแล้วแหงนคอมาจูบปลายคางผมเบาๆ นัยน์ตาที่มองผมก็หวานเชื่อม โอยย ใครสั่งใครสอนให้ทำตัวน่ารักขนาดนี้วะเนี่ย!
ไม่รอช้าผมเอื้อมมืออีกข้างไปเปิดลิ้นชักโต๊ะหัวเตียงหยิบเจลหล่อลื่นมาเทใส่มือ ในขณะที่ปากก็กดจูบเค้กไม่หยุด บีบเจลลงที่มือตัวเองและทาที่น้องชายของผม จากนั้นก็สอดนิ้วเข้าไป ตัวเค้กระตุกครางเสียงเบาหวิว ความน่ารักของคนตรงหน้าทำให้ผมอดใจไม่ไหวต้องเพิ่มจำนวนนิ้วอย่างรวดเร็วเพื่อให้เขาพร้อมสำหรับบทลงโทษอันแสนหวานที่ผมจะมอบให้ ผมขยับนิ้วเข้าออกจนช่องทางรักพร้อมสำหรับตัวตนของผม
“พี่จะใส่เข้าไปแล้วนะครับ” ผมบอก เค้กทำหน้าแดงใส่ ผมยิ้มอย่างพอใจ จูบเบาๆที่ริมฝีปากเค้กพร้อมกับนำตัวเองแทรกเข้าไปในร่างบาง ผมขยับตัวเล็กน้อย เค้กส่ายหน้าไปมากับหมอน เสียงหวานครางเครือไม่หยุด
ผมรักเค้กอย่างเต็มที่ มอบให้ทั้งความเร่าร้อนและรุนแรง แต่ผมมีลิมิตที่จะไม่ทำให้น้องต้องเจ็บตัว ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ผมรักเจ้าเด็กน้อย แต่สำหรับผมแล้ว กับเค้ก...ไม่ว่าต่อให้ ‘รัก’ มากแค่ไหนก็ไม่เคยพอ และคิดว่าไม่มีวันพอด้วย
“พี่ทราฟ พอ...” เค้กครางห้ามผมที่กำลังจะเริ่มบทลงโทษที่เท่าไหร่ไม่รู้ของคืน แต่น้องจะรู้บ้างไหมว่าเสียงที่เปร่งออกมามันเร้าใจเป็นบ้า ยากแล้วล่ะครับที่ผมจะหยุดตัวเอง
“เด็กดื้อมีสิทธิ์ต่อรองหรือครับ ไม่มีนะคนเก่ง”
“อ๊ะ...อื้อออ”
เด็กดื้อต้องถูกลงโทษให้สาสมครับ
...............................
# เดี๋ยวดึกๆจะมาต่อในส่วนของพี่ครามและน้องริชให้ ตอนนี้ต้องออกไปข้างนอก >< :katai2-1: :katai5:
-
พี่ทราฟทำเป็นอ้างลงโทษ หื่นก็ว่าเหอะะะะะะะะะะะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ขนาดคู่นี้เค้ารักกันเบาๆยัง :m25: :m25:
คู่พี่ครามจะ :m25: ขนาดไหนอ๊าาาาาา :hao7:
-
คู่พี่ครามกะริชต้องดุเดือดกว่าคู่นี้แน่ๆ
-
คู่พี่คราม แลดูจะ sm นะ 5555
ล
-
แหม่ๆๆ ลงโทษแบบนี้เด็กคงสำนึกหรอกนะ
พอจะทำผิดครั้งใหม่ใช่ร่างกายเข้าง้ออิพี่ทราฟก็หายโกรธ เหอๆ :ruready
รอดูคู่smเขาลงโทษกันจ้ะ
-
ริชโดนหนักกว่าพี่ครามชัวร์ :-[ :-[
หรือพี่ครามจะลงโทษด้วยวิธีอื่นนะ :z2: :z2:
-
:haun4: :katai5: :katai5:เรียกเลือด
-
เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ
-
รออ่านคู่พี่คราม มันส์แน่เลย อิอิ
-
งานนี้โดนลงโทษกันเป็นแถว
+++++++++++
ขอบคุณนะคะ~^^
-
โอ้ยยยย อยากเห็นริชโดนทำโทษ!!!!!
-
[Song-khram talks]
“พะ พี่คราม” ไอ้ตัวดีพอเห็นหน้าผมก็หน้าซีด มันค่อยๆปิดประตูรถแล้วก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าขยับ จนคู่แข่งของมันเดินหัวเสียลงมาจากรถ
“เอาไป ครั้งหน้ากูจะเอารถกูคืน” ไอ้นั่นโยนกุญแจรถให้ริช มันก็รับเอาไว้ก่อนจะขมวดคิ้ว ไอ้เจ้าของรถเดินจากไป แต่ริชมันเดินไปกระชากไหล่เขา มันได้ดูตัวไหมนั่นว่าเขาตัวใหญ่กว่ามันตั้งเท่าไหร่ หุ่นไอ้เด็กนั่นพอๆกับผมได้เลยนะ แต่ดูคร่าวๆแล้วว่ามันน่าจะเตี่ยกว่าผม
“โทษทีวะ กูไม่มีนโยบายคืนรถให้ใคร นอกเสียจากกูจะเอารถมึงมาแข่ง ซึ่งนั้นก็ขึ้นอยู่กับความพอใจของกูที่เป็นเจ้าของมันแล้ว ไม่ใช่มึง!” ริชพูดอย่างถือดีใส่ไอ้เด็กนั่นที่ยืนกำหมัดแน่น เป็นใครก็โมโหครับ ออดี้ทั้งคัน แต่เด็กแสบของผมนี่แม่งก็เก่งใช่ย่อย ริชเดินกลับมาที่ผม
“เอ่อ...” จากที่เมื่อกี้มันเดินไปพูดอวดดีใส่ชาวบ้านฉอดๆ ตอนนี้มันกลับมายืนใบ้แดกอยู่ต่อหน้าผม ผมเดินไปยืนตรงหน้ามัน ไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้ายังไง แต่ก็คงน่ากลัวพอที่จะทำให้ริชตัวสั่นได้ แต่ถึงอย่านั้นมันก็ยังเชิดหน้าใส่ผม
“ไปขึ้นรถ!” ผมสั่งมันเสียงเข้ม แล้วเดินไปขึ้นรถมัน มันเดินกระแทกเท้าตามาอย่างไม่พอใจ เปิดประตูรถแล้วมันกิน่งไปเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้
“แล้วรถคันนี้ล่ะ” ริชขมวดคิ้วพูด มือก็ชูกุญแจรถออดี้ให้ผมดู
“ทิ้งมันไว้นี้ เดี๋ยวให้ลูกน้องมาเอา” ผมสั่งโดยที่ไม่มองหน้าริช ไม่อยากมองครับ ยิ่งมองยิ่งโมโห อย่าจะจับมันทุ่มลงพื้นให้หายซ่า
“ไม่เอา เดี๋ยวมันหาย! พี่ขับรถผมกลับไปป่ะ เดี๋ยวผมขับคันนี้เอง” ริชพดอย่างไม่ยอม ผมจ้องมันนิ่งๆ มันรู้ว่าผมไม่พอใจ แต่มันก็ยังคงรั้นไม่ฟัง
“ตามใจ อยากจะทำอะไรก็ทำไป!” ผมเอื้อมตัวไปกระชากประตูฝั่งมันปิดแล้วก็กระชากตัวรถออกจากที่นั้นโดยไม่สนใจมันสักนิด
ผมโมโห โมโหมาก แค่มันออกไปข้างนอกคนเดียวก็ทำให้ผมโมโหมากพออยู่แล้ว ผมไม่ได้จะกักขังมันไม่ให้ออกไปไหน แต่มันควรจะบอกผม ผมจะได้ให้เด็กตามไปเฝ้าดูมัน ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจ แต่ผมกลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับมันต่างหาก ศัตรูผมมีอยู่ทั่วสารทิศ มันไม่หวงตัวเองก็หวงใจคนอื่นบ้างเถอะว่าผมจะรู้สึกยังไงที่มันชอบทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายแบบนี้
ผมขับรถกลับมาที่คอนโดผม ขึ้นห้องมาอาบน้ำให้หัวโล่ง ตอนที่ผมเห็นมันขับรถเข้าเส้นชัย สาบายเลยว่าผมแทบจะเข้าไปกระชากมันออกจากรถแล้วเขย่าสมองมันดูสิว่ามีอะไรอยู่ในนั้น มันจะแข่งรถผมไม่ว่าหรอกนะ ถ้ามันไปสนามที่มีความปลอดภัยมากกว่านี้ ไม่ใช่สนามที่ตั้งกันเองแล้วไม่มีคนที่รู้เรื่องรู้ราวพอคุม
คิดแล้วก็โมโหแม่ง โทรศัพท์ผมดังแต่ไม่คิดจะออกไปรับ ปล่อยแม่งไว้งั้นแหละ ผมอยากจะลากมันกลับมาด้วย แต่ตอนนี้อารมณ์ผมมันแรงเกินไป ผมอาจจะเผลอลงไม้ลงมือกับมันได้ แม้ว่ามันจะทำตัวให้หน้าลงไม้ลงมือด้วยก็ตาม
ผมอาบน้ำอยู่เกือบชั่วโมงเพื่อให้หัวเย็นลง แต่ก็ดูจะไม่ช่วยอะไรเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาเจอริชนั่งหน้าบึ้งอยู่ปลายเตียง ผมมองหน้ามันแวบเดียวแล้วก็เดินไปใส่เสื้อผ้า ผมเลือกที่จะใส่กางเกงนอนตัวเดียว เพราะปกติก็ใส่แค่นี้อยู่แล้ว
“พี่คราม...” ริชเรียกชื่อผม ผมเดินออกจากห้องนอนตรงเข้าไปที่ครัว หยิบไวน์ออกมาจากตู้เก็บไวน์ แก้วอีกหนึ่งใบแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา
เสียงปึงปังๆในห้องบ่งบอกว่ามันไม่พอใจที่ผมเมินมัน แต่ก็ช่างมัน เด็กแบบนี้ไม่สั่งสอนให้รู้สึกนึกบ้างก็จะไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร
ผมนั่งจิบไวน์ดูหนังไปเรื่อย ไม่ได้สุนทรีย์อะไรหรอกครับ แค่ไม่อยากให้หัวมันว่างจนเอาแต่คิดเรื่องของริช อีกอย่างผมเหนื่อยด้วย
“พี่คราม พี่เป็นอะไรวะ!” ดูเหมือนมันจะอดรนทนไม่ไหวที่ผมไม่สนใจมัน เลยออกมายืนบังทีวีผม
“หลบไป” ผมดันตัวมันออก มันเข้ายืนบังอีก ผมมองมันอย่างหงุดหงิด
“พี่เป็นอะไรก็พูดดิ อย่าเงียบได้ไหม ไม่ชอบ!” มันตะโกนหัวเสียใส่หน้าผม เพิ่งสังเกตุว่ามันอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ผมเอื้อมมือไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม แต่ท่าทางของผมคงไปสะกิดต่อมยั้วะมันเข้าให้ มันเลยปัดมือผมจนแก้วจกแตก พรมเนื้อดีเปียกชุ่มไปด้วยไวน์รสเลิศ
“อย่ามาทำตัวแย่ๆที่นี่ ถ้าจะอาละวาดก็ออกไปจากห้อง!” ผมว่ามันเสียงดัง เริ่มจะคุมตัวเองไม่อยู่ ริชหน้าเสียกัดปากตัวเองแน่น
“ไม่ออก! พี่อย่ามาไล่ผมนะ!” ริชพูดเสียงดังแต่เสียงมันสั่นจนรู้สึกได้
“ฉันไล่ไม่ได้เหรอ นี่ห้องฉัน” ผมพูดเสียงนิ่ง หน้าริชยิ่งเสียเข้าไปใหญ่ แล้วน้ำตามันก็ไหลลงมา ผมนั่งนิ่ง ผมไม่ชอบน้ำตาของมัน ไม่อยากให้มันร้องไห้ แต่ผมจะไม่โอ๋มันเหมือนที่ผ่านมาเด็ดขาด แค่นี้มันก็ไม่ฟังผมอยู่แล้ว พอตามใจก็เคยตัว
“อึก พี่โกรธผมเหรอ มีอะไรก็พูดดิวะ!” มันกำหมัดแน่น ผมถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเดินเอาไวน์ไปเก็บ มันเดินตามมาแล้วก็ทุบหลังผมดังอั๊ก!
เชี่ยเอ้ย! มือหรือตีนะเนี่ย! หนักชะมัด!
ปึ้ก!!
พอผมหันหน้าไปมันก็ทุบลงมาบนหน้าอกผม แล้วทำท่าจะทุบอกี ผมคว้าข้อมือมันไว้ทั้งสองข้าง บีบแรงๆให้มันเจ็บจนนิ่วหน้าร้องเสียงดัง
“เจ็บนะ!!”
“แล้วคิดว่าฉันไม่เจ็บหรือไง” ผมขึงตามองหน้ามัน ริชสะบัดตัวและข้อมืออกจากมือผม แต่ผมยิ่งกำแน่นดึงมันเข้ามาหาตัว
“อย่าให้โมโหไปมากกว่านี้ กลับบ้านไปป่ะ ไม่อยากเห็นหน้า” ผมผลักตัวมันออก โมโหมันก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่ทำก็เพราะอยากลงโทษมันด้วย
“ฮึกก อื้ออ ไอ้พี่ครามบ้า ไอ้เหี้ย!!!” มันร้องไห้โฮแล้วก็ด่าผม ผมเดินหนีเข้าห้องนอน ปล่อยแม่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นแหละ เอาให้รู้สึกนึก ต่อไปมันจะได้ไม่กล้าดื้อกับผมอีก
ผมเข้ามานอนในห้องทำให้ไม่ได้ยินเสียงข้างนอกว่าริชมันยังอยู่หรือกลับไปแล้ว วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่อง ปล่อยมันไปก่อน ที่จริงผมจะไม่รุนแรงไม่พูดจากหรือทำอะไรแบบนั้นใส่มัน ถ้ามันคิดจะขอโทษผมสักคำ แต่ก็เปล่า ผมแค่อยากจะรู้ว่ามันรู้ไหมว่ามันทำผิด
แกร๊ก!
“ฮึก ฮืออ”
ยังไม่กลับไปสินะ ผมนอนหลับตา ในห้องเปิดไว้แค่ไฟหัวเตียงเท่านั้น เตียงยวบลง ไอ้เด็กดื้อคงขึ้นมานอน ผมนอนหันหลังให้มันทันที
“ฮึก พี่คราม” ริชกอดผมจากข้างหลัง มันสะอื้นจนตัวโยน ผมจับมือมันออกจากเอว เสียงสะอื้นยิ่งดังเข้าไปอีก ผมถอนหายใจออกมาหนักๆ นอนรอว่ามันจะทำยังไง
“ฮึก อย่า...อย่าไล่ผมเลยนะ ฮืออ...ผมขอโทษ” แล้วในที่สุดมันก้ยอมพูดออกมา ผมนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ใจอ่อนยวบตั้งแต่มันร้องไห้แล้วแหละ ผมถึงต้องเดินหนีเข้ามาในห้องนอนไง ไม่งั้นถ้าต้องเห็นมันร้องไห้ ผมต้องทนไม่ไหวแล้วดึงมันเข้ามากอดแน่ๆ
“ฮึก พี่อย่าเงียดิวะ!” มันร้องไปก็ทุบหลังผมไป แต่คราวนี้มันทุบเบาๆ ผมพลิกตัวหันไปมองมัน ตาบูดบวมอย่างกับคางคก ตลกชะมัด
“ผมขอโทษ”ริชพูดอีกครั้ง ขยับเข้ามากอดผม แต่ผมดันตัวมันไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้ มันส่ายหน้าไปมา กัดปากตัวเองแน่นจนเลือดออก ผมบีบมากมันอย่างแรงจนมันร้องโอย
“หยุดร้อง” ผมสั่งเสียงดุ มันทำตามแต่โดยดี แต่ยิ่งมันพยายามจะไม่ร้องก็ยิ่งสะอื้น พอสะอื้นน้ำตาก็ยิ่งไหล ตัวริชสั่นจนน่าสงสาร เสียงสะอื้นฮักที่เจ้าตัวพยายามจะข่มเอาไว้ทำให้ผมใจสั่นด้วยความสงสาร
“ทำไมต้องดื้อ ไม่ดื้อสักวันจะตายไหม” ผมดุมัน ริชนินนิ่ง น้ำตายังไหลพราก มันะยายามจะเข้ามากอดผม แต่ผมดันตัวมันไม่ให้เข้ามาใกล้ เพราะไม่งั้นผมต้องใจอ่อนดุมันไม่ลงแน่ๆ ของสั่งสอนเด็กดื้อหน่อยเถอะ ไม่งั้นคราวหลังมันไม่ฟังผมแน่ๆ แค่นี้ก็ดูแลอยากพออยู่แล้ว
“ผม ฮึก ผมแค่อยากออกไปเที่ยว” มันพูดไปสะอื้นไป ปาดมือเช็ดน้ำตาออก มองหน้าผมตาปรอยๆเหมือนจะอ้อน แต่บอกเลยว่าในสถานการณ์นี้ไม่ช่วยแน่ๆ
“แล้วฉันห้ามเหรอไง บอกเหรอว่าไม่ให้ไป แต่ทำไมบอกไม่ได้ ทำไมต้องทำให้เป็นห่วงวะริช!” ผมดุมันเสียงดัง มันก็ยิ่งสะอื้น จนผมต้องดุมันอีก
“เมื่อไหร่จะหยุดร้องวะ รำคาญ”
“ฮือออ” เวรเอ้ย บอกให้หยุดร้องแต่แม่งกลับร้องหนักเข้าไปอีก ผมทนไม่ได้ต้องดึงมันเข้ามากอด ผมรัดตัวมันแรงมาก อยากจะกอดให้มันกระดูกแตกไปเลย ซ่าดีนัก
“ฮือ ไม่เอานะ ไม่รำคาญนะ พี่คราม ฮึก อย่ารำคาญผม” เสียงร้องไห้ดังราวกับจะขาดใจ ถ้าใครมาฟังคงได้ร้องตามมันแน่ๆ
“งั้นก็อย่าดื้อ พูดอะไรให้รู้ฟังบ้าง” ผมบอกข้างๆหูมัน มันนิ่งไม่ตอบ นี่มันเข้าในที่ผมพูดไหมเนี่ย
“ผมเป็นของผมแบบนี้” ริชพูดเสียงเบาๆ เริ่มจะหยุดร้องไห้ แต่ก็ยังสะอื้นอยู่นิดๆ
“อย่าเอาแต่ใจให้มากนัก” ผมตบก้นมันอย่างแรง ริชสะดุ้งก่อนจะเลื่อนมือมาคล้องขอผมไว้แน่น
“ผมขอโทษ” ริชพูดอยู่กับคอผม ผมลูบหัวริชเบาๆ
“ทีหลังจะไปไหนก็บอก แค่อยากรู้ เพื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยได้ทัน นายก็รู้ว่าอาชีพฉันมันเสี่ยงอันตรายแค่ไหน นายคิดว่านายอาตัวรอดได้หรือไง ฉันกับพ่อยังถูกลอบยิงหลายๆครั้ง ฉันส่งคนให้ไปเฝ้านาย ไม่ได้ให้ไปจับผิด แต่ให้ไปคุ้มครองนาย คิดบ้างไหมว่าที่นายทำแบบนี้มันจะทำให้ฉันเป็นห่วงขนาดไหน” ผมดุมันยาว ริชกอดคอผมแน่นขึ้น คอผมเปียกไปหมดเพราะน้ำตามัน
“ผมจะไม่ดื้อแล้วนะ ไม่ดื้อจริงๆ” มันพูดเสียงอ่อน แต่เชื่อผมเถอะ เดี๋ยวมันก็ดื้ออีก
“เอาเถอะ รู้ตัวว่าผิดก็ดี แล้วไอ้เรื่องแข่งรถนี่ขอได้ไหม อยากตายมากหรือไง” ผมว่ามันเข้าให้อีกเรื่อง มันกัดที่ซอกคอผมอย่างแรง ผมผลักมันออกยกมือขึ้นจับที่รอยกัดมัน
“เป็นหมาหรือไงวะ!” ผมตวาดใส่มัน เลือดออกเลยครับ
“ก็หยุดบ่นสิ ขอโทษแล้วไง” มันทำหน้ามุ่ย
“ไหนบอกว่าจะไม่ดื้อแล้วไง” ผมจ้องตามันอย่างเอาเรื่อง
“ก็พี่ดุผมทำไมอ่ะ”
“เออๆ ไม่ดุก็ไม่ดุ นอนได้แล้ว เหนื่อย แค่ทำงานก็เหนื่อยพออยู่แล้วยังต้องมาตามหานายให้วุ่นอีก” ผมบ่นมัน ทิ้งตัวนอนหงาย คนข้างตัวนิ่งไป ผมหันไปมอง มันเบ้หน้าจะร้องไห้ ผมขึงตาใส่มันให้มันหยุดร้อง จะร้องเยอะไปแหละ เดี๋ยวนี้ดุไม่ได้ครับ มันร้องตลอด
“กอดผมหน่อย” มันขยับเข้ามาหาผม แต่ผมนิ่ง ดูสิมันจะทำไง
“พี่คราม!” มันขึ้นเสียงใส่ผมนิดๆที่ผมไม่ยอมกอดมัน ดูเหมือนมันจะทรไม่ไหว ปีนขึ้นนานั่งคล่อมผม ผมรู้นะว่ามันเป็นอะไร ไม่บ่อยหรอกที่มันจะรุกผมเอง นอกเสียจากว่ามันกลัวผมจะไม่รักมัน
“ลงไปนอนดีๆ ไม่มีอารมณ์” ผมแกล้งพูดนิ่งๆ ริชมองค้อนผมแล้วมันก็ถอดเสื้อตัวเองออกเผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียนที่มีเม็ดตุ่มไตเล็กๆสีแดงเข้มสองจุด เอวบางคอดที่กำลังเหมาะมือ ยิ่งมันนั่งท่านี่ยิ่งให้สะโผกมันผายออกทำให้เอวมันดูคอดยิ่งกว่าเดิม
ริชก้มหน้าโน้มตัวลงมาจูบผม ผมนอนไม่นิ่งไม่ตอบสนองมัน ริชครางอื้อนลำคอ มันถอนจูบแล้วก็เงยหน้ามองผมเหวี่ยงๆ
“ยั่วเนี่ย อยากรุกไม่ขึ้นใช่ไหม” ผมถามมัน ริชหน้าแดงแปร๊ด แต่ก็ไม่ยอมลงจากตัวผม ผมเอามือลูลก้นผ่านกางเกงมัน ก่อนจะใช้นิ้วชี้เขี่ยปากมันไปมา มันงับปากกัดนิ้วผมก่อนจะอมนิ้มผมเข้าไปในปาก มันออกแรงดูดนิ้วผมเบาๆ ผมชักนิ้วเข้าออกในปากมันก่อนจะดึงออก ผลิกตัวมันให้นอนหงายแล้วผมก็ขึ้นคล่อมมันทันที
“อย่ามาร้องว่าเจ็บนะ ฉันไม่หยุดแน่ๆ” ผมคาดโทษมันแล้วก็ก้มหน้าลงไปจูบปากมันแรงๆ ทั้งเร่าร้อนและดุดัน มือไม้ก็ฟ้อนเฟ้นไปทั่วผิวเนื้อภายใต้ชุดนอนของมัน ด้วยความที่อารมณ์ผมยังไม่คงที่หนัก ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อเย็นผมก็ยิ่งบดเบียดจูบมันรุงแรงยิ่งขึ้นจนมันร้องออกมา ผมกัดปากมันจนได้เลือด
“อื้อ พอ...พอแล้ว เจ็บ อ๊า” จากเสียงห้าม ผมได้ยินเสียงครางออกมาเบา ๆ พาเอาน้องผมขยับเพิ่มขนาดมากขึ้นไปอีก ผมเริ่มรุกมันมากขึ้นเรื่อย ๆ ตวัดปลายลิ้นให้มันเพลิดเพลิน พอ ๆ กับปรนเปรอช่วงบนมันที่หน้าผ่านเสื้อมันหนักๆ
“พะ พี่คราม” เสียงอึกอักของมันกระตุกอารมณ์ผมวูบ ผมก้มจูบปากมัน ปิดเสียงห้ามเอาไว้ ลิ้นผมรุกล้ำไปทั่วทั้งโพรงปาก ชอบทำให้ผมหงุดหงิดดีนัก คืนนี้จะเอาให้เดี้ยวคาเตียงแล้วลุกขึ้นซ่าไม่ได้เลยคอยดู ผมว่าจะไม่ทำอะไรมันแล้วนะ เพราะถ้าผมอารมณ์ไม่ดี มีอะไรกับมันมันต้องเจ็บตัวแน่ๆ แต่ในเมื่อมันเสนอ ผมก็ต้องสนอง ไม่งั้นมันจะหาว่าผมไม่รักมัน
ผมละริมฝีปากออกมาซุกซอกคอ มือหนึ่งรั้งเสื้อมันสูงพร้อมลูบไล้ไปมา ส่วนอีกมือก็บีบสะโพกมันเบา ๆ มันสะดุ้งกระเถิบตัวถอยหนี แต่ไม่ทันแล้ว มันยั่วผมก่อนเองนะ ผมไม่หยุดมือแน่ๆ ผมผงกหัวขึ้นมองหน้าริชที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ ผมชอบสายตาเวลาที่มันมองผม มันปรอย ๆ เยิ้ม ๆ ดี ผมลงลิ้นกับสะดือมัน มันแอ่นหน้าท้องตอบรับ มือที่ผลัก ๆ อยู่ ก็เปลี่ยนมาเป็นขยุ้มหัวผมแทน
ผมดึงกางเกงนอนมันออกพร้อมชั้นใน ส่วนที่แข็งขืนชูชันขึ้น ริชผงกหัวขึ้นมามองก่อนจะทิ้งหัวลงเพราะอาย ผมจูบซับที่ต้นขามันทั้งสองข้าง โดยที่ไม่ได้แตะต้องส่วนอ่อนไหวแม้แต่น้อย
“พี่คราม เร็วๆ” ริชมันเร่งผม ผมไม่สนใจ จูบไปเรื่อยๆจนถึงปลีน่องของมันก่อนจะจูบซับขึ้นมา ริชบิดตัวไปมาระบายความเสียวซ่าน เสียงร้องไม่พอใจดังออกมาจากปากเพราะผมไม่ทำอะไรมันสักที
“อยากเหรอ” ผมยกยิ้มถามมัน ริชมองผมเคืองๆ มันจับที่ของตัวเอง ผมรีบปัดมือมันออกและขึงมือทั้งสองข้างของมันลงกับเตียง
“อยากดื้อดีนัก ฉันจะลงโทษนายให้เข็ด” ผมพูดแล้วก็จับที่น้องชายมัน รูดรั้งจนมันร้องครางไม่เป็นภาษาจนมันปล่อยออกมา ผมใช้นิ้วปาดน้ำรักของมันแล้วทาไม่ที่ช่องหลัง ริชยกก้นหนี ผมรั้งเอวมันเข้าหาตัว แล้วก็สอดนิ้วเข้าไปทีเดียวสองนิ้ว มันสะดุ้งเฮือก
“เจ็บนะ!” ริชตะโกนลั่นห้อง ผมไม่สนใจเร่งเร้านิ้วเข้าออกในตัวมัน
“อยากให้ข้างห้องเขารู้ก็ร้องดังๆ” ผมแกล้วเย้ามัน ริชหน้าแดงก่ำยังกับมะเขือเทศ ไม่รู้ว่ามันพร้อมหรือไม่พร้อม ผมถอดกางเกงของตัวเองออก ปวดนึบที่ส่วนกลางไปหมด ผมจับของจตัวเองจ่อที่ช่องทางรักแล้วก็กดมันเข้าไปข้างใน
“พี่ เบาๆ อื้อ เจ็บๆ!” ริชร้อง ผมไม่หยุด ยังคงขับยัดใส่เข้าไปจนสุด มันน้ำตาไหลพราม ผมขยับสะโพกทันที ก้มหน้าจูบมันไปด้วย มือก็บีบเค้นอยู่ที่เอวบางของมัน ผมส่งแรงกระแทกกระทันแรงขึ้นจนริชหัวสั่นหัวคลอน เสียงครางของมันดังระงมลั่นห้อง มือริชที่เกาะบ่าผมจิกไหล่ผมจนรู้สึกเจ็บ แต่ดูแล้วมันเจ็บมากกว่าผมเยอะ
ผมจับสะโพกมันยกสูงในขณะใส่จังหวะให้ช่วงล่างหนักหน่วง เกี่ยวสองขามันมาพาดไว้ที่แขนเร่งจังหวะเข้าออกเร็วและแรงขึ้น มันพยายามจะกัดปากตัวเองไม่ส่งเสียงร้อง ผมโหมใส่จังหวะรุนแรงขึ้น จนเป็นมันเอง ที่หมดความอดทนเชิดหน้าส่งเสียงครางออกมา ตามันปิดสนิท ก่อนปรือเปิดขึ้นมามองผมอีกครั้ง กลีบปากแดง ๆ นั้นก็ครางสะท้านใส่ผมไม่หยุดจนในที่สุดตัวมันก็กระตุก ผมเองก็แทบทนไม่ไหวตามมันไปติดๆ ผมค้ำตัวหอบหายใจแรงบนตัวมัน
“พี่คราม” ริชนอนหลับตาเรียกชื่อผม ผมหอมแก้มมันแรงๆหลายๆที ผมก้มลงจูบที่ต้นคอมันแล้วดูแรงๆ มันหัวเราะคิกคักเบาๆ ถอนหายใจเบาๆเพราะความเหนื่อย แต่รู้ไหมว่าโคตรกระตุ้นอารมณ์ผมโคตรๆ เดี๋ยวเถอะแม่ง คืนนี้ไม่ต้องนอนมันแล้ว!
จนเกือบเช้าที่ผมรักมันไม่หยุด ก่อนที่มันจะสลบไป มันกอดผมซุกหน้าลงกับอกผมแล้วพึมพำเบาๆ
“ให้ผมอยู่กับพี่นะ อย่าไล่ผมเลย ผมรักพี่ ให้ผมอยู่ด้วยนะ ฮึก อย่าไล่ผมอีกนะ”
“อืม ไม่ไล่หรอก ไม่ร้องนะ”
“ผมจะอยู่กับพี่ รักผมนะ รักผมคนเดียวนะ” หึหึ อ้อนซะน่ารัก มันน่าอีกสีกรอบดีไหมเนี่ย แต่ถ้าผมทำมันต้องตายคาเตียงแน่ๆ ทำได้เพียงแค่จูบแก้มมันเบาๆเท่านั้น
“พี่ก็รักนาย ฝันดีนะครับ”
ผมเองก็ผิดที่ไปสะกิดแผลมัน ริชสะอื้นเบาๆ อุ้มมันไปอาบน้ำทั้งที่จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่แล้วก็อุ้มมานอน ใช่ผ้าเช็ดตัวมันจนแห้งแล้วก็ขยับนอนกอดมันไว้ ริชยิ้มให้ผมทั้งที่หลัยตา ผมจุ๊บริมฝีปากที่บวมแดงจาการจูบอันหนักหน่วงจากผมเบาๆ ถ้าตอนตื่นมันจะน่ารักแลดุว่านอนสอนง่ายเหมือนตอนหลับคงจะดีไม่น้อย แต่ไม่ว่าจะหลับจะตื่นผมก็รักมันทั้งนั้น
ต่อจากนี้ไป ต่อให้มันไม่อยากอยู่กับผม ผมก็จะขังมันเอาไว้ เพราะผมปล่อยมันไปไม่ได้ รักไปแล้วขนาดนี้ ตผมคงต้องเตรียมใจเตรียมตัวรับมือกับความดื้อของมันอย่างเดียว รุ่นนี้ถ้าไม่ดื้อก็ไม่ใช่มันแหละครับ
รักมากครับไอ้ดื้อ!
……………………………………….
# จบแล้วสำหรับตอนพิเศษที่จะลงที่นี่ ตอนพิเศษที่เหลือจะอยู่ในหนังสือ :katai3: ยังจองหนังสือได้จนถึงวันที่ 20 สิงหานะคะ สงสัยอะไรก็ถามกันได้ค่ะ ถ้าอยากรู้รายละเอียดเกี่ยวกับหนังสือก็เข้าไปดูในเพจนะคะ :katai2-1:
ขอบคุณที่ตามอ่านค่ะ ขอบคุณทุกคนมากจริงๆ อ่านทุกคอมเม้นแล้วมีความสุขมากๆ :กอด1:
:L1:ด้วยรักจากใจมอบให้ทุกคน
-
พี่ครามใจร้าย เราร้องตามริชเลย ฮืออออออออออออออออออออ :m15: :m15: :m15: :m15:
ตอนแรกก็ทำเป็นโกธร แต่แหม อยากให้ริชยั่วอะดิ๊ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:-[ :-[ :-[
พี่ครามรุนแรงอ้ะ
อยากได้หนังสือนะ แต่เงินจะกินพรุ่งนี้ยังไม่พอเลย :z3:
-
ริชดื้อมากอ่ะ o13
-
ออกจะน่ารักยั่วเก่งดื้อเก่งขนาดนี้ไม่รักคงไม่ได้ใช่มั้ยพี่คราม
-
พี่ครามก็ใจอ่อน แต่ดุริชไปเยอะเหมือนกัน
คงเลิกดื้อสักพัก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ตอนนี้ริชอ้อนน่ารักมากกกกกกกกกก :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
o13 น่ารักเสมอจ้ะ สำหรับเรื่องนี้น่ะ รอเป็นหนังสือน่ะ พอได้หนังสือมาจะวนกลับไปอ่านอีกรอบ :mew1: ลงชื่อจองแล้วน่ะจ้ะ ยังไงพอใกล้ ๆ จะปิดจองจะมีการยืนยันกลับมาอีกรอบหรือเปล่าจ้ะ
-
ริชน้อย โดนลงโทษซะน่วม หึหึ
คู่รัก SM ชัดๆ
ว่าแต่น้องริริคะ น้องยังไม่ได้ส่งรายละเอียดการจองหนังสือให้พี่เลยค่ะ
รออยู่นะคะ
-
ขอบคุณนะคะ
อั่ยย่ะ !!! ยั่วกันขนาดนี้ใครจะไปอดใจไหว
แต่พี่ครามก็แหม๋ใจร้ายกับน้องริชเหลือเกินนะคะ
แอบเขม้นเล็กน้อย น่าจะให้น้องริชเสียใจแล้วหนีไปเลย (ฮ่าฮ่า)
พี่ครามคงจะอกแตกตายกว่าเดิม กร๊ากกกกกกก
-
น่ารักมาก ทั้งคู่พี่คราม น้องริช และ พี่ทราซ์ น้องเค้ก
น่ารักมากๆเลยคะ
-
กรี๊ดดดดด จบแล้ว อยากบอกคนแต่งว่าแต่งได้สนุกมาก ๆ คะ :กอด1:
-
sm ได้ใจมากคู่นี้
-
เด็กดื้อโดนลงโทษกันไปตามระเบียบ
โดนลงโทษอย่างนี้สงสัยคงเข็ดไปอีกนาน
ที่พี่เขาทำก็เพราะรักและห่วงทั้งนั้นแหละ
แต่พี่ๆทั้งสองก็ต้องเข้าใจวัยรุ่นเขาด้วยอ่ะนะ
บางทีก็เกินเลยไปบ้าง ให้พี่ๆได้ปวดหัวเล่น :laugh:
ดื้อแต่ก็รักมากใช่ไหมล่ะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ :กอด1:
ป.ล.จองหนังสือไปทางเฟซฯแล้วนะคะ แต่ไม่ได้ทิ้งเมล์ติดต่อไว้
(ใช้ชื่อ Greensnake Tosa ค่ะ) ยังไงก็จะติดตามข่าวสารเรื่องหนังสือในเล้าฯแล้วกันนะคะ
-
นี่ขนาดพี่ครามโหดๆดุๆแบบนี้ริชยังโคตรดื้อเลย
-
เด็กดื้อทั้งสองคน
โดนจัดหนักกันไป
ตามระเบียบ :m25:
-
ก็ยังแรงสมเป็นคราม-ริชดี o13
-
ไม่ผิดหวังเลยจริงๆๆๆๆๆๆที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ o13 o13
มันครบทุกอารมณ์เสียจริงๆๆๆๆ ทั้งสุข เศร้า เหงา เสียใจ ตื่นเต้น คือแบบว่ามัน สนุกมว๊ากกกกกกกกกกกกกถึงมากที่สุด o18
ชอบทุกตัวละครนเรื่องนี้ ทั้งตัวเอกและตัวรอง เพราะเมื่อมันมารวมกันแล้วมันดูลงตัวและทำให้เรื่องนี้สนุกมากยิ่งขึ้น :impress2:
ทราฟ >>> เรียกได้ว่าเป็นผู้ชายที่ดี ดีมาก รักน้อง คอเป็นห่วงและให้กำลังใจเค้กอยู่เสมอ ชอบตามใจเค้กจนจะเสียคนอยู่ละ
เค้ก >>> ตอนแรกๆๆๆน้องน่าสงสารมากกกกกกอะ น้องน่ารัก น่าทะนุถนอม ขี้กลัว ดื้อ ซน แต่ก็เป็นที่รักของทุกคน ดูเค้กจะเป็นคนเอาแต่ใจมากขึ้นตั้งแต่ที่ได้เปลี่ยนดวงตา แต่ก็ดูน่ารักมากยิ่งขึ้นด้วย ชอบเค้กเวลาอ้อนกับทุกคนมันน่ารักมากกกกกก
สงคราม >>> ดูนิ่งๆๆๆโหดๆๆๆๆ มีความเป็นตัวของตัวเอง แต่ก็เป็นผู้นำและเป็นที่พึ่งสำหรับทุกคน
ริช >>> ชีวิตริชน่าสงสารแต่ก็ยังดีที่มี สงครามคอยดูแล ช่วยเหลือทำให้ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ริชดูเป็นคนเอาแต่ใจ ไม่ยอมคน ดูแก่นๆๆๆๆ เซี้ยวๆๆๆ แต่ในใจก็อ่อนไหว ขี้อ้อนเป็นบางครัง
เจ และ สอง >>> เจทำอาหารเก่งดูเป็นคนที่ม่ค่อยหาเรื่องใคร ชอบเอาใจและตามใจเค้กมากกกกกกก ส่วนสองก็เป็นคนที่คอยสร้างเสียงหัวเราะให้กับรื่องนี้ ดูสองจะเป็นคนเอ๋อๆๆโง่ๆๆๆ 555 แต่ก็น่ารักและฮาดี ทั้งคู้เหมือน็นตัวที่คอยสร้างสีสรรให้กับเรื่องนี้ ถ้าไม่มีทั้งคู่เรื่องนี้ก็คงจะไม่ครบรส
สำหรับเรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่ ชอบ ม๊ากมากกกกกกกกกกกกกกเรื่องนึ่ง ส่วนตัวรู้สึกีใจมากกกกกกกกกที่ได้มีโอกาสอ่านเรื่องนี้ มันสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกจิงๆๆๆๆๆ มันมีหลายอารมณ์จริงๆๆๆๆๆๆ แต่มันก็มีความน่ารัก สดใส ในตัวมันเอง อาจเป็นเราะคนเขียนได้ตั้งใจทำผลงานนี้อย่างเต็มที่จริงๆๆๆๆๆ จึงทำให้ผู้อ่านเข้าถึงอารมณ์ของเรื่อง และเน้หาก็สนุกๆๆๆๆไม่ดราม่ามากเกินไปจึงทำให้ชอบเรื่งนี้มากเป็นพิเศษ
>>>> อยากจะขอบคุณผู้เขียนเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆนะคะที่ได้ เขียนเรื่องราวสนุกกกกกกกกกและนาติดตามม๊ากมากกกกกกมาให้ได้อ่านกัน ไม่รู้จะหาคำไหนมากตอบแทนได้แล้วนอกจากคำว่า ขอบคุณ ขอบคุณและขอบคุณ จริงๆๆๆจากใจลยคะ และก็จะติดตามผงานของคุณ RIRI ต่อปอีกเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: <<<<
-
เค้กกับริชคงไม่กล้าดื้อไปอีกนาน จะไปไหนก็โทร.บอกพี่ๆนะคะหนู
ส่วนออดี้แจกจ่ายมาทางนี้ก็ได้ค่ะ 555
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :n1:
-
ทั้งริชทั้งเค้ก ดื้อสุดๆ
แต่น้องเค้กน่ารักอะ :)
-
เค้กนีพอโดนดุก็ร้องไห้ทราฟก็ใจอ่อนเพราะรักน้อง
แต่ริชนี่ดื้อมากจริงนะขนาดร้องไห้ให้ครามอย่าโกรธ
ยังมีลงมือทุบครามอีก อย่างนี้กลัวไม่จริงหนิ 5555
-
เย้ ไปโล้ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
สนุกมากกกกก ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ :กอด1: :pig4:
-
เค้กน่ารักมากมาย น่ากินสมชื่อ และแล้วก็เรียบร้อยโรงเรียนพี่ทราฟ
อ่านภาค1 จบแล้วเดี๊ยวอ่านภาค 2 ต่อเลยดีกว่า :impress2:
-
เด็กดื้อทั้งคู่โดนลงโทษซะอ่วมเลย
แต่ละคนร้องไห้กันน่าสงสารมาก
แต่ใจอ่อนมากก็ไม่ได้
ไม่งั้นไม่หายดื้อ 55555
-
เด็กดื้อเลยโดนลงโทษหนักเลย หึหึหึ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ (ที่รอคอย) อิอิ
-
ริชน่ารักน่าแกล้งมากอ่ะ
จะรอเวลาที่น้องเค้กมานอนที่บ้านเรา อิอิ
-
อ่านจบสองภาคแล้ว น้องเค้กน่ารักที่ซู้ดดดด
-
แอบน้ำตาซึมมม
:monkeysad:
-
ดื้อทั้งคู่เลยจริงๆ
เดี๋ยวนี้ริชอ้อนน่ารักง่า คึคึ
หวานหมูพี่ครามเลยสินะ
เพิ่งมาเห็นตอนพิเศษ ชอบมากเลยค่ะ
-
ที่จริงน้องเค้กน่าจะบอกไปหนาว่าหนีเที่ยวเพราะพี่ทราฟไม่เคยจะทำตัวว่างน่ะ555
-
พี่ทราฟ อย่ากินเค้กบ่อยสิ เดี๋ยวอ้วนหรอก ( น้องเค้กน่ารักม๊ากกกกกมาก ) :mew1: :katai2-1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เย้ อ่านจบแล้วววววววว :mc4:
เป็นนิยายที่อ่านแล้วอมยิ้มได้ตลอดเลยจ้า เค้กกับทราฟน่ารักมาก ส่วนคู่ครามกับริชก็แอบโหดอยู่ แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยดีเนาะ
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ นะจ๊ะ :กอด1:
-
บอกได้คำเดียววย่า :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:สงสารน้องเค้ก :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
จบซะละ จะมีภาคจ่อของคู่อื่นอีกไหมครับ
-
จบซะละ จะมีภาคจ่อของคู่อื่นอีกไหมครับ
มีคู่ของคาร์ลอสค่ะ หาลิ้งนิยายได้ที่หน้าแรก เรื่องเล่ห์รักมาเฟีย นอกนั้นไม่มีแล้วค่ะ :katai2-1:
-
แวะมาแจ้งข่าวสารที่นี่อีกรอบ
ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เพื่อว่ามีคนที่สั่งหนังสือในนี้แล้วไม่ได้แวะเข้าไปเช็คข่าวสารในแฟนเพจเลยแวะมากบอก
เรื่องแรก : ตอนนี้เป็นช่วงกำหนดโอนเงินค่าหนังสือแล้วนะคะสำหรับคนที่สั่งจอง โอนได้จนถึงวันที่ 20 ตุลาคม 2556 นี้ อย่าเก็บเงินเพลินจนลืมวันนะคะ
เรื่องที่สอง : ที่จริงตอนนี้หมดเวลาจองหนังสือไปแล้ว แต่ถ้าใครอยากได้จริงๆ ให้ลงชื่อ - นามสกุล + อีเมล + จำนวนชุดไว้ที่นี่หรือทางแฟนเพจ หรือส่งเมลมาจองได้ที่ ririclubแอดhotmail.com ตามสะดวกเลยค่ะ สงสัยอะไรถามได้นะคะ
เรื่องที่สาม : ตอนนี้ภาพประกอบในเล่มเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ถ้าเสร็จเมื่อไหร่จะแอบเอามาให้ได้ยลโฉมกัน ^_^
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนิยายทุกคนนะคะ :pig4:
ลงวันที่ : 22/09/13
:mew1:
ริริ
-
ขอบคุณที่มาแจ้งข่าวค่ะ อยากให้ถึงเดือนตุลาไวๆจัง ^^
รอชมปกนะคะ :mc4:
-
อ่านจบแล้ววว !
รักพี่ครามสุดหัวใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ :o8:
ขอบคุณนักเขียนที่แต่งเรื่องน่ารักๆแบบนี้นะค่ะ
-
ชอบมากเลยค่ะ
คุณริริ แต่งนิยายได้น่ารักมากเลยค่ะ สนุกด้วย
ชอบนิยายของคุณทุกเรื่องที่ได้อ่านเลยค่ะ
-
สนุกมากกกกกกก
ชอบพี่ทราฟ พระเอกโคตรๆๆ เค้กน่ารักเว่อ ชอบตรงความสดใสของเค้กนี่แหละ
อ่านไปยิ้มไป ตอนดราม่านี่ บอกตรงๆ น้ำตาไหลพรากเลยค่าาาาา สงสารน้อง
มาภาคสอง เหมะสมกันสุดๆ ริชคราม แรงด้วยกันทั้งคู่
ขอบคุณนะค่ะ ตามๆอ่านเรื่องอื่นๆของ ริริ
-
วันนี้เป็นวันโอนเงินวันสุดท้ายแล้วววว
เลยแวะมาอัพเดตปกใหม่ และภาพประกอบที่เพิ่งเสร็จ
(https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/q71/s720x720/1379830_532378360181049_1888493015_n.jpg)
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/q71/s720x720/1395307_537864239632461_238183939_n.jpg)
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/q71/s720x720/1378449_537864156299136_918908831_n.jpg)
เอามาเรียกน้ำย่อย ที่จริงมีห้าภาพ แวะเข้าไปดูได้ในแฟนเพจนะคะ
ภาพที่ลงไม่ใช่ภาพเต็มนะคะ ตัดมาให้เด็กเล่นๆ ^_^
-
วาวๆ ปกสวยค่ะ :mc4:
เดี๋ยวกระโดดตามไปดูในแฟนเพจ ^^
-
ชอบจ้ะ มีภาพประกอบด้วย ดีจัง :mew1:
-
โอ้ยยยยยยยยยพี่ครามรุนแรงจริง แต่ก็เร้าใจ :o8:
พี่ทราฟอบอุ่น แต่ก็แอบร้อนแรง :-[
เค้กกับริชก็น่ารักน่าชังกันจริงๆ ให้ตายเถอะ
แต่คราวหลังอย่าดื้ออีกละกันไม่งั้นตายคาเตียงแน่ :laugh:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
น่ารักปนสงสารนายเอกเรื่องนี้
รันทดกันทั้งคู่ทั้งริชทั้งเค้ก
สุดท้ายนี้อยากบอกว่า กินเด็กอ้า :hao6: :hao7:
-
วันนี้ทางร้านทำการจัดส่งหนังสือลำดับที่ 1-36 ไปแล้วนะคะ ที่เหลือก็จะเป็นพรุ่งนี้ ริริไม่รู้ว่าทางร้านเขาแพ็คยังไงบ้าง ได้หนังสือแล้วมาบอกข่าวกันบ้างนะว่าโอเคหรือเปล่า ถ้าดีครั้งหน้าจะได้ใช้บริการอีกเพราะมันเร็ว คนสั่งซื้อจะได้ไม่ต้องรอนาน พร้อมทั้งบอกเล่าความรู้สึกหลังจากที่อ่านตอนพิเศษด้วยนะ อยากรุู้
แจ้งสั่งซื้อหนังสือรอบเก็บตก
*หนังสือมีเพียงจำนวนจำกัดเท่านั้น หมดแล้วหมดเลยไม่มีเพิ่ม ถ้ารอรีปริ๊น ซึ่งไม่แน่ว่าอาจจะไม่พิมพ์แล้ว หรือถ้าพิมพ์ก็คงนานถึง2-3ปี
1. คนที่เคยจองหนังสือไว้แล้วไม่ได้โอนว่า ถ้าต้องการหนังสือ สามารถใช้รหัสการสั่งจองเดิมได้ค่ะ ที่เหลือก็แค่โอนเงินมา แล้วริริจะส่งหนังสือไปให้
2. สำหรับผู้ที่ยังไม่เคยสั่งเลย ให้ส่งอีเมลมาที่ ririclubอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com แจ้งชื่อ-นามสกุล e-mail ตอบกลับและจำนวนชุดให้ครบถ้วน จากนั้นริริจะส่งรายละเอียดการจองและการโอนไปให้ ก็จะสามารถทำการโอนเงินได้เลยแล้วริริก็จะทำการจัดส่งไปให้
ป.ล. ถ้าโอนเงินมาก่อนเที่ยงวันพรุ่งนี้ ก็จะจัดส่งให้ในวันพรุ่งนี้เลย
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
ขอบคุณที่ใช้บริการ
สวัสดีค่ะ ^++++^
:mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
นับวันรอรับหนังสือค่ะน้องริริ
-
ได้รับหนังสือแล้วจ้า
แต่ยังมีคำผิดอยู้น้า
ไม่เป็นไรเล็กน้อยพอให้อภัย :mew1:
-
:mew1:
-
:oo1: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
:-[ น่ารักมากๆเลยค่ะ อ่านแล้วฟินส์ มีความสุข:)
-
:impress2: >< เมื่อวานสั่งซื้อไปแล้วนะคะ
ชื่นชอบมากๆเลยค่ะ >O< ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะคะ น้องเค้กน่ารักมากจริงๆ ปลื้ม>O<
-
เรื่องสนุก น่ารัก อบอุ่น ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ :m1:
-
:oo1: :oo1: o13 :mew1:
-
เรื่องนี้นายเอกแต่ละคน มีปูมหลังแสนรันทดทั้งคู่ ยิ่งเค้กนะ ยิ่งน่าสงสาร ดีใจที่สุดท้ายเค้กก็มีควมสุข ถึงพี่ทราฟแกจะหื่นไปหน่อยก็เหอะ 555+ แต่แม่ยกชอบนะ (เอ้ะ!ยังไง โฮะๆๆ) หนูริชพี่คราม เริ่มต้นสมชื่อพี่ครามมาก สงครามจริงๆ มีปามีดด้วย โหดสุดๆ แต่ลงท้ายแฮปปี้ หนูริชก็น่าสงสารนะเรื่องครอบครัวเก่าน่ะ แต่ตอนนี้มีพี่ครามใช้นาทสกุลใหม่ของสามีซะด้วย แฮปปี้แล้วเนาะ แอบอยากจับคู่พี่สองกับพี่เจซะเลย 555+
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก ติดตามพี่ริริ ทุกเรื่องเลอออออ :heaven :heaven :heaven
-
สนุกมากครับ ขอบคุณนะครับผู้แต่ง น่ารักมากอะ
-
:pig4: อ่านจบแล้วน่ารักทั้งสองคู่เลย คู่นึงก็กุ๊กกิ๊ก อีกคู่ก็ดุเดือดนิดๆ แต่เวลาหวานน่ารักทั้งหมดเลย ชอบมากๆค่ะ
-
น้องเค้กน่าร๊ากกกกก
-
มาอ่านรอบ2
ยังคงสนุกประทับใจเหมือนเคยยยยยยยยยยยยย
หวาน หวาน หวาน ไปอี๊กกกกกกกกกก :hao3:
-
เด็กดื้อทั้งคนนี้น่ารักจริงๆ :katai3: :katai3: :katai3: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ไม่แปลกๆ ที่พี่ทราฟกับพี่ครามจะหวงสุดติ่งสุดไต o18 o18 o18 :laugh: :laugh: :laugh: :m4: :m4: :m4:
-
ขอบคณ ริริ นิยายสนุกทุกเรื่องเลย o13 o13 o13
-
:pig4:
-
สนุกมากเลย ขอบคุณจร้าาาา
-
ภาคแรกสนุกมากกกคับ ชอบตอนเค้กตาบอด พี่ทราฟก็ดีแสนดี ฉากแต่ละฉากพาอารมณ์อินไปกับตัวละครเลย ซึ้งใจมากๆ ดีมากๆคับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารัก สนุกมาก ๆ ครับ
ขอบคุณครับ
-
:mew3:ชอบน้องริชเป็นการส่วนตัว
เหงาเมื่อไหร่โทรหาป้านะลูก
พี่ครามไม่รู้หรอก
-
ฮือออ ~ จะบอกออกมายังไงดีว่าชอบนิยายเรื่องนี้มากขนาดไหน ตามอ่านมาตั้งแต่เมื่อวานรู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งมากใช้เวลาแค่สองวัน อ่านจนจบทั้งภาคหนึ่งภาคสอง มันดีมากดีจนแทบจะหาคำพูดบรรยายความรู้สึกไม่ถูกเลย ชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้มาก ทุกตัวมีเหตุผลมีที่มาที่ไป ถ้าชอบมากที่สุดในเรื่องขอยกให้น้องเค้กไปสำหรับตำแหน่งนี้อ่านแล้วต้องเอ็นดูต้องรักน้อง เป็นมนุษย์ที่น่ารักน่าดูแลเอาใจใส่น่าให้เอาแต่ใจใส่มากที่สุดแบบอิจฉาพี่ทราฟอยู่ทุกๆ ตอนในเรื่องยิ่งหลังๆ เพิ่มความแสบซนเข้ามาอีกยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่หลงหนักเลยทีนี้ อีกคนก็คือพี่ครามชอบที่เขาเหมือนไม่แคร์โลกแต่มันไม่ใช่แบบนั้นสักนิดเลย ยิ่งมิตรภาพกับเพื่อนตอนเรื่องของพี่ทราฟกับเค้กนี่แบบมันยิ่งใหญ่จริงๆ ชอบเวลาพี่ครามแกล้งเค้กด้วยความที่เขาเป็นแบบนี่คือมันดีมันน่ารักมากจริงๆ ส่วนคนอื่นก็ชอบนะจริงๆ ประทับใจหมดเลยแต่มันต้องเวิ่นเว้อแน่ๆ ถ้ามาบอกหมดเลย ชอบเรื่องทั้งภาคหนึ่งภาคสองเลยทั้งสองคือดีหมด ชอบตอนจบด้วยทำน้ำตาไหลทั้งสองพาร์ทเลยโดยเฉพาะของพี่ครามกับริช ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะมันดีมากและควรค่าแก่การอ่านมากที่สุดเรื่องหนึ่ง เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อๆ ไปนะคะ
-
อ่านแล้วอยากเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว4หนุ่มนั้นเลยค่ะ
มิตรภาพระหว่างทุกคนคือดีมากกกก ทั้งพี่คราม พี่ทราฟ พี่เจ พี่สอง
ริชกับเค้กก็น่ารักมากจริงๆ ><
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
ยังอ่านไม่จบ
แต่รู้สึกไม่ชอบที่ทราฟเข้าไปยุ่งกับเค้ก แล้วละเลยเฟแบบนี้
-
พี่ทราฟและน้องเค้ก ตบ.
สนุกมากกกกก>*<
-
น่ารักที่ซู้ดดดดดดด o13
-
เรามาตามคุณริริช้าปายยยยย (เรื่องแรกคือพี่งูอ่ะ) น้องเค้กน่ารัก มาก มากๆๆๆๆๆๆๆๆ แปดพันล้านดวงดาวมอบให้เลย จะตามอ่านผลงานทุกเรื่องเลยนะคะ ชอบๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
กร๊ากกกกก โคเค้ก!
-
โถ พี่ครามอิ อิจฉา เเมว 555(
-
ชอบมากๆๆเลยโคตรสนุก :katai3: :katai1:
-
o13 สนุกมากเลยค่ะ เค้กน่ารัก พี่ริชก็แรงได้ใจ :กอด1:
-
เพิ่งเคยได้อ่าน
-
ตามมาจากเรื่องพี่ปราบกับน้องซ่า นึกว่าจะได้อ่านพี่ปราบตอนเด็ก ๆ เสียอีก เลยไม่รู้เลยว่าจริงๆ พี่ปราบเป็นลูกของใคร :เฮ้อ:
-
:mew1:ว้ายๆๆๆ รักเค้กๆๆๆ
-
เข้ามาอ่านเป็นรอบที่สอง
ชอบ สนุกและประทับใจมากๆไม่ต่างจากอ่านครั้งแรกเลย
ชอบทั้งสองคู่เลยค่ะ แต่เอนเอียงไปทางคู่พี่ครามกับริชกว่าหน่อยอ่ะนะ 5555
ชอบตอนจบจัง
ชอบเพลง ดีใจที่มีเธอ มากกกกกก
จะร้องไห้เลย
ขอบคุณสำหรับนิบายสนุกๆเรื่องนี้นะคะ
-
กรี๊ดดดดด ภาคแรกจบแล้ว ในที่่สุด พี่ทราฟก็ได้กินเค้กละจ้าาา ไม่ต้องรอเทศกาลอะไรทั้งนั้น เค้กก้อนนี้กินได้ทุกที่ทุกเวลา5555
พี่ครามขา นิ่งแบบรี้น้องอยากได้
พี่เจพี่สองนี่มาสายฮาใช่มั้ยคะ แอบสงสารพี่สองริดนึง ถูกตบหัวขนาดนี้มีเสื่อมบ้างมั้ยคะสมองอ่ะ 555
-
สงครามริชน่ารักอ่ะบอกเลย ในความโหดๆก็ยังมีความห่วงใย ชีวิตริชน่าสงสารมามากพอแล้ว รักน้องเยอะๆนะ
เค้กนี่คือผู้มิอิทธิพลที่สุดในบ้านจริงๆ555 น่ารักที่สุด พี่ทราฟรักน้องมากๆนะ ตามใจเยอะๆ อิอิ
-
กี่แีผ่านไป กลับมาอ่านกี่รอบ ก็ชอบมากเลยค่า :กอด1:
-
กลับมาอ่านรอบที่สองค่ะ เพราะคิดถึงน้องเค้กกับพี่ริช รอบแรกไม่ได้เม้นเพราะตอนนั้นสมัครเล้าไม่เป็น 55555
ตอนนี้จะตามไปอ่านเรื่องอื่นของคุณริริซ้ำอีกรอบนึงจะไปเม้นให้หมดเลยค่ะ :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Thank you
-
น่ารักโคตรๆๆ แต่ละคน
-
:mew3:
-
อ่านจบแล้วจ้าาาา... ขอขอบคุณนักเขียน(ริริ)มากกกกก
ประทับใจ ในตัวพี่ทราฟ และ น้องเค้ก น่ารักเหมาะสมกันมาก (แต่ตอนหลังเค้ก หัดดื้นตามริช ต้องโดนลงโทษ หนักๆๆๆ)
พี่คราม ก็อบอุ่น แต่ริชไม่ไหว ดื้อเกินไปไม่รู้จักคำว่า "พอดี" อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว โดยรวมๆ ตัวละครอื่นๆ ก็น่ารักเหมาะสมดี
มีครบทุกรส สุข เศร้า ดราม่า น้ำตาแตก o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังสนุกเหมือนเดิม สนุกสนานกันไปกับความน่ารักของเค็ก พี่ทราฟก็ใจดี คู่ครามกับริชก็ฮาร์ดคอ แต่ก็รักกันดี ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายสนุกๆ :pig4:
-
เป็นนิยายดีอีกเรื่องเลยที่อ่านบ่อย
ชอบมากกกกกกก
o13