Pretty Boy II
Special Part 1
พี่ไม่ยอม น้องไม่ฟัง[Cake talks]
“พี่ริช เสร็จหรือยังครับ” ผมตะโกนเรียกพี่ริชอยู่นอกห้อง ไม่กล้าเปิดเข้าไป กลัวพี่ริชโป๊อยู่ คึคึ เห็นผมเป็นแบบนี้ผมก็มีมารยาทนะ อีกอย่าง พี่ริชไม่ได้อยู่ที่ห้องข้างล่างแล้ว พี่ริชย้ายขึ้นมานอนห้องพี่คราม เพราะอย่างนั้นผมถึงได้ไม่กล้าถือวิสาสะเปิดเข้าไป แม้ว่าพี่ครามจะไม่อยู่ห้องก็ตาม
“เสร็จแล้วๆ!” พี่ริชตะโกนกลับมา ผมเดินกลับลงไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่น วันนี้ผมจะออกไปซื้อของกับพี่ริชกัน ไปซื้อชุดนักศึกษาน่ะครับ ผมตื่นเต้นมากที่จะได้เข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัย เลยให้พี่ริชพาไปเลือกเสียแต่เนิ่นๆ อีกอย่าง ผมอยากออกไปเที่ยวด้วย ลั้นลา
“ไปกันเลยไหม” พี่ริชเดินลงมาจากบนบ้าน วันนี้พี่ริชแต่งตัวเท่มากแล้วก็น่ารักมากๆ ใส่เสื้อยืดสีดำลายกราฟฟิกเท่ๆ ใส่กางเกงเดฟสีดำและใส่เสื้อแจ็กเก็ตเบสบอลสีแดงตัดดำทับ ผมก็เซตให้ตั้งหน่อยๆ เท่อย่าบอกใคร แต่ผมก็เท่นะ เพราะวันนี้เรานัดกันแต่งตัวเหมือนกัน แต่ต่างกันตรงที่ว่าผมใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงเดฟเข้ารูปสีขาว ส่วนเสื้อแจ็กเก็ตก็เป็นสีขาวตัดแดง อิอิ ดูดีทั้งคู่ครับ! งานนี้กินกันไม่ลงจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
ไม่ต้องอิจฉาในความหล่อของผมกับพี่ริชหรอกนะ คึคึ
“ไปกันเลยครับ ว่าแต่ เราจะไม่บอกพี่ทราฟกับพี่ครามหน่อยเหรอ” ผมก้มลงผูกเชือกรองเท้าผ้าใบสีดำ พี่ริชใส่สีขาว เข้าคู่กันครับ เพราะไปซื้อด้วยกันมา ผมชอบไปซื้อของกับพี่ริชที่สุด สนุกมาก พี่ริชซื้อของอย่างเก่ง แต่ไม่ค่อยได้ออกไปบ่อย เพราะผู้ปกครองไม่ค่อยจะอนุญาต วัยรุ่นเซ็ง คนแก่ไม่เข้าใจ!
“ไม่ต้องหรอก แค่ออกไปซื้อของเอง” พี่ริชบอก แต่ผมกังวลนิดๆที่ไม่ได้บอกพี่ทราฟก่อน แต่ก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ก็อย่างที่พี่ริชบอก แค่ออกไปซื้อของเอง ขำๆ
วันนี้พี่ทราฟและพี่ครามออกไปทำธุระข้างนอกกันสองคน ก่อนออกไปพี่ครามกำชับผมกับพี่ริชไว้ว่าห้ามไปซนที่ไหน แต่ผมกับพี่ริชไม่ได้จะไปซน แค่ออกไปซื้อของเอง เพราะฉะนั้นก็คงจะไม่เป็นอะไร
วันนี้พี่ริชขับรถไปเอง ซึ้งผมไม่ค่อยเห็นพี่ริชขับรถเองสักเท่าไหร่ ส่วนมากพี่ริชออกไปกับพี่คราม เราคุยกับว่าจะไปที่สยาม เพราะที่นู้นมีร้ายขายเสื้อนักศึกษาเยอะและแบบเสื้อสวย ผมก็งงๆว่าเสื้อนักศึกษามันมีแบบที่สวยด้วยเหรอ ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง แต่ถ้าพี่ริชบอกดีมันก็คงต้องดีนั่นแหละ เขาว่าเดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัดครับ (เกี่ยวไหมหนู?)
“เอาแบบไหนดีครับ” คนขายเดินเข้ามาหาผมกับพี่ริช พี่เขายิ้มให้ผม ผมก็เลยยิ้มตอบ พี่ริชยกมือขึ้นคล้องคอผม ผมเงยหน้ามองเห็นพี่ริชจ้องคนขายนิ่งๆ
“ขอดูก่อน” พี่ริชพูด คนขายพยักหน้าแต่ก็ไม่เดินไปไหน ผมหันไปเลือกเสื้อกับพี่ริช
“พี่ริชเลือกให้เค้กหน่อย” ผมบอก เพราะเลือกไม่เป็น ไม่เคยเป็นนักศึกษามาก่อน
“ไหนดูสิ” พี่ริชจับที่เอวผมเหมือนจะกะขนาดก่อนจะหันไปเลือกเสื้อมาให้ผมห้าตัว
“ลองไหมครับ” คนขายถาม ผมกำลังจะตอบว่าลองแต่พี่ริชห้ามไว้
“ไม่ต้อง พี่วัดให้แล้ว ใส่ได้แน่นอน” พี่ริชบอก ผมก็เลยเออออตาม
“แล้วกางเกง ของเป็นกางเกงแสล็กสองตัว เอวเท่าไหร่เค้ก” พี่ริชถามผม
“24 ครับ” ผมบอก
“เอวเล็กจัง” แหม ว่าแต่ผม พี่ริชตัวก็ไม่ต่างกับผมเลยเถอะ ได้ขนาดแล้วพี่ริชบอกก่อนจะหันไปสั่งคนขาย พี่คนขายเดินไปหยิบกางเกงมาให้ผมลอง ผมเข้าไปลองในส่วนที่กั้นผ้าม่านเอาไว้ ใส่ได้พอดีเลย แถมกางเกงยังดูเป็นทรงเดฟนิดๆแต่ไม่ฟิดมาก สวยดีผมชอบ เมื่อเป็นที่น่าพอใจผมก็ถอดออกแล้วใส่กางเกงตัวเองตามเดิม
“พี่ริช เอาแค่สองตัวเองเหรอ” ผมถาม เพราะเสื้อซื้อไปห้า แต่กางเกงพี่ริชสั่งมาแค่สองตัวเอง
“แค่สองก็พอ เดี๋ยวจบปีหนึ่งก็ไม่ได้ใส่หรอกกางเกงพวกเนี่ย เพราะทุกคนก็เปลี่ยนไปใส่ยีนส์”
“เหรอ งั้นเค้กของอีกตัวนะ” ผมบอก ผมว่าสองตัวน้อยไป พี่ริชพยักหน้าเข้าใจ ผมเลยยื่นกางเกงให้คนขายไปเอาใส่ถุง ผมเพิ่งรู้ว่าเสื้อผ้าพวกนี้มัน...ผิดระเบียบ
“พี่ริช จะไม่เป็นไรเหรอ” ผมถาม พี่ริชนี่แรงใช่ย่อย พาผมมาซื้อชุดนักศึกษาผิดระเบียบ
“หึหึ ชีวิตมันต้องมีสีสันกันบ้าง” พี่ริชยิ้มร้ายกาจ ผมก็ดันนึกสนุกตาม อยู่กับพี่ริชสนุกดีผมชอบ ได้ทำอะไรที่มันตื่นเต้นดี
“ได้แล้วครับ ทั้งหมด 1270 บาท” ผมควักเงินในกระเป๋าให้คนขายไปสองพัน พี่เขาเดินเข้าไปหยิบตังค์ทอนออกมาให้ผม
“ขอบคุณครับ คือ...” พี่เขาเหมือนพี่อะไรจะพูด แถมพี่เขายังมองผมไม่วางตา
“ครับ?”
“น้องชื่ออะไรครับ” พี่เขาถามและยิ้มเขินๆใส่ผม
“เอ่อ...”
“เค้ก ไป!” พี่ริชพูดเสียงแข็งแล้วก็ลากออกจากร้านทันที ผมก็เดินตามแบบงงๆ เมื่อกี้พี่เจ้าของร้านเขาถามชื่อผมทำไม แล้วทำไมพี่ริชต้องทำเหมือนโกรธด้วย
“พี่ริช เป็นอะไรอ่ะ” ผมกระตุกมือพี่ริชที่จับมือผมอยู่
“เฮ้อ เค้ก ไอ้นั่นมันจะจีบเค้กนะ” พี่ริชหันมาทำหน้าเหนื่อยใส่ผม แต่ผมนี่ตกใจไปแล้ว พี่เจ้าของร้านเนี่ยนะจีบผม! เป็นไปได้ไงอ่ะ ไม่เห็นจะรู้เลย
“ไม่หรอก พี่ริชคิดมากไปแล้ว” ผมส่ายหน้าบอก
“เหอะๆ ไม่แปลกใจทำไมพี่ทราฟไม่ค่อยปล่อยให้เค้กออกไปไหนมาไหนคนเดียว” พี่ริชพูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง แต่ผมก็ได้ยินหมดทุกคำ
“ทำไมอ่ะ” ผมถามด้วยความอยากรู้
“ก็เค้กตามคนไม่ทันไง เชื่อพี่เถอะ ไอ้นั่นมันจะจีบเค้ก พี่เห็นมันมองเราไม่วางตา” พี่ริชพูดจริงจัง แต่ทำไมผมไม่เห็นรู้สึกแบบนั้นเลยอ่ะ
“เอาเถอะ ต่อไปนี้ถ้าใครมาถามชื่อก็ไม่ต้องตอบ” พี่ริชสั่งอย่างกับพี่ทราฟ
“ทุกคนเลยเหรอ” ผมถามกลับ ก็ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
“ก็ไม่ทุกคน แต่ก็ดูหน่อยว่าใครดีไม่ดี เฮ้อ เอาเถอะ พูดไปเค้กคงไม่เข้าใจหรอก” พี่ริชหันหลังเดินนำ ผมวิ่งตามไปติดๆ
“อะไรอ่ะพี่ริช” ผมคว้าแขนพี่ริชเอาไว้ให้มั่น
“เด็กบื้อ!” พี่ริชว่าผม ผมทำหน้างอใส่ทันที
“เค้กบื้อตรงไหน”
“ทุกตรงเลย”
เง้อออ ผมทำอะไรผิดเนี่ย! ผมไม่ได้บื้อสักหน่อย
ผมเดินเล่นที่สยามได้ของเยอะแยะมากมาก เสียหายไปหลายแสนบาท ฮ่าๆๆ ก็มันอดใจไม่ไหวนี่ครับ แล้วยิ่งไม่มีคนห้ามนะ ผมกับพี่ริชนี่ช็อบกันกระจาย จนเงินสดในกระเป๋าหมด เราเลยต้องแวะหาอะไรกินก่อนเพราะจะได้นั่งพักด้วย
“พี่ริช เค้กเงินหมดแล้วอ่ะ” ผมบอกพร้อมกับกางกระเป๋าตังค์ให้พี่ริชดู
“ของพี่ก็หมด ฮ่าๆๆ” พี่ริชหัวเราะแบบสะใจ ผมหัวเราะตาม แต่ที่ผมใช้หมดเนี่ยก็เพราะว่าไม่ค่อยได้ออกมาซื้อ เดือนหนึ่งครั้งหนึ่งเห็นจะได้ ก็เลยเพลินไปหน่อย
เรามานั่งกินพิซซ่ากัน ไม่ได้กินมานานแล้ว เพราะอยู่บ้านก็กินกับข้าวฝีมือพี่เจ ที่เปลี่ยนเมนูไม่ซ้ำกันสักวัน วันนี้ได้ออกมานอกบ้านก็ต้องกินอะไรที่มันไม่ปกติสักหน่อย
เพราะทั้งเหนื่อยทั้งเมื่อยทั้งหิว ผมกับพี่ริชเลยฟาดพิซซ่าถาดใหญ่ สปาเก็ตตี้ ไก่ย่าง และสลัดกันแบบไม่ลืมหูลืมตา ไม่แม้แต่จะเงยหน้าพูดกัน นาทีนี้ใครเร็วใครได้ครับ
“ฮัลโหล” พี่ริชรับโทรศัพท์ ได้ทีพี่ริชเผลอ ผมก็เลยชกปีกไก่ชิ้นสุดท้ายมาเป็นของตัวเอง อิอิ เสร็จโจร! ฮ่าๆๆๆ
“อยู่ไหนก็ได้ ทำไม ไม่กลับ ไม่บอก พี่อย่าหาเรื่องดิ ผมแค่ออกมาเที่ยวเอง ไม่กลับ! อย่างสั่งได้ไหม ไม่เอา เบื่อ! ไม่อยากอยู่บ้าน แค่นี้นะ!”
อืม พี่ครามชัวร์ พอพี่ริชวางสายพี่คราม โทรศัพท์ผมก็ดัง หยิบขึ้นมาดู เป็นพี่ทราฟที่โทรมา
“เค้กรับนะ” ไม่รู้ว่าผมจะถามพี่ริชทำไม พี่ริชพยักหน้า
“ครับ พี่ทราฟ”
[อยู่ไหนเค้ก! แล้วทำอะไรอยู่!] พี่ทราฟตะโกนเสียงดัง
“เค้ก...” ผมกำลังจะบอกว่าอยู่ที่ไหน แต่พี่ริชโบกมือห้ามไม่ให้บอก ผมเลยต้องกลับลำ
“เค้กออกมาซื้อของครับ” ผมบอกแค่ว่ามาทำอะไร แต่ไม่ได้บอกว่ามาที่ไหน โทรศัพท์ของพี่ริชดังแต่พี่ริชไม่ยอมรับ กดปิดเสียงแล้วปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้น
[แล้วอยู่ที่ไหน เดี๋ยวพี่ไปรับ] พี่ทราฟพูด
“ไม่เอาอ่ะ เค้กยังอยากเดินเที่ยวอยู่” ถ้าพี่ทราฟมารับก็ต้องกลับบ้านน่ะสิ เบื่อบ้านแล้ว ก่อนหน้านี้ที่ผมต้องอ่านหนังสือแล้วก็ซ้อมเปียโนหนัก ผมแทบจะไม่ได้กระดิกตัวไหไหนเลย อยู่แต่บ้านและเอาแต่เครียด ตอนนี้ผมสอบติดแล้ว ขอปลดปล่อยนิดหนึ่ง
[เค้กอย่าดื้อสิครับ อยู่ไหน]
อะไรอ่ะ แค่ออกมาเที่ยว ผมดื้อที่ไหน พูดจาแบบนี้ไม่หล่อเลยนะพี่ทราฟ
“ไม่เอา เค้กไม่บอกหรอก แค่นี้นะ เค้กกินข้าวอยู่” ผมบอกแล้วก็กดตัดสายพี่ทราฟ นี่คงเป็นสาเหตุที่พี่ริชเหวี่ยงใส่พี่ครามไปเมื่อกี้ ผมกับพี่ริชไม่ได้งี่เง่านะ แต่ก่อนหน้านี้ผมกับพี่ริชขอออกมาเที่ยวกันหลายครั้งแล้ว แต่พี่เขาก็ไม่อนุญาต บอกว่าเดี๋ยวพามาๆ แต่ก็ไม่พามาสักที วันนี้ผมเลยต้องแอบออกมาเองไง ก็ผมเบื่อนี่นา ออกมาเที่ยวแค่นี้เอง ผมโตแล้วด้วยนะ
“เหมือนกันเลยใช่ไหมล่ะ ไม่ถงถามสักคำ เรียกให้กลับอย่างเดียว” พี่ริชบ่นหน้างอ ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“เนอะๆ แก่แล้วก็ขี้บ่นแบบนี้แหละ” ผมพูด เราสองคนมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมา
“เค้ก พี่มีแผนเด็ด” พี่ริชกระซิบกระซาบหันซ้ายหันขวาเหมือนกันว่าพี่ครามกับพี่ทราฟจะโผล่มาได้ยิน แต่ผมก็เล่นด้วย ยื่นหน้าออกไปหาพี่ริช
“แผนอะไรเหรอครับ” ผมกระซิบถามกลับ ในใจกำลังลิงโลด ตื่นเต้นจัง ท่าทางจะมีเรื่องสนุกๆแน่ๆงานนี้
[Krrrr Krrrr]
ยังไม่ทันที่พี่ริชจะพูดอะไร มือถือผมก็ดังอีกรอบ และก็เป็นพี่ทราฟที่โทรมาอีกรอบ ผมกดรับสายอีกครั้งหนึ่ง
“เค้กไม่กลับนะ” ผมชิงบอกล่วงหน้า พี่ทราฟเงียบไปแปบหนึ่งก่อนจะใช้น้ำเสียงแข็งๆตอบกลับมา
[ถ้าไม่ฟังเด็กดื้อจะถูกทำโทษนะครับ]
“ไม่กลัวหรอก เค้กไม่กลับ วันนี้เค้กจะเที่ยวให้หนำใจไปเลย!” ผมพูดจริงจัง สายตามองที่หน้าจอมือถือที่พี่ริชยื่นให้อ่านข้อความที่พี่ครามส่งมา
-จะกลับบ้านดีๆหรือจะกลับด้วยน้ำตา อย่าต้องให้ใช้กำลังนะ!-
และอีกข้อความ
-กลับมาเมื่อไหร่นายตายแน่ริช!!!-
โอ้โห ป่าเถื่อนที่สุด!
ตกลงแล้วพี่ครามกับพี่ริชนี่รักกันด้วยลำแข้งหรือเปล่าเนี่ย สยอง
“เค้กนี้นะพี่ทราฟ เค้กจะไปเดินเล่นต่อแล้ว บ๊ายบายนะครับ จุ๊บๆๆๆ” ผมแกล้งส่งเสียงจุ๊บๆยั่วพี่ทราฟแล้วกดตัดสาย ผมกับพี่ริชหัวเราะกับคิกคัก พี่ทราฟโทรมาอีกแต่ผมกดตัดสายทิ้ง พี่ทราฟเลยส่งข้อความมาให้แทน
-ดื้อใช่ไหม อย่าให้พี่เจอตัวนะ พี่จะทำโทษไม่ให้หลับไม่ให้นอนเลย เตรียมก้นน้อยๆรอไว้ได้เลยที่รัก!-
เอ่อ...อ่านแล้วถึงกับเงิบรับประทาน พี่ริชชะโงกหน้ามาดูแต่ผมรีบเอาโทรศัพท์นี้ ให้ดูไม่ได้หรอก ผมก็อายเป็นนะ เอาไงดี ผมเริ่มกลัวแล้วอ่ะ
“พี่ริช เอาไงดี พี่ทราฟขู่เค้กด้วย” ผมต้องปรึกษากูรู เรื่องนี้ตัดสินใจคนเดียวไม่ได้
“ถ้าเรากลับไปเรา พวกนั้นจะลงโทษเราใช่ไหม”
“แม่นแล้ว”
“งั้นเราก็อย่ากลับไปสิ” พี่ริชหัวเราะหึหึในลำคอเหมือนพวกตัวร้ายในละครไม่มีผิด
“แล้วเราจะไปอยู่ไหนล่ะ” ไม่กลับก็ไม่มีที่ซุกหัวนอนนะ แล้วผมก็ไม่อยากนอนใต้สะพานลอยด้วย คงลำบากน่าดูแถมยุงก็เยอะอีกต่างหาก
“คอนโดพี่” พี่ริชแสยะยิ้มชั่วร้าย อ่า อย่างนี้นี่เอง คึคึ ทีนี้ก้นน้อยๆของผมก็จะไม่ถูกทำร้ายแล้ว
แล้วผมกับพี่ริชก็เดินเล่นกันต่ออย่างสบายใจ เข้าร้านนั้นออกร้านนี้ ไปห้างนั้นต่อด้วยห้างนี้ โอ๊ย ชีวิตมีความสุขที่สุดเลย เพราะถึงแม้ว่าผมกับพี่ริชจนเงินหมด แต่พี่ริชมีบัตรเครดิตที่แอบจิ๊กพี่ครามมา งานนี้เลยรูดกระจาย! ฮ่าๆๆ
จนกระทั่งแดดร่มลมตก พระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าส่งเสียงบอกว่า ‘หมดเวลาสนุกแล้วสิๆ’ ผมกับพี่ริชถึงได้เดินกลับมาที่รถ ยัดของที่ซื้อมาใส่ท้ายรถเสร็จเราก็กระโดขึ้นรถแทบจะทันที เหนื่อยมากเลยครับ เดินกันจนขาลาก
พี่ริชขับรถกลับไปที่คอนโด ผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่ริชมีคอนโด ผมก็อยากมีคอนโดบ้างเหมือนกัน
“เค้ก กลัวความเร็วไหม” พี่ริชถามขึ้นเงียบๆ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า
“ก็ไม่มั้ง ทำไมเหรอครับ” ผมกลัวความเร็วหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่เคยลอง พี่ทราฟไม่ค่อยขับรถเร็วเท่าไหร่
“มีคนท้า” พี่ริชว่า สายตาก็มองไปที่ถนน ดูมั่นคงไม่วอกแวก
“ใครท้าอ่ะ” ผมมองกระจกข้างและมองไม่ทางด้านหลัง แล้วก็เห็นว่ามีรถสีดำคันหนึ่งขับตีคู่มาอยู่ฝั่งพี่ริช พี่ริชหันไปมองแวบหนึ่งก่อนจะหันมามองผม
“ดูให้ดีๆล่ะ” พี่ริชบอกก่อนจะเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว ใจผมเต้นแรงทักครั้งที่พี่ริชหักพวงมาลัยปาดซ้ายปาดขวาอย่างคล่องแคล้ว รู้สึกกลัวนิดๆแต่มันก็...สนุกดี รถคันเดินพยายามจะตีขึ้นนำ แต่พี่ริชก็เก่งมากพอที่จะหาทางนำอีกฝ่ายได้ เคยเห็นแต่ในหนัง ไม่หนังไม่เคยคิดว่าจะมาเจอในชีวิตจริง พี่ริชขับออกนอกเส้นทาง เป้นเส้นที่รถไม่ค่อยติด คราวนี้พี่ริชขับเร็วยิ่งกว่าเดิม ดู Fast & Furious six ว่ามันสุดแล้ว มาอยู่ในสถาณการณ์จริงแบบนี้มันตื่นเต้นยิ่งกว่าเสียอีก ถึงจะไม่ดุเดือดเท่าในหนัง แต่ก็โหดไม่แพ้กันเลย
พี่ริชและรถอีกคันผลัดกันแซงผลัดกันนำอยู่หลายครั้ง ผมทึ้งมากที่พี่ริชขับรถเก่งขนาดนี้ ผมอยากขับเป็นบ้าง
“หึหึห ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร” พี่ริชพูดอย่างสะใจเมื่อสะมารถสลัดอีกฝ่ายนำหน้ามาไกลได้ ผมตบมือให้พี่ริชแปะๆ
“พี่ริชเก่งอ่ะ เท่สุดๆไปเลย!”
โอยย ปลื้ม! อยากเท่แบบนี้บ้าง
“นี่ยังเรียกว่าจิ๊บๆนะ มีที่เด็ดกว่านี้อีก” พี่ริชบอก ผมทำตาโต ยังมีกว่านี้อีกเหรอเนี่ย
“ที่ไหนเหรอพี่ริช!” ผมถามเสียงดัง ตื่นเต้นมากๆครับ
“สนามแข่งรถ อยากไปดูไหม” พี่ริชหันมายิ้มถาม ผมพยักหน้ารัวทันที ไหนๆก็ได้ออกมาเที่ยวแล้ว วันนี้ขอสุดๆไปเลยแล้วกันครับ
“งั้นก็ Let’s go!!!”
......................................
หึหึ เดี๋ยวคอยดูตอนหน้าให้ดีนะ เด็กดื้อทั้งสองจะถูกลงโทษ ฮ่าๆๆๆๆ สะใจ ^_^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
