หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[RiRi]

:: 14 ::



“ง่วงหรือยังครับคนเก่ง”

“นิดหน่อยครับ ฮ้าวววววว”

“ไม่นิดแล้วมั้ง งั้นก็นอนได้แล้วครับ”

ผมขยี้ตาตัวเองและก็กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียของพี่ทราฟ ผมคุยกับพี่ทราฟมาได้เกือบสองชั่วโมงแล้ว โดยที่พี่ทราฟโทรเข้าเครื่องพี่เจนั่นเอง

“ครับ” ผมรับคำเพราะง่วงมากแล้วจริงๆ

“ฝันดีนะครับ นอนห่มผ้าด้วยนะ พรุ่งนี้พี่จะรีบกลับ”

“ครับ” ผมแทบฟังไม่รู้เรื่องว่าพี่ทราฟพูดว่าอะไร เพราะความง่วงวิ่งเข้าเล่นงานผมจะผล่อยหลับไปทั้งที่ยังไม่ได้วางสายดี

--------------
--------------

“สายไหม มากินข้าว!” ผมตะโกนเรียกเจ้าสายไหมที่ไม่ยอมวิ่งเข้ามาหาผม แต่ผมยังได้ยินเสียงกระดิ่งที่คอมันนะ มันอยู่แถวๆนี่แหละ อย่าให้ผมมองเห็นนะ ไม่งั้นผมจะรีบวิ่งเข้าไปจับมาตีก้นสักทีสองที เดี๋ยวนี้ชอบเกเร ไม่ยอมเชื่อฟัง

“สายไหม มาหาเค้กเดี๋ยวนี้นะ” ผมเรียกอีกและคราวนี้เจ้าสายไหมก็ยอมวิ่งมาหาผม เอาหัวมาดันๆมือผมที่ถือชามข้าวของมัน

“กินเข้าไปเยอะๆเลยนะ จะได้โตไวๆ” ผมลูบหัวเจ้าสายไหมที่กำลังกินอาหารเม็ดอยู่ ได้ยินเสียงดังกรุบๆด้วย น่ารักจัง ^_^
“เค้ก มากินข้าวได้แล้วแล้วครับ”

ยังกับผมเรียกสายไหมกินข้าวเลยอ่ะ >_<

“ครับพี่เจ”

ผมเดินตามพี่เจที่ออกมาเรียกผมให้ไปกินข้าวเช้า ทีแรกพี่เจยังทำอาหารเช้าไม่เสร็จ ผมเลยออกมาให้อาหารเจ้าสายไหมก่อน

“พี่เจ เค้กลืมเอาโทรศัพท์ลงมาให้อ่ะ” ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ ลืมไปเลยอ่ะ เอาของพี่เขาไปใช้ทั้งคืนแถมยังลืมอีก

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเอาเอง” พี่เจพูดอย่างใจดี จากนั้นพวกเราทุกคนก็ลงมือกินข้าวกันต่อ

“เค้ก” เสียงพี่ครามเรียกผม ผมเลยเงยหน้าขึ้นจากชามข้าวต้ม นอฟังว่าพี่ครามจะพูดอะไร แต่ก็เงียบ

“มีอะไรเหรอครับ” ผมกลืนข้าวลงคอก่อนจะถามพี่คราม

“เปล่า ไม่มีไร กินต่อเถอะ”

ผมงงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร ลงมือกินข้าวเช้าอย่างเป็นสุข เพราะพี่สองคอยเล่าเรื่องตลกให้ฟัง จนผมหลุดขำหลายครั้ง แต่พี่ครามต้องดุพี่สองเพราะเรื่องตลกๆของพี่สองอาจทำให้ผมสำลักข้าวได้ ผมก็ไม่ได้เด็กขนาดนั้นซะหน่อย

“วันนี้วันที่เท่าไหร่วะ” เสียงพี่สองเอ่ยถามขึ้น

“สิบห้า พฤษภา” เสียงพี่เจตอบ

สิบห้า พฤษภา อย่างนั้นเหรอ...ผมลืมไปเลย ทำไมถึงลืมได้นะ

“เค้ก เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” พี่สองถามผม

“ปล่าวครับ เค้กแค่คิดอะไรนิดหน่อย” ผมบอกก่อนจะลงมือกินข้าวต่อเงียบๆ พลางคิดเรื่องที่เรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ

กินข้าวเช้าเสร็จแล้วผมก็ออกมานั่งเล่นที่ชานบ้านด้านข้าง พี่ครามขึ้นไปหยิบกีตาร์มาให้ผมเล่นแก้เหงา โดยมีเจ้าสายไหมวิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ

“สายไหม ไปเก็บมานะ”

ผมโยนลูกบอลลูกเล็กๆไปข้างหน้าไม่แรงมากนัก แล้วก็ได้เสียงกระดิ่งของเจ้าสายไหมสั่นระรัวอยู่สักพักก่อนที่จะมีแรงดุนที่มือพร้อมกับลูกบอลที่ผมเพิ่งจะโยนออกไป

“เก่งมากเลยสายไหม อ่ะ วิ่งอีก” ผมบอกก่อนจะโยนลูกบอลให้เจ้าสายไหมวิ่งไปเก็บอีกสองสามครั้งด้วยความสนุกสนาน สายไหมเป็นหมาที่แสนรู้มาก

“มานี่เร็วเจ้าสายไหม” ผมยืนมือไปข้างหน้าเพื่อรับตัวเจ้าสายไหมที่วิ่งมาหาก่อนจะอุ้มขึ้นกอด

“วันนี้วันเกิดฉันนะ ไหนเห่าให้ฟังหน่อยสิ”

บ๊อกๆๆ

“ดีมาก ปีนี้ฉันก็ยี่สิบแล้ว ผ่านไปอีกปี เฮ้ออออ” ผมถอนหายใจออกมา มันเป็นแค่ปฏิกิริยาทางร่างกายเท่านั้น ผมไม่ได้กลุ้มอะไรสักนิด แต่รู้ไหมว่าผมหวัง...หวังว่าจะได้รับของขวัญสักชิ้นจากคนที่รัก

แต่มันก็แค่หวัง ไม่มีใครรู้สักหน่อยว่าวันนี้วันเกิดของผม และผมก็ไม่คิดจะบอกด้วย เพราะไม่รู้จะบอกไปทำไม

เมื่อปีที่แล้ว ผมได้ของขวัญสามชิ้น จากพ่อ ป้าน้อม และจากบิ๊ก จะว่าไปช่วงนี้ผมไม่เจอบิ๊กเลย เพราะมาเล่นที่บ้านพี่ทราฟเกือบทุกวัน ป่านนี้บิ๊กต้องงอนผมแน่ๆ

“เฮ้อออ”

“ถอนหายใจทำไมครับคนเก่ง”

“อ๊ะ! พี่ทราฟ” ผมสะดุ้งและเอ่ยเรียกชื่อของคนที่มาไม่ให้ผมรู้ตัว

“ครับ มีเรื่องเครียดหรือไงครับเค้ก ไหนบอกพี่สิ” พี่ทราฟถามอย่างเป็นห่วง

“เปล่าครับ เค้กแค่ถอนหายใจไปงั้นแหละ”

“จริงอ่ะ มีแบบนี้ด้วย” ผมทราฟถามงงๆ

“มีสิครับ พี่ทราฟไม่เคยเหรอ”

“เคยมั้ง ไม่รู้สิ แล้วนี่ทำอะไรอยู่” พี่ทราฟถามผมก่อนจะจับตัวผมให้หันไปอีกทาง คงให้ผมหันหน้าเข้าหาพี่ทราฟมั้ง

“ไม่มีอะไรทำหรอกครับ แค่นั่งเล่นเฉยๆ พี่ทราฟเพิ่งกลับมาเหรอ กี่โมงแล้วครับ” ผมถาม เพราะคิดว่าพี่ทราฟน่าจะกลับมาตอนช่วงบ่ายๆ แต่นี่มันยังเช้าอยู่เลย อย่าน้อยๆก็น่าจะสักสิบโมง

“ครับ พี่เพิ่งกลับมา ตอนนี้ก็สิบโมงสี่สิบสองนาที”

“ทำไมกลับเร็วจังครับ”

“คิดถึงเค้ก เลยกลับมา” เสียงพี่ทราฟพูดอยู่ที่ข้างหู ลมหายใจที่พ่นโดยใบหูทำให้ผมต้องย่นคอหนีนิดหน่อย แล้วยังได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนขี้แกล้งอีก

“พี่คิดถึงเค้กเหรอ” ผมถามด้วยความอยากรู้ เพราะผมก็คิดถึงพี่ทราฟเหมือนกัน

“คิดถึงสิครับ แล้วเค้กล่ะ คิดถึงพี่ไหม” พี่ทราฟถามและดึงตัวผมเข้าหาจนขาผมเกยอยู่บนขาของพี่ทราฟ

“...” ผมรู้สึกว่าวันนี่พี่ทราฟดูแปลกๆ จนผมไม่กล้าพูดไม่กล้าทำอะไร ไม่ใช่ว่ากลัว แต่ผมรู้สึกเขินและอายยังไงไม่รู้ เหมือนกับพี่ทราฟกำลังจ้องผมอยู่แม้ว่าผมจะมองไม่เห็น แต่ผมรู้สึกว่าถูกจ้องจริงๆนะ

“ว่าไง คิดถึงพี่หรือเปล่าคนเก่ง” พี่ทราฟถามย้ำอีกรอบหนึ่ง

“คิดถึงครับ” ผมตอบเสียงเบาหวิว ก้มหน้างุดๆจนหน้าจะติดกับหน้าอก แก้มผมร้อนไปหมด ทำไหมอยู่ดีๆ ถึงมีสถานการณ์แบบนี้ได้ล่ะ อย่างกับคนรัก

เอ๊ะ! นี่ผมคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย ไม่นะ >_<

“พี่ซื้อของมาฝากเค้กเยอะมาก ขนมอยู่ในบ้าน ไว้ค่อยกินนะ มาเอาของฝากอย่างอื่นก่อน”

“อะไรเหรอครับ อ๊ะ พี่ทราฟจะทำอะไรอ่ะ” ผมถามเพราะขาผมที่นั่งขัดสมาธิอู่ถูกดึงให้เหยียดตรง

“แปบหนึ่งนะ” พี่ถามพูดก่อนที่จะมีอะไรสักอย่างมาอยู่ที่ข้อเท้าผม ได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งเบาๆด้วย

“น่ารักมาก” พี่ทราฟบอกหลังจากที่ทำอะไรสักอย่างที่ข้อเท้าผมเสร็จแล้ว

ผมดึงเท้าตัวเองกับมาก่อนจะคลำดูที่ข้อเท้าตัวเอง

“สร้อยข้อเท้าเหรอครับ” ผมเงยหน้าถามพี่ทราฟ

“ใช่ครับ ชอบไหม มันเหมาะกับเค้กมาเลยนะ”

“ชอบครับ” ผมบอกจากใจ เพราะไม่ว่าอะไรที่พี่ทราฟให้ผม ผมก็ชอบทั้งนั้น ผมจะคิดซะว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดที่พี่ทาฟให้ผมก็แล้วกัน ถึงพี่ทราฟจะไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่ผมรู้ก็พอ ผมไม่อยากบอกเพราะมันจะเหมือนเป็นการเรียกร้องมากจนเกินพอดี แค่นี้ผมก็ดีใจจะแย่แล้ว

“ยังมีอีกนะ ยื่นมือมาหน่อยสิครับ”

ผมยืนมือไปให้พี่ทราฟ พี่ทราฟจับมือผมเบาๆ ก่อนจะใส่อะไรที่นิ้วผมสักอย่าง ผมคิดว่ามันเป็นแหวน

“มือเค้กขาวมาก นิ้วก็สวย พี่อยากให้เค้กเห็นแหวนที่พี่ให้” พี่ทราฟจับมือผมและลูบเล่นไปมา

“เค้กก็อยากเห็น”

ถ้าพี่ทราฟเป็นคนเลือก มันจะต้องสวยมากๆ สักวันหนึ่งผมจะต้องได้เห็น ทั้งกำไลข้อเท้าแล้วก็แหวน ผมรู้สึกเศร้าอยู่ลึกๆ ผมไม่น่าตาบอดเลย ผมอยากมองเห็นพี่ทราฟ อยากมองเห็นเจ้าสายไหม และอยากเห็นของที่พี่ทราฟซื้อให้ ผมต้องทำยังไงถึงจะมองเห็น

“เค้กร้องไห้ทำไมครับ” ตัวผมถูกดึงไปนั่งอยู่บนตักพี่ทราฟพร้อมกับถูกกอดเอาไว้ ผมส่ายหน้ากับอกพี่ทราฟเบาๆ

“เค้กดีใจ” ผมปดออกไป บอกไม่ได้ว่าผมเสียใจที่ตัวเองมองไม่เห็น ทั้งที่ผมทำใจรับสภาพที่มาได้แล้ว แต่พอถึงตอนนี้ผมกับยอมรับไม่ได้ ผมอยากมองเห็น ผมไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ผมทำอะไรผิดไว้มากเหรอ ผมถึงได้มีสภาพแบบนี้

“ถึงจะดีใจแต่พี่ก็ไม่ชอบให้เค้กร้องไห้นะ วันเกิดทั้งทีร้องไห้ได้ยังไง”

ผมผละตัวออกจากอ้อมกอดพี่ทราฟทันที ผมอึ้งมากไม่คิดว่าพี่ทราฟจะรู้ว่าวันนี้วันเกิดผม พี่ทราฟรู้ได้ยังไง หรือว่าได้ยินที่ผมพูดกับเจ้าสายไหม

“พี่ทราฟรู้ได้ยังไงครับ” ผมถาม

“พี่เก่งไง แต่เค้กสิ ไม่ยอมบอกพี่เลยนะว่าวันนี้วันเกิด” พี่ทราฟพูดน้ำเสียงเหมือนน้อยใจ ผมเลยต้องเข้าไปกอดพี่ทราฟไว้เพราะไม่รู้ต้องง้อยังไง ผมไม่อยากให้พี่ทราฟโกรธ

“เค้กขอโทษ ก็เค้กไปรู้จะบอกยังไงนี่” ผมพูดเบาๆและยังกอดพี่ทราฟอยู่

“...” แต่พี่ทราฟยังนิ่งจนผมใจเสีย

“อย่าโกรธเค้กเลยนะ ยกโทษให้เค้กนะพี่ทราฟนะ”

“ยกโทษให้ก็ได้ พี่มีของขวัญให้เค้กด้วยนะ” พี่ทราฟกอดผมและโยกตัวไปมา แถมยังเอานิ้วมาจี้ที่เอวผมอีก ผมเป็นคนบ้าจี้นะ ทำแบบนี้ผมก็แย่สิ

“อ่ะ ฮะๆ ฮ่าๆๆ พี่ทราฟฮ่า เค้ก อ่ะ เค้กจัก...อ่ะ จี้ฮ่าๆ”

“นี่คือการลงโทษ”

พี่ทราฟแกล้งผมไปเรื่อยๆไม่ยอมหยุด ผมพยายามหนีแต่กูถูกกอดไว้แน่น หัวเราะจนเหนื่อยเกือบจะขาดใจอยู่แล้วดีที่พี่ทราฟหยุดมือก่อน ผมเลยนั่งหอบซบหน้าไว้ที่ไหล่พี่ทราฟ หายใจเข้าปอดลึกๆ ไม่เคยเหนื่อยเหมือนจะขาดใจตายแบบนี้มาก่อนเลย พี่ทราฟก็เอาแต่หัวเราะผม ผมเลยต้องทุบที่ตัวพี่ทราฟอยู่หลายครั้ง จนพี่ทราฟหยุดหัวเราะ

“นิสัยไม่ดี แกล้งเค้ก” ผมพูดตัดพ้อ แต่จริงๆก็ไม่ได้จริงจังอะไร

“โอ๋ๆ อย่างอนเลยนะ ก็เรานั่นแหละ อยากแกล้งพี่ก่อนเอง”

“งั้นก็หายกัน”

“เค้ก”

“ครับ”

“พี่...รักเค้กนะ”

ผมอึ้ง...อึ้งสุดๆ หมายความว่ายังไงกัน หรือพี่ทราฟจะบอกเนื่องในวันเกิดแบบที่แม่และป้าน้อมมักบอกผม อ่า มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆเลย

“ครับ เค้กก็รักพี่ทราฟ”

--------------
--------------

“เค้ก กินเยอะๆนะ ไม่เห็นบอกเลยว่าวันนี้วันเกิดเค้ก พี่สองงอนแล้ว”

“ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้สอง โตเป็นควาย ท่าทางแบบนี้ให้เด็กมันทำเถอะ มึงทำแล้วอุบาทถ์มาก”

“หุบปากไปไอ้เจ กัดกูตลอดเลย”

“เค้ก” พี่ครามเรียกผม ผมเลยขานรับ

“ครับ”

“อ่ะ ของขวัญ”

มีกล่องอะไรสักอย่างวางลงบนตักผม ผมหยิบขึ้นมาเขย่าดูน้อยๆก่อนจะเอ่ยขอบคุณพี่คราม จากนั้นพี่เจและพี่สองก็เอาของขวัญมาให้เช่นกัน ของพี่เจเป็นตุ๊กตาหมีตัวขนาดกลางๆ ส่วนของพี่สองเป็นนาฬิกา แต่ผมมองไม่เห็นนะ ผมจะใช้นาฬิกาได้ยังไงอ่ะ แต่ผมไม่บอกหรอก เดี๋ยวเสียน้ำใจแย่เลย

“ไอ้เชี่ยสอง มึงมันไม่มีสมอง!”

“อ้าว มึงด่ากูทำไมเนี่ยไอ้คราม”

“มึงซื้ออะไรให้เค้ก”

“นาฬิกาไง มึงอ่ะควายที่ดูไม่ออก”

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!!

“พวกมึงตบหัวกูทำไมเนี่ยไอ้เจไอ้ทราฟ”

“เค้กมองไม่เห็น มึงซื้อนาฬิกามาทำหอกเหรอ” พี่ทราฟพูดบอกพี่สองเหมือนหงุดหงิด และเพียงเท่านั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ จนผมไม่กล้าขยับตัวเลย ไม่รู้ว่าทุกคนเป็นยังไงกันบ้าง อันที่จริงผมก็ไม่ได้คิดมากนะ แค่พี่สองคิดจะซื้อให้ผมก็ดีใจแล้ว

“กู...ลืม เค้ก พี่ขอโทษนะ เอาคืนมาก่อนเดี๋ยวพี่ซื้อของขวัญให้ไหม” พี่สองพูดอย่างร้อนรน แถมยังจะมาแกะนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือผมที่ตอนแรกพี่สองเป็นคนใส่ให้เอง

“ไม่เป็นไรครับ เค้กไม่ได้คิดมากหรอก” ผมพยายามเอามือไปแอบไว้ด้านหลัง ซื้อมาแล้วจะต้องไปซื้อใหม่ทำไม แค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว

“แต่พี่...ฮือออ พี่ขอโทษ” พี่สองร้องโวยวายออกมา เหมือนรู้สึกผิดเอามากๆ

“เค้กไม่คิดมากจริงๆ เค้กเก็บไว้เป็นของที่ระลึกก็ได้” ผมบอกย้ำว่าตัวเองไม่คิดมากจริงๆเพื่อให้พี่สองสบายใจ

“พอๆ ไอ้สอง กลับมานั่งที่เดี๋ยวนี้ มึงไปนั่งที่ไอ้ทราฟมันอยู่” พี่ครามเรียกพี่สองเสียงดุ ส่วนพี่สองก็บ่นเบาๆแต่ก็ยอมกลับไปนั่งที่

ตอนนี้ผมและพี่ๆทั้งหมดมานั่งย่างอาหารทะเลกินกันอยู่หน้าบ้าน โดยที่พี่เจออกไปซื้อของสดตั้งแต่บ่ายทันทีที่พี่ทราฟประกาศไปทั่วบ้านว่าวันนี้วันเกิดผม ทุกคนเลยวิ่งวุ่นจะจัดการวันเกิดให้ผมเสียยกใหญ่ ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องจัดๆ มันยุ่งยาก แต่พี่ทุกคนไม่มีใครฟังผมเลย วันนี้มันวันเกิดผมนะ!

แต่นั่นแหละ แค่พี่ทราฟคนเดี๋ยวผมก็ไม่เคยแย้งได้อยู่แล้ว นี่ร่วมด้วยช่วยกันพูดหว่านล้อมผมกันซะขนาดนี้ ผมจะไม่ยอมให้จัดได้ยังไงล่ะ สุดท้ายก็อย่างที่เห็นแหละ พอใกล้จะเที่ยงคืนพี่ทราฟก็ยกเค้กออกมาให้ผมเป่า

“อธิฐานสิเค้ก” พี่ทราฟพูดหลังจากที่พี่ๆร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ผมจบแล้ว

ผมหลับตาและอธิฐานในใจก่อนจะเป่าเค้ก แต่ต้องเป่าอยู่หลายทีเพราะพี่สองบอกว่าไม่ดับจนได้พี่ทราฟช่วยเปล่า ก็พี่สองอ่ะแกล้งผม ซื้อเทียนที่เป่าไม่ดับมา ทำเอาผมเกือบหมดลม และเพราะพี่สองแกล้งผม พี่สองเลยโดนพี่ทราฟตบหัวไปเนาะๆ อันนี่พี่ครามบอกเพราะผมถามหลังจากได้ยินเสียงตบที่ดังมาก จนผมแอบเป็นกังวลว่าพี่ทราฟจะตบจนพี่สองสมองไหลออกมาหรือเปล่า มันดังมากเลยนะ >_<

ถ้าผมโดนตบอาจจะปลิวล้มลงหน้าทิ่มพื้นได้ ฮ่าๆๆ

งานเลี้ยงจบแล้ว พี่ๆทุกคนแยกย้ายกันไปนอน มีพี่ทราฟกับพี่เจที่ช่วยกันเก็บกวาด พี่สองนี่เมาสลบไปแล้ว พี่ครามก็ขึ้นไปนอนเห็นว่าพรุ่งนี้มีงานด่วนต้องรีบกลับบ้านหรืออะไรสักอย่าง ส่วนผมนั่งกินเค้กไปเรื่อยโดยมีเจ้าสายไหมนอนหลับอยู่ข้างๆ

“กินแต่เค้ก อร่อยเหรอครับ” เสียงพี่ทราฟดังขึ้นที่ข้างหู ผมพยักหน้าแทนการตอบเพราะมีเค้กอยู่เต็มปาก เค้กต้องอร่อยอยู่แล้ว ไม่อร่อยแล้วผมจะชอบเหรอ

“กินมั้งสิ” พี่ทราฟบอก

“อ๊ะ” ผมยื่นจานเค้กที่ถืออยู่ไปให้พี่ทราฟ แต่พี่ทราฟไม่ยอมรับไปสักที ปล่อยให้ผมถือจนเมื่อยมือ

“พี่ทราฟ ทำไม...อ่ะ O_O!” ผมตกใจตาโตที่อยู่ๆก็เหมือนมีอะไรมาชิดที่ปากตอนที่ผมกำลังจะพูด อะไรกัน ทำไมผมรู้สึกมีลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่ที่หน้าผมด้วย

“หวานมาก อร่อยจริงๆด้วย” พี่ทราฟพูดพร้อมกับแรงกดที่ริมฝีปากหายไปแล้ว ผมยังตกใจไม่หาย เมื่อกี้มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกับปากของผม มันเหมือน...ผมถูกจูบ

ไม่ ไม่จริงหรอก >_<

“หึหึ หน้าแดงไปหมดแล้ว” พี่ทราฟล้อผมแถมยังหัวเราะอีก

“เมื่อกี้พีทราฟทำอะไร” ผมถามเสียงเบาๆ ไม่รู้ถามไปได้ไง รู้อีกทีก็อยากจะเอาหน้ามุดดินหนีแล้ว

“หืม เมื่อกี้เหรอ ก็...กินเค้กไง”

กินเค้ก!...กิน กินยังไง อะไร ผมงงไปหมดแล้ว พี่ทราฟพูดแค่นั้นแล้วก็หัวเราะร่าก่อนจะหายออกไป ปล่อยผมให้นั่งบ้าอยู่คนเดียว ผมไม่เข้าใจอ่ะ ใครรู้บอกผมที เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกับผม แล้วพี่ทราฟกินเค้ก...ยังไง?

---------------
---------------

“สุขสันต์วันเกิดนะครับ พี่ขอให้เค้กมีความสุขมาก และมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ไม่เจ็บไม่ไข้”

“ขอบคุณครับพี่ทราฟ นี่อะไรเหรอครับ” ผมถามและพลิกของในมือไปมา

พอพี่ทราฟเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วก็พาผมขึ้นห้องมาอาบน้ำก่อน แล้วพี่ทราฟก็อาบต่อจากผม พอพี่ทราฟอาบน้ำเสร็จก็ส่งของบางอย่างให้ผมบอกว่าเป็นของขวัญพร้อมกับคำอวยพรเมื่อกี้

“โทรศัพท์ครับ เอาไว้คุยกับพี่เวลาที่เค้กกลับไปนอนหอ” พี่ทราฟบอกเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่ผมว่ามันเกินไป แบบว่า โทรศัพท์เครื่องหนึ่งไม่ใช่ถูกๆ

“พี่ทราฟ เค้กว่ามัน...”

“รับไว้เถอะ พี่ตั้งใจซื้อมาให้เป็นของขวัญนะ ถ้าเค้กไม่รับไว้ พี่คงเสียใจมากถ้าเค้กไม่รับไว้”

“แต่...”

“เค้กไม่อยากได้ของขวัญจากพี่เหรอ” พี่ทราฟพูดเสียงเศร้า

“ปล่าวนะ” ผมรีบบอกเพราะไม่อยากให้พี่ทราฟเข้าใจผิดคิดว่าผมไม่อยากได้ของขวัญจากพี่ทราฟ

“เค้กแค่คิดว่ามันอาจจแพงเกินไป แค่สร้อยข้อเท้ากับแหวน ไหนจะของอย่างอื่นอีกเยอะแยะ เค้กว่ามันก็พอแล้ว” ผมอธิบายให้พี่ทราฟฟัง

“ได้ที่ไหนกัน สร้อยข้อเท้ากับแหวนเป็นของฝาก ไม่ใช่ของขวัญสักหน่อย มานั่งนี่มา เดี๋ยวพี่สอนใช้”

“นั่งไหนครับ” ผมถาม เพราะตอนนี้ผมนั่งอยู่บนเตียง และพี่ทราฟก็นั่งบนเตียงเหมือนกัน แล้วจะให้ผมไม่นั่งที่ไหนอีก

“ตักพี่ไง มาเร็ว” พี่ทราฟไม่รอให้ผมพูดอะไรก็ดึงตัวผมไปนั่งบนตัก หลังผมชิดกับอกของพี่ทราฟ แถมหน้าพี่ทราฟก็วางอยู่บนไหล่ผม มือของข้างสอดมาตรงเอวและจับมือผมที่ถือโทรศัพท์ไว้

ผมว่ามัน...ใกล้เกินไป และผมรู้สึกใจสั่นผิดปกติด้วย

“อย่าเกร็งสิครับ นั่งสบายๆ”

ผมจะไปทำแบบนั้นได้ไงเล่า มันเกร็งเองอ่ะ ผมได้แต่คิดอยู่ในใจไม่กล้าพูดออกไป

“นี่นะ เอานิ้วแตะตรงนี้นะ นี่เป็นเลขหนึ่ง กดค้างไว้จะโทรเข้าหาพี่ เหนือเลขหนึ่งเป็นปุ่มกดรับสาย ถัดจากเลขหนึ่งเป็นเลขสอง กดค้างจะโทรหาไอ้คราม เลขสามเป็นไอ้เจ และเลขสี่เป็นไอ้สอง มีอะไรก็โทรมา ถ้าโทรหาพี่ไม่ติดก็ไล่เลขไปเรื่อย เข้าใจไหมครับ”

ผมฟังพี่ทราฟรู้เรื่องไม่รู้เรื่องบ้าง เพราะลมหายใจที่เปล่าอยู่ที่คอกับแก้มทำให้ผมมึน แถมยังหวิวแบบแปลกๆอีก ใจผมเต้นแรงจนน่ากลัว กลัวว่ามันจะหลุดออกมา ว่าแต่พี่ทราฟจะรู้สึกไหมว่าผมใจเต้นแรงขนาดนี้ >_<

“เค้กครับ ที่พี่บอกเข้าใจไหม”

“เอ่อ เค้ก...”

“อ่า เดี๋ยวพี่สอนไหม พี่อาจจะพูดเร็วไป”

มันไม่ใช่แบบนั้นพี่ทราฟ! โธ่ ผมไม่มีกะจิตกะใจจะฟังเลยอ่ะ ผมตื่นเต้นไปหมดไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร แต่การได้ใกล้ชิดพี่ทราฟแบบนี้มันทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด

“ที่นี้เข้าใจไหมครับ”

“เข้าใจครับ” ผมรีบตอบเสียงเบา เข้าใจไม่เข้าใจก็ต้องเข้าใจเอาไว้ก่อน แต่ถ้าผมยังนั่งอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆผมต้องแย่แน่ๆ

“เก่งมาก อย่างนี้ต้องให้รางวัล” พี่ทราฟถามเสียงเจ้าเล่ห์ ที่ฟังแล้วต้องหวั่นๆในใจ

“อะ อะไรครับ” ผมถามเสียงตะกุกตะกัก

“ก็...”

ฟอดดดดด

“แก้มหอมจัง”

“>o<!”

=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=

ธุระเรายังไม่เสร็จ แต่กำลังใจจากทุกคนดีเลยว่าต่อให้

อีกนิดอีกนิด ใกล้แล้ว...ใกล้อะไรไม่รู้ เดากันเอาเอง

อะไรก็เกิดขึ้นได้เพราะนี่คือ...นิยาย!!! 


เจอกันตอนต่อไปค่า

 

[RiRi]

ลืมบอกอีกเรื่อง ตอนนี้ไม่ได้ตรวจคำเลย เพราะไม่มีเวลา   อ่านไปก็เดากันไปก่อนนะ ไว้จะมาแก้ให้ทีหลัง

แค่นี้แหละค่ะ   

[CarToonMiZa]

อ่านเพลินเลย
เค้กน่ารักม๊ากมาก

บวกเป็ด

[jilantern]

น่าร๊ากกกกกกก
พี่ทราฟกำลังสับสนป่ะเนี่ย - -'

[jeeu]

อ๊อยยยยยยย~~~
หวานอ่ะ  แอบคิดได้ไหมเนี่ย ว่าพี่ทราฟเลือกน้องเค๊กแล้ว
วันเกิดน้องเค๊กทั้งที ขอให้มีอะไรดีๆผ่านเข้ามาเยอะๆนะคะ
ขอให้มีแฟนรักเดียวใจเดียวด้วย
รักน้องเค๊ก รักสายไหม
รัก RiRi คนสุดท้ายกอดแน่นๆ อึ๊บบบบ บ~~

[inksky]

น้องเค้กน่ารักสุดๆ อยากได้มากอดจัง
แต่กลัวพี่ทราฟเตะอะ
พี่ทราฟเนียนหากำไรกับเค้กตลอดเลย
ห้ามทำเค้กเสียใจนะไม่งั้นจะขโมยเค้กมาไว้ที่บ้ารน
ไม่ให้คืนด้วย

[yayee2]

พี่ทราฟกินเค้ก อิ อิ
เอ่อ..แล้วทราฟคุย-เคลียร์กับเฟไปแล้วยังล่ะนี่ ที่มาบอกรักเค้กนี่น่ะ
รึว่าเรียบร้อยไปแล้ว และครามคงรู้เรื่องนี้แล้วด้วย เพราะดูท่าทีแปลกๆตอนกินข้าวเช้ากันนะ

[mamew13 jk]

 ตอนนี้ เค้ก น่าลั๊ก นะเนี้ยะ รักกันไวไวๆ สักที 5555

[Lemon_Tea]

พี่ทราฟเนียนอ่ะ เนียนตลอด >O<
แต่ว่านะ พี่ทราฟอย่าจับปลาสองมือเสะ

[moobarpalang]

ผมคุยกับพี่ทราฟมาได้เกือบสองชั่วโมแล้ว

จะว่าไปช่วงนี้ผมไม่เจอบิ๊กเลย เพราะมาเล่นที่บ้านพี่ทราฟเกิบทุกวัน   รองเท้าเหรอเกิบอะ

พี่ทราฟพูดน้ำเสียงเหมือนน้อยใจ ผมเลยต้องเข้าไปกอดพี่ทราฟไว้เพราะไม่รู้ต้อง้อยังไง

“เค้ก กินเยอะๆนะ ไม่เห็นบอกเลยว่าวันนี้วันเกิดเค้ก พี่สองงอลแล้ว”   ที่รักงอนนอ.หนู นะจร๊ะ

นิยายสนุกมากพี่ทราฟเลิกกับพี่เฟแล้วมาคบกับเค้กเถอะ

[Giniz]

อย่างงี้เค้าไม่เรียกว่า "กิน" นะพี่ทราฟ
เค้าเรียกว่า "ชิม" เฉยๆ ถ้าอยาก "กิน" ก็รีบสารภาพรักเร็วๆล่ะ
ปล.ไม่ได้หวังอะไรน้าาาาา 

[bytoey]

 

[ormn]

:-[ในที่สุดก็รู้ใจตังเอง

เค้กน่ารักมากอะ

[mellowshroom]

กินเค้ก พี่ทราฟกินเค้ก กินแบบนี้ .. 

เขิน เขิน เขิน ..

น้องเค้กน่ารักเกินไปแล้วว

 

[satann]

พี่ทราฟคงรู้ใจตัวเองแน่นอนแล้วซินะ

น้องเค้กน่ารัก น่ากอดจริงๆ ชอบจังตอนเล่นกับสายไหม บอกให้มาหาเค้กเนี่ย ^^

ตอนหน้าอย่าให้รอนานนะคะ

[pui]

 :กอด1:เค้กน่ารักมากๆๆ

[loveromance]

 

อยากกินเค้กบ้างงงงงงงงง

  โดนพี่ทราฟกระทืบ

 

[Pupay]

แบบนี้แปลว่าอะไรน้าาา  พี่ทราฟเลือกเค้กแล้วใช่ไหมเนี่ยย
  :กอด1:กอดคืนค่ะ จะรออ่านต่อ

 :pig4:นะคะ

[sirikanda28]

น่ารัก

[♠DekDoy♠]

ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดทราฟ เลวบริสุทธิ์เลยนะ -*-

เค้กกลายเป็นมือที่ 3 โดยไม่รู้ตัวสินะ

คนแบบนี้ไม่สมควรได้รับความรักจากใครทั้งนั้น

เฟรีบเลิกเหอะผู้ชายใจง่ายแบบนี้เขี่ยแปป ๆ ก็เจอ

ขออภัยอินไปหน่อย

[pjny_tem]

พี่ทราฟกับน้องเค้ก  หวานมากเลย

[pare_140]

หวานกันมากกกก

[Hakken]

หวานมากกกตอนนี้แต่รู้สึกว่าวันเกิดจะไม่เห็นเฟนะ
น่ารักจริงๆๆๆ แต่ไม่รู้ว่ามันจะมีเรื่องอะไรต่อไปป่าว
แล้วเมื่อไหร่ทราฟจะคิดได้ซักทีว่าตัวเองอ่ะชอบน้อง
จริงๆ ไม่ได้ชอบเหมือนเป็นน้องชายอย่างที่ตัวเองเข้าใจ
 

[karn49]

น้องเค้กน่ารักกก -/////-

[Ja-Jah Suwanun]

มดขึ้นอ่ะ หวานซ้าาาาาาา

น่าร้ากกกกกกก สรุปแล้วทราฟเคลียร์เรื่องเฟแร้วหรออออ

[pronpailin]

 

[Kissing]

 
มารอ

 

[duckduckk3]

ไม่ไหวแล้วนะะะ น้องน่ารักมาเบยยยย รู้แล้วว่าทำไมพี่ทราฟถึงหลงน้องจังงง 55555

มาต่อไวๆนะนะนะนะะนะ คิดถึงน้องเค้กแล้ววว อยากให้พี่ทราฟกินเค้กอีกกก 55555 

[yashi]

แหมอิพี่ทราฟ พอรู้ใจตัวเองเนี่ย....หากำไรน้องตลอดเลยอ่ะ 

[RiRi]

ริริทำธุระเสร็จแล้วค่ะ และกำลังจะกลับหอ แต่ด้วยความที่เป็นคนเมารถ
เชื่อว่าถ้าถึงหอแล้วคงน็อคคาที่ เลยลงให้ก่อน และไม่ได้ตอนเม้นนะค่ะ
แต่รักทุกคนเลยยยย
ถ้าพร้อมแล้วก็ลงไปอ่านได้เลยค่ะ

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------

:: 15 ::



ตุบ!

ตั้บ!!

ผลั้ว!!!

“มีแรงแค่นี้เหรอวะ กลับไปซ้อมมาใหม่เลย!”

“ครับ”

“ไอ้โจ้ ขาเตะสูงกว่านี้อีก สูงกว่านี้ เออ! เตะให้ครบห้าสิบแล้วเลิกได้”

“โธ่ พี่...”

“เปลี่ยนเป็นร้อยทีค่าโอดครวญ”

“ฮือออ”

“วันนี้พอแค่นี้ พรุ่งนี้กูจะให้ไอ้ครามสอบพวกมึง ถ้าใครยังไม่แก้จุดบกพร่องของตัวเอง เละ!”

“โหดไปไอ้เชี่ย ไปๆ แดกข้าวกัน” ไอ้สองเดินมาตบไหล่ผมและมองไปทางเด็กในโรงฝึกอย่างๆขำ

สภาพแต่ละคนนี่ใกล้เดี้ยงเต็มที สมน้ำหน้าพวกมัน อยากอ่อนซ้อมเอาแต่เล่นกันนัก สงสัยผมคงใจดีเกิดไปช่วงนี้ อ่อนปวกเปียกกันเหลือเกินเพราะไม่ค่อยจะซ้อม

“เออ โครตจะเหนื่อยเลยแม่ง” ผมสะบัดหัวจนเหงื่อกระจายเต็มหน้าไอ้สอง มันบ่นหัวเสียเพราะกลัวหน้าเป็นสิว แต่ผมไม่สนใจ เดินดุ่มๆกลับบ้าน ขออาบน้ำก่อนละกันไม่ไหวแล้ว เหนื่อยชิบ

ผมขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวให้สะอาดเรียบร้อยก่อนจะกดโทรศัพท์หาคนน่ารักของผม

[ครับพี่ทราฟ]

“ทำอะไรอยู่ครับเค้ก” ผมเปิดประตูเดินออกจากห้องนอนและเดินลงไปข้างล่าง ก่อนจะไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟาข้างไอ้เจ

[เค้กอยู่ที่ร้านขายอาหารปลาร้านเดิมครับ]

ผมเด้งตัวขึ้นนั่งตัวตรง ตกใจกับสิ่งที่เค้กบอก เอาอีกแล้ว ทำไมชอบทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ ผมไม่อยากให้น้องออกไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง มันอันตรายเกินไป

“พี่บอกแล้วไงครับ ว่าจะไปไหนให้โทรหาพี่ เดี๋ยวพี่พาไป”

[ก็เค้กเกรงใจ] เค้กพูดเสียงอ่อย คงเป็นเพราะเมื่อกี้ผมเผลอพูดเสียงดุ น้องเลยกลัว

“ที่หลังอย่าเกรงใจนะ เราไม่ใช่คนแปลกหน้ากันสักหน่อย หรือเค้กเห็นพี่เป็นคนแปลกหน้า”

ผมแค่อยากให้น้องพึ่งผม เห็นว่าผมสามารถเป็นคนที่ดูแลและคุ้มครองเขาได้ ผมอาจจะไม่ดีพอ แต่ผมจะทำทุกอย่างเพื่อเค้กให้ดีที่สุด

[เค้กขอโทษครับ พี่ทราฟไม่ใช่คนแปลกหน้าสักหน่อย เค้กไม่เคยคิดแบบนั้นเลยสักครั้ง พี่ทราฟเชื่อเค้กนะคร้าบ]

อย่ามาพูดเสียงออดเสียงอ้อนนะไอ้ตัวเล็ก แค่นี้ผมก็หลงจะตายห่าอยู่แล้ว

“เฮ้อ งั้นรอพี่อยู่ที่นั่นนะ เดี๋ยวอีกสักพักออกมารอที่ป้ายรถเมล์หน้าร้าน เดี๋ยวพี่ไปรับ”

[ครับผม]

“แล้วเจอกันครับ” ผมกดวางสาย พอเงยหน้าจากโทรศัพท์ก็เจอสายตาไอ้เจจ้องผมอยู่ หน้ามันนิ่งมาก

“อะไรไอ้เจ”

“มึงแน่ใจแล้วใช่ไหม”

“แน่ใจเรื่องอะไร”

“เรื่องที่จะคบกับเค้ก”

“มึงรู้!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ ผมเล่าเรื่องนี้ให้ไอ้ครามฟังคนเดียวนะ ไม่คิดว่ามันจะรู้ถึงขนาดนี้ ยิ่งมันจ้องผม ผมก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี จะให้ผมรู้สึกดีได้ยังไงล่ะ ผมมันคนเลวนิ ผมนอกใจแฟนนะ แถมคนที่จะมาแฟนใหม่ผมก็เป็นผู้ชายอีก แถมยังน่ารักอีกด้วย

“กูใครไอ้ทราฟ กูเป็นเกย์ ทำไมกูจะดูมึงไม่ออก พอน้องไม่อยู่ใกล้ๆก็โทรหาทุกห้านาที คุยกันซะหวานหยดย้อย มดนี่เดินตามเป็นขบวนพาเรทแล้วไอ้สัดนิ” ไอ้เจพูดพลางเบ้ปากเหมือนหมั้นไส้ผมเต็มทน

ว่าแต่...ผมทำแบบนั้นเหรอวะ

“คงไม่ต้องให้กูเดาหรอกมั้งว่าเวลาเค้กนอนที่หอ มึงโทรคุยกับน้องทุกคืน กับเฟอ่ะมึงเคยเป็นแบบนี้ที่ไหน”

“กู...” พอมันพูดมาแบบนี้ผมก็รู้สึกผิดแบบเต็มๆ ยิ่งกว่าโดนบอลเตะเสยหน้าอีก เรียกว่าจุกไปเลยดีกว่า

ผมเหมือนแฟนเชี่ยๆ ที่ใช้ตีนเขี่ยก็หาเจออะไรแบบนั้น ผมแทบไม่เคยใส่ใจเฟเลยถ้าเทียบกับเค้ก แต่ทำไมต้องเปรียบเทียบล่ะ เค้กกับเฟมันคนล่ะคน ที่ผมทำให้เฟไปแบบนั้นเพราะผมคิดว่ามันเหมาะสม แต่ที่ผมทำให้เค้กนั่นคือสิ่งที่เหมาะสม

เฟและเค้กก็คงเหมือนดอกไม้ที่ต่างชนิด ที่ต้องการปุ๋ยสูตรต่างกัน ต้องการสภาพภูมิอากาศต่างกัน และต้องการความเอาใจใส่ที่ต่างกัน สิ่งที่ผมแสดงออกระหว่างเฟกับเค้กมันถึงได้ต่างกัน

แต่จะผิดไหมถ้าผมจะเลือกรักดอกไม้ที่ตรึงใจผมได้ ผมจะผิดหรือเปล่าที่ทิ้งดอกไม้ที่ผมไม่ปรารถนาเท่าอีกดอก แล้วผมจะผิดหรือเปล่าล่ะที่วันนี้ผมเลือกที่จะรักเค้ก

“กูไม่ได้จะว่าอะไร แค่จะบอกว่าไม่ว่ามึงจะทำอะไร กูที่เป็นเพื่อนมึงย่อมต้องรู้อยู่แล้ว แล้วมึงจะเอาไงต่อไป กูหมายถึงเรื่องเฟ” ไอ้เจถามผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล ผมรู้ว่ามันกังวลเรื่องอะไร

“กูจะบอกเลิกกับเฟ กูหาเวลาและจังหวะอยู่”

“กลัวไหมมึง”

“กลัว...กลัวว่าเฟจะไม่ยอมรับที่กูรักเค้ก กลัวไอ้สองจะไม่ยอมรับ เพราะเฟเป็นเพื่อนรักมัน แต่...กูต้องบอก เพราะที่กูกลัวมากที่สุดคือเค้ก”

“...”

“กูแค่ไม่อยากให้เค้กต้องเจ็บกับเรื่องนี้ ก็คนผิดมันคือกูนี่หว่า”

“มึงคิดดีแล้วใช่ไหม”

“เออ”

“งั้นกูขอให้มึงโชคดี”

“มึงไม่ผิดหวังใช่ไหมที่กูทำแบบนี้”

“ไม่ กูเข้าใจ”

“ขอบใจ” ผมพูดกับมันแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากบ้าน เค้กกำลังรอให้ผมไปรับอยู่ ถ้าไปช้าเค้กก็จะต้องรอนาน อากาศยิ่งร้อนๆอยู่ด้วย เดี๋ยวเป็นหวัดแดดแล้วจะยุ่ง

หวัดแดดเป็นอะไรที่ผมเกลียดที่สุด เพราะมันจะไม่หายง่ายเหมือนไข้หวัดที่เกิดจากฝน แต่มันจะเรื้อรังแบบนี้ไปเป็นเดือนๆ

“จะติดอะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย!” ผมอดหัวเสียไม่ได้กับการจราจรในกรุงเทพ ไม่รู้แม่งจะติดไปถึงไหน ผมหยุดอยู่ที่ไฟแดงนี่มาจะครึ่งชั่วโมงแล้ว ป่านนี้เค้กไม่รอแย่แล้วเหรอ

“โธเว้ย! ไม่ได้ดั่งใจเลยแม่ง”

ถ้าพ้นไฟแดงนี้ก็ยังเหลืออีกสองไฟแดง ผมควรโทรให้เค้กกลับไปรอที่หอดีกว่า ถ้าให้เค้กรอที่ป้ายรถเมล์ ผมคงได้เด็กไม่สบายกลับบ้านด้วยแน่

[เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้]

อ้าวเฮ้ย! ทำไมปิดเครื่องอะไร แบตหมดเหรอ ไม่จริงน่า เมื่อวันก่อนผมก็ชาร์ตให้เค้กจนเต็มแล้วนี่หน่า ผมจะเป็นคนชาร์ตแบตโทรศัพท์ให้เค้กเพราะไม่อยากให้น้องยุ่งเกี่ยวกับไฟฟ้า เดี๋ยวเกิดไฟดูดมาจะทำไง แถมให้มาอยู่กับผมก็ไม่ยอมมา คอยดูนะ ถ้าผมเคลียร์ตัวเองแล้วได้เค้กมาเป็นแฟนอย่างถูกต้องเมื่อไหร่ ผมจะบังคับให้ไปอยู่กับผมที่บ้าน ถึงตอนนั้นไม่ว่าเค้กจะอ้างยังไงผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน

[เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้]

[เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้]

สงสัยแบตจะหมดจริงๆ เพราะเมื่อวานผมไม่มีเวลาไปหาเค้กเพราะต้องกลับบ้านไปงานวันเกิดพ่อ ตกดึกเลยโทรคุยกับเค้กนานหลายชั่วโมง นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้แบตหมด ยิ่งเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งอยากให้ถึงไวๆ

แต่รถแม่งติดนี่สิ ผมจะไปยังไงวะ!

ผมโยนโทรศัพท์ไปที่เบาะข้างๆอย่างหงุดหงิด ใจผมตอนนี้ไปถึงแล้ว แต่ตัวผมยังติดแหงกอยู่ที่เดิม

[Krrrr Krrrr]

ผมเหล่ตาไปมองโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ ก่อนจะหยิบขึ้นมาดู แล้วก็ต้องเครียดเมื่อเห็นว่าใครโทรมา

“ฮัลโหล ว่าไงเฟ”

“ทราฟ คือเฟอยู่ที่ห้างR แล้วรถมันก็เป็นอะไรไม่รู้ สตาร์ทไม่ติดเลย ทราฟมารับเฟหน่อยสิ” คำขอของเฟทำให้ผมต้องคิดหนัก

“เฟเรียกช่างมาดูได้ไหม ตอนนี้ทราฟไม่ว่าง”

“เรียกแล้ว แต่อีกสองชั่วโมงกว่าช่างจะมา เฟไม่อยากนั่งรอ เดินซื้อของจนขาปวดไปหมดแล้ว ทราฟมารับเฟหน่อยนะ”

ผมจะไปได้ยังไง ในเมื่อมีอีกคนที่รอผมอยู่แบบนี้ ผมจะทำไงดีวะเนี่ย ยิ่งเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งยากเลิกกับเฟให้รู้แล้วรู้รอด แต่ผมยังทำอย่างใจคิดไม่ได้

“ทราฟขอโทษแต่ทราฟมีธุระจริงๆ ไปรับเฟไม่ได้ เฟเรียกแท็กซี่กลับได้ไหม” ผมหาทางออกให้เฟ จะให้ผมไปรับน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ผมนัดกับเค้กก่อน และตอนนี้ผมก็ติดต่อเค้กไม่ได้ ผมยิ่งไปรับเฟไม่ได้เข้าไปใหญ่

“ทำไมทราฟพูดแบบนี้ ธุระอะไรที่สำคัญกว่าแฟนเหรอ เพราะทราฟเป็นแฟนนะเฟถึงได้โทรหา” บอกเลยว่าผมตกใจ เฟไม่เคยพูดแบบนี้เลยสักครั้ง ไม่เคยที่เฟจะอ้างสิทธิ์ของความเป็นแฟน ไม่ใช่ว่าเฟทำไม่ได้ แต่...เพราะเธอไม่เคยทำ ผมจึงได้แปลกใจ

“ทราฟขอโทษ” ผมไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำนี้

“หึหึ ทราฟกำลังจะไปหาเค้กใช่ไหม”

“เฟ!”

“ทำไม ตกใจเหรอไงทีเฟรู้ทัน เค้กสำคัญมากกว่าเฟเหรอ ทราฟรู้ตัวไหมว่าหลายวันมานี้เฟติดต่อทราฟไม่ได้เลย”

คงเป็นเพราะผมเอาแต่โทรหาเค้ก

“...เฟ”

“ไม่รู้แหละ ยังไงทราฟก็ต้องมารับเฟ ไม่งั้นเฟจะไปอาละวาดที่บ้านทราฟให้เละเลยคอยดู” เฟพูดเสียงลอดไรฟัน มือผมกำโทรศัพท์มือถือแน่น ในหัวตีกันไปหมดไม่รู้ว่าจะทำยังไง ถ้าเฟจะหาเรื่องผมผมไม่ว่า แต่ถ้าเฟจะไปหาเรื่องเค้กล่ะ...

ไม่..ไม่มีทาง!

“คิดดูเอานะทราฟ มาหาเฟภายในครึ่งชั่วโมง ไม่งั้นเฟไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นแน่คราวนี้”

ติ๊ด!

สายถูกตัดไปแล้ว แต่ผมยังกำโทรศัพท์ของตัวเองแน่น ทำไมเรื่องถึงได้เป็นแบบนี้วะ ที่คิดว่าจะทำยังไงต่อไป ตอนนี้เหมือนผิดแผนไปหมดแล้ว

เมื่อรถเริ่มเคลื่อน ผมต้องเปลี่ยนจุดหมายปลายทางที่จะไป ผมนึกอยากให้เค้กดื้อรั้นไม่ฟังคำสั่งผมแล้วกลับหอไปซะ ผมจะได้ไม่ต้องห่วงว่าเค้กจะนั่งรอ

ผมขับแซงซ้ายขวา ไม่สนว่าจะปาดหน้าใคร แต่ผมต้องไปถึงที่ห้างบ้านั่นให้เร็วที่สุด รับเฟไปส่งบ้านเสร็จแล้วผมจะได้รับไปหาเค้ก ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี นั่นหมายความว่าผมจะไปหาเค้กได้เร็วมากขึ้นเท่านั้น

ครึ่งชั่วโมงที่เฟบอกผมไม่มีทางไปถึงทันอยู่แล้ว ขนาดผมเหยียบแบบสุดๆ ฝ่าทุกไฟแดง แต่ผมก็ยังใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะไปถึง

“ฮัลโหล อยู่ตรงไหน!” ผมกรอกเสียงด้วยความโมโห

[อยู่ที่ลาดจอดรถชั้นสอง]

ผมกดวางสายก่อนจะขับรถขึ้นไปที่ลานจอดรถชั้นสอง ภาพที่ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้ารถทำให้ผมแทบไม่ต้องเสียเวลาให้ให้หงุดหงิด แต่ที่ต้องหงุดหงิดเพราะท่าทางที่ผมเห็น เฟดูสบายใจมาก

เอี๊ยดดดด!

ปึง!

“ขึ้นรถเฟ ทราฟจะไปส่งบ้าน” ผมพยายามสงบอารมณ์ของตัวเองที่มันเดือดพร่านอยู่ข้างใน ผมจะได้ไม่เอาอารมณ์ร้อนของตัวเองไปลงที่เฟ เพราะว่ากันตามจริง มันเป็นความผิดของผม ไม่ใช่ของเฟ

“จะรีบไปไหนทราฟ มาช้าจนทำให้เฟหิว ไปกินข้าวกันก่อนสิ” เฟเดินเข้ามาหาผม เหมือนเธอไม่ได้เพิ่งจะขู่บังคับให้ผมรีบมาหาเพื่อพากลับบ้าน

“ไม่เฟ กลับบ้าน ทราฟมีธุระ” ผมบอกอย่างใจเย็น ที่เธอทำแบบนี้เพราะไม่พอใจผม ผมเข้าใจและจะไม่โทษเธอด้วย

“เฟไม่กลับ เฟหิวข้าวทราฟไปกินข้าวกับเฟไม่ได้หรือไง” เฟเริ่มเหวี่ยงใส่ผม

“ทราฟบอกเฟแล้วว่าทราฟมีธุระ”

“โดยการไปหาเด็กนั่นน่ะ ทำไมทราฟต้องไปหามันด้วย!”

“อย่าเรียกเค้กว่ามันนะเฟ!” ผมตวาดใส่เฟ เพราะไม่พอใจกัยสรรพนามที่เฟใช่เรียกเค้กแบบนั้น ผมรู้ว่าเฟไม่พอใจแต่เฟควรควบคุมตัวเองบ้าง อย่างน้อยเฟก็ไม่เคยเรียกจิกคนอื่นแบบนี้

“ทำไมทราฟต้องตวาดเฟด้วย ทราฟไม่เคยเป็นแบบนี้”

“เฟก็ไม่เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน สงบสติหน่อยเฟ”

“ที่เฟเป็นแบบนี้ก็เพราะทราฟ ไปกินข้าวกับเฟแค่นี้มันจะตายหรือไง”

“ไม่ตาย แต่ทราฟไม่ว่าง”

ผมไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ดูเหมือนเฟไม่ยอมฟังอะไรท่าเดียว เรื่องมันแย่กว่าที่ผมคิดเอาไว้ จากที่เคยคิดว่าจะหาจังหวะที่ดีๆบอกกับเฟ ผมคิดว่าเฟน่าจะเข้าใจเพราะเฟเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมาตลอด เพราะว่าไอ้ครามเคยบอกว่าว่าความรักไม่เคยผิด ผมเลยคิดว่าเฟที่ดูจะเข้าใจเรื่องนี้ดีจะยอมรับสิ่งที่ผมจะพูดได้ แต่ผมว่ามันคงไม่ง่ายแบบนั้นแล้ว

เฟเม้มริมฝีปากแน่นมองหน้าผมอย่างโมโห ผมขยี้หัวตัวเองเพราะความหงุดหงิด ผมเสียเวลามากเกินไปแล้ว เค้กรอผมอยู่ ผมต้องไปรับเค้ก

ซ่า!

ผมหันไปมองด้านนอก ฟ้าที่มึดครึ้มตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมที่ตกหนักทำให้ผมยิ่งตื้อเข้าไปอีก ถ้าฝนตกเค้กก็ต้องเปียก ไม่สิ ที่นี้กับที่หอเค้กห่างกันพอสมควร ที่นั่นคงไม่ตกหรอก..มั้ง

แต่ถ้าตกล่ะ

โธ่โว้ย!

“เฟ ทราฟขอร้อง กลับบ้านเถอะนะ” ผมพยายามขอร้องเฟ ถ้าเฟยอมกัลบ้านกับผม ผมคงต้องแวะไปรับเค้กก่อน ถึงตอนนั้นจะเกิดเรื่องยังไงค่อยว่ากัน แต่ยังไงต้องไปหาเค้กก่อนให้ได้

"ไม่ เฟไม่กลับ และทราฟต้องอยู่กับเฟ”

เสียงฝนที่บอกได้ดีว่าตกหนักขนาดไหน เสียงฟ้าร้องคำรามที่น่ากลัวแบบนั้นเค้กจะรู้สึกยังไง คงกลัวมากใช่ไหม...แล้วจะร้องไห้เหรือเปล่า ผมเหมือนคนบ้าที่คิดไปต่างๆนานา เพราะผมเป็นห่วง...ห่วงเหลือเกิน

“ทราฟจะถามอีกคำเดียวว่าเฟจะกลับบ้านกับทราฟไหม”

ผมตัดสินใจแล้ว

“ไม่!” เฟจ้องหน้าผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ผมไม่โกรธ ไม่โกรธเลยสักนิด เพราะสิ่งที่ผมจะทำต่อไปนี่ มันน่าโกรธยิ่งกว่า

“งั้นทราฟขอโทษนะ” ผมบอกก่อนจะเดินขึ้นรถของตัวเอง ไม่สนใจเสียงกรีดร้องหรือเสียงตะโกนเรียกผมจากเฟแม้แต่น้อย ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ ถ้าผมไม่ได้เค้กมาอยู่ในอ้อมกอด ผมจะไม่หยุดเด็ดขาด
“อย่ารอพี่นะเค้ก อย่ากลัวนะเค้ก พี่ขอโทษ”

ผมอยากให้เค้กได้ยินสิ่งที่ผมพูด ผมอยากให้เขารู้ว่าผมเป็นห่วงและอยากเห็นหน้าเขา เห็นว่าเขาปลอดภัย เห็นว่าเขาไม่รอผมอย่างที่ผมบอก อยากให้เขาดื้อรั้นไม่เชื่อฟัง เพราะผมไม่อยากให้เขาต้องเจ็บปวด

สิ่งที่เค้กเจอมามันหนักหนาพอแล้ว ทั้งที่ผมสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลเค้กให้ดีที่สุด แต่ผมกลับทำไม่ได้ ทำไมผมถึงได้เป็นคนที่แย่แบบนี้

ไม่รู้ว่าวันนี้ผมฝ่าไปแดงกี่ไฟแดงแล้ว ต่อให้ต้องเสียค่าปรับเท่าไหร่ผมก็ไม่สนใจ ฝนที่ตกหนักรถที่ติด เหมือนไม่มีอะไรเป็นใจให้ผมเลยสักนิด  แค่ผมจะรักเค้กทำไมมันถึงได้ยุ่งยากแบบนี้นะ

เวลาแห่งการรอคอยสิ้นสุด ผมจอดรถที่หน้าร้านขายอาหารสัตว์ได้ผมก็เปิดประตูลงจากรถวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ทันที ภาพที่เห็นทำเอาขาผมแทบทรุด ร่างของผู้ชายตัวเล็กๆ นั่งกอดเข่าตัวเองแน่น ร่างนั่นสั่นสะท้านเพราะความหนาวจากลมและฝน ที่ทำร้ายเขา และผมทำร้ายเค้ก!

“เค้ก พี่มาแล้วพี่ขอโทษ” ผมดึงเค้กเข้ากอด ตัวเค้กเย็นมากราวกับน้ำแข็งจนผมใจหาย

“พี่...ทราฟ” เสียงที่เบาหวิวราวกับกระซิบทำให้ผมเจ็บ

“พี่ขอโทษที่มาช้า ขอโทษที่ปล่อยให้รอ”

ผมอุ้มเค้กขึ้นไว้ในอ้อมแขน กอดเขาให้แน่นที่สุดแล้วพาเดินไปขึ้นรถ ก่อนจะวิ่งออกมายังฝั่งคนขับ ผมหาผ้าและเสื้อกันหนาวที่พอจะมีอยู่ในรถมาห่อตัวเค้กไว้ ปากที่ผมเคยจูบเบาๆตอนนี้มันซีดจนเขียว เค้กตาปรือเหมือนจะหลับทำให้ผมทรมาน น้ำตาไหลลงมาเพราะสงสารคนตรงหน้า

“เค้กครับ กลับบ้านนะ หนาวไหม” ผมถามเสียงสั่น

“พี่ทราฟอย่า..ร้องไห้...นะ” ผมอยากให้เค้กด่าผม ไม่ใช่เป็นห่วงผมแบบนี้

“พี่ขอโทษ ทำไมเค้กไม่ไปรอที่ในร้านละครับ” ผมเอามือของตัวเองแนบที่แก้มเค้กทั้งสองข้าง หวังให้ความอุ่นจากร่างกายผมทำให้เค้กอุ่นขึ้น

“เค้กกลัว...พี่ทราฟ หา หาเค้กไม่เจอ”

“เจอแล้ว พี่เจอแล้ว เค้กพี่ขอโทษ ต่อไปนี่พี่จะไม่ทิ้งเค้กให้อยู่คนเดียวอีก แล้วพี่ขอโทษ พี่รักเค้กนะ” ผมดึงเค้กเขามากอด ไม่เอาแล้ว ผมจะไม่ทิ้งเค้กแบบนี้อีกแล้ว เขาสำคัญ...สำคัญกับผมที่สุด ผมขาดเขาไม่ได้ ผมต้องการเขาแค่คนเดียว คนเดียวที่ผมจะรักและดูแล

ผมจะไม่รอเวลา ต่อให้ต้องแตกหักกับใครผมจะไม่สนอีกแล้ว แต่ผมจะไม่ยอมให้คนคนนี้ คนที่ผมรักต้องแตกหรือเป็นอะไร ผมเลือกเขาแค่คนเดียว...เขาคนเดียวที่มีความหมายกับผม

“พี่ขอโทษนะคนดี พี่ขอโทษ”