10 :: เสียใจที่สุด
หลายวันต่อมา...
ผมยังคงปฎิบติการเล่นตัวตามคำที่แม่บอกอย่างมุ่งมั้น และตั้งเป้าว่าวันนี้จะตีบทให้แตกให้จงได้!
ถึงว่าการเล่นตัวของผมครั้งนี้มันจะแอบมีวอกมีแวกไปบ้าง (หยวน ๆ ไปแล้วกัน) ก็แหมพี่ข้าวชอบมีอะไรต่อมิอะไรมาหลอกล่อนี่ ไหนจะขนม ของเล่น
แต่ละอย่างถูกใจซอโซ่ไปซะหมด...
“เป็นไงบ้างละไอ้คุณโซ่ ~เล่นตัวไปถึงขั้นไหนแล้วละ”
“ขั้นเทพแล้ว”
“โอ้โห~ แน่ใจเหรอว่าขั้นเทพ ~ เมื่อวานตอนเย็นยังไปเที่ยวกับพี่ข้าวอยู่เลย ขั้นเทพจริง ๆ ”
ไอ้กุนแซวผม ที่มันพูดก็ถูกทั้งหมดแหละไม่มีการแต่งเติมเนื้อเรื่องแต่อย่างใด เมื่อวานพี่ข้าวชวนผมไปดูหนัง คิดดูสิมันเป็นครั้งแรกที่พี่ข้าวกับผมไป
เที่ยวกันนะ! ก็อยากจะรีบเก็บเกี่ยวความสุขไว้เยอะ ๆ นี่ เพราะยังไงวันต่อมาผมก็ผีเข้าแล้ว...
“เออน่า -*- มันเป็นส่วนหนึ่งของการเล่นตัว” ผมบอกมันเป็นการอุปโลบตัวเองด้วยว่าที่ทำ ๆ ไปทั้งหมดมันคือการเล่นตัว หึหึ
ช่างเรื่องการเล่นตัวไปก่อน สนใจว่าที่สามีในอนาคตดีกว่า อืมม...ยังไม่เห็นมาเลย ไปซนอยู่ที่ไหนน้า...ปกติจะมารอผมแล้วนี่..
“มึงมองหาใครอยู่เนี่ย?”
“..ห๊ะ? อ๋อ..เปล่า มองไปเรื่อย..”
“- - โซ่ ถ้ามึงกำลังมองหาพี่ข้าวอยู่ละก็ อยู่นั่นไง-3-”
ผมหน้าเหวอ ไอ้กุนมันรู้อะ รู้ได้ไง? ผมหันไปตามที่ไอ้กุนบอก แล้วก็ต้องลมใส่ พี่ข้าวเดินควงแขนกอดเอวมาพร้อมกับไอ้ม่อน (ไม่ได้โผล่นาน) ท่าทาง
สนิทชิดเชื้อกันมากมาย ทำไม? เพราะอะไร? เกิดขึ้นได้ยังไง? พี่ข้าวกับม่อนเป็นแฟนกันแล้วเหรอ? โอ๊ย! อยากจะบ้า มีแต่คำถามที่ต้องการคำตอบมาก
มายหลั่งไหลเข้าสมองผม วินาทีนี้สมองผมกำลังจะหยุดสั่งการ..
“โซ่...ไอ้โซ่!”
“ห๊ะ! อะ อะไรวะโชกุน”
“.....มึงกำลังเออเร่อใช่มั้ย ถึงได้เรียกชื่อกูถูกนะ”
“..มะ ไม่นี่”
“..มึงเห็นใช่มั้ย? พี่ข้าวกับไอ้ม่อน สงสัยจะคบกันแล้ว..”
“.......” ภาพที่เห็นวันนี้กับตอนที่เห็นครั้งแรก มันต่างกันมาก เพราะตอนนั้น พี่ข้าวว่างตัวและมีระยะห่างมาก แต่ดูตอนนี้สิระยะห่างของทั้งสองมันสั้น
ลงหรือแทบจะไม่มีเลย เป็นไปได้ยังไงกัน..
“ไอ้โซ่...นิ่งอีกแล้ว.”
“ต้องถาม!” ใช่! ผมต้องถามเพื่อตัวของผมเอง สิ่งที่เห็นมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดอยู่ก็ได้ ต้องคุย ต้องถามให้รู้เรื่อง!
พักกลางวัน...
ผมมาที่หลังตึกเรียนเหมือนเดิม เพราะคิดว่าพี่ข้าวคงจะมาที่นี่เหมือนกัน แต่ผ่านไป 30 นาทีแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาพี่ข้าวไปไหน? หรือว่าอยู่กับ
ไอ้ม่อน..
พอคิดได้แบบนั้นผมรีบลุกออกไปทันที และไปในที่ที่คิดว่าพี่ข้าวกับไอ้ม่อนน่าจะอยู่
“ไอ้โซ่!ไปไหนว่ะ”
“ไปหาพี่ข้าว”
“ไปด้วย!”
ไอ้กุนวิ่งตามผมมาอีกคน ผมรีบไปที่คณะวิศวะ ก็เจอ พี่ข้าวกับไอ้ม่อน นั่งหัวเราะคิดคักกันอยู่ ท่าทางน่าอิจฉา ทำไมที่ตรงนั้นถึงไม่เป็นผม มันควรจะ
เป็นผมสิ ในเมื่อที่ผ่านมา..เอ๊ะ ผมคงลืมอะไรไปเพราะช่วงเวลาที่พี่ข้าวอยู่กับผมนั้นมันมีมากกว่าที่พี่ข้าวอยู่กับไอ้ม่อน แต่ผมกับพี่ข้าวไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ตลอดเวลา และสิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจว่าพี่ข้าวต้องเลือกผมเพราะท่าทางหงอย ๆ ของไม้ม่อนที่ผมเห็น แล้วทำไม?...อ๊ากกกกกมีแต่คำถาม ต้องเคลียร์!
“พี่ข้าว!”
ผมเรียกเจ้าของชื่อ พี่ข้าวหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย ...?... ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น แต่ก็แค่แป๊บเดียวพี่ข้าวก็ระบายยิ้มออกมา
“ว่าไงครับน้องโซ่^ ^”
ผมเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าระหว่างพี่ข้าวกับไอ้ม่อน
“หมายความว่ายังไง?...”
“หือ O.O อะไรเหรอครับน้องโซ่”
“เมื่อวานพี่ข้าวยังอยู่กับผมเลย แล้วทำไมวันนี้พี่ข้าวอยู่กับม่อนได้ แถมยังสนิทสนมกันซะ เหมือนเป็นแฟนกันแล้วด้วย...หมายความว่ายังไงละพี่ข้าว?
ผมอยากได้คำอธิบายเรื่องนี้..”
“......”
พี่ข้าวหุบยิ้มลง
“พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกโซ่ ตอนนี้พี่ตัดสินใจคบกับม่อนแล้ว”
“ห๊ะ!! ไม่จริงหรอก โซ่ไม่เชื่อ! ก็ในเมื่อ..”
“โซ่อย่าลืมสิ ในระหว่างที่พี่คุยอยู่กับโซ่ พี่ก็คุยอยู่กับม่อนด้วย แล้วตอนนี้พี่ก็เลือกแล้ว พี่ขอโทษด้วยนะ”
“....ไม่รับ....”
“อะไรนะครับ?”
“ไม่รับ! โซ่รับไม่ได้กับคำตอบของพี่ข้าว! ที่ผ่านมาระหว่างโซ่กับพี่มันคืออะไรละ เรากำลังไปได้ดีนะ!”
ผมเริ่มโวยวายเนื้อตัวสั่นเทา ด้วยความผิดหวัง และเสียใจ
“โซ่...ใจเย็น ๆ นะ”
“ปล่อยกู!”
รู้สึกเหนื่อยกับการเป็นฝ่ายไล่ตาม ลองให้เขาไล่ตามดูบ้างก็กลับกลายเป็นว่าผมทำพลาด พี่ข้าวไม่แม้แต่ไล่ตามผมกลับไปคบกับคนอื่น น้ำตาก็
จวนเจียนจะไหล อย่านะ! อย่าไหลออกมา!
คนที่ผมรักกับคนที่ผมเกลียดยืนอยู่ด้วยกันเบื้องหน้า ท่าทางมีความสุข...ผมแพ้แล้ว.
ในเมื่อผมแพ้ ผมก็ควรจะยอมรับมัน อย่าดื้อดึงอีกเลย ไม่อย่างนั้นหัวใจผมต้องแตกสลายแน่ ๆ เพราะตอนนี้มันก็ใกล้เคียงแบบนั้นอยู่แล้ว
“...โอเค จบ! โซ่จะไม่ยุ่งกับพี่ข้าวอีกแล้ว ...” ผมมองหน้าพี่ข้าวเป็นครั้งสุดท้ายและละสายตามองไอ้ม่อน “ยินดีด้วยเว้ย ขอให้มีความสุขนะ..”
แงแงแง ทำไมต้องเป็นผมที่เป็นคนอวยพรให้พวกเขามีความสุขด้วย!
ผมหันหลังกลับ ในใจก็หวังว่าจะให้พี่ข้าวเอ่ยเรียกผม แต่ไม่เลย...ไม่มีเสียงใด ๆ เรียกรั้งผมไว้เลย..
ที่บ้าน..
ผมกลับบ้านทันที ไม่มีกะจิตกะใจที่จะเรียน สงครามความรักที่ผมกำลังเล่นอยู่มันปิดฉากลงโดยที่ผมเป็นผู้แพ้และเขาสองคนเป็นผู้ชนะ
“อ้าวโซ่ ทำไมกลับเร็วละลูก...” แม่เดินออกมาจากตัวบ้านเห็นผมเดินเข้ามา ก็ร้องทักด้วยความสงสัย
“...แม่...ฮึก..แม่..” ผมปล่อยโฮแล้ววิ่งเข้าสวมกอดผู้เป็นแม่ไว้
“ต๊ายแล้วโซ่! ใครทำลูกร้องไห้เนี่ย!”
“...แง ๆ ...ฮือ...ฮึก...ความ...ความรัก...ฮือ...”
“โธ่~ อกหักเหรอลูก ได้ยังไงกันลูกแม่ออกจะมีเสน่ห์ล้นหลามขนาดนี้”
โกหก! แม่ผมกำลังพูดโกหก คงจะพูดปลอบผมให้รู้สึกดี แต่มันทำให้ผมกลับร้องไห้หนักมากขึ้น ถ้าผมมีเสน่ห์ล้นหลามพี่ข้าวก็รักผมไปแล้วสิ
“ฮือ...พี่ข้าวคบกับไอ้ม่อนแล้ว ไม่เห็นจะเป็นแบบที่แม่บอกเลย...แงแงแง..”
“จริงเหรอ! แล้วแม่จะโดนเหยียบหน้ามั้ยนี่”
“แม่อ่ะ! โซ่ไม่ทำอยู่แล้วแม่ก็รู้”
“จ้า ๆ เข้าบ้านก่อนเถอะ อายเขานะ ร้องไห้แบบนี้นะ”
“ฮึก...”
.
.
.
.
.
วันนั้นเป็นวันที่ผมเสียใจที่สุดในชีวิต ถึงแม้ว่าผมจะสู้จนถึงที่สุดแล้ว แต่ในเมื่อพี่ข้าวเขารักไอ้ม่อน ผมคงทำอะไรไม่ได้...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
