PoP~Pu อั๊ยย่ะ!ฮันนีมูนใช่มั้ยเนี่ย ฮ่าๆ เที่ยวให้สนุกนะคะ
ผม : อั้ยย่ะ! ฮันนีมูนที่ไหน เกี่ยวอะไรกับน้ำผึ้งหรือพระจันทร์ คนไทยบอกว่าดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ งง? ชะมัด
น้ำผึ้งไปอยู่ที่พระจันทร์ได้ยังไง ผมไปครั้งนี้ดื่มเต็มๆ ครับ ดื่มด่ำความรักของผมกับคุณวีต่างหาก ฮิ้วววว!!
StillLoveThem .... เออ นั่นนะสิตบเค้าทำไม ท่าทางคงจะบอบบาง ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ..ตอนคุณวีอ่าน พี่ก็ว่านะว่า กลไม่มีเหตุผล เกเร แบบนักเลงเกเรอะ พากันไปฮันนี่มูนเหรอจ๊ะ ขอให้มีความสุขมากๆๆนะจ๊ะ ทำงานกันแล้วก็หาความสุข
กันบ้าง...เผื่อกลับมาจะมีตอนพิเศษมาเล่าสู่กันฟังบ้าง
ผม : อยากรู้กันจังเลยว่าผมตบคุณวีทำไม เอาตามจริงเลยนะ ผมอยากสัมผัสแก้มขาวใสของเขาครับ จู่ๆจะให้ผมเอามือไป
ลูบหน้าเขาคงดูพิลึก ผมเลยสัมผัสแบบลูกผู้ชายเขาทำกัน ลองตบดู..รู้ทันทีว่าเขาบอบบางอย่างที่คุณพี่ว่าครับ
ไม่ใช่แค่แก้มแดงรอยมือ กระพุงแก้มแตกได้เลือดด้วย รู้งี้ผมน่าจะลองหอมแทนการตบดีกว่า จะได้รู้ว่าผิวเนียนขาวนุ่มหอม
แค่ไหน คงได้รู้ตัวว่าผมชอบคุณวีแล้วหรือยัง 555++ ผมไม่ได้ไปฮันนีมูนครับ ลุ้นให้ผมกับคุณวีฮันนีมูนกันจริง
ผมบอกแล้วครับดื่มได้ไงน้ำผึ้งพระจันทร์ หน้าตาเป็นแบบไหนรสชาติยังไงผมไม่เคยเห็นมาก่อน สั้นๆได้ใจความ
ผมถือว่าเป็นการฉลองชีวิตสมรสของเราทางอ้อมตรงประเด็นที่สุดครับ...ฮิ้ววว!!
goonglovenut อย่าลืมของฝากถ้าไม่หนักมากขอกำแพงเมืองจีนกับทัชมาฮาล
ปล.เดินทางไปกลับโดยสวัสดิภาพนะคะ
ผม : โห! หมิ่นน้ำใจกันหรือเปล่า ของฝากคือสิ่งมหัศจรรย์ 1 ใน 7 ของโลกแบบนี้มันกระจอกไปน๊า เรื่องลืมไม่ใช่ปัญหา
แต่ของฝากเป็นกำแพงเมืองจีนกับทัชมาฮาลนี่ออกจะดูแคลนน้ำใจยังไงอยู่ ไม่จำเป็นต้องไปต่างประเทศก็ให้ได้ดรีมเวิร์คก็มีครับ คนไม่รู้ถือว่าไม่ผิด ผมถือคติที่ว่า ‘ห้ามถือคนบ้า ห้ามว่าคนเมา’ อย่างคุณคงเข้าประเด็นกลุ่มแรกผมให้อภัย
อยากได้ของฝากจากผมกับคุณวี สิ่งนี้ถึงจะคุ้มค่า เอาฝ่ามือขวามารับไปเลยครับ ผมกับคุณวีวางส่งตรงกลางใจมือคุณเลย
หัวใจรักของเราสองคนเป็นไงคุ้มค่าไหม? ของขวัญชิ้นนี้ถึงจะเหมาะสมครับ...ฮิ้ววว!! รับไว้แล้วเก็บรักษาให้ดี ของขวัญหายากแบบนี้ไม่มีที่ไหนนะครับ ของแท้ยี่ห้อเดียวจากผมสองคน..ขอบคุณสำหรับคำอวยพร ผมกับคุณวีต่างปรารถนาให้สิ่งดีๆ
บังเกิดกับคุณเช่นกัน
dog อยากบอกคุณกลว่าคุณเล่นเขียนซะจากคุณ "เฮีย" มากเป็นคนดีขึ้นภายในพริบตาเลยเชียวเล่นซะรู้สึกผิด
ที่ด่าคุณว่าไอ้บ้า ไอ้เลว เลยหละ555
ปล.ฮันนีมูนกันเสร็จแล้วก้อย่าลืมมาต่อนิยายนะค๊า รออยู่ค่าไม่ได้อ่านเรื่องของคนหล่อนานเดี๋ยวจะลงแดงซะก่อน
ผม : อืม..ผมไม่ได้เล่นเขียนครับ ผมตั้งใจเขียนเลย..ไม่ได้คาดหวังให้คุณ ‘เฮีย’ มากเป็นคนดีขึ้นมาภายในพริบตาหรอกครับ
ทั้งนี้คงเกิดจากกุศลเก่า บวกความหล่อที่มีมาแต่กำเนิด ทำให้ผมกลายเป็นพระเอกแสนดีขึ้นมาในสายตาของคุณ
ส่วนความรู้สึกผิดที่เคยหลงด่าผมไว้ ไม่ต้องไปรู้สึกผิดหรอกครับ คนเราพลาดผิดกันได้ แค่คุณแสดงให้เห็นถึงแก่นในจิตสำนึก
ว่าคุณมีจิตใจดีงามยอมรับว่าด่าผมก็สุดยอดแล้วครับ มีมากที่ผิดแล้วไม่รู้สึก คนเหล่านั้นต่างหากสมควรจะรู้สึกผิดมากกว่าครับ คุณด่าผมแล้วสารภาพว่าด่าทั้งที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณด่า แสดงถึงความซื่อสัตย์ของคุณ จงรักษาความเป็นตัวของตัวเองนี้ไว้ตลอดไป ‘ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน’ คุณจะเป็นดังสุภาษิตที่ผมยกมาอ้าง ผมไม่มีอะไรทิ้งท้าย นอกจากนึกนิยม
ในความหล่อของจิตใจคุณจากใจจริง คุณใช้คำว่า dog เป็นยูสฯ งานนี้ผมเลยสาระซะเต็มหน้า ก็เพราะ dog
หัวใจหล่อกว่าคนมีเยอะครับ...ฮิ้ววว!!!
broke-back ฮันนี่มูน จูนไม่ติด สะกิดบ่อย
กล..แรงน้อย ถอยลง คงจะแก่
ระวังเหอะ วี..คนสวย จะลอยแพ
คนหล่อแพ้ เพราะแรงหมด เลยอดกิน
นั่งหน้าเศร้า เฝ้าปลุก ให้ลุกตื่น
ให้แข็งขืน ฟื้นตัว กลัวติฉิน
ยอมรับเถอะ เจอะสภาพ ไม่เคยชิน
ลูกชายดิ้น บอกพ่อ ขอลางาน
กร๊ากกกกกกกกก..ยอดชาย ฮ่าฮ่า
ผม : ไอ้ย่ะ! ท้าทายกันไปไหม? หัวเราะทิ้งทายอีกพี่ ผมขอค้านไม่ยอมรับคำวิจารณ์ครั้งนี้ ขออนุญาตแก้ไขกลอน
ที่เหมือนเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงใจหน่อย เรื่องจริงต้องตามนี้เลยครับคุณโบรค...
ฮันนี่มูน จูนติด สะกิดบ่อย
กล..เร่งหน่อย แรงส่ง คงเสร็จแน่
ระวังเหอะ วี..คนสวย จะป้อแป้
คนหล่อแหย่ เพราะแรงสด ยกซดกิน
ของของเรา เฝ้าปลุก ให้ลุกตื่น
พอแข็งขืน ฟื้นตัว หัวมุดทิ่ม
ยอมรับเถอะ เจอะสภาพ คุ้นเคยชิน
ลูกชายดิ้น บอกพ่อ ขอเบิ้ลที
กร๊ากกก..ยอดชายของจริงไหมครับ 5555+++
เป็นการตอบคอมเม้นท์ของผมอีกครั้ง หากผิดระเบียบข้อบังคับ ขอความเมตตาจากผู้ดูแลที่น่ารักทุกท่าน
ละเว้นผมไว้สักคนนะครับ ผมต้องการทักทายคนอ่านที่น่ารัก เลยคุยกับพวกคุณๆเยอะพอสมควร (มากเลยมั้งผมว่า)
ผมมั่นใจว่าผู้ดูแลทุกคนคงละเว้นการลงโทษจับผมไปขังใช่ไหมครับ..(หรือเปล่า?)
ขอบคุณล่วงหน้าไว้ที่นี่ด้วยครับ (มัดมือชก) เข้าเรื่องเล่าของผมกันครับ
เรื่องของผม ‘กลสิทธิ์’
ตอน เหมือนโดนหักหลัง!
เป็นความจริงที่ผมรู้สึกตามชื่อตอน มีที่มายังไง? อะไรเป็นสาเหตุทำให้ผมรู้สึกว่าโดนหักหลังต้องว่ากันยาว ยอมรับว่าหลังจากที่ผมตบคุณวีไป รู้สึกเขาอ่อนลงมาก ยอมเดินงานให้ผมทำความรู้จักกับรุ่นน้องคนสวยตามข้อตกลง ผมเข้าออกโรงเรียนเขามากกว่าโรงเรียนตัวเองเสียอีก
เพื่อนคุณวีคุ้นหน้าพวกผมพอกับกลุ่มผมคุ้นเคยพวกเขา ช่วงแรกยกไปครบคน ช่วงหลังเห็นว่าต้องมีคนตามงานบ้าง
เลยให้เพื่อนอีกสองคนคอยตามงานที่อาจารย์สั่ง ถึงพวกผมจะโดดบ้างเรียนบ้าง แต่งานไม่ขาดส่ง เกรดไม่เยี่ยมแต่ก็ไม่ติด ร.
จากห้าคนเลยเหลือสามตามสาวที่คุณวีติดต่อให้ เป็นครั้งแรกที่หนุ่มหล่อเสน่ห์แรงอย่างผมตามจีบหญิง ก่อนหน้ามีแต่หญิงวิ่งชน สำคัญผมอาศัยหลบเด็กเก่าที่พวกเธอตามล่าผมด้วย เลยเตร่แถวโรงเรียนคุณวีแทน
ผมเริ่มเห็นพิรุธจากประสบการณ์ไก่ไม่อ่อน คนที่ผมจีบเธอใช้ผมเป็นสะพานเข้าหาคุณวีเพื่อตีสนิท แต่เพื่อนเธอดันสนใจ
ผมเสียเอง มันคลาดเคลื่อนไปเยอะ กลุ่มผมเริ่มมองออกบ้างแล้ว ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกหลอกใช้ จริงอยู่คุณวีไม่ผิด
เพราะไม่รู้เรื่อง แต่ผมระแวงเป็นแผนหรือเปล่าทำหัวอ่อนตีหน้าซื่อลับหลังตีซี้เธอ จึงหาทางพิสูจน์นัดสาวดูหนัง
หลังเทียวไร้เทียวขื่อส่งเธอขึ้นรถกลับบ้านตอนเลิกเรียนประจำ โทรคุยเกือบทุกคืนเธอดันถามถึงแต่คุณวีที่พวกผมกุเรื่อง
ว่าเป็นเพื่อนสนิทเรียน ม.ต้น มาด้วยกัน
ชักไม่ชอบมาพากล ผมตั้งใจให้เราสามคนมีโอกาสอยู่ด้วยกันส่วนตัวหน่อย ดูคงเข้าท่ากว่า งานนี้ผมอ่านขาดแน่
ได้จังหวะวางแผนนัดดูหนังเพื่อยืนยันข้อสงสัย แต่คุณวีดันทำแผนผมล่ม โมโหจนฟิวส์ขาดบุกกินโต๊ะคาบ้านไม่ให้ตั้งตัว
เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ผมว่าเธอสนใจคุณวี ส่วนคุณวีผมไม่แน่ใจเพราะรายนั้นเพื่อนรุ่นน้องผู้ชายยังมองตาซึ้งให้โจ่งแจ้ง
พอเขาอยู่กับสาวสวยดันเขินหน้าแดงโดนเธอพูดหยอกประจำ มีเหตุจูงใจหลายประการชวนให้คิดว่าสิ่งที่ผมระแวง
มีโอกาสเป็นไปได้สูง
ผู้หญิงยืนยันหนักแน่นคุณวีต้องไปดูหนังด้วยถ้าไม่ไปเธอยกเลิก ทั้งที่เพื่อนเธอไม่มีปัญหายินดีแบบไม่มีเงื่อนไข ทำให้ผมรู้ว่าเธออ่านกินผมเต็มๆ ส่วนคนที่ผมหวังดันมีข้อแลกเปลี่ยน ตกลงผมเป็นต้นคิดหรือเธอต้องการไปกับคุณวีกันแน่ ประเด็นนี้ต่างหากที่ผมฟิวส์ขาดพาลเอาไปลงคุณวีเต็มๆ ถือเป็นการขู่และตอกย้ำว่าอย่าคิดหักหลังผมเด็ดขาด รวมไปถึงเรื่องผู้หญิงที่ผม
อ่านกินด้วย ยิ่งคุณวีหลบหน้าผมยิ่งระแวงว่าเขาเลี่ยงไม่ให้พวกเราชนกัน สังเกตตอนอยู่รวมกันคุณวีดูไม่มีความสุข
ถึงไม่เอ่ยปากแต่ท่าทางผมดูออก คิดว่ามีอะไรปิดบังผมอยู่ เลยตามถึงบ้านเพื่อต้องการพิสูจน์ข้อสันนิษฐาน
พ่วงให้รู้จักบ้านเขาไปด้วย
ถามว่าผมรู้สึกผิดไหม ตอบอย่างไม่ต้องคิด ‘ไม่เลย’ ผมมีเหตุผลที่ระแวง คิดว่ากลายเป็นตัวตลกโดนปั่นหัวเล่นจากผู้หญิง
และคุณวี ถึงเขาไม่ได้ร่วมมือกันหรือร่วมมือผมไม่รู้ ผลลัพธ์ผมเป็นสะพานให้พวกเขาติดต่อกันมั้ง เธอชอบคุยกับคุณวี
มากกว่าที่จะคุยกับผมซึ่งประกาศโจ่งแจ้งว่าสนใจเธอไม่ปิดบัง ส่วนคุณวีก็คุยกับเธออย่างออกรสทั้งที่ผมยืนอยู่หัวโด่
(ไม่ได้โด่พร้อมรบนะครับ) ไม่เกรงใจกันเลยก็ว่าได้ หลังจากวันที่ผมรุมกินโต๊ะเขาคาบ้าน ผมก็เดินแผนบังคับให้คุณวี
พาผู้หญิงมาเที่ยวหอ ที่เหลือผมจัดการต่อเอง ยอมรับว่าเป็นแผนที่เห็นแก่ตัวผู้หญิงไม่เล่นด้วยไม่ควรทำ แต่ผมออกตัวแรง
แดกแห้วมากลายเป็นตัวตลกเต็มขั้นเลยงานนี้ ผมถอยหลังไม่ได้ ไม่ได้คิดรุมโทรมเธอ
อีกอย่างต้องการพิสูจน์พฤติกรรมของคุณวี หากไม่คิดอะไรจริงต้องไม่ขัดขวางเพราะไม่คุ้มกับการเจ็บตัว ทั้งที่ผมใช้พี่สาวเขา
ขู่เป็นตัวประกัน ไม่คิดทำจริงหรอกครับ ผมรู้ว่าถึงขั้นนั้นก็ชิงหมาเกิดแล้ว แต่ทุกอย่างผิดคาดนอกจากไม่ทำตามแผนคุณวี
ยังเป็นคนทำลายแผนผมพังยับ เสียเงิน เสียหน้า เสียของ เสียเวลา เสียความรู้สึก เสียอารมณ์ ผมไม่เหลือความภาคภูมิใจ
สักอย่างที่จะโอ้อวดเพื่อนในกลุ่ม อารมณ์นั้นฆ่าช้างได้ทั้งตัวด้วยซ้ำ
คนที่ผมโยนความผิดใส่คือคุณวี ยอมรับว่าใจผมตอนนั้นปิดคิดว่าไม่มากก็น้อยคุณวีกับเธอต้องมีใจให้กัน บวกกับความคิด
สนับสนุนจากพวกเพื่อนด้วย พวกมันลงมติให้ผมลบศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของคุณวีด้วยการทำลายไปเลย ไม่สามารถยืดอก
ให้หญิงปลื้มอีก แรงยุมากับแผนผมจึงเบนเข็มหันไปเล่นงานคุณวีแทน เพื่อนผมมันจะขอโทรมเขาเอง อย่างที่เคยพูดให้ฟัง เพื่อนอีกกลุ่มถนัดโทรมคู่อริให้เสียแมนมาแล้ว ครั้งนี้เพื่อนผมมันก็คิดทำแบบนั่น ผมไม่ขัดแต่ไม่ขอร่วมด้วย
ผมไม่นึกพิศวาสผู้ชาย ถึงคุณวีจะขาว ดูดี แต่ก็ไม่ใช่ของบริโภคสำหรับผม
หลังอัดเขาจนน่วมหลอกมากินโต๊ะที่หอก็เข้าสู่กระบวนการโทรม เพื่อนผมมันจัดการทำความสะอาดคุณวีเตรียมพร้อมเรียบร้อย เขายังสลบไม่รู้ตัว ช่วงเวลาที่อารมณ์ผมคลายความโกรธลงไปมาก สติกลับมาให้ได้คิดผมอาจเข้าใจผิด นึกถึงคำพูดของคุณวี
ที่พยายามเตือนสติห้ามปรามผมนำเอามาวิเคราะห์ เขาห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง เจ็บตัวแต่ละครั้งเพื่อคนอื่น ลองนึกดูแล้ว
หากเขาหักหลังผมก็คงไม่โง่ท้าทายด้วยการเสี่ยงล้มแผนผมอย่างที่ทำ สำนึกของผมเกิดขึ้นทำให้ออกตัวถ่วงเวลาไม่ให้เขา
โดนโทรม โดยเอาตัวเองเข้าร่วม แต่แววตาของพวกเพื่อนมันพากันท้าทายผมเป็นนัยๆ ว่าผมกล้าทำหรือ? ภาวะแบ่งรับแบ่งสู้
ไม่มีทางเลือกในขณะนั้น ยอมรับมืดแปดด้านจริงๆ ถ้าผมอ่อนไม่เด็ดขาดงานนี้มีหวังได้ลบเหลี่ยมกับพวกมันแน่
แต่ถ้าผมทำก็ต้องฝืนความรู้สึก ไม่ว่าทางเลือกไหนก็เป็นทางออกที่ไม่ได้เรื่องสำหรับผมเลยตอนนั้น
คุณวีเป็นคำตอบสุดท้ายของปัญหา สติยังไม่สมบูรณ์เพราะเพิ่งฟื้นจากสลบ สภาพร่างกายคงไม่ต้องบรรยาย
ผมจะมีอารมณ์ร่วมไหมลองคิดกันดู ที่พวกคุณพากันตั้งคำถามว่าผมรักคุณวีหรือชอบคุณวีได้ยังไง เวลานั้นผมไม่มี
ความรู้สึกเหล่านี้ในหัวเลย สิ่งเดียวที่ผมตัดสินใจทำลงไปเพราะคำพูดของเขา ที่บอกผมว่า ‘ถ้าเขาต้องโดนโทรมจริงๆ
ขอให้เป็นผมทำเขาคนเดียว อย่าให้เพื่อนผมทำเขาเลย ให้กราบหรือให้เขาทำอะไรยอมทุกอย่างขอเพียงผมรับปากตามที่ขอ’
คือทางออกที่ผมเลือก ยอมใช้เงินเคลียร์ปัญหาให้พวกมันไปสนุกตามใจชอบ อ้างเอาดื้อๆว่าคุณวีผมขอคนเดียว
ผมไม่นิยมใช้ของร่วมกับใคร ขอใช้เวลากับเขาสองคน จนแล้วจนรอดพวกมันต้องติดตามผลว่าผมทำจริงหรือเปล่า
ปัญหาตกมาที่ผมอีกครั้งต้องฝืนใจทำให้ได้ ทั้งที่ไม่มีอารมณ์ คุณวีจึงต้องช่วยผมข้ามผ่านภารกิจที่ว่านี้ให้เรียบร้อย
ไม่มีทางเลือกให้แก้ไขแล้วตามรอยหยักในสมองของเด็กหนุ่มวัยเพิ่งสิบแปดในขณะนั้นทั้งคู่...????
ไว้ค่อยเจอกันใหม่ ตอนนี้ผมรู้สึกแย่ครับ ไม่มีอารมณ์พาเข้าป่า ไม่สนุกกับการเขียนจริงๆ เป็นความทรงจำที่ผมไม่อยากระลึกถึง เพราะพวกคุณอยากรู้ ผมจึงต้องเล่าให้ฟัง อารมณ์ผมตามกลอนข้างล่างนี้เลยครับ
คุลิมาล ประหารคน เพราะหลงผิด
แต่ผมคิด ทำลายเกียรติ์ เพราะศักดิ์ศรี
ย้อนกลับได้ อยากแก้ไข ให้มันดี
เชื่อเถอะวี ใจกลนี้ มันทรมาน...
กลสิทธิ์
ปล. จี๊ดมากครับ คล้ายกับแผลเก่าเลือดซิบยังไงไม่รู้..!
หัวข้อ: @@@โดย พี่วี {มะขามหวาน..น้ำตาลเปรี้ยว} P.26 ## 14-9-2013 บทสรุป! (อ่าน 165636 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก