หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[SeventeenCarat]

 

[noveeo]

เป็นนิยายที่อ่านแล้วเรารู้สึกผูกพันกับทุกตัวละคร เสมือนว่าคือหนึ่งในญาตินางเอกเหมือนป้ารีเลยค่ะ...อยากให้ตัวละครได้มีบทบาทให้โลดแล่นต่อไป เราจะเฝ้ารอนะคะ คุณบัวสะดวกเมื่อไหร่อย่าลืม กลับมาเติมบทให้ทุกคนอีกนะคะ

[samsung009]

 

[Dezair]

จอมร้าย
By: Dezair
………………….
ตอนพิเศษ ความสุข


   จอมขวัญ  วิมลกิตติมีชีวิตในวัยเด็กที่เต็มไปด้วยความสุข


   เขามีพ่อแม่ที่รักเขามาก มีลุงชัยกับป้าพัชรีที่เอ็นดูเขาและจักรกฤษณ์ญาติผู้พี่ที่เป็นเพื่อนเล่นของเขา


   ครอบครัววิมลกิตติเองก็มีฐานะ จอมขวัญได้เรียนโรงเรียนดีๆ ได้ของเล่นที่อยากได้ ปิดเทอมได้ไปเที่ยวต่างประเทศ


   ความรักห้อมล้อม ข้าวของก็ไม่ขาด


   แต่แล้ว...วันหนึ่ง โลกใบนี้ก็ใจร้ายกับเขา


   พ่อแม่จากไป ตอนเขาเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น


   ครอบครัวที่มีกัน 3 คนพ่อแม่ลูก บัดนี้เหลือเพียงลูกชายคนเดียวที่อยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ แม้ลุงกับป้าจะรับไปอุปการะ ให้ความรักความเอาใจใส่ แต่...มันทดแทนกันไม่ได้...


   ในอดีต...เขามีทุกอย่าง


   ...ครอบครัว...


   ...พ่อแม่...


   ...ความสุข...


   แต่ปัจจุบัน...เขาไม่มีอะไรเลย


   แม้คุณชัยกับคุณพัชรีจะเลี้ยงดูเขาอย่างดี แม้จักรกฤษณ์จะเป็นพี่ที่ดีของเขา และแม้ว่าเขาจะยิ้ม...ให้กับครอบครัวนี้ แต่มันก็เป็นเพียงความพยายามที่จะทำให้เหมือนไม่เป็นอะไร เป็นความพยายามสุดท้ายที่ฉาบรอยยิ้มให้คนรอบข้างสบายใจ แต่ภายในใจกลับปริร้าวรอเวลาแตกสลาย


   และเมื่อถึงเวลานั้น...เขาจะไปจากโลกที่ไม่น่าอยู่ใบนี้


   จอมขวัญเหมือนยืนอยู่บนปากหลุม...หลุมดำมืดที่ไม่รู้ว่าลึกแค่ไหน รู้เพียงว่า หากตกลงไปแล้ว จะไม่มีวันได้กลับขึ้นมา


   หากจอมขวัญก้าวเท้าลงไป...


   หากกระแสลมของชีวิตโหมกระหน่ำมากกว่านี้อีกหน่อย...


   ต่อให้หลุมนี้จะมืดและลึกเพียงใด ต่อให้จะกลับขึ้นมาไม่ได้อีก


เขาก็จะไป


...เอาสิ...เอาเลย...


...เขาพร้อมจะก้าวลงไปในหลุมนี้แล้ว...


...ใครก็ได้...ผลักหลังเขาอีกที...


...แค่ทีเดียวเท่านั้น...


...เขาจะได้ไปเสียที...


   “เฮลโล!...”



จอมขวัญสะดุ้งหน้าตาตื่นรีบหันมองต้นเสียงก่อนจะพบว่าคือเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ที่สวมชุดนักเรียนกางเกงสีดำ



มันมองเขาเหมือนกังวลอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเผล่ แล้วนั่งลงที่โต๊ะเลคเชอร์ตัวข้างๆ ไม่ถามสักคำว่าตรงนี้ว่างมั้ย...แต่เรื่องนั้นช่างเถอะ มันจะนั่งตรงไหนก็เรื่องของมัน อย่ามายุ่งกับเขาอีกเป็นพอ



แต่...จอมขวัญไม่ยุ่งกับอีกฝ่าย ไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะไม่ยุ่งกับจอมขวัญ


   “มาไวนี่หว่า กูซื้อมาเผื่อ เอาไร แดงหรือน้ำเงิน” มันถามแล้วโบกน้ำอัดลมกระป๋องในมือไปมา


   “ไม่เอา!” เด็กหนุ่มชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงินเจ้าของดวงตาเรียวตอบเสียงสะบัด



แค่เรียนพิเศษที่เดียวกัน และบังเอิญว่า ‘ไอ้ชุดนักเรียนกางเกงดำ’ เคยสร้างปัญหาเปิดน้ำอัดลมพุ่งใส่เขาครั้งหนึ่งก็เกินจะทนแล้ว ไม่ต้องคุยกันมากไปกว่านี้หรอก



แต่...จอมขวัญคิดว่าไม่ต้องคุยกันมากกว่านี้ ก็ไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะคิดอย่างจอมขวัญ


   “มึงไม่กินน้ำอัดลมเหรอ งั้นเอา...ง่า...เอาแซนวิชมั้ย แต่อร่อยไม่สู้ที่บ้านกูทำหรอกนะ” แล้วมันก็หันไปค้นกระเป๋าเป้ตัวเอง หยิบเอาแซนวิชสามเหลี่ยมบี้ๆที่ถูกอัดอยู่ในกระเป๋าออกมา แค่จอมขวัญเหลือบไปเห็นก็เบ้หน้าแล้ว เจ้าของแซนวิชเองก็ดูท่าจะรู้สึกเหมือนกัน


   “เอ่อ...กูก็ว่ามันไม่น่ากินแหะ” มันบ่นแล้วโยนกลับเข้าไปในเป้ ก่อนจะเปิดซิปหน้าคุ้ยหาอะไรสักอย่าง แล้วหยิบขนมแครกเกอร์ห่อเล็กๆออกมาวางบนโต๊ะเขา พลางยิ้มจนตาหยี


   “อ่ะ! มึงกินอันนี้แทนแล้วกัน”


   ถ้าหากมันส่งให้กับมือ แน่นอนว่าเขาไม่รับ แต่เพราะมันวางบนโต๊ะ พอเขาจะปฏิเสธ เพื่อนของมันก็ดันมาถึงพอดี ไอ้คนจุ้นจ้านก็เลยหันไปคุยกับเพื่อนมันแทน


   “มึงๆ ถ้าเจอพี่ผู้ชายหน้าดุๆ ผิวเข้มๆ บอกกูเลยนะ”


   “อะไรของมึงวะไอ้ฟู”


   “เมื่อวานกูยืมเงินเขา”


   “หะ?!”


   “ก็! เมื่อวานกูลืมเอามือถือมาใช่มะ แล้วกูก็ลืมว่ากูเอาตังค์มานิดเดียว ดันซื้อขนมกินจนหมด ตอนนั้นพวกมึงกลับไปแล้วอ่ะ กูก็ไม่รู้จะทำยังไง จะขึ้นรถเมล์กลับบ้านก็ไม่ได้ เห็นพี่คนนั้นเดินออกไปที่ป้ายรถเมล์พอดี กูเลยขอยืมตังค์เขา”


   “เขาก็ให้มึงยืมอ่ะนะ”


   “กูเอาบัตรนักเรียนให้เขาดู บอกเขาด้วยว่ากูเรียนพิเศษที่เดียวกับเขา เดี๋ยววันนี้จะเอามาคืน เขาก็เลยให้ยืมมา แต่กว่าจะให้ยืมดันบอกให้กูใส่รองเท้าดีๆ กูก็บอกว่าดีแล้ว รองเท้ากูอย่างดี นันยางลิมิเต็ดเอดิชั่น! ยังดุกูอีกแน่ะว่ารองเท้าดี แล้วใส่เหยียบส้นทำไม วุ้ย! ทำไมไม่เข้าใจเทรนด์!”


ได้คนบ่นทำหน้ามุ่ย แต่เพื่อนของมันพากันหัวเราะร่วน



“ไอ้สัด เขาบอกให้ใส่รองเท้าดีๆ เสือกอวดเขาอีกว่ารองเท้ามึงดี กูเป็นเขา กูเลิกให้ล่ะ”


“คนเขามีน้ำใจเว้ย! ไม่เหมือนมึงหรอก”


“แล้วไง สรุปมึงใส่รองเท้าดีๆ แลกกับการได้ตังค์ขึ้นรถเมล์มั้ย”



“เออสิวะ! มึงคิดว่ากูจะใส่เหยียบส้นหล่อๆต่อไปแล้วชวดเงินกลับบ้านรึไง! นี่วันนี้เลยจะเอาตังค์มาคืนเขา แต่...กูลืมถามว่าเขาเรียนห้องไหน”


   “อ้าว นี่มึงจริงใจจะคืนเขารึเปล่าเนี่ย”


   “จริงใจสิครับ! กูเอากิฟต์วอยเชอร์ร้านเตาถ่านมาให้เขาด้วยนะ!”


   “โอ้โห แยบยล นอกจากจะคืนเงินแล้วยังให้กิฟต์วอยเชอร์ร้านที่บ้านด้วย ให้ร้อยนึง อาหารเริ่มต้นร้อยห้าสิบมั้ย ฮ่าฮ่า!”


   “เออ กูลบศูนย์ออกดีกว่าว่ะ” แล้วพวกมันก็หัวเราะไปด้วยกัน แต่ไม่วายไอ้คนต้นเรื่องยังย้ำอีกรอบ “...พวกมึงช่วยกูหาด้วยนะ พี่ผู้ชาย หน้าตาดุๆ เอางี้! พวกมึงใส่รองเท้าเหยียบส้นไว้ ถ้าเจอเขาแล้วเขาทักว่าให้ใส่รองเท้าดีๆก็คือพี่คนนั้นตัวจริง!”


   พวกมันพากันหัวเราะอีกรอบก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น


   จอมขวัญได้ยินบทสนทนาทั้งหมด แต่เขาไม่หัวเราะเลยสักนิด ได้แต่ชำเลืองมองอีกฝ่าย



ชะตาชีวิตทำให้มองโลกไม่สวยงามและไม่ไว้ใจใคร กระทั่งพ่อแม่ที่บอกว่ารักเขามาก ยังพากันจากไปโดยทิ้งเขาไว้ลำพัง แล้ว ‘ไอ้กางเกงดำ’ นี่...เพิ่งจำหน้ากันได้ คุยกันแค่ไม่กี่ครั้ง จู่ๆมันก็ย้ายมานั่งข้างๆเขา ไม่รู้ว่ามันคิดอะไร


...ไม่น่าไว้ใจ...


...เมื่อกี้มันเล่าว่ามันไถตังค์คนอื่นที่ป้ายรถเมล์ด้วย...


...หรือมันคิดจะไถตังค์เขา?...


...แต่...มันจะกล้าทำอย่างนั้นในห้องเรียนที่มีกล้องวงจรปิดตั้งหลายจุดอย่างนี้หรือ?


...ไม่แน่...มันอาจจะขโมยของแทน...



ดวงตาเรียวกวาดมองบนโต๊ะเลคเชอร์ของตัวเอง แต่นอกจากดินสอกดยี่ห้อดังกับยางลบและชีทเรียน ก็ไม่มีอย่างอื่นที่น่าขโมยอีก กระเป๋าสตางค์ของเขาก็อยู่ในกระเป๋ากางเกงข้างขวา แต่...มันนั่งข้างซ้าย จะเอื้อมมาหยิบได้ยังไงล่ะ?


อ้อ! แต่มีอย่างหนึ่งที่อยู่ข้างซ้าย...นาฬิกาของเขา!


แต่...นาฬิกาอยู่บนข้อมือ ถ้ามันจะขโมยก็ต้องเรียกว่าจี้ชิงทรัพย์เท่านั้น...



ต่อให้จะคิดว่าอีกฝ่ายไม่น่าขโมยนาฬิกาของตนเองได้ แต่จอมขวัญก็ไม่ไว้ใจ เขาถอดนาฬิกาจากข้างซ้ายมาใส่ข้างขวา แม้จะทำให้ไม่ถนัดเวลาเขียนหนังสือก็ตาม


...เรื่องเขียนหนังสือน่ะช่างเถอะ! ยังไงเขาก็หัวไม่ไปอยู่แล้ว จะเขียนหรือไม่เขียนก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี!...



บนโต๊ะมีแค่ดินสอ ยางลบกับชีทเรียน กระเป๋าสตางค์อยู่ในกระเป๋ากางเกงข้างขวา นาฬิกาก็อยู่บนข้อมือข้างขวา...ลดโอกาสถูกขโมยจากคนที่นั่งข้างซ้ายไปได้บ้างแล้ว แต่...จอมขวัญก็ยังไม่วางใจคนที่นั่งข้างๆเขาอยู่ดี


เมื่อระแวง ก็กลายเป็นเอาแต่เหลือบมอง ในหัวคิดถึงเหตุผลที่ ‘มัน’ ย้ายที่นั่ง


ในห้องเรียนมีที่ว่างอีกมาก และก่อนหน้านี้มันก็ไม่ได้นั่งข้างเขาด้วย แต่...วันนี้กลับย้ายมา


...ถ้าไม่มาเพื่อขโมยของ จะย้ายทำไม?...


...หรือนั่งข้างหลัง มองไม่เห็นอย่างนั้นหรือ?...


...ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะย้ายตั้งแต่วันแรกๆที่เริ่มเรียนสิ ทำไมเพิ่งมาย้ายเอาหลังจากก่อเรื่องกับเขาแล้วล่ะ...


   ...หรือว่า...มันจะมานั่งข้างเขาเพื่อชวนเขาเล่น?...


   ...กะให้เขาไขว้เขว่ไม่เรียนหนังสืออย่างนั้นหรือ?...


   ...เหอะ! ต่อให้ไม่มีคนชวนนอกลู่นอกทาง เขาก็เรียนไม่รู้เรื่องอยู่ดี!...


   จอมขวัญคิดไปร้อยแปด แต่...ผ่านไป  5 นาทีก็แล้ว 10 นาทีก็แล้ว ไอ้ ‘กางเกงดำ’ ที่ย้ายมานั่งข้างเขาก็ไม่เห็นจะมีทีท่าจะขโมยของหรือหันมาชวนเขาเล่นแต่อย่างใด


   ...แล้วมันย้ายมานั่งข้างเขาทำไมวะ?!...


   ยิ่งไม่รู้เหตุผลที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ จอมขวัญก็ยิ่งเอาแต่คิด เขาเหลือบมองคนข้างกายแทบทุกๆนาที บ่อยครั้งเข้า ไอ้ ‘กางเกงดำ’ ก็เหมือนจะรู้ตัว


มันหันมามอง จอมขวัญรีบหลบสายตาหนีไปทางอื่น แต่อึดใจต่อมา ก็มีกระดาษยื่นมาจากคนที่นั่งข้างๆ


ในนั้นมีข้อความเขียนด้วยลายมือขยุกขยิก


   ‘ไม่เนียน ไปเรียนมาใหม่’


   จอมขวัญไม่ได้มีนิสัยต่อความยาวกับเรื่องไร้สาระ แต่…ไม่รู้ทำไม เขากลับอดเขียนตอบกลับไปไม่ได้


‘เปล่า’



เขาไม่ได้มีเพื่อนมากนัก ทักษะการตอบโต้จึงเป็นศูนย์ ทว่าเมื่อกระดาษถูกยื่นกลับไป อีกฝ่ายกลับสามารถตอแยเขียนตอบกลับมาได้


‘ตาเหล่ล่ะยังจะเปล่า ไม่เคยเห็นคนหล่ออย่างกูล่ะสิ’



จอมขวัญอ่านข้อความที่เขียนตอบกลับมาแล้วถึงกับกลั้นขำจนไหล่โยก เขาไม่รู้ว่าหมอนี่บ้าขั้นไหน ถึงได้หลงตัวเองขนาดนี้


แต่...เขาอาจจะไม่เคยเจอ ‘คนบ้า’ แบบนี้ล่ะมั้ง ถึงได้เขียนตอบกลับไปอีก


‘เออ’



หากเป็นคนอื่น เจอคำตอบสั้นๆแบบนี้คงหยุดการโต้ตอบไปแล้ว แต่...ไม่ใช่กับนักเรียนกางเกงดำผู้มีความสามารถด้านตีซี้ เพราะมันยังเขียนส่งกลับมาอีก



‘ไม่แปลก เพราะก่อนหน้านี้กูเป็นเทวดา พระเจ้าบอกว่าให้ลงมาเกิด กูก็ไม่ได้อยากมาหรอก แต่ท่านขอความร่วมมือ บอกว่าให้มาจรรโลงโลกซะหน่อย กูเลยต้องมา’



เจอข้อความยกยอตัวเองขนาดนี้ ต่อให้จอมขวัญจะไร้ทักษะทางการผูกมิตร แต่ก็อดเขียนตอบกลับไปไม่ได้


‘นี่เขียนนิยายเหรอ’


นักเรียนกางเกงดำขมวดคิ้วดูกำลังใช้ความคิด จอมขวัญไม่รู้ว่ามันคิดอะไร แต่สุดท้าย มันก็เขียนข้อความส่งกลับมา


‘ชีวิตจริงมันก็นิยายทั้งนั้นแหละ’


และข้อความนี้เอง ที่ทำให้จอมขวัญชะงัก



...ใช่ จะมีใครรู้ดีเท่าเขา ชีวิตจริงกับนิยายมันไม่ต่างกันสักนิด เริ่มต้นด้วยชีวิตที่มีความสุข กลายเป็นชีวิตที่มีแต่ความทุกข์...และมัน...จะจบลงอย่างนิยายโศกนาฏกรรม...



นักเรียนกางเกงน้ำเงินนั่งนิ่ง แต่นักเรียนกางเกงดำถือเป็นโอกาสดึงกระดาษกลับมาเขียนเพิ่ม แล้วส่งกลับมาใหม่



ประโยคที่เขียนเพิ่ม ยิ่งทำให้จอมขวัญรู้สึกเหมือนถูกอีกฝ่ายก้าวเข้ามานั่งอยู่กลางใจ



‘วันนี้ทุกข์ พรุ่งนี้สุข วันนี้ไคลแมกซ์ พรุ่งนี้คลายปม แล้วก็จะจบอย่างมีความสุขแหละ’



เขาหันมองคนเขียนทันที มันมองเขาอยู่ พอสบตา มันก็ยิ้มจนตาหยี



จอมขวัญไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเขียนประโยคนี้ส่งมาให้เขา แต่ประโยคนี้กลับดึงเขาให้ถอยหลังจากปากหลุมดำมืดมาก้าวหนึ่ง



“แล้วถ้า...สุดท้าย...จบลงแบบไม่มีความสุขล่ะ...”



คราวนี้จอมขวัญไม่ได้เขียนแล้ว แต่เขาตั้งคำถามด้วยคำพูดแสนเบา



ชีวิตที่เหมือนอยู่ริมปากหลุมมืด อีกก้าวเดียวจะก้าวเท้าลงไปแล้ว แต่ก็กลับมีแสงเล็กๆปรากฏอยู่ที่ปลายหางตา จอมขวัญไม่รู้ตัว แม้ว่าเขาคิดจะกระโดดลงสู่หลุมที่มืดมิด แต่เมื่อเห็นแสงเพียงเล็กน้อย เขากลับหันเหความสนใจไปยังแสงนั้น



ราวกับ...อยากเห็นแสงนั้นสว่างขึ้นกว่านี้อีกนิด



สว่างขึ้นอีกสักหน่อย แล้ว...ดึงเขากลับมาจากปากหลุม


คนที่ยิ้มตาหยียังยิ้มอยู่อย่างนั้นแล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ


“แสดงว่ามันยังไม่จบน่ะสิ ถ้ายังไม่มีความสุข ก็อย่ายอมให้จบ”



“แล้วถ้า...ความสุขคือการยอมล่ะ...”


คราวนี้อีกฝ่ายไม่ได้ยิ้ม แต่ทอดสายตามองเขาคล้ายใจหาย


“แน่ใจเหรอ ว่าการยอมจะเป็นความสุข ถามตัวเองดีๆว่าถ้ายอม แล้วมีความสุข มันเป็นความสุขจริงๆใช่มั้ย”


“ก็...ถ้ายอมจบ อาจจะได้ไปเจอคนที่เขาเป็นความสุขของเราก็ได้...นั่น...อาจจะเป็นความสุข...”



คำพูดของจอมขวัญนั้นชัดเจนว่าคนที่เป็นความสุขของเขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว และเขา...อยากตามไปหาคนเหล่านั้น



“คนที่เป็นความสุขของมึงมีแค่คนที่ไปอยู่ที่อื่นเหรอ”



คำถามนี้ของอีกฝ่าย ทำให้จอมขวัญชะงัก



มันยังมองหน้าเขา แม้ไม่มีรอยยิ้ม แต่จอมขวัญกลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายส่งความรู้สึกบางอย่างที่แข็งแกร่งแต่ก็อบอุ่นมาให้



“มีคนรอบข้างตั้งเยอะที่เป็นความสุขให้มึงได้นะ”



จอมขวัญเงียบ คล้ายไตร่ตรองว่าคนรอบข้างที่เป็นความสุขของเขามีใครบ้าง แน่นอน...ครอบครัวของลุงและป้าที่รับเขาไปอุปการะ แต่...ความสุขนั้น ไม่ใช่ความสุขเดิมกับที่เขาเคยมี เขาอยากได้ความสุขที่มีพ่อมีแม่...



การเงียบไม่สามารถบอกอะไรกับอีกฝ่ายได้ แต่ถึงอย่างนั้น เด็กหนุ่มกางเกงนักเรียนสีดำก็รู้สึกว่าต่อให้จะไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง แต่ต้องทำอะไรสักอย่าง



“ที่สำคัญ ตัวมึงเองก็สร้างความสุขให้ตัวเองได้ด้วย”



จอมขวัญนิ่งงัน ดวงตาเบิกโตราวกับไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน



ปฏิกิริยาแบบนี้ ทำให้คนพูดคิดว่าตนเองน่าจะมาถูกทาง เลยพูดต่อ



“ความสุขมันมีหลายรูปแบบ ความสุขบางรูปแบบมีจำกัดและไม่ได้มีตลอด ทดแทนไม่ได้ แต่ถ้าขาดไปก็ไม่ได้หมายความว่าชีวิตจะโคตรทุกข์นี่หว่า ชีวิตคนเรามันมีความสุขจากหลายมิติ มึงมองหาความสุขอื่นๆได้ สร้างความสุขให้ตัวเองก็ได้”



“สร้างยังไง”



“มั่นใจไง”



มันพูดแล้วจ้องตาเขา “...มั่นใจก่อนว่ามึงจะสร้างความสุขให้ตัวเอง แล้วความสุขมันจะมาเอง พอมึงมีความสุข คนรอบข้างมึงก็จะมีความสุข ความสุขจากคนรอบข้างก็จะกลับมาที่มึงอีก เห็นมั้ย...เริ่มจากมึงมั่นใจ ความสุขมันไม่ไปไหนหรอก”



จอมขวัญมองหน้าคนพูด ราวกับไตร่ตรองว่าเขาจะทำได้จริงหรือ


แค่มั่นใจ...ก็จะมีชีวิตที่มีความสุขอย่างนั้นหรือ



“มึงทำได้ มึงสร้างความสุขเองได้ มีความสุขเถอะ...มันดีกว่าความทุกข์เยอะเลย”



นั่นคือประโยคสุดท้ายของนักเรียนกางเกงดำ เพราะอาจารย์เข้ามาในห้องแล้ว



คาบเรียนพิเศษเริ่มต้นขึ้น มันหันกลับไปตั้งใจเรียน ในขณะที่จอมขวัญเหมือนตกอยู่ในภวังค์



ไม่ใช่ภวังค์ที่เขายืนอยู่ปากหลุมดำมืด แต่เป็นภวังค์ที่มีแต่เสียงของคนที่นั่งข้างๆดังอยู่ในหู



...มั่นใจ...



...สร้างความสุขเองได้...



...มีความสุขเถอะ...



...มันดีกว่าความทุกข์เยอะเลย...



...อย่างนั้นหรือ...


........................   

..........

...

[Dezair]

เสียงกริ๊กดังขึ้นเบาๆ ปลุกสติ ต้นเสียงคือจานผลไม้ที่ถูกวางลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา ก่อนที่คนวางจะนั่งลงข้างๆเขา


   ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเจ้าของดวงตาเรียวหันมองใครบางคนที่นั่งลงเคียงข้าง



   ใครคนนั้นที่อยู่ข้างกันมาหลายปีแล้ว ใช้ชีวิตและเวลาร่วมกัน แม้กระทั่งยามค่ำคืนใกล้เข้านอน



อธิปเหลือบไปทางโทรทัศน์เล็กน้อย แล้วหันกลับมายิ้มให้


   “ดูกอล์ฟ? ไหนว่ากีฬาคนแก่”


   คนถูกแซวยักไหล่ ไม่บอกหรอกว่าเขาบังเอิญเปิดขึ้นมาแล้วมัวแต่คิดสะระตะเลยไม่ได้เปลี่ยนต่างหาก


   “ก็อยากรู้ว่าคนแก่เขาเล่นอะไรกัน จะถามคนแก่แถวนี้ก็...กลัวไม่ตอบ”


   อธิปหัวเราะ ไม่ถือสาที่อีกฝ่ายกล่าวหาว่าเขาเป็นคนแก่


   “พี่เคยไม่ตอบด้วยเหรอ”


   คราวนี้เป็นฝ่ายจอมขวัญหัวเราะบ้าง “อ้าว นึกว่าจะเถียงเรื่องแก่”


   ยิ่งหัวเราะสดใสอย่างนี้ ยิ่งทำให้ใบหน้าของจอมขวัญ  วิมลกิตติโดดเด่นขึ้นอีกหลายเท่า สมกับที่คุณพัชรีผู้เป็นป้าอวยแล้วอวยอีกว่าหล่อกว่าพระเอกหลายคนในวงการ


   “ไม่แก่ได้ไง เราอยู่กันมากี่ปีแล้วนะ พี่เลี้ยงตั้งแต่ของขวัญตัวเท่าฝ่ามือ”


   “ไปคุยกับป้ารีแล้วกัน จะได้รู้กันไปว่าใครเลี้ยงขวัญตั้งแต่ตัวเท่านั้น” แล้วตัวแสบก็ทำเป็นหันจะไปคว้าโทรศัพท์มาจะโทรหาคุณพัชรีจริงๆ ทำเอาอธิปต้องรีบดึงแขนเอาไว้ 


   “เลี้ยงตอนของขวัญโตแล้วก็ได้” ชายหนุ่มแก้ตัว แต่เห็นคนรักยักคิ้วเหนือกว่าก็ชักมันเขี้ยว “...ตอนนั้นเฮี้ยวสุดๆ ชอบทำตาขวาง ไม่ให้เรียกของขวัญอีกต่างหาก ฟอร์มเยอะจะให้เรียกแต่คุณจอม”


   คนเคยทำตาขวาง แถมยังฟอร์มเยอะไม่ให้เรียกชื่อเล่นถึงกับตาโต ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะขุดอดีตเขาขึ้นมาพูด


   ...แล้วเรื่องดีๆก็ไม่พูด พูดแต่เรื่อง...อ่า...จริงด้วย สมัยนั้นเขามีเรื่องดีๆที่ไหนกัน...


   คิดๆแล้วก็นับถืออธิปจริงๆที่ทนเขาได้มาจนถึงตอนนี้ เป็นคนอื่นคงถอดใจไปตั้งแต่แรกแล้ว


   “ถ้าเป็นขวัญ เจอแบบนั้น ขวัญเลิกตั้งแต่วันแรกแล้วนะ”


อธิปหัวเราะ โยกหัวคนรักอย่างเอ็นดู


   “เลิกตั้งแต่ตอนนั้น ก็ไม่มีวันนี้สิ”


   “มัน...คุ้มใช่มั้ยพี่โต”



คำถามนี้ ทำเอาอธิปนิ่งไป เขาทอดสายตามองสบเข้าไปในดวงตาเรียว



ชีวิตของจอมขวัญผ่านเรื่องราวมากมาย ดีแล้วร้าย...แล้วก็ร้ายมาก ไม่ว่าจะด้วยโชคชะตาหรือตัวเอง แต่มันก็ทำให้ล้มลุกคลุกคลาน สภาพจิตใจย่ำแย่


   “ขวัญ...ที่เคยทำเรื่องแบบนั้น...”



ต่อให้เวลาจะผ่านมานานเพียงใด ต่อให้วันนี้จอมขวัญจะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่อดีตก็คือเครื่องยืนยันว่าครั้งหนึ่ง เขาเคยเลวระยำเพียงใด แม้วันนี้จะไม่มีใครขุดขึ้นมาพูด และคนที่เกี่ยวข้องจะล้วนก้าวผ่านกันมาหมดแล้ว แต่...บางครั้ง จอมขวัญก็อดไม่ได้ที่จะก้าวเท้ากลับไป


   กลับไปลิ้มรสความเจ็บปวดจากการกระทำในอดีตของตนเอง


   กลับไปรื้อฟื้นความทรงจำที่ไม่สวยงาม


   เขาคงเสพติดความเสียใจ แม้จะมีชีวิตในปัจจุบันที่ดี แต่บางคราวมันก็...อดไม่ได้ที่จะคิดย้อนกลับไปยังวันที่เขาสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น


   ...ถ้าวันนั้น...ไม่มีเขาสักคน...


   ...แค่ไม่มีเขาสักคน...


   สัมผัสอุ่นกอบกุมมือของจอมขวัญเอาไว้ ความรู้สึกอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมอบให้ไม่ต่างจากการดึงจอมขวัญให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน


   ปัจจุบันที่จอมขวัญ  วิมลกิตติไม่ใช่คนในอดีต


   ปัจจุบันที่จอมขวัญ  วิมลกิตติไม่ได้ตัวคนเดียว


   ...ใช่...เขามีอธิป มีคุณพัชรี มีคุณชัย มีจักรกฤษณ์ มีหลานๆ และมีคนล้อมหน้าล้อมหลังอีกมาก...


   โลกใบนี้อาจจะใจร้ายพรากคนสำคัญในชีวิตของเขาไป ทำลายความสุขบางอย่างของเขาลง แต่เขาก็ไม่ได้เหลือตัวคนเดียวเสียเมื่อไร



ยังมีคนรอบข้างอีกมากที่อยู่กับเขา ยังมีความสุขอีกหลายด้านที่เขามี และเขา...ก็พยายามอย่างหนักที่จะรักษาคนเหล่านี้เอาไว้ข้างกาย และสร้างความสุขขึ้นมาใหม่ด้วยตนเอง



เขา...ทำทุกอย่างเพื่อให้ ‘ดีพอ’ กับความรักที่คนรอบข้างมอบให้ และสู้สุดใจเพื่อสร้างความสุขให้ตัวเอง


   หากเอาแต่โหยหาความสุขบางอย่างในอดีต เขาก็คง...ไม่มีปัจจุบันที่ได้มีความสุขกับอธิปแบบนี้


   ประโยคหนึ่งกลับเข้ามาในสมอง ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใด แต่เสียงที่แฝงไปด้วยความมั่นใจของมันก็ยังติดอยู่ในความทรงจำของเขา


   ‘...ชีวิตคนเรามันมีความสุขจากหลายมิติ มึงมองหาความสุขอื่นๆได้ สร้างความสุขให้ตัวเองก็ได้’


   ‘มึงทำได้ มึงสร้างความสุขเองได้ มีความสุขเถอะ...มันดีกว่าความทุกข์เยอะเลย’


   จอมขวัญไม่รู้ว่าเจ้าของคำพูดเหล่านี้ เวลานี้มีความสุขมากน้อยแค่ไหน แต่ก็หวังว่ามันจะมีความสุข และเป็นแรงใจให้กับคนอื่นๆอย่างที่มันเคยเป็นให้เขาในชั่วระยะเวลาสั้นๆ


   ชายหนุ่มยิ้มจางกับตนเอง แล้วหันไปมองคนรัก เกาศีรษะเขินๆ


   “โทษที ขวัญคิดถึงเรื่องเก่าๆ มันเลยเป๋ๆไปหน่อย...”


   อธิปยิ้มจาง เลื่อนมือข้างที่กุมมือคนรักไปลูบศีรษะแทน


   “ไม่เป็นไร...”


อธิปที่ให้อภัยครั้งแล้วครั้งเล่า ทำเอาน่าหมั่นไส้ จอมขวัญทำปากยื่น


   “พี่โตก็ไม่เป็นไรเรื่อยแหละ ทำอะไรก็ไม่โกรธ เพราะรักหรือปลง ถามจริง”


   คราวนี้จากรอยยิ้มกลายเป็นหัวเราะ มือที่ลูบศีรษะจอมขวัญเลยกลายเป็นโยกศีรษะเจ้าตัวไปมาอย่างเอ็นดู


   “ไม่โกรธก็กลายเป็นประเด็นเหรอ“


   “ก็ขวัญทำตัวไม่ดี...หมายถึง...แต่ก่อน...”


   “แล้วตอนนี้?”


   “ตอนนี้ขวัญดีขึ้นตั้งเยอะนะ!” เจ้าตัวเถียงไว


   “ของขวัญก็รู้ตัวนี่ว่าเดี๋ยวนี้ดีขึ้นตั้งเยอะ แล้วยังสงสัยอีกเหรอว่าพี่คุ้มรึเปล่า ที่วันนี้เราได้อยู่ด้วยกัน”


   ประโยคนี้ของอธิปไม่อาจลบอดีตได้ก็จริง แต่กลับทำให้ปัจจุบันที่พวกเขายังมีกันและกันมันชัดยิ่งกว่า


   “พี่รู้ว่าของขวัญพยายามมากแค่ไหน จากของขวัญในวันนั้น จนกลายเป็นของขวัญในวันนี้...ถ้าไม่ใช่เพราะตัวของขวัญเอง ต่อให้คนรอบข้างจะช่วย ก็ไม่มีทางเป็นของขวัญในวันนี้ได้ พี่มีคนรักที่เก่งมากขนาดนี้ ต้องเรียกว่าเกินคุ้มด้วยซ้ำ”


   ไม่ใช่แค่ความรัก แต่อธิปยังเข้าใจและให้กำลังใจ


จอมขวัญคงจะพยายามมาจนถึงวันนี้ไม่ได้ ถ้าไม่มีคนรักที่เข้าใจเขาขนาดนี้


   และรางวัลสำหรับคนรักแสนดี จะมีอะไรดีไปกว่า...จูบแผ่วเบา


   ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้าไปหา แนบริมฝีปากกับริมฝีปากของคนรัก บดเบียดอ่อนโยน แล้วถอนออกมายิ้มจาง


   “ถ้าไม่ได้พี่โต ขวัญก็ไม่รู้จะเป็นยังไงเหมือนกัน ขอบคุณนะครับ”


   อธิปยิ้ม ก่อนจะเป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปจูบบ้าง สัมผัสคุ้นเคยและแสนรู้ใจ รู้ว่าจะเบียดกลับอย่างไร เผยอริมฝีปากมุมไหนให้สามารถส่งปลายลิ้นเข้าเลียไล้ไรฟันเบาๆชวนให้ซาบซ่าน



ความคุ้นเคยไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อหน่าย ในเมื่อต่างคนต่างใช้ความคุ้นเคยสร้างความรัญจวนให้กับอีกฝ่ายได้อย่างไม่เขอะเขิน


ทว่า...ก่อนที่ทุกอย่างทำท่าจะเกินเลย จอมขวัญก็ดันไหล่เบาๆ แล้วถอนริมฝีปากออก


   “ขวัญอาบน้ำแล้ว”


   “พี่ก็อาบแล้ว”


   “แต่ขวัญไม่อยากอาบใหม่”


   “จะขอบคุณพี่แค่จูบจริงๆเหรอ” อธิปถามหน้าเศร้า แต่ดูก็รู้ว่าไม่เศร้าจริง เห็นอย่างนั้นแล้ว จอมขวัญยิ่งทำตัวยาก


   “ใช่!”


   หลานชายรูปหล่อของคุณพัชรีขยับตัวถอยออกห่าง แล้วหันไปหยิบผลไม้มากัด ทำราวกับไม่สนคนที่นั่งข้างๆสักนิด พอส่งแอปเปิ้ลเข้าปากหมดชิ้น อธิปก็ถามขึ้นมา


   “ว่าแต่...ที่ของขวัญบอกว่าคิดถึงเรื่องเก่าๆ...ในนั้นมีพี่ด้วยรึเปล่า”


คนถูกถามหันมาหัวเราะร่วน ก่อนจะยักคิ้วแล้วตอบ


   “ไม่มี เฮ้ย!”


แน่นอน...คำตอบนี้ อธิปรู้อยู่แล้ว ต่อให้เจ้าตัวจะคิดถึงเขา คนฟอร์มเยอะก็ไม่พูดความจริงเด็ดขาด


เพราะอย่างนั้น...ถือโอกาสนี้ เป็นข้ออ้างลงโทษเสียเลย!



ร่างสูงผลักคนรักลงนอนราบกับโซฟาแล้วโถมทับทั้งตัว แอปเปิ้ลตกถึงท้องได้ชิ้นเดียว ไม่ต้องหวังหยิบเพิ่ม เพราะอธิปคร่อมแทบมิด ดวงตาคมมองสบเข้ามาในดวงตาเรียวของคนรัก


“คิดถึงคนอื่นตอนที่เราอยู่ด้วยกัน ต้องลงโทษ”



เคยมีกฎแบบนี้ระหว่างพวกเขาที่ไหน จอมขวัญรู้ว่าอีกฝ่ายหาข้ออ้าง เหมือนที่เขาเอง...ก็ทำตัวยากไปอย่างนั้น



ดังนั้น เมื่อคนที่อยู่เบื้องบนก้มหน้าลงหา ริมฝีปากของคนที่นอนอยู่ใต้ร่างก็หยัดขึ้นบดเบียดอย่างรู้ใจ


พวกเขาจูบกันบนโซฟา บดเบียดริมฝีปาก แล้วแลกปลายลิ้นกันอย่างดูดดื่ม ก่อนที่อธิปจะถอนริมฝีปากออกมา มองสบเข้าไปในดวงตาเรียวอย่างรักใคร่


   “พี่คุ้นๆ...ว่าแต่ก่อน พี่เคยโกรธของขวัญ แล้วของขวัญง้อด้วยการเริ่มก่อน...”


จอมขวัญหัวเราะเบาๆ


“ขุดเรื่องนี้มาพูดอีกแล้ว...จะบอกว่าจำไม่ได้ล่ะสิ ว่าขวัญง้อยังไง”


อยู่กันมากี่ปี ทำไมจะไม่รู้ว่าอธิปชอบให้เขาทวนความจำเรื่องตอนนั้นให้ทุกที



...นี่ล่ะ อธิปตัวจริง เรื่องดีๆไม่คิด คิดแต่เรื่องจอมขวัญตาขวางยังงี้ จอมขวัญฟอร์มจัดยังงี้ แล้วก็...เรื่องบนเตียง...ยังงี้...



“ก็...พี่แก่แล้ว...” ปากว่าแก่แล้ว แท้ที่จริงคืออธิปยังหนุ่มมาก ผู้ปกครองสาวน้อยสาวใหญ่ของหลานๆของพวกเขามองตามกันเหลียวหลังจนจอมขวัญไม่ยอมให้อธิปไปรับเด็กๆอยู่พักหนึ่ง



“...พี่จำไม่ได้จริงๆ” นี่ก็อีก ปากว่าจำไม่ได้ แต่สายตาของอธิปบอกชัดว่าท้าทาย


   ...ท้าทายว่าจอมขวัญในวันนี้ กับจอมขวัญในอดีต...


   ...ใครง้อเก่งกว่ากัน...


   แล้วคนอย่างจอมขวัญ ไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบันก็ท้าทายไม่ได้ทั้งนั้น


   แม้จะอยู่ใต้ร่าง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะเริ่มก่อนไม่ได้ เขาแตะมือข้างหนึ่งเข้าที่บั้นเอวของคนรักแล้วค่อยๆเลื่อนเข้าหาขอบกางเกงนอนแบบยางยืด มืออีกข้างโน้มคอร่างสูงลงมา



แต่...ไม่จูบ จอมขวัญยื่นหน้าไปข้างใบหูของคนรักแทน



“งั้น...ขวัญจะทำให้พี่โตจำได้เอง” เจ้าตัวกระซิบแล้วแตะปลายลิ้นกับติ่งหูของอธิป มืออีกข้างที่ป้วนเปี้ยนอยู่กับขอบกางเกงล้วงเข้าหาความร้อนผ่าวของเนื้อหนัง



มือเย็น ย่อมให้สัมผัสที่ชวนให้ใจระส่ำ อธิปครางเบาก่อนจะซุกหน้าลงกับลำคอของคนรัก จูบไซ้ผิวเนื้อราวกับจะประคองอารมณ์ที่เริ่มลุกโชนไม่ให้พุ่งทะยานไปมากกว่านี้


   แต่...ดูเหมือนจะไม่ง่ายเลย


จอมขวัญรู้จักร่างกายของอธิปดีไม่ต่างจากที่อธิปรู้จักร่างกายของจอมขวัญ


   มือหนึ่งลูบไล้ความเป็นชาย อีกมือซอกซอนเข้าไปในเส้นผมของร่างสูง ปลายลิ้นเลียติ่งหูลากไล้ลงมายังซอกคอ ดูดดึงแล้วขบเบาๆ


   “อ่า...” เสียงครางของอธิปบอกให้รู้ว่าเขาพึงใจกับสัมผัสของคนรักเพียงใด แก่นกายของเขาเริ่มร้อนผ่าว


   ร้อน...แข็งแกร่ง และแฉะฉ่ำ


   ยิ่งได้ยินเสียงคราง จอมขวัญก็ยิ่งได้ใจ พอเขาผลักอกอีกฝ่ายเบาๆ เป็นสัญญานให้อธิปลุกออกจากตัวเขา รายนั้นก็ขยับไปนั่งเอนพิงพนัก ปล่อยให้ร่างโปร่งตวัดขานั่งคร่อมตักแต่โดยดี



คนบนตักลดสายตาลงมองความแข็งแกร่งที่ลุกชันออกมานอกกางเกง ก่อนจะเงยหน้าสบตาเจ้าของมันอย่างอวดดี มือหนึ่งเลิกชายเสื้อของอธิปขึ้นไปเกยบนแผ่นอก แล้วแลบลิ้นแตะลงกับยอดอก มืออีกข้างเริ่มลูบไล้ทำหน้าที่เหมือนเมื่อครู่ต่อ


   “อ่า...”



เบื้องล่างถูกปลุกเร้าด้วยมือ เบื้องบนถูกปลุกปั่นด้วยลิ้น ใครจะอดใจไหว


   สัมผัสของริมฝีปากนั้นนุ่มหยุ่น ฟันคมเมื่อขบเบาๆก็ชวนให้สะท้านเสียว แล้วพอถูกเลียด้วยปลายลิ้นชื้น ในขณะที่เบื้องล่างก็ถูกปรนเปรอด้วยการรูดรั้งหนักหน่วง ก็ไม่ต่างจากการราดน้ำมันลงบนกองเพลิง อารมณ์ของอธิปพุ่งขึ้นทุกทีจนแทบหยุดไม่อยู่แล้ว


   แต่อย่างที่บอก พวกเขารู้จักร่างกายของกันและกันดี จอมขวัญรู้ว่าหากยังไม่หยุดมือและปาก อีกฝ่ายปลดปล่อยแน่นอน


   แต่...เรื่องอะไรจะยอมให้ไป


   เขาผละออกจากยอดอกของคนรักที่ตึงเขม็ง ไถตัวลงต่ำ พร้อมกับลากปลายลิ้นลงสู่หน้าท้องที่เริ่มเกร็งจนขึ้นเป็นลอน และ...ลงไปสู่...ความร้อนฉ่าที่ตั้งชันชี้หน้าเขา


   มันแดงก่ำ และชุ่มชื้น จอมขวัญแลบลิ้นเลียมันเบาๆ แล้วเหลือบตาขึ้นสบตากับอธิป


   ภาพนั้นเร่าร้อนจนแทบทนไม่ไหว แม้ไม่พูด แต่อธิปรู้ว่าเขาจะสื่อสารกับอีกฝ่ายอย่างไร


   ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะศีรษะของคนรักแล้วกดลงเบาๆ เพียงเท่านั้นจอมขวัญก็ยกยิ้มท้าทาย


   “ถ้าเสร็จก่อน... ‘อด’ นะ” ตัวดีท้าทายเสียงแหบพร่า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ‘อด’ ที่ว่า หมายถึงเรื่องใด



อธิปกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ยอมรั้งมือตนเองเอาไว้ แล้วให้เป็นหน้าที่ของอีกฝ่าย


ร่างโปร่งยกยิ้มพราว ก่อนจะครอบริมฝีปากลง...กลืนกินตัวตนใหญ่โตอย่างช้าๆ



ชายหนุ่มครางฮือ จังหวะของจอมขวัญนั้นแสนร้ายกาจ เจ้าตัวกดริมฝีปากลงครอบทีละนิด ทีละนิด...จนมิด ดูดดื่มราวกับเป็นไอศกรีมรสโปรด แล้วก็ผละออกห่าง ชวนให้สะท้านต้องแอ่นสะโพกแทบป้อนให้ถึงปาก แต่จอมขวัญก็เพียงแค่เลียไล้หยอกล้อส่วนปลาย เรียกเสียงสูดปากด้วยความเสียวซ่าน และสายตาคาดหวังจากร่างสูง



“ของขวัญ...” เจ้าของความต้องการที่จวนเจียนระเบิดเรียกชื่อเสียงแผ่ว จอมขวัญเหลือบตาขึ้นมอง ยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยอมตามใจ



และครั้งนี้ ริมฝีปากร้อนมอบสัมผัสครอบครองลึกสุดโคนในทีเดียว



ดูดดึงแล้วถอนออก จากนั้นก็ครอบลงไปใหม่ ทำอย่างนี้ซ้ำๆ เร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ จนอารมณ์ของร่างสูงตึงเขม็ง



“อ่า...ของขวัญ...”


ใกล้แล้ว...อีกนิด...


...อีกนิดเดียว...


แต่แล้ว...ริมฝีปากร้อนก็จากไป ทิ้งแก่นกายแฉะชื้นให้ชี้ชันโดดเดี่ยว


อธิปหายใจหอบ กดศีรษะของคนรักเล็กน้อยคล้ายเป็นสัญญานของความต้องการ แต่ตัวแสบเงยหน้ามอง แววตาท้าทายเอาใหญ่


“อยาก ‘อด’ จริงเหรอ”



เท่านั้น อธิปผู้กลายร่างเป็นคนโลภ ก็ปล่อยให้คนรักปีนขึ้นตัวเขาอีกครั้ง ทาบทับจนหลังเขาติดพนัก ชายหนุ่มเพิ่งเห็นเดี๋ยวนั้นว่าจอมขวัญปลดกางเกงออกแล้ว เบื้องล่างเปลือยเปล่า ข้างหน้าร้อนฉ่าเมื่อแนบลงถูไถกับความเหยียดชันที่ชุ่มฉ่ำของเขา



“อ่า” จอมขวัญเงยหน้าครางเบากับสัมผัสแนบเนื้อเมื่อแก่นกายของพวกเขาเบียดชิดกัน



ลำคอขาวล่อสายตาอธิปให้ไม่อาจอยู่เฉย มือข้างหนึ่งของเขาจับท้ายทอยอีกฝ่ายเอาไว้แล้วตะโบมจูบซุกไซ้ กลิ่นเนื้อของคนรักยิ่งปลุกอารมณ์ มืออีกข้างกอบเอาแก่นกายของพวกเขาไว้ด้วยกันแล้วรูดแรงๆ ได้ยินเสียงจอมขวัญครางกระเส่าดังขึ้นอีก



“พ...พี่โต...อื้อ...” จอมขวัญผู้กลายเป็นฝ่ายถูกปรนเปรอทนไม่ไหว เลิกเสื้อยืดของตนให้ขึ้นไปกองเหนืออก เผยยอดอกตึงเขม็งล่อสายตาอธิป ไม่ถึงอึดใจ ร่างสูงก็แนบริมฝีปากลงดูดดึง


“อื้อ!”


ยอดอกข้างหนึ่ง ถูกลิ้นของอธิปฉกชิม ส่วนอีกข้าง...จอมขวัญจิกปลายเล็บบดบี้ด้วยตนเอง


อารมณ์พุ่งทะยานจนเนื้อตัวร้อนระอุ กล้ามเนื้อเกร็งเครียดไปแทบทุกส่วน หากอธิปเร่งมือชักรูดแก่นกายของพวกเขา ในอีกไม่กี่อึดใจคงถึงเป้าหมาย


แต่...พวกเขาก็รู้ว่า ‘แบบนั้น’ ดับกระหายไม่ได้


ชายหนุ่มตวัดคนรักลงนอนราบบนโซฟา แล้วพลิกให้จอมขวัญนอนคว่ำ จับสะโพกอีกฝ่ายให้โก่งโค้ง เผยช่องทางร้อนที่เบียดชิด เขาไม่ได้บุ่มบ่าม เริ่มจากบดปลายนิ้วลงกับปากทางคับแคบ ในขณะที่ริมฝีปากจูบตามแนวกระดูกสันหลังจากบั้นเอวขึ้นไปจนถึงสะบักไหล่  แล้วขยับตัวขึ้นไปกระซิบที่หลังหูคนรักเบาๆ


“แคบ...”


“อื้อ...เข้ามา...อ๊ะ...”


“ใจเย็นๆ”



เขาลุกไปเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบอุปกรณ์ แค่ได้ยินเสียงครางฮือจากคนบนโซฟา ก็ร้อนจนแทบบ้า


อธิปรีบกลับมาหา ฉีกซองถุงยาง ปาดเจลแล้วก็นาบแท่งร้อนใหญ่โตกับปากทางคับแคบทันที



 “อื้อ...” จอมขวัญซุกหน้าลงกับโซฟา ยิ่งทำให้สะโพกของเขาโก่งโค้งเปิดรับการแทรกสอดของคนรักมากขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากร้อนของอธิปแนบจูบลงกับหลังใบหู มือหยาบนวดก้อนเนื้อกลมสองข้างที่แสนเหมาะมือ


   “ยั่วพี่”


   จอมขวัญเหลือบตามามอง เขารู้ว่าเสน่ห์ของตนเองอยู่ตรงไหน และจะใช้อย่างไร เขาส่ายสะโพกน้อยๆ ให้ปากทางร้อนถูไถกับแก่นเนื้อของอีกฝ่าย อธิปมันเขี้ยวบีบก้อนสะโพกแรงๆเต็มสองมือ ก่อนจะกดแทรกความใหญ่โตเข้าหาช่องทางชุ่มฉ่ำนั่นทันที


   ความร้อนผ่าวเสียดสีเรียกเสียงครางดังกว่าเดิม อธิปถอนกายออกแล้วดันกลับเข้าไปใหม่ให้ลึกขึ้นอีก



ยิ่งกดลึกก็ยิ่งตอดรัด อารมณ์ของเขาพุ่งพล่าน จอมขวัญก็ไม่ต่างกัน ยิ่งเจ้าตัวครางกระเส่า อธิปก็ยิ่งกดกายลึกขึ้น...ลึกเข้าไปอีก จนมันเข้าไปสุดความยาว



ร่างโปร่งข้างใต้คล้ายจะผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อเขาแช่ความร้อนผ่าวนั่นเอาไว้ แต่เมื่อแก่นกายเริ่มถอนถอยสั้นๆ ก็ชวนให้สะท้าน ครางหวิว


“พ...พี่โต...”



ความแข็งแกร่งถูกถอนออกมาเล็กน้อย แล้วก็ดันกลับเข้าไปอีก แล้วก็ถูกถอนออกมาใหม่ ก่อนจะดันกลับเข้าไปซ้ำ จังหวะจากช้ากลายเป็นเร็ว จากนุ่มนวลกลายเป็นโหมแรง เสียงครางดังผสานไปกับเสียงเนื้อกระแทกเนื้อยิ่งเร้าอารมณ์


“ช...ช้าๆ...อื้อ พี่โต...อ๊ะ...”


   แม้จะพูดอย่างนั้น แต่เมื่ออธิปผ่อนแรงลงจนกลายเป็นเนิบนาบ คนเรียกร้องให้ ‘ช้า’ ก็เอี้ยวหน้ากลับมามอง แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างต้องการ


“...ร...เร็ว...เร็วหน่อยได้มั้ย...ขวัญ...อื้อ...ขวัญ...”


“เอาใจยาก” อธิปก้มลงกระเซ้า แต่ไม่ยอมขยับทั้งช้าและเร็ว จอมขวัญครางอย่างขัดใจ


“อื้อ...เร็วๆ...”


“แน่ใจนะ”


“อื้อ”


“ไม่ให้เปลี่ยนแล้วนะ” ถามซ้ำในเวลาอย่างนี้ยิ่งเหมือนแกล้งถ่วงเวลา



“อื้อ!” ได้ยินคำตอบแบบนี้ อธิปก็ถอนกายออกจนหมด พลิกร่างคนเอาใจยากให้นอนหงาย จับขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า แล้วกดแทรกกลับเข้าไปใหม่รวดเดียวจนสุด



“อ๊า!” ร่างโปร่งสะท้านจนแผ่นหลังแอ่นขึ้นจากเบาะ แต่ไม่ทันได้ปรับลมหายใจ ความใหญ่โตที่อยู่ภายในร่างของเขาก็ถูกดึงออกไปแล้วกระแทกกลับเข้ามาอีก



คราวนี้มันไม่ได้เนิบนาบเหมือนเมื่อครู่ ไม่ใช่แค่การขยับอย่างตื้นๆ แต่ทั้งไวและลึก



ร่างของจอมขวัญไหวโยกตามแรงกระแทกกระทั้น สะท้านเฮือกทุกครั้งที่ได้รับการเติมเต็ม อธิปเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งส่งแรงไม่ยั้ง แต่พออารมณ์ใกล้ถึงปลายทาง เขาก็เปลี่ยนท่า ปลดขาบนบ่าลง แล้วคว้าแขน ดึงอีกฝ่ายขึ้นมานั่งทับตัก ปล่อยให้คนรักโยกขย่มบนตัวเขา



 บทรักวันนี้ต่างคนต่างร้อนแรง พวกเขาโจนทะยานไปกับบันไดแห่งความสุข ปลายทางคือหอคอยที่อยู่เหนือเมฆขาวขึ้นไป มันสูงและชัน แต่เมื่อพากันกระโจนไปด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี มันก็ใกล้เข้ามาทุกที


   ยิ่งใกล้ก็ราวกับมีแรงฮึดเพิ่มขึ้นอีก เสียงกระแทกถี่ยิบ เสียงครางดังไม่ขาด อารมณ์พุ่งพล่านไปจนแทบถึงส่วนปลายแล้ว


อีกแค่นิดเดียว...อีกนิดเดียวเท่านั้น



เลือดเดือดพล่าน แรงวัยฉกรรจ์มีเท่าไรโหมลงไปเท่านั้น จอมขวัญขย่มสะโพกลงมาอธิปสวนกระแทกกลับขึ้นไป พวกเขาพากันกระโจนไต่บันไดความสุข พุ่งเข้าไปในกลุ่มเมฆสีขาวนุ่ม และเหนือขึ้นไปกว่านั้นคือยอดหอคอยที่พวกเขาอยากไปถึงด้วยกัน



“พ...พี่โต...อ๊ะ อื้อ!”



จอมขวัญกอดอีกฝ่ายแน่น ร่างกายกระตุกเกร็งเมื่อแตะยอดหอคอยจนทะลักทลายออกมาก่อน อธิปตวัดร่างคนรักลงนอนราบกับโซฟา แล้วจ้วงกระชั้นเข้าไปในช่องทางร้อนที่ตอดยิบอีกไม่กี่ทีก็ตามไปถึงจุดหมายเดียวกัน



“อ่า...ของขวัญ...”



เสียงครางดังยาวอย่างสุขสม อธิปซุกหน้าลงกับซอกคอของคนรักหอบหายใจฮัก สองมือยังกดสะโพกของจอมขวัญให้แนบชิดกับเขาจนแทบหลอมรวม



พักหนึ่ง เมื่อปรับลมหายใจให้เป็นปกติได้แล้ว อธิปถึงได้ถอนกายออกให้คนรักได้ผ่อนคลาย แต่ก็ยังไม่ยอมลุกออกไปไหน เขาเพียงค้ำสองแขนกับเบาะเพื่อยันตัวขึ้นเล็กน้อยให้จอมขวัญหายใจได้สะดวก แต่ก็ยังหาเรื่องก้มลงมาจูบเบาๆอยู่ดี


   “เหนื่อยมั้ย”


   คำตอบของจอมขวัญไม่ใช่คำพูด แต่เป็นการงับริมฝีปากคนถามเบาๆไปหนึ่งที


   อธิปหัวเราะ มือลูบสะโพกคนรัก



“แบบนี้แสดงว่าไม่เหนื่อย”



“ใครบอก?!” ตัวแสบรีบร้อง คว้ามือร้อนผ่าวนั่นเอาไว้



“ก็ของขวัญกัดปากพี่”



“หมายถึงให้หยุดพูดต่างหาก”


“ใครที่ไหนใช้วิธีแบบนี้เพื่อให้หยุดพูด”


“ก็ขวัญไง” นอกจากจะแสบแล้วยังอวดดีด้วย



“แล้วทำกับใครบ้าง” คำถามของอธิปไม่ได้คาดคั้น จอมขวัญในอดีตเป็นคาสโนว่าชื่อเสียงโด่งดัง แม้ตอนคบกับน้ำทิพย์จะไม่เคยนอกลู่นอกทาง แต่ก็ไม่อาจหยุดเสียงเล่าลือของคนอื่นได้ นับสิบปีทีเดียว กว่าชื่อเสียงด้านนี้จะจาง


“จำไม่ได้แล้ว”


“มีเยอะเหรอ”


“มันนานแล้วต่างหาก” แล้วเจ้าตัวก็หัวเราะ


อธิปทอดสายตามองคนรัก เห็นรอยยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายในวันนี้ก็ยิ่งสุขใจ


ความสุขของร่างสูงถ่ายทอดออกมาทางสายตา จนคนถูกมองยังรับรู้ได้


   และมันทำให้จอมขวัญคิดถึงคำพูดของ ‘เพื่อน’ คนนั้นขึ้นมาอีกแล้ว


   ความสุขเริ่มที่ตัวเอง เมื่อตนเองมีความสุข คนรอบข้างก็มีความสุข แล้วความสุขนั้นก็จะกลับมาหาตนเองอีกครั้งหนึ่ง


   “พี่โตมีความสุขมั้ย”


   “มาก”


   “ขวัญก็ด้วย”


อธิปมองคนรักแล้วยิ้ม ก้มลงหา


“ถ้ามีความสุข ก็อยู่ด้วยกันไปนานๆนะ”


“อื้ม!” นอกจากการรับคำอย่างมั่นใจ รอยยิ้มกว้างก็ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาด้วย



รอยยิ้ม...ที่ไม่ได้มีหน้าที่แค่ปกปิดความอ้างว้าง แต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขจากหัวใจ


ความสุขที่เกิดขึ้นในตัวของจอมขวัญเอง


ความสุข...ที่ทำให้อธิปมีความสุข


และความสุขของอธิปก็กลับมาที่จอมขวัญอีกทีหนึ่ง


...ดีจริงๆที่ได้อยู่มาจนพบเจอความสุขในวันนี้...


...ขอบใจนะ...


...ถ้วยฟู...



FIN


ขอต้อนรับ extra ผู้มาในวัย ‘หนุ่มน้อย’  ถ้วยฟู นักเรียนโรงเรียนกางเกงสีดำนั่นเองงงง

จริงๆแล้ว ถ้วยฟูไม่ได้รู้จักจอมขวัญลึกซึ้ง แต่เพราะถ้วยฟูเป็นคนประเภทที่ถ้าเห็นอะไรแปลกๆ น้องปล่อยผ่านไม่ได้ และจอมขวัญก็แสดงความรู้สึกบางอย่างที่ให้ความรู้สึกว่าถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง คนคนนี้ต้องทำอะไรบางอย่างแน่ๆ เขาก็เลยเข้าไปหาค่ะ


อ้อ...ส่วน extra อีกคน พี่ผู้ชายหน้าดุที่บอกให้น้องถฟ ของเราใส่รองเท้าดีๆ อย่าเหยียบส้น จะเป็นใครนั้น...อันนี้เป็นปริศนาธรรม ไม่เฉลยค่ะ ฮ่าฮ่า


นี่คือตอนพิเศษของจอมขวัญจริงๆ แต่ extra ที่ชื่อถ้วยฟูคือจุดเปลี่ยนค่ะ เพราะถ้าวันนั้นถ้วยฟูไม่เข้ามา จอมขวัญก็อาจจะก้าวไปอีกทางนึงแล้ว และก็อาจจะไม่ได้รู้ว่ามันมีความสุขอีกรูปแบบหนึ่งเมื่ออยู่กับพี่โตเนอะ


พี่โตต้องมาขอบคุณถ้วยฟูด้วยการอุดหนุนร้านเตาถ่านแล้วนะ ฮ่าฮ่า


ส่วนบัว...ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงทุกๆคนเลย จะพยายามเร่งเรื่องยาวให้ไวที่สุดเท่าที่ทำได้ค่ะ ขอโทษจริงๆที่ปีนี้ยังไม่มีเรื่องใหม่สักที บัวแก้หลายรอบมาก อยากให้ได้ตรงใจตัวเองที่สุด แต่มีตอนพิเศษคริสต์มาสรอแล้วนะคะ ฮ่าฮ่า


เจอกันใหม่ ไม่รู้ว่าจะได้ลงเรื่องยาวหรือตอนพิเศษรับซานต้าครอสก่อนกันค่ะ แหะๆ

[Nattie69]

 

[JUST_M]

ตอนไหนที่มี ถ้วยฟู มาเจอ ของขวัญ เราจะประทับใจตัวน้องทุกครั้ง // ไม่มันเขี้ยวเหมือนเถียงพี่ธัน 555

และดีใจที่ของขวัญ ผ่านช่วงเวลาลำบากแล้วเติบโตได้อย่างแข็งแรง

คิดถึง ของขวัญ พี่โต ป้ารี พี่จักร หลานๆ ลุงๆ ทุกคน

คิดเสมอว่าพวกเขามีตัวตนอยู่ที่ไหนสักที่บนโลกนี้

ขอบคุณคุณนักเขียน มีตอนพิเศษมาให้อ่านตลอด

ขอบคุณจากหัวใจ 

[ืniyataan]

สมกับที่คิดถึง...งงงงงง  คุณบัว รอติดตามผลงานตลอดนะคะ

[HISY]

นานๆมาทีแต่อิ่มฟูในใจทุกครั้งเลยค่ะ
ถ้วยฟูเราก็มีสาระนะ!!! 55

[songte]

อ่านตอนต้นคิดถึงถ้วยฟูเลย มาพร้อมรอยยิ้มตลอดเลย แต่พี่โตกับของขวัญนี้เรียกเลือดตลอดดดด

[panpang]

 

[Dezair]

จอมร้าย
By: Dezair
…………………

ตอนพิเศษ Christmas…again and again.


   ประเทศไทย


   ธันวาคม


   ฤดูหนาวที่แม้กลางวันจะไม่หนาวจัด แต่เมื่อตกหัวค่ำ ลมเย็นก็พัดกรูเข้ามาในบ้าน


   บ้านของอธิปและจอมขวัญสว่างไสวตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืด เพราะเจ้าของบ้านกำลังวุ่นอยู่กับการจัดต้นคริสต์มาสที่ต้องทำเป็นประจำทุกปี


   ต้นคริสต์มาสต้นเดิม ตั้งอยู่มุมเดิม คนตั้งก็คนเดิมคืออธิป ส่วนคนประดับตกแต่งก็คนเดิมคือจอมขวัญ


   อุปกรณ์ของประดับตกแต่งมีของเดิมบ้าง ของใหม่บ้าง อย่างปีนี้ ยอดต้นคริสต์มาสประดับด้วยดาว 8 แฉกสีทองอร่ามซึ่งจอมขวัญซื้อมาใหม่


   อธิปยืนมองคนรักกำลังห้อยสายไฟระโยงไปตามกิ่งต้นคริสต์มาส เจ้าตัวสนุกนักล่ะ เดี๋ยวรอดูตอนเปิดไฟเถอะ ได้เห็นดวงตาเรียวๆนั่นเป็นประกายระยิบระยับอย่างถูกใจ


   “ฝั่งนี้ยังโล่งอยู่เลย ของขวัญ” อธิปชี้ไปที่ต้นคริสต์มาสด้านที่อยู่ใกล้ผนังมากที่สุด จอมขวัญเอาแต่ตกแต่งจุดที่มองเห็นได้ง่าย เลยลืมอีกฝั่งสนิท


   เจ้าตัวชะโงกหน้าไปดู แล้วก็หยิบเอาลูกตุ้มสะท้อนแสงกับระฆังจิ๋ว 4-5 อัน ห้อยตามจุดต่างๆ


   “ฝั่งนี้ไม่ต้องห้อยเยอะหรอกเนอะ มองไม่เห็น” จอมขวัญว่าอย่างนั้น แล้วก็หันมาเล็งว่าจะห้อยถุงเท้าสีแดงไว้ตรงมุมใดดี


   ร่างสูงเห็นถุงเท้าในมือคนรักแล้วหัวเราะเบา


   “ถุงเท้าอันเล็กขนาดนั้น ซานต้าคลอสคิดหนักเลยนะ ไม่รู้จะใส่ของขวัญอะไร”


   จอมขวัญหันมามอง


   “ก็ไม่ต้องใส่ไง”


   อธิปเลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วถาม


“ไม่เอาเหรอ?”


   “ให้วางไว้ใต้ต้นคริสต์มาสต่างหากล่ะ” เจ้าตัวตอบพลางหัวเราะ


จอมขวัญที่สดใส จอมขวัญที่ร่าเริง อธิปมองแล้วก็ยิ้ม ดวงตาทอดมองหวาน...อย่างทุกๆปีที่ผ่านมา


   “แล้วปีนี้...ของขวัญอยากได้อะไร”


ทั้งๆที่เป็นคำถามธรรมดา แต่ไม่รู้ทำไม จอมขวัญถึงรู้สึกว่าในน้ำเสียงของอธิปเต็มไปด้วยความรัก ความเอาใจใส่


   “ถามเหมือนถ้าขอดาว ก็จะเอามาให้งั้นล่ะ” แต่คนอย่าง ‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’ ต่อให้เขินวาบจนอกร้อนผ่าว ก็ยังไม่วายหยอกกลับ


   อธิปหัวเราะเบา แล้วมองไปยังดาวสีทองบนยอดต้นคริสต์มาส


   “เดี๋ยวพี่เอาดาวนั่นลงมาให้”


   “โห ไม่ลงทุนเลย นั่นขวัญซื้อมานะ!”


   ร่างสูงยิ้มจาง มองคนรัก สายตาอย่างนี้ ยิ่งทำให้คนถูกมอง นึกเขินจนต้องเบี่ยงสายตาไปที่ต้นคริสต์มาส แล้วหยิบเอากล่องของขวัญเล็กๆที่ห้อยอยู่บนกิ่งหนึ่งไปห้อยที่อีกกิ่งแทน


“ยังไม่บอกพี่เลย ปีนี้อยากได้อะไร”


   จอมขวัญนิ่งคิด แต่คิดอยู่นานก็คิดไม่ออก อาจจะเพราะตั้งแต่มีอธิปอยู่ข้างกาย ชีวิตก็เหมือนสมบูรณ์ไปหมดแล้ว จนไม่อยากได้อะไรอีก


   ถ้าจะมี...ก็คง...อยากเก็บ ‘ปัจจุบัน’ ให้เป็น ‘ความทรงจำที่จับต้องได้’ ล่ะมั้ง...


   “ถ่ายรูป” คำพูดของจอมขวัญทำให้อธิปเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ


แต่คนพูดไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม หมุนตัวเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดกล้องหน้า แล้วหันมาหาอธิปอีกครั้ง


   “ของขวัญคริสต์มาสปีนี้ เอาเป็นถ่ายรูปกับขวัญแล้วกัน”


   “ถ่ายรูป?” อธิปย้อนถาม


เขารู้ว่าคนรักไม่ชอบการถ่ายรูปนัก ถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็นเช่นการถ่าpรูปในงานสังคม ก็ต้องเป็นเหตุการณ์พิเศษจริงๆ ไม่อย่างนั้นอย่าหวังว่าจะยอมถ่ายดีๆ


   แต่คราวนี้...กลับเป็นคนออกปากขึ้นมาเอง


   “อือ ถ่ายรูป” ยังรับคำอีกแน่ะ


   “แค่ถ่ายรูปเองเหรอ” อธิปย้อนถามอย่างสงสัย จอมขวัญทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกถามซ้ำ แต่ก็ยังย้ำคำเดิม


   “เออ แค่ถ่ายรูปนี่ล่ะ”


   “มันเป็นของขวัญคริสต์มาสยังไงน่ะ”


“...บอกว่าเป็นก็เป็นสิ” เจ้าตัวพูดลอยๆ แล้วก็สั่ง “...ยิ้มด้วย”   


จอมขวัญยืดแขนที่ถือโทรศัพท์ออกไปเล็กน้อย เพื่อเก็บภาพเขากับอธิปที่มีต้นคริสต์มาสอยู่ข้างหลัง


เพราะถ่ายกันเอง จึงเก็บได้เพียงแค่มุมแคบๆ เห็นหน้าพวกเขาและต้นคริสต์มาสบางส่วน


   คนถือโทรศัพท์กดถ่ายไป 1 รูป ก่อนจะเปิดดู เห็นหน้าของตนเองกับอธิปและต้นคริสต์มาสแล้ว ก็เหมือนสัญลักษณ์ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันมาอีกปีแล้ว 


   ...และเขาก็อยาก...ถ่ายรูปกับอธิปและต้นคริสต์มาสในบ้านของเราอย่างนี้...ทุกปีๆ...


   “อยู่ถ่ายรูปกับขวัญไปเรื่อยๆแล้วกัน” เจ้าตัวงึมงำ คล้ายจะพูดกับตัวเอง แต่เพราะพวกเขายืนอยู่ใกล้กันมาก อธิปย่อมได้ยินด้วย


   ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อย รู้สึกอบอุ่นในอกอย่างประหลาด จอมขวัญเป็นคนไม่ค่อยแสดงความรู้สึก บางทีก็เขินจนเบี่ยงไปเรื่องอื่น แต่ใครจะคิด คนขี้เขินคนนี้...กลับลึกซึ้งแม้แต่เรื่องของขวัญคริสต์มาส


   ทว่า...คนลึกซึ้งกลับเอาแต่ก้มหน้า ทำอะไรสักอย่างในโทรศัพท์


“ทำอะไร” อธิปถาม บนหน้าจอโทรศัพท์ในมือจอมขวัญยังเป็นรูปคู่ของพวกเขา เห็นเจ้าตัวพิมพ์ข้อความเพิ่มลงไปในรูปด้วย


   “ทำเป็นการ์ดคริสต์มาสไง จะส่งให้ป้ารี”


อธิปเลิ่กคิ้วเล็กน้อย ไม่คิดว่าจอมขวัญจะส่งรูปคู่ของพวกเขาให้คุณพัชรี ชายหนุ่มรู้ว่าป้าของคนรักทั้งลุ้นทั้งเชียร์ความสัมพันธ์ของพวกเขาที่สุด แม้หล่อนจะไม่เคยพูดตรงๆ แต่คุณพัชรี  วิมลกิตติคือกองหนุนกิตติมศักดิ์ในความรักของอธิปและจอมขวัญเลยล่ะ


   หลานชายคุณพัชรีเหลือบตาขึ้นมอง ทำหน้าปั้นยากเล็กน้อย แล้วก็อธิบายเพิ่ม


   “ป้ารีบ่นว่าไม่มีรูปขวัญเลย ก็เลย...จะส่งรูปนี้ให้”


   “รูปเดียวจะพอเหรอ?” อธิปย้อนถาม จอมขวัญไม่ทันตอบ เขาก็พูดต่อ “เอามา พี่ถ่ายให้” แล้วดึงโทรศัพท์มือถือของคนรักมา


   “ขวัญไม่ถ่ายเดี่ยวนะ!” คนไม่ชอบถ่ายรูปรีบร้องบอก ให้ถ่ายเดี่ยวยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่ เพราะไม่รู้ว่าต้องทำหน้าแบบไหน ยิ้มอย่างไร


แต่...ก็คนที่ไม่ชอบถ่ายรูปคนนี้นี่แหละ ที่เป็นคนเรียกร้องถ่ายรูปคู่กับอธิป


ไม่รู้ทำไม พอเป็นรูปคู่กับคนรัก เขาถึงเป็นคนร้องขอ...แล้วยัง...อยากมีรูปคู่แบบนี้ทุกปีๆด้วย


   ร่างสูงหันมองคนที่กำลังทำหน้าบูดเพราะไม่อยากถ่าย


   “ใครบอกว่าจะถ่ายของขวัญคนเดียว” เขาพูดแล้วยิ้ม


“...อยู่ด้วยกัน ก็ถ่ายคู่กัน”


   อธิปยืดแขนออก แล้วกดถ่ายรูปคู่ของพวกเขาและต้นคริสต์มาส...ไม่ใช่แค่รูปเดียว พอชายหนุ่มกดรัวๆ จอมขวัญก็เริ่มหัวเราะเพราะทั้งเขินทั้งขำ พอหัวเราะ ก็กลายเป็นอยู่ไม่นิ่ง รูปที่ได้จึงน่าจะมีทั้งรูปยิ้ม หัวเราะ หรือแม้แต่หน้าเหวอ


“เอ้ย! อย่าเพิ่งถ่าย ขวัญหน้าเหวอแล้ว”


แต่คนครองโทรศัพท์ก็ยังไม่หยุด จอมขวัญถูกถ่ายจนหัวเราะไม่หยุดเช่นกัน ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังได้หัวเราะจนจุกแน่ คนบ้าจี้กับการถูกถ่ายรูปหันไปทางมือกล้อง กำลังจะบอกให้พอ แต่อีกฝ่ายกลับก้มลงหา แล้วแนบริมฝีปากลงกับริมฝีปากของเขาเสียก่อน


   สัมผัสที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แม้จะตกใจแต่ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ รสจูบนุ่มนวลอ่อนโยนของอธิปเป็นเรื่องคุ้นเคย ดังนั้น เมื่อร่างสูงประกบริมฝีปากลงมา อึดใจต่อมา จอมขวัญก็หยัดริมฝีปากแนบชิดกลับไป


   อธิปกดถ่ายรูปอีกครั้ง ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาใกล้ๆ ไม่ได้สนใจอีก


รูปสุดท้ายของวันที่ 25 ธันวาคมในโทรศัพท์มือถือของจอมขวัญจึงเป็นรูปของพวกเขา 2 คน จูบกันอยู่หน้าต้นคริสต์มาสต้นเดิมที่ตั้งในบ้านของพวกเขามาหลายปี


ต้นคริสต์มาส...สัญลักษณ์แห่งเทศกาล และเป็นพยานรักที่บอกให้รู้ว่าอธิปและจอมขวัญรักและอยู่ด้วยกันมาครบปีแล้ว


และพวกเขาจะอยู่ฉลองคริสต์มาสกับต้นคริสต์มาสต้นนี้ด้วยกันต่อไป...และต่อไป


Christmas...again and again


…………………..


ช่วงเวลาหลังข่าวภาคค่ำ เป็นเวลาแห่งการดูละครไทยของคุณพัชรี แม้เดี๋ยวนี้จะมีซีรี่ส์ต่างประเทศและช่องทางอื่นๆอีกมากมายให้เลือกสรร แต่คุณพัชรีเป็นคนแบ่งเวลาเก่ง เพราะเวลาอื่นดูซีรี่ส์ประเทศอื่นๆเปิดหูเปิดตา แต่สองทุ่มครึ่งเป็นต้นไป คือเวลาแห่งละครไทยในดวงใจ!


แต่...คืนนี้ ดูเหมือนจะมีบางอย่างดึงความสนใจของคุณพัชรีจากละครไทยที่กำลังเข้มข้น


หน้าจอโทรศัพท์สว่างวาบขึ้นมา พร้อมกับข้อความแจ้งเตือนว่ามีรูปภาพใหม่จากหลานชายสุดที่รัก


ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรของจอมขวัญ ล้วนเป็นเรื่องใหญ่เรื่องด่วนของคุณพัชรีเสมอ ดังนั้น แม้ว่าละครไทยจะเข้มข้นเพียงใด คุณพัชรีก็ยอมละสายตามาเปิดโทรศัพท์ดู


และรูปที่จอมขวัญส่งมาก็ทำเอาคุณพัชรีถึงกับอ้าปากค้าง ต้องยกมือขึ้นทาบอก


ภาพถ่ายของจอมขวัญและอธิป ข้างหลังมีต้นคริสต์มาส พร้อมข้อความบนรูป ‘Merry X’mas’


ดูก็รู้ว่าพวกเขาถ่ายกันในบ้านของพวกเขาเอง และยังถ่ายกันเอง ส่วนข้อความนี้ก็เป็นจอมขวัญเปิดแอปพิมพ์ข้อความแล้วเลือกฟ้อนท์ตามที่มีแปะมาให้ แต่...แค่คุณพัชรีได้เห็นรูปของหลานชายและคนรัก กับบรรยากาศของความรักที่อบอวลรอบตัวพวกเขา เท่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้หล่อนน้ำตาคลอแล้ว


หล่อนพิมพ์ข้อความกลับไปหา


‘Merry Christmasนะลูก ขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีของของขวัญกับโต’


อึดใจต่อมา ก็มีข้อความจากจอมขวัญส่งกลับมา


‘ขอบคุณครับ วันปีใหม่จะแวะไปกินข้าวด้วยนะ’


คุณพัชรียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่หล่อนไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก


ดึกแล้ว หล่อนไม่ควรรบกวนพวกเขา


แต่...ดึกแค่ไหน หล่อนก็ไม่คิดว่าดึกเกินไปสำหรับการเปิดห้องแชทส่วนตัวของตนเองกับแม่ของอธิป!


‘คุณนุชคะ พรุ่งนี้ว่างมั้ย รีมีเรื่องจะเม้าค่ะ!’


แม้วันคริสต์มาสจะผ่านพ้นไปในค่ำคืนนี้ แต่รูปถ่ายคริสต์มาสของจอมขวัญและอธิปจะทำให้บ้านเรือนไทยวิมลกิตติคึกครื้นไปอีกหลายวัน!





FIN

*ตอนพิเศษนี้ เชื่อมกับ จันทร์จ้าว ตอนพิเศษ พิเศษ Christmas…again and again.



Merry Christmas นะคะ

[JUST_M]

อบอุ่นทุกปี

ขอบคุณคุณบัวคนเขียน เราเหมือนได้รับของขวัญ Christmas ทุกๆปี

ขอบจากใจ ❤️

[songte]

คู่นี้น่ารักหวานกันตลอดดดด

[Ac118]

ขอบคุณมากค่าา คุณบัว ของขวัญวันครสต์มาส น่ารักมากกกก ของขวัญของพี่โตยิ่งน่ารักกก ทางนี้ยิ้มปริ่มใจ ไม่ต่างจากป้ารีเลยค่ะ โอ้ยย อยากให้ป้ารีได้เห็นรูปสุดท้าย5555

ปล. เพิ่งเห็นว่ามีตอนใหม่ ที่มีถ้วยฟูด้วย กรี๊ดดดย้อนหลังเลย คิดถึงความเกรียนของถ้วยฟู แล้วอดขำไม่ได้จริงๆเจ้าตัวแสบ ดีแล้วที่ได้เจอกัน พี่โตต้องขอบคุณถ้วยฟูจริงๆนั้นแหล่ะ

อ่านรวดเดียวเต็มอิ่ม จุใจไปเลย
มีของขวัญเป็นของตัวเอง พี่โต โซ ฮอต ไม่ไหววว  

[ืniyataan]

ของขวัญน่ารักที่สุด..

[panpang]

55555 สมาคมป้ารีก็ยังอยู่ ถ้ารูปสุดท้ายหลุดเข้าแชทไปนะหื้อออเรื่องใหญ่ ฟินกันึงโลกหน้า5555

[river]

คิดถึงเนอะ

[KKKwanGGG]

น่ารักมาก ................... ขอบคุณครับ

[TiwAmp_90]

 

อ่านเรื่องของขวัญกับพี่โตทีไร ใจเราอบอุ่นนุบนิบไปด้วยทุกครั้งเลยค่ะ
ขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีของไรท์และทุกๆคนเลยนะคะ รักค่าาา

[HISY]

เอ็นดูของขวัญ
ป้ารีไม่เคยแผ่วในการเป็นเอฟซีเลย อิอิ

[mab]

ป้ารีเม้าท์มันเลยสินะคืนนี้คงนอนไม่หลับที่ได้เห็นรูปคู่ของหลานรักกับแฟน!!! 

[Kfc_Pizza]

 

[เก้าแต้ม]

ขอบคุณคุณบัวค่ะ

[malula]

แฟนคลับป้ารีีีจ้า

[analogue]

ขอบคุณครับ

[b2friend]

สนุกมากค่ะ ไม่วาจะอ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อ
ตอนพิเศษเยอะจุใจมาก ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
อ่านแล้วชอบครอบครัวฝั่งนายเอก พร้อมป้าๆ และหลานๆ น่ารักทุกคน

[panpang]

ฮือออออ ขอบคุณนะคะ เพิ่งได้แว้บเข้ามาอ่าน

[z9_0]

เข้ามาแล้วเจอของขวัญ ฏ็ใจฟูแล้ว อ่านแล้วก็ยังคิดถึงตลอดเลย  อาจจะต้องอ่านอีกรอบแล้วละ
ไม่ได้เข้ามานานมาก แต่ก็ยังเจอขวัญอยู่ มีความสุขมากกกก

[sakura_sung]

อบอุ่น น่ารัก อ่านแล้วใจฟูมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะ