หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[koikoi]

 

[poonpungay]

 

[lollita]

      
สวัสดีปีใหม่ค่ะ น่าอิจฉาพี่โตจริงที่ได้เเกะ
ของขวัญชิ้นนี้

[Dezair]

จอมร้าย
BY: Dezair
ตอนพิเศษ จอมตามใจ
.....................................


   คุณพัชรีเหลือบตามองหลานชายคนโปรดที่กำลังพลิกหน้ากระดาษนิตยสารไปเรื่อยอย่างไม่สนใจเสียเท่าไหร่ พลิกไปสักห้าหน้าจึงค่อยมองนาฬิกาข้อมือหนหนึ่ง ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังรออะไรบางอย่าง และเมื่อจอมขวัญยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูรอบที่สาม ผู้เป็นป้าจึงอดนั่งเงียบๆต่อไปไม่ไหว



   “โตเขาบอกว่าจะมารับกี่โมงล่ะ” 



   “ห้าโมงครึ่งครับป้ารี” 



คุณพัชรีเหลือบตามองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาเรือนไม่ไกลที่เพิ่งจะบอกเวลาสี่โมงตรง เธอถอนหายใจเบาๆอย่างนึกขันหลานชาย ช่วงนี้จอมขวัญไม่มีรถใช้ เพราะรถที่หมายตาจะซื้อยังไม่นำเข้ามา แถมรถคันเก่าก็ขายต่อไปแล้ว เจ้าตัวเลยต้องพึ่งรถของอธิปให้คอยรับส่ง แต่วันนี้อธิปติดงานออกไปพบกับหุ้นส่วนทางธุรกิจรายใหญ่ จอมขวัญที่เลิกงานเร็วเลยกลับมาพร้อมกับจักรกฤษณ์ มานั่งเล่นนอนเล่นอยู่ที่เรือนไทยวิมลกิตติก่อนที่อธิปจะมารับกลับในตอนเย็น และเวลานี้ หลานชายจอมเอาแต่ใจของคุณพัชรีก็กำลังทำตัวเหมือนเป็นเด็กประถมขี้เหงาที่ผู้ปกครองยังไม่มารับกลับเสียที



   “งั้นอยู่ว่างๆก็ช่วยป้าปอกสาลี่ เดี๋ยวจักรพาเด็กๆกลับมาจะได้กินแก้หิว” คุณพัชรีดันกระจาดใส่สาลี่ไปทางหลานชาย แต่จอมขวัญกลับทำหน้างอ



   “โธ่ ป้ารีก็รู้ ขวัญปอกอะไรแบบนี้เป็นที่ไหน”



   “โตปอกให้จนเคยตัวน่ะสิ นี่ป้าก็ว่าจะบอกโตอีกสักที ว่าอย่าตามใจหลานป้าให้มากนัก แค่นี้มันก็ถูกสปอยล์จนไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว” คุณพัชรีบ่นตามมาอีกชุดใหญ่ ก่อนจะดึงกระจาดสาลี่กลับไปที่ตัวเองตามเดิมอย่างไม่คาดหวังว่าจะให้หลานชายช่วยปอกตั้งแต่แรก



   “ตามใจอะไร ขวัญว่าขวัญต่างหากที่พักหลังมานี่ตามใจพี่โตบ่อยกว่าที่พี่โตตามใจขวัญซะอีก” จอมขวัญบ่นงึมงำหน้าบูดหน้าหงิกอย่างที่ทำเอาคุณพัชรีที่กำลังปอกสาลี่ถึงกับชะงัก แล้วเหลือบตามองหลานชายที่ยังคงเอาแต่พลิกนิตยสารไปมาอย่างไม่มีอะไรทำ



   เวลานี้จอมขวัญกำลังอยู่ในภวังค์ อะไรบางอย่างบอกคุณพัชรีว่าตอนนี้ล่ะเหมาะที่สุดที่จะตะล่อมถามชีวิตรักของจอมขวัญและอธิป!!



   “ของขวัญน่ะเหรอตามใจโต ป้าไม่เห็นจะเคยตามใจสักที” หญิงอวบทำเป็นเกริ่นเหมือนไม่ค่อยจะสนใจเสียเท่าไหร่ มือยังคงปอกสาลี่ ตายังคงจับจ้องที่ปลายมีด แต่หูสั่นระริกด้วยความอยากรู้



   “ถ้าไม่ตามใจ ป่านนี้ขวัญนั่งแท็กซี่กลับบ้านไปแล้ว”



   “หมายความว่าที่ของขวัญกลับมากับจักรเพราะโตไม่อยากให้ของขวัญนั่งแท็กซี่กลับบ้านเองเหรอ?!” คุณพัชรีลืมตัวเหลือบตาจ้องหลานชายในทันที แต่ก็รีบหลบสายตาลงมองสาลี่ในมือต่อเมื่อรู้ตัว โชคดีว่าจอมขวัญกำลังตกอยู่ในวังวนของความเบื่อหน่ายของการนั่งรอเลยไม่ทันสังเกตท่าทีของผู้เป็นป้า



   “เปล่า แต่พี่โตไม่อยากให้ขวัญอยู่บ้านคนเดียว เขาบอกว่าเดี๋ยวขวัญอุตริเปิดแก๊สทำกับข้าวแล้วครัวไหม้ ให้มาอยู่ที่นี่สบายใจกว่า” คนฟังหัวเราะกิ๊กอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยปาก



   “โตเขาก็พูดถูกนะ ของขวัญมาอยู่ที่นี่ อยากกินอะไรก็ได้กิน ไม่ต้องลุกไปทำเอง ไม่ดีเหรอ”



   “มันก็ดี แต่...” จอมขวัญทำหน้าหงุดหงิด เพราะรู้สึกว่าพักหลังมานี่ตัวเองตามใจอธิปเรื่อย ทั้งๆที่ปกติแล้วเขาเอาแต่ใจเป็นที่ตั้งจนไม่ว่าจะป้าจะลุงหรือพี่ชายลูกพี่ลูกน้องที่ดูแข็งข้ออย่างจักรกฤษณ์ยังต้องตามเอาใจเขาจนหมด



   คุณพัชรีมองหน้ามุ่ยๆของหลานชายก็พอจะรู้ว่าจอมขวัญหลานรักของเธอกำลังอยู่ในช่วงสับสนของชีวิต ในฐานะป้าดีเด่นก็เลยต้องช่วยปลอบประโลมเสียหน่อย



   “หรือของขวัญติดเรื่องที่คิดว่าตัวเองตามใจโตมากเกินไป?” 



ชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบตามองคุณพัชรี หากแต่ไม่ทันตอบอะไร หญิงอวบผู้มากทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิก็พูดต่อ “ป้าก็เพิ่งเห็นของขวัญตามใจโตเรื่องนี้เรื่องเดียวเองนะ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นจะตามใจโตสักหน่อย”



   “ก็ป้ารีไม่เห็นเองนี่นา พักหลังมานี่ ขวัญตามใจพี่โตเยอะขึ้นจริงๆนะ” จอมขวัญรีบเถียง



   “เช่น?...” คุณพัชรีทำเป็นเอ่ยปากถามเหมือนไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่ ยังคงจดจ่ออยู่กับการปอกสาลี่ แต่ขนาดตั้งใจปอก เธอยังปอกสาลี่ซีกที่อยู่ในมือนี่ไม่เสร็จเสียที!



   “ก็...” หลานชายตัวดีตาตกลงมองกระจาดสาลี่ที่ยังมีลูกสาลี่เปลือกสีเหลืองจุดพร้อยวางซ้อนกันสี่ห้าลูก และเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองมือไม้ว่างเสียจนต้องหยิบมาเล่นในมือลูกหนึ่ง ในขณะที่ปากก็ขยับพูดต่อ “...ก่อนหน้านี้ ขวัญไปซื้อเสื้อโปโลมาตัวนึง แต่พอเอากลับมาให้พี่โตเห็น พี่โตดันบอกว่ามันบางไป ถ้าจะใส่ต้องใส่เสื้อกล้ามข้างในด้วย แต่เมืองไทยร้อนจะตาย! ใส่โปโลแล้วยังต้องใส่เสื้อกล้ามอีกก็ไม่ไหวหรอก สุดท้าย...ขวัญเลยต้องเอาเสื้อไปแจกพนักงานที่แผนก เพราะพี่โตไม่ยอมให้ใส่”



   คำสารภาพเรื่องเสื้อโปโลที่คุณพัชรีไม่รู้มาก่อนทำเอาหญิงร่างอวบต้องพยายามกลั้นรอยยิ้มและความรู้สึกไม่ให้กระตู้วู้มากเกินไป เดี๋ยวหลานชายจะจับได้ว่าเธอกำลังหลอกถามเรื่องรักๆลับๆของจอมขวัญกับอธิปอยู่!



   “งั้นเหรอ...ถ้าอย่างนั้นของขวัญก็ตามใจโตสองอย่างสินะ มีเรื่องไม่กลับไปอยู่บ้านคนเดียว กับเรื่องเสื้อโปโล” คุณพัชรีทวนด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เรียบสงบที่สุดเท่าที่จะทำได้ และพยายามตั้งใจมั่นปอกสาลี่ในมือต่อไป แม้มันจะไม่เสร็จสักทีก็ตาม



   พอคนป้าสรุปรวบรัดแบบนั้น ชายหนุ่มก็รีบร้องขัดทันที “ไม่ใช่แค่สองเรื่องนะป้ารี!”



   “แล้วมีเรื่องอะไรอีกล่ะ”



   “มี...มีอีกหลายเรื่องเลย อย่าง...อย่างวันเสาร์ที่แล้ว อยู่ดีๆเขาก็อยากให้ขวัญปิ้งขนมปังทาเนยโรยน้ำตาลให้ ตัวเองก็ทำได้แท้ๆ ยังจะมาขะยั้นคะยอให้ขวัญทำให้อยู่ได้ แล้ว...แล้วขวัญก็ดันทำให้เขาด้วย” 



ประโยคท้ายเจ้าตัวดูหงุดหงิดไม่น้อยที่ลงเอยด้วยการที่ตัวเองเป็นคนตามใจอธิป คุณพัชรีมองใบหน้าขาวหล่อเหลาแต่เวลานี้ติดอยู่ในความบูดบึ้งแล้วก็ได้แต่อมยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดู เธอวางสาลี่และมีดลงกับจาน ก่อนจะพูดอย่างจริงจัง



   “ของขวัญ คนเรานะลูก เมื่อรั...ก...เอ่อ...เมื่ออยู่ด้วยกัน ก็ต้องรู้จักพึ่งพาอาศัยกัน รู้จักรักษาน้ำใจ รู้จักเอาอกเอาใจกัน อะไรที่มันไม่หนักหนา ถ้าเขาอยาก เราก็ทำให้เขาเถอะ” หญิงวัยปลายเกือบจะหลุดคำต้องห้ามอย่างคำว่า ‘รัก’ ออกมาแล้ว อันที่จริงคำนี้สำหรับเธอและผู้ใหญ่รอบตัวอธิปและจอมขวัญไม่ได้ถือสาอะไรหรอก เพราะเห็นกับตาว่าทั้งสองคนรักกันจริง แต่เป็นฝ่ายจอมขวัญเองที่ไม่ค่อยจะชอบให้ใครมาพูดว่าตัวเองกับอธิปรักกันเสียเท่าไหร่ คุณพัชรีเดาว่าเป็นเพราะหลานชายเธอค่อนข้างจะฟอร์มเยอะอยู่สักหน่อย เรื่องจะให้ใครมาพูดใส่หน้าว่า ‘รักกับอธิป’ นั้น ไม่มีทางเป็นไปได้



   “ของขวัญลองคิดดูนะ เวลาโตตามใจของขวัญ ของขวัญรู้สึกยังไง? รู้สึกดีมั้ยที่เขาตามใจ รู้สึกพอใจรึเปล่าที่เขาเอาใจใส่ รู้สึกมั้ยว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ เป็นคนที่เขาแคร์ เป็นคนที่เขาอยากทำให้มีความสุข” 



จอมขวัญนิ่งไป ความขุ่นมัวบนใบหน้าขาวเจือจางลงเมื่อรับฟังคำพูดของคุณพัชรีอย่างตั้งใจ “...โตเองก็เหมือนกัน ป้าเชื่อ ว่าเวลาที่ของขวัญตามใจโต ไม่ว่าจะเรื่องที่ของขวัญยอมมาอยู่ที่นี่รอโต เรื่องเสื้อโปโล เรื่องทำขนมปังปิ้ง หรือเรื่องไหนๆก็ตาม โตจะต้องดีใจแน่ๆ เขาคงรู้สึกดีที่ของขวัญให้ความสำคัญกับคำขอร้องของเขา ยอมตามใจเขา ทั้งๆที่เขาก็รู้ ว่าหลานป้าคนนี้เอาแต่ใจตัวเองจะตายไป”



   จอมขวัญสบตากับคุณพัชรีที่ยังคงมอบรอยยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้ ก่อนที่มืออวบอูมจะเลื่อนจานสาลี่ที่ปอกเสร็จแล้วมาตรงหน้าหลานชาย



   “ทานสักหน่อยสิ เมื่อวานโตแวะเอาสาลี่มาฝากไว้ที่นี่ แล้วก็ฝากให้ป้าปอกให้ของขวัญทาน เพราะรู้ว่าของขวัญชอบ” หญิงอวบไม่ได้รอให้หลานชายหยิบสาลี่เข้าปากต่อหน้าเธอ เธอรู้ว่าจอมขวัญนิสัยอย่างไร และควรให้เวลาเขาได้อยู่เพียงลำพังเพื่อตรึกตรองในสิ่งที่เธอพูดบ้าง คุณพัชรีลุกจากยกพื้นกลางเรือนพลางเอ่ยปาก



“ป้าจะลงไปดูในครัวสักหน่อย เด็กๆกลับมาจะได้ทานข้าวเลย” เธอว่าอย่างนั้น แล้วหมุนกายเดินลงจากเรือนไทยเข้าครัวใต้ถุน สิบนาทีหลังจากนั้นเธอก็สั่งให้สาวเต็มขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่เธอวางไว้ที่ยกพื้นกลางเรือน พร้อมกำชับให้แอบเหล่จานสาลี่ของคุณจอมขวัญ สาวรับใช้กลับลงมาที่ใต้ถุนเรือนอีกครั้งพร้อมกับโทรศัพท์มือถือของคุณพัชรีและรายงานสดเหตุการณ์ที่เธอพบเห็น



“ไม่เห็นสาลี่แล้วนะคะคุณรี สงสัยคุณของขวัญแกคงจะหิว”



คนฟังหัวเราะเบาๆในคอ  ไม่อยากจะบอกเอาเสียเลยว่าหลานรักของเธอไม่ใช่หิวหรอก แต่เพราะ...อยากตามใจคนซื้อสาลี่มาทิ้งเอาไว้ให้ต่างหากล่ะ!



……………………………………



ห้าโมงครึ่ง อธิปก็ขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเรือนไทยวิมลกิตติ และพอขึ้นมาบนเรือนก็ถูกคุณพัชรีรั้งให้อยู่รับประทานอาหารเย็นด้วยกัน จอมขวัญเองก็ดูจะอยากทานข้าวมื้อเย็นฝีมือป้า เขาก็เลยตามใจคนรัก แต่พอหลานชายอีกสามคนกลับมา คราวนี้ไม่ได้หยุดอยู่ที่แค่ทานข้าวมือเย็นอย่างเดียวแล้ว



“อาของขวัญกับอาโตไม่ค้างเหรอครับ” เด็กชายขนมผู้มีลูกล่อลูกชนสูงที่สุดในหมู่เด็กทั้งสามทำหน้าตาละห้อยแถมด้วยการแกว่งมือจอมขวัญไปมาอีกต่างหาก



“อาของขวัญกับอาโตไม่ได้มาค้างที่นี่นานแล้วนะครับ ขนมคิดถึ้งคิดถึง!” จักรกฤษณ์มองลูกชายคนเล็กอย่างหมั่นไส้ ยิ่งเห็นหุ่นอ้วนกลมของมันบิดไปบิดมาตามที่เจ้าตัวใส่แรงเหวี่ยงไปแกว่งแขนจอมขวัญก็ยิ่งทำให้รู้สึกอยากเตะลูกขึ้นมาโดยใช่เหตุ



“จะคิดถึงอะไรนักหนาขนม เมื่ออาทิตย์ก่อนก็เพิ่งไปค้างบ้านอาเขามาไม่ใช่เหรอ” เด็กชายขนมหันขวับกลับมามองพ่อทันควัน



“ขนมหมายถึงขนมคิดถึงอาโตกับอาของขวัญที่นอนเรือนไทยต่างหาก!” เจ้าตัวเถียงพ่อเรียบร้อยปุ๊บ ก็หันมาทำตาละห้อยใส่จอมขวัญและอธิปอีกรอบ “นะครับ อาของขวัญ ค้างที่นี่นะครับ เนี่ย...กว่าจะกินข้าวเสร็จก็ค่ำแล้ว ไหนอาโตจะต้องขับรถกลับไปนอนที่บ้านนู้นอีก เหนื้อยเหนื่อยนะอาโต” เมื่ออ้อนแค่จอมขวัญคนเดียวแล้วดูท่าจะไม่สัมฤทธิ์ผล เด็กชายขนมก็เลยหันไปป้ออธิปด้วยอีกคน



จอมขวัญเหลือบตามองคนรักอย่างขอความเห็น เขาเองก็อยากค้างเพราะไม่ได้นอนที่เรือนไทยนานแล้ว และเขาก็อยากนั่งเล่นนั่งคุยกับป้าและลุงด้วย แต่อีกใจก็ติดเกรงใจอธิป จากที่นี่ไปที่ทำงานของอธิปค่อนข้างไกลพอสมควร หากพวกเขานอนค้าง พรุ่งนี้อธิปจะต้องตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อไปทำงาน



ร่างสูงสบตาคนรัก และโดยไม่ต้องพูด ไม่ต้องบอก เขาก็ส่งยิ้มให้จอมขวัญแล้วพยักหน้ารับน้อยๆเป็นเชิงตกลง จอมขวัญจึงก้มลงหาหลานชาย



“ก็ได้ อากับอาโตค้างที่นี่ก็ได้”



“เย้!!!!!!” สามเด็กร้องลั่น และเสียงที่ดังที่สุดคือเด็กชายขนมที่ถึงกับกระโดดไปรอบๆตัวคุณอาทั้งสองคน ทว่า...อันที่จริงแล้ว มีใครบางคนอยากร้องให้ดังกว่าสามหลานอีก คนนั้นจะเป็นใคร ถ้าไม่ใช่คุณพัชรีที่เห็นทุกกระบวนการการส่งสายตาของจอมขวัญและอธิป!!!



…พรุ่งนี้ไม่รู้จะเม้าธ์เรื่องอะไรให้คุณรุ่งคุณนุชฟังก่อนดี ระหว่างเรื่องส่งสายตาคุยกันแบบนี้ หรือเรื่องขนมปังปิ้งโรยน้ำตาล ไหนจะเรื่องเสื้อโปโลอีก! อู้ยยยยยยย...แค่คิดก็คันปากมือสั่นพั่บๆอยากจะหยิบโทรศัพท์มากดโทร.ออกเสียเดี๋ยวนี้เลย!!...



………………………………



หลังอาหารเย็น อธิปช่วยสอนการบ้านเด็กๆทั้งสามคน ส่วนจอมขวัญแยกไปนั่งคุยนั่งเล่นกับป้าและลุง จนกระทั่งเด็กๆเข้านอนแล้ว อธิปจึงกลับเข้าห้องที่ทุกครั้งหากเขามาค้างที่เรือนไทยแห่งนี้ เขาจะนอนห้องจอมขวัญเสมอ รวมถึงครั้งนี้ด้วย



ชายหนุ่มเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนของตัวเองที่ทิ้งเอาไว้ที่นี่ออกมาเพื่อจะเข้าไปอาบน้ำ แต่ไม่ทันจะได้หยิบผ้าเช็ดตัว ประตูห้องก็เปิดเข้ามาเสียก่อน



“ป้ารีกับลุงชัยเข้านอนแล้วเหรอ” เขาเอ่ยปากถามเมื่อเห็นจอมขวัญกลับเข้ามาในห้อง เหลือบตามองนาฬิกาก็พบว่าสี่ทุ่มครึ่งแล้ว หมดเวลาละครไทยหลังข่าวและถึงเวลาเข้านอนของคุณพัชรีตามกิจวัตร



“อืม” จอมขวัญรับคำเบาๆ ก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนอนกว้างแล้วเอนกายหงายลงนอนมองเพดานห้อง อธิปหันมองแล้วได้แต่อมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงเคียงข้างกายคนรัก



“เหนื่อยเหรอ”



“เปล่า พี่โตต่างหาก นอนค้างที่นี่ พรุ่งนี้ก็ต้องตื่นเร็วกว่าเดิมน่ะสิ”



“ไม่เป็นไรหรอก” แล้วหลังจากนั้นรอบตัวพวกเขาก็มีแต่ความเงียบ อธิปยังคงนั่งอยู่ที่เดิมทั้งๆที่เมื่อครู่ตั้งใจจะไปอาบน้ำ ส่วนจอมขวัญก็ยังนอนอยู่ที่เดิมแต่สายตากลับจดจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วจู่ๆ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นมา



“สาลี่...อร่อยรึเปล่า”



คนถามไม่ยอมหันกลับมามอง จอมขวัญเห็นท่าทางคนรักเหมือนจะเขินเลยนึกครึ้มอยากแกล้ง เขาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วแล้ววางคางลงบนไหล่แข็ง ก่อนจะกระซิบตอบข้างหู



“อร่อย” ร่างสูงเกร็งขึงขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อลมหายใจร้อนๆของจอมขวัญเป่ารดที่ใบหู และอึดใจต่อมา เขาก็พลิกมาโถมคนรักลงไปนอนลงบนเตียงอีกครั้งตามด้วยการประกบแนบชิดเสียจนคนที่อยู่ข้างล่างต้องยกสองมือดันอกหนาไม่ให้ทับลงมาทั้งหมด



“ไปซื้อมาจากไหน”



“ไม่บอก” อธิปตอบแล้วก้มหน้าลงมาใกล้ จอมขวัญเลยต้องยกมือปิดปากอีกฝ่ายเสียก่อน



“ที่นี่ไม่ได้” ร่างสูงสบตาคนรักแล้วสูดลมหายใจลึก เขาอยากย้อนนักว่าถ้าที่นี่ไม่ได้ แล้วจอมขวัญมาใกล้ชิดกระซิบข้างหูเขาทำไมกัน ชายหนุ่มพยายามกดอารมณ์เบื้องลึกให้อยู่กับร่องกับรอย ก่อนจะรวบฝ่ามือที่ปิดปากเขาอยู่ออกแล้วเอ่ยปาก



“ถ้าอย่างนั้น...อาบน้ำด้วยกัน” เหมือนจะทั้งอ้อนขอและเอาแต่ใจอยู่ในที จอมขวัญทั้งฉุนทั้งขำคนรักที่พอเขาไม่ให้เรื่องหนึ่ง ก็จะเอาอีกเรื่องจนได้



“ไม่ได้อย่างก็ต้องเอาอีกอย่างรึไง” เขาได้แต่บ่น และเพราะมัวแต่บ่นเลยถูกร่างสูงฉกริมฝีปากเข้าจูบที่ข้างแก้มไปฟอดหนึ่ง



“นะ...อาบน้ำด้วยกัน...” อีกประโยคที่ทั้งร้องขอและเอาแต่ใจ จอมขวัญมองสบเข้าไปในดวงตาคมของอธิป แล้วเหมือนจะได้ยินเสียงของคุณพัชรีที่พูดเรื่องตามใจคนรักเมื่อตอนเย็น สุดท้ายเขาก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วผลักอีกฝ่ายออกห่างก่อนจะลุกขึ้นเดินนำเข้าห้องน้ำ ทว่าปากก็ยังย้ำเจตนารมณ์เดิมให้คนที่เดินตามหลังได้ยิน



“ห้ามทำอะไรด้วย ไม่งั้นคราวหน้าจะไม่อาบด้วยแล้ว”



………………………………

[Dezair]

ภายในห้องน้ำแคบๆที่อยู่ในห้องนอนของจอมขวัญ ที่มุมในสุดของห้องน้ำคือคอกฝักบัวที่ปกติจะใหญ่เพียงพอสำหรับผู้ใหญ่หนึ่งคนอาบได้สบายๆ แต่ยามนี้...มันกลายเป็นที่อาบน้ำของผู้ใหญ่ถึงสองคนที่...ดูเหมือนจะไม่ได้อาบน้ำเท่าไหร่



“อื้ม...อื้อ...อ๊ะ...” เสียงครางหวิวดังผะแผ่วยามสองร่างเบียดชิดบดริมฝีปากเข้าหากันอย่างร้อนแรงใต้สายน้ำเย็นฉ่ำที่ราดรดลงมาจากฝักบัวขนาดใหญ่ สองร่างเปลือยเปล่าและเปียกปอนกอดรัดกันและกัน ปลายลิ้นและริมฝีปากพัวพันไม่ห่าง



“อื้อ...อ๊ะ...พอ...พอแล้ว...” จอมขวัญหลบเลี่ยงริมฝีปากตัวเองให้หลุดพ้นบทจูบอันยาวนานจนปากร้อนฉ่าและบวมเจ่อ เพราะเกรงว่าหากยังปล่อยให้อีกฝ่ายจูบอยู่แบบนี้ พวกเขาคงไม่หยุดอยู่เพียงเท่านี้แน่



ร่างโปร่งขยับถอยห่างออกมาได้เพียงเล็กน้อย เพราะมือของอธิปรั้งเอวเขาไว้แน่น ดวงตาเรียวมองคนรักวาววับอย่างเอาเรื่อง



“ไหนว่าจะไม่ทำอะไรไง”



“ก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่จูบเอง หรือ...แค่จูบก็ไม่ได้” ประโยคท้ายอธิปยื่นหน้าเข้ามาถามชิดใกล้เสียจนจอมขวัญสั่นไปทั้งใจ และสุดท้ายเขาก็ถูกอีกฝ่ายบดจูบอีกครั้ง คราวนี้มันรุกเร้าและร้อนแรงจนชาไปหมดทั้งปาก แถมมือหนาหยาบของร่างสูงก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่การโอบเอวเขาอีกแล้ว มันไต่ไล้ขึ้นไปตามแนวกระดูกสันหลัง จนร่างโปร่งสั่นสะท้าน



“ของขวัญ...” เสียงกระซิบเรียกบนริมฝีปากดังขึ้นแผ่วเบาเมื่อรสจูบยาวนานสิ้นสุดลง และเพราะสัมผัสที่ริมฝีปากซึ่งดึงสติสัมปัชชัญญะทั้งหมดเอาไว้หยุดลงแต่เพียงเท่านั้น ร่างโปร่งถึงเพิ่งได้รับรู้ว่าร่างกายของอีกฝ่ายกำลังร้อนรุ่มมากกว่าที่จะอยากหยุดอยู่แค่จูบเพียงอย่างเดียวแล้ว



“พี่โต...ที่นี่ไม่ได้...” เขารู้ว่าอธิปกำลังร้อนและแข็งขืนขึ้นเรื่อยๆ แต่จอมขวัญเกรงใจคนในเรือนไทย ที่นี่เป็นเรือนเก่า และเขาก็เกรงว่าไม้ที่ใช้กั้นแต่ละห้องอาจจะเก็บเสียงได้ไม่มากพอ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะคุมเสียงตัวเองได้มากแค่ไหน



“พี่รู้...พี่ไม่ทำอะไรหรอก” ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วลากริมฝีปากของตนเองขึ้นไปจูบเบาๆที่ข้างขมับ พยายามอดทนกับความต้องการที่ปะทุขึ้นมา จอมขวัญเองก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังอดทนอดกลั้นเพียงใด ต้นคอแข็งเกร็งเสียจนเส้นเลือดปูดโปน เขารู้ว่าอธิปกำลังอดทนเพื่อเขา ยอมตามใจทำตามคำร้องขอของเขา ทั้งๆที่เรื่องแบบนี้มันอดทนกันง่ายเสียที่ไหน



ใบหน้าขาวก้มลงเล็กน้อยแล้วแตะริมฝีปากร้อนบวมเจ่อของตัวเองลงกับต้นคอของอธิป



“หืม!...” เขาได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอ ก่อนจะเงยหน้ามองคนรัก มือขาวเลื้อยลงสู่เบื้องล่างแล้วกอบกุมความร้อนผ่าวแข็งแกร่งของอธิปเอาไว้



“อ่า...” แค่แตะสัมผัสเพียงเล็กน้อย อธิปก็ถึงกับครางแผ่วอย่างพึงพอใจ ทว่าดวงตาคมก็ยังทอดมองมาที่เขาอย่างไม่เข้าใจ



“พี่โตตามใจขวัญแล้ว ขวัญ...จะตามใจพี่โตบ้าง” สิ้นประโยคนั้น ริมฝีปากของจอมขวัญก็ไล้ลงต่ำ จากซอกคอไปยังแผ่นอกหนา จากอกหนาไปยังหน้าท้อง และจากหน้าท้องสู่ความเป็นชายที่แข็งแกร่ง เขาจับจ้องส่วนที่ขยับขยายนั้นอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจปรนเปรอความสุขให้คนรักด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของตนเอง



……………………………



“อ่า...” ใต้สายน้ำเย็นคือความร้อนผะผ่าวของปลายลิ้นที่เลียไล้ไปทั่วความยาวของความเป็นชายของอธิป มันไล้ช้าๆแต่แน่นชัดทุกสัมผัสเสียจนชายหนุ่มได้แต่ครางกระหึ่มในคอ ยิ่งก้มลงมองคนที่กำลังปรนเปรอเขา อธิปก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าข้าวเจ้าของจอมขวัญทุกอณู



“อื้ม...” เขาข่มตาแน่น เมื่อความร้อนไม่ได้หยุดอยู่แค่ปลายลิ้นที่ไล้เลียมอบสัมผัสพิเศษ หากแต่วินาทีต่อมาคือความรุ่มร้อนของโพรงปากที่เข้าครอบครองแท่งกายของเขาราวกับจะกลืนกินให้หมด ชายหนุ่มลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วจับจ้องริมฝีปากแดงก่ำของจอมขวัญที่กำลังรูดรั้งกลืนกินความเป็นชายของเขาเข้าออก มันพยายามดื่มด่ำความร้อนผ่าวของเขาจนเกือบสุดแล้วถอยห่างออกไปให้เย็นวาบ ก่อนจะขยับกลับมากลืนกินมันอีกครั้ง และทุกครั้ง...มันเร็วขึ้นเรื่อยๆเสียจนอธิปแทบทนไม่ไหว



“อ่า...ของขวัญ...ของขวัญ...ซี้ด...” เขาได้แต่คราง พยายามอดกลั้นอารมณ์ไม่ให้พุ่งทะยานเร็วเกินไป แม้ว่าริมฝีปากของคนรักจะขยับอย่างรวดเร็วและปลายลิ้นในโพรงปากของจอมขวัญจะทำหน้าที่เกินความคาดหมายก็ตาม ชายหนุ่มเม้มปากแน่นทว่าไม่อาจละสายตาจากดวงตาเรียวที่ทอดมองเขาขึ้นมาจากเบื้องล่างได้ ยิ่งเห็นริมฝีปากแดงกำลังกลืนกินตัวตนของเขา พร้อมๆกับสบดวงตาของจอมขวัญไปด้วย อธิปยิ่งอดทนเกร็งหน้าท้องจนขึ้นเป็นลอนกล้ามแข็ง



“ของขวัญ...ซี้ด...ของขวัญ...พอแล้ว...ออกมาก่อน...อ่า...ของขวัญ...” ชายหนุ่มพยายามดันคนรักให้ออกห่าง ทว่าจอมขวัญกลับไม่ยอมปล่อย



ริมฝีปากแดงขยับดูดดึงรวดเร็วรุนแรงมากกว่าเดิม มันรูดผิวเนื้ออ่อนที่ร้อนผ่าวนั้นพร้อมๆกับปลายฟันคมที่ขบโดนอย่างไม่ตั้งใจประสานไปกับปลายลิ้นที่โอบกระชับไล้เลียไปแทบจะทั้งแท่งกาย


ยิ่งขยับเร็วก็ยิ่งทำให้ลมหายใจของอธิปขาดห้วง ยิ่งส่วนแข็งขืนถูกขบและดูดย้ำก็ยิ่งทำให้อธิปเกร็งเฮือกไปทั้งตัว เขาอดไม่ไหวจนกลายเป็นฝ่ายกระดกสะโพกส่งแก่นกายอัดกระแทกเข้าไปในโพรงปากของจอมขวัญเสียเอง เพิ่มความร้อนและแรงเสียดสีเสียจนร่างโปร่งต้องใช้สองมือดันต้นขาแกร่งของอธิปเอาไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสวนแก่นกายเข้ามาลึกมากนัก แต่...ดูเหมือนอารมณ์ของร่างสูงจะพุ่งทะยานจนหยุดไม่อยู่เสียแล้ว เขาขยับสะโพกเร็วขึ้นและเร็วขึ้น กระแทกความเป็นชายที่ร้อนผ่าวและเกร็งแข็งเข้ามาจนจอมขวัญแทบหายใจไม่ออก ร่างโปร่งได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอแต่เสียงครางนั้นไม่ได้ดังไปกว่าเสียงแห่งความพึงใจของอธิปเลยแม้แต่น้อย สะโพกหนาขยับถี่ยิบ ก่อนที่จังหวะสุดท้ายของการแทรกสอดความแข็งแกร่งนั้นจะกลายเป็นการทะลักทะลายน้ำคาวรักในปากร้อนผ่าวของคนรักจนหมดสิ้น



“อ่า!!!...”



จอมขวัญสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อแก่นกายคนรักอัดแน่นเข้ามาในปากพร้อมด้วยหยาดข้นที่ฉีดทะลักเข้าไปจนแทบถึงคอ เขารีบปล่อยความแข็งขืนของอธิปให้เป็นอิสระแล้วโก่งคอไอสำลักเสียจนหน้าแดง



“ของขวัญ!” อธิปถึงกับตกใจรีบดึงร่างโปร่งให้ยืนขึ้น และพอเขาเห็นใบหน้าของจอมขวัญที่ริมฝีปากแดงเจ่อยังคงมีคราบน้ำขุ่นคาวของเขาเปรอะอยู่ ชายหนุ่มก็ถึงกับชะงักแล้วหน้าแดงขึ้นในทันที



“พี่โต...พี่โตเป็นอะไรรึเปล่า” กลายเป็นฝ่ายจอมขวัญที่ต้องตั้งคำถาม เพราะอธิปมองเขาไม่กะพริบ หากแต่พอถูกเรียกก็ตั้งสติได้ รีบรองน้ำจากฝักบัวล้างหน้าให้คนรัก



“พี่บอกแล้วว่าให้ออกมาก่อน เห็นมั้ยล่ะ...” อธิปไม่กล้าพูดต่อ เพราะตอนสุดท้ายเขาเองก็รู้ตัวว่าเป็นฝ่ายยัดเยียดตัวตนของตนเองให้จอมขวัญ แต่...ภาพเมื่อกี้แค่แวบเดียวที่เขาเห็นว่าบนใบหน้าขาวของจอมขวัญมีคราบขาวขุ่นของเขาเปรอะเปื้อน ก็ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกลายร่างเป็นผู้ชายหื่นกระหายที่อยากจะแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างลามก



“พี่โต...คิดอะไรอยู่” จอมขวัญตั้งคำถามเมื่อคนรักเอาแต่ล้างหน้าให้เขาเงียบๆ ทว่าสีหน้าของอธิปบอกชัดว่าเจ้าตัวกำลังตกอยู่ในภวังค์อะไรสักอย่าง ร่างสูงหันมามองคนรัก ยิ่งสบตาจอมขวัญก็ยิ่งนึกถึงภาพเมื่อกี้ที่ตัวเองเอาแต่จับจ้องร่างโปร่งยามรูดรั้งแก่นกายของเขาด้วยริมฝีปาก ยิ่งนึกถึง เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนคอตัวเองแห้งผาดเสียจนต้องเม้มปากกลืนน้ำลายลงคอเหมือนอยากกระหาย



“นั่น เม้มปากด้วย แสดงว่าคิดเรื่องลามกแน่เลย” จอมขวัญจับผิดแต่ดวงตาพราวระยับ อธิปจูบริมฝีปากช่างหาเรื่องนั่นเบาๆ เพราะไม่กล้าพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด ร่างโปร่งรับจูบอ่อนหวานแล้วถอยห่างออกมองหน้าคนรักเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายกระซิบถาม



“เมื่อกี้...ชอบรึเปล่า” รอยยิ้มพราวและดวงตาระยิบระยับของจอมขวัญทำเอาอธิปนึกเขิน ทว่าอารมณรัญจวนในอกก็ทำเอาเขาอดไม่ได้ที่จะตอบตามความเป็นจริงที่ร่ำร้องในหัวใจ



“ชอบ...ชอบมาก...”



“ถ้ามาค้างที่นี่ ขวัญให้ได้แค่นี้นะ”



“แล้วถ้าอยู่ที่บ้าน...ทำแบบนี้ด้วยได้มั้ย” มือหนายังลูบไล้กายขาวของคนรักอย่างหลงใหล ริมฝีปากร้อนของอธิปรังแต่จะจูบซับทั้งริมฝีปากและผิวแก้มของจอมขวัญไม่หยุด แม้จะต้องร้องขอไปด้วยจูบไปด้วย ชายหนุ่มก็ทำได้อย่างดี ซ้ำยังทำให้คนเอาแต่ใจตัวเองอย่างจอมขวัญยังอดใจอ่อนกับคนรักไม่ได้



“...ก็ได้...” เขากระซิบข้างหูอธิป ก่อนจะทิ้งท้ายใต้สายน้ำเย็นด้วยรสจูบดูดดื่มร้อนรุ่มอีกครั้งและอีกครั้ง



………………………………….



ห้าทุ่มแล้ว แต่คุณพัชรีคิดว่าค่ำคืนนี้อากาศค่อนข้างเย็น และเธอก็เพิ่งนึกออกว่าไม่ได้เตรียมผ้าห่มเพิ่มในห้องของจอมขวัญเสียด้วย ปกติสองคนนั้นใช้ผ้าห่มผืนเดียวขนาดใหญ่ก็พอได้อยู่ แต่คืนนี้อากาศเย็นกว่าทุกคืนที่ผ่านมา หากไม่เปิดเครื่องปรับอากาศและเปิดหน้าต่างปิดมุ้งลวด อาจจำเป็นต้องใช้ผ้าห่มเพิ่ม



หญิงร่างอวบลุกจากเตียงออกจากห้องไปเปิดตู้เก็บเครื่องนอนแล้วหยิบผ้าห่มผืนใหญ่ออกมาอีกผืน ก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องนอนหลานชาย



“ของขวัญ โต” เธอเคาะเรียกและส่งเสียงเข้าไปครั้งที่หนึ่งก็ยังไม่มีคนขานรับ



“ของขวัญ โต หลับอยู่รึเปล่า” เธอส่งเสียงเรียกอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบ เธอเดาว่าคนใดคนหนึ่งน่าจะนอนหลับ ส่วนอีกคนน่าจะอยู่ในห้องน้ำ เพราะเห็นไฟยังลอดออกมาตามรอยประตูบอกให้รู้ว่าในห้องยังคงเปิดไฟ และไม่ได้หลับกันทั้งคู่แน่



“ของขวัญ โต ป้าเข้าไปนะลูก”



ด้วยความห่วงใยว่าจะนอนหนาว คุณพัชรีจึงผลักประตูเปิดเข้าไปข้างใน แต่เธอก็ต้องงุนงงเมื่อพบว่าในห้องไม่มีใครอยู่สักคน หนำซ้ำก็ไม่ได้ยินเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำด้วย



“อ้าว...ไปไหนกันล่ะเนี่ย หรือว่าลงไปหาอะไรกินในครัว”



หญิงอวบเปรยกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะวางผ้าห่มลงบนเตียงนอนกว้าง กำลังจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง ทว่าเสียงแว่วๆกลับลอดออกมาจากห้องน้ำที่เธอคิดว่าไม่มีคนอยู่ ก่อนจะตามมาด้วยบานประตูที่ถูกเปิดออกแล้วจอมขวัญก็ก้าวออกมา ทั้งๆที่ยังหันกลับไปคุยกับคนที่เดินตามหลังออกมาจากห้องน้ำ



“คราวหลังไม่ทำรอบสองให้แล้ว...” เจ้าตัวบ่นเบา และยังไม่รับรู้ว่าในห้องมีใครอีกคนที่ไม่ได้รับเชิญยืนอยู่ด้วย และได้ยินชัดทุกคำ



“...พี่โตน่ะกว่าจะเสร็จ ปวดกรา...ม...ป้ารี!!!” แต่พอหันจะไปเปิดตู้เสื้อผ้า จอมขวัญก็ถึงกับร้องเสียงลั่นเมื่อเห็นเต็มสองตาว่าคุณพัชรียืนหัวโด่หัวเด่อยู่กลางห้องด้วยสภาพตาเหลือก อ้าปากค้าง และสองมือแตะอยู่ที่อก



คุณพัชรีมองสภาพชายหนุ่มทั้งสองคนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำพร้อมกัน แถมต่างฝ่ายต่างมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันครึ่งท่อนล่าง ผมเผ้าก็เปียกกันทั้งคู่ เนื้อตัวก็ยังไม่แห้งสนิท บอกให้รู้ว่าสภาพแบบนี้น่ะ อาบน้ำด้วยกันมาชัดๆ!!!



...คุณพระ!!! แล้วไอ้ประโยคเมื่อกี้น่ะมันอะไร?!!! ‘ทำรอบสอง’… ‘กว่าจะเสร็จ’... ‘ปวดกราม’...ไม่ต้องอธิบายเพิ่ม แต่เธอเห็นภาพมาเป็นฉากๆ!!!!...



“เอ่อ...ป้า...ป้า...” คุณพัชรีตาเหลือกพูดไม่ออก ยิ่งโดยเฉพาะในสมองมันเอาแต่กรอซ้ำประโยคเมื่อกี้ของจอมขวัญ สตรีอวบแห่งบ้านวิมลกิตติก็ยิ่งคิดลึกไปกันใหญ่



 “ป...ป้ารี...เอ่อ...ม...ไม่ใช่...ไม่ใช่อย่างที่...อย่างที่ป้ารีคิดนะ” จอมขวัญรีบปฏิเสธเสียงสั่นหน้าตาตกอกตกใจอย่างกับเห็นผี แต่ยอดคุณป้ากลับยกสองมือสั่นไปมาอย่างรวดเร็ว



“ป้าเปล่า!!! ป้าไม่ได้คิด!! ป้าไม่ได้คิดอะไรเลย!!! ป้า...ป้าเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้...ป้า...ป้าเพิ่งมา ป้าไม่รู้ป้าไม่เห็น!! ป้าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น!!...เอ่อ...เอ่อ...ป้า...ป้าไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์จ้ะ!!” แล้วคุณพัชรีผู้มีรวบร่างอวบกลมก็พุ่งทะยานออกจากห้องอย่างรวดเร็ว แถมด้วยการปิดประตูให้อีกต่างหาก พอพ้นร่างผู้เป็นป้าแล้ว จอมขวัญก็หันขวับมาที่คนรักทันทีด้วยใบหน้าซีดเผือด



“พี่โต...พี่โตว่า...ป้ารีจะรู้มั้ยอ่ะ...”



อธิปก้มลงมองสภาพตัวเองและคนรักแล้วได้แต่ถอนหายใจ ไม่ว่าคุณพัชรีจะได้ยินอะไรหรือไม่ แต่เขาก็เชื่อว่าสตรีผู้นั้นจะต้องเข้าใจทุกอย่างอย่างถ่องแท้



“ก็...พี่ว่า...น่าจะ...ไม่มีทางไม่รู้...”



จอมขวัญหน้าเสีย ทั้งเขินทั้งอายที่ถูกป้าตัวเองล่วงรู้เรื่องแบบนี้ อธิปเห็นสีหน้าคนรักกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยต้องดึงร่างโปร่งมากอดประโลม



“ไม่เป็นไรหรอกหน่า ป้ารี...ก็รู้อยู่...ว่าเรา...เอ่อ...”



เขาไม่กล้าพูดต่อว่าคุณพัชรีก็รู้ว่าทั้งเขาและจอมขวัญเป็นคนรักกัน และเรื่องแบบนี้สำหรับคนรักกันก็เป็นเรื่องธรรมดา เขารู้ว่าจอมขวัญค่อนข้างขี้อายกับเรื่องแบบนี้ ถ้ามีบุคคลที่สามอยู่ด้วย ไม่ต้องถามถึงว่าพวกเขาจะแสดงออกกันอย่างไร ซึ่งเขาก็พอเข้าใจว่าจอมขวัญไม่ชอบแสดงออกให้ใครรู้ แต่ครั้งนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันสองคนมาตั้งแต่แรก แล้วจู่ๆคุณพัชรีก็โผล่เข้ามาต่างหาก อะไรๆมันก็ปิดไม่ได้อยู่ดี



“เพราะพี่โตคนเดียว! ทำไมไม่ล็อกประตู!!” โทษใครไม่ได้ ร่างโปร่งก็หันมาโทษคนรักเสียเลย



“อ้าว แต่ของขวัญเข้าห้องมาทีหลังพี่นะ” อธิปย้อนพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะน้อยๆที่เห็นคนรักทำหน้าทั้งเขินทั้งโกรธไปในคราวเดียวกัน



“ไม่รู้ล่ะ! คราวหลังถ้ามาที่นี่ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นเลย!!” ร่างโปร่งสั่งเสียงเฉียบ อธิปก็ได้แต่รับคำแต่โดยดี เขารู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังรู้สึกเสียหน้าที่ถูกคุณพัชรีเห็นเข้า เพราะฉะนั้นครั้งนี้ยอมตามใจไปก่อน แล้วครั้งหน้าค่อยว่ากันใหม่



“เอาหน่า ป้ารีเขาไม่เอาเรื่องพวกนี้ไปพูดต่อหรอก ไป...ไปใส่เสื้อผ้า จะได้นอน ดึกแล้ว”



“แล้วใครชวนดึกล่ะ!” ไม่วายยังหันมาโทษอธิปตามเคย ร่างสูงได้แต่อมยิ้มกับตัวเอง แล้วดันร่างคนรักไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัวเตรียมเข้านอน



...เอาเถอะ...เขาจะยอมให้จอมขวัญโทษเขาทุกอย่าง เพราะเขาเองก็ผิดจริงๆที่เรียกร้องเอาแต่ใจ แต่...ใครบางคนจะรู้ตัวมั้ย ว่าตัวเองเป็นฝ่ายตามใจเขาและเอาใจเขาเสียจน...เขาไปไหนไม่รอดแล้ว



ห้องนอนของจอมขวัญปิดไฟเงียบในอีกสิบห้านาทีต่อมา แต่ที่ห้องนอนของคุณพัชรี วิมลกิตติกลับเปิดไฟสว่างโร่จนคุณชัยต้องใช้ที่ปิดตาเพื่อจะได้นอนหลับลงได้ ทว่าแม้จะครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่คุณชัยก็ได้ยินเสียงภรรยาที่ต่อสายตรงไปหาใครบางคนกลางดึก



“อู้ย!!! นี่รีทนไม่ไหวค่ะคุณนุช!! ตอนแรกว่าจะโทร.พรุ่งนี้ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ!!! คุณนุชรู้มั้ยคะว่ารีเจออะไรมา!! พูดไปแล้วคุณนุชจะอิจฉา! แบบว่า...แบบว่ามันแซ่บมากค่ะ!!!!!! คืออย่างงี้นะคะ...เมื่อกี้นี้...”



คุณชัยได้แต่ส่ายศีรษะไปมากับหมอนแล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ภรรยา ปล่อยคุณพัชรีฝอยแตกฟองทางโทรศัพท์กับเพื่อนซี้ไปอีกค่อนคืน!!!







FIN


จะเรียกว่าของขวัญวันเด็กก็เรียกได้ไม่เต็มปาก เพราะว่ามันแอบเรท แฮ่ๆ

เอาเป็นว่าประเดิมปีนี้ด้วยตอนพิเศษของขวัญพี่โตแล้วกันเนอะ หลังจากปีที่แล้วก็ส่งท้ายปีด้วยคู่นี้ พักนี้บัวแอบคิดถึงของขวัญพี่โต ก็เลยเขียนบ่อยหน่อย แต่เดี๋ยวคงต้องเริ่มหาเวลาเขียนเรื่องใหม่บ้างแล้วล่ะค่ะ จะได้มีเรื่องใหม่มาให้ทุกๆคนอ่านกัน

และพาร์ทนี้ ป้ารีก็ยังเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในเรื่องเช่นเคย คุณพัชรีแกได้เห็นอะไรดีๆเรื่อยเลยนะคะ ฮ่าฮ่า แต่บัวชอบเวลาเขียนคาแรกเตอร์ป้ารีมากเลยค่ะ รู้สึกเหมือนเป็นคุณป้าร่างอวบใจดีแต่ก็ช่างเม้าธ์มอย

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ กำลังใจและพื้นที่บอร์ดเช่นเคยค่ะ

เจอกันตอนหน้า เรื่องหน้า ซึ่งอะไรจะมาก่อนก็ไม่รู้อ่ะ แหะๆ แต่ไม่ว่าอะไรจะมาก่อน ยังไงปีนี้บัวก็ฝากตัวล่วงหน้าด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

[jaja-jj]

[phoenixa]

ป้ารีน่าอิจฉามาก ทั้งหลอกล่อแอบติดตามชีวิตรัก
ยังได้เป็นสักขีพยานหลังฉากเข้าพระเข้านางอีก

ขอร้อง รวมเล่มตอนพิเศษเรื่องนี้เถอะค่ะ

[Rafael]

โอ๊ยยย
อิจฉาคนถูกตามใจอะ แอร๊ยย
อยากมีคนตามใจบ้างงงงงง 55555

ขอบคุณพี่บัวที่เขียนตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงกันนะคะ

[veeveevivien]

 

อยากบอกกับ "คุณป้าพัชรี" ว่า 

ฉากเลิฟซีนวันนี้เพราะ "คุณป้าจัดให้" โดยเฉพาะเลย 

[กว่างกว๊าง]

 อิจฉาคนบ้านนี้จริงๆ  
แต่อยากอ่านคู่พี่กฤษจุง คงกัดกันตายไปข้างอ่ะ คริคริ

[maemix]

ผลของการไม่ล็อคประตู ป้ารีเลยมี้รื่องเม้าส์ทั้งคืน

[Goingunder]

รักป้ารีจริงๆ เหมือนจะเห็นตัวเองตอนอายุเท่าป้ารี 

[Pling]

ตอนนี้เป็นอะไรที่ แอร๊ยยยยยยยยยยยยย   

ถ้าเอาตอนพิเศษมารวมเล่มนี่อาจจะได้ จอมร้าย ภาค2เลยก็ได้นะคะเนี่ย 

[Dumzila047]

 
ขอบคุณค่า
//พี่โตอึดจัง ของขวัญปวดกรามเลย อิอิ

[urmein]

อิจฉาป้ารีอ่าาาาาา
พี่โตกับของขวัญยังหวานกันเหมือนเดิม ขนมตัวแสบก็ยังแสบ 555
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆค่ะ
รอติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ

[My_yunho]

  :hao7:ฟินเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[aa_mm]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิจฉาป้ารี 5555  ป้ารีอย่างฟินอ่ะ 
กลายเป็นสาววายกันหมดแล้ว สมาคมแม่บ้านละครหลังข่าว
นี่ถ้ามีละครเรื่องไหน มีเรื่องวาย วาย แทรกนี่คงฟินน่าดู
ขอบคุณน้องบัวมากเลย จุ๊ฟ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ช่วงนี้เจอแต่นิยายดราม่า   
มาเจอคุณพัชรีเข้าไป พี่นี่ฟินเลยค้าบบบบบบบบบบ 

[Caramel Syrup]

  แจ่มมั้ยจ๊ะป้า  ถึงกับฟินเลยเนอะ 

[waiman]

แหม น่าเสียดายจัง   ป้ารี จัง น่าจะได้ยินมากอีกสักหน่อย

[river]

ขวัญน่าเอ็นดูจริ้ง

[senty]

ป้ารีเข้ามาพอดีจังหวะเป๊ะ ได้อะไรเด็ดๆ ไปเมาธ์แตกเกือบทุกรอบ  5555555

[malula]

ป้ารีเหมือนเป็นเทพีของสาววายแอบสอดส่องชีวิตรักของหลานชายมาเล่าสู่กันฟัง
นับวันพี่โตกับจอมขวัญจะแซ่บทวีคูณ รักนี้ไม่มีเบื่อแน่
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ

[ღiสุดขอบiღ]

  อ๊ายยยยยยยย ป้ารีโชคดีมาก

แต่น่าสงสารลุงชัยจังเลยค่ะ 

[mamacub]

    ฟินเวอร์

[Bear Company]

ป้ารี   

[xeruoh]

โอ้ยยย ฟินแทนป้ารีมากเลย !!
ชอบป้ารีเหมือนกัน ป้ามากี่ทีก็ฮา
เป็นญาตินางเอกที่สุดยอดและสาววายในตำนานเลยค่ะคนนี้อะ

แอบฮาพี่จักรอะ ไปหมั่นไส้อะไรลูกตัวเองเล่า !!
555555555555555 5

ฉากเรทวันนี้ให้ 100 เต็มค่ะ !!!!
ของขวัญเอ้ยย ตามใจพี่โตขนาดนี้
อิจฉาพี่โตจังเลยค่าาาาาา
แอร้กกกก เขิน

ถ้คุณบัวจะแต่งเรื่องใหม่ก็รอติดตามผลงานนะค้าา

ขอบคุณนะคะ
 

[NINEWNN]

อิฉันอิจฉาป้ารีค่ะ ทำไมเจอแต่อะไรเด็ดๆ คะ!
ลองคิดภาพถ้าสามสาววายมีกรุ๊ปไลน์อะไรจะเกิดขึ้น

[kinjikung]

ฝันของป้ารีเป็นจริงแล้วซินะ อุตส่าห์ส่งขนมไปเป็นสาย แอบฟังด้วย 555 คราวนี้จะ ๆ กร๊ากก ถึงกับเม้าส์น้ำลายแตกฟองเลย

[SenzaAmore]

  ฟินเฟร่อ!!! เรทนิดๆพอกรุ้บกริ้บหัวใจดีจังเลยค่ะ

ขำป้ารีอะ อิจฉาด้วย ฟินน่าดูเลยน้าาาา

ขอบคุณมากนะคะพี่บัวสำหรับนิยายดีๆ+1

[Zappp]